Παπατζήδες ολκής

Τάσος Παππάς στην Εφημερίδα των Συντακτών


Ξαναχτύπησαν Σούλτς, Γιούνκερ.

Ο πρώτος-πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου και σοσιαλδημοκράτης- είπε ότι τον εκνευρίζουν τα παιχνιδάκια της κυβέρνησης, ότι ο Τσίπρας δεν συμπεριφέρεται σαν υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης και πρόσθεσε: «καμία αύξηση του Φ.Π.Α στα φαρμακευτικά προϊόντα, φορολόγηση των πλουσίων και μείωση των εξοπλιστικών δαπανών».

Ο δεύτερος- πρόεδρος της Κομισιόν και συντηρητικό-φιλελεύθερος- κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση ότι λέει ψέματα για τις απόψεις του στους Έλληνες και συμπλήρωσε ότι αυτός δεν έχει προτείνει να αυξηθεί ο ΦΠΑ στα φάρμακα και στο ηλεκτρικό. Αν όμως δεν είναι η ευρωπαική πλευρά αυτή που ζητάει με επιμονή την αύξηση του ΦΠΑ στα φάρμακα και στο ηλεκτρικό, ποιος την εισηγείται και απαιτεί να περάσει στη συμφωνία; Μήπως η ελληνική κυβέρνηση; Δεν προκύπτει από τα κείμενα που κατέθεσε στους δανειστές. Μήπως το ΔΝΤ; Αν όμως ο δράστης είναι το ΔΝΤ της κυρίας Λαγκάρντ (που είναι) γιατί οι δύο αυτοί τύποι που κόπτονται για μια δίκαιη λύση και εκφράζουν τη θλίψη τους για τα βάσανα που βιώνουν οι φτωχοί στην Ελλάδα δεν το λένε δημοσίως; Και κυρίως γιατί δεν ρίχνουν το ειδικό βάρος τους προκειμένου να καμφθεί η αδιαλλαξία του ΔΝΤ;

Πρόκειται για παπατζήδες ολκής. Στο προσκήνιο υποδύονται τους φιλολαϊκούς και στο παρασκήνιο εργάζονται για το τσαλάκωμα της ελληνικής κυβέρνησης. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα εμποδίσουν το ελληνικό μικρόβιο να επεκταθεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης. Δεν θέλουν να αμφισβητηθεί η κυρίαρχη στρατηγική της λιτότητας την οποία έχουν επεξεργαστεί και εφαρμόζουν οι πολιτικές παρατάξεις στις οποίες ανήκουν. Εκτός αν δεν είναι παπατζήδες και είναι απλώς αδύναμα ανθρωπάκια. Δεν ξέρω πάντως ποιος χαρακτηρισμός είναι πιο... κολακευτικός.

Τα δανεικά είναι ΠΡΟΦΑΣΗ και ΑΦΟΡΜΗ !

Από τον Λεωνίδα Ορφανουδάκη.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ !!
Αυτή την Δημοκρατία η οποία λίγο έως πολύ επιζεί ακόμα έστω σαν ιδανικό ή σαν αυταπάτη και σαν όνειρο στους λαούς της ΕΥΡΩΠΗΣ , αυτήν έχουν στήσει στο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ !
ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΕΤΡΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ . ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΖΟΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΑ , αφού έτσι τους έτυχε , ΑΝ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΥΑΙΣΘΣΙΑ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ !
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΑ ΛΕΥΦΤΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΑΦΟΥ ΛΕΦΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΤΡΙΤΑ (άπειρα θα έλεγα) . ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ , ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΜΑΣ !
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΑΛΛΑ…………..

……….. ΠΑΡΑ ΤΑΥΤΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΕ μέχρι τα άκρα ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΝΤΙΜΙΟ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ , ακόμα και οι βλάκες που δεν είναι λίγοι , ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΕ σε αυτή την ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ και να στερήσουν κάθε λογικό αντίλογο από την ΝΤΟΠΙΑ ΦΙΛΟΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ .
ΞΑΝΑΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ( 40 ) !
Χθές ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ μας βούλιαξαν την ΕΛΗ στις ΒΡΥΞΕΛΕΣ και μας επέδωσαν τελεσίγραφο το οποίο εγώ θεωρώ πως αξίζει μια μόνο απάντηση « Ο Χ Ι » όπως τότε !
Ξέρω τις Συνέπειες αυτού που λέω ! Έζησα όμως την πείνα της κατοχής και έχω σαφή δείγματα πως και ο νέος κατακτητής είναι ο ίδιος ο παλιός και έρχεται με τις ίδιες διαθέσεις .
Ξέρω επίσης πως αν και νικήσαμε στην Αλβανία την πείνα δεν την γλιτώσαμε αφού οι βάρβαροι εις το τέλος εδιαβήκαν !
Είχαμε όμως πολεμήσει και νικήσει στην ΑΛΒΑΝΙΑ και για αυτό είχαμε το σθένος να κάνουμε ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον κατακτητή !
Το ΚΚΕ ελπίζω να θυμάται πως το 40 το κόμμα προέτρεπε τους κουμουνιστές να πολεμήσουν τον εισβολέα και μέσα από την Βασιλική Δηκτατορία του ΜΕΤΑΞΑ !
Αφιερώνω Τέλος σε όλους όσοι είναι ΕΛΛΗΝΕΣ , και θυμίζω σε όσους απλώς ισχυρίζονται ότι είναι , το ποίημα του Καβάφη « ΘΕΡΜΟΠΫΛΕΣ »
http://patarilogotexnon.blogspot.gr/2015/…/blog-post_13.html
Και ειδικά τους τέσσερις τελευταίους σίχους
…….. Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Στη φόρα η λίστα των Ελλήνων δημοσιογράφων και οικονομολόγων που… εκπαίδευε το ΔΝΤ!

Κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να είναι οι αγαπημένοι μας αναλυτές:
Μπάμπης Παπαδημητρίου
Βασίλης Χιώτης
Γιάννης Πρετεντέρης
Σοφία Δήμτσα
Χρήστος Κώνστας
Θάνος Αθανασίου
Θανάσης Μαυρίδης


Από το Κουτί της Πανδώρας


Τα ονόματα των Ελλήνων δημοσιογράφων που κλήθηκαν από το ΔΝΤ να παρακολουθήσουν σεμινάρια με στόχο την προβολή των θέσεων του Ταμείου πρόκειται να ζητήσει επισήμως η επιτροπή αλήθειας της Βουλής.

Αυτό προέκυψε μετά την αποκάλυψη που έκανε στην επιτροπή ο κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης ο οποίος ανέφερε ότι σεμινάρια σε δημοσιογράφους για να εξηγήσει τις θέσεις και να προβάλλει τις απόψεις του διενεργεί το ΔΝΤ, αλλά και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Μετά από σχετικές ερωτήσεις για τις διαδικασίες ή και τα κριτήρια με τα οποία γινόταν η επιλογή των δημοσιογράφων για να παρακολουθήσουν τα σχετικά σεμινάρια – ανάλογα έκανε και η ευρωπαϊκή επιτροπή - ο κ. Ρουμελιώτης ανέφερε ότι δημοσιογράφοι τους οποίους συναντούσε στην Ουάσιγκτον του είχαν αποκαλύψει ότι είχαν κληθεί για να παρακολουθήσουν αυτά τα σεμινάρια. Και πρόσθεσε ότι θα μπορούσε η Επιτροπή να ζητήσει επισήμως να της δοθούν τα ονόματα από τον υπεύθυνο επικοινωνίας του Ταμείου κ. Τζέρυ Ρέϊς.

Η πρόεδρος της Βουλής κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου υιοθέτησε την πρόταση και ανέθεσε σε μέλος της επιτροπής να συντάξει το σχετικό αίτημα προκειμένου να πληροφορηθούν όλοι τους δημοσιογράφους που κλήθηκαν και παρακολούθησαν την ανάπτυξη των θέσεων του ΔΝΤ.

Ο κ. Ρουμελιώτης ακόμη αναφέρθηκε και σε ομάδα καθηγητών οικονομολόγων οι οποίοι με λυσσαλέο τρόπο και σαθρά επιχειρήματα προσπαθούσαν να πείσουν ότι το χρέος ήταν βιώσιμο. Και αυτήν την κατηγορία ο κ. Ρουμελιώτης την ενέταξε σε εκείνους που υπηρετούσαν σκοπιμότητες των αφεντικών τους.

anemosantistasis

Μούνχαου: Η Αθήνα δεν έχει τίποτα να χάσει από το «όχι»

Ο αρθρογράφος των Financial Times Βολφγκανγκ Μούνχαου βάζει κάτω τα οικονομικά δεδομένα που έχει να αντιμετωπίσει η Ελλάδα σε περίπτωση που δεχτεί τις προτάσεις των θεσμών, αλλά και σε περίπτωση που επιμείνει στο «όχι» και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ακόμα και σε περίπτωση Grexit δεν έχει να χάσει τίποτα, σε αντίθεση με την υπόλοιπη ευρωζώνη. Όπως εκτιμά, Γερμανία και Γαλλία μόνο, θα χάσουν 160 δισ. ευρώ σε περίπτωση ελληνικής χρεοκοπίας.
Ολόκληρο το άρθρο:
Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο. Είπαν στον Αλέξη Τσίπρα το περίφημο «take it or leave it». Τι θα έπρεπε να κάνει;
Πρώτον, θα πρέπει να συγκρίνουμε τα δυο ακραία σενάρια: Να αποδεχτεί την τελική προσφορά των δανειστών ή να φύγει από την Ευρωζώνη. Αποδεχόμενος την προσφορά, θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξεως του 1,7% του ΑΕΠ εντός έξι μηνών.
Ο συνάδελφός μου, Martin Sandbu, υπολόγισε πώς θα επηρεάζει μια προσαρμογή τέτοιας κλίμακας το ρυθμό ανάπτυξης της Ελλάδας. Επέκτεινα τον υπολογισμό για να συμπεριλάβω ένα πρόγραμμα αναπροσαρμογής τεσσάρων ετών, όπως απαιτούν οι δανειστές. Με βάση αυτόν, φθάνω σε ένα νούμερο σωρευτικού πλήγματος της τάξης του 12,6% του ΑΕΠ στην τετραετία. Ο δείκτης χρέους προς ΑΕΠ θα πλησιάσει το 200%.

Το συμπέρασμά μου είναι ότι η αποδοχή του προγράμματος θα αποτελέσει μια διπλή αυτοκτονία – για την ελληνική οικονομία και για την πολιτική καριέρα του Ελληνα πρωθυπουργού.
Εχει καλύτερα αποτελέσματα το άλλο ακραίο σενάριο του Grexit: Σίγουρα, για τρεις λόγους.

Η πιο σημαντική επίπτωση είναι ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να ξεφορτωθεί όλη αυτή την τρελή δημοσιονομική προσαρμογή. Η χώρα θα πρέπει και πάλι να «τρέξει» με ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, που θα απαιτήσει μια έκτακτη αναπροσαρμογή, αλλά αυτό είναι όλο.

Η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε έναντι όλων των πιστωτών του επίσημου τομέα –το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταερότητας (ESM), και στα διμερή δάνεια από τις χώρες της ευρωζώνης. Όμως θα εξυπηρετεί όλα τα δάνεια από τον ιδιωτικό τομέα, με το στρατηγικό στόχο να επανακτήσει την πρόσβαση στις αγορές μετά από λίγα χρόνια.

Ο δεύτερος λόγος είναι η μείωση του ρίσκου. Μετά το Grexit κανείς δεν θα χρειάζεται να φοβάται το ρίσκο νέας υποτίμησης. Επίσης η πιθανότητα ξεκάθαρης χρεοκοπίας θα μειωθεί κατά πολύ καθώς η Ελλάδα θα έχει κηρύξει ήδη στάση πληρωμών επί των χρεών προς τον επίσημο τομέα και θα έχει κάθε λόγο να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των ιδιωτών επενδυτών.

Ο τρίτος λόγος είναι η επίπτωση στην εξωτερική θέση της οικονομίας. Σε αντίθεση με τις μικρές οικονομίες της βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία. Σχεδόν τρία τέταρτα του ΑΕΠ βρίσκονται εντός της χώρας. Από το ¼ που δεν βρίσκεται εντός, τα περισσότερα κεφάλαια έρχονται από τον τουρισμό, που θα επωφεληθεί από μια υποτίμηση. Η συνολική επίπτωση της υποτίμησης δεν θα είναι τόσο ισχυρή όσο θα ήταν για μια ανοιχτή οικονομία όπως η Ιρλανδία αλλά θα είναι επωφελής σε κάθε περίπτωση.

Από τις τρεις επιπτώσεις, η πρώτη είναι η πιο σημαντική βραχυπρόθεσμα, ενώ η δεύτερη και η τρίτη θα κυριαρχήσουν σε πιο μακροχρόνια βάση.

Το Grexit βέβαια έχει παγίδες, κυρίως βραχυπρόθεσμα. Η απότομη εισαγωγή ενός νέου νομίσματος θα είναι χαοτική. Η κυβέρνηση μπορεί να αναγκαστεί να επιβάλλει κεφαλαιακούς ελέγχους και να κλείσει τα σύνορα.

Οι απώλειες την πρώτη χρονιά θα είναι μεγάλες, αλλά μόλις κοπάσει το χάος η οικονομία θα ανακάμψει γρήγορα.

Η σύγκριση αυτών των δύο σεναρίων μου θυμίζει την παρατήρηση του Γούινστον Τσόρτσιλ ότι το να είναι κανείς μεθυσμένος περνάει σταδιακά, σε αντίθεση με το να είναι κανείς άσχημος. Το πρώτο σενάριο είναι απλά άσχημο και θα παραμείνει έτσι. Το δεύτερο προκαλεί ένα δυνατό πονοκέφαλο που ακολουθείται από μια κάποια νηφαλιότητα.

Οπότε αν αυτή ήταν η επιλογή, οι Έλληνες θα είχαν ένα εύλογο λόγο να προτιμήσουν το Grexit. Αλλά αυτή δεν είναι η επιλογή που θα κάνουν αυτή την εβδομάδα. Η επιλογή είναι ανάμεσα στην αποδοχή ή την απόρριψη της πρότασης των δανειστών. Το Grexit είναι ένα πιθανό αλλά όχι και αναγκαίο συνεπακόλουθο της επιλογής αυτής.

Αν ο κ. Τσίπρας έλεγε όχι στην προσφορά και έχανε την τελευταία διορία - την συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης στις 18 Ιουνίου - θα κατέληγε στην αθέτηση πληρωμών σε λήξεις χρέους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Στο σημείο εκείνο η Ελλάδα θα ήταν ακόμα μέσα στην ευρωζώνη και θα αναγκαζόταν να φύγει αν η ΕΚΤ μείωνε την ροή της ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες κάτω από ένα ανεκτό όριο. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, αλλά δεν είναι δεδομένο.

Οι πιστωτές της ευρωζώνης μπορεί να αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να μιλήσουν στο σημείο εκείνο για μια ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Απλά αναλογιστείτε την θέση τους. Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει σε όλο το χρέος του επίσημου τομέα, η Γαλλία και η Γερμανία μόνο θα έχαναν περίπου 160 δισ. ευρώ. Οι Άγγελα Μέρκελ και Φρασνουά Ολάντ θα έμεναν στην ιστορία ως οι ηγέτες που υπέστησαν την μεγαλύτερη χρηματοοικονομική ζημιά.

Οι πιστωτές απορρίπτουν οποιοδήποτε διάλογο για την ελάφρυνση χρέους τώρα, αλλά τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν μόλις η Ελλάδα αρχίσει να αθετεί πληρωμές. Αν διαπραγματευτούν, όλοι θα επωφεληθούν. Η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη, από την στιγμή που η δημοσιονομική προσαρμογή για την εξυπηρέτηση ενός μικρότερου χρέους θα ήταν πιο ανεκτή. Οι πιστωτές θα είχαν την δυνατότητα να ανακτήσουν ορισμένες από τις βέβαιες, σε διαφορετική περίπτωση, ζημίες.

Εν κατακλείδι, η Ελλάδα δεν μπορεί να χάσει αν απορρίψει την προσφορά αυτής της εβδομάδας.

Μετάφραση: Euro2day.gr

http://left.gr

Έξω από το άνδρο των απατεώνων, ΤΩΡΑ!..

     Μιά χούφτα παλιάνθρωποι. Αυτό είναι!
     Μιά χούφτα παλιάνθρωποι μέχρι το τελευταίο κύτταρο της ύπαρξής τους.
     Αυτή είναι η ιθύνουσα τάξη και οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής ''Ένωσης''!

     Επανέρχονται και επανέρχονται με ψυχαναγκαστική εμμονή, ή με κακουργηματικό σχεδιασμό,
     ..ξανά και ξανά στην περικοπή των συντάξεων, στην αύξηση του ΦΠΑ, στο ''όχι'' στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας.

     Δεν έχουν ούτε λόγο, ούτε τιμή, ούτε μπέσα, ούτε  αξιοπρέπεια να τιμήσουν όσα λένε την μία μέρα, για να τα ποδοπατήσουν την άλλη.
     Σε αυτά τα κλιμάκια δεν θα έπρεπε να υπάρχουν καν υπογραφές. Θα έπρεπε και μόνον ο λόγος τους ο προφορικός να ισχύει σαν συμβόλαιο. Τέτοια αξιοπιστία θα έπρεπε να υπάρχει!
     Αλλά από ποιούς να ζητήσουμε τιμή και αξιοπρέπεια;
     Από τους πρώην ναζί;  Ή απ' τους νεο-ναζί;

     Και μόνον ότι στρέφονται εναντίον της πιό αδύναμης τάξης της χώρας, που είναι οι συνταξιούχοι, δείχνει το μέγεθος της παλιανθρωπιάς τους.
     Επιμένουν να θέλουν να διασώσουν από τα βάρη την άρχουσα τάξη του πλούτου και του μεγάλου πλούτου, και να πληρώσουν μόνον οι αδύναμοι, οι παρίες , οι ήδη εξαθλιωμένοι.
     ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΕΥΘΕΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
     ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΟΥΝ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ-ΚΤΗΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΝ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙ ΑΛΛΟΙΩΣ!

     Με τα φερέφωνά τους, την ''τρόϊκα εσωτερικού''  ΝΔ-ΠαΣοΚ-Ποτάμι, να δρουν ανθελληνικά και οιονεί προδοτικά, ελπίζουν πως θα ξαναβάλουν στο χέρι την χώρα.
     Όχι πως τους έχει και τώρα ξεφύγει, αλλά το θέλουν με τους εντελώς δικούς τους τρόπους και όρους.
     Ο ψωραλέος κοπρίτης τους, που τόσα χρόνια τον κλώτσαγαν κι αυτός κουνούσε την ουρά, ''ξαναχτύπησε'' πάλι εχθές, ζητώντας σε πρώτο πρόσωπο απ' τον πρωθυπουργό ''εθνική συννενόηση'' και ''κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας'',
     ..νομίζοντας ότι θα γίνει Παπαδήμιος, στη θέση του Παπαδήμιου,
     ..κι εξορκίζοντας τις εκλογές σαν ο δαιμονισμένος τον σταυρό,
     ..ξέροντας πως αν αυτές γίνουν είτε με κλειστά είτε με ανοιχτά ΑΤΜ,
     ..είτε με τράπεζες, είτε χωρίς τράπεζες,
     ..θα υποστεί νέα πανωλεθρία, και θα πάει μιάν ώρα αρχύτερα εκεί που ανήκει: στον διάολο!

     Δεν υπάρχει κανένας πιά λόγος για την κυβέρνηση να χρονοτριβεί άλλο. 
     Ήδη χάσαμε πολύτιμο χρόνο, και χρήμα, πληρώνοντας εδώ και τέσσερεις μήνες τις δόσεις τους, την στιγμή που αυτοί δεν έχουν σταθεί στο ύψος των δικών τους υποχρεώσεων εδώ κι ένα χρόνο.
     Πλήρη ενημέρωση του λαού, και δημοψήφισμα, ή εκλογές ΤΩΡΑ!

     Να μιλήσει ο λαός ΤΩΡΑ! Να κραυγάσει!
     Να φωνάξει ΤΩΡΑ,
     ..για να μην τα κανει ''λίμπα'' μεθαύριο!.. 

mandatoforos

Οι εταίροι και οι εταίρες… - της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου στο altsantiri



Το φυσάνε και δεν κρυώνει οι εταίροι και οι εγχώριες …εταίρες τους το νέο ΟΧΙ που άρθρωσε χθες στις Βρυξέλλες η Ελλάδα.

Μαθημένοι οι ξένοι στην υποτακτικότητα των άλλων,ειδικά από την εποχή του Σημίτη μέχρι πρόσφατα και άμαθοι από αντιρρήσεις μιας μικρής χώρας, με ακόμη μικρότερο πολιτικό προσωπικό τόσα χρόνια, συμπεριφέρονται όπως οι νταβατζήδες που ξέρουν ότι εαν αυτονομηθεί το ανθρώπινο «εμπόρευμα» που εξουσιάζουν, δεν θα χάσουν μόνο τα λεφτά τους, αλλά και τη δουλειά τους…

Προαγωγοί των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων μιας διεφθαρμένης κάστας οικονομικών δολοφόνων, η οποία ανακυκλώνει την αποτυχία της στρατηγικής της, περιχαρακωμένοι αμήχανα στα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιούργησαν,αδύναμοι να ελέγξουν πολιτικά το πρώτο βαγόνι από το τρένο της ιστορίας, που μπήκε ήδη στις ράγες, με επόμενους σταθμούς την Ισπανία και την Πορτογαλία και έντρομοι γι΄αυτή την πορεία, συμπεριφέρονται με τον ένα και μοναδικό τρόπο που γνωρίζουν: Τον εκβιασμό και την απειλή.

Μόνο που τους άλλους τους κρατούσαν.Τους διόριζαν, τους ήλεγχαν, τους καθοδηγούσαν, τους εκβίαζαν μέσω σκανδάλων και τους χειραγωγούσαν με κάθε τρόπο και μέσο…

Τούτοι εδώ όμως είναι από άλλη πάστα. Εκπροσωπούν ένα μοντέλο πολιτικής πούσυνδιαμορφώθηκε από τα αιτήματα και τις ανάγκες της κοινωνίας από την οποία προέρχονται και οι ίδιοι. Μέχρι χθες στα κινήματα και την κανονική ζωή του μέσου εργαζόμενου, ανέπαφοι με τα πολιτικά τζάκια και την παθογένεια του νεποτισμού, τούτοι εδώ είναι οι φίλοι μας, οι περισσότεροι από τους οποίους μάτωσαν από τα μνημόνια όπως κι εμείς, ή οι καθηγητές μας, ή οι συμφοιτητές μας, ή οι συμμαθητές μας στο δημόσιο σχολείο, ή οι συνάδελφοί μας στη δουλειά, ή οι γείτονες της διπλανής πόρτας στις λαϊκές και μεσαίες γειτονιές. Προέρχονται από μας και είναι σαν κι εμάς…

Αυτό είναι και το πιο ισχυρό όπλο του σαραντάρη πρωθυπουργού και των επιτελών που τον περιστοιχίζουν.Δεν είναι μόνο νέοι και άφθαρτοι, αλλά κυρίως γνωρίζουν την κοινωνία και το λαό εκ γενετής. Δεν ήταν προορισμένοι για πρωθυπουργοί από τα γεννοφάσκια τους, ούτε ανήκουν στην ελίτ της Κληρονομικής Δημοκρατίας, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία.

Τούτοι εδώ ξέρουν να αφουγκράζονται και να διερμηνεύουν τον κόσμο. Το μεγάλο στοίχημα είναι να τον υπηρετήσουν.

Το νέο πολιτικό δυναμικό της Ελλάδας, είναι ένα ανεξερεύνητο νέο σύμπαν για τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και τους στυγνούς τεχνοκράτες του ΔΝΤ. Οι εταίροι δεν κατανοούν το υλικό του και οι εδώ εταίρες τους αδυνατούν, λόγω ανεπάρκειας, να τους βοηθήσουν, παρά την μεγαλειώδη προθυμία τους. Ακόμη και οι ξένοι αναλυτές, όταν δεν είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία, προστρέχουν στα εγχειρίδια πολιτικής στρατηγικής για να εξηγήσουν την περίπτωση Τσίπρα που «δίνει μαθήματα στρατηγικής στην Ευρώπη», όπως έγραφε προσφάτως ο αρχισυντάκτης της συντηρητικής γαλλικής εφημερίδας La Tribune.

Τούτοι εδώ έχουν γυρίσει τον κόσμο ανάποδα από την πρώτη μέρα και συνεχίζουν να τον αναποδογυρίζουν. Μόνοι τους , με μοναδικό σύμμαχο την κοινωνία και απέναντί τους τα γεράκια του εξωτερικού και μια παρηκμασμένη αντιπολίτευση εσωτερικού, πού είτε πιέζει την κυβέρνηση να υπογράψει ο,τι της ζητάνε, για να μην αποκαλυφθεί σε όλο της το βάθος και το εύρος η δική της υποτέλεια, είτε εξαντλείται σε δίκη προθέσεων, με μια πρωτόγνωρη εμπάθεια που βάζει τον Τσίπρα στο ίδιο κάδρο με τον Γ.Παπανδρέου και τον Σαμαρά.

Αυτό το νέο μοντέλο πολιτικής, υπαγορευμένο εξ ολοκλήρου από την κοινωνία και την Ιστορία, ή θα πετύχει αλλάζοντας τους συσχετισμούς και διαλύοντας τις σταθερές της βαρβαρότητας στην Ευρώπη, ή θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη…

Κάθε ΟΧΙ τους στη βαρβαρότητα, είναι το ΝΑΙ μας σ΄αυτό που επενδύσαμε…

ΑΥΤΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΕΤΑΙ!

Του ΠΕΤΡΟΥ ΜΗΛΙΑΡΑΚΗ*

Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές, η διεθνής ειδησιογραφία μας ενημερώνει ότι το «ελληνικό ζήτημα» τέθηκε στο τραπέζι των «G7». Επίσης οι πληροφορίες αναφέρουν το έντονο ενδιαφέρον του Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα καθώς και του Πρωθυπουργού του Καναδά Στέφεν Χαερπε.

Υπ’ όψιν ότι η «G7» (πρώην «G8» λόγω αποκλεισμού της Ρωσίας, εξ αιτίας της προσάρτησης της Ουκρανικής Χερσονήσου της Κριμαίας το 2014), αποτελούνται από: τις ΗΠΑ, τον Καναδά, τηνΙαπωνία, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία.

• ΤΟ «ΠΑΡΑΔΟΞΟ» ΤΩΝ «G7»

Το παράδοξο στην υπόθεση είναι, ότι η «επιμέλεια» που προέκυψε στη Σύνοδο των «G7» όσον αφορά στην Ελλάδα, ήταν βεβαίως ενδιαφέρουσα, αλλά από τα διεθνή ΜΜΕ αποκρύπτεται επιμελώς ότι οι χώρες των «G7» είναι υπερχρεωμένες(!) καθόσον διαθέτουν μεν ΑΕΠ 32 τρις σε δολάρια, αλλά ταυτοχρόνως τις επιβαρύνει χρέος της τάξης των 47 τρις σε δολάρια. Δηλαδή οι «G7» ήδη έχουν υπερβεί αρνητικώς δύο φορές (+) τα κριτήρια του Μάαστριχτ, καθόσον το χρέους τους εγγίζει το 150%στο ΑΕΠ.

Ασφαλώς είναι άγνωστο σε μας και δεν προκύπτει αυτό από το διεθνή ΜΜΕ εάν στο τραπέζι των «G7» λήφθηκε καν υπ’ όψιν η ανθρωπιστική κρίση που σοβεί στην Ελλάδα, καθώς και η δραματική απομείωση του ελληνικού ΑΕΠ.

Όμως κάθε συνετή παρέμβαση των «G7» (ως «οντότητας») προς ΔΝΤ και προς τους Θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και προς τα Κράτη-Μέλη δανειστές, μπορεί να είναι ευπρόσδεκτη στο μέτρο που δεν παραβιάζεται το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο και το πρωτογενές Ευρωπαϊκό Ενωσιακό Δίκαιο, στο μέτρο δηλαδή που τυγχάνουν σεβασμού αυστηρές αξιώσεις τόσο της διεθνούς όσο και της ευρωπαϊκής έννομης τάξης, αναφορικώς με την κρίση που μαστίζει την Ελληνική Κοινωνία.

Ωστόσο, άξιο παρατήρησης είναι ότι η Ελλάδα (της οποίας το χρέος με αναλογία στο ΑΕΠ ασφαλώς είναι υψηλότερο από το αντίστοιχο των «G7»), είναι μια χώρα που δεν μπορεί να είναι αντικείμενο εκβιασμών και πιέσεων.

• Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ασφαλώς οι «G7», αλλά και …«κάθε ενδιαφερόμενος», γνωρίζουν:

α) Ότι στην Ελλάδα ανήκει χερσαία και θαλάσσια έκταση 450.000 τ.χ. Δηλαδή έκταση όσο εκείνη της Γερμανίας και της Αυστρίας. Η Ελλάδα λόγω επικράτειας και ΑΟΖ εκτείνεται από την Αδριατική και το τριεθνές του Έβρου έως τα ανοικτά της Λιβύης και της Αιγύπτου.

β) Ότι στο γεωπολιτικό χάρτη η Ελλάδα με θέατρο τη Μεσόγειο, την Μέση και Άπω Ανατολή αλλά και τα Βαλκάνια, διαθέτει αβύθιστα αεροπλανοφόρα, με πρώτο εκείνο της Κρήτης

γ) Ότι νοτίως της Κρήτης, η Ελλάδα διαθέτει 175 δις βαρέλια πετρέλαιο, όπου σε συνδυασμό με το φυσικό αέριο προσεγγίζουν σε αξία τα 10 τρις σε δολάρια (το συγκεκριμένο κοίτασμα είναι τρίτο σε μέγεθος στην υφήλιο). Δηλαδή, με αναγωγή στο ΑΕΠ των «G7» ο υποθαλάσσιος χώρος νοτίως της Κρήτης σε πλούτο, αφορά περίπου το 30% του δικού τους ΑΕΠ.

δ) Ότι ο χρυσός που ήδη υπάρχει στη Θράκη εγγίζει τα 38 δις ευρώ, ενώ ο χρυσός που υφίσταται στη Μακεδονία και Θράκη συνιστά τα τρία μεγαλύτερα κοιτάσματα χρυσού στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τα στοιχεία Μαρτίου 2015 η Ελλάδα διαθέτει 112,5 τόνους χρυσού κατέχοντας την 32^η θέση παγκοσμίως. Θέση που ξεπερνά τη δυνατότητα της Τράπεζας των Διεθνών Κανονισμών (ΒIS) που διαθέτει 111 τόνους χρυσού. Υπ’ όψιν ότι ο χρυσός που διαθέτει η Ελλάδα είναι κατά πολύ υψηλότερος από εκείνον της Αυστραλίας που διαθέτει 79,9 τόνους και του Κουβέιτ που διαθέτει 79 τόνους.

ε) Ότι πέραν αυτού, η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που διαθέτει ενέργεια μέσα από το περιβάλλον. Αναφερόμαστε στην ηλιακή και αιολική ενέργεια. Ταυτοχρόνως όμως η Ελλάδα είναι ηπρώτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε βωξίτη, πρώτη σε χρωμίτη, πρώτη σε ψευδάργυρο και πρώτη σε αλουμίνα, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο είναι πρώτη σε νικέλιο, πρώτη σε λευκόλιθο, πρώτη σε υδρομαγνησίτη και πρώτη σε περλίτη, ενώ είναι πρώτη στην Ευρώπη και δεύτερη στον κόσμο σε μπεντονίτη.

• ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ:

Αφού αντιπαρέλθουμε τις ιδιότητες των υδρογονανθράκων και του πετρελαίου, καθόσον ο αναγνώστης με βάση τους κανόνες της κοινής πείρας γνωρίζει για την αξία και τη χρησιμότητά τους, επιβάλλεται να επισημειωθούν τα παρακάτω που αφορούν στις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας.

Ο βωξίτης που αποτελεί το μοναδικό μετάλλευμα και πρώτη ύλη παραγωγής αλουμινίου είναι χρήσιμος στην τσιμεντοβιομηχανία και στην παραγωγή χυτοσίδηρου. Έχει δε ευρύτερο φάσμα εφαρμογής στην καθημερινή ζωή. Τα αποθέματα βωξίτη στην Ελλάδα ανέρχονται περίπου στα 130 εκ. τόνους.

Ο χρωμίτης είναι ορυκτό οξείδιο του σιδήρου και του χρωμίου. Το χρώμιο προσδίδει σκληρότητα στα κράματα που συμμετέχει, με ιδιαίτερη αντοχή στην οξείδωση, στη διάβρωση στα χημικά αντιδραστήρια και στις υψηλές θερμοκρασίες.

Ο ψευδάργυρος αποτελεί το απαραίτητο συστατικό για τον ανθρώπινο οργανισμό με κύρια αναφορά στην καλή λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και στην προστασία του οργανισμού από μολύνσεις, ιώσεις και επουλώσεις τραυμάτων, ενώ συμμετέχει στην αναπαραγωγή και ανάπλαση των κυττάρων του σώματος. Υπ όψιν δε ότι περίπου το 50% των ανδρών και το 80% των γυναικών στις ΗΠΑ έχουν μειωμένη πρόσληψη ψευδαργύρου από την προτεινόμενη ημερήσια και ως εκ τούτου η παραγωγή του ψευδαργύρου μπορεί να αποτελέσει σημείο σημαντικής παρέμβασης στο διεθνές εμπόριο.

Το ελληνικό αλουμίνιο και η ελληνική αλουμίνα σε ετήσια βάση ξεπερνούν τους 170.000 τόνους και τους 810.000 τόνους αντιστοίχως. Αφορούν δε τα μέταλλα της σύγχρονης εποχής.

Το νικέλιο και τα κράματά του λόγω της αντοχής και της αντίστασής τους στη διάβρωση, σε συνδυασμό και με την ελαστικότητα και την καλή θερμική και ηλεκτρική αγωγιμότητα τους, αφορούν πολύτιμα εμπορεύσιμα αγαθά.

Ο λευκόλιθος ή μαγνησίτης παρέχει διάφορα εξαιρετικής ποιότητας προϊόντα, όπως τα πυρίμαχα.

Ο υδρομαγνίτης είναι η βάση που παράγονται μοναδικά στον κόσμο προϊόντα με ιδιότητες επιβραδυντικής καύσης που χρησιμοποιούνται ως υλικά σε μείγματα πλαστικών που προορίζονται για την παραγωγή μονώσεων καθώς και βραδύκαυστων καλωδίων.

Ο περλίτης που είναι ένα άμορφο ηφαιστειακό γυαλί καθιστά την Ελλάδα μια από τις κυριότερες χώρες παραγωγής του. Στις χώρες δε παραγωγής συγκαταλέγονται η Κίνα, οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία. Όμως ο ελληνικός περλίτης είναι εξαιρετικής ποιότητας και κατέχει την 1^η θέση παγκοσμίως με μερίδιο άνω του 25%. Είναι δε στην οικοδομική βιομηχανία ασφαλές οικοδομικό μονωτικό υλικό που αντικαθιστά τον (καρκινογόνο) αμίαντο. Επίσης βοηθά τη διήθηση βιομηχανικών λυμάτων καθώς και τη διήθηση κρασιών και μπύρας.

Ο μπεντονίτης (υλικό για χίλιες χρήσεις) παράγεται από την ηφαιστειακή τέφρα και είναι πολύ χρήσιμος στην οινοποιία, στην δερματολογία και στις ζωοτροφές κλπ-κλπ. Η δημοτικότητά του δε αφορά στη δυνατότητα του για αποτοξίνωση του οργανισμού.

Επίσης η Ελλάδα είναι μια από τις κορυφαίες παγκοσμίως εξαγωγικές χώρες ελαφρόπετρας. Υπ’ όψιν ότι οι ΗΠΑ εισάγουν από την Ελλάδα και Μεξικό το 100% της ελαφρόπετρας. Η Ελλάδα παράγει 850.000 τόνους το χρόνο, με αποθέματα 120 εκ. τόνων!…

Αυτή Ελλάδα δεν πωλείται, δεν απειλείται, δεν τρομοκρατείται και δεν εκβιάζεται!..

*Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια (E.C.H.R. /GC–EU). Είναι Μέλος της Γραμματείας τουΤμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΕΣ ΔΥΝΑΜΙΤΙΣΑΝ ΤΙΣ «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ», ΖΗΤΩΝΤΑΣ «ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ»

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΕ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΞΟΝΤΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΩΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

Του ΝΙΚΟΥ ΠΕΡΠΕΡΑ

Με την αποχώρηση της ελληνικήςαντιπροσωπείας από το τραπέζι των συνομιλιών με τους «θεσμούς» έληξε η σημερινή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, καθώς οι θεσμοί κράτησαν μέχρι τέλους ανυποχώρητη στάση, αξιώνοντας μέτρα «φωτιά» εξόντωσης του ελληνικού λαού και κηδεμονίας της χώρας.

Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση της Κομισιόν από την οποία όχι μόνο γίνεται φανερό το τελεσίγραφο που είχαν θέσει οι δανειστές για να σημειωθεί μια επώδυνη συμφωνία μέσα στο Σαββατοκύριακο, αλλά και το μέγεθος των απαιτήσεών τους, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ αξιώνουνσκληρά δημοσιονομικά μέτρα ύψους 2 δις. ευρώ σε ετήσια βάση!

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Κομισιόν: “O Πρόεδρος Γιούνκερ έκανε μια τελευταία απόπειρα αυτό το Σαββατοκύριακο να βρεθεί μέσω των προσωπικών του εκπροσώπων και σε στενή συνεργασία με τους εμπειρογνώμονες της Επιτροπής, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, μια λύση με τον Πρωθυπουργό Τσίπρα που θα επιτρέψει τη θετική ολοκλήρωση της αξιολόγησης εγκαίρως για το Eurogroup της Πέμπτης 18 Ιουνίου.

Ενώ έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος, οι συνομιλίες δεν έχουν καταφέρει το στόχο τους καθώςεξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των σχεδίων των ελληνικών αρχών και των κοινών απαιτήσεων της Επιτροπής, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ της τάξης του 0,5-1% του ΑΕΠ, που ισοδυναμεί με 2 δισ. ευρώ μόνιμων δημοσιονομικών μέτρων σε ετήσια βάση. Επιπλέον, οι ελληνικές προτάσεις παραμένουν ημιτελείς. Σε αυτή τη βάση, περαιτέρω συζήτηση θα πρέπει τώρα να λάβει χώρα στο πλαίσιο του Eurogroup.

O Πρόεδρος Γιούνκερ παραμένει πεπεισμένος ότι με την ενίσχυση των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών από την ελληνική πλευρά και την πολιτική βούληση από όλες τις πλευρές, η λύση μπορεί ακόμα να βρεθεί πριν από το τέλος του μήνα”.

Οι διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν χτες και ολοκληρώθηκαν σήμερα πραγματοποιήθηκαν εν μέσω νέων ασφυκτικών πιέσεων και τελεσιγράφων από πλευράς των δανειστών, με πιο χαρακτηριστική τη στάση του ΔΝΤ που απαίτησε νέο πακέτο δημοσιονομικών μέτρων συνολικού ύψους 3,6 δις. ευρώ!

Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσαν κυβερνητικές πηγές αναφέροντας ότι το ΔΝΤ επιμένει να ζητά περικοπές συντάξεων ύψους 1% του ΑΕΠ, δηλαδή 1,8 δισ. ευρώ το χρόνο! Και άλλο ένα 1% (ακόμα, δηλαδή, 1,8 δισ. ευρώ) από την αύξηση του ΦΠΑ! Μέτρα που αφορούν τα λαϊκά στρώματα και τους εργαζόμενους και αποδεδειγμένα οδηγούν σε νέο κύκλο ύφεσης.  

Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, η κυβέρνηση επαναλαμβάνει, σε όλους τους τόνους, ότι δεν θα δεχτεί ποτέ καμία μείωση σε συντάξεις και μισθούς ή αυξήσεις, μέσω του ΦΠΑ, σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, όπως για παράδειγμα το ηλεκτρικό ρεύμα. Κανένα υφεσιακό μέτρο που θα υπονομεύει την ανάπτυξη –το πείραμα αρκετά κράτησε.    

Η πορεία των διαπραγματεύσεων συνοδεύτηκε και από νέες προκλητικές δηλώσεις αξιωματούχων τηςΕΕ, αλλά και από κινδυνολογικά δημοσιεύματα που επιχειρούσαν να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό με τις υποτιθέμενες καταστροφές που θα επέλθουν από τη διακοπή αποπληρωμής του χρέους ή και ένα Grexit.

Πρωταθλητής σε προκλητικότητα αναδείχτηκε σήμερα ο Γερμανός αντικαγκελάριος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ που δήλωσε στην εφημερίδα Bild πως «Αν δεν επιτευχθεί σύντομα συμφωνία, η υπομονή πολλών στην Ευρώπη μπορεί να εξαντληθεί». Ο ίδιος γυρίζοντας το χρόνο στις πιο μαύρεςψυχροπολεμικές περιόδους της νεότερης γερμανικής ιστορίας δεν δίστασε να προσθέσει: «Δεν θα αφήσουμε τους Γερμανούς εργάτες και τις οικογένειές τους να πληρώσουν για τις υπερβολικές προεκλογικές υποσχέσεις μιας εν μέρει κομμουνιστικής κυβέρνησης»!!

Παρά την υποκριτική «ψυχραιμία» που επιδεικνύουν οι εκπρόσωποι του ευρωατλαντικού κατεστημένου, και τις απειλές που εκτοξεύουν προς την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, στην πραγματικότητα τρέμουν μπροστά στις τελευταίες εξελίξεις.

Ξέρουν πολύ καλά ότι η αποτυχία των διαπραγματεύσεων για συμφωνία θα τους στοιχίσει πανάκριβα και οικονομικά και κυρίως γεωπολιτικά, όπως ήδη προεξοφλούσαν από χτες και πολλά γερμανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Η Ελλάδα διαθέτει πολλές εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες παρά τις προσωρινές σοβαρές δυσκολίες, μπορούν να δώσουν ελπίδα και προοπτική στον ελληνικό λαό και να οδηγήσουν τη χώρα σε ανορθωτική πορεία ανάπτυξης.

Κυριακή  14  Ιουνίου  2015

ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΡΟΣ ΤΣΙΠΡΑ: ΜΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΕΡΚΕΛ!

ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΑΠΟΔΟΜΟΥΝ ΤΟ ΦΟΒΗΤΡΟ ΤΟΥ GREXIT

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Καθώς έχουμε μπει, κατά τα φαινόμενα, στην τελική ευθεία της διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους», κορυφώνεται στα όρια τουπαροξυσμού η εκστρατεία ιδεολογικής τρομοκρατίας εναντίον του ελληνικού λαού και παράλυσης- παράδοσης της κυβέρνησής του. Όσοι υποστηρίζουν ως «μη χείρον» την άνευ όρων συνθηκολόγηση, αρκούνται να μηρυκάζουν τα επιχειρήματα του «ακραίου Κέντρου» που κυβερνά την Ευρώπη και ευελπιστεί να επιστρέψει σύντομα και στην Ελλάδα: κάθε σκέψη για στάση πληρωμών με στόχο τη γενναία διαγραφή του χρέους είναι τρέλλα αντάξια «οικονομικών βομβιστών αυτοκτονίας», καθώς θα μας οδηγήσει αυτομάτως στην έξοδο από το ευρώ, η οποία, με τη σειρά της, θα φέρει ένα είδος «οικονομικού πυρηνικού χειμώνα». Επιπλέον, μια τέτοια ρήξη δεν θα είχε καμία σχέση με τις αριστερές αξίες, αντίθετα θα μας κατέτασσε στο ίδιο στρατόπεδο με δεξιούς ή και ακροδεξιούς εθνικιστές, όπως η Μαρίν Λεπέν και ο Νάιτζελ Φάρατζ, τους μόνους, εκτός συνόρων, που επιδιώκουν την αποδόμηση της Ε.Ε.

Σ’αυτό το φόντο, έχει μεγάλη σημασία να σπάσει η Αριστερά το Τείχος της λογοκρισίας που υψώνουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, αποσιωπώντας τις ενοχλητικές φωνές που χαλάνε το τρομοκρατικό τους αφήγημα. Φωνές που αμφισβητούν εξ αριστερών την ευρωζώνη, καλώντας τον Αλέξη Τσίπρα να… μην υποχωρήσει στη Μέρκελ και να μην απογοητεύσει οικτρά όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά και τους πολλούς Ευρωπαίους πολίτες που είδαν με συμπάθεια και ελπίδα τον σχηματισμό κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Δύο εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος σκέψης, που διευρύνεται σε πείσμα του ευρωϊερατείου και των υπηρετών του, είναι ο γνωστός αρθρογράφος του βρετανικού Guardian Σέιμας Μάιλν και ο έγκριτος Γερμανός κοινωνιολόγος, ομότιμος διεθυντής του Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ στην Κολωνία, Βόλφγκανγκ Στρέεκ.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ GREXIT ΠΑΡΑ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ

«Η υπόθεση της ριζοσπαστικής αλλαγής δεν μπορεί να αφεθεί στην εθνικιστική Δεξιά», ήταν ο τίτλος σημαντικού άρθρου παρέμβασης του Μάιλν στον Guardian της 11^ης Ιουνίου. Από την πρώτη παράγραφο, ο προοδευτικός δημοσιογράφος δεν κρύβει τη συμπάθειά του προς τον ελληνικό λαό και την αποστροφή του για την αντιμετώπιση της Ελλάδας από τη γερμανική Ευρώπη:

«Αν θέλετε να δείτε το πραγματικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν χρειάζεται να πάτε μακρυά:κοιτάξτε τον πόλεμο που διεξάγει εναντίον της Ελλάδας η τρόικα των πιστωτών. Κανείς λαός δεν υπέφερε από την κρίση της ευρωζώνης όσο οι Έλληνες. Θύμα των αρπακτικών ευρωπαϊκών τραπεζών, μιας διεφθαρμένης ελίτ και μιας ανισόρροπης νομισματικής ένωσης, η Ελλάδα πλήρωσε με τηνκονιορτοποίηση της κοινωνίας το τίμημα για την χρηματοπιστωτική κρίση και την αποδιάρθρωση της ευρωζώνης».

Στηλιτεύοντας την αντιμετώπιση της νέας ελληνικής κυβέρνησης από την Ε.Ε., ο Μάιλν δεν κρύβει την ανησυχία του για τις υποχωρήσεις της Αθήνας. «Εκλεγμένος με ένα πρόγραμμα που υποσχόταν το τέλος της λιτότητας, αλλά και την παραμονή στο ευρώ, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εξαναγκάστηκε σε οπισθοχώρηση από τους θεματοφύλακες του χρήματος στις Βρυξέλλες και από τους πολιτικούς προϊσταμένους τους. Μία μετά την άλλη, όλες οι κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑπαραβιάστηκαν, από τη διαγραφή του χρέους μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις». Και συνεχίζει:

«Αυτό που έγινε καθαρό τις τελευταίες εβδομάδες είναι ότι οι κυρίαρχοι της ευρωζώνης δεν είναι πρόθυμοι να δώσουν στον Τσίπρα ούτε καν ένα φύλλο συκής. Η Ελλάδα πρέπει να υποκύψει και πρέπει όλοι να τη δουν να υποκύπτει. Διαφορετικά, θα βάλει επικίνδυνες ιδέες σε άλλα κράτη που υπέφεραν από τις τρόικες. Ακόμη κι αν η εξέλιξη αυτή επιβραδυνθεί, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εμφανισθεί σε κοινή θέα ως αποτυχημένος ώστε να ανακοπεί η άνοδος (αριστερών) κομμάτων που μάχονται τη λιτότητα, όπως οι Podemos στην Ισπανία».

Ωστόσο αυτή η καθόλα ρεαλιστική αποτίμηση της τακτικής των κυρίαρχων, δεν οδηγεί τον αρθρογράφο στη μοιρολατρεία. Το αντίθετο. «Ο Τσίπρας διαθέτει τα δικά του χαρτιά, αν βέβαια είναι διατεθειμένος να παίξει. Μπορεί να προκαλέσει νέες εκλογές ή δημοψήφισμα. Ενδεχόμενη συνθηκολόγηση θα καταστρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ και οι Έλληνες είναι διχασμένοι στο ερώτημα αν η κυβέρνηση πρέπει ή όχι να υποκύψει. Ο πρωθυπουργός έχει τη δυνατότητα να κηρύξει στάση πληρωμών και να φύγει από το ευρώ. Ασφαλώς το Grexit θα είναι επώδυνο, αλλά λιγότερο επώδυνο από μια καταστροφική λιτότητα χωρίς τέλος».

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΧΘΟΥΣ ΧΡΕΟΥΣ

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται ο Βόλφγκανγκ Στρέεκ, στο τελευταίο του βιβλίο «Αγοράζοντας χρόνο: η παρατεταμένη κρίση του δημοκρατικού καπιταλισμού» (Verso, 2014). Ένα σημαντικό έργο, που πραγματεύεται την κρίση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας στις συνθήκες του σύγχρονου, παγκοσμιοποιημένου, χρηματιστικού, νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Εδώ, αρκούμαστε να παραθέσουμε αποσπάσματα των εκτενών αναφορών του στην Ελλάδα και την κρίση της ευρωζώνης.

«Η ιδέα ότι είναι δίκαιο και αποτελεί υποχρέωση όλων των οφειλετών να αποπληρώνουν στο ακέραιο τα χρέη τους είναι ένας μύθος, που έχει στόχο να προσφέρει ηθική κάλυψη στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές, εξισώνοντας την ηθική των κρατών με την ηθική της καθημερινής ζωής. Στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με τους ιδιώτες, οι κυβερνήσεις είναι σε θέση να επιβάλουνμονομερώς στους πιστωτές τους αναδιάρθρωση του χρέους ή ακόμη και αναστολή πληρωμών. Αυτό απορρέει κατ’ ευθείαν από την κυριαρχία τους. Πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι οφείλουν να χρησιμοποιούν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα μόνο για να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις τους έναντι των διεθνών αγορών, αυξάνοντας τους φόρους ή μειώνοντας τις παροχές στους πολίτες τους. Η πρώτηυποχρέωση των Δημοκρατιών είναι απέναντι στους πολίτες τους. Είναι σε θέση να θεσπίζουν νόμους που καταλύουν συμβάσεις. Όποιος τους δανείζει χρήματα οφείλει να το γνωρίζει…

Για μια χώρα σαν την Ελλάδα, είναι αμφίβολο αν οι πολίτες της πρέπει να ξεπληρώσουν χρέη που ανέλαβαν προηγούμενες κυβερνήσεις στο όνομα του λαού τους, ειδικά από τη στιγμή που αυτά τα χρέη πήγαν για την κάλυψη των ελλειμμάτων τα οποία προέρχονταν από την άρνηση των πλουσίων να πληρώσουν φόρους- άρνηση, την οποία ανέχονταν για πολιτικούς λόγους οι κυβερνώντες…. Σήμερα, οι Έλληνες πρέπει να σταθούν όρθιοι για να υπερασπιστούν το σύστημα υγείας και τις συντάξεις τους… Πιθανόν κανένα διεθνές δικαστήριο- αν υπήρχε τέτοιο πράγμα- δεν θα υποχρέωνε τον ελληνικό λαό να ξεπληρώσει τις υποχρεώσεις του στις ‘’διεθνείς αγορές χρήματος’’…

Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση ήταν πολιτικό λάθος. Σε μια ευρωζώνη με μεγάλη ανομοιογένεια μεταξύ των κρατών- μελών, απάλειψε τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος, χωρίς να υπερβαίνει ταυτόχρονα τα εθνικά κράτη και τη δημοκρατία σε εθνικό επίπεδο. Αντί να κάνουμε τα πράγματα ακόμη χειρότερα, σπεύδοντας να συμπληρώσουμε τη νομισματική ένωση με μια ‘’πολιτική ένωση’’- η οποία δεν θα ήταν τίποτε άλλο από την τελική ενθρόνιση του κράτους του εμπεδωμένου νεοφιλελευθερισμού- πρέπει να γίνει προσπάθεια, όσο η κρίση αφήνει ανοιχτή την μελλοντική αντιμετώπιση του προβλήματος, να αναιρέσουμε το ευρώ (undo the euro) και να επιστρέψουμε σε ένα εύρυθμο σύστημα ευέλικτων ισοτιμιών μεταξύ εθνικών νομισμάτων στην Ευρώπη…

Θα πρέπει επίσης να δώσουμε μια καθαρή εικόνα για το κόστος της απόσυρσης μιας χώρας από το κοινό νόμισμα του ευρώ. Υπάρχει πλήθος ενδείξεων που συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι το βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο κόστος από μια επιχείρηση διάσωσης του ευρώ- επιχείρηση, πιθανότατα καταδικασμένη σε αποτυχία για χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία- θα είναι πολύ μεγαλύτερο, στην πραγματικότητα (από το κόστος της εξόδου)…

Η έκκληση για αποδιάρθρωση της ΟΝΕ ως κοινωνικά ανεύθυνου, τεχνοκρατικού, εκσυγχρονιστικού σχεδίου, το οποίο πολιτικά απαλλοτριώνει και οικονομικά διαιρεί τα έθνη που σχηματίζουν τον ευρωπαϊκό λαό, εμφανίζεται ως η ρεαλιστική, δημοκρατική απάντηση στην κρίση νομιμοποίησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η οποία επιδιώκει να εμφανιστεί ως η μοναδική εναλλακτική λύση. Αυτή η προοπτική διαφέρει θεμελιωδώς από τις εθνικιστκές εκκλήσεις για εξοστρακισμό των κρατών- οφειλετών από την ευρωζώνη. Στόχος της δεν είναι να τιμωρήσει, αλλά να απελευθερώσει και να ενδυναμώσει χώρες που κινδυνεύουν να καταδικαστούν σε μια Βαβυλώνεια αιχμαλωσία ενός πολιτικά υποκινούμενου συστήματος της αγοράς, που τους επιφυλάσσει τον αιώνιο ρόλο των οφειλετών και ικετών»

Σάββατο 13  Ιουνίου  2015

Η Nonews-NEWS: Τα θέλουν όλα εδώ και τώρα...

Nonews-NEWS: Τα θέλουν όλα εδώ και τώρα...: Για να καταλάβω: Οι δανειστές ζητούν περικοπές στις συντάξεις στο 1% του ΑΕΠ, δηλαδή 1,8 δισ. το χρόνο και ταυτοχρόνως απαιτούν 1,8 δισ. ...

GUARDIAN: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΘΛΙΒΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΔΥΣΩΠΗΤΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΛΙΤ»

''Η ΡΗΞΗ ΘΑ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΕΠΩΔΥΝΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑ''


''Εάν κανείς θέλει να δει το πραγματικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχει παρά να κοιτάξει στον "πόλεμο" που γίνεται αυτή τη στιγμή ανάμεσα στην Ελλάδα και την ευρωπαϊκή ελίτ'', υποστηρίζει ο αρθρογράφος του Guardian,Seumas Milne, σε κείμενο με τίτλο ''H ευρωπαϊκή ελίτ και η Ελλάδα - Η ριζική αλλαγή στην Ευρώπη δεν μπορεί να αφεθεί στην εθνικιστική Δεξιά''.

"Κανένας λαός δεν έχει υποφέρει περισσότερο από τους Έλληνες, από την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Οι Έλληνες έχουν πέσει θύματα των αρπακτικών τραπεζών, μιας διεφθαρμένης ελίτ, μιας μισής νομισματικής ένωσης, κι έχουν πληρώσει το τίμημα για το οικονομικό κραχ και την κατάρρευση της Ευρωζώνης", γράφει ο Milne.

Όπως λέει, ''μετά την διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών το ευρωπαϊκό οικοδόμημα έδωσε το ρόλο του τιμωρού της Ελλάδας στην Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Ύστερα από πέντε χρόνια ύφεσης, περικοπών 25% στους μισθούς στο όνομα της λιτότητας και της αποπληρωμής των χρεών οι Έλληνες επαναστάτησαν ψηφίζοντας το αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ''.''Η νέα κυβέρνηση όμως συνθλίβεται από μια αδυσώπητη ευρωπαϊκή ελίτ, αναγκάζεται να υποχωρήσει απέναντι στους πολιτικούς ηγέτες και τους χρηματιστές των Βρυξελλών. Μία προς μια οι κόκκινες γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ καταπατούνται, αλλά η τρόικα θέλει περισσότερα: Περικοπές στις συντάξεις, αυξήσεις του ΦΠΑ, γρηγορότερη αποπληρωμή του χρέους''.

''Αν και η Ελλάδα έχει ρίξει προειδοποιητικές βολές ότι μπορεί να μην πληρώσει, όλα δείχνουν ότι η Γερμανία και η τρόικα σκοπεύουν να "γονατίσουν" την Ελλάδα. "Παρά τα αποδεικτικά στοιχεία ότι η λιτότητα που έχει επιβληθεί έχει οδηγήσει σε ένα υπέρογκο χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί η ευρωπαϊκή ελίτ δεν δέχεται ούτε να ακούσει για μια διαγραφή χρέους. Η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει αλλιώς η γραμμή ρευστότητας από την ΕΚΤ θα κοπεί και η χώρα μας θα φύγει από την Ευρωζώνη" εξηγεί.

''Αλλά αυτό που γίνεται ξεκάθαρο τις τελευταίες εβδομάδες είναι ότι οι ηγέτες της Ευρωζώνης δεν είναι καν διατεθειμένοι να δώσουν στον Τσίπρα τουλάχιστον ένα φύλο συκής. Από την σκοπιά των Βρυξελλών, η Ελλάδα πρέπει να υποκύψει και να φανεί ότι υποκύπτει. Αλλιώς, τα υπόλοιπα κράτη μέλη που έχουν υποφέρει από την τρόικα θα αρχίσουν κι αυτά να επαναστατούν'', τονίζει, λέγοντας ότι ''ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να φανεί ότι αποτυγχάνει αλλιώς κι άλλα κόμματα κατά της λιτότητα όπως οι Podemos στην Ισπανία θα έρθουν στην εξουσία''.

''Αλλά ο Τσίπρας έχει ακόμα κάποιους άσους στο μανίκι του'', εκτιμά ο δημοσιογράφος. ''Μπορεί να κηρύξει νέες εκλογές ή να καλέσει σε δημοψήφισμα. Η υποχώρηση θα καταστρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ και οι Έλληνες είναι ήδη διχασμένοι για το αν η κυβέρνηση πρέπει ή όχι να υποχωρήσει. Θα μπορούσε ακόμα βέβαια να έρθει σε ρήξη με τους δανειστές, να κηρύξει στάση πληρωμών και να φύγει από το ευρώ. Τo Grexit θα ήταν σίγουρα επώδυνο αλλά λιγότερο σε σχέση με την χωρίς τέλος λιτότητα''.

''Όμως κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε μια κατάρρευση την Ευρωζώνη. Αλλά για κάποιες χώρες, της νοτίου Ευρώπης κυρίως, η αναδιάρθρωση της νομισματική ένωσης είναι έτσι κι αλλιώς αναγκαία. Οι Έλληνες ριζοσπάστες ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν την Ευρώπη. Αλλά η εμπειρία έδειξε πόσο βαθιά είναι η αντίσταση της ελίτ στην αυθεντική αλλαγή" καταλήγει .
aristeridiexodos

Γιατί Ρήξη;

Η Ρήξη με την Πλάνη έχει ήδη συντελεστεί στα μυαλά των ανθρώπων
Ακούμε συνεχώς την εξής εξήγηση για τον μοιραία καταστροφικό σχεδιασμό της ευρωζώνης: “Το κάρο μπήκε μπροστά απ’το άλογο. Ήταν ένα λάθος των ηγετών που σχεδίασαν την ευρωζώνη.”
Η παρομοίωση αναφέρεται στη δημιουργία οικονομικής και νομισματικής ένωσης προτού υπάρξει πολιτική ένωση της Ευρώπης. Ήταν όμως λάθος; Ας δούμε τι είναι αυτό που συνέβη, και ας αναλύσουμε τις συνέπειες αυτού του λάθους
Η οικονομική και νομισματική ένωση “κλείδωσε” με μόνιμο τρόπο τις συναλλαγματικές ισοτιμίες μεταξύ των χωρών που μοιράζονται το ευρώ. Οι οικονομίες του ανεπτυγμένου βορρά, που παράγουν προϊόντα εντάσεως κεφαλαίου (εφ’ όσον ενσωματώνουν υψηλή τεχνολογία, όπως βιομηχανικό εξοπλισμό ακριβείας, ιατρικά μηχανήματα, αυτοκίνητα), μετέτρεψαν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε απόλυτη κυριαρχία. Οι κεφαλαιακές ροές, λόγω εμπορικών πλεονασμάτων, εισέρρεαν στα δικά τους τραπεζικά συστήματα, όπου αποταμιεύονταν τα υπερκέρδη των μεγάλων βιομηχανιών. Αυτά τα κεφάλαια, κατόπιν, αναζητούσαν υψηλό βραχυπρόθεσμο κέρδος σε επισφαλή χρηματοπιστωτικά προϊόντα που βασίστηκαν σε φούσκες τόσο στο αμερικανικό χρηματοπιστωτικό καζίνο, όσο και στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.
Όχι όμως σε παραγωγικές επενδύσεις, που να αναπτύσσουν τα επί μέρους πλεονεκτήματα των περιφερειακών οικονομιών. Οι αυξημένες επισφάλειες (χρέη) που συσσώρευε η περιφέρεια, είτε ως ιδιωτικό, είτε ως δημόσιο χρέος, απλώς επέστρεφαν τροφοδοτώντας τα εμπορικά πλεονάσματα του πυρήνα της ένωσης. Δηλαδή την κατανάλωση πρωτίστως γερμανικών προϊόντων.
Μία νομισματική ένωση, λοιπόν, χωρίς τρόπο προώθησης αδρανούς κεφαλαίου σε επενδύσεις στην περιφέρεια, η οποία ήταν δεδομένο ότι θα αναπτύξει υψηλά ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών. Και θεωρούσαν ότι αυτό είναι βιώσιμο, γιατί η ευρωζώνη λογιζόταν ως μία ενιαία οικονομία. Απίστευτο;
Ίσως ακριβώς αυτό έπρεπε να γίνει. Και δεν ήταν καθόλου πρόωρο. Έπρεπε, κατ’ αρχήν, η λήψη πολιτικών αποφάσεων καθώς και η οικονομική διακυβέρνηση να απομακρυνθούν κατά το δυνατόν από τον ευρωπαίο πολίτη. Πρώτον, με μία Ευρωπαϊκή ‘Ενωση διαβόητη για το έλλειμμα δημοκρατικών θεσμών, και η οποία έχει παίξει και τον δικό της ρόλο θέτοντας φραγμούς και εμπόδια, όπως για την αλιεία, την αγροτική ανάπτυξη, μέχρι και τους πολιτικούς συσχετισμούς (τρανό παράδειγμα η προστασία της διαπλοκής με τα εμπόδια στο νόμο περί βασικού μετόχου). Δεύτερον, με μία ευρωζώνη πεδίο άσκησης οικονομικής εξουσίας από μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που δεν λογοδοτεί σε κανέναν και της οποίας το καταστατικό δεν περιέχει αναφορά στην προστασία της εργασίας (!), αντίθετα με την αντίστοιχη αμερικανική.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Στην παγκόσμια σκακιέρα, από την άλλη, τα τελευταία χρόνια, είδαμε την άνοδο της οικονομικής και άρα πολιτικής ισχύος των BRICS να απειλεί τον μονοπολικό κόσμο της μίας και μόνης παγκόσμιας υπερδύναμης. Ατμομηχανή αυτής της ισχύος είναι το χαμηλό κόστος παραγωγής, σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, όπου βρήκαν προνομιακό πεδίο κέρδους οι βιομηχανίες της Δύσης.
Μετά την αποδυνάμωση του ρόλου του δολαρίου από ανερχόμενα νομίσματα όπως το Ευρώ, το Ρούβλι και το Ρεν Μιν Μπι, η αμερικανική βιομηχανική και χρηματιστική ολιγαρχία δεν έχει πλέον την ίδια άνεση να στέλνει τις παραγωγικές μονάδες της στην Κίνα. Εξού και η προσπάθεια των ΗΠΑ για τη νομοθέτηση της “TPP” (Trans-Pacific Partnership) δηλαδή της Δι-Ειρηνικής Συμφωνίας Συνεργασίας. Στόχος, κατά τα φαινόμενα, είναι η επέκταση της σφαίρας άμεσης επιρροής του δολαρίου και κίνητρα για τις μεγάλες βιομηχανίες να μετακινηθούν από την Κίνα και την Ινδία προς χώρες όπως η Μαλαισία και το Βιετνάμ.
Και αν “η Φρανκφούρτη” (κέντρο του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου) ήθελε να κάνει το ίδιο; Αν ήθελε να δημιουργήσει οικονομίες σκλαβοπάζαρα, αλλά σε περιοχή όπου θα έχει τον απόλυτο οικονομικό και πολιτικό έλεγχο, ας πούμε ελέγχοντας το νόμισμα, και άρα να απεξαρτηθεί σταδιακά από τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας και συνολικά τις BRICS, χωρίς όμως να χάσει τα περιθώρια κερδών, τι θα μπορούσε άραγε να κάνει;

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ας δούμε τι συνέβη στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια.

Όσον αφορά στη σύνθεση της οικονομίας

• Δημιουργήθηκε μία πελώρια δεξαμενή απελπισμένων ανέργων μέτριας και χαμηλής εξειδίκευσης μέσω τεράστιας ύφεσης
• Συνετρίβη η εγχώρια αγορά μέσω φόρων κατανάλωσης, φόρων στα καύσιμα και μείωσης των εισοδημάτων
• Ξεριζώθηκε ο μικρο-ιδιοκτησιακός τρόπος κατοίκησης και παραγωγής με το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων
• Προωθήθηκαν “ιδιωτικοποιήσεις” ξεπουλήματα των σημαντικότερων πλουτοπαραγωγικών δραστηριοτήτων σε πολυεθνικές και μεγάλα ευρωπαϊκά συμφέροντα.

στον τρόπο παραγωγής

• Αποδιαρθρώθηκε το κράτος και υπονομεύτηκε η ρυθμιστική του λειτουργία
• Αποσυντέθηκε το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας
• Καταργήθηκαν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις
• Μειώθηκε βίαια ο κατώτατος μισθός

στα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα.

• Οδηγήθηκε σε μετανάστευση το πολύτιμο ανθρώπινο κεφάλαιο, το πιο εξειδικευμένο και φιλόδοξο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό

Σήμερα επιχειρείται επιπλέον:

• Να απαξιωθεί η νησιωτικότητα
• Να υποχωρήσει η ανταγωνιστικότητα του τουριστικού προϊόντος
• Να αυξηθεί μέσω ΦΠΑ και ιδιωτικοποίησης το κόστος της ενέργειας που λόγω εγχώριων πόρων (λιγνίτη) παραμένει ισχυρός στρατηγικός τομέας και έτσι να χτυπηθούν όσες βιομηχανίες έχουν απομείνει, και να εξαθλιωθεί περαιτέρω ο πληθυσμός στερώντας το ηλεκτρικό ρεύμα και βυθίζοντας χιλιάδες σπίτια επιπλέον στο σκοτάδι
• Με την προκαταβολή φόρου 100% για τους ελεύθερους επαγγελματίες να κλείσουν και οι εναπομείνασες μικρές επιχειρήσεις

Αρχίζει να διαφαίνεται ότι η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας δεν αποτελεί προϊόν λαθεμένων υπολογισμών. Σίγουρα, πάντως, θυμίζει προσεγμένη κοινωνική μηχανική. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να στηριχτεί σοβαρά η υπόθεση ότι μετά από 5 χρόνια καταστροφής εξ’αιτίας αυτής της πολιτικής, “οι εταίροι” ζητούν όσα ζητούν διότι πραγματικά πιστεύουν ότι με αυτά θα επέλθει ανάπτυξη και θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω; Δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρουν καθόλου τα χρήματά τους, παρά μόνο ως μοχλός εγκαθίδρυσης πολιτικής κυριαρχίας αποικιακού τύπου.
Αυτή η εκδοχή της πραγματικότητας έχει συγκαλυφθεί και συγκαλύπτεται, προστατεύεται μάλιστα από πολλαπλά επίπεδα πλάνης, τα οποία θα επιχειρήσω να δω με αναλυτικό τρόπο.

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ
Πρώτο επίπεδο αντίληψης: Ευρω-επαρχιωτισμός
Εμβληματικοί εκπρόσωποι: Άδωνις Γεωργιάδης, Γρηγόρης Ψαριανός
Η εμπροσθοφυλακή του πολέμου ισοπέδωσης και αποικιοποίησης, πέρα από τη μισανθρωπία, τη μικρόνοια, και τον εθνο-κομπλεξισμό, στηρίζεται στις εξής ιδεολογικές εμμονές και ψευδαισθήσεις:
1.”Θέλουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.”
Δεν θέλουν. Το χρέος είναι ο μοχλός πολιτικής επικυριαρχίας. Η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και άμεση συνέπεια της που είναι η κατάρρευση των εσόδων δεν μπορεί μετά από 5 χρόνια να θεωρείται ατύχημα ή λάθος στην εφαρμογή του προγράμματος.
2.”Θέλουν να πετύχουμε τους στόχους που θέτουν για να είναι ισχυρό το ευρώ.”
Όποιος επιθυμεί την επίτευξη στόχων, θέτει στόχους που να μπορούν να επιτευχθούν. Η μη επίτευξη των στόχων, και άρα η επιβολή ανέφικτων όρων είναι η προϋπόθεση για την επιβολή συνεχώς νέων όρων, ώστε να εμπεδωθεί σταδιακά το καθεστώς πολιτικής επικυριαρχίας. Έχει, άλλωστε, λειτουργία και ως ψυχολογική τακτική, καθώς η υπόσχεση και η εν συνεχεία αθέτηση αυτής της υπόσχεσης τοποθετεί τον παράγοντα της ενοχής και άρα της περαιτέρω ψυχολογικής καθυπόταξης.
3.”Θέλουν να μας βοηθήσουν να βάλουμε σε τάξη το κράτος.”
Εντελώς αντιθέτως, η ρυθμιστική ισχύς του κράτους υπονομεύεται σκανδαλωδώς. Επιχειρείται η συστηματική αποδιάρθρωση των κρατικών δομών, διότι αυτές και μόνο αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν την τελευταία άμυνα της οικονομίας ενάντια στην καθιέρωση του κινεζοποιημένου τρόπου παραγωγής.
4.”Στόχος είναι να συγκλίνουμε με τον σοβαρό δυτικό κόσμο.”
Στόχος είναι να αποκλίνουμε από αυτόν με βίαιο τρόπο. Αυτό είναι περισσότερο από προφανές και συμβαίνει ήδη με μεγάλη ταχύτητα.
Δεύτερο επίπεδο αντίληψης: Ευρω-ραγιαδισμός
Εμβληματικοί εκπρόσωποι: Σταύρος Θεοδωράκης, Ευάγγελος Βενιζέλος, Αντώνης Σαμαράς
Η επικοινωνιακή στρατηγική αυτής της πλευράς συνίσταται στο αφήγημα ότι θα πρέπει να αποδεχτούμε όλους τους όρους των δανειστών, διότι διαφορετικά κινδυνεύουμε από είτε “οικονομική καταστροφή”, είτε “απομάκρυνση από τους συμμάχους μας”, ακόμα και “πόλεμο και απώλεια εθνικού εδάφους”. Χαρτιά υγείας, πετρέλαια, Β. Κορέα, μέχρι και “ο Τούρκος”, τα πάντα επιστρατεύονται για να κατατρομοκρατηθεί ο κόσμος και να καθήσει στ’ αβγά του.
Στην πραγματικότητα, αυτή η ομάδα ανθρώπων θέλει να δει μία κοινωνία πολύ πιο άνιση και ταξικά πολωμένη, όπου μία ισχυρή άρχουσα ελίτ θα αξιοποιεί το χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης του λαού για να χτίσει μία νέα σταθερότητα κερδοφορίας σε άμεσο συσχετισμό με το διεθνές κεφάλαιο. Σε αυτή την πλευρά της πραγματικότητας δεν υπάρχει καινοτομία και πραγματικά νέα οικονομία, πέρα από την “ιδιοφυή” καινοτομία να παραχθούν κέρδη από τη συμπίεση του κόστους εργασίας.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι αυτή η πλευρά αναγνωρίζει το μεγάλο πλάνο, έχει όμως την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση με ελιγμούς, εντός των πλαισίων της παραδοσιακής κομματικής ολιγαρχίας. Στόχος σε αυτή την περίπτωση είναι η επ’ άπειρον εγκαθίδρυση της εγχώριας κυριαρχίας της ίδιας κλίκας που νέμεται τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, και ο δυνατόν μετριασμός των επιπτώσεων για το λαό ώστε να μπορέσει να διατηρηθεί η εν λόγω κλίκα στην εξουσία. Ο φόβος τους απέναντι στην πιθανότητα απελευθέρωσης του λαού από τον φόβο δεν είναι τόσο το τέλος της πολιτικής αυτών από τους οποίους είναι εξαρτημένοι, αλλά κυρίως η αποσύνθεση του συστήματος εξουσίας που με κόπο έχουν εγκαταστήσει.
Τρίτο επίπεδο αντίληψης: Ευρω-ονειροπόληση
Εμβληματικοί εκπρόσωποι: Γιάνης Βαρουφάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος
Αυτό το επίπεδο αντίληψης αναγνωρίζει την τοποθέτηση του κάρου μπροστά από το άλογο ως ατυχές “λάθος”, και τους ευρωπαίους ηγέτες ως “παραπλανημένες” ή “ανεπαρκείς” προσωπικότητες. Θεωρεί ότι το μέλλον της Ευρώπης, απλώς έπεσε στα χέρια των λάθος ανθρώπων τη λάθος στιγμή.
Στόχος αυτού του στρατοπέδου είναι μέσω πίεσης, άσκησης πολιτικής βούλησης και πειθούς, να αλλάξουν την ευρωζώνη, να επιδιορθώσουν την άμαξα και να της εγκαταστήσουν κινητήρα για να κινηθεί μέχρις ότου η πολιτική καταιγίδα καταλαγιάσει ώστε να μπορεί όλη η Ευρώπη να δεχτεί την επανατοποθέτηση του αλόγου μπροστά από το κάρο.
Με λίγα λόγια αυτό το στρατόπεδο προσπαθεί με κόλπα και πολιτική διαπραγμάτευση να λύσει κατά το δυνατόν το οικονομικό πρόβλημα μέχρι να καταφέρει να βάλει στην ευρωπαϊκή συζήτηση τη Μεγάλη Λύση που θα είναι κάποιου είδους μεγάλο επενδυτικό πρόγραμμα μαζί με συνολική λύση για το χρέος της περιφέρειας.
Ορίζοντας όμως παραμένη μία ειλικρινής και λαοφιλής ομοσπονδοποίηση. Πράγματι, αποτελούν ό,τι κοντινότερο σε Λίνκολν είχε ποτέ η Ευρώπη, παρ’ ότι γενήθηκαν στο Νότο. Όμως μένει να φανεί πόση επιρροή μπορούν να ασκήσουν, λόγω συσχετισμών, απέναντι σε πανίσχυρους θεσμούς που έχουν πλέον εμπεδώσει το νεοφιλελευθερισμό και τον έχουν ενσωματώσει στο κοινό νόμισμα.


ΡΗΞΗ

Ο ελληνικός λαός έχει αφήσει πολύ πίσω τα δύο πρώτα επίπεδα πλάνης. Πολύ γρήγορα, δε, φαίνεται να εγκαταλείπεται και το τρίτο.
Όχι μόνο σημαντικά, αλλά ζωτικώς απαραίτητα συστατικά της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας αποδεικνύονται πλέον τρία σημεία, που δεν είναι τυχαίο ότι ακριβώς αυτά αποτελούν τα βασικά σημεία τριβής με την αντιπολίτευση και ο στόχος των λυσσαλέων επιθέσεων από τα μέσα της διαπλοκής.
Το πρώτο σημείο είναι η πολυφωνία εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο σημείο είναι η επιλογή της Προέδρου της Βουλής που σηματοδοτεί ευθεία ρήξη με τη διαπλοκή και τη φαυλότητα στην πολιτική. Το τρίτο και σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι με κυβερνητικό εταίρο (ΑνΕλ) και Πρόεδρο της Δημοκρατίας προερχόμενους από την κεντροδεξιά, και σύνθεση της κυβέρνησης που εκπροσωπεί μία ευρύτατη κοινωνική συσπείρωση, δεν πρόκειται περί μίας αμιγώς αριστερής κυβέρνησης, αλλά μίας κυβέρνησης που αποπνέει τον αέρα πανεθνικού μετώπου.
Πέρα και πίσω από την πραγματικότητα που παρουσιάζουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ο λαός είναι έτοιμος για τη ρήξη. Ίσως η ετοιμότητα αυτή να αποτελέσει -κατ’ ειρωνεία- τον λόγο για κάποια υποχώρηση από την πλευρά των δανειστών. Πάντως η συνείδηση ότι βρισκόμαστε σε σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση είναι πιο διαδεδομένη απ’ ότι φαίνεται να είναι. Και η ρήξη με την πλάνη έχει ήδη συμβεί.
Για το Νόστιμον ήμαρ: Μιχάλης Χιωτίνης

Γιατί το ΔΝΤ όπλισε το περίστροφο

Νικόλ Λειβαδάρη

 

Το ΔΝΤ πήρε τ’ όπλο του. Αφού επί πέντε συναπτά έτη καταστρατήγησε και την τελευταία παράγραφο του καταστατικού του – μαζί με όλα τα βασικά εγχειρίδια οικονομίας -, θυμήθηκε ότι είναι «τεχνοκρατικός κι όχι πολιτικός οργανισμός».

Κι αφού καθάρισε μ’ ένα mea culpa τον «λάθος πολλαπλασιαστή» που βύθισε την Ελλάδα στη 

 

μεγαλύτερη ύφεση των παγκόσμιων μεταπολεμικών χρονικών, αποφάσισε να κάνει επανάσταση: Πήρε τον κύριο Ρίσι Γκογιάλ και τα τεχνικά του κλιμάκια και τα έστειλε πίσω στην Ουάσιγκτον από τις Βρυξέλλες, διακήρυξε την «αποχώρηση από τις τεχνικές διαπραγματεύσεις» και, ούτε λίγο, ούτε πολύ, διαμήνυσε ότι δεν γυρίζει πίσω εάν η Ελλάδα δεν πολεμήσει την ύφεση με… νέα φοροεπιδρομή και με γενική έφοδο στις συντάξεις.

 

Παραπλεύρως ψέλλισε και κάτι – δια του εκπροσώπου του Τζέρι Ράις – για την «ανάγκη επιπρόθετης χρηματοδότησης και ελάφρυνσης του χρέους», αλλά παρέλειψε να επιβεβαιώσει το προφανές: Οτι γνωρίζει πως το πρόγραμμα δεν βγαίνει χωρίς «κούρεμα», αλλά επειδή δεν θέλει και δεν δύναται να αναμετρηθεί με την Γερμανία, οπλίζει το περίστροφο κατά του εύκολου στόχου, της Ελλάδας.

 

«Το μήνυμα του ΔΝΤ ήταν κοφτό και βάναυσο», έγραψε στον Guardian ο Λάρι Ελλιοτ, σημειώνοντας: «Το ΔΝΤ έφθασε στα όριά του. Δεν εντυπωσιάστηκε με την απόφαση της Ελλάδας να ενοποιήσει τις τέσσερις οφειλόμενες δόσεις και εξοργίστηκε με την απροθυμία του Αλέξη Τσίπρα να υπερβεί τις δύο «κόκκινες γραμμές του» – τις συντάξεις και τη μεταρρύθμιση των εργασιακών. Οπότε, είναι το ΔΝΤ που βάζει πια το περίστροφο στον κρόταφο του Αλέξη Τσίπρα. Είναι η κρίσιμη στιγμή, το σημείο που οι πιστωτές λένε «take it or leave it» και οι Ελληνες πρέπει να αποφασίσουν εάν το ΔΝΤ όντως εννοεί την απειλή».

 

Και ο αναλυτής του Guardian καταλήγει, λέγοντας ότι «πολύ απλά, οι πιστωτές γνωρίζουν ότι η Ελλάδα ξεμένει από λεφτά και θέλει να παραμείνει στο ευρώ. Βαρέθηκαν να βλέπουν τον Τσίπρα να συμπεριφέρεται σα να είναι ο μόνος που κρατά το 44άρι Μάγκνουμ. Και τώρα, απειλούν να τραβήξουν εκείνοι τη σκανδάλη.»

 

Μόνον που αυτή η σκανδάλη και αυτό το περίστροφο έχουν οπλίσει (ξανά) σε λάθος στόχο. Στην πραγματικότητα, οι χθεσινές δηλώσεις του Τζέρι Ράις ίσως αποβούν μνημειώδεις. Μνημειώδεις για την ιστορία του θεμελιώδους θεσμού του Μπρέτον Γουντς, που δημιουργήθηκε για να διασώζει χώρες και κατέληξε να σώζει τράπεζες, κατά προτίμηση γερμανικές. Και που όταν έφθασε η ώρα μηδέν, λειτούργησε ως καθαρός «ιμπεριαλιστικός λακές» – κατά τονΑμπροουζ Εβανς Πρίτσαρντ  της Telegraph – και υπέπεσε κατά συρροή στο «θανάσιμο αμάρτημα»: Επέβαλε κοινωνική σφαγή δια της λιτότητας χωρίς το στοιχειώδες αντίμετρο που έχει εφαρμόσει και στην τελευταία χώρα του πλανήτη – την παράλληλη διαγραφή χρέους.

 

«Η προοπτική της αποχώρησης του ΔΝΤ είναι πρωτίστως πρόβλημα για το Βερολίνο, εξ ου και η Αθήνα αντέδρασε υποτονικά», έγραψε μέχρι και ο Πήτερ Σπίγκελ στους Financial Times, προσθέτοντας: « Οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ έχουν περισσότερες γνώσεις από εκείνους των Βρυξελλών και θεωρούν πως η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας απαιτεί αναδιάρθωση του χρέους, κάτι στο οποίο αντιτίθενται οι Ευρωπαίοι, που ενδιαφέρονται περισσότερο για τους ψηφοφόρους τους».

 

Κοινώς, το Ταμείο έχει πλήρη γνώση και του αμαρτήματος και του λάθους. Ομως, για να μην ζητήσει κούρεμα του χρέους, που το απορρίπτει η Γερμανία, ζητά περισσότερη λιτότητα. Και ζητά – κυρίως – από το Βερολίνο να πληρώσει εκείνο τον λογαριασμό της πρόσθετης χρηματοδότησης που έχει ανάγκη η Ελλάδα.

 
Εν ολίγοις, και το τελεσίγραφο και το Magnum μπορεί να στοχεύουν το ίδιο την Ελλάδα, όσο και τη Γερμανία. Και η μπάλα, και η σφαίρα, βρίσκονται πια στα χέρια της Μέρκελ. Εκείνη θα αποφασίσει αν θα την επιστρέψει στο γήπεδο της Λαγκάρντ, ή αν θα αφήσει το περίστροφο να εκπυρσορκοτήσει…
tvxs

Γ. Δελαστίκ: Το Βερολίνο ξέρει ότι με τον Τσίπρα δεν διαπραγματεύεται

Ως ρεαλιστές, οι Γερμανοί μπορεί να μισούν θανάσιμα την κυβέρνηση Τσίπρα και να απεργάζονται την ανατροπή της, γνωρίζουν όμως ότι με τον Αλέξη Τσίπρα θα είναι υποχρεωμένοι να διαπραγματεύονται στο αμέσως προσεχές μέλλον. Για την ώρα, δεν υφίσταται πολιτική δύναμη που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Αδιαμφισβήτητα, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του πρωθυπουργού είναι η αγκίστρωση του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της ΝΔ, πράγμα που την καθιστά ανίκανη να κατακτήσει την πρώτη θέση σε -απίθανες- νέες εκλογές. Ο πανικός άλλωστε του προέδρου της ΝΔ μόλις κυκλοφόρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ υπουργικές δηλώσεις περί δήθεν νέων βουλευτικών εκλογών αποδεικνύει την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού. Ο Αντ. Σαμαράς έσπευσε να χαρακτηρίσει «ανοησίες» την υφέρπουσα πολιτική φιλολογία περί εκλογών για έναν απλούστατο λόγο: Η ΝΔ πιθανότατα θα κυμαινόταν γύρω στο... 20% σε περίπτωση πρόωρων βουλευτικών εκλογών τούς επόμενους μήνες, αν παρουσιαζόταν στον ελληνικό λαό υπό την ηγεσία του νυν αρχηγού της! Οι 3 στους 4 Ελληνες δεν θέλουν με τίποτα να ξαναδούν πρωθυπουργό της χώρας τον Αντώνη Σαμαρά, όπως απέδειξαν με την ψήφο τους στις 25 Ιανουαρίου -αυτό μόνο ο ίδιος και η ΝΔ που τον κρατάει αρχηγό δεν το έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει ή υποκρίνονται ότι δεν το έχουν καταλάβει. Υπάρχει βέβαια και το πρόβλημα ότι κανένα σχεδόν πρωτοκλασάτο στέλεχος δεν επιθυμεί να καταστρέψει την πολιτική του καριέρα αναλαμβάνοντας σήμερα αρχηγός της Δεξιάς που όλοι έχουν επίγνωση ότι θα περιδινείται επί πολύ σε υπαρξιακή κρίση, μετά τη μνημονιακή πολιτική που άσκησε ο Αντώνης Σαμαράς.

Οποιος άλλος και να αναλάβει αρχηγός της ΝΔ, προσωρινός αρχηγός θα είναι, τίποτα περισσότερο. Εδώ το ΠΑΣΟΚ του 44% έπεσε στο... 13% (!) σε δύο χρόνια, μόλις ο Γιώργος Παπανδρέου μας έβαλε στο επαίσχυντο Μνημόνιο, και τώρα θα δώσει μάχη για να μπει στη... Βουλή (!) με άκρως αμφίβολα αποτελέσματα, αφού στην τωρινή Βουλή ο Ευάγγελος Βενιζέλος (που την... κοπάνησε με ελαφρά πηδηματάκια!) το έβαλε ως... έβδομο (!!!) κόμμα, μην έχοντας πιάσει ούτε το 5%. «Βασιλιάς του... εξωκοινοβουλίου» ο Γιωργάκης με το ΚΙΔΗΣΟ, το προσωπικό κόμμα που έφτιαξε. Κατά εξωκοινοβούλιο μεριά οδεύει και το ΠΑΣΟΚ, αν δεν καταφέρει να προσκολληθεί σε κάποιο κοινοβουλευτικό κόμμα -στη ΝΔ, στο Ποτάμι ή στον ΣΥΡΙΖΑ. «Μάπα το καρπούζι» και της ΔΗΜΑΡ, αυτής της διαβόητης «Αριστεράς της προσκολλήσεως», που συστηματικά παρασιτούσε είτε στο ΠΑΣΟΚ είτε στη ΝΔ κάπου... σαράντα χρόνια! Με το που την έβαλε όμως ο ιδρυτής της, ο Φώτης Κουβέλης, στη μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για έναν χρόνο, παρά τη συνειδητοποίηση της ζημιάς που πάθαινε και την αποχώρησή της προ διετίας με πρόσχημα το κλείσιμο της ΕΡΤ, και το κόμμα της ΔΗΜΑΡ πέρασε εν τιμή και δόξη στο εξωκοινοβούλιο -και μάλιστα με ποσοστό που αποκλείει την επάνοδό της στα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Ονέος πρόεδρος που εξελέγη από το συνέδριό της, ο 36χρονος Θανάσης Θεοχαρόπουλος (συγκρουόμενος με την πρώην βουλευτίνα Μαρία Γιαννακάκη, που ήθελε να οδηγήσει τη ΔΗΜΑΡ προς τον ΣΥΡΙΖΑ) είναι ο άνθρωπος που συνεχίζει την παράδοση αυτής της τάσης της Αριστεράς. Στο Ποτάμι, στο ΠΑΣΟΚ αν αυτό επιβιώσει κοινοβουλευτικά ή σε οποιονδήποτε συνδυασμό τους θα προσκολληθούν τα υποτιθέμενα στελέχη της ΔΗΜΑΡ, επιδιώκοντας τίποτε περισσότερο από την προσωπική, αυστηρά προσωπική πολιτική τους διάσωση. Εννοείται ότι αν χρειαστεί να συνεργαστούν με τη Δεξιά δεν θα έχουν κανένα δισταγμό να το κάνουν. Επειδή όμως το Ποτάμι δεν είναι παρά ένα ασήμαντο κόμμα του 6%, ο αρχικός στόχος του είναι -όπως και των Γερμανών που το προωθούν ανοιχτά- να διώξει ο Τσίπρας τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου και να σχηματίσει κυβέρνηση με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη ώστε να καταστεί η κυβέρνηση όμηρός του! Μόνο ένας πολιτικά ηλίθιος θα έκανε φυσικά μια τέτοια κίνηση, αλλά Γερμανοί είναι αυτοί, αυτό θέλουν και νομίζουν ότι θα το επιβάλουν στον Ελληνα πρωθυπουργό.

Μέχρι να το πετύχουν, πάντως, ακόμη και στο Βερολίνο έχουν καταλάβει ότι με τον Τσίπρα που μισούν και περιφρονούν είναι υποχρεωμένοι να διαπραγματεύονται, αφού ο κομματικός συσχετισμός δυνάμεων στην Ελλάδα καθόλου ώριμος δεν είναι για να τους παράσχει άλλη κυβέρνηση. Χώρια που αν τον ζορίσουν τόσο ώστε να τον υποχρεώσουν να πάει σε εκλογές για να τους αντισταθεί, είναι πιθανότατο να δώσει ο ελληνικός λαός ακόμη και την αυτοδυναμία στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είναι σήμερα τα πράγματα. Δεξιά εναλλακτική λύση δεν υπάρχει, όταν σήμερα δημοσκοπικά η ΝΔ βρίσκεται καμιά... δεκαπενταριά (!) εκατοστιαίες μονάδες πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε σοσιαλδημοκρατική λύση υπάρχει όμως, όταν είναι μεγάλο ερώτημα αν το Ποτάμι, σε περίπτωση νέων εκλογών (που τονίζαμε πρόσφατα ότι δεν πρόκειται να γίνουν), θα μπορέσει να πιάσει το... 10%, στέλνοντας το ΚΙΔΗΣΟ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ στο εξωκοινοβούλιο, όπου ήδη ανήκουν τα δύο από τα τρία αυτά κόμματα. Από τη ΝΔ και το Ποτάμι αποκλείεται να πέσει ο Τσίπρας. Μόνο από τον ελληνικό λαό κινδυνεύει, αν παραβεί τις υποσχέσεις του.

Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' την Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Η εθνική μας ρουφιανιά

Στάθης

Το βήμα της Βουλής είναι άμβωνας, είναι κριτήριο, είναι και εδώλιο. Μετράει, εξετάζει, ζυγίζει ρήτορες κι αγορητές, φέροντας μ’ έναν τρόπο κάτι απ’ τον απόηχο τού «τις βούλεται αγορεύειν» του (και επίφοβου) πρώτου εκείνου βήματος της δημοκρατίας.

Σ’ αυτό το βήμα ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης δεν αριστεύει κι επιδεικνύει ανάστημα όλο και πιο βραχύ. Στην τελευταία προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στο Κοινοβούλιο, ενοχλημένος από παρατήρηση του κ. Τσίπρα, ότι ούτε οι Γερμανοί δεν τα λένε όπως τα έλεγε ο κ. Σ. Θεοδωράκης μέσα στη Βουλή, ο αρχηγός του Ποταμιού, για να απαντήσει, ξέπεσε σφόδρα.

Εκανε κάτι που όχι μόνον αποφεύγεται, αλλά είναι εντελώς απαράδεκτο. Αναφέρθηκε δηλαδή σε συνομιλία που είχε σε προσωπική βάση (και μάλιστα προς ενημέρωσίν του) με στέλεχος άλλου κόμματος (εν προκειμένω τον κ. Νίκο Παππά), παραβιάζοντας τον εμπιστευτικό χαρακτήρα της.

Αυτά τα πράγματα τα κάνουν μόνον κακιασμένα παιδάκια στο Δημοτικό, όταν τρέχουν στον δάσκαλο τσιρίζοντας, κύριε-κύριε, ο Τασούλης μου είπε ότι η Μαργαρίτα τα ’χει με τον Παυλάκη!

Στη συνέχεια ο κ. Θεοδωράκης, όχι υπερβαίνοντας ακόμα και τον πιο κακό του εαυτό, αλλά μένοντας συνεπής στο πιο βορβορώδες μέρος του, άρχισε να αμολάει ανήθικους υπαινιγμούς κατά της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου, αναφερόμενος σε μια παλιά κατηγορία εναντίον της, ότι δηλαδή είχε αναλάβει την υπεράσπιση ενός βιαστή. Οτι οι συνήγοροι έχουν την υποχρέωση να αναλαμβάνουν υποθέσεις υπεράσπισης κι ότι δεν κρίνει ο συνήγορος όσα θα κρίνει ο δικαστής, φαίνεται να διαφεύγει απ’ την εγνωσμένη ευρυμάθεια του κ. Σ. Θεοδωράκη, αλλά όχι και να ξεφεύγει απ’ το ήθος σαλαμάνδρας που επιδεικνύει.

Μάλιστα όχι μόνον στις εκτιμήσεις του για πρόσωπα, αλλά και στις πολιτικές του εκτιμήσεις. Καθ’ ότι το αγλάισμα αυτό της πολιτικής ανάλυσης εξακολουθεί να βάζει στον ίδιο παρονομαστή την Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ ως δυνάμεις αντιευρωπαϊκές (ποιούμενος, εν τοιαύτη περιπτώσει, την νήσσαν εις ό,τι αφορά το ΚΚΕ, επίσης δύναμη αντιευρωπαϊκή). Διότι ο σκοπός του κ. Σταύρου Θ. δεν είναι να ορίσει τις «αντιευρωπαϊκές» δυνάμεις, αλλά να δημιουργήσει έναν συνειρμό πολιτικής σχέσης των τριών πρώτων δυνάμεων. Ετσι κουτσαβάκικα. Κι έτσι κουτοπόνηρα. Σαν όταν έλεγε στην κυρία Κωνσταντοπούλου (κομπάζοντας όλο νόημα) ότι έχει πρόβλημα η όρασή της προς τα ακροδεξιά.

Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης στη σύντομη πολιτική του διαδρομή έχει αποδείξει ότι είναι ρατσιστής (με τους συμπολίτες του που αποκαλεί ψεκασμένους), σεξιστής (με υπαινιγμούς για το ήθος μιας γυναίκας που υπερασπίζεται βιαστές), εθνικιστής (εις όσα αφορούν τη σύμπλευσή του με τον εθνικισμό των άλλων, φέρ’ ειπείν των τουρκόφιλων στη Θράκη ή των εθνικιστών στα Σκόπια), παλαιοκομματικός (εις ό,τι αφορά τις εξαρτήσεις της χώρας απ’ τις υποτέλειές της), παραπονιάρης (με τον ΔΟΛ που δεν τον προβάλλει πολύ), μαρτυριάρης (ότι οι Ελληνες είναι λαϊκιστές), ψευταράκος, εξυπνάκιας και μέγας οικονομικός Κέυνς (όπως όταν έλεγε το αμίμητο ότι οι Ελληνες δεν πρέπει να πάρουν αυξήσεις για να μην τις ξοδέψουν σε... εισαγόμενα προϊόντα)! Σντουπ!

Στην αρχαία Ελλάδα, την οποίαν ο αρχηγός του Ποταμιού απεχθάνεται, διότι είναι βαριά η καλογερική της γνώσης, αν κάποιος ανέβαινε στο βήμα και πρότεινε επιβλαβή πράγματα για την πατρίδα (που κάποιος άλλος θα μπορούσε επιτόπου να αποδείξει), τον τσίμπαγαν οι Σκύθες χωροφύλακες. Γι’ αυτό οι αγορητές πλησίαζαν το βήμα μετά λόγου γνώσεως και μετά φόβου λαού. Οχι πως, τούτων ένεκεν, έλειψαν και τότε οι δημαγωγοί, δεν ευδοκίμησαν όμως οι φιρφιρίκοι.

Βεβαίως, απ’ την άλλη πλευρά, είναι αμφίβολο αν εμείς σήμερα θα αντέχαμε την αυστηρότητα μιας δημοκρατίας που θα απαιτούσε ενιαύσιο απολογισμό έργου απ’ τους άρχοντες, χορηγίες απ’ τους πλούσιους, υπευθυνότητα απ’ τους πολίτες και άλλα τέτοια δύσκολα κι εργώδη. Ως εκ τούτου και το ελαφρώς μπουρδολογείν να αποτελεί μια δικλείδα ασφαλείας από τον φόρτο που προκαλεί η διαρκής ενασχόληση με την ανάγκη.

Ετσι, όταν ο Σταύρος ανασχηματίζει διαρκώς την κυβέρνηση, ίσως να διασκεδάζουν κάπως οι θεοί, κουρασμένοι πια κι αυτοί να μας βλέπουν συνεχώς μέσα στην μπίχλα απ’ τα βάσανά μας. Πιθανόν λοιπόν να προσφέρει και ο αρχηγός του Ποταμιού (με τον τρόπο του έστω) υπηρεσίες στο έθνος απ’ αυτές που ούτε οι «ψεκασμένοι» μπορούν, ούτε οι (λαϊκιστές) Συριζαίοι, ούτε οι (φαιοκόκκινοι) κομμουνιστές, ούτε οι (εθνικολαϊκιστές) αριστεροί, ούτε ο Επιτάφιος που περιφέρεται νύκτωρ κι ασκόπως στον Εχίνο.

Αλήθεια, κανένα ανάλογο κοσμητικό για τους Γερμανούς επικυριάρχους, τους τοκογλυφοτραπεζίτες, τους δανειστές-δυνάστες έχει προσφέρει ποτέ ο Σταύρος ή θα του βάλει πιπέρι στο στόμα ο άλλος «Σταύρος και κυρ Σταύρος κι αφέντης τσουτσουλομύτης»;...

ΥΓ.: Ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές, ο κ. Σ. Θεοδωράκης καταφέρθηκε πάλι κατά της κυβέρνησης αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρέσβη. Δεν μπόρεσε να «κρατηθεί» ούτε μισή ώρα και να κάνει αυτές τις δηλώσεις λίγο αργότερα - έτσι, για ξεκάρφωμα.

Οπως δεν μπορεί να «κρατηθεί» όταν ακούει οτιδήποτε επικριτικό για κυρίους όπως ο κ. Σουλτς ή ο κ. Γιούνκερ. Για των οποίων όμως τις συχνές κακοήθεις δηλώσεις κατά των Ελλήνων ο κ. Σ. Θεοδωράκης δεν έχει βγάλει ποτέ κιχ!

e-nikos

Η Σπυράκη, ρουφιανεύει την ελληνική κυβέρνηση στην Ευρώπη....

Περήφανη δηλώνει το πρώην "παπαγαλάκι" του Mega νυν ευρωβουλετυής της Νέας Δημοκρατίας, Μαρία Σπυράκη που κατήγγειλε την ελληνική κυβέρνηση που δεν ξεπουλάει την ΔΕΗ, και άλλα....

Συγκεκριμένα στον λογαριασμό της, στο facebook έγραψε, δείχνοντας και το σχετικό βίντεο!:

"Κατήγγειλα την ελληνική κυβέρνηση και τον αρμόδιο υπουργό Ενέργειας Π. Λαφαζάνη με παρέμβασή μου στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Τόνισα ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν υιοθετεί βασικές παραμέτρους της στρατηγικής για την ενιαία αγορά ενέργειας, όπως η μερική αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ, και η αύξηση της συμμετοχής ιδιωτών μέσω των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.

Η ενεργειακή ενοποίηση και η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης τίθενται σε κίνδυνο λόγω ιδεοληψιών."

Η Μαρία Σπυράκη, καταγγέλλει τον Λαφαζάνη, ότι έχει ακραία αριστερή δικαιολογία, και φλερτάρει με την Ρωσία και τους αγωγούς της, και ότι συνολικά η ελληνική κυβέρνηση δεν προχωράει στο ξεπούλημα της ΔΕΗ (της ΔΕΗς, όπως είπε το αγράμματο ζώον, που έβγαλαν οι δεξιοί ευρωβουλευτή), και καλεί την Ευρώπη να τιμωρήσει την κυβέρνηση μας!

Γιατί οι Γερμανοί θέλουν διασυρμό του Τσίπρα και όχι λύση

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Αντιπαθεί σφοδρότατα τον Ελληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα η γερμανική κυβέρνηση συνασπισμού των δεξιών χριστιανοδημοκρατών, των ακροδεξιών Βαυαρών χριστιανοκοινωνιστών και των θλιβερών σοσιαλδημοκρατών. Το εύρος από πολιτική σκοπιά της γερμανικής κυβέρνησης, που συμπεριλαμβάνει τόσο τη Δεξιά όσο και τον κεντρώο σήμερα χώρο των σοσιαλδημοκρατών, καθιστά ευρύτατη την αντίθεση προς την κυβέρνηση Τσίπρα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κοντολογίς, καμία απολύτως σοσιαλδημοκρατική, κατ' όνομα, «κεντροαριστερούλα» κυβέρνηση σαν αυτή του Ολάντ στη Γαλλία ή του Ρέντσι στην Ιταλία δεν πρόκειται να τολμήσει να συμπαρασταθεί στην ελληνική κυβέρνηση. Η αιτία είναι απλούστατη: Καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση, ούτε καν χώρας μεγάλης σαν την Γαλλία ή την Ιταλία, δεν τολμάει να έρθει σε αντίθεση με τους Γερμανούς που κυβερνούν στο Βερολίνο! Ειδικά από τους σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι παραμένουν η τελευταία πολιτική δύναμη στην Ευρώπη που στο σύνολό τους είναι υποταγμένοι οικειοθελώς στη γερμανική πολιτική, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποκλείεται να βρει στήριξη. Παρόλο που οι ψηφοφόροι των σοσιαλιστών βεβαίως και θα ήθελαν συνεργασία με όποιες αριστερές δυνάμεις υπάρχουν σε κάθε χώρα, οι Γερμανοί λαμβάνουν προληπτικά όσα μέτρα μπορούν για να αποφύγουν εξάπλωση των αριστερόστροφων συνεργασιών των κεντρώων σοσιαλιστικών κομμάτων.

Οι Γερμανοί καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να μην επαναληφθεί και στον κεντρώο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας αυτό που έχει ήδη γίνει στη γαλλική, την αγγλική και την ιταλική Δεξιά. Η σταδιακή στροφή, δηλαδή, δεξιών κομμάτων εναντίον της Γερμανίας -κομμάτων που εκφράζουν απειλούμενα τμήματα της αστικής τάξης, κατεστραμμένα μεσαία στρώματα και αγανακτισμένα εναντίον της γερμανικής πολιτικής λαϊκά στρώματα. Εχουμε βαθύτατη την πεποίθηση ότι σε ελάχιστα χρόνια θα ζήσουμε συγκλονιστικές πολιτικές ανακατατάξεις στην Ευρώπη. Το ζητούμενο όμως είναι ο αντιγερμανισμός που θα αποτελέσει τον μοχλό αυτών των αλλαγών να μην προωθείται μόνο από δεξιά κόμματα, αλλά να υπάρχει και αντιγερμανισμός με αριστερά χαρακτηριστικά. Η σημασία της ύπαρξης της κυβέρνησης Τσίπρα και της αντίστασης του πρωθυπουργού στον προσωπικό εξευτελισμό του μέσω της αποδοχής του συνόλου των γερμανικών απαιτήσεων και όρων υπερβαίνει από αυτήν τη σκοπιά κατά πολύ τα όρια της Ελλάδας.

Αν σχηματιστεί κεντροαριστερή κυβέρνηση των αντιμνημονιακών πλέον σοσιαλιστών στην Πορτογαλία τον Οκτώβριο με κάποιες αριστερές δυνάμεις και αν τον Νοέμβριο που θα γίνουν βουλευτικές εκλογές στην Ισπανία σχηματιστεί κυβέρνηση του Ποδέμος με τους σοσιαλιστές, ο ευρωπαϊκός συσχετισμός δυνάμεων θα αρχίσει να αλλάζει. Ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει συνεισφέρει τα μέγιστα εκ του μακρόθεν στα εκλογικά αποτελέσματα της Ιβηρικής Χερσονήσου αν έχει αντέξει μέχρι το φθινόπωρο στις γερμανικές πιέσεις. Οι πιέσεις είναι αφόρητες, το ξέρουμε. Οι υποχωρήσεις που έχει κάνει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του υπερβαίνουν σαφώς τα όρια ανοχής της ψήφου που απέσπασε υποσχόμενος άλλα πράγματα στον ελληνικό λαό, από τα οποία σχεδόν κανένα δεν έχει υλοποιήσει στους τέσσερις και πλέον μήνες διακυβέρνησής του.

Στις 47 σελίδες των προτάσεων της κυβέρνησης προς τους δανειστές δεν συμπεριλαμβάνεται κανένα από τα ουσιώδη φιλολαϊκά μέτρα του εντελώς αστικού «προγράμματος της Θεσσαλονίκης» που είχε εξαγγείλει ο ίδιος ο πρωθυπουργός και τα οποία μέτρα συμπεριέλαβε στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του στις 8 Φεβρουαρίου 2015, ενώπιον των βουλευτών. Υποθέτουμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας εκτιμά ως εφιαλτικές τις μέρες που περνάει, ειδικά τον Μάιο και τον Ιούνιο. Ακόμη και μετά τις υποχωρήσεις που έχει κάνει, ο πρωθυπουργός οφείλει να διαπιστώνει πως για τους Γερμανούς έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία να τον διασύρουν στα μάτια των πολιτών όλων των κρατών της Ευρωζώνης και της ΕΕ, ώστε να μην τολμήσει κανένας ηγέτης πλέον να «βγάλει γλώσσα» κατά του Βερολίνου, παρά να βρουν μια κάποια λύση για την Ελλάδα.

*Δημοσιεύθηκε στο "Έθνος" την Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015.

Τέλος στη λιτότητα πάση θυσία -με τη σφραγίδα της Ελλάδας. - της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Ο Σόι-μπλε αποκαλύπτει αυτό που όλοι ξέραμε.Θέλουν να (σώσουν) την Ισπανία από τους Podemos και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν καταφέρουν να υποτάξουν την Ελληνική κυβέρνηση.Τυχών υποχώρηση μας θα σημάνει και το άδοξο τέλος της διαφαινόμενης αλλαγής στην Ισπανία.

Αν επιλέξουν να μας τιμωρήσουν θα χάσουν και την Ισπανία...και έπεται συνέχεια.Αν δεχθούν την δικιά μας πρόταση πάλι τα ίδια.Δηλαδή γι αυτούς είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθούν οι σχεδιασμοί τους για την Ευρώπη είναι να μας ταπεινώσουν.

Αλέξη μην τους φοβηθείς



Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου στο altsantiri

Ένας ανελέητος πόλεμος σε βάρος της Ελλάδας εξελίσσεται τις τελευταίες ώρες, λίγο πριν από την προγραμματισμένη για αύριο, κρίσιμη συνάντηση Τσίπρα – Μέρκελ – Ολάντ.

Οι δανειστές δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Η γραμμή Σόιμπλε φαίνεται να κερδίζει έδαφος. «Δεν θα αφήσουμε τον Τσίπρα να αλλάξει την ατζέντα της Ευρώπης, μέχρι το Νοέμβριο που θα γίνουν οι εκλογές στην Ισπανία».

Αυτό είναι το στρατήγημα των σκληρών, που συσπειρώνονται γύρω από τα δικά τους περιορισμένα μεν, πλην ισχυρά συμφέροντα.

Παίζουν ρώσικη ρουλέτα με την ίδια την Ευρώπη, αλλά και με την παγκόσμια οικονομία, επιδεικνύοντας, χωρίς προσχήματα, το αποκρουστικό πρόσωπο του αποικιοκράτη.

Μονοσήμαντο, εμμονικό, προσαρτημένο στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, ανίκανο να διανοηθεί ακόμη και μια ήπια μεταβολή της αρχιτεκτονικής των τελευταίων χρόνων, το διευθυντήριο της Ευρώπης καθίσταται πιο επικίνδυνο απο ποτέ.

Οι τοκογλύφοι των Βρυξελλών, του Βερολίνου, της Φρανκφούρτης και του ΔΝΤ παίζουν το τελευταίο τους χαρτί.

Ο Αλέξης Τσίπρας, με την ελληνική κυβέρνηση, έχει μία και μοναδική ευκαιρία να αλλάξει την παρτίδα και να γίνει ο καταλύτης των αλλαγών στην Ευρώπη.

Είναι πολιτική, κοινωνική, οικονομική και ιστορική αναγκαιότητα πρώτου μεγέθους…

Τέλος στη λιτότητα πάση θυσία -με τη σφραγίδα της Ελλάδας.

Αλλιώς, καληνύχτα Ελλάδα, καληνύχτα Ευρώπη…

anemosantistasis

Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου, ο Δούρειος Ίππος των πολυεθνικών

Tvxs Άρθρο

Μιχάλης Γιαννεσκής

 

Ενόσω η προσοχή όλων είναι στραμμένη στις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους «θεσμούς», μία άλλη σειρά διαπραγματεύσεων διαδραματίζεται κάτω από άκρα μυστικότητα στην Ευρώπη. Πρόκειται για διαπραγματεύσεις οι οποίες δεν απειλούν την ελληνική οικονομία στο άμεσο μέλλον, αλλά θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις αργότερα. Η Διατλαντική Συμφωνία για το Εμπόριο και τις Επενδύσεις (επί λέξει, η Συνεργασία Διατλαντικού Εμπορίου και Επενδύσεων, γνωστή με τα αρχικά TTIP) διαμορφώνεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις ΗΠΑ. Μία συμφωνία που αποτελεί τον Δούρειο Ίππο για την άνευ εμποδίων επέκταση των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιρειών στην Ευρώπη.

Η ενημέρωση των πολιτών, του Ευρωκοινοβουλίου και των κρατικών κοινοβουλίων για τη Συμφωνία είναι υποτυπώδης, καλυμμένη από ένα προπέτασμα καπνού ότι οι συζητήσεις συνεχίζονται και οι τελικές προτάσεις δεν έχουν διαμορφωθεί. Φυσικά, όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Και πίσω από το προπέτασμα διαμορφώνονται προτάσεις που περιέχουν σημαντικές νομοθετικές παγίδες για τα δικαιώματα των κρατών-μελών της ΕΕ. Μία από τις πιο επικίνδυνες είναι αυτή που αφορά το διακανονισμό αντιδικιών μεταξύ κυβερνήσεων και πολυεθνικών εταιρειών. Οι οποίες, όταν θεωρούν ότι τα συμφέροντά τους θίγονται, θα μπορούν να διεκδικήσουν αποζημιώσεις από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις λόγω άνισης μεταχείρισης ή απώλειας κερδών. Η Συμφωνία θα επιτρέπει στις εταιρείες να παρακάμπτουν τα κρατικά δικαστήρια και να διεκδικούν αποζημιώσεις και την προστασία των επενδύσεών τους μέσω ενός ειδικού δικαστηρίου.

Ένα τυπικό παράδειγμα είναι όταν μία κυβέρνηση αποφασίσει να επανακρατικοποιήσει οργανισμούς ή υπηρεσίες που διαχειρίζονται πολυεθνικές εταιρείες. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι εταιρείες θα έχουν πρόσβαση στο ειδικό δικαστήριο για να απαιτήσουν, συνήθως υπέρογκες, αποζημιώσεις. Επιπλέον η Συμφωνία διευκολύνει κυβερνήσεις που στοχεύουν σε αποκρατικοποιήσεις: εκατοντάδες χιλιάδες Βρετανοί υπέγραψαν πέρυσι διαμαρτυρία κατά της Συμφωνίας, υποψιαζόμενοι ότι απειλούσε, μεταξύ άλλων, το βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας. 

Οι υποστηρικτές της TTIP επικαλούνται την αναμενόμενη άρση ταριφών, την αύξηση εξαγωγών  και τη διευκόλυνση του διεθνούς εμπορίου, ως μέγιστα πλεονεκτήματα της Συμφωνίας. Ισχυρίζονται ότι η Συμφωνία θα παρέχει τη δυνατότητα σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους στις ΗΠΑ. Βέβαια, είναι απορίας άξιον πως μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα μπορέσουν να επωφεληθούν από μια συμφωνία που προσφέρει τα ίδια οφέλη σε πολυεθνικούς κολοσσούς.

Όταν η Συμφωνία φτάσει στην τελική της μορφή, θα πρέπει να εγκριθεί μέσα από τις σχετικές ευρωπαϊκές διαδικασίες, που περιλαμβάνουν τρία επίπεδα. Η Συμφωνία εγκρίνεται από το Συμβουλίο της ΕΕ, στο οποίο συμμετέχουν οι αρμόδιοι υπουργοί. Επειδή η απόφαση πρέπει να είναι ομόφωνη, κάθε χώρα έχει βέτο. Δεδομένης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής κατεύθυνσης των κυβερνήσεων της ΕΕ, ο κλήρος του μοναδικού πιθανού βέτο, και ταυτόχρονα ο ρόλος του βοώντος εν τη ερήμω, θα πέσει στον κύριο Σταθάκη. 

Η Συμφωνία πρέπει επίσης να εγκριθεί από το Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο μπορεί να προτείνει, αλλά όχι να επιβάλλει, αλλαγές. Δεδομένης της νεοφιλελεύθερης πλειοψηφίας και αυτού του σώματος, η έγκριση της Συμφωνίας στο Ευρωκοινοβούλιο είναι μάλλον βέβαιη. Σε τρίτο στάδιο, το λόγο έχουν τα κρατικά κοινοβούλια και ο μόνος «συνήθης ύποπτος» που ενδέχεται να φέρει σοβαρές αντιρρήσεις είναι η κυβερνητική πλειοψηφία στην ελληνική Βουλή.

Ήδη υπήρξαν έντονες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις κατά της Συμφωνίας στην Ευρώπη, οι οποίες ανάγκασαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εντείνει το επικοινωνιακό της μπαράζ. Η επίτροπος εμπορίου της ΕΕ, Cecilia Malström, σε κοινή δήλωσή της με τον εμπορικό αντιπρόσωπο των ΗΠΑ Michael Froman στις 20 Μαρτίου, διαβεβαίωσε ότι η Συμφωνία δεν θα εμποδίσει καμία κυβέρνηση να προβεί σε επανακρατικοποιήσεις. Όμως το θέμα δεν έγκειται απλώς στη δυνατότητα επανακρατικοποίησης μία υπηρεσίας ή ενός οργανισμού που εκμεταλλεύεται μία πολυεθνική εταιρεία. Αλλά κυρίως στο κόστος που θα επιβαρύνει μία κυβέρνηση η αποζημίωση της εταιρείας, το οποίο μπορεί να είναι αποτρεπτικό για την επιστροφή οιουδήποτε οργανισμού στο δημόσιο τομέα.

Και επειδή οι αντιδράσεις συνεχίζονταν, η κυρία Malström αναγκάστηκε να προβεί σε νέες διαβεβαιώσεις κατά τη διάρκεια σύσκεψης μελών των κρατικών κοινοβουλίων στη Ρίγα την 1η Ιουνίου. Για να καθησυχάσει τα πνεύματα, ισχυρίστηκε ότι η Συμφωνία δεν περιέχει τίποτα που να μειώνει την προστασία των πολιτών ή του περιβάλλοντος, και πρότεινε ότι τυχόν αντιδικίες θα δικάζονται από ένα νέο «διαφανές» διεθνές δικαστήριο επενδύσεων. Μία πρόταση την οποία απέρριψε τάχιστα ο υφυπουργός διεθνούς εμπορίου των ΗΠΑ Stefan Selig στις 11 Ιουνίου.

Για να πειστεί κανείς από τις διαβεβαιώσεις της κυρίας Malström, μάλλον θα πρέπει να αγνοήσει ότι προέρχεται από το κόμμα φιλελευθέρων της Σουηδίας. Κόμμα του οποίου η πολιτική κατεύθυνση έχει μετατεθεί δεξιά την τελευταία δεκαετία και το οποίο τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ του «ελεύθερου εμπορίου», άλλως γνωστού ως αχαλίνωτου καπιταλισμού.

Πόσο λοιπόν έχει καταφέρει ο Δούρειος Ίππος της Διατλαντικής Συμφωνίας να διεισδύσει στα τείχη της Ευρώπης μέχρι σήμερα; Η αρμόδια επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου εξέτασε στις 28 Μαίου τις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Συμφωνία, και συνέταξε μία αναφορά, η οποία προτείνει μερικές αλλαγές. Αυτές είναι σχετικά ανώδυνες, και το Συμβούλιο της ΕΕ δεν είναι δεσμευμένο να τις αποδεχθεί. Όπως παραδέχτηκε ο Βρετανός ευρωβουλευτής David Martin, τα μέλη της επιτροπής που είχαν αντιρρήσεις αναγκάστηκαν να μετριάσουν σημαντικά τις αλλαγές που πρότειναν, για να μην απορριφθούν από την πλειοψηφία στην επιτροπή.

Στις 10 Ιουνίου η προαναφερθείσα αναφορά θα τεθεί σε ψηφοφορία στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου. Δεδομένου ότι η κατανομή ψήφων στην επιτροπή είναι αντιπροσωπευτική της ψηφοφορίας της ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου, η έγκριση της αναφοράς είναι αναμενόμενη. Όταν η Συμφωνία οριστικοποιηθεί, ίσως το 2016, θα υποβληθεί για έγκριση στο Συμβούλιο της ΕΕ, το Ευρωκοινοβούλιο και τα κρατικά κοινοβούλια, όπως προαναφέρθηκε. Βέβαια οι οιωνοί για το μέλλον δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικοί.

• Πρώτον, διότι γίνονται συντονισμένες προσπάθειες «απελευθέρωσης» του εμπορίου σε παγκόσμιο επίπεδο.  Η Διατλαντική Συμφωνία δεν είναι η μοναδική που συζητείται αυτή τη περίοδο. Οι ΗΠΑ και διάφορα ασιατικά και αμερικανικά κράτη διαμορφώνουν μία αρκετά παρόμοια Δια-Ειρηνική Συμφωνία, ευθύνη για την εφαρμογή της οποίας θα έχουν κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, οι νομικοί εκπρόσωποι των πολυεθνικών.
• Δεύτερον, γιατί οι εμπειρίες από παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν δείχνουν ότι οι μεγάλες εταιρείες ωφελούνται από τέτοιες συμφωνίες εις βάρος των κρατών. Όπως η γαλλική εταιρεία που επέτυχε σημαντική αποζημίωση από την Αργεντινή όταν η κυβέρνησή της κράτησε την τιμή του νερού σταθερή και μειώθηκε το κέρδος της εταιρείας.  Όπως επίσης η ολλανδική εταιρεία που προσέφυγε κατά της Σλοβακίας όταν η κυβέρνησή της επανακρατικοποίησε μέρος του ασφαλιστικού συστήματος. Επιπλέον, τέτοιου είδους συμφωνίες επιτρέπουν στις πολυεθνικές να υποβάλλουν προσφυγές κατά των κυβερνήσεων για να ανατρέψουν νόμους που θεωρούν ότι απειλούν τα μελλοντικά κέρδη τους. Παράδειγμα η καπνοβιομηχανία Philip Morris που προσέφυγε κατά της Ουρουγουάης όταν αύξησε το μέγεθος των υγειονομικών προειδοποιήσεων στα πακέτα τσιγάρων και κατά της Αυστραλίας όταν νομοθέτησε την απλή συσκευασία των πακέτων.
• Τρίτον, διότι οι νεοφιλελεύθερες απόψεις της πλειοψηφίας των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων που θα κληθούν να εγκρίνουν τη Συμφωνία είναι γνωστές. Η υπερψήφισή της από το Ευρωπαϊκό και τα κρατικά κοινοβούλια δεν θα αποτελέσει έκπληξη.

Αναμένουμε λοιπόν από τον κύριο Σταθάκη και την ελληνική Βουλή να φέρουν τις δέουσες αντιρρήσεις όταν έλθει η σειρά τους. Διότι τέτοιου είδους συμφωνίες όχι μόνο υπονομεύουν την ικανότητα των κυβερνήσεων να ενεργούν προς το συμφέρον των πολιτών τους, αλλά αποτελούν μία παράδοση άνευ όρων στις κερδοσκοπικές βλέψεις των πολυεθνικών.