The Independent: Τι πραγματικά προηγήθηκε στη Γάζα και δεν το λένε οι Ισραηλινοί

του Ρόμπερτ Φισκ

    Ένα μελλοντικό κράτος της Παλαιστίνης δεν θα έχει σύνορα και θα είναι ένας θύλακας εντός του Ισραήλ, που θα περιβάλλεται από όλες τις πλευρές από εδάφη κατεχόμενα από τους Ισραηλινούς

ΟΚ, μέχρι το απόγευμα, ο λόγος θανάτου των δύο ημερών ήταν 40 προς 0 υπέρ του Ισραήλ. Αλλά ας μιλήσουμε για την υπόθεση της Γάζας για την οποία δεν θα ακούσετε τις επόμενες ώρες.

Έχει να κάνει με τη γη. Οι Ισραηλινοί που ζουν στον Σντερότ δέχονται τα πυρά των Παλαιστινίων της Γάζας και τώρα οι Παλαιστίνιοι παίρνουν αυτό που τους άξιζε. Σίγουρα. Αλλά περιμένετε. Πώς μαζεύτηκαν όλοι αυτοί οι Παλαιστίνιοι -1,5 εκατομμύριο από δαύτους- και στριμώχτηκαν στη Γάζα αρχικά; Δεν ζούσαν οι οικογένειές τους κάποτε, σε αυτό που ονομάζεται σήμερα Ισραήλ; Και τους πέταξαν έξω -ή έφυγαν για να μην πεθάνουν- όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ.

Και οι άνθρωποι που ζούσαν στη Σντερότ στις αρχές του 1948 δεν ήταν Ισραηλινοί, αλλά Παλαιστίνιοι Άραβες. Το χωριό τους ονομαζόταν Huj. Ούτε ήταν εχθροί του Ισραήλ. Δύο χρόνια νωρίτερα, οι ίδιοι αυτοί Άραβες είχαν κρύψει Εβραίους μαχητές της Χαγκάνα από τον βρετανικό στρατό.

Αλλά όταν ο ισραηλινός στρατός εμφανίστηκε στο Huj στις 31 Μαΐου 1948, έδιωξαν όλους τους άραβες χωρικούς στη Λωρίδα της Γάζας. Έτσι μετατράπηκαν σε πρόσφυγες. Ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν (πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ) το αποκάλεσε «άδικη και αδικαιολόγητη ενέργεια». Κρίμα. Οι Παλαιστίνιοι της Huj δεν μπόρεσαν ποτέ να επιστρέψουν στον τόπο τους.

Και σήμερα, πάνω από 6.000 απόγονοι των Παλαιστινίων του χωριού Huj -που τώρα ονομάζεται Σντερότ- ζουν στην αθλιότητα της Γάζας, μεταξύ των “τρομοκρατών” τους οποίους το Ισραήλ θέλει να καταστρέψει και που πυροβολούν από αυτό που παλιά ήταν το Huj. Ενδιαφέρουσα ιστορία.

Και πάλι για το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα. Το ξανακούσαμε σήμερα. Τι θα συνέβαινε αν βομβαρδιζόταν ο λαός του Λονδίνου όπως ο λαός του Ισραήλ; Δεν θα ανταπέδιδαν; Μα ναι, αλλά εμείς οι Άγγλοι δεν έχουμε στοιβάξει περισσότερο από ένα εκατομμύριο πρώην κατοίκους της Βρετανίας σε κέντρα προσφύγων λίγα μίλια έξω από το Λονδίνο.

Η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε αυτό το αληθοφανές επιχείρημα ήταν το 2008, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στη Γάζα και σκότωσε τουλάχιστον 1.100 Παλαιστίνιους (ο λόγος τότε ήταν: 1.100 Παλαιστίνιοι προς 13 Ισραηλινούς). Τι θα συνέβαινε αν το Δουβλίνο τελούσε υπό επίθεση ρουκετών, είχε ρωτήσει τότε ο πρέσβης του Ισραήλ; Αλλά όταν η πόλη Κρόσμαγκλεν του Ηνωμένου Βασιλείου στη Βόρεια Ιρλανδία ήταν υπό επίθεση ρουκέτας από τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας στη δεκαετία του 1970, -η RAF δεν βομβάρδισε το Δουβλίνο, για αντίποινα, σκοτώνοντας Ιρλανδές γυναίκες και παιδιά. Στον Καναδά το 2008, οι υποστηρικτές του Ισραήλ χρησιμοποιούσαν το ίδιο ψευδές επιχείρημα.

Τι θα γινόταν αν πολίτες του Βανκούβερ, του Τορόντο ή του Μόντρεαλ δέχονταν επίθεση από τα προάστια των ίδιων των πόλεών τους; Πώς θα ένιωθαν; Αλλά οι Καναδοί δεν έσπρωξαν τους κατοίκους της καναδικής επικράτειας σε κέντρα προσφύγων. Και τώρα ας περάσουμε τη Δυτική Όχθη. Πρώτον, ο Μπενιαμίν Νετανιάχου είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει στον Παλαιστίνιο “πρόεδρο” Μαχμούντ Αμπάς γιατί δεν εκπροσωπούσε και τη Χαμάς. Τότε, όταν ο Αμπάς προχώρησε σε κυβερνητικό συνασπισμό, ο Νετανιάχου είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει στον Αμπάς γιατί συνεργαζόταν με τους “τρομοκράτες” της Χαμάς. Τώρα λέει πως θα συνομιλήσει μαζί του μόνο αν τα σπάσει με τη Χαμάς – αν και τότε δεν θα εκπροσωπεί τη Χαμάς.

Στο μεταξύ, ο εξαιρετικός αριστερός Ισραηλινός φιλόσοφος Ούρι Αβνέρι -που στα 90 του χρόνια παραμένει ευτυχώς δυνατός- έχει επισημάνει την τελευταία εμμονή της χώρας του: τον κίνδυνο πως η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στη Συρία (ISIS) θα κινηθεί δυτικά από το ιρακινό / συριακό “χαλιφάτο” και θα φτάσει στην ανατολική όχθη του Ιορδάνη Ποταμού. “Και ο Νετανιάχου είπε” σύμφωνα με τον Αβνέρι, “αν δεν τους σταματήσει η ισραηλινή φρουρά εκεί (στον Ιορδάνη), θα εμφανιστούν στις πύλες του Τελ Αβίβ”. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η ισραηλινή αεροπορία θα έχει διαλύσει τον ISIS με το που τολμήσει να περάσει το σύνορο του Ιορδάνη από το Ιράκ ή τη Συρία.

Η σημασία αυτού, ωστόσο είναι πως αν το Ισραήλ κρατήσει τον στρατό του στον Ιορδάνη (για να προστατεύσει το Ισραήλ από τον ISIS), ένα μελλοντικό κράτος της Παλαιστίνης δεν θα έχει σύνορα και θα είναι ένας θύλακας εντός Ισραήλ, περιτριγυρισμένο από όλες τις πλευρές από περιοχές που κατέχει το Ισραήλ.

“Κάτι σαν τις αυτόνομες περιοχές των Μπαντουστάν” λέει ο Αβνερί. Με άλλα λόγια, δεν θα υπάρξει ποτέ ένα “βιώσιμο” παλαιστινιακό κράτος. Άλλωστε, δεν είναι ο ISIS το ίδιο με τη Χαμάς; Bέβαια και δεν είναι, αλλά δεν θα μας το πει ποτέ αυτό ο Μαρκ Ρέγκεβ, εκπρόσωπος του Νετανιάχου. Όχι. Μάλιστα μιλώντας στο Al Jazeera, είπε πως η Χαμάς ήταν “μια εξτρεμιστική τρομοκρατική οργάνωση όχι πολύ διαφορετική από τον ISIS στο Ιράκ, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο, την Μπόκο Χαράμ…”. H Xεζμπολάχ είναι σιίτικη πολιτοφυλακή που μάχεται μέχρι θανάτου στη Συρία ενάντια στους σουνίτες μουσουλμάνους του ISIS. Και η Μπόκο Χαράμ -χιλιάδες χιλιόμετρα από το Ισραήλ- δεν αποτελεί απειλή για το Τελ Αβίβ.

Αλλά καταλαβαίνετε τι παίζει. Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας -και παρακαλώ ξεχάστε για πάντα τους 6.000 Παλαιστινίους οι οικογένειες των οποίων διώχθηκαν από την γη του Σντερότ- είναι σύμμαχοι με τους δεκάδες χιλιάδες ισλαμιστές που απειλούν τον Μαλίκι της Βαγδάτης, τον Άσαντ της Δαμασκού ή τον πρόεδρο Τζόναθαν της Αμπούχα. Και σε τελική ανάλυση, αν ο ISIS κατευθύνεται προς τη Δυτική Όχθη, γιατί η κυβέρνηση του Ισραήλ συνεχίζει να χτίζει αποικίες εκεί -παράνομα σε αραβική γη- για Ισραηλινούς πολίτες;

Δεν πρόκειται λοιπόν για την απαράδεκτη δολοφονία τριών Ισραηλινών στην κατειλημμένη Δυτική Όχθη ή για την απαράδεκτη δολοφονία ενός Παλαιστινίου στην κατειλημμένη Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ούτε για τη σύλληψη πολλών μαχητών και πολιτικών της Χαμάς στη Δυτική Όχθη. Ούτε για τις βόμβες. Ως συνήθως, πρόκειται για τη γη.

 

πηγή:

 

http://seisaxthia.wordpress.com/2014/07/14/the-independent-%CF%84%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B7%CE%B3%CE%AE%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%AC%CE%B6%CE%B1/

Nonews-NEWS: Κυβέρνηση Σαμαρά...

Nonews-NEWS: Κυβέρνηση Σαμαρά...: Πιο ακροδεξιά, πεθαίνεις... Οι στιγμές που περνάει η χώρα είναι, κατά κάποιον τρόπο, ιστορικές. Ενώ κλείνουν σαράντα χρόνια από την προ...

Nonews-NEWS: «Το βαρέλι της κυβερνητικής γελοιότητας δεν έχει π...

Nonews-NEWS: «Το βαρέλι της κυβερνητικής γελοιότητας δεν έχει π...:   Επιμένει στο ίδιο τροπάρι η κυβέρνηση, κατηγορώντας για άλλη μια φορά τον ΣΥΡΙΖΑ για σχέσεις με την τρομοκρατία. ...

Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)

Tα κυπαρίσσια έγερναν κουρασμένα, κι έσκεπαν τον αποχαιρετισμό, μακρύ, αργόσυρτο, βαθιά σιωπηλό, μες στην κάψα του Ιούλη· μόνο στην αρχή, τη σιωπή διέκοψε δειλά μια μουσική από κινητό, που κράτησε όσο η κάθοδος, πριν τα άνθη και τις χοές: «Τe quiero puta!», ξεχώριζες το τεξ-μεξ μέταλ των Rammstein, ένα υβρίδιο, μια κραυγή ζωής. Ηταν το σήμα μορς του Πάνου που μας άφηνε: «Δύο χιλιάδες διακόσιες εικοσιδύο μέρες πόνου. Δεν του αρκούν. Βρήκε ωραίο χουζούρι στο κορμί μου. Θα μείνει, λέει. Κι άλλο. Μόνο που, όσο θρονιάζεται, τόσο δυναμώνω τα ηχεία και του φωνάζω στο αυτί: ‘Σ’ αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)’. Με αυτήν τη μελωδία. Πάντα.»

Το σαββατοκύριακο είχε πανσέληνο. Το πρώτο μήνυμα ήρθε από τη γυναίκα μου, απ’ το νησί: «Πέθανε ο Κοντραμπάντο, ε;» Σοκαρίστηκα, αν και περίμενα ότι κάποια στιγμή ο Πάνος Οικονόμου, ο κατά ραδιόφωνο και τουίτερ contrabbando ή Καίσαρ Εμμανουήλ, πιθανότατα θα νικιόταν από την αρρώστια που πολεμούσε σθεναρά επί επτά χρόνια. Σοκαρίστηκα όμως. Τον φαντάστηκα στον Ευαγγελισμό, όπου πέρασε τους τελευταίους μήνες, τουιτάροντας με οξύτητα και διαύγεια, όπως πάντα τα τελευταία επτά χρόνια, αφηγούμενος τη ζωή με δίψα και βιωμένη σοφία, βλέποντας τον έξω κόσμο από ένα παράθυρο με θέα, αναμεταδίδοντας τη ζωή ολόχυμη και πεισματάρα, μεταδίδοντας πίστη σ’ εμάς τους απέξω τους λιγόψυχους, τους κλαυθμηρίζοντες. Τον φαντάστηκα όπως τον πρωτογνώρισα, το 2009 (ή ’10;), ρωτώντας τον γιατί Κοντραμπάντο και γιατί Καίσαρ Εμμανουήλ, μια ποιητική συλλογή της Μέλπως Αξιώτη κι ένας φανταιζίστ ποιητής του μεσοπολέμου. Ε, μα ήταν οι αγάπες του, και περίπου το θέμα της διατριβής του.

Η ποίηση λοιπόν· αυτή διαπερνούσε το λόγο του, τις μουσικές που έβαζε, τα γραφτά που διάλεγε να αναγνώσει, αυτή ήταν στο βιβλίο που έγραψε («Το εξώφυλλο δέρμα του χρόνου»). Και η αντίσταση, η ανυπακοή ― κατέναντι της φθοράς, εννοείται, πρώτα απ’ όλα, κι ύστερα έναντι του κομφορμισμού και της άβουλης συγκατάβασης, της μεμψιμοιρίας. Αυτά εδίδαξε ο καθηγητής ιστορίας και ελληνικών Πάνος, απ’ τα σαράντα ώς τα σαράντα επτά του, όχι μόνο στους έφηβους μαθητές του, αλλά κυρίως στους ώριμους της γενιάς του, στους μεσήλικους, σε όλους όσοι βαρυγκομάνε για μια αναποδιά. Αυτό το μάθημα το πρόσφερε με ποίηση και σώμα, κάνοντας την ασθένεια ορμητήριο ζωής: όση είναι, όση υπάρχει, όση μένει: «Η μόνη αξιοπρέπεια είναι να μείνεις ζωντανός. Και να ανταποδώσεις. Όσο κι όπως μπορείς. Και λίγο θα είναι πάλι. Διάφανοι, αδέρφια, είμαστε. Ζώα διάφανα που μας τρομάζει η αντανάκλασή μας στα ποτάμια της ζωής, πάσχοντα από αγνή, καθαρή ύπαρξη.»

Ο Χρήστος έκλαιγε γοερά, ο Αποστόλης άφησε κτερίσματα μια παιδική ζωγραφιά και ρακή, ο Κωστής εκφώνησε ένα σπαρακτικό «γεια σου, αγάπη μου», πύκνωση της φιλίας ως έρωτα, εκατοντάδες φίλοι και γνωστοί, οικείοι με το πρόσωπο ή με τη διαδικτυακή περσόνα, νέοι, ώριμοι, ηλικιωμένοι.

Είτα η Σοφία πρόσφερε ιχθύες και οίνο, για να θυμόμαστε τον γενναίο, οδυνηρά ειλικρινή ποιητή, και πώς έβλεπε την Ελλάδα:

«Τι συμβαίνει όμως με τις χώρες όταν πεθαίνουν; Γιατί καμιά φορά, μέσα στους αιώνες της πηχτής ιστορίας, και οι χώρες πεθαίνουν. Μη μου αναφέρετε το Δημητριάδη και το Σαραμάγκου. Αυτές είναι δυο θεωρήσεις μόνο, όχι η αλήθεια... Τι κάνουν, τελικά, αυτοί που ζουν σε μια ετοιμοθάνατη χώρα; Ο Γκαλεάνο γράφει: ‘Και η μειονότητα των ζωντανών κάνει ό,τι μπορεί για να επιβιώσει’. Εγώ πάλι απλώνω μια μικρή μεξικάνικη κουβέρτα στον εθνικό μας καναπέ, όπου κοιμόμαστε βαθιά.» 

vlemma

Pink Floyd - Song for Palestine

Γερμανοντυμένα μυαλά

Στην Ελλάδα στα χρόνια της χολέρας των Μνημονίων έχουναυτοκτονήσει πολλοί πολίτες. Ολων των ηλικιών και όλων των επαγγελμάτων.

Για αυτούς γνωρίζουμε λίγα ή μάλλον, γνωρίζουμε για λίγους εξ όσων έχουν αυτοκτονήσει, διότι οι αυτοκτονίες δεν δηλώνονται όλες. Οσο για αυτούς που γνωρίζουμε, όχι μόνον δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τους ίδιους – εκτός απ’ το ρεπορτάζ θανάτου που συνοδεύει ενίοτε κι όχι πάντοτε την εκδημία τους – αλλά σιγά σιγά οι θάνατοι αυτοί έγιναν στατιστική.

Ουδέποτε το θέμα ήρθε στη Βουλή.

Ουδέποτε εζητήθησαν ευθύνες.

Ουδέποτε ο κ. Πρωθυπουργός εκκλήθη να δώσει εξηγήσεις για ένα «φάκελο αυτοκτονιών» – φερ’ ειπείν 100 από τις 5.000 – 6.000 που μας είναι γνωστές και σχετίζονται ευθέως με την κρίση και τον τρόπο που οι κυβερνήσεις των ανδρεικέλων τη διαχειρίζονται, εναντίον του λαού.

Ομως, δεν είναι μόνον οι αυτοκτονίες, είναι και οι «παράπλευρεςαπώλειες» όπως θα χαρακτήριζαν στη χυδαία γλώσσα τους οι Επικυρίαρχοι των κρατών, των εθνών και των λαών τους θανάτους εκείνων που δεν αυτοκτονούν οι ίδιοι, αλλά η κρίση δολοφονεί.

Ηταν 29 ετών. Τρία χρόνια άνεργος. Προσπαθούσε. Δεν έβρισκε δουλειά. Μελαγχολούσε. Μαράζωνε. Κοίταζε τον τοίχο. Πλάνταξε. Πέθανε. Τον «πρόδωσε» η καρδιά του – τρίχες! τον σκότωσε το έργο των Γιωργάκη,Παπαδήμου, Σαμαρά, Βενιζέλου, Στουρνάρα, Χαρδούβαλη, Προβόπουλου καιόσων άλλων εμπλέκονται στη λεηλασία και τον κατ’ εξακολούθησιν βιασμό της Ελλάδας.

Είναι 30 χρονών. Εργάζεται. Με σύμβαση μιας ημέρας. Πληρώνεται με καθυστέρηση και έναντι – ένα δυο κατοστάρικα αντί των πέντε που θα έπρεπε να λαμβάνει μηνιαίως. Το αφεντικό τον έχει ήδη «μέσα» 1.200 ευρώ. Μαραζώνει. Εχει απελπιστεί. Θέλει να φύγει. Δεν ξέρει που να πάει. Με παρέες δεν βγαίνει πια παρά σπανίως. Με την κοπέλα του χώρισε. Για οικογένεια καμιά προοπτική. Δεν

γελάει πια. Κάποια μέρα θα τον «προδώσει» κι αυτόν η καρδιά του.Εδώ τον πρόδωσε η χώρα του, η καρδιά του θα παραλείψει; Ή ίσως να τον «προδώσει» το μυαλό του. Φρίκη! θα πάψει να τρώει σούσι ο κ. Στουρνάρας εις ένδειξιν συμπαράστασης.

Δύο πήδηξαν χθες απ’ τα μπαλκόνια – ο ένας σάλταρε και ο άλλος, 73 χρονώ, κρεμάστηκε – δεν άντεχε την ξεφτίλα της εγκατάλειψης και της πείνας. Δύο σε μια μέρα και τα έβαψε μαύρα ο κ. Σαμαράς, δεν μπόρεσε να φάει το βράδυ απ’ τη στεναχώρια του. Κι όμως! με δυο θύματα την ημέρα τρέχει ο ρυθμός των αυτοκτονιών στη χώρα. Και με υπερδεκαπλάσιο αριθμό τρέχει ο ρυθμός των «παράπλευρων απωλειών», εκείνων

που δεν αντέχουν να μην τους «αντέχει η οικονομία»,

εκείνων που δεν μπορεί να φροντίσει πλέον το σύστημα υγείας,

εκείνων «που αφήνουν πίσω τους κάθε ελπίδα», όπως η Κόλαση προειδοποιούσε στο έργο του Δάντη όσους διάβαιναν το κατώφλι της.

Στην Αχερουσία (της) βρίσκεται η Ελλάδα, μεσ’ τη μέση στα νερά της Στυγός. Εκεί πνέει τα λοίσθια, ακίνητη, αποκαμωμένη, όλο και να βυθίζεται στα νεκρά νερά, αιχμάλωτη, αλυσοδεμένη, πνιγμένη στις ύβρεις. Με κάτι

απόμακρες τσαλαφές φωνές να φθάνουν στα αυτιά της για successstory κι άλλα αισχρότατα.

Του άλλου του παίρνουν το σπίτι. Αύριο θα αρχίσουν να αρπάζουνσπίτια σωρηδόν, έχουν έτοιμο τον μηχανισμό. Πόσοι θα πεθάνουν απ’ αυτό;Πόσοι θα έρθουν σε αδιέξοδο; πόσες οικογένειες θα διαλυθούν; Πόσα παιδιά δεν θα γεννηθούν; Πόσοι θα αρχίσουν να κοιτούν τον τοίχο, ώσπου πίσω του να δουν το έρεβος της αβύσσου;

Ποιοι έκαναν τον θάνατο σ’ αυτήν τη χώρα στατιστική; Ποιοι έκαναν τον θάνατο πολλαπλό; Πώς έγινε ο θάνατος μια υπόθεση «δημιουργικής λογιστικής»; Πόση ακόμα παραγωγή θανάτου θα επιτύχει η πολιτική των κυβερνήσεων Κουΐσλινγκ;

Μεγάλη θλίψη. εγάλη απελπισία. Πάνω σε εκατομμύρια μικρές ζωές– πάνω σε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, τη ζωή μας, τον χρόνο μας πάνω σ’ αυτήν τη Γη…

Ζήτω η Γερμανία!

Γράφει ο pitsirikos

Η Γερμανία αναδείχτηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια στο ποδόσφαιρο, αφού νίκησε στην παράταση του τελικού την Αργεντινή με 1-0. Η Γερμανία ήταν πραγματικά η καλύτερη ομάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας, οπότε όλοι αντιλαμβανόμαστε πως, αν η Γερμανία παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο έχει πια πεθάνει.

Η Αργεντινή ήταν μάλλον λίγο καλύτερη από την Γερμανία στον χτεσινό αγώνα αλλά δεν κατάφερε να πετύχει γκολ, οπότε το έβαλαν οι Γερμανοί και γλιτώσαμε από την ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι που μας έχει γεμίσει όλους άγχος, αϋπνίες και ψυχολογικά προβλήματα γιατί είναι και ρώσικη ρουλέτα.

Η ήττα της Αργεντινής στενοχώρησε όλους τους Αργεντίνους αλλά σύντομα θα πάρουν μια ακόμα στενοχώρια που η χώρα τους θα χρεοκοπήσει για 68η φορά τα τελευταία δέκα χρόνια, οπότε θα τους περάσει η στενοχώρια που δεν κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο, γιατί, ως γνωστόν, η στενοχώρια περνάει με μια μεγαλύτερη στενοχώρια.

Οι χρεοκοπημένοι τριτοκοσμικοί όλου του πλανήτη υποστήριζαν την χρεοκοπημένη Αργεντινή, ενώ οι χρεοκοπημένοι τριτοκοσμικοί Έλληνες περίμεναν ένα γκολ του Μέσι, για να βγουν στους δρόμους και να φωνάξουν «έτσι γαμάνε οι εκατομμυριούχοι ποδοσφαιριστές αυτών που σας χρωστάνε».

Πάντως, είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως οι πολίτες των χρεοκοπημένων χωρών -αλλά και των χωρών που θα χρεοκοπήσουν το επόμενο διάστημα- αισθάνονται πως εκπροσωπούνται από τους πολυεκατομμυριούχους ποδοσφαιριστές που φοράνε την φανέλα της εθνικής τους ομάδας, οπότε είναι προφανές πως η ηλιθιότητα σε συνδυασμό με την αγραμματοσύνη σε κάνουν πίθηκο.

Από την άλλη, το να είσαι καλός ποδοσφαιριστής πρέπει να είναι το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο, αφού, αν εξαιρέσεις το ότι οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να βάλουν τρεις λέξεις στη σειρά, είναι το μόνο επάγγελμα που σε πληρώνουν εκατομμύρια για να παίζεις με κοντά παντελονάκια ακόμα και στα 37 σου, ενώ, αν χάσεις ένα παιχνίδι, οι πτωχούληδες που δεν έχουν να φάνε σε χτυπάνε φιλικά στην πλάτη και προσπαθούν να σε παρηγορήσουν που σου έφυγε το παπούτσι και δεν μπόρεσες να καρφώσεις την μπάλα στα δίχτυα.

Βέβαια, σήμερα δεν υπάρχουν πολλοί καλοί ποδοσφαιριστές, αφού οι περισσότεροι είναι εντελώς άμπαλοι -και το μόνο που κάνουν είναι να τρέχουν ασταμάτητα σαν να τους κυνηγάνε τα λιοντάρια-, και γι’ αυτό μας τα έχουν κάνει μπαλόνια με τον Μέσι και το αν είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών, αλλά, για να πιστεύεις πως ο Μέσι είναι ο καλύτερος παίχτης όλων των εποχών, πρέπει ή να έχεις γεννηθεί πριν από έξι χρόνια ή να έχεις Αλτσχάιμερ.

Επίσης, πρέπει να ακούμε όλους όσοι υποστηρίζουν πως δεν πρέπει να συγχέουμε το ποδόσφαιρο με την πολιτική γιατί αυτά τα δυο δεν έχουν καμία σχέση, και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από το γεγονός πως στον τελικό του Μουντιάλ ήταν στην κερκίδα η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν που δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν χτες το βράδυ και είπαν να πεταχτούν μέχρι την Βραζιλία -που είναι και κοντά-, για να δουν αν η Αργεντινή θα παίξει με επιτυχία το τεχνητό οφσάιντ.

Το ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική αποδεικνύεται και από το ότι δεν έχει μείνει ομάδα που να μην την έχει αγοράσει ολιγάρχης που έχει λερωμένη τη φωλιά του και θέλει να αποκτήσει στρατό από οπαδούς για ασφάλεια -με αποτέλεσμα κάθε υγιής φίλαθλος να έχει σιχαθεί το ποδόσφαιρο και να μην πατάει στο γήπεδο-, ενώ τώρα οι πρόεδροι των ομάδων κατεβαίνουν και στις εκλογές και πάνε κάποιοι οπαδοί των ομάδων τους και τους ψηφίζουν γιατί είναι ζώα, αν και δεν πρέπει να κατηγορώ τα ζώα γιατί δεν έχω δει ποτέ ζώο να φοράει φανέλα ποδοσφαιρικής ομάδας και να ψηφίζει τον πρόεδρό της.

Το Μουντιάλ τελείωσε αλλά δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε γιατί αφενός σε τέσσερα χρόνια θα γίνει ξανά -για να γιορτάσουμε το τρίτο μας Μουντιάλ ως χρεοκοπημένη χώρα- και αφετέρου στις 30 Αυγούστου ξεκινάει το Μουντομπάσκετ, που σας βάζω ό,τι στοίχημα θέλετε πως αποκλείεται να το κατακτήσει κι αυτό η Γερμανία, γιατί δεν συμμετέχει.

Ο καλός μπάτσος και ο κακός μπάτσος.

Είναι μια παράσταση σε εξέλιξη πέντε και κάτι χρόνια.
Κακός μπάτσος η τριμερής επιτροπή (έτσι θα λένε από δω και πέρα την Τρόικα).
Καλός μπάτσος η κυβέρνηση και ακόμα καλύτερος η αντιπολίτευση.
Και τι δεν έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια.
Πιστόλια πάνω στο τραπέζι, σκληρές διαπραγματεύσεις, ευλογία το μνημόνιο, αν δεν μας τα ζητούσαν έπρεπε να τα κάνουμε μόνοι μας, θα βγούμε το ’09, το ’10, το ’11, το ’12, έρχεται η ανάπτυξη, άριστος πρωθυπουργός ο Παπαδήμος, αντιμνημονικός ο Σαμαράς, αριστερός ο Τσίπρας, σεβόμαστε τις θυσίες του Ελληνικού λαού, καλό κουράγιο Έλληνες, η ανεργία θα πέσει, αντιλαμβάνομαι ότι είναι σκληρά τα μέτρα αλλά είναι προσωρινά, ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, όλοι μαζί τα φάγαμε, θα ξαναπάρουμε τα κλεμμένα, κλέφτης ο υδραυλικός, απατεώνες οι γιατροί, σύμφωνη με τι Σύνταγμα η πείνα, έτσι γίνεται και στας Ευρώπας, μπορούμε και χωρίς ρεύμα, θέλουμε αλλά δεν μας αφήνει η Τρόικα, δεν θα δεχθούμε ποτέ ανθύπατους στα Υπουργεία, η χώρα δεν είναι υπό κατοχή, αν ήμουν Γερμανός θα ήμουν περήφανος για την Ελλάδα, το ΔΝΤ πρέπει να ζητήσει συγνώμη από την Ελλάδα, Ε.Ε και euroείναι τα θεμέλια για την ανάπτυξη, θα πεινάσετε, δεν θα έχετε φάρμακα, βενζίνη, κωλόχαρτα.
Όλα αυτά και άλλα τόσα.
Πέντε χρόνια συνεχών παραστάσεων.
Πέντε χρόνια για να πιστέψεις στην αναγκαιότητα της φυλακής σου.
Πέντε χρόνια για να αποδεχθείς την αμαρτία την ενοχή σου.
Πέντε χρόνια για να παραδοθείς, να υποταχθείς.
Πέντε χρόνια μαρτύρια για το καλό σου.
Και είναι ασεβείς, παρανοϊκοί και αιθεροβάμονες όσοι μιλούν για το αντίθετο.
Η Γερμανία είναι ανίκητη. 7 έριξε στην Βραζιλία.
Κρύψου στο καβούκι σου, μην αντιδράς. Θα περάσει η μπόρα.
Είναι όμως όλοι τους το ίδιο.
Πρωταγωνιστές στην ίδια παράσταση.
Σκοπό μόνο έχουν την υποταγή σου, τον φόβο σου, την υποτέλειά σου.
Ζουν και μεγαλουργούν από την δική σου αδυναμία, από τον δικό σου ραγιαδισμό.
Σαν βρυκόλακες απομυζούν κάθε ίχνος ζωής από μέσα σου για να γίνουν πιο δυνατοί, πιο πλούσιοι και ακόμα πιο ισχυροί.
Ζεις μέσα στην εικονική πραγματικότητα που έχουν ετοιμάσει για σένα.
Πιστεύεις ότι αυτοί θέλουν να πιστεύεις.
Φοβάσαι ότι αυτοί θέλουν να φοβάσαι.
Τρως ότι αυτοί σου δίνουν.
Αγαπάς ότι και όπως αυτοί θέλουν.
Μισείς ότι σου δείξουν να μισήσεις.
Και όταν νοιώσεις το λουρί να γίνεται πολύ στενόχωρο, πολύ σφιχτό, το λασκάρουν λίγο για να νοιώσεις και εσύ ότι είσαι το αφεντικό. Ο κυρίαρχος Λαός.
Αλλά όλοι παίζουν στην ίδια παράσταση.
Ο κακός, ο καλός και ο ακόμα πιο καλός μπάτσος.
© HeadWaiter

Μακάριοι οι αυτιστικοί

Είμαι σίγουρος ότι «τραγωδία» είναι όταν κλαίνε στα γήπεδα μικροαστοί Βραζιλιάνοι επειδή έχασαν το τόπι, ενώ «εχθροπραξίες» είναι αυτό που γίνεται στη Γάζα. Γιατί έτσι με ενημερώνουν. Πίνω αμέριμνος την Κόκα Κόλα μου, πιστεύοντας ότι στην εταιρεία όλα βαίνουν καλώς. Γιατί έτσι μου λέει η διαφήμιση. Τρώω πορτοκάλια που μαζεύουν Πακιστανοί εργάτες στη Σκάλα Λακωνίας, «λαθρομετανάστες» όταν δουλεύουν αδιαμαρτύρητα, «ισλαμιστές» όταν ξεσηκώνονται για τις άθλιες συνθήκες ζωής τους. Δεν χαμπαριάζω τίποτα, δεν συγκινούμαι με τίποτα, είμαι ο μέσος αυτιστικός.
Εδώ και ένα μήνα, ξόδεψα μια περιουσία ντερλικώνοντας σουβλάκια μπροστά στο μουντιαλικό υπερθέαμα. Δεν μπορώ να πω, το απόλαυσε η ψυχούλα μου. Ταυτίστηκα μάλιστα τόσο πολύ με τα τεκταινόμενα, ώστε έπιασα αντανακλαστικά την πλάτη μου, μόλις χτύπησε ο Νεϊμάρ στο σπόνδυλο. Ψιθύρισα μάλιστα «βρε τους καημένους…» βλέποντας στις κερκίδες τους λευκούς Βραζιλιάνους (οι μαύροι στριμώχτηκαν στις πλατείες, που να βρουν λεφτά για εισιτήρια) να σκουπίζουν τα δάκρυα τους με τα Adidasφουλάρια τους. Κάπως έτσι άλλωστε δεν συμπαρίστανται τα φιλήσυχα ανθρωπάκια στο δράμα των διπλανών τους;
Με τι δηλαδή να ταυτιστώ; Με την εικονιζόμενη φωτό από κάποιο βομβαρδισμένο σπίτι στη Γάζα; Ε, δεν μπορεί να διασπαστεί η προσοχή μου και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ταυτόχρονα και στην Βραζιλία, και στη Μέση Ανατολή, και στον βορρά, και στον νότο. Το λένε άλλωστε και τα δελτία των 8, το προνόμιο της «εθνικής κατάθλιψης» ανήκει μόνο στους απογοητευμένους πιστούς της στρογγυλής θεάς. Όχι σ’ αυτούς που τρώνε βόμβες στο κεφάλι. Γιατί αυτοί δεν είναι καταθλιπτικοί, αλλόφρονες είναι που τρέχουν να σώσουν τη ζωή τους.
Αν βρω ελεύθερο χρόνο, θα πεταχτώ και μέχρι τα ΙΚΕΑ να αγοράσω κάνα καινούργιο μαξιλάρι για το άβατο του καναπέ μου. Εκεί, όπου καταλήγω κάθε βράδυ για να ρουφήξω μακαρίως και την τελευταία γουλιά μιας κρύας Κόκα Κόλας. Σιγά την κίνηση, πρέπει να έχω συνειδησιακό πρόβλημα; Μου είπε κανένα μιντιακό συγκρότημα ότι οι εργαζόμενοι στο ΙΚΕΑ βρίσκονται σε κινητοποιήσεις για να μην περάσουν οι μειώσεις στους μισθούς τους, ενώ η εργοδοσία του ομίλου Φουρλή τρέχει στα πρόθυμα δικαστήρια για να κηρυχτεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική; Μου εξήγησε καμιά ομιλούσα κεφαλή στην τιβί ότι οι εργαζόμενοι στην CocaCola 3Ε αγωνίζονται εδώ και 9 μήνες; Εμένα μου αρκούν οι διαφημίσεις της Κόκα Κόλα που διατυμπανίζουν ότι είναι κάργα ελληνικό προϊόν, γι’ αυτό εδώ και χρόνια παράγεται στη Βουλγαρία, ενώ η επιχείρηση φορολογείται στην Ελβετία.
Μοιάζει κάπως σαν τους κύκλους που αέναα κάνει η ζωή και στο τέλος μένουν όλοι ευχαριστημένοι: εγώ αρχικά πίνω αμέριμνος την Κόκα Κόλα μου, στη συνέχεια η ομιλούσα κεφαλή στην τιβί βγάζει το σκασμό φροντίζοντας το συμβόλαιο της που διατηρεί με τον μεγαλομέτοχο-ιδιοκτήτη, ο οποίος βγάζει ντιρεκτίβες να αντιμετωπίζονται με στοργή κι αγάπη οι εταιρείες με διαφημιστικές καταχωρήσεις, όπως καλή ώρα η Κόκα Κόλα.
Δόξα τον πανάγαθο πάντως, δεν παίρνω μυρουδιά απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μου. Αυτή είναι και η πηγή της ευτυχίας μου, η απόλυτη έλλειψη επαφής μου με την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και δεν θα καταλάβω ποτέ ότι εγώ είμαι η αιτία κάθε κακού, δεν πρόκειται να συνειδητοποιήσω ότι απ’ το μίζερο διαμερισματάκι μου ξεχύνεται η μαυρίλα που κατακλύζει το σύμπαν ολόκληρο.
Ούτε οι ομιλούσες κεφαλές ευθύνονται, ούτε οι εργολάβοι τους, ούτε τα επιχειρηματικά τζάκια, ούτε οι Νετανιάχου, ούτε κανένας. Εγώ. Μόνο εγώ.
Και σίγουρα θα το συνεχίσω αυτό το τροπάρι, γιατί τώρα που το καλοσκέφτομαι, με κολακεύει πάρα πολύ: για δες που έχει τέτοια δύναμη στα χέρια του ένας θλιβερός κακομοίρης, σαν και του λόγου μου…
 http://canivalos.wordpress.com

Δικαιοσύνη και Βουλή

Οι άνεργοι και ανασφάλιστοι συμπολίτες μας είναι ασφαλώς τα θύματα της κρίσης που πρώτα μάς έρχονται στον νου. Εντούτοις, τέσσερα χρόνια από την υπάγωγή της χώρας υπό επιτήρηση, διαπιστώνουμε ότι και η πολιτική ζημιά είναι μεγάλη. Το κύρος των θεσμών έχει πληγεί, οι διακριτές εξουσίες παλινωδούν, αντιφάσκουν, υποτάσσονται στην εκτελεστική. Η Βουλή και η Δικαιοσύνη βγαίνουν ηττημένες από την κρίση.
Πριν από λίγες μέρες, ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας, Σωτ. Ρίζος, στο καλοκαιρινό του μήνυμα, με λόγο ιδιαιτέρως δριμύ διαπίστωνε: «[...] ευρίσκεται σε εξέλιξη εκστρατεία καταπτοήσεως του Σώματος με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα, τηλεοπτικές εκπομπές και άλλα μέσα ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Με αφορμή τις αποφάσεις του Μισθοδικείου και αιτία τις εσχάτως δημοσιευθείσες ακυρωτικές αποφάσεις του Δικαστηρίου. Η προπαγάνδα ασκείται κατά τρόπο οργανωμένο και δυνάμει μπορεί να βλάψει την ελευθερία κρίσεως των δικαστών και τελικώς να προκαλέσει ανήκεστες βλάβες στο δικαιοδοτικό έργο του Δικαστηρίου και σαφή μείωση και απίσχναση της αξιώσεως των πληττομένων πολιτών για έννομη προστασία.»
Βαριές κουβέντες, ανησυχητικές, ιδίως όταν λέγονται από τον επικεφαλής του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου. Οι συντετριμμένοι πολίτες όμως διερωτώνται με πίκρα: Ποια προστασία πρόσφερε το Σ.τ.Ε. κατά τις αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές και οριζόντιες περικοπές; Ορθωσε το ανάστημά του μόνο όταν εθίγησαν υπερμέτρως οι αποδοχές των δικαστών· δυστυχώς δεν ακολούθησαν το παράδειγμα των συναδέλφων τους του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πορτογαλίας.
Πολλαπλάσια η ταπείνωση του Κοινοβουλίου. Νομοσχέδια ιστορικής σημασίας ψηφίζονται κατεπειγόντως, χωρίς συζήτηση για βελτιώσεις και αλλαγές, συχνά με κρυμμένες φωτογραφικές τροπολογίες, που ντροπιάζουν τους αδαείς υπερψηφίζοντες βουλευτές, έρευνες για ευθύνες υπουργών ματαιώνονται δια σκοπίμων καθυστερήσεων. Ολα αυτά πλήττουν το κύρος του νομοθετικού σώματος. Χειρότερα: τροφοδοτούν τη διάχυτη καχυποψία της κοινωνίας για τους πολιτικούς, την πολιτική, τους θεσμούς της δημοκρατίας. Ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα όταν φουσκώνει το φασιστικό μόρφωμα, ακόμη και με την ηγεσία του στη φυλακή.
 http://vlemma.wordpress.com

Δημοψήφισμα για την ΔΕΗ

Μετά από την απόρριψη από το Α΄ Θερινό Τμήμα της Βουλής της πρότασης της αντιπολίτευσης για την διενέργεια δημοψηφίσματος αναφορικά με την «μικρή ΔΕΗ», θα ήθελα να πω ξεκάθαρα την γνώμη μου για αυτό το θέμα που απασχολεί την χώρα το τελευταίο διάστημα.

Διαφωνώ κάθετα με την διενέργεια δημοψηφίσματος για την «μικρή ΔΕΗ».

Πολύ σωστά έπραξε η καλοκαιρινή κατασκήνωση της Βουλής και απέρριψε το αίτημα της αντιπολίτευσης για δημοψήφισμα.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, έχει παραγίνει η κατάσταση με τα δημοψηφίσματα στη χώρα μας.
Ούτε μήνας δεν πέρασε από την ημέρα που ψηφίσαμε στο Facebook για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να παίξει ο Κατσουράνης στον αγώνα με την Κόστα Ρίκα.

Είπαμε να έχουμε άμεση δημοκρατία αλλά το εμείς το έχουμε παρακάνει με τα δημοψηφίσματα.

Επίσης, η «μικρή ΔΕΗ» να σταματήσει να μας το παίζει μικρή· να μεγαλώσει και να αναλάβει τις ευθύνες της.

pitsirikos

Καστοριάδης: Η άνοδος της ασημαντότητας

• Η επανάσταση δε σημαίνει χείμαρρους αίματος, την κατάληψη των Χειµερινών Ανακτόρων κοκ. Η επανάσταση σημαίνει τον ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, φυσικά είμαι επαναστάτης.^[1]

• Η σημερινή «πολιτική» κοινωνία κατακερματίζεται όλο και περισσότερο, κυριαρχείται από λόμπι κάθε είδους, τα οποία προκαλούν γενική τροχοπέδηση του συστήματος, γιατί το καθένα απ' αυτά είναι σε θέση να παρεμποδίσει αποτελεσματικά κάθε πολιτική που αντιτίθεται στα πραγματικά ή στα υποτιθέμενα συμφέροντα του: κανένα τους δεν έχει γενική πολιτική θέση, αλλά, και να είχαν, δεν θα μπορούσαν να την επιβάλουν. — Η άνοδος της ασημαντότητας, κεφ. "Η κρίση των Δυτικών Κοινωνιών", σελ. 21

• Ζούμε στην κοινωνία των λόμπι και των χόμπι. — Η άνοδος της ασημαντότητας, κεφ. "Η κρίση των Δυτικών Κοινωνιών", σελ. 24

• Ο κεντρικός λόγος της παιδείας σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι αναμφισβήτητος. [...] Και δεν μιλώ για την παιδεία που παρέχει το «υπουργείο Παιδείας», ή εν πάση περιπτώσει όχι κυρίως γι αυτήν, ούτε για μια νιοστή «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», με τη οποία, υποτίθεται, θα προσεγγίζαμε περισσότερο τη δημοκρατία. Η παιδεία αρχίζει με τη γέννηση του ανθρώπου και τελειώνει με τον θάνατό του. Συντελείται παντού και πάντα. Οι τοίχοι της πόλης, τα βιβλία, τα θεάματα, τα γεγονότα εκπαιδεύουν τους πολίτες —σήμερα δε κατά κύριο λόγο «παρεκπαιδεύουν». — Η άνοδος της ασημαντότητας, κεφ. "Η αποσάθρωση της Δύσης", σελ. 97

• Ανάμεσα στα δημιουργήματα της ανθρώπινης ιστορίας ένα είναι μοναδικά μοναδικό: το δημιούργημα που δίνει τη δυνατότητα στη συγκεκριμένη κοινωνία να αυτοαμφισβητείται. — Η άνοδος της ασημαντότητας, κεφ. "Η άνοδος της ασημαντότητας", σελ. 136

• Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι μια δημοκρατία τέλεια, ολοκληρωμένη κ.λπ. μας πέφτει από τον ουρανό, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσει να επιζήσει περισσότερο από μερικά χρόνια, αν δεν δημιουργήσει τα άτομα που της αντιστοιχούν και που είναι, πρώτα και πάνω απ' όλα, ικανά να την κάνουν να λειτουργήσει και να την αναπαραγάγουν. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική κοινωνία χωρίς δημοκρατική παιδεία. — Η άνοδος της ασημαντότητας, κεφ. "Η δημοκρατία ως διαδικασία και ως καθεστώς", σελ. 276

• Η ιδέα πως ένα δημοκρατικό καθεστώς θα μπορούσε να παραλάβει από την ιστορία, ready made, δημοκρατικά άτομα που θα το έκαναν να λειτουργήσει, αποτελεί και αυτή πλάνη. Τέτοιου είδους άτομα μπορούν να διαπλαστούν μονάχα μέσα σε δημοκρατική παιδεία και μέσω αυτής. Η δημοκρατική παιδεία δεν φυτρώνει σαν φυτό παρά πρέπει ν' αποτελεί κεντρικό αντικείμενο της πολιτικής μέριμνας. — Η άνοδος της ασημαντότητας, κεφ. "Η δημοκρατία ως διαδικασία και ως καθεστώς", σελ. 279

Τρεις άτολμες κυρίες του ΣΥΡΙΖΑ

Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνεται όλο και περισσότερο στον «υγιή εθνικό κορμό». Οι εποχές που αποχωρούσε από τη Βουλή την ώρα της ορκωμοσίας ή που κατέθετε δήλωση αντίρρησης παροχής θρησκευτικού όρκου, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Βεβαίως υπήρχαν πάντα και υπάρχουν οι εξαιρέσεις κάποιων ελάχιστων, όπως των προερχόμενων από το ‘πατριωτικό’ ΠΑΣΟΚ, Γλέζου, Μητρόπουλου, Σακοράφα, κλπ παράλληλα με αυτές του προέδρου (και των μισών βουλευτών) της ΔΗΜΑΡ και της κας Κανέλλη, που δεν δίστασαν-αν και υποδύθηκαν τους πιστούς-να συμπροσευχηθούν όχι μόνο με αιρετικούς αλλά και με αλλόθρησκους (τους φυλετιστές ή και Σατανιστές της Χ.Α.), παραβιάζοντας έτσι την ουσία δυο (45ου και 65ου) Αποστολικών Κανόνων. Από τους συγκεκριμένους όμως δεν περιμένει κανείς σοβαρός άνθρωπος κάτι καλύτερο.

 Τώρα είχαμε μια μεσοβέζικη στάση που εκφράζει αυτό ακριβώς που προσπαθεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγο απ’όλα. Το βλέπουμε συνεχώς αυτό όπως στο νίψιμο των χεριών απέναντι στις προκλητικές προνομιακές αυξήσεις των μισθών των ‘ένστολων’ και των δικαστικών, που κατά τον κ.Τσίπρα έχουν “κοινωνική υπεραξία”. Η (καθαρώς πατριωτική) στάση του ΣΥΡΙΖΑ να μη θίγει συμφέροντα ιθαγενών ομάδων, έχει κάνει σχεδόν μοναδικό στόχο βολής του κόμματος τη Μέρκελ, το ΔΝΤ και το διεθνή καπιταλισμό, δημιουργώντας ένα κενό εσωτερικής πολιτικής. Το «σκίσιμο» (!) των μνημονίων δεν αποτελεί δυστυχώς ρεαλιστική προοπτική, θα ήταν ωφελιμότερο αν ο  ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε να συγκρουστεί-έχοντας ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις- με διαρθρωτικά προβλήματα όλων των πτυχών της δημόσιας ζωής και με συγκεκριμένους  ιθαγενείς απατεώνες και εκμεταλλευτές, οι οποίοι απολαμβάνουν ασυλίες σε βάρος της Οικονομίας και των πολιτών.

 Οι τρεις κυρίες του κόμματος που κατέλαβαν τις θέσεις των βουλευτών του που εκλέχτηκαν στην Ευρωβουλή, η Μάνια Παπαδημητρίου (στη θέση του Γλέζου), η Άννα Χατζησοφιά (Δ.Παπαδημούλη) και η Φωτεινή Κούβελα (Σ.Σακοράφα), παρέστησαν στην ορκωμοσία αλλά προς τιμήν τους σεβάστηκαν τον εαυτό τους και το Ευαγγέλιο  που απαγορεύει αυστηρά τον όρκο και δεν το προσέβαλαν απλώνοντας το χέρι τους πάνω  του, όπως έκαναν με τόση άγνοια ή υποκρισία οι τρεις άνδρες συνάδελφοί τους της ΝΔ και του κόμματος Καμμένου. Ούτε ακολούθησαν τη γελοία συνήθεια να ακουμπήσουν τη δεξιά τους στον ώμο του προηγούμενου, ώστε να μεταδοθεί ο όρκος ‘δίκην ηλεκτρικού ρεύματος’, όπως σημείωνε ο αείμνηστος καθηγητής Αριστόβουλος Μάνεσης, ειρωνευόμενος τα καραγκιοζιλίκια των ορκιζόμενων υπουργών από τον εκάστοτε αθεόφοβο και θεομπαίχτη Αρχιεπίσκοπο. Όμως οι τρεις κυρίες δεν αποτόλμησαν να ξεκαθαρίσουν τη στάση τους με μια σαφή δήλωση ή ακόμη καλύτερα να ανοίξουν ένα δρόμο απαιτώντας το αυτονόητο, δηλαδή να δώσουν «πολιτικό όρκο». Στην ουσία, επικύρωσαν και νομιμοποίησαν μια ασεβή, και προσβλητική της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, διαδικασία με την παθητική συμμετοχή τους σε αυτήν και με την αποφυγή λήψης σαφούς θέσης. Έδωσαν στους πολίτες ένα μάθημα αμφίσημης συμπεριφοράς, ηθικού συμβιβασμού και δειλίας. Επιπλέον από τη στιγμή που δεν συμμετείχαν πραγματικά στην ορκωμοσία, παραβίασαν το άρθρο 59, παρ.2 του Συντάγματος, που δεν προβλέπει εικονική ή υποκριτική συμμετοχή και ορίζει σαφώς πως “Aλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι βουλευτές δίνουν τον ίδιο όρκο σύμφωνα με τον τύπο της δικής τους θρησκείας ή του δικού τους δόγματος”. Ασφαλώς στο συνταγματικό όρο ‘αλλόθρησκοι’ αναγκαστικά θα εντάξουμε και τις περιπτώσεις “άθρησκοι”, “αγνωστικιστές” ή “άθεοι”, των οποίων ο όρκος ασφαλώς θα είναι πολιτικός. Αν οι τρεις βουλευτίνες περιφρονούν το Σύνταγμα, ακόμη μάλιστα φοβούνται να αξιώσουν διαβεβαίωση “στην τιμή και στη συνείδησή τους”, δηλαδή να πουν και να εφαρμόσουν τη γνώμη τους και αυτά που πιστεύουν ως ορθά, πράγμα για το οποίο πληρώνονται αδρά, αν δεν σέβονται τους πολίτες και κυρίως τις αξίες που εκπροσωπούν, πόσοι απλοί άνθρωποι θα αποτολμήσουν στα Δικαστήρια ως μάρτυρες, μόνοι χωρίς συμπαράσταση, να ασκήσουν το δικαίωμά τους για πολιτικό όρκο, ενδεχομένως στοχοποιούμενοι έτσι στο υποσυνείδητο των θρήσκων (ή και θρησκόληπτων) δικαστών, ως ιδιόρρυθμοι, προκλητικοί ή και ψευδόμενοι; Τρεις νεοεισερχόμενες στην πολιτική ακολούθησαν στην πρεμιέρα τους την παλαιοκομματική συνταγή να μην ενοχλείς και να μην είσαι σαφής. Θα μείνουμε με την απορία. Είναι καλές Χριστιανές που σέβονται τα λόγια του Χριστού, του Ιάκωβου του αδελφόθεου, του Ι.Χρυσόστομου, του Μ. Βασιλείου κλπ, και γι’ αυτό δεν δίνουν θρησκευτικό όρκο ή είναι απλά άθεες; Και στις δυο περιπτώσεις αυτό είναι δικαίωμά τους. Όμως όφειλαν να καταγγείλουν αυτήν την αντιδημοκρατική, αναξιοπρεπή, βλάσφημη,  τριτοκοσμική  και μεσαιωνική διαδικασία με συμμετοχή κληρικού, που δεν συμβαίνει πουθενά στην Ε.Ε. Ούτε ακόμη και στη μη αιρετή και καθαρά αντιδραστική Βουλή των Λόρδων, ένα θεσμό του 14ου αι., όπου οι επίσκοποι μέλη της απαγορεύεται να διαβάσουν τον όρκο υποδοχής των λαϊκών μελών, τα περισσότερα από τα οποία δίνουν πολιτικό όρκο. Οι τρεις γυναίκες αποδέχτηκαν σιωπηλά τη θρησκευτική τελετή, κρατώντας απλά μια διπλωματική και αδιευκρίνιστη απόσταση, περιφρονώντας έτσι τις προγραμματικές θέσεις του κόμματός τους, που (τυπικά τουλάχιστον) είναι (ή μήπως ήταν;)  υπέρ του χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους, υπέρ της ανεξιθρησκείας, του πολιτικού όρκου και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η παρθενική τους εμφάνιση δεν τις τιμά ιδιαίτερα. Αυτή δεν είναι στάση δημοκρατικών ευρωπαίων πολιτικών, γιατί ασφαλώς το «Αριστερές ριζοσπάστριες» θα ακουστεί σα χλευασμός. Το ότι η συμπεριφορά τους προκάλεσε τις γελοίες και υποκριτικές καταγγελίες διαφόρων νεαντερτάλιων φαρισαϊκών δεξιών ιστότοπων με περίεργα ελληνικά [«..δεν καταδέχθηκαν να κάνουν τον σταυρό τους και να ορκισθούν στο Ιερό Ευαγγέλιο, πιστές στο ουμανικό (sic) τους κόμμα και την ανθελληνική τους πεποίθηση ότι η Χριστιανική θρησκεία αποτελεί "μίασμα" για την Ελλάδα... Χαιρετίστε τες»], που δεν έχουν ιδέα τι λέει το Ευαγγέλιο, δεν αποτελεί ικανό άλλοθι. Είμαστε απαιτητικοί πολίτες της Ε.Ε. ζούμε στον 21^ο αιώνα και ζητούμε σεβασμό των ανθρωπιστικών αξιών της Δημοκρατίας, της Ευρώπης και της Αριστεράς. Στην ουσία είναι αυτή ακριβώς η δειλή σιωπή τους που αφήνει έδαφος στην φαρισαϊκή Δεξιά να ζητάει και τα ρέστα. Ο πολιτικός δεν είναι «λύχνος», που τίθεται και καίει «υπό το μόδιον», πρέπει να είναι κανόνας αρετής, οφείλει να ενεργεί με παρρησία, διαφάνεια και καθαρότητα, να εξηγεί τις συμπεριφορές του, να διαφωτίζει και να συμβάλλει στο προχώρημα της κοινωνίας. Οι θολές και ημιτελείς, έστω και με προοδευτική χροιά, στάσεις ευνοούν τις δεξιές και τις λαϊκίστικες δημαγωγίες σε βάρος τους. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν αυτή η τοποθέτηση των τριών, καθόλου τυχαίων,  γυναικών, μιας ηθοποιού (που “ποιεί ήθος”), μιας συγγραφέως και μιας συνδικαλίστριας, είναι προσωπική επιλογή ή αν έγινε με υπόδειξη της ηγεσίας του κόμματός τους, η οποία είναι πολιτικά και ηθικά υπόλογη για σχέσεις σκοπιμότητας με την Ιεραρχία της κρατικής Εκκλησίας.  Ο κλήρος βεβαίως επιφυλάσσει στον εαυτό του την εξαίρεση από την ταπεινωτική διαδικασία του όρκου, που προσιδιάζει μόνο σε φοβισμένους δούλους. Οι κληρικοί σύμφωνα με τη νομοθεσία δεν ορκίζονται αλλά διαβεβαιώνουν στην ιεροσύνη ή στην αρχιεροσύνη τους.

Δεν μου αρέσει να κάνω τον έξυπνο σε τρεις μητέρες του Έθνους, αλλά η ανεπάρκειά τους για καιρούς πολύ κρίσιμους είναι τόσο εξοργιστική, που θέλω να τις κάνω να ντραπούν. Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος κάθισε το 1979 στο εδώλιο του κατηγορούμενου αρνούμενος να δώσει θρησκευτικό όρκο. Η σύγκρισή του με τα απερίγραπτα καραγκιοζιλίκια του ανόητου ναρκισσευόμενου και υπερτιμημένου Γλέζου, δείχνει τη διαφορά μεταξύ του αξιοπρεπή διανοούμενου αριστερού Δημοκράτη και του λαϊκιστή πολιτικάντη του ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Να τι έχει πει αυτός ο σοφός ακαδημαϊκός δάσκαλος, ΕΑΜίτης, Μακρονησιώτης, υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας του παλιού ΣΥΝ: «Ο όρκος είναι ντροπή για την ανθρωπότητα, είναι επιστροφή στη μαγική νοοτροπία. … Στην ελληνική αρχαιότητα, ήδη, αλλά και από τότε, οι φιλοσοφημένοι άνθρωποι αντιδρούσαν. Έλεγαν για παράδειγμα,  ότι ένας, ονόματι Κλεινίας, με πυθαγόρεια μόρφωση, επροτίμησε να χάσει δίκη τριών ταλάντων, μεγάλου ποσού, παρά να ορκιστεί. Διότι θεωρούσε ότι ο όρκος είναι ανάξιος ανθρώπου λογικευμένου και μειωτικός της αξιοπρέπειας, κυρίως ο όρκος του μάρτυρος. Όταν το δικαστήριο –είναι σαν να λέει και λέει- στον μάρτυρα, ευυπόληπτο άνθρωπο που έρχεται να βοηθήσει τη Δικαιοσύνη, δεν σε πιστεύω ως ειλικρινή και για να σε αναγκάσω να πεις την αλήθεια, επισείω τον όρκο που συνδυάζεται με φόβο θεόθεν τιμωρίας.  Χρησιμοποιείται στην Ελλάδα το Ευαγγέλιο ως όργανο ορκωμοσίας. Με τον τρόπο αυτό,  γίνεται και βεβήλωση του Ευαγγελίου και είναι και απάτη.  …Ο Πατριάρχης Άνθιμος, το 1837 …γράφει: «Η Εκκλησία ημών, απαγορεύει τον όρκον. Εάν όμως κάποιος, πιεζόμενος αφορήτως υπό της κρατικής εξουσίας, και ορκισθεί, θα δεηθώμεν εις την ευσπλαχνίαν του Κυρίου, να τον συγχωρήσει..».

Να σημειώσω πως το παράδειγμα του Κλεινία του Ταραντίνου επικαλείται ως δείγμα ελληνικής αρετής, που προσομοιάζει με τη χριστιανική και ο Μέγας Βασίλειος («Προς τους νέους, πως να οφελούνται από τα Ελληνικά γράμματα»): «Τι έκανε ο Κλεινίας; Αν ορκιζόταν, θα γλίτωνε πρόστιμο τριών ταλάντων. Αλλά προτίμησε να πληρώσει αυτό το υπέρογκο ποσό για να μη πάρει όρκο, έστω κι αν ο όρκος θα ήταν αληθινός. Κι αυτό το έκανε, ίσως γιατί άκουσε την εντολή, που απαγορεύει τον όρκο». Ιδού λοιπόν ελληνοχριστιανικό πεδίο δόξης λαμπρό για τους ανελλήνιστους και φαρισαίους Ελληνοχριστιανούς της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, των ΑΝΕΞΕΛ, αλλά και για τους αριστερούς ψευτοευσεβείς θεατρίνους του είδους των Κουβέλη, Γλέζου ή Λιάνας Κανέλλη.  

Αυτοί οι βουλευτές που φοβούνται να δώσουν πολιτικό όρκο, μήπως και θυμώσουν οι μητροπολίτες Πειραιώς και Καλαβρύτων, “θα σκίσουν τα μνημόνια”, θα συγκρουστούν με το ΔΝΤ, με τη “μαντάμ”(!) Μέρκελ και με τον “Ολαντρέου”(!!) και με συμπολεμιστές τους ΑΝΕΞΕΛ, υποστηρικτές των φυλακών ‘υψίστης ασφαλείας’, θα βγάλουν τη χώρα από το λάκκο των λεόντων; Ακούγεται αστείο. Γι’αυτό θέλω να θυμίσω, πολύ φιλικά, στις τρεις άτολμες, χλιαρές και σιωπηλές κυρίες, που δεν τολμούν να διακηρύξουν ούτε αυτά που ο χριστιανικός πολιτισμός, η μαρξιστική σκέψη και ο ευρωπαϊκός ουμανισμός θεωρούν αυτονόητα, πως: «Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο ή λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ».

 http://roides.wordpress.com

Τα 100 βιβλία που χάραξαν τον ρου της Ιστορίας.

Τα εκατό βιβλία που αναλύονται εδώ έχουν επηρεάσει αποφασιστικά την πορεία του πολιτισμού, είτε εμπνέοντας εκατομμύρια πιστούς (Βίβλος, Κοράνι), είτε φθάνοντας στο απόγειο της καλλιτεχνικής έκφρασης (Ιλιάδα, Οδύσσεια, Σαίξπηρ), είτε ανοίγοντας το δρόμο για επιστημονικές ανακαλύψεις τεράστιας σημασίας (Η Καταγωγή των Ειδών του Δαρβίνου, Η Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν), είτε επαναπροσδιορίζοντας τις απόψεις για την ανθρώπινη φύση (Ψυχολογικοί Τύποι του Γιουνγκ και Η Ερμηνεία των Ονείρων του Φρόιντ), ή μεταβάλλοντας για πάντα το παγκόσμιο πολιτικό τοπίο (η Πολιτεία του Πλάτωνα, Τα Δικαιώματα του Ανθρώπου του Πέιν).

 1. Ι ΤΣΙΝΓΚ, περίπου 1500π.Χ.

Το Ι Τσινγκ, που μεταφράζεται συνήθως ως βιβλίο των Αλλαγών, είναι σχεδόν εξίσου αρχαίο με την ίδια την Κίνα. Σε διάφορες εκδόσεις, κατάφερε να αποτελέσει τη βάση τόσο του Κομφουκισμού όσο και του Ταοιϊσμού, ενώ ο βουδισμός επικράτησε στην Κίνα υπό μια μορφή του Ι Τσινγκ (τη “Σκοτεινή Γνώση”). Το 18 και 19ο αιώνα, ο δυτικός κόσμος άρχισε να το ανακαλύπτει σιγά σιγά (ο Λάιμπνιτς γοητεύτηκε απ’ αυτό) και μπορεί η επιρροή του εδώ να είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι είναι γενικά παραδεκτό. Πολλοί άνθρωποι στη δύση ασχολούνται με τη μαντεία. Το Ι Τσινγκ αποτελεί ένα είδος μαντικής τέχνης, και για το λόγο αυτό βρήκε οπαδούς και πέρα από τη Κίνα.

2.Παλαιά Διαθήκη,περίπου 1500 π.Χ.

Η Παλαιά Διαθήκη, μαζί με την Καινή Διαθήκη, είναι δυο εντελώς ξεχωριστά βιβλία σε μια σειρά θεμελιωδών θρησκευτικών κειμένων, όπως το Κοράνι, η Αβέστα και η Νταμμαπάντα . Κατά τη χριστιανική Εκκλησία, η Παλαιά Διαθήκη οδηγεί στην Καινή. Και τα δυο βιβλία μαζί εξακολουθούν να θεωρούνται από τους βιβλικούς φονταμελιστές ως ένας τόμος που περιέχει το μήνυμα του Θεού και ως μια κυριολεκτικά αληθινή εξιστόρηση της δημιουργίας. Αυτό αποτελεί μέρος της ιστορίας του δόγματος, όχι όμως και της επιστήμης.

3. Όμηρος, Ιλιάδα & Οδύσσεια, περίπου 8ος αιώνας π.Χ.

Η Ιλιάδα και Οδύσσεια του Ομήρου, των οποίων τα πρώτα σωζόμενα χειρόγραφα χρονολογούνται τουλάχιστον χίλια επτακόσια χρόνια έπειτα από την εποχή του, είχαν γίνει κλασικά στην αρχαία Ελλάδα από την εποχή του Πλάτωνα. Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε τίποτε για τον Όμηρο. Έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες στο όνομα του : «Αυτός που δεν βλέπει» «όμηρος», «σύντροφος», «αυτός που βάζει τα πράγματα στη σειρά».

4. Ουπανισάδες, περίπου 700-400 π.Χ.

Η ιστορία των καταβολών της πρώτης Ινδικής θρησκείας, του ινδουισμού, έγινε κάπως πολύπλοκη ύστερα από σχετικά πρόσφατες ανακαλύψεις για τον πολιτισμό της κοιλάδας του Ινδού, που τώρα γνωρίζουμε ότι άνθισε ταυτόχρονα μ’ εκείνους της Μεσοποταμίας, της Κίνας και της Αιγύπτου.

5. Λάο Τσε,Ο δρόμος και η Δύναμη του,3ος αιώνας π.Χ.

Παραδοσιακά, ο Λάο Τσε (ο <<δάσκαλος Λάο»), είναι η κεντρική μορφή της Ταοϊστικής θρησκείας, αμφισβητείται, όμως, ό,τι υπήρξε πραγματικό πρόσωπο. Μια εκδοχή λέει ότι ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία και σύγχρονος του Κομφούκιου και υποτίθεται ότι τον καθοδηγούσε σε θέματα σχετικά με το τελετουργικό. Σύμφωνα με αυτή, γεννήθηκε τον 6ος αιώνα π.χ. Στην πολιτεία Τσου και έγραψε το Δρόμο (Τάο τε Τσινγκ), το πρώτο φιλοσοφικό βιβλίο στην Κινεζική. Σύμφωνα με το μύθο, ο Λάο αηδίασε τόσο πολύ με τις συνθήκες στην Κίνα, ώστε, αφού παρέδωσε το Δρόμο, εγκατάλειψε και πήγε στην Ινδία. Εκεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, εμφανίστηκε ως ο ίδιος ο Βούδας! Αλλά όσο ενδιαφέροντες κι αν είναι αυτοί οι μύθοι, δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, σύμφωνα με τα γεγονότα που αποκάλυψαν οι σύγχρονες μελέτες.

6. Αβέστα περίπου 500 π.Χ.

Σύμφωνα με τη σημερινή χρονολόγηση, με την οποία συμφωνεί η πλειονότητα των μελετητών, ο περσικός ζωροαστρισμός είναι η αρχαιότερη μονοθεϊστική θρησκεία. Σίγουρα ο ζωροαστρισμός επηρέασε βαθιά τις μετέπειτα θρησκείες: τον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό, την κοινότητα των Παπύρων της Νεκρής Θάλασσας, του βουδισμού, το μανιχαϊσμό και τον ισλαμισμό. Ζωροαστρισμός είναι το Eλληνικό όνομα που χρησιμοποιούν οι δυτικοί συγγραφείς για τον προφήτη που αργότερα έγινε γνωστός ως Ζαρατούστρα. Το αριστούργημα Τάδε Έφη Ζαρατούστρα του Νίτσε, παρά την τεράστια επιρροή του, δεν επηρέασε καθόλου το ζωροαστρισμό. Η τοποθέτηση της εποχής του Ζωροάστρη στον 7ο αιώνα οφείλεται στους Έλληνες, (όπως και μια χρονολόγηση ακόμα πιο παλιά, πέντε χιλιάδες χρόνια πριν από το Τρωικό πόλεμο).

7. Κομφούκιος,Ανάλεκτα,περίπου 5ος-4ος αιώνας π.Χ.

Ο Κομφούκιος (εξελληνισμένη απόδοση του ονόματος Κουνγκ-φου-τζου, Σεβάσμιου Δασκάλου Κουγκ,551-479 π.χ.), απ’ όσο είναι γνωστό, δεν έγραψε τίποτα. Ήταν ένας απλός ιδιωτικός δάσκαλος με πολλούς μαθητές, ο οποίος αποκαλούσε τον εαυτό του μεταδότη γνώσης. Είναι, όμως, ο γνωστότερος και σπουδαιότερος στοχαστής της κινέζικης ιστορίας και έχει ερμηνευτεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Είναι ανάγκη να διαχωριστεί ο άνθρωπος από το θρύλο, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο.

8. Θουκυδίδης, Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, περίπου 5ος αιώνας π.Χ.

Ο Ηρόδοτος δεν είναι ακριβώς ο “ιστορικός των ιστορικών”. Ενδιαφέρονταν πολύ και για θέματα που δεν ήταν αποκλειστικά ιστορικά. Ο Θουκυδίδης, όμως, που γεννήθηκε είκοσι περίπου χρόνια έπειτα από αυτόν, είναι αναμφισβήτητα ο ιστορικός των ιστορικών.

9. Ιπποκράτης,Έργα,περίπου 400 π.Χ.

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η μυθική σχεδόν μορφή του Ιπποκράτη ήταν για τους αρχαίους Έλληνες, αλλά και για τους Άραβες, τους ανθρώπους του Μεσαίωνα στην Ευρώπη και αλλού, η προσωποποίηση του ιδανικού γιατρού. Δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι, αλλά μάλλον το αξίζει. Ωστόσο, δεν έγραψε αυτός την Ιπποκρατική Συλλογή. Μπορεί να έχει γράψει ορισμένα μέρη ή να ενέπνευσε μερικά από αυτά που χρονολογούνται την εποχή κατά την οποία έζησε. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η ελληνική ιατρική ήταν ένα υψηλό και αυθεντικό δημιουργικό επίτευγμα, ισάξιο του αρχαίου δράματος.

10. Αριστοτέλης, Έργα, 4ος αιώνας π.Χ.

Ακόμα και σήμερα, ακόμα και μεταξύ αυτών που δεν έχουν ακούσει ποτέ το όνομα του, η εμπνευσμένη κοινή λογική του φιλοσόφου, επιστήμονα και στοχαστή Αριστοτέλη έχει επηρεάσει τόσο πολύ τους κληρονομημένους τρόπους σκέψης, ώστε εμμένουμε σ’ αυτούς αυτόματα και χωρίς να θυμόμαστε καν τη πηγή τους. Αν εξαιρέσουμε τις θρησκευτικές μορφές, ο Αριστοτέλης υπήρξε ο άνθρωπος που επηρέασε τον κόσμο περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άτομο. Επειδή, όμως, υπήρξε μαθητής του Πλάτωνα -με τον οποίο διαφωνούσε σε ορισμένα θέματα- πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στον πρεσβύτερο. Ωστόσο, ο Αριστοτέλης είναι κάτι περισσότερο από «μαθητής του Πλάτωνα», όσο μεγάλος κι αν είναι ο πειρασμός να τον περιγράψουμε με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μπορεί ό,τι έχει διασωθεί από το έργο του να είναι το λιγότερο λαμπρό. Έχουμε, όμως, τη μαρτυρία του Ρωμαίου Κικέρων ότι στα χαμένα έργα υπάρχει ένας «χρυσός ποταμός» ευγλωττίας. Ίσως λοιπόν, τον γνωρίζουμε ελάχιστα.

11. Ηρόδοτος, Ιστορία,5ος αιώνας π.Χ.

Η ιστορία, ένας συνδυασμός ακριβούς γνώσης και εικασίας, αποτέλεσε από πολύ νωρίς ένα είδος τέχνης. Είναι εύκολο να συντάξεις ένα κατάλογο με γεγονότα. Ακόμα ευκολότερο είναι να επιλέξεις τα σημαντικότερα από αυτά και να προσπαθήσεις να εξακριβώσεις τα ανθρώπινα κίνητρα ή πρότυπα. Λίγοι ιστορικοί, όμως, κατάφεραν να έχουν και συγγραφική δεινότητα.

12. Πλάτων,Πολιτεία,περίπου 380 π.Χ.

Ο φιλόσοφος Άλφρεντ Νορθ Γουάιτχεντ δήλωνε ότι η φιλοσοφία δεν ήταν παρά μια σειρά «υποσημειώσεων στον Πλάτωνα» (περ. 429-347 π.χ.). Αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Αλλά δεν μπορεί να αντικρουστεί εύκολα, ειδικά σε σχέση με την εποχή. Πάντως ο Ηράκλειτος, ο Αριστοτέλης, ο Χιουμ και ο Καντ θα βεβαίωναν το αντίθετο.

13. Ευκλείδης, Στοιχεία, περίπου 280 π.Χ.

Η καταγωγή του Ευκλείδη μας είναι άγνωστη. Ούτε γνωρίζουμε πολλά, πέρα το γεγονός ότι έζησε και δίδαξε στην Αλεξάνδρεια την εποχή του Πτολεμαίου Α’. Λέγεται ότι ήταν πρόσχαρος, γλυκομίλητος, ευγενικός και ευθύς. Υποτίθεται ότι δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη την πρακτική αξία της γεωμετρίας την οποία δίδασκε. Το σημαντικότερο και γνωστότερο έργο του είναι τα Στοιχεία που αποτελούνται από δεκατρία βιβλία, μερικά από τα οποία έχουν χαθεί. Από το πρώτο ως το έκτο βιβλίο πραγματεύεται την επίπεδη γεωμετρία, από το έβδομο ως το ένατο τη θεωρία των αριθμών, στο δέκατο τη θεωρία των άρρητων αριθμών και από το ενδέκατο ως το δέκατο τρίτο τη στερεομετρία.

14. Νταμμαπάντα, περίπου 252 π.Χ.

Ο Βούδας («φωτισμένος») ήταν ένας πρίγκιπας που λεγόταν Σιντάρτα . Είχε γεννηθεί το δεύτερο τέταρτο του 6ου π.χ. αιώνα και άνηκε στην οικογένεια Γκαουτάμα, η οποία ζούσε στην περιοχή της Ινδίας που αντιστοιχεί στο σημερινό Νεπάλ. Ήταν ο λιγότερος δογματικός ιδρυτής θρησκείας. Για την ακρίβεια, υπήρξε σαφώς αντιδογματικός. Το «Μονοπάτι» του διαφωτισμού του ήταν πραγματιστικό, βασισμένο σ’ αυτό που αποκαλούμε «συνηθισμένη ζωή». Είναι γνωστό ως «Μέση Ατραπός», ένας δρόμος ανάμεσα «στην υπερβολή και την έλλειψη», όπως οι χορδές της άρπας που, για να παίζει καλά, δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ τεντωμένες ούτε πολύ χαλαρές.

15. Βιργίλιος, Αινειάδα,70-19 π.Χ.

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αύγουστος είχε καλλιτεχνικές τάσεις. Αν κρίνουμε από τα γραπτά του Βίργιλίου, το μεγαλείο του Αυγούστου ήταν αδιαμφισβήτητο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήταν πανούργος, διπρόσωπος και υποκριτής με τη στενή ηθική έννοια. Είναι κρίμα που ο Αύγουστος σχετίζεται με το ποιητικό επίτευγμα του Βιργιλίου.

16. Λουκρήτιος, Πέρι της Φύσεως των Πραγμάτων, περίπου 55 π.Χ.

Για τον Τίτο Λουκρήτιο Κάρο (περ. 99 ή 94-55 π.χ.), που σήμερα θεωρείτε ένας από τους μεγαλύτερους Λατίνους ποιητές, δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα. Ορισμένοι κριτικοί τον προτιμούν ακόμα κι από τον Βιργίλιο. Καταγόταν πιθανότατα από αριστοκρατική οικογένεια και μπορεί να ήταν ιδιοκτήτης περιουσίας κοντά στην Πομπηία όπου διδάχθηκε την επικούρεια φιλοσοφία.

17. Φίλων Ο Αλεξανδρεύς, Αλληγορική των Ιερών Νόμων, 1ος αιώνας μ.Χ.

Ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς, γνωστός και ως Φίλων ο Ιουδαίος, ελληνίζων συγγραφέας με θέμα του την Ιουδαϊκή θρησκεία και την Ελληνική φιλοσοφία, ήταν σύγχρονος του Ιησού Χριστού και του Αποστόλου Παύλου. Γεννήθηκε περί το 30 π.χ. και πέθανε γύρο στο 40 μ.χ. θεωρείτε ο πρώτος θεολόγος. Ωστόσο, ήταν Εβραίος και δεν αναφέρθηκε ποτέ στο χριστιανισμό.

18. Καινή Διαθήκη, περίπου 64-110 μ.Χ.

Οι Εβραίοι δεν θεωρούν τον Ιησού Μεσσία και γι’ αυτό η Καινή Διαθήκη δεν επέδρασε καθόλου στην διαμόρφωση της θρησκείας τους. Στο κοράνι, ο Ιησούς παρουσιάζεται ως προφήτης. Οι μουσουλμάνοι δεν τον θεωρούν Υιό του Θεού, πιστεύουν, όμως, γενικά ότι στο τέλος θα επανέλθει και θα καθίσει δίπλα στο Θεό. Ο Ιησούς αναφέρεται στις μουσουλμανικές ιστορίες των Προφητών. Οι χριστιανοί δεν ανταποδίδουν αυτή τη φιλοφρόνηση. Αποτελούν ακόμα μια ισχνή μειοψηφία που βλέπει τις άλλες θρησκείες να τείνουν προς τον ίδιο σκοπό. Οι διάφορες χριστιανικές εκκλησίες παραμένουν ανελέητα κλειστές προς τους αλλόδοξους.

19. Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Περίπου 50-120 μ.Χ.

Την εποχή του Πλούταρχου, του Έλληνα σχολιαστή των ηθών, βιογράφου και ιερέα, η Ρώμη ήταν κυρίαρχη. Το έργο του- πολύτιμο για τις πληροφορίες που μας δίνει, έστω και συχνά ασαφείς- μας λέει πολλά για το πώς έβλεπε η Ρώμη τον εαυτό της την εποχή της ακμής της.

20. Κορνήλιο Τάκιτος, Χρονικά από της τελευτής του θεού Αυγούστου, περίπου 120 μ.Χ.

Οι περισσότεροι Ρωμαίοι ιστορικοί, από τους οποίους θα μπορέσουμε να αντλήσουμε πολλές πληροφορίες, δεν έζησαν την παρακμή και την πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Από τους δύο σημαντικότερους, τον Λίβιο και τον Τάκιτο, διασώζεται το ένα τέταρτο των έργων του πρώτου και μόνο τα μισά του δεύτερου.

21. Το Ευαγγέλιο της Αλήθειας, περίπου 1ος αιώνας μ.Χ.

Το Ευαγγέλιο αυτό απουσιάζει από την Καινή Διαθήκη και είναι γνωστό από την εισαγωγή του : «Το Ευαγγέλιο της Αλήθειας είναι χαρά». Το Ευαγγέλιο αυτό, σε αντίθεση με τα «κανονικά», δεν φιλοδοξεί να περιγράψει όλη τη ζωή του Χριστού.

22. Μάρκος Αυρήλιος ,Εις Εαυτόν,167 μ.Χ.

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος δεν ήταν αυθεντικός εκφραστής της στωικής φιλοσοφίας. Ήταν, όμως, ένας από τους τελευταίους και σαφέστερους. Επιπλέον, έπρεπε να διοικεί ολόκληρη αυτοκρατορία και να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Επί των ημερών του κατέρρευσε η Pax Romana (Ρωμαϊκή Ειρήνη) και οι «βάρβαροι» άρχισαν να χτυπούν την πόρτα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τα γεγονότα αυτά έκαναν τον Μάρκο Αυρήλιο τον πιο εντυπωσιακό από όλους τους στωικούς: ήταν ένας άνθρωπος της πράξης που χρησιμοποιούσε τη φιλοσοφία! Η ειρωνεία είναι πως, αν ο Μάρκος Αυρήλιος δεν ήταν στωικός, μπορεί να ήταν πιο αποτελεσματικός αυτοκράτορας. Αλλά όλες οι πιθανότητες ήταν εναντίον του, πράγμα που εκείνος γνώριζε καλά.

23. Σέξτος Εμπειρικός, Πυρρώνειοι Υποτυπώσεις, περίπου 150-210 μ.Χ.

Ο Σέξτος Εμπειρικός ήταν Έλληνας γιατρός και φιλόσοφος. Δεν γνωρίζουμε που γεννήθηκε, πρέπει όμως να έζησε και στην Αλεξάνδρεια και στη Ρώμη. Τα κείμενα του είναι πολύ αξιόλογα και άσκησαν αποφασιστική επιρροή μόνο και μόνο γιατί δεν τον ενδιέφερε η φιλοσοφική πρωτοτυπία. Το όνομα του τον τοποθετεί μεταξύ των «εμπειρικών» γιατρών. Οι εκτεταμένες περιλήψεις που έκανε σε ανεκτίμητο υλικό άσκησαν τεράστια επιρροή όταν δημοσιεύθηκαν στα λατινικά το 1569, ένα τέταρτο του αιώνα πριν από τη γέννηση του Καρτέσιου.

24. Πλωτίνος, Εννεάδες, 3ος αιώνας μ.Χ.

Ο Πλωτίνος, ο σπουδαιότερος από όλους τους νεοπλατωνιστές, δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ τη λέξη «μυστικιστής». Το Μεσαίωνα, οι άνθρωποι γνώρισαν τον Πλάτωνα κυρίως μέσω του Πλωτίνου. Στις Εννάδες, ο Πλωτίνος συνδυάζει τις ιδέες του Πλάτωνα με εκείνες του Αριστοτέλη και της ελληνικής θρησκείας, προκειμένου να διατυπώσει μια θεωρία που είναι σήμερα γνωστή ως νεοπλατωνισμός. Δεν πρόκειται για μια νεκρή φιλοσοφία και οι ιδέες του Πλωτίνου μπορούν να αναπτυχθούν περαιτέρω.

25. Ιερός Αυγουστίνος, Εξομολογήσεις, περίπου 400 μ.Χ.

Μέτα τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους, κανένας άνθρωπος δεν επηρέασε την πορεία του χριστιανισμού όσο ο Αυγουστίνος, επίσκοπος Ιππώνας. Παρόλο που έζησε μόνο εβδομήντα πέντε χρόνια, η ισχυρή παρουσία του κατάφερε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ παγανιστικής Ρώμης και μεσαιωνικών χρόνων. Ελάχιστοι μπορούν να διαβάσουν τις εξομολογήσεις και να μείνουν ανεπηρέαστοι από την πειστική ειλικρίνεια και την αυτογνωσία του.

Ο Αυγουστίνος ενδιαφερόταν πάνω απ’ όλα για το δυαδισμό, πράγμα που τον ώθησε προς τη θρησκεία της μητέρας του.

26. Κοράνι, 7^ος αιώνας μ.Χ.

Η ισλαμική θρησκεία υπήρχε πριν από το Κοράνι. Αλλά το Ισλάμ διαφέρει απ όλες τις άλλες θρησκείες έτσι όπως τις εννοούμε στη Δύση. Είναι ένας τρόπος, μια υποταγή στη θέληση του Θεού όπως αποκαλύφθηκε στον Προφήτη. Ο Προφήτης, όμως, είναι άνθρωπος και δεν διαθέτει θεία δύναμη. Η λατρεία του είναι σοβαρή αίρεση.

27. Μωυσής Μαϊμονίδης, οδηγός των αποπλανηθέντων, 1190

Ο Μωυσής Μαϊμονίδης γεννήθηκε στην Κόρδοβα το 1135 από Εβραίους γονείς. Την εποχή εκείνη επικρατούσε στην Κόρδοβα η φανατική μουσουλμανική αίρεση των Αλμοάδων. Έτσι, η οικογένεια του αναγκάστηκε να εγκατασταθεί στο Κάιρο, όπου ο Μαϊμονίδης  εργάστηκε ως γιατρός. Στο τέλος, έγινε ηγέτης των Εβραίων της Αιγύπτου.

28. Καμπάλα, 12 αιώνας μ.Χ.

Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται για βιβλίο. Ωστόσο, όσοι έχουν επηρεαστεί από αυτήν, τη θεωρούν βιβλίο. Παρόλο που τη γνωρίζουν λίγοι, έχει ασκήσει τεράστια επιρροή σε όλους μας. Σύμφωνα με την καμπαλιστική σκέψη, τίποτα δεν πρέπει να θεωρείτε δεδομένο. Όλα πρέπει να είναι θέμα εσωτερικής πίστης.

Η λέξη Καμπάλα σημαίνει «αυτό που παραλαμβάνεται», δηλαδή την παράδοση.

29. Θωμάς Ακινάτης, Summa Theologiae (σύνοψη της θεολογίας), 1266-1273

Το έργο Summa Theologiae του Θωμά Ακινάτη, που άρχισε να γράφεται 1266 και έμεινε ημιτελές λόγω θανάτου του συγγραφέα του, είναι το κορυφαίο επίτευγμα της μεσαιωνικής θεολογίας. Είναι επίσης η πιο εντυπωσιακή, μεθοδική και πειστική σύνοψη που έγινε ποτέ για ένα τόσο μεγάλο σύνολο γνώσεων.

Ο Θωμάς Ακινάτης ήταν ο πιο πολύγραφος φιλόσοφος.

30. Δάντης Αλιγκιέρι, θεία κωμωδία, 1321.

Το ποίημα του Δάντη, σε αντίθεση με ορισμένα κλασικά έργα, δεν έμεινε ποτέ χωρίς αφοσιωμένους αναγνώστες. Η θεία Κωμωδία, παρά τη σαφήνεια και την καθαρότητα της, δεν είναι άμεσα προσιτή στους σύγχρονους ανθρώπους. Σίγουρα οι αναγνώστες την αγάπησαν περισσότερο απ’ όσο το Χαμένο Παράδεισο του Τζον Μίλτον, που είναι γενικά ένα έργο περισσότερο σεβαστό παρά δημοφιλές. Ο Μίλτον είναι τρομακτικός. Ο Δάντης είναι σοβαρός, αλλά περισσότερο ανθρώπινος. Ο πουριτανός, βλέπετε, δεν είχε εφευρεθεί το 14^ο αιώνα.

31. Έρασμος Ντεζιντέριους, Μωρίας Εγκώμιον, 1509

Το Ολλανδικό όνομα του Εράσμου ήταν Γκέρχαρντ, και σημαίνει «αγαπημένος». Από εκεί πήρε το όνομα Ντεζιντέριους, το οποίο διάλεξε ο ίδιος γιατί έτσι αποκαλούσε τον πατέρα του. Ο Έρασμος γεννήθηκε το 1466 στο Ρότερνταμ και ήταν εξώγαμο παιδί ενός ιερέα και της ερωμένης του. Πήγε σχολείο στην Ολλανδία και μετά έγινε μέλος της παιδικής χορωδίας της Ουτρέχτης. Στο σχολείο είχε καλές επιδόσεις στα λατινικά, τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε για να γράφει. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, κανείς δεν γνώριζε καλύτερα λατινικά από τον Έρασμο.

32. Νικολά Μακιαβέλι, ο Ηγεμών, 1532

Ο Νικόλα Μακιαβέλι, διπλωμάτης, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας, θεωρητικός της πολιτικής και στρατιωτικός σύμβουλος, γεννήθηκε το 1469 στη Φλωρεντία από ξεπεσμένους αριστοκράτες γονείς. Δύο γεγονότα συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σκέψης του : το πρώτο ήταν η εισβολή του Καρόλου Ή της Γαλλίας στην Ιταλία το 1494. Το δεύτερο ήταν η πτώση και εκτέλεση στην πυρά του μεγάλου Σαβοναρόλα. « Οι άοπλοι προφήτες καταστρέφονται πάντα », παρατηρούσε ο Σαβοναρόλα σκυθρωπά, «ενώ οι οπλισμένοι πετυχαίνουν πάντα. Αυτό μπορεί να φαίνεται φυσικό σ’ εμάς. Δεν ήταν, όμως, η γλώσσα του 15^ου αιώνα.

33. Μαρτίνος Λούθηρος, η βαβυλωνία αιχμαλωσία της εκκλησίας, 1520

Τα μεγάλα κινήματα ποτέ δεν είναι έργο ενός μόνο ανθρώπου ούτε και αποτελούν την ξαφνική αποκάλυψη όλης της αλήθειας. Εκτός από το Λούθηρο, στην εμφάνιση του προτεσταντισμού έπαιξαν ρόλο πολλοί άνθρωποι. Η μοίρα, όμως, επέλεξε τον Λούθηρο για να ανοίξει το δρόμο.

34. Φρανσουά Ραμπελέ, Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ, 1534 και 1532

Οι περιπέτειες του Γαργαντούα και του Πανταγκρυέλ αποτελούνται από τέσσερα μέρη: τον Πανταγκρυέλ , τον Γαργαντούα ,το τρίτο βιβλίο και το τέταρτο Βιβλίο. Το πέμπτο βιβλίο είναι αμφιλεγόμενο και ανήκει εν μέρει ή καθόλου στο Ραμπελέ.

35. Ιωάννης Καλβίνος, Θεσμοί της χριστιανικής θρησκείας, 1536

Ο Καλβίνος πιστεύει ότι ορισμένοι άνθρωποι, πριν ακόμα γεννηθούν, είναι καταδικασμένοι σε θάνατο και αιώνια τιμωρία, ώστε να δοξαστεί το όνομα του Θεού.

36. Νικόλαος Κοπέρνικος, περί της περιστροφής των ουράνιων σφαιρών, 1543

Η επιρροή του Πολωνού κληρικού και αστρονόμου Κοπέρνικου (1473 – 1543) υπήρξε κρίσιμη και θεμελιώδες, ωστόσο δεν έγινε αντιληπτή από την αρχή. Ο Κοπέρνικος δεν ήταν ο πρώτος που έθεσε τον Ήλιο στο κέντρο του ηλιακού συστήματος, και οι λόγοι για τους οποίους το έκανε είναι σε πολλά σημεία λανθασμένοι. Πρώτος ήταν ο Αρίσταρχος ο Σάμιος. Ωστόσο, το επίτευγμα του ήταν τεράστιο. Το περίφημο βιβλίο του, που δημοσιεύτηκε όταν ήταν ετοιμοθάνατος, δεν μπήκε στη λίστα των απαγορευμένων από τη ρωμαιοκαθολική Εκκλησία την εποχή του θανάτου του, όπως υποθέτουν πολλοί, αλλά 1616. Σβήστηκε από τη λίστα πολύ μετά την επιβεβαίωση της θεωρίας του, 1757.

37. Μισέλ Εκέμ ντε Μοντέν , δοκίμια, 1580

Αρχικά, μπορεί να φανεί περίεργο που ο Μοντέν, ένας τόσο σημαντικός στοχαστής που άσκησε τεράστια επιρροή κατά το 17^ο αιώνα, αποκαλούσε το έργο του «αστείο». Ο Μοντέν, όμως, ήταν ένα είδος Σαίξπηρ της πρόζας και θεωρείτε εξίσου μεγάλος. Η σύγκριση μπορεί να ξαφνιάζει, αλλά είναι λογική, αφού ο Μοντέν, ως σχολιαστής της ζωής, δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του να παρασυρθεί από τα πάθη, τη φαντασία ή την αγανάκτησή του. Όπως ο Σαίξπηρ, καλύπτει όλες τις πτυχές της ζωής, δεν μπορεί να συμμορφωθεί προς τις συμβάσεις και, παρά τις επιφυλάξεις και το συντηρητισμό του, δεν διστάζει να κάνει υποθέσεις.

38. Μιγκέλ ντε Θερβάντες, Δον Κιχώτης, 1605(ά μέρος) και 1615(΄β μέρος)

Ο Χοσέ Ορτέγκα ι Γκασέτ, ο μεγαλύτερος Ισπανός κριτικός λογοτέχνης του 20^ου αιώνα, γράφει για τον Δον Κιχώτη:

Ο Θερβάντες -ένας υπομονετικός ευγενής που έγραψε ένα βιβλίο -αναπαύεται εδώ και τρεις αιώνες στα Ηλύσια Πεδία απ’ όπου ρίχνει γύρω του μελαγχολικές ματιές και περιμένει να γεννηθεί ένας απόγονος του που θα μπορέσει να τον καταλάβει.

39. Γιόχαν Κέπλερ, η Αρμονία του Κόσμου, 1619

Ο Κέπλερ (1571-1630) γεννήθηκε στο Βάιλ ντερ Στατ της νότιας Γερμανίας και ήταν γιος λουθηρανού ιερέα. Ο Λούθηρος είχε παρατηρήσει οργισμένος ότι ο Κοπέρνικος ήταν ένας «ηλίθιος που θέλει να διαστρέψει όλη την τέχνη της αστρονομίας και να αρνηθεί ό,τι λέει η βίβλος». Αλλά ο Κέπλερ, λιγότερο εγωιστής και οξύθυμος από τόσο παράλογες και συμβατικές ιδέες. Όπως ο Γαλιλαίος, ήταν οπαδός του πυθαγόρειου μυστικισμού και πίστευε ότι το σύμπαν μπορούσε να ερμηνευθεί με μαθητικούς όρους.

40. Φράνσις Μπέικον, Novum Organum(νεο όργανο), 1620

«Ο ευφυέστερος, σοφότερος και πιο μικρόψυχος άνθρωπος του κόσμου;» Έτσι έγραψε ο Αλεξάντερ Πόουπ για τον Φράνσις Μπέικον στο Δοκίμιο για τον άνθρωπο. Το ίδιο πιστεύει σήμερα γι’ αυτόν ο περισσότερος κόσμος.

41. Γουίλιαμ Σαίξπηρ, το πρώτο Folio, 1623

Το πρώτο Folio δημοσιεύτηκε το 1623 και περιέχει και τα 36 έργα του Σαίξπηρ. Δεν είναι εύκολο να υπολογιστεί με ακρίβεια το μέγεθος της επιρροές του Σαίξπηρ ούτε στην ανθρώπινη συμπεριφορά ούτε στην ανθρώπινη σκέψη. Ωστόσο, ένα είναι σίγουρο:  έκανε αμέτρητους ανθρώπους να κερδίσουν τεράστια χρήματα ποσά, αφού υπάρχει ολόκληρη σαιξπηρικη βιομηχανία. Όπως έγραψε ο εκδότης της σαιξπηρικής Εγκυκλοπαίδειας Όσκαρ Τζέιμς Κάμπελ, «κανένας άλλος συγγραφέας δεν ερέθισε τόσο πολύ τα πιο λαμπρά μυαλά κάθε γενιάς»

42. Γαλιλαίος, Διάλογος Σχετικά με τα Δύο Κύρια Συστήματα του Κόσμου, 1632

Ο Γαλιλαίος (1564-1642) ήταν εμπειρικός επιστήμονας και μαθηματικός πριν γίνει φιλόσοφος, και ό,τι έκανε στη φιλοσοφία ήταν προς όφελος της επιστήμης. Αλλά η επιρροή του στη φιλοσοφία και την επιστήμη υπήρξε τεράστια. Από όλους τους επιστήμονες-επαναστάτες του 16-17ου αιώνα, από τον Κοπέρνικο και μετά, ο Γαλιλαίος ήταν εκείνος που ασχολήθηκε λιγότερο με τα θρησκευτικά πιστεύω και το μυστικισμό. Αλλά η προσήλωση αυτού του αξιοθαύμαστου, περίεργου και αφοσιωμένου ανθρώπου προς την επιστήμη υπήρξε μερικές φορές υπερβολική.

43. Ρενέ Ντεκάρτ (Καρτέσιος), Λόγος Περί της Μεθόδου,1637.

Ο Καρτέσιος(1596-1650) θεωρείτε δικαιολογημένα πατέρας της σύγχρονης φιλοσοφίας και άσκησε τεράστια επιρροή, τόσο άμεσα όσο και έμμεση.

44. Τόμας Χόμπς, Λεβιάθαν, 1651.

Ο μακρόβιος (1588-1679) Τόμας Χομπς, ιδρυτής της αγγλικής πολιτικής και ηθικής φιλοσοφίας, ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα θέματα-όχι μόνο με τη φιλοσοφία, αλλά και τη θρησκεία, τα μαθηματικά, τη λογική, τη ψυχολογία, τη γλώσσα και την οπτική. Ήταν δάσκαλος του πρίγκιπα της Ουαλίας και μετέπειτα βασιλιά Κάρολου ΄Β στο Παρίσι, όταν ζούσε εξόριστος, όπως εκείνος, από την Αγγλία. Γνώριζε ή αλληλογραφούσε με όλα τα μεγάλα μυαλά της εποχής του: τον Γαλιλαίο, στον οποίο χρωστούσε πολλά, τον Καρτέσιο, τον Μπέικον, τον Λάιμπνιτς. Κανένας φιλόσοφος δεν τον ξεπέρασε στη πεζογραφία. Ήταν ποιητικός και αντιλαμβανόταν τη ζωή όχι μόνο ως φιλόσοφος και ψυχολόγος, αλλά και ως ειρηνικός ποιητής.

45. Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς, έργα, 1663-1716

Δεν χωρά αμφιβολία ότι η επιρροή του Λάιμπνιτς υπήρξε μεγάλη, ουσιαστική και διαρκής. Δεν υπάρχει τομέας της γνώσης στον οποίο να μη συνέβαλε. Για παράδειγμα, ήταν ο πρώτος συγγραφέας που εισήγαγε την έννοια του ασυνείδητου. Με τη μεγάλη ακρίβεια που τον χαρακτήριζε, παρατήρησε ότι μπορεί να διακρίνουμε κάτι χωρίς να το συνειδητοποιούμε εκείνη τη στιγμή.

46. Μπλεζ Πασκάλ, Στοχασμοί, 1670

Ο Μπλεζ Πασκάλ, θρησκευτικός φιλόσοφος, χημικός και μαθηματικός, στήριζε τις απόψεις του στο περίφημο: «Η καρδία έχει τους λόγους της για τους οποίους η λογική δεν ξέρει τίποτα».

47. Μπαρούχ Σπινόζα, Ηθική, 1677

Παρόλο που η ογκώδη αλληλογραφία του δεν είχε άμεσο αντίκτυπο στο κόσμο, όποιος θέλει να κατανοήσει τον Σπινόζα (1632-1677), δεν μπορεί να το πετύχει χωρίς την Αλληλογραφία. Για παράδειγμα, χωρίς τις σημαντικές διευκρινίσεις για πολλά θέματα που δίνει στο φίλο του Χένρι Όλντενμπουρκ (ένα Γερμανό διπλωμάτη που ζούσε στο Λονδίνο ως γραμματέας της Βασιλικής Εταιρίας), η φιλοσοφία του δεν θα ήταν για μας τόσο ξεκάθαρη. Σε αντίθεση με τον Λάιμπνιτς, ο Σπινόζα δεν δίνει το περίγραμμα της μεγαλειώδους φιλοσοφίας του στην προσωπική του αλληλογραφία. Οι επιστολές αυτές, όμως, ρίχνουν ένα πολύτιμο φως στη φιλοσοφία του και είναι, άρα, ανεκτίμητες. Ωστόσο, το αριστούργημα του Ηθική στο οποίο αφιέρωσε πολλά χρόνια-δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του, όπως όλα σχεδόν τα έργα του- είναι η κύρια προσφορά του.

48. Τζον Μπάνιαν, το μεγάλο ταξίδι, 1678-1648

Η κληρονομιά του καλβινισμού δεν ήταν, και δεν θα μπορούσε, τόσο μισητή όσο ο εκφραστής της. Ο πυρήνας της προσπάθειας του ήταν έντονα χρωματισμένος από μια προσωπική εκδικητική μανία προς τους άλλους. Όσο κι αν είχε υποφέρει ο Καλβίνος -και είμαστε σίγουροι ότι υπέφερε- όταν πέτυχε τον έλεγχο της Γενεύης, ήταν σε θέση να νιώσει «δικαιολογημένα σίγουρος για τη δική του σωτήρια».

49. Ισαάκ Νεύτων, Μαθηματικές αρχές της φυσικής φιλοσοφίας, 1687

Ο Ισαάκ Νεύτων (1642-1727) ενδιαφερόταν περισσότερο για την αλχημεία, το γνωστικισμό, τις προφητείες, το έργο του μυστικιστή Γιάκομπ Μποέμ και τη θεολογία, παρά για τα μαθηματικά και τη φυσική. Αυτό το παράδοξο για την πλειοψηφία των ιστορικών της επιστήμης έμεινε άλυτο λόγω της τακτικής να αγνοούνται συστηματικά τεράστια σε όγκο έργα, όπως οι Παρατηρήσεις στις Προφητείες του Δανιήλ, και ιδιαίτερα η σημασία τους.

50. Τζον Λοκ Δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση, 1689

Ο Άγγλος Τζον Λοκ (1632-1704) είναι ο πιο άξιος από τους αναμφισβήτητα μεγάλους φιλοσόφους. Η επιρροή του υπήρξε τεράστια.

51. Τζορτζ Μπέρκλεϊ, Πραγματεία για τις αρχές της ανθρώπινης γνώσης,1710(αναθεωρήθηκε το 1734)

Ο Τζορτζ Μπέρκλεϊ (1685-1753), του οποίου ο «υποκειμενικός ιδεαλισμός» ή «αντιυλισμός» αντικρούστηκε από εξέχοντες σύγχρονους τους όπως ο Σουίφτ και ο Τζόνσον γιατί πρόσβαλλε την κοινή λογική, άρχισε να καταγράφει τα επιχειρήματα του σε ένα σημειωματάριο. Λίγοι δέχτηκαν πρόθυμα τη θεωρία του ότι δεν υπάρχει ύλη. Ο Τζόνσον, που την παρανόησε, την απέρριπτε κλοτσώντας μια πέτρα και λέγοντας: «Εγώ την αποκρούω έτσι».

52. Τζιανμπατίστα Βίκο, Η νέα επιστήμη, 1725 (αναθεωρήθηκε το 1730 και 1744)

Ο Βίκο ήταν γιος ενός φτωχού βιβλιοπώλη που του ενέπνευσε τη δίψα για μάθηση. Με τη συνηθισμένη του ειρωνεία και αδυναμία στους συμβολισμούς, απέδιδε το ενδιαφέρον του για τη φιλοσοφία στο ότι έπεσε από σκάλα στο μαγαζί του πατέρα του όταν ήταν επτά χρονών. Όσο σπουδαίος κι αν υπήρξε, όμως, το περίεργο είναι ότι έγινε γνωστός πολύ μετά το θάνατό του. Ήταν εξαιρετικά τολμηρός και ευφάνταστος. Πρέπει να φαινόταν εκκεντρικός στους ανθρώπους της εποχής του.

53. Ντέιβιντ Χιουμ, Πραγματεία για την ανθρώπινη φύση, 1739-1740

Ο Σκοτσέζος Ντέιβιντ Χιουμ (1711-1776) γεννήθηκε στο Εδιμβούργο και ήταν γιος πρεσβυτεριανού μικροκτηματία. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του κόσμου και ο μεγαλύτερος αγγλόφωνος συγγραφέας. Το περίεργο είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματίας φιλόσοφος. Όταν έκανε αίτηση για την έδρα της Ηθικής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου όπου είχε φοιτήσει, απορρίφθηκε.

54. Ντενί Ντιντέρο, Εγκυκλοπαίδεια, 1751-1772

Διαφωτισμός ή Εποχή του Ορθού Λόγου είναι τα δύο ονόματα που δόθηκε στο πνευματικό κίνημα που υποτίθεται ότι ξεκίνησε από την Αγγλία στα τέλη του 17ου αιώνα με το φιλόσοφο Τζον Λοκ και μεσουράνησε στην Γαλλία με τους Βολτέρο, Ντενί Ντιντερό και Ζαν λε ντ’ Αλαμπέρ, ονόματα που δεν ανήκουν σε φιλοσόφους, αλλά συνδέονται με την Εγκυκλοπαίδεια.

55. Σάμιουελ Τζόνσον, Λεξικό της Αγγλικής Γλώσσας, 1755

Λίγοι έχουν δει στο μουσείο τούς δυο τεράστιους τόμους του αυθεντικού λεξικού του δόκτορα Σάμιουελ Τζόνσον.

56. Βολτέρος, ο Αγαθούλης (Καντιντ), 1759

Ο Φρανσουά-Μαρί Αρουέ, γνωστός και ως Βολτέρος, δεν ήταν αυθεντικός στοχαστής, συνοψίζει όμως το Διαφωτισμό περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο συγγραφέα της εποχής του, με εξαίρεση ίσως τον Ντιντερό, εκδότη της Εγκυκλοπαίδειας. Ο Βολτέρος, όμως, είχε ένα μοναδικό χάρισμα να παρουσιάζει τις ανησυχίες των σύγχρονων του διανοουμένων και είναι ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός συγγραφέας μίας εποχής της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Γι’ αυτό και η ιστορική σημασία του είναι τεράστια.

57. Τόμας Πέιν, Κοινή Λογική, 1776

Οι περισσότεροι αναγνώστες θα περίμεναν να βρουν εδώ όχι την Κοινή Λογική του Πέιν, αλλά το βιβλίο του Τα δικαιώματα του Ανθρώπου. Ωστόσο, η Κοινή Λογική αποτέλεσε αναμφίβολα το έναυσμα για την αμερικανική επανάσταση εναντίον του αποικιοκρατικού κατεστημένου και είχε πιο άμεση επίδραση στη ροή των γεγονότων από τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, μια απάντηση στην επίθεση του Μπερκ προς τη Γαλλική Επανάσταση που είχε διαδοθεί πολύ έκτοτε.

58. Ανταμ Σμιθ, Έρευνα για τη Φύση και τα Αίτια του Πλούτου των Εθνών, 1776

Σίγουρα ο Άνταμ Σμιθ (1723-1790) έθεσε τα θεμέλια της επιστήμης των οικονομικών. Ωστόσο, ο Γιόζεφ Σουμπέτερ, ένας πολύ σπουδαίος οικονομολόγος του 20ου αιώνα, έγραψε για το αριστούργημα του Σμιθ ότι «δεν περιέχει καμία ιδέα, αρχή ή μέθοδο που να ήταν γνωστή το 1766». Ίσως να είναι αλήθεια, αλλά δείχνει ότι οι μεγαλύτερες εφευρέσεις και οι καινούριες ιδέες είναι σπάνια πρωτογενείς. Συγκεντρώνονται και εμφανίζονται συνολικά όταν έρθει η εποχή τους. Χωρίς τον Άνταμ Σμιθ, τα οικονομικά δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα.

59. Εντουαρντ Γκίμπον, η Παρακμή και η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, 1776-1787

«Ένα ασθενικό παιδί παραμελημένο από τη μητέρα του και νηστικό από τη παραμάνα του, από το οποίο δεν περίμενε κανείς τίποτα», έγραφε ο Έντουαρτ Γκίμπον για τον εαυτό του στην Αυτοβιογραφία του που δημοσιεύθηκε μετά το θάνατό του. Γεννήθηκε στο Πάντι του νότιου Λονδίνου και ήταν γιος ενός εύπορου μέλους του Κοινοβουλίου. Φοίτησε για ένα διάστημα στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, αλλά αποχώρησε απογοητευμένος, αφού «κυριαρχούσε το ποτό και η προκατάληψη». Ασπάστηκε τον καθολικισμό και ο πατέρας του τον έστειλε στην Ελβετία, όπου τον φιλοξένησε ένας καλβινιστής ιερωμένος.

60. Ιμάνουελ Κάντ, Κριτική του Καθαρού Λόγου, 1981 (αναθεωρήθηκε το 1787)

«Είναι πολύ εύκολο να επισημαίνεις τα λάθη ενός μεγάλου έργου παρά να κάνεις σαφή και πλήρη εκτίμηση της αξίας του» έγραφε ο Σοπενχάουερ, θαυμαστής του Κάντ. Ορισμένοι θεωρούσαν τον Κάντ ως το μεγαλύτερο σύγχρονο φιλόσοφο, ισάξιο του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ένα είναι πάντως σίγουρο: από μια άποψη, όλοι οι άνθρωποι είναι καντιανοί, είτε μορφωμένοι είτε όχι. Και μόνο αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα.

61. Ζαν Ζακ Ρουσσώ ,Εξομολογήσεις, 1781

Το αν άσκησε δικαιολογημένα τόση επιρροή αυτός ο μπερδεμένος, εγωιστής και καβγατζής συγγραφέας είναι υποκειμενικό θέμα. Αυτό που δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς είναι ότι η επιρροή του υπήρξε τεράστια. Ελάχιστα αποσπάσματα έργων αναφέρονται τόσο συχνά όσο η περίφημη εισαγωγή του Κοινωνικού Συμβολαίου: «ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, αλλά είναι παντού αλυσοδεμένος». Το έργο αυτό, όμως, υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να ανέχεται τις αλυσίδες του, ή εναλλακτικά, ότι επειδή οι αλυσίδες εκφράζουν τη γενική βούληση, εγγυώνται την ελευθερία του. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι μπορεί να «αναγκάζονται να είναι ελεύθεροι». Κανείς δεν ξέρει σίγουρα μέχρι ποίο βαθμό το εννοούσε ο Ρουσσώ. Δεν διευκρίνισε ποτέ την αντίφαση αυτή.

62. Έντμουντ Μπερκ, Στοχασμοί για τη Γαλλική Επανάσταση, 1790

Λέγεται συχνά ότι ο Μπερκ, ένας από τους πιο δυνατούς στιλίστες της αγγλικής γλώσσας, ήταν και δεινός ρήτορας. Δεν ήταν, όμως, αν το συγκρίνουμε με άλλους.

 63. Μαίρη Γούλστονκτραφτ, Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων της Γυναίκας. (1792)

Υπήρξαν και άλλες φεμινίστριες πριν από τη Γούλστονκραφτ, αλλά εκείνη ήταν η πρώτη που είχε το σθένος να μιλήσει. Αυτό έγινε γιατί το επέτρεψαν οι συνθήκες. Η Γαλλική επανάσταση δεν είχε γίνει παγκοσμίως αντιπαθής λόγω φοβερής αιματοχυσίας.

64. Γουίλιαμ Γκοντγουιν, Πέρι Πολιτικής Δικαιοσύνης, 1793

Έχει πάντα ενδιαφέρον όταν ένας νομοταγής, σοβαρός και συντηρητικός άνθρωπος, για όσους τον γνωρίζουν προσωπικά, προκαλεί την κατακραυγή μίας σημαντικής μερίδας της κοινωνίας, ειδικά όταν η μερίδα αυτή θεωρείται “κατεστημένο”.

65. Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους, Δοκίμιο για την Αρχή του Πληθυσμού, 1798 (αναθεωρήθηκε το 1803)

Ο Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους (1766-1834) είναι ο απαισιόδοξος κληρικός που επέμενε πως μόνο η εγκράτεια και ο περιορισμός των γεννήσεων μπορεί να σώσει τον κόσμο από την πείνα και όλες τις φοβερές συνέπειες της. Σίγουρα πολλοί θα απορήσουν όταν μάθουν ότι ο Τόμας Ρόμπερτ Μάλθους ήταν γιος εύπορου ευγενούς και οπαδού του Γάλλου στοχαστή του Διαφωτισμού Κοντορσέ. Ο πατέρας του Μάλθους είχε επίσης πεισθεί από τα επιχειρήματα του Γκόντγουιν στο έργο του Περί Πολιτικής Δικαιοσύνης.

66. Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ, Φαινομενολογία του Πνεύματος, 1807

Πολλοί θεωρούσαν τον Χέγκελ μικρό συγγραφέας. Ο Σοπενχάουερ τον αποκαλούσε τσαρλατάνο και φτηνό. Αυτό γινόταν όχι επειδή ο Σοπενχάουερ ζήλευε, αλλά γιατί θύμωνε πραγματικά με τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο ο Χέγκελ παρέκαμπτε τον Καντ. Τον ενοχλούσε επίσης η εθνικιστική φιλοσοφία του Χέγκελ.

67. Άρθουρ Σοπενχάουερ, ο Κόσμος ως Βούληση και Παράσταση, 1819

Ο Σοπενχάουερ (1788-1860) επρόκειτο να γεννηθεί στην Αγγλία, γεννήθηκε όμως στο λιμάνι του Ντάντσιχ όπου είχε την επιχείρηση του εκείνη την εποχή ο πατέρας του. Η μητέρα του ήταν μυθιστοριογράφος.

68. Αύγουστος Κοντ, Μαθήματα Θετικής Φιλοσοφίας, 1830-1842

Ο Αύγουστος Κοντ άσκησε τεράστια επιρροή και πολλοί στοχαστές του αιώνα του ασχολήθηκαν σοβαρά μαζί του: Μαρξ, Τζομ Στίουαρτ Μιλ, Τζορτζ Έλιοτ, Τζορτζ Χενρι Λιούς,Τόμας Χάρντι και πολλοί άλλοι, Γάλλοι, Άγγλοι και Αμερικάνοι. Οι περισσότεροι ήταν άνθρωποι που είχαν χάσει λίγο-πολύ την πίστη τους στο χριστιανισμό, αλλά δεν ήθελαν να απαρνηθούν τα πραγματικά του πλεονεκτήματα.

69. Καρλ Μαρί φον Κλάουζεβιτς, περί πολέμου, 1832

Ο Κλάουζεβιτς δεν ήταν φιλόσοφος, αν και πολλοί μελετητές στρατιωτικής ιστορίας τον περιγράφουν ως το “μεγαλύτερο φιλόσοφο του πολέμου”. Αυτός ο στρυφνός Πρώσος άσκησε όση επιρροή άσκησαν πολλοί φιλόσοφοι και, το κυριότερο, ίσως εμπόδισε χιλιάδες άλλους να σκεφτούν καν τη φιλοσοφία ή οτιδήποτε άλλο.

70. Σέρεν Κίρκεγκορ, Είτε-Είτε, 1843

Ο Δανός θεολόγος και φιλόσοφος Σέρεν Κίρκεγκορ είναι από τους πέντε-έξι στοχαστές του 19ου αιώνα που επηρέασαν αποφασιστικά τη σκέψη του 20ού. «Κρίνε τους άλλους με βάση τον εαυτό σου και δεν θα πέσεις πολύ έξω».

71. Καρλ Μαρξ-Φρίντριχ Ένγκελς, το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, 1848

Ορισμένοι θα ρωτήσουν γιατί επιλέξαμε το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος και όχι το Κεφάλαιο, το κύριο έργο του Καρλ Μαρξ. Είναι αυτό απάτη; Ίσως. Αλλά θα ήταν επίσης απάτη αν επιλέγαμε το Κεφάλαιο, οι δύο τελευταίοι τόμοι του οποίου εκδόθηκαν σε επιμέλεια Ένγκελς μετά το θάνατο του Μαρξ. Ο σερ Μπέρλιν, που θεωρείται ο καλύτερος μελετητής του Μαρξ, είχε δηλώσει λίγο πριν από το θάνατό του ότι ούτε αυτός είχε τελειώσει τον πρώτο τόμο!

72. Χένρι Ντέιβιντ Θορώ, πολιτική ανυπακοή, 1849

Θα ήταν δύσκολο, ίσως και αδύνατο, να καθορίσει κανείς αν άσκησε μεγαλύτερη επιρροή η «πολιτική Ανυπακοή» ή το Γουόλντεν. Ο ίδιος ο Χένρι Ντέιβιντ Θορώ ήταν ένας άνθρωπος συνεσταλμένος αλλά ομιλητικός, περιπαικτικός αλλά καλοσυνάτος, απόμακρος αλλά παρών, που απέρριπτε την εξουσία και φοβόταν τις γυναίκες. Η προσωπικότητα του διαγράφεται πιο αδρά στο Ημερολόγιο του, που καταλαμβάνει δεκατέσσερις τόμους.

73. Κάρολος Δαρβίνος, η Καταγωγή των Ειδών, 1859

Είναι περιττό να πούμε ότι ο Δαρβίνος ήταν «παιδί του διαφωτισμού» και ότι η θεωρία της εξέλιξης ήταν πολύ διαδεδομένη από τον προηγούμενο ήδη αγώνα.

74. Τζον Στιούαρτ Μιλ, Περί Ελευθερίας, 1859

Ο Τζον Στιούαρτ Μιλ έγραφε για τον ωφελιμισμό:  «το δόγμα που αποδέχεται ως βάση της ηθικής τον Ωφελιμισμό ή Αρχή της Μέγιστης Ευτυχίας υποστηρίζει ότι μια πράξη είναι σωστή στο βαθμό που συμβάλει στην προαγωγή της ευτυχίας και λανθασμένη όταν τείνει να παράγει το αντίθετο της ευτυχίας. Με την ευτυχία επιδιώκεται η ευχαρίστηση και η απουσία πόνου. Με τη δυστυχία, ο πόνος και η στέρηση της ευχαρίστησης.»

75. Χέρμπερτ Σπένσερ, Πρώτες Αρχές,1862

Στην περίφημη νουβέλα η Μονομαχία του Ρώσου συγγραφέα Άντον Τσέχωφ  ο αφηγητής περιγράφει ένα νεανικό ειδύλλιο ως εξής: «αρχίσαμε με φιλία, ήρεμα βράδια, όρκους, Σπένσερ, ιδανικά και κοινά ενδιαφέροντα». Αυτό έγινε το 1891 και αποδεικνύει την τεράστια επιρροή του Βρετανού «φιλοσόφου της επανάστασης» Χέρμπερτ Σπένσερ(1820-1903). Ο Σπένσερ δεν επηρέασε μόνο την πατρίδα του και την Ευρώπη, αλλά κυρίως την Αμερική. Αυτή ακριβώς η μεγάλη επιρροή κάνει την πτώση του ακόμα πιο δραματική. Σήμερα διαβάζεται και συζητιέται ελάχιστα.

76. Γκρέγκορ Μέντελ, Έρευνες σε Υβρίδια Φυτών, 1866

Όταν το άρθρο « Έρευνες σε Υβρίδια Φυτών» δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Φυσιογνωστικής Εταιρίας του Μπριν, δεν το πρόσεξε κανείς.

77. Λέων Τολστόι, Πόλεμος και Ειρήνη, 1868-1869

Από πλευράς επιρροής, ο Τολστόι υπήρξε ένας γίγαντας. Μεταρρυθμιστές από όλα τα μέρη του κόσμου έσπευδαν να τον συμβουλευτούν. Ήταν ίσως ο μοναδικός που επηρέασε τον Βιτγκενστάιν, παρόλο που ήταν δυο εντελώς διαφορετικοί τύποι. Ο Τολστόι είναι σεβαστός ακόμα κι από εκείνους που απορρίπτουν κάθε συζήτηση για δικαιοσύνη, καλοσύνη ή αναρχισμό ως επαναστατικές ανοησίες.

78. Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ, Πραγματεία Περί Ηλεκτρισμού και Μαγνητισμού, 1873

Ο Μάξγουελ δεν πρόλαβε να δει διατυπωμένες τις εξισώσεις που φέρουν σήμερα το όνομά του. Οι επιστήμονες της εποχής του ενδιαφέρονταν για τα συμπεράσματά του και τα μελετούσαν με προσοχή, αλλά δεν τα πίστευαν. Οι θεωρίες του έγιναν δεκτές μετά τον πρόωρο θάνατό του.

79. Φρίντριχ Νίτσε, Τάδε Έφη Ζαρατούστρα, 1883-1885

Ο Φρίντριχ Νίτσε είναι από τους σημαντικότερους στοχαστές της σύγχρονης εποχής. Αγνοήθηκε, όμως, σχεδόν μέχρι το τέλος του αιώνα του. Η τεράστια επιρροή του άρχισε όταν τα έργα του έγιναν περισσότερο γνωστά, δηλαδή λίγο πριν το θάνατο του. Το 1889 ο Νίτσε παραφρόνησε και έχασε οριστικά κάθε επαφή με το περιβάλλον. Δεν έμαθε ποτέ ότι γίνει τόσο διάσημος. Το δημοφιλέστερο βιβλίο του, που θεωρείται και το αριστούργημα του, είναι το ποιητικό πεζό Τάδε έφη Ζαρατούστρα. Το έργο αυτό περιγράφεται και ως «λογοτεχνικό-φιλοσοφικό πείραμα». Όταν πρωτοδημοσιεύτηκε, όμως, αγνοήθηκε.

80. Ζίγκμουντ Φρόιντ, η Ερμηνεία των Ονείρων, 1900

Ο Ζίγκμουντ Φρόιντ συνέβαλε πολύ στην πρόοδο κατά τον 20ό αιώνα. Το έτος 2000 ο Φρόιντ είναι κεντρική μορφή, όπως ο Λοκ ή ο Νεύτων το 1700, ο Βολτέρος το 1800 ή ο Χέγκελ και ο Σοπενχάουερ το 1900.

81. Γουίλιαμ Τζέιμς, Πραγματισμός,  1908

Οι Αρχές της Ψυχολογίας είναι ίσως το σπουδαιότερο έργο του Γουίλιαμ Τζέιμς και περιέχει τουλάχιστον τα σπέρματα όλων των επόμενων βιβλία του, όπως Η Θέληση για Πίστη, Τα Είδη της Θρησκευτικής Εμπειρίας: Μελέτη της ανθρώπινης Φύσης και η Σημασία της Αλήθειας. Είναι, όμως, περισσότερο γνωστός από τη φιλοσοφία του πραγματισμού, παρόλο που δεν τον επινόησε αυτός.

82. Άλμπερτ Αϊνστάιν, Σχετικότητα, 1916

Αν παριστάνουμε ότι κατανοούμε τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, έχουμε τουλάχιστον μια δικαιολογία: είναι πολύ δυσνόητη. Χρειάστηκαν κάμποσα χρόνια μέχρι να καμφθεί η αντίσταση των φυσικών. Σχετικότητα είναι ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε ο Αϊνστάιν για να εξηγήσει στο ευρύτερο κοινό τις δύο θεωρίες του: τη θεωρία της Σχετικότητας και στη συνέχεια τη θεωρία της γενικής Σχετικότητας με την οποία τη συμπλήρωσε ύστερα από πολύ αγώνα και πίεση. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε δεκαέξι φορές και εξακολουθεί να θεωρείτε μια αξεπέραστη εισαγωγή στο θέμα. Δεν μπορούμε, όμως, να πούμε ότι είναι «απλό» και εύκολο βιβλίο όπως άρεσε στον Αϊνστάιν να λέει.

83. Βιλφρέντο Παρέτο , Δοκίμια Γενικής Κοινωνιολογίας, 1916

Η επιστήμη (ή τέχνη και επιστήμη) της κοινωνιολογίας άρχισε με τον Αύγουστο Κοντ, που της έδωσε αυτή την ονομασία και ήταν πεπεισμένος για τις δυνατότητές της. Ο Γαλλοϊταλος Βιλφρέντο Παρέτο παρεξηγήθηκε άδικα. Αλλά δεν χρειάζεται να συμπαθείς ένα πρόσωπο ή να εγκρίνεις τη μάσκα που επιλέγει να φορά για να αναγνωρίσεις την αξία του ως στοχαστή. Οι κοινωνιολόγοι, όσο κι αν αποδοκίμαζαν τις φασιστικές διασυνδέσεις του Παρέτο, δεν μπορούν να τον αγνοήσουν. Μαζί με τους Μαξ Βέμπερ και Έμιλ Ντιρκέμ, ο Παρέτο υπήρξε ένας από τους τρεις ιδρυτές της σύγχρονης κοινωνιολογίας.

84. Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ, Ψυχολογικοί Τύποι,1921

Ο Γιουνγκ υπήρξε για την ψυχολογία σχεδόν εξίσου σημαντικός με τον Φρόιντ, από τον οποίο πήρε ορισμένες βασικές ιδέες.

85. Μάρτιν Μπούμπερ, Εγώ κι Εσύ,1923

Ο Μάρτιν Μπούμπερ άσκησε τη μεγαλύτερη επιρροή του ξαναλέγοντας τις εβραϊκές ιστορίες που δημοσιεύτηκαν όσο ζούσε και τελικά περιλήφθηκαν στην μεταφρασμένη συλλογή Ιστορίες του Χασιδισμού. Ο Χασιδισμός ήταν ένα κίνημα των Εβραίων της Ευρώπης του 18ου αιώνα που αντλούσε έμπνευση από την Καμπάλα. Ο Μπούμπερ, αν και αναγνώριζε άλλες παραδόσεις, δεν μπορεί παρά να θεωρείτε καβαλιστής. Οι δοξασίες του, που άσκησαν ακόμα μεγαλύτερη επιρροή από τις Ιστορίες, προβάλλονται στο μυστικιστικό αριστούργημα του Εγώ κι Εσύ.

86. Φραντς Κάφκα, Η Δίκη 1925

Η Δίκη του Φραντς Κάφκα δημοσιεύτηκε λίγο μετά τον πρόωρο θάνατό του, παρά τη ρητή επιθυμία του να καούν όλα τα έργα του. Αλλά ο στενός του φίλος και προικισμένος μυθιστοριογράφος  Μαξ Μπροντ έκρινε -και πολύ σωστά- ότι το έργο του ήταν πολύ σημαντικό για να χαθεί.

87. Καρλ Πόπερ, Η Λογιή της επιστημονικής ανακάλυψης, 1934

Ο Καρλ Πόπερ ήταν, και είναι ακόμα, ένας από τους πιο πολυσυζητημένος ανθρώπους της αποχής του. Η Λογική της Επιστημονικής Ανακάλυψης είναι το πρώτο βιβλίο και θεωρείτε το αριστούργημά του.

88. Τζων Μέυναρντ Κέυνς, Η Γενική θεωρία της Απασχόλησης, Του Τόκου και του Χρήματος, 1936

Ο Άγγλος οικονομολόγος και μαθηματικός  Τζων Μέυναρντ Κέυνς (1883-1946) έχει δύο κοινά σημεία με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν: λίγοι άνθρωποι κατανοούν τα γραπτά τους, ενώ η επιρροή τους ήταν μεγάλη και δεν έχει αποτιμηθεί ακόμα πλήρως.

89. Ζαν Πολ Σαρτρ , το Είναι και το Μηδέν, 1943

Από όλους τους θεωρούμενους μεγάλους φιλοσόφους, μόνο ο Ζαν-Πολ Σαρτρ ξεχώρισε στην εποχή του ως θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος, ακτιβιστής και κριτικός λογοτεχνίας. Γι’ αυτό συνήθιζαν να τον αποκαλούν «μοναδικό φαινόμενο».

90. Φρίντριχ φον Χάγιεκ , Ο Δρόμος προς τη Δουλεία, 1944

Ο Αυστριακός οικονομολόγος, επίδοξος φιλόσοφος και ψυχολόγος Φρίντριχ φον Χάγιεκ γεννήθηκε 1899 στη Βιένη και προερχόταν από οικογένεια διανοουμένων -ο πατέρας του ήταν φυσικός και βοτανολόγος. Αφού έγινε διάσημος ως οικονομολόγος στην υπηρεσία της αυστριακής κυβέρνησης, μετά τον πόλεμο, στο πανεπιστήμιο του Σικάγο (όπου μεταξύ των φοιτητών του ήταν και ο Φρίντμαν). Αν κι η ατμόσφαιρα στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου ήταν εντελώς αντικεϊνσιακη, τελικά επικράτησαν οι ιδέες του Κέινς και το όνομά του Χάιεκ έμεινε κάμποσα χρόνια στην αφάνεια.

91. Σιμόν ντε Μποβουάρ, Το Δεύτερο Φύλο, 1948

Το φεμινιστικό δοκίμιο της Σιμόν ντε Μποβουάρ εκδόθηκε αρχικά στο Παρίσι, σε δύο τόμους. Μετά την Υποταγή των Γυναικών του Τζον Στιούαρτ Μιλ, αποτελεί μέχρι σήμερα το καλύτερο και πιο φιλοσοφικά ισορροπημένο βιβλίο για την απελευθέρωση της γυναίκας.

92. Νόρμπερτ Βίνερ, Κυβερνητική,1948 (αναθεωρήθηκε 1961)

Σε σχέση με τη σπουδαιότητά του, το όνομα του μαθηματικού Νόρμπερτ Βίνερ δεν ακούγεται σήμερα παρά μόνο μεταξύ των ειδικών. Ο Βίνερ έγινε διάσημος γιατί καθιέρωσε τη λέξη Κυβερνητική. Αυτή, η λέξη, όμως, είναι πολύ γνωστή από το μαθηματικό που τη χρησιμοποίησε πρώτος. Ακόμα και μεγάλα λεξικά ή εγκυκλοπαίδειες που δίνουν τον ορισμό της λέξης κυβέρνησης αναφέρουν σπάνια τον ίδιο το Βίνερ. Ο θεμελιώδης πραγματισμός για τον οποίο θα ήθελε να τον θυμούνται ενοχλεί αρκετούς σύγχρονους φιλοσόφους των επιστημών, που δεν τους αρέσει να αμφιβάλλουν ποτέ για τη χρησιμότητα του έργου τους, πράγμα που έκανε πάντα ο Βίνερ.

93. Τζορτζ Όργουελ, 1984-1950

Η αντί-ουτοπία του Όργουελ, ένα μέρος όπου όλα είναι φρικτά, με τίτλο 1984, σχεδιάστηκε το 1943 με τον τίτλο ο Τελευταίος Άνθρωπος στην Ευρώπη. Δεν αποτελεί πάντως πικρόχολη αντίδραση στην κατάρρευση του λόγω της φυματίωσης. Ο Όργουελ πέθανε από φυματίωση το 1950, πριν φτάσει καν τα πενήντα.

94. Γεώργιος Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ , Οι Ιστορίες του Βεελζεβούλ στον Εγγονό του, 1950

Πριν από τριάντα χρόνια, δώδεκα από εμάς περάσαμε κάμποσα χρόνια στην κεντρική Ασία και αναπλάσαμε τη Δογματική από προφορικές παραδόσεις και από τη μελέτη αρχαίων ενδυμασιών, λαϊκών τραγουδιών και ορισμένων βιβλίων. Η Δογματική υπήρχε συνεχώς, ενώ η παράδοση διακοπτόταν. Ορισμένες ομάδες και κάστες της αρχαιότητας τη γνώριζαν, αλλά ήταν ατελής. Οι αρχαίοι απέδιδαν μεγάλη σημασία στην μεταφυσική.

95. Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, Φιλοσοφικές Έρευνες, 1953

Ο Αυστριακό φιλόσοφος και μαθηματικός Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, που παραιτήθηκε από την πλούσια κληρονομία του πατέρα του, τοποθετούσε την ποίηση και τη θρησκεία πάνω από τη φιλοσοφία και συμβούλευε τους αγαπημένους του μαθητές να μην σπουδάσουν φιλοσοφία, έφερε την επανάσταση στη φιλοσοφική σκέψη του 20ού αιώνα.

96. Νόαμ Τσόμσκι, Συντακτικές  Δομές,1957

Ο Νόαμ Τσόμσκι είναι διάσημος στην Αμερική για τρεις λόγους. Κι ενώ δεν ενθάρρυνε ποτέ τη σύνδεση αυτών των τριών πλευρών της σκέψης του, ο πειρασμός αποδείχθηκε ακατανίκητος.

97. Τ.Σ.Κουν, Η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων,1962 (αναθεωρήθηκε 1970)

Η Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων, μαζί με τις Κύριες Τάσεις, υπήρξαν ένα από τα σημαντικότερα ακαδημαϊκά βιβλία του 20ού αιώνα. Λέγεται ότι υπήρξε επίσης ο χειρότερος εχθρός του Κουν, γιατί ήταν ένας ιστορικός που κατά βάθος πίστευε στην «Επιστημονική Πρόοδο».

98. Μπέτυ Φρίνταν, Το Γυναικείο Μυστήριο 1963

Η Μπέτι Φρίνταν γεννήθηκε το 1921 στο Ιλινόις, την καρδία της συντηρητικής Αμερικής. Αρχικά σπούδασε ψυχολογία, κάτι που ταίριαζε απόλυτα σε μια γυναίκα που έμελλε να πυροδοτήσει την επανάσταση των γυναικών στην Αμερική και αργότερα αλλού. Οι καιροί είχαν ωριμάσει και η Φρίντα προχωρούσε.

99. Μάο Τσε Τουνγκ, η Σκέψη του Μάο,1966

Σήμερα μιλάμε σπάνια για τη Σκέψη του Μάο, το κόκκινο βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε κατά εκατομμύρια το 1966, την εποχή της καταστροφικής Μεγάλης Πολιτιστικής Επανάστασης του Προλεταριάτου. Η κυκλοφορία του, όμως, δεν περιοριζόταν στην Κίνα. Το βιβλίο αυτό προκάλεσε μάχες στα ναυπηγείο του Λονδίνου και συνέβαλε στον ξεσηκωμό φοιτητών σε όλο τον κόσμο. Δεν αμφισβητείται ούτε η επιρροή του στο Γαλλικό Μάη το ’68, κάτι που, μεταξύ άλλων, προκάλεσε τη βίαιη αντίδραση της δεξιάς και μια γενική απέχθεια προς την επαναστατική δράση.

100. Μπ. Φ. Σκίνερ, Πέρα απο την Ελευθερία και την αξιοπρέπεια,1971

Ο ψυχολόγος Μπ. Φ. Σκίνερ, που γεννήθηκε στην Πενσιλβανία το 1904, πίστευε περισσότερο στο αποτέλεσμα της ανταμοιβής παρά της τιμωρίας. Έγραφε στο απλοϊκό του μυθιστόρημα Walden Two ( Γουόλντ εν Νο2): «Όταν επιτυγχάνεται η επιστήμη της συμπεριφοράς, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση σε μια προγραμματισμένη κοινωνία». Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε μια διαφορετική γλώσσα για να συζητάμε πιο αποτελεσματικά τέτοια ζητήματα για την κοινωνία, αλλά δεν την έχουν βρει.

http://outelogos.wordpress.com