Oι Αλχημιστές

Του Κώστα Βαξεβάνη

Στον Γιάννη Στουρνάρα μπορείς να χρεώσεις πολλά, αλλά όχι έλλειψη στοιχειώδους γνώσης αριθμητικής. Δηλαδή μια πρόσθεση και μια αφαίρεση μπορεί να την κάνει. Άρα αν σε μια απλή αριθμητική πράξη που καταλήγει να είναι αποτέλεσμα στον ίδιο τον προϋπολογισμό υπάρχει λάθος, τότε δεν είναι θέμα αριθμητικής αλλά αλχημείας. Ο κ. Στουρνάρας και η κυβέρνηση, προσπαθούν να παρουσιάσουν την βαριά πέτρα της Οικονομίας που κρέμασαν στο λαιμό της χώρας, ως φιλοσοφική λίθο που παράγει καθαρό χρυσάφι.

Σύμφωνα λοιπόν με όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση, φέτος θα έχουμε ένα πλεόνασμα της τάξης των 2,6 δισ. ευρώ. Δηλαδή, το πολιτικό συμπέρασμα είναι πως η χώρα νοικοκυρεύεται, οι θυσίες αποδίδουν, η κυβέρνηση πέτυχε τον στόχο της. Η αντιπολίτευση-μαζί και ξένοι οικονομολόγοι- υποστηρίζουν πως 3,5 χρόνια λιτότητας αποδεικνύουν πως αυτή η πολιτική ήταν όχι μόνο αναποτελεσματική αλλά και καταστροφική. Βύθισε τη χώρα στην ανεργία, χτύπησε την πραγματική Οικονομία και μείωσε το ΑΕΠ, δημιούργησε ανέργους και ανθρώπους σε απόγνωση .Κι ενώ ο καθένας κοιτάει την τσέπη του και δίπλα του για να συμφωνήσει με όλα αυτά, έρχεται ο Γιάννης Στουρνάρας για να χτυπήσει την πραγματικότητα με τα αμείλικτα νούμερά του. Το πλεόνασμα είναι 2,6 δις πλεόνασμα λοιπόν.

Στο ταμείο του Κράτους σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών, αν αναζητήσουμε, υπάρχουν και περισσεύουν κοντά στα 3 δισ. Αυτό όμως που εμφανίζεται ως πλεόνασμα δεν είναι παρά δημιουργική λογιστική. Τα χρήματα αυτά αν υπάρχουν και περισσεύουν δεν είναι αποτέλεσμα της αποδοτικής πολιτικής, αλλά χρωστούμενα ή έσοδα που εγγράφονται λάθρα και παραπλανητικά. Συγκεκριμένα:

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως τον Αύγουστο το Ελληνικό Δημόσιο θα δώσει 5,7 δισ. που χρωστάει σε έλληνες φορολογούμενους. Το ποσό αυτό αποτελεί το 70% των χρεών του. Άρα τα συνολικά χρέη είναι 8,1 δισ. και μένει να αποδώσει 2,4 δισ. Αυτό το ποσό που χρωστάει το Κράτος και δεν εγγράφεται πουθενά στον προϋπολογισμό ωσάν να μην υπάρχει, είναι από μόνο του το σύνολο του υποτιθέμενου πλεονάσματος. Ο Στουρνάρας και το επιτελείο του προσθέτουν κάτι που πρέπει να αφαιρέσουν, δημιουργώντας μια ψευδή εικόνα.

Στο ταμείο επίσης εμφανίζονται και άλλα έσοδα, τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με την οικονομική πολιτική. Συγκεκριμένα η Ελλάδα εισέπραξε από 17 Κεντρικές Τράπεζες γύρω στο 1,5 δισ. Μόνο η ΕΚΤ έδωσε στην Ελλάδα όπως ανακοινώθηκε τον Μάιο 555 εκατομμύρια. Άρα το χρήμα στα ταμεία δεν έχει καμιά σχέση με την απόδοση της πολιτικής της κυβέρνησης.

Αλλά μια που αναφερθήκαμε σε αυτό ας δούμε τι είναι αυτή η «γενναιόδωρη» προσφορά της ΕΚΤ προς τη χώρα. Δεν είναι τίποτα άλλο από την επιστροφή μικρού κομματιού από τα κλεμμένα. Πριν το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, αποφάσισε να αγοράσει από τις Ευρωπαϊκές Κεντρικές Τράπεζες ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, για να μειώσει όπως ισχυρίστηκε τους κινδύνους κατάρρευσης. Οι Τράπεζες λοιπόν πούλησαν αυτά τα ομόλογα, αλλά απαγορεύτηκε να το κάνουν και οι ελληνικές Τράπεζες και πολύ περισσότερο τα Ασφαλιστικά Ταμεία που ήταν κάτοχοι. Η ΕΚΤ αγόρασε ομόλογα ονομαστικής αξίας 65 δισ. σε πραγματική τιμή 40 δισ. Δηλαδή στο 60% της πραγματικής αξίας. Στη συνέχεια έκανε το «κούρεμα» το οποίο έπληξε τις ελληνικές Τράπεζες (οι οποίες βεβαίως δεν έχασαν όσα λένε αφού έβγαλαν τα λεφτά τους με τις κυβερνητικές ρυθμίσεις χρόνων) και κατέστρεψε τα Ασφαλιστικά Ταμεία. Η Ελλάδα ωστόσο χρεώθηκε από αυτή τη διαδικασία με 65 δισ. χρέους, αφού η ΕΚΤ μας χρεώνει όχι με 40 που πλήρωσε αλλά με το σύνολο της ονομαστικής αξίας των ομολόγων και μας τοκίζει βεβαίως γι αυτό το χρέος. Αν ήθελε πραγματικά να βοηθήσει την Ελλάδα και την Ευρώπη κατ΄ επέκταση, θα αγόραζε τα ομόλογα και αντί να καταφεύγει σε τοκογλυφία, θα μας έδινε τη δυνατότητα να επιστρέψουμε τα 40 δισ. που κατέβαλε και όχι τα 65 δισ. της ονομαστικής αξίας. Αξίζει να σημειωθεί βεβαίως πως στην πραγματικότητα η συναλλαγή αυτή ήταν μια εικονική ηλεκτρονική πίστωση και όχι πραγματική καταβολή χρημάτων από την ΕΚΤ.

Από όλα αυτά τα κέρδη λοιπόν που είχαν από τα ελληνικά ομόλογα, οι Ευρωπαϊκές Τράπεζες για να χρυσώσουν το χάπι, επιστρέφουν 1,5 δισ που μπαίνει στον προϋπολογισμό.

Έτσι σήμερα η κυβέρνηση, αντί να λέει από πού προέρχονται αυτά τα έσοδα και να καταδείξει πόσο έδρασαν τοκογλυφικά, τα εμφανίζει ως έσοδα από την πολιτική της. Η κυβέρνηση επίσης δεν φαίνεται να ομολογεί σε όσα λέει πως πολλά ευρωπαϊκά κονδύλια τα οποία έχουν εισπραχθεί από το ελληνικό Κράτος, δεν έχουν αποδοθεί στους δικαιούχους. Έτσι προστίθενται στα «έσοδα» Στουρνάρα και τις επόμενες ημέρες τα παρακρατιθέντα, θα εμφανισθούν από τον Σαμαρά στη ΔΕΘ, ως επιτυχία της πολιτικής του.

Αν ένας ιδιώτης χρησιμοποιούσε την λογιστική Σαμαρά-Βενιζέλου-Στουρνάρα για να κάνει τη φορολογική του δήλωση θα πήγαινε φυλακή. Αυτοί με τέτοια λογιστική κυβερνούν.

Προς Μαρξιστές , Τροτσκιστές , Μαοϊκούς , Ρεβιζιονιστές , Διασπαστικούς , Αναρχικούς , Αναρχοκομουνιστές και λοιπές αριστερές συνιστώσες .

Δεν με ενδιαφέρει αν η "εξαγωγή" της Επανάστασης στις υπόλοιπες χώρες είναι πιο σημαντική από την εδραίωση της στο εσωτερικό της χώρας.

Δεν μου καίγεται καρφάκι αν θα δοθεί βάση στην αγροτιά ή στην εργατιά .

Αδιαφορώ για τις προσωπικές διαφορές του Τρότσκι και του Στάλιν .

Χέστηκα για τις διαφωνίες επί διαφωνιών σε θέματα θεωρίας, πράξης, στρατηγικής, τακτικής, μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα...

Αγνοώ ποιοι καταδίκασαν την εθνική αντίσταση πριν 70 χρόνια .

Δεν με νοιάζει ποιος έχει αλλάξει την παναγία  στον Μαρξισμό - Λενινισμό .

Δεν με ενδιαφέρει να κατανοήσω τους νομούς κίνησης της ιστορίας .

Δεν με νοιάζει αν θα υπάρξει εξίσωση των τάξεων ή κατάργηση των τάξεων .

Δεν ξέρω αν το καλό και το κακό σχετίζονται με το αυθόρμητο ή με την εξέλιξη .

Αδιαφορώ αν η επανάσταση είναι αναγκαιότητα ή φυσικό καθήκον .

Δεν γνωρίζω αν η κατάργηση των τάξεων θα καταργήσει το κράτος ή η κατάργηση του κράτους θα καταργήσει τις τάξεις .

Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι η κοινωνία δεν έχει ανάγκη μόνο την ιδεολογία των αριστερών αλλά και την εφαρμογή της . Όχι των “κεντρώων” αριστερών ούτε των “αριστερών” αριστερών . Η αριστερά δεν έχει κεντρώους και αριστερούς . Η αριστερά έχει μόνο αριστερούς .

Μήπως να αφήναμε τις φιλοσοφίες στους φιλόσοφους που δουλειά τους είναι να ερμηνεύσουν τον κόσμο και εμείς απλώς να προσπαθούσαμε να τον αλλάξουμε ; Γιατί άλλο να λες ότι θα κάνεις επανάσταση και άλλο να την κάνεις .

Καλό είναι να μαζευόμαστε μεταξύ μας και να οργανωνόμαστε λέγοντας ότι θα κάνουμε επανάσταση, αλλά μετά από πολύχρονη μεθοδική οργάνωση ξεχάσαμε τι ακριβώς θέλαμε να κάνουμε . Που στο διάολο θέλαμε να πάμε ;

Το ΚΚΕ οργανώνει απεργίες και πορείες , ο ΣΥΡΙΖΑ οργανώνει τον υπόλοιπο αριστερό χώρο και η ΔΗΜΑΡ οργανώνεται γενικώς .

Πήξαμε στην οργάνωση .

ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ !!!!!

 

ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΑΚΟΜΑ

Η φιλοσοφία για τους φιλόσοφους και η μαλακία για τους μαλάκες !!!

Ένα πρωινό του 2010 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας , Γιώργος Παπανδρέου , πετάχτηκε ιδρωμένος από το κρεβάτι και αναφώνησε “ονειρεύομαι άρα υπάρχω” και συνεχίζοντας την φιλοσοφική του αναζήτηση κατέληξε στο “αφού υπάρχω , ονειρεύομαι την βοήθεια της τρόικα”.Τα καταστροφικά αποτελέσματα των αναζητήσεων του τότε πρωθυπουργού  λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους . Ανεργία στο κόκκινο , μισθοί στον πάγο , έλλειμμα στα άκρα . 

 

Αυτές οι συνέπειες των…λανθασμένων ενεργειών του Γιώργου Παπανδρέου τον ανάγκασαν να παραδεχτεί ότι “ένα ξέρω , ότι δεν ξέρω την τύφλα μου” και με ελαφρά πηδηματάκια την έκανε για το εξωτερικό ώστε να διδάξει την αμάθεια του στους υπόλοιπους Ευρωπαίους .

 

Την θέση του , έπειτα από κάποια διαλλείματα μεταξύ τραπεζιτών και τεχνοκρατών , πήρε ο Αντώνης Σαμαράς ο οποίος , έχοντας ως οδηγό την φράση “τα πάντα ρει , γιατί απόψε είναι γιορτή” αποφάσισε να τα αλλάξει όλα. Και τελικά τα έκανε μπουρδέλο .

 

Παραδόξως ο λαός ενάμισι χρόνο μετά την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά συνεχίζει να έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητες του μπουρδελιάρη πρωθυπουργού στηρίζοντας τον και βροντοφωνάζοντας με ένα στόμα “όσο ζω ελπίζω” .

 

Έτσι πλέον έχουμε καταντήσει υποτακτικοί των ξένων κυβερνήσεων οι οποίοι μας υποχρεώνουν να πληρώνουμε τα γαμησιάτικα των γηγενών πολιτικών κουκουλώνοντας με αυτό τον τρόπο την ανικανότητα τους .

 

Η συνέχεια για τους Έλληνες μόνο δύο δρόμους μπορεί να έχει . 

 

Ο ένας είναι ο δρόμος σύμφωνα με τον οποίο “ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό” συνεχίζοντας να πληρώνουμε τα κερατιάτικα μέχρι να πεθάνουμε αποκτώντας όμως τρομερές αντοχές στην πείνα , στην ανέχεια και σε παραπλήσιες συμπτωματικές ασθένειες των συντηρητικών κυβερνήσεων. 

 

Ο άλλος είναι ο δρόμος του “Non Serviam” και όποιον πάρει ο χάρος . Υπόψη βέβαια ότι ο προηγούμενος που τον ακολούθησε κάνει ηλιοθεραπεία δίπλα σε ζεστά καζάνια . Τουλάχιστον όμως τα καζάνια είναι δικά του . Δεν τα χρωστάει σε κανέναν .

takoureliatragoudameakoma

ΕΛΒΟ, η τελευταία πράξη στο σχέδιο παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας !!!

Το τελευταίο χτύπημα της τρόικας (;) φαίνεται πως στοχεύει στην ελληνική βιομηχανία όπλων (ΕΛΒΟ). Πρόκειται για έναν ακόμα στρατηγικής σημασίας για την ασφάλεια και την ανεξαρτησία της χώρας τομέα, ο οποίος, όπως και αρκετοί άλλοι εδώ και δέκα και πλέον χρόνια, αλλάζουν…χέρια και χάνεται ο έλεγχος από το ελληνικό κράτος, το οποίο λίγο – λίγο έχει πάψει να…είναι κυρίαρχο κράτος και παραδίδει τους τομείς άσκησης πολιτικής ζωτικής σημασίας σε κέντρα εξουσίας που δεν μπορεί να ελέγξει.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΙΩΤΗΣ  

 Προηγήθηκαν οι τηλεπικοινωνίες, το στρατηγικής σημασίας εμπορικό λιμάνι του Πειραιά, το στρατηγικής σημασίας αεροδρόμιο των Αθηνών, έπονται οσονούπω τα υπόλοιπα αεροδρόμια και λιμάνια, η εκμετάλλευση και διανομή του νερού, η παραγωγή και διανομή της ενέργειας, του φυσικού αερίου, της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης κ.ο.κ.
Και αν για ορισμένους τομείς (π.χ. υγεία, παιδεία κλπ.), τα αποτελέσματα του ξεπουλήματος σε ιδιώτες που εκπροσωπούνται από ευρωπαίους ηγέτες – ντήλερ συμφερόντων (βλ. Μέρκελ κλπ.) αποτελούν κοινωνική μειοδοσία, για ορισμένους άλλους τομείς η παραχώρηση της δραστηριότητάς τους είναι πράξεις έσχατης εθνικής προδοσίας.

Η κρατικός ΟΤΕ, ο οποίος έλεγχε τις τηλεπικοινωνίες της χώρας και το εθνικό της δίκτυο (όχι μόνο το οικιακό, αλλά και τους τομείς της εθνικής ασφάλειας και άμυνας, των κυβερνητικών και διπλωματικών επικοινωνιών κ.ο.κ.), έχει περάσει στην ημικρατική γερμανική Deutsche Telecom και στον απόλυτο έλεγχο της γερμανικής κυβέρνησης. Μαζί με τον ΟΤΕ, όλο το ελληνικό δίκτυο τηλεπικοινωνιών, μαζί και ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη τηλεπικοινωνιακός κόμβος των Βαλκανίων που έχει εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη και, τελευταίο αλλά όχι έσχατο, και ο ελληνικός τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος Hellas Sat 2 που δεν είχε χρήσεις μόνο για αναμετάδοση τηλεοπτικών καναλιών (και ο οποίος πουλήθηκε σε άλλες ευρωπαϊκές εταιρίες)…

Το «επιτυχημένο» παράδειγμα του αεροδρομίου των Σπάτων (στα «ισπανογερμανικά χέρια» της Hochtief) με τα ακριβότερα σχεδόν τέλη στην Ευρώπη και την απώλεια σύνδεσης της Αθήνας με δεκάδες μεσαίες και μικρές αεροπορικές εταιρίες αλλά και όλες τις εταιρίες low cost, φαίνεται πως επιχειρείται να ακολουθηθεί ως μοντέλο και στα περιφερειακά διεθνή αεροδρόμια (όπως και της Κέρκυρας) με ανυπολόγιστες ζημιές στον τουρισμό. Καθότι ο έλεγχος (τιμές, πρόσβαση, διευκολύνσεις ή δυνατότητα παροχών) δεν θα ασκείται από το ελληνικό κράτος αλλά από τον ιδιοκτήτη τους που θα έχει ο ίδιος στην κατοχή του ή θα έχει στενές εμπορικές επαφές με συγκεκριμένες αεροπορικές εταιρίες, ανταγωνιστικές άλλων. Έτσι, η νούμερο ένα πύλη πρόσβασης της νούμερο ένα (κατά τα πολιτικώς λεγόμενα) βιομηχανίας της χώρας μας, του τουρισμό, θα ελέγχεται απολύτως είτε από ανταγωνιστές ή από αυτούς που επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν εκμεταλλευόμενοι το προϊόν μας αφήνοντας ψίχουλα στον «ιδιοκτήτη» του: ελέγχοντας τις πτήσεις, τα γραφεία ταξιδιών, τις μεγάλες διαδικτυακές υπηρεσίες booking. Το ίδιο και στα λιμάνια τουριστικού ενδιαφέροντος.

Ο απόλυτος έλεγχος του εμπορευματικού λιμένος του Πειραιά από την κινεζική Cosco θα επεκταθεί και στα υπόλοιπα εμπορευματικά λιμάνια, με αποτέλεσμα η διακίνηση των προϊόντων από και προς την Ελλάδα αλλά και από και προς την Ευρώπη να φιλτράρεται από τους νέους ιδιοκτήτες. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί γιατί τα προϊόντα που αγοράζετε από την Κίνα ή το Χονκ Κογκ (την άλλη άκρη του κόσμου) έχουν μηδενικά ή απειροελάχιστα έξοδα μεταφοράς ενώ αν αγοράσετε ένα προϊόν από της ΗΠΑ ή ακόμα και γειτονικές ευρωπαϊκές χώρες, τα μεταφορικά στοιχίζουν «ο κούκος αηδόνι»; Ή, μία εξαγωγή προϊόντος καθιστά σε ορισμένες περιπτώσεις ασύμφορη την πώλησή του στο εξωτερικό, λόγω απώλειας της ανταγωνιστικότητάς του;

Και μαζί, οι βασικοί οδικοί άξονες που συνδέουν τα λιμάνια και τα logistic centers με τους προορισμούς της Ευρώπης και των Βαλκανίων. Οδικοί άξονες που παραχωρούνται επίσης σε ιδιώτες με διόδια που… προπληρώνουμε για να τους κατασκευάσουν στη συνέχεια! Δεν υπάρχει όμως αντίστοιχο ενδιαφέρον από τους περιούσιους ιδιώτες κατασκευαστές και εκμεταλλευτές για οδικούς άξονες που δεν συνδέουν διευρωπαϊκές μεταφορές προϊόντων (π.χ. Ιόνια Οδός, η οποία έχει βαλτώσει μετά και από τις αποχωρήσεις πολλών εταιριών από την κοινοπραξία κατασκευής της).

Το νερό; Η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου, θέλει να το ιδιωτικοποιήσει και αυτό και θα το κάνει τάχιστα, παρά την ευρωπαϊκή νομολογία και οδηγία περί δημοσίου αγαθού.
Η ΔΕΗ σπάει σε κομμάτια τα οποία ξεπουλιούνται όλα: τα δίκτυα, η εκμετάλλευση, η παραγωγή. Και όλη η ενέργεια της χώρας, θα ελέγχεται πλέον από ιδιώτες που έχουν την έδρα τους και εκτός της Ελλάδας. Και αν οι υποσχέσεις για κρατικό έλεγχο και αυστηρούς όρους εκτοξεύονται ανέξοδα από τα στόματα των ντήλερ που μας κυβερνούν, είναι βέβαιο πως θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα όσο και ο έλεγχος που ασκείται ήδη από το κράτος σε ζωτικούς τομείς που ελέγχονται ήδη πλήρως από το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Και τώρα, η ΕΛΒΟ… Ο πυρήνας της ελληνικής άμυνας αφού, εκτός της παραγωγής (όσο την έχουν αφήσει) μικρών αλλά κομβικής σημασίας οχημάτων και υλικού για το στρατό μας, τροφοδοτεί με ανταλλακτικά ένα μεγάλο εύρος του στρατιωτικού υλικού.
Το κλείσιμο ή, έστω, η συρρίκνωση της ΕΛΒΟ, θα σημάνει και τον απόλυτο, πλήρη έλεγχο της υποδομής (έστω της «ελαφριάς», γιατί αεροπλάνα δεν παράγουμε) από άλλες στρατιωτικές εθνικές βιομηχανίες. Όχι ότι σήμερα ο ελληνικός στρατός είναι ανεξάρτητος εξοπλιστικά, ωστόσο, διατηρούσε μία ευελιξία και έναν στοιχειώδη έλεγχο σε αρκετά από τα υλικά του λόγω της ύπαρξης των ελληνικών βιομηχανιών οχημάτων και όπλων.

Όλα αυτά αποτελούν έσχατη προδοσία. Όσο και αν οι συγκυβερνώντες επιχειρούν να μας τα πασάρουν ως «αναγκαίο κακό» λόγω της οικονομικής κρίσης, ως άχρηστο κρατισμό που οδηγεί σε κράτος – επιχειρηματία, ως απολιθώματα μίας άλλης εποχής που μας οδήγησε στην κρίση που ζούμε σήμερα, ως άντρα διαφθοράς των κακών δημόσιων υπαλλήλων…
Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν σημαίνει μόνο να μπει ένας στρατός και να καταλάβει δια των όπλων την επικράτεια. Είναι πολύ πιο σοβαρή η απώλεια κυριαρχίας όταν παραδίδεις τα κλειδιά της κάθε πόρτας αλλά και του πιο μικρού συρταριού του σπιτιού σου. Και αν σε μία κατοικία αρκεί να φωνάξεις κλειδαρά να σου αλλάξει τα λουκέτα, στην περίπτωση μιας χώρας, της χώρας μας, η επανάκτηση της κυριαρχίας της κάθε μέρα που περνά είναι εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι σχεδόν ακατόρθωτη για το ορατό μέλλον.

Το θέμα είναι: θα τους αφήσουμε;

Η τελευταία παρτίδα της χρεοκοπημένης και διεφθαρμένης μιντιοκρατίας !!!

“ Που το πάνε τα μνημονιακά παπαγαλάκια; ”

Έχει αρχίσει να καταντά επικίνδυνο το επικοινωνιακό παιγνίδι της πτωχευμένης και διεφθαρμένης μιντιοκρατίας. Κάποτε ο κόσμος ήξερε ότι είχε να κάνει με μια «κάστα» συγκεκριμένων καλοπληρωμένων κονδυλοφόρων, οι οποίοι…περνούσαν μια συγκεκριμένη «γραμμή», την οποία υπαγόρευαν τα αφεντικά τους. Αυτό γινόταν για έναν συγκεκριμένο λόγο βέβαια, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το να πιέζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τους υπουργούς, προκειμένου να παίρνουν έργα του δημοσίου. Όταν κάποιος υπουργός δεν τους έκανε τα «χατίρια», τότε αυτοί τον «κρεμούσαν στα μανταλάκια» προς γνώση και συμμόρφωση των επομένων.

Του Κώστα Καπνίση

Τα τελευταία χρόνια όμως και ειδικότερα κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους το πράγμα δείχνει να ξεφεύγει πέρα από κάθε έλεγχο. Πλέον, ο ελληνικός λαός δεν έχει να κάνει με μια χούφτα «στρατηγών» της «ενημέρωσης», αλλά με ολόκληρους στρατούς μισθοφόρων. Υπάρχουν παντού και κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο. Τον «βομβαρδίζουν» αδιάκοπα με τις εντολές των αφεντικών τους, δεν έχουν και δεν τηρούν καμιά και κανενός είδους δημοσιογραφική δεοντολογία. Γενικότερα, δεν έχουν ηθικές αναστολές.

Όταν εκείνο το βράδυ της 11ης Ιουνίου έπεσε το «μαύρο» της κυβέρνησης της ντροπής στην ΕΡΤ και μάλιστα από έναν πρώην «δημοσιογράφο» – τηλεστάρ, τον Σίμο Κεδίκογλου, οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) του μιντιακού κατεστημένου σιώπησαν ή έριξαν κάποια υποκριτικά «δάκρυα». Στην πραγματικότητα τα αφεντικά τους, του ιδιωτικού τομέα, είχαν και έχουν τεράστιο κέρδος από αυτή την θλιβερή εξέλιξη. Το διαφημιστικό κομμάτι της «πίτας» αυξήθηκε για αυτούς, αλλά και πήραν προγράμματα, μεταδόσεις και τηλεοπτικά δικαιώματα για πράγματα που ούτε στο όνειρό τους δε θα έβλεπαν.

Παρά το γεγονός ότι κατακλύζουν τα δελτία τους και τις εκπομπές τους για τα «θαύματα» της ελεύθερης αγοράς, το χέρι στην τσέπη δεν το βάζουν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, γνωστός τηλεοπτικός σταθμός, ο οποίος έχασε τα τηλεοπτικά δικαιώματα για τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση. Το συγκεκριμένο αθλητικό γεγονός αποφέρει τεράστια κέρδη, καθώς η τηλεθέαση χτυπά «κόκκινο». Για έναν επιχειρηματία της ελεύθερης αγοράς όμως που θέλει να έχει κέρδη, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να κάνει και επενδύσεις. Κοινώς να βάλει το χέρι στην τσέπη. Τα χρήματα και τα κέρδη δεν έρχονται από τον ουρανό. Κι όμως ούτε για αυτή τη σίγουρη επένδυση δεν άνοιξαν το πορτοφόλι οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, της τρόικα και βέβαια της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Όταν λοιπόν η ΕΡΤ έκλεισε, «άνοιγαν σαμπάνιες» και η χαρά τους δεν κρυβόταν για το λουκέτο στη «σοβιετική» τηλεόραση. Έτσι την αποκαλούσαν και συνεχίζουν να την αποκαλούν. Τα μνημονιακά παπαγαλάκια δε δίστασαν σε άλλο γνωστό τηλεοπτικό σταθμό να ρίξουν το «κλάμα» τους επί μέρες για μια συγκεκριμένη ομάδα που δεν έτυχε καλής διαιτησίας. Η συγκεκριμένη ομάδα (όλως τυχαίως) ανήκει στον ιδιοκτήτη του συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού. «Σφαγιάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο» είπαν. «Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση», έλεγαν ουρλιάζοντας. «Εδώ και τώρα κάθαρση», έκρωζαν. Όλα αυτά για μια εταιρεία, γιατί ως γνωστό οι ομάδες είναι επαγγελματικά σωματεία – ανώνυμες εταιρείες, άρα επιχειρήσεις.

Από την άλλη μεριά όμως, δεν έχουν την ίδια ευαισθησία όταν βλέπουν την ελληνική κοινωνία να ισοπεδώνεται και να καταστρέφεται από μια λαομίσητη και επικίνδυνη για τα ελληνικά συμφέροντα κυβέρνηση. Το αντίθετο μάλιστα. Την υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια. Με οποιοδήποτε κόστος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα συνεχίσουν να το κάνουν γιατί εκεί έχουν τοποθετήσει τα συμφέροντά τους αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω τους. Τους ξεφεύγει μια «λεπτομέρεια» όμως. Κάποια στιγμή, ο τροχός γυρνάει (πάντοτε συμβαίνει), και όπως είπε και ο πρόσφατα απολυμένος δημοσιογράφος του ΔΟΛ, Γιάννης Ανδρουλιδάκης αναφερόμενος στα λόγια του Μπρέχτ: «Όταν για την αδυναμία μας περιγελούν, δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό. Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε, που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί. Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει».

Το χρέος των δειλών

Δεν θα είμαστε από τους τυχερούς που θα δούμε το χρέος να μηδενίζει. Όσο θα ζούμε και όσο θα έχουμε να δίνουμε το χρέος θα μένει σταθερά πάνω. Πιο πάνω από την αξία της γης, πιο πάνω από την αξία των χρημάτων, πιο πάνω από την αξία της ζωής μας. Για να μην μάς έχουν ακόμα βομβαρδίσει σημαίνει ότι ακόμα κονομάνε επενδύοντας στην ζωή μας. Όταν πια δεν θα τους συμφέρει άλλο να μάς έχουν ζωντανούς τότε θα κατανοήσουμε ότι το χώμα της κάθε  πατρίδας δεν το πότισε μόνο το αίμα των ηρώων αλλά και των δειλών. 

OXIA

Ο Μουρούτης στην παραγωγή, ο Παντελής Καψής στο control και ο Προκόπης στις οθόνες !!!

Προσλήψεις, στήριξη της Γερμανίας και μάχη με τους δανείστες, στο πρώτο δελτίο της ΔΤ!

Άλλωστε η εμφάνιση του τελευταίου υπήρξε ύστερα από λαική απαίτηση όπως ο ίδος είχε δηλώσει “Όλο το καλοκαίρι, η πρώτη κουβέντα υποδοχής, από το πρακτορείο ταξιδίων ως τη δημόσια υπηρεσία και από το καφενείο ως τη λαϊκή, ήταν: «Πότε θα σας…ξαναδούμε στην τηλεόραση;» …” είχε πει ο παρουσιαστής. Λίγο μετά τις 18:00 ξεκίνησε το πρώτο δελτίο ειδήσεων της Δ.Τ και έβγαλε ειδήσεις. Ανακοινώθηκαν προσλήψεις στο χώρο της υγείας, η Γερμανία δήλωσε τη στήριξή της στην Ελλάδα, ενώ το Bloomberg πήρε θέση υπέρ των ληγμένων προιόντων που τονώνουν την αγορά και δίνουν λύσεις στη φτώχεια.
Ο Προκόπης Δούκας ξεκίνησε το δελτίο με πρώτο θέμα τη σθεναρή μάχη που δίνει η κυβέρνηση, προκειμένου να μην μπει λουκέτο στις αμυντικές βιομηχανίες, κάνοντας αναφορά σε κόκκινες γραμμές και εναλλακτικό σχέδιο πρότασης στην τρόικα, προκειμένου να σωθούν ΕΛΒΟ,ΕΑΣ και ΛΑΡΚΟ.
Εκτενές ήταν και το ρεπορτάζ από τη Θεσσαλονίκη για τη Διεθνή Έκθεση, με τον Ξάνθο Χύτα να κρατά και πάλι μικρόφωνο μετά από αρκετά χρόνια σε διευθυντικές θέσεις στην ΕΡΤ-3, την ύπαρξη της οποίας όμως ξέχασε. Πιο συγκεκριμένα στην αναφορά του στις πορείες του Σαββάτου έληξε την πορεία στην πλατεία της ΧΑΝΘ, ενώ ήδη έχει γνωστό πως όλες οι πορείες θα ολοκληρωθούν έξω από το κτίριο της ΕΡΤ-3 που μετατρέπεται σε κέντρο αγώνα για το επόμενο διήμερο. Μάλιστα στην αναφορά του στις κοινωνικές ομάδες που θα βρεθούν στο δρόμο, παρέλειψε να αναφέρει τους πρώην συναδέλφους του που αρνήθηκαν να γίνουν δηλωσίες.
Η συνέχεια όμως ήταν ακόμη καλύτερη. Από το δελτίο της ΔΤ, ανακοινώθηκαν σχεδόν 2.000 προσλήψεις στο χώρο της υγεία, περίπου 100 δηλαδή περισσότεροι θα προσληφθούν, απ’ όσους θα βγουν σε διαθεσιμότητα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε. Μάλιστα οι δημοσιογράφοι της Δ.Τ δεν παρέλειψαν να αναφέρουν ότι η εξέλιξη αυτή δικαιώνει τον υπουργό Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη και εκθέτει τους εργαζόμενους που δεν πείθονται από τις υποσχέσεις της κυβέρνησης.
Στα παραλειπόμενα η ελάφρυνση των ασθενέστερων στρωμάτων που έρχεται έπειτα από την επιτυχία παραγωγής πρωτογεννούς πλεονάσματος, η ανακάλυψη ενός μυστικού συμβούλου της Μέρκελ που στηρίζει την Ελλάδα! και κάλυψη του ρεπορτάζ της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κατέληγε στη διαπίστωση πως το κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διχαστικό.

alterthess

Dedousi Eleni: Γιάννης Ρουμπάτης στο στούντιο της ΔΤ: «Είναι αθλι...

Dedousi Eleni: Γιάννης Ρουμπάτης στο στούντιο της ΔΤ: «Είναι αθλι...

Ληγμένα τρόφιμα, ληγμένα μυαλά

Το τέρας: Από 1η Σεπτεμβρίου στα σούπερ μάρκετ θα υπάρχουν ληγμένα τρόφιμα, με την έγκριση του κράτους.

Το ρεπορτάζ: Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει από τη Δευτέρα, όταν και άνοιξαν και πάλι τα καταστήματα που πουλούν τρόφιμα, είναι πως υπάρχει -και νομικά- η δυνατότητα να έχει κάποιος στις βιτρίνες του, σε ειδικά διαμορφωμένο και σηματοδοτημένο σημείο και με χαμηλότερη τιμή, τρόφιμα των οποίων η ημερομηνία περιορισμένης διατηρησιμότητας έχει παρέλθει.

Η φυσιολογική απορία που γεννιέται έχει να κάνει με την καταλληλότητα ως προς την κατανάλωση. Υπάρχει μια βασική διάκριση που πρέπει να γίνει και αυτή αφορά τη διαφορά μεταξύ των τροφίμων στα οποία αναγράφεται η ημερομηνία λήξης και αυτών που φέρουν ετικέτα «ανάλωση κατά προτίμηση». Στην πρώτη περίπτωση, απαγορεύεται η πώληση προϊόντων μετά το πέρας της συγκεκριμένης ημερομηνίας, αφού η κατανάλωσή της μπορεί να προκαλέσει αποδεδειγμένα προβλήματα στην υγεία. Στη δεύτερη περίπτωση, μετά το πέρας της ημερομηνίας που αναγράφεται στη συσκευασία, η κατανάλωση των προϊόντων δεν είναι αποδεδειγμέναεπιβλαβής και εφόσον αυτά έχουν διατηρηθεί και συντηρηθεί κάτω από κατάλληλες συνθήκες (θερμοκρασίας, υγρασίας, μη αλλοιωμένης συσκευασίας κ.λπ.) δεν προκαλούν προβλήματα στην υγεία για ορισμένο διάστημα. Για παράδειγμα, τα ευαλλοίωτα από μικροβιολογική άποψη τρόφιμα έχουν ημερομηνία λήξης (π.χ. 5/9/2013) και η κατανάλωσή τους μπορεί να προκαλέσει γαστρεντερικές διαταραχές, εμετούς κ.λπ. Αντίστοιχα, στα προϊόντα που διατηρούνται περισσότερο διάστημα στη συσκευασία τους (π.χ. ρύζι, ζυμαρικά, όσπρια) μπορούν να καταναλωθούν ακόμη και μετά το πέρας της προτεινόμενης ημερομηνίας. Αυτό που -ενδέχεται- να αλλάξει είναι τα θρεπτικά τους συστατικά και η αίσθηση φρεσκάδας που έχουν.

Με βάση αυτά που ισχύουν, ο χρόνος διάθεσης των προϊόντων περασμένης διατηρησιμότητας δεν μπορεί να υπερβαίνει κατά περίπτωση:

α. Τη μία εβδομάδα, στην περίπτωση προϊόντων των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα δηλώνεται με την αναγραφή ημέρας και μήνα.

β. Τον ένα μήνα, στην περίπτωση προϊόντων των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα δηλώνεται με την αναγραφή μήνα και έτους.

γ. Τους τρεις μήνες στην περίπτωση προϊόντων των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα δηλώνεται με την αναγραφή μόνο του έτους.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι νέα, ισχύουν με βάση τη νομολογία από το 1988 και υπάρχει η δυνατότητα εφαρμογής τους, όπως εξάλλου γίνεται και στο εξωτερικό και η μόνη αλλαγή αφορά στο πώς αυτά διατίθενται (σε ξεχωριστό σηματοδοτημένο ράφι και με χαμηλότερη τιμή).

Όλα τα παραπάνω δεν δείχνουν κάποιο άμεσο κίνδυνο για την υγεία των καταναλωτών, κάτι που εξάλλου φαίνεται από το άρθρο του Νίκου Κατσαρού, πρώην προέδρου του ΕΦΕΤ, ο οποίος μιλά για τις επιπτώσεις κυρίως στην οικονομία και στον κοινωνικό στιγματισμό που θα φέρει μια τέτοια ενέργεια. Αντίστοιχη θέση έχει και ο Γιώργος Λεχουρίτης, πρόεδρος του ΙΝΚΑ, ο οποίος εξέφρασε την αντίθεσή του στο μέτρο: «Όταν υπάρχει ημερομηνία λήξης, για εμάς είναι ληγμένο το προϊόν. Ο ΕΦΕΤ έχει παραδεχθεί πως δεν μπορεί να πραγματοποιήσει ελέγχους και εμείς πάμε και πουλάμε αέρα κοπανιστό».

Το πραγματικό «πρόβλημα» με τη νέα διάταξη δεν είναι υγειονομικό. Εάν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αυτό έχει να κάνει με τη σχέση κέρδους ανάμεσα στα σούπερ μάρκετ και τις εταιρείες παραγωγής τροφίμων, αφού πλέον τα πρώτα βλέπουν τις ιδιωτικές τους ετικέτες να χάνουν τη δυναμική τους και οι δεύτερες να πουλούν κάτι που θα κατέστρεφαν. Εξάλλου, σε παγκόσμιο επίπεδο, το 40% των παραγόμενων τροφίμων καταλήγει στα σκουπίδια των ανεπτυγμένων χωρών.

protagon

Τάκης Καραγιάννης

Περιμένοντας το σχόλιο της Μέρκελ για τα θαλασσοδάνεια στα ΜΜΕ

Από τον Θαν. Μαυρίδη

Αρκεί ένας απλός σαρκασμός, ένα μειδίαμα στο άκουσμα της είδησης. Ένας βουτηγμένος στον ίλιγγο των ζημιών και των δανειακών υποχρεώσεων εκδοτικός όμιλος κατάφερε να εξασφαλίσει άλλα 10 εκατ. ευρώ ομολογιακό δάνειο από μία τράπεζα η οποία "έχει ανοιχτές τις πόρτες της-όπως σημειώνει ο διευθυντής του Capital κ. Θανάσης Μαυρίδης-επειδή τα χρήματα του ΤΧΣ τα έχει εγγυηθεί ο ελληνικός λαός.
Το "Κουρδιστό Πορτοκάλι" υποδέχεται με ενθουσιασμό ένα ακόμη θαλασσοδάνειο που συνήψαν ένας πνιγμένος στα χρέη εκδότης, ο κ. Μπόμπολας, κι ένας τραπεζίτης ο οποίος επιβιώνει χάρη στο TXΣ-δηλαδή τις εγγυήσεις του ελληνικού λαού, (τα κερατιάτικα που πληρώνει ο ελληνικός λαός με τις θυσίες τους) του οποίου ο κ. Θεοχάρης ετοιμάζεται να λεηλατήσει και τις καταθέσεις δι΄ασήμαντον οφειλή στην εφορία.
Το δάνειο του κ. Κωστόπουλου στον κ. Μπόμπολα, ανοίγει την όρεξη και των υπολοίπωνπαρωχημένων μηντιαρχών, οι οποίοι δεν θα αργήσουν-εάν δεν το έχουν κάνει ήδη-να μπουν στο χορό των εκβιασμών προς τις τράπεζες και το Μαξίμου για νέο κύκλο δανεισμού στα ΜΜΕ-σαπάκια τους.
(Την ίδια ώρα ένας ακόμη "μεγαλοκαναλάρχης"-του οποίου οι υπάλληλοι δημοσιογράφοι δεν κρύβουν την αδυναμία τους προς την Χρυσή Αυγή και τον Κασιδιάρη- γεννιέται στοημίφως των εξωχώριων εταιρειών.)
Η μπόχα των MME απλώνεται και σκεπάζει τη χώρα σαν μια γιγάντια κουβέρτα από σκατά. Ο παλαιός κόσμος πεθαίνει μέσα στις αναθυμιάσεις του.
Με ενδιαφέρον θα περιμένουμε τα σχόλια του κ. Σόιμπλε για τα νέα κατορθώματα των Ελλήνων ολιγαρχών. Τόσο το συγκεκριμένο δάνειο, όσο και τα υπόλοιπα προς τα ΜΜΕ προκαλούν την κοινή γνώμη, η ετυμηγορία της οποίας θα είναι η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗγια την κυβέρνηση Σαμαρά. Ένας ακόμη πρωθυπουργός που σμίκρυνε την πολιτική του αξιοπρέπεια για χάρη των εγχώριων ολιγαρχών των ΜΜΕ. 

Koυρδιστό Πορτοκάλι
Ακολουθεί το άρθρο του διευθυντή του Capital>

Την ημέρα που ο Θεός έβρεχε εκατομμύρια...

Η εκδοτική εταιρεία Πήγασος κατόρθωσε  το ακατόρθωτο. Σε εποχή κρίσης, την ώρα που δυσκολεύονται ακόμη και κερδοφόρες εταιρείες να βρουν χρηματοδότηση από το τραπεζικό σύστημα, η εκδοτική εταιρεία του κ. Μπόμπολα  έπεισε την Alpha Bank να της εκδώσει ομολογιακό δάνειο ύψους 10 εκατ. ευρώ! Κι έπειτα αναρωτιούνται για ποιον λόγο είναι ο κόσμος στα κάγκελα και ποιος είναι εκείνος που έχει ανοίξει τις πόρτες του θηριοτροφείου...
Δεν ξέρουμε βασικά πράγματα για αυτό το ομολογιακό δάνειο. Δεν ξέρουμε τους όρους, το επιτόκιο. Δεν ξέρουμε αν η Alpha Bank έχει κάποιου είδους υποχρέωση να αγοράσει τις αδιάθετες ομολογίες. Επίσης, αν σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν εγγυήσεις και τι είδους είναι αυτές. 

Θα σας πούμε τώρα τι ξέρουμε: Η εταιρεία Πήγασος έχει αρνητικό EBITDA. Στο εξάμηνο εμφάνισε  ζημιές 14,779 εκατ. ευρώ, έναντι ζημιών ύψους 10,8 εκατ. ευρώ του πρώτου εξαμήνου του 2012. Οι υποχρεώσεις στο εξάμηνο ανέρχονται σε 213 εκατ. ευρώ, όταν πέρυσι τον ίδιο καιρό ήταν 209 εκατ. ευρώ. Εξ αυτών οι βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις είναι στα 148 εκατ., έναντι 138 εκατ. ευρώ στο πρώτο εξάμηνο του 2012. Να σημειώσουμε, τέλος, και τον τζίρο, ο οποίος ήταν στο πρώτο εξάμηνο του 2013 έφτασε στα 40 εκατ. ευρώ από 49 εκατ. ευρώ πέρυσι την ίδια εποχή. Ποιό νούμερο είναι αυτό που δείχνει βελτίωση για να δικαιολογεί δάνειο 10 εκατ. ευρώ;

Εκτός κι αν η οικογένεια Μπόμπολα αγοράσει η ίδια όλες τις ομολογίες. Εκεί αλλάζει το πράγμα. Θα πούμε μπράβο στους επιχειρηματίες που βγάζουν από το σεντούκι τους χρήματα για να στηρίξουν τις εταιρείες τους και μάλιστα σε μία τόσο δύσκολη περίοδο. Και θα περιμένουμε να βγάλουν ακόμη περισσότερα για να ξεχρεώσουν τα χρήματα που οφείλουν σε τράπεζες και άλλες υποχρεώσεις. Τι στο καλό; Για ένα καθαρό κούτελο ζούμε σε αυτό τον κόσμο...

Θα υποστηρίξει κάποιος ότι τα λεφτά είναι των τραπεζών και ότι οι τράπεζες κρίνουν σε ποιον θα δώσουν δάνειο και σε ποιον δεν θα δώσουν. Αυτό είναι ένα επιχείρημα που έστεκε πριν από μερικά χρόνια, όταν η Alpha Bank και οι άλλες τράπεζες λειτουργούσαν αποκλειστικά και μόνο με τα κεφάλαια των μετόχων τους. Σήμερα οι τράπεζες  έχουν ακόμη ανοικτές τις πόρτες τους επειδή τα χρήματα του ΤΧΣ τα έχει εγγυηθεί ο ελληνικός λαός. 
Μπορούμε να υποδείξουμε στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα εκατοντάδες άλλες επιχειρήσεις που έχουν σίγουρα καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα από τις εταιρείες του κ. Μπόμπολα και διψούν για χρηματοδότηση. Εταιρείες που μπορούν να βρουν κι αυτές καλές εγγυήσεις, τις οποίες, όμως, οι τράπεζες δεν αποδέχονται!

Είναι γνωστό ότι η αγορά έχει σοβαρά προβλήματα, με το μεγαλύτερο εξ αυτών να είναι η έλλειψη ρευστότητας. Τα χρήματα των τραπεζών δεν αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες της αγοράς για φρέσκο χρήμα. Θα ήταν λοιπόν ηθικό και δίκαιο τα όποια χρήματα να μοιράζονται με κάποια κριτήρια και να πείθεται κάθε φορά η κοινωνία ότι τα δικά της χρήματα πιάνουν τόπο.  

Δεν είναι τυχαία η αίσθηση που έχει αποκομίσει ο κόσμος για τον ρόλο του Τύπου και τις  ευθύνες του για την σημερινή κατάσταση του τόπου. Ούτε και η απαξίωση των εφημερίδων και των καναλιών. Ο κόσμος βλέπει τι συμβαίνει και έχει κριτήριο.  Σε εποχή κρίσης δεν μπορεί μία τράπεζα να αρνείται να ανοίξει την κάνουλα της χρηματοδότησης σε εταιρείες που ματώνουν για να κρατήσουν τις θέσεις εργασίας και να χρηματοδοτεί με τόση άνεση εταιρείες που έχουν αρνητικό EBIΤDA.  Δεν μπορεί τα media να αντιμετωπίζονται με προνομιακό τρόπο.  Υπάρχουν κι άλλες εισηγμένες εταιρείες που οι μετοχές τους βρίσκονται σε καθεστώς επιτήρησης...

Καταλαβαίνουν αυτή την στιγμή τι σκέφτεται ο κόσμος; Ποιο είναι το μήνυμα που του δίνουν;  Ότι τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Όταν κάποιος τα έχει χάσει όλα και δεν έχει να χάσει κάτι άλλο ή να ελπίζει σε κάτι καλύτερο, τότε δεν τον ενδιαφέρει και το μέλλον. Μπορεί να ψηφίσει οτιδήποτε, αν έτσι πιστέψει ότι θα τιμωρήσει εκείνους που τον κορόιδεψαν. 
Και να σκεφτεί κανείς ότι στις τράπεζες υπάρχουν επίτροποι του κράτους, επίτροποι της τρόικας, επίτροποι του Έλληνα μετόχου (ΤΧΣ) και ελεγκτικές εταιρείες που έχει διορίσει η τρόικα.  Ένα σωρό, δηλαδή, κόσμος που υπάρχει για να προστατεύσει τα συμφέροντα των Ελλήνων και των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Αν ήξεραν κάθε φορά οι φορολογούμενοι που πάνε οι φόροι τους...
Λεπτομέρεια: Επίτροπος στην Alpha Bank είναι ο κ. Κουτσός, ο οποίος και αναφέρεται στοΤΧΣ. Αναπληρωτής διευθυντής στο ΤΧΣ είναι ο υιός του. Ο πατέρας, δηλαδή, αναφέρεται στον γιό του! Γιάννη Στουρνάρα, το ακούς; Ποιος είπε ότι έχουμε τελειώσει με την οικογενειοκρατία;

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr

3ης του Σεπτέμβρη να ξερνάς !!!

Έχουν γραφτεί  πολλές αναλύσεις για το πότε ακριβώς πέθανε το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή για το πόσο καιρό παραμένει άταφο το πτώμα του και αυτό γυρνάει σαν ζόμπι με αρχηγό έναν άθλιο τύπο που εκπροσωπεί ανοιχτά και χωρίς ίχνος ντροπής τα συμφέροντα των ελλήνων εκατομμυριούχων. Νομίζω πως το ΠΑΣΟΚ πέθανε όχι όταν υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο, όπως υποστηρίζουν οι… περισσότεροι, αλλά κάπου τις τελευταίες μέρες τις κυβέρνησης Παπανδρέου του νεότερου.

Πέθανε όταν υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του κόμματος αμφισβητούσαν και γελοιοποιούσαν τις καταγγελίες εκπαιδευτικών ότι πάρα πολλά παιδιά πάνε στο σχολείο εντελώς νηστικά. Είχες δηλαδή από τη μία τους πολλούς καλούς ανθρώπους να τρέμουν από οργή μπροστά στην αδικία, και δεν υπάρχουν μεγαλύτερες αδικίες από αυτές που γίνονται σε βάρος των παιδιών, και από την άλλη τους Πασόκους να λένε πως στην Ελλάδα, στην Ελλάδα που σε μεγάλο βαθμό αυτοί έφτιαξαν, κανένα παιδί δεν πεινάει, κανένας μαθητής δεν πηγαίνει νηστικός στο σχολείο και πως όλα αυτά ήταν προπαγάνδα της Αριστεράς για να κερδίσει μερικά ψηφαλάκια.

Ο θάνατος του ΠΑΣΟΚ είχε να κάνει με μία… ασθένεια πολύ συγκεκριμένη, με την οργανωμένη μετακίνηση του στο χώρο της νεοφιλελεύθερης κεντροδεξιάς, μία ιστορία που βέβαια δεν ξεκίνησε, αλλά ολοκληρώθηκε, με τους Πασόκους να γελούν όταν άκουγαν ότι υπάρχουν παιδιά στην Ελλάδα που πεινάνε.

Θα με πεις «τι μας νοιάζει;», θα σε πω πως πρέπει να μας νοιάζουν τα πάντα, γιατί οι από τα πάνω έχουν σχέδιο για όλα και εξετάζουν παραπάνω από δύο σενάρια, ενώ εμείς ακόμα δεν έχουμε συγκεκριμένη απάντηση στο πως θα αντιμετωπίσουμε την απειλή της ισοπέδωσης μας, της ισοπέδωσης των από τα κάτω. Προφανώς οι ελίτ, που ποντάρουν στη νεκρανάσταση της… κεντροαριστεράς, έχουν βάλει τα λεφτά τους στο κουτσό το άλογο. Προφανώς ο πολύς ο κόσμος ακούει για την Διαμαντοπούλου και τον Φλωρίδη και του έρχεται να ξεράσει. Όμως μην ξεχνάς πως η δική μας η πλευρά, που εντάξει δεν πρόκειται να μπει στο βρακί των ελίτ, έχει μεγάλες ευαισθησίες για τα σακατεμένα ζώα, ακόμα και αν πρόκειται για κήτη.

alterthess

Και να που τελειώσαμε με το πνεύμα της Μεταπολίτευσης …

 

Του Γιώργου Αλεξάτου
Το 1975, με το που θα μαθαίναμε ότι οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν στρατιωτική επίθεση σε κάποια χώρα, θα οργανώναμε αντιιμπεριαλιστικά – αντιπολεμικά συλλαλητήρια σε ολόκληρη τη χώρα.
Το 2013 το πολύ πολύ να σχολιάσουμε το πόσο κακός είναι ο πόλεμος.
Το 1975 αγωνιζόμασταν για αυξήσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα, για μείωση του ωραρίου εργασίας και του χρόνου συνταξιοδότησης, για το δικαίωμά μας να έχουμε λόγο στις συνθήκες υπό τις οποίες εργαζόμαστε.
Το 2013 παρακολουθούμε τη ραγδαία συρρίκνωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, την κατάργηση συντάξεων και κοινωνικών παροχών, την επέκταση παντού της πλήρους εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Το 1975 απαιτούσαμε τη διαμόρφωση όρων για την παλιννόστηση των μεταναστών μας.
Το 2013 αποχαιρετάμε τα παιδιά μας και τους φίλους μας που μεταναστεύουν.
Το 1975 σε κάθε εκδήλωση κοινωνικής αναλγησίας σε βάρος των αποκάτω ύψωνε φωνή διαμαρτυρίας ένας Ρίτσος, μια Ζωγράφου, ένας Χατζιδάκις.
Το 2013 οι εκδηλώσεις κοινωνικής αναλγησίας προέρχονται από Δημουλάδες, Ξανθούληδες, Διβάνηδες και Τατσόπουλους.
Το 1975 θα ήταν αδιανόητο να συζητούν αριστεροί για το αν οι φτωχοί μπορούν να τρέφονται με σκουπίδια.
Το 2013 όχι μόνο συζητιέται, αλλά και στιγματίζονται για έλλειψη κουλτούρας διαλόγου όσοι εκφράζουν την αηδία τους για τους μετέχοντες στην κουβέντα.
Το 1975 κυριαρχούσε το πνεύμα της Μεταπολίτευσης που το εξέθρεψε ο Νοέμβρης και η δίψα ενός λαού για ζωή και αξιοπρέπεια.
Το 2013 κυριαρχεί ο λόγος αυτών που θέλησαν να τελειώνουμε πια με όλα αυτά. Για να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι αποπάνω στ’ αποπάνω κι οι αποκάτω στον απόπατο…

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Ρε μαλάκα “αγανακτισμένε”, ό,τι ζητάς το Σύστημα σου το δίνει στο πιάτο. Γιατί κλαίγεσαι;

Μην αναρωτιόμαστε που πήγαν οι αγανακτισμένοι που γέμιζαν τις πλατείες και γιατί δεν κατεβαίνουν τώρα. Πολύ απλά ικανοποιήθηκαν ΟΛΑ τα αιτήματα που είχαν ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ!
Εξηγούμαι.
►Ο “αγανακτισμένος” όχλος των πλατειών ήθελε να πέσει ο ΓΑΠ γιατί μας έβαλε στο μνημόνιο και γιατί είχε χαζόφατσα. Σωστά και τα δύο, αλλά ο “αγανακτισμένος” όχλος έχοντας φορμάρει την σκέψη στο πλαίσιο του ότι “η πολιτική και οι πολιτικοί φταίνε για την κατάντια μας” έτσι γενικά και αόριστα, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να σκεφτεί ΠΟΛΙΤΙΚΑ για το τι έφταιγε και ο ΓΑΠ φερόταν σαν ΓΑΠ και για το τι ήθελε ΜΕΤΑ τον ΓΑΠ. Ήθελε απλά ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΓΑΠ. Τελεία.
Ο ΓΑΠ έφυγε, ή πιό σωστά “τον έφυγαν” και στη θέση του φύτεψαν κυριολεκτικά το τραπεζορομπότ Παπαδήμο. Επειδή ο “αγανακτισμένος” όχλος επέμενε να σκέφτεται ΜΗ πολιτικά λούφαξε προς στιγμήν, γιατί τα κανάλια που βρίζει από τον καναπέ του σαν να είναι ο τρελός του χωριού, του είπαν ότι ο Παπαδήμος είναι “τεχνοκράτης”, σοβαρός (τουλάχιστον έτσι έδειχνε), ήξερε τα προβλήματα και ήταν κολλητός με τους ευρωπαίους κομισάριους. Και φυσικά τα πίστεψε ΟΛΑ και ησύχασε.
►Όταν η κυβέρνηση Παπαδήμου ΑΠΛΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕ τα μνημόνια, ο “αγανακτισμένος” όχλος δεν μπήκε στη διαδικασία να πεί “ρε μαλάκα, μπας και φταίει η εφαρμοζόμενη πολιτική που μας γαμάει έτσι και όποιον και να σηκώσουν στην εξουσία θα κάνει τα ίδια; Ρε συ, από τα μνημόνια κάποιοι ωφελούνται, όχι πάντως εγώ.”, ο “αγανακτισμένος” όχλος ζήτησε εκλογές γιατί είχε “αλλοιωθεί η λαϊκή εντολή” του 2009 (λες και ο ΓΑΠ δεν έλεγε από το 2009 για “μικρό και ευέλικτο” Δημόσιο, αλλά αυτά είναι ψηλά νοήματα τώρα…) και επειδή ο Παπαδήμος ήταν… μασσώνος.

Το σύστημα προσέφερε στον “αγανακτισμένο” όχλο όχι μια, αλλά ΔΥΟ εκλογικές αναμετρήσεις (ενώ κυβέρνηση με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ σχηματιζόταν και με την πρώτη αναμέτρηση), αφού πρώτα είχε καναλιζάρει την σκέψη του ώστε η “αγανάκτισή” του να μετουσιωθεί σε ανώδυνες για τον καπιταλισμό πολιτικές επιλογές.
Έτσι είδαμε προεκλογικά και στο μεσοδιάστημα των δυο εκλογών, εν χορώ την πασοκική μιντιοκρατία να κολλάει ένσημα “αντισυστημικότητας” στην χρυσή αυγή, να την τραβάει σχεδόν ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ από το περιθώριο και να την βάζει σε πρωτοσέλιδα διαφημίζοντας τους “καλόκαρδους μπράβους” που συνοδεύουν ηλικιωμένες αθηναίες για να πάρουν την σύνταξή τους.
Κάλπικα (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) ρεπορτάζ και αστικοί μύθοι για “σπίτια που τα άδειαζαν από λαθρομετανάστες, τα επισκεύαζαν, τα έβαφαν και τα παρέδιδαν με το κλειδί στο χέρι” στους ευτυχισμένους ιδιοκτήτες τους, κυκλοφορούσαν σαν να τα κατηύθυνε κάποιο έμπειρο επικοινωνιακό επιτελείο. Ή μήπως πράγματι τα κατηύθυνε;
►Ικανοποιήθηκε και η δίψα του “αγανακτισμένου” όχλου να δεί να ρίχνουν “ξύλο στους πολιτικούς”. Για την ακρίβεια είδε έναν μελαμψό οργίλο να χτυπάει μια εξηντάχρονη σε τηλεοπτικό στούντιο και να μπουγελώνει την Δούρου. Αυτό.
►Επίσης ο “αγανακτισμένος” όχλος ζητούσε να γίνει εκμετάλευση του ορυκτού πλούτου της πατρίδας μας. Βέβαια δεν χωρούσε κάπου στην πρόταση το “ο ορυκτός πλούτος να γίνει κοινωνική περιουσία” γιατί αυτά τα λένε “τα κομματόσκυλα οι κουμουνιστές”. Έτσι όταν οι διάφορες “ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ” θα εκμεταλεύονται κάθε σπιθαμή της Ελληνικής γης, η κυβέρνηση θα απαντάει εντελώς προβλέψιμα για τις “1000 νέες θέσεις απασχόλησης” που θα αμοίβονται με 900 ευρώ και όχι για τα δισεκατομμύρια του πλούτου που θα καρπώνονται και θα συσσωρεύουν οι πολυεθνικές κοινοπραξίες που θα εκμεταλεύονται τον ορυκτό ΜΑΣ πλούτο.
►Τέλος ο “αγανακτισμένος” όχλος ζητούσε επίμονα να “μπούν οι κλέφτες φυλακή”. Αυτό όπως φάνηκε ήταν και το πιό εύκολο. Ο Τσοχαζόπουλος, η Βίκυ, ο Παπαγεωργόπουλος (χθές κιόλας) και διάφοροι-αδιάφοροι επιχειρηματίες τύπου Γαβαλά, Γιαννίκου, Λαυρευντιάδη και οι κομπανίες τους μπήκαν για λίγο ή για πολύ στη φυλακή.
Τα “κλεμένα” εκτός του ότι δεν βρέθηκαν σε καμία περίπτωση, γιατί ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ επιτρέπει την μετακίνηση κεφαλαίων ΝΟΜΙΜΑ και το κρύψιμό τους μέσα σε υπεράκτιες εταιρίες-σφραγίδες, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν επαρκούσαν ούτε για να πληρωθούν 20 πτήσεις F-16 πάνω από το Αιγαίο.
Αφού λοιπόν, ό,τι ζήτησες το πήρες “αγανακτισμένε”:
►”Εκφράστηκες” μέσω των εκλογών, 
►ο “ορυκτός μας πλούτος” -σου το υπογράφω εγώ- θα “αξιοποιηθεί” (από ποιούς δεν έχει σημασία),
►οι “κλέφτες” μπαίνουν φυλακή, 
►η αντζέντα για τάξη και ασφάλεια που είχε το αντισυστημικό κώμα που έμπασες στην βουλή υιοθετείται από την κυβέρνηση, 
►τα “αναρχοκουμούνια” πατάσσονται, 
►οι απεργίες που “εμποδίζουν τους καταναλωτές να κάνουν τα ψώνια τους” σπάνε, 
►ο ΓΑΠ φορτώθηκε ΜΟΝΟΣ του σε αεροπλάνο (όχι σε ελικόπτερο) και ΕΦΥΓΕ από την Ελλάδα,
► το ΠΑΣΟΚ εξαφανίζεται, 
►ο Καρατζαφέρης δεν ξέρω αν υπάρχει. 

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ ΛΟΙΠΟΝ;  ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΡΜΑ ΚΑΙ ΨΟΦΑΝΕ;  ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΕΣΑΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΣ; 
ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Ή Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΟΥ ΣΚΕΨΗ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ “ΟΥΣΤ” ΚΑΙ ΣΤΑ ΦΑΣΚΕΛΑ;

Πηγή: ΤΡΟΜΠΑΧΤΙΚΟ

Συρία: Ένας ακόμα πόλεμος της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας

[«Το μεγαλύτερο αμάρτημα κατά του ανθρώπινου πνεύματος είναι το να πιστεύει κάποιος σε πράγματα που δεν αποδεικνύονται».

Άλντους Χάξλεϋ

Η νέα προβοκάτσια που «φωνάζει» από μίλια μακρυά αναπαράχθηκε από όλα τα ΜΜΕ με πανομοιότυπο τρόπο. Αναφερόμαστε στη Συρία και στη χρήση θανατηφόρων αερίων με αποτέλεσμα εκατόμβες νεκρών, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν και μικρά παιδιά.

Δεν θα αναφερθούμε στα στοιχεία που αποδεικνύουν την προβοκάτσια, ούτε στον υπερμεγενθυμένο αριθμό νεκρών που παρουσιάζουν οι προσκείμενες στους «εξεγερμένους» πηγές (μιλούσαν στην αρχή για 1200, αλλά νεώτερες και σοβαρότερες πληροφορίες τούς «κατεβάζουν» στους 400 περίπου). Απλά, ο οποιοδήποτε μπορεί να θεωρήσει σαν μία πράξη απόλυτου αυτοχειριασμού το να εκτοξεύθηκαν αέρια από τις δυνάμεις του καθεστώτος της Συρίας σε άμαχους τη στιγμή που η πλάστιγγα, αυτή τη χρονική περίοδο, έχει σαφέστατα γείρει υπέρ του Άσσαντ και οι συνεχείς στρατιωτικές επιτυχίες κατά των ισλαμικών συμμοριών και των λοιπών «εξεγερμένων» έχει εξαναγκάσει τις συνασπισμένες δυνάμεις της αραβοδυτικής κυριαρχίας να επισπεύδουν μία επέμβαση. Έτσι, 300 μισθοφόροι από τις χιλιάδες που εκπαιδεύονται από την CIA στην Ιορδανία, προχώρησαν ήδη σε καταλήψεις παραμεθόριων περιοχών της Συρίας.
Είναι ολοφάνερο πως αυτή η αδίστακτη και εγκληματική κίνηση εκ μέρους των αντιπάλων του καθεστώτος Άσσαντ, δίνει ένα άλλοθι για τα εγκλήματα που προσχεδιάζονται και προφανώς αφήνει ανοικτό το έδαφος για επέμβαση ανάλογη με αυτή στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή στην Γιουγκοσλαβία από τις επιτιθέμενες δυνάμεις της συμμαχίας, που προαναφέραμε. Άλλωστε δεν είναι η μοναδική, που έχει συμβεί στη Συρία ( υπάρχουν πολλές ανάλογου περιεχομένου στις επεμβάσεις που προηγήθηκαν, σε άλλες περιοχές, εκ μέρους των δυνάμεων της ενοποιημένης και ενοποιούμενης κυριαρχίας), όπως θα διαπιστώσουμε και από το άρθρο που ακολουθεί και που είναι παρμένο από την μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 122, Δεκέμβριος 2012 και στο οποίο γίνεται μια προσέγγιση του Συριακού Πολέμου.]
Όταν τον Μάρτιο του 2011 ξεσπούσε η «εξέγερση» στη Συρία, δεν υπήρχε περίπτωση να αμφισβητηθεί από κάποιον ότι αυτή αποτελούσε συνέχεια και μέρος ενός προδιαγεγραμμένου σχεδίου της κυριαρχίας. Ενός σχεδίου που κινείται, στην κατεύθυνση του ανασχηματισμού των όρων επιβολής σε παγκόσμια κλίμακα και της αναθεώρησης και ανασύστασης των σχέσεων ανάμεσα στα τμήματα που την απαρτίζουν. Το πρώτο, μάλιστα, βήμα για το άνοιγμα της νέας περιόδου επεμβάσεων είχε ήδη γίνει ένα μήνα πριν με την «εξέγερση» στη Λιβύη, που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Σχετικά με τα γεγονότα στην Τυνησία και την Αίγυπτο, που προηγήθηκαν, απλά θυμίζουμε πως παρ’ ότι εμφανίζουν διαφορετική χροιά, στην πραγματικότητα αποτελούν συστατικά μέρη μιας ενιαίας διαδικασίας.
Ας σημειωθεί, πάντως, ότι αυτή η νέα περίοδος αποτελεί την συνέχεια της προηγούμενης, που περιλάμβανε τις επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ καθώς και το «κλείσιμο» του Παλαιστινιακού, όπου εγκαθιδρύθηκαν δύο ξεχωριστά παλαιστινιακά κράτη-μαριονέτες.
Έχουμε αναφερθεί ήδη σε προηγούμενο φύλλο της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φ. 109, Οκτώβριος 2011), στους λόγους για τους οποίους η δυτική κυριαρχία σε συνεργασία με αραβικά κράτη και μουσουλμανικές συμμορίες διέλυσε τη Λιβύη. Πρόκειται για μια διάλυση που δεν αφορά τους γεωγραφικούς και κρατικούς όρους, αλλά τη σάρωση των ανθρώπινων ομάδων και των κοινωνικών σχέσεων που είχαν αναδειχθεί μέσα από πολύχρονες διεργασίες, αλλά και διαδικασίες, επιδεινώνοντας τη θέση αυτών των ομάδων μέσα στο νέο πλαίσιο εξανδραποδισμού που δρομολογήθηκε.
Αυτή η κατάτμηση των κρατών και ομοσπονδιών αποτελεί το πρωταρχικό μέλημα της ενοποιούμενης και ενοποιημένης κυριαρχίας, αφού με αυτή τη μέθοδο κατορθώνει να επιβάλει το νέο Status Quo. Βέβαια, το όλο σχέδιο έπρεπε να συνδεθεί, στην περίπτωση αυτή, με την λεγόμενη «αραβική άνοιξη» η οποία αποτέλεσε την προπαγανδιστική και συνάμα απατηλή προμετωπίδα για την επίτευξη των πολιτικών αναδιαρθρώσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Είναι αδιαμφισβήτητο, πλέον, γεγονός πως η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία προχωρά αδίστακτα μέσα από ποτάμια αίματος, σωρούς ερειπίων και τεράστιες καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον, απογυμνώνοντας τους ανθρώπους από τα αναγκαία για την διαβίωσή τους και ανακατασκευάζοντας τους όρους καταπίεσης κι εκμετάλλευσης.
Τα βασικά εργαλεία για τις επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή, από το Ιράκ μέχρι και τη Λιβύη, απαρτίζονται από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Ιορδανία. Είναι αυτές που απροσχημάτιστα επεμβαίνουν έχοντας το προβάδισμα και διευκολύνοντας και ανοίγοντας το δρόμο για την επέλαση των λοιπών εταίρων του ενοποιημένου μπλοκ της κυριαρχίας. Έχουν μάλιστα αναδειχθεί από τους κύριους χρηματοδότες, στρατολόγους και υποκινητές των διάφορων συμμοριών μισθοφόρων και μη, που επιδίδονται σε σφαγές, λεηλασίες, βιασμούς, λυντσαρίσματα και κάθε είδους καταστροφές. Άλλωστε, είναι συστατικό της κυριαρχίας να χρησιμοποιεί διάφορες διαβαθμίσεις υπανθρώπων, που φέρνουν σε πέρας τις «βρώμικες δουλειές».
Εννοείται πως δεν έχουν κανενός είδους ουσιαστική σημασία οι επικλήσεις των κάθε λογής «πρόθυμων» να πολεμήσουν και να ανατρέψουν τα υπάρχοντα καθεστώτα, επειδή είναι τυραννικά. Οι υποστηρικτές και διεκπεραιωτές αυτών των επεμβάσεων δεν ήταν ούτε θα γίνουν ποτέ αυτοί που θα μετουσιώσουν την τυραννία σε ελευθερία. Επειδή, είναι αδιαμφισβήτητο πως η ουσιαστική απελευθέρωση δεν επιβάλλεται, αλλά προέρχεται από την πηγαία διάθεση και την συνειδητή απόφαση ανθρώπινων ομάδων, που έχουν το όραμα της ουσιαστικής απελευθέρωσης από κάθε είδους εξουσιαστικά κι εκμεταλλευτικά δεσμά και παλεύουν γι’ αυτό το σκοπό. Αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια. Οι κάθε είδους «απελευθερωτές», που δρουν είτε στο όνομα του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού είτε στο όνομα της δημοκρατίας και του αραβικού εθνικισμού, στις συγκεκριμένες συνθήκες εξυπηρετούν αναφανδόν τα σχέδια των μετασχηματισμών που επιδιώκει η κυριαρχία, ενώ το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αντικατάσταση του ενός εξουσιαστικού συστήματος με ένα άλλο, είτε από τους ίδιους τους «απελευθερωτές» είτε από τους εντολείς τους.
Πάντως, κάθε επέμβαση δεν είναι και τόσο ακατανόητη, όπως φαίνεται με μια επιφανειακή ματιά. Μένει να δούμε κάπως προσεκτικά τα διάφορα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν ένα δεδομένο που χαρακτηρίζεται ως ένας παρατεταμένος παγκόσμιος πόλεμος, που παραμένει αφανής στις ουσιαστικές του πλευρές και που έχει ομοιότητες με εκείνον που περιγράφει ο Τζώρτζ Όργουελ στο «1984». Εκεί, όπως και στις τωρινές συνθήκες, οι πληθυσμοί ενημερώνονται για τις νίκες σ’ έναν πόλεμο στον οποίο οι ίδιοι δεν συμμετέχουν άμεσα, ο «εχθρός» μοιάζει φανταστικός, αλλά δεν παύει να παρουσιάζεται σαν τρομακτικός.
Στον παρόντα πόλεμο υπάρχουν κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις: Ο «εχθρός» είναι ορατά-αόρατος, αφού οι περισσότεροι πληροφορούνται μόνο όσα θέλουν ή αφήνουν, οι διαχειριστές της πληροφορίας, να μαθευτούν και μάλιστα με την μέθοδο της μερικότητας και της διαστρέβλωσης των όσων λέγονται ή γίνονται. Η στρέβλωση γίνεται σε τέτοιο μάλιστα βαθμό και με τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγούν σε παραίτηση κάθε ατομική προσπάθεια που θα επιδιώξει να αξιοποιήσει τα αληθινά γεγονότα και να εξάγει τα συμπεράσματα που προκύπτουν. Το πρότυπο του «εχθρού» εμφανίζεται να έχει παρόμοια χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για τον Σαντάμ, τον Καντάφι, τον Αχμαντινετζάντ ή τον Άσσαντ.
Ας μην πάμε πολύ πίσω. Έχει περάσει ένας και πλέον χρόνος μετά από την άγρια δολοφονία του Καντάφι από τους ελεεινούς λακέδες της δυτικής, αλλά και της ευρύτερης κυριαρχίας κι όμως μέσα στην επιβεβλημένη σιγή τάφου ο υπόλοιπος κόσμος μαθαίνει στα ξαφνικά πως υπάρχουν ακόμα περιοχές στη Λιβύη –όπως η Μπάνι Ουαλίντ που τη μια μέρα ανακοινώνεται πως «καταλήφθηκε» από τις συμμορίες του νέου καθεστώτος και μετά από δύο μέρες διαψεύδεται– που εξακολουθούν να αντιστέκονται. Κι όλα αυτά παρά τις εκατόμβες νεκρών, παρά τα απάνθρωπα βασανιστήρια σ’ όσους συλλήβδην χαρακτηρίζουν ως υποστηρικτές του προηγούμενου καθεστώτος και παρ’ όλη την τρομοκρατία. Εν τούτοις, θα ήταν υπερβολικά αισιόδοξο –και με δεδομένη την περιορισμένη έως ανύπαρκτη ενημέρωση– να υποστηριχτεί πως αυτή τη στιγμή υπάρχει ισχυρή αντίσταση στους εγκάθετους της συνασπισμένης κυριαρχίας. Και μετά έρχεται η σιωπή για να ακολουθήσει ο επόμενος ενημερωτικός κεραυνός μέσα σε μια τεχνητή ξαστεριά. Η διαχείριση της πληροφορίας είναι ένα πανίσχυρο μέσο για την αποξένωση του πλήθους από την πραγματικότητα που μετασχηματίζουν οι εξουσίες. Είναι, ακόμη, το μέσο με το οποίο ο παγκόσμιος πόλεμος που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες αποκτά τις επιβαλλόμενες διαστάσεις που εξυπηρετούν τις ανάγκες των εξουσιών: η νίκη και η συντριβή του «εχθρού», οι θριαμβευτικές ιαχές εναλλάσσονται με τον κίνδυνο που επαπειλεί (πραγματικά ή πλαστά) η ανασύνταξή του.
Το τέλος μιας περιόδου και η αρχή μιας άλλης
Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε, όχι τόσο τις λεπτομέρειες όσο τα κύρια γεγονότα που σημάδεψαν την δεκαετία 1979-1989. [Να σημειώσουμε πως μια εκτεταμένη και λεπτομερειακή ανάλυση θα ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη και θα ξεπερνούσε τα όρια του χώρου μιας εφημερίδας. Ευελπιστούμε στο μέλλον και με διάφορες επί μέρους προσπάθειες ανάλυσης να συμβάλλουμε στην πληρέστερη κατανόηση των διαδικασιών της ενοποιημένης κυριαρχίας κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες της συγκρότησής της.] Πρόκειται για τις τελευταίες έντονες αντιπαραθέσεις που υπήρξαν πριν από την έναρξη της νέας περιόδου ενοποίησης, πλέον, της κυριαρχίας και η οποία συμβολίζεται με το γκρέμισμα του τείχους που από το 1961 χώριζε το Βερολίνο σε δυτικό και ανατολικό.
Εδώ χρειάζεται να αναφερθούμε σε δύο σημαντικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη δεκαετία 1979-1989 και τα οποία θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν, δεδομένου πως σηματοδοτούν τις μετέπειτα ενέργειες της κυριαρχίας. Είναι οι τελευταίες κινήσεις που γίνονται πριν από την έναρξη της νέας περιόδου για τον έλεγχο της περιοχής του Καυκάσου και ιδιαίτερα του Περσικού Κόλπου. Η ΕΣΣΔ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό και τακτικό πλεονέκτημα εν όψει των επερχόμενων ανακατατάξεων σπεύδει να στηρίξει το κομμουνιστικό καθεστώς της Καμπούλ. Θα βρεθεί, όμως, αντιμέτωπη με την πολύπλευρη συμμαχία των ΗΠΑ, της Αγγλίας, του Πακιστάν, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και της Κίνας που στηρίζουν με όλους τους τρόπους τους αντάρτες που δρουν εναντίον της σοβιετική παρουσίας. Ο πόλεμος θα διαρκέσει 10 ολόκληρα χρόνια για να λήξει με την ήττα και την απόσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων της ΕΣΣΔ.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός, είναι ο πόλεμος ανάμεσα στο Ιράκ και το Ιράν, ο οποίος ξεκίνησε το 1980 και κράτησε μέχρι το 1988. Επρόκειτο για έναν πόλεμο που, παρ’ όλες τις προσπάθειες των δύο αντιμαχόμενων πλευρών για την κυριαρχία στην περιοχή, κατέληξε σε «ισοπαλία», ενώ απέφερε περισσότερο από ένα εκατομμύριο νεκρούς.
Η κατάσταση, που διατηρήθηκε αναλλοίωτη παρά την τεράστια αιματοχυσία της δεκαετίας, σηματοδοτεί το τέλος των διαφορετικών στρατοπέδων και προχωρά στην ενοποίησή τους, μεταφέροντας τις αντιθέσεις στο εσωτερικό ενός ενιαίου «οργανισμού», που αρχίζει να διαπλατύνεται συμπεριλαμβάνοντας στους κόλπους του όλο και περισσότερες δυνάμεις, ώστε να ολοκληρωθεί το πλέγμα της παγκοσμιοποίησης, που θα συστήσει τη νέα περίοδο.
Εδώ, πλέον, υπάρχουν συνεχώς ισχυροποιούμενοι συνέταιροι στο μπλοκ της ενοποιημένης και ταυτόχρονα ενοποιούμενης κυριαρχίας, η οποία έχει σαν στόχο την αλληλοδιείσδυση των ισχυρών κομματιών της σε ανατολή και δύση σε Ασία και Αφρική. Μια αλληλοδιείσδυση που θα αποτρέψει της κεντρόφυγες τάσεις των υπολοίπων και αποσκοπεί στο μετασχηματισμό του χαρακτήρα των εσωτερικών αντιθέσεων που υπάρχουν στους κόλπους της κυριαρχίας, χωρίς, όμως, να τις εξαλείφει.
Αυτός ο χαρακτήρας διατηρεί σε πολλές περιπτώσεις αναλλοίωτη την έκφραση των κάθε είδους αντιθέσεων αλλά όμως το περιεχόμενο διαφέρει κατά πολύ από αυτό που υπήρχε, κατά τη δεκαετία που αναφερθήκαμε προηγουμένως. Οι «λεπτές» αποχρώσεις των εσωτερικών εντάσεων έχουν, πάντως, τη σημασία τους και παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στις συνθήκες που θα διαμορφωθούν μετά από την κάθε είδους ανοικτή ή συγκεκαλυμμένη «ρήξη».
Η σφραγίδα στο πρακτικό πεδίο, μετά την συμφωνία των Μπους (πρεσβύτερου)-Γκορμπατσώφ στη Μάλτα για τη ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων, ήρθε με τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1991), όπου οι συνασπισμένες δυνάμεις 35 κρατών –συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Αγγλίας και χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας (που «αδιαφόρησε»)– νίκησαν το Ιράκ κατά την επονομαζόμενη «καταιγίδα της ερήμου», απελευθερώνοντας το Κουβέιτ που είχε καταληφθεί τον Αύγουστο του 1990 από τις δυνάμεις του Ιράκ. Ακολουθεί ο αποκλεισμός εναέριων ζωνών και ο έλεγχος των από αέρος πτήσεων του Ιράκ.
Με τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, γίνεται φανερό πως οι όροι έχουν αλλάξει, αλλά και διάφοροι άξονες επιρροών μετατοπίζονται. Οι στρατηγικοί άξονες, όμως, αλλάζουν κατευθύνσεις μόνο κάτω από αδήριτες ανάγκες. Έτσι, γίνεται αντιληπτό, πως το άνοιγμα της νέας περιόδου, που είχε προετοιμαστεί μία εικοσαετία πριν, έβαζε επιτακτικά τη διαμόρφωση των νέων όρων που θα επιβάλλονταν κατά πρώτον στους πληθυσμούς της Ευρώπης και παράλληλα σε αυτούς που περιλαμβάνονται στον Καύκασο και τις εκείθεν περιοχές, που ανήκαν στην μέχρι τότε κομμουνιστική αυτοκρατορία. Αλλά, το κέντρο βάρους των μετασχηματισμών μέσα στα πλαίσια της ενοποιητικής διαδικασίας εξακολουθεί να παραμένει ο άξονας Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν, Συρία παρά τις ανοικτές στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στα δύο πρώτα κράτη την δεκαετία που μας πέρασε.
Ο Συριακός πόλεμος

Προκειμένου να φτάσει στην παρούσα, δι’ αντιπροσώπων, επέμβαση στη Συρία, η ενοποιημένη κυριαρχία έπρεπε να εδραιώσει την εξάλειψη του προηγούμενου Status Quo στην Ευρώπη. Έχοντας ευθύς εξ αρχής να αντιμετωπίσει πολλά ζητήματα, εφάρμοσε τον «καταμερισμό εργασιών». Η Ρωσία θα ασχολούταν κατ’ αρχήν με τον Καύκασο, ενώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ με τη σοβαρή υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Όλη η δεκαετία του 1990 (αν αφαιρέσουμε τον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου) αναλώθηκε στην «τακτοποίηση» αυτής της «εκκρεμότητας». Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν «εκ των ων ουκ άνευ». Χρειάστηκε μια οκταετία για να ολοκληρωθεί η διαδικασία του τεμαχισμού της το 1999, με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Σ’ αυτό το διάστημα η Ρωσία διεξήγε δύο πολέμους στον Καύκασο καταλαμβάνοντας, εν τέλει, την Τσετσενία, αφού προηγούμενα σταθεροποιήθηκε εσωτερικά. Αυτές ήταν οι άμεσες προτεραιότητες στην πρώτη δεκαετία του βίου της ενοποιημένης και ενοποιούμενης κυριαρχίας. [Ενοποιημένη επειδή αποτελεί τη βάση αυτών που πρωταρχικά την αποτέλεσαν και ενοποιούμενη επειδή η διαδικασία ενσωμάτωσης και των υπόλοιπων κομματιών της συνεχίζεται.]

Είναι φανερό, πως η σημασία του κάθε στόχου που τίθεται από την κυριαρχία λαμβάνει υπ’ όψιν της την ιδιαιτερότητα του ζητήματος και τα συμφέροντα των τμημάτων που την συναποτελούν. Έτσι θα διαπιστώσει κάποιος πολύ εύκολα τους λόγους που κατά την δεύτερη δεκαετία 2000-2010, η Ρωσία «αδιαφορεί» και για τον Δεύτερο Πόλεμο στον Κόλπο, αλλά και για την επέμβαση στο Αφγανιστάν, συνεχίζοντας να ασχολείται με την εδραίωση και ενίσχυση της θέσης της στον Καύκασο που συνδέεται με τις συμφωνίες οικονομικού και γεωστρατηγικού περιεχομένου τις οποίες συνάπτει.
Σ’ αυτή τη δεκαετία γίνονται κινήσεις ουσιαστικά για την αναμέτρηση και τη διανομή των πόρων μιας από τις στρατηγικότερες περιοχές του πλανήτη, που κατέχουν το Ιράν και η Συρία. Το μεν Ιράν είναι πλούσιο σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ορυκτά, ενώ η Συρία διασχίζεται από τέσσερις ποταμούς (Τίγρης, Ευφράτης, Ορόντης και Χρυσορόας) και συνεπώς κατέχει τον πλέον σημαντικό φυσικό πλούτο της περιοχής, το νερό. Παράλληλα θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι είχε προγραμματιστεί η κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου που θα ξεκινούσε από το Ιράν και θα κατέληγε μέσω Ιράκ στην Συρία κι από κει θα γινόταν η διοχέτευσή του στην Ευρώπη. Βέβαια, αυτός ο αγωγός έκτασης 1500 χιλιομέτρων δεν κατασκευάστηκε λόγω της έντασης της «εξέγερσης». Θα πρέπει, επίσης, να ληφθεί υπ’ όψιν ότι ένας ακόμη αγωγός (πετρελαίου αυτή τη φορά) επρόκειτο να κατασκευαστεί μετά από συμφωνία ανάμεσα στο Ιράκ και τη Συρία και ο οποίος θα κατέληγε στο συριακό λιμάνι Baniyas, όπου τερματίζει ο ανενεργός πετρελαιοαγωγός Kirkuk-Baniyas.
Συνεπώς, μια ανατροπή του Συριακού καθεστώτος θα άλλαζε τους συσχετισμούς κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης των πόρων και θα απομόνωνε το Ιράν, που αποτελεί από καιρό στόχο της Δυτικής κυριαρχίας και αραβικών κρατών, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, τα οποία αποβλέπουν στην αναβάθμιση του ρόλου τους στην περιοχή. Είναι επόμενο, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, η Συρία και το Ιράν να έχουν συγκροτήσει μια ουσιαστική συμμαχία, ενώ το καθεστώς του Ιράκ προσεγγίζει σταθερά προς μια άτυπη συμμαχία ή ενός άξονα αλληλοϋποστήριξης με αυτά τα καθεστώτα, παρά την συνεχή πίεση που δέχεται από τις ΗΠΑ.
Ας μην περάσει, επίσης, απαρατήρητο το γεγονός, πως η σχετική επιτυχία της επέμβασης στο Ιράκ αφορά την κατασκευή του προτεκτοράτου του Ιρακινού Κουρδιστάν από το οποίο, πέρα από τα πετρελαϊκά οφέλη, το σημαντικό στοιχείο είναι η πολιτική επιρροή στην περιοχή μέσω των ανθρώπων του Μπαρζανί, οι οποίοι διατηρούν δεκαετίες δεσμών με τις ΗΠΑ μέσω της CΙΑ.
Δεν είναι τυχαίο που μια ένοπλη ομάδα Πεσμεργκά (Κούρδοι του «Ανεξάρτητου» Ιρακινού Κουρδιστάν) εγκαταστάθηκαν στις παραμεθόριες με τη Συρία περιοχές της Αφρίν και της Κομπάν. Ο Μπαρζανί δήλωσε συγκεκριμένα πως «για τη δημόσια ασφάλεια της κουρδικής περιφέρειας του Ιράκ δεν θα παρέχεται σε κανέναν η είσοδος στην περιφέρεια του Ιράκ, από το Δυτικό (Συριακό) Κουρδιστάν». Λίγες μέρες αργότερα συναντήθηκε με τον Νταβούτογλου, ο οποίος του τόνισε: «Η Νέα Συρία (υπονοώντας αυτή που θα προκύψει μετά την ανατροπή του καθεστώτος υπό τον Άσσαντ) θα πρέπει να απελευθερωθεί από τις τρομοκρατικές και εξτρεμιστικές ομάδες και οργανώσεις», υπονοώντας τις κουρδικές αυτονομιστικές δυνάμεις της Συρίας (εννοώντας το PYD που είναι αντίστοιχο του ΡΚΚ).
Όπως δεν είναι τυχαίο, πως ο Μασούντ Μπαρζανί γίνεται ο μοχλός πίεσης προς τους συγκυβερνήτες του στο Ιράκ προκειμένου να εκπληρωθούν οι άμεσες επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ που αποσκοπούν στην αποσύνδεση των σχέσεων Ιράκ-Ιράν-Συρίας.
Είναι φανερό, πως στο παιχνίδι για την ανατροπή του καθεστώτος Άσσαντ, υπάρχουν εναλλαγές. Ενώ σε κάποια χρονική περίοδο δείχνεται πως είναι χαμένο για το καθεστώς, σε σχέση με τους όρους που ήθελαν αρχικά οι συνασπισμένες δυνάμεις της κυριαρχίας, (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΠΑ, Τουρκία –που σε πλείστες περιπτώσεις ενεργεί ως αιχμή του δόρατος για την εφαρμογή των ΝΑΤΟικών στρατιωτικών σχεδιασμών–) στην συνέχεια παρουσιάζεται η αντίθετη εικόνα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως σε κάθε σχέδιο υπάρχουν τα εναλλακτικά σενάρια. Επειδή στα παιχνίδια όπου συμμετέχουν πολλοί χρειάζεται να λαμβάνονται υπ’ όψιν όλες οι πιθανές εκδοχές. Ξεκινώντας από τον μέγιστο στόχο, περνά στον ενδιάμεσο για να καταλήξει, στο ελάχιστο. Η μετάλλαξη του πρωταρχικού σχεδίου βρίσκεται τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο στη δεύτερη εκδοχή του που είναι το κομμάτιασμα της χώρας (με ή χωρίς την παρουσία της ομάδας εξουσίας που εκπροσωπεί ο Άσσαντ). Η τρίτη εκδοχή είναι η νίκη των καθεστωτικών δυνάμεων. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τόσο σ’ αυτήν την περίπτωση όσο και σ’ εκείνη που θα υπάρξει μια «λύση» κοινά αποδεκτή, η κατάσταση που θα προκύψει θα είναι σημαντικά διαφορετική από αυτήν που υπήρχε πριν την έναρξη των εχθροπραξιών και την εισβολή των κάθε είδους μισθοφόρων και των κατσαπλιάδων που συνεπικουρούν τον «Ελεύθερο» Συριακό Στρατό.
Τα συμφέροντα είναι πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα, στο εσωτερικό του κοινωνικού χώρου της Συρίας, σ’ αυτά εξακολουθεί να αποσκοπεί η συνασπισμένη μερίδα της κυριαρχίας. Εδώ βρίσκονται σε αντιπαράθεση αλλά και σε συνεργασία διάφορες ανταγωνιστικές μερίδες, τόσο στον τομέα των πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων όσο και σε αυτόν των οικονομικών συμφερόντων.
Αυτό το μεγάλο πλέγμα αντιθέσεων είναι που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν οι δυνάμεις της εισβολής. Το ίδιο πλέγμα εσωτερικών αντιθέσεων υπήρχε και στην Λιβύη (τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών), όμως εδώ δεν υπάρχει η «αδιαφορία» της Ρωσίας και της Κίνας, με δεδομένο μάλιστα πως η πρώτη διαθέτει βάσεις και στην περίπτωση βίαιης ανατροπής του καθεστώτος θα χάσει σοβαρά στρατηγικά ερείσματα που διαθέτει στην περιοχή.
Επομένως, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας μεγάλος πόλεμος που μέχρι στιγμής διεξάγεται μέσωαντιπροσώπων. Ας μην ξεχνάμε, πως αυτός προετοιμαζόταν από την προηγούμενη δεκαετία με τις επιδρομές σε Αφγανιστάν και Ιράκ, αλλά και με την επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006, που αποσκοπούσε τόσο στον στραγγαλισμό του κρατιδίου της Γάζας, όσο και στην αποδυνάμωση της Χεζμπολλάχ, που αποτελεί την πολιτική, ιδεολογική και θρησκευτική προέκταση του Ιράν και ένα «γεωπολιτικό» του αντέρεισμα. Ως προς το πρώτο σκέλος, η επιχείρηση των Σιωνιστών πέτυχε, αλλά απέτυχε στο δεύτερο. Η Χεζμπολλάχ βγήκε ενισχυμένη από αυτή τη μάχη και τώρα μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο στα όσα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή, δεδομένου πως από την τροπή που θα πάρουν κρίνεται ακόμα και αυτή η ύπαρξή της.
Από τους πρώτους μήνες διαφάνηκε πως αυτό το μέρος του παγκόσμιου πολέμου που έχει αγκαλιάσει τμηματικά μεν, αλλά με διάρκεια το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δεν θα ήταν ένα σύντομο επεισόδιο. Οι αντιμαχόμενες πλευρές έριχναν τμηματικά τα χαρτιά τους στο πεδίο της μάχης. Η Ρωσία έφερε επιδεικτικά τμήμα ειδικών δυνάμεων, πρόβαλε βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ απέναντι στις προτάσεις για επέμβαση και εναέριο αποκλεισμό της Συρίας και συνεχίζει να εξοπλίζει το καθεστώς υπό τον Άσσαντ.
Η Κίνα, από την πλευρά της, διαπιστώνει πως μια κατάρρευση της Συρίας και ο συνεπαγόμενος ασφυκτικός κλοιός γύρω από το Ιράν θα δώσει ισχυρό προβάδισμα και ισχύ στις ΗΠΑ και τις ανταγωνίστριες προς το Ιράν δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.
Ο πόλεμος στη Συρία, λοιπόν, είναι κομμάτι του τρίτου παγκόσμιου πολέμου που συνεχίζεται αδιάλειπτα εδώ και δεκαετίες και του οποίου τα χαρακτηριστικά έχουν προσαρμοστεί σύμφωνα με τις ανάγκες της ενοποιημένης κυριαρχίας, όπου οι βασικοί πρωταγωνιστές συνεχίζουν να αποφεύγουν την άμεση αντιπαράθεση στα σημεία «τριβής», αλλά αυτό δεν εμποδίζει στο να επιστρατεύουν τους κατά περίσταση συμμάχους τους που θα παίξουν το ρόλο που τους ανατίθεται και ο οποίος δεν είναι άμοιρος των συμφερόντων που έχουν.
Τα ορισμένου χαρακτήρα «στεγανά» –που υπήρχαν πριν την καταιγιστική διαδικασία ενοποίησης της κυριαρχίας που ξεκίνησε το 1989– έχουν πάψει πλέον να υπάρχουν. Η Ρωσία, για παράδειγμα, συμμετέχει στην εκστρατεία κατά της πειρατείας αλλά όχι στις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη εκεί δηλαδή που η συμμετοχή της στα ποσοστά έχει οριστεί ως «χαμηλή» στις παρούσες συνθήκες.
Εν κατακλείδι
Ο πόλεμος των δυνάμεων της κυριαρχίας στη Συρία έχει προκαλέσει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν σαν ασπίδα τους άμαχους τους οποίους το καθεστώς σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει κανένα πρόβλημα να βομβαρδίσει. Σφαγές, λεηλασίες, βιασμοί, καταστροφές βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη κυρίως από τις συμμορίες που πλαισιώνουν τους αντικαθεστωτικούς.
Προβοκάτσιες, όπου ρουκέτες αγνώστου προελεύσεως πλήττουν είτε χωριά της Τουρκίας, είτε περιοχές των υψωμάτων του Γκολάν που τελούν υπό κατάληψη από το Ισραήλ. Αντιπερισπασμοί, όπως οι πρόσφατες μάχες των 8 ημερών ανάμεσα στη Χαμάς και το Ισραήλ, που απέδειξαν πως το Ιράν υποστηρίζει και εξοπλίζει την παλαιστινιακή οργάνωση, αλλά πάντοτε με τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Υπάρχει κανείς που θα αμφέβαλλε πως αυτές οι μάχες ήταν κινήσεις αντιπερισπασμού με στόχο την απασχόληση των ισραηλινών σε ένα μέτωπο που εθεωρείτο, μέχρι πρότινος, «χαμηλής έντασης»;
Επιδείξεις ισχύος αλλά και αναγκαστικές κινήσεις φθοράς του ενός ή του άλλου αντιπάλου ή ενδυνάμωση θέσεων των αντιμαχόμενων πλευρών, εντός και εντός του κυρίως πεδίου της μάχης, εν όψει μιας «τελικής» αναμέτρησης. Σ’ αυτό το πλαίσιο το ναυτικό του Ιράν καταλαμβάνει τα τρία νησάκια Abu Musa, Tunb και Lesser Tunb (που διεκδικούν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) στον Περσικό κόλπο και εγκαθιστά την 5η ναυτική βάση των Ιρανικών δυνάμεων, ενισχύοντας τον έλεγχο των στενών του Ορμούζ και στην ουσία την είσοδο και έξοδο των πλοίων που μεταφέρουν πετρέλαιο και άλλα προϊόντα.
Το Ισραήλ βομβαρδίζει εργοστάσιο όπλων στο Σουδάν, στις 23 Οκτωβρίου. Ένα μήνα αργότερα ανακοινώνεται ότι δύο πολεμικά πλοία του Ιράν πρόκειται να επισκεφθούν το λιμάνι του Σουδάν στις 30 Νοεμβρίου και ότι θα παραμείνουν στο λιμάνι για τρεις ημέρες, στο πλαίσιο της στρατιωτικής συνεργασίας των θαλάσσιων επιχειρήσεων, ενώ «θα εφοδιαστούν με καύσιμα και άλλα υλικά υλικοτεχνικής φύσεως».
Την ίδια στιγμή το τουρκικό κράτος ετοιμάζεται να εξοπλιστεί από το ΝΑΤΟ με αντιπυραυλικά συστήματα PATRIOT.
Καθώς οι μάχες μαίνονται στη Δαμασκό και το Χαλέπι, οι δυνάμεις του καθεστώς δείχνονται ενισχυμένες στον στρατιωτικό τομέα απέναντι στους αντικαθεστωτικούς, κάτι που είναι ενδεχόμενο είτε να αναβάλλει είτε να επισπεύσει μια εκτεταμένη επιχείρηση κατά του καθεστώτος της Συρίας το οποίο, ας σημειωθεί, έχει ενισχύσει τους Κούρδους οι οποίοι έχουν καταλάβει περιοχές που βρίσκονται στα βορειοανατολικά της χώρας ανακόπτοντας την εισροή από την Τουρκία των «πρόθυμων απελευθερωτών». Παράλληλα το καθεστώς βρίσκεται ενισχυμένο με χιλιάδες μαχητές της Χεζμπολλάχ, αλλά και ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης».
Η αντίπερα όχθη από την αρχή του πολέμου έχει να παραθέσει «επιστρατευμένους» από τούρκικους πληθυσμούς (Ουιγούρους,Τσετσένους, Τουρκμένιους), άραβες μισθοφόρους αλλά και τις οργανώσεις: Jounoud Al Cham (Στρατιώτες του Λεβάντε), Ousbat Al Ansar (Ο Σύνδεσμος των Παρτιζάνων), Fatah al Islam, Ιορδανούς και ένα συνονθύλευμα μισθοφόρων προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος αυτή της μάχης του μεγάλου πολέμου που θα συνεχιστεί. Αρκεί να καταμετρηθούν τα κράτη που συμμετέχουν σ’ αυτήν την μεγάλης γεωπολιτικής, στρατηγικής και οικονομικής σημασίας αναμέτρηση για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των συμφερόντων που υπάρχουν: Ρωσία, ΗΠΑ, Γαλλία (με διφορούμενη στάση), Κίνα, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Ιορδανία, Τουρκία (που, όμως, παρά τον αποκλεισμό του Ιράν εξακολουθεί να αγοράζει πετρέλαιο πληρώνοντας με χρυσάφι), Ισραήλ, παλαιστινιακές οργανώσεις (στη Συρία, το Λίβανο και την Παλαιστίνη), Χεζμπολλάχ, Κούρδοι της Συρίας, ενώ δεν είναι προβλέψιμο το πόσοι ακόμα θα αναμιχθούν φανερά ή συγκαλυμμένα όσο παρατείνεται αυτός ο πόλεμος.
Η διανομή της «επόμενης μέρας», είτε αυτή προέλθει από μια «τελική» αναμέτρηση είτε από μια συμφωνία, θα βρει την περιοχή τελείως διαφορετική απ’ ότι ήταν προηγουμένως και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ξεριζωμένους, σακατεμένους, δολοφονημένους.
Πάντως, «η καλύτερη μέρα μετά την ανατροπή ενός κακού αυτοκράτορα είναι η πρώτη» (Τάκιτος). Οι όποιες αυταπάτες τελειώνουν εκεί. Ο καινούργιος αυτοκράτορας βασισμένος στην αίγλη της νίκης προετοιμάζει τα χειρότερα για τους γηγενείς. Και οι κυρίαρχοι για τον πλανήτη…

Συσπείρωση Αναρχικών

By anarchypress, 

αναρτήθηκε από selana

Κανάγιες!

Το φετινό καλοκαίρι κλείνει με μια μεγάλη ήττα κι ένα μεγάλο θρίαμβο. Η ήττα είναι ότι ο φίλος μας χώρισε από μια μακροχρόνια σχέση. Η αγάπη του θα κρατούσε για πάντα κι όμως χώρισε. Ο θρίαμβος είναι ότι ο πόνος του φίλου μας που υποφέρει έστειλε στο διάολο το τελευταίο ψήγμα πραγματικότητας, μετατοπίζοντας για λίγο το μέσα μας στα σημαντικά της ζωής, έτσι που για μια στιγμή θυμηθήκαμε ότι οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να παθιάζονται κι η ζωή να θριαμβεύει, κάνοντας κουρέλια αριθμούς, μνημόνια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, απειλές πολέμου. 

.

Καθισμένος στο σκαμπό του μπαρ ο φίλος μας καταριέται το αντικείμενο του έρωτα του και είναι σαν να λέει Σαμαρά κλάσε μου τα αρχίδια, τώρα ό,τι και να κάνεις τον πόνο μου δεν μπορείς να μου τον κλέψεις, στο δικό μου δράμα μοναδικός πρωταγωνιστής είμαι εγώ. Πίνει τζόνι χωρίς πάγο και στα αναφιλητά του διαβάζουμε άντε γαμήσου κι εσύ Στουρνάρα, τώρα πια δεν ξενυχτάω για τα λεφτά που μου κόβεις αλλά από πόθο γι’ αυτήν που αγαπούσα κι έχασα. Ρίχνει άτσαλες γροθιές στην μπάρα και είναι σαν να φωνάζει δυνατά να πάνε να γαμηθούνε όλοι, και οι βουλευτές και τραπεζίτες και όλοι οι ανέραστοι γραφειοκράτες της Ευρώπης, εγώ δεν φοβάμαι πια τίποτα γιατί τώρα δεν είμαι κομπάρσος στην κρίση σας, δεν είμαι αριθμός στους δείκτες ανεργίας σας, δεν είμαι στατιστικό στις αυτοκτονίες σας, είμαι ο ίδιος το υποκείμενο του πόνου μου και τον πόνο μου δεν τον ορίζετε εσείς, όσες τροπολογίες κι αν φέρετε, όσα μνημόνια κι αν υπογράψετε, όσα κουρέματα χρέους κι αν κάνετε, όση κτηνωδία κι αν μας πετάξετε ακόμα στη μούρη.

 

Τον ακούμε να βρίζει δυνατά με τις πιο χυδαίες λέξεις -γαμημένη καργιόλα που την νοιάζει μόνο ο πούτσος, ας πάει λοιπόν να κολλήσει όλα τα αφροδίσια του κόσμου- και είμαστε σοκαρισμένοι, όχι από σεμνοτυφία αλλά από το γεγονός ότι ένας από εμάς ζει επιτέλους μια ανθρώπινη εμπειρία μετά από μια απάνθρωπη τριετία. Ένας από εμάς ξεπέρασε τον φόβο του και σταμάτησε να είναι σιωπηλός και καθωσπρέπει, η προσωπική του τραγωδία έστειλε στο διάολο τον πολιτικό πολιτισμό της γενιάς μας και διέλυσε επιτέλους κάθε διακριτικότητα. Γιατί είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια όλοι μας υπήρξαμε υπερβολικά διακριτικοί, λες και υπογράψαμε κάποιο άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο που απαγορεύει κάθε ένδειξη συναισθηματικής αντίδρασης ως επιζήμια για την ανάπτυξη της χώρας. Δεχτήκαμε σχεδόν αδιαμαρτύρητα καθετί που μας καταστρέφει τη ζωή, υστερικούς τηλεβιβλιοπώλεις και υπανθρώπους με τον μισό ποινικό κώδικα στην πλάτη, μνημόνια, απειλές, ναζιστοποίηση της ζωής, υπήρξαμε τόσο σιωπηλοί και πολιτισμένοι στις αντιδράσεις μας, όπως αρμόζει σε μια γενιά καλοσπουδασμένη και φιλήσυχη. Αυτή ήταν η Συμφωνία της Βάρκιζας της δικής μας γενιάς, να μην ενοχλήσουμε τις αγορές με τους συναισθηματισμούς μας. Κι εμείς τηρήσαμε τη συμφωνία και δεν ενοχλήσαμε, και στο τέλος γίναμε σαν εκείνο το Μήτσο που φοβόταν ακόμα και το μυρμηγκάκι. Επίσης συνηθίσαμε να αγαπάμε διακριτικά, να διαδηλώνουμε διακριτικά, να υποφέρουμε διακριτικά, να επιβιώνουμε με ενοχές, και να περνάμε τα καλύτερα μας χρόνια με το κεφάλι σκυφτό, τόσο που στο τέλος η μύτη μας ενώθηκε με τις φτέρνες μας κι έτσι βολικά κουλουριασμένοι κυλάμε. Τόσο πολύ συνηθίσαμε να μην ενοχλούμε, που όταν μια μέρα σταθούμε στη γραμμή για τα κρεματόρια πάλι διακριτικοί και αθόρυβοι θα είμαστε, μην τυχόν και κατηγορηθούμε για έλλειψη σαβουάρ βιβρ.

 

Τώρα όμως ήρθε ο πόνος του έρωτα να διαλύσει με πάταγο την πολιτική οικονομία, τώρα ο φίλος μας έχει μεθύσει για τα καλά και βρίζει δυνατά, στην αρχή προσπαθούμε να τον συνεφέρουμε, όμως σύντομα παραιτούμαστε, στο κάτω κάτω η σκηνή που εκτυλίσσεται μπροστά μας είναι το πιο ηρωικό πράγμα που έχουμε ζήσει όλοι μας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κατά βάθος τον ζηλεύουμε γιατί εκείνος κατάφερε να διασωθεί από την αστυνομία του φόβου, δραπέτευσε για λίγο από το κελί 101, ο έρωτας του κατάφερε να ξεφύγει από τη φυλακή της διακριτικότητας, έτσι που ο φίλος μας σηκώνεται λίγα μέτρα πάνω από τη γη, πάνω από τοξικά τραπεζικά συστήματα, αναδιαρθρώσεις χρέους και δημοσιονομικές εξυγιάνσεις. Τώρα οι υπόλοιποι θαμώνες του μπαρ μας κοιτούν σαστισμένοι και για μερικές στιγμές επικρατεί απόλυτη σιωπή, σε λίγο ο ντιτζέι σταματάει τα διακριτικά λάουντζ και βάζει βαριά καψουροτράγουδα κι όλοι θέλουν να κοινωνήσουν λίγο από το δράμα του φίλου μας, που είναι ό,τι πιο ανθρώπινο, αγνό και γενναίο τους έχει συμβεί από τη μέρα που υπογράφηκε το πρώτο μνημόνιο. Ο χρόνος επιστρέφει για λίγο στην εποχή που δεν χρειαζόταν να παγώσουμε τα συναισθήματα μας για να επιβιώσουμε κι έτσι ο χωρισμός του φίλου μας γίνεται μια πράξη τόσο βαθιά πολιτική που θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμα και μια κοινωνική εξέγερση. Κανάγιες!

.

 αναδημοσίευση από:

http://silentcrossing.wordpress.com/2013/09/02/%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%82/

αναρτήθηκε από selana