Τρίτη 14 Μαΐου 2013
Ιδιώνυμο
by antonis
Ο κακός σκοπευτής κατηγορεί το βέλος του
που δε βρήκε το στόχο,
η κοινωνία της παρακμής
κατηγορεί το δάσκαλο για την παρακμή της
κι ο κακός δάσκαλος κατηγορεί το μαθητή του.
Η κρίση της οικονομίας της εκμετάλλευσης είναι και κρίση του σχολείου των ανταγωνισμών, αλλά και κρίση της κοινωνίας της πλήξης. Μιας πλήξης που οδηγεί στη βαρβαρότητα και στο δεσποτισμό. Μιας γενικευμένης πλήξης που δέχεται αξιωματικά πως οι ζωές μας διευθύνονται από τρίτους. Πως η ανθρώπινη ύπαρξη είναι διαχειρίσιμο μέγεθος και πως οι αγορές, τα εμπορεύματα και η κατανάλωση, υπαγορεύουν τους δείκτες ευημερίας. Μιας πλήξης και παραίτησης, συντονισμένες απ’ τις κρατικές υπηρεσίες. Υπηρεσίες των οποίων μοναδική αρμοδιότητα είναι πλέον η καταστολή. Η μοναδική δικλείδα ασφαλείας τους είναι να σπέρνουν το φόβο και την απελπισία. Σκορπώντας τη φήμη ότι το αύριο θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Οι καπιταλιστές, διδάσκουν πως το νόημα κάθε τεχνικής, είναι η κυριαρχία του πλούτου και της ανθρώπινης σοφίας πάνω στη φύση. Η προέκταση αυτού του νοήματος στην παιδαγωγική, είναι η κυριαρχία των ενηλίκων πάνω στα παιδιά. Ο αναίμακτος συντονισμός τους με την κυρίαρχη ιδεολογία. Το ρίγος όμως της γνήσιας παιδαγωγικής εμπειρίας, δεν έχει σχέση μ’ εκείνα τα ελάχιστα θραύσματα πληροφοριών και κανόνων που συνηθίζουμε ν’ αποκαλούμε γνώση. Πληροφορίες και κανόνες που δημιουργούν ένα συναίσθημα που μοιάζει περισσότερο με την μακαριότητα των επιληπτικών. Στήνοντας, ένα σχολείο προθάλαμο μιας παρασιτικής και εμπορευματικής κοινωνίας. Ένα μηχανισμό που σε μαθαίνει χωρίς να επιθυμείς, δηλαδή σε ξεμαθαίνει να επιθυμείς. Έναν μηχανισμό που όσους δεν καταφέρει να ευνουχίσει τους αποβάλει ως άχρηστους. Βυθίζοντας όλους τους άλλους στη δυσωδία του εμπορευματικού ανταγωνισμού, της τακτικής, της στρατηγικής και της αρπακτικότητας. Καταργώντας τον ελεύθερο χώρο της παρατήρησης, πλησιάζοντας μεταφυσικά την ουσία των πραγμάτων χωρίς να τα υποβάλει σε κριτική. Καταλήγοντας έτσι να διδάσκει φετιχιστικά πως, αυτό που φέρνει τα πράγματα κοντά μας κι αποκαθιστά την αποφασιστική επαφή μαζί τους είναι το χρήμα. Συρράπτοντας με λεπτές βελονιές πάνω στο πετσί μας κάθε κατασκευασμένο συλλογικό μύθο, πληρώνοντας το βοηθό του, το δάσκαλο, σε μετρητά. Σε ψίχουλα. Σε τριάντα αργύρια πλαστής ευημερίας.
Δευτέρα 13 Μαΐου 2013
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ 16ΧΡΟΝΟΥ ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΥ
Αναλυτικά η επιστολή του:
«Λέγομαι Κωνσταντίνος Μανίκας και είμαι μαθητής της πρώτης Λυκείου στο 10 Λύκειο Δραπετσώνας Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, θέλοντας να εκφράσω τον αποτροπιασμό και την αγανάκτησή μου για το θράσος και την υποκρισία και αυτών που μας κυβερνούν καθώς και όλων αυτών των δημοσιογράφων και ΜΜΕ που τους βοηθάνε για να επιβάλλουν τα άνομα και ανήθικα σχέδια τους σε βάρος των μαθητών και της νέας γενιάς.
Αφορμή είναι η απεργία των καθηγητών μου , μέσα στην εξεταστική περίοδο και τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και δημοσιογράφων για το μέλλον μου ,που «κινδυνεύει» απ αυτήν.
Τι λέτε;;;;;
Τι μέλλον έχω , -εξαιτίας σας – κι από ποιους πραγματικά κινδυνεύει;;;;
Ας δούμε πρώτα, ποιος διαμόρφωσε το μέλλον και την ζωή όλων, από παλιά.
- Ποιος έφτιαξε το μέλλον του παππού μου και το έντυσε με τα αποφόρια της ΟΥΝΤΡΑ, στέλνοντας τον μετανάστη στη Γερμανία;
- Ποιος κακοδιαχειρίστηκε και κατάκλεψε αυτόν τον τόπο;
- Ποιος ανάγκασε την μητέρα μου να δουλεύει απ το πρωί ως το βράδυ για 530 ευρώ, που αφού πληρώσει λογαριασμούς και φαγητό , δεν περισσεύουν –όχι για να μου πάρει παπούτσια- αλλά ούτε ένα βιβλίο που θέλω απ τον πάγκο του παζαριού;;;;;
- Ποιος μείωσε στο μισό τον μισθό του πατέρα μου;
- Ποιος τον συκοφάντησε ,τον απείλησε με επιστράτευση , απόλυση -αυτόν και όλους τους συναδέλφους του στις μεταφορές- όταν κατέβηκαν σε απεργίες μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια;
- Ποιος θέλει να κλείσει την σχολή που διάλεξε ο αδερφός μου για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, στο Πανεπιστήμιο;
- Ποιος μου έδωσε φωτοτυπίες αντί για βιβλία;
- Ποιος με άφησε να παγώνω χωρίς θέρμανση στην τάξη μου;
- Ποιος φταίει που μαθητές λιποθυμάνε απ την πείνα;
- Ποιος άφησε τόσους άνεργους;
- Ποιος οδήγησε 4000 ανθρώπους στην αυτοκτονία;
- Ποιος άφησε τους παππούδες μας χωρίς περίθαλψη και φάρμακα;
Οι καθηγητές μου ή ΕΣΕΙΣ τα κάνατε όλα αυτά;;;;
Λέτε επίσης ότι οι καθηγητές μου , με την απεργία , θα καταστρέψουν τα όνειρα μου.
Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να είμαι ένας ακόμα άνεργος στο 67% των νέων ανέργων;
Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να δουλεύω ανασφάλιστος και χωρίς ωράρια για 350 ευρώ το μήνα –όπως ψηφίσατε στην τελευταία σας τροπολογία-;
Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να γίνω οικονομικός μετανάστης ;
Ποιος σας είπε ότι όνειρό μου είναι να γίνω delivery boy;
Δυο λόγια θέλω να πω και στους δασκάλους μου , σ όλη τη χώρα.
Δάσκαλοι μου , έχετε υποχρέωση απέναντι σ όλους τους μαθητές ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ .
Αν υποχωρήσετε στον δίκαιο αγώνα σας τότε πραγματικά θα έχετε παίξει με το μέλλον μου και θα το χετε υποθηκεύσει.
Όποια υποχώρηση και να κάνετε , όποια νίκη της κυβέρνησης , θα μου στερήσει το δικαίωμα να χαμογελάω , να ονειρεύομαι , να ελπίζω, να αγωνίζομαι για καλύτερη ζωή για μια ανθρώπινη κοινωνία.
Στους γονείς , τους συμμαθητές μου και σ όλη την κοινωνία έχω να πω τα εξής:
Θέλετε αυτοί που μας διδάσκουν να ζουν μες στην εξαθλίωση;
Θέλετε να μας στοιβάξουν σαν εμπορεύματα στις αίθουσες;
Θέλετε να κλείσουν τα σχολεία και να χτίσουν φυλακές;
Θα αφήσετε τους δασκάλους μας μόνους τους σε αυτόν τον αγώνα ;
Έτσι θα μας μάθετε να φωνάζουμε αλληλεγγύη ;
Θέλετε ο δάσκαλος να είναι παράδειγμα σε μας, αυτοσεβασμού , αξιοπρέπειας μαχητικότητας η παράδειγμα υποδούλωσης;;;
Θέλετε τελικά να ζήσουμε σαν δούλοι ;
Από αύριο κιόλας , καταλήψεις σε όλα τα σχολεία από μαθητές και γονείς για να στηρίξουμε τους δασκάλους μας μ’ ένα τραγούδι , ένα σύνθημα : «εμπρός να τσακίσουμε τυράννους φασίστες»
Όλοι μαζί για να αγωνιστούμε για δημόσια δωρεάν και ποιοτική παιδεία .
Όλοι μαζί για να ανατρέψουμε αυτούς που κλέβουν το γέλιο μας ,το γέλιο των παιδιών σας.
ΥΓ. όχι από ματαιοδοξία αλλά για να στερήσω από κάποιους το γελοίο επιχείρημα πως «απλά θέλω να χάσω μαθήματα» , παραθέτω τους βαθμούς μου…»
ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ
Γι’ άλλη μια φορά ο
κοινωνικός αυτοματισμός λειτουργεί καλά. Μόλις οι καθηγητές αποφάσισαν
να απεργήσουν, η κυβέρνηση έτρεξε να βγάλει φύλλα πορείας για
επιστράτευση, πριν καν ξεκινήσει η απεργία. Αυτό συνιστά παγκόσμια
πρωτοτυπία.
Δεν γίνεται λέει να χάσουν οι μαθητές της Πανελλήνιες. Γιατί ως γνωστόν, αν οι μαθητές περάσουν σε σχολές και τις βγάλουν κάποια στιγμή, θα βρουν αμέσως δουλειά και θα παίρνουν αν είναι τυχεροί 400 ολόκληρα ευρώ. Και γι’ αυτό δείχνουν ενδιαφέρον αυτοί που γεμίζουν τους λογαριασμούς τους με μερικές χιλιάδες ευρώ τον μήνα.
Έχουμε και τα παπαγαλάκια στις τηλεοράσεις, αλλά και τους αργυρώνητους γραφιάδες των φυλλάδων, να έχουν κάνει έναν ξεδιάντροπο πόλεμο λάσπης, που μόνο τυφλός δεν βλέπει. Παραδείγματα; Κοίτα εδώ, εδώ,εδώ κι εδώ. Η λύσσα που επιτίθεται το σύστημα στους εκπαιδευτικούς είναι χαρακτηριστική.
Λες και η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης είναι αποτέλεσμα των καθηγητών και όχι των πολιτικών, που έχουν καταστρέψει το δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο, που έχουν υποβαθμίσει τα πτυχία και έχουν οδηγήσει μορφωμένα παιδιά στην ανυπαρξία. Βέβαια, αν ο κάθε Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν την δυνατότητα να πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία τα παιδιά τους, ποσώς ενδιαφέρονται για το παιδί του κάθε μεροκαματιάρη.
Μ’ αρέσει που η κουβέντα αρχίζει και τελειώνει με την διεξαγωγή των εξετάσεων, λες και είναι ο σκοπός της εκπαίδευσης και όχι η καλλιέργεια. Και τι ακριβώς να κάνουν οι δάσκαλοι όταν έχει υποβαθμιστεί το περιβάλλον στο οποίο δουλεύουν και έχουν μειωθεί τα εργαλεία τους; Πως θα διδάξουν όταν φτάνουν στην εξαθλίωση;
Και βέβαια υπάρχουν και δάσκαλοι οι οποίοι έχουν κακή νοοτροπία, αλλά πως ελαφρά τη καρδία ο κάθε κρετίνος και η κάθε κυράτσα, θέλει να καταδικαστούν όλοι; Ακόμα δεν καταλαβαίνουν, πως το να ζει ο κάθε κλάδος με αξιοπρέπεια είναι προς το συμφέρον όλων.
Παλιό λοιπόν το παιχνίδι, της εναντίωσης της μιας ομάδας απέναντι στην άλλη. Λες και αν μπουν όλοι στο club της φτώχειας, θα οδηγηθούμε σε καλύτερες μέρες. Πίστεψε τον Πρετεντέρη λοιπόν, όχι τον καθηγητή. Εκεί έχει φτάσει η ξεφτίλα.
Δεν γίνεται λέει να χάσουν οι μαθητές της Πανελλήνιες. Γιατί ως γνωστόν, αν οι μαθητές περάσουν σε σχολές και τις βγάλουν κάποια στιγμή, θα βρουν αμέσως δουλειά και θα παίρνουν αν είναι τυχεροί 400 ολόκληρα ευρώ. Και γι’ αυτό δείχνουν ενδιαφέρον αυτοί που γεμίζουν τους λογαριασμούς τους με μερικές χιλιάδες ευρώ τον μήνα.
Έχουμε και τα παπαγαλάκια στις τηλεοράσεις, αλλά και τους αργυρώνητους γραφιάδες των φυλλάδων, να έχουν κάνει έναν ξεδιάντροπο πόλεμο λάσπης, που μόνο τυφλός δεν βλέπει. Παραδείγματα; Κοίτα εδώ, εδώ,εδώ κι εδώ. Η λύσσα που επιτίθεται το σύστημα στους εκπαιδευτικούς είναι χαρακτηριστική.
Λες και η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης είναι αποτέλεσμα των καθηγητών και όχι των πολιτικών, που έχουν καταστρέψει το δημόσιο σχολείο και πανεπιστήμιο, που έχουν υποβαθμίσει τα πτυχία και έχουν οδηγήσει μορφωμένα παιδιά στην ανυπαρξία. Βέβαια, αν ο κάθε Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν την δυνατότητα να πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία τα παιδιά τους, ποσώς ενδιαφέρονται για το παιδί του κάθε μεροκαματιάρη.
Μ’ αρέσει που η κουβέντα αρχίζει και τελειώνει με την διεξαγωγή των εξετάσεων, λες και είναι ο σκοπός της εκπαίδευσης και όχι η καλλιέργεια. Και τι ακριβώς να κάνουν οι δάσκαλοι όταν έχει υποβαθμιστεί το περιβάλλον στο οποίο δουλεύουν και έχουν μειωθεί τα εργαλεία τους; Πως θα διδάξουν όταν φτάνουν στην εξαθλίωση;
Και βέβαια υπάρχουν και δάσκαλοι οι οποίοι έχουν κακή νοοτροπία, αλλά πως ελαφρά τη καρδία ο κάθε κρετίνος και η κάθε κυράτσα, θέλει να καταδικαστούν όλοι; Ακόμα δεν καταλαβαίνουν, πως το να ζει ο κάθε κλάδος με αξιοπρέπεια είναι προς το συμφέρον όλων.
Παλιό λοιπόν το παιχνίδι, της εναντίωσης της μιας ομάδας απέναντι στην άλλη. Λες και αν μπουν όλοι στο club της φτώχειας, θα οδηγηθούμε σε καλύτερες μέρες. Πίστεψε τον Πρετεντέρη λοιπόν, όχι τον καθηγητή. Εκεί έχει φτάσει η ξεφτίλα.
ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Μία καταγραφή της πραγματικής κατάστασης στην εκπαίδευση
«Οι καθηγητές σχεδιάζουν να απεργήσουν γιατί αρνούνται να εργαστούν δυο ώρες παραπάνω.»
Ψέμα:
Η αύξηση του ωραρίου και οι υποχρεωτικές μεταθέσεις είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έχουν προηγηθεί μια σειρά σκληρών μνημονιακών μέτρων, που υπονομεύουν το δημόσιο σχολείο και περιορίζουν ή και καταργούν το δικαίωμα της μόρφωσης για δεκάδες χιλιάδες νέους-νέες.
Πιο συγκεκριμένα:
Συγχωνεύτηκαν ή καταργήθηκαν 2000 σχολικές μονάδες την τελευταία διετία
Σταμάτησαν να λειτουργούν θεσμοί και προγράμματα αντισταθμιστικής εκπαίδευσης (Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη στα Λύκεια και Ενισχυτική Διδασκαλία στα Γυμνάσια, τμήματα υποδοχής κλπ)
Εγκαταλείφθηκαν τα Αθλητικά, Μουσικά, Καλλιτεχνικά σχολεία καθώς και άλλες μορφωτικές δραστηριότητες (Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, Πολιτιστικά Προγράμματα κλπ)
Τα σχολεία για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες αποδυναμώθηκαν, έμειναν για μεγάλα διαστήματα χωρίς το αναγκαίο διδακτικό και βοηθητικό προσωπικό
Οι δαπάνες για τη δημόσια εκπαίδευση μειώθηκαν δραματικά τα τελευταία χρόνια με τραγικές συνέπειες στη λειτουργία των σχολείων
Η φετινή σχολική χρονιά για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες τελειώνει με πάνω από 1200 κενά διδακτικού προσωπικού στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, γεγονός που αναγνώρισε και ο Υφυπουργός Παιδείας
(παραδείγματα: το ΕΠΑΛ Μούδρου δεν είχε καθηγητές σε τέσσερις ειδικότητες, πανελλαδικά εξεταζόμενων μαθημάτων.)
«Το ωράριο των καθηγητών είναι μικρό και οι επιπλέον 2 ώρες συνιστούν ελάχιστη θυσία»
Ψέμα:
Στην πραγματικότητα το διδακτικό ωράριο των καθηγητών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αρχίζει από τις 21 ώρες την εβδομάδα και αποκλιμακώνεται ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας σε 19, 18 και τελικά 16 μετά την εικοσαετία.
Ταυτόχρονα, όμως, το ωράριο εργασίας φτάνει μέχρι τις 30 ώρες, τουλάχιστον, υποχρεωτικά, αλλά στην πράξη μπορεί να υπερβαίνει και τις 40 και περιλαμβάνει ένα πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, προκειμένου να λειτουργήσει το σχολείο! Αν συνυπολογίσουμε και την εργασία στο σπίτι, που συνίσταται στην προετοιμασία της διδασκαλίας για την επόμενη μέρα και τη διόρθωση των συχνών γραπτών εργασιών των μαθητών, προκύπτει ένας αυξημένος όγκος ωρών που ξεπερνά, κατά πολύ, το ημερήσιο οκτάωρο!
Ο μέσος όρος διδακτικών ωρών για τους εκπαιδευτικούς των 25 χωρών από τις 27 της Ε.Ε. για την κατώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Γυμνάσιο) είναι 19,1 και για αυτούς της ανώτερης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Λύκειο) είναι 18,4. Στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει αντίστοιχος διαχωρισμός, ο μέσος όρος διδασκαλίας είναι 18,5, αντίστοιχος του μέσου όρου Ε.Ε. (19,1 και 18,4).
Οσον αφορά τους Ελληνες εκπαιδευτικούς προκύπτει ότι ως προς τον χρόνο εργασίας συνολικά σε ετήσια βάση στο σχολείο είναι 1.170 ώρες για το Γυμνάσιο και το Λύκειο, ο μέσος όρος τ για την Ε.Ε./19 είναι 1.133 και 1.108, αντίστοιχα.
Ο μέσος όρος των καθαρών εργάσιμων εβδομάδων για τους εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι 38,6 εβδομάδες, ενώ στην Ελλάδα οι εργάσιμες εβδομάδες για τους εκπαιδευτικούς είναι 39, λίγο πάνω από τον μέσο όρο Ε.Ε./27.
Το διδακτικό ωράριο σχετίζεται άμεσα με το επίπεδο παρεχόμενης γνώσης. Για αυτό και παγκόσμια υπάρχει θεσμοθετημένο όριο.
Το πλαίσιο αιτημάτων που προβάλλει η ΟΛΜΕ περιλαμβάνει τις ελάχιστες προϋποθέσεις για να σταματήσει η πορεία υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου και να στηριχτεί η λειτουργία και η προοπτική του.
Συγκεκριμένα:
Να μην καταργηθούν και να μην συγχωνευτούν σχολεία
Να μη γίνει καμιά απόλυση εκπαιδευτικού
Να μη γίνουν υποχρεωτικές μεταθέσεις εκπαιδευτικών
Να μειωθεί ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα στους 25 κατ’ ανώτατο όριο
Να μην προχωρήσουν οι σχεδιασμοί του υπουργείου για καθιέρωση πανελλαδικών εξετάσεων στις τρεις τάξεις του λυκείου
Να καταργηθούν οι ρυθμίσεις που θέτουν σε υποχρεωτική αργία δεκάδες εκπαιδευτικούς και υπαλλήλους ευρύτερα καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «δεν πρόκειται να απολυθούν εκπαιδευτικοί μόνιμοι ή αναπληρωτές»
Ψέμα:
Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης και της τρόικα είναι να μειωθεί το προσωπικό της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μέσα σε μια εξαετία (2012-2016) κατά 35%. Ήδη οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας μειώθηκαν κατά 15.500 μετά την τελευταία τριετία (από 102.000 το 2010 μειώθηκαν στους 86.500 φέτος) και σχεδιάζεται να περιοριστούν στους 67.000 το 2016. Έχουν ήδη απολυθεί 7.000 περίπου αναπληρωτές, που εργάζονταν τα προηγούμενα χρόνια καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες λειτουργίας των σχολείων και θα απολυθούν άλλες 3.500 περίπου το καλοκαίρι εφόσον δεν θα προσληφθούν ξανά από 1/9/2013. Ο σχεδιασμός από τους 87.000 να πάμε στους 67.000 καθηγητές περιλαμβάνει 3.500 απολύσεις αναπληρωτών, 7.000 συνταξιοδοτήσεις και 10.000 απολύσεις μόνιμων καθηγητών.
Είναι σαφές ότι όσοι δεν αποδεχτούν την καταναγκαστική μετάθεσή τους θα δουν το δρόμο της απόλυσης.
«Οι καθηγητές θα μετακινούνται μέσα στα όρια της περιφέρειας τους»
Ψέμα:
Με το σύστημα της αύξησης των ωρών διδασκαλίας και τις συγχωνεύσεις , δεν θα υπάρχει περιφέρεια της χώρας όπου δεν θα υπάρχουν υπεράριθμοι. (πιθανά πλην περιοχών όπως η Δ΄ Δωδεκανήσου). Μόνο στη Γ Αθηνών( Δυτ. Αθήνα) θα προκύψουν 1000 «υπεράριθμοι». Στην πραγματικότητα, πλην ελαχίστων, οι περισσότεροι είτε θα μετακινούνται οπουδήποτε στην χώρα είτε θα κινδυνεύουν με διαθεσιμότητα ή απόλυση. Με μισθούς όμως 620 ευρώ , ακόμη και η μετακίνηση ισοδυναμεί με απόλυση. Η σύγκριση με τον κλάδο των στρατιωτικών είναι ατυχής και προκλητική γιατί είναι άλλα τα επαγγελματικά αλλά και οικονομικά δεδομένα.
«Στις διατάξεις αξιολόγησης πουθενά δεν τεκμηριώνεται άμεσα ή έμμεσα διαδικασία απόλυσης ή διαθεσιμότητας εκπαιδευτικών»
Ψέμα:
Είναι γεγονός ότι άλλα προβλέπονται στην ισχύουσα νομοθεσία.
Συγκεκριμένα: στο άρθρο 95 του Νόμου 3528/07 προβλέπεται ότι «υπάλληλος ο οποίος εγγράφεται σε δύο διαδοχικούς πίνακες μη προακτέων στον ίδιο βαθμό παραπέμπεται… υποχρεωτικώς προς κρίση στο υπηρεσιακό συμβούλιο, το οποίο… μπορεί να τον απολύσει ή να τον υποβιβάσει κατά ένα βαθμό».
«Οι καθηγητές ευθύνονται για την παραπαιδεία»
Ψέμα:
Για την παραπαιδεία αποκλειστικός ένοχος είναι το εκπαιδευτικό σύστημα των κυβερνήσεων , που αντιμετωπίζουν το Λύκειο σαν ένα τεράστιο, αποκλειστικό προθάλαμο των πανεπιστημίων. Ιδιαίτερα τα μέτρα για το «Νέο Λύκειο» που προωθεί η συγκυβέρνηση και προβλέπουν εξετάσεις και στις 3 τάξεις του Λυκείου, θα επιδεινώσουν παραπέρα το πρόβλημα. Η αριστερά έχει συγκεκριμένες προτάσεις για την αποδέσμευση από τον οικονομικό και παιδαγωγικό βραχνά των πανελλήνιων εξετάσεων.
Παράδειγμα:
Το ιλιγγιώδες ποσό των 5,1 δισ. ευρώ «εκταμιεύθηκε» το 2008 από τους προϋπολογισμούς των ελληνικών νοικοκυριών για «αγορά» εκπαιδευτικών υπηρεσιών πάσης φύσεως. Η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση αποτελεί ένα μύθο , με αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Και βέβαια τα ποσά αυτά δεν πηγαίνουν σε ιδιαίτερα: τη στιγμή που η συγκυβέρνηση σχεδιάζει να απολύσει καθηγητές ξένων γλωσσών δαπανήθηκαν 711 εκατ. Ευρώ για εκμάθηση ξένων γλασσών. Σε ωδεία, σχολές θεάτρου και καλών τεχνών γυμναστήρια και σχολές χορού δαπανήθηκαν 1, 9 δις ευρώ τη στιγμή που απολύονται καθηγητές μουσικής, καλλιτεχνικών, γυμναστικής, θεατρολογίας. Η συγκυβέρνηση παραδίδει την εκπαίδευση στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
http://left.gr/
«Οι καθηγητές σχεδιάζουν να απεργήσουν γιατί αρνούνται να εργαστούν δυο ώρες παραπάνω.»
Ψέμα:
Η αύξηση του ωραρίου και οι υποχρεωτικές μεταθέσεις είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έχουν προηγηθεί μια σειρά σκληρών μνημονιακών μέτρων, που υπονομεύουν το δημόσιο σχολείο και περιορίζουν ή και καταργούν το δικαίωμα της μόρφωσης για δεκάδες χιλιάδες νέους-νέες.
Πιο συγκεκριμένα:
Συγχωνεύτηκαν ή καταργήθηκαν 2000 σχολικές μονάδες την τελευταία διετία
Σταμάτησαν να λειτουργούν θεσμοί και προγράμματα αντισταθμιστικής εκπαίδευσης (Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη στα Λύκεια και Ενισχυτική Διδασκαλία στα Γυμνάσια, τμήματα υποδοχής κλπ)
Εγκαταλείφθηκαν τα Αθλητικά, Μουσικά, Καλλιτεχνικά σχολεία καθώς και άλλες μορφωτικές δραστηριότητες (Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, Πολιτιστικά Προγράμματα κλπ)
Τα σχολεία για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες αποδυναμώθηκαν, έμειναν για μεγάλα διαστήματα χωρίς το αναγκαίο διδακτικό και βοηθητικό προσωπικό
Οι δαπάνες για τη δημόσια εκπαίδευση μειώθηκαν δραματικά τα τελευταία χρόνια με τραγικές συνέπειες στη λειτουργία των σχολείων
Η φετινή σχολική χρονιά για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες τελειώνει με πάνω από 1200 κενά διδακτικού προσωπικού στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, γεγονός που αναγνώρισε και ο Υφυπουργός Παιδείας
(παραδείγματα: το ΕΠΑΛ Μούδρου δεν είχε καθηγητές σε τέσσερις ειδικότητες, πανελλαδικά εξεταζόμενων μαθημάτων.)
«Το ωράριο των καθηγητών είναι μικρό και οι επιπλέον 2 ώρες συνιστούν ελάχιστη θυσία»
Ψέμα:
Στην πραγματικότητα το διδακτικό ωράριο των καθηγητών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση αρχίζει από τις 21 ώρες την εβδομάδα και αποκλιμακώνεται ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας σε 19, 18 και τελικά 16 μετά την εικοσαετία.
Ταυτόχρονα, όμως, το ωράριο εργασίας φτάνει μέχρι τις 30 ώρες, τουλάχιστον, υποχρεωτικά, αλλά στην πράξη μπορεί να υπερβαίνει και τις 40 και περιλαμβάνει ένα πλήθος γραφειοκρατικών εργασιών και καθηκόντων, προκειμένου να λειτουργήσει το σχολείο! Αν συνυπολογίσουμε και την εργασία στο σπίτι, που συνίσταται στην προετοιμασία της διδασκαλίας για την επόμενη μέρα και τη διόρθωση των συχνών γραπτών εργασιών των μαθητών, προκύπτει ένας αυξημένος όγκος ωρών που ξεπερνά, κατά πολύ, το ημερήσιο οκτάωρο!
Ο μέσος όρος διδακτικών ωρών για τους εκπαιδευτικούς των 25 χωρών από τις 27 της Ε.Ε. για την κατώτερη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Γυμνάσιο) είναι 19,1 και για αυτούς της ανώτερης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (Λύκειο) είναι 18,4. Στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει αντίστοιχος διαχωρισμός, ο μέσος όρος διδασκαλίας είναι 18,5, αντίστοιχος του μέσου όρου Ε.Ε. (19,1 και 18,4).
Οσον αφορά τους Ελληνες εκπαιδευτικούς προκύπτει ότι ως προς τον χρόνο εργασίας συνολικά σε ετήσια βάση στο σχολείο είναι 1.170 ώρες για το Γυμνάσιο και το Λύκειο, ο μέσος όρος τ για την Ε.Ε./19 είναι 1.133 και 1.108, αντίστοιχα.
Ο μέσος όρος των καθαρών εργάσιμων εβδομάδων για τους εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους είναι 38,6 εβδομάδες, ενώ στην Ελλάδα οι εργάσιμες εβδομάδες για τους εκπαιδευτικούς είναι 39, λίγο πάνω από τον μέσο όρο Ε.Ε./27.
Το διδακτικό ωράριο σχετίζεται άμεσα με το επίπεδο παρεχόμενης γνώσης. Για αυτό και παγκόσμια υπάρχει θεσμοθετημένο όριο.
Το πλαίσιο αιτημάτων που προβάλλει η ΟΛΜΕ περιλαμβάνει τις ελάχιστες προϋποθέσεις για να σταματήσει η πορεία υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου και να στηριχτεί η λειτουργία και η προοπτική του.
Συγκεκριμένα:
Να μην καταργηθούν και να μην συγχωνευτούν σχολεία
Να μη γίνει καμιά απόλυση εκπαιδευτικού
Να μη γίνουν υποχρεωτικές μεταθέσεις εκπαιδευτικών
Να μειωθεί ο αριθμός μαθητών ανά τμήμα στους 25 κατ’ ανώτατο όριο
Να μην προχωρήσουν οι σχεδιασμοί του υπουργείου για καθιέρωση πανελλαδικών εξετάσεων στις τρεις τάξεις του λυκείου
Να καταργηθούν οι ρυθμίσεις που θέτουν σε υποχρεωτική αργία δεκάδες εκπαιδευτικούς και υπαλλήλους ευρύτερα καταργώντας το τεκμήριο της αθωότητας
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «δεν πρόκειται να απολυθούν εκπαιδευτικοί μόνιμοι ή αναπληρωτές»
Ψέμα:
Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης και της τρόικα είναι να μειωθεί το προσωπικό της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μέσα σε μια εξαετία (2012-2016) κατά 35%. Ήδη οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας μειώθηκαν κατά 15.500 μετά την τελευταία τριετία (από 102.000 το 2010 μειώθηκαν στους 86.500 φέτος) και σχεδιάζεται να περιοριστούν στους 67.000 το 2016. Έχουν ήδη απολυθεί 7.000 περίπου αναπληρωτές, που εργάζονταν τα προηγούμενα χρόνια καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες λειτουργίας των σχολείων και θα απολυθούν άλλες 3.500 περίπου το καλοκαίρι εφόσον δεν θα προσληφθούν ξανά από 1/9/2013. Ο σχεδιασμός από τους 87.000 να πάμε στους 67.000 καθηγητές περιλαμβάνει 3.500 απολύσεις αναπληρωτών, 7.000 συνταξιοδοτήσεις και 10.000 απολύσεις μόνιμων καθηγητών.
Είναι σαφές ότι όσοι δεν αποδεχτούν την καταναγκαστική μετάθεσή τους θα δουν το δρόμο της απόλυσης.
«Οι καθηγητές θα μετακινούνται μέσα στα όρια της περιφέρειας τους»
Ψέμα:
Με το σύστημα της αύξησης των ωρών διδασκαλίας και τις συγχωνεύσεις , δεν θα υπάρχει περιφέρεια της χώρας όπου δεν θα υπάρχουν υπεράριθμοι. (πιθανά πλην περιοχών όπως η Δ΄ Δωδεκανήσου). Μόνο στη Γ Αθηνών( Δυτ. Αθήνα) θα προκύψουν 1000 «υπεράριθμοι». Στην πραγματικότητα, πλην ελαχίστων, οι περισσότεροι είτε θα μετακινούνται οπουδήποτε στην χώρα είτε θα κινδυνεύουν με διαθεσιμότητα ή απόλυση. Με μισθούς όμως 620 ευρώ , ακόμη και η μετακίνηση ισοδυναμεί με απόλυση. Η σύγκριση με τον κλάδο των στρατιωτικών είναι ατυχής και προκλητική γιατί είναι άλλα τα επαγγελματικά αλλά και οικονομικά δεδομένα.
«Στις διατάξεις αξιολόγησης πουθενά δεν τεκμηριώνεται άμεσα ή έμμεσα διαδικασία απόλυσης ή διαθεσιμότητας εκπαιδευτικών»
Ψέμα:
Είναι γεγονός ότι άλλα προβλέπονται στην ισχύουσα νομοθεσία.
Συγκεκριμένα: στο άρθρο 95 του Νόμου 3528/07 προβλέπεται ότι «υπάλληλος ο οποίος εγγράφεται σε δύο διαδοχικούς πίνακες μη προακτέων στον ίδιο βαθμό παραπέμπεται… υποχρεωτικώς προς κρίση στο υπηρεσιακό συμβούλιο, το οποίο… μπορεί να τον απολύσει ή να τον υποβιβάσει κατά ένα βαθμό».
«Οι καθηγητές ευθύνονται για την παραπαιδεία»
Ψέμα:
Για την παραπαιδεία αποκλειστικός ένοχος είναι το εκπαιδευτικό σύστημα των κυβερνήσεων , που αντιμετωπίζουν το Λύκειο σαν ένα τεράστιο, αποκλειστικό προθάλαμο των πανεπιστημίων. Ιδιαίτερα τα μέτρα για το «Νέο Λύκειο» που προωθεί η συγκυβέρνηση και προβλέπουν εξετάσεις και στις 3 τάξεις του Λυκείου, θα επιδεινώσουν παραπέρα το πρόβλημα. Η αριστερά έχει συγκεκριμένες προτάσεις για την αποδέσμευση από τον οικονομικό και παιδαγωγικό βραχνά των πανελλήνιων εξετάσεων.
Παράδειγμα:
Το ιλιγγιώδες ποσό των 5,1 δισ. ευρώ «εκταμιεύθηκε» το 2008 από τους προϋπολογισμούς των ελληνικών νοικοκυριών για «αγορά» εκπαιδευτικών υπηρεσιών πάσης φύσεως. Η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση αποτελεί ένα μύθο , με αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Και βέβαια τα ποσά αυτά δεν πηγαίνουν σε ιδιαίτερα: τη στιγμή που η συγκυβέρνηση σχεδιάζει να απολύσει καθηγητές ξένων γλωσσών δαπανήθηκαν 711 εκατ. Ευρώ για εκμάθηση ξένων γλασσών. Σε ωδεία, σχολές θεάτρου και καλών τεχνών γυμναστήρια και σχολές χορού δαπανήθηκαν 1, 9 δις ευρώ τη στιγμή που απολύονται καθηγητές μουσικής, καλλιτεχνικών, γυμναστικής, θεατρολογίας. Η συγκυβέρνηση παραδίδει την εκπαίδευση στο ιδιωτικό κεφάλαιο.
http://left.gr/
Η επιστράτευση ως μέσο συγκρότησης πολιτικής ηγεμονίας
Του Γιάννη Αλμπάνη
Γιατί ο Σαμαράς επιστρατεύει τους καθηγητές; Αν ήθελε απλά να σπάσει την απεργία και να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων, θα μπορούσε να επιλέξει άλλους, πιο ήπιους, τρόπους. Έτσι κι αλλιώς, για την επιτήρηση των εξετάσεων είναι αναγκαίος μικρός αριθμός καθηγητών που θα μπορούσε εύκολα να βρεθεί, είτε απλά γιατί κάποιοι δεν θα απεργούσαν από μόνοι τους είτε γιατί θα πειθαναγκάζονταν από τις διευθύνσεις των σχολείων, κάτω από την απειλή της «αξιολόγησης» και της απόλυσης. Θα μπορούσε επίσης να επιστρατευτεί μόνο το σώμα των επιτηρητών και μόνο για τις πανελλήνιες, και όχι το σύνολο των καθηγητών για απροσδιόριστο χρόνο. Ο δε φόβος του αποκλεισμού των εξεταστικών κέντρων και της πρόκλησης επεισοδίων είναι μάλλον αβάσιμος, καθώς μοιάζει απίθανο να προέβαιναν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών σε μια κίνηση που θα τους έφερνε σε ευθεία αντιπαράθεση με μεγάλο μέρος των γονιών και των μαθητών. Μάλιστα, το να διεξαχθούν οι εξετάσεις, με προκηρυγμένη απεργία, θα αποτελούσε πολύ μεγάλη ήττα για το συνδικάτο -πράγμα που δεν συμβαίνει τώρα με την επιστράτευση.
Γιατί λοιπόν ο Σαμαράς επιλέγει το ακραίο, αντιδημοκρατικό και οριακά (αντι)συνταγματικό μέτρο της επιστράτευσης; Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι η κυβέρνηση είναι πολύ περισσότερο φοβισμένη, απ΄ ό,τι θέλει να δείχνει. Η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι η σταθερότητα που έχει πετύχει αυτή τη στιγμή είναι εξαιρετικά επισφαλής και ότι αρκεί η σπίθα ενός απρόβλεπτου γεγονότος (όπως έγινε το Δεκέμβρη του 2008) για να πάρει φωτιά όλος ο κάμπος. Επομένως, επιδιώκει να σβήσει τις σπίθες εν τη γενέσει τους, όχι τόσο γιατί αυτές καθ΄ αυτές είναι απειλητικές (στη φάση που είμαστε κανένας μεμονωμένος αγώνας δεν μπορεί να νικήσει), όσο γιατί μπορεί να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις γεγονότων.
Ωστόσο, νομίζω ότι δεν αρκεί η εξήγηση ότι η κυβέρνηση φοβάται γενικευμένη αναταραχή. Όχι μόνο γιατί οι απεργίες μέσα στην εξετάσεις πότε δεν έχαιραν ιδιαίτερης δημοτικότητας, λόγω της βαθιά ριζωμένης ψύχωσης με τις πανελλαδικές, αλλά και γιατί η επιστράτευση αποφασίστηκε προκαταβολικά. Η κυβέρνηση δεν περίμενε καν μήπως οι τοπικές συνελεύσεις απορρίψουν την απεργιακή πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Νομίζω λοιπόν ότι οι στοχεύσεις της επιστράτευσης έχουν ευρύ πολιτικό χαρακτήρα και δεν περιορίζονται στην καταστολή ενός απεργιακού αγώνα.
Ο Σαμαράς, ξεκινώντας από την αφετηρία ότι οι μνημονιακές πολικές είναι αναπόφευκτες, επιχειρεί να συγκροτήσει μια πρόταση (δήθεν) εξόδου από την κρίση που στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Από τη μια μεριά είναι η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς με υποτιθέμενο στόχο την προσέλκυση επενδύσεων. Από την άλλη, η πολιτική του «νόμου και της τάξης» με διακηρυγμένους στόχους τη διατήρηση της κοινωνικής ομαλότητας και την εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας. Όμως η πολιτική «του νόμου και της τάξης» δεν σχετίζεται τόσο με την πρακτική ανάγκη της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα ή τις αντιστάσεις στη μνημονιακή πολιτική. Δεν αποτελεί δηλαδή μια παραδοσιακή πολιτική κρατικής καταστολής. Πολύ περισσότερο μοιάζει να απορρέει από μια ιδεολογική αφήγηση που αποδίδει τις αιτίες της κρίσης στην ελευθεριότητα της «Μεταπολίτευσης». Η έννοια της «Μεταπολίτευσης» συμπυκνώνει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, την ισχύ των συνδικάτων, τις υπερβολικές υλικές απαιτήσεις των πολλών, καθώς και την ελλιπή τήρηση των νόμων. Στο αίτημα του τέλους αυτής της φασματικής «Μεταπολίτευσης» συναντιούνται τόσο οι ακροδεξιοί ένοικοι της γαλάζιας πολυκατοικίας όσο και ο χώρος του «κεντροαριστερού εκσυγχρονισμού». Και ακριβώς πάνω στην ικανοποίηση αυτού του αιτήματος μπορεί να οικοδομηθεί μια ευρεία κοινωνική συσπείρωση που να οδηγήσει στη διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά. Πρόκειται δηλαδή για μια ηγεμονική πολιτική γύρω από την οποία μπορούν να οργανωθούν όλα εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που είτε έχουν συντηρητικές ιδεολογικές αναφορές είτε δεν έχουν ισοπεδωθεί ακόμα από την κρίση και αισθάνονται ότι απειλούνται από τις ανατροπές που θα μπορούσε να προκαλέσει η Αριστερά.
Με την προκαταβολική επιστράτευση των καθηγητών ο Σαμαράς θέλει να στείλει ένα ευρύ πολιτικό μήνυμα, που δεν σχετίζεται αποκλειστικά με αυτή καθ΄ αυτή την απεργία. Δεν θέλει τόσο να φοβίσει τους αντιπάλους του, όσο να εμπνεύσει τους (δυνάμει) φίλους του. Θέλει να πει με αποφασιστικό και πειστικό τρόπο ότι αυτό είναι ο εκφραστής του νόμου και της τάξης, ότι αυτός είναι ο ηγέτης που θα δώσει τέλος στη μισητή «Μεταπολίτευση», αυτός είναι ο κυβερνήτης που θα τσακίσει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, την ισχύ των συνδικάτων και την ανομία. Η επιστράτευση δεν είναι τόσο μια κίνηση κρατικής καταστολής, όσο μια προπαγανδιστικού χαρακτήρα παρέμβαση στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας μακροχρόνιας αντιδραστικής πολιτικής ηγεμονίας.
Και η άλλη πλευρά; Πώς θα πρέπει να αντιδράσει σε αυτή την κίνηση του Σαμαρά; Ασφαλώς η ανεπιφύλακτη στήριξη του αγώνα των καθηγητών είναι εκ των ων ουκ άνευ. Οι καθηγητές έχουν απόλυτο δίκιο να εξεγείρονται, γιατί τα κυβερνητικά μέτρα οδηγούν χιλιάδες στην ανεργία και διαλύουν το δημόσιο σχολείο. Όπως επίσης είναι απολύτως ορθή η επιλογή της ΟΛΜΕ να επιδιώξει μια κεντρικού χαρακτήρα απάντηση, μέσω της διοργάνωσης πολιτικής διαδήλωσης ενάντια στην επιστράτευση. Νομίζω όμως ότι οι κινηματικές-συνδικαλιστικές κινήσεις αν και είναι αναγκαίες, δεν είναι αρκετές. Εξίσου σημαντικό είναι να διατυπώσει η Αριστερά το δικό της ηγεμονικό σχέδιο κόντρα σε αυτό του Σαμαρά. Δεν αρκεί η καταγγελία των δεινών που έχει φέρει το Μνημόνιο -άλλωστε αυτά δεν τα αρνούνται ούτε καν οι μνημονιακοί και τα ενσωματώνουν στην αφήγησή τους. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια αριστερή πρόταση εξόδου από την κρίση, ένα δικό μας ηγεμονικό σχέδιο που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη και την πραγματική δημοκρατία. Μια πρόταση ελπίδας που θα διατυπωθεί με απλότητα, σαφήνεια και αποφασιστικότητα - όπως ακριβώς το κάνει και ο Σαμαράς.
Γιατί ο Σαμαράς επιστρατεύει τους καθηγητές; Αν ήθελε απλά να σπάσει την απεργία και να διασφαλίσει την ομαλή διεξαγωγή των εξετάσεων, θα μπορούσε να επιλέξει άλλους, πιο ήπιους, τρόπους. Έτσι κι αλλιώς, για την επιτήρηση των εξετάσεων είναι αναγκαίος μικρός αριθμός καθηγητών που θα μπορούσε εύκολα να βρεθεί, είτε απλά γιατί κάποιοι δεν θα απεργούσαν από μόνοι τους είτε γιατί θα πειθαναγκάζονταν από τις διευθύνσεις των σχολείων, κάτω από την απειλή της «αξιολόγησης» και της απόλυσης. Θα μπορούσε επίσης να επιστρατευτεί μόνο το σώμα των επιτηρητών και μόνο για τις πανελλήνιες, και όχι το σύνολο των καθηγητών για απροσδιόριστο χρόνο. Ο δε φόβος του αποκλεισμού των εξεταστικών κέντρων και της πρόκλησης επεισοδίων είναι μάλλον αβάσιμος, καθώς μοιάζει απίθανο να προέβαιναν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών σε μια κίνηση που θα τους έφερνε σε ευθεία αντιπαράθεση με μεγάλο μέρος των γονιών και των μαθητών. Μάλιστα, το να διεξαχθούν οι εξετάσεις, με προκηρυγμένη απεργία, θα αποτελούσε πολύ μεγάλη ήττα για το συνδικάτο -πράγμα που δεν συμβαίνει τώρα με την επιστράτευση.
Γιατί λοιπόν ο Σαμαράς επιλέγει το ακραίο, αντιδημοκρατικό και οριακά (αντι)συνταγματικό μέτρο της επιστράτευσης; Μια πρώτη απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι η κυβέρνηση είναι πολύ περισσότερο φοβισμένη, απ΄ ό,τι θέλει να δείχνει. Η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι η σταθερότητα που έχει πετύχει αυτή τη στιγμή είναι εξαιρετικά επισφαλής και ότι αρκεί η σπίθα ενός απρόβλεπτου γεγονότος (όπως έγινε το Δεκέμβρη του 2008) για να πάρει φωτιά όλος ο κάμπος. Επομένως, επιδιώκει να σβήσει τις σπίθες εν τη γενέσει τους, όχι τόσο γιατί αυτές καθ΄ αυτές είναι απειλητικές (στη φάση που είμαστε κανένας μεμονωμένος αγώνας δεν μπορεί να νικήσει), όσο γιατί μπορεί να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις γεγονότων.
Ωστόσο, νομίζω ότι δεν αρκεί η εξήγηση ότι η κυβέρνηση φοβάται γενικευμένη αναταραχή. Όχι μόνο γιατί οι απεργίες μέσα στην εξετάσεις πότε δεν έχαιραν ιδιαίτερης δημοτικότητας, λόγω της βαθιά ριζωμένης ψύχωσης με τις πανελλαδικές, αλλά και γιατί η επιστράτευση αποφασίστηκε προκαταβολικά. Η κυβέρνηση δεν περίμενε καν μήπως οι τοπικές συνελεύσεις απορρίψουν την απεργιακή πρόταση του ΔΣ της ΟΛΜΕ. Νομίζω λοιπόν ότι οι στοχεύσεις της επιστράτευσης έχουν ευρύ πολιτικό χαρακτήρα και δεν περιορίζονται στην καταστολή ενός απεργιακού αγώνα.
Ο Σαμαράς, ξεκινώντας από την αφετηρία ότι οι μνημονιακές πολικές είναι αναπόφευκτες, επιχειρεί να συγκροτήσει μια πρόταση (δήθεν) εξόδου από την κρίση που στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Από τη μια μεριά είναι η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς με υποτιθέμενο στόχο την προσέλκυση επενδύσεων. Από την άλλη, η πολιτική του «νόμου και της τάξης» με διακηρυγμένους στόχους τη διατήρηση της κοινωνικής ομαλότητας και την εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας. Όμως η πολιτική «του νόμου και της τάξης» δεν σχετίζεται τόσο με την πρακτική ανάγκη της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την εγκληματικότητα ή τις αντιστάσεις στη μνημονιακή πολιτική. Δεν αποτελεί δηλαδή μια παραδοσιακή πολιτική κρατικής καταστολής. Πολύ περισσότερο μοιάζει να απορρέει από μια ιδεολογική αφήγηση που αποδίδει τις αιτίες της κρίσης στην ελευθεριότητα της «Μεταπολίτευσης». Η έννοια της «Μεταπολίτευσης» συμπυκνώνει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, την ισχύ των συνδικάτων, τις υπερβολικές υλικές απαιτήσεις των πολλών, καθώς και την ελλιπή τήρηση των νόμων. Στο αίτημα του τέλους αυτής της φασματικής «Μεταπολίτευσης» συναντιούνται τόσο οι ακροδεξιοί ένοικοι της γαλάζιας πολυκατοικίας όσο και ο χώρος του «κεντροαριστερού εκσυγχρονισμού». Και ακριβώς πάνω στην ικανοποίηση αυτού του αιτήματος μπορεί να οικοδομηθεί μια ευρεία κοινωνική συσπείρωση που να οδηγήσει στη διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά. Πρόκειται δηλαδή για μια ηγεμονική πολιτική γύρω από την οποία μπορούν να οργανωθούν όλα εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που είτε έχουν συντηρητικές ιδεολογικές αναφορές είτε δεν έχουν ισοπεδωθεί ακόμα από την κρίση και αισθάνονται ότι απειλούνται από τις ανατροπές που θα μπορούσε να προκαλέσει η Αριστερά.
Με την προκαταβολική επιστράτευση των καθηγητών ο Σαμαράς θέλει να στείλει ένα ευρύ πολιτικό μήνυμα, που δεν σχετίζεται αποκλειστικά με αυτή καθ΄ αυτή την απεργία. Δεν θέλει τόσο να φοβίσει τους αντιπάλους του, όσο να εμπνεύσει τους (δυνάμει) φίλους του. Θέλει να πει με αποφασιστικό και πειστικό τρόπο ότι αυτό είναι ο εκφραστής του νόμου και της τάξης, ότι αυτός είναι ο ηγέτης που θα δώσει τέλος στη μισητή «Μεταπολίτευση», αυτός είναι ο κυβερνήτης που θα τσακίσει την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, την ισχύ των συνδικάτων και την ανομία. Η επιστράτευση δεν είναι τόσο μια κίνηση κρατικής καταστολής, όσο μια προπαγανδιστικού χαρακτήρα παρέμβαση στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας μακροχρόνιας αντιδραστικής πολιτικής ηγεμονίας.
Και η άλλη πλευρά; Πώς θα πρέπει να αντιδράσει σε αυτή την κίνηση του Σαμαρά; Ασφαλώς η ανεπιφύλακτη στήριξη του αγώνα των καθηγητών είναι εκ των ων ουκ άνευ. Οι καθηγητές έχουν απόλυτο δίκιο να εξεγείρονται, γιατί τα κυβερνητικά μέτρα οδηγούν χιλιάδες στην ανεργία και διαλύουν το δημόσιο σχολείο. Όπως επίσης είναι απολύτως ορθή η επιλογή της ΟΛΜΕ να επιδιώξει μια κεντρικού χαρακτήρα απάντηση, μέσω της διοργάνωσης πολιτικής διαδήλωσης ενάντια στην επιστράτευση. Νομίζω όμως ότι οι κινηματικές-συνδικαλιστικές κινήσεις αν και είναι αναγκαίες, δεν είναι αρκετές. Εξίσου σημαντικό είναι να διατυπώσει η Αριστερά το δικό της ηγεμονικό σχέδιο κόντρα σε αυτό του Σαμαρά. Δεν αρκεί η καταγγελία των δεινών που έχει φέρει το Μνημόνιο -άλλωστε αυτά δεν τα αρνούνται ούτε καν οι μνημονιακοί και τα ενσωματώνουν στην αφήγησή τους. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια αριστερή πρόταση εξόδου από την κρίση, ένα δικό μας ηγεμονικό σχέδιο που θα στηρίζεται στην αλληλεγγύη και την πραγματική δημοκρατία. Μια πρόταση ελπίδας που θα διατυπωθεί με απλότητα, σαφήνεια και αποφασιστικότητα - όπως ακριβώς το κάνει και ο Σαμαράς.
Κυριακή 12 Μαΐου 2013
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ :Τι κάνουμε τώρα; ― Έξω από την ΕΕ!
Ενώ
το ρεύμα κατά της Ευρωχούντας των Βρυξελλών θεριεύει σε ολόκληρη την
Ευρώπη, με τη μεγάλη πλειοψηφία των λαών τη Ευρωζώνης, σύμφωνα με το
τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, να μην εμπιστεύεται πια την ΕΕ, στην Ελλάδα που
έχει ίσως υποστεί τις μεγαλύτερες καταστροφές εξαιτίας της ένταξής της,
τόσο στο παρελθόν[1] όσο
και σήμερα, η Αριστερά μας δεν τολμά να θέσει όχι θέμα εξόδου από την
ΕΕ αλλά ούτε καν από το Ευρώ! Το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς έφθασε
να γίνει και αξιωματική αντιπολίτευση κάνοντας υποσχέσεις για ακύρωση
των μνημονίων μέσα στην Ευρωζώνη, τη στιγμή που δεν υπήρχε σοβαρός
οικονομολόγος στον κόσμο να πιστεύει ότι αυτό ήταν δυνατό. Αυτό άλλωστε
αποδείχθηκε αργότερα με την Κύπρο, όπου άρκεσε να κλείσει η Ευρωχούντα
για μερικές μέρες τη στρόφιγγα της ρευστότητας και να τελειώσουν οι
ηρωισμοί. Όμως, οι οικονομικοί «εγκέφαλοι» του ΣΥΡΙΖΑ δεν το έβλεπαν
αυτό, ενώ ο υποψήφιος «τσάρος της οικονομίας» του κόμματος, από τη
πρώτη μέρα της κρίσης μέχρι σήμερα, συναγωνιζόταν τους τοποτηρητές της
Χούντας στην Ελλάδα στην κατατρομοκράτηση του Ελληνικού λαού για τη
καταστροφή... του Νώε που θα ακολουθούσε την έξοδο από το Ευρώ. Και
αυτό, τη στιγμή που έγκυροι, ακόμη και ορθόδοξοι, οικονομολόγοι στο
εξωτερικό υποστήριζαν ότι η έξοδος από το Ευρώ ήταν το ελάχιστο για να
αποφευχθεί η καταστροφή —άποψη με την οποία δεν συμφωνώ, εάν η έξοδος
από την ευρωζώνη δεν συνοδεύεται και με ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ. Και
έρχεται σήμερα ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ifo του
Μονάχου (ίσως το εγκυρότερο Γερμανικό οικονομικό Ινστιτούτο) να δηλώνει
ότι «η Ελλάδα θα είχε σήμερα ξεπεράσει την κρίση, αν την άνοιξη του
2010 είχε χρεοκοπήσει και αποχωρήσει από την Ευρωζώνη»—πρόταση που
είχαμε κάνει από το χειμώνα του ίδιου έτους (Ε, 28/2/2010).
Όσοι
λοιπόν ισχυρίζονται ότι «δεν κουνιέται φύλλο», από δήθεν...
ψυχολογικούς ή παρόμοιους λόγους, απλά ασεβούν σε βάρος ενός λαού που
βρέθηκε στη μεγαλύτερη ίσως κρίση της σύγχρονης Ιστορίας του, χωρίς μια
Αριστερά που θα μπορούσε να ηγηθεί ενός παλλαϊκού αγώνα για να την
ξεπεράσει, αλλά, αντίθετα, με το μεγαλύτερο μέρος της να τον
αποπροσανατολίζει και να τον εκφοβίζει, σε αγαστή σύμπνοια με τις
συστημικές δυνάμεις. Και κυρίως, όταν είναι τέτοια η φύση της σημερινής
κρίσης, με τη πολυπλοκότητα που χαρακτηρίζει τα αίτιά της και τη
ριζικότητα των μέτρων που απαιτούνται για την υπέρβασή της που χωρίς μια
εμπνευσμένη και ριζοσπαστική αριστερή ηγεσία να συγκροτήσει ένα
παλλαϊκό μέτωπο (αντίστοιχο του κατοχικού ΕΑΜ) για την έξοδο από την ΕΕ
και την αυτοδύναμη οικονομία, αυτό είναι αδύνατο. Οι συστημικές
δυνάμεις, από μόνες τους, ήταν πολύ εύκολο να εκμεταλλευθούν τον κίνδυνο
του αγνώστου που ενείχε η έξοδος από την ΕΕ για να τρομοκρατήσουν τη
πλειοψηφία. Πόσο μάλλον όταν είχαν και τη συμπαράσταση της «Αριστεράς»
και της σχετικής με αυτήν διανόησης, πέρα από τους συστημικούς
ακαδημαϊκούς και κονδυλοφόρους. Όταν, όπως αποκαλύφθηκε τελευταία, η
Ευρωχούντα ξοδεύει 3 εκ. Ευρώ από τα λεφτά των φορολογούμενων για να
διαφημίζεται η ανάγκη για την ΕΕ μέσα από ανώνυμα “τρολλς” στο
διαδίκτυο, που επεμβαίνουν ως δήθεν πληροφορημένοι ή “αντικειμενικοί”
πολίτες για να συκοφαντούν ή να διαστρεβλώνουν κάθε αντίθετη γνώμη και
τους υποστηρικτές της (Daily Telegraph, 3/2/2013), μπορεί κάποιος να
αντιληφθεί τι αγώνα έχει να αντιμετωπίσει εάν θα ήθελε να εναντιωθεί
στο “ρεύμα”, από συστημικές δυνάμεις αλλά και από δήθεν “προοδευτικές”.[2]
Και
αν ρωτήσει κανένας τους εγκέφαλους του ΣΥΡΙΖΑ γιατί πρέπει ο λαός να
εξαθλιωθεί με τη μαζική ανεργία, την οποία, εκτός από τα πληρωμένα
παπαγαλάκια, κανένας δεν προβλέπει ότι θα πάψει να είναι μαζική στο
μέλλον (εκτός βέβαια αν μετατραπεί σε άθλια χαμηλόμισθη, μερική ή
περιστασιακή, απασχόληση), την φτωχοποίηση τεράστιου τμήματoς των λαϊκών
στρωμάτων και τον εξαναγκασμό των εκπαιδευμένων νέων σε αναγκαστική
μετανάστευση, η απάντηση που δίνουν είναι ότι αυτό που προσπαθεί το
κόμμα τους είναι «να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των εργαζομένων σε
συμμαχία με τους εργαζόμενους στις άλλες χώρες της Ε.Ε. ενάντια στο
νεοφιλελευθερισμό». Και μέχρι βέβαια να αναπτυχθεί παρόμοιο πανευρωπαϊκό
κίνημα μέσα στην ΕΕ, που κανένας δεν βλέπει σήμερα στον βαθύ ορίζοντα, η
απάντηση δίνεται με …ευχές του τύπου “γενικός ξεσηκωμός’’, ενώ οι άλλοι
γύρω αυτοκτονούν, πεινούν ή μεταναστεύουν…
Όμως η λύση υπάρχει: το παλλαϊκό μέτωπο που προτάθηκε με τα παρακάτω άμεσα αιτήματα.
1. Τη μονομερή
ταυτόχρονη έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ ―όχι με δικολαβισμούς του
τύπου «ρήξη και αποδέσμευση» από την ΕΕ σε...τρία τέρμινα που
χρησιμοποιεί τμήμα της Αριστεράς, γιατί η παραμονή στην ΕΕ με δραχμή θα
είναι ακόμη πιο καταστροφική από τη σημερινή κατάσταση.
2. Ακύρωση
όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων με παράλληλη
ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (δηλαδή μονομερή
διαγραφή του χρέους).
3. Αναγκαστική
απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση του κοινωνικού πλούτου που έχει
περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία
των ξένων και ντόπιων ελίτ.
4. Επανεισαγωγή
της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλα μέτρα ώστε να μην
πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα από τις συνέπειές της.
5. Μόνιμοι αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών.
6. Επαναφορά
μισθών και συντάξεων στα προμνημονιακά επίπεδα με παράλληλη
επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, που θα αναδιοργανωθεί
ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με
βάση την αρχή της αυτοδυναμίας.
7. Κοινωνικοποίηση
των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων
όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες,
8. Γενική
καταγραφή κινητής και ακίνητης περιουσίας, συμπεριλαμβανομένων των
καταθέσεων στο εξωτερικό και επιβολή δραστικού «προοδευτικού» φόρου
μεγάλης περιουσίας.
9. Δημιουργία
ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών
Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα
λαϊκά στρώματα.[3]
Αλλά θα χρειαστεί να επανέλθω για τις γεωπολιτικές επιπτώσεις παρόμοιου προγράμματος με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία.
[1] Βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος 2010) Μέρος δεύτερο
[2] Θύμα
παρόμοιας προσωπικής συκοφαντικής εκστρατείας από διαδικτυακό
κουκουλοφόρο με το ψευδώνυμο Omadeon είχε πέσει πέρυσι και η στήλη
[3] Βλ. Έκκληση για ένα Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης <http://www.
Δημοσιεύεται στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (12 Μαΐου 2013)
Σκύψε λίγο να σου πω ένα μυστικό : «τα παιδιά σας η Κυβέρνηση τα έχει ... ΧΕΣΜΕΝΑ»
- Αν ενδιαφερόταν πραγματικά ... δεν θα τα άφηνε νηστικά να λιποθυμάνε στις αίθουσες. Ξέχασα! τους μοίρασε μία (αριθμός 1) φορά φρούτα που κατά σύμπτωση ήταν σάπια...ατυχία!
- Αν ενδιαφερόταν πραγματικά ... δεν θα τα άφηνε να ξεπαγιάζουν σε αίθουσες χωρίς θέρμανση λόγω εξίσωσης του φόρου πετρελαίου. Πόσα μάστερ στα οικονομικά χρειάζεται για να βγάλεις απόφαση εξαίρεσης ή ολικής επιστροφής του φόρου στα τιμολόγια που εκδίδονται σε σχολικές επιτροπές;
- Αν ενδιαφερόταν πραγματικά ... δεν θα τα άφηνε χωρίς βιβλία. Θα μου πεις χωρίς βιβλία ναι, αλλά με φωτοτυπίες. Αφενός και αυτές τις φωτοτυπίες εμείς οι κοπρίτες που δε νοιαζόμαστε για τα παιδιά τις βγάλαμε, αφετέρου είναι μια καλή προπόνηση για τις σημειώσεις αντί συγγραμμάτων που θα λαμβάνουν στην ακαδημαϊκή ζωή τους.
- Αν ενδιαφερόταν πραγματικά... δεν θα τα άφηνε χωρίς μεταφορές μισή και πλέον σχολική χρονιά. Στους αγώνες τους για δωρεάν μεταφορές, οι μαθητές ποιους είχαν συμπαραστάτες, πολλές φορές ακόμα και απουσία των ίδιων των γονιών τους; Καλά το φαντάστηκες, αυτούς τους κοπρίτες που δεν νοιάζονται για τα παιδιά σου. Παράξενο βέβαια γιατί οι καθηγητές είτε με 30 παιδιά είτε με 5 μπορούσαν να κάνουν μάθημα και να πληρώνονται κανονικά, αλλά επιλέξανε να κατεβούν στους δρόμους με τους μαθητές τους.
Φίλε μου εγώ ξέρω
με το μικρό του όνομα κάθε παιδί από τα 298 του σχολείου μου, πράγμα που
αμφιβάλω αν γνωρίζεις για τους υπαλλήλους του ορόφου του γραφείου σου. Για
ορισμένα από αυτά είναι τιμή μου γιατί μου έχουν εμπιστευθεί και γνωρίζω
πράγματα που ούτε οι γονείς τους ξέρουν.
Δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο, είμαι ακριβώς αυτό που θέλετε για τους εκπαιδευτικούς, και δάσκαλος και διοικητικός υπάλληλος, και προϊστάμενος, και ψυχολόγος και τεχνίτης και συντηρητής και καθαρίστρια και... Για αυτό σου λέω, πολλά μπορείς να μου προσάψεις αλλά όχι ότι δεν νοιάζομαι τους μαθητές μου. Τόσο μάλιστα που με ντροπή ομολογώ, ότι επιστρέφοντας σπίτι δεν έχω τις ίδιες αντοχές και την ίδια υπομονή για τα βιολογικά μου παιδιά.
Δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο, είμαι ακριβώς αυτό που θέλετε για τους εκπαιδευτικούς, και δάσκαλος και διοικητικός υπάλληλος, και προϊστάμενος, και ψυχολόγος και τεχνίτης και συντηρητής και καθαρίστρια και... Για αυτό σου λέω, πολλά μπορείς να μου προσάψεις αλλά όχι ότι δεν νοιάζομαι τους μαθητές μου. Τόσο μάλιστα που με ντροπή ομολογώ, ότι επιστρέφοντας σπίτι δεν έχω τις ίδιες αντοχές και την ίδια υπομονή για τα βιολογικά μου παιδιά.
ΓΙΑΤΙ;;;;;
Βοήθησε με σε
παρακαλώ γιατί εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω.
Γιατί τώρα;
Τι εξυπηρετεί η
ανακοίνωση της αύξησης του ωραρίου τώρα, δύο εβδομάδες πριν τις πανελλαδικές;
Έτσι κι αλλιώς το νέο ωράριο θα εφαρμοστεί το Σεπτέμβριο, γιατί τόση βιάση;
Εγώ
με το μικρό μου το μυαλό θα άφηνα να γίνουν οι εξετάσεις κανονικά και τέλος
Μαΐου θα το ανακοίνωνα. Στη διάρκεια των πανελλαδικών όλο το υπουργείο νεκρώνει
και ασχολείται με τις εξετάσεις, άρα ούτε μεταθέσεις, ούτε διορισμοί, ούτε
σχεδιασμοί γίνονται. Σε μια χρονιά που μέχρι πριν δύο βδομάδες κανείς δεν
μιλούσε για απεργία. Γιατί τώρα; Για αυτό σου λέω, όταν όλα τα κανάλια θα
βρίζουν τους τεμπέληδες εκπαιδευτικούς και όλος ο κόσμος θα τα έχει με τους
κοπρίτες τους δασκάλους, εσύ έχε τα αυτιά σου ανοιχτά να ακούσεις κάτω από τις
φωνές αυτό που σου ετοιμάζουν. Γιατί να είσαι σίγουρος αύριο στη θέση του
τεμπέλη εκπαιδευτικού θα είναι ο επίορκος γιατρός ή ο φοροφυγάς έμπορος,
μεθαύριο ο πλούσιος φαρμακοποιός, αντιμεθαύριο ο «έχων και κατέχων» ιδιοκτήτης
ακινήτου και ίσως με λίγη τύχη να βρεθείς και εσύ.
Ένας κοπρίτης
Σάββατο 11 Μαΐου 2013
Δείξε μου το μηχανογραφικό σου, να σου πω ποιος είσαι !!!
Από το toixo-toixo
Δήλωσε στο μηχανογραφικό σου πρώτα την Αξιωματικών Αστυνομίας κι άμα δεν γράψεις καλά, δήλωσε για καβάντζα και την Αστυφυλάκων.
Εξάλλου, αν γίνεις μπάτσος θα ‘χεις και τα τυχερά σου.
“Για να δεις σε τι κατάσταση είναι μια κοινωνία, δες ποιο επάγγελμα πληρώνει καλύτερα και ποιο έχει μεγαλύτερο κύρος.
Ε λοιπόν, τι περιμένουμε ακόμη για να πειστούμε γι’ αυτό;
“Η Ελλάδα πέθανε.
Μόνη ελπίδα να μην έχουμε πεθάνει είναι να είμαστε απλώς σε μακροχρόνιο κώμα.
Ας σεβαστούμε λοιπόν εμείς οι αριστερίζοντες πως αυτή η χώρα τέλειωσε και να πάψουμε να καλούμε τους υπολοίπους σε ξεσηκωμούς και τα τοιαύτα.
“Τι θες να γίνεις παιδί μου;
Μπάτσος ή δάσκαλος;
Θες να περάσεις στην Ιατρική, στο Παιδαγωγικό, στη Φιλολογία, στη Νομική, στο Μαθηματικό, στο Πολυτεχνείο, στην Πάντειο;
Να πας να κάνεις τι; Πάρεα στους ανέργους ή στους ψωμόλυσες δασκαλάκους, τους δικηγοράκους και τους γιατρουδάκους;
Δήλωσε στο μηχανογραφικό σου πρώτα την Αξιωματικών Αστυνομίας κι άμα δεν γράψεις καλά, δήλωσε για καβάντζα και την Αστυφυλάκων.
Πήγαινε εκει να λιγδώσει το άντερό σου!
Εκεί θα σε…σέβονται.
Όχι να γελάνε μαζί σου, όπως θα γελάνε άμα γίνεις δάσκαλος και κυκλοφορείς με μπαλωμένα παντελόνια ή καθηγητής που άνεργος θα εκλιπαρείς για ένα ιδιαίτερο.
Κύρος έχει παιδί μου η δουλειά που δίνει ψωμί. Που σου δίνει σιγουριά.
Έτσι θα παντρευτείς και πιο γρήγορα και πιο εύκολα.
Ποια δε θα σε πάρει όταν θα ξέρει πως σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές έχεις απ’ τα 20 σου ένα σίγουρο μισθό;
Εξάλλου, αν γίνεις μπάτσος θα ‘χεις και τα τυχερά σου.
Και δε θα σου κουνιέται και κανείς.
Γιατί μπορεί εσένα τώρα να σε γράφουν στα τέτοια τους, αλλά τη στολή όλοι τη φοβούνται και τη σέβονται.
Μπάτσος να γίνεις, παιδί μου, να ‘χεις το κεφάλι σου ήσυχο.”
Αυτή είναι η τυπική συμβουλή του μέσου πατέρα στο παιδί του που ετοιμάζεται να συμπληρώσει το μηχανογραφικό του, στο οποίο δηλώνει τις σχολές στις οποίες θέλει να περάσει.
Σοφά μου είπε πρόσφατα κάποιος:
“Για να δεις σε τι κατάσταση είναι μια κοινωνία, δες ποιο επάγγελμα πληρώνει καλύτερα και ποιο έχει μεγαλύτερο κύρος.
Τη δεκαετία του ’80 τους δημοσίους υπαλλήλους.
Τη δεκαετία του ’90 τους χρηματιστές.
Τη δεκαετία του 2000 τους μπάτσους.
Οι περισσότεροι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν μπάτσοι.
Όταν σε μια κοινωνία υπάρχει το αίτημα να παίρνουν οι μπάτσοι περισσότερα απ’ τους γιατρούς και τους δασκάλους σημαίνει ότι θεωρεί την ασφάλεια μεγαλύτερη αξία από την υγεία και τη μόρφωση, δηλαδή από το ζην και το ευ ζην.
Τότε μπορείς να πεις πως αυτή η κοινωνία πέθανε.”
Ε λοιπόν, τι περιμένουμε ακόμη για να πειστούμε γι’ αυτό;
Μια κοινωνία που δε θα ήταν νεκρή θα αντιδρούσε πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι η δική μας.
Σήμερα θα ήταν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος για να υπερασπιστεί διαδηλώνοντας το δικαίωμα στην εκπαίδευση.
Θα πλημμύριζαν τους δρόμους της Αθήνας μυριάδες εκπαιδευτικοί, μαθητές, φοιτητές και γονείς στους δρόμους να διαδηλώνουν και να απαιτούν σεβασμό στην παιδεία και στους λειτουργούς της και καλύτερη χρηματοδότησή της, για να επιτελέσει το θεόπνευστο έργο της.
Έτσι όπως έγινε στην Ισπανία προχθές και αναγκάστηκε ο Ραχόι να πάρει πίσω τα δικά του νομοσχέδια.
Αντ’ αυτού μια συζήτηση με οποιονδήποτε θα σας πείσει πως στη χώρα μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Οι εκπαιδευτικοί είναι μουδιασμένοι, οι μαθητές είναι άβουλοι δικεπεραιωτές εξεταστικών υποχρεώσεων, οι φοιτητές μπεκροπίνουν σε κάνα ουζερί κι οι γονείς παρακολουθούν mega για να τους πει πώς να αντιδράσουν ενάντια στους “κακούς καθηγητές”.
“Η Ελλάδα πέθανε.
Έκανε τον κύκλο της.”
Έτσι έλεγε προφητικά ο Βέγγος σ’ ένα έργο του Αγγελόπουλου.
Διότι μόνο οι πεθαμένοι δεν αντιδρούν στα εξωτερικά ερεθίσματα.
Μόνη ελπίδα να μην έχουμε πεθάνει είναι να είμαστε απλώς σε μακροχρόνιο κώμα.
Αλλά ακόμα κι έτσι να ήταν, πόσες ελπίδες θα είχαμε άραγε να ξυπνήσουμε;
Ας σεβαστούμε λοιπόν εμείς οι αριστερίζοντες πως αυτή η χώρα τέλειωσε και να πάψουμε να καλούμε τους υπολοίπους σε ξεσηκωμούς και τα τοιαύτα.
Δεν έχει νόημα να μιλάς στον πεθαμένο.
Μοιάζουμε με χαροκαμμένες χήρες που μοιρολογούν πάνω απ’ τον τάφο.
Όσο κι αν της ζητάμε να σηκωθεί, αυτή δεν ακούει, δεν αντιδρά, δε σαλεύει, δεν αισθάνεται.
Γιατί, είπαμε, η Ελλάδα πέθανε.
Θέλουμε πίσω τη ζωή μας! Θέλουμε πίσω τη χώρα μας! Θέλουμε πίσω το μέλλον μας!
Επιστράτευση καθηγητών: Χαλκάς, ντέφι και αλυσίδα
Παναγιώτης Μαυροειδής
Mα να’ στην ησυχία αυτή, απ’ το γύρο
Kαι να’ ως σε λίγο ζύγωσαν μπροστά μου
Aλλ’ ως από τον κάματον εκείνη
Kαι το μικρό στο πλάγι της αρκούδι,
K’ η καρδιά μου, ως εβάδιζα, βογκούσε:
Mα να’ στην ησυχία αυτή, απ’ το γύρο
τον κοντινό, προβάλανε τρεις ίσκιοι.
Ένας Aτσίγγανος αγνάντια ερχόταν,
και πίσωθέ του ακλούθααν, μ’ αλυσίδες
συρμένες, δυο αργοβάδιστες αρκούδες.
Kαι να’ ως σε λίγο ζύγωσαν μπροστά μου
και μ’ είδε ο Γύφτος, πριν καλά προφτάσω
να τον κοιτάξω, τράβηξε απ’ τον ώμο
το ντέφι και, χτυπώντας το με τό ‘να
χέρι, με τ’ άλλον έσυρε με βία
τις αλυσίδες.
(Ιερά Οδός, Άγγελος Σικελιανός)
Βγήκε λοιπόν πρώτα λάβρος ο καπετάν…Αρβανιτόπουλος, να δηλώσει με γενναιότητα πως ‘’οι εξετάσεις θα γίνουν στην ώρα τους’’. Συναντήθηκε ο Υπουργός Παιδείας(;)με τον Σαμαρά, για να πάρει θάρρος (ή εύσημα;), για να περάσουν το μήνυμα μαζί, πως θα ντύσουν στο χακί τους καθηγητές, θα την κάνουν την επιστράτευση.
Και τελικά, ανακοίνωσαν πως από Δευτέρα 13/5/13, θα ξεκινήσει η επιστράτευση. Πριν δηλαδή γίνει απεργία! Θα σε δέσω λοιπόν, διότι πιθανά θα θέλεις να είσαι ελεύθερος. Θα σε βάλω φυλακή, γιατί ίσως θα θελήσεις να επαναστατήσεις εναντίον μου.
Προληπτική επιστράτευση, στο πλαίσιο της ευρύτερης προληπτικής κοινωνικής και πολιτικής αντεπανάστασης που βιώνουμε μπροστά στα μάτια μας και πάνω στη ράχη μας, την ίδια ώρα που η αριστερά ντρέπεται να μιλήσει για εξέγερση και επανάσταση.
Γιατί να μη την κάνουν όμως την επιστράτευση;
Δε ντύσανε στο χακί τους ναυτεργάτες ή τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ;
Δεν έχουν βάλει ήδη στο γύψο όλη την κοινωνία; Στον αυτόματο της λιτότητας, τη βία της μαζικής ανεργίας, στον εργοδοτικό δεσποτισμό, στην αισχύνη της ξενιτιάς, στο βούρκο της ανελευθερίας και της ευρωυποταγής;
Θα τραβήξουν λοιπόν οι αρκουδιάρηδες ‘’με βία τις αλυσίδες’’, σε ένα κλάδο και σε μια κοινωνία, που τη θέλουν και τη φαντάζονται σαν αιχμάλωτη, ιδιόκτητη, ‘’αργοβάδιστη αρκούδα’’.
Όποιος έτυχε κάποτε να δει μια αρκούδα με τον αρκουδιάρη της, ίσως καταλαβαίνει την ένταση του ποιητή στους παραπάνω στίχους.
Η αλυσίδα αιχμαλωσίας και ποδηγέτησης της αρκούδας, δεν περνιόταν στο σώμα της, αλλά με χαλκά στο ρουθούνι της.
Το ντέφι έδινε ένα σήμα, για να σηκωθεί το δύστυχο ζώο στα δύο πόδια και να χορέψει προς τέρψη των αδιάφορων χαχόλων και για την ψιλο-κονόμα του αρκουδιάρη. Το ζώο σιγά σιγά μάθαινε: Αν δεν αποκρινόταν στο ‘’με το καλό’’ κάλεσμα του ντεφιού, θα τραβιόταν με βία η αλυσίδα και ο χαλκάς θα δημιουργούσε ένα ανείπωτο πόνο.
Ντέφι ή χαλκάς λοιπόν;
Ήταν ‘’ελεύθερη’’ η επιλογή της αρκούδας.
Μια ελευθερία και ένα δίλλημα, με δεδομένη την αλυσίδα και τον αρκουδιάρη.
Η άρνηση στο ντέφι, σήμαινε σίγουρη τιμωρία με το χαλκά. Ο ξεσηκωμός της, ακόμη αγριότερο πόνο.
Και έτσι έλιωνε από χωριό σε χωριό, πλατεία σε πλατεία και πανηγύρι, με τη θλίψη στα μάτια.
Ο Σαμαράς και όλος ο συρφετός της εξουσίας θα τραβήξει δυνατά την αλυσίδα με τον χαλκά. Θα μοιράσει φύλα επιστράτευσης. Θα αμολήσει Πρετεντέρηδες και το λοιπό μιντιακό σκυλολόι. Θα βρουν δουλειά τα ΜΑΤ. Θα πιάσουν δουλειά οι φασίστες. Θα κουνηθούν στα μούτρα απολύσεις. Θα δουλέψει και η Πέμπτη φάλαγγα μέσα στα ίδια τα εκπαιδευτικά συνδικάτα και ευρύτερα. Θα αξιοποιηθούν και οι αφελείς(;) στην αριστερά. Είναι πολλοί οι χαλκάδες…
Αλλά, θα δούμε και κομμάτια της κοινωνίας, που θα πουν ‘’καλά να τους κάνουν, ας δουλέψουν και λίγο παραπάνω, στο κάτω- κάτω εμείς δεν δουλεύουμε’’ ή ‘’τα παιδιά μας δουλεύουν αλλά δε πληρώνονται’’.
Έτσι, εκτός από το μαρτύριο του χαλκά, θα ζωντανέψει μπροστά μας και η ξευτίλα της υπακοής στο ντέφι.
Αφού ο άλλος έχει την αλυσίδα, ποιος ο λόγος; Αφού το αποτέλεσμα είναι μοιραίο… Θα κάνουμε λοιπόν πως χαιρόμαστε και εμείς. Ε, δεν υποφέρεται και να κλαίμε συνεχώς. Θα ορθωθούμε στο χτύπημα του ντεφιού…
Αφού δε μπορείς να αντισταθείς, ίσως και να μην είναι κακή ιδέα να προσποιείσαι πως απολαμβάνεις το βιασμό.
Καμία υπερβολή. Ας ανοίξουμε αυτιά και μάτια γύρω μας.
‘’Κοίτα να δεις, εδώ που τα λέμε, το είχαμε παρακάνει. Είχε δίκιο ο Πάγκαλος, μαζί τα φάγαμε…’’
‘’Ποιοι άνεργοι μωρέ; Αφού κανείς δε θέλει να δουλέψει. Εδώ τους προσφέρεις δουλειά και δεν έρχονται…’’
‘’ Α, με συγχωρείς, εμένα μου αρέσει η δουλειά μου, για αυτό δουλεύω 10 και 12 ώρες. Σιγά μη μου το επιβάλλει κανένας. Εγώ δεν είμαι με το ρολόι στο χέρι σαν άλλους…’’
‘’Μεταξύ μας τώρα; Όλοι θέλανε να πάνε στο δημόσιο για να κάθονται…’’. Και μπορεί να είναι ο ίδιος άνθρωπος που έτρεχε στις ουρές για αιτήσεις στους διαγωνισμούς, γνωρίζοντας βεβαίως πως δουλειές στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχουν ή ότι είναι κάτεργα.
Όρθιοι και λικνιζόμενοι λοιπόν, όταν βαράει το ντέφι, για να γλυτώσουμε από τον πόνο του χαλκά;
Στα τέσσερα τις άλλες ώρες, πιο αφύσικα και ταπεινωτικά από την τετράποδη αρκούδα;
Όχι πάντα από αποκοτιά όμως. Είναι λάθος αυτή η σκέψη.
Είναι για πολλούς μια επιβιοτική τακτική, αντίστοιχη με αυτή της αιχμάλωτης αρκούδας. Δεν το λέμε για να δικαιολογήσουμε τίποτα και κανένα, αλλά πρέπει να ερμηνεύσουμε σωστά, να δούμε ψύχραιμα. Αυτή η στάση είναι σιαμαίος αδελφός του φόβου του χαλκά. Αλλά διαμορφώνεται και στο ίδιο γήπεδο με την αξιοπρέπεια, το λοξο-κοίταγμα της ευκαιρίας για δραπέτευση. Η ίδια η αρκούδα που ταπεινώνεται με το ντέφι, πανικοβάλλεται με το χαλκά, αλλά ψάχνει και τη χαραμάδα.
Είναι η αλυσίδα στη μέση. Είναι οι υλικοί όροι της κοινωνικής ύπαρξης και αναπαραγωγής. Και δεν αφορούν μόνο την αρκούδα, αλλά τη σχέση της με τον κόσμο. Και να γιατί… Η αρκούδα του Σικελιανού σέρνεται από τον αρκουδιάρη, μαζί με το μικρό της. Κάπως έτσι είδε ο ποιητής να γίνονται τα πράγματα, με τα μάτια της ψυχής του:
Aλλ’ ως από τον κάματον εκείνη
οκνούσε να χορέψει, ο Γύφτος, μ’ ένα
πιδέξιο τράβηγμα της αλυσίδας
στου μικρού το ρουθούνι, ματωμένο
ακόμα απ’ το χαλκά που λίγες μέρες
φαινόνταν πως του τρύπησεν, αιφνίδια
την έκαμε, μουγκρίζοντας με πόνο,
να ορθώνεται ψηλά, προς το παιδί της
γυρνώντας το κεφάλι, και να ορχιέται
ζωηρά…
Δεν είναι λοιπόν μόνο η αλυσίδα στη μέση.
Είναι και οι δεύτερες σκέψεις, που σχετίζονται με τις υποχρεώσεις. Με τα παιδιά που είναι άνεργα, τους γέροντες που είναι ανήμποροι, τον αδελφό που θέλει στήριξη, το φίλο που έπεσε στην κατάθλιψη.
Ειδικά τα παιδιά…
Kαι το μικρό στο πλάγι της αρκούδι,
σα μεγάλο παιχνίδι, σαν ανίδεο
μικρό παιδί, ανασκώθηκε κ’ εκείνο
υπάκοο, μη μαντεύοντας ακόμα
του πόνου του το μάκρος, και την πίκρα
της σκλαβιάς, που καθρέφτιζεν η μάνα
στα δυο πυρά της που το κοίτααν μάτια!
Εκεί πάνω θέλουν να σκυλέψουν οι αρκουδιάρηδες με τις κραυγές για τις εξετάσεις που ”θα τινάξουν στον αέρα οι καθηγητές”.
Ο δρόμος της αρκούδας, μοιάζει με το ναρκοπέδιο της κοινωνίας που βαδίζουμε, ψηλαφώντας το δρόμο της αντίστασης, της ανατροπής. Δεν ψάχνουμε για άλλοθι στην ανημπόρια του άλλου. Τον σπρώχνουμε μπροστά. Με αλληλεγγύη, αλλά και απαίτηση.
Ο Σικελιανός, ονειρεύτηκε ένα τέλος στο δράμα, μέσα από την ενοποίηση των πρωταγωνιστών σε μια φανταστική αρμονία.
K’ η καρδιά μου, ως εβάδιζα, βογκούσε:
«Θά ‘ρτει τάχα ποτέ, θε νά ‘ρτει η ώρα
που η ψυχή της αρκούδας και του Γύφτου,
κ’ η ψυχή μου, που Mυημένη τηνε κράζω,
θα γιορτάσουν μαζί;»
Σκέψη τρυφερή, αλλά εξωπραγματική. Απόδειξη η δημιουργία του …Αρκτούρου, που επιχειρεί να περισώσει τα ξεμεινάρια.
Είναι στιγμές που σκέφτεσαι πως, πράγματι, είναι ευκολότερο να κάνει η αρκούδα κομμάτια τον αρκουδιάρη, να καταργήσει την αλυσίδα και δυσκολότερο να αντιστέκεται όντας δεμένη με την αλυσίδα.
Διαφορετικά, θα αναζητούμε ένα Αρκτούρο για την κοινωνία, για την υπό εξαφάνιση ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Μη μας μπερδεύει η φαινομενική ησυχία, η εικόνα του καθίσματος των εργατικών και λαϊκών αντιδράσεων. Ο κόσμος έχει την αίσθηση ότι δεν του βγήκε. Και μοιάζει να λουφάζει σήμερα, να φυλάγεται, ίσως και να κάνει κουτοπόνηρα τον ανήξερο. Σηκώνεται καμιά φορά και στο ντέφι του αρκουδιάρη. Δε φαίνονται φωτιές και φλόγες. Αλλά οι στάχτες είναι γόνιμες, γκαστρωμένες… Και οι καθηγητές μπορεί να πυροδοτήσουν. Ένας κλάδος 85.000 εργαζομένων, είναι σήμερα ολάκερη η κοινωνία.
Αν έχουμε συναίσθηση για ‘’του πόνου το μάκρος’’ και για το ξεθεμελίωμα που θα έρθει,εμπρός μόνο υπάρχει.
Πίσω είναι οι αρκουδιάρηδες…
Ωχ! Κάποιος έβαλε τις Πανελλαδικές μέσα στην απεργία των καθηγητών!
Λοιπόν
επειδή πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί αυτές τις μέρες νομίζω ότι
χρειάζεται κι ένα σχόλιο από κάποια που πρόσφατα γλίτωσε από τις
Πανελλήνιες και “συμμερίζεται την αγωνία και το άγχος των μαθητών” πολύ
περισσότερο από κάθε τηλεμαϊντανό που παριστάνει τον αρμόδιο. Φοιτήτρια
επί του παρόντος αλλά και κόρη καθηγήτριας τυχαίνει να έχω κάποιες
-ενδιαφέρουσες ελπίζω- εμπειρίες να μοιραστώ.
Θυμάμαι
τη μάνα μου νεοδιόριστη να ξενυχτάει για μάθημα κατεύθυνσης Γ’
λυκείου-που δεν ήταν η ειδικότητα της και
είχε αναλάβει αναγκαστικά
γιατί δεν υπήρχε αρμόδιος καθηγητής-, τρελαμένη από το άγχος «πώς θα τα
πω στα παιδάκια να τα καταλάβουν γιατί δεν πάνε και φροντιστήριο»
Θυμάμαι
τη μάνα μου να παλεύει να βάλει βαθμούς(«κι αυτό τι καλό παιδάκι που
είναι» και «αυτό πόσο έξυπνο και γιατί δεν μου διαβάζει» και «αυτό δεν
έγραψε καλά γιατί περνάει το τάδε πρόβλημα στην οικογένεια του») και
τελικά να σηκώνεται χαράματα και να ανεβάζει 1 και 2 μονάδες τον καθένα.
Θυμάμαι
τη μάνα μου να σκοτώνεται να βρει πρόγραμμα «να πάνε τα παιδιά μια
εκδρομή» και δώσ’ του μετά στις φωτογραφίες «και αυτή είναι η Μαρία και
αυτός είναι ο Γιάννης» και να ‘χει μια ιστορία για τον καθένα.
Θυμάμαι
τη μάνα μου να περνάει ώρες στον υπολογιστή να φτιάξει παρουσιάσεις, να
βρει υλικό να ‘ναι το μάθημα πιο ενδιαφέρον, «ν’ αρέσει στα παιδιά, να
τους μείνει κάτι».
Θυμάμαι τη μάνα μου να αγοράζει τετράδια στα παιδιά που δεν έχουν λεφτά να πάρουν.
Θυμάμαι τη μάνα μου να ανησυχεί γιατί «ο τάδε μαθητής δεν ήρθε πάλι σήμερα και τι θα κάνουμε με τις απουσίες»
Θυμάμαι
τη μάνα μου να καμαρώνει τους μαθητές τις όχι γιατί ‘γραψαν όλοι 20αρια
αλλά γιατί «ο τάδε κοίτα πως χορεύει, ο δείνα πόσο καλό ποδόσφαιρο
παίζει»
Θυμάμαι
τη μάνα μου να προβληματίζεται γιατί «με ‘στειλαν και σε δεύτερο
σχολείο και αυξάνονται οι βενζίνες» και «αν με στείλουν σ’ άλλη πόλη
ποιος θα πληρώνει τα έξοδα του παιδιού που σπουδάζει μακριά»
Θυμάμαι
και τον μαθηματικό μου στο σχολείο να λέει ότι με τα λεφτά που παίρνει
πλέον ο μόνος λόγος που κάνει μάθημα είναι γιατί νοιάζεται για μας.
Θυμάμαι
και τη φιλόλογο που μου ‘κανε ιστορία γενικής να πασχίζει να μάθουμε 5
πράγματα που κανείς δεν ήθελε ν’ ακούσει γιατί δεν είναι πανελλαδικά
εξεταζόμενα.
Θυμάμαι
όμως και μένα. Στις πανελλήνιες. Με τα νεύρα μου σπασμένα, να θέλω να
σκοτώσω άνθρωπο. Να μην με νοιάζει αν καταλαβαίνω τι γράφω αλλά αν το
λέει έτσι το βιβλίο. Ω, δόξα το θεό αν έμαθα κάτι από το σχολείο είναι
να γράφω βαθμούς στις εξετάσεις. Και τι εξετάσεις! Μιλάμε για ένα
σύστημα που σου καταστρέφει τη ζωή ένα χρόνο(τουλάχιστον). Που διαβάζεις
σαν τρελός, που δεν σ’ αφήνει ούτε την 5ημερη να ευχαριστηθείς και
τελικά αν γράψεις κάτω από 18,5 σου λέει ότι «απέτυχες»! Και άντε και
περνάς στο πανεπιστήμιο. Μετά τι; Δικαιούσαι δωρεάν σίτιση και στέγαση;
Θα προλάβεις να πάρεις πτυχίο ή θα σου συγχωνεύσουν τη σχολή «για να σε
σώσουν»; Και άντε και το παίρνεις και το πτυχίο. Θα βρεις δουλειά και
μάλιστα στο αντικείμενο που σπούδασες; Και άντε και βρήκες και δουλειά.
Θα ζεις με 300 ευρώ, χωρίς ασφάλιση, χωρίς άδεια, χωρίς ωράριο, χωρίς
εργασιακά δικαιώματα; Καλά να περάσεις. Εγώ δε θα πάρω. Δεν μου κάνει
αυτή η ζωή όπως δεν κάνει και στους καθηγητές σου και στους γονείς σου
και σε κάθε άνθρωπο που διαθέτει ακόμη αξιοπρέπεια.
Όσο
εσένα σε πνίγουν στις πανελλήνιες, πνίγουν την υπόλοιπη κοινωνία στη
βία της ανεργίας, της καταπάτησης κάθε δικαιώματος, της εξαθλιωμένης
καθημερινότητας, της επιστράτευσης που τόσο εύχεσαι. Επιστρατεύουν τους
λιμενικούς και λες καλά κάνουν γιατί πλήττουν το εμπόριο και τον
τουρισμό. Επιστρατεύουν τους εργαζομένους του μετρό και λες καλά κάνουν
γιατί πλήττουν τις μετακινήσεις. Επιστρατεύουν τα όνειρά σου και τη ζωή
σου και λέω καλά κάνουν άμα τους αφήνεις!
Γι’
αυτό κυρίως το κείμενο αυτό απευθύνεται στους πρώην συμμαθητές μου και
μέλλοντες συμφοιτητές μου. Για τους άλλους έγραψαν πολλοί και τα ‘παν
και καλύτερα από μένα. Αλλά επειδή είστε τα ίδια παιδιά που έβλεπα στο
προαύλιο τόσα χρόνια δεν θα μπορούσα να μην σας εκφράσω την πίκρα μου.
Και
για να κλείνω με όλα αυτά: θα αφήσω στην άκρη τις περιττές αβρότητες
γιατί νομίζω ότι έτσι θα συνεννοηθούμε καλύτερα. Ανοίξτε τα μάτια σας
και αφήστε ήσυχους τους καθηγητές σας. Άλλοι σας πάνε γαμιώντας τόσο
καιρό.
Δήμητρα Μαυροειδή αριστερό blog
Χρυσή Αυγή: Έβγαλε και αυτή τη χολή της και το μίσος της εναντίον των Εκπαιδευτικών.
Γι άλλη μια φορά το παρακρατικό παράρτημα των «νταβάδων» δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα: Τάσσεται ανοικτά υπέρ του καθεστώτος, αντλώντας τα «επιχειρήματά» του από το ίδιο «κλασσικό» φασιστικό (νεοφασιστικό) οπλοστάσιο της κυβέρνησης των ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ.
Διαβάζουμε στο ιστολόγιό της:
«Ανάξιοι παιδαγωγοί παίζουν με την αγωνία των μαθητών
Είναι επιεικώς απαράδεκτη η στάση του συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών, της ΟΛΜΕ, να προωθεί απεργία την περίοδο των πανελλήνιων εξετάσεων. Οι συνδικαλιστές παίζουν με την αγωνία χιλιάδων Ελλήνων μαθητών και των οικογενειών τους. Τι παράδειγμα δίνουν άραγε στους μαθητές αυτοί οι παιδαγωγοί;…».
Δεν υπάρχει σοβαρό πολιτικό ζήτημα που η «Χρυσή Αυγή» να πήρε το μέρος των εργαζομένων και των λαϊκών αγώνων.
Αντίθετα ανοικτά και κραυγαλέα διαλαλεί ότι αποτελεί τη συμμορία του μεγάλου κεφαλαίου και ειδικότερα του εφοπλιστικού…
Πάντα στο πλευρό των πολυεθνικών και της εργοδοσίας…
Διαβάστε ενδεικτικά ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7360
Το τραγικό της υπόθεσης, όμως, είναι άλλο: ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή ταυτίζονται στο συγκεκριμένο ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών, σχεδόν με πανομοιότυπα «επιχειρήματα»!!!
Και σε ανώτερα για το ΚΚΕ…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7471
Διαβάζουμε στο ιστολόγιό της:
«Ανάξιοι παιδαγωγοί παίζουν με την αγωνία των μαθητών
Είναι επιεικώς απαράδεκτη η στάση του συνδικαλιστικού οργάνου των καθηγητών, της ΟΛΜΕ, να προωθεί απεργία την περίοδο των πανελλήνιων εξετάσεων. Οι συνδικαλιστές παίζουν με την αγωνία χιλιάδων Ελλήνων μαθητών και των οικογενειών τους. Τι παράδειγμα δίνουν άραγε στους μαθητές αυτοί οι παιδαγωγοί;…».
Δεν υπάρχει σοβαρό πολιτικό ζήτημα που η «Χρυσή Αυγή» να πήρε το μέρος των εργαζομένων και των λαϊκών αγώνων.
Αντίθετα ανοικτά και κραυγαλέα διαλαλεί ότι αποτελεί τη συμμορία του μεγάλου κεφαλαίου και ειδικότερα του εφοπλιστικού…
Πάντα στο πλευρό των πολυεθνικών και της εργοδοσίας…
Διαβάστε ενδεικτικά ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7360
Το τραγικό της υπόθεσης, όμως, είναι άλλο: ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή ταυτίζονται στο συγκεκριμένο ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών, σχεδόν με πανομοιότυπα «επιχειρήματα»!!!
Και σε ανώτερα για το ΚΚΕ…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7471
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)