Παραμύθι χωρίς τέλος

Ένα παραμύθι χωρίς τέλος μας διηγείται η κυβέρνηση. Με καλούς και κακούς. Όπου οι κακοί είναι οι "συνήθως ύποπτοι". Και οι καλοί είναι οι μονίμως στο απυρόβλητο ευρισκόμενοι. Για τη διατήρηση του ενδιαφέροντος στην αφήγηση, η κυβέρνηση συχνά αλλάζει τους κακούς και τοποθετεί νέους στο ρόλο τους.

Στην αρχή, στον πρόλογο του παραμυθιού, κακοί ήταν οι μεταφορείς. Από αυτούς κινδύνευε όλη η κοινωνία. Μετά κακοί έγιναν οι "Δεν Πληρώνω". Από αυτούς κινδύνευε εκτός από την Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη. Αυτά μας έλεγε η κυβέρνηση. Τέτοια δυναμική είχαν αυτοί που δεν πλήρωναν τα διόδια στους δρόμους που χάρισε η κυβέρνηση στους πολλούς Μπόμπολες της Ελλάδας.

Όταν η κυβέρνηση θεώρησε ότι το παραμύθι με τους "Δεν Πληρώνω" έπαψε να παρουσιάζει ενδιαφέρον, τους αντικατέστησε με τα "ρετιρέ" των ΔΕΚΟ. Αυτούς με τους γιατρούς του ΕΣΥ, μετά με το Νοσηλευτικό προσωπικό. Είναι να απορεί κανείς με τα τόσα κακοποιά στοιχεία που υπάρχουν στην ελληνική κοιωνία. Πάλι καλά που επιζήσαμε μέχρι σήμερα να λες.

Το παραμύθι συνεχίστηκε με νέο κεφάλαιο, τους καταληψίες δημόσιων κτιρίων. Αυτούς τους παρουσίασε σαν τρομοκράτες. Γιατί εκτός από τα μαθήματα που έκαναν σε μικρά παιδιά και μετανάστες, είχαν μέσα στα κτίρια μπουκάλια και κράνη μοτοσικλέτας! Ουδέν τρομοκρατικότερον. 

Όταν συνέλαβαν τους αδίστακτους "τρομοκράτες" των εγκαταλειμμένων δημόσιων κτιρίων, το ρόλο τους στο παραμύθι της κυβέρνησης ανέλαβαν οι εργαζόμενοι του μετρό. Οι οποίοι με την απεργία τους έφεραν σε μεγάλο κίνδυνο τη Δημόσια Υγεία. Ο κίνδυνος ήταν ο ίδιος όπως σε μια θεομηνία. Γιατί το Σύνταγμα επιτρέπει την επιστράτευση των εργαζομένων μόνον όταν κινδυνεύει η Δημόσια Υγεία ή έχει ενσκήψει θεομηνία. Αφού λοιπόν κανείς δικαστής ή συνταγματολόγος - μα τι λέω, συνταγματολόγος είναι και ο Ευάγγελος Λαγκάρντ Βενιζέλος - δεν κατήγγειλε την κυβέρνηση, συμπεραίνω ότι ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις του Συντάγματος για την επιστράτευση των απεργών.

Είναι πλέον σαφές ότι η κυβέρνηση θα εφευρίσκει συνεχώς νέους ήρωες - στόχους και θα τους παραδίδει στη χλεύη και την οργή του απλού κόσμου που υποβάλλεται αδιαμαρτύρητα σε θυσίες. Διότι πάντοτε για το πρόβλημά σου φταίει κάποιος που είναι ουσιαστικά στην ίδια θέση με σένα. Αυτό σου λέει η κυβέρνηση. Δεν σου λέει όμως, παρ' ότι εσύ το γνωρίζεις, ότι στην πραγματικότητα φταίνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, αυτοί που επί δεκαετίες λυμαίνονται το Δημόσιο πλούτο. Αυτοί που δεν πλήρωσαν ποτέ φόρους. Αυτοί που κυβερνούν και είναι οι απ' ευθείας απόγονοι των δοσίλογων και των χιτών της κατοχής.

Αυτό το παραμύθι δεν θα τελειώσει ποτέ. Εκτός και αν τελειώσουν οι "κακοί" και τότε ξεσηκωθούμε όλοι μαζί για να τους πούμε το δικό μας "παραμύθι", που θα έχει μόνον κακούς...

Χρυσαυγίτες: Τα πιο πιστά σκυλιά του συστήματος

Από το mao.gr

Η συστημική προσαρμογή της Χρυσής Αυγής γίνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Μπορεί σε θέματα μετανάστευσης και αντιαριστερής χολής να ξεσαλώνει αλλά σε ζητήματα αγωνιστικών διεκδικήσεων στοιχίζεται ανοιχτά πλέον πίσω από την κυβέρνηση και στηρίζει τις επιλογές του Μνημονίου. Μένει να δούμε αν ο Σκάι και το Μέγκα θα την εντάξουν σύντομα στο στρατόπεδο των «φιλοευρωπαΪκών δυνάμεων» όπως έκαναν με το ΛΑΟΣ.

Σε ανακοίνωση για την απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου στηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης και το ενιαίο –προς τα κάτω- μισθολόγιο  και αναλυτικά αναφέρει: «μόνη άμεση λύση για την άρση των κοινωνικών ανισοτήτων και την εκτόνωση της έντασης η ένταξη βουλευτών, υπουργών, εργατοπατέρων…και golden boys στο ενιαίο μισθολόγιο. Για το σημερινό αδιέξοδο ευθύνονται οι πολιτικάντηδες του άθλιου κομματικού κράτους, που διόριζαν για δεκαετίες στο δημόσιο, αναξιοκρατικά και παράνομα»!

Πέρα από την ανέξοδη επικοινωνιακή γαρνιτούρα περί γκόλντεν μπόις και βουλευτών το φιλοναζιστικό μόρφωμα κινείται στο ίδιο μήκος κύματος με τις υπόλοιπες δυνάμεις του μνημονιακού στρατοπέδου παίζοντας ανοιχτά το παιχνίδι του κοινωνικού αυτοματισμού ανακαλύπτοντας τώρα τους αναξιοκρατικούς και παράνομους διορισμούς στο δημόσιο (προφανώς μπηχτή για τους εργαζομένους στο Μετρό) και μιλώντας για εργατοπατέρες που πρέπει να δεχτούν την άμεση ένταξη τους.

Στόχος στην παρουσα φάση δεν είναι φυσικά «τα προνόμια» των βολεμένων εργαζομένων (που οι περισσότεροι έχουν μεικτές αποδοχές εξαιρετικά χαμηλές) και όσοι διορίστηκαν με κομματικά κριτήρια (που αναμφίβολα υπάρχουν και τέτοιοι) αλλά οι αγωνιστικές διεκδικήσεις.

Η Χρυσή Αυγή δεν είναι αντισυστημική δύναμη. Αποτελεί σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης αλλά ταυτόχρονα υπενθυμίζει σε κάθε σκίρτημα του αγωνιστικού κινήματος ότι αποτελεί το σκοτεινό άκρο αυτού του σάπιου συστήματος και ταυτόχρονα το  ακονισμένο όπλο του.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ!

http://periektikidimokratia.org/anakoinoseis/2013-01-24/geniki-apergia-tora

Γενάρης, 24 2013

Η μαχητική απεργία των εργαζομένων στα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς ανάγκασε την κοινοβουλευτική Χούντα ν' αποβάλλει τη "δημοκρατική" μάσκα της γι' άλλη μια φορά και να δείξει το πραγματικό πρόσωπό της.

Οι ντόπιες ελίτ και οι ελίτ που εκπροσωπεί η τρόικα, (δηλαδή η υπερεθνική ελίτ), χρειάζονται το δημοκρατικό "προσωπείο" μόνο όσο μπορούν να ελέγχουν τις λαϊκές αντιδράσεις μέσω:

-        των ΜΜΕ που ελέγχουν και των καλοπληρωμένων δημοσιογράφων που προτιμούν να παπαγαλίζουν τη προπαγάνδα των ελίτ αντί για την παραίτηση και τη συμπαράταξη με τα λαϊκά στρώματα

-       των βολεμένων "ειδικών" ακαδημαϊκών κλπ που επενδύουν την ίδια προπαγάνδα και με ψευτο "επιστημονικά " επιχειρήματα

-       της "αριστεράς" που υποτίθεται αγωνίζεται ενάντια στην καταστροφή ενώ συγχρόνως αγωνίζεται να πάρει το χρίσμα της σώφρονος αντιπολίτευσης, με κυβερνητικές αξιώσεις, από τη Γερμανική και την Αμερικανική ελίτ,

-       της "αριστεράς" που μιλά για έξοδο από την ευρωζώνη αλλά όχι και για έξοδο από την ΕΕ (που είναι άλλωστε και το "σχέδιο Β" της ελίτ στη περίπτωση που δεν επιζήσει η σημερινή κυβέρνηση), ενώ ξέρει ότι οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, για παράδειγμα, για τις οποίες γίνονται οι απεργίες στα ΜΜΜ δεν επιβάλλονται από το Ευρώ αλλά από την ίδια την ΕΕ!

Ανάλογο ρόλο αντικειμενικά, δηλαδή έστω και αν δεν το συνειδητοποιεί, παίζει:

-       η αντισυστημική αριστερά που περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία της σοσιαλιστικής επανάστασης για να βάλει τα παρακάτω αναγκαία  αιτήματα.

-       η "ελευθεριακή" αριστερά κάθε απόχρωσης που αποπροσανατολίζει και εξαπατά τα λαϊκά στρώματα ότι με τις ασπιρίνες της "αλληλέγγυας" η "κοινωνικής" οικονομίας (με σάλτσα άμεσης δημοκρατίας) θα τα καταφέρουν να επιβιώσουν μέσα στην ολοκληρωτική καταστροφή της ζωής τους που επιβάλλουν οι ελίτ και τα βολεμένα κοινωνικά στρώματα.

-       ή, τέλος,  η αναρχική αριστερά που πιστεύει ότι με «αυτοοργανωμένες κοινωνικές δομές», και καταλήψεις θα μπορούσε ποτέ ν΄ αλλάξει η κοινωνία , χωρίς να συνειδητοποιεί ότι παρόμοιες ενέργειες, εάν δεν αποτελούν τμήμα συνολικού πολιτικού προτάγματος για τη δημιουργία νέων κοινωνικών θεσμών άμεσης, οικονομικής, κοινωνικής και οικολογικής δημοκρατίας, δηλαδή μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας, απλά οδηγούν σε «λάιφ-στάιλ αναρχισμό» από αυτούς που βλέπουν ως μοναδικό εχθρό τους την κρατική εξουσία γενικά και τον καταναλωτισμό, λες και είμαστε κάπου μετά το Μάη του 1968 και δεν έχει υπάρξει στο μεταξύ παγκοσμιοποίηση, δεν υπάρχει υπερεθνική και ντόπιες ελίτ που εκτελούν τις εντολές της, δεν υπάρχει ΕΕ και τρόικες…

ΕΜΠΡΟΣ ΟΛΟΙ ΓΙΑ:

1) ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΡΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΕΠΙΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΟΥΝ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΛΑΣΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ Κ.ΛΠ… ΚΑΙ

2) ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΜΕ ΑΜΕΣΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ:

• ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

• ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ,

• ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ

• ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΤΙΣ ΒΑΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ, ΘΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟΥ, ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΛΑΪΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ.

ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  

www.periektikidimokratia.org

www.mekea.org

επικοινωνία: peridimok@gmail.com

Εύστοχη δήλωση

«Με τη σημερινή ενέργεια ξεσκεπάζεται το αυταρχικό πρόσωπο της κυβέρνησης. Με την επέμβαση των ΜΑΤ στα Σεπόλια σε συνδυασμό με την ολονύκτια επίδοση των φύλλων επίταξης, που μας θυμίζει το σύστημα "Πόρτα- Πόρτα των ΕΛΤΑ", η κυβέρνηση συναγωνίζεται σε "δημοκρατικότητα" ακόμη και τη χούντα των συνταγματαρχών και μάλλον προηγείται.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως εργαλεία τον φόβο, τους εκβιασμούς, τις επεμβάσεις, τις απειλές, τη διαπόμπευση και την προβοκάτσια για να εφαρμόσει τα μνημόνια και τις δεσμεύσεις προς τους τοκογλύφους δανειστές. Στην επικίνδυνη αυτή τακτική της θα βρει απέναντι της, όχι μόνο τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, αλλά και το σύνολο της κοινωνίας».

Βασίλης Σταθούσης - Πρόεδρος της Ένωσης Εργαζομένων

Γιώργος Κατρούγκαλος: "Στην Ελλάδα λειτουργεί... παρασύνταγμα"

Συνέντευξη στον Μάριο Διονέλλη 
Καταργείται η Βουλή, ανοίγει ο δρόμος για τη Χρυσή Αυγή - Υπεύθυνος και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για την προστασία του Συντάγματος.

Για ουσιαστική κατάργηση της Βουλής και για παράδοση της νομοθετικής εξουσίας στην τρόικα και στο Εurogroup μιλά στον Δρόμο ο Γιώργος Κατρούγκαλος, συνταγματολόγος, καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης....
Τονίζει πως αυτή τη στιγμή εισάγονται μια σειρά από «παράλληλες» με το Σύνταγμα διατάξεις που περιορίζουν τα δικαιώματα των πολιτών και παραλληλίζει την περίοδο αυτή με σκοτεινά χρόνια της ελληνικής Ιστορίας. 

Επισημαίνει πως η καταπάτηση του Συντάγματος δίνει χώρο σε αντικοινοβουλευτικές στοχεύσεις και χαρακτηρίζει… χρυσή εφεδρεία του συστήματος τη Χρυσή Αυγή. Μιλά, επίσης, για την ανάγκη νέου Συντάγματος με περισσότερες εξουσίες στους πολίτες, που θα κατακτηθούν όμως με την ανατροπή των συσχετισμών όχι μόνο στη Βουλή, αλλά κυρίως στην κοινωνία.

Το τελευταίο διάστημα φαίνεται η νομοθετική εξουσία να έχει μεταφερθεί στα χέρια των υπουργών μέσω των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου. Ποια είναι η γνώμη σας; 

Ουσιαστικά πρόκειται για κατάργηση της Βουλής ως βασικού νομοθετικού οργάνου της πολιτείας. Ένα μεγάλο κομμάτι αρμοδιοτήτων ουσιαστικά της έχει υφαρπαγεί. Ακόμα, όμως, και όταν έρχονται για να συζητηθούν εκ των υστέρων οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν γίνεται πραγματική συζήτηση γιατί η κυβέρνηση διαλέγει τη διαδικασία του επείγοντος. Είναι διπλά προβληματικό αυτό το φαινόμενο: Αφενός επειδή το Σύνταγμα προβλέπει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου να εκδίδονται μόνο για να αντιμετωπιστούν καταστάσεις επείγουσες και απρόβλεπτης ανάγκης. Τον Δεκέμβριο, όμως, είδαμε αίφνης μία από αυτές να προβλέπει την ίδρυση Φιλοτελικού Μουσείου… 

Ακόμα όμως και όταν η Βουλή νομοθετεί, νομοθετεί καθ’ υπαγόρευση. Μην ξεχνάτε πως το φορολογικό νομοσχέδιο πρώτα συζητήθηκε στο Εurogroup, εγκρίθηκε από ‘κεί και μετά κατατέθηκε στη Βουλή, αποδεικνύοντας πως είμαστε ουσιαστικά υπό κηδεμονία και υπό απαγόρευση. Συνεπώς, οι βουλευτές δεν κάνουν πια ούτε το αυτονόητο, δηλαδή συζήτηση και αντιπαράθεση για τα νομοσχέδια. Η Βουλή έπαψε να είναι βήμα διαλόγου.

Πάντως, στην τελευταία περίπτωση οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου συγχωνεύθηκαν σε νομοσχέδιο. Μήπως πήραν το μήνυμα;

Αμφιβάλλω. Η κίνηση αυτή μαρτυρά απλώς διαχειριστική ανικανότητα. Απλά έχασαν την τυπική προθεσμία των 40 ημερών εντός των οποίων λέει το Σύνταγμα ότι πρέπει να κατατίθενται προς κύρωση οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ώστε να ισχύουν και στο μέλλον πέραν της θεωρητικής «έκτακτης» περιόδου. Αυτό, λοιπόν, το όριο το έχασαν όχι επειδή σεβάστηκαν το Σύνταγμα, αλλά από καθαρή ανικανότητα.

Μήπως είναι το ίδιο το Σύνταγμα όμως που επιτρέπει τέτοιες… παρακάμψεις;

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι παράλογο το Σύνταγμα. Ούτε και οι ίδιες οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου. Προβλέπονται για κάποια χρήση. Έχουμε ας πούμε μια φυσική καταστροφή, μια θεομηνία και δεν μπορεί να συνεδριάσει η Βουλή. Η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου τίθεται σε εφαρμογή και δίνει στο Σύνταγμα περιθώριο 40 ημερών για να κυρωθεί αργότερα. Δεν είναι οι διατάξεις παράλογες, παράλογος είναι ο τρόπος που τις χρησιμοποιούν. 

Παράλογη είναι και η αντιμετώπιση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου από τη Δικαιοσύνη. Κατά πάγια νομολογία, το Συμβούλιο της Επικρατείας απέχει από το να κρίνει αν πράγματι συντρέχουν λόγοι έκτακτης ανάγκης που να δικαιολογούν την έκδοσή τους. Και αυτό συντηρεί την πρακτική της συνταγματικής παραβατικότητας από την πλευρά της κυβέρνησης.

Όσοι μιλούν περί κινδύνου για τη Δημοκρατία κατηγορούνται περίπου για λαϊκισμό.

Κι όμως, είναι προφανής ο κίνδυνος για τη Δημοκρατία. Με τη συνεχή καταπάτηση του Συντάγματος ο μέσος άνθρωπος πείθεται ότι οι θεσμοί δεν λειτουργούν. Άρα, αν παρανομεί το κράτος, τότε μπορεί να παρανομήσει και ο ίδιος. Ουσιαστικά, με τον τρόπο αυτό ενισχύονται μόνον όσοι έχουν αντικοινοβουλευτική στόχευση, όπως η Χρυσή Αυγή. Εμφανίζονται ως οι βασικές «αντισυστημικές» δυνάμεις ενώ στην ουσία είναι η χρυσή εφεδρεία του συστήματος. Στο αρρωστημένο κλίμα της παρακμής των θεσμών, ο λόγος τους βρίσκει έδαφος και παραπλανά.

Χρειαζόμαστε νέο Σύνταγμα

Ισχύουν στο ακέραιο οι ενστάσεις αντισυνταγματικότητας που είχατε προβάλει με κοινό σας κείμενο 5 συνταγματολόγοι κατά του δεύτερου Μνημονίου;

Βεβαίως, ισχύουν και για τα επόμενα. Με τα μνημόνια παραβιάζονται μια σειρά συνταγματικών, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Όταν υπάρχουν άνθρωποι που για να φάνε ψάχνουν στα σκουπίδια, παραβιάζεται σαφώς η Αρχή της Προστασίας της Ανθρώπινης Αξίας. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει στην Ελλάδα Συνταγματικό Δικαστήριο για να το κρίνει αυτό. Η Ελλάδα χρειάζεται νέο Σύνταγμα και ασφαλώς πρόβλεψη για ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου.

Οι πολίτες έχουν «συνείδηση» του Συντάγματος ή μήπως είναι κάτι μακρινό γι’ αυτούς; Γνωρίζει ο μέσος άνθρωπος ότι η περικοπή του μισθού του, εκτός από άδικη, είναι και συνταγματικά παράτυπη;

Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια έχει επέλθει μια βίαιη συνειδητοποίηση. Ακόμα και αν οι πολίτες δεν έχουν ακριβή γνώση των διατάξεων του Συντάγματος. Συνειδητοποιούν ότι αυτό απαξιώνεται και παραβιάζεται με τον τρόπο που εφαρμόζονται οι μνημονιακές πολιτικές. Πολλές φορές οι πολίτες αναγκάζονται να δεχτούν νόμους άδικους, που όμως επιβάλλονται από την πλειοψηφία, γιατί έτσι λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τώρα όμως έχουμε νόμους άδικους που επιπλέον επιβάλλονται με αντισυνταγματικές διαδικασίες και μεθοδεύσεις. Οι νόμοι αυτοί δεν έχουν νομιμοποίηση.

Πάντως, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε συνταγματικό το Μνημόνιο…

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στην ουσία τα μνημόνια συνιστούν ένα νέο «παρασύνταγμα», δηλαδή ένα μπλοκ διατάξεων, παράλληλο και αντίθετο προς το Σύνταγμα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα. Μοιάζει με το πρώτο «παρασύνταγμα», τη σειρά διατάξεων που επιβλήθηκαν μετά τον Εμφύλιο από τους νικητές εις βάρος των χαμένων και εκμηδένιζαν τις ατομικές ελευθερίες, προέβλεπαν εκτοπίσεις και εκτελέσεις. Και τότε οι συνταγματολόγοι είχαν καταγγείλει εκείνο το «παρασύνταγμα» και δυστυχώς και τότε το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν είχε διαγνώσει καμιά αντισυνταγματικότητα στις ρυθμίσεις του. Πάντως, να σας θυμίσω πως η απόφαση του ΣτΕ αφορά μόνο το πρώτο Μνημόνιο και έχει αφήσει ένα παράθυρο για να επανέλθει, εφόσον ληφθούν και άλλα, ακόμη πιο σκληρά μέτρα, όπως συνέβη με τα επόμενα μνημόνια…

Ωστόσο, για το Σύνταγμα εκφράζονται διαμετρικά αντίθετες ερμηνείες με συναδέλφους σας να υπερασπίζονται τα μέτρα. Συνταγματολόγοι είναι και ο κύριος Βενιζέλος, και ο κύριος Λοβέρδος και ο κύριος Παυλόπουλος. Για το ίδιο Σύνταγμα δεν μιλούν στους φοιτητές τους και στην κοινωνία; 

Ξέρετε, στα κοινωνικά ζητήματα δεν μπορεί να υπάρχει αξιακή ουδετερότητα. Η δημιουργία των Συνταγμάτων προκύπτει από συγκρουόμενα συμφέροντα και αυτοί που τα ερμηνεύουν εκφράζουν και διερμηνεύουν τη σύγκρουση αυτή. Έτσι, οι διαφορετικές αξίες του καθενός φυσικό είναι να οδηγούν σε διαφορετικές προσεγγίσεις. 

Πέραν τούτου, κατά τη γνώμη μου, ο καλός δάσκαλος είναι αυτός που διδάσκει την αμφιβολία. Η εκβιασμένη ομοφωνία είναι το κακό πράγμα, όχι η διαφωνία.

Πάντως, θα σας έλεγα πως ένα θετικό χαρακτηριστικό της δικής μου «γενιάς συνταγματολόγων», είναι πως δεν εκφραζόμαστε… μονομπλόκ, ακόμη και όταν για πολλά συμφωνούμε. Για παράδειγμα με τον Κώστα Χρυσόγονο, αν και στηρίξαμε μαζί την αντισυνταγματικότητα των μνημονίων, εν τούτοις διαφωνήσαμε δημόσια για τα θέματα της παραγραφής των αδικημάτων της λίστας Λαγκάρντ. Θέλω να πω ότι δεν συνεννοούμαστε ώστε να υπάρξει μια «γραμμή» που θα ακολουθηθεί. Αν ανατρέξετε στο παρελθόν θα δείτε πως οι τοποθετήσεις των συνταγματολόγων ήταν πιο απόλυτες και «στοιχημένες».

Η λίστα Λαγκάρντ και η παραγραφή

Τελικά, υπάρχει ζήτημα παραγραφής στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ; Μήπως πάλι το πολιτικό σκηνικό ετοιμάζεται να αθωώσει τον εαυτό του; 

Είναι απαράδεκτη η ρύθμιση του άρθρου 86. Δείχνει πόσο το πολιτικό προσωπικό ήθελε να στήσει ένα προστατευτικό τείχος γύρω του. Έχουμε απαράδεκτες και σύντομες προθεσμίες που οδηγούν είτε στην «απόσβεση», όπως λέμε νομικά, είτε στην παραγραφή. 

Θεωρώ πως δεν πρέπει να υπάρξει παραγραφή. 

Στο κάτω-κάτω όσοι υπερασπίζουμε αυτή την άποψη, στην ουσία υπερασπίζουμε και την υπόληψη του πολιτικού κόσμου. Πρέπει, δηλαδή, να δοθεί η δυνατότητα να διερευνηθούν σε βάθος τα ποινικά αδικήματα. Δεν είναι μόνο η προσωπική μοίρα του κάθε εμπλεκόμενου που κρίνεται. 

Ουσιαστικά, κρίνεται η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. 

Να ελπίζουμε σε ένα «Σύνταγμα των Πολιτών»; 

Χρειάζεται ένα νέο Σύνταγμα που θα δίνει περισσότερες άμεσες εξουσίες στον καθένα από μας. Υπάρχουν Συντάγματα που καθιερώνουν τη λεγόμενη «λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία», δηλαδή τη δυνατότητα των πολιτών μέσω συλλογής υπογραφών να ζητούν από τη Βουλή την ψήφιση ή την ακύρωση ενός νόμου ή να επιβάλλουν οι ίδιοι οι πολίτες δημοψηφίσματα για σοβαρά θέματα. 

Επίσης άλλα Συντάγματα δίνουν τη δυνατότητα στον πολίτη όχι μόνο να εκλέγει τους αντιπροσώπους του, αλλά και να τους ανακαλεί. Πιστεύω, συνεπώς, πως δεν χρειαζόμαστε μια αναθεωρητική αλλά μια συντακτική Βουλή, δηλαδή ένα νέο Σύνταγμα ώστε να γυρίσουμε σελίδα και στα ζητήματα της πολιτικής και στα ζητήματα της λειτουργίας των θεσμών.

Ναι, αλλά το Σύνταγμα πάντα ένα καθεστώς δεν το φτιάχνει; Μήπως πρέπει πρώτα να αλλάξει η Βουλή; Μια ίδια Βουλή ένα ίδιο Σύνταγμα δεν θα έφτιαχνε;

Προφανώς. Αλλά η αλλαγή των συσχετισμών στη Βουλή δεν φτάνει. Υπάρχει και ο συσχετισμός στην κοινωνία, στο λαό και στο λαϊκό κίνημα. Ο λαός θα επιβάλει ένα πιο προοδευτικό Σύνταγμα. Προς το παρόν, η αντίδρασή του είναι μάλλον παθητική και μουδιασμένη, αλλά για το μέλλον είμαι αισιόδοξος.

Προσφέρει καλό παράδειγμα η Ισλανδία; 

Βεβαίως, η Ισλανδία ξεκίνησε απορρίπτοντας σε δύο δημοψηφίσματα πολιτικές αντίστοιχες με αυτές που επιβάλλονται σε μας και κατέληξε να έχει ένα νέο Σύνταγμα, το πρώτο ίσως στον κόσμο που συζητήθηκε στα κοινωνικά δίκτυα παράλληλα με τη συζήτηση στα τραπέζια των διασκέψεων. Εν τέλει, το Σύνταγμα αυτό εγκρίθηκε με δημοψήφισμα και μάλιστα όχι απλά με ένα «ναι» ή ένα «όχι», αλλά με πέντε διαφορετικά ερωτήματα για τα πιο κρίσιμα ζητήματα. Κάτι τέτοιο φαντάζομαι και ελπίζω για την Ελλάδα.

Οι ευθύνες του Κ. Παπούλια

Θα έπρεπε να υπάρχει αντίδραση από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; 

Ασφαλώς! Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι υπεύθυνος για την τήρηση της τυπικής συνταγματικότητας, εάν δηλαδή εφαρμόζεται η διαδικασία και ισχύουν οι προϋποθέσεις που προβλέπει το Σύνταγμα. Όταν καλείται να υπογράψει πράγματα που είναι εμφανώς αντισυνταγματικά, θα πρέπει να ασκεί τις αρμοδιότητες του. Θα έπρεπε, συνεπώς, να αρνηθεί να υπογράψει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, εφόσον δεν προκύπτει η κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Το ίδιο το Σύνταγμα δεν έχει περιορίσει τις αρμοδιότητές του; 

Μα αυτό εντάσσεται στις σημερινές του αρμοδιότητες. Και όχι μόνο αυτό. Μπορεί να αναπέμψει στη Βουλή νομοσχέδιο που θεωρεί αντισυνταγματικό, τουλάχιστον ως προς τα θέματα της διαδικασίας, της «τυπικής συνταγματικότητας». Δείτε το παράδειγμα του τελευταίου Μνημονίου, όπου σε ένα άρθρο μόνο σωρεύτηκαν σε 260 σελίδες διατάξεις άσχετες μεταξύ τους. Είναι προφανώς αντισυνταγματικό κάτι τέτοιο.

Το Σύνταγμα ορίζει ρητά ότι σε ένα νομοσχέδιο δεν μπορούν να μπαίνουν άσχετες διατάξεις και ορισμένα θέματα, όπως τα συνταξιοδοτικά, πρέπει να ψηφίζονται μόνο σε αυτοτελή νομοσχέδια. Δεν το λέω εγώ αυτό, το γράφει ρητά το Σύνταγμα και το είπε ομόφωνα πρόσφατα και η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Είχε, συνεπώς, συνταγματική υποχρέωση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αναπέμψει το νομοσχέδιο αυτό στη Βουλή. Δεν το έκανε και προφανώς φέρει ευθύνη.

Η χώρα παραιτήθηκε από τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας 

Ένα κράτος που υπογράφει την αυτοκατάργησή του

Έχει βάση η καταγγελία περί εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, με τη δανειακή σύμβαση; 

Ναι, έχει. Η σύμβαση περιέχει μια ρήτρα «παραίτησης από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας». Τι σημαίνει αυτό; Τα κράτη δεν αντιμετωπίζονται από τα δικαστήρια ως εταιρίες ή ιδιώτες. Ειδικότερα, απαγορεύεται να τους κατασχεθούν περιουσιακά στοιχεία που συνδέονται στενά με την άσκηση των σκοπών τους, η «δημόσια περιουσία» τους, όπως είναι ο νομικός όρος. Για παράδειγμα, ένα πολεμικό πλοίο δεν μπορεί να κατασχεθεί από έναν ιδιώτη επειδή του χρωστά χρήματα το Δημόσιο. Δυστυχώς η Ελλάδα παραιτήθηκε από τις «ασυλίες» αυτές. Σε αυτό υπάρχει αφενός ένας ισχυρός συμβολισμός, αφού το κράτος στην ουσία υπογράφει την αυτοκατάργησή του. 

Αφετέρου, όμως, υπάρχει και ουσιαστικό θέμα. Πρόσφατα η Αργεντινή κινδύνευσε να χάσει όντως μια φρεγάτα η οποία επιχειρήθηκε να κατασχεθεί από κάποιον δανειστή της χώρας, ευρισκόμενη σε ξένα ύδατα. Η Αργεντινή απέτρεψε την κατάσχεση, επικαλούμενη τη σχετική διεθνή σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1926. Η Ελλάδα δεν θα μπορεί να το κάνει σε μια αντίστοιχη περίπτωση, εφόσον παραιτήθηκε από τις ασυλίες αυτές. Ουσιαστικά παραδίδουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στους ξένους δανειστές.

Σχετίζεται η διάταξη αυτή με το Αγγλικό Δίκαιο; 

Όχι ακριβώς. Οι δανειστές πάντα ζητούν την εφαρμογή του Αγγλικού Δικαίου στις συμβάσεις τους, επειδή οι διατάξεις του ευνοούν προδήλως αυτόν που δανείζει έναντι αυτού που χρωστάει. Κυρίως αυτό συνέβαινε στα δάνεια προς τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όμως μετά το PSI και τα ελληνικά ομόλογα υπήχθησαν στο Αγγλικό Δίκαιο. Εκείνο, όμως, που είναι πρωτοφανές είναι η παραίτηση από τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας που μας επεβλήθη ως πρόσθετος όρος. 

Τελικά κινδυνεύουμε «να χάσουμε και την Ακρόπολη», όπως ακούστηκε πρόσφατα; 

Θεωρώ πως όχι. Για να γίνει αυτό θα πρέπει κάποιος να προβεί σε αναγκαστική εκτέλεση στο έδαφος της Ελλάδας. Θέλω να πιστεύω πως εκεί τα ελληνικά δικαστήρια θα κρίνουν αντισυνταγματικό ένα τέτοιο τερατούργημα…

Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΑΣ

Τεχνοκράτης = Αυτός που ασκεί το λειτούργημά του με βάση τη μελέτη κυρίως των αντικειμενικών δεδομένων και των οικονομικών μηχανισμών χωρίς να λαμβάνεται και τόσο υπόψη ο ανθρώπινος παράγων. Ο ορισμός είναι γνωστός εδώ και χρόνια. Παρά το γεγονός αυτό, η ανικανότητα των πολιτικών «εμφάνισε» ως λύση τον τεχνοκρατικό αυταρχισμό.
Θυμηθείτε πόσες φορές ακούσαμε ή και ζητήσαμε «επιτέλους μια κυβέρνηση τεχνοκρατών». ...
Υπήρξε, μάλιστα, εκλεγμένος βουλευτής της ΝΔ, ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου, ζήτησε να μείνει ισόβιος υπουργός Οικονομικών ένας τεχνοκράτης και αυτός να είναι ο Γιάννης Στουρνάρας. Τόσος ενθουσιασμός από τους εκλεγμένους για τους διορισμένους.
Η τύχη μας αφέθηκε λοιπόν στα χέρια των τεχνοκρατών του ΔΝΤ και των εντόπιων παραγιών τους. Ξεκάθαρη ευθύνη γι’ αυτό έχουν οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες. Οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ είχαν αποτύχει πολλές φορές σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν απτόητοι να πειραματίζονται καθώς ένα από τα πλεονεκτήματα του πειράματος, είναι ότι «στον επιστήμονα παρέχεται το δικαίωμα της επανάληψης κατά βούληση και κάθε φορά που κρίνεται αναγκαίο». Άλλωστε, οι τεχνοκράτες σύμφωνα με τον ορισμό τους, μπορούν να υποστηρίξουν ότι πειραματίζονται πάνω σε οικονομίες και όχι σε λαούς, διαχωρίζοντας το ένα από το άλλο. Έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν.
Στα πειράματα περιλαμβάνονται μεταβλητές. Όπως πρόσφατα ομολόγησαν οι κορυφαίοι οικονομολόγοι του ΔΝΤ, Ολιβιέ Μπλανσάρ και Ντάνιελ Λι – δηλαδή κορυφαίοι τεχνοκράτες – στο πείραμα της ελληνικής οικονομίας έγινε ένα λάθος σε ένα συντελεστή, τον πολλαπλασιαστή, και ως εκ τούτου το πείραμα δεν πέτυχε και οι ασθενείς – θυμάστε που ήμασταν ασθενείς κι έπρεπε να πιούμε πικρά φάρμακα και χειροκροτούσαμε; – απέθαναν.
Προσωπικά πιστεύω ότι το λάθος είναι αλλού. Οι τεχνοκράτες που τόσο θαυμάζουμε, δεν κάνουν πείραμα για να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα. Έχουν έτοιμο το συμπέρασμα και προσπαθούν ντε και καλά να προσαρμόσουν το πείραμα επάνω σε αυτό που πιστεύουν. Αρνούνται να δεχτούν ότι αυτό που πιστεύουν είναι λάθος, διότι τότε θα κατέρρεε αυτομάτως ο φασισμός των τεχνοκρατών. Σχολές Σικάγου και λοιπά εκκολαπτήρια οικονομοφασιστών θα εμφανίζονταν ως άχρηστα, πράγμα που κανείς οικονομικός δυνάστης δεν επιθυμεί να συμβεί.
Εμείς, λοιπόν, μετά την ομολογία του Ολιβιέ Μπλανσάρ, είμαστε και επισήμως τα πειραματόζωα. Κι όπως όλα τα πειραματόζωα, είμαστε αναλώσιμοι και μάλιστα με την άδεια των εκλεγμένων πολιτικών. Οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι αυτές που παραχώρησαν την άδεια στους τεχνοκράτες να πειραματιστούν στις ζωές μας. Ως εκ τούτου, ποιος μπορεί να χρεώσει σε κάποιον τεχνοκράτη πολιτική ή ποινική ευθύνη; Στους τεχνοκράτες παρεχωρήθη ένα εργαστήριο με ποντίκια και με την άδεια να τα σκοτώσουν όλα. Αυτό και πράττουν.
Όταν, μάλιστα, οι καταστάσεις αρχίσουν να γίνονται ακραίες, ο τεχνοκράτης έχει έτοιμο το άλλοθί του: «Ο ρόλος μου ήταν καθαρά συμβουλευτικός». Ο Γιάννης Στουρνάρας το είχε ξεκαθαρίσει σε συνέντευξή του στις 7 Δεκεμβρίου: «Θα παραιτηθώ, αν σταματήσουν να γίνονται δεκτά αυτά που εισηγούμαι». Η λέξη – κλειδί είναι «εισηγούμαι». Αυτός εισηγείται. Η κυβέρνηση και η Βουλή αποφασίζει. Από τη στιγμή, λοιπόν, που χρησιμοποιεί το επιχείρημα αυτό ο πλέον τελευταίος και αποτυχημένος σε όλες τις προβλέψεις του τεχνοκράτης, είναι λογικό ότι το ίδιο θα πράξουν το ΔΝΤ και οι Βρυξέλλες. Ουσιαστικά λένε «Ας μη μας ακούγατε. Δηλαδή, αν σας λέγαμε να πάτε να πνιγείτε εσείς θα πηγαίνατε;». Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Οι τεχνοκράτες είναι χρήσιμοι σαν σύμβουλοι. Όμως ως εκεί. Αν τους αναθέσεις την ηγεσία και τις αποφάσεις εν λευκώ, αναλαμβάνεις την ευθύνη σου. Κι αυτό θα πρέπει να πράξουν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς. Σαφώς εξαιρείται ο Λουκάς Παπαδήμος διότι… ήταν τεχνοκράτης στη θέση του πρωθυπουργού! Και μάλιστα ένας τεχνοκράτης που θαυμάστηκε από πλήθος Ελλήνων και δεν εννοώ μόνο τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους μιντιάρχες – εργολήπτες δημοσίων έργων. Αναφέρομαι στον απλό κόσμο που μέσα στον φρικώδη αρχοντοχωριατισμό του θεώρησε τιμή του να κυβερνάται από έναν κοτζάμ τεχνοκράτη που μας έκανε τη χάρη να ασχοληθεί μαζί μας.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς αρνηθούν να αναλάβουν την ευθύνη της παραχώρησης των ζωών μας σε σχιζοφρενείς τεχνοκράτες; Εκεί λογικά παρεμβαίνει η δικαιοσύνη. Αν δεν γίνουν τα οικονομικά χατίρια των υπηρετών της, τότε σίγουρα θα υπάρξουν κάποιες εξελίξεις. Αν όμως υπάρξει η σχετική ικανοποίηση των οικονομικών αιτημάτων, τότε κάπως θα πρέπει να τιμωρηθούν για τα εγκλήματά τους και δυστυχώς αυτό είναι κάτι που δε μπορεί να το αναλάβει η Φύση.
Ξέρετε, αν δεν υπήρχαν κραυγές που επιχειρηματολογούσαν εναντίον του πειράματος, θα είχαν ένα άλλοθι και οι πολιτικοί. Θα μπορούσαν να πουν «άντε εμείς δεν είδαμε το λάθος, εσείς δεν το είδατε;». Όμως το είχαμε δει και ουρλιάζαμε. Όχι κάποιοι οικονομολόγοι που μπορείς να τους κατηγορήσεις για ιδεολογικά κίνητρα. Φώναζε ο κόσμος της αγοράς. Οι περιπτεράδες. Οι γκαραζιέρηδες. Οι μανάβηδες. Φώναζαν αυτοί που είχαν τελειώσει το Δημοτικό κι έλεγαν ότι πάμε στον γκρεμό. Βέβαια, δεν το έλεγαν με επιστημονική ορολογία, δε μιλούσαν για μεταβλητές, συντελεστές και πολλαπλασιαστές και ως εκ τούτου θεωρήθηκαν αγράμματοι, στούρνοι, λαϊκιστές, μέχρι και εχθροί της χώρας.
Τα λόγια τους, οι κραυγές τους, οι προειδοποιήσεις τους, γράφτηκαν στα χρυσοκέντητα εσώρουχα των δύο καταστροφικών ελίτ: Των πολιτικών και των τεχνοκρατών. Και εκεί συνεχίζουν να γράφονται καθ’ότι το πείραμα συνεχίζεται ως έχει. Μας διασώζουν αφανίζοντάς μας. Μέχρι το πείραμα να υποκύψει στο επιθυμητό τους συμπέρασμα.
Όμως μέσα στην αλαζονεία τους έχουν παραβλέψει ένα μειονέκτημα που παραδέχεται όλη η επιστημονική κοινότητα. Ότι δηλαδή «κανένα πείραμα δεν μπορεί να επεκταθεί απεριόριστα και χρονικά σε παρατηρήσεις συμπεριφορών που είναι ποικιλότροπες». Ελπίζω, όσα ποντίκια επιζήσουμε, να επαληθεύσουμε αυτό το μειονέκτημα γι’ ακόμη μια φορά.
 ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Διαχείριση του φόβου από την κυβερνητική εξουσία – Γιώργος Μαργαρίτης

Από το αφιέρωμα Βία, φόβος και κοινωνία*

Τα πρόσφατα γεγονότα που καταδείχθηκαν ως επέλαση της βίας στην ελληνική πολιτική ζωή του Ιανουαρίου 2013 θα προκαλούσαν ειρωνικό μειδίαμα σε οποιονδήποτε γνωρίζει στοιχειωδώς τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Σε μια ήπειρο που έδωσε δύο παγκόσμιους πολέμους  και εφηύρε τους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια μέσα στα τελευταία 100 χρόνια , σε μια χώρα που γνώρισε εμφύλιο πόλεμο, οι από απόσταση πυροβολισμοί στο έρημο πρωθυπουργικό γραφείο ή οι αψιμαχίες στα υπό κατάληψη κτίρια , ένα και μόνο πράγμα πιστοποιούν: την αφερεγγυότητα του ελληνικού κράτους αφενός και τη βρεφική πολιτική σκέψη των εχθρών του – είτε πρόκειται για παρακράτος , είτε πρόκειται για επίδοξους αντάρτες πόλεων. Με λίγα λόγια , τα γεγονότα αυτά πιστοποιούν την αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να σκεφτεί πολιτικά και να δράση συλλογικά.

Η τρέχουσα εικόνα του ελληνικού πολιτικού συστήματος και ταυτόσημα το βαθύ πολιτικό πρόβλημα της χώρας έχει ρίζες ταξικές. Η αποσάθρωση των μεσοστρωμάτων και των μικροαστικών σταθερών προκαλεί μια αίσθηση μόνιμης  ανασφάλειας σε σημαντικά τμήματα του πληθυσμού, αίσθηση που κινείται από τον απόλυτο πανικό, στην αφύσικη κατάσταση απάθειας, σε αναντίστοιχο με τα συμβαίνοντα πολιτικό νιρβάνα. Από αυτή την πλευρά μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για δυνατότητες χειραγώγησης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού που προέρχονται κοινωνικά από τον ενδιάμεσο χώρο και κατά συνέπεια καθορίζουν το κοινοβουλευτικό πλαίσιο λειτουργίας του συστήματος. Για να το τοποθετήσω καλύτερα , ο ήδη διακρινόμενος και με βεβαιότητα επερχόμενος κλονισμός του κλίματος αισιοδοξίας που καλλιέργησε στις προηγούμενες εβδομάδες – μετά την καταβολή της νέας δόσης/δανείου – η τριμερής κυβέρνηση απαίτησε νέους επικοινωνιακούς χειρισμούς από την κυβερνητική εξουσία. Η κατάσταση ήρεμης προσδοκίας και συνακόλουθα πολιτικής απραξίας που είχε προκαλέσει η αμέσως προηγούμενη  συγκυρία ολοκλήρωνε τον κύκλο της και προφανώς  απαιτούσε νέου τύπου χειρισμούς : τον αισιόδοξο καθησυχασμό χρειάστηκε να τον αντικαταστήσει ο φόβος για το επερχόμενο χειρότερο.

Τότε άρχισε η προσομοίωση του πολέμου- όσο δύναται να προσομοιώσει σοβαρές καταστάσεις η ανάπηρη μικροαστική φαντασία. Αψιμαχίες στη βίλα τάδε και στη βίλα δείνα, καταλήψεις, ανακαταλήψεις, αδέσποτα μπουκάλια, αδέσποτοι κίνδυνοι με επιστέγασμα το ξύσιμο του χρησιμοποιημένου από τον πρωθυπουργό γραφείου στη λεωφόρο Συγγρού και ό,τι ήθελε προκύψει. Και ο παρονομαστής , η  ‘’λίστα Λαγκάρντ’’ και το μεγάλο θέατρο της ηλεκτρονικής αναζήτησης της διαφθοράς σε ένα φύσει και θέσει – από ταξική επιλογή- βυθισμένο στην πολιτική διαφθορά πολιτικό σύστημα. Η κατάσταση θα έδινε σενάριο άριστης κωμωδίας αν δεν προκαλούσε θύματα, αν δεν οδηγούσε σε ολοένα και πιο άγριες κοινωνικές καταστάσεις, σε πόνο για πολλούς και εξαθλίωση.

Το πλέον τραγικό στην όλη αυτή ιστορία είναι ότι ετούτη η πολιτική λειτουργεί χωρίς σχεδόν αντίπαλο. Οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση επιδίδονται με ενθουσιασμό στο παιχνίδι αυτό όπως ακριβώς κάνουν και οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης , της αξιωματικής αντιπολίτευσης ιδιαίτερα. ‘Ολοι γνωρίζουν ότι τα μεσοστρώματα ποδηγετούνται εύκολα όταν βρεθούν στη μέγγενη της κοινωνικής σύνθλιψης  και της υποβάθμισής τους. Όλοι γνωρίζουν πώς να εκμεταλλευτούν μια τέτοια κατάσταση για μικροπολιτικά οφέλη πάνω στην ίδια ουσιαστικά- κοινωνικά και εθνικά – πολιτική.

Το αντίπαλο δέος μόνο ταξικά μπορεί να το προσδιορίζει κανείς . Ο κόσμος των παραγωγών, ο κόσμος της εργασίας, είναι ο μόνος που μπορεί να ξεφύγει από αυτή την πολιτική διαχείρισης της προσδοκίας του τρόμου. Για να το κάνει αυτό πρέπει, όμως, να εκφραστεί αξιόπιστα στο πολιτικό επίπεδο .Εδώ βρίσκεται η μόνη ουσιαστικά σωτήρια προσδοκία.

Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Πολιτικής Ιστορίας στο ΑΠΘ

*Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών 19/1/2013

Απειλή ιστορικού μαρασμού

Ποια είναι τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα για το αμέσως επόμενο διάστημα στην Ελλάδα; Κατά τη γνώμη μας, δύο, ένα μετρήσιμο κι ένα μη μετρήσιμο, και τα δύο όμως βόμβες στα θεμέλια: η ανεργία και ο διχασμός ―μάλλον, κερματισμός― της κοινωνίας.
Οι τελευταίες εκθέσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και του ΙΟΒΕ καταγράφουν τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση της οικονομίας και μια ζοφερή κοινωνική πραγματικότητα. Η ανεργία τον φετινό Οκτώβριο έφτασε το 26,8%, έναντι του 19,7% τον αντίστοιχο περσινό μήνα. Ο ρυθμός αύξησης είναι τρομακτικός: 2,6% μηνιαίως. Αν διατηρηθεί αυτός ο ρυθμός, τον Οκτώβριο του 2013 οι άνεργοι θα είναι το 36,5% ― περισσότερο από το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού θα είναι εκτός εργασίας, εκτός βιοπορισμού.
Οι δείκτες ανεργίας και ύφεσης αντιστοιχούν στους δείκτες της αμερικανικής Μεγάλης Υφεσης, μετά το Κραχ του 1929. Αμερικανοί αναλυτές που παρακολουθούν με ανησυχία την Ευρώπη, υπολογίζουν ότι για να επανέλθει η ανεργία στα κοινωνικώς αποδεκτά επίπεδα του 7,5%, όσο δηλαδή μετριόταν η ανεργία στην Ελλάδα το 2007, θα απαιτηθούν είκοσι χρόνια. Είκοσι χρόνια είναι πολύ μακρύς χρόνος, είναι περίπου μια γενιά: πρώτος είχε μιλήσει για μισή ή μία χαμένη γενιά Ελλήνων ο οικονομολόγος Τομάσο Πάντοα Σιόπα, πρ. υπουργός στην Ιταλία και σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε προβλέψει μια δεκαπενταετία πτώσης ήδη το 2010. Ο δε πρώην πρόεδρος της Bundesbank Aξελ Βέμπερ είχε εκτιμήσει ότι η κρίση χρέους θα ταλανίζει την Ελλάδα για την επόμενη τριακονταετία.
Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι. Το 26,8% αντιστοιχεί σε περίπου 1,35 εκατομμύρια συμπολίτες, επί συνόλου 5 εκατομμυρίων ενεργού πληθυσμού· 1,35 εκατομμύρια νοικοκυριά, οικογένειες, στερούνται το βασικό ή το αναγκαίο συμπληρωματικό εισόδημα για να επιβιώσουν. Αλλιώς: 3,64 εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει να παράγουν πλούτο ικανό να θρέψει 11 εκατομμύρια Ελληνες. Δεν γίνεται.
Αυτή η αριθμητική αφόρητης ένδειας μάς οδηγεί αναπόφευκτα στις μη μετρήσιμες αλλά εξίσου αισθητές συνέπειές της: στον διχασμό, τον κερματισμό του κοινωνικού σώματος. Εξαιτίας της κρίσης η Ελλάδα χάνει οδυνηρά ό,τι είχε κατακτήσει με κόπο τη μεταπολεμική περίοδο: υψηλή κοινωνική ομοιογένεια, διαταξική κινητικότητα και μια ευρύτατη μικρομεσαία τάξη. Οι πιο αδύναμοι κρίκοι των μικρομεσαίων στρωμάτων πληβειοποιούνται, τα χάνουν όλα, ενώ και τα μεσαία στρώματα φτωχοποιούνται, χάνουν τα προστατευτικά μαξιλάρια των σταθερών εισοδημάτων και των αποταμιεύσεων και ήδη απειλείται σοβαρά το τελευταίο οχυρό και ταυτοποιητικό στοιχείο, η ακίνητη περιουσία.
Αυτός ο μείζων κοινωνικός μετασχηματισμός ασφαλώς θα εκφραστεί και πολιτικά. Ηδη οι ψηφοφόροι μετατοπίστηκαν μαζικά προς τα άκρα του συμβατικού φάσματος, καθώς η κεντρώα έκφραση κατέρρευσε ηθικά. Η μετατόπιση δεν εκφράζει μόνο την ψήφο· εκφράζει και την οργή, την απόγνωση, τον φόβο, την ελπίδα και, για πρώτη φορά με τέτοια ένταση, τον ταξικό διαχωρισμό. Ο εμφιλοχωρών διχασμός δεν έχει ιδεολογικούς ή πολιτικούς χαρακτήρες, όσο κοινωνικούς και οικονομικούς, δηλαδή ταξικούς. Ακόμη πιο ωμά: οι πεπτωκότες, οι κατεστραμμένοι, οι μη έχοντες ούτε εισόδημα ούτε ελπίδα βραχυπρόθεσμης ανάταξης, βρίσκονται αποκομμένοι από το υπόλοιπο όλον των εχόντων κάτι, βρίσκονται απέναντι, καχύποπτοι και ενάντιοι. Οσο η υπόλοιπη κοινωνία των εχόντων -κάτι ή πολύ- δεν καταφέρνει να ανασχέσει την ερείπωση και να αναδιοχετεύσει μέριμνα, υλική ανακούφιση και εργασία προς τους ανέργους, το ενδεχόμενο ρήξεων θα ενισχύεται.
Συναφές και ίσως πιο ανησυχητικό για το μέλλον, με όρους εθνικούς -ιστορικούς, είναι το φαινόμενο της νεανικής ανεργίας, που φτάνει πια το 56% στις ηλικίες 15-25. Γνωρίζουμε από το κοντινό περιβάλλον μας, πόσο οδυνηρή είναι η ανεργία του πενηντάχρονου: πιθανότατα δεν θα ξαναβρεί ποτέ δουλειά με πλήρεις αποδοχές. Η ανεργία στους νέους δεν τόσο φανερά επώδυνη· ακουμπάνε στην οικογένεια, οι ανάγκες είναι μικρότερες. Είναι όμως πιο ύπουλη και υπονομευτική: ο μακροχρόνιος αποκλεισμός από την είσοδο στην εργασία αναστέλλει βίαια μια αναγκαία τελετή ενηλικίωσης, ψαλιδίζει τα όνειρα, την αυτοπεποίθηση, τη δημιουργικότητα. Κι όχι μόνο κολοβώνει τα νεαρά άτομα σε προσωπικό επίπεδο, αλλά στερεί και την κοινωνία από τις απολύτως αναγκαίες δυνάμεις ανανέωσης: Πώς αλλιώς θα ανανεώσει το έμψυχο δυναμικό της μια κοινωνία στην παραγωγή, στην επιστήμη, στην τέχνη, στις ηγετικές ελίτ; Πολύ περισσότερο που η Ελλάδα φθίνει δημογραφικά. Προβάλλοντας πάνω στην υπογεννητικότητα, πάνω σε έναν γερασμένο πληθυσμό, τον καλπάζοντα δείκτη νεανικής ανεργίας και αποκλεισμού, η εξαγόμενη εικόνα είναι ζοφερή. Οι μεσήλικες κουρασμένοι και άνεργοι, οι νέοι άνεργοι ή μετανάστες. Κινδυνεύουμε σαν λαός, σαν έθνος, να μπούμε σε τροχιά ιστορικού μαρασμού.
Κασσανδρικές προβλέψεις; Ναι, εφόσον ισχύσουν οι προβολές του δυσχερούς παρόντος στον μέλλοντα χρόνο. Γνωρίζουμε όμως ότι η ιστορία δεν εξελίσσεται γραμμικά· ρήξεις και ασυνέχειες, επώδυνες συχνά, εκτρέπουν τη ροή προς άλλες, απρόσμενες κατευθύνσεις. Στο μέτρο που μας επιτρέπεται, διότι η Ελλάδα δεν πορεύεται μόνη της αλλά εξαρτώμενη σε πολλά από άλλους, οφείλουμε να κατανοήσουμε τους κινδύνους καταρχάς, και να δράσουμε αποτρεπτικά: να διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή, ανακουφίζοντας τους αδύναμους και ανανεώνοντας το συλλογικό φρόνημα. Με δικαιοσύνη και αναδιανομή. Για να επηρεάσουμε κατά το δυνατόν την ιστορική ροή, δηλαδή τη μοίρα μας.
βλέμμα

Κώστας Λαπαβίτσας: Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας σε πρώτο πρόσωπο

Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας σε πρώτο πρόσωπο

www.costaslapavitsas 

1ο.Οι “θεωρητικοί του ευρώ” και οι “γενικοί θεωρητικοί”

Θυμάμαι καλά τις αρχές του 2010. Τότε που ανέβαιναν τα σπρεντ, πύκνωναν τα σύννεφα για την Ελλάδα στις διεθνείς αγορές και ο κ. Παπακωνσταντίνου, με το σακίδιο στην πλάτη, περιφερόταν από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα παριστάνοντας τον σωτήρα της διεφθαρμένης χώρας του. Με ανησυχία παρακολουθούσε τις διαδρομές του η ελληνική κοινωνία, χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς συμβαίνει. Και πως να αντιληφθεί, αν θυμηθεί κανείς τι της έλεγαν οι ταγοί της και οι πνευματικοί της φορείς.

Από τη μια είχαμε αυτούς που μπορούμε να τους ονομάσουμε οι “θεωρητικοί του ευρώ”. Δεν ήταν βέβαια ακριβώς αυτό τότε, ήταν μάλλον οι θεωρητικοί της υποτιθέμενης ελληνικής διαφθοράς και διπροσωπίας. Η κρίση ήταν ελληνική υπόθεση γιατί το στραβό ελληνικό δημόσιο είχε καταστρέψει τον υγιή ιδιωτικό τομέα και προκάλεσε αναταραχή εκ του μη όντος στην ΟΝΕ. Χρειαζόταν τιμωρία, εξυγίανση και πειθαρχία. Αυτά έλεγαν οι Γερμανοί προκαθήμενοι της ΟΝΕ και υπερθεμάτιζε ο κ. Παπανδρέου με την κυβέρνησή του. Πλήθος οι πανεπιστημιακοί, πνευματικοί άνθρωποι, δημοσιογράφοι, ο ανθός της ελληνικής πνευματικής ζωής, που επικροτούσαν. Η ΟΝΕ ήταν το απάνεμο λιμάνι, η ασφαλής προστασία για τη χώρα μας κι έπρεπε να ντρεπόμαστε που της δημιουργήσαμε τέτοια κρίση. Θα αφήσω κατά μέρος την προπέτεια να κουνάνε το δάχτυλο στον ελληνικό λαό άνθρωποι όπως ο κ. Παπακωνσταντίνου. Σημασία έχει ότι η συνομοταξία του γρήγορα μετατράπηκε στην “παράταξη του ευρώ”, χωρίς όμως να χάσει τον αρχικό πυρήνα των ιδεών της, ότι δηλαδή φταίει ο ελληνικός λαός και κυρίως ο δημόσιος τομέας της οικονομίας του.

Από την άλλη είχαμε τους “θεωρητικούς γενικώς”. Αυτοί προέρχονταν κυρίως από τον χώρο της Αριστεράς και άρα παρακολουθούσαν την κρίση από την σχετικά ασφαλή απόσταση όσων δεν έχουν αποφάσεις ευθύνης να λάβουν. Γενική κουβέντα περί καπιταλιστικών κρίσεων από το ΚΚΕ, με κεραυνούς μάλιστα εναντίον όσων τόνιζαν τη σημασία του χρέους κι επέμεναν ότι ούτε πρέπει, ούτε γίνεται να πληρωθεί. Οι προλετάριοι δεν είναι μπαταχτσήδες. Απόλυτο κομφούζιο στον ΣΥΡΙΖΑ, που αρχικά έλεγε ότι δεν υπάρχει κρίση κι ότι δεν κινδυνεύουμε με πτώχευση, μέχρι που οι οικονομικοί του εγκέφαλοι ανακάλυψαν ότι η Ελλάδα αντιμετώπιζε τέσσερις κρίσεις που συνέβαιναν ταυτοχρόνως, αλλά η χώρα μπορούσε να επιλέξει ποιαν από όλες θα αντιμετώπιζε. Απεραντολογία περί κρίσεων σε άλλα κομμάτια της Αριστεράς. Καμία συναίσθηση της απειλής που μόλις είχε σηκώσει κεφάλι.

Υπήρχαν βέβαια, οικονομολόγοι στις ΗΠΑ και αλλού που έλεγαν ότι τα πράγματα στην ΟΝΕ είναι πολύ πιο μπλεγμένα. Υπήρχαν και μεμονωμένες φωνές θαρραλέων ανθρώπων στην Ελλάδα, όχι απαραίτητα οικονομολόγων, που πολύ σωστά έλεγαν ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο, αλλά αυτές κι αν ήταν περιθωριακές.

2ο.Οι μελέτες του RMF και τα βαθύτερα αίτια της ελληνικής κρίσης

Τον Μάρτιο του 2010 δημοσίευσα στο Λονδίνο, από κοινού με τους συνεργάτες μου στο RMF, μία μελέτη για την κρίση που είχε αρχίσει να διαφαίνεται. Ακολούθησαν άλλες δύο τους επόμενους δεκαοκτώ μήνες.

Οι μελέτες αυτές έδειχναν και θεμελίωναν εμπειρικά ότι άλλα είναι τα αίτια της ελληνικής κρίσης. Συγκεκριμένα, ότι πρόκειται για κρίση ολόκληρης της Ευρωζώνης και όχι μόνο της Ελλάδας. Η περιφέρεια, δηλαδή η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία, δεν θα αργούσαν να ακολουθήσουν. Ο λόγος ήταν το άνοιγμα της ψαλίδας ανταγωνιστικότητας με το κέντρο, κυρίως με τη Γερμανία, γεγονός που έφερνε τεράστια ελλείμματα στις διεθνείς συναλλαγές της περιφέρειας και άρα πλεονάσματα για τη Γερμανία. Τα ελλείματα απαιτούσαν δανεισμό για να χρηματοδοτηθούν και άρα η περιφέρεια βούλιαζε στα χρέη, δημόσια και ιδωτικά. Γιατί όμως είχε ανοίξει η ψαλίδα; Διότι οι ονομαστικοί γερμανικοί μισθοί είχαν παγώσει, ενώ αυτοί της περιφέρειας συνέχισαν να αυξάνονται, έστω και με χαμηλούς ρυθμούς. Μέσα στα δέκα χρόνια της ΟΝΕ η διαφορά είχε γίνει δυσθεώρητη. Δεδομένου ότι δεν υπήρχαν πλέον εθνικά νομίσματα, ώστε να πέσει η αξία τους και να εξισορροπηθεί η κατάσταση, οι χώρες της περιφέρειας είχαν πιαστεί στη γερμανική παγίδα.

Τα βαθύτερα αίτια της κρίσης, συνεπώς, είναι ταξικά και εθνικά.Η ΟΝΕ έχει άνισο και εκμεταλλευτικό χαρακτήρα που εξυπηρετεί πάνω απ΄ όλα, τα συμφέροντα του μεγάλου γερμανικού εξαγωγικού κεφαλαίου και των μεγάλων τραπεζών. Μετατρέπεται δε σε όχημα γερμανικής κυριαρχίας σε ολόκληρη την Ευρώπη.

3ο.Οι εκδοχές επίλυσης

Στο πλαίσιο αυτό τρεις ήταν οι εκδοχές για την επίλυση της κρίσης που καταδείκνυαν οι μελέτες του RMF. Η πρώτη ήταν να επιβληθεί σκληρή λιτότητα με ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση των αγορών. Η δεύτερη ήταν να γίνει μετάλλαξη της ΟΝΕ δημιουργώντας ένα “καλό ευρώ” υπέρ των εργαζομένων και των περιφερειακών χωρών. Η τρίτη ήταν η έξοδος από την ΟΝΕ με αθέτηση πληρωμών στο χρέος και αναδόμηση της εθνικής οικονομίας.

Ποιά ήταν η πιθανότερη; Δεν υπάρχουν “προφητείες” και “μαντεψιές”, Κασσάνδρες και άλλα μυθικά πρόσωπα στην πολιτική οικονομία. Μόνο εκτιμήσεις υπάρχουν, όπως σε όλα τα επιστημονικά πεδία. Τι έλεγαν λοιπόν οι καταγεγραμμένες εκτιμήσεις του RMF; Ότι το πιθανότερο είναι να επιλεγεί η εκδοχή της σκληρής λιτότητας, μαζί με την απελευθέρωση των αγορών και τις ιδιωτικοποιήσεις, που θα έχουν τραγικά αποτελέσματα για τις κοινωνίες. Η οποία επιλογή μάλιστα θα είναι και αντιφατική διότι δεν θα λύσει το κεντρικό πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, παρά το εξαιρετικά υψηλό κοινωνικό κόστος, κι έτσι θα υποσκάψει κι άλλο το ευρώ. Ακόμη, οι εκτιμήσεις του RMF συνηγορούσαν στο ότι οι πιθανότητες να δημιουργηθεί ένα “καλό ευρώ” ήταν περίπου τόσες όσες να χιονίσει στην Αθήνα τον Αύγουστο. Τέλος, ότι η εκδοχή της εξόδου σαφώς υφίσταται και θα γίνει πιθανότερη μέσω της λιτότητας, αλλά μπορεί να είναι είτε συντηρητική, είτε προοδευτική.

 4ο.Η συντηρητική έξοδος και η προοδευτική έξοδος

Η προοδευτική έξοδος ήταν η δική μου πρόταση. Και το σκεπτικό ήταν απλό. Από τη μια, η λιτότητα διαφαινόταν ότι θα είχε τραγικό κόστος και θα αποδεικνυόταν τελικά αδιέξοδη. Από την άλλη, η παύση πληρωμών στο χρέος παράλληλα με την έξοδο θα ήταν ένα μεγάλο σοκ για την ελληνική κοινωνία. Κρίνοντας όμως από παρόμοιες περιπτώσεις, όπως της Αργεντινής, το κόστος θα ήταν μικρότερο και η ανάκαμψη ταχύτερη και δυναμικότερη από την εκδοχή της λιτότητας.Το πιο σημαντικό από όλα όμως, ήταν ότι η λύση αυτή άνοιγε την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής. Διότι, αντίθετα από ότι συνήθως πιστεύουν οι γενικώς θεωρητικολογούντες, η αλλαγή του νομίσματος μπορεί να έχει βαθύτατες επιπτώσεις στην κοινωνία.

Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να γυρίσει στη δραχμή χωρίς εσωτερική κοινωνική σύγκρουση, χωρίς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, χωρίς εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς δημόσια παρέμβαση κατά μήκος και πλάτος της κοινωνίας. Άνοιγε έτσι το πεδίο, για να απαλλαγεί η χώρα από τον εσμό των διεφθαρμένων και διαπλεκόμενων στρωμάτων που την είχαν φέρει στην καταστροφή. Τα οποία στρώματα, αν επικρατούσε η πολιτική της λιτότητας, σίγουρα θα διατηρούσαν τον έλεγχο και άρα θα την χρησιμοποιούσαν υπέρ εαυτών. Με την έξοδο, θα μπορούσε να γίνει πράξη ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που θα άλλαζε τα πράγματα δραστικά υπέρ των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Ούτε φυσικά θα μπορούσε η Ελλάδα να γυρίσει στην δραχμή χωρίς σύγκρουση με τους δανειστές της, πάνω απ΄όλα, την κυρίαρχη Γερμανία. Θα μπορούσαν έτσι να προστατευτούν τα κυριαρχικά, αλλά και τα δημοκρατικά δικαιώματα του ελληνικού λαού. Το προαπαιτούμενο για όλα αυτά ήταν βέβαια η μετωπική λαϊκή συσπείρωση υπό την ηγεσία της Αριστεράς. Αυτό ακριβώς αποδείχτηκε η μεγαλύτερη δυσκολία, εν μέρει γιατί η Αριστερά άργησε τραγικά να κατανοήσει την σημασία του ευρώ στην κρίση.

 5ο.Ποιος κατάλαβε πρώτος και τι

Οι υπάρχοντες μηχανισμοί εξουσίας το κατανόησαν πολύ γρηγορότερα και προχώρησαν στη διαμόρφωση της “παράταξης του ευρώ”. Μέσα στο 2010 η κρίση χτύπησε την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, δείχνοντας ότι το πρόβλημα ήταν όντως η δομή της Ευρωζώνης και όχι η υποτιθέμενη ελληνική διαφθορά. Οι χώρες του κέντρου της Ευρωζώνης έθεσαν την ελληνική άρχουσα τάξη και τις αντίστοιχες της περιφέρειας προ ενός εκβιαστικού διλήμματος: ή παίρνετε όλο και σκληρότερα μέτρα λιτότητας, ή βγαίνετε από την ΟΝΕ. Αντιμέτωπο με αυτόν τον εκβιασμό, το ελληνικό μπλοκ εξουσίας τάχιστα αντιλήφθηκε τους κοινωνικούς κινδύνους της εξόδου. Σε κλειστούς κύκλους διαβούλευσης ακούστηκε ακόμη και ότι θα έμπαινε σε αμφισβήτηση το κοινωνικό καθεστώς που επικράτησε μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο! Επιπλέον, η έξοδος κινδύνευε να αποκόψει την ελληνική άρχουσα τάξη από τους προστάτες της στη Δυτική Ευρώπη. Δεν υπήρχε επιλογή. Η Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει στο ευρώ υπό οποιοδήποτε κόστος. Συνεπώς, γην και ύδωρ στη Γερμανία, με την προϋπόθεση ότι θα κρατούσε την Ελλάδα μέσα στην ΟΝΕ. Ταυτόχρονα, επιβολή βάρβαρης λιτότητας στο εσωτερικό και καθεστώς Άγριας Δύσης στην αγορά εργασίας.

Η παράταξη του ευρώ ουσιαστικά διαμορφώθηκε το 2011 με την αμέριστη συμπαράσταση των “θεωρητικών του ευρώ”, πανεπιστημιακών και άλλων, που συχνά ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που οδήγησαν την Ελλάδα στην ΟΝΕ και έπαιξαν καίριο ρόλο κατά τη διεφθαρμένη δεκαετία του 2000. Δύο παράγοντες έδρασαν καταλυτικά στη διαμόρφωσή της. Απο τη μιά, η συστηματική κατατρομοκράτηση του λαού και κυρίως των μικρομεσαίων στρωμάτων για τις επιπτώσεις της εξόδου και κυρίως για την αξία των αποταμιεύσεων. Από την άλλη, ο ποταμός αοριστολογιών για «μεταρρυθμίσεις» που θα έβαζαν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα σε άλλη βάση, κάνοντας την Ελλάδα παραγωγική και πλούσια. Η μεγαλύτερη ιδεολογική επιτυχία της “παράταξης του ευρώ” ήταν η απήχηση του επιχειρήματος: φανταστείτε τι θα γίνει αν φύγουμε. Όσο πιο τραγικά γίνονταν τα κοινωνικά πράγματα το 2011-12, όσο πιο απίστευτη η φτώχεια και η ανεργία, τόσο πιο πολύ χρησιμοποιούσαν το επιχείρημα αυτό οι “θεωρητικοί του ευρώ”. Αβάσιμο, αναπόδεικτο και αναμφίβολα γελοίο, αλλά δυστυχώς αποτελεσματικό.

Οι “γενικοί θεωρητικοί” κατάλαβαν τι συνέβαινε αργοτερα από τους “θεωρητικούς του ευρώ” και μόνο αφού το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας άρχισε στην πράξη να εκβιάζει τον ελληνικό λαό με το επιχείρημα “μέτρα ή δραχμή”. Μέχρι τότε, οι κυρίαρχες φωνές της Αριστεράς διατείνονταν ότι «το νόμισμα» δεν είναι παρά ένα επιφαινόμενο της κρίσης. Πως είναι δυνατόν οι μαρξιστές να του δίνουν σημασία; Και πως μπορεί η προοπτική της εξόδου να αποτελέσει αριστερή πρόταση; Οι πολέμιοί της ήταν δύο ειδών.

Από τη μια, υπήρχαν καθαρόαιμοι ευρωπαϊστές, οι γεννήτορες του είδους στη χώρα μας, που δεν μπορούσαν να φανταστούν οποιαδήποτε ρήξη με την “Ευρώπη”. Τους πλαισίωναν νεόκοποι ευρωπαϊστές, που ειδικεύονταν σε επαναστατικές ρητορείες περί διεθνισμού και παγκόσμιων εργατικών συμφερόντων, αλλά στην ουσία ήταν πειθήνιοι σοσιαλδημοκράτες. Τρόμαζαν και μόνο στην ιδέα της κοινωνικής αναταραχής που πραγματικά θα έθετε εν αμφιβόλω τα κυριαρχικά δικαιώματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα.

Από την άλλη, υπήρχαν παραδοσιακοί αντιευρωπαϊστές που είχαν από νωρίς διαβλέψει την αντιφατικότητα του Μάαστριχτ. Όταν όμως έφτασε η ώρα της κρίσης, υποτίμησαν συστηματικά την σημασία και του χρέους και του ευρώ. Μόλις δε κατάλαβαν πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα για τις ελληνικές δομές εξουσίας, δεν τρόμαξαν λιγότερο από τους ευρωπαϊστές. Φρόντισαν κι αυτοί να κρυφτούν πίσω από προπέτασμα καπνού αφηρημένης επαναστατικότητας.

 6ο.Το κρίσιμο 2011 – 12

Το 2011-12 έγινε ξεκάθαρο ότι η κοινωνία έπρεπε να διαλέξει ή τα μέτρα λιτότητας που θα κρατούσαν την χώρα στην ΟΝΕ, ή την απόρριψή τους με έξοδο και ότι αυτό συνεπάγονταν. Η άρχουσα τάξη έθεσε το ζήτημα πεντακάθαρα, ωμά και εκβιαστικά. Η απάντηση της Αριστεράς ήταν ανεπαρκέστατη. Ένα κομμάτι των ευρωπαϊστών, η ΔΗΜΑΡ, έκανε την επιλογή του και πήγε με την άρχουσα τάξη και την παράταξη του ευρώ. Το μεγαλύτερο κομμάτι έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ και καθόρισε την επίσημη γραμμή του, την ιδέα δηλαδή ότι το εκβιαστικό δίλημμα είναι πλαστό. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία θα στηρίζεται στο λαϊκό κίνημα και θα έχει γενικότερη ευρωπαϊκή στήριξη, θα μπορέσει να προχωρήσει σε ακύρωση των Μνημονίων αναιρώντας την λιτότητα, καθώς και σε επιθετική αναδιαπραγμάτευση που θα διαγράψει το χρέος, κρατώντας παράλληλα τη χώρα μέσα στην ΟΝΕ. Τέλος, το ΚΚΕ φρόντισε επανειλημμένως να ανακοινώσει στον ελληνικό λαό και στην άρχουσα τάξη του, ότι είναι μεν υπέρ της λαϊκής εξουσίας, της απαλλοτρίωσης των καπιταλιστών και της εξόδου από την ΕΕ, αλλα όχι υπέρ της εξόδου από την ΟΝΕ. Μόνο όταν λυθεί συνολικά το κοινωνικό, πολιτικό και εθνικό πρόβλημα της χώρας, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να φύγει η Ελλάδα από την νομισματική ένωση που την πνίγει.

Η παράταξη του ευρώ κέρδισε τις εκλογές και συνέχισε την αμείλικτη πολιτική της λιτότητας. Ο πραγματικός νικητής ήταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό γιατί ήταν το μόνο κομμάτι της Αριστεράς που φάνηκε έτοιμο να αναλάβει την κυβέρνηση, ενώ παράλληλα υποσχέθηκε ότι θα άλλαζε δραστικά τα πράγματα χωρίς να βγάλει τη χώρα από την ΟΝΕ. Η υπόσχεση αυτή, για τους λόγους που ήδη ανέφερα, είναι αδύνατον να κρατηθεί στην πράξη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα το διαπιστώσει πηγαίνοντας προς τις επόμενες εκλογές, καθώς θα πιέζεται να πάρει όλο και πιο συντηρητικές θέσεις που θα τη φέρνουν πιο κοντά στην παράταξη του ευρώ, όπως ίσως γίνει με αναδίπλωση στο θέμα της ακύρωσης των Μνημονίων. Αν δε αναλάβει την κυβέρνηση, τότε θα βρεθεί όντως αντιμέτωπη με την αδήριτη πραγματικότητα της γερμανικής ΟΝΕ και θα διαπιστώσει με τα ίδια της τα μάτια τα πραγματικά περιθώρια διαπραγμάτευσης.

 Ο επίλογος δεν έχει γραφτεί ακόμα…

Η πρόταση της εξόδου από την ΟΝΕ δεν κατάφερε να κυριαρχήσει πολιτικά την τριετία που πέρασε. Είναι όμως βέβαιο ότι λειτούργησε ως ο άλλος πόλος που ξεκαθάρισε το πρόβλημα και ανάγκασε την παράταξη του ευρώ και τους ευρωπαϊστές να διαμορφώσουν τις θέσεις τους. Είναι επίσης βέβαιο ότι έπεισε ένα πολύ σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος, ίσως 20%-30%, παρά την συστηματική εκστρατεία κατατρομοκράτησης από πλευράς άρχουσας τάξης και παρά την αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικού φορέα που θα την εκφράζει αξιόπιστα. Το ποσοστό αυτό αυτό περιλαμβάνει τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ζωής. Είναι αυτοί που καταλαβαίνουν ότι η έξοδος είναι όρος για να λυθεί η κρίση υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, αλλά και για να υπάρξει ουσιαστική κοινωνική αλλαγή στην Ελλάδα για πρώτη φορά στον Μεταπόλεμο. Χωρίς έξοδο από το ευρώ θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να γύρει η πλάστιγγα υπέρ του κόσμου της εργασίας, να εκδιωχθεί η διαφθορά που νέμεται την κοινωνική και πολιτική εξουσία στη χώρα, να αναζωογονηθεί η κοινωνία από τα κάτω.

Κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει οι δυνάμεις που είναι έτοιμες να αγωνιστούν για την ριζοσπαστική κοινωνική αλλαγή σε αυτήν τη βάση. Βρίσκονται κατεσπαρμένες κατά μήκος του πολιτικού φάσματος, αλλά και ανάμεσα σε πλατιά στρώματα που έχουν απογοητευτεί από τα πολιτικά κόμματα και την πολιτική ζωή. Η νεολαία ιδίως που φέρει τεράστιο το βάρος της ανεργίας είναι έτοιμη να ακούσει νέες ιδέες για πραγματική ριζοσπαστική αλλαγή. Ο κύριος οργανωμένος όγκος των δυνάμεων αυτών βρίσκεται όμως εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί θα δοθεί η πολιτική μάχη που θα καθορίσει την πορεία της Ελλάδας και της κοινωνίας της τα επόμενα χρόνια. Όσο η “παράταξη του ευρώ” επιτείνει τον κοινωνικό όλεθρο, τόσο μεγαλύτερη θα γίνεται η σημασία αυτής της σύγκρουσης.

Είναι απολύτως απαραίτητο να συμπαραταχθούν όσοι δεν φοβούνται την έξοδο από την ΟΝΕ και επιζητούν την ριζοσπαστική αλλαγή της χώρας. Αυτό είναι προς το συμφέρον όλων των πολιτικών δυνάμεων που έχουν τέτοια γενική κατεύθυνση, είτε είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε όχι, αλλά και όλων των κοινωνικών δυνάμεων που επιζητούν την απαλλαγή της χώρας από το άγος που την βαραίνει. Μόνο έτσι θα μπορέσουν τα εργατικά και λαϊκά στρώματα να κερδίσουν τον ταξικό πόλεμο που ξέσπασε το 2010.

Πιόνι του Σαμαρά ο Βενιζέλος...

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Απολαυστικός ήταν ο εξευτελισμός της Βουλής την Πέμπτη. Όχι ότι είχαμε κάποια αμφιβολία ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα έσωζε τον Βαγγέλη Βενιζέλο από τον πολιτικό διασυρμό της παραπομπής του σε προανακριτική επιτροπή, όπως και έγινε. Δεν μπορούμε όμως να μην εκφράσουμε τον θαυμασμό μας για την απίστευτη εφευρετικότητα του Σαμαρά και της ΝΔ να εξασφαλίσουν με διαδικαστικά κόλπα τη σωτηρία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Είναι απίθανο το πόσους τρόπους βρήκαν να καταργήσουν ουσιαστικά τη μυστικότητα της ψηφοφορίας, ώστε να μην επιτρέψουν σε θερμοκέφαλους δεξιούς βουλευτές της ΝΔ να ψηφίσουν υπέρ της παραπομπής Βενιζέλου. Πέτυχαν άνετα το στόχο τους.

Αποθέωση της «ελεύθερης βούλησης» των αντιπροσώπων του λαού. Πρώτος ο Βενιζέλος αποφάσισε …«ομόφωνα» να μην αφήσει τους...

βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ούτε καν να πλησιάσουν άλλη κάλπη εκτός από την κυβερνητική! Ήταν βέβαιος ότι αν τους το επέτρεπε, δεν θα ήταν ούτε ένας ούτε δύο οι Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που θα ψήφιζαν …υπέρ της παραπομπής του αρχηγού τους! Η ΝΔ έκανε εν μέρει το ίδιο – 38 βουλευτές της, συμπεριλαμβανομένου του Σαμαρά και σχεδόν όλων των υπουργών, ψήφισαν επιδεικτικά μόνο στην κάλπη της κυβερνητικής πρότασης. Μάλιστα, ο Υπουργός Υγείας Ανδρέας Λυκουρέντζος θεμελίωσε και θεωρητικά την απέχθεια του προς την υποχρεωτική ψηφοφορία με ξεκαρδιστικό τρόπο: « Εκείνοι οι οποίοι φαντάζονται ότι μπορούν να εξοπλίσουν της υπηρεσίες της Βουλής με αρχαίους Σκύθες, οι οποίοι θα μεταφέρουν τους βουλευτές υποχρεωτικά στην κάλπη, μάλλον δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία!» δήλωσε αγέρωχα , έτοιμος να εκφωνήσει εκ νέου το θρυλικό « Ή ταν ή επί τας» αν κάποιος προσπαθούσε να τον οδηγήσει στην κάλπη! Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να μη νομίζουν η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και οι αναρχικοί ότι μόνο αυτοί απεχθάνονται τις διαδικασίες του αστικού κοινοβουλίου! Έχει η Δεξιά κάτι Λυκουρέντζους που σου παγώνουν το αίμα!

Αυτή καθαυτή η λίστα Λαγκάρντ είναι μια ασήμαντη υπόθεση ρουτίνας. Η συζήτηση γύρω από αυτήν όμως είχε πολιτικές επιπτώσεις. Πρώτα πρώτα, αποκάλυψε ότι ο Παπακωνσταντίνου, ο Διώτης, ο Βενιζέλος έκαναν ό,τι γούσταραν με τα αντίγραφα που είχαν στην κατοχή τους. Τα κρατούσαν για πάρτη τους για να τα αξιοποιήσουν πολιτικά, έβγαζαν όσα αντίγραφα ήθελαν και τα μοίραζαν όπου ήθελαν, έλεγαν ασύστολα ψέματα όταν κατέθεταν ενώπιον επιτροπών της Βουλής και πάει λέγοντας. Όλοι προσπαθούσαν να αξιοποιήσουν τη λίστα για να προσποριστούν προσωπικό πολιτικό όφελος με αδίστακτο τρόπο, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τα περί φοροδιαφυγής. «δημόσιου καθήκοντος» και όλες αυτές τις ανοησίες που οι αστοί έχουν για λαϊκή κατανάλωση των αφελών. Δεύτερον, το πάθος με το οποίο οι νεοδημοκράτες βουλευτές ψήφισαν υπέρ της μη παραπομπής του Βενιζέλου δείχνει την αλληλοδιαπλοκή των συμφερόντων των δύο κομμάτων εξουσίας και την ανυπαρξία διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα τους. Εύστοχα ειπώθηκε ότι το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου είναι πλέον πιόνι στα χέρια του Σαμαρά, τυφλό όργανο του. Αυτό συνέβαινε από τότε που ανέλαβε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, αλλά τώρα ακόμη περισσότερο.

Τρίτον, αναφορικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η επιμονή του στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ του απέφερε πολιτικά κέρδη. Έστειλε τον Παπακωνσταντίνου στην εξεταστική επιτροπή, έφθειρε πολύ τον Βενιζέλο παρά τις μεγαλόστομες μπουρδολογίες του που ικανοποίησαν μόνο τον ίδιο, προκάλεσε ζημιά στην κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ εμφανίζοντας την ακόμη πιο ανοιχτά ως κυβέρνηση συνεργαζόμενων απατεώνων. Παράλληλα όμως ενίσχυσε τη συνοχή αυτής της συγκυβέρνησης και την καθυπόταξη του Βενιζέλου και του Κουβέλη στον Σαμαρά, δίνοντας στους δύο πρώτους να καταλάβουν ότι «μαύρο φίδι που τους έφαγε» αν τολμήσουν να κινηθούν εκτός του προστατευτικού κλοιού της Δεξιάς – μέχρι και η φυλακή τους περιμένει! Αν κάποιοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχαν την αυταπάτη πάντως ότι μέσω της λίστας Λαγκάρντ θα προκαλούσαν ρήξη μεταξύ των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας και θα κατόρθωναν να ωθήσουν νεοδημοκράτες βουλευτές να ψηφίσουν έτσι ώστε να παραπεμφθεί ο Βενιζέλος και να πέσει αυτομάτως ως συνέπεια αυτού η κυβέρνηση, αποδείχθηκε ότι ήταν πολύ βαθιά νυχτωμένοι. Η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ αποκλείεται να πέσει με κοινοβουλευτικά παιχνίδια, να πέσει δηλαδή από μόνη της. Μόνο ανελέητα σκληροί εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες χωρίς σταματημό, χωρίς ανάπαυλα, όλο και πιο δυναμικοί και επίμονοι, με απεργίες πολλών κλάδων μεγάλης διάρκειας ενδέχεται να πετύχουν ριζικές αλλαγές στους συσχετισμούς δυνάμεων και στη συνείδηση ευρύτατων λαϊκών μαζών ώστε αυτό να αποτυπωθεί και στο αποτέλεσμα βουλευτικών εκλογών. Η έλλειψη τέτοιου κλίματος σήμερα ευνοεί μόνο την κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου,Κουβέλη.

Δημοσιεύθηκε στο ¨Πριν¨ την Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013