ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙA

Tο δυτικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα αποκαλείται δημοκρατία συνοδευόμενη ενίοτε από διάφορα επίθετα (έμμεση, φιλελεύθερη, αστική, αντιπροσωπευτική). Όμως ούτε αντιπροσωπευτική είναι ούτε δημοκρατία.

Αντιπροσωπευτική δεν είναι, διότι οι ασκούντες την εξουσία δεν αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των κατωτέρων και μικρομεσαίων στρωμάτων ή το κοινό συμφέρον, όπως συνήθως διατυμπανίζεται, αλλά το δικό τους, των κομμάτων τους, καθώς και των ολίγων ισχυρών και πλουσίων, όπως κατέδειξε εμφανώς και προκλητικώς η παγκόσμια κρίση από το φθινόπωρο 2008. Πράγματι, κατά την διάρκειά της οι κυβερνήσεις των κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων ευνόησαν σκανδαλωδώς με αρκετά δισεκατομμύρια και άλλα νομοθετικά μέτρα τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες, στρεφόμενες ταυτοχρόνως κατά των κατωτέρων και μικρομεσαίων στρωμάτων και του κοινού συμφέροντος.

Δημοκρατία δεν είναι, διότι την ουσιαστική εξουσία δεν ασκούν οι πολλοί, ο δήμος, αλλά οι ολίγοι, τα κόμματα και οι βουλευτές. Αυτοί λαμβάνουν τις αποφάσεις, ψηφίζουν τους νόμους, καθορίζουν τη δικαστική και την εκτελεστική εξουσία. Οι πολλοί δεν συμμετέχουν σε καμία μορφή εξουσίας. Είναι παθητικοί ψηφοφόροι, εκτελεστές και υπήκοοι, όπως ακριβώς οι γυναίκες και οι δούλοι στην αρχαία πόλιν. Δεν υπάρχει δηλαδή στα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα κυρίαρχη συνέλευση πολιτών, δεν υπάρχει δήμος που να συνεδριάζει, να διαβουλεύεται και να αποφασίζει - και δίχως δήμο δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία. Επίσης η κλήρωση, η ειδοποιός διαφορά της δημοκρατίας, απουσιάζει παντελώς. Τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα έχουν ως βασικά οργανωτικά και λειτουργικά στοιχεία τους «αντιπροσώπους», τα κόμματα και τις εκλογές, που αν και θεωρούνται δημοκρατικά χαρακτηριστικά, στην πραγματικότητα είναι ολιγαρχικάκαι αριστοκρατικά Διότι επιτρέπουν την πρόσβαση στην εξουσία μόνο των ολίγων, πράγμα που ήξεραν τόσο οι αρχαίοι ιστορικοί και φιλόσοφοι (Ηρόδοτος, Πλάτων, Αριστοτέλης) όσο και οι νεώτεροι (Χομπς, Μοντεσκιέ, Ρουσώ). 

Είναι εμφανές πως η «αντιπροσώπευση» καταργεί τη δημοκρατία και η δημοκρατία είναι αντίθετη στην «αντιπροσώπευση». Ο όρος, λοιπόν, «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» είναι σχήμα οξύμωρο, περιέχει αντίφαση εν τοις όροις. Επομένως, τα κοινοβουλευτικά πολιτεύματα δεν είναι δημοκρατίες, αλλά καθαρόαιμες ολιγαρχίες - φιλελεύθερες ολιγαρχίες τα αποκάλεσε σωστά  ο Κορν. Καστοριάδης (διότι υπάρχουν και μη φιλελεύθερες, όπως τα μουσουλμανικά καθεστώτα, η Κίνα, η Κούβα κ.ά.). Σήμερα πάντως τα δυτικά πολιτεύματα έχουν μεταλλαχθεί σε νεοφιλελεύθερες ολιγαρχίες. Ως εκ τούτου οι ευρωπαίοι της νεωτερικότητας δεν επινόησαν τη δημοκρατία, όπως λέγεται συνήθως, αλλά τον κοινοβουλευτισμό, το «αντιπροσωπευτικό» πολίτευμα, τα κόμματα, την καθολική ψηφοφορία, τη γενίκευση των δικαιωμάτων και ελευθεριών, την κατάργηση της δουλείας. Αυτά είναι βεβαίως πολύ σημαντικές κατακτήσεις αλλά δεν καθιστούν το πολίτευμα δημοκρατικό. Τη δημοκρατία επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες και δη οι Αθηναίοι.

Τη σύγχυση περί δημοκρατίας και περί των σημερινών πολιτευμάτων δημιουργούν και συντηρούν εκείνοι ακριβώς που επωφελούνται από τη σύγχυση αυτή και από την απουσία της δημοκρατίας, ήτοι τα κόμματα, οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, τα παντοδύναμα ΜΜΕ και οι πάσης φύσεως διανοούμενοι. Ενώ σε όλες τις χώρες μιλούν για (και θεωρούν ότι έχουν) δημοκρατία, εν τούτοις σε καμία από αυτές δεν υπάρχει δημοκρατία. Χρησιμοποιούν μία λέξη, χωρίς πραγματική και αληθή υπόσταση, χωρίς αντίκρισμα και γείωση στην πραγματικότητα, μία λέξη ακατοίκητη. Πρόκειται περί ιδεολογίας με την αρνητική σημασία του όρου, περί ψευδούς συνειδήσεως όπως έλεγε ο Μαρξ, ήτοι περί συνόλου ιδεών που αντί να βοηθούν στην κατανόηση της πραγματικότητας συντείνουν στη συγκάλυψή της. Στην Ελλάδα η σύγχυση επιτείνεται με την λανθασμένη μετάφραση του όρου Republic  ή Republique ως «δημοκρατία». Republic όμως δεν σημαίνει δημοκρατία^.σημαίνει το μη μοναρχικό καθεστώς, που δεν έχει κληρονομικό ανώτατο άρχοντα, αλλά αιρετό με καθολική ψηφοφορία, κόμματα και κοινοβούλιο – σημαίνει δηλαδή τον κοινοβουλευτισμό.

Τα επίθετα της δημοκρατίας (έμμεση, κοινοβουλευτική, φιλελεύθερη κ.λπ.) δεν είναι παρά ιδεολογικές κατασκευές, μεταμφιέσεις του κοινοβουλευτισμού, με σκοπό την απόκρυψη του ολιγαρχικού χαρακτήρα του και τον αποπροσανατολισμό των ανθρώπων. Η δημοκρατία δεν χρειάζεται επίθετα, διότι αυτά επιτίθενται στο ουσιαστικό, στην ουσία. Το μόνο επίθετο που καταχρηστικώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για διευκρίνιση  είναι «άμεση» - η δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι άμεση. Όποιος, λοιπόν,  για να χαρακτηρίσει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, χρησιμοποιεί τον όρο δημοκρατία, έστω με ένα επίθετο, είτε απατά είτε απατάται – τρίτη εκδοχή δεν υπάρχει.

Το ίδιο ισχύει για την Αριστερά και τους διανοουμένους της, που χρησιμοποιούν για το καθεστώς το οποίο οραματίζονται τους όρους «σοσιαλιστική», «κομμουνιστική», «προλεταριακή», «εργατική» ή «λαϊκή» δημοκρατία καθώς και τον όρο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός». Όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία, απλώς έχουν αντικαταστήσει τον ατυχή όρο «δικτατορία του προλεταριάτου», και χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα των σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων. 

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 5 Ιουλίου 2013

Γιώργος Ν. Οικονόμου

Μια αναδημοσίευση από τα παλιά για μια χώρα σε χρεωκοπία

Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, σήμερα δεν υπάρχει χρόνος για κάτι παραπάνω, οπότε ξαναβάζω κάποια αποσπάσματα από το έργο του Μαρξ για τη χρεωκοπημένη Γαλλία του 1850, και το τι επακολούθησε. Όλα αυτά τα αποσπάσματα τα έχουμε ξαναδεί κατά καιρούς, αλλά έχουμε καιρό να τα δούμε, και είναι χρήσιμο να τα έχουμε στο μυαλό, διότι "είναι πιο επίκαιρα από ποτέ" (τετριμμένο, αλλά αληθινό):

***

Στην εποχή του Λουδοβίκου Φιλίππου δεν κυριαρχούσε η γαλλική αστική τάξη, αλλά μόνο μια ομάδα της […] η λεγόμενη αριστοκρατία του χρήματος.  Αυτή κάθισε στο θρόνο, αυτή υπαγόρευε τους νόμους στα κοινοβούλια, αυτή μοίραζε τις δημόσιες θέσεις.

Ενώ η αριστοκρατία του χρήματος έκανε τους νόμους, διεύθυνε το κράτος, είχε στη διάθεση της όλες τις οργανωμένες δημόσιες εξουσίες, και με βάση αυτά τα ίδια τα γεγονότα και με τον τύπο εξουσίαζε την κοινή γνώμη και ενώ σ' όλες τις σφαίρες από την αυλή ως το Café Borgne (Σημ. Συντ: έτσι ονομάζουν στο Παρίσι τα κακόφημα καφενεία και καπελειά) συνεχιζόταν η ίδια πορνεία, η ίδια ξετσίπωτη απάτη, η ίδια μανία πλουτισμού, όχι με την παραγωγή, αλλά με το επιτήδειο τσέπωμα του ετοίμου πλούτου των άλλων, ξέσπασαν, ιδιαίτερα στις κορυφές της αστικής κοινωνίας, και επικράτησαν αχαλίνωτα νοσηρές και έκλυτες ορέξεις πού κάθε στιγμή έρχονταν σε σύγκρουση με τους ίδιους τους αστικούς νόμους — ορέξεις όπου πλούτος που προερχόταν απ' το παιχνίδι γύρευε φυσικά την ικανοποίησή του εκεί που η απόλαυση γίνεται ακολασία, εκεί που γίνονται ένα το χρήμα, η βρωμιά και το αίμα. Η χρηματική αριστοκρατία, με τον τρόπο πλουτισμού της, όπως και με τις απολαύσεις της, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναγέννηση του κουρελοπρολεταριάτου στα ανώτατα στρώματα της αστικής κοινωνίας.

Και οι ομάδες της γαλλικής αστικής τάξης που δε βρίσκονταν στην εξουσία, φώναζαν: «Διαφθορά!». Κι όταν το 1847, στις πιο υψηλές βαθμίδες της αστικής κοινωνίας παρουσιάζανε δημόσια τις ίδιες εκείνες σκηνές που οδηγούν κανονικά το κουρελοπρολεταριάτο στα πορνεία, στα φτωχοκομεία, στα τρελοκομεία, μπρος στο δικαστή, στα κάτεργα και στην κρεμάλα, ο λαός φώναζε: «Κάτω οι μεγάλοι κλέφτες, κάτω οι δολοφόνοι!». Η βιομηχανική αστική τάξη έβλεπε τα συμφέροντα της να κινδυνεύουν, η μικροαστική τάξη ήταν γεμάτη από ηθική αγανάχτηση, η λαϊκή φαντασία ήταν ξαναμμένη, το Παρίσι ήταν πλημμυρισμένο με λίβελους—«η δυναστεία των Ρότσιλντ», «οι τοκογλύφοι είναι βασιλιάδες της εποχής » κλπ— με τους οποίους, με περισσότερο ή λιγότερο πνεύμα, καταγγέλλανε και στιγματίζανε την κυριαρχία της αριστοκρατίας του χρήματος.

Η μοναρχία του Ιούλη δεν ήταν τίποτε άλλο από μια μετοχική εταιρία για την εκμετάλλευση του γαλλικού εθνικού πλούτου. Ο Λουδοβίκος Φίλιππος ήταν ο διευθυντής αυτής της εταιρείας. Η καθαυτό βιομηχανική αστική τάξη αποτελούσε ένα μέρος της επίσημης αντιπολίτευσης, δηλαδή δεν αντιπροσωπευόταν στα κοινοβούλια παρά σα μειοψηφία.

Η μικροαστική τάξη σ’ όλες τις διαβαθμίσεις της, όπως και η αγροτική τάξη είχαν αποκλειστεί ολότελα από την πολιτική εξουσία. Η βιομηχανική αστική τάξη έβλεπε τα συμφέροντά της να κινδυνεύουν, η μικροαστική τάξη ήταν γεμάτη από ηθική αγανάκτηση.

Αν η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν “η κρατική μορφή που διαιρούσε λιγότερο από κάθε άλλη μορφή τις διάφορες ομάδες της άρχουσας τάξης” άνοιγε όμως αντίθετα μιαν άβυσσο ανάμεσα σ’ αυτή την τάξη και ολόκληρο τον κοινωνικό οργανισμό που ζούσε έξω από τις αραιές γραμμές της.

Ενώ η επανάσταση του 1789 άρχισε με την αποτίναξη των φεουδαρχικών βαρών από τους αγρότες, η επανάσταση του 1848, για να μη βάλει σε κίνδυνο το κεφάλαιο και για να εξασφαλίσει τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού του, εμφανίστηκε στον αγροτικό πληθυσμό με την επιβολή ενός νέου φόρου. […] Η προσωρινή κυβέρνηση επέβαλε ένα πρόσθετο φόρο από 45 λεπτά σε κάθε φράγκο πάνω στους τέσσερις άμεσους φόρους [...] ο φόρος αυτός χτύπησε πριν απ’ όλα την αγροτική τάξη, δηλαδή την πλειοψηφία του γαλλικού λαού. Οι αγρότες έπρεπε να πληρώσουν τα έξοδα της επανάστασης του Φλεβάρη, και σ’ αυτούς η αντεπανάσταση βρήκε το κυριότερο υλικό της. Ο φόρος των 45 λεπτών ήταν για τον Γάλλο αγρότη ζήτημα ζωής ή θανάτου, και ο αγρότης το μετέτρεψε σε ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη δημοκρατία. Από τη στιγμή αυτή η δημοκρατία για τον Γάλλο αγρότη ήταν ο φόρος των 45 λεπτών και στο παρισινό προλεταριάτο έβλεπε ο αγρότης τον άσωτο που καλοπερνούσε με δικά του έξοδα.

Γράφει ο Μαρξ στους Ταξικούς Αγώνες στη Γαλλία: «Η 10η του Δεκέμβρη 1848 [εκλογή του Λουδοβίκου Βοναπάρτη στο προεδρικό αξίωμα] ήταν η μέρα της αγροτικής εξέγερσης. Μόνο απ’ τη μέρα αυτή χρονολογείται ο Φλεβάρης των Γάλλων αγροτών. [...] Η δημοκρατία είχε αναγγείλει την παρουσία της στην τάξη αυτή με το φοροεισπράκτορα κι εκείνη αναγγέλθηκε στη δημοκρατία με τον αυτοκράτορα. Ο Ναπολέων ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχε αντιπροσωπεύσει εξαντλητικά τα συμφέροντα και τη φαντασία της νέας τάξης των αγροτών που είχε δημιουργηθεί στα 1789. Η αγροτιά, γράφοντας το όνομα του Ναπολέοντα στην προμετωπίδα της δημοκρατίας, κήρυττε την επιβολή των ταξικών συμφερόντων της. Ο Ναπολέων δεν ήταν για τους αγρότες ένα πρόσωπο, αλλά ένα πρόγραμμα. […] Όχι άλλοι φόροι, κάτω οι πλούσιοι, κάτω η δημοκρατία, ζήτω ο αυτοκράτορας! Πίσω απ’ τον αυτοκράτορα κρυβόταν ο πόλεμος των χωρικών. Η δημοκρατία που καταψήφισαν ήταν η δημοκρατία των πλουσίων. Για τη μικροαστική τάξη ο Ναπολέων σήμαινε την κυριαρχία του οφειλέτη πάνω στον πιστωτή»

Η εργατική τάξη ήταν αρκετά αποδυναμωμένη πολιτικά μετά την ήττα του Ιούνη του 1848, δεν συγκροτούσε κοινωνική δύναμη σε επαναστατική κατεύθυνση, για να αποτελέσει πόλο ταξικής συμμαχίας με τους μικροαστούς αγρότες.

Η περαιτέρω αποδυνάμωση της εργατικής τάξης ως επαναστατικής κοινωνικής δύναμης ήρθε με την «κατάργηση του γενικού εκλογικού δικαιώματος» με τον εκλογικό νόμο της 31 του Μάη του 1850 που «ήταν το coup d’ etat [πραξικόπημα] της αστικής τάξης» ενάντια στη μικροαστική Montagne (Ορεινούς) μετά τις εκλογές στις 10 Μάρτη 1850, αλλά και μια απόπειρα «να περάσει λαθραία η προεδρική εκλογή από τον λαό στην Εθνοσυνέλευση »· κατάργηση στην οποία, ας σημειωθεί, αντιτάχθηκε ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης, ο οποίος και επανέφερε την καθολική ψηφοφορία. Γράφει ο Μαρξ για τις συνέπειες αυτού του εκλογικού νόμου για την εργατική τάξη, ειδικότερα για το παρισινό προλεταριάτο: «Μόνο που ο εκλογικός νόμος της 31 του Μάη 1850, το απόκλειε από κάθε συμμετοχή στην πολιτική εξουσία. Το ξέκοβε από αυτό το ίδιο το πεδίο της μάχης. Ξανάριχνε τους εργάτες πίσω στην κατάσταση του παρία που βρίσκονταν πριν από την επανάσταση του Φλεβάρη» . Οι εργάτες έτσι «απόδειξαν πως η ήττα του Ιούνη 1848 τους είχε κάνει για χρόνια ανίκανους για πάλη και πως η ιστορική πορεία θα πρέπει να συνεχίσει το δρόμο της περνώντας πρώτα-πρώτα πάνω από τα κεφάλια τους»

Οι Γάλλοι αγρότες, εντούτοις, όχι μόνο ψήφισαν μαζικά στις 10 Δεκέμβρη 1848 τον Λουδοβίκο Βοναπάρτη αλλά και τον στήριξαν εξίσου μαζικά στο πραξικόπημά του στις 2 Δεκέμβρη 1851 νομιμοποιώντας τον ανοικτά και με την ψήφο τους. Γράφει ο Μαρξ: «Η ιστορία τους κρατούσε από τον λόγο της και η πλειοψηφία ήταν σε τέτοιο βαθμό δεσμευμένη από τις αυταπάτες της που ίσα - ίσα στους πιο κόκκινους νομούς ο αγροτικός κόσμος ψήφισε ανοικτά το Βοναπάρτη»

Οι μικροαστοί αποτελούν συχνά μια τάξη-στήριγμα του κράτους». Ιδίως ποιου κράτους; «Η συμμαχία τους με την αστική τάξη δεν είναι άμεση, αλλά πραγματοποιείται χάρη στην υποστήριξη εκείνων των μορφών κράτους που η μικροαστική τάξη θεωρεί αντίθετες προς τα συμφέροντα της αστικής τάξης και πρόσφορες στα δικά της» . Μια τέτοια μορφή κράτους της οποίας αποτέλεσαν ιστορικά τάξη-στήριγμα οι μικροαστοί αγρότες αποτελούσε το βοναπαρτικό κράτος εκτάκτου ανάγκης. «Ο εκλεκτός των αγροτών δεν είναι ο Βοναπάρτης που υποτασσόταν στο αστικό κοινοβούλιο, μα ο Βοναπάρτης που διάλυσε το αστικό κοινοβούλιο»

η εξωκοινοβουλευτική μάζα της αστικής τάξης […] καλούσε τον Βοναπάρτη να καταπιέσει, να εκμηδενίσει το τμήμα της που μιλούσε και έγραφε, τους πολιτικούς της και τους συγγραφείς της, το ρητορικό της βήμα και τον τύπο της, έτσι που να μπορεί γεμάτη εμπιστοσύνη, κάτω από την προστασία μιας ισχυρής και απολυταρχικής κυβέρνησης να ασχολείται με τις ιδιωτικές της υποθέσεις.

«Στην πραγματικότητα η αυτοκρατορία ήταν η μόνη δυνατή μορφή διακυβέρνησης σε μια εποχή που η αστική τάξη είχε χάσει πια την ικανότητα να κυβερνά το έθνος και η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα αποκτήσει αυτή την ικανότητα»

***

Κανένας δεν είχε αγωνιστεί στις μέρες του Ιούνη για την σωτηρία της ιδιοκτησίας και για την αποκατάσταση της πίστης πιο φανατικά από τους Παρισινούς μικροαστούς – τους καφετζήδες, τους εστιάτορες, τους ταβερνιάρηδες τους μικροέμπορους, πραγματευτάδες επαγγελματίες κλπ. Το μαγαζί ανασκουμπώθηκε και βάδισε ενάντια στο οδόφραγμα για να αποκαταστήσει την κυκλοφορία που οδηγεί από το δρόμο στο μαγαζί. Πίσω όμως από το οδόφραγμα στέκοταν οι πελάτες και οι οφειλέτες, μπρος του οι πιστωτές του μαγαζιού. Κι οταν τα οδοφράγματα γκρεμίστηκαν και οι εργάτες συντρίφτηκαν, κι όταν οι μαγαζάτορες, μεθυσμένοι από τη νίκη, έτρεξαν πίσω στα μαγαζιά τους, βρήκαν την είσοδο φραγμένη από ένα σωτήρα της ιδιοκτησίας, έναν επίσημο πράκτορα της πίστης, που τους παρουσίαζε τις απειλητικές επιστολές: ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο! ληξιπρόθεσμο νοίκι! ληξιπρόθεσμη τραβηχτική! χρεοκοπημένο μαγαζί ! χρεοκοπημένος μαγαζάτορας!

Διάσωση της ιδιοκτησίας! Όμως το σπίτι όπου κατοικούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Το μαγαζί που φυλάγανε δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Τα εμπορεύματα που πουλούσαν δεν ήταν ιδιοκτησία τους. Ούτε το μαγαζί τους, ούτε το πιάτο που τρώγανε, ούτε το κρεβάτι που κοιμούνταν άνηκαν σε αυτούς. Απ’ αυτούς ακριβώς έμπαινε ζήτημα να σωθεί η ιδιοκτησία προς όφελος του ιδιοκτήτη που τους είχε νοικιάσει το σπίτι, του τραπεζίτη που τους είχε προεξοφλήσει το γραμμάτιο, του κεφαλαιούχου που τους είχε δανείσει μετρητά χρήματα, του εργοστασιάρχη που τους είχε εμπιστευθεί σ’ αυτούς τους λιανοπωλητές εμπορεύματα για πούληση, προς όφελος του μεγαλέμπορα που είχε παραδώσει επί πιστώσει τις πρώτες ύλες σ’αυτούς τους επαγγελματίες. Αποκατάσταση της πίστης! Μα η ξαναδυναμωμένη πίστη αποδείχτηκε ένας ζωηρός και γεμάτος ζήλο θεός, ακριβώς γιατί έδιωξε από τους τέσσερεις τοίχους του τον αναξιόχρεο οφειλέτη μαζί με την γυναίκα και τα παιδιά του, παραδίνοντας την εικονική ιδιοκτησία του στο κεφάλαιο και ρίχνοντας τον ίδιο στη φυλακή για χρέη, στη φυλακή που ξαναϋψώθηκε απειλητικά πάνω από τα πτώματα των εξεγερμένων του Ιούνη.

Οι μικροαστοί είδαν με τρόμο ότι τσακίζοντας τους εργάτες, παράδωσαν τους εαυτούς τους χωρίς αντίσταση στα χέρια των πιστωτών τους. Η χρεοκοπία τους, που από το Φλεβάρη και ύστερα κέρδιζε χρόνο και που είχε φαινομενικά αγνοηθεί, κηρύχθηκε ανοιχτά ύστερα από τον Ιούνη. Η ονομαστική ιδιοκτησία τους είχε αφεθεί απείραχτη τόσο καιρό, όσο χρειάζοταν για να τους οδηγήσουν στο πεδίο της μάχης, εν ονόματι της ιδιοκτησίας. Τώρα που είχε ξεκαθαριστεί ο μεγάλος λογαριασμός με το προλεταριάτο, μπορούσε να ξαναξεκαθαριστεί ο μικρός λογαριασμός με τον μπακάλη. Στο Παρίσι, το συνολικό ποσό των γραμματίων που εκκρεμούσε η πληρωμή τους ήταν πάνω από 21 εκατομμύρια φράγκα, στις επαρχίες πάνω από 11 εκατομμύρια. Οι ιδιοκτήτες πάνω από 7.000 εμπορικών επιχειρήσεων του Παρισιού δεν είχαν πληρώσει το νοίκι τους από το Φλεβάρη.

***

«Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.»
- Καρλ Μαρξ 

«…Αντίθετα η ομάδα της αστικής τάξης που κυβερνούσε και νομοθετούσε με τα κοινοβούλια, είχε άμεσο συμφέρον στη καταχρέωση του κράτους. Το κρατικό έλλειμμα, αυτό ήταν ίσα - ίσα το καθαυτό αντικείμενο της κερδοσκοπίας της και η κύρια πηγή του πλουτισμού της. Κάθε χρόνο κι από ένα νέο έλλειμμα. Ύστερα από κάθε τέσσερα - πέντε χρόνια κι από ένα νέο δάνειο. Και κάθε νέο δάνειο πρόσφερε στη χρηματική αριστοκρατία μία καινούργια ευκαιρία να κατακλέβει το κράτος, που κρατιόταν τεχνικά στο χείλος της χρεωκοπίας - και που ήταν υποχρεωμένο να διαπραγματεύεται με τους τραπεζίτες κάτω από τους ποιο δυσμενείς όρους. Κάθε νέο δάνειο της πρόσφερε μιαν ακόμη ευκαιρία να καταληστεύει με χρηματιστηριακές επιχειρήσεις το κοινό που τοποθετούσε τα κεφάλαια του σε κρατικά ομόλογα και που στα μυστικά τους ήταν μπασμένες η κυβέρνηση και η πλειοψηφία της Βουλής».
- K. Mαρξ, «Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850»

***

Η δημόσια πίστη και η ιδιωτική πίστη ήταν φυσικά κλονισμένες. Η δημόσια πίστη στηρίζεται στην πεποίθηση ότι το κράτος θα δέχεται να το εκμεταλεύονται οι χρηματιστές τοκογλύφοι. Το παλαιό όμως κράτος είχε εξαφανιστεί και η επανάσταση στρέφονταν πριν απ’ όλα ενάντια στην ολιγαρχία του χρήματος. Οι δονήσεις της τελευταίας ευρωπαϊκής εμπορικής κρίσης δεν είχαν ακόμα σταματήσει. Συνεχίζονταν οι χρεοκοπίες η μια πίσω από την άλλη.
 
Η ιδιωτική πίστη είχε, παραλύσει, η κυκλοφορία είχε περιοριστεί, η παραγωγή είχε σταματήσει πριν ακόμα ξεσπάσει η επανάσταση του Φλεβάρη. Η επαναστατική κρίση μεγάλωσε την εμπορική κρίση. Και αν η ιδιωτική πίστη στηρίζεται στην πεποίθηση ότι η αστική παραγωγή σ’όλη την έκταση των σχέσεών της, ότι το αστικό καθεστώς είναι απρόσβλητο και απαραβίαστο, ποια επίδραση μπορούσε να’χει μια επανάσταση που διαμφισβητούσε τη βάση της αστικής παραγωγής, την οικονομική σκλαβιά του προλεταριάτου, μια επανάσταση που έστησε αντίκρυ στο χρηματιστήριο τη σφίγγα του Λουξεμβούργου; Η απελευθέρωση του προλεταριάτου είναι η κατάργηση της αστικής πίστης γιατί σημαίνει την κατάργηση της αστικής παραγωγής και του καθεστώτος της. Η δημόσια πίστη και η ιδιωτική πίστη είναι το οικονομικό θερμόμετρο που με αυτό μπορεί να μετρήσει κανείς την ένταση της επανάστασης. Στο βαθμό που πέφτουν, στον ίδιο βαθμό ανεβαίνουν η φλόγα και η δημιουργική δύναμη της επανάστασης [...]
…
[…] Η προσωρινή κυβέρνηση μπορούσε, χωρίς βίαιη επέμβαση, με νόμιμο τρόπο, να εξαναγκάσει την τράπεζα σε χρεοκοπία. Δεν είχε παρά να κρατήσει μία παθητική στάση και να εγκαταλείψει την τράπεζα στην τύχη της. Η χρεοκοπία της τράπεζας θα ήταν ο κατακλυσμός που στο άψε-σβήσε θα σάρωνε από το γαλλικό έδαφος την αριστοκρατία του χρήματος, το χρυσό βάθρο της μοναρχίας του Ιούλη. Και όταν θα είχε πια χρεοκοπήσει η τράπεζα, η ίδια η αστική τάξη θα ήταν υποχρεωμένη να θεωρηθεί σαν μία τελευταία απεγνωσμένη απόπειρα σωτηρίας την ίδρυση από την κυβέρνηση μιας εθνικής τράπεζας και την υπαγωγή της εθνικής πίστης στον έλεγχο του έθνους.

Η προσωρινή κυβέρνηση αντίθετα, επέβαλε την αναγκαστική κυκλοφορία των τραπεζογραμματίων. Έκανε κάτι περισσότερο: Μετέτρεψε όλες τις επαρχιακές τράπεζες σε υποκαταστήματα της Τράπεζας της Γαλλίας και της επέτρεψε να απλώσει τα δίκτυα της σε όλη τη Γαλλία. Αργότερα υποθήκευσε στην τράπεζα τα κρατικά δάση, σαν εγγύηση για ένα δάνειο που συνομολόγησε μαζί της. Έτσι, η επανάσταση του Φλεβάρη στερέωσε άμεσα και πλάτυνε την τραπεζοκρατία που επρόκειτο να την ανατρέψει.

Στο μεταξύ, η προσωρινή κυβέρνηση λύγιζε κάτω από τον βραχνά ενός ελλείμματος που μεγάλωνε. Μάταια ζητιάνευε πατριωτικές θυσίες. Μονάχα οι εργάτες τις έριξαν την ελεημοσύνη τους. Έπρεπε να γίνει προσφυγή σ’ ένα ηρωικό μέσο, στην επιβολή ενός νέου φόρου. Ποιον όμως να φορολογήσουν; Τους λύκους του χρηματιστηρίου τους βασιλιάδες της τράπεζας, τους πιστωτές του κράτους, τους εισοδηματίες τους βιομήχανους; Μα αυτό δεν ήταν καθόλου ένα μέσο για να κερδίσει η δημοκρατία την εύνοια της αστικής τάξης. Αυτό θα σήμαινε από τη μία ότι διακινδυνεύανε την κρατική πίστη και την εμπορική πίστη, που απ’την άλλη επιδιώκανε να τις εξαγοράσουν με τόσο μεγάλες θυσίες και ταπεινώσεις. Κάποιος όμως έπρεπε να πληρώσει [...]
-Κ. Μαρξ – «Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848 έως το 1850»  
 ciaoant1

Το έθνος των κουμπάρων: Μια ιλαροτραγική ανθρωπολογική οπτική μιας εθνικής κρίσης !!!

Κάποτε λέγαμε ότι η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους. Μια συνωμοτική παραδοχή ανάμεσα στους εκάστοτε εκπροσώπους της κεντρικής και τοπικής εξουσίας και το πόπολο που ανά τακτά χρονικά διαστήματα προσέρχονταν στις κάλπες με σκοπό να επικυρώσει αυτή την παραδοχή, με κριτήριο τις όποιες υποσχέσεις μιας ‘παχιάς αγελάδας’, που φαινομενικά η γαλακτοπαραγωγική της ικανότητα ήταν εφάμιλλη του…κέρατος της Αμάλθειας.

Γράφει ο Γιώργος Ανδριώτης

 Αυτή η πολιτική της υπόσχεσης δεν αφορούσε βέβαια μόνο στις τελετουργικές επιτελέσεις , τις εκλογές δηλαδή, στην χώρα της ‘φατριοκρατίας’, αλλά και σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1990 αυτή η άνευ όρων ευνοιοκρατία και η δυνατότητα παροχών που προαπαιτείται για την ύπαρξη μιας τέτοιας μορφής οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης, είχε τις ρίζες της στο γεγονός ότι οι φορείς της εξουσίας στην Ελλάδα είχαν πόρους και προνόμια εξασφαλισμένα.
Αυτά διασφαλίζονταν από μια apriori στήριξη, που εκπορεύονταν από την απέναντι όχθη του ατλαντικού, και σκόπευε στην διαφύλαξη των γεωπολιτικών συνόρων της Βορειοατλαντικής συμμαχίας.
Συνέπεια της έκβασης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα ψυχροπολεμικό status quo, που σε εθνικό επίπεδο απαιτούσε την αποσιώπηση της ιστορίας και την τεχνητή-επίπλαστη ευημερία (εξαγορά-πεσκέσι) απαραίτητη για την επικράτηση μιας ιστορικά αμνησιακής και ανάλγητης κοινωνικής και πολιτικής ραστώνης.
Τα πρόσωπα της εξουσίας ήταν και είναι θαρρείς, σαν να είχαν εγχαραχτεί σε αρχαία μάρμαρα, ή να είχαν φυτευτεί στο ελληνικό χώμα, ως οι ιδανικότεροι τοποτηρητές μιας σιωπηλής  κατοχής αποικιοκρατικού τύπου, που ο έλεγχος ενός λαού είναι αποτελεσματικότερος στον βαθμό που δεν γίνεται καν αντιληπτός.
Αυτοί λοιπόν οι εγχώριοι εκπρόσωποι και προνομιακοί συνομιλητές των υπερπόντιων προστατών της πολιτικής ζωής της χώρας, ανήκουν σε ένα λαό που έχει ως βάση της κοινωνικής οργάνωσης του την επονομαζόμενη διευρυμένη οικογένεια. Αυτό το γεγονός καθορίζει όλες τις εκφάνσεις του ιδιωτικού, κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού βίου της Ελλάδας, με τέτοιο τρόπο, που ακόμα και το κυρίαρχο οικονομικό δόγμα της εποχής (ο καπιταλισμός) εφαρμόστηκε εδώ με ένα ιδιαίτερο και χαρακτηριστικά μεσογειακό ταμπεραμέντο. Το κύριο σλόγκαν αυτής της θυμικής προσέγγισης στην διαχείριση του τόπου είναι το «ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει η τσέπη μας», η δική μας, της οικογενείας μας και των μακροσκοπικών συμμαχιών που συνάπτει αυτή με άλλα οικογενειακά μορφώματα (κουμπαριές, φατρίες).
Ασφαλώς μην φανταστεί κανείς μιαν αλτρουιστική ή συλλογική διάρθρωση αυτών των σχέσεων. Η δύναμη και η τιμή ενός σογιού αποτελούσε και αποτελεί καθρέφτισμα της προσωπικής μεγαλοσύνης του κάθε πάτερ φαμίλια. Μιλάμε λοιπόν για σχέσεις ιδιοκτησίας και παροχής και όχι για την αφέλεια της αγάπης και της φυσικής συνεργασίας που αναπτύσσεται ανάμεσα σε οικεία πρόσωπα. Μιλάμε για ίντριγκες και διαμάχες, για περιοδική τήξη και πήξη του κοινωνικού ιστού, για επιδεικτική κατανάλωση, πόλωση και τρελές τρικλοποδιές.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος του ότι οι τοποτηρητές, δεν διαχειρίστηκαν τον πολιτικό και οικονομικό βίο με την Καλβινιστική δυσκοιλιότητα των Ευρωπαίων ετέρων μας, καθώς η βάση της πολιτικής τους στήριξης δεν αντιλαμβάνεται έννοιες όπως το κοινό συμφέρον, παρά μόνο εφόσον η έννοια του κοινού διαχέεται μέσω της οικογενειοκρατίας και της προσωπικής άνευ όρων καταξίωσης.
Το διακύβευμα λοιπόν δεν είναι η προσφορά ή η ενεργή ένταξη σε αφηρημένες και ξένες προς τους ιθαγενείς της Ελλάδας έννοιες, όπως αυτές της κοινωνικής συνοχής και οικονομικής ανάπτυξης, άλλα το πόσα στόματα μπορεί να ταΐσει ο αρχηγός, ο νοικοκύρης, ο πατέρας.
Η αναξιοκρατία, βασικός άξονας σε αυτή την πραγματικότητα, ποτέ δεν μας ενόχλησε, διότι οι οικογενειακές σχέσεις δεν στηρίζονται στην ατομική αξία, αντιθέτως αυτή είναι αυτονόητη και πάει χέρι-χέρι με την τιμή και την δόξα μιας οικογένειας, και φυσικά των παρατρεχάμενων στομάτων που αυτή μπορεί και ταΐζει.
Ως φυσική συνέπεια των παραπάνω, στο πολιτισμικό και γλωσσικό πεδίο, ατάκες όπως το «μαζί τα φάγαμε», «όλα δικά μας είναι» κλπ συμβαδίζουν με την διακήρυξη του προσωπικού κύρους του εκάστοτε μικρό-φύλαρχου και η βάση του κοινωνικού συμβολαίου συνοψίζεται στην λεκτική επιβεβαίωση «ασφαλώς» με την τελευταία συλλαβή να προφέρεται με όλο το παχυλό βάρος της διαφοράς δυναμικού που εμπεριέχεται σε αυτού του τύπου δοσοληψίες. Έτσι η διαβεβαίωση «δικό μας παιδί είναι» έφτασε να είναι το motto μιας κοινωνικής συνοχής, βασισμένης στον ‘κώδικα των κλεφτών’.
Το ηθογραφικό σκιαγράφημα αυτών των πρακτικών οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι, το γεωπολιτικό οικόπεδο της Ελλάδας στεγάζει μια κοινωνία που έσφυζε και ακόμα και τώρα ξεχειλίζει από μια από κοινού συμφωνημένη ανειλικρίνεια, (μεταξύ κατεργαραίων βέβαια δεν τίθεται ζήτημα) την εγγενή δουλικότητα που χαρακτηρίζει τις σχέσεις αφέντη και επιστάτη , την αμετροέπεια και έπαρση της ‘φυτευτής’ εκπροσώπησης και την συνολική αντίληψη ότι εφόσον η τράπουλα είναι προσημειωμένη θα κερδίζουμε για πάντα στην τοποθετημένη στο απυρόβλητο μπανανία μας. Έλα όμως που η ιστορία, όπως και ο διάβολος, δεν συμμερίζεται την γνώμη μας, στις τροπές και εκτροπές που ακολουθεί.
Το σκηνικό άλλαξε ριζικά για την περιοχή μας μετά την πτώση του Σοβιετικού μπλοκ. Το κέντρο του ενδιαφέροντος μετατοπίστηκε σε άλλες γειτονιές και εμείς μείναμε να φυλάμε Θερμοπύλες, που πλέον διαβαίνουν μόνο μετανάστες και πρόσφυγες. Δεν λέω, βέβαια είναι και αυτός ένας ρόλος, όπως και αυτός του έθνους των σερβιτόρων, άλλα δυστυχώς δεν αποδίδει αρκετά για να συντηρηθεί το Potlatch των προηγούμενων δεκαετιών, που εξαιτίας αυτού, τώρα όχι μόνο δεν υπάρχει δυνατότητα παροχών, αλλά έχουν μαζευτεί και πολλά σπασμένα. Ως συνέπεια του κλεισίματος της στρόφιγγας τα στόματα ανοιγοκλείνουν πεινασμένα και μέρα με την μέρα καθίστανται όλο και πιο οργισμένα.
Δεν υπάρχει όμως λόγος για ανησυχία, όλα οδεύουν βάση σχεδίου.
Οι κατά ευφημισμό “φίλοι και σύμμαχοι μας” έχουν προβλέψει και για αυτό. Όταν τελειώνουν οι παροχές και τα καλοπιάσματα διαφαίνεται το πραγματικό πρόσωπο του δυνάστη και της σχέσης που διατηρεί με τα αποικιακά υποκείμενα. Οι τοποτηρητές εξαργυρώνουν προληπτικά τις υπηρεσίες τους, με εισιτήρια one way προς την καταξίωση, σε άλλες ηπείρους λιγότερο αναβράζουσες και όσον αφορά τους υπόλοιπους υπάρχει παλιά και δοκιμασμένη συνταγή. Βίαια, εξευτελιστική συνουσία και ξύλο, εκφοβισμοί και εκβιασμοί όλων των ειδών, Χρυσά Αυγά και ενορχηστρωμένη στροφή του θυμού μας στους ακόμα πιο κάτω από μας και πάει λέγοντας. Ας το απολαύσουμε λοιπόν ‘κουμπάροι’ αφού δεν μπορούμε να το αποφύγουμε και έχει ο θεός, εμείς δεν έχουμε.

paganeli

Δουλοπρεπείς με τ’ όνομα!

Οι αρχαίοι Ελληνες δήλωναν την ταυτότητά τους χρησιμοποιώντας το όνομα, το πατρώνυμο και την καταγωγή τους – για παράδειγμα ΜεγασθένηςΑντισθένους Αχαρνεύς. Η καταγωγή (στο πλαίσιο της πόλης) είχε να κάνει με…τη φυλή (Αχαρνεύς), και υπό την πολιτική, και υπό την καταγωγική έννοια. Εκτός πόλης ο ίδιος άνθρωπος για τους υπόλοιπους Ελληνες ήταν ο ΜεγασθένηςΑντισθένους Αθηναίος. Σε ορισμένες περιπτώσεις το όνομα του πολίτη συμπληρωνόταν απ’ τη γενιά του, αν ήταν επιφανής ή αριστοκρατική, όπως για παράδειγμα των Αλκμαιωνιδών στην Αθήνα.

Ο Στάθης στον eniko

Αργότερα, στα ελληνιστικά χρόνια, όταν ο ελληνισμός έλαβε οικουμενικές διαστάσεις, η ταυτότητα των πολιτών δηλωνόταν με τον ίδιο τρόπο, πλην όμως με μιαν έμφαση στην καταγωγή (Αλεξανδρεύς, Ρόδιος, Μακεδών, Αντιοχεύς) συν την προσθήκη ενός άρθρου (Λέων ο Κυρηναίος) που η ελληνική κοινή σιγά σιγά καθιέρωσε και για έναν ακόμα λόγο: πολλοί ηγεμόνες των ελληνιστικών κρατών προσέθεταν (ή τους προσέθεταν) στο όνομά τους κι ένα προσωνύμιο, είτε επειδή απέδιδε κάποιαν ιδιότητά τους, όπως Πτολεμαίος ο Κεραυνός ή Αντίγονος ο Δόσων (διότι όλο και κάτι έδιδε ο μπαγασάκος για να μη δώσει περισσότερα) ήΔημήτριος ο Πολιορκητής, τάδε ο Επιφανής, δείνα ο Φιλέλλην, ο Φιλοπάτωρ, ο Αυλητής (ένας απ’ τους τελευταίους Πτολεμαίους αυτός, της ξεφτίλας δηλαδή, διότι όλο τον αυλό τον έπαιζε, κι όλο οι Ρωμαίοι αλώνιζαν)…

Οι Ρωμαίοι πάλι, επειδή διέθεταν ελάχιστα «μικρά» ονόματα (καμμιά εικοσαριά), για να γίνονται διακριτοί παρέθεταν τρία ονόματα: μικρό, πατρώνυμο (στην ονομαστική) και γένος, π.χ. Γάιος (όνομα) Μάρκος (πατρώνυμο) Ιούλιος (της Ιουλίας γενεάς) ή Φλάβιος (της γενεάς των Φλαβίων) Κωνσταντίνος, ο γνωστός μας θεμελιωτής της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινούπολης, ο και Μέγας αποκληθείς. Μιμούμενοι, λοιπόν, τους Ελληνες της εποχής τους, οι επιφανείς Ρωμαίοι προσέθεταν κι αυτοί στα ονόματά τους (ή τους προσέθεταν) κάποιο προσωνύμιο: Μέγας (ο Πομπήϊος), Μονομάχος (ο Κωνσταντίνος, Βυζαντινός αυτός, όπως και ο συνονόματός του, ο Κοπρώνυμος). Συνήθως τα προσωνύμια που προσέθεταν οι Ρωμαίοι στα ονόματά τους αφορούσαν τη dignitas των πολιτών εν σχέσει προς τα πολεμικά τους έργα, όπως Σκιπίων ο Αφρικανός (επειδή κατέκτησε την Καρχηδόνα) ή Μέτελλος ο… Κρητικός (επειδή η Κρήτη παραδόθηκε αμαχητί και οι Ρωμαίοι κορόιδευαν για τούτο τον γιο εκείνου του άλλου Μέτελλου που τσάκισε την Αχαϊκή Συμπολιτεία, ως έναν γιο που δεν τα κατάφερε καλύτερα απ’ τον πατέρα του). Τα προσωνύμια στη Ρώμη ήταν τόσο δυνατά, που ορισμένοι Ρωμαίοι μάς παραδόθηκαν και μας είναι γνωστοί σήμερα με το παρατσούκλι τους, λόγου χάριν ο Κικέρων (Ρεβύθης).

Τα επώνυμα άρχισαν να καθιερώνονται την εποχή του Βυζαντίου, όπως Αλέξιος Κομνηνός, Νοταράς, Χρυσολωράς, Ακροπολίτης, Στρατηγόπουλος, χωρίς να παραλείπονται τα προσωνύμια, Μέθυσος, Δραγάτσης (ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος απ’ το επώνυμο της μητρός του) και άλλα.

Πιστοί λοιπόν στην παράδοση του ελληνικού και ρωμαϊκού προγονικού οι σημερινοί Έλληνες, τι προσωνύμια άραγε θα έβαζαν στους ηγέτες τε ταγούς και ηγήτορες του Γένους;

Θα λέγαμε ποτέ Αντώνης Σαμαράς ο Φιλότιμος; ο Γενναίος; οΑνορθωτής; ή θα ξεμέναμε σε ένα ψοφοδεές Αντώνης ο Γονυπετής;

Πώς θα αποκαλούσαμε όλους αυτούς τους Πιπίνους τους Μικρούς που κυβερνάνε αυτήν τη χώρα περισσότερο κι απ’ την πολύχρονη βασιλεία τουΜανουήλ Κομνηνού; Πώς θα τους αποκαλούσαμε; Δυναστεία τωνΔουλοπρεπών;

Πώς θα προσαγορεύαμε τον κ. Βενιζέλο; Ευάγγελος ο Μαινόμενος;Μπενίτο ο Επικίνδυνος; Μπενύτο Αλλόφρων ο Αφρων; Τι;

Εντάξει ο Ακης! Κατέκτησε επαξίως τον τίτλο ο Κλέψας του Κλέψαντος! Ο κ. Σημίτης όμως; Ο κ. Πάγκαλος; – αλλά ξέχασα: Αυτός είναι ο ΜεγάλοςΤραγουδιστής, ο άνθρωπος που γινόταν της μουρλής στα Υμια και, Υπουργός Εξωτερικών ων, δεν εγκατέλειπε τα στούντιο του Mega. Πάγκαλος ο Οτσαλανοδίδων - βαρβαρικό, αλλά βάρβαρος και ο άνδρας. Ενας πραιπόζιτος(αυτοκρατορικός τραπεζοκόμος) της ελεεινής μορφής στο τραπέζι αυτών που ταφάγανε. Των Δυνατών. Φράγκων και Ρωμιών.

Μια πινακοθήκη μεγαλοσχημόνων ουτιδανών, Στουρνάρας ο Γερμανικός (όχι με την έννοια του κατακτητή της Γερμανίας κατά το ρωμαϊκό πρότυπο, αλλά του κατακτημένου απ’ τη Γερμανία -κι όποιον άλλον γουστάρει- κατά το ραγιάδικο προηγούμενο). Βορίδης, ο Βάραγγος με το Τσεκούρι, μικρός κυνήγαγε κομμουνιστές, τώρα κόβει κεφάλια, μισθούς, συντάξεις, δεξιών, αριστερών, όλων αδιακρίτως. Αδωνις Σπυριδώνιος Γεωργιάδης ο ΑλαλάζωνΑλαζών. «Προδότη» έλεγε τον κ. Σαμαρά, τώρα του φιλάει τα κόκκινα αρβυλάκια – ένδοξος ελληνομαθής, συντάσσει καθ’ οδόν προς τα Σούσα εγκώμια για τον Μεγάλο Βασιλιά εις άψογα ελληνικά, αυτό κυρίως.

Παπαμιμίκος ο Ψιλός και Μυταράκης ο Σουπιάς, Βρούτσης ο Εργατοφονιάς, αυτοί και άλλοι τέτοιοι που τους πάνε γάντι τα προσωνύμια οΦαφλατάς, ο Ψευταράς και ο Μπουρδολόγιος, αυτοί είναι οι σημερινοί μαςΕπιφανείς και Φιλοπάτριδες και Σωτήρες και Ευεργέτες. Κάτι τύποι σαν τον κ.Μητσοτάκη που απολύει 4.000 ώς το τέλος του 2013, άλλους 15.000 μέσα στο 2014, ενώ θέτει σε διαθεσιμότητα ακόμα 25.000 ψυχές, λες και πρόκειται για στρατιωτάκια να παίζει τον «στρατιωτικό νόμο» ο αμετροεπής αυτός και ανεπάγγελτος γόνος μιας ακόμα δυναστείας. Δυναστών.

Ταλανισμένη χώρα σε χαλεπούς καιρούς. Με το πολιτικό της προσωπικό των προεστών και των αστών προσκυνημένο, όπως συχνά στο απώτερο και πρόσφατο παρελθόν. Με τα αποτελέσματα της Δουλοπρέπειαςπασίγνωστα.

Τώρα συμβαίνει ακόμα μια φορά το ίδιο. Οπως με τους Αμερικανούς στην αρχή της Μεταπολίτευσης, έτσι και με τους Γερμανούς στο τέλος της, τρέχει ο «Αυλητής» προσκυνητής στο Βερολίνο και προσκυνάνε εδώ οι δικοί του την Τρόϊκα τρεις φορές την ημέρα, σαν βγαίνει ο ήλιος το πρωί, όταν τρώει ο Τόμσεντο μεσημέρι, και σαν (απο)τελειώνουν την ημέρα τα δελτία των οκτώ.

Ερχεται ο χειμώνας. Πάλι στα μαγκάλια (παίζοντας ντάμα με τον χάρο) θα ζεσταίνονται πολλοί φοιτητές. Αιχμαλωσία και Κατοχή. Ξεφτίλα και διασπορά όπου γης. Αυτό ήταν όλο;

Από μικρό και από Άδωνι μαθαίνεις την αλήθεια !!!

Να ‘ναι καλά ο Σαμαράς, χίλια χρόνια να ζήσει. Έβαλε στην κυβέρνηση τον τηλεντελάλη Γεωργιάδη κι αυτός τον έδωσε στεγνά και τον Αντώνη και την κυβέρνησή του. Διαλύονται τα νοσοκομεία και ο κόσμος πάει και πληρώνει για τις εξετάσεις και τη νοσηλεία του στα ιδιωτικά, του έλεγαν χθες του Γεωργιάδη στο πρωινό του ΜΕΓΚΑ οι εργαζόμενοι του Ευαγγελισμού. Μέχρι κι ο Καμπουράκης του είπε ότι προχθές που πήγε να πάρει κάτι εξετάσεις από ιδιωτικό θεραπευτήριο βρήκε στην αναμονή εξακόσια άτομα. Τα άκουσε αυτά ο υπουργός της Υγείας και απάντησε ως εξής: «Τα ιδιωτικά συστήματα μας…συμφέρουν περισσότερο από τα δημόσια συστήματα Υγείας».

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Κινούμενος μεταξύ βλακείας και πάθους, ο νεοφιλελευθεροφασίστας αποκάλυψε το ήδη αποκεκαλυμμένο σχέδιο των μνηνονιακών. Θέλουν να διαλύσουν το δημόσιο τομέα, την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, τα δημόσια αγαθά, τις υποδομές, για να ενισχύσουν οικονομικά τους ιδιώτες. Μεταφορά πλούτου από το δημόσιο στο ιδιωτικό, που στη διαδρομή αφήνει ξοπίσω θύματα. Στον τομέα της Υγείας του Γεωργιάδη ειδικά, όταν λέμε «θύματα», εννοούμε νεκρούς και ανάπηρους, μιλάμε για αίμα αθώων. Η μεταφορά του πλούτου από την τσέπη μας κατευθείαν στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών γίνεται ως εξής:

Μεταφορά πλούτου στην Υγεία: Κλείνουν νοσοκομεία, δεν προσλαμβάνουν γιατρούς και νοσηλευτές, μειώνουν τους μισθούς των εργαζομένων, καθυστερούν τις πληρωμές των εφημεριών μέχρι και έξι μήνες, δεν αγοράζουν ούτε καν επισκευάζουν μηχανήματα ζωτικής σημασίας, όπως ο αξονικός τομογράφος του Ευαγγελισμού, διαλύουν με χίλιους τρόπους τον ΕΟΠΠΥ. Ε, μετά από αυτά, όσοι έχουνε ακόμη λίγα χρήματα, τρέχουν στους ιδιώτες και όσοι δεν έχουν, άμωμοι εν οδώ αλληλούια και το πολύ- πολύ να τους τραβήξει έναν επικήδειο ο λαλίστατος Άδωνις.

Μεταφορά πλούτου στην Παιδεία: Διώχνουν τα παιδιά από τους παιδικούς σταθμούς, κλείνουν σχολεία, κόβουν σχεδόν στο μισό τους μισθούς των εκπαιδευτικών, δεν προσλαμβάνουν αναπληρωτές, καταργούν ειδικότητες θέτοντας σε διαθεσιμότητα του καθηγητές των τεχνικών λυκείων, απονευρώνουν τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, διώχνοντας τους διοικητικούς υπαλλήλους. Αυτά είναι υπεραρκετά για να στείλουν μαζικά κόσμο στα ιδιωτικά σχολεία και στις ιδιωτικές σχολές κι όμως οι κυβερνώντες τους δίνουν κι άλλα. Υποβαθμίζουν τα εργασιακά δικαιώματα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, μειώνοντας δραστικά το κόστος λειτουργίας των σχολείων και παράλληλα εξισώνουν τα πτυχία των ΑΕΙ με τα πτυχία των ΙΕΚ και των Κολεγίων της συμφοράς. Ο Γεωργιάδης μάλιστα πήγε στα εγκαίνια εγκαταστάσεων κολεγίου που χρωστά πάνω από 100 εκατομμύρια στο δημόσιο και είπε ότι τα πτυχία που δίνει είναι καλύτερα από τα πτυχία των πανεπιστημίων. Άξιος ο μισθός του, εκτός κι αν είναι μίσθαρνο όργανο των σχολαρχών.

Δεν είναι μόνο η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία των κυβερνώντων, δεν είναι μόνο οι πιέσεις των δανειστών, που θέλουν να αρπάξουν ό, τι διατίθεται προς αρπαγή, είναι και η προσωπική απληστία τους, είναι η λάμψη του χρήματος, που αστράφτει στα μάτια τους. Εκτός κι αν χαρίζουν τα δισεκατομμύρια στους ιδιώτες , για να βρουν ανάπαυση οι ψυχές των μαμάδων τους στο άλλο κόσμο. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο και δεδομένου του όγκου των δισεκατομμυρίων, οι ψυχές των μαμάδων θα βρουν ανάπαυση αιώνια και μάλιστα εις τας αγκάλας του Κυρίου ημών.

paganeli

Μια χώρα σε ελεύθερη πτώση...

Λέγεται ότι πρέπει να κρατήσεις μια απόσταση από τα πράγματα για να μπορέσεις να τα κρίνεις με επάρκεια.
 Αναλογικά, μπορεί μια χώρα να κρίνεται πιο σωστά απ’ έξω, από ...
τους  ξένους.
Όσοι  παρακολουθούν την κάλυψη από τα ξένα ΜΜΕ της ελληνικής πολιτικής κατάστασης, αλλά και όσοι μιλάνε με φίλους στο εξωτερικό, συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα: η εικόνα της Ελλάδας προς τα έξω είναι αυτή μιας χώρας που βυθίζεται σε τριτοκοσμική φτώχεια και συγκλονίζεται από περιστατικά αιματηρής βίας. Η χτεσινή δολοφονία των δύο νεαρών νεοναζί στο Ν. Ηράκλειο ήρθε να κάνει ακόμα χειρότερη αυτήν την ήδη τραγική εικόνα.

Όσο και αν είναι αδιαμφισβήτητη η ροπή των ΜΜΕ στην υπερβολή, η «απ’ έξω» εικόνα της Ελλάδας δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ο Αντώνης Σαμαράς εκλέχτηκε υποσχόμενος δύο πράγματα:
 Πρώτον, ότι θα οδηγούσε τη χώρα έξω από το μνημονιακό πλαίσιο της μαζικής φτώχειας και της πρωτοφανούς ανεργίας.
 Δεύτερον, ότι θα επέβαλε την «τάξη», πατάσσοντας τη «βία και την ανομία». Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά την εκλογή του, όχι μόνο δεν έχει εκπληρώσει τις δύο υποσχέσεις του, αλλά τα πράγματα χειροτερεύουν διαρκώς. Η αίσθηση που αποκομίζουν οι πολίτες είναι ότι η χώρα βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση.

Μόνο η ανατροπή της σημερινής κατάστασης, με τους όρους του μαζικού κινήματος και της δημοκρατίας, μπορεί να βάλει φραγμό στην πτώση για να αρχίσει σιγά σιγά η πορεία της ανόρθωσης.

left (editorial)

Φονιάδες των δεξιών, Αμερικάνοι

“ Ο υπερδεξιός Σαμαράς, ο μακεδονομάχος, ο εθνικιστής που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, ο οραματιστής που θέλει να μας οδηγήσει στο 2021, εκεί που θα φοράμε φουστανέλες και θα μένουμε σε χαμόσπιτα, δεν έστειλε ούτε ένα γράμμα, δεν χόρεψε, ρε αδερφέ, ούτε ένα τσάμικο στην Πλατεία Συντάγματος για να μας τονώσει το φρόνημα. ”

 

 Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

 

Έχει περάσει μία εβδομάδα από τότε που αποδείχθηκε με επίσημα έγγραφα ότι η αμερικανική πρεσβεία παρακολουθούσε για χρόνια Έλληνες πολίτες και πολιτικούς και η κυβέρνησή μας παραμένει πιο σιωπηλή και από τη Βουγιουκλάκη στη "Μαρία της Σιωπής". Ούτε διάβημα, ούτε διαμαρτυρία, ούτε ενημέρωση της Βουλής. Μια ρημαδοανακοίνωση έβγαλε όλη κι όλη ο Κεδίκογλου, για να μας πει ότι η ΕΥΠ κινείται εντός του Συντάγματος και των νόμων. Ας έκαναν έστω κάτι δραματικό, ας έστελναν τον Καμίνη και τον Τζήμερο να διαμαρτυρηθούν φορώντας λευκά στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, να σκιαχτούν οι Αμερικανοί, να την πάνε την πρεσβεία παραπέρα.

Η δεξιά Μέρκελ, που την παρακολουθούσαν επί δέκα χρόνια, πήρε ένα τηλέφωνο τον Ομπάμα, ελπίζω όχι από το παγιδευμένο. Ο επίσης δεξιός Ραχόι της Ισπανίας, όπου οι καταγραφείσες από τους Αμερικανούς κλήσεις ξεπέρασαν τα 60 εκατομμύρια, έφτιαξε μια επιτροπή για τα μάτια του κόσμου. Ο υπερδεξιός Σαμαράς, ο μακεδονομάχος, ο εθνικιστής που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, ο οραματιστής που θέλει να μας οδηγήσει στο 2021, εκεί που θα φοράμε φουστανέλες και θα μένουμε σε χαμόσπιτα, δεν έστειλε ούτε ένα γράμμα, δεν χόρεψε, ρε αδερφέ, ούτε ένα τσάμικο στην Πλατεία Συντάγματος για να μας τονώσει το φρόνημα.

Βουβή σαν την πέτρα που έχει φάει στα μικράτα του ο Άδωνις παρέμεινε και η ακροδεξιά δράκα της Συγγρού. Ο λάτρης της αρχαίας Σπάρτης -προφανώς δεν έχει διαβάσει το «Πλην Λακεδαιμονίων»-, ο συγγραφέας των μυθιστορημάτων που υμνούν το φονικό έθιμο της Κρυπτείας, ο περιώνυμος Μπαλτάκος, έβαλε πιπέρι στο στόμα του και πήγε να περάσει το τριήμερο της 28ης με τον Καλαβρύτων Αμβρόσιο. Άντε και καλά φασιστούγεννα. Αμ ο αψίκορος Φαήλος, ο πωρωμένος αντιαμερικανός, αυτός που βλέπει παντού υπερατλαντικές συνωμοσίες; Μόλις έφτασαν οι συνωμοσίες μπροστά στην πόρτα του, άνοιξε την πόρτα και πήγε να κοιμηθεί ήσυχα - ήσυχα στο κοτέτσι. Κικιρίκου κοκοκό, κοκοκό κάνει κι η κότα.

Σιωπηλός σαν το υπερδιάστημα των Star Wars παρέμεινε και ο Βενιζέλος, παρ' όλο που, ως γνωστόν, με τη σιωπή είναι από καιρό στα μαχαίρια. Ούτε φθόγγο δεν εκστόμισε ο Ευάγγελος, ούτε ένα «εγώ» δεν βγήκε από το στόμα του, από αυτό το κοντέινερ του εγωισμού. Τα μόνα που συνεισέφερε το ΠΑΣΟΚ στην υπόθεση ήταν οι αποκαλύψεις του Πάγκαλου που ξέπλυναν τις ΗΠΑ και η κλήση του Καρχιμάκη στον ανακριτή για κάτι έγγραφα της ΕΥΠ, σχετιζόμενα με τις υποκλοπές.

Γιατί σιωπούν, γιατί σιωπούν; Μήπως επειδή αυτοί που τους παρακολουθούσαν γνωρίζουν πράγματα που δεν πρέπει να βγουν με τίποτα στα φόρα; Αποκλείεται! Οι νεοδημοκράτες και οι πασόκοι είναι πιο διάφανοι και από τα γάργαρα νερά του Σκαραμαγκά, πιο καθαροί και από τα ασπρόρουχα που λευκαίνουν τα πλυντήρια της Siemens, πιο λευκοί και από τα μαλλιά της Λαγκάρντ.

 periodista

Δεν πιστεύω στην ατομική τρομοκρατία, επειδή...

Δεν πιστεύω στην ατομική τρομοκρατία, επειδή αυτή εξυπηρετεί απόλυτα τα σχέδια της αστικής τάξης!

Από την άλλη όμως δεν γίνεται να παρακολουθούμε αυτό το αίσχος έναν Κασιδιάρη ''ευγενικό'' να μιλάει για τρομοκρατία, μια μητερούλα που σηκώνει τον σταυρό του μαρτυρίου του τραυματισμένου της παιδιού, να περιφέρεται από κανάλι σε ραδιοφωνικό σταθμό και από ραδιοφωνικό σταθμό σε κανάλι, για να μας πείσει για το πόσο ευγενικό και ακέραιο είναι το παιδί της μαζί και οι φίλοι του οι χρυσαυγίτες που έπεσαν νεκροί... Να στέλνει μηνύματα δεξιά κι αριστερά στην ελληνική νεολαία... ότι μεγάλωσε το παιδί τη μιλώντας του για την πατρίδα, και ότι εκεί η ΧΑ δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια πολιτιστική λέσχη, όπου τα παιδιά πηγαίνουν για να παίξουν σκάκι...

Ε, όχι, δεν το δέχομαι!! Δεν δέχομαι να μου κάνουν ένεση στο μυαλό για να ξεχάσω ότι τον τελευταίο καιρό πριν μαχαιρώσουν τον Παύλο Φύσσα, το κακό με τους χρυσαυγίτες είχε παραγίνει... Τρέχανε κατά αγέλες εναντίων των μεταναστών... Τον έναν τον κυνήγησαν μέχρι που έπεσε στις γραμμές του ηλεκτρικού, χτυπούσαν τους δασκάλους που παρέδιδαν δωρεάν μαθήματα σε μετανάστες, άλλον τον διαπέρασαν με σπαθί (το παιξαν αρχαίοι Έλληνες), πόσους κάρφωσαν με σουγιά; με μαχαίρι; με ρόπαλα; με σιδηρογροθιές; άλλου του έκαψαν το μαγαζί, σε ένα παιδί 14 ετών του χαράκωσαν το πρόσωπο...Να μην ξεχάσω τη δολοφονική επίθεση κατά των συντρόφων μας στην Ζώνη... Η ευγενική αυτή μητερούλα τα θυμάται;;

Κάποιος δημοσιογράφος μπορεί να τη ρωτήσει αν το παιδάκι της συμμετείχε σε κάποια από αυτές τις ομάδες κρούσης ....

 Έλεος...

______________
Μονίμως ονειρεύομαι
μια ανηφόρα που θα βγάζει ολόισια στα σπλάχνα σου
να μπαίνω και ν’ αλλάζω τους αλγόριθμους
έτσι που η καρδιά
να ξεκουφαίνει ενδελεχώς την νόηση
Αγχειβατείν – Pallasck
που λέγαν κι παππούδες μου
(πατώντας με τα πόδια τους τον μούστο)
υπονοώντας σκοτεινά
--Αίμα που’ χει το μέλλον μας
και πως να το χορέψεις
Γιάννης Στίγκας, Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο
(2012)

Πηγή: Disdaimona

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΒΙΑ

«Όταν η βία γενικεύεται, όλα αυτά θα γίνονται… Γι’ αυτό την ευθύνη έχουν όλες οι πλευρές. Γιατί κι αυτοί που χτυπάνε με τη Χρυσή Αυγή τώρα, θα πουν ότι είχαν υποστεί πιο πριν τη βία του Σύριζα. Και θα οδηγηθούμε σε εμφύλιο». Κάπως έτσι δικαιολόγησε στο ραδιόφωνο, τις πρώτες, δύσκολες (και για τα συστημικά κανάλια) ώρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, το περιστατικό γνωστός μεγαλοδημοσιογράφος. Η βία, ήταν το σκεπτικό του, φέρνει βία. Και, όπως επέμενε να υπονοεί και να θέλει να εκμαιεύσει και από τους συνομιλητές του, σε τοπικό επίπεδο μπορεί η βία της Χρυσής Αυγής να προκαλείται τελικά από την άλλη βία, τη βία του «άλλου άκρου».

Όλη αυτή η θεωρία των δύο άκρων, που συχνά μας λέει ότι φοβάται για το ότι στην Ελλάδα σήμερα η «βία μεταδίδεται σε όλη την κοινωνία, γίνεται ενδημική, και από κάπου θα ξεχειλίσει», έχει τα προφανή προβλήματα που επισημαίνονται κάθε φορά που ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Πάει να μιλήσει για συγκοινωνούντα δοχεία της βίας χωρίς να αναλύει το πώς συγκοινωνούν, συγκρίνει πράξεις που δεν είναι συγκρίσιμες, υπερβάλλει, τσουβαλιάζει, συνωμοσιολογεί, υποκαθιστά και εναλλάσσει έτσι όπως τη συμφέρει. Με κύριο αποτέλεσμα, βεβαίως, να αποπροσανατολίζει από την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής και την εργαλειακή από αυτήν χρήση της βίας, μιας βίας που είναι ακραία, οργανωμένη, συστηματική, αυτοτελής και αυτοτελική, βία με στόχο τον εκφοβισμό, τον εξανδραποδισμό και το θάνατο.

Αν το ανασύρω λοιπόν εδώ αυτό το σκεπτικό, δεν είναι για να το αποδομήσω. Την έχουν κάνει αυτήν τη δουλειά καλά άλλοι. Ο λόγος που μου έκανε τόση εντύπωση με το που το άκουσα, δεν ήταν το μέγεθος της ρητορικής και αναλυτικής ανοησίας, ούτε το ξεκατίνιασμα του πολιτικάντικου καιροσκοπισμού, αλλά το ότι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως αυτό ακριβώς το σκεπτικό, σ’ αυτήν ακριβώς την εκδοχή του, κάπου αλλού το είχα ξανακούσει.

Διότι, όσο κι αν το έχουμε ξεχάσει, πριν τον εμφύλιο που κάποιοι μας παρουσιάζουν ότι προ των πυλών του βρισκόμαστε, πολύ πριν τα δύο άκρα, την περί άκρων ρητορεία και το φόβο ότι έρχεται πόλεμος μεταξύ μας, εμείς είχαμε αρχίσει να ξανασυζητάμε για τον Εμφύλιο. Και τα επιχειρήματα που τότε είχαν αναπτυχθεί, έχουν προετοιμάσει (και μάλλον γαλουχήσει) αυτά που ακούμε για τα δύο άκρα σήμερα.

Για όσους δεν το θυμούνται: τα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα, στον κόσμο της μελέτης της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, έχουν μείνει ως τα χρόνια που αναθερμάνθηκε η διαμάχη των ιστορικών και των πολιτικών επιστημόνων για τον Εμφύλιο πόλεμο και την Ελλάδα της δεκαετίας του ’40. Βγήκαν βιβλία, έγιναν συνέδρια, εξελίχθηκαν αψιμαχίες ειδικών και λιγότερο ειδικών. Οι περισσότεροι θα έχουν σίγουρα δει κάποιες από τις πλευρές αυτής της ακαδημαϊκής αρχικά συζήτησης, ακριβώς γιατί πήρε πολύ ευρύτερες διαστάσεις και δημιούργησε αντιπαραθέσεις που καλύφθηκαν πολύ από τα ΜΜΕ. Στο κέντρο ήταν μια δέσμη νέων θεωριών, που υποστήριξαν ο καθηγητής Στάθης Καλύβας του πανεπιστημίου του Yale, και στην πορεία και ο Νίκος Μαραντζίδης του πανεπιστημίου Μακεδονίας. Έμεινε γνωστή, μετά και την επιμονή των βασικών της εισηγητών, ως «η νέα τάση στη μελέτη του Εμφυλίου». Τα βασικά της επιχειρήματα ήταν ότι ο ελληνικός Εμφύλιος ξεκινάει μέσα στην Κατοχή, ότι σε τοπικό επίπεδο η εμφύλια διαμάχη στηρίζεται συχνά σε προϋπάρχουσες διαφορές, παλαιότερες εχθρότητες και τοπικές (εθνοτικές, γεωγραφικές, κοινωνικοοικονομικές) ιδιαιτερότητες, ότι η λευκή τρομοκρατία του 45-46 είναι αντίδραση στην κόκκινη βία που είχε ασκηθεί νωρίτερα από τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ. Κι ότι μια μεγάλη γενιά ιστορικών, κυρίως μεταπολιτευτικών, ηρωοποίησαν την Αριστερά, με προβληματικά αποτελέσματα για την ιστορική καταγραφή και τα τεκμήρια.

Γενικεύω, όμως δεν αδικώ τις βασικές γραμμές της περίφημης «Νέας Τάσης». Και δεν θέλω να υποτιμήσω την καινούρια συζήτηση για τον ελληνικό Εμφύλιο που έγινε από το 2000 και μετά. Και νέα στοιχεία ήρθαν στο φως, και ένα νέο αναλυτικό πλαίσιο δοκιμάστηκε για εκείνη την περίοδο, και κάποιες εμμονές της παλιότερης γενιάς μελετητών κρίθηκαν, και καινούρια επιστημονικά εργαλεία χρησιμοποιήθηκαν. Όμως το πρόβλημα δεν ήταν τόσο η λεπτομέρεια των επιχειρημάτων της «Νέας Τάσης» (που άλλα είχαν μια βάση, άλλα υποτιμούσαν παλαιότερη ιστορική εργασία, κάποια στηρίζονταν υπερβολικά σε στενά τοπικά δεδομένα, ενώ κάποια άλλα έμοιαζαν σαν να βγαίνουν από φυλλάδια ψυχροπολεμικού κράτους της δεκαετίας του ’50). Αλλά η χρήση στην οποία γύρευαν να τα βάλουν οι βασικοί τους υποστηρικτές. Το θέμα δηλαδή δεν ήταν πόσο ίσχυαν αυτά τα επιχειρήματα, αλλά ο χειρισμός που τους έγινε στην Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας.

Στη βάση εκείνης της συζήτησης, με τους μοχλούς της «νέας τάσης στη μελέτη του Εμφυλίου», άρχισε να δαιμονοποιείται εκ νέου η αριστερή διανόηση. Να θεωρείται ύποπτη η διαδικασία της Μεταπολίτευσης. Να επαναλαμβάνονται επιχειρήματα για τον κακομαθημένο ελληνικό λαό, να υποτιμάται ο μεταπολιτευτικός συνδικαλισμός, η ταξική κινητικότητα και η κουλτούρα της διεκδίκησης. Να εφαρμόζονται αρχαϊκά σχήματα περί «ολοκληρωτισμού της αριστεράς». Να καταδικάζεται ο φοιτητικός συνδικαλισμός (και κάθε συνδικαλισμός), τα ελληνικά φοιτητικά κινήματα, το ελληνικό πανεπιστήμιο, η ελληνική πανεπιστημιακή έρευνα. Να στηλιτεύεται η ατολμία των «πολιτικών του κέντρου» να συνεργαστούν, σε πολιτικά τόξα που «θα απέκλειαν τα άκρα». Να χρησιμοποιείται, τόσο πολύ, η έννοια του συνταγματικού τόξου. Όχι ως αρχή συζήτησης για την ουσιαστική παραβίαση του Συντάγματος (από συνεχείς νομοθετικές πράξεις – αλλά σίγουρα και από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή), αλλά ως φόβητρο και ως μοχλός πίεσης σε κόμματα για να συνεργαστούν μεταξύ τους (και να συναινέσουν στη βιοκυβερνητική καταπάτηση του Συντάγματος), και ως συναισθηματικό σλόγκαν καταδίκης της Αριστεράς και νομιμοποιήσης (ουσιαστικά) της ακροδεξιάς.

Μπορεί όλα αυτά να φαίνονται ασύνδετα μεταξύ τους – αν όμως κανείς παρατηρήσει ποιοι άνθρωποι, ποια έντυπα, με ποια λογική, και με ποια συχνότητα, τα συνέδεαν τα τελευταία χρόνια, θα δει και την έντεχνη συνδιαμόρφωση μιας ευρείας ρητορικής. Εργαλειακά, η ίδια η ιδέα των δύο άκρων, του συνταγματικού τόξου (και οι συνακόλουθες: του «εκσυγχρονιστικού κέντρου», του «Τολμήστε», και των διαφόρων «Letter to the troika») στηρίχθηκε, αναπτύχθηκε, και κάποτε δημιουργήθηκε, από τα ίδια έντυπα, τους ίδιους ανθρώπους, τις ίδιες ομάδες, που επίσης στήριξαν όσο τίποτε και τη «Νέα Τάση» της μελέτης του Εμφυλίου.

Και στις λεπτομέρειες: Μια δαιμονοποιητική παρουσίαση του ρόλου της Αριστεράς στον Εμφύλιο στήριξε την υπονόμευση της Αριστεράς σήμερα. Μια υποτίμηση των πολιτικών και ιδεολογικών διεργασιών της ελληνικής κοινωνίας του παρελθόντος, βοήθησε την παρουσίασή της σήμερα ως πολιτικά ανώριμης. Μια μανική επιμονή στο επιχείρημα ότι η Αριστερά «εξάσκησε πολιτιστική ηγεμονία μετά το ’60» και «έγραψε την επίσημη ιστορία και κουλτούρα μεταπολιτευτικά» θέλησε να παρουσιάσει το ρόλο της κουλτούρας ως οιονεί μικροκομματικό, και υποβοήθησε την απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημίου ως χώρου διανοητικής ελευθερίας, συμμετοχής και προοδευτικού αναστοχασμού. Μια ανάλυση της τοπικότητας και του προσωπικού υποστρώματος των πολιτικών παθών προετοίμασε ουσιαστικά την αντιμετώπιση κάθε συλλογικής διεκδίκησης ως διαδικασίας πάντα ψεύτικης και με θέληση να υπηρετήσει μικροσυμφέροντα. Τέλος, μια «εκσυγχρονιστική» ρητορική, που υιοθέτησε μια δήθεν εξ αποστάσεως «ανάλυση των πολιτικών παθών», χρησιμοποιήθηκε για να στηλιτευθούν ως αντίπαλοι του εκσυγχρονισμού (και ως, γενικώς, αθεράπευτα ντόπιοι) όσοι θεωρούν ότι ούτε η πολιτική αλλά ούτε και η ιστορία γίνονται εξ αποστάσεως κι όσοι προσπαθούν να σκεφτούν την έννοια της συμμετοχής με γενεαλογικούς όρους.

Κι εδώ περνάμε και στην περίφημη εκδοχή των «συγκοινωνούντων δοχείων της βίας». Στο βασικό βιβλίο του Στάθη Καλύβα, το συγκριτικόThe Logic of Violence in Civil War (2006), η κοινωνία περιγράφεται περίπου σαν μια χύτρα όπου σωρεύεται βία. Αν σωρευτεί πολύ, αν η χύτρα πολύ πιεστεί, από κάπου θα ξεφύγει η βία. Μπορεί από τη μια, μπορεί από την άλλη. Όταν όμως ανοίξει το καπάκι από τη μια, τότε θα ξεφύγει και από την άλλη. Έτσι ερμηνεύονται μια σειρά από εμφύλιους πολέμους (Ρουάντα, Κογκό), μεταξύ άλλων και ο ελληνικός. Το rational choice theory έρχεται εδώ να γίνει αναλυτικός μοχλός για μια αλλαγή παραδείγματος στον τρόπο που βλέπαμε τη σκληρή δεκαετία του ’40. Η Ελλάδα ως άλλη, ως τόπος πάντα προνεωτερικός· ο αναλυτής ως εκφραστής ενός δυτικού εκσυγχρονισμού που θέλει να λέει ότι κάνει «conflict resolution». Κι απέναντί του, όχι πια ιστορική συνθήκη, πολιτική διαδικασία, άνθρωποι που παίρνουν ευθύνη ως ιστορικά υποκείμενα για τις πράξεις τους, όχι πια ιδεολογία· μόνο βία. Βία μικρογράμματη, μικροσυνείδητη, μικροπολιτική, βασισμένη στην επιλογή της επιβίωσης και του προσωπικού συμφέροντος.

Θυμίζουν τίποτα όλα αυτά; Θυμίζουν. Τις ατάκες του τύπου «μπορεί και ο χρυσαυγίτης της Νίκαιας να είχε νωρίτερα υποστεί τη βία του Σύριζα». Τις ατάκες, δηλαδή, που φαίνεται σαν να μην αναλύουν αλλά να οργανώνουν πολιτική διαχείριση. Κι έτσι, κάποτε κάποτε, φαίνεται σαν να μη θέλουν να καταγγείλουν τη δράση της Χ.Α., αλλά να την εκπαιδεύσουν στο τι θα λέει όταν κάτι πάει στραβά.

Γιατί, για να το κάνω κι εγώ λίγο ακραίο, βεβαίως και υπάρχει σύστημα βίας. Είναι αυτό ακριβώς που σήμερα επιβάλλεται με μοχλό τη Χρυσή Αυγή. Και επιβάλλεται σε έναν πληθυσμό όχι γιατί κάποιοι αντιδρούν, αλλά γιατί κάποιοι θέλουν να κυριαρχήσουν ολοκληρωτικά. Κι εδώ, για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοώ κυριαρχία από τη Χ.Α. Η οποία μπορεί να ξεκίνησε να κάνει επάγγελμα, όμως τώρα πια κάνει λειτούργημα. Καθώς γίνεται ο αναγκαίος λειτουργός (και μάλιστα αυτός που ’χει να κάνει τη βρωμοδουλειά) ενός πολύ μεγαλύτερου καθεστώτος κυριαρχίας που επιβάλλεται σιγά σιγά στη χώρα.

 dithen2010

καταδικάζω τη βία

Στο τέλος οι ήρωες των ιστοριών μου πεθαίνουν απ’ το κρύο. Κάπως σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, μόνο που στη μνημονιακή Ελλάδα αντί για χριστουγεννιάτικες γιρλάντες οι ιστορίες έχουν μέσα κουτάκια μπύρας από το Lidl και αντί για στολισμένα δωμάτια υπόγειες τουαλέτες σε πάρκα. Πριν από ακριβώς εφτά μήνες έγραφα για κάποιον άντρα από την Πολωνία που γνώρισα στο πάρκο που βγάζω βόλτα το σκύλο και τα λέγαμε που και που. Δεν ήξερα πολλά γι’ αυτόν, μόνο ότι τα βράδια έμενε στις υπόγειες τουαλέτες και τα απογεύματα που μύριζαν τα λουλούδια του πάρκου έβγαινε στην επιφάνεια της γης για τσιγάρο. Συνήθως καθόταν σε ένα παγκάκι στην άκρη του πάρκου και έπινε μπύρα σιωπηλός. Γύρω στα σαρανταπέντε με οικογένεια και παιδιά στην πατρίδα, δεν ρώτησα ποτέ τι τον έφερε εδώ, μου άρεσε όμως η παρέα του και καθόμασταν τα βράδια και μιλάγαμε όσο ο σκύλος έπαιζε με τα φιλαράκια του. Μερικές φορές τον κερνούσα και μπύρα απ’ το περίπτερο κι αυτός μου εξιστορούσε για το δικό του σκύλο, τον Σταν, που έμενε στην Πολωνία και του έλειπε, μεγάλος σκύλος αυτός και τόσο σκανταλιάρης που χοροπηδούσε πάνω στα έπιπλα και όταν έρχονταν οι φίλοι του τον έκλεινε στο δίπλα δωμάτιο για να τους αφήσει λίγο στην ησυχία τους.

Αυτά περίπου έγραφα πριν μερικούς μήνες. Και μετά ήρθε εκείνο το απόκομμα της τοπικής εφημερίδας, παραχωμένο στις τελευταίες σελίδες, δίπλα στα αθλητικά, σαν να ντρεπόταν για την ύπαρξη του ή σαν κάποιος να προσπαθούσε να κρύψει την είδηση επιμελώς: «Νεκρός βρέθηκε χθες το πρωί ένας άστεγος, υπήκοος Πολωνίας, σε κεντρικό παγκάκι της πόλης. Πρόκειται για τον δεύτερο άστεγο που χάνει τη ζωή του τα τελευταία δύο χρόνια. Η σορός του Πολωνού μεταφέρθηκε στο νεκροτομείο του νοσοκομείου, ενώ αναμένεται να υπάρξει επικοινωνία με την Πολωνική Πρεσβεία για να γίνει αναγνώριση των στοιχείων του νεκρού». Το βιαστικό σημείωμα της εφημερίδας, εφτά γραμμές και μισή, κατέληγε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι που μέχρι χθες είχαν μία κανονική ζωή, βρίσκονται, λόγω της οικονομικής κρίσης, στον δρόμο, χωρίς δουλειά και χωρίς σπίτι, έχοντας να αντιμετωπίσουν συγχρόνως την έλλειψη οποιασδήποτε μέριμνας από την Πολιτεία. Έτσι απλά, ξύλινα και ανώδυνα, όπως αρμόζει στην εποχή του ορθολογισμού, των οικονομικών δεικτών και της απροκάλυπτης βίας.

Τις μέρες που ακολούθησαν τριγύρναγα στην πόλη με την ελπίδα ότι κάπου θα ακούσω να μιλούν γι’ αυτόν τον άνθρωπο, ότι κάπου θα κλέψω την ευκαιρία να τους πω ότι δεν ήταν μόνος του στον κόσμο, ότι μπορεί να μην γνώριζα το όνομα του, ήξερα όμως ότι στην πατρίδα του είχε ένα σκύλο που τον έλεγαν Σταν. Όμως στο μανάβικο της γειτονιάς οι πελάτες εξακολουθούσαν να αγοράζουν χαμογελαστοί τρυφερά κολοκυθάκια και ολάνθιστα μπρόκολα, οι μαθητές ανεβοκατέβαιναν ασθμαίνοντας τα σκαλοπάτια του πάρκου κουβαλώντας στους μικρούς τους ώμους τεράστιες σάκες και οι φοιτητές αγκάλιαζαν τρυφερά τα κορίτσια τους στις καφετέριες δίπλα στη θάλασσα. Οι τελευταίοι τουρίστες της σεζόν έπαιρναν ανυποψίαστες πόζες κάτω από το φάρο του νησιού, οι Γερμανοί συνταξιούχοι έτρωγαν αμίλητοι τα σνίτσελ τους στις ταβέρνες του παλιού λιμανιού και οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες έψαχναν στα σούπερ μάρκετ για τις πιο συμφέρουσες προσφορές σε συσκευασίες απορρυπαντικών. Μόνο ο καλόκαρδος δήμαρχος έκανε σύντομη έκκληση από την τηλεόραση στους ευαίσθητους κατοίκους της μικρής μας πόλης να παραχωρήσουν τα ξενοίκιαστα σπίτια τους για τη φιλοξενία αστέγων, όμως κι αυτός σύντομα ξεχάστηκε, όσο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εξακολουθούσαν να ανησυχούν για τις αγορές στο Τόκιο και για τους γύφτους που κλέβουν ανυπεράσπιστα παιδάκια απ’ το δρόμο. Κατά διαβολική σύμπτωση, το πρωινό που ο άστεγος άντρας πέθανε από το κρύο και τις κακουχίες, ο Νίκος Μπίστης υπέγραφε την κίνηση των ’58 για τη σωτηρία της χώρας, η αποφασιστικότητα του όμως δεν πρόλαβε να σώσει και τον ίδιο.

Υπάρχουν μικροί θάνατοι και μεγάλοι θάνατοι. Όταν πεθαίνει ένας φτωχός αλλόθρησκος, είναι μικρός θάνατος. Στη χώρα του ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ δεν υπάρχει χώρος για μικρούς θανάτους, οι επενδύσεις δεν θα κάνουν πίσω για μια άτυχη στιγμή, το τραίνο της ανάπτυξης δεν θα σφυρίξει ούτε μία φορά για εκείνους που έτσι κι αλλιώς δεν δικαιούνται κανένα κομμάτι από την πίτα της. Στη χώρα της κτηνώδους απανθρωπιάς οι γύφτοι υπάρχουν νομοτελειακά για να κλέβουν παιδάκια, οι μετανάστες για να κλέβουν δουλειές, οι άστεγοι Πολωνοί για να κλέβουν παγκάκια. Και οι ήρωες των ιστοριών μας για να πεθαίνουν τελικά απ’ το κρύο. Αυτό είναι βία, παραλογισμός και κτηνωδία που κανείς δεν καταδικάζει.

(Μπορεί βέβαια όλη αυτή η ιστορία με τον σκύλο που τον έλεγαν Σταν και χοροπηδάει πάνω στα έπιπλα να ήταν μόνο μια επινόηση της φαντασίας του φίλου μου. Μπορεί να μου έλεγε ψέματα γιατί απλά ένιωθε μόνος και ήθελε να μιλάει σε κάποιον, όμως αυτό δυστυχώς δεν θα το μάθω ποτέ).

.

Μετά τα πρώτα φθινοπωρινά κρύα, ο καιρός άρχισε πάλι να ζεσταίνει και ο ήλιος να λάμπει αδιάκοπα στον ουρανό, νωθρός, βαριεστημένος, σπλαχνικός. Η βία είναι όντως μονοπώλιο του κράτους. Την καταδικάζω.
 silentcrossing

Το παρακράτος φτιάχνει μάρτυρες για την ΧΑ

Του Σ. Κούλογλου

Η προβοκάτσια είναι χοντροκομμένη. Θυμίζει “τα χρόνια του μολυβιού” στην Ιταλία την δεκαετία του 70 και τις δολοφονικές επιθέσεις των μυστικών υπηρεσιών που φορτώνονταν στην αριστερά. Εδώ και 6 εβδομάδες οι νεοναζί είχαν περάσει στην άμυνα, η Βουλή είχε ψηφίσει την άρση της ασυλίας βουλευτών της και οι έρευνες για τις εγκληματικές δραστηριότητες της συνεχίζονταν. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, αυτό το Σαββατοκύριακο επρόκειτο να γίνουν και νέες συλλήψεις στελεχών της Χρυσής Αυγής. Μόνο μερικά φέρετρα μπορούσαν να εμποδίσουν την παραπέρα εξάρθρωση της.

Ήδη τις προηγούμενες μέρες, έγκυροι παρατηρητές από τον “Πατριωτικό Χώρο” που παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις, προέβλεπαν ένα “μεγάλο χτύπημα” που θα ανέτρεπε το σκηνικό. Οι δολοφόνοι των μελών της Χρυσής Αυγής έκαναν ακριβώς αυτό: πρόσφεραν στους νεοναζί τους μάρτυρες που είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη.

Μόλις μερικά λεπτά μετά το έγκλημα, ο ντετέκτιβ Κασιδιάρης το είχε ήδη εξιχνιάσει. Οι δράστες ήταν “αριστεροί τρομοκράτες”,τους οποίους έχει αφήσει ελεύθερους το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, την ώρα που φυλακίζει τους “αγωνιστές” θαυμαστές του Χίτλερ. Οι δε ηθικοί αυτουργοί είναι τα ΜΜΕ που τους συκοφαντούν, κατέληξε ο βουλευτής της ΧΑ, που όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του που βρέθηκαν στον τόπο του εγκλήματος είχαν ξαναβρεί το έξαλλο στιλ στο οποίο διακρίθηκαν και πριν την δολοφονία Φύσσα. Το κλίμα είχε αλλάξει: “δικαιολογημένα είναι θυμωμένοι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής”, συμπέραινε η παρουσιάστρια των ειδήσεων του Αντέννα,ούτε μια ώρα μετά την δολοφονία!

Στην πραγματικότητα βέβαια, σε κάθε σκοτεινή ενέργεια όπως είναι όλες οι τρομοκρατικές ενέργειες, ένα από τα βασικά ερωτήματα είναι ποιος ωφελείται από αυτές. Στην περίπτωση των δολοφονιών στο Νέο Ηράκλειο, η κυβέρνηση δεν είναι από τους ωφελημένους. Μπορεί με τις νέες δολοφονίες να ξεχνιούνται προσωρινά τα νέα οικονομικά μέτρα που ζητάει η τρόικα και η κυβερνητική νευρική κρίση(ο διευθυντής του “Βήματος” προέβλεπε το πρωί πιθανή πτώση της δικομματικής) αλλά το κλίμα της πολιτικής αστάθειας που δημιουργείται υπογραμμίζει ότι η κυβέρνηση ελέγχει όλο και λιγότερο τις εξελίξεις.

Απ΄ ότι φαίνεται έχει χάσει τον έλεγχο και του παρακράτους. Ίσως οι έρευνες στο σπίτι και το γραφείο του Καρχιμάκη, πράγμα που φέρνει αντικειμενικά σε δυσκολότερη θέση το ΠΑΣΟΚ αποσταθεροποιώντας παραπάνω την κυβέρνηση, να ήταν στην ίδια κατεύθυνση.

Το βέβαιο είναι ότι οι δύο δολοφονίες εγκαινιάζουν ένα νέο κύκλο αίματος,που αν τα χέρια του παρακράτους δεν κοπούν, δεν πρόκειται να σταματήσει εδώ. Το επόμενο θύμα θα προέρχεται πιθανότατα από την άλλη πλευρά, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η στρατηγική της έντασης που το Μέγαρο Μαξίμου εγκαινίασε για να αντιμετωπίσει την αριστερά, αλλά τώρα γυρνάει σαν μπούμεραγκ σε βάρος του. 'Η, καλύτερα, σε βάρος αυτών που δεν έχουν χάσει τελείως την ψυχραιμία τους, μπροστά στην προοπτική απώλειας της εξουσίας...

Το πιθανότερο είναι, τις επόμενες μέρες, κάποια άγνωστη ή εξαφανισμένη για χρόνια τρομοκρατική οργάνωση, να αναλάβει την ευθύνη της δολοφονικής επίθεσης. Και αυτή την φορά ίσως να προσέξουν και να μην βγάλουν προκήρυξη με καθαρευουσιάνικες εκφράσεις, όπως έβγαλε η μαιμού-οργάνωση για την επίθεση στα γραφεία της ΝΔ.

Στη πραγματικότητα όμως, δεν υπάρχει σήμερα τρομοκρατική οργάνωση στην Ελλάδα που να μπορεί να οργανώσει μια τόσο καλοσχεδιασμένη επίθεση, όπως η σημερινή. Αντί λοιπόν να ξεκινήσει ξανά τις αηδίες περί δύο άκρων, η κυβέρνηση θα πρέπει να διαλύσει το παρακράτος, να βρει τους δολοφόνους και να συνεχίσει την εξάρθρωση της άλλης εγκληματικής οργάνωσης που ελπίζει τώρα, με δύο μάρτυρες σημαία, να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Και τα σημερινά γεγονότα απέδειξαν, ότι η παρουσία της είναι καταστροφική για την χώρα και την πολιτική ομαλότητα.

tvxs.gr

Το σκορ είναι 2-1, αλλά νικητές είναι οι χαμένοι...

Αν κάποιος μπορούσε να μου εγγυηθεί ότι σκοτώνοντας δυο χρυσαυγίτες θα ανασταινόταν ο Παύλος Φύσσας κι ότι την επόμενη ημέρα η χώρα θα είχε ξεμπλέξει με το φασισμό, πολιτικό και οικονομικό, θα κατέβαινα ο ίδιος από τη μοτοσικλέτα και θα τους δολοφονούσα εν ψυχρώ με το πιστόλι των εννέα χιλιοστών. Θα ήταν μια απαραίτητη θυσία υπέρ τού ευρύτερου αγαθού τής διάσωσης της πατρίδας μου από τη μπότα τής ακροδεξιάς μισαλλοδοξίας και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής γενοκτονίας. Πόσο "απλή" θα ήταν η ζωή αν αντί για δικαιοσύνη επιβαλλόταν αυτοδικία κι αντί για ξερίζωμα του κακού λύναμε τις διαφορές μας όπως τα παιδιά στη γειτονιά: "μου έφαγες έναν, σου τρώω δύο, μου έφαγες τρεις, σου τρώω τέσσερις μέχρι στο τέλος όλο το λούμπεν προλεταριάτο, ακροαριστερό κι ακροδεξιό, να είναι νεκρό προς μεγάλη τέρψη τής ελίτ"...

Δε βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα. Θα πρέπει να αποδειχθεί, και με πειστικό μάλιστα τρόπο, ότι αυτό που έγινε στο Νέο Ηράκλειο, που ήταν καθαρή δολοφονία, δεν ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή μια ακόμα προβοκάτσια των καλοθελητών τού παρακράτους, οι οποίοι ήδη ξέθαψαν την ιστορία των δύο άκρων για να ταυτίσουν την Αριστερά με την ακροαριστερή τρομοκρατία. Ο καλός ντετέκτιβ, ωστόσο, προκειμένου να εντοπίσει το δολοφόνο αναζητά πρώτα και κύρια ποιός ωφελείται ή επιθυμεί να ωφεληθεί από το έγκλημα. Ποιός ωφελήθηκε ή επιθυμεί να ωφεληθεί από τη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα και των δύο χρυσαυγιτών; Μόνο εκείνοι που θέλουν να τρομοκρατήσουν τους χειμαζόμενους μικρομεσαίους νοικοκυραίους, να δαιμονοποιήσουν οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης στο καθεστώς και να οδηγήσουν σε έναν ταξικό εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο οι σκλάβοι θα πολεμούν σκλάβους με "έπαθλο" τη διαιώνιση των κοινωνικών αδικιών. Δε φτάνω στο σημείο να ισχυριστώ πως ο Αντ. Σαχλαμαράς ή το ακροδεξιό επιτελείο του σχεδίασαν αυτό που συνέβη στο Νέο Ηράκλειο. Μερικά χαμόγελα, ωστόσο, πρέπει να έσκασαν στο Μέγαρο Μαξίμου...

Αν αυτοί που σκότωσαν τους δύο χρυσαυγίτες είναι άνθρωποι του παρακράτους ή "απλώς" μαφιόζοι, "άξιος" ο μισθός τους. Αν ανήκουν στην ακροαριστερά και λειτούργησαν στη λογική τού "να πάρουμε πίσω το αίμα τού Παύλου Φύσσα" οφείλουμε να τους απονείμουμε το Οσκαρ ηλιθιότητας. Η μάχη με το φασισμό και το νεοφιλελευθερισμό πρέπει να γίνει πρωτευόντως σε επίπεδο επιχειρημάτων, ιδεολογικής αντιπαράθεσης και ιστορικών παραδειγμάτων. Η βία είναι αναγκαίο να αποτελεί το "Σχέδιο Β", να είναι στοχευμένη κι όχι τυφλή και, κυρίως, να έχει την έγκριση της πλειονότητας του λαού, έστω και σιωπηρώς, για να μπορεί να γίνεται αποδεκτή ως σώφρων επιλογή. Αλίμονο αν τη μετατρέπουμε σε αυτοσκοπό και τη μεταχειριζόμαστε με την ίδια "σύνεση" που τη μεταχειρίζονταν στην Αγρια Δύση. Το φασισμό και το νεοφιλελευθερισμό δεν θα τους νικήσουμε αν γίνουμε εμείς οι ίδιοι το τέρας που κυνηγάμε. Σε ενα αλληλοφάγωμα τεράτων μην περιμένετε να ξεχωρίσω δίκαιους κι άδικους...
 tripioevro

Το διαρκές πλυντήριο των “άκρων” και οι χρήσεις του

Αυτονομία: Barricada

 

Ενώ το αίμα του Παύλου Φύσσα ήταν ακόμα ζεστό, ενώ ήταν επίσης δεδομένο πως ο φονιάς είναι μέλος της συμμορίας χ.α., κάποια κυβερνητικά στελέχη αλλά και φιλικοί σ’ αυτά δημοσιογράφοι, συνέχιζαν το γνωστό τροπάριο περί των «άκρων». Έριχναν έτσι ακόμα μία μαχαιρία στον Killah P. όπως είχαν κάνει και με τον Σαχτζάτ Λουκμάν και τόσους άλλους, που δε θα μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους. Δεν μας προκαλεί καμιά έκπληξη αυτή η έμμεση συνηγορία στο φόνο. Πριν κάμποσους μήνες (τ. 23, 11-12/2012, «Σημειώσεις για τη θεωρία των άκρων») άλλωστε γράφαμε πως η «θεωρία των άκρων»:

“…β) Ξεκαρφώνει το φασιστικό «άκρο» μιας υποτιθέμενης συμμετρίας πολιτικής βίας, που στόχο έχει την «ανατροπή του πολιτεύματος». Ένα παράδειγμα: με βάση το τυπικό σύνταγμα των ταξικών συσχετισμών, οι ρατσιστικές επιθέσεις είναι παράνομες. Με βάση το πραγματικό σύνταγμα που φτιάχνουν στα μέτρα τους κράτος κι αφεντικά, είναι οριακά σύννομες. Το δείχνουν οι δηλώσεις κορυφαίων υπουργών, το «φωνάζει» ακόμα περισσότερο η πρακτική της αστυνομίας. Το φασιστικό «άκρο» λέει κι εφαρμόζει σήμερα, όλα εκείνα που θα υιοθετηθούν επίσημα αύριο. Το λέγαμε και στο προηγούμενο τεύχος: η χ.α. είναι η πιο εξώφθαλμη αιχμή μιας κατάστασης εξαίρεσης…
…δ) Επιτρέπει στο αστικό πολιτικό σύστημα και τον σκληρό κρατικό του πυρήνα να έχει εναλλάξ το ρόλο του Προκρούστη ή του «διαιτητή» των δύο άκρων. Από τη μία μεριά δηλαδή προσαρμόζει κι αναπροσαρμόζει κατά το δοκούν τις «επιτρεπτές» εκδηλώσεις των αντιθέσεων στις κυρίαρχες επιλογές, μετακινώντας τα όρια της δικής του νομιμότητας. Απ’ την άλλη μεριά εμφανίζεται σαν η «υπεύθυνη, λογική και μετριοπαθής» φωνή, μέσα σ’ ένα «ακραίο» πολιτικό περιβάλλον. Με άλλα λόγια, την ίδια στιγμή που αναβαθμίζει τις πολιτικές του κατευθύνσεις σε μια ανεπίσημη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, του πιστώνεται η «προστασία της δημοκρατίας». Αυτό κι αν είναι κορυφαίο επίτευγμα!”

Οκάθε κύριος Λαζαρίδης λοιπόν, είτε είναι σύμβουλος του πρωθυπουργού είτε όχι, μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του αρκετά έξυπνο και καπάτσο πολιτικό, ώστε να μην δολοφονεί αυτοπροσώπως· αυτό όμως καθόλου δεν τον απαλλάσσει απ’ τη συνέργεια του αίματος, την ηθική αυτουργία κάθε φασιστικής δολοφονίας με στόχο μετανάστες και ντόπιους εργάτες. Γιατί η αλήθεια είναι πως το εγχείρημα της θεωρίας των άκρων εξυπηρετεί μια σειρά επιδιώξεις που δεν πρόκειται να κολλήσουν σ’ ένα «ατυχές γεγονός», όπως ο φόνος του Παύλου Φύσσα. Μπορεί λοιπόν προσωρινά και για λόγους εσωκομματικής αντιπολίτευσης, να εκφράζεται δημόσια μια κάποια διαφοροποίηση από στελέχη της κυβέρνησης σ’ αυτό το θέμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αφορά αποκλειστικά την ένταξη (ή μη) του σύριζα στα «άκρα». Όλες οι υπόλοιπες χρήσεις των «άκρων» είναι απαραίτητες και θα μείνουν, άσχετα με το πώς θα ονοματίζονται αύριο και μεθαύριο. Γιατί έχει γίνει πολλή και μακροχρόνια δουλειά για να φτάσουμε ως εδώ. Κι αυτή η δουλειά δε θα θυσιαστεί για μια φασιστική δολοφονία αντιφασίστα ράπερ, όπως άλλωστε δε θυσιάστηκε μετά το μπάτσικο φόνο του Α. Γρηγορόπουλου το Δεκέμβριο του 2008.

Ποια είναι αυτή η μακροχρόνια δουλειά; Η πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία του συμπλέγματος της ασφάλειας, η άνοδος και η εδραίωση των παρακρατικών παραφυάδων του, με το τάδε ή το δείνα όνομα «πολιτικού κόμματος» και η όσμωσή τους με το εγκληματικό κεφάλαιο, τη λεγόμενη «μαύρη» οικονομία. Δίπλα σ’ αυτούς τους χειρισμούς στέκονται οι ιδεολογίες και οι πρακτικές διακυβέρνησης που αφορούν την έκτακτη ανάγκη διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης: το στιβαρό, αποφασιστικό και αδιάφθορο κράτος, η νεοφιλελεύθερη/αντιπρολεταριακή διαχείριση του κοινωνικού/ταξικού δαρβινισμού και όλος ο εθνικιστικός/ρατσιστικός συρφετός, είτε έχει «μνημονιακό», είτε «αντιμνημονιακό» πρόσημο. Η σύνθεση όλων αυτών των στοιχείων είναι εκείνο που, με μια δόση αυθαιρεσίας, ονομάσαμε στο προηγούμενο τεύχος (νεο)φιλελεύθερο (μετα)φασισμό: πρόκειται για την ηγεμονική μορφή του ταξικού πολέμου από τη μεριά των αφεντικών και των κοινωνικών τους συμμαχιών, τη συγκρότηση ενός μετώπου που μιλάει για το νόμο και την τάξη, με την ίδια άνεση που το κάνει για το «δημόσιο χρέος»· πρόκειται για ένα μέτωπο που είναι αρκετά ευρύχωρο ώστε να χωράει φασίστες τηλεπλασιέ-υπουργούς ή δολοφόνους, οικονομολόγους και μαφιόζους, δημοσιογράφους και διανοούμενους «με πολιτικά».

Μ’αυτή τnν έννοια η μερική αποκαθήλωση (φυσικά μένει να δούμε το ακριβές σημείο αποκρυστάλλωσής της) της συμμορίας χ.α. είναι μια, εν μέρει επιβεβλημένη από τα γεγονότα, «θυσία» ενός μικρού μέρους του ιερού μετώπου του (νεο)φιλελεύθερου (μετα)φασισμού. Όλο το υπόλοιπο μέτωπο φυσικά και θα μείνει στη θέση του, μαζί με τους θεσμούς και τους μηχανισμούς του, μαζί με όλο το συρφετό των ιδεολογιών του -άλλωστε η κρίση δεν τελείωσε, έτσι δεν είναι; Και τα όρια αυτού του σύντομου και κρατικά πριμοδοτούμενου «αντιναζισμού» θα είναι οι ατσάλινες αναγκαιότητες της διαχείρισης αυτής της κρίσης: ένα τέτοιο ανθρώπινο κεφάλαιο δολοφόνων, μαφιόζων, τραμπούκων και σκυλιών των αφεντικών δεν πρόκειται να αφεθεί στην τύχη του, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στην υπόθεση χ.α. Γιατί άσχετα από την τρέχουσα ρητορική των κυβερνώντων, η χ.α. δεν είναι «άκρο», εκτός αν θεωρήσουμε πως και τ’ αφεντικά τους, δηλαδή όλοι εκείνοι που ανέδειξαν ποικιλοτρόπως τη χ.α. σε «πολιτική» δύναμη (για παράδειγμα η ευπ, η κρατική ασφάλεια, τμήμα των παπάδων, οι εφοπλιστές και τα media που ελέγχουν) συνιστούν «άκρο»… Κατά τη γνώμη μας φυσικά και είναι τέτοιο: είναι η πιο πρόσφατη και ακραία μορφή του ταξικού πολέμου σε μια εποχή κρίσης, όταν όλα τα προσχήματα υποχωρούν.
Είπαμε «ταξικός πόλεμος»: αυτό που κάνει όλο κι όλο η θεωρία των άκρων είναι να μετα-γράφει την πραγματικότητα του ταξικού πολέμου με όρους «προστασίας της δημοκρατίας και του συντάγματος». Σύμφωνα μ’ αυτή τηn (παλιά) λογική, τα άκρα απειλούν – με διαφορετικά πολιτικά ζητούμενα αλλά με τρόπο συμμετρικό – το πολίτευμα, βρισκόμενα σε μια υπόγεια «συννενόηση» για την ανατροπή του. Αυτό το σχήμα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σαν όχημα πολιτικής μάχης εκ μέρους των καθεστώτων και των «ακραίων» συνιστωσών τους κατά την κρίση του μεσοπολέμου ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, με τα γνωστά αποτελέσματα. Η ανάσυρση της θεωρίας των άκρων απ’ τη ναφθαλίνη της Ιστορίας, αυτή η «νεκρανάσταση της Βαϊμάρης» στο σήμερα, είναι μεν εκτός πραγματικότητας (επειδή κατά βάση το άκρο εκείνο που αξίζει τ’ όνομά του είναι παντού αδύναμο και ανοργάνωτο), εξυπηρετεί όμως μια σειρά αναγκαιότητες. Κυρίως αυτή: η θεωρία των άκρων σήμερα «προβληματοποιεί» τις πολιτικές στάσεις και συμπεριφορές και τις τοποθετεί προς εξέταση στο έδαφος της «πολιτικής ορθότητας» και της πολιτικά/κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς. Δεν είναι μόνο η πολιτική βία στο μικροσκόπιο των ανατόμων αυτού του ιδιότυπου πολιτικού «συμπεριφορισμού»· είναι π.χ. και τα «εγκλήματα μίσους», δηλαδή όλοι εκείνοι οι λόγοι που διασπείρουν κοινωνική διχόνοια, όπως οι ταξικές αναφορές. Η θεωρία των άκρων δρα στο πεδίο της πολιτικής συμπεριφοράς, όπως ανάλογα η μηδενική ανοχή τοποθετεί απέναντί της την «μικροεγκληματικότητα»: και οι δύο μέθοδοι στοχοποιούν προληπτικά (χρησιμοποιώντας γι’ αυτό το σκοπό όλη την σοφία της καθεστωτικής «διανόησης») τα κοινωνικά/ταξικά υποκείμενα και τα βάζουν στο στόχαστρο των νόμων και της δημόσιας τάξης. Είναι επομένως ο λόγος του νόμου και της τάξης που γίνεται η ναυαρχίδα των κυρίαρχων λόγων, παίρνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Μ’ αυτή την έννοια η θεωρία των άκρων είναι μια «προληπτική προσαγωγή» της πολιτικής συμπεριφοράς (των λόγων και των έργων) του εσωτερικού εχθρού, ενώπιον του νόμου και των κοινωνικών/ταξικών συμμαχιών του. Γι’ αυτό είναι ένα ακόμα εργαλείο του ταξικού πολέμου και φυσικά δεν στοχεύει το φασιστικό/ναζιστικό «άκρο»: γιατί άλλωστε τα περισσότερα περιεχόμενα των λόγων και των έργων εκείνης της μεριάς έχουν αναβαθμιστεί σε πολιτική και θεσμική πραγματικότητα του ελληνικού κράτους, που κινείται πάντα μέσα στο καθεστώς της εξαίρεσης.
Παραπέρα και με γνώμονα το αναλυτικό σχήμα της θεωρίας των άκρων, επιχειρείται αναδρομικά η επαναδιατύπωση της ελληνικής ιστορίας σύμφωνα με τα πρότυπα των σημερινών κοινωνικών /ταξικών συσχετισμών. Γιατί οι φασίστες που κατέχουν κυβερνητικά πόστα, όπως π.χ. ο Βορίδης, ποτέ δεν έκρυψαν τις επιδιώξεις τους: στόχος είναι, ανάμεσα σε άλλους, μια «εθνικά ορθή» διατύπωση της Ιστορίας και των κοινωνικοπολιτικών φαινομένων, με τέτοιο τρόπο που θα δικαιώνει τους προγόνους τους. Δηλαδή τους διάφορους Μεταξάδες, χίτες, ταγματασφαλίτες, μπουραντάδες και μαυραγορίτες· θα τους δικαιώνει, όχι για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα τους, αλλά γιατί αυτές οι φιγούρες επιστρέφουν στο ελληνικό κρατικό και καπιταλιστικό παρόν και μέλλον με ελάχιστα παραλλαγμένες μορφές. Με άλλα λόγια οι ιθύνοντες του (νεο)φιλελεύθερου (μετα)φασισμού κάνουν μια σπονδή στο παρελθόν γιατί επείγονται να καθαγιάσουν τη σημερινή και αυριανή κοινωνική /ταξική τους σύνθεση, για την οποία μιλήσαμε παραπάνω. Είναι φύλακες της υποτίμησης της εργασίας και της ζωής μας και κάνουν ελάχιστη έως καθόλου προσπάθεια να το κρύψουν· είναι «αντικομμουνιστές», δηλαδή ορκισμένοι εχθροί της πολιτικής και οργανωτικής ανασύνθεσης του πολυεθνικού προλεταριάτου· είναι το άλλο «άκρο» του ταξικού πολέμου!

Όποιος αναγνώρισε στα παραπάνω τον σύριζα π.χ. σαν υποκείμενο του ταξικού πολέμου, να το πει και σε μας τους αδαείς για να το καταλάβουμε. Η σοσιαλδημοκρατία (του σύριζα και γενικώς) δεν θεωρούνταν «άκρο» ούτε καν τη δεκαετία του 1930, πόσο μάλλον σήμερα. Τότε αλλά και τώρα ήταν και είναι στυλοβάτης του συστήματος και τίποτα λιγότερο. Αυτό που κάνει η θεωρία των άκρων στην περίπτωσή του είναι (όπως κάνει ανάλογα και για το φασιστικό «άκρο») να του δίνει λίγες ανέξοδες δάφνες «αντισυστημικότητας» (διότι στην εποχή μας όλα είναι ένα άθροισμα εντυπώσεων) και να κάνει αρκετές χιλιάδες κόσμου ν’ αλληθωρίζουν προς τη μεριά του «περιμένοντας»… Τί ακριβώς; Μόνο αυτοί/ες ξέρουν. Δεν ανήκουμε σ’ αυτήν την κατηγορία. Αντίθετα γνωρίζουμε καλά πως η εποχή του νέου ολοκληρωτισμού, δηλαδή μια ιστορική/κοινωνική σύνθεση που στόχο έχει την καθυπόταξη του παγκόσμιου προλεταριάτου για την μακροημέρευση αυτού του συστήματος, δεν έχει αντιπάλους στα πάνω κλιμάκια των εξουσιών, όποιο πολιτικό πρόσημο κι αν έχουν αυτά. Πάντα και παντού ήταν οι από-κάτω που είχαν λόγους να οργανώνονται ενάντια σ’ αυτήν την πολεμική διάταξη.

Και να μην ξεχάσουμε αυτό: αν ο «λαγός» του φασισμού (όπως κάνουν οι δρομείς που έχουν αυτό το ρόλο στους αγώνες αντοχής) είτε είναι βουλευτής, είτε «απλός στρατιώτης», διέτρεξε πιο γρήγορα απ’ όσο έπρεπε (όντως έτσι συνέβη;) τον προορισμό του, τ’ αφεντικά του δε θα τον κρεμάσουν κιόλας. Γιατί παρά το «έγκλημά» του, παραμένει πάντα μια χρήσιμη εφεδρεία…

"Αποκεντρωθείτε!" μας έλεγαν... (ΕΠΑΡΧΙΑ 2013)

"Αποκεντρωθείτε!", μας έλεγαν και μας έταζαν λαγούς με πετραχήλια.
Παρατήστε το ζεστό καναπεδάκι σας στην Αθήνα και ξεχυθείτε στα χωριά και τις κωμοπόλεις της επαρχίας!
Να ξεφρακάρει το κλεινόν άστυ, βρε αδερφέ, και να υπάρξει ισόρροπη ανάπτυξη στη χώρα μας. Κι εμείς, το καλό σας κράτος, θα σας δώσουμε κάποια κίνητρα για να πάτε να ξαναγεμίσετε την επαρχία μας!
Και πράγματι έτσι είναι, μέχρι τη στιγμή που μιλάμε.
Όσοι μένουν και δραστηριοποιούνται επαγγελματικά σε οικισμούς κάτω των 2000 κατοίκων, απαλλάσσονται από την υποχρέωση να πληρώνουν ΤΕΒΕ (καλά ντε, ΟΑΕΕ) και υπάγονται αυτομάτως στον ΟΓΑ.

Γιατί συμβαίνει αυτό;
Διότι σου λέει η λογική "αν πας εσύ να ανοίξεις ένα κατάστημα ρούχων σ' ένα χωριό, τότε δεν μπορείς να προσδοκάς σε έσοδα ανάλογα ενός αντίστοιχου μαγαζιού στην πόλη".
Αν στην πόλη έχεις μια εν δυνάμει πελατεία 5-10-30 χιλιάδων ατόμων, στο χωριό ο αντίστοιχος αριθμός πέφτει στα 500 με 800 άτομα. Επομένως, είναι λογικό να μην μπορεις να πληρώσεις την εισφορά του ΟΑΕΕ.

Απ' την άλλη μεριά, ο στόχος της αποκέντρωσης έχει εδώ και δεκαετίες τεθεί και γι' αυτό το μέτρο της απαλλαγής από το δυσβάσταχτο βάρος της εισφοράς του ΟΑΕΕ λειτουργεί σαν κίνητρο να φύγει κάποιος απ' την πόλη και να πάει να ξαναζωντανέψει την επαρχία και δη τις μικρότερες περιοχές.

Ο καφετζής του χωριού θα πληρώνει πάνω από 200 ευρώ το μήνα
(από τα τεράστια έσοδά του) στον ΟΑΕΕ! Λογικό...

Αυτά ισχύουν έως τώρα.
Η αγαπητή μας κυβέρνηση των ελεεινών αποβρασμάτων της πολιτικής μας ζωής, όμως, διαπίστωσε... οικονομικό κενό στα ταμεία!
Και τι αποφάσισε μεταξύ άλλων;
Μα την κατάργηση του προλεχθέντος μέτρου και την υπαγωγή όλων όσοι δραστηριοποιούνται σε μικρούς οικισμούς της επικράτειας (πλην αγροτοκτηνοτρόφων) στον ΟΑΕΕ.
Όπερ σημαίνει πως από κει που η ασφαλιστική εισφορά στον ΟΓΑ, με τις πρόσφατες προσαυξήσεις, αγγίζει στο κατώτατο επίπεδο τα 400 περίπου ευρώ το εξάμηνο, τώρα με την αλλαγή που επαγγέλλεται η κυβέρνησή μας, η αντίστοιχη κατώτατη εισφορά στον ΟΑΕΕ θα αγγίζει τα 1300 ευρώ το εξάμηνο!
Δηλαδή μιλάμε για 1000 ευρώ παραπάνω το εξάμηνο!

Ή, αν το πάρουμε κατά μήνα, από τα 70 περίπου ευρώ που πληρώνει ένας επαγγελματίας σ' ένα χωριό, θα κληθεί τώρα να πληρώνει κάτι παραπάνω από 200!
Και όλα αυτά βέβαια στο κατώτατο επίπεδο, καθώς και στον ΟΓΑ και στον ΟΑΕΕ με τα χρόνια αυξάνεται η εισφορά.

Από τα 70 στα 200 ευρώ!
Υποθέτει λοιπόν η κυβέρνησή μας πως ένας εργαζόμενος μιας μικρής επαρχίας είναι σε θέση να πληρώνει το 2014 πάνω από 100 ευρώ παραπάνω το μήνα σε σχέση με το 2013!

Η ερήμωση της επαρχίας παραπάνω από βέβαιη!

Και, αν κάποιος κακοπροαίρετος ρωτήσει "μα γιατί να υπάρχει τέτοια ανισορροπία μεταξύ πόλεων και υπαίθρου;", η απάντησή μου, πέραν των παραπάνω, είναι ότι στην επαρχία δεν υπάρχει καμία απολύτως υγειονομική κάλυψη, για να υπάρχει ισότητα στην εισφορά.
Τα περισσότερα μέρη της υπαίθρου εξυπηρετούνται από ένα νοσοκομείο, το οποίο βρίσκεται φυσικά στην πρωτεύουσα του νομού.
Τα κατά τόπους κέντρα υγείας δεν μπροούν να αναλάβουν σοβαρά περιστατικά, λόγω έλλειψης μηχανημάτων, γιατρών και λοιπών εγκαταστάσεων και επομένως, αν σου σμβεί κάτι σοβαρό, πρέπει να κάνεις 30, 40 ή και 50 χιλιόμετρα κακοτράχαλων δρόμων, για να φτάσεις στο νοσοκομείο να σου παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.

Τα ασθενοφόρα, δε, που καλύπτουν αυτές τις περιοχές είναι ένα ανά νομό και φυσικά μέχρι να ξεκινήσουν από την πρωτεύουσα, να πάνε να παραλάβουν τον ασθενή και να επιστρέψουν στο νοσοκομείο, χρειάζονται τουλάχιστον μία ώρα.
Παραπάνω από μία ώρα για να φτάσεις στο νοσοκομείο!
Να φτάσεις απλά. Αν θα φτάσεις ζωντανός, αυτό είναι ενα ερώτημα...

Άρα, ακόμη και στον κακοπροαίρετο που δεν τον αγγίζουν τα περί αποκέντρωσης και τα περί μικρής αγοράς, η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει ίση υγειονομική κάλυψη ανάμεσα στον κάτοικο της πόλης και στον κάτοικο της υπαίθρου.

Αλλά, είπαμε, ή κυβέρνησή μας αναλαμβάνει πάντα το ρόλο του κακοπροαίρετου και κάνει πως δεν ξέρει, πως δεν καταλαβαίνει.
Το ότι με αυτό το μέτρο θα συντριβεί ολοκληρωτικά η επαρχία, η κυβέρνηση το ξέρει.
Αλλά μάλλον δεν την ενδιαφέρει πια. Δεν την ενδιαφέρει ούτε η ψήφος αυτών των ανθρώπων.
Πλέον έχει αποφασίσει πως αν πάρει, ό,τι πάρει, θα το πάρει όχι με παροχές, αλλά με τρομοκρατία.

Εικόνες εγκατάλειψης, σύντομα στις οθόνες σας!

Και οι επικλήσεις στην αποκέντρωση αποδείχθηκαν μούφες.
"Αποκεντρωθείτε!" μας έλεγαν, μα δεν είχαν υπολογίσει το κόστος.
Μάλλον θα κοστίζουμε λιγότερο αν γυρίσουμε στην Αθήνα και τρώμε απ' τα σκουπίδια και κοιμόμαστε στα παγκάκια.
Ώσπου να διαπιστώσουν πως γεμίσαν και τα παγκάκια και να μας διώξουν κι από κει.
Κι αν οι ίδιοι σιχαίνονται να μας ακουμπήσουν, ξέρουν αυτοί τι θα κάνουν.
Θα στείλουν τη Χρυσή Αυγή να κάνει, ως είθισται, τη βρώμικη δουλειά αντ΄αυτών.

Έριξαν το "τυράκι" με τη φορολόγηση της στάνης και του κοτετσιού -που ήταν προαποφασισμένο να την πάρουν πίσω- για να επικεντρωθεί εκεί η αντιπολιτευτική κριτική, γιατί είναι πιασάρικο, κι έτσι δεν είδαν οι πολλοί τη φάκα, δηλαδή την εξόντωση 60.000 επαγγελματιών που δραστηροποιούνται σε μιρκούς οικισμούς της επαρχίας και πλέον με το επιπλέον βάρος της δυσβάσταχτης εισφοράς του ΟΑΕΕ οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία.

Και φυσικά η επαρχία οδηγείται στην ερήμωσή της.
Δε μιλάμε για εναν και δυο. Μιλάμε για 60.000 ανθρώπους!
Άνθρωποι που δεν μπορού,ν εκ των πραγμάτων, να εισπράξουν πάνω από 500-600 ευρώ το μήνα ως τζίρο, θα κληθούν με τα νέα μέτρα, πέραν όλων των άλλων εεξόδων, φόρων και εισφορών, να πληρώνουν και το 1/3 του ανύπαρκτου τζίρου τους στον ΟΑΕΕ!
Καφετζήδες, κρεοπώλες, εσωρουχάδες, κομμώτριες, σιδεράδες, μηχανικοί, γιατροί, ανθοπώλες, μπακάληδες, περιπτεράδες, γεωπόνοι, ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί... όλοι στην ανεργία!

"Αποκεντρωθείτε!" μας έλεγαν, μα τώρα, αντί να μας αποκεντρώσουν, μας αποτελειώνουν.

ΕΠΑΡΧΙΑ

(Νίκος Παπάζογλου)

{...}Μ' ένα παραπαίδι μοιάζεις

απ' τη γρίλια σαν κοιτάζεις

ό, τι σού χτυπάει στο μάτι

κι αν μπορείς να κλέψεις κάτι

Μα η Αθήνα δε χαρίζει

κι η Ευρώπη φοβερίζει{...}

toixo-toixo