Σχέσεις αιμομιξίας !!!

 

 

 

 

 

 

Rate This

Ένα από τα τεχνάσματα της προπαγάνδας ή έστω της επικοινωνίας (για να μην αφήνουμε εκτός δουλειάς μερικές χιλιάδες απασχολούμενους με αυτό το είδος της τέχνης) είναι να λες μιαν αλήθεια και αφού γίνεις πιστευτός, να χτίζεις πάνω της μερικά ψέματα. Απευθύνεσαι στην απλή λογική, στο κοινά αντιληπτό, για να κάνεις αποδεκτά πράγματα που δεν είναι ούτε λογικά, ούτε αληθινά. Ο πιο αποδοτικός τρόπος συνήθως είναι να ξεκινάς από…μια αλήθεια, τις περισσότερες φορές αυταπόδεικτη, να καταλήγεις σε μια άλλη, και μεταξύ των δύο αληθειών να βάζεις όσα ψέματα είναι αναγκαία. Να κάνεις όσα “πηδήματα” λογικής θέλεις. Έτσι το ψέμα κρύβεται καλά μέσα σε αλήθειες που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και έτσι το σύνολο γίνεται αντιληπτό ως μια ενιαία και αναμφισβήτητη αλήθεια.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται συχνά στην διαφήμιση. Λένε για παράδειγμα πως τα ανθρώπινα μαλλιά αποτελούνται από κερατίνη. Λένε επίσης πως το τάδε σαμπουάν, περιέχει κερατίνη. Μεταξύ αυτών των δύο αληθειών, αληθοποιούν το ψέμα. Πως δηλαδή το σαμπουάν με κερατίνη κάνει καλό στα μαλλιά επειδή και αυτά περιέχουν κερατίνη. Είναι σαν να λέμε πως αφού ο άνθρωπος αποτελείται κατά 70% από νερό, αν ζει βυθισμένος σε μια μπανιέρα, αυτό θα είναι ευεργετικό.

Στη δημοσιογραφία η οποία έχει τη λειτουργία της προπαγάνδας, το σύστημα λειτουργεί διαφορετικά. Μεταξύ των αληθειών, δεν προστίθενται ψέματα, αλλά αφαιρούνται αλήθειες. Έτσι το κρυφό αντικείμενο της αντικειμενικότητας, θεωρητικά δεν παύει να είναι η αλήθεια, αλλά κλαδεμένη και κορφολογημένη, φτιάχνει μια ωραία διακοσμητική αντικειμενικότητα, ή αν θέλετε μια αλήθεια άλλοθι.

Τις τελευταίες μέρες, ο ελληνικός Τύπος επιδίδεται με μεγάλη μαεστρία σε αυτή την φιλοτέχνηση της γυψαρισμένης αλήθειας. Δεν αναφέρομαι στα θέματα όπου η “γνώμη” των αναλυτών προσπαθεί να αντιστρέψει την πραγματικότητα, αλλά σε περιπτώσεις καθαρού ρεπορτάζ, όπου τα γεγονότα έχουν μαθηματική ισχύ.
Η περίπτωση του Αναστάσιου Πάλλη που καταζητείται από τις Αρχές για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, μια απαγωγή και ερευνάται για σχέση με όπλα και την Χρυσή Αυγή, δεν χωράει ερμηνείες. Ένας πρώην λοχίας, ο οποίος αφού υποδύθηκε διάφορους ψευδείς ρόλους, από αυτόν του δικηγόρου έως και του εφοπλιστή, κατέληξε μέτοχος της μεγαλύτερης εφημερίδας της Ελλάδας, της εφημερίδας Πρώτο Θέμα. Σε όλη του την καριέρα που τώρα αποτελεί αντικείμενο εισαγγελικής έρευνας, υπήρξε παράδειγμα για το πώς λειτουργεί το σύστημα της διαπλοκής. Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, έχει φωτογραφηθεί μαζί τους στο Μουσείο Όπλων που τώρα ξαφνικά ερευνάται ως κέντρο μεταφοράς όπλων, Η Εκκλησία τον αγαπούσε, οι πολιτικοί έκαναν κουμπαριές μαζί του, και οι ανεξάρτητοι εκδότες του είχαν παραχωρήσει την διαχείριση της “ανεξαρτησίας” τους.

Τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει στα ελληνικά ΜΜΕ. Ο Πάλλης, είναι ένας επιχειρηματίας που έκανε πολλά κακά πράγματα. Αλλά ως εκεί. Ούτε μέτοχος στο Πρώτο Θέμα, ούτε παρακαθήμενος πολιτικών, ούτε ομοτράπεζος επιχειρηματιών. Όλες οι σημαντικές αλήθειες του ρεπορτάζ, πετιούνται ως επουσιώδεις λεπτομέρειες. Και προσέξτε. Αυτό δεν το κάνουν μόνο αυτοί στων οποίων την εφημερίδα φαίνεται να αγόρασε μετοχές, το Πρώτο Θέμα δηλαδή, αλλά ούτε οι αντίπαλοί τους. Όσοι εκδότες κονταροχτυπιούνται με το Πρώτο Θέμα κάθε Κυριακή για τις κυκλοφορίες, ανταλλάσσοντας μάλιστα και σκληρά σχόλια, δεν λένε κουβέντα για ένα θέμα που είναι και ξεκάθαρο και εύκολο να χρησιμοποιηθεί.

Είναι η απόδειξη πως το σύστημα διαπλοκής, όσο και να παραδίδεται στις αντιπαλότητές του, δεν πρόκειται να προδώσει ποτέ τη σχέση αιμομιξίας και συνενοχής. Βάζει τις κόκκινες γραμμές του όπως θα έλεγε και ο Κουβέλης. Πέρα από αυτές δεν κινδυνεύει ο μισητός αντίπαλος, αλλά το ίδιο το σύστημα. Έτσι την Κυριακή θα προτιμήσουν η μάχη να δοθεί στο πεδίο αλήθειας του ελληνικού Τύπου. Στο ποιός δηλαδή έχει το καλύτερο DVD.

Paganeli

Αναρχοκαπιταλισμός: Η νέα φεουδαρχία των αγορών

Και αν σας έλεγα ότι ο Αντώνης Σαμαράς, ο ακροδεξιός διώκτης των άκρων, είναι και αναρχικός;

Ότι ο αυτοανακηρυσσόμενος «Κεϋνσιανός» Γιάννης Στουρνάρας υπηρετεί ένα ασύμβατο μίγμα οικονομικού αναρχισμού και δημοσιονομικής πειθαρχίας;

Και όμως.

Οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται στις χώρες της Λατινικής Αμερικής μέσω πραξικοπημάτων έναντι δημοκρατικά εκλεγμένων αριστερών κυβερνήσεων μετά τη δεκαετία τη 1950 έχουν στο θεωρητικό τους πυρήνα την αναρχία.

Όχι την αναρχία που μπορείτε να φανταστείτε βασισμένη στον κοινωνικό αναρχισμό. Την αναρχία των αγορών, την ασυδοσία δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο μεγάλος θεωρητικός του αναρχοκαπιταλισμού, γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται, ο Milton Friedman, ο ιδρυτής της σχολής του Chicago, ξεκίνησε αυτή τη μεγάλη θεωρητική του σταυροφορία με οικονομική στήριξη από τον πιο ισχυρό λομπίστα της αγοράς ακινήτων της εποχής, τον Herbert Nelson (εδώ), ο οποίος έπρεπε σε ένα πολιτικό περιβάλλον που κάποιοι παρουσίαζαν ως Κεϋνσιανικό Λεβιάθαν με κεντρικό παρεμβατισμό και ελέγχους να απελευθερώσει την τιμή των ενοικίων για τους πελάτες του.

H αφετηρία των Friedman και  Stigler ήταν ιδανική καθώς το Πανεπιστήμιο του Σικάγο είχε ιδρυθεί από τον απόλυτο μεγιστάνα της εποχής, τον John D. Rockefeller, με τη δυναστεία του οποίου ο Friedman, όπως ήταν φυσικό ανέπτυξε σχέσεις.

Ήδη από το 1946 ο Friedman λειτούργησε ως προπαγανδιστής των λόμπυ, κάτι που αποκάλυψε η ξεχασμένη πλέον ακροαματική διαδικασία που έγινε το 1950 από την επιτροπή Buchanan που πήρε το όνομα της από το Δημοκρατικό μέλος της Βουλής των αντιπροσώπων, Frank Buchanan για τη διερεύνηση παράνομων δραστηριοτήτων των λόμπι.

Το 1947, οι Friedman και Stigler θα συμμετέχουν στη δημιουργία της φιλελεύθερης δεξαμενής σκέψης που ονομάστηκε «Λέσχη του Mont Pelerin» (εδώ), με σημαντικότερες προσωπικότητες της να είναι οι Friedrich Von Hayek, Ludwig von Misses, και Karl Popper(«μέντορα» του διεθνή κερδοσκόπου George Soros), μιας λέσχης που υποτιθέμενα δεν είχε καμία προπαγανδιστική φιλοδοξία.

Ο Friedman συνέχισε ακάθεκτος την προπαγανδιστική του δράση και αποτέλεσε πρόσωπο τεράστιας επιρροής για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις ατζέντες της.  

Από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα, ένα μείγμα επισήμων και ανεπισήμων παραγόντων της Αμερικής θα κάνουν μπουρδέλο τη Λατινική Αμερική προκειμένω να διατηρηθούν και να ενισχυθούν τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή που ένιωθαν να απειλούνται από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις που προέβαιναν σε κρατικοποιήσεις και απαλλοτριώσεις. Ο ίδιος ο Friedman θα σπεύσει ως οικονομικός σύμβουλος του αιμοσταγούς δικτάτορα Pinochet για να εφαρμόσει τις θεωρίες του πάνω στα πτώματα Χιλιανών, μια θεωρία που δεν ήταν τίποτα άλλο από το ακαδημαϊκό άλλοθι των μεγάλων αμερικανικών οικονομικών συμφερόντων (το απόλυτο βιβλίο αναφοράς για αυτήν την περίοδο είναι το Δόγμα του Σοκ της Καναδής Naomi Klein).

Για να καταλάβουμε αυτό το πλέγμα επίσημης και ανεπίσημης Αμερικής θα πρέπει να καταλάβουμε το μηχανισμό της περιστρεφόμενης πόρτας ανάμεσα στην πολιτική , την εταιρική, την ακαδημαϊκή Αμερική και την Αμερική των μυστικών υπηρεσιών.

Ήδη αναφέραμε τη σχέση Friedman, Rockfeller και άλλων μεγάλων εταιρικών λόμπυ.

To 1954 ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Γουατεμάλα Jacobo Arbenz Guzmán θα ανατραπεί μέσω πραξικοπήματος με τη συνδρομή της CIA και με τις ευλογίες του τότε προέδρου των ΗΠΑ Eisenhower για την «αποτροπή του κουμουνιστικού κινδύνου».

Στην πραγματικότητα, ο πραγματικός κίνδυνος ήταν να χάσει η εταιρεία United Fruit Company (αργότερα Chiquita) μέρος του πολύ μεγάλου ποσοστού καλλιεργήσιμης Γαίας στη Γουετεμάλα που είχε αγοράσει έναντι πινακίου φακής από προηγούμενα δουλικά καθεστώτα της Γουατεμάλας για να καλλιεργεί μπανάνες.

Γενικός γραμματέας των ΗΠΑ τότε ήταν ο John Foster Dulles ενώ διευθυντής της CIA ήταν ο αδερφός του Allan Dulles, συνεταίροι και οι δυό τους στην νομική εταιρία Sullivan & Cromwell, σημαντικότατος πελάτης της οποίας ήταν η United Fruits Company, ενώ ο λομπίστας της United Fruits ήταν και σύζυγος της προσωπικής γραμματέα του προέδρου Eisenhower.

Στην περίπτωση της Χιλής και την πραξικοπηματική δολοφονία του δημοκρατικού εκλεγμένου προέδρου Allende, με άλλοθι πάλι την αποτροπή του κουμουνιστικού κινδύνου ήταν τα συμφέροντα του τηλεπικοινωνιακού κολοσσού ΙΤΤ. Πάλι με τη συνδρομή της CIA. Πρόεδρος της ITT εκείνη την περίοδο είναι ο John McCone, πρώην διευθυντής της CIA ο οποίος συνέχιζε και μετά την ανάληψη της προεδρίας της ITT σύμβουλος και της CIA ενώ σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ είναι ο Henry Kissinger, «άνθρωπος των Rockefeller» και κομβικό πρόσωπο για τις εξελίξεις που ζήσαμε στην Ελλάδα με τη χούντα των συνταγματαρχών και τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Αφού λοιπόν εγκαθίσταται ο αιμοσταγής Pinochet και η βασιλεία του τρόμου του, είναι ιδανική ευκαιρία για το Friedman, επίσης άνθρωπο του ευρύτερου περιβάλλον Rockefeller  και προπαγανδιστή και άλλων μεγάλων συμφερόντων, να κάνει την Χιλή δοκιμαστικό σωλήνα.

Η οικονομική θεωρία του Friedman την οποία και ονομάζουμε ειρωνικά ως αναρχοκαπιταλισμό  είναι απλή: Καμία κρατική παρέμβαση. Οι αγορές κινούνται από «ουράνιους νόμους» και αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν όχι μόνο σε ισορροπία αλλά και σε αρμονία!  Μοιάζει δηλαδή με κάποιον που προσποιείται  ότι είναι πασιφιστής όταν για να επιβάλει τον πασιφισμό του κουβαλά ένα ολόκληρο οπλοστάσιο το οποίο και χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία και με κάθε πρόφαση. 

Φυσικά οι αγορές είναι κυρίως ένα πλέγμα μεγάλων συμφερόντων μερικών χιλιάδων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Δεν είναι κάτι το απρόσωπο όπως παρουσιάζεται ή κάποιος θεϊκός μηχανισμός που η ανθρωπότητα είχε την τύχη να ανακαλύψει.

Αυτό που φαίνεται να είναι αναρχοκαπιταλισμός δεν είναι παρά μια νέα «άυλη» νεοφεουδαρχία που καταλύει κεκτημένα δικαιώματα για να επιτρέψει κάθε είδους ασυδοσία των «αγορών» των λίγων έναντι των κοινωνιών των πολλών.

Και σαν να μη φτάνει μόνο αυτό: χρησιμοποιεί τις σκληρότερες παρεμβάσεις για να υποστηρίξει το ιδανικό των μη παρεμβάσεων: Πότε τους μηχανισμούς του κράτους (ενίοτε και τους στρατούς του), πότε την πίεση των αγορών, πότε τους οίκους αξιολόγησης, πότε την μέγγενη των ιερεξεταστών του ΔΝΤ και τώρα τους μηχανισμούς και της ΕΕ για να καταλύσουν τα κράτη και τα ενθυλακωμένα σε αυτά ατομικά και εργασιακά δικαιώματα που αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ασυδοσία των διεθνών ολιγαρχών.

Καθώς «οι αγορές», «οι τράπεζες», «οι επενδυτές», «οι οίκοι αξιολόγησης» αποτελούν συνήθως διαφορετικές εκφάνσεις της ίδιας οντότητας, η επιβολή τους στις κοινωνίες μέσω νεοφιλελεύθερων δογμάτων και οικονομικών αδιεξόδων και εκβιασμών καταλύει την πολιτική. Την καταπίνει ή την αφομοιώνει.

Να σημειωθεί ότι ο αναρχοκαπιταλισμός μοιάζει με τον αναρχοκουμουνισμό μόνο στην όποια εξωτερική ομοιότητα των περιγραφών τους. Γιατί το περιεχόμενο τους είναι όχι μόνο διαφορετικό αλλά συγκρουσιακά αντίθετο:  Όπως περιέγραφε ο ίδιος ο Friedman «η (μοναδική) κοινωνική ευθύνη των εταιριών είναι αυξάνουν τα κέρδη τους».

Τελεία και παύλα. Παρότι χώροι του αντικουμουνισμού είχαν πολύ αργά αντανακλαστικά απέναντι στην επέλαση του αναρχοκαπιταλισμού καθώς αυτός απειλούσε τον προνομιακό αντίπαλό τους, την κρατική εξουσία, ο αναρχοκαπιταλισμός αποτελεί απειλή για όλους.

Γιατί ενώ ο αναρχοκουμουνισμός έχει κοινωνικό περιεχόμενο, ο αναρχοκαπιταλισμός έχει ξεκάθαρα αντικοινωνικό περιεχόμενο και η ευθύνη του είναι μόνο προς το μεγάλο κεφάλαιο.

Όπως δήλωνε ο Friedman: «Δεν έχει καμιά θέση η κυβέρνηση να απαγορεύει καταναλωτές από το να αγοράζουν προϊόντα τα αποτελέσματα των οποίων θα είναι επιζήμια στους ίδιους»

Κατά συνέπεια φανταζόμαστε ότι αυτή η δήλωση είναι το επόμενο βήμα της δήλωσης «Δεν έχει καμιά θέση η κυβέρνηση να απαγορεύει στις εταιρίες να παράγουν προϊόντα τα αποτελέσματα των οποίων θα είναι επιζήμια στους καταναλωτές»

Ο αναρχοκαπιταλισμός αυτός λοιπόν πρεσβεύει μια τέλεια κοινωνική ζούγκλα χωρίς νόμους, κανόνες, ελέγχους, δικαιώματα όπου νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού. Πλήρης απορρύθμιση της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Αφού ο αναρχοκαπιταλισμός ρίζωσε στην Αγγλία ελέω Thatcher και στις ΗΠΑ ελέω Reagan, κέρδισε έδαφος παντού τόσο γρήγορα όπου σύντομα το σύνολο των δυτικών πολιτικών ελίτ άρχισε να τον προβάλει σαν τη μόνη λύση, την τελική λύση, το τέλος της ιστορίας όπως το περιέγραφε και o Francis Fukuyama όταν στην ουσία είναι το μοναδικό αδιέξοδο και ένας αταβισμός που δεν μας γυρνάει δεκάδες αλλά εκατοντάδες χρόνια πίσω.

Ειδικά στην Ελλάδα, ο νεοφιλελευθερισμός συνδυάστηκε με μια άλλη αρχή, αυτή της δρακόντειας δημοσιονομικής πειθαρχίας (λιτότητα τη λέγαν όταν ακόμη λέγαν κάποια πράγματα με το όνομα τους). Αυτός ο συνδυασμός της ασυδοσίας για τους λίγους και της μέχρι θανάτου λιτότητας για τους πολλούς, της αλητείας με την μπότα, όπως ήδη το βιώσαμε, επιφέρει πολύ ταχύτερη μαζική εξαθλίωση και παραγωγική εξασθένιση από ότι θα μπορούσε να επιβάλει η εφαρμογή του ενός από τα δύο μόνο δόγματα. Είναι ένας διπλός θάνατος.

Φυσικά, οι ελληνικές ελίτ , όχι μόνο συνθηκολόγησαν αλλά παρέδωσαν και όλα τα όπλα που είχε η Ελλάδα απέναντι σε αυτή τη διπλή εισβολή. Αφού ήδη είχαν επί δεκαετίες καταστρέψει κάθε υγιές κύτταρό της, πνευματικά και επιχειρηματικά. 

Και τώρα που είναι προφανές ακόμη στους αμετανόητα ηλιθίους ότι αυτή η πολιτική δεν βγαίνει, αποφάσισε η Ελληνική πολιτική ελίτ μονομερώς ότι το μνημόνιο τελειώνει και ότι πρέπει να σχεδιάσουμε τι θα κάνουμε στην μετά μνημονίου εποχή. Αν δεν υπάρξει συναίνεση από τις διεθνείς ελίτ για γεωπολιτικούς κυρίως λόγους για διάσωση της Ελλάδας και υπό την παρούσα άρχουσα «ελληνική» τάξη, τα μνημόνια θα είναι εδώ τουλάχιστον μέχρι το 2020. Μέχρι τελικής εξουθένωσης μας.  

Τα πικρά αστεία συνεχίζονται εις βάρος των Ελλήνων και άλλων λαών του δυτικού κόσμου.

Το τελευταίο όπλο που είχε η Ελλάδα, αυτό της λαϊκής αντίδρασης, η ελληνική ελίτ έσπευσε να αχρηστεύσει έγκαιρα. Τις λαϊκές κινητοποιήσεις τις εξουδετέρωσε με την Marfin (διαβάστε το σχετικό άρθρο από τη μοναδική πένα του Ν.Μπογιόπουλου εδώ) και τις πολιτικές επιλογές τις αποδυνάμωσε με τον αντιπερισπασμό της Χρυσής Αυγής. Και τώρα στρέφει και τα όπλα της  Marfin αλλά και της Χρυσή Αυγής εναντίων του Σύριζα, του ΚΚΕ, των ΑΝΕΛ, του αναρχισμού, της Ιερισσού, έναντι σε όλους και στον καθένα από εμάς που διαφωνεί με τις πολιτικές της καταστροφής.

Κύριοι:  Είχαμε έναν πρωθυπουργό που δήλωνε «σοσιαλιστής» όταν άνοιγε διάπλατα την κερκόπορτα στη νεοφιλελεύθερη συμμορία.  

 Τώρα έχουμε για πρωθυπουργό, τον συμμαθητή και συγκάτοικο του πρώτου, έναν αποστάτη της κεντροδεξιάς με πρώην αριστερούς και νυν ακροδεξιούς συμβούλους που εφαρμόζει τον αναρχοκαπιταλισμό μαζί με την πιο σκληρή λιτότητα και χρησιμοποιεί το κράτος για να τσακίσει το κράτος και τους πολίτες του.

Έναν υπουργό οικονομίας που δηλώνει «Κεϋνσιανός» όταν ο ίδιος εφαρμόζει τις σκληρές πρακτικές του Friedman.

Φριντμανάκια δημοσιογράφους.   

Στην Ελλάδα είσαι ότι σκατά δηλώσεις. Για αυτό κολυμπάμε μέσα στα σκατά. Μονάχα που αυτά επιπλέουν. Ακόμη και όταν εμείς βουλιάζουμε. 

 agriazwa

Anarcho-Capitalism: Η Επανάσταση Του Αναρχοφιλελέ !!!

 Ο Μάρεϋ Ρόθμπαρντ διδάσκει οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Λας Βέγκας. Είναι γνωστός και ως «ο Καρλ Μαρξ των αναρχοφιλελεύθερων». Οι αναρχοφιλελεύθεροι είναι ταυτόχρονα αναρχικοί –απόλυτη κατάργηση του κράτους και κάθε περιορισμού- και κεφαλαιοκράτες. Οξύμωρο; Ο Πεσσόα, όταν έγραφε τον «Αναρχικό Τραπεζίτη», το 1922, προφήτευε ουσιαστικά αυτή την οικονομική θεωρία. Οι ιδιοκτήτες του κράτους», λέει ο Ρόθμπαρντ, «είναι τα μόνα άτομα στην κοινωνία μας που εισπράττουν με τη βία τα έσοδα τους –τους φόρους.» Ο φόρος αποτελεί κλοπή, ο πόλεμος αποτελεί έγκλημα και η στρατιωτική υπηρεσία είναι…δουλεία. Κάθε έγκλημα, είτε διαπράττεται από ένα μόνο άτομο είτε από μια ομάδα ανθρώπων δεν χάνει τίποτα από τον εγκληματικό της χαρακτήρα.

Η δημοκρατία δεν αποτελεί δικαιολογία.

Το ότι η πλειοψηφία υποστηρίζει μια εγκληματική πράξη, αυτό δεν σημαίνει κι ότι η πράξη αυτή παύει να είναι εγκληματική. (Αυτή τη φράση πρέπει να τη θυμόμαστε).

Και συνεχίζει ο Ρόθμπαρντ: «Το κράτος αποτελεί τη μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση που έγινε ποτέ».

 Κανένα κράτος -ούτε η μοναρχία ούτε η δικτατορία ούτε η δημοκρατία- δεν μπορεί να επιζήσει πολύ χωρίς την υποστήριξη της κοινής γνώμης. Αλλά η υποστήριξη αυτή δεν χρειάζεται να είναι ενεργή. Η εγκαρτέρηση αρκεί! (Και για αυτό έχουμε το παράδειγμα των Ελλήνων που… εγκαρτερούν).

 Αυτοί που αναλαμβάνουν να πείσουν τους πολίτες ότι ένα ατομικό έγκλημα (κλοπή, φόνος, απαγωγή, περιορισμός) είναι καταδικαστέο, αλλά πως όταν το εκτελεί μαζικά το κράτος (φόροι, πόλεμος, συλλήψεις, φυλάκιση) είναι δίκαιο, είναι οι κρατικοδίκαιοι διανοούμενοι.

 Παλιότερα οι διανοούμενοι ήταν οι ιερείς. Στη σύγχρονη εποχή είναι οι νέοι «ιερείς», οι οικονομολόγοι, καθώς και οι επιστήμονες, οι πανεπιστημιακοί, οι δημοσιογράφοι και οι καλλιτέχνες.

 «Το κράτος», υποστηρίζει ο Ρόθμπαρντ, «θα εξαφανιστεί υπό το κράτος των αντιφάσεων του» και θα εγκαθιδρυθεί μια αναρχοφιλελεύθερη κοινωνία.

Σε αυτή την κοινωνία κάθε ένας θα είναι κύριος του εαυτού του και θα ζει με τον τρόπο που εκείνος έχει επιλέξει: Ακόμα και τα ναρκωτικά, η χαρτοπαιξία, η πορνεία, η αυτοκτονία, θα αποτελούν καθαρά προσωπικές υποθέσεις.

Επιπλέον τίποτα δεν πρέπει να εμποδίζει τη μετανάστευση: Η ελευθερία κινήσεων πρέπει να είναι απόλυτη. Εφόσον δεν θα υπάρχουν κράτη, δεν θα υπάρχουν και σύνορα –ή συνοριοφύλακες.

 Μέχρι εδώ ο Ρόθμπαρντ είναι «εξ αντικειμένου σύμμαχος των αριστεριστών, των ειρηνιστών και των οικολόγων, ενάντια στην αστυνομική καταστολή, στην κρατική βία και στο επιχειρηματικό κατεστημένο που εξαρτάται από τις κρατικές προμήθειες.» (Και σ’ αυτό έχουμε ως καλό παράδειγμα τις ελληνικές τράπεζες, τους εφοπλιστές, καθώς και τα ελληνικά media.)

 Όμως οι εκλεκτικές συγγένειες με τους αριστεριστές σταματάνε εκεί, αφού οι αναρχοφιλελεύθεροι υποστηρίζουν την ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ! Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην Υγεία και την Παιδεία, αλλά ακόμα και στη δικαιοσύνη, την αστυνομία και το στρατό.

«Κάθε προσβολή της ιδιοκτησίας αποτελεί προσβολή της ελευθερίας.»

«Ο περιορισμός της ιδιοκτησίας είναι κλοπή.»

 Μα πως μπορεί να είναι ιδιωτική η αστυνομία;

«Οι αστυνομικές υπηρεσίες θα μπορούσαν να παρέχονται από ασφαλιστικές εταιρείες. Οι εταιρείες αυτές θα είχαν συμφέρον να περιορίσουν το έγκλημα –κάτι που δεν ισχύει για την παρούσα αστυνομία- για να μην πληρώνουν ασφάλιστρα.»

Ο κίνδυνος διαμάχης ανάμεσα στις ιδιωτικές αστυνομίες θα ήταν ηπιότερης μορφής από τις διαμάχες μεταξύ κρατών (αφού κράτη δεν θα υπήρχαν και επομένως δεν θα υπήρχε πόλεμος).

 Η αναρχοφιλελεύθερη κοινωνία θα έχει και έναν πρόσθετο λόγο να επιδιώκει τον τερματισμό των συγκρούσεων, δεδομένου ότι αυτές δυσχεραίνουν την επιχειρηματική δραστηριότητα. Αντίθετα τα κράτη έχουν συμφέρον από την παράταση των πολέμων. Οι παρατεταμένες συγκρούσεις ενισχύουν την εξουσία και το κύρος τους.

 «Έστω!» λέει ο GuySorman, ο οποίος παίρνει τη συνέντευξη από τον Καρλ Μαρξ των αναρχοφιλελεύθερων. «Οι φτωχοί, όμως, τι μοίρα έχουν σε μια τέτοια κοινωνία, όπου όλες οι ελευθερίες θα βασίζονται στην ιδιοκτησία;»

 «Στην αναρχοφιλελεύθερη κοινωνία», απαντάει ο Ρόθμπαρτν, «η οικονομική ανάπτυξη θα είναι ταχεία, γιατί το κράτος δεν θα λειτουργεί ως τροχοπέδη μέσω της φορολογίας και της καταστολής. Η φιλανθρωπία θα αποκατασταθεί ως έννοια, αφού δεν θα υπάρχει το άλλοθι της κοινωνικής πρόνοιας. Τα αισθήματα αλληλεγγύης και κοινοτικής αλληλοβοήθειας θααναγεννηθούν.»

 

Σας έδωσα γρήγορα τα βασικότερα σημεία της αναρχοφιλελεύθερης θεωρίας του Ρόθμπαρντ, έτσι όπως τη βρήκα στο βιβλίο του GuySorman, «Οι μεγάλοι στοχαστές της εποχής μας», εκδόσεις Ροές.

Αν είναι ελπιδοφόρα, ουτοπική, αποπροσανατολιστική, απάνθρωπη ή γελοία θεωρία, σας αφήνω να το σκεφτείτε μόνοι σας (και αυτό είναι ένα τέχνασμα για να μπορέσω να το σκεφτώ κι εγώ).

 Ας αναφέρω μόνο ότι οι οπαδοί αυτής της θεωρίας, οι οποίοι δεν είναι λίγοι και είναι φανατικοί, λατρεύουν τα μυθιστορήματα της Άιν Ραντ.

Αν δεν έχετε διαβάσει τη Ραντ σας προτείνω να το κάνετε.

 Στο «Κοντά στον Ουρανό» (Thefountainhead), ο Νίτσε συναντάει τον Ρόθμπαρντ, στο πρόσωπο ενός νεαρού αρχιτέκτονα (εικάζεται ότι γράφτηκε με πρότυπο τον Φρανκ Λόιντ Ράιτ), ο οποίος πολεμάει μόνος το σκοταδισμό της πλειοψηφίας και του κρατισμού για να πραγματώσει τα ιδεώδη του.

Ο Χάουαρντ Ρόαρκ (ο ιδιοφυής και ασυμβίβαστος αρχιτέκτονας), που εργάζεται ως εργάτης σε λατομεία για να μην συμβιβαστεί, έγινε αιτία για πολλά υγρά όνειρα γυναικών, από το 1943 πουεκδόθηκε –αφού πρώτα απορρίφθηκε από 12 εκδοτικούς οίκους.

Αλλά ο αναρχοφιλελευθερισμός εμφανίζεται με σάρκα και οστά στο τρίτομο επικό μυθιστόρημα της Ραντ: «Ο Άτλας επαναστάτησε» (Atlasshrugged).

Δέκα χρόνια της πήρε να γράψει αυτές τις δύο χιλιάδες σελίδες, αλλά εσείς –αν το πιάσετε στα χέρια σας- θα το διαβάσετε σε δέκα μέρες.

Κάποιες στιγμές μπορεί να σας θυμίσει Άρλεκιν, αφού όλοι οι χαρακτήρες είναι τόσο σταθεροί, δυναμικοί, όμορφοι, υπεράνω, νιτσεϊκοί. Κάποιες άλλες θα σας εξοργίσει με τις αναρχοφιλελεύθερες ιδέες της.

Αλλά σίγουρα θα χαθείτε στον κόσμο της, στον αναρχοφιλελεύθερο κόσμο της, και αυτό είναι ένα καλό σημάδι για ένα μυθιστόρημα.

 Γιατί, τελικά, ίσως όλα να είναι μόνο ένας μύθος, μια φαντασίωση, μια απάτη, μια αυταπάτη.

Αυταπατηθείτε χωρίς τύψεις, λοιπόν. Δεν έχετε και άλλη επιλογή. Αυτό κάνουμε, εκών άκων, ούτως ή άλλως, νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων.

Αμήν.

 sanejoker
PAGANELI

Ν. Μπογιόπουλος: Μαρφίν

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Εκτός από τη βία της Χρυσή Αυγής υπάρχει και η βία του άλλου άλλου «άκρου» επανέλαβε την Παρασκευή ο κ.Σαμαράς. Κι από πού αποδεικνύεται αυτό; Μα από την Μαρφίν! Κάπως έτσι τα είπε ο κ.Σαμαράς.Και κάπως έτσι τα αναμηρυκάζουν οι παπαγάλοι του.

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, τι έγινε στη Μαρφίν: Τον Μάη του 2010, ως απάντηση στο μνημόνιο, στην Αθήνα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, πραγματοποιήθηκε - κατά κοινή ομολογία - μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Αλλά τον όγκο και το μήνυμα εκείνης της διαδήλωσης τα προβόκαραν με τον πιο συστημικό τρόπο τα καθάρματα που έδρασαν στη Μαρφίν. Ο λαός είπε ένα ηχηρό «όχι» στον επερχόμενο οδοστρωτήρα των μνημονίων, αλλά η φωνή του «θάφτηκε» κανονικά από την τότε κυβέρνηση και τους φίλους της στα ΜΜΕ, που τι έκαναν; Πήραν το «δώρο» που εξ΄ αντικειμένου τους πρόσφεραν οι άτιμοι δολοφόνοι, και σε μια αποθέωση της τυμβωρυχίας, ως γνήσιες ύαινες, έσπευσαν να «αξιοποιήσουν» τους δολοφονημένους της Μαρφιν, με στόχο να φρενάρουν τη λαϊκή ανάταση.

Ερχόμαστε τώρα στο σήμερα και στον κ.Σαμαρά, με την εξής υποσημείωση: Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είναι το γνωστό φίδι που επωάστηκε στον κόρφο ενός συστήματος και μιας πολιτικής που ο κ.Σαμαράς τα υπηρετεί από την καρέκλα του πρωθυπουργού.

Κι ας προσπαθήσουμε να ατενίσουμε (με ψυχραιμία) τον ωκεανό του θράσους εκείνων που επιδιώκουν, τέσσερα χρόνια μετά, να «πατήσουν» πάνω στο έγκλημα της Μαρφίν για να το στρέψουν όπως έκαναν και τότε, ενάντια στα ίδια τα θύματα της πολιτικής τους!

Που έχουν το θράσος (για την ακρίβεια: τρεις ωκεανούς θράσους) να ζητούν από τους κομμουνιστές κι από τους αριστερούς να καταδικάσουν το έγκλημα στη Μαρφιν! Λες και οι κομμουνιστές και οι αριστεροί δεν το καταδίκασαν το έγκλημα. Λες και οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, να είχαν ποτέ καμία σχέση με τέτοια εγκλήματα, ή με τέτοιες πρακτικές. Λες και οι κομμουνιστές και οι αριστεροί είναι χαιβάνια και δεν θυμούνται ότι κάποτε οι διώκτες τους έφταναν να καίνε οι ίδιοι μέχρι και κοινοβούλιο (Ράιχσταγκ) για να λένε μετά ότι «το έκαψαν οι κομμουνιστές»…

Τι έχουμε εδώ, λοιπόν; Έχουμε τον κ.Σαμαρά, τον εκπρόσωπο της πολιτικής ενός κράτους, που:

1) Πλησιάζουν 4 χρόνια από το προβοκατόρικο έγκλημα στη Μαρφίν αλλά το κράτος το πανταχού παρών, το κράτος με τους μηχανισμούς του και τους υπερσύγχρονους υπερκοριούς του, τους δολοφόνους ακόμα τους ...ψάχνει (το ίδιο όπως... ψάχνει και τους επίδοξους δολοφόνους της Κούνεβα).

2) Πλησιάζουν 4 χρόνια και είναι τόσο το ενδιαφέρον του κράτους να εξιχνιάσει το έγκλημα που ούτε το δικαστικό βούλευμα δεν θα είχε γνωστοποιηθεί αν δεν το αποκάλυπτε την Κυριακή η «Real News» (σσ: το πόσο ισχυρή είναι η τεκμηρίωση όλων όσων αναφέρει το βούλευμα θα φανεί κατά την εκδίκαση της υπόθεσης)

3) Πλησιάζουν 4 χρόνια από τη δολοφονία και όμως το κράτος και οι κυβερνήσεις του δεν έχουν δώσει καμία διευκρίνιση στην ανακοίνωση της ίδιας της Μαρφίν, η οποία αναφερόμενη στην πυρπόληση της τράπεζας υποστήριζε ότι «πετάχτηκαν ειδικές μη συνηθισμένες βόμβες μολότοφ και αδειάστηκε το περιεχόμενο ενός μπιτονιού που περιείχε ένα ειδικό εύφλεκτο υλικό που προκαλεί άμεσα πυκνό καπνό και συνθήκες ασφυξίας. Οι διασωθέντες το παρομοιάζουν με "βόμβες napalm"».

4) Πλησιάζουν 4 χρόνια θρήνου για τις οικογένειες των αδικοχαμένων και οι Αρχές του κράτους δεν μας έχουν απαντήσει ακόμα: Τι αντίκρισμα αλήθειας έχουν οι ισχυρισμοί της τράπεζας; Τι προκύπτει από τις έρευνες; Τι είδους «ειδικό» υλικό ήταν αυτό; Πρόκειται για υλικό «διαβαθμισμένο»; Σε ποιες αγορές διατίθεται; Με ποιους πιθανούς τρόπους μπορεί να γίνει η προμήθειά του; Αν όντως πρόκειται για«διαβαθμισμένο» υλικό, έχει ο οποιοσδήποτε τη δυνατότητα να το αγοράσει ή ακόμα και να το κατασκευάσει, ή, μήπως, απαιτείται κάποια «ειδική» και μη «συνηθισμένη» ιδιότητα από πλευράς εκείνου που θα επιχειρήσει να το προμηθευτεί;

5) Πλησιάζουν 4 χρόνια χωρίς δίκη των δολοφόνων της Μαρφιν, αλλά το κράτος που τους κυνηγάει, την επόμενη ακριβώς χρονιά, όλοι θυμόμαστε πως «τίμησε την επέτειο» εκείνου του εγκλήματος: Καίγονταςτην Αθήνα και πνίγοντας τους διαδηλωτές με τα δακρυγόνα του, στέλνοντας δεκάδες διαδηλωτές στα νοσοκομεία, έναν στην Εντατική, και έναν δημοσιογράφο με βαριά – έκτοτε - αναπηρία.

Όλα αυτά θα οδηγούσαν κάποιον αθεράπευτα κακόπιστο ή φαντασιόπληκτο να ισχυριστεί για το σύστημα που υποδύεται τον εισαγγελέα του εγκλήματος στη Μαρφιν, ότι στην πραγματικότητα σύμβολο της βρωμιάς του είναι ακριβώς η δολοφονία στη Μαρφίν! Αλλά είπαμε: Αυτά τα λένε οι (μακριά από εμάς) κακόπιστοι. Και οι (μακριά από εμάς) φαντασιόπληκτοι…

Πάμε παρακάτω:

Ποιοι αλήθεια μιλούν για τα έγκλημα της Μαρφιν παριστάνοντας τους ανίδεους για καταστάσεις που καμιά φορά προσιδιάζουν με τα όσα συνέβησαν στη Μαρφιν; Οι ίδιοι που ποζάρουν σαν απηνείς διώκτες της παραβατικότητας, αλλά που δείχνουν σκανδαλώδη αδράνεια όταν αυτή η παραβατικότητα εκδηλώνεται ως απάνθρωπη βαρβαρότητα από τις ίδιες τις υπηρεσίες τους.

Αρκεί να δει κανείς μερικές μόνο από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που απαθανατίζουν σε κάθε σχεδόν διαδήλωση τις σχέσεις συνεργασίας ανάμεσα στους μηχανισμούς του κράτους με τους ειδικής χρήσης κουκουλοφόρους και με τους προβοκάτορες και θα καταλάβει πολλά (για τις σχέσεις με τους χρυσαυγίτες υπάρχει ειδικό κεφάλαιο)...

Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς τι έγινε με εκείνες τις 74 περιπτώσεις καταγγελιών εναντίον της Αστυνομίας για κακοποίηση πολιτών την περίοδο 2009- 2010, όταν δηλαδή ο κ.Βενιζέλος ήταν πάλι στην κυβέρνηση, αλλά του ΠΑΣΟΚ. Θα διαπιστώσει ότι τρία χρόνια αργότερα είχαν διερευνηθεί μόλις...2 υποθέσεις και ότι οι υπαιτίοι της απάνθρωπης αγριότητας είχαν «τιμωρηθεί» με ...πρόστιμο.

Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς πόσες υποθέσεις βάναυσης ρατσιστικής βίας εναντίον μεταναστών από τις 120 που καταγράφηκαν μόνο το 2012, ελέγχθηκαν, όταν ο κ.Βενιζέλος ήταν πάλι στην κυβέρνηση, αυτή τη φορά του κ.Σαμαρά. Καμία…

Αντί για απαντήσεις στα παραπάνω τι έχουμε;

Εχουμε 4 χρόνια πολιτικής τυμβωρυχίας που διαπράττετε πάνω στα θύματα της Μαρφίν από τους εκπροσώπους των κυβερνήσεων και ενός προπαγανδιστικού καθεστώτος που λίγο πριν, κατά τη διάρκεια, και λίγο μετά την επιβολή των νέων μνημονίων, των νέων μέτρων και των νέων φοροληστειών, κάνουν ό,τι έκαναν και το Μάη του 2010. Τότε, με φόντο τη δολοφονία των τραγικών θυμάτων της Μαρφιν, πάτησαν με τις προπαγανδιστικές τους ερπύστριες κυριολεκτικά επί πτωμάτων έχοντας ένα και μόνο στόχο: Την συκοφάντηση του αγώνα του λαού για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων και της αντιλαϊκής πολιτικής. Τον εκφοβισμό του λαού. Και κυρίως: Την «ενοχοποίηση» της λαικής διαμαρτυρίας μέσω του υφέρποντος γκεμπαιλισμού ότι είναι τάχα οι διαδηλώσεις του, οι πορείες του, οι απεργίες του λαού, που «προκαλούν» (!) τις Μαρφίν… .

Στα 4 χρόνια εγκληματικής αδράνειας για το έγκλημα της Μαρφιν το έργο είναι γνωστό:

Οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων χέρι - χέρι με τους εργολάβους της «ενημέρωσης», ενώ έχουν «θάψει» την υπόθεση της Μαρφιν, κάθε πότε την «θυμούνται»; Μόνο όταν έρχεται νέα λαίλαπα μέτρων. Μόνο όταν εντείνεται η κοινωνική οργή. Μόνο όταν - διαστρέφοντας την αλήθεια για όσα συνέβησαν στην Μαρφιν - θέλουν να «φτιάξουν κλίμα». Να καλλιεργήσουν το φόβο φτάνοντας στα όρια της «καπήλευσης» των νεκρών. Και τώρα αυτό κάνουν: Φτάνουν στο σημείο να «θυμούνται» τη Μαρφιν μόνο και μόνο για να ρίξουν νερό στο μύλο της άθλιας θεωρίας των «δύο άκρων»!

Είμαστε ψυλλιασμένοι πλέον: Τη Μαρφιν τη «θυμούνται» τότε και μόνο τότε: Όταν η πολιτική τους ετοιμάζεται να κάνει νέο αντιλαικό γιουρούσι. Τότε είναι η στιγμή που βγάζουν από τη φαρέτρα της προπαγάνδας τους ό,τι πιο χυδαίο για να προετοιμάσουν το έδαφος για την τρομοκράτηση και την παράλυση των αντιστάσεων του λαού ώστε να «κάτσει ήσυχα». Ειδάλλως...

aristeridiexodos

Τα δυο άκρα και ο εμφύλιος στην αίθουσα αναμονής

Δύο άκρα συνήθως ονομάζουμε συνήθως και όχι στην οργουελική καθομιλουμένη, δύο πλευρές με αντιμαχόμενα συμφέροντα, δύο πλευρές που εκπροσωπούν διαφορετικούς κόσμους, οπτικές και φιλοσοφία. Στην Ελλάδα τα νεοφιλελεύθερα think tanks έσπευσαν να προπαγανδίσουν πως Αριστερά και Δεξιά είναι το ίδιο πράγμα, ότι οι πρακτικές τους ταυτίζονται.

Μέχρι τώρα οι επιθέσεις των μπράβων και των ναζιστών έμπαιναν στην ζυγαριά με τις καταλήψεις και τις μάχες των κατοίκων στις Σκουριές, εξισώνοντας την ωμή βία και την κυνική πείνα του κεφαλαίου για περισσότερο κέρδος εις βάρος της ποιότητας ζωής, με την αντι-βία ανθρώπων που απλά αντιδρούν όταν απειλούνται, είτε ως άτομα, είτε ως ομάδες.

Αυτό το επικοινωνιακό τέχνασμα επιχειρεί να χαρακτηρίσει το ίδιο επικίνδυνες την επίθεση με την άμυνα, τον θύτη με το θύμα. Και ιστορικά να το δούμε, δεν γίνεται να βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι τους ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των Γερμανών, με τους αντάρτες. Και ποιο μπορεί να είναι το…άλλο άκρο που ευαγγελίζονται; Οι αναρχικοί ή ο ΣΥΡΙΖΑ; Ας αφήσουμε τους πρώτους, γιατί είναι ένα ετερόκλητο σύνολο ατόμων χωρίς συγκεκριμένη δομή και που συνήθως μπαίνει στο πολιτικό περιθώριο. Ακόμα και για μη αποδείξιμα γεγονότα, όπως η τραγωδία στην Marfin.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πραγματικός στόχος αυτής της θεωρίας, όχι επειδή είναι πραγματικά επικίνδυνος για το σύστημα, εξάλλου ένα κεντρώο κόμμα είναι με κάποιους αριστερούς, αλλά για να ανακοπεί η πορεία του δημοσκοπικά. Επίσης στόχος είναι να καταπνίξουν τις κοινωνικές διαμαρτυρίες που προκαλούν οι πολιτικές λιτότητας. Άρα τι έχουμε εδώ; Την προβολή του μαχαιριού ως δίδυμο αδελφάκι της πολιτικής ανυπακοής. Αν δεν πληρώνεις διόδια ας πούμε σε εργολάβους που έκαναν τσιφλίκι τους αυτοκινητόδρομους, είσαι σαν αυτόν που τραμπουκίζει.

Η δικαιολογία των υποστηρικτών της θεωρίας των δύο άκρων είναι πως αντίδραση, η “βία” όπως την βαφτίζουν, απέναντι στην “νομιμότητα”, προετοιμάζει το έδαφος και για την βία των μαχαιριών. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της θεωρίας, πιστεύουν πως μ’ αυτό τον τρόπο ενισχύεται το κράτος καταστολής, ως μόνη απάντηση απέναντι στην “δεξιά και αριστερή βία” (sic).

Βέβαια θα πρέπει να μας εξηγήσουν τι σχέση μπορεί να έχει η διαμαρτυρία ως μόνο “όπλο” του πολίτη, με το πραγματικό όπλο που “καθαρίζει” μετανάστες και μη αποδεκτούς. Η θεωρία των δύο άκρων λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο υπέρ του φασισμού, γιατί είναι φασιστική η οπτική της. Δεν είναι τυχαίο που ποτέ η Χρυσή Αυγή δεν διαμαρτυρήθηκε για τα δύο άκρα.

Επίσης, με το να θέσεις ως εξουσία δύο άκρα, έρχεσαι ως ο σοφός κηδεμόνας που παρατηρεί δύο παιδιά που τσακώνονται κι έρχεται να τα χωρίσει και να τα νουθετήσει. Έτσι θέλει να φαίνεται στα μάτια των νοικοκυραίων η κυβέρνηση. Για να τους πάρει πάλι στην αγκαλιά της και να παρέχει “τάξη και ασφάλεια” από τα “κακά παιδιά”. Έτσι παρουσιάζεται και ως εγγυητής ομαλότητας, αποκρύπτοντας τις πολιτικές επιλογές που γεννούν βία και περιθώριο. Φυσικά ουδετερότητα δεν υπάρχει πουθενά.

Η κυβέρνηση Σαμαρά πολλάκις υιοθέτησε εμφυλιοπολεμική ρητορική, ενώ πρόσφατες δηλώσεις στελεχών της για την Αριστερά, ήρθαν να προστεθούν στην δήλωση του πρωθυπουργού μετά τις συλλήψεις των χρυσαυγιτών. Μίλησε για το “άλλο άκρο που θέλει έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ“. Η χώρα μπαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς, πολύ πιο σκοτεινές απ’ ότι ως τώρα. Και ναι πράγματι τα δύο άκρα υπάρχουν. Είναι ο άναρχος καπιταλισμός και το έκτρωμά του, ο φασισμός. Στην περίπτωσή μας, η ακροδεξιά του Σαμαρά θέλει να παίζει μόνη της στο πολιτικό παιχνίδι γι’ αυτό επιχειρεί την εξουδετέρωση των αντιπάλων της. Επιπροσθέτως τσακίζει τις λαϊκές αντιδράσεις (με τον λαό να μην είναι άμοιρος ευθυνών) δημιουργώντας κλίμα εμφυλίου όχι μόνο βάσει του ταξικού εγκλήματος που διαπράττει, αλλά στο δίπολο ομαλότητα-αταξία.

Πηγή: Strange Journal

XPYΣH AYΓH: Στο μυαλό των οπαδών της

H απροσδόκητη συνάντηση ενός ανθρωπολόγου ερευνητή με μια παρέα υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής στην ορεινή Κορινθία οδηγεί σε μια κουβέντα που αποκαλύπτει το πώς η προσπάθεια λογικής επιχειρηματολογίας μπορεί να παραλύσει μπροστά στην καταιγιστική ρητορική μιας βαθιά εμπεδωμένης ξενοφοβίας, η οποία βασίζεται σε φήμες, προκαταλήψεις, αναπόδεικτους ισχυρισμούς, φανταστικούς κινδύνους και εχθρούς. Μια συνάντηση που φανέρωσε τη δεξαμενή με το θολό νερό απ’ όπου o νέος φασισμός ψαρεύει ψήφους και οπαδούς: το μέγα έλλειμα πολιτικής κουλτούρας.

TOY MIXAΛH ΠETPOY*
*κοινωνικός ανθρωπολόγος, ερευνητής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών.
Ηταν ένα ζεστό απο μεσήμερο του Ιουνίου του 2013 όταν, στο πλαίσιο μιας ερευνητικής μου αποστολής στην Ορεινή Κορινθία για τις αναπτυξιακές προοπτικές της υπαίθρου, ο δρόμος μου μ’ έβγαλε σ’ ένα ταβερνάκι μέσα σε μια κατάφυτη έκταση από πλατάνια και έλατα. Το προσωπικό, φιλόξενο και χαμογελαστό,με υποδέχτηκε φιλικά και μου πρότεινε ένα τραπέζι απ’ όπου μπορούσα να βλέπω τα αιωνόβια πλατάνια της πλατείας μετα τρεχούμενα νερά. Η ώρα περνούσε ευχάριστα όταν από γενικότερα θέματα συζήτησης περάσαμε σταδιακά σε πιο ειδικά, καθώς ρώτησα για την οικονομία της περιοχής.
«Τι τα θέλετε, κύριε,οι πολιτικοί μας είναι για φάσκελα και καρπαζιές γιατί να ενδιαφερθούν για εμάς εδώ πάνω. Ερημώσαμε. Για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι για τις ψήφους» μου απάντησε ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας και συνέχισε. «Από τότε που άρχισε ηκρίση μειώθηκε η δουλειά μου κατακόρυφα,γιατί μειώθηκαν οι Αθηναίοι εκδρομείς. Για βάλε βενζίνες, διόδια, διαμονή καιφαγητό για μια οικογένεια και θα καταλάβετε γιατί δεν μπορούν πλέον να έρχονται. Σήμερα Σάββατο είστε εσείς και η παρέα εδώ, ενώ πριν λίγα χρόνια είχα γεμάτα τραπέζια. Εχω τρία παιδιά.Τα δύο μου αγόρια μέχρι πρόσφατα ζούσαν στην Αθήνα. Μηχανικός αυτοκινήτων ο ένας, υδραυλικός ο άλλος. Αναγκάστηκανκαι ξενοίκιασαν το σπίτι και επέστρεψαν πίσω στο πατρικό. Εγώ αυτή τη στιγμή που σας μιλάω χρωστάω το χαράτσι και ψάχνω να βρω τρόπο να το πληρώσω. Εκεί μας έφτασαν οι κλέφτες».
«Ας όψονται οι μετανάστες που μας κουβαλήθηκαν εδώ» διέκοψε οθαμώνας από το γειτονικό τραπέζι. Απότο σημείο αυτό και έπειτα έχει ενδιαφέρονη στιχομυθία που ακολούθησε.



Ερευνητής: « Οι μετανάστεςγιατί φταίνε»;
Θαμώνας: «Δεν κάνουνεεγκλήματα οι μετανάστες;»

Ερευνητής: «Μα, νόμιζαότι μιλάμε για την οικονομική κρίση καιόχι για την εγκληματικότητα. Οι μετανάστεςκατά γενική ομολογία έχουν βοηθήσειπολύ στην οικονομία, στα χωράφια καιστις παραγωγές».
Ιδιοκτήτης ταβέρνας:«Αυτοί είναι χρήσιμοι. Οι λαθρομετανάστεςείναι το πρόβλημα, που δεν φαίνονταιπουθενά και μπορούν να λειτουργούνανεξέλεγκτα».
Θαμώνας: «Φταίνε όλοι.Φταίνε για πολλά πράγματα. Οπως και γιαότι μας παίρνουν τις δουλειές».



Ερευνητής: «Συγνώμη, αν κατάλαβα καλά ο λόγος για τον οποίο ο κύριος δεν έχει δουλειά στην ταβέρνα του οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιοι Αθηναίοι έπαψαν να έρχονται. Και οι Αθηναίοι που έρχονταν εδώ νομίζω –από την μέχρι τώρα εμπειρία μου στην περιοχή– ήταν μιας συγκεκριμένης κατηγορίας άνθρωποι, υψηλών σχετικά εισοδημάτων με καλές δουλειές. Δηλαδή, οι μετανάστες τους πήραν τις δουλειές και έμειναν άνεργοι και γι’ αυτό δεν έρχονται εδώ;»
Θαμώνας: «Δεν μπορώ να είμαι πρόσφυγας στην πατρίδα μου και να μην έχω δικαιώματα και ο αλλοδαπός που δεν έχει χαρτιά να έχει περισσότερα από εμένα».



Ερευνητής: «Μα για την οικονομική κρίση μιλάμε».
Από αυτό το σημείο και έπειτα και ενώ ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας παρακολουθούσε ως απλός θεατής τη συνομιλία, άρχισε να εμπλέκεται ενεργά με μεγάλο στόμφο και με υποστηρικτικό λόγο υπέρ της Χ.Α.
Ιδιοκτήτης ταβέρνας:«Τα εγκλήματα που κάνουν και σφάζουν δεν είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης; Οταν δεν έχει ο άλλος δουλειά και πεινάει δεν θα μπει μέσα στο σπίτι σου να σε κλέψει και να σε σκοτώσει; Γι’αυτό πρέπει να ξεκουμπιστούν».
Θαμώνας: «Εχει δίκιο η Χρυσή Αυγή. Και καλά κάνει που τα βάζει με τους πολιτικούς και τους μετανάστες. Οι πρώτοι μας έφεραν εδώ που είμαστε και οι δεύτεροι μας σκοτώνουν».

Ερευνητής: «Με συγχωρείτε αλλά εγώ δεν είδα τη Χρυσή Αυγή να παίρνει το μέρος των εργαζομένων και όσων πλήττονται από την κρίση. Αντίθετα,σιγοντάρει το πολιτικό κατεστημένο,αφού δεν μιλάει καθόλου για το ρόλο τωνμεγαλο-εργολάβων φίλων της εκάστοτεεξουσίας, και αυτό φαίνεται από ταγεγονότα όπως, για παράδειγμα, όταν σενομοσχέδιο ψήφισε υπέρ των ελαφρύνσεωνπρος τους εφοπλιστές».
Θαμώνας: «Τα λέει χύμακαι κατάμουτρα στους πολιτικούς και τηφοβούνται, την τρέμουν».

Ερευνητής: «Oι μόνοιπου την τρέμουν είναι κάποιοι φουκαράδεςμετανάστες που δεν φταίνε για την κρίση».
Θαμώνας(στον ενικόπλέον και μ’ έντονο ύφος): «Γιατί τουςλες φουκαράδες, ε; Αυτοί μας σκοτώνουν».


Ερευνητής: «Αν μαςσκοτώνουν, παρεμβαίνουν τα αρμόδιαθεσμικά όργανα, επιβάλλεται νόμος καιυπάρχει η αντίστοιχη τιμωρία. Κανέναςδεν έχει το δικαίωμα να πάρει το νόμοστα χέρια του, και πολύ περισσότερο ν’ασκήσει τυφλή βία αδιακρίτως. Το τελευταίοδιάστημα αυτό γίνεται εσκεμμένα καιομαδικά. Πολλοί χαρακτηρίζουν τηΧ.Α. συμμορία».
Ιδιοκτήτης ταβέρνας(με εντονότερο ύφος και επίσης στονενικό): «Δεν το κατάλαβα αυτό πώς τοείπες; Δεν το κατάλαβα;»
Παρεμβαίνει άλλοςθαμώνας της ίδιας παρέας: «Γιατί, ρεπαιδιά, είναι κακή η Χ.Α.; Δεν κατάλαβα.Ποιος το λέει ότι είναι κακή; Είχαμεπάει τις προάλλες με τη δουλειά ναπροωθήσουμε διαφημιστικά φυλλάδια σεμια γειτονιά στην Αθήνα και μας πήρε τοβράδυ. Μας είδαν από την οργάνωση εκείτης Χ.Α. να περπατάμε στους δρόμους καιβγήκαν έξω και μας ρώταγαν αν είμαστεκαλά. Μάλιστα, μας ρώτησαν αν θέλουμενα μας δώσουν τρόφιμα».



Ερευνητής: «Και τογεγονός αυτό σας κάνει να πιστεύετε ότιη Χ.Α. θα δώσει λύση και διέξοδο από τηνκρίση και θα τιμωρήσει τους πραγματικάυπεύθυνους;»
Ιδιοκτήτης ταβέρνας:«Εδώ πάντως στην περιοχή έχει δώσειλύσεις και έχουμε ανασάνει».

Ερευνητής: «Τι είδουςλύσεις;»
Σύζυγος του ιδιοκτήτητης ταβέρνας: «Εχουν γίνει εγκλήματαεδώ και δεν έβγαινε τίποτα και ανέλαβεη Χ.Α.».

Ερευνητής: «Εγκλήματαεδώ στο χωριό;»
Θαμώνας: «Οχι στο χωριό,στην Κόρινθο. Και η αστυνομία δεν μπόρεσενα κάνει τίποτα και ανέλαβε η Χ.Α.».

Ερευνητής: «Δηλαδή;»
Θαμώνας: «Μιλάμε γιαεγκλήματα, ρε παιδί μου, για βιασμούςμικρών παιδιών, το καταλαβαίνεις;»
Σύζυγος του ιδιοκτήτητης ταβέρνας: «20 Πακιστανοί πίσω από τοσταθμό του τρένου στην Κόρινθο βιάσανε ομαδικά ένα ζευγάρι. Δικά μας παιδιά,το αγόρι και την κοπέλα του, 16 και 17 ετών.Η κοπέλα έπαθε ρήξη μήτρας και παρά τρίχα γλίτωσε το θάνατο. Το αγόρι όμως δεν τα κατάφερε και πέθανε τελικά από αιμορραγία στο νοσοκομείο. Οι γονείς τρελάθηκαν. Δικά μας παιδιά σου λέω, εδώ της περιοχής».
Θαμώνας: «Και μετά μου λες δεν κάνουν εγκλήματα. Ρε φωτιά σε όλους τους ξένους».
Σύζυγος του ιδιοκτήτητης ταβέρνας: «Και η αστυνομία δεν έκανε τίποτα. Οπότε αναλαμβάνει η Χ.Α. και τους βρίσκει τους Πακιστανούς και τους κλείνει σ’ ένα βαγόνι στην Κόρινθο και τους έκαψε ζωντανούς».

Ερευνητής: «Και αυτός είναι τρόπος να επιβληθεί η δικαιοσύνη; Και σε τελική ανάλυση, αφού η Χ.Α. κατόρθωσε και βρήκε τους ενόχους, γιατί δεν φώναζε την αστυνομία; Και πώς είστε σίγουροι ότι αυτή η “τιμωρία” έγινε;»
Θαμώνας: «Βούιξε ο κόσμος. Εδώ είμαστε μικρή κοινωνία και γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον. Μαθεύτηκε. Ηταν παιδιά φίλων και γνωστών μας. Και η αστυνομία δεν θα έκανε τίποτα, θα τους έπιανε και μετά θα τους άφηναν ελεύθερους, γιατί οι αλλοδαποί έχουν περισσότερα δικαιώματα στην πατρίδα μου από εμένα».
Θαμώνας: «Αλλά ήθελα, κύριε επιστήμονα, να τύχει σε δικό σου πρόσωπο αυτό να δω τότε αν το αντιμετωπίσεις πολιτισμένα όπως τώρα».
Ιδιοκτήτης ταβέρνας:«Ακριβώς, αν μπουν στο σπίτι σου, γιά να δούμε πώς θ’ αντιδράσεις».

Ερευνητής: «Αυτό όμως είναι ένα υποθετικό σενάριο, ενώ το παρελθόν και η πραγματική φύση της Χ.Α. στηρίζονται σε διαπιστωμένα γεγονότα».
Θαμώνας: «Τι θέλεις ναπεις;»


Ερευνητής: «Θέλω να πω ότι οι πρακτικές της Χ.Α. είναι σαν αυτές που εφαρμόστηκαν στη Γερμανία του Μεσοπολέμου και οδήγησαν λίγα χρόνια αργότερα σε εκατόμβες νεκρών. Και φαρμόζονται σήμερα τα βράδια σε γειτονιές της Αθήνας. Ετσι μπορεί να ξεκινήσει μια φρίκη».
Θαμώνας: «Ναι, αυτό είναι ένα ζήτημα».
Η τελευταία φράση του θαμώνα δημιούργησε προσωρινά την εντύπωση για μια ψύχραιμη και λογική προσέγγιση του πραγματικού προφίλ της Χ.Α. Φρούδες ελπίδες, καθώς με τρόπο ανάλαφρο ο συνομιλητής μου έστρεψε αλλού το βλέμμα του και άλλαξε συζήτηση. Κάπου εδώ τελείωσε η κουβέντα με τους συνομιλητές μου εκείνο το βράδυ και με τη σύζυγο του ιδιοκτήτη να αρθρώνει για επίλογο έναν απολογητικό προς εμένα λόγο:
Σύζυγος του ιδιοκτήτητης ταβέρνας: «Κοίταξε, δεν είμαστε βλάκες, σίγουρα δεν μας εκφράζουν κάποιες φάτσες εκεί μέσα. Μα, είναι άνθρωποι αυτοί; Αλλά εκεί μας σπρώχνουν. Δεν φταίμε εμείς όταν δεν μπορεί το κράτος να μας προστατεύσει από τους εγκληματίες που βιάζουν και σφάζουν».

Επέστρεψα στο δωμάτιοπου είχα νοικιάσει, βαθύτατα προβληματισμένος και ανήσυχος. Σκέφτηκα ν’ αναζητή σωστο διαδίκτυο κάποια ή κάποιες πληροφορίες που θα μπορούσαν να σχετίζονται με τ’ανατριχιαστικά και φρικτά περιστατικά της Κορίνθου (ομαδικός βιασμός καιομαδικός θάνατος ανθρώπινων υπάρξεωναπό τη Χ.Α.) έτσι όπως μου τα είχαν παρουσιάσει λίγες ώρες πριν οι συνομιλητές μου.
Από τη διαδικτυακή αναζήτηση εκείνης της νύχτας διαπίστωσαμε έκπληξη ότι το περιστατικό του βιασμού έχει εντοπιστεί και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας (Γιάννενα, Πάτρα, Ρέντη κ.λπ.) μετις ίδιες ακριβώς λεπτομέρειες μόνοπου σε κάποιες περιπτώσεις οι Πακιστανοί «βιαστές» αντικαθίστανται με Σομαλούς, οι ηλικίες των παιδιών διαφέρουν (16 και 17 είπαν οι συνομιλητές μου, τα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για ηλικίες 25 ετών)  καιτο αγόρι εμφανίζεται άλλοτε νεκρό και άλλοτε να μπαίνει για ψυχοθεραπεία στο νοσοκομείο του Ρίου.
1 Συνεχίζοντας την αναζήτηση καταλήγω στο σάιτ της εφημερίδας «Στόχος», όπου το σχετικό δημοσίευμα αναφέρει ότι το περιστατικό έλαβε χώρα στην Πάτρα και η τοπική κοινωνία αλλά και οι αρμόδιες Αρχές (αστυνομία και νοσοκομείο) το αποσιώπησαν για να  μην υπάρξουν φαινόμενα πογκρόμ προς τους αλλοδαπούς της περιοχής.
2 Όσον αφοράτους «τιμωρούς» της Χ.Α., που εντόπισαν τους «δράστες του βιασμού» σε κάποια βαγόνια στον σιδηροδρομικό σταθμό της Κορίνθου και τους «έκαψαν», η διαδικτυακή μου αναζήτηση εντόπισε πράγματι ένα περιστατικό επίθεσης μελών της Χ.Α. στη συγκεκριμένη τοποθεσία. Μόνο που αυτό το περιστατικό όχι μόνο είχε εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα που μου είχαν παρουσιάσει πριν από λίγες ώρες οι συνομιλητές μου, αλλά χρονικά εμφανιζόταν 8 μήνες μετά το επεισόδιο των «βιασμών».
3 Συγκεκριμένα, γινόταν αναφορά σε δολοφονική επίθεση μελών της Χ.Α. προς μετανάστες και μιας μεικτής ομάδας δημοσιογράφων (Ελλήνων και Ισπανών) που είχαν φτάσει στη συγκεκριμένη τοποθεσία για να καλύψουν τις άθλιες συνθήκες διαμονής των αλλοδαπών σταβαγόνια του σταθμού.
Την επόμενη μέρα συνέχισα τη μικρή έρευνα σχετικά με τα περιστατικά, κάνοντας κάποιες επαφές με φίλους και γνωστούς της ευρύτερης περιοχής, όπου μου επιβεβαιώθηκε το ανύπαρκτο των γεγονότων. Επέλεξα μάλιστα να εξωτερικεύσω τις ανησυχίες μου σε κάποιους ανθρώπους της περιοχής με τους οποίους έχω αναπτύξει στενές σχέσεις λόγω της πεντάχρονης ερευνητικής μου παρουσίας μου εκεί. Μίλησα με αρκετούς για τα περιστατικά της Κορίνθου και διαπίστωσα με έκπληξη ότι όλοι είχαν την ίδια εικόνα για τα γεγονότα και κυρίως την απόλυτη βεβαιότητα ότι έτσι εξελίχτηκαν. Μόνο που υπήρχε μια μικρή «διαφοροποίηση», καθώς οι μισοί από αυτούς υποστήριζαν ότι τα «θύματα» (οι Έλληνες) ήταν ζευγάρι και οι άλλοι μισοί ότι ήταν αδέρφια. Ενας από αυτούς μάλιστα που εκμυστηρεύθηκε ότι την πληροφορία για το κάψιμο των Πακιστανών από τη Χ.Α, τού τη μετέφερε «εμπιστευτικά» ένας συγχωριανός του υποστηρικτής της Χ.Α. που είχε πληροφορία από τα «μέσα». Τον ρώτησα τι εννοεί λέγοντας από τα «μέσα» και μου απάντησε ότι ο ίδιος ο συγχωριανός του είναι μέλος της Χ.Α. και ήξερε τα πράγματα από πρώτο χέρι. Βρήκα λοιπόν κι εγώ την ευκαιρία και αποκάλυψα στο γνωστό μου όλη την έρευνα που έκανα το προηγούμενο βράδυ στο διαδίκτυο για τα περιστατικάστην Κόρινθο. Εδειξε κάποια έκπληξη αλλά συμπλήρωσε ότι «εδώ έτσι έχει ακουστεί». Οι περισσότεροι όχι μόνο εξέφραζαν τη βεβαιότητα για τα σχετικά περιστατικά, αλλά κάπου στο λόγο τους φάνηκε να δικαιολογούν την άνοδο της Χ.Α. με βάση το ερμηνευτικό μοντέλο των δύο άκρων. Ενδεικτικά μεταφέρω τους σχετικούς διαλόγους:



Ερευνητής: «Διακρίνωρεύμα της Χ.Α. στην περιοχή».
Συνομιλητές: «Ναι, είναι γεγονός».

Ερευνητής: «Τα γεγονότα μπορεί έτσι να εξελιχθούν επικίνδυνα όχι μόνο για την περιοχή, αλλά συνολικότερα στη χώρα».
Συνομιλητές: «Ναι βέβαια, μπορεί τα πράγματα να ξεφύγουν επικίνδυνα αν αποφασίσει ο μίστερ Aλέξης να κατεβάσει τις στρατιές του στο δρόμο. Και αυτό προκαλεί αντίδραση και ενισχύει τους χρυσαυγίτες».

Ερευνητής: «Ποιον μίστερ Aλέξης εννοείτε και για ποιες στρατιές λέτε;»
Συνομιλητές: «Τον Τσίπρα και τον στρατό που έχει».

Ερευνητής: «Δενκαταλαβαίνω».
Συνομιλητές: «Ολους αυτούς που καταστρέφουν, σπάνε και καίνε. Με κάθε διαδήλωση καίγεται η Αθήνα. Τα έχουμε δει. Ετσι και τύχει και αντιπαρατεθούν αυτοί με τη Χ.Α., τότε θα ξεφύγει το πράγμα και θα πάμε στον εμφύλιο».

Ερευνητής: «Με συγχωρείτε, αλλά οι διαδηλώσεις, και ειδικά κάποιες από αυτές που έχουν γίνει στην Αθήνα το προηγούμενο διάστημα, είχαν χιλιάδες κόσμο, συνδικάτα, φοιτητές, υπαλλήλους, εκπαιδευτικούς, ανθρώπους με παιδιά, απολυμένους κ.λπ. Κάποιοι, με αφορμή τις διαδηλώσεις αυτές, επιδίδονται στο τέλος σε βανδαλισμούς. Αυτά τα 30, 40, 100 άτομα δεν μπορεί να υποστηριχτεί ότι συνιστούν στρατιά. Και πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν δημοσιεύματα εφημερίδω νπου κάνουν λόγο για προβοκάτσιες».
Συνομιλητές: «Υπάρχουν στρατιές και αν τα πράγματα ξεφύγουν, θα έχουμε προβλήματα. Ο Τσίπρας τους έχει ετοιμοπόλεμους».

Φαίνεται πως γι’ αυτή την κατηγορία μετριοπαθών ανθρώπων στην περιοχή μπορεί η Χ.Α. να μην είναι η πολιτική τους επιλογή, να διαφωνούνμε αυτή και να μην επικροτούν τις μεθόδους της, αλλά να δικαιολογούν τη δράση της όχι με βάση τον κίνδυνο της όποιας εγκληματικότητας ή της παρουσίας των αλλοδαπών, αλλά με βάση τον κίνδυνο κάποιας «αδιόρατης κόκκινης στρατιάς» που είναι έτοιμη να ενεργοποιηθεί και να αιματοκυλίσει τη χώρα μέσα από τη σύγκρουσή της με τις στρατιές της Χ.Α.

Ηταν 22.30 το βράδυ όταν ολοκλήρωσα και την τελευταία μου συνάντηση-συνομιλία για τις ανάγκες της έρευνας και επισκέφτηκα πάλι την ταβέρνα που είχα δειπνήσει το προηγούμενο βράδυ, όπου παρευρίσκονταν οι ίδιες περίπου παρέες.
Για να μη μακρηγορώ, παραθέτω τους σχετικούς διαλόγους όπωςέλαβαν χώρα:

Ερευνητής: «Στη χθεσινή μας συζήτηση μου αναφέρατε ένα περιστατικό που έγινε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Κορίνθου. Επειδή το έψαξα στο διαδίκτυο, αλλά και από άλλες επαφές, επιτρέψτε μου να εκφράσω τη δυσπιστία μου για τα γεγονότα».
Θαμώνας: «Τι εννοείς;»
Ερευνητής: «Εννοώ ότι τα γεγονότα όχι μόνο δεν έγιναν στην Κόρινθο αλλά το περιστατικό εμφανίστηκε στην Πάτρα και μετά αντιγράφηκε και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας».
Σχεδόν όλοι μαζί, σαν να ήταν συνεννοημένοι, χαμογέλασαν σκωπτικά, μαζί και ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας.
Ιδιοκτήτης ταβέρνας:«Τι λες, ρε φίλε; Θα μας τρελάνεις; Πλάκα μας κάνεις; Εδώ πέθαναν παιδιά, ρε».
Θαμώνας: «Πώς μπορείς και λες τέτοια πράγματα; Εδώ σου λέμε ότι έγινε μια φρίκη, έγινε χαμός σε όλη την περιοχή και εσύ μας λες ότι τίποτα δεν έγινε;»



Ερευνητής: «Ναι, είναι καθαρή προπαγάνδα».
Σύζυγος του ιδιοκτήτητης ταβέρνας: «Για όνομα του Θεού. Δύο παιδιά 16 και 17 ετών μαρτύρησαν».
Ιδιοκτήτης ταβέρνας: «Εδώ στην Κόρινθο, στον Ισθμό πριν από λίγους μήνες, σκοτώθηκε μια κοπέλα από τους αλβανούς δραπέτες των Τρικάλων σε καταδίωξη των αστυνομικών. Οι αλλοδαποί μας σκοτώνουν, το έχεις πάρει χαμπάρι; Ξύπνα».

Ερευνητής: «Αφήστε το περιστατικό στον Ισθμό, εκεί έχουν επιληφθεί οι επίσημες διωκτικές αρχές.Το άλλο που σας λέω είναι καλοσχεδιασμένη προπαγάνδα και εσείς ως άνθρωποι αγνοί την πιστέψατε. Για πείτε μου, γνωρίζατε αυτοπροσώπως τα θύματα; Ηταν γνωστοί σας; Εστω μακρινοί σας γνώριμοι; Εστω φίλοι κάποιων φίλων σας που ξέρετε ότι δεν υπάρχουν πια;»
Παρεμβαίνει ένας αγρότης, με το ένα πόδι επάνω στο άλλο και παίζοντας το κομπολόι του με ρωτά στο ενικό απευθείας:
Ο 1ος αγρότης: «Δεν μου λες, ρε φίλε, έρχεσαι από την Αθήνα για πρώτη φορά στο χωριό μας, δεν ξέρεις τίποτα και κανέναν εδώ και μας λες ότι ξέρεις περισσότερα από εμάς που είναι η ζωή μας εδώ; Που τα γεγονότα τα ζήσαμε.Μας λες ψεύτες;»

Ερευνητής: «Οχι, με συγχωρείτε λάθος. Δεν με καταλάβατε. Δεν λέω εσάς ψεύτες, αλλά το γεγονός το πιστεύετε χωρίς να το ψάξετε, χωρίς να το διασταυρώσετε».
Θαμώνας (με το ίδιοσκωπτικό ύφος): « Δηλαδή εσύ το διασταύρωσες;»

Ερευνητής: «Σας είπα αφενός το έψαξα στο διαδίκτυο, αφετέρου το συζήτησα και με άλλους ανθρώπους της περιοχής και διαπίστωσα μεγάλη σύγχυση ως προς τα περιστατικά. Εξάλλου, προκύπτουν ερωτήματα μέσα από μια λογική σκέψη».
Ιδιοκτήτης ταβέρνας:«Τι ερωτήματα; Για πες μας και εμάς;»

Ερευνητής: «Πρώτα πρώτα, μου είπατε ότι το αγόρι πέθανε στο νοσοκομείο;»
Ιδιοκτήτης ταβέρνας: «Ακριβώς, έτσι έγινε».
Ερευνητής: «Ναι, αλλά κανένα μέσο ενημέρωσης, τηλεόραση και εφημερίδα, δεν είπαν τίποτα για τογεγονός. Εγώ, για παράδειγμα, δεν το ήξερα, και αν είχε γίνει ένα τέτοιο γεγονός και μετά το κάψιμο των μεταναστών,θα το ξέραμε σίγουρα».
Θαμώνας φίλος: «Οι γονείς θέλησαν να το κρατήσουν ανώνυμα για να μην ντροπιαστούν ολόκληρες οικογένειες».

Ερευνητής: «Γιά σκεφτείτε.Ενα ολόκληρο νοσοκομείο της Κορίνθου,με γιατρούς, νοσοκόμες, ασθενείς,επισκέπτες, σεκιούριτι, υποδέχεται δύοθύματα σε ημιθανή κατάσταση, το έναπεθαίνει και κανένας δεν μιλάει; Κανέναςδεν καλεί την αστυνομία; Τους ιατροδικαστές;Και αν τους κάλεσε, το κουκουλώσανεόλοι; Ακριβώς επειδή είστε μικρή κοινωνίακαι γνωρίζετε ο ένας τον άλλο, θα είχεδιαρρεύσει για ποια παιδιά πρόκειται.Και όμως εσείς, πριν που σας ρώτησα, δεντα ξέρετε καν. Εχθές μου είπατε ότι ήτανδικά σας παιδιά και εγώ υπέθεσα ότι ταγνωρίζετε προσωπικά, γι’ αυτό εξέλαβατο γεγονός ως πραγματικό».
Ο 1ος αγρότης: «Ρε παιδίμου, το καταλαβαίνεις ότι οι γονείςθέλησαν να το κρύψουν για να μηρεζιλευτούν».

Ερευνητής: «Και έπειτακαι το γεγονός του καψίματος τωνμεταναστών από την Χ.Α. πουθενά δενεμφανίζεται».
Ιδιοκτήτης ταβέρνας:«Ετσι γίνονται αυτά, στα κρυφά μεσυνοπτικές διαδικασίες και καλά τουςκάνανε. Λίγοι τα μαθαίνουν. Πρέπει ναείσαι μάγκας για να τον φας τον άλλονχωρίς να σε καταλάβουν. Οχι θα περιμένουμενα μας μπουν στα σπίτια μας πρώτα».
Θαμώνας: «Βεβαίως καλάτους κάνανε. Ευτυχώς υπάρχει η Χ.Α. ναμας προστατεύει».
Σύζυγος του ιδιοκτήτητης ταβέρνας  «Δεν μας προστατεύειτο κράτος αλλά μας προστατεύει η Χ.Α.».

Ερευνητής: «Μα, πήρεφωτιά ολόκληρο βαγόνι, κάποιος δεν θαέβλεπε να φωνάξει την πυροσβεστική; Καιέπειτα το ίδιο περιστατικό με τουςβιασμούς παρουσιάζεται σε διαφορετικέςπόλεις ταυτόχρονα».
Ο 1ος αγρότης: «Ποιοςτα λέει αυτά, ρε παιδί μου;»

Από τον υπολογιστή της ταβέρνας «κατεβάζω» διαδοχικά όλες τις σχετικές αναφορές για το ίδιο περιστατικό σε διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας. Εστιάζουμε στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «Στόχος».

Ερευνητής: «Ορίστε, ηεφημερίδα αναφέρει ότι το περιστατικό εντοπίζεται στην Πάτρα και όχι στην Κόρινθο. Μιλάει για το νοσοκομείο της Πάτρας όπου και εκεί ισχύουν τα ερωτήματα που σας έκανα. Μάλιστα αναφέρει ακριβώς τ’ αντίθετα από αυτά που μου είπατε. Εδώ φέρεται το κορίτσι να πεθαίνει καιτο αγόρι να ζει και να μπαινοβγαίνειστην ψυχιατρική κλινική του Ρίου».
Σηκώνεται ένας από τους θαμώνες και ο δεύτερος αγρότης και οι διοκτήτης της ταβέρνας και κοιτάζουν το ρεπορτάζ του «Στόχου».
Ο 1ος αγρότης: «Δεν ισχύουν αυτά. Αυτά είναι προπαγάνδα για να παραπλανήσουν τον κόσμο».

Ερευνητής: «Μα, ο “Στόχος” είναι εφημερίδα φιλικά προσκείμενη προς τη Χ.Α. Η Χ.Α. κάνει αρνητική προπαγάνδα στον εαυτό της;»
Ο 1ος αγρότης: «Είναι προπαγάνδα και ψέματα σου λέω για να παραπλανήσουν τον κόσμο. Τα γεγονότα εδώ έγιναν, όπως τα λέω».

Ερευνητής: «Τα γεγονότα ξεκίνησαν ως προπαγάνδα από την Πάτρα και επεκτάθηκαν επίσης ως προπαγάνδακαι σε άλλες πόλεις. Ετσι ήρθε και στην Κόρινθο».
Ο 1ος αγρότης: «Μην τα πιστεύεις, μην τα πιστεύεις αυτά .Προπαγάνδα είναι».
Ο 2ος αγρότης: «Προπαγάνδα, προπαγάνδα».
Ο θαμώνας και ο ιδιοκτήτηςτης ταβέρνας απομακρύνθηκαν χωρίς να πούνε τίποτε και επέστρεψαν στο τραπέζι κουβεντιάζοντας για άλλα ζητήματα, επανέρχονταν όμως τακτικά στην κουβέντα που είχα ανοίξει με τους αγρότες, η οποία, για την αλήθεια, εξελίχτηκε σε ηπιότερους τόνους.

Ο 1ος αγρότης: «Κοίταξε,οι μετανάστες πρέπει να φύγουν, κάνουν ζημιά στον τόπο. Ολοι τους προστατεύουν και όλοι τους δίνουν δικαιώματα και τα δικά μας δικαιώματα δεν τα υπολογίζει κανείς».
Θαμώνας: «Δεν μπορούμε να ήμαστε μετανάστες στην ίδια μας την πατρίδα».

Ερευνητής: «Εδώ στο χωριό σας σας έχουν ενοχλήσει οι μετανάστες;»
Ο 1ος αγρότης και ο 2ος αγρότης: «Οχι, όχι».

Ερευνητής: «Και απ’ό,τι ξέρω εδώ τα χωριά σας ως ορεινά δεν έχουν μετανάστες όπως άλλες αγροτικές περιοχές στην Ελλάδα».
Ο 1ος αγρότης: «Ναι, δεν έχουμε μετανάστες εδώ. Κάτι μετρημένους στα δάχτυλα, ελάχιστους που έρχονται εποχικά για έναν μήνα και φεύγουν».

Ερευνητής: «Τότε πούσας ενοχλούν οι μετανάστες;»
2ος αγρότης: «Κάνουνεγκλήματα και δεν μπορούμε νακυκλοφορήσουμε».

Ερευνητής: «Εδώ στοχωριό κάνουν εγκλήματα;»
Ο 1ος αγρότης: «Οχι,γενικά μιλάμε. Ο κόσμος υποφέρει καιεπειδή δεν κάνει κανένας πολιτικόςτίποτα αναλαμβάνει η Χ.Α. να ξεβρομίσειο τόπος».
2ος αγρότης: «Δεν μπορείοι μετανάστες να έχουν δικαιώματαπερισσότερα από εμένα εδώ που είναι ηπατρίδα μου και να υποφέρω. Να υποφέρουμεόλοι μας».



Ερευνητής: «Εσείς, ωςαγρότες, υποφέρετε από τις συνέπειεςτης ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική), απότους εμπόρους που παίρνουν τσάμπα ταπροϊόντα σας και σας δίνουν εξαμηνιαίεςεπιταγές, από τις τράπεζες που δεν σαςδίνουν πλέον δάνεια για να σπείρετε,από τις εταιρίες αγροεφοδίων που σαςέκοψαν τις πιστώσεις, από το φόρο στοπετρέλαιο κίνησης, από τα σουπερμάρκετπου κάνουν προσφορές στ’ αγροτικάπροϊόντα, ενώ την προσφορά την κάνετεεσείς και άμα δεν την κάνετε, τοσουπερμάρκετ δεν θα πάρει το προϊόνσας. Από αυτά υποφέρετε και όχι από τουςμετανάστες. Και ήρθε τώρα και η οικονομικήκρίση για να σας αποτελειώσει».

Ο 1ος αγρότης: «Πώς ταξέρεις όλα αυτά;»

Ερευνητής: «Είναι το αντικείμενό μου, ο αγροτικός χώρος».
Ο 1ος αγρότης: «Τότε έλα από κοντά, να μας πεις για καμία νέα καλλιέργεια και θα σε κάνουμε χρυσαυγίτη να είσαι μαζί μας. Είμαστε πολλοί εδώ, έλα να γίνουμε περισσότεροι».

Κάπου εδώ τελείωσε η συνομιλία μου με τους θαμώνες της ταβέρνας, αφού από ένα σημείο και μετά θεώρησα ότι η κουβέντα δεν είχε κανένα νόημα πλέον.
Τα απρόσμενα γεγονότα που βίωσα στην περιοχή, στο περιθώριο μιας άλλης ερευνητικής μου αποστολής, και τα οποία επιχείρησα να αποτυπώσω όσο πιστά γινόταν, αποτέλεσαν μια πρωτόγνωρη προσωπική εμπειρία. Συμπερασματικά:

1ον) Εδραίωση ενός ρατσιστικού λόγου για τους αλλοδαπούς των οποίων η παρουσία όχι μόνο είναι ανύπαρκτη ή εξαιρετικά περιορισμένη, όπως οι ίδιοι οι συνομιλητές μου παραδέχτηκαν, αλλά δεν έχει παρατηρηθεί η παραμικρή παραβατικότητα αλλοδαπών στην ευρύτερη ορεινή περιοχή.

2ον) Τα τρέχοντα προβλήματα της όποιας οικονομικής στενότητας και επιβίωσης αντιμετωπίζονται με ανάλαφροτρόπο, υπερκεράζονται ή στην καλύτερη περίπτωση προσεγγίζονται ως ήσσονος σημασίας προβλήματα προς όφελος ενός φαντασιακού φόβου περί εγκληματικότητας. Οσες φορές και αν επιχειρηματολόγη σαυπέρ των κοινωνικοοικονομικών αιτιών που έχουν προκαλέσει προβλήματα επιβίωσης στον επαγγελματικό και καθημερινό βίοτων συνομιλητών μου (εστίαση, αγροτικόςχώρος κ.λπ.), άλλες τόσες αναδείχτηκαν έντονες, ως παράγωγα μιας «φετιχιστικής ιδιωτείας», οι επαναλαμβανόμενες εμμονές και επίμονες σκέψεις και παρορμήσεις τους περί βεβαιότητας απώλειας των ατομικών τους δικαιωμάτων έναντι των δικαιωμάτων των αλλοδαπών.

3ον) Ο εν λόγω φόβος φαίνεται να εδραιώνεται μέσω της εσωτερίκευσης και αναπαραγωγής ενός επίσης φανταστικού φρικτού περιστατικού του οποίου οι λεπτομερείς περιγραφικές πτυχές ακριβώς ως σοκαριστικές ενεργοποιούν την εύκολη και αρμόζουσα αποδοχή μιας εξίσου σοκαριστικής τιμωρίας στο πλαίσιο ενός φαντασιακού μοντέλου ιδεοψυχαναγκαστικών αναπαραστάσεων. Για αρκετούς από τους κατοίκους της περιοχής όπου «φέρεται ότι διαδραματίστηκε» το περιστατικό και που δήλωσαν πολλάκις ότι το έζησαν,το πέρασμα από τις επίμονες και επαναλαμβανόμενες σκέψεις του ομαδικού βιασμού των «θυμάτων» στις αντίστοιχες επίμονες και επαναλαμβανόμενες ιδέες και σκέψεις του ομαδικού εμπρησμού των «ενόχων» δεν συνιστούν παρά εικόνες οδύνης και λυτρωτικής ανακούφισης αντίστοιχα, μια μυθοποιητική επιτελεστική πραγματικότητα στο πλαίσιο μιας λογικής που αποδίδει υπερφυσικές ιδιότητεςστους τιμωρούς της Χ.Α. Πρόκειται, μελίγα λόγια, για εσωτερίκευση ενός φαντασιακού μοντέλου εκδίκησης -δικαίωσης το οποίο όμως φαίνεται να λειτουργεί ανατροφοδοτικά, μιας και οι φοβίες και οι ανησυχίες στους κατοίκους ενίοτε επανέρχονται με αφορμή την κάθε αναφορά της επικαιρότητας στην όποια εγκληματική δράση αλλοδαπών, πραγματική (γεγονότα του Ισθμού) ή φανταστική.

4ον) Η αφομοιωτική εσωτερίκευση αυτού του φαντασιακού τιμωρητικού μοντέλου και αντίστοιχα η ηρωοποίηση των τιμωρών της Χ.Α. στις συνειδήσεις των συνομιλητών μου αποδεικνύονται τόσο ισχυρές, που ακόμα και η διαδικτυακή παράθεση των αποδεικτικών ευρημάτων για τα φανταστικά γεγονότατης Κορίνθου δεν καθίστανται ικανά να ανατρέψουν τις φαντασιακές και παραμορφωτικές υπεραπλουστεύσεις της καθημερινότητάς τους. Τα τεκμήρια καθίστανται άκυρα διότι δεν απαντούν στις ψυχοκοινωνικές προσδοκίες τους (τιμωρία) και στα ιδεατά κοινωνικά υποδείγματα (προστάτες-τιμωροί) που έχουν οικοδομήσει ή που τους έχουν οικοδομηθεί – επιβληθεί ως σύμβολα αλληλεγγύης εναντίων αντίπαλων κοινωνικών ομάδων.
 ahairlessape

Πιο βλάκας πεθαίνεις !!!

Ελλάδα 2013:

 Μία χρεοκοπημένη χώρα, μία απαθέστατη κοινωνία, μία οικονομική ολιγαρχία και μία μάζα ανθρώπων που προσπαθεί να κρύψει την απάθεια και τη δειλία που την χαρακτηρίζουν πίσω από τη γενικευμένη βλακεία.Τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία είναι ακόμα στην κυβέρνηση. Οι δημοσιογράφοι που δεν πήρανε χαμπάρι τη χρεοκοπία της χώρας είναι ακόμα…στις θέσεις τους. Οι επιχειρηματίες και οι εργολάβοι που απολαμβάνουν εξοργιστικά προνόμια είναι ακόμα υπεράνω όλων. Οι πολίτες που δεν έκαναν τίποτα για να αλλάξουν τα πράγματα μέσα από την καθημερινή ενασχόληση και συμμετοχή τους σε κοινωνικές δραστηριότητες είναι ακόμα στον καναπέ τους.

Ένα από τα πιο αγαπημένα σλόγκαν των απανταχού εξουσιαστών, το περίφημο “καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται”, ήρθε και πάλι στη μόδα. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, προσωπικότητες του πνεύματος και του κώλου απαιτούν από τους ραγιάδες που τους εμπιστεύονται να καταδικάζουν τη βία 5 φορές τη μέρα. Γιατί; Μα, γιατί ξέρουν ότι η δίκαιη και στοχευμένη βία είναι η μόνη φυσιολογική απάντηση απέναντι σε όσους οδήγησαν μία ολόκληρη χώρα στα βράχια. Και το μόνο πράγμα που φοβάται το στρατόπεδο των από πάνω είναι η βία του λαού που, σε κάποια φάση, θα στραφεί απέναντι στους δυνάστες του για να αποδώσει ουσιαστική και τυφλή δικαιοσύνη. Καλώς ή κακώς, μόνο η βία μπορεί να αναγκάσει μία κοινωνία να αλλάξει ριζικά κατεύθυνση. Δεν μιλάμε φυσικά για να κάνει ο καθένας ότι θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει. Μιλάμε για την άκρως απαραίτητη βία που θα προκύψει σαν αναπόφευκτη αντίδραση και θα δώσει μία κλωτσιά στο σάπιο σύστημα του χθές για να κοιτάξουμε και να υποδεχτούμε ένα διαφορετικό ελπιδοφόρο αύριο. Η βία ήταν, είναι και θα είναι εργαλείο. Μόνο στα μυαλά των αρρωστημένων τύπων είναι αυτοσκοπός και στόχος ζωής.
Με βία ελευθερώθηκε η Ελλάδα από τους Τούρκους το 1821, μετά από σχεδόν 400 χρόνια σκλαβιάς, όχι με θεωρητικές πολιτικές προτάσεις. Με βία αντιστάθηκαν οι έλληνες εξεγερμένοι απέναντι στους ναζί την περίοδο της γερμανικής κατοχής, όχι με τα επιχειρήματα του Πρετεντέρη. Με βία έγινε η επανάσταση στην Κούβα, όχι με debate ανάμεσα στον Κάστρο και τον Μπατίστα. Με βία η Αμερική ανάγκασε την Ιαπωνία να παραδοθεί και να λήξει ο Β Παγκόσμιος πόλεμος, όχι με ανταλλαγές απόψεων.
Για να το πάμε και λίγο παρακάτω με βία, και μάλιστα μαζική και τυφλή, κατάφερε η κυβέρνηση του Παπανδρέου να περάσει το μεσοπρόθεσμο τον Ιούνιο του 2011. Με βία, σπάνε οι απεργίες των εργαζομένων, με βία περνάνε από τη Βουλή τα αντισυνταγματικά νέα μέτρα, με βία θέλει το κράτος και οι επενδυτές να κάνουν την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές. Είναι το λιγότερο αστείο να μιλάνε οι κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν τη βία καθημερινά για μία γενικευμένη καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται. Χωρίς την κρατική βία, αυτός ο πλανήτης θα ήταν ένα πολύ πιο ασφαλές και ειρηνικό μέρος για όλους.
Όσο για την Ελλάδα, από ότι φαίνεται η δίκαιη βία θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση της, αφού ένα 30% πιστεύει ότι μας ψεκάζουν. Το να είσαι σκέτο ραγιάς υποφέρεται. Το να είσαι, όμως, και βλάκας και ραγιάς είναι κάτι που δεν παλεύεται…

imf-fuck-off

Θάνατος στα σύνορα

Από τη δολοφονία του Άβελ μέχρι τις εκατόμβες της Λαμπεντούζα τα σύνορα αποτελούσαν παγίδες θανάτου για τους οικονομικά ασθενείς.

"Πρέπει να αποφασίσεις ποιος εκμεταλεύεται ποιόν. Δεν μπορείς να είσαι νταβατζής και πόρνη μαζί." Icky Thump – White Stripes

Η ιστορία του Κάιν και του Άβελ, όπως μας εξηγούσε ήδη από το 1707 ο Αλεσάντρο Σκαρλάτι στην όπερα «Il Primo Omicidio» ήταν «η πρώτη δολοφονία» της ανθρωπότητας. Και αν δεχθούμε μια από τις επικρατέστερες ερμηνείες του βιβλικού μύθου για τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, ο Κάιν δολοφόνησε τον Άβελ όταν αυτός πέρασε μια συνοριακή γραμμή – για την ακρίβεια όταν άφησε τα πρόβατά του να βοσκήσουν στην περιοχή που είχε οριοθετήσει ο Κάιν για τις καλλιέργειες του.

Ο Κάιν ως εκπρόσωπος του κυρίαρχου συστήματος παραγωγής της εποχής, δηλαδή της γεωργίας, επιβλήθηκε στον εκπρόσωπο της νομαδικής κτηνοτροφίας και ταυτόχρονα δημιούργησε τα πρώτα σύνορα για να προστατεύσει αυτό που ο ίδιος θεωρούσε ότι του ανήκει δικαιωματικά. Και η τιμωρία για την παραβίαση των συνόρων ισοδυναμούσε με θάνατο.

Έκτοτε η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς κάθε φορά όρους, όταν μετανάστες και πρόσφυγες ενός πιο αδύναμου οικονομικού συστήματος αναζητούν σωτηρία πίσω από τα σύνορα που έχουν θέσει οι ισχυροί. Οι εκατοντάδες νεκροί που ξεβράζει η θάλασσα στη Λαμπεντούζα είναι μια παραλλαγή της «αδελφοκτονίας» του Άβελ από τον Κάιν, μόνο που αυτή τη φορά στη θέση του παραβάτη βρίσκονται οι πρόσφυγες της Αφρικής και στη θέση του δολοφόνου-νοικοκυραίου η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ελάχιστη σημασία έχει για την επίσημη ιστορία σε όλες αυτές τις περιπτώσεις εάν ο εκάστοτε Άβελ αναγκάστηκε να περάσει παράτυπα τα σύνορα λόγω των συνθηκών που προκάλεσε στη ζωή του ο Κάιν, όπως συνέβη στην περίπτωση των Αφρικανών με τους αιώνες αποικιοκρατίας και τις σύγχρονες μορφές οικονομικής καταλύστευσης της Μαύρης Ηπείρου. Η τιμωρία είναι πάντα θάνατος ακόμη και αν αυτός μπορεί να αποδοθεί σε κάποιο δυστύχημα.

Πριν από χρόνια ο Μπρους Σπρίνγκστιν τραγουδούσε για τα πτώματα που ξεβράζει κατά διαστήματα ο ποταμός Ριο Γκράντε κοντά στα σύνορα του Μεξικού με την πολιτεία του Τέξας. Ουσιαστικά πρόκειται για το σημείο που εφάπτεται η οικονομική αυτοκρατορία των ΗΠΑ με την ειδική οικονομική ζώνη στην πόλη του Ματαμόρος. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, οι λεγόμενοι Μακιλαδόρας, εργάζονται εκεί για λίγα δολάρια στα εργοστάσια της General Motors της Ford και της Chrysler. Χάρη στη Βορειο-Αμερικανική Συμφωνία Ελευθέρων Συναλλαγών (NAFTA) οι άμεσες επενδύσεις των αμερικανικών πολυεθνικών μπορούν να περνάνε για να καταλάβουν το Μεξικό. Κάθε χρόνο όμως τουλάχιστον 300 Μεξικανοί εργάτες βρίσκουν το θάνατο στην προσπάθειά τους να πραγματοποιήσουν την αντίστροφη διαδρομή.

Μια σχετική ιστορία διηγούνταν πριν από δεκαετίες και ο Γούντι Γκάθρι στο τραγούδι του Deportees. Το 1948 οικονομικοί μετανάστες από το Μεξικό, που είχαν εργαστεί σε αμερικανικές καλλιέργειες, επιστρέφονται με μεταγωγικά αεροσκάφη στην πατρίδα τους. Το αεροπλάνο όμως πήρε φωτιά, πιθανότατα λόγω κακής συντήρησης, καθώς πετούσε πάνω από το φαράγγι του Λος Γκάτος και τα θύματα εκτός από τη ζωή τους χάνουν και την ανθρώπινη υπόστασή τους. Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης της εποχής παρουσίασαν ένα προς ένα τα ονόματα των αστυνομικών που συνόδευαν τους μετανάστες και σκοτώθηκαν στο δυστύχημα αλλά θεώρησαν περιττό να καταγράψουν και τα ονόματα των μεταναστών. Οι τελευταίοι πετάχτηκαν σε έναν ομαδικό τάφο κάπου στην Καλιφόρνια χωρίς κανένας να μπει στον κόπο να αναγνωρίσει τα πτώματα. Μόνο ο Γούντι Γκάθρι άρχισε να φαντάζεται μεξικανικά ονόματα για να αποχαιρετήσει τους νεκρούς εργάτες μετανάστες: «Αντίο Χουάν, αντίο Ροζαλίτα»

Αυτό που δεν θα μπορούσε να προβλέψει βέβαια στην εποχή του ο Γούντι Γκάθρι ήταν ότι πριν από μερικούς μήνες και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 2013 ομάδα ερευνητών κατόρθωσε να ταυτοποιήσει τα πτώματα στον ομαδικό τάφο και έτσι στις αρχές Σεπτεμβρίου οικοδομήθηκε ένα μικρό μνημείο δίπλα στον ομαδικό τους τάφο.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι… έχει τόση σημασία να γνωρίζεις το όνομα ενός νεκρού μετανάστη; Εάν τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης είχαν ενημερώσει την κοινή γνώμη ότι το πρώτο θύμα της Χρυσής Αυγής δεν ήταν απλώς ένας μετανάστης αλλά ένας άνθρωπος που άκουγε στο όνομα Σεχζάντ Λουκμάν, πιθανότατα ο Παύλος Φύσσας να ήταν σήμερα ζωντανός. Γιατί η αδελφοκτονία έχει πάντα πολλούς θύτες αλλά πάντα τα ίδια θύματα. Όλους εμάς που βρεθήκαμε στη μια μεριά των οικονομικών συνόρων.

Πηγή: Info-War άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου

Η αλήθεια για την «πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή»

Το σενάριο μιας «πιο σοβαρής Χρυσής Αυγής» που έφερε πριν από λίγο καιρό στο δημόσιο διάλογο (ηθελημένα ή άθελά του) δημοσιογράφος-σχολιαστής φιλοκυβερνητικού τηλεοπτικού σταθμού, συζητιόταν εδώ και αρκετό καιρό στο πολιτικό παρασκήνιο

Της Βασιλικής Σιούτη

Το θέμα απασχολούσε βασικά το Μέγαρο Μαξίμου και επιχειρηματικούς κύκλους που ελέγχουν και ΜΜΕ.

Ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, όπως είναι πλέον γνωστό, αρχικά υποτίμησαν και τη δυναμική της Χρυσής Αυγής, αλλά και τον αρχηγό της Ν. Μιχαλολιάκο. Πέρα από την ιδεολογική συγγένεια που αισθάνονταν μερικοί, όπως οι κ.κ Μπαλτάκος, Βορίδης, Κρανιδιώτης, τους θεωρούσαν εύκολη «λεία» και πίστευαν ότι όταν κι αν θα έφτανε η ώρα να τους χρειαστούν, θα τους μετέτρεπαν εύκολα σε ΛΑΟΣ και Καρατζαφέρη. Ο κ.Μπαλτάκος -σύμφωνα με πληροφορίες- διατηρούσε ανοιχτούς διαύλους και συνομιλούσε με στελέχη της, όπως τον -έγκλειστο σήμερα- Χρ.Παππά. ΄

Σύντομα διαπίστωσαν δύο πράγματα: πρώτον, ότι ο Ν.Μιχαλολιάκος δεν ήταν η περίπτωση του Γ.Καρατζαφέρη, αλλά αρκετά δυσκολότερη. Δεύτερον, ότι η εντυπωσιακή δυναμική της και η ανεξέλεγκτη -μέχρι τότε- δημοσκοπική άνοδος, από εν δυνάμει σύμμαχο την καθιστούσε επικίνδυνη απειλή. Ο συνδυασμός των δύο προκάλεσε τρόμο.

Η Χρυσή Αυγή μέχρι τότε εξυπηρετούσε την κυβέρνηση με το να διοχετεύονται εκεί όσοι ψηφοφόροι ήθελαν να περάσουν «απέναντι», με τη χρήσιμη ατζέντα της, αλλά και τον εκφοβισμό των αριστερών αντιπάλων (π.χ το ξύλο στην Κανέλη, οι προσωπικές επιθέσεις στον Δραγασάκη κτλ). Στην πορεία ωστόσο, αποδείχθηκε ότι δεν μπορούσε να τεθεί υπό πλήρη έλεγχο, ενώ ταυτόχρονα πλήθαιναν οι πιέσεις από το εξωτερικό για το επιδεικτικά νεοναζιστικό τους προφίλ. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα της «πιο σοβαρής» Χρυσής Αυγής.

Στην Ελλάδα υπήρχε πάντα ένα ακροδεξιό κράμα φιλοχουντικών, φασιστών, εθνικιστών, φιλοβασιλικών και άλλων, που μετά τη μεταπολίτευση απορροφήθηκε σταδιακά κυρίως στη Νέα Δημοκρατία. Η πρώτη μεγάλη κρίση της μεταπολίτευσης, που ζούμε όμως, φαίνεται να απελευθερώνει δυνάμεις, που πετάγονται έξω σκορπώντας τρόμο, όπως το κουτί της Πανδώρας.

Άλλη μία διαπίστωση του κυβερνητικού επιτελείου, ήταν ότι τη Ν.Δ και τον Αντώνη Σαμαρά εγκατέλειπαν μαζικά το τελευταίο διάστημα ψηφοφόροι-οπαδοί του, επειδή «παρέδωσε την πατρίδα στους ξένους». Πολλοί από αυτούς τον ακολουθούσαν από την εποχή της Πολιτικής Άνοιξης. Κάποιοι άλλοι είναι αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικιστές (όπως και πολλοί στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού) και αρκετοί είναι από εκείνους που δεν μπόρεσαν να χωνέψουν τη φιλομνημονιακή κολοτούμπα του Α.Σαμαρά όταν ανέλαβε να κυβερνήσει. Όλοι αυτοί, αφού δεν μπορούσαν να παραμείνουν στη Ν.Δ, έπρεπε να μεταφερθούν σε κάποιο πιο φιλικό και ελέγξιμο περιβάλλον. Σε κάποιο συγκοινωνούν δοχείο.

Αναζητώντας τον «καταλληλότερο»

Τόσο στο Μέγαρο Μαξίμου, όσο και στα επιχειρηματικά μηντιακά κέντρα -όχι πάντα σε συνεργασία, καθώς παίρνουν και δικές τους πρωτοβουλίες- άρχισαν να ψάχνουν για τα κατάλληλα πρόσωπα. Κάπως έτσι άρχισαν να βολιδοσκοπούνται διάφορες προσωπικότητες που είχαν πέσει χρόνια τώρα στον κάλαθο της μεταπολίτευσης κι άλλοι από τα αζήτητα ή το πολιτικό περιθώριο.

Ξαναθυμήθηκαν τον Γ. Καρατζαφέρη, ο οποίος υποψιάστηκε ότι έχει μια δεύτερη ευκαιρία κι έσπευσε να την αρπάξει. Άρχισαν μάλιστα να τον προσκαλούν στα τηλεοπτικά στούντιο, προκειμένου να διαπιστώσουν εάν διαθέτει ακόμα κάποια απήχηση και αν θα μπορούσε να προσελκύσει τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Οι ενδείξεις ωστόσο δεν ήταν ενθαρρυντικές. Ακόμη πιο εντυπωσιακή ήταν η ανάσυρση από τη ναφθαλίνη του -και κατά δήλωσή του- φασίστα Κώστα Πλεύρη. Με ολοσέλιδη συνέντευξή του στο «Έθνος» παρουσιαζόταν ως ένας πολιτικά ορθός και ιδεολόγος φασίστας, που δεν έχει σχέσεις με τον υποκόσμο. Όπως είπε κι ο ίδιος: «Εγώ είμαι φασίστας, αλλά δεν έχω τατουάζ με τη σβάστικα».

Το άλλο πρόσωπο που σκέφτηκαν -στο Μέγαρο Μαξίμου αυτή τη φορά- ήταν ο μακεδόνας πρώην βουλευτής και υφυπουργός της Ν.Δ, Κώστας Κιλτίδης, που πριν πάει στη Νέα Δημοκρατία επί Κ.Μητσοτάκη, ήταν στέλεχος του φασιστικού κόμματος που αποτέλεσε τη συνέχεια της 4ης Αυγούστου. Έτσι ο κ. Κιλτίδης, από εκεί που ήταν ξεχασμένος και όλα αυτά τα χρόνια –ειδικά μετά τη δεκαετία του ’80- δεν αναφερόταν στο παρελθόν του, ξαφνικά είδε τις μετοχές του να ανεβαίνουν, ακριβώς για αυτό. Ο ίδιος σήμερα δηλώνει ότι όταν πριν από δύο χρόνια αποχώρησε από την πολιτική, λόγω μνημονίων, είχε υποτιμήσει την πολιτική του εμβέλεια που τώρα διαπιστώνει.

Τόσο για τον Κ.Κιλτίδη όσο και για τον Γ.Καρατζαφέρη συζητήθηκαν δύο σενάρια.

Το ένα είναι αυτό της δημιουργίας και προβολής ενός εθνικιστικού κόμματος στα δεξιά της Ν.Δ, ώστε να υποδέχεται τους πρόσφυγες της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και όσους, τρομαγμένοι από τις τελευταίες αποκαλύψεις, εγκαταλείπουν τη Χρυσή Αυγή. Ένα κόμμα που να μπορεί επίσης να αποτελέσει κι έναν εν δυνάμει σύμμαχο, αν χρειαστεί.

Το άλλο είναι να επιστρέψουν κι οι δυο τους εν χορδαίς και οργάνοις στη Ν.Δ, ενισχύοντας έτσι την ακροδεξιά φαρέτρα, με σκοπό και να συγκρατήσουν τις διαρροές από την πατριωτική δεξιά και να προσελκύσουν ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής.

Κάποιοι ωστόσο, υποστηρίζουν ότι όλες οι παραπάνω περιπτώσεις είναι καμμένα χαρτιά και η χρησιμότητα τους ελάχιστη.

Επιμένουν στην ανάγκη δημιουργίας νέου κόμματος, όμως κατά προτίμηση από κάποιον άφθαρτο και ίσως όχι με τόσο δεξιό, όσο εθνικιστικό προφίλ, που όμως να μπορούν και να συνεννοηθούν μαζί του. Κάπως έτσι, έπεσε στο τραπέζι και το όνομα του Φράγκου Φραγκούλη, πρώην αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Στρατού και πρώην υπηρεσιακού υπουργού Εθνικής Άμυνας, στην κυβέρνηση Πικραμένου.

Ο κ.Φράγκος έχει δεχθεί πολλές προτάσεις τελευταία να κάνει το βήμα στην πολιτική, καθώς διαθέτει και προσωπικούς οπαδούς όχι μόνο στον στρατό και στους απόστρατους, αλλά και σε έναν κύκλο δικαστικών, καθηγητών, επιχειρηματιών κτλ.

Ο ίδιος αρνείται το χαρακτηρισμό του «ακροδεξιού» και ενοχλείται με όσους του τον αποδίδουν, καθώς δηλώνει μόνο «πατριώτης». Όσο για τα σενάρια των συγκεκριμένων κύκλων που τον περιλαμβάνουν, απαντά ότι δεν τον αφορά καμία κίνηση «με τους δικούς τους όρους».

Συμπερασματικά: σε θεωρητικό επίπεδο το σενάριο της «πιο σοβαρής Χρυσής Αυγής» έχει προετοιμαστεί αρκετά καλά, εκεί που χωλαίνει όμως, είναι στην εξεύρεση του κατάλληλου προσώπου που θα το υλοποιήσει.

 Βασιλική Σιούτη thepressproject.gr

Καταδικάζω τη βιασύνη απ’ όπου κι αν προέρχεται !!!!!!!!!!

Μέσα στην γενικότερη ηλιθιότητα στην οποία βουλιάζει η χώρα, βλέπουμε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς τον Κωνσταντίνο Καβάφη να καταδικάζει τη βία.
Πάλι καλά που δεν έβαλαν εκείνο το ποίημά του στο οποίο τάσσεται υπέρ της θεωρίας των δυο άκρων.

Ο στίχος είναι από ένα από τα αναγνωρισμένα ποιήματα του Καβάφη το «Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.»
Πιο συγκεκριμένα, ο Καβάφης γράφει:

«Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.»

Στο ούτως ή άλλως σαρκαστικό ποίημα, ο Καβάφης αναφέρεται στη βία ως βιασύνη αλλά εμείς στα λεωφορεία διαβάζουμε για τη βία.

Η απομόνωση φράσεων ή λέξεων -με σκοπό την διαστρέβλωση- είναι εξόχως γκεμπελική και είδαμε να την διαπράττει καθημερινά η Ομάδα Αλήθειας της Νέας Δημοκρατίας που απαρτίζεται από καθάρματα-φίλους του Αντώνη Σαμαρά, για να πλήξουν τον ΣΥΡΙΖΑ ή όποιον θεωρούν πως είναι ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν είναι μαζί τους.

Τώρα, με πρωτοβουλία του Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση, περάσαμε στην απομόνωση στίχων του Καβάφη.
Ήδη θα το κατάλαβες ψυχασθένεια τι σημαίνει.

pitsirikos

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του

Γράφει ο Νίκος Σ.

Δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Είδα ένα απόσπασμα απ” την προχτεσινή εκπομπή του Πρετεντέρη σε ένα βίντεο που ανέβασαν οι σύντροφοι του blog Βαθύ Κόκκινο. Σ” αυτό το βίντεο άκουσα τη Ρεπούση, για την οποία οι εκατοντάδες δολοφονίες Ελλήνων της Μικρασίας, οι βιασμοί, τα φριχτά βασανιστήρια, ο εμπρησμός των ελληνικών συνοικιών της Σμύρνης, οι λεηλασίες και ο ξεριζωμός εκατομμυρίων ανθρώπων απ” την πατρίδα τους, ήταν απλώς ένας συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης, να χαρακτηρίζει βία τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις. Άκουσα τη Σώτη Τριανταφύλλου, που μερικά χρόνια πριν είχε επιτεθεί χυδαία στους εργαζόμενους στον Πατάκη, να λέει στον Κατρούγκαλο ότι αυτά που λέει είναι αήθη.

Άκουσα τον Πάγκαλο, που καταδίκασε σε θάνατο τον ελληνικό λαό με τα μνημόνια, που κατά καιρούς έχει βρίσει χυδαία διάφορες κοινωνκές ομάδες, ενώ έχει σηκώσει και χέρι σε πολίτες, να μιλάει για τραμπούκους. Τον άκουσα ακόμα να λέει με κομπασμό ότι ο ελληνικός λαός τον εξέλεγε εκπρόσωπό του για τριάντα χρόνια. Τον ίδιο λαό δεν διστάζει να τον αποκαλέσει δημόσια διεφθαρμένο και άχρηστο. Επίσης κατηγόρησε τον Κατρούγκαλο ότι έχει κάνει το πανεπιστήμιο σκουπίδι, αυτός που το κόμμα του έχει διαλύσει τη δημόσια παιδεία. Στην ίδια εκπομπή ο Γρυσπολάκης έλεγε ότι τον είχαν κλειδώσει για μερικές ώρες στο γραφείο του και ζητούσε απ” τον Κατρούγκαλο να καταδικάσει αυτό το γεγονός. Ο ίδιος ωστόσο που ζητάει την καταδίκη της βίας έχει στείλει μπράβους του να χτυπήσουν φοιτητές.

Ο δε Μιχελάκης, που η κυβέρνησή του κόμματός του την ίδια μέρα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα χτύπησε με τα Μ.Α.Τ. με προτωφανή αγριότητα την αντιφασιστική διαδήλωση, με αποτέλεσμα ένας διαδηλωτής να χάσει την όρασή του από ευθεία βολή χειροβομβίδας κρότου λάμψης, αφού είπε τερατώση ψέματα για όπλα στα πανεπιστήμια, ζήτησε απ” τον Κατρούγκαλο να καταδικάσει τη βία. Ο παρουσιαστής της εκπομπής Πρετεντέρης έκανε μάθημα ιστορίας σε έναν καθηγητή πανεπιστημίου, λέγοντας την ανοησία ότι ο Διαφωτισμός διακήρυξε ότι το κράτος πρέπει να έχει το μονοπώλιο της βίας. Όλοι αυτοί μαζί, αστοί πολιτικοί, καθεστωτικοί καθηγητές και διανοούμενοι κατηγόρησαν το Κατρούγκαλο ότι έχει αυλή και ότι όσα λέει, τα λέει για να τον ψηφίζουν.

Απ” τη μία ο νηφάλιος και τεκμηριωμένος λόγος ενός πανεπιστημιακού καθηγητή που τιμάει την έδρα του, απ” την άλλη ειρωνείες, προσβολές, ανοησίες και ψευτομαγκιές. Σημειωτέον ότι ο Κατρούγκαλος δεν είπε τίποτα ακραίο αλλά αυτονόητα πράγματα. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Ο Κατρούγκαλος απολαμβάνει την εκτίμηση και τον σεβασμό των φοιτητών του και κάθε έντιμου ανθρώπου. Αυτοί που τον διέκοπταν και τον προπηλάκιζαν φραστικά φοβούνται να κυκλοφορήσουν, γιατί όλος ο κόσμος τους φτύνει. Και όχι αυτοί που τους φτύνουν δεν είναι υποκινούμενοι απ” τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. γιατί αν ήταν έτσι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα είχε πάρει 80% στις εκλογές.
Και μιας και μιλάμε για βία, όλοι αυτοί που την καταδικάζουν τι έκαναν όταν ο Μανώλης Κυπραίος έχασε την ακοή του από χειροβομβίδα κρότου λάμψης και όταν ο Γιάννης Καυκάς χαροπάλευε στην εντατική, μετά την κτηνώδη επίθεση των Μ.Α.Τ. σε διαδήλωση;

Από το vathikokkino.com