ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ

Στις 22 Απριλίου ο Γιάννης Στουρνάρας κατά τη διάρκεια του 2ου Ετήσιου Συνεδρίου του Ελληνικού Συλλόγου Αποφοίτων London School of Economics & Political Science έλεγε: «Χτίσαμε ένα εκτεταμένο αλλά ρηχό και πελατειακό κράτος και ένα κρατικοδίαιτο και εσωστρεφές παραγωγικό μοντέλο. Επιτρέψαμε: Στον συμμέτοχο του πελατειακού κράτους να υπερτερήσει του άξιου. Στον κρατικοδίαιτο επιχειρηματία να κυριαρχήσει εις βάρος του καινοτόμου και του εργατικού».
Ένα μήνα αργότερα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στο
σύνδεσμο βιομηχανιών βορείου Ελλάδος, ο Γιάννης Στουρνάρας κατήγγειλε το  «σαθρό κρατικοδίαιτο οικονομικό μοντέλο που παρέπαιε και οδήγησε   σχεδόν σε κατάρρευση ολόκληρο το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό οικοδόμημα».
Είναι πολύ ωραίο να ακούς από τον υπουργό Οικονομικών να ομολογεί ότι στην Ελλάδα όλοι ήταν κρατικοδίαιτοι. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ. Είναι ωραίο να τον ακούς να ομολογεί ότι το Κράτος και οι πολιτικοί επέτρεψαν «στον κρατικοδίαιτο επιχειρηματία να κυριαρχήσει εις βάρος του καινοτόμου και του εργατικού».
Τι πιο λογικό, λοιπόν, από το να αποφασίσει πλέον ο υπουργός Οικονομικών να ξεριζώσει την «κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα». Και πραγματικά, χαίρομαι που το κάνει.
Τα μεταλλεία στη Χαλκιδική τα έδωσε σε κάποιον Μπόμπολα. Νέο παιδί, άγνωστο μέχρι σήμερα, δίχως ιδιόκτητα ΜΜΕ, παλεύοντας μόνο του. Φαίνεται, όμως, ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να στηρίξει ακόμη περισσότερο τον ίδιο αυτόν καινοτόμο επιχειρηματία. «Στη δεύτερη φάση του διαγωνισμού για την ιδιωτικοποίηση του 51% της Εταιρείας Ύδρευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) περνούν μόνο τα εξής δύο σχήματα, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΤΑΙΠΕΔ:
1. Suez Environment SAS – ΑΚΤΩΡ Παραχωρήσεις Α.Ε.
2. Mekorot Development and Enterprise Ltd – Γ. Αποστολόπουλος A.E. Συμμετοχών- MIYA Water Projects Netherlands BV – ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή ABETE».
Να θυμίσουμε, βέβαια, ότι και η ΤΕΡΝΑ και ο Μπόμπολας απασχόλησαν την Επιτροπή Ανταγωνισμού έπειτα από καταγγελίες για εργολαβικό καρτέλ .
Επίσης, η κυβέρνηση ανακάλυψε κι έναν άλλο νέο επιχειρηματία στην αγορά, τον Δημήτρη Μελισσανίδη, στον οποίο έδωσε τον ΟΠΑΠ. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι η φρεσκάδα του Μελισσανίδη θα «δέσει» απόλυτα με την καινοτομία ενός ακόμη πρωτοεμφανιζόμενου επιχειρηματία, του Σωκράτη Κόκκαλη, η εταιρεία του οποίου κέρδισε τη σύμβαση  μέσω της οποίας θα παρέχει τεχνολογικές υπηρεσίες στον ΟΠΑΠ για την επόμενη πενταετία. Φήμες που μιλάνε για «ανανέωση» της σύμβασης που προϋπήρχε είναι αναληθείς, διότι όπως είπαμε ο Στουρνάρας δε θα έδινε ποτέ δουλειά σε «κρατικοδίαιτο επιχειρηματία».
Επίσης αυτός ο Σάλλας που παίρνει χάρισμα τα «υγιή» κομμάτια κρατικών τραπεζών και φτύνει τα «άρρωστα» κομμάτια στα μούτρα μας σαν κουκούτσια από καρπούζι, αλλά και οι υπόλοιποι τραπεζίτες που τώρα βολεύονται, δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που έδιναν θαλασσοδάνεια στα κόμματα και κέρδιζαν δισεκατομμύρια από τη στήριξη του Κράτους στην ανάπτυξη μία οικονομικο –κοινωνικής φούσκας.
Δε θα τελειώσουμε ποτέ αν συνεχίσω να γράφω τις δουλειές, τις τράπεζες και τις ευκαιρίες που μοιράζει ο Στουρνάρας σε νέους επιχειρηματίες που δεν είναι κρατικοδίαιτοι, αλλά θα πλουτίσουν από την περιουσία του Δημοσίου που τους παραχωρεί το Κράτος. Για παράδειγμα, από το ΤΑΙΠΕΔ εγκρίθηκαν οι διαδικασίες για την αξιοποίηση των έργων:  Παραχώρηση της λειτουργίας, συντήρησης και εκμετάλλευσης του αυτοκινητόδρομου της Εγνατίας Οδού και 3 καθέτων αξόνων.
Τρία ξενοδοχεία ΞΕΝΙΑ (Άνδρος, Τσαγκαράδα, Σκιάθος). Η λειτουργία, διαχείριση και εκμετάλλευση της πρώτης ομάδας τουριστικών λιμένων η οποία απαρτίζεται από τη μαρίνα Αλίμου, το τουριστικό αγκυροβόλιο Νέας Επιδαύρου, μέρος του λιμένα Ύδρας, μέρος του λιμένα και του τουριστικού καταφυγίου του Πόρου κι αυτή είναι μόνο η αρχή.
Και τι ξαφνικό! Ανάμεσα στους βασικούς διεκδικητές αυτών των λιμένων είναι η Lamda Development του Λάτση και ο κατασκευαστικός όμιλος «Ελάκττωρ» του… Μπόμπολα!
Είμαι βαθιά συγκινημένος. Ο Γιάννης Στουρνάρας και η κυβέρνησή του (σκασμός Αντωνάκη) κόβουν κάθε δεσμό με το παρελθόν του «σαθρού κρατικοδίαιτου οικονομικού μοντέλου που παρέπαιε και οδήγησε σχεδόν σε κατάρρευση ολόκληρο το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό οικοδόμημα». Τώρα το σηκώνουμε. Λίγο παίξιμο ακόμη και θα είναι ντούρο, όπως παλιά!                       

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Η λυκοσυμμαχία των επιόρκων...

Ενθυμείστε τον αρχικό αριθμό των «επιόρκων»; Οταν «έσκασε» το θέμα, ορισμένοι ομιλούσαν για 10-12-15.000! Κάποιοι πιο μετριοπαθείς και για να γίνεται το θέμα πιο πιστευτό μέτραγαν τα...
δάκτυλά τους κι έβγαζαν τους επίορκους 8.000! Η συζήτηση του θέματος κράτησε μήνες, ώσπου ο αποστακτήρας να μετρήσει 5.000 επίορκα σταγονίδια στο ελληνικό Δημόσιο και με αυτόν τον αριθμό τα νούμερα που μας κυβερνάνε να απευθύνονται στους Ελληνες όπως απευθύνεται σε δαύτους η Τρόικα: με προστακτικές. Ιταμές και πονηρές· «επίορκοι» κατά το «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένοι».

Με το επίδικο των επιόρκων ως Δούρειο Ιππο καταργήθηκε η μονιμότητα των 1.500.000 δημοσίων υπαλλήλων (που εν τέλει είναι 480.000) στην Ελλάδα.

Με πολιορκητικό κριό το «θήλωμα των επίορκων» τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ έσπασαν το «ταμπού» της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ανοίγοντας έναν ακόμα δρόμο για το τελικό αποξεχαρβάλωμα της δημόσιας διοίκησης και την κατάτμησή της σε τιμάρια υπό τον ασφυκτικό πολιτικό έλεγχο της εκάστοτε κυβέρνησης. Μεγάλη πρόοδος, ένας ακόμα «εκσυγχρονισμός», ένα ακόμα μεγάλο βήμα για την ανασυγκρότηση και την επανίδρυση του κράτους.

Ελα ντε όμως που οι επίορκοι μετρήθηκαν, ζυγίσθηκαν και βρέθηκαν λειψοί. Ελα ντε που έως τώρα, ψάχνουν από δω, ψάχνουν από κει και οι επίορκοι τους βγαίνουν τέσσερις!!! (αριθμός: 4!) Ντόρτια.

Δεν γνωρίζω αν οι επίορκοι είναι τέτταρες ή δεκατέτταρες ή εκατόν τέτταρες! Ξέρω όμως ότι αυτοί τους ψάχνουν, αυτοί τους μετρούν και τέσσερους τους βγάζουν!

Εγινε της «επίορκης» σε αυτήν τη χώρα για τους επίορκους και το όλον των επιόρκων δεν συναπαρτίζει ούτε μια μούντζα;!!

Δεν ξέρω, επαναλαμβάνω, πόσοι μπορεί να ’ναι οι επίορκοι ανάμεσα στους 650.000 (με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα μέσα) δημοσίους υπαλλήλους, αλλά είναι βεβαίως επίορκοι όσοι απ’ τους κυβερνώντες φλόμωσαν τον ελληνικό λαό με τέτοιους κουβάδες ψέματα, για τόσον καιρό και με τέτοια αποτελέσματα. Επίορκοι πρώτα απ’ όλους είναι οι υπουργοί που ψεύδονται. Μάλιστα εκείνοι που ψεύδονται ευσυνειδήτως, προκειμένου να αποπροσανατολίζουν τον λαό και να καταφέρνουν εναντίον του συντριπτικά πλήγματα.

Η κυβέρνηση αυτή κοντεύει να κλείσει χρόνο. Οπου και να κοιτάξεις διαπιστώνεις συμπεριφορά ανέντιμη, όπως με την έκτακτη εισφορά που τη μετάλλαξε σε τακτική, χωρίς να παραλείψει να την αυξήσει. Οπως με τις συντάξεις που θα υποστούν στο εγγύς μέλλον και νέα μείωση, χωρίς να απαιτηθούν νέα μέτρα, αλλά διότι θα ενεργοποιηθεί ο τρόπος υπολογισμού τους καθώς τον προβλέπει ο νόμος Λοβέρδου.

Απ’ όπου κι αν τους πιάσεις, λερώνεσαι! είτε απ’ τη δολιότητα, είτε απ’ τη βλακεία τους, είτε κι απ’ τα δύο μαζί, όπως στην περίπτωση Θεοχάρη. Αυτό το άχθος αρούρης που θέλει να φορολογήσει χέρσα χωράφια στα οποία ζουν μόνον αρουραίοι, αλεπούδες, λαγοί, χελώνες κι άλλα αθώα πλάσματα της πλάσης που δεν ξέρουν από φόρους, γραφειοκρατία, παπαγαλάκια, λερναίες ύδρες, Θεοχάρηδες κι όλο το κακό συναπάντημα μιας ορδής γελοίων, πλην όμως αρπακτικών, που ενδημεί στο κράτος και νομοθετεί για να μας ληστεύει νόμιμα.

Με τον νόμο μάς ληστεύουν τα τσιράκια των φοροφυγάδων, με τον νόμο καταλύουν το Σύνταγμα οι σμπίροι των Δυνατών, με τον νόμο θα διώκουν ακόμα και τις ιδέες τα ανδρείκελα της Νέας Τάξης.

Με τον νόμο, τον ίδιο νόμο του δικομματικού μονοκομματισμού που πλέον η μικρόνοιά του (πλην, επωφελέστατη για τους ισχυρούς) δεν έχει όρια στο ψευδολογείν και το μπουρδολογείν. Οπως για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση «εν όψει» τουριστικής περιόδου - τι «εν όψει»; Ιουνίου τέτταρες έχουμε σήμερα! η σεζόν έχει κριθεί! Το success story της τουριστικής περιόδου φέτος είναι Cosco για τους εργαζόμενους σ’ αυτόν τον τομέα και κάλπικη λίρα για τα έσοδα του προϋπολογισμού, κάλπικη όσον κάλπικη δεκάρα έχει αποδειχθεί σε όλα ο κ. Στουρνάρας. Δεν έχει ορκισθεί αυτός; όταν διαψεύδονται συνεχώς όσα λέει από το αποτέλεσμα όσων κάνει, δεν είναι επίορκος; Τι είναι; ασβός που τρέχει από αγρού εις αγρόν για να μην του φορολογήσει τα αυτιά ο Θεοχάρης;

Δεν ξέρω αν οι επίορκοι είναι τέσσερις ή χίλιοι δεκατέσσερις, ξέρω όμως ότι ο κ. Πρωθυπουργός με άλλο πρόγραμμα ορκίσθηκε και άλλα κάνει. Ξέρω ότι οι βουλευτές που υποστηρίζουν τη μνημονιακή πολιτική άλλα υποσχέθηκαν στο λαό, για άλλα ορκίσθηκαν και άλλα κάνουν.

Δεν ορκίσθηκαν να καταπατούν το Σύνταγμα, δεν ορκίσθηκαν να άρουν την Ασυλία της Ελλάδας, ούτε να τη θέσουν είτε υπό επιτροπεία, είτε υπό κατοχήν, δεν ορκίσθηκαν να αλαλιάσουν τον λαό στην πείνα, ούτε να εκχωρήσουν τη δημόσια περιουσία και τους εθνικούς πόρους.

Στην αρχαία Ολυμπία, στην είσοδο της ιεράς Αλτεως κι όχι αλλού, υπήρχε ναΐσκος όπου κατοικοέδρευε ο όφις του Ορκίου Διός - ένας μέγας φίδις που τιμωρούσε όσους δεν τηρούσαν τους όρκους τους. Θα καγχάζουν τώρα κάτι κυνικοί, όπως ο κ. Αδώνιδας Γεωργιάδης -σιγά μη με φάει εμένα, θα λέει, ένας φανταστικός φίδις- μαύρο φίδι που σ’ έφαγε! εσένα κι όλους τους επίορκους. Οταν έβριζες τον κ. Σαμαρά σαν καραγωγέας, όταν τον έβριζε ο Βενιζέλος, όταν αληλοσκυλοβριζόσαστε με τη Ρεπούση, αλήθεια λέγατε ή ψέματα; Και τώρα που συγκυβερνάτε σφιχταγκαλιασμένοι ποιους απ΄τους όρκους σας φτύνετε; Οι μεταξύ σας όρκοι αιώνιας αφοσίωσης ή άλλοι μάς είναι παντελώς αδιάφοροι, άλλωστε πάλι κάποια στιγμή θα αλληλοδαγκώνεσθε εκ νέου, όταν η λυκοσυμμαχία σας φάει τα ψωμιά της, όπως τώρα τρώει το ψωμί του κοσμάκη - όμως οι όρκοι απέναντι στον λαό, όταν υβρίζονται, στοιχειώνουν. Εστι Δίκης οφθαλμός...

ΣΤΑΘΗΣ

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ?

Αυτό το ερώτημα έχει γίνει η αγαπημένη καραμέλα σε συζητήσεις εντός κι εκτός συνόρων. Οι εύκολες απαντήσεις είναι πολλές. Ο καθένας μπορεί να βρει ένα σάκο του μποξ και να εκτοξεύσει πάνω τη οργή του. Όλοι μπορούμε να βγάλουμε την ουρά μας απέξω και να υποδείξουμε κάποιον άλλον που φταίει ή αντίθετα να φορτωθούμε όλες τις ενοχές και ν΄αρχίσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε. Όμως η ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα, δεν μπορεί να είναι παρά μία.

Ποιοι Έλληνες? Οι Έλληνες σαν ένας λαός που κατοικεί σ΄ενα συγκεκριμένο χώρο ή μια κοινή συνισταμένη που ενώνει ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους αλλά που έχουν μια συγγενή αντίληψη των όσων συμβαίνουν?

Αν λοιπόν εννοούμε τους Έλληνες σαν κατοίκους ενός συγκεκριμένου χώρου, αυτόματα οδηγούμαστε στην απάντηση του γιατί δεν γίνεται τίποτα. Γιατί οι κάτοικοι αυτού του τόπου μπορεί να έχουν τόσες μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ώστε να μην μπορούν να βρουν κοινές συνισταμένες αντίστασης, γιατί πολύ απλά δεν έχουν  κοινές αντιλήψεις. Ένα μέρος των κατοίκων μπορεί να θεωρεί πρόοδο το να πάρει πίσω τους μισθούς που έχασε κι όλα καλά. Ένα άλλο μέρος μπορεί να θέλει να βρει ευκαιρίες να κάνει μπίζνες μέσα στα συντρίμμια. Κάποιοι άλλοι μπορεί να οραματίζονται ανατροπές κι επαναστάσεις απέναντι στο υπάρχον σύστημα. Μια άλλη κατηγορία μπορεί να είναι παντελώς αδιάφορη στις κοινές συνισταμένες και να σκέφτεται μόνο το τομάρι της και πως θα επιβιώσει. Κάποιοι άλλοι μπορεί να ονειρεύονται πως είναι απόγονοι του Λεωνίδα και κάποιοι άλλοι απόγονοι των ηγεμόνων του Βυζαντίου. Υπάρχει μια ατέλειωτη ποικιλία κατοίκων ενός τόπου που είναι εγκλωβισμένοι σε συγκεκριμένες ιδεολογίες, θρησκευτικές αντιλήψεις, οικονομικά συμφέροντα, προσωπικές φιλοδοξίες, ιδιαίτερα προβλήματα στις μικρές φωλίτσες ο καθένας.

Για να λειτουργήσει ένας λαός σαν σύνολο απέναντι σε ένα οποιονδήποτε εχθρό που θέλει να σκλαβώσει τη πατρίδα του ή ακόμα και να την αφανίσει, πρέπει να έχει δημιουργήσει μέσα του κάτι σημαντικότερο από τα προσωπικά συμφέροντα των επί μέρους μονάδων. Να έχει ένα απόθεμα κοινών συνισταμένων που είναι ιερές αξίες, και τις οποίες δεν επιτρέπει να παραβιάζει κανείς άσχετα σε τι προσωπική κατάσταση βρίσκεται. Για να αγαπάει ένας λαός τη πατρίδα του και να σέβεται την ιστορία του και τους προγόνους του, πρέπει να υπάρχουν διδάγματα, αγαθά που ξεφεύγουν από την σφαίρα της καθημερινότητας, παραδόσεις, χαρακτηριστικά και "συγγένειες" που τις έχει διαφυλάξει σαν "εθνική του ταυτότητα".

Όμως υπάρχει κάτι τέτοιο? Η Ελλάδα που αναφέρουμε συνέχεια, και που έχει γίνει τόσο της μόδας τώρα τελευταία να την βάζουμε μπροστά στη προσωπική μιζέρια μας, τη πνευματική μας φτώχεια, την υποταγή μας σε όλο αυτό το παρανοϊκό σύστημα που βιώνουμε, είναι κάτι το αφηρημένο? Όχι. Είναι ένα κράτος με συγκεκριμένα σύνορα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όταν λέμε Ελλάδα αυτό που φέρνουμε στην επιφάνεια να μας σώσει είναι το βαρύ παρελθόν μας, το βαρύ όνομά μας. Όμως το όνομα αυτό μπορεί να είναι βαρύ, αλλά οι κάτοικοι αυτής της χώρας είναι καταναλωτές ενός παγκόσμιου συστήματος αξιών, ζουν και λειτουργούν με τα πρότυπα αυτού του συστήματος, έχουν δημιουργήσει σαν αξίες και ανάγκες αυτά που προτείνει αυτό το σύστημα αξιών.  Ο Έλληνας καταναλωτής των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ, των ριάλιτυ της τηλεόρασης, ο συλλέκτης διαφόρων γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας, ο λάτρης της ρόδας, της μάσας, της μοδάτης ένδυσης, ο διψασμένος για χρήμα και καλοπέραση, ο αντιγραφέας τηλεπερσόνων, και πρωταγωνιστών διαφημιστικών σποτ, σε τίποτα δεν διαφέρει από τον εθισμένο ευρωπαίο ή αμερικανό καταναλωτή, παρά μόνο σε ότι αφορά το τρόπο που εφαρμόζει και υπακούει στα ερεθίσματα αυτά.

Ο μέσος Έλληνας δεν είναι με ένα βιβλίο στο χέρι να μελετάει αρχαίους φιλοσόφους, ούτε φοράει τη φουστανέλα του Κολοκοτρώνη, ούτε πολεμάει στα βουνά της Πίνδου με κρυοπαγήματα στα πόδια. Ο μέσος Έλληνας στο χέρι του κρατάει ένα τάμπλετ, φοράει κάποια ξένη επώνυμη φίρμα, και πολεμάει για μια πρόσληψη σε κάποιο πολυεθνικό κολοσσό ή για ένα διορισμό για να εξασφαλίσει χρήμα για να μπορεί να αγοράσει κι άλλα από αυτά τα "αγαθά" που είναι και η κεντρική ιδέα της ζωής του και της κοσμοαντίληψής του. Το αν χορεύει ζεϊμπέκικο και τσιφτετέλια ενώ οι συγγενείς του Ευρωπαίοι χορεύουν ταραντέλες, βαλς και καντρίλιες δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.  Το αν παρακολουθεί μετά μανίας ένα χαζοκούτι που έχει κι ελληνικούς υπότιτλους ακριβές καρμπόν με τα υπόλοιπα χαζοκούτια των εκτός συνόρων κατοίκων είναι η ουσία.

Γιατί όταν δεν έχεις να παρουσιάσεις κάτι διαφορετικό που να αλλάξει τα δεδομένα αλλά κυκλοφορείς μέσα στα ίδια σκατά, με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη, το να λες "εμείς είμαστε Έλληνες ρε" καταντάει γραφικό. Όταν οι άνθρωποι που έχεις επιλέξει να σε κυβερνούν είναι κλώνοι όλων των υπόλοιπων κυβερνώντων στα άλλα κράτη, όταν οι κατευθύνσεις που μεγαλώνεις τα παιδιά σου είναι κλωνοποιημένες κατευθύνσεις των υπόλοιπων γονιών εκτός συνόρων, όταν οι αξίες που έχεις στη ζωή σου και η αντίληψή σου για το κόσμο και για τον άνθρωπο είναι καρμπόν με τις αντιλήψεις ενός παγκόσμιου συστήματος, με τι τρόπο δηλαδή αποδεικνύειες την ιδιαίτερη ταυτότητα που υποτίθεται πως έχεις?

Οι Έλληνες λοιπόν δεν αντιδρούν γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να βρουν κάτι για το οποίο να πολεμήσουν, τόσο ισχυρό, τόσο σπουδαίο, ώστε να θυσιάσουν την προσωπική τους ασφάλεια ο καθένας, τη φωλίτσα του για ένα μεγάλο ιδανικό. Ένα κοινό όνειρο που θέλουν να γίνει πραγματικότητα. Και που θα μπορέσουν να το μεταδώσουν και πέρα από τα σύνορα. Ένα μήνυμα για όλη την ανθρωπότητα. Μια διαφορετική πρόταση απεγκλωβισμού των ανθρώπων από τη παγκόσμια φυλακή τους. Αυτό το μήνυμα έδωσαν οι πρόγονοι μας στην ανθρωπότητα και γι΄αυτό σε κάθε γωνιά της γης, ανεξάρτητα από χρώμα, ράτσα, τόπο, χρόνο, υπάρχουν ακόμα τα ίχνη τους.  Ένα μήνυμα που δεν έχει καμιά σχέση με ότι εμείς σήμερα δίνουμε στα παιδιά μας.

Γι΄αυτό και φοβόμαστε όλο και περισσότερο τα σύνορα. Τους κακούς που θα μας κατασπαράξουν. Εχθρούς από κάθε κατεύθυνση. Γιατί δεν έχουμε κάτι τόσο δυνατό ώστε να είναι από μόνο του όπλο που  κανείς δεν μπορεί να νικήσει. Δεν έχουμε κοινή αντίληψη μιας εθνικής ταυτότητας που είναι φτιαγμένη όχι από λόγια αλλά από έργα που οι άλλοι θα επιθυμήσουν να αντιγράψουν κι όχι να καταστρέψουν. Δεν έχουμε να παρουσιάσουμε ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά και να απειλήσουμε όποιος διαταράξει την ελληνικότητά μας, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε ελληνικότητα. Είμαστε πρόχειρα αντίγραφα των υπόλοιπων που θεωρούμε ξένους. Είμαστε όλοι προδότες των αξιών και των ιδανικών των προγόνων μας. Γι΄αυτό και εκλέγουμε ανάλογους με την αντίληψή μας ανθρώπους να μας εξουσιάζουν, γι΄αυτό φοβόμαστε τόσο ώστε να καταντήσουμε ζητιάνοι και απελπισμένοι. Γι΄αυτό προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε τρόφιμα σε περίπτωση καταστροφής, άλλοι το σκάνε για να φτιάξουν τη ζωούλα τους αλλού, κι άλλοι ονειρεύονται αιματηρές εκκαθαρίσεις και νέα στρατόπεδα γιατί φοβούνται. Φοβούνται να διεκδικήσουν την αληθινή ελευθερία.

Αυτοί που δεν αντιδρούν λοιπόν δεν είναι οι Έλληνες αλλά οι κλώνοι του δυτικού μοντέλου ζωής, οι εγκλωβισμένοι στα ίδια αδιέξοδα, στους ίδιους εφιάλτες με τους κατακτητές τους. Και γι΄αυτό και όλος ο πόλεμος που γίνεται αυτή τη στιγμή γύρω μας ποντάρει ακριβώς σ΄αυτό. Να μην αποκτήσουμε με κανένα τρόπο συνείδηση του τρόπου που θα μπορούσαμε να γκρεμίσουμε αυτό το μοντέλο ζωής σε 24 ώρες. Γιατί οι γνωρίζοντες ξέρουν πως μέσα μας υπάρχει ένα ανυπότακτο πνεύμα, μια ιερή τρέλα που λειτουργεί σε διαφορετικό επίπεδο,  γνωρίζουν πως αν μας έπιανε το πείσμα μας και κατορθώναμε όπως έχουμε κάνει χιλιάδες φορές στην πανάρχαια ιστορία μας να βάλουμε πάνω από τους ατομικούς μας φόβους, τα συλλογικά μας όπλα, θα φέρναμε ανάποδα το ντουνιά όπως έλεγε κι ο ποιητής. Γνωρίζουν πως έχουμε συγκεκριμένους δεσμούς που αν τους ενεργοποιήσουμε και τους ενισχύσουμε θα κατορθώσουμε να ξεθάψουμε από μέσα μας μεγαλείο, που τώρα έχει κρυφτεί κάτω από τόννους σκουπιδιών, ασύμβατων με τη πραγματική μας φύση, γι΄αυτό και φροντίζουν αργά και σταθερά να εξαφανίσουν όλους αυτούς τους δεσμούς. Και το κάνουν πολύ εύκολα γιατί η πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του τόπου έχει ξεχάσει ποιοι είναι αυτοί οι δεσμοί και τι δύναμη έχουν.

Είναι τυχαίο που οι Έλληνες διασκορπισμένοι σε όλη την ανθρωπότητα εκτός συνόρων, μπορούν και κάνουν θαύματα?  Είναι τυχαίο που έχουν τέτοιους μηχανισμούς μέσα τους ώστε να είναι όποτε και όπου θελήσουν παγκόσμιοι πολίτες, χωρίς σύνορα, χωρίς κανένα εμπόδιο να προσαρμόζονται άμεσα ακόμα και στους πιο αφιλόξενους τόπους, και να διαπρέπουν ο καθένας στο δικό του χώρο? Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Απλά εμείς το έχουμε ξεχάσει κι έχουμε δεχτεί αδιαμαρτύρητα τη μετατροπή μας σε ανδρείκελα μιας παγκόσμιας παράνοιας. Κανένας κομματικός μηχανισμός δεν ήταν πατριωτικός στην Ελλάδα ποτέ, καμιά κυβέρνηση δεν λειτούργησε με γνώμονα το συμφέρον του τόπου και του λαού. Οι ηγέτες μας και τα κόμματα μας ούτε μεγαλείο είχαν ούτε στελέχη που να ασπάζονται το ελληνικό μοντέλο αντίληψης. Όλα ξενόφερτα ήταν και είναι. Προσαρμοσμένα στα διεθνή πρότυπα με σκοπό να προσαρμόσουν και όλους τους κατοίκους σ΄αυτά.

Κατοίκους που τρέχουν στα σούπερ μάρκετ ν΄αγοράσουν λεμόνια από την Αργεντινή, φιστίκια αιγίνης από τη Τουρκία και λάδι από τη Γερμανία!  Κατοίκους που διαβάζουν ένα σωρό αηδίες και τους δικούς τους συγγραφείς, ποιητές, φιλοσόφους, ζωγράφους, καλλιτέχνες τους θεωρούν κουραστικούς ή ντεμοντέ. Κατοίκους που κάνουν οικονομίες για να πάνε σ΄ενα μοδάτο θέρετρο και δεν έχουν μπει στο κόπο ν΄ανέβουν ούτε μέχρι το Παρθενώνα να τον δουν από κοντά. Κατοίκους που ο ζωτικός τους χώρος καταλαμβάνεται από ότι αηδία τους πουλήσει κάθε απατεώνας. Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και Ιρλανδοί που πρέπει ντε και καλά να συμμορφωθούν στην εντέλεια στη νέο αποικιοκρατική μανία των αγγλοσαξώνων, της ενωμένης και τρανής Γερμανίας, της Αμερικής των οίκων αξιολόγησης, και τη παγκόσμια τραπεζική κυριαρχία των ψυχασθενών .... Τυχαίο? Δε νομίζω.

Μη τυχόν και θυμηθούν τα μυστικά της συγγένειας... Μη πάρουμε χαμπάρι πως έχουμε βαπτιστεί με δικό μας όνομα, μήπως αναγνωρίσουμε εμπόρους της δυστυχίας μας. Βήμα βήμα και με πολύ μεθοδευμένες κινήσεις ο νότος της Ευρώπης αλώθηκε. Με βοήθεια από κάθε πιθανή πηγή της δύσης και της ανατολής. Κι οι λαοί μας πρέπει να νοιώσουν ένοχοι, τιποτένιοι, ανάξιοι να διεκδικήσουν πίσω την ιστορία τους. Οπως οι λαοί της άλλης ανατολής, εκείνοι που πατάνε στα χώματα που άλλαξαν με τη σειρά τους την ιστορία της ανθρωπότητας σε πανάρχαιους χρόνους, και πάνω στα βομβαρδισμένα ερείπια των εκατομμυρίων χρόνων ιστορίας χτίζουν τους ουρανοξύστες του μίσους και του σκοταδισμού για να κρατήσουν τους ανθρώπους μαριονέτες.  Ολοι αυτοί οι λαοί αναφέρονται στα σημειωματάρια της κούφιας τάξης πραγμάτων σαν τιποτένιοι ,ανάξιοι που έχουν ανάγκη από συμόρωση και βούρδουλα... τι μεταλύτερο θράσος να περιγράψει κανείς..  Όλα μελετημένα στη παραμικρή λεπτομέρεια. Με ποιο τρόπο έγινε αυτή η άλωση? Με ποιους μηχανισμούς συμβαίνει τώρα και θα γίνει ακόμα πιο θλιβερή? Όποιος έχει την ικανότητα ακόμα ας κοιτάξει.

Με χαρά όμως πίσω από όλο αυτό το σκοτεινό τοπίο βλέπω, πως τα πράγματα δεν είναι τόσο βολικά για όσους τα έχουν σχεδιάσει. Ξεπετάγωνται σιγά σιγά διάφοροι ναυαγοί και φτιάχνουν σχεδίες για την επιστροφή στη πατρίδα. Βλέπουμε ανάμεσα στους υπερβολικά κοιμισμένους πολίτες να ξεπετάγονται νέοι άνθρωποι που είναι υπερβολικά αφυπνισμένοι. Δεν έχει σημασία ο αριθμός. Το ότι συμβαίνει έχει σημασία.

Τσόμσκι: Ο σημερινός φιλελευθερισμός είναι τυραννία

«Δεν υπάρχει εξουσία ‘ελέω θεού’, αλλά ο καθένας θα πρέπει να δικαιολογεί την ισχύ του. Αφού δεν μπορεί να το κάνει, που συνήθως αυτό συμβαίνει, τότε η εξουσία του θα πρέπει να καταρρεύσει και να αντικατασταθεί από κάτι πιο ελεύθερο και δίκαιο». Ο Αμερικανός φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι μιλά στο Modern Success για την «προπαγάνδα», τον «μηχανισμό συγκατάθεσης» και τον «αναρχοσυνδικαλισμό».
Συνέντευξη στον Michael Wilson 

Έχετε αυτοπροσδιοριστεί ως αναρχοσυνδικαλιστής. Οι περισσότεροι έχουν συνδέσει στο μυαλό τον αναρχισμό με τις συγκρούσεις και τα επεισόδια. Ποια είναι η πραγματικότητα και τι είναι για εσάς ο αναρχισμός;

Ο αναρχισμός είναι κατά την άποψή μου μια τάση της ανθρώπινης σκέψης που εμφανίζεται σε διαφορετικές περιστάσεις και έχει μερικά σπουδαία χαρακτηριστικά. Κατά κύριο λόγο πρόκειται για μια τάση που είναι αντίθετη σε κάθε μορφή εξουσίας, κυριαρχίας ή ιεραρχίας. Τάσσεται κατά των δομών ιεραρχίας και κυριαρχίας σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης ζωής, σε όλο το φάσμα, που μπορούμε να πούμε πως επεκτείνεται από τις πατριαρχικές οικογένειες μέχρι τα αυτοκρατορικά συστήματα.

Δεν υπάρχει εξουσία «ελέω θεού», αλλά ο καθένας θα πρέπει να δικαιολογεί την ισχύ του. Αφού δεν μπορεί να το κάνει, που συνήθως αυτό συμβαίνει, τότε η εξουσία του θα πρέπει να καταρρεύσει και να αντικατασταθεί από κάτι πιο ελεύθερο και δίκαιο. Και όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, η Αναρχία είναι απλά αυτή η τάση, η οποία μπορεί να πάρει διάφορες μορφές ανάλογα με τη χρονική συγκυρία.

Ο αναρχοσυνδικαλισμός από την άλλη είναι μια ειδική κατηγορία αναρχισμού, που βασίζεται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στον έλεγχο του συνόλου της εργασίας, και όχι μόνο της παραγωγικής διαδικασίας, από τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα οι εργαζόμενοι θα πρέπει να έχουν απόλυτο έλεγχο των όρων εργασίας τους, τον έλεγχο των επιχειρήσεων στις οποίες εργάζονται. Οι εταιρείες αυτές θα πρέπει να λειτουργούν σε συνεργασία με τις κοινότητες και θα πρέπει να συνδέονται με ένα πλέγμα ελεύθερων ενώσεων. Η δημοκρατία αυτού του είδους θα πρέπει να έχει ως βασικό πυλώνα μια ελεύθερη κοινωνία γενικότερα.

Δεν είναι μια συγκεκριμένη δομή. Σε μια τέτοια κοινωνία θα υπάρχει μια συνδιαμόρφωση ιδεών μέσω της οποίας θα αναπτύσσεται η διαδικασία. Η εικόνα που επικρατεί για το «χάος της αναρχίας», τις σπασμένες βιτρίνες και τις συγκρούσεις δεν έχει καμία σχέση με τον αναρχοσυνδικαλισμό που υπερασπίζεται μια πολύ οργανωμένη κοινωνία, η οποία ωστόσο οργανώνεται από κάτω με άμεση συμμετοχή σε κάθε επίπεδο και όσο το δυνατόν λιγότερη εξουσία, έως και καθόλου, αν είναι εφικτό.

Γιατί κάποιος θα πρέπει να επιλέξει την Αναρχία σε αντίθεση ας πούμε με τον Φιλελευθερισμό;

Αυτό που ονομάζεται φιλελεύθερο - ελευθεριακό στις ΗΠΑ είναι ένα μοναδικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα πουθενά αλλού, ίσως λίγο στην Αγγλία. Δίνεται η δυνατότητα μεγάλης εξουσίας και κυριαρχίας σε ιδιώτες. Η ιδιωτική εξουσία είναι τόσο δυνατή που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Η βασική υπόθεση αυτής της θέσης είναι πως με κάποιο μαγικό τρόπο η συσσώρευση δύναμης στους ιδιώτες θα οδηγήσει σε μια ελεύθερη και δίκαιη κοινωνία. Στην πραγματικότητα αυτή είναι μια ιδέα που υποστήριζαν πολλοί στο παρελθόν, όπως ο Άνταμ Σμιθ για παράδειγμα, που το κύριο επιχείρημά του ήταν πως οι αγορές υπό συνθήκες απόλυτης ελευθερίας θα έφταναν σε ένα σημείο ισορροπίας. Λοιπόν αυτό δεν συμβαίνει...

Πολλοί το ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα αυτό;

Ναι και ο φιλελευθερισμός που υποστηρίζουν στον σημερινό κόσμο είναι απλά μια από τις χειρότερες μορφές τυραννίας, μια ασύδοτη ιδιωτική τυραννία. Αντίθετα ο αναρχισμός διαφέρει πολύ από αυτήν την σκέψη. Ζητά την κατάργηση της τυραννίας, όλων των ειδών, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που δημιουργείται από την συσσώρευση εξουσίας των ιδιωτών. Λοιπόν νομίζω πως η ελευθερία σε κάθε περίπτωση είναι καλύτερη από την υποταγή. Είναι καλύτερο να είσαι ελεύθερος παρά σκλάβος. Είναι καλύτερα να μπορείς να αποφασίζεις εσύ, παρά να το κάνει κάποιος άλλος για εσένα, λαμβάνοντας αποφάσεις και στη συνέχεια να σε αναγκάζει να τις τηρείς. Νομίζω πως είναι αδιαμφισβήτητο και δεν χρειάζεται κανείς να επιχειρηματολογήσει πάνω σε αυτό. Είναι τόσο ξεκάθαρο.

Το ζήτημα όμως, και σε αυτό θα πρέπει να σταθούμε, είναι το πως θα μπορέσουμε να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Εντός της σημερινής κοινωνίας υπάρχουν πολλοί τρόποι. Ένας από αυτούς είναι μέσω του κράτους στο βαθμό που αυτό θα είναι ελεγχόμενο από τον λαό. Μακροπρόθεσμα ο αναρχισμός σίγουρα ζητάει να καταργηθεί και αυτό. Ωστόσο μπορεί να υπάρχει παράλληλα με την ιδιωτική εξουσία και θα μπορούσε να ενισχύεται, αν είναι υπό δημόσιο έλεγχο και επιρροή. Το κράτος παρέχει τους μηχανισμούς για να περιοριστεί η επικίνδυνη ιδιωτική εξουσία. Για παράδειγμα μπορεί να θεσπίσει κανόνες για την ασφάλεια των εργαζομένων στο χώρο εργασίας ή να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή υγειονομική περίθαλψη κ.α. Αυτά δεν πρόκειται να εφαρμοστούν μέσα από την ιδιωτική εξουσία, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.

Όμως όλα αυτά μπορούν να προκύψουν μέσα από ένα κράτος που θα ελέγχεται δημοκρατικά, ώστε να προωθήσει ρεφορμιστικά μέτρα. Νομίζω πως αυτές είναι κάποιες ωραίες κινήσεις που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Ωστόσο θα πρέπει να προσβλέπουμε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ πέρα από όλα αυτά και σε μια πολύ μεγαλύτερη κλίμακα εκδημοκρατισμού. Και δεν πρέπει μόνο να το σκεφτόμαστε αλλά και να εργαστούμε πάνω σε αυτό. Αυτό τόνιζε και ένας από τους κορυφαίους στοχαστές του αναρχισμού το 19ο αιώνα, ο Μπακούνιν, ο οποίος ανέφερε πως μπορείς να οικοδομήσεις μια κοινωνία του μέλλοντος μέσα από την παρούσα κοινωνία. Και ζούσε σε πολύ πιο αυταρχική κοινωνία από τη δική μας. Αυτό μπορεί να γίνει. Για παράδειγμα οι αυτοδιαχειριζόμενες ή κοινοτικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις είναι ίσως οι σπόροι μιας μελλοντικής κοινωνίας μέσα στη σημερινή.

Και αυτοί οι σπόροι όχι μόνο μπορούν να ανθίσουν, αλλά ανθίζουν. Υπάρχει μια πολύ σημαντική εργασία του Gar Alperovitz σχετικά με τους συνεταιρισμούς στην περιοχή του Κλίβελαντ που ελέγχονται από τους εργαζόμενους και την τοπική κοινότητα. Γίνεται μεγάλη θεωρητική συζήτηση για το πως θα μπορούσε να λειτουργήσει κάτι τέτοιο. Όμως πέρα από το επίπεδο της θεωρίας και του σχεδιασμού, στην πράξη υπάρχουν μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν.

Σχετικά με τον κρατικό σοσιαλισμό εξαρτάται από το τι εννοούμε με αυτόν τον όρο. Αν πρόκειται για την τυραννία των μπολσεβίκων και των απογόνων τους τότε δεν χρειάζεται να το συζητήσω. Αν όμως μιλάμε για ένα περισσότερο διευρυμένο κοινωνικό δημοκρατικό κράτος, τότε ισχύουν όλα όσα είπαμε παραπάνω. Αν είναι κάτι άλλο τότε θα πρέπει να πούμε τι ακριβώς θα συμβαίνει; Ο έλεγχος θα βρίσκεται στα χέρια των εργαζομένων και των κοινοτήτων, ή σε κάποια Αρχή; Στη δεύτερη περίπτωση τότε και πάλι η ελευθερία είναι καλύτερη από την υποταγή.

Πολλοί άνθρωποι έμαθαν από εσάς και τον Edward Herman το μοντέλο προπαγάνδας. Μπορείτε να το περιγράψετε εν συντομία...;

Πρέπει να κοιτάξουμε αρχικά λίγο στο παρελθόν, να δούμε το ιστορικό πλαίσιο, στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, όπου σε αρκετές κοινωνίες είχε επιτευχθεί μια «συμφωνία ελευθερίας» μετά από διεκδικήσεις. Στην αιχμή αυτών των κοινωνιών βρίσκονταν οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Με κανένα τρόπο δεν μπορείς να τις χαρακτηρίσεις ελεύθερες κοινωνίες, αλλά συγκριτικά με τις υπόλοιπες είχαν κάνει αρκετά βήματα. Στην πραγματικότητα τα συστήματα εξουσίας –κρατικά και ιδιωτικά - άρχισαν να καταλαβαίνουν πως τα πράγμα είχαν βρεθεί σε ένα σημείο που δεν μπορούσαν να ελέγξουν με τη βία τον λαό τόσο εύκολα όπως στο παρελθόν και έτσι έπρεπε να βρουν νέα μέσα ελέγχου. Ουσιαστικά με αυτά τα μέσα ήθελαν να ελέγξουν τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές. Αυτό ήταν που γέννησε τον κλάδο των δημοσίων σχέσεων, που εκείνη την εποχή αυτοπροσδιορίζεται με ειλικρίνεια ως βιομηχανία προπαγάνδας.

Ο γκουρού της βιομηχανίας Δημοσίων Σχέσεων, Edward Bernays, παρεμπιπτόντως φιλελεύθερος των Wilson-Roosevelt-Kennedy, γράφει το πρώτο εγχειρίδιο στη δεκαετία του 1920 με τίτλο «Προπαγάνδα». Σε αυτό περιέγραφε τον στόχο αυτής της βιομηχανίας. Όπως ανέφερε στόχος είναι να διασφαλίσει πως «η έξυπνη μειοψηφία», φυσικά όποιος το γράφει αυτό θεωρεί τον εαυτό του μέρος αυτής της μειοψηφίας, θα κινεί τα πράγματα καθώς είναι η μόνη που μπορεί να το κάνει, ενώ υπάρχει εκεί έξω μια μεγάλη «άπλυτη μάζα» που αν αφεθεί ελεύθερη θα δημιουργήσει μόνο προβλήματα.

Έτσι όπως ο ίδιος ανέφερε θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας «μηχανισμός συγκατάθεσης» μέσω του οποίου οι «άπλυτες μάζες» θα συναινέσουν στους κανόνες και την κυριαρχία μας. Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος της βιομηχανίας των Δημοσίων Σχέσεων και επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους. Πρώτος τρόπος και βασικός είναι η διαφήμιση. Στην πραγματικότητα ο Edward Bernays «φτιάχνει το όνομά του» εκείνη την περίοδο, τέλη του ’20, με μια διαφημιστική εκστρατεία για να πείσει τις γυναίκες να καπνίζουν τσιγάρα. Οι γυναίκες, μια τεράστια ομάδα του πληθυσμού, εκείνη την περίοδο δεν κάπνιζε τσιγάρα και οι καπνοβιομηχανίες κάτι έπρεπε να κάνουν για αυτό. Έτρεξε λοιπόν μια διαφημιστική εκστρατεία που παρουσίαζε το τσιγάρο ως στοιχείο των σύγχρονων και απελευθερωμένων γυναικών. Είχε μεγάλη επιτυχία.

Υπάρχει ένας συσχετισμός μεταξύ της εν λόγω εκστρατείας και του τι συμβαίνει σήμερα με τις πετρελαϊκές και την αλλαγή του κλίματος;

Αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα. Αυτές ήταν οι ρίζες μιας βιομηχανίας ελέγχου απόψεων και συμπεριφορών. Σήμερα η βιομηχανία πετρελαίου, αλλά στην πραγματικότητα και όλη η παγκόσμια επιχειρηματική δραστηριότητα, που ασχολείται με παρόμοιες εκστρατείες επιχειρεί να υπονομεύσει τις προσπάθειες αντιμετώπισης ενός προβλήματος πολύ μεγαλύτερου από τη μαζική δολοφονία που προκάλεσαν οι καπνοβιομηχανίες. Γιατί ήταν μαζική δολοφονία.

Είμαστε αντιμέτωποι με μία απειλή, μια σοβαρή απειλή, την καταστροφική αλλαγή του κλίματος. Και σίγουρα δεν είναι αστείο. Η βιομηχανία πετρελαίου προσπαθεί να εμποδίσει τα μέτρα ώστε να εξασφαλίσει το δικό της βραχυπρόθεσμο κέρδος. Αυτό βέβαια δεν το κάνει μόνο η βιομηχανία πετρελαίου αλλά και το ηγετικό επιχειρηματικό λόμπι American Chamber of Commerce και άλλοι που έχουν δηλώσει ανοιχτά, χωρίς να το αποκαλούν προπαγάνδα, πως διεξάγουν μια εκστρατεία για να πείσουν τους πολίτες ότι δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος, δεν χρειάζεται να πάρουμε μέτρα και δεν πρέπει να ανησυχούν για το γεγονός πως το ανθρώπινο είδος βαδίζει σε ένα δρόμο που θα μπορούσε να οδηγήσει στον αφανισμό του ή τουλάχιστον στη διάλυση της δυνατότητας μιας αξιοπρεπούς ζωής για ένα τεράστιο αριθμό ανθρώπων.

Στην οικονομία μαθαίνουμε πως οι καταναλωτές είναι ενημερωμένοι και κάνουν ορθολογικές επιλογές. Δείτε μια διαφήμιση της τηλεόρασης και αναρωτηθείτε... Ποιος είναι ο σκοπός της; Είναι να ενημερώσει τον καταναλωτή για να κάνει μια ορθολογική επιλογή; Όχι. Σκοπός της είναι να δημιουργήσει μη ενημερωμένους καταναλωτές που θα κάνουν παράλογες επιλογές. Και είναι οι ίδιες διαφημιστικές εταιρείες που σχεδιάζουν και τις πολιτικές εκστρατείες. Η ιδέα είναι λίγο-πολύ η ίδια: Υπονόμευση της δημοκρατίας μέσω της προσπάθειας να δημιουργηθούν ανενημέρωτοι άνθρωποι που θα κάνουν παράλογες επιλογές. Και αυτό είναι μόνο μια πτυχή της βιομηχανίας PR. Αυτό που συζητούσαμε με τον Herman είναι μια άλλη πτυχή του συστήματος προπαγάνδας που αναπτύχθηκε περίπου εκείνη την περίοδο και αυτό είναι η «κατασκευή της συναίνεσης», όπως ονομάστηκε. Η συναίνεση στις αποφάσεις των πολιτικών και των επιχειρηματιών σε μια προσπάθεια να διασφαλιστεί πως οι άνθρωποι δεν θα μπουν στη διαδικασία να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις, οι οποίες ωστόσο προκαλούν προβλήματα στους ίδιους και σε πολλά άλλα ζητήματα. Αυτό είναι η «Προπαγάνδα». Για αυτό μιλούσαμε για Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οι άνθρωποι πλέον σε μεγάλο βαθμό δεν αισθάνονται αυτή την προπαγάνδα, αλλά έχουν κατηχηθεί βαθιά στις αρχές του συστήματος που αδυνατούν να αντιληφθούν πολλά πράγματα που συμβαίνουν ακόμα και στην επιφάνεια και που αν κατανοηθούν μπορεί να ανατραπεί η εξουσία. 
Πηγή: Modern Success via http://tvxs.gr

H τρομοκρατία των Διακοσίων

Διακόσιοι άνθρωποι,οι επονομαζόμενοι διαδηλωτές- και όχι φυσικά πολίτες με δικαιώματα γιατί τα μόνα δικαιώματα που απέμειναν στους κατοίκους της χώρας είναι αυτά της απάθειας και της απραξίας,καταφέρνουν και παραλύουν σε καθημερινή βάση ολόκληρη την πρωτεύουσα από το Πέραμα ως τη Βάρη και από το Φάληρο ως τον Α. Στέφανο και ακόμα παραπέρα ως εκεί που φτάνει η φωνή της επιχειρηματικής ενημέρωσης, με τις ενοχλητικές διαμαρτυρίες τους .

Ούτε εκατόν ενενήντα εννιά,ούτε διακόσιοι ένας. Διακόσια κεφάλια  μέτρησε το καθεστώς του Δένδια, διακόσιοι ισχυρίζεται πως είναι ο «κεφαλάς» Πρετεντέρης ,«οι διακόσιοι ,οι διακόσιοι!! » αναπαράγουν από τα ξημερώματα ως τα μαύρα μεσάνυχτα τα φερέφωνα στα διάφορα hot spot της επιχειρηματικής ενημέρωσης. Καμιά πρωτοτυπία όταν πρέπει η προπαγάνδα του καθεστώτος να φτάσει και στο πιο απομακρυσμένο σαλόνι.

Διακόσιοι απερίσκεπτοι διαδηλωτές (τρομοκράτες κουκουλοφόροι μη ανήκοντες σε οργανωμένα συνδικαλιστικά λόμπι,αθλητικά σωματεία ,κόμματα και γενικότερα οποιοσδήποτε δεν υπόκειται σε κρατικό έλεγχο)επειδή γράφουν στα παλιά τους υποδήματα την νομιμότητα, δηλαδή την εμπορική ζωή της πρωτεύουσας, δηλαδή τις επιχειρήσεις,το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταπατούν με το έτσι θέλω την ζωή πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων(ούτε τέσσερα δεν είναι αλλά δε γαμείς).Κλείνουν με κάθε αθέμιτο μέσο κεντρικούς λεωφόρους παράδρομους και σοκάκια,τους σταθμούς του Μετρό του τραμ του ΗΣΑΠ του ΟΣΕ των πράσινων- κίτρινων- κόκκινων και μπλε λεωφορείων, το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος ,το λιμάνι του Πειραιά και της Ραφήνας ,τις πιάτσες των ταξί ,τα πάρκινγκ τις πλατείες και τους ακάλυπτους ,τις παραλίες και τους δρυμούς ,στερώντας  έτσι το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας σε πέντε εκατομμύρια πολίτες. Με άλλα λόγια ο ορισμός του φασισμού και η κατάλληλη αφορμή για την κατάλυση της δημοκρατίας από μια ελάσσονα μειοψηφία.

Ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί την μαύρη εκείνη ημέρα της διαδήλωσης των Διακοσίων,ώστε πέντε εκατομμύρια πλην των Διακοσίων τρομοκρατών, επομένως 4.999.800: ηλικιωμένοι , βρέφη ,νεογέννητα,αγέννητα ,νοικοκυρές,ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι,εργάτες , μαθητές,σπουδαστές,φοιτητές, νοσηλευόμενοι και πεθαμένοι,να αδυνατούν να κατέβουν στο κέντρο για τα απαραίτητα ψώνια της ημέρας,να πιουν ένα καφέ,να περιηγηθούν στα μνημεία,να θαυμάσουν το ναό της δημοκρατίας,να χαζέψουν τις γύρω βιτρίνες,να ταΐσουν τα περιστέρια,να εργαστούν στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις,να μοιράσουν διαφημιστικά φυλλάδια,να βγάλουν τον σκύλο βόλτα στο πάρκο,να κάνουν το πρωινό τους τζόκινγκ,να κάτσουν στα παγκάκια και να διαβάσουν ένα βιβλίο,να κάνουν skateboard, να διαλογιστούν με τους διπλανούς πολίτες,να επικοινωνήσουν ,να προβληματιστούν, να τραγουδήσουν ,να χορέψουν ,να μεθύσουν με τις χαρές της ζωής,να αλλάξουν την πόλη τους,να αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο υπό τους ήχους του id like to change the world.

noumero11888

Το κατάντημα της «Αριστεράς» της παγκοσμιοποίησης

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η βασική αιτία  της καταβαράθρωσης τόσο της άλλοτε κραταιάς Ευρωπαϊκής Αριστεράς όσο και της υποτυπώδους βορειοαμερικάνικης, είναι ότι αντί να αναπτύξει νέα θεωρητικά εργαλεία για να αναλύσει ένα νέο συστημικό φαινόμενο όπως η παγκοσμιοποίηση —που σήμερα σαρώνει εργασιακές σχέσεις, συντρίβει υπεραιωνόβιες κοινωνικές κατακτήσεις, ξεπουλά τον κοινωνικό πλούτο και συνθλίβει τα λαϊκά εισοδήματα— είτε καταφεύγει σε θεωρητικά εργαλεία του 19^ου αιώνα, είτε κάνει κάτι χειρότερο. Καταφεύγει σε υποπροϊόντα της μεταμοντέρνας ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης (ανθρώπινα δικαιώματα πάνω από την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση κ.λπ.) και σε αποπροσανατολιστικές συνωμοσιολογίες του τύπου «δόγμα σοκ» που πιπιλάνε «κόκα-κόλα διανοούμενοι», αλλά και «αντιεξουσιαστές της συμφοράς»!

Έτσι, ένα κοσμοϊστορικό κοινωνικό-οικονομικό συστημικό φαινόμενο όπως η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με όρους των συστημικών τάσεων της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και της αδυναμίας της Κοινωνικής Πάλης να δημιουργήσει ισχυρές αντί-τάσεις να τις αντιστρέψει, ερμηνεύεται σαν «δόγμα» ή «κακή» πολιτική που επιβάλλουν στη κοινωνία κάποιες αντίστοιχα κακές ελίτ. Το συμπέρασμα προφανές. Αρκεί να απαλλαχτούμε από τις κακές αυτές ελίτ για να ξεπεράσουμε την σημερινή καταστροφή. Και αυτό μπορεί να γίνει απλά με το να ψηφίσουμε μια καλή «Αριστερά» που θα μας απαλλάξει από τα Μνημόνια και θα βάλει τάξη στις κακές αυτές ελίτ, πιθανώς και με τη βοήθεια παρόμοιων αριστερών «κινημάτων» στον Νότο.

Άλλοι, πιο «προχωρημένοι», υποστηρίζουν παραλλαγές της ίδιας Αριστεράς, που τώρα μεν ξεθαρρεύτηκε να θέσει θέμα Ευρώ, όχι όμως και θέμα παράλληλης εξόδου από την ΕΕ, παρόλο το πανευρωπαϊκά διογκούμενο λαϊκό ρεύμα εναντίον της. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, ακόμη και με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ.) που μπορεί μεν να μιλά για έξοδο από το Ευρώ και δειλά-δειλά για κάποια μακρινή έξοδο από την ΕΕ, χωρίς όμως να θέτει ποτέ θέμα παγκοσμιοποίησης και αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης και καταπολέμησης της οικονομικής  εξωστρέφειας, μήπως κατηγορηθεί (από ποιους άραγε;) ως «εθνικιστική». Ακόμη και το ΚΚΕ, μολονότι θέτει —έστω έμμεσα με τη μορφή της λαϊκής οικονομίας που προτείνει— παρόμοια θέματα, τα ανάγει ουσιαστικά στη Δευτέρα Παρουσία της κατάκτησης της λαϊκής εξουσίας. Όμως, χωρίς αυτά τα στοιχεία, απλή έξοδος από το Ευρώ, ή ακόμη και την ΕΕ, θα είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, καταστροφική από τη σημερινή κατάσταση.

Η ίδια αυτή άθλια εικόνα της Αριστεράς εμφανίζεται παντού στην Ευρώπη, ενώ στην Αγγλία το εθνικιστικό κόμμα της Ανεξαρτησίας που απαιτεί άμεση έξοδο από την ΕΕ, τώρα προβλέπεται να έλθει πρώτο κόμμα στις Ευρωεκλογές αφού το αγκαλιάζουν μαζικά τα λαϊκά στρώματα. Όμως, τα εθνικιστικά κόμματα, από μόνα τους, δεν πρόκειται ποτέ να θέσουν θέμα κοινωνικής απελευθέρωσης, πέρα από το θέμα της εθνικής απελευθέρωσης, που σωστά θέτουν εφόσον σήμερα η εθνική κυριαρχία ισοπεδώνεται από την παγκοσμιοποίηση. Γι’ αυτό και δεν βάζουν θέμα μόνιμων αυστηρών κοινωνικών ελέγχων στις αγορές εργασίας, κεφαλαίων, αγαθών και υπηρεσιών, που αποτελούν όμως προϋπόθεση για κάθε κοινωνική απελευθέρωση. Αυτό ακριβώς το σημείο έθεσε πρόσφατα ο ριζοσπάστης γεν. γραμματέας των Βρετανικών συνδικάτων  συγκοινωνιών, Bob Crow, κατηγορώντας την Αριστερά ως υπεύθυνη για τη μαζική άνοδο της εθνικιστικής Δεξιάς.

Πρόσφατη, για παράδειγμα, έρευνα του Ιδρύματος του κόμματος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) Rosa Luxemburg για την οικονομική κρίση αποτελεί σαφές δείγμα της πλήρους αποτυχίας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς να αντιμετωπίσει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, καταλήγοντας ουσιαστικά σε αποπροσανατολιστικές αναλύσεις, καθώς και ανάλογες προτάσεις για την διέξοδο από αυτή. Έτσι, οι αιτίες της κρίσης αποδίδονται βασικά στα Μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας που οδηγούν σε οικονομική καταστροφή τις περιφερειακές χώρες και σε αδιέξοδο...την ΕΕ, ενώ κρύβεται επιμελώς ότι στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών, ο βασικός παράγοντας που κρίνει την ίδια την οικονομική επιβίωση μιας χώρας είναι η ανταγωνιστικότητα. Γι’ αυτό και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα όταν ισχυρίζονται ότι πουθενά οι πολιτικές λιτότητας δεν οδήγησαν σε ανάπτυξη. Όμως, τα σημερινά αναπτυξιακά «θαύματα», η Κίνα, η Ινδία κ.λπ. θεμελιώνονται ακριβώς στη μόνιμη λιτότητα, δηλαδή τους εξαθλιωμένους μισθούς και τα ανύπαρκτα κράτη-πρόνοιας. Και αυτό δεν το κάνουν οι Ευρωπαϊκές ελίτ από τον σαδισμό της Μέρκελ. Το κάνουν γιατί η ανταγωνιστικότητα τους, ως Κοινοτικό μερίδιο στις παγκόσμιες εξαγωγές, μειώνεται συνεχώς στην περίοδο από το 1980 μέχρι σήμερα. Έτσι, όταν τη περίοδο 1979-1989 τo Κoινoτικό μερίδιo ήταν στάσιμο, τo Απωανατoλικό εκτοξευόταν κατά 48%, ενώ στη περίοδο 1995-2008  όταν το μερίδιο τους μειωνόταν κατά 16%, το Απωανατολικό αυξανόταν κατά 86% (Παγκόσμια Τράπεζα). Αντίστοιχα, η Ελληνική ανταγωνιστικότητα μειώθηκε κατά το ένα τρίτο μεταξύ 1995 και 2008!

Είναι λοιπόν φανερό ότι είτε είμαστε έξω από το Ευρώ, είτε ακόμη και έξω από την ΕΕ, όσο η χώρα είναι ενσωματωμένη στη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και κριτήριο της ευημερίας της είναι η ανταγωνιστικότητα, τις ίδιες ακριβώς πολιτικές λιτότητας θα εφαρμόζει για να δει «ανάπτυξη», μέσα από την πλήρη...Κινεζοποίησή της!

 Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (2 Ιουνίου 2013)

ΟΟΣΑ: Η νέα.. συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ (κι ένα μικρό, πικρό success story) !!!

Ο Κέινς έφυγε νωρίς, ο Ρογκόφ σηκώνει τα χέρια ψηλά κι ο ΟΟΣΑ είναι, προφανώς, η νέα, διεθνής συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.

Μετά το success story του Αντώνη Σαμαρά, τα παγκόσμια εγχειρίδια οικονομίας ξαναγράφονται, τα απανταχού think tanks αυτοπυρπολούνται και η υφήλιος υποκλίνεται μπροστά στο ελληνικό…χρεοκοπημένο θαύμα. 

Της Νικόλ Λειβαδάρη

Η ανάπτυξη έρχεται, αλλά εμείς απλώς δεν την βλέπουμε: Μας την κρύβει το βουνό του χρέους, που μετά από δύο «κουρέματα» έχει εκτοξευτεί από το 129,7% στο 156,9% του ΑΕΠ και οδεύει ενδόξως προς το 180,5% (εκτίμηση ΟΟΣΑ για το 2014).

Το φως φαίνεται στο βάθος του τούνελ, αλλά δεν αντέχουμε να το αντικρύσουμε: Μας έχει θαμπώσει η αισιοδοξία του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων. Που ευχαριστούν νυχθημερόν την τύχη τους επειδή η Μέρκελ, σε κρίση μεγαλοψυχίας, υποσχέθηκε να προσκαλέσει 10 έως 15 εξ αυτών σε «πιλοτικά προγράμματα κατάρτισης νέων» της BMW και της BASF.

Η ελπίδα ξαναγεννιέται, αλλά την καίει δόλια το φάντασμα της ύφεσης: Σωρευτική ύφεση 25% στην εξαετία 2008-2013, η μεγαλύτερη ύφεση που έχει καταγραφεί στα παγκόσμια χρονικά σε μη πολεμικούς καιρούς. Και μαζί, μια εσωτερική δημοσιονομική υποτίμηση-μαμούθ, που ούτε τα «γεράκια» του Σικάγο δεν θα είχαν αποτολμήσει να σχεδιάσουν.

Το πείραμα πέτυχε, απλώς δεν μας το αναγνωρίζουν οι κακόβουλοι. Ο ΟΟΣΑ λέει ότι το πρόγραμμα «μπάζει», θα έχει χρηματοδοτικό κενό και η Ελλάδα θα χρειαστεί νέο δάνειο από την τρόικα. Προφανώς δεν διάβασε Bild που έχρισε τον έλληνα πρωθυπουργό «φορέα ελπίδας».

Ο Πολ Ντόνοβαν της UBS λέει ότι είναι αδιανόητο να σκεφτεί καν κάποιος πως μια χώρα είναι δυνατό να διαχειριστεί δημόσιο χρέος της τάξης του 180% του ΑΕΠ. Εάν δεν είναι και εκείνος μυστικός γκουρού του …Λαφαζάνη, εξίσου προφανώς δεν έχει περάσει από τα σεμινάρια αισιοδοξίας της Ομάδας Αλήθειας της ΝΔ.

Ο Πολ Κρούγκμαν το είχε πει πριν χτυπήσει ύπουλα ο ΟΟΣΑ: «Ποια είναι η πρόταση του Ρεν για τις καταστροφικές ειδήσεις που φτάνουν; Ότι πρέπει να σταματήσουμε να ενοχλούμε με οικονομικές μελέτες, γιατί αυτές ελαχιστοποιούν την εμπιστοσύνη στην λιτότητα!». Τι μπορεί να ξέρει όμως ένα Νόμπελ Οικονομίας εάν δεν έχει απονεμηθεί από την ημεδαπή τρόικα;

Και άπαντες –οι πτωχοί τω πνεύματι– αγνοούν ότι η επιχείρηση εθνικής αισιοδοξίας διαθέτει και σχέδιο Β: Είναι το νέο, το τρίτο «κούρεμα», idiots! Θα κερδίσει η Μέρκελ τις γερμανικές εκλογές και θα πάμε πλέον στο περίφημο OSI –το «κούρεμα» του χρέους του επίσημου τομέα.

Παρεμπιπτόντως, το ότι νέο «κούρεμα» και νέο δάνειο σημαίνει και νέο Μνημόνιο, ουδείς το θεωρεί σημαντικό, διότι μπορεί και να χαλάσει το κλίμα ευφορίας.

Ως καθόλου σημαντικό εκλαμβάνεται και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους είναι πια διακρατικό –από τα 309 δισ τα 201 δισ ευρώ βρίσκεται στα χέρια εθνικών κυβερνήσεων και κεντρικών τραπεζών. Δεν υπάρχουν πια τράπεζες, hedge funds και Τσαρλς Νταλάρα να παζαρέψουμε.

Και το Βερολίνο έχει αποδείξει στην πράξη ότι θα πουλήσει το δικό του haircut πολύ πιο ακριβά απ’ ό,τι τα εγχώρια ημιθανή ασφαλιστικά ταμεία.

Επίσης παρεμπιπτόντως, οι Ισπανοί κι οι Πορτογάλοι είναι απλώς ηλίθιοι που έδωσαν μάχη με νύχια και με δόντια για να αποφύγουν τέτοιου τύπου «κούρεμα». Ναι, εάν τους προτείνουμε «συμμαχία του Νότου» με αυτούς τους όρους, ευχαριστούν πολύ αλλά δεν θα πάρουν – με χαρά θα μας δουν να αυτοκτονούμε μόνοι μας.

Ναι, ζούμε το δικό μας, μοναδικό success story. Και περιμένουμε αμέριμνοι και αισιόδοξοι τους κινέζους επενδυτές, του ρώσους μεγιστάνες και τους γερμανούς τουρίστες. Για να γίνουμε η πιο χαρωπή χρεοκοπημένη αποικία του πλανήτη.

Το “success story” της χώρας μέσα από τα μάτια των ξένων

Του Θανάση Μισδανίτη

Πέμπτη βράδυ στο μπαρ του Birkbeck College στο Λονδίνο. Βρίσκομαι με μια μεγάλη παρέα συμφοιτητών και κουβεντιάζουμε, η κουβέντα όπως πάντα περνάει από θέματα που αρμόζουν στη συγκεκριμένη περίοδο στο Λονδίνο σχετικά με το καλοκαίρι που δεν φαίνεται να μας κάνει τη χάρη να έρθει προς τα μέρη μας και τις καλοκαιρινές διακοπές που σιγά σιγά πλησιάζουν.

Κάποια στιγμή μια κοπέλα μας πλησιάζει και μας ζητάει ένα τσιγάρο.

Ήταν πολύ φιλική μας συστήθηκε και για να σπάσει την αμηχανία όσο περίμενε να της στρίψω ένα τσιγάρο μας έπιασε την κουβέντα.

Η Λέα μόλις άκουσε την «οξφορδιανή προφορά μας» μας ρώτησα από που καταγόμαστε, μόλις της απάντησα ότι κατάγομαι από την Ελλάδα ενθουσιάστηκε λέγοντας μου «Κανονίζω τις καλοκαιρινές μου διακοπές και ψάχνω σε ποιο νησί να πάω στην Ελλάδα, έχεις κάτι να…μου προτείνεις?».

Πριν προλάβω να απαντήσω ο Κοσμίν, συμφοιτητής και φίλος μου από τη Ρουμανία, έσπευσε να πει τις δικές του εμπειρίες από τις διακοπές που έχει κάνει στην Ελλάδα. Αφού περάσαμε αρκετή ώρα κουβεντιάζοντας για τις πολυαναμενόμενες καλοκαιρινές μας διακοπές, υπό τον βροχερό ουρανό του Λονδίνου, η Λέα μου έκανε την εξής ερώτηση «Will it be safe for a brown woman like me coming to Greece, now with all the attacks from Golden Dawn to immigrants?». Αυτό που δεν σας είπα ως τώρα είναι ότι η Λέα είναι Βρετανίδα υπήκοος, καθώς έχει γεννηθεί, έχει μεγαλώσει και έχει ζήσει το σύνολο των 40 ετών της στη Βρετανία, αλλά οι γονείς της είναι από το Μπαγκλαντές. Αρχικά ένοιωσα αμήχανα καθώς δεν ήξερα τι να απαντήσω, αλλά στη συνέχεια της περιέγραψα την κατάσταση και τις είπα ότι στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας η Χ.Α. είναι ανεπιθύμητη. Της είπα για τις επιθέσεις σε μετανάστες αλλά και για τα αντιρατσιστικά κινήματα αλληλεγγύης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που στο Λονδίνο με ρωτάνε για τη Χ.Α. και μάλιστα κατονομάζοντας την. Δεν ρωτάει κανείς για τους Έλληνες φασίστες ή νεοναζί. Όλοι ξέρουν και θα σε ρωτήσουν για την Χ.Α. με το αγγλικό της όνομα “Golden Dawn, the Greek neo-Nazi party”. Καθώς είναι και θέμα των ημερών η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, με το “success story” που προσπαθεί να οικοδομήσει το κυβερνητικό επιτελείο, είναι καλό να γνωρίζουμε και τι γνώμη έχει για όλα αυτά ο απλός κόσμος στις Ευρωπαϊκές χώρες. Κανείς εδώ δεν μιλάει για κάποιο οικονομικό θαύμα που κατάφεραν να κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Αντιθέτως όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται την κοινωνική κρίση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα. Εγώ ένοιωσα την ανάγκη να γράψω αυτές τις λίγες λέξεις μεταφέροντας μια εμπειρία από έξω προς τα μέσα για να μην έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι κρύβοντας τα ζητήματα του ναζισμού κάτω από το χαλάκι και παίζοντας παιχνιδάκια με το σοβαρότατο ζήτημα του ρατσισμού, πως καταφέρνει να πείσει κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του και αυτούς που έχουν συμφέροντα ή απλά φορούν παρωπίδες.

Τέλος, μένοντας στο εξωτερικό δεν θέλω να προέρχομαι από ένα μέρος που είναι γνωστό στην Ευρώπη για το αυγό του φιδιού που εκκολάπτει, αλλά για το μέρος στο οποίο μέσα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες γεννιέται η ελπίδα για την κοινωνία που υποφέρει. Για μια κοινωνία που θα αποτελέσει το αντιπαράδειγμα για όλους τους λαούς της Ευρώπης που ο νεοφιλελευθερισμός τους τρώει σαν σαράκι. Ο βασιλιάς είναι γυμνός μπροστά στα μάτια των λαών και είναι καιρός για όλους εμάς να δείξουμε τη δύναμη των από τα κάτω, να φέρουμε ως αντιπαράδειγμα την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα στον ατομισμό και την κατάθλιψη και να βάλουμε επιτέλους φωτιά σε ότι μας καίει, σε ότι μας τρώει τη ζωή, και όχι την ψυχή.

Υ.Γ. Ναι, Έλληνα μικροαστέ φίλε μου, κανείς εδώ δεν λέει τι καλά που τα έχει κάνει η Ελλάδα και συγχαρητήρια που σωθήκαμε, αλλά ξέρει ότι εσύ και πολλοί ακόμα ανέχονται το φασιστικό φαινόμενο. Και επειδή έρχεται και η τουριστική περίοδος για την οποία όλοι κόπτονται, θυμήσου ότι κάθε «ξένος» που έρχεται στην Ελλάδα ξέρει ότι ένας στους δέκα από αυτούς που θα συναντήσει τον θεωρούν κατώτερο ον και υπό συνθήκες τον θέλουν νεκρό. Άντε και καλό καλοκαίρι..

Μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου

Κρατικό χρέος - Εργαλείο υπερεκμετάλλευσης και εξαθλίωσης

Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαστε με τη μεγάλη ληστεία του εργαζόμενου και σκληρά εκμεταλλευόμενου ελληνικού λαού από το χρηματιστικό κεφάλαιο. Εχουμε δείξει ότι ιστορικά, από την εποχή ακόμη που το καπιταλιστικό σύστημα έκανε τα πρώτα του βήματα, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του χρησιμοποίησαν το λεγόμενο δημόσιο χρέος για να ξεζουμίζουν την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους.
Ο Μαρξ αναφέρεται ως εξής σ’ αυτή την τάση, στον πρώτο τόμο του μνημειώδους έργου του «Το Κεφαλαιο»:

«Το σύστημα της δημόσια πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους του χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Ετσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή» (Το Κεφάλαιο, τόμος Α, σελ. 778, η έμφαση δική μας).

Μέχρι τα τέλη του 2009, το δημόσιο χρέος χρησιμοποιήθηκε από το χρηματιστικό κεφάλαιο για να αποκομίσει υπερκέρδη. Σταματήσαμε στο 2009, γιατί από το Μάη του 2010, με την υπογραφή του πρώτου αποκιοκρατικού Μνημονίου, το χρηματιστικό κεφάλαιο, χρησιμοποίησε το δημόσιο χρέος, όχι μόνο για να αποκομίσει υπερκέρδη (χωρίς να παράγει  και να ρισκάρει τίποτα), αλλά και για να «κινεζοποιήσει» την εργαζόμενη ελληνική κοινωνία.

Στο 646ο φύλλο της «Κ» είχαμε παραθέσει έναν πίνακα με τα τοκοχρεολύσια που πληρώσαμε στο χρηματιστικό κεφάλαιο την περίοδο 1991-2011. Σταματώντας, όπως προαναφέραμε, στο 2009, μιας και την επόμενη χρονιά άρχισε το ξεθεμέλιωμα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, διαπιστώνουμε ότι από το 1997 μέχρι το 2009 πληρώσαμε στο χρηματιστικό κεφάλαιο για τοκοχρεωλύσια 545.928 εκατ. ευρώ και για τόκους 168.226 εκατ. ευρώ, ενώ το δημόσιο χρέος το Δεκέμβρη του 2009 ανερχόταν σε 298.524 εκατ. ευρώ. Αν αθροίσουμε τα τοκοχρεολύσια που καταβάλαμε και το δημόσιο χρέος, φτάνουμε στα 844.452 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, αυτά που άρπαξαν μέσα σε 13 χρόνια κι αυτά που εμφανιζόμαστε να τους χρωστάμε ακόμη μας κάνουν περίπου το τετραπλάσιο του ετήσιου ΑΕΠ της χώρας! Μιλάμε για 64.957 εκατ. ευρώ το χρόνο!

Η τριετία 2010-2012 είναι η τριετία της κινεζοποίησής μας, μέσω των τριών αποικιοκρατικών μνημονίων. Την περίοδο αυτή πληρώσαμε ως τοκοχρεωλύσια 202.850 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 41.971 εκατ. ευρώ ήταν οι τόκοι! Το δε δημόσιο χρέος το Δεκέμβρη του 2011 είχε ανέλθει στα 367.537 εκατ. ευρώ, ενώ το Δεκέμβρη του 2012 (προσωρινά, λόγω PSI και μετατόπισης του χρέους μετά το 2023) έπεσε προσωρινά στα 305.537 εκατ. ευρώ. Αν προσθέσουμε στα τοκοχρεολύσια αυτής της τριετίας τα 7.007 εκατ. ευρώ αύξησης του δημόσιου χρέος, το ετήσιο νταβατζιλίκι στο χρηματιστικό κεφάλαιο φτάνει τα 69.952 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, την τριετία των μνημονίων, το νταβατζιλίκι που εισπράττει το χρηματιστικό κεφάλαιο αυξήθηκε κατά 7,7%!

Την περίοδο 2000-2009, η «δαπάνη» για μισθούς και συντάξεις εν ενεργεία και συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων (συμπεριλαμβανόμενων των καραβανάδων και των μπάτσων) ανερχόταν, κατά μέσο όρο, σε 17.718 εκατ. ευρώ το χρόνο. Τη «δαπάνη» αυτή τα παπαγαλάκια του χρηματιστικού κεφαλαίου τη θεωρούσαν υψηλή και οι κυβερνήσεις φρόντισαν να τη χαμηλώσουν πάρα πολύ. Τα  καταβληθέντα τοκοχρεολύσια, όμως, χωρίς να υπολογίζουμε αυτά που θα καταβληθούν για να μηδενιστεί το δημόσιο χρέος, που ανήλθαν όπως είδαμε σε 545.928 εκατ. ευρώ την περίοδο 1997-2009 (41.994 εκατ. ευρώ το χρόνο), δεν τα θεωρούν πρόβλημα που μπλοκάρει κάθε προσπάθεια εξόδου της ελληνικής οικονομίας από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση. Δεν λένε επίσης κουβέντα για το τρομακτικό ποσό των 67.617 εκατ. ευρώ, που πληρώσαμε κατά μέσο όρο για τοκοχρεωλύσια κάθε χρόνο της τριετίας 2010-2012. Τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και του χρηματιστικού κεφαλαίου έστρεφαν και εξακολουθούν να στρέφουν τα πυρά τους κατά των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2013, η «δαπάνη» για μισθούς και συντάξεις θα πέσει στα 17.511 εκατ. ευρώ, που είναι κατακόρυφη πτώση σε σχέση με το 2009, που ήταν 22.293 εκατ. ευρώ.

Επανερχόμαστε στο δημόσιο χρέος, για να παρακολουθήσουμε την πορεία του και ν’ αποδείξουμε για μια φορά ακόμη, ότι αυτό χρησιμοποιείται από το χρηματιστικό κεφάλαιο σε μόνιμη βάση, για να αποκομίζει υπερκέρδη, ενώ χρησιμοποιήθηκε επιπλέον για να καλυφθεί η βίαιη κινεζοποίση της εργαζόμενης κοινωνίας. Παρά την κινεζοποίηση, όμως, το δημόσιο χρέος παραμένει σε υψηλά επίπεδα.

Οπως προαναφέρθηκε, το Δεκέμβρη του 2009 το δημόσιο χρέος ανερχόταν σε 298.524 εκατ. ευρώ. Το Μάη του 2010 υπογράφτηκε το Μνημόνιο-1 που συνόδευε ένα δάνειο ύψους 110 δισ. ευρώ (με τους γνωστούς αποικιοκρατικούς όρους). Από το ποσό συτού του δανείου τελικά εκταμιεύτηκαν μόνο 73.200 εκατ. ευρώ μέχρι το Γενάρη του 2012. Το Μάρτη του 2012 υπογράφηκε το αποικιοκρατικό Μνημόνιο-2, πακέτο με νέα δανειακή σύμβαση ύψους 136.100 εκατ. ευρώ (109.100 εκατ. ευρώ από το ΕΤΧΣ και 27.000 εκατ. ευρώ από το ΔΝΤ).

Με το πρώτο Μνημόνιο η χώρα φορτώθηκε δάνειο 73.200 εκατ. ευρώ και πέρα από τα υψηλά τοκοχρεολύσια που κατέβαλε, ξήλωσε σαν κάλτσα τα δικαιώματα των εργαζόμενων.

Τι απόγινε το δημόσιο χρέος; Το Δεκέμβρη του 2011 ανέβηκε στα 367.978 εκατ. ευρώ! Μέσα σε μια διετία το δημόσιο χρέος 2009-2011 αυξήθηκε από τα 298.524 εκατ. ευρώ του 2009 σε 367.978 εκατ. ευρώ. Η αύξηση ήταν 69.454 εκατ. ευρώ, ίση σχεδόν με το νέο αποικιοκρατικό δάνειο των 73.200 εκατ. ευρώ. Αυτό συνέβη γιατί το νέο δάνειο δεν έφτασε για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια των ομολόγων που έληγαν αυτή την περίοδο. Τη διετία αυτή το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε για τοκοχρεωλύσια στο χρηματιστικό κεφάλαιο 135.234 εκατ.ευρώ.

Φαίνεται έτσι καθαρά, ότι ο αποικιοκρατικός δανεισμός γίνεται αποκλειστικά για την πληρωμή τοκοχρεωλυσίων των ληγμένων ομολόγων του δημοσίου και γι’ αυτό μοιραία το δημόσιο χρέος αυξάνεται.

Στα τέλη του 2012 είχαμε το Μνημόνιο-3, που συνόδευε τη σύναψη νέου αποικιοκρατικού δανείου, συνολικού ύψους 136.100 εκατ.ευρώ, (109.100 εκατ. από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και 27.000 εκατ. ευρώ από το ΔΝΤ. Στοιχεία για την πορεία του δημόσιου χρέους υπάρχουν μέχρι το Μάρτη του 2013. Σε ό,τι αφορά τις εκταμιεύσεις, μέχρι το Μάη του 2013 εκταμιεύθηκαν 120.069 εκατ. ευρώ από το ΕΤΧΣ και 4.878 εκατ. ευρώ από το ΔΝΤ, συνολικά 124.947 εκατ. ευρώ. Θα εκταμιευθούν ακόμη μέσα στον Ιούνη 3,3 εκατ. ευρώ από το ΕΤΧΣ και 1,8 εκατ. από το ΔΝΤ. Ετσι, τον Ιούνη του 2013 θα έχουν εκταμιευθεί 130.047 εκατ. ευρώ συνολικά από ΕΤΧΣ και ΔΝΤ.

Το Μάρτη του 2013, μήνα για τον οποίο έχουμε στοιχεία για το δημόσιο χρέος, είχαν εκταμιευθεί 116.947 εκατ. ευρώ και υπολείπονταν 19.153 εκατ. ευρώ. Το δημόσιο χρέος το Μάρτη του 2013, μετά το «κούρεμα» του 2012 και την επαναγορά ομολόγων που έγινε στα τέλη της ίδιας χρονιάς, ανερχόταν σε 309.357 εκατ. ευρώ. Ας σημειωθεί ότι πριν από ένα χρόνο, το Μάρτη του 2012, το χρέος ήταν 280.292 (μετά το «κούρεμα»)! Δηλαδή, παρά το «κούρεμα» και την επαναγορά, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά περίπου 29.000 εκατ. ευρώ!

Από το Μάρτη του 2013 μέχρι το τέλος του 2015 λήγουν ομόλογα και βραχυπρόθεσμα δάνεια συνολικού ύψους 68.000 εκατ. ευρώ.
Υπολογίζοντας ότι οι υπολειπόμενες εκταμιεύσεις είναι 19.000 εκτ. Ευρώ, βλέπουμε ότι δημιουργείται ένα άνοιγμα 49.000 εκατ. ευρώ.  Αρα, σύντομα η τρικομματική κυβέρνηση θα κληθεί να υπογράψει νέο αποικιοκρατικό δάνειο (και νέο Μνημόνιο, φυσικά), το δημόσιο χρέος θα συνεχίσει να τραβάει την ανηφόρα και ο ελληνικός λαός να κουβαλάει τον σταυρό του μαρτυρίου, όσο κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια και δεν παίρνει την υπόθεση στα χέρια του για να βάλει τέλος σ’ αυτό το μαρτύριο.

Γεράσιμος Λιόντος

ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 1 ΙΟΥΝΗ

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ-ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ (ΜΕΚΕΑ) -- ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΟΜΙΛΙΑ/ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟ ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΙΟΥΝΙΟΥ

Καλούμε συναγωνιστές/στριες και φίλους/ες σε συζήτηση/ομιλία 

με τον Τάκη Φωτόπουλο, πολιτικό στοχαστή και οικονομολόγο,

στην Πλατεία Παλιού Δημαρχείου Γλυκών Νερών (Λεωφόρος Λαυρίου),

την Κυριακή 2 Ιουνίου ώρα 19:30

 

ΘΕΜΑ:

Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ

 

 

Για την αποτίναξη της Οικονομικής Κατοχής και τη μόνιμη διέξοδο απο την καταστροφική κρίση

ΜΕ ΑΜΕΣΗ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ

Ε Υ Ρ Ω Π Α Ϊ Κ Η Ε Ν Ω Σ Η

Και την οικονομική και πολιτική μας κυριαρχία ως λαού, μέσα απο την

ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

 Στόχος η σταδιακή πλήρης αποδέσμευση μας από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγορά και την ψευτο-Δημοκρατία των ελίτ (ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ), και έναν νέο πραγματικό διεθνισμό που θεμελιώνεται στην αλληλεγγύη.

Έτσι μόνο ο λαός μας, έχοντας ορθοποδήσει από την σημερινή λαίλαπα , θα μπορούσε να προχωρήσει στη συστημική αλλαγή που θα επιλέξει, η όποια θα μπορούσε να είναι και μια πραγματική (Περιεκτική) Δημοκρατία που θα εξασφάλιζε την ίση κατανομή πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών.

- Πρωτοβουλία Λαϊκού Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση (ΜΕ.Κ.Ε.Α.)  www.mekea.org

-Συνέλευση Πολιτών Γλυκών Νερών

http://www.mekea.org/2013/05/29/476/

http://www.periektikidimokratia.org/ekdiloseis/sizitisi-glika-nera-metopo

Από τους “εθνοσωτήρες” στους νυν “διασώστες”

Δέκα επισημάνσεις για το σύνθημα «από την εποχή της χούντας, είχαμε να δούμε τόση δημοκρατία».

Του Διονύση Ελευθεράτου – “Πριν”
Τς, τς, τς… Οποία λαϊκίστικη κακοήθεια… «Από την εποχή της χούντας είχαμε να δούμε τόση δημοκρατία», διατείνεται το σύνθημα. Για να καταστεί εμφανής η συντριπτική υπεροχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, επισημαίνουμε δέκα σημεία.

Πρώτο: Επί χούντας απολύονταν δημόσιοι υπάλληλοι, εάν τα «λαγωνικά» του καθεστώτος τους θεωρούσαν «αντεθνικά στοιχεία» που κακώς είχαν «τρυπώσει» σε κρατικές θέλεις. Τώρα όμως δεν αρκεί το φρόνημα. Πρέπει το μίασμα να υποπέσει και σε «αντικοινωνική» πράξη, προτού βρεθεί σε «αναγκαστική αργία» (δημοκρατία «άλφα – άλφα») και προγραφεί ως «επίορκος».
Γιατί «επίορκος»; Ε. φαίνεται ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, κάπου, κάποτε είχαν ορκιστεί ότι δεν θα διαδήλωναν εναντίον του Μνημονίου ή του Φούτελ. Ούτε θα συμμετείχαν σε δημοτικές κινητοποιήσεις για την προστασία παράλιων από καταπατητές – σαν κοινοί «εχθροί της επιχειρηματικότητας». Ούτε, ούτε, ούτε…
Ούτε εμείς όμως είμαστε βέβαιοι ότι για τις «καρατομήσεις» θα διατηρηθεί επ’ άπειρον αυτό το μεγαλόψυχο -αν και ολίγον «γραφειοκρατικό»- προαπαιτούμενο, η δράση. Ποιος ξέρει, ίσως …αναπτυχθεί περαιτέρω η λογική του Θ. Πάγκαλου, ο οποίος πέρσι, προσδιορίζοντας τις μεγάλες πληγές του Δημοσίου, ανέφερε ότι οι μισοί υπάλληλοι «ψήφισαν Τσίπρα, Καμμένο ή Μιχαλολιάκο». Σκεφθείτε πόσα θαύματα» θα έκανε ένας φορέας «αξιολόγησης» των δημοσίων υπαλλήλων, με νοοτροπία Πάγκαλου…
Δεύτερο: Η χούντα καμάρωνε με αγριότερη χαρά για την «παγωμάρα» και τον φόβο των «κάτω». Παπαδόπουλος, Απρίλιος 1967: «Απόλυτος ηρεμία επικρατεί καθ’ άπασαν την Επικράτειαν. Δεν κινείται, κατά το κοινώς λεγόμενον, ούτε κουνούπι». Μιλώντας προσφάτως στη Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε, ο Γ. Στουρνάρας επέδειξε κάποιο τακτ: «Αποκαταστάθηκε αρκετή ησυχία… Κατά κανένα τρόπο δεν βρισκόμαστε κοντά σε έκρηξη… Μόνο στο δημόσιο τομέα υπάρχουν ακόμη διαμαρτυρίες».
Αλήθεια, προσέξατε ποιο «δικαίωμα» αρνούνται να ασκήσουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα των …φημισμένων συνδικαλιστικών ελευθεριών; Να «κουνηθούν», να απολυθούν, να λάβουν κάποια αποζημίωση, αντί να ζουν -πολλοί εξ αυτών- με «έναντι». Ναι, τέτοια ευκαιρία θυσιάζουν, επειδή «βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ».
Τρίτο: Τότε υπήρχαν δυο τρισκατάρατα «συν», οι «συμπαθούντες» και «συνοδοιπόροι» των αναρχοκομμουνιστών. Τώρα προβάλλει ένα: «Συντεχνίες». Καθένας μας ανήκει σε μία και «ξεσκεπάζεται» κάθε φορά που «σηκώνει κεφάλι». Σε βάθος χρόνου, ούτε οι άνεργοι θα αποφύγουν το στίγμα – ιδίως αν λαμβάνουν επίδομα. Δείτε το, όμως, αλλιώς: Μήπως είναι ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης να εντάσσονται όλοι σε «συντεχνίες», όπως ακριβώς ανήκουν σε μια ΔΟΥ ή ένα δήμο: θέλει σκέψη το πράγμα…
Τέταρτο: Τον Μάιο του 1973 επισκέφθηκε την Κίνα ο χουντικός αντιπρόεδρος Ν. Μακαρέζος. Το ταξίδι του «γέννησε» στην Ελλάδα αρκετά ανέκδοτα. Σύμφωνα με το πλέον διαδεδομένο, κάποια στιγμή ρώτησε ψιθυριστά τον Κινέζο πρωθυπουργό Τσου Εν Λάι: «Έχετε αντιφρονούντες εδώ;». Ο Τσου Εν Λάι απάντησε: «Μπα, όχι πολλούς, κάπου δέκα εκατομμύρια». Κι ο Μακαρέζος ανακουφισμένος: «Α, εντάξει, περίπου τόσους έχουμε κι εμείς στην Ελλάδα».
Κατά μια διαβολεμένη ημερολογιακή σύμπτωση, ο Α. Σαμαράς επισκέφθηκε την Κίνα τον Μάιο του 2013. Ηγέτης κύρους αυτός, συνδέθηκε μόνο με ένα ανέκδοτο, συντομότατο. Το διατύπωσε μάλιστα ο ίδιος: «Success Story». Εάν για τη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας αυτές οι δύο λέξεις ηχούν ακατάληπτες, «σαν Κινέζικα», ο λόγος δεν είναι ασφαλώς η άγνοια των Αγγλικών.
Εάν πάλι το «Success Story» χρειάζεται κάποιον παιάνα, θα προτείναμε ένα ποπ τραγούδι που προηγήθηκε της επίσκεψης Μακαρέζου στην Κίνα. «Ήθελα να ‘μουν βασιλιάς στα παραμύθια της γιαγιάς», τραγουδούσαν οι «Νοστράδαμος» το ’72. (Το ρεφρέν αναφέρει πως η γιαγιά μας άφησε χρόνους, αλλά αυτό ουδεμία σχέση έχει με την κατάσταση του ΕΟΠΥΥ ή τις πετσοκομμένες συντάξεις-ΟΚ;).
Πέμπτο: Αντί να κάνεις νοθείες σε δημοψηφίσματα, όπως εκείνο του ’73, είναι «κομ ιλ φο» να υπερψηφίζεσαι κανονικά και την επομένη να ακυρώνεις τις βασικότερες προεκλογικές εξαγγελίες σου. Στοιχειώδες…
Έκτο: Αντί του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των συνταγματαρχών, τώρα ισχύει το «αποφασίζομεν και απαλλάσσομεν» των διαδοχικών Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου: Απαλλάσσονται οι βουλευτές του κυβερνητικού μπλοκ από επιπρόσθετα πολιτικά και συνειδησιακά (;) βάρη. Έτσι ο «γύψος» γίνεται πιο ανάλαφρος.
Ορισμένοι «τυπολάτρες» βλέπουν καταστρατήγηση του Συντάγματος που ορίζει (άρθρο 44) ότι μόνο «σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί ύστερα από πρόταση του υπουργικού συμβουλίου να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου». Υπερβολικές σχολαστικότητες. Όταν η κυβέρνηση κρίνει πως η κατάσταση είναι μονίμως «επείγουσα» και προδιαγεγραμμένα «απρόβλεπτη», όλα επιτρέπονται. Όσα ο νοικοκύρης ξέρει, δεν τα σκαμπάζει των νομικών τ’ ασκέρι (κινέζικη παροιμία – τη σκέφθηκαν διδαχθέντες από τον Α. Σαμαρά).
Έβδομο: Με το στρατιωτικό της νόμο η χούντα απαγόρευε τις συναθροίσεις άνω των πέντε ατόμων. Η δημοκρατία όμως είναι τόσο «λαρτζ», ώστε δεν περιορίζει καν το πλήθος των χημικών που μπορούν να ριφθούν εναντίον διαδηλωτών. Ή έχουμε «πλέρια ελευθερία» ή δεν έχουμε, καημένε…
Όγδοο: Το 1970 οι «εθνοσωτήρες» όρισαν, με διάταξη στο ΝΔ 802, ότι δεν επρόκειτο να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού του καθεστώτος, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι …συνάδελφοι του. Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες «παρέγραψαν» και όλα τα εγκλήματα «διά τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» οποιασδήποτε μελλοντικής Βουλής.
Εν συγκρίσει προς τους «εθνοσωτήρες», οι σημερινοί «διασώστες» της Ελλάδας επιδεικνύουν περισσότερο αλτρουισμό. Απόδειξη, η ψηφισθείσα στη Βουλή ποινική ασυλία στους τραπεζίτες, για τα θαλασσοδάνεια που χορήγησαν σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δεν είναι αχάριστη η δημοκρατία, κύριοι…
Ένατο: Η σημερινή δημοκρατία είναι ποιοτικά ανώτερη, συν τοις άλλοις επειδή αξιοποιεί τα τεχνολογικά κεκτημένα της εποχής. Η χούντα π.χ. δεν έκανε «φωτοσοπ» σε θύματα βασανιστηρίων. Δεν υπέβαλε σε εξετάσεις DNA τους κατοίκους των Μεγάρων, οι οποίοι εξεγέρθηκαν τον Οκτώβριο του ’73 εναντίον των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων που είχαν προγραμματιστεί στην περιοχή τους, για να εγκατασταθούν εκεί βιομηχανικές μονάδες.
Προσέξτε, όμως! Η δημοκρατία δεν είναι μονοδιάστατη. Εκεί που τη θεωρείς άκαρδο ρομπότ, να σου ο Ν. Δένδιας που διδάσκει τι σημαίνει φιλότιμο και ευθιξία. Δημοσίευσε ο Γκάρντιαν ρεπορτάζ για τα βασανιστήρια σε βάρος των συλληφθέντων στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο; Ωρυόταν ο υπουργός, προαναγγέλλοντας μήνυση. Καμία σχέση με τον Πατακό, που ξεμπέρδεψε εκστομίζοντας ένα «νόουαν τατσντ δεμ» όταν οι ξένοι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν ξυλοκοπούνταν οι πολιτικοί κρατούμενοι.
Λεπτομέρεια: Τελικά, δεν υπέπεσε στην αντίληψη μας μήνυση του Δένδια εναντίον του Γκάρντιαν. Μην πείτε πως ο υπουργός «έκανε τον Κινέζο», διότι εφεξής αυτή η έκφραση στην Ελλάδα ενδέχεται να είναι ποινικά κολάσιμη, ως «αντι-επενδυτική». Προτιμήστε την εκδοχή πως ο μεγαλόψυχος Δένδιας σκέφθηκε ότι προέχει η ελευθερία του Τύπου.
Δέκατο: Η δημοκρατία είναι λιτή και απέριττη στις εκφράσεις της, όταν προαναγγέλλει λιτότητα για το εκάστοτε νέο έτος. Αρκεί η αντιπαραβολή του υπερφίαλου Παπαδόπουλου του Δεκεμβρίου 1968 προς τον περιεκτικό Στουρνάρα, τον Δεκέμβριο του 2012.
Παπαδόπουλος: «Ολιγώτερον θα φάγωμεν, κύριοι, ολιγώτερον θα απαιτήσωμεν υπέρ ημών, ολιγώτερον θα θέσωμεν εις την τράπεζαν διά την ικανοποίησιν των ιδικών μας αναγκών (…) Αντιληφθείτε το όλοι οι Έλληνες. Δεν είναι καιρός να επιδιώξωμεν την ικανοποίησιν εις ό,τι αφορά τον ευδαιμονισμόν». Στουρνάρας: «Για πολλά χρόνια ήμασταν τζίτζικες, τώρα γινόμαστε μέρμηγκες».
Κατόπιν μάλλον πήγε για σούσι…

Βαθύ Κόκκινο

Οικονομία με…LEGO !!!

Έκθεση ΟΟΣΑ στην οποία προβλέπεται: «Η ύφεση στην Ελλάδα θα διαμορφωθεί φέτος στο 4,8% και η ανεργία στο 27,8%. Η ύφεση θα συνεχιστεί και το 2014.

Το ελληνικό ΑΕΠ θα συρρικνωθεί το 2014. Η Ελλάδα θα χρειαστεί πρόσθετη χρηματοδότηση από την ΕΕ και το ΔΝΤ».

Στουρνάρας: «Ελπίζουμε ότι το 2013 θα είναι η τελευταία χρονιά με αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης, σε αντίθεση με τις προβλέψεις του ΟΟΣΑ. Εμείς διαφωνούμε με την εκτίμηση για ύφεση 1,2% το 2014.

Πιστεύω ότι το νούμερο θα…βγει λάθος και εμείς θα βγούμε σωστοί. Πιστεύω ότι το ΑΕΠ θα είναι λίγο πιο κάτω από ένα θετικό +1%».

Να το παίξουμε στο Στοίχημα; Δε χρειάζεται. Προβόπουλος και Στουρνάρας έχουν αποδειχθεί επανειλημμένως επαγγελματίες αποτυχημένοι. Ίσως και επαγγελματίες ψεύτες. Αν είναι μόνο ψεύτες, τότε η πραγματικότητα δε με τρομάζει. Τη συνήθισα. Αν, όμως, είναι στ’ αλήθεια τόσο αποτυχημένοι καλύτερα να μπαρκάρω σε ναυάγιο.

Ο Στουρνάρας θέλοντας να στηρίξει τη δική του αισιόδοξη πρόβλεψη, είπε ότι η πρόβλεψη του ΟΟΣA διαψεύδεται και από τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής καθώς και του ΔΝΤ. Το να επικαλείσαι έναν πολλαπλώς αποτυχημένο οργανισμό όπως το ΔΝΤ, απλώς φανερώνει το πόσο λίγος ή το πόσο θρασύς είσαι. Το ΔΝΤ ομολόγησε 152 φορές ότι απέτυχε στην Ελλάδα, ότι έκανε λάθη στους υπολογισμούς του, στις προβλέψεις του, σε όλα του.

Μας μένει η Κομισιόν. Η Κομισιόν που οι αποτυχημένες της επιλογές και προβλέψεις έχουν το περιτύλιγμα της συνενοχής στην απάτη για την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Ας δεχτούμε, όμως, ότι η Κομισιόν είναι μια καλοπροαίρετη εταιρεία που δε λέει ψέματα για να καθησυχάζει τις αγορές, που δεν κάνει απατεωνιές για να ηρεμούν τα νεύρα του ευρώ, που δεν γεμίζει κουβάδες  με κροκοδείλια δάκρυα για την ανεργία των νέων.

Αυτή η καλοπροαίρετη επιχείρηση, λοιπόν, προέβλεψε για την Ελλάδα ανάκαμψη 0,6% το 2014, τονίζοντας όμως ότι «η όποια ανάκαμψη θα είναι άνεργη». Ξεκαθάρισε, λοιπόν, ότι αυτό το πιθανό 0,6% δε θα φέρει ούτε μισή θέση εργασίας. Μέχρι και ο άσχετος υπουργός Παιδείας, Κ. Αρβανιτόπουλος, σε σημερινή του ραδιοφωνική συνέντευξη δήλωσε σχετικά με την οικονομική πορεία της χώρας: «Κοιτάξτε που ήμασταν πέρσι τέτοιον καιρό και που είμαστε φέτος τέτοιο καιρό. Και τι εννοώ: Το κλίμα έχει αλλάξει. Το βλέπουμε αυτό και διατυπώνεται στις δημοσκοπήσεις. Γιατί; Το έχουν αισθανθεί οι πολίτες στο νοικοκυριό τους; Όχι! (…)». Ε τώρα αν αυτή η δήλωση δεν έχει αξία διαπίστωσης ότι μας θεωρούν μαλάκες και το λένε ανοιχτά, τι να πω;

Το χειρότερο δε, είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει τι ζούμε εμείς, αλλά το τι λένε οι δημοσκοπήσεις. Δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα, έχουν μόνο με επικοινωνιακά γραφεία. Εκεί έχει πέσει όλο το βάρος της κυβέρνησης και πράγματι στον επικοινωνιακό τομέα μπορούν να μιλάνε για «success story». Καθήλωσαν την κοινωνία αποβλακώνοντάς την με ψέματα. Είναι όντως μεγάλη επιτυχία.

Προβόπουλος και Στουρνάρας κατασκευάζουν μια εικόνα της οικονομίας σε μακέτα από τουβλάκια Lego. Αυτήν προβάλλουν και φαίνεται ότι στην πλειοψηφία αρέσει το θέαμα. Της αρέσει όλο αυτό το παιχνιδιάρικο και ξένοιαστο. Της αρέσει να «εξευρωπαΐζεται» συζητώντας με στόμφο περί αντιρατσιστικών νομοσχεδίων κι ας υποκρίνεται ότι δεν καταλαβαίνει πως ζούμε ένα οικονομικό απαρτχάιντ με τους Μπόμπολες, τους Σάλλες και τους Σαμαράδες να είναι οι Λευκοί κι εμείς οι κούληδες.

Όμως δεν πειράζει. Αν αυτό αρέσει στο λαό, είναι δικαίωμά του. Αυτή είναι η δημοκρατία. Είπαμε, όλοι έχουμε δικαίωμα στη συνειδητή αφέλεια ώστε να μην αναγκαστούμε να σηκωθούμε όρθιοι. Τώρα που έλιωσαν τα γόνατά μας από το σκύψιμο και το σύρσιμο, άρχισε να βολεύει η στάση και το να σταθούμε όρθιοι φαίνεται κουραστικό.

 kartesios

Ο Σόϊμπλε, ο Βούρτσης, ο Φούχτελ και το παιδομάζωμα…

Ένα από τα βασικά κόλπα της Γκεμπελικής προπαγάνδας, που εφαρμόζεται κατά κόρον στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, είναι ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με πληθώρα πληροφοριών.

Πληροφορίες σημαντικές και ασήμαντες, αληθινές και ψευδείς, συγκλίνουσες και αντιφατικές, χρήσιμες και άχρηστες κατακλύζουν τα μέσα ενημέρωσης. Σερβιριζόμενες με τρόπο, που να συσκοτίζουν, να παραπλανούν και να αφήνουν μια μπερδεμένη και αβέβαιη εικόνα στον ενδιαφερόμενο.

Και βεβαίως πάντα καμιά είδηση δεν είναι…ολοκληρωμένη. Καμιά πληροφορία δεν είναι πλήρης. Τουναντίον τα θέματα τεμαχίζονται και επιμελώς τμήματα του ίδιου ζητήματος παρουσιάζονται ξεχωριστά, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές σε διαφορετικές θεματολογίες, ώστε ο πολίτης να μη μπορεί ποτέ να έχει την εικόνα του δάσους, αλλά να χάνεται σε ατελείωτες περιπλανήσεις από δένδρο σε δένδρο. Να έχει μεγεθύνσεις από διάφορες λεπτομέρειες του πίνακα, αλλά ποτέ μια γενική άποψη της εικόνας.

Έτσι για τον πολίτη που επιθυμεί να είναι ορθά ενημερωμένος για ότι τον ενδιαφέρει και τον αφορά, η ανεύρεση της ολοκληρωμένης αληθινής πληροφορίας καταντά ένα πραγματικό κυνήγι θησαυρού στον σκουπιδότοπο των Ελληνικών και όχι μόνο ΜΜΕ. Ένα ιδιότυπο βασανιστικό παζλ, όπου χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια και οξυδέρκεια, προκειμένου να μαζέψει τις διάφορες ψηφίδες, να τις αξιολογήσει, να τις κατηγοριοποιήσει, να τις συνδυάσει και να δημιουργήσει τελικά το πλήρες περιεχόμενο ενός θέματος.

Ένα τέτοιο κλασικό παράδειγμα αποτελεί και το θέμα της όψιμης μεταστροφής του κ Σόϊμπλε, ο οποίος ξαφνικά ψυχοπονέθηκε για τη «χαμένη γενιά του Ευρωπαϊκού Νότου».

Η είδηση πέρασε στην κοινή γνώμη περίπου σαν μια θεία επιφοίτηση, που έκανε τον κο Σόϊμπλε να αναβλέψει και από σκληρός και άτεγκτος διώκτης του διεφθαρμένου, τεμπέλικου και φιλήδονου Ευρωπαϊκού Νότου, να μετατραπεί εν μια στιγμή σε φιλεύσπλαχνο διάκονο της χειμαζόμενης από την ανεργία νεολαίας .

Και ενώ μέχρι χθες δήλωνε σε όλους τους τόνους ότι ο Γερμανός φορολογούμενος δεν μπορεί να πληρώνει τους τεμπέληδες εταίρους, αποφάσισε να ζητήσει από τη Κρατική αναπτυξιακή τράπεζα να επιδοτήσει προγράμματα για μικρομεσαίους στην Ισπανία και στη συνέχεια στις υπόλοιπες αποικιοκρατούμενες περιοχές.

Προηγουμένως σε μια άλλη έκρηξη «ευαισθησίας», ο ίδιος κύριος είχε επιπλήξει δημοσίως την Κομισιόν και την λοιπή Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία για την ασύγγνωστη ολιγωρία της στην εφαρμογή αποφασισμένων προγραμμάτων καταπολέμησης της ανεργίας στο Νότο.

Ακόμη και οι πλέον δύσπιστες αναλύσεις γύρω από τις αήθεις αυτές δηλώσεις του Γερμανού Υπουργού οικονομικών δεν υπερέβησαν την άποψη ότι ο κος Σόιμπλε εν όψει Γερμανικών εκλογών επεχείρησε να γλυκάνει το προφίλ της Γερμανικής Καγκελαρίας, που ήδη έχει γίνει τόσο αντιπαθής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε τα απόνερα της αντιπάθειας έχουν αρχίσει να επηρεάζουν τον μέσο Γερμανό ψηφοφόρο.

Οι πλέον υποψιασμένοι σκέφθηκαν ότι ο Τσάρος της Γερμανικής Οικονομίας σκέφθηκε ένα ακόμη τρικ κερδοφορίας για τις Γερμανικές τράπεζες, παρέχοντας με το αζημίωτο ρευστότητα στις διψασμένες επιχειρήσεις των PIGS.

Και κάπου εκεί τελείωσαν οι πολιτικές

(ψυχ)αναλύσεις.

Μετά από λίγα εικοσιτετράωρα έσκασε το φιάσκο του Ελληνικού Υπουργείου Εργασίας. 

Το οποίο Υπουργείο αφού είχε βομβαρδίσει με τόνους αισιοδοξίας και κυβερνητικής περιαυτολογίας τους δυστυχείς ανέργους περί τεράστιου επιδοτούμενου από την ΕΕ προγράμματος. Αφού επί εβδομάδες τα σεσημασμένα παπαγαλάκια παρηγορούσαν την κοινή γνώμη με απείρου κάλλους παραμύθια για την επί θύραις επιστροφή στην απασχόληση εκατοντάδων χιλιάδων λιμοκτονούντων. Μας πληροφόρησε αιφνιδίως, με μια απλή, απέριττη σεμνή ανακοίνωση, ότι το περί ού η πανήγυρης πρόγραμμα δεν έτυχε ποτέ εγκρίσεως από την Κομισιόν. Κατά  δήλωση των εκπροσώπων της Κομισιόν τέτοιο πρόγραμμα δεν είναι συμβατό με τα σχέδια της Κομισιόν αφήνοντας να εννοηθεί ότι ουδέποτε η Ελληνική Κυβέρνηση είχε μπει στον κόπο να εξετάσει τέτοιες «λεπτομέρειες» προτού παίξει μπιλιάρδο στην ψυχολογία χιλιάδων αναξιοπαθούντων οικογενειών….

Η  περίπτωση λοιπόν του κου Σόϊμπλε και του κου Βούρτση είναι φαινομενικά ασύνδετες. 

Και θα μπορούσαν να παραμείνουν έτσι στο διηνεκές, εάν δεν μεσολαβούσε ο κος Φούχτελ.

Όπως λέει μια πολύ γνωστή ελληνική παροιμία «από μικρό και από χαζό μαθαίνεις την αλήθεια».

Ο κος Φούχτελ προφανώς δεν είναι χαζός. Αντίθετα μπορεί να θεωρηθεί πανέξυπνος, αφού σε ελάχιστο χρόνο έχει παραμυθιάσει δεκάδες άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και όχι μόνο.Είναι όμως μικρός συγκρινόμενος με τον κο Σόϊμπλε τον τιτανομέγιστο αυτό αστέρα του παγκόσμιου πολιτικο-οικονομικού στερεώματος.

Για να προσφερθεί σε νέους η δυαδική επαγγελματική κατάρτιση σύμφωνα με το γερμανικό πρότυπο, «η Γερμανία διαθέτει πολλές διαθέσιμες θέσεις σε σχολές μαθητείας και επιθυμεί να καλυφθούν από νέους που προέρχονται από την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία» ανακοίνωσε ο κος Φούχτελ σε ημερίδα του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης. Και όπως ο ίδιος διευκρίνισε ότι τα προγράμματα αυτά θα χρηματοδοτηθούν από ποσό 6 δις ευρώ, που θα διαθέσει η ΕΕ.

Χάρη σ’ αυτές τις κατατοπιστικές πληροφορίες η σύνθεση του παζλ μπορεί πλέον αβίαστα να ολοκληρωθεί.

Κατ’ αρχήν καμία επιφοίτηση και καμία αλλαγή νοοτροπίας δεν προέκυψε στον κο Σόϊμπλε. Ο κος Σόιμπλε ευφυής υπηρέτης επιχειρηματικών, τραπεζικών και λοιπών κερδοσκοπικών Γερμανικών συμφερόντων ανεζήτησε και ανεύρε για πολλοστή φορά ευκαιρίες κέρδους για τους ομίλους, που εξυπηρετεί.

Συνέλαβε κατ’ αρχήν την φαεινή ιδέα ενίσχυσης της κερδοφορίας των Γερμανικών τραπεζών μέσω δανεισμού μικρομεσαίων επιχειρήσεων του Ευρωπαϊκού Νότου, αυτονοήτως με επιτόκια πολλαπλάσια από αυτά που οι Γερμανικές τράπεζες χρεώνουν στις Γερμανικές επιχειρήσεις.

Έτσι με ένα σμπάρο ο κος Σόιμπλε στοχεύει πολλά τρυγόνια.. Κέρδη για τις Γερμανικές τράπεζες. Υποδούλωση των επιχειρήσεων του Νότου στο γερμανικό τραπεζικό κύκλωμα για πολλά χρόνια. Έλεγχο της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων του Νότου με το εργαλείο της διαφοράς επιτοκίων, ώστε οι Γερμανικές επιχειρήσεις να διατηρούν εσαεί ένα συντριπτικό πλεονέκτημα.

Παράλληλα όμως αυτός ο Γκουρού της σύγχρονης αποικιοκρατίας με την αδηφάγο μανία, που τον χαρακτηρίζει, αποφάσισε ότι και από τα κονδύλια  της ΕΕ για τον περιορισμό της ανεργίας η Γερμανία και οι Γερμανικές επιχειρήσεις θα έπρεπε να κατασπαράξουν την μερίδα του λέοντος.

Αυτό περιέγραψε ουσιαστικά εν τη αφελεία του ή ίσως εν τη αναιδεία του ο κος Φούχτελ.

Η Γερμανία, όχι η Ελλάδα ή οι λοιπές μαστιζόμενες από την ανεργία χώρες του Νότου, θα είναι εκείνη που θα διοργανώσει τις δράσεις των σχετικών προγραμμάτων, άρα θα εισπράξει είτε ως χώρα είτε ως επιχειρήσεις τα σχετικά κονδύλια. Διότι δήθεν αυτή διαθέτει τα σύγχρονα επαγγελματικά πρότυπα και διότι εξ άλλου οι «κατηρτισμένοι» επαγγελματίες του ευρωπαϊκού μέλλοντος οφείλουν να μάθουν την Γερμανική (αυτοκρατορική) γλώσσα.

Και εδώ βεβαίως τα «τρυγόνια» είναι πολλά. Εκτός από το ζεστό χρήμα της ΕΕ που θα τονώσει την ήδη σε υφεσιακή τροχιά Γερμανική οικονομία, εκτός από την καταναγκαστική εκμάθηση της γερμανικής σε χιλιάδες Ευρωπαίους νέους, οι γερμανικές επιχειρήσεις θα έχουν την ευκαιρία να τρυγήσουν τον ανθό της Ευρωπαϊκής επιστημονικής και εν γένει παραγωγικής ικανότητας.

Διότι είναι αυτονόητο ότι μετά το τέλος της «κατάρτισης» θα έχουν την δυνατότητα να κρατούν τους αρίστους επωφελούμενες από τις μορφωτικές και λοιπές ικανότητές τους και αποκτώντας έτσι ανέξοδα ένα ακόμη ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι των επιχειρήσεων του Νότου, που θα περιορίζονται στην απασχόληση των εργαζομένων, που δεν θα ενδιαφέρουν τους επικυρίαρχους.

Πρόκειται για μια πεντακάθαρη μορφή “παιδομαζώματος” με όρους σύγχρονης νεοαποικιοκρατίας…

Κάπου εκεί η Κομισιόν ανακάλυψε ότι το Ελληνικό πρόγραμμα είναι «ασύμβατο», ενώ το Γερμανικό απολύτως συμβατό και κάπως έτσι ναυάγησαν τα μεγαλόπνοα σενάρια του κου Βούρτση…

Άυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα. 

Ο κος Σόϊμπλε δεν «αλλαξοπίστησε», όπως τεχνηέντως και ο ίδιος και η κατά τόπους ενορχηστρωμένη προπαγάνδα επεχείρησε να μας πείσει.

Αντιθέτως έστησε άλλη μία πλεκτάνη που θα εξασφαλίσει εξάρτηση των επιχειρήσεων του Νότου από τις Γερμανικές τράπεζες.

Υψηλότερα επιτόκια, που θα αποφέρουν μεγαλύτερα κέρδη στις τράπεζες, αλλά και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στις δανειζόμενες με χαμηλότερο επιτόκιο γερμανικές επιχειρήσεις.

 Λεόντεια αφαίμαξη των κοινοτικών κονδυλίων, που θα τονώσει την ελλειμματική γερμανική οικονομία.

Ενίσχυση των γερμανικών επιχειρήσεων με τα κονδύλια «κατάρτισης» και επάνδρωσή τους με ότι καλύτερο στελεχιακό δυναμικό διαθέτει η Ευρώπη αυτή την περίοδο. Καταναγκαστική ταχεία εκμάθηση της γερμανικής σε χιλιάδες υψηλού επιπέδου ευρωπαίους πολίτες.

Αυτή επομένως είναι η μεγάλη εικόνα, που κρύβεται με τον τεμαχισμό της πληροφορίας και την δέουσα μιντιακή κοπτοραπτική…

Πρακτικό συμπέρασμα;

Ο πολίτης που επιθυμεί να έχει την πραγματική εικόνα χρειάζεται να απορρίπτει εκ προοιμίου την επίσημη εκδοχή των γεγονότων που τεχνηέντως σερβίρουν οι «έγκυροι και έγκριτοι» δημοσιογράφοι. Να αναζητά πληροφορίες δεύτερης και τρίτης διαλογής. Και τέλος να τις αξιολογεί και να τις συνδυάζει βρίσκοντας την εσωτερική σχέση, που τις συνδέει.

Πρόκειται σίγουρα για μπελαλίδικη δουλειά.

 Είναι όμως ό μόνος τρόπος για να αποφύγει να πιαστεί κορόιδο, από κατεστημένα κυκλώματα. Κυκλώματα που απαρτίζονται κατά τεκμήριο από άτομα μειωμένης ευφυΐας, εκπαιδευμένα όμως να ταΐζουν συστηματικά τις σοκαρισμένες κοινωνίες του Ευρωπαϊκού Νότου με τόνους Γκεμπελικής προπαγάνδας. Σε καθημερινή βάση….

 choricos