Νεκρόφιλη κυβέρνηση

του Δήμου Χλωπτσιούδη

Το 2013 οδεύει προς το τέλος του. Και ο απολογισμός ακόμη μία φορά είναι τραγικότερος από εκείνον της προηγούμενης χρονιάς. Τραγικός για την κοινωνική καταστροφή που έφτασε πλέον να λογίζεται ως ανθρωπιστική κρίση, τραγικός και για την πολιτική σκηνή με μια κυβέρνηση να αδιαφορεί για τα προβλήματα και όταν αποφασίζει να ενεργήσει να είναι εκτός χρόνου και μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Γιατί τελικά αν κάτι ξεχώρισε αυτή τη χρονιά είναι το πώς σέρνονταν η κυβέρνηση πίσω από τα προβλήματα που η ίδια δημιουργούσε.
Με χαρακτηριστικές σπασμωδικές κινήσεις, χωρίς κοστολόγηση (που τόσο λατρεύουν ορισμένοι κυβερνητικοί να ζητούν συνεχώς από αντιπάλους τους), χωρίς ουσιαστικό πολιτικό σχεδιασμό και τρέχοντας να προλάβουν κοινωνικές εξελίξεις, έδειξαν πολλάκις την αδυναμία τους να προλάβουν καταστάσεις.
Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Πιστεύοντας ότι θα λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός, μέσα από τον εμπρηστικό λόγο του κυβερνητικού εκπροσώπου ενίσχυσαν τελικά την αγανάκτηση του κόσμου. Χωρίς κανείς να το περιμένει χιλιάδες πολίτες προάσπισαν διά της παρουσίας της την ίδια τη Δημοκρατία και διά του διαδικτύου απέδειξαν την αγωνία τους για τη διατήρηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Η κυβέρνηση αν και ακολούθησε την τακτική του αυταρχισμού, αιφνιδιάστηκε από την πίεση και σε κυβερνητικούς βουλευτές που αρνήθηκαν να αποδεχτούν την υπερψήφιση της νομοθετικής πράξης. Ακόμα και σήμερα, η κυβέρνηση σέρνεται πίσω από εκείνη την απόφαση που περισσότερο της κόστισε παρά τη βοήθησε.
Η σημαντικότερη όμως στιγμή που αποδείχθηκε η απόσταση που χωρίζει την κυβέρνηση με την κοινωνία, ήταν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η σημαντικότερη για τον γράφοντα στιγμή του έτους.
Η κυβέρνηση που αρέσκονταν να κρύβεται πολωτικά πίσω από την ανιστόρητη "θεωρία των δύο άκρων", για μήνες αδιαφορούσε μπροστά στις καταγγελίες φορέων, κομμάτων και ατόμων για τη δράση των νεοναζί και τις δολοφονικές τους επιθέσεις κατά πάντων. Βολεμένη και μακριά από τις κοινωνικές εξελίξεις, η κυβέρνηση ενίσχυε με τη στάση της την επιθετικότητα του νεοφασισμού και τον εξέτρεφε μέσω της πόλωσης και τη συνέχιση της πολιτικής ένδειας.
Και μετά τη δολοφονία -συνεπικουρούμενη από δημοσιογράφους, που έπεφταν από τα σύννεφα- έτρεχαν πίσω από τις εξελίξεις προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι μπορούσαν από το κυβερνητικό γόητρο. Ακόμα και οι συλλήψεις έγιναν σπασμωδικά. Ομοίως και το αντιρατσιστικό που ακολούθησε, αποκάλυψε την αδυναμία της να οριοθετήσει τη μισαλλοδοξία και τα ακροδεξιά στοιχεία στο εσωτερικό της. Πίσω από τις εξελίξεις, πίσω από την κοινωνία αγκομαχούσε να βρει τον επικοινωνιακό της ρυθμό, χάνοντας παράλληλα το προπαγανδιστικό βήμα "των δύο άκρων".
Μία τραγική επανάληψη των προηγουμένων βιώσαμε και το Δεκέμβρη, πριν μπούμε ακόμα στη χειμώνα. Αν και η κοινωνία βοούσε για τον επικείμενο χειμώνα και την αδυναμία θέρμανσης των κατοικιών, οι αρμόδιοι υπουργοί δεν έκαναν καμία ενέργεια να προστατεύσουν τον πληθυσμό. Ενώ ήδη από την προηγούμενη χρονιά θρηνούνταν θύματα από πυρκαγιές και μαγκάλια, η κυβέρνηση κώφευε μπροστά στις κραυγές αγωνίας. Μολονότι η αιθαλομίχλη από το 2012 επανεμφανίστηκε, κανείς δεν έδειξε οποιοδήποτε ενδιαφέρον μέχρι που πια που η λαϊκή αγανάκτηση έφτασε στο απροχώρητο. Όλα εκείνα που αποκαλούνταν νωρίτερα λαϊκισμός και κοροϊδία, ξαφνικά έσυραν την κυβέρνηση.
Τόσο ξαφνιασμένοι και τόσο απόμακροι από την κοινωνία ήταν, που δεν ήξεραν καν οι υπουργοί πώς να μετρήσουν τους πληγέντες από την κρίση. Ενέργειες σπασμωδικές που δε λύνουν το πρόβλημα θέρμανσης και ηλεκτροδότησης. Ακόμα και οι βουλευτές σύρθηκαν από την τραγικότητα των καταστάσεων και ζητούν επικοινωνιακά τη μείωση της τιμής του πετρελαίου. Μα κι αυτοί ζώντας στον παραμυθένια κόσμο της εξουσίας, δεν αντιλαμβάνονται ότι ακόμη και η μείωση μόνη της δε λύνει προβλήματα.
Βασικό χαρακτηριστικό του 2013 στην πολιτική σκηνή είναι η αδυναμία της κυβέρνησης να ελέγξει τις καταστάσεις. Κλειδωμένοι οι υπουργοί πίσω από την υποτακτική στάση της υλοποίησης των μνημονιακών μέτρων, δεν είδαν ποτέ την κοινωνία. Κρύβονταν από τους πολίτες φοβούμενοι συνεχώς τις αντιδράσεις και την οργή του κόσμου. Σέρνονταν πίσω από τις συνέπειες των θανάσιμων επιλογών τους.
Μια νεκρόφιλη κυβέρνηση που προσπαθούσε να στολίσει το σάβανό της με το επικοινωνιακό χρώμα του ενδιαφέροντος και της αλληλεγγύης, κρύβοντας το σάπιο προσωπείο του αυταρχισμού και της αντιδημοκρατικότητας.

http://tvxs.gr

Ο μ.. βρομάει απ' το κεφάλι

Από τον Λιάπη και τον Κάντα μέχρι τον Τομπούλογλου, τα απανωτά επεισόδια αλαζονείας και διαφθοράς δεν υπογραμμίζουν απλώς πόσο βαθιά σαπισμένο είναι το πολιτικό σύστημα της χώρας. Ιδίως η περίπτωση του διοικητή του νοσοκομείου «Αγλαΐα Κυριακού», αποκαλύπτει αυτό που προσπαθούν να κρύψουν τα ΜΜΕ και οι όψιμες πρωθυπουργικές εντολές για κάθαρση σε κάθε νέο σκάνδαλο που ξεσπάει: ότι το βασικό έργο της σημερινής κυβέρνησης είναι το πλιάτσικο.

Του Στέλιου Κούλογλου

H περίπτωση Τομπούλογλου είναι χαρακτηριστική: κομματικοί ημέτεροι, τόσο ανίκανοι ώστε να μην μπορούν να εκλεγούν ούτε βουλευτές, διορίζονται σε θέσεις κλειδιά του δημοσίου. Στόχος της πολιτικής ηγεσίας που τους διορίζει είναι να βολέψει την κομματική πελατεία, αν κάνουν και κανένα δωράκι στον εαυτό τους μικρό το κακό. Αν πάρουν καμιά πιο μεγάλη μίζα ώστε να βελτιωθούν και τα οικονομικά του κόμματος, ακόμη καλύτερα. 
Τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο, που συχνά δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και διορίζονται με αποστολή να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους και τις «ημέτερες» εταιρείες; Κάποια στιγμή, ακόμη και αν δεν έχουν εντολή να κλέψουν για το κόμμα, θα κλέψουν για πάρτη τους. Για να μην αναφερθεί κανείς στην περίπτωση Κάντα, που ομολόγησε ότι ήταν τόσες πολλές οι βαλίτσες και τα εκατομμύρια από τα δέκα εξοπλιστικά προγράμματα στις μίζες των οποίων συμμετείχε, ώστε έχει χάσει το λογαριασμό.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα να είχε γίνει παρόμοια ομολογία, τα εμπλεκόμενα κόμματα θα είχαν καταργηθεί αυτόματα και οι πολιτικοί ηγέτες της εποχής θα είχαν δώσει εξηγήσεις και θα είχαν απολογηθεί.. Εδώ έχουμε την συγκέντρωση της Κίνησης των 58 στην οποία προσέρχεται καταχειροκροτούμενος ο κ. Σημίτης, επί της πρωθυπουργίας του οποίου έγινε αυτό το όργιο. Και κανείς δεν τον ρωτάει μια δυο απλές ερωτήσεις: ήξερε για όλα αυτά; Και τα χρήματα τα οποία ο Θ. Τσουκάτος παραδέχθηκε ότι έλαβε από την Siemens για να τα δώσει στο κόμμα, πράγματι τα παρέδωσε στο ΠΑΣΟΚ; 
Μπανανία θυμίζουν και οι σουρεαλιστικές προσπάθειες του Αδώνιδος να συγκαλύψει τις πολιτικές του ευθύνες για το σκάνδαλο Τομπούλογλου. Ίδια συνταγή με την περίπτωση Λιάπη, ο υπουργός Υγείας συνεχάρη την αστυνομία για την σύλληψη του υφισταμένου του! Η ΕΛΑΣ είχε ειδοποιηθεί από την εταιρεία που ο διοικητής του «Αγλαΐα Κυριακού» εκβίαζε. Δηλαδή τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η αστυνομία; Να ειδοποιήσει τον Τομπούλογλου ότι τα χρήματα της δωροδοκίας ήταν σημαδεμένα; 
Το πάρτι διαφθοράς στα νοσοκομεία γίνεται την ίδια ώρα που ο κ. Γεωργιάδης διαλύει το σύστημα Υγείας και ο κ. Στουρνάρας παραμένει αμετακίνητος στο αίτημα ακόμη και βουλευτών της ΝΔ να μειωθεί ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης. Η αιθαλομίχλη θα προκαλέσει νέα σοβαρά προβλήματα υγείας προειδοποιούν οι γιατροί, αλλά δεν θα υπάρχει σύστημα για να φροντίσει τα θύματα.
Τι τον νοιάζει τον κ. Στουρνάρα; Έχουμε ήδη αναφερθεί στο ηθικό σκάνδαλο της οικογενειακής του επιχείρησης που αμέσως μετά την υπουργοποίηση του ανέλαβε την εκστρατεία κατά της πολυφαρμακίας έναντι 500 χιλιάδων ευρώ! Και κ. Σαμαράς, που ηγείται της κυβέρνησης, αρκείται να διαγράφει, κατόπιν εορτής και αστυνομικής σύλληψης τον Λιάπη και τον Τομπούλογλου. 
Όταν οι αγροίκοι «από κάτω» βλέπουν το πλιάτσικο «των πάνω», πως αλλιώς περιμένει ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση να συμπεριφερθούν; Όπως έλεγε και ο Τομπούλογλου στιςμαγνητοφωνημένες συνομιλίες, μαλάκας είναι, ενώ τα παίρνουν όλοι οι άλλοι, αυτός να μην πάρει τίποτα;

http://tvxs.gr

Άδωνις Τομπούλογλου

Εντελώς συμπτωματικά, μετά από δημοσίευμα του περιοδικού Hot Doc, σύμφωνα με το οποίο, ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης επισκέφτηκε το σπίτι γνωστού φαρμακοβιομηχάνου μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα μια μέρα πριν την ψήφιση της τροπολογίας για τα φάρμακα στη Βουλή -και την αποκάλυψη πως υπάρχει βίντεο που το αποδεικνύει-, έχουμε την σύλληψη του πολιτευτή της Νέας Δημοκρατίας και προέδρου του Νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, Χάρη Τομπούλογλου, ο οποίος συνελήφθη με 25.000 ευρώ σε προσημειωμένα χαρτονομίσματα και κατηγορείται για απόπειρα εκβίασης και παθητική δωροδοκία.

Είναι προφανές πως ο Άδωνις Γεωργιάδης βρίσκεται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Αν κρίνω μάλιστα από τους συνεχείς ύμνους του Άδωνι Γεωργιάδη στον Αντώνη Σαμαρά -τον οποίο είχε χαρακτηρίσει ως αχρηστότερο όλων των εποχών πριν πάει στη Νέα Δημοκρατία- θα πρέπει να φοβάται πως ο Σαμαράς θα χρησιμοποιήσει τον ίδιο ως Τομπούλογλου της κυβέρνησης.

Θα εκδιωχθεί ο Άδωνις, για να δείξει ο Σαμαράς στους πολίτες πόσο άμεμπτος και ηθικός είναι. Ακόμα και με αυτούς που τον γλείφουν πατόκορφα από το πρωί ως το βράδυ.

Πραγματικά, ο πολιτικός γενιτσαρισμός του Άδωνι Γεωργιάδη δεν έχει προηγούμενο. Δεν έχει υπάρξει πολιτικός -αν μπορείς να πεις αυτό το πράγμα «πολιτικό»- που να αποθεώνει σήμερα αυτούς που έβριζε χυδαία ως χτες.

Βέβαια, και ο Σαμαράς ίδια περίπτωση είναι. Είναι αυτός που δεν θα επέστρεφε στη Νέα Δημοκρατία ούτε κι αν τον έκαναν αρχηγό. Ντιντήδες.

Τώρα που ξέρουν πως έχουν τελειώσει, θα αρχίσουν να ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, για να καλυτερέψουν την δική τους θέση. Θα πέσει πολύ γέλιο.

Εν τω μεταξύ, ας τους απαγορεύσει κάποιος έντιμος δικαστής την έξοδο από την χώρα.

Ή ας δημεύσει τις περιουσίες τους.

Προληπτικά.

pitsirikos

Ο εκβενιζελισμός της τσογλανιάς! «Καυλώνει ο γάιδαρος προτού ψοφήσει»

Πηγή: Ζαχαρίας Ρουστάντι _¨Δρόμος της Αριστεράς"

 Οχι, δεν είναι εκτσογλανισμός να καβατζάρεις κατηγορητήρια και λίστες με ονόματα συντρόφων σου που ενέχονται σε σκάνδαλα, για να τους έχεις πάντα στο τσεπάκι, για να τους σέρνεις εκβιαστικά σε βρόμικες δουλειές και συμφωνίες...

Δεν είναι εκτσογλανισμός να 'χεις «πειράξει» το γράμμα και το πνεύμα της νομοθεσίας μόνο και μόνο για να βγαίνεις πάντα καθαρός από τον βούρκο και τους βόθρους των υπουργικών σου πεπραγμένων. Να διασύρεις διεθνώς το όνομα (ό,τι εν πάση περιπτώσει περισώθηκε) του... σοσιαλισμού, να προδίδεις την εμπιστοσύνη ενός ολόκληρου λαού, και μ' εκβιαστικά διλήμματα ή απειλές να σέρνεις τα αγαθά του και το έμψυχο δυναμικό του στις σκοτεινές σπηλιές των νεοφιλελεύθερων κι αδίστακτων ανθρωποφάγων...

Δεν είναι εκτσογλανισμός να αθετείς τις ανειλημμένες δεσμεύσεις σου απέναντι στις παλιές και τις νεότερες γενιές ασφαλισμένων που σε εμπιστεύθηκαν, που σου προπλήρωσαν τοις μετρητοίς την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα αξιοπρεπή γεράματα τους, ούτε ν' απαξιώνεις τη θεμέλια αρχή του πολιτεύματος, να σέβεται -τάχαμου- και να υπηρετεί η εξουσία τους απαράβατους κανόνες του συντάγματος...

Όχι, η τσογλάνια δεν άγγιξε ποτέ το κόμμα του Βαγγέλη Βενιζέλου και των... αδιάβαστων συντρόφων του. Κι ας γεύτηκαν «όλοι μαζί» τα υπερτιμολογημένα έργα της Ολυμπιάδας, με τους απίστευτους θεατρινισμούς περί καθυστερήσεων και κινδύνων ματαίωσης τάχαμου της διοργάνωσης, που κατέληγαν -ω του θαύματος- πάντοτε σε σωτήριες συμφωνίες με τους ημετέρους, με τα διεθνή και τα εγχώρια αρπακτικά του είδους. Δεν είναι τσόγλανοι, λοιπόν, ούτε οι μιζαδόροι.

Όλοι . . αυτοί που αντάλλαξαν το δημόσιο συμφέρον με εκατομμυριάκια, όλοι αυτοί που θα 'πρεπε να δικάζονται και να σαπίζουν στις φυλακές ως μεγαλοαπατεώνες, για κατάχρηση εξουσίας, για δόλια υπεξαίρεση, για εσχάτη προδοσία. Όλοι ετούτοι οι αξιότιμοι συνδαιτυμόνες των τροφαντών μας εκπροσώπων...

Δεν είναι τσογλάνια η έπαρση, η αλαζονεία, η ξετσιπωσιά των ευνοούμενων του καθεστώτος, των Λιάπηδων που μας εκπροσωπούν επάξια σε μαλαισινιανές σουίτες, που μας κρατούν ψηλά το λάβαρο της ποιότητας ζωής και άσβεστη τη φλόγα της μεγάλης μας... χλιδής. Ούτε το να φροντίζεις να απολυθεί ο εκπαιδευτικός που τόλμησε να μη σεβαστεί τον κανακάρη σου σαν πριγκιπόπουλο κι αφέντη των γραπτών και των βαθμών.

Δεν είναι τσογλάνια να τσαλαπατάς βρομίζοντας το αρχικό περιεχόμενο των λέξεων, και έτσι απλά, χωρίς να νοιάζεσαι για τις συνέπειες, να λες «δημοκρατία» την τραπεζοκρατία και τον νέου τύπου ολοκληρωτισμό που σου ανέθεσαν να εγκαθιδρύσεις, «προστασία του πολίτη» την προστασία της συμφωνίας σου με τους δανειστές από τον ίδιο τον συνειδητό και σώφρονα πολίτη, «διάσωση» το γενικό ξεπούλημα της χώρας σου και τη διά βίου αιχμαλωσία του λαού σου, «ελληνική οικονομία» τον κρανίου τόπο που μας περιβάλλει, «ενημέρωση» τη μόλυνση του εγκεφάλου μας, «πολιτική ζωή» τον εμπαιγμό - και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό...

Και αν, εντέλει, όλα αυτά δεν είναι όντως τσογλάνια, τότε τι θ' απομείνει ως περιεχόμενο «πολιτικού ραπίσματος» ή και πυγμή... γκαρίσματος της αφεντιάς σου, Βαγγελάκη, προς μια αντιπολίτευση που τα υφίσταται κατάσαρκα, όπως κι ο ίδιος ο λαός, και τα γνωρίζει; Δίνω εδώ την πρώτη απάντηση που μου 'ρχεται αυθόρμητα στο νου και ξέρει να τη χρησιμοποιεί πολύ εύστοχα ο σοφός λαός: «καυλώνει ο γάιδαρος προτού ψοφήσει» και μη θαρρείς μ' αυτό ότι μας έχεις... γοητεύσει.

Michael Fitzpatrick: «Η οπτική μιάς κοινωνίας που έχει εγκαταλείψει κάθε μεγάλο σχέδιο»

  Κοινωνική Θεωρία

Και στην οποία οι ορίζοντες του ατόμου έχουν περιοριστεί στο ίδιο του το σώμα - Σε αντίθεση με τη βικτοριανή αντίληψη περί ενός δεσμού ανάμεσα στην ατομική υγεία και την εθνική ανταποδοτικότητα, το ενδιαφέρον των Νέων Εργατικών για την υγεία δεν εμπνέεται από κάποιο ευρύτερο κοινωνικό όραμα. Αντιθέτως, αντανακλά την οπτική μιας κοινωνίας που έχει εγκαταλείψει κάθε μεγάλο σχέδιο, στην οποία οι ορίζοντες του ατόμου έχουν περιοριστεί στο ίδιο του το σώμα:
Άσχετα με το τι πάει στραβά στη ζωή μας – προβλήματα με τα χρήματα, την εργασία ή τις σχέσεις – η καλή υγεία μας βοηθάει ν” αντέξουμε. Πόσο συχνά δεν έχουμε ακούσει κάποιον να λέει ότι, παρόλο που τα πράγματα μπορεί να μην πηγαίνουν καλά, τουλάχιστον έχει την υγεία του. Η καλή υγεία θεωρείται πολύτιμη (ΥΥ Βρετανίας 1998: 7-8)
Σε αυτό το κήρυγμα, η υγεία υποβιβάζεται σε πηγή παρηγοριάς για ανθρώπους που έχουν παραιτηθεί από κάθε υψηλότερη φιλοδοξία. Σε μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών, ο σκοπός της ανθρώπινης ύπαρξης επανορίζεται ως επιδίωξη στο να παραταθεί η διάρκειά της.
Από τη στιγμή που η υγεία συνδέεται με την αρετή, τότε η ρύθμιση του τρόπου ζωής εν ονόματι της υγείας γίνεται ένας μηχανισμός για την αποτροπή του κακού και την πειθάρχηση της κοινωνίας ως συνόλου. Οι νέες κυβερνητικές πολιτικές για την υγεία δεν εστιάζουν πλέον στην υγεία με τη γνωστή έννοια της θεραπείας των παθήσεων και των ασθενειών, αλλά μάλλον υποκινούν έναν επανορισμό της υγείας, με όρους του τρόπου με τον οποίο ζούμε τη ζωή μας. Υπό την κάλυψη της αμφίβολης ιδέας ότι μια παρατεταμένη ζωή (με οποιοδήποτε κόστος για τον εαυτό μας και την κοινωνία) είναι καλή για μας, η κυβέρνηση προτείνει, ακόμη και επιβάλλει, τη δική της εκδοχή για το τι είναι καλή ζωή. Αυτή η καλή ζωή δεν είναι απλώς μια πιο μακρόχρονη ζωή, αλλά μια πιο μακρόχρονη ζωή που διάγεται υγιεινά, δηλαδή ενάρετα. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι λιγότερο δόλια επειδή επιδιώκεται και υποστηρίζεται καλοπροαίρετα από πολλούς γιατρούς, ιατρικά σώματα και εθελοντικές οργανώσεις. Ενώ απαντά στη βαθιά ανάγκη ορισμένων για ένα διαρθρωτικό πλαίσιο μέσω του οποίου μπορεί να συσπειρωθεί η κοινωνία σε ταραγμένους καιρούς, εκείνοι που είναι ανίκανοι ή απρόθυμοι να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της νέας δημόσιας υγείας μπορεί κάλλιστα να τη θεωρούν πατερναλιστική αν όχι απροκάλυπτα καταπιεστική {..}
______
Πηγή: Michael Fitzpatrick, H Τυραννία της Υγείας – Οι γιατροί και οι κανόνες για το σύγχρονο τρόπο ζωής, σελ. 51-53, Μετάφραση: Άσπα Γολεμη, Επιμέλεια: Βαγγέλης Γεωργίου – Θανάσης Παπαγεωργίου, Αιρετική Σκέψη Πολύτροπον 2004.

Ένα οργανωμένο έγκλημα

Ο κόσμος έχει αρκετά τρόφιμα για όλους, αλλά σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι πεινούν

Ο κόσμος έχει αρκετά τρόφιμα έτσι ώστε όλοι οι άνθρωποι να έχουν την τροφή που χρειάζονται για να απολαύσουν μια υγιή και παραγωγική ζωή. Αυτή η φράση είναι ένα ακριβές απόσπασμα από ανακοίνωση της FAO , το Οργανισμού Γεωργίας και Τροφίμων του ΟΗΕ.  Μάλιστα, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, σήμερα παράγονται  τρόφιμα για να θρέψουν 12.000 εκατομμύρια ανθρώπους σε έναν πλανήτη που κατοικείται από 7.000 εκατ. Και όμως, κάπου 3,1 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από την πείνα κάθε χρόνο και ένας στους οκτώ ανθρώπους δεν παίρνει αρκετά τρόφιμα για να είναι υγιείς και να βιώνει μια ενεργό ζωή, σύμφωνα με τον FAO . Επιπλέον, περισσότερα από 1.300 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, και σχεδόν 3.000 εκατομμύρια με λιγότερο από $ 2.

Εν τω μεταξύ, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Οι 100 πλουσιότεροι  δισεκατομμυριούχοις στον κόσμο, έχουν μια περιουσία 2,1 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, 200 000 εκατομμύρια περισσότερα από το 2012 -., που ισοδυναμεί με 2,9% του παγκόσμιου ΑΕΠ.  Στην Ισπανία,  ένα σύνολο 30 οικογενειών μοιράζονται ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου.  Οι 100 μεγαλύτερες περιουσίες του χρηματιστηρίου κατέχουν € 88.735 εκατομμύρια , 13% περισσότερο από ό, τι το 2012. Εν τω μεταξύ, η παιδική φτώχεια στη χώρα  επηρεάζει το 26,7% εκείνων που είναι κάτω από την ηλικία των 16 ετών ενώ η εξαθλίωση έχει διπλασιαστεί μέσα σε λίγα χρόνια,  φτάνοντας να πλήττει  3 εκατομμύρια Ισπανούς. Οι αριθμοί είναι αφοπλιστικοί: το μοντέλο αυτό δεν λειτουργεί. Ή, με άλλα λόγια, λειτουργεί μόνο για να ικανοποιήσει την απληστία μιας μειοψηφίας. Η μέγιστη αξία του ισχύοντος συστήματος είναι τα χρήματα. Με την υποστήριξη από τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς, οι πολυεθνικές εταιρείες  κερδοσκοπούν με τα πιο βασικά, τα τρόφιμα, και αποφασίζουν ποιος τρώει και ποιος οχι, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Σχεδόν 1.000 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα στον κόσμο, Υπάρχει επιβολή δασμών,  έλεγχος των ξένων καλλιεργειών,  κερδοσκοπία στις τιμές των τροφίμων, η οποία, όπως και στο 2008, μπορεί να αφήσει εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς ψωμί.  Όλος ο μηχανισμός  διευκολύνει πολλούς να κερδίσουν μερικά εκατομμύρια δολάρια για τους άλλους να λιμοκτονούν. «Τα τελευταία χρόνια οι τιμές των τροφίμων είναι πολύ ασταθής, είναι ένα τρενάκι του λούνα παρκ που εμποδίζει την πρόσβαση των φτωχότερων ανθρώπων σε θρεπτικά τρόφιμα », λέει ο ΟΗΕ. «για αυτό και ο Jean Ziegler, πρώην εισηγητής του ΟΗΕ για τα Τρόφιμα και αργότερα μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ, καταγγέλλει σήμερα την λειτουργία ενός δικτύου οργανωμένου εγκλήματος που ευθύνεται για την πρόκληση της πείνας στον κόσμο και πραγματοποιεί «μαζικές δολοφονίες». «Ζούμε μια κανίβαλη παγκόσμια τάξη. Η αγορά τροφίμων ελέγχεται από μια ντουζίνα πάρα πολύ ισχυρών πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες ελέγχουν το 85% του καλαμποκιού, το ρύζι, το λάδι. Αυτές, -οι κυρίαρχοι του κόσμου-  αποφασίζουν ποιος θα πεθάνει και ποιοι θα ζήσουν, καθορίζοντας τις τιμές, καταγγέλλει. « Μέσω νεοαποικιακών μηχανισμών, μέσω της επιβολής πληρωμής του εξωτερικού χρέους, οι μεγάλες δυνάμεις και οι διεθνείς οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ επιβάλλουν σε τρίτες χώρες  δυσμενείς πολιτικές και οικονομικά μέτρα για τους τοπικούς πληθυσμούς και  ευνοϊκές για τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που αναζητούν νέες αγορές τις οποίες θα ορίζουν και θα επιβάλλουν τα προϊόντα τους σε βάρος των αυτοχθόνων καλλιεργειών  και των τοπικών βιομηχανιών. Αυτό συνέβη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου χώρες όπως η Ισπανία έχουν διαλύσει, με επιταγή των Βρυξελλών, μέρος της δικής τους βιομηχανίας, την κτηνοτροφία  τους, τη γεωργία, σε αντάλλαγμα μιας οικονομικής βοήθειας από την ΕΕ της οποίας τα αποτελέσματα  ήδη υποφέρουν στη δική τους σάρκα. Εάν δεν αλλάξει ριζικά το οικονομικό μοντέλο, σε ένα τέταρτο του αιώνα ο υποσιτισμός θα είναι ένα εγγενές φαινόμενο σε μεγάλες πόλεις όπως το Ρίο ντε Τζανέιρο, το Κάιρο και τη Σιγκαπούρη, όπως προβλέπει ο ΟΗΕ. Ο παγκόσμιος πληθυσμός θα φτάσει 9.600 εκατ. ευρώ το 2050 , θα υπάρχει όλο και μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ πλουσίων και φτωχών και η πείνα »θα πάψει να είναι κληρονομιά των απόβλητων», γιατί σήμερα, όπως ανέφεραν οι διεθνείς οργανισμοί , ο υποσιτισμός ανοίγει τις πόρτες του πρώτου κόσμου.
Σε αυτά τα  Χριστούγεννα το φάντασμα του μέλλοντος της ιστορίας του Ντίκενς  εμφανίζετε σίγουρο και με οριστική απόφαση να ανακοινώσει την επερχόμενη τραγωδία και την καταστροφή. Είμαστε σε έναν κόσμο που τείνει σε μεγαλύτερη κοινωνική και οικονομική ανισότητα, με πολιτικές για να διατεθούν λιγότεροι πόροι για την διασφάλιση μιας αξιοπρεπούς ζωή για τους ανθρώπους. Στην Ισπανία, η ανισότητα  φτάνει τα υψηλότερα επίπεδα.

Αυτή η νεοφιλελεύθερη κούρσα, στην οποία η ισπανική κυβέρνηση συμμετέχει ενεργά, περιορίζει την καθολική και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, προωθεί την επι πληρωμή εκπαίδευση, ενώ αποσύρει τις επενδύσεις στη φροντίδα των εξαρτημένων ατόμων αναγκάζοντας τις γυναίκες να έχουν παιδιά με δυσπλασίες, και αρνείται να εγγυηθεί το δικαίωμα των ανθρώπων στη στέγαση, στο φώς, την ολοκληρωμένη τροφή, τον πολιτισμό.  Και μέσα σε αυτό το σενάριο, η επιβολή που η κυβέρνηση έχει εγκρίνει για τις γυναίκες που στερούνται και πάλι το δικαίωμα ελέγχου του σώματός τους, ( απαγόρευση των αμβλώσεων).

Να διεκδικήσουμε επιτέλους, το δικαίωμά μας στη ζωή, και όχι μια θλιβερή πορεία πόνου,  ανασφάλειας  και επιβίωσης.

της Olga Rodríguez στο http://www.rebelion.org/noticia.php?id=178710

Προπαγάνδα – πολιτικός λόγος – διαφήμιση

Του Περικλή Κοροβέση    Με τον όρο προπαγάνδα καταλαβαίνουμε την εκστρατεία που κάνει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να πείσει τους υπηκόους του πως ζουν σ’ έναν παράδεισο (για το οποίο κανείς δεν πείθεται) και να βρει συμμάχους στον διεθνή χώρο. Στήνονται τεράστιοι μηχανισμοί, ξοδεύονται αμύθητα ποσά, και κάποιες φορές τα καταφέρνουν. 

Η πρώην ΕΣΣΔ, μέχρι την πτώση της, είχε πολλούς πιστούς...
σε δεκάδες χώρες που δεν έβλεπαν την πραγματικότητα, αλλά την ειδυλλιακή εικόνα του σοσιαλισμού, όπως αυτή είχε παραχθεί στα εργαστήρια της KGB (που ήξερε επακριβώς ποιος είναι ο αυθεντικός κομμουνισμός και ποιοι είναι οι εχθροί του).

Ενα άλλο πετυχημένο κέντρο προπαγάνδας είναι το Χόλιγουντ, που σχεδόν όλες του οι παραγωγές, έμμεσα ή άμεσα, είναι στην υπηρεσία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ και του αμερικανικού τρόπου ζωής. Φυσικά υπάρχουν και αριστουργήματα που έχουν παραχθεί, αλλά αυτά αποτελούν ελάχιστες εξαιρέσεις σε σχέση με τις δεκάδες χιλιάδες ταινίες που έχουν γυριστεί. Γνήσιο προϊόν αυτής της σχολής είναι τα σίριαλ. Οι γνωστές σαπουνόπερες που εθίζουν τον κόσμο στο ασήμαντο σε όλα τα επίπεδα. Ασήμαντα σενάρια, σκηνοθεσίες, ηθοποιοί κ.λπ., που στοχεύουν να εγκλωβίσουν τους τηλεθεατές στο τίποτα και να τεθούν εθελοντικώς εκτός κοινωνίας.

Ο σύγχρονος πολιτικός λόγος αποσκοπεί στην εξουσία. Οι ψηφοφόροι πρέπει να πειστούν για την παρουσία ενός κόμματος ή ενός αρχηγού «Μεσσία», που θα τους σώσει. Στη θέση του ενεργού πολίτη, έχουμε έναν ανενεργό πολίτη, που χάνει την προσωπικότητά του μέσα στη μάζα.Βρίσκεται σε βρεφική ηλικία, που ταυτίζει τον πατέρα με τον αρχηγό, όπως ο φανατικός θρησκευόμενος θεωρεί τον Θεό απόλυτο και παντοδύναμο αρχηγό και μπορεί να διαπράξει τα πιο φρικαλέα εγκλήματα στο όνομα του Θεού, ασχέτως αν ο Θεός (στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση τουλάχιστον) δίνει εντολή να μην κάνεις φόνο. Και σε ένα τέτοιο κλίμα, τα φασιστικά κινήματα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν. Δηλαδή ο υπάρχων πολιτικός λόγος ενέχει τον φασιστικό λόγο. Ο Χορκχάιμερ το είχε εντοπίσει αυτό εδώ και πολλά χρόνια. «Οποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό, καλά θα κάνει να μην μιλάει για τον φασισμό». Με άλλα λόγια, ο λόγος του Κεδίκογλου ενέχει τον λόγο του Μιχαλολιάκου. Στα κουστούμια διαφέρουν.

Να πάμε τώρα και στη διαφήμιση. Συχνά το οξυγόνο για τα έντυπα της Αριστεράς. Ο Γκοντάρ έλεγε πως η διαφήμιση είναι φασισμός. Και είχε απόλυτο δίκιο. Και με τον λόγο και την εικόνα διαμορφώνει έναν παραδεισένιο κόσμο που τον ταυτίζει με ένα ανεξέλεγκτο προϊόν, το οποίο μπορεί να είναι, πέρα από τη χαμηλή ποιότητά του, πιθανόν και επικίνδυνο για την υγεία. Π.χ. τα φαρμακευτικά σκευάσματα. Τι εγγύηση υπάρχει πως δεν είναι απάτη; Και γιατί τα φάρμακα δεν τα πουλάνε στα σούπερ μάρκετ και τα πουλάνε άνθρωποι με πανεπιστημιακές σπουδές και με συνταγή γιατρού; Ακόμα, τα επώνυμα ρούχα. Ράβονται από ανθρώπους που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, σε εξαθλιωμένες χώρες όπου η ζωή των εργατών δεν έχει καμιά αξία. Να θυμηθούμε το πρόσφατο τραγικό έγκλημα στο Μπανγκλαντές. Και όμως ο καταναλωτής φιγουράρει στο επώνυμο ρούχο του και νομίζει πως είναι προσωπικότητα και όχι συνεργός σε ένα έγκλημα.

Ποιο είναι το κόκκινο νήμα που ενώνει και τους τρεις αυτούς λόγους; Ο μύθος. Δηλαδή η τεχνική του παραμυθιού, που διαμορφώνει έναν φανταστικό κόσμο, ο οποίος δεν χρειάζεται αποδείξεις και τεκμηρίωση, αλλά στοχεύει να δημιουργήσει μια γοητεία και να διαμορφώσει έναν πιστό. Και ο πιστός είναι ένας υποταγμένος άνθρωπος, δεν γνωρίζει τον εαυτό του και ζει στον που του έχει επιβάλει η άρχουσα νοοτροπία και γίνεται καταναλωτής. Δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι και τι θέλει και δεν γνωρίζει τη δύναμή του. Ηδη από τον 12ο αιώνα, η Αννα Κομνηνή έγραφε στην «Αλεξιάδα» της: «Δεν θέλω να αναφερθώ στο χυδαίο όχλο, για να μην μολύνω το ιερό σώμα της Ιστορίας».

Οι ελίτ της εξουσίας, μέσα από την εμπειρία αιώνων, για να κρατήσουν τα πλούτη τους και τη δόξα τους, έπρεπε πάνω από όλα να κυριαρχήσουν στις συνειδήσεις των ανθρώπων, αφαιρώντας τους κάθε δυνατότητα να σκεφθούν, παραμένοντας στην άγνοια και στην απελπισία και μπαίνοντας στην ουρά να περιμένουν κάποιο θαύμα. Και αυτό θα γίνει στην άλλη ζωή. Και βασικός ιδεολόγος ήταν η αυτοκρατορική χριστιανική εκκλησία, που έχει πια παραχωρήσει τη θέση της στην τηλεόραση. Και οι άνθρωποι με την ψήφο τους εκλέγουν τη φυλακή της φτώχειας. Μερικοί αντιδρούν βίαια, με την ένοπλη υποδειγματική πράξη. Αλλά ο μεγάλος αναρχικός Κροπότκιν έχει καλύτερα επιχειρήματα. «Μερικά κιλά δυναμίτη δεν κάνουν τίποτα σε μια εξουσία που αριθμεί πολλούς αιώνες». 

Και θα πρόσθετα εγώ: Αν δεν πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας, ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει. Και από τα μνημόνια, θα πάμε στα μνημόσυνα.                αριστερη αντεπιθεση  

Πηγή:ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 

Λ. Βατικιώτης: Παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους!

Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση!

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Σε εφιάλτη χωρίς τέλος έχει εξελιχθεί η διαχείριση του δημόσιου χρέους από το 2010, όταν η τύχη του εναποτέθηκε στα χέρια των πιστωτών. Ακόμη και τώρα, 3,5 ολόκληρα χρόνια μετά την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου που συνόδευσε το πρώτο δάνειο, το ελληνικό πολιτικό σύστημα κρέμεται για πολλοστή φορά από τα γερμανικά χείλη για να μάθει τι ακριβώς θα αποφασίσει το Βερολίνο για το χρέος, με την «ώρα της κρίσης» εσχάτως (αφού όλοι αναμέναμε το φθινόπωρο του 2013 μετά τις γερμανικές εκλογές) να έχει μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2014, αφού θα έχουν ολοκληρωθεί κι οι ευρωεκλογές. Έστω κι έτσι όμως αυτό που ομολογείται από κάθε πλευρά, από το Βερολίνο που αποφασίζει για την ΕΕ, την Ουάσινγκτον όπου έχει την έδρα του το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση που απλά περιμένει να της ανακοινωθούν οι αποφάσεις, είναι ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο. 

Τα μεγέθη είναι εξόχως αποκαλυπτικά, όσο κι αν τα καλύπτει ένα πέπλο σιωπής, σε εμφανή αντίθεση με ό,τι συνέβαινε για παράδειγμα το 2010 όταν έπρεπε να δημιουργηθεί η αναγκαία συναίνεση για να γίνουν δεκτά τα Μνημόνια από την ελληνική κοινωνία, σαν να επρόκειτο για την μία και μοναδική θεραπεία απέναντι στον θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε. Με βάση λοιπόν την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού που ψηφίστηκε από την Βουλή το Σάββατο 7 Νοεμβρίου, το δημόσιο χρέος φέτος θα φτάσει τα 321 εκ. ευρώ (175,5% του ΑΕΠ), ενώ τον επόμενο χρόνο, το 2014, αν δεν γίνει καμία άλλη παρέμβαση αναμένεται να φτάσει τα 320 εκ. (174,8%). Η Ελλάδα δηλαδή θα συνεχίσει να έχει ένα δημόσιο χρέος πολύ πάνω (κατά 50% μεγαλύτερο σχεδόν) του ορίου του 120% που διασφαλίζει την βιωσιμότητα του. Είναι προφανές επομένως ότι επιβάλλεται μια σημαντική του μείωση.

Το ερώτημα ωστόσο είναι υπό ποιούς όρους θα γίνει αυτή η μείωση. Γιατί κι η διαγραφή χρέους, ύψους 105 δισ. ευρώ, που συνόδευσε την αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012 δεν ήταν καθόλου αμελητέα. Ήταν για παράδειγμα σημαντικά μεγαλύτερης αξίας από την αναδιάρθρωση στο αργεντίνικο χρέος το 2001, που αφορούσε το 93% σε ένα χρέος ύψους 100 δισ. δολ., κι η οποία τότε είχε χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη στην ιστορία. Η αναδιάρθρωση του 2013 υπό άλλους όρους, αν δηλαδή δεν συνοδευόταν από τους τιμωρητικούς όρους του δευτέρου Μνημονίου (έτσι ώστε καμία άλλη χώρα στο εξής να μην ζητήσει ανάλογη διευκόλυνση) και επίσης από ένα επιπλέον δάνειο ύψους 109,1 δισ. ευρώ, θα μπορούσε να είχε αποδειχθεί επωφελής για τα δημόσια οικονομικά, ελαφρύνοντας κατ’ επέκταση τους φορολογούμενους και δημιουργώντας εκείνο το αναγκαίο περιθώριο για την άσκηση αναδιανεμητικής, επεκτατικής πολιτικής.

Επικίνδυνοι Τρόικα και δανειστές

Το σημαντικότερο συμπέρασμα επομένως που εξάγεται για την επικείμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι ότι στον βαθμό που θα αποφασιστεί από τους πιστωτές, δηλαδή την Τρόικα που αποτελεί πιστό τους όργανο, θα σημάνει νέα δεινά για τους φορολογούμενους. Υπό το βάρος λοιπόν της δραματικής εμπειρίας που έχει αποκομίσει μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός από τις προηγούμενες «διασώσεις» του, το αβίαστο και λογικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η τύχη του δημόσιου χρέους δεν πρέπει να εναποτεθεί ξανά στους πιστωτές. Αυτό αντίθετα που πρέπει να γίνει είναι με όρους κυρίαρχου κράτους η Ελλάδα να προχωρήσει σε άμεση παύση πληρωμών, χωρίς καμία συνεννόηση με τους δανειστές, μέσα δηλαδή από μονομερείς ενέργειες.

Καμία χώρα που το έπραξε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν δεν μετάνοιωσε. Η Ρωσία το 1999, η Αργεντινή το 2001, ο Ισημερινός το 2008 και πιο πρόσφατα, το 2010, η Ισλανδία είδαν πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος τους να μειώνεται, την οικονομία τους να αναπτύσσεται, την ανεργία να πέφτει και να αποχαιρετούν οριστικά το καθεστώς του κράτους-παρία που τους είχε καταδικάσει η υπερχρέωση και η υποτέλεια στους ξένους δανειστές. Οι «καλοί μαθητές» αντίθετα συνεχίζουν να περιδινίζονται στην ίδια κρίση.

Μια ελληνική κυβέρνηση που θα θέτει σε προτεραιότητα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της ίδιας της χώρας μπορεί να επικαλεστεί ένα πλήθος εύλογων και διεθνώς αποδεκτών οικονομικο-πολιτικών και νομικών επιχειρημάτων για να δικαιολογήσει μια απόφαση παύσης πληρωμών. Διαδικασία αναγκαία καθώς πρόκειται για διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας κι όχι για διαδικασίες που αφορούν το εσωτερικό της, οπότε ένας νόμος θα ήταν αρκετός. Κάτι για παράδειγμα που μπορεί να συμβεί με τα μνημόνια κι όλο το εφιαλτικό οικοδόμημα που δημιούργησαν, τα οποία μπορούν να καταργηθούν με ένα νόμο της ελληνικής βουλής με απλή πλειοψηφία δηλαδή. Αρκεί να υπάρχει η ανάλογη πολιτική βούληση…

Ευθύνη των πιστωτών

Το πρώτο βήμα στην τεκμηρίωση της απόφασης μονομερούς παύσης πληρωμών δεν μπορεί παρά να ξεκινάει από τις τεράστιες ευθύνες των πιστωτών για την τραγική κατάσταση που έχει φθάσει η Ελλάδα σε ό,τι αφορά το επίμαχο θέμα: το δημόσιο χρέος! Η ακαταλληλότητα των μέχρι σήμερα αρμόδιων να αποφασίζουν για το χρέος (ΕΕ, ΔΝΤ) τεκμαίρεται από την αποκλειστική ευθύνη που τους βαραίνει για τον εκτροχιασμό του. Όταν έπρεπε να αποσπαστεί η σιωπηρή έστω συναίνεση του ελληνικού λαού για τα Μνημόνια τότε ήταν στη μόδα η ρήση του Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε». 

Έτσι επιχειρήθηκε να εξηγηθεί γιατί το δημόσιο χρέος έφτασε στο 129% του ΑΕΠ ή τα 300 δισ. ευρώ, που ήταν τον Οκτώβριο του 2009, αφήνοντας προς το παρόν ασχολίαστα τα μαγειρέματα που έκανε η ελληνική στατιστική υπηρεσία μαζί με την Γιουροστάτ για να αυξηθεί το δημόσιο χρέος από το 115% που ήταν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2009. (Ένας πονοκέφαλος δεν δικαιολογεί χημειοθεραπεία, αντίθετα η διάγνωση καρκίνου, ακόμη κι αν είναι πλαστή, την εμφανίζει επιβεβλημένη…). Τώρα όμως που το δημόσιο χρέος έχει καταγράψει την μεγαλύτερη αύξηση που έχει παρατηρηθεί ποτέ μέσα σε μια τόσο σύντομη χρονική περίοδο ποιός φταίει; Η απόδοση της ευθύνης στον λαό που έχει ματώσει θα ήταν θράσος, ύβρις. Αποκλειστικός υπεύθυνος επομένως είναι η Τρόικα. Μόνη της σχεδίαζε και ανακοίνωνε τα Μνημόνια, με τους έλληνες υπουργούς από την πρώτη κυβέρνηση του Παπανδρέου (των …αντιεξουσιαστών) μέχρι τώρα να αρκούνται στην απόφαση για το πότε θα ψηφισθούν από την Βουλή οι όροι τους, χωρίς να είναι κι αυτό πάντοτε αναγκαίο. Μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου ή μια υπουργική απόφαση πολλές φορές αρκούσε…

Η δημόσια παραδοχή του ΔΝΤ, τον Ιούνιο του 2013, για το «λάθος» του στο ελληνικό πρόγραμμα αποτελεί πρώτης τάξης επιχείρημα ακόμη και για εκείνους που δεν είχαν χρόνο να διαβάσουν το πρώτο μνημόνιο (Μάιος 2010) ώστε να γνωρίζουν την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από τις προβλέψεις του ή δεν θυμούνται τι πρόβλεπε: η ανεργία θα έφθανε στο υψηλότερο της σημείο, 15%, το 2012 και μετά θα μειωνόταν, το ΑΕΠ φέτος θα αυξανόταν κατά 2,8% (σελ. 9), το δημόσιο χρέος φέτος θα ήταν 149% του ΑΕΠ (σελ. 13), κ.α. Στο πλαίσιο μίας τέτοιας παταγώδους αποτυχίας στις προβλέψεις γιατί η Ελλάδα να συνεχίσει να δεσμεύεται από τους υπόλοιπους όρους που περιλαμβάνονται στο πρώτο Μνημόνιο και αφορούν την αποπληρωμή των δόσεων;

Τα πράγματα είναι ακόμη πιο ευνοϊκά για την Ελλάδα λόγω του ότι όλο το πρόγραμμα εξ αρχής δεν σχεδιάστηκε για να σώσει τον ελληνικό λαό, αλλά τις τράπεζες και τους πιστωτές. Η σκοπιμότητα και ο δόλος που υπήρχε πίσω από τον σχεδιασμό του προγράμματος διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, σε τέτοιο βαθμό ώστε το ελληνικό δημόσιο να μπορεί να το καταγγείλει και αρνηθεί να σεβαστεί τις υποχρεώσεις που προκύπτουν, φαίνεται πεντακάθαρα στις τρεις κορυφαίες στιγμές του: Κατά την εκκίνησή του, όταν βεβαιωμένα πια ευνοούσε τις ξένες τράπεζες που είχαν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα, κατά την αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012 και σήμερα όταν είναι γνωστό που έχουν πάει τα χρήματα των δόσεων.

Με βάση απάντηση που έλαβε σε ερώτησή του τον Σεπτέμβριο του 2012 ο βουλευτής της ΝΔ, Προκόπης Παυλόπουλος, βεβαιώνεται ότι οι ξένες τράπεζες ήταν ο μεγάλος κερδισμένος του ελληνικού προγράμματος διάσωσης καθώς πρόλαβαν και ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα που κατείχαν έτσι ώστε όταν θα ερχόταν το αναπότρεπτο κούρεμα να μην υποστούν οι ίδιες την ζημιά. Η ζημιά αυτή μεταβιβάστηκε στις ελληνικές τράπεζες και τους έλληνες και ευρωπαίους φορολογούμενους. Τι άλλο δείχνει το γεγονός ότι οι ξένες τράπεζες (κατ’ αρχήν γαλλο-γερμανικές) ενώ κατείχαν στις 31 Δεκεμβρίου 2009 ελληνικά ομόλογα αξίας 141,5 δισ. ευρώ, τα μείωσαν ένα χρόνο αργότερα, στις 31 Δεκεμβρίου 2010 στα 45,9 δισ. και τον επόμενο χρόνο στις 31 Δεκεμβρίου 2011 στα 35 δισ. ευρώ; Μέσω του Μνημονίου σώθηκαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που πρόλαβαν και ξεφορτώθηκαν ελληνικά ομόλογα αξίας 100 σχεδόν δισ. ευρώ σε ένα χρόνο, οδηγώντας το ελληνικό κράτος να χρωστάει στα ευρωπαϊκά κράτη και το ΔΝΤ. Δεν καταλάβαιναν οι πιστωτές τι έκαναν;

Το έγκλημα ολοκληρώθηκε με το δεύτερο Μνημόνιο που συνόδευσε το PSI τον Μάρτιο του 2012, όταν η αύξηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέσω της διαγραφής ενός υπέρογκου μέρους του, πραγματοποιείται με αποκλειστική και πάλι δική τους ευθύνη οι οποίοι «κρατικοποιούν» επί της ουσίας το ελληνικό δημόσιο χρέος, επιβάλλοντας στο ελληνικό δημόσιο να χρωστάει στο εξής στα ίδια τα κράτη που δίνουν ζεστό χρήμα στις τράπεζες και τους άλλους πιστωτές αλλάζοντας εκ βάθρων το «προφίλ» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Έτσι φτάνουμε στις 30 Σεπτεμβρίου 2013, με βάση την εισηγητική έκθεση του κρατικού προϋπολογισμού, το 66,4% του χρέους της κεντρικής διοίκησης να αποτελείται από δάνεια του μηχανισμού στήριξης κι ο ομολογιακός δανεισμός να αντιπροσωπεύει μόνο το 23%, όταν πριν 3 χρόνια σχεδόν ολόκληρο το δημόσιο χρέος ήταν ομολογιακό. Στο ενδιάμεσο τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν 14 δισ. ευρώ και πολλά ακόμη δισ. κάθε λογής ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ (από πανεπιστήμια και ΤΕΙ μέχρι νοσοκομεία και μουσεία) που τηρούσαν υποχρεωτικούς λογαριασμούς στην Τράπεζα της Ελλάδας κι είδαν τις καταθέσεις τους να εξαϋλώνονται, χάνοντας ακόμη και το 90%! Το γεγονός πάντως ότι το μεγαλύτερο μέρος του χρέους οφείλεται σε κυβερνήσεις της ΕΕ παρέχει τεράστια περιθώρια πολιτικής διαπραγμάτευσης…

Μόνο το 22% των χρημάτων στον προϋπολογισμό

Το οικονομικό έγκλημα που διέπραξαν οι πιστωτές χρεώνοντας την Ελλάδα στο διηνεκές αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο αν δούμε ότι περισσότερα από τρία τέταρτα των χρημάτων που έχουν δοθεί κατέληξαν και πάλι στους ίδιους: τους δανειστές! Συγκεκριμένα, όπως απέδειξε η διεθνής οργάνωση Attac σε πρόσφατη μελέτη της, από τα 206,9 δισ. ευρώ που εγκρίθηκαν για την Ελλάδα σε 23 δόσεις από τον Μάιο του 2010 μέχρι και τον Ιούνιο του 2013 (εκ των οποίων τα 180,91 προήλθαν από την ευρωζώνη και και τα 26,7 από το ΔΝΤ) το 77% των χρημάτων (160,1 δισ.) κατευθύνθηκε πάλι σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Ειδικότερα το 49% (101,3 δισ.) για την εξυπηρέτηση του χρέους και το 28% (58,2 δισ.) για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Στον κρατικό προϋπολογισμό κατευθύνθηκε μόνο το 22,5% (46,5 δισ.) των χρημάτων των δόσεων. Εν ολίγοις, δανειστές κερνούν, δανειστές πίνουν…

Η Γερμανία δεν ωφελήθηκε μόνο διασώζοντας τις γερμανικές τράπεζες σε βάρος του ελληνικού λαού που θα πληρώνει μέχρι το 2048. Επωφελήθηκε από την κρίση χρέους της ευρωπαϊκής περιφέρειας τουλάχιστον με δύο ακόμη τρόπους: Με βάση απάντηση που έδωσε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών σε ερώτηση βουλευτή των σοσιαλδημοκρατών κι η οποία παρουσιάστηκε στο περιοδικό Σπίγκελ τον Αύγουστο του 2013, τα κέρδη της Γερμανίας από το 2010 ως το 2014 λόγω της πτώσης των επιτοκίων δανεισμού και της μεγάλης ζήτησης που προκλήθηκε στα ομόλογά του εξ αιτίας του κύματος φυγής κεφαλαίων από τα ομόλογα των περιφερειακών κρατών εκτιμάται σε 40,9 δισ. ευρώ. Αξιοσημείωτα είναι επίσης και τα κέρδη που κατέγραψε η Γερμανία από τους τόκους που συνόδευαν ειδικά το πρώτο δάνειο και κυμαίνονταν μεταξύ 3,4% και 4,5%. Δημοσίευμα του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερς τον Μάρτιο του 2012 εκτιμούσε τα κέρδη που είχε αποκομίσει το Τέταρτο Ράιχ από τον δανεισμό της Ελλάδας μέχρι το τέλος του 2011 σε 380 εκ. ευρώ. Επικερδής δουλειά η διάσωση…

Την παραπάνω ωμή πραγματικότητα, πως η διάσωση της Ελλάδας ήταν ένα συγκαλυμμένο σχέδιο διάσωσης των πιστωτών από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν μπορεί να την αναγνωρίσει κανένας άλλος πέρα από ένα κυρίαρχο ελληνικό κράτος. Επ’ ουδενί δεν πρόκειται η Γερμανία να αποδεχθεί πως έστειλε στους γερμανούς φορολογούμενους τον λογαριασμό των γερμανικών τραπεζών κι ότι θησαύριζε στην πλάτη των ελλήνων φορολογουμένων. Συνειδητά έτσι επιλέγει η Μέρκελ να ενοχοποιεί τον ελληνικό λαό, κατηγορώντάς τον για τεμπέλη, ώστε με την καλλιέργεια του ρατσισμού να κρύβει τις δικές της ευθύνες για την αφειδώλευτη και σκανδαλώδη στήριξη που προσέφερε στις γερμανικές τράπεζες. Στην βάση όλων των παραπάνω, μονομερείς ενέργειες από την μεριά της Ελλάδας όπως η παύση πληρωμών που θα ανοίξει τον δρόμο για την διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν έρχονται να ακυρώσουν ένα πνεύμα ή μια πρακτική αλληλεγγύης και ανιδιοτελούς στήριξης μεταξύ ισότιμων εταίρων. Ποτέ δεν υπήρξε κάτι τέτοιο, κι όποιος το επικαλείται στην καλύτερη περίπτωση εθελοτυφλεί. Είναι η φυσική αντίδραση απέναντι σε ένα εν εξελίξει βίαιο οικονομικό έγκλημα.

Πράσινο φως από το διεθνές δίκαιο

Η μονομερής παύση πληρωμών που θα ανοίξει τον δρόμο για μια σημαντική μείωση του δημόσιου χρέους χωρίς επιζήμιους όρους, δεν είναι μόνο φυσική αλλά και νόμιμη αντίδραση. Πλήθος διατάξεων του διεθνούς δικαίου μπορεί να επικαλεστεί η ελληνική κυβέρνηση για να θωρακίσει την στάση της, καθιστώντας μη αντιστρεπτή την απόφασή της.

Η αρχή κατά την οποία οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται (pacta sunt servanda) που ενσωματώνεται στο άρθρο 26 της της Συνθήκης της Βιέννης (1969) δεν στερείται όρων. Ισχύει υπό την προϋπόθεση ότι «τα χρέη συνάπτονται για το γενικό συμφέρον της κοινότητας». Σε έκθεση επιτροπής του ΟΗΕ, της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UNCTAD), με ημερομηνία Ιούλιος 2007 τονίζεται ότι η υποχρέωση ενός κράτους να σέβεται τις δεσμεύσεις του έναντι δανειστών ποτέ δεν ήταν άνευ προϋποθέσεων. Υπάρχουν τουλάχιστον πέντε άρθρα του διεθνούς δικαίου και διεθνών συνθηκών που έχει υπογράψει η Ελλάδα και οφείλει να τα τηρεί καθώς και νομολογία, που μπορεί να επικαλεστεί για να παραβιάσει τις δεσμεύσεις της έναντι των πιστωτών, κηρύσσοντας εν προκειμένω παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους.

Πρώτο, το άρθρο 103 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, όπου αναφέρεται ότι: «Σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ των υποχρεώσεων των μελών των Ηνωμένων Εθνών… και των υποχρεώσεών τους κάτω από οποιαδήποτε άλλη διεθνή συμφωνία, θα υπερισχύουν οι υποχρεώσεις που απορρέουν από τον τρέχον Καταστατικό Χάρτη». Ποιές είναι αυτές; Αναφέρεται στο άρθρο 55: «υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, πλήρης απασχόληση, συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής προόδου και ανάπτυξης», κ.α. Δεύτερο, αν επικαλεστεί την έννοια της «ανωτέρας βίας», όπως έχει οριστεί από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου των Ηνωμένων Εθνών (1978): «η αδυναμία να λειτουργήσεις νόμιμα,.. είναι η κατάσταση που ανακύπτει όταν απρόβλεπτες περιστάσεις πέρα από τον έλεγχο του ατόμου ή των ατόμων που τους αφορούν τους αποτρέπουν κατ’ απόλυτο τρόπο τον σεβασμό των διεθνών τους υποχρεώσεων». Τρίτο, η παύση πληρωμών μπορεί να δικαιολογηθεί στη βάση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, όταν τίθεται σε κίνδυνο η ίδια η ύπαρξη του κράτους και της πολιτικής και οικονομικής του επιβίωσης. Σε σχετική νομολογία μάλιστα του 1980, που μοιάζει να έχει γραφτεί για την μνημονιακή Ελλάδα αναφέρεται κατά λέξη: «Δεν μπορεί να αναμένεται από ένα κράτος να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια του, να διαλύσει την αστυνομία του και να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες του σε τέτοιο βαθμό ώστε να εκθέσει την κοινότητα στο χάος και την αναρχία μόνο και μόνο για να παράσχει τα χρήματα για να ικανοποιηθούν οι δανειστές. Υπάρχουν όρια στο τι μπορεί λογικά να αναμένεται από ένα κράτος, όπως κι από έναν ιδιώτη». Το τέταρτο επιχείρημα, μεταξύ πολλών άλλων, που μπορεί να επικαλεστεί ένα κυρίαρχο κράτος για να προχωρήσει στην αθέτηση των υποχρεώσεών του έναντι των δανειστών σχετίζεται με την θεμελιώδη μεταβολή των συνθηκών κατά τις οποίες ανέλαβε τις υποχρεώσεις του. Κι εδώ υπάρχει επαρκής νομολογία για αξιοποίηση η οποία προέρχεται μάλιστα από την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κι ειδικότερα την διαμάχη της με την Ισλανδία.

Και τα τέσσερα παραπάνω επιχειρήματα μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν από την Ελλάδα αν υπάρξει πολιτική βούληση να προχωρήσει σε παύση πληρωμών και μονομερής διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του δημόσιου χρέους. Αρκεί μια ματιά στην κοινωνική γενοκτονία που έχει επέλθει την τελευταία 3ετία: Η ανεργία τριπλασιάστηκε φτάνοντας το 28% και διατηρώντας μάλιστα ανοδική τάση. Οι αυτοκτονίες καταγράφουν αύξηση ρεκόρ, με ιδιαίτερη προτίμηση σε 50άρηδες πνιγμένους από χρέη. Η μετανάστευση θερίζει στερώντας από την Ελλάδα μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων. Σχολεία κλείνουν κατά εκατοντάδες στο όνομα της μείωσης του κόστους και μάλιστα κυρίως στην περιφερειακή και δυσπρόσιτη Ελλάδα απειλώντας την εθνική συνοχή, ενώ κι αυτά που συνεχίζουν να έχουν δασκάλους τον χειμώνα κλείνουν λόγω έλλειψης θέρμανσης, όπως συνέβη στη Νάουσα, πριν λίγες εβδομάδας. Τέλος, μόνο μέχρι τώρα, πριν δηλαδή δοθεί το πράσινο φως στις τράπεζες για τους πλειστηριασμούς στην πρώτη κατοικία, η εφορία έβγαζε στο σφυρί 56 σπίτια την ημέρα. Όλα τα παραπάνω συνιστούν επαρκέστατους λόγους ώστε το ελληνικό κράτος να επικαλεστεί και τα τέσσερα επιχειρήματα που προαναφέραμε (δεσμεύσεις έναντι του ΟΗΕ, ανωτέρα βία, κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μεταβολή συνθηκών) σταματώντας μονομερώς να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος.

Απεχθές χρέος

Υπάρχει όμως κι ένα επιπλέον προηγούμενο που μπορεί να αξιοποιήσει μια ελληνική κυβέρνηση για να απαιτήσει να γίνει σεβαστή η απόφασή της για μονομερή παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους: 

Χαρακτηρίζοντας το δημόσιο χρέος ως απεχθές (odious) με βάση τον ορισμό του νομικού Αλεξάντερ Σακ (1927), όπως περιέχεται στην έκθεση της επιτροπής του ΟΗΕ (7.2007) που προαναφέραμε. 

Ειδικότερα ένα δημόσιο χρέος χαρακτηρίζεται ως απεχθές και δεν πληρώνεται στην περίπτωση που «ένα δεσποτικό καθεστώς αναλαμβάνει ένα χρέος όχι για τις ανάγκες ή προς το συμφέρον του κράτους, αλλά για να ισχυροποιήσει το δεσποτικό καθεστώς, να καταπιέσει τον λαό που μάχεται εναντίον του, κ.α.». Ο ορισμός του Σακ περιλαμβάνει 3 όρους για να χαρακτηριστεί ένα χρέος ως απεχθές: Να μην εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του λαού, να μην υπήρχε η σχετική νομιμοποίηση από τον λαό απέναντι στην κυβέρνηση για να προχωρήσει στη σύναψη του δανείου κι ο τρίτος όρος να ήταν ενήμεροι οι δανειστές. Πρόκειται για προϋποθέσεις που ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας. 

Η έκθεση μάλιστα του ΟΗΕ αναφέρει πλήθος παραδειγμάτων που χρησιμοποιήθηκε ο ορισμός του Σακ από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη. Γιατί όχι και στην Ελλάδα, όταν πλέον είναι ηλίου φαεινότερο πως τα δυο δάνεια δεν εξυπηρέτησαν καμία ανάγκη του ελληνικού λαού, συνήφθηκαν χωρίς την θέλησή του, ενώ οι πιστωτές ήταν πλήρως ενήμεροι για το που θα πάνε τα λεφτά τους;

Τέλος, υπάρχει ένα επιπλέον επιχείρημα που μπορεί να θωρακίσει μια πολιτική απόφαση καταγγελίας δανειακών συμβάσεων και μνημονίων και αθέτησης πληρωμών. Σχετίζεται με τις κατάφωρες παραβιάσεις του Συντάγματος και της νομοθεσίας. Η πρώτη δανειακή σύμβαση (Μάιος 2010) δεν έχει καν κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή, ενώ με αφορμή την δεύτερη δανειακή σύμβαση (Μάρτιος 2012) οι σημαντικότεροι καθηγητές δημόσιου δικαίου επεσήμαναν ότι πολλά άρθρα της έρχονται σε σύγκρουση όχι μόνο με το ελληνικό σύνταγμα (προστασία της απασχόλησης, δικαίωμα στην υγεία, την παιδεία, κ.α.) αλλά και με ουσιώδη άρθρα της Ευρωπαϊκής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ο σεβασμός στη νομιμότητα επομένως, εθνική και διεθνή, επιτάσσει την παύση πληρωμών μέσα από μονομερείς ενέργειες. Ο λογιστικός έλεγχος του δημόσιου χρέους, που θα χαρακτηρίσει κι επισήμως απεχθές ή παράνομο το χρέος, μέσω μιας θεσμοθετημένης και με αρμοδιότητες επιτροπή όπως αυτή που συγκρότησε ο Ραφαέλ Κορέα στον Ισημερινό προ 5ετίας, αποτελούμενη από οικονομολόγους, συνταγματολόγους και άλλους επιστήμονες και ειδικούς, μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη νομιμοποίηση σε μια τέτοια απόφαση. Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση για σύγκρουση. Επιλογή που συνιστά πλέον μονόδρομο όταν κάθε διάθεση συνεννόησης και κοινά αποδεκτής λύσης από τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις μέχρι τώρα μας έχει οδηγήσει στην δεινή θέση που είμαστε.

Γερμανία, ο μεγαλύτερος τζαμπατζής!

Ουδέποτε η Γερμανία θα είχε φτάσει στη θέση της οικονομικής ατμομηχανής της ευρωπαϊκής ηπείρου αν αλλεπάλληλες φορές δεν είχε σβήσει τα χρέη της προς άλλες χώρες της Ευρώπης. 

Αθέτησε τις υποχρεώσεις της είτε κοινή συναινέση, όπως συνέβη για παράδειγμα με την συμφωνία το Λονδίνου που υπογράφτηκε το 1953, ή μονομερώς γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της διεθνείς αποφάσεις, όπως συνέβη με τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ελλάδα που είναι η μοναδική χώρα στην οποία δεν κατέβαλε τις αποζημιώσεις από τις καταστροφές που πραγματοποίησαν οι Ναζί. 

Έτσι η Γερμανία που τώρα αρνείται ακόμη και να συζητήσει οποιοδήποτε σχέδιο κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους, επικαλούμενη το συμφέρον των γερμανών φορολογουμένων, οφείλει στην Ελλάδα ένα ποσό που σύμφωνα με αρθρογραφία του οικονομολόγου και συμβούλου της γαλλικής κυβέρνησης, Ζακ Ντελπλά, ανέρχεται σε σημερινούς όρους στα 575 δισ. ευρώ! Χρήματα που είναι σχεδόν διπλάσια του ύψους του ελληνικού δημόσιου χρέους και το Τέταρτο Ράιχ μονομερώς αρνείται να καταβάλει κατά παράβαση αλλεπάλληλων δικαστικών αποφάσεων.

 από τα «Επίκαιρα»

aristeri-diexodos

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία…

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι άντρας του γλεντιού και δεν υπολογίζει. Στερημένος κάθε θλίψης και στενοχώριας, λύπης και πένθους, δε μπορεί να καταλάβει τη μελαγχολία των Χριστουγέννων, αφού βλέπει τη μεγάλη αυτή γιορτή σαν μία ακόμα…

μέρα στο γραφείο του Μεγάρου Μαξίμου, αφού, όπως έχει πει, δουλεύει 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα.

by To Skouliki Tom

Η δυστυχία των ανθρώπων γύρω του ελάχιστα αγγίζει τον Αντώνη Σαμαρά. Αντιθέτως τους βρίσκει κακομοίρηδες και μίζερους, επειδή νοιάζονται μόνο για τα λεφτά που δεν έχουν να ξοδέψουν στις ταβέρνες που δεν πάνε, αντί να είναι ευγνώμονες που τους έχει απαλλάξει από τα βάρη του πλουτισμού αυτές τις άγιες μέρες και τρώνε στα συσσίτια του “Όλοι μαζί μπορούμε”.

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ παρακάτω έλαβε χώρα την περασμένη Τρίτη και μου την εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός γι’ αυτό σας παρακαλώ να δώσετε την πρέπουσα προσοχή.

«Είναι βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων. Ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται ακόμα στο Μέγαρο Μαξίμου και τρώει λαίμαργα ένα σάντουιτς με καπνιστό σολωμό και χαβιάρι που κρατούσε κρυμμένο όλη μέρα για να μην το βρει ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ξαφνικά, βλέπει παράξενες οπτασίες που έχουν σχέση με τον παλιό του συγκάτοικο στο Χάρβαρντ και πρώην πρωθυπουργό, Γιωργάκη Παπανδρέου. Αναίσθητος όπως είναι, συνεχίζει να χλαπακιάζει το σάντουιτς γράφοντας στα αρχίδια του τους παράξενους ήχους που έρχονται έξω από την πόρτα του γραφείου του.

Ακριβώς τη στιγμή που βρίσκεται στην τελευταία μπουκιά, βλέπει να μπαίνει μέσα το φάντασμα του Γιωργάκη καβάλα σε ένα κανό, με μια κιθάρα στο δεξί χέρι κι ένα δεντράκι μέσα σε γλάστρα στο αριστερό. Από τις τσέπες του κρέμονται χασισόδεντρα κι από τον ώμο του ένα φτυάρι. “Έτσι είπαμε ρε Αντώνη;”, τον ρωτάει το φάντασμα στοργικά. “Σου αφήνω μια Ελλάδα έτοιμη να γίνει Δανία του Νότου, με το ένα πόδι στην πράσινη ανάπτυξη και εσύ την κάνεις σαν τα μούτρα σου;”, συνεχίζει. “Τι έχουν τα μούτρα μου;”, ανταπαντάει ο Αντώνης κοιταζόμενος στον καθρέφτη. Βλέπει ένα μεγάλο κόκκινο σπυρί στο κούτελο. “Γαμώ το κεφάλι μου, μαλάκα!”, μονολογεί.

Το φάντασμα του Γιωργάκη περιγράφει στον Αντώνη τα λούσα της μεταπρωθυπουργικής ζωής τονίζοντας πως όσες μαλακίες και να κάνει, οι άνθρωποι είναι τόσο καθυστερημένοι που θα πληρώνουν για να τον ακούνε να δίνει διαλέξεις σε πανεπιστήμια ανά τον πλανήτη για το πώς ισοπέδωσε την οικονομία της Ελλάδας. Επίσης τον προειδοποιεί ότι θα τον επισκεφτούν 3 πνεύματα τις επόμενες 3 ώρες, εκτός κι αν αποφασίσει να νομιμοποιήσει το χασίς, όπως έκανε η Ουρουγουάη.

Μετά τη φυγή του φαντάσματος, ο Αντώνης Σαμαράς κοιμάται μαστουρωμένος από τις αναθυμιάσεις της αιθαλομίχλης που τρυπώνει από τον αέρα της Αθήνας μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου. Εύχεται να πεθάνει στον ύπνο του, ήσυχος ότι έχει εκπληρώσει το σκοπό του ως πρωθυπουργός της χώρας. Σαν κάτι μέσα του να του λέει ότι ήρθε η ώρα να πάει να συναντήσει το είδωλό του, τον Νέλσονα τον Μαντέλα, το γρηγορότερο δυνατό. Γρήγορα διώχνει αυτές τις άσχημες εικόνες από το μυαλό του. Σκέφτεται την πατρίδα του, το Σαξέσχωρι Καλαμάτας κάνοντας σχέδια για εκατοντάδες διορισμούς γαλάζιων παιδιών στο Μουσείο Ακρόπολης.

Πριν προλάβει να κοιμηθεί για τα καλά, ακριβώς στις 12 τη νύχτα, το πρώτο πνεύμα τον επισκέπτεται. “Ρε τον πούστη τον Γιωργάκη, για μια φορά στη ζωή του είχε δίκιο. Πνεύματα υπάρχουν, μόνο για τα λεφτά έπεσε έξω”, σκέφτεται. Το πνεύμα έχει τη μορφή της μικρής Μαρίας και του συστήνεται ως το πνεύμα τον περασμένων Χριστουγέννων. Του λέει ότι θα του δείξει σκιές από το παρελθόν. Αρχίζει δείχνοντάς του εικόνες από την πιτσαρία που έσκιζε στην Αμερική. Τόνοι από μοτσαρέλα, πεπερόνι και ζύμη Ιταλίας που καταναλώνονται από ορδές Αμερικάνων περνούν μπροστά από τα μάτια του. Ύστερα του δείχνει σκηνές από την αποστασία του 1993, τότε που ο μικρός Αντώνης κατάφερε να ρίξει την κυβέρνηση. Η ανάμνηση της Άννας Βίσση που του έτρωγε τα λεφτά δίνει τη θέση της σε φωτογραφίες από το ιδρυτικό συνέδριο της Πολιτικής Άνοιξης, όταν ο ίδιος υποσχόταν ότι δε θα γυρίσει στη Νέα Δημοκρατία ακόμα κι αν τον έκαναν αρχηγό. Κι έπειτα, τα χρόνια της πολιτικής αφάνειας με τον Γιώργο Μουρούτη και το Φαήλο Κρανιδιώτη να σχεδιάζουν παρέα με τον Αντώνη την Ομάδα Αλήθειας. Ευτυχισμένα χρόνια…

Στη θέα των μεγαλείων της περασμένης ζωής του, ο Αντώνης Σαμαράς καταφέρνει να διώξει το πνεύμα των περασμένων Χριστουγέννων και κοιμάται γαλήνια. Μετά από μία ώρα, στη 1 ακριβώς, τον επισκέπτεται το πνεύμα των φετινών Χριστουγέννων.Κρατάει 5 σουβλάκια στο κάθε χέρι και από πίσω του σέρνει με μια αλυσίδα ένα υποβρύχιο που γέρνει. Κάτι του θυμίζει αλλά δε μπορεί να καταλάβει τί. Ο Αντώνης σκαρφαλώνει στην θεόρατη κοιλιά του και μαζί ταξιδεύουν στα φετινά Χριστούγεννα.

Οι άνθρωποι κλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους καίνε πλαστικά και αρωματισμένα μαντιλάκια στο τζάκι αγνοώντας τις συστάσεις του Υπουργείου Περιβάλλοντος για τις επιπτώσεις της αιθαλομίχλης. Ο Αντώνης ανησυχεί για τους χιλιάδες άστεγους και μετανάστες που απειλούν να καταλάβουν την Αθήνα αλλά παίρνει κουράγιο από τα πολύχρωμα πουλόβερ που βλέπει πλεγμένα στα δέντρα της Παλαιάς Βουλής. Επισκέπτονται το σπίτι του Μιχάλη Λιάπη με τα πολυάριθμα τζιπ ακινητοποιημένα στο γκαράζ χωρίς πινακίδες. Ο Αντώνης ανησυχεί για το μέλλον του Μιχάλη και ρωτά το πνεύμα σχετικά με την τύχη του. Το πνεύμα του μιλάει για μια θέση αδειανή στη Νέα Δημοκρατία και λέει στον Αντώνη ότι αν δεν τον δεχτεί πίσω, ο Μιχάλης θα πάει να ζήσει για πάντα στην Ταϊλάνδη.

Το πνεύμα περιηγείται με τον Αντώνη Σαμαρά σε σπίτια με κομμένο ρεύμα όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον για να ζεσταθούν γύρω από ένα μαγκάλι. Στιγμές οικογενειακές που φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά και αγαλλιάζουν την ψυχή του Αντώνη. Καταλήγουν στην ταράτσα μια πολυκατοικίας όπου ένας υπερχρεωμένος που του παίρνει η τράπεζα το σπίτι απειλεί να αυτοκτονήσει για να γλιτώσει από τα δεινά αυτής της βίαιης ζωής και να απολαύσει την ηρεμία του θανάτου, εικόνα τόσο ελπιδοφόρα στα μάτια του Έλληνα Πρωθυπουργού.

Το πνεύμα των φετινών Χριστουγέννων εξαφανίζεται και πριν προλάβει να τον πάρει ο ύπνος, το τρίτο φάντασμα επισκέπτεται τον Αντώνη Σαμαρά ακριβώς στις 2. Το κεφάλι του φαντάσματος είναι τυλιγμένο με την ελληνική σημαία κατακρεουργημένη και κρατάει ένα ψεκαστικό αεροπλάνο στα χέρια, ενώ το σώμα του είναι βαμμένο στα χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το πνεύμα των μελλοντικών Χριστουγέννων που τον παίρνει από το χέρι και τον βγάζει έξω στους δρόμους.

Ο κόσμος πίνει στην υγειά της ελληνικής κυβέρνησης με ποτήρια σηκωμένα στον αέρα. Τα σπίτια ξεχειλίζουν από λεφτά, δε χωράνε άλλα και πέφτουν στα πεζοδρόμια. Κανείς δεν τα μαζεύει από κάτω, κανείς δεν τα χρειάζεται πια. Παραφουσκωμένα πορτοφόλια κρέμονται από τις τσέπες των ανθρώπων που καταναλώνουν με μανία στα καταστήματα της Ερμού, ενώ ανέμελοι Ατενίστας ξεκολλάνε τσίχλες από τα πεζοδρόμια. Οι ζητιάνοι στις άκρες των δρόμων φοράνε Burberry πουκάμισα και Van Cleef διαμάντια στο λαιμό. Ο Αντώνης Σαμαράς αναρωτιέται ποιος είναι αυτός ο πρωθυπουργός που κατάφερε να φέρει τέτοια εξωπραγματική ανάπτυξη στην Ελλάδα. Ποιος τόλμησε να πραγματοποιήσει την υπόσχεση του ίδιου για το success story; Το φάντασμα τον οδηγεί στο Μέγαρο Μαξίμου, ασφυκτικά γεμάτο από Ευρωπαίους ηγέτες που έχουν έρθει για δανεικά. Γύρω γύρω όλοι να παρακαλάνε και τη μέση αυτός. Τότε ο Αντώνης καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει πως ο ελληνικός λαός γιορτάζει τα Χριστούγεννα στο όνομά του. Είναι ο πρωθυπουργός σύμβολο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Ούτε ο ίδιος ξέρει πώς τα κατάφερε αλλά το έκανε. Με δωρεάν ασύρματο wifi ίντερνετ, με μείωση στο ΦΠΑ εστίασης, μέτρα που όλοι αμφισβητούσαν αλλά τελικά έφεραν αποτελέσματα. Το πρωτογενές πλεόνασμα έχει υπερκαλύψει το ελληνικό χρέος. Το φάντασμα οδηγεί τον Αντώνη Σαμαρά στην πλατεία Συντάγματος. Ένα κολοσσιαίο χρυσελεφάντινο άγαλμα με το όνομά του σκαλισμένο πάνω στέκει περήφανο στο κέντρο της, στη θέση που κάποτε δέσποζε το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης του Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Ο Αντώνης ξυπνάει κατατρομαγμένος στο κρεβάτι του από τον εφιάλτη. Όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν. Δεν τα εννοούσε όλα αυτά! Μερικές ψήφους χρυσαυγιτών ήθελε μόνο να μεζέψει. Κοιτάζει γύρω του σαστισμένος. Μόλις όμως καταλαβαίνει ότι είναι ακόμα ο πρωθυπουργός που όλοι μισούν και απεχθάνονται αρχίζει να χοροπηδάει από χαρά. Παίρνει αμέσως τηλέφωνο το Γιάννη Στουρνάρα και τον ρωτάει “Τί μέρα είναι;”. “Χριστούγεννα!” του απαντάει ο Γιάννης και τότε του δίνει εντολή να κόψει το ρεύμα σε 100.000 σπίτια που δεν έχουν πληρώσει τη ΔΕΗ και άλλα 50.000 που την έχουν πληρώσει για παραδειγματισμό.

Κατόπιν, στέλνει sms τον Άδωνι Γεωργιάδη και του ζητάει να γράψει στο twitter ότι το εισιτήριο για τα νοσοκομεία ανεβαίνει από τα 25 στα 250 ευρώ. “Όποιος δεν έχει, ας ψοφήσει”, του λέει χαρακτηριστικά. Ο Άδωνις τον υπακούει ξετρελαμένος και κανονίζει να βγει στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, του Γιώργου Αυτιά και της Πόπης Τσαπανίδου ταυτόχρονα για να το ανακοινώσει.

Τέλος, ο Αντώνης παίρνει τηλέφωνο τον Νίκο Δένδια και του παραγγέλνει να στείλει 10 διμοιρίες ΜΑΤ στις Σκουριές να τα γαμήσουν όλα χριστουγεννιάτικα. “Και η Κερατέα, τα Εξάρχεια;” τον ρωτάει με παράπονο ο Νίκος. “Άλλες 10 στο καθένα. Και σπάσε όλες τις καταλήψεις της χώρας μέρα που είναι. Όλοι οι Έλληνες στους δρόμους! Και ξύλο, πολύ ξύλο στους αναρχοάπλυτους! Θα το κάψουμε απόψε, κυρ-Νίκο. Ναι, θα το κάψουμε!”.» Αγαπητές Μούτζες, ελπίζω να περάσατε τόσο όμορφα Χριστούγεννα όσο κι ο Αντώνης Σαμαράς. Άντε και του χρόνου ξανά Πρωθυπουργός!
(Οποιαδήποτε ομοιότης με τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με τον Αντώνη Σαμαρά.)

Ένα στριπτίζ για την Ελλάδα !!!

   Φαίνεται σαν ψέμα σχεδόν, αλλά πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια από εκείνη την μέρα στο Καστελόριζο. Μοιάζει ψέμα καθ ότι σε ένα τόσο μικρό ιστορικό διάστημα όπως είναι μια τετραετία διεπράχθη το μεγαλύτερο…Nεοφιλελεύθερο οικονομικό έγκλημα-πείραμα του  σε σύγχρονη δυτική κοινωνία.

by…endotheasis

Δεχθήκαμε απανωτά χτυπήματα ως κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως κάποια απ αυτά μας τα έδωσε η άρχουσα τάξη. Τα περισσότερα αναλάβαμε με ευχαρίστηση να τα ρίξουμε ο ένας στον άλλον. Το σχέδιο δούλεψε.
    Ξαφνικά μετά από την στιγμή που ο πιο γελοίος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης μας ανακοίνωσε ότι μπαίνουμε στη μνημονιακή εποχή, ξεκίνησε ένα απίστευτα ταχύ στριπτίζ της ψυχοσύνθεσης του μέσου Έλληνα. Μιμούμενος τους τραγικούς πολιτικάντηδες που πρώτοι άνοιξαν το δρόμο της αποκτηνοποίησης, τα πράγματα στην Ελληνική κοινωνία δείχνουν να έχουν εκτροχιαστεί.
    Ένα τεράστιο ποσοστό κόσμου, εξαιρετικά δυσανάλογο αν σκεφτεί κανείς τα υποτιθέμενα ιδανικά που πίστευε ότι έχει καταγεγραμμένα στο DNA του ο Ελληνούλης, υπέκυψε στις ορέξεις του για αίμα και κατέφυγε στο φασισμό ο οποίος εκλογικά τουλάχιστον διατηρεί επικίνδυνα ανοδική πορεία.
    Ένα εξίσου μεγάλο κομμάτι στήριξε το ήδη υπάρχον σύστημα, που μέσω της απληστίας και της ανικανότητας του οδήγησε την Ελληνική κοινωνία σ αυτό το τέλμα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πρόλαβε ταχύτατα να εξελιχθεί σε ένα πλήρως ολοκληρωτικό σύστημα που μόνο τρόπο επιβολής του πλέον έχει την βία. Ειδικά ο Σαμαράς και η παρέα του έχουν επιδείξει τόσο αξιοσημείωτη πρόοδο που η πολιτική τους στάση με πείθει εύκολα οτι μερικά χρόνια διακυβέρνησης ακόμη και ο Αντώνης θα έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία καθεστώτων όπως του Καντάφι, του Τσαουσέσκου ή όποιου Κίμ γιόγκ. Ευτυχώς δεν έχει αυτό το χρόνο.
    Ενώ όσοι παρέμειναν ξεκρέμαστοι στη μέση, προδομένοι από αυτούς που τους τάιζαν 40 χρόνια τώρα κατέφυγαν στην ανεπαρκή αριστερά της οποίας τα εκλογικά ποσοστά είναι αντιστρόφως ανάλογα της παρέμβασης της στην κοινωνία. Αν εξαιρέσουμε ίσως το ΚΚΕ που όντας πολύ κοντά στη διάλυση πλέον, παίρνει αυτό ακριβώς που του αξίζει με βάση την θέση που κράτησε στις πιο κρίσιμες στιγμές της Ελληνικής κοινωνίας.
    Αυτή είναι η μία πλευρά όμως των πραγμάτων που εμφανίστηκε μετά το τσιτσίδωμα. Υπάρχει κι άλλη και μάλιστα πιο σοβαρή. Είναι η πλευρά των Ελλήνων οι οποίοι κατα βάθος δεν θέλουν να κάνουν τίποτα. Παγωμένοι, φοβισμένοι, αδιάφοροι ή απλά κακοί στέκονται στην απέξω. Τους έβλεπες όλα αυτά τα χρόνια. Μαλλί, γυαλί, παντελόνι Lee. Οι “την βγάζω σε τρεις καφετέριες την ημέρα”, “δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά”, “ξέρω τον πορτιέρη”. Ένα σημαντικό κοινωνικό βαρίδι που λοιδορεί στο πρόσωπο όσων αγωνίζονται τη δικιά του ανεπάρκεια. Αποτελείται σχεδόν από το ένα τρίτο της κοινωνίας αν προσπαθήσουμε να το μετρήσουμε με βάση το ποσοστό της αποχής στις τελευταίες εκλογές σε συνδυασμό με τις κατα καιρούς έρευνες.
    Η υποτιθέμενη κυβέρνηση έδειξε τα δόντια της με την εκπνοή του 2013. Η καταστροφή που έχουν προκαλέσει στην κοινωνία είναι ολοσχερής. Τόσο, που το να γκρεμιστεί η ανηλεής αστική μας δημοκρατία φαντάζει τελικά εύκολα μπροστά στον κόπο που θα καταβληθεί αργότερα προκειμένου να ξαναγίνουμε στοιχειωδώς έστω κοινωνία.
    Είμαστε υπόδουλοι. Και αυτό που τελικά αποκάλυψε το στριπτίζ είναι πως η θέληση για αλλαγή και για ένα καλύτερο κόσμο είναι υπόθεση λίγων, όπως ήταν πάντα. Δεν είναι κάποιου είδους ελίτ. Είμαστε εγώ κι εσύ που η αδικία έγινε κόμπος στο λαιμό μας. Που η δίψα για δημιουργία και ζωή φωτίζει τον δρόμο μας. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία είπε ο Ανδρέας Κάλβος κι εγώ για φέτος αποφάσισα να ζητήσω από τον Άγιο Βασίλη να τα χαρίσει σε όλους όσους τα θελήσουν.
   
 Καλή χρονιά, γεμάτη αγάπη. Ραντεβού στους δρόμους. Vamos.