Τραγωδία στα σουβλατζίδικα της Επιδαύρου

Η Αργολίδα ψήνεται στον ήλιο. Εκεί –κάτω από το χαντάκι του Ισθμού- ο ήλιος ο ηλιάτορας είναι πιο βάναυσος και οι σκιές τόσο σπάνιες. Κυριαρχούν οι βράχοι και οι μεγαλιθικές κατασκευές του μυκηναϊκού πολιτισμού. Καθώς και οι ευκάλυπτοι, ανάμεσα σε ελαιώνες και πορτοκαλεώνες, όπου τα δέντρα δύσκολα ξεπερνάνε το μπόι ενός μπασκετμπολίστα.
Μάλλον ο Μυκηναϊκός πολιτισμός παράκμασε εξαιτίας του ήλιου. Λίγες ηλιακές κηλίδες παραπάνω, μια ηλιακή καταιγίδα και η Κλυταιμνήστρα δεν άντεξε άλλο, πήρε το μαχαίρι φωνάζοντας: «Πήγαινε με διακοπές!». Αυτό ήταν το τέλος του Αγαμέμνονα και της ηρωικής εποχής.
Μετά ήρθε η τραγωδία και η κωμωδία, το διττό πρόσωπο του Ιανού, αναλόγως πάντα από την απόσταση που κρατάς από τη ζωή. Από κοντά όλα είναι τραγικά, από μακριά τίποτα παραπάνω από κωμωδία.

Καθώς οδηγούσαμε προς το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου αναρωτιόμουν πως τους ήρθε να χτίσουν ένα τόσο μεγάλο θέατρο στη μέση του πουθενά. Χίλιους πεντακόσιους θεατές δεν χωράει ούτε το Δελφινάριο. Και την ίδια στιγμή αντιλαμβανόμουν πόσο μεγάλη σημασία έδιναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι σε αυτή την τέχνη.
Οι Ρωμαίοι έφτιαχναν αρένες, όπου οι θεατές χόρταιναν άρτο και θεάματα, και τα λιοντάρια αποδεκάτιζαν τους χριστιανούς. Οι Έλληνες ταξίδευαν μέρες ολόκληρες για να παρακολουθήσουν μια παράσταση του Ευριπίδη ή του Αριστοφάνη, για να γίνουν μέτοχοι της κάθαρσης όπου οι φόνοι γίνονταν πάντα στο παρασκήνιο και όπου τα αστεία θα σοκάριζαν έναν πουριτανό του εικοστού αιώνα: «Ποιανού είναι το παιδίον; Ξέρει μόνο το αιδοίον.»
Και σίγουρα, όσα και να έχεις ακούσει για την Επίδαυρο, δεν υπάρχει περίπτωση να βιώσεις κάτι παρόμοιο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Είναι σαν ένα ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο, μια χωροχρονική παλινδρόμηση.
Το τοπίο φαντάζει ιερό πριν δύσει ο ήλιος. Μόλις όμως νυχτώνει και φαίνεται η μεγάλη Άρκτος, ακριβώς πάνω από τη σκηνή (μάλλον κάπως αλλιώς το λένε οι γνώστες), τότε το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι ότι είσαι τυχερός που είσαι ζωντανός, που έζησες για να βρεθείς, έστω για μια φορά, σε αυτόν τον ομφαλό της Γης.
Παρακολουθήσαμε μια κωμωδία του Μενάνδρου, τη «Σαμία». Ένα έργο που γράφτηκε τον 4^ο αιώνα π.Χ.
Όμως γελούσαμε, γελούσαμε με ένα έργο που είχε γραφτεί πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Και χειροκροτούσαμε! Χειροκροτούσανε.
Αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω στην Επίδαυρο ήταν γιατί οι θεατές χειροκροτούσαν στο τέλος κάθε σκηνής και κάθε ατάκας, λες και παρακολουθούσαν επεισόδιο από τα «Φιλαράκια». Κάποιες στιγμές αισθανόμουν λες και θα έβγαινε η Όπρα να μας δώσει συμβουλές για γρήγορο αδυνάτισμα.

Ο Τηλέμαχος δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την παράσταση, αφού δεν καταλάβαινε καν τη γλώσσα –η απόδοση, και όχι μετάφραση, αγαπητέ μου, ήταν ολίγον τι καθαρευουσιάνικη.
Ξάπλωσε στα πόδια μας και κοιτούσε τα αστέρια. Μόνο όταν έμπαινε ο χορός γυρνούσε να δει.
Δίπλα μας ήταν ένα ζευγάρι Γερμανών, που παρακολουθούσαν, παρότι δεν καταλάβαιναν απολύτως τίποτα –ούτε αρχαία ούτε την καθαρεύουσα ούτε την νέα ελληνική. Ήθελα να τους πω, σε μια ανόητη κρίση εθνικής υπερηφάνειας, ότι αυτή είναι η Ελλάδα, η χώρα που προσπαθείτε να κατακτήσετε –για άλλη μια φορά. Ακόμα και οι Ρωμαίοι, με τη χιλιόχρονη αυτοκρατορία τους, το πρώτο Ράιχ, ηττηθήκαν τελικά. Την κατέκτησαν στρατιωτικά, αλλά κατακτηθήκαν πολιτισμικά.
Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτό που ζούσαμε δεν ήταν η Ελλάδα. Ήταν ένα μέρος της. Το πιο όμορφο ίσως ή ένα κομμάτι από την ομορφιά που απαρνηθήκαμε για να γίνουμε σαν Αμερικάνοι και να χειροκροτούμε όταν εμφανίζεται ο Ιωαννίδης. («Πες και ένα τραγούδι, Αλκίνοε!»).
Το άλλο κομμάτι της το συναντήσαμε όταν φεύγαμε.

Στο πρώτο χωριό μετά την Επίδαυρο, μέσα στο ημίφως των επαρχιακών οδών, είδαμε μια ψιλόλιγνη και ασπροφορεμένη φιγούρα να μας κλείνει το δρόμο. Το πρόσωπο του θλιβερό, σαν μια μάσκα του Μαρσέλ Μαρσώ ή σαν μια αρχαία τραγική μάσκα. Μας έκανε νόημα να στρίψουμε προς τα δεξιά, σε μια παντομίμα τρομαχτική, μέχρι που να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε.
Ήταν ένα «καμάκι των δρόμων», ένας υπάλληλος ταβέρνας που τον είχαν στείλει εκεί, να στέκεται στη μέση του σκοτεινού δρόμου, ίσως διακινδυνεύοντας και τη ζωή του, προκειμένου να πείσει τα διερχόμενα αυτοκίνητα να στρίψουν προς την ταβέρνα, για να απολαύσουν το ροδοψημένο και βοϊδομάτικο γουρουνόπουλο.
Παλιότερα αυτές οι ταβέρνες στα πέριξ της Επιδαύρου γέμιζαν από τους καθαρμένους που μετά τον Αισχύλο πήγαιναν να χλαπακιάσουν και λίγα παϊδάκια. Με την κρίση κόπηκε και η κατανάλωση χοληστερίνης.
Οι θεατές βλέπουν την παράσταση, πληρώνοντας το φθηνό εισιτήριο των άνω διαζωμάτων, και μετά επιστρέφουν στο σπίτι τους, αποφεύγοντας τις ροδομάγουλες γουρνοπούλες.
Οι ταβερνιάρηδες έψαχναν να βρουν έναν τρόπο για να αυξήσουν τα έσοδα τους, για να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους ανοιχτές. Και δεν υπήρχε τίποτα πιο θλιβερό από την εικόνα εκείνων των ανθρώπων στη μέση του δρόμου, κάποιες φορές επίμονα στη μέση του δρόμου, που πάσχιζαν και κινδύνευαν για να κερδίσουν τον άρτον ημών τον επιούσιον, χωρίς θεάματα και χωρίς κωμωδία.

Μετά την αρχαία ιστορία ήταν η σειρά της νεότερης Ελλάδας, του νεότερου ελληνικού κράτους εν τη γενέσει του: Το Ναύπλιο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το Ναύπλιο είναι η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας, αλλά είναι κι αυτή στοιχειωμένη από τα νεωτερικά φαντάσματα.
Το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην πλατεία και από πάνω η Ακροναυπλία όπου φυλακίστηκε, όχι από τους αλλόεθνους, αλλά από τους συναγωνιστές του. Το άγαλμα του Καποδίστρια παραδίπλα και το μέρος όπου δολοφονήθηκε, όχι από τους αλλόεθνους, αλλά από τους συμπολίτες του.
Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, τρώει τους άξιους και μένει με τους ασήμαντους και τους δολοπλόκους να την κυβερνούν. Και αυτό δεν είναι σύμπτωμα της νεότερης Ελλάδας. Είναι μια χαρακτηριστική παθογένεια του ελληνικού είδους. Ή μήπως είναι ίδιον του ανθρώπινου γένους;

Φάγαμε ένα σουβλάκι ακούγοντας το “El condor passa”, από κάποιους νοτιοαμερικάνους μουσικούς του δρόμου, στην πλατεία Συντάγματος –την πρωταρχική πλατεία Συντάγματος- και μετά περπατήσαμε ως εκεί που έδεναν τα γιοτ για να διαλέξουμε ποιο θα πάρουμε όταν θα γίνουμε πλούσιοι κι εμείς.
Βουτήξαμε στον Καραθώνα και αγοράσαμε αργίτικα πεπόνια. Στις Μυκήνες δεν πήγαμε, δεν μας έφταναν τα λεφτά για τη βενζίνη και το εισιτήριο.
Αυτό θα το κάνουμε στο επόμενο οδοιπορικό, μπορεί και στην επόμενη ζωή.

Καθώς φεύγαμε από την Αργολίδα και μπαίναμε στην Αρκαδία θυμόμουν τον πρωταγωνιστή της κωμωδίας, Δημέα, να λέει στη γυναίκα του, τη Σαμία, μετά από δύο απανωτά χαστούκια που εισέπραξε από τον Νικήρατο: «Γυναίκα, ο Δημέας ηττάται».
Και γελούσα μόνος μου, et in Arcadia ego.
 sanejoker

Ο οργασμός του χωροφύλακα

by antonis
Ο οργασμός του χωροφύλακα | ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Για να επιβάλεις οτιδήποτε σε οποιονδήποτε χρειάζεσαι χωροφύλακα. Ο χωροφύλακας είναι η βέργα στα χέρια του κράτους. Μια βέργα όμως που μπορεί να έρθει σε οργασμό, να τεκνοποιήσει, να ερεθιστεί, να κάνει βουτιές, ψαροτούφεκο, να καθαρίζει φασολάκια, να γράψει ποιήματα, να ψάλει στον ιερό άγιο Παντελεήμονα. Ο χωροφύλακας είναι παράγωγο της κοινωνικής οργάνωσης. Δεν μεταβιβάζει το μήνυμα της εξουσίας αλλά υποβιβάζει ηθικά το υποκείμενο ώστε να συμφιλιωθεί με το μήνυμα. Είναι ο άνθρωπος που θα δεχτεί από καθήκον να τσακίσει στο ξύλο κάποιον άγνωστο και κάποιον που θα παραμείνει διαπαντός άγνωστος γι’ αυτόν. Είναι ο άνθρωπος που θα πρέπει να διαθέτει τον κατάλληλο ψυχισμό. Είναι ο τύπος που θα πρέπει να του σηκώνεται όταν κλοτσάει ένα ανυπεράσπιστο ον και θα πρέπει να φτιάχνεται απ’ τη μυρουδιά του φόβου, του ιδρώτα και του αίματος. Είναι αυτός που θα πρέπει να εκπαιδευτεί με τον ίδιο τρόπο και να λειτουργήσει ως μεσολαβητής ενός ακραίου σαδισμού. Που θα πρέπει να φυτέψει μέσα στο καλό και υπάκουο παιδί τη συνθήκη που λέει, πως, έχω δύναμη και εξουσία γιατί είμαι η προέκταση της δύναμης και της εξουσίας του δυνατού. Άρα δεν έχω τίποτε να φοβηθώ, αφού είμαι προέκταση της δύναμης. Ο χωροφύλακας όμως είναι ένας ρομαντικός χάνος ανάμεσα σε παγωμένα συντρίμμια. Κάνει αυτό που κάνει γιατί πιστεύει πως κάνει το καλό. Ο χωροφύλακας είναι δέσμιος της αντίφασης που θέλει να καλυτερέψει τον κόσμο με τη βία. Όχι όμως μια βία δικιά του αλλά μια βία αλλότρια. Μια βία συμφερόντων που τον διαχειρίζονται δουλικά και σκυλίσια. Μια βία ορθολογικά συγκερασμένη με τη νεύρωσή του. Ο χωροφύλακας αντιμετωπίζει τη ζωή με τον ηθικό δυισμό που του έχει επιβάλει το κράτος-εργοδότης. Με τη μητρική στοργή του επιτελάρχη. Με το χάιδεμα του ανωτέρου και το κόκκαλο της μισθωτής του σκλαβιάς. Ο χωροφύλακας δεν είναι ένας εργαζόμενος, αλλά ένας που επιβάλει την εργασία στους άλλους, με τους όρους που καθορίζει χωροχρονικά ο εργοδότης. Ο χωροφύλακας βρίσκεται συνεχώς υπό καθεστώς τελετουργικής χειραγώγησης, σημαδεμένης με στερεότυπα και τελετουργικά στοιχεία. Είναι το αυτιστικό παιδί που παρατηρεί τα χέρια και τα πόδια του να κινούνται από άλλους. Είναι ο ήρωας που συμμετέχει στις μεγάλες αφηγήσεις του κεφαλαίου. Είναι ο παράφρων που έχει προσβληθεί από μηρυκασμό και επιβάλει την τάξη με όλη την ευφράδεια βίας που διαθέτει. Ο χωροφύλακας είναι σπαρμένος σε όλους τους μηχανισμούς του κράτους. Είναι δάσκαλος, εφοριακός, γιατρός, υπάλληλος του δημαρχείου, είναι ο ταχυδρόμος, ο θυροκολλητής, ο παπάς και ο διάκος. Όπου δεν πίπτει ράβδος πίπτει πνεύμα. Με τη σέσουλα.

αναρτήθηκε από selana

Η εποχή του σκότους !!!

“ Θα πάρουν στον λαιμό τους την κοινωνία και τη χώρα αν δεν ανοίξουν τώρα τα κιτάπια για να λάβει ο καθένας αυτό που του αξίζει ”

Δεν είναι ακριβώς θέμα απολύσεων, ή μόνο απολύσεων, όταν χιλιάδες δάσκαλοι μπαίνουν στην πρέσα της κινητικότητας για να καταλήξουν άνεργοι, ωρομίσθιοι, σε λογιστήρια νοσοκομείων και βοηθητικές διοικητικές εργασίες άσχετες με τις…σπουδές, την εμπειρία και το λειτούργημά τους. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, πολύ πιο βάναυσο και καταστροφικό, ενδεικτικό του εθνικού κυνισμού εκείνων που μας κυβερνούν – και ο χαρακτηρισμός είναι επιεικής.

Του Θανάση Καρτερού 

Φυσικά το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι, με οικογένειες και υποχρεώσεις, πετιούνται στον Καιάδα δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Πολύ περισσότερο όταν η κατάσταση στην αγορά εργασίας καθιστά απαγορευμένη ακόμα και την ιδέα να βρουν ένα μισθό, ένα μεροκάματο, και πολύ περισσότερο μια δουλειά κοντά στο αντικείμενό τους.

Αλλά αυτό το κύμα διωγμού των δασκάλων σηματοδοτεί από μια άποψη μια νέα εποχή μέσα στην εποχή της βαρβαρότητας: Την εποχή του απόλυτου σκότους. Διότι: Όταν μια κυβέρνηση καταργεί χιλιάδες δασκάλους ως δασκάλους, όταν τους πετάει έξω από τα σχολεία, όταν βάζει λουκέτο σε σχολικές αίθουσες και εργαστήρια, όταν αφήνει δεκάδες χιλιάδες παιδιά χωρίς προοπτική εκπαίδευσης, όταν δεν διστάζει να ακρωτηριάζει την Παιδεία, τότε δυο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν. Ή έχουμε δικτατορία, που απεχθάνεται και φοβάται τους δασκάλους και το ελεύθερο πνεύμα που καλλιεργεί η μόρφωση, ή έχουμε κυβέρνηση με λίγη δημοκρατία και πολύ κυνισμό, ικανή για το χειρότερο.

Καλό είναι πάντως να θυμόμαστε, πριν καταλήξουμε σε ποια κατηγορία ανήκει η κυβέρνηση Σαμαρά, ότι μαζικές διώξεις δασκάλων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης έγιναν τελευταία φορά επί χούντας. Μόνο που τότε διώχτηκαν για λόγους κοινωνικών φρονημάτων, ενώ τώρα διώκονται για λόγους δουλικών φρονημάτων – των κυβερνώντων.

Διότι μόνο η δουλικότητα απέναντι στους ηγεμόνες δανειστές μπορεί να εξηγήσει -και όχι βέβαια να δικαιολογήσει- την επίθεση στην Παιδεία με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο για τους διώκτες, τους διωκόμενους, και τα παιδιά, αλλά για το σύνολο της κοινωνίας. Παλιά μαθαίναμε ότι όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή.

Τώρα μας μαθαίνουν με το ζόρι πως όταν κλείνουν σχολεία και κυνηγούν δασκάλους, δεν υπάρχει άλλο σκαλοπάτι να κατέβουν στου κακού τη σκάλα. Και θα πάρουν στον λαιμό τους την κοινωνία και τη χώρα αν δεν ανοίξουν τώρα τα κιτάπια για να λάβει ο καθένας αυτό που του αξίζει…

paganeli

Σε πορεία θανάτου

Τώρα ούτε να τρέξεις, ούτε να κρυφτείς δε μπορείς. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ήσυχης αποδοχής σου για όλα τα μέτρα που σου επέβαλλαν. Σού πήραν όλα τα όπλα ενώ τα είχες στα χέρια σου. Τα παρέδωσες εσύ εις το όνομα της ειρήνης και της νοικοκυροσύνης. Να μην τρέξει σταγόνα αίμα αλλά ας χυθούν εκατομμύρια δάκρυα. Τα δάκρυα δεν πονάνε...έτσι νόμιζες. Τώρα ξεκινάει το πανηγύρι, ήσυχε συμπολίτη μου. Οι κακές Κασσάνδρες δεν ήταν για τα γούστα σου γιατί σου χαλούσαν την καθημερινότητά σου, τις κανονισμένες διακοπές σου, τις απλωτές και τις ξαπλωτές σου, το σίγουρο μέλλον σου.

Άκου λοιπόν, τι θα έχει ήδη γίνει την ώρα που εσύ θα ξυπνήσεις από τον λήθαργό σου. Το σπίτι σου είτε το χρωστάς είτε όχι, ανήκει πλέον αλλού. Αν το χρωστάς δε σε κάποια τράπεζα τότε θα πληρώνεις δύο δόσεις ανά μήνα: Μία στην τράπεζα, μία στο κράτος. Και βέβαια θα σε αφήνουν να ζεις σε αυτό μέχρι την στιγμή που θα το χρειαστούν και θα σου κάνουν έξωση με το έτσι γουστάρω ή με μία απόφαση δικαστηρίου που θα ορίζει την έξωση συνταγματική.

Αν αρρωστήσεις μία ασπιρίνη θα σου είναι αρκετή, κι αυτή αγνώστου κατασκευής και συστατικών. Εκτός αν ανήκεις στην πάνω τάξη όπου με τον παρά σου θα έχεις όλα τα κομφόρ. Ασθενείς δύο ταχυτήτων αφού πάλευες χρόνια για την Ευρώπη της μία ταχύτητας. Η λίστα του εκάστοτε ευρωτσολιά υπουργού θα ορίζει για το τι εξετάσεις θα χρειάζεσαι και όχι το είδος ή η πορεία της ασθένειάς σου. Το κορμί σου έτσι κι αλλιώς ανήκει κι αυτό στην περιουσία του παρακράτους αφού εκ γενετής είσαι πλέον αναγκαστικός δότης οργάνων και δε μπα να στείλεις εσύ χιλιάδες αιτήσεις άρνησης προς τον αρμόδιο Οργανισμό (είναι τελικά αρμόδιος αυτός ο Οργανισμός;). Ανάλογα με τις ανάγκες των ιατρικών εταιρειών θα είσαι κλινικά νεκρός ή όχι. Βέβαια με τον ιατρικό τουρισμό που σου ετοιμάζουν μπορείς άνετα να δίνεις ένα νεφρό ή ένα ωάριο σε μία πλούσια γριά τουρίστρια για μία χούφτα ευρώ.

Ο μισθός, που τώρα τον θεωρείς μικρό - αν τον έχεις ακόμα- , θα καθορίζεται σύμφωνα με την οικονομική πορεία και τις ανάγκες της χώρας. Να θυμάσαι ότι από εδώ και στο εξής οι ανάγκες της χώρας θα είναι πάντα μεγάλες (ακόμα και αν δεν είναι) γιατί όσο πέφτει το μεροκάματό σου τόσο εγχώριοι και εισαγόμενοι “επενδυτές” θα βρίσκουν φθηνά χέρια, οι δείκτες ανεργίας θα πέφτουν και όλοι θα είναι χαρούμενοι ακόμα κι εσύ που θα εργάζεσαι για 200 (το πολύ) ευρώ το μήνα φθάνει να μην είσαι άνεργος. Αν εξαντληθείς δε από το 12ωρο σε βάζουν σε μία κλινική και γίνεσαι ξαφνικά “κλινικά νεκρός”. Και η οικογένεια σου δεν θα δει ένα ευρώ από την ασφάλεια και οι ιατρικές εταιρείες θα κονομήσουν από τα συκωτοπνεύνονά σου.

Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα υπάρχουν πια. Θα ορίζουν οι εταιρείες στις οποίες θα εργάζεσαι για τον ποιο ιδιωτικό ασφαλιστικό φορέα θα έχουν για όλους τους εργαζόμενους. Αυτό σημαίνει ότι πρώτα θα ασφαλίζεται ο εργοδότης για την αρρώστια σου ή το εργατικό "ατύχημά" σου και μετά εσύ. Αν πεθάνεις κιόλας καλύτερα, θα κονομήσουν τόσα όσα δεν θα τους έδινε η εργασία σου ακόμα και αν ζούσες 500 χρόνια.

Είχες στο πίσω μέρος του μυαλό σου ότι αν δεν θα τα καταφέρεις στην πόλη, θα μετακομίσεις στο χωριό, στο πατρικό και θα είσαι άνετος. Πριν κάνεις αυτό πάρε τις λίστες για το πού θα γίνουν στο μέλλον αναπτυξιακά έργα ιδιωτικών συμφερόντων όπως η El Dorando. Για το δημόσιο συμφέρον το παρακράτος έχει βάση νόμου το δικαίωμα να βάζει σε ισχύ αναγκαστική απαλλοτρίωση υπέρ της οποιαδήποτε ιδιωτικής επένδυσης. Αυτός είναι βάση νόμου ο επιφανειούχος που δεν θα τον κουνάει κανένας εις τον καιρό τον άπαντα. Μαζί με το χωράφι, θα σου πάρουν το πατρικό σπίτι και σε μία βραδιά εκεί που ήταν το χωριό σου ξαφνικά θα δεις μία απέραντη έρημο. Και πονηρούλη, μην σκεφθείς ότι θα τα κονομήσεις από την απαλλοτρίωση διότι από 1 έως 3 ευρώ το πολύ το τετραγωνικό θα είναι η ανταμοιβή σου, κι αυτή αν τα οικονομικά του κράτους τυχαία δεν είναι σε ύφεση. Οι υπόλοιποι που τα χωριά τους δεν θα βγουν σε πλειστηριασμό μην νομίζουν ότι θα φυτέψουν την πατάτα για να ζήσουν γιατί τα μαντάτα έρχονται γρήγορα και λένε ότι με την αμερικανο-ευρωπαϊκή συμφωνία γεωργικών προϊόντων, θα μπαίνεις μέχρι και φυλακή για το ελεύθερο φύτεμα πατάτας όπως μπαίνει σήμερα κάποιος για το φύτεμα ινδικής κάνναβις. Διότι ο σπόρος, το χώμα και η ανάπτυξη του φυτού είναι προϊόν. Και μην ξεχνάς ότι ο σπόρος θέλει νερό για να ανθίσει.

Όσο μπορείς ακόμα, κάνε άφθονα λουτρά, πιες πολύ νερό, πλύνε ό,τι δεν έπλυνες διότι είναι θέμα μηνών να πεις το νερό νεράκι. Το καταλληλότερο νερό της Ευρώπης έχει η Ελλάδα, λες να μην το ξέρουν οι εταίροι σου; Αυτό το δεδομένο αγαθό σε πολύ λίγο θα είναι προϊόν. Νόμιζες ότι τζάμπα έδιναν εδώ και 15 χρόνια πιστοποιήσεις πηγών και πήγαινε ο καθένας να κάνει εμφιαλωτήριο; Νομίζεις ότι για οικολογικούς λόγους άρχισαν οι χαρτογραφήσεις πηγών, ποταμών ακόμα και αγροτικών αποταμιευτήρων νερού ανά την επικράτεια με διαταγή της Ε.Ε; Νομίζεις ότι οι εναπομείνασες εταιρείες εμφιάλωσης θα μείνουν σε ελληνικά χέρια; Θα αλλάξουν χέρια και μαζί με αυτές όλες οι δημοτικές επιχειρήσεις (που καθόλου τυχαία δεν είναι επιχειρήσεις ανεξάρτητου προϋπολογισμού από τους Δήμους από τότε που δημιουργήθηκαν) θα πουληθούν γιατί τα οικονομικά των Καλλικρατικών Δήμων και πάλι εντελώς τυχαία θα είναι σε ύφεση.

Όσο για την “Πράσινη Ανάπτυξη”, όσοι τσιμπήσατε στο παραμύθι, αρχίσατε να νιώθετε ήδη στο πετσί σας τι σημαίνει “δουλεύει ο ήλιος για μένα”. Μαζί με το φωτοβολταϊκό που φύτεψες χαιρέτα το χωράφι και το σπίτι που έβαλες υποθήκη για το πράσινο δάνειο. Σε έναν άντε σε δύο θα καταλήξουν και τα χωράφια και ο ήλιος. Μα ήταν δυνατόν να νομίζεις ότι θα άφηναν γη και ήλιο σε έναν κακομοίρη χρεωμένο όπως εσύ; Για να μην θεωρείς ότι θα πας στο νησί και θα ψαρεύεις την τροφή σου τώρα με την “Γαλάζια Ανάπτυξη” μπορεί να φαντάζει επιστημονική φαντασία αλλά ακόμα και τον γαύρο που δεν τον είχες σε εκτίμηση θα τον βλέπεις πλέον στα όνειρά σου.

Για το τι είναι αυτή την στιγμή η Ελλάδα φαίνεται από το νόμο που ξένες επιχειρήσεις που θα δραστηριοποιούνται στην χώρα θα έχουν φοροαπαλλαγές αλλά και φορολογικά κίνητρα. Μόνο οι νόμιμοι πολίτες της οποιαδήποτε χώρας έχουν αυτά τα προνόμια, άρα εσύ που θα σταθείς για έλεγχο μπροστά στον εφοριακό ο οποίος θα σε απειλεί με δήμευση περιουσίας και φυλάκιση θα έχει απέναντι του έναν παράνομο και παρείσακτο κάτοικο αυτής της χώρας που θες να το καταλάβεις είτε όχι αυτός είσαι εσύ, Έλληνά μου. 

Είναι κι άλλα, πολλά, αμέτρητα που είτε είναι σε ενέργεια την ώρα που εσύ αγανακτείς με το "μαύρο της ΕΡΤ" ή για την απόλυση 100,000 δημοσίων υπαλλήλων που λείαν συντόμως θα γίνουν 450,000, είτε έχουν μπει σε λειτουργία και εσύ δεν παίρνεις μυρωδιά. Η φίμωση της δήθεν ελευθερίας και η αγανάκτηση για το χαμένο σίγουρο μεροκάματο πουλάνε. Εγκλωβίζουν το οπτικό σου πεδίο εκεί ακριβώς που θέλουν. Δεν θα πάρεις μυρωδιά για το τι σου έχουν έτοιμο το επόμενο πρωί του τελευταίου σου ήσυχου ύπνου.

Δεν ήταν η Ελλάδα η πρώτη χώρα που έγινε υποτελής σε δάνεια. Είναι όμως η πρώτη χώρα παγκοσμίως που δεν έχει χάσει απλά την εθνική της κυριαρχία αλλά την ελευθερία σωματική και συναισθηματική των πολιτών της υπό δημοκρατικού καθεστώτος. Έπαιξαν πάρα πολύ έξυπνα οι αντίπαλοι γνωρίζοντας καλά ότι αυτόν τον λαό δεν του κάνεις κατά μέτωπο επίθεση αλλά τον διασπάς χρόνια πριν σε συναισθηματικούς μαλάκες και υλιστές λαμόγια και του γκρεμίζεις σιγά-σιγά και σταθερά όλα τα γεφύρια. Δημιούργησαν μία τεράστια φάκα στην οποία πέσαμε όλοι ανεξαιρέτως κοιτώντας ο καθένας μας ό,τι θεωρούσε ιερό. Άλλος τις αξίες και άλλος τον κώλο του.  Συμπολίτευση και "συμπολιτευομένη αντιπολίτευση" ήταν τα όπλα των αιωνίων εχθρών σου, των γνωστών και ανελέητων “Φιλελλήνων”. Σιγά μην άλλαζαν την συνταγή για το τελευταίο τους χτύπημα μετά από 200 χρόνια επιτυχημένης παρουσίας στον χώρο. Μηδενίζουμε και πάμε από την αρχή. Το επόμενο στάδιο των διεθνών κοτζαμπάσηδων είναι εν δράσει. Και μην περιμένεις κανέναν Μαρίνο Αντύπα να σε ξυπνήσει. Το κόμμα του Αντύπα ήταν η Ελλάδα, όχι ως έννοια άυλη αλλά ως άνθρωποι που αποτελούσαν την έννοια , ενώ το δικό σου κόμμα....άσε να μην το πω. 

 Simple Man

Η στρατηγική του χάους και της μάσας.

Το λουκέτο και το φιάσκο στην ΕΡΤ εγκαινίασαν μια νέα κυβερνητική τακτική. Δεν υπάρχει πια το φύλλο συκής του «success story», η ανάκαμψη της οικονομίας που δήθεν περιμένει στη γωνία ή τα προσχήματα που οι ακροδεξιοί του Μαξίμου χρειαζόταν να κρατήσουν κάποιες φορές, αφού υπήρχε και η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Την προηγούμενη εβδομάδα αποκαλύφτηκε πανηγυρικά ότι η τρόικα απειλεί και κάνει καψόνια ακόμη και αν έχουν βρεθεί 4000 κεφάλια αλλά λείπουν 10, ενώ η κυβέρνηση έχει ένα και μοναδικό στόχο: να εφαρμόσει τις εντολές των δανειστών ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία, αδιαφορώντας για το χάος που δημιουργούν τα συνεχή, επαχθή μέτρα.

Του Στέλιου Κούλογλου

Ίσα ίσα χρειάζεται το χάος και την αναμπουμπούλα, για να καταπατήσει το Σύνταγμα και να παρακάμψει την Βουλή, να κρύψει πράξεις διαφθοράς ή να προχωρήσει σε ενέργειες αδιανόητες κάτω από κανονικές συνθήκες. Όπως η ιδιωτικοποίηση του νερού και της ΔΕΗ, ή η κρατική σύμβαση που ανατέθηκε στην κυρία Στουρνάρα, μόλις ο σύζυγος ανέλαβε υπουργός.
—-
Το ραντεβού τον Σεπτέμβρη προβλέπεται χαώδες. Τα σχολεία δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς εκπαιδευτικούς και φύλακες, 25 Δήμαρχοι υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους και το ίδιο σκέφτονται να κάνουν δεκάδες άλλοι, η απουσία της δημοτικής αστυνομίας έχει ήδη αποθεώσει την ανομία στο τουριστικό κέντρο της Αθήνας. Οι πεζόδρομοι της Πλάκας μεταβλήθηκαν σε δωρεάν πάρκινγκ, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου σε αυτοκινητόδρομο διπλής κατεύθυνσης και ο καθένας στην Αθήνα κάνει ότι θέλει.
Ο ίδιος ο σχηματισμός της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ήταν από την αρχή στηριγμένος στον κυνισμό. Το μίνι μνημόνιο που πέρασε την προηγούμενη εβδομάδα, παρ’ ότι ακόμη και η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής έκρινε ως αντισυνταγματικές κρίσιμες διατάξεις του, αλλά και τα νέα μέτρα που η τρόικα θα επιβάλλει το φθινόπωρο, έχουν αποθεώσει τον κυνισμό. Ο πιο αισιόδοξος βουλευτής της πλειοψηφίας δεν δίνει στην κυβέρνηση παρά λίγους μήνες ζωής. Είναι σαν τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Το σύνθημα είναι ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξουμε.
Η κατασκευή χαοτικών συνθηκών και ελαστικών, ασαφών κανόνων χρησιμοποιείται ακριβώς για να διευκολύνει την διαφθορά. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η προκήρυξη του διαγωνισμού για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Σε ένα άρθρο του για τις σχετικές διεθνείς εμπειρίες, ο Δημήτρης Μάρδας επικαλείτο τον νομπελίστα οικονομολόγου Ζ. Στίγκλιτζ, που ως πρώην αξιωματούχος της Παγκόσμιας Τράπεζας έγραφε για την ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας σε χώρες που είχαν υποβληθεί σε αντίστοιχες θεραπείες-σοκ της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ: «Οι εθνικοί ηγέτες πανευτυχείς ξεπουλούν τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ύδατος… Θα μπορούσες να δεις πώς ανοίγουν τα μάτια τους, με την προσδοκία της μίζας του 10%, που θα καταβληθεί σε λογαριασμό τους σε μια τράπεζα της Ελβετίας, απλά και μόνο γιατί οδήγησαν… στην απαξίωση της εθνικής αυτής περιουσίας!».
Στα δικά μας, ένα καλό παράδειγμα είναι η διαφημιστική εκστρατεία εναντίον της πολυφαρμακίας, που προκήρυξε ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΟΦ) πέρυσι, λίγο μετά μετά την τοποθέτηση του κ. Στουρνάρα στη θέση του Τσάρου της ελληνικής οικονομίας. Καταπολέμηση της πολυφαρμακίας την στιγμή που δεν χορηγούνται φάρμακα ούτε στους καρκινοπαθείς ηχεί λίγο ειρωνικά, όταν μάλιστα η εκστρατεία στοίχισε στο υπουργείο Υγείας το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 435.666 ευρώ. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο, αν δει κανείς την εταιρική σύνθεση των 2 εταιρειών που κέρδισαν τον σχετικό διαγωνισμό του ΕΟΦ.
Πρόεδρος του Δ.Σ. της μίας εταιρείας είναι ο κ. Θωμάς Βαρβιτσιώτης, αδελφός του νυν Υπουργού Ναυτιλίας Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, ενώ μεταξύ των μελών του Δ.Σ. φιγουράρει ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού, γνωστός και από την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, κ. Σταύρος Παπασταύρου. Γενική διευθύντρια της δεύτερης εταιρείας (Mindwork Business Solutions) είναι η κ. Λίνα Νικολοπούλου, σύζυγος του Υπουργού Οικονομικών κ. Στουρνάρα, ενώ σύμφωνα με την τελευταία τροποποίηση του καταστατικού της εταιρείας βασικές εταίροι είναι οι Μυρτώ Στουρνάρα και Νεφέλη Στουρνάρα, κόρες του Υπουργού Οικονομικών. Την υπόθεση έκανε γνωστή η εφημερίδα«Αυγή» τον Σεπτέμβριο 2012 με το «Κουτί της Πανδώρας» να επανέρχεται στις αρχές Ιουλίου, όταν ο ΕΟΦ εκταμίευσε τον Μάιο του 2013 ένα μέρος του ποσού προς τις δύο εταιρείες. Την προηγούμενη εβδομάδα, κατατέθηκε επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή, που ασφαλώς θα πνιγεί στο βούρκο της γνωστής νεοδημοκρατικής ηθικής: ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό.

Χαρακτηριστικό για το ήθος των «εκσυγχρονιστών» που έχουν αναλάβει την σωτηρία της χώρας, είναι το γεγονός ότι η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας, είχε απορρίψει και δεν κατακύρωσε  διαγωνισμό στην εταιρεία Στουρνάρα, λόγω του ότι η επιτροπή αξιολόγησης του διαγωνισμού διαπίστωσε την ύπαρξη αμετάκλητης καταδικαστικής απόφασης της εταιρείας, για αδίκημα σχετικό με την επαγγελματική διαγωγή. Ποιό ήταν το αδίκημα; Η οικογενειακή επιχείρηση του υπουργού Οικονομικών που έχει τρελάνει τον κόσμο στους φόρους και καλεί τους φορολογούμενους να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, είχε καταδικαστεί γιατί δεν είχε πληρώσει τις εισφορές της στο δημόσιο. Αυτά όμως έγιναν στις 13 Ιουλίου 2012 πριν δηλαδή ο κ. Στουρνάρας αναλάβει για τα καλά τα γκέμια της… οικονομίας και μεταβληθεί σε προνομιακό συνομιλητή του πρωθυπουργού, γεγονός που οδήγησε όπως φαίνεται και στην επιχειρηματική αναβάθμιση της οικογένειας.
Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του στον «Επενδυτή», ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλοςαναφέρθηκε μεταξύ των άλλων και σε μια μελέτη που είχε εκπονήσει ο ΣΕΒ, «έναν πραγματικό οδικό χάρτη με πολύ συγκεκριμένες προτάσεις, ιεραρχημένες και ανά κλάδο, για να ξανασυναντηθούμε με την ανάπτυξη», όπως εξήγησε, για να συνεχίσει αμέσως μετά: «Την παρουσιάσαμε στην κυβέρνηση και στα κόμματα, στους κοινωνικούς εταίρους και στους παραγωγικούς φορείς… Και από το κρισιμότερο υπουργείο, των Οικονομικών, δεν υπήρξε ανταπόκριση. Μάλιστα, ο νυν υπουργός ανέθεσε προ 9-10 μηνών στο ΚΕΠΕ και το ΙΟΒΕ να εκπονήσουν από κοινού άλλη μελέτη με το ίδιο ακριβώς αντικείμενο». To IOBE είναι το Ίδρυμα του κυρίου Στουρνάρα, μέχρι να γίνει υπουργός…
tvxs
Το είδα στην ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
 ahairlessape

Διεφθαρμένοι, ληγμένοι και επικίνδυνοι !!!

“ Τα απολειφάδια που κυβερνούν σήμερα δεν πρόκειται να διευκολύνουν σε καμιά περίπτωση την έξοδο από την «κρίση». Σκοπός τους είναι η όσο το δυνατό μεγαλύτερη διάρκειά της. ”

Το θράσος τους είναι απύθμενο. Καταστρέφουν τον ελληνικό λαό και γελούν. Δεν είναι αστείοι. Είναι επικίνδυνοι. Πέρα από την ολομέτωπη επίθεση και επίδειξη ισχύος στους αδύναμους Έλληνες έφτιαξαν κι ένα νεοναζιστικό μόρφωμα – προστάτη για να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους.

Τους ξέφυγε από τον έλεγχο όμως. Ένα διεφθαρμένο από την κορφή μέχρι τα νύχια πολιτικό σύστημα, φάντασμα από μαύρες σελίδες του παρελθόντος έχει ξεβραστεί στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας και την απειλεί με…αφανισμό.

Του Κώστα Καπνίση

Το δικομματικό πολιτικό σύστημα που έχτισαν με βασικό συστατικό το ψηφοφόρος – πελάτης ξερνά τώρα στα μούτρα των υγιών ανθρώπων όλα αυτά που για χρόνια έκρυβαν κάτω από το χαλί. Μια άθλια «παρτακίστικη» νοοτροπία. Δεν είναι λούμπεν κατάσταση. Είναι κάτι χειρότερο και αποκρουστικό. Είναι η επιβίωση των τρωκτικών και των παρασίτων σε βάρος της κοινής λογικής και της υγιούς σκέψης. Ακόμα και ο Σόιμπλε, ο πραγματικός διοικητής της χώρας, έχει αηδιάσει από τη σήψη και τη διαφθορά τους. Ούτε οι ξένοι δυνάστες δε μπορούν να κάνουν καλά όλον αυτόν τον συρφετό. Μιλούν για μια χούφτα ολιγαρχών και δράση μαφιών στην Ελλάδα. Δεν έχουν άδικο.

Οι κουίντες πια είναι ορθάνοιχτες και ο αποτροπιασμός για όλα όσα ήταν κοινά μυστικά στη χώρα έχουν αποκαλυφθεί στα μάτια όλων. Αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όμως είναι η πλήρης αδιαφορία και η μη αντίδραση. Κατάσταση νιρβάνας έχει απλωθεί στην ελληνική επικράτεια. Δεν είναι τυχαίο. Γενιές ολόκληρες «εκπαιδεύτηκαν» σε αυτή τη λογική. Οι μικροί και μεγάλοι κλέφτες. Δεν έχουν καμιά διαφορά. Το έγκλημα όπως και να το ονομάσει κάποιος, έγκλημα θα παραμείνει. Γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος; Το χάιδεμα των αυτιών είναι καιρός να σταματήσει. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Δεν είναι δυνατό σε όλες τις συζητήσεις να είναι το πρώτο θέμα και αυτό να αποκρύπτεται. Να μη τολμά κανείς να το θίξει δημοσίως. Γιατί;

Μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή τι μπορεί να σταθεί εμπόδιο; Ένα θέατρο πραγματικής υποκρισίας και παραλόγου. Δεν οδηγεί κάπου παρά μόνο στον εξανδραποδισμό. Το κυριότερο είναι ότι σε αυτή τη χώρα δεν παράγεται πολιτική σκέψη. Η μοναδική λύση δηλαδή. Δεν είναι δυνατόν να μην εφαρμόζονται τα αυτονόητα. Η Αριστερά ξέρει ότι αν γίνουν έστω τα αυτονόητα, η εικόνα της χώρας θα αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη. Δε θα είναι θαύμα. Μια επανάσταση του αυτονόητου θα είναι.

Τα απολειφάδια που κυβερνούν σήμερα δεν πρόκειται να διευκολύνουν σε καμιά περίπτωση την έξοδο από την «κρίση». Σκοπός τους είναι η όσο το δυνατό μεγαλύτερη διάρκειά της. Παίζουν με το μυαλό και τις αντοχές αυτών που ακόμα κρατούν την αξιοπρέπειά τους. Θυμώνει βέβαια κάποιος που έστω και σήμερα βλέπει να πηγαίνει ο καθένας μόνος του απέναντι στο τέρας. Τι περιμένει; Να το νικήσει για να δοξαστεί; Δεν πρόκειται να το πετύχει.

Ο αγώνας ενάντια στο τέρας οφείλει να είναι συλλογικός. Τέρμα οι εγωισμοί. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να μάθει ότι κερδίζει η ομάδα και όχι ο παίκτης. Δε χρειάζεται δα και καμιά ιδιαίτερη ανάλυση για να δείξει ότι ο κοινωνικός ιστός είναι σε πλήρη αποσύνθεση και πάνω στο πτώμα του χορεύει ο κάθε λογής ανόητος και θρασύδειλος απατεώνας. Η πολιτική τους είναι πια ξεκάθαρη. «Θα ζήσουμε εμείς και θα πεθάνετε εσείς». Θα ζήσει δηλαδή μια χούφτα απατεώνων του κοινού ποινικού δικαίου για να πεθάνει μια χώρα και ένας λαός. Όποιος μπορεί να το αντέξει στη συνείδησή του χαλάλι. Ας πάρουν λοιπόν τα σπίτια και τις καταθέσεις (σε όποιον έχουν απομείνει). Ας καταστρέψουν κάθε εργασιακό και ανθρώπινο δικαίωμα. Ας ρίξουν στον Καιάδα τα παιδιά με ειδικές ικανότητες. Ας κλείσουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία. Ας ξεπουλήσουν τη χώρα σαν να τους ανήκε.

Τέρμα τα ψέματα και τα παραμύθια. Όποιος από εδώ και πέρα δε βλέπει ότι αυτά τα ανδρείκελα είναι διεφθαρμένα, ληγμένα και επικίνδυνα τότε ανήκει στην ίδια κατηγορία. Ηθική και πατριωτική υποχρέωση της Αριστεράς είναι να προστατέψει τη χώρα και τον λαό. Αρκετά κράτησαν οι «συζητήσεις» στα τηλεοπτικά πάνελ ανθρώπων, οι οποίοι ματαιόδοξα προσπαθούν να κερδίσουν πόντους αναγνωρισιμότητας προκειμένου να πετύχουν την επανεκλογή τους. Ας σκεφτούν ότι μπορεί να μη ξαναγίνουν εκλογές σε αυτή τη χώρα. Καθόλου απίθανο για τον λόγο ότι μπορεί να μην υπάρχει σε λίγο χώρα.

Η Αριστερά έχει δώσει ήδη το μήνυμα γιαι τη δημοκρατική ανατροπή. Τέτοιου είδους «κυβερνήσεις» ανατρέπονται με τους αγώνες του λαού για αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, κοινωνική προκοπή και λευτεριά. Οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις δεν παζαρεύονται με τους δυνάστες του λαού. Τους ανατρέπουν και υλοποιούν το δικό τους κυβερνητικό πρόγραμμα. Υλοποιούν εκείνες τις πολιτικές που υπηρετούν τον λαό και την πατρίδα.

Οι Έλληνες είναι περήφανος λαός. Θα πληρώσουν (αφού πρώτα απαιτήσουν κούρεμα) τα χρέη που άλλοι δημιούργησαν και τώρα ζητά πίσω η διεθνής τοκογλυφία αλλά με μια προϋπόθεση. Να ανατραπούν και να διωχθούν τα ρετάλια που καταδυνάστευσαν και ασέλγησαν συνειδητά επί δεκαετίες στο σώμα του ελληνικού λαού. Είναι λαϊκή απαίτηση και δεν είναι διαπραγματεύσιμο…

paganeli

Και οι Σαμαρικοί έπαψαν να πιστεύουν στον Σαμαρά

“ Ακόμη και το Σαμαρικό antinews.gr ρωτά τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά για ποιον λόγο ακολουθεί ένα πρόγραμμα που καταστρέφει τη χώρα και τον λαό μας ”

Κάποια στιγμή τα παραμύθια τελειώνουν και δεν έχουν πάντοτε ευχάριστο τέλος. Είναι αλήθεια ότι ένα κύκλος φιλοσαμαρικών προσώπων, πέραν από τους στενούς συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά, οι οποίοι ζουν στη γυάλα ... του Μεγάρου Μαξίμου, εγκλωβισμένοι εξαιτίας της λαϊκής οργής και μακριά από την κοινωνική πραγματικότητα, στήριξε με πάθος τον ετοιμόρροπο πρωθυπουργό, παρά το γεγονός ότι κατέστρεφε και συνεχίζει να καταστρέφει τη χώρα.

Όμως, έχουν αντιληφθεί πλέον και αυτοί, όσο και αν αγαπούν τον Αντώνη Σαμαρά, όχι μόνο ότι το πρόγραμμα της τρόικας "δεν βγαίνει", αλλά και ότι η επιμονή του Αντώνη Σαμαρά να εκτελεί τα κελεύσματα της Μέρκελ και των δανειστών, όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, αλλά είναι επιβλαβής για τη χώρα.

Αίσθηση λοιπόν προκαλεί το δημοσίευμα της γνωστής φιλοσαμαρικής ιστοσελίδας antinews.gr με τίτλο "Το πρόγραμμα της τρόικας δεν σώζει τη χώρα, την αποτελειώνει".

Αναφέρει μεταξύ άλλων ο σαμαρικός αρθρογράφος Κώστας Ροδινός "Ειλικρινά δεν βρίσκω ούτε ένα λόγο γιατί η κυβέρνηση θα πρέπει να επιμένει σ’ ένα πρόγραμμα που εξαθλιώνει την κοινωνία, χωρίς να προσφέρει ελπίδα. Ο Πρωθυπουργός είχε ακόμα από το 2010, περιγράψει και τις αδυναμίες του μνημονίου και τις επιπτώσεις του στην οικονομία και την κοινωνία. Δεν ξέρω πόσο καιρό ακόμα θα εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που δεν το πιστεύει, αλλά κάποια στιγμή, και σύντομα μάλιστα, πρέπει να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να θέσει όλους ενώπιον των ευθυνών τους. Γιατί ένας λαός για να σωθεί πρέπει να το θέλει και για να το θέλει πρέπει να ελπίζει".

Σωστά λοιπόν. Το λαοκτόνο και επιβλαβές για την εθνική κυριαρχία πρόγραμμα δεν βγαίνει. Όμως, οι ευθύνες του πολιτικά χρεοκοπημένου πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά ειναι τεράστιες. Ο ίδιος διάλεξε ποιον δρόμο θα ακολουθήσει, αλλά το έγκλημα είναι ότι πήρε στον λαιμό του έναν ολόκληρο λαό, παρά το γεγονός ότι γνώριζε. Και όταν κάποιος γνωρίζει ότι οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή τότε δύο πράγματα συμβαίνουν: Είτε είναι ανόητος, είτε είναι επιτήδειος.

Πλέον είναι αργά για δάκρυα (από τους υποστηρικτές του Σαμαρά). Ολόκληρη η οικουμένη, ολόκληρος ο ξένος Τύπος και οι σοβαρότεροι οικονομικοί αναλυτές βλέπουν ότι το πρόγραμμα που επιβάλλεται στην Ελλάδα είναι αδιέξοδο. Μόνο ο Σαμαράς, οι λίγοι φίλοι που του έχουν απομείνει, η ντόπια διαπλοκή και τα δομημένα συμφέροντα πιστεύουν στην συνταγή του μνημονίου που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή για τους δικούς τους λόγους, είτε αυτοί αφορούν στην πολιτική τους διάσωση, είτε στο γεγονός ότι αποτελούν πειθήνια όργανα της γερμανικής Καγκελαρίας, είτε στο ότι πρέπει να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες κολλητών επιχειρηματιών. Ελάχιστα ενδιαφέρουν τον ελληνικό λαό τα κίνητρα του σημερινού συστήματος διακυβέρνησης που το οδηγούν στην απόφαση να δράσει με τρόπο επιβλαβή για τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και για τον ελληνικό λαό.

Οι ευθύνες, όμως, είναι τεράστιες και για όσους έχουν στηρίξει τον Σαμαρά. Βέβαια, η μετάνοια των σαμαρικών έχει αξία. Μπορεί, όμως, να φανταστε ο κάθε έναςί ποιος κρατά την τύχη της χώρας στα χέρια του και ποιους κινδύνους διατρέχει η Ελλάδα, όταν ούτε οι πιο φανατικοί οπαδοί του δεν πιστεύουν στις επιλογές Σαμαρά; Ο τόπος δεν έχει ανάγκη από μετά Χριστόν προφήτες, αλλά η αναγνώριση των λαθών είναι χρήσιμη.

Με την πρωθυπουργία Σαμαρά η χώρα έχασε πολύτιμο χρόνο. Με την πρωθυπουργία Σαμαρά η χώρα βυθίστηκε ακόμη περισσότερο στην ύφεση και στην κρίση. Επί Αντώνη Σαμαρά η Δημοκρατία καταργήθηκε στην πράξη και η εθνική κυριαρχία δέχθηκε πολλαπλά και ισχυρά πλήγματα.

Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε μια επιλογή: Να υπηρετήσει πιστά τον οικονομικό εθνικισμό, την γερμανική Καγκελαρία σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού και της πατρίδας. Υπήρξε εκτελεστής του σχεδίου της μεταροπής της Ελλάδας σε περιφέρεια της γερμανικής ενδοχώρας, σε αποικία χρέους. Για αυτόν και για πολλούς άλλους λόγους η εποχή Σαμαρά στην πρωθυπουργία της χώρας θα γραφτεί με μελανά χρώματα από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Και σίγουρα οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα τον εξυμνήσουν για τον ... πατριωτισμό του. Κάθε άλλο. Αυτό που θα μείνει ίσως, όχι στην ελληνική, αλλά στην γερμανική ιστοριογραφία του μέλλοντος θα είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε ένας πολύτιμος συνεργάτης των Γερμανών.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ήδη καταδικασμένος στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Θα τον καταδικάσει και η ιστορία.

ΥΓ: Αν, όπως λέει ο κ. Ροδινός, ο Σαμαράς ακολουθεί ένα πρόγραμμα που δεν πιστεύει τότε (για να μην γραφτεί τίποτα χειρότερο) είναι τουλάχιστον ανεπαρκής στο να ασκεί τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα. Ας κάνει το μόνο που του έχει απομείνει: Ας οδηγήσει τη χώρα όσο γίνεται πιο γρήγορα σε εκλογές. Ας σταματήσει να καταστρέφει την Ελλάδα.

Αντώνης Σαμαράς: Ο Νο1 κίνδυνος για την Ελλάδα

 

Ο Αντώνης Σαμαράς κάνει τον σταυρό του

“ Την πρωθυπουργία Σαμαρά ο ελληνικός λαός θα την πληρώσει πολύ ακριβά. Όσο ο Αντώνης Σαμαράς παραμένει στο Μέγαρο Μαξίμου, η χώρα πραγματοποιεί σταθερά βήματα προς τον γκρεμό, προς την κολαση, προς την απόλυτη καταστροφή. ”

ΠΗΓΗ : Periodista

Την στιγμή που ολόκληρος διεθνής Τύπος και οι πιο αξιόπιστοι οικονομολόγοι και αναλυτές, το ΔΝΤ και η Κομισιόν υποστηρίζουν ή αποκαλύπτουν ή παραδέχονται ότι το πρόγραμμα "διάσωσης" που επιβάλλεται στην Ελλάδα "δεν βγαίνει", έρχεται στο φως της δημοσιότητας η επιστολή του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά προς την τρόικα.

Ο πρωθυπουργός δηλώνει έτοιμος να πάρει "πρόσθετα μέτρα, τα οποία ενδεχομένως θα χρειαστούν, για την επίτευξη των στόχων του προγράμματος", την στιγμή που είναι δεδομένο ότι η στρατηγική που ακολουθείται στην Ελλάδα είναι λανθασμένη και αδιέξοδη.

Ο Αντώνης Σαμαράς και η επικίνδυνη παρέα του δεν σταματούν πουθενά. Για να ικανοποιήσουν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες που έχουν σχηματίσει στο δικό τους παράλληλο σύμπαν, για να καταστήσουν αντιληπτή την υποτέλειά τους προς τους δανειστές και το Βερολίνο και για να αντιμετωπίσουν τις χρόνιες εμμονές, τους οδηγούν τη χώρα στην κόλαση.

Η Ελλάδα, όσο υλοποιείται το αδιέξοδο πρόγραμμα του μνημονίου βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην ύφεση. Ταυτόχρονα οι δείκτες ανεργίας έχουν εκτοξευθεί με αποτέλεσμα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας να βρίσκεται ενεργή μια βραδυφλεγής βόμβα, η οποία αργά ή γρήγρορα θα εκραγεί. Και είναι γνωστό από την ιστορική εμπειρία ότι η ανεργία είναι η βασική αιτία για το ξέσπασμα κοινωνικών εκρήξεων. 

Την ίδια ώρα και ενώ ο ελληνικός πληθυσμός εξαθλιώνετα,ι ο Αντώνης Σαμαράς, ευρισκόμενος εκτός τόπου και χρόνου, δουλοπρεπής, υποτακτικός στην Άνγκελα Μέρκελ, άβουλος και ανεύθυνος, προκαλεί έκπληξη στο εξωτερικό και οργή στους Έλληνες, παραμυθιάζοντας τους πάντες με ιστοριούλες περί ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και ανακάλυψης του δρόμου για έξοδο από το σκοτεινό τούνελ. "Success Story", "Greecovery" και άλλες μπαρούφες που θα μείνουν στην ιστορία, όχι μόνο προσβάλλουν την κοινή λογική και διασύρουν την Ελλάδα στο εξωτερικό, αλλά αποτελούν απόλυτα δείγματα για τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα όσο στο τιμόνι της διακυβέρνησης βρίσκεται ένας άνθρωπος σαν τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος έχει βάλει ήδη την σφραγίδα του στην μετατροπή ενός κυρίαρχου κράτους σε αποικία χρέους, στην κατάργηση στην πράξη της Δημοκρατίας, στην οικονομική καταστροφή ενός ολόκληρου λαού.

Δεν είναι δυνατόν ο πρωθυπουργός μιας χώρας να αναπαράγει την δική του επικίνδυνη λογική κόντρα στην εμπειρία εκατομμυρίων Ελλήνων που βιώνουν στο πετσί τους τα αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής και του λαοκτόνου προγράμματος που επιβάλλουν οι σύγχρονοι αποικιοκράτες.

Η αλήθεια είναι η εξής: Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας πολιτικός με δυνατότητες κάτω του μετρίου και με κοινωνικά και πολιτικά ερείσματα ελάχιστα. Οι μοναδικοί του συμπαραστάτες είναι μία σέχτα συνεργατών και υποστηρικτών περιορισμένων δυνατοτήτων και αντίληψης για τα πράγματα, η ντόπια ολιγαρχία και βέβαια το Βερολίνο που έχει ανακαλύψει τον πιο πιστό σύμμαχο στον ευρωπαϊκό χώρο. Αντικειμενικά θα μπορούσε να ηγείται ενός κόμματος το οποίο ίσα που θα κατάφερνε να εισέλθει στη βουλή ή μιας διακοσμητικής πολιτικής πρωτοβουλίας σαν τις δεκάδες που έχουν δημιουργηθεί και ξεπηδήσει στην Ελλάδα της κρίσης.

Κι, όμως, η συγκυρία τα έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε εξαιτίας της δουλοπρέπειάς του και της υποταγής που εμφανίστηκε πρόθυμος να δείξει στην Γερμανική Καγκελάρία, ο Αντώνης Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός μετά από δύο δεκαετίες παραμονής στο περιθώριο (είναι βέβαιο ότι πριν από χρόνια, μία τέτοια προοπτική θα προκαλούσε τουλάχιστον αύθονο γέλιο). Οι δύο δεκαετίες αυτές, όμως, δημιούργησαν στον Αντώνη Σαμαρά το πάθος για την ... πρωθυπουργία, εκδικητική μανία και εμμονές που δεν ξεπερνιούνται.

Όμως, η χώρα δεν είναι παιχνιδάκι για να παίζουν οι αποτυχημένοι της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.

Την πρωθυπουργία Σαμαρά ο ελληνικός λαός θα την πληρώσει πολύ ακριβά. Όσο ο Αντώνης Σαμαράς παραμένει στο Μέγαρο Μαξίμου, η χώρα πραγματοποιεί σταθερά βήματα προς τον γκρεμό, προς την κολαση, προς την απόλυτη καταστροφή.Όσο, όμως, πιο γρήγορα ολοκληρωθεί η δημοκρατική ανατροπή αυτής της λαομίσητης κυβέρνησης, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να ανακπάμψει η χώρα.

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο Νο1 κίνδυνος για την Ελλάδα.

Φτηνοί και τελειωμένοι

 

Ο Αντώνης Σαμαράς με τον Αντώνη Ρέμο

“ Σε ποια χώρα για παράδειγμα θα έβγαινε ο πρωθυπουργός της να κάνει διάγγελμα για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση. Ούτε σε μπανανία δε θα γινόταν. ”

Του Κώστα Καπνίση

Πολλοί άνθρωποι, ειδικά καπνιστές, έχουν προσπαθήσει έστω και μια φορά στη ζωή τους να χρησιμοποιήσουν έναν αναπτήρα ο οποίος έχει τελειώσει. Σκέτο μαρτύριο η όλη κατάσταση ειδικά αν δεν υπάρχει άλλος αναπτήρας μέσα στο σπίτι και έξω είναι μαύρα μεσάνυχτα. Κάπως έτσι είναι και η κατάσταση στη χώρα. Τα πρωτεία βέβαια κρατά η πολιτική κατά τα άλλα νομενκλατούρα.

Για όσους έχουν βιώσει τα πράγματα σε παλαιότερες εποχές και καταστάσεις αυτό χτυπά κάπως άσχημα. Κάποτε υπήρχαν πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα που ο κόσμος τους σεβόταν. Μπορεί να μη συμφωνούσε μαζί τους αλλά τουλάχιστον εξέπεμπαν έναν σεβασμό και μια ακτινοβολία. Υπήρχε αυτό που λένε οι μοντέρνοι ως πολιτικό πολιτισμό. Δύσκολα κάποιος θα αρνιόταν να συζητήσει για πολιτική με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Ηλία Ηλιού.

Αυτοί οι πολιτικοί άνδρες θα είχαν κάτι να του πουν είτε άρεσε είτε δεν άρεσε. Χρησιμοποιούσαν όμως επιχειρήματα, είχαν ένα χάρισμα. Ήταν ηγέτες. Σήμερα με ποιον θα μπορούσε κάποιος να συνομιλήσει σοβαρά (εκτός αν έχει συμφέρον και αποκομίζει κέρδος) με αυτούς που κυβερνούν. Οι άνθρωποι αυτοί νομίζουν ότι είναι πολιτικοί. Έχουν αυτή την ψευδαίσθηση. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ψηφίστηκαν. Δε φύτρωσαν. Δεν πήραν με το ζόρι την εξουσία. Το ότι είπαν ψέματα ή μετήλθαν δολίων μέσων για να ανέλθουν σε αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Σε ποια χώρα για παράδειγμα θα έβγαινε ο πρωθυπουργός της να κάνει διάγγελμα για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση. Ούτε σε μπανανία δε θα γινόταν. Κι όμως ο Αντώνης Σαμαράς το έκανε. Σε ποια χώρα θα έβγαινε ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων να πει για την παράταση των φορολογικών δηλώσεων ότι δεν τον αφήνει η τρόικα. Κι όμως το έκανε ο Χάρης Θεοχάρης. Τα ίδια και χειρότερα έχει πει μια σειρά υπουργών και στελεχών αυτής της κυβέρνησης. Χαρακτηριστικό και πλέον εξοργιστικό είναι αυτό που είχε πει ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης για την επαχθέστατη φορολόγηση των πολιτών, ότι δηλαδή αν οι φορολογούμενοι δεν έχουν λεφτά, γιατί τους τα έχουν πάρει όλα, να πουλήσουν και κάποιο σπίτι για να βρουν από εκεί λεφτά.

Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι μην έχοντας καμιά σχέση με την κοινωνία και τον λαό κάποια στιγμή μπορεί και να πουν ευθέως στους πολίτες να πουλήσουν τα παιδιά τους σε κάποιο σκλαβοπάζαρο, να τα βγάλουν στα φανάρια, να ξεπουλήσουν τα πάντα έναντι πινακίου φακής στα μανιτάρια που έχουν ξεπηδήσει και δρουν ανεξέλεγκτα ως νέοι μαυραγορίτες, τα λεγόμενα κέντρα χρυσού και τιμαλφών. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κανένα όριο. Δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, είναι γόνοι πάμπλουτων οικογενειών με κληρονομικό «χάρισμα» και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Ένα πράγμα βέβαια τους ενώνει με την κοινωνία. Αυτή τους τρέφει. Αυτή τους γιγάντωσε και αυτούς και τους προγόνους τους. Από το ελληνικό δημόσιο έζησαν και πλούτισαν οι περισσότεροι έστω και αν ήταν με «νόμιμο» και «ηθικό» τρόπο. Με νόμους βέβαια που οι ίδιοι ψήφισαν χωρίς να ρωτήσουν ή να υπολογίσουν κανέναν.

Πέρα από αυτούς όμως υπάρχει πλειάδα κατηγοριών όπως οι πολιτικοί. Τραγουδιστές, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, αθλητές, μοντέλα και πάσης φύσεως «celebrities». Όλοι αυτοί ήταν εξαφανισμένοι τόσα χρόνια στις βίλες τους, στα νησιά τους, στον νεοπλουτισμό τους. Τέτοιοι απίθανοι τύποι έβγαλαν λεφτά στην Ελλάδα. Τελευταίο και κραυγαλέο αποκρουστικό δείγμα ήταν το «τρελό γλέντι» των εφοπλιστών, μοντέλων και άλλων τέτοιων τρωκτικών στη Μύκονο με τις σαμπάνιες και του διασκεδαστή τους του Αντώνη Ρέμου, ο οποίος από την αναδουλειά που έχει πέσει πήρε τα «πάνω» του και για να αυξήσει έτι περαιτέρω την κατανάλωση είπε να κάνει και μια χυδαία επίθεση χτυπώντας πρόστυχα έναν άνθρωπο για την αναπηρία του.

Μπορεί ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να μην είναι αρεστός στους Έλληνες γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας του σε βάρος της Ελλάδας αλλά το να «επιχειρηματολογεί» κάποιος εναντίον του χρησιμοποιώντας την αναπηρία του, δείχνει ξεκάθαρα το γιατί η χώρα έφτασε ως εδώ. Ο υποτιθέμενος αφρός της χώρας είναι μια δυσώδης φούσκα που έσπασε και μολύνει τα πάντα στο διάβα της. Για αυτό και βρέθηκαν πολλοί στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Οι αρχαίοι, όπως θα επισήμαινε και ο εθνικός τηλεβιβλιοπώλης Άδωνις Γεωργιάδης που σήμερα τυγχάνει να είναι Υπουργός και μάλιστα Υγείας, έλεγαν το εξής: «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Τα πράγματα είναι απλά μερικές φορές και ξεκάθαρα. Η ελληνική κοινωνία θα συνεχίσει να ανέχεται αυτά τα φαινόμενα και θα βαδίσει προς την ολοκληρωτική καταστροφή ή θα κάνει ότι πρέπει να κάνει κάποιος με έναν τελειωμένο αναπτήρα; Τον πετά στα σκουπίδια και προχωρά παρακάτω. Ίσως θα μπορούσε να αγοράσει έναν καινούριο αναπτήρα, ο οποίος θα είναι αξιόπιστος και θα γεμίζει πάλι με υγραέριο γιατί είναι ωραίος και δεν πηγαίνει η καρδιά να τον πετάξει.

Οι σημερινοί πάντως πολιτικοί που κυβερνούν και καταστρέφουν τις ζωές των Ελλήνων είναι αναπτήρες του ενός ευρώ. Φτηνοί και τελειωμένοι. Ακόμα κι αν θέλει κάποιος να τους κρατήσει, δεν αξίζει ο κόπος να τους αναγομώσει. Πεταμένα λεφτά…
periodista

70 χρόνια σε περίμενα

Έλα, ρε άτιμε. Έλα να τα πάρεις όλα. Και για όσα πάλεψαν οι πρόγονοί μου και για τα δύο μέτρα κήπο που μου άφησαν οι παππούδες μου. Έλα να πάρεις και τα μεροκάματα, τα σκληρά,  που τα έβαζα στην άκρη για μια ώρα δύσκολη, εκείνη της αρρώστιας. Έλα να τα πάρεις όλα. Πάρε και τον ήλιο που τόσο τον γουστάρεις για να λιάζουν οι συφιλιδικοί τα κορμιά τους αποκτώντας το μεσογειακό χρώμα που τόσο επιθυμούν και τόσο απεχθάνονται. Πάρε ρε, και τις θάλασσές μου να εξάγεις αέριο και τα ποτάμια μου να παράγεις ενέργεια φθηνή μόνο για την πάρτη σου. Πάρε και το γάλα των προβάτων μας και τα στάρια των κάμπων μας.

Το ξέρω που το πας, άτιμε. Το πας εκεί που πάντα ήθελες να το φθάσεις. Να καταστήσεις έναν λαό υπηρέτη. Να βλέπω απελπισμένες μεσόκοπες να βγάζουν μεροκάματο σε μπουρδέλα παραπήγματα ενώ οι πιο νέες να φεύγουν καραβιές για τα διεθνή  καλογυαλισμένα μπουρδέλα σου. Να βλέπω γέρους να πεθαίνουν από αφόρητο κρύο κλεισμένοι μέσα στα 20 τετραγωνικά λίγο πριν τους τα πάρεις κι αυτά ή από ασφυξία όταν θα τους κλείνεις τον διακόπτη από την συσκευή οξυγόνου λόγω ληξιπρόθεσμων λογαριασμών. Να βλέπω 50ρηδες σε απόγνωση , 40ρηδες στις ουρές ανεργίας και 20ρηδες να λένε την ξενιτειά πατρίδα τους. Να βλέπω τα παιδιά ως μελλοντικούς σκλάβους της Φάρμας των Ανθρώπων που χρόνια στήνεις και τώρα θα εγκαινιάσεις εκεί ακριβώς που ξεκίνησε ο Ανθρωπισμός. 

Βλέπω που το πας. Δεν θα ρίξεις απλά το μεροκάματο στο 1 ευρώ την ημέρα για 18 ώρες δουλειάς. Θα μας κάνεις να χαιρόμαστε που ζούμε κι ας μην παίρνουμε ούτε το 1 ευρώ. Φτιάχνεις το νέο Νταχάου και αυτό θα είναι η ίδια μου η χώρα. Τα Νταχάου ποτέ δεν κλείνουν, απλά αναστέλλουν τις εργασίες τους, έτσι δεν είναι λουκανοθρεμμένε μου; Έφθασε η ώρα να μπουν μπροστά οι μηχανές αυτού του τεράστιου κρεματορίου που θα έχει για οροφή τον ουρανό που λατρέψαμε και για πάτωμα το χώμα που μας έθρεψε.

Έλα, ρε άτιμε, πισώπλατα αυτή την φορά γιατί την προηγούμενη που ήρθες είχες τουλάχιστον τα κότσια να μου υψώσεις κατάμουτρα το όπλο και να μου πεις να σκύψω. Και είχα την επιλογή ή να σκύψω ή να πάρω τα βουνά. Τώρα όμως μού έχεις κλέψει και τα βουνά. Μου μένει λοιπόν να σκύψω χωρίς τον φόβο της σφαίρας που θα έβγαινε από το προτεταμένο σου όπλο. Είναι τρελό να παραδίνομαι χωρίς να έχω πάρει εντολή για αυτό. Είναι τρελό να φοβάμαι μια σφαίρα που δεν υπάρχει. Πώς γίνεται να βλέπω μπροστά μου ένα όπλο που δεν υπάρχει; Άτιμε, τα όπλα σου αυτή την φορά δεν έχουν κάνη, ούτε σκανδάλη. Τα λάδωνες όμως δεκαετίες ολόκληρες και έχουν τις φάτσες όλων αυτών των υπανθρώπων που βγάζουν ακόμα λόγους, που κάνουν κόμματα και παρακόμματα, που σφάζονται μπροστά στην κάμερα ενώ πίσω από αυτή στήνουν το σχέδιο για το πλιάτσικο που έχει ξεκινήσει. Α, ρε άτιμε. Για αυτόν τον λόγο πέταγες ξεροκόμματα στα κομματόσκυλα της Ελλάδας. Για την στιγμή που θα τους έδινες την εντολή να κάνουν επίθεση πισώπλατα στον ίδιο  λαό που τους έδινε τις ελπίδες του μέσα από ένα σταυρωμένο κωλόχαρτο.

Έλα, ρε μπούλη του Βορρά, να με συμμορφώσεις, να με κάνεις ευρωπαϊκό είδος, να φτιάχνομαι με Μότσαρτ και όχι να κλαίω όταν ακούω κλαρίνο. Να νιώθω «πολιτισμένος» με προθήκες Μουσείων και όχι με τους σπαρμένους κίονες στα χωράφια μας, που κράτησαν όλον τον δήθεν σου πολιτισμό. Έλα να σε πάω τελευταία βόλτα στα πατρικά μας να μυρίσεις την  ακόμα καμμένη πέτρα των σπιτιών από τον πολιτισμό των δικών σου προγόνων. 

Έλα να με κάνεις άνθρωπο εμένα, τον γύφτο του Νότου. Έλα για να δω αν τελικά έχει μείνει ίχνος Ελλάδας μέσα μου. Έλα ρε, για να μου αποδείξεις αν το μαχαίρι του παππού μου είχε τα αποτελέσματα που μου περιέγραφε ή ήταν ένα παραμύθι για να κάνω όνειρα κόκκινα. 

Simple Man

Στην Ελλάδα ξεπουλάνε το νερό, στο εξωτερικό κοινωνικοποιείται !!!

Οι υπέρμαχοι της ιδιωτικοποίησης του νερού προφανώς προσποιούνται ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν τι έχει να επιδείξει στο φλέγον αυτό ζήτημα η διεθνής εμπειρία. Δεκατέσσερις φοιτητές του ΕΜΠ, από το διατμηματικό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Επιστήμη και Τεχνολογία Υδατικών Πόρων», το υπενθυμίζουν. Μελέτησαν μία προς μία όλες τις περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων του νερού παγκοσμίως και τις παρουσίασαν πρόσφατα σε εργασία με τίτλο «Υδατικοί πόροι, υποδομές και υπηρεσίες νερού: Ιδιωτικοποίηση ή κοινωνικοποίηση».

Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές αναλύουν τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους της εμπλοκής των ιδιωτών στη…διαχείρισή του και αναδεικνύουν την ασφυκτική πίεση των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και το ρόλο που έπαιξαν για να οδηγηθούν πολλά κράτη στην ιδιωτική διαχείριση του ύδατος.

Ντίνα Καρατζιού

Από τη Βολιβία, την Τανζανία και την Αργεντινή μέχρι τη Γαλλία και τον Καναδά η παραχώρηση του νερού σε ιδιώτες φέρει σε γενικές γραμμές τα εξής χαρακτηριστικά: «Σκανδαλώδη περιθώρια κέρδους για τους ιδιώτες, άνιση πρόσβαση στο νερό των χαμηλών κυρίως εισοδηματικών τάξεων, αύξηση τιμολογίων, αθέτηση υποσχέσεων από πλευράς εταιρειών για επενδύσεις στο δίκτυο, σκανδαλώδεις όρους παραχώρησης, αδιαφανείς διαδικασίες στις συμβάσεις, περιβαλλοντικούς κινδύνους, απολύσεις, απώλεια τεχνογνωσίας», ανέφερε η τοπογράφος μηχανικός του ΑΠΘ MSc, Ευστρατία Σεπετζή. Επικεφαλής της όλης προσπάθειας, οι διδάσκοντες Δημήτρης Κουτσογιάννης και Ανδρέας Ευστρατιάδης.

Η διεθνής εμπειρία εκθέτει τους θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων υδατικών πόρων, καθώς μετά την «επέλαση» των επενδυτών, η διαχείριση επιστρέφει στο Δημόσιο, για να διασφαλιστεί το βασικό αυτό αγαθό για τους πολίτες, όπως προκύπτει από έρευνα του ΕΜΠ.

ΒΟΛΙΒΙΑ

Αυξήσεις-ρεκόρ στις τιμές

Την περίπτωση της Βολιβίας, η οποία «έχει μπει στο ρεκόρ Γκίνες ως η χώρα με τα περισσότερα πραξικοπήματα (193) από την ανεξαρτησία της, το 1825, μέχρι και την αποκατάσταση της δημοκρατίας», μελέτησε και ανέδειξε ο πολιτικός μηχανικός Ιάσων Αποστολόπουλος.

Το 1997 η Παγκόσμια Τράπεζα και η Διεθνής Τράπεζα Ανάπτυξης έθεσαν ως προϋπόθεση για την ανανέωση των δανειακών συμβάσεων την ιδιωτικοποίηση των υποδομών του νερού. Υπογράφονται δύο συμβάσεις παραχώρησης το 1997 για την πρωτεύουσα της χώρας El Alto/La Paz με θυγατρική της γαλλικής Suez. Δύο χρόνια αργότερα ακολουθεί η δεύτερη σύμβαση, που κατακυρώνεται στο μοναδικό πλειοδότη, τη διεθνή κοινοπραξία Aguas de Tunari με επικεφαλής την πολυεθνική Bechtel και αφορά την παραχώρηση των υποδομών ύδρευσης και αποχέτευσης της πόλης Cochabamba με 600.000 πληθυσμό.

Η διασφάλιση των όρων του συμβολαίου της εταιρείας με την κυβέρνηση περνάει μέσα από νόμο και η πρώτη τα παίρνει όλα: κρατικές υποδομές, αποκλειστική χρήση των υδατικών πόρων, κατάργηση όλων των ανεξάρτητων μέσων ύδρευσης και μεταβίβαση των υποδομών τους στην εταιρεία. Μέσα σε ένα μήνα η εταιρεία προχωρεί σε υπέρογκες αυξήσεις καταπατώντας τους όρους του συμβολαίου (35%), οι οποίες κυμάνθηκαν από 60% έως 200% και αφορούσαν ανθρώπους που ζούσαν με 2 δολάρια τη μέρα.

Το επόμενο διάστημα προκαλείται θύελλα κοινωνικών αντιδράσεων με κύριο αίτημα τη λήξη της αποικιοκρατικής σύμβασης και την επανακοινωνικοποίηση του νερού και, ύστερα από τρεις μήνες διαμαρτυριών, η κυβέρνηση ακυρώνει το συμβόλαιο με την Bechtel: «Η ήττα της εταιρείας προκάλεσε τεράστιο αντίκτυπο παγκοσμίως και έμπνευση για ανάλογους αγώνες υπεράσπισης των θεωρούμενων ως κοινωνικών αγαθών. Αποτέλεσε την πιο γνωστή περίπτωση ιδιωτικοποίησης του νερού και προκάλεσε παγκόσμια αύξηση της κοινωνικής επίγνωσης για το τι μπορεί να επιφέρει η ιδιωτικοποίηση στο νερό. Εφερε τις φτωχές κοινότητες των ιθαγενών στο πολιτικό προσκήνιο και κατά κάποιο τρόπο άνοιξε το δρόμο για τον πρώτο Ινδιάνο πρόεδρο στη βολιβιανή ιστορία, τον Εβο Μοράλες», τονίζει ο κ. Αποστολόπουλος.

Η έτερη γαλλική εταιρεία, προκειμένου να μην επαναληφθεί η αποτυχία της Cochabamba, έκανε προσεκτικότερη διαχείριση όσον αφορά τις αυξήσεις στην πρωτεύουσα της χώρας, χωρίς όμως να τις αποφύγει. Η κυβέρνηση λύει το 2005 το συμβόλαιο με την Aguas de Illimani (Suez), η οποία αντικαθίσταται από τη δημόσια EPSAS. Ενα χρόνο μετά δημιουργεί νέα cooperativa (ανεξάρτητο συνεταιρισμό) με τη συνεργασία της κρατικής εταιρείας.

ΓΑΛΛΙΑ

Καμία επένδυση από τους ιδιώτες

«Παρ’ όλο που το Παρίσι αποτέλεσε το διεθνές σύμβολο της Σύμπραξης Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), καθώς στη Γαλλία από τα μέσα του 19ου αιώνα εφαρμοζόταν αυτή η πρακτική, το 2010 η διαχείριση του νερού περνάει εξ ολοκλήρου στο δημόσιο έλεγχο», αναφέρουν οι Γιώργος Αλεξίου και Παρασκευή Σταμούλη, αγρονόμοι-τοπογράφοι μηχανικοί του ΕΜΠ, που παρουσίασαν την εισήγηση «Επανακοινωνικοποίηση υποδομών νερού, το παράδειγμα του Παρισιού».

Οπως εξηγούν, «μέχρι το 1984 τα συστήματα διαχείρισης νερού του Παρισιού κατείχε ο δήμος, ωστόσο η τιμολόγηση του νερού, από το 1864 ακόμη, πραγματοποιούνταν από ιδιωτική εταιρεία. Το 1984, ο τότε δήμαρχος Ζ. Σιράκ πάει ένα βήμα παραπέρα και υπογράφει συμβόλαιο με τις θυγατρικές Veolia και Suez -δύο γαλλικές εταιρείες που κυριαρχούν παγκοσμίως στον τομέα της διαχείρισης των δικτύων ύδρευσης- για τη συνδιαχείριση της τροφοδοσίας νερού και των υπηρεσιών τιμολόγησης, αλλά και τη συντήρηση του αρδευτικού δικτύου.

»Τρία χρόνια μετά, η παραγωγή νερού και ο μηχανισμός ελέγχου περνούν στα χέρια των δύο προαναφερθεισών εταιρειών και για το σκοπό αυτό ιδρύεται η κεφαλαιουχική εταιρεία SAGEP, στην οποία συμμετέχουν με ποσοστό 70% ο δήμος, με 28% οι δύο εταιρείες, ενώ το 2% κατέχει η δημόσια γαλλική τράπεζα επενδύσεων.

»Με την εκλογή του στο δημαρχιακό θώκο ο Μπ. Ντελανοέ, το 2001, προβάλλει μία τελείως αντίθετη πολιτική αντιμετώπιση όσον αφορά τη διαχείριση του νερού, και για μία επταετία προετοιμάζει το έδαφος για την επαναδημοτικοποίησή του: Επαναδιαπραγματεύεται τα συμβόλαια με τους γαλλικούς κολοσσούς και απαιτεί την πραγματοποίηση μη υλοποιημένων αλλά προγραμματισμένων έργων. Ταυτόχρονα προχωρεί στην εκπόνηση νομικών οικονομοτεχνικών μελετών για την ίδρυση της Eau de Paris, της σημερινής δηλαδή δημόσιας επιχείρησης ύδρευσης-αποχέτευσης του Παρισιού».

Η μετάβαση όλων των δραστηριοτήτων παραγωγής και διανομής πόσιμου νερού στο δημόσιο φορέα ολοκληρώθηκε το 2010, παρ’ όλο που, όπως σημειώνουν οι δύο εισηγητές, «ήταν δύσκολη, ιδιαίτερα στο κομμάτι που αφορούσε την οικονομική διαχείριση και τα συστήματα των πληροφοριών, καθώς υπήρχαν ασαφή ιδιοκτησιακά όρια». Στην πρώτη αποτίμηση, η Eau de Paris ανακοίνωσε ότι συνολικά εξοικονόμησε 35 εκατ. ευρώ κατά τον πρώτο χρόνο σε σχέση με τα αντίστοιχα κόστη συμβολαίου των Veolia και Suez, ενώ τον Ιανούριο του 2011 ανακοινώνει μείωση τιμής 8% και δεσμεύεται ότι η τιμή δεν θα αυξηθεί πάνω από τον πληθωρισμό έως το 2015, παρά τη μείωση εσόδων που συνδέονται με τη μείωση των όγκων κατανάλωσης νερού.

ΤΑΝΖΑΝΙΑ

Από το κακό Δημόσιο στο χειρότερο ιδιώτη

Η Τανζανία, μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, λόγω εξωτερικών πιέσεων υπέκυψε σε διεθνείς χρηματοοικονομικούς όρους και τη δεκαετία του ’90 άρχισε να ιδιωτικοποιεί πολλές δημόσιες επιχειρήσεις: «Στην πραγματικότητα, η επανακοινωνικοποίηση του ύδατος στο Νταρ-ες-Σαλάμ ήταν μια κατάσταση προεπιλογής που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση μιας ιδιωτικής σύμβασης και όχι μια στρατηγική κίνηση που προγραμματίστηκε από κυρίαρχα πολιτικά όργανα», εξηγεί ο Ιωσήφ Φουντουλάκης, πολιτικός μηχανικός του ΕΜΠ.

«Το σύστημα ύδρευσης και αποχέτευσης του Νταρ-ες-Σαλάμ ήταν σε άθλια κατάσταση όταν η κυβέρνηση της Τανζανίας αποφάσισε να το ιδιωτικοποιήσει το 2003, υπογράφοντας συμβόλαιο με τη City Water Services (CWS), μια κοινοπραξία των Biwater (Ηνωμ. Βασίλειο) and Gauff (Γερμανία). Αυτή η ιδιωτική κοινοπραξία ενώθηκε αργότερα με την ιδιωτική εταιρεία της Τανζανίας, Superdoll. Αλλά η ιδιωτική διαχείριση δεν έκανε τίποτα για να βελτιώσει την κατάσταση. Το 2005 δημιουργείται η Dar es Salaam Water and Sewewrage Corporation (DAWASCO), μια ημικρατική επιχείρηση.

»Το ποσοστό διαρροών μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό, ενώ υπάρχει αύξηση της διοχέτευσης νερού στα νοικοκυριά, όχι όμως τόσο ικανοποιητική όσο θα έπρεπε, εξαιτίας των έντονων κοινωνικών ανισοτήτων», εξηγεί ο εισηγητής. Οσον αφορά την ποιότητα του νερού, οι ποσότητες που παράγονται στις εγκαταστάσεις του ποταμού Ruvu και τους κεντρικούς αγωγούς ύδατος ανταποκρίνεται στα πρότυπα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.

Ομως τα προβλήματα συσσωρεύονται εξαιτίας της μη πληρωμής από τις δημόσιες υπηρεσίες των λογαριασμών νερού, τα χρήματα των οποίων αποτελούν το 25% των λειτουργικών δαπανών της εταιρείας.

ΚΑΝΑΔΑΣ

Περιβαλλοντική καταστροφή

Το Hamilton, που βρίσκεται νοτιοδυτικά της λίμνης Οντάριο του Καναδά, είναι ένα λιμάνι, άλλοτε κέντρο βιομηχανίας χάλυβα, στο οποίο ενυπάρχει έντονη η κοινωνική αντίθεση μεταξύ εργατικής και εύπορης τάξης, όπως μας εξηγούν οι δύο εισηγήτριες Ελισάβετ Φελώνη και Εφη Μόσχου.

Το 2004 ένας δεκαετής αγώνας ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού τερματίστηκε με μια σημαντική νίκη των πολιτών της πόλης του Hamilton του Καναδά. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε την επαναδημοτικοποίηση της λειτουργίας και της συντήρησης του νερού της πόλης, θέτοντας τέλος σε μια εποχή μυστικότητας, δυσλειτουργικού εξοπλισμού, διαρροής λυμάτων και συνεχών αλλαγών στις εταιρείες εργολάβων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο δήμος επιθυμούσε και πάλι την ανάθεση στον ιδιωτικό τομέα, αλλά λόγω των αντιδράσεων της κοινωνίας, που διεκδίκησαν ένα σαφές κοινωνικό πλαίσιο, οι συμφωνίες δεν ήταν ελκυστικές για τις εταιρείες, που απέσυραν το ενδιαφέρον τους. Η εταιρεία PUMP, που το 1994 ανέλαβε με απ’ευθείας ανάθεση το έργο, τήρησε μόνο του τον όρο για τη μεταφορά της έδρας στο Χάμιλτον.

Οι ίδιες σημειώνουν ότι ο θλιβερός απολογισμός των πεπραγμένων της εταιρείας, που είχε τη μορφή ΣΔΙΤ (συμμετείχε με 30% στο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα δασκάλων του Οντάριο) και δεν είχε καμία εμπειρία στην επεξεργασία νερού, καταδεικνύει ότι «κατά κανόνα για τον ιδιώτη βασικός στόχος είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους και σε δεύτερη προτεραιότητα ο πολίτης και η ποιότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας, ενώ η περιβαλλοντική διάσταση τίθεται τελευταία στην ιεραρχία». Στα συμπεράσματά τους, οι δύο ερευνήτριες σημειώνουν, επίσης, ότι «η οργανωμένη και ενεργός συμμετοχή των πολιτών αποτελεί προϋπόθεση για τη διαμόρφωση αξιόπιστων φορέων κοινωνικών υπηρεσιών».

ΜΑΛΑΙΣΙΑ

Καθαρό νερό για λίγους

Κατά την περίοδο 2005-2006, το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Μαλαισίας τροποποίησε το Σύνταγμα και ψήφισε δύο διατάξεις που επιτρέπουν μια σαρωτική μεταρρύθμιση του τομέα των υδάτων. Η μεταρρύθμιση του νερού στη Μαλαισία έγινε με στόχο την αντιμετώπιση των συνεπειών της ιδιωτικοποίησης, η οποία, όπως εξηγούν οι εισηγητές Νεφέλη Μπομπότη και Νίκος Μπουντάς, πολιτικοί μηχανικοί ΕΜΠ, «μπορεί να έφερε γρήγορες αναβαθμίσεις των υποδομών, αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε επανειλημμένες αυξήσεις τιμολογίων, μυστικότητα ως προς τις συμβάσεις, αυξανόμενο χρέος, αλλά και έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού, που είχε αποτέλεσμα το διαφορετικό βαθμό ποιότητας και τις διαφορετικές χρεώσεις ανά πολιτεία».

Η Μαλαισία είναι Ομοσπονδιακή Συνταγματική Μοναρχία με 13 πολιτείες και 3 ομοσπονδιακές επικράτειες. Εχει μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 5%. Οπως αναφέρουν, «πριν από τη μεταρρύθμιση προηγήθηκαν μεγάλες και ανοιχτές διαβουλεύσεις», κάτι που στην Ελλάδα δεν έγινε.

«Το μεταρρυθμιστικό μοντέλο που προωθήθηκε φιλοδοξούσε να ενοποιήσει τις υπηρεσίες υδάτων και αποχέτευσης». Οπως εξηγούν οι δύο πολιτικοί μηχανικοί, «η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προχώρησε στην ανάπτυξη μιας ολιστικής πολιτικής νερού της χώρας». Η διαχείριση της λεκάνης απορροής περνάει στον έλεγχο των κρατιδίων, ενώ ιδρύεται Εθνικό Συμβούλιο Υδατικών Πόρων (NWRC), που τελεί υπό την προεδρία του πρωθυπουργού. Το υπουργείο Οικονομικών, μέσω της Εταιρείας Διαχείρισης Υποδομών (ΡΑΑΒ), κατέχει και διαχειρίζεται τις υποδομές νερού των κρατιδίων και εξασφαλίζει χρηματοδότητη.

Η φθηνή χρηματοδότηση μετατράπηκε όμως σε οικονομικά κέρδη για την ΡΑΑΒ, η οποία δεν ήταν απομονωμένη από τις πιέσεις της κυβέρνησης, καθώς η αδιαφάνεια στις προσφορές είναι καθεστώς, αφού το 72% των συμβάσεων έγιναν με απ’ ευθείας ανάθεση.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Απανωτές αυξήσεις

Στη χώρα που μέχρι πριν από μερικά χρόνια αποτελούσε πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης, ο χορός των αποκρατικοποιήσεων ξεκίνησε στα 1989 από τον τότε πρόεδρο της Αργεντινής, Κάρλος Μένεμ. Το νερό, πάντως, παρόλο που από τον Φλεβάρη του 1991 μέχρι τον Γενάρη του 1993 η τιμή του αυξήθηκε κατά 51%, παρέμενε σε δημόσια χέρια. «Αυτές οι αυξήσεις βοήθησαν ώστε, όταν μερικούς μήνες αργότερα ιδιωτικοποιήθηκε το νερό στην πόλη του Μπουένος Αϊρες, οι αντιδράσεις να είναι τουλάχιστον υποτονικές. Στην εταιρεία AASA, θυγατρική της Suez, πέρασαν οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης της πόλης για τα επόμενα 30 χρόνια. Αυτή η συμφωνία είχε πολλά προβλήματα, καθώς η εταιρεία δεν μπόρεσε να καλύψει τους στόχους και τις υποχρεώσεις των συμφωνημένων. Μόνο στις αυξήσεις της τιμής του νερού ήταν συνεπής».

Οπως αναφέρουν οι εισηγητές Σταμάτης Μπατέλης και Γιάννης Δημάκος, ο στόχος για την παροχή νερού ήταν να αυξηθεί η κάλυψη από το 70% σε 88% το 2002, αλλά η κάλυψη έφθασε έως το 79%. Το ίδιο συνέβη και με την αποχέτευση. Από το 58% που ήταν μέχρι το 2002, η στόχευση ήταν να ανέλθει στο 74% αλλά δεν ξεπέρασε το 63%. Οσο δε για τα λύματα των αποχετευτικών δικτύων, μόνο το 7% δέχονταν επεξεργασία. Τα υπόλοιπα χύνονταν στον ποταμό Rio del Plata. Το 2002, μετά την πτώχευση, δρομολογήθηκαν οι εξελίξεις για την επανεθνικοποίηση της εταιρείας. Η AASA έκανε έκκληση προς το Διεθνές Κέντρο της Παγκόσμιας Τράπεζας για την επίλυση Επενδυτικών Διαφορών. Απευθύνθηκαν στο ΔΝΤ ώστε να πιέσει την Αργεντινή για την επίλυση του θέματος προς όφελος της AASA.

Το νερό στην πόλη του Μπουένος Αϊρες μπήκε τελικά και πάλι σε δημόσιο αυλάκι το 2006, με τη δημιουργία της Aysa, η οποία το 2010 παρουσίασε απώλειες. Ωστόσο, η εταιρεία εφαρμόζει ανθρωποκεντρική στρατηγική, με μεγαλύτερα ποσοστά συνδέσεων.

Το μοντέλο Φρίντμαν στη Χιλή του Πινοσέτ

«Η μαζική ακύρωση των ιδιωτικών επενδύσεων σε υποδομές νερού διεθνώς (πλην της Κίνας), λόγω κοινωνικών αντιδράσεων, αποτελεί ήττα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου;» αναρωτιέται ο οικονομολόγος Γιώργος Καρακατσάνης, υποψήφιος διδάκτωρ ΕΜΠ, της σχολής Πολιτικών Μηχανικών.

Δυστυχώς όχι, απαντά ο ίδιος, γιατί «η αποτυχία διδάσκει και βασική επιδίωξη των ιδιωτικών εταιρειών είναι πλέον ο έλεγχος σε πιο θεμελιώδες επίπεδο, καθώς υπάρχει ανασύνταξη δυνάμεων για τον έλεγχο των πόρων και όχι μόνο των υποδομών».

Εξηγεί ότι με την κλιμακούμενη μεταφορά των βιομηχανικών δραστηριοτήτων από τη Δύση στην Ανατολή (Κίνα, Ινδία) και το Νότο (Ν. Αμερική, Ν. Αφρική), αυξήθηκε ο πληθυσμός στα αστικά κέντρα των κρατών αυτών, αλλά ταυτόχρονα μειώθηκε το αναμενόμενο μέσο κόστος επένδυσης σε δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης (οικονομίες κλίμακας).

«Οι ιδιωτικές εταιρείες νερού επένδυσαν μόνο στις περιοχές μεσαίων και υψηλών στρωμάτων αποκλείοντας πρακτικά το φτωχότερο 20% του πληθυσμού που διέμενε στα περίχωρα. Αναπτύχθηκαν έτσι «υδρομαφίες» που προκαλούσαν φθορές στα δίκτυα, αναλαμβάνοντας την άτυπη παροχή ύδρευσης και υγιεινής στους φτωχούς».

Ο κ. Καρακατσάνης αναφέρει ότι «μέσα από τις ροές του διεθνούς εμπορίου το 16% της διεθνούς χρήσης νερού πρακτικά προορίζεται για εξαγωγές.

Ταυτόχρονα, η παραγωγή υψηλών προστιθέμενων εξαγωγικών αξιών κινητοποιεί προς τον έλεγχο (ιδιωτικοποίηση) της πηγής του νερού και όχι μόνο των υποδομών του». Αναφέρει ως παράδειγμα το μοντέλο ιδιωτικοποίησης του νερού στη Χιλή, όπου ο κώδικας του νερού του 1981 του Πινοσέτ (εμπνεύσεως Μίλτον Φρίντμαν) αποτελούσε ένα μοντέλο πλήρους κατακερματισμού των υδατικών πόρων σε εμπορικά δικαιώματα.

«Το μοντέλο της Χιλής συνίσταται στη μεγιστοποίηση της εξαγωγικών αξιών του μετάλλου, εις βάρος της μεγιστοποίησης της διασποράς του κοινωνικού οφέλους. Υπήρξε μαζική αγορά δικαιωμάτων φυσικών αποθεμάτων νερού των Ανδεων από τις εταιρείες εξόρυξης που δραστηριοποιούνται στην έρημο Atacama». Και προσθέτει:

«Τα δικαιώματα νερού των γηγενών αγροτών πωλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές, ενώ σημειώθηκε ρύπανση των βόρειων ταμιευτήρων (ποταμός Loa) και σταδιακή ρύπανση του ποταμού Majpo ο οποίος τροφοδοτούσε το Σαντιάγο με φυσικά αποθέματα. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο με φθηνά αποθέματα νερού για εξόρυξη και υψηλού κόστους αφαλάτωση για την κάλυψη των ελλειμμάτων για ύδρευση».

paganeli

Βίος και Πολιτεία του Γιάννη Στουρνάρα

“ Θα μπορούσε να έχει λάβει το βραβείο του "Δημοσίου υπαλλήλου των τελευταίων 30 ετών" ”

Όσοι έχουν γνωρίσει τον Γιάννη Στουρνάρα από κοντά συμφωνούν στο εξής: «Δεν τον λες ευφυή και για αυτόν τον λόγο δεν μπορεί ποτέ να διαχειριστεί πληροφορίες και αναλύσεις πέραν από εκείνες που του υποδεικνύουν. Επίσης ενώ έχει κάνει καλές σπουδές στα οικονομικά, δεν διαθέτει αυτό που λέμε οικονομική σκέψη».

Ο σημερινός υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, παρότι δείχνει να μισεί θανάσιμα τον δημόσιο τομέα, θα μπορούσε να λάβει το βραβείο του «Δημοσίου Υπαλλήλου της 30ετίας». Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο τεχνοκράτης και αγαπημένο παιδί του Κώστα Σημίτη, τοποθετείται εδώ και περίπου 30 χρόνια μόνο σε δημόσιες θέσεις από τις οποίες λαμβάνει παχυλούς μισθούς. Τόσο παχυλούς, ώστε μπορεί να διαμένει σε έπαυλη στην Κηφισιά, αλλά και να διαθέτει πολυτελέστατη βίλα στη Σύρο, δίπλα ακριβώς από τη βίλα του κουμπάρου του Γιάννου Παπαντωνίου.

Και μπορεί ο Γιάννης Στουρνάρας να έχει πέσει έξω σε όλες του τις προβλέψεις, σε όλες του τις εκτιμήσεις για την ελληνική οικονομία και όχι μόνο, μπορεί να φέρει τεράστιες ευθύνες μαζί με τον Κώστα Σημίτη για το γεγονός ότι η Ελλάδα εντάχθηκε ανέτοιμη στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, με αποτέλεσμα σήμερα η χώρα να απειλείται με την απόλυτη καταστροφή, αλλά πάντοτε φρόντιζε να κάνει σωστή διαχείριση της δικής του οικονομικής κατάστασης. Εξάλλου, πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι ή πόσοι καθηγητές πανεπιστημίου, όπως είναι ο ίδιος, μπορούν και ζουν με πολυτελέστατο τρόπο, μπορούν και τρώνε σούσι και μπορούν ενώ φτωχοποιούν τον ελληνικό λαό να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια, αφού νωρίτερα συμβουλεύουν τις κόρες τους να μην αγοράσουν σπίτι στο εξωτερικό, αλλά να περιμένουν ενδεχομένως να πέσουν κι άλλο οι τιμές.

Όμως, δεν μένει σε αυτά ο «Τσάρος» της ελληνικής οικονομίας. Ο άνθρωπος που αμφισβήτησε τις αποφάσεις της δικαιοσύνης για την αντισυνταγματικότητα του χαρατσιού, ο υπεύθυνος για το γεγονός ότι πολλές οικογένειες έχουν μείνει χωρίς θέρμανση αυτόν τον χειμώνα, ο εκτελεστής του σχεδίου αρπαγής των ιδιόκτητων οικημάτων από εδώ και πέρα, αρθρώνει το τελευταίο χρονικό διάστημα και μάλιστα με τρόπο προκλητικό, πολιτικό λόγο. Το βέβαιο είναι ότι ο Γιάννης Στουρνάρας αποτελεί μοναδική περίπτωση δημοσίου υπαλλήλου: Επαύλεις, υψηλές γνωριμίες, κουμπαριές, σούσι, αποταμιεύσεις και πολυτελής ζωή.



Μια ζωή στο δημόσιο

Ο Γιάννης Στουρνάρας έχει μακρά παρουσία στο ελληνικό δημόσιο. Την περίοδο 1986-1989 εργάστηκε ως ειδικός σύμβουλος του υπουργείου Οικονομικών για θέματα δημοσίων επιχειρήσεων και εισοδηματικής πολιτικής. Το γεγονός ότι το 1989 το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές, δεν επέφερε ουσιαστικά μεγάλες μεταβολές στη σχέση του με τον δημόσιο τομέα, αφού με απόφαση του τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤτΕ), Δημήτρη Χαλικιά, τοποθετήθηκε σύμβουλος σε θέματα νομισματικής πολιτικής. Με την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1993, ένα χρόνο μόλις μετά, το 1994 ο Γιάννης Στουρνάρας ανέλαβε το πόστο του προέδρου του ΣΟΕ, του βασικού συμβούλου του υπουργού Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών. Από τη θέση του ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο οποίος τη δεκαετία του 1970 είχε φοιτητή τον Γιάννη Στουρνάρα, κατηύθυνε, από το 1994 έως το 2001 την προσπάθεια ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, η οποία έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε η χώρα οδηγήθηκε στην καταστροφή. Φυσικά έβαλε το χεράκι του και ο Γιάννης Στουρνάρας αφού επί μία επταετία εκπροσωπούσε το υπουργείο στη Νομισματική Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπότε ο κάθε ένας μπορεί να καταλάβει, ποια είναι η μεγάλη ευθύνη του Γιάννη Στουρνάρα στην υπόθεση της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, η οποία σήμερα συνεπάγεται την καταστροφή ενός ολόκληρου λαού.



Η «καταστροφή» της Εμπορικής

Ο Γιάννης Στουρνάρας, αφού έγινε κουμπάρος με τον Γιάννο Παπαντωνίου, έβαλε ως στόχο να γίνει μέλος του «κύκλου» του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Όλη αυτή η παρέα, ενέταξε προφανώς για λογαριασμό των γερμανικών πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, την χώρα μας στην ευρωζώνη. Πρόκειται για μία διαδικασία, την οποία πληρώνει πολύ ακριβά σήμερα ο ελληνικός λαός. Ο Κώστας Σημίτης εκτίμησε πολύ την προσήλωση του Γιάννη Στουρνάρα προς το πρόσωπό του και τελικά τον διόρισε στην Εμπορική Τράπεζα. Για να αντιληφθεί κανείς το … μέγεθος των ικανοτήτων του σημερινού υπουργού Οικονομικών πρέπει να γνωρίζει το εξής: Ενώ παρέλαβε την δεύτερη σε μέγεθος ελληνική τράπεζα, όταν αποχώρησε από τη θέση του Προέδρου η Εμπορική βρέθηκε στα πρόθυρα της καταστροφής, με αποτέλεσμα να πουληθεί στην γαλλική Credit Agricole. Ακόμη και σήμερα πολλοί διερωτώνται αν ο Γιάννης Στουρνάρας εκτέλεσε συνειδητά κάποιο σχέδιο καταστροφής της εμπορικής τράπεζας. Το χειρότερο είναι ότι οι ίδιοι υποψιάζονται ότι την τύχη της Εμπορικής θα έχει και η Ελλάδα.



Το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου

Η «φούσκα του χρηματιστηρίου» φέρει την υπογραφή της διακυβέρνησης Σημίτη. Πρόσφατα ο πρώην Δήμαρχος Αθηναίων και υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή Νικήτας Κακλαμάνης υπήρξε ιδιαίτερα αιχμηρός για τον Γιάννη Στουρνάρα θυμίζοντάς τον ρόλο που είχε διαδραματίσει την περίοδο που τη χώρα κυβερνούσε ο Κώστας Σημίτης: «Πρόχειρα στο μυαλό μου έχω τουλάχιστον 30 σκάνδαλα που συγκλόνισαν την Ελλάδα από το 1996 έως το 2004, με πιο χαρακτηριστικά δύο. Το "μαγείρεμα" των στοιχείων για να μπούμε στο ευρώ και το μέγα σκάνδαλο του χρηματιστηρίου. Αν κάποιοι λοιπόν έχουν επιλεκτική μνήμη, ο ελληνικός λαός δεν έχει. Θυμάται και πολύ καλά μάλιστα». Ποιος θυμάται; Μα ο Γιάννης Στουρνάρας φυσικά, ο οποίος μαζί με τον Γιάννη Παπαντωνίου είναι εκλεκτά μέλη της παρέας της Σύρου. Εξάλλου ο Γιάννης Στουρνάρας υπήρξε και συνεργάτης της χρηματιστηριακής «Κάππα» για την οποία ακούστηκαν και γράφτηκαν ουκ ολίγα αναφορικά με την περίοδο της χρηματιστηριακής φούσκας.

Ακόμη, όμως, μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει μια ανακοίνωση του Συλλόγου Εργαζομένων της Εμπορικής Τράπεζας με ημερομηνία 2 Δεκεμβρίου 2003, όπου μπορεί ο κάθε ένας να διαβάσει ότι ο Γιάννης Στουρνάρας και η διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας «διέθεσαν ολόκληρο σχεδόν το τίμημα από την πώληση της Ιονικής (270 δισ.) για την κάλυψη των ζημιών από τις χρηματιστηριακές πράξεις και μείωσαν τα ίδια κεφάλαια κατά 700 εκ. ευρώ». Νωρίτερα σε άλλη ανακοίνωση με ημερομηνία 22 Νοεμβρίου 2004 αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής: «Διέθεσαν ολόκληρο σχεδόν το τίμημα από την πώληση της Ιονικής (270 δισ.) για την κάλυψη των ζημιών από τις χρηματιστηριακές πράξεις και μείωσαν τα ίδια κεφάλαια κατά 700 εκ. ευρώ». Τον Απρίλιο του 2000 και ενώ η κρίση του χρηματιστηρίου είχε ξεσπάσει ήδη από το 1999 ο Γιάννης Στουρνάρας, υποτίθεται ότι είχε κινητοποιήσει τους αμυντικούς μηχανισμούς του κράτους με στόχο να επιτευχθεί η συγκράτηση της πτώσης του χρηματιστηρίου. Κάποιοι τον είχαν κατηγορήσει για χειραγώγηση.



Η παρέα της Σύρου

Στη Σύρο, όπου διατηρεί την εξοχική του βίλα (όπως εξάλλου ο κάθε δημόσιος υπάλληλος) ο Γιάννης Στουρνάρας ήρθε σε απευθείας επαφή με τον γαλλικό παράγοντα, ο οποίος μέχρι σήμερα στέκεται στο πλευρό του. Δίπλα στις βίλες των Παπαντωνίου και Στουρνάρα στην περιοχή τρία Λαγκόνια του νησιού, βρίσκεται άλλη μια βίλα, εκείνη της Κλοντίν Ριπέρ, πρώην συζύγου του γάλλου πρεσβευτή στην Αθήνα, Ζαν-Μορίς Ριπέρ. Καλεσμένοι της ήταν το 2010 ο Φρανσουά Ολάντ και η Βαλερί Τριερβελέρ, το σημερινό προεδρικό ζεύγος της Γαλλίας, και την παρέα ένωσε στο σπίτι του ο Γιάννος Παπαντωνίου.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιάννης Στουρνάρας «είδε μπροστά» τότε και έκανε αυτό που έχει μάθει να κάνει καλύτερα: Κόλλησε σαν τσιμπούρι στην παρέα των Γάλλων, τους οποίους άρχισε στη συνέχεια να συναντά και στην Αθήνα. Άνθρωποι, οι οποίοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, υποστηρίζουν ότι η διαχρονική επαφή που έχει με τους τους Γάλλους διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο στη στρατηγική που ακολούθησε ως διοικητής της Εμπορικής Τράπεζας, με αποτέλεσμα το ελληνικό τραπεζικό ίδρυμα να περάσει στα χέρια της γαλλικής Credit Agricole. Από τότε τον συνοδεύει ένα παρατσούκλι: Κοπερφιλντ. Για ποιο λόγο; Διότι έχει τη μοναδική, μαγική ικανότητα να εξαφανίζει τράπεζες. Κάπως έτσι λένε σήμερα, ότι αν παραμείνει για πολύ καιρό ακόμη στο τιμόνι της ελληνικής οικονομίας θα εξαφανίσει και μια χώρα, την Ελλάδα.



Οι δουλειές της συζύγου

Όλες οι σύζυγοι των δημοσίων υπαλλήλων μπορούν να κάνουν «χρυσές δουλειές»; Μάλλον όχι. Όμως, η περίπτωση της οικογένειας Στουρνάρα είναι ξεχωριστή. Ανaδημοσιεύουμε όσα έγραφε το newsbomb.gr, το οποίο είχε στηριχθεί στις αποκαλύψεις της εφημερίδας «Παραπολιτικά» πριν από λίγο καιρό:

«Πολυεθνικοί κολοσσοί στο χώρο του φαρμάκου οι χορηγοί της Λίνας Νικολοπούλου. Τα ιατρικά συνέδρια και οι συζητήσεις για την επιμέλεια ιατρικών εκδόσεων. Σίγουρα πολλοί θα απορούν τι σχέση μπορεί να έχει η σύζυγος του υπουργού Οικονομικών με τον χώρο των φαρμάκων και ακόμη περισσότερο πώς οι υψηλές γνωριμίες του συζύγου της αποτέλεσαν το χρήσιμο "εργαλείο" της... Η κ Λίνα Νικολοπούλου λοιπόν είναι όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της εφημερίδας "Παραπολιτικά" γενική διευθύντρια της εταιρείας Mindwork Business Solutions (που εδρεύει στην οδό Μάρκου Μπότσαρη στην Κηφισιά) και στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων της βρίσκεται η διοργάνωση ιατρικών συνεδρίων και συζητήσεων ανά την Ελλάδα, καθώς και η επιμέλεια σχετικών εκδόσεων. Η ίδια έχει σπουδάσει Βιολογία και μάλιστα είχε φύγει για σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης μαζί με τον Γιάννη Στουρνάρα με τον οποίο από τότε διατηρούσε σχέση. Και μην νομίζετε ότι η Mindwork Business Solutions είναι μια μικρή εταιρεία η οποία απλά επιβιώνει στο χώρο αλλά πρόκειται για έναν πραγματικό κολοσσό! Μεταξύ άλλων δουλεύει συστηματικά για την προώθηση, αλλά και τη γενικότερη οργάνωση των εκδηλώσεων του "Forum για την Υγεία και τις πολιτικές Υγείας" ενώ ασχολείται καθημερινά και με τη διαχείριση της ιστοσελίδας του. Κάθε χρόνο μάλιστα πραγματοποιούνται δύο συναντήσεις, στις οποίες συμμετέχουν πολιτικοί ερευνητές, ακαδημαϊκοί επιστήμονες του υγειονομικού συστήματος καθώς και εκπρόσωποι των κοινωνικών εταίρων και μεγάλων ασφαλιστικών οργανισμών και επιχειρήσεων του υγειονομικού τομέα. Εκτός από τα οικονομικά της χώρας ο υπουργός φαίνεται πως... πονοκεφαλιάζει και για τις δουλειές της γυναίκας του εν μέσω κρίσης».

Ο άνθρωπος που δεν έκανε καμία σωστή εκτίμηση

Τον περασμένο Οκτώβριο το Periodista υπενθύμιζε ότι ο Γιάννης Στουρνάρας είναι ένα πρόσωπο, η παρουσία του οποίου στο υπουργείο Οικονομικών μόνο ανησυχία πρέπει να προκαλεί στον ελληνικό λαό.

Ορίστε τι γράφαμε στις 11 Οκτωβρίου 2012:

Ο ελληνικός λαός πρέπει να είναι ιδιαίτερα ανήσυχος για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται η ελληνική κυβέρνηση τα οικονομικά ζητήματα και πρέπει να είναι ανήσυχος διότι στη θέση του "Τσάρου" της Οικονομίας βρίσκεται το αγαπημένο παιδί του Κώστα Σημίτη, Γιάννης Στουρνάρας. Ο Γιάννης Στουρνάρας είναι ένας άνθρωπος ειδικών αποστολών. Διότι είναι προφανές ότι αν η χώρα είχε, μία κυβέρνηση, η οποία θα σχηματιζόταν υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν αδύνατον ένας πρωθυπουργός να εμπιστευόταν σε ένα πρόσωπο το οποίο έχει πέσει τόσο έξω στις εκτιμήσεις του. Κι, όμως, στην Ελλάδα του 2012, μπορεί και χειρίζεται τις οικονομικές υποθέσεις ένας τεχνοκράτης σαν τον Γιάννη Στουρνάρα. Δεν μπορεί να εξηγηθεί πως ο πρωθυπουργός ενός ... κυρίαρχου κράτους εμπιστεύθηκε τον Γιάννη Στουρνάρα για μία τόσο κρίσιμη θέση. Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Θα υπενθυμίσουμε αρχικά το περιεχόμενο της συνέντευξης, την οποία είχε παραχωρήσει στην εφημερίδα "Τα Νέα" τον Σεπτέμβριο του 2009, όταν σημείωνε ότι η κρίση τελειώνει και ότι η ανεργία θα κορυφωθεί στο 9,5%-9,8%.

Το ότι έπεσε έξω στις προβλέψεις του, δεν χρειάζεται να αναλυθεί περισσότερο. Άλλωστε το αποδεικνύει το γεγονός ότι στη συνέχεια έγινε ... υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, μίας κυβέρνησης ειδικού σκοπού, η οποία για να σχηματιστεί συμμάχησαν όλα τα κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, τα οποία απομυζούν τη χώρα μας και οδηγούν σε κοινωνική γενοκτονία τον ελληνικό λαό. Στην Ελλάδα του 2012, όπου η κυβέρνηση ξεπουλά τα πάντα, δεν χρειάζεται να έχει κανείς επάρκεια οικονομικών, ώστε να γίνει υπουργός των Οικονομικών υποθέσεων. Αρκεί να ταυτίζεται με τις θέσεις του Βερολίνου και να έχει κάνει καλές παρέες στο παρελθόν. Τότε, τον Σεπτέμβριο του 2009, ο Γιάννης Στουρνάρας μιλούσε για το θέμα της ανεργίας υποστηρίζοντας ότι είναι αναγκαίο μέτρο η επιδότηση των επιχειρηματιών. Καλό είναι να θυμηθεί κανείς τι εντόπιζε ως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα ο σημερινός υπουργός Οικονομικών: "Την έλλειψη κατανόησης της σοβαρότητας των συνεπειών βασικών προβλημάτων από το κοινό, ώστε να γίνουν αποδεκτές οι απαραίτητες λύσεις"(!!!).

Δηλαδή ούτε λίγο, ούτε πολύ υποστήριζε ότι ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να συναινεί στην καταστροφική για τον ίδιο πολιτική. Ταυτόχρονα, πλήρως ευθυγραμμισμένος, με τα γερμανοτραφή εγχώρια συστήματα, τα οποία απεργάζονται σενάρια αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος, πριν προσφύγει η χώρα στον μηχανισμό στήριξης, ο Γιάννης Στουρνάρας δήλωνε "η πιο ρηξικέλευθη πρόταση για την οικονομία σχετίζεται με την επίτευξη συναίνεσης για την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την κατάργηση του σταυρού προτίμησης". Και δεν είναι μόνο τα όσα είχε δηλώσει στην εφημερίδα "Τα Νέα". Αργότερα στις 23 Ιουλίου του 2011 σε τηλεοπτική του εμφάνιση στο Mega Channel, σε ερώτηση για το πότε "βλέπει" ότι η χώρα θα γυρίσει στην ανάπτυξη, είχε απαντήσει το εξής αξιομνημόνευτο: "μέσα στον επόμενο χρόνο", δηλαδή στο έτος 2012, δηλαδή στο έτος που διανύουμε. Όπως μπορεί να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε, χωρίς ν είναι αναγκαίο να προσφύγει σε κάποια μαζική πληροφόρησης, μόνο σε τροχιά ανάπτυξης δεν έχει τεθεί η χώρα.

Ο κύκλος της Οξφόρδης

Την ιστορία την γράφουν οι παρέες , υποστηρίζουν κάποιοι. Στην περίπτωση του Γιάννη Στουρνάρα αυτό «ταιριάζει γάντι». Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρει, μεταξύ άλλων, ένα αφιέρωμα του «Βήματος» στον σημερινό υπουργό Οικονομικών:

«Η ακαδημαϊκή ζωή του στην Οξφόρδη ήταν μια άλλη μάχη. Ο κύριος ανταγωνιστής του στην άμιλλα της σχολής ήταν ο Τσαρλς Κόλινς, σήμερα υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, με τον οποίο διατηρεί στενή επαφή. Τα χρόνια της Οξφόρδης διαμόρφωσαν τον Στουρνάρα και ήταν καθοριστικά για τη μετέπειτα πορεία του. Στο φημισμένο βρετανικό πανεπιστήμιο βρέθηκε μαζί με τη σύντροφό του από τα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα, τη Λίνα Νικολοπούλου. Εκείνος έκανε μεταπτυχιακό και διδακτορικό στα Οικονομικά, εκείνη διδακτορικό στη Βιολογία.

Μόλις το ΠαΣοΚ θεσμοθέτησε τον πολιτικό γάμο, το 1981, κατέβηκαν στο Λονδίνο, μαζί με ένα φιλικό ζευγάρι, «με ένα νοικιασμένο Renault που χάλασε στον δρόμο», και παντρεύτηκαν στο προξενείο. Γύρισαν με oτοστόπ. Σήμερα έχουν δύο κόρες, τη Μυρτώ και τη Νεφέλη. Στην Οξφόρδη ο Στουρνάρας συνδέθηκε με μέλη της ελληνικής κοινότητας του πανεπιστημίου. Εκεί δίδασκε ήδη ο Λουκάς Τσούκαλης (σήμερα καθηγητής Ευρωπαϊκής Οργάνωσης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ), ο οποίος έχει τελειώσει το διδακτορικό του σε ηλικία μόλις 25 ετών. Συνομήλικος, συμφοιτητής και συγκάτοικος του Στουρνάρα στην εστία ήταν ο Γιώργος Ζανιάς, πρώην υπουργός Οικονομικών και νυν πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας, ενώ ο «μικρός της παρέας» ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ο καθηγητής Οικονομικών και τομεάρχης Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ έκανε την ίδια εποχή τις προπτυχιακές σπουδές του σε έναν κύκλο σπουδών μοναδικό στην Οξφόρδη: Πολιτική Επιστήμη, Φιλοσοφία και Οικονομικά.

“Ημασταν όλοι προοδευτικά παιδιά” θυμάται ο Τσούκαλης. «Μιλάγαμε συνέχεια πολιτικά. Ως λίγο μεγαλύτερος, είχα ίσως μια πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση. Οι άλλοι ήταν πιο ριζοσπαστικοί. Κουβαλούσαν μια επαναστατικότητα που είχε έρθει από τα αμφιθέατρα των ελληνικών πανεπιστημίων. Η ιδεολογία της παρέας ήταν από σοσιαλδημοκρατία και πέρα προς τα Αριστερά και ο Στουρνάρας είχε το πρόβλημα πώς θα προσαρμόσει τις αριστερές ιδέες με τα παραδοσιακά οικονομικά». Η παρέα της Οξφόρδης ήταν πολυσυλλεκτική. Στις συζητήσεις συμμετείχε με τα δικά της επιχειρήματα και η Ελένη Λουρή, σήμερα υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία έκανε από το 1982 το διδακτορικό της στο φημισμένο πανεπιστήμιο».

Ας μην ξεχνάμε ότι στο ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο χειρίζεται όλους τους φακέλους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ξεχωριστή θέση έχει ο Αλέξης Παπαχελάς, με τον οποίο ο Γιάννης Στουρνάρας συνδέεται με ισχυρή φιλία. Εξάλλου η εφημερίδα «Καθημερινή» ταυτίζεται με τις απόψεις του κυρίου Στουρνάρα και τον έχει στηρίξει πάρα πολύ.

Πάντως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το εξής: Όλα τα πρόσωπα, τα οποία αναφέρονται παραπάνω κατείχαν θέσεις σε τράπεζες. Τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή.



Ο ταλαντούχος κύριος Στουρνάρας

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το ρεπορτάζ της εφημερίδας "Δρόμος της Αριστεράς", η οποία πριν από καιρό έγραφε τα ακόλουθα: 

Η τοποθέτηση του κ. Ι. Στουρνάρα, ως υπουργού Οικονομίας, στην τρικομματική κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.-ΔΗΜΑΡ αποτελεί την επιβράβευση της συνεπούς εξυπηρέτησης πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων από το συγκεκριμένο στέλεχος. Ενώ, όμως, είναι γνωστά και έχουν σχολιασθεί, ας δούμε ορισμένα από τα χαρακτηριστικά «επιτεύγματά» του:

1. Ως επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνώμων στην κυβέρνηση Σημίτη αποδέχθηκε το κλείδωμα της ισοτιμίας μετατροπής της δραχμής σε ευρώ σε υψηλότερα επίπεδα από αυτά που προέκυπταν από την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, εξυπηρετώντας τα γερμανικά (κυρίως) εμπορικά συμφέροντα.

2. Ως γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ (δεξαμενή «σκέψης» του ΣΕΒ) υπερθεμάτισε για την υλοποίηση των μνημονίων, επιμένοντας ιδιαίτερα στις ιδιωτικοποιήσεις (δηλαδή, στο ξεπούλημα σε ντόπια και ξένα συμφέροντα της δημόσιας περιουσίας) και στο «άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων» (δηλαδή, στην απορρύθμιση και τη δημιουργία μονοπωλιακών καταστάσεων στους συγκεκριμένους κλάδους), δημοσιεύοντας μελέτη που «εκτιμούσε» ότι με το «άνοιγμα» θα επιτυγχανόταν αύξηση του ΑΕΠ κατά 13% σε 5 χρόνια. Μια μελέτη που προκάλεσε θυμηδία ακόμη και μεταξύ των υπερασπιστών των μνημονίων.

Υπάρχει, όμως, μια «επιτυχία» του κ. Ι. Στουρνάρα που δεν προβλήθηκε όσο της άξιζε, ούτε όταν πραγματοποιήθηκε, ούτε και σήμερα. Η επιτυχία αυτή αφορά την περίοδο που ήταν πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος στην Εμπορική Τράπεζα (2000-2004). Το 1999 η Εμπορική τράπεζα πούλησε το μερίδιό της στην Ιονική Τράπεζα (αγοράστρια η Alpha Bank) έναντι του ποσού των 226 δισεκατομμυρίων δρχ. (περίπου 663 εκατ. ευρώ), παρά την αντίθεση των διεθνών συμβούλων (που είχε η ίδια προσλάβει) και πρότειναν τη συγχώνευση των δύο τραπεζών και τη δημιουργία μιας τράπεζας ισοδύναμης της Εθνικής. Η τότε διοίκηση της Εμπορικής είχε ετοιμάσει ένα επιχειρηματικό σχέδιο που θα χρηματοδοτείτο από το τίμημα πώλησης της Ιονικής και θα ισχυροποιούσε σημαντικά την τράπεζα.

Όμως ο κ. Ι. Στουρνάρας είχε άλλα σχέδια. Όπως προκύπτει από τους ισολογισμούς των χρήσεων 2000 και 2001, τα κεφάλαια της τράπεζας που είχαν επενδυθεί σε μετοχές εισηγμένων εταιριών στο ΧΑ αυξήθηκαν από 109,2 δισ. δρχ. (320,6 εκατ. ευρώ) το 1999 σε 195,2 δισ. δρχ. (572,8 εκατ. ευρώ) το 2000 και σε 200,4 δισ. δρχ. (588,1 εκατ. ευρώ) το 2001. Είναι, άραγε, «σύμπτωση» ότι το 2000 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε, οριακά, τις εκλογές με κύριο επιχείρημα την άνοδο του Χρηματιστηρίου; Η ζημιά θα αποκαλυφθεί το 2002 με τη ψήφιση του Ν. 2992/2002 που έδωσε τη δυνατότητα στις εισηγμένες να αποτιμούν τα χαρτοφυλάκιά τους στις τρέχουσες τιμές αγοράς και όχι, όπως γινόταν μέχρι τότε, στις τιμές κτήσης. Στον ισολογισμό της χρήσης 2002, η αποτίμηση των μετοχών έχει καταρρεύσει σε 216,4 εκατ. ευρώ (73,7 δισ. δρχ.), δηλαδή μειώθηκε κατά 63%. Όπως αναφέρουν στις παρατηρήσεις τους οι ορκωτοί ελεγκτές της τράπεζας, «ποσό 542,40 εκατ. ευρώ μεταφέρθηκαν απ’ ευθείας σε μείωση του λογ/σμού «Ειδ. Αφορολ. Αποθ.

Από Χρεόγραφα» που περιλαμβάνεται στο λογαριασμό Ιδίων Κεφαλαίων «Αποθεματικά». Δηλαδή, μέσα σε δύο χρόνια, η διοίκηση του κ. Ι. Στουρνάρα «απώλεσε» στο ΧΑΑ το 82% του τιμήματος που εισέπραξε από την πώληση της Ιονικής τράπεζας, με αποτέλεσμα τη μείωση των ιδίων κεφαλαίων της τράπεζας από 2 δισ. ευρώ το 2001 σε 1,3 δισ. ευρώ το 2002. Ατυχείς επιχειρηματικές κινήσεις; Όχι ακριβώς. Κατά την ίδια χρήση η διοίκηση Στουρνάρα θα επιλέξει να μην αναπροσαρμόσει την αξία των ιδιόκτητων παγίων της τράπεζας (Ν. 3091/2002) ώστε να μετριάσει τη μείωση των ιδίων κεφαλαίων. Τα μειωμένα ίδια κεφάλαια της τράπεζας θα «διευκολύνουν» την είσοδο της Credit Agricole στο μετοχικό της κεφάλαιο, με αποτέλεσμα τη σταδιακή απαξίωση της Εμπορικής τράπεζας (στην οποία θα πρωταγωνιστήσει στη συνέχεια ο πολύς κ. Γ. Προβόπουλος).

Η κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας, η διευκόλυνση εξαγοράς της Εμπορικής τράπεζας από το ξένο κεφάλαιο ή η εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων αποτέλεσαν τα κριτήρια για την ανάληψη της θέσης του υπουργού Οικονομίας από τον κ. Ι. Στουρνάρα;
periodista

Εξουσία και χειραγώγηση: Μετατρέποντας τη κρίση της Ευρωζώνης σε Ελληνικό πρόβλημα!

«Η εξουσία είναι πανταχού παρούσα….Παντού, ωστόσο, και πάντοτε το πρόσωπό της είναι το ίδιο, απεχθές και μιαρό, αντιλαϊκό και ανήθικο» Κ. Σιμόπουλος, Η Διαφθορά της Εξουσίας.

Ποιο είναι το αόρατο χέρι που στρέφει το όπλο και πατάει την σκανδάλη ενάντια σε γνωστούς ή άγνωστους συμπατριώτες μας; Που στήνει την αγχόνη και κάνει τα σώματα να αιωρούνται στο χορό του θανάτου; Που κάνει τον ελληνικό λαό να είναι ο…πιο απαισιόδοξος στην Ευρώπη; Που εξαπλώνει τις ψυχοσωματικές ασθένειες στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού; Που διαβρώνει μέρα τη μέρα τη κοινωνική συνοχή και επιβάλλει την φτώχεια, την ανέχεια, την υποτίμηση, τη φυγή και την απαξίωση;

Του Γρηγόρη Σουλτάνη

Ο κάθε αυτόχειρας φαινομενικά σκοτώνει τον εαυτό του. Δεν είναι όμως έτσι! Το όπλο που καρφώνει τη σφαίρα στο κρανίο όπως και η αγχόνη που σφίγγει το λαιμό, στοχεύει την εξουσία. Στοχεύει τον εξουσιαστικό λόγο. Η αυτοκτονία είναι ίσως η κατεξοχήν συμβολική πράξη δολοφονίας του εξουσιαστικού λόγου. Ενός λόγου που έχει γίνει βιολογικός και είναι εγκατεστημένος στο μυαλό του ανθρώπου, που έχει ριζώσει και κατευθύνει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την συμπεριφορά και που συχνά ονομάζεται «ηθική συνείδηση», «Υπερεγώ» ή «εσωτερικός κριτής». Γι αυτό άλλωστε η εξουσία κρατά μια αμφίθυμη στάση απέναντι στον αυτόχειρα. Από τη μια αδιαφορεί και από την άλλη επιδιώκει την μεταθανάτια τιμωρία του, για την δολοφονία του εσωτερικού ειδώλου της εξουσίας. Τον απαξιώνει καθιστώντας τον ανώνυμο και ένοχο, τον καταδικάζει στην υπαρξιακή σιωπή.

Ο Δημήτρης Χριστούλας, για την εξουσία δεν ήταν παρά ο «77χρονος φαρμακοποιός», ενώ από το σημείωμα που άφησε, τα κυρίαρχα ΜΜΕ απέκρυψαν τη σημαντικότερη αναφορά του: «Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου». Και φυσικά η κοινωνική απάθεια μπροστά στο συνεχιζόμενο έγκλημα που διαπράττεται καθημερινά, μπορεί να ερμηνευθεί ίσως μόνο μέσω της αποτελεσματικότητας της εξουσιαστικής ψυχοτρομοκρατίας. Η διασπορά του φόβου και του τρόμου διαπλάθει μια σιωπηλή φάρμα υπηκόων που κατατρύχεται από την ίδια την ψυχοπαθολογία της.

Ο ατομικισμός, το θεμέλιο της φιλελεύθερης ιδεολογίας αποδεικνύεται-όπως και τόσες φορές-ως το πιο αποτελεσματικό όπλο μαζικής καταστροφής στα χέρια της εξουσίας. Είναι φανερό ότι μόνο η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, οι ισχυροί κοινωνικοί δεσμοί και οι οργανωμένες συλλογικότητες, αποτελούν τα μέσα για την άμυνα του ατόμου και της κοινωνίας έναντι της «μιαρής και ανήθικης εξουσίας».

Για τους πάσης φύσεως ειδικούς και ειδικά για την κάστα των καθεστωτικών οικονομολόγων, ο αφανισμός χιλιάδων ανθρώπων είναι μέρος από τις παράπλευρες απώλειες της οικονομικής «ανάπτυξης». Η οικονομική κρίση και οι πολιτικές λιτότητας εξισώνονται με την κακοκαιρία και τον σεισμό. Η φυσικοποίηση των πολιτικών και οικονομικών αποφάσεων είναι ένας έτερος ιδεολογικός μηχανισμός της παραπλάνησης και της πειθάρχησης. Για την εξουσία, ο αφανισμός αυτός είναι η τελετουργική θυσία που θα διαγράψει την συλλογική ενοχή γιατί οι νεοέλληνες απήλαυσαν μια τριφηλή ζωή με «με ούζο και Ζορμπά».

Η ελληνική κοινωνία βιώνει τον οικονομικό ολοκληρωτισμό. Η οικονομική ιδεολογία είναι πια το φονικότερο όπλο του 21ου αιώνα. Δεν χρειάζεται οι πληθυσμοί να μετακινούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αφού ο εξορθολογισμός της εξουσίας επιτρέπει την κατασκευή επιτόπιων αθέατων στρατοπέδων. Όπως έχει γράψει ο Jean Améry, ο φιλόσοφος του Auschwitz:«Η πολιτική του Χίτλερ δεν είναι κάτι συγκυριακό. Η επανάληψή της-στον 21ο αιώνα- δεν θα υποκινείται πια από περιθωριακές ναζιστικές ομάδες αλλά από βασικά κέντρα εξουσίας».

Ο πρώην πρωθυπουργός ΓΑΠ, περιγράφοντας την απόφαση που πάρθηκε μέσα σε 10 λεπτά ώστε η Χώρα να τεθεί υπό την διοίκηση της τρόικα, αναφέρει ότι η καταδικαστική απόφανση των Ευρωπαίων ήταν άμεση: “Τιμωρείστε αυτούς τους ανήθικους, τους τεμπέληδες, που πίνουν ούζο και χορεύουν Ζορμπά, Έλληνες. Αυτοί είναι το πρόβλημα”. Ανεξάρτητα από την αλήθεια ή όχι του ισχυρισμού, είναι γεγονός ότι εμπεριέχει την αντίληψη της νέας διακυβέρνησης.

Η νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση, αντίθετα από την φιλελεύθερη διακυβέρνηση της πειθάρχησης και την ναζιστική της τιμωρίας, συνιστά την τεχνολογική διαχείριση της πειθάρχησης και της τιμωρίας με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποφέρει κέρδη. Η λογική της νέας εξουσίας του τρόμου είναι απλή: διάχυση του φόβου και του τρόμου, κατασκευή ενόχων, κεφαλαιοποίηση των θυμάτων και διαχείριση της κατάστασης με τέτοιο τρόπο ώστε να παραχθεί κέρδος. Κατ’ αυτό τον τρόπο οι σπασμωδικές κινήσεις των θυμάτων εγγράφονται ως οικονομικές πράξεις και συνεισφέρουν στην οικονομική μεγέθυνση. Η μίξη καλβινιστικής και καπιταλιστικής ηθικής είναι ο πυρήνας του νέου δόγματος.

Διχοτομικός λόγος και κατασκευή της μνημονιακής Ελλάδας.

“Η συνειδητή και έξυπνη χειραγώγηση των συνηθειών και των απόψεων που διαμορφώνουν οι μάζες είναι ένα σημαντικό στοιχείο σε μια δημοκρατική κοινωνία. Αυτοί που χειρίζονται αυτό τον αθέατο κοινωνικό μηχανισμό συνιστούν μια αόρατη κυβέρνηση η οποία είναι η αληθινή εξουσία…». E. L. Bernays, Propaganda.

Μια δοκιμασμένη ιδεολογική γλωσσική τεχνική που χρησιμοποιήθηκε για την κοινωνική εμπέδωση της Ελλάδας των μνημονίων είναι ο διχοτομικός λόγος. Ο αυθαίρετος λόγος της εξουσίας που διαιρεί τον χρόνο και τον χώρο στη βάση ενός δυαδικού αντιθετικού σχήματος. Η διαίρεση είναι πρώτιστα αξιολογική και στηρίζεται στην κατασκευή μιας θετικής αναπόδεικτης αξίας που αναγγέλλεται ως αλήθεια από τον αυτονομιμοποιητικό λόγο της εξουσίας. Ο χριστιανισμός διαίρεσε το χρόνο στην προ και μετά Χριστό εποχή, ο δυτικός κόσμος στον μεσαίωνα και την νεωτερικότητα, ο Μεταξάς κατασκευάζει τον «Γ΄ Ελληνικό Πολιτισμό», η χούντα των συνταγματαρχών την “Νέα Δημοκρατία”, ο Χίτλερ τη “Νέα Ευρώπη”.

Ο διχοτομικός λόγος κατασκευάζει μια αυθαίρετη πραγματικότητα την οποία επιβάλλει στην ατομική συνείδηση μέσω της δημιουργίας «γνωστικής παρέκκλισης». Το άτομο χειραγωγείται με βάση τα αντιθετικά σχήματα νέο-παλιό, καλό-κακό, ηθικό-ανήθικο, σωστό-λάθος, αληθινό-ψεύτικο κτλ., ώστε να εκλάβει τις αξιακές διχοτομίες ως αποδείξιμες και ορθολογικές αλήθειες, αλλά και να ταυτίσει την εξουσία με το θετικό τους περιεχόμενο.

Με την υπαγωγή της χώρας υπό την εποπτεία των δανειστών, ο ρητορικός λόγος του πολιτικού προσωπικού επιχειρεί την διχοτόμηση μεταξύ της παλιάς φαύλης Ελλάδας και της νέας Ελλάδας του μνημονίου.
«Θα χτίσουμε την νέα Ελλάδα», δηλώνει ο Παπανδρέου, «χτίζουμε τη Νέα Ελλάδα» ο Σαμαράς και «πάνω στην αλήθεια, μπορούμε να χτίσουμε μια διαφορετική Ελλάδα» ο Παπαδήμος.
Η «Νέα Ελλάδα» δεν είναι παρά το ρητορικό όπλο νομιμοποίησης του καπιταλιστικού μετασχηματισμού της χώρας, που υπονοεί ότι αυτό που υπήρχε πριν είναι ψεύτικο, κακό και φαύλο.

Με αυτά τα δεδομένα χρειάζεται να ξαναδιαβάσουμε τα γεγονότα και να θέσουμε σε αμφισβήτηση το αφήγημα της εξουσίας αναφορικά με την οικονομική κρίση. Η εκτεταμένη προπαγάνδα συκοφάντησης της χώρας και το μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων, εντάσσονται στο ευρύτερο ευρωπαϊκό σχέδιο κινεζοποίησης του ευρωπαϊκού νότου και εκποίησης των δημόσιων αγαθών, με σκοπό την αύξηση της κερδοφορίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων για την ευρωπαϊκή επικράτεια ανέρχεται στο ποσό των 500 δις., ένα ποσό που θα εκτινάξει το ΑΕΠ της ΕΕ και θα εμφανίσει πλασματική ανάπτυξη.

Μια σύντομη ανάλυση της οικονομικής κρίσης για την κατανόηση της νεοφιλελεύθερης χειραγώγησης.

«Η αταξία των μικρών εθνών πρέπει να εξουδετερωθεί. Η προσπάθεια της Γερμανίας αποσκοπεί στη δημιουργία της ενωμένης Ευρώπης» Χίτλερ, 1943.

Με την έναρξη της οικονομικής κρίσης, η πολιτικο-οικονομική ελίτ άρχισε να χρησιμοποιεί μια νέα γλώσσα με σκληρά νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά. Υποτίθεται ότι η ελληνική κοινωνία ζούσε σε μια «εικονική πραγματικότητα» και ξαφνικά προσγειώθηκε στην σκληρή πραγματικότητα. Το σύνθημα που συνόδευσε αυτή την μεταβολή ήταν: «ζούσαμε πέρα από τις δυνάμεις μας, ζούσαμε με δανεικά, καιρός να ζούμε βάση των δυνατοτήτων μας», ένα σύνθημα που χρησιμοποιήθηκε από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού νότου και κατασκευάστηκε από τους γραφειοκράτες των Βρυξελών, οι οποίοι επιχειρούν να εμφανίσουν την κρίση της ευρωζώνης ως αποτέλεσμα των ασύνετων πολιτικών των κρατών του νότου και όχι ως ένα συστημικό φαινόμενο.

Τι συνέβη πραγματικά; Η τωρινή κρίση είναι το αποτέλεσμα και η κορύφωση διαδοχικών καπιταλιστικών κρίσεων, τις οποίες η ΕΕ επεχείρησε να ξεπεράσει με διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης. Εντούτοις η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους και η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου δεν ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Έως το 2010 το οικονομικό αναπτυξιακό μοντέλο της ΕΕ, θεσμοποιημένο βάση των συνθηκών του Μάαστριχ και Λισσαβόνας, βασιζόταν σε έναν τύπο άνισης ανάπτυξης μεταξύ βορρά και ευρωπαϊκού νότου. Η αποβιομηχάνιση και η συνεχόμενη δανειακή χρηματοδότηση του νότου, μεταφραζόταν σε ανάπτυξη για τον βορρά. Η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Ταυτόχρονα, η «φορολογική αντεπανάσταση», η σταδιακή μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, ως μέσου για την αύξηση της κερδοφορίας, τροφοδότησε την διόγκωση του κρατικού χρέους. Τα κράτη-μέλη αδυνατώντας να χρηματοδοτήσουν το χρέος τους μέσο των κεντρικών τραπεζών τους, αναζήτησαν δανειστές στις ελεύθερες χρηματοπιστωτικές αγορές. Κατ’ αυτό τον τρόπο το διεθνές κεφάλαιο εισέδυσε στις οικονομίες του νότου, απειλώντας το οικοδόμημα της ΕΕ. Η χρεοκοπία αυτού του οικονομικού μοντέλου-αφού η χρηματοδότηση των κρατών από την αγορά κεφαλαίου έφτασε στα όριά της-εξανάγκασε την ΕΕ στην αναθεώρησή του και στην επιλογή ενός νέου, κινεζικού τύπου. Οι καπιταλιστικές ελίτ της ΕΕ, αντί να προβούν στην αναθεώρηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, άδραξαν την ευκαιρία ώστε μέσω της «στρατηγικής του σοκ» («Europe 2020»), να καρπωθούν οφέλη από μια ακόμη πιο έντονη επίθεση στα δημόσια αγαθά, τα εργασιακά δικαιώματα, τους μισθούς και το κράτος πρόνοιας.

Η αλλαγή του οικονομικού μοντέλου της ΕΕ σε βάρος του κόσμου της εργασίας και των δημόσιων αγαθών, η νέα καπιταλιστική αναδιάρθρωση που προφανώς στοχεύει στην φεντεραλιστική ένωση της Ευρώπης, απαιτεί την πλήρη αξιοποίηση των τεχνικών χειραγώγησης. Το νέο Ευρωπαϊκό σχέδιο ευρωπαϊκής ενοποίησης, όλο και περισσότερο προσομοιάζει με εκείνο του Χίτλερ. Και παρόμοια, η προπαγάνδα και η χειραγώγηση οδηγείται στις ατραπούς του Γκαίμπελς.

(Για μια αντικειμενική ανάλυση της οικονομικής κρίσης στο ευρωπαϊκό πλαίσιο: «Το Μανιφέστο των Ανήσυχων οικονομολόγων» στα ελληνικά,http://www.atterres.org/page/le-manifeste-en-grec)

Paganeli