«Γκλάντιο» - «Κόκκινη Προβιά»: Άγνωστες πτυχές ενός γνωστού ζητήματος

Τη διετία 1990 - 1991, η Δυτική Ευρώπη συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της υπόθεσης «Gladio». Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται το 1990, όταν ένας Ιταλός δικαστής αποφάσισε να προχωρήσει σε βάθος τις έρευνες, σχετικά με μια τρομοκρατική επίθεση στην ιταλική πόλη Γκορίτσια το 1972. Μέσα σε λίγους μήνες αποκαλύφθηκε ένας εφιαλτικός μηχανισμός, που δημιουργήθηκε το 1947, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, δρούσε σε όλες σχεδόν τις χώρες - μέλη της συμμαχίας με σκοπό την αποτροπή ενδεχόμενης ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία. Η υπόθεση «Gladio», γνωστή και ως «Κόκκινη Προβιά» στην Ελλάδα, ήταν η πιο ισχυρή απόδειξη για τις στενές σχέσεις των μυστικών υπηρεσιών, κυρίως των αμερικανικών, με την τρομοκρατία.

Στην τρομοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνομικοί. Αρχικά, οι έρευνες στράφηκαν προς την κατεύθυνση ακροαριστερών οργανώσεων, στη συνέχεια, μετά το αδιέξοδο των ερευνών, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν έστρεψε την προσοχή προς την κατεύθυνση των νεοφασιστικών οργανώσεων. Σε σύντομο διάστημα εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες, που ήταν μέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο Κασόν συνέχισε επίμονα τις έρευνές του σχετικά με την προέλευση του οπλισμού των τρομοκρατών. Το 1990, μετά από δεκαοκτώ χρόνια ερευνών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από μια αποθήκη της οργάνωσης με την επωνυμία «Gladio».

Στις αρχές Νοέμβρη του 1990, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζούλιο Αντρεότι υποχρεώνεται να ομολογήσει στη Βουλή ότι «από το 1950 οργανώθηκε μια παράνομη υπηρεσία πληροφοριών με τη βοήθεια της CIA και των Βρετανών πρακτόρων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από μέρους των Σοβιετικών... Το δίκτυο παραμένει»!

Η ομολογία Αντρεότι συντάραξε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μία μετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν την ύπαρξη και τη δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων - δικτύων στο έδαφός τους. Στην Ελλάδα ο υπουργός Αμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, στις 9 Νοέμβρη του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Ελληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο, ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία "Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά"».

Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο «Ασοσιέιτεντ Πρες» στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».

Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή, με βάση το υλικό που συγκεντρώθηκε τα επόμενα χρόνια.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ για να διασφαλίσουν την αποτροπή ενδεχόμενης συμμετοχής της Αριστεράς στις κυβερνήσεις των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οργάνωσαν ένα παράνομο δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» με την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το εν λόγω δίκτυο απλώθηκε σε διάφορες χώρες με διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία «Gladio», στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά», στη Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Ομάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας»...

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι χώρες που θα εισέρχονταν στο ΝΑΤΟ μετά την εκπόνηση του σχεδίου για την επιχείρηση «Stay Behind» ήταν υποχρεωμένες να υπογράφουν σχετικό μυστικό πρωτόκολλο, με το οποίο αναλάμβαναν την υποχρέωση να δημιουργήσουν το δικό τους παραστρατιωτικό μηχανισμό στο πλαίσιο της επιχείρησης.

Από τις έρευνες που ακολούθησαν προέκυψαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία.

Στο Βέλγιο, παραδείγματος χάριν, το παρακλάδι της «Stay Behind» με το όνομα Sdra- 8 δημιούργησε μια παράλληλη οργάνωση, την οργάνωση Catena, με σκοπό τη διάπραξη πολιτικών δολοφονιών. H Catena ευθύνεται για τη δολοφονία του Ζιλιέν Λαμπούτ, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Βελγίου.

Στη Βρετανία, το αντίστοιχο δίκτυο χρηματοδοτήθηκε από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του 1970 εκπαίδευσε πολλούς νεοφασίστες Ιταλούς στη Βρετανία και στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τρομοκράτες, ενώ ανέπτυξε στενούς δεσμούς με τη μασονική στοά Ρ2 της Ρώμης, που ήταν βασικός μοχλός της τρομοκρατικής νεοφασιστικής τρομοκρατίας στην Ιταλία, τη Δυτική Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Εντυπωσιακή εξέλιξη παρουσιάζει η οργάνωση «Gladio» στην Ιταλία, όπου οι υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία με την ιταλική SIFAR, έθεσαν το 1952 σε εφαρμογή τη «στρατηγική της έντασης». Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν η δημιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων με νεοφασιστικά, ή ακροαριστερά χαρακτηριστικά, με στόχο τη δημιουργία κλίματος αστάθειας που έφθασε μέχρι και σε απόπειρα πραξικοπήματος για την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος (17 Δεκέμβρη του 1970).

Η αποκάλυψη του δικτύου «Gladio» οδήγησε και στη διαλεύκανση πολλών υποθέσεων τρομοκρατικών βομβιστικών επιθέσεων στην Ιταλία, με θύματα εκατοντάδες ανυποψίαστους ανθρώπους, στο διάστημα 1950- 1974.

Στη δίκη των υπευθύνων που άρχισε το 1974 και τελείωσε το 1979 ήρθαν στο φως συγκλονιστικά στοιχεία που αποδείκνυαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η τρομοκρατία στην Ιταλία καθοδηγήθηκε από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών. Στο κατηγορητήριο για τον στρατηγό Τζιαν Αντέλιο Μαλέτι, αρχηγό του κλάδου αντικατασκοπίας της SID και το λοχαγό Λαμπρούνα, αρχηγό του τομέα NOD και αρμόδιο για τη διείσδυση στις εξτρεμιστικές οργανώσεις, αναφέρεται:

«Οι δύο κατηγορούμενοι από το 1969, χάρη στην ιδιότητά τους πρόσφεραν προστασία σε τρομοκράτες, που βαρύνονταν με διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες, και παραποιούσαν συστηματικά τις πληροφορίες που παρείχαν σε πολιτικές και δικαστικές αρχές». Παρά τα συντριπτικά στοιχεία εναντίον τους, ο Μαλέτι καταδικάζεται σε φυλάκιση μόλις τεσσάρων ετών και ο Λαμπρούνα σε διετή φυλάκιση.

Ο στρατηγός Μαλέτι, ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα, σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», στις 4 Αυγούστου του 2000 αποκάλυψε ότι «στη συγκρότηση των ακροδεξιών οργανώσεων που ευθύνονται για τρομοκρατικά χτυπήματα κατά τη δεκαετία του 1970 ήταν άμεσα αναμεμειγμένη η CIA, η οποία προσπάθησε να υποθάλψει την αναβίωση του ακραίου εθνικισμού και να επιστρατεύσει την άκρα δεξιά, με σκοπό να ανακόψει τη στροφή της ιταλικής και γερμανικής κοινωνίας προς την Αριστερά». Στην ίδια συνέντευξη, ο Μαλέτι τονίζει ότι «η τρομοκρατική "στρατηγική της έντασης" είχε ατλαντική βούλα. Αυτουργός της δημιουργίας των εστιών έντασης ήταν η CIA, η οποία οργάνωνε τη δράση της και χάραζε γραμμή πλεύσης, βάσει στοιχείων του ΝΑΤΟ».

Οσον αφορά στη δράση της «Κόκκινης Προβιάς» στην Ελλάδα, ελάχιστα στοιχεία προέκυψαν. Οι έρευνες που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των εγχώριων υπηρεσιών του ήταν ένας μηχανισμός συγκάλυψης των δραστηριοτήτων αυτής υπόθεσης. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές υποθέσεις για τις οποίες υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση της «Κόκκινης Προβιάς». Μεταξύ των υποθέσεων αυτών είναι η παρακρατική οργάνωση «Καρφίτσα» που δραστηριοποιήθηκε στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και η υπόθεση της «Νάρκης του Γοργοπόταμου» το 1964, όπου έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα.

Δάνης Παπαβασιλείου

 http://kokkinosfakelos.blogspot.gr

Ο αυτόχειρας Μικέλε: Η γενιά μας θα εκδικηθεί…

«Η γενιά μου χάθηκε.

Χωρίς δουλειά, χωρίς όνειρα. Αντιστάθηκα όσο μπορούσα. Σας λέω αντίο». Η κρίση και η αδιαφορία δολοφόνησαν τον 30χρονο Μικέλε στο Ούντινε της Ιταλίας ωθώντας τον στην αυτοκτονία. Ο Μικέλε αντιστάθηκε, αλλά δεν άντεξε τον καθημερινό πόλεμο για ένα καλύτερο αύριο σε έναν κόσμο που του έκλεισε τις πόρτες.

Ο Μικέλε έγραψε το γράμμα πήγε στο σπίτι τις γιαγιάς στις 31 Ιανουαρίου και με ένα σχοινί έβαλε τέλος στην αγωνία του. «Δεν μπορώ να περάσω τη ζωή μου να αγωνίζομαι μόνο για να επιβιώσω», έγραψε στο τελευταίο γράμμα του.

Οι γονείς του Μικέλε αποφάσισαν να δώσουν στη δημοσιότητα το γράμμα του γιου τους γιατί αποτελεί ένα πραγματικό «κατηγορώ» εναντίον του πρεκαριάτου*, της ανασφάλειας, της ισοπέδωσης των ονείρων μιας ή περισσοτέρων χαμένων γενιών της κρίσης. «Ήταν γραφίστας. Παρακολουθούσε όμως μόνο τμήματα επιμόρφωσης ανέργων και έκανε συνεντεύξεις για εργασία έχοντας πάντα αρνητικές απαντήσεις», εξηγεί ο πατέρας του εκδηλώνοντας την αμηχανία και το θυμό του: «ούτε εμείς δεν καταφέραμε να καταλάβουμε το βάθος της δυσκολίας του. Οι λέξεις του αποτελούν μια πνιγμένη κραυγή, μια σκληρή ανάλυση ενός συστήματος που καταβροχθίζει τα καλύτερα παιδιά του».

Για τον πατέρα του Μικέλε το γράμμα αποτελεί «την κραυγή μιας χαμένης γενιάς. Την αποκαλούν γενιά του NEET, νέους που δεν διαβάζουν και δεν εργάζονται και που σταμάτησαν επίσης να ψάχνουν για μια δουλειά, να πιστεύουν, να θέλουν. Ένας λαός απελπισμένων και απογοητευμένων».

Οι γονείς του Μικέλε ζήτησαν από την τοπική εφημερίδα Messaggero Veneto να δημοσιεύσει το γράμμα του γιου τους γιατί «αποτελεί ένα καμπανάκι κινδύνου, ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο, που ήθελε να καταγγείλει».

Ο Μικέλε έζησε στην πλούσια προ κρίσης περιοχή της Βορειοδυτικής Ιταλίας, όπου η οικονομική άνθιση συμβάδιζε με την κοινωνική καταξίωση. Σήμερα οι περιοχές αυτές, από την Τεργέστη και το Ούντινε, που ζούσε ο Μικέλε, έως τη Βενετία και την Πάδοβα έχουν γεμίσει με τα κουφάρια εργοστασίων που έχουν κλείσει και την ανεργία να έχει τριπλασιαστεί σε λιγότερο από μια δεκαετία.

«Μια καταστροφή που δεν θέλω να της ανήκω», έγραψε αναγνωρίζοντας την αδυναμία να αναμετρηθεί με το τέρας του νεοφιλελευθερισμού που κατέστρεψε τουλάχιστον το εν τέταρτο της παραγωγικής δυναμικής της Ιταλίας αφήνοντας πίσω του εκατομμύρια άνεργους, κοινωνική περιθωριοποίηση, φτωχοποίηση και πολλές αυτοκτονίες.

«Αυτή η γενιά θα εκδικηθεί την κλοπή της ευτυχίας», σημείωσε ο Μικέλε, αφιερώνοντας τις τελευταίες λέξεις του γράμματός του ως υστερόγραφο στον υπουργό Πολέτι του Δημοκρατικού Κόμματος που πριν από λίγες εβδομάδες είχε αποκαλέσει μαλάκες όσους νέους παραπονιούνται γιατί δεν βρίσκουν δουλειά στην Ιταλία καλώντας τους να μεταναστεύσουν σε τρίτες χώρες.

Το γράμμα του Μικέλε αποτελεί μα δραματική αντιφατική καταγγελία. Πως θα μπορέσουν αυτοί οι νέοι να εκδικηθούν για την ευτυχία που τους κλέβουν και να φανταστούν ένα καλύτερο αύριο εάν παραιτηθούν ακόμη και από τη ζωή;

Το αποχαιρετιστήριο γράμμα του Μικέλε

«Έζησα (άσχημα) για τριάντα χρόνια, κάποιος θα πει ότι είναι πολύ λίγο. Αυτός ο  κάποιος δεν είναι σε θέση να καθορίσει ποια είναι τα όρια της αντοχής, επειδή είναι υποκειμενικά και δεν είναι αντικειμενικά.

Προσπάθησα να είμαι καλός άνθρωπος, έκανα πολλά λάθη, έχω κάνει πολλές προσπάθειες, προσπάθησα να δώσω ένα νόημα και έναν σκοπό στη ζωή μου, χρησιμοποιώντας τους πόρους μου, για να μετατρέψω τις δυσκολίες σε τέχνη.

Αλλά οι ερωτήσεις δεν τελειώνουν ποτέ και εγώ αισθάνομαι μια βαριεμάρα και κούραση. Βαρέθηκα να καταβάλλω κάθε προσπάθεια και να μην έχω αποτελέσματα, βαρέθηκα να πηγαίνω σε άχρηστες συνεντεύξεις για να εργαστώ ως γραφίστας, βαρέθηκα να εκφράζω τα αισθήματά και τις επιθυμίες μου για το άλλο φύλο, που προφανώς δεν έχει την ανάγκη μου, κουράστηκα να ζηλεύω, κουράστηκα να προσπαθώ να καταλάβω τι αισθάνεται κάποιος όταν κερδίζει, να δικαιολογώ την ύπαρξή μου όταν δεν μπορώ να την καθορίζω, κουράστηκα να πρέπει να απαντώ στις προσδοκίες όλων χωρίς να έχω ικανοποιήσει ποτές τις δικές μου, βαρέθηκα να χαμογελώ μπροστά στις δυσκολίες, να προσποιούμαι ενδιαφέρον, να τρέφω όνειρα και αυταπάτες, να με κοροϊδεύουν, να με περιθωριοποιούν και να τους ακούω να μου λένε ότι η ευαισθησία αποτελεί μεγάλη ποιότητα. 

Όλα είναι ψέματα…

Από αυτήν την πραγματικότητα δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα. Δεν μπορείς να περιμένεις μια δουλειά, δεν μπορείς να περιμένεις να σε αγαπήσουν, δεν μπορείς να περιμένεις την αναγνώριση, δεν μπορείς να περιμένεις να απαιτούν την ασφάλειά σου, δεν μπορείς να περιμένεις ένα σταθερό περιβάλλον…

Αυτός σίγουρα δεν είναι ο κόσμος που έπρεπε να πάρω μέρος και κανείς δεν μπορεί να με εξαναγκάσει να συνεχίζων να παραμένω. Είναι ένας εφιάλτης με προβλήματα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς εγγυήσεις, χωρίς σημεία αναφοράς και χωρίς καμία προοπτική.

Υπάρχουν οι συνθήκες για να συνεχίσω, και εγώ δεν έχω τις εξουσίες ή τα μέσα για να τις δημιουργήσω. Δεν εκπροσωπούμαι από τίποτε από αυτά που βλέπω και ο ίδιος δεν αποδίδω σε τίποτα κανένα νόημα: εγώ δεν έχω τίποτα κοινό με όλα αυτά. Δεν μπορώ να περάσω τη ζωή μου για να αγωνίζομαι απλώς για να επιβιώσω, για να έχω τον χώρο που θα έπρεπε να έχω, ή αυτόν που μου ανήκει δικαιωματικά, προσπαθώντας να βγάλω το καλύτερο από το χειρότερο για να έχω το ελάχιστο δυνατόν.

Εγώ δεν ενδιαφέρομαι για το ελάχιστο, ήθελα το καλύτερο και το μέγιστο, αλλά αυτό δεν είναι στη διάθεσή μου.

Δεν μπορεί κανείς να ζει για να λέει «όχι» σαν απάντηση, με το «όχι» πεθαίνεις, και δεν υπήρχε εδώ θέση για τίποτα από αυτά που ήθελα, έτσι στην πραγματικότητα, δεν υπήρξα ποτέ. Εγώ δεν πρόδωσα, αισθάνομαι ότι με πρόδωσαν, από μια εποχή που με βάζει στην άκρη αντί να με καλωσορίσει καθώς θα ήταν καθήκον της να κάνει.

[…]

Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο ως ελεύθερος άνθρωπος και ως ελεύθερο άτομο βγήκα, γιατί δεν μου άρεσε έστω και λίγο. Αρκετά με την υποκρισία.

Δεν εκβιάζομαι από το γεγονός  ότι είναι ο μόνος εφικτός, για μένα το μοναδικό μοντέλο δεν λειτουργεί. 

Εσείς είσαστε που κάνετε τους λογαριασμούς μαζί μου και όχι εγώ με εσάς. Είμαι ένας αντικομφορμιστής, από πάντα, και έχω το δικαίωμα να πω τι σκέφτομαι, να κάνω την επιλογή μου, με οποιοδήποτε κόστος. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορεί να διαχωριστεί, ο θάνατος είναι μόνο το εργαλείο.

Η ελεύθερη βούληση υπακούει στο άτομο, όχι στη βόλεψη των άλλων.

Ξέρω ότι αυτό το πράγμα σας φαίνεται τρελό, αλλά δεν είναι. Είναι απλά απογοητευτικό. Μου πέρασε η επιθυμία και η θέληση: όχι εδώ και όχι τώρα. Δεν μπορώ να επιβάλω την παρουσία μου, αλλά την απουσία μου ναι, και το απόλυτο τίποτα είναι πάντα καλύτερα από μια ύπαρξη που δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος φτιάχνοντας το πεπρωμένο σου.

Συγχωρέστε με, μαμά και μπαμπά, αν μπορείτε, αλλά τώρα είμαι ξανά πίσω στο σπίτι. Είμαι μια χαρά.

Μέσα μου δεν υπάρχει χάος. Μέσα μου υπήρχε τάξη. Αυτή η γενιά παίρνει εκδίκηση για μια κλοπή, της κλέψανε την ευτυχία. Ζητώ συγγνώμη από όλους τους φίλους μου. Μην με μισήσετε. Ευχαριστώ για τις καλές στιγμές που περάσαμε μαζί, είστε όλοι καλύτεροι από εμένα. Αυτό δεν αποτελεί προσβολή για τις ρίζες μου, αλλά μια κατηγορία εσχάτης προδοσίας.

Υ.Γ. Συγχαρητήρια στον υπουργό Πολέτι. Αυτός μάλιστα αξιολόγησε εμάς τους μαλάκες.

Αντιστάθηκα όσο μπορούσα.»

*Το ευρωπαϊκό “πρεκαριάτο” (ή η επισφαλής νέα γενιά) είναι μία νέα κοινωνική τάξη μη προνομιούχων πολιτών που αναδύεται στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε αντίθεση με τις παραδοσιακές ταξικές διαιρέσεις (προλεταριάτο), τα κεντρικά προσδιοριστικά στοιχεία του “πρεκαριάτου” είναι η ηλικία και η εργασιακή επισφάλεια.
Επιγραμματικά, το “πρεκαριάτο” συγκροτείται από νέους και νέες ηλικίας 19 έως 34 ετών, συχνά με επαρκή τυπικά προσόντα, οι οποίοι στα πρώτα βήματα του εργασιακού/κοινωνικού τους βίου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα αντινεανικό εργασιακό status quo. Όταν αποφεύγουν την ανεργία, είναι -κατά κανόνα- αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν μία εχθρική αγορά εργασίας, όπου κυριαρχούν οι χαμηλές αμοιβές, η υπερεργασία, η πολυαπασχόληση, η προσωρινότητα, η ανομία και η άναρχη ευελιξία.

Επιπρόσθετα, επιβαρύνονται με πολιτικές και θεσμικές αστοχίες (διαρθρωτικά προβλήματα), όπως οι αναποτελεσματικοί μηχανισμοί κοινωνικής κινητικότητας, τα τεράστια φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη, τα υποβαθμισμένα συλλογικά αγαθά.

artinews.gr

Βασίλης Φίλιας: Ελληνική οικονομία – Αντικατοπτρισμοί και πραγματικότητα

(Απόσπασμα από τη δέκατη τρίτη έκδοση του βιβλίου «ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ» του Βασίλη Φίλια, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Αθήνα 1994. Το βιβλίο περιέχει εργασίες (όπως ο ίδιος ο Βασίλης Ι. Φίλιας τις ονομάζει) που γράφτηκαν μεταξύ του 1977 και 1982. Σήμερα αυτές παραμένουν αξιοπρόσεκτα επίκαιρες και αποτελούν δείγματα διορατικότητας και βαθύτατου προβληματισμού).

Παραδόσεις, έθιμα, τοπικές συνήθειες εξαφανίζονται – θύματα ενός χυδαίου μοντερνισμού, όταν σ ‘ολόκληρη τη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη περισώζονται και διατηρούνται, όχι μόνο με πρωτο­βουλία του κράτους, αλλά χάρη στην φροντίδα των ντόπιων πληθυσμών. Προχωρούμε ακάθεκτοι στην υπερανάπτυξη των υδροκέ­φαλων αστικών κέντρων μας και φθίνει ολόκληρη η υπόλοιπη ζωή μας, σαπίζουν οι οικονομικοί πνεύμονες της χώρας και περιμένουμε το ξένο κεφάλαιο από την ΕΟΚ να μας αναζωο­γονήσει οικονομικά. Με ποιο τίμημα; Θα το δούμε σύντομα.

Το μεγάλο δράμα της ελληνικής πολιτικής, που σημαίνει πρακτικά του τρόπου άσκησης της εξουσίας, είναι ότι η βρα­χυχρόνια αντιμετώπιση – σπαστική, αμελέτητη και ευκαιριακή ­των προβλημάτων δεν αφήνει περιθώρια για τον όποιο μα­κροχρόνιο σχεδιασμό και προγραμματισμό. H χώρα αυτή, που η φύση προίκισε πλουσιοπάροχα, όχι μόνο με ασύλληπτες φυ­σικές καλλονές, όπως οι ανόητοι πιστεύουν, αλλά και με άφθονες πλουτοπαραγωγικές πηγές στο υπέδαφος, στη θάλασ­σα, στα βουνά και στους κάμπους της, κατάφερε στα εκατόν πενήντα χρόνια της ανεξαρτησίας της απλά να επιβιώνει, δεν δημιούργησε ποτέ σταθερές βάσεις οικονομικής ακμής και ικμάδας, στηριγμένες στην ανάπτυξη του ίδιου του ελλα­δικού χώρου. Δεκανίκια χρυσοποίκιλτα το ναυτιλιακό, το μεταναστευτικό και το τουριστικό συνάλλαγμα μας βοηθάνε συ­νεχώς να περπατάμε και συγκαλύπτουν την προχωρημένη Πάρκινσον της ελληνικής οικονομίας.

Συγκαλύπτουν την προχωρημένη Πάρκινσον και ταυτό­χρονα συντηρούν τον μύθο του «Ψωροκωστισμού», όπλο ιδεολογικό φοβερό στα χέρια της αντι-ανανέωσης, της οπι­σθοδρόμησης, της αντίδρασης. Ο ολέθριος «εξωτερικός προ­σανατολισμός» της ελληνικής πολιτικής – όπως έλεγε ο Ιωάν­νης Σοφιανόπουλος – που κρέμαγε πάντοτε την ελπίδα, την αναμονή και την προσδοκία σε «προστάτες», «φίλους», «πατρόνες», «συμμάχους» και μας κράτησε για ενάμιση αιώνα σε σχέσεις υποτέλειας και εξάρτησης, ο ίδιος αυτός προσανατολισμός κατηύθυνε και τα πεπρωμένα της ελληνικής οι­κονομίας. Όσο κρατούσαν και κρατάνε τα τρία εκτοπλασμα­τικά ξυλοπόδαρα και οι στρατιές των ναυτικών, των μετανα­στών και των τουριστών μας λύνουν το πρόβλημα τι χρειά­ζονται δομικής φύσης παρεμβάσεις για να εξασφαλισθεί μια υγιής οικονομική ανάπτυξη στο εσωτερικό της οικονομίας;

Το δόγμα του «θα τα βρούμε, όταν θα φτάσει ο κόμπος στο χτένι» κι «έχει ο Θεός» οδήγησε σ’ αυτό το παρφουμαρισμένο και φριχτά φτιασιδωμένο είδωλο γηραιάς κυρίας, που είναι σήμερα η ελληνική οικονομία. Γηραιό είδωλο, πού μας διαφημίζεται ως ακμαίο, σφριγηλό και χυμώδες τη στιγμή, που νοσούν βαθύτατα όλα τα μέλη και όλα τα όργανα, και οι τρεις βασικοί τομείς της οικονομικής μας ζωής.

Νοσεί ο αγροτικός τομέας της οικονομίας, ο πρωτογε­νής, διότι: Πρώτο στη χώρα μας το πρόβλημα της ακαλλιέργη­της γης που αποτελεί ένα παγκόσμιο αλλά ελεγχόμενο πρόβλημα στη χώρα μας έχει πάρει κυριολεκτικά εξωφρενικές διαστάσεις. Εξωφρενικές διαστάσεις με αποτέλεσμα ο εφο­διασμός της αγοράς σε προϊόντα, που άλλοτε αφθονούσαν, να πρέπει να συμπληρώνεται με εισαγωγές από το εξωτερικό (π.χ. όσπρια) και οι τιμές καταναλωτού άλλων (π.χ. κηπευτικών) να γίνονται κατά περιόδους κυριολεκτικά απλησίαστες σε σχέ­ση με το μέσο εισόδημα. Δεύτερο (που πρέπει να το δει κα­νείς σε απόλυτη συνάρτηση με το πρώτο, αίτιο και αποτέλεσμά του) είναι η κυριολεκτική απογύμνωση της υπαίθρου από εργατικό δυναμικό νεαρής ηλικίας. Η γεωργία, η κτηνοτρο­φία και η αλιεία της χώρας στηρίζονται σήμερα αποκλειστι­κά σε άτομα άνω των σαρανταπέντε ετών. H απογύμνωση ακολούθησε τέτοιους ρυθμούς ώστε η εισαγωγή γεωργικών μηχανών σε κλίμακα πρωτοφανή για την Ελλάδα τις τελευ­ταίες δεκαετίες δεν μπορεί ν’ αναπληρώσει το κενό. Βήμα προς βήμα οι εντατικές καλλιέργειες, που καλύπτουν τα βασικά εξαγωγικά προϊόντα της χώρας εγκαταλείπονται ή περιορίζο­νται στο ελάχιστο, ενώ το κόστος συλλογής γίνεται απαγορευ­τικό σε άλλα καίρια και ζωτικά προϊόντα. H σταφίδα ανήκει στην πρώτη κατηγορία, ο ελαιόκαρπος, το μπαμπάκι, η μαστίχα στη δεύτερη. Προϊόντα αξίας πολλών δεκάδων ή εκατοντάδων δι­σεκατομμυρίων χάνονται και σαπίζουν πάνω στα δέντρα ή πεσμένα στη γη. Τρίτο, τα «δυναμικά» προϊόντα – εσπεριδοειδή, νωπά φρούτα όλων των κατηγοριών, πατάτες κλπ. ­βρίσκονται στο έλεος μιας ανοργάνωτης και ληστρικής αγοράς. Μιας πρωτόγονης αγοράς, που δεν διαθέτει ικανοποιητικούς μηχανισμούς αποθήκευσης και έγκαιρης διάθεσης του προϊ­όντος στο εξωτερικό, ούτε αρκετά εργοστάσια κονσερβοποιίας για ν’ αξιοποιήσει τα περισσεύματα. Μιας αγοράς, που υποχρεώνει τους παραγωγούς στην «ταφή» δεκάδων χιλιάδων τόνων «υπερπαραγωγής» για να… μην πέφτουν οι τιμές.

Εικόνα εγκατάλειψης, προχειρότητας, ανοργανωσιάς, σπα­τάλης και αδιέξοδων φοβερών, που δεν είναι ακόμα παρά το «πρελούντιο», η εισαγωγική φάση εκείνου που Θα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε σε 10-15 χρόνια όταν η γενιά των τελευταίων «Μοχικανών» της γεωργίας πάψει να είναι οικονομικά ενεργή και τα παιδιά τους θα έχουν όλα περάσει σε «αστικά» επαγγέλ­ματα ή θα έχουν μεταβληθεί σε εισοδηματίες πωλητές γης εκεί όπου τα μέτωπα προώθησης της προϊούσας εξαμβλωμα­τικής οικοπεδοποίησης θα το επιτρέπουν.

Στη βιομηχανία – βιοτεχνία, τον δευτερογενή τομέα της οικονομίας τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, παρά τις θριαμ­βολογικές τυμπανοκρουσίες, διότι ήδη αυτή τη στιγμή, που ακόμα η ΕΟΚ δεν έχει εισβάλει καταλυτικά στην ελληνική οικονομία: πρώτο στη μεγάλη πλειοψηφία των βιομηχανικών επιχειρήσεων το 70-80% των κεφαλαίων είναι δανειακά. Στην ουσία το κράτος μέσω του τραπεζικού συστήματος κρατάει όρθια τη βιομηχανία, τα «ίδια» κεφάλαια των βιομηχάνων και επομένως ο επιχειρηματικός κίνδυνος είναι πολύ περιορισμέ­νος ή ανύπαρκτος. Κορυφαίο δείγμα αυτής της «ανωμαλίας» αποτέλεσε το γεγονός ότι από τα αφειδή δάνεια, που χορή­γησε η δικτατορία στη βιομηχανία το 1968-1974 είναι ζήτημα αν το 10-15% επενδύθηκαν, τα υπόλοιπα «τοποθετήθηκαν» σε λογαριασμούς του εξωτερικού, ενώ στο εσωτερικό εξακο­λούθησε η αφαίμαξη της χρηματαγοράς με ιδιαίτερα προνο­μιακούς όρους (χαμηλότατα επιτόκια, μακροπρόθεσμη εξό­φληση, που με τους ρυθμούς του πληθωρισμού σημαίνει καμιά εξόφληση). Δεύτερο: Σειρά μεγάλη βιομηχανικών επιχει­ρήσεων, που εργάζονται εντελώς αντιοικονομικά και σε μια οποιαδήποτε υγιή οικονομία θα είχαν κλείσει, στην Ελλά­δα συντηρούνται με κρατικές ενέσεις – επιχορηγήσεις και δασμολογική προστασία, για να μην προκαλείται πρόσθε­τη ανεργία, γεγονός, που βέβαια εκμεταλλεύονται οι επιχει­ρηματίες, πραγματοποιώντας ανεπίτρεπτα κέρδη με παραγω­γικές διαδικασίες και οπλισμό του 19ου αιώνα. Τρίτο, παρά τα τεράστια κέρδη, που τουλάχιστον ορισμένες κατηγορίες και κλάδοι βιομηχανικών επιχειρήσεων πραγματοποιούν – στηριγ­μένες κατά κανόνα στο ασύλληπτο πλέγμα των προνομίων, που τους εξασφαλίζει το κράτος – οι επενδύσεις του περασμέ­νου χρόνου ήταν αρνητικές, δηλαδή δεν επαρκούν ούτε για τη συντήρηση του παραγωγικού οπλισμού στο υφιστάμενο επί­πεδο. Τα βιομηχανικά κεφάλαια κινούνται προς άλλες «προ­σφορότερες» περιοχές: τη μεσολάβηση κλίμακας, τις οικοπεδο-οικοδομικές «επιχειρήσεις», την «πειρατική» ναυτιλία…

Στον τομέα της μεσολάβησης-υπηρεσιών, τον λεγό­μενο τριτογενή τομέα της οικονομίας εκεί είναι, που επι­κρατεί πραγματικό χάος. Υπερεπαγγελματισμός στο εμπό­ριο και στα ακαδημαϊκά επαγγέλματα, «αργός πληθυσμός» της τάξης του 50% στις δημόσιες υπηρεσίες, ασύδοτα κέρδη από το ένα μέρος και πενιχρά εισοδήματα στο όριο επιβίωσης από το άλλο. «Πολιτική» απασχόλησης, που λύνει το πρόβλη­μα του «πλεονάζοντος» νεοεισερχόμενου στην αγορά εργατι­κού δυναμικού με διορισμούς στις ήδη υπερφορτωμένες δημόσιες υπηρεσίες. Πανεπιστήμια, που παράγουν σ’ ένα ποσοστό τουλάχιστο 70% ημιεκπαιδευμένους γραφιάδες, που αναζητούν πυρετωδώς – τι άλλο μπορούσαν να κάνουν; ­μια θέση να κρεμαστούν. Καθεστώς πλήρους αναρχίας και ασυναρτησίας, που κοινωνικοποιεί το σύνολο σχεδόν της νεο­λαίας σε μια αντίληψη για το «φυσιολογικό», που είναι εντελώς αντιπαραγωγική και βεβαίως οδηγεί στο θλιβερό όσα και κα­ταστροφικό αποτέλεσμα το ποσοστό εκείνων, που πράγματι παράγουν σε σχέση με εκείνων, που απασχολούνται, χωρίς να παράγουν, να γίνεται επικίνδυνα χαμηλό.

Το ότι η χώρα με τον τρόπο αυτό υπερχρεώνεται στο εξω­τερικό και διαμορφώνει όλο και περισσότερο παθητικό ισο­ζύγιο πληρωμών για να εισάγει ακόμα και βασικά είδη δια­τροφής, το ότι με τον τρόπο αυτό η εξάρτηση της οικονο­μίας από τις τρεις εξωγενείς εκβλαστήσεις – ναυτιλία, με­τανάστευση, τουρισμό – γίνεται συνεχώς μεγαλύτερη, το ότι θα έρθει στιγμή, που δεν θα έχουμε με τι εξαγώγιμα προϊόντα να πληρώσουμε τις εισαγωγές μας, είναι σαφές. Η «ελπίδα» ότι η ΕΟΚ θα μας χρησιμοποιήσει σαν χώρο απώθησης της χαμηλής τεχνολογίας βαριάς της βιομηχανίας, καθώς και της μολυντικής του περιβάλλοντος μεταποιητικής της παραγωγής ­και πάλι εξωτερικός προσανατολισμός! – δεν αποτελεί ούτε βέβαιη, ούτε ιδιαίτερα παρήγορη προοπτική. Ούτε φυσικά και η διαγραφόμενη στον ορίζοντα απειλή μιας ολοκληρωτικής καθίζησης της αγροτικής μας οικονομίας μπορεί να μας αφή­νει περιθώρια ανεμελιάς και αναβολών.

Οι επικείμενες εκλογές πρέπει πάση θυσία να δώσουν κυβέρνηση βαθιών τομών και μακροχρόνιου προγραμματισμού με στόχο την αναστροφή της κίνησης προς το μηδέν. Αυτή είναι η πραγματική αλλαγή, που ζητάει ο τόπος, πέρα από τα χίλια-δυο άλλα αναγκαία επί μέρους διορθωτικά. Αλλαγή σημαίνει πριν απ’ όλα ξεπέ­ρασμα της νοοτροπίας των εμβαλωματικών «λύσεων». Σημαί­νει ανασυγκρότηση της επαρχίας και της αγροτικής παραγωγής με συνεταιρισμούς, αναδασμό, μηχανισμούς διακίνησης και εμπορίας των προϊόντων, σπάσιμο της αλυσίδας των με­σαζόντων.

Σημαίνει δημιουργία αγροτοπόλεων, προγραμματισμό και κατεύθυνση της γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγής. Σημαίνει δεκάδες ριζοσπαστικά μέτρα, που θα κρατήσουν και θα δώ­σουν αξιοπρεπή ζωή στη νεολαία, ώστε να αποτραπεί ο καθο­λικός θάνατος και ο μαρασμός του πιο καίριου -παρά τα λεγό­μενα- τομέα της οικονομίας μας. Αλλαγή σημαίνει ανάπτυξη κλάδων υγιούς, δυναμικής, σύγχρονης και ανταγωνιστικής βιομηχανίας με εθνική εδραίωση και αγκίστρωση. Αλλαγή σημαίνει ανακοπή της πορείας κηφηνοποίησης όλων των Ελλήνων μέσα από τους φοβερούς μηχανισμούς υπερανά­πτυξης του τομέα μεσολάβησης-υπηρεσιών. Βαραίνεται έτσι αφόρητα το νόημα της αλλαγής; Ίσως, όμως μόνο έτσι η όλη υπόθεση δεν θα εκφυλισθεί σε μια απλά καλύτερη δια­χείριση ενός δύσμορφου, ενός παρακμασμένου και «λούμπεν» καπιταλισμού.

 http://ellogos.net

Καζάνι που βράζει η πρώην Γιουγκοσλαβία

Η Deutsche Welle σε δημοσίευμά της αναφέρει πως «το αίτημα της επαναχάραξης των συνόρων με ανταλλαγή εδαφών ψιθυρίζεται όλο και περισσότερο στις χώρες που προέκυψαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» και θέτει το ερώτημα: «Βρισκόμαστε εν όψει μιας νέας ανάφλεξης» στην περιοχή των Βαλκανίων.
Σημειώνεται πως μια ημέρα νωρίτερα ο Ντάνα Ροχραμπάχερ, Ρεπουμπλικάνος Γερουσιαστής του Ντόναλντ Τραμπ, υποστήριξε δημόσια, σε συνέντευξή του σε αλβανικό κανάλι, πως η ΠΓΔΜ «δεν είναι χώρα, αλλά ένα αποτυχημένο σχέδιο» και «θα πρέπει να διαμελιστεί ώστε να επανασχεδιαστούν τα σύνορα της».
«O ένας είναι πρώην Κροάτης πρόεδρος, ο Γιόζιπ Γιοζίποβιτς, ο άλλος νυν σέρβος πρόεδρος της Βοσνίας, Μλάντεν Ιβάνιτς. Και οι δύο συμφωνούν ότι οι σχέσεις μεταξύ των κρατών που διαδέχτηκαν τη Γιουγκοσλαβία είναι τόσο κακές όσο ποτέ άλλοτε τα περασμένα 20 χρόνια. Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί εγχώριοι πολιτικοί ψιθυρίζουν λέξεις που παραπέμπουν σε κίνδυνο νέας ανάφλεξης στην περιοχή», γράφει η Deutsche Welle και συνεχίζει:
«Μάλιστα ο πρόεδρος της Σερβίας Τόμισλαβ Νίκολιτς θέλει σε κάθε περίπτωση να ηγηθεί του στρατού που θα εισβάλει στο Κοσσυφοπέδιο, διότι οι Αλβανοί υποτίθεται σχεδιάζουν πόλεμο εναντίον της εκεί σερβικής μειονότητας. Και επειδή σε αυτές τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης οι εθνικές μειονότητες είναι δυσαρεστημένες, κυκλοφορούν και πάλι σκέψεις για αλλαγή συνόρων».
Σύμφωνα με τη Deutsche Welle, όλα αυτά πυροδοτήθηκαν από ένα άρθρο στο αμερικανικό περιοδικό Foreign Affairs που κυκλοφόρησε τέλος του 2016.
Ο πρώην βρετανός διπλωμάτης Τίμοθι Λες ανακήρυξε ως αποτυχημένη την πολιτική συμφιλίωσης της Ουάσιγκτον και της ΕΕ και της διατήρησης του πολυπολιτισμικού στοιχείου. Υποστήριξε ότι μόνο με μετατόπιση συνόρων θα μπορούσε να ανακοπεί η αναπόφευκτη νέα ένοπλη σύγκρουση. 
Στήριξη βρήκε στο πρόσωπο του πρώην αρχηγού των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών Πιέρ - Ανρί Μπουνέλ, ο οποίος χαρακτήρισε τα προβλήματα της περιοχής ως «τυπικά παραδείγματα παγωμένων διενέξεων».
Απόψεις επ΄ αυτού εξέφρασε και ο πρώην ειδικός επί βαλκανικών θεμάτων της CIA Στίβεν Μάιερ. Πρότεινε ανταλλαγή εδαφών για να λυθεί το πρόβλημα με το Κοσσυφοπέδιο που αποτελεί πάντα εστία διενέξεων. Δηλαδή το βόρειο τμήμα, που κατοικείται κυρίως από Σέρβους να προσαρτηθεί στη Σερβία και ο σερβικός πληθυσμός στο υπόλοιπο τμήμα με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού να μετεγκατασταθεί στη Σερβία. Σε αντάλλαγμα η Σερβία να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία τη πρώην επαρχίας της.

…και οι κίνδυνοι

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα της Deutsche Welle, σε αυτήν την περίπτωση, ο αρχηγός των Αλβανών που ζουν στο νότιο τμήμα της Σερβίας, Γιόνουζ Μοσλίζιου θέλει να προσαρτηθεί στην Αλβανία η περιοχή γύρω από το Μπουγιάνοβιτς και το Πρέσεβο. Από την πλευρά του, ο πρώην πρόεδρος της Αλβανίας Σάλι Μπερίσα, ζητά από το κοινοβούλιο την επανένωση του Κοσσυφοπεδίου με τη «μητέρα» Αλβανία. Και ενώ η ανταλλαγή εδαφών γύρω από το Κοσσυφοπέδιο φαίνεται θεωρητικά τουλάχιστον εφικτή, τα προβλήματα στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη είναι πιο πολύπλοκα.
Εδώ από καιρό οι Σέρβοι προσπαθούν να αποσχιστούν από τον ομοσπονδιακό ιστό, στον οποίο την πλειοψηφία έχουν οριακά οι μουσουλμάνοι. Οι καθολικοί Κροάτες, με ποσοστό 15% αποτελούν την πιο μικρή εθνική ομάδα που έχει περισσότερους δεσμούς με την Κροατία παρά με την πρωτεύουσα της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, το Σεράγεβο.
Μόνο λίγοι, όπως ο σέρβος μεταρρυθμιστής πολιτικός Ζάρκο Κόρατς, εφιστούν την προσοχή σε επαναχαράξεις των συνόρων. Σε αναφορά με την κοινωνική μιζέρια και τη μαζική έξοδο νέων και καλά εκπαιδευμένων ανθρώπων, ο Κόρατς έκανε πρόσφατα την εξής έκκληση στην τελευταία έκδοση του ειδησεογραφικού περιοδικού NIN: «Θέλεις τον πόλεμο και τον θάνατο για μια μεγάλη Σερβία ή προτιμάς να δεχθείς τα υπάρχοντα σύνορα και να πολεμήσεις για να γίνει κάποτε η Σερβία τόπος διαβίωσης;».

Πηγή: tvxs.gr

Η χούντα του ευρώ ξαναχτυπά ...

globinfo freexchange

Μπαίνουμε στον έβδομο χρόνο πολιτικών βαρβαρότητας που εξαθλίωσαν τους Έλληνες, διέλυσαν την οικονομία, εκτόξευσαν την ανεργία, δεν άφησαν τίποτα όρθιο από τα εργασιακά δικαιώματα. Τελευταία πράξη του δράματος: ολοκληρωτική λεηλασία της δημόσιας περιουσίας, ολοκληρωτική διάλυση του κράτους πρόνοιας. Η τελευταία λεπτομέρεια του Ελληνικού πειράματος θα ολοκληρωθεί εντός του ευρώ, διότι μόνο εντός του ευρώ και υπό συνθήκες εκβιασμού άτακτης χρεοκοπίας μπορεί να γίνει.

Και όμως, η τραπεζομιντιακή δικτατορία, που δυστυχώς ακόμα κυβερνά τη χώρα διατηρώντας τα προνόμιά της, συνεχίζει να στέλνει στην πυρά οποιονδήποτε τολμά ακόμα και να ψελλίσει δημόσια τη λέξη "δραχμή", ή, τη φράση “εθνικό νόμισμα”.

Αφορμή αυτή τη φορά, ήταν οι δηλώσεις του βουλευτή και πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Ξυδάκη, ο οποίος ούτε καν μίλησε ευθέως για έξοδο από το ευρώ. Στην πραγματικότητα, ο Ξυδάκης είπε κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, ότι, στην ουσία, πρέπει κάποια στιγμή να γίνει κουβέντα και για το ενδεχόμενο εθνικού νομίσματος.

Όπως έχει επισημανθεί, η χώρα πρέπει να έχει έτοιμο σχέδιο εξόδου για παν ενδεχόμενο. Τα πράγματα στην Ευρώπη δεν φαίνονται καθόλου καλά και οι κλυδωνισμοί είναι όλο και πιο έντονοι. Δεν είναι αυτονόητο ότι η χώρα πρέπει να έχει ένα δικό της σχέδιο σε περίπτωση που διαλυθεί το ευρώ;

Και όμως, η εγχώρια ελίτ που έχει τα συμφέροντά της άρρηκτα συνδεδεμένα με το σκληρό νόμισμα, επιστρατεύει κάθε μηχανισμό και κινητοποιεί όλα τα εργαλεία της ενάντια σε όποιον τολμήσει να διανοηθεί οποιαδήποτε συζήτηση περί δραχμής. Οι χρυσοπληρωμένοι παπαγάλοι (με ευρώ φυσικά) των συστημικών ΜΜΕ, που συνεχίζουν την άθλια προπαγάνδα σε κάθε ευκαιρία, εξαπέλυσαν πυρ ομαδόν κατά του Ξυδάκη. Από κοντά, όπως ήταν φυσικό και η μνημονιακή αντιπολίτευση, αλλά, δυστυχώς και ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ που φάνηκε να "εγκαλεί στην τάξη" το στέλεχός του.

Όπως αποκαλύπτεται στο ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου, This is not a coup, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει εξελιχθεί σε μια ιδιότυπη χρηματοπιστωτική χούντα που επιβάλει λιτότητα, καταστροφικές πολιτικές και τεχνοκράτες-μαριονέτες στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης, υπό την απειλή ξαφνικού οικονομικού θανάτου, όπως έγινε φανερά με την Ελλάδα και το πραξικόπημα Ντράγκι, όταν ο Τσίπρας αποφάσισε το δημοψήφισμα για τα νέα καταστροφικά μέτρα που ήθελαν να επιβάλλουν η ΕΚΤ, το ΔΝΤ και η Κομισιόν.

Έτσι, είναι φυσικό το εγχώριο παράρτημα αυτής της χούντας, να συμπεριφέρεται φασιστικά σε όποιον έχει το "θράσος" να κάνει έστω και νύξη για εθνικό νόμισμα.

Και όλα αυτά, παρά τα έξι χρόνια μεθοδευμένης καταστροφής της χώρας εντός του ευρώ. Η χούντα των συνταγματαρχών κράτησε επτά χρόνια. Δυστυχώς, τώρα διανύουμε τον έβδομο χρόνο μιας άλλης, ιδιότυπης χούντας, η οποία όμως φαίνεται ότι δεν πρόκειται να πέσει σύντομα.

Μόνη λύση για να ξεφύγουμε από τον αργό θάνατο του ευρώ, είναι η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα υπό προϋποθέσεις και η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του παράνομου χρέους. Τις προϋποθέσεις αυτές θα τις βάλει η χώρα, όχι ο Σόιμπλε, αυτή είναι η διαφορά. 

 http://failedevolution.blogspot.gr

So long Marianne

του Τέου Ρόμβου

Βγαίνοντας από το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, οι κοινωνίες εκφράζουν ανοιχτά πλέον την πεποίθησή τους για την απαξία των κυβερνώντων.

Η τυπογραφία γίνεται ηλεκτρονική και απίστευτα πιο παραγωγική, επομένως και πιο φτηνή, περισσότερα κράτη επιτρέπουν την ελεύθερη κυκλοφορία των βιβλίων. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ταυτόχρονα με τους διωγμούς του Μακαρθισμού, εμφανίζονται κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ξεφυτρώνουν οι πρώτοι μικροί εκδοτικοί οίκοι που τυπώνουν και διαθέτουν αυτόνομα τα βιβλία τους σε πανεπιστήμια, στους δρόμους, στις αγορές, στα μπαρ.



Τον ίδιο καιρό, στις ΗΠΑ, γίνεται ευρύτερα γνωστός ο Πολ Γκούντμαν με τις ελευθεριακές ιδέες του και τα βιβλία του «Κοινότητες», όπου οραματίζεται τις μελλοντικές πόλεις που θα προσφέρουν μια πιο ανθρώπινη ζωή. Οι νέοι της Δύσης διαβάζουν και γαλουχούνται σε αντιεξουσιαστικές, ελευθεριακές κι αναρχικές ιδέες κι αναζητούν την ελευθερία σε συμπεριφορές που χαρακτηρίζονταν ως τότε αντικοινωνικές. Δημιουργούνται κοινωνικά κινήματα διαμαρτυρίας, κινήματα ειρήνης στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία. Στα πανεπιστήμια οι φοιτητές αντιδρούν κατά του αυταρχισμού και της αδικίας με οποιοδήποτε τρόπο και μέσον και όχι με την ηθική που αναγνωρίζει η εξουσία.

«Μεγαλώνουμε μέσα στο παράλογο. Θεωρούμε την επαχθή και άσκοπη σύγχρονη κοινωνία ως επαρκή δικαιολογία για την άρνηση συμμετοχής και τη διαμαρτυρία».

Η μουσική τζαζ και το ροκ εντ ρολ εμφανίζονται στο προσκήνιο και αγκαλιάζονται από τους νέους ανθρώπους. Στο υπαρξιστικό Παρίσι κυριαρχεί η «Νουβέλ Βαγκ» στον κινηματογράφο και το τραγούδι. Ο Μπορίς Βιάν τραγουδάει στις μπουάτ της αριστερής όχθης αντιπολεμικούς στίχους και τραγούδια για τον αναρχικό Μπονό. Η νεολαία ακούει τη δική της μουσική, εφευρίσκει το δικό της ντύσιμο, το μπλουτζίν γίνεται σύμβολο των εξεγερμένων νέων μιας επανάστασης χωρίς αιτία, όπου αρθρώνουν ένα διαφορετικό πολιτισμό από την προηγούμενη «Χαμένη Γενιά». Οι Μοντς και οι Ρόκερς στην Αγγλία, οι Μπλουζόν Νουάρ στη Γαλλία, οι τεντιμπόηδες στην Ελλάδα, οι Πρόβος στην Ολλανδία, το κίνημα των Μπίτνικς στις Ηνωμένες Πολιτείες.



Ο Τζακ Κέρουακ έχει ήδη γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα The Town and the City, όμως ο συμβατικός τρόπος μυθιστορηματικής αφήγησης δεν τον ικανοποιούσε κι έτσι, μετά από καθημερινούς πειραματισμούς, ανέπτυξε μια νέα, αυθόρμητη, συνεχή, δίχως διορθωτικές επεμβάσεις γραφή, η οποία σόκαρε τους άλλους συγγραφείς που παρέμεναν προσδεμένοι στην αρχή της ραφιναρισμένης επεξεργασίας του κειμένου. Το βιβλίο του On the Road τελείωσε το 1951 αλλά εκδόθηκε μόλις το 1957. Στο μυθιστόρημα αυτό ο Κέρουακ δεν αφηγείται μια συγκεκριμένη ιστορία, αλλά μιλάει για τον ήρωά του Νιλ Κάσαντι και περιγράφει τα χωρίς τέλος ταξίδια μιας παρέας άφραγκων νέων, οι οποίοι διασχίζουν τη χώρα προς κάθε κατεύθυνση, ερωτευμένοι με τη ζωή, την ομορφιά, τη τζαζ, το σεξ, τα ναρκωτικά, την ταχύτητα και το μυστικισμό, με απόλυτη περιφρόνηση προς το συμβατικό τρόπο ζωής, τα χρονοδιαγράμματα, τους οδικούς χάρτες, την τακτοποίηση, την καριέρα και όλες τις παραδοσιακές αμερικάνικες ανταμοιβές της σκληρής καθημερινής δουλειάς. Ουσιαστικά ήταν ένας ύμνος προς το κίνημα των Μπίτνικς, που ζούσαν μέσα στη φτώχεια αλλά ελεύθεροι και έξω από κοινωνικές συμβάσεις (το χειρόγραφο του Τζακ έβριθε από σκηνές ελευθερογαμίας που αφαιρέθηκαν κατ’ απαίτηση του εκδοτικού οίκου).

Τα ποιήματα κριτικής, το «Ουρλιαχτό» και η «Αμερική» του Άλεν Γκίνσμπεργκ, η πρόταση ζωής being on the Road του Τζακ Κέρουακ, κείμενα που γίνονται σύμβολα για τους νέους που αναζητούσαν ένα διαφορετικό προβληματισμό.

Οι μπιτ λογοτέχνες κήρυσσαν την προσωπική απελευθέρωση, τον εξαγνισμό και τη φώτιση μέσω μιας διευρυνόμενης αισθητηριακής συνειδητότητας που προέρχεται από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών, το άκουσμα της τζαζ, τον ελεύθερο έρωτα, το βουδιστικό Ζεν.

Προς το τέλος της δεκαετίας του ’50 ο Ουίλιαμ Μπάροους ζώντας στο Beat Hotel στο Παρίσι πειραματίζεται με το φίλο του ζωγράφο Μπράιον Γκίζιν σε μια νέα τεχνική γραψίματος, το cut-up και το fold-in. Με τα cut-up, πειράματα συρραφής κειμένων κομμένων στη μέση, και με τυχαία διπλώματα σελίδων, τα fold-in, τις κόψε-ράψε τεχνικές (μοντάζ), που στόχο έχουν τη διακοπή της εξουσίας της αριστερής πλευράς του εγκεφάλου που κατευθύνει τη γραμμική σκέψη και τη διέγερση ανάλογων προτύπων δραστηριοτήτων στη δεξιά πλευρά του εγκεφάλου, απέδειξαν ότι τα τυχαία παραγόμενα κείμενα διαβάζονται κάθε φορά διαφορετικά και πάντα βγαίνει κάποιο νόημα. «Αυτό που βλέπουμε καθορίζεται απόλυτα από αυτό που ακούμε, η άποψη αυτή αποδεικνύεται με τον εξής απλό τρόπο: κλείστε τον ήχο στην τηλεόρασή σας και αντικαταστήστε τον με μια τυχαία μαγνητοφώνηση που έχετε κάνει στο κασετόφωνό σας με ήχους από το δρόμο, μουσική, διαλόγους ή μαγνητοφωνήσεις από τηλεοπτικές σειρές και θα διαπιστώσετε ότι όλα αυτά δένουν» υποστήριζε ο Μπάροους.

Ο Κεν Κέσι, που είχε γίνει γνωστός με το βιβλίο του “Στη φωλιά του κούκου” και είχε εμπειρίες με χημικά παραισθησιογόνα, διέδιδε το LSD σαν διευρυντικό του εγκεφάλου και σαν μέσο απελευθέρωσης από το συντηρητικό τρόπο ζωής. Ο Τίμοθι Λίρι, που δίδασκε στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έκανε πειράματα μαζί με τους φοιτητές του με όλων των ειδών τα παραισθησιογόνα, βαρβιτουρικά, κοκαΐνη, αμφεταμίνες, διάφορες μορφές κάνναβης, μανιτάρια, ντατούρα, πεγιότλ, ανιχνεύοντας ζώνες του ασυνείδητου που βρίσκονται στο σκοτάδι. Ένα διογκούμενο αντιαυταρχικό κίνημα ακολουθούσε μια πορεία που το διαχώριζε από τις στενότερες επιδιώξεις του αριστερού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και στρεφόταν προς μια γενική κριτική των δομών. Η διαφορετικότητα στο χρώμα του δέρματος και στις ερωτικές προτιμήσεις έπαψε να είναι ταμπού σε μια κοινωνία νέων που χαρακτηριζόταν πλέον ανοιχτή και ανεκτική.

Ο χιπισμός και το φοιτητικό κίνημα στρέφονται κατά των υλιστικών στόχων των σύγχρονων βιομηχανικών κοινωνιών, τόσο των κομμουνιστικών όσο και των καπιταλιστικών. Νέοι άνθρωποι, σε διάφορα μέρη πάνω στον πλανήτη, δημιουργούν ένα διαφορετικό πολιτισμό, με ουτοπικές κοινότητες, στη Δανία, στο Βερολίνο, στο Άμστερνταμ, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Καλιφόρνια, παίρνουν μέρος στο κίνημα των καταλήψεων παλιών αστικών ή κρατικών ακατοίκητων ακινήτων, οργανώνουν κοινόβια, αντιαυταρχικά σχολεία, ιδρύουν εκδοτικούς φορείς, εφημερίδες, περιοδικά. Ό,τι δε λεγότανε ή δε δημοσιευότανε στα ΜΜΕ τώρα μπορεί να εκφραστεί δημόσια, ανεμπόδιστα, γιατί τώρα εκπληρώνεται η ανάγκη για μια εναλλακτική έκφραση.

Προκύπτει, λοιπόν, μια νέα αντίληψη για την επανάσταση, για τους δρόμους που πορεύονται στην εναλλακτική κουλτούρα και συχνά εμπλέκονται στοιχεία μυστικισμού, νεοβουδισμού, τολστοϊκού χριστιανισμού και η ιδέα της παθητικής αντίστασης του Γκάντι. Κάποιοι στο κίνημα αμφισβήτησης ταυτίστηκαν με τις ιδέες του Τολστόι και του Γκάντι, πίστεψαν ότι πρέπει να προηγηθεί μια εσωτερική ηθική αλλαγή και επεδίωξαν την επανάσταση δια μέσου της εξέλιξης της προσωπικότητας και της αλλαγής της συμπεριφοράς. Έτσι άρχισαν τα «ταξίδια μάθησης» Αμερικανών στην Ευρώπη και Ευρωαμερικανών στις Ινδίες.

Οι νέοι της Αμερικής ανακαλύπτουν την Ευρώπη του Ρεμπό, του Μποντλέρ, του Σελίν και η Ευρώπη με τη σειρά της τον Έντγκαρ Άλαν Πόου και τη Λολίτα του κοσμοπολίτη Ναμπόκοφ.

Ταξιδεύοντας στην Ευρώπη, στα χνάρια του Ρεμπό και του Γκωγκέν, οι νεαροί, κυρίως Αμερικάνοι, γοητεύονται από το Λονδίνο, το Άμστερνταμ, το Παρίσι, την Ιταλία, την Ταγγέρη, την Αθήνα και τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, την Ύδρα.

Στα χρόνια του 60 εγώ ζώντας στην Αθήνα άκουγα τον AFRS, τον αμερικάνικο ραδιοφωνικό σταθμό της Βάσης του Ελληνικού, σχεδόν καθημερινά, άκουγα κι ανατρίχιαζα με τα ουρλιαχτά του Wolfman Jack, του μοναδικού dj που έσκουζε σα λύκος και είχε το πιο στριγγό και σατανικό γέλιο αλλά και που συνόδευε πότε πότε σιγομουρμουρίζοντας διάφορες μπαλάντες και μπλουζ. Ο AFRS ήταν ο σταθμός που έπαιζε συνεχώς ροκ και μπλουζ στη χώρα μας, υπήρχαν βέβαια και οι «πειρατικοί σταθμοί» δεκάδων πιτσιρικάδων σε ολόκληρη την Αθήνα. Στις άλλες συχνότητες ακούγονταν μόνο ψήγματα αυτής της αναιδούς και ανθελληνικής μουσικής.

Στην Αθήνα υπάρχει, ζει, κινείται κι αναπνέει μια παράλληλη κοινωνία από μπίτνικς, χίπις, μια κοινωνία νέων Αμερικάνων που βλέπουν τον πόλεμο του Βιετνάμ να πλησιάζει και δε θα ’θελαν να πάνε στρατό. Οι περισσότεροι ζούσαν στα μικροσκοπικά σπιτάκια κάτω από την Ακρόπολη, στα Αναφιώτικα αλλά και στην Πλάκα, για να νιώθουν τους αρχαίους κραδασμούς. Αρκετοί έμεναν στη Νεάπολη ή στον περιφερειακό του Λυκαβηττού για να βλέπουν και να γεύονται την Ακρόπολη. Συχνάζανε νύχτα και μέρα στο γαλατάδικο της Κυδαθηναίων και στου Παπασπύρου στο Σύνταγμα, δίπλα στην American Express, το κύριο σημείο συνάντησης των αλλοδαπών, με τα εκατοντάδες καρφιτσωμένα μηνύματα από κάποιους που ήρθαν, κάποιους που φεύγουν, άλλους που έψαχναν μέσον για να πάνε στην Ινδία ή αλλού και άλλους που έψαχναν φίλους που βρίσκονταν καθ’ οδόν.

Είχα έναν μεγαλύτερο αδελφό που φοιτούσε στη Σχολή Καλών Τεχνών και με την παρέα του βρέθηκα μερικές φορές, Σαββατοκύριακα, στο Σαρωνικό και στην Ύδρα. Με την παρέα των φοιτητών μέναμε στο αρχοντικό του Κουντουριώτη που ήταν ξενώνας της Σχολής. Στην Ύδρα γνώρισα καινούριους ανθρώπους, όλοι εκεί ήτανε μια μεγάλη παρέα, εικαστικοί καλλιτέχνες συνήθως κάθε ηλικίας και οι περισσότεροι ξένοι. Υπήρχε μια αμεσότητα και μια απλότητα στην επικοινωνία. Συνάντησα το Λεωνίδα Χρηστάκη που ήταν πολύ μεγαλύτερος αλλά αυτό δεν μας εμπόδιζε να κάνουμε παρέα, να γίνουμε φίλοι, τη συγγραφέα Μαργαρίτα Καραπάνου, αλλά και τόσες άλλες κοπέλες έτοιμες να ερωτευτούν «και τις πέτρες» και πολλούς, μα πολλούς ξένους καλλιτέχνες. Ο Χρηστάκης είχε σπουδάσει παλαιότερα εκεί ζωγραφική δίπλα στο διάσημο Περικλή Bυζάντιο και έκτοτε πήγαινε συχνά στο νησί. Όμως μετά από λίγο έμελλε να απελαθεί από το νησί, επειδή κάποιος έστειλε στον μητροπολίτη Ύδρας (κατά κόσμον Καρανίκα) ένα ζωγραφισμένο πέος με το γραφτό: «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, ΚΑΡΑΝΙΚΑ». Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον Χρηστάκη και καμιά δεκαριά ακόμη ζωγράφους και τους υποχρέωσαν να ζωγραφίσουν από ένα πέος, ώστε να εξακριβώσουν σε ποιον ανήκε το αποσταλέν. Έτυχε να μοιάζει με το πέος που ζωγράφισε ο Χρηστάκης, τον οποίο και έβαλαν στο επόμενο πλοίο και τον ξαπόστειλαν στην πρωτεύουσα.

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1960. Ο Λέοναρντ Κοέν, γεννημένος στο Μόντρεαλ, 26 χρονών, έχοντας πίσω του μια ποιητική συλλογή με τίτλο Let Us Compare Mythologies, που απήγγειλε τριγυρνώντας τα βράδια στα μπαρ του Μόντρεαλ, τη διακαή επιθυμία να γίνει συγγραφέας και μια μικρή καβάντζα, κληρονομιά που του έχει αφήσει η γιαγιά του, έκανε –όπως συνηθιζόταν- ένα «ταξίδι μάθησης» στην Ευρώπη. Κάποτε έφτασε και στην Ελλάδα όπου κατέληξε στην Ύδρα. Εκεί εντυπωσιάζεται, του αρέσει ο απλός τρόπος ζωής των κατοίκων αλλά και η φανταχτερή πολύχρωμη κοινότητα των ξένων καλλιτεχνών και αποφασίζει να μείνει στο μαγευτικό αυτό μέρος για να στρωθεί στο γράψιμο. Το Σεπτέμβριο του 1960 αγόρασε ένα σπίτι που του βρήκε o φίλος του Demetri Gassoumis για 1500 δολάρια. Αργότερα έλεγε στους φίλους του ότι ήταν ίσως η πιο έξυπνη επένδυση που έκανε στη ζωή του.

Ο Κοέν σε γράμμα που έστειλε στη μητέρα του της περιέγραφε το σπίτι: «Έχει μια μεγάλη βεράντα με θέα στο βουνό κι ολόγυρα απλώνονται αμφιθεατρικά ολόλευκα σπίτια. Τα δωμάτια είναι μεγάλα και δροσερά με χωνευτά παράθυρα και πολύ χοντρούς τοίχους. Υποθέτω ότι είναι 200 ετών παλιό, φαίνεται να έχουν ζήσει εδώ πολλές γενιές ανθρώπων της θάλασσας. Θα κάνω σιγά-σιγά κι από λίγο κάθε χρόνο τις αναγκαίες επισκευές και σε λίγα χρόνια θα γίνει ένα σπουδαίο αρχοντικό…

Ζω σε ένα νησί όπου η ζωή συνεχίζεται ίδια κι απαράλλαχτη εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Σηκώνομαι το πρωί γύρω στις 7 και δουλεύω μέχρι το μεσημέρι. Νωρίς το πρωινό είναι δροσερά και γι’ αυτό είναι καλύτερα, αλλά μου αρέσει έτσι κι αλλιώς η ζέστη, ειδικά όταν σκέφτομαι τη θάλασσα του Αιγαίου που απέχει μόλις 10 λεπτά από την πόρτα μου. Στη διάρκεια της ημέρας ακούγονται οι πλανόδιοι μικροπωλητές και οι φωνές τους είναι στ’ αυτιά μου μια ωραία μουσική.

Μια από τις ημέρες αυτές κατάλαβα ότι έγινα αποδεκτός από την κοινότητα, επειδή πέρασε ο σκουπιδιάρης με το γαϊδούρι του και με ρώτησε αν έχω σκουπίδια να του δώσω. Αιστάνθηκα λίγο σαν να μου απένειμαν μετάλλειο της Λεγεώνας της Τιμής. Ίσως, έτσι να έγινα και μέλος της κοινότητας Ύδρας που παραμένει άγνωστη και μυστηριώδης ακόμη για μένα.

Η αγορά του σπιτιού μου έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση: Σκέφτηκα ότι θα έχω πάντα ένα καταφύγιο για να μπορώ να έρθω και να ζήσω την απομόνωσή μου. Δεν θέλω όμως να χάσω και την επαφή με τις Μεγαλουπόλεις.

Στο νησί δεν υπάρχουν καθόλου αυτοκίνητα και τις νύχτες το μόνο που ακούς είναι ο ήχος από οπλές γαϊδουριών στον πλακόστρωτο δρόμο. Σε ένα τέτοιο πρωτόγονο περιβάλλον, περιτριγυρισμένος από τις εκπληκτικές ομορφιές του νησιού και τη θάλασσα του Αιγαίου, κι όπου παρακολουθώ τους ψαράδες που βγαίνουν κάθε σούρουπο στο πέλαγος με τις βάρκες τους να ρίξουν τα δίχτυα για τον επιούσιο, νιώθω απέραντη γαλήνη. Νιώθω σα να έχω ξαναγεννηθεί και είμαι σε θέση, με ηρεμία να σκεφτώ, ν’ αναλογιστώ, τι είναι αυτό που σπρώχνει τον πολίτη του δυτικού κόσμου σε μια διαρκή αγωνία και σ’ ένα συνεχές τρεχαλητό. Να αναζητήσω επιτέλους τα ουσιαστικά ερωτήματα και τις απαντήσεις, για το ποιο είναι το νόημα της ζωής…»

Στην Ύδρα ζούσε ήδη εδώ και 2 χρόνια η νορβηγίδα Μάριαν Γιένσεν με το σύζυγό της, Axel Jensen, γνωστό συγγραφέα. Ταξιδεύοντας στο Νότο, έφτασαν στην Ελλάδα και κατέληξαν στην Ύδρα, όπως και τόσοι άλλοι ζωγράφοι, γλύπτες και συγγραφείς από όλο τον κόσμο. Στην Ύδρα ζούσε και ο Σουηδός φίλος τους συγγραφέας Göran Tunström, που τους μύησε κατά κάποιο τρόπο στο μυστικό κόσμο της Ύδρας. Οι ξένοι έποικοι ήταν πολλοί και συνήθως συγκατοικούσαν στα μεγάλα υδραίικα σπίτια. Όλοι αισθάνονταν κατά κάποιο τρόπο μέλη μια διεθνούς καλλιτεχνικής κοινότητας και ήταν στενά συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Ο Axel και η Μάριαν, ενθουσιάστηκαν από την ατμόσφαιρα και το νησί και αγόρασαν ένα μικρό ασβεστωμένο σπίτι όπου ο Axel Jensen έγραψε και το μυθιστόρημά του Joacim που εκδόθηκε το 1961. Μετά από δύο χρόνια κοινής ζωής ο Axel γνώρισε μιαν άλλη γυναίκα, τη Lena και έφυγε μαζί της εγκαταλείποντας τη Μάριαν και το μωρό που είχε γεννήσει μόλις πριν 4 μήνες.

Ο Κοέν που καθόταν με φίλους σ’ ένα καφενεδάκι και λιάζονταν, όταν είδε τη Μάριαν να περνάει είπε στην παρέα του ότι ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είδε ποτέ του.

Η Μάριαν πήγαινε στο μπακάλικο του χωριού με το καλάθι της για να ψωνίσει νερό και γάλα, όταν άκουσε κάποιον να της μιλάει και γυρίζοντας είδε στην πόρτα το σκοτεινό από την αντηλιά περίγραμμα ενός άντρα που της έλεγε: «Θα ήθελα να σας καλέσω να κάτσετε μαζί μας».



Πράγματι η Μάριαν κάθισε μαζί τους. Ο έρωτας του Κοέν ήταν κεραυνοβόλος και από εκείνη την ημέρα για τα επόμενα χρόνια ζήσανε μαζί οι τρεις τους, η Μάριαν, ο μικρός Άξελ και ο Λέοναρντ σαν μια οικογένεια. Τον περισσότερο καιρό βρίσκονταν στην Ύδρα. Κι αυτά τα χρόνια υπήρξαν μοναδικά. Ζούσαν κάτω από τον ήλιο, στη θάλασσα, παίζανε, πίνανε, κουβεντιάζανε. Ο Λέοναρντ έγραφε, έκαναν έρωτα, ήταν η απόλυτη μαγεία. Πηγαίνανε παντού ξυπόλυτοι, αμφιβάλλω αν φορέσανε αυτά τα πέντε χρόνια ποτέ παπούτσια. Αυτά εξομολογήθηκαν κατά καιρούς οι ίδιοι.



Πότε πότε τους επισκέπτονταν φίλοι, από την Αθήνα. Κι όταν το 1963 έκλεισε το παρισινό Beat Hotel, οι μπιτ ένοικοί του αποχώρησαν μαζικά από το Παρίσι και κατευθύνθηκαν στην Αθήνα Αρκετοί απ’ αυτούς πήγαν στην Ύδρα. Ο Χάρολντ Νορς, ο Σίνκλερ Μπέιλις, ο Γκρέγκορι Κόρσο και ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, έμειναν εναλλάξ κάποιο καιρό κοντά τους.

Ο Λέοναρντ έγραφε εκείνα τα χρόνια διαρκώς. Την πρώτη χρονιά της Ύδρας έγραψε μια συλλογή ποιημάτων που εκδόθηκαν στον Καναδά, The Spice-Box of Earth. Αργότερα, το 1963, κυκλοφορεί το πρώτο του μυθιστόρημα The Favorite Game, ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα που κυριαρχείται από τον εσωτερικό μονόλογο ενός νέου άντρα που ανακαλύπτει την ταυτότητά του μέσω της γραφής.

Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή Flowers for Hitler (1964), που την αφιέρωσε στη Μάριαν.

Ο Κοέν συνέχισε να γράφει ποίηση και πεζά κείμενα σχεδόν όλη τη δεκαετία ζώντας με τη Μάριαν και τον μικρό Άξελ, σχεδόν απομονωμένοι και ερωτευμένοι στην Ύδρα.

Σίγουρα τα χρόνια της Ύδρας υπήρξαν τα πιο παραγωγικά για τον Κοέν. Τα περισσότερα από τα ποιήματα που έγραψε έγιναν αργότερα πολύ γνωστά τραγούδια και κείνος τραγουδοποιός σπουδαίος.

Το μυθιστόρημά του Υπέροχοι Απόκληροι, όταν εκδόθηκε το 1966, προκάλεσε σκάνδαλο στον Καναδά λόγω των ερωτικών σκηνών που περιέχει και μια διαμάχη ξέσπασε με αντικρουόμενες απόψεις γύρω από το βιβλίο, ενώ ο Κοέν έγινε παγκόσμια γνωστός ως συγγραφέας.

Το 1967, βρίσκεται στη Νέα Υόρκη. Έχει αφήσει πίσω του την Ύδρα και μαζί και τη Μάριαν. Η επιτυχία του ως συγγραφέας τον υποχρεώνει να πηγαινοέρχεται μεταξύ Μόντρεαλ και Νέας Υόρκης και βρίσκεται σε αναζήτηση νέας πηγής έμπνευσης.

Ζώντας στη Νέα Υόρκη εκείνες τις μέρες, μένει στο Μανχάταν, στο φημισμένο Chelsea Hotel, όπου μένουν και διάφοροι φίλοι και γνωστοί από την Ύδρα, εκεί συναντά και τον Γκρέγκορι Κόρσο, τον Άλεν Γκίνσμπεργκ, και πολλούς άλλους φίλους από την Ύδρα αλλά στενή παρέα κάνει με τον Άντυ Γουώρχολ και τη Νίκο επειδή πλέον σκέφτεται σοβαρά να αφοσιωθεί στη μουσική.

Και την επόμενη χρονιά, (1968), που μέλλει να καταγραφεί ημερολογιακά σαν εξεγερσιακή κι όπου κατά κάποιον τρόπο τελειώνει και η εποχή της αθωότητας εκείνης της γενιάς, ο Λέοναρντ Κοέν αποφασίζει να κάνει σόλο καριέρα σαν τραγουδοποιός της ποπ αποχαιρετώντας έτσι και τη Μάριαν με το τραγούδι του «So long, Marianne.»

Εκείνες περίπου τις μέρες του 1968, o Νιλ Κάσαντι, στα 42 του χρόνια, βρίσκεται νεκρός σε κάποιες σιδηροδρομικές γραμμές στο Μεξικό και γίνεται οριστικά με το θάνατό του αυτό που υπήρξε σε όλη του τη ζωή του: ο προσωποποιημένος μύθος της γενιάς των μπιτ. Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ τον θαύμαζε, ο Τζακ Κέρουακ τον αγαπούσε. Για τους συγγραφείς των μπίτνικς ενσάρκωνε εκείνη την πραγματικότητα του ανθρώπου που δε δίνει δεκάρα ούτε για την ίδια του την ύπαρξη. Το ένστικτό του για τη ζωή βρήκε διέξοδο στο “being on the road”, στην έκσταση και στην αναζήτηση χωρίς συγκεκριμένο στόχο, δηλαδή στην Αλητεία, σε αυτό που ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες αλάομαι-αλώμαι και αυτό που πίστευαν όλοι οι αρχαίοι λαοί: ότι τα νέα παιδιά πρέπει να βγαίνουν στο δρόμο για να μάθουν κι ακόμη ακόμη όπως αρχίζανε όλα τα παλιά παραμύθια του κόσμου με τον ήρωα ένα μικρό παιδί που «Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει», και ζει την περιπέτεια, κάνει εμπειρίες και επιστρέφει έμπειρος άντρας πια.

Ο Νιλ Κάσαντι αυτή τη ζωή έζησε, τη χωρίς σύνορα ελευθερία και τον αυθορμητισμό που σήμερα οι πιο πολλοί νέοι μόνο να ονειρεύονται μπορούν και που οι Γκίνσμπεργκ, Κέρουακ, Μπάροους και ο Μπουκόβσκι, προσπάθησαν να αποτυπώσουν μέσα στα βιβλία τους. Αλλά και τραγουδοποιοί όπως ο Μπομπ Ντίλαν, ο Λέοναρντ Κοέν, οι Γκρέιτφουλ Ντεντ και πολλά άλλα συγκροτήματα αργότερα έγραψαν, τραγούδησαν και ύμνησαν το δικό τους αλλά και δικό μου ήρωα…



So long Marianne…

Ελλάδα: Οι τράπεζες προκάλεσαν την κρίση

 http://failedevolution.blogspot.gr

Το χρέος που απαιτούν να πληρώσει η Ελλάδα είναι επονείδιστο - Η μελέτη αυτή αποδεικνύει ότι η ελληνική κρίση που ξέσπασε το 2010 προήλθε από τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα. Δεν είναι αποτέλεσμα υπέρμετρων δημόσιων δαπανών. Το υποτιθέμενο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας σχεδιάστηκε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ιδιωτών τραπεζιτών καθώς και των χωρών που κυριαρχούν στην ευρωζώνη. Η υιοθέτηση του ευρώ από την Ελλάδα έπαιξε καίριο ρόλο μεταξύ των παραγόντων που συνέβαλαν στην κρίση. Η ανάλυση που περιέχεται σε αυτό το κείμενο παρουσιάστηκε στην Αθήνα, την 6η Δεκεμβρίου 2016, κατά την συνάντηση της Ελληνικής Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους.

Eric Toussaint

Μέρος 9ο - Παραποίηση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους

Μετά τις βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009, και πριν από το μνημόνιο του 2010, η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου αναθεώρησε προς τα πάνω, με τρόπο παράνομο, τόσο το δημοσιονομικό έλλειμμα όσο και το δημόσιο χρέος.

Υποχρεώσεις νοσοκομείων

Χρειάστηκε πολλές αναθεωρήσεις προκειμένου να εκτιναχθεί στα ύψη η εκτίμηση του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009. Τελικά το δημοσιονομικό έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ αυξήθηκε υπέρμετρα από 11,9% στην πρώτη αναθεώρηση, σε 15,8% στην τελευταία.

Ένα από τα πιο προκλητικά παραδείγματα παραποίησης του δημιοσιονομικού ελλείμματος αφορά τις υποχρεώσεις των δημόσιων νοσοκομείων.

Στην Ελλάδα, όπως και στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, προμηθευτές εφοδιάζουν τα δημόσια νοσοκομεία με φαρμακευτικά προϊόντα και ιατρικό εξοπλισμό. Οι προμήθειες αυτές συνήθως αποπληρώνονται σε ημερομηνία μεταγενέστερη της ημερομηνίας παράδοσης, λόγω των απαιτούμενων από το Ελεγκτικό Συνέδριο διαδικασιών για τη θεώρηση των τιμολογίων. Εντοπίσαμε πως τον Σεπτέμβριο του 2009 συσσωρεύτηκε υπέρμετρος αριθμός μη θεωρημένων νοσοκομειακών οφειλών από τα έτη 2005-2008, με τη συνολική αξία τους να παραμένει άγνωστη. Στις 2 Οκτωβρίου 2009, στο πλαίσιο των καθιερωμένων διαδικασιών της Eurostat, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος (ΕΣΥΕ) – η οποία άλλαξε όνομα τον Μάρτιο του 2010, σε ΕΛΣΤΑΤ - έστειλε στη Eurostat τους προβλεπόμενους πίνακες κοινοποίησης χρέους και ελλείμματος. Σ’αυτούς περιλαμβανόταν μια κατά προσέγγιση εκτίμηση των νοσοκομειακών υποχρεώσεων, ύψους 2,3 δις ευρώ, με βάση τη σχετική εκτίμηση που, όπως συνήθως, είχε διεξαχθεί από την ΕΣΥΕ. Στην κοινοποίηση όμως της 21ης Οκτωβρίου 2009, το παραπάνω ποσό είχε αυξηθεί τεχνητά κατά 2,5 δις ευρώ. Κατ’ αυτό τον τρόπο το σύνολο των υποχρεώσεων υψώθηκε στα 4,8 δις ευρώ. Οι ευρωπαϊκές αρχές αρχικά αμφισβήτησαν αυτό το νέο ποσό, δεδομένων των ασυνήθιστων περιστάσεων και των ύποπτων συνθηκών υπό τις οποίες είχε αυξηθεί.

«Στην κοινοποίηση της 21ης Οκτωβρίου του 2009, ένα ποσό ύψους 2,5 δις ευρώ προστέθηκε στο δημοσιονομικό έλλειμμα του 2008 που αρχικά είχε εκτιμηθεί σε 2,3 δις ευρώ. Σύμφωνα με τις ελληνικές αρχές, αυτό έγινε με ρητή εντολή του Υπουργείου Οικονομικών και παρά το γεγονός ότι το πραγματικό συνολικό ύψος των νοσοκομειακών υποχρεώσεων παρέμενε άγνωστο και δεν υπήρχε καμιά δικαιολογία για να καταχωρηθεί το επιπλέον ποσό αυτό μόνο στο έτος 2008 και όχι και σε προηγούμενα έτη. Επιπλέον, η ΕΣΥΕ είχε εκφράσει τη διαφωνία της για τον χειρισμό αυτού του ζητήματος στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (ΓΛΚ) όσο και στο Υπουργείο Οικονομικών. Πρέπει να θεωρηθεί πως υπήρξε λανθασμένη μεθοδολογική απόφαση του ΓΛΚ».

Ωστόσο, τον Απρίλιο του 2010, με βάση την «Τεχνική έκθεση σχετικά με την αναθεώρηση των υποχρεώσεων των νοσοκομείων» (3/2/2010) που κοινοποιήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση, η Eurostat όχι μόνο ενέδωσε στο αίτημα της νέας ελληνικής κυβέρνησης να συμπεριληφθεί το αμφιλεγόμενο ποσό των 2,5 δις ευρώ, αλλά επιπλέον συμπεριέλαβε στο έλλειμμα ένα νέο ποσό ύψους 1,8 δις ευρώ. Συνεπώς, το αρχικό νοσοκομειακό έλλειμμα των 2,3 δις ευρώ, που αναφερόταν στον Πίνακα Κοινοποίησης της 2 Οκτωβρίου 2009, διογκώθηκε στα 6,6 δις ευρώ, παρά το γεγονός ότι το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε εγκρίνει μόνο 1,2 δις από τα υποτιθέμενα 6,6 δις. Τα υπόλοιπα 5,4 δις των υποθετικών και αναπόδεικτων νοσοκομειακών υποχρεώσεων εκτίναξαν στα ύψη το δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009, καθώς και των προηγούμενων ετών.

Οι εν λόγω στατιστικές πρακτικές, με τις οποίες υπολογίστηκαν οι υποχρεώσεις των νοσοκομείων, παραβαίνουν σαφώς τόσο τους Ευρωπαϊκούς Κανονισμούς ESA95 (βλ. ESA95 παρ. 3.06, ΕΚ αριθ. 2516/2000 Άρθρο 2, Κανονισμός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ΕΚ αριθ. 995/2001), όσο και τον Κώδικα Ορθής Πρακτικής του Ευρωπαϊκού Στατιστικού Συστήματος (European Statistics Code of Practice), ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις αρχές της ανεξαρτησίας των στατιστικών μετρήσεων, της στατιστικής αντικειμενικότητας και της αξιοπιστίας.

Αξίζει να τονιστεί ότι ενάμιση μήνα μετά από την παράνομη αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος, το Υπουργείο Οικονομικών κάλεσε τους προμηθευτές και τους ζήτησε να δεχτούν έκπτωση ύψους 30% για τις ανεξόφλητες υποχρεώσεις της περιόδου 2005-2008. Συνεπώς, το ελληνικό κράτος ποτέ δεν αποπλήρωσε μεγάλο μέρος των υποχρεώσεων προς τους προμηθευτές φαρμακευτικών προϊόντων, ενώ η εν λόγω έκπτωση δεν περιλήφθηκε ποτέ στα επίσημα στατιστικά στοιχεία.

Δημόσιες επιχειρήσεις

Μία από τις πολλές περιπτώσεις παραποίησης δεδομένων αφορά 17 Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμούς (ΔΕΚΟ). Η ΕΛΣΤΑΤ και η Eurostat, μεταφέροντας τις υποχρεώσεις των 17 ΔΕΚΟ από τον τομέα των Μη Χρηματοπιστωτικών Επιχειρήσεων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης το 2010, αύξησαν το δημόσιο χρέος του 2009 κατά 18,2 δις ευρώ. Η εν λόγω ομάδα επιχειρήσεων είχε όμως συμπεριληφθεί στο τομέα των Μη Χρηματοπιστωτικών Επιχειρήσεων έπειτα από επαλήθευση και έγκριση της Eurostat. Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι δεν μεσολάβησαν οποιεσδήποτε αλλαγές σ’ αυτό το ζήτημα στους μεθοδολογικούς κανονισμούς ESA95 μεταξύ 2000 και 2010.

Μάλιστα, η αναταξινόμηση πραγματοποιήθηκε χωρίς να διεξαχθούν οι απαραίτητες και προβλεπόμενες μελέτες. Έγινε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, κυριολεκτικά εν μία νυκτί και μάλιστα αφού πρώτα διαλύθηκε το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΛΣΤΑΤ. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ κατόρθωσε να επιβάλει τις εν λόγω αλλαγές χωρίς να χρειαστεί να απαντήσει στις ερωτήσεις των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου. Έτσι, ο ρόλος των εθνικών εμπειρογνωμόνων αγνοήθηκε εντελώς και έγιναν τα αντίθετα από όσα προέβλεπαν οι Κανονισμοί ESA95. Συνεπώς, παραβιάστηκαν τα θεσμοθετημένα κριτήρια για την ταξινόμηση των οικονομικών μονάδων στον τομέα της Γενικής Κυβέρνησης.

Οι συμφωνίες ανταλλαγής (swaps) της Goldman Sachs

Άλλη μία περίπτωση αβάσιμης αύξησης του δημόσιου χρέους το 2009 σχετίζεται με τη στατιστική μεταχείριση των «συμφωνιών ανταλλαγής» που έγιναν με τη χρηματοπιστωτική εταιρεία Goldman Sachs. Ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, από μόνος του, αύξησε χάρη σ’ αυτές το δημόσιο χρέος κατά 21 δις ευρώ. Το εν λόγω ποσό κατανεμήθηκε αυθαίρετα στα τέσσερα έτη της περιόδου 2006 - 2009. Έτσι το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε αναδρομικά και μάλιστα κατά παράβαση των Κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Συνολικά υπολογίζεται ότι εξαιτίας των παραπάνω προσαρμογών, αδικαιολόγητων από τεχνική άποψη, το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 αυξήθηκε κατά 6 έως 8 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Με τον ίδιο τρόπο, ο αριθμός για το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 28 δις ευρώ συνολικά.

Θεωρούμε ότι η παραποίηση των στατιστικών στοιχείων συνδεόταν άμεσα με τη δραματοποίηση της κατάστασης του προϋπολογισμού και του δημόσιου χρέους. Αυτό έγινε ώστε η κοινή γνώμη στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και διεθνώς να πειστεί να υποστηρίξει τα λεγόμενα «μέτρα διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας το 2010, με όλους τους αυστηρούς όρους (αιρεσιμότητες) για τον πληθυσμό της χώρας. Τα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών ψήφισαν υπέρ της «διάσωσης» της Ελλάδας στηριγμένα σε παραποιημένα στατιστικά στοιχεία. H σοβαρότατη τραπεζική κρίση υποτιμήθηκε μέσω της υπερεκτίμησης των οικονομικών προβλημάτων του δημόσιου τομέα.

Όσο για τους Ευρωπαίους ηγέτες, όπως η Άγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζύ, που από πλευράς τους είχαν ήδη θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών των χωρών τους, το 2008, συμφώνησαν να ενεργοποιήσουν ένα σχέδιο λεγόμενο «βοήθειας προς την Ελλάδα» (το οποίο θα ακολουθούσαν προγράμματα του ίδιου τύπου σε Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ισπανία) που θα επέτρεπε την αποπληρωμή των ιδιωτικών τραπεζών των χωρών τους με δημόσιο χρήμα. Στη συνέχεια, η αποπληρωμή αυτής της βοήθειας προς τους τραπεζίτες θα επιβάρυνε τον ελληνικό λαό (και τους λαούς των χωρών της περιφέρειας που επρόκειτο να μπουν στο ίδιο σύστημα). Και όλο αυτό, με πρόσχημα την παροχή βοήθειας προς την Ελλάδα, στα πλαίσια της αλληλεγγύης. Το αφήγημα της «βοήθειας προς την Ελλάδα» είναι η πρόστυχη και ψευδεπίγραφη μεταμφίεση αυτού που ήταν, στην πραγματικότητα, η κοινωνικοποίηση των ζημιών των τραπεζών. Τον Ιούνιο του 2015, στην Προκαταρκτική Έκθεσή της, η Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους διευκρίνισε τον μηχανισμό που τέθηκε σε εφαρμογή από το 2010 (βλ., ειδικότερα, τα κεφάλαια 2, 3 και 4).

Ο Γιάνης Βαρουφάκης καταγγέλλει με τον δικό του τρόπο την απάτη: «Η Ελλάδα δεν ενισχύθηκε ποτέ. Ούτε και τα άλλα γουρούνια της Ευρώπης – οι PIIGS, όπως ονόμασαν συλλογικά την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία. Οι ενισχύσεις της Ελλάδας και, μετά, της Ιρλανδίας, και μετά της Πορτογαλίας, και μετά της Ισπανίας, πρώτα και πριν απ’ όλα ήταν προγράμματα διάσωσης των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών. (…) Το πρόβλημα ήταν ότι η καγκελάριος Μέρκελ και ο πρόεδρος Σαρκοζύ δεν μπορούσαν να φανταστούν την πιθανότητα να εμφανιστούν μπροστά στο κοινοβούλιό τους για να ζητήσουν και πάλι χρήματα για τα φιλαράκια τους, τους τραπεζίτες. Επέλεξαν λοιπόν την καλύτερη λύση β’ επιλογής: ζήτησαν την στήριξη του κοινοβουλίου τους επικαλούμενοι την θαυμαστή αρχή της αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, μετά προς την Ιρλανδία, μετά προς την Πορτογαλία και, τέλος, προς την Ισπανία.»

Κι όμως, μια εναλλακτική λύση ήταν εφικτή και απαραίτητη. Έπειτα από την εκλογική του νίκη του 2009, βάσει μιας εκστρατείας που κατήγγειλε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφάρμοζε η Νέα Δημοκρατία, αν ήθελε να τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις της, η κυβέρνηση Παπανδρέου έπρεπε να κοινωνικοποιήσει τον τραπεζικό τομέα οργανώνοντας μια συντεταγμένη χρεοκοπία και προστατεύοντας τους καταθέτες. Πολλά ιστορικά παραδείγματα βεβαιώνουν ότι μια πτώχευση ήταν απόλυτα συμβατή με την ταχεία επανεκκίνηση των οικονομικών δραστηριοτήτων στην υπηρεσία του πληθυσμού. Έπρεπε να εμπνευστεί από αυτά που γίνονταν στην Ισλανδία από το 2008 και όσα είχαν πραγματοποιηθεί στην Σουηδία και στη Νορβηγία κατά την δεκαετία του 1990. Ο Παπανδρέου προτίμησε να ακολουθήσει το σκανδαλώδες και καταστροφικό παράδειγμα της ιρλανδικής κυβέρνησης που έσωσε τους τραπεζίτες το 2008 και, τον Σεπτέμβρη του 2010, θα βρισκόταν αναγκασμένη να δεχθεί ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα διάσωσης που είχε δραματικές συνέπειες για τον ιρλανδικό λαό. Έπρεπε να πάει πιο μακριά απ’ ό,τι η Ισλανδία και η Σουηδία, με πλήρη και οριστική κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα. Έπρεπε οι ζημίες από την επίλυση της τραπεζικής κρίσης να αναληφθούν από τις ξένες τράπεζες και τους Έλληνες ιδιώτες μετόχους ενώ οι υπεύθυνοι της τραπεζικής καταστροφής θα παραπέμπονταν στην δικαιοσύνη. Μια τέτοια αντιμετώπιση θα είχε επιτρέψει στην Ελλάδα να αποφεύγει τα διαδοχικά μνημόνια που υπέβαλαν τον ελληνικό λαό σε μια δραματική ανθρωπιστική κρίση και στην ταπείνωση χωρίς να υπάρξει πραγματική εξυγίανση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Το παρακάτω γράφημα δείχνει την εξέλιξη των μη εξυπηρετούμενων δανείων και επιτρέπει να κατανοήσουμε γιατί η κατάσταση των ελληνικών τραπεζών παραμένει πολύ ασταθής ενώ η δικαιοσύνη δεν ενόχλησε ποτέ τους διευθύνοντές τους οι οποίοι, στο μεγαλύτερό τους ποσοστό, παρέμειναν στις θέσεις τους μετά την έναρξη της κρίσης. Υπενθυμίζουμε επίσης ότι, στην Ισλανδία, πολλοί τραπεζίτες βρέθηκαν πίσω απ’ τα κάγκελα.

Γράφημα 9 – Εξέλιξη των μη εξυπηρετούμενων δανείων (Non performing loans) σε % του συνόλου των δανείων που χορηγήθηκαν από τις ελληνικές τράπεζες μεταξύ 2009 και 2015.

Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια παρουσιάζουν σημαντική αύξηση μεταξύ 2010 και 2015 για τρεις κύριους λόγους: 1. Οι τράπεζες δεν αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν τις ζημίες (πράγμα που συνεπάγονταν την διαγραφή των χρεών). 2. Η βίαιη λιτότητα που επιβλήθηκε από την τρόικα μειώνοντας δραστικά τα εισοδήματα της πλειοψηφίας του πληθυσμού και προκαλώντας το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων έθεσε ένα αυξανόμενο μέρος των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων σε κατάσταση αδυναμίας αποπληρωμής των χρεών τους. 3. Η απόφαση των τραπεζών να σταματήσουν την χορήγηση νέων δανείων ή την αναχρηματοδότηση των παλαιών ενίσχυσε την τάση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων να μην εξυπηρετούν τα δάνειά τους.

Πηγή και παραπομπές:

http://contra-xreos.gr/arthra/1162-2017-01-17-08-37-41.html

[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8]

Tanzanian farmers are facing heavy prison sentences if they continue their traditional seed exchange!

In order to receive development assistance, Tanzania has to give Western agribusiness full freedom and give enclosed protection for patented seeds. “Eighty percent of the seeds are being shared and sold in an informal system between neighbors, friends and family. The new law criminalizes the practice in Tanzania,” says Michael Farrelly of TOAM, an organic farming movement in Tanzania.

Brutal corporate onslaught against third world - Part 7 - Choosing between grandmother and industry

“Doing nothing and thinking that you can continue with what your grandmother grew, is a guaranteed catastrophe”, says Kinyua M’Mbijjewe from Syngenta. “The reason we have hunger in Africa is that there are insufficient agricultural inputs.”

Abel Lyimo, the CEO of the Tanzanian Rural Urban Development Initiatives, a NGO that focusses on the development of small-scale farmers through the private sector, thinks the same: “Tanzania is one of the countries with the lowest use of farm inputs and the lowest productivity in the world. There is a link between proper use of inputs and productivity. Use only half, and you’ll produce only half.”

Janet Maro contradicts that. “In the Mlali Region, there were projects in which they gave the farmers parcels of land to grow tomatoes. It went really well for a while and they produced a huge quantity of tomatoes, but this year things went wrong. The price of a bucket of tomatoes ranged between two and three Euros. Nowadays, because of the overproduction, you have to consider yourself lucky if you get 40 cents. Now, the farmers can no longer afford those expensive fertilizers and chemicals.”

“And I haven’t even started to mention the environmental damage and the deterioration in soil fertility that these projects cause. The government has asked us to train farmers because the quality and quantity of the water from the Mzinga and Ruvu Rivers have considerably worsened because of the government’s agricultural projects. They want to save the situation before it is too late and have seen that the projects of SAT have a much better impact on the environment.”

Even the United Nation’s former Special Rapporteur for the Right for Food, Olivier De Schutter, stresses the importance of more research and investment in agro-ecological methods in a report in 2011.

According to FAO figures, more than 80 percent of the food in Asia and Sub-Saharan Africa is produced by small-scale farmers. If they cannot afford commercial inputs, they can still make progress with agro-ecological methods. The methods are not immediately patentable and therefore the industry treats them shabbily. An unfortunate consequence of this is that insufficient research is being done into such methods.

Source:

http://www.mo.be/en/analysis/tanzanian-farmers-are-facing-heavy-prison-sentences-if-they-continue-their-traditional-seed

[1] [2] [3] [4] [5] [6]

***

Big corporations are grabbing huge cultivable areas especially in the developing countries in order to control food production. fa.ev/domel

Πραξικόπημα προ των πυλών

Τάσος Παππάς

Με τη μεθοδικότητα και τον κυνισμό που χαρακτηρίζει τις συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος και τους επαγγελματίες οικονομικούς δολοφόνους με τα λευκά κολάρα, προετοιμάζεται το κλίμα για...
ένα νέο πραξικόπημα κατά της Ελλάδας, πολύ χειρότερο από εκείνο του Ιουλίου του 2015.

Πρωταγωνιστής και σ’ αυτή τη βρόμικη ιστορία είναι το Βερολίνο και κομπάρσοι οι συνήθεις ύποπτοι, δηλαδή οι γνωστοί για την εγκυρότητα και την αμεροληψία τους οίκοι αξιολόγησης και φυσικά ορισμένα μεγάλα δίκτυα ενημέρωσης που σέβονται τον ρόλο και την αποστολή τους.

«Καθυστερεί η αξιολόγηση; Υπάρχει κίνδυνος να επιστρέψει το σενάριο του Grexit» μας προειδοποιούν οι οίκοι αξιολόγησης.

Στο ερώτημα ποιος φέρει την ευθύνη για την καθυστέρηση, η απάντηση είναι σαφής: Η ελληνική πλευρά που δεν δέχεται τις προτάσεις των εταίρων.

Ούτε κουβέντα για τις σοβαρές διαφωνίες ανάμεσα στο ΔΝΤ και τη Γερμανία.

Προφανώς για τους καλοπληρωμένους συντάκτες των εκθέσεων πρόκειται για λεπτομέρεια άνευ σημασίας.

Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν τα ΜΜΕ που έχουν καλές προσβάσεις στις πολιτικές ελίτ.

Η γνωστή Bild, επικαλούμενη κύκλους της Χριστιανοδημοκρατίας, υποστηρίζει ότι «επειδή το ΔΝΤ αρνείται, όπως φαίνεται, να συνεχίσει τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα, ο υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε τάσσεται υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ».

Γιατί όμως το ΔΝΤ αρνείται την εμπλοκή του;

Μήπως γιατί θεωρεί ότι τα πλεονάσματα (που θέλει ο Σόιμπλε) δεν πιάνονται με καμία κυβέρνηση και μήπως γιατί πιστεύει ότι αν δεν μειωθεί δραστικά το χρέος (που δεν θέλει ο Σόιμπλε) δεν υπάρχει προοπτική;

Ανίερα ερωτήματα για τον αρχιμάστορα της Ευρώπης, τα οποία δεν απασχολούν ούτε τους αντικειμενικούς οίκους αξιολόγησης ούτε τα μέσα μαζικής, δήθεν, ενημέρωσης.

Η εντολή είναι ανατριχιαστικά σαφής: Ψηφίστε από τώρα τα μέτρα για μείωση του αφορολόγητου, των συντάξεων και των μισθών που θα λάβετε το 2019 αν χρειαστεί, ξεπεράστε τις αριστερές ιδεοληψίες σας για τα εργασιακά, αλλιώς έρχονται μαύρες μέρες και μαύρες νύχτες.

Ή, για να το πούμε με τα λόγια του αντιπροέδρου της Ν.Δ. Αδώνιδος Γεωργιάδη: «Αν δεν κλείσει η αξιολόγηση έως τις 20 Φεβρουαρίου, θα ζήσουμε άσχημες καταστάσεις μετά, θα τρέχουμε στα σκουπίδια για φαγητό... Θα πεθάνουμε της πείνας, θα ζήσουμε άσχημες καταστάσεις αν επιστρέψουμε στη δραχμή».

Να κλείσει λοιπόν η αξιολόγηση, όπως φωνάζει η Ν.Δ. Δεν μας λέει όμως με ποιο τρόπο.

Να δεχτεί η κυβέρνηση ό,τι της ζητούν για να μην μπλέξουμε σε περιπέτειες;

Ναι, αλλά η ηγεσία της Ν.Δ. λέει ότι με τα συγκεκριμένα μέτρα υποθηκεύεται το μέλλον της χώρας. Αρα να μην κλείσει.

Ναι, αλλά τότε θα έρθει η δραχμή και θα τρέχουμε στους κάδους σκουπιδιών να βρούμε αποφάγια για να ζήσουμε. Αρα να κλείσει.

Μπερδεμένα μυαλά, μπερδεμένες ιδέες. Το μόνο που επιδιώκουν είναι να επιστρέψουν στην εξουσία.

Η κυβέρνηση από την πλευρά της έχει σχέδιο; Εχει καταλήξει τι συμφέρει τη χώρα και αυτήν;

Συμβιβασμός πάση θυσία, ακόμη και αναξιοπρεπής;

Παραίτηση από τις βαριές ευθύνες; Ρήξη εφ’ όλης της ύλης; Αυταπάτες δεν επιτρέπονται...

efsyn.gr

Λόλα, να ένα μήλο

Καρτερός Θανάσης

Αν παρακολουθήσει κανείς τη «σκέψη του Μητσοτάκη» -το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί ούτε για σκέψη ακριβώς πρόκειται, ούτε και...
του Μητσοτάκη ακριβώς είναι- θα καταλάβει ότι αυτός εμπορεύεται συστηματικά μια αφέλεια πρώτης δημοτικού: Λόλα, να ένα μήλο. Όσα προφέρει και προσφέρει, δηλαδή, είναι τόσο απλά, ώστε να αισθάνεσαι σχεδόν συγκινημένος. Έτσι κάνεις και τα κόβεις στο χαμηλό κλαδί τους, που λέει ο λόγος. Ο εκλογές είναι κακές, αλλά ο Τσίπρας είναι χειρότερος. Άρα εκλογές. Οι δανειστές αγριεύουν επειδή δεν πιστεύουν τον ψεύτη Τσίπρα. Εγώ λέω αλήθεια. Άρα, Εγώ. Οι φόροι είναι κακοί και θα τους κόψω. Άρα, Εγώ. Τέτοια κι άλλα παρόμοια, με την ίδια μονολεκτική απλότητα: Εγώ.

Ο Μητσοτάκης όμως έχει τρία πτυχία ξένων πανεπιστημίων. Έχει θητεύσει ως ανώτερος σύμβουλος σε κρατική τράπεζα. Έχει καθίσει σε υπουργικές καρέκλες. Έχει εκλεγεί αρχηγός της Δεξιάς. Άρα, ακούγοντάς τον, προβληματίζεσαι για τη Λόλα του. Και καταλήγεις σε δυο πιθανές εκδοχές. Πρώτον, παρά το παγόνι βιογραφικό, τόσο του κόβει. Δεν μπορεί πάνω από την πρώτη δημοτικού, όσα λεφτά κι αν ξόδεψε ο μπαμπάς γι’ αυτόν. Ή, δεύτερον, μπορεί να σκεφτεί και λίγο πιο σύνθετα, αλλά προτιμά, με τη συνδρομή των ειδικών της επικοινωνιακής σπάτουλας, τον εύκολο δρόμο. Αντί να κάθεται να φυτεύει, να ποτίζει, να σκαλίζει τη μηλιά, προσφέρει ένα μήλο χάρτινο. Εγώ αλήθειες, ο Τσίπρας ψέματα. Λόλα, να ένα μήλο.

Λόλα, να ένα μήλο, ενώ η χώρα καίγεται, το ΔΝΤ εκβιάζει, ο Σόιμπλε πιέζει, η οικονομία δοκιμάζεται στη νέα περιπέτεια της αξιολόγησης, το προσφυγικό κακοφορμίζει, δεν είναι όμως για χαμόγελα νηπιαγωγείου. Διότι η εποχή της αθωότητας έχει παρέλθει. Για όλους. Και η συνταγή Μητσοτάκη είναι ίδια ακριβώς με τη συνταγή κάθε δεξιού λαϊκιστή. Από τη μια το Κακό -ο Τσίπρας. Από την άλλη το Καλό -ο ίδιος. Και τελικώς το μήλο, προσφορά στη Λόλα, χωρίς αυτή να κάνει κανέναν κόπο. Ποια σύνθετη κατάσταση, ποιες πιέσεις, ποιες ανάγκες, ποιοι συσχετισμοί; Εκλογές - Κυριάκος - μήλο. Ωραιότατο. Μόνο που παραβλέπει ότι η Λόλα δεν είναι πια στην πρώτη δημοτικού. Έχει ήδη τα πτυχία τριών Μνημονίων.

Συνεπώς, δεν θα του φταίει κανείς όταν, όπως με την παρέα της μηλόπιτας του Σαμαρά, του έρθει το μήλο από τη Λόλα κατακέφαλα... 

avgi.gr