Η ιστορία της κουκούλας

Πολλά χρόνια πίσω (έως πάρα πολλά) δεν είναι καθόλου βέβαιο αν ο αναρχικός Μπουαναβεντούρα Ντουρούτι φορούσε ή όχι κουκούλα, στη διάρκεια ληστειών τραπεζών στο Μεξικό (ως γνωστόν όχι για προσωπικό πλουτισμό), λίγο πριν από τον Ισπανικό Εμφύλιο.

Κι αν φορούσε, το πιθανότερο είναι πως επρόκειτο για ένα μαντίλι που είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως και στις εξεγέρσεις και τις συγκρούσεις του 19ου αιώνα.



Πάντως, στην Ελλάδα, στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο αναρχικός Δημήτρης Ματσάλλης δολοφόνησε μέρα μεσημέρι στην Πάτρα έναν σημαντικό τοκογλύφο δεν είχε σκεπασμένο το πρόσωπό του – πιθανόν διότι θεωρούσε αναπόφευκτη τη σύλληψή του.

Σύμφωνα με την ίσως μοναδική δημοσιευμένη μαρτυρία, στην Ελλάδα μετά την Κατοχή, η κατά κάποιον τρόπο μαζική χρήση μαντιλιού για κάλυψη του προσώπου τοποθετείται το 1946 από τον Ε.Λ.Α.Ν. Στυλίδας.


Σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία, η πρώτη μαζική χρήση της έγινε στα Ιουλιανά το 1965. Ηταν τότε που χρησιμοποιήθηκε γι’ αυτούς, από την Αριστερά ο χαρακτηρισμός «προβοκάτορες».

Ο Στέργιος Κατσαρός (έγραψε και δημοσίευσε τη μαρτυρία που λέγαμε) θυμάται: «Με είχαν εντυπωσιάσει οι άντρες του Ε.Λ.Α.Ν. με τα μαντίλια στο πρόσωπό τους. Μετά τη Βάρκιζα, επειδή ιδίως στην επαρχία ομάδες δήθεν «πατριωτών» είχαν εξαπολύσει τρομοκρατία σε βάρος αγωνιστών της Αριστεράς και των οικογενειών τους, ως αντίβαρο οργανώθηκαν οι «Ομάδες Αυτοάμυνας» που έκαναν επιλεκτικές εκτελέσεις γνωστών τραμπούκων και δωσίλογων. Αλλά η πρώτη μαζική χρήση του μαντιλιού έγινε από αρκετούς από εμάς που στα Ιουλιανά ήμασταν περιφρούρηση της ΕΔΑ (εγώ αργότερα έγινα δόκιμο μέλος του ΚΚΕ). Πετάξαμε τα περιβραχιόνια, φορέσαμε τα μαντίλια και ακολουθήσαμε το αυθόρμητο πλήθος. Και τα φορέσαμε όχι μόνο για να μη μας αναγνωρίσουν οι αστυνομικοί και οι παρακρατικοί αλλά και για να μη μας αναγνωρίσουν οι δικοί μας οι κομματικοί. Αλλωστε, λίγο μετά, το ΚΚΕ χρησιμοποίησε για μας τον όρο «προβοκάτορες», αν και γνώριζαν στο Κόμμα τι είχε γίνει. Κι όμως τότε πήγαν να μας συνδέσουν με τους κουκουλοφόρους – συνεργάτες των Γερμανών».

Την ίδια περίοδο στην Ευρώπη, λίγο πριν από τον Μάη, η μόνη κίνηση που παρέπεμπε σε κάτι παραπλήσιο ήταν οι «Blousons Noirs», μια αναρχική κίνηση με μαύρες μπλούζες, αλλά κι αυτοί στα επεισόδια δεν κάλυπταν τα πρόσωπά τους. Ωστόσο, και στο γερμανικό και στο ιταλικό αντάρτικο πόλεων οι κουκούλες χρησιμοποιήθηκαν αρκετά ευρέως – λαμβάνοντας υπόψη τη μαζικότητα ιδίως του ιταλικού αντάρτικου πόλεων.

Τα μαντίλια στην Ελλάδα επανεμφανίζονται το 1973 στο Πολυτεχνείο σε μεγάλο κομμάτι των εξεγερμένων, οι οποίοι επίσης δεν είχαν σχέση με τον αναρχικό χώρο. (Αλλωστε, οι αναρχικές κινήσεις συγκροτήθηκαν με κάποια μαζικότητα αρκετά αργότερα.)

Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ιστορία της «αντίστασης από το μη-πρόσωπο» είναι πως αυτή προβλέφθηκε στο νομικό μας σύστημα πολύ νωρίς. Οπως εξηγεί ο Γιάννης Μανωλεδάκης (ομότιμος καθηγητής Νομικής στο ΑΠΘ) «με προσθήκη στο άρθρο 167 του Ποινικού Κώδικα περί «αντίστασης κατά της Αρχής» προβλέφθηκε πως αν ο παρανομών είχε καλύψει ή αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του θα τιμωρείται με ποινή τουλάχιστον δύο χρόνων, ενώ η προβλεπόμενη ποινή για τον αντίστοιχο αλλά χωρίς κάλυψη ή αλλοίωση προσώπου ήταν τουλάχιστον ένα χρόνο. Η μισή».



Γιατί άραγε, όταν μάλιστα οι λεγόμενοι «κουκουλοφόροι» εμφανίστηκαν αρκετά χρόνια αργότερα;

Η εξήγηση που δίνει ο Γ. Μανωλεδάκης είναι πως αυτό συνέβη «στο πλαίσιο της μεταφοράς στον ελληνικό ποινικό κώδικα της αντίστοιχης διάταξης του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα όπου ήδη κρινόταν πως ο «κουκουλοφόρος» είναι πιο επικίνδυνος, πιο επιρρεπής σε ακραίες συμπεριφορές ως μη αναγνωρίσιμος».

Ωστόσο, η «κουκούλα» είχε -όπως είδαμε- ήδη καταγραφεί, μάλλον ενοχικά, στο συλλογικό ασυνείδητο της Αριστεράς. Και όχι χωρίς αιτία, αν αναλογιστούμε πως η Ελλάδα ήταν η τελευταία χώρα της Ευρώπης που αναγνώρισε τη νομιμότητά της.

Τη δεκαετία του ’80, τον ρόλο της «κουκούλας» αναλαμβάνουν τα κράνη των μοτοσικλετιστών και (κυρίως) οι παλαιστινιακές μαντίλες που, εκτός από τη συμβολοποίηση του αντιαμερικανισμού (αλλά όχι κατ’ ανάγκην και του φιλοσοβιετισμού), προσφέρουν -και λόγω μεγέθους- πρακτικές λύσεις.

Η νέα «κουκούλα» τείνει στην υπαγόρευση ενός «νεο-αριστερού» lifestyle. Αυτό του κινητοποιημένου, αλλά κομματικά μη ελεγχόμενου νέου. Αναπόφευκτα λοιπόν, στην εποχή της απόλυτης κομματοκρατίας, η «κουκούλα» εξοβελίζεται διπλά εκ νέου – και από το επίσημο Κράτος και από την επίσημη Αριστερά. (Θα βοηθήσουν συνειρμικά και οι μνήμες από την Κατοχή και τους κουκουλοφόρους, αλλά και από τις εκτελέσεις.)

Οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι ενισχύουν τη μυθολογία της επίσημης Αριστεράς, περίπου τη βολεύουν, αφού πίσω από τη μάσκα ενίοτε διακρίνεται ο σύμμαχος και ενίοτε ο ταξικός εχθρός.



Αλλά στην ιστορία των κοινωνικών συγκρούσεων η κουκούλα ακολούθησε, σύμφωνα με κοινωνικούς ανθρωπολόγους, την πανάρχαια λειτουργία της μάσκας.

Σύμφωνα με τον Δημήτρη Νταβέα (ανθρωπολόγο) η μάσκα των πρώτων ανθρώπινων κοινοτήτων, το αρχαιοελληνικό «προσωπείο» και οι νεότερες κουκούλες, αν και έχουν λόγω συγκυριών διαφορετικές χρήσεις, έχουν εντούτοις και κοινά στοιχεία: Συμβολίζουν (και) την απειλή ή τον φόβο σ’ αυτό (από αυτό) που υπάρχει απέναντι.


Η συνέχεια της κουκούλας είναι εξίσου ενδιαφέρουσα ελέω «χιπ χοπ».

Αρχικά στην Αγγλία αλλά κυρίως στα παρισινά προάστια, οι κοινωνικά «ελεύθεροι πολιορκημένοι» δεύτερης και τρίτης γενιάς μετανάστες υιοθέτησαν την κουκούλα των ράπερς και κυρίως των «χιπ χοπάδων» ως σύμβολο του αποκλεισμού. (Την υιοθέτησαν και για πρακτικούς λόγους αφού η κουκούλα και το μαντίλι παρέχουν άμεση πρόσβαση – διαφυγή στον κόσμο του μη-αναγνωρίσιμου.)

Ηταν μια νεανική «μόδα» που αναπτύχθηκε στα μητροπολιτικά (αστικά) αδιέξοδα και τελικά επικράτησε του λατινοαμερικάνικου στυλ της full face κουκούλας των κομαντάντε «Θέρο» της Νικαράγουας και κομαντάντε Μάρκος των Τσιαπατίστας.

Τα κοινωνικά αδιέξοδα αποδείχθηκαν μεγαλύτερα από τα διεθνιστικά.



Φαίνεται πως -ιστορικά- κάθε φορά η κουκούλα ξεπρόβαλε σε περιόδους μεγάλων κρίσεων και πολιτικών αδιεξόδων. Και, επίσης, πως η λειτουργία της υπονόμευσε αλλά και αυτο-υπονομεύθηκε.

Υπονόμευσε τους επίσημους ή θεσμικά προβλεπόμενους τρόπους διαμαρτυρίας, και αυτο-υπονομεύθηκε από τον ξεπερασμένο ρόλο της μάσκας στις σύγχρονες κοινωνίες (αφού ακόμη και ο Ζορρό όφειλε να είναι φιλάνθρωπος μεγαλογαιοκτήμονας).

Θα λειτουργήσει (και σωστά) αρνητικά όταν η καταφυγή στο μη-πρόσωπο κρίνεται στο πλαίσιο του σημερινού νομικού πολιτισμού μας, της αναγκαίας ανάληψης της ατομικής ευθύνης απέναντι στο πρόσωπο του τρίτου (π.χ.) καταστηματάρχη, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιη η ίδια λειτουργία στο πλαίσιο των πασιφανών πολιτικών αδιεξόδων. Και σε τέτοιες περιπτώσεις η λύση -πέραν της αποζημίωσης- δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική.

inred.gr
 lefterianews.wordpress.com
Διαβάστε  σχετικό άρθρο της Ελευθεροτυπίας
Οι κουκούλες και ο νόμος τους

Η φτώχεια μας, ο πλούτος τους… Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου!

Η αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ πλούσιων και φτωχών, σ΄ όλο τον κόσμο, μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία διεθνών οργανισμών.

Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή η διαφορά εμφανίζεται ως φυσικό φαινόμενο, παραβλέποντας ότι ο πλούτος και η φτώχεια είναι το προϊόν και το αποτέλεσμα ενός συστήματος, του καπιταλιστικού, που έχει ως θεμέλιο λίθο την εκμετάλλευση, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα.

Ιδού λοιπόν ορισμένα στοιχεία που αποδεικνύουν, εκτός των άλλων, το πως στην περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και (φυσικά) οι φτωχοί, φτωχότεροι:

Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου

• Το φτωχότερο μισό του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζεται κάτι λιγότερο από το 1% του παγκόσμιου πλούτου, την ώρα που το πλουσιότερο 10% έχει στα χέρια του το 88% του συνόλου του πλούτου(1).
• Το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το μισό παγκόσμιο πλούτο.
• Οι κροίσοι αυτού του κόσμου αυξήθηκαν και έγιναν πλουσιότεροι το τελευταίο 12μηνο, καθώς σύμφωνα με έρευνα της Wealth-X (2) οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη ανήλθαν στους 2.473 (+ 6,4%), ενώ η συνολική τους περιουσία διαμορφώθηκε στα 7,68 τρισ. Δολάρια (+5,4%).
• Σύμφωνα με το Ερευνητικό Ινστιτούτο της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse (3), 3,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ή το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού μοιράζονται μόλις 7,4 τρισ. δολάρια, ποσό δηλαδή μικρότερο από την περιουσία των μόλις 2.473 δισεκατομμυριούχων.

Αυξήθηκαν οι δισεκατομμυριούχοι εν μέσω κρίσης…

• Ο συνολικός αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 81% από το 2009, δηλαδή έναν χρόνο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, καθώς κυμαίνονταν τότε μόλις στα 1.360 άτομα, ενώ και η περιουσία τους επίσης από τα 3,1 τρισ. δολ. υπερδιπλασιάστηκε το ίδιο διάστημα.
• Σύμφωνα με στοιχεία των Wealth-X και UBS από τα 232 τρισ. δολάρια που εκτιμάται σήμερα η συνολική αξία του ιδιωτικού πλούτου, τα 77 τρισ. δολάρια, δηλαδή σχεδόν όσο το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ, ελέγχονται από 16,6 εκατομμύρια κατοίκους που αντιστοιχούν στο 0,334% του συνολικού ενήλικου πληθυσμού των 4,89 δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη.
• Είναι χαρακτηριστικό πως 211.275 εκατομμυριούχοι με κινητή περιουσία άνω των 30 εκατ. ευρώ (το 0,004% του παγκόσμιου ενήλικου πληθυσμού) ελέγχουν το 12,8% (29,7 τρις. δολάρια) του συνολικού πλούτου, την ώρα που 2.325 δισεκατομμυριούχοι διαθέτουν περιουσία 7,3 τρις. Δολαρίων.

Φτώχεια χωρίς ελπίδα

• Στην έρευνα του McKinsey Global Institute (4) αναφέρεται ότι τη δεκαετία μετά το 2005 τα πραγματικά εισοδήματα για το 65%-70% των νοικοκυριών στις ανεπτυγμένες οικονομίες σημείωσαν πτώση, ενώ, σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, αυξάνεται πλέον το φάντασμα μιας νέας γενιάς που θα μεγαλώνει φτωχότερη από τους γονείς της.
• Το Ινστιτούτο McKinsey εκτιμά πως, αν η ισχνή οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας δεκαετίας συνεχιστεί, τότε και την ερχόμενη δεκαετία το 70%-80% των νοικοκυριών θα δει τα εισοδήματά του να παραμένουν σταθερά ή και να μειώνονται. Ακόμη όμως και αν η ανάπτυξη επιταχύνει το ποσοστό των νοικοκυριών που κινδυνεύει να δει πτώση στα εισοδήματά του, θα κυμανθεί στο 20%-40%.

Ανισότητες στην Ευρωζώνη

• Στο ίδιο μήκος κύματος και η Boston Consulting Group (BCG) (5) , η οποία εκτιμά πως οι εκατομμυριούχοι που αποτελούν μόνο το 1% του πληθυσμού παγκοσμίως ελέγχουν σχεδόν τον μισό ιδιωτικό πλούτο του κόσμου. Η ανισότητα του πλούτου αυξάνεται και στην ευρωζώνη, σύμφωνα με έρευνα του ινστιτούτου της εταιρείας διαχείρισης κεφαλαίων Flossbach von Storch. Ο πλούτος π.χ. στη Γερμανία και στην Αυστρία αυξήθηκε κατά 7% στο τέλος του 2015.
• Ο συγκεκριμένος δείκτης ανάπτυξης είναι διπλάσιος από αυτόν της Ιταλίας και της Ισπανίας, ενώ οι Ελληνες είδαν τον πλούτο τους να σημειώνει τη μεγαλύτερη μείωση.

Πόσα έχασαν οι Έλληνες

• Σύμφωνα με την Credit Suisse, εξάλλου, από το 2007 ως σήμερα περίπου 1,2 εκατομμύρια Ελληνες άλλαξαν κατηγορία εισοδηματικής διαστρωμάτωσης καθώς η αξία των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων απομειώθηκε κατά σχεδόν 522 δισ. δολάρια, ενώ κάθε Ελληνας έχασε 55.500 δολάρια, αφού η μέση αξία του πλούτου των Ελλήνων από τα 136.800 δολάρια το 2007 εκτιμάται ότι υποχώρησε στα 81.300 δολάρια το 2015.

Αντί επιλόγου, μεταφέρουμε το συμπέρασμα των ερευνητών του Ινστιτούτου McKinsey, οι οποίοι σημειώνουν: «Ένας σημαντικός αριθμός των ανθρώπων που βλέπουν τις προοπτικές εξέλιξης των εισοδημάτων να εξανεμίζονται χάνει την πίστη του στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Σχεδόν το ένα τρίτο των ατόμων που δεν τα καταφέρνουν στον νέο κόσμο που δημιουργείται εκτιμούν επίσης πως ούτε και τα παιδιά τους έχουν ελπίδες, ενώ εξέφρασαν αρνητικές απόψεις σχετικά με το ελεύθερο εμπόριο και τη μετανάστευση, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δομές του δυτικού κόσμου»…

(1) tovima.gr
(2) billionairecensus.com
(3) publications.credit-suisse.com
(4) mckinsey.com
(5) bcgperspectives.com
imerodromos.gr

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Ο Κροπότκιν και το έργο του

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Ο Κροπότκιν και το έργο του: Σκιαγραφία ενός επαναστάτη Ο ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ Μαξ Νεττλώ (Το κείμενο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στην αγγλική «Freedom» το Φε...

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Αναζητώντας τις ρίζες της Σύγχρονης Θετικής Σκέψης...

ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ: Αναζητώντας τις ρίζες της Σύγχρονης Θετικής Σκέψης...: Δρ Μάνος Δανέζης Επίκουρος Καθηγητής Αστροφυσικής Τμήμα Φυσικής Πανεπιστήμιο Αθηνών (Προσκεκλημένη διάλεξη στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών...

28 Αυγούστου 1944: Ταγματασφαλίτες ζητωκραυγάζουν όταν οι Γερμανοί εκτελούν Ελληνες και τους καίνε τα σπίτια στο μπλόκο της Καλλιθέας

Τέλη Αυγούστου του 1944 και τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής στην χώρα μας, καθώς και ταντόπια καθάρματα, οι ταγματασφαλίτες, που υπάκουαν στις εντολές τους, είχαν λυσσάξει.


Οι Γερμανοί αντιλαμβανόταν ότι χάνουν το πόλεμο και τα ντόπια τομάρια που συνεργαζόταν μαζί τους, έτρεμαν την λαϊκή οργή όταν θα τους εγκατέλειπαν οι «προστάτες» τους.

Του Γ. Γ.

(Πονεμένη ιστορία ότι το εαμικό –ελασίτικο κίνημα έδειξε ακατανόητη ανοχή απέναντι τους, δίνοντας την δυνατότητα στο αστικό κράτος που προέκυψε μετά την απελευθέρωση να «δικαιώσει» και να«αξιοποιήσει» τους περισσότερους απ’ αυτούς. Γι’ αυτό το θέμα όμως γράφουμε σε άλλες αναρτήσεις μας).

Πριν μιλήσουμε για το μπλόκο της Καλλιθέας που πραγματοποιήθηκε σαν σήμερα 28 Αυγούστου 1944 ας δούμε τι κλίμα τρομακτικής πολεμικής ατμόσφαιρας επικρατούσε στην σκλαβωμένη Αθήνα. Ο συντηρητικός συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς σημειώνει στο βιβλίο του
«Τετράδια ημερολογίου» «Ζω σε µια πολιτεία που έχει πάθει ένα είδος αµόκ. Στην περιφέρεια της Αθήνας κάθε βράδυ γίνονται µάχες σωστές ανάµεσα στο ΕΑΜ και στα σώµατα ασφαλείας. Στο κέντρο της πόλης γίνονται συνεχώς δολοφονίες. Παράξενο µας φαίνεται όταν δεν ακούγονται πυροβολισµοί».

Ποιο αναλυτικά στα γεγονότα των ημερών αναφέρετε ο Ιάσωνας Χανδρινός στο βιβλίο του: «ΤΟ ΤΙΜΩΡΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόµενη Αθήνα (1942-1944), απ’ όπου θα αντιγράψουμε τα όσα συνέχισαν στο μπλόκο που έγινε αν σήμερα στην Καλλιθέα.

Απ’ την περιγραφή αυτού του γεγονότος πραγματικά ανατριχιάζεις το πόσο κτήνη ήταν οι ταγματασφαλίτες. Δεν είναι ότι απλώς πρόδιδαν τους πατριώτες και τους οδηγούσαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά ζητωκραύγαζαν όταν έβλεπαν τους Γερμανούς να εκτελούν έλληνες και να καίνε τα σπίτια του.
Στην Καλλιθέα τα καθάρματα αυτά μια μέρα μετά το μπλόκο συνέλαβαν και εκτέλεσαν 6 άοπλους εαμίτες. Δεν είχαν χορτάσει απ΄ το αθώο αίμα που έχυσαν οι κατακτητές.

Πριν αναφερθούμε όμως σ’ αυτό ας δούμε αναλυτικά την «Η φονική µάχη της Καλλιθέας» που είχε γίνει στις (24.7.1944) και για την πανεθνική απεργία που του κήρυξε το ΕΑΜ την Πέµπτη, 24 Αυγούστου αντιδρώντας στα µπλόκα και τις µαζικές αποστολές οµήρων στη Γερµανία που επιδίωκαν τα στρατεύματα κατοχής και οι δοσίλογοι υπηρέτες τους.


Και ερχόμαστε στο μπλόκο της Καλλιθέας, επικαλούμενοι πάντα το βιβλίο του Ι. Χανδρινού που αναφέραμε:

Την αυγή της ∆ευτέρας, 28 Αυγούστου, Γερµανοί και Τάγµατα Ασφαλείας περικύκλωσαν το Κουκάκι, τα Παλαιά Σφαγεία και την Καλλιθέα και αφού συγκέντρωσαν όλους τους άντρες στο γήπεδο της Α.Ε. Καλλιθέας, εκτέλεσαν τους 24 µε υπόδειξη µασκοφόρων.

Σε λίγο οι κάτοικοι των Παλαιών Σφαγείων είδαν έντροµοι τα σπίτια τους να καίγονται από τα γερµανικά φλογοβόλα. Όλη η Καλλιθέα καλύφθηκε από ένα σύννεφο µαύρου καπνού, κάτω από τις επευφηµίες των Τσολιάδων «που πετάνε τα φέσια ψηλά και βαράν στον αέρα να το χαρούνε».

Σε πεισµατώδεις συγκρούσεις στα Σφαγεία, ο ΕΛΑΣ είχε βαριές απώλειες –17 µαχητές νεκρούς και τραυµατίες– στη µάταιη προσπάθειά του να αποκρούσει τους επιδροµείς, ανάµεσά τους τον καπετάνιο του Λόχου Σφαγείων, Γιώργο Γεωργιάδη του οποίου το σπίτι κάηκε.

Ο τρόµος είχε κατακυριεύσει τη νοτιοανατολική γωνία του κέντρου της Αθήνας. Την επόµενη τα
Τάγµατα αιχµαλώτισαν έξι άοπλα µέλη των εαµικών και κοµµατικών οργανώσεων Πλάκας κοντά στην πλατεία Κολοκοτρώνη στο Κουκάκι και τους σκότωσαν οµαδικά στη Γέφυρα του Κουκακίου, κοντά στη λεωφόρο Συγγρού. Μαζί και η µόλις 18 ετών γραµµατέας της ΚΟΒ Κουκακίου, Κούλα Αγγελή («Ξανθούλα»).

Ο κύκλος του αίµατος του εφιαλτικού Αυγούστου έκλεισε στις 31 Αυγούστου, όταν, προφανώς µετά από προδοσία, 17 µαχητές –ολόκληρο το Φρουραρχείο της Αγίας Ελεούσας– µαζί µε το λοχαγό Γιώργο Γιουρούκο, έναν από τους ήρωες της µάχης της 24ης Αυγούστου, αιχµαλωτίστηκαν και θανατώθηκαν από τµήµα της γερµανικής ναυτικής αστυνοµίας µέσα στο κτίριο του ψυχιατρείου της Αγίας Ελεούσας όπου είχαν καταλύσει για να ξεκουραστούν.

Μαζί τους εκτελέστηκαν και πέντε γυναίκες –η µια καλόγρια– που θεωρήθηκαν «ένοπλες συνωµότριες».

tsak-giorgis

JOSEPH STIGLITZ*: ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩ

«Ελαττωματικό από τη γένεσή του» το ενιαίο νόμισμα, υποστηρίζει ο νομπελίστας οικονομολόγος. Γιατί δεν λειτουργεί και πώς ουσιαστικά υπονομεύει το ευρωπαϊκό πρότζεκτ. Εισηγείται την εισαγωγή ενός «Βόρειου» και ενός «Νότιου» Ευρώ.

Στο ότι η Ευρώπη, και ιδιαίτερα η ευρωζώνη, δεν τα πηγαίνει καλά από την κρίση του 2008 και μετά, δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Το κοινό νόμισμα υποτίθεται ότι θα έφερνε ευημερία και θα ενίσχυε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Έχει κάνει ακριβώς το αντίθετο, με υφέσεις σε κάποιες χώρες, μεγαλύτερες και από τη Μεγάλη Ύφεση.

Για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει, θα πρέπει να απαντήσει σε ένα άλλο: τι πήγε στραβά. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι φορείς χάραξης πολιτικής έχουν κάνει μια σειρά λάθη –υπερβολική λιτότητα και κακοσχεδιασμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το ευρώ, που δε θα μπορούσε να λυθεί αν βάλουμε κάποιον άλλο επικεφαλής.

Διαφωνώ. Υπάρχουν πιο θεμελιώδη προβλήματα στη δομή της ευρωζώνης, τους κανόνες και θεσμούς που την καθοδηγούν και την συνιστούν. Αυτά μπορεί κάλλιστα να είναι ανυπέρβλητα, εγείροντας την προοπτική πως έχει έρθει ο καιρός για μια πιο ολοκληρωμένη αναθεώρηση του κοινού νομίσματος, μέχρι και του σημείου της διάλυσής του.

Για να το θέσω απλά, το ευρώ ήταν ελαττωματικό από τη γένεσή του. Ήταν σχεδόν αναπόφευκτο ότι η αφαίρεση δύο βασικών μηχανισμών προσαρμογής, όπως τα επιτόκια και οι ισοτιμίες, χωρίς να μπει κάτι άλλο στη θέση τους, θα καθιστούσαν δύσκολη την μακροοικονομική προσαρμογή. Αν προστεθεί σε αυτό μια κεντρική τράπεζα με την εντολή να εστιάζει στον πληθωρισμό και με τις χώρες να περιορίζονται επιπρόσθετα από τα ελλείμματά τους, το αποτέλεσμα θα είναι υπερβολικά υψηλή ανεργία και ακαθάριστο εγχώριο προϊόν συστηματικά κάτω της δυνητικής παραγωγής. Με τις χώρες να δανείζονται σε ένα νόμισμα που δεν είναι υπό τον έλεγχό τους, και χωρίς κανένα εύκολο μηχανισμό ελέγχου των εμπορικών ελλειμμάτων, οι κρίσεις ήταν προβλέψιμες.

Η εναλλακτική στην προσαρμογή των ονομαστικών συναλλαγματικών ισοτιμιών είναι η προσαρμογή των πραγματικών –να πέφτουν οι ελληνικές τιμές σχετικά με τις γερμανικές. Αλλά δεν έχουν θεσπιστεί κανόνες που θα μπορούσαν να επιβάλουν την αύξηση των γερμανικών τιμών και το κοινωνικό και οικονομικό κόστος του να εξαναγκαστούν οι ελληνικές τιμές να πέσουν αρκετά είναι τεράστιο.

Κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί την πιο γρήγορη ανάπτυξη της ελληνικής παραγωγικότητας σε σχέση με την γερμανική ως εναλλακτικό τρόπο «προσαρμογής», αλλά κανείς δεν έχει βρει πώς να το κάνει αυτό. Το ίδιο ισχύει και για την Ισπανία και την Πορτογαλία. Ελλείψει μιας συνολικής στρατηγικής, η τρόικα είναι επιθετική, θεσπίζοντας νέους κανόνες για το φρέσκο γάλα και το μέγεθος στις φρατζόλες του ψωμιού. Το αν αυτοί είναι επιθυμητοί, είναι κάτι που μπορεί να συζητηθεί. Το ότι δεν πρόκειται να επιτύχουν την επιθυμητή προσαρμογή στις πραγματικές συναλλαγματικές ισοτιμίες, όχι.

Οι αλλαγές στους κανόνες που είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει το ευρώ, είναι μικρές από οικονομική άποψη. Μια κοινή τραπεζική ένωση και, ακόμη πιο σημαντικό, κοινή ασφάλιση στις καταθέσεις. Κανόνες για να περιοριστούν τα εμπορικά πλεονάσματα. Ευρωομόλογα ή κάποιος παρόμοιος μηχανισμός για να αμοιβαιοποίηση του χρέους. Νομισματική πολιτική που εστιάζει περισσότερο στην απασχόληση, την ανάπτυξη και τη σταθερότητα, όχι μόνο στον πληθωρισμό.

Στο μεταξύ, η βιομηχανική και άλλες πολιτικές θα έπρεπε να προσανατολίζονται στο να βοηθήσουν τις βραδυκίνητες οικονομίες να φτάσουν τις κορυφαίες. Ακόμη πιο σημαντικό: μια μετατόπιση από τη λιτότητα σε δημοσιονομικές πολιτικές που προσανατολίζονται στην ανάπτυξη. Αλλά αυτές φαίνονται πολύ μακρυά από τις σημερινή πολιτική της Ευρώπης, με τη Γερμανία να επιχειρηματολογεί ακόμη ότι «η Ευρώπη δεν είναι ένωση μεταβιβάσεων» (transfer union).

Οι καλές ρυθμίσεις στα νομίσματα δεν μπορούν να διασφαλίσουν την ευημερία. Οι κακές ρυθμίσεις οδηγούν σε υφέσεις και μεγάλες υφέσεις (depressions). Και μεταξύ των τύπων των ρυθμίσεων που για καιρό συνδέονται με μεγάλες υφέσεις είναι οι λεγόμενες «pegs», όπου η αξία του νομίσματος μιας χώρας είναι σταθερή σε σχέση με μιας άλλης. Ένα κοινό νόμισμα δεν είναι ούτε απαραίτητο, ούτε αρκετό για στενή οικονομική και πολιτική συνεργασία. Η Ευρώπη χρειάζεται να εστιάσει στα σημαντικά για να πετύχει αυτό το στόχο. Το τέλος του κοινού νομίσματος δεν θα είναι το τέλος του ευρωπαϊκού πρότζεκτ. Οι άλλοι θεσμοί της ΕΕ θα παραμείνουν: θα εξακολουθούν να υπάρχουν το ελεύθερο εμπόριο και η μετανάστευση.

Είναι σημαντικό να υπάρξει ομαλή μετάβαση έξω από το ευρώ, με «φιλικό διαζύγιο», πιθανώς κινούμενοι προς ένα σύστημα «ευέλικτου ευρώσυστήματος», με, ας πούμε, ένα ισχυρό Βόρειο Ευρώκαι ένα πιο μαλακό Νότιο Ευρώ. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν θα είναι εύκολο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι να αντιμετωπιστεί το χρέος που έχει μείνει. Το ευκολότερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μετατραπούν όλα τα χρέη σε ευρώ, ως χρέη σε «Νότιο Ευρώ».

Καθώς οδεύουμε προς μια ψηφιακή οικονομία, η σύγχρονη τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα για μια σειρά μεταρρυθμίσεις που στηρίζονται στην αγορά, οι οποίες μπορούν να επιτύχουν ταυτόχρονα τον τριπλό στόχο της πλήρους απασχόλησης, του ισορροπημένου εμπορικού ισοζυγίου και της δημοσιονομικής ισορροπίας, μέσω δημοπρασιών πίστωσης και ηλεκτρονικές εμπορικές συναλλαγές (tokens).

Στο τρέχον παγκόσμιο σύστημα, βασιζόμαστε στις κεντρικές τράπεζες για να ορίσουν τα επιτόκια, ελπίζοντας ότι με κάποιον τρόπο το εμπορικό ισοζύγιο, η επένδυση και η κατανάλωση που θα βγει από αυτό θα είναι «σωστά». Συνήθως δεν είναι. Η εναλλακτική προσέγγιση εστιάζει στις ποσότητες, ας πούμε, της επένδυσης και του εμπορικού ισοζυγίου που χρειαζόμαστε και αφήνουμε την αγορά να ορίσει την τιμή ώστε να επιτευχθεί αυτό.

Με τον καιρό, οι διακυμάνσεις στις ισοτιμίες θα μπορούσαν να περιοριστούν καθώς οι θεσμοί θα αναπτύσσονται. Το ευέλικτο ευρώ είναι μια στρατηγική για την ενσωμάτωση της προόδου στην οικονομική ολοκλήρωση που έχει ήδη γίνει, ενώ θα παρέχεται και χώρος για μεταρρυθμίσεις.

Το κοινό νόμισμα υποτίθεται ότι θα ήταν ένα μέσο για να επιτευχθεί ο στόχος. Εχει γίνει στόχος το ίδιο –ένας στόχος που υπονομεύει πιο δοκιμές πλευρές του ευρωπαϊκού πρότζεκτ, καθώς μεταδίδει διχασμό και όχι αλληλεγγύη.

Ένα «φιλικό διαζύγιο» -ένα σχετικά ήπιο τέλος στο ευρώ, ίσως με τη θέσπιση του προτεινόμενου συστήματος του «ευέλικτου ευρώ»- θα μπορούσε να επαναφέρει την Ευρώπη στην ευημερία και να δώσει στην ήπειρο τη δυνατότητα να εστιάσει για μία ακόμη φορά, με αναζωπυρωμένη αλληλεγγύη, στις πολλές πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει.

Η Ευρώπη ίσως πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ για να σώσει την Ευρώπη και το ευρωπαϊκό πρότζεκτ.

*Ο Joseph Stiglitz είναι οικονομολόγος βραβευμένος με Νόμπελ και συγγραφέας του βιβλίου «Ευρώ: Πώς ένα κοινό νόμισμα απειλεί το μέλλον της Ευρώπης».

iskra.gr

Οι ανίκανοι ευρωπαίοι

Τόσα χρόνια μας έχουν πρήξει ξέρετε τι… για την ανοργανωσιά που μας δέρνει και για την καταπληκτική οργάνωση των ευρωπαίων γενικώς, οι οποίοι καταδέχονται να μας ανέχονται τέτοιοι απολίτιστοι που είμαστε χάριν του πολιτισμού και της ανθρωπιάς που δέρνει εκείνους.
Είναι όμως έτσι;

ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ!

Δεν υπάρχει αντίρρηση ότι δεν είμαστε καθόλου οργανωμένοι. Αυτό όμως οφείλεται στο ότι:
-μετά από 2.500 χρόνια σκλαβιάς και μάχης για επιβίωση, και με τα τελευταία 400 κάτω από το μαχαίρι των τούρκων, είναι φυσικό ότι ελαττώματα έχουμε σαν λαός να έχουν φτάσει στο ζενίθ τους.
-έχουμε μόνιμα κυβερνήσεις ανδρείκελα (όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε μπανανία στον πλανήτη)
-οι κυβερνήσεις αυτές ασχολούνται με την εξυπηρέτηση των ξένων αφεντικών.
-η καλύτερη εξυπηρέτηση των ξένων αφεντικών είναι το κράτος-χάρβαλο. Μια πολυεθνική δεν θα έχει πρόβλημα να ανοίξει υποκαταστήματα και να κάνει ότι γουστάρει. Μέχρι και μπαταρισμένα υποβρύχια θα μας πουλήσει. Πληρώνει ένα μπαξίσι στους κατάλληλους πολιτικούς και τελείωσε.

Το πρόβλημα θα το έχει ο έλληνας φουκαράς που θα προσπαθήσει να ανοίξει μία μικροεπιχείρηση περνώντας μέσα από τους δαίδαλους της πολύπλοκης νομοθεσίας που έχουν αφήσει πίσω τους 150 χρόνια πολιτικών και οικονομικών εξωτερικών παρεμβάσεων (ή μάλλον επιθέσεων) διαφόρων συμφερόντων.

Θέλετε αποδείξεις ή έστω ενδείξεις; Ορίστε:

1) Στην «οργανωμένη» Γερμανία ένας ιάπωνας τουρίστας (που δεν ήξερε ξένη γλώσσα) μετατράπηκε σε λαθρομετανάστη επειδή είχε χάσει τα χαρτιά του. ΚΑΝΕΝΑΣ από τους πανέξυπνους γερμανούς υπαλλήλους και αξιωματούχους δεν σκέφτηκε να βρει έναν μεταφραστή. Και όταν κατάφεραν μετά από αρκετές ημέρες να το σκεφτούν, το σύστημά τους ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΑΜΠΤΟ ώστε ο τουρίστας έπρεπε να μείνει κλεισμένος σαν λαθρομετανάστης «μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία που ισχύει για τους λαθρομετανάστες»!!!!

2) Στην επίσης «οργανωμένη» Γαλλία, γίνεται της «μπιπ το κάγκελο» στο Καλαί.

Όπως αναφέρει η Αγγλική Τέλεγκραφ στην ιστοσελίδα της, τρεις με τέσσερις χιλιάδες λαθρομετανάστες κάθονται εκεί, μέσα σε παράγκες, θέλοντας να περάσουν στην Αγγλία.

Οι γάλλοι προσπαθούν να τους κλείσουν σε κοντέινερ-φυλακές και να γκρεμίσουν τις παράγκες. Και φυσικά γίνονται της τρελής με συγκρούσεις, φωτιές και άλλα τέτοια ωραία ευρωπαϊκά. Ταυτόχρονα αναφέρεται ότι η Ελλάδα έχει μεγαλύτερο πρόβλημα επειδή είναι σε παρόμοια κατάσταση επτά χιλιάδες πρόσφυγες!!!!!

Καπάκι, η εφημερίδα αυτοδιαψεύδεται παρουσιάζοντας έναν χάρτη με τις εισροές των λαθρομεταναστών. Στην Ελλάδα εμφανίζει ότι μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2016 είχαμε δεχθεί 158.938 λαθρομετανάστες, ενώ το 2015 σχεδόν ένα εκατομμύριο!

Δεν νομίζω να πιστεύετε ότι όλοι αυτοί έχουν βολευτεί ή πήγαν στην Ευρώπη και περνάνε μπέικα και έμειναν εμάς σε 7000 άτυχοι…
Επομένως, κατά πόσο είμαστε ΜΟΝΟ εμείς ανίκανοι και ανοργάνωτοι;

 aaatosmihalis

Ποιος κυβερνά την Ενωμένη Ευρώπη

Της Νόρας Ράλλη

Δεν ήταν ούτε πολιτικός, ούτε τεχνοκράτης, ούτε οικονομολόγος ο οραματιστής της ένωσης των ευρωπαϊκών κρατών. Η αρχική ιδέα ενοποίησης των χωρών της Ευρώπης εμφανίζεται στα κείμενα του Βικτόρ Ουγκό, ο οποίος το 1849 αναφέρει τον όρο «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». Επρεπε, ωστόσο, να περάσουν ένας αιώνας και δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι μέχρι να γίνει πραγματικότητα ή μάλλον αναγκαιότητα η σύμπραξη των ευρωπαϊκών κρατών σε μία κοινή Ενωση.

Αρχικός σκοπός της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα» (1951) όπως ονομάστηκε η πρώτη αυτή ενωτική μορφή ήταν αφενός να αποφευχθούν μελλοντικές βίαιες συγκρούσεις, αφετέρου να δημιουργηθεί μια στενή βιομηχανική και οικονομική συνεργασία μεταξύ των χωρών-μελών της.

Εκτοτε, οι αρμοδιότητες της Ευρωπαϊκής, πλέον, Ενωσης έχουν αυξηθεί και τροποποιηθεί, ανταποκρινόμενες στις νέες προκλήσεις: τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος ήταν και είναι τα σημαντικότερα στοιχεία διαφύλαξης για τα κράτη-μέλη της και όχι μόνο. Ωστόσο, ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγοι όσοι υποστηρίζουν πως ο μεγαλύτερος εχθρός της Ε.Ε. είναι ο ίδιος της ο εαυτός.

Παλαιότερα μπορεί να τους χαρακτήριζαν ως γραφικούς ή συνωμοσιολόγους όσους υποστήριζαν πως η διακυβέρνηση της Ε.Ε. γίνεται από συγκεκριμένους κύκλους συμφερόντων, που έχουν οδηγήσει στην ουσιαστική αποδημοκρατικοποίησή της, πλέον όμως, οι φωνές αυτές αποκτούν υπόσταση και κύρος:

«Η Ευρώπη πρέπει να αναδημιουργηθεί» δήλωσε πριν ένα χρόνο ο Γάλλος διανοητής Ετιέν Μπαλιμπάρ. Ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, δήλωσε τη δυσαρέσκειά του για τον διορισμό του Μανουέλ Μπαρόζο, πρώην προέδρου της Κομισιόν, στην αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs.

«Παρόμοιες τακτικές κλονίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τον ρόλο που επιτελεί η Ε.Ε. και αποτελούν σκανδαλώδεις κινήσεις, που εγείρουν αμφιβολίες ως προς τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς περί της σύγκρουσης συμφερόντων», δήλωσε σχετικά και ο Γάλλος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Αρλέμ Ντεζίρ.

Το παράδειγμα «Μπαρόζο» δεν είναι βέβαια το μόνο που «εγείρει» παρόμοιες αμφιβολίες. Τρία πρόσφατα παραδείγματα του τρόπου λήψης αποφάσεων από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενισχύουν τους παραπάνω προβληματισμούς και τη θέση όσων θεωρούν ότι όχι μόνο η Ε.Ε. φέρει πολλά κενά σε θέματα αντιπροσωπευτικής και δημοκρατικής εκπροσώπησης, αλλά παράλληλα παίζει ανοιχτά παιχνίδια υπέρ της κυριαρχίας των πολυεθνικών.

Η Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ), η Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά (CETA) καθώς και το θέμα της διαχείρισης του ύποπτου για πρόκληση καρκίνων εντομοκτόνου της Monsanto (γλυφοσάτη), η κυκλοφορία του οποίου στις χώρες της Ε.Ε. έληξε στα τέλη Ιουνίου, σχεδόν δικαιώνουν τους επικριτές της.

Στην πρώτη περίπτωση, oι διαπραγματεύσεις για το κλείσιμο της ΤΤΙP τελούνται υπό το καθεστώς άκρας μυστικότητας, ενώ παράλληλα πληθαίνουν οι φωνές που προειδοποιούν ότι πρόκειται για μια συμφωνία που θα επιβάλλει τον νόμο της ελεύθερης αγοράς, παραμερίζοντας ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατία.

Ούτε οι ίδιοι οι ευρωβουλευτές δικαιούνται να γνωρίζουν τι ακριβώς γίνεται και αν ζητήσουν ενημέρωση, είναι αναγκασμένοι να μπουν σε ένα κλειστό δωμάτιο, χωρίς σημειώσεις ή κινητά, ώστε να μη διαρρεύσει τίποτα. Μέχρι στιγμής, έχουν πραγματοποιηθεί εννέα κύκλοι διαπραγματεύσεων, με τον τελευταίο στα τέλη Απριλίου.

Ωστόσο, ακριβώς εξαιτίας του τρόπου που αυτές πραγματοποιούνται, ακόμη και αξιωματούχοι του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, όπως ο Αλφρεντ ντε Ζάγιας, αντιδρούν: «Δεν επιθυμούμε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου οι επιχειρήσεις και όχι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις θα λαμβάνουν τις αποφάσεις», δήλωσε χαρακτηριστικά προ λίγων μηνών.

Μία ακόμη διατλαντική συμφωνία είναι η Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά (CETA), στην οποία έχουν αντιταχθεί εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών με διαδηλώσεις και ψηφίσματα. Το γιγαντιαίο αυτό κύμα αντίδρασης και η γενική απαίτηση η συμφωνία να μην εφαρμοστεί εάν τα κράτη-μέλη και οι πολίτες τους δεν πληροφορηθούν με πλήρη διαφάνεια το τι συμφωνήθηκε οδήγησαν στο να χαρακτηρίσει η Κομισιόν, μετά από μεγάλες πιέσεις, τη συμφωνία «μεικτή».

Αυτό σημαίνει πως η εφαρμογή της ή όχι θα περάσει και από τα εθνικά Κοινοβούλια των κρατών-μελών και όχι μόνο από το Ευρωπαϊκό. Παράλληλα, όμως, αποφάσισε και την «προσωρινή» εφαρμογή της μετά την έγκρισή της από το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και πριν αποφασίσουν τα κράτη-μέλη, ανοίγοντας έτσι ένα «παραθυράκι» υπέρ της.

Μέχρι να συζητηθεί σε εθνικό επίπεδο και να ληφθούν αποφάσεις, η CETA θα είναι ήδη εν ισχύι και τα εθνικά Κοινοβούλια θα βρεθούν μπροστά σε μία ήδη τετελεσμένη πραγματικότητα.

Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Νίκος Βούτσης, επισήμανε, προ μίας εβδομάδας μόλις, τη σημασία της συνεργασίας μεταξύ των Κοινοβουλίων πάνω στο ζήτημα, εκφράζοντας την αναγκαιότητα θεμελίωσης «ενός ουσιαστικού διαλόγου τόσο μεταξύ των εθνικών κρατών όσο και με τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τα αρμόδια όργανα, με σκοπό την ευρύτερη δυνατή πληροφόρηση και την παρακολούθηση της διαπραγματευτικής διαδικασίας».

Τέλος, όσον αφορά το glyphosate (γλυφοσάτη), το ενεργό συστατικό του πλέον διαδεδομένου εντομοκτόνου της Monsanto, που έχει χαρακτηριστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ως «πιθανώς καρκινογόνο για τον άνθρωπο», παρ’ όλες τις έντονες κινητοποιήσεις επιστημόνων, κοινωνικών φορέων, περιβαλλοντικών οργανώσεων και χιλιάδων πολιτών, η Κομισιόν εκμεταλλεύτηκε τη δυνατότητα που έχει και παρέτεινε με δική της, μονομερή, απόφαση τη χρήση του μέχρι το τέλος του 2017.

«Αυτό που παρατηρούμε σήμερα, με την κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και της λεγόμενης «διακυβέρνησης», είναι μια δραματική διαδικασία «αποδημοκρατικοποίησης», βλέπουμε την απόσπαση της αληθινής εξουσίας από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και τη μεταφορά της προς τεχνοκρατικά σώματα, αλλά και τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζει πλέον η δύναμη του χρήματος ακόμη και στην καθημερινή πολιτική πρακτική», έχει δηλώσει ο Μπαλιμπάρ και η πραγματικότητα φαίνεται να τον δικαιώνει.

Πηγή: unblock.gr

ΠΕΡΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Το μίνι εγχειρίδιο του ατομικισμού… από τον Γάλλο αναρχοατομικιστή Χαν Ράινερ

Δεν έχω σχέσεις με μεμονωμένα άτομα;Έχω σχέσεις, όχι μόνο με μεμονωμένα άτομα, αλλά και με διάφορες κοινωνικές ομάδες και, σε γενικές γραμμές, με την κοινωνία.

Τί είναι η κοινωνία;Η κοινωνία είναι μια συγκέντρωση ατόμων για μια κοινή δουλειά.

Μπορεί μια κοινή δουλειά να είναι καλή;Υπό ορισμένες συνθήκες μια κοινή δουλειά μπορεί να είναι καλή.

Κάτω από ποιές συνθήκες;Μια κοινή δουλειά θα είναι καλή αν, μέσω της αμοιβαίας αγάπης ή μέσω της αγάπης του σκοπού οι εργαζόμενοι όλοι δρούσαν ελεύθερα, και αν οι κοινές τους προσπάθειες τούς φέρνουν κοντά σε αρμονικό συντονισμό.

Έχει η κοινωνική εργασία στην πραγματικότητα το χαρακτηριστικό της ελευθερίας;Στην πραγματικότητα, η κοινωνική εργασία δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό ελευθερίας. Οι εργαζόμενοι υπάγονται ο ένας στον άλλον. Οι προσπάθειές τους δεν είναι αυθόρμητες και αρμονικές πράξεις αγάπης, αλλά εξαντλητικές πράξεις περιορισμού.

Τί συμπεραίνετε απ’ αυτό το χαρακτηριστικό της κοινωνικής εργασίας;Συμπεραίνω απ’ αυτό ότι η κοινωνική εργασία είναι κακή.

Πώς θεωρεί την κοινωνία ο σοφός άνθρωπος;Ο σοφός άνθρωπος βλέπει την κοινωνία σαν ένα όριο. Αισθάνεται κοινωνικός με τον ίδιο τρόπο που αισθάνεται θνητός.

Ποιά είναι η στάση του σοφού ανθρώπου ενώπιον αυτών των ορίων;Ο σοφός άνθρωπος αντιμετωπίζει τα όρια αυτά ως υλικές αναγκαιότητες και υποβάλλεται φυσικά σ’ αυτά με αδιαφορία.

Τί είναι τα όρια γι’ αυτόν που πορεύεται προς τη σοφία;Τα όρια συνιστούν κινδύνους γι’ αυτόν που πορεύεται προς τη σοφία.

Γιατί;Αυτός που δεν μπορεί ακόμη να διακρίνει στην πράξη, με ακλόνητη βεβαιότητα, τα πράγματα που εξαρτώνται απ’ αυτόν από εκείνα που δεν εξαρτώνται απ’ αυτόν κινδυνεύει να μεταφράζει τους υλικούς περιορισμούς σε ηθικούς περιορισμούς.

Τί θα έπρεπε ο ατελής ατομικιστής να κάνει ενώπιον αυτών των κοινωνικών περιορισμών;Θα έπρεπε να υπερασπιστεί τη λογική του και τη βούλησή του εναντίον τους.Θα απορρίψει τις προκαταλήψεις που επιβάλλονται σε άλλους ανθρώπους, και θα απαγορεύσει στον εαυτό του να μισεί ή να αγαπά. Θα απελευθερώσει σταδιακά τον εαυτό του από κάθε φόβο ή επιθυμία που τον αφορά. Θα προχωρήσει προς την κατεύθυνση της τέλειας αδιαφορίας, που είναι η φύση της σοφίας όταν έρχεται αντιμέτωπος με πράγματα που δεν εξαρτώνται απ’ αυτόν.

Ελπίζει ο σοφός άνθρωπος σε μια καλύτερη κοινωνία;Ο σοφός άνθρωπος απαγορεύει στον εαυτό του κάθε ελπίδα.

Πιστεύει ο σοφός άνθρωπος στην εξέλιξη;Παρατηρεί ότι οι σοφοί άνθρωποι είναι σπάνιοι σε όλες τις εποχές και ότι δεν υπάρχει ηθική πρόοδος.

Αντλεί ο σοφός άνθρωπος χαρά από την υλική πρόοδο;Ο σοφός άνθρωπος παρατηρεί ότι η υλική πρόοδος έχει ως αντικείμενό της την αύξηση των τεχνητών αναγκών κάποιων και τη δουλειά άλλων. Η υλική πρόοδος τού φαίνεται σαν ένα όλο και μεγαλύτερο βάρος στην πλάτη, που βουτάει όλο και περισσότερο τον άνθρωπο στη λάσπη και τη δυστυχία.

Δεν θα μειώσει η εφεύρεση τελειοποιημένων μηχανημάτων την ανθρώπινη εργασία;Η εφεύρεση των μηχανών έχει πάντοτε επιδεινώσει την εργασία. Την καθιστά πιο επώδυνη και λιγότερο αρμονική. Έχει αντικαταστήσει την ελεύθερη και νοήμονα πρωτοβουλία με δουλοπρεπή και φοβισμένη ακρίβεια. Έχει κάνει τον εργαζόμενο, το χαμογελαστό άλλοτε κύριο των εργαλείων, τρεμουλιαστόσκλάβο των μηχανημάτων.

Πώς μπορεί το μηχάνημα, το οποίο πολλαπλασιάζει τα προϊόντα, να μην μειώνει το χρόνο της εργασίας που πρέπει να δαπανάται απ’ τον άνθρωπο;Ο άνθρωπος είναι άπληστος, και η τρέλα των φανταστικών αναγκών μεγαλώνει όταν ικανοποιούνται. Όσο πιο περιττά πράγματα έχει ο τρελός, τόσα περισσότερα επιθυμεί.

Διεξάγει ο σοφός άνθρωπος κοινωνικές πράξεις;Ο σοφός άνθρωπος παρατηρεί ότι προκειμένου να πραγματοποιήσει κοινωνικές πράξεις πρέπει κανείς να δρα σε πλήθη, και δεν δρα κανείς σε πλήθη μέσω της λογικής, αλλά μέσω των παθών. Δεν θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να ξεσηκώνει τα πάθη των ανθρώπων. Η κοινωνική δράση τού φαίνεται τυραννία, και ο ίδιος απέχει απ’ τη συμμετοχή σ’ αυτή.

Δεν είναι εγωιστής ο σοφός άνθρωπος όταν ξεχνάει την ευτυχία των ανθρώπων;Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει ότι οι λέξεις «ευτυχία των ανθρώπων», δεν έχουν νόημα. Η ευτυχία είναι εσωτερική και ατομική. Μπορεί να παραχθεί μόνο εντός κάποιου.

Μήπως ο σοφός άνθρωπος δεν τρέφει τότε κανένα οίκτο για τους καταπιεσμένους;Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει ότι οι καταπιεσμένοι που διαμαρτύρονται λαχταρούν να είναι καταπιεστές. Τους ανακουφίζει ανάλογα με τους πόρους του, αλλά δεν πιστεύει στη σωτηρία μέσω της κοινής δράσης.

Ο σοφός άνθρωπος δεν πιστεύει τότε σε μεταρρυθμίσεις;Παρατηρεί ότι οι μεταρρυθμίσεις αλλάζουν τα ονόματα των πραγμάτων και όχι τα πράγματα αυτά καθαυτά. Ο σκλάβος έγινε δουλοπάροικος, και στη συνέχεια μισθωτός: τίποτα δεν έχει μεταρρυθμιστεί εκτός απ’ τα ονόματα. Ο σοφός άνθρωπος παραμένει αδιάφορος γι’ αυτά τα φιλογογικά ερωτήματα.

Είναι ο σοφός άνθρωπος επαναστάτης;Η εμπειρία αποδεικνύει στο σοφό άνθρωπο ότι οι επαναστάσεις δεν έχουν μόνιμα αποτελέσματα. Η λογική του λέει ότι τα ψεύδη δεν αντικρούονται με ψεύδη, και ότι η βία δεν καταστρέφεται με βία.

Τί πιστεύει για την αναρχία ο σοφός άνθρωπος;Ο σοφός άνθρωπος θεωρεί την αναρχία μια μορφή αφέλειας.

Γιατί;Ο αναρχικός πιστεύει ότι η κυβέρνηση είναι το όριο της ελευθερίας. Ελπίζει, καταστρέφοντας την κυβέρνηση, να διευρύνει την ελευθερία.Δεν έχει δίκιο;Το πραγματικό όριο δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η κοινωνία. Η κυβέρνηση είναι ένα κοινωνικό προϊόν όπως οτιδήποτε άλλο. Δεν καταστρέφουμε ένα δέντρο κόβοντας ένα απ’ τα κλαδιά του.

Γιατί ο σοφός άνθρωπος δεν εργάζεται για την καταστροφή της κοινωνίας;Η κοινωνία είναι τόσο αναπόφευκτη όσο ο θάνατος. Σε υλικό επίπεδο η δύναμή μας δεν είναι τίποτα έναντι των ορίων αυτών. Αλλά ο σοφός άνθρωπος καταστρέφει εντός του το φόβο της κοινωνίας, ακριβώς όπως καταστρέφει το φόβο του θανάτου. Είναι αδιάφορος για την πολιτική και κοινωνική μορφή του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει, ακριβώς όπως είναι αδιάφορος για το είδος του θανάτου που τον περιμένει.

Οπότε ο σοφός άνθρωπος δεν θα δράσει ποτέ στην κοινωνία;Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει ότι δεν μπορούμε να καταστρέψουμε είτε την κοινωνική αδικία είτε τα νερά της θάλασσας. Αλλά προσπαθεί να σώσει ένα καταπιεσμένο άτομο από μια συγκεκριμένη αδικία, ακριβώς όπως ρίχνεται στη θάλασσα για να σώσει έναν άνθρωπο που πνίγεται.

Μετάφραση: Αιχμή

https://aixmi.wordpress.com

Γράμμα του Nicola Sacco στο γιο του

"Στον αγώνα της ζωής, θα βρεις, θα βρεις περισσότερη αγάπη. Και επίσης στον αγώνα είναι που θα σ’ αγαπήσουν."




Επιμέλεια: Θάνος Ανδρίτσος

Στις 23 Αυγούστου 1927, εκτελέστηκαν δύο από τις πιο γνωστές και ηρωικές φυσιογνωμίες του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ, οι Ιταλοί μετανάστες, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti. Οι δύο τους, γνωστές μορφές του αναρχικού ρεύματος των ΗΠΑ και αποφασισμένοι συνδικαλιστές εργάτες μέχρι τέλους, έπεσαν θύματα μιας πολιτικής στοχευμένης εκστρατείας, και εν τέλει καταδικάστηκαν για ένα έγκλημα που δεν διέπραξαν ποτέ.


Οι δύο Ιταλοί μετανάστες αναρχικοί συλλαμβάνονται στις 5 Μαΐου 1920 και, παρά το παγκόσμιο κύμα αλληλεγγύης, εφτά χρόνια αργότερα,καταδικάζονται σε θάνατο, στη Βοστώνη των ΗΠΑ, χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία. O «Νικ» και ο «Μπαρτ» έμειναν αλύγιστοι μέχρι το τέλος, κραυγάζοντας για την αθωότητά τους:


Αναζήτησα την απελευθέρωσή μου στην απελευθέρωση όλων, την ευτυχία μου στην ευτυχία όλων. Κατάλαβα πως η ισότητα στις πράξεις, στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις είναι η μοναδική ηθική βάση στην οποία μπορεί να οικοδομηθεί μια δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία.


και τα τελευταία του λόγια στο δικαστήριο:

Ποτέ σε όλη μας την ύπαρξη δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανεκτικότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλοκατανόηση μεταξύ των ανθρώπων, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας, η ζωή μας, ο πόνος μας δεν είναι τίποτα. Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός τσαγκάρη και ενός φτωχού ψαρά, είναι τα πάντα. Η τελευταία στιγμή μας ανήκει. Αυτή η αγωνία είναι ο θρίαμβός μας 
Bartolomeo Vanzetti


Εδώ παραθέτουμε το συγκλονιστικό γράμμα του Sacco στον γιο του, λίγες ώρες πριν οδηγηθεί στην ηλεκτρική καρέκλα:


Το Γράμμα του Nicola Sacco στον γιό του.


Αν δεν αλλάξει κάτι, θα μας εκτελέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα, αμέσως μετά τα μεσάνυχτα,


Επομένως είμαι εδώ τώρα, δίπλα σου, με αγάπη και ανοιχτή καρδιά,


Όπως ήμουν και εχθές.


Μην κλάψεις, Dante. Αρκετά δάκρυα ξοδεύτηκαν,


σαν της μητέρας σου τα δάκρυα που στέρεψαν εφτά χρόνια τώρα,


χωρίς να κάνουν και κανένα καλό.


Για αυτό γιέ μου, αντί να κλάψεις, στάσου δυνατός και γενναίος,


για να μπορείς να παρηγορήσεις τη μητέρα σου.


.


Κι όταν θα θες να την αποσπάς από την αποκαρδιωτική μοναξιά,


να την πηγαίνεις μια μεγάλη βόλτα στην ήρεμη εξοχή,


να μαζεύετε λουλούδια από δω και από κει.


Και να ξεκουράζεστε κάτω από τη σκιά των δέντρων, δίπλα στη μουσική του νερού,


η γαλήνη της φύσης, θα της αρέσει τόσο πολύ,


Όπως σίγουρα και σε σένα.


Αλλά γιε μου, πρέπει να θυμάσαι: Μη δώσεις όλο σου τον εαυτό.


.


Χαμήλωσε λίγο τον εαυτό σου, μόνο ένα βήμα, για να βοηθήσεις τους αδύναμους στο πλάι σου.


Τους αδύναμους, που ζητούν βοήθεια, τους διωκόμενους και τα θύματα.


Είναι φίλοι σου, φίλοι δικοί μου και δικοί σου, είναι οι σύντροφοι που παλεύουν,


Ναι και καμιά φορά πέφτουν.


Όπως ο πατέρας σου, ο πατέρας σου και ο Bartolo, έπεσαν στη μάχη.


Πάλεψαν και έχασαν τη ζωή τους μόλις χθες, στη διεκδίκηση της ευτυχίας,


και της ελευθερίας για όλους.


.


Στον αγώνα της ζωής, θα βρεις, θα βρεις περισσότερη αγάπη.


Και επίσης στον αγώνα, είναι που θα σ’ αγαπήσουν.

.


Απόδοση- Επιμέλεια: Θάνος Ανδρίτσος

Το Σύστημα: Οδηγίες χρήσης και κατάχρησης

«Τhey sentence me to 30 years of boredom, for trying to change the system from within”
Leonard Cohen

«Gentlemen, you can’t fight in here! This is the War Room.»
President Merkin Muffley in «Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb»

«Together we stand, divided we fall.»
Pink Floyd

~~~~~~~~~~~~~~~~~

σύστημα: (το) ουσ. [<αρχ. σύστημα<συνίστημι] : σύνολο πραγμάτων του οποίου τα μέρη βρίσκονται μεταξύ τους σε στενή σχέση ενότητας, αλληλεπίδρασης

σύστημα ΙΙ: σύνολο ιδεών, θεωριών, αρχών, πρακτικών κτλ που αναφέρονται σε μια ειδική ή ιδιαίτερη μορφή διακυβέρνησης, θρησκείας, φιλοσοφίας κτλ, πχ δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, φιλοσοφικό σύστημα του Καντ

σύστημα ΙΙΙ: σύνολο μεθόδων, πρακτικών, κανόνων που έχουν καθιερωθεί και επικρατήσει στην πολιτική, οικονομική ή κοινωνική ζωής, ιδίως όταν θεωρούναι ότι ασκούν καταπίεση: εχθρός του συστήματος, οφείλεις να συμμορφωθείς με το σύστημα.

σύστημα ΙV: (βιολογία) σύνολο ιστών ή οργάνων που έχουν την ίδια δομή ή εκτελούν την ίδια φυσιολογική λειτουργία: νευρικό-αναπνευστικό σύστημα

σύστημα V: (αστρονομία) σύνολο δύο ή περισσότερων ουράνιων σωμάτων που συνδέονται μέσω των αμοιβαίων ελκτικών τους δυνάμεων και περιφέρονται γύρω από ένα κέντρο

σύστημα VI: (τεχνολογία) σύνολο πραγμάτων, συσκευών, μηχανημάτων κτλ, που συνδέονται μεταξύ τους για έναν ειδικό σκοπό, όπως τα μέρη ενός μηχανισμού, δικτύου κα

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το «σύστημα» (system, système, sistema, system, systeem, система, sistem, systém) είναι μια λέξη. Αρχαιοελληνική, που παράγεται απ’ το συνίστημι (=συνδυάζω, συνενώνω, συγκροτώ, συνασπίζω).

Οι λέξεις έχουν αυτή την απεχθή κι αγαπητή ιδιότητα να μην είναι ποτέ ακριβείς κι απόλυτες -σε αντίθεση με τους αριθμούς.

Κάθε λέξη την ερμηνεύει ο καθένας σύμφωνα με τις προσωπικές του εμπειρίες, αναμνήσεις, συναισθήματα, πεποιθήσεις κλπ. Ακόμα και οι πιο κοινότοπες και σαφείς, όπως το «ποδήλατο», για κάθε άνθρωπο σημαίνουν κάτι άλλο.

Όμως υπάρχουν κάποιες λέξεις-έννοιες, που είναι πολύ πιο απροσδιόριστες, πολύ πιο αόριστες, όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η εξουσία, ο έρωτας. Το «σύστημα» είναι σίγουρα μία απ’ αυτές.

Ψάχνοντας, λοιπόν, το λεξικό βρισκόμαστε μπρος σε 6 διαφορετικές έννοιες (υποκατηγορίες) της λέξης «σύστημα». Το κοινό χαρακτηριστικό είναι ο προσδιορισμός «σύνολο» (πραγμάτων, ιδεών, θεωριών, μεθόδων, πρακτικών, κανόνων, ουράνιων σωμάτων, συσκευών, οργάνων, ιστών κα).

Καθώς και κάτι άλλο κοινό, αυτό που κάνει ένα σύστημα λειτουργικό: Η ενότητα, η σύνδεση, η αλληλεπίδραση.

~~

Αλληλεπίδραση λοιπόν.

Αν θυμηθούμε τη νευτώνεια μηχανική κι αν απομακρυνθούμε απ’ την κραυγαλέα θνητότητά μας, θα καταλάβουμε ότι το Σύμπαν, ο Cosmos, όπως έλεγε κι ο Carl Sagan, είναι ένα σύστημα (ενότητα- σύνδεση-αλληλεπίδραση). Κάθε κομμάτι μάζας αλληλεπιδρά με κάθε άλλο, αντιστρόφως ανάλογα με το τετράγωνο της απόστασης.

Αν έρθουμε πιο κοντά στην εγωκεντρικότητα μας θα φτάσουμε στο ηλιακό μας σύστημα, ένα σύνολο πραγμάτων και ενεργειών ξανά.

Και κάπου εκεί, αν παρατηρήσουμε προσεχτικά, ο τρίτος πλανήτης απ’ τον Ήλιο, είναι η Γη.

Αυτή, αν τη θεωρήσουμε ως Γαία, είναι ένα σύστημα, όπου αλληλεπιδρούν δεκάκις εκατομμύρια έμβια όντα, από τα βακτήρια και τις μέδουσες ως τις πασχαλίτσες και τις γάτες.

Η Γαία είναι ένα οικοσύστημα, ένα βιοσύστημα, ένα υπερσύστημα.

Σ’ αυτή ενδημούν, τα τελευταία 200.000 (+-) χρόνια, κάποιοι νεοτενικοί πίθηκοι με υπερτροφικό εγκέφαλο, οι Homo Sapiens.

Αυτοί συνιστᾶσι ένα άλλο σύνολο-σύστημα, την Ανθρωπότητα.

Δεν τη λέω «κοινωνία», γιατί κι αυτή είναι μια λέξη συναισθηματικά βαριά κι εξίσου ασαφής με το «σύστημα». Η Ανθρωπότητα, παρότι πιο ποιητική και πιο αφηρημένη, είναι πιο εύστοχη λέξη: Το σύνολο των ανθρώπων και των πράξεων-ιδεών-βουλήσεων (κλπ) τους.

Η Ανθρωπότητα είναι ένα σύστημα, ένα ανοιχτό σύστημα, αφού δεν υπάρχουν κλειστά συστήματα.

Κάθετι που κάνει κάθε άνθρωπος αντηχεί στην αιωνιότητα, επιδρά σε όλους τους άλλους, επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα (αντιστρόφως ανάλογα με το τετράγωνο της απόστασης), για όσο καιρό θα υπάρχουν άνθρωποι.

Παραδόξως, σ’ αυτό το σύστημα που αποκαλούμε Ανθρωπότητα, κυριαρχεί ο πόλεμος -και οι ανισότητες, η εκμετάλλευση, ο πόνος, οι διαχωρισμοί και άλλα δεινά- με κάποιες σύντομες αναλαμπές ειρήνης, ομόνοιας, διαφωτισμού, αγάπης και όμορφων καλλιτεχνικών συνθέσεων, όπως το Claire de lune.

Μοιάζει λες και είναι ένα σύστημα που αυξάνει την εντροπία, αντί για την τάξη, και οδηγείται στον αφανισμό.

Ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό. Φταίει το σύστημα; Και τι είναι αυτό το τόσο απεχθές σύστημα;

~~

Όταν ήμουν είκοσι χρονών είχα έναν καθηγητή που δίδασκε Διαχείριση Ανθρώπινου Δυναμικού. Κάναμε πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

Κάποια στιγμή «μαλώναμε» για το πώς μπορούν οι νέοι να ανατρέψουν το σύστημα. Ο καθηγητής έλεγε ότι αυτό δεν γίνεται, γιατί το σύστημα είναι ένας τοίχος φτιαγμένος από τους ανθρώπους, φτιαγμένος από εμάς τους ίδιους.

«Θα τον γκρεμίσουμε», του είχα πει.
«Δεν πέφτει», είχε απαντήσει με σιγουριά.
«Θα του βάλουμε εκρηκτικά».
«Δεν καταστρέφεται».
«Θα πηδήξουμε από πάνω του».
«Είναι πανύψηλος, δε γίνεται».
«Θα βγάλουμε φτερά και θα πετάξουμε».

Ο καθηγητής γέλασε και δεν απάντησε. Ο μόνος τρόπος ν’ αντιμετωπίσεις τον ρεαλισμό είναι η φαντασία.

~~

Εκείνη τη μέρα ξεκίνησα να γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα (το δεύτερο, αν υπολογίσουμε κι εκείνο που έγραφα στην έκτη δημοτικού, αλλά ποτέ δεν τελείωσα γιατί μετακομίσαμε και το τετράδιο μου χάθηκε).

Αυτό διαδραματίζεται σ’ ένα φανταστικό-πρωτόγονο χωριό, το Πρίβτι (όπου Πρίβτι, στα σανσκριτικά σημαίνει: Η Γη, ο Κόσμος). Σ’ αυτό το χωριό κατοικεί η φυλή των Νάρας (Νάρας = Άνθρωποι), οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι οι μοναδικοί άνθρωποι στον Κόσμο.

Μέρος της μυθολογίας των Νάρας είναι η Απαγόρευση. Αν κάποιος από αυτούς λείψει από το χωριό πάνω από 29 μέρες και νύχτες (ένα φεγγάρι), τότε το Πρίβτι και όλος ο κόσμος θα καταστραφεί.

Ένας νέος, ο Λίμπερ (και αν θυμάμαι καλά αυτό σημαίνει ελεύθερος στα γερμανικά) σπάει την Απαγόρευση και ταξιδεύει για 29 μέρες και νύχτες μέσα στο δάσος. Την εικοστή ένατη φτάνει μπροστά στο απόλυτο εμπόδιο: Έναν τοίχο-καθρέφτη, φτιαγμένο από άθραυστο υλικό.

Αυτός ο τοίχος μοιάζει να μην έχει αρχή και τέλος, ούτε δεξιά και αριστερά ούτε προς τα πάνω, αλλά έχει μια ελάχιστη καμπυλότητα. Έτσι ο Λίμπερ αντιλαμβάνεται ότι οι Νάρας είναι παγιδευμένοι μέσα σε αυτή τη γιγάντια φυλακή.

Γυρνάει πίσω για να ανακοινώσει το νέο στους Νάρας, αλλά εκείνοι δεν ενδιαφέρονται αν ζουν σε μια φυλακή, αφού εκεί μέσα έχουν όσα χρειάζονται.

Τελικά το Πρίβτι καταστρέφεται, όπως έλεγε και η Προφητεία της Απαγόρευσης, αλλά πώς συμβαίνει αυτό ίσως να το διαβάσετε κάποτε, αν βρω το χρόνο να δακτυλογραφήσω το μυθιστόρημα, που είναι γραμμένο με τον παραδοσιακό στιλό –πολύ πριν αποκτήσω γραφομηχανή και δις πολύ πριν αποκτήσω υπολογιστή.

Όταν ο νέος προσπαθεί να περάσει μέσα από τον καθρέφτη-τοίχο, αυτό που τον εμποδίζει να βγει είναι το είδωλο του, είναι ο εαυτός του. Γιατί, όπως πολύ σωστά είπε ο καθηγητής: Το σύστημα είναι φτιαγμένο από εμάς. Δεν είναι κάποια μεταφυσική κατασκευή ή κάποια εξωγήινη κατασκευή.

~~

Ο τοίχος είναι φτιαγμένος από εμάς τους ίδιους.

Εμείς είμαστε το σύστημα.

Η ανθρωπότητα είναι παγιδευμένη σε μια γιγάντια φυλακή που ονομάζεται… Ανθρωπότητα.

«Πάντα ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο. Κάποιες φορές συμβαίνει και το αντίστροφο», είχε πει ο Γούντι Άλεν, αλλά μέσα από τον αστεϊσμό φανερώνεται μια αλήθεια: Οι εκμεταλλευτές των ανθρώπων είναι άνθρωποι. Κι όταν ανατραπούν τα πάντα πάλι κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα βρεθούν να έχουν την εξουσία και εκείνοι θα εκμεταλλευτούν τους αδύναμους με τη σειρά τους.

Αν θες να δοκιμάσεις έναν άνθρωπο δως του εξουσία. Τότε μόνο θα δείξει ποιος πραγματικά είναι.

~~{}~~

Τι είναι το σύστημα; Είναι η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε. Κι αυτή η κοινωνία είναι άδικη, όχι γιατί εσύ δε θα πας διακοπές το καλοκαίρι, αλλά γιατί οι μισοί κάτοικοι του πλανήτη κάνουν δίαιτα κι οι άλλοι μισοί πεθαίνουν από ασιτία.

Και γιατί ο κόσμος είναι άδικος και ποτέ δεν αλλάζει, Κεμάλ; Φταίει ο Θεός; Φταίει η Γη, ο πλανήτης μας; Ή μήπως φταίνε οι άνθρωποι;

«Οι πλούσιοι άνθρωποι», θα πεις και δε θα διαφωνήσω μαζί σου, αλλά θέλω να το σκεφτώ λίγο παραπάνω.

Οι κατέχοντες αντιπροσωπεύουν το 1% του ανθρώπινου πληθυσμού. Αυτοί είναι το σύστημα; Αυτοί είναι το άδικο; Και γιατί το 99% υποκύπτει στην αδικία; Δεν είναι θέμα δύναμης.

Πώς το 1% ελέγχει τους υπόλοιπους; Ίσως (κάνω σκέψεις, εικοτολογώ πάντα) δίνοντας τους ένα μέρος (ρανίδες) από την εξουσία που κατέχουν, ένα μέρος (ψίχουλα) του πλούτου που κατέχουν και κυρίως, ναι, αυτό κυρίως, το όνειρο ότι κάποια μέρα αυτοί ή τα παιδιά τους θα καταφέρουν να γίνουν βεζύρηδες στη θέση του βεζύρη. Ο κόσμος θα συνεχίσει να είναι άδικος, αλλά εκείνοι θα πάρουν προαγωγή και θα βρεθούν ένα επίπεδο πιο ψηλά.

Το σύστημα δεν είναι καθόλου άσχημο αν δουλεύει για σένα.

~~

Πέρα από την ελπίδα της προαγωγής υπάρχει και άλλος ένας μοχλός πίεσης: Ο φόβος της πείνας. Αλλά ούτε κι αυτό δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, γιατί υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ούτως ή άλλως πεινάνε, αλλά δεν εξεγείρονται. Γιατί;

Ίσως ο νόμος της αδράνειας θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην ψυχολογία: Όπως είναι δύσκολο να αλλάξεις την ταχύτητα και την τροχιά ενός σώματος, έτσι είναι δύσκολο να αλλάξεις και τις πεποιθήσεις ή τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου.

Πώς, όμως, γίνονται οι επαναστάσεις; Γιατί επαναστάσεις έχουν γίνει -κι αν αμφιβάλλετε ρωτήστε την Μαρία Αντουανέτα, τον Τσάρο Νικόλαο Β΄, τον Τζιάνγκ Κάισεκ.

Υπάρχει κάποιο κρίσιμο σημείο φτώχειας και αδικίας που αν ξεπεραστεί οι μάζες εξεγείρονται; Ή μήπως είναι κάποιοι ηγέτες που δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες;

Και όταν η επανάσταση συμβαίνει και πετυχαίνει που οδηγεί; Στη Γαλλία οδήγησε στον Ναπολέοντα. Στη Ρωσία οδήγησε στον Στάλιν. Στην Κίνα είχαν τον Μάο και τελικά οδήγησε στο πιο ολοκληρωτικό καπιταλιστικό κράτος που έχει υπάρξει.

~~

Υπήρχε, άραγε, στην ανθρώπινη ιστορία κάποια εποχή όπου ο άνθρωπος δεν εκμεταλλευόταν τον άνθρωπο; (και το αντίστροφο)

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι οι πρωτόγονες κοινωνίες, όπου βεβαίως υπήρχε ιεραρχία (ακόμα και στα κοτέτσια υπάρχει ιεραρχία), αλλά η κοινοκτημοσύνη επιβαλλόταν ως ανάγκη: Αν δεν μοιραζόσουν και δεν συνεργαζόσουν, πολύ απλά… Θα πέθαινες.

Ο Λεβιστρός, ο οποίος είχε μελετήσει εμβριθώς τις «χαμένες» φυλές του Αμαζονίου, έκανε τη διάκριση ανάμεσα στις ψυχρές και τις θερμές κοινωνίες, παρομοιάζοντας ‘τες με ατμομηχανή. Στις ψυχρές κοινωνίες, τις πρωτόγονες, δεν παράγεται έργο, πολιτισμός. Στις θερμές, όπως η δική μας, η ατμομηχανή προχωράει –με μεγάλη ή μικρή ταχύτητα.

Αλλά μαντέψτε ποιο είναι το καύσιμο. Πολύ σωστά: Ο άνθρωπος!

Οι κοινωνικές ανισότητες, υποστηρίζει ο Λεβιστρός, θρέφουν τον πολιτισμό.

Και ποιος θα τολμήσει να πει ότι δεν χρειαζόμαστε τον πολιτισμό; Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τέχνη, θρησκεία, τεχνολογία και επιστήμη;

Άλλωστε στο οριακό σημείο που έχει φτάσει ο άνθρωπος μια σπασμωδική «επιστροφή στη φύση» και η απάρνηση των επιτευγμάτων του πολιτισμού θα οδηγήσει με βεβαιότητα στο μαρασμό –αν όχι στο ολοσχερή αφανισμό. Είμαστε πάρα πολλοί για να ζήσουμε πρωτογονικά.

Αλλά κι αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, ρίχνοντας στην ατμομηχανή όλο και περισσότερο καύσιμο, πάλι θα οδηγηθούμε στον αφανισμό μας. Μέχρι το 2050 ο ανθρώπινος πληθυσμός θα έχει υπερδιπλασιαστεί και το μεγαλύτερο μέρος αυτού θα ζει σε αστικά κέντρα.

Η θερμή κοινωνία υπερθερμαίνεται και το βασικό στοίχημα είναι αν ο πολιτισμός θα προλάβει να παραγάγει έργο που θα αποσυμφορήσει την κατάσταση –πριν αυτοκαταστραφεί.

~~

Ο Ισαάκ Ασίμοφ πίστευε ότι η μόνη σωτηρία για την ανθρωπότητα είναι η μετανάστευση σε άλλους πλανήτες, όπως αυτοί οι γεώμορφοι πλανήτες που ανακαλύπτονται καθημερινά να περιστρέφονται γύρω από μακρινά άστρα. Όμως με τα μέσα που διαθέτουμε ένα τέτοιο ταξίδι είναι ανέφικτο –και ίσως να παραμείνει τέτοιο.

Ονειροφαντασίες και ιστορίες για αγρίους. Όμως μόνο η φαντασία μπορεί να κατατροπώσει τον ρεαλισμό. Ο τοίχος που κτίσαμε, το σύστημα, είμαστε εμείς.

Να μεταλλαχτούμε δεν προλαβαίνουμε. Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρχει ανθρωπότητα το 20.013 μ.Χ. αν συνεχίσουμε στο ίδιο μονοπάτι;

Ίσως η λύση να έρθει –αν προλάβουμε- από την επιστήμη. Γιατί μόνο αυτή εξελίσσεται το ίδιο γρήγορα με την καταστροφή που προκαλεί.

Η ανθρώπινη ηθική εξελίσσεται υπερβολικά αργά –σχεδόν καθόλου, αφού είναι συνδεδεμένη με τα μέρη εκείνα του εγκεφάλου που ευθύνονται για τα «κατώτερα» ένστικτά μας. Υπήρξαμε για πολύ περισσότερο καιρό ερπετά και τρωκτικά, πριν γίνουμε Homo κάτι, πόσο μάλλον πριν γίνουμε H. sapiens.

~~

Ας τελειώσω αυτό το παραληρηματικό κείμενο με μια συναισθηματική αποτίμηση της κατάστασης.

Είμαι –κατά βάση- απαισιόδοξος άνθρωπος, με αναλαμπές μανιώδους αισιοδοξίας. Ως εκ τούτου νιώθω ότι οδηγούμαστε στον αφανισμό, ως ανθρωπότητα, αλλά ελπίζω ότι η λύση –η σωτηρία- θα είναι απρόοπτη και καταιγιστική. Θα είναι ένα «θαύμα», μάλλον επιστημονικό, που θα αλλάξει τη θεώρηση μας για τον εαυτό μας και για το σύμπαν που μας περιβάλλει.

Κάτι που θα κάνει τον άνθρωπο να πετάξει πάνω από τον τοίχο που μόνος του –εκών άκων- κατασκεύασε.

Κάτι που θα τον κάνει να καταλάβει ότι όλοι είμαστε μέρος του συστήματος, ότι κάθε σύστημα είναι ανοιχτό κι ότι ο ορισμός του συστήματος είναι: Ένα σύνολο που αλληλεπιδρά, συνενώνεται, συνασπίζεται κλπ κλπ

Γελωτοποιός

Ο Τρότσκι και η δολοφονία του από έναν «ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης»

ΤΡΟΤΣΚΙ: «Όσο ανασαίνω, θα παλεύω για το μέλλον... Δεν υπάρχει ούτε ένα στίγμα στην επαναστατική μου τιμή»

Στις 21 Αυγούστου 1940 στο Κογιοκάν του Μεξικού ο Λέων Τρότσκι δολοφονείται από τον Ραμόν Μερκαντέρ που ανακηρύχτηκε «ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης».

«Δεν είναι ανάγκη για άλλη μια φορά να απορρίψω τις ανόητες και φτηνές συκοφαντίες του Στάλιν και των πρακτόρων του. Δεν υπάρχει ούτε ένα στίγμα στην επαναστατική μου τιμή», έγραφε στη «Διαθήκη» του λίγους μήνες πριν δολοφονηθεί...

«Ποτέ ούτε άμεσα ούτε έμμεσα δεν έκανα οποιουδήποτε είδους συμφωνίες ούτε καν διαπραγματεύσεις στα παρασκήνια με τους εχθρούς της εργατικής τάξης. Χιλιάδες αντίπαλοι του Στάλιν έχουν εξοντωθεί, θύματα των ίδιων ψεύτικων κατηγοριών. Οι νέες επαναστατικές γενιές θα αποκαταστήσουν την πολιτική τους τιμή και θα δώσουν στους χασάπηδες του Κρεμλίνου αυτό που τους αξίζει...»

Έγραψε επίσης:

«Δεν μπορώ να πάψω να πιστεύω στη λογική, στην ανθρώπινη αλληλεγγύη. Όσο γερνάω, τόσο πιο πολύ πιστεύω. Δεν γνώρισα ποτέ μια προσωπική τραγωδία, η ζωή μου ήταν γεμάτη από τις επιτυχημένες φάσεις της επανάστασης. Οι αποτυχίες και οι απογοητεύσεις δεν μπορούν να με κάνουν να σταματήσω να βλέπω πίσω από την παρούσα ήττα τον ξεσηκωμό όλων των καταπιεσμένων του κόσμου. Αυτό δεν είναι μια ουτοπική προφητεία. Είναι μια προφητεία του διαλεκτικού ματεριαλιστή. Ποτέ δεν έχασα την πίστη μου στην επαναστατική δύναμη των μαζών... Αν ο θάνατος με χτυπούσε τούτη τη στιγμή, θα μπορούσα να πω πως εργάστηκα σ' όλη μου τη ζωή για τις εκμεταλλευόμενες και αποικιοκρατούμενες μάζες και για τον αγώνα της απελευθέρωσής τους. Για την ανάγκη να εξελιχθεί ο πολιτισμός και η τέχνη ελεύθερα. Και πάντοτε στο μυαλό μου, κυρίαρχη σκέψη μου ήταν η παγκόσμια επανάσταση. Μόνον αυτή μπορεί να βάλει τέλος στην εκμετάλλευση, στη βία, στον πόλεμο».

Ο Λιεφ Νταβίντοβιτς Μπρόνσταϊν, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου του 1879 στο χωριό Γιανόφκα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (νυν Μπερεσλάφκα Ουκρανίας). Ο εβραϊκού θρησκεύματος πατέρας του ήταν πλούσιος κτηματίας της περιοχής, ενώ η μητέρα του Άννα ανήκε στη μεσοαστική τάξη.

Μετά την έκρηξη της Φεβρουαριανής Επανάστασης του 1917 επέστρεψε στη Ρωσία και παρά τις διαφωνίες του με τον Λένιν, εντάχθηκε στους «Μπολσεβίκους» κι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης. Σε σύγχρονα άρθρα για την ιστορία του μπολσεβικισμού, ο Τρότσκι συχνά παρουσιάζεται σαν ένα είδος «κακού δαίμονα» που αγαπούσε περισσότερο το δικό του ρόλο στην Επανάσταση από την ίδια την Επανάσταση. Παρ' όλα αυτά, ο Λένιν ισχυριζόταν ότι «Ο σύντροφος Τρότσκι... είναι ίσως ο πιο ικανός άνθρωπος στην σημερινή Κεντρική Επιτροπή». Προφανώς ο Λένιν, έχοντας, προς το τέλος της ζωής του μια έντονη αίσθηση του κινδύνου του γραφειοκρατικού εκφυλισμού του κόμματος στράφηκε στον Τρότσκι. Στο γράμμα της η Κρούπσκαγια προς τον Τρότσκι, που το έγραψε λίγες μέρες μετά το θάνατο του Λένιν, στις 29 του Γενάρη 1924 αναφέρει ότι «η εντύπωση που σχημάτισε ο Β. Ι. για σας όταν ήρθατε από τη Σιβηρία να μας δείτε στο Λονδίνο, δεν άλλαξε ποτέ μέχρι το τέλος της ζωής του».

Κήρυκας της Επανάστασης, ήρωας του Οκτώβρη, οργανωτής του Κόκκινου Στρατού, ο υπ' αριθμόν δύο (μετά τον Λένιν) στην ηγεσία του Κόμματος, άνθρωπος εξαιρετικά δημοφιλής στις μάζες, το Νοέμβριο του 1927 εκδιώχθηκε από το κομουνιστικό κόμμα, τον Ιανουάριο του 1928 εκτοπίστηκε στην Κεντρική Ασία και τον Ιανουάριο του 1929 κρίθηκε ανεπιθύμητος στη Σοβιετική Ένωση κι εξορίστηκε. Αφού περιπλανήθηκε σε διάφορες χώρες (Τουρκία, Γαλλία, Νορβηγία), το 1936 εγκαταστάθηκε στο Μεξικό, συνεχίζοντας τον πολιτικό αγώνα του κατά του σταλινικού καθεστώτος, που το θεωρούσε μία γραφειοκρατική διαστροφή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Ο Τρότσκι τόνιζε σ' ένα γράμμα του με ημερομηνία 21 Σεπτέμβρη, 1926:

«Σε συνθήκες μακροπρόθεσμης οικοδόμησης του σοσιαλισμού, η εργασιακή πειθαρχία πρέπει διαρκώς να αναζητά υποστήριξη στην πρωτοβουλία των εργατών και στο αυξανόμενο ενδιαφέρον τους απέναντι στα αποτελέσματα της ίδιας τους της εργασίας... Η γενική πορεία μας δεν πρέπει να προσανατολίζεται προς την πίεση και το ‘σφίξιμο των λουριών' αλλά προς την πρωτοβουλία και το προσωπικό ενδιαφέρον των εργαζομένων προς τη συλλογική παρακολούθηση της άποψης των κοινοτήτων τους, προς τη σωστή οργάνωση της παραγωγής και τα λοιπά».

Βαθμιαία στη θεωρητική του ανάλυση έδωσε όλο και μεγαλύτερη προσοχή σε προβλήματα εκδημοκρατισμού της εσωκομματικής ζωής, προβλήματα που γίνονταν περισσότερο επείγοντα όσο αύξανε ο κίνδυνος του γραφειοκρατικού εκφυλισμού του κόμματος και του κρατικού μηχανισμού. Μέχρι το θάνατό του παρέμεινε προσηλωμένος στο κάλεσμα με το οποίο έκλεισε το λόγο του στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής και της Κεντρικής Εξελεγκτικής Επιτροπής το 1927:

«Για μια Σοσιαλιστική Πατρίδα; Ναι! Για τη σταλινική πορεία; Όχι!».

Από τις 7 Φεβρουαρίου 1935 ως τις 8 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς ο Τρότσκι κράτησε ημερολόγιο (ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΞΟΡΙΑΣ 1935 ΔΙΑΘΗΚΗ 1940 Μετάφραση: Λ. ΜΙΧΑΗΛ, ΕΚΔ. ΑΓΡΑ, Μάιος 2015) εξηγώντας ότι καταφεύγει σε αυτό σαν ένα «υποκατάστατο της δημοσιογραφίας» επειδή είναι «αποκομμένος από την πολιτική δράση».

Το Ημερολόγιο της εξορίας είναι μέρος του Αρχείου Τρότσκι που βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Εκδόθηκε το 1958 με πρόλογο του Χάιγενουρτ, ο ρόλος του οποίου στην τακτοποίηση και στην ταξινόμηση των ντοκουμέντων που περιέχει το Αρχείο υπήρξε αποφασιστικός. Ανάμεσα στις φυσιογνωμίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ο Τρότσκι διέθετε μεγάλο λογοτεχνικό ταλέντο και καλλιέργεια αλλά και ρητορική δεινότητα και στρατιωτική ιδιοφυΐα. Οι λογοτεχνικές αρετές του Τρότσκι είναι εμφανέστατες και στο Ημερολόγιο, από όπου αναδύονται πτυχές της προσωπικότητας και της ευαισθησίας του.

Αυτά που τον απασχολούν είναι η κατάσταση της Αριστεράς στην Ευρώπη, οι σχέσεις της με την Κομιντέρν, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται ο Στάλιν τα ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος. Στο Ημερολόγιο υπάρχουν αναφορές στην Οκτωβριανή Επανάσταση, στον Λένιν και στη συνεργασία του μαζί του και φυσικά στον ίδιο τον Στάλιν. Το Ημερολόγιο περιέχει επίσης και ένα όνειρο που είχε δει, όπου πάνω σε ένα πλοίο συνομιλούσε με τον Λένιν, ο οποίος ήταν νεκρός από το 1924:

«Φαίνεσθε σαν να 'χετε συσσωρεύσει νευρική κόπωση, πρέπει ν' αναπαυθείτε» (του λέει ο Λένιν). «Αντικρίζοντας τον Λένιν» (λέει ο Τρότσκι) «θυμήθηκα πως ήταν πεθαμένος. Αμέσως προσπάθησα να αποδιώξω αυτή τη σκέψη, για να μπορέσω να τελειώσω τη συζήτηση».

O Σάββας Mιχαήλ, στη β’ ελληνική έκδοση του 1985 (από τις εκδόσεις Aλλαγή της EΔE/EEK) σημείωνε τις συνθήκες υπό τις οποίες κρατήθηκε το Hμερολόγιο από τον Tρότσκι: «Eξόριστος από τη χώρα της Oκτωβριανής Eπανάστασης, που καθοδήγησε μαζί με τον Λένιν, κυνηγημένος από τον Στάλιν και την Γκε Πε Oυ, απ’ όλες τις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις και αστυνομίες, σ’ έναν πλανήτη χωρίς βίζα, ο Tρότσκι με μια χούφτα επαναστάτες συνέχιζε την επική πάλη ενάντια στον σταλινισμό και για την ίδρυση της Tέταρτης Διεθνούς.

H πίστη του στο κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας διαπερνά κάθε σελίδα αυτού του Hμερολογίου. Εντυπωσιακό είναι το ότι αυτός ο δυνατός άνθρωπος είχε μια τάση κατάθλιψης, προϊόν προφανώς του γεγονότος ότι ήταν μακριά από τη χώρα του. Στην "Προδομένη Επανάσταση" εξηγεί πώς και γιατί η γραφειοκρατική κάστα κατάφερε να πάρει και να κρατήσει την πολιτική εξουσία στη Σοβιετική Ένωση. Το 1926 σε μια συζήτηση με τον Κάμενεφ, υποστήριζε μ' επιμονή ότι ο Στάλιν ήταν "ένας επαρχιακός πολιτικός".

Στο κείμενό του «Τι είναι εθνικοσοσιαλισμός», που γράφτηκε το 1933, υπήρξε προφητικός:

«Ο φασισμός ανέβασε στην πολιτική τον βούρκο της κοινωνίας... Τι ανεξάντλητα αποθέματα σκοταδισμού, άγνοιας και βαρβαρότητας! Η απελπισία τα ξεσήκωσε και τα ‘στησε στα πόδια τους, ο φασισμός τους έδωσε μια σημαία. Κάθε τι που μέσα απ’ την κανονική ανάπτυξη της κοινωνίας θα αποβαλλόταν από τον εθνικό οργανισμό σαν έκκριμα του πολιτισμού, ξεπετιέται τώρα απ’ το λαρύγγι. Ο καπιταλιστικός πολιτισμός ξερνά έναν βαρβαρισμό που δεν χωνεύτηκε, αυτή είναι η φυσιολογία του εθνικοσοσιαλισμού... Η πραγματική ιστορική αποστολή της φασιστικής δικτατορίας – σημαίνει μόνο ένα πράγμα: προετοιμασία για πόλεμο. Αυτό το καθήκον με τη σειρά του δεν μπορεί ν’ ανεχτεί καμιά εσωτερική αντίσταση και δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια ακόμη μεγαλύτερη μηχανική συγκέντρωση της εξουσίας. Ο φασισμός δεν μπορεί ούτε να μεταρρυθμιστεί ούτε να παραιτηθεί οικειοθελώς. Μπορεί μόνο ν’ ανατραπεί. Η πολιτική τροχιά του καθεστώτος των Ναζί θα καταλήξει σ’ αυτό το δίλημμα: Πόλεμος ή επανάσταση. Μερικά χρόνια θα είναι αρκετά για να συρθεί και πάλι η Ευρώπη στον πόλεμο, αν ο Χίτλερ δεν εμποδιστεί έγκαιρα από τις εσωτερικές δυνάμεις της ίδιας της Γερμανίας».

Ας κρατήσουμε τα λόγια του:

«Όσο ζω ελπίζω! Εάν ήμουν κάποιο από τα ουράνια σώματα, θα κοίταζα εντελώς αδιάφορα αυτή την αξιοθρήνητη μπάλα από σκόνη και βρωμιά. Θα έλαμπα το ίδιο για το κακό και το καλό. Είμαι όμως άνθρωπος. Η παγκόσμια ιστορία, που για σένα απαθές παγώνι της επιστήμης, για σένα καταγραφέα της αιωνιότητας, μοιάζει μόνο μια ασήμαντη στιγμή στον απολογισμό του χρόνου, είναι για μένα τα πάντα. Όσο ανασαίνω, θα παλεύω για το μέλλον, αυτό το λαμπρό μέλλον, που ο άνθρωπος, ισχυρός και όμορφος, θα γίνει κυρίαρχος στην πορεία της ιστορίας και θα το οδηγήσει στον απεριόριστο ορίζοντα της ομορφιάς, της χαράς και της ευτυχίας... H ζωή είναι όμορφη. Aς την καθαρίσουν οι αυριανές γενιές από κάθε ασκήμια, κάθε καταπίεση και βία, και ας τη χαρούν σε όλη την πληρότητά της».

ArtiNews

Σάν σήμερα γεννήθηκε ο σπουδαίος διανοητής και δάσκαλος Δ.Γληνός

«Η θεωρία: το κράτος υπεράνω των τάξεων, τη στιγμή που υπάρχουν τάξεις, είναι καθαρό ξεγέλασμα, για να κρύψει την πραγματικότητα, δηλαδή το κράτος υπέρ της άρχουσας τάξης.



Το ίδιο είναι ξεγέλασμα και η θεωρία: η παιδεία υπεράνω των τάξεων, εκεί όπου υπάρχουν τάξεις, για να αποσκεπάσει την πραγματικότητα, δηλαδή η παιδεία όργανο της άρχουσας τάξης…».

Δημήτρης Γληνός


Σαν σήμερα, στις 22 Αυγούστου 1882 γεννιέται στην Σμύρνη, ένας σπουδαίος διανοούμενος, δάσκαλος και κομμουνιστής ηγέτης ο Δημήτρης Γληνός.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 ο Γληνός στράφηκε καθαρότερα προς το μαρξισμό, προσεγγίζοντας σταδιακά το ΚΚΕ. Συνεργάστηκε με το περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι, καθώς και με την εφημερίδα του κόμματος, τον Ριζοσπάστη.

Το καλοκαίρι του 1934, μαζί με τον Κώστα Βάρναλη, επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση, μετά από πρόσκληση της ένωσης των Σοβιετικών συγγραφέων. Οι εντυπώσεις του από το ταξίδι δημοσιεύτηκαν σε πολλές συνέχειες στην εφημερίδα Νέος Κόσμος.


Το 1936 εκλέχτηκε βουλευτής.

Στη διάρκεια της 4ης Αυγούστου γνώρισε τη φυλακή και τις εκτοπίσεις αλλά και την πιο γόνιμη, από συγγραφική άποψη, περίοδο της ζωής του. Το 1940 δημοσιεύθηκε η μετάφραση του πλατωνικού Σοφιστή από τον Γληνό. Η εισαγωγή του σε αυτήν την έκδοση θεωρείται από τα σπουδαιότερα μνημεία της νεοελληνικής γραμματείας.

Στη διάρκεια της Κατοχής ο Γληνός πρωταγωνίστησε στις διεργασίες για την ίδρυση του ΕΑΜ και συνέταξε το ιδεολογικο-πολιτικό μανιφέστο Τί είναι και τί θέλει το ΕΑΜ. Ο θάνατος τον βρήκε τα Χριστούγεννα του 1943, έπειτα από μια εγχείρηση και ενώ ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Ελεύθερη Ελλάδα, προκειμένου να ηγηθεί της κυβέρνησής της.

Το πολύπλευρο έργο του Δημήτρη Γληνού είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας όχι μόνο αν κριθεί με τα μέτρα της Ελληνικής κοινωνίας: το International Bureau of Education της UNESCO συμπεριέλαβε τον Γληνό μεταξύ των 100 πιο σημαντικών διανoουμένων, πολιτικών, δημοσιολόγων κ.λπ. όλου του κόσμου, που με το στοχασμό και τη δράση τους είχαν σημαντική συμβολή στην υπόθεση της εκπαίδευσης από την εποχή της αυγής του ανθρώπινου πολιτισμού έως τις μέρες μας.



«… Δεν είναι μονάχα μεγάλος Επιστήμονας και μεγάλος Δάσκαλος, ήτανε και μεγάλος τεχνίτης (του λόγου)… ήτανε και μεγάλος άνθρωπος της δράσης…

Στάθηκε ο φωτισμένος αρχηγός του εκπαιδευτικού δημοτικισμού. Χωρίς αυτόν δε θα γινότανε ποτές η γλώσσα του έθνους, γλώσσα της εθνικής παιδείας…

Αν τα γραφτά του έχουνε το χάρισμα του ισορροπημένου λόγου των κλασικών κειμένων, ο προφορικός του λόγος άστραφτε όλος από τη φλόγα και το πάθος της πίστης και της αλήθειας…

Οσοι τον ακούσανε σα Δάσκαλο είτε στα επίσημα ιδρύματα είτε στα ανεπίσημα (της εξορίας) άθελα τους πήγαινε η σκέψη τους στα λίγο επιγραμματικά, που λέει ο Θουκυδίδης για τον Περικλή: «άξιο να καταλαβαίνει το σωστό και να το εξηγεί»».

Κώστας Βάρναλης


Σας θυμίζει κάτι το παρακάτω;:


«Με την πρόφαση να περισώσουνε τάχα κάτι από την καταστροφή, μα στην πραγματικότητα για να εξασφαλίσουν αξιώματα, πρωτοκαθεδρίες φαγοπότια, ρεμούλες για τον εαυτό τους, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, εδέχθηκαν να κυλιούνται καθημερινά στη λάσπη της προδοσιάς να κοψομεσιάζονται, να υποβοηθούνε τη λεηλασία και την ερήμωση της χώρας τους και να δίνουνε πρόσχημα νομιμότητας σ’ όλα τα άτιμα κακουργήματα των καταχτητών, να τα κρύβουν από το λαό και να παρουσιάζουν και τον ίδιο το λαό πως αποδέχεται, πως εγκρίνει, πως είναι τάχα ενθουσιασμένος από την εκμηδένιση του και από τη σκλαβιά του.

Αυτά λοιπόν τα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα κρύβουν από το λαό όλα τα εγκλήματα των καταχτητών, τους παρουσιάζουν για ευεργέτες του λαού, τους καίνε λιβανωτό, γιατί τάχα μας έστειλαν δέκα κουτιά γάλα, τη στιγμή που μας απογυμνώνουν από όλα μας τα αγαθά».

Δημήτρης Γληνός, «Οι προδότες και τα τσακάλια», Εκλεκτές Σελίδες, τ. Δ’, εκδ. Στοχαστής, Αθήνα 1975

20 Αυγούστου του 1949 γεννιέται ο ασυμβίβαστος Νικόλας Ασιμος

Ο τραγουδοποιός Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου του 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος. Οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη, όπου ο Νικόλας έζησε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το σχολείο. Ως έφηβος, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό.



Διακρίθηκε στο άλμα εις ύψος, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση στους μαθητικούς αγώνες σχολείων της Μακεδονίας το 1965, καθώς και στο ποδόσφαιρο. Μάλιστα, του έγινε επίσημη πρόταση από την ομάδα της Κοζάνης, αλλά τελικά η συμφωνία ναυάγησε.

Στα δεκαοχτώ του έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει στο Νεοελληνικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής. Αρχικός στόχος του ήταν να περάσει στο τμήμα δημοσιογραφίας, την οποία άσκησε ερασιτεχνικά παράλληλα με τις σπουδές του. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονίκης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος κι έκτοτε το καθιέρωσε. Παράλληλα, ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έφτιαξε ένα φοιτητικό θεατρικό εργαστήρι, παίζοντας Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο.

Τότε αγόρασε και την πρώτη του κιθάρα. Σχεδόν από την Α’ Γυμνασίου έγραφε στιχάκια και ποιήματα, αλλά ποτέ δεν είχε εκδηλώσει καμία έφεση προς τη μουσική. Αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε εμφανίσεις σε μικρές μπουάτ. Ανυπότακτος, αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις της λογοκρισίας για τα τραγούδια του και τα λεγόμενά του. Συνελήφθη και κρατήθηκε στην Ασφάλεια. Όταν τον άφησαν, η ταυτότητά του είχε χαθεί. Δεν έβγαλε άλλη, παρά μόνο 18 χρόνια αργότερα, οπότε κατάφερε να του εκδώσουν μία ταυτότητα στο όνομα Άσιμος, με τη «διευκρίνιση» στο σημείο του θρησκεύματος: Άνευ θρησκεύματος.

Το 1973, και χωρίς πτυχίο, κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α.

Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ’ ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός).

Παράλληλα άρχισε την έκδοση «παράνομων» κασετών, που ηχογραφούσε και διακινούσε μόνος του στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβηττό. Δημιούργησε την «Exarchia Square Band» και συμμετείχε σε συναυλίες, κοινωνικοπολιτικές εκδηλώσεις, μουσικοθεατρικά σχήματα, θέατρο του δρόμου, διάφορα δρώμενα. Κατά καιρούς, συνεργάστηκε με πολλά σχήματα και καλλιτέχνες.

Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες – συγγραφείς, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου.

Περίπου ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην οδό Καλλιδρομίου. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα.

Το 1987 οδηγήθηκε βιαίως σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι’ αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Η εκκρεμούσα δίκη, μαζί με τ’ άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του… Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του.

Μετά θάνατον, κυκλοφόρησαν δύο ακόμη δίσκοι του: «Το φανάρι του Διογένη» με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου και το «Γιουσουρούμ – Στο φαλιμέντο του κόσμου», με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

sansimera.gr