Ταγματασφαλήτες, εγκληματίες δοσίλογοι, αστικός κόσμος και ξένοι προστάτες τους (Αφιέρωμα)

Του Γ. Γ.

Πιθανόν να διαβάσατε την ανάρτησή μας για το φρικιαστικό έγκλημα των ταγμάτων ασφαλείας που μαζί με τους Γερμανούς μακέλεψαν τους πατριώτες της Κοκκινιάς σαν χτες το 1944.

Ισως επίσης να είδατε και το κείμενο μας στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέραμε: Οι πρωταγωνιστές της σφαγής, τα δοσιλογικά καθάρματα, οι «οι καταραμένοι τσολιαδοχωροφύλακες» που μαζί με τους Γερμανούς «βασάνισαν, χτύπησαν ανελέητα, τους έβγαλαν τα μάτια και πτώματα πια του εκτέλεσαν» -σ.σ τους Εαμίτες- (όπως αναφέρει προκήρυξη της Αχτιδικής Επιτροπής Κοκκινιάς του ΚΚΕ) «ανταμείφτηκαν πλουσιοπάροχα» για τις «υπηρεσίες» στον κατακτητή από τις μετέπειτα μοναρχοφασιστικές κυβερνήσεις. 
Τα τομάρια, οι προδότες εγκληματίες, που έφεραν τα ονόματα Πλυτζανόπουλος, Σγούρος, Μπουραντάς, και οι οποίοι πρωτοστάτησαν στο μακέλεμα του λαού της Κοκκινιάς μόνο «εθνικοί ευεργέτες» που δεν ανακηρύχτηκαν.

Επειδή θεωρούμε ότι η ιστορική μνήμη και ειδικά της πρόσφατης ιστορίας μας πρέπει να παραμείνει ζωντανή σ’ αυτή μας την ανάρτηση θα κάνουμε μια αρκετά μεγάλη αναφορά για τα σώματα ασφαλείας επικεντρωνόμενοι βασικά στην αναγκαιότητα, για το αστικό σύστημα, δημιουργίας τους και την στάση που κράτησε απέναντι τους οι αστοί πολιτικού ηγέτες της εποχής.
Σαν βασική πηγή της ανάρτησής μας χρησιμοποιούμε το πολύ καλό βιβλίο του Νίκου Κ. Καρκάνη: “ΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Δίκες - Παρωδία (ντοκουμέντα, αποκαλύψεις, μαρτυρίες)” 

Ή πλουτοκρατική ολιγαρχία, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί της εκπρόσωποι (στρατηγοί, ναύαρχοι κλπ.), η πνευματική ηγεσία και η ηγεσία της εκκλησίας που είχαν επίγνωση ότι το κατοχικό καθεστώς στηριζόταν στη βία και το χαφιεδισμό αισθάνονταν ανίσχυροι όσο έβλεπαν να αναπτύσσεται το κίνημα αντίστασης και ο λαός να σηκώνει κεφάλι.

Πανικόβλητοι, όχι, φυσικά, από την τριπλή φασιστική κατοχή, άλλα από τη Λαϊκή Αντίσταση, που ορθωνόταν και δυνάμωνε ματωμένη σε σκληρούς αγώνες κατά των καταχτητών, όπλιζαν σε συνεργασία με τούς Γερμανούς τις δικές τους δυνάμεις που θα μπορούσαν να τις αντιπαρατάξουν στην ώρα αιχμής, δηλαδή για την κάλυψη του κενού που θα δημιουργούνταν όταν θα έφευγαν οι Γερμανοί και πριν φτάσουν οι Βρετανοί.

 Και αυτοί οι εγκληματίες που έβαψαν με τα χέρια τους από αίμα του ελληνικού λαού, συνεργαζόμενοι με τις δυνάμεις κατοχής, μετά την απελευθέρωση της χώρας μας όχι απλώς δεν τιμωρήθηκαν αλλά έγιναν οι στυλοβάτες του αστικού μεταβαρκιζιανού κράτους.

Ασ’ πιάσουμε το θέμα από την αρχή.

Ο I. Ράλλης είπε πως είχε εντολή να μείνει στην εξουσία, ώσπου να ’ρθουν οι Βρετανοί!
Ό Μανιαδάκης είχε πει στον Μπουραντά φεύγοντας για τη Μέση Ανατολή να συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής και ότι αυτός θα ξανάρθει.

Ολοι αυτοί έτρεμαν την δύναμη του λαού. Μάλιστα, φρόντιζαν να χρησιμοποιούν τους καταχτητές για να τρομοκρατήσουν, να μην αφήσουν το λαό να πάρει την εξουσία μετά την απελευθέρωση.

Συγκρότησαν δυνάμεις ασφαλείας ισχυρές. Δύναμη πυρός μιας μεραρχίας, είπε ο Μπουραντάς, διέθετε το μηχανοκίνητο που διοικούσε. Και τα όπλα αυτά τα πήρε όχι μόνο από τούς καταχτητές, άλλα και τους Βρετανούς και την κυβέρνηση του Καϊρου. 

Συμφωνήσαμε θα πει ο Εβερτ με τον Γ. Παπανδρέου πριν φύγει για τη Μέση Ανατολή να μας στείλει όπλα. Και αυτός, με την μεσολαβήσει των Αγγλων έστειλε.
Οχι όμως για να οπλιστούν οι αντιστασιακές οργανώσεις, αλλά για να καταλήξουν στα χέρια μελών των προδοτικών οργανώσεων «X» και ΕΔΕΣ Αθήνας, οι ηγεσίες των οποίων εκτελούσαν εντολές των κατοχικών δυνάμεων.

Αλλά κι αυτά τα προδοτικά Σώματα Ασφαλείας που οργάνωσαν με τους Γερμανούς και τους Αγγλους τα θεωρούσαν ανεπαρκή. Ηθελαν στρατό. Προχώρησαν στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφάλειας που επάνδρωσαν με αξιωματικούς που έστελνε εκεί η «Στρατιωτική Ιεραρχία» των αντιστράτηγων. Ομως κάτω από την πίεση του ΕΑΜ αναγκάζονταν να αποκηρύξουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Να τί έλεγαν οι Σύμμαχοι και το Κάιρο γι’ αυτά:

«Ο ίδιος ο Ράλλης Γερμανός καγκελάριος της Ελλάδος...» (Ραδιοστ. Καΐρου 13.2.44 και Λονδίνου 16.7.44).

«... σκοπός των οποίων (ταγμάτων ασφαλείας) είναι να βοηθήσουν τον εχθρό... Υποβοηθούν τον κατακτητή με Αντικειμενικό σκοπό να αναβάλλουν τη μέρα τη Απελευθέρωσης του Ελληνικού Λαού» (Αϊζενχάουερ 3.1.44).

Η Αποκήρυξη όμως αυτή προκαλούσε Αντιδράσεις των δοσιλόγων στη κατεχόμενη Ελλάδα και κυρίως από κείνους που πρωτοστατούσαν στη συγκρότηση των Ταγμάτων. Ο Αρχηγός των Εθνικών Φιλελευθέρων Στυλ. Γονατάς έγραφε σε επιστολή του προς την κυβέρνηση του Καΐρου με ημερομηνία «Άθήναι 22 Φεβρουάριου 1944»:

«... Και το ραδιόφωνον του Λονδίνου εξυμνεί την ηρωικήν έν Ελλάδι ανταρτικήν δράσιν, εξάπτει τα πνεύματα και ενισχύει ηθικώς το ΕΑΜ. Τα Τάγματα Ασφαλείας απετέλεσαν το μόνον δι’ αυτούς αντίπαλον δέος. Από πού άλλου θα ηρύοντο αυτά τα όπλα, παρά μόνον από τούς Γερμανούς;

Και ήδη ζητούνται από παντού σχεδόν (Πάτρας, Τρίπολιν, Καλάμας, Κόρινθον, Λαμίαν κλπ.) να τους αποσταλούν τμήματα Ταγμάτων Ασφαλείας διά ν’ αποτινάξουν τον εαμικόν ζυγόν, ο οποίος είναι βαρύς, σκληρός και δυσβάστακτος. Ο πολύς κόσμος δεν βλέπει το γερμανικό διά το μέλλον της Ελλάδος κίνδυνον, μετά την κρίσιν Ιδία του πολέμου υπέρ των Συμμάχων, άλλα βλέπει τρομερόν κίνδυνον διά τον τόπον, την επικράτησιν των κομμουνιστών, έστω και προσωρινώς μετά την απελευθέρωσιν και προτιμά να συμμαχήση με τον διάβολον ακόμη, διά να τους αποκλείση την πιθανότητα της επικρατήσεως».

(Από το βιβλίο Τσουδερού, «Ελληνικές ανωμαλίες στη Μέση Ανατολή», σελ. 112).

Ο πρωθυπουργός της Κυβέρνησης Ενότητας Γ. Παπανδρέου στο διάγγελμά του στις 7.9.44 έγραφε:

«..Υπάρχουν και σκιές, τα Τάγματα Ασφαλείας και οι Έλληνες γενικά στην υπηρεσία του κατακτητού εναντίον Ελλήνων. Το Εθνικόν Συνέδριον Λιβάνου κατήγγειλε και τας δύο κατηγορίας. Η Εθνική κυβέρνησις αναγνωρίζει την καταγγελίαν αυτήν. Παραγγέλλομεν να εγκαταλείψουν τας υπηρεσίας των οι ευρισκόμενοι εις συνεργασίαν με τας υπηρεσίας του εχθρού αμέσως. Εις όποιον βοηθεί τον εχθρόν θα έπιβληθή αμείλικτος τιμωρία». 

Βέβαια ότι τα αποκήρυσσαν αυτό δε σημαίνει ότι σκόπευαν ειλικρινά να τα διαλύσουν. Γιατί υπάρχει η επιστολή Γ. Παπανδρέου από το Κάιρο προς τον Χρύσανθο που έγραφε: «Πιστεύω να υπάρχει κάποιος αυτού όπου θα ’χει μυαλό, ώστε να μην επιτρέψει τη διάλυση των Ταγμάτων».

Η κυβέρνηση I. Ράλλη και τα όργανά της ανοιχτά υποστήριζαν το 1943 ότι είχαν εντολή των Άγγλων να φτιάξουν τα Τάγματα.
Τότε η ΚΕ του ΕΑΜ διαμαρτυρήθηκε προς τους τρεις Συμμάχους Αμερικανούς, Ρώσους και Άγγλους — και οι τελευταίοι Αναγκάστηκαν να τα αποκηρύξουν ανοιχτά. Κρυφά όμως συνέχιζαν να τα ενισχύουν παίζοντας διπλό παιχνίδι!

Συνήγορος όμως των Ταγμάτων ’Ασφαλείας παρουσιάστηκε σχεδόν σύσσωμος ο παλιός Αστικός πολιτικός κόσμος στη δίκη των δοσιλόγων.

Ο I. Θεοτόκης είπε: «Τα Τάγματα Ασφαλείας ειργάθησαν διά την εμπέδωσιν της τάξεως. Ανάλογα ευμενή αισθήματα εδοκίμαζε τότε ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος. Aι κυβερνήσεις κατοχής εξυπηρέτησαν τα ελληνικά συμφέροντα...».

Ο Δ. Μάξιμος, που μετά την απελευθέρωση διατέλεσε πρωθυπουργός, στην ίδια δίκη κατέθεσε: «Τα Τάγματα Ασφαλείας δι’ όλους ήμάς υπήρξαν χρησιμότατα... Ο λαός ανέπνεε μόλις έβλεπε τα Τάγματα...». 

Ασφαλώς η φωτογραφία αυτή και άλλες παρόμοιες αποτελούν μια επιβεβαίωση των όσων ισχυρίστηκε ο Δ. Μάξιμος!

Τα Τάγματα Ασφαλείας, ανεξάρτητα από τις διάφορες ονομασίες που έπαιρναν κατά τόπους, όλα πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών εναντίον του ΕΛΑΣ και η δύναμή τους ήταν πάνω από 30 χιλιάδες.

Ανάμεσα τους διακρίνονται οι οργανώσεις: «X», ΠΑΟ, ΕΔΕΣ Αθήνας, ΕΑΣΑΔ, ΕΕΣ Πούλος, Κισά Μπατζάκ, Μιχάλ Αγάς, ΕΟΚ, Παπαδόγκονας κλπ.

Πιο συγκεκριμένα τα τμήματα αυτά ήταν: Πελοποννήσου (Δ. Παπαδόγκονας, Κουρκουλάκος - Ζερβέας - Μπακογιάννης - Βρεττάκος - Κατσαρέας κλπ.) 9.000 άνδρες, Αθήνας (I. Πλυτζανόπουλος, Γρίβας, ΕΔΕΣ κλπ.) 5.000, Δ. και Α. Στερεάς Ελλάδας (Τολιόπουλος, X. Γερακίνης κλπ.) 3.000, Μακεδονίας-Θεσσαλίας (Πούλος, ΠΑΟ, Κισά Μπατζάκ, Δάγκουλας, Χρυσοχόου, ΕΑΣΑΔ κλπ.) σύνολο 10.000.

Φυσικά στις δυνάμεις αυτές πρέπει να προστεθούν και οι 3.000 περίπου του Τσάους Άντών που συνεργάστηκε με τους Βουλγάρους.

Ολοι αυτοί οργανώθηκαν και οπλίστηκαν από τους Γερμανούς, άλλα και τους Βρετανούς. Και φυσικά χρησιμοποιήθηκαν και από τους δύο καταχτητές για τις ιδιαίτερες επιδιώξεις τους. Και υπάρχουν για τη συνεργασία τους αυτή πολλά γνήσια ντοκουμέντα που δεν μπορεί κανένας ν’ αμφισβητήσει.

Οι κατά τόπους αρχηγοί του Εθελοντικού Εθνικού Στρατού (ΕΕΣ) π.χ. που συνεργάζονταν με τους γερμανούς και βούλγαρους κατακτητές, με την ευκαιρία της διάσωσης του Χίτλερ από την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του από αντιφασίστες Γερμανούς έστειλαν το παρακάτω τηλεγράφημα:

Πρός τόν Χίτλερ Φύρερ τής Γερμανίας. 

'Ημείς οί ' Ελληνες, οί όποιοι μετά τών έντιμων καί άνδρείων γερμανών στρατιωτών άγωνιζόμεθα έντός τού Εδάφους τής αίωνίας ήμών πατρίδος ύπέρ τών αίωνίων Ιδεωδών τού ευρωπαϊκού πολιτισμού, τής θρησκείας, τής οίκογενείας καί τής πατρίδος, ύμνούμεν καί δοξάζομεν τόν προστάτην ύμών καί φιλεύσπλαχνον Θεόν, ό όποιος έσωσεν ύμάς τόν μέγαν Φύρερ τής Γερμανίας καί όλοκλήρου τής Εύρώπης άπό τούς όνυχας τού κακού καί πονηρών δαιμόνιων, οί όποιοι θέλησαν νά Σάς δολοφονήσουν.

Έπ’ εύκαιρία τής διασώσεώς Σας, έκφράζομεν πρός ύμάς τά άδελφικά φιλικά μας αισθήματα καί δεόμεθα τού παντοδυνάμου Θεού, νά χαρίση είς ύμάς ζωήν καί Ικανότητα πρός δράσιν διά νά άγωνισθήτε ύπέρ τής Είρήνης, διά νά άγωνισθήτε έναντίον τών έβραιοπλουτοκρατών καί τών άηαισίων πρακτόρων τής Μόσχας έναντίον τών κοινών αύτών δολοφόνων καί έχθρών τής πραγματικής έλευθερίας και τής εύημερίας του άγωνιζόμενου καί τίμιου λαού, όλοκλήρου τής άνθρωπότητος.

Θεσσαλονίκη 22.7.1944.

Οί άρχηγοί του ’Εθελοντικού ’Εθνικού Ελληνικού Στρατού

Κισά Μπατζάκ, Μιχαήλ Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Καπνόπουλος, Παναγιώτης Δαδούλης. 

Παρόμοιο τηλεγράφημα προς το Χίτλερ είχε στείλει και ο συνταγματάρχης Δ. Παπαδόγγονας, αρχηγός Ταγμάτων Ασφάλειας Πελοποννήσου, στο οποίο ανάφερε:

«Αναφέρω ότι έν όνόματι τών όπ’ έμέ έλληνικών σχηματισμών τής Πελοπόννησου άπηύθυνα σήμερα πρός τόν Φύρερ τό κάτωθι τηλεγράφημα. Χιλιάδες άξιωματικών καί άνδρών μου... διαδηλούν τήν άγανάκτησίν των... Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΦΡΟΥΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΥΛΑΤΤΕΙ ΤΟΝ ΦΥΡΕΡ...

Οί άξιωματικοί καί οί άνδρες μου ύστανται πάντοτε έτοιμοι συμφώνως πρός τάς έντολάς τοΰ Φύρερ καί τάς κατευθυντηρίους αύτού γραμμάς. 

Αί γερμανικοί ένοπλοι δυνάμεις ΜΑΣ ΕΝΙΣΧΥΣΑΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΣ ΟΠΛΩΝ, άπευθύνω τήν παράκλησιν πρός ύμάς νά μάς ένισχύσετε διά τής χορηγήσεως ΕΛΑΦΡΩΝ ΚΑΙ ΒΑΡΕΩΝ ΟΠΛΩΝ ΠΕΖΙΚΟΥ ΔΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΩΜΕΝ ΤΟΥΣ ΕΙΣ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ κατά τάς δυσχερείς των διαδρομάς πρός άνεφοδιασμόν διά μέσου τής χώρας».

 

Φανερή ήταν η συνεργασία των Εθνικών, όπως ονομάζονταν, ομάδων της Βόρειας Ελλάδας με τους βούλγαρους φασίστες, όπως δείχνει και η επιστολή του οπλαρχηγού Ν. Κόππα προς το βούλγαρο διοικητή πού είχε την έδρα του στο Πράβι.

Πρός τόν κ. Νατσάλνικ Πραβίου. ΕΙς Πράβιον. Χαίρε κύριε Νατσάλνικ... ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΗΣ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ώς κράτος πού είσθε διότι αύτές τις ήμερες θά χτυπήσω τούς κομμουνιστάς. Καί γι’ αύτό θέλω όσο τό ταχύτερο ΝΑ ΜΕ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗΣ, διότι αύτοί έχουν κακό πρόγραμμα γιά μάς καί γιά σάς.

Διότι έμείς ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ... καί έτσι καί ΚΕΡΔΙΣΕΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ πάλι μαζί θά ζήσουμε... άλλά προδότες ύπάρχουν Βούλγαροι καί Έλληνες... καί γι’ αύτό άγωνίζεται ο στρατός καί ή άστυνομία... γι’ αύτό σάς ΖΗΤΩ ΤΗ ΓΝΩΜΗ τό ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΑΞΩΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗΝ ΓΙΑ NANAI ΕΙΣ ΓΝΩΣΗ ΣΑΣ καί νά μήν άναστατωθούν οί Διοικήσεις καί νά μή φοβούνται οί πρόεδροι καί ΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ή μάλλον σάς ΖΗΤΟΥΜΕΝ καί ΕΝΙΣΧΥΣΙ σας διά νά λάβετε καί σεις ΜΕΡΟΣ ώς καί διά τόν τόπον ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΕΓΩ...

Σάς χαιρετώ Καπετάν Ν. Κόππας

Μια ακόμα επιστολή του Ν. Κόππα συνεργάτη των Βουλγάρων που την απευθύνει στον αρχηγό (Νατσάλνικ) προϊστάμενό του Βούλγαρο και από τον όποιο ζητάει την άδεια να ενεργήσει επιχειρήσεις εναντίον των γειτονικών χωριών για να κάνει εκτελέσεις πατριωτών και να κάψει και σπίτια... φυσικά των κομμουνιστών και έαμιτών.

«Κε Νατσάλνικ. Σάς ζητώ τήν γνώμην σας ότι όταν θά νά πιασθώ στή μάχει έχε ύπόψη ότι θά ΕΚΤΕΛΕΣΩ ΜΕΡΙΚΟΥΣ καί θά ΚΑΨΩ καί ΣΠΙΤΙΑ καί γι’ αύτό σάς είδοποιό καί ζητώ τή γνώμη σας γιατί ξεύρετε ότι ΑΔΙΚΑ δέν ΕΡΓΑΖΟΜΕ καί γι’ αύτό σάς ρωτώ ώς γιά τά άτομα είναι προδότες κάθε έθνος όπος καί ό Ζαχαρίας μέ τόν άδελφόν του άπό τό Ποτοχόρι αύτός παίρνει τά μυστικά άπό τούς πατριώτας καί τά προδίδη ατούς κομμουνιστάς καί φεύγουν καί ό στρατός μαζί μέ τήν 'Αστυνομία ΑΔΙΚΑ.
Σάς χαιρετώ Καπετάν Ν. Κόππας»

Ας δούμε όμως και τον ρόλο του ΕΔΕΣ (έχουμε κάνει κι άλλη παρόμοια αναφορά) παραθέτοντας απόσπασμα από την εμπιστευτική έκθεση του Λ. Μαύρου, έφεδρου υπολοχαγού συνδέσμου του Ζέρβα με τα τμήματα ταγματασφαλητών της Μακεδονίας.

Άθήναι 5.4.44
«…Νά γίνη Επαφή μυστική τής Κεντρικής Επιτροπής καί του στρατηγού Ζέρβα μετά τού οπλαρχηγού Κοζάνης Μιχάλη Παπαδόπουλου, ίνα έν δεδομένη στιγμή κατορθωθή έπαφή του σώματος τούτου μετά του σώματος Ζέρβα συνθλιβομένων των μεταξύ αυτών όρδών του ΕΛΑΣ.
Όσον άφορά τά λοιπά ΕΘΝΙΚΩΣ ΔΡΩΝΤΑ ΕΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΙΝ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ φρονώ ότι ταύτα δέν πρέπει νά άποκηρύσσονται καί νά άποθαρρύνονται, άλλά νά ένισχύωνται ήθικώς μέχρι τής στιγμής κατά τήν όποιαν θά καταστή δυνατή ή άφομοίωσίς των καί ή Ενωσίς των υπό τήν σημαίαν του ΕΔΕΣ, καθ’ όσον τά αίσθήματα των άποτελούντων αύτά άνδρών ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΚΑ ΜΑΣ καί τά όποια άνευ ούδενός δισταγμού τήν κατάλληλον στιγμήν θά Ενωθούν μεθ’ ήμών είς τόν κοινόν Εθνικόν Αγώνα».

Φωτοτυπία έγγραφου εθνικοσοσιαλιστών-προδοτών προς τα Ες-Ες, με το οποίο ζητούν πυρομαχικά. 

Πρός τήν Διοίκησιν των ‘Ες-Ές. 

‘Ενταύθα. Λαμβάνομεν τήν τιμή...

1. Άγωνιζόμενοι άπό μακρού καί πειθαρχούντες είς τάς κειμένας διαταγάς ύμών διά τήν έμπέδωσιν τής τάξεως καί άμυναν κατά τών πάσης φύσεως κακοποιών όρδών τής πολύπαθους περιοχής μας στερούμεθα τών πρός τούτο ύλικών (πολεμοφοδίων, στολών. όπλιομού, ύποδύσεως κλπ.)...

2. Άπό πολιτικής πλευράς άκολουθούμε τήν πολιτικήν γραμμήν ήν... εύθαρσώς ίχάραξεν ό 'Αρχηγός τών εθνικοσοσιαλιστών τής Β. 'Ελλάδας κ. Γρηγόρης Παζιώτης καί οι συνεργάται του... (Ακολουθούν οι υπογραφές των δοσίλογων οπλαρχηγών). Μετά του προσήκοντος σεβασμού

Οι οπλαρχηγοί: Σοφοκλής Βασιλειάδης, Σάββας Σαραγιαννίδης, Μαχαιριάς Νικόλαος, Γρηγόριος Γρηγοριάδης, Θεοχάρης Άθανασιάδης, Θεόδωρος Τριανταφυλλίδης, Άνέστης Τσαουλίδης, καπετάν Λευτέρης, Αβραάμ Κιρπουτρίδης. 

Το «Πατριωτικό Μέτωπο» του I. Ράλλη

Υπάρχουν ακόμα εκθέσεις της Οργάνωσης «Πατριωτικό Μέτωπο», που πρόεδρος της ήταν ο Εμμανουήλ Λέγγουρδας και από τα Ιδρυτικά του μέλη οι Φίλιππος Πολλάτος, Σταύρος Νικητάκης, Πέτρος Βούρος, Άντώνης Άντωνιάδης, Χρήστος Πρωιόπουλος, Δημήτριος Μωραΐτης, Βασίλειος Ζλάτκος, Άθαν. Μπεάκης, Στ. Μπέλλος καί δεκάδες άλλοι μεγαλόσχημοι «πατριώτες» και «αντιστασιακοί» της Μακεδονίας.

Το «Πατριωτικό Μέτωπο», που είχε συγκροτηθεί στην Κατοχή, με εντολή της κυβέρνησης I. Ράλλη, είχε συγκεντρώσει στις γραμμές του όλο τον «υγιώς σκεπτόμενο» εθνικόφρονα κόσμο της Βόρειας Ελλάδας.
Εκτός από το συνταγματάρχη Χρυσοχόου το συνέδραμε πολύ και ο Γεννάδιος, δεσπότης Θεσσαλονίκης, όπως δείχνει και η σχετική του εγκύκλιος. Το «Πατριωτικό Μέτωπο» προσπάθησε, ενόψει της απελευθέρωσης της Ελλάδας, το 1944 από τους Γερμανούς, να ενώσει κάτω από την καθοδήγησή του, όλες τις οργανώσεις που είχαν οπλιστεί από τους Γερμανούς και τους Άγγλους Έγκς καί Μύλλερ εναντίον του ΕΛΑΣ και του αγωνιζόμενου σκληρά μακεδονικού λαού. Στέγη σ’ όλες αυτές τις προδοτικές οργανώσεις πρόσφερε και ο ΕΔΕΣ. Εχουν δημοσιευτεί ως τώρα αυτούσια έγγραφα του ΕΔΕΣ που αναφέρονται στις προσπάθειες του Ν. Ζέρβα να εντάξει αυτά τα τμήματα στον ΕΔΕΣ.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η «Έκθεση πεπραγμένων» που υπογράφεται από τον γνωστό γερμανοτσολιά Λέγουρδα και αναφέρει τις επιχειρήσεις που έκαναν τα τμήματα του λεγόμενου «Πατριωτικού Μετώπου», στο πλευρό των Γερμανών, εναντίον του ΕΛΑΣ και των κατοίκων της μακεδονικής υπαίθρου.

Επίσης αποκαλυπτικό είναι και το έγγραφο της κυβέρνησης του Ι. Ράλλη –που δημοσιεύεται στο βιβλίο του Ν. Καρκάνη που αναφέραμε- προς τις κατοχικές αρχές με το οποίο τις παρακαλεί να διαθέσουν Γερμανούς αξιωματικούς για να εκπαιδεύσουν και να ενισχύσουν το «Πατριωτικό Μέτωπο» Θεσσαλονίκης και τα Τάγματα Ασφαλείας.

Ας μην παραλείψουμε να αναφέρουμε και την άθλια στάση της επίσημης εκκλησίας της Ελλάδας που στάθηκε στο πλευρό της αντίδρασης και ειδικά στην συγκρότηση των προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας βοήθησε με όλες τις δυνάμεις. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την επιστολή που έστειλαν στον Χίτλερ στις 26 Απρίλη 1941-δηλαδή μια μέρα πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα- οι ηγούμενοι του "αγίου " όρους, ενώ στην φωτογραφία βλέπουμε Ρασοφόρες μονάδες των ΜΑΥ (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου, παραστρατιωτικά αντικομμουνιστικά τάγματα θανάτου) στην περιοχή Γρεβενών-Τρικάλων, την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, τo 1948

Ας δούμε μια εγκύκλιος του δεσπότη Θεσσαλονίκης, Γεννάδιου, που δίνει εντολή στους Ιερατικούς προϊσταμένους να βοηθήσουν στην επάνδρωση των προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
Θεσσαλονίκης
Άριθ. Πρωτ. 2127
Θεσ/νίκη 8 ’Ιουλίου 1944
Πρός
Τούς Εύλαβεστάτους Ιερατικούς Προϊσταμένους τών Ιερών Ναών Θεσσαλονίκης.
Εσχάτως τό «Πατριωτικόν Μέτωπον», ’Εθνική Αναγνωρισμένη όργάνωσις προνοούν διά τής διαπαιδαγωγήσεως τής νεολαίας καί τής έμμονής αύτής είς τάς θρησκευτικάς καί Έθνικάς παραδόσεις, πρός τοίς άλλοις σκοποίς αύτού, άπεφάσισεν καί τήν κατάρτισιν όμάδων έξ έφήβων διά τήν έν τοις ναοϊς τήρησιν τής τάξεως κατά τάς μεγάλος έορτάς.
Συνιστώμεν ίνα προτείνητε είς τό γραφεϊον αύτής οδός Κουντουριώτου άριθ. 23 έντός ΙΟημέρου άριθμόν τινα έφήβων φρονήμων νέων έκ τής ένορίας σας, έξ ών θά άπαρτισθώσιν οί πηρήνες τών ένοριακών όμάδων τάξεως, προτρέποντες αύτούς καί παροτρύνοτες ν’ άναλάβωσι προθύμως τήν άνατεθησομένην αύτοϊς ύπηρεσίαν.
Καί ταύτα μέν ούτως εϊητε οί έν Κυρίω ύγιαίνοντες.
+ Θ. ΓΕΝΑΔΙΟΣ

Στην υπηρεσία των Αγγλων

Για πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών μας, θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε ακόμα μερικά στοιχεία για τον προορισμό και τη δράση των Ταγμάτων ’Ασφαλείας.

Οι δημιουργοί των Ταγμάτων Ασφαλείας — Αγγλοι, Γερμανοί και ελληνική πλουτοκρατία — με τους πολιτικούς, στρατιωτικούς, πνευματικούς και θρησκευτικούς της εκπροσώπους ανέθεσαν σ’ αυτά διπλή αποστολή. "Ως την απελευθέρωση να υπηρετήσουν τούς Γερμανούς. Μετά την ήττα των Γερμανών να περάσουν στην υπηρεσία των Αγγλων. Γι’ αυτό και η αποστολή τους δεν έληξε με την συντριβή των Γερμανών. Πολύ πριν απ’ αυτήν οι  Αγγλοι με τους πράκτορές τους στην Ελλάδα φρόντισαν να πάρουν στα χέρια τους τα Τάγματα. Το Σίμαναν αντικατέστησε ο Σκόμπυ. Και ο δοσίλογος Π. Σπηλιωτόπουλος που στην Κατοχή ήταν αρχηγός χωροφυλακής πριν την απελευθέρωση έγινε Γενικός Διοικητής Αττικής και αντιπρόσωπος της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.

Το ΕΑΜ της Αθήνας αντέδρασε στην αρχή μα υποχώρησε αργότερα, όπως είχε κάνει το ΕΑΜ και με την πρωθυπουργία του Γ. Παπανδρέου μετά το Λίβανο.

Οι Αγγλοι ακόμα από το 1943 (αποστολή Στότ) είχαν έρθει σε διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς. Τον Αύγουστο 1944 αντιπροσωπείες της Αγγλίας και της χιτλερικής Γερμανίας άρχισαν διαπραγματεύσεις σε υψηλό επίπεδο στη Λισαβόνα και γρήγορα κατέληξαν στη γνωστή συμφωνία που καθόριζε: Οι Αγγλοι να μην ενοχλήσουν ή καλύτερα να διευκολύνουν την υποχώρηση των Γερμανών από την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου προς την ηπειρωτική Ελλάδα και σε συνέχεια προς τα έλληνογιουγκοσλαβικά σύνορα πριν ο Κόκκινος Στρατός κλείσει το δρόμο υποχώρησης και σ’ αντάλλαγμα οι Γερμανοί να μην παραδώσουν τη Θεσσαλονίκη στον ΕΛΑΣ, άλλα να διευκολύνουν την κατάληψή της από τους Βρετανούς.

Και σημειώνουμε πως παρόμοια συμφωνία δεν είχε γίνει σε κανένα άλλο σημείο τού κόσμου. Κι αυτό δείχνει πόσο αποφασισμένοι ήταν οι αποικιοκράτες Βρετανοί να κρατήσουν σαν προτεκτοράτο την 'Ελλάδα μεταπολεμικά πόση θυσία!

Λίγο αργότερα με τη συμφωνία της Καζέρτας (Σεπτέμβρη 1944) η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου απαγόρεψε την κάθοδο και είσοδο τού ΕΛΑΣ στην ’Αθήνα, ενώ τα Τάγματα ’Ασφαλείας Αθήνας δεν αφοπλίστηκαν αλλά απλά περιορίστηκαν στο Γουδί και τμήματα του προδοτικού ΕΔΕΣ οχυρώθηκαν σε κεντρικά κτίρια της Αθήνας για ν’ αποτρέψουν δήθεν την κατάληψή τους, όπως ισχυρίζονταν, απ’ τον ΕΛΑΣ.

Για το πώς έβλεπαν και σε συνέχεια πώς χρησιμοποίησαν οι Βρετανοί τα Τάγματα Ασφάλειας αποκαλυπτικό είναι το παρακάτω άρθρο του ταγματάρχη του αγγλικού στρατού Ουίλκις που τότε υπηρετούσε στην Ελλάδα και αργότερα έγινε βουλευτής του Εργατικού Κόμματος Αγγλίας. Ο Ουίλκις γράφει:

"Η πολιτική του βρετανικού στρατηγείου της Μέσης ’Ανατολής, κατά τον τελευταίο χρόνο της κατοχής ήταν, να εμποδίσει την ισχυροποίηση του ΕΛΑΣ με τη δημιουργία αντάρτικων ομάδων που ν’ ανταγωνίζονται τον ΕΛΑΣ.

Γι’ αυτό οργάνωσε όπλισε και εφοδίασε με άφθονα χρήματα τις ομάδες του Ψαρρού και του Ζέρβα. 

Ομως, είναι αλήθεια ότι κατά το 1943 και 1944 κάθε τρίμηνο ο ΕΛΑΣ προκαλούσε στους Γερμανούς απώλειες τουλάχιστον χιλίων ανδρών.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ".

 

Οι ραδιουργίες των Βρετανών

Δίνουμε σχετικά μια έκθεση του 26ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης με ημερομηνία 8. 3. 1944 και υπογραφή Άρης Ολύμπιος, που βρέθηκε στα Αρχεία του Γ Σ του ΕΛΑΣ.

Η έκθεση του Συντάγματος στάλθηκε στη X Μεραρχία του ΕΛΑΣ:

«Ως γνωστό, γράφει ή έκθεση, κατά τον παρελθόντα Αύγουστο (1943) έφθασεν εις ’Ανατολικήν Μακεδονίαν ό Άγγλος Ταγματάρχης Μύλλερ μέ σκοπό όπως ένισχύσει καί τόν έδώ κατά πολύ σκληρότερον Αγώνα μας έναντίον τών Γερμανο-Βουλγάρων κατακτητών, ΐνα 1/ Δυνηθώμεν καί ήμεΐς καί προσφέρωμεν τάς ύπηρεσίας μας στόν Κοινό Συμμαχικό Αγώνα καί 11/ Διά νά προστατεύσωμεν καί Ανακουφίσωμεν τόν στενάζοντα καί δεινοπαθοΰντα "Ελληνικόν πληθυσμόν ύπό τό πέλμα τοΰ Βουλγαρικοΰ Φασισμού.

Δυστυχώς ό ρόλος καί ή Αποστολή του Άγγλου Ταγματάρχου όπως έδείκνυον αί Αρχικοί του διαθέσεις καί τά τελευταία φρικιαστικά έγκλήματα καί γεγονότα πού έλαβον χώραν είς τήν περιοχήν μας καί τά όποια συνοπτικώς έκθέτομεν παρακάτω Αποδεικνύουν έμφανέστατα ότι ό ρόλος καί ή Αποστολή του Ανθρώπου πού ήλθε, όχι δι ένίσχυσιν καί παροχήν βοήθειας Αλλά διά τήν δημιουργίαν Αντιδράσεως πού δέν ύπήρχε μέχρι πρότινος, πρός διάσπασιν τής ένότητος του Αγώνος είς βάρος τού 'Ελληνικού Λαού καί έπ’ ώφελεία τών κατακτητών.

Είς τήν προσπάθειαν αύτήν έβοηθήθη καί έπέτυχεν όταν έπεσαν δυό ' Ελληνες Αλεξιπτωτισταί οι όποιοι έχρησιμοποιήθησαν ώς όργανά του διά τόν ώς άνω σκοπόν. Κυρίως ό ένας εξ αυτών ονόματι Πετράκης Εκ Κρήτης, άμέσως έπελήφθη τού Εργου του κάμνων προπαγάνδαν διασπάσεως καί διαφθοράς μέσα στά τμήματά μας.

Έκ μέρους μας κατεβλήθη πάσα προσπάθεια άπ' άρχής μέχρι τέλους καί παρά τάς σκληρός συνθήκας διά τήν έξυπηρέτησιν τού Άγγλου πρός έκπλήρωσιν τής άποστολής του (συγκέντρωσις πληροφοριών κλπ.) περιοδεύσαμεν μαζί όπου έπιθυμούσε νά μεταβή (Μπόζ-Ντάγ Σερρών, Δαϊλά δι άναγνωρίσεις κλπ.).

Κατά μίαν τελευταίαν μας περιοδείαν είς τήν οποίαν συμμετείχε καί ο άλεξιπτωτιστής Πετράκης πρός Τσάλ-Ντάγ Δράμας, διήλθομεν ώς πρώτον σταθμόν έκ Μπόζ-Ντάγ Δράμας όπου μετά τήν άναγνώρισιν καί τήν δημιουργίαν τών άπαραιτήτων προϋποθέσεων ή διοίκησις είχεν ύπ’ όψιν της νά έγκαταστήσει τμήμα είς τόν τομέα αύτόν. Εκεί δημιουργείται ένα έπεισόδιον κατά τό όποιον έξεδηλώθησαν αι πραγματικοί προθέσεις καί έπιδιωκόμενοι σκοποί του έν λόγω Μύλλερ.

Ευθύς μετά τήν αφιξίν μας είς Μπόζ-Ντάγ Δράμας διενυκτερεύσαμεν είς εν δρεινόν χωρίον ονόματι Μεσοβούνι τό όποιον κατηκείτο όλοκληρωτικά άπό Ελληνας. Άπό τούς κατοίκους πήραμε τήν πληροφορία ύπάρξεως όρισμένων άλλων άτάκτων όμάδων καί οί κάτοικοι μάς έξέφρασαν τήν πικρίαν των άπαγοήτευσιν καί άγανάκτησιν έναντίον των διότι έπιέζοντο ύπ' αύτών κατά τόν πλέον οίκτρόν τρόπον (ληστείαι, βιασμοί, άρπαγαί κλπ.). Τήν έπομένην δε έξήλθομεν του χωρίου προσπάθησα καί συνηντήθην μέ μίαν μικράν όμάδα εύρισκομένην έκεϊ πλησίον μέ τόν άρχηγόν τής όποιας μίλησα πάνω στους σκοπούς του άγώνος καί τής όργανώσεώς μας έδέχθη δέ όντος προθύμως νά ένταχθή είς τάς τάξεις μας καί επί πλέον νά μεσολαβήσει καί είς τάς άλλας όμάδας είς τάς όποιας είχεν επιρροήν καί αι οποίαι μέχρι στιγμής εκείνης έκυκλοφόρουν ληστεύουσαι καί άρπάζουσαι, νά συμμορφωθούν καί ένταχθούν στόν ΕΛΑΣ.

Ό άλεξιπτωτιστής Πετράκης παρέλαβε κατόπιν τόν άρχηγόν τής όμάδας καί τόν παρουσίασεν είς τόν Μύλλερ του όποιου ή χαρά ύπήρξεν άπερίγραπτος βλέπων νά πραγματοποιούνται οί σκοποί του. Συνεννοήθη μέ αύτόν καί του έπρότεινεν νά τόν συνδέση καί μέ όλες τις άλλες ομάδες τίς όποιες όντος θά ένίσχυεν δί όλων των μέσων ύποσχόμενος ταύτοχρόνως είς αύτούς ότι όλόκληρος ή περιοχή θά έμενεν είς χείρας των.

Ό ύποφαινόμενος έπενέβην καί παρετήρησα είς τόν Μύλλερ ότι αύτό πού κάνει δέν άνήκεν είς τήν άποστολήν του καί ότι αύτή είναι ύπόθεσις καθαρώς ίδική μας, μή έχων κανένα δικαίωμα νά άναμιγνύεται είς καθαρώς Εσωτερικά μας ζητήματα. Ούτος εν θυμώ επεκαλέσθη τό συμφωνητικόν τού ΕΛΑΣ (τό όποιον εφόσον έπρόκειτο δί όπλισμόν καί οίκονομικήν ενίσχυσίν μας δέν ίσχυεν, ενώ διά τήν ύπαρξιν άνεξαρτήτων όμάδων ίσχυεν καθώς καί δί ενίσχυσίν αύτών).

Ή προσπάθεια καί ή τακτική αύτή τού Μύλλερ ή όποια ύποβοηθούσε καί έτεινε είς τήν διάσπασιν τού Ελληνικού Λαού έκαμεν τήν χειριστήν εντύπωσιν καί επροκάλεσε τήν εναντίον του άγανάκτησιν των όλίγων κατοίκων πού παρευρίσκοντο είς τήν συζήτησιν καί οί όποιοι επερίμεναν τήν συμμόρφωσιν τών τμημάτων εκείνων τά όποια είχον καταντήσει ό εφιάλτης τής εκεί περιοχής.
Παράλληλες διασπαστικές ενέργειες έγιναν μέσα είς τούς άντάρτες τής συνοδείας μας άπό τόν Πετράκην ό όποιος μεταξύ άλλων είπε καί τά εξής: «Είτε τό θέλετε, είτε όχι, ό Βασιληάς θάρθη γιατί τόν ύποστηρίζει ή Αγγλία. Αύτό τό εβεβαίωσε καί ό ίδιος ενώπιον τού Μύλλερ, όταν εκλήθη πρός τούτο. Αύτή ύπήρξεν ή άπαρχή τής Εγκληματικής μυστικής συνεννοήσεως τού Μύλλερ καί τού όργάνου του Πετράκη μετά τών καθαρμάτων καί τών ληστοσυμμοριτών πού τά καρποφόρα άποτελέσματά της ύπήρξαν τά δυό στυγερά καί άποτρόπαια Εγκλήματα τά όποια διεπράχθησαν είς βάρος τών τμημάτων τού ΕΛΑΣ Τσάλ-Ντάγ καί Μπόζ-Ντάγ Δράμας.

Είς τό Τσάλ-Ντάγ συνεκεντρώθησαν όλα αύτά τά καθάρματα καί έχοντα συλλάβει εκ τών προτέρων τό δολοφονικόν σχέδιόν τους, τό έθεσαν είς εφαρμογήν. Τήν ήμέραν άκριβώς τής Πρωτοχρονιάς, όπως είχαν προειδοποιήσει τό τμήμα μας άπό τήν προηγουμένην πήγε γιά νά γιορτάσει μαζί τους άπό πολύ πρωί καί τήν στιγμήν πού άλληλοχαιρετούντο καί άλληλοηύχοντο ό άρχηγός τους έδωσε τό σύνθημα καί άμέσως ήρχισαν τά πυρά άπ όλα τά σημεία μέ άποτέλεσμα νά φονευθοΰν καί νά εκτελεσθούν μέ τσεκούρι δέκα πέντε τόν άριθμόν συναγωνισταί μεταξύ τών όποιων ό στρατιωτικός άρχηγός τού Τμήματος καί τά πολιτικά στελέχη, οί δέ ύπόλοιποι νά συλληφθούν αιχμάλωτοι καί να υποστούν την μαρτυρίαν τής Ίερής  Έξετάσεως. Τήν τραγικήν εικόνα τής ύπουλης αύτής δολοφονίας μας τήν δίδουν αύτόπται μάρτυρες συναγωνισταί οί όποιοι άπέδρασαν άργότερον.

Τάς Ιδίας σχεδόν ημέρας πού διεπράχθη τό Εγκλημα τού Τσάλ-Ντάγ. Ο Άγγλος Ταγματάρχης κατόπιν τής μεγάλης του επιμονής άνεχώρησε μέ όλην του τήν συνοδείαν καθώς καί μέ τήν δύναμιν είκοσιν άνταρτών μας έπί κεφαλής τής όποιας ήναγκάσθη νά τεθή ό διοικητής του Τάγματος άξιωματικός Άγις άπό Μπόζ-Ντάγ Σερρών είς Μπόζ-Ντάγ Δράμας (Τάς ήμέρας εκείνας τά τμήματά μας του Μπόζ-Ντάγ Σερρών ήρχισαν τμηματικώς νά διοχετεύωνται, ύστερα άπό τήν σύμπτυξίν των, ή όποια ήτο άποτέλεσμα τών σκληρών μαχών μέ Βουλγαρικά στρατεύματα καί τάς όποιας έπροκάλεσαν αί ρίψεις έφοδίων στό Μύλλερ).

Φτάσασα ή άποστολή του Άγγλου Ταγματάρχου μετά τής συνοδείας καί Φρουράς του είς Μπόζ-Ντάγ Δράμας, άνέμενε ρίψιν, χωρίς τούτο προηγουμένως νά τό έχει γνωρίσει είς ήμάς. Ή ρίψις έπραγματοποιήθη (ρουχισμός καί τροφές μόνον) καί ώς ήτο επόμενον επροκάλεσε καί πάλιν τήν κινητοποίησιν τών Βουλγάρων). Έγένετο μάχη μέ τό τμήμα μας καί κατά τό τέλος τής μάχης ένεψανίσθησαν καί όλα τά καθάρματα τής άντίδρασης τά όποια είχον έπανακάμψει άπό τό Τσάγ-Ντάγ συνέλαβον αίχμαλώτους άπό τό τμήμα μας όσους μπόρεσαν καθώς καί τόν άξιωματικόν Άγιν τόν όποιον έξετέλεσαν χωρίς καμμιάν διαμαρτυρίαν του Άγγλου Ταγματάρχου. Άποτέλεσμα τής ρίψεως πού έκαναν σκοπίμως διά νά δημιουργηθή κατάστασις ήτο τό κάψιμο τών χωριών τής περιοχής καί ό έκτοπισμός τών κατοίκων τους.

Πρό τής ρίψεως ό άλεξιπτωτιστής Πετράκης τή συνοδεία τριών συναγωνιστών πού του διετέθησαν άπό τόν άξιωματικόν Άγιν, άνεχώρησεν είς Τσάλ-Ντάγ, όπου έπίσης άνεμένετο ρίψις καί άλεξιπτωτισταί. Καθ’ όδόν παρέδωσε τούς τρεις στρατιώτας είς τά καθάρματα πού συνήντησεν, τούς όποιους αφού άπεγύμνωσαν όδήγησαν πρός έκτέλεσιν. Ό ένας εξ αύτών τήν στιγμήν τής έκτελέσεως κατόρθωσε νά δραπετεύσει καί νά καταθέσει τ' άνωτέρω.
Έκτοτε ό Άγγλος Ταγματάρχης εύρίσκεται εν μέσω τών άνθρώπων αύτών καταβάλων συνεχή προσπάθειαν διά τήν άνάπτυξιν τής άντιδράσεως.

Οί ήγέται τής ούτω δημιουργηθείσης καταστάσεως, μηδενός έξαιρουμένου, είναι γνωστοί είς τόν λαόν. Ό άρχηγός των, όνόματι Τσαούς-Άντών, έξήλθεν είς τό βουνό αφού προηγουμένως κατέσφαξε τήν σύζυγόν του ή όποία τόν ήμπόδιζεν είς τάς παρανόμους έρωτικάς του σχέσεις μέ άλλας. Μά καί δί όλους τούς άλλους ο λαός κστέθεσεν μέ άγανάκτησιν πολλά έπιβαρυντικά (βιασμοί γυναικών, άρπαγαί, ληστεϊαι, φόνοι διά λόγους έκδικήσεως κλπ.) ένώπιον του Μύλλερ όταν συνεχίζοντες την πορείαν μας άπό Μπόζ-Ντάγ Δράμας καί κατευθυνόμενοι είς Τσάλ-Ντάγ διερχόμεθα άπό διάφορα χωριά.

Εις άμφότερα τά έγκλήματα συμμετείχεν καί ό άρχηγός τής πρώτης όμάδος πού συνηντήσαμεν είς Μπόζ-Ντάγ Δράμας καί ό όποιος αποτελούσε τόν συνδετικόν κρίκον μεταξύ Πετράκη καί των άλλων αντιδραστικών όμάδων…

Φέρομεν είς γνώσιν υμών τήν δημιουργηθεΐσαν κατάστασιν διά νά ένεργήσητε έπί του προκειμένου ό,τι ήθέλατε έγκρίνει».

Υπήρχαν, συνεπώς όχι υπόνοιες αλλά βάσιμα στοιχεία, συγκεκριμένα ότι ο ίδιος ο Μύλλερ σε συνεργασία με τους τσαουσαντωνικούς οργάνωσε αυτές τις δολοφονίες των έλασιτών. Γι’ αυτό και το ΓΣ του ΕΛΑΣ κατάγγειλε επίσημα και επανειλημμένα την δράση του Μύλλερ στο ΣΜΑ κι εκείνο αντί να πάρει μέτρα εναντίον του Μύλλερ, απαντούσε διαμαρτυρόμενο, όπως έκανε άλλωστε σε κάθε παρόμοια περίπτωση, ότι δήθεν δεν ήταν δυνατό άγγλος αξιωματικός σύνδεσμος ν’ αναπτύσσει τέτοια δράση!!

Οι Αγγλοι μαζεύουν τους προδότες στην Αθήνα

Οι Άγγλοι αποβιβάστηκαν στην Πάτρα στις 4 Οχτώβρη 1944. Ο ΕΛΑΣ για να βοηθήσει τους Βρετανούς χτύπησε τους Γερμανούς, ενώ τα Τάγματα Ασφαλείας της Πάτρας πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών. Αυτά τα έχουν ομολογήσει και οι ίδιοι οι Βρετανοί. Πριν από τον Οχτώβρη ο ΕΛΑΣ είχε απελευθερώσει όλη σχεδόν τη νότια και Ανατολική Πελοπόννησο. Όπως ομολογεί και ο Ουίλκις στο άρθρο του ο ΕΛΑΣ δεν έκανε αντεκδικήσεις. Από τους ταγματασφαλίτες που έπιασε κράτησε μόνο εκείνους που ενέχονταν σε εγκλήματα. Ετοίμαζε δικογραφίες για να δικαστούν Από την κυβέρνηση στην όποια και θα τους παρέδιδε.

Οι Βρετανοί με τον Σκόμπυ επικεφαλής ισχυρίζονταν ότι έρχονταν στην 'Ελλάδα δήθεν για να την απελευθερώσουν από τους Γερμανούς. Μα εναντίον των  Γερμανών δεν έριξαν ούτε μια ντουφεκιά εκτός από το τμήμα του Τζέλικο. Αλλά οι Βρετανοί δεν έστειλαν διαταγή ούτε στα τμήματα του ΕΛΑΣ να καταδιώξουν τους Γερμανούς. Αυτό δεν το ήθελαν. Ο ΕΛΑΣ, όμως, δεν περίμενε τις διαταγές των Βρετανών. Τα τμήματά του καταδίωξαν και έδωσαν σκληρές μάχες κατά των Γερμανών στο Κακοσάλεσι, όπου διαλύθηκε ολόκληρο γερμανικό τάγμα, στις Θερμοπύλες, στη Θεσσαλία και σε συνέχεια στη Μακεδονία. Σ’ όλες τις πόλεις που υπήρχαν Τάγματα Ασφάλειας ο ΕΛΑΣ τα αφόπλιζε και κρατούσε μόνο τους ενεχόμενους σε εγκλήματα ενώ τους άλλους τους άφηνε λεύτερους.

Οι Βρετανοί έδειχναν πάντα ένα ύποπτο ενδιαφέρον για όλους αυτούς όπως και τους άνδρες της χωροφυλακής και σε πολλές περιπτώσεις κατάφερναν με πιέσεις προς τα τμήματα τού ΕΛΑΣ ν’ αποσπάσουν αυτούς τους ταγματασφαλίτες και για δήθεν περισσότερη ασφάλεια να τους μεταφέρουν στην Αθήνα. Κρίνοντας εκ των υστέρων είναι ολοφάνερο πως με τον τρόπο αυτό oι Βρετανοί συγκέντρωναν δυνάμεις στην Αθήνα για τη σύγκρουση του Δεκέμβρη που ετοίμαζαν μεθοδικά.

Στις 22 Οχτώβρη τα τμήματα του ΕΛΑΣ κυριαρχούσαν σ’ όλη την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη ενώ οι Γερμανοί με τα Τάγματα Ασφάλειας κρατούσαν ακόμα τη Θεσσαλονίκη και Κεντρική Μακεδονία. Οι Βούλγαροι ύστερα από διαταγή του στρατάρχη της ΕΣΣΔ Τολμπούχιν, που βρισκόταν νικητής στη Σόφια, άρχισαν να υποχωρούν από την ελληνική γη. 'Εμειναν μόνο οι Γερμανοί και οι οπισθοφυλακές τους ταγματασφαλίτες.

Στις 24 Οχτώβρη ο ΕΛΑΣ άρχισε τις πρώτες κρούσεις για την απελευθέρωση της μακεδονικής πρωτεύουσας. Σε συνδυασμό με την έντονη πάλη των οργανώσεων του ΕΑΜ από το εσωτερικό της πόλης που εκδηλώθηκε με την τεράστια κινητοποίηση του λαού και την ένοπλη ενίσχυση του εφεδρικού ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής οι δυνάμεις της 11ης μεραρχίας τού ΕΛΑΣ κατόρθωσαν να τσακίσουν τον καταχτητή, να λευτερώσουν 2 χιλ. γιουγκοσλάβους αιχμαλώτους και να απαλλάξουν την πόλη από τον ξένο τύραννο.

Στις 30 Οχτώβρη ώρα 3μμ. διακόσιες πενήντα χιλιάδες λαού της Θεσσαλονίκης ξεχύθηκαν στους δρόμους με έξαλλο ενθουσιασμό για να στεφανώσουν τους ελευθερωτές του ΕΛΑΣ. Η ασύγκριτη αυτοθυσία των μαχητών του ΕΛΑΣ έσωσε και δω, όπως είχε κάνει στην Αθήνα και Πειραιά, το ηλεκτρικό εργοστάσιο και τους κυλινδρόμυλους Αλητίνι.

 

Μετά τη Θεσσαλονίκη τα συντάγματα του ΕΛΑΣ συνέχισαν την καταδίωξη των Γερμανών για την απελευθέρωση και των άλλων πόλεων της Μακεδονίας.

Την 1 Νοέμβρη ο ΕΛΑΣ ανάγκασε τους Γερμανούς ύστερα από πολυήμερη πίεση να εγκαταλείψουν την περιοχή του Στρυμόνα, του Λαχανά και το Σωχό. Η Πτολεμαΐδα και το Αμύνταιο είχαν επίσης λευτερωθεί. Η Καστοριά εγκαταλείφτηκε και δεν είχε απομείνει στα χέρια των αντιπάλων του ΕΛΑΣ παρά μόνο το Κιλκίς όπου είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι ταγματασφαλίτες από τη Θεσσαλία, τη Νιγρίτα, τη Θεσσαλονίκη, την Κατερίνη, τη Βέροια και άλλες πόλεις. Σε 3.500 ανέρχονταν οι προδότες που είχαν οχυρωθεί εκεί, ενώ οι Γερμανοί είχαν τελείως εκκενώσει το ελληνικό έδαφος.
Εδώ οι Βρετανοί αποφάσισαν να συντρίψουν τον ΕΛΑΣ. Πίστευαν πως θα πετύχουν ό,τι δεν πέτυχαν στην Καλαμάτα.

Από τη χαραυγή της 4 Νοέμβρη ο ΕΛΑΣ είχε κυκλώσει από παντού το Κιλκίς και άρχισε πριν τα ξημερώματα την ορμητική του έξοδο. Οι φονικές οδομαχίες κράτησαν ολόκληρη τη μέρα. Και προς τις 4 το απόγευμα το Κιλκίς είχε κυριευτεί. Δυόμισι χιλιάδες ταγματασφαλίτες με τους κυριότερους αρχηγούς τους πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Πάνω από 500 ήταν οι νεκροί προδότες στο πεδίο της μάχης.
Ανάμεσα στους αιχμαλώτους ήταν και οι Κ. Παπαδόπουλος και Δ. Θεοχαρίδης οι μετέπειτα βουλευτές της δωσίλογης Δεξιάς. Σχετικά με τον τελευταίο η εφημερίδα του ΕΑΜ «Ελεύθερη Ελλάδα» στο φύλλο της στις 27.12.46 έγραψε:

«Όταν οι Γερμανοί αποχωρούσαν από τη Βόρειο Ελλάδα, οι ηνωμένες δυνάμεις ταγματασφαλιτών των Δάγκουλα, Κεσά Μπατζάκ, Κ. Παπαδοπούλου και Παπούλια, απεσύρθησαν στο Κιλκίς, προστατεύοντας σαν «Ισχυρή όπισθοφυλακή» τις υποχωρούσες σύμμαχος, γερμανικές δυνάμεις. Μεταξύ των τελευταίων αυτών ήταν και ο σημερινός υφυπουργός Εφοδιασμού και βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, Δ. Θεοχαρίδης.
Κατά τη μάχη του Κιλκίς μεταξύ ΕΛΑΣ και ταγματασφαλιτών, ο Δ. Θεοχαρίδης συνελήφθη αιχμάλωτος και σε μια αυτόγραφη απολογία του ομολογεί τα εγκλήματα του κατά του ελληνικού λαού, τους στενούς δεσμούς του με τους Δάγκουλα — Χρυσοχόου, και γενικά την προδοτική και αντεθνική του δράση».

Και ένα τελευταίο ερώτημα: Τί απόγιναν οι δοσίλογοι ταγματασφαλίτες που βαρύνονταν με φόνους, δολοφονίες, εμπρησμούς, λεηλασίες κλπ. και οι όποιοι παραδόθηκαν μαζί με τις δικογραφίες τους από τον ΕΛΑΣ μετά τη Βάρκιζα στο επίσημο μεταβαρκιζιανό κράτος για να δικαστούν; Φυσικά από τον τρόπο που το κράτος αντιμετώπισε ως την ώρα εκείνη τους προδότες δεν είναι δύσκολο να το συμπεράνουμε. Ωστόσο όμως υπάρχουν και γραπτές μαρτυρίες αποκαλυπτικές και αδιάψευστες.

Αναδημοσιεύουμε από το αγγλικό περιοδικό «Νιού Στέισμαν» (τεύχος Σεπτέμβρη 1945) σχετικό απόσπασμα από επιστολές του τότε Εργατικού βουλευτή ταγματάρχη του αγγλικού στρατού Ουίλκις που γράφει:

«...Το Νοέμβρη 1944, 1.400 άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας είχαν συγκεντρωθεί στο Γύθειο κάτω από τη συνδυασμένη επιτήρηση ανδρών του ΕΛΑΣ και τμημάτων της ΡΑΦ.
Ο Γ. Παπανδρέου έστειλε εκεί από την Αθήνα τον Καρατσέα για να κάνει ανακρίσεις.
Αφού έγιναν οι ανακρίσεις, ο Καρατσέας με συμφωνία και του ΕΛΑΣ απόλυσε όλους εκτός από 280, εναντίον των όποιων υπήρχαν ισχυρές αποδείξεις ότι είχαν δολοφονήσει όμηρους έαμίτες ή είχαν κάψει χωριά ή είχαν διαπράξει άλλες φρικαλεότητες κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
Οι 280 αυτοί εγκληματίες παραδόθηκαν από τον ΕΛΑΣ στις αρχές και βρίσκονταν στις φυλακές της Καλαμάτας και της Σπάρτης μέχρι τη σύρραξη του Δεκέμβρη. Η πρώτη ενέργεια του Βραχνού, νέου Νομάρχη Μεσσηνίας που διορίστηκε από την κυβέρνηση Πλαστήρα ήταν να τους αφήσει όλους αυτούς ελεύθερους.
Βγήκαν από τη φυλακή με μουσική (την μπάντα των Δήμων ακριβέστερα) και τιμές και τραγουδώντας μοναρχικά τραγούδια και στις δύο πόλεις (Σπάρτη και Καλαμάτα).
Υστερα από δύο βδομάδες ο Δάλλας, έαμικός δήμαρχος Καλαμάτας, φυλακίστηκε μαζί με 60 άλλους συμπαθούντες το ΕΑΜ. Εξακολουθεί να βρίσκεται στη φυλακή. Και ακόμα δεν του έχει απαγγελθεί κατηγορία. Κατά τον ίδιο τρόπο βρίσκονται στις φυλακές και άλλοι αγωνιστές του κινήματος Αντίστασης. Ο Δάλλας είναι μέλος του Αγροτικού Κόμματος του Κ. Γαβριηλίδη. Μπορώ να εγγυηθώ για την αντιφασιστική του δράση και το θαυμάσιο χαραχτήρα του.
Αμφιβάλλω, συνεχίζει η επιστολή, αν περιστατικά σαν αυτό που περιέγραψα — και μπορώ να περιγράψω πολύ περισσότερα από προσωπική μου πείρα — αναφέρονται στις εκθέσεις του Λήπερ (σσ. - πρεσβευτή της Αγγλίας στην Αθήνα) πάνω στις όποιες η εργατική μας κυβέρνηση θα στηρίζει τη μελλοντική της πολιτική στην Ελλάδα».

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη μαρτυρία του άγγλου Ουίλκις αποφυλακίστηκαν οι ένοχοι ταγματασφαλίτες και στις φυλακές κλείστηκαν οι εαμίτες και έλασίτες που πολλοί απ’ αυτούς είχαν φυλακιστεί από τους Γερμανούς.

Ο ίδιος δε ο Ουίλκις διαβεβαιώνει πώς αυτή δεν ήταν μοναδική περίπτωση. Και θα μπορούσε να αναφέρει κι άλλες παρόμοιες. Αυτή λοιπόν ήταν η πολιτική των κυβερνήσεων Ν. Πλαστήρα και των άλλων μετά την απελευθέρωση. Ούτε για τα μάτια τού κόσμου δεν τους πέρασαν από δίκη! Αυτοί οι δοσίλογοι έγιναν οι στυλοβάτες του αστικού μεταβαρκιζιανού κράτους.

Για την αντεθνική αυτή δράση τους οι προδότες ταγματασφαλίτες δεν έδωσαν λόγο των πράξεών τους μετά την απελευθέρωση. Πέρασε από δίκη μόνο η ηγεσία των ταγμάτων στην Αθήνα και αυτή για τα μάτια του κόσμου, κυρίως για την παραπλάνηση της διεθνούς κοινής γνώμης.

Οι προδότες των Επαρχιών που διέπραξαν μαζί με τους καταχτητές αναρίθμητα εγκλήματα, φόνους, εμπρησμούς, καταδόσεις, συλλήψεις πατριωτών, έμειναν ατιμώρητοι. Ολοι αυτοί πέρασαν, αφού άλλαξαν οπλισμό και τις γερμανικές στολές με βρετανικές, στον κρατικό μηχανισμό. Έγιναν τα στελέχη του μεταβαρκιζιανού κράτους. Αυτοί οι εθνικώς ανάξιοι διορίστηκαν μέλη Επιτροπών Ασφαλείας που έκριναν τον πατριωτισμό των αγωνιστών της Εαμικής Εθνικής Αντίστασης!

Ελάχιστοι μόνο καταδικάστηκαν. Για πολλούς δεν υποβλήθηκαν ούτε μηνύσεις. Για άλλους που έγιναν μηνύσεις οι μάρτυρες ακόμα και οι μηνυτές δεν τόλμησαν να παρουσιαστούν στη δίκη. Τέτοια ήταν η αιματηρή τρομοκρατία στην ύπαιθρο στη βρετανική κατοχή που δεν είχε κανένας που να κρύψει το κεφάλι του κι όχι να παρουσιαστεί στις ’Αρχές να καταθέσει.
Ετσι έμειναν ατιμώρητοι και γυρνούσαν ελεύθεροι οι ένοχοι για ομαδικά Εγκλήματα που έγιναν π.χ. στο Αγρίνιο όπου εκτελέστηκαν 117 και τρεις απαγχονίστηκαν τη μεγάλη Παρασκευή του 1944, στα Ψηλά Αλώνια της Πάτρας, την Τρίπολη από τους ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκονα, την Εύβοια, την Κόρινθο, τα Μέγαρα και σε τόσα άλλα μέρη.

Θα ρωτήσετε, μα κι αυτοί που πέρασαν από δίκη τί απόγιναν; Έμειναν λίγα χρόνια φυλακή (αν έμειναν)... και μετά την αποφυλάκιση τους βολεύτηκαν σε εμπιστευτικές θέσεις, πήραν τους βαθμούς τους, όσοι ήταν υπάλληλοι ανέβηκαν στην στρατιωτική  ιεραρχία, αυτοί που ήταν στρατιωτικοί και το καταπληκτικό: Αρκετοί απ’ αυτούς  πήραν συντάξεις σαν συμμετέχοντες στην... Εθνική ’Αντίσταση!

Έτσι αμείφτηκε στον τόπο μας η εθνική προδοσία!

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, δολοφονήθηκε από φασίστες στις 19 Αυγούστου 1937

Επιμέλεια Ηρακλής Κακαβάνης //

Ο Φ. Γ. Λόρκα δολοφονήθηκε από τους φαλαγγίτες του Φράνκο στις 19 Αυγούστου 1937,  σε ηλικία μόλις 37 ετών.
«Είθισται να δολοφονούνται οι ποιητές στην εποχή μας» έγραψε ο Ν. Εγγονόπουλος ή όπως κάποια στιγμή έγραψε ο Τσαρούχης «ήτανε φυσικό να πάει άδικα».

Η δολοφονία του ήταν η ανταμοιβή στις πράξεις και τις ιδέες του ενός εκ των μεγαλύτερων ποιητών του αιώνα μας. Ο Λόρκα είχε ταχθεί ανοιχτά κατά του φασισμού και των πραξικοπηματικών σχεδίων της Φάλαγγας, μίσησε το δεσποτισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όρθωσε το ανάστημά του σε κάθε μορφή αδικίας. Γι’ αυτό και φούντωσε το μένος των φαλαγγιτών.

Εργο του Λόρκα

Ο Φ.Γ. Λόρκα, μουσικός, ποιητής, ζωγράφος, δραματουργός, θρεμμένος με τις ζωντανές παραδόσεις αλλά και με τις λαχτάρες και τα προβλήματα του λαού του αγαπήθηκε ιδιαίτερα στην Ελλάδα. «Οχι μόνο μέσα από τα μεταφρασμένα έργα του (ποιήματα και θεατρικά) αλλά και μέσα από τα δεκάδες υπέροχα τραγούδια του. Ο Λόρκα είναι ίσως ο πλέον μελοποιημένος ξένος δημιουργός από Ελληνες συνθέτες με αποτέλεσμα η ποίησή του ν’ απλωθεί και ν’ αγαπηθεί σε ακόμη πλατύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας».

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: Από τη «ζεστασιά» της τάξης του, στο πλευρό αυτών που δε σηκώνουν τ’ άδικο

Γράφει ο Οικοδόμος //

Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας· ήταν ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας που με τη ζωή και το έργο του στάθηκε η αφορμή να γνωρίσουμε την Ισπανία του μόχθου, της αντίστασης και της προόδου.

Γεννήθηκε στις 5 Ιούνη του 1898 στο χωριό Φουέντε Βακέρος (κοντά στη Γρανάδα). Απόγονος εύπορης και μορφωμένης οικογένειας, είχε εξασφαλισμένη μια λαμπρή πορεία στη «ζεστασιά» της τάξης του. Όμως από νωρίς αποφάσισε ότι δεν θα ακολουθούσε την ήδη χαραγμένη ρότα. Αντικρίζοντας τον πόνο και την φτώχεια της μεγάλης μάζας των συμπατριωτών του συνειδητοποίησε τους «κανόνες» του συστήματος της εκμετάλλευσης και ακολούθησε ολόψυχα τον δρόμο της σύγκρουσης με την αδικία και τους εκφραστές της.

Παντέρμη

Σκάβουν το χώμα οι πετεινοί
σκάβουν ζητώντας την αυγή
την ώρα που στα σκοτεινά
βγαίνει η Παντέρμη και γυρνά.

Μαύρη μαυρίλα είν’ η ψυχή της
κι ωχρό μπακίρι το πετσί της
τα στήθια της ωσάν τ’ αμόνια
που τα χτυπούν χωρίς συμπόνια.

―Παντέρμη τι ζητάς εδώ
μόνη σου δίχως σύντροφο;
―Κι αν είναι κάτι που ζητώ
πες μου, σε γνοιάζει εσένανε;

Ζητάω εκείνο που ζητώ
ζητάω την ίδια εμένανε.
―Παντέρμη, πες ποιος ο καημός σου
ποιος ο αγιάτρευτος καημός σου;

―Ποιός ο καημός μου; Μαύρη πίσσα
εγίνη η λινή μου η πουκαμίσα
και μες στο σπίτι σαν τρελή
σούρνω το ξέπλεκο μαλλί.

―Παντέρμη, λούσε το κορμί σου
λουσ’ το χελιδονόνερο
κι άσε κυρά μου την ψυχή σου
άσ τη και να βρει αναπαμό.

Άχου, τσιγγάνικες ψυχές
κι όλο κρυφές νεροσυρμές
πίκρες μαζί και θάματα
στα μακρινά χαράματα.

Federico Garcia Lorca
(απόδοση: Οδυσσέας Ελύτης)


Φιλομαθής (σπούδασε φιλοσοφία και λογοτεχνία ενώ πήρε πτυχίο και από τη Νομική σχολή), φιλότεχνος (λάτρευε τη μουσική), αντισυμβατικός, άρχισε να γράφει από νεαρή ηλικία και να εκδηλώνει μέσα από το έργο του την εναντίωσή του απέναντι στον πόλεμο και το αντιδραστικό πλαίσιο της καθολικής εκκλησίας. Το ταξίδι του στις ΗΠΑ (σε ηλικία 31 ετών, τη χρονιά που ξέσπασε το «κραχ»), θα σταθεί η αφορμή να προσεγγίσει από μαρξιστική σκοπιά την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο που «άνθιζε» στη μητρόπολη του καπιταλισμού. Εκεί, στη Νέα Υόρκη θα μπει στον κόσμο του θεάτρου.

Δυο χρόνια αργότερα επιστρέφει στην Ισπανία και περιοδεύει με θίασο σε όλη την επικράτεια. Το ανέβασμα του έργου του «Γέρμα» προκαλεί την αντίδραση των φασιστών που δημιουργούν επεισόδια κατά τη διάρκεια των παραστάσεων. Ο Λόρκα περνά στο στόχαστρο της αντίδρασης.

Τον Ιούλη του 1936 ο στρατηγός Φράνκο καταλαμβάνει με πραξικόπημα την εξουσία. Στις 19 Αυγούστου ο Λόρκα τουφεκίζεται πισώπλατα από φασίστες παρακρατικούς στο Βιθνάρ (στα περίχωρα της Γρανάδα) στα 38 του χρόνια, και περνά το κατώφλι της αθανασίας για να πάρει τη θέση του δίπλα σ’ αυτούς που με τη ζωή και το έργο τους προσπάθησαν να «μερέψουν» τον άνθρωπο και να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.

Ισπανός στην καταγωγή ο Λόρκα, μα δεν άργησε να “γίνει” και Αμερικανός, Ρώσος, Αφρικανός, πανανθρώπινος. Ο ποιητής που με το έργο του τραγούδησε την αγάπη αλλά και το θάνατο και, μισώντας την αδικία, αντιτάχτηκε στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ήταν φυσικό να αγαπηθεί με πάθος αλλά και να μισηθεί θανάσιμα, όπως όλοι οι αληθινά μεγάλοι.

12 Τραγούδια του F.G Lorca
 

Απόδοση στα ελληνικά: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Γλέζος
Ενορχήστρωση-Διεύθυνση: Νίκος Μαμαγκάκης
Ερμηνεύει: Γιάννης Πουλόπουλος
Ερμηνεύει: Έλενα Κυρανά

1.Το τραγούδι του καβαλάρη
2.Σεβιλλιάνικο νανούρισμα
3.Οι ρηγάδες της τράπουλας
4.Το πρώτο φιλί-Έλενα Κυρανά
5.Θάνατος την αυγή
6.Από έρωτα πεθαίνουν τα κλαριά
7.Κόρντοβα
8.Μπαλκόνι
9.Αποχαιρετισμός
10.Κεφαλοδέσι-Έλενα Κυρανά
11.Χάρτινο τριαντάφυλλο
12.Μπαλάντα των τριών ποταμών

Δεκαπενταύγουστος στο Γούντστοκ, το 1969

Γελωτοποιός

«Όποιος θυμάται το Γούντστοκ δεν ήταν εκεί».
Ανώνυμου

«Υπήρχαν τελικά πάρα πολλοί από εμάς. Ως τότε πιστεύαμε ότι ήμαστε μια μικρή ομάδα παράξενων.»
Τζάνις Τζόπλιν

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αν είχα μια χρονομηχανή και μπορούσα να κάνω ένα μόνο ταξίδι, δεν θα πήγαινα στην Αρχαία Αθήνα για ν’ ακούσω τον Σωκράτη, ούτε στο Παρίσι του Μεσοπολέμου για να τα πιω με τον Τζόις και τον Χέμινγουεϊ. (Αυτές είναι οι δύο επόμενες επιλογές).

Θ’ άφηνα τα μαλλιά μου λυτά, θα φορούσα μια κορδέλα, λουλουδάτο πουκάμισο και παντελόνι καμπάνα, και θα έγραφα στη χρονομηχανή: «Γούντστοκ, Νέα Υόρκη, 15 Αυγούστου 1969». Τόσο κοντά και τόσο μακριά.

Το Φεστιβάλ του Γούντστοκ ήταν η αποκορύφωση μιας ουτοπικής ιδέας. Ότι όλα μπορούν ν’ αλλάξουν με τη μουσική και την αγάπη.

~~

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μετά τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, της Δρέσδης και της Χιροσίμα, γεννήθηκε η μπίτνικ λογοτεχνία κι η μπήμποπ τζαζ. Αυτή ήταν η αντίδραση των νέων στο παράλογο του κόσμου.

Δεν κράτησε πολύ. Η δεκαετία του ’50 ήταν πιο συντηρητική κι απ’ το 1880. Το καλύτερο που μπορούσες να ευχηθείς ήταν να έχεις πλυντήριο ρούχων και ψυγείο -και να μείνουν μακριά οι κομμουνιστές. Ο δυτικός κόσμος είχε ανακαλύψει την ειρήνη (οικιακή και καταναλωτική).

Και μετά ήρθε η δεκαετία του εξήντα.

Τα παιδιά που μεγάλωσαν με τον Ψυχρό Πόλεμο και τον πουριτανισμό ήθελαν κάτι διαφορετικό απ’ την ήσυχη ζωή των γονιών τους.

Ζήτησαν-απαίτησαν-διεκδίκησαν κοινωνικά δικαιώματα, ελευθερία έκφρασης, ισότητα (για τις γυναίκες, τους γκέι, τους μαύρους).

Ήθελαν τον Κόσμο-«και τον θέλω τώρα!»

~~

Στην Κούβα παίρνει την εξουσία ο Κάστρο (1959) και ο Γκεβάρα γίνεται ποπ ίνδαλμα. Στις ΗΠΑ εκλέγεται και δολοφονείται ο Κένεντι (1963), ενώ ο Μάλκολμ Εξ κι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα τον ακολουθήσουν (στο θάνατο). Tο πιο ισχυρό παραισθησιογόνο, το LSD είναι νόμιμο και κατασκευάζεται σε κάθε οικιακό εργαστήριο, κάθε χώρας και πόλης.

Οι φούστες γίνονται τόσο κοντές που μοιάζουν με ζώνες και το σεξ δεν είναι πλέον μια πράξη αναπαραγωγής, αλλά απόλαυσης -με πολλούς και διαφορετικούς παρτενέρ (AIDS δεν υπάρχει ακόμα).

Η λογοτεχνία ανανεώνεται, αλλά είναι η μουσική που πιάνει και μεταδίδει τον παλμό της εποχής.

~~

Το συμπαθές ροκ εν ρολ γίνεται πιο πολιτικοποιημένο. Ο Ντύλαν δίνει στους Beatles μαριχουάνα και τους οδηγεί λίγο πιο πέρα απ’ το «I wanna hold your hand».

Pink Floyd, Rolling Stones, The Greatfull Dead, Frank Zappa, The Who, The Doors και… Είναι αδύνατον να καταγράψεις, να θυμηθείς, πόσα συγκροτήματα, τραγουδιστές, μουσικοί μεγαλούργησαν το ’60.

(Δεν ανέφερα ούτε τον Hendrix ή την Joplin!)

Στο Σαν Φρανσίσκο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, οι νέοι γίνονται «παιδιά των λουλουδιών».

Το σύνθημα τους είναι τόσο απλό: «Make love not war».

Οι Beatles τραγουδάνε: «All you need is love», κι ο Τζον Λέννον υποστηρίζει ότι είναι πιο δημοφιλείς κι απ’ τον Ιησού. Μάλλον δεν θυμόταν ότι κι εκείνον τον δολοφονήσαν, επειδή έλεγε κάτι παρόμοιο.

~~

Κι ενώ όλα δείχνουν ότι η ουτοπία μπορεί να γίνει πραγματικότητα, ένας εικοσικάτι μαλλιάς, ο Μάικλ Λανγκ, αποφασίζει να κάνει ένα φεστιβάλ μουσικής, σ’ ένα χωριό έξω απ’ τη Νέα Υόρκη.

Στήνει φράκτες, βάζει εισιτήριο, στήνει τη σκηνή και καλεί τους μουσικούς. Όμως αυτό που συνέβη δεν μπορούσε να το προβλέψει. Είχαν προετοιμαστεί για 50.000 ανθρώπους. Τελικά κατάφεραν να φτάσουν ως το Γούντστοκ 500.000 άνθρωποι. Οι υπόλοιποι αποκλείστηκαν στους δρόμους τριγύρω.

Οι εξακόσιες χημικές τουαλέτες που είχαν στηθεί καταστράφηκαν την πρώτη μέρα -λόγω της υπερβολικής χρήσης.

Οι δεξαμενές νερού έγιναν τσουλήθρες λάσπης. Φαγητό διαθέσιμο δεν υπήρχε μετά από λίγες ώρες. Αλλά μόνο ένας πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών -ενώ όλοι ήταν «φτιαγμένοι».

Και ο κόσμος έζησε τη πιο μυθική συναυλία στην ιστορία της ανθρώπινης μυθολογίας.

Στη σκηνή ανέβηκαν, ανάμεσα σε άλλους, ο Κάρλος Σαντάνα, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζόαν Μπαέζ, o Τζο Κόκερ, οι Who, οι Jefferson Airplane, οι Grateful Dead, οι Crosby, Still, Nash & Young, o Ρίτσι Χέιβενς και o Κάντρυ Τζο ΜακΝτόναλντ.

Όσοι το έζησαν, ως θεατές, δεν μπορούν να το θυμηθούν, όπως δεν μπορείς να θυμηθείς τη στιγμή ενός οργασμού. Μπορείς να θυμηθείς ότι προηγήθηκε, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, της αποκορύφωσης, μπορείς να τη περιγράψεις μόνο ως Ουάοουου!

~~

Έπειτα ήρθε η δεκαετία του εβδομήντα, η ντίσκο και η πιστωτική κάρτα.

Μετά το κιτς ογδόντα και η Wall street. Τα παιδιά των λουλουδιών έγιναν υλιστές κι η Madonna τραγουδούσε «and i am a material girl».

Κι η ζωή συνεχίζεται.

~~

Όμως, όσο χιμαιρικό κι αν ήταν, θα ήθελα να βρεθώ εκεί, στο Γούντστοκ, δεκαπενταύγουστο του ’69, για να μοιραστώ με άλλους 500.000 ανθρώπους το όνειρο ότι η μουσική μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, ότι μπορούμε να ζούμε σ’ έναν πλανήτη χωρίς πόλεμο.

Να κάνω έρωτα, ν’ ακούω την Τζάνις και τον Χέντριξ ζωντανά, ν’ αγαπάω τους πάντες, και να πιστεύω ότι όλα είναι δυνατά. Ακόμα και τ’ απίθανα.

Αγρότες: Έρχεται φορολογική τορπίλη, όσοι παράγουν...τιμωρούνται

Έρχεται ένα πολύ "θερμό" φθινόπωρο, όπως ξεκαθαρίζουν σήμερα οι εκπρόσωποι των αγροτών της Κρήτης, μετά τη νέα αποκάλυψη για τη φορολογική "τορπίλη" που θα δεχτούν όσοι έχουν αγροτικά εισοδήματα, δηλαδή όσοι μέχρι τώρα συνέχιζαν, έστω και με χίλια προβλήματα, να παράγουν προϊόντα.

Οι μάσκες, πλέον, έπεσαν και τώρα πάνω από 575.000 φορολογούμενοι με έσοδα από γεωργικές δραστηριότητες θα πρέπει να περιμένουν να πληρώσουν το 2017 υπέρμετρα αυξημένους φόρους εισοδήματος, με δραματικές διαψεύσεις ακόμη και των πρωθυπουργικών δεσμεύσεων στο Μέγαρο Μαξίμου, περί του... αφορολόγητου ορίου και του αγροτικού πληθυσμού εκείνου που επρόκειτο να ενταχθεί στις... "ευεργετικές του διατάξεις"!

Οι υποτιθέμενες "αριστερές" πολιτικές σήμερα απογυμνώνονται, χωρίς καμία πια αμφιβολία ότι όλα όσα έλεγαν οι συνδικαλιστές των αγροτών στη διάρκεια των θερμών επεισοδίων του περασμένου χειμώνα, στους δρόμους της Κρήτης αλλά και της Αθήνας, όταν έρχονταν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ, ήταν η φριχτή αλήθεια, που συνοψίζεται σε ένα βασικό μήνυμα... «όσοι παράγουν, τιμωρούνται»...

Έτσι, σήμερα ξεκαθαρίζεται πλέον ότι ο συντελεστής φορολόγησης των αγροτικών εισοδημάτων τους θα αυξηθεί από το 13% στο 22%, ενώ ταυτόχρονα ο συντελεστής υπολογισμού της προκαταβολής φόρου εισοδήματος θα αυξηθεί από το 75% στο 100% του κύριου φόρου.

Και με βάση σχετικό δημοσίευμα του "Ελεύθερου Τύπου", οι φορολογούμενοι αυτοί θα πέσουν σε διπλή παγίδα, καθώς καταρρέει και το επιχείρημα του υποτιθέμενου αφορολόγητου των αγροτών. Συγκεκριμένα, η πρώτη παγίδα έχει ως εξής: Με τις διατάξεις της παραγράφου 1 του άρθρου 65 και της παραγράφου 3β του άρθρου 44 του Ν. 4389/2016, τις οποίες ψήφισε τον περασμένο Μάιο η σημερινή κυβέρνηση, κατά κύριο επάγγελμα αγρότης θα θεωρείται πλέον ο φορολογούμενος ο οποίος αποκτά τουλάχιστον το 50% του ετήσιου εισοδήματός του από την άσκηση αγροτικών δραστηριοτήτων. Και τηρεί λογιστικά βιβλία για τις δραστηριότητες αυτές. Να υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι το καθεστώς που ίσχυε πριν προέβλεπε ότι κατά κύριο επάγγελμα αγρότης θεωρείται αυτός ο οποίος αποκτά τουλάχιστον το 35% του συνολικού εισοδήματός του από την άσκηση αγροτικών δραστηριοτήτων και δεν έθετε ως πρόσθετη προϋπόθεση την τήρηση λογιστικών βιβλίων.

Για να χαρακτηριστεί κάποιος κατά κύριο επάγγελμα αγρότης θα πρέπει παράλληλα:

* να είναι κάτοχος αγροτικής εκμετάλλευσης,

* να ασχολείται επαγγελματικά με αγροτική δραστηριότητα στην εκμετάλλευσή του τουλάχιστον κατά 30% του συνολικού ετήσιου χρόνου εργασίας του,

* να είναι ασφαλισμένος ο ίδιος και η αγροτική του εκμετάλλευση.

Όμως, από την άλλη έχουμε και την εξής παγίδα: Με τη διάταξη της παραγράφου 3β του άρθρου 44 του Ν. 4389/2016, προβλέπεται πλέον ότι οι φορολογούμενοι που δεν είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες δε δικαιούνται την έκπτωση φόρου εισοδήματος που κυμαίνεται από 1.900 έως 2.100 ευρώ (δηλαδή αφορολόγητο όριο 8.636 έως 9.545 ευρώ). Ως αποτέλεσμα υποχρεούνται πλέον να καταβάλουν φόρο 22% από το πρώτο ευρώ του συνολικού αγροτικού τους εισοδήματος!

Με το καθεστώς που ίσχυε μέχρι και το φορολογικό έτος 2015, το αγροτικό εισόδημα φορολογείτο αυτοτελώς με 13% από το πρώτο ευρώ. Επιπλέον, με τις διατάξεις της παραγράφου 38 του άρθρου 72 του Ν. 4172/2013 προβλέπεται ότι από το φορολογικό έτος 2016 ο συντελεστής υπολογισμού της προκαταβολής φόρου εισοδήματος έναντι του επόμενου έτους αυξάνεται από το 75% στο 100% του κύριου φόρου εισοδήματος. Η διάταξη αυτή θα ισχύσει και για τους φορολογούμενους που αποκτούν εισοδήματα από αγροτικές δραστηριότητες.

«Εμείς φωνάζαμε»

«Νομίζω ότι δικαιωνόμαστε σε ό,τι λέγαμε από την αρχή», λέει στη "Νέα Κρήτη" ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ν. Ηρακλείου Γιώργος Τζωρτζάκης. «Και μπορεί τότε να είχαμε την κυβέρνηση που παραπληροφορούσε και έλεγε ότι δεν είναι έτσι όπως εμείς τα λέμε, όμως ήρθε η ώρα που επιβεβαιώνεται ποιος έλεγε την αλήθεια και ποιος έλεγε ψέματα»...

Ο συνδικαλιστής λέει παρακάτω ότι «το φθινόπωρο που θα έρθει θα είναι πολύ θερμό. Ο κόσμος, μετά και τον ΕΝΦΙΑ που θα έρθει στο αμέσως επόμενο διάστημα, θα αρχίσει να βιώνει τις αδυναμίες πληρωμής. Και ότι δε θα μπορεί να τα βγάλει πέρα. Οπότε ο κόσμος θα ξεσηκωθεί. Και αυτό περιμένουμε κι εμείς, γιατί θα είναι η δικαίωση για μας, τουλάχιστον έστω και την τελευταία στιγμή να καταλάβει ο κόσμος ποιοι τον κοροϊδεύουν, για να υπάρχει συνέχεια της αγροτικής παραγωγής στην Ελλάδα»...

«Εμείς τα λέγαμε από τότε»

Πολύ σκληρή γλώσσα, κάνοντας λόγο για «φασίστες στο όνομα της υποτιθέμενης Αριστεράς, που μας συκοφαντούσαν στη διάρκεια του αγώνα», έκανε λόγο ο πρόεδρος της Ομάδας Αμπελουργών Κρήτης και επικεφαλής του Συντονιστικού των Αγροτών της Κρήτης Πρίαμος Ιερωνυμάκης.

«Εμείς τα λέγαμε από τότε. Και έβγαιναν κάποιοι και έλεγαν ότι λέμε ψέματα. Μάλιστα, εμένα με κυνηγούσαν διάφοροι, υποστηρίζοντας ότι λέω ψέματα για κομματικούς λόγους, λες και δεν ήμουν εγώ που έκανα επίθεση στην κυβέρνηση και επί Ν.Δ. για το δίκαιο του αγρότη»!

Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται «για ένα σύμπλεγμα ανθρώπων της εξουσίας, που, ενώ ήξεραν την αλήθεια, έβγαιναν και έβριζαν εμάς. Και το χειρότερο ξέρετε ποιο είναι; Ότι βριστήκαμε άνθρωποι που παράγουμε, και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο. Τέτοιο φασισμό από ορισμένους ούτε που τον ξανάδαμε. Φασίστας ποιος είναι; Αυτός που επιβάλλει στον άλλο την άποψή του με διάφορα μέσα. Και είναι πολλοί αυτοί»...

Καταλήγοντας, ο συνδικαλιστής καταγγέλλει το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝ.ΕΛ., αλλά και τους κατά τόπους κομματικούς τους φίλους ότι «πέρασαν στην κοινωνία πως οι επιδοτήσεις αποτελούν εθνικό εισόδημα και ότι έβαλαν τάξη στις παράνομες επιδοτήσεις. Όμως, οι επιδοτήσεις είναι ενισχύσεις που δίνονται από την Ε.Ε. και ενισχύουν περιοχές και προϊόντα. Με τις βλακείες που έκαναν, η Κρήτη χάνει από το 2016 μέχρι και το 2019 ακριβώς το 50% των επιδοτήσεων. Και έχουν ευθύνη φερέφωνα που στήριξαν αυτές τις πολιτικές. Τα χρήματα πήγαν σε άλλες περιοχές που δεν έχουν τέτοιους φασίστες. Και θα κοπούν και οι επιδοτήσεις από τους συνταξιούχους αγρότες των 300 ευρώ. Μπράβο τους λοιπόν γιατί... "χτύπησαν την πλουτοκρατία"!...».

Ρεπορτάζ: Χριστόφορος Παπαδάκης

http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1343915&srv=149

http://anemosantistasis.blogspot.com

Ο ματωμένος Αύγουστος του 1944: Το Μπλόκο της Κοκκινιάς 17.8.1944

Λίγους μήνες πριν την απελευθέρωση η Αθήνα και ο Πειραιάς ματοκυλίστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές και τους έλληνες συνεργάτες τους. Το καλοκαίρι του 1944 υπήρξε εφιαλτικό για τους κατοίκους των συνοικιών αυτών των δύο πόλεων.

Ο αυγουστιάτικος ουρανός μαύρισε από τους καπνούς των πυρπολημένων σπιτιών και το χώμα ποτίστηκε από το αίμα των εκτελεσμένων .

Ένα μικρό αφιέρωμα σε τρεις συνέχειες με αφηγητή τον ιστορικό Ιάσονα Χανδρινό από το εξαιρετικό βιβλίο Το τιμωρό χέρι του λαού. Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942 -1944.

***
Το Μπλόκο της Κοκκινιάς ( 17.8.1944)

Σειρά είχε η Κοκκινιά, η οποία δεν είχε δεχθεί σοβαρή επίθεση από το Μάρτιο, η ατμόσφαιρα ήταν όμως ηλεκτρισμένη, δεδομένου ότι από τις αρχές Αυγούστου άρχιζαν επιθετικές κινήσεις Ευζώνων και Χωροφυλακής – παράλληλα μαθαίνονταν τα γεγονότα στις άλλες συνοικίες – και τα στελέχη διανυκτέρευαν αλλού ( συνήθως στο Αιγάλεω), μακριά από κατοικημένες περιοχές. Στις 15 και 16 Αυγούστου ένοπλες συμπλοκές ανάμεσα σε Ελασίτες, αστυνομικούς και την Ειδική Ασφάλεια Πειραιά στο συνοικισμό των « Κιλικιανών» και στα μανιάτικα, αύξησαν την υπερένταση ενόπλων και αόπλων στην Κοκκινιά.


Μιχάλης Νικολινάκος , Δεν ξεχνάμε!.. Κυκλοφόρησε αμέσως μετά το μπλόκο της Κοκκινιάς 17/8/1944

Στις 02.30 μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 17 Αυγούστου ξεκίνησε να γράφεται μία από τις μελανότερες σελίδες της Κατοχής: Δεκάδες αυτοκίνητα περικύkλωσαν την Κοκκινιά από τα βόρεια του Κορυδαλλού πίσω από το Γ΄Νεκροταφείο και κατά μήκος της οδού Θηβών μέχρι τους ΣΕΚ , κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής. Τα οχήματα μετέφεραν ισχυρές δυνάμεις του Ι Τάγματος του 1ου Συντάγματος Ευζώνων με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Γεώργιο Σγούρο, ένα πρόσωπο ήδη μισητό στους Κοκκινιώτες, γερμανούς οπλίτες της 11ης Αεροπορικής Μεραρχίας Εδάφους ( 11. Luftwaffe Felddivision) – δύναμης λόχου ή διλοχίας – και μια γερμανική μηχανοκίνητη διμοιρία, ενώ, όπως επισήμανε με κάποιου είδους επαναστατική «αυταρέσκεια» και το πρώτο «ρεπορτάζ» της επιχείρησης, ο βαρύς οπλισμός των επιδρομέων ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα επιχείρησης εντός των ορίων της πρωτεύουσας. Τα ξημερώματα οι τηλεβόες καλούσαν τους άνδρες 14 έως 60 ετών στην πλατεία Οσίας Ξένης. Στις 09.00 η πλατεία είχε γεμίσει από κόσμο. Κινητοποίηση του ΕΛΑΣ θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία, αφού όλα ήταν μπλοκαρισμένα. Μέσα στην αποπνικτική ζέστη του Αυγούστου και κάτω από ουρλιαχτά και παραγγέλματα στα ελληνικά και τα γερμανικά, διαδραματίστηκαν μερικές από τις τραγικότερες σκηνές της Αντίστασης: Οι καταδότες – ένας εκ των οποίων ήταν πρώην μέλος της ΟΠΛΑ – υπέδειξαν αρχικά όλα τα στελέχη των ενόπλων οργανώσεων: το λοχαγό του ΕΛΑΣ και γραμματέα της ΚΟΒ Κιλικιανών, Απόστολο Χατζηβασιλείου, το γραμματέα της ΚΟΒ Κοκκινιάς ( και αρχηγό της ΟΠΛΑ), Παναγιώτη Ασμάνη, τον Θεόδωρο Περιβνόλα, τις μαχήτριες Διαμάντω Κουμπάκη και Αθηνά Μαύρου κ.α., οι οποίοι βασανίστηκαν «κανιβαλικά» πριν οδηγηθούν προπηλακιζόμενοι στο υφαντήριο πίσω από την πλατεία Οσίας Ξένης – την περίφημη « Μάντρα» – για να εκτελεστούν με πολυβόλα από γερμανικό τμήμα – συνολικά 78 άτομα.

Την ίδια ώρα, σε ένα απομονωμένο σπίτι στα « Αρμένικα» της Κοκκινιάς ( περιοχή Νεάπολης), μια μικτή ομάδα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ παρακολουθεί ανήμπορη τη σφαγή από τις γρίλιες. Όταν μια ριπή γαζώνει την πόρτα, η ομάδα πετά μια χειροβομβίδα και φεύγει από το πλάι υπό το συνεχές πυρ ενός γερμανικού πολυβόλου. Βάλλουσα και βαλλόμενη συνεχώς, και με πλάγια κάλυψη από μια ομάδα του 7ου Λόχου ( λοχαγός Μιχάλης Μάλλης), η ομάδα έφτασε τελικά στην Ευγένεια με έναν τραυματία και ένα νεκρό, το σαραντάχρονο μαχητή της ΟΠΛΑ, Θεόδωρο Μακρή ή « Καφαντάρη που « βάσταγε δυο πιστόλια κι έριχνε σαν τους καουμπόυδες που λέμε». Στη συμπλοκή στα Αρμένικα τραυματίστηκε ένας γερμανός λοχαγός και μερικοί Τσολιάδες, πράγμα που έδωσε την αφορμή για νέα σφαγή « εκτός καταλόγου»: 46 άνδρες και γυναίκες από τους συγκεντρωμένους στην Οσία Ξένη μεταφέρθηκαν εκεί και εκτελέστηκαν ομαδικά σε αντίποινα στη συμβολή των οδών Ακροπόλεως και Αρτέμιδος, ενώ κάηκαν και μερικά σπίτια, από τα οποία ο συνοικισμός ξαναβαφτίστηκε σε « Καμένα του Καραβά». Το μακελειό σταμάτησε κατά τις 18.00 και μια τεράστια φάλαγγα ομήρων πήρε το δρόμο για το Χαϊδάρι μέσω της Κυδωνιών, αφήνοντας πίσω έναν ατελείωτο θρήνο γυναικών , παιδιών, μητέρων και αδελφών. Το Ε’ Αστυνομικό Τμήμα μετέφερε 72 άτομα για ταφή στο Γ΄Νεκροταφείο και τους υπόλοιπους στο Νεκροταφείο της Αναλήψεως, στη Νεάπολη.

Πηγές της Αντίστασης υπολόγισαν περισσότερους από 200 εκτελεσμένους, σε αντίθεση με τη γερμανική αναφορά της Ομάδας Στρατιών Ε που αναφέρει 104 « νεκρούς εχθρούς» και 3.000 συλληφθέντες έναντι ενός γερμανού λοχαγού και μερικών Ευζώνων τραυματιών στις αψιμαχίες της Νεάπολης. Το πλήγμα στη συνοικία ήταν τρομακτικό, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως το ανθρωποκυνηγητό των Κοκκινιωτών σε όλο τον Πειραιά δε σταμάτησε. Μια μόλις μέρα μετά το Μπλόκο, άνδρες των Ταγμάτων συνέλαβαν μετά από συμπλοκή στη Δραπετσώνα το δεκαοκτάχρονο Στέλιο Σπανό ή « Καρδάρα», έναν από τους εμβληματικούς μαχητές – και ομαδάρχη της ΟΠΛΑ – και τον εκτέλεσαν κοντά στον Άγιο Διονύσιο. Τα κατακλυσμιαία γεγονότα έκαναν, μέσω συνεχών αναφορών στον κομματικό και εαμικό Τύπο, το γύρο της χώρας φτάνοντας μέχρι το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, το οποίο εκείνες τις μέρες κοινοποιούσε ειδική εγκύκλιο και ενημερωτικό δελτίο σε όλες τις Μεραρχίες σχετικά με τον αγώνα της «αδούλωτης Αθήνας και του ηρωικού λαού της».

Μετά τη σφαγή στην Κοκκινιά, το μίσος για τα Τάγματα και η διάθεση για εκδίκηση είχαν φτάσει στο απόγειο τους. Στις 18 Αυγούστου, στο « Ελληνικό Στάλινγκραντ» της Καισαριανής δύο αστυφύλακες του Μηχανοκίνητου με πολιτικά πυροβολήθηκαν από Ελασίτες που τους αναγνώρισαν. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά κατέφθασαν ενισχύσεις του Μηχανοκίνητου, των Ταγμάτων και της Ειδικής που συνέλαβαν 35 άτομα και εκτέλεσαν τους πέντε στη γωνία Βασ. Κωνσταντίνου και Λυδίας. Λίγη ώρα αργότερα μια ομάδα ενόπλων, συνοδευόμενη από εξαγριωμένους κατοίκους, σκότωσε και πέταξε πάνω στο σωρό των πέντε πτωμάτων δύο αιχμαλώτους Ευζώνους, ο ένας εκ των οποίων βρέθηκε με ένα μαχαίρι καρφωμένο στο λαιμό του και ένα καρφιτσωμένο σημείωμα « Για τους πέντε ήρωες θα εκτελεστούν 100 όμοιοί του». Λίγη ώρα πριν, η αδελφή του ενός είχε συλληφθεί και εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες από την ΟΠΛΑ, που εφάρμοζε πλέον την απόλυτη και χωρίς εξαιρέσεις « οικογενειακή ευθύνη».


Κάνθος Τηλέμαχος , «Θρήνος γυναικών», ξυλογραφία

Τις τακτικές στρατιωτικές επιχειρήσεις του ελληνόφωνου κατοχικού στρατού των Ευζώνων στις συνοικίες ακολούθησε μια επίταση της δράσης της Ειδικής Ασφάλειας, η οποία διακρινόταν πλέον στον πόλεμο εξόντωσης. Πτώματα μελών του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ αλλά και Ελασιτών που συλλαμβάνονταν μεμονωμένα ή σε επιδρομές άρχισαν να βρίσκονται με σημάδια βασανισμού – ακόμα και κρεουργημένα – σε διάφορα σημεία της πόλης. Μετά από μια επιδρομή των Ταγμάτων στον Ταύρο ( 20.8.1944), τα πτώματα δύο Ελασιτών της συνοικίας που πιθανότατα είχαν αιχμαλωτιστεί κατά την επιδρομή – Αναστάσιος και Ιωάννης Γράφας, βρέθηκαν στη γωνία Ιπποκράτους και Διδότου, ενώ ένας ακόμα Επονίτης από τον Ταύρο κατακρεουργήθηκε στο Θησείο από τους ενόπλους της Χ. Αντίστοιχα παρατηρήθηκε μια « πύκνωση» της δράσης της ΟΠΛΑ η οποία εκείνο τον ματωμένο Αύγουστο εξόντωσε συνολικά 67 άτομα – συμπεριλαμβανομένων των αντιποίνων για την Ηλέκτρα Αποστόλου -, ανάμεσα στους οποίους 18 άνδρες και γυναίκες που είχαν επισημανθεί ως « πράκτορες της Ειδικής και των Ες – Ες» , κατηγορία που στην προκειμένη περίπτωση μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από τις σωζόμενες αναφορές των αστυνομικών τμημάτων.

 Επιμέλεια: ofisofi

Σχεδόν φτωχοί βρίσκονται 3,8 εκατ. πολίτες στην Ελλάδα στα χρόνια των Μνημονίων

Ραγδαία επιδείνωση παρουσιάζουν οι συνθήκες διαβίωσης και η ποιότητα ζωής για σχεδόν έναν στους δύο Έλληνες, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Σε απόλυτους αριθμούς, 3.828.500 άνθρωποι στη χώρα μας βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας και 1.111.300 ζουν σε νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας!

 

Από την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα, μειώθηκε κατακόρυφα η κατανάλωση των νοικοκυριών ακόμη και σε βασικά αγαθά.

 

Της Ελένης Πετροπούλου

 

Οι Έλληνες φαίνεται ότι στερούνται και το ψωμί, αφού η μέση μηναία κατανάλωση έχει μειωθεί κατά 90,4% σε σχέση με το 2008. Κατακόρυφη πτώση καταγράφεται και στο γάλα, με τη μέση μηναία κατανάλωση να παρουσιάζει μείωση κατά 89,15%, σε σχέση με το 2008.

Η κρίση «χτύπησε» και τα τσιγάρα, με την κατανάλωσή τους να έχει πέσει στο μισό (μείωση 50,12% σε σχέση με το 2008).

Την ίδια στιγμή, ολοένα και περισσότερα άτομα διαμένουν σε νοικοκυριά χωρίς κανένα εργαζόμενο και χωρίς ουσιαστικά εισόδημα. Το πρώτο τρίμηνο του έτους, σχεδόν ένας στους πέντε κατοίκους της χώρας, ηλικίας από 18 έως και 60 ετών, διέμενε σε νοικοκυριό χωρίς κανένα εργαζόμενο, όταν το 2009 το ποσοστό αυτό ήταν 8,4% του πληθυσμού.

Τα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνονται στα νέα και αναθεωρημένη έκθεση -με ημερομηνία 1η Ιουλίου 2016- της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) για τις Συνθήκες Διαβίωσης στην Ελλάδα. Στην έκθεση περιέχονται στοιχεία που αφορούν σε ένα ευρύ φάσμα παραγόντων (εργασία, υγεία, εκπαίδευση, τεχνολογία κλπ.) που επηρεάζουν τις συνθήκες διαβίωσης, καθώς, επίσης, και στοιχεία για την ποιότητα ζωής, όπως η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός.

Πιο αναλυτικά:

 

Φτώχεια – Ανισότητα

 

Δραματικά είναι τα στοιχεία για την εξέλιξη της φτώχειας στην Ελλάδα, από την έναρξη της οικονομικής κρίσης και μετά. Ποσοστό 42,2% του πληθυσμού βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας με το εισόδημά του να είναι χαμηλότερο από το κατώφλι της φτώχειας. Στην έναρξη της οικονομικής κρίσης, το 2009 το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 16,4% οπότε και άρχισε να αυξάνεται σταδιακά.

Όπως προκύπτει από την έκθεση, το ποσοστό των ατόμων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά ή ακόμη και στερούνται λόγω οικονομικής αδυναμίας βασικά αγαθά (φαγητό, θέρμανση, πληρωμή λογαριασμών κ.α.) ανέρχεται στο 39,9% του πληθυσμού έναντι 23% το 2009. Μάλιστα όσο μειώνεται η ηλικία τόσο αυξάνεται το ποσοστό των ατόμων με υλικές στερήσεις. Στις ηλικίες έως 17 ετών το ποσοστό των ατόμων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά ή ακόμη και στερούνται λόγω οικονομικής αδυναμίας φθάνει στο 44,5%, έναντι 41,5% στις ηλικίες 18-64 ετών και 34,9% στις ηλικίες άνω των 65 ετών.

Μία από τις πρώτες χειρότερες θέσεις κατέχει η χώρα μας στην Ευρώπη των 28 αναφορικά με το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, σύμφωνα με τη Eurostat. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα βρίσκεται στη 2η θέση ? μετά τη Βουλγαρία – με ποσοστό 35,7% του πληθυσμού να βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 24,4%.

 

Κατανάλωση νοικοκυριών και ανέσεις κατοικίας

 

Φαγητό και στέγαση απορροφούν τις περισσότερες δαπάνες των νοικοκυριών. Συγκεκριμένα, από το σύνολο της μηνιαίας δαπάνης των νοικοκυριών για αγαθά και υπηρεσίες, το 20,5% αφορά τα είδη διατροφής και το 13,4% τη στέγαση. Ακολουθούν με ποσοστό 12,7% οι μεταφορές, ποσοστό 9,8% ξενοδοχεία, καφενεία και εστιατόρια και ποσοστό 7,2% η Υγεία.

Αυξάνεται χρόνο με το χρόνο το ποσοστό των νοικοκυριών που δηλώνουν ότι δεν χρησιμοποιούν κανένα μέσο θέρμανσης κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Συγκεκριμένα, από 0,4% που ήταν προς κρίσης, το 2014 το ποσοστό των νοικοκυριών που δηλώνει ότι «δεν θερμαίνεται» έφτασε στο 1,8%. Την ίδια στιγμή κατακόρυφη πτώση παρουσιάζει ο αριθμός των οικογενειών που χρησιμοποιούν καλοριφέρ με πετρέλαιο! Επτά στα δέκα (ποσοστό 68,2%) νοικοκυριά το 2008 ζεσταινόταν με καλοριφέρ πετρελαίου έναντι 34,5% το 2014.

Τα χρόνια της κρίσης καταγράφεται «στροφή» των νοικοκυριών σε ποιο οικονομικές λύσεις όπως τα καυσόξυλα και οι ηλεκτρικές συσκευές (σόμπα, αερόθερμο, καλοριφέρ). Αναφορικά με τον τύπο κατοικίας (μονοκατοικία, διαμέρισμα) και το ιδιοκτησιακό καθεστώς, από τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία (2014) προκύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία κατοικεί σε διαμερίσματα πολυκατοικίας (ποσοστό 59,4%) και σε ποσοστό 18,5% με ενοίκιο.

 

Αγορά εργασίας

 

Η ανεργία «τσακίζει» τα νοικοκυριά

Το πρώτο τρίμηνο του έτους, το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας ανήλθε στο 24,9% του πληθυσμού ηλικίας 15 ετών και άνω, δηλαδή σε 1.195.100 άνεργους σε όλη τη χώρα. Το ίδιο διάστημα, καταγράφηκαν 4.424.900 μη οικονομικά ενεργοί έναντι 3.606.300 απασχολούμενων. Μακροχρόνιοι άνεργοι, το ίδιο διάστημα, είναι το 14,9% του ανδρικού πληθυσμού και το 20,7% του γυναικείου πληθυσμού. Το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας καταγράφεται στις ηλικίες 15-29 ετών με ποσοστό 40,9%. Ακολουθούν οι ηλικίες 30-44 ετών με ποσοστό ανεργίας στο 23,4%, 45-65 ετών με ποσοστό στο 20,4% και 65 ετών και άνω με ποσοστό ανεργίας 12,3%.

Περισσότεροι από 1 εκατ. άτομα ηλικίας από 18 ετών έως 60 ετών, διαμένουν σε νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο και στις νεότερες ηλικίας τα άτομα αυτά ξεπερνούν τις 230.000. Συνολικά, το 12% του πληθυσμού ηλικίας έως 18 ετών και το 18,1% του πληθυσμού ηλικίας από 18 ετών έως 60 ετών διαμένουν σε νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο.

Σημειώνεται ότι ο μέσος όρος της ανεργίας στην Ευρώπη του 28 (στοιχεία Eurostat 2015) είναι στο 9,4% με την Ελλάδα να κατέχει τη χειρότερη θέση και με διαφορά από τη 2η ? 22,1% στην Ισπανία – με ποσοστό 24,9%!

imerisia.gr

Ο θάνατος του εμποράκου*

Πάνω από 100 επιχειρήσεις κλείνουν καθημερινά! – Στοιχεία σοκ για τη δραματική κατάσταση στο χώρο του εμπορίου

Σοκ προκαλούν στην αγορά τα στοιχεία για τα «λουκέτα» που μπήκαν στις επιχειρήσεις τα τελευταία χρόνια. Φαίνεται όμως ότι αυτή η καταστροφική πορεία θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, οδηγώντας σε μια δραματική μείωση του αριθμού των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τα τελευταία επτά χρόνια, πάνω από 100 επιχειρήσεις κλείνουν κάθε εργάσιμη ημέρα!

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής σημειώνεται ότι στο διάστημα 2008- 2015 έκλεισαν 244.712 επιχειρήσεις.(1)

Συγκεκριμένα ο συνολικός αριθμός των επιχειρήσεων το 2008 ήταν 858.685, ενώ στα τέλη του 2015 είχαν απομείνει 613.973.

Όμως, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα αφού στον αριθμό των επιχειρήσεων που έκλεισαν θα πρέπει να προστεθούν μερικές δεκάδες χιλιάδες που έκλεισαν στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2016.

Συνέπεια των δραματικών εξελίξεων στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ήταν η εκρηκτική αύξηση της ανεργίας αφού υπολογίζεται ότι με τα «λουκέτα» χάθηκαν 842.670 θέσεις εργασίας.

Όπως προκύπτει, μέχρι τώρα, με κάθε «λουκέτο» χανόντουσαν 3,4 θέσεις εργασίας. Δηλαδή στην πλειοψηφία τους ήταν επιχειρήσεις μικρές, ατομικές, ή με 2- 3 εργαζόμενους.

Τώρα όμως που αρχίζουν να κλείνουν επιχειρήσεις μεγαλύτερες και με πολλαπλάσιο αριθμό εργαζομένων («Μαρινόπουλος» με 12.500 εργαζόμενους, «Ηλεκτρονική» με 585 εργαζόμενους), ο αριθμός των ανέργων αναμένεται να αυξηθεί κατακόρυφα.

Μέσα σε επτά χρόνια «χάθηκε» το 28,5% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα! Ένα πραγματικό πογκρόμ. Και έπεται συνέχεια.

Για το μέγεθος της ζημιάς από την εξέλιξη αυτή, μπορούμε να πούμε ότι με το μαζικό κλείσιμο των επιχειρήσεων (μικρομεσαίων και μεγαλύτερων), χάθηκαν 30,31 δις. ευρώ προϊόντος από την εθνική οικονομία, δηλαδή το 17% του ΑΕΠ!



Η καταβαράθρωση της ζήτησης, που οφείλεται στη δραματική μείωση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων, είναι ασφαλώς η κύρια αιτία της καταστροφής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όμως, σημαντικό ρόλο παίζει και η τεράστια αύξηση των φόρων, άμεσων και έμμεσων, που οδήγησε και οδηγεί δεκάδες χιλιάδες επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους στην απόγνωση. Στους δύο αυτούς λόγους έρχεται να προστεθεί και το κλείσιμο της κάνουλας του τραπεζικού δανεισμού, αφού οι τράπεζες (παρά τις ανακεφαλαιοποιήσεις) αρνούνται να χορηγήσουν δάνεια στις επιχειρήσεις.

Τα παραπάνω περιγράφουν τις συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όμως, το πογκρόμ που υφίστανται δεν οφείλεται μόνο στα μνημόνια. Η συρρίκνωση των μεσαίων στρωμάτων είναι ένας στρατηγικός στόχος του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που περιλαμβάνεται σε σωρεία αποφάσεων και εκθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ειδικότερα, για την Ελλάδα υπάρχει πλήθος αναφορών τόσο στον «υπερεπαγγελματισμό», δηλαδή το ιδιαίτερα μεγάλο στρώμα των αυτοαπασχολούμενων και ελεύθερων επαγγελματιών, όσο και στο υψηλό ποσοστό του αγροτικού τομέα στο σύνολο της οικονομίας.

Έτσι, η Ε.Ε σε αγαστή συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις βρήκαν στην τελευταία κρίση την ευκαιρία για να επενδύσουν σ΄ αυτήν και το πάγιο σχέδιο τους για τη συρρίκνωση των μικρομεσαίων στρωμάτων στην πόλη και το χωριό προς όφελος των πολυεθνικών που καρπώνονται το μερίδιο της αγοράς, ή της αγροτικής εκμετάλλευσης, που αφήνουν πίσω τους οι κατεστραμμένοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και αγρότες.

Η εξέλιξη αυτή δημιουργεί και τις προϋποθέσεις για την προσέγγιση των μικρομεσαίων, που υφίστανται αυτή τη βίαιη προλεταριοποίηση, με την εργατική τάξη, κατ΄ αρχήν για την απόκρουση των συνεπειών της μνημονιακής πολιτικής αλλά και στην προοπτική μιας αντιμονοπωλιακής, δημοκρατικής κοινωνικής συμμαχίας. Απαραίτητης όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση, αλλά και για μια πορεία ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού.

*Ο τίτλος «Ο θάνατος του εμποράκου» είναι δανεισμένος από το ομότιτλο θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλερ. Έργο-κόλαφος ενάντια στην υλιστική κοινωνία και στη βάναυση, χωρίς ηθικές αναστολές λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, ο «Θάνατος του Εμποράκου» αποτελεί όχι μόνο ένα κορυφαίο δείγμα του πολιτικού ρεαλισμού του Άρθουρ Μίλλερ αλλά και ένα διαχρονικό σχόλιο για τη διάψευση του αμερικανικού ονείρου και τη συνυπευθυνότητα όσων το συντηρούν χωρίς να αντιλαμβάνονται τις στρεβλώσεις του.

(1) Τα στοιχεία δημοσιεύθηκαν στην «Καθημερινή» στις 4 Ιουλίου 2016.

Δάνης Παπαβασιλείου

Ημεροδρόμος

Εδώ στου δρόμου τα μισά…

Έχοντας διανύσει το μισό έτος, αντιλαμβανόμαστε με σχετική ευκολία πως η φετινή χρονιά είναι η πληρέστερη των τελευταίων δεκαετιών.

Τους τελευταίους μήνες έχουμε ζήσει έναν καταιγισμό διεθνών εξελίξεων, τη στιγμή που η Ελλάδα, ως βαριά ασθενής, βρίσκεται σε κατάσταση «φυτού» και κρατιέται ζωντανή από έναν μηχανισμό (εγχώρια κυβέρνηση) τον οποίον χειρίζεται ένας εξωτερικός παράγοντας (Γερμανία μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης). Το ότι η Ελλάδα λόγω της ημιθανής της κατάστασης, βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων, μόνο καλό κι ανακουφιστικό δε μπορώ να το χαρακτηρίσω.

Από την άλλη όμως συμβαίνουν πιο κρίσιμα γεγονότα, τα οποία επηρεάζουν έντονα την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Η χρόνια νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει προκαλέσει μία ξέφρενη αρρυθμία στις κοινωνικές υποδομές των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κι αυτό πλέον είναι εμφανές. Το Βέλγιο και η Γαλλία ξεσηκώθηκαν για μήνες ενάντια στα νέα εργασιακά μέτρα, τα οποία εφαρμόζονται στη χώρα μας τα τελευταία έξι χρόνια. Η Βρετανία αποφάσισε με δημοψήφισμα (και με τις ευλογίες της δικιάς της ακροδεξιάς) να φύγει από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Η Ισπανία κοντεύει να κλείσει ένα χρόνο ακυβερνησίας. Η Ιταλία τρέμει για την αναμενόμενη χρεοκοπία των τραπεζών της ενώ η Τουρκία μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε ισλαμικό κράτος.

Όλα τα παραπάνω είναι συνέπειες της επικρατούσας διεθνής αγοράς πάνω στο κράτος και στον πολίτη. Μέσα σε λίγα χρόνια, η Ευρώπη της ειρήνης, της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, έπαψε να υπάρχει. Δεν μιλάμε πλέον για δημοκρατικό έλλειμμα αλλά για την πλήρης επικράτηση της ακροδεξιάς.

Η ακροδεξιά δυστυχώς καλπάζει. Αλλού τη συναντάμε καμουφλαρισμένη, όπως στην Γερμανία κι αλλού με μία θρασύτητα ειδικά στις χώρες-δορυφόρους της Γερμανίας, όπως η Τσεχία, η Σλοβακία, η Κροατία, η Αυστρία κ.α. Η ακροδεξιά εκτινάσσεται και στην Γαλλία, η οποία δε προλαβαίνει να μετράει τα πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήματα που συμβαίνουν πλέον σε εβδομαδιαία βάση.

Είναι πλέον γεγονός πως η Ευρώπη διανύει μία άτυπη πολεμική περίοδο. Ο φόβος πλανάται πάνω από τα κεφάλια όλων μας. Γι’ αυτό δεν την νιώθουμε πια σπίτι μας. Γι’ αυτό και η ίδια φοβάται να ακούσει την δημοκρατική έκφραση των λαών της. Γι’ αυτό και η υπόλοιπη χρονιά θα είναι το ίδιο ταραχώδης κι επικίνδυνη…

  aplotaria.gr

Το ελληνικό χρέος, μια ευρωπαϊκή τραγωδία (Ταινία)

Το ελληνικό χρέος εξακολουθεί να αποτελεί μια άγνωστη εξίσωση για τους πολλούς Ευρωπαίους πολίτες.
"Το ελληνικό χρέος, μια ευρωπαϊκή τραγωδία" είναι μια ταινία που αναλύει και δείχνει
πως η κρίση αυτή αφορά άμεσα κάθε πολίτη στην Ευρώπη. Με σύντομο και κατανοητό τρόπο περιγράφει την διαδικασία δημιουργίας του χρέους που οδήγησε στην κρίση, αλλά και τους ανεπιτυχείς τρόπους της μέχρι σήμερα αντιμετώπίσης του με νεοφιλελέυθερες πειραματικές πολιτικές. Επίσης καταγγείλει, με επιχειρήματα, τη μαζική παραπληροφόρηση που έγινε για τ Το ελληνικό χρέος
Όλες οι πληροφορίες είναι από την έκθεση της Επιτροπής για την αλήθεια σχετικά με το ελληνικό χρέος .

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΕΪ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΓΛΙΚΕΣ ΕΛΙΤ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΝΕΒΗ, του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ (*)

Φιλοτίμως προσπάθησε η Τερέζα Μέι, η νέα πρωθυπουργός της Βρετανίας, να δείξει ότι έλαβε το μήνυμα του δημοψηφίσματος που «έβγαλε» Brexit. Η προγραμματική της ομιλία, την περασμένη Τρίτη, όχι μόνο απείχε παρασάγγας από τα χαρακτηριστικά μιας «νέας Θάτσερ», αλλά ηχούσε σαν… αναμετάδοση κάποιου στελέχους της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών, από τα σίξτις ή σέβεντις…      


Και τι δεν είπε, ή μάλλον τι δεν στηλίτευσε η Μέι!... Το – κατά εννέα έτη- χαμηλότερο προσδόκιμο της ζωής των φτωχών (εν συγκρίσει με τους άλλους Άγγλους). Την ανεπάρκεια ευκαιριών για τα παιδιά της εργατικής τάξης. Τις προκαταλήψεις του ποινικού συστήματος σε βάρος των μαύρων. Τη δογματική προσήλωση στις «λύσεις της αγοράς». Τις εκχωρήσεις σημαντικών βρετανικών επιχειρήσεων σε ξένες, κλπ.      

Περίεργα πράγματα, ε; Διότι εάν πιστέψουμε πλείστους όσους εν Ελλάδι «αναλυτές», που ουδέν κοινωνικό στίγμα διέκριναν στο αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, άλλα θα έλεγε μία πολιτικός για να πείσει πως αφουγκράστηκε καλά. Θα κολάκευε απλώς την ξενοφοβία ή και θα έταζε κάποιας μορφής αναβίωση της βρετανικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας. Ναι, ντε, πάλι θα τα λέμε; Ήταν η νοσταλγία… για τις αποικίες που ανέδειξε νικητή το Brexit, το 2016, μολονότι (η εν λόγω νοσταλγία) απέτυχε παταγωδώς να καθορίσει την έκβαση του δημοψηφίσματος το 1975…  
   
Οι βρετανικές πολιτικές ελίτ, βεβαίως, είναι απείρως σοβαρότερες και το αποδεικνύουν. Ασφαλώς οι αναφορές της Μέι στο «κοινωνικό ζήτημα», στον βρετανικό κοινωνικό δυισμό, μπορεί στο «δια ταύτα» να έχουν τόση αξία, όση και το «θέλω ένα ανθρώπινο ΔΝΤ» της Κριστίν Λαγκάρντ, που προσχωρεί έτσι στον… συμπονετικό μονεταρισμό. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη διαπίστωση ότι το βρετανικό κατεστημένο γνωρίζει καλά το ειδικό βάρος που έχει κάθε «ψηφίδα» στο «μωσαϊκό» των παραμέτρων, οι οποίες οδήγησαν στο – τόσο ανεπιθύμητο, για το ίδιο- Brexit.    

Πάντοτε προσφέρεται, φυσικά, η ευκολία του (περαιτέρω) στρουθοκαμηλισμού. Μπορεί κάποιος να εικάσει ότι η ομιλία της Μέι δεν είχε σχέση με το δημοψήφισμα, δεν αποτελούσε επίδειξη «ευήκοου ωτός». Ποιος ξέρει, ίσως την τσίμπησε κάποια παράξενη μύγα και την έκανε, αίφνης, να αποφανθεί πως μερικές σταγόνες από πνεύμα Άντζελα Ντέιβις πάνω στο θατσερικό υπόβαθρο, φτιάχνουν μοντελάκι μούρλια.  
   
Τα πάντα μπορούμε να ακούσουμε από τους Brexit – ολόγους που επιμένουν να μην ανιχνεύουν σε βάθος του Brexit τους λόγους… Πολλά ακούμε και ως προς το «δια ταύτα», δηλαδή τις συνέπειες της ετυμηγορίας των Άγγλων. «Έπαιξαν (σ.σ ασυνείδητα ή και συνειδητά) το παιχνίδι των ΗΠΑ και αποδυνάμωσαν την ΕΕ» κλαψουρίζουν κάμποσοι… αντιαμερικάνοι «ευρω – ταλιμπάν», η πλειονότητα των οποίων, ω του θαύματος, το 2003 εκστασιαζόταν με την κτηνωδία Μπους, Μπλερ και «σία» στο Ιράκ. Κατ’ αυτούς, ο Μπαράκ Ομπάμα και οι ποικίλοι εκπρόσωποι της αμερικανικής άρχουσας τάξης μάλλον έθεταν υποψηφιότητα για τα επόμενα Όσκαρ, υποκρινόμενοι, όταν άφηναν να φανεί πως έτρεμε το φυλλοκάρδι τους μην τυχόν και υπερίσχυε το Brexit…      

Άλλοι, πάλι, χρεώνουν στους Βρετανούς ψηφοφόρους την - ακούσια, έστω- εξυπηρέτηση στρατηγικών σχεδίων του Βερολίνου, καθώς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος διαμόρφωσε μία περισσότερο «γερμανική» ΕΕ. Να υποθέσουμε λοιπόν ότι το Βερολίνο αγνοούσε τα ίδια του τα συμφέροντα, ξορκίζοντας επί μήνες το Brexit; Ή μήπως να … καταφύγουμε (κι εδώ) στο χαριτωμένο σενάριο της «μπλόφας», της υποκριτικής τέχνης; Σε αυτήν την περίπτωση, εξαιρετικά άτυχος μπορεί να θεωρηθεί ο μεγάλος σκηνοθέτης Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ: Μακαρίτης από τον Ιούνιο του 1982, δεν έμαθε ποτέ πόσο εξαιρετικοί ηθοποιοί θα αποδεικνύονταν, τον Ιούνιο του 2016, ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Προλαβαίνει τουλάχιστον ο Βιμ Βέντερς να αξιοποιήσει το σπάνιο ταλέντο τους;    

Το Βερολίνο φυσικά γνωρίζει ότι μια περισσότερο «γερμανική», αλλά και «κολοβή» ΕΕ, περιβάλλεται από λιγότερη «νομιμοποίηση», ακόμη ισχνότερο κύρος. Αυτή η διαπίστωση είναι βεβαίως ακαδημαϊκή, εάν τοποθετηθεί βάση μιας θλιβερής «υπόθεσης εργασίας»: Ότι στο ευρωπαϊκό κοινωνικό – πολιτικό έδαφος θα ευδοκιμούν, εσαεί, μόνον «ευρω- ταλιμπάν». Άντε και λίγοι «ευρω- αριστεροί», σαν τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ικανοί να αναλύουν ενδελεχώς τι μπορεί να κάνει ο ευρωπαϊκός Νότος και κατόπιν, στο Ecofin, να υπερψηφίζουν τις κυρώσεις Βρυξελλών – Βερολίνου εναντίον της Πορτογαλίας και της Ισπανίας!.... Μόνο που αυτή είναι υπόθεση εργασίας κι όχι- ευτυχώς- νομοτέλεια.

Ασφαλώς νομοτέλεια δεν είναι και η συγκρότηση του αριστερού Lexit (δυνάμεων και «γραμμής»). Είναι όμως αναγκαία. Καθόλου εύκολη, αλλά σίγουρα εφικτή. Και εξ αντικειμένου την ευνοεί κάθε σημαντικό πλήγμα στο υπάρχον ευρωπαϊκό «οικοδόμημα» - και στο όποιο γόητρο του απομένει.      

Διατείνονται ορισμένοι ότι η ευρωπαϊκή «κανονικότητα» αποτρέπει, αν μη τι άλλο, την άνοδο της ακροδεξιάς. Σοβαρολογούν; Υπό συνθήκες «κανονικότητας» δεν αύξησε κατακόρυφα η ακροδεξιά τις δυνάμεις της, από την Αυστρία έως τη Σκανδιναβία; Αφήστε που αυτή η διαδικασία εκκίνησε προτού καν αρχίσουν να καταφθάνουν στην Ευρώπη πρόσφυγες από τη Συρία. Ενδεικτικά υπενθυμίζουμε ότι στη Σουηδία η ακροδεξιά απέκτησε για πρώτη φορά κοινοβουλευτική εκπροσώπηση το 2010.      

Άκου «η ΕΕ αντίβαρο στην ακροδεξιά»… Ένα σύντομο ανέκδοτο σε μια εποχή κατ’ εξακολούθηση βαριά…  
   
(*)  Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Πριν" http://prin.gr/, την Κυριακή 17 Ιουλίου  
http://kommon.gr

Μέγα λαμογιά....Με επιδότηση από το πακέτο Γιούνκερ η "επένδυση" στα 14 αεροδρόμια!

«Στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί».  Η φράση προέρχεται από την ποδοσφαιρική ορολογία αλλά φαίνεται να ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση της Fraport σε ό,τι αφορά την περιπετειώδη παραχώρηση των 14 αεροδρομίων της χώρας (μεταξύ αυτών και των Χανίων) για 40 χρόνια.

Ο διαγωνισμός για την παραχώρηση των αεροδρομίων προβλήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ως «αναπτυξιακό βήμα για τις υποδομές της χώρας», ως «επένδυση στην παρεχόμενη ποιότητα υπηρεσιών στους έλληνες και ξένους ταξιδιώτες» και φυσικά «ως προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων» στη χώρα που διψάει για δουλειές και ζεστό χρήμα.  Ο ΣΥΡΙΖΑ αν και ως αντιπολίτευση βρισκόταν σε όλες τις διαμαρτυρίες κατά των παραχωρήσεων, εντούτοις «αναγκάστηκε» να ολοκληρώσει τον διαγωνισμό και βρέθηκαν να είναι οι δικοί του υπουργοί (μεταξύ αυτών και ο Χανιώτης Γιώργος Σταθάκης) που έβαλαν τις υπογραφές τους στην τελική σύμβαση με τη Fraport. 

Και αφού λοιπόν όλοι περιμέναμε να τρέξει το ζεστό γερμανικό χρήμα για να αναβαθμιστούν τα αεροδρόμιά μας, έρχεται η είδηση για την ένταξη της Fraport στο Πακέτο Γιούνκερ, με χρηματοδότηση 300 εκατομμυρίων ευρώ ακριβώς για το αντικείμενο της παραχώρησης, δηλαδή για την αναβάθμιση των  14 αεροδρομίων. Σύμφωνα με την υπογραφείσα συμφωνία, εντός της πρώτης τριετίας η εταιρία είχε δεσμευτεί να κάνει επενδύσεις 330 εκατομμυρίων, δηλαδή θα χρειαστεί να βάλει από την τσέπη της μόνο 30 εκατομμύρια (αν δε βρεθεί κάποια άλλη επιδότηση και για αυτά).

Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι γιατί η συγκεκριμένη επιχορήγηση δεν μπορούσε να κατευθυνθεί απευθείας για την αναβάθμιση των αεροδρομίων αλλά έπρεπε να περάσει μέσα από τις τσέπες της Γερμανικής εταιρίας; Γνώριζαν άραγε η γερμανική και η ελληνική πλευρά ότι πρόκειται να υπάρξει η γενναία αυτή επιχορήγηση όταν έπεφταν οι τελικές υπογραφές και εν τέλει, πόσο «αναπτυξιακό» χαρακτήρα έχει μια επένδυση όταν μια γερμανική ημι-κρατική εταιρία, επιχορηγείται από ευρωπαϊκά χρήματα για να διαχειριστεί την ελληνική δημόσια περιουσία;

Ο όρος ημι-κρατική (αν και αδόκιμος) έχει τη σημασία του γιατί ενώ πανευρωπαϊκά ακούγεται πλέον ως «ιδεοληψία» το αίτημα για δημόσιο έλεγχο των υποδομών, εντούτοις η ίδια η εταιρία που αγοράζει τις ελληνικές υποδομές δεν είναι αποκλειστικά ιδιωτικών συμφερόντων. Η Fraport διοικείται από 20μελές  εποπτικό συμβούλιο στο οποίο συμμετέχουν 4 ιδιώτες μέτοχοι, 3 εκπρόσωποι του ομοσπονδιακού κράτους της Έσσης, 2 εκπρόσωποι του δήμου της Φρανκφούρτης, ένας εκπρόσωπος της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και 10 εκπρόσωποι των εργαζομένων.

Μόλις λίγες μέρες πριν, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Υπαλλήλων Πολιτικής Αεροπορίας Βασίλης Αλεβιζόπουλος είχε μιλήσει από τα Χανιά για  «απάτη της Fraport» η οποία δεν έχει καταβάλει ούτε ένα ευρώ στο ελληνικό δημόσιο από όσα προβλέπει η σύμβαση παραχώρησης, ενώ έχει ήδη τονίσει πως υπάρχει έτοιμος πλήρης φάκελος που θα κατατεθεί στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για την ακύρωση της συγκεκριμένης συμφωνίας.

Και τρεις ακόμα σημειώσεις:

- Κάποια από τα περιφερειακά αεροδρόμια, μεταξύ αυτών και των Χανίων ανακαινίστηκαν πρόσφατα από ευρωπαϊκά κονδύλια (σ.σ. η νέα πτέρυγα του Ιωάννης Δασκαλογιάννης παραδόθηκε μόλις πριν λίγες μέρες ), κάτι που σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία απαγορεύει την παραχώρησή τους, με βάση τους κανόνες του ανταγωνισμού. Αρκεί ο ανταγωνιστής να μην είναι Γερμανός. Γιατί αν είναι η Fraport, τότε της παραχωρείται προς εκμετάλλευση δημόσια περιουσία, που φτιάχτηκε από δημόσιους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους ενώ η ίδια η εταιρία επιχορηγείται και πάλι από δημόσιους πόρους σχεδόν για το 100%  της επένδυσης. (Το μόνο που της μένει είναι να εισπράξει το καθαρό κέρδος από την εκμετάλλευση, με μηδενικό ρίσκο - ενώ η σύμβαση δίνει και το δικαίωμα γενναίας αύξησης στα τέλη των αεροδρομίων).

- Προ των πυλών βρίσκεται ήδη το δεύτερο κύμα ιδιωτικοποιήσεων για άλλα 23 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας (μεταξύ αυτών και της Σητείας) από το ΤΑΙΠΕΔ. Από το πακέτο Γιούνκερ δεν περισσεύει τίποτα για να τα αναβαθμίσουμε μόνοι μας και μετά να έχουμε αυξημένα έσοδα, αντί να βρεθεί μεσάζοντας που θα καρπώνεται τη δημόσια περιουσία;

- Για όσους θυμούνται της φιλολογία Τσίπρα πέρυσι τέτοιο καιρό, όταν πλέον είχε επέλθει η συμφωνία με τους δανειστές και ετοιμαζόμασταν για το τρίτο μνημόνιο, ένα από τα ισχυρά επιχειρήματα ήταν το «εμπροσθοβαρές» Πακέτο Γιούνκερ, που θα ερχόταν επικουρικά με το νέο δάνειο και θα κατευθυνόταν εξολοκλήρου στην ανάπτυξη. Θα είμαστε πολύ καχύποπτοι αν σκεφτούμε ότι από τότε αυτοί που συμφωνούσαν να μας δώσουν το "πακέτο"  ήξεραν ότι θα γυρίσει στις τσέπες τους; Το ερώτημα βέβαια είναι αν το ήξερε και ο έλληνας πρωθυπουργός.

Μάριος Διονέλλης 

ekriti.gr

anemosantistasis.blogspot.com

Ποιος συγκρούεται με ποιον στην Τουρκία και για ποιο λόγο

Σήμερα στην Τουρκία συγκρούονται τρεις βασικές δομές της οικονομίας που αντανακλώνται σε ολόκληρο τον κοινωνικό κορμό.



Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στα γκισέ των αεροδρομίων της Τουρκίας γίνεται χαμός.

Χιλιάδες Τούρκοι πολίτες, τουρίστες, ξένοι υπάλληλοι εταιρειών και πρεσβειών προσπαθούν να φύγουν από μια χώρα που είναι μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφιο μέλος της ΕΕ και μια από τις 20 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.

Την ίδια ώρα οι οπαδοί των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών ομάδων έχουν συγκέντρωση υποστήριξης του Erdoğan ενώ την ίδια ώρα διαδηλώνει και το Δημοκρατικό Κόμμα των Κούρδων.

Έχουν γραφτεί πολλά για τα αίτια της πολιτικής κρίσης στην Τουρκία και τις βαθιές εθνικές κοινωνικές και θρησκευτικές διαιρέσεις που τη διαπερνούν.

Συνήθως καταλήγουν να θέσουν ερωτήματα όπως:

«Είσαι με τον δημοκρατικά εκλεγμένο και λαοφιλή Erdoğan ή με τους σκοτεινούς πραξικοπηματίες που επιδιώκουν την ανατροπή του;»

«Είσαι με μια αυτόνομη οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας κόντρα στον νεοφιλελευθερισμό και στις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών ή όχι;»

«Να εκδώσει η Ελλάδα τους οχτώ πραξικοπηματίες ή όχι;»

Υπάρχει μια τάση να προσπαθεί κανείς να απαντήσει σε λάθος ερωτήματα καθισμένος σε λάθος θρανίο.

Σήμερα στην Τουρκία συγκρούονται τρεις βασικές δομές της οικονομίας που αντανακλώνται σε ολόκληρο τον κοινωνικό κορμό.

Οι Κεμαλιστές στρατιωτικοί που είναι οι ιδρυτές, ιστορικά, του τουρκικού κράτους και «κατασκευαστές» του καπιταλισμού στην Τουρκία.

Αυτοί ουσιαστικά ηγούνται και ελέγχουν εκτός από το μεγαλύτερο μέρος του στρατού και τη μεγαλύτερη Συνομοσπονδία Βιομηχάνων και επιχειρηματιών της Τουρκίας (TÜSİAD) που έχει διαδραματίσει σημαντικότατο ρόλο στην πρόσφατη ιστορία της γείτονος και θεωρείται ως το κέντρο της εκκοσµικευµένης αστικής τάξης και του μεγάλου βιομηχανικού κεφαλαίου.

Τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύσσεται παράλληλα και η λεγόμενη «οικονομία της Ανατολίας» η οποία αρχικά βασίζεται στο μικρομεσαίο κεφάλαιο της συντηρητικής και ισλαμικής Ανατολίας, που τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται ραγδαία σε βασικό οικονομικό παράγοντα της χώρας.

Από τα σπλάχνα της γεννιούνται δύο νέες ενώσεις βιομηχάνων, η «παραδοσιακή - συντηρητική» MÜSİAD, η πρώτη, υψηλών προδιαγραφών και στόχων, εµπορική ένωση του ισλαµικού κεφαλαίου, και η πιο «φιλελεύθερη - φιλοδυτική» İŞHAD/ΤUSKON, ο επιχειρηματικός πυλώνας της κοινότητας Fethullah Gülen.

Η MÜSİAD κινήθηκε στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσης των οικονομικών δεσμών με τον μουσουλμανικό κόσμο και έδειξε έντονη επιφυλακτικότητα και «σκεπτικισμό» απέναντι στη Δύση. Με την υποστήριξή της η Τουρκία απέκτησε τον πρώτο ισλαμιστή πρωθυπουργό Necmettin Erbakan.

Απέναντι στον «οικονομικό άνθρωπο» της Δύσης αντιπαραθέτει τον «Ισλαμιστή επιχειρηματία» που έχει σαν πρότυπο τον Προφήτη του Ισλάμ, που υπήρξε ένας πλούσιος έμπορος με επιχειρηματικό πνεύμα αλλά και με ηθικές αξίες οικογενειακές και σύμφωνες με τις θρησκευτικές παραδόσεις απέναντι στον «άπληστο» και «άπιστο» δυτικό καπιταλιστή.

Η ραγδαία εμφάνιση του ισλαμικού κεφαλαίου στο οικονομικό και πολιτικό προσκήνιο της Τουρκίας είναι και η αιτία των αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων τις τελευταίες δεκαετίες στην Τουρκία από την πλευρά του κοσμικού κράτους, καθώς και μιας συστηματικής προσπάθειας να αποκλειστούν οι «πράσινες» εταιρείες της MÜSİAD από δημόσιους διαγωνισμούς και να πληγεί η αξιοπιστία τους.

Σήμερα, μετά από 20 χρόνια, η MÜSİAD στηρίζει την κυβέρνηση του ΑΚΡ έχοντας 3.000 μεγάλες επιχειρήσεις μέλη, 30 παραρτήματα σε όλη τη χώρα και οικονομικές σχέσεις με 40 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Παράλληλα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 αναπτύχθηκε και η İŞHAD/TUSKON (Türkiye İşadamları ve Sanayiciler Konfederasyonu / Συνομοσπονδία Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών Τουρκίας) ο επιχειρηματικός πυλώνας του κινήματος Gülen.

Η παράλληλη αυτή συνομοσπονδία βιομηχάνων απέκτησε πολλούς υποστηρικτές στους επιχειρηματικούς κύκλους των μεσαίων μεταποιητικών επιχειρήσεων της Ανατολίας και αρχικά λειτουργούσε παράλληλα με τη MÜSİAD στα πλαίσια μιας «εμπορικής αδελφικής μουσουλμανικής συνύπαρξης» αντιμετωπίζοντας από κοινού την ανοιχτή εχθρότητα της TÜSİAD και της στρατιωτικής γραφειοκρατίας.

Παρόλο που ο Gülen είχε διαφορετικούς προσανατολισμούς από τη MÜSİAD και ανοιχτά φιλοδυτική κατεύθυνση, βρέθηκαν σύμμαχοι με τον Erdoğan στην ίδια κυβέρνηση. Τα προβλήματα άρχισαν όταν ο Erdoğan και τα οικονομικά συμφέροντα που τον στηρίζουν βρέθηκε σε ανοιχτή ρήξη όχι μόνον με την Δύση αλλά και με τις περισσότερες χώρες της Ανατολής.

Εμφανίστηκαν τα θεμελιώδη προβλήματα στη στρατηγική στόχευση των δύο τμημάτων του «πράσινου», ισλαμικού κεφαλαίου στην Τουρκία σε μια ιστορική στιγμή που το «κοσμικό» Κεμαλικό οικοδόμημα, αν και ισχυρό ακόμα, βρισκόταν σε παρακμή και με σοβαρό έλλειμμα στρατηγικής.

Ο Gülen έγινε αυτομάτως «Τρομοκράτης» και ο Erdoğan προσπαθεί να καθίσει στην έδρα του «υπερασπιστή της δημοκρατίας». Ο πόλεμος εντός και εκτός της Τουρκίας βρίσκεται σε εξέλιξη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ασφαλώς την έκβασή του.

Βεβαίως, η Δύση δεν θα εγκαταλείψει μια από τις μεγαλύτερες χώρες της επιρροής της τόσο εύκολα.

Ο κίνδυνος του εμφυλίου πολέμου και του εδαφικού διαμελισμού της Τουρκίας είναι περισσότερο από υπαρκτός.

Καθώς φαίνεται τα προβλήματα με την Τουρκία μόλις έχουν αρχίσει. Σε τέτοιες συνθήκες οι εχθροί και οι φίλοι αλλάζουν από μέρα σε μέρα.

Πόση ευγένεια από την πλευρά των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας να ειδοποιήσουν τον Erdoğan για το επικείμενο πραξικόπημα 7 μέρες πριν.

Πόση αμέλεια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών να ξεχάσουν να ειδοποιήσουν την πολιτική τους ηγεσία!

Πόσο γρήγορα ξέχασε ο Πούτιν τον πιλότο που σκότωσαν οι Τούρκοι όταν κατέρριψαν το ρώσικο αεροπλάνο στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας!

Πόσο εύκολα έριξε τα μούτρα του ολόκληρος Σουλτάνος και ζήτησε συγνώμη!

Πόσο γρήγορα ξεχάστηκαν τα 80 εκατομμύρια των Ουιγούρων Τούρκων της Κίνας!

Είναι προφανές ότι μετά την απόπειρα πραξικοπήματος των μεν και ύστερα από το πραξικόπημα των δε, θα γίνουν προσπάθειες για μια «ανατολική προσέγγιση» που μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα στον κόσμο.

 ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
 http://kommon.gr

Γιατί καταρρέει η ΕΕ;

Του Απόστολου Διαμαντή  

Ένας προφήτης της σημερινής ευρωπαϊκής κρίσης υπήρξε ο Πωλ Βαλερύ. Το 1942 δίνει διαλέξεις στις Βρυξέλλες, στη Λυών και το Μονπελιέ. Ο πόλεμος και η ανάπτυξη του ναζισμού, ως ειδικής γερμανικής συνθήκης, δεν του είναι εντελώς απρόσμενα γεγονότα.

Ήδη από το 1919, στις Επιστολές του, είχε γράψει, με το απαράμιλλο, λαμπερό του στυλ: «Οι μεγάλες αρετές των γερμανικών φυλών γέννησαν περισσότερα δεινά απ’ όσα ελαττώματα δημιούργησε ποτέ η οκνηρία. Είδαμε, με τα ίδια μας τα μάτια, τη συνειδητή εργασία, την πιο στέρεη εκπαίδευση, την πιο σοβαρή πειθαρχία και προκοπή να βρίσκουν εφαρμογή σε τρομερά σχέδια. Τόσες φρικαλεότητες δεν θα ήταν δυνατές χωρίς τόση αρετή. Χρειάστηκε αναμφίβολα πολλή επιστήμη για να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι, να σκορπιστούν τόσα αγαθά, ν’ αφανιστούν τόσες πόλεις μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, αλλά χρειάστηκαν εξίσου και ηθικά προσόντα. Γνώση και Καθήκον, είστε λοιπόν ύποπτα;».

Η έντονη προφητικότητα του λόγου του Πωλ Βαλερύ εντυπωσιάζει. Η ιστορική του αίσθηση, λεπτή και οξυδερκής είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό του έργου του, το οποίο πολλές φορές μοιάζει να ανησυχεί σοβαρά για την τύχη του δυτικού πολιτισμού συνολικά, πράγμα που το βλέπουμε και στην τελευταία του διάλεξη για τον Βολταίρο το 1944, λίγο πριν πεθάνει.

Έτσι ο Βαλερύ γίνεται απόλυτα προφητικός αλλά και απόλυτα επίκαιρος, για όλες τις συνέπειες που έχει πάνω στον δυτικό πολιτισμό η παγκόσμια τάση της πολιτισμικής σύμφυσης εντελώς ασύμβατων πολιτισμών, όπως ο ισλαμικός και ο δυτικός. Η Ευρώπη απέναντι στην ιστορική κρίση δεν έχει τίποτε άλλο να αντιτάξει από την επιστροφή της στην κοινή μήτρα των λαών που την απαρτίζουν, δηλαδή τον ελληνορωμαϊκό και χριστιανικό κόσμο. Ανάμεσα στους δύο μεγάλους παγκοσμίους πολέμους ο Βαλερύ θα δει το μέλλον της Ευρώπης ζοφερό, καθώς μοιάζει να χάνει την στέρεη πηγή του το ευρωπαϊκό πνεύμα:

“Ένα παράξενο ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά της Ευρώπης.Με όλους τους σκεπτόμενους πυρήνες της ένιωσε να μην αναγνωρίζει πια τον εαυτό της, να μην του μοιάζει πλέον, να χάνει τη συνείδησή της κερδισμένη μέσα από αντοχή αιώνων δυστυχίας, μέσα από εκατομμύρια ξεχωριστών ανθρώπων, μέσα από αναρίθμητες γεωγραφικές, εθνικές, ιστορικές περιπέτειες. Τότε, σαν σε μια απεγνωσμένη πρσπάθεια υπεράσπισης του φυσιολογικού είναι και του έχειν της, επανήλθε συγκεχυμένα όλη της η μνήμη. Οι μεγάλοι της άντρες και τα μεγάλα της βιβλία ανακλήθηκαν φύρδην μίγδην…Επικαλεσθήκαμε όλους τους σωτήρες, τους θεμελιωτές, τους προστάτες, τους μάρτυρες, τους ήρωες, τους πατριάρχες, τις πάνσεπτες ηρωίδες, τους εθνικούς ποιητές”.

Ο Πωλ Βαλερύ άστραψε στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, με την λεπτότητά της ποιητικής του τέχνης, αλλά και με την ιδιαίτερη ιστορική του ενόραση. Είδε καθαρά, με τη γνώση αλλά και την ποιητική του ενόραση, τη μοίρα ενός πολιτισμού που ίσως έφτασε στα ιστορικά του όρια. Απέναντι σ' αυτά τα όρια οι ευρωπαϊκοί λαοί επαναφέρουν και πάλι τις αξίες των εθνικών και λαϊκών τους παραδόσεων και προτάσσουν το αίτημα ενός δημοκρατικού εθνικού κράτους.

 http://anemosantistasis.blogspot.com

Σαν σήμερα (1η Αυγούστου του 1973) πεθαίνει ο Νίκος Ζαχαριάδης

 «Στη ζωή μου, έκανα πολλά λάθη και στραβά. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Όμως με κατηγόρησαν ότι πρόδωσα το ΚΚΕ και τον αγώνα και με διέγραψαν απ' το κόμμα... Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου... Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ να 'χω».

Φωτεινή προσωπικότητα του ΚΚΕ, του ελληνικού λαϊκού κινήματος, συνεπής κομμουνιστής-διεθνιστής, όχι αλάθητος, πιστός όμως στις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, σαν σήμερα ο Νίκος Ζαχαριάδης αυτοκτονεί εξόριστος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.

Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Έδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.

Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ήταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος…».

Ήταν παντρεμένος δυο φορές και είχε τρία παιδιά. Είχε παντρευτεί στη Μόσχα τη Μάνια Νοβάκοβα, Τσέχα κομμουνίστρια που δούλευε σαν γραμματέας στην Κομιντέρν, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, τον Κύρο και την Όλγα. Στην διάρκεια του Εμφυλίου, παντρεύτηκε, σε τελετή με ιερέα του ΔΣΕ, τη Ρούλα Κουκούλου, μέλος του ΚΚΕ, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Ιωσήφ (Σήφη).

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Ιούλιο του 2011, εκτιμώντας συνολικά την πορεία και την προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη, ακύρωσε όλες τις προηγούμενες αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967, ενώ αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.

Μεταξύ άλλων εκτιμήθηκε πως «η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή…

Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος…

Έμμεσο θύμα του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ

Στο Σουργκούτ, ο Ζαχαριάδης, ζώντας με το ψευδώνυμο Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ και υπό 24ωρη επιτήρηση, προέβη σε 3 απεργίες πείνας ζητώντας την αποκατάσταση της φήμης του και την απελευθέρωσή του. 

Ως διαμαρτυρία στις συνθήκες εξορίας του, ο Ζαχαριάδης, έχοντας ταλαιπωρηθεί από αλλεπάλληλες απεργίες πείνας, απείλησε ότι, αν δεν αλλάξουν τα περιοριστικά μέτρα εναντίον του (εξορία, μη ελεύθερη διακίνηση, αναχώρηση από την ΕΣΣΔ), θα αυτοκτονούσε, όπως και τελικά έπραξε.

Την 1η Αυγούστου του 1973 ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε με απαγχονισμό στο σπίτι που διέμενε, ενώ από την ΚΕ του ΚΚΕ ανακοινώθηκε ότι πέθανε από καρδιολογικά αίτια. Το 1989 ανακοινώθηκε νέα εκδοχή θανάτου του: η αυτοκτονία, η οποία αμφισβητήθηκε και αμφισβητείται από ορισμένους οπαδούς του Ζαχαριάδη. Η σορός του Νίκου Ζαχαριάδη μεταφέρθηκε στην Ελλάδα το 1991 και τάφηκε στο 1ο Νεκροταφείο, με πρωτοβουλία της οικογένειάς του και της ΚΕ του ΚΚΕ.