Να φύγεις! Να πας αλλού!

Πιτσιρίκο

Όλη την προηγούμενη βδομάδα -και φυσικά χθες το πρωί- κορυφώθηκε η εκστρατεία τρομοκράτησης της εργατικής Αγγλικής τάξης και των φτωχότερων στρωμάτων του λαού μπροστά στο ενδεχόμενο της αποχώρησης της χώρας τους από την ΕΕ.

Στην νέα εκδοχή της ταινίας «Lost Worlds» εμφανίστηκαν οι συνήθεις ύποπτοι, όπως οι κκ Γιούνκερ, Τουσκ, Σόιμπλε, κλπ, κλπ.

Guest stars ο Γ.Γ του ΝΑΤΟ και φυσικά ο οίκος αξιολόγησης S&P που είπε –απείλησε δηλαδή ανοιχτά– ότι θα υποβαθμίσει το αξιόχρεο της Βρετανίας σε περίπτωση επικράτησης του Leave.

Παράλληλα, οι αγορές ήρθαν πολύ πρόωρα –κι ίσως και για να δημιουργήσουν το αναγκαίο κλίμα– να προεξοφλήσουν την επικράτηση του «in».

Φυσικά, το δημοψήφισμα αυτό, εκτός από την δολοφονία της Cox από τον ακροδεξιό, είχε κι απίστευτη βρωμιά και δυσωδία που σου προκαλούσε εκείνη την χαρακτηριστική εμετίλα της «δημοκρατίας» που έχει επικεφαλής έναν Μονάρχη και ένα εκ των δύο κοινοβουλίων της είναι γεμάτα Λόρδους που δεν εκλέγονται αλλά διορίζονται.

Από την μια, η ακροδεξιά πτέρυγα των Συντηρητικών και το ημιφασιστικό UKIP του Φάρατζ που αποτέλεσαν την καρδιά του «Leave» και βάσισαν την εκστρατεία τους στον εθνικισμό, στην ξενοφοβία και στον ρατσισμό.

Από την άλλη, ο παραδοσιακός δικομματισμός με τον «αριστερό» Κόρμπιν να παίρνει πάνω του την εκστρατεία του «in» -ιδίως μετά την δολοφονία της βουλευτού του– και να συνδέει την προστασία των εργατικών δικαιωμάτων, την προστασία του περιβάλλοντος, την διατήρηση του NHS, την ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή ήπειρο και την ευημερία του λαού της χώρας του με την απόφαση υπέρ της παραμονής στην ΕΕ.

Την οποία ΕΕ θα την μεταρρυθμίσει με την βοήθεια φωτεινών μυαλών όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης και ο Ματέο Ρέντσι.

Τι θλιβερή ιστορία,

θεέ μου! Το μόνο παρήγορο είναι πως κάηκε το χαρτί του Γιάνης μετά την ιδιαίτερα επιτυχημένη παρουσία του στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας τον προηγούμενο χρόνο.

Θα μας τον παρουσιάζανε σήμερα σαν τον επόμενο σωτήρα που θα διαπραγματευόταν σκληρά για την «αλλαγή» της ΕΕ.

Παρά λοιπόν την επιτυχημένη χειραγώγηση των μαζών και την επικράτηση του φόβου, το στοίχημα τελικά δεν τους βγήκε.

Τα συμπεράσματα, πάντως, που μπορεί να εξαχθούν από το δημοψήφισμα αυτό για το «διαιρεμένο» πια βασίλειο και για την σύγχρονη «ιερά συμμαχία» της ΕΕ είναι σημαντικά γιατί επιβεβαιώνουν κάποιες πολύ σοβαρές αλλαγές στις πολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη.

1] Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι πια «ενωμένο». Η ψήφος υπήρξε όχι μονάχα ταξική – άτομα που έχουν λιγότερες ευκαιρίες και ανήκουν στην εργατική τάξη ψήφισαν «Leave», αλλά εμπεριείχε επίσης και συγκεκριμένα εθνικά χαρακτηριστικά. Η Αγγλία ψήφισε περισσότερο Brexit από την υπόλοιπη χώρα. Παραδόξως, το ίδιο έκανε και η Ουαλία. Η Αγγλία – εξαιρουμένου του Λονδίνου – δήλωσε περισσότερο ξενοφοβική και αντιευρωπαϊκή από την υπόλοιπη χώρα. Η Αγγλία είναι επίσης η μοναδική από τις 4 χώρες που δεν απολαμβάνει την σχετική της αυτονομία στα πλαίσια του βασιλείου και δεν έχει το δικό της κοινοβούλιο. Πολύ σύντομα οι εθνικιστές της Αγγλίας που έχει το 90% του πληθυσμού της Βρετανίας θα απαιτήσουν την δημιουργία ενός Αγγλικού κοινοβουλίου κατά τα πρότυπα του Σκωτικού και την αυτοδιαχείριση των εσόδων από την φορολογία των κατοίκων της Αγγλίας. Όποιος ανοίγει την πόρτα στον εθνικισμό δεν θα τον δει να περιορίζεται μονάχα στον Πολωνό υδραυλικό αλλά πολύ σύντομα θα τον δει και στην πόρτα του Σκωτσέζου, του Ουαλού και του Ιρλανδού συμπολίτη. Είναι απλά ζήτημα χρόνου.

2] Ο Κάμερον είναι ένας υπό προθεσμία πρωθυπουργός που δεν δείχνει ικανός να διαχειριστεί τα δύσκολα προβλήματα που κληρονομεί από το δημοψήφισμα. Είναι ένας νεκρός που κυκλοφορεί στους διαδρόμους και στις αίθουσες του κοινοβουλίου. Σύντομα – πολύ σύντομα – θα αποτελεί παρελθόν. Όσο αφορά τον Κόρμπιν είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν του αξίζει η λύπηση ή ο χλευασμός. Πολύ πιθανά να μην του αξίζει τίποτα απολύτως, αφού η ιστορία θα τον θυμάται ως τον θλιβερό απολογητή της ΕΕ. Θα μπορούσε ίσως να διάλεγε πιο προσεκτικά τους συμβούλους του και να μην στηριζόταν μονάχα ala card στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος του. Τελικά διέλυσε και την τελευταία ελπίδα πως η κεντροαριστερά μπορεί να διαδραματίσει κάποιον ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Βρετανίας. Πιο λίγος κι από τον Τόνι Μπλερ. Ο θεός ας τον συγχωρέσει.

3] Λέγεται – από τους ίδιους – πως οι Σκωτσέζοι δεν μπορούν να ζήσουν εκτός της ΕΕ. Λαμπρά! Πρώτα θα πρέπει να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους, μετά να καταθέσουν αίτηση για να γίνουν μέλος της ΕΕ και στην συνέχεια να εκπληρώσουν τα 553 προαπαιτούμενα του δόκτορος. Τα οποία προαπαιτούμενα θα έκαναν ακόμα και την αγαπημένη των Σκωτσέζων Μάργκαρετ να ανατριχιάσει. Το SNP και η ηγεσία του, αφού έπαιξε μέχρι το τέλος το παιγνίδι των αγορών είναι καιρός να συνειδητοποίησει πως η παράσταση τελείωσε και να σταματήσει να μπουρδολογεί ασύστολα. Με SMS, Twitter και Likes δεν αποκτάς την ανεξαρτησία σου, ούτε φυσικά με το να βασίζεσαι σε ξεπουλημένες στις τράπεζες και στις πολυεθνικές ηγεσίες. Αρκετά με τα σκισμένα καλτσόν. Κάνει και κρύο στον Βρετανικό βορρά και πολλοί θα κρυολογήσουνε.

4] Οι αγορές – που είναι πάντα πάνω από τις δυτικές κοινωνίες – θα πιέσουν τις κυβερνήσεις της ΕΕ να τα βρουν γρήγορα με την Βρετανία. Οι Κασσάνδρες που έφερναν την οικονομική καταστροφή και τις δέκα πληγές των Φαραώ στο μεγάλο νησί θα διαψευστούν πολύ σύντομα. Η ΤΤΙΡ έρχεται με τα χίλια και θα δημιουργήσει την διευρυμένη εσωτερική αγορά που τόσο πολύ έχουν ανάγκη οι πολυεθνικές. Γρήγορα θα υπάρξει συμφωνία για το εμπόριο μεταξύ της Βρετανίας και της ΕΕ. Ας μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία απέναντι στο ΗΒ έχει πολύ σημαντικό εμπορικό πλεόνασμα. Λέτε να επιθυμεί την μείωση των εξαγωγών της;

5] Χιλιάδες χάσανε τα λεφτά τους στα γραφεία στοιχημάτων. Ας πρόσεχαν. Το σορτάρισμα όμως που παίχτηκε στα δύο τελευταία 24ωρα πάνω στην στερλίνα αξίζει πολύ μεγαλύτερης προσοχής. Και πιθανότατα δικαστικής διερεύνησης. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποιοι αγόραζαν όταν έπεφτε η στερλίνα και ποιοι πουλούσαν χθες το βράδυ όταν με τα πλαστά γκάλοπ δημιουργούσαν το κατάλληλο κλίμα θριάμβου για το «in».

Τα επόμενα χρόνια παντού στην Ευρώπη τα αποσχιστικά εθνικιστικά και ακροδεξιά κινήματα θα πάρουν κεφάλι. Οι ώρες αυτής της ΕΕ και του κοινού νομίσματος στην μορφή που το ξέρουμε σήμερα είναι μετρημένες. Ένας στενός πυρήνας κρατών με κέντρο την Γερμανία θα συνεχίσουν το πείραμα. Οι υπόλοιποι θα πάρουν τον … πούλο. Μοναδικό ερωτηματικό η θέση της Γαλλίας. Αν κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2017 η Λεπέν, θα είναι εκτός του σκληρού πυρήνα. Διαφορετικά, εντός.

Για το Προτεκτοράτο οι πολιτικές επιπτώσεις σε πρώτη φάση θα είναι ασήμαντες.

Το Προτεκτοράτο είναι εκτός τόπου και εκτός χρόνου και θα συνεχίσει να ασχολείται με την εφαρμογή των μνημονιακών του δεσμεύσεων και την παπαρολογία επί ασήμαντων θεμάτων και τους επόμενους μήνες.

Θρησκευτικά, απλή αναλογική, ανάπτυξη, κλπ.

Όμως τα έσοδα από τον τουρισμό θα καταρρεύσουν. Δεν θα είναι μόνο οι Βρετανοί που δεν θα έρθουν. Θα είναι και οι υπόλοιποι που θα φοβηθούν.

Τον Οκτώβρη το κενό του προϋπολογισμού θα είναι τεράστιο και θα απαιτηθούν νέα μέτρα.

Τα οποία θα ληφθούν με τον τρόπο που η ΠΔΦΑ προέβλεψε. Αυτόματα.

Όταν όμως θα βαρέσουν τα βιολιά και τα νταούλια στην κυρίως Ευρώπη, το Προτεκτοράτο θα βρεθεί με το δικό του νόμισμα ή με διπλό νόμισμα.

Καλά θα κάνουν οι Μενουμευρώπηδες να μαζεύουν αναμνηστικά από την ΕΕ. Σημαιάκια, κονκάρδες, παράσημα.

Να τα φοράνε σε κάθε επέτειο της Eurovision, να χαίρονται και να δακρύζουν μαζί.

Περασμένα μεγαλεία…

Με τούτα και με τα άλλα, τα χρόνια που έρχονται προβλέπονται δύσκολα μα και ενδιαφέροντα.

Να κλείσω το κείμενο με τα λόγια του Καστοριάδη που μας θύμισε ο Άρης προχθές:

«Η επανάσταση θα γίνει κατά τας γραφάς. Αλλά μπορεί και να μη γίνει.»

Κάτι που αριστεροί επί της γης μοιάζουν να έχουν ξεχάσει.

Και περιμένουν να ωριμάσει το φρούτο και να πέσει από το δέντρο για να το φάνε.

Δεν θα πέσει μόνο του.

Φιλιά από την Εσπερία Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, μας τα έκαναν μπαλόνια 25 χρόνια τώρα πως όλα είναι μονόδρομος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και βέβαια, μονόδρομος η λιτότητα. Πάρτε τώρα τον μονόδρομο του Brexit, μπας και αντιληφθείτε πως στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Μονόδρομοι υπάρχουν μόνο στον φασισμό. Και η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφασίζεται με ταχύτατους ρυθμούς. Και απορεί -τάχα μου- γιατί συμβαίνει αυτό. Να είσαι καλά, Ηλία.)

pitsirikos

anemosantistasis.blogspot.com

Μας απειλεί η μέγαιρα;; Μέρκελ: Η ειρήνη που απολαμβάνει η Ευρώπη δεν είναι αυτονόητη

«Να θυμόμαστε ότι η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ήταν αρχικά μια ιδέα ειρήνης», ζήτησε η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, η οποία εξέφρασε τη λύπη της για την απόφαση των Βρετανών, μίλησε για «σημείο καμπής» στην Ευρώπη, αλλά τόνισε ότι οι μελλοντικές συνέπειες της σημερινής εξέλιξης θα εξαρτηθούν από τους χειρισμούς των υπόλοιπων 27 κρατών-μελών της ΕΕ.

Οι πρώτες επαφές της Μέρκελ περιλαμβάνουν τον Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, τον Ιταλό Πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι και τον πρόεδρο του ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, οι οποίοι θα μεταβούν τη Δευτέρα στην Καγκελαρία, ενώ την Τρίτη θα πραγματοποιηθεί έκτακτη συνεδρίαση της ολομέλειας του γερμανικού Κοινοβουλίου, όπου η Καγκελάριος θα αναλύσει τη θέση με την οποία θα συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Τετάρτης.

«Δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να υπεκφύγουμε. Η σημερινή μέρα αποτελεί καμπή για την Ευρώπη, για την ευρωπαϊκή διαδικασία ενοποίησης», δήλωσε η Μέρκελ και τόνισε ότι «το τι θα σημάνουν οι συνέπειες αυτής της υποβάθμισης τις επόμενες ημέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια, εξαρτάται από το εάν εμείς, τα άλλα 27 κράτη μέλη της ΕΕ είμαστε τώρα πρόθυμοι και ικανοί να μην βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα από το δημοψήφισμα, αλλά να λάβουμε από κοινού τις σωστές αποφάσεις έπειτα από διαβουλεύσεις, με ηρεμία και σύνεση».

Η καγκελάριος αναγνώρισε ότι συχνά οι άνθρωποι εκφράζουν θεμελιώδεις ανησυχίες σχετικά με την ευρωπαϊκή ενοποίηση και τόνισε ότι «πρέπει να καταστήσουμε σαφές σε αυτούς τους ανθρώπους πώς η Ευρώπη βελτιώνει συγκεκριμένα τη ζωή τους» και ότι η Ευρώπη αποτελεί εγγύηση ειρήνης, ευημερίας και δημοκρατίας. Οι προκλήσεις του σημερινού κόσμου είναι πολύ μεγάλες για να μπορούν να τις αντιμετωπίσουν μεμονωμένα κράτη, πρόσθεσε, για να επαναλάβει την πάγια θέση της ότι μόνο από κοινού μπορεί η Ευρώπη να διαφυλάξει τα συμφέροντά της στον σημερινό παγκόσμιο ανταγωνισμό. «Ακόμη και αν είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς για μας, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ήταν μια ιδέα ειρήνης. Βλέπουμε όλοι ότι ο κόσμος βρίσκεται σε αναταραχή. Η ειρήνη που έχουμε στην Ευρώπη εδώ και πολλά χρόνια, δεν είναι αυτονόητη», σημείωσε, αλλά έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αρκετά ισχυρή ώστε να δώσει τη σωστή απάντηση στη σημερινή μέρα.

Αναφερόμενη στη διαδικασία εξόδου μιας χώρας από την ΕΕ, η Καγκελάριος επισήμανε ότι θα διαρκέσει χρόνια και ότι μέχρι την ολοκλήρωσή της η Βρετανία παραμένει μέλος της ΕΕ.


newsbomb.gr

anemosantistasis.blogspot.com

Νεοφιλελευθερισμός-γερμανικός ιμπεριαλισμός δολοφόνησαν την Ευρώπη των λαών...

Όταν ο ελληνικός λαός πέρυσι τέτοια εποχή φώναζε ένα βροντερό "όχι" στην άγρια, ταξική λιτότητα η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε πίστευαν ότι είχαν το περιθώριο να τον αγνοήσουν και να εκβιάσουν την ελληνική κυβέρνηση με ένα τρίτο μνημόνιο με το "This is a coup". Βυθισμένη στην αλαζονεία τής απόλυτης εξουσίας της η γερμανική ελίτ θεωρούσε πως θα μπορούσε να επιβάλλει εσαεί το μείγμα νεοφιλελευθερισμού- υποκριτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς χωρίς να ανοίγει μύτη. Κι αν η χώρα μας ήταν πολύ μικρή κι αδύναμη για να γκρεμίσει με μια πιστολιά το γερμανικό ιμπέριουμ, ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν εκείνοι που προκάλεσαν τις πρώτες σοβαρές ρωγμές στο τείχος, το οποίο σήμερα, μετά από το Brexit, είναι έτοιμο να καταρρεύσει...

Είναι πολύ βολικό για το Βερολίνο να κατηγορήσει τον πατροπαράδοτο απομονωτισμό των Βρετανών, οι οποίοι ποτέ δεν είδαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το σπίτι τους. Και πώς, άλλωστε, όταν διοικούταν από το γερμανογαλλικό διευθυντήριο, το οποίο εδώ και κάποια χρόνια είναι αποκλειστικώς γερμανικό; Οι Βρετανοί μπορεί να μην επιθυμούν τη γερμανική Ευρώπη γιατί την θέλουν βρετανική, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως η ρίζα τού κακού δεν βρίσκεται στο γερμανικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος αιματοκύλισε δις τον 20ό αιώνα κι αναστήθηκε την ημέρα τής επανένωσης των δύο Γερμανιών. Αν, πάντως, για κάτι περισσότερο από όλα τα άλλα θα έπρεπε να κατηγορούν τους εαυτούς στο Νησί, είναι πως το "καύσιμο" για το γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό σε βάρος όλων των υπόλοιπων το πρόσφεραν η πρώην πρωθυπουργός τους Μ. Θάτσερ και οι επίγονοί της, οι οποίοι κατόρθωσαν να μετατρέψουν την περιθωριακή νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία σε πυρήνα τής ευρωπαϊκής πολιτικής από το Μάαστριχτ και μετά, καθώς και βασικό επιχείρημα στα χέρια των επίδοξων κάιζερ...

Μπορούμε όλοι, επίσης, να κατηγορούμε το λούμπεν προλεταριάτο, τον "εχθρό λαό", που μέσα στην απελπισία του στρέφεται όλο και περισσότερο στην ακροδεξιά. Για χάρη τής συζήτησης ας αποδεχθούμε πως κι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας επικίνδυνος λαϊκιστής. Τα καμπανάκια, ωστόσο, για το σύστημα προκειμένου να διασωθεί από όλους αυτούς ήταν πολλά, αλλά οι ελιτιστές αδιαφόρησαν γι' αυτά, προτίμησαν να πουλήσουν ακόμα και το σκοινί που θα κρεμαστούν από το να πάρουν μέτρα που θα απομείωναν τις κοινωνικές ανισότητες...

Ζήτησαν και πήραν το αίμα τού ελληνικού, του κυπριακού, του πορτογαλικού και του ιρλανδικού λαού με τα μνημόνια, για να τους τιμωρήσουν που τσίμπησαν στο δόλωμα της καπιταλιστικής ψευδοευμάρειας που οι ίδιοι τους πέταξαν. Ζήτησαν, επίσης, και πήραν το αίμα τού ιταλικού, του ισπανικού ή του γαλλικού λαού με άλλου είδους μέτρα λιτότητας νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, με αποτέλεσμα σήμερα να διεκδικούν με σοβαρές βλέψεις την εξουσία κλόουν όπως ο Μπ. Γκρίλο και φασίστες όπως η Μ. Λε Πεν. Τρέμουν, μάλιστα, οι θαυμαστές τής Σχολής του Σικάγου στην ιδέα νίκης στις ισπανικές εκλογές των Unidos Podemos, όπως τρέμουν και το ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι θα είχαν απαλλαγεί κι από αυτούς τους κινδύνους για τους ίδιους αν είχαν βάλει λίγο μέτρο στην απληστία τους...

Όλοι όσοι φωνάζαμε επί χρόνια για την ανάγκη αλλαγής πορείας τής Ε.Ε. αν θέλει να έχει λόγο ύπαρξης ήμασταν λαϊκιστές, αφελείς ευρωσκεπτικιστές ή θιασώτες των εθνικών κρατών κι όχι των ευρύτερων συνεργασιών. Η γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών πίστευε ότι θα ξεγελούσε τους Ευρωπαίους στην αιωνιότητα με κονδύλια για αυτοκινητόδρομους και για να μην παράγουν τίποτα κι εκείνοι θα έκαναν πως δεν έβλεπαν την απόλυτη υποταγή της στο κεφάλαιο, ιδίως το γερμανικό, τη δίχως τέλος λιτότητα ή την έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας στη λήψη αποφάσεων. Το παγόβουνο ήταν μπροστά μας, αλλά στην Κομισιόν, στο Βερολίνο και στο Παρίσι συνέχιζαν να χορεύουν ανέμελοι πιστεύοντας ότι ο μόνος που θα πλήρωνε με τη ζωή του την πρόσκρουση θα ήταν ο λαουτζίκος στο αμπάρι...

Εξακολουθώ να οραματίζομαι την Ενωμένη Ευρώπη ως την καλύτερη απάντηση στους εθνικισμούς που γεννούν πολέμους. Αισθάνομαι πολύ περισσότερο ευρωπαϊστής από τις διάφορες Μέρκελ και τους διάφορους Σόιμπλε, από όλους μαζί τους λακέδες των μπουρζουάδων που μας οδηγούν από τη μία κρίση στην επόμενη σε ρυθμούς αστραπής και οι οποίοι διέλυσαν το κοινό μας μέλλον με το φαρισαϊσμό και τις εμμονές τους. Το Brexit, όπως άλλωστε και το Grexit, δεν είναι ο ορθολογικότερος τρόπος για να βάλουμε μυαλό, αφού πιθανότατα θα υλοποιήσει εφιαλτικά σενάρια επικράτησης της μισαλλοδοξίας. Ας προσπαθήσουμε, όμως, να το μετατρέψουμε σε απαρχή μιας άλλης Ευρώπης, περισσότερο δημοκρατικής και δίκαιης. Πριν ζήσει και η δική μας γενιά έναν παγκόσμιο πόλεμο. Στη ζωή, άλλωστε, αναπότρεπτο είναι μόνο ό,τι δεν επιχειρήσεις να αποτρέψεις...

http://tripioevro.blogspot.gr

Η διάλυση μιας αγοραίας Ένωσης

Η Ευρωπαϊκή Ένωση παραδομένη εδώ και χρόνια στην καταστροφική και απάνθρωπη λογική και πολιτική της "ανάπτυξης", έφτασε στην κορύφωση του αδιεξόδου της

του Γιάννη Μακριδάκη

Κατάφερε να αντιστρέψει κάθε έννοια και να απαξιώσει κάθε ιδανικό και αξία, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί μέσα στην αδιέξοδη πολιτική της απομύζησης των ανθρώπων της και των πατρίδων τους με γνώμονα το συμφέρον των Αγορών.

Μετατράπηκε έτσι σε απόλυτα συντηρητική και κυβερνήθηκε από τους πλέον διεφθαρμένους και χυδαίους πολιτικούς, αντάξιους φυσικά των πολιτικών που ακολούθησαν. Το αποτέλεσμα είναι να φαντάζει πλέον ως προοδευτική η αλλαγή πορείας του κάθε κράτους προς τα πίσω, δηλαδή ξανά προς την "ιδιώτευση", προς την αποχώρηση, προς το μέλλον εκτός αυτής της αποτυχημένης γερμανοκρατούμενης Ένωσης και συνέπεια αυτού η ενδυνάμωση για άλλη μια φορά στην σύντομη ιστορική πορεία του καπιταλισμού των κατά τόπους εθνικιστικών πολιτικών μορφωμάτων, με ό,τι δυσοίωνο σημαίνει αυτό για το μέλλον μας ως ανθρωπότητα.

Η Αριστερά της Ευρώπης φέρει τεράστιες ευθύνες για αυτή την κατάληξη. Διότι αντί να δείξουν τον άλλο δρόμο ως όφειλαν να βλέπουν και να υπηρετούν οι ίδιοι, τον δρόμο των Αξιών και της αρμονικής συνύπαρξης σε μια Ένωση Πολιτών, η οποία θα έχει ως Αρχή τον σεβασμό στις πολιτισμικές, φυσικές, οικονομικές και λοιπές ιδιαιτερότητες κάθε λαού και τόπου, προσαρμόστηκαν καλύτερα από τους αντιπάλους τους στην παράλογη και χυδαία ισοπεδωτική λογική του χρηματοοικονομικού συστήματος και αλώθηκαν από αυτήν, υπηρέτησαν και αυτοί την "ανάπτυξη", συνέβαλαν δηλαδή καθοριστικά στην δημιουργία της Ε.Ε. των Αγορών και των Τραπεζών, που θεωρεί τους πολίτες της αριθμούς και τις πατρίδες τους απαξιωμένα οικόπεδα προς ισοπέδωση.

Η διάλυση αυτής της ανόητης και ανήθικης ΕΕ είναι ιστορικά πλέον προ των πυλών. Παρότι φαντάζει ίσως επιθυμητή, διότι μόνον έτσι υπάρχει πιθανότητα να επανασυγκολληθεί υπό μη αγοραίους όρους, μέχρι να γίνει αυτό και αν ποτέ γίνει, το κοινό μας μέλλον, με τον καθένα περιχαρακωμένο στα ίδια συμφέροντα και τον εθνικισμό να καλπάζει, δεν προδιαγράφεται ευοίωνο.

 thepressproject.gr

Η Ευρώπη του τέταρτου Ράιχ

Αποτελεί αυτοκτονία να ανήκει μία χώρα στη γερμανική πλέον ΕΕ, την οποία έχει ανακατασκευάσει για να απομυζεί η πρωσική κυβέρνηση – κάτι που πιστεύει η πλειοψηφούσα δεξιά παράταξη της Ιταλίας, τασσόμενη εναντίον του ευρώ

.

“Το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα, αλλά μία μορφή διακυβέρνησης, με στόχο την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – καθώς επίσης την καταστροφή των κοινωνικών επιτευγμάτων. Αυτό που δεν κατάφερε η Γερμανία με τα τανκ πριν από 70 χρόνια, προσπαθεί να το επιτύχει σήμερα μέσω των δεσμών του ευρώ”

Έχοντας αναφερθεί ήδη στην ιταλική τραγωδία, ως αποτέλεσμα της υιοθέτησης του ευρώ από μία χώρα που κυριολεκτικά καταστράφηκε από τη συγκεκριμένη επιλογή της, θεωρούμε σκόπιμο να αναφέρουμε ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες – έτσι ώστε να κατανοήσουμε όλοι εμείς οι Έλληνες πως δεν είμαστε οι μοναδικοί, οι οποίοι υποφέρουν από τη γερμανική μπότα.

Από τη συγκεκριμένη μορφή διακυβέρνησης καλύτερα που κρύβεται πίσω από το κοινό νόμισμα, για χάρη του οποίου παραδώσαμε την εθνική μας ταυτότητα (άρθρο), χάνοντας τελικά την εθνική μας κυριαρχία – μακράν το νούμερο ένα σήμερα πρόβλημα της πατρίδας μας, ακολουθούμενο από την υπερχρέωση, καθώς επίσης από τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι τασσόμαστε εναντίον της Ευρωζώνης, του ευρώ και της ΕΕ, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά τα πλεονεκτήματα τους (ανάλυση). Εν τούτοις, είμαστε εντελώς αντίθετοι με την προσπάθεια της γερμανικής κυβέρνησης που υπηρετεί την βιομηχανική ελίτ της χώρας, όπως κάποτε ο Χίτλερ, να κατακτήσει με οικονομικά όπλα την Ευρώπη – χρησιμοποιώντας ως πολιορκητικό κριό το κοινό νόμισμα.

Δυστυχώς λοιπόν το ευρώ έχει μετατραπεί στο νόμισμα των σκλάβων, κατά τους Ιταλούς (άρθρο), ενώ αποτελεί ταυτόχρονα ντροπή να ανήκει κανείς σε μία ένωση, στην ΕΕ, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις ιδρυτικές της αρχές – δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία, την ισότητα, το Κράτος Δικαίου και τη Δημοκρατία, όπως τεκμηριώθηκε από την πρόσφατη συμφωνία της με την Τουρκία.

Ειδικά όσον αφορά τώρα την Ιταλία, οι κατηγορίες της γερμανικής κυβέρνησης εναντίον της, έτσι όπως αυτές διατυπώνονται από τα ΜΜΕ, δεν περιορίζονται πλέον σε τετριμμένες εκφράσεις – όπως διαφθορά, υπερβολική γραφειοκρατία και μη παραγωγικοί εργαζόμενοι. Ακόμη χειρότερα, οι Γερμανοί κουνούν πια επιτιμητικά το ηθικό δάχτυλο του «προτεστάντη διδασκάλου» στην Ιταλία, λόγω του μειωμένου ρυθμού ανάπτυξης της – παρά το ότι γνωρίζουν πως η πρωταθλήτρια της διαφθοράς, η Αιθιοπία, χαρακτηρίζεται από υψηλή ανάπτυξη, ενώ η Φιλανδία, πρότυπο στην ηθική, καθώς επίσης στη λειτουργία του δημοσίου, βυθίζεται σε συνεχώς μεγαλύτερα προβλήματα.

Φυσικά η άρια ευρωπαϊκή φυλή στο βασίλειο των Βρυξελών, δεν δίνει καμία σημασία στις αναρίθμητες απάτες της Γερμανίας – όπως στο σκάνδαλο της Volkswagen, στη διαφθορά της Siemens, στη λειτουργία φορολογικών παραδείσων ξεπλύματος μαύρου χρήματος (πηγή), στην κλοπή των ελληνικών αεροδρομίων και στο χρηματισμό δεκάδων πολιτικών από τη γερμανική βιομηχανία. Ούτε βέβαια στη δημιουργική λογιστική των ετών 2002/04 με τη βοήθεια της ΕΚΤ, καθώς επίσης στα τεράστια πλεονάσματα της Γερμανίας εις βάρος των εταίρων της μετά το 2008 – στα οποία οφείλεται ουσιαστικά η χρεοκοπία πολλών χωρών της Ευρωζώνης.

Το ίδιο συμβαίνει με το επιχειρηματικό μοντέλο της Γερμανίας, το οποίο στηρίζεται στο τιμολογιακό dumping – όπως τεκμηριώθηκε πριν τρία χρόνια, από την απασχόληση χιλιάδων διακινούμενων εργατών της Ανατολικής Ευρώπης στη βιομηχανία κρεάτων της, με μισθούς πείνας (3 € την ώρα), όταν το Βέλγιο κατέθεσε αγωγή εναντίον της στην Κομισιόν (πηγή).

Το ότι χοιρινά που εκτρέφονται στην Ανατολική Ευρώπη εισάγονται στη Γερμανία μέσα από εταιρικά σχήματα χαμηλής φορολόγησης, με έδρα την Ολλανδία και την Ιρλανδία, επεξεργάζονται εκεί με μισθούς Ρουμανίας και στη συνέχεια τοποθετείται η σφραγίδα «Made in Italy» για να πουληθούν ως εγχώρια στην Ιταλία, ελάχιστα απασχόλησε την Κομισιόν, ενώ δεν δημοσιοποιήθηκε ευρύτερα από τα ΜΜΕ  – εύλογα, αφού διοικούνται ή ελέγχονται απολυταρχικά από την καγκελάριο, καθώς επίσης από το σκοτεινό υπουργό οικονομικών της.

.

Οι κοσμοϊστορικές μεταρρυθμίσεις

Περαιτέρω, η ιταλική κοινή γνώμη δεν ενημερώθηκε για τα παραπάνω, χειραγωγούμενη με τα κροκοδείλια δάκρυα της υπουργού εργασίας στην κυβέρνηση τεχνοκρατών που επέβαλλε ουσιαστικά η ΕΚΤ – όταν ανακοίνωνε τις μειώσεις των συντάξεων, τη δολοφονία των 160.000 προώρων συνταξιούχων που βρέθηκαν στο δόμο χωρίς δουλειά και χωρίς χρήματα, την επιβολή φόρων στα ακίνητα, την αύξηση του ΦΠΑ κατά 2 μονάδες κοκ (πηγή).

Το να επιβάλλεις όμως σε έναν λαό, κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κρίσης μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, συνταγές της δημοκρατίας της Βαϊμάρη που εξέθρεψαν το Χίτλερ, κοσμοϊστορικές μεταρρυθμίσεις όπως τις χαρακτήρισε η WSJ διορίζοντας επί πλέον την κυβέρνηση του, δεν είναι ότι καλύτερο για τη Δημοκρατία – γεγονός που επεξηγεί γιατί σήμερα οι Ιταλοί, έχοντας επιτέλους ξυπνήσει από τη σιωπή των αμνών, τοποθετούνται πλειοψηφικά υπέρ της εξόδου της χώρας τους από τη νομισματική ένωση, ενδεχομένως επίσης από την ΕΕ.

Έπαψαν λοιπόν να πιστεύουν αυτά που τους είχε υποσχεθεί ο σοσιαλδημοκράτης R. Prodi, πρώην σύμβουλος της Goldman Sachs και επίτροπος στην ΕΕ, σύμφωνα με τον οποίο «Με το ευρώ θα δουλεύουμε μία ημέρα λιγότερο και θα κερδίζουμε χρήματα μίας ημέρα περισσότερο» – δηλαδή, θα εργαζόμαστε για τέσσερις μόνο ημέρες, αλλά θα πληρωνόμαστε για έξι! Ο ίδιος όμως άνθρωπος, το Φεβρουάριο του 2013, σε συνέντευξη του στην τηλεόραση ανέφερε πως ο μοναδικός κερδισμένος από το ευρώ είναι η Γερμανία – χαρακτηρίζοντας τη χώρα ως την Κίνα της Ευρωζώνης (πηγή).

Ένας άλλος σοσιαλδημοκράτης, ο πρώην πρωθυπουργός E. Letta, είχε γράψει το 1997 ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ευρώ, ΝΑΙ! Πεθαίνοντας για το Μάαστριχτ» – ενώ υπήρχαν πολλοί άλλοι υποστηρικτές του κοινού νομίσματος και της ΕΕ κατά τη διάρκεια του παρελθόντος, χωρίς να συνειδητοποιούν πως συνέβαλλαν στη μετατροπή της Ευρώπης στο τέταρτο Ράιχ της Γερμανίας.

.

Η κυβερνητική αλλαγή

Συνεχίζοντας, ο σημερινός σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Ιταλίας υπεξαίρεσε την εξουσία το Φεβρουάριο του 2014, με μία «εσωκομματική μαχαιριά» – απομακρύνοντας το «σύντροφό» του E. Letta, για να ανακηρυχθεί ο νεώτερος ηγέτης της χώρας από την εποχή του Μουσολίνι (πηγή).

Το σύνθημα του ήταν η καταπολέμηση της διαφθοράς και η κατατρόπωση της εγχώριας Ολιγαρχίας προς όφελος του λαού, έτσι ώστε η Ιταλία να βρει ξανά την παλαιά της λάμψη – αν και, όπως αποδείχθηκε, χρηματοδοτείται από ένα επενδυτικό κεφάλαιο με έδρα το Λονδίνο, ο διαχειριστής του οποίου βρέθηκε σε λίστα φοροφυγάδων (πηγή).

Σε κάθε περίπτωση, ο νεαρός πρωθυπουργός περιόρισε τα απεργιακά δικαιώματα των Ιταλών, απελευθέρωσε σημαντικά τις απολύσεις, ενώ προσάρμοσε τον εκλογικό νόμο στις ανάγκες των παλαιών κομμάτων. Ειδικά όσον αφορά τις απεργίες δήλωσε τα εξής: «Δεν υπάρχει λόγος να διαπραγματεύεται κανείς με τα συνδικάτα. Τα συνδικάτα μπορούν να διαπραγματεύονται μόνο με τους εργοδότες«.

Όσον αφορά τις επαναστατικές εκλογικές του υποσχέσεις, σύμφωνα με τις οποίες η κρατική τηλεόραση δεν θα επηρεαζόταν πια από την πολιτική, έκανε ακριβώς τα αντίθετα – υιοθετώντας έναν νόμο που ενισχύει την επιρροή της κυβέρνησης στα κανάλια. Χωρίς να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες, στην Ιταλία συμβαίνει ότι ακριβώς και στην Ελλάδα – γεγονός που περιγράφηκε ως εξής από γνωστό συγγραφέα της χώρας:

«Όλα όσα θεωρούνταν απαράδεκτα από την κυβέρνηση Berlusconi, εναντίον της οποίας θα είχαν επαναστατήσει οι Ιταλοί εάν ήθελε να τα εφαρμόσει, ανήκουν σήμερα στη βασική πολιτική γραμματική του Renzi – ο οποίος έχει υποταχθεί στη Γερμανία«.

Σε αντίθεση βέβαια με την Ελλάδα, η Ιταλία δεν έχει ακόμη εφαρμόσει πλήρως την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης – οπότε είναι αδύνατον να ανταγωνιστεί τη Γερμανία, αφού οι μισθοί των εργαζομένων της είναι σημαντικά υψηλότεροι (γράφημα). Έναντι αυτού ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε στην καγκελάριο τη μείωση των ελλειμμάτων, μέσω της αύξησης των φόρων, καθώς επίσης του περιορισμού των δημοσίων δαπανών – άρα του κοινωνικού κράτους, για να επεκταθούν αργότερα οι γερμανικές επιχειρήσεις στην Ιταλία.

.

.

Το πώς όμως θα μπορούσε να εξελιχθεί η Ιταλία στην ατμομηχανή της Ευρώπης, όπως είχε υποσχεθεί στο παρελθόν ο Ιταλός πρωθυπουργός (πηγή), κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι ασφαλώς ακατανόητο – γεγονός που τεκμηριώνει πως όλες «οι επαρχίες της Ρώμης» (Γερμανίας) υιοθετούν μία ρητορική, σκοπός της οποίας είναι αποκλειστικά και μόνο η χειραγώγηση των λαϊκών μαζών, με εκκωφαντικά ψεύτικες υποσχέσεις.

Φυσικά η ατμομηχανή του Ιταλού αποδείχθηκε πως δεν είχε καθόλου ατμό – αφού κανένας δεν επενδύει, ενώ η χώρα έχει βυθιστεί σε ένα αποπληθωριστικό σπιράλ, από το οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει καμία διέξοδος.

Με τη σειρά της λοιπόν αποτελεί βορά στο πιάτο της Γερμανίας, όπως η Ισπανία, καθώς επίσης πολλά άλλα κράτη – μεταξύ των οποίων και η Γαλλία, η οποία κυβερνάται ανάλογα από σοσιαλδημοκράτες. Η κυβέρνηση της Ελλάδας βέβαια ευρίσκεται ακόμη σε μία διαδικασία μεταβολής της σε σοσιαλδημοκρατική – ιδανική για τις ανάγκες της Γερμανίας.

.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις ο πρωθυπουργός της Ιταλίας θα έχανε τις εκλογές, εάν διενεργούταν σήμερα – αντικαθιστάμενος από τον ηγέτη της δεξιάς M. Salvini, ο οποίος είναι εναντίον της Ευρωζώνης, έχοντας υιοθετήσει το σλόγκαν «Ελεύθεροι και ισχυρότεροι – ποτέ πια σκλάβοι αυτής της Ευρώπης«.

Τυχόν όμως έξοδος της Ιταλίας από την Ευρωζώνη, η οποία προϋποθέτει την έξοδο της από την ΕΕ, θα σήμαινε το τέλος του κοινού νομίσματος – τη διάλυση του. Εν τούτοις, τόσο ο Γάλλος υπουργός οικονομικών, όσο και ο Γερμανός συνάδελφός του δήλωσαν πως μπορεί μεν να διαλυθεί η ΕΕ, αλλά το ευρώ θα συνεχίσει να υπάρχει (πηγή) – γεγονός που ενισχύει τις υποψίες, σύμφωνα με τις οποίες οι δύο χώρες έχουν κρυφά σχέδια στα συρτάρια τους, τα οποία θα χρησιμοποιήσουν όταν υπάρξει ανάγκη.

Φαίνεται πάντως πως η Γαλλία δεν έβαλλε μυαλό από τις ζημίες που υπέστη κατά τη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων από τη Γερμανία – οπότε θα οδηγηθεί ξανά στην ίδια παγίδα, εάν φυσικά δεν μεσολαβήσει η αλλαγή της κυβέρνησης της, η οποία λέγεται πως είναι η χειρότερη των τελευταίων δεκαετιών.

analyst.gr

Brexit – Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Πιτσιρίκος

Πανικός επικρατεί στην Βρετανία μετά την επικράτηση του Brexit στο δημοψήφισμα, αφού εκατομμύρια Βρετανοί συνωστίζονται μπροστά στα ATM, ενώ εκατομμύρια άλλοι εγκαταλείπουν πανικόβλητοι τη χώρα.

Η νίκη του Brexit θεωρείται βέβαιη, αν και δεν έχουν καταμετρηθεί ακόμα οι ψήφοι από το Κάτω Λαμπραντόρ και το Δώθε Τζακ Ράσελ, οπότε μπορεί να υπάρξει καμιά συγκλονιστική ανατροπή.

Μετά την επικράτηση του Brexit, η Βρετανία θα απομακρυνθεί από την Ευρώπη και θα πάει στο Βόρειο Πόλο, ενώ θα πέσει και ακρίδα.

Οι συνέπειες της εξόδου της Βρετανίας θα είναι τραγικές για την Ευρωπαϊκή Ένωση που τα πήγαινε τόσο καλά τώρα τελευταία, ρε γαμώτο.

Οι Βρετανοί σκέφτηκαν εθνικιστικά, σε αντίθεση με τους Γερμανούς που δεν σκέφτονται καθόλου εθνικιστικά και έχουν συνέχεια στο μυαλό τους το κοινό καλό.

Πραγματικά, είναι απαράδεκτο και εξοργιστικό όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να έχουν μέρα-νύχτα στο μυαλό τους την ενωμένη Ευρώπη και οι Βρετανοί να κοιτάνε την πάρτη τους.

Ενδεχόμενη έξοδος της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εκθέτει ανεπανόρθωτα την Ελλάδα, αφού αυτό θα σημαίνει πως στην Βρετανία μετράει τι ψηφίζουν οι πολίτες στο δημοψήφισμα και δεν είναι προτεκτοράτο-μπανανία- αποικία.

Η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει διάβημα στην βρετανική και να ανακαλέσει τον Έλληνα πρέσβη στο Λονδίνο, γιατί δεν είναι δυνατόν η Βρετανία να εφαρμόζει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και να μας κάνει ρεζίλι, εμάς που γεννήσαμε την Δημοκρατία και δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού στους βαρβάρους, αλλά κάναμε το λάθος να τα δώσουμε όλα στους άλλους, με αποτέλεσμα εμείς να ξεμείνουμε με τον Άδωνι Γεωργιάδη.

Η έξοδος της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύει την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αγνόησαν τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση γερμανοποιήθηκε, εθνικισμός και ρατσισμός φούντωσαν, και το ευρωπαϊκό όραμα έγιναν οι αγορές και η λιτότητα.

Αυτό δεν είναι όραμα, αυτό είναι εφιάλτης και κόλαση.

Αντί να επικρατήσουν οι πολίτες, επικράτησαν οι αγορές και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Ξεχνάνε πως η γραφειοκρατία διέλυσε κοτζάμ Σοβιετική Ένωση, στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα κολλήσει;

Τούτων δοθέντων, η ψήφος των Βρετανών πολιτών ήταν γενναία και σοφή, ενώ μόνο καλό θα κάνει στους πολίτες της Ευρώπης.

Άντε να διαλυθεί -και επίσημα- αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση και να φτιάξουμε μια νέα δημοκρατική και σοσιαλιστική.

Γιατί η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης είναι μια υπέροχη ιδέα.

Η πόρτα άνοιξε.

Ο τελευταίος να την κλείσει.

(Πόσο θλιβεροί οι Έλληνες Μενουμευρώπηδες. Ειδικά, οι «διανοούμενοι» και οι «πνευματικοί άνθρωποι» που προσπαθούν να πείσουν ένα ολόκληρο λαό πως πρέπει να είναι δούλος και προσκυνημένος. Άξιος ο μισθός τους.)

(Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε ένα ζευγάρι νεαρών Βρετανών που χτες φασώνονταν ακριβώς μπροστά μου στην παραλία –με τέτοιο πάθος που θα σκεφτόσουν πως είναι Βραζιλιάνοι και όχι Βρετανοί-, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους λουόμενους και για το δημοψήφισμα στην πατρίδα τους. Αρχικά, αυτός της έκανε μασάζ –τζέντλεμαν- και μετά του έκανε αυτή. Αφού κολύμπησαν, κόλλησαν μεταξύ τους και κάπου εκεί εγώ πήρα την πετσέτα μου και πήγα παρακάτω, όχι επειδή σοκαρίστηκα αλλά επειδή ήταν και οι δυο πάρα πολύ αδύνατοι και μου προκαλούν άγχος οι πολύ αδύνατοι άνθρωποι, γιατί σκέφτομαι πως μπορεί να τραυματίσει ο ένας τον άλλον την ώρα του έρωτα με όλα αυτά τα κόκαλα που προεξέχουν και χτυπάνε μεταξύ τους. Ήθελα να τους πάρω να τους πάω σε μια ταβέρνα να τους ταΐσω τους πεινάλες αλλά δεν ήθελα να τους διακόψω την ώρα που αγνοούσαν το δημοψήφισμα στην πατρίδα τους και ψήφιζαν έρωτα.)

pitsirikos

Brexit: Τον τελευταίο λόγο τον είχαν οι άνθρωποι και όχι οι τραπεζίτες

Πηγή: Παναγιώτης Σωτήρης - "Unfollow"

Η επικράτηση του Brexit στο Βρετανικό δημοψήφισμα συμπυκνώνει τη βαθιά κρίση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και υπενθυμίζει ότι αυτό που ονομάζουμε «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» είναι μια πολιτική, οικονομική και νομισματική διαδικασία που διαμορφώθηκε ερήμην των πολιτών και σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας τους. Το καλό νέο είναι ότι αυτή τη φορά τον τελευταίο λόγο τον είχαν οι πολίτες.

Παρά την ενεργό υποστήριξη υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ που έδειξε το City του Λονδίνου και όλοι οι μεγάλοι χρηματοικονομικοί όμιλοι, παρά την ενεργό στράτευση σε αυτή την κατεύθυνση των Εργατικών, των συνδικάτων, μεγάλου μέρους τους Τύπου, παρά τη συστράτευση του κύριου όγκου των Συντηρητικών και των περισσότερων υπουργών, παρά την ωμή παρέμβαση του Μπαρακ Ομπάμα και των ΗΠΑ υπέρ του Remain με το επιχείρημα ότι η «ειδική σχέση» Βρετανίας – ΗΠΑ εξακολουθεί να έχει ως αναγκαία συνθήκη την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, παρά την εκστρατεία του φόβου, παρά τις εκτεταμένες δυνατότητες αυτοεξαίρεσης που εξασφάλισαν ο Κάμερον από την ΕΕ, οι Βρετανοί πολίτες αποφάσισαν να ψηφίσουν υπέρ της εξόδου.

Σε πείσμα της ρητορικής ότι η ψήφος αυτή ήταν ξενόφοβη, συντηρητική, ρατσιστική, οι έρευνες κοινής γνώμης έδειξαν ότι τα κίνητρα των ψηφοφόρων του Brexit ήταν περισσότερο η αγωνία για την οικονομική κατάσταση των οικογενειών και των παιδιών τους ή η επιθυμία να διασωθεί ό,τι έχει μείνει από το κράτος πρόνοιας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το Brexit ήταν πλειοψηφικό σε μεγάλο μέρος των παραδοσιακών οχυρών του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία και την Ουαλία, παρά την ενεργό στράτευση του Τζέρεμι Κόρμπιν στην υπόθεση της παραμονής.

Στην πραγματικότητα, εάν κανείς ήθελε να μιλήσει με όρους κοινωνικών δυνάμεων στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας έγινε φανερό ότι η παραμονή ήταν κατά βάση η επιλογή των κυρίαρχων τάξεων. Παρά την παρουσία επιφανών στελεχών του Συντηρητικού Κόμματος στην καμπάνια του Brexit και τη στήριξη των περισσότερων συνδικάτων στην παραμονή, οι περισσότερες Βρετανικές επιχειρήσεις αντιμετώπισαν με φόβο το ενδεχόμενο της εξόδου, θεωρώντας ότι αποπομπή από τον Ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο θα ήταν πλήγμα και το ίδιο ισχύει για τις Τράπεζες. Η ξεροκεφαλιά της επιμονής στην έξοδο αφορούσε πολύ περισσότερο εργατικά και μικροαστικά στρώματα που αντιμετωπίζουν την ΕΕ ως παράγοντα υπονόμευσης των δικαιωμάτων τους. Όχι πώς δεν μέτρησε ένα συντηρητικό αντανακλαστικό απέναντι στο ζήτημα της μετανάστευσης, αλλά θα ήταν λάθος να αποδώσουμε το αποτέλεσμα κατεξοχήν σε αυτό.

Την ίδια στιγμή η Βρετανία αποδεικνύεται μια χώρα περισσότερο παρά ποτέ διαιρεμένη. Η Αγγλία και η Ουαλία έκριναν το αποτέλεσμα υπέρ της εξόδου την ώρα που η Σκωτία και η Βόρεια Ιρλανδία εμφανώς τάχτηκαν υπέρ της παραμονής. Αλλά ακόμη και στο εσωτερικό της Αγγλίας ήταν χαρακτηριστική η διαφορά ανάμεσα στο Λονδίνο και την «βαθειά Αγγλία» που κατεξοχήν ψήφισε υπέρ του Brexit.

Προφανώς και μένει να δούμε με ποιο τρόπο το αποτέλεσμα αυτό θα μεταφραστεί σε μια συγκεκριμένη διαδικασία για την έξοδο και προφανώς θα υπάρξει μια περίοδος έντονης διαπραγμάτευσης για τους όρους με τους οποίους αυτό θα δρομολογηθεί, δεδομένου και του δαιδαλώδους θεσμικού πλαισίου της ΕΕ. Όμως, η ουσία είναι ότι αυτή τη στιγμή βλέπουμε μια από τις πιο μεγάλες θεσμικές και πολιτικές κρίσεις της ιστορίας της ΕΕ.

Τριάντα χρόνια μετά την Ενιαία Πράξη και το ξεκίνημα της πορείας για τη μετάβαση από την ΕΟΚ στην ΕΕ, μια μεγάλη Ευρωπαϊκή χώρα, και δη αυτή που διεκδίκησε και πήρε τις μεγαλύτερες παραχωρήσεις, αποφασίζει με δημοκρατική διαδικασία την έξοδό της. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο στην ΕΕ μετά από αυτό, ακόμη και εάν η γραφειοκρατία των Βρυξελών και οι «γκρίζες εξοχότητες» των ευρωπαϊκών θεσμών προσπαθήσουν να παρουσιάσουν μια εικόνα κανονικότητας.

Την ίδια στιγμή υπάρχει ένας μεγάλος ελέφαντας στο ευρωπαϊκό σαλόνι: η πραγματική βούληση των πολιτών. Μια από τις παραμέτρους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που οι υπεύθυνοί της απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι να αναφέρουν, ήταν η απλή αλήθεια ότι σχεδόν πάντα όποτε πλευρές της τέθηκαν άμεσα στην κρίση των πολιτών αυτοί αποφάσιζαν κατά της ολοκλήρωσης. Η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και δη το βάθεμά της με τη διαμόρφωση της ευρωζώνης αποφασίστηκαν χωρίς τη βούληση των πολιτών και σε αρκετές περιπτώσεις σε σύγκρουση σε αυτή. Αυτό είναι το πραγματικό και μη αντιστρέψιμο «δημοκρατικό έλλειμμα» της «Ενωμένης Ευρώπης».

Είναι σαφές ότι για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους θεσμούς της η συγκυρία καλεί σε ένα βαθύ αναστοχασμό για τα χαρακτηριστικά και την πορεία της. Στην πραγματικότητα δεν θα δούμε τίποτα από όλα αυτά, παρά μόνο ένα επιφανειακό damage control και κατά τα άλλα business as usual. Η Γερμανική επιθυμία για μια ΕΕ στην οποία όλοι θα εκχωρούν δικαιώματα και κρίσιμες πλευρές της εθνικής κυριαρχίας, με την εξαίρεση φυσικά της ίδιας της Γερμανίας που θεωρεί ανάθεμα κάθε βήμα προς τη διόρθωση των περιφερειακών ανισοτήτων ή το βάθεμα της αλληλεγγύης, σημαίνει ότι πολύ δύσκολα θα δούμε βήματα εξόδου από το σημερινό αδιέξοδο. Η λογική των «μνημονίων» και του «δεν υπάρχει δημοκρατική απόφαση ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες» θα παραμείνει η νέα ευρωπαϊκή κανονικότητα.

Την ίδια στιγμή, όμως, και εν μέσω ενός εντεινόμενου ευρωσκεπτικισμού σε όλη την Ευρώπη το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σημαίνει και ένα τέλος στην «απαγόρευση σκέψης» πάνω στο θέμα της ΕΕ που είχε επιβληθεί, στην Ευρώπη, συχνά και με την πρωτοβουλία της Αριστεράς. Πλέον, νομιμοποιείται όποιος θέλει να θέσει το θέμα της ρήξης με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, χωρίς να κινδυνεύει να θεωρηθεί παρίας. Και εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης η βαθιά ενδοσυστημική στην πραγματικότητα Ακροδεξιά μπορεί να χαϊδεύει αντιευρωπαϊκά αντανακλαστικά, αλλά δεν τολμά να θέσει στόχους ρήξης με την «Ευρώπη». Θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αντανακλαστικά τέτοια, αλλά όχι να οργανώσει κίνημα που να αμφισβητήσει το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Εναπόκειται στις δυνάμεις που αναφέρονται στην χειραφέτηση και την πρόοδο να το κάνουν. Αρκεί φυσικά να απαλλαγούν από την ιδεοληψία του «αριστερού ευρωπαϊσμού», της βασικής σήμερα συμπύκνωσης της ανικανότητας της ευρωπαϊκής Αριστεράς να δει πέραν της μύτης της.

«Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», έλεγε κάποτε ο Μάο και αυτό μπορεί να εξηγήσει π.χ. την αναστάτωση των «διεθνών αγορών». Σε κάθε περίπτωση η 24η Ιουνίου ξημέρωσε καλά για την Ευρώπη και τους λαούς της. Ξημέρωσε με το χαμόγελο να είναι, για πρώτη φορά μετά από καιρό, με τη μεριά εκείνων που επιμένουν ότι οι πολίτες μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο.

18 Ιούνη 1943 Η ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας

Στις 18 Ιουνίου 1943, η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη ιδρύει τα Τάγματα Ασφαλείας για την καταπολέμηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας παρουσίασε πριν από μερικά χρόνια μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση για την επιχείρηση «αναθεώρησης» της ιστορίας και την προσπάθεια να ξεχαστούν τα εγκλήματα που διέπραξαν.

Όσο απομακρυνόμαστε από τη σκοτεινή περίοδο της Κατοχής, τόσο η μνήμη των επιζώντων αδυνατίζει, οι αξιόπιστες μαρτυρίες σπανίζουν και τα ιστορικά ντοκουμέντα εξαντλούνται. Τόσο το καλύτερο για την επιχείρηση «αναθεώρησης» της ιστορίας και την «επιστημονική εξαφάνιση» του ενοχλητικού παρελθόντος του εγχώριου δωσιλογισμού.

Φαίνεται πως η μνήμη της δεκαετίας του ’40 θα συνεχίσει για καιρό να στοιχειώνει την πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Το διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά φέτος το καλοκαίρι, με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Καραμανλή να αποποιηθεί τη σκοτεινή κληρονομιά της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης, επισκεπτόμενος μέχρι και τον Αη Στράτη, οι περισσότεροι από τους opinion leaders του κόμματός του προτίμησαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Εφημερίδες της παράταξης έκαναν ξανά λόγο για «ξενοκίνητους κομμουνιστοσυμμορίτες» κι «επίορκους εισβολείς», ενώ δεν έλειψαν αυτοί που αναρωτήθηκαν δημόσια, γιατί οι πανεπιστημιακοί κ.λπ. διανοούμενοι της Ν.Δ. αποφεύγουν ν’ αντιπαραθέσουν στις «προκλήσεις» της άλλης πλευράς τη «σωστή» εκδοχή των γεγονότων της εποχής.

Πολύ φοβούμαστε ότι, όσοι εκδήλωσαν μ’ αυτό τον τρόπο την αγανάκτησή τους, δεν έχουν πάρει καθόλου χαμπάρι τις εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στο πεδίο της εγχώριας ιστοριογραφίας. Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι οργανικοί διανοούμενοι της Δεξιάς, όχι μόνο δεν «σιωπούν» όσον αφορά τη δεκαετία του ’40, αλλά κι έχουν από καιρό δρομολογήσει την αντεπίθεσή τους. Μόνο που αυτή η τελευταία δύσκολα μπορεί -προς το παρόν- να εκλαϊκευτεί πανηγυρικά, καθώς είναι μάλλον υπερβολικά προχωρημένη για τα γούστα του «μεσαίου χώρου».

Ο λόγος είναι απλός: αντί ν’ αντιπαρατάξει στο ΕΑΜ τις (μάλλον περιθωριακές, αριθμητικά) δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις της εποχής, όπως έκανε παλιότερα η επίσημη ιστοριογραφία, το νέο συντηρητικό ιστοριογραφικό ρεύμα προτιμά να συμφιλιωθεί με το σκληρό πυρήνα της κατοχικής εθνικοφροσύνης, παρακάμπτοντας την αντίθεση «αντίσταση-δωσιλογισμός» κι αποκαθιστώντας πολιτικά την πιο «καθαρή» (και μαζική) αντικομμουνιστική δύναμη της εποχής: τα Τάγματα Ασφαλείας του 1943-44!

Δεν πρόκειται άλλωστε για ελληνική πρωτοτυπία, αλλά για το εγχώριο ισοδύναμο μιας σχολής με πανευρωπαϊκή εμβέλεια. Η τελευταία εμφανίστηκε μετά το 1989 ξαναγράφοντας την αντιφασιστική αντίσταση του 1940-45, με κύριο ερμηνευτικό εργαλείο όχι πλέον τα πολιτικά χαρακτηριστικά της σύγκρουσης, αλλά την «εμφύλια βία». Ακραία εκδοχή του όλου ρεύματος συνιστά η περιβόητη «Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού», με την οποία έχουμε ήδη ασχοληθεί («Ιός» 11.11.01).




Τα ελληνικά Ες Ες

Ας επανέλθουμε, όμως, στα δικά μας.

Με την ονομασία «Τάγματα Ασφαλείας» έμειναν γνωστές οι μονάδες που συγκροτήθηκαν το 1943-44 από τις κατοχικές αρχές για την καταπολέμηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σκοπός της δημιουργίας τους, εκτός από την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», ήταν -σύμφωνα με τον τότε στρατιωτικό διοικητή της Ελλάδας, Αλεξάντερ Λέερ- «να χρησιμοποιηθεί πλήρως η αντικομμουνιστική μερίδα του ελληνικού λαού, για να εκδηλωθεί φανερά και να εξαναγκαστεί σε απροκάλυπτη εχθρότητα κατά της κομμουνιστικής μερίδας». Η διεύρυνση, με άλλα λόγια, των κατά τόπους συμμαχιών του κατοχικού μηχανισμού και η μετατροπή του πολέμου κατά της Αντίστασης σε εμφύλιο.

Το εγχείρημα υλοποιήθηκε με δύο μορφές: (α) 9 «ευζωνικά τάγματα», οργανωμένα από την ίδια τη δωσιλογική κυβέρνηση, συνολικής δύναμης 5.725 ανδρών, και (β) 22 «εθελοντικά τάγματα», ως επί το πλείστον αυτοτελώς συγκροτημένα, συνολικής δύναμης 16.625 ανδρών. Γενικός προϊστάμενος, και των μεν και των δε, ήταν ο αντιστράτηγος των Waffen SS, Βάλτερ Σιμάνα.

Στον ίδιο το Σιμάνα οφείλουμε και τον τελικό απολογισμό της δράσης των Ταγμάτων Ασφαλείας, λίγο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Σε αναφορά του προς το Γενικό Επιτελείο των SS (2.11.44), εκτιμά ότι τα μεν εθελοντικά τάγματα «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργή καταπολέμηση των συμμοριών» από τη Βέρμαχτ, τα δε ευζωνικά τμήματα «πολέμησαν τον Κομμουνισμό και τις συμμορίες του ΕΛΑΣ με αξιοσημείωτη επιτυχία». Την εκτίμησή του θα συμμεριστεί, στην υπηρεσιακή του απάντηση (10.11.44), και ο αρχηγός των SS, Χάινριχ Χίμλερ: «Σας εκφράζω τα συγχαρητήριά μου, επειδή κατορθώσατε να οργανώσετε τα υγιή και νομοταγή στοιχεία του Ελληνικού λαού στα τμήματα των Ελλήνων εθελοντών καθώς και των Ευζώνων, και να τα οδηγήσετε -σε αγαστή συνεργασία με τα δικά μας γερμανικά τμήματα- στον αγώνα κατά των μπολσεβίκων συνωμοτών μέχρι την τελευταία μέρα».

Οπως ήταν αναμενόμενο, οι ταγματασφαλίτες ταυτίστηκαν με την πιο σκοτεινή πλευρά της δράσης των κατοχικών στρατευμάτων: μπλόκα, κάψιμο χωριών, μαζικές εκτελέσεις αμάχων. Συχνά, μάλιστα, αποδείχθηκαν βασιλικότεροι του βασιλέως – κατηγορώντας λ.χ. τους εκπροσώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σαν «τροφοδότες των συμμοριτών» ή διαμαρτυρόμενοι για την «επιείκεια» των Γερμανών απέναντι στους αιχμάλωτους «κομμουνιστές».

Η εικόνα που αποτυπώθηκε ως εκ τούτου στη συλλογική μνήμη για τα Τάγματα ήταν τέτοια, ώστε η Πολιτεία ουδέποτε τόλμησε να προχωρήσει στην επίσημη πολιτική αποκατάστασή τους. Μολονότι τα επιζήσαντα στελέχη τους τιμήθηκαν ποικιλότροπα από το μεταπολεμικό κράτος των εθνικοφρόνων, αυτό έγινε με κάθε δυνατή διακριτικότητα. Ωσπου, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το γενικότερο κλίμα φάνηκε να ευνοεί μια διαφορετική εξέλιξη.

Το πρώτο βήμα έκανε, το 1994, ο Θανάσης Βαλτινός. Λογοτεχνική αναπαραγωγή των παραπόνων του ανώνυμου ταγματασφαλίτη, ότι ο ελασίτης συγχωριανός του που «έσφαξε κόσμο, τώρα παίρνει σύνταξη για αντίσταση», η «Ορθοκωστά» ανήκει βέβαια στη σφαίρα της μυθοπλασίας. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις παράλληλες δηλώσεις του συγγραφέα, που είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα: «Ο μισός πληθυσμός της Πελοποννήσου ήταν στα Τάγματα. Ολοι αυτοί ήταν προδότες, που υπηρέτησαν συνειδητά τον Χίτλερ; Είναι αφέλεια και χοντράδα να το πιστεύουμε» («Ε» 24.8.94). Το ίδιο το βιβλίο θ’ αντιμετωπιστεί, άλλωστε, από τους οπαδούς της αναθεωρητικής σχολής σαν ένα καθαρά ιστοριογραφικό «ντοκουμέντο».

Από κει και πέρα, τη σκυτάλη πήραν οι οργανικοί διανοούμενοι της εκσυγχρονισμένης δεξιάς. Η καταγραφή που ακολουθεί είναι απλώς δειγματοληπτική.




Η Συνομοσπονδία

Η Πανελλήνια Συνομοσπονδία Εθνικών Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΠΣΕΑΟ) εκπροσωπεί «εθνικόφρονες» σχηματισμούς της Κατοχής, από αναγνωρισμένες αντιστασιακές οργανώσεις (όπως ο ΕΔΕΣ ή η ΕΚΚΑ) μέχρι ομάδες που έγιναν συνώνυμες του δωσιλογισμού (όπως η ΠΑΟ ή η «Χ»). Συνδετικό ιστό της κίνησης αποτελούν ο αντικομμουνισμός και η αναπόληση του παλιού καλού καιρού, πριν από τη νομοθετική αναγνώριση -«για προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους»- της εαμικής Αντίστασης.

Το 2001, η Συνομοσπονδία προχώρησε στην έκδοση της δικής της εκδοχής για την περίοδο 1941-45, με σκοπό την απόκρουση της αριστερής «αλλόφρονος επιδρομής κατά της αλήθειας» και την αποκατάσταση της εικόνας των φορέων της στη συλλογική συνείδηση. Το βιβλίο προλογίζει ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Κ. Μητσοτάκη Γιάννης Βούλτεψης, ενώ ο πρόεδρός της, αντιστράτηγος ε.α. Γεώργιος Καρούσος (γνωστότερος ως αρχηγός της ΕΟΚΑ Β΄ μετά το θάνατο του Γρίβα) δημοσιοποίησε πρόσφατα από τις στήλες του «Ελεύθερου Τύπου» (5.10.03) τη συστράτευσή του στον προεκλογικό αγώνα της ΝΔ.


Μέχρι εδώ, όλα μοιάζουν περίπου αυτονόητα.

Ομως η αποκατάσταση του «εθνικόφρονος» χώρου από την ΠΣΕΑΟ καταλήγει να συμπεριλάβει, ρητά και καθαρά, τα Τάγματα Ασφαλείας. Οι ένοπλοι υφιστάμενοι των SS χαρακτηρίζονται «Ελληνες που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα ο πατριωτισμός τους» (σ.261), ενώ υιοθετείται η εκτίμηση πως «το φαινόμενο των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν περισσότερο ζήτημα αυτοπροστασίας και όχι αντισυμμαχικού αγώνος» (σ.263). Η ευθύνη για το σχηματισμό των τελευταίων επιρρίπτεται αποκλειστικά και μόνο στο ΕΑΜ, με το επιχείρημα ότι, σε περιοχές όπως η Πελοπόννησος, «οι εκτελέσεις των αντιφρονούντων στον ΕΛΑΣ υπερέβαιναν κατά πολύ των εκτελέσεων των Γερμανών και στις πιο βάρβαρες και αποτρόπαιες εκδηλώσεις τους» (σ.261). Ως απόδειξη, επιστρατεύεται ο παράλογος αναχρονισμός, σύμφωνα με τον οποίο η σφαγή των ταγματασφαλιτών από τον ΕΛΑΣ το φθινόπωρο του 1944 «ερμηνεύει» και «δικαιολογεί» τον εξοπλισμό τους από τους Γερμανούς, ένα χρόνο νωρίτερα!




Ο απόγονος

Ο ελληνοαμερικανός γιατρός Κώστας Σαραντόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας, χωριό που οπλίστηκε το Μάιο του 1944 από το Τάγμα Ασφαλείας της Τρίπολης και καταστράφηκε διά πυρός και σιδήρου από τον ΕΛΑΣ τον επόμενο μήνα. Ο μεγάλος αδερφός κι ο πατέρας του ήταν ταγματασφαλίτες και σκοτώθηκαν από τους αντάρτες, ο πρώτος στη διάρκεια της μάχης κι ο δεύτερος με απόφαση ανταρτοδικείου.

Μοιραία, λοιπόν, όταν αποφάσισε να γράψει την ιστορία της καταστροφής του χωριού του, μόνο για αντικειμενικότητα δεν μπορούσε να κατηγορηθεί. Στόχος του βιβλίου του «Βαλτέτσι 1944», που κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι, είναι η απερίφραστη καταδίκη της εαμικής αντίστασης, η οποία καταγγέλλεται σαν «πρωτοφανής και αδικαιολόγητη ανταρσία» (σ.16), στηριγμένη στη «διαστροφή του ψυχισμού, που υπέστη από τα κηρύγματα του μίσους μια μερίδα του ελληνικού λαού» (σ.17). Και, φυσικά, η δικαίωση όσων -όπως οι δικοί του- πήραν όπλα από τους κατακτητές για να πολεμήσουν το αντάρτικο.

Στηριγμένο στις αναμνήσεις του συγγραφέα και σε προφορικές κυρίως αφηγήσεις, το βιβλίο περιέχει κάποιες ενδιαφέρουσες (αν και καταφανώς μεροληπτικές) πληροφορίες, όσον αφορά τις ζυμώσεις που κατέληξαν στον εξοπλισμό του χωριού. Αυτό που κυριαρχεί, ωστόσο, είναι η θερμή συνηγορία υπέρ των Ταγμάτων Ασφαλείας: «μοναδικοί εγγυητές της ασφάλειας των πολιτών», «σχηματίστηκαν από την αδήριτη ανάγκη προστασίας των πολιτών από την εγκληματική δραστηριότητα του ΕΑΜ» (σ.53), η δε συνεργασία τους με τους Γερμανούς διαψεύδεται σαν προϊόν «πολιτικής σκοπιμότητας κι εμπάθειας» (σ.159) -κι αυτό, παρά την παραδοχή ότι, «σε ορισμένες περιπτώσεις», συμμετείχαν σε μπλόκα κι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ (σ.161).

Ακόμη χαρακτηριστικότερη είναι η αντιμετώπιση της ηγεσίας τους. Οι επικεφαλής τους χαρακτηρίζονται «λαμπροί αξιωματικοί του ελληνικού στρατού» (σ.160), που «δεν είχαν καμία διάθεση να γίνουν όργανα του εχθρού» (σ.162), ενώ ιδιαίτερη μεταχείριση επιφυλάσσεται στο διοικητή τους, τον «γενναίο συνταγματάρχη» και «ήρωα» Διονύσιο Παπαδόγγονα (σ.168-71). Και, φυσικά, εξυμνείται ο δημιουργός τους: «Παραμερίζοντας όσο μπορούμε το διαχρονικό ελάττωμα της φυλής μας, να ανταμείβουμε με αχαριστία τολμηρούς πολιτικούς άνδρες που σε κρίσιμες περιστάσεις ανέλαβαν τον κίνδυνο να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον πάσχοντα λαό, θα αποτολμήσουμε να πούμε ότι οι κατοχικές κυβερνήσεις προσέφεραν μεγάλη ανακούφιση στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό», με αποκορύφωμα την «απόφαση του Ιωάννη Ράλλη να συγκροτήσει τα Τ.Α., προκειμένου να αποτρέψει τον κίνδυνο να περιέλθει η Ελλάδα στο ‘Σιδηρούν Παραπέτασμα'» (σ.165). Για προφανείς λόγους, η αντίστοιχη προσφορά του Βάλτερ Σιμάνα κρίθηκε προτιμότερο ν’ αποσιωπηθεί.




Ο πανεπιστημιακός (εσωτερικού)

Ολα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν φυσιολογικά για έναν ερασιτέχνη ιστοριογράφο, έντονα σημαδεμένο απ’ την προσωπική του τραγωδία. Την ίδια όμως ανάλυση συναντάμε και σε κείμενα πανεπιστημιακών, ταυτισμένων με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο Ιωάννης Κολιόπουλος είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης, αντιπρόεδρος του ΙΜΧΑ και, ταυτόχρονα, μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου και του εκδοτικού τμήματος του «Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κων/νος Καραμανλής» (ΙΔΚΚ). Το ΙΔΚΚ είναι το επίσημο θινκ τανκ της ΝΔ, επιφορτισμένο με την επεξεργασία του πολιτικού λόγου και της στρατηγικής του κόμματος: τον περασμένο Αύγουστο λ.χ., οι υπηρεσίες του παρέδωσαν στη Ρηγίλλης 17 τόμους με «μελέτες εκλογικής γεωγραφίας», για «τον καλύτερο δυνατό σχεδιασμό του επερχόμενου προεκλογικού αγώνα» («Εθνος» 10.8.03). Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Ιδρύματος, την περασμένη Τετάρτη ο Κολιόπουλος ήταν (μαζί με τους Γιάννη Βαρβιτσιώτη, Παναγιώτη Ψωμιάδη, Βασίλη Παπαγεωργόπουλο κ.ά.) κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωσή του στη Θεσ/νίκη, με θέμα «Το νόημα της 28ης Οκτωβρίου για τους νέους ανθρώπους».

Την τελευταία δεκαετία, ο ίδιος καθηγητής έχει επιδοθεί σε μια προσπάθεια αποκατάστασης των δωσιλογικών κυβερνήσεων, ως της κατεξοχήν «νόμιμης εξουσίας» των ημερών. «Με κριτήριο τον έλεγχο της εδαφικής επικράτειας μιας χώρας και την παροχή υπηρεσιών στο λαό της», γράφει χαρακτηριστικά, «τα ισχυρότερα επιχειρήματα μπορούσε να προβάλει -και επρόβαλλε- η κατοχική Κυβέρνηση. Αυτή την πραγματικότητα αντιμετώπιζαν οι Ελληνες της κατεχόμενης Ελλάδος και αυτά τα στοιχεία επηρέαζαν την πολιτική στάση τους. Αυτή η πραγματικότητα, ύστερα από μισόν και πλέον αιώνα, δεν έχει ακόμη ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη του έθνους για το λόγο κυρίως, ότι δεν στάθηκε δυνατό, εξ αιτίας των παθών που προκάλεσε και κληροδότησε η εποχή, να συμβιβασθούν οι Ελληνες με το ιστορικό αυτό παρελθόν και να το αποδεχθούν όπως ήταν. Το ζήτημα της εξουσίας στην κατεχόμενη Ελλάδα, όπως έχει ενσωματωθεί στη συλλογική μνήμη, είναι αποτέλεσμα ιδεολογικών ‘επιδρομών’ στο ιστορικό παρελθόν και πολιτικής επεξεργασίας, όχι ψύχραιμης αποδοχής όλων των όψεών του» («Κατοχή, Εξουσία, Νομιμότητα», Η Καθημερινή 14.11.1999).

Τα Τάγματα Ασφαλείας, καθεαυτά, δεν απασχολούν τον Κολιόπουλο. Το διαπιστώνουμε, μεταξύ άλλων, και από το βιβλίο που έγραψε πρόσφατα μαζί με τον Θάνο Βερέμη του ΕΛΙΑΜΕΠ («Greece. The Modern Sequel», Λονδίνο 2003), βιβλίο που υμνήθηκε από την «Καθημερινή» σαν υποχρεωτικό βοήθημα πριν «γράψουμε ή διατυπώσουμε, από δω και πέρα, οποιαδήποτε επιστημονική άποψη για τη σύγχρονη Ελλάδα» (12.10.03): στις 30 σελίδες που καταλαμβάνει η εξιστόρηση της περιόδου 1943-49, οι ταγματασφαλίτες αναφέρονται μόνο μια φορά -κι αυτήν παρεμπιπτόντως, σαν θύματα των «ατέλειωτων κολαστήριων επιθέσεων του ΚΚΕ εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων» (σ.80).

Διαφορετικά είναι τα πράγματα με τα «εθελοντικά τάγματα» των τουρκόφωνων Ποντίων της Δυτικής Μακεδονίας, που είχαν επικεφαλής τους Μιχάλαγα και Κιτσά Μπατζάκ. Στο βιβλίο του «Λεηλασία φρονημάτων» (Θεσ/νίκη 1994), ο καθηγητής του ΑΠΘ δεν μετρά τα λόγια του: «Στη συντριπτική τους πλειοψηφία», διαβεβαιώνει, «οι Πρόσφυγες που συνεργάσθηκαν με τους Γερμανούς, οπλιζόμενοι κατά των Ανταρτών, δεν υστερούσαν σε πατριωτισμό έναντι εκείνων που ακολούθησαν τους Αντάρτες». Απλώς, «στα μάτια τους το ΕΑΜ και οι Βούλγαροι ταυτίζονταν» (σ.91-2). Απέναντι στην «κομμουνιστική-ολοκληρωτική εξουσία» του ΕΛΑΣ (σ.192), που επέβαλε στους χωρικούς την «προσφυγή στα όπλα εναντίον των κατακτητών» χάρη στο «βρετανικό χρυσό» (σ.116), οι ηγετικές φυσιογνωμίες του ένοπλου δωσιλογισμού αποκτούν έτσι ένα ιδιότυπο φωτοστέφανο. Ο Μιχάλαγας λ.χ. περιγράφεται σαν «αδιαφιλονίκητος ηγέτης, ευαίσθητος στα πολιτικά μηνύματα της εποχής». Οπως άλλωστε μας διαβεβαιώνει ο συγγραφέας, παραποιώντας κατάφωρα τις πηγές του, ακόμη κι «οι Ελασίτες που τον συνέλαβαν μετά την απελευθέρωση, δεν έκρυβαν το θαυμασμό τους για τον άνδρα και τις ηγετικές του ικανότητες» (σ.101-3).




Ο πανεπιστημιακός (εξωτερικού)

Ο Στάθης Καλύβας είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου και μέλος, επίσης, του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΙΔΚΚ. Ασχολούμενος μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 με την ευρωπαϊκή χριστιανοδημοκρατία, στράφηκε στη συνέχεια στη μελέτη των εμφυλίων πολέμων. Την ίδια ακριβώς περίοδο διαπιστώνει, σε κείμενό του για την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, ότι η αντοχή των διαχωριστικών γραμμών εις βάρος της ΝΔ στηρίζεται, σε πολύ μεγάλο βαθμό, «στις μνήμες των συγκρούσεων του παρελθόντος» (Journal of the Hellenic Diaspora, 23/1 [1997], σ.98-101).

Η ειδίκευσή του στην «εμφύλια βία», του έχει προσδώσει ένα αδιαφιλονίκητο κύρος στους υπερατλαντικούς κύκλους. Αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη, λ.χ., το έγκυρο περιοδικό New Yorker κατέφυγε σ’ αυτόν για να αναλύσει «το μηχανισμό της βίαιης ανταρσίας» και τις προτεραιότητες μιας σύγχρονης αντιτρομοκρατικής στρατηγικής σε παγκόσμια κλίμακα. Από το ίδιο δημοσίευμα πληροφορούμαστε πως η δουλειά του στην Ελλάδα, μαζί μ’ εκείνη του συμφοιτητή του Ρότζερ Πέτερσεν στη Λιθουανία, αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου ερευνητικού προγράμματος με επικεφαλής δύο καθηγητές του Στάνφορντ. Ανάλογα προγράμματα, συνδεδεμένα με το σχεδιασμό της «προληπτικής αντιτρομοκρατίας», διεξάγονται επίσης από την RAND Corporation, τη Διεθνή Τράπεζα και το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ (Nicholas Lemann «What terrorists want», The New Yorker 29.10.01).

Οσον αφορά την Ελλάδα, το βασικό έργο του κ. Καλύβα είναι μια εισήγηση σε συνέδριο με τον εύγλωττο τίτλο «Κόκκινος τρόμος: η αριστερή βία στη διάρκεια της Κατοχής». Σ’ αυτό, καταγγέλλει όλη συλλήβδην τη σοβαρή μεταπολεμική ιστοριογραφία (Κ. Τσουκαλά, Ν. Σβορώνο, Ι. Χόνδρο, Χ. Φλάϊσερ, Ο. Σμιθ, Α. Ελεφάντη, κ.ά.) ότι «έτεινε να παραβλέπει, να ελαχιστοποιεί ή να συγκαλύπτει την αριστερή τρομοκρατία» των κατοχικών χρόνων (σ.142). Ο ίδιος καμαρώνει ότι έχει πραγματοποιήσει «την πρώτη (και μέχρι στιγμής μοναδική) συστηματική και μεγάλης κλίμακας εμπειρική έρευνα της βίας στη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου πολέμου» (σ.143), καλύπτοντας 57 χωριά της Αργολίδας. Αν και η επεξεργασία των αποτελεσμάτων της έρευνάς του «συνεχίζεται» (σ.178), δεν διστάζει ωστόσο να καταλήξει σε κατηγορηματικά συμπεράσματα -και, μάλιστα, όσον αφορά το σύνολο της χώρας (σ.143, 155 & 163).

Εκτός από την πρωταρχική ευθύνη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για τη «βία» της δεκαετίας του ’40 (η οποία «αποδεικνύεται» με μεθόδους που δεν προλαβαίνουμε ν’ αναλύσουμε εδώ), η προσπάθεια του Καλύβα εστιάζεται στην κατάδειξη του «αμυντικού» (και, κυρίως, λαοφιλούς) χαρακτήρα των Ταγμάτων Ασφαλείας. Σχολιάζοντας λ.χ. τη σύλληψη και παράδοση στους Γερμανούς των τοπικών στελεχών του ΕΑΜ από «τους χωρικούς» της δυτικής Αργολίδας την άνοιξη του 1944, δεν παραλείπει να προσθέσει: «Το ειρωνικό σ’ αυτές τις εξελίξεις είναι ότι, στη διάρκεια των συνεντεύξεών μου, η λέξη επανάσταση χρησιμοποιήθηκε κυρίως απ’ τους ανθρώπους αυτών των χωριών για να περιγράψει τον ξεσηκωμό τους εναντίον του ΕΑΜ. ‘Τα χωριά μας εξεγέρθηκαν’, μου είπαν, ή ‘τότε ήρθε ο καιρός της επανάστασης'» (σ.154).

Υποθέτουμε ότι οι ερωτήσεις του κ. Καλύβα προς τους εν λόγω «πληροφορητές» του δεν επεκτάθηκαν και στα μεταπολεμικά χρόνια. Γιατί τότε, με αφορμή την 21η Απριλίου, κατά πάσα πιθανότητα θα ξανάκουγε να μιλούν για «την Επανάσταση»….


Η αδύνατη αποκατάσταση

Παρά τη ρητή αποκήρυξή τους από την εξόριστη κυβέρνηση, τις συμμαχικές στρατιωτικές αποστολές και τις αντιστασιακές οργανώσεις, οι Ταγματασφαλίτες τελικά ουδέποτε τιμωρήθηκαν για την ένοπλη συνεργασία τους με τον κατακτητή. Αντίθετα, επανεξοπλίστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ήδη από τις μέρες των Δεκεμβριανών. Το Μάιο του 1945 το Ειδικό Δικαστήριο Δωσιλόγων απήλλαξε τους δημιουργούς τους από κάθε σχετική κατηγορία, ενώ το Μάρτιο του 1947 αθωώθηκαν και οι επικεφαλής τους στο μεγάλο μπλόκο της Κοκκινιάς. Οι καιροί, άλλωστε, ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκοί γι’ αυτή την αποκατάσταση: όπως παρατηρούσε το Φεβρουάριο του 1948 στη Βουλή ο Θ. Τουρκοβασίλης, «ένα μεγάλο μέρος των διαπρεψάντων αξιωματικών εις τον αγώνα κατά των συμμοριτών, προέρχεται εκ των Ταγμάτων Ασφαλείας».

Πολύ πιο δύσκολη υπήρξε, ωστόσο, ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, η δημόσια υπεράσπιση των Ταγμάτων. Η αιματηρή δράση τους κάτω από τις διαταγές των SS ερχόταν σε άμεση αντίθεση προς την επίσημη εκδοχή για τη δεκαετία του ’40, σύμφωνα με την οποία η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη αντλούσε τη νομιμοποίησή της από την εξόριστη βασιλική κυβέρνηση -κι όχι από τους συνεργάτες του Αξονα (οι οποίοι μπορεί μεν να αμνηστεύτηκαν, εξαναγκάστηκαν όμως σε μια ιδιότυπη αυτολογοκρισία όσον αφορά τη δραστηριότητά τους στα χρόνια της Κατοχής). Η όποια προσπάθεια αποκατάστασης των ταγματασφαλιτών, εστιάστηκε έτσι στην έμμεση «δικαίωσή» τους, ως ανθρώπων που συνέβαλαν -έστω και κάπως ανορθόδοξα- στην καταστολή του «απόλυτου κακού», δηλαδή των «εαμοβουλγάρων».

Την ίδια έμμεση οδό ακολούθησε και το επίσημο κράτος, όταν επί χούντας έσπευσε να αναγνωρίσει τη θητεία στα Τάγματα Ασφαλείας ως συμμετοχή στην …Εθνική Αντίσταση. Σύμφωνα με το Ν.Δ. 179 του 1969 (που ίσχυσε μέχρι το 1982), αντιστασιακοί θεωρήθηκαν (και) όσοι πολέμησαν επί Κατοχής εναντίον οργανώσεων «αντεθνικώς δρασάντων και αποσκοπούντων εις την επιβολήν εν τη χώρα καθεστώτος διαφόρου του νομίμου τοιούτου» (δηλ. του ΕΑΜ). Βάσει αυτής της διάταξης, πολλοί πρώην ταγματασφαλίτες είτε συνταξιοδοτήθηκαν είτε απήλαυσαν προνόμια όπως η κατ’ επιλογήν υπηρεσιακή εξέλιξή τους ή η προνομιακή εισαγωγή των γόνων τους στα ΑΕΙ και το δημόσιο.

Ακόμη κι αυτή η (υλικότατη) αποκατάσταση των γερμανοτσολιάδων συντελέστηκε, ωστόσο, στα μουλωχτά, αποφεύγοντας οποιονδήποτε πανηγυρικό χαρακτήρα. Με αποτέλεσμα, τη δυσφορία όσων από τους ενδιαφερόμενους δεν μπορούσαν να χωνέψουν αυτή την αυτοσυγκράτηση, σε μια εποχή που ο πρώην ταγματασφαλίτης Παπαδόπουλος είχε σκαρφαλώσει στην κορυφή της κρατικής ιεραρχίας.

Τυπικός εκφραστής αυτού του παράπονου υπήρξε ο πρώην αξιωματικός του Τάγματος Ασφαλείας Ναυπάκτου, υποστράτηγος Βασίλειος Σταυρογιαννόπουλος. «Οσοι υπηρέτησαν εις τα Τάγματα Ασφαλείας, ας είναι βέβαιοι ότι η πατρίς τους ευγνωμονεί», διαβάζουμε στον επίλογο των απομνημονευμάτων του, που εκδόθηκαν λίγο πριν τη Μεταπολίτευση. «Δόξα και τιμή θα στέφη τα μέτωπα όλων εκείνων οι οποίοι επέζησαν, πλην εξακολουθούν να δοκιμάζουν, και σήμερον ακόμη, πικρίαν εκ της μη άρσεως του εις αυτούς αποδοθέντος χαρακτηρισμού του ‘προδότου’, διότι θέλομεν να πιστεύομεν, θα έλθη η ημέρα κατά την οποίαν τούτο θα πραγματοποιηθή.

Δεν είναι νοητόν, πρόσωπα υπηρετήσαντα εις τα Τάγματα Ασφαλείας να έχουν προωθηθή και να έχουν καταλάβη ανώτερα και ανώτατα της πολιτείας αξιώματα, εν τούτοις να εξακολουθούν να βαρύνονται με τον βαρύτατον χαρακτηρισμόν του ‘προδότου της πατρίδος’. Τούτο, κατά την αντίληψίν μας, είναι ακατανόητον, ούτε η σιωπηρά αναγνώρισις των εθνικών των υπηρεσιών αποτελεί ικανοποιητικόν στοιχείον. Τούτο μετά τινα έτη θα λησμονηθή και μόνον τα γραπτά κείμενα θα αποτελούν τους μάρτυρας. Ας ελπίσωμεν, ή μάλλον ας πιστεύσωμεν, ότι θα ευρεθούν οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι, ως αρμόδιοι θα θελήσουν να εξετάσουν το όλον θέμα και να δώσουν την πρέπουσαν λύσιν» («Πικρές αναμνήσεις», Αθήναι 1974, σ.330). Ποιος ξέρει; Τριάντα χρόνια μετά, ίσως αυτή η «πρέπουσα λύσις» να έρθει από εκεί που κανείς δεν το περίμενε…

tvxs.gr

Η χαρτοκοπτική του κ. Γιούνκερ

του Περικλή Κοροβέση

Η αντίστοιχη «Χρυσή Αυγή» της Αυστρίας έχασε την προεδρία της χώρας επειδή πήρε τριάντα χιλιάδες ψήφους λιγότερες από τους αντιπάλους της. Η Δεξιά και οι Σοσιαλιστές κυβερνούσαν τη χώρα για τριάντα εννιά ολόκληρα χρόνια.

Το τι πολιτική πρέσβευε ο καθένας το έδειξαν στην πράξη. Και τα δύο κόμματα, προσανατολισμένα σε έναν βαθύ ευρωπαϊσμό, έχασαν τις όποιες ιδεολογικές ή πολιτικές αναφορές τους και εντάχθηκαν στον κοινό ευρωπαϊκό σχεδιασμό όπως τον έχει προγραμματίσει η Γερμανία.

Η Αυστρία έχει το ίδιο ναζιστικό παρελθόν με τη Γερμανία. Και η Βιέννη βομβαρδίστηκε ανηλεώς από τις συμμαχικές δυνάμεις. Αλλά αυτό δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό. Και αν δεν μετέχει η Αυστρία στο ΝΑΤΟ, είναι γιατί δεν έχει στρατό. Οι σύμμαχοι την αφόπλισαν.

Αυτό δεν ταρακούνησε ιδιαίτερα την Ευρώπη. Η προσοχή της είναι στο δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν «όχι». Αλλά και αν επικρατήσει το «ναι», αυτό θα είναι οριακό. Και αυτό σημαίνει πως οι Βρετανοί θα είναι διχασμένοι.

Αν βάλουμε τώρα και το δικό μας δημοψήφισμα, που ήταν «όχι» από τον λαό αλλά για την κυβέρνηση ήταν «ναι», και αν αυτό το συνδυάσουμε με τα κινήματα εναντίον της υπαρκτής Ε.Ε., τότε θα δούμε πως τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος δεν είναι και τόσο στέρεα.

Η επερχόμενη διατλαντική συμφωνία (TTIP) θα καταργήσει το εθνικό δίκαιο και κουμάντο θα κάνουν οι πολυεθνικές (το κάνουν ήδη). Τότε, τι τους χρειάζεται μια Ε.Ε. με τους όποιους κανονισμούς και νόμους, όταν νόμος είναι το δίκαιο του κεφαλαίου;

Και σε αυτήν την περίπτωση ο κερδισμένος θα είναι η Ακρα Δεξιά, δηλαδή ο φασισμός σε όλες τις εκδοχές του. Σπόνσορα θα έχει το ίδιο το πολιτικό σύστημα που απέτυχε σε όλες τις εκδοχές του. Από τη Δεξιά του ώς την Αριστερά του. Τα σοσιαλιστικά και τα κομμουνιστικά κινήματα του 19ου και του 20ού αιώνα ήταν τραγικές αποτυχίες του επαναστατικού κινήματος.

Αν και είχαν πολλές επιτυχίες και είχαν δώσει ελπίδα και όραμα για μια άλλη κοινωνία στους πολλούς αυτού του πλανήτη, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την κοινωνία. Απλά ανανέωσαν τον καπιταλισμό μέσα από την κρατική εξουσία. Το γνωστό σύνθημα «Να πάρουμε την εξουσία για να αλλάξουμε την κοινωνία» είναι μια καθαρή απάτη.

Η εξουσία σε όλες της τις εκφάνσεις είναι ενιαία. Καμιά εξουσία δεν καταργεί εξουσία. Απλά αλλάζει χέρια για να παραμείνει ίδια και να εξυπηρετεί πάντοτε το κεφάλαιο, είτε ως κρατικός καπιταλισμός είτε ως ελεύθερη αγορά. Το φαινόμενο αυτό το ζήσαμε καλά στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Τσίπρα. Να υποθέσουμε πως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν ειλικρινές.

Τότε σήμαινε πως ο κ. Τσίπρας δεν είχε καταλάβει σε τι Ευρώπη ζούμε. Ή θα έπρεπε να ακολουθήσει μια τελείως άλλη πολιτική που θα έπαιζε με τα όρια και τις αντοχές της εύθραυστης Ε.Ε., αρχής γενομένης από το χρέος. Παύουμε να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια, μέχρι να δούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος.

Εγγυημένος κατώτατος μισθός για όλους ώστε να κινηθεί η αγορά. Επαναπροσανατολισμός της αγροτικής πολιτικής για να υπάρξει αυτάρκεια στη διατροφή και για να μη φέρνουμε σκόρδα από την Κίνα.

Οποιο εργοστάσιο κλείνει, αυτομάτως περνάει στα χέρια των εργαζομένων, με την προϋπόθεση πως θα το θέλουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Και ο δημόσιος πλούτος, που δεν είναι ιδιοκτησία καμιάς κυβέρνησης, να παραμείνει στα χέρια του λαού και να αποδίδει, με μια χρηστή διαχείριση, στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Αυτά και πολλά άλλα, αν βέβαια συναινούσε μια μεγάλη πλειοψηφία αυτού του λαού.

Αντ’ αυτού είχαμε τη χαρτοκοπτική του κ. Γιούνκερ και των λοιπών επιφανών μόδιστρων, που κόψανε και ράψανε την Ελλάδα στα μέτρα τους.

Ο άνθρωπος που είχε κάνει τη χώρα του, το Λουξεμβούργο, φορολογικό παράδεισο, αναφερόμενος στην κατάργηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων στη Γαλλία από την κυβέρνηση Βαλς, είπε πως ήταν το λιγότερο που είχε να κάνει.

Και έκανε σύγκριση με την Ελλάδα: «Οπου εκεί επιβάλαμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Ούτε συζητήσαμε ούτε διαπραγματευτήκαμε. Απλά αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Και η πρώτη φορά Αριστερά έγινε Ανανεωτική Δεξιά.

Αλλά έχει πλάκα και η αντιπολίτευση του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου. Ενώ βλέπει την πολιτική της να εφαρμόζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χωρίς η ίδια να φθείρεται, τρέφεται από τη φθορά του αντιπάλου για να κάνει την ίδια πολιτική.

Και αυτό σημαίνει αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος προς όφελος της Ακρας Δεξιάς. Εκεί πια είναι το ψωμί. Γι’ αυτό και έχουμε τέτοια κινητικότητα. Στις επόμενες εκλογές ρυθμιστικό ρόλο θα παίξει η Ακρα Δεξιά, όποιο κι αν είναι το σχήμα της. Επιτέλους Ευρωπαίοι, αλλά από την ανάποδη.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Δέκα “αναρχικές” πρόζες του Μάνου Χατζιδάκι από τον Σκάι το ’89.

Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο! Επιτέλους, πώς θα απαλλαγούμε από την “προστασία” της αστυνομίας;

Μέσω του music paper

Αποσπάσματα λεγομένων του Μάνου Χατζιδάκι από το «Πέμπτο Πρόγραμμα» στον Σκάι, στα οποία διαφαίνεται η αναρχική σκέψη ενός συνθέτη ο οποίος έζησε και χαρακτηρίστηκε μέχρι σήμερα με την ταμπέλα του “δεξιού”.



1) Το πέμπτο πρόγραμμα, στον Σκάι 100.4fm για τέταρτη εβδομάδα, Κυριακή 1η Οκτωβρίου, δώδεκα η ώρα μεσημέρι, με τον Σείριο που σχολιάζει εθνικώς, όπως και λίαν κοινωνικώς μετά μουσικής γνησίως λαϊκής ή και συμφωνικής, μηδέποτε όμως ελαφράς ή ελαφρολαϊκής την οποίαν ο Σείριος και οι παρεπιδημούντες εις αυτόν απεχθάνονται λίαν εντόνως. Όπως απεχθάνονται τους οδηγούς ταξί, την πλειοψηφία τους δηλαδή. Τους φανατικούς οπαδούς ομάδων ποδοσφαίρου, όλους, χωρίς εξαίρεση. Τους μυστικούς αστυνόμους που ενεργούν δήθεν για την ασφάλειά μας αλλά βυσσοδομούν πίσω απ’ αυτήν…

2) Αλήθεια, αναρωτήθηκε το κράτος κατά πόσο ευνοούν τη δημιουργία ελευθέρων δημοκρατικών πολιτών οι συμπεριφορά της αστυνομίας, του στρατού, πολλών δασκάλων και των δημοσίων υπηρεσιών απέναντι στου νέους;

3) Γιατί έτσι παιδεία είναι και το κατηχητικό σχολείο που παράγει αυνανιζόμενους νέους.. Παιδεία είναι και η βασική εκπαίδευση στους στρατώνες που εκμηδενίζει την αξιοπρέπεια των νέων στο όνομα μίας αμφισβητήσιμης ετοιμότητας για αντιμετώπιση ενός εχθρού που ελλοχεύει σε όλη μας τη ζωή.. κι ίσως δεν εμφανίζεται ποτέ.
Αλήθεια λοιπόν, τι εννοούμε σαν λέμε παιδεία και δημοκρατία;


Την τάξη και την αναξιοπρέπεια; Τις απεχθάνομαι και τις δύο..

4) Φροντίστε να μην είστε ανένταχτοι. Η πανέξυπνη ασφάλειά μας τους υποπτεύεται τους ανένταχτους. Φροντίστε να ενταχτείτε σε μια κομματική παράταξη για να μπορέσουν οι ασφαλίτες να κοιμούνται ήσυχοι και να σας παρακολουθούν βάση του ηλεκτρονικού φακελώματος. Γιατί μην είστε αφελείς αν νομίζεται πως με το κάψιμο των φακέλων κάηκε και η βρόμικη παράδοση του φακελώματος που ήδη ανήκει μέσα στου έθνους τις ιερές παραδόσεις… Κομματικοποιηθείτε λοιπόν για να μην κακοποιηθείτε.

5) “Ο Χαμένος χρόνος είναι χειρότερος κι από το θάνατο”. Την ίδια εποχή, στην Αγγλία. αποφυλακίζεται μετά από 14 χρόνια ο Τζέραλντ Κόλνορ. Ένας νέος ο οποίος είχε καταδικαστεί άδικα για μία βομβιστική επίθεση του IRA σε παμπ του Γκίλντφορτ στην οποία σκοτώθηκαν πέντε άνθρωποι.

Δεκατέσσερα χρόνια είχαν το νεαρό Ιρλανδό Τζέραλντ Κόλνορ στη φυλακή για βομβιστικές ενέργειες που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν έκανε. Και μια μικρή λεπτομέρεια: Απεκαλύφθη πως κάποιες ομολογίες εκμαιεύθηκαν δια της βίας από την αστυνομία.
Επιτέλους, πώς θα απαλλαγούμε από την “προστασία” της αστυνομίας;
Από πού κινδυνεύει η ελευθερία μας για να μας προστατεύει η διεστραμμένη αυτή υπόθεση που λέγεται παντού “αστυνομία”;
Αν ήμουν εγώ ο Τζέραλντ Κόλνορ θα έβαζα φωτιά σ’ ολόκληρη την Αγγλία.


Εδώ απλώς κάνω μία εκπομπή και βάζω την κατάλληλη μουσική…

6) “Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας”

Γιατί είπε το “όχι” ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά… οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ.. Μπορεί κανείς να ερωτηθεί: Κι αν λέγαμε ναι;

Πάλι στα ίδια θα ήμασταν.. Ένα-δύο χρόνια υπό συμμαχικήν επιστασία (μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω απ’ αυτούς;) κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην Ευρωπαϊκή κοινότητα.

Άσε και κείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας στην καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένον όφιν.

Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μιαν ακόμη φορά νικήσανε οι “χίτες”, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες…

Αυτή (ή αυτοί) είναι η 28η Οκτωβρίου…

7) “Προτιμώ να πεθάνω παρά ν’ ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο στον Μάκη ή στον Γιώργο Κουρή”

Ανέκαθεν υπήρχε η ωραιότης πλάι στην ασχήμια, η χυδαιότης πλάι στην ευγένεια, η βαρβαρότης πλάι στην ευαισθησία και καθώς φαίνεται ποτέ δεν θα απαλλαγούμε απ’ αυτή την έκρυθμη συνύπαρξη γιατί εμείς οι ίδιοι περιέχουμε μέσα μας και μεταφέρουμε στους αιώνες και τα δύο: το θύμα της ιερής εξετάσεως και τον ιεροεξεταστή, τον βασανιζόμενο από την Ε.Σ.Α και τον βασανιστή, τον ”χίτη” και τον ηθικό ΕΑΜίτη στην κατοχή, τον ρατσιστή και τον καταδιωκόμενο μαύρο.. είμαστε το ίδιο πρόσωπο..

Φυσικά πώς να δεχθεί κανείς κάτι τέτοιο; Προτιμώ να πεθάνω παρά ν’ ακούσω πως μοιάζω έστω και στο ελάχιστο στον Μάκη η στον Γιώργο Κουρή…


Αυτές τις σοσιαλιστικές βδέλλες του καιρού μας οφείλουμε να τις εξαφανίσουμε αλλά μαζί με αυτούς κι ότι ίχνος περιέχουμε από το κατάπτυστο είδος τους.

8) Ο συνθέτης σχολιάζει χαρακτηριστικά επιστολή-επίθεση στο όνομά του που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή υπογράφει ο γνωστός εθνικιστή Δημήτριος Δημόπουλος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πολιτική μήτρα της σημερινής “Χρυσής Αυγής”.

Ήρθε στο νου μου ένα δημοσίευμα στη βρομερή ακροχουντική φυλλάδα «Ελεύθερη Ώρα». Την επιστολή δημοσίευμα την υπογράφει κάποιος Δημόπουλος Δημήτριος, πολιτευτής της ΕΠΕΝ, πρώτης περιφερείας Αθηνών. Τώρα αν σας παρουσιάζω αυτό το ακροδεξιό υποκείμενο είναι για να γνωρίζετε.. για να μην σας διαφεύγει το γεγονός πως αυτά τα ερπετά υπάρχουν.. ελλοχεύουν και καραδοκούν.. Κι αν ο Καραμανλής δεν έπραττε σοφά να μας εντάξει άμεσα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αυτά τα ανθρωποειδή θα μας αιματοκυλούσαν άνετα για πολλοστή φορά στο όνομα της βρομερής θρησκείας των, στο όνομα της βρομερής πατρίδας των και στο όνομα του βρομερού έθνους έτσι όπως καλλιεργείται μέσα στον άρρωστο και υποανάπτυκτο ψυχισμό του.


Και γράφει ο κατ’ επίφασην κύριος πολιτευτής της κατ’ ανοχή μας παρατάξεως τραμπούκων, της ΕΠΕΝ:

“Κατ’αρχάς θα ήθελα να διευκρινίσω ότι ποτέ δεν θα απευθυνόμουν στον ίδιο τον Χατζιδάκι διότι θεωρώ σαν υποβιβασμό της προσωπικότητος του ατόμου μου να κάνει διάλογο με τέτοια ανθρωποειδή.

Το παρών θα ενδιέφερε τον ραδιοσταθμό που φιλοξενεί την εκπομπή του και την πολιτεία η οποία έχει και κάποια ευθύνη των προγραμμάτων όλων των ραδιοσταθμών. Ο Χατζιδάκις για να καταλάβει μία ώρα προγράμματος και να εκπέμπει, πραγματοποιώντας τα βίτσια του, υπολογίζω να ακριβοπληρώνει τον Σκάι.”


Το ομολογώ ότι δεν τον ακριβοπληρώνω. Με πληρώνει μάλλον..

9) Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ραδιοφωνική συνύπαρξη στο στούντιο του Σκάι, του Μάνου Χατζιδάκι με τον Γιώργο Παπανδρέου σε εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου με τον συνθέτη να αναφέρεται στον “Αυριανισμό”… Είναι γνωστή η διαμάχη του εκείνη την περίοδο με την εφημερίδα “Αυριανή” και ό,τι εκείνη αντιπροσώπευε.
Μάνος Χατζιδάκις: Ο “Αυριανισμός” είναι ένα φαινόμενο που έχει παρουσιαστεί και στο παρελθόν σε άλλα κράτη με γνωστές επιπτώσεις… Η κολακεία, η χυδαία κολακεία λαϊκών ενστίκτων δεν είναι ένα πρωτοφανέρωτο δείγμα επιτυχούς οπτικής για άλωση της εξουσίας. Είχε γίνει και στην Ιταλία πριν από τον Μουσολίνι και στην Γερμανία πριν από τον Χίτλερ. Αυτό στηλιτεύω..

Γιώργος Παπανδρέου: Δεν το ‘χει κάνει όμως άλλο έντυπο της δεξιάς; δεν το ‘χει κάνει ο «Ελεύθερος Τύπος» αυτό;

Μ.Χ.: Δεν ασκεί επιρροή επί κυβερνητικού επιπέδου..

Γ.Π.: Δεν υπήρξε κυβέρνηση ακόμα επί Ελεύθερου Τύπου της Νέας Δημοκρατίας.

Μ.Χ.: Σας δίνω τον λόγο της τιμής μου δημοσίως ότι αν τυχών..

Γ.Π.: Τις δικές σας προθέσεις δεν τις αμφισβητώ..

Μ.Χ.:… έχει αντίστοιχη επιρροή δε θα είμαι εκείνος που θα σταματήσω να εκφράζομαι εναντίων της.
Προς το παρών έχουμε το φαινόμενο «Αυριανή» να παίζει τον ρόλο..

10) Κλείνουμε με τα προφητικά λόγια
του συνθέτη 24 χρόνια πριν..
Φοβάμαι ότι κάθε χώρα έχει τον καιρό της και μετά πουλάει ανάμνηση και ενθύμια.

Έτσι και η Ελλάδα, πουλάει και σήμερα ακόμη μπουζούκια και σπασμένα πιάτα
και η Ισπανία “φλαμένγος” και αφίσες ταυρομαχιών.

Κατά τα άλλα, πολιτικά και πολιτιστικά, τρέχουμε προς τις ευτυχία.

Κατά πάσα πιθανότητα οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα γίνουν εδώ.

Κατά πάσα πιθανότητα τα Ελγίνεια δε θα επιστραφούν.

Κατά πάσα πιθανότητα οι βάσεις θα παραμείνουν.

Ο Ρασίτ δε θα δοθεί εις τους Αμερικάνους.

Κατά πάσα πιθανότητα σύντομα θα έχουμε πολιτική κρίση.

Τι άλλο θέλουμε; Γεια σας ως αύριο…

Kώστας Λαπαβίτσας:Είτε με Remain είτε με Brexit, η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται

Η στυγερή δολοφονία της Τζο Κοξ θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στο βρετανικό δημοψήφισμα. Οι υπέρμαχοι του Remain υπολογίζουν σε μεταστροφή του εκλογικού σώματος προς όφελός τους. Tο τελικό αποτέλεσμα όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο γιατί το δημοψήφισμα έχει προκαλέσει βαθύτατη ταξική αναταραχή στη Βρετανία.
Το ταξικό ρήγμα
Μια έντονη διαμάχη αναμφίβολα υπάρχει ανάμεσα στους έχοντες και κατέχοντες, με το πλειοψηφικό κομμάτι να θέλει την παραμονή και το μειοψηφικό την έξοδο, το καθένα για τα δικά του συμφέροντα. Η διάσπαση είναι ορατή μέσα στο Συντηρητικό Κόμμα, αλλά από μόνη της δεν θα αρκούσε ποτέ για να προκαλέσει γενικευμένη κοινωνική αναταραχή. Το δημοψήφισμα έφερε στην επιφάνεια ένα πολύ βαθύτερο κοινωνικό ρήγμα.
Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων στη Βρετανία – ιδίως στην Αγγλία – έχει ταχθεί υπέρ της εξόδου. Αλλά δυστυχώς τα πολιτικά οφέλη τα έχει δρέψει μια σκληρή Δεξιά, ακόμη πιο νεοφιλελεύθερη από αυτή που κυβερνάει, η οποία στρέφεται κατά των μεταναστών. Τα αίτια αυτών των σύνθετων και αντιφατικών εξελίξεων απαιτούν προσεκτική ανάλυση.


Η Βρετανία έχει ζήσει σε καθεστώς μόνιμης λιτότητας στα χρόνια που ακολούθησαν τη γιγαντιαία κρίση του 2008-9. Το λαϊκό στοιχείο αντιμετωπίζει συνεχή πίεση στους μισθούς, ανασφάλεια, κακές νέες θέσεις εργασίας, περικοπές στην κοινωνική πρόνοια, στεγαστική κρίση στο Λονδίνο, έλλειψη προοπτικής για τη νεολαία. Υπάρχει διάχυτη αίσθηση κοινωνικής αδικίας και ατιμωρησίας για τους υπεύθυνους της κρίσης. Τα λαϊκά στρώματα θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα, οι μεγάλες τράπεζες και επιχειρήσεις, καθώς και μια κάστα προνομιούχων, κυβερνούν χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα.


Εξίσου σημαντικό είναι ότι κατά τη δεκαετία του 2000 εκτοξεύτηκε η μετανάστευση, με τις καθαρές εισροές να τριπλασιάζονται. Οι πλειοψηφία των νεοφερμένων ήρθε από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα λαϊκά στρώματα αισθάνονται ότι ποτέ δεν κλήθηκαν να εκφράσουν τη γνώμη τους για την πολιτική αυτή. Με δεδομένη την τεράστια πίεση στις δομές κοινωνικής πρόνοιας που ήδη υπάρχει λόγω της λιτότητας, η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική κατά μήκος και πλάτος της χώρας.




Οι προνομιούχοι απαιτούν παραμονή στην ΕΕ


Το δημοψήφισμα έφερε στην επιφάνεια ακριβώς αυτές τις αντιθέσεις, κάτι που προκάλεσε η ίδια η πλευρά του Remain. Για να στηρίξει τις θέσεις της, κινητοποίησε μια στρατιά μεγάλων επιχειρηματιών, τραπεζιτών, γραφειοκρατών και άλλων που άρχισαν να απειλούν τους ψηφοφόρους με τους υποτιθέμενους κινδύνους της εξόδου για την οικονομία, το Σίτι του Λονδίνου, την ασφάλεια, στο σύστημα υγείας και πολλά άλλα. Από κοντά και τα στρώματα της ανώτερης μεσαίας τάξης, τα οποία συχνά έχουν άμεση επαγγελματική σύνδεση με τους μηχανισμούς της ΕΕ και δε μπορούν να διανοηθούν ότι ίσως μείνουν μόνοι στο νησί με τους «άπλυτους».


Για τα λαϊκά στρώματα το συμπέρασμα προέκυψε αβίαστα: οι κερδισμένοι από τις άδικες πολιτικές των τελευταίων χρόνων επιθυμούν διακαώς την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Άρα το δικό τους συμφέρον είναι το αντίθετο. Όσο πιο πολλές εξωπραγματικές απειλές χρησιμοποίησε ο Πρωθυπουργός, ή ο Υπουργός των Οικονομικών, τόσο πιο πολύ αντέδρασε το λαϊκό στοιχείο. Όταν μπήκαν στο χορό και οι ηγέτες της ΕΕ, με τον ανεκδιήγητο Τουσκ να ισχυρίζεται ότι η έξοδος θα φέρει το τέλος του Δυτικού Πολιτικού Πολιτισμού (!), η αντίδραση άρχισε να παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Εξαπλώθηκε η αίσθηση ότι πρέπει να «πάρουμε τη χώρα μας πίσω».


Τα πολιτικά κέρδη στην ακραία νεοφιλελεύθερη Δεξιά


Δυστυχώς ο κερδισμένος από τη λαϊκή αγανάκτηση είναι η σκληρή δεξιά πτέρυγα του Συντηρητικού Κόμματος, υπό την ηγεσία του Μπόρις Τζόνσον και του Μάικλ Γκόουβ, όπως και το ακροδεξιό κομμάτι του πολιτικού φάσματος, υπό τον Νάιτζελ Φάρατζ. Απαιτώντας ελέγχους για το «πρόβλημα της μετανάστευσης», ισχυριζόμενοι ότι η έξοδος θα φέρει οικονομική ανάπτυξη και απορρίπτοντας τη «γραφειοκρατία των Βρυξελλών» έχουν αναδειχθεί σε εκφραστές της λαϊκής αντίδρασης.


Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το στρατόπεδο του Brexit είναι ακραία νεοφιλελεύθερο. Το πρόγραμμά του είναι να περιορίσει κι άλλο τα εργατικά δικαιώματα, να επιβάλλει περαιτέρω απορρύθμιση των αγορών και παράλληλα να ενισχύσει το εθνικό κράτος. Πρόκειται για μια λαϊκή Δεξιά με σύγχρονα βρετανικά χαρακτηριστικά. Η πραγματική κοινωνική της στήριξη πηγάζει από το μειοψηφικό τμήμα των εχόντων και κατεχόντων που επιδιώκουν την έξοδο για να εμπορευτούν περισσότερο με χώρες εκτός ΕΕ και να περιορίσουν κι άλλο τα εργατικά δικαιώματα. Πηγάζει επίσης από τα μικρομεσαία στρώματα που νομίζουν ότι η απάντηση στην οικονομική δυστοκία των τελευταίων χρόνων είναι μια συντηρητική εθνική πολιτική.


Ακριβώς για τους λόγους αυτούς τα οργανωμένα συνδικάτα – τα οποία στη Βρετανία είναι αυθεντικοί εκφραστές του εργατικού στοιχείου – έχουν τοποθετηθεί στη μεγάλη τους πλειοψηφία κατά του Brexit. Πιστεύουν ότι εκτός ΕΕ και με κυβέρνηση των σκληρών Συντηρητικών το νομικό καθεστώς της απασχόλησης, των μισθολογικών συμβάσεων και των συνθηκών εργασίας θα τεθεί υπό ευθεία απειλή.


Η ευθύνη του Εργατικού Κόμματος


Πρόκειται για μια εξαιρετικά προβληματική πολιτική εξέλιξη: η σκληρή Δεξιά καρπώνεται τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων και γίνεται εκφραστής της απόρριψης της ΕΕ. Η κύρια ευθύνη ανήκει στο Εργατικό Κόμμα, το οποίο ιστορικά είχε μια ισχυρότατη αριστερή πτέρυγα που ήταν κατά της ΕΕ. Η κυριαρχία του Θατσερισμού και ιδίως η περίοδος του Τόνι Μπλερ εκμηδένισαν αυτή την παράδοση. Η ξαφνική αναρρίχηση του Τζέρεμι Κόρμπυν στην ηγεσία, εκφράζοντας ακριβώς την λαϊκή απογοήτευση για την κατάσταση της χώρας, έφερε εκατοντάδες χιλιάδες νέα μέλη στο Εργατικό Κόμμα με έντονα κριτική στάση προς την ΕΕ. Επανεμφανίστηκε μια αριστερή πτέρυγα κυριολεκτικά από το τίποτε. Αν ο Κόρμπυν είχε προσφέρει μια αυθεντικά ριζοσπαστική πρόταση στη χώρα, με ξεκάθαρα κριτική θέση προς την ΕΕ, η πολιτική κατάσταση της Βρετανίας σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική.


Δυστυχώς ο Κόρμπυν τοποθετήθηκε αμέσως υπέρ του Remain, πιστεύοντας ότι το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο και νομίζοντας ότι θα εκμεταλλευόταν την εμφύλια διαμάχη των Συντηρητικών. Το Εργατικό Κόμμα διακίνησε ακόμη και ασυνάρτητες πολιτικές φιλολογίες – ελληνικής κοπής – περί «εκδημοκρατισμού της ΕΕ» νομίζοντας ότι έτσι καλύπτει τα νώτα του. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τεράστιο πολιτικό πρόβλημα δεδομένου ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του δεν θέλει καν να ακούσει για την ΕΕ.


Η ΕΕ, η ΟΝΕ και η βρετανική έξοδος


Είναι περιττό να ειπωθεί ότι το βρετανικό δημοψήφισμα είναι καθοριστικό για το μέλλον της ΕΕ. Ιστορικά η Βρετανία πάντα λειτούργησε ως «εξωτερικός» παράγων στην Ευρώπη, το ψύχραιμο θαλάσσιο αντίβαρο στις φαντασιώσεις των ηπειρωτικών δυνάμεων.


Η απορριπτική στάση του βρετανικού λαού και μεγάλου τμήματος της άρχουσας τάξης του προς την ΕΕ φέρει βαθύτατο συμβολισμό, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι η μεγάλη πλειοψηφία είχε ταχθεί υπέρ της ένταξης το 1973. Επιβεβαιώνει την αποτυχία της ΕΕ μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Όποιος ακούει τη φωνή της ιστορίας αντιλαμβάνεται ότι η ιδέα της ομοσπονδιακής Ευρώπης τελείωσε.


Ο κύριος παράγων της αποτυχίας της ΕΕ είναι φυσικά ο ζουρλομανδύας του ευρώ. Η Βρετανία για καλή της τύχη δεν ανήκει στην ΟΝΕ, αλλά ο βρετανικός λαός παρακολούθησε στενά την επιβολή αυταρχικής λιτότητας μετά το 2010 στην Ελλάδα και αλλού, όπως και την παράκαμψη της δημοκρατίας. Δεν έχει ψευδαισθήσεις για τις επιπτώσεις που έχει η απώλεια κυριαρχίας στην οικονομία και την κοινωνία του. Βλέπει ότι το κοινό νόμισμα υπέσκαψε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς στον Μεταπόλεμο.


Η ΟΝΕ είναι πλέον η σπονδυλική στήλη της ΕΕ, το σημείο αναφοράς των θεσμικών μηχανισμών και το υπόβαθρο της οικονομικής πολιτικής. Η έξοδος από την ΟΝΕ δεν έχει προβλεφθεί θεσμικά και θα απαιτούσε άμεσα μέτρα παρέμβασης για να στηριχτούν οι τράπεζες και η ρευστότητα της οικονομίας. Παράλληλα, αν μια χώρα φύγει από την ΟΝΕ, το σύστημα θα απειληθεί με βίαιη ρήξη. Απεναντίας, η έξοδος από την ΕΕ προβλέπεται νομικά και δεν θα απαιτούσε επείγοντα μέτρα οικονομικής παρέμβασης. Θα άνοιγε όμως μια διαδικασία διαπραγμάτευσης των διακρατικών συνθηκών για το εμπόριο, τις επενδύσεις, την ελεύθερη διακίνηση της εργασίας. Μια αποχώρηση από την ΕΕ δεν θα έφερνε βίαιη ρήξη στην Ένωση, αλλά θα επιτάχυνε τη διαδικασία αποσύνθεσης.


Μια νίκη του Remain θα επιτρέψει στην ΕΕ να ανασάνει πιστεύοντας ότι κέρδισε χρόνο. Στην πραγματικότητα λίγα πράγματα θα αλλάξουν δεδομένου ότι η ΟΝΕ θα παραμείνει απαράλλακτη και η Γερμανία, όπου λαμβάνονται οι πραγματικές αποφάσεις, δεν πρόκειται να αλλάξει πολιτική. Οι πιέσεις αποσύνθεσης της ΕΕ θα συνεχιστούν. Στην Βρετανία το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το αντιμετωπίσει το Εργατικό Κόμμα, το οποίο θα πρέπει επειγόντως να ανανεώσει την πολιτική του ταυτότητα και να βρει το θάρρος να προτείνει ένα πρόγραμμα τομής για τη χώρα σε ευθεία σύγκρουση με τη λογική της ΕΕ. Αν το καταφέρει, θα βοηθήσει και την Ευρωπαϊκή Αριστερά να διαμορφώσει μια πραγματικά ριζοσπαστική πρόταση για την Ευρώπη, πέρα από τις φλυαρίες για «εκδημοκρατισμό».


Μια νίκη του Brexit θα έχει σχετικά περιορισμένο οικονομικό αντίκτυπο, αλλά θα φέρει έντονες πολιτικές εξελίξεις και στη Βρετανία και στην ΕΕ. Είναι πιθανό ότι στο Συντηρητικό Κόμμα θα κυριαρχήσουν οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι και θα εμπλακούν σε διαπραγματεύσεις με την ΕΕ που θα πάρουν χρόνο. Θα εμφανιστούν νέες πιέσεις για ανεξαρτησία στη Σκοτία, ίσως μάλιστα επιδιώκοντας την είσοδο στην ΕΕ. Το τεράστιο πλήγμα στο πολιτικό σύστημα και στη σταθερότητα του βρετανικού κράτους θα δημιουργήσει νέες απαιτήσεις για το Εργατικό Κόμμα, το οποίο θα πρέπει να κάνει ρηξικέλευθες προτάσεις για να προσεγγίσει ξανά τα λαϊκά στρώματα.


Στην ίδια την ΕΕ ο κλυδωνισμός θα είναι τεράστιος επιταχύνοντας τη διαδικασία αποσύνθεσης. Θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου δίνοντας τη δυνατότητα για βαθιές πολιτικές αλλαγές. Είναι βέβαιο ότι η σκληρή Δεξιά θα εμφανιστεί δυναμικά επιδιώκοντας να πάρει το πάνω χέρι, αλλά η μέχρι τώρα αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών στην αποτυχία της ΕΕ δείχνει ότι υπάρχουν και πολλές άλλες δυνατότητες. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη Γαλλία κατά της κυβέρνησης Ολάντ δεν υποχωρούν, αλλά αντιθέτως εντείνονται. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια εμφανίστηκε ξανά η οργανωμένη εργατική τάξη, απορρίπτοντας αποφασιστικά τις καταστροφικές πολιτικές της ΕΕ. Η κατεύθυνση που θα πάρει η Ευρώπη, αν φύγει η Βρετανία από την ΕΕ, θα εξαρτηθεί απόλυτα από το τι θα έχει να προτείνει η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Θα εξαρτηθεί επίσης από τις μορφές οργάνωσης και κινητοποίησης του εργατικού και λαϊκού στοιχείου. Υπάρχει κάθε δυνατότητα να απαλλαγεί η Ευρώπη από τη θηλιά που την πνίγει.

Kώστας Λαπαβίτσας