Η πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα

Η Γερμανία υποσκάπτει τα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας, οδηγώντας την Ευρωζώνη στη διάλυση της, επειδή επιμένει στη στρατηγική της μετατροπής των άλλων χωρών σε ζητιάνους – κάτι που δεν είναι αποδεκτό  

.

Με τον όρο «πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα» (Beggar-thy-neighbor-Politic) περιγράφεται η μεθοδική προσπάθεια ενός κράτους να μετατρέψει τις άλλες χώρες σε ζητιάνους – έχοντας για πρώτη φορά χρησιμοποιηθεί από τον Adam Smith στο βιβλίο του «Ο πλούτος των Εθνών». Τότε αναφέρθηκε στη στρατηγική του μερκαντιλισμού, ο οποίος αποσκοπεί στη μεγιστοποίηση των εθνικών εμπορικών πλεονασμάτων – οπότε των αποθεμάτων χρυσού εκείνη την εποχή.

Πρόκειται για οικονομικά και πολιτικά μέτρα, τα οποία υιοθετεί μία χώρα με στόχο αφενός μεν να αυξήσει τις εξαγωγές της, αφετέρου να μειώσει τις εισαγωγές της – με τελικό αποτέλεσμα την άνοδο των εισοδημάτων στο εσωτερικό της, κυρίως των επιχειρηματιών, ή/και την αύξηση της απασχόλησης (περιορισμό της ανεργίας). Η αιτία είναι το ότι, οι αυξημένες εξαγωγές δημιουργούν ένα επί πλέον εισόδημα στα εγχώρια νοικοκυριά, μέρος του οποίου δαπανάται για την αγορά περισσοτέρων αγαθών και υπηρεσιών – οπότε δημιουργείται ξανά νέο εισόδημα (εξαγωγικός πολλαπλασιαστής).

Επειδή όμως η αύξηση των εξαγωγών μίας χώρας προϋποθέτει την αντίστοιχη άνοδο των εισαγωγών άλλων χωρών, λειτουργεί περιοριστικά (συσταλτικά) για τις οικονομίες τους – προκαλώντας τους κλιμάκωση της ανεργίας, μείωση των εισοδημάτων, αύξηση των χρεών κοκ. Ακριβώς για το λόγο αυτό λέγεται πως τα κράτη που υιοθετούν το μερκαντιλισμό εξάγουν ανεργία και φτώχεια – με τα κλασσικά μέτρα της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα να είναι τα εξής:

(α) Η μη αναγκαία ανταγωνιστική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος που παρατηρείται σε περιόδους συναλλαγματικών πολέμων – κάτι που εφαρμόζεται έμμεσα στην περίπτωση της Γερμανίας, μέσω του ευρώ και της πολιτικής της ΕΚΤ.

(β)  Η μη αναγκαία εσωτερική υποτίμηση, όπως είναι η μείωση των ονομαστικών μισθών ή/και η μη αύξηση τους ανάλογα με την παραγωγικότητα των εργαζομένων.

(γ)  Τα λοιπά μέτρα μείωσης των εισαγωγών, όπως οι δασμοί ή οι ποσοστώσεις –  ή/και αύξησης των εξαγωγών, όπως οι επιδοτήσεις.

(δ)  Η χειραγώγηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών, καθώς επίσης τα πιο λεπτά μέτρα – για παράδειγμα η φορολογική πολιτική, η πολιτική του ανταγωνισμού, η προσέλκυση ξένων επενδύσεων, ο επενδυτικός ανταγωνισμός των πόλεων μεταξύ τους κοκ.

Στα πλαίσια αυτά, με κριτήριο τα εμπορικά της πλεονάσματα (γράφημα), η Γερμανία εφαρμόζει μία αδίστακτη πολιτική φτωχοποίησης των γειτόνων της – ενώ τα τεράστια πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της, ύψους άνω των 250 δις €, θα οδηγήσουν τελικά στη διάλυση της Ευρωζώνης.

Περαιτέρω, η Αυστρία λειτουργεί βέβαια σχετικά ανάλογα με τη Γερμανία, αλλά είναι μία πολύ μικρότερη οικονομία, συγκριτικά με τη γειτονική της χώρα. Το ίδιο ισχύει επίσης για την Ελβετία, η οποία όμως «τιμωρείται» σε κάποιο βαθμό – μέσω της ανόδου της ισοτιμίας του φράγκου, παρά το ότι προσπαθεί να τη χειραγωγήσει, με τη διάθεση τεράστιων ποσών από την κεντρική της τράπεζα.

Ουσιαστικά λοιπόν ο μεγάλος κίνδυνος τόσο για την Ευρωζώνη, όσο και για τον πλανήτη γενικότερα, είναι η Γερμανία. Πολύ περισσότερο επειδή η άλλη μεγάλη εξαγωγική χώρα, η Κίνα, έχει πάψει πια να υποτιμάει το νόμισμα της – οπότε τα πλεονάσματα της είναι πολύ χαμηλότερα (2,7% το 2015, έναντι 8,8% της Γερμανίας).

Ειδικά όσον αφορά τη Γαλλία, η χώρα δεν είναι πρόθυμη να εφαρμόσει το μισθολογικό dumping, οπότε το μερκαντιλισμό της Γερμανίας – επειδή οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους δεν θέλουν να υποστούν τις συνέπειες (μείωση του βιοτικού τους επιπέδου κοκ.).

Αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος της εξέγερσης τους (άρθρο), τον οποίο αποτυπώνει πολύ καλά ο οικονομολόγος κ. Piketty σε άρθρο του (πηγή) – όπου στην προκειμένη περίπτωση οι Γερμανοί συμπεριφέρονται όπως εκείνος ο τσιγκούνης που δεν ξοδεύει τίποτα, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνει όλα τα χρήματα των γειτόνων του, οι οποίοι μπορούν μεν, αλλά δεν θέλουν να τον μιμηθούν.

.

Μικρή ιστορική αναδρομή

Συνεχίζοντας, πριν από είκοσι περίπου χρόνια η Γερμανία, η Αυστρία και η Ελβετία άρχισαν να στηρίζουν τις οικονομίες τους στην πολιτική της συγκράτησης των μισθών – σαν να ήταν και οι τρεις αυτές γερμανόφωνες χώρες συνεννοημένες μεταξύ τους. Αντί λοιπόν να προσαρμόζουν τις ονομαστικές αμοιβές των εργαζομένων τους στην αύξηση της παραγωγικότητας τους, συν έναν ορισμένο πληθωρισμό, τις αύξαναν μόνο όσον αφορά την παραγωγικότητα – με αποτέλεσμα να παραμείνουν σχεδόν σταθερές, μεταξύ των ετών 1995 και 2007.

Από την άλλη πλευρά η Γαλλία, η οποία επικεντρώνεται στην αύξηση της εσωτερικής ζήτησης όσον αφορά την ανάπτυξη της και όχι στις εξαγωγές, μείωνε επίσης τους μισθούς των εργαζομένων της στις αρχές του 1990 – κυρίως ως αποτέλεσμα της βαθιάς ύφεσης, στην οποία είχε οδηγηθεί μετά το 1992. Μετά το ξεκίνημα όμως της Ευρωζώνης, άρχισε ξανά να αυξάνει τους μισθούς με έναν ετήσιο σταθερό ρυθμό της τάξης του 2%, όπως επίσης η Ιταλία – όσος ήταν ακριβώς ο στόχος της ΕΚΤ (γράφημα).

Αντίθετα, η Γερμανία μετά το 2003 άρχισε να μειώνει τους πραγματικούς μισθούς των εργαζομένων της, όπως και η Ελβετία – ενώ χώρες όπως η Ιταλία, οι Η.Π.Α. και η Βρετανία λειτουργούσαν σχετικά ανάλογα με τη Γαλλία, με αποτέλεσμα να υποστούν σημαντικές απώλειες, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα τους.

Ενώ τώρα τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Βρετανία είχαν τη δυνατότητα να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητα τους υποτιμώντας τα νομίσματα τους, η κατάσταση της Γαλλίας, καθώς επίσης της Ιταλίας, επιδεινωνόταν διαρκώς (πολλών άλλων χωρών της Ευρωζώνης επίσης, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας).

Έτσι αυξανόταν συνεχώς τα ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους, τα χρέη τους επίσης, ενώ δεν δημιουργούνταν μακροπρόθεσμα βιώσιμες θέσεις εργασίας – με αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, ορισμένες από αυτές τις χώρες να διογκώνουν το δημόσιο τομέα τους για να αντιμετωπίσουν την ανεργία, προσλαμβάνοντας έτσι υπεράριθμούς εργαζομένους.

Συμπερασματικά λοιπόν, η Γαλλία αποχώρησε από την ομάδα των μερκαντιλιστών ήδη από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης το 1999 – ακολουθώντας πιστά τα συμφωνηθέντα, μεταξύ όλων των εταίρων της. Η απόφαση της αυτή ήταν σωστή, επειδή η Ευρωζώνη ως σύνολο δεν είναι δυνατόν να ακολουθήσει μία μερκαντιλιστική στρατηγική με επιτυχία –  αφού το μερίδιο των εμπορικών συναλλαγών της με τα κράτη εκτός του ευρώ είναι πολύ χαμηλό. Επομένως, εάν μία χώρα υιοθετούσε αυτή τη στρατηγική, θα ήταν εις βάρος των υπολοίπων – κάτι που δεν επιθυμούσε η Γαλλία.

Φυσικά δεν μπορούσε να φαντασθεί ούτε η Γαλλία, ούτε οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης πως αυτήν ακριβώς την εποχή η Γερμανία θα έκανε το αντίθετο – εγκαινιάζοντας την «πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα», εις βάρος όλων των εταίρων της. Εν τούτοις, η πολιτική αυτή δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται στο διηνεκές, αφού αργά ή γρήγορα οι άλλες χώρες θα αντιδράσουν – ενώ ασφαλώς δεν θα αποδεχθούν την κατοχή τους από τη Γερμανία, όπως η Ελλάδα, για να εξοφλήσουν τα χρέη που η συμπεριφορά της τους έχει προκαλέσει.

.

Επίλογος

Έχουμε κουραστεί να ακούμε συνεχώς για τις ευθύνες της Ελλάδας, όσον αφορά τη χρεοκοπία της – η οποία είναι αφενός μεν το αποτέλεσμα της συμμετοχής της στην Ευρωζώνη, κυρίως όμως λόγω της πολιτικής που ακολούθησε έκτοτε η Γερμανία, αφετέρου της διαχείρισης της κρίσης μετά το 2009, για την οποία ευθύνεται ασφαλώς η Τρόικα και τα μνημόνια που επιβλήθηκαν (ανάλυση).

Δεν ισχυριζόμαστε φυσικά πως δεν έχει η Ελλάδα καμία ευθύνη, αλλά απλά και μόνο ότι δεν πρέπει να επιβαρύνεται με ενοχές, πολύ μεγαλύτερες από αυτές που της αναλογούν – ενώ η λύση σήμερα δεν είναι άλλη από τη στάση πληρωμών, έτσι ώστε να διαπραγματευθεί τη διαγραφή μέρους των χρεών της. Προφανώς δεν πρόκειται για μία εύκολη ή ανώδυνη διαδικασία, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση – όπου δυστυχώς, ακόμη και αν το επιτύχει, θα αντιμετωπίσει ξανά τα ίδια προβλήματα στο μέλλον, εάν η Γερμανία δεν αλλάξει πολιτική.

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία κοκ., οι οποίες ναι μεν ευρίσκονται σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα, αλλά δεν θα αποφύγουν την ίδια μοίρα – αφού η Ευρωζώνη, με τη μερκαντιλιστική Γερμανία εντός της, δεν είναι βιώσιμη, οπότε αργά ή γρήγορα θα διαλυθεί. Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να έχουμε έτοιμη μία εναλλακτική λύση για ένα τέτοιο ενδεχόμενο – εκτός εάν επιλεγεί ένα σενάριο, όπως αυτό που έχουμε περιγράψει στο παρελθόν (ανάλυση).

Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος με τις εκτιμήσεις μας, αλλά δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε κάτι αισιόδοξο για το μέλλον – ειδικά εάν συνεχιστεί η ίδια δουλοπρεπής πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων, σε ένα οικονομικό περιβάλλον που συνεχώς επιδεινώνεται. Σε κάθε περίπτωση, η αισιοδοξία είναι μεν απαραίτητη για να επιστρέψει ξανά μία χώρα σε πορεία ανάπτυξης, αλλά δεν πρέπει να στηρίζεται σε ψευδαισθήσεις – αφού τότε καταστρέφεται εντελώς.

www.analyst.g

Το χαρτί του χρέους

Το συμπληρωματικό μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην παγκόσμια ιστορία – μία διαβολική έμπνευση του κ. Σόιμπλε, για να απολαύσει τον πλήρη εξευτελισμό της δήθεν αριστερής κυβέρνησης

.

«Η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα στον πλανήτη, στην οποία θα καταργηθεί η πολιτική των διαπραγματεύσεων και των εκβιασμών, για την πληρωμή των δόσεων – αφού θα εγκατασταθεί ο μόνιμος μηχανισμός επιτήρησης από τους δανειστές της» (ΒΒ).

.

Άποψη

Με το ψεύτικο καρότο και με το αληθινό μαστίγιο, με την ίδια ασαφή υπόσχεση για το χρέος δηλαδή που υιοθετήθηκε το 2012, έναντι των σαφέστατων, συνεχώς αυστηρότερων μνημονίων εξαθλίωσης, κατάφερε η Γερμανία να εξευτελίσει ακόμη μία ελληνική κυβέρνηση. Πολύ χειρότερα η καγκελάριος, παίζοντας αριστοτεχνικά το χαρτί του χρέους και αδιαφορώντας για τις αντιρρήσεις του ΔΝΤ, πέτυχε τη μετατροπή της χώρας μας σε μία πλήρη αποικία της – αφού παραδόθηκε αφενός μεν ο εισπρακτικός μηχανισμός (πηγή), αφετέρου το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας του δημοσίου, ενώ μέσω των τραπεζών ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής (άρθρο).

Οι πραγματικοί στόχοι της πάντως φαίνονται από το «Συμπληρωματικό Μνημόνιο» – το επί πλέον αυτού που επιβλήθηκε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015. Για παράδειγμα, με το περυσινό μνημόνιο το ΤΑΙΠΕΔ είχε αναλάβει την υποχρέωση 9 αποκρατικοποιήσεων – οι οποίες αυξήθηκαν στις 19 με το σημερινό, χωρίς να δοθεί καμία σημασία από την κυβέρνηση ή/και τη Βουλή που ψήφισε το νομοσχέδιο.

Εκτός αυτού, για να απελευθερωθεί η επόμενη δόση, μία από τις προϋποθέσεις είναι η επικύρωση της συμφωνίας μεταξύ του ΤΑΙΠΕΔ και της LAMDA Development του ομίλου Λάτση, όσον αφορά το αεροδρόμιο του Ελληνικού – το οποίο πωλήθηκε προς 75 € το τετραγωνικό, όταν η σημερινή εμπορική αξία των γειτονικών οικοπέδων υπολογίζεται τουλάχιστον στα 1.100 €, ενώ υπάρχουν αντιρρήσεις τόσο από τις τοπικές κοινότητες, όσο και από τις δικαστικές αρχές (πηγή).

Εν προκειμένω, αυτό που εκπλήσσει δεν είναι το ίδιο το γεγονός αυτού καθεαυτού, όσο το ότι τοποθετείται ως προϋπόθεση για την καταβολή μίας δόσης – παρά το ότι έχει ψηφιστεί ως αντάλλαγμα ένα θηριώδες μνημόνιο 7.500 σελίδων που θέτει την Ελλάδα υπό καθεστώς διεθνούς ομηρίας για τα επόμενα 99 χρόνια!

Ακόμη χειρότερα, μία δεύτερη προϋπόθεση είναι η αμνηστία τριών πρώην υψηλόβαθμων συνεργατών του ΤΑΙΠΕΔ, ενός Ιταλού, ενός Σλοβάκου και ενός Ισπανού – οι οποίοι ζημίωσαν την Ελλάδα με ένα ποσόν της τάξης των 580 εκ. €, σύμφωνα με πόρισμα της Δικαιοσύνης από το 2013 (μέσω της σύναψης 28 συμβολαίων πώλησης και ενοικίασης δημοσίων κτιρίων – Leaseback).

Η κυβέρνηση λοιπόν θα πρέπει να αποσύρει τη δίωξη που άσκησε ο αρμόδιος εισαγγελέας εναντίον τους με την κατηγορία της διαφθοράς – αλλιώς η Ελλάδα δεν θα πάρει τη δόση των 10,3 δις € με δόσεις! Εδώ δεν πρόκειται προφανώς για έναν πόλεμο εναντίον της διαφθοράς, αλλά για την απόλυτη νομιμοποίηση της – για έναν πρωτοφανή εξευτελισμό της ελληνικής Δικαιοσύνης, για τον οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται και η Ευρώπη.

Μία τρίτη σκανδαλώδης προϋπόθεση είναι η νομιμοποίηση του εμπορικού κέντρου των 70.000 τετραγωνικών που κατασκεύασε ο όμιλος LAMDA για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, χωρίς καμία άδεια οικοδόμησης – εκ των υστέρων και αναδρομικά με εντολή Σόιμπλε, ξανά με τον εκβιασμό της δόσης! Όσον αφορά δε τη σκανδαλώδη ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων, έχουμε ήδη αναφερθεί αναλυτικά (άρθρο) – καθώς επίσης στον ΟΛΠ, στον ΟΠΑΠ και στην απάτη των τραπεζών, η οποία κόστισε στους Έλληνες φορολογουμένους πάνω από 40 δις € (άρθρο).

Στα πλαίσια αυτά, πόσο σεβασμό αλήθεια μπορεί να εμπνέει μία κυβέρνηση που υπογράφει τα πάντα, που προσφέρει δηλαδή δυσθεώρητα ανταλλάγματα, για μία ακόμη δόση, η οποία παραμένει σταγόνα στον ωκεανό; Ποιός εκτιμάει κάποιον που του δίνει εγγυήσεις 100 €, για να πάρει 5 € μετρητά;

Προφανώς κανένας, οπότε ούτε ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος φαίνεται πως νοιώθει απόλαυση με το να εξευτελίζει τους άλλους – τοποθετώντας τους με την πλάτη στον τοίχο, αφού προηγουμένως τους στήνει τη μία παγίδα πίσω από την άλλη, στην οποία γκρεμίζονται σαν ανόητοι.

Πόσο μάλλον όταν έχει απέναντι του μία δήθεν ηθική, δίκαιη και αγωνιστική αριστερή κυβέρνηση, η οποία όμως δεν δίστασε να μοιράσει χιλιάδες κενές υποσχέσεις στους εκλογείς της – καθώς επίσης να σκύψει το κεφάλι συνθηκολογώντας άνευ όρων, τεκμηριώνοντας πως είναι πρόθυμη να κάνει τα πάντα για να διατηρηθεί στην εξουσία, χωρίς κανέναν απολύτως ηθικό ενδοιασμό.

Κατά την άποψη του Γερμανού λοιπόν πρέπει να πληρώσει για τη συμπεριφορά της, οπότε δίκαια την τιμωρεί – χωρίς φυσικά να τον ενδιαφέρει πως πληρώνουν οι αθώοι Πολίτες, όπως δεν ενδιέφερε τους προγόνους του η εκτέλεση αμάχων, για τα σαμποτάζ των αντιστασιακών στις δυνάμεις κατοχής.

.

Ο μύθος του χαμηλού ποσοστού των δημοσίων εσόδων

Συνεχίζοντας, ένας συνήθης μύθος είναι τα χαμηλά φορολογικά έσοδα της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων των ασφαλιστικών εισφορών, συγκριτικά με το μέσον όρο της Ευρωζώνης – τα οποία όμως από 33,5% του ΑΕΠ το 2010, εκτοξεύθηκαν στο 39% το 2014, παρά το ότι η χώρα μας ήταν βυθισμένη στην ύφεση. Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται οι χώρες με υψηλότερο ποσοστό εσόδων από την Ελλάδα, καθώς επίσης αυτές με χαμηλότερο:

.

Χώρα	Ποσοστό δημοσίων εσόδων / ΑΕΠ
Μέσος όρος ΕΕ	40,0%
Μέσος όρος Ευρωζώνης	41,5%
Ελλάδα	39,0%
Δανία	50,8%
Βέλγιο	47,9%
Γαλλία	47,9%
Ρουμανία	27,7%
Βουλγαρία	27,8%
Λιθουανία	28,0%

Πηγή: Eurostat

.

Εν προκειμένω, δεν αναφέρεται καθόλου η ανταποδοτικότητα των φόρων – η οποία είναι ασφαλώς μεγαλύτερη σε χώρες όπως η Δανία, η Γαλλία και το Βέλγιο. Όταν όμως η ανταποδοτικότητα είναι χαμηλή, τότε οι Πολίτες καλούνται να την συμπληρώσουν από τα δικά τους εισοδήματα, οπότε μειώνεται η φοροδοτική τους ικανότητα – με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να πληρώνουν ανάλογους φόρους με τα άλλα κράτη.

Για παράδειγμα, όταν στην Ελλάδα είναι υποχρεωμένος κανείς να πληρώνει φροντιστήρια, γιατρούς κοκ., ενώ στη Δανία όχι, τότε είναι λογικό να είναι χαμηλότερο το ποσοστό των δημοσίων εσόδων. Εάν δεν είναι, όπως στην Ελλάδα το 2014, σημαίνει πως επιτεύχθηκε εις βάρος του βιοτικού επιπέδου των Πολιτών – οπότε η χώρα, αργά ή γρήγορα, οδηγείται στην οικονομική κατάρρευση και στο χάος.

Εκτός αυτού, το ποσοστό των φορολογικών εσόδων έχει άμεση σχέση με το ύψος των εισοδημάτων των Πολιτών, καθώς επίσης με τα κέρδη των επιχειρήσεων – όπου, όσο μεγαλύτερα είναι, τόσο πιο πολύ αυξάνονται τα δημόσια έσοδα. Λογικά λοιπόν το ποσοστό στη Ρουμανία είναι 27,7% – σημειώνοντας πως στην Αφρική, η οποία είναι ακόμη πιο φτωχή, το ποσοστό ήταν της τάξης του 17,9% το 2015 (έναντι 18,7% το 2014, επειδή μειώθηκε ο ρυθμός ανάπτυξης της στο 3,6% από 5% προηγουμένως, λόγω των προβλημάτων της Κίνας).

Ως εκ τούτου, τα φορολογικά έσοδα στην Ελλάδα είναι επικίνδυνα υψηλά. Πόσο μάλλον σε μία εποχή που το ΑΕΠ της έχει καταρρεύσει, που η ανεργία έχει εκτοξευθεί στα ύψη, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει – με τις υπόλοιπες να βλέπουν τα κέρδη τους να συρρικνώνονται συνεχώς ή να μετατρέπονται σε ζημίες, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.

Σαν να μην έφταναν όμως τα παραπάνω, η Γερμανία επέβαλλε μία ακόμη αύξηση των φόρων συμπεριλαμβάνοντας πολλούς έμμεσους, οι οποίοι είναι καταστροφικοί για τα χαμηλότερα εισοδήματα – ενώ οδηγούν ταυτόχρονα στην πλήρη καταστροφή της μεσαίας τάξης και άρα στην κατάλυση της δημοκρατίας.

Τροφοδοτούν επί πλέον τη φοροδιαφυγή, όχι μόνο επειδή οι υπερβολικοί φόροι θεωρούνται ως σημαντικό κίνητρο για την αύξηση της αλλά, επίσης, εξαιτίας του ότι αρκετοί ωθούνται στην παρανομία της απόκρυψης εισοδημάτων – λόγω του ότι αδυνατούν διαφορετικά να επιβιώσουν.

Ο σαδισμός εν προκειμένω του Α. Σόιμπλε είναι κάτι περισσότερο από φανερός – τεκμηριώνοντας με το χειρότερο δυνατό τρόπο τη γερμανική διαστροφή (ανάλυση), η οποία είναι ο παραδοσιακός εφιάλτης της χώρας. Αυτός που γέννησε το Χίτλερ και το ναζισμό, ενώ αιματοκύλισε επανειλημμένα την Ευρώπη – χωρίς να έχει δυστυχώς διδαχθεί η χώρα τίποτα από την ιστορία της, η οποία μοιάζει με ένα βαρύ ποινικό μητρώο.

.

Επίλογος

Όσο αισιόδοξος και να είναι κανείς, όσες αυταπάτες και αν έχει, δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια του μπροστά στην πραγματικότητα που διαγράφεται ολοκάθαρη μπροστά του. Η Ελλάδα, έτσι όπως συμπεριφέρονται οι κυβερνήσεις της, δεν έχει καμία προοπτική και κανένα μέλλον για τους Έλληνες – οι οποίοι

(α) είτε θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, αντικαθιστάμενοι από μετανάστες, (β) είτε θα παραμείνουν σκλάβοι χρέους στο διηνεκές, εργαζόμενοι κάτω από άθλιες συνθήκες και εξευτελιστικές αμοιβές για τη γερμανική βιομηχανία.

Φυσικά υπάρχουν λύσεις οι οποίες, είναι μεν επώδυνες, αλλά όχι καταστροφικές – ενώ τις έχουμε αναλύσει όλοι με πλήθος άρθρων στο παρελθόν, χωρίς κανένα μέχρι στιγμής αποτέλεσμα. Επομένως, είναι περιττό να τις επαναλαμβάνω κάθε φορά – ειδικά όταν διαπιστώνω πως η κατάσταση βαίνει από το κακό στο τρισχειρότερο, χωρίς να διαταράσσεται καθόλου η σιωπή των αμνών. 

Επόμενο στάδιο πάντως θα είναι οι εδαφικές ανακατατάξεις – αφού η οικονομική ένδεια μίας χώρας, σε συνδυασμό με τις υποτακτικές κυβερνήσεις της, οδηγεί αυτόματα σε μεγάλες γεωπολιτικές ήττες.

 http://www.analyst.gr

Γιατί όχι «Άμεση στάση πληρωμών- Χρεοστάσιο», με τους όρους του 1932 ;

{ … }Tά συμμετέχοντα κράτη θα απέχουν είς πάσαν περίπτωσιν ,οιασδήποτε άλλης ενέργειας,στρατιωτικού,η πολιτιστικού,οικονομικού,ή άλλου εξαναγκασμού,με σκοπό την υπαγωγήν είς τα συμφέροντα των,της ασκήσεως υφ’ετέρου συμμετέχοντος κράτους,των εγγενών είς την κυριαρχίαςν του δικαιωμάτων,ώστε να διασφαλίσουν πλεονεκτήματα οιουδήποτε τύπου { … }

( Απόσπασμα από την «Τελική Πράξη του Ελσίνκι « ( 1975, ΔΑΣΕ – Διάσκεψη Ασφάλειας & Συνεργασίας στην Ευρώπη , η οποία μετά 1990 μετεξελίχθητε σε «Ο.Α.Σ.Ε» ενσωματώνοντας τις διακηρύξεις με τις βασικές αρχές του «Ελσίνκι»).


Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΟΜΗΡΙΑΣ ( ΜΑΣ ) :

Με την Οργουελικού τύπου «μεταγλώσσα» η νέα πολιτική απάτη που μας παρουσίασε ο “lite – Γερμανός” , Υπουργός «επί» των οικονομικών της Γαλλίας Πιερ Μοσκοβισί, η συνέχιση Κηδεμονίας της Ελλάδας σαν «Αποικία Χρέους» ονομάζεται «ελάφρυνση χρέους» («Κόκκινη γραμμή» το «κούρεμα» του χρέους, λέει ο Μοσκοβισί ( 1 ) Με αυτό τον όρο ο Επίτροπος του σε επιθανάτιο ρόγχο «Γαλλο – Γερμανικού Άξονα» στην Ε.Ε., ενόψει του Eurogroup της 24ης Μαϊου, δηλώνει πως αποκλείεται το «Κούρεμα» του δημόσιου χρέους , με τους ευνοϊκούς όρους που ίσχυσαν μεταπολεμικά για την Γερμανία, όπως αργότερα και για τις υπερχρεωμένες χώρες του λεγόμενου «τρίτου & αναπτυσσόμενου κόσμου», και θέλει να μας «σώσει» μόνο με την – προσωρινή – μείωση – της καταβολής των «τόκων» και όχι των «χρεολυσίων» που «πρέπει» να εξοφλεί η Ελλάδα τα επόμενα είκοσι χρόνια .


Και αμέσως μετά ακολούθησε η «φιλελληνική & ανθρωπιστική» πρόταση του Δ.Ν.Τ. που δηλώνει , επίσης όπως ο Π. Μοσοκοβισί , πως :

«ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ» ΟΧΙ «ΚΟΥΡΕΜΑ» ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Αλλά θέτει με παραπλανητικό – ομιχλώδη τρόπο την «διαφωνία» του προς την Ε.Ε. με την παρακάτω τοποθέτηση :

«Είναι εφικτό να αποκατασταθεί η βιωσιμότητα του χρέους (σ.σ. της Ελλάδας) χωρίς «κούρεμα» (σ.σ. διαγραφή μέρους του χρέους από τους πιστωτές), αλλά αυτό θα συνεπαγόταν την παραχώρηση ιδιαίτερα ευνοϊκών όρων σε ό,τι αφορά τα δάνεια, κυρίως μιας μακράς περιόδου χάριτος και ωρίμανσης και πολύ χαμηλών επιτοκίων», ανέφερε ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ , Τζέρι Ράις , κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης των εκπροσώπων του Τύπου ( 2 )

Για να καταλήξουμε στην Ανακοίνωση του «Φρουραρχείου» της Ε.Ε. ( του Υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας , υπό τον Βόλφγκανκ Σόϊμπλε , ο οποίος για πολλούς νέο –«φιλο- Μερκελιστές» συμβολίζει τον «Μαρκήσιο Ντε Σαντ»

«Τα περί πρότασης του ΔΝΤ για περίοδο χάριτος των ελληνικών δανείων ως το 2040, «δεν αλλάζουν κάτι στα δεδομένα που θα συζητηθούν στο Eurogroup» της 24ης Μαΐου, διευκρίνισε σήμερα ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών , Γιουργκ Βαϊσγκέρμπερ…» ( 3 )

Παράλληλα ο Γάλλος Ε.Ε – Επίτροπος και υπουργός οικονομικών της χώρας του , Herr Μοσχοβισί , θέτει «δεύτερη κόκκινη γραμμή», η οποία είναι , εκτός από τον αποκλεισμό του κουρέματος της ονομαστικής αξίας των δανείων «μας» , πάλι σύμφωνα με την Οργουελική μεταγλώσσα , η «πλήρης τήρηση» των εκβιαστικά επιβεβλημένων λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων», ή «προαπαιτούμενων» για τον δανεισμό «μας» στα «memorandum of understanding».

«Μεταρρυθμίσεις» – οι οποίες παραβιάζουν το ισχύον «διεθνές δίκαιο» και τις «διεθνείς συμβάσεις» για την ελάχιστη εγγύηση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και την προστασία από «ανισοβαρείς και αθέμιτες συμβάσεις». Βλέπε σχετικά το εισαγωγικό μας απόσπασμα από την «Τελική Πράξη / Διακήρυξη του Ελσίνκι» ( 1975) και την Έκθεση του Ανεξάρτητου Εμπειρογνώμονα του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Χουάν Πάμπλο Μποχοσλάβσκι , στην 31η συνεδρίαση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών στα μέσα Μαρτίου 2016. ( 4 )

Γιατί όμως η κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα δέχεται μια λύση για δήθεν ελάφρυνση το δημόσιου χρέους της χώρας , αντίθετη από τις ρυθμίσεις και την προσωρινή λύση που είχε καταφέρει ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης , όμοιας με την σημερινή;

Τότε είχε κηρυχθεί από την Ελλάδα ( παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των «προστάτιδων δυνάμεων», κυρίως της Αγγλίας ) «μονομερώς» στάση πληρωμών ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΕΟΛΥΣΙΑ που αποτελούν την μεγαλύτερη οικονομική επιβάρυνση για μια «δανειολήπτρια χώρα», με ετήσια εξόφληση μόνο ενός μικρού ποσοστού των αναλογούντων τόκων ( 3,5 – 4, 5 % ) σαν ένδειξη αναγνώρισης ύπαρξης των οφειλών η ρύθμιση των οποίων είχε μετατεθεί «για αργότερα» Ένα χρεοστάσιο που συνέχισε να εφαρμόζει μέχρι την κήρυξη του πολέμου και το καθεστώς Ι. Μεταξά.

Εάν απαιτηθεί σαν ένδειξη αναγνώρισης της μη «αυτόματης διαγραφής η κουρέματος» η καταβολή μόνο ενός μικρού ποσοστού ( όπως στην περίοδο του 1932 – 1940 ) των «αναλογούντων τόκων», αυτό θα μπορούσε κατά την κρίση μας να θεωρηθεί σαν εφικτή «εναλλακτική πρόταση» , εκ μέρους της Ελλάδας , όμως με τις ΕΞΗΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ , οι οποίες θα πρέπει να ανακοινωθούν επίσης προς τους «συμμάχους πιστωτές μας» :

Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα της αυτό – προσδιοριζόμενης «περιόδου χάριτος» και της ουσιαστικής παύσης εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους «μας» , συγκροτείται με πρόσκληση της Ελλάδας μια κοινά αποδεκτή με τους πιστωτές «Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων», η οποία θα εξετάσει και θα ασκήσει «λογιστικό έλεγχο» για το πραγματικό ύψος του δημόσιου εξωτερικού χρέους της Ελλάδας , η οποία θα πρέπει να εξετάσει εκτός των άλλων και το Πόρισμα – Έκθεση της υπό την κα Ζ. Κωνσταντοπούλου «Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου» του Ελληνικού Κοινοβουλίου , και να εκδώσει , μέσα σε τακτό χρονικό διάστημα πριν την λήξη της «περιόδου χάριτος» , το δικό της πόρισμα , βάσει του οποίου θα συγκληθεί εκ νέου «Νέα Συνδιάσκεψη» των εκπροσώπων της Ελλάδας και των πιστωτών της , στην οποία θα πρέπει να προσδιοριστεί το οριστικό ποσό των οφειλών της χώρας μας , αφού πρώτα οριστεί ένα αποτελεσματικό «κούρεμα» του με βάσει τις ευνοϊκές πρόνοιες και ρυθμίσεις των δυτικών «συμμάχων μας» στη Συνθήκη για την Ρύθμιση του Εξωτερικού Χρέους της Γερμανίας. Δηλαδή μεγάλο χρονοδιάγραμμα ( 50 – 60 ετών ) αποπληρωμής του εναπομένοντος χρέους με «ρήτρα ανάπτυξης» ( 1,5 – 2,5 % του ετήσιου «τζίρου των εξαγωγών μας» ).


Το δε αποτέλεσμα μιας ενδεχόμενης Συμφωνίας θα πρέπει να τεθεί σε ΔΗΜΟΦΙΣΜΑ του ελληνικού λαού.

Επίσης η Ελλάδα ν΄ ανακοινώσει – προαναγγείλει πως στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων αυτών που θα ακολουθήσουν την Άμεση Στάση Πληρωμών και την έκδοση Πορίσματος από κοινά αποδεκτή «Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων» θα θέσει υπό εξέταση και θα διεκδικήσει :

· Την περίπτωση ενδεχόμενων «Αποζημιώσεων» για τα μέχρι τώρα λάθη προβλέψεων και «επιβαλλόμενων προγραμμάτων διάσωσης» της που είχαν γενικά αναγνωρισμένες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφικές συνέπειες , όπως ΚΑΙ τον … ·

· Άμεσο «συμψηφισμό» εκείνων των οφειλών της από τον Ε.Μ.Σ που αναλογούν στην Γερμανία , με – μέρος – του «Εξαναγκαστικού Κατοχικού Δανείου» ( «Πιστώσεις» που είναι μεγαλύτερες των μετά το 2010 υποχρεώσεων μας προς την Γερμανία για αυτό και μιλάμε για «μερικό» συμψηφισμό ) ΚΑΙ του ΠΑΘΗΤΙΚΟΥ της Γερμανίας στο Ελληνογερμανικό Εμπορικό «Κλήρινγκ» ( 1936 – 1944 ) το οποίο ανέρχεται , σύμφωνα με το – ΘΑΜΜΕΝΟ – μέχρι σήμερα – Πόρισμα της Επιτροπής, η οποία συγκροτήθηκε με την υπ΄αριθμ, «69884 / 17.4.1945» Απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, σε 929 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΑΡΚΑ ΤΟΥ ΡΑΪΧ, μεγάλης αγοραστικής αξίας σήμερα (βλέπε ντοκουμέντο με απόσπασμα στοιχείων του πορίσματος στην παράπλευρη φωτογραφία ) και δεν έχει διεκδικήσει η Ελλάδα – ούτε το «επίσημο κίνημα» , με αποτέλεσμα να μπορεί να εμφανίζεται σήμερα ο – κάθε – Αναθεωρητής ερευνητής Χ. Ρίχτερ με την «ευμενή ανοχή & υποστήριξη» του γερμανικού κράτους και να ισχυρίζεται ανερυθρίαστα πως «δεν σας χρωστάμε – μας χρωστάτε» για την περίοδο του πολέμου και της κατοχής σας !

· Επίσης η Ελλάδα , ανεξάρτητα από το διακανονισμό και τις διαπραγματεύσεις για το εξωτερικό της χρέος , πρέπει – δημόσια να διακηρύξει πως θα προσφύγει άμεσα στο Δ.Δ. της Χάγης κατά της Γερμανίας, εάν δεν προσέλθει μέσα σε τακτό χρονικό διάστημα σε διαπραγματεύσεις μαζί της για την υπογραφή ξεχωριστής «Συνθήκης Ειρήνης» , όπως ΡΗΤΑ ορίζει Νόμος του ελληνικού κράτους ( « 2023/ 1952» ) για την «άρση της εμπολέμου καταστάσεως» με τη Γερμανία και ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ της «Ρηματικής Διακοίνωσης» της κυβέρνησης Α. Παπανδρέου τον Νοέμβρη 1995 .

Εάν δεν προσφέρει η Γερμανία την αναγκαία – συναίνεση της – για την δικαιοδοσία του Δ.Δ. τ. Χάγης , τότε διακόπτεται σε «πρώτη φάση» κάθε συμμετοχή γερμανικών εταιρειών σε «διαγωνισμούς του ελληνικού δημοσίου», όπως σε πολλές περιπτώσεις έχουν εφαρμόσει , ακόμα και για «ιδιωτικές γερμανικές επενδύσεις» , για αντίστοιχες περιπτώσεις Αποζημίωσης πολιτών των Η..Π.Α από Γερμανία ) , με το αίτημα – Ν΄ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ ΠΩΣ Η «Συνθήκη των 4 + 2» για την ενοποίηση της Γερμανίας ( 1990 ) , ΕΙΝΑΙ , όχι μόνο “de facto” , αλλά και “de –Jura” , η προαπαιτούμενη , σύμφωνα με το ισχύον διεθνές δίκαιο του πολέμου , «Συνθήκη Ειρήνης» μεταξύ των πρώην εμπολέμων κρατών στον Β’ Π.Π , γεγονός που επιβάλλει στην Γερμανία να ρυθμίσει τις οφειλές της για έναν διεθνώς αναγνωρισμένο επιθετικό – κατακτητικό πόλεμο , όπως διαπιστώθηκε και στις Αποφάσεις του Διεθνούς Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης.

Οι «Πολεμικές Επανορθώσεις» μετά τον «2ο Π.Π» ΔΕΝ είναι τα «λύτρα υποταγής» που έπρεπε να καταβάλουν οι «ηττημένοι στους νικητές» , όπως ίσχυε στην περίοδο του «κλασσικού ιμπεριαλισμού» και εφαρμόστηκαν σαν «θεσμός» μέχρι λίγο μετά τον Α΄ Π.Π με την «Συνθήκη των Βερσαλλιών» , ΑΛΛΑ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ & ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΟ-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ – ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ Κάνουν «λάθος» , κυρίως Γερμανικές & «Ευρωπαϊκές» , σοσιαλδημοκρατικές και ορισμένες «τροτσκιστικές» πολιτικές δυνάμεις να ταυτίζουν σκόπιμα για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας τις Επανορθώσεις του κυρίως «ενδο – ιμπεριαλιστικού» Α΄Π.Π. με αυτές του κυρίως «αντιφασιστικού – αντιιμπεριαλιστικού» Β΄Π.Π. , αφήνοντας ακόμα να εννοηθεί ( κλασσική μεταπολεμική γερμανική – ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΗ – προπαγάνδα ) πως κάτι τέτοιο οδηγεί ακόμα και στην «αύξηση του ναζισμού» όπως στην «Βαϊμάρη» !

Σχετικά με τις Γερμανικές Επανορθώσεις , την υποτέλεια του οιονεί υπό Κηδεμονία «Κράτους της Δεξιάς» ΚΑΙ τον οπορτουνισμό από την «Αριστερά της Λήθης» και για το πώς μας συμπεριφέρθηκαν μεταπολεμικά «Άγγλοι – Γάλλοι – Ρώσοι – Αμερικάνοι» , βλέπε δύο από τα άρθρα μου γραμμένα προνοητικά – δύο χρόνια – πριν την ενοποίηση της Γερμανίας , το 1988 ( 6 + 7 )

Εάν τα ποσά που θα εξοικονομηθούν από την προτεινόμενη μονομερή – άμεση «στάση – παύση πληρωμών» ( σταδιακά κατά προσέγγιση από 6 – 22 δις ευρώ το χρόνο , συνολικά – αρκετά – πάνω από «120 δις» για τα επόμενα χρόνια ) , τα οποία θα προέλθουν από «δημοσιοοικονομικά πλεονάσματα» ύψους του «3,5 %» ( αποκαλυπτικό είναι το «διάγραμμα» του “Bloomberg” ( 5 ) για την πορεία εξόντωσης του ελληνικού λαού μέσω «πλεονασμάτων» ) , ΔΙΑΤΕΘΟΥΝ σε μια “δημοκρατικά προγραμματισμένη” με πλήρη διαφάνεια οικονομική ανάπτυξη και για την εγγύηση της ελάχιστης κοινωνικής μέριμνας ΚΑΙ ΔΕΝ αναζητήσουμε νέα κακόφημα «Σχέδια Μάρσαλ» («Πακέτο Γιούνγκερ» με τα κονδύλια των λεγόμενων «διαρθρωτικών ταμείων» της Ε.Ε , χωρίς την «ιδία συμμετοχή μας») , που θα επιτείνουν την εξάρτηση , την στρεβλή ανάπτυξη της χώρας και θα καταλήξουν , όπως η προηγούμενη «ανάπτυξη» του 1950 – 1960 , στην «μαζική μετανάστευση» των Ελλήνων , ΤΟΤΕ … “ίσως” – υπάρξει μια αναστροφή του θλιβερού – καταπιεστικού κλίματος για τον ελληνικό λαό ( θα δείξει ).

1. http://www.altsantiri.gr/…/kokkini-grammi-kourema-tou-chre…/

2. http://www.epikaira.gr/…/dnt-i-ee-ofeilei-a-paraxorisei-sti…

3. http://www.ethnos.gr/…/germaniko_ypoik_para_ta_peri_protas…/

4. http://www.efsyn.gr/arthro/irthan-ta-mnimonia-hathikan-ta-anthropina-dikaiomata

5. http://www.antinews.gr/action.read/oikonomia/apokaluptiko-diagramma-gia-to-protogenes-pleonasma-kai-tous-uperaisiodoksous-stoxous-/3.106909

6. http://pandemos.panteion.gr/index.php?lang=el&op=record&type=&q=&page=0&pid=iid:14500 , περιοδικό «Σχολιαστής» , τεύχος 69 , πατώντας εμφάνιση σε μορφή “P.D.F” και κύλιση ( γυρνώντας ) στην συνέχεια στις σελίδες 5 – 10 ,

7. http://pandemos.panteion.gr/index.php?lang=el&op=record&type=&q=&page=0&pid=iid:14454 , τεύχος 70 , κύλιση στις σελ 50 – 51 + 57

*** Ο Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος είναι πτυχιούχος των πολιτικών επιστημών του Παν/μου Μονάχου , σήμερα «ελεύθερος δημοσιογράφος» . Κατά διαστήματα έχει συνεργαστεί με πολλά έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μ.μ.ε. Οι μελέτες και οι συστηματικές δημοσιεύσεις και δημόσιες εμφανίσεις του μέχρι σήμερα , ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ όμως η επιμονή του την κρίσιμη περίοδο του 1987 – 1996 , για τις οικονομικές και ψυχολογικές συνέπειες της γερμανικής κατοχής , συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάδειξη μετά το 1990 του ζητήματος «Διεκδίκησης των Γερμανικών Πολεμικών Επανορθώσεων – Αποζημιώσεων» σε γενικό «Πανεθνικό Αίτημα» , όπως και στην πληρέστερη κατανόηση των μεταπολεμικών Αναθεωρητικών «συμφιλιωτικών» στρατηγικών λήθης της Δυτικής και στην συνέχεια της ενιαίας Ο.Δ. της Γερμανίας

** Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Επίκαιρα” στις 27/05/2016.

imerodromos
 lefterianews.wordpress.com

Ιδιωτικοποίηση Φυσικών Πόρων η μέγιστη ανοησία της ανθρωπότητας

Η μεγαλύτερη αθλιότητα αλλά ταυτόχρονα και αυτοκαταστροφική ανοησία του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού-καταναλωτικού μοντέλου είναι ότι δεν σέβεται τη ζωή και τη διαφορετικότητα (παρ’ όλο που οι εκπρόσωποί του αυτοπροβάλλονται και βαυκαλίζονται ως οι μόνοι πολιτισμένοι του σύμπαντος κόσμου).
 
Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την υπόθεση “ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων”.
 
Έχω γράψει κι άλλες φορές ότι οι φυσικοί πόροι δεν είναι κοινωνικά αγαθά, όπως πεπλανημένα υποστηρίζουν τα πολλά κινήματα ενάντια στην ιδιωτικοποιήσή τους, τα οποία
αναπτύχθηκαν εντός του καπιταλιστικού-καταναλωτικού συστήματος ως φυσικά αντισώματα. Οι φυσικοί πόροι είναι αρχέγονα αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του Οικοσυστήματος, του μοναδικού δηλαδή αυθύπαρκτου άρα αληθινού και τέλειου συστήματος, στο οποίο περιέχεται ως υποσύνολο το τεχνητό, χωλό και πλάνο καταναλωτικό-καπιταλιστικό σύστημα.
 
Ιδιωτικοποίηση λοιπόν των αρχέγονων αγαθών κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων σημαίνει πολύ απλά ότι έχει πάρει πλέον εντελώς λάθος δρόμο προς την χυδαιότητα ο ουμανισμός – διαφωτισμός της Δύσης αφού έχει μετεξελιχθεί σε έναν καταναλωτικό εγωκεντρισμό μέχρι απομύζησης του οικοσυστήματος, αποκλείοντας ταυτόχρονα από τη ζωή και την επιβίωση κάθε άλλο πλάσμα, είτε αυτό είναι διαφορετικού είδους είτε όμως και άνθρωπος, που δεν αποδέχεται ή που δεν δύναται να μετάσχει και να ακολουθήσει το καπιταλιστικό-καταναλωτικό μοντέλο.
 
Με άλλα λόγια κάθε πλάσμα που δεν έχει τρόπο να αγοράσει φυσικούς πόρους για να επιβιώσει, θα πεθαίνει (θα διώκεται ή θα δολοφονείται, από τους φρουρούς της ιδιωτικής εταιρίας στην οποία ανήκουν, ως καταχραστής αυτών).
Αυτό δεν είναι κάτι το νέο αφού ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες με συνέπεια την καταστροφή μεγάλου μέρους του οικοσυστήματος και εξαφάνισης μεγάλου ποσοστού των έμβιων ειδών του, λόγω της άκρατης και αλόγιστης εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων από τον καταναλωτή. Αυτό που είναι νέο όμως είναι η άκρατη επιτάχυνσή του στα χρόνια μας, η συνέχισή του με φρενήρεις ρυθμούς λόγω της ιδιωτικοποίησης των φυσικών πόρων και έχει ως αποτέλεσμα αυτή η πορεία να οδηγεί μαθηματικά στον πλήρη αφανισμό όσων είναι αδύναμοι να καταναλώσουν πληρώνοντας με χρήμα, άρα στην “μονοκαλλιέργεια” των καταναλωτών επί της γης και εντέλει στον κανιβαλισμό τους.
 
Εκτός αν η ανθρωπότητα των καταναλωτών κατανοήσει επιτέλους ό,τι ο άλλος της εαυτός, δηλαδή η ανθρωπότητα της Επιστήμης και της Τέχνης, έχει ήδη κατακτήσει και θεραπεύσει από αιώνες. Το ότι δεν μπορεί δηλαδή να επιβιώσει δίχως τα άλλα πλάσματα (όσο και αν κάποια από αυτά τα εκτρέφει και τα αναπαράγει η ίδια ως υβρίδια και μεταλλαγμένα για να τα “καταναλώνει” κατόπιν αυτοκτονώντας καθημερινά).
 
Αν κατανοήσει η ανθρωπότητα των καταναλωτών ότι η “συγκαλλιέργεια” των ειδών είναι η μόνη απαραίτητη προϋπόθεση υγιούς κοινωνίας, συνολικής ανάπτυξης και αενάου ύπαρξης των φυσικών πόρων και άρα και δική της,
Αν σεβαστεί η ανθρωπότητα των καταναλωτών τη ζωή απ’ όπου κι αν προέρχεται, αν φροντίσει να υπάρχουν, να ζουν και να ευημερούν τριγύρω της όλα τα είδη των διαφορετικών πλασμάτων επί γης καθώς βέβαια και οι “διαφορετικοί” άνθρωποι, οι “απολίτιστοι”, οι “αντιαναπτυξιακοί”, οι “οπισθοδρομικοί”, οι “αντικαταναλωτές”, οι “λοξοί”, οι “αναχωρητές” και όπως αλλιώς τους χαρακτηρίζει διότι αυτοί όχι μόνον είναι λιτοί και ολιγαρκείς ως προς την χρήση των φυσικών πόρων αλλά είναι εκείνοι που συμβάλουν καθημερινά εκούσια και ακούσια στην αναπλήρωση μεγάλου μέρους αυτών των φυσικών πόρων που χρειάζεται ο καταναλωτισμός – καπιταλισμός για να λειτουργήσει και ο καταναλωτής για να κρατηθεί στη ζωή ως φυσικό ον και ας του διαφεύγει εντελώς αυτή του η υπόσταση μέχρι να ασθενήσει.                                    

Γιάννης Μακριδάκης

Περί αειφόρου ανάπτυξης

Αποστολης Γακοπουλος

Αειφορία πρακτικά σημαίνει αυτό που επιστρέφουμε στη γη έτσι ώστε να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στις εισροές και στις εκροές ενός συστήματος κλειστού όπως είναι ο πλανήτης μας. Ή αλλιώς αειφορία και το αεικίνητο να ταυτιστούν.

Αειφορία και κεφάλαιο.

Ως γνωστό το κεφάλαιο δεν είχε πάντα τη σημερινή μορφή. Ξεκίνησε από την απλή ανταλλαγή είδος με είδος,πέρασε από στάδιο της ανταλλαγής με χρυσό,στη συνέχεια ο χρυσός έγινε νόμισμα και εδώ ανακαλύφθηκε ο τόκος.

Ο τόκος είναι το κέρδος του κεφαλαίου, το κεφάλαιο για να είναι "σωστό'' πρέπει να αντιστοιχεί σε συγκεκριμένη ποσότητα αγαθών, όμως η ποσότητα αγαθών μετά την πρόσθεση κεφάλαιο + τόκος έχει αλλάξει θεωρητικά.

Ο τόκος του κεφαλαίου συνέχισε να υπάρχει για χιλιάδες χρόνια χωρίς ουσιαστικό πρόβλημα γιατί υπήρχαν κάποιες κλείδες ασφαλείας όπως ο χρυσός, οι μικρές κλειστές κοινωνίες, ο μικρός πληθυσμός που με την αύξησή του αύξανε και την παραγωγή αγαθών, η τεχνολογία που είχε τεράστια περιθώρια βελτίωσης.

Σήμερα όλα αυτά έχουν ανατραπεί, καθώς χρησιμοποιούμε "πλαστικό" χρήμα,σε παγκοσμιοποιημένη οικονομία με τεράστιο πληθυσμό.

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στην ποσότητα του χρήματος και στην παραγωγή αγαθών. Το κεφάλαιο έγινε ανεξάρτητο πλέον από την παραγωγή και χωρίς να προσφέρει κάτι χρήσιμο, μεταβλήθηκε σε βασικό συντελεστή της παραγωγής και μπορεί από μόνο του να παράγει νέο χρήμα.

Δηλαδή έχουμε ένα κλειστό σύστημα παραγωγής χαρτιού που χρειάζεται όμως κάποια κορόιδα να παράγουν αγαθά με κοστολόγια που καθορίζει το κεφάλαιο με τον (απαραίτητο) τόκο του.

Αυτή την ισορροπία ανάμεσα στο κεφάλαιο, στην παραγωγή αγαθών και στον ανθρώπινο πληθυσμό την ονομάζω αειφορία και για να υπάρχει θα πρέπει ο τόκος του κεφαλαίου να είναι μικρότερος ή ίσος με την ετήσια αύξηση του πληθυσμού και της παραγωγής αγαθών.

Αποστολης Γακοπουλος

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Τα σπίτια σας δεν θα τα πάρουν οι κομμουνιστές, τους πρόλαβαν οι καπιταλιστές

(Από pitsirikos)

Ένα από τα πιο γνωστά κλισέ με το οποίο μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων είναι πως «οι κομμουνιστές θα σας πάρουν τα σπίτια». Βέβαια, οι κομμουνιστές δεν πήραν ποτέ τα σπίτια από κανέναν αλλά αυτό μικρή σημασία έχει στην αποβλακωμένη Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πούλιες, αυγερινούς, παναγίτσες, ρουβάδες, κουβάδες, φελλούς, πολλή γλίτσα και τεράστια παγιωμένη ηλιθιότητα, οπότε πολλοί Έλληνες πίστευαν πως θα τους πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές.

Και τώρα; Τώρα πολλοί Έλληνες χάνουν τα σπίτια τους από τους καπιταλιστές. Επίσης, πολλοί ξένοι καπιταλιστές αγοράζουν σπίτια στην Αθήνα. Κομμουνιστές πουθενά. Δυστυχώς, οι κομμουνιστές δεν ήρθαν ποτέ. Αν είχαν έρθει οι κομμουνιστές, θα είχαμε όλοι τουλάχιστον από ένα σπίτι. Θα είχα κι εγώ σπίτι, που δεν έχω, οπότε δεν μπορούν να μου το πάρουν οι καπιταλιστές. Τους την έφερα.

Οι Έλληνες φοβόντουσαν μην έρθουν οι κομμουνιστές και τους πάρουν τα σπίτια. Και τελικά, τα σπίτια τους τα παίρνουν οι καπιταλιστές. Γαμάτο δεν είναι; Το ακόμα καλύτερο είναι πως οι καπιταλιστές δεν παίρνουν μόνο τα σπίτια αλλά όλη την Ελλάδα. Να φοβάσαι πως θα σου πάρουν το σπίτι οι κομμουνιστές, και να σου παίρνουν το σπίτι και την χώρα οι καπιταλιστές. Έτσι έπρεπε να γίνει. Αυτό ήταν το σωστό.

(Α, οι κομμουνιστές δεν έρχονται. Γίνεσαι εσύ ένας από αυτούς. Αν μπορείς. Χωρίς σπίτι και χωρίς χώρα, μπορεί και να προσπαθήσεις.)

Η πρώτη βουλευτής της Αριστεράς: Βάσω Θανασέκου

Βάσω Σαραβάνου, μια μεγαλοαστή, η οποία αν δεν γνώριζε και δεν ερωτευόταν τον Γιώργο Θανασέκο, ένα πολιτικοιποιημένο στρατιωτικό δημοκρατικών φρονημάτων από την Άνω Τιθωρέα της Φθιώτιδας, δεν θα είχε ίσως καταγραφεί ως η πρώτη βουλευτής της Αριστεράς στην Ελλάδα. Και οι δύο υποστήριξαν τις ιδέες τους χωρίς να πτοηθούν από τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες που υπέστησαν στα «πέτρινα χρόνια» της ελληνικής Ιστορίας.

Σήμερα, στα 97 της χρόνια, παρουσιάζεται στην Ιστορία ως η πρώτη βουλευτής της Αριστεράς αλλά και ως η γηραιότερη, έν ζωή, εκλεγμένη του ελληνικού Κοινοβουλίου.
Στις πλάτες της κουβαλάει 97 χρόνια με εξορίες και φυλακίσεις που φορτώθηκε από τους αγώνες της για τη δημοκρατία και για τα δικαιώματα των γυναικών. Η Βάσω Θανασέκου, η πρώτη εκλεγμένη βουλευτής της Αριστεράς, είναι μια ευγενική ψυχή που ακολούθησε τον δρόμο της καρδιάς της.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Ιουνίου του 1917. Στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1930, αν και ευκατάστατη μεγαλοαστή, εντάχθηκε στο πλευρό όσων αγωνίζονταν για τα κοινωνικά δικαιώματα και τη δημοκρατία.
Είναι κόρη του Δημήτρη Σαραβάνου από την Άνδρο, ενός εύπορου πιλοποιού που είχε εργοστάσιο στο Μεταξουργείο, στην οδό Μυλλέρου. Ασχολήθηκε με την πολιτική από μικρή, με την παρότρυνση του συζύγου της Γιώργου Θανασέκου, με τον οποίο είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά ήταν σφοδρά ερωτευμένοι.

Ο Γιώργος Θανασέκος είχε καταγωγή από την Άνω Τιθωρέα της Φθιώτιδας, ήταν πολύ καλός μαθητής και είχε αποφοιτήσει από τη Σχολή Ευελπίδων. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του είχε διαβάσει κρυφά μαζί με άλλους συμφοιτητές του το Κεφάλαιο του Κάρολου Μαρξ, ενώ παράλληλα είχε εντυπωσιαστεί από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ως λοχαγός του ιππικού είχε πάρει μέρος στην πρώτη γραμμή στη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Στη συνέχεια παραιτήθηκε από το στράτευμα και πολιτεύτηκε με το Αγροτοεργατικό Κόμμα του Αλέξανδρου Παπαναστασίου στη Φθιώτιδα εξασφαλίζοντας, σύμφωνα με τον ισχύοντα τότε νόμο, ισόβια σύνταξη.


Οι εξορίες και οι φυλακίσεις

Μόλις 19 ετών, το 1936, η Βάσω Θανασέκου και ο σύζυγός της εξορίστηκαν για την αντιφασιστική τους δράση στη Σίφνο από τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά και όταν αφέθηκαν ελεύθεροι,
το 1938, έφυγαν μαζί για το Παρίσι.

Στο Παρίσι άρχισε σπουδές στην Κοινωνιολογία και εντάχθηκε στο «Αντιδικτατορικό Μέτωπο», οργάνωση που είχαν ιδρύσει οι εξόριστοι αντιφασίστες που διέμεναν στη γαλλική πρωτεύουσα. Ο σύζυγος της, ο οποίος πίστευε πολύ στην κοινωνική αποστολή και στη δύναμη του Τύπου, είχε ιδρύσει τότε την εφημερίδα Ελευθερία.

Πριν από τη γερμανική εισβολή στη χώρα μας επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου υπήρξε ενεργό στέλεχος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ). Βρέθηκε στην πρώτη γραμμή στο βουνό και συμμετείχε στις διεργασίες της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) στις Κορυσχάδες Ευρυτανίας, όπου ο σύζυγός της εξελέγη εθνοσύμβουλος Λοκρίδας.

Η επιστροφή της στην Ελλάδα μαζί με τον σύζυγό της και τον πρωτότοκο γιο της, τον Λουκά, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ γεννηθεί στη γαλλική πρωτεύουσα, ήταν περιπετειώδης. Είχαν βρεθεί και οι τρεις, ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Βελιγραδιού περιμένοντας κάποιο τρένο για να τους μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη.

Τέτοιο δρομολόγιο όμως με στάση στο Βελιγράδι και προορισμό τη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε. Και τότε μίλησε η τύχη: Η γυναίκα του σταθμάρχη, η οποία είχε ξετρελαθεί με τον μικρό Λουκά, έπεισε τον άνδρα της να αναγκάσει το τρένο που θα περνούσε από το Βελιγράδι να κόψει ταχύτητα ώστε να προλάβει, εν κινήσει, να ανέβει επάνω η οικογένεια Θανασέκου.
Έτσι κι έγινε. Ανέβηκαν στο τρένο και οι τρεις, αλλά και κάποιοι άλλοι που εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία, ενώ το τρένο περνούσε με αργή κίνηση. Όταν έφθασαν στη Θεσσαλονίκη, αισθάνθηκαν ένα ρίγος να διαπερνά το κορμί τους, αφού έμαθαν ότι ο σταθμός του Βελιγραδιού είχε εν τω μεταξύ βομβαρδιστεί και ισοπεδωθεί από τη Λούφτβαφε, τη ναζιστική αεροπορία.


Το 1947, στα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου, συνελήφθη και παραπέμφθηκε σε έκτακτο στρατοδικείο το οποίο την καταδίκασε δις εις θάνατον.

Το 1948, ενώ την είχαν ετοιμάσει για το εκτελεστικό απόσπασμα, γλύτωσε την εκτέλεση την τελευταία στιγμή και η ποινή της μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά.

Φυλακίστηκε για έξι χρόνια στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και απελευθερώθηκε το 1952, επί Πλαστήρα, έπειτα από αναθεώρηση της δίκης της. Την περίοδο εκείνη δεχόταν στη φυλακή τις συχνές επισκέψεις του μικρού της γιου, του Δημήτρη.

Ο Δημήτρης, ο οποίος ζει σήμερα στο Παρίσι με την οικογένεια του, ήταν ο αγγελιοφόρος για τη μητέρα του αλλά και για τις άλλες συγκροτούμενες που χαίρονταν να τον βλέπουν και τον αγαπούσαν πάρα πολύ. Παρότι τότε ήταν μικρό παιδί και φορούσε κοντά παντελόνια, οι δεσμοφύλακες τον υποχρέωναν σε ενοχλητική σωματική έρευνα προτού τον αφήσουν να δει τη μητέρα του και να βρεθεί κοντά με τις άλλες συγκροτούμενες.

Μια άλλη «σπάνια ταλαιπωρία» που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ ο δευτερότοκος γιος της Βάσως Θανασέκου είναι η βάπτισή του. Εκείνα τα «πέτρινα χρόνια», έχοντας και τους δύο γονιούς του κρατούμενους, αναγκάστηκε να βαπτιστεί στον Αϊ-Στράτη για να μπορέσει να εγγραφεί στην πρώτη τάξη του δημοτικού και να πάει στο σχολείο.

Τον Ιούνιο του 1952, με ειδική άδεια, πήγε στον Αϊ-Στράτη όπου ήταν εκτοπισμένος ο πατέρας του και βαπτίστηκε με νονό έναν «τυχερό» που προέκυψε από κλήρωση μεταξύ των εξόριστων. Εκεί, στον Αϊ-Στράτη, δίπλα στον πατέρα του βρισκόταν και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος ο οποίος είχε φιλοτεχνήσει σκίτσα του αδελφού του που φυλάσσονται ως πολύτιμα οικογενειακά ενθύμια.




Οι τρεις βουλευτίνες της ΕΔΑ το 1958, από αριστερά: Μαρία Σβώλου, Ελένη Μπε-νά και Βάσω Θανασέκου.

Οι εκλογικές αναμετρήσεις
Τρία χρόνια και περίπου τέσσερεις μήνες μετά την απελευθέρωσή της από τις φυλακές Αβέρωφ, στις εκλογές της 19ης Φεβρουάριου του 1956, η Βάσω Θανασέκου εξελέγη βουλευτής Αθηνών ως μέλος της ΕΔΑ με το ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Ένωσης. Η Δημοκρατική Ένωση αποτέλεσε τότε το ψηφοδέλτιο ενός συνασπισμού της αντιπολίτευσης απέναντι στο ψηφοδέλτιο της ΕΡΕ, που πρωτοεμφανιζόταν στις εκλογές με ηγέτη τον ιδρυτή της, Κωνσταντίνο Καραμανλή.1



Η Βάσω Θανασέκου, ο άνδρας της και ο πρωτότοκος γιος της στο Παρίσι
Οι εκλογές εκείνες, στις οποίες είχαν ψηφίσει για πρώτη φορά πανελλαδικά οι γυναίκες, είχαν διεξαχθεί με το λεγόμενο «τριφασικό σύστημα».
Επρόκειτο για ένα καλπονοθευτικό κατασκεύασμα, τριών παραλλαγών, που άλλαζε ανάλογα με την περιφέρεια και είχε ως αποτέλεσμα να κερδίσει η ΕΡΕ σε έδρες και να σχηματίσει κυβέρνηση, παρότι έχασε σε ποσοστό ψήφων!2Μόνο δύο γυναίκες είχαν καταφέρει να εκλεγούν το 1956: η Βάσω Θανασέκου από την Αριστερά και η Λίνα Τσαλδάρη, η οποία αργότερα έγινε και η πρώτη Ελληνίδα υπουργός, από τη Δεξιά.



Δίπλα στον πρόεδρο της ΕΔΑ, Γιάννη Πασαλίδη, με την Κοινοβουλευτική Ομάδα του 1956
Στην πρώτη συνεδρίαση της Βουλής οι δύο αυτές γυναίκες ανταμείφθηκαν με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, που γέμισε με υπερηφάνεια τον πατέρα της Βάσως ο οποίος βρισκόταν στα θεωρεία για να καμαρώσει η μοναχοκόρη του. Με την εκλογή της τον Φεβρουάριο του 1956 καταγράφηκε στην Ιστορία ως η πρώτη γυναίκα βουλευτής της Αριστερός.3

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι ψηφοφόροι, και λογικά οι γυναίκες που ψήφιζαν για πρώτη φορά, την τίμησαν ιδιαίτερα αφού, όπως φαίνεται στο ρεπορτάζ της Αυγής, με καταμετρημένο περίπου το 80% των ψήφων βρίσκεται με 10.095 σταυρούς στην τέταρτη θέση, πίσω από τους πανεπιστημιακούς Νίκο Κιτσίκη, Γιώργο Σπηλιόπουλο και τον στρατηγό Γεράσιμο Αυγερόπουλο, αλλά μπροστά από τον επιφανή πολιτικό ηγέτη του Κέντρου Γεώργιο Μαύρο. Είναι, επίσης, μαζί με τη Λίνα Τσαλδάρη, οι δύο πρώτες που εξελέγησαν όταν οι γυναίκες ψήφισαν πανελλαδικά και όχι τοπικά, όπως είχε συμβεί τον Ιανουάριο του 1953, όταν εξελέγη σε επαναληπτικές εκλογές στη Θεσσαλονίκη η Ελένη Σκούρα, η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής.4



Από την πρώτη επίσκεψη του Σοβιετικού υπουργού Εξωτερικών Ντμίτρι Σεπίλσφ τον Ιούνιο του 1956
Μετά την εκλογή της, μέσα στα κύρια καθήκοντά της ήταν η προώθηση των γυναικείων ζητημάτων, γι’ αυτό στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΕΔΑ, τον Ιούλιο του 1956, υπήρξε εισηγήτρια με θέμα: «Η θέση της γυναίκας και ο ρόλος της στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας μας».5 Τον Νοέμβριο του 1956 ταξίδεψε με αντιπροσωπία γυναικών από την Ελλάδα στη Σοβιετική 'Ενωση, όπου παρέμειναν στη Μόσχα, στο Λένινγκραντ, στην Τιφλίδα και σε άλλα μέρη και επισκέφθηκαν εργοστάσια, σχολεία, μουσεία, νοσοκομεία, την αγροτοβιομηχανική έκθεση της Μόσχας, το Κρεμλίνο, το μουσείο Ερμιτάζ κ.ά.

Στις εκλογές της 11ης Μαΐου του 1958, όταν η ΕΔΑ έκανε την έκπληξη και αναδείχθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, εξελέγη για δεύτερη συνεχόμενη φορά στη Φθιώτιδα, στον τόπο καταγωγής του συζύγου της. Μαζί με τη Βάσω Θανασέκου μπήκαν τότε στη Βουλή άλλες δύο γυναίκες της Αριστερός: η Ελένη Μπενά στον Πειραιά, όπου η ΕΔΑ πήρε απίστευτα ποσοστά (πρώτο κόμμα στη Β' Πειραιά με 60,8%!), και η Μαρία Σβώλου στην Αθήνα.

Αυτές οι τρεις βουλευτίνες μετέφεραν στη Βουλή τα γυναικεία ζητήματα και διεκδίκησαν τη λήψη μέτρων ισότητας, συμβάλλοντας με τις παρεμβάσεις τους στην κατεδάφιση των ανδρικών ταμπού στον χώρο της εργασίας (τη δεκαετία του 1950 είχαν αρχίσει να ανοίγουν σιγά σιγά τα κλειστά ανδρικά επαγγέλματα όπως η συμβολαιογραφία, το δικαστικό σώμα, το πανεπιστήμιο κ.ά.).

Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα για έναν υποψήφιο της Αριστεράς, και ακόμη δυσκολότερα για μια γυναίκα, αφού λειτουργούσαν οι μηχανισμοί τρομοκράτησης και βιασμού της λαϊκής θέλησης από το παρακράτος της Δεξιάς. Η Βάσω Θανασέκου το ένιωσε στο πετσί της, όταν σε μια ομιλία της στο χωριό Ρεγγίνα της Φθιώτιδας τραυματίστηκε στο πρόσωπο από καρέκλα που της πέταξε κάποιος από τους παρακρατικούς που είχαν αναλάβει τον εκφοβισμό των δημοκρατικών υποψηφίων και ψηφοφόρων.

Το 1959, στο 1ο Συνέδριο της ΕΔΑ, η οποία ήταν πλέον η ενιαία έκφραση της Αριστερός, αφού είχε απορροφήσει τις παράνομες οργανώσεις που διαλύθηκαν με εντολή της ηγεσίας του ΚΚΕ, εξελέγη μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής μαζί με τη Μαρία Σβώλου, την Ελένη Μπενά και την Ασημίνα Γιάννου. Τον Οκτώβριο του 1961, στις εκλογές της «βίας και της νοθείας», εκτέθηκε στην εκλογική περιφέρεια της Μαγνησίας με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΜΕ (Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος), το οποίο αντιπροσώπευε την ΕΔΑ και το Εθνικό Αγροτικό Κόμμα (ΕΑΚ) των Ασημάκη Φωτήλα και Θεόδωρου Γιαννόπουλου.6




Η Θανασέκου σε δεξίωση της Σοβιετικής Πρεσβείας, δεξιά της με το λευκό σακάκι ο Σοβιετικός πρέσβης Μιχαήλ Σεργκέγιεφ.
Στις αρχές Ιουλίου του 1963 πήρε μέρος στο Παγκόσμιο Συνέδριο Γυναικών, που διεξήχθη στη Μόσχα και διοργανώθηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία Δημοκρατικών Γυναικών. Λίγες ημέρες πριν από εκείνο το συνέδριο είχε πραγματοποιηθεί η ιστορική επιτυχημένη πτήση στο Διάστημα από την Βαλεντίνα Τερέσκοβα, την πρώτη γυναίκα αστροναύτη της Ιστορίας. Το κατόρθωμα της Τερέσκοβα είχε συνδυαστεί με τα δικαιώματα των γυναικών και αποτέλεσε διεθνή είδηση υπεροχής του καθεστώτος Χρουστσόφ στον ανταγωνισμό ΗΠΑ-ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.



Στην τρίτη σειρά στο Παγκόσμιο Συνέδριο Γυναικών στη Μόσχα το 1963.

Η περίοδος 1967-1974
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974) συνελήφθη στο σπίτι της στον Χολαργό και παρέμεινε για μεγάλο διάστημα πρώτα στη Γυάρο μαζί με τον σύζυγό της και ύστερα στην Αλικαρνασσό της Κρήτης σε φυλακή που ήταν μόνο γυναίκες.

Στη συνέχεια, από το 1969 ως το 1972, ήταν κρατούμενη στον Ωρωπό, ενώ τα επόμενα δύο χρόνια παρέμεινε σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Ζαχάρω Ηλείας μαζί με τη Μίνα Γιάννου. Στη Ζαχάρω, λόγω της αστυνομοκρατίας που είχε επιβάλει το δικτατορικό καθεστώς, δεν τις πλησίαζαν εύκολα οι ντόπιοι, αλλά υπήρχαν και αντιχουντικοί πολίτες που τους άφηναν με διακριτικό τρόπο καλάθια με φρούτα, γλυκά κ.λπ. έξω από την πόρτα του σπιτιού όπου κρατούνταν.

Κάποτε, μαζί με τα καλαθάκια με τα φρούτα, βρήκε και ένα γράμμα από έναν μικρό που ήταν γεννημένος εκεί. Ο μικρός αυτός ήταν ο μετέπειτα βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γιάννης Ζαφειρόπουλος, ο οποίος είχε γράψει ένα ποίημα για συμπαράσταση, θέλοντας να εκφράσει τον θαυμασμό του και την ευγνωμοσύνη του για τους αγώνες τους.

Το 1974, στις πρώτες εκλογές μετά την κατάρρευση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, πήρε μέρος με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς στην εκλογική περιφέρεια της Φθιώτιδας, που ήταν και η τελευταία συμμετοχή της σε εκλογική αναμέτρηση.

Υπήρξε εκδότρια της εφημερίδας Ρούμελη, η οποία έκλεισε δύο φορές, από τις δικτατορίες του Μεταξά το 1936 και των συνταγματαρχών το 1968. Έχει τιμηθεί με το μετάλλιο της Εθνικής Αντίστασης 1941-1945 από την Ελληνική Δημοκρατία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 Στο ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής 'Ενωσης, μαζί με την ΕΔΑ που είχε αρχηγό τον Ιωάννη Πασαλίδη, συστεγάζονταν άλλα έξι κόμματα: Κόμμα Φιλελευθέρων - Γεώργιος Παπανδρέου, Φιλελεύθερα Δημοκρατική Ένωσις - Σοφοκλής Βενιζέλος, Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού - Γεώργιος Καρτάλης, Εθνική Πολιτική Ένωσις Κέντρου - Σάββας Παπαπολίτης, Λαϊκό Κόμμα -Κωνσταντίνος Τσαλδάρης, Κόμμα Αγροτών και Εργαζομένων - Αλέξανδρος Μπαλτατζής. Την ηγεσία του συνασπισμού είχε απαιτήσει και είχε πάρει ο Γεώργιος Παπανδρέου για να γίνει πρωθυπουργός, αφού θεωρούσε σίγουρη τη νίκη. Η ΕΔΑ είχε αποδεχθεί να κατεβάσει μόνο 18 υποψηφίους και σε εννέα μόνο περιφέρειες (Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Μυτιλήνη, Κέρκυρα, Βόλο, Καβάλα, Λάρισα και Λέσβο).

2 Η ΕΡΕ συγκέντρωσε 47,38% και πήρε 165 έδρες, ενώ η Δημοκρατική Ένωσις με 48,15% κατέλαβε 132 έδρες!

3 Μεγάλη συζήτηση είχε γίνει για να βρεθεί ο σωστός όρος με τον οποίο θα αποκαλούσαν τις εκλεγμένες γυναίκες στη Βουλή, ήδη από τον Γενάρη του 1953 όταν πρωτοεμφανίστηκε η Ελένη Σκούρα. Κάποιοι πρότειναν «βουλευτίς», άλλοι «βουλευτίνα» που εθεωρείτο για τις φεμινίστριες απότοκο του αρσενικού βουλευτής, σε αντίθεση με το επιβλητικό «βουλεύτρια» τα οποίο όμως δεν επικράτησε. Πάντως, σε Ειδικόν Υπηρεσιακόν Διαβατήριον που της είχε δοθεί τον Μάιο του 1958 για να ταξιδέψει στη Ρώμη η Βάσω Θανασέκου αποκαλείται στην αιτιατική πτώση «βουλευτίδα».

4 Η Ελένη Σκούρα εξελέγη τον Ιανουάριο του 1953 με το ψηφοδέλτιο του Ελληνικού Συναγερμού, σε επαναληπτικές εκλογές που διεξήχθησαν στη Θεσσαλονίκη για την αντικατάσταση του αποθανόντα βουλευτή Β. Μπακονίκα.

5 Η Α' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΕΔΑ άρχισε την Κυριακή της 15ης Ιουλίου του 1956, στο θέατρο Μουσούρη, με τη συμμετοχή 350 αντιπροσώπων από όλη την Ελλάδα και διήρκεσε τρεις ημέρες. Η Βάσω Θανασέκου, μαζί με τη Ρόζα Ιμβριώτη και τη Μαρία Σβώλου, ήταν οι τρεις γυναίκες που εξελέγησαν μέλη της 21μελούς Διοικούσας Επιτροπής.

6 Στις εκλογές του 1961 η ΕΔΑ με 14,63% έχασε σχεδόν το 10% της δύναμης που είχε το 1958, όταν με 24,42% είχε αναδειχθεί αξιωματική αντιπολίτευση. Εν τω μεταξύ είχε υποστεί ανελέητο κυνηγητό και τρομοκρατία από το παρακράτος και τον ξένο παράγοντα. Η βία είχε τέτοια ένταση ώστε τρεις ημέρες πριν από τις εκλογές, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ο νεολαίος της ΕΔΑ Στέφανος Βελδεμίρης από σφαίρα αστυνομικού, ενώ στο Δεμίρι Αρκαδίας είχε δολοφονηθεί και ο 24χρονος στρατιώτης Διονύσιος Κερπινιώτης, στέλεχος της ΕΔΑ. Μια τρίτη δολοφονία, από φερόμενους ως δράστες-μέλη των τοπικών TEA, ήταν του Γρ. Ζιγκυρόπουλου στην Κατερίνη, όπως αναφέρεται και στο εκτενές άρθρο του Γιάννη Ράγκου «Η άγνωστη ιστορία των ΜΕΑ/ΤΕΑ»,


Πηγή: Δημήτρης Ταταρούνης, δημοσιογράφος - "Αγορά"

http://istorika-ntokoumenta.blogspot.gr

Επιστολή προς τους Μενουμευρώπηδες

Θεωρητικά εκείνοι που επιθυμούν την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε και στον «σκληρό» πυρήνα του Ευρώ είναι –υποτίθεται– τα πιο δυναμικό στρώμα της ελληνικής οικονομίας, οι «νοικοκύρηδες» που κρατούν και κρατούσαν πάντα ψηλά το λάβαρο της «πατρίδας», της «οικογένειας» και φυσικά της μιας και μοναδικής «θρησκείας».

Έτσι πλασάρονται από πάντα και σε αντιδιαστολή με τους «άλλους», τους «τεμπέληδες», τους «μπαχαλάκηδες», τους «απάτριδες».

Οι νοικοκυραίοι όμως αυτοί φαντάζουν στα μάτια μου σήμερα τόσο τραγικά ανόητοι.

Ανόητοι γιατί δεν αντιλαμβάνονται ούτε το τι έγινε, ούτε το πού ανήκουν και πού ακριβώς βρίσκονται, ούτε φυσικά έχουν πάρει μυρωδιά από το τι πρόκειται να τους συμβεί αύριο.

Νομίζω πως όλοι εμείς που ζούμε στην Ευρώπη χωρίς να ανήκουμε σε αυτήν, οφείλουμε να προσπαθήσουμε να τους βοηθήσουμε λιγάκι, μπολιάζοντας με λίγη πραγματικότητα τις φαντασιώσεις που τους ταλαιπωρούν από το 2000 και μετά.

Να ταρακουνήσουμε λιγάκι την αβάσιμη και γελοία πεποίθηση πως είναι μέλη μιας ισότιμης ευρωπαϊκής κοινότητας και πως την ευρωπαϊκή τους τάχα μου ταυτότητα απειλούν να την σκίσουν οι «άλλοι», οι «εχθροί», οι «εραστές της δραχμής», οι «αντι-ευρωπαϊστές».

Δεν έχουν λοιπόν πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα.

Νομίζουν πως τα μνημόνια ήρθαν ως η φυσιολογική συνέπεια του κρατισμού και της διαφθοράς που κυριαρχούσε στην ελληνική οικονομία και κοινωνία και πως δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την προσπάθεια Βερολίνου και Βρυξελλών για την δημιουργία μια πλήρους αντιδημοκρατικής ένωσης, με χώρες-μέλη που να ανήκουν σε τρεις και τέσσερις ταχύτητες, μιας γραφειοκρατικής δομής που έχει τα χαρακτηριστικά μοντέρνας αποικιοκρατίας.

Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε πως δεν καταλαβαίνουν τι συνέβη και τι συμβαίνει, μένουμε με το στόμα ορθάνοιχτο από την έκπληξη, αφού εμείς γνωρίζουμε εκείνο που αυτοί δεν παραδέχονται.

Το σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος που με τόσο θόρυβο καταγγέλλουν φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει αυτούς, τους «νοικοκύρηδες» της δεκαετίας του ’80, του ’90, του 2000 και του ευρώ.

Τα παιδιά τους διόριζε, τα μαγαζιά τους επιδοτούσε, τις βίλες και τις αμαξάρες τους χρηματοδοτούσε.

Το κράτος αυτό ήταν το κράτος της φυλής των Καγιέν και τώρα που πτωχεύσαν οι άθλιοι προσπαθούν να το φορτώσουν σε αυτούς που δεν φάγαν ούτε καν τα ψίχουλα που έπεφταν από το γεμάτο τραπέζι τους.

Οι Μενουμευρώπηδες κατηγορούν όλους τους άλλους γιατί έπεσε το βιοτικό τους επίπεδο και αυξήθηκαν οι φόροι που πληρώνουνε (;;).

Θεωρούν ότι οι Σόιμπλε της ΕΕ θέλουν να είναι οι Ευρωπαίοι υπήκοοί τους, όπως και οι Γερμανοί πολίτες που τους ψηφίζουνε. Στο ίδιο επίπεδο.

Μας κάνουν Βουλγαρία, ουρλιάζουνε τρομοκρατημένοι.

Γιατί ρε σεις η Βουλγαρία δεν είναι Ευρώπη;

Ευρώπη είναι η Βουλγαρία με το 1/10 του δημόσιου χρέους της χώρας σας και μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης. Γιατί δεν σας αρέσει;

Αν είχατε τα νούμερα της Βουλγαρίας στην κουτέλα σας θα σας λάτρευαν οι κάθε λογής Ντάισελμπλουμ και Γιούνκερ.

Αυτή είναι η Ε.Ε.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι εκεί μέσα. Ακόμα και όσοι πληρωνόμαστε με ευρώ δεν είμαστε το ίδιο πράγμα.

Εσύ πχ είσαι ένας Μένουμευρώπης με capital controls, μισθούς πείνας και τριπλάσια ποσοστά ανεργίας.

Εσύ παρακαλάς για την επόμενη δόση που θα σου δώσω εγώ ο Ευρωπαίος. Αν φυσικά κάνεις όλα όσα σε έχω αναγκάσει να δεσμευτείς πως θα κάνεις.

Αυτά που είπες κύριε ότι θα κάνεις.

Τι θα πει σου είχα βάλει το μαχαίρι στον λαιμό; Να μην καθόσουνα.

Να κάνω μια μικρή παρένθεση εδώ για να σου δείξω πόσο μικρόμυαλος είσαι.

Για τα capital controls που δεν σου επιτρέπουν να διαθέσεις το κεφάλαιο που έχεις στην διάθεση σου όπως εσύ θέλεις κατηγορείς ακόμα τον καραγκιόζη τον Τσίπρα.

Λυπάμαι που θα σου χαλάσω την σούπα αλλά ο Τσίπρας δεν ήθελε να επιβληθούν τα capital controls.

Αν το ήθελε θα το έκανε από τον Γενάρη/Φλεβάρη του 2015, τότε που το πρωτοπαλίκαρο της ευρωπαϊκής μαφίας Μάριο Ντράγκι έπαψε να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα περιορίζοντας την τραπεζική ρευστότητα και ενισχύοντας την μαζική φυγή των καταθέσεων.

Τότε ήμασταν λίγοι αυτοί που ζητούσαμε την επιβολή των capital controls ως την αυτονόητη αντίδραση κάποιου που επιθυμεί να προστατέψει τα νώτα του όσο διαπραγματεύεται με τους δανειστές-εκβιαστές του.

Ήταν η πρώτη ισχυρή ένδειξη πως ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση του δεν ήταν τίποτα περισσότερο από εκείνο που έλεγε χρόνια πριν η Μαλβίνα: Δέκα κώλοι που ζητούσαν επίμονα και επιτέλους βρήκαν καρέκλα να καθίσουν. Κλείνει η παρένθεση.

Και εσείς αγαπητοί μου Μενουμευρώπηδες, τους ζητάτε τώρα να παραιτηθούν.

Κάνετε και συλλαλητήριο στο Σύνταγμα ντυμένοι με λευκά μπλουζάκια στις δεν ξέρω πότε του Ιούνη.

Θα σας απογοητεύσω όμως πάλι.

Δεν πρόκειται να παραιτηθούν.

Βρήκαν καρέκλα, δεν σηκώνονται εύκολα.

Θα πρέπει να τους ρίξετε. Να τους ανατρέψετε.

Σας τρόμαξα εεε;

Χαλάρωστε, όμως. Θα έρθει κι ο Κούλης.

Μόλις χάσει η Μέρκελ τον ενθουσιασμό της για τον Αλέξις, θα του τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια και μετά θα έρθει ο Κούλης.

Έτσι γίνονται οι δουλειές στα προτεκτοράτα.

Τώρα κάτι τελευταίο και λίγο βαρύ.

Κάτσε όμως πρώτα και μετά συνέχισε την ανάγνωση.

Κάτσε που σου λέω!

Ο Κούλης, όταν έρθει, θα σας βγάλει από το ευρώ και δεν θα σας λένε πια Μενουμευρώπηδες.

Τρελάθηκες εεε;

Κοίτα όλοι μιλάνε για το δημόσιο χρέος της χώρας, όμως θα έπρεπε να ξέρεις – και θα το ήξερες αν διάβαζες τον Πιτσιρίκο – πως το ιδιωτικό χρέος είναι το τσουνάμι που θα τα πνίξει όλα.

Το δημόσιο χρέος μονάχα η Ελλάδα μπορεί μονομερώς να το διαγράψει, εκτός κι αν πιστεύεις πως οι Ευρωπαίοι είναι τόσο καλοί άνθρωποι που θα μας το χαρίσουν.

Το ιδιωτικό όμως χρέος μονάχα η Σεισάχθεια και η δραχμή μπορούν να το τιθασεύσουνε.

Εκτός πάλι κι αν νομίζεις πως οι Γερμανοί θα πληρώσουν και τα χρέη του Θανάση στην τράπεζα και στην αγορά, οπότε πάω πάσο.

Η ανθρώπινη βλακεία είναι άπειρη, φέρεται να είχε πει ο Αϊνστάιν.

Κι επειδή εδώ στο blog του Πιτσιρίκου διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση τα κείμενα του Βασίλη που είναι ψυχίατρος και ζει στην Σκανδιναβία, νομίζω ότι πρέπει κι αυτό να στο μπουμπουνίσω τώρα, έτσι για να είσαι ψυχολογικά προετοιμασμένος.

Τα capital controls δεν πρόκειται να φύγουν ποτέ.

Κι αυτό γιατί όλοι εσείς που έχετε ακόμη λεφτά στις ελληνικές τράπεζες –εμείς τα έχουμε πια αλλού– θα τα σηκώσετε την επομένη μέρα από την άρση τους.

Γιατί, φίλοι μου, όσο και να αυτοαποκαλείστε «Μενουμευρώπηδες» εμπιστοσύνη στην Ε.Ε και στην σταθερότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος δεν έχετε.

Το ξέρουμε, το ξέρετε και το ξέρουνε. Το τελευταίο είναι και το καθοριστικό.

Αφού λοιπόν δεν κατεβαίνουν στους δρόμους εκείνοι που θα έπρεπε να κατέβουν ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης, την έξοδο από την ΟΝΕ και την Ε.Ε και την χάραξη μιας άλλης πολιτικής για την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας, βγείτε εσείς στο Σύνταγμα να διαμαρτυρηθείτε και να σας φύγει και η κάψα.

Όχι όμως ψιλοτάκουνα, όχι καυτά σορτσάκια, όχι τα μπράτσα έξω.

Είναι Βαλκάνια εδώ (εκεί) και ο διάολος έχει μακρύ ποδάρι.

Σε κάθε περίπτωση, Venceremos!

Φιλιά από την Εσπερία Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, μου αρέσει που κάθεσαι και ασχολείσαι σοβαρά με αυτό το τσίρκο των Μενουμευρώπηδων. Αυτοί είναι πιο γελοίοι και από τους πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά. Γενικά, η γελοιότητα είναι το χαρακτηριστικό της σημερινής Ελλάδας. Πάντως, για να διαδηλώνει αυτό το τσίρκο, πρέπει να κάνει πολλή ζέστη στην Ελλάδα. Ηλία, σκέφτομαι να επιστρέψω Ελλάδα για να πάω στη συγκέντρωση των Μενουμευρώπηδων.

Αν διαβάζει κάνας μενουμευρώπης αναγνώστης και μπορεί να μου καλύψει τα αεροπορικά εισιτήρια για Ελλάδα -είναι και φραγκάτοι αυτοί οι μενουμευρώπηδες εκτός από καθυστερημένοι-, παρακαλώ να επικοινωνήσει. Ευχαριστώ.

Να είσαι καλά, Ηλία. Και να γελάς. Για γέλια είναι. Αν δεν ζεις στην Ελλάδα. Βρε Ηλία μου, δεν είναι γαμάτο που αυτοί θέλουν να μείνουν Ευρώπη και μένουν στην Ελλάδα, ενώ εμείς δεν θέλουμε να μείνουμε Ευρώπη και μένουμε στην Ευρώπη; Οπ, λάθος! Εγώ μένω στην Ευρώπη, εσύ μένεις στην Ελβετία που δεν είναι Ευρώπη. Γύφτουλα!)

pitsirikos

Κάτω ἡ ῾Ενωμένη Εὐρώπη

Το παρακάτω κείμενο του Ηλία Πετρόπουλου γράφτηκε στο Παρίσι στις 9-12-1988 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη συλλογή του «Ἡ Μυθολογία τοῦ Βερολίνου». Κυκλοφόρησε το 1991 από τις εκδόσεις «Νεφέλη».

Ακολουθεί το πρωτότυπο (πολυτονικό) κείμενο που παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.
Τόν Άβγουστο τοῦ 1989 ὁ δημοσιογράφος Πολυδεύκυς Παπαδόπουλος παρουσίασε στήν ἐφημερίδα Τά Νέα μιαν ἔρευνα (σε συνέχειες), ὅπου ἁρκετοί ἐπιστήμονες, λογοτέχνες καί καλλιτέχνες απάντησαν στό ἐρώτημα:

Μέ δεδομένη πλέον τή μεγαλύτερη κοινωνικοπολιτική σύγκλιση τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκής Κοινότητας το 92, ἀλλά καί γενικότερα τῆς Εὐρώπης, κατά τή γνώμη σας ποιός ρόλος ἑπιφυλάσεται στό ἑξής γιά τό ἑλληνικό πολιτισμικό-πολιτιστικό μοντέλο; Ποιά εἶναι ἡ ἀνάπτυξη, ἤ, ἡ κρίση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τά μεγαλύτερα πλεονεκτήματα, ἤ μειονεκτήματα, στή νέα του συνάντηση μέ τήν Εὐρώπη;

Σχεδόν ὅλοι οἱ ἀπαντήσαντες μίλησαν θετικά (ἤ με ἐνθουσιασμό) γιά τήν ἀναμενόμενη ἔνταξη τῆς Ἑλλάδας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη. Ὅσο γιά μένα, ἔστειλα τήν παρακάτω ἀρνητικήν ἀπάντηση:

Πρίν ἕναν αἰώνα ὁ δαιμόνιος Λασκαράτος είπε «ἐμεῖς οἱ ἀνατολίτες ἀντιγράφουμε τους πολιτικούς θεσμούς ἀπό τούς Κώδικας τῶν Εὐρωπαίων, καθώς ἀντιγράφουμε καί τές μόδες ἀπό τά φιγουρίνια τους». Ὅταν ἐσπούδαζα νομικά ἄκουγα μέ προσοχή τόν καθηγητή Νίκόλαο Πανταζόπουλο νά ἀναπτύσσει παρόμοιες ἀπόψεις γιά τό στραπατσάρισμα πού ὑπέστη το ἐθιμικό μας δίκαιο ἀπό τούς ξενόφερτους κώδικες. Ὁ Καραμανλής ὑπήρξεν ὁ ἀγροῖκος πρωτεργάτης τῆς τουριστικής ἀξιοποίησης τῆς χώρας μας, πού τελικῶς μετέβαλε τήν Ἑλλάδα σέ εὐρωπαϊκό ἀποχωρητήριο. Σήμερα ξεπέφτει, γιατί οἱ νέοι τουριστικοί πόλοι εἶναι ἡ Ἀνδαλουσία καί ἡ Τουρκία. Νομίζω ὅτι, δέν απέχουμε πολύ ἀπό τήν ἐποχή ὅπου η Τουρκία θά ἔχει ἐτησίως ἕνα ἑκατομμύριο ΕΛΛΗΝΕΣ τουρίστες…Ὁ τουρισμός εἶναι ἔνας πολύ μικρός κίνδυνος ἐν σχέσει μέ τήν προετοιμαζόμενη εὐρωπαϊκή ΕΙΣΒΟΛΗ.

Ἐξακολουθῶ νά πιστεύω πώς η Ἑλλαδίτσα δέν ἕχει κανένα συμφέρον νά ἐντάσσεται στά διάφορα εὐρωπαϊκά γκρούπ:

ΝΑΤΟ, Κοινή Ἀγορά, Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο καί τά τοιαῦτα. Ἡ Ἑλλάδα εἷναι, ἐκ φύσεως, μιά ἐξαιρετικῶς πλούσια χώρα, μά τήν ρημάξανε οἱ κάτοικοί της. Ὅποιος ξένος πεῖ τήν αλήθια χαρακτηρίζεται, αὐτομάτως, ΑΝΘΕΛΛΗΝ. Συνεχῶς παραπονιούμαστε: «στήν Ἑλλάδα δέν βλέπεις τίποτα ἄλλο παρά πέτρες». Ἀγνοῶ ἄν μ΄αὐτό τό παράπονο ἑννοοῦμε τά ἀρχαῖα μάρμαρα ἤ τίς κοτρῶνες τῶν βουνῶν μας. Πάσχοντας ἀπό ἀγιάτρευτο ἐθνικιστικό δαλτονισμό, βλέπουμε πεντακάθαρα τήν φυλετική πανσπερμία τῆς Γιουγκοσλαβίας καί τούς κούρδους τῆς Τουρκίας, ἀλλά ἀρνιόμαστε κάποιαν ἰδιαιτερότητα στούς ἀρβανιτάδες μας καί στούς σλαβομακεδόνες. Ἡ στραβομάρα καλλιεργεῖται στά σχολεῖα μας. Κι ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νά νιώσουμε τά καλά και τά κακά τῆς Ευρώπης.

Κατ’ ἀρχήν, τίποτα δέν μποροῦμε νά προφητέψουμε γιά τό μέλλον μας εἴτε μποῦμε στά εὐρωπαϊκά κόλπα, εἴτε μείνουμε ἀπ’ ἔξω. Ὁ ἐλληνικός λαός, μέ μιάν ἔνταση σχιζοφρενική, ἀναζητεῖ ἐντός ἐκτός τῆς χώρας μιά λύση.

Γιαυτό ἁρπαζόμαστε, ἐξ ἐνστίκτου, ἀπό τίς ξεπερασμένες ἑλληνικές ἐκφράσεις:

Από τόν ΝΕΚΡΟ Καραγκιόζη, ἀπό τά ΨΟΦΙΑ ρεμπέτικα κι ἀπό τήν ΒΡΙΚΟΛΑΚΙΑΣΜΕΝΗ Ὀρθοδοξία. Καί γιαυτό εἴμασταν μαγεμένοι ἀπό τίς δημαγωγίες τοῦ Ἀντρέα καί τοῦ Πάγκαλου. Εἶναι μάταιο το ν’ ἀναζητοῦμε διαρκῶς κάποιο ξένο μοντέλο. Ἄλλωστε, οἱ μποῦρδες τύπου ἑλληνικό φιλότιμο, ἑλληνικό δαιμόνιο, ἑλληνική φιλοξενία κτλ. δεν πείθουν πια κανέναν. Ἡ περίφημη ἑλληνική Διασπορά ἀποτελεί ἕναν μύθο, ἀνανεούμενο ἀπό τά ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν μεταναστῶν. Τά παιδιά τῶν ὅποιων μεταναστῶν ΔΕΝ εἶναι ἑλληνόπουλα.

Ἡ ἑλληνική Διασπορά θά ἔπρεπε νά λάβει πολλά μαθήματα ἐθνικῆς ΑΝΤΟΧΗΣ ἀπό κάποιες ἄλλες ἀντιστεκόμενες Διασπορές:

τούς γύφτους, τούς ἀρμένηδες, τούς ἐβραίους, τούς κινέζους. Θέλουμε νά χωθοῦμε στήν ἀγκαλια τῆς Εὐρώπης, ἐνῶ δέν διαθέτουμε ΤΙΠΟΤΕ γιά ἐξαγωγή. Μιλάμε πολύ γιά τό νέφος, που μᾶς τύφλωσε τόσο ὥστε νά μήν διακρίνουμε τίς ἀμερικάνικες βάσεις. Λατρεύουμε τήν γλώσσα μας, μά τά ἑλληνικά στό ἐξωτερικό εἶναι ἄχρηστα. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι, ἡ ενσωμάτωση τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρώπη ὑποδηλώνει τήν εξαφάνιση τῶν (ὄσων ἀπομένουν) ἑλληνικῶν ἀρετών και, συγχρόνως, τήν υἱοθεσία ὅλων τῶν κακῶν ἕξεων τῶν εὐρωπαίων. Οἱ ἐφημερίδες μας γράφουν συχνά-πυκνά γιά τους τοξικομανεῖς των Ἐξαχρείων, ἀλλά δέν βγάζουν ἄχνα μήτε γιά τίς ἑλληνίδες πού φουμάρουν σάν τσιμινιέρες, μήτε γιά το κύμα τοῦ νεο-αλκοολισμοῦ πού μαστίζει τή χώρα μας.

Ο ἀμερικανικός τρόπος ζωῆς γκρέμισε ἕνα μεγάλο μέρος τῆς, ἄς πούμε, ἑλληνικότητάς μας. Καί, τώρα, ὁ εὐρωπαϊκός (δηλαδή, ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ) τρόπος ζωῆς μᾶς ἀπειλεῖ μέ καθολική καταστροφή. Μοῦ εἶναι πολύ ὀδυνηρό τό νά πιστέψω πώς ὅλοι μας θά καταντήσουμε γκαρσόνια τουριστικών ρεστοράν…

Η.Π
Παρίσι, 9-12-1988
respublica.gr

Το άρθρο 178 και η σημαία κατά της διαπλοκής...ή γιατί η τροπολογία για τις offshore δεν πρέπει να αποσυρθεί

Να λοιπόν που η επίμαχη διάταξη τροποποιείται μετά την παρέμβαση του Πρώτου Θέματος και των κομμάτων της αντιπολίτευσης και αφού πλέον συντάχτηκαν με την άποψη αυτή και οι βουλευτές της συμπολίτευσης. Οι...
υπουργοί, οι βουλευτές και οι αιρετοί δεν θα μπορέσουν τελικά να συμμετέχουν αυτοπροσώπως σε εξωχώριες εταιρείες συνεργαζόμενων ή μη συνεργαζόμενων χωρών.

Είναι φανερό ότι όλοι όσοι ανέβηκαν στα κάγκελα με το συγκεκριμένο άρθρο που πιθανότατα είχε να κάνει με τους θεσμούς και τη ζητούμενη εναρμόνιση της Ελλάδας με τις άλλες χώρες της Ε.Ε. και με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, τώρα θα ηρεμήσουν και θα συνεχίσουν όσοι ήδη το κάνουν, να συμμετέχουν με τα «γνωστά» παρένθετα πρόσωπα. Ό,τι δηλαδή γινόταν και με τον βασικό μέτοχο. Στις offshore θα παραμείνουν να δραστηριοποιούνται οι φίλοι, οι δικηγόροι, οι επιχειρηματίες και οι κουμπάροι, όπως άλλωστε γινόταν μέχρι σήμερα στην Ελλάδα.

Η διαφθορά και η διαπλοκή πατάχτηκαν σήμερα, χάρη στις καταγγελίες του Θ. Αναστασιάδη και των βουλευτών της μείζονος αντιπολίτευσης. Ένα προκλητικά διατυπωμένο άρθρο συγκέντρωσε όλα τα πυρά των όψιμων οπαδών του πολέμου κατά της διαπλοκής. Στο μεταξύ, όλοι εκείνοι που σήμερα ξεφωνίζουν στα ΜΜΕ για τους Συριζαίους που κάποιον κάπου θέλουν να «καλύψουν», δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο όχι απλά να εξετάσουν τις δημοσιευμένες και ανεξέλεγκτες λίστες αλλά έστω να διασταυρώσουν κάποια στοιχεία, ακολουθώντας το χρήμα, προκειμένου να βρουν ποιοι αιρετοί κερδοσκόπησαν με τις κουμπαριές, τις επιχειρηματικές «φιλίες» και τις δικηγορικές πλάτες.

Αν πάμε όμως, λίγο πίσω, την εποχή που η τρόικα ζητούσε νέα μέτρα (2014) και η εφημερίδα «Τα Νέα» έβγαινε με πρωτοσέλιδο τίτλο «Στο φως 23.000 offshore», θα διαπιστώσουμε ότι όλο το παρόν σκηνικό απέχει εκατοντάδες μίλια από την ελληνική πραγματικότητα. Το δημοσίευμα εκείνο αφορούσε 2200 αλλοδαπές και offshore εταιρείες στα μη συνεργαζόμενα με την Ελλάδα κράτη, οι οποίες στην πλειονότητά τους απέκτησαν ελληνικό ΑΦΜ και 2.100 νόμιμους εκπροσώπους στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έως τα τέλη 2011. Σύμφωνα με το Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης (διεθνής μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ασχολείται με τις πρακτικές των φορολογικών παραδείσων και ανά δύο χρόνια εκδίδει καταλόγους όπου βαθμολογούνται η αδιαφάνεια και η μυστικότητα των χωρών, υψώνοντας τείχη στις φορολογικές έρευνες), οι φορολογικοί παράδεισοι με ελληνικών συμφερόντων εταιρείες έχουν πολύ υψηλό δείκτη αδιαφάνειας, ανέφερε το δημοσίευμα και συνέχιζε:

Πηγές από τις φορολογικές Αρχές αναφέρουν στα «ΝΕΑ» ότι οι παράδεισοι επ' ουδενί απαντούν σε αιτήματά τους για παροχή πληροφοριών και έτσι είναι σχεδόν αδύνατο να εντοπιστούν ποιοι κρύβονται πίσω από τα τείχη αδιαφάνειας. Εξαίρεση αποτελούν τα αιτήματα δικαστικής συνδρομής, όταν οι υποθέσεις λαμβάνουν ποινικές διαστάσεις.

Οι εταιρείες αυτές αφορούσαν αποκλειστικά κατοικίες δηλωμένες στις χώρες αυτές και μάλιστα λόγω αλλαγών το 2010 στον φορολογικό συντελεστή, εκατοντάδες ιδιοκτήτες έσπευσαν να να αλλάξουν την έδρα της υπεράκτιας που είχε την κατοχή του σπιτιού τους, σε χώρα εντός της Ε.Ε., ώστε να εξασφαλίσουν απαλλαγή, όπως προέβλεπε ο νόμος. Έτσι από την Καραϊβική και τον Ειρηνικό, στράφηκαν σε κυπριακές και μαλτέζικες, οι οποίες επανδρώθηκαν με στρατιές νόμιμων εκπροσώπων από δικηγορικά γραφεία. Μόνο στην Κύπρο εμφανίστηκαν 3.320 παρόμοιες εταιρείες. Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν να μειωθούν δραματικά τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου, πάντα σύμφωνα με τα Νέα.

«Οι νόμιμοι εκπρόσωποι εξακολουθούσαν να καλύπτουν τους ιδιοκτήτες των ακινήτων με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πραγματική εικόνα για το πόθεν έσχες των χρημάτων με τα οποία αποκτήθηκαν τα ακίνητα. Μόνο ένα δικηγορικό γραφείο εμφανίζεται να διαθέτει 105 offshore», κατέληγε το δημοσίευμα του 2014. Αν λάβουμε υπόψη δε, πόσοι αιρετοί με ολική απαγόρευση συμμετοχής σε offshore είχαν και έχουν κατοικίες με παρένθετα πρόσωπα, δικηγόρους και φίλους και σκεφτούμε πόσες άλλες παρόμοιες δραστηριότητες αφορούν άλλων ειδών κερδοφόρες «επιχειρήσεις» κρυμμένες πίσω από πρόσωπα που έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε offshore, τότε θα έχουμε και το πλήρες μέγεθος της «φοβερής» αυτής νομοθετικής διόρθωσης. Οσο για τα μεγάλα κεφάλαια στους μεγάλους φορολογικούς παραδείσους, είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να αυγατίζουν μέσω των πρόθυμων μεσαζόντων.

Το ζητούμενο είναι ποια διατύπωση θα εξασφαλίζει στην όποια ελληνική ελεγκτική αρχή, τη δυνατότητα προσφυγής και δικαίωσης στο ελληνικό και στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Το δεύτερο ζητούμενο είναι πόσο καθαρές είναι οι σχέσεις πολιτικών με πάσης φύσεως επιχειρηματίες και οικονομικά συμφέροντα. Το βέβαιο πάντως είναι ότι ούτε το επίμαχο άρθρο ούτε και η αλλαγή του θα φέρουν την πολυπόθητη διαφάνεια...

Αντα Ψαρρά

Το Πρώτο Θέμα θεωρεί χαζούς τους αναγνώστες του;..

«Στα σχολεία του... Φίλη απαγορεύεται να λες τα παιδιά πριγκίπισσα και βασιλόπουλο» γράφει στον τίτλο του, όταν στο ρεπορτάζ του, αμέσως μετά, υποστηρίζει εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Γιατί το κάνει αυτό; Το...
ξέρει το παραμύθιπροφανώς. Το παίρνουν μετά τα social media και η διαστρέβλωση εξαπλώνεται σε χρόνο ρεκόρ. Το θέμα έχει να κάνει με μία ανατροπή που επιχειρείται στη δημόσια εκπαίδευση από τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη, καθώς εισάγεται ένας ολόκληρος κώδικας στην καθημερινότητα των μαθητών. Άχρηστος ο κώδικας και περίεργος (για να μην πω τίποτε χειρότερο), δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Αλλά η δημοσιογραφία, δημοσιογραφία ο Θεός να την κάνει βέβαια.

Το επίμαχο απόσπασμα για την όποια... πριγκίπισσα και το όποιο... βασιλόπουλο είναι σαφές: «Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: Διαφορετικό αλλά ίσο με τα άλλα, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο».

Το Πρώτο Θέμα όμως το έκανε, πως στα «σχολεία του... Φίλη απαγορεύεται να λες τα παιδιά πριγκίπισσα και βασιλόπουλο». Από πουθενά δεν προκύπτει, ούτε καν από το ρεπορτάζ του ίδιου του site επαναλαμβάνω.

Δύο τινά συμβαίνουν: Ή το Πρώτο Θέμα θεωρεί χαζούς τους αναγνώστες του πιστεύοντας πως θα το διαβάσουν και δεν θα το καταλάβουν, ή το Πρώτο Θέμα θεωρεί χαζούς τους αναγνώστες του πιστεύοντας πως θα διαβάσουν μόνο τον τίτλο και θα παραμείνουν σε αυτόν.

Η πολιτική σπέκουλα πάντως έγινε και έπιασε. Το «πριγκίπισσα και βασιλόπουλο» μπαίνει στην πολιτική ορολογία. Για μία απαγόρευση που δεν υπήρξε ποτέ. Για μία κατασκευασμένη είδηση...

Δημήτρης Κανελλόπουλος

Νεοφιλελευθερισμός, ένας ιστορικός αναχρονισμός

του Τάσου Τσακίρογλου

Αυτό που σ’ επίπεδο αγοραστικής δύναμης (κατανάλωσης) εμφανίζεται σήμερα ως ένα γιγάντιο χάσμα ανισοτήτων εισοδήματος αντανακλά ένα άλλο φαινόμενο, λιγότερο ορατό στον δημόσιο διάλογο, παρότι ουσιώδες για τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος και των κρίσεων που το ταλανίζουν.

Μιλάμε φυσικά για την αντίφαση, η οποία παίρνει σήμερα δραματικές διαστάσεις, ανάμεσα στην ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση της διαδικασίας παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών και στην όλο και μεγαλύτερη ιδιοποίηση των προϊόντων της παραγωγής –και άρα της ανθρώπινης εργασίας– από όλο και λιγότερα άτομα.

«Οι συνεργατικές, αυτοδιαχειριζόμενες και μη ιεραρχικές ομάδες αποτελούν τον πιο προηγμένο τεχνολογικά τρόπο εργασίας. Ωστόσο, μεγάλα τμήματα του εργατικού δυναμικού παραμένουν παγιδευμένα σ’ έναν κόσμο προστίμων, πειθαρχίας, εκβιασμών και ιεραρχιών, απλώς και μόνο επειδή η νοοτροπία της φτηνής εργασίας τού επιτρέπει να διαιωνίζεται».

Μ’ αυτή την ανάλυση ο Πολ Μέισον δείχνει στο νέο του βιβλίο «Μετακαπιταλισμός» (εκδόσεις Καστανιώτη) το πώς ο νεοφιλελευθερισμός μπλοκάρει την καινοτομία και την παραγωγικότητα της εργασίας και αποτελεί ουσιαστικά έναν ιστορικό αναχρονισμό και μια τροχοπέδη στην εξέλιξη του ίδιου του καπιταλισμού.

Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ αποδεικνύει στο τελευταίο του βιβλίο «Δεκαεφτά αντιφάσεις και το τέλος του καπιταλισμού» (εκδόσεις Μεταίχμιο) ότι η εμμονή του νεοφιλελευθερισμού με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων δεν αποτελεί ένα παραπροϊόν του προγράμματος «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» και «απελευθέρωσης των αγορών», αλλά τη βασική τους προϋπόθεση.

Είναι δηλαδή ο κεντρικός στόχος του οικονομικού προγράμματος, αφού αποτελεί το κλειδί που ανοίγει όλες τις επόμενες πόρτες στον δρόμο για ριζική αλλαγή της κοινωνίας προς το χειρότερο για τους πολλούς.

Η υπέρβαση των κρίσεων και η απάλυνση των επιπτώσεών τους κατά τον 19ο και τον 20ό αιώνα οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι το εργατικό κίνημα με τις διεκδικήσεις και τους αγώνες του έβαλε φρένο στην επίθεση του κεφαλαίου και λειτούργησε σαν κυματοθραύστης.

Ενας λόγος που σήμερα ο νεοφιλελευθερισμός ξεριζώνει σε όλο τον κόσμο το κοινωνικό κράτος και αναιρεί τις κοινωνικές κατακτήσεις είναι εν πολλοίς η αδυναμία της οργανωμένης εργατικής τάξης και των συμμάχων της να αντισταθούν στο κύμα της παγκοσμιοποίησης που αυτός επιτάχυνε.
Και βέβαια αυτή η αδυναμία οφείλεται τόσο στον ιστορικό εκφυλισμό της σοσιαλδημοκρατίας και των σταλινικών υπολειμμάτων, αλλά και στην κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Η μέχρι σήμερα διάλυση της εργατικής νομοθεσίας και η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στην Ελλάδα και αλλού, υπό την μπαγκέτα της τρόικας και των θεσμών, έχουν καταστήσει δυνατή την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας, την οποία μετέτρεψαν σε αρένα ασυδοσίας για τους εργοδότες, τις εταιρείες και τα αρπακτικά κεφάλαια.

Το ότι ακόμα και σήμερα οι εκπρόσωποί τους ζητάνε περαιτέρω αλλαγές στο εργασιακό τοπίο, οι οποίες αφορούν από τον τρόπο απόφασης μιας απεργίας μέχρι ό,τι μπορεί να συλλάβει η νοσηρή τους φαντασία, μόνο τυχαίο δεν είναι.

Την ίδια στιγμή που, περισσότερο από ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία, χάρη στην τεχνολογία, καθίσταται εφικτή η ελαχιστοποίηση του χρόνου εργασίας που απαιτείται για την κάλυψη των αναγκών της ανθρωπότητας, ο αρπακτικός καπιταλισμός στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του αυξάνει τον εργάσιμο χρόνο για όσους έχουν απασχόληση και ταυτόχρονα ρίχνει στην ανεργία ένα τεράστιο κομμάτι του εργατικού δυναμικού.

Τα πιο επίκαιρα αιτήματα; Καθολικός βασικός μισθός και «λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους»!

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Οι προλετάριοι δεν θέλουν να χάσουν τις αλυσίδες τους

Στο συλλογικό ασυνείδητο, αλλά και στο συνειδητό, της Αριστεράς, το κατεξοχήν υποκείμενο που κινεί την ιστορία, η εργατική τάξη, υπακούει στο κοινό του συμφέρον, καταργώντας σύνορα, υπερπηδώντας πολιτισμικές διαφορές κ.ο.κ. Επίσης, αφού, κατά πως λέει ο Λούκατς, ηθική του προλεταριάτου δεν είναι παρά η ταξική του συνείδηση, το ηθικό καθήκον των φτωχών τους προστάζει πως μόλις θιγούν δικαιώματά τους σε ένα σημείο της γης, ευθύς αμέσως θα προκύψουν εξεγέρσεις σε όλο τον πλανήτη.

Αν ο Μιχαήλ Μπακούνιν, δηλώνει κατηγορηματικά πως «οι προλετάριοι έχουνε πατρίδα» και πως ο ίδιος είναι ακραιφνής «πατριώτης όλων των καταπιεσμένωνπατρίδων και διεθνιστής ταυτόχρονα»*, επί της ουσίας δεν διαφωνεί με τον κλασικό μαρξισμό. Ορίζει την πατρίδα ως «το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης». Κι επειδή ορίζει το κράτος ως «τον μεταφυσικό, νομικό μύθο της πατρίδας», κι επειδή επίσης τα αστικά κράτη ταυτίζονται, διά της απορρόφησης της έννοιας, με την πατρίδα, καθίσταται προφανές πως οι προλετάριοι προφανώς διαθέτουν πατρίδα. Η οποία, όμως, αυστηρά ταυτιζόμενη με το κράτος, λειτουργεί προς όφελος της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας.

Η περίπτωση της Γαλλίας είναι ενδεικτική. Οι προλετάριοι εκεί, επί σειρά εβδομάδων, βρίσκονται στους δρόμους, για να προασπίσουν εργασιακά δικαιώματα, που, όχι πολύ παλαιότερα, θεωρούνταν αυτονόητα και  για τα οποία επίσης οι προλετάριοι της Ελλάδας αγωνίστηκαν κατά τα προηγούμενα χρόνια. Πώς αντιμετωπίστηκαν από την κυρίαρχη μειοψηφία; Προφανώς, κατά το συμφέρον της. Εν Ελλάδι, έγιναν τρίτη – τέταρτη είδηση, δίχως φυσικά να συνοδεύοντα με σχόλια όπως εκείνα τα αλήστου μνήμης (ντρόπιασαν τη χώρα τους, θα καταπέσει ο τουρισμός τους κ.ο.κ.) για τους Έλληνες προλετάριους.

Οι προλετάριοι, όμως; Τι έκανε το χειμαζόμενο από την καπιταλιστική κρίση ιστορικό υποκείμενο της πατρίδος μας, κοινώς ο κόσμος της εργασίας στην Ελλάδα; Δυστυχώς, ό,τι πάνω κάτω και οι Γάλλοι πολίτες όταν συνέβαιναν στη χώρα τα αντίστοιχα. Η παγερή αδιαφορία των μεν για τους δε, η αδυνατότητα αλληλέγγυας, συντονισμένης δράσης ώστε να κινηθούν τα πράγματα προς την κατεύθυνση του κοινωνικού μετασχηματισμού αποτελεί σημείο της εποχής μας, όπως, φυσικά, και άλλων εποχών.

Στην αστική δημοκρατία, όπως εκλαμβάνεται η ιδέα της πατρίδας, να χωρίζει δηλαδή, τους λαούς μεταξύ τους, εγείροντας την αθλιότητα του δίδυμου εθνικισμός – ρατσισμός, διασπά τον κόσμο της εργασίας. Εάν, λοιπόν, συνομολογήσουμε πως οι προλετάριοι έχουνε πατρίδα, θα πρέπει να συνομολογήσουμε επίσης πως ό,τι αποκαλούμε ταξική αλληλεγγύη αφορά μόνο τους από πάνω. Υπεράνω πατρίδος μπορεί να είναι μόνο το κεφάλαιο.

Πώς τούτο θα ανατραπεί, αποτελεί κομβικό, ιστορικό και θεωρητικό ερώτημα. Προς ώρας, Γάλλοι, Έλληνες κ.ο.κ. διαφυλάσσουν ως κόρες οφθαλμού τις αλυσίδες τους. 

*Μιχαήλ Μπακούνιν, Γράμματα για τον Πατριωτισμό, 1869

www.artinews.gr