Η ευρωπαϊκή τραγωδία

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ !!!!!!!

Η ήπειρος μας, με αφετηρία την Ελλάδα, θα απειληθεί με το χάος για τρίτη φορά εντός ενός αιώνα, με ευθύνη της Γερμανίας – η οποία αδυνατεί να κατανοήσει πως είναι αδύνατον να ζήσει με άνεση σε μία γειτονιά, όπου όλοι οι υπόλοιποι εξαθλιώνονται

Αρχείο – συλλογή διαχρονικών και εκπαιδευτικών αναλύσεων

.

«Τον 20′ αιώνα η Γερμανία διέλυσε δύο φορές τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή τάξη, με εγκληματικούς και γενοκτόνους πολέμους, στην προσπάθεια της να υποδουλώσει την ήπειρο.

Θα ήταν τραγική ειρωνεία εάν τώρα, στην αρχή του 21ου αιώνα, η επανενωμένη Γερμανία, αυτή τη φορά ειρηνικά, καθώς επίσης με τις καλύτερες των προθέσεων, ανατρέψει για τρίτη φορά την ευρωπαϊκή τάξη» (J. Fischer, πρώην υπουργός εξωτερικών και αντικαγκελάριος της Γερμανίας, σε άρθρο του το 2012 στην SZ).

.

Ανάλυση

Οι Έλληνες αποφάσισαν να ψηφίσουν κόμματα που τοποθετήθηκαν εναντίον της Τρόικας, της Γερμανίας, του ΔΝΤ και των μνημονίων, αφού όλα τα προηγούμενα απέτυχαν να τους οδηγήσουν στην έξοδο από την κρίση –βυθίζοντας την οικονομία σε μία κατάσταση που μόνο με τη Μεγάλη Ύφεση των Η.Π.Α. του 1929 μπορεί να συγκριθεί.

 

Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το γράφημα που ακολουθεί, στο οποίο απεικονίζεται η εκρηκτική αύξηση της ανεργίας μετά το 2009, παράλληλα με την ραγδαία πτώση τόσο του ονομαστικού, όσο και του πραγματικού ΑΕΠ – ενώ, εάν συμπεριλάβει κανείς όλα τα υπόλοιπα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας, θα οδηγηθεί σε ακόμη πιο απογοητευτικά και θλιβερά συμπεράσματα.

 .

 .

Ταυτόχρονα, οι Έλληνες αποφάσισαν να δώσουν μία πρώτη (ιστορικά) ευκαιρία στην ήπια, ευρωπαϊκή αριστερά, να εφαρμόσει όλα αυτά που από πάρα πολλά χρόνια διακηρύσσει – ένα σύστημα δηλαδή που διασφαλίζει το κοινωνικό κράτος, δεν μεταφέρει τα εισοδήματα των μικρομεσαίων τάξεων στην ανώτατη, προάγει το Κράτος Δικαίου, καθώς επίσης δεν επιτρέπει την νεοφιλελεύθερη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών, των στρατηγικών και των κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου.

 

Επιφυλάσσονται βέβαια όσον αφορά τον κρατισμό που ίσως θα υιοθετούσε ένα τέτοιο κόμμα, αφού δεν θέλουν τη διόγκωση της δημόσιας διοίκησης – ενώ συνεχίζουν να τάσσονται υπέρ της ατομικής πρωτοβουλίας, ως κινητήρια δύναμη της οικονομίας, γνωρίζοντας πως τα κεντρικά κατευθυνόμενα, κομμουνιστικά συστήματα, σχεδόν πάντοτε αποτυγχάνουν (όπως στο πρόσφατο παράδειγμα της Βενεζουέλας).

 

Αυτό που κυρίως τους ενδιαφέρει δεν είναι η υιοθέτηση του συστήματος της αριστεράς, αλλά η εκδίωξη των εισβολέων, ιδίως της Γερμανίας, καθώς επίσης η κατάργηση των μνημονίων, τα οποία τους έχουν κυριολεκτικά εξαθλιώσει, πριν είναι ακόμη πολύ αργά – ενώ για να τα καταφέρουν θα μπορούσαν να συμμαχήσουν ακόμη και με το διάβολο, τοποθετώντας τον στην ηγεσία του κράτους τους.

.

Η γερμανική εμμονή

 

Από την άλλη πλευρά οι δανειστές της Ελλάδας συνεχίζουν να έχουν την ουτοπία ότι, μπορεί μία σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμμένη χώρα να βιώσει μία ακόμη μεγάλη ύφεση, ανάλογη με την πρώτη – έτσι ώστε να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητα της (ανάλυση)!

 

Επίσης πως έχει τη δυνατότητα να πληρώσει ένα δημόσιο χρέος που έχει εκτοξευθεί ξανά στο 175% του ΑΕΠ της,όταν οι ανεξόφλητες ληξιπρόθεσμες οφειλές του ιδιωτικού της τομέα πλησιάζουν στο 100% του ΑΕΠ – ενώ τα ταμεία του κράτους είναι άδεια και οι τράπεζες αφερέγγυες, έχοντας μεταξύ άλλων καταφύγει ξανά στον ευρωπαϊκό μηχανισμό παροχής ρευστότητας (ELA).

 

Είχαν αποφασίσει λοιπόν να συνεχίσουν το «βομβαρδισμό» της Ελλάδας, με τη βοήθεια της κυβέρνησης της, η οποία αδυνατούσε να αντιπαρατεθεί μαζί τους – να επιμείνουν δηλαδή σε μία αδιέξοδη πολιτική λιτότητας, παρά το ότι η χώρα έχει ήδη ερειπωθεί, ενώ οι κάτοικοί της είναι στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης, αδυνατώντας να υποστούν περαιτέρω βασανιστήρια.

 

Ειδικά η γερμανική κυβέρνηση συνεχίζει να απαιτεί το ανέφικτο, παρά το ότι έχει μετατρέψει ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο σε ένα οδυνηρό κολαστήριο, καθώς επίσης την Ευρωζώνη σε μία εύθραυστη πορσελάνη, καλλιεργώντας το μίσος εκατομμυρίων Ευρωπαίων εναντίον της – χωρίς να συνειδητοποιεί πως με τον τρόπο αυτό τοποθετεί τις βάσεις της καταστροφής ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, με θύμα και την ίδια.

 

Επιμένει δε να ρίχνει όλο και περισσότερο «λάδι στη φωτιά», καθώς επίσης να κατηγορεί τους Έλληνες, όταν γνωρίζει πολύ καλά πως το πρόβλημα της νομισματικής ζώνης δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η ίδια (ανάλυση) – γεγονός που θα τεκμηριωθεί όταν «εκραγεί» η Ιταλία, η οποία είναι αθεράπευτα υπερχρεωμένη, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και στα όρια της καταστροφής (σωστά παρομοιάζεται η Ελλάδα με την Bear Sterns, ενώ η Ιταλία με την Lehman Brothers).

Οι ελληνικές εκλογές

 

Στα πλαίσια αυτά οι Έλληνες σωστά αποφάσισαν, εκλέγοντας κόμματα που είναι εναντίον της συνέχισης της καταστροφής, ενώ θέλουν να απελευθερώσουν την πατρίδα τους από την πρωσική Γερμανία – αναλαμβάνοντας το ρίσκο, καθώς επίσης δίνοντας την ευκαιρία σε ένα κόμμα της αριστεράς να εφαρμόσει όλα αυτά που υπόσχεται.

 

Προφανώς δεν περιμένουν να εξαργυρώσει τα χιλιάδες «γραμμάτια» που υπέγραψε ο νέος πρωθυπουργός, γνωρίζοντας ότι δεν είναι καθόλου εύκολο, ούτε βιάζονται να φέρει εις πέρας την αποστολή του – αφού δεν είχαν καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα, παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις τους όσον αφορά την οικονομική πολιτική που προτείνει, τα εθνικά θέματα και το μεταναστευτικό.

 

Το ερώτημα βέβαια που τίθεται εδώ είναι εάν οι Έλληνες ψήφισαν συνειδητά, έχοντας συναίσθηση του τεράστιου ρίσκου. Επίσης, εάν μπορεί πράγματι ένα κόμμα της αριστεράς, η συγκεκριμένη κυβέρνηση συνεργασίας καλύτερα, να διασώσει ένα κράτος που βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού, στον προθάλαμο της χρεοκοπίας – αφού τα λόγια και οι πράξεις έχουν πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ τους.

 

Κατά την άποψη μας, κάτι τέτοιο ίσως αποδειχθεί ανέφικτο, εάν η Ελλάδα δεν αποφασίσει να χρεοκοπήσει πρώτα (ανάλυση), χωρίς φυσικά να εκβιάσει κανέναν,  εισερχόμενη αργότερα σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές της – ή τουλάχιστον να είναι πρόθυμη να το κάνει, να πάρει δηλαδή συνειδητά το ρίσκο, τοποθετώντας το στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Φυσικά η κυβέρνηση θα πρέπει προηγουμένως να είναι σίγουρη ότι, έχει την ενίσχυση όλων των Ελλήνων – αφού η επιτυχία ή η αποτυχία της δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια, ακόμη και αν έχει θεϊκές ικανότητες, αλλά από όλους εμάς τους Έλληνες.

 

Ένα τρίτο, πολύ μεγάλο ερώτημα είναι εάν μπορεί μία κατεστραμμένη χώρα να «αναστηθεί», παραμένοντας μέλος μίας ασύμμετρης νομισματικής ένωσης, η οποία κυριαρχείται, άγεται και φέρεται κυριολεκτικά από τη Γερμανία –από μία χώρα που δεν είναι καθόλου πρόθυμη να θυσιάσει τα προνόμια και τα οφέλη της από τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη, επιμένοντας να ζει εις βάρος των υπολοίπων, παρά το ότι γνωρίζει πως με τον τρόπο αυτό οδηγεί την Ευρωζώνη στη διάλυση της.

 

Έχοντας τεθεί ανέκαθεν υπέρ της ΕΕ, της Ευρωζώνης και του κοινού νομίσματος, θεωρώντας όμως ότι έχει ημερομηνία λήξης εάν δεν επιταχυνθεί η τραπεζική, η δημοσιονομική, καθώς επίσης η πολιτική ένωση όλων των χωρών μελών, οι οποίες οφείλουν φυσικά να είναι ισότιμες μεταξύ τους, θεωρούμε πως είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάσουμε πώς θα έπρεπε να ενεργήσουμε, εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο – ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, η οποία δεν έχει άλλο χρόνο στη διάθεση της για να περιμένει μία τέτοια εξέλιξη, εκτός εάν της δοθεί από τους εταίρους της.

 

Εάν δηλαδή, επί πλέον στο ρίσκο της χρεοκοπίας εντός του ευρώ που οφείλουμε να πάρουμε, θα έπρεπε να σκεφθούμε και την υιοθέτηση της δραχμής, υπό προϋποθέσεις βέβαια (ανάλυση) – εάν δεν μας προσφερθεί καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα αναβίωσης της πατρίδας μας η οποία, από οικονομικής πλευράς, είναι ήδη «κλινικά νεκρή».

.

Το πρόβλημα του νομισματικού χώρου

 

Είναι προφανές ότι, αυτό που χρειάζεται επειγόντως η πατρίδα μας σήμερα δεν είναι άλλο από 1.000.000 τουλάχιστον θέσεις εργασίας – αφού χωρίς την κατακόρυφη άνοδο της απασχόλησης δεν είναι δυνατόν να αυξηθεί το ΑΕΠ, οπότε εξ αυτού τα έσοδα του δημοσίου με βιώσιμο τρόπο, να επιβιώσουν οι Έλληνες, να επιλυθεί το ασφαλιστικό πρόβλημα, να εξυπηρετηθούν τα όποια χρέη μας κοκ.

 

Φυσικά θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι, εντός ενός άριστου νομισματικού χώρου, όπως θα έπρεπε να είναι η Ευρωζώνη, με την έννοια της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων και εργαζομένων, οι παραπάνω θέσεις εργασίας θα μπορούσαν να εξασφαλισθούν σε άλλες χώρες – ότι δηλαδή οι Έλληνες άνεργοι θα έπρεπε να μετακινούνται σε εκείνα τα κράτη που μπορούν να βρουν εργασία, όπως συμβαίνει στις Η.Π.Α.

 

Η Ευρωζώνη όμως δεν έχει τη δομή των Η.Π.Α., δεν αποτελεί έναν άριστο νομισματικό χώρο, ενώ δεν είναι δημοσιονομικά ενωμένη – δεν μεταφέρονται δηλαδή τα πλεονάσματα της μίας χώρας στα ελλείμματα της άλλης, ούτε υπάρχει κάποια ρεαλιστική προοπτική να συμβεί. Επομένως, η μετακίνηση των εργαζομένων δεν λύνει το πρόβλημα των κρατών μελών, αλλά ενδεχομένως μόνο του εργατικού δυναμικού τους – ενώ είναι συνδεδεμένη με πάρα πολλές δυσκολίες (γλώσσα, ήθη και έθιμα, ρατσισμός κοκ.).

 

Οι παραπάνω θέσεις εργασίας θα έπρεπε λοιπόν να δημιουργηθούν εντός την Ελλάδας – γεγονός που απαιτεί αφενός μεν μεγάλες επενδύσεις, αφετέρου αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής, αφού η γεωργία δεν προωθείται από την ΕΕ, επειδή δεν είναι ανταγωνιστική σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη. Είναι όμως δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι επενδύσεις ευνοούταν από τη ζήτηση, από την αύξηση της κατανάλωσης δηλαδή μέσω της ανόδου των μισθών και των συντάξεων;

.

Η βιωσιμότητα της Ελλάδας εντός της γερμανικής Ευρωζώνης  

 

Στο σημείο αυτό βοηθάει η εξέταση των οικονομικών επιδόσεων των διαφόρων κρατών της Ευρωζώνης, πριν και μετά την υιοθέτηση του ευρώ – μέσω των διαγραμμάτων που βρήκαμε στο ξένο τύπο. Το πρώτο διάγραμμα απεικονίζει την οικονομική τους απόδοση, με κριτήριο τη βιομηχανική τους παραγωγή, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας πριν από την υιοθέτηση του ευρώ.

 .

 .

Από το γράφημα διαπιστώνεται πως η Ισπανία ήταν στην καλύτερη θέση, ακολουθούμενη από την Ελλάδα και την Ιταλία – ενώ τόσο η Γαλλία, όσο και η Γερμανία, ήταν στο τέλος, «ουραγοί» στην ανάπτυξη. Παραδόξως λοιπόν η βιομηχανική παραγωγή ανθούσε στον ευρωπαϊκό Νότο τη δεκαετία του 1990, ενώ όλα τα κράτη είχαν θετικές τάσεις, μετά το 1993.

 

Συνεχίζοντας, οφείλει να εξετάσει κανείς τις επιδόσεις των ίδιων παραπάνω χωρών, μετά την υιοθέτηση του ευρώ – λαμβάνοντας βέβαια υπ’ όψιν το γεγονός ότι, το νόμισμα δεν είναι η μοναδική μεταβλητή όσο αφορά τις οικονομικές επιδόσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι πάρα πολύ σημαντικό.

 

Πρέπει να λάβουμε επίσης υπ’ όψιν μας το γεγονός ότι, η Γερμανία εφάρμοσε μία πολύ αυστηρή πολιτική εσωτερικής υποτίμησης, ακριβώς την εποχή που υιοθέτησε το ευρώ, εις βάρος φυσικά των υπολοίπων – ενώ κυρίως οι χώρες του Νότου έκαναν ακριβώς το αντίθετο, επειδή ήταν πολύ πιο εύκολος ο δανεισμός τους με χαμηλά επιτόκια, σε σχέση με το παρελθόν.

 

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη της βιομηχανικής παραγωγής των ίδιων χωρών, τη δεκαετία μετά την υιοθέτηση του ευρώ – οδηγώντας μας σε εύλογα συμπεράσματα για τα αποτελέσματα της.

 .

 .

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα η Γερμανία, η οποία ήταν στην τελευταία θέση τα χρόνια που προηγήθηκαν της υιοθέτησης του ευρώ, βρέθηκε ξαφνικά στην πρώτη, με πολύ μεγάλη απόσταση από όλες τις χώρες του Νότου – ενώ μόνο η βιομηχανική παραγωγή της Γαλλίας, μετά από μία απότομη πτώση, σταθεροποιήθηκε σε κάποιο αρνητικό μεν (-10%), αλλά σχετικά βιώσιμο επίπεδο.

 

Συμπερασματικά λοιπόν, το ευρώ ήταν πολύ θετικό για τη Γερμανία, καθώς επίσης για τις χώρες του Βορά, αλλά πολύ αρνητικό για το Νότο – γεγονός που οφείλεται πιθανότατα στη διαφορά νοοτροπίας μεταξύ των δύο περιοχών. Ειδικότερα, οι μεν Βόρειοι είναι πολύ πειθαρχικοί, υπακούοντας στα οικονομικά προγράμματα των κυβερνήσεων τους, ενώ οι Νότιοι έχουν αδύναμο χαρακτήρα – ο οποίος απαιτεί μία διαφορετική προσέγγιση (ονομαστική υποτίμηση του νομίσματος αντί εσωτερική, αυξημένα επιτόκια για να μην διευκολύνεται ο καταναλωτικός δανεισμός κοκ.).

 

Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι το ότι, απαιτείται διαφορετική μακροοικονομική και νομισματική πολιτική στις δύο περιοχές της Ευρώπης, στο Βορά και στο Νότο, με κριτήριο την εντελώς αντίθετη νοοτροπία των Πολιτών τους – κάτι που είναι αδύνατον, εάν η Ευρωζώνη δεν χωριστεί στα δύο ή εάν δεν ενωθεί πολιτικά.

 

Προφανώς το πρόβλημα δεν θα λυθεί, όσο και αν προσπαθήσει η ΕΚΤ, η οποία πράγματι κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να επιλύσει το θέμα της υπερχρέωσης, μέσω της νομισματικής επέκτασης και του πληθωρισμού – αν και δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος για τις πραγματικές της προθέσεις (άρθρο).

.

Επίλογος

 

Με βάση τα παραπάνω ο πλεονασματικός Βοράς, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, προσπαθεί να επιβάλλει στο Νότο, με πρώτη την Ελλάδα, μία περιοριστική πολιτική εσωτερικής υποτίμησης και δημοσιονομικής πειθαρχίας – όμοια με αυτήν που εφάρμοσε η ίδια, όταν υιοθέτησε το ευρώ.

 

Εν τούτοις, δεν κατανοεί ότι οι εποχές έχουν αλλάξει, αφού ο πλανήτης έχει βυθιστεί στην ύφεση και στα χρέη, ενώ η ίδια τα κατάφερε εκμεταλλευόμενη τους εταίρους της – αφού τα πλεονάσματα που αποκτάει (εμπορικό ισοζύγιο) θα ήταν αδύνατα, εάν δεν δημιουργούσε στις άλλες χώρες ελλείμματα (άρθρο), επειδή ο «λογαριασμός» είναι μηδενικού αθροίσματος (Πλεονάσματα – ελλείμματα = μηδέν).

 

Με δεδομένο δε το ότι, τα ελλείμματα οδηγούν στην αύξηση των χρεών (το ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών στην αύξηση του ιδιωτικού κυρίως χρέους, ο ελλειμματικός προϋπολογισμός στην αύξηση του δημοσίου χρέους), λόγω των οποίων περιορίζεται η ζήτηση, οπότε οι επενδύσεις και η ανάπτυξη, ολόκληρος ο Νότος βιώνει μία «ύφεση ισολογισμών» (ανάλυση) – από την οποία είναι αδύνατον να ξεφύγει με τη συγκεκριμένη οικονομική πολιτική.

 

Επομένως, είναι εύλογη η άνοδος εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που αντιτίθενται σε αυτά που θέλει να επιβάλλει η Γερμανία – είτε από τα δεξιά, όπως στη Γαλλία, είτε από τα αριστερά, όπως στην Ελλάδα και στην Ισπανία, ανάλογα με τις θέσεις τους σε άλλα ζητήματα (εθνικισμός, μεταναστευτικό κλπ.).

 

Για να μπορέσουν λοιπόν να υπάρξουν βιώσιμες λύσεις, χωρίς να χρεοκοπήσει το ένα κράτος μετά το άλλο, εκούσια ή ακούσια, στα πλαίσια μίας αλυσιδωτής αντίδρασης που πιθανότατα θα ξεκινούσε από την Ελλάδα, υπάρχουν οι εξής τουλάχιστον εναλλακτικές δυνατότητες:

.

(α)  Επίλυση του προβλήματος της υπερχρέωσης με τη βοήθεια της ΕΚΤ – οπότε με την αύξηση της ποσότητας χρήματος, με τον πληθωρισμό, καθώς επίσης με το πάγωμα μέρους των χρεών (ανάλυση), παράλληλα με μία ήπια πολιτική λιτότητας, εμπλουτισμένη με αλληλέγγυα αναπτυξιακά μέτρα.

 

(β)  Επιτάχυνση της τραπεζικής, δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης της Ευρωζώνης, με την αμοιβαιοποίηση των δημοσίων χρεών (Ευρωομόλογα κλπ.) – έτσι ώστε να ιδρυθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

 

(γ)  Επιστροφή όλων των χωρών μαζί στην προ ευρώ εποχή (ανάλυση), όπου όμως θα απαιτηθούν ευρείες διαγραφές χρεών εκ μέρους τόσο των πλεονασματικών χωρών, όσο και των διεθνών επενδυτών, ανάλογα με τη δομή των δανείων της κάθε χώρας.

.

Εάν δεν συμβεί τίποτα από τα παραπάνω, ή εάν υιοθετηθούν άλλες πρόχειρες λύσεις (διπλά νομίσματα,αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη με στόχο να δημιουργηθεί ένα παράδειγμα προς αποφυγή,Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων κλπ.), η ήπειρος μας θα απειληθεί με το χάος – για τρίτη φορά εντός ενός αιώνα με ευθύνη της Γερμανίας, η οποία αδυνατεί να κατανοήσει πως είναι αδύνατον να ζήσει με άνεση σε μία γειτονιά, όπου όλοι οι υπόλοιποι πεθαίνουν από την πείνα.

 

Σε μία τέτοια περίπτωση, είναι δεδομένη η εισβολή τους στο μοναδικό πλούσιο σπίτι της περιοχής, όσο καλά και αν προστατεύεται, παρά το ότι οι ίδιοι δεν είναι εγκληματίες – αφού το αίσθημα της επιβίωσης είναι το ισχυρότερο όλων, ακόμη και από την ίδια τη λογική ή από την έμφυτη ηθική των ανθρώπων.

 .

Υστερόγραφο: Δεν απενοχοποιούμε φυσικά ούτε θυματοποιούμε τους Έλληνες (τους Ιταλούς, τους Ισπανούς κλπ.) με τα παραπάνω, αφού είναι προφανώς και οι ίδιοι υπεύθυνοι για τα προβλήματα τους, σε μεγάλο βαθμό – λόγω των ιδιοτελών ή/και εσφαλμένων πολιτικών τους επιλογών, της διαπλοκής, της διαφθοράς, της σπατάλης, της νόμιμης ή παράνομης αποφυγής των φόρων κοκ.

 

Περαιτέρω, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν πιστεύουμε ότι θα εφαρμόσει η νέα κυβέρνηση αυτά που έχει υποσχεθεί ή ότι  θα καταφέρει να οδηγήσει την Ελλάδα στην έξοδο από την κρίση – ευχόμενοι φυσικά να διαψευσθούμε παταγωδώς.

 

Όταν όμως βλέπουμε την ποιότητα και το είδος του πολιτικού της προσωπικού, έχουμε την άποψη πως εύλογα αμφιβάλλουμε – ειδικά όταν μας προϊδεάζει για την επιστροφή της χώρας σε εκείνο το καταστροφικό παρελθόν, το οποίο συνέβαλλε τα μέγιστα στη χρεοκοπία (διεφθαρμένος συνδικαλισμός, κακοπροαίρετες απεργίες, μηδενική συναίνεση στις εκάστοτε κυβερνήσεις κοκ.).

 

Πόσο μάλλον όταν θα έχει αντιμέτωπες τις αγορές που αντιπαθούν όσο τίποτα άλλο τις «μεσοβέζικες» λύσεις, στις οποίες ευχόμαστε να μην «συρθεί», υποκύπτοντας με τη σειρά της στη Γερμανία – ελπίζοντας να έχει το σθένος να αντιδράσει με εκείνη τη γνώση, με την αξιοπρέπεια, με την υπερηφάνεια και με την αποφασιστικότητα που απαιτείται σήμερα.

 

Ολοκληρώνοντας, υπενθυμίζουμε ότι δεν είμαστε ποτέ υπέρ της υιοθέτησης του ευρώ, πως όταν το κάναμε έπρεπε να υιοθετήσουμε μία αντίστοιχα συντηρητική πολιτική με αυτήν της Γερμανίας ή, έστω, της Γαλλίας, ενώ σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι τόσο στο ευρώ, όσο στο χρέος και στα μνημόνια (ανάλυση), εξαιρετικά δύσκολο να απαλλαγούμε ή/και να επιβιώσουμε.

http://www.analyst.gr

 anhsyxia.wordpress.com

Μπάουμαν: Περί αβεβαιότητας

«Φόβος είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητά μας». Ο Ζίκγκμουντ Μπάουμαν εξηγεί την εποχή του φόβου 

Παράξενη αλλά τόσο κοινή και οικεία σε όλους μας είναι η ανακούφιση που νιώθουμε, και η αιφνίδια συρροή ενέργειας και θάρρους, όταν μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα ανησυχίας, αγωνίας, σκοτεινών προαισθημάτων, ημερών γεμάτων φόβο και άγρυπνων νυχτών, αντιμετωπίζουμε τελικά τον πραγματικό κίνδυνο: μια απειλή την οποία μπορούμε να δούμε και να αγγίξουμε (…)

Τώρα που γνωρίζουμε από που έρχεται το πλήγμα, γνωρίζουμε επίσης, αν μη τι άλλο, τι μπορούμε να κάνουμε για να το αποκρούσουμε –ή τουλάχιστον έχουμε μάθει πόσο περιορισμένη είναι η ικανότητά μας να βγούμε αλώβητοι και τι είδους απώλεια, ή βλάβη, ή πόνο, πρέπει να περιμένουμε. Όλοι έχουμε ακούσει ιστορίες για δειλούς που έγιναν ατρόμητοι μαχητές όταν αντιμετώπισαν κάποιον «πραγματικό κίνδυνο», όταν η καταστροφή που περίμεναν κάθε μέρα, αλλά μάταια είχαν προσπαθήσει να φανταστούν, επιτέλους ήρθε.

Ο φόβος φτάνει στο αποκορύφωμά του όταν είναι διάχυτος, διάσπαρτος, ασαφής, όταν δεν συνδέεται με κάτι, όταν παραμένει αποσπασμένος από την πραγματικότητα και αιωρείται ελεύθερα, χωρίς σαφή αναφορά ή αιτία —όταν μας στοιχειώνει χωρίς ορατό ειρμό ή λόγο, όταν η απειλή που θα έπρεπε να φοβόμαστε μπορεί να αναφανεί φευγαλέα παντού, δεν μπορούμε όμως να την αντικρίσουμε πουθενά. «Φόβος» είναι το όνομα που δίνουμε στην αβεβαιότητά μας: στην άγνοιά μας για την απειλή και για ό,τι πρέπει να κάνουμε – ό,τι μπορούμε και ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε – προκειμένου να τη σταματήσουμε καθ’ οδόν – ή να της αντισταθούμε, αν η αναχαίτισή της ξεπερνά τις δυνάμεις μας.

Η εμπειρία της ζωής στην Ευρώπη του 16ου αιώνα –στο χρόνο και στον τόπο όπου η μοντέρνα εποχή μας ήταν έτοιμη να γεννηθεί– συνοψίστηκε κοφτά, και θαυμάσια, από τον Lucien Th σε τέσσερις μόνο λέξεις: «Peur toujours, peur partout» («φόβος πάντα, φόβος παντού»). Ο Th συνέδεσε την πανταχού παρουσία του φόβου με το σκοτάδι, που άρχιζε έξω από την πόρτα της καλύβας και σκέπαζε τον κόσμο έξω από το φράκτη του αγροκτήματος. Στο σκοτάδι μπορούν να συμβούν τα πάντα, ουδείς όμως γνωρίζει τι ακριβώς θα συμβεί τελικά: το σκοτάδι δεν είναι η αιτία του φόβου, είναι όμως το φυσικό περιβάλλον της αβεβαιότητας –κι επομένως του φόβου.

Η νεωτερικότητα επρόκειτο να είναι το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός: μακριά από το φόβο και προς έναν κόσμο απαλλαγμένο από την τυφλή και αδιαπέραστη μοίρα – αυτό το θερμοκήπιο φόβων. Όπως συλλογιζόταν ο Βίκτωρ Ουγκό, νοσταλγικά και με λυρική διάθεση εν προκειμένω: ωθημένη από την επιστήμη («ο θρόνος της πολιτικής θα μεταμορφωθεί σε θρόνο της επιστήμης»), θα έρθει μια εποχή που θα δώσει τέλος στις εκπλήξεις, τις συμφορές, τις καταστροφές –αλλά και τέλος στις διενέξεις, τις αυταπάτες, τους παρασιτισμούς… Με άλλα λόγια, μια εποχή που θα δώσει τέλος σέ όλα αυτά τα υλικά από τα οποία φτιάχνονται οι φόβοι. 

Ό,τι έμελλε όμως να είναι μια οδός διαφυγής, αποδείχθηκε τουναντίον μια μακρά παράκαμψη.
Πέντε αιώνες μετά, σε μας που βρισκόμαστε στο άλλο άκρο του πελώριου νεκροταφείου ρημαγμένων ελπίδων, η ετυμηγορία του Th ηχεί –ξανά– εντυπωσιακά ταιριαστή και επίκαιρη. Η εποχή μας είναι, ξανά, μια εποχή φόβων». Ζίγκμουντ Μπάουμαν, Ρευστός Φόβος, Εισαγωγή: 

Σχετικά με την καταγωγή, τη δυναμική και τις χρήσεις του φόβου, Μετ. Γιώργος Καράμπελας, Εκδ. Πολύτροπον.

*Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν γεννήθηκε το 1925 στο Πόζναμ της Πολωνίας από Εβραίους γονείς. Ζει από το 1968 στην Αγγλία. Είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στα Πανεπιστήμια του Λιντς και της Βαρσοβίας και ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της σύγχρονης κοινωνίας.
doctv.gr

Κάτω ἡ ῾Ενωμένη Εὐρώπη (τοῦ ᾿Ηλία Πετρόπουλου)

Tο παρακάτω κείμενο του Ηλία Πετρόπουλου γράφτηκε στο Παρίσι στις 9-12-1988 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη συλλογή του «Ἡ Μυθολογία τοῦ Βερολίνου». Κυκλοφόρησε το 1991 από τις εκδόσεις «Νεφέλη». Ακολουθεί το πρωτότυπο (πολυτονικό) κείμενο που παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.

 

Τόν Άβγουστο τοῦ 1989 ὁ δημοσιογράφος Πολυδεύκυς Παπαδόπουλος παρουσίασε στήν ἐφημερίδα Τά Νέα μιαν ἔρευνα (σε συνέχειες), ὅπου ἁρκετοί ἐπιστήμονες, λογοτέχνες καί καλλιτέχνες απάντησαν στό ἐρώτημα:

 

Μέ δεδομένη πλέον τή μεγαλύτερη κοινωνικοπολιτική σύγκλιση τῶν χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκής Κοινότητας το 92, ἀλλά καί γενικότερα τῆς Εὐρώπης, κατά τή γνώμη σας ποιός ρόλος ἑπιφυλάσεται στό ἑξής γιά τό ἑλληνικό πολιτισμικό-πολιτιστικό μοντέλο; Ποιά εἶναι ἡ ἀνάπτυξη, ἤ, ἡ κρίση τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τά μεγαλύτερα πλεονεκτήματα, ἤ μειονεκτήματα, στή νέα του συνάντηση μέ τήν Εὐρώπη;

 

Σχεδόν ὅλοι οἱ ἀπαντήσαντες μίλησαν θετικά (ἤ με ἐνθουσιασμό) γιά τήν ἀναμενόμενη ἔνταξη τῆς Ἑλλάδας στήν Ἑνωμένη Εὐρώπη. Ὅσο γιά μένα, ἔστειλα τήν παρακάτω ἀρνητικήν ἀπάντηση:

 

Πρίν ἕναν αἰώνα ὁ δαιμόνιος Λασκαράτος είπε «ἐμεῖς οἱ ἀνατολίτες ἀντιγράφουμε τους πολιτικούς θεσμούς ἀπό τούς Κώδικας τῶν Εὐρωπαίων, καθώς ἀντιγράφουμε καί τές μόδες ἀπό τά φιγουρίνια τους». Ὅταν ἐσπούδαζα νομικά ἄκουγα μέ προσοχή τόν καθηγητή Νίκόλαο Πανταζόπουλο νά ἀναπτύσσει παρόμοιες ἀπόψεις γιά τό στραπατσάρισμα πού ὑπέστη το ἐθιμικό μας δίκαιο ἀπό τούς ξενόφερτους κώδικες. Ὁ Καραμανλής ὑπήρξεν ὁ ἀγροῖκος πρωτεργάτης τῆς τουριστικής ἀξιοποίησης τῆς χώρας μας, πού τελικῶς μετέβαλε τήν Ἑλλάδα σέ εὐρωπαϊκό ἀποχωρητήριο. Σήμερα ξεπέφτει, γιατί οἱ νέοι τουριστικοί πόλοι εἶναι ἡ Ἀνδαλουσία καί ἡ Τουρκία. Νομίζω ὅτι, δέν απέχουμε πολύ ἀπό τήν ἐποχή ὅπου η Τουρκία θά ἔχει ἐτησίως ἕνα ἑκατομμύριο ΕΛΛΗΝΕΣ τουρίστες…

 

Ὁ τουρισμός εἶναι ἔνας πολύ μικρός κίνδυνος ἐν σχέσει μέ τήν προετοιμαζόμενη εὐρωπαϊκή ΕΙΣΒΟΛΗ. Ἐξακολουθῶ νά πιστεύω πώς η Ἑλλαδίτσα δέν ἕχει κανένα συμφέρον νά ἐντάσσεται στά διάφορα εὐρωπαϊκά γκρούπ: ΝΑΤΟ, Κοινή Ἀγορά, Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο καί τά τοιαῦτα. Ἡ Ἑλλάδα εἷναι, ἐκ φύσεως, μιά ἐξαιρετικῶς πλούσια χώρα, μά τήν ρημάξανε οἱ κάτοικοί της. Ὅποιος ξένος πεῖ τήν αλήθια χαρακτηρίζεται, αὐτομάτως, ΑΝΘΕΛΛΗΝ. Συνεχῶς παραπονιούμαστε: «στήν Ἑλλάδα δέν βλέπεις τίποτα ἄλλο παρά πέτρες». Ἀγνοῶ ἄν μ΄αὐτό τό παράπονο ἑννοοῦμε τά ἀρχαῖα μάρμαρα ἤ τίς κοτρῶνες τῶν βουνῶν μας. Πάσχοντας ἀπό ἀγιάτρευτο ἐθνικιστικό δαλτονισμό, βλέπουμε πεντακάθαρα τήν φυλετική πανσπερμία τῆς Γιουγκοσλαβίας καί τούς κούρδους τῆς Τουρκίας, ἀλλά ἀρνιόμαστε κάποιαν ἰδιαιτερότητα στούς ἀρβανιτάδες μας καί στούς σλαβομακεδόνες. Ἡ στραβομάρα καλλιεργεῖται στά σχολεῖα μας. Κι ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νά νιώσουμε τά καλά και τά κακά τῆς Ευρώπης.

 

Κατ’ ἀρχήν, τίποτα δέν μποροῦμε νά προφητέψουμε γιά τό μέλλον μας εἴτε μποῦμε στά εὐρωπαϊκά κόλπα, εἴτε μείνουμε ἀπ’ ἔξω. Ὁ ἐλληνικός λαός, μέ μιάν ἔνταση σχιζοφρενική, ἀναζητεῖ ἐντός ἐκτός τῆς χώρας μιά λύση. Γιαυτό ἁρπαζόμαστε, ἐξ ἐνστίκτου, ἀπό τίς ξεπερασμένες ἑλληνικές ἐκφράσεις: ἀπό τόν ΝΕΚΡΟ Καραγκιόζη, ἀπό τά ΨΟΦΙΑ ρεμπέτικα κι ἀπό τήν ΒΡΙΚΟΛΑΚΙΑΣΜΕΝΗ Ὀρθοδοξία. Καί γιαυτό εἴμασταν μαγεμένοι ἀπό τίς δημαγωγίες τοῦ Ἀντρέα καί τοῦ Πάγκαλου. Εἶναι μάταιο το ν’ ἀναζητοῦμε διαρκῶς κάποιο ξένο μοντέλο. 

 

Ἄλλωστε, οἱ μποῦρδες τύπου ἑλληνικό φιλότιμο, ἑλληνικό δαιμόνιο, ἑλληνική φιλοξενία κτλ. δεν πείθουν πια κανέναν. Ἡ περίφημη ἑλληνική Διασπορά ἀποτελεί ἕναν μύθο, ἀνανεούμενο ἀπό τά ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν μεταναστῶν. Τά παιδιά τῶν ὅποιων μεταναστῶν ΔΕΝ εἶναι ἑλληνόπουλα. Ἡ ἑλληνική Διασπορά θά ἔπρεπε νά λάβει πολλά μαθήματα ἐθνικῆς ΑΝΤΟΧΗΣ ἀπό κάποιες ἄλλες ἀντιστεκόμενες Διασπορές: τούς γύφτους, τούς ἀρμένηδες, τούς ἐβραίους, τούς κινέζους. 

 

Θέλουμε νά χωθοῦμε στήν ἀγκαλια τῆς Εὐρώπης, ἐνῶ δέν διαθέτουμε ΤΙΠΟΤΕ γιά ἐξαγωγή. Μιλάμε πολύ γιά τό νέφος, που μᾶς τύφλωσε τόσο ὥστε νά μήν διακρίνουμε τίς ἀμερικάνικες βάσεις. Λατρεύουμε τήν γλώσσα μας, μά τά ἑλληνικά στό ἐξωτερικό εἶναι ἄχρηστα. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι, ἡ ενσωμάτωση τῆς Ἑλλάδας στήν Εὐρώπη ὑποδηλώνει τήν εξαφάνιση τῶν (ὄσων ἀπομένουν) ἑλληνικῶν ἀρετών και, συγχρόνως, τήν υἱοθεσία ὅλων τῶν κακῶν ἕξεων τῶν εὐρωπαίων. Οἱ ἐφημερίδες μας γράφουν συχνά-πυκνά γιά τους τοξικομανεῖς των Ἐξαχρείων, ἀλλά δέν βγάζουν ἄχνα μήτε γιά τίς ἑλληνίδες πού φουμάρουν σάν τσιμινιέρες, μήτε γιά το κύμα τοῦ νεο-αλκοολισμοῦ πού μαστίζει τή χώρα μας. Ο ἀμερικανικός τρόπος ζωῆς γκρέμισε ἕνα μεγάλο μέρος τῆς, ἄς πούμε, ἑλληνικότητάς μας. Καί, τώρα, ὁ εὐρωπαϊκός (δηλαδή, ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ) τρόπος ζωῆς μᾶς ἀπειλεῖ μέ καθολική καταστροφή. Μοῦ εἶναι πολύ ὀδυνηρό τό νά πιστέψω πώς ὅλοι μας θά καταντήσουμε γκαρσόνια τουριστικών ρεστοράν…

 

Η.Π
Παρίσι, 9-12-1988

πηγή:http://www.respublica.gr

Οι πρόσφυγες, οι Έλληνες και η Ευρώπη

Του Δήμου Βοσινάκη

Εδώ και μέρες, το προσφυγικό ζήτημα παραμένει με άνεση στην κορυφή της επικαιρότητας, κάτι απόλυτα λογικό, αφού χιλιάδες πρόσφυγες εξακολουθούν να έρχονται προς την Ευρώπη για να γλυτώσουν από τον καταστροφικό πόλεμο που μαίνεται στην πατρίδα τους (Συρία), ή από τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν εξαιτίας των στρατιωτικών επεμβάσεων από μεγάλες “δημοκρατικές”υπερδυνάμεις λίγα χρόνια πριν (Ιράκ και Αφγανιστάν). Το θέμα με τους πρόσφυγες δεν είναι μόνο ανθρωπιστικό, πολιτιστικό και οικονομικό. Είναι κυρίως οι πολιτικές αποφάσεις που έχουν παρθεί σε κορυφαίο επίπεδο και καλούνται να εφαρμοστούν άμεσα, ανεξαρτήτως κόστους και αντιδράσεων.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Χιλιάδες πρόσφυγες ήρθαν, έρχονται και θα συνεχίσουν να έρχονται όσο υπάρχει πόλεμος αφού η μόνη πραγματική, ουσιαστική και καταλυτική ενέργεια που μπορεί να αλλάξει απότομα τα δεδομένα είναι ο άμεσος τερματισμός των συγκρούσεων. Όσο δεν υπάρχει στο τραπέζι η οριστική λήξη του πολέμου τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για λύσεις στο προσφυγικό, αλλά για διαχείριση του ζητήματος. Επομένως, όσο οι πολιτικές αποφάσεις περιστρέφονται γύρω από το πρόβλημα και δεν τολμάνε να στοχεύσουν στην καρδιά του προβλήματος, τότε έχουμε ήδη αποδεχτεί την υποκρισία και τη βλακεία σαν απόλυτους κυρίαρχους του παιχνιδιού. Απαραίτητη η αλληλεγγύη σε όλους τους κατατρεγμένους ανθρώπους, χρειαζόμαστε άμεσα δομές και καταλήψεις που θα στεγάσουν πρόσφυγες σε κάθε γωνιά της χώρας, χίλια μπράβο σε όσες και όσους βοηθάνε τους ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας όσο μπορούνε, αλλά όσο βλέπουμε το δέντρο, τόσο θα απομακρύνεται το δάσος. Και το δάσος είναι ο τερματισμός του πολέμου.

Σε ένα τόσο χοντρό παιχνίδι, όπου εμπλέκονται ΗΠΑ, Ε.Ε. Ρωσία και Τουρκία θα ήταν αστείο να υποστηρίξεις ότι η όποια ελληνική κυβέρνηση μπορεί να κάνει κάτι ουσιαστικό εκτός από το να κουβαλάει τους καφέδες και να εκτελεί εντολές. Η Ελλάδα, αντίθετα με ότι πιστεύουν μερικοί ρομαντικοί τύποι και οι καταπληκτικοί αιλλινόπσιχει κάτοικοι της, είναι μία τελειωμένη ιστορία στη συνείδηση όλων των διεθνών δυνάμεων: Μία χρεοκοπημένη αποικία χρέους, ένα προτεκτοράτο που κυβερνάται από τα φαξ που έρχονται από Βέλγιο και Γερμανία και από δευτεροκλασάτους υπαλλήλους του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν. Είναι ο ασθενής που θα δοκιμάσει πρόθυμα οποιαδήποτε νεοφιλελεύθερη θανατηφόρα συνταγή γιατί, καλώς ή κακώς, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν πιστεύει ότι υπάρχει ζωή εκτός Ευρωζώνης.

Δέχομαι κάθε επιχείρημα που ισχυρίζεται κάτι διαφορετικό, αρκεί πρώτα να απαντηθεί η εξής ερώτηση: Αλήθεια, τι είδους διπλωματικές, πολιτικές ή οικονομικές απαιτήσεις μπορείς να έχεις από μία χώρα που έχασε ετσιθελικά το 25% του ΑΕΠ της μέσα σε 4-5 χρόνια και υποθήκευσε το μέλλον της μέχρι το 2057; Στην καλύτερη των περιπτώσεων (και εξαιτίας του φόβου προς το διαφορετικό που έχει κυριεύσει τη συντηρητική Γηραιά ήπειρο) η Ελλάδα θα γλυτώσει ένα μικρό ποσοστό του χρέους της για να κρατήσει στο έδαφος της τα “σκουπίδια” που δεν θέλουν να βλέπουν οι “πολιτισμένοι” δυτικοί εταίροι μας. Πολλοί κάνουν το λάθος να συγκρίνουν την Ελλάδα με την Τουρκία παραβλέποντας το γεγονός ότι οι γείτονες, παρά τα απολυταρχικά καραγκιοζιλίκια του σουλτάνου Ερντογάν και το εκρηκτικό πολιτικό/στρατιωτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί στο τουρκικό έδαφος, έχουν κάποια δυνατά χαρτιά στο μανίκι τους που μπορούν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο:

-) Η Τουρκία ΔΕΝ ανήκει στην Ε.Ε. επομένως μπορεί να μιλάει με τους ηγέτες της Ε.Ε. σαν ίσος προς ίσο.

-) Η Τουρκία, σε αντίθεση με τις χώρες της Ευρώπης, μπορεί να αντέξει 1,2,3 και 4 εκατομμύρια πρόσφυγες στο έδαφος της, αφού ο πληθυσμός της πλησιάζει ήδη τα 80 εκατομμύρια και η έκταση της είναι σχεδόν 6 φορές μεγαλύτερη από της Ελλάδας.

-) Η Τουρκία παραμένει εξαιρετικά χρήσιμη για τις ΗΠΑ γιατί εκτός από την Ελλάδα συνορεύει με Ιράν, Ιράκ και Συρία.

Πέρα από αυτά, είναι γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού βοηθάει τους πρόσφυγες και δείχνει ένα θετικό πρόσωπο. Η μεγαλειώδης ανταπόκριση του κόσμου στο Σύνταγμα, οι καταλήψεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και οι εθελοντές που βρίσκονται στην Ειδομένη είναι μία άκρως ελπιδοφόρα βάση που στο μέλλον ίσως μπορέσει να εξελιχθεί σε πιο επικίνδυνα, για την εξουσία, μονοπάτια. Η μόνη μου ένσταση είναι πως ένα τόσο μαζικό κίνημα βοήθειας δεν έχει αναπτύξει και τα αντιπολεμικά χαρακτηριστικά που χρειάζονται. Φυσικά, υπάρχουν και οι μισάνθρωποι, αλλά και οι ρατσιστικές εξαιρέσεις που ποτέ δεν έλειψαν και πρέπει να εξαφανιστούν εδώ και τώρα. Οι συγκεκριμένες ρατσιστικές εξαιρέσεις ξεδιπλώνονται μέσα από επιχειρήματα που δεν μπορούν να σταθούν ούτε σε παιδιά του δημοτικού, ψεκασμένες συνωμοσίες και μία τεράστια δίψα για δικαιολογίες. Και όταν οι ναζί ψάχνουν δικαιολογίες καταλαβαίνεις ότι ο τελικός προορισμός είναι ένας ανελέητος διαγωνισμός ηλιθιότητας που θέλει να βυθίσει στα τάρταρα κάθε υποψία ανθρώπινης νοημοσύνης. Για παράδειγμα, γνωστός Έλληνας σκυλοτραγουδιστής χαρακτήρισε “ριψάσπιδες” τους πρόσφυγες που έρχονται και “βιάζουν την Ελλάδα”.

Την Ελλάδα που, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, έχουν εγκαταλείψει την περίοδο 2008-2013, πάνω από 482.000 Έλληνες. Την Ελλάδα που βλέπει τα παιδιά της να έχουν σκορπίσει στα 4 σημεία του ορίζοντα για 500 και 1000 ευρώ παραπάνω, χωρίς να έχει πέσει στην ελληνική επικράτεια ούτε σφαίρα. Την Ελλάδα που χέστηκε πάνω της για ένα δημοψήφισμα και άδειασε ΑΤΜ, ράφια και βενζινάδικα μέσα σε λίγες ώρες. Την Ελλάδα που έκανε μέχρι και τον Παπαδήμο πρωθυπουργό για να δείξει στους τραπεζίτες πόσο καλό και υπάκουο σκυλάκι είναι. Την Ελλάδα που υπηρετεί με πάθος την Ε.Ε. την ίδια ώρα που όλοι οι υπόλοιποι έχουν καταλάβει ότι βρίσκεται σε αποσύνθεση και γράφουν τους κοινούς κανόνες εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

http://www.hitandrun.gr

Αποφυλακίστηκε ο φασίστας φονιάς Ρουπακιάς

Αποφυλακίζεται σήμερα, Παρασκευή 18/3/2016, ο φασίστας Γιώργος Ρουπακιάς, φονιάς του αντιφασίστα rapper Παύλου Φύσσα, καθώς λήγει το ανώτατο όριο προφυλάκισής του.

ADVERTISEMENT

O συνήγορος του φασίστα, Γιώργος Ρουμπέκας, έλεγε πως έχει άγνοια για την ώρα αποφυλάκισης του δολοφόνου, ενώ ταυτόχρονα εξέφραζε την ανησυχία του για πιθανές επιθέσεις εναντίον του ναζίδι κατά την έξοδο από τον Κορυδαλλό.

Η πόρτα της φυλακής άνοιξε λίγα λεπτά μετά τις 09:00 με απόφαση του Συμβουλίου Εφετών αφού πέρασε ο χρόνος προφυλάκισης και πλέον ο Ρουπακιάς επιστρέφει σπίτι του σε κατάσταση κατ’οίκον περιορισμού και με 24ώρη φύλαξη από τους φίλους του στην ΕΛ.ΑΣ. Επίσης του έχει επιβληθεί απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.

Ο Ρουπακιάς ήταν ο τελευταίος φασίστας-κατηγορούμενος που ήταν στη φυλακή, όλοι οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι ναζίδες έχουν ήδη αποφυλακιστεί.

Ωκεανός εξαιρέσεων: Η περίπτωση του Κώστα Σακκά

Τήν ώρα πού αποφυλακίζουν τόν δολοφόνο του Φύσσα καί ενώ έχουν προηγηθεί οι αποφυλακίσεις μελών της ναζιστοσυμμορίας,πολιτικοί κρατούμενοι τύπου Σακκά παραμένουν έγκλειστοι,οι νόμοι εδώ δέν ισχύουν γιατί είναι αναρχικός τιμωρείται ουσιαστικά γιά τις ιδέες του

Λόγω της σημερινής αποφυλάκισης αναδημοσιεύω άρθρο του 2013 σχετικό με την υπόθεση Σακκά

Lefteria

Οι αντιδράσεις για την συνέχιση της παράνομης προφυλάκισης του αναρχικού Κ. Σακκά συνεχώς εντείνονται και παίρνουν διαστάσεις ξεπερνώντας τα σύνορα της χώρας μας.

Μετά την ογκώδη και δυναμική πορεία  χιλιάδων διαδηλωτών το Σάββατο 29/6  σήμερα στις 6.00 μ.μ καλείται μοτοπορεία που θα ξεκινήσει από τα Προπύλαια που θα καταλήξει σε συγκέντρωση έξω απ το νοσοκομείο της Νίκαιας όπου νοσηλεύεται ο  αναρχικός Κ. Σακκάς ο οποίος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από την Τρίτη 4 Ιούνη διεκδικώντας την άμεση αποφυλάκισή του.

Παράλληλα εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον Κ. Σακά γίνονται σε μια σειρά πόλεις, ενώσυγκεντρώνονται υπογραφές για την άμεση απελευθέρωση του, αφού «στο πρόσωπο του Κώστα Σακκά δοκιμάζονται οι ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα όλων μας, σε ένα συντονισμένο ρεσιτάλ κρατικού αυταρχισμού του οποίου θύματα μπορεί να είμαστε αύριο όλες και όλοι μας», όπως τονίζει σε ανακοίνωση της η «Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας»

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύεται στην Guardian και το βρήκαμε στην tvxs

Ωκεανός εξαιρέσεων: Η περίπτωση του Κώστα Σακκά.  

Όλα κινούνται με ταχύτητα φωτός, εκτός από την δικαιοσύνη στην περίπτωση του Κώστα Σακκά: Η απεργία πείνας του αναρχικού αφορά την ιστορία της παράνομης κράτησής του, μία ιστορία που δεν θα γινόταν πιστευτή κάποια χρόνια πριν.

Τι μπορεί να χωρέσει  μέσα σ’ ένα μήνα; Η 4η Ιουλίου σηματοδοτεί την συμπλήρωση ενός μήνα από τη μέρα που ο Κώστας Σακκάς ξεκίνησε απεργία πείνας απαιτώντας να μπει τέλος στην κράτησή του. Ο 29χρονος αναρχικός συνελήφθη στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 2010 και κρατείται έκτοτε στις φυλακές χωρίς να έχει εκδικαστεί η υπόθεσή του. Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, η προφυλάκιση μπορεί να διαρκέσει 18 μήνες, ή 30 μήνες σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις. Την 4η Ιουνίου, οπότε και συμπληρώθηκε νομικά ο μέγιστος χρόνος προφυλάκισης του Σακκά, το Συμβούλιο Εφετών αποφάσισε την χρονική επέκτασή της για ακόμα 6 μήνες.

Ένας ολόκληρος μήνας σε απεργία πείνας: σε σύγκριση με το ρυθμό των ευρύτερων κοινωνικών εξελίξεων τα τελευταία χρόνια, η ιστορία του Σακκά μοιάζει να κυλάει αργά, αν όχι υποτονικά. Εν πάση περιπτώσει, η ελληνική κυβέρνηση χρειάστηκε μόνο λίγες ώρες για να διατάξει και στη συνέχεια να κλείσει την ΕΡΤ. Εξίσου ταχεία ήταν και η απόφασή της να κατεβάσει τον κατώτατο μισθό στα € 586, ή να εισάγει την επιλεκτική εξαήμερη εβδομαδιαία εργασία, ή ακόμα και να περικόψει σημαντικά τα επιδόματα αναπηρίας- να πάρει δηλαδή αποφάσεις που φέρουν σημαντική μείωση του βιοτικού επιπέδου για χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά και πριν από αυτό, σε εξίσου σύντομο χρονικό διάστημα ακύρωσε το νόμο 3838/2010 που έδινε την δυνατότητα απόδοσης της ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς και με γρήγορους ρυθμούς εφάρμοσε την επιχείρηση «Ξένιος Δίας» στέλνοντας μετανάστες χωρίς χαρτιά στα νεοσύστατα «κέντρα υποδοχής» σε όλη τη χώρα.

Ο Σακκάς συνελήφθη κατά την διάρκεια των συλλήψεων που είχαν στόχο την πάταξη της οργάνωσης «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς».

Κι ενώ είναι ξεκάθαρος ως προς τις  αναρχικές του πεποιθήσεις, τόσο ο ίδιος, όσο και η ίδια η οργάνωση αρνούνται κατηγορηματικά την ενεργό συμμετοχή του σε αυτή.

Αν Σακκάς, όμως, ήταν πράγματι μέλος της οργάνωσης ή όχι, δεν είναι πλέον το ερώτημα, και μάλιστα ούτε οι ίδιες οι δικαστικές αρχές φαίνεται να ενδιαφέρονται τόσο να το απαντήσουν. Δεν έχει υπάρξει ξανά παρόμοια παραβίαση του νόμου περί προφυλάκισης στην χώρα από το 1996, όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου πήρε μια σειρά καταδικαστικών αποφάσεων κατά της Ελλάδας, ακριβώς για τον ίδιο λόγο.

Ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας, ο οποίος τελικά καταδικάστηκε για το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβρη το 2008, είχε αφεθεί προσωρινά ελεύθερος κατά τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσής του, καθώς είχε εντωμεταξύ λήξει ο μέγιστος χρόνος νόμιμης προφυλάκισης του.

Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια λογική εξήγηση πίσω από την επέκταση της προφυλάκισης του Σακκά ή πίσω από την απόφαση των δικαστικών αρχών να παραβιάσουν τόσο κατάφωρα τους νόμους.

Ωστόσο, τα πράγματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο πια στην χώρα που μία τέτοια εξέλιξη μοιάζει φυσιολογική.

Ένα ακόμα από τα κατ’ εξαίρεση γεγονότα που συμβαίνουν μέσα σ’ έναν ωκεανό

εξαιρέσεων και οι οποίες εν τέλει συνθέτουν την κανονικότητα που βιώνουμε καθημερινά.  Από το Μάιο του 2010, άλλωστε, όλα τα μέτρα λιτότητας και οι απολύσεις (ακόμη και αν προετοιμάζονται με ιδιαίτερη προσοχή στο λόγο των ΜΜΕ) ανακοινώνονται και εκτελούνται με τέτοιους ρυθμούς, που είναι σχεδόν αδύνατο κάποιος να τα παρακολουθήσει, να εκφράσει κάποια ανησυχία, πόσο μάλλον να αντισταθεί σε αυτά. Μέσα σε αυτό το κλίμα, μοιάζει φυσιολογικό να συνηθίσει κανείς να δέχεται αυτό το ασταμάτητο κύμα επιθέσεων- ενώ αν κάτι φαίνεται χωρίς νόημα, ή ακόμα και μάταιο, είναι η αντίσταση ενάντια σε αυτή τη νέα ομαλότητα.

Ποιο θα μπορούσε να είναι, όμως, το κίνητρο πίσω από την απόφαση των ελληνικών αρχών να καταπατήσουν τα δικαιώματα ενός αντιφρονούντα, να διατάξουν το κλείσιμο του δικού τους ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού, ή να απολύουν δημόσιους υπαλλήλους εν μία νυκτί;

Αυτή η ιστορία πέρα από την λογική δεν αναδεικνύει απλώς την «σκληρή στάση» του κράτους απέναντι σε έναν κατ’ ομολογία εχθρό του, αλλά κάτι πιο ανησυχητικό. Στα πλαίσια του κοινοβουλευτικού διαλόγου σχετικά με την υπόθεση Σακκά, η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο δεν απολογήθηκε γι’ αυτή την άνευ προηγουμένου παραβίαση της νομιμότητας, αλλά, αντίθετα, εξαπέλυσε δριμεία επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ που «υπερασπίζεται κάθε λογής κατηγορούμενο για αναρχία και τρομοκρατία». Μία τέτοια δήλωση θα φάνταζε ακατανόητη στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, αν δεν ακούγαμε λίγες μέρες τον Βύρωνα Πολύδωρα να ζητάει από το κόμμα του να συνεργαστεί με τη Χρυσή Αυγή.Η περίπτωση Σακκά  συμπυκνώνει μία καθημερινότητα πνιγμένη στην αδικία που πια τείνει να γίνει κοινοτυπία στην χώρα – και ακόμη πέρα από αυτήν. Σε όλη την Ευρώπη, ιστορίες αστυνομικής βίας, περιπτώσεις κυβερνητικής αυθαιρεσίας και εισβολής στην ιδιωτική ζωή των πολιτών, όλα μετατρέπονται γρήγορα σε καθημερινό βίωμα των πολιτών. Μέρα με τη μέρα δημιουργείται όχι απλά μία αποξένωση μεταξύ κράτους και κοινωνίας, αλλά μια ολοκληρωτική ρήξη. Μέσα σε αυτούς τους αβυσσαλέα γρήγορους ρυθμούς της εποχής μας, ένας μήνας μοιάζει σαν μία ολόκληρη ζωή.

Για τον Κώστα Σακκά, είναι ακριβώς αυτό. Μέσα σε αυτό το μήνα ρισκάρει την ίδια του την ζωή.

Από Βαθύ κόκκινο

TPP & TTIP αποτελούν θανάσιμες απειλές για τις κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες του πλανήτη.

Παναγιώτα Μπλέτα

Η Trans-Pacific Partnership (TPP), η προτεινόμενη συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ των ΗΠΑ , Ιαπωνίας και άλλων 10 κρατών του Ειρηνικού (Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Χιλή, Μπρούνει, Μαλαισία, Μεξικό , Περού, Σιγκαπούρη, και Βιετνάμ), που αποτελούν το 40% της παγκόσμιας οικονομίας, αποτελεί πια πραγματικότητα.

Μετά από αρκετά χρόνια και συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις, οι υπουργοί εμπορίου των χωρών μελών της ΤPP υπέγραψαν την τελική συμφωνία στις 4 Φεβρουαρίου 2016.

Οι υποστηρικτές της TPP ισχυρίζονται, ότι αποτελεί ευκαιρία για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης και της απασχόλησης μέσω της επέκτασης του εμπορίου και των επενδύσεων. Το Ινστιτούτο Οικονομικών Peterson, με την συγκάλυψη της Παγκόσμιας Τράπεζας, προβλέπει ότι οι μισθοί και τα εθνικά εισοδήματα των χωρών –μελών θα παραμείνουν αμετάβλητα, ενώ παράλληλα θα αυξηθούν οι ξένες επενδύσεις, προκειμένου να ενταθεί η ανάπτυξη.

Σύμφωνα όμως με σχετική έρευνα του αμερικάνικου πανεπιστημίου Tufts, η εφαρμογή τα συμφωνίας Trans-Pacific Partnership η αλλιώς TPP θα οδηγήσει

• στην απώλεια περίπου 6 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας,
• στην συμπίεση μικρών και μεσαίων εισοδημάτων,
• στην μείωση της ζήτησης,
• στην αύξηση των ανισοτήτων, λόγω του ανοίγματος της ψαλίδας μεταξύ των εισοδημάτων,

όχι μόνο στις χώρες μέλη της TPP, αλλά και σε αυτές που συναλλάσσονται μαζί τους.

Παράλληλα τομείς όπως η υγεία, η ασφάλεια των τροφίμων και το περιβάλλον θα κινδυνεύσουν λόγω της μη ρύθμισης της αγοράς με στοιχειώδεις κανόνες.

Τουναντίον η TPP υπεραμύνεται της θέσπισης κανόνων, προκειμένου για την ανεξέλεγκτη δράση των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και την επαναφορά των μονοπωλίων από την πίσω πόρτα.

Αυτό σημαίνει μείωση της τοπικής επιχειρηματικότητας, καθώς δεν θα μπορούν να ανταγωνιστούν τα χαμηλά κόστη παραγωγής και εργασίας των πολυεθνικών που θα προέρχονται από χώρες μέλη της TPP, καθώς και έλεγχο της κρατικής επιχειρηματικότητας.

Αναντίρρητα όλα αυτά θα οδηγήσουν σε σοβαρή μείωση του δημόσιου συμφέροντος της κάθε χώρας, καθώς τα κέρδη δεν θα επενδύονται στις τοπικές κοινωνίες, αλλά θα συγκεντρώνονται στα χέρια των ξένων επενδυτών.

Ένα άλλο, εξίσου σημαντικό μειονέκτημα αυτή της συμφωνίας είναι η χειραγώγηση των νομισμάτων, που θα προέλθει μέσα από τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τις ανταγωνιστικές υποτιμήσεις.

Το τραγικότερο δε όλων είναι ότι θα υποχρεώνονται οι κυβερνήσεις να αποζημιώνουν τις πολυεθνικές για προσδοκώμενες απώλειες κερδών, σε περιπτώσεις που η αλλαγή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αναιρεί συνεργασίες μαζί τους. Σε περιπτώσεις δηλαδή που οι λαοί αποφασίζουν να σταματήσουν την όποια συνεργασία μαζί τους. Διότι σταθερό περιβάλλον επενδύσεων για τη συμφωνία, ορίζεται η χειραγώγηση της κοινής γνώμης σε ότι αφορά το οικονομικό της μέλλον.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ υπεραμύνεται αυτής της συμφωνίας , καθώς έτσι θα εξασφαλίσει την οικονομική της κυριαρχία στον κόσμο, παραβλέποντας τις εξαιρετικά βλαπτικές συνέπειες που θα έχει συνολικά για το θεσμό της Δημοκρατίας.

Η TPP και η TTIP που υποτίθεται ότι συμβάλλει την «ολοκλήρωση» της ενιαίας αγοράς εντός της Ευρωπαικής Ένωσης, ιδιαίτερα με το άνοιγμα των δημοσίων υπηρεσιών και των δημόσιων συμβάσεων σε ιδιωτικές εταιρίες, αποτελούν θανάσιμες απειλές για τις κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες του πλανήτη.

Στόχος τους είναι να παραμερίσουν τις κανονιστικές ρυθμίσεις, που εμποδίζουν την ανεξέλεγκτη κερδοφορία των πολυεθνικών εταιριών, που δρουν και στις δύο περιοχές που κινούνται. Αυτές οι ρυθμίσεις αφορούν το περιβάλλον, τα εργασιακά δικαιώματα, τους κανόνες ασφαλείας των τροφίμων (βλέπε μεταλλαγμένα τρόφιμα), τους κανονισμούς για την χρήση χημικών τοξικών ουσιών, τους νόμους για την προστασία των προσωπικών δεδομένων στο διαδίκτυο, καθώς και τις τραπεζικές συναλλαγές.

Το εξωφρενικό δε είναι, οι όλες οι διαπραγματεύσεις καθίστανται απόλυτα μυστικές, έτσι ώστε οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι της κάθε χώρας στην Ευρωπαική Ένωση να μην έχουν πρόσβαση για παράδειγμα στις απαιτήσεις των ΗΠΑ για την απορρύθμιση της αγοράς της, παρά τις φοβερές επιπτώσεις που θα έχει στη ζωή των ψηφοφόρων τους.

Αυτό συμβαίνει για να μην εγείρονται αντιδράσεις από την κοινή γνώμη, απέναντι σε αυτές τις απαιτήσεις. Πιο υποταγμένες κοινωνικές και οικονομικές αγορές δεν θα μπορούσαν να σχεδιασθούν, από αυτές που προβλέπουν και οι δύο συμφωνίες.

FYROM και πράσινα άλογα!

Στέφανος Πρίντσιος

Η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας αφού έπαψε να υπάρχει η Γιουγκοσλαβία, για όλο τον κόσμο φυσιολογικά λέγεται Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Απλά δεν καταφέραμε ως Ελλάδα να της αλλάξουμε το όνομα τώρα, γιατί δεν έχουμε πειστικά επιχειρήματα, από τη στιγμή που αποδεχτήκαμε τότε, επί Τίτο, την ονομασία Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Διάφορες περιοχές, πολλά τα ονόματα ως τότε αλλά σκέτο Μακεδονία, πουθενά:

(Βαρντάρσκα Μπανόβινα, Μακεδονία του Βαρδάρη, Γιούζνα Σρμπίγια, Μακεδονία του Πιρίν, Μάλα Πρέσπα, Γκόλο Μπάρντο, Γκόρα, Πρόχορ Πτσίνσκι.)

Μετά όλες οι πρώην δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας έγιναν ανεξάρτητα κράτη και όπως είναι λογικό κράτησαν το όνομά τους.

Δεν υπάρχει τώρα πειστικό επιχείρημα για την διεθνή κοινότητα, μιας και το FYROM είναι ένα προσωρινό όνομα, αφού μια χώρα δεν στέκει να ονομάζεται για χρόνια Πρώην!

Σαν σήμερα το 1988 «έφυγε» απ’ την ζωή ο Νικόλας Ασιμος

Για τον ανατρεπτικό Νικόλα, τον άνθρωπο που επέλεξε τρόπο ζωής και θανάτου, έξω από τα στάνταρ του κοινωνικού κατεστημένου, για τον καλλιτέχνη που δήλωνε πίστη στον…. Δωδεκάθεο και στο …χάος, αναρωτιέται κανείς τι θα μπορούσε να προσθέσει περισσότερο απ’ αυτά που λεν οι στίχοι του και το χρώμα της φωνής του.

Παρ’ όλα αυτά θα προσπαθήσουμε, να προσεγγίσουμε την ζωή και το καλλιτεχνικό έργο του Νικόλα Άσημου.

Διαβάζουμε από κείμενο του Λεωνίδα Χριστάκη που αναφέρεται στον Νικόλα Άσημο: «Εμφανίστηκε στην Αθήνα το 1973 και κατοικούσε πάντα κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, όπου ήταν η αφετηρία όλων των δραστηριοτήτων του. Ζούσε και ανέπνεε επί δεκατρία χρόνια έχοντας μοναδικό όραμα να γράφει τραγούδια με δικούς του στίχους που να καυτηριάζουν το υφιστάμενο ανελεύθερο κοινωνικό και αστυνομικό σύστημα. Η καταγωγή του ήταν απ’ την Μακεδονία. Υποθέτω από ένα χωριό της Κοζάνης. Επιβίωνε τελείως περιθωριακά με το όνομα Νικόλας Άσημος που ήταν η αρχή ενός άλλου ολοκληρωμένου επώνυμου.

Και συνεχίζει ο Λεωνίδας Χρηστάκης το πόνημα του για τον Νικόλα Άσημο:

«Κυκλοφορούσε σαν αλήτης. Πουλούσε –όταν δεν είχε χρήματα- περιοδικά έξω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου Αθηνών και ηχογραφούσε κασέτες με δικά του και ξένα ροκ τραγούδια και τις πουλούσε στο δρόμο. Αρκετές ώρες κάθε εικοσιτετράωρο την έβγαζε στα παγκάκια της πλατείας Εξαρχείων όπου ρητόρευε τις απόψεις του για μιαν ελευθεριακή κοινωνία, χωρίς μπάτσους, αστυνόμευση, με μόνη χαρά κι απασχόληση τα τραγούδια του για μια ανέμελη ζωή.

Ο Νικόλας Άσημος, μας γράφει ο Λεωνίδας Χρηστάκης, όσες φορές επιχείρησε να βολευτεί σε μπουάτ ή να τραγουδήσει σε συναυλίες τσακωνόταν και τραγουδούσε απ’ έξω. Εκτός απ’ τις κασέτες του και έναν δίσκο που κυκλοφόρησε όσο ζούσε, εξέδωσε κι ένα βιβλίο με την ιστορία του και τους στίχους του με τίτλο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους».

Γράφει, λοιπόν ο Νικόλας Ασιμος, προλογίζοντας το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους»:

«Ετούτο το βιβλίο –κι ας φανεί παράξενο- δεν είναι δυνατόν να διωχθεί, γιατί ο συγγραφέας του από πάντοτε παλεύει για την ελεύθερη έκφραση και τόχει κατακτήσει το δικαίωμα τουλάχιστον για τον εαυτό του πληρώνοντας αντίτιμο χιλιάδες χαμαλίκια. Τυπώθηκε επίσης σε λιγοστά έντυπα και δεν πουλιέται στο εμπόριο, και όπου μοιράζεται η τιμή που πληρώνεις ίσα ίσα καλύπτει το κόστος της αναπαραγωγής του. Όχι τον κόπο του εκδότη-συγγραφέα, ούτε τον κόπο του μοιράσματος. Οποιος θέλει το πουλά, αλλά χωρίς κέρδος. Δεν είναι δυνατόν να κατασχεθεί, διότι, παρ’ όλα όσα πιστεύει ο συγγραφέας, έχει και κάποια ψυχή τυπωμένη στο χαρτί, και δεν είναι δυνατόν να βρεθεί και να κατασχεθεί η ψυχή. Και εξ’ άλλου αυτός που τόγραψε τυχαίνει να είναι άγνωστος – ευρύτερα γνωστός. Και μια κατάσχεση θα τον έκανε ευρύτατα γνωστό χωρίς το «άγνωστος» και αυτό θα ήταν η καλύτερη διαφήμιση και δεν συμφέρει στους κρατούντες, αλλά ούτε και ο ίδιος δέχεται την διαφήμιση του».

Τελειώνοντας τον πρόλογο στο μοναδικό βιβλίο που έχει γράψει ο Νικόλας Ασιμος συμπληρώνει:

«Τέλος το βιβλίο τούτο θα περάσει ντούκου και δεν θα γίνει ποτέ της μόδας, όσο ζει ο συγγραφέας του αλλά και από μόνο του. Διότι είναι –θάλεγε κανείς- «εκτός τόπου και χρόνου» παρ’ ότι αναφέρεται σε τόπο και σε χρόνο και απλοϊκά άτοπον. Ούτε καν δια της εις άτοπον απαγωγής αναγκαίον. Δεν έχει σημασία που θα διαβαστεί. Τόσο το χειρότερο πού θα διαβαστεί. 

Εξ άλλου είναι εκτός Νόμου. Οπερ σημαίνει πως είναι πέρα και πάνω από το Νόμο. Και τον Νόμο τον απορρίπτει ως χυδαίο κι άχρηστο και τονε ξεπερνά. Δεν είναι φτηνό παρά που η τιμή του ξεγελά. Δεν είναι καν πορνό. Δεν ασχολείται με θέματα κοινού ενδιαφέροντος όπως: άπλυτα παπάδων, τραβεστί, μπουρδέλα, ροκ και τα τοιαύτα. Οσον αφορά το κάθε τι, και ότι, αναλαμβάνω την ευθύνη εγώ, ως χαρακτηρισθέντας  αλήτης και σχιζοειδής. Όχι συμφώνως τω Νόμο. Ουδεμίαν σχέση είχε ο Νόμος μ’ εμένα και εγώ μ’ αυτόν. Αλλά έτσι για το έτσι. Γιατί πάντα αναλαμβάνω την ευθύνη του τι κάνω. Και δε γίνεται το κάνω. Αλλά αυτό αποδεικνύει πως Γίνεται! Κάντο λοιπόν».

Γράφει στο βιβλίο του ο Νικόλας Άσημος:

«Κάποτε θα με διαβάσεις ίσως, θ ακούσεις τα τραγούδια μου, θα με κατανοήσεις. Αλλά δε θάμαι πια εγώ, θάνε αυτή η μάσκα που φοράνε στους πεθαμένους. Οσους τους χρησιμοποιούν μετά τον θάνατό τους, όταν οι ίδιοι δεν θα υπάρχουν. Οσο υπήρχα με φοβόσουν. Οσο υπήρχα δεν με άντεχες. Δεν είχες καν τη δύναμη να μείνεις ένα δευτερόλεπτο κοντά, άμα σου το ζητούσα. Θα προτιμούσα να μην με διάβαζες ποτέ».

Στο διαδίκτυο μπορεί να συναντήσει κανείς δεκάδες ιστότοπους αφιερωμένους στην ζωή και στην δισκογραφία του Νικόλα Ασιμου. Γι αυτό δεν έχει νόημα να σταθούμε ιδιαίτερα στην βιογραφία και δισκογραφία αυτού του καλλιτέχνη. Αυτό που ίσως θα πρέπει να τονίσουμε είναι οι αντισυμβατικές επιλογές του σε όλες τις φάσεις τις ζωή του.

Το 1978 κατατάχτηκε στον στρατό. Ωστόσο δεν υπηρέτησε, αλλά πήρε απαλλαγή στράτευσης καταφέρνοντας να του αναγνωριστεί ότι πάσχει από Σχιζοειδή ψύχωση. Κάτι τέτοιο δεν είχε ωστόσο καμία σχέση με την πραγματικότητα γιατί, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην αυτοβιογραφία του, υιοθέτησε αυτή την συμπεριφορά γιατί ήταν αντίθετος προς τη στράτευση και απλά ήταν ένα σχέδιο για να την αποφύγει. Ήταν επίσης αντίθετος με τους θεσμούς της σημερινής κοινωνίας (γάμος, παιδεία, θητεία στο στρατό, εμπορικά κυκλώματα κ.λ.π.) και η σχέση του με την Λίλιαν Χαριτάκη, με την οποία απέκτησε μια κόρη το 1976 ήταν παράνομη με τα στάνταρ της εποχής.

Το ιδιαίτερο χιούμορ, οι ατάκες αλλά και η ανεξήγητη για κάποιους επιθετικότητα του Νικόλα Ασιμου έχουν αφήσει εποχή. Πιθανόν κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία να τον θυμούνται να κυκλοφορεί με ένα ποδήλατο στα Προπύλαια, στο Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια, στο Μοναστηράκι, στο Λυκαβητό, στις διάφορες συναυλίες (έξω από το χώρο τέλεσής τους), στο οποίο είχε δέσει ένα τελάρο κουβαλώντας την πραμάτεια που πουλούσε.  Γύρω στο ‘83 ανοίγει ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην Καλλιδρομίου στο ύψος της Ζωοδόχου Πηγής. Το ονομάζει “Χώρο προετοιμασίας”. Ήταν μαγαζί και σπίτι. Ήταν το πιθάρι του σύγχρονου Διογένη. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνιδάκια για τα παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα.

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που τιτλοφορείται «Χωρίς καβάντζα καμιά» είναι του Γιώργου Αλαμανή και αναφέρετε στον βίο και την πολιτεία του Νικόλα Ασιμου.«Ο Νικόλας Άσιμος ήταν μια ενοχλητική μύγα στη μύτη του κόσμου». Εκτιμάει ο συγγραφέας που συμπληρώνει: «Τον Νικόλα Άσιμο, μία φύση αυθεντικά δημιουργική, που αυτοπυρπολήθηκε, επιτρέψτε μου να πω προκαταβολικά ότι δε θέλησα καθόλου να τον αγιογραφήσω, αλλά και καθόλου να τον αδικήσω. Μοναδική μου φιλοδοξία ήταν να αποδοθούν ο βίος και η πολιτεία του ρεαλιστικά, να μη φαντάζει ούτε πιο «μικρός» ούτε πιο «μεγάλος». Γιατί, αν και υπήρξε δον-κιχοτικός, βιαστικός και περιπετειώδης, δε χωρεί για μένα καμιά αμφιβολία ότι συνομίλησε κάμποσες φορές με αυτό που λένε μεγάλη έμπνευση».

Και από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Δημήτρη Μπαγέρη «Ο διάσημος Νικόλας Ασιμος» διαβάζουμε: «Αυτός ο επαναστάτης της πλατείας Εξαρχείων πρέπει κάποτε να δικαιωθεί. Αφού σήκωσε στους ώμους του τη χλεύη όλων εκείνων που «συσχέτιζαν κουτά» έπραξε τελικά ότι ο ίδιος πίστευε. Κόντρα σε όλους και σε όλα. Με το όποιο κατεστημένο: καλλιτεχνικό, πολιτικό, κοινωνικό στρατιωτικό. Αντιστάθηκε αταλάντευτα».
Με τους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ δεν τα πήγαινε καθόλου καλά ο Νικόλας Ασιμος. Σε φίλο του είχε εξομολογηθεί. «…Μια άλλη φορά θυμάμαι που έκανα τη μαλακία κι έδωσα συνέντευξη και μάλιστα γραφτή  σε κάποια δημοσιογράφο, την Όλγα Μπακομάρου, όταν μου απαγόρευσαν το «Μηχανισμό «.

Παρ’ όλο που ‘χαμε συμφωνήσει ότι έτσι και υποχρεωθεί έστω και μια λέξη να αλλάξει,
να μην γράψει απολύτως τίποτε, αυτή δημοσίευσε συνέντευξη με άλλα λόγια, του κεφαλιού
και της νοοτροπίας της, και ούτε καν για την απαγόρεψη του δίσκου δεν ανέφερε.
Μου ‘πε πως το ‘κανε για το καλό μου, για να με προστατέψει,  γιατί έτσι όπως πάω θα το φάω το κεφάλι μου.

Πόσοι μου το ‘πανε αυτό! αλλά τουλάχιστο με θάψαν χωρίς να μ’ αναφέρουνε.
Δε μου βάλαν λόγια που δεν είπα ποτέ.
Αλλά γι αυτό σας έχω κόψει όλους σας οριστικά,  όπως κι εσείς με έχετε κομμένο αγαπητοί μου. «.

Σίγουρα θα  μείνουν αξέχαστα τα βράδια σε όσους είχαν την τύχη να παρευρεθούν στην ταβέρνα «Πέμπτη Εποχή» στην Πλάκα όπου στο πάλκο βρισκόταν ο Νικόλας Ασιμος μαζί με τον Θανάση Γκαϊφύλια και τον Πάνο Τζαβέλα. Είναι συγκινητικό επίσης το τραγούδι που του αφιέρωσε ο Πάνος Τζαβέλας μετά τον θάνατο του Ασιμου.

Δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε επίσης την βάναυση κρατική καταστολή που δέχτηκε ο Νικόλας Ασιμος αφού ήταν κόκκινο πανί για το πολιτικό σύστημα και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του. Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες φορές τον είχαν μπουζουριάσει οι μπάτσοι, κύρια κατηγορώντας τον για αλητεία και όχι μόνο, τον ξυλοφόρτωναν και τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια. Και σαν να μην έφτανε αυτό τον κατηγόρησαν άδικα για βιασμό κάποιας κοπέλας, τον έκλεισαν στο ψυχιατρείο και του υπέβαλαν ηλεκτροσόκ, ένα γεγονός που σημάδεψε την περαιτέρω ζωή του

Το φινάλε της ζωής του το έγραψε ο Νικόλας Ασιμος τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης 17 Μάρτη 1988, με τον τρόπο που είχε επιλέξει ο ίδιος. Μπορεί να έφυγε απ’ την ζωή ο καλλιτέχνης, τα τραγούδια του όμως θα εξακολουθούν να φιλοξενούνται σε πολλές δισκοθήκες και να ακούγονται στις συναυλίες όπως και στους ρ/σ που έχουν περιεχόμενο και άποψη.
Βαθύ κόκκινο

Αφήνω πίσω τις αγορές και τα παζάρια
θέλω να τρέξω στις καλαμιές και τα λιβάδια
να ξαναγίνω καβαλάρης, και ξαναέλα να με πάρεις, ουρανέ
Για δεν υπήρξα κατεργάρης
και την χρειάζομαι τη χάρη σου μωρέ

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
μιάν ανάσα γυρεύω για να γιάνω

Δεν το πιστεύω να με χλευάζεις
σαν σε χαζεύω δε χαμπαριάζεις
πρότεινε μου κάποια λύση
δε θα σου παρακοστίσει
και θα σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ’αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν

Αφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους
έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους

Πως να ξεφύγω από τη μοίρα
κι έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ
για δεν υπήρξα κατεργάρης
και θα το θες να με φλερτάρεις γαλανέ

Ρε μπαγάσα, περνάς καλά κει πάνω
κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω
Κει που κοιμάσαι και αρμενίζεις
ξάφνου αστράφτεις και μπουμπουνίζεις
κι ότι σου ‘ρθει κατεβάζεις
μη θαρρείς πως με ταράζεις

Γιατί σου φτιάχνω τραγουδάκια
με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν
για το χαμένο μου αγώνα
που τ’ αστεράκια μείναν μόνα να τον κλαιν

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που `χω πει
είναι η πιο απλή του κόσμου συνταγή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο σ’ το λέω ν’ αγαπάς

Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
κι όπου θες να σε πηγαίνω να με πας

Αγαπάω κι αδιαφορώ
και μαζί σου το `χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν’ αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
δεν του μοιάζω κι ούτε θέλω να αλλοτριωθώ
μάγεψαν και σένα τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ’ άλλη αγκαλιά

Μη μας ξεγελάν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν’ πανάκριβο στο λέω ν’ αγαπάς

Αγαπάω κι αδιαφορώ
κι αν το θες μ’αφήνεις μόνο για καιρό
παραδόξως ν’ αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Από το εθνικιστικό ντελίριο του Πάνου Κάμμενου στις ιστορικές αλχημείες του ελληνικού αστικού κράτους

Του Γ. Γ. 

Συνεχίζουμε λοιπόν την προηγούμενη ανάρτησή μας, που κάναμε με αφορμή το εθνικιστικό ντελίριο του Πάνου Κάμμενου και των λοιπών αστικών κομμάτων για μια έκφραση περί ύπαρξης Μακεδονικού κράτους του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννη Μουζάλα.

Εχει καμιά σημασία από ταξική άποψη αν η επικρατούσα αντίληψη του γειτονικού λαού ισχυρίζεται ότι κατάγεται από τον μέγα Αλέξανδρο και του ανήκει το σύμβολο της Βεργίνας και όλα τα σχετικά; Καμιά απολύτως. Ας κατάγεται και από τον Ιβάν τον Τρομερό ή όποιον άλλον γουστάρει και ας έχει ότι έμβλημα θέλει. Αλλωστε κάθε λαός έχει το δικό του εθνικιστικό κατασκευασμένο αφήγημα.

Υπάρχει όμως ένας "δικός" μας συρφετός αστών πολιτικών, δεποτάδων, πανεπιστημιακών, λογοτεχνών και άλλων διανοούμενων που μας λένε ότι πρέπει να υπερασπιστούμε   την «ιστορική αλήθεια» και την «ιστορική κληρονομιά».

Ας πάμε να παίξουμε στο γήπεδο τους, παραθέτοντας θέσεις αρκετές απ' τις οποίες έχουν ήδη εκφράσει από το μπλοκ μας.

Στόχος των νέων "μακεδονομάχων" είναι να αποδείξουν ότι δεν υπήρξε ποτέ Σλαβομακεδονικό έθνος, ότι μόνο οι Ελληνες έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν τον όρο Μακεδονία, σαν οι μοναδικοί και γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων και του Μ. Αλεξάνδρου. 

Για να πετύχουν το σκοπό τους αρχίζουν τις ιστορικές αλχημείες, που οδηγούν βαρύγδουπους "επιστήμονες" στο επίπεδο της γελοιότητας. Ανακάλυψαν ότι πρόγονοι των Σλαβομακεδόνων ή των - κατά την αστική προπαγάνδα - Σκοπιανών είναι οι Δάρδανοι, αντίπαλοι και εχθροί των αρχαίων Μακεδόνων, που ζούσαν στα εδάφη της πρώην γιουγκοσλάβικης Μακεδονίας! Ετσι δικαιολογούν το γιατί οι Σλαβομακεδόνες δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες και κανένα δικαίωμα στην κληρονομιά που άφησαν.

Ακριβώς το αντίθετο υποστηρίζουν οι αστοί εθνικιστές της πρώην γιουγκοσλάβικης Μακεδονίας, χρησιμοποιώντας στο κράτος τους σύμβολα των αρχαίων Μακεδόνων βασιλιάδων, για να θεμελιώσουν ιστορικά τις επεκτατικές βλέψεις τους.
Οι μεγαλόσχημοι "επιστήμονες μας" παραβλέπουν σκόπιμα αυτό που ξέρει κάθε μαθητής Λυκείου. Οτι τα σύγχρονα έθνη και η εθνική συνείδηση άρχισαν να διαμορφώνονται παράλληλα με την ανάπτυξη της αστικής τάξης και των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Αυτή είναι η μόνη επιστημονική βάση από την οποία πρέπει να ξεκινά η προσέγγιση του εθνικού ζητήματος. 

Οτι το εθνικό ζήτημα είναι αντικείμενο της ιστορίας και της κοινωνιολογίας, ενώ η φυλετική καταγωγή, η συνέχεια από αρχαίους λαούς σε σύγχρονους είναι αντικείμενο άλλων επιστημών, όπως η εθνολογία, η λαογραφία κλπ., που πάντως δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το σχηματισμό των σύγχρονων εθνών, που σχεδόν στο σύνολο τους προέρχονται από διαφορετικούς λαούς, από διαφορετικές εθνικές ομάδες και φυλές. Είναι λοιπόν ευνόητο, ότι τα σλαβικά φύλα που άρχισαν να εγκαθίστανται στη Βαλκανική στην περίοδο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, από τον 6ο αιώνα μ.χ., και τα έθνη που προήλθαν απ' αυτά μερικούς αιώνες αργότερα δεν έχουν σχέση με τα φύλα που έζησαν στην ίδια περιοχή 2.000 χρόνια πριν. Το ίδιο ισχύει και για το σύγχρονο ελληνικό έθνος.

Το ζήτημα της φυλετικής συνέχειας από τους αρχαίους Ιωνες, Δωριείς, Μακεδόνες και άλλα ελληνικά φύλα, που ζούσαν πριν από περίπου 2.500 χρόνια στον ελλαδικό χώρο, απετέλεσε αντικείμενο μελέτης από εθνολόγους, λαογράφους και άλλους επιστήμονες, πολλοί από τους οποίους έκφρασαν και αντιτιθέμενες απόψεις. Κανένας σοβαρός επιστήμονας όμως (ακόμη και εκπρόσωποι του μεγαλοιδεατισμού) δεν αμφισβήτησε, ότι στη μακραίωνη πορεία διαμόρφωσης του νεοελληνικού έθνους η εθνική ταυτότητα του διαμορφώθηκε με τη φυλετική, πολιτιστική και οικονομική αλληλεπίδραση και επιμειξία με μα σειρά άλλα φύλα, τα οποία πέρασαν από την Ελλάδα σαν επιδρομείς και καταχτητές ή με τα οποία είχε στενές σχέσεις, όπως είναι οι Αλβανοί, οι Ρωμαίοι, οι Αραβες, οι Σλάβοι, οι Ενετοί, οι Τούρκοι. 

Οι αναδρομές και οι αναφορές στην αρχαία Μακεδονία και το Μ. Αλέξανδρο δεν μπορούν να ερμηνεύσουν ιστορικά φαινόμενα που εμφανίστηκαν 20 τουλάχιστον αιώνες αργότερα, αλλά εξυπηρετούν αποκλειστικά την εθνικιστική προπαγάνδα και των δυο πλευρών.

Οσο για τα σύμβολα και το πολιτιστικό παρελθόν, για τα οποία ερίζουν Αθήνα και Σκόπια, δεν αποτελούν κληρονομιά κανενός ξεχωριστού έθνους. Η πολιτιστική κληρονομιά της ελληνικής αρχαιότητας, όχι μόνο ο ήλιος της Βεργίνας, αλλά και ο Παρθενώνας και η αρχαιοελληνική φιλοσοφία και η τραγωδία και η αττική κωμωδία αποτελούν κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας, η οποία άλλωστε και την χρησιμοποιεί ανεμπόδιστα. Εκτός πια κι αν οι αστοί "μας" φτάσουν να ζητήσουν... πνευματικά δικαιώματα για τις μεταφράσεις του Αριστοτέλη και του Αισχύλου, που στο εξωτερικό είναι πολύ περισσότερες και πολύ πιο πλήρεις απ' αυτές που υπάρχουν στην νεοελληνική γλώσσα.

Εδώ να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από κείμενο του Πέτρου Γιώτη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ":

Ούτε το σύγχρονο μακεδονικό έθνος έλκει το γένος από τους αρχαίους Μακεδόνες, ούτε το σύγχρονο ελληνικό έθνος από τους αρχαίους Ελληνες. Το έθνος, ως κοινωνιολογική κατηγορία, ήταν άγνωστο στον αρχαίο δουλοκτητικό κόσμο, όπου άλλωστε κυριαρχούσε η πόλη-κράτος. Το έθνος είναι δημιούργημα της αγοράς, είναι δημιούργημα του καπιταλισμού, από τότε που αυτός άρχισε να γίνεται κυρίαρχο οικονομικό σύστημα στο πλαίσιο της αποσυντιθέμενης φεουδαρχίας. Οταν η αστική τάξη έγινε και πολιτικά κυρίαρχη, είχαμε την εμφάνιση του έθνους-κράτους. Το εθνικό ζήτημα είναι αντικείμενο της Ιστορίας και της Κοινωνιολογίας, ενώ η φυλετική καταγωγή, η συνέχεια δηλαδή από αρχαίους λαούς σε σύγχρονους, είναι αντικείμενο επιστημών, όπως η Εθνολογία, η Λαογραφία κ.ά.

Με τον ίδιο τρόπο που οι «δικοί μας» εθνικιστές προσπαθούν να κρύψουν τη δημιουργία του ελληνικού έθνους από ελληνικά, αρβανίτικα, σλαβικά και βλάχικα φύλα (τα οποία ομογενοποιήθηκαν και εξελίχθηκαν σε έθνος στο πλαίσιο της οθωμανικής αυτοκρατορίας), ενεργούν και οι εθνικιστές της Μακεδονίας, χρησιμοποιώντας σύμβολα της αρχαίας μακεδονικής δυναστείας και αναφορές σε μια ιστορική εποχή που ως παράδοση δεν ανήκει ούτε στους νεοέλληνες ούτε στους νεομακεδόνες, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Η αστική τάξη, όμως, έχει ανάγκη από έναν εθνικό μύθο, για να συγκροτεί την κυριαρχία της επί του έθνους και να διαιωνίζει την εκμετάλλευση της εργαζόμενης πλειοψηφίας του. Οσοι έζησαν την εθνικιστική φρενίτιδα των αρχών της δεκαετίας του ‘90, θα θυμούνται ασφαλώς κάποιους «σοβαρούς» πολιτικούς και άλλους δημοσιολογούντες της χώρας μας, που αποφαίνονταν με ύφος χιλίων ιστορικών, ότι οι κάτοικοι της σλαβικής Μακεδονίας είναι απόγονοι των… αρχαίων Δαρδάνων, εχθρών των αρχαίων Μακεδόνων, γι’ αυτό και η χώρα τους θα πρέπει να ονομαστεί… Δαρδανία! Για τέτοια επιστημονική γελοιότητα μιλάμε.

Είναι γνωστό ότι στο πλαίσιο του ρωμαϊκού, του βυζαντινού και του οθωμανικού κράτους ως Μακεδονία οριζόταν μια γεωγραφική περιοχή τα διοικητικά όρια της οποίας δεν ήταν σταθερά, αλλά αυξομειώνονταν ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε αυτοκρατορίας. Στην περιφέρεια αυτή, όπως και στον ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής, άρχισαν τον 6ο αιώνα οι εισβολές των ισχυρών σλαβικών φύλων, που κατέληξαν σε μαζική εγκατάστασή τους τον 7ο αιώνα, παρά τις προσπάθειες των Βυζαντινών αυτοκρατόρων να την αποτρέψουν. Από ένα από τα πρώτα σλαβικά φύλα, που είχε εγκατασταθεί στο Νότο της Βαλκανικής, προέκυψε βασικά το σλαβικό μακεδονικό έθνος. Ενα έθνος διακριτό από το σερβικό και το κροατικό, αλλά και το βουλγαρικό. Επ’ αυτού δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε τη σλαβομακεδονική ιστοριογραφία.

Μας αρκεί ένας συντηρητικός έλληνας ιστορικός, ο ακαδημαϊκός Διονύσιος Α. Ζακυθηνός, που στη μελέτη του «Οι Σλάβοι εν Ελλάδι, Συμβολαί εις την Ιστορίαν του Μεσαιωνικού Ελληνισμού» (έκδοση 1945) έγραφε:
««Διότι οι σλαβόφωνοι της δυτικής και βορείου Μακεδονίας, οι περιελθόντες εις την Ελλάδα και εις την Σερβίαν, ουδεμίαν σχέσιν έχουν προς τους Σέρβους ή τους Βουλγάρους, αλλ' είναι υπολείμματα των παλαιοτάτων μεταναστευτικών κινήσεων των Σλάβων, οι οποίαι συνετελέσθησαν πολύ προ της εμφανίσεως και της προς Νότον προωθήσεως και των Βουλγάρων και των Σέρβων. Καθ' όσον τουλάχιστον δυνάμεθα να κρίνωμεν εκ των τοπωνυμίων, υφίσταται άμεσος γλωσσική συγγένεια μεταξύ των σημερινών Μακεδονοσλάβων και των σλαβικών φύλων, τα οποία εγκατεστάθησαν κατά τους μέσους αιώνας εις την Ελλάδα. Ως και οι υπόλοιποι Σλάβοι, τα σημερινά μακεδονικά λείψανα ανήκοντα εις τον κλάδον του Αίμου, υπέστησαν την πολιτικήν και πολιτιστικήν επίδρασιν του Βυζαντίου, ησπάσθησαν την Χριστιανικήν Θρησκείαν και επί αιώνας ολόκληρους έζησαν εντός των κόλπων της αυτοκρατορίας και του Ελληνισμού. Η προσπάθεια προσαρτήσεώς των εις τους οργανωμένους κλάδους των βαλκανικών σλαβικών συγκροτημάτων διά της δημιουργίας τεχνητής εθνικής συνειδήσεως, υπήρξε συνέπεια ευρυτέρων και καθολικωτέρων πολιτικών κινήσεων εις την χερσόνησον του Αίμου κατά τους νεωτάτους χρόνους».

Σε απλά ελληνικά, ο συντηρητικός αστός παραδέχεται την ύπαρξη διακριτού σλαβομακεδονικού έθνους και μιλά, εμμέσως πλην σαφώς, για προσπάθεια βίαιου εκσερβισμού και εκβουλγαρισμού τους, αφήνοντας απέξω, για ευνόητους λόγους, τις προσπάθειες βίαιου εξελληνισμού. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα πρώτο της ήττας της εθνικής (με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά) επανάστασης του Ιλιντεν το 1903 (οι Μακεδόνες επαναστάτες κατεσφάγησαν από τα οθωμανικά στρατεύματα) και δεύτερο των βαλκανικών πολέμων του 1912-13, μετά τη λήξη των οποίων το σλαβομακεδονικό έθνος βρέθηκε διαμοιρασμένο μεταξύ Σερβίας (Μακεδονία του Βαρδάρη), Βουλγαρίας (Μακεδονία του Πιρίν) και Ελλάδας (Μακεδονία του Αιγαίου).

Για να κλείσουμε μ’ αυτό το κεφάλαιο, θα μνημονεύσουμε τον καθηγητή R.A. Reiss, που ορίστηκε το 1914 από την ελληνική κυβέρνηση να ερευνήσει από εθνογραφική άποψη τις νέες ελληνικές επαρχίες: «Αυτούς που εσείς αποκαλείτε βουλγαρόφωνους θα τους ονόμαζα καλύτερα απλώς Μακεδόνες. Δίνετε σ' αυτούς τους ανθρώπους το όνομα των βουλγαρόφωνων εξ αιτίας της γλώσσας τους που μοιάζει με τα βουλγαρικά. Είναι όμως αυτά βουλγαρικά, είναι η ίδια γλώσσα που μιλούν στη Σόφια; Οχι. Τα μακεδονικά μοιάζουν τόσο στα σερβικά, όσο και στα βουλγαρικά. [...] Οι έρευνές μου στην ελληνική και τη σερβική Μακεδονία μου έδειξαν ότι τα πραγματικά μακεδονικά είναι προϊόν όλων των διαδοχικών κατακτήσεων που υπέστη αυτή η χώρα. [...] Επαναλαμβάνω ότι η μεγάλη μάζα των κατοίκων παρέμεινε απλώς μακεδονική».

Αυτό το έθνος, λοιπόν, που βρέθηκε διαμοιρασμένο ως μειονότητα στα βασίλεια της Σερβίας, της Βουλγαρίας και της Ελλάδας, ζούσε με τον πόθο της εθνικής αποκατάστασης και υπέστη τα πάνδεινα.

Και να ολοκληρώσω την ανάρτηση με ένα κείμενο που είχα γράψει πριν πολλά χρόνια και βασιζόταν στην εμπειρία μου από την παραμονή μου για αρκετό διάστημα στο νομό της Φλώρινας όπου σαν δραστήριο μέλος του ΚΚΕ είχα καθημερινές σχεδόν επαφές με συντρόφους μου που αυτοχαρακτηριζόταν Μακεδόνες. 

Μεταξύ τους συνήθως μιλούσαν με το γλωσσικό τους ιδίωμα, άκουγαν μουσική στην γλώσσα που τους ήταν ποιο οικία και στα πανηγύρια τους είχαν τους δικούς τους χορούς οι οποίοι για μας τους "άσχετους" μας φαινόταν "ξένοι". (Και φυσικά κανείς από εμάς δεν τολμούσε εκεί να υπερασπιστεί την επίσημη θέση του ΚΚΕ που δεν αναγνώριζε την ύπαρξη Μακεδονικής Μειονότητας, κάτι που σχολίασα σκωπτικά σε ανάρτησή μου)

Με αιφνιδίασε ευχάριστα αυτό το αυτοκόλλητο που είδα σήμερα κολλημένο σε μια κολόνα της ΔΕΗ. Φαίνεται ότι και μέσα στο ΣΥΝοθύλευμα του Σύριζα υπάρχουν κάποια άτομα που δεν είναι βραχυκυκλωμένα εντελώς.

Αυτό ήταν και το ερέθισμα για να γράψω μερικά πράγματα για την καταπίεση από το ελληνικό κράτος των Σλαβομακεδόνων που ζουν στην Ελλάδα. (Οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες και το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού νομίζω ότι πρέπει να γίνει σεβαστό).

Προσπερνάω τις θέσεις που εκφράσει ο πολιτικός σχηματισμός «Ουράνιο Τόξο» που υποτίθεται ότι τους εκπροσωπεί και στέκομαι σε μια πραγματική κατάσταση που βίωσαν και βιώνουν όσοι αυτοχαρακτηρίζονται «Μακεδόνες» ή «ντόπιοι» στα χωριά της Φλώρινας.

Iσως κάποιοι να αγνοούν και την ύπαρξή τους. Oποιος όμως συζήτησε έστω και λίγο μαζί τους, ήπιε ποντς (βρασμένο τσίπουρο με ζάχαρη) στα καφενεία τους, τους καμάρωσε να χορεύουν Πουστσένο (λεβέντικος ορχηστικός χορός) θα κατάλαβε τι μαράζι κρύβουν στα σωθικά τους.

Oι ντόπιοι της Φλώρινας μαρτύρησαν της μάνας τους το γάλα τις τελευταίες δεκαετίες. Φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν, στερήθηκαν την ελληνική ιθαγένεια. Θεωρήθηκαν από το κράτος και τις κυβερνήσεις του «εσωτερικός εχθρός». Aκόμα και τα ελληνικά τα μάθανε με «την βίτσα του δασκάλου και τη μαγκούρα του χωροφύλακα», όπως μας έλεγε ένας ντόπιος απ την Kάτω Yδρούσα (Nτόλνο Kόντορι στην γλώσσα τους).

Mήπως όμως τα πράγματα είναι καλύτερα σήμερα; Δυστυχώς ίδια γεύση.

Oποιον μειονοτικό έχει φακελώσει με τον χαρακτηρισμό «σλαβοσυνείδητος» και τους έχει φακελώσει σχεδόν όλους- ο Σωτηρόπουλος, δεν πρόκειται να δει στον ήλιο μοίρα. Mέχρι πριν λίγα χρόνια ούτε άδεια κυνηγιού δεν μπορούσαν να πάρουν. Σήμερα, ανεξάρτητα από τα προσόντα τους, αποκλείεται να διορισθούν στο δημόσιο και γενικά αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. 

Tι εστί Xαράλαμπος Σωτηρόπουλος; Tο τομάρι αυτό ήταν στέλεχος της KYΠ από το 1956. Aκλόνητος στην θέση του από όλους τους κυβερνητικούς θιάσους που μας κυβέρνησαν από τότε. Yπηρέτησε πιστά τις κυβερνήσεις EPE, Eνωση Kέντρου, αποστασία, χούντα, Nέα Δημοκρατία, ΠAΣOK, Ν.Δ. Πάντα την ίδια πολιτική. O τύπος αυτός πήρε σύνταξη το 1986. Eνα τέτοιο κελεπούρι όμως θα τα άφηναν αναξιοποίητο; Tι διάολο κράτος έχουμε. Bρέθηκε λοιπόν ο στομαχόφρονας σαν σύμβουλος του υπουργείου εξωτερικών (1990-1993) δίπλα σε ένα άλλο μπουμπούκι τον Σαμαρά.

Oταν πριν μερικά χρόνια ο «αλητήριος πολιτικός εμποράκος» (κατά τον χαρακτηρισμό συναδέλφου του) Γιώργος Λιάνης βρέθηκε, για να πάρει καμιά ψήφο, στο πανηγύρι του προφήτη Hλία στο χωριό Mελίτη (Bοσταράνι για τους ντόπιους) τον παρακολουθούσαν κατ' εντολή του Σωτηρόπουλου οι Kυπατζήζες. Oταν ο πολικάντης έκανε το «λάθος» να χορέψει μαζί με τους ντόπιους το τραγούδι «Eλενο Mόμε» (Kόρη Eλένη) τον κινηματογράφησαν και έδωσαν την κασέτα στο TELE CITY. Oχι με το αζημίωτο φανταζόμαστε. Hθελαν να παρουσιάσουν το Λιάνη και μέσω αυτού το ΠAΣOK σαν «ενδοτικό». Για τέτοιο φρούτο μιλάμε. Aκόμα και τώρα, που έχει γίνει ένα χούφταλο, το όνομα του προκαλεί τρόμο στους ντόπιους κατοίκους της Φλώρινας.

Φυσικά στο πογκρόμ που έχει ξεσπάσει εναντίον των Σλαβομακεδόνων δεν θα μπορούσε να λείψει το παπαδαριό. O σκοταδιστής πρώην δεσπότης της Φλώρινας Kαντιώτης έδινε ρέστα σε αυτό. Mέχρι και ραδιοφωνικό σταθμό είχε φτιάξει με την ονομασία «Iερός Xρυσόστομος» και κάθε μέρα έχυνε ποτάμια δηλητήριο ενάντια στους ντόπιους. Nα φανταστείτε ότι γκρέμισε μέχρι εκκλησίες γιατί οι «άγιοι» στις εικόνες γράφονταν στην τοπική διάλεκτο. Σήμερα, φυσικά, έχουν αλλάξει στο καλύτερο τα πράγματα αλλά η καχυποψία του ελληνικού κράτους σε όσους επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται σαν Μακεδόνες παραμένει.

Aν κάνει κανείς μια βόλτα στα μεγαλύτερα χωριά που ζουν οι Σλαβομακεδόνες, Aκρίτας (Mπούφι), Aλωνα (Aρμένσκο), Mελίτη (Bοσταράνι), κ.λ.π. θα δει το μεγαλύτερο ντέρτι που τους βασανίζει. Tόσα χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου κι ακόμα δεν τους επιτρέπουν να 'ρθουν σε επαφή με τους συγγενείς τους πολιτικούς πρόσφυγες που βρέθηκαν καταδιωκόμενοι σε άλλες χώρες. O νόμος (N. 106841/29-12-82) το λέει ξεκάθαρα: «επιτρέπεται ο επαναπατρισμός μόνο των Eλλήνων το γένος πολιτικών προσφύγων». M αυτόν τον τρόπο απαγορεύεται ακόμα σε χιλιάδες παλιούς κατοίκους των περιοχών και η απλή επίσκεψη στην Eλλάδα. H μισαλλοδοξία σ' όλο της το μεγαλείο.

Δηλαδή κατά την λογική τους κάποιοι είναι Eλληνες ανταμ παπαντάμ κάποιοι άλλοι μπασταρδεμένοι Eλληνες και πάει λέγοντας. Kαι εμείς τους λέμε: άει στο διάολο λεχρίτες 

 http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Για τον ξέφρενο εθνικισμό

Του Γ. Γ.

Και ξαφνικά, από του πουθενά προέκυψε κυβερνητικό πρόβλημα με αφορμή την «γκάφα» που έκανε «παρασυρμένος» -όπως ανασκεύασε τα λεγόμενα του- ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας, όταν σε εκπομπή του Σκάι αποκάλεσε την ΠΓΔΜ Μακεδονία.

Η Νέα Δημοκρατία σε ανακοίνωσή της ανέφερε πως ο κ. Μουζάλας «θα έπρεπε να σκεφτεί ακόμη και την παραίτησή του», ο Πάνος Καμμένος σαν «κυβερνητικός εταίρος» ζητά την παραίτηση του υπουργού δηλώνοντας ότι «δεν του αρκεί η συγγνώμη Μουζάλα», ενώ η κυβέρνηση θεωρεί υπερβολή την απαίτηση για παραίτηση γιατί ο υπουργός έκανε μια αστοχία  «εν τη ρύμη του λόγου».

Εμείς δεν θα μπούμε σε παραπολιτικό σχολιασμό, αλλά θα σταθούμε στην καρδιά του θέματος. Δεν γνωρίζουμε κανένα κράτος στον κόσμο που να ζητάει από άλλη κρατική οντότητα να εγκαταλείψει το συνταγματικό της όνομα –με τον οποίο την αποκαλεί όλος ο κόσμος-, κι όλα αυτά στο όνομα ενός ηλίθιου εθνικισμού.

Σε επόμενη ανάρτηση θα αναφερθώ πολύ αναλυτικά σ’ αυτό το θέμα. Εδώ σαν εισαγωγή παραθέτω ένα κείμενο ενός δημοσιογράφου –υπεράνω υποψίας και τον οποίο δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση-, του Δημήτρη Δανίκα. Δημοσιεύτηκε στην φυλλάδα του κομιστή την Κυριακή, 4 Μάη 2014:

Για τον ξέφρενο εθνικισμό

Η Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας-έτσι ακριβώς- αναγνωρίστηκε από τις ελληνικές κυβερνήσει της δεκαετίας του '50. Ουδεμία σημασία αν το έκανε η κυβέρνηση του Πλαστήρα, του Παπάγου ή του εθνάρχη Καρά Αμάν Αλή. Σημασία έχει ότι αναγνωρίστηκε. Χωρίς ίχνος διπλωματικού αστερίσκου.
Η αναγνώριση έγινε για δύο λόγους. Ο πρώτος επειδή ο Τίτο ήταν στα μαχαίρια με τον Στάλιν. Αρα «σύμμαχος» των Δυτικών συμμάχων. Ο δεύτερος, επειδή η Ελλάδα, ως υποτελείς μπανανία, υπέκυπτε σε κάθε απαίτηση των αφεντικών. Δηλαδή του Λευκού Οίκου. Οποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία γι' αυτή τη μεγαλειώδη, πρωτοφανή, αφρικανικού τύπου εξάρτηση, δεν έχει παρά να διαβάσει το ντοκουμέντο του Αλέξη Παπαχελά «Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας» (εκδόσεις Εστία, 1997). Θα σας φύγει κάθε ίχνος πατριωτικής μαγκιάς.
Αποτέλεσμα αυτής της αναγνώρισης ήταν ότι επί σειρά δεκαετιών μπαινόβγαιναν στα σύνορα και τα τελωνεία Ελληνες πολίτες και προϊόντα με τη σφραγίδα «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Η διάλυση και φετοποίηση της (ενωμένης) Γιουγκοσλαβίας φέρει την υπογραφή του σημερινού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Ως υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Χωρίς αστερίσκο. Με τη διάλυση συνέβη το εξής αυτονόητο. Από το όνομα εξαερώθηκε ο πρώτος γεωγραφικός προσδιορισμός και έμεινε ο δεύτερος. Δηλαδή, «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Αποτέλεσμα ήταν το αυτονόητο. Το οποίο έζησα σε κάθε ταξίδι μου στο εξωτερικό, σε κάθε φεστιβάλ κινηματογραφικό. Με την εξής αυτονόητη απορία. Απ' όλους τους συναδέλφους. Κάθε χώρας. Δηλαδή: «Μα γιατί κάνετε τόσο ντόρο αφού στο παρελθόν είχατε αναγνωρίσει αυτή τη χώρα;».
Ετερο αποτέλεσμα. Το 1994 στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας, στην προμετωπίδα του Palazzo όπου γίνονται προβολές, κυμάτιζε, ανάμεσα στις άλλες, η σημαία της Βεργίνας. Φυσικά ως FYROM. Επειδή η ταινία «Πριν από τη βροχή» του Μίλτσο Μαντσέφσκι συμμετείχε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα εκπροσωπώντας τη «Μακεδονία». Ακόμα χειρότερα; Η ταινία της «Μακεδονίας» εξήλθε με το πρώτο βραβείο και τον Χρυσό Λέοντα.
Evos κακού μύρια έπονται. Αν δηλαδή στα πλήκτρα του υπολογιστή σας χτυπήσετε τη λέξη FYROM, θα πέσετε πάνω στο λήμμα «Republic of  Macedonia» της Wikipedia. Αν σκαλίσετε, θα μάθετε ότι δεκάδες χώρες και μέλη του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει αυτό το κρατίδιο με την ίδια ονομασία.
Και για να τελειώνω. Απευθυνόμενος στους ανιστόρητους ή σ' αυτούς που θέλουν να ξεχνούν, αντιγράφω απλώς τη διαπίστωση του Βρετανού ιστορικού Χίου Σέτον-Γουότσον: «Χαρακτηριστικό του ελληνικού κατεστημένου είναι η ηττοπάθεια. Πιστεύουν πως η Ελλάδα μπορεί να σωθεί με εξωτερική βοήθεια. "Αφήστε", λένε, "τους Αμερικανούς να μας κυβερνήσουν, αν πάει τίποτα στραβά, το λάθος είναι δικό τους". Αυτοί οι άνθρωποι συνδυάζουν την ηττοπάθεια με τον ξέφρενο εθνικισμό»! Ομως είναι γνωστό. Οτι την προδοσία πολλοί την αγάπησαν. Την εκτίμησαν και την εκτιμούν. Τον προδότη ουδείς!

 http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Nonews-NEWS: Παύλου «απολογία»…

Nonews-NEWS: Παύλου «απολογία»…: Εξηγήσεις έδωσε ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ Παύλος Τσίμας σε σχέση με τον θόρυβο που προκάλεσε η «Μακεδονία» του αναπληρωτή υπουργού Μετανασ...

Ο εθνικισμός είναι ο φερετζές του βλάκα.

Πάνο αγόρι μου, δε διαφωνώ, ότι πρέπει να παραιτηθεί ο υπουργός.

Μάλιστα πρέπει να παραιτηθείτε όλοι, πρωθυπουργός – υπουργοί κι αν είχατε ίχνος φιλότιμου, να κάνατε χαρακίρι. Αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους από αυτούς που λες. Επειδή ψηφίσατε μνημόνιο, τη συνέχιση δηλαδή της λεηλασίας μας, της υποδούλωσής μας σε απάνθρωπους τοκογλύφους, όταν μάλιστα παρουσιαζόσασταν ως δήθεν αντίθετοι.

Θες την παραίτηση υπουργού επειδή είπε τη FYROM, Μακεδονία. Καλά με τη ΝΔ δε θα ασχοληθώ, θα παραπέμψω στον μπαμπά του αρχηγού που είχε πει σε «10 χρόνια το θέμα θα το έχουμε ξεχάσει» ενώ το πρόβλημα το δημιούργησαν οι λανθασμένες κινήσεις του τη δεκαετία του 1990 για μικροκομματικούς λόγους. Όλα τα χε η Μαριόρη ο εθνικισμός της λείπει, καθώς ο εθνικισμός είναι ο φερετζές του βλάκα.

Πάνο μου. FYROM σημαίνει former Yugoslav Republic of Macedonia (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας). Και τώρα λίγη γραμματική για παιδάκια του Δημοτικού. Δώσε προσοχή κι ίσως καταλάβεις. Το «πρώην» αναφέρεται στις λέξεις Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία, όχι στη λέξη Μακεδονία. Πρώην Γιουγκοσλαβία. Να στο πω πιο απλά. Αν σου πω, «Αυτή είναι η πρώην γυναίκα μου», σημαίνει πως κάποτε ήμασταν παστρεμένοι με την κυρία, αλλά τώρα χωρίσαμε. Δεν σημαίνει ότι άλλαξε φύλλο, έγινε άνδρας. «Μακεδονία» λοιπόν τη λέτε κι εσείς με την ανάλογη σάλτσα που βάζετε για να το χωνέψουν καλύτερα, όσοι σας ακούν. Αλλιώς θα το λέγατε «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της ΠΡΩΗΝ Μακεδονίας».

Αλλά επειδή είμαι σίγουρος πως θα επιμείνετε, σας λέω και τούτο: Ζητάτε παραίτηση του υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ. Καλά δεν επιμένω, μας συμφέρει να πέσετε πιο γρήγορα. Το ΝΑΤΟ όμως και η ΕΕ λέει τα Σκόπια (βλέπετε χρησιμοποιώ τη δική σας ορολογία) ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Δεν θα μπω στο κόπο να ανακαινίσω πάλι το θέμα, έχουμε πει τόσα στην Αριστερά, οι απόψεις μας είναι γνωστές… Αλλά! Αν κόπτεστε τόσο για το όνομα, φύγετε και από το ΝΑΤΟ και από την ΕΕ. Ή είστε «εθνικιστές αλά καρτ» σαν τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν κόβετε λοιπόν τις μαλακίες λέω ‘γω να δούμε τι θα γίνει με τα σοβαρά; Άντε μπράβο… 

Βαθύ κόκκινο

Νέο σκίτσο του πάντα εύστοχου Carlos Latuff