Η ιδιωτικοποίηση της ντροπής

Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Τα τρία μεγάλα σκάνδαλα της εκποίησης των κερδοφόρων αεροδρομίων στην κρατική εταιρεία της Γερμανίας, τεκμηριώνουν πως η Ελλάδα είναι πλέον αποικία των δανειστών της – ενώ οι κυβερνήσεις της θλιβερό, πειθήνιο όργανο τους

«Το άκρον άωτο της ανοησίας είναι το να πουλήσει κανείς το σπίτι του, αφενός μεν πληρώνοντας τον αγοραστή για να το πάρει, αφετέρου αναλαμβάνοντας υποχρεώσεις που δεν γνωρίζει καν τι θα του κοστίσουν στο μέλλον. Στην περίπτωση ενός κράτους όμως, επειδή κανένας δεν μπορεί να θεωρήσει την κυβέρνηση του ανόητη, τότε ασφαλώς πρόκειται για κάτι άλλο – το οποίο ο καθένας μπορεί να υποθέσει«.

Άποψη

Είμαστε υπέρ της ελεύθερης οικονομίας και των ιδιωτικοποιήσεων, θεωρώντας πως όλες οι επιχειρήσεις πρέπει να ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα – με εξαίρεση όμως τις κοινωφελείς και τις στρατηγικές, καθώς επίσης τις μονοπωλιακές κερδοφόρες, όπως είναι τα τυχερά παιχνίδια (ανάλυση).

Εν τούτοις, είναι οικονομικά παράλογο να διενεργούνται αποκρατικοποιήσεις σε εποχές που οι τιμές ευρίσκονται στο ναδίρ, όπως συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα – ενώ είναι απαράδεκτο να καταναγκάζεται μία χώρα να το κάνει από τους δανειστές της, οι οποίοι της επιβάλλουν τις τιμές πώλησης των περιουσιακών της στοιχείων, καθώς επίσης τους αγοραστές που οι ίδιοι επιλέγουν

Αυτό ακριβώς έχει συμβεί στην περίπτωση των 14 ελληνικών αεροδρομίων, με αγοραστή τη γερμανική εταιρεία FRAPORT – η οποία, μαζί με έναν Έλληνα επιχειρηματία (βιογραφικό), εξασφάλισε την άδεια λειτουργίας και επέκτασης τους για 40 χρόνια (προαιρετικά για 50). Έναντι αυτού θα πληρώσει ο όμιλος 1,23 δις €, ενώ θα εμβάζει επί πλέον ένα ετήσιο μίσθωμα, καθώς επίσης ένα ποσοστό συμμετοχής στα κέρδη – τα οποία υπολογίζεται πως θα συνεισφέρουν συνολικά στα 40 χρόνια, περί τα 8 δις € στο δημόσιο.

Για να υπολογίσει τώρα κανείς εάν είναι συμφέρουσα ή μη η ιδιωτικοποίηση, χωρίς να λάβει υπ’ όψιν του τη μεγάλη στρατηγική σημασία ορισμένων αεροδρομίων, θα πρέπει εν πρώτοις να καταγράψει τα σημερινά κέρδη τους – τα οποία είναι ετήσια στα 150 εκ. €, οπότε στα 40 έτη της ενοικίασης περί τα 7,2 δις € εάν υποθέσουμε πως δεν θα αυξάνονταν καθόλου.

Ο διευθυντή της FRAPORT, σε συνέντευξη του από τις 27.02.16 ανέφερε ότι, τα κέρδη της επιχείρησης του από το 2017 και μετά, μόνο από τα ελληνικά αεροδρόμια, θα αυξηθούν κατά 100 εκ. € – ενώ στα επόμενα χρόνια θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερα. Σημαντικότερα θεωρεί αυτά της Ρόδου, της Μυκόνου, της Κω, της Κέρκυρας και της Σαντορίνης – τα οποία σημείωσαν μία αύξηση ταξιδιωτών της τάξης του 20% το 2014 και το 2015. Σε κάθε περίπτωση, αφού το δημόσιο θα εισπράξει 1,23 δις € συν 8 δις €, οπότε συνολικά 9,23 δις €, ενώ θα κέρδιζε 7,2 δις €, άρα 2,03 δις € λιγότερα, φαίνεται αρχικά πως η ιδιωτικοποίηση ήταν συμφέρουσα. Εν τούτοις τα φαινόμενα απατούν – όπως θα φανεί παρακάτω.

Συνεχίζοντας, το πρώτο μεγάλο σκάνδαλο εντοπίζεται στην αλλαγή των όρων της διαδικασίας μετά τον Αύγουστο του 2013, κατ’ εντολή της Τρόικα – αφού έως τότε σχεδιαζόταν η πώληση 37 αεροδρομίων, τα οποία ήταν χωρισμένα σε δύο ομάδες, όπου η κάθε ομάδα αποτελούταν από ένα μείγμα κερδοφόρων και ζημιογόνων.

Έτσι ο εκάστοτε αγοραστής θα έπρεπε με ένα μέρος των κερδών του να επιδοτήσει τα ζημιογόνα αεροδρόμια σε ορισμένα μακρινά νησιά – ενώ μετά την αλλαγή ή επιδότηση αυτή θα επιβαρύνει το δημόσιο. Επομένως, το κόστος της για τα επόμενα 40 χρόνια θα πρέπει να αφαιρεθεί από τα 9,23 δις € που θα εισπράξει το κράτος – αφού συμπεριλαμβανόταν στα 7,2 δις που θα κέρδιζε, εάν παρέμεναν δικά του.

Το δεύτερο σκάνδαλο είναι το ότι, ως τεχνικός σύμβουλος του ελληνικού ΤΑΙΠΕΔ για τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση, ορίσθηκε η θυγατρική εκείνης της γερμανικής εταιρείας που συμμετέχει μετοχικά στη FRAPORT με 8,45% – η Lufthansa Consulting Ltd. Εδώ πρόκειται ασφαλώς για μία πολύ σοβαρή σύγκρουση συμφερόντων – για μία εντελώς απρεπή διαδικασία που είναι ολοφάνερα αντίθετη με όλους τους κανόνες πλειστηριασμών της ΕΕ. Ειδικά όσον αφορά την ίδια τη σύμβαση παραχώρησης των 14 αεροδρομίων, από φορολογικής πλευράς και όχι μόνο, είναι κάτι περισσότερο από αποικιοκρατική (πηγή).

Το τρίτο σκάνδαλο έχει σχέση με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της FRAPORT – η οποία είναι γερμανική κρατική, ανήκοντας στο ομοσπονδιακό κρατίδιο του Έσσεν και στην πόλη της Φρανκφούρτης κατά 51,35% συνολικά. Αυτό σημαίνει πως στην πραγματικότητα τα ελληνικά αεροδρόμια δεν ιδιωτικοποιήθηκαν, αλλά κρατικοποιήθηκαν από τη Γερμανία – από έναν εκ των πιστωτών της χώρας μας δηλαδή, ο οποίος ουσιαστικά δήμευσε ένα μέρος της δημόσιας περιουσίας μας.

Περαιτέρω, εκτός από τις επιδοτήσεις των ζημιογόνων αεροδρομίων που πρέπει να αφαιρεθούν από την τιμή της ιδιωτικοποίησης, οφείλουν να υπολογιστούν τα επί πλέον έσοδα της FRAPORT – από τις καταγγελίες των συμβάσεων ενοικίασης όλων εκείνων των εταιρειών που στεγάζονται στα αεροδρόμια, όπως είναι τα εστιατόρια, τα καταστήματα κοκ., έτσι ώστε να υπάρξουν νέες. Κυρίως όμως οι ζημίες του ελληνικού δημοσίου, αφού αυτό θα αναλάβει την πληρωμή των αποζημιώσεων από τις καταγγελίες – ενώ το κράτος υποχρεώθηκε να αποζημιώσει επίσης τους εργαζομένους που θα απολύσει η γερμανική εταιρεία.

Ακόμη χειρότερα, το δημόσιο αποδέχθηκε επί πλέον την πληρωμή των περιβαλλοντικών μελετών που απαιτούνται για την επέκταση των αεροδρομίων – επίσης το κόστος τυχόν καθυστερήσεων, εάν κατά τη διαδικασία της επέκτασης υπάρξουν αρχαιολογικά ευρήματα.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν πρόκειται για μία πλήρως καταστροφική ιδιωτικοποίηση, αποικιοκρατική σε όλη της την έκταση – αφού ο ενοικιαστής έχει πρωτοφανή δικαιώματα επιδοτήσεων, εγγυήσεων, αποφυγής φόρων (ΕΝΦΙΑ) κοκ., τα οποία αναλαμβάνει η χρεοκοπημένη Ελλάδα. Την ίδια στιγμή η χώρα μας δεν επιτρέπεται να συμμετέχει σε αποφάσεις που αφορούν το σημαντικότερο οικονομικό της κλάδο, τον τουρισμό – όπως είναι για παράδειγμα ο καθορισμός των τελών προσγείωσης, τα οποία θεωρούνται πολύ κρίσιμα για την τουριστική εξέλιξη ενός νησιού.

Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές της ιδιωτικοποίησης προβάλλουν ως βασικό τους επιχείρημα τις επενδυτικές ανάγκες των αεροδρομίων – πολλά από τα οποία ευρίσκονται πράγματι σε άθλια κατάσταση. Αυτό φυσικά ισχύει, όπως συμβαίνει με πολλές άλλες υποδομές στην Ελλάδα – οι οποίες έχουν καταρρεύσει μετά από τα επτά χρόνια των αποτυχημένων μνημονίων.

Εν τούτοις, ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός θα μπορούσε και θα έπρεπε να αναληφθεί από την ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων – αφού τα 14 αεροδρόμια είναι αποδεδειγμένα κερδοφόρα. Έτσι θα προσέφεραν έσοδα στο δημόσιο, βοηθώντας παράλληλα την ανάπτυξη της χώρας – αντί να ωφελήσουν τους Γερμανούς και τον Έλληνα συνεργάτη τους που φαίνεται πως δεν του αρκούν τα υπερκέρδη του φυσικού αερίου, εις βάρος της πατρίδας του (πηγή: Le Monde).

Ολοκληρώνοντας, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν όλα αυτά είναι ευθύνη μόνο των κυβερνήσεων ή επίσης δική μας, ως Πολίτες – με την έννοια του ότι τα αποδεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, σιωπώντας όπως τα πρόβατα. Παρά το ότι γνωρίζουμε πως κανένας δεν θέλει να ακούει οδυνηρές αλήθειες, προτιμώντας τα ευφάνταστα ψέματα (άρθρο), οπότε γίνεται αυτόματα αντιπαθητικός αυτός που περιγράφει τα πράγματα όπως είναι, θεωρούμε πως οι ευθύνες ανήκουν και στους δύο – ενώ η τάση των Ελλήνων προς την αποδοχή ψεμάτων δεν είναι τυχαία, αφού ασφαλώς όλοι γνωρίζουμε τι ακριβώς συμβαίνει στην πατρίδα μας.

πηγή:

http://www.analyst.gr/2016/03/10/i-idiotikopiisi-tis-dropis/

Σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις

Analyst Team

Η επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας είναι προτιμότερη από τη στυγνή λεηλασία της, καθώς επίσης από την επιταχυνόμενη κατάρρευση της μεσαίας τάξης – ενώ δεν θα αποφασιστεί, εάν συνεχίσουν οι Πολίτες να σιωπούν όπως τα πρόβατα

Όποιος πολιτικός δηλώνει πως οι αποκρατικοποιήσεις είναι αυτές που θα επαναφέρουν το ρυθμό ανάπτυξης σε μία υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, είτε είναι ανόητος, είτε θεωρεί τους Έλληνες ηλιθίους και θέλει να τους εξαπατήσει – εξυπηρετώντας ξένα συμφέροντα και προδίδοντας την πατρίδα του.

Η πεποίθηση μας αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι, είναι αδύνατον να μην γνωρίζει πως ένα κράτος, με υπερχρεωμένο δημόσιο και ιδιωτικό πλέον τομέα (δεν συνέβαινε το 2010), ως αποτέλεσμα της πολιτικής των μνημονίων, δεν μπορεί να αναπτυχθεί με βιώσιμο τόπο, ωφέλιμο για όλους τους Πολίτες του.

Η βασική αιτία είναι η αδυναμία δανεισμού όλων των τομέων του – του δημοσίου, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Η αδυναμία των δύο τελευταίων δεν οφείλεται μόνο στο ότι οι τράπεζες είναι επίσης χρεοκοπημένες αλλά, κυρίως, στο ότι δεν υπάρχουν πια φερέγγυοι, αξιόχρεοι δανειολήπτες – ούτε πρόθυμοι να δανειστούν, αφού δεν διαπιστώνονται κερδοφόρες προοπτικές, βαθαίνει η ύφεση, οι τιμές πέφτουν, τα εισοδήματα μειώνονται, ενώ παράλληλα όλοι προσπαθούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους (deleverage).

Όσον αφορά δε τις εξαγωγές, όταν όλες οι χώρες προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να λύσουν τα προβλήματα τους, ενώ ο παραγωγικός ιστός της Ελλάδας έχει πια καταστραφεί, δεν επιτρέπουν καμία απολύτως αισιοδοξία – ακόμη και αν υποθέσουμε πως ανακτούσαμε τη χαμένη ανταγωνιστικότητα μας, έχοντας επί πλέον τη δυνατότητα χρηματοδότησης τους

Χωρίς δανεισμό τώρα δεν διενεργούνται παραγωγικές επενδύσεις και χωρίς επενδύσεις δεν δημιουργούνται ποτέ συνθήκες βιώσιμης, μακροπρόθεσμης ανάπτυξης – οπότε, εάν δεν προηγηθούν μαζικές διαγραφές μέρους των χρεών, το κράτος είναι καταδικασμένο στη φτώχεια, στη μιζέρια και στην εξαθλίωση.

Όσον αφορά την «αναδιάρθρωση» των χρεών του δημοσίου, η επιμήκυνση της εξυπηρέτησης τους, η μεταφορά τους δηλαδή στις επόμενες γενιές, δεν λύνει σε καμία περίπτωση το πρόβλημα – απλά συνεχίζεται το μαρτύριο της σταγόνας, ο αργός θάνατος, ο οποίος είναι πολύ πιο επώδυνος από τον ακαριαίο.

Τέλος, σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις, είναι μεν σωστές όταν δεν αφορούν κοινωφελείς, στρατηγικές και μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις, αφού το κράτος δεν είναι καλός επιχειρηματίας, αλλά όχι σε εποχές όπως η σημερινή – όπου οι τιμές έχουν καταρρεύσει, οπότε πρόκειται ουσιαστικά για εκποιήσεις. Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός έχει ήδη τεκμηριωθεί στην περίπτωση των αεροδρομίων (άρθρο) – ενώ αποδεικνύεται επίσης όσον αφορά τον ΟΛΠ και τον ΟΠΑΠ, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια.

.

Ανάλυση

Ουσιαστικά το ρολόι της Ελλάδας σταμάτησε το 2010, όταν οδηγήθηκε στο ΔΝΤ για να σωθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, καθώς επίσης το ευρώ – αντί να προσπαθήσει μόνη της να τα καταφέρει, με ένα δικό της εθνικό πρόγραμμα (ανάλυση) ή να δηλώσει επίσημα στάση πληρωμών, για να προστατευθεί από τους δανειστές της, διαπραγματευόμενη τη διαγραφή μέρους του χρέους της.

Έκτοτε το ρολόι γυρίζει συνεχώς προς τα πίσω, υπερχρεώθηκε πλέον και ο υγιής τότε ιδιωτικός της τομέας, ενώ άλλαξε διαδοχικά κυβερνήσεις από όλα τα πολιτικά κόμματα – με τελευταία μία ταλαντούχα, όσον αφορά τις δημαγωγικές της επιδόσεις, η οποία έχει το πλεονέκτημα του προτέρου εντίμου βίου.

Το «προτέρημα» της αυτό της δίνει τη δυνατότητα να κατηγορεί όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, παρά το ότι η ίδια έχει προκαλέσει ήδη ανυπολόγιστες καταστροφές στη χώρα, μέσα σε ελάχιστους μήνες – ενώ έχει το ελαφρυντικό να μην είναι ένοχη για την πολιτική διαφθορά του παρελθόντος, όχι επειδή δεν θα έκανε ενδεχομένως τα ίδια, αλλά λόγω του ότι δεν κυβέρνησε ποτέ.

Ακόμη χειρότερα, είναι η τελευταία στη σειρά, οπότε δεν υπάρχει κάποια άλλη επιλογή – με αποτέλεσμα να παραμένει στη θέση της, παρά το ότι υπέγραψε το χειρότερο μνημόνιο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Πολύ περισσότερο αφού «εκτέλεσε» τους Έλληνες, θανατώνοντας την όποια ελπίδα τους είχε απομείνει – μία ελπίδα που η ίδια είχε εκθρέψει, χωρίς τελικά να διστάσει να κάνει ακριβώς τα αντίθετα, από αυτά που είχε υποσχεθεί.

Δυστυχώς όμως οι Έλληνες, είτε επειδή παραπλανήθηκαν, είτε επειδή δεν ήθελαν να δουν την αλήθεια,έπεσαν για τρεις συνεχόμενες φορές στην ίδια παγίδα – δίνοντας έτσι το δικαίωμα στην κυβέρνηση τους να ισχυρίζεται πως εκτελεί τις δικές τους εντολές, καθώς επίσης τις αποφάσεις της πλειοψηφίας των κομμάτων που στήριξαν τη συμφωνία της τον Αύγουστο του 2015.

.

Η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ

Στο θέμα τώρα του ΟΛΠ, υπήρχε μόνο ένας αγοραστής – η κινεζική Cosco, η οποία πλήρωσε το αστείο ποσόν των 368,5 δις €, χωρίς κανένας να γνωρίζει πως υπολογίσθηκε, αφού η όλη διαδικασία ήταν εντελώς αδιαφανής. Η πρώτη προσφορά της δεν έγινε αποδεκτή από το ΤΑΙΠΕΔ, το οποίο έχει εκχωρηθεί από τη σημερινή κυβέρνηση στους δανειστές της χώρας, μαζί με τους υδρογονάνθρακες και τις τράπεζες – ενώ παραμένει μυστική η τελική συμφωνία, καθώς επίσης η τιμή που είχε θεωρηθεί ως έντιμη, από τις εταιρείες που αξιολόγησαν την επιχείρηση.

Αντί αυτού, το ΤΑΙΠΕΔ δήλωσε αυθαίρετα πως η συνολική αξία της συμφωνίας (Deal) είναι της τάξης του 1,5 δις € – χωρίς όμως να μπορεί να καταλάβει κανείς πως εξηγείται, από πού συνάγεται δηλαδή, με αποτέλεσμα να θεωρείται ένα κορυφαίο παράδειγμα δημιουργικής λογιστικής.

Φαίνεται πάντως πως προστέθηκαν από τη μία πλευρά οι προβλεπόμενες θεωρητικές εισφορές προς το δημόσιο,το ύψος των οποίων εξαρτάται από τα μελλοντικά κέρδη που θα εμφανίζει κατά το δοκούν η Cosco, καθώς επίσης οι επενδύσεις που θα διενεργηθούν – ύψους περί τα 350 εκ. € που όμως θα δρομολογηθούν, μόνο εάν η εταιρεία το κρίνει απαραίτητο. Ειδικότερα τα εξής:

(α) Όσον αφορά τις εισφορές, μέχρι στιγμής ο ΟΛΠ εισέπραττε από την Cosco, για τους δύο τερματικούς σταθμούς των εμπορευματοκιβωτίων που διατηρούσε, ένα ετήσιο ποσόν της τάξης των 35 εκ. € πρόσφατα – το οποίο ήταν σε σχέση με το τζίρο της. Από αυτά τα χρήματα, το 67% θα εισπράττεται μελλοντικά από τον πλειοψηφικό ιδιοκτήτη του ΟΛΠ – θα πηγαίνουν δηλαδή από τη μία τσέπη της Cosco στην άλλη. Με τον τρόπο αυτό, οι απώλειες του ελληνικού δημοσίου έως το τέλος της σύμβασης, υπολογίζονται τουλάχιστον στα 700 εκ. € – τα οποία θα πρέπει φυσικά να αφαιρεθούν από την τιμή πώλησης του ΟΛΠ.

Αφού  λοιπόν η τιμή ήταν 368,5 εκ. €, τότε η ζημία για το δημόσιο θα διαμορφωθεί στα 331,5 εκ. € – ενώ θα μειωνόταν από τις θεωρητικές εισφορές προς το κράτος, εάν η Cosco θελήσει να εμφανίσει ανάλογα κέρδη. Φυσικά θα μπορούσε να το αποφύγει, εάν χρεωνόταν από κάποια άλλη εταιρεία του ομίλου της, με εικονικούς αλλά νομιμοφανείς λογαριασμούς – οπότε το ελληνικό δημόσιο δεν θα εισέπραττε απολύτως τίποτα.

(β) Ακόμη πιο «ευρηματικός» είναι ο προϋπολογισμός που αφορά το ποσόν, το οποίο θεωρητικά θα επενδυθεί –επειδή συνυπολογίζονται ευρωπαϊκά κεφάλαια, ξένοι πόροι δηλαδή για την επιδότηση της επένδυσης που αφορά τα κρουαζιερόπλοια. Πρόκειται για 115 εκ. €, τα οποία φυσικά θα εισέπραττε ο κρατικός ΟΛΠ ακόμη και αν δεν υπήρχε η σύμβαση με την Cosco – ενώ η πραγματοποίηση των επενδύσεων δεν διασφαλίζεται από τους Κινέζους.

Αντίθετα, το συμφωνητικό εμπεριέχει μία σκανδαλώδη ρήτρα, σύμφωνα με την οποία η κινεζική εταιρεία προστατεύεται για πέντε χρόνια από οποιαδήποτε κύρωση, εάν δεν τηρήσει κάποια συμβατική της υποχρέωση (πηγή) – γεγονός που είναι φυσικά γνωστό στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία για να αποφύγει την κριτική, ισχυρίζεται πως τα ετήσια έσοδα της θα αυξηθούν, ενώ θα δημιουργηθούν 125.000 θέσεις εργασίας!

Τέτοιου είδους όμως ισχυρισμοί στηρίζονται σε σαθρές, μη σίγουρες βάσεις – ειδικά επειδή προϋποθέτουν πως η Κίνα αφενός μεν θα αγοράσει το δίκτυο σιδηροδρόμων, αφετέρου πως θα συνεχιστεί η άνοδος των κινεζικών εξαγωγών στην Ευρώπη. Εν τούτοις, οι εξαγωγές της Κίνας μειώνονται συνεχώς, τελευταία κατά 20% (πηγή), ενώ η εξαγορά των σιδηροδρόμων δεν είναι καθόλου σίγουρη – οπότε πρόκειται ξανά για παραπλανητικά ευχολόγια.

.

.

Περαιτέρω υπάρχει επί πλέον ένα πολύ σοβαρό θέμα: τα δασμολογικά έσοδα που θα χάσει το ελληνικό δημόσιο, εάν η κινεζική εταιρεία λειτουργήσει το λιμάνι του Πειραιά όπως αυτό της Νάπολης. Υπενθυμίζουμε εδώ πως, σύμφωνα με την υπηρεσία των ιταλικών τελωνείων, μόνο στο λιμάνι της Νάπολης το 60% των εμπορευμάτων διαφεύγει το δασμολογικό έλεγχο – το 20% των δελτίων αποστολής δεν ελέγχεται καθόλου, ενώ διενεργούνται 50.000 παραποιήσεις εγγράφων (πηγή).

Υπενθυμίζουμε επίσης την αναφορά ενός Ιταλού δημοσιογράφου, ο οποίος ερεύνησε αυτά που συμβαίνουν στο λιμάνι της Νάπολης, λόγω της εξαγοράς του από την Cosco, αφού απασχολήθηκε στην εταιρεία ως εργάτης, χωρίς να αποκαλύψει την ταυτότητα του – ενώ σήμερα διώκεται από το οργανωμένο έγκλημα για τις αποκαλύψεις του (πηγή). Σύμφωνα λοιπόν με τον Ιταλό τα εξής:

«Τα κινεζικά προϊόντα έχουν πολλές υπηκοότητες – υβριδικές και νόθες. Τα μισά γεννιούνται στην κεντρική Κίνα, αργότερα ολοκληρώνονται σε κάποια σλαβική περιφέρεια, τελειοποιούνται στη βορειοανατολική Ιταλία και συσκευάζονται στα Τίρανα, για να καταλήξουν σε κάποια εμπορική αποθήκη της Ευρώπης. Σήμερα στη Νάπολη εκφορτώνονται εμπορεύματα, τα οποία προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από την Κίνα – 1.600.000 τόνοι είναι αυτά που καταγράφονται, ενώ τουλάχιστον άλλο 1.000.000 τόνοι περνούν από το λιμάνι χωρίς να αφήσουν ίχνος.

Τα κοντέινερ, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν προτού ελεγχθούν, ευρίσκονται στις πρώτες σειρές. Κάθε κοντέινερ είναι κανονικά αριθμημένο – υπάρχουν όμως πολλά με την ίδια ακριβώς αρίθμηση. Έτσι, ένα ελεγμένο κοντέινερ «βαφτίζει» αυτόματα όλα τα ομώνυμα του, αυτά δηλαδή που έχουν το ίδιο νούμερο, σε παράνομα, τα οποία πρέπει να εξαφανιστούν.

Με αυτόν τον τρόπο, ένα μεγάλο μέρος των κινεζικών εμπορευμάτων κυκλοφορεί αφορολόγητο. Οι χονδρέμποροι τα αποκτούν, χωρίς να πληρώσουν δασμούς και εφορία. Το κράτος χάνει τεράστια έσοδα. Οι τιμές πρέπει να πέσουν, όλα πρέπει να κινηθούν γρήγορα, κρυφά. Οι τιμές πρέπει να «συρρικνωθούν», μέχρι να φτάσουν σε αυτές που ζητάει η αγορά. Αναπάντεχο οξυγόνο για τους Ιταλούς και Ευρωπαίους εμπόρους.

Δηλητηριώδες μονοξείδιο όμως για τους ντόπιους Βιοτέχνες, οι οποίοι είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν τα «λαθραία» κινέζικα προϊόντα, χωρίς την προστασία των δασμών και των φόρων – τους οποίους καλούνται οι ίδιοι να πληρώσουν (για να παραμείνει υγιές το κράτος τους), τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τους Κινέζους λαθρέμπορους.

Έτσι, συντελείται η αποβιομηχανοποίηση της Ιταλίας και της Ευρώπης, καθώς επίσης η εξάρτηση της, τουλάχιστον σε πολλά καταναλωτικά είδη, από την Κίνα – μία ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της ηπείρου μας, έξυπνα τοποθετημένη από τις πολυεθνικές, τον κυρίαρχο του σύμπαντος”.

Ολοκληρώνοντας, εάν διαβάσει κανείς προσεκτικά την ανάλυση που αφορά τη Νάπολη, θα κατανοήσει πως η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ δεν ήταν μόνο σκανδαλώδης – αλλά, επίσης, καταστροφή για τη χώρα, όσον αφορά το λαθρεμπόριο και την εγκληματικότητα που θα κυριαρχήσει στον Πειραιά, εάν φυσικά οι Κινέζοι συμπεριφερθούν όπως στην Ιταλία.

.

Το σκάνδαλο του ΟΠΑΠ

Συνεχίζοντας, επειδή δεν θέλουμε να θεωρηθεί πως επικρίνουμε μόνο τη σημερινή κυβέρνηση για τις ιδιωτικοποιήσεις, θα αναφερθούμε επιγραμματικά σε ένα σκάνδαλο της προηγούμενης – αυτής του 2012, η οποία ξεπούλησε κυριολεκτικά μία μονοπωλιακή κερδοφόρα εταιρεία του κλάδου των τυχερών παιχνιδιών. Ειδικότερα τα εξής:

(α) Το 2012 ο ΟΠΑΠ, ο οποίος δεν είχε καθόλου χρέη, πουλήθηκε για 1,2 δις € – όταν τα κέρδη του το 2011 ήταν 537,5 εκ. € έναντι 575,8 εκ. € το 2010 (πηγή). Με κριτήριο τα καθαρά του κέρδη, θα έπρεπε να πουληθεί στα 5,37 δις € (δέκα φορές τα ετήσια κέρδη) – ή, με βάση ανάλογες ιδιωτικοποιήσεις, τουλάχιστον στα 3,5 δις €.

Επομένως, το δημόσιο χάρισε στον «επενδυτή» πάνω από 2,3 δις €, δωρίζοντας του κυριολεκτικά την πλέον κερδοφόρα ελληνική επιχείρηση – ένα ποσόν που ισοδυναμεί σχεδόν με ένα ετήσιο ΕΝΦΙΑ.

(β) Σήμερα γνωρίζουμε πως η τιμή δεν ήταν δυστυχώς το μοναδικό σκάνδαλο – αφού αποκαλύφθηκε πως στη σύμβαση υπήρχε μία συμφωνία που αφορούσε «ειδικές αποζημιώσεις», για την περίπτωση που η επιχείρηση με τα αθλητικά στοιχήματα θα επιβαρυνόταν με φόρους ή με εισφορές άνω των 2 εκ. €! Ως εκ τούτου, όταν η σημερινή κυβέρνηση επέβαλλε μία εισφορά ύψους 0,05 € ανά στήλη, ο ΟΠΑΠ αρνήθηκε να την αποδεχθεί – προσφεύγοντας στο Συμβούλιο Επικρατείας για να την ακυρώσει (πηγή).

Παράλληλα, κατέθεσε αγωγή εναντίον της Ελλάδας στο διεθνές δικαστήριο διαιτησίας του Λονδίνου, ζητώντας αποζημίωση ύψους 1 δις € – με την αιτιολογία πως αυτό είναι το ετήσιο κέρδος που είχε υποσχεθεί στους μετόχους του από την τοποθέτηση των τερματικών «βίντεο λόττο», η οποία θεωρεί πως παρεμποδίζεται από τη νέα κρατική νομοθεσία.

Συμπερασματικά λοιπόν, οι δύο παραπάνω «ιδιαιτερότητες» τεκμηριώνουν πως η διατήρηση του ΟΠΑΠ στην ιδιοκτησία του κράτους θα ήταν απείρως πιο συμφέρουσα από την ιδιωτικοποίηση του – αφού τα έσοδα του θα είχαν ανοδική πορεία κάθε χρόνο, ενώ υπάρχουν πολλές άλλες δυνατότητες αύξησης τους, με την υιοθέτηση νέων παιχνιδιών.

Επομένως, η πώληση της επιχείρησης ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να κάνει το κράτος για να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του – όπως άλλωστε όλες οι υπόλοιπες ιδιωτικοποιήσεις, με εξαίρεση τα ακίνητα του δημοσίου που δεν παρήγαγαν κανένα κέρδος.

.

Επίλογος

Οι εκποίηση των τραπεζών ήταν επίσης μία σκανδαλώδεις διαδικασία, η οποία κόστισε εν πρώτοις στην Ελλάδα πάνω από 40 δις € (άρθρο) – οπότε δεν κατανοεί κανείς πώς θα μπορούσε να μειωθεί το δημόσιο χρέος της κάποια στιγμή όταν, εκτός από τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, προστίθενται τέτοια υπέρογκα ποσά. Ακόμη χειρότερα όσον αφορά τις τράπεζες, όταν κανένας δεν γνωρίζει τι θα συμβεί με τα 203 δις €, με τα οποία έχει εγγυηθεί το κράτος – αφού, όταν θα λήξουν, οι τράπεζες δεν θα είναι σε θέση να τα εξυπηρετήσουν, όντας ήδη χρεοκοπημένες.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως η διατήρηση της Ελλάδας στην προηγούμενη της κατάσταση είναι σωστή –με το πελατειακό κράτος, συμπεριλαμβανομένων των διεφθαρμένων ΜΜΕ της διαπλοκής,  να τροφοδοτείται από τις επιχειρήσεις του δημοσίου, καθώς επίσης από τις τράπεζες. Αντίθετα, οι περισσότερες εταιρείες του δημοσίου χρειάζονται επειγόντως μία ριζική αναδιάρθρωση – η οποία προϋποθέτει την ιδιωτικοποίηση εκείνων που δεν ανήκουν στις κοινωφελείς, στις στρατηγικές, καθώς επίσης στις μονοπωλιακές κερδοφόρες.

Όσον αφορά τις τελευταίες, θα πρέπει να εξυγιανθούν άμεσα από το δημόσιο – το οποίο θα μπορούσε τότε μόνο να τα καταφέρει, εάν λειτουργούσε αξιοκρατικά, εάν δεν είχε τη νοοτροπία του κρατισμού, καθώς επίσης εάν διέθετε λιγότερες επιχειρήσεις για να αναδιαρθρώσει.

Δυστυχώς όμως δεν διακρίνουμε κάτι τέτοιο αλλά, αντίθετα, διαπιστώνουμε πως επιταχύνεται η διαδικασία της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας – στην οποία θα προστεθεί σύντομα η αντίστοιχη της ιδιωτικής, με τις κατασχέσεις, με τους πλειστηριασμούς σε εξευτελιστικές τιμές που θα αφήσουν χρεωμένους τους ιδιοκτήτες παρά τις δόσεις που έχουν πληρώσει και την απώλεια των κατοικιών τους, με το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων για να διασωθούν δήθεν οι τράπεζες κοκ.

Όλα αυτά ενώ συνεχίζεται η σιωπή των αμνών, των Ελλήνων δηλαδή που οδηγούνται στη σφαγή όπως τα πρόβατα, χωρίς ουσιαστικά να διαμαρτύρονται καθόλου – ενώ η κυβέρνηση δημαγωγεί ασύστολα, εφευρίσκοντας πυροτεχνήματα του τύπου της καταπολέμησης της διαφθοράς των ΜΜΕ ή των φορολογικών διωγμών της ελίτ, κάθε φορά που υιοθετεί απάνθρωπους νόμους κατ’ εντολή των δανειστών.

Τελευταίο πυροτέχνημα η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν όμως κλείσει η αξιολόγηση και εφόσον το ΔΝΤ συμφωνήσει να συμμετέχει, με ένα νέο μνημόνιο – όταν στο παρελθόν η ίδια κατηγορούσε σωστά τη σημερινή αντιπολίτευση, τα μνημόνια και το ΔΝΤ, αναφερόμενη στην απίστευτα εγκληματική συμπεριφορά του όπου δραστηριοποιήθηκε στον πλανήτη. Το ΔΝΤ βέβαια για να συμμετέχει, απαιτεί την ονομαστική διαγραφή μέρους των χρεών της Ελλάδας – εξαιρώντας όμως τα δικά του, επειδή δήθεν του απαγορεύεται από το καταστατικό του!

Κλείνοντας, θέλουμε φυσικά να είμαστε αισιόδοξοι, ενώ κατανοούμε απόλυτα πόσο σημαντική είναι η ελπίδα, ιδιαίτερα για τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα της κοινωνίας μας – η οποία αντιμετωπίζει ένα ακόμη πρόβλημα: το μεταναστευτικό, όταν τα ίδια της τα παιδιά είτε είναι άνεργα, είτε μεταναστεύουν σε άλλες, αφιλόξενες συνήθως χώρες.

Εν τούτοις, θεωρούμε πως δεν είναι καθόλου σωστό να εθελοτυφλούμε, ούτε να είμαστε αιθεροβάμονες – πιστεύοντας σε θαύματα και στον από μηχανής θεό που θα μας λύσει ως δια μαγείας τα προβλήματα μας.

Είμαστε λοιπόν της άποψης ότι, επείγει η αντίδραση εκ μέρους ολόκληρης της κοινωνίας – έτσι ώστε να δρομολογηθεί τόσο η στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, όσο και η αλλαγή του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Η υιοθέτηση δηλαδή της άμεσης όσο υπάρχει καιρός, πριν λεηλατηθεί η χώρα μας, καθώς επίσης πριν ξεσπάσει η καταιγίδα των καταιγίδων στον πλανήτη – η οποία θα μας έβρισκε απροετοίμαστους, πολύ χειρότερα σχετικά με το 2008.

Analyst Team

Έρευνα έδειξε ότι οι Ελληνες ζημιώθηκαν μπαίνοντας στην ΕΕ, με στοιχεία 1981-2008

Σε άρθρο του βρετανικού Economist, στις 14 Απριλίου 2014, αναφέρεται ότι ενώ μόλις την περασμένη εβδομάδα το Ινστιτούτο Οικονομικών Υποθέσεων της Βρετανίας βρέθηκε να απονέμει βραβείο € 100.000 ($ 140.000) στον νικητή διαγωνισμού για το σχεδιασμό το καλύτερου σχεδίου βρετανικής επιτυχίας μετά το «Brexit»: την υποθετική αποχώρηση της Βρετανίας από την ένωση, μια άλλη έρευνα ταράζει τα νερά στην ΕΕ.

Στην τελευταία έκθεση των Nauro Campos από το Brunel University, Fabrizio Coricelli του ParisSchool of Economics και του Luigi Moretti του University of Padua, διαβάζουμε ότι οι τρείς ερευνητές επινόησαν αυτό που αποκαλούν ως «συνθετική αντίστροφη κατάσταση», δηλαδή μιαπροβολή για το πώς οι οικονομίες μελών της ΕΕ θα ήταν τώρα, αν δεν είχαν ενταχθεί στην ΕΕ, αντικαθιστώντας τα δεδομένα από τρίτες χώρες με παρόμοιες οικονομίες.

Για να εξασφαλίσουν σωστότερα αποτελέσματα, δεν χρησιμοποίησαν δεδομένα από μία μόνοπαρόμοια χώρα, αλλά αντ ‘αυτού χρησιμοποιήθηκε ένας σταθμισμένος συνδυασμός δεδομένωναπό διάφορες χώρες. Έτσι η εκτός ΕΕ – Βρετανία, για παράδειγμα, είναι 91% Νέα Ζηλανδία και 9% Αργεντινή. Τα μακροοικονομικά στατιστικά στοιχεία των χωρών αυτών, σταθμισμένα σε αυτές τις αναλογίες, διερευνήθηκαν διεξοδικά μαζί με εκείνα της Βρετανίας πριν από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η έκθεση στη συνέχεια συγκρίνει την απόδοση των συνθετικών υποκατάστατων με ταπραγματικά τους αντίστοιχα, μετά την ένταξη των τελευταίων στην ΕΕ.


Όπως αναφέρει και ο Economist, από τα μεγέθη ξεχωρίζει περισσότερο η επίδοση της Ελλάδας. Κάποιος θα συμπέρανε αμέσως ότι αυτό πρέπει να οφείλεται στην κρίση του ευρώ. Δεν ισχύει όμως καθώς οι εκτιμήσεις κινούνται μόνο μέχρι το 2008

Η υπόλοιπη περιφέρεια της ευρωζώνης έχει υποστεί μια σχετικά μικρή πτώση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ ανά άτομο από την ένταξη των χωρών έως το 2008.

Η Ελλάδα όμως γνώρισε μια εκπληκτική κατάρρευση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ , περίπου 17%εως το 2008, επηρεάζοντας μια γενιά για την οποία τελικά η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση έφερε λιγότερα από ότι αν δεν είχε συμβεί.

Μετάφραση – Απόδοση αποσπάσματος: LEFTeria-news

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Economist, πατώντας στο link

The Greek miscalculation

Η «μεταεθνικιστική» Ευρωπαϊκή Ένωση ως ζωτικός χώρος του εθνικισμού

του Γιάννη Στουραΐτη

Δεν πρωτοτυπεί ασφαλώς κανείς, μιλώντας για τη ραγδαία αύξηση του ευρωσκεπτικισμού λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά και της έκρηξης του προσφυγικού. Η αύξηση αυτή είναι κάτι αδιαμφισβήτητο, όσο και οι διαφορετικές προσεγγίσεις επ’ αυτού – και εδώ είναι που αξίζει να σταθούμε. Στον ευρωσκεπτισμό ενός σημαντικού μέρους της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που προηγήθηκε κατά πολύ της κρίσης και αφορά μια συνολική δομική κριτική στην Ε.Ε., ένας ευρύς και πολιτικά πολυσυλλεκτικός χώρος, που αυτοπροσδιορίζεται ως φιλευρωπαϊκός, απαντά αποδομητικά επιχειρώντας –πονηρά– να τον εξισώσει με την ακροδεξιά αντιευρωπαϊκή ρητορική. Ένα βασικό επιχείρημα καθολικής καταδίκης του ευρωσκεπτικισμού, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι ότι καμία προοδευτική πολιτική δύναμη δεν μπορεί να επιδιώκει την αποδόμηση της Ε.Ε., εφόσον η τελευταία εγγυάται την περιθωριοποίηση των εθνικισμών και, ως εκ τούτου, τη διατήρηση της ειρήνης στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Βασικό πρόβλημα του εν λόγω επιχειρήματος, καταρχάς, είναι ότι εργαλειοποιεί το βεβαρημένο ιστορικό παρελθόν της Ευρώπης, ως «σκοτεινής ηπείρου» του φασισμού και των δύο παγκοσμίων πολέμων, για να αποσπάσει την προσοχή από το γεγονός ότι το ευρωενωσιακό σύστημα εμφανίζει όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά και λειτουργίες ενός κλασικού τύπου αυτοκρατορικού συστήματος: μια ευρύτερη περιφέρεια καθίσταται οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά υποτελής σε ένα κυρίαρχο δυτικοευρωπαϊκό κέντρο. Μια εξέλιξη που αντανακλάται και στον κυρίαρχο λόγο περί ανώτερης (δυτικο)ευρωπαϊκής ταυτότητας, ο οποίος έχει μια σαφή οριενταλιστική διάσταση στην αντιμετώπιση λαών και ευρύτερων πολιτισμικών ζωνών, τόσο εντός όσο και εκτός Ε.Ε.

Ο πολιτικός λόγος που επικαλείται τον μεταεθνικιστικό χαρακτήρα της Ε.Ε. βασίζεται, έτσι, σε μια επιφανειακή προσέγγιση. Η διάβρωση της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας των εθνικών κρατών από έναν ιεραρχικό υπερκρατικό μηχανισμό σαφώς και συνέβαλε στην περιθωριοποίηση του πολέμου ως εν δυνάμει μέσου επίλυσης των διαφορών ισχύος μεταξύ τους και, ως εκ τούτου, υποβάθμισε τον ρόλο του εθνικισμού ως ιδεολογικού εργαλείου προώθησης και δικαιολόγησης πολεμικών συγκρούσεων. Παρά τη διακηρυγμένη ανησυχία των απανταχού επαγγελματιών πατριωτών, όμως, ελάχιστα αποδόμησε τις εθνικές ιδεολογίες και τις πραγμοποιημένες εθνοπολιτισμικές ταυτότητες που συνδέονται με αυτές. Αντιθέτως, αποδεδειγμένα τις ενίσχυσε, [1] με αποτέλεσμα, έπειτα από πλείστες συνθήκες «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» ο εθνικισμός να παραμένει η κατεξοχήν κυρίαρχη λειτουργική ιδεολογία των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών,[2] γεγονός με το οποίο συνδέεται η ολική επαναφορά του ρατσισμού, που αντικατοπτρίζεται στην άνοδο της ακροδεξιάς στα περισσότερα κράτη-μέλη.

Καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει, εδώ, η συμβολή του νεοφιλελεύθερου ευρωσυστήματος στην εντεινόμενη οικονομική καταπίεση και κοινωνική εξαθλίωση μεγάλου μέρους των εργαζόμενων μαζών, ειδικά εντός Ευρωζώνης, και κατά κύριο λόγο στη νοτιοευρωπαϊκή περιφέρεια. Είναι κοινός τόπος ότι αυτή τροφοδοτεί τον ευρωσκεπτικισμό, ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσήμου, αλλά και ειδικότερα τρέφει την αναβίωση του χυδαίου εθνικισμού στα κράτη-μέλη. Τον τελευταίο τον υποδαυλίζει επιμελώς και στο εσωτερικό των εθνών-κρατών του οικονομικά κυρίαρχου δυτικοευρωπαϊκού πυρήνα η επικοινωνιακή προπαγάνδα που μετέρχεται ρατσιστικών εθνοπολιτισμικών στερεοτύπων για να δικαιολογήσει την πολιτική διαδικασία οικονομικής καθυπόταξης της περιφέρειας στο κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο του κέντρου.

Η αντιεικόνα του ευρωοικοδομήματος ως βασικού παράγοντα συντήρησης και επιλεκτικής αναζωπύρωσης των εθνικισμών στην Ευρώπη, τους οποίους οι άκριτοι θαυμαστές της Ε.Ε. χρησιμοποιούν ως σκιάχτρο για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη μιας εγγενώς αντιδημοκρατικής οικονομικο-πολιτικής ένωσης, επιβεβαιώνεται πλήρως στην περίπτωση του προσφυγικού. Η προσπάθεια να ανταποκριθεί η Ε.Ε. στο προφίλ ενός υπερεθνικού φορέα ανθρωπιστικής ευρωπαϊκής κληρονομιάς, που υπαγορεύει την καθολική υποδοχή και περίθαλψη των θυμάτων πολέμου, ήρθε πολύ γρήγορα σε σύγκρουση και τείνει να ακυρωθεί από τους ανατροφοδοτούμενους εθνικισμούς στο εσωτερικό των κρατών-μελών της, οι οποίοι επικαθορίζουν την πρόσληψη των προσφύγων από σημαντικό τμήμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών ως απειλή τόσο σε εθνοπολιτισμικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Η εθνικιστική/ρατσιστική στάση, που απαιτεί κλείσιμο των εθνικών συνόρων ακόμη και στις οικονομικά ισχυρές χώρες του δυτικοευρωπαϊκού πυρήνα, τροφοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από τον φόβο ότι οι πρόσφυγες θα διεκδικήσουν κομμάτι των προνομίων ενός διαρκώς συμπιεζόμενου κοινωνικού κράτους, στο πλαίσιο ενός υποβόσκοντος κινδύνου επανάκαμψης μιας οικονομικής κρίσης που για σημαντικό τμήμα των ευρωπαϊκών λαών δεν ξεπεράστηκε πότε.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι διατυπωμένες απόψεις περί ανάδυσης μιας, εθνικού τύπου, κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας, που επανήλθαν με αφορμή την πρόσληψη από μερίδα των ευρωπαίων πολιτών των πρόσφατων τρομοκρατικών χτυπημάτων του Παρισιού ως επίθεσης σε έναν κοινό ευρωπαϊκό πολιτισμό, είναι αναλυτικά προβληματικές. Η τάση μερικής ταύτισης με κοινές υπερεθνικές αξίες, εκπορευόμενες από ένα δυτικοευρωπαϊκό κέντρο, δύσκολα μπορεί να ερμηνευθεί ως διαδικασία νέου διαφωτισμού, δηλαδή διαμόρφωσης ενός πανευρωπαϊκού έθνους, καθώς εκ των πραγμάτων συγκρούεται με τη δεδομένη ανακύκλωση των εθνικών στερεοτύπων και την αναβίωση των χυδαίων εθνικισμών στα κράτη-μέλη. Η συνύπαρξη των αντίθετων αυτών φαινομένων εξηγείται καλύτερα, αν αντιληφθούμε το πρώτο ως επιστροφή –τηρουμένων των αναλογιών– σε έναν προνεωτερικό τρόπο συλλογικής ταύτισης με μια ανώτερη υπερεθνοτική κουλτούρα, βάσει της οποίας ο κόσμος διαιρείται σε δύο βασικές κατηγορίες: τους «πολιτισμένους» και τους «βάρβαρους».

Εδώ, οι αναλογίες με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία –ως κομμάτι της δυτικοευρωπαϊκής πολιτισμικής γενεαλογίας– είναι εμφανείς. Η πολιτισμική ανωτερότητα της Ρώμης ταυτιζόταν με την εικόνα της αυτοκρατορικής πολιτείας ως ανώτερης μορφής κοινωνικής οργάνωσης που εξασφάλιζε την ειρήνευση των λαών διά της καθυπόταξης και συνένωσής τους υπό την κυρίαρχη πόλη-κράτος. Αυτή η ταυτότητα συγκροτούνταν μέσα από μια διαρκή αντιπαραβολή με το αρνητικό της, τους έξωθεν «βαρβάρους», και χαρακτήριζε πρωτίστως εκρωμαϊσμένες κοινωνικές ελίτ με επενδεδυμένα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα στο αυτοκρατορικό σύστημα· ταυτόχρονα, είχε ελάχιστη απήχηση στο μεγαλύτερο μέρος των πολιτικά και οικονομικά περιθωριοποιημένων υποτελών παραγωγικών μαζών της επαρχιακής περιφέρειας.[3]

Ο εξελισσόμενος διαχωρισμός των πολιτών της Ε.Ε. σε ευρωσκεπτικιστές και φιλευρωπαϊστές, δηλαδή η βασική διαφοροποίησή τους στην πρόσληψη του ευρωοικοδομήματος και στην τάση ταύτισης με κοινές, ανώτερες ευρωπαϊκές αξίες (τη μονοπωλιακή εκπροσώπηση των οποίων διεκδικεί ο πυρήνας της Ε.Ε. κατ’ αντιπαράθεση με έναν σύγχρονο «βάρβαρο», το Ισλάμ) δείχνει, παρομοίως, να εκκινεί από διαφορετικές εμπειρίες για το ποια κοινωνικά συμφέροντα εξυπηρετεί ή, αντίστοιχα, θίγει το ευρωοικοδόμημα. Αφορά, δηλαδή, μια ιδεολογική διαφοροποίηση με διακριτό υλικό υπόβαθρο. Ως προς αυτό, η συντήρηση και αναζωπύρωση του εθνικισμού, δηλαδή του παραδοσιακού ιδεολογικού μέσου του κοινωνικού διαίρει και βασίλευε, εντός της Ε.Ε. παραπέμπει στη διάσημη ρήση του Τανκρέντι στον θείο του, πρίγκηπα Σαλίνα, στον Γατόπαρδο του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα: «Αν θέλουμε να μείνουν όλα ως έχουν, είναι ανάγκη να τα αλλάξουμε όλα».

Στη «μεταεθνικιστική» Ευρώπη των λαών το εθνικό συμφέρον συνεχίζει να λειτουργεί ως χρήσιμος διαστρεβλωτικός καθρέφτης, τόσο στο εσωτερικό των κρατών-μελών όσο και και σε διακρατικό επίπεδο, εγκλωβίζοντας σημαντικό κομμάτι της χειραφετητικής κοινωνικής αντίθεσης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στο αντιδημοκρατικό ευρωοικοδόμημα που τις διακονεί σε μια αποπροσανατολιστική αντίληψη αντιπαράθεσης μεταξύ εθνών. Στο πλαίσιο της τελευταίας συνθλίβονται και τα δικαιώματα των προσφύγων για ένα ασφαλές ευρωπαϊκό καταφύγιο.

Ο Γιάννης Στουραΐτης είναι μεταδιδακτορικός ερευνητής βυζαντινής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης

[1] Πβλ. τα ευρήματα του ευρωβαρόμετρου στη μελέτη του M. Antonsich, «National Identities in the age of globalization: The case of western Europe», National Identities 11/3 (2009) σ. 285.
[2] Siniša Malešević, Nation-States and Nationalisms: Organization, Ideology and Solidarity, Καίμπριτζ 2013, σ. 74-78.
[3] Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο απόγειό της είχε περίπου 60.000.000 κατοίκους, εκ των οποίων τουλάχιστον το 80% ήταν αγροτικός πληθυσμός εκτός των αστικών κέντρων. Για τα δημογραφικά στοιχεία βλ. K. Hopkins, «The Political Economy of the Roman Empire», στο I. Morris & W. Scheidel (επιμ.), The Dynamics of Ancient Empires. State and Power from Assyria to Byzantium, Οξφόρδη 2009, σ. 186, 204.

https://enthemata.wordpress.com

Ευρώπη σαν τα μούτρα σας

Εσείς εκεί πάνω, οι του Βορρά της Ευρώπης, οι πολίτες που συνεχίζετε να απλώνετε πολύ βούτυρο στο κρουασάν σας, που μέσα από επαναστάσεις των λαών υποστηρίζετε ότι καταφέρατε να αλλάξετε τα καθεστώτα με κόκκινες και πορτοκαλί επαναστάσεις, ρίξτε ένα βλέμμα εδώ χαμηλά και αποδείξτε ότι είστε κάτι καλύτερο από τις κυβερνήσεις σας.

Εσείς που παινεύεστε ότι γκρεμίσατε το τείχος του Βερολίνου, εσείς που καμαρώνετε ότι διαφωτισμός της χώρας σας έβαλε στην γκιλοτίνα τα κεφάλια μοναρχών και εσείς εκεί παρά πέρα που το’ χετε καμάρι ότι στην Βρετανία εχθρός δεν πάτησε το πόδι του, πού είστε να αποδείξετε ότι πολεμήσατε για όλα αυτά που οι κυβερνήσεις σας καταστρατηγούν σκοτώνοντας Έλληνες διά του χρήματος και πρόσφυγες διά του ξεριζωμού;


Αν ο ελληνικός λαός έχει ευθύνες για την επιλογή του να κυβερνάται από απάνθρωπα κτήνη, άλλες τόσες έχετε κι εσείς που δίνεται άνω του 45% στην εξουσία που σφάζει ανθρώπους στο Νότο της Ευρώπης. Τι έχετε να πείτε για τη Μέρκελ σας, τον Ολαντ σας και τον Κάμερόν σας; Καμαρώνετε που σάς έχουν στη ζέστη, στην ασφάλεια και στον υψηλό μισθό σας;


Ο δικός μας καθρέπτης είναι αυτός που μάς κυβερνά, αν και εδώ έγινε τοις πάσι γνωστό ότι μετά το πραξικόπημα της επόμενης ημέρας του δημοψηφίσματος ο Έλληνας έχει μείνει μόνος του απέναντι σε δύο εξουσίες που τον στήνουν καθημερινά σε τοίχο εκτέλεσης:


Στην μισθοφορική δική του και στις δικές σας, λαοί της Ευρώπης, που είναι οι εργοδότες-μακελάρηρες την ώρα που εσείς βγαίνετε στους πολιτισμένους σας δρόμους και σχολιάζετε την ελληνική κοινωνική κατάντια λες κι εσείς δεν έχετε μερίδιο του εκδημοκρατισμένου μακελειού που συντελείται επτά χρόνια με έναν οικονομικό πόλεμο και τουλάχιστον ένα χρόνο με έναν απάνθρωπο πόλεμο με θύματα πρόσφυγες.

Θέλετε για άλλη μια φορά να ρίξετε το φταίξιμο σε όσους έγιναν θύματα:
Οι Έλληνες έφεραν την καταστροφή τους με τις δικές τους επιλογές και οι πρόσφυγες θα φέρουν την καταστροφή σας αν δεν στοιβαχτούν μακρυά από την Oxford Street, την Champs-Élysées και την Πλατεία Pariser.


Ας αφήσουμε έξω τις χώρες των Βαλκανίων από την κουβέντα διότι αυτές και πάλι οι δικές σας δημοκρατικές επιλογές τις κατάντησαν ένα απέραντο ιδιωτικό έδαφος εταιρειών των δικών σας χωρών αφού πρώτα έσπειραν τον τρόμο του πολέμου και μετέπειτα την φτιαχτή οικονομική κρίση.

Εσείς εκλέξατε τον καγκελάριο Σρέντερ, εσείς τον πρωθυπουργό Μπλερ, εσείς εκλέξατε και τον Σιράκ που για εκείνον τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας είχε δηλώσει:


«Το όραμα ενός πολυπολικού κόσμου ενισχύθηκε με την ανάπτυξη ευρωπαϊκών στρατιωτών στο Κόσοβο». Η δημοκρατική επιλογή, πολίτες του Ευρωπαϊκού Βορρά, έκαναν τα Βαλκάνια πεδίο φαστιστοειδών που ενισχύονται στρατιωτικά από τις δικές σας κυβερνήσεις για να απομονώσουν τα δικά σας θύματα σε μια χώρα που την θυμάστε όταν μπαίνει καλοκαίρι στο γαλάζιο του Αιγαίου ή όταν θέλετε να παινευτείτε ότι ο Ελληνικός αρχαίος πολιτισμός κοσμεί τα Μουσεία σας αντί εισιτηρίου.


Από τα σκλαβάκια των Βαλκανίων δεν περιμένουμε τίποτε αλλά από λαούς που σηκώνουν σημαίες για δημοκρατία, ελευθερία, αδελφοσύνη και του κώλου τα εννέα μέρη περιμένουμε να αποδεχτούν ότι γουστάρουν αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Αλληλέγγυοι από μακρυά με ευρωβουλευτές που εσείς εκλέξατε να συμφωνούν να δίνουν πακέτα χρημάτων στους κακομοίρηδες του Νότου για ένα συσσίτιο απόρων ή για διορισμένους ανθρωποφύλακες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Συμφωνείτε να δίνεται αβέρτα χρήμα αρκεί το πρόβλημα να μένει μακριά από εσάς. Μακριά από το γαλάζιο αίμα των Αψβούργων, των Καρολίδων και των Ουίνσδορ, πρωτοξάδελφα όλα βάση του γερμανικού τους dna.


Τελικά όμως ως λαοί πάντα μακριά από το πραγματικό πρόβλημα ήσαστε. Ο σωβινισμός σας είναι τόσο ισχυρός που θυμίζει εποχές Αντενάουερ, Ντε Γκολ και Τσώρτσιλ. Δεν αλλάξατε τίποτε από τις πολιτικές σας πεποιθήσεις αν και ξέρατε ότι τους πολέμους που εσείς δημιουργήσατε όπου πάτησε η ψήφος σας το πόδι, δεν έληξαν ποτέ.


Το ύψος των χωρών σας είναι ακριβώς ίσο με το ύψος των ευθυνών σας. Πολύ υψηλό. Το θεμέλιο των δημοκρατιών σας είναι ακριβώς ίδιο με το θεμέλιο των αξιών σας. Πολύ σαθρό.


Ναι, οι Έλληνες έχουν τι δικές τους ευθύνες για τις δικές τους επιλογές αλλά δεν φόρτωσαν τις ευθύνες τους σε κανέναν από σας. Ούτε ένα σεντ δεν δώσατε χωρίς να πάρετε τους πολλαπλάσιους τόκους. Και τώρα που καλείστε να αναλάβετε τις ευθύνες των καταστροφών, που έκαναν από την Τυνησία μέχρι και το Αφγανιστάν οι ψηφισμένοι κυβερνήτες σας, εσείς συνεχίζετε να πίνετε το καφεδάκι σας στην Quartier Latin, να παλεύετε για τους αγώνες δικαιοσύνης των λαών από φόρουμ και συναθροίσεις ελίτ τμημάτων ακαδημαϊκών παραμάγαζων του Λονδίνου και του Μονάχου.

Τους φράκτες δεν τους έφτιαξε καμία εξουσία δημοκρατική αλλά το κάθε δέσιμο του συρματοπλέγματος έγινε επιμελώς από τα δικά σας χέρια.

Την απομόνωση της Ελλάδας δεν την επέβαλλε καμία κυβέρνηση δικτατορική αλλά υπογράψατε βάση της ψήφου σας όλα τα απάνθρωπα μέτρα που κάνουν Έλληνες να πηδούν από μπαλκόνια και πρόσφυγες να κοιμούνται μέσα στην λάσπη στους μηδέν βαθμούς Κελσίου.

Ζείτε στην Ευρώπη των μέτρων σας εκεί που ζούσατε και σε καιρούς ειρήνης γι’ αυτό μην περιμένετε από τους σκλαβωμένους του Νότου να σας θεωρήσουν ποτέ κάτι παραπάνω από αυτούς που είναι τόσο οι λαοκτόνες εξουσίες σας, όσο και οι «φιλέλληνες» πλιατσικολόγοι πρόγονοί σας

του Γιάννη Λαζάρου

Στόν τοίχο

Καστοριάδης – Ποια Ευρώπη; Ποιες απειλές; Ποια υπεράσπιση;

«Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και είναι παντού στα σίδερα» έγραψε ο Ρουσσώ.

Όχι, κανένας φυσικός νόμος ή θεϊκή βούληση δεν κάνει τον άνθρωπο να γεννιέται ελεύθερος (ή μη ελεύθερος). Αν όμως είναι, πράγματι, σχεδόν παντού στα σίδερα, είναι γιατί γεννιέται ανάμεσα σε σίδερα πού είναι έτοιμα να τον υποδεχτούν —και πού τον κάνουν έτσι ώστε να μη ζητάει άλλο από το να τα δεχτεί.

Σίδερα κυρίως άυλα και που δεν είναι μόνο ούτε τόσο εκείνα πού σφυρηλατούνται από την κυριαρχία μιας ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας. Καμιά ομάδα δεν θα μπορούσε να διατηρήσει είκοσι τέσσερις ώρες την κυριαρχία της σε μια κοινωνία πού ή μεγάλη της πλειονότητα δεν θα τη δεχόταν.

Ή κυριαρχία αυτή είναι ή κυριαρχία της έκάστοτε κατεστημένης θέσμισης:

του δεδομένου νόμου, των θεσμισμένων και κυρωμένων σημασιών και παραστάσεων. Οι πιο «ίσοι μεταξύ τους» άγριοι είναι το ίδιο, αν όχι περισσότερο, αλλοτριωμένοι, δηλαδή ετερόνομοι, με τους δούλους στη Ρώμη ή τούς δουλοπάροικους του Μεσαίωνα. Ούτε οι μεν ούτε οι δε μπορούν να σκεφτούν πώς ή κοινωνική θέσμιση θα μπορούσε v αμφισβητηθεί και v αλλάξει. 

Σχεδόν παντού, σχεδόν πάντοτε, τα κοινωνικοποιημένα ανθρώπινα όντα —χωρίς δε αυτή την κοινωνικοποίηση δεν θα ήταν ανθρώπινα όντα— μπόρεσαν να υπάρξουν μονάχα εσωτερικεύοντας πλήρως τη θέσμιση, δηλαδή ύποδουλωνόμενα απόλυτα σ’ αυτήν. Πράγμα πού συνεπάγεται επίσης πώς οι θεσμοί των άλλων είναι αναγκαστικά κατώτεροι, παράξενοι, τερατώδεις, διαβολικοί.

Η ετερονομία— ο μη προσβλητός χαρακτήρας της υφιστάμενης θέσμισης, ό μη συζητήσιμος χαρακτήρας των δοξασιών της φυλής— υπήρξε σχεδόν παντού, σχεδόν πάντοτε ή κατάσταση των ανθρώπινων κοινωνιών.

Η κατάσταση αυτή —πού άμα το σκεφτούμε καλά είναι «φυσιολογική», δηλαδή ή σαφώς πια πιθανή— έσπασε μονάχα στην Ευρώπη, Μόνο στην Ευρώπη —αρχικά στην Ελλάδα, αργότερα πάλι στη δυτική Ευρώπη— δημιουργήθηκε μια κοινωνία ικανή να αμφισβητεί και να θέτει ερωτηματικά στον εαυτό της. Σ’ αυτόν το γεωγραφικό χώρο τα ερωτήματα «τί είναι δίκαιο, τί είναι αληθινό» ξεπροβάλλουν και ζυμώνουν έμπρακτα την κοινωνία, όχι ως ερωτήματα αυλικής φιλοσοφίας ή ερμηνείας ενός ιερού βιβλίου αλλά ως ερωτήματα πού μορφοποιούν έναν κοινωνικό αγώνα και μια πολιτική δραστηριότητα. Στον ίδιο επίσης χώρο ό κοινωνικός καταμερισμός δεν έγινε παθητικά αποδεκτός, δεν οδήγησε σε εξεγέρσεις δίχως αύριο ή σε εξεγέρσεις που στόχευαν απλώς στην εναλλαγή των ρόλων στα πλαίσια του ίδιου σεναρίου, σε νέες προφητείες ή νέες θρησκείες —μα σε μια πολιτική δραστηριότητα

Ή πολιτική ως συλλογική δραστηριότητα ρητά προσανατολισμένη προς την αλλαγή των θεσμών* ή φιλοσοφία ως απεριόριστος στοχασμός* και κυρίως ή αμοιβαία γονιμοποίηση και αλληλεγγύη τους αναδύονται εδώ. Έδώ επίσης γεννιέται το εγχείρημα της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, πού προάγεται από τούς αγώνες των λαών για τη δημοκρατία και του οποίου το περιεχόμενο δεν άφησε τελικά ανέγγιχτη καμιά όψη της θέσμισης της κοινωνίας (πέρα από τις αυστηρά «πολιτικές» πλευρές). Και στην Ευρώπη επίσης* για πρώτη φορά, ή αμφισβήτηση των κατεστημένων θεσμών, που συνεπαγόταν τη σχετικοποίησή τους, οδήγησε στην αναγνώριση της καταρχήν ισότητας όλων των πολιτισμών,

«Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ή Ευρώπη δεν ταυτίζεται πια δικαιωματικά, έδώ και καιρό, ούτε με μια γεωγραφική ούτε με μια εθνική ενότητα, Μια από τις πιο δυνατές στιγμές της ευρωπαϊκής δημιουργίας εντοπίζεται στη Νέα ’Αγγλία, στα τέλη του 18ου αιώνα —και τ’ αποτελέσματα της εξακολουθούν να είναι ζωντανά. Επίσης δεν είναι κάτι τέτοιο εκ των πραγμάτων, έδώ και δυό αιώνες, Η Ιαπωνία, οι αντιφρονούντες του Τοίχου του Πεκίνου, εκατομμύρια άνθρωποι σπαρμένοι σε όλο τον πλανήτη της ανήκουν, Οι λευκοί της Νότιας ’Αφρικής, όχι.

Φυσικά, ή Ευρώπη δεν γέννησε μονάχα αυτά.

Είναι επίσης ή κοινωνικοϊστορική περιοχή όπου δημιουργείται ό καπιταλισμός, παρανοϊκό μα αποτελεσματικό πρόταγμα απεριόριστης επέκτασης της «ορθολογικής» κυριαρχίας’ ό ιμπεριαλισμός, πού ήταν ή υλοποίησή του στο επίπεδο τού πλανήτη’ τέλος, μέσα από μια τερατώδη στρέβλωση και αντιστροφή του καπιταλιστικού προτάγματος, ό ολοκληρωτισμός* Και σ αυτό το σημείο ένας Ευρωπαίος δεν πρέπει να δείχνει ψεύτικη μετριοφροσύνη* Παντού και πάντοτε οι άνθρωποι έδειξαν απίστευτη σκληρότητα οι μεν προς τους δε. Μα το «Άουσβιτς και το Γκουλάγκ είναι ιδιαιτερότητες της δικής μας ιστορίας.

Δεν εφεύρε ή Ευρώπη τον πόλεμο, το μίσος προς τούς άλλους, το ρατσισμό, την υποδούλωση, τις σφαγές εξόντωσης, την αναγκαστική πολιτιστική αφομοίωση: ή καταγραμμένη ιστορία ξεχειλίζει απ’ αυτά. Η Ευρώπη τα εφάρμοσε και αυτή, Μα ή ιδιαιτερότητα της είναι πώς όλα αυτά στην Ευρώπη αμφισβητήθηκαν και πολεμήθηκαν από μέσα.

Το πρόταγμα της αυτονομίας, που γεννήθηκε στην Ευρώπη, πολύ απέχει από το στάδιο της πραγμάτωσής του:

γι* αυτό το να αποκαλούμε τις δυτικές κοινωνίες «δημοκρατικές» αποτελεί γλωσσικό αμάρτημα ή εξαπάτηση* Οι «ευρωπαϊκές» κοινωνίες παραμένουν κοινωνίες μεικτές, με δυαδική θέσμιση, όπως ό κοινωνικός καταμερισμός, ή κυριάρχηση από τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό και ο ιμπεριαλισμός προς τον Τρίτο Κόσμο συνυπάρχουν με τα δημοκρατικά στοιχεία πού οι αγώνες των λαών κατάφεραν να επιβάλουν στη θέσμιση της κοινωνίας, ’Αποτελούν, αν μιλήσουμε με ακρίβεια, φιλελεύθερες ολιγαρχίες. Μα το πρόταγμα της αυτονομίας εξακολουθεί να τις ζυμώνει και τις έχει κιόλας ουσιαστικά μεταμορφώσει.

Οι θεσμοί και τα δικαιώματα πού επιτρέπουν στα άτομα να ζουν λίγο πολύ τη ζωή τους όπως νομίζουν, και να δρουν πολιτικά εάν το θέλουν* ή ίδια ή ύπαρξη ατόμων πού μπορούν να αμφισβητήσουν την αρχή, να αντιταθούν στις εξουσίες, να πολεμήσουν την αδικία ακόμη κι αν δεν τούς θίγει προσωπικά —όλα αυτά δεν είναι «τυπικά» στοιχεία, συνιστούν βαθιά διαφορά ως προς την ίδια την υφή της κοινωνίας* Κι όλα αυτά δεν ξεφύτρωσαν από τη Γή ούτε δόθηκαν από το Θεό —κι ούτε πάλι παραχωρήθηκαν από τον καπιταλισμό. ‘Αποτελούν το προϊόν μακραίωνων αγώνων, το έπαθλο βουνών από πτώματα και ωκεανών αίματος. Αυτό δεν κάνει τις «ευρωπαϊκές» κοινωνίες ιδεώδεις ούτε αυτόνομες* μα τις καθιστά εξαιρετικά πολύτιμο ιστορικό υπόβαθρο —πολύτιμο γιατί είναι λίγο πιθανό και εύθραυστο— στο όποιο μπορεί να χτιστεί κάτι άλλο.

Εκείνο πού απειλείται θανάσιμα αυτή τη στιγμή, στην ουσία του, δεν είναι ούτε ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ούτε τα καθεστώτα των βασανιστών που εξαρτώνται απ’ αυτόν. Ή αντικατάσταση της Αμερικής από τη Ρωσία και των Αργεντινών αστυνομικών από συναδέλφους του κ. Άντρόποφ το μόνο πού θα επέφερε θα ήταν ή τελειοποίηση του συστήματος κυριαρχίας. Εκείνο πού απειλείται είναι ή δημοκρατική συνιστώσα των «ευρωπαϊκών» κοινωνιών και ότι περιέχει σαν μνήμη, πηγή έμπνευσης, σπόρο και ελπίδα προσφυγής για όλους τους λαούς του κόσμου.

Ή συνιστώσα αυτή απειλείται πρώτα πρώτα, από στρατιωτική και από πολιτική άποψη, από τη ρωσική στρατοκρατία, της οποίας ή εσωτερική δυναμική την ωθεί προς την παγκόσμια κυριαρχία και ή οποία νιώθει σα θανάσιμο κίνδυνο και την ύπαρξη ακόμα κοινωνιών οπού ασκούνται έμπρακτα δικαιώματα κι ελευθερίες. (’Από μια άποψη έδώ εντάσσεται και το μάθημα του Γιαρουζέλσκι.)

’Απειλείται έπειτα με υποσκελισμό από έναν Τρίτο Κόσμο με τρεις φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από τις «ευρωπαϊκές» χώρες.

Βέβαια, από την άλλη μεριά τα ευρωπαϊκά δημιουργήματα διεισδύουν στον Τρίτο Κόσμο. Ή διείσδυση όμως αυτή είναι πολύ ανισόρροπη. H χρήση των τζιπ και των πολυβόλων, των προχωρημένων μεθόδων βασανισμού και της αποβλακωτικής χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης αφομοιώνεται παντού με μια ταχύτητα και μια ευκολία πολύ μεγαλύτερες απ’οτι ή δημοκρατική συμπεριφορά και το κριτικό πνεύμα. Έως τώρα φαίνεται πώς η αμιν-νταντοποίηση (ή ή κανταφοποίηση ή ή χομεϊνοποίηση ή ή γκαλτιεροττοίηση) αντιπροσωπεύει για τις χώρες τού Τρίτου Κόσμου την ισχυρότερη πολιτική κλίση.

’Απειλείται τέλος από μια διαδικασία κοινωνικής αποσύνθεσης που όλο και επιταχύνεται. Ή πολιτική κοινωνία κατακομματιάζεται σε λόμπι. Ή πολιτική και κοινωνική σύγκρουση σβήνει και χάνεται και δίνει τη θέση της στην απλή υπεράσπιση των συμφερόντων του κάθε τομέα και των κεκτημένων. Ή ανευθυνότητα διαδίδεται γρήγορα, προς όλες τις κατευθύνσεις και τούς τομείς (από τούς υπουργούς ατούς αυτοκινητιστές και από τούς συγγραφείς στους ταχυδρομικούς). Πολιτική φαντασία και δημιουργικότητα έχουν εξαφανιστεί.

Ή συμμετρία πού θέλουν να θεσπίσουν οι πιο τολμηροί «ειρηνιστές» ανάμεσα στον «ρωσικό ιμπεριαλισμό» και τον «αμερικάνικο (ή δυτικό) ιμπεριαλισμό» είναι παράλογη* ’Από πολιτική άποψη, δεν υπάρχει τίποτα για να υπερασπιστεί κανείς —εκτός από τις ανθρώπινες ζωές— στη ρωσική κοινωνία* Στις «ευρωπαϊκές» κοινωνίες υπάρχουν πολλά πράγματα να υπερασπιστεί, για τα όποια κανείς δεν μας βεβαιώνει πώς, αν καταστραφούν, θα ξαναξεπροβάλουν.

Όσα όμως αξίζει να υπερασπιστούμε δεν μπορούν να προστατευτούν με τα Κράτη και τις κυβερνήσεις έτσι όπως είναι

* Πρώτον, γιατί είναι οργανικά ανίκανα για κάτι τέτοιο. Ή αποσύνθεση των δυτικών ηγετικών στρωμάτων και των μηχανισμών διεύθυνσης της κοινωνίας δεν είναι ούτε τυχαία ούτε περαστική. Οι εκδηλώσεις της είναι αναρίθμητες: από τον εξαμβλωματικό χαρακτήρα των σημερινών οικονομικών «πολιτικών» ως την ανυπαρξία μιας στρατηγικής απέναντι στη Ρωσία, και από τους παραλογισμούς του αμερικανικού έπανεξοπλισμου ως τούς συνεχείς ακροβολισμούς μεταξύ των υποτιθέμενων «συμμάχων». Ή δυτική «πολιτική» προς τις χώρες του Τρίτου Κόσμου είναι ό βασικός σύμμαχος πού συναντάει εκεί ή ρωσική διείσδυση: τα τρέχοντα γεγονότα στην κεντρική ’Αμερική τα δείχνουν σε βαθμό γελοιογραφικό.

Έπειτα, και κυρίως, γιατί δεν υπερασπιζόμαστε τα ίδια πράγματα*
Είναι βέβαιο πώς μπορείς να επιστρέφεις από έναν Φράνκο, έναν Σαλαζάρ, έναν Παπαδόπουλο, από τους βραζιλιάνους στρατηγούς, πιθανώς αύριο από τον Πινοσέτ —κι ότι δεν υπάρχει επιστροφή από τη στιγμή που θα εγκαθιδρυθεί ένα κομουνιστικό καθεστώς. Ούτε αυτό όμως ούτε ή επίσημη ρητορική μπορούν να συγκαλύψουν τη μαζική στήριξη πού παρέχουν οι δυτικές κυβερνήσεις προς τα δικτατορικά καθεστώτα του Τρίτου Κόσμου. («Η υποκρισία της γαλλικής «αριστερός» σ’ αυτό το θέμα είναι, ως συνήθως, ιδιαίτερα νόστιμη. Πολλά καθεστώτα πού υποστηρίζονται από τη Γαλλία στην ’Αφρική δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν, για να μην πούμε τίποτα παραπάνω, από τα λατινοαμερικανικά και εξαρτώνται πολύ περισσότερο για την επιβίωσή τους από το Παρίσι απ’ ότι εξαρτώνται από την Ουάσιγκτον τα καθεστώτα της Νότιας ’Αμερικής.)

Ό στοιχειωδέστερος ρεαλισμός μάς λέει πώς, όσο περισσότερο θα εντείνεται ή αντιπαράθεση με τη Ρωσία, τόσο περισσότερο οι κκ, Μάρκος, Μομπούτου και ντ* Όμπουισσόν θα απολαμβάνουν την άνευ όρων στήριξη των «δημοκρατικών» κυβερνήσεων. Και δεν είναι μακριά ή μέρα πού οι λαοί θα κληθούν να υποστηρίξουν τον κ, Μπάθα στο όνομα των δημοκρατικών και ανθρωπιστικών άξιων της Δύσης. Σ’ αυτές τις κυβερνήσεις και σ’ αυτά τα κράτη δεν μπορούμε να έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στο ρεαλιστικό επίπεδο και καμιά αλληλεγγύη στο επίπεδο των αρχών.

Ή υπεράσπιση των στοιχείων πού αξίζουν την υπεράσπισή μας στις «ευρωπαϊκές» κοινωνίες θα είναι δυνατή μόνο με τον όρο ότι οι λαοί αυτών των χωρών θα βγουν από την απάθεια τους και την ιδιωτικοποίησή τους (που το πιο θλιβερό τους παράδειγμα μας το προσφέρει σήμερα ή κατάσταση πτώσεως της κοιμωμένης Γαλλίας), θ’ ανασκουμπωθούν, θα ριχτούν στο έξης στην πολιτική δραστηριότητα, θ’ αγωνιστούν και πάλι για να κάνουν οι ίδιοι την ιστορία τους και όχι να την υφίστανται. «Αν το κάνουν, δεν θα λείψουν οι αποφασιστικές επιπτώσεις στην ανατολική Ευρώπη και σε πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου. Στην αντίθετη περίπτωση ούτε οι Πέρσιγκ ούτε οι MX θα εμποδίσουν το χειρότερο: τον ολοκληρωτικό πόλεμο ή τη βαθμιαία τιθάσευση της Ευρώπης από τη ρωσική στρατοκρατία, προοίμιο για την πλήρη υποδούλωσή της.

Το να δουλέψουν γι’ αυτό το ξύπνημα είναι ο μόνος ρεαλιστικός στόχος πού μπορούν να θέσουν για τους εαυτούς τους ίσοι θέλουν να υπερασπιστούν ότι αξίζει την υπεράσπισή μας στην ευρωπαϊκή ιστορική δημιουργία και στο κοινωνικό υφάδι οπού βρίσκεται σήμερα εγκατασπαρμένη.

Aπό το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη – Καιρός
by Αντικλείδι , antikleidi.com

Νέο ρεκόρ παραστάσεων από το ευρω-τσίρκο ...

globinfo freexchange

Μεγαλειώδεις παραστάσεις συνεχίζει να δίνει ο περιοδεύων θίασος του ευρω-τσίρκου. Το όσκαρ ηθοποιίας μοιράζεται αυτή τη φορά σε Ντάισελμπλουμ-Μοσκοβισί, που έπαιξαν μια μίνι παράσταση (υποτίθεται χωρίς να ξέρουν ότι τα μικρόφωνα είναι ανοιχτά), πιθανόν για να δώσουν "πάτημα" στον Τσίπρα να πάρει τα νέα σκληρά μέτρα που θέλουν, με αντάλλαγμα την περιβόητη ελάφρυνση χρέους.

Βέβαια, η όποια ελάφρυνση χρέους είναι τα ψίχουλα που πέταξαν στον Τσίπρα οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών, το διευθυντήριο του Βερολίνου και η μαφία του ΔΝΤ, (που έχουν απόλυτα κοινή γραμμή, άσχετα από το θέατρο που παίζουν), ώστε να περάσει όλα τα καταστροφικά μέτρα σύμφωνα με το Ελληνικό πείραμα.

Άλλωστε, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, ο πολύς Σόιμπλε τους άδειασε κανονικά, λέγοντας πως η συζήτηση για ελάφρυνση του χρέους, είναι για το «πρεστίζ», όχι για την ουσία. Ο ψυχρός εκτελεστής Σόιμπλε, έχει μάθει ενίοτε να λέει την ψυχρή αλήθεια, ίσως και λόγω έπαρσης και αλαζονείας, αφού όλοι, στις παρωδίες που λέγονται eurogroup, κοιτάνε πως να τον "γλύψουν", όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, αποδόμησε άλλο ένα παραμύθι που πούλησε πρόσφατα η συστημική προπαγάνδα της ευρω-δικτατορίας, περί εξόδου της Κύπρου από το μνημόνιο. Όπως είπε στην ραδιοφωνική εκπομπή «Εντός/Εκτός» του ThePressProject :

“Θα ήμουν ο πρώτος που θα πανηγύριζα αν η Κύπρος, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία έβγαιναν από το μνημόνιο, αλλά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, απλά τέλειωσε η καταβολή δόσεων από το ESM. Τώρα ξεκινάει η μακρά και βασανιστική διαδικασία της αποπληρωμής του 95% των χρημάτων των δόσεων. Απλά, τέλειωσαν τα 'πακέτα'. Τώρα θα ξεκινήσουν νέα μέτρα. Μπήκαμε (η Ελλάδα) στη διαδικασία διαπραγματεύσεων 5-6 μηνών για να μην το περάσουμε αυτό το πράγμα, αλλά δεν τα καταφέραμε. Είμαστε εγκλωβισμένοι”.

Η μεγαλύτερη παράσταση βέβαια παίχθηκε στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής ΕΕ-Τουρκίας, όπου η Τουρκία παζάρευε χρησιμοποιώντας τους πρόσφυγες και τη δυστυχία τους, ενώ οι ευρω-κλόουν προσπαθούσαν απλά να κρατήσουν ισορροπίες - βλέποντας και την μεγάλη άνοδο των φασιστών σε όλη την Ευρώπη - προκειμένου να μη χάσουν και άλλους ψηφοφόρους.

Αλλά όσες παραστάσεις και να παίξει το ευρω-τσίρκο, δύσκολα θα ανακόψει τις φυγόκεντρες τάσεις που το απειλούν και θα το οδηγήσουν, αργά ή γρήγορα, σε διάλυση. Δυστυχώς όμως, η Ελλάδα δεν φαίνεται να είναι προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο.

Ειδικές Οικονομικές Ζώνες στην Ελλάδα: Οι δουλέμποροι με τα λευκά κολάρα ακονίζουν τα νύχια τους!

«Όλες οι τέχνες παρήγαγαν τ’ αριστουργήματά τους. Μόνο η διακυβέρνηση, η τέχνη  δηλαδή της καταστολής, παρήγαγε τέρατα».
Σεντ Ζυστ (SaintJust), 24.4.1793.
______________________________________

Την Παρασκευή 26/2/2016, η Πρόεδρος του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, Άννα Διαμαντοπούλου ήταν καλεσμένη του Γερμανού Προέδρου Joachim Gauck στο φετινό Bellevue Forum, που πραγματοποιήθηκε  στο Βερολίνο, με θέμα την «Προσφυγική κρίση στην Ευρώπη».

Το βασικό θέμα του Bellevue Forum, ήταν η πρόσληψη του προσφυγικού ζητήματος μέσα από τις διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές και ιστορικές πτυχές των επιμέρους χωρών της ΕΕ που εμπλέκονται άμεσα στο πρόβλημα.

Στην παρέμβαση της η Άννα Διαμαντοπούλου υπογράμμισε ότι «για την Ευρώπη η κρίση αυτή μπορεί να εξελιχθεί σε ευκαιρία εμπλουτισμού του εργατικού δυναμικού της γηράσκουσας Ηπείρου, αλλά προϋπόθεση είναι η δημιουργία νέων ισχυρών ευρωπαϊκών μηχανισμών (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου), η αλλαγή των υφιστάμενων προβληματικών (Δουβλίνο ΙΙ) και η απαρέγκλιτη τήρηση του action plan μεταξύ ΕΕ- Τουρκίας».

Την Τρίτη, 1η Μαρτίου, το ΚΕΦίΜ (Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών) διοργάνωσε στο κτήριο των εκδόσεων «Νομική Βιβλιοθήκη», εκδήλωση με χορηγό επικοινωνίας το Liberal.gr και θέμα «Πρόταση για τη Λειτουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στην Ελλάδα».

Η Πρόταση για τη Λειτουργία Ειδικής Οικονομικής Ζώνης στην Ελλάδα, είναι προϊόν της συνεργασίας του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών, της ομάδας μελέτης των φοιτητών (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ κλπ) της Νομικής Αθηνών και εκδόθηκε υπό την καθοδήγηση του Friedrich Naumann Foundation for Freedom.

«Τι είναι οι Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες; Είναι κίνητρο για τις ξένες επενδύσεις; Ενισχύουν τις εξαγωγές; Μπορούν να συμβάλλουν στη μείωση της ανεργίας; Πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί στη χώρα μας ένα πλαίσιο που να επιτρέπει στις Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες να αναπτυχθούν;»

Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα, στα οποία εκλήθησαν να απαντήσουν οι κάτωθι…εκλεκτοί ομιλητές στην εν λόγω εκδήλωση:
 
Ανδρέας Ανδριανόπουλος: Συγγραφέας, Δ/ντής του Ινστιτούτου Διπλωματίας και Διεθνών Εξελίξεων του Αμερικανικού Κολλεγίου της Ελλάδας .

Χρήστος Δήμας: Βουλευτής Κορινθίας της Ν.Δ., τομεάρχης Δημοσιονομικής Πολιτικής.
 
Άννα Διαμαντοπούλου: (μέσω ζωντανής διαδικτυακής σύνδεσης) τ. Βουλευτής, Πρόεδρος του «ΔΙΚΤΥΟΥ» για την Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
 
Χάρης Θεοχάρης: Βουλευτής Β’ Αθηνών με το Ποτάμι.
 
Αθανάσιος Τσιούρας: Νομικός, Σύμβουλος του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών.

http://www.wsj.com/articles/eu-to-allocate-765-million-for-refugees-stuck-in-greece-1456764337

Είναι λοιπόν προφανές, γιατί δε διαψεύσθηκε  το δημοσίευμα της 29ης Φεβρουαρίου της Wall Street Journal με τίτλο «EU to Allocate $ 765 Million for Refugees Stuck in Greece», βάσει του οποίου η Κομισιόν έδωσε στην «ελληνική» Κυβέρνηση το ποσό των 500 εκ. ευρώ (756 εκ. δολάρια), προκειμένου να εγκλωβιστούν οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες στη χώρα μας.

Είναι επίσης προφανές, ότι το κλείσιμο των βορείων συνόρων της χώρας έγινε με την –κάτω από το τραπέζι- έγκριση και συναίνεση άπαντος του ελληνικού πολιτικού συστήματος, διότι είναι πάρα πολλά τα –προς διαχείριση- χρηματικά ποσά, που δήθεν θα αξιοποιηθούν προς ανακούφιση των δύστυχων ξεριζωμένων ανθρώπων.
 
Στην πραγματικότητα, τα «προσφυγικά κονδύλια» θα χρησιμοποιηθούν, αφενός για να οικοδομηθούν τα σύγχρονα ναζιστικά στρατόπεδα, στα οποία θα κρατούνται αιχμάλωτοι οι σύγχρονοι δούλοι, οι οποίοι θα διοχετεύονται –ως πάμφθηνο εργατικό δυναμικό -στα σκλαβοπάζαρα της ΕΕ, αφετέρου για να «κονομήσουν» τα πολιτικά κι επιχειρηματικά κοράκια ανά την…πολιτισμένη Ευρώπη.
 
Πρώτη φορά…δουλεμπορικά.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/03/blog-post_74.html

Nonews-NEWS: Με τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς......

Nonews-NEWS: Με τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς......: Ο φίλος μας ο Αχμέτ έστειλε πεσκέσι άλλες τρεις χιλιάδες μετανάστες υπό «την επίβλεψη του…ΝΑΤΟ». Κατά τ’ άλλα ο...

Από τον καπιταλισμό στον φασισμό: μερικά «κλικ» δεξιά

Ένα από τα ζητήματα που απασχολούσε εδώ και δεκαετίες τους θεωρητικούς, πολιτικούς επιστήμονες, ιστορικούς, στοχαστές και φιλοσόφους, κοινωνιολόγους και ψυχολόγους ήταν το πώς ο καπιταλισμός και η αστική δημοκρατία γέννησαν ή ανέχθηκαν-επέτρεψαν να αναπτυχθεί στους κόλπους τους ο φασισμός-ναζισμός. Υπήρχαν οι κοινωνικές, πολιτικές, ιδεολογικές προϋποθέσεις μέσα στο ίδιο το αστικό σύστημα, σε συνδυασμό με πρόσθετους ιστορικούς παράγοντες που συνέβαλαν καθοριστικά στην εκδήλωση του φασιστικού φαινομένου; Ή ήταν μια ιστορική παρέκκλιση από την αστική πρόοδο και την εξέλιξη;

Το δύσκολο εδώ σημείο, αφορά στην άποψη που υποστηρίζει ότι ο φασισμός είναι υποπροϊόν του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας. Διότι για την εν λόγω εξήγηση επιστρατεύονται πολλά διαφορετικά έως και αντιφατικά στοιχεία, τα οποία πρέπει να ισχύουν την ίδια στιγμή για να δικαιολογηθεί η εμφάνιση του φαινομένου: διαφωτισμός αλλά και σκοταδισμός ταυτόχρονα, ορθός λόγος και ανορθολογισμός, αστική κουλτούρα και αρχαϊκή κουλτούρα, νεωτερικότητα και αναχρονισμός, παρακμή της δημοκρατίας και υπερβολική δημοκρατία, αυταρχισμός και κοινοβουλευτισμός. Έτσι δημιουργείται μια μπερδεμένη κατάσταση, μια σύγχυση.
Αν το δούμε όμως το φαινόμενο και το πώς προέκυψε μέσα από μια περισσότερο ή λιγότερο μαθηματική σκοπιά, μπορούμε να πούμε ότι ο φασισμός σχετίζεται με τον καπιταλισμό στενά και ότι ο πρώτος συνιστά έναν μετασχηματισμό του δεύτερου. Στον χώρο των μαθηματικών μετασχηματισμός ονομάζεται κάτι, μια μορφή και ένα περιεχόμενο που αλλάζει ως προς κάποια μέρη του, ενώ κάποια άλλα βασικά διατηρούνται σταθερά και αναλλοίωτα. Αυτό οφείλεται στα κοινά δομικά χαρακτηριστικά που συνδέουν τα δύο πράγματα ή καταστάσεις, και τα οποία είναι καθοριστικά για τη μορφή και το περιεχόμενο. Η σχέση αυτή και η διαδικασία μετασχηματισμού, εκφράζει μια συμμετρική σχέση και ιδιότητα των δομών μεταξύ τους. Μέσα από τη συμμετρία και τη σχέση σταθερής δομής-μορφής και μετασχηματιζόμενου περιεχομένου-δομής-μορφής, μπορεί η νέα αυτή μορφή που θα εκδηλωθεί να είναι εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη. Έτσι, κατά συνέπεια είναι δύσκολο να δει κανείς τις σταθερές και κρυμμένες ομοιότητες που υπάρχουν με την προηγούμενη μορφή.
Ποια είναι όμως τα θεμελιώδη δομικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού που έμειναν σταθερά και ποια μετασχηματίστηκαν, έτσι ώστε έδωσαν τον φασισμό; Θεωρώ ότι τα σταθερά στοιχεία είναι ακριβώς οι ιεραρχικές-εξουσιαστικές σχέσεις, και ιδιαίτερα η κρατική δομή, και μηχανισμοί όπως ο στρατός και η αστυνομία ή εξουσιαστικοί-ιεραρχικοί θεσμοί όπως η εκπαίδευση. Επίσης η καπιταλιστική οικονομία είδαμε ότι δεν άλλαξε στη βάση της, παρέμεινε η ίδια, με τις ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας (εργάτες-αφεντικά), με επέκταση βέβαια της δημόσιας-κρατικής ιδιοκτησίας και ελέγχου. Ταυτόχρονα, η σημαντική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της οικονομίας διοχετεύτηκε όχι σε μια σοσιαλιστική κατεύθυνση, αλλά στην ενδυνάμωση του ολοκληρωτισμού και στην παγκόσμια διάχυση του επεκτατικού, καταστροφικού πολέμου της υποδούλωσης.
Επίσης η κυρίαρχη κουλτούρα σε πολλά σημεία παρέμεινε αναλλοίωτη: ιδιοκτησία, εξουσιαστική νοοτροπία, αποθέωση του βιομηχανισμού, καταπίεση, μαζοποίηση των κοινωνιών. Αλλά και η οικονομική λογική παρέμεινε αναλλοίωτη: το διακύβευμα της οικονομικής ανάπτυξης και ο σκόπελος της οικονομικής κρίσης είναι κοινά στοιχεία στον καπιταλισμό και στον ναζισμό-φασισμό. Η αποικιοκρατική επέκταση και τα μονοπώλια είναι μια ακόμη κοινή πτυχή-εκδοχή. Όλα αυτά συγκροτούν ένα υπόβαθρο στο οποίο άνετα μπορεί να αναπτυχθεί ο φασισμός. Όταν δηλαδή με τους ήδη υπάρχοντες θεσμούς, νοοτροπίες, κουλτούρες και συνήθειες μπορεί μέσα από μείζονος ή ήσσονος σημασίας αλλαγές-μετασχηματισμούς να επέλθει ο ολοκληρωτισμός, τότε κάτι σοβαρό τρέχει με τον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία, κάτι σάπιο υπάρχει εδώ. Δεν χρειάζεται να το ψάχνουμε κάπου αλλού, μακριά.
Η ίδια η δημοκρατία, θεωρείται ένα κομβικό σημείο στην εξέλιξη του καπιταλισμού. Μάλιστα, η κρίση της την περίοδο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο θεωρείται καθοριστικής σημασίας για την άνοδο και επικράτηση του φασισμού-ναζισμού. Όμως εδώ πρέπει να σταθούμε κριτικά και να θυμηθούμε ότι η δη-μοκρατία δεν ήταν εγγενές και δομικό στοιχείο του καπιταλισμού. Αντίθετα εμφανίστηκε λόγω ιστορικών διεργασιών, μέσα από την ταξική σύγκρουση και τα διάφορα προλεταριακά και λαϊκά κινήματα των δουλοπάροικων, αρχικά, και εργατών στη γη και τη βιομηχανία, αργότερα. Ακόμη και στην Αγγλία την εποχή της καπιταλιστικής και παραγωγικής έξαρσης-επέκτασης το κοινοβούλιο έπαιζε έναν διακοσμητικό ρόλο, τουλάχιστον όσον αφορά στην εφαρμογή και έλεγχο τήρησης των νόμων που ρύθμιζαν τα δικαιώματα των εργατών και τις συνθήκες εργασίας και υγιεινής, όπως για παράδειγμα τις σχετικές με τα παιδιά. Η δημοκρατία λοιπόν ήταν αρχικά ισχνή και για τους λίγους ισχυρούς και μορφωμένους. Και μόνο όταν οι άθλιες συνθήκες υπερεκμετάλλευσης άρχισαν να απειλούν την επιβίωση και διαιώνιση των προλετάριων και άρα την αναπαραγωγή του καπιταλισμού, τότε ιδρύθηκαν και λειτούργησαν ελεγκτικοί μηχανισμοί εφαρμογής των εργατικών νόμων. Πάλι δηλαδή λειτούργησε το κράτος αυταρχικά, αφού οι καπιταλιστές δε συμμορφώνονταν με τους νόμους και έβρισκαν χίλια δυο τερτίπια για να τους παραβιάζουν.

Συνεπώς η δημοκρατία δεν είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό, αλλά είναι ένα πολιτικό «επίθεμα» που θεραπεύει κάποια αρνητικά γνωρίσματά του και είναι αποτέλεσμα πολιτικών και κοινωνικών αγώνων και ανταγωνισμών. Είναι σαν να λέμε μια «μετάλλαξη», μια «απόφυση» πάνω στον οργανισμό του καπιταλισμού. Ενώ τα συστατικά δομικά στοιχεία του καπιταλισμού είναι το κράτος και η αγορά (ακόμη και σ’ ένα σοσιαλιστικό κράτος η αγορά υπάρχει, έστω κι αν ρυθμίζεται κεντρικά). Γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός στηρίζεται σε έναν εγγενή αυταρχισμό και στην επιβολή (εκμετάλλευση και καταπίεση), που υπό τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να μετασχηματιστεί σε ολοκληρωτικό καθεστώς (φασισμός, αποικιοκρατία, καταπιεστικές και συντηρητικές αυτοκρατορίες).

Εν κατακλείδι, όσο υπάρχει κράτος και κεφάλαιο, ο φασισμός και ο ανοικτός ολοκληρωτισμός είναι δυνατό να επανακάμψουν.

amesoslogosdrash.wordpress.com

Δημήτρης Φασόλης