Με αφορμή τον θάνατο του Έκο θυμόμαστε τα σχόλια του για τον πρωτοφασισμό

Σήμερα, 20.02.2016, πέθανε ο Ουμπέρτο Έκο, πλήρης ημερών. Ο Έκο πήρε την σημειολογία και την έβαλε ως αναλυτικό εργαλείο στο πεδίο της καθημερινότητας. Δεν υπήρξε ποτέ πολιτικά ριζοσπάστης, ο ίδιος μάλιστα αναγνώριζε το εαυτό του «ελεύθερο δυτικό άνθρωπο», αλλά παρ΄όλα αυτά, επειδή ήταν ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα εύστροφο νου και αναλυτική σκέψη κατάφερνε σε πολύ μεγάλο βαθμό να κάνει εύστοχες παρατηρήσεις. Όταν ο σιχαμένος Σίλβιο Μπερλουσκόνι αγόρασε εκδοτικό οίκο με τον οποίο ο Έκο συνεργαζόταν χρόνια, αποφάσισε να εκδόσει άλλο βιβλίο του εκεί.

ADVERTISEMENT

Ο Έκο στον τομέα της λογοτεχνίας προσέφερε την ιδέα του «ανοιχτού έργου», είτε αφορά την διαδικασία παραγωγής του είτε το πως αυτό προσλαμβάνεται από το αναγνωστικό καθώς και μια από τις πρώτες μεταμοντέρνες απόπειρες συγγραφής με το Όνομα του Ρόδου, στο οποίο έμπλεξε την Ιστορία και τη Φιλοσοφία με το αστυνομικό διήγημα.

Ακολουθεί άρθρο του Έκο σχετικά με τα τυπικά χαρακτηριστικά του πρωτοφασίσμου [Ο Έκο είναι δημοκράτης, μάλλον του αρέσει πολύ το αστικό κράτος, οπότε είναι λογικό να αναπαράγει ιδέες του τύπου «όταν κάποιος μιλάει κατά του κοινοβουλευτισμού μυρίζει πρωτοφασισμό». Από την άλλη όμως δεν μπορεί να αγνοηθεί η ευστοχία του σε ότι αφορά τον φασισμό ως κοινωνικό γεγονός]:

Τα τυπικά χαρακτηριστικά του πρωτο-φασισμού. Toυ Ουμπέρτο Έκο

Παρά την ασάφεια αυτή, νομίζω πως μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά αυτού που ονομάζω «πρωτοφασισμό», ή «αρχέγονο φασισμό». Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα· πολλά απ’ αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού. Η παρουσία ενός και μόνο απ’ αυτά, όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να συμπτυχθεί γύρω του.

1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτοφασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης. Η παραδοσιαρχία, βέβαια, είναι πολύ παλαιότερη από τον φασισμό. Δεν χαρακτήριζε μόνο την αντιεπαναστατική σκέψη των Καθολικών μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά γεννήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, ως αντίδραση στον κλασικό ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφόρων θρησκειών (που οι περισσότερες απ’ αυτές είχαν γίνει δεκτές στο ρωμαϊκό πάνθεο) άρχισαν να ονειρεύονται κάποια αποκάλυψη που είχε συμβεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τη μυστηριακή αίγλη που καλλιεργούσε η παραδοσιαρχία, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από το πέπλο γλωσσών που ήταν πια ξεχασμένες στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους κέλτικους ρούνους, στους παπύρους των σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας.

Αυτή η νέα κουλτούρα έπρεπε να είναι συγκρητιστική. Ο συγκρητισμός δεν είναι απλά, όπως λένε τα λεξικά, «ο συνδυασμός διαφόρων μορφών πίστης και λατρευτικής πρακτικής»· ένας τέτοιος συνδυασμός πρέπει να ανέχεται τις αντιφάσεις. Καθένα από τα αρχικά μηνύματα περιέχει ψήγματα σοφίας, και όποτε έμοιαζαν να λένε διαφορετικά ή ασύμβατα πράγματα αυτό συνέβαινε μόνο και μόνο γιατί όλα παραπέμπουν, με αλληγορικό τρόπο, στην ίδια αρχέγονη αλήθεια.

Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος στη γνώση. Η αλήθεια έχει ήδη καταγραφεί μια για πάντα, κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε το δυσνόητο μήνυμά της.

Αν κοιτάξει κανείς τις βιβλιοθήκες διαφόρων φασιστικών καθεστώτων, θα βρει όλους τους μείζονες διανοητές της παραδοσιαρχίας. Η ναζιστική εσωτερική γνώση τρεφόταν με παραδοσιαρχικά, συγκρητιστικά και μυστικιστικά στοιχεία. Η πηγή που επηρέασε περισσότερο τις θεωρίες της νέας ιταλικής δεξιάς, ο Ιούλιος Έβολα, συνδύαζε το Άγιο Δισκοπότηρο με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και την αλχημεία με την Αγία Ρωμαϊκή και Γερμανική Αυτοκρατορία. Και μόνο το γεγονός ότι η ιταλική δεξιά, για να δείξει πόσο ανοιχτό μυαλό διαθέτει, διεύρυνε αυτό τον κατάλογο ώστε να συμπεριλάβει και έργα του Ντε Μαιτρ, του Γκενόν και του Γκράμσι, αποτελεί ολοφάνερη απόδειξη συγκρητισμού.

Αν κοιτάξετε τα ράφια που, στα αμερικάνικα βιβλιοπωλεία, φέρουν την επιγραφή «Νέα Εποχή», θα βρείτε εκεί μέχρι και Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος, απ’ ό,τι γνωρίζω, δεν ήταν φασίστας. Αλλά το να συνδυάζεις τον Άγιο Αυγουστίνο με το Στόουνχεντζ αυτό είναι σύμπτωμα πρωτοφασισμού.

2. Η παραδοσιαρχία συνεπάγεται την απόρριψη του μοντερνισμού. Και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές κυριολεκτικά λάτρευαν την τεχνολογία, ενώ οι διανοητές της παραδοσιαρχίας συνήθως την απορρίπτουν ως αντίθετη προς τις παραδοσιακές πνευματικές αξίες. Όμως, παρόλο που ο ναζισμός υπερηφανευόταν για τα βιομηχανικά του επιτεύγματα, ο εγκωμιασμός του μοντερνισμού δεν ήταν παρά η επιφάνεια μιας ιδεολογίας βασισμένης στην ιδέα Αίμα και Γη (Blut und Boden). Η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου ήταν μεταμφιεσμένη σαν αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, αλλά αφορούσε κυρίως στην απόρριψη του Πνεύματος του 1789 (και του 1776, φυσικά). Ο Διαφωτισμός, η Εποχή του Ορθολογισμού, γίνεται αντιληπτή ως απαρχή της σύγχρονης αχρειότητας. Κατ’ αυτή την έννοια, ο πρωτοφασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός.

3. Ο ανορθολογισμός βασίζεται επίσης στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Η σκέψη είναι μια μορφή αποδυνάμωσης. Επομένως, η κουλτούρα είναι ύποπτη, στο βαθμό που ταυτίζεται με την κριτική στάση. Η καχυποψία απέναντι στον κόσμο της διανόησης αποτελούσε πάντοτε σύμπτωμα του πρωτοφασισμού, από την υποτιθέμενη ρήση του Γκέμπελς («όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα αρπάζω το όπλο μου») μέχρι τη συχνή χρήση εκφράσεων όπως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι», «κουλτουριάρηδες», «παρηκμασμένοι σνομπ», «τα πανεπιστήμια είναι φωλιές κομμουνιστών». Οι επίσημοι φασίστες διανοούμενοι ασχολούνταν κυρίως με το να επιτίθενται στον σύγχρονο πολιτισμό και την αριστερή διανόηση, που έχουν προδώσει τις παραδοσιακές αξίες.

4. Καμιά συγκρητιστική πίστη δεν αντέχει στην αναλυτική κριτική. Το κριτικό πνεύμα κάνει διακρίσεις μεταξύ των εννοιών, και αυτές οι διακρίσεις αποτελούν σημάδι μοντερνισμού. Στον σύγχρονο πολιτισμό, η επιστημονική κοινότητα επαινεί τη διαφωνία ως μέθοδο βελτίωσης της γνώσης. Για τον πρωτοφασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία.

5. Εξάλλου, η διαφωνία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Ο πρωτοφασισμός καλλιεργεί και αναζητεί τη συναίνεση με το να οξύνει και να εκμεταλλεύεται το φυσικό φόβο του διαφορετικού. Η πρώτη έκκληση ενός φασιστικού ή πρώιμου φασιστικού κινήματος είναι η έκκληση ενάντια στους παρείσακτους. Επομένως, ο πρωτοφασισμός είναι εξ ορισμού ρατσιστικός.

6. Ο πρωτοφασισμός πηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη που μαστιζόταν από μια οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία είναι κατά κανόνα αποκλεισμένα από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ’ αυτή τη νέα πλειοψηφία.

7. Στους ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν πλέον ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, ο πρωτοφασισμός λέει πως το μοναδικό τους προνόμιο είναι το πιο κοινό, ότι έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Άλλωστε, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να δώσει ταυτότητα στο έθνος είναι οι εχθροί του. Έτσι, στη ρίζα της πρωτοφασιστικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιο εύκολος τρόπος να πολεμήσεις μια συνωμοσία είναι η επίκληση στην ξενοφοβία. Αλλά η συνωμοσία πρέπει να έχει και εσωτερικούς μοχλούς: οι Εβραίοι είναι συνήθως ο καλύτερος στόχος, γιατί έχουν το πλεονέκτημα να είναι ταυτόχρονα και εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί. Στις Η.Π.Α., ένα εμφανές δείγμα συνωμοσιολογικής εμμονής βρίσκεται στο βιβλίο του Πατ Ρόμπερτσον Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, αλλά, όπως έχουμε δει πρόσφατα, υπάρχουν και πολλά άλλα.

8. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο και την δύναμη των εχθρών τους. Όταν ήμουν μικρό παιδί, μου είχαν μάθει ότι οι Εγγλέζοι είχαν πέντε γεύματα τη μέρα. Έτρωγαν πιο συχνά από τους φτωχούς αλλά νηφάλιους Ιταλούς. Και ότι οι Εβραίοι είναι πλούσιοι και βοηθάνε ο ένας τον άλλο μέσω ενός μυστικού δικτύου αμοιβαίας αρωγής. Έτσι, με μια συνεχή μετατόπιση της ρητορικής εστίασης, οι εχθροί είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυροί και πολύ αδύναμοι. Οι φασιστικές κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να χάνουν τους πολέμους τους, γιατί είναι εγγενώς ανίκανες να κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της δύναμης του εχθρού.

9. Για τον πρωτοφασισμό, δεν υπάρχει αγώνας για τη ζωή· αντίθετα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας. Επομένως, ο ειρηνισμός ισοδυναμεί με συναλλαγή με τον εχθρό. Είναι κακός, γιατί η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος. Αυτό, όμως, επιφέρει ένα «σύμπλεγμα Αρμαγεδδώνα». Εφόσον οι εχθροί πρέπει να ηττηθούν, θα πρέπει να υπάρξει μια τελική μάχη, μετά από την οποία το κίνημα θα έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια «τελική λύση», όμως, θα σημάνει την αρχή μιας περιόδου ειρήνης, μιας Χρυσής Εποχής, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με το δόγμα του συνεχούς πολέμου. Κανείς φασίστας ηγέτης δεν έχει καταφέρει ποτέ να λύσει αυτό το πρόβλημα.

10. Ο ελιτισμός αποτελεί χαρακτηριστική διάσταση κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας, στο βαθμό που είναι θεμελιωδώς αριστοκρατικός, και ο αριστοκρατικός και μιλιταριστικός ελιτισμός συνεπάγεται την περιφρόνηση προς τους αδύναμους. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να εκφράσει μόνο έναν λαϊκό ελιτισμό. Κάθε πολίτης ανήκει στον καλύτερο λαό του κόσμου, τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες, κάθε πολίτης μπορεί (ή πρέπει) να γίνει μέλος του κόμματος. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν πατρίκιοι χωρίς πληβείους. Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι’ αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα. Και εφόσον η ομάδα είναι οργανωμένη ιεραρχικά (σύμφωνα με το στρατιωτικό πρότυπο), κάθε ηγέτης περιφρονεί τους υφισταμένους του, και καθένας απ’ αυτούς περιφρονεί τους κατωτέρους του. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του μαζικού ελιτισμού.

11. Μέσα σ’ αυτή την προοπτική, όλοι μαθαίνουν πως πρέπει να γίνουν ήρωες. Σε κάθε μυθολογία, ο ήρωας είναι ένα εξαιρετικό ον, αλλά για την πρωτοφασιστική ιδεολογία ο ηρωισμός είναι ο κανόνας. Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα συνθήματα που είχαν οι ισπανοί φαλαγγίτες ήταν το «viva la muerte» («ζήτω ο θάνατος»). Στις μη φασιστικές κοινωνίες, ο απλός λαός μαθαίνει ότι ότι ο θάνατος είναι κάτι το δυσάρεστο που όμως πρέπει να το αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια· και οι πιστοί μαθαίνουν ότι είναι ένας οδυνηρός τρόπος για να περάσουν σε μια μεταφυσική ευτυχία. Αντίθετα, ο πρωτοφασίστας ήρωας αποζητά τον ηρωικό θάνατο, ο οποίος διαφημίζεται ως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μια ηρωική ζωή. Ο πρωτοφασίστας ήρωας ανυπομονεί να πεθάνει. Μέσα στην ανυπομονησία του, συχνά στέλνει κι άλλους ανθρώπους στο θάνατο.

12. Επειδή και ο συνεχής πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα παιχνίδια, ο πρωτοφασίστας μεταθέτει τον πόθο του για εξουσία στη σεξουαλική συμπεριφορά του. Έτσι προκύπτει ο ματσισμός [σ.τ.Μ.: το αντριλίκι] (που συνεπάγεται αφενός την περιφρόνηση προς τη γυναίκα και αφετέρου την καταδίκη παρεκκλινουσών ερωτικών συνηθειών, όπως η αγνότητα ή η ομοφυλοφιλία). Και επειδή και το σεξ είναι δύσκολο παιχνίδι, ο πρωτοφασίστας ήρωας προτιμά να παίζει με τα όπλα – σαν φαλλικό υποκατάστατο.

13. Ο πρωτοφασισμός βασίζεται σε έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, έναν ποιοτικό λαϊκισμό, θα έλεγε κανείς. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ατομικά δικαιώματα, αλλά οι πολίτες συνολικά έχουν πολιτική επιρροή μόνο από ποσοτική άποψη ακολουθούνται οι αποφάσεις της πλειοψηφίας. Για τον πρωτοφασισμό, όμως, τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα, και ο Λαός γίνεται αντιληπτός σαν ποιότητα, σαν μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την Κοινή Βούληση. Και επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ατόμων δεν μπορεί ποτέ να έχει κοινή βούληση, ο Ηγέτης παριστάνει το διερμηνέα τους. Έχοντας χάσει την εξουσία της αντιπροσώπευσης, οι πολίτες δεν πράττουν· καλούνται μόνο να παίξουν το ρόλο του Λαού. Έτσι, ο Λαός δεν είναι παρά ένα θεατρικό εφεύρημα. Για να πάρουμε μια γεύση ποιοτικού λαϊκισμού δεν χρειαζόμαστε πλέον την Πιάτσα Βενέτσια της Ρώμης, ούτε το Στάδιο της Νυρεμβέργης. Υπάρχει στο μέλλον μας ένας τηλεοπτικός ή διαδικτυακός λαϊκισμός, στον οποίο η συναισθηματική αντίδραση μιας επιλεγμένης ομάδας πολιτών θα μπορεί να παρουσιάζεται και να γίνεται αποδεκτή ως η Φωνή του Λαού.

Λόγω του ποιοτικού λαϊκισμού του, ο πρωτοφασισμός πρέπει να είναι κατά των «διεφθαρμένων» κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Μια από τις πρώτες φράσεις που είπε ο Μουσολίνι στο ιταλικό κοινοβούλιο ήταν «Θα μπορούσα να μετατρέψω αυτό το βουβό και καταθλιπτικό μέρος σε στρατόπεδο για τις σπείρες μου» οι «σπείρες» είναι μια υποδιαίρεση της παραδοσιακής ρωμαϊκής λεγεώνας. Βέβαια, αμέσως βρήκε καλύτερο καταυλισμό για τις σπείρες του, αλλά λίγο αργότερα διέλυσε το κοινοβούλιο. Όποτε ένας πολιτικός αμφισβητεί τη νομιμότητα ενός κοινοβουλίου γιατί δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Φωνή του Λαού, αρχίζει και μυρίζει πρωτοφασισμό.

14. Ο πρωτοφασισμός μιλάει την «Νέα Ομιλία». Η Νέα Ομιλία επινοήθηκε από τον Όργουελ στο βιβλίο του 1984, ως επίσημη γλώσσα του Αγγλικού Σοσιαλισμού. Αλλά σε πολλές μορφές δικτατορίας συναντά κανείς πρωτοφασιστικά χαρακτηριστικά. Όλα τα ναζιστικά και φασιστικά σχολικά εγχειρίδια χρησιμοποιούσαν φτωχό λεξιλόγιο και στοιχειώδη σύνταξη, με σκοπό να περιορίσουν τη διάδοση των εργαλείων της σύνθετης και κριτικής σκέψης. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε άλλα είδη Νέας Ομιλίας, ακόμα κι αν παίρνουν τη φαινομενικά αθώα μορφή ενός δημοφιλούς τοκ-σόου.

Το πρωινό της 27ης Ιουλίου 1943, έμαθα ότι, σύμφωνα με ραδιοφωνικές ανακοινώσεις, ο φασισμός είχε καταρρεύσει και ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί. Όταν η μητέρα μου με έστειλε να αγοράσω την εφημερίδα, είδα ότι οι εφημερίδες στον κοντινότερο πάγκο είχαν διαφορετικούς τίτλους. Επιπλέον, αφού είδα τους τίτλους, συνειδητοποίησα ότι κάθε εφημερίδα έγραφε διαφορετικά πράγματα. Αγόρασα μία στην τύχη, και διάβασα στην πρώτη σελίδα ένα μήνυμα που το υπέγραφαν πέντε ή έξι πολιτικά κόμματα ανάμεσά τους η Χριστιανική Δημοκρατία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κόμμα της Δράσης, και το Φιλελεύθερο Κόμμα.

Μέχρι τότε, πίστευα ότι υπήρχε μόνο ένα κόμμα σε κάθε χώρα, και ότι στην Ιταλία αυτό ήταν το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Τώρα, ανακάλυπτα ότι στη χώρα μου μπορούσαν να υπάρχουν ταυτόχρονα διάφορα κόμματα. Καθώς ήμουν έξυπνο παιδί, κατάλαβα ότι όλα αυτά τα κόμματα δεν μπορεί να γεννήθηκαν μέσα σε μια νύχτα, άρα θα πρέπει να υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό ως μυστικές οργανώσεις.

Το μήνυμα στην πρώτη σελίδα πανηγύριζε για το τέλος της δικτατορίας και την επιστροφή της ελευθερίας: της ελευθερίας του λόγου, του τύπου, της πολιτικής σύμπραξης. Αυτές τις λέξεις, «ελευθερία», «δικτατορία» τις διάβαζα τώρα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Χάρη σ’ αυτές τις λέξεις, ξαναγεννήθηκα ως ελεύθερος δυτικός άνθρωπος.

Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε το νόημα αυτών των λέξεων να μην ξεχαστεί ξανά. Ο πρωτοφασισμός βρίσκεται ακόμα γύρω μας, πολλές φορές με πολιτικά. Θα ήταν πολύ ευκολότερο, για μας, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε «Θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες εκφάνσεις του κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου. Και είναι καλό να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ στις 4 Νοεμβρίου 1938:

«Τολμώ να πω ότι, αν ποτέ η αμερικανική δημοκρατία πάψει να προχωρεί ως ζωντανή δύναμη και να προσπαθεί μέρα και νύχτα, με ειρηνικό τρόπο, να κάνει όλους τους πολίτες μας καλύτερους, τότε ο φασισμός θα δυναμώσει στη χώρα μας».

Η ελευθερία και η απελευθέρωση είναι μια ατέρμονη διαδικασία.

—

Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε στο New York Review of Books το 1995

 http://kollectnews.org

Νόαμ Τσόμσκι: Σχολιάζοντας το θέμα της ελληνικής κρίσης

Τη στάση της Ευρώπης τόσο απέναντι στην οικονομική κρίση και την Ελλάδα όσο και στη διαχείριση του προσφυγικού δράματος επικρίνει ο διεθνώς αναγνωρισμένος φιλόσοφος και ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι. Όσον αφορά την κρίση, ο Τσόμσκι λέει ότι «οι σαδιστές ευρωκράτες βασανίζουν την Ελλάδα» που τόλμησε να διεκδικήσει τη Δημοκρατία, ενώ για το προσφυγικό σημειώνει ότι η Ευρώπη ξέρει πολύ καλά από λιτότητα, αλλά όχι από ανθρωπισμό.

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε στον Xρόνη Πολυχρονίου για το Truthout.

Ο σαδισμός απέναντι στη Δημοκρατία

Σχολιάζοντας το θέμα της ελληνικής κρίσης, ο Αμερικανός φιλόσοφος ασκεί δριμεία κριτική στους πιστωτές της χώρας που ζητούν από την Ελλάδα να εφαρμόσει δύσκολα μέτρα που καμία άλλη δημοκρατική χώρα στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε να εισαγάγει.

«Οι όροι που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι προς το συμφέρον των πιστωτών κι έχουν καταστρέψει τη χώρα. Ο στόχος υποτίθεται πως ήταν να μειωθεί το χρέος, το οποίο έχει αυξηθεί υπό αυτά τα μέτρα. Με την οικονομία να έχει υπονομευθεί, το ΑΕΠ έχει μειωθεί και ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ έχει αυξηθεί παρά τη ριζική περιστολή των κρατικών δαπανών. Στην Ελλάδα έχει παρασχεθεί ελάφρυνση του χρέους, σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει γίνει σαν ένα χωνί μέσω του οποίου ρέει η ευρωπαϊκή βοήθεια προς τις τράπεζες του Βορρά, οι οποίες μέχρι σήμερα έδιναν επισφαλή δάνεια, δεν τα πήραν πίσω και θέλουν τώρα να διασωθούν από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Πρόκειται για μία συνήθη πρακτική των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στη νεοφιλελεύθερη εποχή», λέει.

«Όταν η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε δημοψήφισμα, για να ζητήσει από τους πολίτες της χώρας να εκφράσουν την άποψή τους σχετικά με την τύχη τους, η αντίδραση των ευρωπαϊκών ελίτ ήταν απόλυτος τρόμος απέναντι στην αναίδεια. Πώς μπορεί οι Έλληνες να τολμούν να θεωρούν τη Δημοκρατία ως μια αξία που πρέπει να γίνεται σεβαστή στη χώρα γέννησής της; Οι κρατούντες Ευρωκράτες αντέδρασαν με απόλυτο σαδισμό, προβάλλοντας ακόμα πιο σκληρές απαιτήσεις ώστε να γίνει η Ελλάδα ερείπια και στο μεταξύ, χωρίς καμία αμφιβολία, να ιδιοποιηθούν ό,τι μπορούν για τον εαυτό τους. Το αντικείμενο του σαδισμού δεν είναι οι Έλληνες ειδικά, αλλά όποιος τολμά να φανταστεί ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν δικαιώματα που συγκρίνονται με αυτά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των επενδυτών. Πολύ γενικά, μπορεί να πει κανείς ότι τα μέτρα λιτότητας κατά τη διάρκεια της ύφεσης δεν έβγαζαν οικονομικό νόημα, όπως αναγνωρίζεται ακόμη και από τους οικονομολόγους του ΔΝΤ (αν και όχι από τους πολιτικούς παράγοντες του Ταμείου). Αυτή η κατάσταση είναι δύσκολο να θεωρηθεί ως οτιδήποτε άλλο, εκτός από ταξικός πόλεμος, ο οποίος σκοπεύει να ανατρέψει τις κοινωνικές δημοκρατικές κατακτήσεις, που έχουν υπάρξει μία από τις σημαντικότερες συνεισφορές της Ευρώπης στον σύγχρονο πολιτισμό», θα σημειώσει επίσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το μνημόνιο, και ο Βαρουφάκης

Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείπει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το γεγονός ότι παρά τις προεκλογικές του υποσχέσεις αναγκάστηκε τελικά να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο. Τι θα πει ο διεθνώς αναγνωρισμένος ακαδημαϊκός για αυτό; «Δεν αισθάνομαι αρκετά κοντά στην κατάσταση, ώστε να σχολιάσω συγκεκριμένες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, και να αξιολογήσω τις εναλλακτικές διαδρομές που θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει». «Οι επιλογές του θα μπορούσαν να είναι καλύτερες πάντως, αν είχε λάβει ουσιαστική υποστήριξη από άλλες λαϊκές δυνάμεις της Ευρώπης, όπως νομίζω ότι θα μπορούσε να είχε γίνει», θα υπογραμμίσει.

Ο Τσόμσκι καλείται επίσης να σχολιάσει τις βλέψεις του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, για ένα ευρωπαϊκό κόμμα που θα «εκδημοκρατίσει» την Ευρώπη και απαντά στο ερώτημα «γιατί η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί παρελθόν για πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες», αλλά και στο «πόσο εφικτό είναι να εκδημοκρατιστεί ο καπιταλισμός».

«Η σοσιαλδημοκρατία, όχι μόνο στην ευρωπαϊκή παραλλαγή της, αλλά και σε άλλες, βρίσκεται κάτω από σοβαρή επίθεση από την νεοφιλελεύθερη περίοδο της προηγούμενης γενιάς, η οποία ήταν επιβλαβής για τον πληθυσμό, αλλά αντίθετα ωφέλησε μικρές ελίτ», λέει.

«Ένα παράδειγμα της χυδαιότητας αυτών των δογμάτων αποκαλύπτεται στη μελέτη που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την Oxfam, η οποία διαπιστώνει ότι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, θα έχει σύντομα στα χέρια του περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου. Στο μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, την πλουσιότερη εκ των κοινωνιών του κόσμου, εκατομμύρια παιδιών ζουν σε νοικοκυριά που προσπαθούν να επιβιώσουν με 2$ την ημέρα. Ακόμη και αυτό κομμάτι ψωμί είναι υπό επίθεση από τους λεγόμενους συντηρητικούς», παρατηρεί.

«Το πόσο μακριά μπορεί να προχωρήσουν μεταρρυθμίσεις στις υπάρχουσες συνθήκες του κρατικού καπιταλισμού, είναι υπό συζήτηση. Αλλά ότι μπορούν να πάνε πολύ πιο πέρα από ό,τι σήμερα, δεν είναι καθόλου υπό αμφισβήτηση. Ούτε τίθεται υπό αμφισβήτηση ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να φτάσουν στα όριά τους», σημειώνει.

Σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι, «αυτός θα πρέπει να είναι ένας στόχος ακόμη και για αυτούς που διατείνονται για τη ριζοσπαστική κοινωνική επανάσταση, η οποία θα οδηγούσε μόνο σε χειρότερα δεινά, αν δεν προκύψει από την αφοσίωση ευρύτερων μαζών που θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα κέντρα εξουσίας θα εμποδίσουν περαιτέρω τα βήματά τους προς τα εμπρός».

Οι λόγοι που οδήγησαν στην προσφυγική κρίση
Αναφορικά με τους λόγους που οδήγησαν στο ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, ο Νόαμ Τσόμσκι κάνει την ανασκόπηση των γεγονότων που είχαν ως αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση στη Μέση Ανατολή. «Η κρίση χτιζόταν επί ένα μακρό διάστημα», λέει και εστιάζει σε δύο γεγονότα που χτύπησαν τη Μέσα Ανατολή σαν μία «δυτική βαριοπούλα» που απελευθέρωσε δραματικές συνέπειες.

Το πρώτο γεγονός που πρέπει να εξεταστεί είναι σύμφωνα με τον Αμερικανό φιλόσοφο, η εισβολή ΗΠΑ - Ηνωμένου Βασιλείου στο Ιράκ, με τη βάρβαρη κατοχή που ακολούθησε να έχει ως αποτέλεσμα, πέραν των σφαγών και της ολικής ισοπέδωσης της χώρας, το ξέσπασμα μίας σεχταριστικής διαμάχης που μοίρασε τη χώρα αλλά και την ευρύτερη περιοχή σε δύο στρατόπεδα. «Η εισβολή εκτόπισε εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι διέφυγαν ή αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε φτωχές γειτονικές χώρες, που βρέθηκαν αντιμέτωπες με τα δικά μας εγκλήματα», σημειώνει.

«Μία ακόμα πτυχή της εισβολής είναι και η γένεση του τερατουργήματος του Ισλαμικού Κράτους, που συνέβαλε στην καταστροφή της Συρίας», θα πει ο Νόαμ Τσόμσκι. Και σε αυτή την περίπτωση οι γειτονικές χώρες χρειάστηκε να απορροφήσουν τις προσφυγικές ροές, με την Τουρκία να έχει δεχτεί πάνω από 2 εκατ. Σύρους πρόσφυγες, λέει. Ωστόσο δεν παραλείπει να επικρίνει τη γείτονα χώρα μας για την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή, καθώς όπως σημειώνει την ίδια στιγμή που η Τουρκία καλείται να αντιμετωπίσει το προσφυγικό, συμβάλλει στην κλιμάκωση της κρίσης, με το να υποστηρίζει το Μέτωπο Αλ Νούσρα, την αδελφή οργάνωση της Αλ Κάιντα στη Συρία, και με το να επιτίθεται στους Κούρδους, την κύρια δύναμη που πολεμάει τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους από εδάφους.

Το δεύτερο γεγονός που οδήγησε στη σημερινή κρίση, είναι σύμφωνα με τον διάσημο ακαδημαϊκό, η καταστροφή της Λιβύης, στην οποία σήμερα επικρατεί ένα χάος μεταξύ αντιμαχόμενων ομάδων. Πρόκειται για μια χώρα -βάση του Ισλαμικού Κράτους, που παράγει όχι μόνο τζιχαντιστές αλλά και όπλα που «ταξιδεύουν» από τη Δυτική Αφρική ως την Μέση Ανατολή, αλλά είναι και δέκτης μεγάλων μεταναστευτικών ροών από όλη την αφρικανική ήπειρο. Η περίπτωση της Λιβύης μάλιστα, σύμφωνα με τον Τσόμσκι, φέρνει στην επιφάνεια και ιστορικούς παράγοντες, όπως το ότι η Ευρώπη, συστηματικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει βασανίσει και εκμεταλλευτεί την Αφρική για να προωθήσει τη δική της ανάπτυξη.

Η Ευρώπη ξέρει από λιτότητα αλλά όχι από ανθρωπισμό
Πώς βλέπει την αντίδραση της Ευρώπης απέναντι στην προσφυγική κρίση; «Τα ευρωπαϊκά κέντρα διακυβέρνησης είναι πολύ αποτελεσματικά στο να επιβάλλουν σκληρά μέτρα λιτότητας που καταστρέφουν τις φτωχότερες χώρες και ωφελούν τις τράπεζες. Στον αντίποδα, φαίνεται να έχουν καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά απέναντι στην ανθρωπιστική καταστροφή που σε μεγάλο βαθμό έχουν δημιουργήσει τα δυτικά εγκλήματα. Το βάρος έπεσε στους λίγους που ήταν πρόθυμοι, τουλάχιστον προσωρινά, να κουνήσουν έστω και λίγο το δαχτυλάκι τους, όπως η Σουηδία και η Γερμανία. Πολλοί άλλοι απλά έκλεισαν τα σύνορά τους», σχολιάζει ο Νόαμ Τσόμσκι. Παραλληλίζει μάλιστα την κατάσταση στα σύνορα της Ευρώπης, σαν την κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, όπου οι Αμερικάνοι υποστηρίζουν ότι ακολουθούν μία «ανθρωπιστική πολιτική που μειώνει την παράνομη μετανάστευση», αλλά σε ποιους; Σε αυτούς που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα συντρίμμια που άφησαν στην κεντρική Αμερική τα εγκλήματα των ΗΠΑ σε αυτή, όπως τονίζει.

«Τι μας λέει όλο αυτό για τις επικρατούσες αξίες; Είναι δύσκολο ακόμη και να χρησιμοποιήσεις τη λέξη “αξίες”, πόσο μάλλον να το σχολιάσεις», θα σημειώσει χαρακτηριστικά…
Ο Νόαμ Τσόμσκι τοποθετείται όμως και για το επιχείρημα που όλο και πιο συχνά ακούγεται από επίσημα ευρωπαϊκά χείλη και λέει ότι «είναι απλά αδύνατο να δεχτεί η Ευρώπη τόσους μετανάστες και πρόσφυγες». «Η Γερμανία έχει απορροφήσει σχεδόν 1 εκατ. πρόσφυγες, όντας μια πολύ πλούσια χώρα, με πληθυσμό άνω των 80 εκατ. πολιτών. Κάντε τη σύγκριση με τον Λίβανο, μια φτωχή χώρα με σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Το 25% του πληθυσμού του Λιβάνου αποτελείται από μη Λιβανέζους. Όπως πολύ σωστά έχει παρατηρήσει ο επικεφαλής του Human Rights Watch, Kenneth Roth, “Αυτό το κύμα ανθρώπων μοιάζει σαν σταγόνα, αν αναλογιστεί κανείς την πισίνα που καλείται να το απορροφήσει. Λαμβάνοντας υπόψη τον πλούτο της ΕΕ και την προηγμένη της οικονομία, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι η Ευρώπη δεν διαθέτει τα μέσα για να απορροφήσει αυτούς τους νεοφερμένους, ιδιαίτερα οι χώρες που χρειάζονται τους μετανάστες για την οικονομική τους ευρωστία”».

Η κρίση ως ευκαιρία

Καταλήγοντας ο Αμερικανός φιλόσοφος θα σχολιάσει: «Νομίζω ότι θα πρέπει να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ του ενιαίου νομίσματος ― για το οποίο οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες ― και το έργο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η οποία νομίζω ότι έχει υπάρξει μια σημαντική εξέλιξη. Υπενθυμίζεται ότι για εκατοντάδες χρόνια η Ευρώπη αλληλοσπαρασσόταν. Το να έχουν ξεπεραστεί οι εθνικές εχθροπραξίες και τα σύνορα είναι ένα σημαντικό επίτευγμα. Θα ήταν μεγάλη ντροπή αν η συνθήκη Σένγκεν καταρρεύσει κάτω από μια αντιληπτή απειλή, που δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να διαχειριστεί με ανθρωπιστικό τρόπο και που θα μπορούσε να συμβάλει στην οικονομική και πολιτιστική υγεία της ευρωπαϊκής κοινωνίας».

tvxs

Η ΕΧΔ ετοιμάζεται να καταλάβει τη Γερμανία!

globinfo freexchange

Η έκθεση του Γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη γι'αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Αποδεικνύει αυτό που υποστηρίζουμε εδώ και καιρό, ότι ο οικονομικός πόλεμος δεν στρέφεται μόνο κατά της Ελλάδας και είναι κατά βάση ταξικός. Η Ελλάδα αποτελεί απλώς τον "μπούσουλα" με βάση τον οποίο, τα στελέχη της ΕΧΔ (Ευρωπαϊκή Χρηματοπιστωτική Δικτατορία) θέλουν να επιβάλουν το συγκεκριμένο "μοντέλο" σε όλη την Ευρωζώνη.

Από την Ελληνική έκδοση της Deutsche Welle :

Έκθεση του υπουργείου Οικονομικών προειδοποιεί ότι, λόγω δημογραφικών εξελίξεων, το χρέος της Γερμανίας θα μπορούσε να πλησιάσει το 220% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, στο πιο απαισιόδοξο σενάριο. Συνιστώνται άμεσα μέτρα. Την έκθεση του υπουργείου Οικονομικών, που συντάσσεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και επιγράφεται "Ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους" φέρνει στη δημοσιότητα η κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδας Die Welt του Βερολίνου. Σύμφωνα με τις πληροφορίες της εφημερίδας, η έκθεση, η οποία θα συζητηθεί την ερχόμενη εβδομάδα στο υπουργικό συμβούλιο, κάνει λόγο για "σημαντικούς κινδύνους", καθώς η δημογραφική γήρανση στη Γερμανία οδηγεί σε "μη βιώσιμη εξέλιξη του χρέους". Οι επιτελείς του υπουργείου δεν έχουν άλλη επιλογή, παρά να προχωρούν σε εκτιμήσεις με βάση διάφορα πιθανά σενάρια: στο αισιόδοξο σενάριο λοιπόν, υψηλότερα ποσοστα γεννήσεων σε συνδυασμό με διορθωτικά μέτρα θα αρκούσαν για να παραμείνει το γερμανικό χρέος στην περιοχή του 60% του ΑΕΠ, όπως προβλέπει το σύμφωνο σταθερότητας. Στο απαισιόδοξο σενάριο όμως, το χρέος θα μπορούσε να φτάσει μέχρι το 220% του ΑΕΠ το έτος 2060, εάν διατηρηθεί η σημερινή σχέση εσόδων και δαπανών. Ποιά είναι η λύση; Ένα προφανές αντίδοτο, εκτιμά η έκθεση του υπουργείου Οικονομικών, θα ήταν να αυξάνονται τα γερμανικά πρωτογενή πλεονάσματα κάθε χρόνο κατά 1,2% του ΑΕΠ στο πιο αισιόδοξο σένάριο έως 3,8% στο πιο απαισιόδοξο. Αυτό σημαίνει ότι από το 2016 και μέχρι νεωτέρας, το γερμανικό δημόσιο θα πρέπει να περικόπτει τις δαπάνες του τουλάχιστον κατά 7 δις ευρώ ετησίως ή να αυξάνει αντιστοίχως τα έσοδά του. Μάλιστα, στο πλέον απαισιόδοξο σενάριο, η δημοσιονομική προσαρμογή θα έφτανε τα 23 δις ετησίως. "Όταν ακούω ειδήσεις το πρωί, μου ανεβαίνει η πίεση, κι ακόμη δεν έχω πιει καφέ..." έλεγε ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε την περασμένη Παρασκευή στις Βρυξέλλες, αναφερόμενος στα επίμονα αιτήματα συναδέλφων στο υπουργικό συμβούλιο για περισσότερα κονδύλια. Ως παράδειγμα αναφέρεται η υπουργός Περιβάλλοντος Μπάρμπαρα Χέντρικς, η οποία λέγεται ότι είχε αρχικά συμφωνήσει με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μία χρηματοδότηση 500 εκ. ευρώ για κοινωνικές κατοικίες, στη συνέχεια ζήτησε 1 δις και σήμερα βρίσκεται ήδη στο 1,2 δις. Μήπως λοιπόν το "καμπανάκι Σόιμπλε" είναι απλώς ένα πολιτικό τέχνασμα για να περιορίσει τις "ορέξεις" των συναδέλφων του; Όχι, υποστηρίζει η Welt, καθώς, "σε συνεργασία με τον Μάρτιν Βέρντινγκ, καθηγητή Οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Μπόσχουμ, οι επιτελείς του υπουργείου απλώς εφήρμοσαν τις ήδη δοκιμασμένες μεθόδους, υπολογίζοντας τί θα συμβεί, εφόσον συνεχιστεί αναλλοίωτη η σημερινή πολιτική". Επιπλέον δε, εκτιμά η Welt, στον μεσοπρόθεσμο υπολογισμό των δαπανών κοινωνικής ασφάλισης οι προβλέψεις μάλλον υπεραισιόδοξες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Και αυτό, γιατί ο σχετικός υπολογισμός έχει ως αφετηρία την υπόθεση εργασίας (που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου αυτονόητη) ότι οι δαπάνες των ταμείων δεν πρόκειται να αυξηθούν σε ποσοστό υψηλότερο από την αντίστοιχη αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Μία από τις προτάσεις που ξεχωρίζουν είναι η περαιτέρω παράταση του εργασιακού βίου. Με άλλα λόγια: η "σύνταξη στα 67" μάλλον δεν θα είναι και η τελευταία αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, συμπεραίνει η Welt...

Είναι φανερό ότι οι Γερμανικές πολιτικές μαριονέτες βρίσκονται για άλλη μια φορά υπό την ομηρία της τραπεζικής ολιγαρχίας και του μεγάλου κεφαλαίου. Περιμένουν από στιγμή σε στιγμή να σκάσει η βόμβα της Deutsche Bank και προετοιμάζουν τη Γερμανική κοινή γνώμη για σαρωτικά μέτρα παρόμοια με αυτά που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα. Προκειμένου να σωθούν οι Γαλλο-Γερμανικές τράπεζες και να διεξάγουν το νεοφιλελεύθερο πείραμα που περιλαμβάνει τις νέες συνθήκες, επέβαλλαν στην Ελλάδα μια καταστροφική συνταγή. Την ίδια συνταγή ετοιμάζονται τώρα να την εφαρμόσουν και στην ίδια τη Γερμανία.

Το τέρας της ευρωζώνης αποδεικνύεται ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας. Οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και το διευθυντήριο του Βερολίνου θα κάνουν τα πάντα για να το κρατήσουν ζωντανό, ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιάσουν τη Γερμανική μεσαία τάξη. Πρόσφατα, έχουν στείλει προειδοποιητικές βολές σε Πορτογαλία-Ισπανία, φοβούμενοι πιθανό εκτροχιασμό των σχεδιασμών τους. Το αν θα το καταφέρουν, ή, αν τελικά θα διαλυθεί η ευρωζώνη βίαια, χωρίς να ξέρει κανείς τι θα φέρει η επόμενη μέρα, μένει να το δούμε.

Πάντως, τα επιτελεία ετοιμάζονται για κάθε ενδεχόμενο και μόνο η Ελλάδα θα βρεθεί και πάλι απροετοίμαστη (δυστυχώς), χωρίς εναλλακτικό σχέδιο εθνικού νομίσματος, προκειμένου να κρατηθεί η οικονομία ζωντανή. Σε κάθε περίπτωση, η χώρα θα γίνει για άλλη μια φορά, ο συνήθης αποδιοπομπαίος τράγος.

Έχει ήδη επισημανθεί σε παλαιότερα άρθρα:

Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει επίσης να αρχίσουν να συνηθίζουν σε ποσοστά ανεργίας της τάξης του 30% με βάση το Ελληνικό πείραμα. Όταν αυτά τα μέτρα πάνε στη Γερμανία, ο Σόιμπλε θα έχει την τέλεια δικαιολογία για τους θυμωμένους Γερμανούς: φταίνε οι Έλληνες και ο Ευρωπαϊκός νότος που αρνήθηκαν να κάνουν τις "μεταρρυθμίσεις" γρήγορα. fa.ev/2015/08/66 Ο Ολλανδός υπουργός και επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Νταισελμπλούμ, δήλωσε πρόσφατα ότι και η Γερμανία πρέπει να προχωρήσει σε "μεταρρυθμίσεις", φέρνοντας ως παράδειγμα την Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία (!) και απηύθυνε χαρακτηριστική προειδοποίηση στο Βερολίνο “να μην επαναπαύεται στις δάφνες του”. [...] Οι δηλώσεις έρχονται τη στιγμή που η Γερμανική οικονομία εκπέμπει σήμα κινδύνου και νέοι τριγμοί ταλανίζουν την, ούτως ή άλλως, εύθραυστη ευρωζώνη. fa.ev/2014/10/16

Οι οικονομικοί φασίστες θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν ζωντανό το "μοντέλο" τους. Ένα μοντέλο που διατηρεί την χρηματιστηριακή οικονομία της φούσκας και φτωχοποιεί συστηματικά τη μεσαία τάξη. Διότι αυτό το έκτρωμα δεν μπορεί να συνυπάρξει με μια ευημερία για τους πολλούς.

 http://failedevolution.blogspot.gr

Κοινωνική χρεοκοπία

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ

Παρά τα έξι οδυνηρά χρόνια που προηγήθηκαν, δεν ωρίμασε ούτε το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, ούτε εμείς οι Πολίτες – συνεχίζοντας να έχουμε ψευδαισθήσεις και αδιαφορώντας για τις διεθνείς ταπεινώσεις που υφιστάμεθα ως λαός

.

«Την ίδια στιγμή που οι χαρισματικοί ηγέτες διεθνώς απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και αποκαλύπτονται καθημερινά, το «ηρωικό Ελληνικό έθνος» προτιμά έναν αρχηγό, ο οποίος τον εξαθλιώνει και τον ταπεινώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα, αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά – επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο Πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του» (πηγή).

.

Άποψη

Όταν ένας εμπρηστής δίνει συμβουλές στην πυροσβεστική, σχετικά με το πώς θα σβήσει καλύτερα μία πυρκαγιά, όπως ο G. Soros πρόσφατα στο Νταβός, αναφορικά με τους κινδύνους διάλυσης της Ευρωζώνης, καθώς επίσης της ΕΕ, είναι πράγματι παράδοξο – ειδικά όταν επαινεί την πρόθεση του κ. Σόιμπλε για ένα σχέδιο Μάρσαλ, με στόχο την ανάκαμψη της Ανατολικής Ευρώπης, προτείνοντας να συμπεριληφθεί και η Ρωσία, παρά το ότι θεωρείται φανατικός εχθρός της (πηγή).

Σε σχέση με την Ελλάδα, αφενός μεν θεωρεί αμελητέο τόσο το μέγεθος, όσο και το πρόβλημα της, αφετέρου συστήνει την αποχή των επενδυτών – τονίζοντας πως πρόκειται για μία ανίατη περίπτωση, όπου «όποιος θελήσει να βάλει το χέρι του, θα το κάψει». Τέλος, συνεχίζει να προτείνει την έξοδο της από την Ευρωζώνη και την επιστροφή στη δραχμή – όπως άλλωστε οι περισσότεροι αγγλοσάξονες οικονομολόγοι, καθώς επίσης πολλοί Έλληνες, ιδίως οι οπαδοί αριστερών κινημάτων.

Αντίθετα ο Έλληνας πρωθυπουργός, επίσης στο Νταβός, πιστεύει πως υπάρχει λύση για την Ελλάδα. Η λύση αυτή θα ήταν μία επιτυχημένη και έγκαιρη αξιολόγηση της από τους δανειστές, η οποία θα οδηγούσε γρήγορα σε συμφωνία για το χρέος – οπότε θα μπορούσε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών απέναντι της, με αποτέλεσμα να επιστρέψει σε πορεία ανάπτυξης με μία πλήρη αλλαγή νοοτροπίας (πηγή).

Όμως, δεν συγκεκριμενοποίησε τι ακριβώς περιμένει στο θέμα του χρέους το οποίο, εάν δεν διαγραφεί ονομαστικά τουλάχιστον κατά 50%, δεν θα έχει κανένα θετικό αποτέλεσμα – αφού η επιμήκυνση του απλά θα μεταφέρει το πρόβλημα στις επόμενες γενιές, ενώ θα δώσει τον απαιτούμενο χρόνο στους εντολείς της Τρόικας να λεηλατήσουν τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική περιουσία της χώρας.

Το ζητούμενο δεν είναι άλλωστε μόνο η επιστροφή της Ελλάδας σε πορεία ανάπτυξης, αλλά σε μία ανάπτυξη που θα ωφελεί τους Έλληνες – κάτι που είναι αδύνατον εάν συνεχιστεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, όπως συνέβη με τις τράπεζες (άρθρο), όπου το δημόσιο χρέος επιβαρύνθηκε με τουλάχιστον 40 δις €.

Δεν ανέφερε επίσης τι θα συμβεί, εάν οι δανειστές αρνηθούν να διαγράψουν μέρος του χρέους – αφού ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία δεν το έκαναν, εάν δεν προηγούταν η στάση πληρωμών που θα τους υποχρέωνε να διαπραγματευθούν. Προφανώς έχει ακόμη τη δυνατότητα να δρομολογήσει κάτι τέτοιο (ανάλυση) – επιφυλασσόμενοι για όλα αυτά που έχει υπογράψει (εμπράγματες εγγυήσεις κλπ.) και τα οποία δεν γνωρίζουμε, μεταξύ άλλων για τη νομική ισχύ τους όσον αφορά μία κυρίαρχη χώρα.

Το δεύτερο σκέλος της λύσης που πρότεινε ο πρωθυπουργός είναι η αλλαγή νοοτροπίας – την οποία επίσης δεν ανέλυσε, ενώ δεν τη διακρίνουμε σε καμία από τις μέχρι σήμερα ενέργειες της κυβέρνησης του. Αντίθετα,βλέπουμε να συνεχίζονται οι διορισμοί συγγενών και φίλων, ο κρατισμός, η πολιτική διαφθορά, οι πελατειακές σχέσεις, η δημιουργία κομματικού στρατού κοκ. – ενώ επί πλέον δολοφονούνται η μεσαία και η ανώτερη τάξη, καθώς επίσης η επιχειρηματικότητα, χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό.

Περαιτέρω, επειδή η κυβέρνηση έχει έλθει αντιμέτωπη με όλες σχεδόν τις κοινωνικές ομάδες, πολλοί υποθέτουν εύλογα ότι θα ανατραπεί – ειδικά εάν δεν καταφέρει να ψηφίσει ούτε το ασφαλιστικό, ούτε τη φορολόγηση των αγροτών.

Εν τούτοις, επειδή δεν είναι δικές της επιλογές, αλλά των δανειστών, ο οποιοσδήποτε διάδοχος της θα βρεθεί στην ίδια δύσκολη θέση – ενώ φαίνεται πως η πρόθεση της τετραμερούς είναι η θεσμοθέτηση των όρων του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση, καθώς επίσης η εφαρμογή τους από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση (άρθρο), η οποία πιστεύει στα συγκεκριμένα μέτρα.

Όλοι εμείς βέβαια κατανοούμε πως για εκείνο το χρονικό διάστημα που η οικονομία δεν αναπτύσσεται, θα χρειάζονται συνεχώς νέα μέτρα λιτότητας – μεταξύ των οποίων οι μειώσεις των συντάξεων, αφού έχουν εξανεμισθεί τα αποθεματικά των ταμείων, οι αυξήσεις των φόρων λόγω του περιορισμού των δημοσίων εσόδων κοκ. Γνωρίζουμε επίσης πως είναι αδύνατον να χρηματοδοτούν στο διηνεκές τα 2,5 εκ. των εργαζομένων το 1,5 εκ. των ανέργων, το 1 εκ. των δημοσίων υπαλλήλων (αριθμοί κατά προσέγγιση), καθώς επίσης τα 2,5 εκ. των συνταξιούχων.

Επομένως ότι, η ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους, μέσω της οποίας θα μπορούσε να δρομολογηθεί μία αντίστοιχη του ιδιωτικού χρέους, είναι μονόδρομος – ενώ δεν θα ήταν φυσικά αρκετή, εάν δεν συμπληρωνόταν από εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που πραγματικά χρειάζεται η χώρα για να επιστρέψει σε μία βιώσιμη ανάπτυξη.

Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να υιοθετείται από την αξιωματική αντιπολίτευση οπότε, τυχόν άνοδος της στην εξουσία, δεν θα άλλαζε καθόλου την εικόνα. Πολύ περισσότερο εάν είχε απέναντι της το σημερινό κυβερνών κόμμα, το οποίο θα εμπόδιζε κάθε είδους δομικές αλλαγές, ακόμη και αν ήταν προς όφελος της χώρας – όπως συνέβαινε στο παρελθόν.

Λογικά λοιπόν ο G. Soros, είτε τον συμπαθεί κανείς είτε όχι, συστήνει την αποχή των επενδυτών από την Ελλάδα – καθώς επίσης τη «δημιουργική καταστροφή» της, η οποία θα ήταν αναπόφευκτη εάν υιοθετούταν η δραχμή, κάτω από τις σημερινές συνθήκες.

Θα μπορούσε φυσικά να υπάρξει μία λιγότερο επώδυνη λύση, εάν τα δύο μεγάλα κόμματα συμφωνούσαν να συνεργασθούν μεταξύ τους – στη βάση ενός σχεδίου που θα συμπεριελάμβανε αφενός μεν την ονομαστική διαγραφή του χρέους, αφετέρου τις διαρθρωτικές αλλαγές που πράγματι απαιτούνται.

Κάτι τέτοιο όμως φαίνεται ελάχιστα πιθανόν αφού, παρά τα έξι οδυνηρά χρόνια που προηγήθηκαν, δεν ωρίμασε δυστυχώς ούτε το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, ούτε εμείς οι Πολίτες – συνεχίζοντας να έχουμε ψευδαισθήσεις, αρκούμενοι να ενοχοποιούμε μόνο τους ξένους και αδιαφορώντας πλήρως για τις διεθνείςταπεινώσεις που υφιστάμεθα ως λαός.

Ως εκ τούτου, η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι έρμαιο στις διαθέσεις των ξένων, οι οποίοι θα επιβάλλουν τους όρους τους είτε με τη σημερινή, είτε με οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση – κάτι που φυσικά δεν μας ικανοποιεί, αλλά απεχθανόμαστε τόσο την έλλειψη ρεαλισμού, όσο και τα ευχολόγια.

Η οικονομική χρεοκοπία, διαδεχόμενη από την πολιτική πτώχευση, έχει εξελιχθεί πια σε μία κοινωνική χρεοκοπία, η οποία είναι πράγματι μία ανίατη ασθένεια – αφού ένας λαός δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως είναι υπερήφανος, αποδεχόμενος ταυτόχρονα τόσες ταπεινώσεις. Ένας μη υπερήφανος λαός βέβαια είναι καταδικασμένος στη μετριότητα, εάν όχι στην πλήρη μιζέρια – οπότε είναι οξύμωρο να παραπονιέται, όταν του συμβαίνει.

Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά την ανάκαμψη το 2016, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τη βιώσιμη ανάπτυξη που διαχέεται σε ολόκληρο τον πληθυσμό, έχουμε ελάχιστες αμφιβολίες (πρόβλεψη), εάν δρομολογηθούν τα σχέδια των δανειστών – πόσο μάλλον αφού θα αυξηθεί νομοτελειακά ο τουρισμός, λόγω των προβλημάτων στις άλλες χώρες της Μεσογείου.

πηγή:

http://www.analyst.gr/2016/01/25/koinoniki-xreokopia/

Πυρ ομαδόν κατά του Λάκη

Όσον αφορά το Σόιμπλε, δεν νομίζω πως σεβάστηκε ποτέ τη δική μας οικονομική αναπηρία. Αντίθετα, δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να μας εξευτελίσει, να μας ειρωνευτεί, να μας σατιρίσει, να μας ληστέψει και να υποτάξει τις κυβερνήσεις μας

.

Με εντυπωσίασε πραγματικά η σημερινή ευαισθησία των πολιτικών για τον Σόιμπλε. Των ΜΜΕ επίσης. Ήταν αλήθεια πολύ συγκινητική. Όσον αφορά το Λάκη Λαζόπουλο, στολίστηκε από τα ομαδικά πυρά της εντιμότατης δημοσιογραφίας μας και της ηθικότατης πολιτικής μας, με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα: φασίστας, ναζί, θαμώνας διαύλων διαπλοκής, ανελέητος, σαδιστής, αυλικός, απατεώνας κοκ.

Επί πλέον, ως ένας γελωτοποιός που χρησιμοποιεί την πολιτική σάτιρα για να πλουτίζει και που περνάει επικίνδυνα μηνύματα σε μία αποχαυνωμένη κοινωνία (άρα η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίστηκε με ανάλογα κοσμητικά, αφού το «αποχαυνωμένη» δεν την κολακεύει ιδιαίτερα). Η επίμαχη φράση του Λάκη πάντως, αυτή που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, ήταν η εξής: «Όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μία καρέκλα, σιγά-σιγά το μυαλό του καθηλώνεται και σε μία ιδέα» (πηγή).

Οι πρώτες μου σκέψεις, αφού διαπίστωσα το μέγεθος της δημόσιας κατακραυγής, ήταν πως ένας άνθρωπος με τόση μεγάλη ακροαματικότητα, όση ο Λάκης, είναι λογικό να μην έχει πολλούς φίλους. Ειδικά στους χώρους της δημοσιογραφίας και της πολιτικής που οι μαχαιριές πίσω από την πλάτη δεν είναι κάτι πολύ ασυνήθιστο.

Όταν τώρα αυτός ο άνθρωπος κατηγορείται πως στήριξε επανειλημμένα το ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τις δημοφιλείς εκπομπές του, ενώ ο εμβολιασμένος σήμερα ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιμέτωπος με το χειρότερο εφιάλτη του, με όλες τις κοινωνικές ομάδες, ειδικά με τα ΜΜΕ, δεν μπορεί να περιμένει κάτι καλύτερο.

Αν και είμαι η τελευταία πάντως που θα έβρισκε έστω υποφερτές τις εκπομπές του Λάκη, αντιπαθώ ακόμη περισσότερο τη δημοσιογραφική και την πολιτική υποκρισία. Κυρίως όταν προέρχεται από ανθρώπους που χρησιμοποιούν σκόπιμα όποιο μέσον επικοινωνίας ή όποια δημοτικότητα διαθέτουν, για να προβληθούν οι ίδιοι και για να κερδίσουν χρήματα ή αναγνώστες.

Όσον αφορά τώρα το Σόιμπλε, δεν νομίζω πως σεβάστηκε ποτέ τη δική μας οικονομική αναπηρία. Αντίθετα, δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να μας εξευτελίσει, να μας ειρωνευτεί, να μας προσβάλλει, να μας σατιρίσει, να μας ληστέψει και να υποτάξει τις κυβερνήσεις μας. Όλες, τη μία μετά την άλλη, με τελευταίο θύμα του το ΣΥΡΙΖΑ και με επόμενο τη ΝΔ.

Είμαι σίγουρη επίσης πως δεν πρόκειται να διστάσει να μας πάρει ότι έχουμε και δεν έχουμε, πετώντας μας στη συνέχεια στον κάλαθο των αχρήστων, σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα. Άλλωστε το απέδειξε κακοποιώντας τους ίδιους τους συμπατριώτες του, τους Ανατολικογερμανούς. Τους λήστεψε με τον πιο στυγνό και αιμοβόρο τρόπο, όταν ήταν ο υπεύθυνος του δικού τους ΤΑΙΠΕΔ. Νομίζω πως για αυτό τον πυροβόλησε ένα από τα θύματα του, αν και μπορεί να κάνω λάθος.

Εάν θα χαρακτήριζα λοιπόν κάποιον φασίστα, ναζί, σαδιστή ή ανελέητο, πράγμα που φυσικά δεν κάνω, μάλλον τον Σόιμπλε θα επέλεγα παρά το Λάκη. Έναν άνθρωπο που ο ίδιος δεν διατάζει να χρησιμοποιήσει την αναπηρία του για να επιβάλλεται στους άλλους και για να σκύβουν όλοι δουλικά μπροστά του.

Εδώ θα με αντίκρουε κανείς, λέγοντας μου ότι είναι πολύ σωστό που εμείς δείχνουμε μία τέτοια ανωτερότητα! Που υπερασπιζόμαστε με τέτοια θέρμη το δυνάστη μας, το Σόιμπλε και που καταδικάζουμε το σάτυρο, το Λάκη, για την απρέπεια του (αν και τη μεταφράσαμε όπως μας βόλευε).

Θα του απαντούσα τότε πως θα είχε δίκιο, εάν δείχναμε την ίδια ευαισθησία στα θέματα που αφορούν εμάς. Στα δικά μας παιδιά που αναγκάζονται να αναζητήσουν νέες πατρίδες επειδή τους το επιβάλλει ο Σόιμπλε. Στους δικούς μας ανθρώπους που λιμοκτονούν, που εξαθλιώνονται και που εξευτελίζονται καθημερινά, από τις συνθήκες που τους επέβαλλε ο Σόιμπλε. Ένας άνθρωπος που αρνείται πεισματικά ακόμη και να συζητήσει το θέμα των αποζημιώσεων που μας χρωστάει η πατρίδα του, από την εποχή που οι ναζί πρόγονοι του κατάκλεψαν, κατέκαψαν, αιματοκύλισαν και λήστεψαν την Ελλάδα.

Μπορεί να κάνω λάθος βέβαια και να είμαι υπερβολική. Όμως, πραγματικά δεν αντέχω αυτήν την υποκριτική ανωτερότητα, χωρίς να έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ το Λάκη. Άλλωστε δεν έχει καμία ανάγκη από την υπεράσπιση μου. Ξέρει πολύ καλύτερα από τον καθένα πως είναι λογικό να δέχεται επιθέσεις ζήλειας.

Όσον αφορά τον ελληνικό λαό, καταλαβαίνει επίσης τι συμβαίνει και δεν επηρεάζεται από κανέναν τόσο εύκολα, όσο νομίζουν κάποιοι. Ακόμη καλύτερα, ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει, ποιόν να εκτιμάει και ποιόν όχι, καθώς επίσης πόσο και τι πρέπει να περιμένει, πριν καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα. Κακώς τον υποτιμούν λοιπόν όλοι όσοι το κάνουν. Εάν πρέπει να καταδικάσει το Λάκη θα το κάνει. Εάν πάλι όχι, κανένας δεν θα του αλλάξει τη γνώμη. Η δική μου άποψη πάντως είναι ότι πραγματικά ξέφυγε ο Λάκης, ντροπή του λοιπόν, αλλά πολύ μεγαλύτερη η ντροπή του Σόιμπλε. Αν και δεν πρόκειται ποτέ να νοιώσει κάτι τέτοιο.

  Serena Nomikou

Analyst

Νόαμ Τσομσκι: «Οι σαδιστές ευρωκράτες βασανίζουν την Ελλάδα»

Η Συνέντευξη

Τη στάση της Ευρώπης τόσο απέναντι στην οικονομική κρίση και την Ελλάδα όσο και στη διαχείριση του προσφυγικού δράματος επικρίνει ο διεθνώς αναγνωρισμένος φιλόσοφος και ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι. Όσον αφορά την κρίση, ο Τσόμσκι λέει ότι «οι σαδιστές ευρωκράτες βασανίζουν την Ελλάδα» που τόλμησε να διεκδικήσει τη Δημοκρατία, ενώ για το προσφυγικό σημειώνει ότι η Ευρώπη ξέρει πολύ καλά από λιτότητα, αλλά όχι από ανθρωπισμό.

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε στον Xρόνη Πολυχρονίου για το Truthout.
Ο σαδισμός απέναντι στη Δημοκρατία

Σχολιάζοντας το θέμα της ελληνικής κρίσης, ο Αμερικανός φιλόσοφος ασκεί δριμεία κριτική στους πιστωτές της χώρας που ζητούν από την Ελλάδα να εφαρμόσει δύσκολα μέτρα που καμία άλλη δημοκρατική χώρα στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε να εισαγάγει.
«Οι όροι που επιβάλλονται στην Ελλάδα είναι προς το συμφέρον των πιστωτών κι έχουν καταστρέψει τη χώρα. Ο στόχος υποτίθεται πως ήταν να μειωθεί το χρέος, το οποίο έχει αυξηθεί υπό αυτά τα μέτρα. Με την οικονομία να έχει υπονομευθεί, το ΑΕΠ έχει μειωθεί και ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ έχει αυξηθεί παρά τη ριζική περιστολή των κρατικών δαπανών. Στην Ελλάδαέχει παρασχεθεί ελάφρυνση του χρέους, σε θεωρητικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα έχει γίνει σαν ένα χωνί μέσω του οποίου ρέει η ευρωπαϊκή βοήθεια προς τις τράπεζες του Βορρά, οι οποίες μέχρι σήμερα έδιναν επισφαλή δάνεια, δεν τα πήραν πίσω και θέλουν τώρα να διασωθούν από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Πρόκειται για μία συνήθη πρακτική των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στη νεοφιλελεύθερη εποχή», λέει.
«Όταν η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε δημοψήφισμα, για να ζητήσει από τους πολίτες της χώρας να εκφράσουν την άποψή τους σχετικά με την τύχη τους, η αντίδραση των ευρωπαϊκών ελίτ ήταν απόλυτος τρόμος απέναντι στην αναίδεια. Πώς μπορεί οι Έλληνες να τολμούν να θεωρούν τη Δημοκρατία ως μια αξία που πρέπει να γίνεται σεβαστή στη χώρα γέννησής της; Οι κρατούντες Ευρωκράτες αντέδρασαν με απόλυτο σαδισμό, προβάλλοντας ακόμα πιο σκληρές απαιτήσεις ώστε να γίνει η Ελλάδα ερείπια και στο μεταξύ, χωρίς καμία αμφιβολία, να ιδιοποιηθούν ό,τι μπορούν για τον εαυτό τους.

Το αντικείμενο του σαδισμού δεν είναι οι Έλληνες ειδικά, αλλά όποιος τολμά να φανταστεί ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν δικαιώματα που συγκρίνονται με αυτά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των επενδυτών. Πολύ γενικά, μπορεί να πει κανείς ότι τα μέτρα λιτότητας κατά τη διάρκεια της ύφεσης δεν έβγαζαν οικονομικό νόημα, όπως αναγνωρίζεται ακόμη και από τους οικονομολόγους του ΔΝΤ (αν και όχι από τους πολιτικούς παράγοντες του Ταμείου).
Αυτή η κατάσταση είναι δύσκολο να θεωρηθεί ως οτιδήποτε άλλο, εκτός από ταξικός πόλεμος, ο οποίος σκοπεύει να ανατρέψει τις κοινωνικές δημοκρατικές κατακτήσεις, που έχουν υπάρξει μία από τις σημαντικότερες συνεισφορές της Ευρώπης στον σύγχρονο πολιτισμό», θα σημειώσει επίσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το μνημόνιο, και ο Βαρουφάκης

Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να λείπει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το γεγονός ότι παρά τις προεκλογικές του υποσχέσεις αναγκάστηκε τελικά να υπογράψει ένα νέο μνημόνιο. Τι θα πει ο διεθνώς αναγνωρισμένος ακαδημαϊκός για αυτό; «Δεν αισθάνομαι αρκετά κοντά στην κατάσταση, ώστε να σχολιάσω συγκεκριμένες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, και να αξιολογήσω τις εναλλακτικές διαδρομές που θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει». «Οι επιλογές του θα μπορούσαν να είναι καλύτερες πάντως, αν είχε λάβει ουσιαστική υποστήριξη από άλλες λαϊκές δυνάμεις της Ευρώπης, όπως νομίζω ότι θα μπορούσε να είχε γίνει», θα υπογραμμίσει.
Ο Τσόμσκι καλείται επίσης να σχολιάσει τις βλέψεις του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, για ένα ευρωπαϊκό κόμμα που θα «εκδημοκρατίσει» την Ευρώπη και απαντά στο ερώτημα «γιατί η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί παρελθόν για πολλές ευρωπαϊκές κοινωνίες», αλλά και στο «πόσο εφικτό είναι να εκδημοκρατιστεί ο καπιταλισμός».
«Η σοσιαλδημοκρατία, όχι μόνο στην ευρωπαϊκή παραλλαγή της, αλλά και σε άλλες, βρίσκεται κάτω από σοβαρή επίθεση από την νεοφιλελεύθερη περίοδο της προηγούμενης γενιάς, η οποία ήταν επιβλαβής για τον πληθυσμό, αλλά αντίθετα ωφέλησε μικρές ελίτ», λέει.
«Ένα παράδειγμα της χυδαιότητας αυτών των δογμάτων αποκαλύπτεται στη μελέτη που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από την Oxfam, η οποία διαπιστώνει ότι το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, θα έχει σύντομα στα χέρια του περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου πλούτου. Στο μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, την πλουσιότερη εκ των κοινωνιών του κόσμου, εκατομμύρια παιδιών ζουν σε νοικοκυριά που προσπαθούν να επιβιώσουν με 2$ την ημέρα. Ακόμη και αυτό κομμάτι ψωμί είναι υπό επίθεση από τους λεγόμενους συντηρητικούς», παρατηρεί.
«Το πόσο μακριά μπορεί να προχωρήσουν μεταρρυθμίσεις στις υπάρχουσες συνθήκες του κρατικού καπιταλισμού, είναι υπό συζήτηση. Αλλά ότι μπορούν να πάνε πολύ πιο πέρα από ό,τι σήμερα, δεν είναι καθόλου υπό αμφισβήτηση. Ούτε τίθεται υπό αμφισβήτηση ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να φτάσουν στα όριά τους», σημειώνει.
Σύμφωνα με τον Νόαμ Τσόμσκι, «αυτός θα πρέπει να είναι ένας στόχος ακόμη και για αυτούς που διατείνονται για τη ριζοσπαστική κοινωνική επανάσταση, η οποία θα οδηγούσε μόνο σε χειρότερα δεινά, αν δεν προκύψει από την αφοσίωση ευρύτερων μαζών που θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα κέντρα εξουσίας θα εμποδίσουν περαιτέρω τα βήματά τους προς τα εμπρός».

Οι λόγοι που οδήγησαν στην προσφυγική κρίση

Αναφορικά με τους λόγους που οδήγησαν στο ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης, ο Νόαμ Τσόμσκι κάνει την ανασκόπηση των γεγονότων που είχαν ως αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση στη Μέση Ανατολή. «Η κρίση χτιζόταν επί ένα μακρό διάστημα», λέει και εστιάζει σε δύο γεγονότα που χτύπησαν τη Μέσα Ανατολή σαν μία «δυτική βαριοπούλα» που απελευθέρωσε δραματικές συνέπειες.
Το πρώτο γεγονός που πρέπει να εξεταστεί είναι σύμφωνα με τον Αμερικανό φιλόσοφο, η εισβολή ΗΠΑ – Ηνωμένου Βασιλείου στο Ιράκ, με τη βάρβαρη κατοχή που ακολούθησε να έχει ως αποτέλεσμα, πέραν των σφαγών και της ολικής ισοπέδωσης της χώρας, το ξέσπασμα μίας σεχταριστικής διαμάχης που μοίρασε τη χώρα αλλά και την ευρύτερη περιοχή σε δύο στρατόπεδα. «Η εισβολή εκτόπισε εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι διέφυγαν ή αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε φτωχές γειτονικές χώρες, που βρέθηκαν αντιμέτωπες με τα δικά μας εγκλήματα», σημειώνει.
«Μία ακόμα πτυχή της εισβολής είναι και η γένεση του τερατουργήματος του Ισλαμικού Κράτους, που συνέβαλε στην καταστροφή της Συρίας», θα πει ο Νόαμ Τσόμσκι. Και σε αυτή την περίπτωση οι γειτονικές χώρες χρειάστηκε να απορροφήσουν τις προσφυγικές ροές, με την Τουρκία να έχει δεχτεί πάνω από 2 εκατ. Σύρους πρόσφυγες, λέει. Ωστόσο δεν παραλείπει να επικρίνει τη γείτονα χώρα μας για την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή, καθώς όπως σημειώνει την ίδια στιγμή που η Τουρκία καλείται να αντιμετωπίσει το προσφυγικό, συμβάλλει στην κλιμάκωση της κρίσης, με το να υποστηρίζει το Μέτωπο Αλ Νούσρα, την αδελφή οργάνωση της Αλ Κάιντα στη Συρία, και με το να επιτίθεται στους Κούρδους, την κύρια δύναμη που πολεμάει τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους από εδάφους.
Το δεύτερο γεγονός που οδήγησε στη σημερινή κρίση, είναι σύμφωνα με τον διάσημο ακαδημαϊκό, η καταστροφή της Λιβύης, στην οποία σήμερα επικρατεί ένα χάος μεταξύ αντιμαχόμενων ομάδων. Πρόκειται για μια χώρα – βάση του Ισλαμικού Κράτους, που παράγει όχι μόνο τζιχαντιστές αλλά και όπλα που «ταξιδεύουν» από τη Δυτική Αφρική ως την Μέση Ανατολή, αλλά είναι και δέκτης μεγάλων μεταναστευτικών ροών από όλη την αφρικανική ήπειρο. Η περίπτωση της Λιβύης μάλιστα, σύμφωνα με τον Τσόμσκι, φέρνει στην επιφάνεια και ιστορικούς παράγοντες, όπως το ότι η Ευρώπη, συστηματικά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει βασανίσει και εκμεταλλευτεί την Αφρική για να προωθήσει τη δική της ανάπτυξη.

Η Ευρώπη ξέρει από λιτότητα αλλά όχι από ανθρωπισμό

Πώς βλέπει την αντίδραση της Ευρώπης απέναντι στην προσφυγική κρίση; «Τα ευρωπαϊκά κέντρα διακυβέρνησης είναι πολύ αποτελεσματικά στο να επιβάλλουν σκληρά μέτρα λιτότητας που καταστρέφουν τις φτωχότερες χώρες και ωφελούν τις τράπεζες. Στον αντίποδα, φαίνεται να έχουν καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά απέναντι στην ανθρωπιστική καταστροφή που σε μεγάλο βαθμό έχουν δημιουργήσει τα δυτικά εγκλήματα. Το βάρος έπεσε στους λίγους που ήταν πρόθυμοι, τουλάχιστον προσωρινά, να κουνήσουν έστω και λίγο το δαχτυλάκι τους, όπως η Σουηδία και η Γερμανία. Πολλοί άλλοι απλά έκλεισαν τα σύνορά τους», σχολιάζει ο Νόαμ Τσόμσκι. Παραλληλίζει μάλιστα την κατάσταση στα σύνορα της Ευρώπης, σαν την κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, όπου οι Αμερικάνοι υποστηρίζουν ότι ακολουθούν μία «ανθρωπιστική πολιτική που μειώνει την παράνομη μετανάστευση», αλλά σε ποιους; Σε αυτούς που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα συντρίμμια που άφησαν στην κεντρική Αμερική τα εγκλήματα των ΗΠΑ σε αυτή, όπως τονίζει.

«Τι μας λέει όλο αυτό για τις επικρατούσες αξίες; Είναι δύσκολο ακόμη και να χρησιμοποιήσεις τη λέξη “αξίες”, πόσο μάλλον να το σχολιάσεις», θα σημειώσει χαρακτηριστικά…
Ο Νόαμ Τσόμσκι τοποθετείται όμως και για το επιχείρημα που όλο και πιο συχνά ακούγεται από επίσημα ευρωπαϊκά χείλη και λέει ότι «είναι απλά αδύνατο να δεχτεί η Ευρώπη τόσους μετανάστες και πρόσφυγες». «Η Γερμανία έχει απορροφήσει σχεδόν 1 εκατ. πρόσφυγες, όντας μια πολύ πλούσια χώρα, με πληθυσμό άνω των 80 εκατ. πολιτών. Κάντε τη σύγκριση με τον Λίβανο, μια φτωχή χώρα με σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Το 25% του πληθυσμού του Λιβάνου αποτελείται από μη Λιβανέζους. Όπως πολύ σωστά έχει παρατηρήσει ο επικεφαλής του Human Rights Watch, Kenneth Roth, “Αυτό το κύμα ανθρώπων μοιάζει σαν σταγόνα, αν αναλογιστεί κανείς την πισίνα που καλείται να το απορροφήσει. Λαμβάνοντας υπόψη τον πλούτο της ΕΕ και την προηγμένη της οικονομία, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι η Ευρώπη δεν διαθέτει τα μέσα για να απορροφήσει αυτούς τους νεοφερμένους, ιδιαίτερα οι χώρες που χρειάζονται τους μετανάστες για την οικονομική τους ευρωστία”».

Η κρίση ως ευκαιρία

Καταλήγοντας ο Αμερικανός φιλόσοφος θα σχολιάσει: «Νομίζω ότι θα πρέπει να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ του ενιαίου νομίσματος ― για το οποίο οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες ― και το έργο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η οποία νομίζω ότι έχει υπάρξει μια σημαντική εξέλιξη. Υπενθυμίζεται ότι για εκατοντάδες χρόνια η Ευρώπη αλληλοσπαρασσόταν.Το να έχουν ξεπεραστεί οι εθνικές εχθροπραξίες και τα σύνορα είναι ένα σημαντικό επίτευγμα. Θα ήταν μεγάλη ντροπή αν η συνθήκη Σένγκεν καταρρεύσει κάτω από μια αντιληπτή απειλή, που δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να διαχειριστεί με ανθρωπιστικό τρόπο και που θα μπορούσε να συμβάλει στην οικονομική και πολιτιστική υγεία της ευρωπαϊκής κοινωνίας».
aristeridiexodos

Ο Κούλης είναι κεντρώος, επίσης έχω δει γάιδαρο να πετά και βαπόρι στη Λάρισα...

Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή υποτίθεται πως θα σηματοδοτούσε την ανατολή τού αστεριού τού Κούλη, του δήθεν μεταρρυθμιστή που θα έσωζε τη χώρα από τον αριστερό λαϊκισμό και τους ολιγάρχες από τις ιστορικές τους ευθύνες. Υπό μία έννοια τα αποκαλυπτήρια πράγματι έγιναν, μόνο που δεν ήταν προς όφελος του νέου αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας τον πήρε παραμάζωμα, ιδίως στη δευτερολογία του, με τον Κούλη να μοιάζει πιο αμήχανος κι από τότε που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για τα τηλεφωνικά κέντρα τής Siemens...

Δεν έφερε καμιά ουσιαστική αντιπρόταση για το ασφαλιστικό, ενώ κι αυτές που παρουσίασε δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να απογυμνώσουν τον δήθεν κεντρώο πολιτικό και να τον ντύσουν με τα πραγματικά του ρούχα, αυτά του νεοφιλελευθερισμού: είναι αντίθετος, για παράδειγμα, στην αύξηση, έστω κατ' ελάχιστο, των εργοδοτικών εισφορών, μολονότι έχουν συμφωνήσει σε αυτό ακόμα και οι εργοδότες. Επίσης, ζήτησε την επαναφορά τής ρήτρας μηδενικού ελλείμματος-δηλαδή μειώσεις-για όλες τις συντάξεις και, κυρίως, διαφωνεί στην αναδιανεμητική διάσταση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που προτείνει η κυβέρνηση. Με λίγα λόγια, δεν θέλει οι πλούσιοι να πληρώσουν δεκάρα τσακιστή για το ασφαλιστικό, την ίδια ώρα που παρουσιάστηκε ως ντίλερ τής ιδιωτικής ασφάλισης...

Στην ίδια συζήτηση στη Βουλή έγιναν ξεκάθαρες οι ολοφάνερες αδυναμίες τού προέδρου τής ΝΔ, ο οποίος είναι δύσκολο να υποδυθεί το ρόλο τού εκσυγχρονιστή όταν ο ίδιος έχει μια σειρά από σκελετούς στη ντουλάπα του. Πώς, για παράδειγμα, θα μεταρρυθμίσει τη δημόσια διοίκηση αυτός ο οποίος στην ουσία δεν θέλει καθόλου Δημόσιο, ο οποίος δωροδοκείτο κατ' επανάληψη από ξένη ιδιωτική εταιρεία, που διόρισε 51 μετακλητούς υπαλλήλους όταν ήταν υπουργός, που πετσόκοψε έναν καλό νόμο-το νόμο Ραγκούση για την πρόσληψη διευθυντών- για να διορίσει τους δικούς του, που τους μόνους που απόλυσε ήταν τους πιο αδύναμους-τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες- κι ο οποίος αρνείται σήμερα να υπερψηφίσει έναν επίσης καλό νόμο που φέρνει στη Βουλή η κυβέρνηση και με τον οποίο, για παράδειγμα, οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων θα είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι κι όχι κομματικώς διορισμένοι; Οι άνθρωποι δεν κρίνονται τόσο από τα λόγια όσο από τις πράξεις τους κι όσο πλούσιο κι αν είναι το βιογραφικό τού Κούλη σε πτυχία κι εργασιακή εμπειρία-χάρη και στις διασυνδέσεις τού μπαμπά- τόσο βρόμικο είναι επίσης. Κι αυτό είναι λογικό να αποτελεί βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να τον αποδομήσουν...

Οι ιδεολογίες δεν πρόκειται να πεθάνουν όσο υφίστανται διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Οσο υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί οι πολιτικοί θα καλούνται να κάνουν επιλογές που θα θίγουν ή τους μεν ή τους δε. Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο εξυπηρετεί κυρίως τα συμφέροντα της ελίτ. Αν δεν ήταν, όμως, αυτός στην εξουσία τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, γιατί τουλάχιστον ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του κάνουν τα αδύνατα δυνατά, στην ουσία με δεμένα χέρια, ώστε οι εφαρμοστικές πολιτικές τού μνημονίου να απηχούν τη διαχρονική προτεραιότητα της Αριστεράς στην κοινωνική δικαιοσύνη...

Αντιθέτως, ο Κούλης είναι κάθε λέξη αυτού του προγράμματος, τον εκφράζει απολύτως η αναδιανεμητική υπέρ των πλουσίων φιλοσοφία του. Αλλωστε οι φτωχοί, όπως θα έλεγε κι ο Β. Κικίλιας- ο οποίος έγινε συνταξιούχος από τα τριανταφεύγα του-, δεν αξίζει να πάρουν ευκαιρίες για να πλουτίσουν γιατί μετά θα τεμπελιάζουν. Σε αυτόν τον ταξικό πόλεμο υπάρχουν ξεκάθαρα στρατόπεδα κι ας κοιμάται, προς το παρόν τουλάχιστον, το ένα με τον εχθρό γιατί αυτός κρατά όμηρο το λαό του. Αν έχεις στόχο άλλωστε να τον σκοτώσεις, όπως είναι ο στόχος τής κυβέρνησης, πλαγιάζεις και με το διάβολο για να τον πετύχεις. Κι ας διαφωνούν οι άμωμοι που φοβούνται να βάλουν τα ποδαράκια τους στη λάσπη στο όνομα μιας ανούσιας αν δεν συνεχίζεις τη μάχη ιδεολογικής καθαρότητας...

 http://tripioevro.blogspot.gr

Ο Ψυχάρης που εξέφραζε "τας ευγνωμόνους ευχαριστίας του" στον Παπαδόπουλο αποκαλεί τον Τσίπρα δικτάτορα, τί δεν καταλαβαίνεις;...

Δεν με συγκινούν οι άνθρωποι που είναι αγαπητοί σε όλους. Για να συμβαίνει αυτό είτε οι ίδιοι είναι άχρωμοι, άοσμοι κι άγευστοι είτε αγύρτες. Γι' αυτό κι έχει μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ίσως κι από το ποιοί είναι φίλοι του, να βλέπουμε ποιοί είναι οι εχθροί ενός προσώπου, ενός πολιτικού ιδιαιτέρως. Ποιοί αντιπολιτεύονται, για παράδειγμα, με μανία τον Αλέξη Τσίπρα; Ο Στ. Ψυχάρης, ο Θ. Αναστασιάδης κι ο Γ. Αλαφούζος, οι οποίοι επιχειρούν, προκαλώντας πολλά γέλια, να πείσουν την κοινή γνώμη πως ο πρώτος διεθνής διαγωνισμός στην ιστορία τής ιδιωτικής τηλεόρασης για την παραχώρηση τηλεοπτικών αδειών αποτελεί ένα πραξικόπημα κατά τής ελευθεροτυπίας! Δεν αποκλείω σε κάποιο από τα επόμενα πρωτοσέλιδά τους τα "ΝΕΑ", το "Βήμα", το "Πρώτο Θέμα" ή η "Καθημερινή" να ντύσουν τον Αλέξη Τσίπρα με τη στολή τού δικτάτορα Παπαδόπουλου για να μας πείσουν πως το κλείσιμο καναλιών που επιβίωσαν μέχρι τώρα χάρη στη διαπλοκή επιχειρηματικής-πολιτικής και τραπεζικής εξουσίας ισοδυναμεί με τη χειρότερη μορφή λογοκρισίας...

Είναι τέτοια η ένδεια επιχειρημάτων τής μνημονιακής αντιπολίτευσης και των μιντιακών της φερέφωνων-ή, μήπως, συμβαίνει το αντίστροφο;- ώστε αναγκάζονται ξανά και ξανά να μιλούν για σκοινί στο σπίτι τού κρεμασμένου. Εκαναν σημαία τους, για παράδειγμα, τους διορισμούς μετακλητών υπαλλήλων τα κόμματα που άλωσαν τον κρατικό μηχανισμό στα χρόνια τής μεταπολίτευσης και οι οποίοι βυσματούχοι τους δεν έφυγαν βεβαίως με την αποχώρηση του υπουργού που τους διόρισε αλλά εξακολουθούμε να πληρώνουμε τους μισθούς και τις συντάξεις τους. Τώρα θεωρούν πως βρήκαν πρόσφορο έδαφος να αντιπολιτεύονται εκείνοι που κατάστησαν την ΕΡΤ κομματικό μαγαζάκι τους και οι οποίοι φρόντιζαν-οι περισσότεροι τουλάχιστον- να μην ενοχλούν τους ολιγάρχες-καναλάρχες, σε μια αγαστή συνεργασία η οποία διακόπηκε με την ψήφο τού ελληνικού λαού στις 25 Ιανουαρίου 2015.

Εκείνοι που πριν πέντε δεκαετίες στήριζαν την αποστασία σε βάρος τού Γ. Παπανδρέου, οδηγώντας το λαό να καίει τις πουλημένες φυλλάδες τους στην πλατεία Συντάγματος, αυτοί που υμνολογούσαν τη χούντα των συνταγματαρχών, οι ίδιοι που αγιοποίησαν πρωθυπουργούς που μας έφεραν στη μνημονιακή καταστροφή έχουν το θράσος να κουνούν το δάχτυλο της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας. Λιγο πριν, πάντως, ή και λίγο μετά από το πέρασμά τους από τους οικονομικούς εισαγγελείς για να δικαιολογήσουν αδικαιολόγητα πλούτη και το κρατικό ταμείο για να καταβάλουν τα πρόστιμα που αναλογούν στη λαμογιά τους. Τυχαίο;...

Οσο περνά ο καιρός τόσο αυξάνονται οι ομοιότητες με τη Χιλή τού Σαλβαδόρ Αγιέντε. Και τότε ο σοσιαλιστής πρόεδρος αποπειράθηκε να εφαρμόσει ένα αναδιανεμητικό πρόγραμμα κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα σε ένα εχθρικότατο περιβάλλον, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Οι Αμερικανοί, για παράδειγμα, κατασχούσαν εμπορεύματα με πρώτες ύλες με προορισμό την Ευρώπη με αιτιολογία την αποπληρωμή παλαιότερων δανειών και οι ντόπιοι ολιγάρχες συνωμοτούσαν με το στρατό και, φυσικά, με την Ουάσιγκτον για την ανατροπή τού λαοπρόβλητου ηγέτη. Οι οικονομικές δυσκολίες δεν έλειπαν κι από εκείνη τη Χιλή, μόνο που οι πολίτες έβλεπαν έναν πρόεδρο που πολεμούσε θεούς και δαίμονες για να τους προστατεύσει.

Θυμίζω τα τελευταία λόγια τού Αγιέντε: "Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία. Είμαι βέβαιος ότι η θυσία μου δεν θα είναι μάταιη, είμαι βέβαιος ότι, τουλάχιστον, θα είναι ένα μάθημα ηθικής που θα τιμωρήσει το κακούργημα, τη δειλία και την προδοσία". Αλήθεια, τέσσερις δεκαετίες μετά θα επιτρέψουμε στους απόγονους των δοσίλογων της κατοχής, στους διαχρονικούς μας νταβατζήδες και στα νεοφυή βλαστάρια τους να ανατρέψουν μια ειρηνική επανάσταση που ο λαός επιδοκίμασε τέσσερις φορές με την ψήφο του από το 2014;...  
 http://tripioevro.blogspot.gr

Χάμπερμας: Η ασυνείδητη πολιτική της Γερμανίας ευθύνεται για την κρίση

Η ασυνείδητη Γερμανία:

Με συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, ο κορυφαίος Γερμανός διανοούμενος σημειώνει πως η χώρα του ακολούθησε ασυνείδητη πολιτική και χρησιμοποίησε την κρίση προς ίδιον όφελος. Ωστόσο, η μοναδική λύση για να βγει η Ευρώπη από το τέλμα περνάει και πάλι από τη Γερμανία.

«Αν η γερμανική κυβέρνηση είχε παίξει τον ρόλο μιας δύναμης τόσο κυριαρχικής όσο και υπεύθυνης, δεν θα είχε εκμεταλλευθεί τόσο ασυνείδητα τις πολιτικές κρίσεις των τελευταίων ετών προς όφελός της. Από την άλλη πλευρά, το κλειδί της εξόδου από την κρίση πρέπει να αναζητηθεί κυρίως στην ίδια τη γερμανική κυβέρνηση: αυτή θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει προ πολλού μια σοβαρή συζήτηση για τις μελλοντικές εναλλακτικές της Ευρώπης».

Η Γαλλία και ο νέος Τσόρτσιλ:

«Το γαλλογερμανικό ζεύγος, το οποίο μέσω μιας κοινής πρωτοβουλίας είναι το μοναδικό που μπορεί να βγάλει την ΕΕ από το τέλμα, έχει βαλτώσει. Ο θεσμικός συντονισμός της φορολογικής, οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής δεν μπορεί να επιτευχθεί με τεχνοκρατικά μέσα. Η απαραίτητη μεταβίβαση κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο απαιτεί έναν δημοκρατικό έλεγχο, συνεπώς μια κλίση της ζυγαριάς υπέρ του Ευρωκοινοβουλίου. Δυστυχώς δεν βλέπω κανέναν Τσόρτσιλ, κανέναν πολιτικό που θα είχε το απαιτούμενο κύρος να θέσει μια τέτοια αλλαγή σε κίνηση».

Για την Ευρωπαϊκή Ένωση:

«Ο όρος “κόπωση” μου φαίνεται κατάλληλος: τόσο από πολιτική όσο και από οικονομική άποψη, η ΕΕ και ιδίως η ευρωζώνη βυθίζονται σε μια δίνη προβλημάτων για τα οποία είναι υπεύθυνες οι ίδιες. Την ατμόσφαιρα “κόπωσης”, που επί χρόνια μετριάζει τον ενθουσιασμό, θα τη χαρακτήριζα σαν ένα μοιραίο μείγμα παράλυσης και διάλυσης».

Για το ευρώ:

«Η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα συνιστά καταστροφικό σενάριο, σύμφωνα με τους οικονομολόγους. Ως κοινωνιολόγος, δεδομένης της προχωρημένης ολοκλήρωσης των κοινωνιών και των οικονομιών μας, δεν είμαι σε θέση ούτε καν να φανταστώ ότι μπορούμε ακόμη και να εξετάζουμε μια τέτοια ριζοσπαστική διάλυση. Η μοναδική οδός σωτηρίας για το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη είναι, κατά την άποψή μου, να περάσουμε από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα σε μια πολιτική ένωση».
nostimonimar.gr

ΠΕΡΙ «ΑΠΟΒΑΣΗΣ» ΑΓΡΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ…

Η πολυδιαφημισμένη από τα ΜΜΕ «απόβαση» των αγροτών στην Αθήνα «ανήκει» πλέον στην «ιστορία», την οποία όπως συνήθως βιάζονται να «γράψουν» οι πάσης φύσεως μπιστικοί της εξουσίας.

 

Δεν είναι δύσκολο κατ’ αρχήν να εντοπιστεί και μάλιστα δίχως κάποια επίπονη προσπάθεια, το γεγονός ότι το σύνολο των ΜΜΕ παρουσίασαν την συγκεκριμένη κινητοποίηση των αγροτών με μια εμφανή πρόθεση διόγκωσής της.

 

Ενδεικτικά παραθέτουμε «ρεπορτάζ» από την ιστοσελίδα newsit στις 12-2-2015:

 

«- 3.000 Κρητικοί αγρότες θα δώσουν το παρόν στις κινητοποιήσεις της Αθήνας
– Με 30 τρακτέρ και περισσότερα από 100 λεωφορεία θα ξεκινήσουν από Ισθμό οι αγρότες της Πελοποννήσου
– Ξεκίνησαν με 20 τρακτέρ οι αγρότες από τη Νίκαια στις 04:00
– Περισσότεροι από 20.000 διαδηλωτές αναμένονται στο Σύνταγμα
– Δεν θέλουμε επεισόδια, εμείς έχουμε μάθει να δημιουργούμε, όχι να γκρεμίζουμε το μήνυμα των αγροτών».

 

«Ογκώδης διαδήλωση», «μεγαλειώδης συγκέντρωση», «πολιορκία του Συντάγματος» και άλλα επικολυρικά γράφτηκαν για μια κινητοποίηση στην οποία οι συμμετέχοντες μαζί με τις «εφεδρείες» του ΠΑΜΕ και τα υπόλοιπα οργανωμένα μπλόκα διαδηλωτών δεν μπόρεσαν να φτάσουν τους 10.000 διαδηλωτές. Φυσικά και δεν μας ενδιαφέρει να υποκλιθούμε στην λεγόμενη μαζικότητα αναγνωρίζοντάς την σαν τον απαραίτητο εκείνο όρο, που διασφαλίζει κατά τους κινηματίες, αλλά και εν γένει τους κομματικούς την αγωνιστικότητα των κινητοποιούμενων. Για τον λόγο αυτό δεν θεωρούμε ως αποτυχημένη μια διαδήλωση μετρώντας «κεφάλια». Το γεγονός που εντοπίζουμε όμως, δηλαδή η υπερβολική διόγκωση του αριθμού των συμμετεχόντων σχετίζεται από τα ίδια ΜΜΕ, που μας έχουν συνηθίσει στην αντίθετη αντιμετώπιση είναι προφανές ότι έχει σαν αφετηρία συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, παζάρια και διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη (πολιτικοί συσχετισμοί, «αδειοδότηση» καναλιών κ.ά.).

 

Επίσης, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αντίθετα μ’ ότι συμβαίνει συνήθως, εδώ προβλήθηκε η ενότητα των κινητοποιούμενων, την οποία οι μοναδικοί (sic!!!), που την διατάραξαν ήταν οι «δράκοι», δηλαδή ορισμένοι λέει καθοδηγούμενοι χρυσαυγίτες… Σε παρέμβασή του μάλιστα στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας απέδωσε τις συγκρούσεις έξω από το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης και στο Χαϊδάρι στη δράση «ακροδεξιών-χρυσαυγίτικων στοιχείων, που προσπαθούν να παρασύρουν τους απλούς αγρότες, οι οποίοι έχουν τις διεκδικήσεις τους».

 

Η καθεστωτική προπαγάνδα έμοιαζε να κορυφώνεται με την θριαμβευτική σύλληψη ενός χρυσαυγίτη (πρώην, κατά δήλωσή του), που συμμετείχε στο σπάσιμο του περιπολικού στο Χαϊδάρι, ενώ όλα τα σχετικά πλάνα έδειχναν πλήθος «παρασυρμένων» αγροτών να στηρίζει την συγκεκριμένη δράση, όχι βέβαια επειδή υποστήριζε ή γνώριζε την ταυτότητα του «δράκου», αλλά επειδή εμφανώς συμφωνούσε με την πρακτική.

 

Όσο για τα γεγονότα έξω από το υπουργείο Αγροτικής ανάπτυξης εδώ το ψεύδος μοιάζει με ελέφαντα, που οι προπαγανδιστές θέλουν να εμφανίσουν ως ακρίδα. Εκατοντάδες αγρότες από την Κρήτη «παρασυρμένοι» και αυτοί από τους χρυσαυγίτες συμμετείχαν ή στήριζαν τις επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις και στο σπάσιμο των παραθύρων του υπουργείου μέχρι και τον τέταρτο όροφο, σε μια περιοχή που γρήγορα έγινε πεδίο μάχης με φωτιές, δακρυγόνα, σπασμένα πεζοδρόμια και πετροπόλεμο, ενώ υπήρξαν και δέκα τραυματίες αστυνομικοί.

 

Τα συχαρίκια για την «τάξη και την περιφρούρηση» (με τα ΚΝΑΤ στην συνήθη διατεταγμένη υπηρεσία της ροπαλοφόρου ΟΠΛΑ) που βασίλεψε στην συγκέντρωση του Συντάγματος έσπευσαν, βέβαια, να αποδώσουν στους συνήθεις δικαιούχους, εφημερίδες, όπως το Βήμα και η Καθημερινή:

 

Έτσι «Ο αγροτοσυνδικαλιστής Βαγγέλης Μπούτας, επικεφαλής του μπλόκου της Νίκαιας, παρέμεινε συνεπής όσον αφορά τις δεσμεύσεις του για την περιφρούρηση της πορείας και τη συμβολική παρουσία τρακτέρ». Ένας Μπούτας βγαλμένος πραγματικά από τα «παλιά» να αγκαλιάζει όσους επέστρεψαν, συγκινημένος μέχρι εκεί που δεν πήγαινε, να τους αποκαλεί «ήρωες», ενώ κατά πόδας αυτή η ανεξάντλητη μορφή ο Κουτσούμπας (Αλήθεια! Σε εκείνη την πολύωρη συζήτηση με τον Τσίπρα, προ ημερών, τί να ειπώθηκε, άραγε;) να επαναλαμβάνει ρομποτικά «εργατιά, αγροτιά μια φωνή και μια γροθιά» σε κάθε του εμφάνιση στα ΜΜΕ…

 

Μόνο που «όσο και να διαβάζει η αλεπού τα φιρμάνια της το πετσί της πάει στο παζάρι»…

 

Όπως υποστήριξαν, πριν την συγκεκριμένη κινητοποίηση, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, τα μέλη των συντονιστικών σε Προμαχώνα και Τέμπη, Στέργιος Λίτος και Παναγιώτης Καλογιάννης, «η απόφαση της Νίκαιας για κάθοδο στην Αθήνα είναι ξεπούλημα του αγώνα που κάνουμε σχεδόν τρεις εβδομάδες τώρα. Έχουμε έτοιμες τις αντιπροτάσεις μας. Ας μαζέψει ο πρωθυπουργός τις προσβολές που δεχτήκαμε από τους υπουργούς του (φοροφυγάδες-ακροδεξιά στοιχεία) και τότε θα συζητήσουμε από μηδενική βάση».

 

Στο ίδιο μήκος κύματος και τα μέλη της Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών και Κτηνοτρόφων, που παραβρέθηκαν και στη συνάντηση της Νίκαιας, σε επικοινωνία με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, εξέφρασαν την ανησυχία ότι με την κάθοδο στην Αθήνα «θα ξεφουσκώσει» ο αγώνας των αγροτών, ενώ, μεταξύ άλλων, επισήμαναν ότι «καταθέτουν ως αντιπρόταση, αυτή η κίνηση να γίνει αρχές της επόμενης εβδομάδας (Δευτέρα ή Τρίτη)».

 

Μ’ άλλα λόγια τα περί ουσιαστικής «ενότητας» των αγροτών είναι απλά κουραφέξαλα.

 

Το σάλπισμα για υποχώρηση σύμφωνα με τους συγκεκριμένους έχει ήδη δοθεί και η συγκεκριμένη κινητοποίηση εντάχθηκε από τα ελεγχόμενα μπλόκα του ΚΚΕ, όχι σε μια προοπτική κλιμάκωσης αλλά της σταδιακής απεμπλοκής, αφού έχουν αποκομισθεί τα αναμενόμενα πολιτικά κέρδη χωρίς να χαθεί ο έλεγχος.

 

Στην κατεύθυνση αυτή εντός του Κοινοβουλίου ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Βαγγέλης Αποστόλου διαμήνυσε ότι στη συνάντηση των αγροτών με τον πρωθυπουργό, η οποία, όπως τόνισε, «θα γίνει σύντομα», θα υπάρξουν βελτιώσεις όσον αφορά στο φορολογικό αλλά και το ασφαλιστικό για τους αγρότες. «Σε αυτήν τη συνάντηση θα απαντηθούν και θα λειανθούν πολλές από τις επιπτώσεις για τους αγρότες από τα προαπαιτούμενα», είπε, απαντώντας σε σχετική επίκαιρη ερώτηση βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ενώ σύμφωνα με διαρροές στους δημοσιογράφους η κυβέρνηση υπόσχεται ότι και ο ΟΓΑ θα παραμείνει ανεξάρτητο ταμείο για τους αγρότες, ενώ θα αποσυνδεθεί το προνοιακό του τμήμα για κάποια μεταβατική περίοδο.

 

Βέβαια, όπως συνήθως, μένει να αποδειχθεί, στο τέλος, αν πράγματι «κάποιοι» λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο…

Δημοσιεύθηκε από Συσπείρωση Αναρχικών

https://anhsyxia.wordpress.com

Αυτός είναι ο καπιταλισμός!

Στέργιος Βασιλείου

• Άλλοι βομβαρδίζουν,
• άλλοι πνίγουν,
• άλλοι αφήνουν τον κόσμο να πεθάνει από την πείνα,
• άλλοι διώχνουν,
• άλλοι στήνουν συρματοπλέγματα,
• άλλοι στρατόπεδα συγκέντρωσης,
• άλλοι ψηφίζουν νόμους να τους παίρνουν ό,τι χρυσό, χρήμα και αξία έχουν πάνω τους χωρίς επιστροφή,
• άλλοι θέλουν δημοκρατικό δημοψήφισμα για να τους ψοφήσουν,
• άλλοι σχεδιάζουν θαλάσσια σύνορα από τα οποία δεν θα περνάει κανείς…

Στήνουν hot spot στον πάτο της θάλασσας!

Τέλος, όλοι μαζί συγκροτούν την Κόλαση των λαών του κόσμου.

Ρατσιστικές και φασιστικές κραυγές παντού. Καμία ενοχή για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Αυτός ήταν πάντα ο καπιταλισμός.

• Είτε μάζευε δούλους από την Αφρική για την Αμερική,
• είτε έστηνε απαρτχάιντ και θαλάμους αερίων,
• είτε χώριζε τον κόσμο σε αποικίες,
• είτε βομβάρδιζε με ναπάλμ, χημικά, ατομική βόμβα και απεμπλουτισμένο ουράνιο,
• είτε έκλεβε τον πλούτο των λαών,
• είτε γέμιζε τις ηπείρους μετανάστες και ανέργους και τις θάλασσες με πτώματα.

Πάντα ίδιος ήταν.

Ύστερα κάποιοι μιλάνε για αξίες της ΕΕ!!!

Αμέσως μετά αναθέτουν στο ΝΑΤΟ να πνίγει τους μετανάστες, την ώρα που οι χώρες - μέλη του βομβαρδίζουν και υποδουλώνουν όλη τη Μ. Ανατολή και τη μισή Αφρική.

Αυτός είναι πάντα.

Και αν νομίσατε ότι τα κάνει εκεί που έχει πρόβλημα με τους μετανάστες και την κρίση, δείτε ότι τα κάνει και εκεί που δεν έχει πρόβλημα. Από την Ελβετία και την Δανία που κλέβουν τους μετανάστες από ό,τι έχουν, μέχρι την Αυστραλία που τους στέλνουν σε σίγουρο θάνατο.

Πόσο θα χαίρονται οι Ναζί που οι συνεχιστές τους, τους ξεπερνάνε!

Η είδηση - αφορμή για το σχόλιο:

Και με το νόμο παρακαλώ, με απόφαση της ουδέτερης και ανεξάρτητης, τυφλής δικαιοσύνης του καπιταλισμού!!!

Η Αυστραλία στέλνει σε μακρινό νησί του Ειρηνικού εκατοντάδες βαρύτατα νοσούντες μετανάστες

To Ανώτατο Δικαστήριο της Αυστραλίας έκανε την προηγούμενη εβδομάδα δεκτό το αίτημα της κυβέρνησης να στείλει σε νησί του Ειρηνικού που βρίσκεται 3.000 χλμ μακριά από τη χώρα 267 μετανάστες που έχουν υποβάλει αίτημα παροχής ασύλου, ανάμεσα στους οποίους αρκετοί πάσχουν από καρκίνο ή βρίσκονται στο τελικό στάδιο θανατηφόρων ασθενειών.

Στους βαρύτατα πάσχοντες που θα απελαθούν και 37 βρέφη

Θα απελαθούν: Εκεί όπου ο θάνατος φαντάζει λύση στα μάτια των παιδιών

“Πήδηξα από το σπίτι στο έδαφος. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου κλαίνε» - Ζωγραφιά κοριτσιού 7 ετών από το προσφυγικό στρατόπεδο στο Ναουρού του Ειρηνικού | Australian Human Rights Commission Report

Στέργιος Βασιλείου

Αλέξη Τσίπρα, κάνε δώρο στους Έλληνες τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Πιτσιρίκος

Αγαπητέ Αλέξη, όπως σου έχω ξαναγράψει δεν μου είσαι καθόλου αγαπητός αλλά καταλαβαίνω πως βρίσκεσαι στο σημείο που δεν ξέρεις τι να κάνεις, οπότε θα σου γράφω εγώ, γιατί ξέρω πως με διαβάζεις κρυφά πια και πως είσαι σε απόγνωση.

Αλέξη, κάτι πρέπει να κάνεις. Καταλαβαίνω πως σου είναι δύσκολο αλλά πρέπει· δεν βγαίνει τετραετία με το να τσεκάρεις χαλιά στο Ιράν.

Αλέξη, η παρουσία σου στην πρωθυπουργία του προτεκτοράτου μου θυμίζει κάτι γκόμενες που τις νοικιάζουν γκέι καλλιτέχνες, για να το παίζουν γκόμενές τους.

Ακόμα, μου θυμίζεις κάτι τύπους που πάνε κάθε βράδυ την γκόμενα στο σπίτι αλλά δεν την φιστικώνουν ποτέ.

Αυτούς τους λένε «καληνυχτάκιες».

Αλέξη, είσαι ο καληνυχτάκιας της Δημοκρατίας. Μάλλον, ο καληνυχτάκιας του προτεκτοράτου.

Δηλαδή, σου λέω με τρόπο πως είσαι γλάστρα.

Τώρα δεν ξέρεις πώς να αποδράσεις από την πρωθυπουργία αλλά, παράλληλα, να παραμείνεις στην πολιτική· σου έγραψα τι πρέπει να κάνεις τις προάλλες, αλλά βλέπω πως διστάζεις.

Αλέξη, μην διστάζεις, γιατί ο χρόνος που περνάει είναι εναντίον σου.

Οι Έλληνες είναι χάπατα και ραγιάδες αλλά, μοιραία, σε κάποιον θα ξεσπάσουν.

Αυτό είναι νόμος στη ζωή. Ακόμα και για τους ραγιάδες.

Δεν θέλεις να είσαι εσύ αυτός ο κάποιος.

Κι εδώ που τα λέμε, δεν σου αξίζει κιόλας. Είσαι ένας ακόμα πολιτικός απατεώνας αλλά δεν είσαι κι ο χειρότερος. Ένας καημένος είσαι που του ήρθαν εύκολα τα πράγματα στη ζωή -χωρίς κανένα κόπο- και σκέφτηκε «γιατί να μην γίνω και πρωθυπουργός;». Είσαι τυπικό δείγμα νεοέλληνα.

Αλλά τα ζώα που ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ 40 χρόνια, σε εσένα θα ξεσπάσουν, Αλέξη.

Αλέξη, δεν ξέρω τι θα κάνουν οι Έλληνες -και ούτε που με νοιάζει- αλλά εγώ μπορώ να σε συγχωρήσω.

Θα σε συγχωρήσω, αν κάνεις πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Μεταξύ μας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έπρεπε να είναι πρωθυπουργός των ραγιάδων.

Εσύ, Αλέξη, ήσουν ένα ατύχημα. Λίγο η χρεοκοπία, λίγο η ελπίδα, λίγο η απελπισία, λίγο που ο Δίας ήταν στον δεύτερο οίκο -στο εξοχικό- κι έγινες εσύ πρωθυπουργός.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Στα χέρια του Κυριάκου πρέπει να σκάσει η βόμβα.

Ο Κυριάκος πρέπει να βρεθεί με τον μουτζούρη στα χέρια.

Έξι χρόνια, το μπαμ περνάει από τον έναν πρωθυπουργό στον άλλον.

Κάνε το μπαμ πάσα στον Κυριάκο, να γελάσουμε και λίγο.

Θέλω να δω την χαζοχαρούμενη βλακόφατσα του Κυριάκου, όταν αντιληφθεί τι του έχει συμβεί.

Άντε Αλέξη, μην το καθυστερείς. Άκου με κι εμένα.

pitsirikos

Τσου ρε Κούλη

Γράφει ο Καρτέσιος     

Καλά, εντάξει τώρα, ο Κούλης είναι γνωστός σε όλους, δε χρειάζεται να εκπλησσόμαστε. Απλώς μερικές φορές καταφέρνει να ξεπερνά ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό του. Και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πραγματική απόλαυση.

Βγήκε, λοιπόν, ο Κούλης και δήλωσε σχετικά με το ασφαλιστικό ότι «Ο κ. Τσίπρας οφείλει να αποσύρει αμέσως το σχέδιό του προκειμένου να εκτονωθεί η ένταση και να υπάρξει ουσιαστικός διάλογος από την αρχή με τους κοινωνικούς φορείς». Βρε τον Κούλη, βρε τον Κουλάκο! Μήπως ζήτησε ποτέ ως υπουργός του Σαμαρά να αποσυρθούν τα μνημόνια «προκειμένου να εκτονωθεί η ένταση και να υπάρξει ουσιαστικός διάλογος από την αρχή με τους κοινωνικούς φορείς» και δεν το θυμόμαστε; Φυσικά και όχι. Το αντίθετο έκανε πάντα. Συνηγορούσε, ψήφιζε και εφάρμοζε νόμους που απέκλειαν τον διάλογο, εκμηδένιζαν την ύπαρξη των κοινωνικών φορέων και αύξαναν την ένταση.

Βγήκε ο Κούλης και δήλωσε πως «είναι φανερό σε όλους ότι η κοινωνία είναι απέναντι στην πρόταση της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό καθώς πλήττεται η οικονομία και η ίδια η υπόσταση πολλών επαγγελματικών κλάδων χωρίς να λύνεται το πρόβλημα». Ρε τον κούλη* των Γερμανών και της Siemens που ως υπουργός και βουλευτής γελούσε ειρωνικά με την κοινωνία η οποία αγανακτούσε απέναντι στις προτάσεις της δικής του κυβέρνησης και παραδεχόταν με απόλαυση ότι όντως είναι προτάσεις των δανειστών που πρέπει να εφαρμοσθούν άσχετα με το πόσα θύματα θα υπάρξουν.

Ρε τον Κούλη τον αθεόφοβο, τον ελάχιστο και πολιτικά ατάλαντο που τώρα ενδιαφέρεται για την «υπόσταση πολλών επαγγελματικών κλάδων χωρίς να λύνεται το πρόβλημα»! Είναι και θρασύς ο κούλης των Γερμανών και της Siemens. Και μάλιστα έχει τη θρασύτητα εκείνη που πηγάζει από την άγνοια της ανοησίας του.

Ας μας πει ποιο πρόβλημα έλυσαν τα δύο πρώτα γαμημένα μνημόνια; Ποια υπόσταση ποιων επαγγελματικών κλάδων υπερασπίστηκαν τα δύο πρώτα αγοροκτόνα μνημόνια που γέμισαν την Ελλάδα με λουκέτα, απολύσεις και αυτοκτονίες; Ο κούλης των Γερμανών υπερασπίστηκε όμως αυτά τα μνημόνια με πάθος και βάφτιζε απαραίτητη και δικαιολογημένη την καταστροφή.

Ρε τον κούλη των Γερμανών και της Siemens που σε λίγο θα μας βγει κι από τα αριστερά εκφράζοντας τη θλίψη του για τις μειωμένες συντάξεις, τους μακροχρόνια ανέργους και τον φαύλο κύκλο των μνημονίων. Ο κούλης ρε σεις, που έκανε αντιπρόεδρο τον άνθρωπο που διέλυσε το δημόσιο σύστημα Υγείας και εναντιωνόταν στην ύπαρξη οποιασδήποτε κοινωνικής δομής.

Αυτός ο κούλης των Γερμανών, της Siemens, των μνημονίων, των τραπεζών πάνω απ’ όλα, των βιομηχάνων, που τον υμνούν κάθε μέρα τα Μπομπολέικα, Ψυχαρικά και Αλαφουζικά ΜΜΕ, που σιωπούσε στα σκάνδαλα των υπουργών, που δε γνώριζε τίποτα για μίζες και προμήθειες, που έκανε την πάπια μπροστά σε όλο το φαγοπότι του δημόσιου χρήματος, νοιάστηκε ξαφνικά για το τι θέλει η κοινωνία! Κούλη μου, η κοινωνία στο δημοψήφισμα ήθελε «όχι», εσύ γιατί τσίριζες υπέρ του «ναι»; Ήταν άλλη κοινωνία εκείνη; Ήσουν άλλος εσύ;

Η κοινωνία του κούλη των Γερμανών και της Siemens δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματική κοινωνία. Ούτε με την πλειοψηφία. Ούτε με την αγωνία της επιβίωσης που γιγάντωσαν οι κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχε και στήριζε. Η κοινωνία του κούλη είναι τραπεζικά και εργολαβικά συμφέροντα. Είναι το μοίρασμα της Υγείας και της Παιδείας στα χέρια ολίγων και εκλεκτών. Είναι μια φάρα αχόρταγων η κοινωνία του κούλη.

Κι όσοι μέσα στη ξιπασιά τους τονίζουν ότι ένα από τα προτερήματα του κούλη είναι το πτυχίο από το Χάρβαρντ, καλό είναι να θυμούνται επίσης ότι από το Χάρβαρντ αποφοίτησε και ο George W. Bush που έμεινε στην ιστορία ως ο πλέον γελοίος και αντιπαθής πρόεδρος των ΗΠΑ, ενώ οι αμερικανοί ακόμη γελάνε με τα bushisms.

Ναι, ο κούλης θα μπορούσε να απαιτεί την απόσυρση του ασφαλιστικού μόνο στην περίπτωση που είχε να προτείνει κάτι καλύτερο. Πολύ φοβάμαι ότι όχι μόνο δεν έχει κάτι ευνοϊκό στο μυαλό του για τους εργαζόμενους, αλλά η σκέψη του είναι πως με βάση τον πατέρα του θα ανεβάσει το προσδόκιμο ζωής στα 90, άρα τα 80 θα είναι μια καλή ηλικία για να βγει κάποιος στη σύνταξη. Οπότε, τσου ρε κούλη των Γερμανών και της Siemens. Και μόνο ότι πιστεύει πως μπορεί να παρουσιάζεται ο ίδιος ως εναλλακτική λύση και σωτήρας είναι ενδεικτικό της χαζοχαρούμενης και πάντα επικίνδυνης ευφορίας του μητσοτακέικου.

* Το «κούλης» χρησιμοποιείται με τη σημασία της ινδικής καταγωγής αγγλική λέξη coolie που σημαίνει σκλάβος (των Γερμανών και της Siemens, στη συγκεκριμένη περίπτωση).

Ο Μεγάλος Πόλεμος είναι ήδη εδώ

Η ΝΑΤΟϊκη αρμάδα ετοιμάζεται να πλεύσει στο Αιγαίο για την «αντιμετώπιση» των «προσφυγικών ροών»…
 

Ούτε καν δράκους δεν έχουν τα σύγχρονα παραμύθια, πλέον. Είναι γνωστό τοις πάσι, πως στη διακίνηση των προσφύγων (αλλά και ευρύτερα των μεταναστών) δια του Αιγαίου, εμπλέκονται το Τουρκικό κράτος, δίκτυα ισλαμιστών στη Συρία, δυτικές μυστικές υπηρεσίες και ένα τεράστιο πλέγμα ΜΚΟ υποστηριζόμενο από ανθρωπιστές τύπου Σόρος. Όλοι αυτοί, λοιπόν, λένε πως δεν μπορούν να προφυλάξουν τους πρόσφυγες από… τον εαυτό τους(!) γι’ αυτό και απαιτείται η ΝΑΤΟική αρμάδα, ώστε να ελέγξει τους «διακινητές»… Το ΝΑΤΟ προσπαθεί να προφυλάξει τους πρόσφυγες από τον εαυτό του…
 

Δεν θα μείνουμε στις αστειότητες περί «δικλείδων ασφαλείας για την εθνική κυριαρχία» που συνοδεύουν τη συμφωνία, σύμφωνα με τα ψελλίσματα των κυβερνώντων. Όλοι οι φεντεραλιστές της Ευρώπης γνωρίζουν πολύ καλά (και σ’ αυτούς περιλαμβάνεται η συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής πολιτικής ελίτ) πως στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ενοποίησης η λεγόμενη εθνική κυριαρχία αποτελεί αρχαϊκό κατάλοιπο καταδικασμένο να εξαφανιστεί στα πλαίσια του βιαίως ενοποιούμενου «μαγικού» κόσμου μας. Ο Ελλαδικός χώρος είναι κατακτημένη ζώνη από τις δυνάμεις της Δυτικής αυτοκρατορίας με τη συμφωνία και σύμπλευση της τοπικής ελίτ, συνεπώς το έδαφός του μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν για τις επιχειρήσεις που διεξάγονται στη Μέση Ανατολή, όπως ακριβώς συνέβαινε δηλαδή στον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
 

Άραγε τα ρωσικά πλοία που πηγαινοέρχονται διαρκώς δια των Στενών στη Συρία για τον εξοπλισμό, εφοδιασμό και προστασία της εκεί Ρωσικής στρατιωτικής δύναμης, θα μπορούν στο μέλλον να το κάνουν το ίδιο εύκολα –εάν τα πράγματα «σφίξουν» περισσότερο– περνώντας από «Νατοϊκά χωρικά ύδατα»; Τα οποία θα επιτηρούνται από διεθνή Νατοϊκή δύναμη 56 πλοίων και βλέπουμε;
 

Η κίνηση αυτή, λοιπόν, στοχεύει στο «σφράγισμα» της περιοχής του Αιγαίου εν’ όψει της αναμενόμενης γενίκευσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή. «Σφράγισμα» όχι τόσο προς τους «διακινητές», αλλά κυρίως προς τους «αντιπάλους». Και ως τέτοια, φέρνει τον πόλεμο ακόμα πιο κοντά μας.
 

Επιβάλλεται, επίσης, εμμέσως μέσω του ΝΑΤΟ, το παλιό σχέδιο της συγκυριαρχίας στο Αιγαίο με το Τουρκικό κράτος. Και οι κυριαρχικές μεταβολές δεν αφορούν μόνο τους επίδοξους κυρίαρχους. Έχουν πάντα επιπτώσεις στους «από κάτω». Ας μην ξεχνάμε πως σε όλους τους πολέμους που έγιναν σ’ αυτήν την περιοχή εδώ και έναν αιώνα, οι Ελληνικοί πληθυσμοί ήταν «σύνηθες» να ματώνουν πολύ δυσανάλογα με το μέγεθός τους. Η αλλαγή του κυριαρχικού μοντέλου σίγουρα δεν θα αφήσει ανεπηρέαστους τους κατοίκους των νησιωτικών περιοχών αν το δούμε προοπτικά στο μέλλον. Η δε «συγκυρία» (συμβολισμός;) της πτώσης του ελικοπτέρου την ίδια μέρα με την ανακοίνωση της αποδοχής της Τουρκο-Γερμανικής πρότασης δύσκολα περνά απαρατήρητη. Μοιάζει να υπενθυμίζει την ήττα σε πόλεμο που δεν έγινε… Ή τουλάχιστον δεν έγινε όπως θα τον περίμεναν οι περισσότεροι.
 

Και, διάολε, είναι κι αυτή η συγκυρία με τη συμφωνία της Βάρκιζας… Υπογράφηκε πριν από 71 χρόνια, στις 12 Φλεβάρη του 1945. Να θέλουν ν’ αγιάσουν αυτοί οι αριστεροί και να μην μπορούνε…
 

Ας δούμε, εν συντομία, την πολεμική εικόνα, όπως διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή. Οι «κομπάρσοι» αποσύρονται από το προσκήνιο του πολέμου, οι μάσκες πέφτουν και εμφανίζονται με θόρυβο οι κυρίως πρωταγωνιστές. Τα «ανθρωπιστικά» προσχήματα υποχωρούν και αναλαμβάνει η κυνική γλώσσα των πολεμικών απειλών. Η Ρωσική και Ιρανική επέμβαση εκκαθαρίζουν τους ισλαμιστές «πιόνια» της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας –εν τέλει του ΝΑΤΟ– εξωθώντας αυτές τις κρατικές οντότητες να αναλάβουν ενεργότερο ρόλο στο προσκήνιο. Η επέλαση των Κούρδων πέρα από τον Ευφράτη, η υποστήριξη του (σιωπηλού…) Ισραήλ προς ένα νέο Κουρδικό κράτος, η «αμφίσημη» στάση των ΗΠΑ ως προς το ζήτημα, ενεργοποιούν τα απόλυτα ένστικτα επιβίωσης και προς το Τουρκικό κράτος, πέραν της ολοκληρωτικής περικύκλωσής του από τις Ρωσικές δυνάμεις (Κριμαία, Αρμενία, Κασπία, Συρία). ΤΟ ΝΑΤΟ συνεδριάζει με τη Σαουδική Αραβία και ανακοινώνουν σχέδιο εισβολής στη Συρία από 34 κράτη-δορυφόρους της Σαουδικής Αραβίας μέχρι το τέλος Μαρτίου… Οι «διαρροές» μιλάνε για στρατό 150.000 ανδρών. Ο Σουλτάνος ανεβάζει διαρκώς στροφές και συγκεντρώνει 70.000 στρατό στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Οι Ιρανοί εν όψει αυτών των γεγονότων στέλνουν επί πλέον χιλιάδες άνδρες των Φρουρών της Επανάστασης. Και ο Μεντβέντεφ με τον πιο επίσημο τρόπο στην «ειρηνευτική» συνδιάσκεψη στο Μόναχο δηλώνει πως εάν οι Αραβικές δυνάμεις εισβάλλουν στη Συρία θα πυροδοτήσουν παγκόσμιο πόλεμο. Ενώ πρόσφατα έχουν υπάρξει σαφείς προειδοποιήσεις και «διαρροές» από την πλευρά των –συνήθως συντηρητικών στην ομιλία– Ρώσων για τη χρήση πυρηνικών.
 

Αυτό είναι το κλίμα μέσα στο οποίο αποφασίζεται ο περισσότερο ασφυκτικός έλεγχος του Αιγαίου από το ΝΑΤΟ. Οπότε, κάποια συμπεράσματα είναι εύλογα.
 

Ας περάσουμε όμως και στην εταίρα αδελφή του πολέμου, τη λεγόμενη οικονομική κρίση. Ήδη στα μέσα του Γενάρη η RBS εξέπεμψε το σήμα, προειδοποιώντας τους πελάτες της να πουλήσουν ότι έχουν και δεν έχουν στο χρηματιστήριο «εκτός από τις πολύ σίγουρες επενδύσεις» καθώς επίκειται «κατάρρευση». Λίγο μετά είδαμε την «εξαΰλωση» 2,5 τρις δολαρίων στα χρηματιστήρια της Κίνας. Και μετά από αυτό, έως σήμερα, τη συνολική «εξαΰλωση» 17 τρις δολαρίων στα χρηματιστήρια παγκοσμίως. Δεν πειράζει, υπάρχει ακόμη πολύς «αεράτος πλούτος» προς εξαΰλωση: Ενάμισυ και πλέον τετράκις εκατομμύρια δολάρια σε παράγωγα, τα περισσότερα εκ των οποίων κατέχονται από την Deutche Bank, η οποία έχει αναφερθεί πως βρίσκεται στο «κόκκινο» ήδη από το 2013, αλλά για την οποία ο «πολύς» Σόιμπλε «δεν ανησυχεί». Η επιχείρηση «ελεγχόμενης αποσταθεροποίησης» και συρρίκνωσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας σε πλήρη εξέλιξη. Όταν όμως συμβαίνει αυτό, δηλαδή όταν σημαντικό μέρος του δήθεν «πλούτου» αποδεικνύεται αέρας κοπανιστός, όπως στην πραγματικότητα είναι, σημαίνει επέκταση της φτωχοποίησης. Σημαίνει αύξηση της πίεσης χαμηλότερα στις κοινωνίες. Σημαίνει «μέτρα έκτακτης ανάγκης». Σημαίνει φωνές και πίεση για περισσότερο ολοκληρωτικά συστήματα ελέγχου για να μπει «τάξη στο χάος». Σημαίνει επίσης πίεση και πόλεμο σε αντίπαλους εξουσιαστές… Παράλληλα, ο πόλεμος των τιμών του πετρελαίου το οποίο «καταβαραθρώνεται» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Δεκάδες πετρελαϊκές εταιρείες στις ΗΠΑ χρεοκοπούν. Το ΔΝΤ προειδοποιεί ότι ακόμη και η Σαουδική Αραβία(!) θα χρεοκοπήσει λόγω των μειωμένων τιμών μέχρι το 2018… Ενώ ο «κυβερνητικός εκπρόσωπος» των οικονομικών πρακτόρων του χάους Σόρος «αναμένει» την Ρωσία να αντιμετωπίσει εκτεταμένη οικονομική κρίση το 2017 και άρα «πολιτική αποσταθεροποίηση» αρκετά πριν από αυτό.
 

Όλα αυτά, ανεξαρτήτως του τι τελικώς θα πραγματοποιηθεί, σημαίνουν απλώς περισσότερο και αγριότερο πόλεμο, καθώς ισχυρές εξουσιαστικές κλίκες αλληλοεξωθούνται στα όρια της επιβίωσής τους. Πόσο τυχαίο θεωρεί κάποιος το γεγονός πως η σχεδιαζόμενη επέκταση του πολέμου στη Μέση Ανατολή συμπίπτει χρονικά με την πορεία μιας ακόμη μεγαλύτερης οικονομικής κατάρρευσης; Η οποία, κατάρρευση, δεν ξεκίνησε φυσικά τώρα, αλλά πυροδοτήθηκε ήδη από το δεύτερο μισό του 2015 με τις πρώτες καταρρεύσεις των Κινέζικων χρηματιστηρίων. Δηλαδή στην απαρχή της Ρωσικής επέμβασης. Το ντόμινο χρειάζεται το χρόνο του για να εξελιχθεί. Η επόμενη Lehman Brothers δεν είναι τόσο μακρυά, με τη διαφορά ότι θα κάνει μεγαλύτερο πάταγο. Ο διεθνής πόλεμος, λοιπόν, θα διεξάγεται υπό ακόμα χειρότερες συνθήκες.
 

Το σκηνικό «ρουα-ματ» στους ήδη καταπονημένους κοινωνικούς χώρους είτε των πολεμικών ζωνών είτε των ζωνών του οικονομικού πολέμου συμπληρώνεται από τη λεγόμενη προσφυγική κρίση. Η οποία με τη σειρά της, για τα κτήνη που επανασχεδιάζουν τον κόσμο είναι όπως όλες οι «καλές κρίσεις»: Δημιουργεί ευκαιρίες…
 

Δεν θα επεκταθούμε ιδιαίτερα στο προσφυγικό, καθώς είναι τεράστιο ζήτημα από μόνο του. Είναι σαφές πως οι Ευρωπαίοι άρχοντες επιθυμούν να εκμεταλλευτούν την δυστυχία που δημιούργησαν από πολλές πλευρές: Ως φτηνά εργατικά (ή και επιστημονικά) χέρια, ως εγχείρημα τεχνητής δημιουργίας πολυπολιτισμικών κοινωνιών που λόγω της εσωτερικής τους διαφοροποίησης θα ελέγχονται ευκολότερα, ως απόπειρα μεταφοράς του πολέμου στο εσωτερικό της Ευρώπης ώστε να επιβληθούν περισσότερο ολοκληρωτικά κοινωνικά μέτρα, ως απόπειρα διάλυσης παγιωμένων τρόπων ζωής και αντιλήψεων στον Ευρωπαϊκό χώρο… Το καθένα από αυτά θα ήθελε χρόνο και προσοχή για να αναλυθεί. Ένα είναι το σίγουρο: Οι Ευρωπαίοι άρχοντες είναι οι μεγαλύτεροι αντιρατσιστές όταν πρόκειται για τη διαχείριση προσφύγων στο έδαφός τους, αφού πρώτα βέβαια υπήρξαν οι μεγαλύτεροι ρατσιστές όταν τους ξερίζωσαν δια του πολέμου από τους τόπους τους. Στους δικούς τους τόπους (Συρία) θέλουν να τους αφανίσουν. Ερχόμενοι στον Ευρωπαϊκό χώρο θέλουν να τους «προστατεύσουν» από τους «ρατσιστές» των τοπικών κοινωνιών, ώστε να μπορέσουν να τους χρησιμοποιήσουν εναντίον των ντόπιων πληθυσμών. «Ρατσιστές», οι οποίοι θα πρέπει να δημιουργηθούν ακόμη κι αν δεν υπάρχουν. Οι οποίοι θα πρέπει να εμφανίζονται πολλοί, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούν μειοψηφία.
 

Ο εγκλωβισμός στο δίπολο του ρατσισμού-αντιρατσισμού υπηρετεί ξεκάθαρα τη λογική του πολέμου. Η μόνη διέξοδος θα ήταν η ανάπτυξη ισχυρής κοινωνικής πίεσης σε όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο για τον τερματισμό του πολέμου ώστε να υπάρξει ουσιαστική δυνατότητα επιστροφής αυτών των ανθρώπων στην πατρίδα τους. Ναι, στην πατρίδα τους, επειδή οι άνθρωποι έχουν πατρίδα. Είναι ο χώρος όπου αναπτύσσονται τα ουσιαστικότερα βιώματα τους, ο αναγκαίος χώρος όπου ξεδιπλώνεται η δημιουργικότητά τους. Το «όπου γης και πατρίς» ισχύει σχεδόν μόνο σε περιπτώσεις πραγματικής ανάγκης. Είτε για λόγους ανέχειας και εξαθλίωσης, είτε για λόγους διωγμών και πολέμου. Αντί όμως να σείεται ο τόπος από καθημερινές αντιπολεμικές εκδηλώσεις, που να δημιουργούν πρόβλημα ελέγχου στους εξουσιαστές, απέναντι σε έναν πόλεμο, που πραγματικά διακυβεύει το μέλλον της ανθρωπότητας, ψάχνουμε να βρούμε ποιος είναι ρατσιστής και ποιος ο αντιρατσιστής. Οι αντιπολεμικές εκδηλώσεις που κατά παράδοση συνέβαιναν στον Ελλαδικό χώρο (π.χ. κατά τον πόλεμο στο Ιράκ ή στην πρώην Γιουγκοσλαβία) είναι ανύπαρκτες και η αριστερίζουσα ιδεοληψία όντας στον πυρήνα της παγκόσμιας εξουσίας ψάχνει με το δάχτυλο στη σκανδάλη για να χαρακτηρίσει τον οποιονδήποτε εκφράζει έναν σοβαρό προβληματισμό ως ρατσιστή.
 

Ουσιαστικά αυτή η συνθήκη εγγυάται πως ένα μεγάλο –τουλάχιστον– μέρος των προσφύγων δεν θα ξαναδεί τον τόπο του. Ο πόλεμος εκτός των άλλων εξυπηρετεί την πληθυσμιακή αλλοίωση και την εκκαθάριση ανεπιθύμητων πληθυσμών. Όπως ακριβώς συνέβη με τους δικούς μας πρόσφυγες, Πόντιους και Μικρασιάτες σχεδόν 100 χρόνια πριν. Ο πόνος τους δεν ήταν τόσο η αντιπαλότητα που συνάντησαν από τους ντόπιους κατοίκους της κονσέρβας που ψευδεπίγραφα ονομάστηκε Ελληνικό κράτος. Ήταν σε θέση να τους αντιμετωπίσουν. Όταν ήρθαν, σχεδόν κανείς τους δεν πίστευε πως η απώλεια του τόπου του θα ήταν οριστική. Πίστευαν πως ήταν μια προσωρινή κατάσταση και πως με το πέρας του πολέμου θα μπορούσαν να επιστρέψουν. Και ήταν σε θέση να ξαναφτιάξουν τα πάντα από τα ερείπια. Ο πόνος με τον οποίο «έφυγαν» ήταν η σταδιακή συνειδητοποίηση πως δεν θα επέστρεφαν ποτέ…


https://anhsyxia.wordpress.com
https://anarchypress.wordpress.com/