Ο ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΩΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

του Φώτη Τερζάκη

Μία συνέπεια της δομής των παραγωγικών σχέσεων στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, όπως την παρουσίασα στο προηγούμενο άρθρο μου, είναι η παράλληλη ύπαρξη λιμναζόντων κεφαλαίων, από τη μία πλευρά, και τεράστιου όγκου αχρησιμοποίητης εργασίας (που πρακτικά μεταφράζεται σε ανεργία), από την άλλη. Γιατί τα δύο αυτά δεν μπορούν να συναντηθούν για την παραγωγή αληθινού πλούτου, και μάλιστα με ελάχιστο χρόνο εργασίας, για τις κοινωνίες; Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, επειδή, από την άποψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, δεν συμφέρει πλέον. Καμία παραγωγική επένδυση «δεν συμφέρει» επειδή το μειούμενο ποσοστό κέρδους από την εκμετάλλευση της εργασίας (μειούμενο για τους λόγους που εξήγησα στα προηγούμενα άρθρα, κι εφόσον η εργασία αυτή δεν είναι ευτελισμένη σε βαθμό που, μέχρι προσφάτως τουλάχιστον, ήταν αδιανόητος σε «ανεπτυγμένες» χώρες) κρίνεται ως ανεπαρκές για τις υπέρογκες αξιώσεις κερδοφορίας των διαχειριστών του κεφαλαίου· οπότε η στρατηγική που επιλέγεται είναι η χρηματοπιστωτική αξιοποίηση. 

Αν η χρηματοπιστωτική αξιοποίηση ισοδυναμεί, όπως είπα, με «κεφαλαιοποίηση του χρόνου», μένει να δούμε πώς μεταφράζεται αυτό στην πράξη. Ο χρόνος δεν έχει υλική υπόσταση· είναι μια υποστασιοποιημένη αφαίρεση που ανάγεται σε μια μήτρα υπολογισμών. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι προσομοιώνεται μια δυνητική παραγωγή και δυνητική απόδοση, ως εάν είχαν λάβει χώρα, και προεισπράττεται ένα δυνητικό κέρδος. Είναι σαν να λέμε ότι η ανταλλακτική αξία αυτοαναπαράγεται εκθετικά χωρίς να εμπλέκεται καμία αξία χρήσης. Αυτό ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «φούσκα» (κυριολεκτικά, για τη σφαίρα της κοινωνικής ζωής ό,τι για τη βιολογική ζωή ο καρκίνος). Επειδή όμως η προείσπραξη είναι πράξη που πρέπει να μεταφραστεί σε πραγματικούς υλικούς πόρους, προκύπτει μόνο από την αρνητική αναπαράσταση της υλικής παραγωγής, υπό τη μορφή διευρυνόμενου χρέους των παραγωγών: χρωστούν αυτά τα οποία δεν έχουν παραγάγει, σε αυτούς οι οποίοι δεν έχουν επιτρέψει, ως κάτοχοι των πραγματικών μέσων παραγωγής, την παραγωγική αξιοποίηση της εργατικής τους δύναμης. Είναι το κυριολεκτικά σχιζοφρενικό «διπλό αδιέξοδο» στο οποίο οι κεφαλαιοκρατικές ελίτ έχουν εγκλωβίσει τις ανθρώπινες συλλογικότητες στις ημέρες μας.

Από την άποψη των ζωτικών συμφερόντων της ανθρωπότητας μιλάμε χωρίς αμφιβολία για ειδεχθές έγκλημα. Επειδή όμως το νομικό εποικοδόμημα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου εξακολουθεί να βασίζεται στην αντεστραμμένη αναπαράσταση των κοινωνικών σχέσεων ως σχέσεων ιδιοκτησίας, αντιστρέφονται επίσης τα κριτήρια του εγκλήματος: από τη σκοπιά των κεφαλαιοκρατικών τάξεων και του νομικού τους οπλοστασίου, έγκλημα είναι το ίδιο το (με τους παραπάνω χειρισμούς παραγόμενο) χρέος, και ο οφειλέτης απογυμνώνεται σταδιακά από όλα τα αστικά του δικαιώματα υποβιβαζόμενος σε παρία ή οικονομικό σκλάβο. Το δίκαιο αυτό δεν έχει βεβαίως άλλη νομιμοποίηση από τους μηχανισμούς ωμής βίας που κινητοποιούνται για την επιβολή του – και αυτό εξηγεί την παροξυσμική αυταρχικοποίηση του παγκόσμιου νομοθετικού πλαισίου και των κατασταλτικών του μηχανισμών τις τελευταίες δεκαετίες. 

 

Αυτό το στοιχείο ωμής βίας μού φαίνεται ότι είναι το πιο παραγνωρισμένο συστατικό τού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Ένα μεγάλο μέρος των εικονικά παραγόμενων «κερδών», βέβαια, ως πλασματικό εξαρχής καταλήγει να εξαερώνεται στην πράξη (εξ ου και οι αλυσιδωτές χρεωκοπίες γιγάντιων χρηματοπιστωτικών οργανισμών)· το υπόλοιπο όμως που όντως υλοποιείται, αν το παρακολουθήσουμε ως την άλλη του άκρη, παράγεται από τη σύνθλιψη μυριάδων υπάρξεων στον πλανήτη, ανθρώπινων και μη ανθρώπινων, υπό όρους που σε τίποτα δεν διαφέρουν από αυτό που καλούμε «οργανωμένο έγκλημα»: δουλική εργασία, μαστροπεία, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, ληστρικούς εκβιασμούς και μεθοδευμένες οικοκτονίες. Αν φράσεις όπως «η ιδιοκτησία είναι κλοπή» και «νόμος είναι η θεσμοποιημένη βία» ηχούσαν στο παρελθόν ως προειδοποιητικές υπερβολές, στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό έχουν πραγματωθεί με την πιο κυριολεκτική σημασία. Διότι αν κάποτε ο καπιταλισμός μπορούσε να αποσπά νομιμοποίηση με το επιχείρημα ότι αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας, ή ότι εξασφαλίζει συνθήκες υλικής ευημερίας για ολοένα διευρυνόμενα στρώματα του πληθυσμού (πράγματα που ήταν εν μέρει αλήθεια), σήμερα δεν μπορεί πια να το επικαλεστεί: ο καπιταλισμός μόνον ως παραγωγή καταστροφής μπορεί να διαιωνίζει την ύπαρξή του.¹

 

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι, ενόψει όλων αυτών, ο καπιταλισμός μοιάζει να καταποντίζεται μέσα στις ίδιες του τις αντιφάσεις· και είναι από πολλές απόψεις σωστό. Το ότι όμως ο καταποντισμός του είναι σε θέση να συμπαρασύρει ολόκληρο τον πλανήτη στην άβυσσο, κι εν πάση περιπτώσει το ότι, όσο διαρκεί, το κόστος σε ανθρώπινη οδύνη και αίμα είναι ανυπολόγιστο, φέρνει και πάλι στο προσκήνιο με δραματική οξύτητα το παλιό επαναστατικό ερώτημα: ποια ανθρώπινη συλλογικότητα είναι εκείνη που, μη αρκούμενη στην αυτόματη δικαιοσύνη οιωνδήποτε «νόμων της ιστορίας», θα θέσει με τη δράση της τέλος στη δολοφονική επιβίωση τού καπιταλισμού; Ποιες μορφές βίας πρέπει και μπορεί  να μεταχειριστεί προκειμένου να εξουδετερώσει τις πανίσχυρες και αδίστακτες κεφαλαιοκρατικές ελίτ που κυβερνούν με ασύλληπτους μηχανισμούς ισχύος την οικουμένη; Και, πάνω απ’ όλα, πώς μπορεί να αποτρέψει το καθ’ υποτροπήν δράμα όλων των νεωτερικών επαναστάσεων – τη νεκρανάσταση του βαμπίρ ακόμη και όταν θα του έχει μπήξει την ξύλινη σφήνα στην καρδιά; Όποιος νομίζει ότι αυτά είναι ερωτήματα του παρελθόντος, ξεπερασμένα πια σήμερα, κινδυνεύει να γίνει ο ίδιος ένα θλιβερό απολίθωμα του παρελθόντος.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 

1. Αυτό άλλωστε είναι εμφανές και στη γεωστρατηγική των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σήμερα (εν πρώτοις του Ατλαντικού άξονα και των δορυφόρων του, που εξακολουθεί να           δεσπόζει πολιτικοστρατιωτικά, και είναι μάλιστα αναγκαίος παράγων για την οικουμενική επιβολή του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού). Ενώ άλλοτε η δράση τους χαρακτηριζόταν από τη θετική επιδίωξη μονοπωλιακής πρόσβασης σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους και αγορές, σήμερα γίνεται όλο και περισσότερο αρνητική: στρατηγική της είναι πρωτίστως η αποτροπή ανάδυσης άλλων υπερδυνάμεων, ισχυρών ή έστω αξιόμαχων ανταγωνιστών σε οιαδήποτε κλίμακα, που στην πράξη σημαίνει μεθοδευμένη καταστροφή έστω και χωρίς άλλον διαφαινόμενο στόχο.  Γιατί; Εύστοχη βρίσκω την εξήγηση της Έφης Κωτσάκη, σε πρόσφατο άρθρο της στον Δρόμο της Αριστεράς με τίτλο «Από το οικονομικό στο γεωπολιτικό χάος» (Σάββατο, 14-2-2015), απ’ όπου και παραθέτω: «Υποκείμενο λόγο αυτής της δραστικής μεταβολής παραδείγματος θεωρώ την οιονεί παγκόσμια μονοπώληση ισχύος και πλούτου εκ μέρους της δυτικής ελίτ (1%), συνδυασμένη με την αδυναμία της –αλλά και έλλειψη διάθεσης λόγω εξάντλησης σπανιζόντων πόρων, περιβαλλοντικής υποβάθμισης, κλπ.– να ανταγωνιστεί στο παραγωγικό επίπεδο σειρά σχετικά ανεξάρτητων και αναδυόμενων κέντρων συσσώρευσης και ισχύος (Κίνα, Ρωσία, λοιπές BRICS, κλπ.). Στην προσπάθειά της να διακόψει αυτή την ανταγωνιστική άνοδο, επιχειρεί με μαζική επιβολή πολιτικών “διαίρει και βασίλευε” και με εξαπάτηση, στηρίζοντας-κατασκευάζοντας-εξαπολύοντας-εξαπλώνοντας διάφορες «διαβολικές» δυνάμεις (ισλαμική και νεοφασιστική τρομοκρατία ιδίως), να προκαλέσει-ενισχύσει εμπρόθετα χαοτικές καταστάσεις, που εμμέσως στηρίζουν την ηγεμονία της και εμποδίζουν την ανάδυση των αντιπάλων της».

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς,  Φύλλο 265 – 29-30/5/2015

Κωλόπαιδα

Κωλόπαιδα, όλων των κομμάτων και όλων των αποχρώσεων. Αλωνίζετε 5 ολόκληρα χρόνια πάνω σε κορμιά πολιτών έχοντας κάνει συνειδητά εγκλήματα κατά του λαού σας.  Ξεπουλήσατε χώρα, σκοτώσατε κόσμο και νομίζετε ότι επειδή το οξυγόνο λιγοστεύει ότι όλοι θα γονατίσουν για να τους δώσετε ένα ευρώ σαν να ήταν ζήτουλες.

Κωλόπαιδα, πτυχιούχοι της αντιγραφής και διδάκτορες του
κώλου, άεργοι αγάμητοι που βρήκατε δουλειά μόνο στο κωλοχανείο της Βουλής κρυμμένοι πίσω από την φούστα της ασυλίας να ψηφίζετε ΝΑΙ σε μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, ΝΑΙ στην πουτάνα την Ε.Ε δίνοντας τις συντεταγμένες στα στούκας των τρομοκρατών φεντεραλιστών εταίρων σας να βομβαρδίζουν σπίτια Ελλήνων, νοσοκομεία Ελλήνων, σχολεία Ελλήνων, λιμάνια Ελλήνων, αεροδρόμια Ελλήνων, γη Ελλήνων, παιδιά Ελλήνων, όνειρα Ελλήνων. 

Τα τακιμιάσατε όλοι σας στο φινάλε, βάλατε την υπογραφή σας για ένα κοινό μέτωπο υπέρ της Ευρώπης σκίζοντας με αυτόν τον τρόπο το ΟΧΙ που τόλμησε να πει, ακόμα και χωρίς να καταλάβει γιατί το είπε, ο Έλληνας. Παραπλανήσατε έναν λαό με σκοπό να εμφανιστείτε ως εθνικοί σωτήρες όλοι μαζί χωρίς ιδεολογίες και γραμμές να σας χωρίζουν. Να γίνεται όλοι Ένα εναντίον των πολλών. 

Κωλόπαιδα. Το μόνο που μένει σταθερό στην Ελλάδα είναι οι δείκτες των αυτοκτονιών και των ανέργων. Ο μόνος δείκτης που ανεβαίνει κατακόρυφα είναι των εξαθλιωμένων και απεγνωσμένων. 

Κωλόπαιδα. Που συνειδητά κάνατε τα παιδιά της κατοχής του '40 να στέκονται στα 80 τους στα συσσίτια των ΑΤΜ. Να τους δει το πόπολο και να τρομάξει ότι χωρίς την Ε.Ε θα πέφτουμε στον δρόμο σαν κοτόπουλα. 

Κωλόπαιδα. Γεννήματα των Παπανδρέιδων και των Καραμανλέων, των μεταπολεμικών μακελάρηδων των Ελλήνων που νομίζετε ότι η Δημοκρατία είναι στα μέτρα του Γέρου της Τρομοκρατίας του 1944. 

Κωλόπαιδα. Μαμμόθρεφτα μέχρι τα 90 σας παραδώσατε έναν λαό για σφαγή για την Μεγάλη Ιδέα των Χιτλέρ, Αντενάουερ, Σμιτ, Ντε Γκολ, Ντ' Εστέν κι όλων των άλλων ναζιστών.

Κωλόπαιδα. Κάνατε την έναρξη του ευρωπαϊκού ναζιστικού φεντεραλισμού πεδίο δράσης στην χώρα που είχε τα περισσότερα θύματα βάση πληθυσμού από το Γ' Ράιχ.

Κωλόπαιδα. Μετατρέψατε το αντίτιμο της εργασίας γενεών σε ευρώ και τώρα ξεστομίζετε ότι αυτές οι γενιές επέλεξαν να ζουν με το αντίτιμο της προδοσίας σας. 

Κωλόπαιδα. Οι κιλότες σας έχουν κατέβει μέχρι το αστράγαλο μπροστά σε Γιούνκερ, Μέρκελ και Σουλτς, Σόιμπλε και Σαπέν και το χαίρεστε αφάνταστα. Καλύτερα ευρωπαίες φθηνοπουτάνες, παρά Ελληνίδες με καθαρό κούτελο. 

Κωλόπαιδα. Δεκαετίες εκμαυλίζατε έναν λαό εις το όνομα της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας με δήθεν άτοκα δάνεια, με δήθεν ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, με δήθεν ανοιχτά σύνορα, με δήθεν προοπτική και την ίδια στιγμή τους κλείνατε την κάνουλα της πραγματικής οικονομίας με Μάαστριχ και κοινές πολιτικές που βύθιζαν τους Έλληνες όλο πιο βαθιά και  ύπουλα φέρνοντας τα σημερινά αποτελέσματα.

Κωλόπαιδα. Δίνατε επί δεκαετίες πόντο-πόντο Ελλάδα για να φτάσετε στο σήμερα να ξεπουλήσετε και τον τελευταίο πόντο αξιοπρέπειας. 

Κωλόπαιδα. Απειλείτε με τα χαμογελά σας τον ίδιο τον λαό που μαντρώσατε με 

δόλωμα το χρήμα απειλώντας τον πως θα του στερήσετε ακόμα και την ζωή με capital control σε φάρμακα και παροχές υγείας. 

Κωλόπαιδα. Πληρωμένα μέχρι σήμερα από τους εχθρούς για να κάνουν την δουλειά αναίμακτα και πιο αποτελεσματικά απ' ό,τι η Βέρμαχτ και τα σκυλιά που πλήρωναν σε κάθε κράτος της Ευρώπης για το μακέλεμα ανυπότακτων λαών. 

Κωλόπαιδα με πλήρη ιστορική αμνησία,  με πλήρη συνείδηση για την σφαγή που κάνουν, με πλήρη επίγνωση των πράξεων τους. 

Κωλόπαιδα. Σας έβαλαν τα ναζί αφεντικά σας να ξεφτιλίσετε και εκείνο το ΟΧΙ που τους πόνεσε εμπράκτως 75 χρόνια πριν. Τον κλείσατε κι αυτόν τον λογαριασμό. Τι άλλο θα κάνετε για πάρετε το ναζιστικό σας πουρμπουάρ; Μήπως να τυπώσετε και κατοχικό ευρώ όπως οι προγονοί τους κατοχικό νόμισμα;  Να βάλετε κουπόνι για ψωμί και γάλα;

Κωλόπαιδα. Κάνατε έναν λαό συμμέτοχο σε έγκλημα, έναν λαό που του ορίζετε την ζωή αντί ενός κωλονομίσματος και συζητάτε με αυτούς που σας λένε μπροστά στα μούτρα για "Σχέδιο ανθρωπιστικής κρίσης για την Ελλάδα" μη και πεινάσουν τα ελληνόπουλα....

Κωλόπαιδα. Σώσατε το τραπεζικό σύστημα των ναζί στήνοντας σε τοίχο εκτελέσεων ακόμα και τους αγέννητους Έλληνες.

Κωλόπαιδα. Άξιοι απόγονοι των σκυφτών πάντα πολιτικών ναζιστόμουτρων προγόνων σας.

Κωλόπαιδα με ξιφολόγχη την ελπίδα και λούγκερ την αξιοπρέπεια.             

Simple Man

Μελανσόν: Η Γερμανία καταστρέφει για τρίτη φορά την Ευρώπη

«Για τρίτη φορά στην Ιστορία μια γερμανική κυβέρνηση καταστρέφει την Ευρώπη», γράφει στον λογαριασμό του στο twitter ο Γάλλος ευρωβουλευτής και ιδρυτής του Κόμματος της Αριστεράς Ζαν Λυκ Μελανσόν.

Όπως γράφει επίσης η γερμανική κυβέρνηση θέλει να ταπεινώσει την Ελλάδα. Ο ίδιος καλεί το Βερολίνο να σταματήσουν αυτήν την κωμωδία, χαρακτηρίζοντας αστεία την ιδέα του Grexit. «Aν η Ελλάδα βγει από το ευρώ το χρέος θα αποτιμάται σε ευρώ και θα πολλαπλασιαστεί έξι με επτά φορές», σημειώνει.

«Ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι στην κυβέρνηση πέντε μήνες και του ζητούν να κάνει ότι δεν έκαναν οι άλλοι τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Πρόκειται για μια απόπειρα πραξικοπήματος κατά του κ. Τσίπρα, μια απόπειρα που απέτυχε», καταλήγει.

http://tvxs.gr/news/ellada/melanson-i-germania-katastrefei-gia-triti-fora-tin-eyropi

Forbes: Αιτία πολέμου το Γερμανικό Σχέδιο

Του Tim Worstall

 

Μετάφραση από το Forbes για το Νόστιμον Ήμαρ

 

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να σχεδιάσει κάποιος μέτρα για την Ελλάδα που να είναι χειρότερα από αυτά που προσπαθεί να επιβάλλει η ΕΕ σ’ αυτήν την βαθειά νυχτωμένη χώρα. Δεν θα έπρεπε η Ελλάδα να αποδεχτεί ένα πρόγραμμα που θα φέρει φτώχια για δεκαετίες με αντάλλαγμα να παραμείνει στο Ευρώ (αλλά και για να διατηρήσει μια πολιτική τάξη). Από τον Μίλτον Φριντμαν μέχρι τον Paul Krugman φωνάζουν τόσα χρόνια ότι το πρόβλημα είναι το Ευρώ και όσο αυτό παραμένει, θα παραμένει και το πρόβλημα.

Παρ’ ολ’ αυτά, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ φαίνεται ότι κατάφερε να επεξεργαστεί ένα σχέδιο που είναι ακόμα χειρότερο. Προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρει τα κλειδιά της ελληνικής οικονομίας στην κυριολεξία, να ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση ενός κυρίαρχου κράτους και να μετατρέψει την χώρα σε μια απλή σατραπία των τεχνοκρατών των Βρυξελλών… και βέβαια σ’ αυτό το σημείο οι λέξεις είναι λίγες για να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει.

Και δυστυχώς δεν υπερβάλλω: πραγματικά προτείνουν στην Ελλάδα να αναλάβουν οι Βρυξέλλες να τρέξουν εξ ολοκλήρου την ελληνική οικονομία:

«Εάν δεν επιτευχθεί συμφωνία, η Γερμανική κυβέρνηση έχει προετοιμαστεί να διαπραγματευτεί ένα μια προσωρινή 5ετή έξοδο της Ελλάδος από το Ευρώ, παρέχοντας στην Ελλάδα ανθρωπιστική βοήθεια ενώ θα κάνει την μετάβαση.

Ένα εμπρηστικό σχέδιο εκπονήθηκε από το υπουργείο Οικονομικών του Βερολίνου, με την υποστήριξη της Άνγκελα Μέρκελ, στο οποίο ορίζονται δύο σκληρές επιλογές για την Ελλάδα: είτε η κυβέρνηση θα υποβάλλει δραστικά μέτρα, όπως η τοποθέτηση 50 δις € της περιουσίας του ελληνικού κράτους σε ένα ταμείο για να πληρώσει τα χρέη της, το οποίο θα διοικείται από τις Βρυξέλλες ή να συμφωνήσουν σε μια λύση “time-out”, όπου θα αποβληθεί από την ευρωζώνη.

Δεν είναι απαραίτητη η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ για 5 χρόνια: και για 5 λεπτά να έφευγε η Ελλάδα από το Ευρώ θα ήταν αρκετά γι’ αυτό που θέλουν να πετύχουν. Γιατί αυτό που χρειάζεται είναι απλά το ελληνικό ευρώ να έχει αξία όσο το 70% του ευρώ των υπόλοιπων χωρών. Και έτσι το πρόβλημα λύνεται: τουλάχιστον μέχρι η Ελληνική κυβέρνηση να καταφέρει να κάνει τα πράγματα χάλια πάλι μετά από κάποια χρόνια. Όχι ότι και αυτό είναι σοβαρή πρόταση, φυσικά.

Στη συνέχεια, όμως είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η γερμανικό (και λογικά είναι το γερμανικό υπουργείο που το πρότεινε, δεδομένης της ιστορίας της δεκαετίας του 1940), υπουργείο Οικονομικών πρότεινε σοβαρά αυτό:

Το γερμανικό κείμενο , το οποίο ο Σόιμπλε παρουσίασε στη συνεδρίαση, απαίτησε τη μεταφορά κρατικών περιουσιακών στοιχείωναξίας € 50 δισεκατομμυρίων από πλευράς Αθήνας σε ειδικό ταμείο για την αποπληρωμή του χρέους. Η εναλλακτική είναι να πάρει ένα πενταετές “time-out” από τη ζώνη του ευρώ, κατά τη διάρκεια του οποίου μέρος του χρέους θα πρέπει να διαγραφεί.

Στεναγμός.

Στις προτάσεις του γερμανικού κειμένου περιλαμβάνεται η μεταφορά E50bn περιουσιακών στοιχείων σε ένα «εξωτερικό κεφάλαιο» για την ιδιωτικοποίηση και την εποπτεία της ελληνικής δημόσιας διοίκησης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ένας αξιωματούχος του Eurogroup δήλωσε ότι το κείμενο δεικνύει ακριβώς τον τρόπο σκέψης του υπουργείου Οικονομικών του Βερολίνου.

Δεν υπάρχει κάποιος στις μέρες μας που να διαβάζει ιστορία; Στα μέσα του 19ου αιώνα, η Ελλάδα είχε μάλλον προβλήματα με τον βασιλιά Όθωνα, του οποίου οι Βαυαροί αντιβασιλείς και οι υπουργοί ήταν μισητοί στους Έλληνες . Και ναι υπήρχε μια αθέτηση σχετικά για το εξωτερικό χρέος και, στη συνέχεια, διάφορα ξένα κράτη κατέλαβαν το λιμάνι του Πειραιά, προκειμένου να βεβαιωθούν ότι δεν υπάρχει αποπληρωμή και … ..

Το λιμάνι του Πειραιά είναι, φυσικά, ένα από εκείνα τα στοιχεία που η Ελλάδα θα πρέπει να δεσμεύσει σε αυτό το ποσό των € 50 δισεκατομμυρίων ταμείο σήμερα. Και μιας και το έφερε η κουβέντα η δέσμευση του λιμανιού το 19^ο αιώνα δεν πέτυχε τελικά στην πράξη, το χρέος δεν είχε εξοφληθεί: ήταν απλά μια ακόμη αθέτηση.

Φαίνεται λοιπόν ότι το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών δεν έλαβε υπόψη του το νόημα αυτής της ιστορίας. Όπως έχει ήδη επισημανθεί, όσοι δεν κατανοούν την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν. Ως εκ τούτου, το νόημα αυτής της μελέτης είναι να σε βοηθήσει ,σε περίπτωση που δεν εννοείς να καταλάβεις , τι από όλα όσα συνέβησαν δεν λειτούργησε και στη συνέχεια να μην το επαναλάβεις. Αντ’αυτού – όπως φαίνεται να συμβαίνει εδώ- λαμβάνεις αποτυχίες του παρελθόντος ως πρότυπα για το παρόν κι έτσι καταλήγεις να κάνεις τα πράγματα όσο το δυνατόν χειρότερα μπορείς.

Είναι συνήθως λάθος το να κατηγορήσεις τους Γερμανούς για έλλειψη σοβαρότητας, αλλά ελπίζω ότι αυτό είναι κάποιο σκοτεινό αστείο παρά μια πραγματική πρόταση πολιτικής. Θα μετατρέψετε την Ελλάδα σε επαρχία των Βρυξελλών; Ας γελάσω : τώρα, μπορούμε να μείνουμε οι ενήλικες εντός αιθούσης και να έχουμε επιτέλους μια σοβαρή συζήτηση για μια στιγμή;

Ο Φράνσις Κόπολα έχει μια λιγότερο απαισιόδοξη εκτίμηση για το τι συμβαίνει εδώ.
εμάς εξαντλείται των πόρων.” Amazon και Amazon.co.uk. 6,99 δολάρια και σχετικές τιμές σε άλλα νομίσματα.

Καστοριάδης – Υστερόγραφο στην ασημαντότητα

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις … είναι εντελώς συμπτωματική. Και σίγουρα το κείμενο δεν το γραψε μόλις χτες ο Καστοριάδης, όσο κοντινό κι αν μας φαίνεται

Απ’ όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου -κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές-, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.

Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. Όχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.

Στη Γαλλία το 1983 οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν κάποια πολιτική. Μετά, ήρθε η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ακολούθησε την ίδια πολιτική. Μετά, ξανάρθαν οι Σοσιαλιστές με τον Μπερεγκοβουά και συνέχισαν την ίδια πολιτική. Μετά, ξανά η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ξανά η ίδια πολιτική. Μετά, ο Σιράκ κέρδισε τις εκλογές λέγοντας “εγώ θα κάνω κάτι άλλο” και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.

Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να “πηγαίνουν με το ρεύμα», δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ-φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κ.λπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. Στόχος τους είναι: είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ’ αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις· το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη…

Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους -ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής- και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς’ την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία. Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.

Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους.

• Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας (μπορεί να έχει κανείς τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτό δεν χρησιμεύει, εάν δεν έχει κατακτήσει την εξουσία).

• Η δεύτερη είναι, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει.

Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι κάποιος που είναι ικανός να κυβερνήσει, είναι επίσης ικανός να ανέβει στην εξουσία. Στο παρελθόν, στις απόλυτες μοναρχίες, η άνοδος στην εξουσία προϋπέθετε να κολακεύει κανείς τον βασιλιά ή να είναι ευνοούμενος της Μαντάμ Πομπαντούρ.Σήμερα, στις ψευδοδημοκρατίες μας, η άνοδος στην εξουσία προϋποθέτει να κολακεύει κανείς την κοινή γνώμη ή να έχει τηλεοπτική φωτογένεια.

Χρησιμοποίησα τον όρο «ψευδο-δημοκρατία», διότι ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω ότι η λεγόμενη “αντιπροσωπευτική δημοκρατία” δεν είναι αληθινή δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι της ελάχιστα αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς. Κατά κύριο λόγο, αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, λόμπυ, κ.λπ.  ‘Οταν λέμε ότι κάποιος με αντιπροσωπεύει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ανάκλησης του, αυτό σημαίνει ότι απεκδύομαι της κυριαρχίας μου. (Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ το έχει πολύ καλά διατυπώσει: “οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια, πλην όμως είναι ελεύθεροι μόνον μία ημέρα κάθε πέντε χρόνια – την ημέρα των εκλογών».) Το πρόβλημα δεν είναι μήπως στις εκλογές γίνει νοθεία και αλλοιωθούν τα αποτελέσματα. Αλλού έγκειται το πρόβλημα. Οι εκλογές είναι υπονομευμένες, διότι οι επιλογές των ψηφοφόρων έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων.

Θα σας θυμίσω μια φράση του Αριστοτέλη: “Ποιος είναι πολίτης; Πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί”.

Στη Γαλλία, υπάρχουν τριάντα εκατομμύρια πολίτες. Γιατί δεν είναι ικανοί να κυβερνήσουν; Διότι όλη η πολιτική ζωή στοχεύει ακριβώς στο να μη μαθαίνουν οι πολίτες πώς να κυβερνούν και, τελικά, να εμπιστεύονται στους ειδικούς το έργο της διακυβέρνησης. Υπάρχει δηλαδή μια αντι-πολιτική εκπαίδευση.  Ενώ οι άνθρωποι έπρεπε να αναλαμβάνουν όλων των ειδών τις πολιτικές ευθύνες και να παίρνουν ανάλογες πρωτοβουλίες, τελικά, εθίζονται στο να ακολουθούν και να ψηφίζουν τις πολιτικές επιλογές που άλλοι τους παρουσιάζουν έτοιμες.

Στις νεωτερικές κοινωνίες -ας πούμε από την εποχή της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης έως περίπου τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο- υπήρχαν φλέγουσες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Αυτούς τους δύο αιώνες τους σημάδεψαν σημαντικοί αγώνες. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν διαδηλώσεις. Όμως δεν διαδήλωναν απλώς για μια σιδηροδρομική γραμμή (χωρίς αυτό να είναι περιφρονητέο), αλλά για μεγάλα πολιτικά ιδεώδη. Τότε, οι άνθρωποι έκαναν απεργίες. Όμως δεν απεργούσαν απλώς για τα μικρά συντεχνιακά συμφέροντα τους, αλλά για μεγάλα ζητήματα που αφορούσαν όλους τους μισθωτούς.

Σήμερα, παρατηρείται σαφής υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας. Όσο οι άνθρωποι εγκαταλείπουν την πολιτική δραστηριότητα και αποσύρονται στην ιδιωτική τους σφαίρα, τόσο οι γραφειοκράτες και οι μικροπολιτικοί προελαύνουν. Και οι τελευταίοι έχουν για δικαιολογία ότι “ο κόσμος δεν κάνει τίποτα… γι’ αυτόν τον λόγο αναλαμβάνουμε εμείς πρωτοβουλίες…”.

Με τη σειρά του ο κόσμος λέει ότι “δεν αξίζει τον κόπο να ανακατευόμαστε… φθάνουν τόσοι που ασχολούνται, στο κάτω-κάτω τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;…” Και έτσι δημιουργείται φαύλος κύκλος.

Η υποχώρηση της πολιτικής δραστηριότητας συνδέεται και με την κατάρρευση των μεγάλοι πολιτικών ιδεολογιών, είτε επαναστατικών είτε ρεφορμιστικών, οι οποίες ήθελαν πραγματικά να αλλάξουν την κοινωνία. Για χίλιους δυο λόγους, αυτές οι ιδεολογίες έχασαν το κύρος τους- έπαψαν να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, στις προσδοκίες των ανθρώπων, στην κατάσταση της κοινωνίας, στην ιστορική εμπειρία.

Η κατάρρευση του κομμουνισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είναι ένα κεφαλαιώδες γεγονός. Κατονομάστε μου όμως έστω έναν πολιτικό -για να μην πω πολιτικάντη- της Αριστεράς, ο οποίος πράγματι να συλλογίστηκε τι συνέβη και γιατί. Ποιος πολιτικός της Αριστεράς αποκόμισε κάποια διδάγματα από τα γεγονότα αυτά;

Κι όμως η πορεία του κομμουνισμού -η πορεία προς τη θηριωδία, τον ολοκληρωτισμό, τα Γκουλάγκ έως την κατάρρευση- απαιτεί οπωσδήποτε πολύ βαθύ στοχασμό και συναγωγή συμπερασμάτων. Στοχασμό, για το τι ένα κίνημα -που θέλει να αλλάξει την κοινωνία- μπορεί ή δεν μπορεί, πρέπει ή δεν πρέπει, οφείλει ή δεν οφείλει να κάνει. Στην προκειμένη περίπτωση οι κύριοι της Αριστεράς παίρνουν ένα ολοστρόγγυλο μηδέν.

Πώς δημιουργείται, λοιπόν, ο καλός πολίτης; Ποιες ιδιότητες πρέπει να διαθέτει; Πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις; Και τελικά, ποιοι πολίτες πρέπει να κυβερνούν; Αυτό το δίλημμα έχει τεθεί από τον Πλάτωνα.

Ο Πλάτων έλεγε ότι οι φιλόσοφοι -αυτοί που έχουν γενική θεώρηση των πραγμάτων και είναι πάνω από τους ειδικούς- πρέπει να βασιλεύουν, δηλαδή να κυβερνούν. Η εναλλακτική λύση στις θέσεις του Πλάτωνος είναι η αθηναϊκή δημοκρατία.

Ας πάμε στην Αθήνα του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα. Για τους Αθηναίους εκείνης της εποχής κάθε πολίτης, ανεξαιρέτως κάθε πολίτης, είναι ικανός να κυβερνήσει (θυμίζω ξανά τη διατύπωση του Αριστοτέλη: “πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί»).

Και πώς γίνεται αυτό; Με κλήρωση! Ρίχνουν κλήρο!

Γιατί; Διότι πιστεύουν έμπρακτα ότι η πολιτική δεν είναι υπόθεση των ειδικών. Διότι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πολιτική επιστήμη. Υπάρχει μόνον γνώμη – “δόξα”στα αρχαία ελληνικά- περί της πολιτικής. Και θέλω να υπογραμμίσω ότι η ιδέα πως η πολιτική δεν αποτελεί υπόθεση των ειδικών και πως όλες οι γνώμες έχουν ίσην αξία, είναι η μόνη λογική δικαιολόγηση της αρχής της πλειοψηφίας.

Στην αρχαία Αθήνα, λοιπόν, τις πολιτικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και όχι οι ειδικοί. Υπάρχουν όμως και εξειδικευμένες δραστηριότητες. Οι Αθηναίοι ασφαλώς δεν ήταν τρελοί να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα…

Τι έκαναν, τότε, οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας σε σχέση με αυτό το θέμα; Πώς το αντιμετώπισαν; Έκαναν κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Δημιούργησαν τις εκλογές. Σωστά ή λάθος, πάντως τις δημιούργησαν. Και αυτό είναι γεγονός ιστορικά τεκμηριωμένο.

Για τις εξειδικευμένες δραστηριότητες και μόνον γι’ αυτές -για την κατασκευή ναυπηγείων, για την ανέγερση ναών, για τη διεξαγωγή του πολέμου- χρειάζονται οι ειδικοί! Και αυτούς, τους ειδικούς, οι Αθηναίοι πολίτες τους εκλέγουν! Να ποιο είναι το νόημα των εκλογών. Διότι εκλογές σημαίνει εκλογή των καλυτέρων.

Αλλά πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Πώς επιτυγχάνεται η εκλογή των καλυτέρων; Εδώ υπεισέρχεται ο όρος «εκπαίδευση του λαού». Ο λαός καλείται να επιλέξει, να εκλέξει. Οι Αθηναίοι, λοιπόν, εκλέγουν κάποιον για πρώτη φορά. ‘Εστω ότι κάνουν λάθος. ‘Εστω, ότι διαπιστώνουν, για παράδειγμα, πως ο Περικλής είναι ένας θλιβερός στρατηγός. Τι κάνουν σε μιαν τέτοια περίπτωση; Απλούστατα, δεν τον ξαναεκλέγουν ή τον ανακαλούν. Όμως, προκειμένου να έχει ουσία η γνώμη -η «δόξα»- των πολιτών για τα κοινά, θα πρέπει να έχει καλλιεργηθεί. Αλλά με ποιον τρόπο καλλιεργούν τη “δόξα” τους τη σχετική με τη διακυβέρνηση οι Αθηναίοι πολίτες; Μα βέβαια κυβερνώντας! Ως εκ τούτου, η αθηναϊκή δημοκρατία -και αυτό είναι το σημαντικό αποτελεί μια υπόθεση εκπαίδευσης και αγωγής των πολιτών. (Αυτή η καίριας σημασίας διάσταση, καθώς όλοι γνωρίζουμε, λείπει εντελώς σήμερα.)

Πρόσφατα, ένα γαλλικό περιοδικό δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία το 60% των βουλευτών στη Γαλλία ομολογούν ότι δεν έχουν ιδέα από οικονομία! Πρόκειται για τους βουλευτές, που αποφασίζουν να αυξηθούν ή να μειωθούν οι φόροι, που αποφασίζουν συνεχώς, ενώ δεν έχουν ιδέα από οικονομία… Τελικά, οι βουλευτές, όπως και οι υπουργοί, είναι υπόδουλοι των τεχνικών συμβούλων τους. Συμβουλεύονται τους δικούς τους ειδικούς, πλην όμως έχουν και οι ίδιοι προκαταλήψεις ή προτιμήσεις.

Εάν παρακολουθήσετε από κοντά τη λειτουργία μιας κυβέρνησης ή ενός μεγάλου γραφειοκρατικού μηχανισμού, θα διαπιστώσετε ότι οι κυβερνώντες και οι υπεύθυνοι εμπιστεύονται τους ειδικούς. Ωστόσο, επιλέγουν πάντα εκείνους τους ειδικούς που συμμερίζονται τις δικές τους απόψεις. Πάντα βρίσκεται ένας οικονομολόγος που θα πει “ναι, κύριε υπουργέ, όπως το λέτε πρέπει να γίνει”. Πάντα βρίσκεται ένας ειδικός για θέματα στρατιωτικά που θα πει «ναι, χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός» ή «όχι, δεν χρειάζεται πυρηνικός εξοπλισμός » και ούτω καθεξής… Πρόκειται για ένα εντελώς ανόητο παιχνίδι, πλην όμως έτσι κυβερνόμαστε σήμερα.

Επανέρχομαι στο δίλημμα: «ο πολίτης πρέπει να έχει γενικές ή ειδικές γνώσεις;». Η δική μου απάντηση: πρώτον, οι ειδικοί στην υπηρεσία των πολιτών και όχι στην υπηρεσία κάποιων πολιτικών δεύτερον, οι πολίτες κυβερνώντας μαθαίνουν να κυβερνούν… Αλλά, για να είναι σε θέση οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τα κοινά, θα πρέπει να έχουν λάβει την ανάλογη παιδεία. Όμως, η σύγχρονη παιδεία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό το αίτημα. Στο σχολείο, ουσιαστικά, παίρνουμε εξειδικευμένες γνώσεις. Το σχολείο θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως στραμμένο στα κοινά. Στο σχολείο θα έπρεπε να αναλύεται σε βάθος κάθε τι που αφορά τους οικονομικούς, τους κοινωνικούς και τους πολιτικούς μηχανισμούς. Θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα πραγματικής ανατομίας της σύγχρονης κοινωνίας.

Αλλά τι λέω τώρα… Εδώ τα σχολεία είναι ανίκανα να διδάξουν ακόμη και Ιστορία. Τα παιδιά βαριούνται στο μάθημα της Ιστορίας, ένα μάθημα που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικό.

Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν, εάν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινή εκπαιδευτική δραστηριότητα στο πολιτικό πεδίο. Κάτι τέτοιο, προϋποθέτει αλλαγή των θεσμών. Προϋποθέτει νέους θεσμούς που να επιτρέπουν -και όχι να αποτρέπουν, όπως οι σήμερον ισχύοντες- την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.

Ας εξετάσουμε, τώρα, για λίγο, τη σχέση του ανθρώπου με τη γνώση και με την πίστη. Στον 20ό αιώνα γνωρίσαμε την άκρατη κυριαρχία της ιδεολογίας -της ιδεολογικής πίστης- με την αυστηρή έννοια και, θα έλεγα, με την κακή έννοια του όρου.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τη δεκαετία του ’70. Ας πάρουμε τις μαοϊκές ομάδες. Το πρόβλημα με τους μαοϊκούς δεν έγκειται στην άγνοια τους για το τι πραγματικά συνέβαινε στην Κίνα. Οι μαοϊκοί, είτε είχαν μυηθεί στο δόγμα από τους καθοδηγητές τους, είτε το είχαν δεχτεί από μόνοι τους χωρίς την παρεμβολή τρίτων. Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στο ότι οι ίδιοι -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- αποδέχτηκαν μιαν τέτοιου τύπου χειραγώγηση. Γιατί; Για ποιον λόγο; Διότι ήταν ανάγκη να είναι χειραγωγημένοι. Διότι είχαν ανάγκη να πιστεύουν. Και αυτό ακριβώς το θέμα ήταν ανέκαθεν η μεγάλη πληγή του επαναστατικού κινήματος.

Η γνώση και η πίστη. Ο Αριστοτέλης, στον οποίο συνεχώς αναφέρομαι και για τον οποίο έχω απέραντο σεβασμό, έχει πει κάτι – δεν μπορώ να πω ότι είναι ανοησία, δεδομένου ότι πρόκειται για τον Αριστοτέλη, που δεν είναι σωστό: “ο άνθρωπος είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση”. Δεν συμφωνώ.

Από την πλευρά μου υποστηρίζω ότι ο άνθρωπος δεν είναι ζώον, το οποίο επιθυμεί τη γνώση, αλλά ζώον το οποίο επιθυμεί την πίστη και, ακριβέστερα, τη βεβαιότητα μιας πίστης’ εξ ου η μεγάλη δύναμη των θρησκειών, εξ ου η μεγάλη δύναμη των πολιτικών ιδεολογιών.

Στο ξεκίνημα του, το εργατικό κίνημα χαρακτηριζόταν από έντονα κριτική στάση. Θυμηθείτε τους δύο πρώτους στίχους από το δεύτερο κουπλέ της Διεθνούς, που εξ άλλου είναι ο ύμνος της Κομμούνας: “δεν υπάρχει υπέρτατος Σωτήρας ούτε Θεός” (άρα, εξοβελίζεται η θρησκεία), “δεν υπάρχει Καίσαρ ούτε Αρχηγός” (άρα, έξω κι ο Λένιν)! Είδαμε όμως τι επακολούθησε …. Είδαμε πού οδήγησε η ανάγκη για πίστη… Άραγε, μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, γίναμε σήμερα τουλάχιστον λίγο πιο σοφοί; Νομίζω ότι η εξέλιξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης καθώς και η εξέλιξη γενικώς της κοινωνίας έχουν συμβάλει, ώστε να αποκτήσουν οι άνθρωποι κάπως πιο κριτική διάθεση. Βέβαια, η ανάγκη για πίστη παραμένει. Υ’πάρχει πάντα ένα ποσοστό που διακαώς αναζητεί την πίστη’ μιαν πίστη. ‘Ετσι, βλέπουμε σε άλλες χώρες -όχι τόσο στη Γαλλία- φαινόμενα και, κινήματα, όπως η σαϊεντολογία, οι διάφορες σέχτες, ο φονταμενταλισμός.

Χωρίς αμφιβολία, σήμερα, η στάση των ανθρώπων είναι πιο κριτική και πιο σκεπτικιστική από ό,τι ήταν στο παρελθόν. Είναι όμως μια στάση που αναστέλλει τη δράση.

Στο σημείο αυτό θα θυμήσω ότι ο Περικλής στον Επιτάφιο λέει στους Αθηναίους πως μόνον αυτοί έχουν κατορθώσει, ώστε η σκέψη τους να μην αναστέλλει τη δράση τους! Καταπληκτικό! Και προσθέτει: “εις τους άλλους, αντιθέτως, η μεν αμάθεια γεννά θράσος, η δε σκέψις ενδοιασμόν». (Θουκιδίδου Ιστορίαι, μτφ. Ελ. Βενιζέλου, Βιβλίο Β’, κεφ. 38-41.)

Τις τελευταίες δεκαετίες διανύουμε μιαν περίοδο κατάργησης των φραγμών και των ορίων σε όλους τους τομείς. Αυτό συνεπάγεται την επιθυμία του απεριόριστου. Πρόκειται για μια μορφή απελευθέρωσης, που υπό μιαν έννοια αποτελεί μεγάλη κατάκτηση. Πρέπει όμως επίσης να μάθουμε -και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία- να αυτοπεριοριζόμαστε, τόσο ως άτομα όσο και ως σύνολο. Η καπιταλιστική κοινωνία σήμερα είναι μια κοινωνία που από κάθε άποψη οδεύει προς την καταστροφή της’ μια κοινωνία ανίκανη να αυτοπεριοριστεί. Όμως μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, μια κοινωνία αυτόνομη, πρέπει να ξέρει να αυτοπεριορίζεται.

Ο αυτοπεριορισμός ισοδυναμεί με απαγόρευση, θα υποστηρίξουν ορισμένοι. Όχι. Δεν εννοώ απαγόρευση με την έννοια της καταστολής. Εννοώ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα επιθυμούμε ή που δεν πρέπει να τα κάνουμε.

Παράδειγμα, το περιβάλλον. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, στον οποίο ζούμε. Σκέφτομαι τα θαύματα: το Αιγαίο Πέλαγος, τις χιονισμένες οροσειρές, την «όψη» του Ειρηνικού ωκεανού από μια γωνιά της Αυστραλίας, το Μπαλί, τις Ινδίες, την επαρχία της Γαλλίας που την ερημώνουμε. Όσα θαύματα, τόσες καταστροφές. Καταστρέφουμε τον πλανήτη, ενώ θα έπρεπε να είμαστε οι κηπουροί του. Θα έπρεπε να τον θεραπεύουμε, δηλαδή να τον καλλιεργούμε και να τον φροντίζουμε έτσι όπως είναι. Μια τέτοια δραστηριότητα θα έπρεπε να αποτελεί βάση και προσανατολισμό της ζωής μας. Αλλά αυτή είναι πολύ δύσκολη αποστολή.

Προφανώς όμως όλα τα παραπάνω δεν έχουν σχέση ούτε με το σημερινό σύστημα, ούτε με το σημερινό κυρίαρχο φαντασιακό. Το φαντασιακό της εποχής μας είναι το φαντασιακό της απεριόριστης επέκτασης και της συσσώρευσης άχρηστων πραγμάτων… Δηλαδή; Δηλαδή, μια τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο, ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής σε κάθε δωμάτιο και ούτω καθεξής. Σ’ αυτό το φαντασιακό στηρίζεται το σύστημα. Και είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να καταστραφεί.

Τι θα μπορούσε λοιπόν να προτείνει κανείς για τη σημερινή κατάσταση, δεδομένου ότι είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούμε, να αφεθούμε; (Ως γνωστόν, ο άνθρωπος είναι ζώον οκνηρόν.) θα καταφύγω και πάλι στους αρχαίους. Υπάρχει μια υπέροχη φράση του Θουκυδίδη: “πρέπει να δικλέξουμε ανάμεσα στην οκνηρία και την ελευθερία»! Αλλά και ο Περικλής, εάν δεν κάνω λάθος, έλεγε στους Αθηναίους: «εάν θέλετε να είστε ελεύθεροι, πρέπει να εργάζεστε»!

Η ελευθερία είναι δραστηριότητα. Μια δραστηριότητα, η οποία ξέρει τα όρια της, ξέρει να αυτοπεριορίζεται. Η ελευθερία γνωρίζει ότι όλα μπορεί να τα κάνει, αλλά επίσης γνωρίζει ότιδεν πρέπει να τα κάνει όλα. Αυτό είναι, για μένα, το μεγάλο πρόβλημα της δημοκρατίας και του ατομικισμού.__

**************

Τον Νοέμβριο του 1996, ο Κορνήλιος Καστοριάδης δέχτηκε τον δημοσιογράφο Ντανιέλ Μερμέ και συζήτησε μαζί του -με αφορμή το βιβλίο του Η άνοδος της ασημαντότητας (La montee de Γ insigni- Gance., εκδ. Seuil, 1996)- στο πλαίσιο της εκπομπής La-has si j’y suis του δημοσίου ραδιοφωνικού σταθμού France Inter. Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση. Τον Δεκέμβριο του 1997, η France Inter επανέλαβε την εκπομπή με θλιβερή αφορμή τον θάνατο του. Τις επόμενες ημέρες πολλοί ακροατές τηλεφωνούσαν στον σταθμό και ζητούσαν το ((κείμενο της εκπομπής»’ το αίτημα τους ικανοποιήθηκε. Αυτή η η ραδιοφωνική συζήτηση δημοσιεύτηκε, με μορφή ενιαίου κειμένου, στην Ελευθεροτυπία (20.7.1998) και έναν μήνα αργότερα στη Monde Diplomatique (Αύγουστος 1998), ενώ το φθινόπωρο του ίδιου έτους κυκλοφόρησε σε μια μικρή έκδοση με τίτλο Υστερόγραφο στην ασημαντότητα (Post-scriptum sur Γ insignifiance, εκδ. L’Aube, 1998).

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Τα δύο πρώτα Μνημόνια εξαθλίωσαν τους Έλληνες, το τρίτο θα τους αποτελειώσει

(Pic: Ο Jo Di Graphics συγκρίνει το κόστος διαβίωσης με δραχμή και ευρώ)

  Σε δύο φάσεις θα ολοκληρωθεί η κατοχή από τους εταίρους.Σε δύο δόσεις μας παίρνουν τα μέτρακυβέρνηση και δανειστές.Τα προαπαιτούμενα μέτρα που θα πρέπει να ψηφιστούν άμεσα, όπως αυτά προκύπτουν από το προσχέδιο του νέου μνημονίου, είναι:• Αυστηροποίηση του ορισμού του αγρότη.
• Αύξηση του φόρου χωρητικότητας στη ναυτιλία.
• Αλλαγές στον ΕΝΦΙΑ του 2015, ώστε να ξεκινήσει η αποστολή των σημειωμάτων τον Σεπτέμβριο.
• Διόρθωση εισπρακτικών μέτρων που υιοθετήθηκαν προσφάτως.
• Επιστροφή του καθεστώτος συνταγογράφησης φαρμάκων.
• Μείωση των τιμών των γενόσημων φαρμάκων.
• Κατάργηση των προνομίων στο αγροτικό πετρέλαιο.
• Καλύτερη στόχευση του πετρελαίου θέρμανσης το 2016.
• Πλήρης αξιολόγηση του συστήματος κοινωνικής προστασίας με στόχο την ετήσια εξοικονόμηση 0,5% του ΑΕΠ.
• Αναδιάρθρωση δημόσιας διοίκησης.
• Αντιμετώπιση των αστοχιών στην είσπραξη φορολογικών εσόδων.
• Κατάργηση του ανώτατου ορίου του 25% επί των μισθών και των συντάξεων για τις κατασχέσεις.
• Μείωση όλων των ορίων για τις κατασχέσεις στα 1.500 ευρώ.
• Αλλαγή στα επιτόκια της ρύθμισης των 100 δόσεων και εξαίρεση από αυτήν των κακοπληρωτών.
• Μεταφορά των υπηρεσιών και του προσωπικού φορολογικών ελέγχων στο ΣΔΟΕ.
• Δέσμευση ότι δεν θα υπάρξουν άλλες ρυθμίσεις για φορολογικές και ασφαλιστικές οφειλές.
• Διευκρίνιση των προϋποθέσεων για την επιλεξιμότητα στην καταβολή της ελάχιστης εγγυημένης σύνταξης μετά τα 67 έτη.
• Έκδοση εγκυκλίων για την πλήρη εφαρμογή του νόμου του 2010 για το ασφαλιστικό.
• Σταδιακή εξάλειψη των εξαιρέσεων στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις.
• Διευκρίνιση του καθεστώτος ΦΠΑ στα νησιά, με τις εκπτώσεις να καταργούνται μέχρι το τέλος του 2016.
• Ολοκληρωμένο σχέδιο για ανακεφαλαιοποίηση, ενίσχυση ρευστότητας τραπεζών και αντιμετώπιση των «κόκκινων» δανείων.
• Κατάργηση του νόμου για τη μετενέργεια στις συμβάσεις εργασίας που ψηφίστηκε στις 2 Ιουλίου του 2015.
• Εφαρμογή όλων των συστάσεων του ΟΟΣΑ που προβλέπονταν από την Εργαλειοθήκη Ι (πλην των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων) και όλων των συστάσεων της Εργαλειοθήκης ΙΙ σχετικά με τα μη αλκοολούχα ποτά και τα πετρελαιοειδή.
• Ανοιγμα επαγγελμάτων, όπως μηχανικοί, συμβολαιογράφοι κ.λπ.
• Περιορισμός των φόρων υπέρ τρίτων.
• Μείωση της γραφειοκρατίας και επιτάχυνση αδειοδοτήσεων για επενδύσεις χαμηλού ρίσκου.
• Μεταρρύθμιση στην αγορά ενέργειας και ειδικά του φυσικού αερίου που θα οδηγήσει σε πλήρη απελευθέρωση το 2018.
• Εγκριση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων που ήδη έχει αναλάβει το ΤΑΙΠΕΔ.
• Υιοθέτηση των καλύτερων πρακτικών στην Ε.Ε. για το μη μισθολογικό κόστος (επιδόματα, οδοιπορικά κ.λπ.) με εφαρμογή από 1ης Ιανουαρίου 2016.
• Νόμος για την αναδιάρθρωση του ΟΑΣΑ.
• Προτάσεις μέτρων για μείωση των καθυστερήσεων στις δικαστικές αποφάσεις.
Τα ανωτέρω θα πρέπει να ψηφιστούν μέσα στα επόμενα 24ωρα από το κοινοβούλιο για να υπάρξει η Συμφωνία σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες θα χρεωθούν μέσω δανείου για αρχή 46 δις.


Τον Οκτώβριο μάς αποτελειώνουνΣε δύο μήνες θα γίνει η δεύτερη επίθεση με 23 μέτρα με τα οποία αλλάζει εντελώς η ζωή των πολιτών. Αγροτικό, συντάξεις, δημόσια περιουσία και αμυντικές δαπάνες οι κύριοι στόχοι της επίθεσης των δανειστών. Οι εταίροι απαιτούν από την όποια κυβέρνηση έχει την διοίκηση της χώρας τον Οκτώβριο τα εξής:

1. Δεύτερη φάση της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος
2. Αναδιάρθρωση του φορολογικού κώδικα
3. Σταδιακή αλλαγή της φορολογίας των αγροτών. Από το 2016 θα φορολογούνται με συντελεστή 20% και από το 2017 με συντελεστή 26%
4 Επιβολή φόρου στις τηλεοπτικές διαφημίσεις
5. Να προχωρήσει ο διεθνής δημόσιος διαγωνισμός για την απόκτηση τηλεοπτικών αδειών και τα σχετικά τέλη χρήσης των σχετικών συχνοτήτων
6. Να επεκταθεί η φορολογία 30% επί των ακαθάριστων εσόδων από τυχερά παιχνίδια και στα VLT που προβλέπεται να εγκατασταθούν το δεύτερο εξάμηνο του 2015 και το 2016.
7. Να αυξηθεί στο 15% η φορολογία των εισοδημάτων από ενοίκια κάτω των 12.000 ευρώ
8. Σταδιακή κατάργηση των φοροελαφρύνσεων στο ναυτιλιακό κλάδο
9. Μόνιμη μείωση των αμυντικών δαπανών κατά 100 εκατ. φέτος και 400 εκατ. ευρώ το 2016
10. Επέκταση της προσωρινής εθελοντικής εισφοράς έως το 2018
11. Απλοποίηση συστήματος φοροαπαλλαγών φυσικών και νομικών προσώπων
12. Επανασχεδιασμός της εισφοράς αλληλεγγύης από το 2016
13. Αλλαγές στον ΕΝΦΙΑ ώστε οι πιθανές αλλαγές στις αντικειμενικές τιμές το 2016 να μην επηρεάσουν τον εισπρακτικό στόχο των 2,65 δισ. ευρώ
14. Μέτρα για την καταπολέμηση της φοροαποφυγής
15. Να συνδεθούν οι ασφαλιστικές εισφορές με τις παροχές
16. Αλλαγές στο νόμο που διέπει το ΤΧΣ
17. Νέα εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ για χονδρικό εμπόριο, κατασκευές, ΜΜΕ, ηλεκτρονικό εμπόριο και μεταποίηση
18. Λήψη μη αναστρέψιμων μέτρων για την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ
19. Ορισμός ανεξάρτητης ομάδας δράσης που θα προσδιορίσει τις δυνατότητες για επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων ενώ θα μεταφερθούν περιουσιακά στοιχεία στο νέο ανεξάρτητο ταμείο
20. Αναδιάρθρωση του ενιαίου μισθολογίου του Δημοσίου που θα εφαρμοστεί από 1/1/2016 και θέσπιση νέων ανώτατων ορίων για τη μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου έως το 2019
21. Κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων που είναι συνδεδεμένα με τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων από την 31η Οκτωβρίου. Οι απώλειες των ταμείων θα αντικατασταθούν από τη μείωση των επιδομάτων ή την αύξηση των εισφορών
22. Η σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ ξεκινώντας με το 20% των «υψηλότερων» χαμηλοσυνταξιούχων από τον Μάρτιο του 2016
23. Εκκίνηση της συζήτησης με ανεξάρτητους φορείς και το ILO για εφαρμογή των καλύτερων ευρωπαϊκών πρακτικών στα εργασιακά χωρίς να γίνει καμία αλλαγή στις συλλογικές διαπραγματεύσεις έως το τέλος του έτους.

http://www.stontoixo.com

ESM: Το φονικότερο "όπλο" που επινόησαν οι δανειστές

Του Ηλία Αλεξανδρή 

Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας ! Τελικά δεν θα μας πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές! Απλά η «πρώτη φορά αριστερά» κάνει τον μεσάζοντα για να μπορέσει να κάνει ανεμπόδιστα το έγκλημα ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας.

Σταθερότητα! Μια λέξη που χρησιμοποιεί η προπαγάνδα του Ευρωμονόδρομου όλα αυτά τα χρόνια της καταστροφής, για να

περιγράψει ότι πιο βάρβαρο έχουν σκεφτεί οι νοσηροί θιασώτες του χρηματοπιστωτικού καζινοκαπιταλισμού.

Σε ποια σταθερότητα αναφέρονται; Το σημείο 6 της Συνθήκης Ίδρυσης μιλά ξεκάθαρα «για τη διαφύλαξη της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της ζώνης του ευρώ στο σύνολό της και των κρατών μελών της»

Νυν υπέρ πάντων η χρηματοπιστωτική σταθερότητα της ευρωζώνης ! Αυτό είναι ...
πάνω από τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά και ακόμα παραπέρα πάνω από κάθε κυριαρχικό δικαίωμα των κρατών μελών !

Σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας

Ουσιαστικά με την αίτηση δανειοδότησης από τον ΕΜΣ η αιτούσα χώρα υπάγεται απευθείας σε έναν μόνιμο μηχανισμό ελεγχόμενης χρεοκοπίας και εκκαθάρισης, αφού ο ΕΜΣ είναι ένας υπερκρατικός ανεξέλεγκτος οργανισμός ελεγχόμενης χρεοκοπίας (με έδρα το Λουξεμβούργο) για χώρες της ευρωζώνης που αδυνατούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους.

Στο άρθρο 32 της Συνθήκης Ίδρυσης του ΕΜΣ περιγράφεται με λεπτομέρειες ο εφιάλτης.

Στην παρ. 2 αναφέρεται: «Ο ΕΜΣ διαθέτει πλήρη νομική προσωπικότητα· έχει πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα:

α) να αποκτά και να διαθέτει κινητή και ακίνητη περιουσία,

β) να συμβάλλεται,

γ) να είναι διάδικος και

δ) να συνάπτει συμφωνία και/ή πρωτόκολλα για την έδρα, όποτε είναι αναγκαίο, για την εξασφάλιση της αναγνώρισης και της επιβολής του νομικού καθεστώτος και των προνομίων και ασυλιών του.»

Στις παρ. 3 & 4 αναφέρεται: «3. Ο ΕΜΣ, η ακίνητη περιουσία, οι πόροι του και τα περιουσιακά του στοιχεία, ανεξαρτήτως τοποθεσίας και κατόχου, χαίρουν ασυλίας από οιασδήποτε μορφής δικαστική διαδικασία, εκτός εάν ο ΕΜΣ παραιτηθεί ρητώς από την ασυλία του για τους σκοπούς οιασδήποτε διαδικασίας ή βάσει των όρων οιασδήποτε συμβάσεως, συμπεριλαμβανομένης της τεκμηρίωσης των χρηματοδοτικών του μέσων.»

 «4. Η περιουσία, οι χρηματοδοτικοί πόροι και τα στοιχεία του ενεργητικού του ΕΜΣ, ανεξαρτήτως τοποθεσίας και κατόχου, χαίρουν ασυλίας έναντι έρευνας, επίταξης, δήμευσης, απαλλοτρίωσης ή οποιασδήποτε άλλης μορφής κατάσχεσης, αφαίρεσης ή δέσμευσης βάσει εκτελεστικών, δικαστικών, διοικητικών ή νομοθετικών μέτρων.»

Στις παρ. 5 & 6 αναφέρεται: «Τα αρχεία του ΕΜΣ και όλα τα έγγραφα που ανήκουν στον ΕΜΣ ή βρίσκονται στην κατοχή του είναι απαραβίαστα. Οι χώροι των εγκαταστάσεων του ΕΜΣ είναι απαραβίαστοι.»

Τέλος οι παρ. 8 & 9 αναφέρουν: «Στον βαθμό που είναι αναγκαίο για την άσκηση των δραστηριοτήτων που προβλέπονται στην παρούσα συνθήκη, όλη η περιουσία, οι χρηματοδοτικοί πόροι και τα στοιχεία του ενεργητικού του ΕΜΣ δεν υπόκεινται σε κανέναν περιορισμό, ρύθμιση, έλεγχο και μορατόρια οποιασδήποτε φύσεως.»

Αντίστοιχες ασυλίες προβλέπονται στο άρθρο 35 για τα εμπλεκόμενα πρόσωπα στην διοίκηση του ΕΜΣ αλλά και για τα έγγραφα και κείμενα που τους αφορούν.

Έτσι το κράτος οφειλέτης είναι έρμαιο όσων έχουν αποφασιστεί ερήμην του χωρίς καν το δικαίωμα διαπραγμάτευσης και χωρίς δικαιώματα νομικής προσφυγής εναντίον των προσώπων που συμμετέχουν στην λήψη των αποφάσεων του ΕΜΣ. Η μόνη εξαίρεση που δίνεται είναι η προτεραιότητα εξόφλησης δανείων του ΔΝΤ έναντι αυτών του ΕΜΣ, αφού το καθεστώς προτιμησιακού πιστωτή του ΔΝΤ υπερισχύει έναντι αυτού του ΕΜΣ (σημείο 13, σελίδα 6 της Συνθήκης Ίδρυσης).

Για την έγκριση έναρξης δανεισμού προς την Ελλάδα συντάσσεται (άρθρο 13, παρ. 3) «μνημόνιο κατανόησης («ΜΚ») όπου περιγράφονται αναλυτικά οι όροι που θα συνδέονται με τη διευκόλυνση χρηματοπιστωτικής συνδρομής.» Άρα η χρηματοδότηση, συνοδεύεται από μνημόνιο, όπως όσα μας έχουν ήδη επιβληθεί.

Ωστόσο το Μνημόνιο αυτό πλέον συνάδει πλήρως με τα μέτρα συντονισμού των οικονομικών πολιτικών που προβλέπονται στη Συνθήκη Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως με τυχόν πράξεις του δικαίου της Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένης οποιασδήποτε γνώμης, προειδοποίησης, σύστασης ή απόφασης απευθυνόμενης στο ενδιαφερόμενο μέλος του ΕΜΣ (άρθρο 32)

Η «Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπογράφει το ΜΚ εξ ονόματος του ΕΜΣ» (παρ. 4) και επίσης η «Ευρωπαϊκή Επιτροπή -σε συνεργασία με την ΕΚΤ και, εφόσον είναι εφικτό, από κοινού με το ΔΝΤ- επιφορτίζεται με την παρακολούθηση της συμμόρφωσης προς τους όρους που συνοδεύουν τη διευκόλυνση χρηματοπιστωτικής συνδρομής.» (παρ. 5).

Συμφωνία συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση

Δηλαδή αυτό το Μνημόνιο δεν είναι απλά μια διμερής συμφωνία με το υπό χρηματοδότηση κράτος, όπως η Ελλάδα,  αλλά  εντάσσεται στη ΣΛΕΕ και στο δίκαιο της ΕΕ και η εφαρμογή του ταυτίζεται με την συμμετοχή της χώρας μας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», θέτοντας  την τήρηση του υπό το άρθρο 28 του Συντάγματος που «προβλέπει περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της» για να διευκολυνθεί η «συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,».

Έτσι από την στιγμή που η Ελλάδα  δανείζεται απευθείας από τον ΕΜΣ χάνει όχι μόνο την εθνική κυριαρχία, αλλά την ίδια την κρατική της υπόσταση.

Με την εφαρμογή των προαπαιτούμενων δανεισμού από τον ΕΜΣ ακόμα και όσοι υποστήριζαν την παραμονή μας στην Ευρωζώνη θα αντιληφθούν ότι τα χρόνια των μνημονιακών πολιτικών ακραίας λιτότητας ήταν απλά οι «κακουχίες» στο «οικονομικό στρατόπεδο συγκέντρωσης» που μετέτρεψαν την Ελλάδα οι ξένοι επικυρίαρχοι.

Με την εφαρμογή αυτών των μέτρων ο λαός θα οδηγηθεί πλέον μαζικά στον «θάλαμο αερίων», όπου η εξόντωση θα πραγματοποιηθεί με οικονομικούς όρους, αλλά εξίσου στυγερά και μεθοδικά.

Στα σύγχρονα οικονομικά κρεματόρια του ΕΜΣ όμως δεν σχεδιάζουν να «καεί» μόνο ο λαός αλλά και η ίδια η κρατική υπόσταση της πατρίδας μας, θυσία στην ψευδεπίγραφη και παραπαίουσα σταθερότητα της Ευρωζώνης.

Για το πάνω από 62% του Ελληνικού λαού που λέει ΟΧΙ απομένει μόνο μια επιλογή. Ο δρόμος της αντίστασης και της ανατροπής. 

Δημοσιεύτηκε στο ΑΝΑΠΟΔΑ, τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 2015

Πηγή: ta-matia-anoikta

«Γιατί μένουμε ευρωζώνη»; Ο μύθος της «ευημερίας του ευρώ» καταρρέει με βάση στοιχεία

Το χειρότερο που έχει συμβεί στην Ευρώπη είναι ότι το “όραμα” της ενωμένης ηπείρου, έχει ανεπανόρθωτα “τσαλακωθεί”. Η Ελλάδα ήταν και είναι η αφορμή για να ανοίξει η συζήτηση σε πολλές χώρες με κύριο ερώτημα: “τι κάνουμε στην ΕΕ”; Και αναφερόμαστε σε χώρες που δεν έχουν τα μεγάλα δομικά προβλήματα της Ελλάδας, αλλά διαθέτουν και βαριά βιομηχανία και πρωτογενή αγροτική παραγωγή και κτηνοτροφία και τουρισμό!

Η Ιταλία για παράδειγμα . Πριν μερικές μέρες η Ουάσινγκτον Ποστ έθεσε το ερώτημα: τι κάνει μια χώρα όπως η Ιταλία που η οικονομία της αυξήθηκε μόλις κατά 4,6% από την ημέρα ενταξής της στο ευρώ;

“Είναι δύσκολο να πούμε τι πήγε στραβά με την Ιταλία, επειδή τίποτα δεν πήγε ποτέ σωστά. Το μερίδιο της αυξήθηκε κατά 4% το πρώτο έτος της στη ζώνη του ευρώ, αλλά σχεδόν καθόλου στα 15 χρόνια που ακολούθησαν από τότε”!

Η εφημερίδα παρουσιάζει και ένα διάγραμμα που δείχνει την πορεία Ελλάδας και Ιταλίας κατά την διάρκεια συμμετοχή τους στην ευρωζώνη.
Όπως αναφέρει η Ουάσινγκτον Πόστ παρά τις επισημάνσεις του ΔΝΤ για τα διαρθρωτικά προβλήματα που έχει και η ιταλική οικονομία , δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ότι τελικά το πρόβλημα είναι το ίδιο το ευρώ.

“Είναι πάρα πολύ ακριβό για τους Ιταλούς εξαγωγείς, και υπερβολικά περιοριστικό για την κυβέρνηση που έπρεπε να έχει μειώσει τον προϋπολογισμό της”,γράφει.
Οι συντάκτες του ρεπορτάζ επισημαίνουν την αντίφαση που ζουν οι ευρωπαίοι πολίτες.

“Οι ευρωπαίοι πολίτες μισούν τα μέτρα λιτότητας, αλλά αγαπούν το ευρώ. Έχουν ένα συναισθηματικό δεσμό με ό, τι αυτό σημαίνει. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι το ευρώ είναι ο λόγος που πρέπει να περικόψουν τους προϋπολογισμούς τους. Γι΄ αυτό και τα κόμματα που είναι ενάντια στην λιτότητα υπόσχονται το αδύνατο: ότι μπορούν να κάνουν περικοπές του προϋπολογισμού των χωρών τους χωρίς να τερματίσουν την ένταξή τους στο ευρώ “. Και φέρνουν ως παράδειγμα τα όσα έγιναν στην Ελλάδα. Και κυρίως πως αντιμετωπίστηκε η κυβέρνησή της.

“Το μάθημα ήταν σαφές. Να μην εκλέγονται κόμματα που είναι κατά της λιτότητας.

Όμως, τουλάχιστον στην Ιταλία, αυτά τα κόμματα έχουν μάθει το αντίθετο μάθημα. Δεν αποκλείουν την έξοδο από το ευρώ”. Ενδεικτικά αναφέρουν τα όσα υποστηρίζει ο Beppe Grillo, ο κωμικός που έγινε πολιτικός και είναι επικεφαλής του δεύτερου πιο δημοφιλούς κόμματος της Ιταλίας, του Κινήματος Πέντε Αστέρων. Ο Grillo αναφερόμενος στην επιλογή Τσίπρα να συμφωνήσει σε όσα του ζήτησαν οι Ευρωπαίοι με αντάλλαγμα την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ είπε ότι “ήταν η θανατική του καταδίκη”.

Όλα αυτά κάνουν βεβαιότητα αυτό που μέχρι τώρα απλά ακούγαμε ως υποψία. Η Ευρώπη , η ΕΕ έτσι όπως την φανταζόμασταν δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Κι όπως τη ζούμε είναι πολύ πιθανότερο να υποθέσουμε ότι οδεύει προς την αυτοκαταστροφή της με …γερμανική ακρίβεια.
on alert

anemosantistasis

Xέρι - χέρι οι καναλάρχες με τους σχολάρχες

Σκιτσο: Soter Tas

...στις εκδικητικές απολύσεις και την στήριξη των μνημονίων

Φαινομενικά οι δύο συντεχνίες δεν έχουν πολλά κοινά. Κι όμως… Οι καναλάρχες και οι σχολάρχες αποτελούν δύο ολιγομελείς προνομιακές ομάδες επιχειρηματιών που την τελευταία πενταετία έχουν κοινή πολιτική, κοινό προσανατολισμό και παρόμοιες δράσεις. Οι ομοιότητες είναι πραγματικά ανατριχιαστικές και αποδεικνύουν ποιοι και γιατί αποτέλεσαν τα χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος και τους «αυτοκράτορες» της πολιτικοεπιχειρηματικής διαπλοκής.
Περίπτωση 1: Καναλάρχες και Σχολάρχες προχωρούν σε εκδικητικές απολύσεις λίγο πριν την ψήφιση ρυθμίσεων που επιχειρούν να αποκαταστήσουν συνθήκες νομιμότητας σε ΜΜΕ
και ιδιωτική εκπαίδευση
Σχολάρχες:
Αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση του σχεδίου νόμου για την εκπαίδευση το Μάιο του 2015 το οποίο προβλέπει την απαγόρευση ανεξέλεγκτων και αναιτιολόγητων απολύσεων, ορισμένοι ιδιοκτήτες..
ιδιωτικών σχολείων ξεκίνησαν ένα άγριο πογκρόμ εναντίον των ιδιωτικών εκπαιδευτικών. Μέχρι προ ολίγων ημερών από τα επίσημα στοιχεία που η ΟΙΕΛΕ κατόρθωσε να συλλέξει και να καταθέσει στον Υπουργό Παιδείας, οι απολύσεις είχαν υπερβεί τις 150 (στην πραγματικότητα ο αριθμός είναι πολλαπλάσιος, διότι πλέον οι περισσότεροι σχολάρχες δεν καταθέτουν στοιχεία απολύσεων στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης), ενώ αυτές τις ημέρες, όπως ανακοινώσαμε χθες, ιδιωτικά σχολεία της περιφέρειας απολύουν μαζικά το σύνολο (!) των εκπαιδευτικών τους!
Καναλάρχες:
Λίγο πριν την ψήφιση ρυθμίσεων για τα ΜΜΕ με σκοπό να χτυπηθεί η επιχειρηματική διαπλοκή στην ενημέρωση, οι ιδιοκτήτες των καναλιών ξεκίνησαν τον πόλεμο εκβιάζοντας με μαζικές απολύσεις εργαζόμενων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του ΑΝΤ1 όπου απολύθηκαν δεκάδες εργαζόμενοι, ενώ επιβλήθηκε δραματική συρρίκνωση των αποδοχών τους.
- διαβάστε περισσότερα στο σάιτ της ΟΙΕΛΕ

ΒΙΑΙΗ ΑΝΑΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το 1% των Ελλήνων κατέχει το 56,1% του πλούτου της χώρας, το 10% των Ελλήνων κατέχει το 87% του πλούτου και το 90% των Ελλήνων κατέχει μόνο το 13% του πλούτου της χώρας. Αυτές βασικά είναι οι κοινωνικές τάξεις στην Ελλάδα, με βάση τον πλούτο που κατέχουν και φυσικά την αντίστοιχη πραγματική εξουσία που διαθέτουν, πέρα από τον κάθε συνταγματικό φερετζέ δημοκρατίας που κάνει τους πολυπληθείς αφελείς να πιστεύουν ότι υπάρχει δημοκρατία στην Ελλάδα.
 

Η πραγματική αυτή εικόνα, η οποία δεν αλλάζει με τίποτα, παρά μόνο με επανάσταση, είναι φυσικό να εκφράζεται και στο ανάλογο καταναλωτικό πρότυπο. Ο πλούτος παρέχει την ηδονή της επίδειξής του στον κατέχοντα και η εξουσία παρέχει την ηδονή της ανωτερότητας στον ασκούντα την εξουσία.

Όμως τα τελευταία προ της κρίσεως χρόνια, με τα δάνεια που χορηγούσαν αφειδώς οι τράπεζες, δημιουργήθηκε ένας υπερκαταναλωτισμός και μία επίδειξη πλασματικού πλούτου με δανεικά, δυσανάλογα σε σχέση με την θέση του καθενός στην κοινωνική ιεραρχία, με βάση πάντα την κατοχή πραγματικού πλούτου, που εκτέθηκε στην αρχή. Για παράδειγμα, ο ανήκων στο 87% του λαού κυκλοφορούσε στο δρόμο με τζίπ  ή έμενε σε σπίτι σε πλούσια προάστια ή έκανε ταξίδια και διακοπές, ανάλογα με εκείνα του ανήκοντα στο 1% ή στο 10%. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν δυσδιάκριτες οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των οικονομικών τάξεων και αυτό δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό επί πολύ από την ολιγαρχία της χώρας.

Σήμερα λοιπόν και με βάση τα σκληρά οικονομικά μέτρα που επιβάλλονται στην ελληνική κοινωνία, με την αιτιολογία της χρεοκοπίας και του κινδύνου του Grexit, αποκαθίσταται παράλληλα και βίαια και ο διαχωρισμός των οικονομικών τάξεων που αναφέρθηκε στην αρχή και ο οποίος είχε διασαλευτεί. Όλη λοιπόν αυτή η κατάσταση της «αναγκαίας» λιτότητας που πλήττει μόνο το 87% των Ελλήνων, ταυτόχρονα επαναφέρει βίαια τα πράγματα στην αρχική τους κατάσταση.

ΥΓ1. Το ισχύον κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα είναι ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα και βοηθά προς την σχεδιασμένη κατεύθυνση, μην μπορώντας ο λαός να αντιδράσει, αφού δεν έχει πραγματική εξουσία στα χέρια του. Ακόμα και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα που αποτόλμησε, το έτριψαν οι αριστεροί ελιτίστες στη «μούρη» του λαού.

ΥΓ2. Η ανάμνηση αυτής της καταναλωτικής ευδαιμονίας και η ψευδαίσθηση της ανόδου στην κοινωνική ιεραρχία που παρείχε το ευρώ (στην πραγματικότητα δεν την παρείχε το ευρώ αλλά τα τραπεζικά δάνεια), κρατά τώρα δέσμια τη συνείδηση του λαού στο ευρώ και έτσι ο τελευταίος γίνεται εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης από την ολιγαρχία. Δυστυχώς….

(ΠΗΓΗ: http://hassapis-peter.blogspot.gr/)

Το θράσος των βαρόνων της TV

Πριν από λίγες ημέρες η Ενωση Ιδιωτικών Τηλεοπτικών Σταθμών (ΕΙΤΗΣΕΕ) παραχώρησε συνέντευξη Τύπου για να προβάλει τις αντιρρήσεις της στο νομοσχέδιο για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών, το οποίο έχει αναρτηθεί για διαβούλευση έως τις 24 Αυγούστου.
Πέραν του κύριου θέματος του νομοσχεδίου που αφορά την αδειοδότηση, οι εκπρόσωποι της ΕΙΤΗΣΕΕ -οι οποίοι κατέχουν και την Digea- αναφέρθηκαν και στο θέμα των συχνοτήτων ψηφιακής τηλεόρασης (που θίγεται στο ίδιο νομοσχέδιο), με τρόπο που δηλώνει τουλάχιστον θράσος.
Οι ενωμένοι καναλάρχες υπογράμμισαν σε κείμενό τους στην ιστοσελίδα του ΣΚΑΪ ότι «η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης υπέρ των προτεινόμενων ρυθμίσεων δεν συνάδει με το.. θεσμικό πλαίσιο της ψηφιακής εποχής· ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο έχει ρυθμισθεί ήδη σε απόλυτη αρμονία με τις κοινοτικές οδηγίες και το οποίο η ίδια η πολιτεία έχει υιοθετήσει όπως υποχρεούται ως μέλος της Ενωσης».
Το θράσος των βαρόνων της TV Τόσο στην ΕΙΤΗΣΕΕ όσο και στην Digea, οι βασικοί παίκτες ή μέτοχοι είναι οι τηλεοπτικοί σταθμοί MEGA, ANT1, ΣΚΑΪ, STAR, ALPHA και ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV, ιδιοκτησίας των γνωστών και «μη εξαιρετέων» | EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ
Επιπλέον οι βαρόνοι της τηλεόρασης ισχυρίζονται ότι «με τις σχεδιαζόμενες διατάξεις πλήττεται καίρια η ανεξαρτησία της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), ενώ διαφαίνεται, στα πλαίσια της δημόσιας ρητορικής και μία τάση δαιμονοποίησης της Digea, σε μία προσπάθεια προφανώς να δικαιολογηθεί η επαναφορά της ΕΡΤnet, του παρόχου δικτύου της ΕΡΤ, που θα συσταθεί για να μεταφέρει το σήμα των κρατικών καναλιών στην περιφέρεια αλλά και για να αποκτήσει περαιτέρω εμπορικούς σκοπούς».
Είπαν, λοιπόν, ότι αυτά που θέλει να ψηφίσει η κυβέρνηση στη Βουλή δεν γίνονται, διότι το θέμα θεωρείται λήξαν, επειδή τον Φεβρουάριο του 2014 (επί κυβέρνησης Σαμαρά) υπεγράφη σύμβαση μεταξύ της ρυθμιστικής αρχής (ΕΕΤΤ) και της Digea, έπειτα από διαγωνισμό που προηγήθηκε, με την οποία η Digea ανακηρύχθηκε οριστικά πάροχος δικτύου ψηφιακής τηλεόρασης για τα επόμενα 15 χρόνια και έκτοτε οι τηλεοπτικοί σταθμοί πληρώνουν στην Digea για την ψηφιακή τους εκπομπή.
Οσα είπαν, θα ήταν ίσως λογικά αν είχαν γίνει έτσι και κυρίως αν τα έλεγε… κάποιος άλλος. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι ΕΙΤΗΣΕΕ και Digea είναι το ίδιο πράγμα. Τόσο στην ΕΙΤΗΣΕΕ όσο και στην Digea, οι βασικοί παίκτες ή μέτοχοι είναι οι τηλεοπτικοί σταθμοί MEGA, ANT1, ΣΚΑΪ, STAR, ALPHA και ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ TV, ιδιοκτησίας των γνωστών και «μη εξαιρετέων» (στην κυριολεξία, αν και θα έπρεπε να εξαιρούνται από τα τηλεοπτικά μέσα) Μπόμπολα, Ψυχάρη, Κυριακού, Αλαφούζου, Βαρδινογιάννη και Κοντομηνά.
Ποιος πιστεύει σήμερα ότι όλοι αυτοί οι ισχυροί παράγοντες της οικονομικής ζωής του τόπου και θεωρούμενοι μάγοι και άρχοντες της ίντριγκας συντηρούν τους καταχρεωμένους με τραπεζικά θαλασσοδάνεια χωρίς εγγυήσεις τηλεοπτικούς τους σταθμούς από… αγάπη στην ενημέρωση και όχι για άλλου τύπου οφέλη;

Αλλά πώς φτάσαμε στην ανάδειξη της Digea ως αποκλειστικού παρόχου δικτύου ψηφιακής τηλεόρασης;
Ολα έγιναν μέσα από έναν διαγωνισμό-παρωδία που προκηρύχθηκε από την ΕΕΤΤ ύστερα από αλλαγή της ηγεσίας της, 10 ημέρες πριν από την προκήρυξη του «διαγωνισμού», με πρόεδρο τον κ. Λουρόπουλο (μόλις είχε καταφέρει να ξεπουλήσει τον ΟΠΑΠ) και αντιπρόεδρο τον κ. Παπαουλάκη (με εύσημα την αιφνίδια αλλαγή του χάρτη συχνοτήτων εις βάρος της πληθυσμιακής κάλυψης και υπέρ της Digea, αλλά και το γεγονός ότι ήταν ο άνθρωπος που συνοδευόμενος από τα ΜΑΤ έριξε το μαύρο της ΕΡΤ το βράδυ της 11ης Ιουνίου 2013, κλείνοντας με τα χεράκια του τους πομπούς της στον Υμηττό).
Η Digea δεν θα έπρεπε να συμμετάσχει στον «διαγωνισμό» αυτόν, γιατί σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς και τους εθνικούς κανονισμούς ο πάροχος δικτύου δεν μπορεί να είναι και πάροχος περιεχομένου.
Το ξεπέρασαν, δηλώνοντας ότι δεν είναι ένας αλλά… έξι πάροχοι περιεχομένου, που συγκρότησαν ένα διακριτό νομικό πρόσωπο ως πάροχο δικτύου!
Μόνοι τους εξ αρχής
Υστερα εξασφάλισαν ότι μέσα στις προδιαγραφές του «διαγωνισμού» θα υπήρχαν πλείστοι όσοι όροι που θα εμπόδιζαν οποιονδήποτε άλλον να πάρει μέρος στον διαγωνισμό, με πρώτο ένα ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα που μόνον η Digea, ως ήδη συγκροτημένη εταιρεία και προσωρινός πάροχος δικτύου, μπορούσε να πλησιάσει (δεν κατάφερε ποτέ να το πετύχει, αλλά αφού είχε πάρει τη δουλειά, πολυάριθμες υπουργικές αποφάσεις τής εξασφάλιζαν εκ των υστέρων τις απαραίτητες παρατάσεις).
Ακόμα, όποια υγιής επιχείρηση ήθελε να πάρει μέρος και επιχειρούσε να κάνει μια έρευνα αγοράς, θα ανακάλυπτε ότι οι δυνητικοί πελάτες της είχαν συγκροτήσει κοινοπραξία που θα ήταν ο… ανταγωνιστής της. Ωραίοι νεοφιλελεύθεροι...
Αφού εξασφαλίστηκε ότι δεν θα συμμετάσχει κανένας άλλος στον «διαγωνισμό» - «δημοπρασία», έπρεπε πλέον να τον πάρει η Digea έναντι πινακίου φακής.
Καθορίστηκε λοιπόν η τιμή εκκίνησης της «δημοπρασίας» στα 18,3 εκατομμύρια ευρώ για 15 χρόνια. Και για να ολοκληρωθεί το έγκλημα, υπήρχε πρόβλεψη στις προδιαγραφές ότι αν έρθει ένας μόνο στη «δημοπρασία» την παίρνει τη δουλειά με την τιμή εκκίνησης, χωρίς να επαναπροκηρυχθεί ο διαγωνισμός για ευρύτερη συμμετοχή, όπως γίνεται σε όλους τους διαγωνισμούς του Δημοσίου.
Καλή η προσπάθεια της ΕΙΤΗΣΕΕ να εμφανιστεί ως θύμα, αλλά το πεδίο που διάλεξε (ψηφιακές συχνότητες) δεν ήταν και το «φόρτε» της μετά τα όσα έχουν συμβεί.

Δημήτρης Τρίμης (EφΣυν)

Πρώτη φορά (χωρίς) Αριστερά

Το μνημόνιο έχει σχεδόν ψηθεί και θα μείνει στη φωτιά για λίγες ημέρες ακόμα για να πάρει χρώμα.

Είτε είναι «προϊόν εκβιασμού», είτε «ελληνικής ιδιοκτησίας», όλα δείχνουν πως βρίσκεται καθ’ οδόν, με τις χειρότερες πρακτικές των τελευταίων χρόνων, μέσα στο κατακαλόκαιρο, με δαιμονοποίηση οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής. Αυτό που συντελείται από τον περασμένο Ιανουάριο, όντως συμβαίνει για πρώτη φορά.

Τόσα χρόνια, ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις πρωθυπουργοί, με άλλο πρόγραμμα έχουν εκλεγεί, και άλλο καταλήγουν να εφαρμόζουν. Η ίδια ιστορία για πολλά χρόνια. Δεκαετίες ολόκληρες.

Συνήθως ήταν αναγκασμένοι, δεν υπήρχε εναλλακτική, παρέλαβαν καμένη γη και δεν συμμαζεύεται.

Σε όλα αυτά απέναντι, για πολλές δεκαετίες, η Αριστερά έμενε ανέπαφη. Οι θέσεις, οι διεκδικήσεις της, ο προσανατολισμός της έμενε ίδιος.  Ή τουλάχιστον, μετακινήθηκε τόσο αθόρυβα μέσα σε αυτό το διάστημα, ώστε ουσιαστικά να μην φαίνεται.

Πριν κάνει το σάλτο μορτάλε.

Έτσι, για πρώτη φορά η Αριστερά εξελέγη. Όμως ταυτόχρονα, για πρώτη φορά η Αριστερά, άλλα λέει και άλλα κάνει.

«Η κυβέρνηση της Αριστεράς», όπως λένε και ξαναλένε.

Αυτό, όσο πιο πολύ επαναλαμβάνεται ως τίτλος τιμής που μερικοί ακόμα πιστεύουν πως αυτή η κυβέρνηση πρέπει να κουβαλάει, τόσο πιο πολύ γίνεται αισθητή η ταυτότητα του ψεύτικου ηγέτη.

Εκείνου που για ακόμη μία φορά έκανε ότι και οι προηγούμενοι.

Αλλά αυτή τη φορά, την πρώτη, αυτός είναι αριστερός.

Τώρα, στην φάση της ψυχρολουσίας, οι περισσότεροι υποκλίνονται στην αντοχή του Αλέξη στα βασανιστήρια των Ευρωπαίων, και δηλώνουν σεβασμό στις κόκκινες γραμμές με τις οποίες τους περιέβαλε. Παραδέχονται την υπευθυνότητά του.

Όταν όμως θα γίνει αισθητή η απώλεια όσων έμειναν έξω από τις γραμμές, τότε ο σεβασμός θα πάει περίπατο. Οι υποκλίσεις θα αποτελέσουν παρελθόν. Η υπευθυνότητα θα γίνει υποτέλεια.

Εκεί χτυπάει ο φασισμός.

Και δεν σε παίρνει πρώτα τηλέφωνο πριν. Έρχεται απρόσκλητος. Δεν έρχεται με εκλογές.
Γι’ αυτό είναι τελείως άκυρο να πανηγυρίζουμε σε κάθε δημοσκόπηση που οι χρυσαυγίτες παραμένουν χαμηλά. Δεν τους χρειάζεται μεγαλύτερη αποδοχή. Στην υποταγή σκοπεύουν.
Στην υποταγή, επειδή δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.

Κι όταν η Αριστερά εμφανίζεται να υποτάσσεται στα σχέδια όλων εκείνων που ιστορικά και διεθνώς πολεμάει με σθένος, αποδεχόμενη παράλληλα να εφαρμόσει η ίδια όλες τους τις πρακτικές και να δημιουργήσει την δυστοπία που εκείνοι ονειρεύονται, πυρπολεί με τα ίδια της τα χέρια κάθε εναλλακτική.

Εκείνη ραίνει τους δρόμους διαφυγής με βενζίνη, εκείνη αποδέχεται να ανάψει το σπίρτο. Μόνο που στους δρόμους, βρίσκεται ακόμα ο κόσμος της.

Η οσμή του καπνού και του αίματος είναι που φωνάζει τον φασισμό.

Κανονικά, εκεί στον δρόμο, θα έπρεπε να βρίσκεται η Αριστερά και να τον φράζει.

Αλλά η Αριστερά βγήκε εκτός. Για πρώτη φορά, με εκλογές.

rebeliskos

Γερμανικό Πραξικόπημα ενάντια στα κεκτημένα της Γαλλικής Επανάστασης

Τα Μεσάνυκτα της Κυριακής δεν ήταν η Ελλάδα που υπέκυψε στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων ηταν ο ίδιος ο Δυτικός Πολιτισμός που υπεστη την μεγαλυτερη ηττα, μεγαλύτερη ισως κι απο την άνοδο του Ναζισμου στην Γερμανία, πριν τον Β’Παγκόσμιο Πολεμο.

Βιώνουμε δηλαδή, την παλινόρθωση της προ της Γαλλικής Επανάσταση εξουσίας ¨ελέω θεου¨ μόνο που αυτή την φορά δεν είναι ο Βασιλιάς ο εκπροσωπος του Θεου επι της γης, αλλά οι “αυθεντίες” των Αγορών.

Ο αγώνας δεν τελείωσε με την συμφωνία, αλλά η συμφωνία είναι η έναρξη του ίδιου του πολέμου των δημοκρατικών δυναμεων της Ευρώπης απέναντι στις απολυταρχικές δυνάμεις των οικονομικών ελιτ, όπως κι η ήττα της Πολωνίας το 1939 ήταν η αρχή του τέλους του Ναζισμού

Αυγερινος Χατζηχρυσος*

twitter @avgerinosx

Οταν ο Ρουσσώ (Jean-Jacques Rousseau) έγραφε το Κοινωνικο Συμβόλαιο («Du contrat social») εθεσε τις βάσεις της αμφισβήτησης γύρω από την νομιμότητα της τότε εξουσίας. Δεν ήταν πια ο Θεος και ο αντιπρόσωπος του στην Γη, ο ελέω θεού βασιλιας, η απόλυτη κι αδιαμφισβήτητη εξουσία. Στην νέα αυτή θρησκεία ο θεός επι της γης είναι η λογική και ο εκπρόσωπος της ο λαός.

Η θεϊκή εξουσία ήταν αυθαιρετη ως προς την Αρχή της, που ηταν αξιωμα, μέχρι τον Ρουσσώ, ότι ο Θεος επλασε την βασιλεία κι αυτή με την σειρά της τον λαό.

Αυτο ήταν αξίωμα γιατί «Ετσι είναι», όλα τα άλλα έπονται και καθορίζονταν από αυτή την αδιαμφισβήτητη Αρχή.

Μετά το Κοινωνικό Συμβόλαιο, η εξουσία δεν είναι πλεον η αυθαιρεσία του ενός και της Αυλής των μυημένων, που ήταν οι «αυθεντίες» στην διαχείριση της εξουσίας επειδή «αυτό είναι».

Το Γερμανικό πραξικόπημα γνώστο πλέον με το hashtag #ThisIsACoup της 12 Ιουλίου 2015 ήταν το τέλος της παρακαταθήκης που άφησε η Γαλλική Επανάσταση στην Ευρώπη των αιώνων που ακολούθησαν.

Τα Μεσάνυκτα της Κυριακής δεν ήταν η Ελλάδα που υπέκυψε στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων ηταν ο ίδιος ο Δυτικός Πολιτισμός που υπεστη την μεγαλυτερη ηττα, μεγαλύτερη ισως κι απο την άνοδο του Ναζισμου στην Γερμανία, πριν τον Β’Παγκόσμιο Πολεμο.

Ακόμη και τότε ο Χίτλερ ήταν μια ακόμη πολεμική μηχανή απέναντι όμως σε άλλες πολεμικές μηχανές που υπερασπίστηκαν τα Ευρωπαϊκα ιδεώδη, νικησαν και έθεσαν και τα θεμέλια για την Ευρωπαϊκη Ενοποίηση των λαών

Ομως οι Συμμορίτες των Χρηματαγορών πλεον, σε ανοιχτό πεδίο και μπροστά στην αμήχανη Υφήλιο να παρακολουθεί από τους Τηλεοπτικούς δέκτες αμφισβήτησαν την δημοκρατία, την ελευθερία και την αδελφοσύνη των λαών, Liberté, égalité, fraternité όπως θα έλεγε κι ο Ροβεσπιέρος.

Πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων δυο συνεχόμενες λαϊκες ετυμηγορίες, την εκλογική της 25ης Ιανουαρίου 2015 και το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, απαξιωσαν στη λήθη το ήδη ευνουχισμένο Ευρωπαϊκο Κοινοβούλιο, ενώ κι αυτή η μοιραία Κομισιόν είναι διακοσμητική κι άβουλο πρόσχημα δημοκρατικής νομιμοποίησης του Πραξικοπήματος

Η Δημοκρατία πέθανε, ζήτω οι Ανεξάρτητες Αρχές.

Ο Σοιμπλε μάλιστα προχωρώντας ένα βήμα πιο περα, την προηγούμενη εβδομάδα ζήτησε να μειωθούν ακόμη κι αυτές οι ελάχιστες εξουσίες της Κομισιόν προς όφελος κάποιων ανεξέλεγκτων “ανεξάρτητων αρχων” που αποτελούνται από κάποιους περίεργους απρόσωπους τεχνοκράτες με προκαταβολική και προκλητική ασυλία σε όλες τις αποφάσεις τους.

Βιώνουμε δηλαδή, την παλινόρθωση της προ της Γαλλικής Επανάσταση εξουσίας ¨ελέω θεου¨ μόνο που αυτή την φορά δεν είναι ο Βασιλιάς ο εκπροσωπος του Θεου επι της γης, αλλά οι “αυθεντίες” των Αγορών.

Ακόμη και πιο σκληροί επικριτές της Ελληνικής Κυβερνησης, δεν την κατήγορούν για το άδικο των αιτημάτων της, αλλά γιατί αμφισβήτησε την “φυσική τάξη” των πραγμάτων και των κανόνων λειτουργίας της Ευρωπαϊκης Ενωσης.

Οι νεοφιλελεθεροι πολιτικοί φτάνουν να ταυτίζουν τον – όπως αποκαλούν- «μονόδρομο», με φυσικά φαινόμενα όπως είναι η βαρύτητα.

Δηλαδή η λιτότητα είναι αναπόδραστη ¨πραγματικότητα¨ ακόμη κι όταν αυτή η “πραγματικότητα” είναι πασιφανής πολιτική απόφαση με σκοπό να εξυπηρετήσει τα καρτέλ που πληρώνουν καλύτερα στα Ευρωπαϊκα Λομπυ.

Οπως για παράδειγμα την απαίτηση του Σοιμπλε να περάσει η κυριότητα ολοκληρης της Ελληνική περιουσίας ως εγγύηση (collateral) σε ένα Ταμείο που ίδρυσε ο ίδιος στο Λουξεμβούργο σε συνεννόηση με την προηγούμενη κυβερνηση, η οποία κυβέρνηση στο προηγούμενο Ταμείο Αξιοποίησης (ΤΑΙΠΕΔ) είχε ήδη “παραιτήσει” μέσα σε δυο μόλις χρόνια τρεις Προέδρους με σε παρασκηνιάκο σκανδαλώδες περιβάλλον , αφού φυσικά είχαν κάνει “νομο του Κρατους” την εκ των προτέρων ασυλία τους.

Ποιος θα φανταζόνταν στην Ανθρωπιστική Ευρώπη, τύποι με την νοοτροπία του βασιλιά της κοκαϊνης Εσκομπάρ, θα μπορούσαν να αθωώνουν εκ των προτέρων τους εαυτούς τους για εγκλήματα που δεν εχουν ακόμη διαπράξει;

Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει πλεον υιοθετήσει τις ξεπεσμένες νεοφιλελεύθερες αξίες, μερικών τεχνοκρατών και μέσω μια κάστας πολιτικών στην Γερμανία και σε καίριες θέσεις σε Ευρωπαϊκους μηχανισμούς και πασχίζει να τις επιβάλει σε έναν ολόκληρο πολιτισμό.

Η υποταγή της Ελληνικής Κυβέρνησης στην ηθική της συμμορίας, της τελολογίας του νεοφιλελευθερου μηδενισμού είναι ήττα του ίδιου του Δυτικού Πολιτισμού.

Κι ομως αυτή η πληρης αντιστροφή της πραγματικότητας, αποκαλείται ρεαλιστική πραγματικότητα και όπως προ του 1789 οι αυθεντίες διαχειριζόται την εξουσία επειδή «Ετσι είναι» και κατηγορούν την Κομισίον επειδή έχει “πολιτικοποιηθεί”.

Δεν είναι τυχαίο, είναι αυτός ο σκοπός των των δεινών του Ελληνικού λαού, της φτώχειας, της ανεργίας, των μνημονίων και οφείλονται καθαρά σε πολιτικές αποφάσεις, όπως για παράδειγμα ήταν πολιτική απόφαση να διασωθουν Τράπεζες που δεν πληρούσαν καμια προυπόθεση διάσωσης με αποτέλεσμα να υπάρχουν Τραπεζικές Μετοχες ευτελούς αξίας ακόμη και 0,01€

Δεν πρόκειται περι λάθους, πρόκειται περί σχεδίου, και μάλιστα τα δεινά παρουσιάζονται ως αναπόφευκτα, T.I.N.A. όπως τα αποκαλούν (There Is No Alternative) και αναγκαία.

Οι αυτουργοι απο την άλλη πλευρά πιστεύουν ότι δεν ειναι ποτε δυνατόν να θεωρήσουν τον εαυτό τους ένοχο μπροστά σε κάποια ηθική άρχη.

Η Ελληνική Κυβέρνηση έκανε την άρχη, τους αμφισβήτησε ηθικά και ρεαλιστικα. Η πραγματικότητα έχει το ελλατωμα να ”Ειναι”. Οσο και να κρύβουν κάτω από το χαλί το προβλημα τους Χρεους θα το βρουν μπροστά τους.

Η Γαλλία και η Ιταλία, ο Ολαντ κι ο Ρεντζι έδειξαν την ύστατη στιγμή ότι υπάρχουν δημοκρατικά ανακλαστικά ακόμη στην Ευρώπη και η δημοκρατία δεν έχει πει ακόμη την τελευταία της λεξη απέναντι στο νεοφιλελευθερισμο.

Ο αγώνας δεν τελείωσε με την συμφωνία, αλλά η συμφωνία είναι η έναρξη του ίδιου του πολέμου των δημοκρατικών δυναμεων της Ευρώπης απέναντι στις απολυταρχικές δυνάμεις των οικονομικών ελιτ, όπως κι η ήττα της Πολωνίας το 1939 ήταν η αρχή του τέλους του Ναζισμού

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΧΩΝΙ της Κυριακής 9 Αυγούστου 2015

Summertime: μια χαμένη καλοκαιρινή επανάσταση

Άρης Χατζηστεφάνου


Μόνο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η όπερα και συγκεκριμένα το Summertime θα γνωρίσουν την αποδοχή που τους αξίζει

Τι μπορεί να συνδέσει τη Μαρία Κάλλας με την Τζάνις Τζόπλιν και τους Doors με τον Τρούμαν Καπότε και την πρώην ΕΣΣΔ; Η απάντηση είναι πιο σύνθετη και από την ερώτηση: μια θρησκευτική άρια με αναφορές στη βία και την κοκαΐνη, η οποία φέτος κλείνει τα 80 της χρόνια.

Μέρες καλοκαιριού και η ζωή κυλά ήσυχα. Ο μπαμπάς σου είναι πλούσιος κι η μαμά σου πολύ όμορφη Γι' αυτό πάψε, μωρό μου – μη μου κλαις

Στίχοι από το Summertime

Λένε ότι το Summertime του Τζορτζ Γκέρσουιν αποτελεί ένα από τα πλέον διασκευασμένα μουσικά θέματα στην ανθρώπινη ιστορία (μαζί με το Yesterday των Beatles), αγγίζοντας πλέον τις 33.000 διαφορετικές εκτελέσεις.

Οι ειδικοί θα σας εξηγήσουν ότι είναι γραμμένο στην υποδώρια ή αιολική κλίμακα της αρχαιοελληνικής μουσικής. Εμείς θα σας πούμε ότι αποτελεί έναν ύμνο στην κουλτούρα των μαύρων που έζησαν στις ΗΠΑ στις αρχές του 20ού αιώνα. Το Summertime παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Βοστόνη το 1935 και αποτελούσε τμήμα της όπερας «Πόργκι και Μπες» που συνέθεσε ο Τζορτζ Γκέρσουιν.

Δανειζόμενος στοιχεία από τη θρησκευτική μουσική των μαύρων, ο Γκέρσουιν παρουσιάζει ένα νανούρισμα που τραγουδά η ηρωίδα της όπερας, Μπες, στην κόρη της – μια από τις πιο τρυφερές στιγμές του έργου, το οποίο χαρακτηρίζεται από τη βία και το εμπόριο ναρκωτικών των αμερικανικών γκέτο.

Το «Πόργκι και Μπες» βουτά επίσης στα βαθιά νερά της τζαζ σκηνής της Νέας Υόρκης για να διηγηθεί ιστορίες από τη ζωή των απογόνων των σκλάβων, που μετατρέπονται σε… μισθωτούς σκλάβους. Ο Γκέρσουιν προσφέρει όλους τους ρόλους της όπερας «Πόργκι και Μπες» σε μαύρους ηθοποιούς και τραγουδιστές. Και όπως αναμενόταν, προκαλεί σάλο στην προπολεμική Αμερική.



Μόνο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η όπερα και συγκεκριμένα το Summertime θα γνωρίσουν την αποδοχή που τους αξίζει. Στα μέσα της δεκαετίας του '50 μάλιστα, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ χρηματοδοτεί την περιοδεία στην Ευρώπη ενός θιάσου Αμερικανών που θα φτάσουν μέχρι τη Μόσχα. Είναι η πρώτη καλλιτεχνική αποστολή στη Σοβιετική Ενωση από την εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης και ανάμεσα στους συγγραφείς και τους δημοσιογράφους που την ακολουθούσαν βρισκόταν και ένας νεαρός τότε συγγραφέας που άκουγε στο όνομα Τρούμαν Καπότε.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 και μετά, το Summertime έχει αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά ύμνου, η όπερα «Πόργκι και Μπες» όμως αντιμετωπίζει μερικά μικρά προβλήματα. Το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων, που γιγαντώνεται στη δεκαετία του ’60, θεωρεί ότι το έργο του Γκέρσουιν απλώς αναπαράγει τα ρατσιστικά πρότυπα των λευκών, καθώς οι πρωταγωνιστές, πάντα φτωχοί, αγράμματοι και ναρκομανείς, καταφεύγουν συνεχώς στη βία για να λύσουν τις διαφορές τους.

Είναι η στιγμή που ο μαύρος πληθυσμός των ΗΠΑ συνειδητοποιεί ότι έχει χάσει οριστικά το τρένο του αμερικανικού ονείρου. Η εκρηκτική μεταπολεμική ανάπτυξη που χαρακτήρισε τη γενιά των baby boomers θα φτάσει σύντομα στο τέλος της, χωρίς να έχει αγγίξει τον μαύρο πληθυσμό που μένει γκετοποιημένος.

Την εποχή που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Μάλκολμ Χ και οι Μαύροι Πάνθηρες διεκδικούν με λόγια, πράξεις, αλλά και με όπλα το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή και καθώς οι ολυμπιονίκες Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος υψώνουν τη μαύρη γροθιά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, η «όπερα των μαύρων» του 1935 φαντάζει σαν ένα παρωχημένο ρατσιστικό ξέσπασμα της λευκής Αμερικής.

Δεν είναι τυχαίο ότι ένας από τους πρώτους ανθρώπους που θα ρίξουν τη λίθο στα έργα του Γκέρσουιν είναι ο Ντιουκ Ελινγκτον. Παράλληλα, αρκετοί από τους ηθοποιούς που είχαν λάβει μέρος στην πρώτη παράσταση του 1935 καταδίκαζαν τώρα την όπερα, ενώ μια νέα γενιά μαύρων ηθοποιών αρνούνταν να συμμετάσχουν στις νεότερες παραστάσεις.

Ο Χάρι Μπελαφόντε είχε αρνηθεί να παίξει στην παράσταση ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, ενώ ο Σίντνεϊ Πουατιέ, που δέχτηκε τελικά, δήλωσε πολλές φορές ότι ήταν μια λανθασμένη απόφαση.

Ογδόντα χρόνια όμως μετά την πρώτη εμφάνιση τού «Πόργκι και Μπες», οι ιστορίες της βίας και των ναρκωτικών που θέλησε να περιγράψει ο Γκέρσουιν εξακολουθούν να κατατρύχουν τα γκέτο των αμερικανικών μεγαλουπόλεων. Η κοκαΐνη έδωσε αρχικά τη θέση της στο κρακ, τη φτηνότερη «λύση», που διοχετεύτηκε στην αγορά από τη δεκαετία του '80 για να εξασφαλίσει τον έλεγχο του μαύρου πληθυσμού, ενώ η βία «αντιμετωπίστηκε» με τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις καταστολής και εγκλεισμών στην αμερικανική ιστορία.

Κάθε μια από τις οικογένειες που περιέγραφε ο Γκέρσουιν θα είχε σήμερα ένα μέλος της στη φυλακή ή υπό καθεστώς αστυνομικής επιτήρησης, γεγονός που πιθανότατα θα σήμαινε ότι θα είχε χάσει και τα πολιτικά του δικαιώματα.

Για τον μαύρο πληθυσμό, οι ΗΠΑ του Μπαράκ Ομπάμα δεν έχουν αλλάξει σχεδόν καθόλου από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 – αν όχι από τα χρόνια της δουλείας.

ΕΦ-ΣΥΝ



Πηγή: anemosantistasis

ΤΟ GREXIT ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ

Σύμφωνα με την άποψη πολλών ειδικών, την οποία συμμεριζόμαστε, η Ελλάδα δεν πρόκειται να ανακάμψει ούτε με το τρίτο μνημόνιο, το οποίο έκλεισε άρον άρον σήμερα το πρωϊ. Ίσως μάλιστα θα πρέπει να σκεφτόμαστε από τώρα το τέταρτο μνημόνιο κ.λ.π..

Το Grexit φυσικά, θα μας περιμένει πάντα στο

τέλος αυτού του μαρτυρικού δρόμου.

Εμείς όμως, δεν θέλουμε να πάμε στο Grexit τώρα που έχουμε ακόμα κάποιες περιουσίες (δημόσιες και ιδιωτικές) στα χέρια μας. Θέλουμε να πάμε όταν θα είμαστε εντελώς "ξεβράκωτοι".
Μαγκιά μας…
 hassapis-peter.blogspot.gr