“Η Χώρα μου και οι άνθρωποί της καταρρέουν”

Ένας εξαγριωμένος Έλληνας τα λέει όλα: “Η Χώρα μου και οι άνθρωποί της καταρρέουν”

Άρθρο του Tyler Durden για το Zero Hedge

Είμαι άφωνος.

Και όχι από χθες ή την προηγούμενη εβδομάδα. Έχω μείνει άφωνος από τις 13 Ιουλίου, όταν ο Ελληνικός αριστερός κυβερνητικός συνασπισμός συμφώνησε να επιβαρύνει τη χώρα και το λαό της με ένα νέο δάνειο, το τρίτο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα από το 2010, ταυτόχρονα με το πιο αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας που υπήρξε ποτέ.

Έχω μείνει άφωνος από τότε και, εδώ και περισσότερο από μία εβδομάδα, σκέφτηκα ότι δεν μπορώ πια να γράφω σε blogs. Μου πήρε χρόνο να καταπιώ και να απορροφήσω το σοκ. Αλλά και πάλι. Δεν μπορώ να το χωνέψω.

Δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω πώς μια Αριστερή κυβέρνηση κατέληξε να υπογράψει το χειρότερο πρόγραμμα λιτότητας που υπήρξε ποτέ. Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν μια Αριστερή κυβέρνηση υπογράφει τέτοια συμφωνία, τι θα πρέπει να περιμένω από μια Δεξιά ή Νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να κάνει; Επιδρομή στο διαμέρισμά μου, να κλέψουν τα τηγάνια στην κουζίνα μου, την συλλογή από πήλινες γάτες και τα βρακιά μου;

Όταν η Αριστερή κυβέρνηση υπογράφει μια τέτοια συμφωνία, μπορούμε να πούμε ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει τελειώσει. Και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Πρώτα, κατηγορήσαμε τους πιστωτές ότι θέλουν να πατάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποφευχθεί η δημιουργία και άλλων, τέτοιου είδους, παραδειγμάτων εντός της Ευρωζώνης. Στη συνέχεια, κατηγορήσαμε και πάλι τους πιστωτές, ειδικά τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, Σόιμπλε, και το σχέδιο του για Grexit: 5 χρόνια με πακέτα διάσωσης, 5 έτη με προσωρινό Grexit, προτού η Ελλάδα μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές. Αυτή ήταν η αρχική θέση του Σόιμπλε το 2011. Στη συνέχεια, κατηγορήσαμε τη διαφωνία μεταξύ του ΔΝΤ και της Γερμανίας όσον αφορά τους όρους περί “ελάφρυνσης του Ελληνικού χρέους”. Και τέλος, κατηγορήσαμε τον «ερασιτεχνισμό της Ελληνικής κυβέρνησης” που έστειλε στο Eurogroup το οικονομικό επιτελείο της για να εξηγήσει στους πιστωτές της Ελλάδας, σχετικά με το πώς θα πρέπει να αλλάξει η Ευρωζώνη. Για τον Βαρουφάκη και τους συνεργάτες του, τους πήρε δύο μήνες για να καταλάβουν ότι οι πιστωτές δεν έχουν τη διάθεση να ακούσουν κάποιες οικονομικές θεωρίες και επαναστατικά μανιφέστο, αλλά απλώς ήθελαν πίσω τα λεφτά τους.

Όλες μας οι κατηγορίες ήταν σωστές και λάθος ταυτόχρονα, επειδή το παιχνίδι ήταν στημένο εξ’ απαρχής του.

Όταν η Ελληνική ομάδα ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στις προτάσεις της, ήταν πολύ αργά. Ο Σόιμπλε ήταν αποφασισμένος να διώξει την Ελλάδα έξω από το Ευρώ με τις κλωτσιές και επιπλέον να «βοηθήσει» να γεφυρωθεί το χρονικό διάστημα που θα κρατούσε το Grexit με ένα δάνειο ύψους περίπου 50 δις Ευρώ. Ούτως ή άλλως, με ή χωρίς Ευρώ, με ή χωρίς δραχμή, με ή χωρίς τον Σόιμπλε ή τον ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ένα τρίτο σχέδιο διάσωσης των 50- 84 δις Ευρώ και ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης. Δεν υπάρχει ελπίδα για τη χώρα αυτή, για τους ανθρώπους της- τουλάχιστον για κάποιους από αυτούς.

Πραγματικά δεν με νοιάζει, αν Βαρουφάκης φοράει κακόγουστα πουκάμισα και γιατί ήθελε να «χακάρει» τους ΑΦΜ των φορολογουμένων καθώς κάθονταν με την ομάδα του από εξειδικευμένους χάκερ και παιδικούς του φίλους. Ο Βαρουφάκης δεν είναι των προτιμήσεών μου. Ποτέ δεν ήταν. Καθώς όμως η ζωή μας στην Ελλάδα καταρρέει μέρα με τη μέρα, έχω και να διαβάσω την 2.034η συνέντευξη του Βαρουφάκη εξηγώντας τη θεωρία των παιγνίων του και την ακαδημαϊκή του υπόθεση εργασίας, την ιστορία της μητέρας του και τον πόνο του ξαδέρφου του.

Ειλικρινά, αγαπητοί μου, δεν δίνω δεκάρα. Ειλικρινά, αγαπητοί μου, ως εδώ και μην παρέκει.

Έχω βαρεθεί να ακούω νομοθέτες της αντιπολίτευσης να διαμαρτύρονται για την Πρόεδρο του Κοινοβουλίου και να ισχυρίζονται ότι “η Ζωή Κωνσταντοπούλου βασανίζει τους βουλευτές με την σχολαστικότητά της”.Ειλικρινά δεν δίνω δεκάρα.

Ειλικρινά, αγαπητοί μου, έχω βαρεθεί να βλέπω βουλευτές που «βασανίζονται» κερδίζοντας € 5,000 και περισσότερα τον μήνα και απολαμβάνουν το αφορολόγητο, ενώ εμείς οι υπόλοιποι κυριολεκτικά αιμορραγούμε: οικονομικά, ψυχολογικά, σωματικά και ηθικά.

Ούτε με νοιάζει αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει, αν ο Πρωθυπουργός θέλει πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβριο, προκειμένου να εξασφαλίσει μια σαφή πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, ώστε να μπορέσει να περάσει τα νομοσχέδια λιτότητας που οδηγούν στο πουθενά.

Κωφεύω στους υπουργούς της κυβέρνησης, τα κομματικά στελέχη και τους νομοθέτες της αντιπολίτευσης που συζητάνε για το αν ο Βαρουφάκης πρέπει να κατηγορηθεί για μεγάλη ή μικρή προδοσία.

Απλά δεν με νοιάζει. Δεν επηρεάζει τη ζωή μου, ούτε καν στο ελάχιστο. Δεν δίνω ούτε ολόκληρη ούτε μισή δεκάρα από αυτήν την λεγόμενη «Ελληνική πολιτική ατζέντα» μετά την 13η Ιουλίου.

Αυτό που με νοιάζει είναι ότι βλέπω τη χώρα μου και τους ανθρώπους της να καταρρέουν. Βλέπω τις ζωές μας στην Ελλάδα να υφίστανται μια άλλη «εσωτερική υποτίμηση», λεπτό προς λεπτό, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα. Όταν η 3η συμφωνία διάσωσης θα έχει επισφραγιστεί μέχρι την 15η ή 20η Αυγούστου, θα είμαι επίσης σε θέση να πω και πάλι πως «Βλέπω τις ζωές μας στην Ελλάδα να υποφέρουν άλλη μια «εσωτερική υποτίμηση» λεπτό προς λεπτό, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, και… χρόνο με το χρόνο”.

Η εσωτερική υποτίμηση κατά 40%, που έχει εδραιωθεί πλέον στην Ελλάδα από το 2010, φθάνει σε μια νέα κορύφωση παρόλο που το 3ο σχέδιο διάσωσης δεν έχει ακόμη καν υπογραφεί. Οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων που επιβλήθηκαν στις 29 Ιουνίου προκειμένου να σώσει τις τράπεζες από το να αδειάσουν, έχουν καταστρέψει τις ζωές πολλών Ελλήνων. Φίλοι μου που έχουν εργαστεί για περισσότερο από δύο δεκαετίες σε ιδιωτικές εταιρείες, εξαναγκάστηκαν σε «υποχρεωτική αργία» μαζί με τις τράπεζες: η δουλειά τους, πλήρους απασχόλησης μετατράπηκε σε 1 ή το πολύ 2 ημέρες εργασίας την εβδομάδα. Αυτό σημαίνει 4 ή 8 ημέρες εργασίας ανά μήνα. Αντίστοιχα, ο μισθός τους καταβυθίστηκε μέχρι το τέλος του Ιουλίου. Πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είδαν τις ώρες εργασίας τους και τους ήδη χαμηλούς μισθούς να μειώνονται. Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να τα βγάζουν πέρα χωρίς εισόδημα; Κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν μιλά για αυτό. Ούτε τα εθνικά ούτε τα διεθνή ΜΜΕ μιλούν για αυτό. Εμείς συζητάμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας για αυτές τις επικίνδυνες συνθήκες. Ήσυχα. Επειδή ντρεπόμαστε. Και εμείς αναρωτιόμαστε ασταμάτητα.

Άλλοι, μαστίζονται από την μακροχρόνια ανεργία ενώ δεν έχουν καμία προοπτική να βρουν μια θέση εργασίας ή ακόμη και να πάρουν σύνταξη, και έτσι αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να πουλήσουν το σπίτι τους. Αυτό δεν είναι δυνατόν στο πλαίσιο των ελέγχων κεφαλαίων. Το ποσό πώλησης θα παραμείνει στην τράπεζα και μπορεί να πέσει ακόμη και θύμα “κουρέματος καταθέσεων” μέχρι το τέλος του έτους. Μια άλλη φίλη που έχει ανάγκη να πουλήσει το δεύτερο διαμέρισμά της – μια κληρονομιά της – έτσι ώστε να έχει χρήματα για να ζήσει, δεν μπορεί ούτε να το πουλήσει. Πριν από δέκα χρόνια, το διαμέρισμα είχε αξία € 130,000. Τώρα, αν βρει έναν αγοραστή, θα πρέπει να το πουλήσει για 45,000-50,000 Ευρώ. Εκείνη προσπαθεί να το πουλήσει τα τελευταία 1,5 χρόνια. Ούτε ένας αγοραστής δεν εμφανίστηκε.

Με τις νέες αυξήσεις του φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ), το ποσό που πρέπει να πληρώσουμε για τα εβδομαδιαία βασικά είδη παντοπωλείου, τώρα αυξάνεται επιπλέον 15-20 Ευρώ. “Μόλις 15 Ευρώ;» μπορεί κανείς να ρωτήσει. Ναι. Αυτό είναι ένα τεράστιο ποσό, αν δεν το έχεις ή έχεις παιδιά να θρέψεις και να πληρώσεις λογαριασμούς. Το πενηντάρικο που προορίζεται ψώνια, θα έχει χαθεί ως το τέλος του μήνα. Λογαριασμοί θα παραμείνουν απλήρωτοι και τα επιπλέον χρήματα για ένα έκτακτο πρόβλημα υγείας, για παράδειγμα, απλά δεν θα υπάρχουν. Είτε θα φας ή θα πεθάνεις.

Στα νοσοκομεία και τη δημόσια υγειονομική περίθαλψη, η κατάσταση πάει από το χειρότερο προς το τρισχειρότερο. Ελλείψεις γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικού προσωπικού, υλικών. Χρειάζεσαι μια δόση υγρού σιδήρου; Ο μέσος χρόνος αναμονής ανέρχεται σε 3 ημέρες. Το ίδιο και για ειδικές αλοιφές, το ίδιο για το ένα και για το άλλο. Χρειάζεσαι λίγο βαμβάκι; “Ωχ, όχι τόσο πολύ, σας παρακαλώ, ένα μικρό κομμάτι,” η νοσοκόμα σου λέει ευγενικά. Μερικές φορές, τα φάρμακα ή οι αλοιφές δεν έρχονται ποτέ, απλά παίρνεις την συνταγή με το εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο.

Στη νυχτερινή βάρδια, μια μόνο νοσοκόμα είναι υπεύθυνη για 40-50 ασθενείς, ακόμα και στο δημόσιο νοσοκομείο που περήφανα αποκαλούν «το μεγαλύτερο στην Ελλάδα, σε όλα τα Βαλκάνια βασικά”. Ούτε αυτή, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις κατάφεραν να αυξήσουν τις ώρες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων.

Οι ασθενείς που χρειάζονται φροντίδα την νύχτα πρέπει να προσλάβουν ιδιωτική νοσοκόμα. Χρεώνουν € 8,5 ανά ώρα, € 55 για 6,5 ώρες, και ένα ωραίο πράσινο κατοστάρικο τα Σάββατα. Τα κλαδικά δικαιώματα είναι όπως και πριν από την κρίση. Αυτή είναι η ανταγωνιστικότητα για την οποία μιλάει η Τρόικα; Εργάζονται σε σταθερές βάρδιες και με το ρολόι στο χέρι: 23:00 μ.μ.-5.40 π.μ., για παράδειγμα. Μια φροντίδα 24 ωρών θα σου κοστίσει περισσότερο από € 200 και οι υπερωρίες που χρεώνουν είναι χωρίς απόδειξη. Μια μέρα, ο γιατρός σε στέλνει στο σπίτι, ημι-υγιής – ημι-άρρωστος και εντελώς άφραγκος.Στη συνέχεια, θα πρέπει να συμβουλευτείς έναν άλλο γιατρό και να πάρεις έμπειρους φροντιστές στο σπίτι, όλα πληρωμένα από την τσέπη σου. Ή να πέσεις κάτω και να πεθάνεις.

Ένα ζευγάρι χαμηλοσυνταξιούχων της διπλανής πόρτας, με την σύζυγο να βρίσκεται καθηλωμένη στο κρεβάτι και άρρωστη με άνοια, έχουν περάσει τους τελευταίους 5 μήνες μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία. Η γυναίκα χρειάζεται 24ωρη και όλη την εβδομάδα φροντίδα, αλλά δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε έναν φροντιστή ή ακόμα καλύτερα έναν οίκο ευγηρίας. Οι τελευταίες αποταμιεύσεις τους είχαν δαπανηθεί σε αποκλειστικές νοσοκόμες όταν η γυναίκα εισήχθη στο νοσοκομείο. Ο άνδρας ήταν σε κατάσταση «σοκ και δέος» όταν άκουσε ότι και οι δύο θα παίρνουν 20 Ευρώ λιγότερο (στις συντάξεις τους), λόγω των αυξήσεων των εισφορών υγειονομικής περίθαλψης. Ο άνθρωπος ήταν σε ένα τέτοιο σοκ που ξέχασε να πάει να πάρει τις συντάξεις τους την Παρασκευή. Ούτε την Δευτέρα πήγε.

Και μετά διάβασα για το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ), που έχει υπ’ όψιν του απαράδεκτες τουριστικές επιχειρήσεις με ψεύτικες ταμειακές μηχανές σε Μύκονο και Σαντορίνη. Ταμειακές μηχανές που δεν έχουν εγγραφεί στην εφορία. Ο πελάτης παίρνει την απόδειξή του, αλλά ο επιχειρηματίας τσεπώνει τα χρήματα χωρίς να αποδίδει στο κράτος το ΦΠΑ ή φόρους. Το υπουργείο Οικονομικών θορυβήθηκε από αυτό το νέο φαινόμενο της φοροδιαφυγής από τους ανέκαθεν έξυπνους “Έλληνες”. Αλλά “η έλλειψη προσωπικού” εμποδίζει μια επιδρομή σε όλους αυτούς με τις ψεύτικες ταμειακές μηχανές … Η μία από τις ψεύτικες ταμειακές μηχανές βρισκόταν στη Μύκονο, οι δύο στη Σαντορίνη, δηλαδή στα δύο από τα πλουσιότερα νησιά στην Ελλάδα. Επί του πρακτέου: οι ψεύτικες ταμειακές μηχανές βρέθηκαν στις πλουσιότερες περιοχές της καταχρεωμένης χώρας, με τις φτωχοποιημένες οικογένειες και κατεστραμμένη την οικονομία.

Και τότε, έχω αυτό το αναθεματισμένο συναίσθημα ότι ζω σε άλλο πλανήτη, σε ένα μακρινό σύμπαν. Και θέλω να μείνω εκεί για πάντα. Σε μια φούσκα. Μακριά από αυτή την Ελλάδα, όπου ο μισός πληθυσμός της λιμοκτονεί και έχει άμεσα ανάγκη βοήθειας και το άλλο μισό, των «έξυπνων Ελλήνων», που συνεχίζει την εξαπάτηση και φοροδιαφυγή και απολαμβάνει μια πραγματική ζωή με ψεύτικες αποδείξεις και υπέρογκες χρέωση ανά ώρα, μακριά από τις συμφωνίες λιτότητας, τις απαιτήσεις της Τρόικας και τα μισητά μνημόνια, καθώς επωφελούνται από τις ελλείψεις του Δημόσιου τομέα.

Μετάφραση- επιμέλεια κειμένου : Συντακτική ομάδα Ν.

nostimonimar

Ο νεοιμπεριαλισμός μιλά γερμανικά

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η επίσημη ανακοίνωση σύμφωνα με την οποία η γερμανική Κrauss – Maffei Wegmann συγχωνεύεται με τη γαλλική Nexter είναι σημαντικό οικονομικό γεγονός. Κι αυτό διότι -στην περίπτωση που ολοκληρωθεί τυπικά η συμφωνία- δημιουργείται ένας ευρωπαϊκός επιχειρηματικός κολοσσός στον τομέα των εξοπλισμών. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν άλλωστε και τις εκτιμήσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας “Handelsblatt”, η νέα γαλλογερμανική κοινοπραξία που θα φέρει τη νέα ονομασία Νewco, αναμένεται να διατηρήσει μερίδα του μετοχικού κεφαλαίου των δύο προγενέστερων εταιρειών. Ο κύκλος εργασιών και των δύο εταιρειών ανέρχεται από κοινού στα 2 δισ. ευρώ, ενώ ο αριθμός των εργαζομένων τους αγγίζει τους 6.000.

Ωστόσο, η λειτουργία της νέας εταιρείας αναμένεται να καθυστερήσει αν λάβει κανείς υπόψη ότι οι εποπτικές αρχές ελέγχου των μονοπωλίων, τόσο στη Γερμανία όσο και στη Γαλλία, δεν έχουν χορηγήσει ακόμη τις απαιτούμενες άδειες. Στην περίπτωση της Νexter, η γαλλική κυβέρνηση επιδιώκει την ιδιωτικοποίησή της με νόμο σύμφωνα με τον οποίο το γαλλικό κράτος θα συνεχίσει να κατέχει το ήμισυ του χαρτοφυλακίου της νεοσύστατης εταιρείας.

Η είδηση θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως ακόμα ένα επεισόδιο στις κατακλυσμιαίες ανακατατάξεις που πραγματοποιούνται στην ευρωπαϊκή αγορά και οι οποίες στοχεύουν στη δημιουργία ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του ανταγωνισμού.

Όμως αυτή είναι η ορατή πλευρά.

Υπάρχει όμως και η άλλη: Η πολιτική. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, θα θυμούνται ότι πριν περίπου από έναν χρόνο η γερμανική Siemens, σε συνεργασία με τον ιαπωνικό κολοσσό Mitsubishi, είχαν προτείνει ένα σχέδιο εξαγοράς του γαλλικού ομίλου Alstom. Μάλιστα, η επιθυμία της γερμανικής εταιρείας να αποκτήσει τον γαλλικό γίγαντα, πάει πολύ πίσω στο παρελθόν. Πριν από δέκα χρόνια, η τότε συντηρητική κυβέρνηση της Γαλλίας είχε διασώσει τον τεχνολογικό όμιλο που παρέπαιε με τα χρήματα των φορολογουμένων, προκειμένου να αποφευχθεί η εξαγορά της Alstom πάλι από τη γερμανική Siemens. Σημειώνεται ότι η γαλλική εταιρεία έχει σημαντικό ρόλο στη γαλλική οικονομία. Με τζίρο που κινείται στα 20 δισ. ευρώ, ο όμιλος Alstom δραστηριοποιείται στο πεδίο της ενέργειας και των μεταφορών. Είναι η κύρια κατασκευάστρια εταιρεία των τουρμπινών που χρησιμοποιούνται στα πυρηνικά εργοστάσια της χώρας και το μεγαλύτερο μέρος των συναλλαγών της γίνεται με Γάλλους πελάτες, όπως τους γαλλικούς σιδηροδρόμους SNCF ή τον ενεργειακό όμιλο Gaz de France. Τελικά, οι γαλλικές αρχές προτίμησαν την General Electric, αποκρούοντας τις γερμανικές επιθέσεις… φιλίας. Δεν φαίνεται να γίνεται το ίδιο με τη Nexter στην οποία αποκτά πρόσβαση η KMW, μια εταιρεία που είναι γνωστή παγκοσμίως για τα άρματα μάχης Leopard 2. To όνομα της KMW έχει εμπλακεί σε διάφορα σκάνδαλα διαφθοράς, ενώ συχνά στο στόχαστρο βρίσκονται οι εξαγωγές όπλων σε χώρες όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Υπό το πρίσμα αυτών των δύο επιχειρηματικών ιστοριών, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να κατανοήσει την πολιτική διάσταση των “συνεργασιών” οποιαδήποτε επιχειρηματική μορφή και αν έχουν. Ουσιαστικά, αποκαλύπτουν την προσπάθεια της Γερμανίας μέσω της οικονομίας, να αποκτήσει όλο και πιο ισχυρά ερείσματα στην οικονομική ζωή του δεύτερου μεγαλύτερου Ευρωπαίου εταίρου της. Αν λάβει κανείς υπόψη ότι στις δύο εταιρείες απασχολούνται αρκετές χιλιάδες Γάλλων, εύκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς τις επιπτώσεις και στη γαλλική καθημερινότητα. Και προκειμένου να το πετύχει, εκμεταλλεύεται τη συγκυρία. Κανείς πλέον δεν αμφισβητεί ότι ο κίνδυνος να απολέσει η Γαλλία τη βιομηχανική της βάση είναι πλέον μια πραγματικότητα. Σύμφωνα με τη Eurostat, το ποσοστό της βιομηχανίας επί του γαλλικού ΑΕΠ κινείται σήμερα στο 12,8%. Αντίστοιχα, το ποσοστό της βιομηχανίας στο γερμανικό ΑΕΠ είναι το διπλάσιο. Τα τελευταία χρόνια πολλές γαλλικές επιχειρήσεις – σύμβολα έχουν αλλάξει χέρια. Για παράδειγμα, η Pechiney. Τη μεγάλη γαλλική εταιρεία αλουμινίου, εξαγόρασε η καναδική Alcan – Group, η οποία, αφού τη διέλυσε, πούλησε μερικά τμήματά της και άλλα τα έκλεισε αφήνοντας χιλιάδες ανθρώπους χωρίς δουλειά. Επίσης είναι η Lafarge, αλλά και η πώληση μεγάλων μεριδιών της PSA – Peugeot – Citroen στην κινέζικη επενδυτική Dongfeng.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η απόπειρα διείσδυσης των γερμανικών επιχειρηματικών κολοσσών της Γερμανίας στη γαλλική βιομηχανία παραπέμπει στην κρίση χρέους των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Η μοναδική διαφορά είναι ο “δούρειος ίππος”: στους υπερχρεωμένους τού Νότου τα δάνεια και, στην περίπτωση της Γαλλίας οι επιχειρηματικές της μονάδες. Και στις δύο περιπτώσεις, το χρέος και τα «ανοίγματα» χρησιμοποιήθηκαν προκειμένου να ελεγχθούν είτε οι εθνικές οικονομίες είτε οι επιχειρηματικές μονάδες.

Και ειδικά στην περίπτωση της Γαλλίας, η απόπειρα γερμανικού ελέγχου πάει πολύ πίσω: Στον γαλλοπρωσικό πόλεμο, όταν η Γαλλία υποχρεώθηκε όχι μόνο να πληρώσει βαριά χρηματική αποζημίωση, αλλά έχασε την Αλσατία και τη Λωρραίνη, που ήταν η “καρδιά” της γαλλικής βιομηχανίας με τα τεράστια αποθέματα πρώτων υλών (σιδηρομεταλλεύματα που ήταν ιδιαίτερα σημαντικά στη βιομηχανία χάλυβα). Τότε, όπως και τώρα, η οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας ήταν εντυπωσιακή, με αποτέλεσμα να καταστεί η κορυφαία βιομηχανική και οικονομική δύναμη της ηπείρου. Μάλιστα, μία από τις αγορές που ανταγωνίζονταν σκληρά η Γαλλία και η Γερμανία, ήταν η βιομηχανία όπλων, με τους Κρουπ να κυριαρχούν και να απειλούν να εκτοπίσουν τους Γάλλους ανταγωνιστές.

Όσο κι αν ορισμένοι ειδικοί θέλουν, αναφερόμενοι στο ευρωπαϊκό παρόν, να μιλούν για “σχέσεις εταίρων”, η πραγματικότητα είναι ότι η Ευρώπη βρίσκεται πάλι αντιμέτωπη με έναν οικονομικό πόλεμο. Υπό μία έννοια είναι ο τρίτος από το 1870. Αν μελετήσει μάλιστα κάποιος προσεκτικά την Ιστορία, θα διαπιστώσει ότι μπορεί τα “όπλα” να εκσυγχρονίστηκαν, αλλά η μεθοδολογία και η στρατηγική εξακολουθούν να παραμένουν αμετάβλητες τον τελευταίο ενάμιση αιώνα. Κι αυτό είναι μια βραδυφλεγής βόμβα, η οποία αργά ή γρήγορα θα σκάσει όσες διπλωματικές μανούβρες κι αν γίνουν. Ακόμα και οι “παραχωρήσεις” που κάνουν οι ισχυροί υπηρετούν τον ίδιο στόχο με εκείνο του παρελθόντος. Είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτό είναι μια υπαρκτή απειλή, η οποία αργά ή γρήγορα θα εμφανίσει το πραγματικό της πρόσωπο και υπακούοντας στην ίδια τη ζωή, θα προκαλέσει αντιδράσεις σε όλα τα επίπεδα.

paratiritis

«Όταν κουρεύεις πρόβατα, προσοχή στο πετσί»

Βρισκόμαστε (και πάλι) σε μία κατάσταση, την οποία ο Γερμανός διαφωτιστής Gotthold Ephraim Lessing (1729­-1781), θα περιέγραφε ως εξής: «Το να δανείζεσαι δεν είναι πολύ καλύτερο από το να ζητιανεύεις. Όπως το να δανεί­ζεις με τόκο δεν είναι πολύ καλύτερο από το να κλέβεις». Το θέμα μας, λοιπόν, καθώς εξετάζουμε τη νέα συμφω­νία «διάσωσης» της χώρας προφανώς έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση του νέου και των παλιότερων έντοκων δα­νείων.

Όπως θα το έθετε ο Γάλλος οικονομολόγος και κοινωνιολό­γος Frédéric Bastiat (1801-1850), όταν η αρπαγή γίνεται τρόπος ζωής για μια ομάδα ανθρώπων σε μια κοινωνία, με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσουν ένα νομικό σύ­στημα που τη νομιμοποιεί και έναν ηθικό κώδικα που την επιβραβεύει. Οι χιλιάδες σελίδες των μνημονίων που έχει υπογράψει η χώρα περιγράφουν τη νομική κατοχύρωση της συνεχιζόμενης αρπαγής. Όσο για τον ηθικό κώδικα;

Γι’ αυτόν φροντίζουν τα κυρίαρχα media. Σε κάθε περίπτω­ση, οι δανειστές νοιάζονται μόνο για τις εισπράξεις…

Προκειμένου αιωνίως να εισπράττουν οι δανειστές, προ­φανώς δεν συμμερίζονται αυτό που είχε πει ο Αμερικανός πρόεδρος Ρ. Ρήγκαν: «Δεν ανησυχώ για το έλλειμμα. Είναι αρκετά μεγάλο για να φροντίσει μόνο του τον εαυτό του». Για τους δανειστές η εξασφάλιση θετικού προσήμου σ’ αυτόν τον δείκτη γίνεται με την κατάρτιση του προϋπο­λογισμού. Όμως, όπως είχε πει ένας Αμερικανός κωμικός (Dan Bennett), «το πρόβλημα με τους προϋπολογισμούς είναι ότι δεν μπορείς να κλείσεις μια τρύπα χωρίς ν’ ανοί­ξεις μιαν άλλη». Αυτό δεν απασχολεί τους δανειστές. Ούτε αυτό που είχε πει ο Αμερικανός πρόεδρος Κάλβιν Κούλιτζ: «Το να εισπράττεις περισσότερους φόρους απ’ όσο είναι απολύτως απαραίτητο, είναι έννομη ληστεία».

Πέρα, ωστόσο, από ηθικά ζητήματα το ξεζούμισμα ενός λαού εμπεριέχει όριο (για τον λαό) και έναν κίνδυνο (για τους δανειστές) που κάποια στιγμή αναγκαστικά θα ληφθεί υπόψη γιατί, όπως έχει ειπωθεί από τον Austin O’ Malley, Αμερικανό συγγραφέα: «Όταν βάζεις φόρους και όταν κουρεύεις πρόβατα, καλό είναι να σταματάς πριν γδάρεις το πετσί».

Έχουμε, λοιπόν, την εντύπωση πως βρισκόμαστε πια σ’ αυ­τό ακριβώς το σημείο.

Η «μηχανή» έχει φτάσει στο πετσί.

Κι αυτό είναι πια επικίνδυνο.

πηγή:

http://www.topontiki.gr/article/138687/otan-koyreyeis-provata-prosohi-sto-petsi

«Μανιφέστο» του Μπέρτολτ Μπρεχτ

Σε άλλες εποχές η πείνα βασάνιζε τον κόσμο, όταν οι σιτοβολώνες άδειαζαν.

Τώρα όμως, κι αυτό είναι αδιανόητο, πεινάμε όταν αυτοί παραείναι γεμάτοι…

Την ίδια στιγμή που κάπου το ύφασμα στοιβάζεται σε μπάλες, κάπου αλλού οι ξεπαγιασμένες ρακένδυτες οικογένειες, που έχουν πεταχτεί σε μια μέρα έξω από το νοικιασμένο σπίτι, διασχίζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα που πλέον είναι χωρίς κατοίκους.

Αχ, αυτός που δούλεψε τόσο ακούραστα, ξορκίζοντας την εκμετάλλευση, δε βρίσκει σήμερα κανέναν να τον εκμεταλλευτεί κι άλλο.

Αδιάκοπα διασχίζει την πόλη αναζητώντας εργασία.

Η γιγάνταια δομή της κοινωνίας που έχει οικοδομηθεί από πολλές γενιές βυθίζεται στη βαρβαρική προιστορική εποχή. Και γι’αυτό δεν ευθύνεται η έλλειψη.

Η υπερπληθώρα, το πάρα πολύ είναι αυτό που την κάνει να κλονίζεται.

Γιατί το σπίτι δεν είναι προορισμένο για κατοικία και το ύφασμα δεν είναι προορισμένο για ένδυση,

Ούτε το ψωμί είναι προορισμένο για φάγωμα. Όχι, πρέπει να αποφέρουν κέρδος…μόνο κέρδος

Τα εκατομμύρια εργατών όμως…τα στοιβάζει τώρα σε εργοστάσια κάτεργα για να τα πετάξει μετά ξανά έξω από τα κάτεργα στους παγωμένους δρόμους.

Αυτά τα εκατομμύρια εργατών συνειδητοποιούν την αλήθεια. Την ψιθυρίζουν έκπληκτοι μεταξύ τους…

Ο κόσμος της αστικής τάξης…είναι πολύς στενός για να περιλάβει τον πλούτο που έχει δημιουργήσει…

”Μανιφέστο”, Μπ. Μπρεχτ
aristeridiexodos

Όποιος θέλει τα κανάλια να τα πάρει σπίτι του

του Κώστα Βαξεβάνη

Οι καναλάρχες, αυτοί οι ευεργέτες της εθνικής διαπλοκής, δηλώνουν αποφασισμένοι να μην κατέβουν στο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Ο σκοπός τους είναι να δημιουργήσουν μια χαοτική κατάσταση την οποία θα αξιοποιήσουν στο εξωτερικό ως χτύπημα της ελευθερίας του Τύπου. Δηλαδή θα διαμορφώσουν μια επιχειρηματολογία πως η κυβέρνηση ελέγχει την πληροφόρηση και δεν επιτρέπει στις επιχειρήσεις Τύπου να λειτουργήσουν προσπαθώντας να τις ελέγξει. Για όσους ζουν σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα, το να αποκαλείς φορείς της ελευθερίας της πληροφόρησης τα κανάλια, είναι σα να υποστηρίζεις πως Υπουργός Οικονομίας πρέπει να αναλάβει ένας προαγωγός επειδή γνωρίζει καλά την κυκλοφορία του μαύρου χρήματος.

Η αντίδραση των καναλαρχών σχετίζεται με δύο πράγματα. Το ένα είναι πως καλούνται για πρώτη φορά να πληρώσουν χάνοντας προνόμια δεκαετιών. Το δεύτερο είναι πως πρέπει να λειτουργούν με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια για παράλληλες δράσεις.

Στην Ελλάδα ίσχυε το εξής παράδοξο. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, ήταν ζημιογόνες επιχειρήσεις που συνέχιζαν να λειτουργούν με δανειοδοτήσεις πέρα από κάθε κανόνα της ελεύθερης αγοράς, εξασφαλίζοντας στους ιδιοκτήτες τους κέρδη από άλλες δραστηριότητες τις οποίες διατηρούσαν έχοντας αυτά ακριβώς τα κανάλια ως μοχλό πίεσης. Επιπλέον λειτουργούσαν χωρίς άδεια, σε μια χώρα που για να λειτουργήσεις ακόμη και περίπτερο απαιτείται άδεια και μια σειρά από γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Μετά το σχέδιο νόμου της κυβέρνησης για τις τηλεοπτικές άδειες, τα υπάρχοντα κανάλια είναι δύσκολο να πάρουν άδειες εκπομπής. Ο λόγος είναι πως έχουν υψηλό δανεισμό και ταυτόχρονα ζημιές. Δεν εγγυώνται δηλαδή τη λειτουργία τους για το μέλλον. Σε κάθε άλλη χώρα θα είχαν κλείσει, ενώ ελεγκτές θα εξέταζαν πώς οι τράπεζες χρησιμοποίησαν εικονικές εγγυήσεις προκειμένου να δανειοδοτήσουν τους τηλεοπτικούς σταθμούς. Και όχι μόνο αυτό. Αποπληρώνουν οι ίδιες τα δάνειά τους δίνοντας διαφήμιση. Εν ολίγοις ένας διεφθαρμένος καναλάρχης παίρνει ένα δάνειο που δεν δικαιούται εγγράφοντας ψεύτικες εγγυήσεις (για παράδειγμα κοστολογεί ένα σήριαλ αρχείου της δεκαετίας του ‘90 σαν να είναι σειρά του Discovery για τον Βόρειο Πόλο) και πάντα με ευνοϊκούς όρους. Αφού πάρει το δάνειο, το αποπληρώνει με διαφήμιση που του βάζει η ίδια η Τράπεζα. Όταν στο μέλλον οι ζημιές αυξηθούν, τότε ένα νέο δάνειο θα επαναχρηματοδοτήσει το παλιό.

Γιατί λοιπόν ένα κανάλι με δανεισμό 150 εκατομμύρια και ζημιές 30 εκατομμύρια το οποίο με βάση τους νόμους της αγοράς και της τραπεζικής πίστης θα κλείσει, κάνει τόσο θόρυβο αποδίδοντας στο νομοσχέδιο το κλείσιμό του; Μα γιατί διαφορετικά πρέπει ο ιδιοκτήτης του και πολλοί ακόμη να πάνε φυλακή. Και γιατί φυσικά δεν θέλει να κλείσει, αλλά αντιθέτως να συνεχίσει να κυβερνά αυτό τον τόπο.

Ένα από τα θέματα που βάζουν οι καναλάρχες είναι πως η κυβέρνηση, θεσπίζοντας μικρό αριθμό αδειών ενώ το ψηφιακό τοπίο επιτρέπει τεχνικά απεριόριστες άδειες, δημιουργεί καθεστώς ενάντια στον ελεύθερο ανταγωνισμό. Η πραγματικότητα ωστόσο είναι πως είτε μιλήσουμε για 4 άδειες είτε για 15, οι σημερινοί καναλάρχες δεν δικαιούνται άδεια ακριβώς με τους όρους και τους κανόνες του ελεύθερου ανταγωνισμού. Γιατί οι επιχειρήσεις που διατηρούν, είναι ζημιογόνες και δεν εγγυώνται καμιά λειτουργία τους για το μέλλον. Ο μοναδικός τρόπος για να λειτουργούν είναι να συνεχίσουν να παρασιτούν, παίρνοντας δάνεια και διαφημιστική πίτα που δεν δικαιούνται αλλά εξασφαλίζουν μέσα από τις διαδρομές της διαπλοκής.

Η ελληνική αγορά μπορεί να συντηρεί 2-3 πανελλαδικά κανάλια. Κάθε άλλη υπεράριθμη λειτουργία δεν σχετίζεται με την αγορά αλλά με την καταστρατήγησή της. Δηλαδή, χρηματοδοτούνται καταχρηστικά από παράλληλες δραστηριότητες ή χαριστικές διαδικασίες που εξασφαλίζουν διαφήμιση, επιδοτήσεις, πακέτα ΕΣΠΑ και πολλά άλλα που δεν δικαιούνται.

Η κυβέρνηση οφείλει να απαιτήσει εταιρείες και φυσικά πρόσωπα που συνδέονται με τηλεοπτικούς σταθμούς οι οποίοι έχουν ζημιές και δανεισμό, να πληρώσουν πρώτα τα χρέη τους για να μπορέσουν να διεκδικήσουν άδειες. Πρέπει επιπλέον να ελέγξει με ποιό τρόπο δόθηκε αυτός ο δανεισμός ο οποίος ψευδώς εμφανίζεται ως νόμιμος και να οδηγήσει στη Δικαιοσύνη τους δανειοδότες οι οποίοι τα πέντε χρόνια της κρίσης αρνούνται να δανειοδοτήσουν επιχειρήσεις με πραγματική παραγωγική δραστηριότητα αλλά το κάνουν ευχαρίστως για ζημιογόνα κανάλια. Οι ευθύνες πρέπει να αποκτήσουν όνομα, διεύθυνση και ίσως και ένα κελί στον Κορυδαλλό.

Στη σύγκρουση που επέρχεται με επίκεντρο τα κανάλια, οι εργαζόμενοι στους τηλεοπτικούς σταθμούς θα χρησιμοποιηθούν ως μοχλός πίεσης. Τα γνωστά επιχειρήματα “χάνουν τη δουλειά τους τόσες χιλιάδες εργαζόμενοι” που χρησιμοποιήθηκαν χρόνια τώρα ως άλλοθι παρανομιών θα χρησιμοποιηθούν και πάλι.

Ίσως ήρθε η ώρα να ανακαλύψουμε ξανά το συλλογικό συμφέρον χωρίς να το συνδέουμε με το αν εμπεριέχει εμάς ως άμεσα ευνοούμενους. Έχω την σκληρή άποψη, πως αν οι εργαζόμενοι στα κανάλια έπαιζαν τόσα χρόνια το ρόλο τους ως ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι θέτοντας κόκκινες γραμμές αξιοπρέπειας, δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο ούτε εμείς ούτε ίσως και τα κανάλια. Δεν ήταν οι εργαζόμενοι σε εργοστάσιο, απροστάτευτοι απ’ την εργοδοσία και έρμαια των εξελίξεων, αλλά αυτοί που μπορούσαν να τις ορίσουν. Δεν το έκαναν, με διαφορετική φυσικά ευθύνη ο καθένας ή ίσως και αυταπάτη.

Πηγή:

http://www.koutipandoras.gr

Πρωταθλήτρια Ευρώπης στο «ξέπλυμα» μαύρου χρήματος η Γερμανία

Πάνω από 50 δισ. ευρώ το χρόνο τοποθετούν οι «καλοί πελάτες» σε τράπεζες του Βερολίνου – Έτσι εξηγούνται οι εμμονές του Σόιμπλε για υψηλούς φορολογικούς συντελεστές στην Ελλάδα – Όλο το βρώμικο παιχνίδι

Τα οικονομικά στοιχεία για την...
φοροδιαφυγή στην Ευρώπη είναι συντριπτικά κατά της Γερμανίας που φαίνεται πως αποτελεί ένα από τα βασικά «πλυντήρια» βρώμικου χρήματος γεγονός που εξηγεί απόλυτα την εμμονική της διάθεση να αυξήσει τους δείκτες φορολογίας στην Ελλάδα.

Το «παιχνίδι» του Βερολίνου που στηρίζει το ξένο και το ντόπιο κατεστημένο είναι πολύ πιο βρώμικο από όσο φαίνεται στην πραγματικότητα.

Για την Ιστορία και μόνον παραθέτουμε ένα παλίοτερο, αλλά άκρως αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του γερμανικού Focus σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία κατατάσσεται στο παγκόσμιο «Top 10» των φορολογικών παραδείσων, αποτελώντας έναν εκ των βασικότερων παικτών στο διεθνές δίκτυο του «ξεπλύματος» χρημάτων, καθώς επίσης και της φοροδιαφυγής.

Διαβάστε εδώ το συγκλονιστικό δημοσίευμα του Focus που αναφέρει ξεκάθαρα για ξέπλυμα μαύρου χρήματος 50 δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο στη Γερμανία!

Στη σύγκριση που αφορούσε τις 73 σημαντικότερες χώρες, όσον αφορά το τραπεζικό απόρρητο, τη χαλαρή εποπτεία των τραπεζών, καθώς επίσης τα κίνητρα που διευκολύνουν τη φοροδιαφυγή σε διεθνές επίπεδο, η Γερμανία κατατάχθηκε από τον ΟΟΣΑ στην 8η θέση – όταν γνωστές χώρες, όπως το Λιχτενστάιν (34η θέση), τα νησιά των Βερμούδων (12η θέση) και οι Σεϋχέλλες (55η θέση), κατέλαβαν χαμηλότερες θέσεις.

Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Περαιτέρω, υπολογίσθηκε πως έχουν τοποθετηθεί στη Γερμανία 1,3 τρις ευρώ από ξένους, λόγω της τραπεζικής και φορολογικής δομής της – ενώ είναι γνωστό πως παράνομα ή μαύρα χρήματα, ύψους περί τα 1,6 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, εισρέουν σε χώρες της Ευρώπης ή των Η.Π.Α., προερχόμενα κατά το ήμισυ από τις αναδυόμενες και αναπτυσσόμενες οικονομίες (στις οποίες η ετήσια φοροδιαφυγή μόνο, υπολογίζεται στα 250 δισ. δολάρια).

Ο φορολογικός μηχανισμός του κύριου Σόιμπλε έχει στηθεί με νομιμοφανή τρόπο ώστε να εξυπηρετεί τους καλούς «πελάτες» που τοποθετούν τα χρήματά τους στο Βερολίνο.

Πώς γίνεται αυτό;

Σύμφωνα με γερμανούς οικονομολόγους, τα χρήματα που εισρέουν στη Γερμανία από χώρες εκτός της ΕΕ, δεν είναι υποχρεωτικό να δηλωθούν ή να φορολογηθούν – ενώ η εφορία της Γερμανίας δεν παρέχει πληροφορίες σε άλλα κράτη, όσον αφορά τους τόκους των καταθέσεων των ξένων υπηκόων.

Το γεγονός αυτό σημαίνει ουσιαστικά πως προσκαλεί επίσημα το διεθνές ξέπλυμα χρημάτων και τη φοροδιαφυγή, να χρησιμοποιήσει τις δικές της τράπεζες – κάτι που τεκμηριώνεται από το ότι, η Γερμανία ξεπλένει ετήσια 50 δισεκατομμύρια ευρώ!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Εισφορά αλληλεγγύης: Πώς θα την καταβάλλουν οι φορολογούμενοι
Εισφορά αλληλεγγύης: Πώς θα την καταβάλλουν οι φορολογούμενοι

Εκτός αυτού, οι πραγματικοί ιδιοκτήτες των ιδιωτικών εταιρειών δεν φαίνονται στη χώρα – ενώ μπορεί κανείς πολύ εύκολα να δώσει σε έναν διαχειριστή την εντολή αγοράς ακινήτων, χωρίς να αποκαλύπτεται η ταυτότητα του. Στη Γερμανία δεν υπάρχει άλλωστε υποχρέωση δήλωσης της ακίνητης περιουσίας – ενώ, με τη βοήθεια των ιδρυμάτων, μπορεί κανείς να αποκρύψει οτιδήποτε θελήσει.

Ο «πολύς» κύριος Σόιμπλε, που δικαίως φέρει και το παρατσούκλι «η αλεπού των αγορών» έχει το θράσος και ζητά από την Ελλάδα να μπει στο δρόμο της... προτεσταντικής ηθικής παριστάνοντας παράλληλα τον «ηθικό τιμωρό και τον ... Ρομπέν των αδυνάτων.

Με την παραπάνω καλοστημένη και καλολαδωμένη μηχανή οι τεχνοκράτες του Βερολίνου βοηθούν τους... καλούς πελάτες να αποκρύψουν τα χρήματα τους στη Γερμανία – με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ακόμη περισσότερα προβλήματα στις χώρες του Νότου, από τις οποίες εκρέουν μεγάλα ποσά με προορισμό τη Γερμανία, η οποία ουσιαστικά παρέχει «φορολογική ασυλία» στους πάντες.

Κατά τον ίδιο τρόπο εξηγείται με σαφήνεια για ποιο λόγο το Βερολίνο αποφάσισε μέσα στην τελευταία πενταετία να συντρίψει μόνο την Κύπρο και την Ελλάδα και όχι άλλες χώρες της Ευρωζώνης που έχουν πολύ υψηλότερα χρέη από την Ελλάδα.

Το παιχνίδι είναι στημένο με χειρουργικό τρόπο υπέρ της ελίτ εξουσίας και εις βάρος των απλών πολιτών που κάθε τρεις μήνες καλούνται να ψηφίζουν για να αισθάνονται δήθεν πως ζουν σε δημοκρατικές κοινωνίες και ότι δήθεν μπορούν να αλλάξουν το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους...
newsbomb.gr

Η συνέλευση των ποντικών (στο στομάχι του γάτου)

 
Στη συνέλευση των ποντικών των Κατσιμιχαίων, τα ποντίκια αναζητούν έναν τρόπο να γλιτώσουν από του γάτου τον αιώνιο βραχνά. Ένας ποντικός προτείνει λοιπόν να πλησιάσουν την ώρα που κοιμάται και να του δέσουνε κουδούνα στην ουρά. Στις εκλογές του Ιανουαρίου, μετά από μια συνεδρίαση που κράτησε αιώνες, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε να στείλει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα γι’ αυτήν τη δουλειά. Ήταν η απάντησή μας στον γάτο.

Ενώ στη συνέλευση των ποντικών του μύθου του Αισώπου δεν βρέθηκε κανένας για να την κρεμάσει, εδώ σήκωσε το χέρι του ο Αλέξης. Και από κάτω ζητωκραυγάσαμε όλοι.

Το σκεπτικό ήταν πως δεν θα μπορούσε να ξεστρατίσει, γιατί ο κόσμος θα πίεζε τους βουλευτές του κ αυτοί τον Αλέξη.

Μάλιστα, αυτός που ανέλαβε να σχεδιάσει την κουδούνα δεν τα πήγε κι άσχημα. Όλος ο πλανήτης ακούει την κουδούνα του γερμανού γάτου, την ώρα που κυνηγάει τα ελληνικά ποντίκια.
Το πρόβλημα είναι πως τον πλανήτη τον ελέγχουν οι γάτοι.

Γι’ αυτό και τώρα, ο Γιάνης που σχεδίασε την κουδούνα αποκηρύσσεται για να μην φαγωθούν και τα υπόλοιπα.

Σε ένα σύστημα που το κέρδος σε βάρος των ανθρώπων αποτελεί πρώτη προτεραιότητα, η Αριστερά είναι εκείνη που απαιτεί δικαιοσύνη. Κι εάν το κάνει μια φορά στην αντιπολίτευση, έχει υποχρέωση να το κάνει δέκα φόρες πιο δυναμικά όταν αναλάβει την κυβέρνηση.

Ναι, η διεκδίκηση των νομίμων με νόμιμα μέσα είναι ένας καλός αγώνας. Ένας αγώνας που αξίζει να δώσουμε.

Κι εάν δεν δικαιωθούμε; Εάν δε δικαιωθούμε θα τρώμε ηθική νίκη με μπόλικη αξιοπρέπεια. Δεν ξέρω τι θα γίνει εάν δεν δικαιωθούμε. Ούτε εάν δικαιωθούμε ξέρω τι θα γίνει.

Όμως, εάν αυτός ο κόσμος μετατρέπεται σε τέτοιον που οι αγορές θα καταβροχθίζουν έναν ολόκληρο λαό και την περιουσία του με ευκολία, τότε θα πρέπει να το μάθουν όλοι. Και όχι να τον φτιασιδώνουμε με διαφορά μπιχλιμπίδια.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς σημαίνει μια κυβέρνηση αντίστασης. Αντίστασης σε ένα σύστημα που βιαίως επιτίθεται στην εργατική τάξη. Όχι μια κυβέρνηση πιο απαλού πόνου.

Από τη συνέλευση των ποντικών των Κατσιμιχαίων έχουν περάσει χίλια χρόνια, κι ακόμα ο γάτος τα ποντίκια κυνήγα. Το ίδιο και ο γάτος του Αισώπου. Δεν βρέθηκε κανένας ακόμα να του κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά.

Όμως τα δικά μας ποντίκια είχαν την τρελή ιδέα πως εάν τα βρουν με τον γάτο θα τη γλιτώσουμε. Θα περιπατάνε, λέει, πλάι του και θα προσέχουν όλα να γίνονται με αξιοπρέπεια κ αυτοσυγκράτηση. Κι έτσι δεν θα χρειάζεται κουδούνα.

Και κάθε φορά που η λιγούρα του γάτου θα τον φέρνει στην αυλή μας, θα του ταΐζουν και έναν ποντικό από αυτούς που δεν τον θέλουν μέσα στα πόδια μας.

Αμελούν όμως, πως όταν έρθει η ώρα, ο γάτος θα τους φάει κι αυτούς.

Τότε, όλοι μαζί, όμορφα και ωραία, θα μπορούμε να κάνουμε συνέλευση για όσο καιρό θέλουμε.
Το στομάχι του γάτου θα είναι ένας φιλόξενος τόπος για όλους μας.

ΥΓ. Στο τραγούδι λέει και πως όλες οι ιδέες είναι φίνες και ωραίες, τότε και μόνο, όταν είναι εφικτές.

Η Ιστορία της αντίστασης και των διεκδικήσεων είναι γραμμένη επάνω στο ανέφικτο. Εκτός εάν η αντίσταση είναι ψευδεπίγραφη και οι διεκδικήσεις παραχαραγμένες.
rebeliskos

Το όπιο του ανθρώπου.

“Mερικές φορές, όσο πιο απίθανο μοιάζει αυτό στο οποίο ελπίζουμε, τόσο πιο έντονα ελπίζουμε.”

Γράφει: Κωστής Μαλούτας – ΕΥ/ΔΑΙΜΟΝΙΑ, Λογοτεχνία + Ποίηση – 31/07/2015

 

Στη Θεογονία, αλλά και στην αρχή του διδακτικού έπους Έργα και Ημέραι, ο Ησίοδος μας παρέχει, όπως όλα δείχνουν, την παλαιότερη σωζόμενη καταγραφή του μύθου της Πανδώρας.

Ο Δίας είχε εξοργιστεί με τον Προμηθέα για την κλοπή της φωτιάς και σχεδίαζε μεγάλη εκδίκηση για το γένος των ανθρώπων, οι οποίοι δέχτηκαν το δώρο του Τιτάνα. «Κι αμέσως αντάλλαγμα στη φωτιά έφτιαξε κακό για τους ανθρώπους˙ γιατί από γη έπλασε ο ξακουσμένος Κουτσός ομοίωμα σεβαστικής παρθένας κατά τη βουλή του γιου του Κρόνου» (Θεογονία, στ. 570-572). Ο Ήφαιστος δεν ήταν μόνος του σε αυτή τη διαδικασία. Τον βοήθησαν η Αθηνά, η Αφροδίτη, οι Χάριτες, η Πειθώ, ο Ερμής. Και αφού την προίκισαν με ομορφιά, στολίδια, λουλούδια, κοσμήματα και ψέματα, ο Δίας την ονόμασε Πανδώρα, «γιατί όσοι έχουν στον Όλυμπο δώματα δώρο της έδωσαν, κακό για τους ψωμοφάγους ανθρώπους» (Έργα και Ημέραι, στ. 80-82). Ο Ερμής ανέλαβε να μεταφέρει το δώρο στον Επιμηθέα, αδελφό του Προμηθέα. Όμως εκείνος αγνόησε τη συμβουλή του αδελφού του, δηλαδή να μη δεχθεί ποτέ δώρο από τους θεούς, αλλά να το στείλει αμέσως πίσω, και όταν κατάλαβε το σφάλμα του ήταν πλέον αργά. Η Πανδώρα άνοιξε το πιθάρι, και όλα τα δεινά που γνωρίζουμε όρμησαν έξω. Και μόνο η Ελπίδα έμεινε μέσα στο πιθάρι, όπως το θέλησε ο νεφεληγερέτης Δίας.

Ο μύθος φαίνεται ελλιπής ή ασαφής. Διακρίνονται δύο ενδεχόμενα: με κάποιο τρόπο η ελπίδα κατάφερε τελικά να βγει από το πιθάρι ή οι άνθρωποι κατάφεραν να την επινοήσουν μόνοι τους, για την ακρίβεια, να την αισθανθούν. Εν πάση περιπτώσει, ο υπότιτλος που συνήθως τη συνοδεύει, τη χαρακτηρίζει ως το χείριστο μεταξύ όλων των δεινών. Μαζί με αυτά αποτελεί το τίμημα της γνώσης. Είναι περιπαικτική, βασανιστική, ύπουλη. Η ξεροκέφαλη αδελφή της προσμονής και της επιθυμίας. Ένα νοερό ναρκωτικό που δε ρωτάει ποτέ το χρήστη: το όπιο του ανθρώπου. Αν εξαιρέσουμε κάποιους κολπίσκους της μνήμης, είναι ο ορισμός του γλυκόπικρου συναισθήματος. Και μερικές φορές, όσο πιο απίθανο μοιάζει αυτό στο οποίο ελπίζουμε, τόσο πιο έντονα ελπίζουμε. Γιατί η ελπίδα θέλγεται από το ανέφικτο, από τις μηδαμινές πιθανότητες, από τα αουτσάιντερ. Όταν αφορά τέτοιες περιπτώσεις, είναι μία ψυχική κατάσταση παρανοϊκή, ευγενής, ανόητη. Πιθανότατα μάταιη, σίγουρα αναγκαία. Γκίλι-γκίλι σε μουδιασμένη πατούσα.

Πόσες φορές, ξαπλωμένοι και μισοκοιμισμένοι στο κρεβάτι μας, τινάξαμε το χέρι και ελπίσαμε ότι ανάβοντας το φως και ανοίγοντας την παλάμη, θα βρίσκαμε μέσα της το λιωμένο απομεινάρι του κουνουπιού που μας βασάνιζε όλο το βράδυ. Πόσες φορές ελπίσαμε ότι κάτι θα συμβεί στον γελοίο καλλιτεχνίσκο που τραγουδάει playback, ότι θα κολλήσει το CD ή θα του πέσει το μικρόφωνο από τα χέρια, ή ότι θα πέσει ο ίδιος από τη σκηνή, και κάποιες φορές δεν πέσαμε έξω. Πόσες φορές αισθανθήκαμε περήφανοι για το σπουργίτι που ήρθε, πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα των περιστεριών και πέταξε μακριά. Πόσες φορές δεν τέθηκε κανένα δίλημμα ως προς το ποιον να υποστηρίξουμε μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ, ιθαγενούς και αποικιοκράτη,ξεβράκωτου και πάνοπλου. Πόσες φορές ελπίσαμε ότι οι εξωγήινοι θα επισκεφτούν τον πλανήτη μας πριν πεθάνουμε, για να προλάβουμε να τους δούμε, να βρούμε την επιθυμητή απάντηση στην απορία μας. Πόσες φορές ελπίσαμε, μέσα στη μεταμεσονύκτια μοναξιά μας, ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνο, ότι θα είναι ένας φίλοςπου θα μας προτείνει να πάμε για μια μπύρα. Πόσες φορές όταν ήμασταν παιδιά, φτάνοντας στο τέλος ενός τεύχους, ελπίσαμε ότι οι Ντάλτον, αυτοί οι ντεσπεράντο, θα τη φέρουν έστω και για μια φορά στο Λούκυ Λουκ. Και διαβάζοντας το βίο και την πολιτεία του, πόσο πολύ ελπίσαμε, παρόλο που γνωρίζαμε εκ των προτέρων την τελική έκβαση, ότι το νεαρό παπί από τη Γλασκώβη θα καταφέρει να πιάσει την καλή, και πόσο συγκινηθήκαμε όταν επιτέλους βρήκε το σβόλο χρυσού, «μεγάλο σαν αυγό χήνας», στο Κλοντάικ. Πόσες φορές ελπίσαμε ότι το τελευταίο δευτερόλεπτο θα χωρέσει μέσα του μια ολική ανατροπή, πόσες φορές απαρνηθήκαμε τις αρετές ενός φαβορί για χάρη ενός ανέλπιδου, πόσες φορές μια ολόκληρη αναμέτρηση συμπυκνώθηκε σε ένα «βάλ’ το αγόρι μου». (Γιατί ποια η πλάκα να επιτυγχάνεις, αν όλοι αυτό περίμεναν;)

Όταν διαβάζαμε ιστορία στο σχολείο, πόσο περισσότερο θαυμάσαμε την αποτυχία του Λεωνίδα και των τριακοσίων του σε σύγκριση με την επιτυχία του Αλέξανδρου, απλώς και μόνο επειδή εκείνοι είχαν πιθανότητες που η στατιστική θα ντρεπόταν να ανακοινώσει, και δεν τους ένοιαζε καθόλου. Πόσες φορές ελπίσαμε ότι η θρησκεία, η οποία κατά τα άλλα μας κάνει να γελάμε και να αηδιάζουμε, μπορεί να περιέχει έστω και λίγη αλήθεια σε σχέση με κάποια πολύ συγκεκριμένα θέματα, μόνο και μόνο για να παρηγορηθούμε στη σκέψη ότι μετά θάνατον θα αποδοθεί δικαιοσύνη, ώστε να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει όλοι αυτοί που έχουν μετατρέψει την ανθρώπινη πραγματικότητα σε μια φάρσα αδικίας, πόνου και δυστυχίας. Πόσες φορές, εδώ και τόσα χρόνια, ελπίσαμε ότι η Ελλάδα του αιώνιου σήμερα θα καταφέρει, απέναντι σε ό,τι μπορεί να θεωρηθεί αντίπαλος, αντίθετα με όλα τα προγνωστικά, τις εκθέσεις και τα δημοσιεύματα, να ξημερωθεί επιτέλους σε ένα αύριο. Πόσες φορές ελπίσαμε ότι το αγαπημένο πρόσωπο που μας απέρριψε με όλη τη βεβαιότητα του σύμπαντος θα μπορέσει να ξαναδεί την αλήθεια, ότι θα ακούσουμε ένα χτύπημα στην πόρτα ενώ δεν περιμένουμε κανέναν, ότι θα ακουστεί το τηλέφωνο και θα δούμε ένα χαϊδευτικό που είχαμε σχεδόν ξεχάσει, ότι θα ξυπνήσουμε και θα το δούμε εκεί, δίπλα στο κρεβάτι μας, γιατί έχει ακόμη τα κλειδιά, να μας παρακολουθεί ενώ κοιμόμαστε, πόσες φορές ελπίσαμε πως αν κάποτε φτάσει αυτή η στιγμή δε θα αποδειχθεί όνειρο, και ότι τελικά θα γεράσουμε μαζί με αυτό το πρόσωπο. Πόσες φορές (όλες) μετά από ένα θάνατο ελπίσαμε ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει το τηλέφωνο, και ένας συγγενής, φίλος ή γνωστός θα μας πει ότι όλα ήταν ένα ιατρικό λάθος, ένα κακόγουστο αστείο, ότι συνέβη ένα θαύμα χωρίς προηγούμενο, ότι είναι εδώ δίπλα μου, θέλει να σου μιλήσει. Πόσες φορές ελπίσαμε με όλη μας τη δύναμη στο ανέφικτο, και πόσες φορές απογοητευτήκαμε. Ωστόσο, μία παρανοϊκή ελπίδα που γίνεται πραγματικότητα, σβήνει χίλιες που πέθαναν όπως τους άξιζε.

Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Αυτό λέει το ρητό. Όμως αφήνει ένα υπονοούμενο που μου προκαλεί δυσφορία, και το οποίο δεν μπορούν να παραβλέψουν ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι: στο τέλος πεθαίνει. Πολύ θα ήθελα να είμαι σε θέση να ισχυριστώ ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, αλλά δεν είμαι. Απλώς ελπίζω ότι δεν πεθαίνει ποτέ πρώτη, πριν από το αντικείμενό της. Τον κόσμο μας δεν τον πηγαίνουν μπροστά (μόνο) οι ρεαλιστές, οι τεχνοκράτες και οι ορθολογιστές, αλλά (κυρίως) αυτοί που ελπίζουν στο ανέφικτο και προσπαθούν να το επιτύχουν. Μέσα από την ελπίδα του για το ανέφικτο, ο άνθρωπος δε βρίσκει μόνο παρηγοριά, δύναμη για να συνεχίσει να ζει, έναν φιλόξενο, ή έστω λιγότερο ακανθώδη, φαντασιακό τόπο πριν καταφέρει να αποκοιμηθεί, ή για να μην τρελαθεί. Ο άνθρωπος που ελπίζει, δεν ελπίζει μόνο στο αντικείμενο της ελπίδας του. Κάθε φορά που ελπίζω στο ανέφικτο, η ελπίδα μου δεν είναι μόνο η επιθυμία σχετικά με ένα διακύβευμα, μία τροπή, ένα αποτέλεσμα: είναι και η έμφυτη ανάγκη μου να βρω ενδείξεις ή αποδείξεις για το ότι στον κόσμο αυτό υπάρχει – ακόμα – μαγεία. Γιατί η ιδέα ενός κόσμου χωρίς μαγεία με κάνει να τρελαίνομαι.

πηγή:

http://www.toperiodiko.gr

Θα ξεπουλήσουν και την αγροτική γή;

Η προσπάθεια των πολυεθνικών αλλά και των επενδυτών, να επενδύσουν σε αγροτική γη στην Αφρική αλλά και στη Νότια Αμερική, είναι πλέον γνωστή. Με τον όρο:  Αγροτο-ιμπεριαλισμός, ουσιαστικά περιγράφεται μια νέα σκληρή πραγματικότητα πραγματικότητα και ένα εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον.

 Η απόκτηση μεγάλων εκτάσεων γεωργικής γης για την καλλιέργεια τροφίμων αλλά και φυτών, που προορίζονται ως πρώτες ύλες είναι πλέον μία πραγματικότητα στην δίνη της οποίας βρίσκεται πλέον και η Ευρώπη.Το τρίτο ελληνικό Μνημόνιο είναι πολύ πιθανό να καταστήσει την χώρα το επόμενο θύμα του αγροιμπεριαλισμού.

Το εγχείρημα βασίζεται σε μία απλή και πανάρχαια συνταγή: εξαφάνιση των μικροκαλλιεργητών, η γη των οποίων περνά στον έλεγχο "επενδυτών". Φυσικά υπάρχει και μία άλλη "επιχειρηματική"  προσέγγιση, η οποία ξεκίνησε στην Αφρική, διέσχισε τον Ατλαντικό και εφθασε στη συνέχεια στην Νότια Αμερική. Αλλά και στο σενάριο αυτό, οι "συνταγές" είναι παμπάλαιες : οι διαχειριστές της δημόσιας ή κοινόχρηστης  γης - φύλαρχοι αλλά και διοικητές περιφερειών- συμφωνούν με επενδυτές, έναντι ενός τιμήματος, να εκχωρήσουν τη γη σε επενδυτές για πολυετή εκμετάλλευση. Ακόμα και οι διεθνείς οργανισμοί έχουν καταγγείλει την αδιαφάνεια αυτών των συναλλαγών, οι οποίες απο την μία πλευρά "φουσκώνουν" τους τραπεζικούς  λογαριασμούς των διαχειριστών και από την άλλη αποξενώνουν τους τοπικούς πληθυσμούς είτε από τη γη που καλλιεργούσαν είτε από φυσικούς πόρους, π.χ. νερό που είναι απαραίτητοι για τις καλλιέργειες.

Οι πρακτικές αυτές συναντώνται κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, με αμφιλεγόμενη πολιτική διακυβέρνηση και με ακόμα πιο αμφίβολους όρους διαφάνειας στη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας. Μόνο συμπτωματικό δεν θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός, ότι ανάμεσα στους «επενδυτές» βρίσκονται και μερικά από τα κορυφαία οικονομικά ονόματα της Ευρώπης, καθώς και τράπεζες αλλά και hedge funds.

Η Ευρώπη γνώρισε μία άλλη, προσαρμοσμένη σε ευρωπαϊκά πρότυπα μορφή του αγροτο-ιμπεριαλισμού. Πειραματόζωο ήταν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες αναδύθηκαν μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Παρόλα τα "ευρωπαϊκά πρότυπα" που εφαρμόστηκαν, οι στρατηγικές που ακολουθήθηκαν ήταν αντίστοιχες με εκείνες της Αφρικανικής Ηπείρου. Το πρώτο βήμα ήταν η κατάρρευση των μικρών καλλιεργητών και το δεύτερο βήμα η απόκτηση είτε της γης τους είτε του δικαιώματος εκμετάλλευσης από "επενδυτές".

Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Monde Diplomatique το 2013, αναφέρεται ότι  «μετά την πτώση του Τείχους, οι μικρές πολωνικές γεωργικές εκμεταλλεύσεις κατέρρεαν ». Η γεωργία που στηριζόταν στους μικρούς αγρότες και στην παραγωγικότητα της εργασίας, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια δυτική εντατική γεωργία, η οποία στηριζόταν στην παραγωγικότητα του κεφαλαίου.

Το πέρασμα στην οικονομία της αγοράς και η πτώση των τιμών, έβγαλαν εκτός μάχης τους φτωχότερους αγρότες.  «Μέσα σε οκτώ χρόνια, χάθηκαν  300.000 γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Στις περισσότερες από αυτές, η καλλιεργούμενη έκταση δεν ξεπερνούσε τα 50 στρέμματα».  Και επειδή εδώ είναι Ευρώπη και όλα γίνονται με "θρησκευτική συνέπεια " , ακόμα και το σύστημα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων που στηρίχθηκαν στο μέγεθος και στις αγορές, είχε ως στόχο τον αποκλεισμό από αυτές, των μικρών αγροτικών επιχειρήσεων που ήταν  στραμμένες στην παραδοσιακή γεωργία και στην ιδιοκατανάλωση, ώστε να γίνει πιο εύκολη η απόκτηση της γής.

Αποτέλεσμα ; Να εμφανιστούν και εκεί οι επενδυτές, οι οποίοι απέκτησαν γη και μαζί με αυτήν πρόσβαση στα ευρωπαϊκά κεφάλαια, με τη μορφή των επιδοτήσεων της ΚΑΠ. Τυπικό παράδειγμα η Ρουμανία, όπου πολλές μεγάλες γεωργικές εκμεταλλεύσεις που έλαβαν τις ενισχύσεις δεν είναι ήταν ρουμανικές. Ήταν  εταιρείες ισπανικές, γερμανικές, αυστριακές κ.ά., οι οποίες αγόρασαν γη στη Ρουμανία για να την εκμεταλλευτούν. Πρόκειται για "επενδυτές" που απέκτησαν τις  τεράστιες γεωργικές εκμεταλλεύσεις  των πρώην συνεταιρισμών αγροτικής παραγωγής, που είχε δημιουργήσει το προηγούμενο καθεστώς, αλλά και τους μικρούς κλήρους των γεωργών που δεν στάθηκε εφικτό να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις που προκάλεσαν  οι ...μεταρρυθμίσεις. Πλέον, οι ολιγάρχες λαμβάνουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή, τα 5.700.000 μικροί Ρουμάνοι αγρότες, στερούνται ενισχύσεων εξαιτίας της γραφειοκρατίας, αλλά και του ελάχιστου μεγέθους καλλιεργούμενης επιφάνειας που έχει θεσπιστεί, στο οποίο οι περισσότεροι από αυτούς δεν ανταποκρίνονται.

Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία, το 1% των Ρουμάνων αγροτών εισπράττει το 51% των επιδοτήσεων που δίνονται στη χώρα.

Μπορεί όλα αυτά να αφορούσαν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά πλέον όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο αγροτο-ιμπεριαλισμός αρχίζει να κτυπά στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η εξαφάνιση των μικρών παραγωγών γαλλικού τυριού από τις πολυεθνικές που ακολούθησαν ανάλογες πρακτικές, με εκείνες των "επενδυτών" της Ανατολικής Ευρώπης, ήταν μία προειδοποίηση.

Σε ανάλογα αδιέξοδα βρίσκονται και καλλιεργητές επώνυμων ποικιλιών ρυζιού στην Ιταλία, που πλήττονται από τον κινέζικο -και όχι μόνο- ανταγωνισμό. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν, ότι η Συμφωνία Εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ θα δώσει τη χαριστική βολή στους νοτιοευρωπαίους μικροκαλλιεργητές, οι οποίοι αδυνατούν να προσαρμοστούν στις "μεταρρυθμίσεις", στους αποκλεισμούς και στην αύξηση της φορολογίας.

Και στην προοπτική αυτή η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση, καθώς ήδη έχει να αντιμετωπίσει μερικά από τα πιο σημαντικά προβλήματα τα οποία λειτούργησαν ως "κερκόπορτες " για την άλωση της γεωργικής γής στην Αφρική, στην Νότια Αμερική, στην Ανατολική Ευρώπη, ακόμα και στον ευρωπαϊκό Νότο.

Η ελληνική γεωργία έχοντας να αντιμετωπίσει προβλήματα, όπως ο μικρός κλήρος και η μικρή εσωτερική αγορά, έχει συρρικνωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες.

Αδιάψευστος μάρτυρας η συμμετοχή της στο ΑΕΠ, αλλά και η αύξηση των εισαγωγών. Με δεδομένη μάλιστα την ολιγοπωλιακή δομή του λιανικού εμπορίου με ελάχιστες αλυσίδες σουπερ μάρκετ που μετριούνται στα δάκτυλα να ελέγχουν τη διάθεση της παραγωγής, όλα δείχνουν ότι μετά τον τουρισμό ο επόμενος στόχος θα είναι η γεωργική γή. Ήδη, η πτώση της αξίας της διευκολύνει τους κάθε λογής «επενδυτές». Παράλληλα, το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό της αγροτικής γής είναι υποθηκευμένο, αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο το οποίο σίγουρα μπορεί να κάνει τους καλλιεργητές πιο ευάλωτους σε κάθε λογής «επιθετικές εξαγορές» ή  και ακόμα και σε «επιθέσεις φιλίας »  από κάθε λογής «ευαίσθητους ευεργέτες». Είναι κοινό μυστικό άλλωστε, ότι η εμπλοκή των τραπεζιτών δεν είναι ο πιο ευοίωνος οιωνός για το μέλλον. Άλλωστε τα πακέτα των δανείων που έχουν ήδη στα χέρια τους, έχουν καταστήσει ένα μεγάλο ποσοστό της αγροτικής γης ευάλωτο. Και σίγουρα, τα σχέδιά τους θα διευκολυνθούν, όταν στο χαρτοφυλάκιο της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, περιληφθούν και αγροτικές εκτάσεις που βρίσκονται στην κατοχή του δημοσίου.

Υπό το πρίσμα αυτό, η μοναδική άμυνα απέναντι σε μία πιθανή μελλοντική επίθεση των αγροτο-ιμπεριλιαστών, δεν είναι παρά ο έλεγχος του κόστους. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, στη σημερινή συγκυρία, κάθε αύξηση των στοιχείων κόστους φέρνει ακόμα πιο κοντά την προοπτική του αφελληνισμού της ελληνικής γεωργίας. Και αυτό, το δίχως άλλο θα δημιουργήσει νέα δεδομένα, μη αναστρέψιμα.

Τέσσερις εταιρείες αρπάζουν τον αγροτικό πλούτο

Ολιγοπωλιακή βιομηχανική γεωργία αποφασίστηκε στο Eurogroup για την Ελλάδα

Γεωργία Παπαγεωργίου

Αν σας έλεγαν, ότι σε δέκα χρόνια από τώρα θα υπάρχουν μόνο τέσσερις εταιρείες, που θα αναλαμβάνουν την καλλιέργεια, παραγωγή, επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων, τα οποία θα διοχετεύουν σε μία μόνο εταιρεία, με σκοπό να τα εξάγει, εξουδετερώνοντας κάθε παραγωγό ή αγρότη, που δεν συνεργαζόταν, θα λέγατε, ότι συνωμοσιολογούμε. Αν σας παραθέταμε τη σχετική μελέτη, που εγκρίθηκε (εκτός από την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους) στο Eurogroup της 5ης Μαΐου 2014;

Πριν λίγο καιρό οι παραγωγοί των λαϊκών απήργησαν. Κάθε φορά, που ένας κλάδος αντιδρά, θεωρείται, ότι το κάνει για να μη χάσει τη βολή του. Έτσι επικρατεί ο απαραίτητος για τη διακυβέρνηση των Ελλήνων εσωτερικός διχασμός. «Αιτία της απεργίας δεν ήταν μόνο οι θέσεις στις λαϊκές, όπως όλα τα συστημικά Μέσα δείξανε», εξηγεί ο Λεωνίδας, παραγωγός που πουλάει τα προϊόντα του σε λαϊκές της Αθήνας, «αλλά η εξαφάνιση των παραγωγών», προσθέτει.

«Mέχρι τις αρχές του ‘90, όταν έβγαινες από σταθμούς του ΗΣΑΠ ή του Μετρό, έβλεπες κάποιους πλανόδιους πωλητές, που είχαν στους πάγκους διάφορα φρούτα. Αυτοί εξαφανίστηκαν. Τώρα μάλλον θέλουν να κάνουν το ίδιο. Αυτή τη φορά όμως τον έλεγχο θα έχουν μεγάλες αλυσίδες, για παράδειγμα... αρτοποιείων. Ούτως ή άλλως όλο και περισσότερες αλυσίδες τέτοιων ξεφυτρώνουν κοντά σε σταθμούς του ηλεκτρικού ή του μετρό, γιατί να μην επεκταθούν και στον τομέα αυτό; Και ποιος θα τους ελέγχει εκείνους; Εμάς τους «μικρούς» εύκολα μας γραπώνουν και μας «βγάζουν απ' τη μέση», διαπιστώνει εξαγριωμένος ο Λεωνίδας. «Αυτοί θέλουν να μας εξοντώσουν», φωνάζουν κι άλλοι παραγωγοί σε διπλανούς πάγκους, που άκουσαν τη συζήτηση.

Εν ολίγοις «λαϊκές στο στόχαστρο», είναι το πόρισμα των παραγωγών. Είναι όμως μόνο οι λαϊκές; Ή το σχέδιο είναι μεγαλύτερων βλέψεων από ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε;

Το μεγαλόπνοο σχέδιο και ο δρόμος για την "Ανάπτυξη" στα χέρια τεσσάρων εταιρειών 
Στο Eurogroup της 5ης Μαΐου ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας, πέραν της διαπραγμάτευσης του χρέους πήγε εφοδιασμένος με έναν οδηγό ανάπτυξης για την Ελλάδα με άξονα τα επόμενα 10 χρόνια! Το σχέδιο βασίστηκε στη μελέτη "Greece 20/20" της εταιρείας McKinsey (του 2012 με χρηματοδότες τον ΣΕΒ και την Εθνική Τράπεζα) καθώς και σε μελέτη τουΙΟΒΕ.*

Μάλιστα ένας τετρασέλιδος οδηγός του σχεδίου αυτού παρουσιάστηκε κατά τη συνεδρίαση του EuroWorking Group στις Βρυξέλλες από τον πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ), Πάνο Τσακλόγλου, ενώ για την υλοποίησή του τα κεφάλαια θα αντληθούν από το ΕΣΠΑ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο, στο οποίο θα συμμετάσχει και η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW. Η KfW (δια του εκτελεστικού αντιπροέδρου της Λ.Κ. ΦΟΥΝΚΕ) υπέγραψε τη συμμετοχή της στο Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο για τον σκοπό αυτό μαζί με τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα και τον τότε υπουργό Ανάπτυξης, Κωστή Χατζηδάκη στις 23 Απριλίου 2014.

«Στόχος η ενοικίαση κενής-αδρανούς δημόσιας γης σε τέσσερις μεγάλες εταιρείες προκειμένου να εγκαταστήσουν μονάδες για παραγωγή, επεξεργασία και εξαγωγή προϊόντων βασισμένες πάντα σε νέες μεθόδους. Έτσι και η εξασφάλιση νέων θέσεων εργασίας θα επιτευχθεί και η Ελλάδα δίνοντας σημασία στη μαζική παραγωγή προϊόντων με τη χρήση της εξελιγμένης τεχνολογίας θα αναδειχθεί σε μεγάλη εξαγωγική δύναμη». 

Φυσικά αναφέρεται και στην παροχή κινήτρων στους παραγωγούς για να εξάγουν τα προϊόντα τους, καλύτερη εκπαίδευση στον τομέα της γεωργίας, αλλά και τη θέσπιση βελτιωμένου συστήματος πιστοποίησης των προϊόντων των παραγωγών.

Τα ερωτήματα που εγείρονται

Έστω ότι τίθεται σε εφαρμογή:

Α) Ποιος θα δίνει στις τέσσερις μεγάλες εταιρείες που θα ασχοληθούν την πιστοποίηση; Ποιος θα τις ελέγχει; Και κυρίως... ποιοι θα είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών;

Β) Οι αγρότες θα παράγουν και οι τέσσερις εταιρείες θα αγοράζουν για επεξεργασία τα προϊόντα. Πώς θα εξασφαλιστεί, ότι οι παραγωγοί δε θα θιγούν πωλώντας για ένα κομμάτι ψωμί τη σοδειά τους, όταν οι τέσσερις θα διαμορφώνουν τις τιμές μεταξύ τους δημιουργώντας συνθήκες μονοπωλίου; Εκ των πραγμάτων εάν επιτρέπεται μόνο σε τέσσερις εταιρείες η εξαγωγή των προϊόντων, ένας παραγωγός, που μόνος του καλλιεργεί και εξάγει τα τρόφιμα, δε θα έχει άλλη επιλογή παρά να αποταθεί σε αυτές.

Τα τελευταία χρόνια πολλοί νέοι άνθρωποι στράφηκαν στη γη, έκαναν συνεταιρισμούς, καλλιεργούν κρόκο, σπαράγγια, ελιές, παράγουν παραδοσιακά προϊόντα, όπως χυλοπίτες, ελαιόλαδο και παράγωγα των ελιών, και πλήθος άλλων τροφίμων, τα οποία και εξάγουν, παρουσιάζουν σε εκθέσεις διατροφής στο εξωτερικό. Όταν όμως τέσσερις θα καθορίζουν τις τιμές εξαγωγής, οι άνθρωποι αυτοί, μόνοι τους, δε θα μπορούν να σταθούν σε μια αχανή αγορά.

Την ίδια στιγμή οι εν λόγω εταιρείες θα μπορούσαν να αναλάβουν αποκλειστικά την παραγωγή προϊόντων εξαλείφοντας έτσι και τη γεωργία, εκτός κι αν αυτή πραγματοποιείται μόνο στο πλαίσιο των δικών τους παραγωγικών αναγκών. Ο κάθε παραγωγός αντί να πουλάει αντί πινακίου φακής τη σοδειά του, θα πηγαίνει κατ' ευθείαν σε αυτές να εργαστεί. Και η γεωργία, ως βασικός πυλώνας της ελληνικής ανάπτυξης θα λάβει μορφή βιομηχανίας. Όμως ο απλός πολίτης, που σκέφτεται τη γη ως το μόνο σίγουρο μέσο εξασφάλισης των προς το ζην; Απλώς ξεχνάει αυτή την επιλογή.

Ένα ερώτημα ακόμη: Καλύτερη εκπαίδευση στον τομέα της γεωργίας: Αυτό σημαίνει, ότι θα εκπαιδεύονται οι γεωργοί να χρησιμοποιούν μεταλλαγμένα, επειδή κοστίζουν λιγότερο και παράλληλα έτσι επιτυγχάνεται μαζικότερη παραγωγή; Η ποιότητα, η θρεπτική αξία των τροφίμων θυσία στον βωμό του κέρδους!

Μία εταιρεία διαχείρισης της διανομής και αποθήκευσης

Στη συνέχεια κάνει λόγο για μια μόνο δημόσια ή ιδιωτική εταιρεία (και εδώ γεννάται βέβαια το ερώτημα σε ποιον θα ανήκει), την Εταιρεία Ελληνικών Τροφίμων (Greek Food Company), που μεταξύ άλλων

«...Α) Θα καθορίζει το δίκτυο των παραγωγικών μονάδων και θα αποτελεί δεξαμενή τροφίμων προς εξαγωγή... Β) Θα διαχειρίζεται τη διανομή και αποθήκευση των προϊόντων εντός της χώρας»...

Δηλαδή αυτά που θα παράγουν οι τέσσερις μόνο εταιρείες παραγωγής και επεξεργασίας τροφίμων, θα πηγαίνουν στη μία μόνο εταιρεία, από όπου θα προγραμματίζεται η διανομή.

Ποιος όμως θα διασφαλίζει, ότι θα καταμετρώνται σωστά οι εσωτερικές ανάγκες κατανάλωσης, και ότι δε θα κρατούν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής για να το εξάγουν δημιουργώντας ελλείψεις σε προϊόντα, που τώρα αυτονόητα υπάρχουν στο καθημερινό τραπέζι μας; Κάτι αντίστοιχο είχαν κατά νου και με το παράλληλο εμπόριο φαρμάκων, αλλά οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες εξάγουν το μεγαλύτερο ποσοστό, με αποτέλεσμα να λείπουν από τα ράφια των φαρμακείων σωρεία φαρμάκων, όπως εξηγούν και οι φαρμακοποιοί, που ζητούν ξανά και ξανά την παύση του παράλληλου εμπορίου. Οι υπογραφές μπήκαν! Βασικός άξονας υλοποίησης η προαναφερθείσα μελέτη. Πρόκειται για προγράμματα, που θα πραγματοποιηθούν! Όχι για θεωρίες συνωμοσίας!

* Παρατίθεται ο σύνδεσμος της μελέτης της εταιρείας McKinsey, η οποία συντάχθηκε στα αγγλικά, και ειδικά στις σελίδες 55 έως 58 αναφέρεται με στατιστικές και γραφήματα σε όσα αναφέρθηκαν στο ρεπορτάζ.

http://www.mckinsey.com/locations/athens/greeceexecutivesummary_new/pdfs/executive_summary_english_new.pdf

Αυγή 

Για ποια ελληνική αγροτική παραγωγή μιλάμε;

Μιλάμε πολλές φορές υπερηφάνως για την πρωτογενή παραγωγή στην Ελλάδα αγνοώντας τα βασικά τα οποία οι επαγγελματίες της γης ξέρουν καλύτερα απ΄ τον καθένα. Οι περισσότεροι που δεν ανήκουν στον αγροτικό χώρο έχουν μια βαθιά άγνοια των σύγχρονων δεδομένων συνοψίζοντας τις όποιες γνώσεις τους στο δίπτυχο "επιδοτήσεις" και "παραδοσιακοί καλλιεργητές".

 Δεν είναι όμως έτσι.

Πόσοι γνωρίζουν για παράδειγμα την τιμή ενός φακέλου 1000 σπόρων τομάτας οι οποίες προορίζονται για την παραγωγή μισού στρέμματος θερμοκηπίου κατά τη διάρκεια μιας  καλλιεργητικής περιόδου;

Ας δεχτούμε ως δεδομένο πως εδώ και χρόνια έχουμε ξεφύγει από την παραδοσιακή μορφή καλλιέργειας και όπως και οι άλλοι συνάδερφοι μας στο εξωτερικό έχουμε εισέλθει σε μια νέα αγροτική εποχή.

Για να καταφέρει ο σύγχρονος αγρότης παγκοσμίως να παράγει, πρέπει να κάνει χρήση πολλών υπηρεσιών και εφοδίων τα οποία στο παρελθόν φάνταζαν μη απαραίτητα και τα οποία συνδιαμορφώνουν το τελικό κόστος των προϊόντων.

Από τα "αγροεφόδια" αυτά εξαρτόμαστε όλοι οι παραγωγοί. Δεν είναι δυνατόν να παράξεις χωρίς σπόρους για παράδειγμα ή χωρίς καύσιμα. Είναι αδύνατον να καλλιεργήσεις χωρίς τρακτέρ ή χωρίς ανταλλακτικά γι΄ αυτό.

 Ας κάνουμε λοιπόν πρόχειρη παράθεση των σύγχρονων βασικών συντελεστών παραγωγής, για τα οποία ελάχιστοι μιλούν και ακόμη λιγότεροι κατέχουν, αναφέροντας κατά περίπτωση και τις Χώρες από τις οποίες κατά κύριο λόγο τα προμηθευόμαστε, για να ξέρουμε στην δική μας περίπτωση που περίπου βρισκόμαστε.

- Σπόροι - εισαγόμενοι σχεδόν στο σύνολο τους... (Ολλανδία, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ισραήλ, Ιταλία, Γαλλία)
- Φυτοχώματα - εισαγόμενα (Λιθουανία, Γερμανία, Ολλανδία, Φινλανδία)
- Αγροτικά μηχανήματα και παρελκόμενα - εισαγωγής (Ιταλία, Γερμανία, Ολλανδία, ΗΠΑ)
- Αυτοματισμοί και συστήματα ελέγχου περιβάλλοντος - εισαγωγής (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία)
- Υδροπονικός εξοπλισμός - εισαγωγής (Ολλανδία)
- Αντλητικά συγκροτήματα - εισαγωγής (Γερμανία, Ιταλία, Δανία)
- Επαγγελματικά οχήματα και άλλα μέσα μεταφοράς - εισαγόμενα (Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία)
- Λιπάσματα - εισαγωγής (Γερμανία, Ισραήλ, Ιταλία, ΗΠΑ)
- Φυτοπροστατευτικά προϊόντα - εισαγωγής (Γερμανία, ΗΠΑ)
- Τεχνικός εξοπλισμός όπως εργαλεία κα. στο σύνολο τους εισαγωγής (Ιαπωνία, ΗΠΑ, Γερμανία)
- Θερμοκήπια κατά ένα μεγάλο μέρος εισαγωγής (Ολλανδία, Ισραήλ, Γαλλία, Ιταλία)
- Δίχτυα σκίασης εισαγωγής (Ιταλία, Ισραήλ)
- Υλικά συσκευασίας κατά ένα μεγάλο μέρος εισαγόμενα από διάφορες Χώρες
- Αρδευτικός εξοπλισμός ευτυχώς κατά ένα μεγάλο μέρος Ελληνικός
- Καύσιμα, λιπαντικά και άλλα αναλώσιμα - εισαγωγής
- Ζυγοί, εκτυπωτικά μηχανήματα, συσκευαστήρια, ψυγεία ως επι το πλείστον εισαγωγής από διάφορες Χώρες
- Ζωοτροφές οι περισσότερες από άλλες Χώρες εκτός Ελλάδος
- Αμελκτικός εξοπλισμός εισαγωγής (Ιταλία, Ολλανδία, Γαλλία)
- Ζωικό κεφάλαιο αναπαραγωγής σχεδόν στο σύνολό του εισαγόμενο. (Ιταλία, Ολλανδία, Γαλλία, Ισπανία)
- Μηχανολογικός εξοπλισμός παστερίωσης, τυροκομίας και επεξεργασίας γάλακτος εισαγόμενος από διάφορες Χώρες
- Εξοπλισμός ελαιοτριβείων (Ιταλία)
- Ηλεκτρικό ρεύμα ως επί το πλείστον εγχώριο
- Μισθωτή εργασία κατά αποκλειστικότητα σχεδόν από μετανάστες. (Αλβανία, Πακιστάν, Ινδία, Βουλγαρία, Πολωνία, Ρουμανία, Αίγυπτος, Ιράκ)

Για κάθε ευρώ που λαμβάνουν από την πώληση των προϊόντων τους οι Έλληνες παραγωγοί τα 90 και πλέον ευρωλεπτά είναι δεδομένο πως φεύγουν εκτός Ελλάδος.

Είναι κάτι παραπάνω από εύλογο να συμπεράνει κανείς πως σχεδόν οι μόνοι σοβαροί συντελεστές εγχώριας παραγωγής είναι τελικά οι ίδιοι οι αγρότες, η γη, το νερό, η ατμόσφαιρα και ο ήλιος. Αυτά όμως τα διαθέτουν οι πάντες.

Αρκούν αυτά για να μας κάνουν ανταγωνιστικούς ή έστω υπολογίσιμους; Μας δίνουν αυτά που έχουμε έστω και ένα μικρό προβάδισμα εξασφαλίζοντας έστω και μια μικρή προοπτική για το μέλλον;

Πιθανόν να φτάσει κανείς στο συμπέρασμα πως είμαστε χαμένοι από χέρι...

Όλη η αγορά των προμηθειών έχει ήδη καταληφθεί από δυνατούς παγκόσμιους παίκτες. Σε μεγάλο βαθμό θα έχει δίκιο.

Άρα δεν υπάρχει καμία προοπτική;

Θα επιχειρήσω να δώσω μια απάντηση/παράδειγμα προς μίμηση. Η περίπτωση ανάπτυξης που ταιριάζει περισσότερο στην θέση μας είναι αυτή του Ισραήλ. Πριν το 1960 το Ισραήλ "παρήγαγε" μόνο πέτρες και άμμο. Το νερό τους μετά βίας έφτανε για να πιούν οι άνθρωποι, ενώ για τις καλλιέργειες δεν επαρκούσε ούτε κατά διάνοια. Ήλιος καυτός σχεδόν όλο τον χρόνο και καλλιεργήσιμες εκτάσεις άνευ αξίας αναφοράς.

Σήμερα καταφέρνουν να παράγουν στην άμμο κάτω από υπερσύγχρονα θερμοκήπια και ειδικά δίχτυα σκίασης τα οποία κρατούν τα παθογόνα έντομα μακριά από την καλλιέργεια, αφήνοντας μόνο μέρος της ηλιακής ακτινοβολίας να εισέλθει! Παράγουν τα πάντα. Από πιπεριές μέχρι ρόδια και... σουλτανίνα. Το νερό τους προέρχεται από την θάλασσα μέσω επεξεργασίας μονάδων αφαλάτωσης.

Η έμφαση όμως δεν δίνεται μόνο στην παραγωγή βρώσιμων ειδών. Τα λεφτά και το μέλλον βρίσκονται στα αγροεφόδια και εκεί έχουν επικεντρώσει τις προσπάθειες τους. Μιας και στους Έλληνες δεν αρέσει να σκάβουν, μήπως πρέπει να παραδειγματιστούμε;

5 γραμμάρια σπόρος υβριδίου τομάτας (δηλαδή 1000 σπόροι) κοστίζει περί τα 260 Ευρώ. Το 1 κιλό δηλαδή στοιχίζει 52.000 Ευρώ την ίδια στιγμή που ένα κιλό χρυσού 24k σήμερα αξίζει 31.800 Ευρώ. 

Μια μέση θερμοκηπιακή μονάδα στην Κρήτη έκτασης 10 στρεμμάτων χρειάζεται τον χρόνο 40.000 + 4.000 (οι απώλειες) για σπόρους. Δηλαδή 11.440 Ευρώ.

-Πόσοι από αυτούς τους σπόρους παράγονται στην Ελλάδα;
-Μηδέν!
-Όλοι σχεδόν εισάγονται!
-Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε;

 Το Ισραήλ είναι μια από τις λίγες ηγέτιδες δυνάμεις στην ταχέως εξελισσόμενη και πολλά υποσχόμενη αγορά της σποροπαραγωγής υβριδίων τα οποία χρησιμοποιούν εκατομμύρια αγρότες σε όλο τον κόσμο. Είναι κορυφαίοι στην τεχνολογία διαχείρισης υδάτινων πόρων και αφαλάτωσης. Είναι ανερχόμενη δύναμη στην παραγωγή εξειδικευμένων λιπασμάτων, ωφέλιμων εντόμων που χρησιμοποιούνται στην βιολογική γεωργία, στα σύγχρονα θερμοκήπια, στα διχτυοκήπια, στις τεχνολογίες ελέγχου περιβάλλοντος κτλ.

Το μέλλον είναι στην παραγωγή προϊόντων έντασης τεχνολογίας και όχι στην κατ΄ αποκλειστικότητα βασική πρωτογενή παραγωγή.

• Μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους έστω και στο ελάχιστο ή θα συνεχίσουμε το δικό μας αντιπαράδειγμα;
• Έχει μέλλον η παραγωγή χιλιάδων τόνων σκληρού σίτου;
• Μπορούμε να μάθουμε από τους επιτυχημένους του σήμερα οι οποίοι ούτε καν υπήρχαν πριν μερικά χρόνια;

Τα ερώτημα αφορούν και τους Έλληνες καλλιεργητές, αλλά κυρίως την πολιτική τάξη.

Προέχει όμως η πρακτική αποτίμηση της θέσης που βρισκόμαστε χωρίς ξεσπάσματα φαντασιοπληξίας και ανύπαρκτου μεγαλείου.

Υ.Γ Αφήνω επίτηδες εκτός αναφοράς τις επιδοτήσεις από την ΕΕ τις οποίες λαμβάνει μεγάλο μέρος των παραγωγών, (όχι όλοι έτσι όπως νομίζουν οι περισσότεροι) καθότι δεν υπολογίζονται ως συντελεστής παραγωγής, αλλά ως επίδομα προοριζόμενο να τους κρατήσει σε αυτή την δύσκολη εργασία.

Νάσος Χρυσίνας - επιχειρηματίας – αγρότης  - nchrisinas@gmail.com

Σόιμπλε και Στουρνάρας υπέγραψαν τη θανατική καταδίκη των Ελλήνων αγροτών

Η ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ – ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ, ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟΣΥΡΘΟΥΝ

Οι εμμονές των Βρυξελλών και του Βερολίνου για φορολόγηση των αγροτών μόνο τυχαίες δεν είναι. Πίσω από τις απαιτήσεις των δανειστών ότι δήθεν οι Έλληνες αγρότες πρέπει να αντιμετωπίζονται ως «σοβαροί» επιχειρηματίες έχει εδώ και χρόνια ξεκινήσει ένα υπόγειο σχέδιο το οποίο προβλέπει τον πλήρη έλεγχο της εγχώριας εθνικής παραγωγής, από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.

Το σχέδιο αυτό έχει ξεκινήσει να χτίζεται από το «Διευθυντήριο των Βρυξελλών», βήμα – βήμα, εδώ και αρκετές δεκαετίες μέσω των περίφημων Κ.Α.Π. και των συμβουλίων υπουργών Γεωργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στόχος είναι η γεωπρόσοδος από την οποία σιτίζεται το ελληνικό κράτος να περάσει στα χέρια των πιστωτών. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή το Newsbomb.gr είχε επισημάνει ότι οι στόχοι των δανειστών ήταν δυο:
-Να ελέγξουν την ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα μεταφέροντας την ακίνητη περιουσία των πολιτών σε ξένα funds και δεύτερον
-Να ελέγξουν τη «γεωπρόσοδο», την αγροτική οικονομία η οποία αποτελεί και αποτελούσε βασική πηγή της οικονομίας για τον τόπο μας εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Το σχέδιο των δανειστών για πλήρη έλεγχο της αγροτική οικονομίας επικυρώθηκε στις περσινές διαπραγματεύσεις της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ με τους εταίρους.
Βασικός αρχιτέκτονας του «θανάτου των αγροτών» δεν είναι άλλος από τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Αν λοιπόν σας έλεγαν, ότι σε δέκα χρόνια από τώρα θα υπάρχουν μόνο τέσσερις εταιρείες, που θα αναλαμβάνουν την καλλιέργεια, παραγωγή, επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων, τα οποία θα διοχετεύουν σε μία μόνο εταιρεία, με σκοπό να τα εξάγει, εξουδετερώνοντας κάθε παραγωγό ή αγρότη, που δεν συνεργαζόταν, θα λέγατε, ότι πρόκειται για συνωμοσιολογία;
Αν μαθαίνατε ότι όλο αυτό το υπόγειο σχέδιο υπάρχει σε σχετική μελέτη, που εγκρίθηκε στο Eurogroup της 5ης Μαΐου 2014, ποια θα ήταν η άποψή σας;
Δυστυχώς δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας!
Με απόφαση του Eurogrop της 5ης Μαϊου του 2015 και με πρωταγωνιστές από την Ελληνική πλευρά τον σημερινό πρόεδρο της ΤτΕ και τότε υπουργό οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και με τον συνήθη ύποπτο, Γερμανό Υπουργό οικονομικών και πρόεδρο της Γερμανικής τράπεζας Επενδύσεων ΚfW, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στήθηκε ένα βρώμικο παιχνίδι κατά της ελληνικής αγροτικής οικονομίας με πρόσχημα τη δήθεν ανάπτυξη.
Σε εννέα χρόνια από τώρα θα υπάρχουν μόνο τέσσερις εταιρείες, που θα αναλαμβάνουν την καλλιέργεια, παραγωγή, επεξεργασία των αγροτικών προϊόντων, τα οποία θα διοχετεύουν σε μία μόνο εταιρεία, με σκοπό να τα εξάγει, εξουδετερώνοντας κάθε παραγωγό ή αγρότη.
Το σχέδιο βασίστηκε στη μελέτη «Greece 20/20» της εταιρείας McKinsey (του 2012 με χρηματοδότες τον ΣΕΒ και την Εθνική Τράπεζα) καθώς και σε μελέτη του ΙΟΒΕ (πρόεδρος του οποίου υπήρξε ο Στουρνάρας επί σειρά ετών).
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ 

Όλα προσεγμένα και μεθοδευμένα με... επιστημονική ακρίβεια.

Μάλιστα ένας τετρασέλιδος οδηγός του σχεδίου αυτού παρουσιάστηκε κατά τη συνεδρίαση του EuroWorking Group στις Βρυξέλλες από τον πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων (ΣΟΕ), Πάνο Τσακλόγλου, ενώ για την υλοποίησή του τα κεφάλαια θα αντληθούν από το ΕΣΠΑ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕπ), το Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο, στο οποίο θα συμμετάσχει και η γερμανική αναπτυξιακή τράπεζα KfW.

Η KfW (δια του εκτελεστικού αντιπροέδρου της Λ.Κ. ΦΟΥΝΚΕ) υπέγραψε τη συμμετοχή της στο Ελληνικό Επενδυτικό Ταμείο για τον σκοπό αυτό μαζί με τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γιάννη Στουρνάρα και τον τότε υπουργό Ανάπτυξης, Κωστή Χατζηδάκη στις 23 Απριλίου 2014.
«Στόχος η ενοικίαση κενής-αδρανούς δημόσιας γης σε τέσσερις μεγάλες εταιρείες προκειμένου να εγκαταστήσουν μονάδες για παραγωγή, επεξεργασία και εξαγωγή προϊόντων βασισμένες πάντα σε νέες μεθόδους. Έτσι και η εξασφάλιση νέων θέσεων εργασίας... θα επιτευχθεί και η Ελλάδα δίνοντας σημασία στη μαζική παραγωγή προϊόντων με τη χρήση της εξελιγμένης τεχνολογίας θα αναδειχθεί σε μεγάλη εξαγωγική δύναμη».

Τα ερωτήματα που εγείρονται:

Α) Ποιος θα δίνει στις τέσσερις μεγάλες εταιρείες που θα ασχοληθούν την πιστοποίηση; Ποιος θα τις ελέγχει; Και κυρίως... ποιοι θα είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών;

Β) Οι αγρότες θα παράγουν και οι τέσσερις εταιρείες θα αγοράζουν για επεξεργασία τα προϊόντα. Πώς θα εξασφαλιστεί, ότι οι παραγωγοί δε θα θιγούν πωλώντας για ένα κομμάτι ψωμί τη σοδειά τους, όταν οι τέσσερις θα διαμορφώνουν τις τιμές μεταξύ τους δημιουργώντας συνθήκες μονοπωλίου;

Εκ των πραγμάτων εάν επιτρέπεται μόνο σε τέσσερις εταιρείες η εξαγωγή των προϊόντων, ένας παραγωγός, που μόνος του καλλιεργεί και εξάγει τα τρόφιμα, δε θα έχει άλλη επιλογή παρά να αποταθεί σε αυτές.

Όταν όμως τέσσερις θα καθορίζουν τις τιμές εξαγωγής, οι άνθρωποι αυτοί, μόνοι τους, δε θα μπορούν να σταθούν σε μια αχανή αγορά. Την ίδια στιγμή οι εν λόγω εταιρείες θα μπορούσαν να αναλάβουν αποκλειστικά την παραγωγή προϊόντων εξαλείφοντας έτσι και τη γεωργία, εκτός κι αν αυτή πραγματοποιείται μόνο στο πλαίσιο των δικών τους παραγωγικών αναγκών. Ο κάθε παραγωγός αντί να πουλάει αντί πινακίου φακής τη σοδειά του, θα πηγαίνει κατ' ευθείαν σε αυτές να εργαστεί.
Αυτή την Ελλάδα έχει οραματιστεί ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και στο σχέδιο του όπως καταλάβατε τον βοήθησαν και τον βοηθούν αρκετοί εκπρόσωποι της τρόικας εσωτερικού...
Με πληροφορίες από agrotika-proionta.blogspot.gr.

Η Ελλάδα πια δε μας πληγώνει

EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ!!!!!!!!!!!!!!

Της Κατερίνας Γκαράνη

Μία χώρα πέτρα πάνω στην πέτρα, με ελάχιστα καλλιεργήσιμα εδάφη, κλεισμένη από άγριες θάλασσες, με πολύ ανηφόρα και πολύ στροφή. Για να κάνεις χωράφι σε αυτή την γη έπρεπε να πρώτα να την φέρεις κομμάτι-κομμάτι σε ευθεία. Καλλιεργήσιμα σκαλοπάτια όλη η χώρα. 

Αυτή είναι η Ελλάδα. Μια πολύ δύσκολη χώρα για να ζήσεις με αυτάρκεια. Πολύ σκληρή για επιβίωση. Για να σου δώσει ένα πιάτο φαγητό έπρεπε να φτύσεις αίμα. Αυτή η χώρα ανήκε σε κατοίκους που έχυναν πολύ ιδρώτα... για να την τιθασεύσουν, να την μπολιάσουν με το αίμα τους για να δώσει καρπούς. 

Η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν ξεγνοιασιά, γλέντι, ήλιος και χαλάρωση. Αυτά ήταν τα μικρά διαλείμματα στις 365 ημέρες πολέμου μαζί της. Στην Ελλάδα για να πας σχολείο ήταν σαν να έκανες ταξίδι στο φεγγάρι. Και κοίτα να δεις πως κατάφερε να βγάλει από αυτούς τους φεγγαροπερπατητές με το αλφαβητάρι στη μασχάλη τόσους επιστήμονες που καμιά άλλη χώρα της δύσης δεν έχει βγάλει βάση πληθυσμού και βάση υποδομών τουλάχιστον μέχρι την δεκαετία του '60. 

Εκείνοι οι Έλληνες κατάφεραν να ξεπεράσουν δύο παγκόσμιους πολέμους, έναν βαλκανικό, μία μικρασιατική καταστροφή και χωρίς ίχνος βοήθειας από πουθενά να ξαναχτίσουν την χώρα. Και είναι σίγουρο ότι αν από το 1945 και μετά την άφηναν στην ησυχία της οι Δυτικοί, οι Έλληνες θα ήταν Έλληνες και όχι Ελληνόφωνοι. 

Από τότε που ήρθε το πρώτο πακέτο Μάρσαλ και συνεχίστηκαν τα δάνεια του '50, του '60, του '70 για τους λίγους εκλεκτούς ευρωτσολιάδες εκείνων των εποχών, μετά οι επιδοτήσεις του '80, του '90, του '00 για τα εκατομμύρια ευρωτσολιάδες τούτων των εποχών, με αποκορύφωμα τα τρία μνημονιακά πακέτα “διάσωσης” των τελευταίων 5 χρόνων τα οποία δεν τα είδαν ποτέ οι δανειζόμενοι, είναι θαύμα που ακόμη συνεννοούμαστε στην ελληνική. Είναι πραγματικό θαύμα που ακόμα αντέχουμε να ζούμε σε αυτή την σκληρή γη. Ή μάλλον που μάς αντέχει τούτη η γη. 

Τους τελευταίους χειμώνες και καλοκαίρια που δεν υπάρχει η άνεση του χρήματος να φουλάρεις με πετρέλαιο τον λέβητα ή να ανοίγεις το κλιματιστικό όλο το 24ωρο, παίρνουμε μια γεύση του τι σημαίνει Ελλάδα. Σε παγώνει και σε λιώνει άνευ οίκτου.

Τώρα που κοιτάς την τιμή της ντομάτας ή του γάλακτος και αποφασίζεις να την περάσεις με εισαγόμενο μεταλλαγμένο ρύζι, παίρνεις μια γεύση τι σημαίνει καλοκαίρι στο χωράφι και στο άρμεγμα. Τι σημαίνει να θερίζεις στάρι στους 40 βαθμούς Κελσίου στον κάμπο της Θεσσαλίας. Τι σημαίνει να σηκώνεις δίχτυα καταχείμωνο στο Αιγαίο ή να μαζεύεις πορτοκάλια με τον πάγο να σχίζει τις παλάμες σου. Τα μισούσαμε όλα αυτά. Γδέρναμε την πέτσα του κορμιού μας να φύγει από πάνω η καταγωγή μας που μύριζε ιδρώτα, τυρί, ψάρι, κοπριά και χώμα. Σνομπάραμε την ίδια μας την χώρα και θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες! 

Ακούσαμε κάπου τον Χατζιδάκι να ομιλεί περί εξαιρέσεων και νομίσαμε ότι οι εξαιρέσεις είμαστε τα 10 εκατομμύρια Ελληνόφωνων που κάνουμε περατζάδα στα σοκάκια αυτής της χώρας. 

Δείξτε μου λοιπόν, μια εξαίρεση μετά τον Χατζιδάκι, τον Ελύτη, τον Παναγούλη, τον Καστοριάδη, τον Λαμπράκη, τον Παπανικολάου, τον Τσαρούχη, τον Καζαντζάκη, τον Μόραλη για να μην αναφερθούμε στους μπαρουτοκαπνισμένους.

Μία εξαίρεση από την δεκαετία του '80 και μετά. Ένα όνομα που να φέρει τον κόσμο ανάποδα με την τέχνη, την επιστήμη, την στάση ζωής, το μυαλό του, την αντρειοσύνη του, την ανθρωπιά του. Μία μωρέ, όχι δύο. 

Ας αφήσουμε τις παρόλες και τα “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”. Το ποιος είσαι το δείχνουν οι εκλογικές αναμετρήσεις: Ένας επιδοτούμενος τουρίστας είσαι. 

Η Ελλάδα κινούνταν κάποτε με εξαιρέσεις διότι αυτές οι εξαιρέσεις όχι μόνο δεν σνόμπαραν αυτούς που δάμαζαν για εργασία και παραγωγή την χώρα, αλλά από αυτούς έπαιρναν την ώθηση να μεγαλουργήσουν ως Έλληνες. Για να μπορεί και ο ανώνυμος εργάτης, αγρότης, ψαράς, οικοδόμος, γιατρός, δάσκαλος κ.ο.κ, να περπατά με το παράστημα ψηλά ως Έλλην ότι η εξαίρεση ήταν της ίδιας καταγωγής. 

Ο κανόνας των εξαιρέσεων ήταν ο ίδιος ο Έλληνας, που κατάφερνε να κρατάει το χαλινάρι της ατίθασης γης Ελλάδας τη μια δυνατά και την άλλη χαλαρά, τη μια με γλυκόλογα και την άλλη “κατεβάζοντας καντήλια”. Γι' αυτό τώρα δεν αντέχουμε να μην προσκυνάμε σε ξένους ηγεμόνες τόσο απροκάλυπτα. Φοβόμαστε την ίδια μας τη γη γιατί δεν την γνωρίζουμε πια. Την αφήσαμε μόνη της συνειδητά και τρομάζουμε στην ιδέα να σκάψουμε πάλι τα σκαλοπάτια της ένα-ένα για να την ξανακερδίσουμε. 

Θέλει λεβέντες τούτη η χώρα και όχι κινούμενους λαπάδες.

Η σχέση του Έλληνα με την χώρα του ήταν άκρως ερωτική και ποτέ δεν ήταν δεδομένο ότι θα σου ανταποδώσει στα ίσα όσα της δίνεις. Όπως ο έρωτας, εξ ου και ο νόστος. Εξ ου και το όπου κι αν ταξίδευες η Ελλάδα σε πλήγωνε. Τώρα την εγκαταλείπεις εύκολα διότι δεν την πονάς και δε σε πονάει κι αυτή πια.

Γι' αυτό μην περιμένουμε κανέναν να σταθεί μπροστά για να μάς οδηγήσει σε άλλο μονοπάτι από αυτό που πήραμε. Δεν είμαστε πλέον κομμάτι αυτής της χώρας, μάς έφτυσε η ίδια κυριολεκτικά στα μούτρα αφού την αντιμετωπίσαμε ως δεδομένη σύζυγο με προίκα και όχι ως έρωτα.

Δεν είμαστε πλέον η έμπνευση καμιάς εξαίρεσης. Είμαστε ακριβώς αυτό που σιχαινόταν οι εξαιρέσεις, τις οποίες τώρα στα δύσκολα θυμόμαστε και αναμασάμε τα επιτεύγματά τους λες και είναι δικά μας. 

Ανόητοι και κομπλεξικοί είμαστε, που πετάξαμε την ταυτότητα της καταγωγής μας για μια ευκαιριακή μπουρδελότσαρκα, θρυμματίζοντας για πάντα την καρδιά του έρωτα Ελλάδα.                              

 Στον τοίχο     ΟΣΤΡΙΑ