Ξυπνήστε! Αγοράζουν χώρες και πουλάνε λαούς!

Στέλιος Ελληνιάδης

Η κρίση σε όλες της τις μορφές έχει ένα κοινό παρονομαστή. Σήμερα, αυτός ο κοινός παρονομαστής είναι η υπερσυγκέντρωση του πλούτου, κληρονομικού και παραγόμενου. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν παραγόταν τόσος πλούτος και ποτέ δεν συσσωρευόταν τόσος πλούτος. Τώρα, αυτός ο υπερπλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα «πορτοφόλια». Και υπερίπταται, καθώς τίθεται υπό τον έλεγχο όλο και λιγότερων ανθρώπων, πάνω από τα κράτη και πάνω από τις κοινωνίες.

Ο καπιταλισμός έχει περάσει σε νέα φάση εξαιρετικά ανησυχητική. Μια υπερεξουσία συγκεντρώνει τεράστιο πλούτο απειλώντας να καταβροχθίσει όχι μόνο τον πλούτο των λαών, αλλά και τις χώρες τους ολόκληρες! Και, μάλιστα, όχι μόνο τις φτωχές, αλλά και τις πλούσιες!

Να τις καταβροχθίσει, ενώ ταυτόχρονα τις χρησιμοποιεί σαν βάση και σαν εργαλείο του. Ξεκινώντας από τις ΗΠΑ, που ελέγχονται όλο και πιο ασφυκτικά από το 1%, και για ορισμένους το 0,1%, του πληθυσμού τους και οι οποίες αποτελούν το προπύργιο, αλλά και το αεροπλανοφόρο αυτής της ολιγαρχίας που επιχειρεί να εξουσιάσει την ανθρωπότητα ολόκληρη. Ό,τι κυκλοφορούσε χρόνια τώρα ως αποκύημα των φαντασιόπληκτων και σενάριο των συνομωσιολόγων, αποδεικνύεται ως πραγματικότητα, με στοιχεία που καταγράφονται και δημοσιοποιούνται από οργανισμούς, μελετητές, οικονομολόγους και πολιτειολόγους, αλλά και από τα ίδια τα κράτη και τις στατιστικές τους υπηρεσίες.

Υπερσυγκέντρωση πλούτου

Όλο το κράτος και ό,τι το αποτελεί και συνδέεται με αυτό, τίθεται σταδιακά υπό την σχεδόν απόλυτη εξουσία μιας ολιγαρχίας που ελέγχει τα παγκοσμιοποιημένα κεφάλαια. Ολιγαρχίας που διαλύει ολόκληρες χώρες για να διασφαλίσει και να επεκτείνει την ισχύ της και να κερδοσκοπήσει, που χρησιμοποιεί το κράτος για την επίτευξη των επιδιώξεών της φτάνοντας –κατά περίπτωση- ακόμα και στην καταστροφή του. Στην Αμερική, όλος ο μηχανισμός του κράτους και οτιδήποτε είναι διαπλεκόμενο, εξαρτημένο ή συνεργαζόμενο με το κράτος, ενεργεί σύμφωνα με το συμφέρον αυτής της μικρής ολιγαρχίας. Αυτή η ολιγαρχία έχει υπό τον έλεγχό της τεράστια κεφάλαια με τα οποία πλέον δεν επιδιώκει μόνο να αποκτήσει τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο των χωρών, αλλά και να καταστεί ιδιοκτήτης των ίδιων των χωρών. Αυτή είναι μία ποιοτική διαφορά από το παρελθόν που το κράτος κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά διατηρούσε σχετική αυτονομία έναντι των ιδιωτικών κεφαλαίων. Και η ποιότητα αυτή συνδέεται με το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει ο καπιταλισμός στην τρέχουσα επιθετική μορφή του.

Αυτές οι μικρές ανά χώρα ελίτ που συμμετέχουν σ’ αυτή την υπερσυσσώρευση και υπερσυγκέντρωση, χρησιμοποιούν και κεφάλαια που δεν τους ανήκουν, αλλά αποκτούν τον έλεγχό τους μέσα από τους κρατικούς φορείς τους οποίους ελέγχουν πολιτικά και μέσα από τους οικονομικούς μηχανισμούς που έχουν δημιουργήσει και επιβάλλει, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, αλλά και οι μεγάλες τράπεζες, τα χρηματιστήρια, οι επενδυτικές εταιρίες και οι φορολογικοί παράδεισοι σε κράτη «ειδικής αποστολής», κράτη-μαϊμούδες, όπου εγκαθίστανται τα κερδοσκοπικά κεφάλαια για να εξορμούν με χαμηλό κόστος και χωρίς περιορισμούς για τις ληστρικές επιδρομές τους ανά τον κόσμο.

Για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας την πολιτική εξουσία την οποία ελέγχουν, με νόμους, δικαστικές αποφάσεις και άλλα μέσα, θέτουν υπό τη διαχειριστική εξουσία τους τα κεφάλαια των ασφαλιστικών Ταμείων τα οποία προέρχονται από εισφορές των εργαζομένων. Εν συνεχεία, τα διοχετεύουν και εκμεταλλεύονται σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, συχνά καταληστεύοντας τα Ταμεία και τους ασφαλισμένους. Στην Ελλάδα, τα κεφάλαια των ασφαλιστικών Ταμείων ετέθησαν με νόμο υπό τη ρυθμιστική εξουσία της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία ελέγχεται από τους ξένους μετόχους της, και χρησιμοποιήθηκαν άτοκα για «αναπτυξιακούς σκοπούς». Έτσι τα αποθεματικά όχι μόνο δεν απέφεραν τα αναλογούντα κέρδη από την αξιοποίησή τους, αλλά μειώνονταν κιόλας αφού οι αποδόσεις τους ήταν μικρότερες από τον ετήσιο πληθωρισμό, με αποτέλεσμα χρόνο με το χρόνο να χάνουν την αξία τους. Έτσι, κάποιοι πλούτισαν ανέξοδα. Με την ίδια μέθοδο, τα κεφάλαια των Ταμείων «παίχτηκαν» από τις κυβερνήσεις στο Χρηματιστήριο με τεράστιες απώλειες αφού μεταφέρθηκαν αυτούσια στους κερδισμένους επενδυτές. Και πιο πρόσφατα «κουρεύτηκαν»! Ενώ στην κυριολεξία λεηλατήθηκαν ασύστολα, στο πλαίσιο της εφαρμογής των Μνημονίων, σερβιρίστηκαν μ’ αυτή τη λέξη που παραπέμπει σε κομμώτριες και μπαρμπέρηδες, σε βούρτσες και κολόνιες! Τα λεφτά έφυγαν έξω και αύξησαν τον πλούτο των αρπαχτικών-επενδυτών, αλλά και των ημετέρων που βρίσκονται στις δεκάδες λίστες τύπου Λαγκάρντ, στις τράπεζες του Λουξεμβούργου, του Λονδίνου ή των νησιών Φίτζι.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, όλο και περισσότερα, όλο και μεγαλύτερα κεφάλαια, ελέγχονται από όλο και λιγότερους ιδιοκτήτες διαχειριστές. Ξένους βασικά, που το επιτυγχάνουν δίνοντας μερίδιο στους εντόπιους «συνεργάτες» τους. Τελικός τους στόχος να γίνουν ιδιοκτήτες του παγκόσμιου πλούτου, ιδιοκτήτες του κόσμου. Το οποίο συνεπάγεται ότι και οι πολίτες του κόσμου θα είναι υποτελείς σε μικρές ελίτ, τις ολιγαρχίες του πλούτου, που θα χρησιμοποιούν τα κράτη μόνο σαν μέσο καταστολής και επιβολής της δικής τους εξουσίας και διοχέτευσης του παγκόσμιου πλούτου στα δικά τους θησαυροφυλάκια.

Υπεράνω εξουσίας

Αυτή η τροπή δεν συνδέεται μόνο με την μονοπώληση του παγκόσμιου πλούτου. Συνδέεται και με το είδος του καθεστώτος που της αντιστοιχεί, και το οποίο, αν συνεχιστεί αυτή η εξέλιξη, θα είναι όλο και λιγότερο δημοκρατικό, όλο και περισσότερο ολιγαρχικό, απολυταρχικό.

Πολλοί σκέφτονται ότι τα ισχυρότερα και πλουσιότερα κράτη θα αγοράζουν και θα ελέγχουν τους μικρότερους και πιο αδύνατους. Όχι! Ακόμα και τα μεγάλα κράτη κινδυνεύουν να αγοραστούν από τους ολιγάρχες των οποίων τα συσσωρευμένα κεφάλαια είναι πιο μεγάλα από τα εθνικά αποθέματα των μεγάλων χωρών. Κεφάλαια υπερεθνικά, στηριγμένα από κράτη επεκτατικά ή μορφώματα κρατικά, τα οποία μετακινούνται ελεύθερα και χρησιμοποιούνται κατά τη βούληση και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, που έχει έδρα, αλλά δεν έχει πατρίδα.

«Η απειλή μιας διεθνούς εκτροπής που θα οφείλεται στη σταδιακή απόκτηση των πλούσιων χωρών από την Κίνα (ή από τα ανεξάρτητα επενδυτικά κεφάλαια των εξαγωγέων πετρελαίου) φαίνεται λιγότερο αξιόπιστη και επικίνδυνη από μία ολιγαρχικού τύπου εκτροπή, που σημαίνει, μια διαδικασία στην οποία οι πλούσιες χώρες θα αποτελούν ιδιοκτησίες των δισεκατομμυριούχων τους ή, γενικότερα, στην οποία όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Κίνας και των εξαγωγέων πετρελαίου, θα γίνονται όλο και περισσότερο ιδιοκτησίες των δισεκατομμυριούχων και πολυεκατομμυριούχων του πλανήτη. Όπως έχει επισημανθεί, αυτή η διαδικασία βρίσκεται ήδη για τα καλά σε εξέλιξη.» (Τομά Πικετί «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα»).

Με αυτό το όχι φανταστικό σενάριο κατά νου, η Ελλάδα μπορεί να μην είναι το «πειραματόζωο», όπως την αποκαλούν, αλλά η πιο προχωρημένη εφαρμογή αυτού του νέου μοντέλου του 21ου αιώνα, της χώρας που δεν είναι απλώς αποικία κάποιας άλλης, αλλά ιδιοκτησία των «υπερφυσικών» κεφαλαίων που συσσωρεύονται πάνω από τον πλανήτη και αλλάζουν βίαια και μεταμφιεσμένα τον χαρακτήρα των εθνών-κρατών, μετατρέποντάς τα σε παραρτήματα των απρόσωπων ιδιοκτητών τους, με καθεστώτα υποτελή και υπηκόους νέου τύπου δουλοπάροικους.

«Η κύρια αιτία για το αίσθημα της έξωσης που σφίγγει τις πλούσιες χώρες σήμερα είναι αυτή η απώλεια της κυριαρχίας. Αυτό είναι αληθές ιδιαίτερα στην Ευρώπη, της οποίας η επικράτεια είναι κομμένη σε μικρά κράτη τα οποία ανταγωνίζονται μεταξύ τους για κεφάλαια, γεγονός που χειροτερεύει την όλη διαδικασία. … και συμβάλλει στην αίσθηση της ανημπόριας… Για να είναι πιο ξεκάθαρο, η ολιγαρχική εκτροπή δεν είναι μόνο πιο πιθανή από τη διεθνή εκτροπή, είναι επίσης πιο δύσκολο να καταπολεμηθεί, επειδή απαιτεί ένα υψηλό βαθμό διεθνούς συνεργασίας ανάμεσα σε χώρες που κανονικά βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Η απόσχιση του πλούτου έχει επιπλέον την τάση να επισκιάζει την ίδια την ιδέα της εθνικότητας, εφόσον τα πιο πλούσια άτομα μπορούν σε κάποια έκταση να παίρνουν τα λεφτά τους και να αλλάζουν την εθνικότητά τους, αποκόβοντας όλους τους δεσμούς τους με την αρχική τους κοινότητα. Μόνο μια συντονισμένη αντίδραση σε ένα σχετικό ευρύ περιφερειακό πεδίο μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη δυσκολία.»

Φορολογικοί παράδεισοι

«Ένα άλλο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί έμφαση είναι ότι ένα σημαντικό μέρος των παγκόσμιων χρηματικών περιουσιακών στοιχείων είναι ήδη κρυμμένα σε διάφορους φορολογικούς παράδεισους, περιορίζοντας έτσι τη δυνατότητά μας να αναλύσουμε τη γεωγραφική κατανομή του παγκόσμιου πλούτου. Κρίνοντας μόνο με βάση τις επίσημες στατιστικές (βασισμένες σε εθνικά στοιχεία που συγκεντρώνονται από διεθνείς οργανισμούς σαν το ΔΝΤ), θα φαινόταν ότι η καθαρή περιουσιακή θέση των πλούσιων χωρών απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο είναι αρνητική…» (Τομά Πικετί)

Αυτό θεωρητικά θα σήμαινε ότι οι φτωχές χώρες έχουν περισσότερα περιουσιακά στοιχεία από τις πλούσιες χώρες! Παράδοξο και, βέβαια, δεν είναι έτσι. Γιατί και οι φτωχές χώρες έχουν αρνητικά περιουσιακά στοιχεία. Με λίγα λόγια, όλος ο κόσμος έχει αρνητικά περιουσιακά στοιχεία. Όλοι χρωστάνε, δηλαδή, αλλά σε ποιον, αφού όλοι είναι στο κόκκινο. Όπως γράφει ο Πικετί «ιδιοκτήτης της γης πρέπει να είναι ο πλανήτης Άρης».

«Συγκρίνοντας όλες τις διαθέσιμες πηγές και αξιοποιώντας στοιχεία από ελβετικές τράπεζες που μέχρι σήμερα δεν είχαν χρησιμοποιηθεί, ο Gabriel Zucman μπόρεσε να δείξει ότι η πιο αληθοφανής αιτία για την ανακολουθία είναι ότι μεγάλα ποσά μη δηλωθέντων περιουσιακών στοιχείων φυλάσσονται σε φορολογικούς παράδεισους. Με την προσεκτική του εκτίμηση, αυτό το ποσό αντιστοιχεί στο 10% περίπου του παγκόσμιου ΑΕΠ. Μερικές μη κυβερνητικές οργανώσεις έχουν προτείνει ακόμα μεγαλύτερες εκτιμήσεις (έως και δύο και τρεις φορές μεγαλύτερες). Με δεδομένη την τρέχουσα κατάσταση των διαθέσιμων πηγών, πιστεύω ότι η εκτίμηση του Zucman είναι ελαφρώς πιο ρεαλιστική, αλλά τέτοιες εκτιμήσεις είναι από τη φύση τους επισφαλείς, και είναι πιθανό ότι η εκτίμηση του Zucman είναι στο κατώτερο όριο. Σε κάθε περίπτωση, το σημαντικό γεγονός είναι ότι ακόμα κι αυτό το χαμηλότερο όριο είναι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά υψηλό.» (Τομά Πικετί)

Ανεξέλεγκτα κεφάλαια

Καθώς το παγκόσμιο ΑΕΠ, δηλαδή όλων των χωρών, υπολογίζεται αθροιστικά στα 75 τρισ. δολάρια, τα μη δηλωθέντα ποσά που βρίσκονται εκτός εμβέλειας και ελέγχου των κυβερνήσεων ανέρχονται από 7,5 τρισ. έως πάνω από 20 τρισ. δολάρια! Με δεδομένο, επίσης, ότι καμία χώρα, μικρή ή μεγάλη, δεν έχει διαθέσιμα τόσο μεγάλα κεφάλαια για εξαγορές, επενδύσεις κ.λπ., αλλά και το γεγονός ότι υπάρχουν 176 χώρες που το ΑΕΠ τους δεν ξεπερνάει το 1 τρισ. δολάρια (απ’ αυτές οι 130 έχουν ΑΕΠ μικρότερο από 100 δισ.), αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ευάλωτες είναι οι περισσότερες χώρες στον κόσμο στις επιθέσεις των αρπακτικών επενδυτών και των τοκογλύφων που διαθέτουν πολλαπλάσια κεφάλαια και τα χρησιμοποιούν με όλο και λιγότερους περιορισμούς, με όλο και μεγαλύτερη ασυδοσία.

Γι’ αυτό, οι ελίτ και οι διαχειριστές αυτών των κεφαλαίων, με τη συνδρομή των ισχυρών κρατών που ελέγχονται από τις μειοψηφικές ολιγαρχίες, επιδιώκουν με κάθε μέσο όχι μόνο την ελεύθερη διακίνηση αυτών των κεφαλαίων, αλλά και την κατάργηση σε διεθνές και τοπικό επίπεδο κάθε αμυντικής γραμμής των κρατών και των λαών. Η προωθούμενη με αδιαφανείς διαπραγματεύσεις από την αμερικάνικη και ευρωπαϊκή ελίτ «Διατλαντική Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών» (TTIP) αποσκοπεί ακριβώς σ’ αυτό. Να αχρηστεύσει εντελώς κάθε νόμο, θεσμό, κανόνα και ρύθμιση ώστε να μπορούν οι ισχυροί να κυριαρχούν και να λεηλατούν ανεμπόδιστα.

«Βασικός στόχος είναι η απορρύθμιση των προδιαγραφών που εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και η εναρμόνισή τους στον χαμηλότερο κοινό παρανομαστή σε όφελος των πολυεθνικών εταιριών… Με την ΤΤΙΡ προωθείται η απορρύθμιση των κανόνων ασφάλειας τροφίμων. Οι ευρωπαϊκές αγορές θα κατακλυστούν από ακατάλληλα «εν πολλοίς» τρόφιμα από τις ΗΠΑ (κρέατα με ορμόνες, χλωριωμένα πουλερικά κ.ά.), ενώ θα ανοίξουν πλήρως οι πόρτες στην παραγωγή και εμπορία «γενετικά τροποποιημένων προϊόντων» (μεταλλαγμένων), σε βάρος της διατροφικής ασφάλειας λαών, παραγωγών και καταναλωτών… Οι πολυεθνικές εταιρίες θα μπορούν να σέρνουν στα διεθνή δικαστήρια τις εθνικές κυβερνήσεις, ζητώντας αποζημιώσεις για διαφυγόντα κέρδη, από πράξεις και ενέργειες δημοσίων αρχών ή κοινωνικών οργανώσεων, ακόμα και σε περιπτώσεις που επιδιώκονται κοινωνικοί, περιβαλλοντικοί ή αναπτυξιακοί στόχοι…» (Γιάννης Τόλιος, μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ)

Για να επισπεύσουν την άλωση μιας χώρας από τους «επενδυτές», μεταβάλλουν το νομικό πλαίσιο σε χοντρό κόσκινο ώστε όλα τα «σκουπίδια» να περνούν εύκολα. Κάθε δικλείδα ασφαλείας καταργείται υπέρ των «επενδυτών». Τα εργασιακά δικαιώματα (αμοιβές, ωράριο, αποζημιώσεις, άδειες, ασφαλιστική κάλυψη, συνδικαλιστικές ελευθερίες κ.ά.), η προστασία του περιβάλλοντος (θάλασσες, παραλίες, δάση, λίμνες, υδροβιότοποι, ατμόσφαιρα κ.λπ.), η ιδιωτική περιουσία (σπίτια, επιχειρήσεις, καταθέσεις κ.ά.), ο δημόσιος πλούτος (υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, περιοχές φυσικού κάλλους, ορυκτά κ.λπ.) και οι νευραλγικοί από οικονομική και εθνική άποψη τομείς, των οποίων η αξία δεν μπορεί να αποτιμηθεί μόνο με χρήματα (εκπαίδευση, ενέργεια, διατροφή, επικοινωνίες, μεταφορές, υγεία, τράπεζες, νησιά, λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ.), απογυμνώνονται από κάθε προστασία και παραδίδονται έναντι χρηματικού ανταλλάγματος, μικρού ή μεγάλου δεν έχει σημασία, σε ξένους, οι οποίοι δεν αντιμετωπίζουν τη χώρα σαν μια ανεξάρτητη ιστορική, πολιτισμική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική οντότητα, αλλά σαν ένα ευπώλητο και αναλώσιμο προϊόν, το οποίο μπορούν να αγοράσουν, πουλήσουν, απαξιώσουν ή καταστρέψουν ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Και, επιστέγασμα αυτής της άνευ όρων παράδοσης, είναι η παραπομπή της εκδίκασης όλων των διαφορών ή των αντιδράσεων που προκύπτουν απ’ αυτές τις «επενδύσεις» σε ξένα δικαστήρια που συνδέονται με τους «επενδυτές», ελέγχονται απ’ αυτούς ή τους ανήκουν. Η περίπτωση της Αργεντινής είναι ομιλούσα. Ένας Αμερικάνος δικαστής έβγαλε απόφαση υπέρ της μειοψηφίας των δανειστών της χώρας, σε αντίθεση με τη συμφωνία που είχε επιτευχθεί μεταξύ του κράτους και του 94% των δανειστών, θέτοντας σε κίνδυνο χρεοκοπίας ολόκληρη την Αργεντινή των 40 εκατομμυρίων ανθρώπων. Παρόμοιες συμφωνίες έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ. Συμφωνίες που υποσκάπτουν τα θεμέλια της εθνικής μας ύπαρξης.

Ιδιοκτησία και πολιτική

Όταν, λοιπόν, τα περιουσιακά στοιχεία μιας χώρας γίνονται ιδιοκτησία ξένων, αναπόφευκτα αλλάζει και η πολιτική σύσταση της χώρας. Γιατί, θα ήταν αφύσικο και ανισόρροπο, ο ιδιοκτήτης μιας περιουσίας να μην έχει δικαιώματα στον τρόπο διαχείρισης και απόδοσης της περιουσίας του, αλλά και σε οτιδήποτε επηρεάζει την περιουσία του. Εάν ένας έμπορος που βγάζει φράουλες στη Μανωλάδα καθορίζει τους όρους εφαρμογής των εργασιακών νόμων και των νόμων που ισχύουν για τους μετανάστες, η επιβολή των διεθνών κεφαλαίων είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη. Η Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική καθορίζει τους όρους προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Η COSCO στον Πειραιά καθορίζει τον τρόπο διακίνησης του μεγαλύτερου όγκου εμπορευμάτων στη χώρα. Οι ιδιοκτήτες και τα διοικητικά συμβούλια των οργανισμών (ΟΤΕ, ΟΠΑΠ κ.λπ.) είναι ξένοι. Με το ίδιο καθεστώς, οι τηλεφωνικές εταιρίες ελέγχουν όλες τις πληροφορίες που διακινούνται μεταξύ των πολιτών. Καταγράφουν ακόμα και τις συνομιλίες των πολιτικών, αστυνομικών, δικαστικών και άλλων αρχών. Όλες αυτές οι εξουσίες αποσπώνται από το κράτος.

Εάν πουληθούν όλα τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και οι κρατικές εταιρίες κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.), παραδοθεί και η ασφάλιση στους διεθνείς επενδυτικούς κολοσσούς, όπως το μεθοδεύουν χρεοκοπώντας τα Ασφαλιστικά Ταμεία, τι θα μείνει από το ελληνικό κράτος; Τίποτα, ή σχεδόν τίποτα. Θα μείνει η αστυνομία και ο στρατός, που εμείς θα πληρώνουμε για να προστατεύουν τα συμφέροντα των ξένων ιδιοκτητών και να καταπνίγουν την αντίστασή μας στο ξεπούλημα, την πτώχευση και την υποτέλεια.

Όταν, κατά συνέπεια, όλες οι βασικές επιχειρήσεις μιας χώρας, και δη οι πιο νευραλγικές και στρατηγικές, όπως οι: επικοινωνίες, ενέργεια, ηλεκτρισμός, ύδρευση, λιμάνια, αεροδρόμια, νοσοκομεία, δρόμοι και τράπεζες, περνούν σε ξένη ιδιοκτησία, μπορεί κανείς σοβαρά να υποθέσει ότι όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες που διαθέτουν τεράστια κεφάλαια και τεράστια υποστήριξη από τις μητροπόλεις, θα αφήσουν το πολιτικό σύστημα στην τύχη του; Θα αφήσουν την πολιτική εξουσία στους πολίτες της χώρας, να αποφασίζουν δημοκρατικά για τους όρους λειτουργίας και κερδοφορίας των επιχειρήσεών τους; Εννοείται πως όχι. Όπως κάνουν εδώ και χρόνια στην Αφρική και την Ασία. Δεν θα διορίσουν ξένο βασιλιά, όπως έκαναν στο παρελθόν, αλλά έχουν ετοιμάσει τους υπαλλήλους τους, είτε αυτοί λέγονται Παπαδήμος και Προβόπουλος είτε λέγονται Παπανδρέου και Σαμαράς, όπως Μπαρόζο, Μόντι, Τουσκ κ.ά. Μεθοδικά, ξεχώρισαν και εκπαίδευσαν τους υπηρέτες τους, οι οποίοι αμείβονται με ένα μερίδιο από το ξεπούλημα και την άλωση της Ελλάδας από τους αγιογδύτες επενδυτές. Αυτοί δε είναι τόσο δουλικοί που εκπλήττουν ακόμα και τους εντολείς τους.

Ο λόγος που οι δανειστές και οι επενδυτές της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, της Φραγκφούρτης και των Παρισίων, μισούν τα καθεστώτα ορισμένων χωρών δεν είναι επειδή αυτά είναι κομμουνιστικά. Ο λόγος είναι ότι μερικές χώρες αντιστέκονται στην εξάρτησή τους, μεταξύ των οποίων μερικές μεγάλες, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία και η Βραζιλία, αλλά και αρκετές μικρότερες όπως η Βενεζουέλα, το Ιράν, η Κούβα, η Αργεντινή και η Νότια Αφρική, όπως ήταν η Λιβύη και το Ιράκ, και γι’ αυτό τις κατέστρεψαν ολοσχερώς. Στην Κίνα χρωστάνε, κι αυτό δεν τους αρέσει καθόλου. Και η Ρωσία έχει χαμηλό εξωτερικό χρέος της τάξης του 23% του ΑΕΠ, όπως και η Βενεζουέλα 19%, η Ινδία 20%, το Ιράν μόνο 4% και η Συρία 13%, γι’ αυτό και βάλθηκαν να την κάνουν «καλοκαιρινή».

Αντιθέτως, οι χώρες που υποτάσσονται, βυθίζονται βαθιά στην εξάρτηση, με τεράστια χρέη, όπως η Κύπρος στο 129% και η Ελλάδα στους πρωταθλητές του χρέους με 174%. Και βέβαια, οι πρώην ανατολικές χώρες, όπως η Βουλγαρία με 90%, η Λετονία με 146%, η Λιθουανία με 80%, η Εσθονία με 87%, η Ουγγαρία με 115%, η Ουκρανία, η Μολδαβία κ.λπ. Χώρες που δεν χρωστούσαν βρίσκονται υπό διαρκή πτώχευση, χωρίς εθνική βούληση και με εικονική δημοκρατία.
Μα θα πει κανείς, η Αμερική χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής της, 17 τρισ. δολάρια, το 33% του παγκόσμιου χρέους! Όλες οι μητροπόλεις της Δύσης χρωστάνε, και η Γερμανία, και η Αγγλία, και η Γαλλία, και η Ιαπωνία, αλλά οι ίδιες είναι και δανειστές. Κι αυτές καθορίζουν κατ’ αποκλειστικότητα, τουλάχιστον μέχρι τώρα, τους όρους των δανείων, εννοείται πάντα σε βάρος των άλλων. Η Αμερική έπρεπε να είναι προ πολλού χρεοκοπημένη, αλλά ποιος τολμάει να ζητήσει τα δανεικά χωρίς να πέσουν πάνω του όλες οι συμφορές της Βίβλου;! Γι’ αυτό διατηρεί αυτή την τεράστια πολεμική μηχανή! Με τον τσαμπουκά της ζει και κυριαρχεί, αλλιώς θα είχε ήδη καταρρεύσει.

Κάτι κινείται κόντρα…

Είναι πάμπολλες οι χώρες που δεινοπαθούν από τους «επενδυτές» και τα κράτη που τους στηρίζουν. Αλλά είναι πολύ δύσκολη η αντίσταση, γιατί υπάρχει κατακερματισμός. Παρ’ όλ’ αυτά, εκδηλώνονται σημαντικές συσπειρώσεις και αντιδράσεις, όπως είναι οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) και άλλοι σχηματισμοί (Σύμφωνο της Σαγκάης, Κοινοπραξία Ρωσίας, Καζαχστάν και Λευκορωσίας, MERCOSUR στη Λατινική Αμερική κ.ά.). Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη απόφαση 124 κρατών-μελών του ΟΗΕ που αντιτίθενται στην εκχώρηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων σε αρχές και δικαστήρια άλλων κρατών και θεωρούν ότι «η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα ενός κράτους». (Ψήφισμα 68/304 Γ. Σ. ΟΗΕ)

Είναι θλιβερή η κατάντια της ελληνικής κυβέρνησης που συντάχθηκε με τους 40 που απείχαν από την ψηφοφορία, ενώ είναι κατανοητή η καταψήφισή της από τις ΗΠΑ και άλλους 10 ακολουθητές. Πάντως, η απόφαση αυτή, που δεν είναι εύκολο να εφαρμοστεί μονομερώς από τις μικρές χώρες, αλλά υποστηρίζεται από κολοσσούς όπως η Ινδία και η Κίνα, αποτελεί μία σαφή ένδειξη της αναδυόμενης νέας παγκόσμιας πραγματικότητας, την οποία οι Αμερικάνοι και αρκετοί από τους δυτικούς συμμάχους τους προσπαθούν να αποτρέψουν με όλα τα μέσα.

Ο αγώνας για τη διάσωση του εθνικού πλούτου είναι βασικά αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία και ταυτόχρονα αγώνας για τη δημοκρατία. Αλληλένδετα και αδιαχώριστα. Αγωνιζόμαστε για τους μισθούς και τις συντάξεις, αγωνιζόμαστε για τα σπίτια μας και τις επιχειρήσεις μας, αγωνιζόμαστε για τα δάση και τις παραλίες μας, για τον ορυκτό μας πλούτο και τις δημόσιες εταιρίες κοινής ωφέλειας, αγωνιζόμαστε για δωρεάν υγεία και παιδεία, αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Δεν χάνουμε, λοιπόν, μόνο την εθνική μας περιουσία, δημόσια και ιδιωτική. Χάνουμε και την όποια ελευθερία αποκτήσαμε με μεγάλους αγώνες και θυσίες, χάνουμε και την όποια δημοκρατικότητα έχει το αστικό καθεστώς μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε και το θεωρούσαμε μια μίνιμουμ κατάκτηση της ανθρωπότητας, από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα.

Γι’ αυτό κάθε συζήτηση που δείχνει μόνο το δέντρο και χάνει το δάσος, υπονομεύει το μεγάλο μας αγώνα και στέλνει λάθος μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις.

- See more at: http://www.e-dromos.gr

Ένα αντίο στον Λουκάνικο...

Έγινε γνωστός ως «Λουκάνικος». Έτσι τον μάθαμε, έτσι τον γνωρίσαμε. Δεν ξέραμε πως ο άνθρωπος που τον εντόπισε σε μικρή ακόμη ηλικία να περιφέρεται στο κέντρο της Αθήνας τον είχε...
βαφτίσει «Θόδωρο». Όποιο κι αν ήταν το όνομά του, μαζί του ασχολήθηκαν το BBC, το CNN, το Al Jazeera.




Έγινε εξώφυλλο σε δεκάδες περιοδικά ανά τον κόσμο, έγινε τραγούδι, και η απόλυτη καταξίωση ήρθε όταν το περιοδικό TIME τον ενέταξε στις 100 προσωπικότητες της χρονιάς του 2011.

Τον αποκάλεσαν, όχι άδικα, «επαναστάτη» και «σκύλο της πρώτης γραμμής στην Ελλάδα».

Πρωτοστατούσε στις πορείες του 2011, αλλά και των προηγούμενων ετών, στο κέντρο της Αθήνας, πάντα στο πλευρό των εξεγερμένων. Τα σωθικά του πνίγηκαν από τα χημικά της αστυνομίας, το κορμί του γέμισε πληγές από τις κλωτσιές των αστυνομικών. Πριν δύο χρόνια ο καφετί σκύλος εξαφανίσθηκε από την πλατεία Συντάγματος και αποσύρθηκε από την ενεργό συμμετοχή σε πορείες και διαδηλώσεις. Επέστρεψε, κουρασμένος και με σοβαρά προβλήματα υγείας στο σπίτι του ανθρώπου που όλα αυτά τα χρόνια τον φρόντιζε και τον περιέθαλπτε. Εκεί, δίπλα στον ανώνυμο φίλο του, ο «Θόδωρος» έζησε τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του. Ώς την ημέρα που η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.

Ήταν περίπου δέκα χρόνων. Η υγεία του, όμως, όπως έλεγε ο κτηνίατρος που τον παρακολουθούσε, ήταν αρκετά επιβαρυμένη, κυρίως λόγω των χημικών και των δακρυγόνων που είχε εισπνεύσει όλα αυτά τα χρόνια που βρισκόταν στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων. Μια συνάδελφος επικοινώνησε τηλεφωνικά χθες με τον άνθρωπο που φιλοξενούσε τον Λουκάνικο και έμαθε τα δυσάρεστα νέα. «Ήταν ξαπλωμένος στον καναπέ και κοιμόταν, όταν ξαφνικά σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του. Ο Θόδωρος, έφυγε» της είπε.











Σήμερα, ο τετράποδος ήρωας που έγραψε τη δική του ιστορία στους δρόμους της Αθήνας αναπαύεται στη σκιά ενός δέντρου σε κάποιο λόφο στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ο Λουκάνικος δεν θα γαυγίσει ξανά στους άντρες των ΜΑΤ, δεν θα δεχτεί ξανά το φιλικό χάδι των διαδηλωτών. Ο δικός μας Λουκάνικος έφυγε νωρίς για έναν κόσμο χωρίς δακρυγόνα, χωρίς κλομπ και χημικά...

Ο ''αντ' αυτού'' υπέρ αυτών..

     Από την επικαιρότητα του Μαϊου που πέρασε:
     '' Ερωτήματα δημιουργεί αφενός η στάση της κυβέρνησης, η οποία δεν παρέστη στην εκδίκαση της υπόθεσης Energa- Hellas Power, ελαφρύνοντας ουσιαστικά τη θέση των κατηγορουμένων δύο εταιρειών, που κατηγορούνται ότι ζημίωσαν το Ελληνικό δημόσιο κατά 270 εκατ. ευρώ,
     ..και αφετέρου η απόφαση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ Μάκη Βορίδη να αναλάβει την υπεράσπιση του βασικού κατηγορούμενου της υπόθεσης.''

     Τον υπερασπιστή λοιπόν των απατεώνων εις βάρος του Δημοσίου, όντας ήδη εκπρόσωπος της κυβέρνησης στο κοινοβούλιο,
     ..διάλεξε ο λεβεντόπουλος για να τον αντικαταστήσει(!) στην συζήτηση περί ψήφου εμπιστοσύνης που ο ίδιος προκάλεσε!
     Επίδειξη βλακείας;  Όχι!
     Επίδειξη αδιαφορίας και απαξίωσης της κοινής γνώμης, του λαού, της κοινής λογικής.
     Επίδειξη ετσιθελισμού και κατάμαυρης φασιστικής νοοτροπίας, τού  ''ό,τι θέλω κάνω''!
     Αργότερα μάλιστα, τον κυρ-δικηγόρο, τον προβίβασε σε υπουργό Υγείας!

     Ερώτημα: Το ασυμβίβαστο δεν ισχύει για τους βουλευτές; Επιτρέπεται να ασκούν και επάγγελμα;
     Δεν είναι δηλαδή ''πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης'';
     Κι αν όχι, γιατί;  Γιατί να είναι ας πούμε οι γιατροί του ΕΣΥ, ή οι Δήμαρχοι, και όχι οι βουλευτές;

     Τί είναι δηλαδή οι βουλευτές;  Άλλη ράτσα;
     Γεννήθηκαν δηλαδή από κάποιο άλλου είδους θεϊκό μ@@νί, και επιτρέπονται σ' αυτούς τα πάντα;
     Ρε! Θα σταματήσετε να προκαλείτε λαό, κοινωνία, τους πάντες;..
     ..ή θα μας πάρει ο διάολος κάποια στιγμή όλους μαζί, και θα μπεί λουκέτο στο μαγαζάκι;

     Ρε! Δεν είσαστε μόνοι σας εκεί πάνω, να κάνετε ό,τι θέλετε! Σας βλέπουμε, ρε!
     Φουσκώνει η αγανάκτηση,
     ..πνίγει το δίκιο,
     ..κοκκινίζει το μάτι, και θολώνει.
     Κι άμα θολώσει δε βλέπει, κι άμα δε βλέπει κλάφτα Χαράλαμπε και κυρ-Μαυρουδή μας!

     Θα γίνει λίμπα η κατάσταση,
     ..και θα ψάχνουμε όλοι για δικηγόρο!.. 
 mandatoforos

Οι καλοί Έλληνες του Βορίδη...

«Όχι απλά ορίστηκε αντικαταστάτης του πρωθυπουργού, αλλά φρόντισε με την τελευταία φράση του, να μας υπενθυμίσει ποιος είναι»…

Παρακολούθησα για λίγο την ομιλία του Μ. Βορίδη, ο οποίος ορίστηκε αντικαταστάτης του πρωθυπουργού για την πρώτη ημέρα συζήτησης της πρότασης για την παροχή εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Έχει...
ευχέρεια λόγου, είναι άνετος στο βήμα, φαίνεται έξυπνος. Ίσως γι' αυτό το τελευταίο, να είναι και πιο επικίνδυνος από τους υπόλοιπους ακροδεξιούς. Αναρωτήθηκα αν όλοι όσοι τον έβλεπαν γνωρίζουν το παρελθόν του. Το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν του. Και αν δεν το γνώριζαν, μήπως άραγε υποψιάστηκαν κάτι όταν τον άκουσαν να κλείνει την ομιλία του λέγοντας πως στον δρόμο που έχει χαράξει η κυβέρνηση «έχουμε μαζί μας όλους τους καλούς Έλληνες" !

Ας το σκεφτούμε λίγο. Ένας πολιτικός που έχει συνδέσει την πορεία του με φασιστικά σχήματα, όχι απλά ξεπλύθηκε, όχι απλά έγινε υπουργός, όχι απλά ορίστηκε αντικαταστάτης του πρωθυπουργού, αλλά φρόντισε με την τελευταία φράση του να μας υπενθυμίσει ποιος ειναι. Ένας από αυτούς που χωρίζουν τους Έλληνες σε καλούς και κακούς. Μιάσματα και μη. Μια ακροδεξιά κορώνα του, ήταν ικανή να μας επιβεβαιώσει πως είναι ο Βορίδης του παρελθόντος.

Αποτελεί μια ντροπή αυτό που συμβαίνει. Ο άνθρωπος που διορίστηκε από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο πρόεδρος της νεολαίας της φιλοχουντικής ΕΠΕΝ, που κυνηγούσε ιδεολογικούς του αντιπάλους με τσεκούρι στους δρόμους της Αθήνας, που ως φοιτητής διαγράφτηκε από τη γενική συνέλευση των φοιτητών της νομικής, που συγχρωτίστηκε με ό,τι πιο φασιστικό σχήμα υπήρξε, που πέρασε από την ηγεσία του «Ελληνικού Μετώπου», σήμερα να πρωταγωνιστεί στην πολιτική ζωή. Και αυτό να συμβαίνει με τη βοήθεια ενός κοινοβουλευτικού κόμματος, το οποίο μπορεί κατά καιρούς να φιλοξένησε ή να φιλοξενεί ακόμα στο εσωτερικό του ακροδεξιούς πολιτικούς, αλλά ποτέ δεν τους έδωσε κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο. Και το χειρότερο: αυτό να συμβαίνει για μικροκομματικές σκοπιμότητες. Για να αποτελέσει δηλαδή η παρουσία Βορίδη ανάχωμα και να περιοριστούν οι διαρροές ψήφων προς το νεοναζιστικό μόρφωμα.

Προφανώς και όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος. Στην περίπτωση Βορίδη ωστόσο, δεν μιλάμε γι' αυτό. Είναι ενα συνεχές και μακροχρόνιο λάθος που ποτέ ο ίδιος δεν το είδε ως τέτοιο. Όχι απλά δεν εχει καταδικάσει ευθέως το παρελθόν του. Αλλά και η φράση περί «καλών Ελλήνων», το επιβεβαίωσε...

Γιάννης Παντελάκης

Ο Βορίδης προελαύνει προς την ηγεσία της ΝΔ αφού έπιασε στον ύπνο τους καραμανλικούς!

Μπροστά σε μια πανωλεθρία χωρίς προηγούμενο βρίσκονται τα παλαιά τζάκια της Νέας Δημοκρατίας: Βαρβιτσιώτης, Μητσοτάκης, Μπακογιάννη, Μολυβιάτης, Σουφλιάς, Μειμαράκης, Δήμας παρακολουθούν μοιραίοι και άβουλοι τον Μάκη Βορίδη να επελαύνει προς την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Σύμφωνα με πληροφορίες πολλοί επιχειρηματίες βρίσκονται ήδη πίσω από το εγχείρημα "Μάκης Βορίδης αρχηγός της ΝΔ" και ποντάρουν στον Μάκη δεκάδες αχνιστά εκατομμύρια.

H αίσθηση που υπάρχει είναι ότι ο Μάκης παίρνει το κόμμα αμέσως μετά την συντριβή στις εκλογές και ο πρώτος του στόχος θα είναι να επιστρέψουν στην ΝΔ οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής.

O Mάκης Βορίδης δεν είναι απλά ο αντικαταστάτης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στην συζήτηση της Βουλής για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Είναι ο άνθρωπος στον οποίο ο σημερινός αρχηγός της ΝΔ έδωσε το δαχτυλίδι τής διαδοχής του.

Και το έδωσε καθ΄ υπόδειξη επιχειρηματικών συμφερόντων που στηρίζουν παραδοσιακά την ΝΔ.
-Αντώνη, όταν σού κάνουμε νεύμα θα πρέπει να γνωρίζεις ότι έφτασε η ώρα να παραδώσεις στον Μάκη...

Αυτή είναι η συμφωνία.

Στο μεταξύ από το Υπ. Υγείας έχει την συνατότητα να συνομιλεί με τον επιχειρηματικό κόσμο της εγχώριας  φαρμακοβιομηχανίας διευρύνοντας τον κύκλο των υποστηρικτών του.

Ο Σαμαράς έδειξε τον διάδοχό του. Αυτό αποτελεί μια δεινή ήττα των ηρωικών καραμανλικών οι οποίοι βλέπουν το κόμμα να περνάει στα χέρια της σκληρής δεξιάς.

Ακόμη και ο Νικήτας Κακλαμάνης, στον οποίο οι γενναίοι καραμανλικοί εμπιστεύθηκαν στην εκπροσώπησή τους, βρίσκεται μια ανάσα πριν επιστρέψει στο μαντρί της ΚΟ ομάδας της ΝΔ.

Ενα νεύμα του Σαμαρά αρκεί για να γυρίσει πίσω ο Νικήτας- του σιωπηλού Καραμανλή ο απρόσωπος εκπρόσωπος.

Πάνω που κάποιοι νόμιζαν ότι ο Νικήτας είναι της Βουλής ο πιο παντελονάτος ετοιμάζεται να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης.

Το ίδιο και ο Προκόπης Παυλόπουλος παρά την κριτική στην κυβέρνηση Σαμαρά για τον ΕΝΦΙΑ και όχι μόνο.

Η εκτίναξη του Μάκη Βορίδη αποτελεί δεινή ήττα των κάποτε γενναίων καραμανλικών και μεγάλο μέρος της χρεώνεται προσωπικά ο πρώην πρωθυπουργός.

Ο Μάκης Βορίδης ξεκίνησε την πολιτική του διαδρομή ως γραμματέας της νεολαίας της ΕΠΕΝ. Το 1994 έγινε πρόεδρος του εθνικιστικού κόμματος Ελληνικό Μέτωπο.

Την άνοιξη του 2005, ως πρόεδρος του Ελληνικού Μετώπου ο Μάκης Βορίδης προσχώρησε μαζί με όλο το κόμμα με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής στο Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ήταν μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου και της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ. Με το ΛΑ.Ο Σ εξελέγη τον Οκτώβριο του 2006 νομαρχιακός σύμβουλος Ανατολικής Αττικής και το 2007 βουλευτής Αττικής.

Με την επανεκλογή του, ο Μάκης Βορίδης τον Οκτώβριο του 2009, ορίστηκε από τον Καρατζαφέρη γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδος του κόμματος. Το Νοέμβριο του 2011 διορίστηκε Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Το Φεβρουάριο του 2012 υπερψήφισε το Μνημόνιο 2, διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΛΑ.Ο.Σ. και εντάχθηκε στη Νέα Δημοκρατία, της οποίας είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος.

Ο Μάκης Βορίδης γεννήθηκε το 1964  και φοίτησε ως μαθητής στο Κολλέγιο Αθηνών, στο οποίο, ηγούμενος πανελλαδικά της εθνικιστικής μαθητικής οργανώσεως «Ελεύθεροι Μαθητές» υπήρξε πρόεδρος του εικοσαμελούς μαθητικού συμβουλίου έναντι του αντιπάλου του, μετέπειτα βουλευτή Κερκύρας, Νικολάου Γεωργιάδη. Αποφοίτησε από το τετρατάξιο Λύκειο του Κολλεγίου Αθηνών το 1983 και το 1985 εισήλθε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιο Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1990. Στη συνέχεια, έκανε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Εμπορικό και το Ναυτικό Δίκαιο στο University College of London, όπου έλαβε τον μεταπτυχιακό του τίτλο με διάκριση Merit.

ADVERTISEMENT

Υπηρέτησε τη θητεία του το 1992 – 1993 ως ΔΕΑ Πυροβολικού, αρχηγός της 92 Α΄ ΕΣΣΟ στη Σχολή Πυροβολικού και απολύθηκε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού.[5]

Επίσης σε άρθρο του, τίθεται ευθέως υπέρ της θανατικής ποινής. Μεταξύ άλλων αναφέρει: «Δεν είμαι εναντίον της θανατικής ποινής. Πιστεύω ότι είναι δίκαιη ποινή για την τιμωρία αποτρόπαιων εγκλημάτων.» Την ίδια άποψη επανέλαβε και σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο της ΝΕΤ Μανώλη Κοττάκη σε συνέντευξή του στην εκπομπή [7] στις 26 Ιανουαρίου 2013.

Μετά την αποφοίτησή του από το Κολλέγιο Αθηνών, διορίσθηκε Γενικός Γραμματέας της Νεολαίας της Ε.Π.ΕΝ., κόμματος, το οποίο είχε ιδρύσει μέσα από τη φυλακή ο έγκλειστος επικεφαλής της Χούντας των Συνταγματαρχών Γεώργιος Παπαδόπουλος, πόστο στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1990. Στη θέση αυτή είχε αντικαταστήσει τον παραιτηθέντα Νίκο Μιχαλολιάκο (σήμερα γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής).

Ως φοιτητής, ίδρυσε τη φοιτητική οργάνωση Φοιτητική Εναλλακτική, ως επικεφαλής της οποίας διεγράφη από το σύλλογο φοιτητών Νομικής για φασιστική δράση το 1985, ενώ τον επόμενο χρόνο η ΕΦΕΕ υπέβαλε μήνυση εναντίον του για τη συμμετοχή του σε επίθεση φασιστών κατά φοιτητών της Νομικής, η οποία ωστόσο δεν είχε κάποια τύχη.


Για την περίοδο εκείνη έχει επανειλημμένως ερωτηθεί, ενώ προσφάτως στην εφημερίδα Athens News διευκρίνισε ότι «Η ΕΠΕΝ ήταν το κύριο όχημα για να εκφράσει τις απόψεις της η εθνική, λαϊκή και κοινωνική Δεξιά, και είχε εκλέξει ευρωβουλευτή. Ως ακτιβιστής στον εθνικό, πατριωτικό κύκλο που ήθελα να δραστηριοποιηθώ πολιτικά, ήταν η μόνη διέξοδος».

Στις 12 Μαΐου 1985 ο Μάκης Βορίδης συμμετείχε, με ομοϊδεάτες από τη Νεολαία ΕΠΕΝ, σε επίθεση κατά αντιεξουσιαστών. Οι αντιεξουσιαστές διαδήλωναν στο κέντρο της Αθήνας σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους πολιορκούμενους στο Χημείο ομοϊδεάτες τους. Στη στήλη «Ιός» της εφημερίδας Ελευθεροτυπίας στις 9 Ιουνίου 2002 δημοσιεύτηκε φωτογραφία στην οποία διακρίνεται ο Μάκης Βορίδης κρατώντας αυτοσχέδιο τσεκούρι μαζί με αλλους οπλισμένους εθνικιστές ομοϊδεάτες του.


Τον Απρίλιο του 1994 μαζί με άλλα 200 στελέχη του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου, προερχόμενα κυρίως από την Ε.Π.ΕΝ. και το διαλυθέν ΕΝ.Ε.Κ., ίδρυσε το Ελληνικό Μέτωπο και εξελέγη με ισχυρή πλειοψηφία Πρόεδρός του, θέση την οποία κράτησε μέχρι την άρση της πολιτικής δράσεως του Ελληνικού Μετώπου από την Κεντρική του Επιτροπή, τον Μάιο του 2005.


Ως Πρόεδρος του Ελληνικού Μετώπου συμμετείχε δύο φορές στις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα, συγκεντρώνοντας το 1998 ποσοστό 0,60% και το 2002 0,90%. Υποψήφιος βουλευτής ήταν το 2000 στο κοινό ψηφοδέλτιο του Ελληνικού Μετώπου με την Πρώτη Γραμμή του Κώστα Πλεύρη, το 2004 με το Ελληνικό Μέτωπο και τον Σεπτέμβριο του 2007 με τον ΛΑ.Ο.Σ., όταν και εξελέγη.

Τον Νοέμβριο του 2011, ο Μάκης Βορίδης διορίστηκε Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων στην κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑ.ΣΟ.Κ.-Ν.Δ.-ΛΑ.Ο.Σ. υπό τον Λουκά Παπαδήμο. Στη θέση αυτή παρέμεινε και μετά την αποχώρηση του ΛΑ.Ο.Σ. από την κυβέρνηση, καθώς διαχώρισε τη θέση του από αυτή του κόμματος του υπερψηφίζοντας τη νέα δανειακή σύμβαση για το PSI από κοινού με τον έτερο πρ.βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. Άδωνι Γεωργιάδη.

Επακόλουθο της κίνησης του αυτής, ήταν η διαγραφή του από το ΛΑ.Ο.Σ., ενώ μερικές μέρες μετά ανακοινώθηκε η προσχώρηση του στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Η Χρηματιστικοποίηση του Θανάτου

Γράφει ο Γρ. Σουλτάνης  

Ο θάνατος-το προσδόκιμο του θανάτου-είναι ένα νέος επενδυτικός τομέας, όπου επενδυτικά χαρτοφυλάκια μπορούν να προσφέρουν αυξημένες αποδόσεις. Το συγκεκριμένο χρηματοοικονομικό προϊόν δημιουργήθηκε από την Deutsche Bank και κάθε ανυποψίαστος πολίτης  θα μπορούσε να αποτελεί αντικείμενό του.

Και ενώ, η επέκταση του κεφαλαίου, σε πεδία κερδοφορίας που άπτονται αξιακές σφαίρες της ανθρώπινης ζωής έχει συντελεστεί ήδη από τον 19ο αιώνα (πχ. ασφάλειες υγείας,  θανάτου κτλ.), η κεφαλαιοποίηση του ίδιου του γεγονότος του θανάτου αποτελεί μια πρόσφατη εξέλιξη: μια ασφάλεια ζωής εκμεταλλεύεται το αναπόφευκτο του θανάτου ώστε να εκβιάσει ένα είδος αποταμίευσης από την οποία θα αποκομίσει κέρδος η ασφαλιστική εταιρία και ένα ποσό  οι συγγενείς του ενδιαφερόμενου· αντίθετα, η επένδυση στο θάνατο αφορά την κερδοφορία που επέρχεται από την πιθανότητα του θανάτου χωρίς τη συμμετοχή του ενδιαφερόμενου.

Με βάση την ίδια επενδυτική λογική, γίνεται και η επένδυση στη χρεοκοπία, χωρών ή δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, από hedge funds που για να διασφαλίσουν τα κέρδη, ασκούν εκτεταμένη χειραγώγηση ως προς το επιθυμητό αποτέλεσμα.  Το γεγονός αυτό, επιτρέπει να φανταστούμε ότι στη περίπτωση της επένδυσης στο θάνατο, εκτός του ότι θα ήταν ευκταία, είναι πιθανή μια επίσπευση του θανάτου στα υπό επένδυση υποκείμενα.

Είναι επίσης στα όρια του πιθανού να φανταστούμε ότι υφίστανται χρηματοοικονομικά προϊόντα-τα οποία είναι πλήρως αδιαφανή- που επενδύουν στην ασθένεια, την φυσική καταστροφή, τη δολοφονία κτλ.-προϊόντα που απέχουν αρκετά από τις κερδοφόρες βιομηχανίες των ναρκωτικών και της εμπορίας ανθρώπων, των οποίων τα κέρδη οδηγούνται σε νομιμοποίηση μέσα από το αδιαφανές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το χαρακτηριστικό που διακρίνει αυτά τα νέα χρηματοοικονομικά προϊόντα είναι ότι κατευθύνουν τις επενδύσεις, όχι στα λεγόμενα «πλασματικά» εμπορεύματα (εργασία, γη, χρήμα), αλλά σε βιολογικές, κοινωνικές και πολιτισμικές διαδικασίες λίγο ως πολύ άυλες. Ουσιαστικά, επέρχεται η πλήρη εμπορευματοποίηση του πραγματικού (υλικών και άυλων πραγματικοτήτων) : το κεφάλαιο λειτουργεί με όρους παραδοσιακού καζίνου ή γυρολόγου παπατζή, στοιχηματίζοντας σε οτιδήποτε διαπερνάται από μια έννοια διακινδύνευσης ή αβεβαιότητας.

Οι δραστηριότητες αυτές αποτελούν πεδία κερδοφορίας υψηλού ρίσκου-αν και με απόλυτο έλεγχο- και σε καμιά περίπτωση δεν συνιστούν κερδοσκοπικά παιχνίδια: όσοι τις χαρακτηρίζουν ως δείγματα ενός καπιταλισμού «καζίνο», «ζόμπι», «εκτός νόμου», «ολοκληρωτικού» κτλ., διαπράττουν ένα διπλό σφάλμα: από τη μια θεωρούν ότι υφίσταται ένας υγιής ηθικός καπιταλισμός που προσανατολίζεται στην ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και από την άλλη αποδίδουν στον καπιταλισμό ιδιότητες που δεν του ανήκουν, καθώς προέρχονται είτε από την τακτική υποχώρησης του φιλελευθερισμού έναντι του μαρξισμού είτε από την επιχείρηση ρυθμισής του εκ μέρους της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Στην πραγματικότητα, η διάκριση μεταξύ χρηματιστικού και παραγωγικού κεφαλαίου -που επιτρέπει την νομιμοποίηση του καπιταλισμού-είναι παραπλανητική, αφού και τα δύο αποτελούν συμπληρωματικές όψεις του ίδιου φαινομένου.  Το «πλασματικό» κεφάλαιο δεν είναι λιγότερο πραγματικό από το παραγωγικό. Ο καπιταλισμός ως ιδέα, ως δομή κατασκευής του πραγματικού εκτυλίσσει τις συνέπειές του στο πεδίο της πραγματικότητας· αποτελεί το υποκείμενο, για το οποίο η πραγματικότητα συνιστά το αντικείμενο. Αν εκλάβουμε τον καπιταλισμό όχι μόνο ως ένα σύστημα εκμετάλλευσης -και σε συνάρτηση με το θεσμικό πλαίσιο εξουσίας-, αλλά και ως σύστημα κυριαρχίας που εδράζεται στη φιλελεύθερη ιδεολογία γίνεται κατανοητό γιατί το Κεφάλαιο δημιουργεί αξία και αποδίδει ποσοτική τιμή σε κάθε πτυχή του πραγματικού. Από την άποψη μιας οντολογίας του καπιταλισμού ή μιας διαλεκτικής του κακού, η πραγματικότητα οφείλει να υποκατασταθεί από την παγκόσμια αγορά, κάθε ζωντανή ύπαρξη από μια νεκρή ποσότητα, κάθε έννοια από έναν αριθμό. Η ολοκληρωτική κεφαλαιοποίηση αποτελεί την ολοκληρωτική κυριαρχία του συλλογικού εγωισμού-υπερβατικού θα λέγαμε-που καθιστά αντικείμενα και τα ίδια τα υποκείμενα.

Από αυτή τη σκοπιά, οι πρόσφατες νεοφιλελεύθερες θανατηφόρες πολιτικές λιτότητας δεν σηματοδοτούν μόνο ένα νέο καθεστώς συσσώρευσης αλά και ένα νέο καθεστώς κυριαρχίας: η εργασία και η ζωή-ως μέσα συσσώρευσης- καθίστανται περιττά σε σχέση με την επίτευξη της ολοκληρωτικής κυριαρχίας· ο θάνατος αποδεικνύεται πιο χρήσιμος τόσο από πλευράς συσσώρευσης όσο και κυριαρχίας.

Καλώς ήρθατε στο Matrix

Όλα για τα λεφτά. Αυτό είναι το σύνθημα των εδώ και των έξω μακελάρηδων. Γνωστό το κόλπο αποικιοκρατών και εισβολέων εδώ και αιώνες, αλλά τούτο το πράγμα που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι μοναδικό στο είδος του, διότι αποικιοκρατούμενε, μπορεί να μην έγινε ένα μεγάλο ντου να σε σκιάξουν αποκεφαλίζοντάς σε αλλά τελικά έχοντας φτιάξει έναν κόσμο για τα λεφτά, με δόλωμα τα λεφτά πέφτεις σε μεγάλη φάκα.

Κανείς δεν έδωσε σημασία σε αυτά που συμβαίνουν στον τομέα της Υγείας με δούρειο ίππο τον εκσυγχρονισμό και το δήθεν νοικοκύρεμα. Νιώθεις σίγουρος έχοντας την ασφάλεια υγείας σου, πληρώνοντας τα κερατιάτικα στους δημόσιους ασφαλιστικούς οργανισμούς ή σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά την φάκα δεν την βλέπεις. Η φάκα λέγεται Ε.Σ.Α.Ν ΑΕ. Αυτή η ανώνυμη εταιρεία, που με την βούλα του προέδρου της Δημοκρατίας μπαίνει σε ισχύ από την 1η Νοεμβρίου, θα έχει όλα τα προσωπικά σου αρχεία στην έδρα της. Μπορεί αυτό να φαίνεται μια πράξη για το οικονομικό νοικοκύρεμα των Ταμείων και των ατασθαλιών που γίνονται σε δημοσία και ιδιωτικά νοσοκομεία. Όμως, μαζί με τα οικονομικά αρχεία, πακέτο θα πηγαίνει στην ΕΣΑΝ ΑΕ και όλος ο ιατρικός σου φάκελος. Αυτό που λέμε δηλαδή, ιατρικό απόρρητο, καταργείται.

Το σύστημα αυτό δεν αφορά την ενημέρωση ιατρικών φορέων του Κράτους. Η ΕΣΑΝ ΑΕ είναι ένα παρακλάδι μια παγκόσμιας πλατφόρμας υγείας που παρέχει στους ενδιαφερόμενους λεφτάδες ό,τι πληροφορίες θέλουν για τον ασφαλισμένο πληθυσμό της Ελλάδας. Δεν είναι καν ένας οργανισμός δημόσιος αλλά μια Α.Ε η οποία έχει μετοχές οι οποίες σύμφωνα με τον νόμο που υπεγράφη μπορούν να πουλιούνται σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και ιδιωτικά νοσοκομεία ανά τον κόσμο.

 Έτσι λοιπόν, πολύ απλά αν μια φαρμακοβιομηχανία θέλει να δει ποια ασθένεια κάνει θραύση σε μια περιοχή του πλανήτη σύμφωνα με το ιατρικό απόρρητο των ασθενών, έχει τα στοιχεία στο πιάτο και το φάρμακο που θα σου επιβάλλει είναι έτοιμο. Αυτό σε συνάρτηση με το νόμο υποχρεωτικών δοτών οργάνων που είναι ήδη σε ισχύ με το νόμο Λοβέρδου, αν κάποιος πλούσιος στον πλανήτη θέλει να βρει όργανο δεν χρειάζεται να κουραστεί. Πατάει το κουμπί και βλέπει ότι ένα καλό συμβατό συκώτι βρίσκεται σε σώμα κάπου στην Κρήτη ή στον Έβρο. Κοινώς, Έλληνα πολίτη, είσαι ήδη εμπόρευμα, κανονικό πειραματόζωο χωρίς το δικαίωμα του ιατρικού σου απορρήτου διότι με αφορμή την κρίση βρήκαν τρόπο να σε βάλουν ως ζωή σε ένα πρωτοποριακό παγκόσμιο σούπερ μάρκετ οργάνων, εν εξελίξει ιατρικών θεραπειών και φαρμάκων.

Αλλά τα λεφτά είναι καλό δόλωμα και για αυτό που έχει στήσει το υπουργείο Υγείας ήσυχα και ειρηνικά και λέγεται «παρένθετη Ελληνίδα μητέρα». Σε άρθρο της η Figaro γράφει με παχιά γράμματα «Το Ελντοράντο του κόσμου για τεκνοποίηση είναι η Ελλάδα». Από το Ελντοράντο των ορυχείων φθάσαμε στο Ελντοράντο της μήτρας. Η ιστορία ξεκίνησε από τον Λοβέρδο, συνεχίστηκε με τον Γεωργιάδη και κορυφώνεται με τον Βορίδη. Ως νέοι Μένγκελε βρήκαν τρόπο να κάνουν την Ελλάδα μια μεγάλη αποθήκη φθηνών ωαρίων και μητρών. Πέρασαν νόμο σύμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην ΕΕ που με ευκολία  μπορεί να κυοφορεί μια φτωχή Ελληνίδα το παιδί μιας στείρας πλούσιας ξένης. Έχουν βέβαια και τα μεγάλα επιστημονικά μυαλά της χώρας που τρίβουν τα χέρια τους και αναφωνούν ότι τα «περί ηθικής είναι για χώρες χωρίς προοπτική». Η Ελλάδα λοιπόν είναι μια χώρα με μεγάλη προοπτική για τα 60 νόμιμα κέντρα τεχνικής γονιμοποίησης. Είναι και η χρονική στιγμή τέτοια που η απεγνωσμένη άνεργη θα πάρει 1,000 ευρώ για να δώσει το ωάριο της ενώ η εξαθλιωμένη Ελληνίδα, που δικό της παιδί δεν μπορεί να κάνει λόγω φτώχειας, θα μπορεί να τσεπώσει 10,000 ευρώ για να φέρει στον κόσμο ένα παιδί που δεν θα το δει ποτέ στην ζωή της.

Αυτό είναι ηθικό αφού είναι και νόμιμο πλέον, αλλά η εξαθλιωμένη Βουλγάρα που πουλά το παιδί της για 30,000 ευρώ για να μπορέσει να ζήσει τα άλλα πέντε που έχει είναι ανήθικη και κάνει ανθρωποπώληση. Μάλιστα, άλλο το παιδί της Βουλγάρας που παίρνει τα τριπλάσια από τους πλούσιους ξένους και άλλο το παιδί της Ελληνίδας που παίρνει τα 10,000 και πρέπει να δώσει μέσω φόρων το 75% στο Κράτος, αφού θα κοπεί και η ανάλογη απόδειξη παροχής υπηρεσιών.

Ψιλά γράμματα κι αυτά εν μέσω κρίσης, ε; Πολύ ψιλά γράμματα για την μικρή ζωή που ζούμε που πρέπει να την ζήσουμε μέχρι το τέλος χαρωπά και όσο το δυνατόν ανώδυνα. Τα λεφτά τελικά, όταν τα είχες σε τύφλωναν και τώρα που τα ψάχνεις σε τυφλώνουν χειρότερα, πολίτη της αποθήκης ανθρωπίνων ζωών, με το όνομα Ελλάδα. Τρέξε τώρα να δώσεις το χαράτσι στο καλό Κράτος που σε αγαπά και πες στο εγγόνι σου να μην ανησυχεί διότι όσο έχει γερά όργανα στο κορμί του και παράγει καλές πρώτες ύλες για την διαιώνιση των πλουσίων του κόσμου, δεν πρέπει για τίποτε να ανησυχεί.- 

 

 

Εκπομπή 7-10-2014 https://archive.org/embed/7102014_201410

 

αναδημοσίευση από εδώ:

http://lazarouyiannis.blogspot.gr/2014/10/matrix.html

Η Ιστορία ως εργαλείο

Του Περικλή Κοροβέση

Από το 2011 στα γαλλικά λύκεια διδάσκεται στο μάθημα της Ιστορίας: «Οι ολοκληρωτισμοί του 20ού αιώνα». Εκ πρώτης όψεως αυτό το κεφάλαιο της Ιστορίας μοιάζει δημοκρατικό. Είναι όμως έτσι; Ο ναζισμός, ο φασισμός και ο κομμουνισμός, όλα είναι στο ίδιο κεφάλαιο. Αποτελούν μια ομοούσια και αδιαίρετη τριάδα. Και ο άριστος ο μαθητής δεν θα καταλάβει ποτέ γιατί η κομμουνιστική ΕΣΣΔ πολέμησε τόσο σκληρά τον ναζισμό. Στο σχολειό, όλοι πρέπει να παίρνουμε ως σωστό αυτό που λένε οι δάσκαλοι. Αν έχεις μια άλλη άποψη, όσο σωστή και να είναι, τότε μένεις στην ίδια τάξη. ‘Η θεωρείσαι ανεπίδεκτος μαθήσεως.

Ο γνωστός ιστορικός Ενζο Τραβέρσο υποστηρίζει πως αυτή η αντίληψη είναι ένα εργαλείο για να «νομιμοποιηθεί η θριαμβεύουσα Δύση». Δηλαδή ο μαφιόζικος αρπαχτικός καπιταλισμός να αποτρέψει ακόμα και την ελάχιστη κοινωνική αλλαγή. Και αυτά στη δημοκρατική Γαλλία που δεν αποκλείεται να μας δώσει μια ακροδεξιά κυβέρνηση με τη Μαρίν Λεπέν. Και κάτι προσωπικό. Εγώ υπήρξα άριστος μαθητής. Μου πήρε δεκαετίες να ξεμάθω ό,τι είχα μάθει στο σχολειό. Και ακόμα μένω έκπληκτος με το πόσα στραβά έχω στο μυαλό μου.

Αλλά δεν είναι μόνο το σχολειό. Είναι και οι κυριαρχούσες απόψεις της κοινωνίας. Αν πεις τη δική σου αλήθεια, που είναι διαφορετική από των άλλων, σε τρώει ο λύκος. Κατά κανόνα η άγνοια και η βλακεία είναι τα σίγουρα καταφύγια που έχουν οι άνθρωποι. Είναι πιο εύκολο να πιστέψεις έναν μύθο, από ό,τι να αναλύσεις την πραγματικότητα. Γιατί αυτό είναι επώδυνο. Προτιμούμε να έχουμε ψευδείς βεβαιότητες, γιατί αυτή είναι η άμυνά μας. Και ψηφίζουμε αυτά που ψηφίζουμε.

Ενας από τους μύθους που είχα εγώ στο μυαλό μου, όπως και πολλοί άλλοι, ήταν πως η απόβαση στη Νορμανδία και ο ρόλος των ΗΠΑ ήταν καθοριστικά για τη συντριβή του ναζισμού. Αν δούμε τα ακριβή ιστορικά στοιχεία, έχουμε εκπληκτικά ευρήματα. Να τα δούμε από κοντά. Το 1939 ο Χίτλερ κάνει μια χαψιά όλη την Τσεχοσλοβακία. Ο Ρούσβελτ λίγο αργότερα δηλώνει πως η χώρα του θα μείνει ουδέτερη σε αυτόν τον πόλεμο. Εναν χρόνο νωρίτερα ο εθνικός ήρωας των ΗΠΑ, ο Λίντμπεργκ -είχε διασχίσει με το αεροπλάνο του τον Ατλαντικό μόνος και χωρίς στάση- πήρε το υψηλότερο παράσημο από τα χέρια του ίδιου του Γκέρινγκ. Φιλοναζί ο ίδιος υποστηρίζει: «Οι ΗΠΑ πάνω απ’ όλα». Και προτιμούσε μια συμμαχία με την Αγγλία ή τη Γερμανία, ενάντια στην άθεη και βάρβαρη ΕΣΣΔ. Αλλά και ο Τρούμαν δεν πήγαινε πίσω. Την ίδια εποχή δηλώνει: «Αν δούμε πως η Γερμανία κερδίζει θα βοηθήσουμε τους Ρώσους. Αλλά αν η Ρωσία κερδίζει θα βοηθήσουμε τους Γερμανούς. Και αυτό για να σκοτωθούν μεταξύ τους όσο γίνεται περισσότερο».

Το 1941, τα ναζιστικά στρατεύματα πολιορκούσαν για έξι μήνες τη Μόσχα. Οι ΗΠΑ, πάντα ουδέτερες ακόμα και μετά την καταστροφή του στόλου τους στο Περλ Χάρμπορ. Επρεπε η ναζιστική Γερμανία να τους κηρύξει τον πόλεμο, σαν προσφορά στη σύμμαχο Ιαπωνία. Μεταξύ 1939-1941, οι ΗΠΑ δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Και έτσι υποχρεώθηκαν να μπουν στον πόλεμο. Οι μεγάλες δυνάμεις ένα πράγμα ξέρουν να κάνουν. Να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους την κατάλληλη στιγμή. Ηταν μια ευκαιρία για τις ΗΠΑ για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Και πήραν τη μερίδα του λέοντος και έγραψαν την Ιστορία όπως ήθελαν με βασικό γραφιά το Χόλιγουντ. Και η απόβαση στη Νορμανδία ήταν μια σημαντική μάχη, αλλά δεν κρίθηκε από αυτήν το τέλος του πολέμου.

Αυτό που έχει ξεχαστεί σήμερα είναι πως ο βασικός αιμοδότης εναντίον του ναζισμού ήταν η Σοβιετική Ενωση. Αν υπήρχε φιλότιμο ή δημοκρατία, θα έπρεπε σε κάθε χώρα της Ευρώπης να υπάρχει ένα μνημείο του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού. Είχαν τους μισούς νεκρούς, από ό,τι είχαν όλοι οι σύμμαχοι μαζί. Και δυο φορές παραπάνω από ό,τι είχαν οι ναζί. Φυσικά εδώ δεν μιλάμε για αμάχους. Η μάχη στον Δνείπερο είχε εκατό φορές παραπάνω νεκρούς από ό,τι είχε η μάχη της Νορμανδίας. Ποιος τη θυμάται πια; Μόνο κάτι ενοχλητικοί τύποι που θέλουν να ανοίξουν τα στραβά τους, σε μια κοινωνία που είναι ευχαριστημένη με την τύφλα της.

perkor29@gmail.com

 

πηγή:

http://www.efsyn.gr/?p=240485

Απ' τον παππού, στον εγγονό: Ποιοι μας ξαναφόρτωσαν τα διαγραμμένα προπολεμικά χρέη το 1964;

«Είναι λογικό να μην καταλαβαίνετε από λεφτά, γιατί είστε κομμουνιστές.».

Άδωνις Γεωργιάδης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΝΔ.
______________________________________________________

Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όλα τα χρέη των εμπόλεμων χωρών-συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας- διεγράφησαν. Σημειωτέον, ότι η διαγραφή των προπολεμικών χρεών των χωρών, ήταν απ’ τα κυριότερα αιτήματα των αντιφασιστικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων αντίστασης, όπως του ΕΑΜ.

Η χώρα μας όμως, ήταν... ιδιάζουσα περίπτωση. Μετά τη λήξη του εμφυλίου, οι ΗΠΑ φρόντισαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε επίσημη αποικία τους, μέσω της πιο αλάνθαστης και δοκιμασμένης μεθόδου: Της -μέσω του χρέους-εξάρτησης. Ποιου χρέους όμως, αφού τα προπολεμικά χρέη είχαν διαγραφεί; Όταν έχεις να κάνεις, ίσως με το πιο εθελόδουλο, ξευτιλισμένο και διεφραρμένο πολιτικό προσωπικό, τέτοιου είδους εμπλοκές ξεπερνώνται εύκολα.

Έβαλαν την κυβέρνηση της ΕΚ του Γεωργίου Παπανδρέου (παππού ΓΑΠ), με Υπ. Οικονομικών το Κων/νο Μητσοτάκη (ή «Δράκουλα», ή «μαιμούνι των αντρώς» στην κρητική διάλεκτο) να αναγνωρίσει και να επαναδιαπραγματεί  τα διαγραμμένα χρέη, ως εξής:

Πρώτο: Αναγνωρίστηκε, αφενός ότι η Ελλάδα θα αποπλήρωνε τα δάνειά της από το 1881 με ποσά διπλάσια από την αξία τους (!), αφετέρου ότι θα έπρεπε να καταβληθεί στους δανειστές, ως ασφάλιστρο κινδύνου, ποσό ίσο με το 60-70% του κεφαλαίου!

Δεύτερο: Βάσει του διακανονισμού, η περίοδος αποπληρωμής των (επ)αναγνωρισθέντων δανείων ορίστηκε για 42 με 45 χρόνια, δηλαδή μέχρι το 2009, οπότε κι χρεοκοπήσαμε για 5η φορά στην  ιστορία μας, με ηγέτη τον εγγονό του «Γέρου της Δημοκρατίας».

Άλλωστε, το τι συμφωνήθηκε τότε, μας το περιγράφει η  προσκείμενη στον Κ. Μητσοτάκη, εφημερίδα «Ελευθερία», στο φύλλο της 16ης Ιουλίου 1964: «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισιν, υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον». Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, ότι μεγάλο μέρος των νέων ομολόγων, (βάσει των οποίων το διεγραμμένο χρέος αντικαταστάθηκε με το καινούργιο), πήγε τότε στα χέρια μεγάλων πολιτικών, επιχειρηματικών και άλλων οικογενειών, στο Παλάτι κλπ, με αποτέλεσμα πολλοί απόγονοί τους, να είναι σήμερα κάτοχοι ομολόγων και δανειστές της Ελλάδας...

Εδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια, η οποία δεν αναφέρεται καθόλου στα...politicaly corect πάνελς, στα οποία συμμετέχει κι η Αριστερά. Τη δεκαετία 1999-2009, η Ελλάδα δανείστηκε –αποτιμώμενο σε ευρώ -το συνολικό ποσό των 490 δις €. Βάσει των επίσημων στοιχείων (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ΤτΕ κλπ), εκ των 490 δις €, το ποσό των 20 δις € πήγε στα πραγματικά ελλείμματα , διότι τα (πραγματικά) ελλείμματα της Ελλάδας είναι το πολύ 20-22 δις. Το ποσό των 450 δις € πήγε σε τοκοχρεολύσια προηγούμενων δανείων!

Περισσεύει το ποσό των 20 δις, το οποίο-βάσει των ιδίων παραπάνω στοιχείων-ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ! Όπως το διαβάζετε: Αγνοείται, δηλαδή δεν ξέρουν που πήγε, γεγονός το οποίο είχε παραδεχθεί σε συνέντευξή του κι ο τέως Υπ. Οικονομικών της ΝΔ, Πέτρος Δούκας.

Αυτά τα ολίγα, για τους οικονομολογούντες της υπεύθυνης κι ευρωπαίζουσας Αριστεράς, οι οποίοι μας τσαμπουνάνε ότι το απεχθές (κι όχι  επαχθές κ Στρατάκη) χρέος είναι μόνο... 5%, αποφεύγοντας να πουν τη μια και μοναδική αλήθεια στο λαό: Ότι τα δάνεια, τα μνημόνια κλπ, είναι προιόν παράνομων συναλλαγών, από πρόσωπα που πρέπει να οδηγηθούν και να λογοδοτήσουν στα (εγχώρια και διεθνή) δικαστήρια, τα σχετικά ποσά δεν αξιοποιήθηκαν για δημόσιο σκοπό κι ως εκ τούτου πρέπει να διαγραφούν ολοκληρωτικά και μονομερώς.
Γιατί δεν το λένε άραγε;

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του μετώπου! 

askordoulakos

Καλός και κακός επιχειρηματίας

Κάτω από το πλακάκι κάθεται το Νικολάκι, έλεγαν οι παλιοί. Έτσι και με κάθε ιδιωτικοποίηση. Όπως κάτω από το πλακάκι κάθεται το Νικολάκι, κάτω από κάθε ιδιωτικοποίηση βρίσκεται η παραδοχή ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας.

Την παραδοχή αυτή, ότι δηλαδή το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας, δεν τολμάς να την αμφισβητήσεις. Κυκλοφορεί ως αυτονόητη και αυταπόδεικτη. Περίπου ως ισοδύναμη της παραδοχής ότι αύριο το πρωί θα βγει ο ήλιος από την Ανατολή και θα ξημερώσει. Έτσι και πεις «Μπα; Από πού κι ως πού το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας;», μαύρο φίδι που σ’ έφαγε. Πέφτει μαζί σου το χάχανο της αρκούδας. Σ’ ακούνε και κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια.

Ως εκ τούτου, λοιπόν, αφού το κράτος είναι ένας κακός επιχειρηματίας, το κράτος πρέπει να πουλήσει τις επιχειρήσεις του στους ιδιώτες, οι οποίοι ιδιώτες, σε αντίθεση με το κράτος, είναι καλοί επιχειρηματίες.

Γιατί οι ιδιώτες είναι καλύτεροι επιχειρηματίες; Μα, επειδή ρισκάρουν, λέει, τα κεφάλαιά τους και θ’ αγωνιστούν για να τα διαφυλάξουν. Αυτή είναι, παρακαλώ, η επίσημη απάντηση. Ενώ το κράτος, κατά συνέπεια, δεν θ’ αγωνισθεί όπως ο ιδιώτης. Η κυβέρνηση και ο εντεταλμένος υπεύθυνος τον οποίο διορίζει η κυβέρνηση δεν θ’ αγωνισθούν όπως ο ιδιώτης. Διότι, σου λέει, τι έχουν να χάσουν η κυβέρνηση και οι εντεταλμένοι της;

Τα λένε αυτά άνθρωποι στα καφενεία, τα λένε και άνθρωποι που έχουν το κράτος στα χέρια τους! Και καλά όσοι τα λένε στα καφενεία… Οι άλλοι όμως; Εκείνοι που έχουν το κράτος στα χέρια τους; Δεν θα βρεθεί, μωρέ, ένας να τους κρεμάσει ανάποδα που τα λένε αυτά;

Όσο δεν βρίσκεται κάποιος να τους κρεμάσει ανάποδα, πουλάνε με ύφος τον ΟΤΕ στην κρατική εταιρεία τηλεπικοινωνιών της Γερμανίας. Μάλιστα! Σε κρατική εταιρεία, με το επιχείρημα ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας! Ντινόπουλοι, Γιακουμάτοι, Αδώνηδες που δεν έχουν τίποτε να χάσουν… Και κορδώνονται. Ομοίως με τον ΟΤΕ, κορδώνονται που πούλησαν το λιμάνι του Πειραιά στην κινεζική Cosco –πιο κρατική από την Cosco δεν γίνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη!!!

Κάτω από το πλακάκι κάθεται το Νικολάκι, αλλά πάνω από το Νικολάκι κάθεται το Αντωνάκι με το Βαγγελάκι. Και πουλάνε, λέει, για να υπάρξει ανταγωνισμός. Δίνουν, λοιπόν, αυτοί οι κύριοι τον Ο.Π.Α.Π. στον Μελισσανίδη για να υπάρξει ανταγωνισμός, και μετά βγάζουν από πάνω και δικαστική απόφαση που λέει ότι δεν πειράζει να είναι μόνο ένας εκείνος που θα έχει τα λαχεία, κι ας μην υπάρχει ανταγωνισμός! Για διαβάστε εδώ!

Πρόκειται περί συμμορίας. Θρασύτατης συμμορίας που τίποτε και κανένα από τα καμώματά της δεν θα μπορούσε να κάνει, αν πάνω από το πλακάκι δεν υπήρχαν ηλίθιοι που αναμασούν το θράσος τους.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να σας ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ πως το κράτος είναι ο καλύτερος επιχειρηματίας που μπορεί να υπάρξει. Και ακριβώς επειδή το κράτος είναι ο καλύτερος επιχειρηματίας, να προσέχετε σε ποιους το αναθέτετε. Από εδώ και πέρα τουλάχιστον.

 sotosblog

«Καμένη γη» αφήνουν πίσω τους Σαμαράς – Βενιζέλος

-Ο μακρύς κατάλογος της φτώχειας, της δυστυχίας και της απόγνωσης -Δείτε πώς κατάφεραν να οδηγήσουν τους Έλληνες στη ανέχεια

Εδώ και αρκετό καιρό ο ελληνικός λαός δεν δείχνει να συμμερίζεται καθόλου την ευφορία της ελληνικής κυβέρνησης... για τις δήθεν επιτυχίες της.
Πνιγμένοι από τα χρέη, αδύναμοι να πληρώσουν τα συνεχή χαράτσια που τους επιβάλουν με το έτσι θέλω και με την αβεβαιότητα να τους πλημμυρίζει, οι Έλληνες γυρνούν την πλάτη στη δικομματική Σαμαρά – Βενιζέλου και δηλώνουν ξεκάθαρα πως δεν τους πιστεύουν πια...
Με τις εκλογές να είναι πλέον προ των πυλών, είναι απορίας άξιο πώς θα μπορέσουν τα στελέχη της συγκυβέρνησης να βγουν ξανά στο δρόμο και να ζητήσουν από τους πολίτες την ψήφο τους.
Πώς θα μιλήσουν στους ανέργους για succsess story; Πώς θα πουν στους μισθωτούς ότι η χώρα γυρίζει σελίδα όταν τους έχουν κόψει μεγάλο μέρος των αποδοχών τους; Τι θα πουν στους επαγγελματίες που έβαλαν λουκέτο στα καταστήματα και τις επιχειρήσεις τους;
Το περίφημο succsess story δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα μιας «άγριας» πολιτικής περικοπών, που έριξε τους Έλληνες στη φτώχεια και προκάλεσε κατάρρευση των επενδύσεων στη χώρα.
Οι Έλληνες απώλεσαν το 40% των εισοδημάτων τους, πρόκειται για μια δραματική εξέλιξη που όμοιά της δεν έχει γίνει σε καμιά άλλη χώρα σε καιρό ειρήνης.
Εδώ και πέντε χρόνια και αφού πέρασαν 4 πρωθυπουργοί (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Πικραμμένος και Σαμαράς) μας ζητούν να βάλουμε πλάτη... για τη σωτηρία της χώρας, όπως λένε! Ο ελληνικός λαός είπε “ναι”, έσκυψε το κεφάλι και έβαλε πλάτη δίνοντας από το υστέρημά του για τη σωτηρία της πατρίδας. Τελικά όμως, πού πήγαν τα χρήματά του;
Οι πόροι από τα ταμεία στήριξης δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα. Το 94% του ποσού άνω των 200 δισ. ευρώ διοχετεύτηκε στους επενδυτές και στις τράπεζες. Δηλαδή, με αυτά τα χρήματα δεν στηρίξαμε τις ελληνικές συντάξεις, το ταμείο ανεργίας, δεν έγιναν επενδύσεις στη χώρα, αλλά πήγαν σε πλούσιους επενδυτές -που μέχρι τότε έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας για τους υψηλούς τόκους από την Ελλάδα- για να καλύψουν στην ουσία τις απώλειές τους. Με λίγα λόγια, η πολιτική που ακολουθήθηκε στην Ελλάδα δεν ήταν για τους ανθρώπους αλλά για τις τράπεζες!
Η δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου φεύγει και αφήνει πίσω της “καμμένη γη”!
Πάμε να δούμε αναλυτικά τα... κατορθώματα της δικομματικής:

• Ανεργία. Πρωταθλήτρια η Ελλάδα με ποσοστό που ξεπερνά το 28%, δηλαδή περίπου 1.300.000 άνεργοι.
• Ένας στους τρεις εργαζόμενους με μισθό 300 ευρώ το μήνα.
• Μακροχρόνια άνεργοι. Συνολικά 962.400 πολίτες αναζητούν δουλειά για περισσότερο από ένα χρόνο. Αποτελούν το 74,4% του συνόλου των ανέργων.
• Περισσότερα από 200.000 κατασχετήρια – είναι η πρώτη δόση – για οφειλές προς το δημόσιο που θα πρέπει να ρυθμιστούν άμεσα.
• Τουλάχιστον 1.000.000 ελεύθεροι επαγγελματίες δεν έχουν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές – το 61% χρωστάει μέχρι 10.000 ευρώ ενώ 300.000 είναι ανασφάλιστοι.
• Περισσότερα από 300.000 λουκέτα σε επιχειρήσεις. Μόνο στο λιανεμπόριο έκλεισαν 3.500 καταστήματα από το 2010 μέχρι το 2013.
• Τουλάχιστον 20.000 νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις με χρέος γύρω στα 10.000 ευρώ που παραδίδονται από τη ΔΕΗ στις εισπρακτικές εταιρείες.
• “Βούλιαξαν” οι τιμές των κατοικιών, ενώ 250.000 ακίνητα είναι στα αζήτητα.
• Το 31% των νοικοκυριών μείωσε τις δαπάνες και το πρώτο που έκοψε ήταν το πετρέλαιο θέρμανσης.

Όλα τα παραπάνω είναι μόνο ένα μέρος από τον μακρύ κατάλογο της φτώχειας, της δυστυχίας και της απόγνωσης που έχουν οδηγήσεις περισσότερους από 4.000 Έλληνες στην αυτοκτονία.
Έχοντας στα χαρτοφυλάκιά τους αυτά τα ατράνταχτα και αδιάψευστα στοιχεία οι πολιτευτές της ΝΔ και τους ΠΑΣΟΚ ετοιμάζονται για εξορμήσεις σε όλη την Ελλάδα ζητώντας ψήφο από τους πολίτες.
Καλώς να ορίσουν...

 http://www.newsbomb.gr

Ο μύθος της μετά-μνημονιακής «αλλαγής»

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο νέος μεγάλος μύθος με τον οποίο παραμυθιάζουν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης, τόσο η κυβέρνηση της κοινοβουλευτικής Χούντας όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, είναι η δήθεν μεγάλη αλλαγή που έρχεται και θα μας βγάλει από τα μνημόνια και την οικονομική καταστροφή. Είτε αυτό θα γίνει σαν φυσική εξέλιξη των «προσπαθειών» της Χούντας όλα αυτά τα χρόνια, όπως ισχυρίζεται, είτε θα γίνει χάρη στους πολιτικούς και οικονομικούς χειρισμούς των εγκεφάλων του ΣΥΡΙΖΑ που μολονότι δεν διανοούνται να κτυπήσουν τις αιτίες της καταστροφής αυτής, οι οποίες ανάγονται στην παραμονή της χώρας στην ΕΕ (όχι απλά στην Ευρωζώνη) και την έλλειψη οικονομικής κυριαρχίας, εντούτοις, σαν νέοι...Χουντίνι,  υπόσχονται, αν εκλεγούν, να μας βγάλουν από τη καταστροφή. Όμως, για να δούμε τι είδους αλλαγή και έξοδος από τη καταστροφή είναι δυνατή, πρέπει πρώτα να την ορίσουμε .
Αρχικά, θα πρέπει να διακρίνουμε τις συνέπειες της καταστροφής στη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων από τις ίδιες τις «θεσμικές αλλαγές» που υιοθετήθηκαν από τη Χούντα. Και αυτό γιατί, και αν ακόμη ήταν δυνατή η «ανακούφιση» των λαϊκών στρωμάτων από κάποιες συνέπειες της καταστροφής, όσο οι θεσμικές αυτές αλλαγές παραμένουν, τότε, ακόμη και χωρίς μνημόνια, η καταστροφή θα είναι πια μόνιμη. Με άλλα λόγια, τα Μνημόνια δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός για τη Χούντα και τις ελίτ από πίσω της. Ήταν μέσο για να επιβληθούν οι «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». «Αναγκαίες» όχι βέβαια για το «καλό της οικονομίας

​​

», όπως λένε οι ελίτ, και παπαγαλίζουν και οι συστημικοί οικονομολόγοι που διδάσκονται στα Πανεπιστήμια ότι υπάρχει κάποιο «γενικό» καλό. Πράγμα που αποτελεί άλλο ένα μύθο σε μια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, όπου το τι είναι «καλό» για την οικονομία ορίζεται με βάση τα συμφέροντα αυτών που την ελέγχουν. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, το συμφέρον των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης και αυτό των ευεργετούμενων από αυτήν είναι διαμετρικά αντίθετα. Τα συμφέροντα αυτά έχουν, βέβαια, απόλυτη σχέση με τις ταξικές διαιρέσεις που είναι όμως πολύ ευρύτερες στην εποχή της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς από τις παραδοσιακές ταξικές διαιρέσεις που χαρακτήριζαν την καπιταλιστική οικονομία του κράτους-έθνους.Όσον άφορα στις συνέπειες της καταστροφής, αυτές είναι φανερές ακόμη και από τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΤτΕ. Έτσι, το συνολικό ποσό που πληρώθηκε για αμοιβές εξαρτημένης εργασίας μειώθηκε περίπου 35% κατά μέσο όρο μέσα στα 5 χρόνια της «κρίσης» (2009-2014), ενώ ως γνωστό οι αμοιβές αυτές ήταν ήδη πολύ χαμηλότερες από τις αντίστοιχες στις χώρες του «Βορρά» της ΕΕ, και με το άνοιγμα των αγορών, χάρη στην Ενιαία Αγορά και το Ευρώ που... απολαμβάνουμε μέσα στην ΕΕ, οι τιμές (τουλάχιστον) εξισώθηκαν, μειώνοντας ακόμη περισσότερο την αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων. Αντίστοιχα, οι κοινωνικές μεταβιβάσεις (που περιλαμβάνουν και τις συντάξεις) μειωθηκαν κατά περίπου 27%. Και αυτό, πέρα βέβαια από τους επιπλέον φόρους (χαράτσια κ.λπ.) που κουτσούρευαν ακόμη περισσότερο το διαθέσιμο εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων, για να μην αναφερθούμε στη καταστροφή των ασφαλιστικών ταμείων, εξαιτίας του «κουρέματος» του χρέους το 2012, που βέβαια το πλήρωσαν οι ασφαλισμένοι και όχι οι ελίτ, οι οποίες δεν έχασαν τίποτα από το κούρεμα αλλά, αντίθετα, εξασφάλισαν καλύτερα τα κέρδη τους για το μέλλον!
Όμως, πέρα από τις συνέπειες της καταστροφής στα λαϊκά εισοδήματα, έχουμε και τη μαζική διαρπαγή του κοινωνικού πλούτου που φέρνει το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων ―ακόμη και κοινής ωφελείας που ικανοποιούν βασικές ανάγκες των πολιτών, οι οποίοι αύριο θα πληρώνουν ακριβότερα το νερό, το ηλεκτρικό, τα ναύλα, τηλεφωνικές επικοινωνίες κ.λπ.. Και αυτό, πέρα από τη κατακόρυφη πτώση των τιμών στα ακίνητα (μεταξύ 33% και 50%) ―λόγω της άγριας ύφεσης― που προσφέρονται επίσης για ξεπούλημα στους ξένους αγοραστές. Περιττό να αναφερθεί ότι οποιοδήποτε κόμμα εκλεγεί δεν πρόκειται να ανατρέψει τη μαζική αυτή κλοπή του κοινωνικού πλούτου, εφόσον παραμένουμε στην ΕΕ, είτε με Μνημόνια είτε χωρίς. Ούτε, βέβαια, κανένα κόμμα (που δεν αμφισβητεί το θεσμικό πλαίσιο το οποίο μας αφαιρεί την οικονομική και εθνική κυριαρχία) μπορεί να ανατρέψει τις θεσμικές αλλαγές που εισάχθηκαν με τα μνημόνια και θα παραμείνουν και χωρίς αυτά. Οι θεσμικές αυτές αλλαγές συνιστούσαν, άλλωστε, διακαή πόθο των ντόπιων και ξένων ελίτ ήδη από την δεκαετία του ’90, όταν προσπαθούσαν με τα νεοφιλελεύθερα και σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα που αναδείκνυαν στην εξουσία να τις περάσουν ―με πολύ περιορισμένη όμως επιτυχία, λόγω του περίφημου «εκλογικού κόστους».
Τα πορίσματα, για παράδειγμα, της έκθεσης του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα του 1996, και οι θέσεις του ΣΕΒ για την οικονομική πολιτική που εκδόθηκαν πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη 1996, όχι μόνο φανερώνουν την απόλυτη ταύτιση ντόπιων και ξένων ελίτ για τις απαιτούμενες θεσμικές αλλαγές ώστε να «σωθεί η Ελληνική οικονομία», αλλά και την απόλυτη ταύτιση τους με τις ήδη εισαχθείσες θεσμικές αλλαγές. Έτσι, τόσο ο ΟΟΣΑ όσο και ο ΣΕΒ μιλούσαν από τότε για την ανάγκη:

1. «ριζικής αναδιάρθρωσης το συντομότερο δυνατό του θέματος της κοινωνικής ασφάλισης» (ΣΕΒ) διότι «το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι από τα πιο πλουσιοπάροχα στην ΕΕ»(ΟΟΣΑ)
   ​​
2. καθορισμού του ημερομισθίου στο επίπεδο της επιχείρησης, απεριόριστης ελευθερίας απολύσεων, παραπέρα μείωσης του ελάχιστου ημερομισθίου, μείωσης των εργοδοτικών εισφορών κ.λπ.
3. εισοδηματικής «αυστηρότητας και πειθαρχίας στον δημόσιο τομέα» και «γενναίων αποκρατικοποιήσεων» και δραστικής μείωσης των απασχολούμενων στον δημόσιο τομέα.

Τα περισσότερα από τα παραπάνω (και πολλά άλλα) ήδη επιτεύχθηκαν χάρη στην οικονομική καταστροφή που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια και παραμέρισε το εκλογικό κόστος. Οι «θεσμικές αλλαγές» που έφερε η καταστροφή, θα αποτελούν πια τα «δεδομένα» των οικονομικών πολιτικών, για οποιοδήποτε κόμμα εκλέγεται στην εξουσία, (όπως άλλωστε ήδη συμβαίνει στον Ευρωπαϊκό Βορρά). Απλά οι ελίτ θα επιτρέπουν τώρα και «αριστερά» κόμματα στην εξουσία, για περισσότερη «ανακούφιση» των φτωχοποιημένων στρωμάτων, υπό τον όρο βέβαια ότι δεν θα αγγίζουν τα «δεδομένα» αυτά…​

​

http://www.inclusivedemocracy.org/

global war (2)

απόσπασμα από το εξαιρετικό κείμενο ´

᾽᾽global war (2)᾽᾽που δημοσιεύευεται  στο νέο τεύχος του Sarajevo (νο 88, Οκτωβρίου 2014) 

Μπορείτε να το θεωρήσετε δεδομένο. Η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ξαναεπιτίθενται σε... (πρώην;) φίλους τους,  στο “χαλιφάτο”. Για 5η ή 6η φορά τα τελευταία 20 χρόνια· θα χάσουμε το μέτρημα αυτού του κόλπου... Υπάρχουν πλέον αρκετά (και κυρίως: πειστικά) στοιχεία ότι η ηγετική ομάδα του is βρισκόταν μέχρι πολύ πρόσφατα στο pay roll των μυστικών ή και όχι τόσο μυστικών υπηρεσιών τόσο της Ουάσιγκτον όσο και άλλων “παικτών”: του Λονδίνου, του Παρισιού, της Άγκυρας, του Ριάντ, του Κατάρ, και - γιατί όχι; - του Τελ Αβίβ. Στην κατηγορία “ένοπλοι κατά του Άσσαντ”. Απο εκεί και μετά είναι ίσως τριτεύον να υποθέσουμε ή να απορρίψουμε την εκτίμηση “το τζίνι ξέφυγε απ’ το μπουκάλι του”. Το “τζίνι”, είτε με την μορφή του is είτε με κάποια άλλη παρόμοια θα ξεχύλιζε απ’ το συριακό μπουκάλι και θα απλωνόταν στο ιράκ, έτσι κι αλλιώς· θυμηθείτε τον χάρτη που δημοσιεύσαμε στο προηγούμενο τεύχος.

Γράφαμε ότι πιθανόν η επίθεση προς τις κουρδικές περιοχές και η κατάκτηση εδαφών που προορίζονται για το κράτος του ιρακινού κουρδιστάν να ήταν η αφορμή που έθεσε σε κίνηση την φανερή επανεμφάνιση του αμερικανικού στρατού στην περιοχή· και ο βιντεοσκοπημένος αποκεφαλισμός του δημοσιογράφου [υποστηρίζαμε ότι] ήταν η “απαραίτητη εικόνα” για τη νομιμοποίηση αυτής της επανεμφάνισης. Το δεύτερο εξακολουθούμε να το θεωρούμε δεδομένο. Το πρώτο θα μπορούσε, τελικά, να είναι προσχηματικό: η Ουάσιγκτον χρειάζεται ξανά έναν “μακρύ πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, όπως στα τέλη του 2001. Και αφού τον χρειάζεται, θα κατασκεύαζε και την αφορμή του, είτε έτσι είτε αλλιώς· είτε με τον is επιτιθέμενο στους κούρδους είτε αλλιώς.

Υπάρχουν μερικές όχι και πολύ σπουδαίες διαφορές ανάμεσα στο τωρινό replay και στο “πρωτότυπο” του 2001. Τότε χρειάστηκε η επίθεση στη Ν. Υόρκη και ο θάνατος 3.000 αμερικάνων· το “Περλ Χάρμπορ” που ονειρευόταν το αμερικανικό βαθύ κράτος για να καθηλώσει τους υπηκόους του. Επιπλέον ο στόχος ήταν ξεκάθαρα η δημιουργία στρατιωτικών βάσεων τόσο στο αφγανικό όσο και στο ιρακινό έδαφος· χρειάζονταν, άρα, “μπότες στο χώμα”. Τώρα οι βάσεις υπάρχουν (στο ιράκ που θα γίνει μέρος του θεάτρου του “μακρόχρονου πολέμου...”) και σ’ ότι αφορά το συριακό έδαφος κρίνουμε ότι δεν είναι στις προτεραιότητες να καταληφθεί στρατιωτικά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο. Η αλλαγή στη σκηνοθεσία, το γεγονός δηλαδή ότι δεν θα γίνει μια εντυπωσιακή εκστρατεία εναντίον του “χαλιφάτου του είδους “σοκ και δέος”, κάνει αχρείαστο και ένα καινούργιο “Περλ Χάρμπορ”. Τουλάχιστον με τα τωρινά δεδομένα. Το πράγμα πάει πιο ρουτινιάρικα: αυτοί εκεί είναι παλιάνθρωποι, απειλούν τον πολιτισμό μας, αποκεφαλίζουν κι όλας, οπότε θα πετάμε από πάνω τους και θα τους φτύνουμε με τις βόμβες και τους πυραύλους μας. Αλλά θα πάρει πολύ καιρό ως να τους νικήσουμε...

Εδώ τελειώνουν οι διαφορές κι αρχίζουν οι ομοιότητες. Το “χαλιφάτο” είναι μια πράγματι εδαφοποιημένη και “ελκυστική” για διάφορους απελπισμένους εθελοντές εξέλιξη της περιβόητης “αλ Κάιντα”. Που εκτός από αποεδαφικοποιημένη (το αφγανιστάν ποτέ δεν υπήρξε υπό τον έλεγχο οποιασδήποτε “αλ Κάιντα”) ήταν και ανύπαρκτη - σίγουρα με την μορφή του φαντάσματος που πουλήθηκε στους δυτικούς υπηκόους. Αλλά το “χαλιφάτο” είναι πραγματικό. Και είναι τόσο “πραγματικό” ώστε να πιάνει στ’ αλήθεια χώρο. Έδαφος. Στρέμματα. Είναι τόσο πραγματικό ώστε να προσελκύει εθελοντές, και απ’ τον πρώτο κόσμο. Είναι επίσης τόσο πραγματικό ώστε οι επιθέσεις εναντίον του απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της να μπορούν να παράξουν (πραγματικά ή εικονικά δεν έχει και τόση σημασία) αντεπιθέσεις - επί του πρωτοκοσμικού εδάφους... Ξανά, λοιπόν, το θέαμα της “ισλαμικής τρομοκρατίας” επί σκηνής;

Δεν θα θυμίσουμε τι έγινε με τα “μικρά Περλ Χάρμπορ” στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη το 2005 και το 2006. Μαύρες δουλειές των πρωτοκοσμικών μυστικών υπηρεσιών, που είχαν πολλαπλές στοχεύσεις. Και “εσωτερικές” (όξυνση του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού) και “εξωτερικές” (ανανέωση της “κοινωνικής συναίνεσης” για την στρατιωτική συμμετοχή του αγγλικού και του ισπανικού κράτους στην εκστρατεία στο ιράκ).
Αλλά το 2015 δεν είναι 2005 ή 2001 - είναι χειρότερο για τα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη της δύσης. Τα εσωτερικά τους προβλήματα, λόγω κρίσης / αναδιάρθρωσης (και της διαχείρισής τους) είναι οξυμένα. Γι’ αυτό και πραγματικοί ή φανταστικοί “τζιχαντιστές”, που θα δράσουν σε πρωτοκοσμικά εδάφη, θα είναι χρήσιμοι στ’ αφεντικά. Απ’ την μεριά τους οι ένοπλοι ισλαμιστές που έχουν γίνει στόχος της “αντιτρομοκρατικής εκστρατείας 2.0”, στο ιράκ και στη συρία, το “χαλιφάτο” αλλά όχι μόνον αυτό, το ξεκαθάρισαν ήδη. Ο εκπρόσωπος τύπου του “μετώπου Nusra” (που έχει συμμαχήσει ήδη με το “χαλιφάτο”) Abu Firas al-Suri φέρεται να δήλωσε στο reuters στα τέλη Σεπτέμβρη:

Βρισκόμαστε σ’ έναν μακρόχρονο πόλεμο, που δεν θα τελειώσει σε μήνες ή χρόνια. Δεν είναι πόλεμος εναντίον του μετώπου Nusra, είναι πόλεμος εναντίον του ισλάμ... Τα κράτη που μας βομβαρδίζουν είναι άξια περιφρόνησης και οι πράξεις τους τα έχουν βάλει στη λίστα των στόχων των τζιχαντιστών σ’ όλο τον κόσμο...

Λίγες ημέρες αργότερα έγινε πιο σαφής. Αφού κάλεσε τους ευρωπαίους να ξεσηκωθούν εναντίον των ηγετών τους, συμπλήρωσε ότι αλλιώς:

... Οι μουσουλμάνοι δεν πρόκειται να κάτσουν απαθείς βλέποντας τα παιδιά τους να βομβαρδίζονται. Οι ηγέτες σας δεν θα είναι οι μόνοι που θα πληρώσουν το τίμημα του πολέμου. Εσείς θα πληρώσετε ακόμα ακριβότερα... Θα μεταφέρουμε τον πόλεμο μέσα στα σπίτια σας...

Η ιδιαίτερη προτίμηση των πρωτοκοσμικών καπιταλιστικών κρατών σε “μακρόχρονους πολέμους” έναντι εξαιρετικά αδύνατων από στρατιωτική άποψη “εχθρών”, έναντι αντιπάλων που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν γρήγορα χάρη στην πρωτοκοσμική υπεροπλία εάν ήταν πράγματι “εχθροί”, δείχνει αυτό: στο εσωτερικό των μητροπόλεων ο “μακρόχρονος πόλεμος” χρησιμεύει για την διατήρηση μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης, με αφορμές (“τρομοκρατία”) κυμαινόμενης έντασης, ανάλογα με τις ανάγκες της συγκυρίας. Πολύ φοβόμαστε λοιπόν ότι τα αφεντικά ξαναφέρνουν στο τραπέζι της κυριαρχίας τους τις βόμβες στο ψαχνό.

Σ’ότι αφορά την ευρύτερη μέση ανατολή και τον διεθνή γεωπολιτικό ανταγωνισμό, διάφοροι αποδίδουν την επαναενεργοποίηση του αμερικανικού στρατού στην προσπάθεια της Ουάσιγκτον να ανατρέψει τον Άσσαντ, στη συρία. Όμως απ’ αυτές εδώ τις σελίδες έχουμε υποστηρίξει κάποσες φορές και με πολλές αφορμές ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν ενδιαφέρεται πλέον για “παραγωγή σταθερότητας” εδώ ή εκεί αλλά για “παραγωγή αστάθειας”. Αυτό σημαίνει ότι πολύ περισσότερο από ένα καινούργιο καθεστώς στη συρία (πράγμα που είναι αδύνατο πλέον) η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται να κρατάει διάφορες περιοχές του κόσμου σε χαοτική, “μη λειτουργική” κατάσταση, απ’ την άποψη της ορθόδοξης καπιταλιστικής συσσώρευσης· έτσι ώστε να εμποδίζει τους ανταγωνιστές της, εφόσον αυτοί δρουν ακόμα με τέτοιους ορθόδοξους τρόπους. Είναι η τακτική της καμμένης γης, που απ’ την μια ενισχύει την φανερή ή κρυφή δράση του μιλιταρισμού των ηπα και των συμμάχων τους, και απ’ την άλλη εμποδίζει την “ειρηνική” καπιταλιστική αξιοποίηση από άλλους, ικανούς και διατεθειμένους για “ειρηνικές” επενδύσεις.
Είναι δύσκολο να αποφανθούμε, λοιπόν, τι ακριβώς “θυμήθηκε” η Ουάσιγκτον σ’ αυτή τη ζώνη του κόσμου που εκτείνεται, προς το παρόν, νότια του τουρκικού κράτους, και μπορεί να επεκταθεί ως και την βόρεια αφρική. Εκείνο που έχουμε υπ’ όψη μας, και δεν είναι λίγο, είναι οι σχεδιασμοί του Πεκίνου για τον περιβόητο “δρόμο του μεταξιού”, μεταξύ ευρώπης και κίνας. Με παραπάνω από έναν τρόπους αυτός ο σχεδιασμός αφορά και την υπό διαρκή καταστροφή μέση Ανατολή...| 

Η Ουάσιγκτον έχει καθιερωσει ένα σύστημα “διπλής διπλωματίας": ο ρεπουμπλικάνος McCain, πρώην υποψήφιος πρόεδρος, κάνει την βρώμικη δουλειά, που σαν “ανεπίσημη” δεν την χρεώνεται η τωρινή κυβερνηση. Εδώ, την άνοιξη του 2013, σε υποτθέμενη αποστολή υποστήριξης των αντικαθεστωτικών ανταρτών στη συρία. Μόνο που ο καιρός πέρασε...
Στην πάνω φωτoγραφία ο McCain ξεχωρίζει δεξιά. Δίπλα και στα αριατερά του, με την άσπρη μπλούζα, είναι ο επικεφαλής της (τώρα πια...) “τρομοκρατικής” Nusra, Mohammad Nour. Και απέναντί του ο χαλίφης (τώρα πια...) του i.s. Abu Bakr al Baghdadi. Στην κάτω φωτογραφία, χαμόγελα μετά το τέλος της κουβέντας. Ο Nour γελάει δεξιά, ενώ ο Baghadi διακρίνεται πίσω απ’ τον McCain.
...

http://www.sarajevomag.gr/index.html

Την Αμφίπολη θα χτυπούσαν οι τρομοκράτες

Αίσθηση προκαλούν οι αποκαλύψεις της Αντιτρομοκρατικής για τα ευρήματα στην γιάφκα των τρομοκρατών στον Βύρωνα. Σύμφωνα με την Αντιτρομοκρατική, ένας από τους υποψήφιους στόχους των τρομοκρατών ήταν ο δημοτικός σύμβουλος Βαγγέλης Μαρινάκης, ενώ θα έβαζαν βόμβα και στον ιερό τάφο της Αμφίπολης.

Όπως δήλωσε αξιωματικός της Αντιτρομοκρατικής, οι τρομοκράτες μάλλον είχαν αποφασίσει να μην χτυπήσουν τον Βαγγέλη Μαρινάκη γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που είναι αλεξίσφαιρος από φυσικού του -λόγω λίπους-, οπότε θα πήγαιναν χαμένες οι σφαίρες.

Οι τρομοκράτες σκέφτηκαν και την στενοχώρια που θα έπαιρνε ο Νίκος Χατζηνικολάου έτσι και πάθαινε κάνα κακό ο Μαρινάκης, οπότε αποφάσισαν να βρουν άλλον στόχο.

Σύμφωνα με την Αντιτρομοκρατική, οι τρομοκράτες ετοιμάζονταν να χτυπήσουν και τον ιερό τάφο της Αμφίπολης.

Οι τρομοκράτες θα έβαζαν τις βόμβες στις Καρυάτιδες, δίπλα στους κοθόρνους και στα κομψά και αέρινα ακροδάχτυλά τους.

Εν τω μεταξύ, στην Αμφίπολη βρέθηκε χτες μια πόρτα που οδηγεί σε μια άλλη πόρτα, που οδηγεί σε ένα παράθυρο που βγάζει στον φωταγωγό.

Οπότε, φτάνουμε ξανά στο προαιώνιο ερώτημα:

Ποια πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα;

pitsirikos

Συγκρότηση και δράση της διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) και ιστορικά παραδείγματα διαγραφής δημόσιου χρέους

  του Καλλίνικου Κ. Νικολακόπουλου*

Το πρόβλημα του χρέους δεν είναι κάποιο οικονομικό-διαχειριστικό ζήτημα, αλλά ένα συνθετότερο πρόβλημα πού άπτεται όλων των πλευρών της κοινωνικής ζωής και των διεθνών σχέσεων της Ελλάδας. Η πρόταση αντιμετώπισής του, αποτελεί το ουσιαστικότερο στοιχείο μιας στρατηγικής διεξόδου από την κρίση. Η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, έχει πολυποίκιλες προεκτάσεις και απασχολεί εντονότατα το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, βιώνουν τεράστια αδιέξοδα και δυσκολίες αποπληρωμής του ιδιωτικού χρέους (ληξιπρόθεσμα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, μικρομεσαίες επιχειρήσεις που κλείνουν λόγω αδυναμίας αποπληρωμής επιχειρηματικών δανείων κλπ). Καθίσταται επιτακτική μία πολιτική αντιμετώπισης του ιδιωτικού χρέους με αξιοποίηση του υπάρχοντος νομικού πλαισίου, της δικαιοσύνης και θέσπισης νομοθετικών διατάξεων ελάφρυνσής του. Κάτι αντίστοιχο, μπορεί να συμβεί και για την αντιμετώπιση και ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Στο πλαίσιο αυτό, είναι κεφαλαιώδους σημασίας η δημιουργία ειδικής διεθνούς επιτροπής λογιστικού ελέγχου (audit) του δημόσιου χρέους και η ακύρωση των ‘μνημονιακών’ πολιτικών που ασκήθηκαν για την αντιμετώπισή του.  

Η συγκρότηση ‘Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου’ (ΕΛΕ) δεν μπορεί να παρομοιασθεί π.χ. με την εξεταστική επιτροπή της Βουλής, που έχει συνήθη κατάληξη την συγκάλυψη και όχι την ανάδειξη   των αιτιών, των υπευθύνων και τον καταλογισμό ευθυνών. Η υπόσταση και ο σκοπός της ΕΛΕ, είναι επίσης διαφορετικός από αυτόν μιας τεχνικής επιτροπής ή μη κυβερνητικής οργάνωσης που πραγματοποιεί υποδείξεις στην κυβέρνηση. Ο στόχος της είναι ο προσδιορισμός του ‘απεχθούς’ χρέους  και η ανάδειξη των πολιτικών ευθυνών της δημιουργίας του. Ο χαρακτήρας και ο τρόπος λειτουργίας της, καθορίζονται από τον προσδιορισμένο αυτόν στόχο της και προυποθέτει την ουσιαστική δυνατότητα ελέγχου και ‘ανοίγματος βιβλίων’ της χώρας. Προαπαιτούμενο είναι η κατοχύρωση-διασφάλιση της θεσμικής δικαιοδοσίας και ανεξαρτησίας  της και η στελέχωσή της με διεθνείς προσωπικότητες αδιάβλητου κύρους και αναμφισβήτητης ικανότητας, για την ολοκλήρωση του έργου του ελέγχου (οικονομολόγοι, νομικοί, ορκωτοί λογιστές, εφοριακοί, δικαστικοί, εκπρόσωποι συνδικαλιστικών φορέων και κοινωνικών οργανώσεων κλπ).

Η ΕΛΕ θα είναι ανεξάρτητη από τα πολιτικά κόμματα, θα διασφαλίζει την ύπαρξη εξειδικευμένης γνώσης και θα εγγυάται τον δημοκρατικό έλεγχο καθώς και το υπόλογο όλων των εμπλεκομένων. Για την επιτυχία του στόχου της θα έχει πλήρη διαχρονική πρόσβαση στις συμβάσεις και εκδόσεις δημόσιου χρέους, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και κάθε διμερούς, πολυμερούς ή άλλης μορφής χρέους και δανειακών δημόσιων υποχρεώσεων. Θα της παραχωρηθούν οι απαραίτητες αρμοδιότητες, που θα θέτουν στην διάθεσή της όλα τα απαραίτητα έγγραφα, για την επιτέλεση του έργου της και οι δυνατότητες κλήσης προς εξέταση δημόσιων λειτουργών και δικαστικής συνδρομής για το άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών (π.χ. λογαριασμών του δημοσίου σε ιδιωτικές τράπεζες και στην Τράπεζα της Ελλάδας). Θα έχει, τέλος, επαρκές χρονικό διάστημα  στη διάθεσή της για την μελέτη όλων των συμβάσεων και τη σύνταξη του πορίσματός της.

Οι ασκηθείσες πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, έχουν επιφέρει ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος για την Ελλάδα και είναι δικαίωμα του ελληνικού λαού η πλήρης πληροφόρηση για το δημόσιο, ή εγγυημένο από το κράτος, χρέος. Η ΕΛΕ θα διαπιστώσει και προσδιορίσει τις αιτίες του δημοσίου χρέους, τους όρους με τους οποίους συνάφθηκε και τη χρήση των ληφθέντων δανείων. Τα συμπεράσματα που θα εξάγει η ΕΛΕ θα διαμορφώσουν κατάλληλες προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους, συμπεριλαμβανομένου του χρέους που θα αποδειχθεί ως παράνομο και ‘απεχθές΄ ή επονείδιστο (odious), που θα διαγραφεί σύμφωνα με τα ισχύοντα κατά το διεθνές δίκαιο. Επιδίωξη της ΕΛΕ, πρέπει να είναι η συνδρομή της Ελλάδας στην λήψη των απαραίτητων μέτρων αντιμετώπισης του βάρους του χρέους καθώς και η διαπίστωση των ευθυνών για τις προβληματικές συμβάσεις χρέους. Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική-οικονομική κρίση του 2007-2008, έλαβε την μορφή κρίσης χρέους της περιφέρειας της ευρωζώνης. Το ελληνικό δημόσιο χρέος  κυμαίνεται σε ποσοστό πέριξ του 180% του ΑΕΠ, που έχει συρρικνωθεί κατά 25% από το 2008 ως αποτέλεσμα εφαρμογής των εγκληματικών ‘μνημονιακών’ πολιτικών, και παρά την εφαρμογή των 2 PSI (εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων –‘κουρέματος’ του κατεχόμενου από ιδιώτες δημόσιου χρέους). Η αντίδραση της ΕΕ, σε συμφωνία με εθνικές κυβερνήσεις, ήταν η υιοθέτηση προγραμμάτων ‘διάσωσης’ με διευκόλυνση προσωρινού δανεισμού των χωρών της ευρωζώνης και προστασίας των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, με αντίτιμο την εφαρμογή προγραμμάτων ακραίας λιτότητας.

Η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία αλλά και άλλες χώρες εξαναγκάσθηκαν στην περικοπή μισθών και συντάξεων, μείωση δημοσίων δαπανών, συρρίκνωση παροχών πρόνοιας, ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων και απελευθέρωση των αγορών. Το κοινωνικό κόστος από την εφαρμογή τέτοιων μέτρων, είναι τεράστιο λόγω τρομακτικής αύξησης της ανεργίας, χρεοκοπίας επιχειρήσεων, συρρίκνωσης της παραγωγής   και εμβάθυνσης της ύφεσης. Ο ελληνικός λαός έχει τεράστια άγνοια για τη σύνθεση και τους όρους του δημόσιου χρέους, παρότι η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο εφαρμογής των προγραμμάτων ‘διάσωσης’ της ΕΕ. Η έλλειψη ενημέρωσης είναι μια κορυφαία αποτυχία εφαρμογής δημοκρατικών διαδικασιών στην πλήρη πληροφόρηση των λαών, που καλούνται να σηκώσουν το βάρος των προγραμμάτων της ΕΕ με πελώριο κοινωνικό κόστος.

Η δύναμη της ΕΛΕ δεν εξαρτάται μόνο από τον θεσμικό της ρόλο, αλλά και από την κοινωνική της δικτύωση και τη δημιουργία κινημάτων στήριξης (πολιτών, οργανώσεων κλπ) της λειτουργίας της και ολοκλήρωσης του έργου της. Η διευκόλυνση λειτουργίας της, με τη συγκρότηση αυτόνομων επιτροπών κατά τομείς και ειδικά θέματα, είναι επιθυμητή όπου υπάρχει η υπόνοια για ύπαρξη κακοδιαχείρισης και κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος (δανειακές συμβάσεις, ομολογιακά δάνεια, εξοπλιστικά προγράμματα, δημόσια έργα, κρατικές προμήθειες, ιδιωτικοποιήσεις, σκανδαλώδεις φορολογικές ρυθμίσεις, γερμανικές οφειλές κλπ). Η δημιουργία της, πέραν του θεσμικού της ρόλου, θα συντείνει στην απόκτηση δικτύωσης των κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων που υιοθετούν την ιδέα ουσιαστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους και θα τεκμηριώσει την άρνηση πληρωμής του ‘απεχθούς’ χρέους με ακράδαντα ηθικά, νομικά και πολιτικά επιχειρήματα, αποτινάσσοντας τον ζυγό του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην Ελλάδα και την ΕΕ. Χρειάζεται προσοχή στην μη υπέρβαση των ορίων λειτουργίας και δράσης της ΕΛΕ, κατανοώντας ότι ενδεχόμενη συγκρότησή της δεν μπορεί να συνδυασθεί με προσπάθειες ελέγχου και χειραγώγησής της. Απαραίτητος είναι ο σεβασμός στην αυτοτελή υπόστασή της και τον αδιάβλητο και αντικειμενικό τρόπο αξιολόγησης στη διατύπωση εναλλακτικών προτάσεων αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους, σε αντιπαράθεση με τις νεοφιλελεύθερες επιλογές των κυρίαρχων ελίτ στην ΕΕ και την Ελλάδα.

-Το 2003 ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρχνερ, μετά από περίοδο φοβερής πολιτικής αστάθειας και κοινωνικής εξαθλίωσης λόγω της εφαρμογής των προγραμμάτων του ΔΝΤ, κήρυξε μονομερή στάση πληρωμών, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα πέσο κατά 28% και εθνικοποίησε σημαντικούς τομείς της οικονομίας αρνούμενος την αναγνώριση του δημόσιου χρέους. Το επιχείρημά του ήταν ότι το χρήμα που δανείσθηκε η χώρα δεν χρησιμοποιήθηκε προς όφελος του λαού, αλλά διοχετεύθηκε στην εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων. Μία ομάδα εξουσιοδοτημένων από τον ΟΗΕ επιθεωρητών, αφού έλεγξαν το περιεχόμενο του χρέους έκριναν ότι το μεγαλύτερο μέρος δεν μπορούσε να θεωρηθεί νόμιμο. Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ, το χρέος απομειώθηκε κατά 70% και συμφωνήθηκε η εξόφληση του υπολοίπου με δεσμευτικούς όρους, με αποτέλεσμα την ανάκαμψη της αργεντίνικης οικονομίας μετά την πάροδο μερικών ετών.  

-Το 2007 ο πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα, κάλεσε το ΔΝΤ για επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους. Συγκρότησε διεθνή ΕΛΕ με τη συμμετοχή εγχώριων ανώτερων δικαστικών και κληρικών και ξένων οικονομολόγων και νομικών αναγνωρισμένου κύρους. Μετά την ολοκλήρωση του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους, κήρυξε στάση πληρωμών της χώρας τον Δεκέμβριο του 2008 με την επίκληση ύπαρξης συγκεκριμένων σκανδαλωδών συμβάσεων. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αναγνώρισε το δικαίωμα της χώρας να μην αποπληρώσει τα χρέη που δημιουργήθηκαν από προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Κατόπιν αυτού οι πιστωτές αναγκάσθηκαν, μετά από διαπραγμάτευση, στην απομείωση κατά 65% του δημόσιου χρέους.

-Με τη συμφωνία για το γερμανικό δημόσιο χρέος, που υπογράφηκε και από την Ελλάδα, στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 επί καγκελαρίας Κόνραντ Αντενάουερ, 32 χώρες και οι ΗΠΑ δέχθηκαν τη διαγραφή-απομείωσή του διακρατικού δημόσιου χρέους κατά 63%. Το υπόλοιπο χρέος διευθετήθηκε με ευνοϊκούς όρους, βάσει της ίδιας συμφωνίας (πληρωμή σε γερμανικό νόμισμα, επιμήκυνση χρόνου αποπληρωμής, καθορισμός "πλαφόν" στα ποσά που κατέληγαν για την εξυπηρέτησή του με ρήτρες ανάπτυξης, χαριστικά επιτόκια της τάξης του 0%-0,5%), που η Γερμανία αποπλήρωσε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Επιπλέον, συμφωνήθηκε η αναστολή αποπληρωμής των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα (κατοχικό υποχρεωτικό δάνειο) μέχρι την επανένωση της Γερμανίας...

* Οικονομολόγος (πτυχιούχος οικονομικών επιστημών, 2ετές μεταπτυχιακό διοίκησης επιχειρήσεων στην τραπεζική/χρηματοοικονομική, μεταπτυχιακός φοιτητής οικονομικών και διοίκησης μονάδων υγείας) – Αναλυτής Πληροφοριακών Συστημάτων (2ετές μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στα πληροφοριακά συστήματα),    

 www.kallinikosnikolakopoulos.blogspot.com

Αντίστροφη μέτρηση ...

Το αδέξιο τέχνασμα Σαμαρά - Βενιζέλου με την ψήφο εμπιστοσύνης δεν αναστέλλει την πολιτική κρίση, δεν τους σώζει, δεν λειτουργεί "σταθεροποιητικά" γι' αυτούς. Στην ψηφοφορία θα διαπιστωθεί με τον πιο επίσημο τρόπο ότι...
δεν υφίσταται πλειοψηφία 180 βουλευτών για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας. Η παρούσα Βουλή εκπνέει το πολύ σε τέσσερις μήνες. Συνεπώς έχουμε εισέλθει σε προεκλογική περίοδο. Έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση της κυβέρνησης, καθώς Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ διαλύονται στις δημοσκοπήσεις, πυκνώνουν τα σενάρια ανοιχτής εσωκομματικής αμφισβήτησης Σαμαρά και Βενιζέλου (όπως δείχνει η πρόταση για οικουμενική κυβέρνηση χωρίς τον Σαμαρά από παράγοντες του συντηρητικού χώρου) και την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις ως ορμητικό λαϊκό ρεύμα αυτοδυναμίας.
Οποιαδήποτε βαρύγδουπη διακήρυξη του Σαμαρά αποδεικνύεται μέρος της απεγνωσμένης προεκλογικής τακτικής του. Μια κυβέρνηση απονομιμοποιημένη πολιτικά και καταδικασμένη να φύγει το πολύ σε τέσσερις μήνες, και να ήθελε, δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με τους πιστωτές. Οι εξαγγελίες περί "εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο" τον Ιανουάριο, δηλαδή στην τελική ευθεία της προεκλογικής περιόδου, δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη -ούτε εντός, ούτε εκτός της χώρας.
Αν αφαιρέσουμε την περίοδο των διακοπών των Χριστουγέννων, στην ουσία ο βίος αυτής της Βουλής λήγει με την ψήφιση του προϋπολογισμού τον Δεκέμβριο. Το προσχέδιο προϋπολογισμού κατατίθεται αύριο, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι η νέα κυβέρνηση θα καταθέσει νέο προϋπολογισμό, σύμφωνο προς τις προγραμματικές δεσμεύσεις της. Συνεπώς ζούμε μέρες εικονικής διακυβέρνησης!
Σαμαράς και Βενιζέλος σπρώχνουν για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το σκληρό τμήμα των μνημονιακών δεσμεύσεών τους, όπως είναι το ασφαλιστικό. Το σημαντικότερο: με την πρότασή τους για την αποχώρηση του ΔΝΤ και την αναπλήρωση του υπολοίπου του δανείου, ύψους 13 δισ. ευρώ, μέσω των αγορών, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος επιχειρούν να δημιουργήσουν "κενό χρηματοδότησης" στη νέα κυβέρνηση. Πρόκειται για μεθόδευση στην ίδια κατεύθυνση με την κινδυνολογική ανακίνηση θέματος καταθέσεων. Πολιτεύονται αδίστακτα! Αφού δεν μπορούν αυτοί να διασωθούν, ορθώνουν αναχώματα για να εμποδίσουν τη διακυβέρνηση της χώρας από μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με κορμό την Αριστερά.
Πρόκειται για καταστροφικό παιχνίδι, το οποίο μπορεί να σταματήσει μόνο η αποφασιστική λαϊκή ψήφος. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με αυτοδυναμία και η διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών για τη δημοκρατική ανατροπή και την ανασυγκρότηση της χώρας. Η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπακούει σε κάποια όψιμη αλαζονεία μονοκομματικής διακυβέρνησης. Σε κάποιον επιλεκτικό εκπασοκισμό της Αριστεράς. Αντιθέτως, αναδεικνύεται ως πολιτική προϋπόθεση για να αντιμετωπιστούν οι μεθοδεύσεις του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος και να εμπεδωθεί πολιτική σταθερότητα μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατικής ανατροπής. Αυτή την αλήθεια συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότεροι πολίτες, όπως δείχνουν τα άλματα της δημοσκοπικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή την εβδομάδα υπήρξαν νέες ενδείξεις της κινητικότητας στις ευρωπαϊκές κορυφές. Η Γαλλία αρνείται να συμμορφωθεί με τον κανόνα των ελλειμμάτων του Συμφώνου Σταθερότητας. Ο Ντράγκι επιχειρεί να περιορίσει τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία του Βερολίνου, προσφέροντας στην αγορά ρευστότητα, η αλήθεια είναι με ισχυρούς περιοριστικούς όρους για την Ελλάδα. Αυτή η ευρωπαϊκή κινητικότητα, που αντανακλά τα αυξανόμενα αδιέξοδα του μερκελισμού, παρέχει δυνατότητες για την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος με ευρωπαϊκούς όρους. Αυτό είναι το πολιτικό στοίχημα της κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας, καθώς στην εσωτερική λαϊκή στήριξη θα προστίθεται και η αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών.
Το "πειραματόζωο Ελλάς", με στόχευση μετανεοφιλελεύθερου προγράμματος, μπορεί να συγκινήσει, να εμπνεύσει, να συσπειρώσει, αρχής γενομένης από τον ευρωπαϊκό Νότο. Να μετατραπεί από παράδειγμα αντίστασης σε καταλύτη αλλαγής.

avgi.gr