Σκατά στα μούτρα σας !!!

Στο κλασικό και πάντα επίκαιρο βιβλίο του Νίκου Δήμου με τίτλο «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» αναφέρεται, εκτός των άλλων, πως «τα μόνα επικίνδυνα κατεστημένα στην Ελλάδα είναι η γεροντοκρατία, η γραφειοκρατία και η…μητριαρχία».

by…imf-fuck-off

Σύμφωνα με μία πρόσφατη είδηση, η κυβέρνηση των ηλίθιων ακροδεξιών με τα αστεία ονόματα διόρισε σαν πρόεδρο του Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων του Δημοσίου (ΟΠΑΔ), τον πρώην βουλευτή της ΝΔ, και συνταξιούχο Κωνσταντίνο Ζαχαράκη, ο οποίος είναι γεννημένος το 1937! Στο άκουσμα της είδησης, μας ήρθε στο μυαλό, αυτομάτως η φράση του Νίκου Δήμου.

Την ίδια ώρα που η ανεργία στους νέους κάτω των 25 ετών είναι 60%, την ίδια ώρα που μιλάνε για ανάπτυξη, την ίδια ώρα που γίνεται λόγος για αλλαγή σελίδας, την ίδια ώρα που που ακόμα και οι τυφλοί είδαν ότι οι παλαιότερες γενιές τα σκάτωσαν μεγαλοπρεπώς σε όλα τα επίπεδα, διορίζεται στο δημόσιο ένα γεροσάψαλο 77 χρονών!

Είναι πασίγνωστο οτι η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη ταμπού και προκαταλήψεις. Είναι μία βαθύτατα συντηρητική κοινωνία, με παλαιολιθικούς νόμους, ακατανόητες απαγορεύσεις, υπεργεμάτες φυλακές και απόλυτα συνδεδεμένη με το παπαδαριό και την εκκλησία. Η ελληνική κοινωνία αποφεύγει συστηματικά τις αλλαγές. Φοβάται το νέο και το διαφορετικό. Τρέμει μόνο και μόνο στην ιδέα ότι κάτι καινούριο θα έρθει στα πράγματα.

Οι πιο γνωστοί επιχειρηματίες είναι γέροι, ένα μεγάλο ποσοστό πολιτικών είναι γέροι (και όσοι είναι νέοι ηλικιακά έχουν γερασμένες ιδέες) και η γεροντοκρατία συνεχίζει να βασιλεύει. Οι νέοι δεν ξέρουν. Μόνο στην Ελλάδα ένας άνθρωπος είναι «πιτσιρικάς» μέχρι να φτάσει τα 40. Μόνο στην Ελλάδα ένας ποδοσφαιριστής είναι «ταλέντο» στα 25 του χρόνια. Μόνο στην Ελλάδα μία γυναίκα αντιμετωπίζεται σαν χαζό κοριτσάκι μέχρι να πιάσει τα 30.

Ο κύκλος των γενεών είναι κάτι φυσιολογικό για αυτό και εμφανίζεται από τα θαλάσσια φύκια μέχρι τους ελέφαντες. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στο τέλος της ζωής τους αξίζουν σεβασμό, στήριξη, φροντίδα και ιατρική περίθαλψη. Δεν μπορούν όμως «να κινήσουν τον τροχό», γιατί ακόμα και αν λειτουργεί το μυαλό, το σώμα αδυνατεί να ακολουθήσει. Απλά πράγματα.

Βέβαια, η καθεμία και ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, οπότε μας αξίζει και με το παραπάνω αυτή η κατάσταση. Κακλαμάνη θέλεις μέσα στη Βουλή; Κακλαμάνη θα έχεις. Μητσοτάκη θέλεις να χαράζει την αυριανή πορεία της χώρας; Μητσοτάκη θα έχεις. Ζαχαράκη θέλεις για ένα νέο και ευέλικτο ελληνικό δημόσιο; Ζαχαράκη θα έχεις. Τους νέους να μεταναστεύουν και τους γέρους να διοικούν θέλεις; Αυτό θα έχεις. Γιατί είσαι ένας σκατόψυχος ραγιάς που δεν θα αλλάξει ποτέ.

paganeli

«Μέρισμα πλεονάσματος!»: Tο απόγειο της κοροϊδίας και της απάτης !!!

Για να διευκρινίσουμε το μέγεθος της απάτης, πρέπει να κάνουμε κάποιες απαραίτητες συγκρίσεις.

Το «ΕΘΝΟΣ» του κ. Μπόμπολα, του «εθνικού μας εργολάβου», μιλά σήμερα για μέρισμα  και διανομή του…«πλεονάσματος»!  Τα «ΝΕΑ», των διαδόχων του Λαμπράκη, μιλούν για τα… «πρώτα λεφτά»! «Σιγοντάροντας» με τον καλύτερο τρόπο τις κυβερνητικές ανακοινώσεις αλλά και τις κυβερνητικές προσδοκίες!

by…Δημήτρης Τσιμούρας

Βέβαια, οι ταχυδακτυλουργοί της Κυβέρνησης, προκειμένου να περάσουν και το σκόπελο των επόμενων εκλογών, φτιάχνουν και… «μαγικά»! Παρουσίασαν πλεόνασμα! Και η Κυβέρνησή μας, η οποία… «ενδιαφέρεται» για το λαό,  ύστερα από… «σκληρές  διαπραγματεύσεις» με την τρόικα, διανέμει  ένα μέρος του στις ασθενέστερες τάξεις!

Αφού η καραμέλα της λεγόμενης ανάπτυξης προ πολλού έχει λιώσει στα στόματα των κυβερνώντων , τώρα εφεύραν το… «πρωτογενές  πλεόνασμα»! Άρα… «πάμε καλά»! Στέλνοντάς μας έτσι μήνυμα υπομονής και καρτερικότητας!

Το ότι τα περί πλεονάσματος είναι  απάτη δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση, για να αποδειχθεί. Για μία χώρα όπου, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, το 17,9% των  κατοίκων της δεν διαθέτει χρήματα ούτε για να αγοράσει τρόφιμα,  όπου η μέση οικονομική απώλεια ανά άτομο, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του ίδιου οργανισμού, είναι η μεγαλύτερη μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ και 4 φορές μεγαλύτερη από τα μέσα επίπεδα των χωρών της Ευρωζώνης, για μια χώρα,  όπου ο ένας στους τρεις εν δυνάμει εργαζόμενους είναι άνεργος,  ο ένας στους δύο νέους είναι άνεργος και η ανεργία την τελευταία πενταετία, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο οργανισμό, καλπάζει με ρυθμό 3800 ατόμων τη βδομάδα ή 16000 ατόμων το μήνα, για μια χώρα, όπου οι κυβερνήσεις της   έχουν διαλύσει  όλες τις υποδομές της, όπου   η μία μικρό-επιχείρηση κλείνει μετά την άλλη, όπου  η συντριπτική  πλειοψηφία των κατοίκων της δεν είναι σε θέση να καλύψει ούτε τις στοιχειώδεις της ανάγκες, παρουσιάζεται… «πρωτογενές πλεόνασμα»!

 Όπως  παρουσιάζεται το εν λόγω θέμα από τα μέσα ενημέρωσης της Κυβέρνησης και των μεγαλοεργολάβων,  που  μιλούν για… μέρισμα  και για τα… πρώτα  λεφτά, είναι οφθαλμοφανές ότι θέλουν να δώσουν την εντύπωση  πως ο αναξιοπαθών λαός έχει μερίδιο στο… «πλεόνασμα», άρα είναι… «συνεταίρος» στα κέρδη, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσουν και άλλα.

Για να διευκρινίσουμε το μέγεθος της απάτης, πρέπει να κάνουμε κάποιες απαραίτητες συγκρίσεις. Ας μην πάμε παλιά και ας μην αναμοχλεύσουμε σε βάθος τα 280δις  ευρώ, που δόθηκαν χωρίς τυμπανοκρουσίες,  τα τελευταία έξη χρόνια,  από τα  κρατικά ταμεία. Βέβαια, εδώ δεν έγινε καμιά διαφήμιση! Όμως ας πάμε μερικούς μήνες πίσω. Ούτε διαπραγματεύσεις, ούτε κάποιες ιδιαίτερες  διαδικασίες χρειάστηκαν, για να δώσει η Κυβέρνηση σε δύο τραπεζικούς ομίλους,  παραμονές του 2014, οκτώ δις ευρώ από το ξεζούμισμα των μεσαίων και αδύνατων Ελλήνων.

Οκτώ δις από τη μια  σε δύο τραπεζικούς ομίλους, πεντακόσιες χιλιάδες από την άλλη σε ένα εκατομμύριο «δικαιούχους»!  Όταν διαφημίζεται   το πρώτο και ασήμαντο, ενώ  επιμελώς αποσιωπάται το δεύτερο και σκανδαλώδες, αυτό δεν λέγεται απάτη; Όταν η Κυβέρνηση χαρίζει στην κυριολεξία τον δημόσιο πλούτο στους μεγαλοεργολάβους και δεν γράφεται σειρά γι αυτό, δεν λέγεται απάτη; 

Το θέμα είναι απλό. Όλα αυτά γίνονται για να περάσει η Κυβέρνηση τον σκόπελο των εκλογών.  Φυσικά δεν φτάνει μόνο αυτό  το εφεύρημα, για να  πετύχει  τους στόχους της.  Εξαπατά τους εξαθλιωμένους, πετώντας τους ένα ξεροκόμματο. Εάν το καταφέρει αυτό και κατορθώσει και με τα άλλα μέσα που χρησιμοποιεί -τρομοκρατία, παραπληροφόρηση, καταστολή- τότε την επομένη των εκλογών θα πάμε  άλλα πενήντα χρόνια πίσω. Και  μην ξεχνάμε πως όλα τα προηγούμενα μέτρα πάρθηκαν αμέσως μετά τις εκλογές!  Και άλλη αύξηση της ανεργίας και φόρων, δραματική μείωση μισθών και συντάξεων, ένταση των κατασχέσεων, μέχρι ο πλούτος  να μαζευτεί σε λίγα χέρια.

 Όμως, σήμερα, κανείς   δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ξέρει, ότι δεν ήξερε. Εάν συνεχίσουμε να τους  ανεχόμαστε, είναι απόλυτα σίγουρο ότι με μαθηματική ακρίβεια θα πετύχουν το στόχο τους!

Διαλέγεις και παίρνεις!

ΥΓ. Συγκεκριμένα,  χαρίστηκαν  στην  Alpha Bank 3.609.600.000 ευρώ! ( Εφημερίς της  Κυβερνήσεως, αρ. φύλλου  3319, 27/12/2013)  και στην Euro Bank  AE, το ποσό των 4.280.000.000 ευρώ!  (Εφημερίς της  Κυβερνήσεως, αρ. φύλλου 3379, 31/12/2013).

About these ads

Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος.

Οι εταιρείες Visa Inc και Master Card Inc διέκοψαν σήμερα απροειδοποίητα να παρέχουν τις υπηρεσίες τους για συναλλαγές πελατών πολλών ρωσικών τραπεζών έπειτα από την ανακοίνωση της επιβολής των νέων αμερικανικών κυρώσεων.

Οι δυο παραπάνω εταιρείες είναι ιδιωτικές και παρείχαν υπηρεσίες σε Ρώσους αλλά και σε πολίτες με υπηκοότητα άλλην από την Ρωσική.
Δεν είναι το κράτος των ΗΠΑ που διέκοψε το δικαίωμα χρήσης αυτών  των υπηρεσιών αλλά ιδιωτικές εταιρείες σε συνεργασία με το κράτος. Και είναι υπηρεσίες  που καθημερινά όλοι μας χρησιμοποιούμε.
Αλήθεια πόση δύναμη, σε χρήμα αλλά και σε πειθώ, θα πρέπει να έχει μια εταιρεία για να τολμήσει μια τέτοια κίνηση!
Πόσο σίγουρη θα πρέπει να είναι για τα δεσμά που ενώνουν αυτήν και τους πελάτες της παγκοσμίως;

Η Fitch Ratings αναθεώρησε την πιστοληπτική αξιολόγηση της Ρωσίας στο ΄BBB΄, ενώ αναθεώρησε καθοδικά το outlook σε αρνητικό από σταθερό. Ο οίκος επιβεβαίωσε επίσης τη βραχυπρόθεσμη αξιολόγηση στο ΄F3΄ και το Country Ceiling στο ΄BBB+΄.

Άλλη μια ιδιωτική εταιρεία- οίκος αξιολόγησης στην φαρέτρα της Παγκόσμιας Αγάπης αλλά και Παγκόσμιας Ειρήνης.
Όμως στην Ελλάδα είμαστε υπεράνω όλων αυτών.
Κανένας μας δεν πιστεύει σε οικονομικό πόλεμο, κανείς δεν τολμά να μιλήσει για οικονομική κατοχή.
Ευαγγέλιό μας η Standard & Poor’s, η Fitch Ratings, η BlackRock Inc, και όνειρό μας η έξοδος στις αγορές.
Τι σημαίνει όμως το BBB;
Το δημόσιο χρέος της Ρωσίας ανέρχεται σε:
197.133.606.557 USD, ήτοι το 8,1% του ΑΕΠ. Πηγή
Το Δημόσιο χρέος των ΗΠΑ ανέρχεται σε:
13.340.956.557.377 ήτοι στο 81,9% του ΑΕΠ.
Το αξιόχρεο των ΗΠΑ έχει αξιολογηθεί με ΑΑΑ.
Κανένας δεν μπορεί να απαιτήσει από ιδιωτικές εταιρείες να μην προστατεύουν την επένδυσή τους αλλά λίγο μέτρο δεν βλάπτει.
Και κάτι τελευταίο:
Σήμερα (21/3/14) ο Αρσένι Γιατσενιούκ υπέγραψε στις Βρυξέλλες, το πολιτικό μέρος της συμφωνίας σύνδεσης της Ε.Ε. με την Ουκρανία.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο κ. Γιατσενιούκ είναι μεταβατικός πρωθυπουργός της Ουκρανίας και ανέβηκε στην εξουσία με την χρήση όπλων.
Φτιάξαμε έναν πλανήτη γεμάτο αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και αγάπη.
ShortLink http://wp.me/p1h3Tw-yP

Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΤΩΝ «ΑΠΟ ΚΑΤΩ»

Στην υλοποίησή του, το νεοφιλελεύθερο σχέδιο αρθρώθηκε με τη διαδικασία της ευρωπαϊκής οικονομικής ενοποίησης. Στηρίχθηκε στην ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργαζομένων, καθώς και στο ενιαίο θεσμικό πλαίσιο, μέτρα που εντείνουν τον ανταγωνισμό των μεμονωμένων κεφαλαίων και επιταχύνουν τις διαδικασίες κεφαλαιακής συσσώρευσης του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου σε κάθε χώρα μέλος της ΕΕ.

Το ενιαίο νόμισμα υπήρξε το επιστέγασμα της ευρωπαϊκής αυτής στρατηγικής. Με τη νομισματική ολοκλήρωση εξαφανίζεται η δυνατότητα της διακύμανσης του (εθνικού) νομίσματος, το οποίο λειτουργεί προστατευτικά για την οικονομία της χώρας που ωθείται σε υποτίμηση. Ο εν λόγω μετασχηματισμός βασίζεται στην ενοποίηση και την ενίσχυση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας, η οποία, όπως είπαμε, αποτελεί κυρίως σφαίρα ρύθμισης του καπιταλιστικού συστήματος. Η αγορά κεφαλαίου δεν υπάρχει παρά μόνο μέσω της χρηματοπιστωτικής σφαίρας: οποιαδήποτε βιομηχανική επιχείρηση –όπως λ.χ. η Ρενώ ή η 3Ε– συνιστά συγχρόνως και χρηματοπιστωτική λειτουργία, γιατί οι μετοχές της πωλούνται και αγοράζονται στο Χρηματιστήριο, και ανάλογα με τη διακύμανση των τιμών τους αποστέλλονται μηνύματα αναγκαία για τη λειτουργία αυτής καθ’ αυτής της βιομηχανικής παραγωγής.

Η ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική ενοποίηση που επιταχύνθηκε μετά την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος δημιούργησε εκ των υστέρων ένα είδος άτυπου προστατευτισμού για τις χώρες που είχαν χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης αλλά υψηλότερους ρυθμούς μεγέθυνσης (και υψηλότερη κερδοφορία κεφαλαίου), όπως οι περισσότερες χώρες της Νότιας Ευρώπης και η Ιρλανδία. Ο επιχειρηματικός τομέας των χωρών αυτών προσείλκυε κεφάλαια, κυρίως υπό τη μορφή επενδύσεων χαρτοφυλακίου (κεφαλαίων για αγορά μετοχών), στη βάση των προσδοκιών για υψηλότερες αποδόσεις στην αγορά μετοχών, λόγω ακριβώς των υψηλότερων ρυθμών οικονομικής μεγέθυνσης. Παράλληλα οι χώρες αυτές ανέπτυξαν γρηγορότερα από τις άλλες το δημόσιο και ιδιωτικό δανεισμό. Στο πλαίσιο της ενοποιημένης χρηματοπιστωτικής σφαίρας, η περίπτωση των χωρών της Ευρώπης συνάδει με το κυρίαρχο μοντέλο στην παγκόσμια οικονομία μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μεγάλα πλεονάσματα κεφαλαιακών εισροών, εξ’ ου και τα μεγάλα ελλείμματα εμπορικών ροών. Το ίδιο συνέβη με τη Νότια Ευρώπη, που στο σημείο αυτό προσομοιάζει στο οικονομοτεχνικό μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι επίσημοι οικονομολόγοι των διεθνών οργανισμών εντόπιζαν αυτή την ανισομέρεια και έως το ξέσπασμα της κρίσης την αξιολογούσαν θετικά, θεωρώντας ότι μέσω αυτής της διαδικασίας ενισχύεται η οικονομική σύγκλιση των ευρωπαϊκών χωρών, το λεγόμενο catching up, δηλαδή η γρηγορότερη μεγέθυνση των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών και, συνεπώς, η σύγκλισή τους με τις περισσότερο αναπτυγμένες χώρες της βόρειας Ευρώπης.

Η συστημική κρίση του 2008-2009 οδήγησε στην κατάρρευση αυτού του μοντέλου συμβίωσης εντός της ΕΕ, καθώς προκάλεσε ως βασικό της στοιχείο τη χρηματοπιστωτική αναξιοπιστία χωρών με συγκριτικά υψηλά δημόσια ελλείμματα και χρέος. Αυτό που συνέβη είναι ότι ξαφνικά επανατιμολογήθηκε ο χρηματοπιστωτικός κίνδυνος. Το κυρίαρχο μοντέλο κατέρρευσε, καθώς μειώθηκαν οι εισροές από επενδύσεις χαρτοφυλακίου αλλά και οι δανειακές εισροές.

Η βαθιά κρίση ταρακούνησε συνολικά τον ανεπτυγμένο ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Σε μια πρώτη φάση μάλιστα δημιούργησε και ένα διάχυτο τρόμο. Ας θυμηθούμε τις «αντικαπιταλιστικές» διακηρύξεις των Ευρωπαίων ηγετών και, κυρίως του Νικολά Σαρκοζί, το 2008 ενάντια στις «υπερβολές» του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και της κερδοσκοπίας. Ακόμη και το 2009 ο Σαρκοζί, σε συνέδριο «για την Κρίση» που έλαβε χώρα στο Παρίσι, διακήρυττε, παρουσία της Άνγκελα Μέρκελ και άλλων Ευρωπαίων ηγετών, ότι πρέπει «να ηθικοποιήσουμε και όχι να καταστρέψουμε» τον καπιταλισμό.

Αυτές οι διακηρύξεις αποκαλύπτουν την έκπληξη και την ανασφάλεια που αισθάνθηκαν οι ευρωπαϊκές οικονομικές και πολιτικές ελίτ αμέσως μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Πολύ σύντομα όμως, στη σύνοδο των G20 (των είκοσι μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη) το 2009, διαπίστωσαν ότι η κρίση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ευκαιρία για την ενδυνάμωση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, το οποίο, κατά κάποιο τρόπο, αλλοιωνόταν από την ανισομέρεια που περιγράψαμε προηγουμένως: τελικά, οι μεγάλες ροές χρήματος στις ταχέως αναπτυσσόμενες, αλλά κατά μέσο όρο χαμηλότερου επιπέδου ανάπτυξης χώρες διαχέονταν στην κοινωνία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και προστάτευαν ως ένα βαθμό την ίδια την εργασία. Τα υψηλά κέρδη και οι προσδοκίες για ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία επέτρεπαν αυξήσεις μισθών (καίτοι βέβαια, αν λάβουμε υπόψη μας και τα μη μετρήσιμα στοιχεία τής εκ περιτροπής και μαύρης εργασίας, αυξήθηκε μεν ο μέσος μισθός αλλά όχι η μερίδα των μισθών), επιτάχυναν τη διαφθορά κ.λπ.

Η έλευση της κρίσης θεωρήθηκε ότι δίνει στις κυρίαρχες τάξεις τη δυνατότητα να εμβαθύνουν σε πρωτόγνωρο βαθμό το νεοφιλελεύθερο σχέδιο, συνθλίβοντας στην ουσία το μεταπολεμικό «κοινωνικό συμβόλαιο» και συμπιέζοντας τις ιστορικά δια μορφωμένες κοινωνικές ανάγκες. Η μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης βρίσκεται στο επίκεντρο της νεοφιλελεύθερης επίθεσης. Και όπως ξέρουμε από τον Μαρξ, αυτή η αξία δεν είναι κάτι τεχνικό ή σταθερό. Συνιστά αποκρυστάλλωμα του ταξικού αγώνα.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ διακήρυξαν έτσι ότι η κρίση έχει δημοσιονομικό χαρακτήρα, είναι «κρίση χρέους» εκείνων των χωρών που δεν εφάρμοσαν «ενάρετες» δημοσιονομικές πολιτικές, αλλά συσσώρευσαν ελλείμματα στον κρατικό τους προϋπολογισμό μέσα από σπατάλες που σχετίζονταν με τη «διόγκωση του δημόσιου τομέα», τους «υπερβολικούς μισθούς και επιδόματα» των δημόσιων υπαλλήλων, τη διαφθορά των αξιωματούχων κ.ο.κ.

Υποστήριξαν επομένως ότι το πρόβλημα είναι οι («υπερβολικές») δημόσιες δαπάνες και ότι η λύση βρίσκεται στον περιορισμό τους, μέσα από τη μείωση μισθών, συντάξεων και παροχών, και την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών. Αμέσως βέβαια η εισοδηματική λιτότητα και οι περικοπές μισθών επεκτάθηκαν και στον ιδιωτικό τομέα, μειώνοντας έτσι τη φοροεισπρακτική δυνατότητα του Δημοσίου, ενώ η όποια προσπάθεια αύξησης των δημόσιων εσόδων περιορίστηκε στην υπερφορολόγηση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, καθώς και της ακίνητης περιουσίας των εργατικών και μεσαίων κοινωνικών τάξεων. Έγινε έτσι φανερό ότι δεν επρόκειτο για μια προσπάθεια «νοικοκυρέματος» των δημόσιων οικονομικών ή περιορισμού του δημόσιου χρέους, αλλά κυρίως για μια στρατηγική αναδιανομής εξουσίας και πλούτου προς όφελος των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων, καθώς τα βάρη της κρίσης ωθούνταν στις πλάτες των εργαζομένων και ευρύτερα της κοινωνικής πλειοψηφίας των λαϊκών και μεσαίων τάξεων.

* Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου Από την Κρίση στην Κυβέρνηση της Αριστεράς (Γ. Μηλιός, εκδόσεις Πεδίο)

Γιάννης Μηλιός

Στο tvxs.gr 

Αρχαία Ρώμη: Ο ρόλος των πληβείων στον κοινωνικό ανταγωνισμό

Θα μπορούσε να ειπωθεί πως η ιστορική αλήθεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ψυχρή, αλλά αντικειμενική ματιά στα σκοτάδια του χρόνου. Αρκεί, βέβαια, η κίνηση αυτή να μην αποτελεί φευγαλέο οφθαλμικό πετάρισμα, αλλά μια μέθοδο που διαχωρίζει την αλήθεια απ’ το πολιτικό ψεύδος. Συναντάμε, λοιπόν, συχνά πυκνά σε κείμενα ατομικιστών, απόψεις για τους πληβείους, οι οποίες, αν και δεν στερούνται αντικειμενικότητας, επικεντρώνονται ωστόσο στις δοσοληψίες ελαχίστων εξ αυτών με την εξουσία, αλλά και στην κατάσταση που περιήλθαν ως εξουσιαζόμενοι μετά από αιώνες άμεσης και έμμεσης καταστολής. Συνεπώς, παραγνωρίζεται η συμμετοχή μεγάλου κομματιού αυτού του κοινωνικού στρώματος σε βίαιους εξεγερτικούς αγώνες, κυρίως κατά την πρώιμη περίοδο της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (507-287 Παλαιά Χρονολογία). Απ’ την άλλη, υπάρχει βεβαίως και η μαρξιστική ανάλυση, όπου οι πληβείοι, αν και εν δυνάμει προλεταριακή πρωτοπορία, δεν προχώρησαν σε κοινωνική επανάσταση, διότι δεν απέκτησαν μέσα απ’ τους κοινωνικούς αγώνες ταξική συνείδηση(!). Ωστόσο, μιας και ο Μαρξ έχρησε μόνον το βιομηχανικό προλεταριάτο ως «απελευθερωτές»-δικτάτορες επί της γης, μπορούμε να κλείσουμε τα βιβλία και να κοιμηθούμε ήσυχοι. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Οι πληβείοι (plebeli, plebs, πλέμπα) ή αλλιώς ο κοινός λαός είναι όνομα που δόθηκε σε εκείνο το κοινωνικό στρώμα των σκλαβωμένων της Ρωμαϊκής επικράτειας, για να διαχωριστούν απ’ τους πατρικίους που διέθεταν πλούτο, αλλά και κρατικά αξιώματα. Η φύση της αρχικής διάκρισης ανάμεσα στα δύο κοινωνικά στρώματα δεν είναι σαφής. Είναι όμως πιθανόν να παρουσιάστηκε εν μέρει απ’ την συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια των οικογενειών, που κατείχαν τα μεγάλα αγροκτήματα (latifundia). Όταν ένας κρατικός μηχανισμός δεν έχει αναπτύξει το εμπόριο σε αξιόλογο βαθμό, είναι λογικό ο πλουτισμός των κυρίαρχων να σχετίζεται άμεσα με την κατοχή γης. Οι υπόλοιποι βιοπορίζονταν κυρίως ως εργάτες στα χωράφια αυτών που έμελλε αργότερα να αυτοπροσδιοριστούν ως πατρίκιοι[1]. Ας αναφερθεί πως την περίοδο εκείνη στην Ρωμαϊκή επικράτεια οι σκλάβοι ήταν απειροελάχιστοι, μιας και οι επεκτατικοί πόλεμοι ήταν σπάνιοι και ενσωματώθηκαν αργότερα ως κρατικός θεσμός. Οι πληβείοι, όσον άφορα την κοινωνική τους κατάσταση στην πρώιμη δημοκρατία, αποκλείονταν απ’ τα θρησκευτικά collegia, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις επιγαμίες με τους πατρικίους και φυσικά απ’ την σύγκλητο με έναν νόμο της λεγόμενης Δωδεκαδέλτου.
Στην ιστορία της πρώιμης ρωμαϊκής δημοκρατίας είναι καταγεγραμμένες τρεις seccesio, δηλαδή τρεις αποχωρήσεις των πληβείων απ’ το pomerium, τα ιερά όρια της πόλης. Αυτές συνέβησαν το 494, 450 και 287 Π.Χ. Ουσιαστικά, μία τέτοια αποχώρηση αποτελούσε άρνηση του συνολικού ρόλου που είχε επιβληθεί στους εξουσιαζόμενους απ’ τους εξουσιαστές. Δεν αποτελούσε μόνο μια γενική απεργία, όπως θα την προσδιορίζαμε με σημερινούς όρους. Οι ιστορικές αναφορές κάνουν λόγο για συγκρούσεις ανάμεσα σε πληβείους και δυνάμεις καταστολής, αλλά δεν περιέχουν λεπτομερείς καταγραφές. Το αν παραβλέφθηκαν σκοπίμως ή αν απλώς χάθηκαν στην σκόνη του χρόνου δεν είναι γνωστό. Το πιθανότερο είναι πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο. Σε μια επικράτεια όμως, όπου η ανυπακοή τιμωρούνταν κατά κανόνα με την αφαίρεση ζωής, θεωρούμε βέβαιον ότι και οι τρεις αυτές στάσεις πνίγηκαν στο αίμα.
Όπου δεν φθάνει όμως το δόρυ του λεγεωνάριου, φθάνει και περισσεύει η εξαπάτηση του πολιτικού. Έτσι, εμφανίστηκε μια «σέχτα» πληβείων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τους αγώνες των ανθρώπων για ψωμί και ελευθερία ως πασπαρτού για την κατάληψη κρατικών αξιωμάτων. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ο θεσμός των tribune plebis, οι οποίοι ήταν δήμαρχοι της Ρώμης και προέρχονταν απ’ την κοινωνική ομάδα των πληβείων. Δεν χωρά αμφιβολία πως ο θεσμός αυτός στήθηκε απ’ τους πατρικίους σε συνεργασία με εκείνους τους πληβείους που η εξουσιομανία είχε γίνει δεύτερη φύση τους. Έτσι και αλλιώς, όσο υπάρχει κράτος πάντα θα ξεφυτρώνουν λακέδες. Τα αριστερά σοφίσματα βέβαια θα έκαναν λόγο για «ταξικούς προδότες», συμβουλευόμενοι το τάδε ή το δείνα κεφάλαιο τωνΑπάντων του Λένιν. Οι πολιτικοί ντετερμινισμοί, όμως, είναι για όσους θέλουν να νικήσουν και να επιβληθούν, όχι για αυτούς που επιθυμούν την συνολική απελευθέρωση.
Σύμφωνα με την λογοτεχνική κυρίως παράδοση το κρατικό αυτό αξίωμα δημιουργήθηκε το 494 Π.Χ. Ο ρόλος τους υποτίθεται πως ήταν να προστατεύουν τις ζωές, αλλά και την πενιχρή ιδιοκτησία των πληβείων. Είχαν το δικαίωμα της interseccio (ένστασης) και τουveto, εναντίον οποιασδήποτε πράξης οποιουδήποτε αξιωματούχου κι έτσι μπορούσαν να ανατρέψουν εκλογές, νόμους και συγκλητικά προβουλεύματα (senatus consulta). Εκλέγονταν κάθε χρόνο απ’ το concilium plebis (πληβειακό συμβούλιο) και μπορούσαν να συγκαλούν συνελεύσεις των πληβείων. Το φαιδρό της υπόθεσης είναι πως οι πατρίκιοι μπορούσαν να γίνουν δήμαρχοι, μόνον αν τους υιοθετούσε μια οικογένεια πληβείων. Σιγά το δύσκολο. Εξ άλλου, ως γνωστόν, «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει». Τί σου είναι όμως η πολιτική…
Φυσικά, τα προνόμια του δημαρχιακού θώκου, αφορούσαν πολύ συγκεκριμένους πληβείους, οι οποίοι χειραγωγούσαν τους συνανθρώπους τους για ίδιον όφελος. Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία μιας ανάμεικτης πατρικιανής και πληβειακής ολιγαρχίας (nobiles), που μονοπωλούσε την εξουσία τόσο αποκλειστικά, όσο και οι πατρίκιοι μόνοι τους. Η άρχουσα τάξη των πατρικίων, κατάφερε μέσα από μια σειρά ρυθμίσεων χρεών, ελάφρυνσης της φορολογίας και σπανίως παροχής μικρών αγροτεμαχίων, να αμβλύνει τον κοινωνικό ανταγωνισμό που ήταν σαφώς σε όξυνση. Βλέπουμε, για άλλη μια φορά, πως δίχως την διείσδυση της πολιτικής στον κοινωνικό χώρο, η άρχουσα τάξη δεν θα ’χε άλλη επιλογή απ’ την ωμή βία. Η πολιτική έγινε η συγκλητική τήβεννος, η οποία θα αποκάλυπτε την κρατική καταστολή στην περίπτωση που η διαχείριση της κοινωνικής οργής αποτύγχανε παταγωδώς. Όταν όμως οι εξεγερμένοι στέλνουν στον αγύριστο την πολιτική, όπως στην περίπτωση του Σπαρτάκου και των συντρόφων του, το κρατικό «δίκιο» εφαρμόζεται με το gladio (ξίφος).

Δεν ήταν, βέβαια, μόνο οι εκ Ρώμης λακέδες πληβείοι που διαχειρίζονταν τις ζωές των οικείων τους, με σκοπούμενα τόσο τον κοινωνικό, όσο και τον οικονομικό πρωταθλητισμό. Αρκετές οικογένειες αριστοκρατών απ’ την επαρχία που μετοικούσαν στην Ρώμη, δεν μπορούσαν να γίνουν δεκτές στην τάξη των πατρικίων, αναλάμβαναν όμως ηγετικό ρόλο στην «τάξη» των πληβείων. Είναι αστείος, σαφώς, για τους αναρχικούς ο ισχυρισμός πως οι πληβείοι συγκροτούνταν σε τάξη και καθώς λένε οι μαρξιστές, «όφειλαν να αποκτήσουν ταξική συνείδηση». Μα, πώς είναι δυνατόν να ομιλούμε για «ταξική συνείδηση» μιας εξουσιαζόμενης κοινωνικής ομάδας απ’ την στιγμή που αυτή είναι πλήρως ετεροκαθοριζόμενη; Με άλλα λόγια, οι πληβείοι –όπως και οι εξουσιαζόμενοι κάθε εποχής- δεν ήταν φτωχοί και εξαθλιωμένοι γιατί το επέλεξαν. Δεν ονομάτισαν καν οι ίδιοι τον εαυτό τους ως πληβείους ή πλέμπα. Αυτό ήταν «δουλειά» της άρχουσας τάξης των πατρικίων, η οποία ως τέτοια είναι και η μόνη τάξη που συγκροτείται συνειδητά. Οι πληβείοι, λοιπόν, δεν είχαν κανένα κοινό «συμφέρον» μεταξύ τους, πέρα απ’ το πανανθρώπινο αίτημα της απελευθέρωσης απ’ τα εξουσιαστικά δεσμά. Αντιθέτως, η άρχουσα τάξη, συγκροτείται εν πλήρει συνειδήσει, μιας και είναι συμφέρον της να κρατήσει όλους τους σκλαβωμένους κάτω απ’ το σκήπτρο της. Συγκροτεί με το στανιό και τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα των εξουσιαζόμενων σε τάξεις, γιατί έτσι διευκολύνεται η επιβολή της κυριαρχίας της στις ζωές τους. Θεωρούμε πως είναι βασικό ζητούμενο για την κυριαρχία να κατακερματίζει τους αγωνιζόμενους σε τάξεις και με το κοκκαλάκι της εξουσίας για δόλωμα να κατασπαράζουν αλλήλους. Πόσο απελευθερωτικό είναι όμως το ν’ αποστηθίζουν οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι εδάφια απ’ την πολιτική «Βίβλο» των μαρξιστών-λενινιστών, ως αναντίρρητες αλήθειες; Σίγουρα, όχι πιο απελευθερωτικό απ’ τις τσουβαλοδρομίες, την αμπάριζα και το τάβλι.
Θα μπορούσαμε να επεκταθούμε σε πολυάριθμες ιστορικές λεπτομέρειες, σε σχέση με το ιερατείο, την επίσημη θρησκεία, την οικογενειακή δομή στην αρχαία Ρώμη, την εξάρτηση του ρωμαϊκού στρατού απ’ την θητεία των πληβείων κ.ά., γεγονότα και δεδομένα σημαντικά για τη μορφοποίηση μιας διαυγούς εικόνας της πρώιμης ρωμαϊκής κοινωνίας, αλλά και του κοινωνικού ανταγωνισμού που επικρατούσε στο εσωτερικό της. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα μακρηγορήσουμε.
Επιδίωξη του παρόντος κειμένου είναι να καταδείξει πως η ταύτιση των πληβείων με μια δουλική συμπεριφορά απέναντι στην κυριαρχία είναι λανθασμένη. Σίγουρα, οι αγώνες τους πολιτικοποιήθηκαν και θεσμοθετήθηκαν χάνοντας το νόημα τους. Είναι επίσης αληθές πως στους λεγόμενους αυτοκρατορικούς χρόνους, τόσο με ωμή καταστολή, όσο και με άρτο και θεάματα, μετατράπηκαν ως επί το πλείστον σε καλόβολους υπηκόους. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι μεγάλο κομμάτι των πληβείων –όταν συγκροτήθηκαν για πρώτη φορά απ’ την κυριαρχία σε τάξη– αποτελούνταν από ανθρώπους που άφησαν την –αγροτική μεν κοινοτική δε– ελεύθερη ζωή, είτε γιατί μαγεύτηκαν απ’ τις γητείες της πόλης, είτε γιατί τα χωράφια της κοινότητας περιήλθαν δια της βίας στο ρωμαϊκό κράτος. Δεν γνώριζαν απ’ τα τερτίπια της πολιτικής. Ο αρχαίος κόσμος αναβαπτίστηκε πάνω στα κορμιά τους, αναζητώντας ένα άλλοθι για την πείνα, την φτώχεια, την ανελευθερία –έννοιες άγνωστες για την κοινοτική ζωή.

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση

Σχετικά βιβλία:

Christopher S. Mackay Αρχαία Ρώμη, Στρατιωτική και Πολιτική Ιστορία

Fritz Graf Εισαγωγή στην Αρχαιογνωσία, τόμος Β’ Ρώμη

M.C Howatson The Oxford Companion to Classical Literature

---

[1] Το επίθετο πατρίκιος σημαίνει «αυτός που συνδέεται με την τάξη του pater (πατέρα)», ο οποίος ήταν τίτλος των συγκλητικών. Έτσι, η ιδιότητα του πατρικίου πρέπει να συνδεόταν με τον ρόλο του συγκλητικού. Παρ’ ότι οι αρχαίες πηγές αποδίδουν στους βασιλείς τη δημιουργία των οικογενειών των πατρικίων, οι fasti (ημερολόγιο) υποδηλώνουν ότι το μονοπώλιο στην ανάληψη αξιωμάτων από κάποιες οικογένειες που λέγονταν πατρίκιοι ήταν μια εξέλιξη που σημειώθηκε στα μέσα του 5^ου αιώνα. Παρόλα αυτά, ας μην ξεχνούμε πως στην πρώιμη ρωμαϊκή ιστορία και ιδίως στην περίοδο των βασιλέων, η χρονολόγηση είναι εξαιρετικά προβληματική. Οι Ρωμαίοι δεν διέθεταν τότε σύστημα μέτρησης του χρόνου με έτη. Αντιθέτως, κάθε έτος έπαιρνε το όνομα του από τους δύο ανώτερους εξουσιαστές (υπάτους) που κατείχαν το αξίωμα στην διάρκεια αυτού του χρόνου. Ο κατάλογος αυτός ονομαζόταν fasti, όπως ήδη αναφέρθηκε.

  dithen

Πηγή:

http://anarchypress.wordpress.com

Γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν δικαιούνται ούτε μια ψήφο στις ευρωεκλογές

Η ύποπτη σιγή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις – Ερωτήματα προς Σαμαρά – Βενιζέλο για την Ευρώπη
Την ώρα που η Ευρώπη συγκλονίζεται από κρίσιμες εξελίξεις για το μέλλον της, την ώρα που ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Ματτέο Ρέντζι επιχειρεί να σπάσει τη «γραμμή λιτότητας» του Βερολίνου, την ώρα που η Βενετία ανακοινώνει την πρόθεσή της να αποσχισθεί από την Ιταλία, την ώρα που ο Κάμερον προετοιμάζει 7 όρους για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, την ώρα που οι 7 «αποβάλουν» τη Ρωσία από το G8 και η ΕΕ επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις, την ώρα που ετοιμάζεται η ευρωαμερικανική συμφωνία για τον Διατλαντικό Συνεταιρισμό Εμπορίου και Επενδύσεων (Transatlantic Trade and Investment Partnership-ΤΤΙΡ) που περιλαμβάνει την απόλυτη παράδοση της πολιτικής και της δημοκρατίας στις πολυεθνικές εταιρείες, την ώρα που το Ευρωκοινοβούλιο επικρίνει τα καταστροφικά προγράμματα λιτότητας, την ώρα που οι τραπεζίτες επιβάλουν μια αμφιλεγόμενη τραπεζική ενοποίηση όταν είναι γνωστό πως οι ευρωτράπεζες είναι κουφάρια της τάξεως των 700-1300 δισ. ευρώ, την ώρα που ο Β. Σόιμπλε προτείνει αυτονόμηση των ευρωβουλευτών της ευρωζώνης και το Glienicker Gruppe προχωράει σε πρόταση για την οργανική ενοποίησή της, την ώρα που λαμβάνονται αποφάσεις για το Ουκρανικό Ζήτημα που έχει πολλαπλές επιπτώσεις στα ελληνικά συμφέροντα, η ελληνική κυβέρνηση τηρεί μια ιταμή και ταυτόχρονα εκκωφαντικά ύποπτη σιγή.
Δεν ενημερώνει για τίποτε τον ελληνικό λαό, ούτε για τα τεκταινόμενα, ούτε για το τι πράττει, ούτε και σε τι δεσμεύει τη χώρα. Επαρχιωτισμός; Εξάρτηση; Ανικανότητα; Ή όλα αυτά και άλλα μαζί; Και όλα αυτά ενώ έχουμε την προεδρία της ΕΕ. Είναι να αναρωτιέται κανείς πως θα ζητήσουν την ψήφο των Ελλήνων στις ευρωεκλογές;
Έχουμε ήδη επισημάνει ότι ούτε μια ερώτηση των ευρωβουλευτών της ΝΔ δεν φώτισε την ελληνική κοινή γνώμη για την κατάσταση της χώρας. Ούτε μια ερώτηση πίεσης για να χαλαρώσει ο ασφυκτικός κλοιός που οδήγησε στην ανθρωπιστική κρίση.
Κανείς δεν πληροφόρησε επίσημα τον ελληνικό λαό, τι είναι αυτή η περιβόητη «τραπεζική ένωση», τι σημαίνει για τον πολίτη και ποια είναι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης και γιατί. Το ρωτάμε, για δύο λόγους: 1) η επικεφαλής του ενιαίου μηχανισμού εποπτείας των τραπεζών Ντανιέλ Νουί δήλωσε «να τελειώνουμε με τις τράπεζες ζόμπι» και 2)  ο αναλυτής των Financial Times, Wolfgang Münchau, προτείνει στις χώρες της ευρωζώνης να ασκήσουν βέτο  και να αρχίσουν διαπραγματεύσεις από το μηδέν μετά τις εκλογές του Μαΐου, ίσως χωρίς τη Γερμανία, η οποία έχει υιοθετήσει μια στάση στις διαπραγματεύσεις «take-it-or-leave-it».
Μήπως ξέρουμε τι σκέφτεται ο Έλληνας πρωθυπουργός για την πρόταση Σόιμπλε να δημιουργηθεί ένα ξεχωριστό ευρωκοινοβούλιο για τις χώρες της ευρωζώνης, τι θα κάνει με την δρομολογημένη δημιουργία διευθυντηρίου της ευρωζώνης, τι συμφέρει τη χώρα σε σχέση με την επερχόμενη αλλαγή της Συνθήκης της ΕΕ; Δεν ξέρουμε τίποτε. Δεν υπάρχει επίσημη πληροφόρηση, δεν υπάρχουν καθαρές θέσεις.
Δεν γνωρίζουμε ούτε ποια είναι η θέση της κυβέρνησης για τα «δημόσια αγαθά» και την «προστασία μιας αξιοπρεπούς ζωής» που συζητούνται στην Ευρώπη, δεν γνωρίζουμε τι κάνει η κυβέρνηση στα ζητήματα αγροτικής πολιτικής, του περιβάλλοντος, της ανάπτυξης όπως διαμορφώνονται στα συμβούλια των υπουργών. Ο πρωθυπουργός δεν έχει κάνει ποτέ μια μεγάλη και βαθιά ανάλυση για τα ευρωπαϊκά ζητήματα στον ελληνικό λαό. Σιγή, μυστικοπάθεια, υποτέλεια για ένα λαό που ήταν επί 30 χρόνια πρώτος στον φιλοευρωπαϊσμό του και τώρα είναι πρώτος στην αμφισβήτηση της ΕΕ. Μια σιγή που έχουν υιοθετήσει και τα κυρίαρχα ηλεκτρονικά μέσα. Οι όποιες συζητήσεις γίνονται για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης, γίνονται είτε από ανήσυχους πολίτες, είτε στην αριστερά.
Το μόνο που ξέρουμε είναι πως όταν ο φερόμενος ως αντικαταστάτης του κ. Στουρνάρα στο υπουργείο Οικονομικών, σύμβουλος του πρωθυπουργού, Σταύρος Παπασταύρου που συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, είπε στον Ματίας Μορς πως «σας δίνουμε τον γάιδαρο και σεις τον κοιτάτε στα δόντια», ο Μορς –αφού πληροφορήθηκε την ερμηνεία της παροιμίας- απάντησε: «μα δεν ήρθαμε για τον γάιδαρο, ήρθαμε να πάρουμε το άλογο».
Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δικαιούνται ούτε μια ψήφο στις ευρωεκλογές, εκτός κι αν ψηφίζει ο κ. Μορς στην Ελλάδα…
Ένα σημαντικό ΥΓ:  Την ώρα που το κομμάτι αυτό είχε αποσταλεί στο Κουτί της Πανδώρας, διάβασα την παρέμβαση του Αντιπροέδρου της BUSINESSEUROPE Δημήτρη Δασκαλόπουλου στην Τριμερή Κοινωνική Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, όπου μεταξύ άλλων τόνισε: «…Η  κρίση ανέδειξε την εντεινόμενη αποξένωση ανάμεσα στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και τους λαούς της Ευρώπης. Πλήττει τα θεμέλια του ευρωπαϊκού εποικοδομήματος. Η απάντηση στη δομική αυτή απειλή δεν μπορεί να είναι μόνο οικονομική. Γιατί το περιεχόμενό της είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό και κοινωνικό. Πολιτικές, λοιπόν, είναι οι καθοριστικές επιλογές και οι κοινωνίες είναι οι αποδέκτες. Με τη λιτότητα ως κυρίαρχη συνταγή και με την ανταγωνιστικότητα ως αποκλειστικό ζητούμενο, η Ευρώπη δεν μπορεί να πάει πολύ  μακριά. Όσοι είμαστε στρατευμένοι στο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρωστάμε στους ευρωπαίους πολίτες ένα καθαρό όραμα για το μέλλον, καθαρές λύσεις για τα δομικά προβλήματα που απειλούν να εκτροχιάσουν την ευρωπαϊκή πορεία, δυναμικές απαντήσεις στις ανάγκες των ευρωπαϊκών κοινωνιών…». Αναφερόμενος στην Ελλάδα είπε: «O τόπος μας χρειάζεται πραγματική, ριζική αλλαγή. Μια αλλαγή που η κοινωνία πρέπει συνειδητά να διεκδικήσει, μια αλλαγή που μόνο η κοινωνία μπορεί να εγγυηθεί. Αλλά πρέπει να τη δει ως δικό της συμφέρον, και όχι ως έξωθεν επιβολή.  Σε αυτό, όλοι οι υπόλογοι φορείς έχουμε αποτύχει…»
Το είδα στο Κουτί της Πανδώρας

Είναι απλά μαθηματικά !

Βάζουν κάλπες με ενσωματωμένο ΑΤΜ για τις ευρωεκλογές !!!

Ένα νέο εξελιγμένο μοντέλο κάλπης, που -επιτέλους- καταργεί τα προσχήματα και βοηθάει τους ψηφοφόρους να ρίξουν το σωστό ψηφοδέλτιο, θα δοκιμαστεί για πρώτη φορά στις…κρίσιμες ευρωεκλογές του ερχόμενου Μαΐου.

Τις εκλογές με τη διανομή του πρωτογενούς πλεονάσματος στους δικαιούχους, θα συνδυάσει η κυβέρνηση, προκειμένου να βοηθήσει τους αχάριστους ψηφοφόρους να μην «ξεχάσουν» ποιος τους πληρώνει και να ψηφίσουν σωστά

Εφοδιασμένη με ειδικό scanner, η νέου τύπου κάλπη, καταφέρνει να διακρίνει το ψηφοδέλτιο και σε περίπτωση που ανήκει σε ένα από τα «Εθνικά Υπεύθυνα Κόμματα» (όποιο κι αν είναι αυτό), ενεργοποιεί το Αυτόματο Μηχάνημα Αναλήψεων ώστε ο ψηφοφόρος να εισπράξει το μερίδιό του από το πρωτογενές πλεόνασμα!

Με τη νέου τύπου κάλπη, μειώνεται επιτέλους στο ελάχιστο η χρονική απόσταση ανάμεσα στις παροχές και το αντάλλαγμά τους, άρα και οι εκλογικές απώλειες, αφού ο ψηφοφόρος πρώτα ψηφίζει και μετά παίρνει το εκλογικό του «μπουρμπουάρ». Αντίθετα δηλαδή με ό,τι γινόταν μέχρι τώρα, όπου μεγάλο ποσό από τις θυσίες του ελληνικού λαού, πήγαινε χαμένο σε αχάριστους που δεν ψήφιζαν τελικά αυτόν που τους το έδινε.

(Σημείωση: Το κείμενο αυτό και η φωτογραφία που το συνοδεύει, αποτελούν προϊόν επινόησης με στόχο τη σάτιρα και σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Καταναλώστε τα υπεύθυνα)

Moufanet

Η κρυφή γοητεία της σκατοψυχίας

Η σκατοψυχία έχει γίνει ικανός και αναγκαίος όρος για να γίνεις κάποιος. Ας πούμε ότι είσαι δημοσιογράφος. Δεν φτάνει να λες ότι σου λένε, δεν φτάνει να στήνεις ρεπορτάζ, να λασπολογείς, να περνάς γραμμή και να παπαγαλίζεις. Η νέα μόδα είναι να ειρωνεύεσαι, να λοιδορείς, να ταπεινώνεις. Δεν είναι σκατόψυχοι στον χαρακτήρα όλοι αυτοί οι γελοίοι γιάπηδες, είναι ο τρόπος τους να ανέβουν στα σαλόνια των γυαλιστερών συγγραφέων, των γυαλιστερών νέων πολιτικών, των γυαλιστερών οικονομολόγων, στα ρετιρέ των γιάπηδων που η σαμπάνια ρέει άφθονη πάνω από μια πόλη εκατομμυρίων που υποφέρει. Έτσι πρέπει να κάνεις, να στέκεσαι στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, να πίνεις το καλύτερο κρασί και να φτύνεις ειρωνία με ύφος στους αποκάτω: κοιτάξτε που είμαι εγώ, κοιτάξτε που είστε εσείς. Να δείς που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες φίλε μου. Το κάποτε είναι τώρα.

Φτωχοί πληβείοι, η φτώχεια σας μας χαλάει την αισθητική. Βρωμιάρη άστεγε, το στρώμα σου στην γωνιά του δρόμου λερώνει την καθαρή πρωτεύουσα. Ανάγωγη καθαρίστρια, η φωνή σου ενοχλεί τα αφτιά μας. Φτωχοί άνεργοι, να πάτε ρε να δουλέψετε. Φτωχοί αυτόχειρες, εσείς φταίτε που δανειζόσασταν. Κοιτάξτε εμάς, είμαστε πετυχημένοι. Δεν το κάνουν επειδή πληρώνονται. Αυτό θα ήταν μια ελεεινή δικαιολογία. Το κάνουν επειδή το πιστεύουν, επειδή θεωρούν οτι είναι κατα κάποιον τρόπο ανώτεροι· αυτό είναι χειρότερο.

Το γνωστό post της άγνωστης κυρίας έβαλε φωτιά στο ίντερνετ. «Ντροπή σου!» σχολιάζουν οι μισοί. Αλίμονο, τσάμπα χαλάτε θερμίδες στο πληκτρολόγιο προσπαθώντας να εξηγήσετε στην γιάπισα ότι θα έπρεπε να ντρέπεται για αυτά που γράφει. Η ντροπή προϋποθέτει τσίπα και η τσίπα αξιοπρέπεια. «Σούργελο» γράφουν άλλοι. Εξίσου άγονη γραμμή· πάνω από όλα, από ζωές που καταστρέφονται, από αεροπλάνα γεμάτα από νέους μετανάστες, από πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο, από 50αρες απολυμένες, πάνω από τα πάντα η ευγένεια. Βρίζεις απολίτιστε πληβείε.Κοίτα εμένα με τι χάρη γράφω, αμόρφωτε, μόνο να βρίζεις ξέρεις, αυτή είναι η δημοκρατία σου.

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αναγκαίο. Το μόνο που θέλουν είναι η βαθιά περιφρόνηση, αυτή που δεν αξίζει ούτε το σάλιο σου να χαλάσεις για να φτύσεις. Η συνειδητοποίηση της χρησιμότητας μιας καθαρίστριας που καθαρίζει σκατά για να θρέψει τα παιδιά της, η συνειδητοποίηση της αχρηστίας μιας κοπέλας που λερώνει τις ζωές μας με κάτι χειρότερο από τις βρωμιές της κάθε τουαλέτας.

Αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν οι εν λόγω άνθρωποι είναι ότι δεν μπορούν να αγγίξουν τα υποκείμενα των αφ υψηλού επιθέσεων τους. Η τελευταία καθαρίστρια του υπουργείου Οικονομικών δεν έχει τα ρούχα της κοπέλας, τα κοσμήματα της κοπέλας, το γεμάτο απο selfie με διασημότητες Facebook της κοπέλας, τις βαρυσήμαντες ατάκες της κοπέλας, τις διασυνδέσεις της κοπέλας. Έχει κάτι καλύτερο που η κοπέλα αυτή δεν θα αποκτήσει ποτέ, γιατί ποτέ δεν θέλησε να έχει: αξιοπρέπεια λέγεται. Ότι και να πει, ότι και να γράψει, ότι και να γίνει με τις διεκδικήσεις των καθαριστριών, ότι και να αναφέρουν τα κανάλια και οι πολιτικοί και οι χαρτογιακάδες, όσο ξύλο και να φάνε, η κάθε μια από αυτές θα γυρίσει σπίτι της με αξιοπρέπεια.Στον κόσμο της αυτής της δημοσιογράφου, η αξιοπρέπεια δεν αξίζει τίποτα. Στον κόσμο τον δικό μας, αξίζει τα πάντα.

Περιφρόνηση· η καθαρίστρια είναι πιο χρήσιμη στην κοινωνία από σένα. Εσύ είσαι τελείως, παντελώς άχρηστη. Δεν δημιουργείς τίποτα, απλά παρασιτείς. Χωρίς την ηθική, λογοτεχνικά γραμμένη και αποτυπωμένη με περίτεχνες λέξεις βρωμιά σου ζούμε. Χωρίς καθαρές τουαλέτες και πατώματα, είναι λίγο δύσκολο. Στον κόσμο των ανθρώπων, αυτών που υποφέρουν, αυτών που πονάνε, αυτών που θέλουν να ζήσουν και να ευτυχήσουν μαζί με τους συνανθρώπους τους, η αξία σου είναι μικρότερη από το περιεχόμενο του κάδου σκουπιδιών, την καθημερινότητα δηλαδή της καθαρίστριας που κακολογείς. Γράψε ότι θέλεις, κάνε όση πλακίτσα θέλεις με τους λαμπερούς διάσημους φίλους σου. Όλα αυτά τα αγόρασες άλλωστε. Η αξιοπρέπεια και η περιφάνεια μιας γυναίκας που αγωνίζεται για τα παιδιά της, αυτή δεν αγοράζεται με τίποτα. Σε αυτήν τουλάχιστον, πολλοί από τους πληβείους που σιχαίνεσαι της χαμογελούν με εκτίμηση, με θαυμασμό και με αλληλεγγύη. Σε εσένα ο μόνος που μπορεί να χαμογελάσει είναι ο τροϊκανός που περιμένεις με αγωνία για να βγείς στο γυαλί. Και σίγουρα δεν θα το κάνει ούτε από εκτίμηση, ούτε από θαυμασμό, ούτε από αλληλεγγύη. Θα το κάνει για όλους τους άλλους βρώμικους λόγους του κόσμου, πιο βρώμικους από τα δάπεδα που πατάς κάθε μέρα, παρακαλώντας για μια δήλωση.

Πηγή:

http://withoutreasonorrhyme.wordpress.com

Φώτα. Κάμερα. Ποτάμι.

Στη μνημονιακή Ελλάδα δεν έχει σημασία αν οι άνεργοι έχουν φτάσει το ενάμιση εκατομμύριο και βάζουν πλώρη για τα δύο. Ούτε αν, αποδεδειγμένα, κάθε ημέρα και μια ξεχωριστή περιοχή της Ελλάδας ζει ένα προσωπικό δράμα με μια νέα αυτοκτονία. Ούτε που η καταστολή στις κοινωνικές αντιδράσεις, στο σύνολο της κοινωνίας, χτυπάει κόκκινο. Τίποτα από τα παραπάνω, και τίποτα από όσα παρέλειψα για οικονομία να αναφέρω, δεν έχουν καμία, μα καμία σημασία.
Αντιθέτως, αυτό που έχει σημασία, είναι ακόμα αυτό που θα πει το δελτίο του Σκάι, του Mega ή ο Ενικός. Ο Καμπουράκης και ο Κονομέας. Ο Αυτιάς, ο Παπαδάκης και ο Μπάμπης. Η Τρέμη και η Κοσιώνη. Μέχρι και αυτά που λέει ο Μπογδάνος στην Μελέτη έχουν σημασία για την κοινωνία των ανέργων, των φτωχών και των πουλημένων. Πουλημένων, όχι ξεπουλημένων. Στο γιουσουρούμ, που μια ζωή οι κρατούντες της χώρας εκποιούσαν την πραμάτεια τους. Τους ωραίους Έλληνες.
Σ’ αυτή τη χώρα που ζουν κάτοικοι που ακόμα πιστεύουν, ή θέλουν πολύ να πιστεύουν, πως μπορεί να σωθεί αν δεχτεί να πέσει εθελοντικά στη μαύρη τρύπα της αγοράς. Που πιστεύουν πως το νερό θα σωθεί αν ιδιωτικοποιηθεί. Πως το ρεύμα θα είναι καλύτερης ποιότητας αν γίνει χίλια κομμάτια και το αγοράσει μια εταιρεία και οι θυγατρικές της. Που πιστεύει πως καλά κάνουν και κατάσχουν σπίτια γιατί “άμα είναι έτσι να πάμε να πάρουμε όλοι στεγαστικά”.
Αυτά είναι τα σημαντικά για μια χώρα που οι έχοντες την εξουσία, καταφέρνουν συνεχώς να εναλλάσσουν τους ρόλους, στο ίδιο θέατρο του παραλόγου.
Σαν μια κόρη που πάει στο πατρικό της στις γιορτές και κάνει την παρθένα. Πως δεν πίνει. Δεν καπνίζει. Δεν ξέρει από καταχρήσεις. Που, υποκρίνεται τάχα μου, πως δεν έχει νυχτοπερπατήσει ποτέ.
Και μόλις βγει από την πόρτα, την περιμένουν δύο-δύο οι αγαπητικοί να πάνε για τρελίτσες.
Και θα μπορούσα με τις παραπάνω γραμμές να περιγράφω τον απλό κόσμο. Τον κλασσικό τον Έλληνα και τις ευθύνες του. Αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί μπορεί να τρώγαμε μαζί για χρόνια, αλλά από τη μηχανή του κιμά δεν περάσαμε μαζί. Κι ολάκερο το σύστημα που μάζευε κοκαλάκια και αποφάγια μετά από κάθε γλέντι για να τα μοιράσει στο ήσυχο κοπάδι, είναι ακόμα εκεί. Αρτιμελές. Ενώ την ίδια ώρα έχουν κοπεί τα πόδια και τα χέρια ολόκληρης της κοινωνίας, που αναγκάζεται να ακούει τις πίπες του κάθε επίδοξου νταβαντζή.
Αφού υπάρχει κόσμος που αντέχει να βλέπει Θέμο και πρωινάδικα. Αφού υπάρχει κόσμος μπορεί να πείσει τον εαυτό του πως ειδήσεις είναι μόνο όσα δείχνει η τηλεόραση. Αφού υπάρχει κόσμος που μπορεί να διαβάσει πως όντως ανακαλύφθηκε μυστικός υπόγειος σταθμός του μετρό σε λαβύρινθο κάτω από το Παλαιό Ψυχικό που τον χρησιμοποιούν φιλιππινέζες των βορείων προαστίων, μπάτλερ και κλόουν για παιδικά πάρτι, και να το πιστέψει. Τότε ναι, υπάρχει και κόσμος που θα ψηφίσει το Ποτάμι. Όχι με έξι. αλλά ακόμα και με δεκαέξι τις εκατό.
Έτσι κι αλλιώς, όλους αυτούς, τους έχει ήδη πάρει το ποτάμι.
rebeliskos

1% Vs 99%: Ζάπλουτοι Εναντίον Φτωχών

«Η φτώχεια είναι σαν τιμωρία για ένα έγκλημα που δεν έχεις διαπράξει».Ιλάι Καμάροφ

 «Στην πραγματικότητα δεν έχει απομείνει πρωτογενής φτώχεια σ’ αυτή τη χώρα, παρά μόνο άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς να προϋπολογίσουν την οικονομική τους δραστηριότητα, δεν ξέρουν πώς να ξοδέψουν τα κέρδη τους κι έτσι το μόνο που του απομένει είναι το πραγματικά σκληρό, δομικό ελάττωμα του χαρακτήρα τους».

Μάργκαρετ Θάτσερ, CatholicHerald, 22 Δεκεμβρίου 1978

«Φτωχός σήμερα σημαίνει πάντοτε φτωχός» υποστηρίζει η Γερμανίδα κοινωνιολόγος Γιούτα Αλμέντιγκερ, επισημαίνοντας με νόημα πως, αντιστρόφως, οι πλούσιοι παραμένουν διαχρονικά πλούσιοι, παρά την Κρίση. Καθόλου παράξενο λοιπόν πως κι αυτή η οικονομική κρίση έκανε τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. «Αν το σκατό είχε αξία, τότε οι φτωχοί θα γεννιόντουσαν χωρίς κώλο», λένε εύστοχα οι Γάλλοι. Αυτό σημαίνει πράγματι να είναι κανείς φτωχός. Να είναι αποκλεισμένος σχεδόν από τα πάντα. Να μην έχει πρόσβαση ούτε στα βασικά.

Οι φτωχοί είναι αποκλεισμένοι, ενώ οι πλούσιοι έχουν επιλογές. Αυτή, νομίζω, είναι και η βασικότερη διαφορά μεταξύ πλουσίων και φτωχών σ’ αυτό τον κόσμο. Οι οικονομικοί ειδήμονες βέβαια μπορεί να έχουν διαφορετική άποψη. Η WallStreetJournal υποστηρίζει σε άρθρο της πως πλούσιοι γίνονται εκείνοι που έχουν σχέδιο, καταναλώνουν λιγότερα απ’ όσα παράγουν, υπολογίζουν καλά τους κινδύνους και δεν φοβούνται. Σωστή, σε γενικές γραμμές, άποψη. Δεν λαμβάνει υπόψιν της όμως το γεγονός πως οι περισσότεροι πλούσιοι σ’ αυτόν τον κόσμο έγιναν πλούσιοι επειδή κληρονόμησαν περιουσίες, τίτλους και ονόματα ή έκλεψαν, εξαπάτησαν κι έκαναν κάθε λογής κομπίνα για να βγάλουν χρήματα. Πράγματι έτσι είναι: «Όποιος κλέβει λίγο ρίχνεται στη φυλακή. Όποιος κλέβει σε μεγάλη κλίμακα δέχεται συγχαρητήρια για το επιχειρηματικό του πνεύμα» (Φερνάντο Σαβατέρ, Ισπανός φιλόσοφος και συγγραφέας). Όλοι οι πετυχημένοι μαφιόζοι εξελίσσονται νομοτελειακά σε πλούσιους «επιχειρηματίες», εκτός αν είναι εντελώς Νεάντερταλ. Οι περισσότεροι έγιναν πλούσιοι επειδή κατάφεραν εξ αρχής να βγάλουν αρκετά  «μαύρα» ή αφορολόγητα χρήματα. Γιατί οι πλούσιοι απεχθάνονται τους φόρους, την ανακατανομή  του εισοδήματος τους, πιο πολύ κι από τον θάνατο.

Οι φτωχοί από την πλευρά τους δεν έχουν σχεδόν καθόλου επιλογές. Οι φτωχοί και οι άνεργοι δεν μπορούν από μόνοι τους να λύσουν τα προβλήματά τους. Δεν είναι μόνον το ότι υποφέρουν από ακραία υλική αποστέρηση. Όλη τους η ενέργεια είναι διοχετευμένη στην εξεύρεση τρόπων επίλυσης του προβλήματος της καθημερινής επιβίωσης. Οι έχοντες άφθονο ελεύθερο χρόνο και ελευθερία κινήσεων πλούσιοι εξουσιάζουν το λαό για έναν απλούστατο λόγο: η τάξη τους είναι συσπειρωμένη σ’ έναν σκοπό –στην επίτευξη διαρκώς περισσότερου πλούτου και στη διαιώνιση των κοινωνικών ανισοτήτων–, ενώ οι φτωχοί είναι μονίμως διασπασμένοι. Σε άνδρες και γυναίκες, θρησκείες, έθνη, πολιτικά κόμματα, ποδοσφαιρικές ομάδες, επαγγελματικές τάξεις. Και συνεχώς συγκρούονται μεταξύ τους για το παραμικρό: για την πίστη, την ιδεολογία, τη σημαία, για το μεροκάματο, για την ίδια τους την επιβίωση. Πραγματικός «κοινωνικός κανιβαλισμός», όπως συνέβη και κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης χρέους: Οι αστυνομικοί εναντίον των διαδηλωτών. Οι αγρότες εναντίον των φορτηγατζήδων. Οι φορτηγατζήδες εναντίον των εμπόρων. Οι ταξιτζήδες εναντίον των ξενοδόχων. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι εναντίον των δημοσίων. Και το συνδικάτο που ελέγχεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα εναντίον όλων.

Αυτό δεν συμβαίνει αποκλειστικά στην Ελλάδα, αλλά ακόμη και στις ΗΠΑ, το επίκεντρο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, όπως επισημαίνει και ο Αμερικανός κοινωνιολόγος και ακτιβιστής Χάουαρντ Ζιν στο βιβλίο του Η Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών: «Το 1% του πληθυσμού έχει στην κατοχή του το ένα τρίτο του πλούτου. Τα υπόλοιπα δύο τρίτα κατανέμονται με τρόπο που στρέφει το 99% εναντίον αλλήλων: τους μικροϊδιοκτήτες εναντίον των αστέγων, τους λευκούς εναντίον των μαύρων, τους διανοούμενους και τους επαγγελματίες εναντίον των αμόρφωτων και των ανειδίκευτων. Οι ομάδες αυτές κατηγορούν η μία την άλλη και μάχονται μεταξύ τους με τόση σφοδρότητα ώστε δεν αντιλαμβάνονται την κοινή τους θέση: ότι μοιράζονται τα αποφάγια μιας πολύ πλούσιας χώρας»[1].

Την ίδια στιγμή οι ζάπλούτοι, που αντιπροσωπεύουν αυτό το 1%, είναι ενωμένοι, σχεδόν αγαπημένοι, και κάνουν «συγχωνεύσεις», «επιχειρηματικούς γάμους» και «κοινά projects». Ούτε ρουθούνι δεν ανοίγει στη δική τους συνομοταξία. Και το πιο φοβερό απ’ όλα είναι ότι παραμένουν ουσιαστικά ανεπάγγελτοι. Δεν έχουν κάποιο «επάγγελμα», που να προσφέρει κάτι στην κοινωνία. Είναι απλώς πλούσιοι…

Χρειάζονται όμως μια ανεξάντλητη δεξαμενή φτωχών για να τους υπηρετούν και να τους εκμεταλλεύονται. Οι φτωχοί απ’ την άλλη κάθονται στριμωγμένοι στη γωνία και περιμένουν τις εξελίξεις ή το αναπόφευκτο. Είναι παγιδευμένοι στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης και δεν έχουν την πολυτέλεια να προβλέπουν τις εξελίξεις. Τσακισμένοι από το μόχθο τρέχουν πανικόβλητοι για να πληρώσουν το νοίκι, το ηλεκτρικό ρεύμα, τους λογαριασμούς, τις δόσεις, για να ταΐσουν τα παιδιά τους. Την ίδια στιγμή οι πλούσιοι, απερίσπαστοι από τον καθημερινό μόχθο, σχεδιάζουν το μέλλον του κόσμου και δολοπλοκούν ώστε να διαιωνιστεί η κυριαρχία τους. Και δεν εργάζονται οι ίδιοι πάνω σ’ αυτό καθώς έχουν στην υπηρεσία τους μια στρατιά πανέξυπνων συμβούλων, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι «γενίτσαροι», στρατολογημένοι από την τάξη των φτωχών. Τους πληρώνουν ακριβά για να εφευρίσκουν διαρκώς τρόπους για να κρατούν τους φτωχούς κολλημένους στη φτώχεια τους.

Οι φτωχοί, εργαζόμενοι ή μη, δεν έχουν μόνον τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης, αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν και τη συκοφάντηση εκ μέρους των πλουσίων. Τους θεωρούν ανίκανους και υπεύθυνους για τη φτώχεια τους[2]. Η τάξη των πλουσίων επιστρατεύει επιτελεία από «γενίτσαρους» επιστήμονες προκειμένου να αποδείξουν πως οι φτωχοί είναι άξιοι της μοίρας τους. Πως δεν είναι απλά «ελαττωματικοί καταναλωτές», αλλά τεμπέληδες, καθυστερημένοι και εκ φύσεως άχρηστοι για να εξελιχθούν. Προσπαθούν να μας πείσουν πως η φτώχεια είναι γενετικό ελάττωμα απ’ το οποίο δεν μπορεί εύκολα να απαλλαγεί κανείς, γι’ αυτό και θα πρέπει να αφεθεί στη μοίρα του. Τι υποκρισία!

Ένας τέτοιος ψευδο-επιστήμονας είναι και ο Τσαρλς Μάρει, ο οποίος υποστηρίζει πως η σύγχρονη κατώτερη τάξη στη Μεγάλη Βρετανία, στις ΗΠΑ και στο Δυτικό κόσμο γενικότερα, προέκυψε από τα πολλά παιδιά που γεννούν οι ανύπαντρες μητέρες για να εισπράξουν τα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας. Τα παιδιά αυτά, που μεγαλώνουν χωρίς τη φροντίδα του πατέρα, ονομάζονται περιφρονητικά «Τσαβ» (Chav), μια λέξη που προέρχεται από τη γλώσσα των τσιγγάνων, αλλά έχει περάσει στα αγγλικά λεξικά με τον ορισμό «νεαρός της εργατικής τάξης ντυμένος με αθλητικές φόρμες». Η λέξη Τσαβ απέκτησε τελευταία, ειδικά μετά την «τσαβική εξέγερση» του Αυγούστου του 2011 στις αγγλικές πόλεις, υποτιμητική σημασία, υποδηλώνοντας την ηλιθιότητα, την αντικοινωνική συμπεριφορά, τη βαρβαρότητα, τα φτηνά γούστα και τα αλλοπρόσαλλα μεθύσια[3].

Πέρα από τις ταξικές προκαταλήψεις των πλουσίων, που καλλιεργεί το φόβο και το μίσος για την «κτηνώδη εργατική τάξη», οι φτωχοί παραμένουν οι πραγματικοί ήρωες της ζωής, τα ηρωικά υποζύγια που υπομένουν αγόγγυστα το μαρτύριο της καθημερινής επιβίωσης έχοντας μάλιστα στην πλάτη τους την υποχρέωση να υπηρετούν και να θρέφουν την τάξη των πλουσίων. Οι φτωχοί ξέρουν το πραγματικό νόημα της ζωής, ενώ οι πλούσιοι πρέπει να το μαντεύουν. Γνωρίζουν για παράδειγμα πως το φαγητό είναι πιο σημαντικό κι από τον χρόνο, διότι αν δεν επιβιώσεις βραχυπρόθεσμα δεν έχεις μέλλον μακροπρόθεσμα. Δεν μπορείς να πετύχεις κανένα στόχο αν στο μεταξύ μείνεις από καύσιμα. Γνωρίζουν επίσης πως δεν υπάρχουν άγγελοι στα χαρακώματα. Στον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης μπορείς να χάσεις τα πάντα και ειδικά την αξιοπρέπεια σου. Για τους πλούσιους όλα αυτά είναι επιστημονική φαντασία, άλλος πλανήτης. Έτσι καλομαθημένοι που είναι δεν θα επιβίωναν ούτε μία μέρα στον κόσμο των φτωχών.

 

Τον 19ο και το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα υπήρχε ένας συνεχόμενος ταξικός πόλεμος από κάτω προς τα πάνω. Η εργατική και η μεσαία τάξη, δηλαδή το 99% του πληθυσμού, πίεζαν διαρκώς το 1% των ζάπλουτων και των αριστοκρατών διεκδικώντας την ανακατανομή του πλούτου και την παραχώρηση δικαιωμάτων και ελευθεριών, που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα. Όμως από την δεκαετία του 1980 ως τις μέρες μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ένας ταξικός πόλεμος από πάνω προς τα κάτω. Πλέον το 1% των ζάπλουτων αντεπιτίθεται και πιέζει διαρκώς τις μάζες, τη μεσαία και την εργατική τάξη, ώστε να αποδεχθούν τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, την εγκατάλειψη των κεκτημένων δικαιωμάτων τους και τη σταδιακή αποδόμηση του  Κράτους-Πρόνοιας. Ενώ οι ζάπλουτοι συνεχίζουν, εν μέσω κρίσης, να απολαμβάνουν την προνομιούχα θέση τους, οι φτωχοί γονατίζουν από όλο και μεγαλύτερα βάρη που μετατίθενται στις πλάτες τους. Το 2008 οι τραπεζίτες μετέφεραν τις ζημίες τους στα κράτη και κατ’ επέκταση στους φορολογούμενους. Στη συνέχεια τα επενδυτικά Funds και οι κερδοσκόποι ώθησαν τις κυβερνήσεις να πάρουν σκληρά μέτρα «δημοσιονομικής εξυγίανσης» σε βάρος των πολιτών τους. Νεοσυντηρητικοί πολιτικοί, όπως η Άγκελα Μέρκελ και το μπλοκ των Γερμανών τραπεζιτών και βιομηχάνων, ανάγκασαν τις υπερχρεωμένες χώρες της νότιας Ευρώπης να δεχθούν σκληρά μέτρα λιτότητας, που αύξησαν τη φτώχεια κι εκτόξευσαν την ανεργία στα ύψη. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο νεοσυντηρητικός Βρετανός πρωθυπουργός Ντέϊβιντ Κάμερον που απείλησε τους εξεγερμένους νέους των αγγλικών πόλεων με «αντεπίθεση» και εξοστρακισμό τους από τη βρετανική κοινωνία. Σε όλο το Δυτικό κόσμο η ταξική πίεση από πάνω προς τα κάτω αυξάνει και μαζί της αυξάνει και η «θερμοκρασία» των κοινωνιών. Το «σημείο βρασμού» της δεν είναι και τόσο μακριά

-//-

[1] Howard Zinn, Η Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, Εκδόσεις ΑΙΩΡΑ, 2008 σελ. 642 «Χάρη στη μεταστροφή του φορολογικού συστήματος υπέρ των πλουσίων από το 1981 ως το 1990, το καθαρό εισόδημα του πλουσιοτέρου 1% αυξήθηκε κατά 87%. Την ίδια περίοδο το καθαρό εισόδημα του φτωχότερου 40% του πληθυσμού, είτε μειώθηκε κατά 5% (για εκείνους που είχαν τα χαμηλότερα εισοδήματα), είτε αυξήθηκε λιγότερο από 8,6%».

[2] Howard Zinn, Η Ιστορία του Λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, Εκδόσεις ΑΙΩΡΑ, 2008 σελ. 643 «Οι θιασώτες της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και του Laissez-Faire πίστευαν πως οι φτωχοί ήταν άνθρωποι που δεν εργάζονταν και δεν παρήγαγαν και ότι κατά συνέπεια έφταιγαν οι ίδιοι για τη φτώχεια τους. Δεν λάμβαναν υπόψιν τους ότι οι γυναίκες που φρόντιζαν τα παιδιά τους ουσιαστικά δούλευαν πολύ σκληρά. Δεν αναρωτιόνταν για έπρεπε να τιμωρούνται, συχνά με θάνατο, μωρά που λόγω ηλικίας δεν ήταν ικανά να προσφέρουν εργασία, μόνο και μόνο επειδή μεγάλωναν σε φτωχές οικογένειες».

[3] Owen Jones, Chavs: The Demonisation of the Working Class, Λονδίνο 2011.

ΠΗΓΗ: Ανωνύμου του Έλληνος, Bankrupt.gr: ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ, εκδ. ΑΓΝΩΣΤΟ,2012

Πηγή:

http://zenithmag.wordpress.com/2014/03/18/1-vs-99-%CE%B6%CE%AC%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BF%CE%BD-%CF%86%CF%84%CF%89%CF%87%CF%8E%CE%BD/

Αυτή η ησυχία είναι εκκωφαντική

της Ζωής Μαυρουδή

αναδημοσίευση απο το ypoptomousi

Αυτά που κρατάω περισσότερο από την τραγελαφική παρουσία του Άδωνι Γεωργιάδη στο Λονδίνο προχτές είναι η απόλυτη απαξίωσή του προς τη επιστημονική έρευνα, τον ιατρικό κλάδο και τη ακαδημαϊκή γνώση γενικότερα, η έλλειψη συμπόνιας προς τους ανθρώπους που πλήττονται από τις αποφάσεις του, η πλήρης αδυναμία να σεβαστεί το πως οφείλει να επιχειρηματολογεί δημόσια κάποιος που έχει εξουσία, και οι προσβλητικές γκριμάτσες του.
Ο Γεωργιάδης εμφανίστηκε στο Imperial College με καθυστέρηση γύρω στα 40 λεπτά, χωρίς να κρατάει στα χέρια του κάποιο χαρτί ή λάπτοπ από το οποίο θα μας διάβαζε την «ομιλία» της εκδήλωσης — με έναν ασαφή τίτλο περί ανατροπής της κρίσης. Αργότερα, ερωτώμενος από μέλος του ακροατηρίου απάντησε πως η ομιλία -που ποτέ δεν ξεκίνησε λόγω συνεχών διακοπών και γιουχαϊσμάτων- θα κρατούσε 15 λεπτά.
Δεν γνωρίζω πως θα διεκπεραίωνε μια 15λεπτη ομιλία σε ξένο πανεπιστήμιο ο Γεωργιάδης με τα σπαστά αγγλικά του χωρίς να διαβάζει από κείμενο, αλλά αμφιβάλλω ότι δεν είχε μπροστά του κείμενο σε πρόσφατο συνέδριο στις Βρυξέλλες όπου ήταν βασικός ομιλητής, όταν είπε μονοκοπανιά τη φράση: “investing in tackling health inequalities contributes to a more just, human and more equitable society with greater social cohesion and greater productivity”.
Όταν λοιπόν μέλος του ακροατηρίου του φώναζε λίγο μετά την είσοδό του στην αίθουσα, «what is it that you do … anyway?” («μα τι ακριβώς κάνετε τέλος πάντων;») η ερώτηση παρέπεμπε αναπόφευκτα και στην εμφάνιση της βραδιάς. Η απάντηση θα μπορούσε να είναι: «Τίποτα. Πέρασα λίγο να με δείτε.»
Το «κοινό» σου, Υπουργέ, θα σε σεβαστεί όσο το σέβεσαι κι εσύ.
Πολλή φασαρία έχει γίνει επίσης για τη φασαρία απ’το ακροατήριο στην οποία σε στιγμές συμμετείχα και προσωπικά. Πώς να γίνει δημοκρατική συζήτηση όταν φωνάζουμε στον υπουργό και δεν τον αφήνουμε να μιλήσει;
Ο Γεωργιάδης δεν αντιμετώπισε όμως μόνο φωνές. Αντιμετώπισε και την ανάγνωση ενός εμπεριστατωμένου κειμένου μας για τις τραγικές επιπτώσεις της πολιτικής του, (και τη διανομή ενός δεύτερου εξαιρετικού κειμένου) καθώς και σειρά νηφάλιων ερωτήσεων. Σε όλα αυτά απάντησε με απαξίωση, άγνοια και υπεκφυγή.
Όταν για παράδειγμα δυο παρόντες γιατροί του ζήτησαν να σχολιάσει πρόσφατο άρθρο του έγκυρου ιατρικού περιοδικού The Lancet που κατακρίνει την κυβέρνηση για «άρνηση» της σχέσης των πολιτικών λιτότητας με τους τρομακτικούς δείκτες της δημόσιας υγείας τα τελευταία 6 χρόνια, ο Γεωργιάδης δεν αναγνώρισε ούτε σχολίασε τη σημασία του δημοσιεύματος, ψελλίζοντας αοριστολογίες περί απόψεων στο «κάθε περιοδικό», σαν να μην κατανοεί τη διαδικασία της εξέλιξης της επιστημονικής έρευνας μέσω έγκυρων δημοσιεύσεων. Το Λάνσετ, πρέπει να καθήσει κάποιος να του εξηγήσει σε ένα διάλειμμα από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, δε δημοσίευσε γνώμη δημοσιογράφου, πολιτικού ή σχεδιαστή μόδας, αλλά επιστημόνων που παρέπεμπαν σε στοιχεία. Δημοσίευσε δηλαδή το προϊόν ενδελεχούς έρευνας που θα αναπαραχθεί στο μέλλον -είτε συμφωνεί με αυτό ο Υπουργός είτε όχι- σε νέες επιστημονικές δημοσιεύσεις ως κομμάτι ενός συλλογικού διαλόγου με στόχο την τεκμηρίωση μιας όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικής αλήθειας.
Ο Γεωργιάδης όμως δεν έχει απλώς άγνοια αλλά και μια έμφυτη εχθρότητα απέναντι στη γνώση και την παιδεία. Σε συνέντευξή του στην Πόπη Τσαπανίδου μετά το συμβάν, σχολίασε εξίσου απαξιωτικά την ιδιότητα του φοιτητή. Αναφερόμενος στους παρόντες διαμαρτυρόμενους, υπονόησε ότι το δικό του εργασιακό παρελθόν -«δουλεύω απ΄τα 19 μου,» είπε- ήταν η δύσκολη πορεία ενός αυτοδημιούργητου ανθρώπου σε αντίθεση με τις ανέμελες σπουδές των διαμαρτυρομένων που πληρώνει κάποιος υποτιθέμενος πλούσιος μπαμπάς απ’την Ελλάδα.
Εννοείται πως στην ιδεολογική φούσκα που θέλει να επικρατήσει στο Δυτικό κόσμο ο Γεωργιάδης, η σχέση του εργάτη με την ακαδημαϊκή σκέψη οφείλει να παραμείνει διαρρηγμένη. Ο Γεωργιάδης εξάλλου δεν κατανόησε ποτέ το εργασιακό σύστημα στο οποίο ενηλικιώθηκε. Ας μη γελιέται όμως: τα παιδιά που ήταν στο ακροατήριο χτες έχουν λιώσει και βιβλία για να πάρουν τα πτυχία τους και σόλες παπουτσιών να δουλεύουν για να αυτοσυντηρούνται. (Ψιτ, υπουργέ, όταν λέω «βιβλία» δεν εννοώ απορρίματα σκέψης με εξώφυλλο).
Ναι, η χθεσινή βραδιά λοιπόν ήταν μια επιτυχία γιατί ξεσκέπασε την προχειρότα και τον ερασιτεχνισμό του Γεωργιάδη, καθώς και τη σύγχυσή του για τον κλάδο που υποτίθεται ότι θέλει να μεταρρυθμίσει. Αλλά και το ναρκισσισμό του. Σε ερώτηση για το αν πιστεύει ότι έχει κερδίσει το δημόσιο «στοίχημά» του ότι δεν θα απέλυε γιατρούς τους επόμενους έξι μήνες της υπουργείας του, η απάντηση ήταν καταφατική: «I won the bet,» μας είπε, χασκογελώντας. Οι ελλείψεις γιατρών στα νοσοκομεία της χώρας, η μετανάστευση ιατρικού προσωπικού και η αιμορραγία επιστημονικού ταλέντου δεν είναι παρά τσιπ στην τσόχα. Παίξε, Υπουργέ, παίξε! Εμείς πληρώνουμε.
Αλλά όταν σου ζητάται να απαντήσεις ως φορέας εξουσίας για τις συνέπειες των αποφάσεών σου όπως η αύξηση της βρεφικής θνησιμότητας και αντιστρέφεις το ερώτημα συνοψίζοντας στο (παραφράζω) «εσείς τι θα λέγατε στον Τόμσεν αν σας ζητούσε από που αλλού να γίνουν περικοπές αν όχι στην υγεία,» ξέρεις άραγε τη διαφορά ανάμεσα σε μια κλινική και ένα καζίνο;
Και για τις γκριμάτσες: τις είπα χυδαίες γιατί σε αντίθεση με τη γκριμάτσα ενός ηθοποιού, η γκριμάτσα ενός πολιτικού που υπεκφεύγει ενώ γύρω του αγκομαχά ένας ολόκληρος λαός δεν έχει σκοπό να τον διδάξει αλλά να τον χλευάσει.
Ο χλευασμός του λαού απ’το θρόνο είναι η επιτομή της πολιτικής χυδαιότητας. Ο Γεωργιάδης επομένως θα ήταν αστείος μόνο αν δεν είχε εξουσία. Οι γκριμάτσες του μας θυμίζουν ότι στο πετσί του δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας αποτυχημένος γελωτοποιός.
Όσο για τις νουθεσίες για το ακροατήριο που ξέφυγε με τις φωνές του, δεν ξέρω από που αντλούν την αισθητική τους όσοι μας νουθετούν. Πριν δυο εβδομάδες, στις 8 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στο συνέδριο του κομματικού σχηματισμού Ελιά, ο προκάτοχος του Γεωργιάδη Ανδρέας Λοβέρδος, αυτός ο υπεύθυνος για την μαζικότερη και πιο άνανδρη επίθεση κατά γυναικείου πληθυσμού στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, έβγαλε λόγο για «δικαιοσύνη» και «αλληλεγγύη» στη «μάχη κατά του λαϊκισμού,» χωρίς έστω και ένας απ’το ακροατήριο να βγάλει κιχ.

Αυτή η ησυχία είναι εκκωφαντική. Με ξεκουφαίνει. Θέλω, και οφείλω, να τη σπάσω.

Το κείμενο και το βίντεο της παρέμβασης στην ομιλία Άδωνι

Αναδημοσιευει ο Μανικάκος
http://wp.me/p1pa1c-jzn

Νοσταλγός της Χούντας ο ΟΝΝΕΔίτης που προσκάλεσε τον Άδωνη στο Λονδίνο

Τελικά, όποιον οννεδίτη κι αν σηκώσεις έναν φοίνικα θα βρεις.

Ο πρόεδρος του «Hellenic Society of Imperial College» και υπεύθυνος Τύπου της ΟΝΝΕΔ Μεγάλης Βρετανίας, Μιχάλης Ντιναλέξης -αυτός δηλαδή που προσκάλεσε τον Άδωνη Γεωργιάδη στο Λονδίνο για να σημειώσει με την ομιλία του άλλη μια επιτυχία στην πολιτική του σταδιοδρομία- λαμβάνοντας υπόψιν τις «μουσικές» του προτιμήσεις, φαίνεται ότι νοσταλγεί κάποιες από τις ιδιαίτερες πολιτικές καταστάσεις που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα, στον κ. Ντιναλέξη αρέσει πολύ ο ύμνος της Χούντας των Συνταγματαρχών: «Μέσα στ' Απρίλη τη γιορτή, το μέλλον χτίζει η νιότη..».

Αυτό τουλάχιστον μαρτυράει το κανάλι του στο youtube, όσον αφορά τα «μου αρέσει» του»:

(μπορεί ο καθένας να δει ιδίοις όμμασι τη μουσική προτίμηση του κ. Ντιναλέξη στο κανάλι του και σε περίπτωση που το αλλάξει, έχουμε αποθηκεύσει τη σελίδα στο freezepage)

Επίσης, όπως αποκαλύπτει το infowar, ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τη συμβολή της Χρυσής Αυγής. Σε άρθρο του που φέρει τον τίτλο «H ιδεολογική ηγεμονία της δεξιάς είναι κοντά», μεταξύ άλλων γράφει τα εξής:

Με λίγα λόγια, η Χρυσή Αυγή κάνει τη δουλειά μας χωρίς εμείς να λερωνόμαστε.

Όσο για το αν απάλλαξε η Χρυσή Αυγή την αυτοαποκαλούμενη «κεντροδεξιά» από την κατηγορία του φασισμού, η απάντηση είναι ότι το προσπαθεί η φουκαριάρα, αλλά κι αυτοί οι «κεντροδεξιοί» δεν βοηθούν λίγο.

Εκεί που πάνε να συγκρατηθούν λίγο, έτσι κι ακούσουν χουντικό άσμα, αμέσως «like».

Τελείως αδιόρθωτοι πια...

jungle-report.blogspot.gr

Με τη «μάσκα» της αποπολιτικοποίησης !!!

Είναι έκδηλη η αγωνιώδης προσπάθεια των μνημονιακών – συστημικών μηχανισμών να ουδετεροποιήσουν και να αποπολιτικοποιήσουν τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις για την τοπική αυτοδιοίκηση και το Ευρωκοινοβούλιο. «Ουδέτεροι» υποψήφιοι, ουδέτερες -τεχνοκρατικού τύπου- διακηρύξεις των…υποψηφίων των κομμάτων της συγκυβέρνησης…

Του Μενέλαου Γκίβαλου

Ενώ ταυτόχρονα «ουδέτεροι», αποχρωματισμένοι από μνημονιακού τύπου διλήμματα και τοποθετήσεις κομματικοί σχηματισμοί και κινήσεις όπως η Ελιά, οι «58» και το Ποτάμι εμφανίζονται ως επικοινωνιακά «χάπενινγκ» προκειμένου να προσελκύσουν, μέσα από ανούσιες και άνευ πολιτικού περιεχομένου προτάσεις και «διακηρύξεις», τους ψηφοφόρους του «μέσου όρου», της «κοινής λογικής», οι οποίοι έχουν απογοητευθεί από την κρίση και την κατάρρευση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος. ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΔΕΤΕΡΟ. Κεντρικός πυρήνας της νεοφιλελεύθερης αντίληψης είναι όχι απλώς η «απόσυρση» του κράτους από τις οικονομικές διαδικασίες αλλά -και κυρίως- Η ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, η μετατροπή της δημοκρατίας και των θεσμών της σε μια τυπική διαδικασία λήψης αποφάσεων, οι οποίες επιβάλλονται στην πραγματικότητα από τα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα.
Την «πολιτική ατμομηχανή» της αποπολιτικοποίησης και της υποταγής των κυβερνήσεων και των πολιτικών κομμάτων στα κυρίαρχα οικονομικά συμφέροντα αποτέλεσε ο ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ «πέρα από ιδεολογικές δεσμεύσεις, κομματικές δουλείες, ξεπερασμένες προκαταλήψεις»…
ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ, ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ, ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ. Αυτή είναι η «Αγία Τριάδα» της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, που επιβλήθηκε παγκόσμια με ραγδαίους ρυθμούς από την αρχή της δεκαετίας του 1990 και η οποία εκφράσθηκε και κυβέρνησε τη χώρα μας με τη φόρμα του «σημιτικού εκσυγχρονισμού».
Η γιγάντωση και επικυριαρχία των δυνάμεων της διαπλοκής, η σταδιακή κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων, η αποδυνάμωση των συλλογικοτήτων, η κυριαρχία της ιδιωτικότητας, η απόσυρση του κράτους -δηλαδή του δημόσιου και κοινωνικού συμφέροντος- από τις οικονομικές και παραγωγικές διαδικασίες εμφανίσθηκαν και «νομιμοποιήθηκαν» κάτω από δύο ιστορικές «αναγκαιότητες».
Η πρώτη αφορούσε -και αφορά- την «αδήριτη αναγκαιότητα» της ελεύθερης αγοράς, της ανεμπόδιστης δράσης των μηχανισμών του απηνούς -του χωρίς όρια και φραγμούς- οικονομικού ανταγωνισμού, που είχε και έχει ως απόλυτη, ως κυρίαρχη δομή εξουσίας το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η δεύτερη «ιστορική επιταγή» αφορούσε την εγκατάλειψη των «μεγάλων αφηγήσεων», των πολιτικών και κοινωνικών οραμάτων και την προσαρμογή στον «ορθολογισμό της εποχής», δηλαδή στην υποταγή στη νέα εξουσία των απρόσωπων οικονομικών – χρηματοπιστωτικών δυνάμεων, που καθόριζαν στην πράξη -πίσω από τους πολιτικούς αχυρανθρώπους- το μέλλον των κοινωνιών.
Σήμερα βιώνουμε, με τραγικό τρόπο, την κορύφωση αυτής της -απαξιωτικής για τη δημοκρατία και τον πολιτισμό- ιστορικής εξέλιξης.
Ο τεχνοκρατισμός, ο αποπολιτικοποιημένος «πολιτικός» λόγος, η περιθωριοποίηση των αξιών – χειραφετητικών προταγμάτων, Η ΓΛΩΣΣΑ, ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ αποτελούν το οπλοστάσιο (πολιτικοϊδεολογικό και πολιτισμικό) της κυρίαρχης χρηματοπιστωτικής δομής και των πολιτικών εντολοδόχων της σε ολόκληρο σχεδόν τον δυτικό κόσμο.
Η ουδέτερη, η «τεχνικοποιημένη» πολιτική γλώσσα εμποδίζει τον πολίτη να αναλύσει κριτικά την πραγματικότητα, να διατυπώσει επιχειρήματα. Η «ουδετεροποίηση» της πολιτικής και των φορέων της μετατρέπει τα πολιτικά κόμματα σε επικοινωνιακά προϊόντα, που τοποθετούνται στο πολιτικό «σούπερ μάρκετ» για να τα «αγοράσουν» οι πολίτες όταν καλούνται να ψηφίσουν.
Η ουδετεροποίηση των κομματικών επιλογών επιτυγχάνεται με τη λογική του «μέσου όρου» ή με τη μέθοδο της «εις άτοπον απαγωγής».
Η Ελιά συμπορεύεται με την ακροδεξιά ΝΔ και τα Μνημόνια, αλλά συντάσσεται με τη Σοσιαλδημοκρατία του SPD. Οι «58» είναι τέκνα του «σημιτισμού», δεν ασχολούνται με τα Μνημόνια και είναι πρόθυμοι «να σώσουν τη χώρα» σε μια επόμενη μνημονιακή συμπαράταξη, χωρίς φυσικά να ξεχνούν την αριστερή τους φυσιογνωμία… Παρόμοια φαινόμενα με το περίφημο Ποτάμι. Αριστερό «αλατοπίπερο», δεξιές και νεοφιλελεύθερες προτάσεις, αγνόηση του Μνημονίου (από το οποίο βγαίνουμε!) και «η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι»…
Στην ιστορική πραγματικότητα, όμως, που βιώνουμε η ουδετεροποίηση, ο «μέσος όρος» ο τεχνοκρατισμός, η αποπολιτικοποίηση δεν συνιστούν παρά την προσωπίδα, την πολιτική μάσκα του χυδαίου νεοφιλελεύθερου προτάγματος και των πολιτικών υπηρετών του. Και αυτή την πολιτική και γλωσσική «μεταμφίεση» τη χρησιμοποιούν επειδή γνωρίζουν πολύ καλά ότι η «επίσημη» γλώσσα τους ακυρώθηκε, ότι τα ψεύδη και τα επικοινωνιακά τους τεχνάσματα αποκαλύφθηκαν και ότι η μνημονιακή τους παράσταση βρίσκεται πλέον στην τελευταία της πράξη.
paganeli

Τι συνέβη στην Ουκρανία; Του Γιώργου Πλειού

Ένα περίπου μήνα μετά, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε μεγάλο μέρος του κόσμου, πολλά από τα γεγονότα που εκτυλίχτηκαν από τις 18 Φεβρουαρίου 2014 και μετά έχουν γίνει ή γίνονται σιγά σιγά γνωστά. Μερικά από αυτά τα γεγονότα είχα τη τύχη να τα ζήσω, καθώς η παραμονή μου στο Κίεβο ως Επισκέπτη Καθηγητή στη Σχολή Δημοσιογραφίας του Κρατικού Πανεπιστημίου Taras Shevchenko συνέπεσε με αυτά. Ωστόσο αυτό που ακόμα λείπει προκειμένου να κατανοήσουμε τι συνέβη δεν είναι τόσο ή μόνο κάποια επιμέρους γεγονότα. Πολλά από αυτά θα μαθευτούν αργότερα, ορισμένα πιθανόν από το wikileaks Αυτό που λείπει είναι η συνολική εικόνα, δηλαδή η τοποθέτηση των γεγονότων σε μια σειρά που να βγάζει νόημα, πριν προχωρήσουμε στις προεκτάσεις αλλά κυρίως στις αιτίες που οδήγησαν στα γεγονότα.

Προκειμένου να γίνει αυτό, είναι σημαντικό να κρατήσουμε στο μυαλό μας μια πρόσφατη ανάλυση του αμερικανού κοινωνιολόγου και ιστορικού Ι. Wallerstein. Σύμφωνα με αυτήν, τα αιματηρά γεγονότα και κυρίως το τι μέλλει γενέσθαι στην Ουκρανία θα πρέπει να ερμηνευθούν ως αποτέλεσμα δυο παραγόντων. Πρώτον των εξωτερικών παρεμβάσεων και δεύτερον των εσωτερικών διεργασιών, με τις πρώτες να είναι πολύ πιο σημαντικές. Για πολλούς λόγους, τόσο πριν τη δημιουργία όσο και, κυρίως, κατά τη διαδρομή της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία, όπως και άλλες Σοβιετικές Δημοκρατίες, ήταν στενά εξαρτημένη από τη Ρωσία, στον οικονομικό, στον πολιτικό, τον κοινωνικό και τον πολιτιστικό τομέα. Ωστόσο αυτό, σε συνδυασμό με ένα πλήθος προβλημάτων της χώρας στην οικονομική ζωή, στον τομέα των πολιτικών ελευθεριών κ.λπ. συνέβαλε να δημιουργηθεί ένας επιθετικός, αντιρωσικός εθνικισμός, ο οποίος αναζωπυρώθηκε σε μια εποχή που εθνικισμός άνθιζε στις σοβιετικές δημοκρατίες λίγο πριν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Με άλλα λόγια, τόσο στο παρελθόν όσο και, κυρίως, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Ουκρανία δεν μπόρεσε να αποτελέσει ένα πλήρες και αυτόνομο κράτος που «να πατήσει στα πόδια του». Το γεγονός αυτό καθιστά τις εξωτερικές παρεμβάσεις πολύ σημαντικές για την πορεία της χώρας σε σχέση με τις εσωτερικές. Σε αντίθεση με τις εξωτερικές παρεμβάσεις, που δεν είναι πρωτόγνωρες στις διεθνείς σχέσεις, το ερώτημα που μας απασχολεί περισσότερο, και δικαίως γιατί η σημασία τους ξεπερνάει τα όρια της Ουκρανίας, είναι ποιες ακριβώς ήταν οι εσωτερικές διεργασίες που επέτρεψαν και θα επιτρέπουν στο εξής τη χειραγώγηση της χώρας.
Είναι φασίστες αυτοί που πρωταγωνίστησαν στα επεισόδια και εν τέλει κατέλαβαν την εξουσία ή όχι;
Η διαδήλωση στην Evromaidan, οργανωμένη από την αντιπολίτευση, ξεκίνησε τον Νοέμβριο 2013 ως διαμαρτυρία για τη ματαίωση της υπογραφής συμφωνίας με την
ΕΕ, για χάρη μιας συμφωνίας με τη Ρωσία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα. Τη διαδήλωση στήριξαν ολιγάρχες που πλούτισαν και πλουτίζουν από τη ζούγκλα της ελεύθερος αγοράς, ασκώντας δραστηριότητες, συχνά καθόλου νόμιμες. Η διαμαρτυρία αυτή ήταν στραμμένη εναντίον του εξαρτημένου από τη Ρωσία και τον Πούτιν διεφθαρμένου, διαπλεκόμενου και πολιτικά αυταρχικού συστήματος του Προέδρου Γιανουκόβιτς. Το εν λόγω σύστημα σχηματίζουν άλλοι ολιγάρχες (κυρίως ιδιοκτήτες των πρώην κρατικών εταιρειών), πολιτικοί, κρατικοί υπάλληλοι κ.ά. και το οποίο αφενός οδήγησε τη χώρα σε κρίση, αφετέρου δημιούργησε τεράστιες κοινωνικές ανισότητες. Ιδεολογικά, αυτό το κίνημα θεμελιώθηκε στον εθνικισμό, καθώς η Ρωσία και η εξάρτηση απ’ αυτήν θεωρήθηκαν, για μια ακόμα φορά, τα αίτια για τη διακυβέρνηση του συστήματος Γιανουκόβιτς και τις ακραίες ανισότητες, την κοινωνική εξαθλίωση, τη διαφθορά, τον αυταρχισμό κ.λπ.
Αυτή η προσέγγιση των κοινωνικο-οικονομικών και πολιτικών αδιεξόδων, ξύπνησε τα φαντάσματα του παρελθόντος, τα ενίσχυσε και ενισχύθηκε από αυτά. Καθώς η ιστορική μνήμη είναι επιλεκτική, και εξαρτάται από την τρέχουσα συγκυρία, οι Ουκρανοί θυμήθηκαν το ρωσικό εμπόδιο για τη δημιουργία ανεξάρτητου εθνικού κράτους το 19ο μεγάλο λιμό της δεκαετίας 1930, την προσπάθεια των ακροδεξιών φασιστών που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς ναζί για να αποσπάσουν την Ουκρανία από την ΕΣΣΔ, κ.λπ. Με άλλα λόγια, ο εθνικισμός, στηριγμένος στις όποιες παραδόσεις του από το παρελθόν, έγινε η απόλυτη ιδεολογική πλατφόρμα της αντιπαράθεσης με τον «ρωσόφιλο» Γιανουκόβιτς και το σύστημά του. Η υποστήριξη στο κίνημα αυτό προήλθε από γενιές που είτε μεγάλωσαν σε μια ομογενοποιημένη Σοβιετική Ουκρανία, είτε μεγάλωσαν σε μια χώρα άγριου καπιταλισμού και ακραίας εμπορευματοποίησης, αποιδεολογικοποιημένες, πολιτικά αδιάφορες και κυνικές, και χωρίς παραδόσεις και κουλτούρα ιδεολογικο-πολιτικής αντιπαράθεσης για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων. Αλλά και στις δυο περιπτώσεις ο εθνικισμός ήταν το βασικό τους αποκούμπι.
Η διαμαρτυρία κορυφώθηκε όταν συγκεντρώθηκαν στην Evromaidan 200.000 άνθρωποι αλλά στη συνέχεια άρχισε να φθίνει. Σ’ αυτή τη στιγμή, και καθώς απουσίαζαν άλλες οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις από την κινητοποίηση, τον απόλυτο οργανωτικό έλεγχο τον απέκτησαν ο μαυροκόκκινος «Δεξιός Τομέας» και το πρώην Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Ουκρανίας, νυν Svoboda. Εμβληματική μορφή για τα μέλη του Δεξιού Τομέα είναι ο πρώην ακροδεξιός εθνικιστής ηγέτης Stepan Bandera, του οποίου η Ουκρανική Εθνικιστική Οργάνωση (OUN) συνεργάστηκε με τα χιτλερικά στρατεύματα εναντίον του Κόκκινου Στρατού και πήρε μέρος σε εγκλήματα εναντίον Εβραίων και Ρώσων. Θεμελιώδης ιδέα του «Δεξιού Τομέα» είναι ο ακραίος εθνικισμός όπως σε όλα τα φασιστικά κινήματα, καθώς και η ιδέα για μια εθνικά και γλωσσικά «καθαρή Ουκρανία». Η ηγεσία στο κόμμα αυτό βασίζεται στην αρχή του furerprinzip, και εκφράζεται στο πρόσωπο του ακροδεξιού εθνικιστή Dmytro Jarosch. Η δε πολιτική ιδεολογία του Svoboda εκφράζεται με το ναζιστικό «τρίπτυχο κράτος, ένας έθνος, ένας λαός», γι’ αυτό και το έμβλημά τους είναι τα σηκωμένα τρία από τα πέντε δάχτυλα του χεριού. Τέλος, η βία όπως σε όλα τα φασιστικά κόμματα και όπως ήδη ξέρουμε, αποδείχθηκε η μέθοδος επικράτησης τόσο για το «Δεξιό Τομέα» όσο και για το Svoboda. Επίσης έχει ιδιαίτερη σημασία πως αφού κατέλαβαν την εξουσία, τα πρώτα μέτρα που έλαβαν ήταν να περιορίσουν πολιτικές ελευθερίες (η απαγόρευση δράσης του ΚΚΟυ) και ατομικά δικαιώματα όπως η απαγόρευση χρήσης άλλης γλώσσας και ιδίως της ρωσικής, κ.ά. αλλά και ελληνικής, σε μια χώρα στην οποία το 17% – 25% του πληθυσμού είναι ρώσοι (όχι απλώς ρωσόφωνοι), και το 45% των οικογενειών μιλάει ρωσικά στο σπίτι.
Συνοπτικά, από όλα τα στοιχεία προκύπτει ότι ο Δεξιός Τομέας και το Soboda δεν είναι απλώς ακροδεξιές αλλά φασιστικές οργανώσεις, και μάλιστα χρηματοδοτήθηκαν αλλά και εφοδιάστηκαν με στρατηγική από το εξωτερικό και κυρίως από τις ΗΠΑ . Το τελευταίο φάνηκε ιδιαίτερα στη χρήση τακτικών έξυπνης δύναμης (smart power), δηλαδή στη χρήση (ίδιας) βίας από τη μια μεριά και προπαγανδιστικής αξιοποίησης της βίας (της κυβέρνησης ή της αποδιδόμενης σε αυτήν) από την άλλη, δια των ΜΜΕ. Αν και αποτελεί άλλη παράμετρο του ζητήματος σχετικά με το φασισμό, πρέπει να προστεθεί ότι όπως και σε άλλες χώρες, λ.χ. την Ελλάδα, οι σύγχρονοι αυτοί φασίστες είναι υπέρμαχοι και όχι πολέμιοι της ελεύθερης αγοράς, εξ ου και ο προσανατολισμός τους προς την γερμανοκρατούμενη, νεοφιλελεύθερη ΕΕ. Με άλλα λόγια αυτό που προσπαθούν οι ακροδεξιοί που έχουν καταλάβει την εξουσία, είναι να χτίσουν στην Ουκρανία είναι μια νέα Χιλή. Δηλαδή να ασκήσουν μια άκρως αυταρχική ή και φασιστική διακυβέρνηση στο πολιτικό επίπεδο και νεοφιλελεύθερη στο οικονομικό.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: «μα καλά, όλοι αυτοί που εναντιώθηκαν στον Γιανουκόβιτς, υπό το πρίσμα του εθνικισμού ή πήραν μέρος στις διαδηλώσεις, είναι φασίστες;» Η απάντηση είναι όχι, ειδικά οι πρώτοι, δεν είναι φασίστες, αν και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον Χίτλερ τον υποστήριξαν εκατομμύρια Γερμανοί και αυτοί τον ανέδειξαν στην ηγεσία της χώρας και τον υπηρέτησαν. Όχι δεν είναι λοιπόν όλοι οι Ουκρανοί που εναντιώθηκαν στο σύστημα Γιανουκόβιτς φασίστες. Όμως τους ένωνε μια κοινή βάση, ο εθνικισμός, απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, το σύστημα Γιανουκόβιτς ή τους ανέχθηκαν για το λόγο αυτό.
Προκειμένου να το καταλάβουμε ας θυμηθούμε για λίγο το Σύνταγμα και τους «Αγανακτισμένους». Στην πάνω πλατεία ήταν οι φασίστες. Στην κάτω οι αριστεροί. Ωστόσο, οι δεύτεροι ανέχθηκαν τους πρώτους στο όνομα του κοινού αντιπάλου, παρά τις τεράστιες ιδεολογικές τους διαφορές. Στην Evromaidan του Κιέβου δεν υπήρχαν ούτε καν αυτές οι ιδεολογικές διαφορές. Σήμερα, πολλοί Ουκρανοί που ανέχθηκαν στις διαδηλώσεις τους φασίστες του Κιέβου, σήμερα (και εν όψει της ρωσικής απειλής) καλούν σε βοήθεια τη Δύση, προκειμένου να γλιτώσουν από το Jarosch και την παρέα του. Όμως δεν είναι μόνο που οι φασίστες ελέγχουν τα πιο σημαντικά υπουργεία (εσωτερικών, άμυνας, εισαγγελία, υπηρεσίες ασφαλείας κ.λπ.), αλλά ότι έχουν και θα επιδιώξουν τη δική τους ατζέντα, διαφωνώντας ακόμα και με τους υποστηρικτές τους στη Δύση: ένα άκρως αυταρχικό, αντιδημοκρατικό, ίσως και φασιστικό κράτος, του οποίου τα μεγαλύτερα θύματα θα είναι οι ίδιοι οι Ουκρανοί, με πρώτες τις άλλες εθνότητες.
Εξέγερση/επανάσταση ή πραξικόπημα;
Μια βδομάδα πριν τα αιματηρά γεγονότα έβλεπε κανείς καθαρά την προετοιμασία για βίαιη σύγκρουση με την αστυνομία των ομάδων (των περίφημων «Ομάδων Αυτοάμυνας») που έλεγχαν οργανωτικά την πλατεία Ανεξαρτησίας. Στρατιωτικές στολές, κράνη, αλεξίσφαιρα γιλέκα, περικνημίδες, όπλα, ασπίδες, ρόπαλα με καρφιά στην άκρη, σιδηρολοστοί κ.ά. ήταν τα εξαρτήματά τους. Και κυρίως, να εκπαιδεύονται 24 ώρες το 24ωρο στις άκρες της πλατείας στην τακτική των βίαιων συγκρούσεων. Από την κατεύθυνση της κατάληψης, το είδος και τη μορφή της οχύρωσης με οδοφράγματα καταλάβαινε εύκολα κάποιος ότι ο στόχος των βίαιων συγκρούσεων που προετοίμαζαν οι φασίστες του Κιέβου ήταν η κατάληψη των βασικών κτιρίων του πολιτικού συστήματος που ήταν ακριβώς απέναντι: της έδρας της κυβέρνησης, του Προεδρικού μεγάρου, του Κοινοβουλίου κ.λπ. Και τα βίαια γεγονότα, η επίθεση, ξεκίνησαν όταν διαφάνηκε ότι το πρόβλημα θα λυθεί ειρηνικά μετά τη συμφωνία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για πολιτικές μεταρρυθμίσεις και εκλογές. Οι πρόσφατες πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, για οργανωμένη προβοκάτσια στην οποία ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούσαν από το ελεγχόμενο από τον «Δεξιό Τομέα» ξενοδοχείο Ukraina, εναντίον αστυνομικών και διαδηλωτών, έρχονται να ενισχύσουν τα συμπεράσματα που βγαίνουν όταν βλέπει κάποιος διαδηλωτές, που έχουν υποστεί ειδική εκπαίδευση, να πυροβολούν αστυνομικούς ή να συγκρούονται βίαια μαζί τους χρησιμοποιώντας αυτοσχέδια όπλα.
Με δεδομένη λοιπόν αυτή τη συμφωνία κυβέρνησης – αντιπολίτευσης και με δεδομένη την προετοιμασία και τελικά τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, δεν υπάρχει επίσης καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για πραξικόπημα. Όμως πρόκειται για ένα ιδιόμορφο πραξικόπημα. Είναι ένα πραξικόπημα που χρησιμοποίησε ως ξενιστή μια αντικυβερνητική διαδήλωση, η οποία εκτυλίχτηκε στο ίδιο μοτίβο με αντικυβερνητικές διαδηλώσεις σε πολλές άλλες χώρες, στις οποίες οι πολίτες ζητούσαν ελευθερία, δημοκρατία και δικαιώματα. Το κλειδί για να καταλάβουμε γιατί έγινε αυτή η μετάλλαξη είναι η ιδεολογική βάση αυτής της «αριστερού τύπου» διαδήλωσης από τη μια, και η απουσία διαφορετικών πολιτικών οργανώσεων που να επηρεάζουν την εξέλιξη, τους στόχους, τις μεθόδους κ.λπ. αυτής της διαδήλωσης από την άλλη. Ας φανταστούμε για παράδειγμα τι θα συνέβαινε, πως θα εξελίσσονταν η συγκέντρωση των «Αγανακτισμένων» αν απουσίαζαν από το Σύνταγμα οι αριστεροί διαδηλωτές, ο λόγος τους και οι μέθοδοι διαδήλωσης. Με άλλα λόγια, ότι συνέβη στην πλατεία Evromaidan ήταν μια ειρηνική, δημοκρατική εξέγερση η οποία για τους λόγους που προανέφερα, με την παρέμβαση των φασιστικών οργανώσεων μετετράπη σε φασιστικό πραξικόπημα.
Αυτό που μένει στη συνέχεια είναι να κατανοηθεί, ακολουθώντας τον Wallerstein, είναι πως αυτό το πραξικόπημα δεν θα είχε συντελεστεί αν δεν υπήρχε η εξωτερική παρέμβαση στη χώρα και η οικονομική, πολιτική και πιθανόν επιχειρησιακή του υποστήριξη. Και για να κατανοηθεί αυτό θα πρέπει επίσης να κατανοηθούν και οι λόγοι για τους οποίους προσφέρθηκε και προσφέρεται αυτή η υποστήριξη, από τη χώρα ή τις χώρες που την προσέφεραν, για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά. Κι επίσης, ότι αυτό που θα επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι οι εσωτερικές διεργασίες αλλά αυτές που θα επικρατήσουν από το σύνθετο πλαίσιο των εξωτερικών παρεμβάσεων. Κι εδώ είναι που έχει σημασία η στάση της Ελλάδας τόσο ως παράγοντα των εξελίξεων όσο και ως θύμα τους.
* Ο Γιώργος Πλειός είναι καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών
Θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος της ανάλυσης του Γιώργου Πλειού αναφορικά με τους συσχετισμούς δυνάμεων μετά το δημοψήφισμα