ΠΟΙΟΣ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ;

Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ*

Tο ερώτημα αυτό είναι αυτή τη στιγμή το πιο κρίσιμο για να προσανατολιστεί πολιτικά η Αριστερά στο "ουκρανικό ζήτημα". Και η απάντηση, συνοπτικά δοσμένη, δεν μπορεί παρά να είναι η εξής: την εξουσία πήρε ένα πολιτικό μέτωπο της Δεξιάς, της ακροδεξιάς και των φασιστών μέσα από ένα καλά σχεδιασμένο ακροδεξιό - φασιστικό πραξικόπημα, όπου οι "πολιτοφυλακές" της ακροδεξιάς και των φασιστών, εξοπλισμένες και χρηματοδοτημένες πρώτα και κύρια από το γερμανικό ιμπεριαλισμό αλλά και από τη Δύση γενικότερα, ανέτρεψαν το αυταρχικό καθεστώς του Γιανουκόβιτς.

Και από μια άλλη οπτι­κή γωνία: στην Ου­κρα­νία εί­χα­με ένα νι­κη­φό­ρο ακρο­δε­ξιό - φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα, κρίκο σε μια σειρά απο­πει­ρών της ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντε­πα­νά­στα­σης να αντε­πι­τε­θεί σε όλα τα μέ­τω­πα.

Η τέ­τοια απά­ντη­ση στο ερώ­τη­μα που θέ­σα­με στον τίτλο, τεκ­μη­ριώ­νε­ται εξί­σου συ­νο­πτι­κά ως εξής:

1. Ασφα­λώς ως άμεσο κοι­νω­νι­κό υπό­βα­θρο των γε­γο­νό­των στην Ου­κρα­νία, η βαθιά και εκτε­τα­μέ­νη δυ­σα­ρέ­σκεια ενά­ντια στο αυ­ταρ­χι­κό και διε­φθαρ­μέ­νο κα­θε­στώς του Για­νου­κό­βιτς ήταν πα­ρού­σα. Όμως θα ήταν βαθιά λα­θε­μέ­νο να υπο­στη­ρι­χτεί ότι στην Ου­κρα­νία υπήρ­ξε μια αυ­θόρ­μη­τη, γνή­σια λαϊκή εξέ­γερ­ση ενά­ντια στον Για­νου­κό­βιτς που "κα­πε­λώ­θη­κε" από τη δεξιά, την ακρο­δε­ξιά και τους φα­σί­στες. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι οι δια­δη­λώ­σεις ξε­κί­νη­σαν τη ννύ­χτα της 21ης Νο­εμ­βρί­ου 2013, ύστε­ρα από την από­φα­ση του Για­νου­κό­βιτς να "πα­γώ­σει" τις εντα­ξια­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις της Ου­κρα­νί­ας στην Ε.Ε. και να προ­τι­μή­σει την (πλέον πλου­σιο­πά­ρο­χη) οι­κο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη της Ρω­σί­ας σε σχέση με την οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια της Ε.Ε. (που ήταν υπό προ­ϋ­πο­θέ­σεις και δι­νό­ταν "με το στα­γο­νό­με­τρο"). Την ηγε­μο­νία, κι ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο την ηγε­σία, είχαν εξαρ­χής η φι­λο­δυ­τι­κή δεξιά, ακρο­δε­ξιά και φα­σί­στες - δεν τη διεκ­δί­κη­σαν και κα­τέ­κτη­σαν στην πο­ρεία των γε­γο­νό­των. Με τη σειρά τους, αυτοί εκ­προ­σω­πού­σαν πο­λι­τι­κά τον πραγ­μα­τι­κό "υπο­κι­νη­τή": το τμήμα εκεί­νο της ου­κρα­νι­κής αστι­κής τάξης που επι­λέ­γει το "δρόμο" της έντα­ξης στην Ε.Ε. και τη Δύση συ­νο­λι­κό­τε­ρα, βλέ­πο­ντας σε αυτό το "δρόμο" την κα­λύ­τε­ρη προ­ο­πτι­κή για την εξου­σία του και τα κέρδη του.

2. Τα πα­ρα­πά­νω τεκ­μη­ριώ­νο­νται πιο συ­γκε­κρι­μέ­να αν δούμε ποιες συ­γκρο­τη­μέ­νες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις είχαν την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη ηγε­σία στα γε­γο­νό­τα: (1)

• Το αντι­πο­λι­τευό­με­νο κόμμα "Γρο­θιά" (UDAR), με επι­κε­φα­λής τον Βι­τά­λι Κλί­τσκο, πρώην πα­γκό­σμιο πρω­τα­θλη­τή της επαγ­γελ­μα­τι­κής πυγ­μα­χί­ας, με 14% στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του Οκτω­βρί­ου 2012. Ο Κλί­τσκο ζούσε μέχρι τώρα πε­ρισ­σό­τε­ρο στη Γερ­μα­νία παρά στην Ου­κρα­νία, ενώ έχει και αμε­ρι­κα­νι­κή υπη­κο­ό­τη­τα. Πο­λι­τι­κή του κα­τεύ­θυν­ση είναι η στή­ρι­ξη στο γερ­μα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό.
• Το κόμμα "Πα­τρί­δα" της πρώην πρω­θυ­πουρ­γού Γιού­λια Τι­μο­σέν­κο, με επι­κε­φα­λής τον Αρ­σέ­νι Για­τσέ­νιουκ, με 25,4% στις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές. Ο προ­σα­να­το­λι­σμός του είναι ξε­κά­θα­ρα η στή­ρι­ξη στον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό. (2)
• Το κόμμα "Ελευ­θε­ρία" (Σβό­μπο­ντα), με επι­κε­φα­λής τον Όλεγκ Τια­γκνι­μπόκ, με 10,5% στις τε­λευ­ταί­ες εκλ­λο­γές. Το κόμμα αυτό είναι κα­θα­ρά φα­σι­στι­κό, μέχρι πρό­σφα­τα λε­γό­ταν εθνι­κο­σο­σια­λι­στι­κό, το μέμ­βλη­μά του ήταν επί­σης μέχρι πρό­σφα­τα μια πα­ραλ­λα­γή της σβά­στι­κας (το έμ­βλη­μα των SS, που οι Ου­κρα­νοί φα­σί­στες ισχυ­ρί­ζο­νται ότι είναι ένα κε­φα­λαίο Ν με ένα Ι στη μέση...). Θε­ω­ρούν τους εαυ­τούς τους ιστο­ρι­κή συ­νέ­χεια της Ορ­γά­νω­σης Ου­κρα­νών Εθνι­κι­στών (OUN) που συν ερ­γά­στη­καν και πο­λέ­μη­σαν μαζί με τους ναζί ενά­ντια στον ΚΟΚ­ΚΙ­ΝΟ ΣΤΡΑ­ΤΟ, τιμά επί­ση­μα όσους πο­λέ­μη­σαν στις τά­ξεις των Waffen SS της Γα­λι­κί­ας, συ­νερ­γά­ζε­ται με ορ­γα­νώ­σεις της "μαύ­ρης διε­θνούς" όπως η ιτα­λι­κή Φό­στρα Νου­έ­βα και το γερ­μα­νι­κό νε­ο­να­ζι­στι­κό Εθνι­κό Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα (NDP). Το φα­σι­στι­κό αυτό κόμμα γνώ­ρι­σε ρα­γδαία ανά­πτυ­ξη τα τε­λευ­ταία χρό­νια: στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές των αρχών του 2010, ο Τια­γνι­μπόκ έλαβε μόλις το 1,43%, αλλά στις βου­λευ­τι­κές τον ΟΚτώ­βρη του 2012 έλαβε 10,5%. Η δύ­να­μή του συ­γκε­ντρώ­νε­ται στη δυ­τι­κή Ου­κρα­νία, όποου τα πο­σο­στά του είναι πολύ υψηλά, έως και 38%. Σε αυτές τις πε­ριο­χές ορ­γά­νω­νε "εκ­δη­λώ­σεις μνή­μης" για τις "γε­νο­κτο­νί­ες" του Κόκ­κι­νου Στρα­τού κατά των Ου­κρα­νών φα­σι­στών - εθνι­κι­στών, ενώ έχει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει και κα­τα­λή­ψεις δη­μό­σιων κτη­ρί­ων και συλ­λή­ψεις κυ­βερ­νη­τι­κών στε­λε­χών (!) ασκώ­ντας ένα είδος "δυα­δι­κής εξου­σί­ας". Σε δη­μο­σκό­πη­ση που έγινε το Δε­κέμ­βριο, η δη­μο­τι­κό­τη­τα του Όλεγκ Τια­γνι­μπόκ εκτο­ξεύ­τη­κε τόσο, ώστε να αμ­φι­σβη­τεί τα πρω­τεία του Για­νου­κό­βιτς.
• Το κόμμα "Δε­ξιός το­μέ­ας" (PravySector), με επι­κε­φα­λής τον Ντμί­τρο Γιά­ρος. Στην ουσία είναι μια ακρο­δε­ξιά στρα­τιω­τι­κή ορ­γά­νω­ση-πο­λι­το­φυ­λα­κή, φίλα δια­κεί­με­νη στους φα­σί­στες του κόμ­μα­τος "Ελευ­θε­ρία". Εμ­φα­νί­στη­κε πα­ράλ­λη­λα και συ­νερ­γά­στη­κε με την πο­λι­το­φυ­λα­κή "Ου­κρα­νός πα­τριώ­της" του κόμ­μα­τος "Ελευ­θε­ρία", σχη­μα­τί­ζο­ντας μαζί και με άλλες φα­σι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις ένα ακρο­δε­ξιό-φα­σι­στι­κό μπλοκ για να φτά­σει η "εθνι­κή επα­νά­στα­ση" μέχρι το τέλος. Τόσο η "Ελευ­θε­ρία" όσο και ο "Δε­ξιός το­μέ­ας" θε­ω­ρούν την έντα­ξη στην Ε.Ε. όχι σκοπό, αλλά το μέσον για τη δη­μιουρ­γία μιας "με­γά­λης και κα­θα­ρής φυ­λε­τι­κά Ου­κρα­νί­ας", θε­ω­ρώ­ντας ότι ο αντί­πα­λος είναι η "ρω­σο­ε­βραϊ­κή μαφία".

Από την άλλη πλευ­ρά, υπάρ­χει το Κόμμα των Πε­ρι­φε­ρειών, του Για­νου­κό­βιτς. Αυτός είχε εκλε­γεί πρό­ε­δρος το 2010 με 35% στον πρώτο γύρο και 49% στο δεύ­τε­ρο, ένα­να­τι 25% και 45% αντί­στοι­χα της Γιού­λια Τι­μο­σέν­κο. Στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του Οκτω­βρί­ου 2012 το Κόμμα των Πε­ρι­φε­ρειών έπεσε στο 30% κερ­δί­ζο­ντας όμως το 40% των εδρών και σχη­μά­τι­σε κυ­βέρ­νη­ση με την υπο­στή­ρι­ξη 55 ανε­ξάρ­τη­των βου­λευ­τών και 32 βου­λευ­τών του Κ.Κ. Ου­κρα­νί­ας (που πήρε πο­σο­στό 13,1 %).

Για να ολο­κλη­ρώ­σου­με την ει­κό­να, ας προ­σθέ­σου­με ότι μι­κρές αρι­στε­ρές και αντιε­ξου­σια­στι­κές ομά­δες που προ­σπά­θη­σαν να συμ­με­τά­σχουν στα γε­γο­νό­τα εκ­διώ­χθη­καν από τους ακρο­δε­ξιούς και τους φα­σί­στες (3) έχο­ντας στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αναι­μι­κή επιρ­ροή, ότι το ΚΚ Ου­κρα­νί­ας δεν "έπαι­ξε" κα­θό­λου με τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις και ήταν εγκλω­βι­σμέ­νο από την κυ­βερ­νη­τι­κή στή­ρι­ξη που έδινε το προη­γού­με­νο διά­στη­μα στον Για­νου­κό­βιτς, (4) και ότι ο αρ­χι­ρα­βί­νος του Κιέ­βου έκανε έκ­κλη­ση στους Εβραί­ους του Κιέ­βου να φύ­γουν για να απο­φύ­γουν τη σφαγή.

Νο­μί­ζου­με ότι ύστε­ρα απ' όλα αυτά, απο­δει­κνύ­ε­ται ότι: το μπλοκ της δε­ξιάς, της ακρο­δε­ξιάς και των φα­σι­στών υπο­κί­νη­σε εξαρ­χής την εξέ­γερ­ση (η οποία επο­μέ­νως δεν ήταν αυ­θόρ­μη­τη), ήταν εξαρ­χής ηγε­σία σ' αυτήν και δεν κα­τέ­κτη­σε ή "σφε­τε­ρί­στη­κε" την ηγε­σία στην πο­ρεία, ορ­γά­νω­σε σαν ηγε­σία την ένο­πλη εξέ­γερ­ση ενά­ντια στο κα­θε­στώς του Για­νου­κό­βιτς και πήρε την εξου­σία. Το τι θα γίνει από δω και πέρα στους κόλ­πους αυτού του μπλοκ της νέας εξου­σί­ας, που είναι δαι­ρε­μέ­νο τόσο εσω­τε­ρι­κά όσο και σε ανα­φο­ρά με τις διε­θνείς συμ­μα­χί­ες που επι­λέ­γουν τα διά­φο­ρα τμή­μα­τά του, (5) είναι ένα ζή­τη­μα που δεν μπο­ρού­με να εξε­τά­σου­με εδώ. Άσχε­τα όμως από τις όποιες εξε­λί­ξεις, οι δια­πι­στώ­σεις για το ποιες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις

3. Το ζή­τη­μα αν ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές μάζες μπο­ρούν να τε­θούν υπό την ηγε­σία της ακρο­δε­ξιάς και του φα­σι­σμού έχει λυθεί για τους μαρ­ξι­στές του­λά­χι­στον από το Με­σο­πό­λε­μο: ναι, αυτό μπο­ρεί να συμ­βεί. Οπο­τε­δή­πο­τε; Όχι: μόνο στο πλαί­σιο ιστο­ρι­κών, δο­μι­κών κρί­σε­ων του κα­πι­τα­λι­σμού, όταν η αστι­κή τάξη κα­λεί­ται να δώσει υπαρ­ξια­κό αγώνα επι­βί­ω­σης, σε συν­δυα­σμό με συ­γκυ­ρί­ες όπου έχουν δη­μιουρ­γη­θεί μα­ζι­κά αι­σθή­μα­τα εθνι­κής τα­πεί­νω­σης και με τον κίν­δυ­νο απ' τ' αρι­στε­ρά. Στην προ­κεί­με­νη πε­ρί­πτω­ση ισχύ­ουν με έναν ιδιό­μορ­φο τρόπο όλοι αυτοί οι πα­ρά­γο­ντες - έστω και αν, για πα­ρά­δειγ­μα, η ιστο­ρι­κή εμπει­ρία των χρό­νων του Β' Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου επι­τρέ­πει στους Ου­κρα­νούς εθνι­κι­στές και φα­σί­στες να ταυ­τί­ζουν τον Για­νου­κό­βιτς με τον Λένιν και τον Κόκ­κι­νο Στρα­τό, εν ολί­γοις με τον κίν­δυ­νο απ' τ' αρι­στε­ρά.

Το να λέμε ότι η ερ­γα­τι­κή τάξη στην Ου­κρα­νία θα μάθει από την πείρα της και θα πάρει μια ρε­βάνς, έχει την ίδια πο­λι­τι­κή χρη­σι­μό­τη­τα με το να έλεγε κα­νείς το 1933 στη Γερ­μα­νία ότι το τμήμα της γερ­μα­νι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης και του γερ­μα­νι­κού λαού που υπο­στή­ρι­ξε τον Χί­τλερ θα μάθε από την πείρα του και θα πάρει τη ρε­βάνς. Ασφα­λώς είναι νωρίς για να πούμε ότι εγκα­τα­στά­θη­κε ένα κα­θα­ρά φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς στην Ου­κρα­νία, αλλά αυτό δεν αλ­λά­ζει το γε­γο­νός ότι μόλις νί­κη­σε ένα ένο­πλο, ακρο­δε­ξιό και φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα. Τώρα οι ΗΠΑ και η Γερ­μα­νία θα αντα­γω­νι­στούν ποιος θα κερ­δί­σει την νι­κη­φό­ρα ακρο­δε­ξιά και φα­σι­στι­κή δεξιά για συμ­μά­χους, με την ελ­πί­δα να κα­τα­σκευά­σουν ένα δυ­τι­κό­τρο­πο στη μορφή αλλά ακρο­δε­ξιό και φα­σι­στι­κό στο πε­ριε­χό­με­νο σκιά­χτρο "κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας".

Η Ου­κρα­νία ύστε­ρα από τη Λιβύη, την Αί­γυ­πτο και τη Συρία, μας δι­δά­σκουν ότι η μάχη για την πο­λι­τι­κή και ιδε­ο­λο­γι­κή ηγε­μο­νία και ηγε­σία σε κα­τα­στά­σεις κρί­σης και αστά­θειας όπου οι μάζες μπαί­νουν ή μπο­ρούν να μπουν στο προ­σκή­νιο της μάχης, είναι κο­ρυ­φαί­ας ση­μα­σί­ας. Η πα­ρη­γο­ρη­τι­κή σκέψη ότι χωρίς αυτό τον πα­ρά­γο­ντα η συ­νεί­δη­ση των μαζών, αυ­θόρ­μη­τα, μόνο και μόνο από την εμπει­ρία που απο­κτούν βγαί­νο­ντας στο δρόμο, μέσα από τη δική τους πείρα, χωρίς αυτή η πείρα να κα­τα­λύ­ε­ται από την ιδε­ο­λο­γι­κή, πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση της Αρι­στε­ράς, θα υψω­θεί μέχρι τη χει­ρα­φέ­τη­ση, είναι αυ­το­κτο­νι­κή. Όπως και στο Με­σο­πό­λε­μο του 20ού αιώνα, πρέ­πει να έχου­με πλήρ­ξη συ­νεί­δη­ση ότι αν δεν πά­ρου­με εμείς την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία στα κι­νή­μα­τα που ξε­σπούν (εντε­λώς αυ­θόρ­μη­τα ποτέ!), θα την πά­ρουν πο­λι­τι­κές εκ­φρά­σεις της αστι­κής τάξης. Που στην πε­ρί­ο­δο της δο­μι­κής κρί­σης του κα­πι­τα­λι­σμού στο πρώτο τέ­ταρ­το του 21ου αιώνα, θα έχουν συχνά, όταν η πάλη φτά­νει ως τις "υπαρ­ξια­κές" της δια­κυ­βεύ­σεις, χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά "αντε­πα­νά­στα­σης του δρό­μου", αφού η ακρο­δε­ξιά και οι φα­σί­στες κα­τε­βαί­νουν ξανά στο δρόμο ή ανε­βαί­νουν ξανά στην ιστο­ρι­κή σκηνή για να ηγε­μο­νεύ­σουν στο πο­λι­τι­κό στρα­τό­πε­δο της αστι­κής τάξης, προ­τεί­νο­ντας το δικό τους "υπό­δειγ­μα" υπε­ρά­σπι­σης και διά­σω­σης της εξου­σί­ας της.

Αυτό το "έργο" παί­χτη­κε και στη χώρα μας, σε προ­δρο­μι­κή εκ­δο­χή, με το "πάνω Σύ­νταγ­μα" ενά­ντια στο "κάτω Σύ­νταγ­μα" και με τη συμ­με­το­χή των φα­σι­στών στο "κυ­νή­γι των πο­λι­τευ­τών". Η ρα­γδαία ανά­πτυ­ξη της Χρυ­σής Αυγής στη συ­νέ­χεια και η τω­ρι­νή εντυ­πω­σια­κή δη­μο­σκο­πι­κή της αντο­χή, πρέ­πει να μας υπο­ψιά­σουν ότι μέσα στη δο­μι­κή κρίση του κα­πι­τα­λι­σμού η μα­ζι­κή λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια μπο­ρεί να εξε­λι­χτεί σε πολύ δια­φο­ρε­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις, κά­ποιες εξ αυτών εντε­λώς αντί­θε­τες με τους σκο­πούς και τις αξίες της Αρι­στε­ράς. Αυτό φυ­σι­κά είναι λόγος για να ακο­νί­σου­με τα ιδε­ο­λο­γι­κά, πο­λι­τι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά μας "όπλα" και όχι να γί­νου­με "κα­χύ­πο­πτοι απέ­να­ντι στο λαό". Πρώτο, στις συν­θή­κες της δο­μι­κής κρί­σης τυου κα­πι­τα­λι­σμού δεν είναι το πρό­ση­μο όλων των κι­νη­μά­των αυ­το­νό­η­τα θε­τι­κό και αρι­στε­ρό, δεύ­τε­ρο έχου­με κα­θή­κον ως Αρι­στε­ρά να κερ­δί­σου­με την ηγε­μο­νία και την ηγε­σία στο κί­νη­μα γιατί αλ­λιώς θα την κερ­δί­σουν εχθρι­κές με την Αρι­στε­ρά δυ­νά­μεις.

4. Φαί­νε­ται και στην πε­ρί­πτω­ση της Ου­κρα­νί­ας (αλλά και στην πε­ρί­πτω­ση της Λι­βύ­ης, της Αι­γύ­πτου, της Συ­ρί­ας) ότι ο αντι­κα­πι­τα­λι­σμός χωρίς αντι­μπε­ρια­λι­σμό αλλά και ο αντι­μπε­ρια­λι­σμός χωρίς αντι­κα­πι­τα­λι­σμό μάς οδη­γούν σε πο­λι­τι­κά ναυά­για. Ο πα­γκό­σμιος κα­πι­τα­λι­σμός δεν είναι απλώς ένα σύ­στη­μα συμ­μα­χιών ανε­ξάρ­τη­των εθνι­κών κρα­τών, είναι πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα. και ο ιμπε­ρια­λι­σμός δεν είναι παρά ο κα­πι­τα­λι­σμός σαν τέ­τοιο πα­γκό­σμιο σύ­στη­μα. Στην Ου­κρα­νία, για πα­ρά­δειγ­μα, τα στοι­χεία της αστι­κής αντε­πα­νά­στα­σης, της ιμπε­ρια­λι­στι­κής υπο­κί­νη­σης και επέμ­βα­σης και του εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κού αντα­γω­νι­σμού είναι αξε­διά­λυ­τα δε­μέ­να με­τα­ξύ τους. Αλλά εν τέλει όλα αυτά συ­μπυ­κνώ­νο­νται στην εξου­σία, την κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση πάνω στους συ­γκε­κρι­μέ­νους αν­θρώ­πους με σάρκα και οστά, γιατί τε­λι­κιά η εξου­σία, η κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση μόνο συ­γκε­κρι­μέ­νες μπο­ρούν να είναι. Πρέ­πει λοι­πόν όλα αυτά να συ­μπυ­κνω­θούν σε εξου­σία σε εθνι­κό επί­πε­δο. Από αυτή την άποψη, σε αυτή τη σκηνή του "ου­κρα­νι­κού δρά­μα­τος" το βα­σι­κό στοι­χείο είναι η νι­κη­φό­ρα αστι­κή αντε­πα­νά­στα­ση υπό την ηγε­σία του μπλοκ της εθνι­κι­στι­κής δε­ξιάς, της ακρο­δε­ξιάς και του φα­σι­σμού. Η πάλη ενά­ντια στην πα­γί­ω­ση της ίδιας και των απο­τε­λε­σμά­των της είναι το πρώ­τι­στο εθνι­κό και διε­θνές-διε­θνι­στι­κό κα­θή­κον της Αρι­στε­ράς! Η οποία, εκτός από τα να κα­τα­ριέ­ται το φα­σι­σμό, τον ιμπε­ρια­λι­σμό και τις επεμ­βά­σεις του, πρέ­πει το συ­ντο­μό­τε­ρο να ανα­συ­ντά­ξει τους δι­κούς της διε­θνείς - διε­θνι­στι­κούς "μη­χα­νι­σμούς" αλ­λη­λεγ­γηύ­ης και πάλης ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό και την αστι­κή αντε­πα­νά­στα­ση.

5. Αν ο ιμπε­ρια­λι­σμός είχε πε­ρά­σει στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό - αντι­δρα­στι­κό του στά­διο ήδη από τα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού αιώνα, αν στον 20ό αιώνα γέν­νη­σε τέ­ρα­τα όπως ο φα­σι­σμός, το Άου­σβιτς, η Χι­ρο­σί­μα και ο βομ­βαρ­δι­σμός της Δρέσ­δης, στον 21ο αιώνα, στη νέα, ιστο­ρι­κή έξαρ­ση της δο­μι­κής, πα­ρακ­μια­κής του κρί­σης, είναι ικα­νός να γεν­νή­σει ακόμη με­γα­λύ­τε­ρους εφιάλ­τες. Τα κα­πι­τα­λι­στι­κά - ιμπε­ρια­λι­στι­κά μί­ντια πα­νη­γυ­ρί­ζουν για την Ου­κρα­νία, "θά­βουν" τη Βοσ­νία, σι­γο­ντά­ρουν την αντε­πα­νά­στα­ση στη Βε­νε­ζου­έ­λα. Κι αυτοί που στην Ελ­λά­δα "φρίτ­τουν" ανα­κα­λύ­πτο­ντας κα­θυ­στε­ρη­μέ­να και υπο­κρι­τι­κά τα φο­νι­κά τάγ­μα­τα εφό­δου της Χρυ­σής Αυγής και ζη­τούν τη φυ­λά­κι­ση της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής της ομά­δας (Γερ­μα­νοί και Ευ­ρω­παί­οι "δη­μο­κρά­τες" και Σα­μα­ράς - Βε­νι­ζέ­λος - Δέν­διας), στην Ου­κρα­νία υπο­στη­ρί­ζουν τους ομοϊ­δε­ά­τες του Μι­χα­λο­λιά­κου.

Το γε­γο­νός αυτό βγά­ζει ένα συ­μπέ­ρα­σμα και για τον ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα αντι­δρα­στι­κό και ιμπε­ρια­λι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της Ε.Ε. Η οποία αφού διευ­ρύν­θη­κε με τις 10 νέες χώρες (βαλ­κα­νι­κές, κε­ντρο­ευ­ρω­παϊ­κές και ανα­το­λι­κο­ευ­ρω­παϊ­κές του πρώην "ανα­το­λι­κού μπλοκ") φτιά­χνο­ντας μια πρώτη εν­δο­χώ­ρα φτώ­χειας και οι­κο­νο­μι­κής υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­σης, αφού στη συ­νέ­χεια δη­μιούρ­γη­σε μια δεύ­τε­ρη εν­δο­χώ­ρα φτώ­χειας και οι­κο­νο­μι­κής υπε­ρεκ­με­τάλ­λευ­σης μέσα από τα μνη­μό­νια του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, αφού προ­χώ­ρη­σε από το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό στον ακραίο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και την κοι­νω­νι­κή αντε­πα­νά­στα­ση, τώρα εντάσ­σει στις με­θό­δους διεύ­ρυν­σής της και το στοι­χείο της πο­λι­τι­κής αντε­πα­νά­στα­σης. (6)

Κάθε αυ­τα­πά­τη είναι πλέον εγκλη­μα­τι­κή: η Ε.Ε. και η Ευ­ρω­ζώ­νη είναι μια αντι­δρα­στι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία, μια ευ­ρω­παϊ­κή "φυ­λα­κή των λαών" από το Γι­βραλ­τάρ μέχρι τα Ου­ρά­λια, μια τε­ρά­στια "ευ­ρω­παϊ­κή Βα­στίλ­λη". Το γκρέ­μι­σμα αυτής της "Βα­στίλ­λης" είναι το διε­θνι­στι­κό μας κα­θή­κον απέ­να­ντι στην ερ­γα­τι­κή τάξη και το λαό της Ου­κρα­νί­ας, στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τους λαούς της Ευ­ρώ­πης και όλου του κό­σμου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Δα­νει­ζό­μα­στε τα στοι­χεία από το άρθρο του Κ. Μα­ρα­γκού "Ου­κρα­νία: άλλη μια μαύρη σε­λί­δα της διε­θνούς αντε­πα­νά­στα­σης"

(2) Η Τι­μο­σέν­κο στην "πα­νη­γυ­ρι­κή" ομι­λία της ύστε­ρα από την επι­κρά­τη­ση του ακρο­δε­ξιού - φα­σι­στι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, κά­λε­σε τον κόσμο να πα­ρα­μεί­νει στην πλα­τεία μέχρι να δια­σφα­λί­σει τη νίκη του, που "κα­νέ­νας πο­λι­τι­κός ή δι­πλω­μά­της" δεν έχει δι­καί­ω­μα να του κλέ­ψει... Είναι επί­σης γνω­στή για την ιμπε­ρια­λι­στι­κή της ωμό­τη­τα η φράση της Αμε­ρι­κα­νί­δας υφυ­πουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών Βι­κτό­ρια Νού­λαντ στο γνω­στό της πλέον διά­λο­γο με τον Αμε­ρι­κα­νό πρε­σβευ­τή στο Κίεβο "Fuck the EU, εμείς θέ­λου­με τον Για­τσέ­νιουκ" (τώρα πλέον την Τι­μο­σέν­κο)... Η Τι­μο­σέν­κο πά­ντως δεν δέ­χτη­κε να ανα­λά­βει την πρω­θυ­πουρ­γία - η Γερ­μα­νία έχει τώρα το πάνω χέρι στις εξε­λί­ξεις, και ο αμε­ρι­κα­νο-γερ­μα­νι­κός αντα­γω­νι­σμός στην Ου­κρα­νία θα γεν­νή­σει πολλά επι­σό­δια από δω και πέρα.

(3) Βλέπε "Για την εξέ­γερ­ση στην Ου­κρα­νία", Σι­μω­νί­δα Αρ­γυ­ρά­κου, Rednotebook 22/2/2014. Παρ' όλα αυτά, το άρθρο κα­τα­λή­γει με ατεκ­μη­ρί­ω­τη αι­σιο­δο­ξία: "Πρώ­τον, ότι όταν κι­νού­νται οι μάζες, απο­κτούν εμπει­ρί­ες και αυ­το­πε­ποί­θη­ση ότι μπο­ρούν οι ίδιοι να αλ­λά­ξουν εκεί­να που οι από πάνω δεν τολ­μά­νε. Αυτοί που ξε­ση­κώ­θη­καν ενά­ντια σε μια φι­λο­ρώ­σι­κη κυ­βέρ­νη­ση, δεν θα δι­στά­σουν πολύ αύριο να κά­νουν το ίδιο απέ­να­ντι σε μια φι­λο­ευ­ρω­παϊ­κή κυ­βέρ­νη­ση, όταν κι αυτή τους απο­γοη­τεύ­σει. Δεύ­τε­ρον, ότι στην πε­ρί­πτω­ση της Ου­κρα­νί­ας, μιας χώρας που βλέ­πει με ελ­πί­δα ό,τι έρ­χε­ται από τη Δύση, η στάση τη Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς μπο­ρεί να παί­ξει ση­μα­ντι­κό ρόλο". Δυ­στυ­χώς όμως, αυτό που συ­νέ­βη δεν είναι ότι "η συ­νεί­δη­ση των μαζών δεν υψώ­θη­κε ακόμη στο επι­θυ­μη­τό επί­πε­δο", αλλά ότι η εθνι­κι­στι­κή ακρο­δε­ξιά και οι φα­σί­στες πήραν την ηγε­σία και κα­τέ­λα­βαν ένο­πλα την εξου­σία!

(4) Ύστε­ρα από την κα­τά­λη­ψη της εξου­σί­ας από το μπλοκ της δε­ξιάς και των φα­σι­στών, κυ­κλο­φό­ρη­σε ένα γράμ­μα του πρώ­του γραμ­μα­τέα του Κ.Κ. Ου­κρα­νί­ας. Ιδού ένα από­σπα­σμα, με σκλη­ρή κρι­τι­κή στον Για­νου­κό­βιτς αλλά καμία αυ­το­κρι­τι­κή για το γε­γο­νός ότι τον στή­ρι­ζαν κοι­νο­βου­λευ­τι­κά μέχρι σή­με­ρα:

"(...) Τα γε­γο­νό­τα αυτά δεν έχουν μο­νο­σή­μα­ντο χα­ρα­κτή­ρα. Η συμ­με­το­χή σε αυτά με­γά­λων μαζών αν­θρώ­πων, αντα­να­κλά τη βαθιά κοι­νω­νι­κή δυ­σα­ρέ­σκεια προς την πο­λι­τι­κή του κα­θε­στώ­τος του Για­νου­κό­βιτς και του πε­ρι­βάλ­λο­ντός του, ο οποί­ος κυ­βέρ­νη­σε τη χώρα με κά­κι­στο τρόπο, εξα­πά­τη­σε το λαό, εγκα­τέ­λει­ψε τις προ­ε­κλο­γι­κές του υπο­σχέ­σεις και στη δυ­σκο­λό­τε­ρη στιγ­μή εγκα­τέ­λει­ψε με δει­λία τη θέση του. Με το θρά­σος του στον πλου­τι­σμό, το συ­νά­φι που σχη­μα­τί­στη­κε γύρω από τον Για­νου­κό­βιτς και πήρε το όνομα "Οι­κο­γέ­νεια", προ­κά­λε­σε απέ­χθεια στους πε­ρισ­σό­τε­ρους από τους υπο­στη­ρι­κτές και τους ψη­φο­φό­ρους του.

Όμως οι μα­ζι­κές δια­μαρ­τυ­ρί­ες δεν απέ­κτη­σαν χα­ρα­κτή­ρα τα­ξι­κής σύ­γκρου­σης. Έγινε σκλη­ρή μάχη ανά­με­σα σε δύο πα­ρα­τά­ξεις της ίδιας τάξης εκ­με­ταλ­λευ­τών – της ολι­γαρ­χι­κής αστι­κής τάξης, εκ των οποί­ων πιο ορ­γα­νω­μέ­νη και πλή­ρως προ­ε­τοι­μα­σμέ­νη ομάδα ήταν η πα­ρά­τα­ξη, η οποία ένωσε φι­λο­δυ­τι­κές, εθνι­κι­στι­κές και ακρο­δε­ξιές ρι­ζο­σπα­στι­κές δυ­νά­μεις. Αυτές οι δυ­νά­μεις χρη­σι­μο­ποί­η­σαν με τέχνη τη δυ­σα­ρέ­σκεια του λαού και με την υπο­στή­ρι­ξή του πραγ­μα­το­ποί­η­σαν ένα πρα­ξι­κό­πη­μα.

Την ίδια στιγ­μή η Δύση, πα­ρεμ­βαί­νο­ντας ανοι­χτά και ωμά στις εσω­τε­ρι­κές υπο­θέ­σεις της χώρας μας, υπο­στή­ρι­ξε τις ενέρ­γειες των δυ­νά­με­ων της Ακρο­δε­ξιάς, καθώς απο­σκο­πούν σε μια σο­βα­ρή αλ­λα­γή της γε­ω­πο­λι­τι­κής κα­τά­στα­σης στην Ευ­ρώ­πη και τον κόσμο, στην κα­τα­στρο­φή των οι­κο­νο­μι­κών, πο­λι­τι­στι­κών και πνευ­μα­τι­κών δε­σμών αιώ­νων του ου­κρα­νι­κού και του ρω­σι­κού λαού, αλλά και των άλλων αδελ­φών λαών της πρώην Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης και πα­ρα­δί­δουν την Ου­κρα­νία υπό την «προ­στα­σία» των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του Διε­θνούς Νο­μι­σμα­τι­κού Τα­μεί­ου και δια­φό­ρων πο­λυ­ε­θνι­κών εται­ρειών.

Οι ενέρ­γειες των ακρο­δε­ξιών, με επι­κε­φα­λής τις «ανα­θρεμ­μέ­νες» από το κα­θε­στώς του Για­νου­κό­βιτς ανοι­χτά νε­ο­να­ζι­στι­κές δυ­νά­μεις - ιδε­ο­λο­γι­κές κλη­ρο­νό­μους των Ναζί ει­σβο­λέ­ων, συ­νο­δεύ­ε­ται από μία νέα, εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη έκρη­ξη της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής υστε­ρί­ας, από την κα­τα­στρο­φή – όπου υπάρ­χουν – των μνη­μεί­ων του Λένιν και των ηρώων του Με­γά­λου Πα­τριω­τι­κού Πο­λέ­μου, από συμ­μο­ρί­τι­κες επι­θέ­σεις στις εγκα­τα­στά­σεις του Κόμ­μα­τός μας στο Κίεβο και σε άλλες πό­λεις της χώρας, από ηθική και φυ­σι­κή τρο­μο­κρα­τία ενα­ντί­ον των κομ­μου­νι­στών και από την απαί­τη­ση για απα­γό­ρευ­ση της δρά­σης του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της Ου­κρα­νί­ας (...)".

(5) Εί­πα­με ήδη ότι το κόμμα του Κλί­τσκο είναι γερ­μα­νό­φι­λο, το κόμμα της Τι­μο­σέν­κο αμε­ρι­κα­νό­φι­λο, ενώ οι φα­σί­στες έχουν ευ­ρω­παϊ­κές διε­θνείς συμ­μα­χί­ες και βλέ­πουν την Ε.Ε. σαν μέσο για τη φυ­λε­τι­κά κα­θα­ρά "με­γά­λη Ου­κρα­νία".

(6) Ο Όλι Ρεν δή­λω­σε «Εί­μα­στε έτοι­μοι να προ­σφέ­ρου­με ου­σια­στι­κή οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια στην Ου­κρα­νία μόλις μία πο­λι­τι­κή λύση, βα­σι­σμέ­νη στις δη­μο­κρα­τι­κές αρχές, ορι­στι­κο­ποι­η­θεί και μόλις υπάρ­ξει νέα κυ­βέρ­νη­ση, η οποία θα ασχο­λη­θεί πραγ­μα­τι­κά και σο­βα­ρά με θε­σμι­κές και οι­κο­νο­μι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις», ενώ η Μέρ­κελ πρό­κει­ται να συ­να­να­ντη­θεί "το συ­ντο­μό­τε­ρο" με τους ηγέ­τες της "εξέ­γερ­σης"...

*Πηγή: rproject.gr

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

ΙΣΚΡΑ

Σ. Θεοδωράκης: Ένας Τζήμερος με σακκίδιο !!!

Όσοι έχουν τόσο καιρό αναλάβει εργολαβία να υπονομεύσουν ως απολύτως ανώριμη και αναξιόπιστη κάθε πολιτική που προσπαθεί να δημιουργήσει πλαίσιο συμμετοχής, τώρα περνούν στη φάση δύο, η οποία προβλέπει «φρεσκαδούρα»…

Το ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης έγραψε ένα κείμενο που μοιάζει με εισαγωγή σε μία από τις…μετριότερες εκπομπές του, και ότι με αυτό επέλεξε να ανακοινώσει τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, δείχνει προφανώς τη βαθιά πίστη κάποιων ότι ζούμε σε εποχές όχι πολιτικής αλλά μεταπολιτικής, και πως, μέσα στην αναμπουμπούλα, υπάρχει χώρος για άπειρες εκδοχές του Μπέπε Γκρίλο, αρκεί να είναι φωτογενείς.

Του Δημήτρη Παπανικολάου

 Το ότι οι δεσμεύσεις αυτού του νέου πολιτικού φορέα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, μια σειρά από νεοφιλελεύθερες γενικότητες, και στη χειρότερη μια συρραφή αναμνήσεων από θέματα με τα οποία ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει ασχοληθεί στο παρελθόν στην εκπομπή του, δείχνει προφανώς τη σπουδή, την προχειρότητα, αλλά και την αδιανόητη τζαμπομαγκιά με την οποία ετοιμάστηκε το νέο κόμμα.

Ο τρόπος όμως με τον οποίο αυτού του είδους η ανακοίνωση, αυτό το κείμενο, και αυτή η «παρέμβαση» προβλήθηκε ως γεγονός πρώτης γραμμής από μια μερίδα των παλαιονέων media και τους δημοσιολόγους που κάνουν καριέρα τα τελευταία χρόνια με τη σημαία της «κοινής λογικής», είναι ένα ζήτημα που αξίζει να μας απασχολήσει. Γιατί, πραγματικά, εντυπωσιάζει το γεγονός ότι κάποιοι από τους λαλίστατους αυτούς σχολιαστές κράτησαν στάση θετικής αναμονής ή βγήκαν αναφανδόν να στηρίξουν «το ποτάμι» ως δυνάμει ψηφοφόροι του. Και, ταυτόχρονα, ότι κάποιοι άλλοι από αυτούς απλώς προτίμησαν να μη σχολιάσουν.

ΔΕΝ ΣΧΟΛΙΑΣΑΝ: μια πλατφόρμα κόμματος που, με όποια πλευρά της κοινής λογικής κι αν τη δεις, είναι τουλάχιστον πολιτικά φαιδρή – αν δεν θεωρήσουμε ότι είναι καιροσκοπική ή/και ύποπτη. Όλοι αυτοί που ξοδεύονται στα πληκτρολόγια καθημερινά καταγγέλλοντας τον αρχηγισμό των κομμάτων, δεν σχολίασαν ένα κείμενο στο οποίο ένας άνθρωπος μας έλεγε ότι θέλει να φτιάξει ένα κόμμα περίπου σαν προσωπικό μαγαζί. Αυτοί που μανιακά επιμένουν να κρίνουν ως απραγματοποίητη στις λεπτομέρειές της κάθε πολιτική εξαγγελία της αντιπολίτευσης, χειροκρότησαν ως φρέσκια μια δέσμη εντελώς κλισέ ιδεών, που είναι (και, το χειρότερο, παρουσιάζονται ως) ρητορικές ασκήσεις επί χαρτοπετσέτας. Αυτοί που καταγγέλλουν ότι τα κόμματα δεν συνομιλούν με την κοινωνία και δεν κατανοούν τις ανάγκες της, είναι τώρα έτοιμοι να συγχαρούν ένα πρότζεκτ που προγραμματικά δεν έχει καμία σχέση με καμία κοινωνική βάση, και η μελλοντική του σχέση με την έννοια «βάση» περιγράφεται με όρους τηλεμάρκετινγκ. Αυτοί που ακόμα οικτίρουν τα αγγλικά του Τσίπρα, χειροκρότησαν ως δημιουργικό αυτοσαρκασμό το «καλά καλά δεν μιλάω γλώσσες» του Θεοδωράκη. Αυτοί που αλλού βλέπουν ασυγχώρητη απειρία, εδώ θέλησαν «να μην είναι κακοπροαίρετοι» και να διακρίνουν χαριτωμένα κι άφθαρτα πρόσωπα. Αυτοί που αλλού καταγγέλλουν προχειρότητα, εδώ είδαν αυθεντικότητα. Άνθρωποι που λένε συνεχώς ότι έπηξαν από τα κούφια λόγια των πολιτικών, βλέπουν με συμπάθεια ένα κόμμα που το μόνο που προτείνει ως ξεκάθαρο χαρακτηριστικό του είναι το ύφος. Και αυτοί που μιλούν συνεχώς για το πόσο κακό έκανε στην Ελλάδα η εποχή «του πάρτυ», εδώ συγκινούνται με ένα λόγο που θυμίζει αρχισυνταξία του περιοδικού Κλικ.

Γιατί εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα: όσοι έχουν τόσο καιρό αναλάβει εργολαβία να υπονομεύσουν ως απολύτως ανώριμη και αναξιόπιστη κάθε πολιτική που προσπαθεί να δημιουργήσει πλαίσιο συμμετοχής, τώρα περνούν στη φάση δύο, η οποία προβλέπει «φρεσκαδούρα». Σερβιρισμένη ως αναπάντεχη, μα ουσιαστικά επιβεβλημένη και απαραίτητη: ως η πιο εξελιγμένη οργάνωση της παθητικότητας, της ήπιας καταστολής και της υφολογικά εκσυγχρονισμένης υποταγής.

paganeli

Βενεζουέλα: Η επανάσταση των πλουσίων !!!

Τους 16 έφτασαν οι νεκροί από τις συνεχιζόµενες συγκρούσεις της αστυνοµίας αλλά και οπαδών της κυβέρνησης µε τµήµατα της δεξιάς αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα. Στην πρωτεύουσα Καράκας, το επιχειρηµατικό κέντρο αλλά και οι εύπορες συνοικίες στα ανατολικά της πόλης µετατρέπονται…

σχεδόν καθηµερινά σε πεδίο µάχης µε διαδηαλωτές να δηµιουργούν πραγµατικά χαρακώµατα µε οικοδοµικά υλικά και λάστιχα αυτοκινήτων.

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η κυβέρνηση πάντως, σε µια προσπάθεια αποκλιµάκωσης της κρίσης, προχώρησε στη σύλληψη τουλάχιστον επτά στελεχών των µυστικών υπηρεσιών της χώρας που κατηγορούνται για το θάνατο διαδηλωτών κατά τη διάρκεια των συγκεντρώσεων που πραγµατοποιήθηκαν στις 12 Φεβρουαρίου.

Ανεξιχνίαστα παραµένουν πάντως αρκετά άλλα περιστατικά που παρουσιάζουν µια έντονη αποφορά προβοκάτσιας, όπως οι επιθέσεις που πραγµατοποιούσαν εναντίον διαδηλωτών οπλισµένοι άνδρες που επέβαιναν σε µοτοσυκλέτες.

Παρά το γεγονός ότι η οικονοµική κρίση γίνεται πλέον αισθητή σε ευρύτερα στρώµατα του πληθυσµού, η ανθρωπογεωγραφία όσων συµµετέχουν στις βίαιες αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις αποδεικνύει ότι δεν κατέβηκαν στους δρόµους αυτοί που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Οι ταραχές παραµένουν επικεντρωµένες σε περιοχές όπου κατοικούν µεσαία και ανώτερα στρώµατα του πληθυσµού, που επιθυµούν την άµεση ανατροπή της δηµοκρατικά εκλεγµένης κυβέρνησης της Βενεζουέλας.

Ούτως η άλλως, η γενικότερη κατάσταση της οικονοµίας δεν δικαιολογεί µια γνήσια λαϊκή εξέγερση, όπως θέλουν να παρουσιάζουν τις εξελίξεις τα δυτικά µέσα ενηµέρωσης. Η ανεργία στη χώρα παραµένει στο ιδιαίτερα χαµηλό 6% ενώ η φτώχεια συνεχίζει να µειώνεται τα τελευταία χρόνια µε ρυθµούς που δεν συναντώνται σε καµία άλλη χώρα της περιοχής. Το κατά κεφαλήν εισόδηµα αυξάνεται σταθερά την τελευταία δεκαετία µε ρυθµούς 2,7% ετησίως και µόνο το τελευταίο διάστηµα υπήρξαν πραγµατικές µειώσεις µισθών ως αποτέλεσµα της κρίσης.

Και όλα αυτά τη στιγµή που το µέσο νοικοκυριό σε αρκετές χώρες της Ευρώπης είδε την αγοραστική του δύναµη να συρρικνώνεται σε ποσοστά που ξεκινούν από 6-7% για να φτάσουν στο 33% στην περίπτωση της Ελλάδας. Παράλληλα η εισοδηµατική ανισότητα, που αποτέλεσε την πηγή της γνήσιας λαϊκής εξέγερσης στην Βραζιλία, µειώθηκε τα τελευταία χρόνια τόσο δραστικά ώστε η Βενεζουέλα γνωρίζει πλέον τα χαµηλότερα ποσοστά σε ολόκληρη τη Λατινική Αµερική. Ακόµη και το πραγµατικά µεγάλο πρόβληµα του πληθωρισµού όµως, που ξεπέρασε το 40% σε ετήσια βάση, δεν µπορεί σε καµία περίπτωση να συγκριθεί µε τα πολύ υψηλότερα ποσοστά που παρατηρούνταν πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τον Ούγκο Τσάβες.

Για την ακρίβεια µε εξαίρεση την περασµένη χρονιά οι κυβερνήσεις Τσάβες διατήρησαν για µια δεκαετία τον πληθωρισµό περίπου στο µισό του επιπέδου που βρισκόταν στο µεγαλύτερο µέρος της δεκαετίας του ‘80 και κυρίως του ‘90. Η επιστροφή των πληθωριστικών τάσεων αποτελεί ένα δοµικό πρόβληµα που ταλαιπωρεί τη χώρα σχεδόν από την πρώτη στιγµή που ανακαλύφθηκε πετρέλαιο στην περιοχή και οφείλεται στις στρεβλώσεις που προκαλεί στην οικονοµία και τους µισθούς η διαρκής ροή πετροδολαρίων. Πιο απλά, είναι περισσότερο ένα πρόβληµα των καπιταλιστικών δοµών της οικονοµίας παρά των αριστερών µεταρρυθµίσεων που προωθήθηκαν την τελευταία δεκαετία. Θα πρέπει επίσης να σηµειωθεί ότι για ένα πολύ µεγάλο ποσοστό εργαζοµένων οι µισθοί (και κυρίως ο βασικός µισθός) αναπροσαρµόζονται σχεδόν αυτόµατα στον πληθωρισµό γεγονός που µειώνει σηµαντικά τις επιπτώσεις για τον πληθυσµό.

Ενώ λοιπόν οι συνθήκες της οικονοµίας δεν δικαιολογούν ένα ξέσπασµα γνήσιας λαϊκής οργής, οι πληροφορίες για την ανάµιξη των ΗΠΑ φαίνεται να επιβεβαιώνονται µέρα µε την ηµέρα. Είναι πλέον γνωστό ότι οι πρωταγωνιστές των επεισοδίων, όπως ο Λεοπόλντο Λόπεζ και η Μαρίνα Κορίνα Ματσάντο από το κόµµα SUMATE της αντιπολίτευσης χρηµατοδοτούνται εδώ και χρόνια µε δεκάδες χιλιάδες δολάρια από το αµερικανικό  Εθνικό Ταµείο για τη ∆ηµοκρατία (NED), το οποίο έχει εµπλακεί και σε όλες σχεδόν τις πολύχρωµες επαναστάσεις που σηµάδεψαν τις τελευταίες δεκαετίες καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης. O Λόπεζ µάλιστα είχε εκπαιδευθεί από το ∆ιεθνές Ρεπουµπλικανικό Ινστιτούτο (IRI) το οποίο χρηµατοδοτείται από την αµερικανική κυβέρνηση και το οποίο πιστεύεται ότι οργάνωσε σειρά πραξικοπηµάτων σε χώρες όπως η Αϊτή και η Ονδούρα. Σχετικές πληροφορίες είχε επιβεβαιώσει και απόρρητο έγγραφο της αµερικανικής πρεσβείας στο Καράκας από το 2006, το οποίο κυκλοφόρησε στο Wikileaks.

Ο Μαδούρο πάντως φαίνεται να µην αντιµετωπίζει ακόµη οποιαδήποτε αµφισβήτηση από το στρατό, που θα µπορούσε να ανατρέψει δραµατικά τις εξελίξεις και να επιταχύνει το πραξικόπηµα που προωθεί η Ουάσινγκτον. Παρόλα αυτά στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόµµατος παρατηρούνται ορισµένοι τριγµοί, µε χαρακτηριστικότερο παράδειγµα τη στάση του κυβερνήτη της επαρχίας Ταχίρα, Χοσέ Βιέλµα, που κατηγόρησε την κυβέρνηση για αυταρχική στάση απέναντι στους διαδηλωτές. Στη συγκεκριµένη επαρχία σηµειώθηκαν οι σφοδρότερες µάχες και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να στείλει ακόµη και δυνάµεις του στρατού, καθώς φοβόταν ενδεχόµενη εµπλοκή δεξιών παραστρατιωτικών δυνάµεων από τη γειτονική Κολοµβία. Στο παρελθόν, ο Τσάβες είχε κατηγορήσει πολλές φορές την κολοµβιανή κυβέρνηση για τις επιχειρήσεις που πραγµατοποιούσαν δεξιά τάγµατα θανάτου στο εσωτερικό της Βενεζουέλας µε πρόσχηµα την προσπάθεια ελέγχου των ανταρτών της οργάνωσης FARC.

paganeli

Από τον Μπερλουσκόνι στον Ρέντσι μέσω Goldman Sachs

Αποκαλυπτικά στοιχεία για την ανατροπή Μπερλουσκόνι που άνοιξε το δρόμο και για την πρωθυπουργοποιήση του Λ.Παπαδήμου
Καθώς η Ιταλία βυθιζόταν, τις προηγούμενες ημέρες, σε μια ακόμη κυβερνητική κρίση, από την οποία όλα έδειχναν ότι θα προέκυπτε ένας ακόμη πρωθυπουργός χωρίς άμεση εκλογική νομιμοποίηση, η εφημερίδα Financial Times έφερε στο φως συγκλονιστικές λεπτομέρειες για την σχεδόν πραξικοπηματική αναρρίχηση στην εξουσία του τεχνοκράτη, πρώην υπαλλήλου της Goldman Sachs, Μαριο Μόντι.
Μια υπόθεση, που μέχρι σήμερα χαρακτηριζόταν θεωρία συνωμοσίας επιβεβαιώθηκε ουσιαστικά από τον ίδιο τον Μόντι σε μια ατυχή, γι’ αυτόν συνέντευξη. Το μόνο που έλειπε ήταν να συνδέσει κανείς τα νέα στοιχεία για να συνειδητοποιήσει το ρόλο που έπαιξαν τέσσερις Ιταλοί στην ανατροπή μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης.

 Η ιστορία που μας διηγούνται οι Fianancial Times μας φέρνει πίσω στο Νοέμβριο του 2011 όταν η πανευρωπαϊκή κρίση στην αγορά ομολόγων, η οποία οδηγεί την ευρωζώνη στα όια της ολοκληρωτικής κατάρρευσης κλυδωνίζει επικίνδυνα και την Ιταλία. Η εκτόξευση των spreads θα αποτελέσει το κομβικό σημείο της κρίσης που θα οδηγήσει στην παραίτηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
To πρόβλημα, όπως αποκάλυψε η βρετανική εφημερίδα είναι ότι η πολιτική κρίση δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία για το Ιταλικό κατεστημένο. Ο ίδιος ο Μόντι παραδέχθηκε σε συνέντευξή του ότι ήδη από το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς ο πρόεδρος της Ιταλίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, τον είχε καλέσει για να διερευνήσει το ενδεχόμενο ανάληψης από τον ίδιο της πρωθυπουργίας, στη θέση του εκλεγμένου Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο Καβαλιέρε είχε ήδη αρχίσει να γίνεται «φορτικός» για τις φιλοευρωπαϊκές οικονομικές ελίτ της χώρας και πολύ περισσότερο για το Βερολίνο, αφού εξέφραζε τα συμφέροντα ενός τμήματος της ιταλικής ολιγαρχίας που διεκδικούσε μεγαλύτερες ελευθερίες από τη γερμανική οικονομική αυτοκρατορία. Όπως αποκάλυψε μάλιστα σε βιβλίο του που κυκλοφόρησε πρόσφατα ο Λορένζο Μπίνι-Σμάγκι, πρώην ανώτατο στέλεχος της ΕΚΤ, ο Μπερλουσκόνι συζητούσε σοβαρά το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη, γεγονός που έστελνε κύματα πανικού προς το Βερολίνο. Το αν ο Ιταλός πρωθυπουργός ήθελε απλώς να μπλοφάρει, προκειμένου να εξασφαλίσει ευνοϊκότερης μεταχείρισης από την ΕΕ ή αν πίστευε ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αποτελούσε την καλύτερη δυνατή λύση για την ανάκτηση της ιταλικής ανταγωνιστικότητας και την έξοδο από την κρίση, παραμένει ακόμη και σήμερα άγνωστο. Το βέβαιο είναι ότι ισχυροί κύκλοι στις Βρυξέλλες αλλά και στην Ιταλία ήθελαν πλέον την κεφαλή του επί πίνακι και προετοίμαζαν τον Μόντι για το διάδοχο τεχνοκρατικό σχήμα.
Ο Μόντι ενημέρωσε αμέσως ορισμένους στενούς φίλους του τραπεζίτες αλλά και τον Ιταλό πρώην πρωθυπουργό Ρομάνο Πρόντι, οι οποίοι του έδωσαν τις ευχές τους και όπως φαίνεται καθόρισαν και τον χρόνο της «δημοκρατικής εκτροπής» στην περίοδο μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου του 2011 – όπως και έγινε. Συγκεκριμένα ο Πρόντι φέρεται να προειδοποίησε τον Μόντι ότι όταν τα spread των ιταλικών ομολόγων ξεπεράσουν τις 300 μονάδες (εκείνη την περίοδο βρίσκονταν στις 220 με 250) θα τον καλέσουν να κυβερνήσει. Μέσα σε λίγους μήνες τα ιταλικά spread ξεπέρασαν τις 500 μονάδες και ο τεχνοκράτης της Goldman Sachs εισήλθε στο πρωθυπουργικό μέγαρο.
Παράλληλα με τις διερευνητικές κινήσεις προς τον Μάριο Μόντι το τραπεζικό κατεστημένο της Ιταλίας ανέθεσε στον τραπεζίτη Κοράντο Πασέρα, ο οποίος στη συνέχεια θα γινόταν υπουργός οικονομικής ανάπτυξης στην κυβέρνηση Μόντι, να συντάξει ένα κείμενο για τη «θεραπεία σοκ» που θα έπρεπε να επιβάλλει στη χώρα η νέα τεχνοκρατική κυβέρνηση. Πρόκειται προφανώς για τις πολιτικές σκληρής λιτότητας, οι οποίες βύθισαν τη χώρα βαθύτερα στην κρίση και, όπως ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα μετά την πρωθυπουργοποιήση Παπαδήμου, είχαν ως αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση του δημοσίου χρέους. Η απόρρητη έκθεση 196 σελίδων ίσως να θυμίζει σε ορισμένους το περίφημο «τούβλο» για το οποίο μιλούσε η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ» – δηλαδή το οικονομικό πρόγραμμα που είχε συντάξει η σχολή του Σικάγου για την Χιλή πριν την κατάληψη της εξουσίας από τον δικτάτορα Πινοσέτ.
Προφανώς η πρόταση του Ναπολιτάνο προς τον Μόντι βρισκόταν πέρα από κάθε συνταγματική νομιμότητα και ισοδυναμούσε με ένα αναίμακτο πραξικόπημα στην καρδιά της Ευρώπης. Ήταν λοιπόν απαραίτητο να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες βαθιάς κρίσης και πανικού που θα επέτρεπαν στο πολιτικό κατεστημένο να φέρει στην εξουσία τον άνθρωπο της Goldman Sachs με τις μικρότερες δυνατές αναταράξεις στην ιταλική κοινωνία.
Το έργο αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την παρέμβαση ενός ακόμη πρώην στελέχους της Goldman Sachs, ο οποίος εκείνη την εποχή «τύχαινε» να είναι και επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – του επίσης Ιταλού, Μάριο Ντράγκι. Αρκετοί αναλυτές εκτιμούν πλέον ότι η ΕΚΤ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκτίναξη των spreads που οδήγησε στην παραίτηση Μπερλουσκόνι και έθεσε σε εφαρμογή το πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο του Ναπολιτάνο. Η χρονική σύμπτωση μάλιστα της αναρίχησης του Λουκά Παπαδήμου στην ελληνική κυβέρνηση είχε προκαλέσει από τότε αρκετά ερωτήματα σχετικά με το ρόλο που έπαιξαν τα σημαντικότερα θεσμικά όργανα της ΕΕ στην αντικατάσταση δυο εκλεγμένων πρωθυπουργών από τεχνοκράτες με ισχυρές διασυνδέσεις στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Η πανομοιότυπη πολιτική λιτότητας που ακολούθησαν οι δυο τεχνοκράτες, και η οποία βρίσκεται ακόμη σε ισχύ, περιελάμβανε περικοπές δημοσίων δαπανών, που εκμηδένισαν κάθε ελπίδα ανάπτυξης, αυξήσεις στους φόρους φυσικών προσώπων, και χαράτσια στα ακίνητα.
Οι αποκαλύψεις των Fianancial Times γίνονται ενώ η Ιταλία ετοιμάζεται να ορίσει έναν ακόμη πρωθυπουργό, ο οποίος δεν θα είχε διεκδικήσει την ψήφο των συμπολιτών του για τη συγκεκριμένη θέση. Η παραίτηση του πρωθυπουργού Ενρίκο Λέτα, ύστερα από την πρόταση μομφής που κατατέθηκε στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος, θύμισε σε αρκετούς τις συνθήκες του αναίμακτου, οικονομικού «πραξικοπήματος» που έφερε στην εξουσία τον Μάριο Μόντι. Αυτή τη φορά ρόλο κλειδί στις εξελίξεις φαίνεται πως παίζει ο Ιταλικός ΣΕΒ, η ηγεσία του οποίου συναντήθηκε με τον γ.γ του κόμματος, Ματέο Ρέντσι, λίγες μόνο ημέρες πριν από την «ανατροπή» του Λέτα. Αυτή τη φορά ζητούμενο από την πλευρά του συνδέσμου Ιταλών βιομηχάνων, της περίφημης Κονφιντούστρια, δεν είναι απλώς η πολιτική λιτότητας που επέβαλε ο Μόντι αλλά η εκ βάθρων ανατροπή της εργασιακής νομοθεσίας προς όφελος των μεγαλύτερων επιχειρήσεων της χώρας. Οι προτάσεις με τις οποίες κατέβηκε στην πολιτική αρένα ο Ρέντζι, ικανοποιούν και τα πιο τρελά όνειρα του Ιταλικού ΣΕΒ αφού προβλέπουν ουσιαστικά κατάργηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων για εργαζόμενους που δεν έχουν κλείσει τρία χρόνια απασχόλησης σε μια εταιρεία.
Η Ιταλία δείχνει για άλλη μια φορά το δρόμο σε μεθόδους αλλαγής κυβέρνησης που κινούνται στα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας ή πέρα από αυτά. Και δυστυχώς αρκετές άλλες μεσογειακές χώρες έχουν την τάση να ακολουθούν.
Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Φεβρουάριος 2014

Αυτός είναι ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος ......

Αυτός είναι ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος στην πόλη της Lviv της Ουκρανίας, Rostislav Vasilko τον οποίον κακοποίησαν και βασάνισαν οι ουκρανοί χρυσαυγίτες που πριν λίγο καιρό πενθούσαν τους Έλληνες ομοιδεάτες τους που δολοφονήθηκαν στο Νέο Ηράκλειο. Τώρα έχουν στήσει πογκρόμ κατά κομμουνιστών, εβραίων αλλά και των ελληνοφώνων της Ουκρανίας. Τελικά αυτό που τους ενώνει είναι μονάχα ο ναζισμός πάνω από "έθνη" και "σημαίες"... Δεν είναι ούτε Ουκρανοί, ούτε Έλληνες... είναι ΝΑΖΙ και τίποτε άλλο.

Του Πέτρου Κατσάκου

Ν. Μπογιόπουλος: Ουκρανία - «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...

Ουκρανία: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...

 Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ των εξελίξεων στην Ουκρανία, παρακολουθώντας την ανθρωπογεωγραφία της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» και τα μπουμπούκια που την συνθέτουν:

   Α) Ο τύπος της φωτογραφίας ονομάζεται Αρσένι Γιατσένιουκ.

   Ο τύπος αυτός, που τον βλέπουμε να αποδίδει στους οπαδούς του άψογο...αρχαιοελληνικό χαιρετισμό, αναλαμβάνει τη θέση του πρωθυπουργού της Ουκρανίας. Αυτός ο τύπος, που τελεί υπό τη σκέπη της δημοκρατικής ΕΕ και της ακόμα πιο δημοκρατικής Αμερικής, είναι παλιός γνώριμος των αφεντικών του. Στην επόμενη φωτογραφία τον βλέπουμε σε τρυφερό (πλην επαγγελματικό)  τετ α τετ με την πρώην υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, την Κοντολίζα Ράις.

   Θυμίζουμε ότι η δημοκράτισσα Κοντολίζα Ράις είναι αυτή που ως υπουργός των κυβερνήσεων του Μπους κατέσφαξε το Ιράκ και όχι μόνο. Επισημαίνουμε, επίσης, ότι στις δημόσιες συναντήσεις τους τύποι σαν τον Γιατσένιουκ και τη Ράις δεν χαιρετιούνται ναζιστικά. Περιορίζονται στις χειραψίες...

  Ο τύπος αυτός, πρόεδρος του ουκρανικού κοινοβουλίου μέχρι πρότινος, που προωθείται δημοκρατικότατα για πρωθυπουργός της Ουκρανίας, παρότι με τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» παρέλασε από διάφορες θέσεις (όπως του υπουργού Οικονομικών και Εξωτερικών – σημειωτέον: αυτός ήταν που πρόσδεσε την Ουκρανία στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και ξεκίνησε τη διαδικασία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ), δείτε πόσο λαοπρόβλητος είναι: Όταν έθεσε το 2010 υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ουκρανίας σε πανουκρανικό επίπεδο δεν κατόρθωσε να πάρει πάνω από το 7% των ψήφων. Μάλιστα στο Κίεβο ψηφίστηκε από το 0,34% των ψηφοφόρων, στη δε Κριμαία, όπου είχε χρηματίσει και «περιφερειάρχης», έλαβε το εκκωφαντικό... 0,02% των ψήφων.

   Δυο χρόνια αργότερα προσχώρησε στο κόμμα «Πατρίδα» ως τσιράκι της πρώην πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία εκτός από «ηρωίδα» υπήρξε κατά τη θητεία της και συνώνυμο της διαφθοράς... 

   Με την ανακοίνωση της πρωθυπουργοποίησής του, ο τύπος αυτός έκανε δυο δηλώσεις. Η πρώτη ήταν πως «πρέπει άμεσα να συνάψουμε συμφωνία για ένα πρόγραμμα συνεργασίας με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Η δεύτερη, μιλώντας στο BBC, πως «πρόκειται να λάβουμε εξαιρετικά αντιλαϊκά μέτρα...».           

   Και κάτι ακόμα: Πριν από περίπου δυο εβδομάδες, έκανε τον γύρο του κόσμου η μαγνητοφωνημένη συνομιλία της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ με τον Αμερικανό πρέσβη στο Κίεβο. Η κυρία υφυπουργός, δίνοντας τόσο το στίγμα των επιθυμιών των ΗΠΑ για την εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία, όσο και των αντιπαραθέσεων των Αμερικανών με την ΕΕ, αλλά και περιγράφοντας με ενάργεια τις δημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθούνται στην Ουκρανία, ακούγεται να δίνει σαφείς οδηγίες στον πολιτικό της υφιστάμενο. Του είπε: «Γ@μ@ την ΕΕ, εμείς θέλουμε τον Γιατσένιουκ»... 

                                            ***

Β) Ο τύπος της επόμενης φωτογραφίας, αυτός που βρίσκεται αριστερά από τον Αμερικανό γερουσιαστή και υποψήφιο για την προεδρία των ΗΠΑ, τον ΜακΚέιν, ονομάζεται  Όλεχ Τιαγκνιμπόκ.

 Ο τύπος αυτός, εκλεκτό μέλος της ουκρανικής αντιπολίτευσης, ηγείται του κόμματος «Σβόμποντα» (Ελευθερία). Μόνο που το κόμμα του δεν λεγόταν πάντα έτσι. Μέχρι τη δεκαετία του 2000 είχε άλλο όνομα. Λεγόταν«Εθνικοσοσιαλιστικό»... Το «Σβόμποντα» δεν συνιστά παρά την πολιτική ομπρέλα του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα». 

Τα φασιστόμουτρα του «Δεξιού Τομέα», με τα ναζιστικά τους περιβραχιόνια, τις στρατιωτικές στολές παραλλαγής και σε πλήρη εξάρτηση, στους δρόμους του Κιέβου...

   Ο «Δεξιός Τομέας», που με τα μέλη του με όπλα και λοστάρια πρωτοστατεί στο πλιάτσικο, στην τρομοκρατία και στην πυρπόληση κτιρίων στην Ουκρανία,απαρτίζεται από κάθε λογής λουμπεναριό και φασιστικό κατακάθι της ουκρανικής κοινωνίας. Αποτελεί τον ένοπλο βραχίονα της ναζιστικής ακροδεξιάς. Επιδίδεται σε λαμπαδηδρομίες στους δρόμους του Κιέβου στα πρότυπα της Κου Κλουξ Κλαν. Διατηρεί «αδελφικές» σχέσεις με το φασιστικό κόμμα «Jobbik» της Ουγγαρίας, με το κόμμα της Λεπέν στη Γαλλία, με το φασιστικό «Forza Nuova»της Ιταλίας, με το ναζιστικό «Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα» της Γερμανίας. Σύμφωνα με τη λίστα του διεθνούς Κέντρου Βίζενταλ, το «Σβόμποντα» του Τιαγκνιμπόκ κατατάσσεται στην πρώτη δεκάδα των ανά τον κόσμο αντισημιτικών μορφωμάτων. 

   Αυτό το κόμμα, που υιοθετήθηκε από τη Δύση ως φορέας της «δημοκρατίας» στην Ουκρανία και που στις συγκεντρώσεις του τρέχει ο ΜακΚέιν, έχει για ήρωα τον διαβόητο ΣτέπανΜπαντέρα. Διοργανώνει μάλιστα και πορείες με πορτρέτα του Μπαντέρα στους δρόμους της Ουκρανίας, όπως αυτό πίσω από το λεβεντόπαιδο με το τσουλούφι της φωτογραφίας.

   Σημείωση 1η: Ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν ένα καθίκι, συνεργάτης των Γερμανών ναζί της περίοδο της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση. Κάτι σαν τους «δικούς μας» δωσίλογους και ταγματασφαλίτες, δηλαδή...

Στο μέσον της φωτογραφίας ο Μπαντέρα με τη γερμανική ναζιστική στολή του, φυσικά...

   Σημείωση 2η: Για να έχουμε μια ιδέα πως η «δημοκρατία» και η Δύση - ως εγγυητής της - προάγουν και αναθρέφουν τον φασισμό πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αμέσως μετά τη λεγόμενη «Πορτοκαλί Επανάσταση» το 2004, ο τότε εκλεκτός του ευρωατλαντισμού πρόεδρος της Ουκρανίας, ο Βίκτορ Γιούσενκο, είχε ανακηρύξει επίσημα τον Μπαντέρα, όπως και τον ναζιστή ομοϊδεάτη του, τον Σούκεβιτς, «ήρωες της Ουκρανίας»...

   Σημείωση 3η: Το κόμμα «Πατρίδα» της Γιούλια Τιμοσένκο (που τόσο την αγαπούν οι Γερμανοί...), της «ηρωίδας» που ήταν στη φυλακή για απάτες και υπεξαιρέσεις και από το οποίο προέρχεται ο νέος πρωθυπουργός της Ουκρανίας (που τόσο τον αγαπούν οι Αμερικάνοι...), στις τελευταίες εκλογές συμμάχησε με το ναζιστικό «Σβόμποντα» γεγονός που άνοιξε τον δρόμο, ώστε οι ναζί να μπουν στο ουκρανικό κοινοβούλιο...                                             

                                                  ***

   Γ) Ο τρίτος της παρέας που μάχεται για την εμπέδωση των ευρωπαϊκών άμα τε και δημοκρατικών αξιών στην Ουκρανία ονομάζεται Βιτάλι Κλίτσκο.

   Το παλικάρι, που ήταν πυγμάχος και δημιούργησε το κόμμα «Γροθιά», αν και έχει αμερικανική υπηκοότητα, ενδιαφέρεται βασικά για την προώθηση στην Ουκρανία των γερμανικών... αξιών. Άλλωστε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στο σπίτι του στη Γερμανία τα έχει περάσει, από το «Ίδρυμα Konrad Adenauer» του ανατέθηκε να ηγηθεί ακροδεξιού μορφώματος με αποστολή την «γερμανοποίηση» της Ουκρανίας και φυσικά είναι πάντα ευπρόσδεκτος από την κυρία Μέρκελ, η οποία κάνει πολύ κέφι όταν τον συναντά...

Η κυρία Μέρκελ με τον Κλίτσκο (εκ δεξιών της), αλλά και τον Γιατσένιουκ (εξ αριστερών της) σε χαρούμενες στιγμές...

   Δ) Όλοι αυτοί οι τύποι τώρα, ο Γιατσένιουκ, ο Τιαγκνιμπόκ και ο Κλίτσκο, ως ηγέτες της αντιπολίτευσης, συγκροτούν το αγλάισμα της επιδοτούμενης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ... δημοκρατίας στην Ουκρανία. Μάλιστα, ήδη πριν από τα γεγονότα, είχαν ανακοινώσει ότι θα κατέβαιναν μαζί στις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (ο ναζί, ο φασίστας και ο κρυφοφασίστας), μαζί. Και στη μέση η κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ...

   Όσο για τις πρώτες κιόλας κινήσεις της κυβέρνησης που συγκροτούν ή στηρίζουν από κοινού τα «δημοκρατικά» παιδιά, είναι οι εξής: 

• Προώθηση νόμου για την απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.
• Προώθηση νόμου για την κατάργηση κάθε απαγόρευσης που περιορίζει την ναζιστική προπαγάνδα. 
• Προώθηση νόμου με τον οποίο η διοίκηση του υπουργείου Εσωτερικών παραδίδεται στους ναζί του «Δεξιού Τομέα».
• Κάλεσμα στο ΝΑΤΟ να παράσχει βοήθεια στην Ουκρανία στο οποίο άμεσα ανταποκρίθηκε ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο Ράσμουσεν, ο οποίος και δήλωσε: «Είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία για τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις της» προσθέτοντας ότι το ΝΑΤΟ εγγυάται «την εθνική κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας» (σσ: αξίες ευρύτατα γνωστό ότι εμπνέουν το ΝΑΤΟ αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά από την Κύπρο μέχρι τη Γιουγκοσλαβία, κι από το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη και το Αφγανιστάν...). 

Η απαγόρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι μια σωστή σκέψη εκ μέρους των «δημοκρατών» της Ουκρανίας και των ευρωαμερικανών φίλων τους. Βλέπετε εκεί οι κομμουνιστές γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων με αφίσες όπως αυτή με την εικόνα του Λένιν, ο οποίος «ρωτά» τους κατοίκους: «Λοιπόν, πώς τα περνάτε με τον καπιταλισμό;»...

                                               ***

Ορισμένες σκέψεις: 

   Πρώτο: Η Ουκρανία περνά μια από τις πιο δραματικές στιγμές στην ιστορία της. Μάζες ανθρώπων βγήκαν στους δρόμους εκφράζοντας τη βαθιά κοινωνική δυσαρέσκεια και την απέχθειά τους προς το καθεστώς της κλίκας του Γιανουκόβιτς. Αυτή η κλίκα, υπηρέτησε τον πλουτισμό της ως βαστάζος εκείνης της μερίδας των εκμεταλλευτών του ουκρανικού λαού, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους και το ιδιοτελές συμφέρον τους με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό. 

   Δεύτερο: Η άλλη κλίκα, της άλλης μερίδας των ολιγαρχών, που έχουν συνδέσει τα κέρδη τους με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, προωθεί τα δικά της σχέδια μέσα από την ωμή επέμβαση της Δύσης στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας. Για τα συμφέροντά της δεν διστάζει να αναγορεύσει σε «δημοκράτες» και «απελευθερωτές» το σκυλολόι των ναζιστικών, εθνικιστικών, φιλοαμερικανικών και φιλογερμανικών κομμάτων και μορφωμάτων. 

   Τρίτο: Ο ουκρανικός λαός, λόγω της απουσίας κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, εγκλωβίστηκε ανάμεσα σε αυτές τις δυο κλίκες και χρησιμοποιήθηκε ως πιόνι της γεωστρατηγικής σκακιέρας και ως πυροκροτητής για ελεγχόμενες από το σύστημα πολιτικές ανατροπές που περιορίζονται στην εναλλαγή των διεφθαρμένων ανδρείκελων.

   Τέταρτο: Παρότι ο λαός στην Ουκρανία συντάσσεται κάτω από σημαίες ξένες, και όχι τις σημαίες των δικών του συμφερόντων, βλέπουμε ότι οι ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία, στο πλαίσιο της ενδοκαπταλιστικής και ενδοιμπεριαλιστικής τους σύγκρουσης παρεμβαίνουν με τον οξύ τρόπο που παρεμβαίνουν. Το γεγονός ότι  εκδηλώθηκε μία τέτοια αντίδραση από μέρους του ξένου παράγοντα (ένοπλη παρέμβαση, αξιοποίηση του ναζισμού και ανάδειξή του σε πολιτικό παράγοντα κλπ) καθιστά σαφή τον τρόπο που οι δυνάμεις αυτές θα αντιδράσουν (όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά οπουδήποτε) στο ενδεχόμενο διεκδίκησης και εφαρμογής από το λαό, από τον κάθε λαό, ενός πραγματικά φιλολαϊκού προγράμματος. Πόσο μάλλον ενός προγράμματος που θα αφαιρεί την εξουσία από τους ολιγάρχες. Η επέμβασή τους στην περίπτωση αυτή θα είναι εκατοντάδες φορές πιο σφοδρή. Αυτό σημαίνει αποδοχή της «μοίρας» μας; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι: Μόνο ένας στην συντριπτική του πλειοψηφία ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος, χειραφετημένος πολιτικά και αποφασισμένος λαός μπορεί να διεκδικήσει το δίκιο του. Μόνο έτσι μπορεί να κάνει τους εχθρούς του να σκεφτούν το τίμημα που θα καταβάλουν, αν επιχειρήσουν να υποσκάψουν με μη ειρηνικό τρόπο τις λαϊκές επιλογές. Να αποτρέψει τις έξωθεν και έσωθεν παρεμβάσεις. Αυτή είναι η μόνη προϋπόθεση που υπάρχει: Ο ενωμένος, συνειδητοποιημένος, οργανωμένος και ταξικά αποφασισμένος λαός. Το ερώτημα που μας αφορά ως Ελλάδα και τίθεται ειδικά προς τους κάθε είδους των εξ ημών αριστερών, είναι: Αυτή η προϋπόθεση εξασφαλίζεται όταν η συνείδηση του λαού διαμορφώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρεί ως «φίλους» τους εχθρούς του; 

   Πέμπτο: Οι προηγούμενες εκλογές στην Ουκρανία έγιναν σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και σύμφωνα με αυτή τη λογική προέκυψε μία «δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση». Τα όσα συνέβησαν εκεί, όμως, η ωμή επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ, οι διαδηλώσεις με τη συμμετοχή του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, της υπεύθυνης για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ, των Αμερικανών αξιωματούχων και λοιπών, η ωμή ένοπλη βία με την χρησιμοποίηση των φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην πρώτη γραμμή κλπ, αποσιωπήθηκαν ή πέρασαν στα ψιλά από την διεθνή και ελληνική ειδησιογραφία. Αυτό, τι άλλο αποδεικνύει από την υποκρισία ορισμένων για το πως αντιλαμβάνονται το θέμα της νομιμότητας; Θυμόμαστε όλοι, για παράδειγμα, εκείνα τα «καταδικάζουμε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται», ή τα άλλα από τον κύριο Μητσοτάκη μέχρι τον κύριο Πρετεντέρη γύρω από το θέμα της «τήρησης και σεβασμού του Συντάγματος» κλπ. Αλλά πώς και τους διαφεύγει; Στην Ουκρανία τόσο ο εκλεγμένος πρόεδρος, όσο και το ισχύον Σύνταγμα καταργήθηκαν με τρόπο έκδηλα αντίθετο από τον προβλεπόμενο από την ισχύουσα «νομιμότητα». Κάτι που δεν είδαμε να ενοχλεί ιδιαίτερα τους «ουκρανολόγους» στα εγχώρια ΜΜΕ. Υποψιαζόμαστε, λοιπόν, ότι για ορισμένους το ασίγαστο πάθος που επιδεικνύουν για την «τήρηση της νομιμότητας» αναβλύζει από μέσα τους μόνο όταν πρόκειται για εκείνη την νομιμότητα που οι ίδιοι γουστάρουν.

   Έκτο:  Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Τουτέστιν: Εμείς, οι υπόλοιποι, που όταν απεργούμε ή διαδηλώνουμε ακούμε μύδρους από τους «εισαγγελείς» ότι «διασαλεύουμε τη νομιμότητα», δεν έχουμε παρά να κρατήσουμε την ανομολόγητη παραδοχή των νομιμοφρόνων κατηγόρων μας. Την παραδοχή τους όπως αυτή απορρέει από τη στάση τους στην Ουκρανία, η οποία ταυτόχρονα, συνιστά και τον εφιάλτη τους: Ότι η πλειοψηφία του λαού - αφού και κατά το αστικό Σύνταγμα ο λαός είναι κυρίαρχος και πηγή όλων των εξουσιών - είναι εκείνη η δύναμη που με τη θέλησή της μπορεί και δικαιούται, τελικά, όταν το αποφασίσει, να ανατρέψει τα πάντα.

email: mpog@enikos.gr

 aristeri-diexodos

Αναρχοφυλακισμένοι

Στις 8 Φεβρουαρίου, ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή στη ληστεία της Πάρου και για απλή συνέργεια στο φόνο του οδηγού ταξί, αν και δεν αποδείχτηκε η ενοχή του. Δυο ημέρες μετά, ο αναρχικός Κώστας Σακκάς δεν εμφανίστηκε στο αστυνομικό τμήμα. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, στη θέση του, όλοι αυτό θα κάναμε.

Ο Σακκάς –που είναι φίλος του Θεοφίλου- είχε αποφυλακιστεί τον Ιούλιο του 2013, μετά από 38 ημέρες απεργίας πείνας και 31 μήνες προφυλάκισης. Αυτό το ξεχνούν όσοι θεωρούν πως ήταν λάθος του η εξαφάνισή του.

Προσπαθήστε να σκεφτείτε τον εαυτό σας προφυλακισμένο σχεδόν τρία χρόνια, και να μη γίνεται η δίκη σας. Αυτά τα χρόνια δεν θα γυρίσουν πίσω.

Δεν ξέρω με ποια λογική καταδικάζονται ή διώκονται άνθρωποι χωρίς να υπάρχουν στοιχεία σε βάρος τους – το DNA σε μετακινούμενα αντικείμενα που δεν αποδεικνύεται ο τόπος εύρεσής τους (περίπτωση Θεοφίλου) ή ένα δαχτυλικό αποτύπωμα που «ανακαλύπτεται» σε μια γιάφκα ένα χρόνο μετά την έρευνα της αντιτρομοκρατικής (περίπτωση Σακκά) δεν αποτελούν επαρκή αποδεικτικά στοιχεία-, ούτε καταλαβαίνω πως κρατούνται προφυλακισμένοι άνθρωποι επί χρόνια –και πάνω από το ανώτατο όριο προφυλάκισης που ορίζει ο νόμος-, χωρίς να γίνεται η δίκη τους.

Αυτό που ξέρω είναι πως θα πρέπει να ανησυχούμε πάρα πολύ.

Καλύτερα ένας ένοχος ελεύθερος, παρά ένας αθώος στη φυλακή.

Είναι προφανές πως οι αναρχικοί είναι εξαιρετικά ενοχλητικοί και διώκονται για τις ιδέες τους.

Βέβαια, αυτό δεν προβλέπεται ούτε από το Σύνταγμα, ούτε από τους νόμους.

Οι αναρχικοί είναι εξαιρετικά ευάλωτοι απέναντι στις διώξεις. Είναι ευάλωτοι για πολλούς λόγους.

Οι αναρχικοί δεν συμμετέχουν στις εκλογές. Είναι η φύση της ιδεολογίας τους τέτοια που ούτε ψηφίζουν, ούτε συμμετέχουν με κάποιο πολιτικό σχηματισμό στις εκλογές.

Αν οι αναρχικοί συμμετείχαν στις εκλογές, οι δικαστές –και όχι μόνο- θα τους αντιμετώπιζαν με μεγαλύτερο «σεβασμό».

Επίσης, ο αναρχικός χώρος είναι εξαιρετικά ευάλωτος σε προβοκάτσιες, αφού είναι γνωστό πως οι ασφαλίτες κάνουν πάρτι στα στέκια των αναρχικών. Μην εμπιστεύεστε ούτε τις τζίβες, μπορεί να είναι στο κεφάλι ασφαλίτη.

Ο αναρχικός χώρος δεν είναι ενιαίος και ομοιόμορφος γιατί υπάρχουν αναρχοκομμουνιστές, αναρχοατομικιστές, αναρχοκοινωνιστές και διάφοροι άλλοι αναρχικοί, ενώ υπάρχουν και οι αναρχοφασίστες που δεν μετράνε για αναρχικοί αλλά τη ζημιά τους την κάνουν.

Για τον μέσο Έλληνα, αναρχικός είναι ένας τύπος που φοράει κουκούλα και τα σπάει.

Στην Ελλάδα δεν θα δεις ποτέ έναν αναρχικό να μιλάει στην τηλεόραση. Ούτε καν στη δημόσια τηλεόραση. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν είναι αξιοπερίεργο να είναι κάποιος αναρχικός και να συμμετέχει σε μια τηλεοπτική συζήτηση για πολιτικά και κοινωνικά θέματα.

Οι αναρχικοί στην Ελλάδα είναι πολλοί –έχω την εντύπωση πως σήμερα είναι περισσότεροι από ποτέ άλλοτε- και όσο φουντώνει το αντιφασιστικό κίνημα θα γίνονται όλο και περισσότεροι.

Αν και οι αναρχικοί είναι πολλοί, δεν καταφέρνουν να εισπράξουν την αλληλεγγύη που οι ίδιοι επιδεικνύουν όχι μόνο απέναντι στους ομοϊδεάτες τους αλλά και σε απεργούς, άνεργους, απολυμένους και άλλες κοινωνικές ομάδες.

Η δικαστική καταδίκη του Τάσου Θεοφίλου –με ολοφάνερη την έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων- θορύβησε ένα μέρος της κοινωνίας και υπήρξαν κάποιες χλιαρές αντιδράσεις και προβληματισμός από αριστερούς, φιλελεύθερους αλλά και δεξιούς δημοκράτες. Μέχρι εκεί, όμως.

Μπορεί να μην είμαι αναρχικός –ούτε και τίποτα άλλο είμαι- αλλά νομίζω πως οι αναρχικοί θα πρέπει να συνεννοηθούν και να βρουν έναν τρόπο, για να προστατεύσουν τους συντρόφους τους από καταδίκες όπως αυτή του Θεοφίλου.

Δεν ξέρω ποιος θα είναι αυτός ο τρόπος –αυτό αφορά τους ίδιους τους αναρχικούς και δεν τους αρέσει καθόλου να τους λες ή να τους υποδεικνύεις τι να κάνουν- αλλά νομίζω πως είναι φανερό πια πως κάτι θα πρέπει να κάνουν.

Από την άλλη, οι καταδίκες και οι διώξεις ανθρώπων λόγω των ιδεών τους δεν αφορούν μόνο τους αναρχικούς. Μας αφορούν όλους.

Βέβαια, οι φυλακισμένοι αναρχικοί υπερέχουν ιδεολογικά των απολιτίκ ή λούμπεν φυλακισμένων –και είναι πολύ πιθανό να τους μυήσουν στην αναρχία-, οπότε δεν θα πρέπει να μας κάνει καμιά εντύπωση αν το αναρχικό κίνημα οργανωθεί και γιγαντωθεί μέσα από τις φυλακές.

Η αστική δημοκρατία –που στην Ελλάδα είναι μαφιοκρατία- κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο.

Και δημιουργεί μια νέα κατηγορία αναρχικών: τους αναρχοφυλακισμένους.

pitsirikos

Το ποτάμι είναι φάρσα (ή θα έπρεπε)

Το νέο κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη έχει αποκτήσει ήδη ρεύμα. Συζητείται από όλα τα μεγάλα μέσα, τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους. Εγώ όμως είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για μια πολύ έξυπνη φάρσα.

Του Κώστα Εφήμερου

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια εμφανίστηκε στην Ιταλία η ομάδα Luther Blissett που διοχέτευε στα μεγάλα ΜΜΕ ψεύτικες ειδήσεις αποδεικνύοντας το σαθρό σύστημα αξιολόγησης και τεκμηρίωσης τους. Είμαι σίγουρος ότι ο Σταύρος γνωρίζει πολύ καλά την ύπαρξη αυτής της ομάδας.

Δεν θα μιλήσω για την υπόθεση του νέου κόμματος από την ερευνητική σκοπιά. Σίγουρα είναι πολύ περίεργο που ένα καινούριο κόμμα που αποφασίζει να χρηματοδοτηθεί από το κοινό δεν έχει έτοιμη την απλή ιστοσελίδα που θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Είναι επίσης περίεργο που στο ηχητικό που μεταδόθηκε (από την Ελληνοφρένεια) χθες από την παρουσίαση της επιλογής του στην ομάδα του Protagon τελείωσε με την φράση «μη γελάτε, ρε, αυτό είναι το σενάριο». Είναι τέλος περίεργο που κάτι τόσο φιλόδοξο όχι μόνο δεν είχε διαρρεύσει αλλά δεν το γνώριζαν ούτε οι πιο στενοί του συνεργάτες και συνεταίροι.

Άσχετα όμως από αυτές τις ενδείξεις υπάρχει μια πολύ πιο ουσιώδης: πώς μπορεί ένας δημοσιογράφος που ποτέ δεν πήρε θέση σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα να ζητάει την ψήφο του κόσμου χωρίς κανένα πρόγραμμα. Πώς είναι δυνατόν να εμφανίζεται ως ώριμη επιλογή ενός ανήσυχου άντρα ένα νέο κόμμα που ξεκινάει με ένα μόνο κείμενο μερικών χιλιάδων λέξεων, χωρίς στην ουσία καμιά ολοκληρωμένη πρόταση για τα επιμέρους.

Θέλω όμως να ρωτήσω και εσένα που είσαι έτοιμος να ψηφίσεις: είναι αρκετό να επιλέξεις κάποιον χωρίς να ξέρεις τι πρεσβεύει μόνο και μόνο επειδή ξέρεις τι δεν πρεσβεύει;

Το «ποτάμι» του Σταύρου είναι μια μεγάλη φάρσα, ή τουλάχιστον πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι. Μένει τώρα να δούμε πως θα τη διαχειριστεί και τι νόημα θα βγάλει όταν θα την αποκαλύψει ή τι νόημα θα πρέπει να βγάλουμε όλοι εμείς για την κοινωνία μας αν δεν κάνει κάτι τέτοιο.

Κώστας Εφήμερος

thepressproject

Και να που ήρθε ο καιρός να…(ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ)

…σηκώσεις το κλόμπ πάνω στη μάνα σου που καθάριζε σκάλες, πάνω στον πατέρα σου που ήρθε με το τρακτέρ απ το χωριό, πάνω στο δάσκαλο του γιού σου, πάνω στο ίδιο το παιδί σου.

Του Πέτρου Κατσάκου

Πάρε φόρα και χτύπα. Σφίξε τα δόντια και τσάκισέ τους. Να δουν πως δεν πήγαν χαμένοι τόσοι κόποι.

Δείχτους πως βγαίνει το ψωμί σ αυτούς τους άχαρους καιρούς. Έτσι κι αλλιώς εντολές εκτελείς.

Άλλος σου αγόρασε το κλομπ και άλλος σου όπλισε το χέρι.

Γλύψε λοιπόν το χέρι που σε ταίζει και τσάκισε όποιο χέρι σηκωθεί να πιάσει ένα κομμάτι ουρανό…

Σταυρό στο Σταύρο Μπομπολάκη και το ΠΟΤΑΜΙ του!

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Η απάντηση στην ερώτηση: «Φταίει ο πανικός, άραγε;» Είναι: ΝΑΙ, φταίει ο πανικός! Δεν εξηγούνται διαφορετικά όλα όσα συμβαίνουν στο δύσμοιρο τόπο που…λέγεται Ελλάδα.

by…massmedia-gr

Μα, που πήγε η μεγαλοφυΐα του συστήματος κυριαρχίαςκαι ελέγχου. Οι άνθρωποί του φαίνεται να τα έχουν χαμένα: Ενώ το σύστημα έχει μείνει από μηχανή, αυτοί νομίζουν ότι έμεινε από λάστιχο κι έβγαλαν… την αναγνωρίσιμη – επώνυμη μνημονιακή ρεζέρβα.

Μέσα στη μνημονιακή καταιγίδα καλούν τον κόσμο να έρθει στο ΠΟΤΑΜΙ. Μα, καλά, είναι δυνατόν να αγνοούν ότι οι σώφρονες άνθρωποι δεν πλησιάζουν στα ποτάμια κατά τη διάρκεια καταιγίδας; Ή μήπως έχουν επίγνωση του κινδύνου και επιδιώκουν να πνίξουν τους άβουλους ή χαζεμένους, καλώντας τους να μπουν στο ΠΟΤΑΜΙ;

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, λένε, δεν είναι σαν τονΠρετεντέρη, την Τρέμη, τον Τσίμα, τον Καψή κ.τ.ό., είναι ένας δημοσιογράφος που ασχολήθηκε κυρίως μεκοινωνικά θέματα. Είναι νέος, ευαισθητοποιημένος άνθρωπος, πολυβραβευμένος, επιτυχημένος δημοσιογράφος και επιχειρηματίας «λαϊκού» εστιατορίου. Συνεπώς, γιατί να μην τον ψηφίσουμε; Έλα, ντε…

Ο Θεοδωράκης πράγματι είναι «επιτυχημένος» στη δουλειά του. Αν δεν ήταν «επιτυχημένος» τα «δημοκρατικά» ΜΜ’Ε’ θα τον είχαν απολύσει. Αλλά ποια ακριβώς ήταν η δουλειά του κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου (που εξακολουθεί μέχρι σήμερα);

Το τηλεοπτικό προϊόν του Σταύρου Θεοδωράκη εξυπηρέτησε την κοινωνική πολιτική τού μεγαλύτερουκατεστημένου ΜΜ’Ε’ της Ελλάδας, στο οποίο εργαζόταν μέχρι πρότινος (και στο οποίο θα εργαστεί ξανά στο μέλλον). Το τι σημαίνει αυτό το εξηγεί σε ένα συμπέρασμά του ο Νόαμ Τσόμκσι: «Η κοινωνική λειτουργία των ΜΜΕ συνίσταται στην υπεράσπιση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ατζέντας των προνομιούχων ομάδων που κυριαρχούν στην κοινωνία μας και στο κράτος» (Manufacturing Consent).

Ο Θεοδωράκης προσέγγισε κινηματογραφικά τα κοινωνικά ζητήματα, όχι δημοσιογραφικά. Τα πλάνα, τα φώτα, ο ήχος, το μοντάζ, το σενάριο, ο πρωταγωνιστικός ρόλος του, ακόμα και ο ίδιος ο τίτλος τού τηλεοπτικού προϊόντος προδίδουν τις προθέσεις του. Η προπαγάνδα με το γυαλιστερό περιτύλιγμα αποσκοπούσε στοναποπροσανατολισμό της προσοχής των απλών ανθρώπων από τα μείζονα προβλήματα, στον υπνωτισμό,στην άνευ όρων υποταγή τους μέσω του κατευνασμούτής αγανάκτησής τους.

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Την οποία αγανάκτηση –των Αγανακτισμένων Πολιτών– είχε λοιδορήσει στο πονηρό άρθρο του με τίτλο: «Στα μούτρα σας!». Στο εν λόγω άρθρο, ο κριτικός αναγνώστης εύκολα διαπίστωνε την πρόθεση του δημοσιογράφου νααποσπάσει την προσοχή από την ουσία του γεγονότος.

Τώρα ξαφνικά ο δημοσιογράφος αποφάσισε (ή υποχρεώθηκε να «αποφασίσει») τη δημιουργία «νέου»πολιτικού προϊόντος. Η ιδέα ήταν (και) δική σας, μας λέει στο «μανιφέστο» τού κόμματός του. Εμείς (δηλ. ο υποψήφιος λαός του, που σήμερα δεινοπαθεί), σκεφτήκαμε να ορίσουμε για γκρεμιστή του κυρίαρχου συστήματος έναπροϊόν του συστήματος, το οποίο –κατά τα λεγόμενά του– είναι έτυμο να ξεσπαθώσει ενάντια στον ίδιο του τονεαυτό, αλλά και ενάντια στον «πατέρα» του: στους ασύδοτους και ανεξέλικτους μεγαλοεργολάβους καναλάρχες, και το πολιτικό και δημοσιογραφικό προσωπικό τους. Ακούγεται πολύ καλό για να ‘ναι αληθινό…

Η διαδικασία του πολιτικού μάρκετινγκ για το ΠΟΤΑΜΙέχει ξεκινήσει. Το target group του δημοσιογράφου θα είναι κυρίως οι νέοι και οι γυναικές, αλλά όχι μόνο. Θέλει για οπαδούς τού κόμματός του μνημονιακούς φιλοευρωπαίους – φιλογερμανούς, όχι αντιμνημονιακούς ευρωσκεπτικιστές. Ξέρει ότι η σκέψη, που είναι αποτέλεσμα κριτικής ικανότητας, είναι φίλος της Δημοκρατίας που εχθρεύονται οι ελίτ…

Τα «σέβη» μου μεσιέ, Σταύρο Μπομπολάκη

paganeli

Καλπάζουσα πολιτική σουργελοποίηση !

 «Γειά σου Σταύρο (Θεοδωράκη) και κυρ Σταύρο (Ψυχάρη) και αφέντη τσουτσουλομύτη»

     Ο πολιτικός λιμοκοντορισμός επεκτείνεται. Είναι φανερό πως το ’80 είχαμε υποτιμήσει το φαινόμενο Τσιτσιολίνα, το οποίο μετακομίζει στα  σημερινά καθ ημάς ομοίως ως…παραδοξότητα. Ζητάει ψήφο ένας εκπρόσωπος της αβανγκαρντ ( τρομάρα της…) τηλεδημοσιογραφίας, αν και σιτεμένος πλέον, με ειδίκευση στις κατ ανάθεση αγιογραφίες, από ανεκδιήγητους ούλτρα συστημικούς αριστερούληδες, μέχρι τον καραναζί Μιχαλολιάκο.

Του Ανάποδου

Φανατικά προσηλωμένος σε κάθε επιχειρείν, τη μία ξεζουμίζει την υπέροχη κρητική κουζίνα που την κατάντησε γκουρμέ για τους συφοριασμένους σελέμπριτις του αρχοντοχωριάτικου λάιφ στάιλ και την άλλη, με άνεση και το αρμόζον σε τηλεοπτική περσόνα θράσος, ξεπλένει (με ελεγχόμενο αφρό, καταπώς έλεγε μια ξεχασμένη πια διαφήμιση εκεί στα τέλη του ΄60) το όνειδος του Φαρμακονησιού.

   Φοβάμαι πως εμείς, ο κόσμος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ως παλιομοδίτες, αιθεροβάμονες κι αλαφροίσκιωτοι, περιοριζόμαστε στο να παρατηρούμε αυτά τα καμώματα του συστήματος με αποτροπιασμό και ακραία περιφρόνηση. Και αργούμε πολύ να αντιληφθούμε πόσοι μασκαρεμένοι λαγοί μπορούν να βγουν απ τα ημίψηλα των εξουσιαστικών δομών.

      Παναπεί, οι τύποι έχουν παντού έτοιμες τις καβάντζες τους. Ακόμα και στην αριστερής καταγωγής αξιωματική αντιπολίτευση, στην οποία καθημερινώς παρεισφρέουν (και διεκδικούν ρόλο πρωταγωνιστικό) μαλλιά με λουκ κομμωτηρίου του αμαρτωλού κολωνακιώτικου τετραγώνου, φιλελευθερίζοντες οικονομολόγοι, η  και στελέχη με  αντικομμουνιστικές περγαμηνές. Το νέο δόγμα nopolitikaφερ΄ ειπείν, δεν αφορά μόνο τις κερκίδες των φανατικών στο γήπεδο Καραισκάκη, αλλά ουσιαστικά εμπλουτίζεται και από απόψεις που γυροφέρνουν την πλατεία Κουμουνδούρου. Της οποίας  άλλωστε,ο κατ ευφημισμό κόκκινος ραδιοσταθμός, έσπευσε από τους πρώτους να ανοίξει ευγενικά τα μικρόφωνα του στον εκλεκτό του Ψυχάρη – για λόγους δημοσιογραφικής δεοντολογίας υποθέτω ο αφελής.

    Σιχαίνομαι τον διδακτισμό, αλλά συχνά δεν καταφέρνω να τον αποφύγω. Η πραγματικά ριζοσπαστική Αριστερά – σ αυτήν προσωπικά τοποθετώ και τις πολιτικές θέσεις του ΚΚΕ – πρέπει επιτέλους να βρει κοινή περπατησιά. Για να ματαιωθεί, εκτός όλων των άλλων δεινών και η προιούσα σουργελοποίηση της πολιτικής. Αλλιώς, θα μας απειλούν εσαεί, απολειφάδια, γιουσουφάκια και ορντινάντσες του συστήματος, που παρουσιάζονται σαν «Ποτάμια», ενώ είναι βάλτοι – γεμάτοι λύματα, κοινώς σκατά.

paganeli

ΠΟΤΑΜΙ mou…

ΤΡΕΜΗ το πολιτικό σύστημα μετά το ΕΤΣΙ ΞΑΦΝΙΚΑ του Στ. Θεοδωράκη να αποχωρήσει από τη δημοσιογραφία και την ΑΝΑΤΡΟΠΗ που προκαλεί στο πολιτικό κατεστημένο. ΣΤΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ της μάχης των Ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών, ο Σταύρος εγκατέλειψε ΤΟΥΣ…ΛΑΤΡΕΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΓΕΙΤΟΝΕΣ (λέγε με ΠΑΣΟΚ, 58 κλπ), φώναξε τους συνεργάτες του στο protagon για να τους πει ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ και ως άλλος ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ (γνήσιο τέκνο της ταπεινής Αγίας Βαρβάρας), κατέρχεται στον πολιτικό στίβο με βασικό μότο ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ.

Του Θωμά Σίδερη

Βέβαια, η Λένα Διβάνη είχε κάποιες αντιρρήσεις για την απόφαση του Σταύρου. Αλλά ο Σταύρος ήταν κάθετος. «ΤΙ ΨΥΧΗ ΘΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙΣ ΜΩΡΗ», φέρεται να της είπε και ξαφνικά εκείνη ένιωσε ως ΛΕΝΗ Διβάνη. Πλέον, αντιμετωπίζονται ως ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ με τη ΛΕΝΗ.

Και μπορεί η ΛΕΝΗ Διβάνη να είχε τις αντιρρήσεις της, το εγχείρημα όμως του Σταύρου το υποστηρίζουν η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, η ΜΑΡΙΑ Η ΑΣΧΗΜΗ, οι ΣΑΒΒΑΤΟΓΕΝΝΗΜΕΝΕΣ, ο ΑΡΗΣ ΜΠΟΝΣΑΛΕΝΤΗΣ, οι ΤΡΕΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ, οι 7 ΘΑΝΑΣΙΕΣ ΠΕΘΕΡΕΣ, οι 4 του Παπακαλιάτη, σύσσωμο το ΚΑΤΩ ΠΑΡΤΑΛΙ και φυσικά ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΑΧΑΪΑΣ και ειδικότερα η Μιμή Ντενίση, η οποία θα αναλάβει και χρέη μεταφράστριας στο νέο κόμμα, αφού ο Σταύρος έκανε κοπάνες από του Στρατηγάκη την αυλή και πήγαινε στην αυλή του Γιωργάκη και του Σημίτη.

Πέραν όμως αυτών, ο Σταύρος είναι σίγουρος ότι θα κερδίσει τη ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ 592 ΕΥΡΩ, μια γενιά που κρύβει μέσα της το ΜΕΓΑΛΟ ΘΥΜΟ και το μέλλον της το βλέπει ως ΜΑΥΡΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ. Οι πληροφορίες λένε ότι ο Σταύρος δε θα κατσικωθεί στην ηγεσία του κόμματος σαν να βρίσκεται ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ και όπως κάνουν οι άλλοι δυο κεντροαριστεροί ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ, λέγε με Βενιζέλο και Κουβέλη. Ο Πέτρος Τατσόπουλος τώρα, ένιωσε ξαφνικά για τον Σταύρο έναν έρωτα, τον πήρε τηλέφωνο και του είπε «Σταύρο, θέλω να είμαστε ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΖΙ», τώρα που και εγώ βγήκα από το ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Σταύρος όμως επειδή είναι καλό και ευγενικό παιδί, προσδοκά υψηλά ποσοστά στις ΓΥΝΑΙΚΕΣ (όσες τέλος πάντων έχουν ξεφύγει του Πέτρου) , στις ΓΟΡΓΟΝΕΣ και στις ΚΟΥΚΛΕΣ. Σκοπεύει μάλιστα να στείλει στην κάθε μια ξεχωριστά mail με το μότο ΚΛΕΙΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ και ψήφισε τους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ των ονείρων σου ή ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΛΕΕΙ Σ’ ΑΓΑΠΩ όπως εγώ  και με την υπόδειξη ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΒΡΩΜΙΚΑ, πουλάει.

Οι δημοσκόποι τώρα δίνουν ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ στην είσοδο του κόμματος του Σταύρου στην Ευρωβουλή, ενώ δε λείπουν και οι απειλές σε βάρος του από αρχηγούς συστημικών κομμάτων. «Πρόσεχε Σταύρο, ΜΕ ΛΕΝΕ ΒΑΓΓΕΛΗ», του είπε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και του έκανε ΔΕΚΑ ΛΕΠΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑ,  ενώ ο Άδωνις Γεωργιάδης τον χαρακτήρισε ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, παίρνοντας ως παράδειγμα τον εαυτό του.

Ο Σταύρος όμως προχωράει ακάθεκτος μπροστά, επιστρέφοντας στην ελληνική κοινωνία τα ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, φέρνοντας τα πάντα στο φως ώστε να μην υπάρχουν ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι για τις ανάγκες του εγχειρήματος βγήκε από τη μπανιέρα η Ζέτα Μακρυπούλια που μούλιαζε εκεί μέσα εδώ και εβδομάδες.

Σάλο, ωστόσο, προκαλεί, η είδηση της τελευταίας στιγμής πως στο πλευρό του Σταύρου στέκονται σύσσωμοι ΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ (του Γιώργου και) ΤΟΥ ΜΕΓΚΑ.

PAGANELI

Στο πλευρό της Χ.Α οι κυνηγοί Ελλήνων της Ουκρανίας

Δεσμοί αίματος συνδέουν τους φασίστες της χώρας μας με τα ναζιστικά μορφώματα που απειλούν τους Έλληνες της Ουκρανίας όπως προκύπτει από μια απλή περίηγηση στο site της Χρυσής Αυγής.

Η φωτογραφία, που είχε αναρτήσει η Χ.Α, δείχνει ομάδες Ουκρανών φασιστών σε συγκέντρωση συμπαράστασης για τη δολοφονία δυο χρυσαυγιτών (τότε που όλοι ειμαστάν χρυσαυγίτες σύμφωνα με τον υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων Γρ. Βαλιανάτο).

Εξίσου στενοί όμως είναι και οι δεσμοί του ΕΛΑΜ, του Κυπριακού αδελφού κόμματος της Χ.Α, με το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα της Ουκρανίας Svoboda, που έχει μετατραπεί σε αγαπημένο παιδί του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και των Βρυξελλών.

Οι κύπριοι φασίστες δεν μπορούσαν να κρύψουν την χαρά τους όταν αντιπροσωπεία του Svoboda τους επισκέφθηκε στην Κύπρο τον Ιούνιο του 2013.

 Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης διαβάστηκε μάλiστα και χαιρετισμός που απήυθυνε ο Μιχαλολιάκος στους Ουκρανούς φασίστες.



 Με πληροφορίες από το Lenin Reloaded
infowar

Προσοχή στο κενό μεταξύ Ευρωπαϊκών Αξιών... και Ναζισμού

Ο διάλογος για το τι είναι σήμερα η Ευρωπη δεν πρόκειται να ξεκινήσει. Τουλάχιστον όχι εάν δεν τον ξεκινήσουμε εμείς βάζοντας το θέμα καθαρά. H μεταπολεμική ευρωπαϊκή ενοποίηση έχει προδοθεί και έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης.

Του Αποστόλη Φωτιάδη @balkanizator

«Το τελευταίο διάστημα έχει μπει η Αλ Κάιντα στη Λιβύη. Κάνουν ό,τι μπορούν να την ελέγξουν αλλά εάν δεν την απωθήσουν, ξέχνα τη Μεσόγειο όπως την ήξερες» λέει ο Κ.Π. που εδώ και λίγο καιρό εργάζεται στην Τρίπολη. Ο άνθρωπος ακριβολογεί: Στις 5 Οκτωβρίου Αμερικανοί στρατιώτες πιάνουν τον Abu Anas al-Libi, σημαντικό στέλεχος της Αλ Κάιντα στην περιοχή. Πέντε μέρες μετά ένοπλοι απαγάγουν τον πρωθυπουργό της χώρας Ali Zeidan ως αντίποινα και τον απελευθερώνουν μερικές ώρες μετά. «Για να καταλάβεις πόσο άσχημα είναι τα πράγματα, οι δυτικοί θεωρούν ότι ακόμα και υπουργοί έχουν διασυνδέσεις μαζί τους» είχε πει ο Κ.Π. Αργότερα διαβάζοντας βρίσκω ότι τα μέλη της ένοπλης οργάνωσης που απήγαγαν των πρωθυπουργό συνδέονται με τα υπουργεία άμυνας και εσωτερικών.

Τι δουλειά κάνουν οι «δυτικοί» στον απόηχο της Αραβικής Άνοιξης. Ξαναχτίζουν ένα κόσμο στα μέτρα τους ή παλεύουν να ελέγξουν το χάος που αναδύεται μέσα από τα ερείπια της παλιάς τάξης πραγμάτων; Από πέρυσι την άνοιξη η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί μέσω της αποστολής EUBAM, την οποία διευθύνει το γραφείο της Βαρόνης Καθριν Άστον για τις Εξωτερικές υποθέσεις της ΕΕ, την οργάνωση και εκπαίδευση ενός νέου σώματος ασφαλείας στην Λιβύη. Μέχρι εδώ ισχύει η ιστορία της ώριμης Ευρώπης που βοηθά, αλλά δεν εκβιάζει τα έθνη, να βαδίσουν τους δύσκολους δρόμους του εκδημοκρατισμού και της υιοθεσίας των αξιών του φιλελευθερισμού. Αλλά αυτό μέχρι εδώ. Διαβάζοντας τις αμέτρητες σελίδες του κείμενου της αποστολής ο EUoberver διαπίστωσε ότι η εντολή της αποστολής αφήνει χώρο και για την εκπαίδευση ειδικών παραστρατιωτικών δυνάμεων ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση της χώρας. Κάτι που θα ανέτρεπε τα σχέδια αυτών, των Γάλλων και Γερμανών κυρίως, που αποφάσισαν να ανατρέψουν το αυταρχικό καθεστώς του Καντάφι.

Αυτή η λεπτομέρεια αναδεικνύει μια αντίφαση βαθιά στον πυρήνα της εξωτερικής πολιτικής που έχει ασκήσει εδώ και δυόμισι δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολύ περισσότερο πρόκειται για μια αντίφαση που ταξιδεύει ακόμη βαθύτερα και αγγίζει ακόμα και αυτόν τον ίδιο τον υπαρξιακό μύθο της ενωμένης Ευρώπης. Τι είναι σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ένα υπερεθνικό δημιούργημα που φτιάχτηκε με κόπο για να εξασφαλίσει ότι η ευρωπαϊκή ήπειρος δεν θα ξαναπέσει ποτέ θύμα της εθνικιστικής μισαλλοδοξίας. Που παράγει αδιάκοπα την κατάλληλη ρητορική και συντηρεί τυπικά την απαραίτητη θεσμική υποδομή αλλά δεν έχει αποβάλει το ένστικτο του έθνους κράτους από τον πυρήνα της στρατηγικής του.

Η αυταπάτη ότι τα κράτη μέλη συν-αποφασίζουν στις επιτροπές υπουργών ή το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ήταν αρκετή για να κατευνάζει αυτή την κριτική τη δεκαετία του 90, έπειτα όμως από την εμπειρία της ελληνικής κρίσης είναι φανερό ότι, όταν τα συμφέροντα των κρατών μελών δεν συμβαδίζουν, τότε ισχύει ο νόμος του ισχυρού και η πολιτική κουλτούρα της Ευρώπης τείνει προς το Μακιαβελλισμό. Αυτό δεν είναι αρκετό για να απορρίψει κανείς την ευρωπαϊκή ενοποίηση και τα προνόμια που δημιούργησε ως ιστορικό δεδομένο. Αλλά και το ιστορικό δεδομένο της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν είναι αρκετό, εκτός ίσως για τους εναπομείναντες εραστές του ρομαντικού ευρωπαϊσμού, για να μην παρατηρεί κανείς σήμερα ότι οι λόγοι επιδείνωσης των εθνικισμών και η επιστροφή της αντίληψης της γεωπολιτικής με όρους Ιεράς Συμμαχίας, ή στο πιο σύγχρονο με όρους ιμπεριαλισμού, δεν είναι θέμα ορισμένων περιθωριακών στις παρυφές της Ευρώπης αλλά έχουν μολύνει την καρδιά των Βρυξελλών.

Για έναν ιστορικό τα ίχνη αυτής της αποτυχίας μπορούν να εντοπιστούν πολύ παλιότερα. Σε ένα παλιό (1996) αλλά επίκαιρο για την εποχή του ακαδημαϊκό άρθρο ο καθηγητής Μίκαελ Μπάουν προτείνει μια εναλλακτική ερμηνεία για τους λόγους που η Ευρωπη φτάνει μέχρι την υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ το 1991. Αντί για αποτέλεσμα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης (χωρίς αυτό να την εξαιρεί από την συνολική ανάλυση), ο Μπάουν εξηγεί γιατί το Μάαστριχτ ήταν αποτέλεσμα της αντίδρασης των ευρωπαϊκών κρατών στη γερμανική ενοποίηση (Νοέμβριος του 1989) και το τέλος του ψυχρού πολέμου. «Πολύ περισσότερο πρόκειται για το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης μεταξύ των δυο σημαντικότερων κρατών της Ε.Ε., της Γαλλίας και της Γερμανίας. Οι οποίες αντιλήφθηκαν τη συμφωνία ως ένα μέσο για την εξασφάλιση ζωτικών εθνικών συμφερόντων τους». Σε αυτό το ιστορικό σημείο και στη φύση της συνθήκης ως προϊόντος «υψηλής πολιτικής» ο Μπάουν εντοπίζει την αναχώρηση από την ευρωπαϊκή πολιτική μεθοδολογία των τριών προηγούμενων δεκαετιών και το μετασχηματισμό των στόχων της ευρωπαϊκής ενοποίησης, που σταδιακά θα μετατραπεί σε πλατφόρμα ενδο-ευρωπαϊκών «εθνικών» ανταγωνισμών.

Σε τι συμφώνησαν όμως τότε Γάλλοι και Γερμανοί; Στην ουσία οι Γάλλοι αποδέχθηκαν τη γερμανική ενοποίηση, εφόσον οι Γερμανοί ήταν έτοιμοι να αποχαιρετίσουν το μάρκο για το νέο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα. Αυτή ήταν η απαραίτητη ευρωπαϊκή εμβάθυνση ώστε η αναγέννηση του γερμανικού γίγαντα να είναι ελεγχόμενη, ή έτσι πιστέψαν τότε οι Γάλλοι. Πάνω σε αυτήν την ανομολόγητη σε μεγάλο βαθμό συμφωνία γεννήθηκε η Ευρωζώνη της οποίας οι τεράστιες ανεπάρκειες είναι αποτέλεσμα του ότι βασίσθηκε σε εθνικές προτεραιότητας και όχι σε μια πραγματική προσπάθεια εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Μπορεί και πρέπει να καταλογίσει ακόμη ένα σφάλμα κανείς στους Ευρωπαίους πατέρες εκείνη την εποχή. Την αποτυχία ή την επιλογή τους, αφού η αλήθεια βρίσκεται πάντα κάπου στην μέση, να προχωρήσει η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ας αφήσουμε τα αίτια (πάντα υπάρχουν πολλά και όσοι δεν θέλουν να κουβεντιάσουν ουσιαστικά την πολιτική της εποχής πάντα καταλήγουν μετά από λίγο να λένε για τα προαιώνια μίση των Βαλκανίων) και ας κοιτάξουμε λίγο στις αφορμές.

Στις 23 Δεκέμβρη του1991 η Γερμανία αναγνώρισε ως ανεξάρτητα κράτη, μονομερώς και αγνοώντας τις αντιρρήσεις των ευρωπαίων εταίρων της, την Κροατία και τη Σλοβενία. Σε σχέση με την εξωτερική πολιτική συναίνεσης που ακολουθούσε μεταπολεμικά η Γερμανία, αυτή ήταν μια πρωτοφανής απόφαση που εν μέρει, και όχι στο όλον, σφράγιζε τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσει κανείς απόλυτα τέτοιες πολιτικές αποφάσεις ακόμα και δυόμισι δεκαετίες μετά, αλλά είναι βέβαιο ότι την αναγνώριση υπαγόρευσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό εσωτερικά συμφέροντα που στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας έβλεπαν τη δημιουργία νέων αγορών που θα απορροφούσαν τη δυναμική της ενοποιημένης γερμανικής οικονομίας μετά την εξαφάνιση ενός τεράστιου ανταγωνιστή στην Ανατολή. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν τεράστιο λάθος εάν αναλογιστεί κανείς πως ακόμα ένας ισχυρός παίκτης θα άλλαζε τις ισορροπίες ισχύος στην Ευρωπη και θα διεύρυνε τη ανάγκη για πραγματική ενοποίηση. Και η επιλογή της έγινε ακριβώς γιατί τις στρατηγικές ήδη από τότε δεν υπαγόρευε το ευρωπαϊκό όραμα αλλά τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα. Αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι ο Χέλμουτ Κολ είχε κλείσει τη συμφωνία του Μάαστριχτ μόλις είκοσι ήμερες νωρίτερα, 9 και 10 Δεκέμβρη (η υπογραφή έγινε στο ίδιο μέρος στις 7 Φλεβάρη του επόμενου έτους).

Είναι ειρωνικό λοιπόν να ακούει κανείς τόσα χρόνια μετά τις εκκλήσεις του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγιερ, ο οποίος μάλιστα ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα το 1991 ως νομικός σύμβουλος στο κρατίδιο του Ανόβερου, για διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Η κυριαρχία που εκπροσωπεί, που παραδόξως είναι ο μόνος ευρωπαϊκός παράγοντας που έχει πετύχει την υπερεθνική του πραγμάτωση σε τέτοιο βαθμό μέσα στην Ευρωπη, δεν διακατέχεται από τέτοιες ευαισθησίες. Τα αφεντικά του Στάινμαγιερ και της Κάθριν Άστον έχουν ξεπεράσει προ-πολλού το θέμα του ποια Ευρωπη θέλουν, και έχουν μάλιστα φροντίσει αυτή η κουβέντα να μη γίνει μέσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πρόκειται άλλωστε για βλαβερό προβληματισμό.

Εάν κοιτάξει κανείς τα πρακτικά της συνόδου κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών στις 19-20 Δεκεμβρίου θα αντιληφθεί από την 1η σελίδα πώς ακριβώς βλέπουν αυτοί το μέλλον της Ευρώπης. Το κείμενο ξεκινάει έτσι...

«Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η άμυνα είναι σημαντική. Μία αποτελεσματική Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και άμυνας συμβάλλει στην ενίσχυση της ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών και συνεισφέρει στην ειρήνη και τη σταθερότητα στη γειτονιά μας και στον κόσμο γενικότερα. Ωστόσο, το στρατηγικό και γεωπολιτικό περιβάλλον της Ευρώπης μεταβάλλεται ταχύτατα. Οι προϋπολογισμοί για την άμυνα στην Ευρώπη συρρικνώνονται, οπότε περιορίζονται οι δυνατότητες για εξέλιξη, ανάπτυξη και διατήρηση στρατιωτικών δυνατοτήτων. Οι κατακερματισμένες ευρωπαϊκές αμυντικές αγορές θέτουν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα και ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας άμυνας και ασφάλειας στην Ευρώπη».

Και καταλήγει σε μια πλήρη αναβάθμιση του ρόλου της «Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας» (CSDP) και της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Άμυνας, προβλέποντας δισεκατομμύρια ευρώ για την ανάπτυξη μιλιταριστικών εξοπλισμών μέχρι το 2025. Αυτά αρχές του 2014 όταν πάνω από το 20% του ευρωπαϊκού πληθυσμού ζει σε συνθήκες αποκλεισμού και φτώχειας.

Στο κείμενο της συνόδου κορυφής μπορεί να συνοψίσει κανείς τις προτεραιότητες του οράματος για την Ευρώπη ως μια αιχμαλωσία από εθνικές πολιτικές ελίτ που πειθήνια υπακούουν σε ό,τι υπαγορεύουν τα συμφέροντα του διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης ο μιλιταρισμός, απολογητής του οποίου σε αυτή την περίπτωση είναι η Άστον, ως οικονομική πολιτική υπήρξε για τα ευρωπαϊκά έθνη κράτη, και όχι μόνο, μια εύκολη επιλογή. Πολύ περιέργως και εντελώς συμπτωματικά η δημοσιονομική προσαρμογή υπήρξε παρομοίως δημοφιλής πάνω κάτω τις ίδιες εποχές, τουλάχιστον κάτι τέτοιο γράφει ο Καρλ Πολάνυι στο ‘Μεγάλο Μετασχηματισμό’. Ομολογουμένως θα είχε πολύ ενδιαφέρον μια κουβέντα πάνω στο εάν υπάρχει σχέση αίτιου και αιτιατού πάνω σε αυτό.

Πάντως και στις δυο περιπτώσεις είναι αναγκαία μια κάποια υποκρισία ώστε μπροστά από τα ερείπια που αφήνει πίσω της αυτή η πολιτική να χωράνε οι επικλήσεις του ευρωπαϊκού κεκτημένου και των αξιών του. Όπως η Επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων Μάλμστρομ παρουσιάζει την Ευρώπη - φρούριο ως εργαλείο σωτηρίας προσφύγων, έτσι και η Άστον εργάζεται εντατικά για την ελευθερία του λαού της Ουκρανίας από τον πρώην εγκληματία και νυν πολιτικό ηγέτη, ανήμπορη να διακρίνει μεταξύ πολιτών, οργανωμένων συμφερόντων και χιτλερικών.

Αυτού του είδους η αδιακρισία, εν ονόματι αδίστακτων συμφερόντων και πολιτικού πραγματισμού, είναι που μετατρέπει το ευρωπαϊκό μέλλον μας σήμερα σε μια φυλακή. Ο διάλογος για το τι είναι σήμερα η Ευρώπη δεν πρόκειται να ξεκινήσει. Τουλάχιστον όχι εάν δεν τον ξεκινήσουμε εμείς βάζοντας το θέμα καθαρά. H μεταπολεμική ευρωπαϊκή ενοποίηση έχει προδοθεί και έχει γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Η τυφλή προσήλωση στον αγνό ευρωπαϊσμό αρνείται ότι αυτός οδηγεί την ΕΕ σε αδιέξοδο και στην ουσία τρέφει την άνοδο του ευρω-σκεπτικισμού. Δεν ωφελεί να αναζητά κανείς φιλολογικούς όρους διαλόγου αφού η ευρωπαϊκή ελίτ, ανήμπορη να υπερβεί το ένστικτο της επιβίωσης και τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος, αγρεύει συνομιλητές και πιόνια μόνο σε χώρους που προθυμοποιούνται να σπρώξουν την δική της ατζέντα.

Ούτε να αναρωτιέται κανείς τι συμβαίνει ξαφνικά επειδή...



όταν ο Ολεγκ Τιαγκνιμποκ, αρχηγός του νέο-ναζιστικού Σβόμποντα στην Ουκρανία, απλώνει το χέρι του να χαιρετίσει τον Χίτλερ...



του το αρπάζει η Καθριν Άστον και το σφίγγει.

Αποστόλης Φωτιάδης

thepressproject