Πρωταγωνιστές της δημοκρατίας.

Μερικές απόψεις του Σταύρου Θεοδωράκη από τον  Άρη Χατζηστεφάνου και το INFOWAR πρίν μας πάρει το ποτάμι

Απαγόρευση κυκλοφορίας
«Στη Βοστώνη η αστυνομία ουσιαστικά «έκλεισε» την πόλη και τα προάστια για ώρες. Τράβηξε τον πληθυσμό στα σπίτια του και διέκοψε την κυκλοφορία των μέσων μαζικής μεταφοράς [...]  Στην Ελλάδα θα ήταν, όντως, αλλιώς. Ουδείς θα τολμούσε να αποφασίσει απαγόρευση κυκλοφορίας. Πάμε καλά; «Διότι ακόμα πιο επικίνδυνη και από τον ίδιο τον δράστη είναι η κατάργηση της στοιχειώδους ελευθερίας. Απαγορεύοντας την κυκλοφορία, η Πολιτεία προκαλεί αυτό που ήθελαν οι βομβιστές: τον τρόμο». Εννοείται ότι κόμματα και οργανώσεις θα καλούσαν σε συγκεντρώσεις στο κέντρο της πόλης «για να στερήσουμε από τους μηχανισμούς καταστολής την ευκαιρία φυλάκισης της κοινωνίας πίσω από τις μπάρες του αυταρχισμού». Και αν το Πολυτεχνείο είναι το αντίστοιχο του ΜΙΤ, μπορείτε να φανταστείτε τι θα είχε συμβεί εκεί μέσα.
Protagon 21 Απριλίου 2013
Επέμβαση του στρατού
«Ίσως, δεδομένης της κατάστασης όπου άπαντα ελέγχονται και διαχειρίζονται από τους πολιτικούς μας στον βαθμό που επιτρέπουν και επιβάλλουν τελικώς την αναξιοπρεπή διαβίωση μεγάλου πληθυσμού των Ελλήνων, ο κ Φράγκος, αν αποφάσιζε να οργανώσει τους καλύτερους αξιωματικούς της Ελλάδας προκειμένου να συντονιστούν και να φέρουν αέρα ανανέωσης στο κοινοβούλιο απομακρύνοντας τα λαμόγια και υπενθυμίζοντας τις αρχές του Συντάγματος, που επιβάλλει εις ΑΠΑΝΤΕΣ να είναι ισότιμοι απέναντι στην νομοθεσία, θα το έκανε [...] Μακάρι, λοιπόν, να παρέμβαινε με όρους …φραγκεϊκούς ο κ Φράγκος στην ελληνική κατρακύλα. Αν μάλιστα χρησιμοποιούσε και τον στρατό, θα ήταν από τις περιστώσεις που οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα αποδεικνύονταν καταστροφικές».
Protagon Νοέμβριος 2012
(Το κείμενο αφαιρέθηκε για αδιευκρίνιστους λόγους από τη θέση του στην ιστοσελίδα protagon.gr Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ)
Κατάργηση του συντάγματος
«Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εχει εκτακτες εξουσίες ,για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα αρθρα του συνταγματος πρέπει να βγούν “εκτός” η να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (πχ πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας ,απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις )».
Protagon Μάιος 2010

 ahairlessape

Χρεοκοπημένες επιχειρήσεις – ζάμπλουτοι επιχειρηματίες!

Του Θανάση  Μαυρίδη 
Είναι υπερδανεισμένοι, ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία, με απειροελάχιστες δυνατότητες να επιστρέψουν στο ορατό μέλλον στην κερδοφορία, αλλά απαιτούν περισσότερα δάνεια από τις τράπεζες, απειλώντας διαφορετικά με την διατήρηση των θέσεων εργασίας. Στην πράξη πρόκειται για την νέα γενιά των προβληματικών επιχειρήσεων, όπου τον ρόλο του ΟΑΕΔ έχει αναλάβει το τραπεζικό σύστημα. Τις εμπνεύσεις Αρσένη τις πληρώνουμε ακόμη. Οι υπερδανεισμένοι του 2014, όμως, απειλούν να μας καρφώσουν μέσα στο φέρετρο!

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι σπαταλούνται εθνικοί πόροι για να ζουν οι διοικήσεις αυτών των εταιρειών ζωή χαρισάμενη. Δεν είναι μόνο η οργή που προκαλεί το γεγονός ότι έχουμε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις με ζάμπλουτους επιχειρηματίες. Είναι και η απροθυμία του ελληνικού κράτους να βρει τα κλεμμένα. Τα δάνεια που έγιναν καταθέσεις στην Ελβετία! 


Δεν μιλάμε για επιχειρηματικότητα, αλλά για συμμορίες από γκάγκστερ! Κι ασφαλώς δεν αναφερόμαστε σε εταιρείες που βρέθηκαν στο κόκκινο λόγω της κρίσης ή εξαιτίας των όποιων λαθεμένων επιλογών του παρελθόντος. Αλλά για επαγγελματίες κλέφτες που ζουν ως κηφήνες με τα λεφτά των άλλων και κρύβουν τις παρανομίες τους εξαγοράζοντας τον πολιτικό κόσμο. Οι διάφορες λίστες με πλούσιους καταθέτες του εξωτερικού είναι διαθέσιμες στην ελληνική πολιτεία για να αναζητήσει τους παρανόμους, αλλά και πάλι αυτή βρίσκει χίλια δύο προσχήματα για να μην τις εξετάσει! Αν τις εξετάσουν μπορεί να πέσουν και πάνω στους εργοδότες τους! Ούτε στη Λατινική Αμερική δεν γίνονται αυτά! 

Τα χρήματα που έχουν δανείσει οι τράπεζες είναι χρήματα των αποταμιευτών. Αλλά και οι ίδιες οι τράπεζες ζουν εξαιτίας των χρημάτων των φορολογουμένων. Κατά συνέπεια, η όποια απάτη σε βάρος του τραπεζικού συστήματος είναι απάτη σε βάρος του ελληνικού λαού. Κι οι διοικήσεις των τραπεζών οφείλουν άμεσα να αλλάξουν ρότα και να βάλουν ένα τέλος σε αυτή την ιστορία.

Να πάρουν από τα χέρια των αμαρτωλών διοικήσεων την διαχείριση, να μετοχοποιήσουν σημαντικό μέρος των δανείων και στην συνέχεια να τις εξυγιάνουν και να προσπαθήσουν να τις πουλήσουν. Είναι ο μόνος τρόπος για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους οι τράπεζες (ή έστω κάποια από τα λεφτά που έχουν ήδη δώσει) και να διασωθούν οι θέσεις εργασίας. Οτιδήποτε άλλο θα έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνονται οι ζημιές και να γίνεται όλο και πιο δύσκολη η προσπάθεια ανασυγκρότησης της επιχείρησης. 

Η δυνατότητα των τραπεζών για χρηματοδότηση είναι περιορισμένη και συγκεκριμένη. Αν τα χρήματα αυτά πετιούνται μέσα σ΄ ένα πηγάδι δίχως πάτο, τότε είναι περιττό να συζητάμε για την όποια πιθανότητα ανάκαμψης. Τα χρήματα των τραπεζών πρέπει να χρησιμοποιηθούν σωστά και έτσι να αποκτήσουν πολλαπλασιαστική δύναμη στην αγορά. Και ταυτόχρονα θα πρέπει όλοι να λάβουν το μήνυμα ότι η αγορά θα αρχίσει να αποκτά κανόνες, για να μπορούμε κάποια στιγμή να μιλάμε για μία κοινωνία που θα προσφέρει στους πολίτες της ίσες ευκαιρίες. 

Πηγή: Capital.gr

Οι θανατηφόρες λέξεις του ΚΚΕ

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

«Οπορτουνιστές», «προβοκάτορες», «ταξικοί προδότες», «προωθητές της ναρκοκουλτούρας», «μπράβοι της αστικής ιδεολογίας», «φορείς της αντικεκεδίλας».

Η ηγεσία του ΚΚΕ πετάει τις λέξεις πάνω από τα τείχη, όπως πέταγαν οι πολιορκημένοι τις πέτρες, τα βέλη, το υγρό πυρ στον εχθρό που τους πολιορκούσε. Λέξεις βαριές, βουτηγμένες στο φαρμάκι του μίσους, λέξεις που θα ήταν έως και θανατηφόρες, αν δεν ήταν κενές περιεχομένου, κελύφη άδεια, πεταμένα στα σκουπίδια της Ιστορίας. Οι λέξεις άδειασαν μαζί με την ισχύ που είχαν παλαιά οι φορείς τους και πλέον προκαλούν γέλιο, σαν νούμερο επιθεώρησης με αστείες ντοπιολαλιές. Εκτός κι αν η ισχύς επανέλθει, οπότε οι λέξεις θα ξαναγίνουν λεπίδες και το γέλιο θα παγώσει στο στόμα μας, μαζί με το στόμα μας.

Η ηγεσία του ΚΚΕ μιλά και συμπεριφέρεται σαν να προασπίζεται ένα πολιορκημένο κάστρο, το κάστρο του κομμουνισμού, το καταφύγιο των απανταχού κατατρεγμένων. Αποστολή ύψιστη, που δικαιολογεί τα πάντα, τις κραυγές, τη συκοφαντία, το ξεδιάντροπο ψέμα, τις καυτές λέξεις που πέφτουν σαν υγρό πυρ στο σώμα του εχθρού, να το κατακάψουν το άτιμο το σώμα, να μην μείνει υπόλειμμα ούτε για τεστ DNA. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ακόμη και τα κολλητιλίκια με τα Μέσα τα αστικά, που μας δίνουν άπλετο χρόνο να βγούμε και να κατακεραυνώσουμε τον Εξαποδώ.

Κανένα κομμουνισμό, κανένα κάστρο δεν υπερασπίζεται η ηγεσία του ΚΚΕ.

Τον εαυτό της υπερασπίζεται, τον Περισσό θέλει να κρατήσει ανοιχτό. Να το κρατήσουμε ανοιχτό το μαγαζί κι ας έχει γίνει μαγαζάκι κι ας λιγόστεψαν τα τετραγωνικά. Δεν πειράζει, θα πετάξουμε τον 902 TV κι ας τον πάρει ο Βρυώνης, ο κολλητός του Σαμαρά, θα πετάξουμε τον 902 fm κι ας τον πάρει ο Κουρτάκης, ο άλλος κολλητός του Σαμαρά, κοίτα να δεις σύμπτωση, ρε παιδί μου, κάθε φορά που πετάει κάτι η ηγεσία του ΚΚΕ, υπάρχει πάντοτε κάποιος κολλητός του Σαμαρά να το αρπάξει. Πετάξτε της σαβούρα, για να απλώσει την αρίδα της η φωτισμένη ηγεσία, πουλήστε για εκατομμύρια τις συχνότητες που σας χάρισε το κράτος, διώξτε τους εργαζόμενους και δοξάστε το Μνημόνιο που σας έδωσε τα νομικά όπλα για να το πράξετε.

Αν ο κόσμος του ΚΚΕ είχε αντιληφθεί ότι η ηγεσία νοιάζεται μόνο για το μαγαζάκι της, θα την είχε εγκαταλείψει προ πολλού.

Γι' αυτό ο Κουτσούμπας και οι συν αυτώ κάνουν ό,τι μπορούν για να κρύψουν την αλήθεια. Λένε ψέματα στον κόσμο τους, τον ντοπάρουν με παραμύθια, ότι δήθεν προστατεύει το κάστρο του κομμουνισμού, που πολιορκείται από βαρβάρους και δράκους. Να νομίζουν ότι πολεμούν για το κάστρο, για να μην καταλάβουν ότι πολεμούν για την αγέλαστη νομενκλατούρα του Περισσού.

Δεν φοβάμαι κανέναν, παρά μόνο τους αγέλαστους, έλεγε ο καλοκάγαθος γίγαντας Πανταγκρυέλ, στο «Γαργαντούας και Πανταγρυέλ» του Φρανσουά Ραμπελαί. Οι αγέλαστοι είναι ικανοί για τα χειρότερα.

Από την ΑΥΓΗ

Βοσνία: η πολιτική γραμματική του υποθετικού λόγου

του Έντιν Χαϊνταρπάσιτς

μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης

“Κυβέρνηση εγκληματιών”: Διαδήλωση στο Σαράγεβο, 10.2.2014. Φωτογραφία του Stefano Giantini, από το flickr

Πριν από δύο εβδομάδες, χιλιάδες διαδηλωτές εισέβαλαν σε κυβερνητικά κτίρια σε ολόκληρη τη Βοσνία. To μαζικό ξέσπασμα του θυμού στο Σαράγεβο και άλλες πόλεις της Βοσνίας,  και αμέσως μετά η δημιουργία ανοιχτών συνελεύσεων των πολιτών (plenums), πολύ γρήγορα συγκέντρωσε την παγκόσμια προσοχή. Οι μεγάλες εφημερίδες προσπαθούσαν να βρουν εσπευσμένα επιτόπιους ρεπόρτερ, ενώ άρθρα του Σλαβόι Ζίζεκ και ανοιχτές επιστολές στοχαστών όπως ο Ταρίκ Αλί εξέφραζαν με ενθουσιασμό την υποστήριξή τους στις διαδηλώσεις.

 Στον δημόσιο λόγο που αναπτύσσεται για τις διαμαρτυρίες που ξεσπούν σε χώρες σε αναβρασμό  (είτε πρόκειται για τη Βοσνία, την Ουκρανία, την Ελλάδα ή την Τυνησία), διαμορφώνεται διεθνώς -ειδικά στα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις, σε Ευρώπη και Αμερική- μια γενική συναίνεση: στήριξη των βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών, συνδυασμένη με την καταδίκη του διεφθαρμένου τοπικού πολιτικού προσωπικού.

Μια τέτοια στήριξη συνοδεύεται σχεδόν πάντα από μια σειρά υποθετικών προτάσεων. Το άρθρο του Tim Judah στον Economist σχετικά με τις διαδηλώσεις στη Βοσνία αποτελεί καλό παράδειγμα. Εκτιμά ότι τα κίνητρα των διαδηλώσεων είναι «αντι-εθνικιστικά» και φιλελεύθερα, γι’ αυτό και τις στηρίζει, στο τέλος του κειμένου όμως η στήριξη δίνει τη θέση της σε μια σειρά υποθετικές προτάσεις: «Αν οι συνελεύσεις αυτές αποκτήσουν ρίζες, αν αναδειχθούν νέοι ηγέτες και αν εστιάσουν σε ρεαλιστικά αιτήματα, τότε κάτι ίσως μπορεί να αλλάξει».

Οι πολίτες της Βοσνίας έχουν συνηθίσει στον υποθετικό λόγο, όταν πρόκειται για την πολιτική κατάσταση της χώρας τους. «Αν η κατάσταση κλιμακωθεί, θα πρέπει πιθανώς να σκεφτούμε την περίπτωση στρατιωτικής παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά όχι ακόμα», δήλωσε ο Βαλεντίν Ίνζκο, Ύπατος Εκπρόσωπος του ΟΗΕ στη Βοσνία, αμέσως μετά τις διαδηλώσεις της 7ης Φεβρουαρίου.

Τέτοια «Αν» επικαλούνται φόβους και απειλές βίας· άλλα «Αν» διατυπώνονται ως παροχή ελπίδας και ώθησης στους πολλούς Βόσνιους «ηγέτες»: «Οι ηγέτες της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης πρέπει να κάνουν γενναία και αποφασιστικά βήματα, αν θέλουν η χώρα τους να προφθάσει», δήλωσε ο Στέφαν Φίλε, ο Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για τη Διεύρυνση, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του Ιουνίου στο Σαράγεβο.

Οι ίδιες οι διαδηλώσεις, εξάλλου, φορτώνονται με ακόμη περισσότερα «Αν» στα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ. Ο κεντρικός τίτλος του US News and World Report συνόψισε την κατάσταση με μια οικεία υποθετική πρόταση: «Οι Βόσνιοι μαζεύουν τα συντρίμμια τους μετά τις βίαιες διαδηλώσεις, αλλά παραμένει αμφίβολο αν κάτι θα αλλάξει».

Όλες αυτές αντιδράσεις αντανακλούν από κοινού εκείνο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «ασκήσεις υποθετικού λόγου για τη δημοκρατία»: μια γενικόλογη υποστήριξη των διαδηλώσεων, μαζί με ένα μικρό μάθημα κάθε φορά ως προς το τι θεωρείται σωστή «ανάπτυξη της δημοκρατίας».

Τι αποκαλύπτει αυτή η ιδιόμορφη πολιτική γραμματική; Λίγη δομική ανάλυση ίσως βοηθήσει να αποσαφηνίσουμε τις παραδοχές και προτροπές αυτής της γραμματικής. Πρώτον, ο πολιτικός σχολιασμός όταν εκφράζεται με υποθετικό λόγο συνήθως προσλαμβάνεται ως μια παθητική, φυσικοποιημένη φωνή της λογικής, εμφανιζόμενος περισσότερο ως ένα σύνολο αυταπόδεικτων υποτίθεται συλλογισμών («Αν οι διαδηλώσεις αναδείξουν νέους ηγέτες, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν») παρά ως οδηγίες που ορίζουν επιθυμητές και ανεπιθύμητες συμπεριφορές («Οι διαδηλωτές πρέπει να αναδείξουν νέους ηγέτες για να αλλάξει η κατάσταση»).

Κανοναρχώντας τη φωνή του ορθολογισμού, ο υποθετικός λόγος στη συνέχεια μας θωρακίζει από τους κινδύνους της υπερβολής· όχι μόνο της υπερβολής της βίας («οι διαδηλώσεις είναι καλές, εκτός αν είναι βίαιες), αλλά και της υπερβολής της πολιτικής φαντασίας («οι διαδηλώσεις είναι καλές, εκτός αν έχουν υπερβολικά ιδεαλιστικά αιτήματα»).

Τελικά, ο υποθετικός αυτός λόγος στην υποστήριξη της δημοκρατίας συνήθως επικαλείται εξωτερικούς παρατηρητές και τοπικούς ηγέτες, ορίζοντάς τους ως τους πραγματικούς πολιτικούς παράγοντες που είναι ικανοί να διοχετεύσουν την οργή των διαδηλωτών προς πιο εποικοδομητικές χρήσεις («Αν οι πολιτικοί ηγέτες δεν ακούσουν τους διαδηλωτές, καμιά πραγματική αλλαγή δεν θα συμβεί»).

Εκείνο που τελικά υποστηρίζει αυτός ο δημόσιος λόγος δεν είναι η δημοκρατία ως ένας δύσκολος και ευρύς αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά μάλλον -για να χρησιμοποιήσω τη διατύπωση της επίσημης επιστολής του Ύπατου Εκπροσώπου μετά τις διαδηλώσεις- «Μια Λογική και Εποικοδομητική Απάντηση στη Δυσαρέσκεια των Πολιτών».

Αυτή η πολιτική γραμματική διαποτίζει όχι μόνο τις σημερινές αναφορές στην βοσνιακή εξέγερση, αλλά και ένα μεγάλο μέρος των δημοσιευμάτων με θέμα τους αγώνες για την κοινωνική δικαιοσύνη, από τα κινήματα Occupy ως τις διαδηλώσεις στην Τουρκία, την Αίγυπτο και την Ουκρανία. Παρέχει στους σχολιαστές έναν τρόπο να επιδείξουν τα δημοκρατικά τους διαπιστευτήρια υποστηρίζοντας εν γένει την ιδέα της διαμαρτυρίας, αποκρύπτοντας ταυτόχρονα την αποστροφή τους απέναντι σε αντιηγετικές δομές, ουτοπικά αιτήματα κ.ο.κ., πίσω από «λογικές» νουθεσίες που απευθύνουν στα κινήματα διαμαρτυρίας. Με αυτό τον τρόπο, πετυχαίνει κανείς να επιδοκιμάζει βεβαίως τις διαδηλώσεις εκτιμώντας ταυτόχρονα ότι η αποτυχία τους είναι αναπόφευκτη.

Είναι πραγματικά ζωογόνο για το κίνημα διαμαρτυρίας στη Βοσνία ότι λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό αγνοώντας τον υποθετικό λόγο για τη δημοκρατία. Οι διαδηλώσεις γέννησαν πολλές αμεσοδημοκρατικές συνελέυσεις, με πρωτοβουλία των πολιτών.

Είναι πολύ σημαντικό. Καθημερινά, χιλιάδες πολίτες στην Τούζλα, το Μόσταρ, το Σαράγεβο, το Τράβνικ, τη Ζένικα και άλλες πόλεις συναντιούνται σε δημόσιους χώρους, όπου ο ένας μετά τον άλλο απευθύνονται στους συγκεντρωμένους. Στο τέλος κάθε συνάντησης, διαμορφώνεται μια λίστα με συγκεκριμένα αιτήματα και τίθεται σε ψηφοφορία. Ο καθένας έχει μία ψήφο· δεν υπάρχει η επιλογή της αποχής. Μέχρι τώρα, κυβερνητικοί αξιωματούχοι έχουν παραιτηθεί σε τέσσερις περιφέρειες, ενώ νέες δομές, με επίκεντρο τους πολίτες, αναπτύσσονται στις συνελεύσεις.

Αυτές οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες αντιστρέφουν ανοιχτά τον γνώριμο υποθετικό λόγο περί πολιτικής. Όπως υπενθύμισε η συνέλευση της Τούζλα στο διεθνές κοινό: «Η βαρώνη Άστον και ο επίτροπος Φίλε είναι ελεύθεροι να συμμετάσχουν στη συνέλευση των πολιτών, αν ακολουθήσουν τους ίδιους κανόνες που ισχύουν για όλους: Σηκώνεις το χέρι και ζητάς το λόγο. Έχεις δύο λεπτά».

Σε όλα αυτά, υπάρχει ένα ταμπού: Το ταμπού της επανάστασης. Να περιγράψεις την σημερινή κατάσταση στη Βοσνία ως επανάσταση μοιάζει ανόητο, ασφαλώς· τα πράγματα είναι σχετικά ήρεμα και το υπάρχον καθεστώς δεν έχει ανατραπεί και αντικατασταθεί από κάτι καινούργιο. Γιατί λοιπόν η επανάσταση είναι μια λέξη-ταμπού;

Ένας λόγος είναι ότι οι εν εξελίξει συνελεύσεις πολιτών, αν και έχουν μια βαθιά ανατρεπτική ποιότητα, κάτι που περικλείει σοβαρό επαναστατικό δυναμικό, δεν ταιριάζουν με τη συμβατική εικόνα μιας βίαιης επανάστασης. Καθημερινά, άνθρωποι σε όλη τη Βοσνία συγκεντρώνονται για να μιλήσουν μεταξύ τους, να διαμορφώσουν καινούργιες ατζέντες, να διεκδικήσουν αλλαγές, ακόμα και αν οι πολιτικές δομές παραμένουν αμετάβλητες, τουλάχιστον στα χαρτιά. Να γράφει κανείς για τέτοια γεγονότα είναι πάντα προκλητικό και επίφοβο, ειδικά εν μέσω των μεταβαλλόμενων συνθηκών στη Βοσνία.

Ο Ρολάντ Μπάρτ έγραφε: «Τα επαναστατικά γραπτά κείμενα αναπαράσταιναν πάντοτε ελάχιστα, και όχι σωστά, το τι σκοπεύει η Επανάσταση για την καθημερινότητα, τον τρόπο που αυτή εννοεί ότι θα ζήσουμε αύριο, είτε η αναπαράσταση τείνει να απαλύνει ή να μηδενίσει τον διεξαγόμενο αγώνα είτε, ακριβέστερα, η πολιτική θεωρία αποβλέπει μόνο στην εγκαθίδρυση της πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπινου προβλήματος, χωρίς να προεικάζει καμία από τις απαντήσεις του» [Ο Ρολάν Μπαρτ από τον Ρολάν Μπαρτ, μετ. Φλοράνς Πουανιάν, εκδ. Ράππας].

Τα γεγονότα στη Βοσνία είναι σημαντικά ακριβώς επειδή θέτουν τα δύσκολα ερωτήματα της ελευθερίας και της δημοκρατίας χωρίς όρους ή προεικαζόμενες απαντήσεις. Οι συνελεύσεις μπορεί να μην ταιριάζουν στη συμβατική εικόνα της επανάστασης, αλλά είναι αναμφισβήτητα ανατρεπτικές διακηρύσσοντας ότι «η συνέλευση των πολιτών δεν είναι απλώς μια διαμαρτυρία· είναι μια διαδικασία παραγωγής πιθανοτήτων».

Ο Edin Hajdarpasic διδάσκει ιστορία στο Loyola University Chicago.  Yπό έκδοση είναι το βιβλίο του “Whose Bosnia? Political Imagination and Nation-Formation in the Modern Balkans”. Το άρθρο, που μεταφράζεται εδώ με μικρές περικοπές, δημοσιεύτηκε στο www.aljazeera.com, 19.2.2014.

Το άγαλμα του Λένιν και τα σύμβολα του φασισμού

JUNGLE-Report: Το άγαλμα του Λένιν και τα σύμβολα του φασισμού

Ούτε υπέρ της προσωπολατρίας είμαι, ούτε θιασώτης της μετάλλαξης μιας επαναστατικής και απελευθερωτικής θεωρίας σε αυταρχικό δόγμα. 

 

Όμως αυτό που έχει αποδείξει η Ιστορία (του Μεσοπολέμου, του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά και των τελευταίων 25 χρόνων μετά την πτώση του Τείχους), είναι ότι όπου γκρεμίζεται ένα άγαλμα του Λένιν, ένας μικρός Χίτλερ κάνει την εμφάνισή του.

 

Όπου ρίχνονται στην πυρά τα σύμβολα που κάποτε κινητοποίησαν εκατομμύρια ανθρώπων κατά της φασιστικής απειλής, κάποια άλλα σύμβολα, τα σύμβολα του μίσους, του αίματος και της ανθρώπινης κακοδοξίας, ανεμίζουν θριαμβευτικά.

Αλλά και το ανάποδο: όπου καρφώνεται ένα κόκκινο λάβαρο, ένα ναζιστικό κτήνος ξεψυχάει.

Πέρα λοιπόν από τις όποιες γεωπολιτικές και κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις, και χωρίς καμιά υποχρέωση να λάβουμε θέση υπέρ κάποιας από τις αντιμαχόμενες δυνάμεις, αυτή είναι μια εικόνα που θα πρέπει να κρατήσουμε από τη σημερινή φλεγόμενη Ουκρανία. (Φωτογραφία κάτω: Εκατοντάδες πολίτες στο Charkiv της Ουκρανίας προσπαθούν να προστατεύσουν το άγαλμα του Λένιν.)

Πηγή:

http://jungle-report.blogspot.ca/2014/02/blog-post_24.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed:+Jungle-report+(JUNGLE-Report)

Μήπως η Κατοχή δεν τελείωσε το ’43; Προκλητική δήλωση της Κριστίν Λαγκάρντ

(Φωτογραφία: Χάρη στη θυσία αυτών των σκελετωμένων παιδιών της Αθήνας, επετεύχθη πρωτογενές πλεόνασμα στα χρόνια της κατοχής – τουλάχιστον έτσι φαίνεται να νομίζει η κυρία Κριστίν Λαγκάρντ. Άραγε χάρη σε ποιών παιδιών, ενηλίκων και γερόντων στη σημερινή Ελλάδα επετεύχθη το πλεόνασμα του Σαμαρά;)

Καταπέλτης κατά της Κριστίν Λαγκάρντ είναι το χθεσινό άρθρο του ελληνικής καταγωγής Άλεξ Αντρέου στην εφημερίδα Γκάρντιαν.  Ως γνωστόν, η επικεφαλής του ΔΝΤ,
σε συνέντευξή της στο αυστραλιανό κανάλι ABC την περασμένη εβδομάδα, είπε ότι λόγω της ανάκαμψης «όλοι πανηγυρίζουμε το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδας, το πρώτο αν δεν κάνω λάθος από το 1943».

Η προκλητική αυτή δήλωση πέρασε σχετικά απαρατήρητη, παρατηρεί ο Άλεξ Αντρέου (που αρθρογραφεί τακτικά στο New Statesman και άλλα έγκριτα έντυπα) και προσθέτει: «Δεν ξέρω τι βλέπει η Λαγκάρντ όταν επισκέπτεται την Ελλδα. Ίσως βρίσκεται σε μια διαφορετική χώρα απ’ αυτήν που βλέπω εγώ όταν επιστρέφω στην πατρίδα μου». Όταν όμως κάποιος με ετήσιο αφορολόγητο μισθό 500.000 δολάρια μετακινείται με λιμουζίνα ανάμεσα σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων και σε μαρμάρινα κτίρια συνεδρίων, εύκολα η πραγματικότητα μπορεί να περάσει απαρατήρητη, προσθέτει.

«Ή ίσως να υπάρχει μια άλλη πραγματικότητα πρώτης θέσεως, μια εκδοχή πέντε αστέρων των γεγονότων», λέει ειρωνικά.  Δύσκολα ένας τέτοιος επισκέπτης να δει τη μαυροντυμένη γυναίκα που όταν βραδιάσει ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει ή τους χιλιάδες ανασφάλιστους που καταφεύγουν στα κοινωνικά ιατρεία.

Στη συνέχεια αναφέρεται σε ένα άρθρο του έγκριτου ιατρικού περιοδικού Lancet, που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή, δύο ημέρες μετά την ανατριχιαστική δήλωση της Λαγκάρντ, και όπου περιγράφονται οι ολέθριες συνέπειες της κρίσης στην Ελλάδα (μεγαλύτερη διάδοση του AIDS, αύξηση αυτοκτονιών, βρεφικής θνησιμότητας, αριθμού εγκαταλειμμένων παιδιών, επιδείνωση της υγείας του πληθυσμού κ.λπ.).

Την άγνοια όχι μόνο της πραγματικότητας αλλά και της ιστορίας φανερώνει η δήλωση της Λαγκάρντ ότι η Ελλάδα έχει να δει πρωτογενές πλεόνασμα από το 1943, «στην καρδιά της Κατοχής όταν η χώρα έχασε σχεδόν το 10% του πληθυσμού της εξαιτίας της πείνας, της βίας και των εκτελέσεων. Και μόνο στην Αθήνα είχαμε 300.000 θύματα του λιμού το χειμώνα του 1941-42». Όμως οι αριθμοί στα λογιστικά βιβλία ευημερούσαν.

Φαίνεται πως όπως «η χούντα δεν τελείωσε το ’73», έτσι και «η Κατοχή δεν τελείωσε το ’43»… ή μάλλον η Κριστίν Λαγκάρντ και η παρέα της βλέπουν την Ελλάδα με το μάτι του κατακτητή, σαν χώρα υπόδουλη, όπως την έβλεπαν οι Ναζί στα χρόνια του πολέμου -και όλοι ξέρουμε τι είδους κυβέρνηση είχε η χώρα μας εκείνα τα χρόνια.                                                  MediΑ Oasis

manier

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΚΑΘΕ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ 

KAI «4 ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ» ΤΗΣ ΕΕ 

ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ:

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ ΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΘΗΡΙΑ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ TOY ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΑΡΜΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ!

Η αναπόφευκτη συνέπεια του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών, στην οποία εξαναγκάζει τους αγρότες η Υπερεθνική Ελίτ που διαχειρίζεται την Παγκοσμιοποίηση, μέσω των διεθνών θεσμών που ελέγχει (ΔΝΤ, ΠΟΕ, Ε.Ε. κ.λπ.), είναι η κατάρρευση των τοπικών αγορών. H συνέπεια, της ενσωμάτωσης της γεωργίας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς[ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ], μέσω της συγκέντρωσης σε ολοένα μεγαλύτερες αγροτικές επιχειρήσεις (δηλαδή

κυρίως τις Πολυεθνικές της Υπερεθνικής Ελίτ), που οδηγεί σε συμπίεση των εξόδων παραγωγής και παραπέρα μεγέθυνση της καλλιεργήσιμης έκτασης, αναγκάζει τους παραγωγούς της Ελλάδας και του Νότου σε άνισο ανταγωνισμό με τα αγροτικά συστήματα εντάσεως κεφαλαίου του Βορρά αλλά και τις φάρμες (συνήθως πολυεθνικών) στον Νότο (Λατινική Αμερική, Αφρική κλπ.), και επιφέρει την εξόντωση των μικροαγροτών, πέρα από την απώλεια της αυτοδυναμίας σε τρόφιμα

Η μαζική συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού και η ερήμωση της υπαίθρου δεν οφείλεται, όπως λένε τα παραμύθια των συστημικών παπαγάλων και της κοινοβουλευτικής Χούντας που «κυβερνά», στον δήθεν «εκσυγχρονισμό της οικονομίας» και τη στροφή των αγροτών μας σε άλλες ωφελιμότερες γι’ αυτούς απασχολήσεις. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε, όπως έγινε πάντα στην Ιστορία, την παράλληλη μαζική επέκταση είτε του βιομηχανικού τομέα (όπως συνέβη στην βιομηχανική επανάσταση των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών), είτε του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών (όπως γίνεται σήμερα με την πληροφορική επανάσταση). Μια τέτοια εξέλιξη θα σήμαινε την ταυτόχρονη δραματική βελτίωση της αγροτικής παραγωγικότητας, ώστε να συνεχίσει ο αγροτικός τομέας να καλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού, στο πλαίσιο μιας σχετικά αυτοδύναμης οικονομίας. Στην Ελλάδα όμως που ήταν βασικά εξ αρχής Προτεκτοράτο των χωρών του Βορρά (καθώς και στις άλλες χώρες της περιφέρειας και της ημιπεριφέρειας) τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Γιατί;

ΜΑΡΑΣΜΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ, ΠΛΗΡΗΣ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΥΠΑΙΘΡΟΥ

Η πορεία της Ελληνικής γεωργίας σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο είναι μία συνεχής διαδικασία μαρασμού. Αυτό φαίνεται, αρχικά, από το γεγονός της ραγδαίως φθίνουσας αναλογίας του αγροτικού στο εθνικό προϊόν, που από 29% το 1951 έπεσε στο 7% μετά μισό αιώνα, αλλά και από τον αντίστοιχο μαρασμό της αγροτιάς που απασχολούσε σχεδόν τον μισό ενεργό πληθυσμό (47% το 1951) για να μειωθεί στο 1/3 στις αρχές της παρούσας δεκαετίας (16% το 2000-2). Όμως, ενώ ο αγροτικός τομέας μέχρι την ένταξη μας στην Ε.Ο.Κ., το 1981, εξακολουθούσε να απασχολεί το 31% του ενεργού πληθυσμού, (έναντι μέσου ποσοστού 6% στα μητροπολιτικά κέντρα της ΕΟΚ), στην περίοδο μετά την ένταξη σημειώνεται γενικό βάλτωμα της αγροτικής παραγωγής, παρά τις πολυδιαφημισμένες επιδοτήσεις από την ΚΑΠ.

Την ίδια στιγμή η μείωση του αγροτικού πληθυσμού στα μητροπολιτικά κέντρα (δλδ. τις χώρες της ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ) δεν επηρέασε την αγροτική παραγωγή τους που συνέχισε ν’ αυξάνει με γοργούς ρυθμούς λόγω της μεγαλύτερης παραγωγικότητας, στην Ελλάδα βάλτωσε. Ενώ δηλαδή ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης της αγροτικής παραγωγής στα μητροπολιτικά κέντρα την προηγούμενη εικοσαετία ήταν περίπου 1,5%, το αντίστοιχο ελληνικό ποσοστό ήταν αρνητικό (-0,2%)! Και αυτό, ενώ την εικοσαετία πριν την ένταξη στην ΕΕ (1961-81) η αγροτική παραγωγή μας αυξανόταν με μέσο ετήσιο ρυθμό 2,7%!

Έτσι, ο αγροτικός μας πληθυσμός υπέστη πραγματική καθίζηση μεταξύ 1981 και 2001, αφού το ποσοστό των αγροτών στον συνολικό ενεργό πληθυσμό μειώθηκε  στο μισό. Το ίδιο βέβαια συνέβη και στα μητροπολιτικά κέντρα της Υπερεθνικής Ελίτ, αλλά ενώ εκεί μιλάμε για ένα 3% του ενεργού πληθυσμού που έπρεπε να βρει (και βασικά βρήκε) απασχόληση στον επεκτεινόμενο σύγχρονο τομέα των υπηρεσιών, στην Ελλάδα μιλάμε για ένα ποσοστό σχεδόν 16% του πληθυσμού που αναγκάστηκε να στραφεί στις συνήθως αεριτζίδικες «υπηρεσίες». Οι συνέπειες είναι οι αναμενόμενες και όσον αφορά το αγροτικό εισόδημα που, σύμφωνα με την  Eurostat, μειώνεται συνεχώς αυτή την δεκαετία, με τον δείκτη του πραγματικού εισοδήματος των αγροτών να είναι σήμερα στο 83,1 (με βάση το 2000=100) ―ενώ μείωση παρουσιάζει γενικότερα και ο Μεσογειακός Νότος (Ιταλία, Πορτογαλία, Κύπρος). 

Έτσι καταστράφηκε η αυτοδυναμία στα περισσότερα αγροτικά προϊόντα που είχαμε προπολεμικά, και σε πολλά προϊόντα μέχρι και τη δεκαετία του ’50.

• Για να έχουμε όμως αυτοδυναμία πρέπει κριτήριο της αγροτικής παραγωγής να ΜΗΝ είναι η ανταγωνιστικότητα με στόχο τις εξαγωγές, αλλά η παραγωγικότητα με διπλό στόχο την κάλυψη των αναγκών του λαού μας και ένα άνετο εισόδημα για τους αγρότες.

[ΒΛ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ]

Ο μαρασμός αυτός του αγροτικού τομέα έχει βέβαια καταστροφικές συνέπειες στην οικονομική αυτοδυναμία της χώρας και σε σχέση με τον κρίσιμο τομέα διατροφής.

ΕΙΣΑΓΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΠΑΤΑΤΕΣ: ΠΛΗΡΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΛΥΨΗΣ ΤΩΝ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ

Η καταστροφή της γεωργίας μας από τη στιγμή που μπήκαμε στην ΕΟΚ αντανακλάται και στο αγροτικό Ισοζύγιο (εξαγωγές μείον εισαγωγές) για τρόφιμα, ποτά, καπνό, βαμβάκι, κατεργ. δέρματα κλ.π., το οποίο παρουσιάζει δραματική επιδείνωση σε ολόκληρη την περίοδο μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το έλλειμμα στο αγροτικό Ισοζύγιο (δηλαδή, το πόσα περισσότερα εισάγουμε από ό,τι εξάγουμε) έχει σχεδόν οκταπλασιαστεί μετά την ένταξη στην ΕΟΚ. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι στη γεωργία μας ακόμη απασχολείται τριπλάσιο με τετραπλάσιο ποσοστό του ενεργού πληθυσμού σε σχέση με μητροπολιτικά Ευρωπαϊκά κέντρα όπως το Βέλγιο, η Γερμανία η Ολλανδία η Σουηδία και η Βρετανία, τα οποία όμως έχουν συνήθως πλεόνασμα στο αγροτικό τους ισοζύγιο. Είναι όμως χαρακτηριστικό, και ιδιαίτερα σημαντικό, ότι το ίδιο συνέβαινε και στην χώρα μας πριν την ένταξη. Έτσι, στη περίοδο μετά την μεταπολίτευση και μέχρι την πλήρη ένταξή μας (1974-80), υπήρχε ένα υγιές πλεόνασμα στο αγροτικό Ισοζύγιο που έφθανε κατά μέσο όρο τα 45 εκ. δολ. ετησίως. Την περίοδο όμως 1981-85 το πλεόνασμα μετετράπη σε σημαντικό ετήσιο έλλειμμα 254 εκ. δολ., το οποίο έφθασε τα 1.860 εκ δολ. το 1997 (τελευταία χρονιά για την οποία δίνει επίσημα στοιχεία η Τράπεζα Ελλάδος). Από τότε, το έλλειμμα αυτό έχει εκραγεί.

 Η ΚΑΠ ΩΣ ΤΟ «ΓΛΥΚΑΚΙ» ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΘΥΜΑ

Τα πραγματικά αίτια της αγροτικής κρίσης δεν ανάγονται, βέβαια, όπως υποστηρίζει η ρεφορμιστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) στις «κακές» πολιτικές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δηλαδή την κακοδιαχείρηση των επιδοτήσεων κ.λπ., αλλά στην «αγοραιοποίηση» της οικονομίας γενικά (δηλ. την βαθμιαία απελευθέρωση των αγορών) και της γεωργίας ειδικότερα, μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Έτσι, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 άρχισε η βαθμιαία άρση των εσωτερικών κοινωνικών ελέγχων πάνω στην αγορά των αγροτικών προϊόντων(προστατευτικοί δασμοί, επιδοτήσεις από τον Προϋπολογισμό, καθορισμός τιμών κ.λπ.). Αυτό συνέβη, πρώτα, στα χέρια της ΚΑΠ, η οποία ανέκαθεν καθοριζόταν με βάση τα συμφέροντα των ισχυρών «Βορείων» εταίρων μας και, σήμερα, στο έλεος των δυνάμεων της αγοράς που, μέσω του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου), οδηγεί στη σταδιακή εξαφάνιση κάθε προστασίας της αγροτικής παραγωγής, είτε σε εθνικό είτε σε κοινοτικό επίπεδο. Η ΚΑΠ ήδη πνέει τα λοίσθια και η αγροτική παραγωγή στην ΕΕ ενσωματώνεται σταδιακά στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Η ΚΑΠ απλώς κατάφερε ύπουλα να συμβάλλει στη διαστρέβλωση της αγροτικής μας δομής, με την μεταβίβαση του ελέγχου της αγροτικής παραγωγής σε εξωτερικά κέντρα.

ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ, ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΠΟΡΟΙ ΠΟΥ ΜΟΝΟΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΜΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ «ΝΟΜΟΥΣ» ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ!

Η παγκοσμιοποίηση της γεωργίας από τη μεριά των μεθόδων παραγωγής (σπόροι, λιπάσματα κ.λπ.) που παράγονται στον Βορρά αποτελεί μια σημαντική πηγή υπονόμευσης της αυτοδυναμίας των αγροτών μας. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο το ξερίζωμα από τη γη εκατομμυρίων αγροτών παγκόσμια, ενώ αυτοί που απομένουν καταδικάζονται σε ένα συνεχή αγώνα επιβίωσης, όπου η συνεχής αύξηση της παραγωγικότητας και της παραγωγής συνοδεύεται από την παράλληλη συμπίεση των τιμών και των εισοδημάτων τους! Και, φυσικά, όλα αυτά χωρίς να αναφερθούν οι συνέπειες της συγκέντρωσης στο περιβάλλον και την υγεία.

Η εξάρτηση του αγρότη από τις πολυεθνικές για την προμήθεια των φυτοφαρμάκων, μηχανημάτων, των σπόρων με «copyright» κ.λπ., δημιουργεί άλλον ένα παράγοντα εκτόπισης των μικροαγροτών. Για να επιβιώσει ο αγρότης πρέπει να ελαχιστοποιεί τα έξοδα παραγωγής, και ο αγώνας αυτός είναι εντονότερος όσο πιο απορυθμισμένες είναι οι αγορές, Ο μέσος αγρότης στη Βρετανία, για παράδειγμα, παράγει σήμερα τρεις φορές περισσότερα τρόφιμα από ό,τι πριν 25 χρόνια, αλλά το εισόδημά του είναι το μισό του τότε εισοδήματός του!

ΤΟ ΚΑΡΟΤΟ ΜΕ ΤΙΣ «ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΙΣ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ - ΤΟ ΜΑΣΤΙΓΙΟ ΤΗΣ «ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ AGRI-BUSINESS!

Τα τελευταία χρόνια, εκατομμύρια αγροτών εγκαταλείπουν τη γη τους, ιδιαίτερα στον Νότο, διότι αδυνατούν να ανταγωνιστούν τις μεγάλες αγροτικές επιχειρήσεις του Βορρά, οι οποίες όχι μόνο απολαύουν οικονομιών κλίμακας και τεχνολογικών πλεονεκτημάτων, τεράστιων δικτύων διανομής κ.λπ., αλλά, κάποτε, ακόμη και άμεσων ή έμμεσων επιδοτήσεων που μάλιστα δεν συγκρίνονται ούτε με τις επιδοτήσεις που δόθηκαν στο Νότο και στην Ελλάδα από την ΕΕ, σε αντίθεση με τη συστημική προπαγάνδα που παπαγαλίζει και μεγάλο μέρος της «Αριστεράς».

Οι επιδοτήσεις επομένως της ΚΑΠ στον αγροτικό τομέα, για τις οποίες επαίρονται οι «εκσυγχρονιστές», ενώ διάφοροι «Αριστεροί» διανοούμενοι οδύρονται διότι δεν τις εκμεταλλευθήκαμε κατάλληλα, και επαναλαμβάνουν τα ευχολόγια για τις απαιτούμενες «διαρθρωτικές αλλαγές» μέσα στην Παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, έπαιξαν κατ' αρχήν τον ίδιο ακριβώς ρόλο που παίζουν γενικότερα οι «μεταβιβάσεις» της ΕΕ σε σχέση με την ελληνική οικονομία και συνέβαλαν στη καταστροφή της παραγωγικής μας δομής και κατά συνέπεια στην εκτίναξη του Χρέους κλπ..

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑΣ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Όλα τα παραπάνω συγκάλυπταν την προϊούσα καταστροφή της παραγωγικής μας δομής, δημιουργώντας μια τεχνητή ευμάρεια —ιδιαίτερα ανάμεσα στους μεγαλοπαραγωγούς, δεδομένου ότι πάνω από το ένα τρίτο του αγροτικού πληθυσμού δεν δικαιούται επιδοτήσεις— μέσω της παροδικής αύξησης του αγροτικού εισοδήματος. Στην πραγματικότητα όμως, οι επιδοτήσεις, ως τμήμα της ΚΑΠ και των περιορισμών που επέβαλε στο τι παράγουμε και πόσο παράγουμε, συνέβαλαν σε κάτι πολύ σημαντικότερο: στην απόκρυψη της διαστρέβλωσης της παραγωγικής δομής μας που επέφερε η Κοινοτική πολιτική.

Σήμερα, το τι και πόσο παράγουμε έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τις ανάγκες των εταίρων μας παρά με τις δικές μας ανάγκες σε αγροτικά προϊόντα. Η ΚΑΠ έθετε συνεχή όρια για τη φυτική και ζωϊκή παραγωγή, για την μείωση εκτάσεων και αγροκαλλιεργειών, όχι μόνο για πλεονασματικά, αλλά ακόμη και για ελλειμματικά προϊόντα όπως ο καπνός και το βαμβάκι. Έτσι οι επιδοτήσεις, με την «βοήθεια» του άνισου σε βάρος των αγροτών μας ανταγωνισμού από τις ανταγωνιστικότερες μονάδες του Βορρά, «έπεισαν» τους αγρότες μας να ξεριζώσουν δεκάδες χιλιάδες σταφιδάμπελα στη Κρήτη και τη Πελοπόννησο, να συρρικνώσουν τη παραγωγή και ποσότητα εξαγωγών καπνού, να μειώσουν τη παραγωγή σκληρού σταριού για χάρη της ...Γαλλίας, να παράγουν οπωροκηπευτικά για τις «χωματερές» κ.λπ..

Η παγκοσμιοποίηση της αγροτικής παραγωγής και του εμπορίου σημαίνει λοιπόν ότι οι μόνοι που θα επιβιώσουν στον ανταγωνισμό είναι οι οικονομικά ισχυρότεροι, δηλαδή οι τεράστιες αγροτικές επιχειρήσεις (agri-business) που εξαπλώνονται σήμερα παντού στον Βορρά και οι οποίες, με τη συγκέντρωση κεφαλαίου και καλλιεργήσιμων εκτάσεων που διαθέτουν, είναιασυναγώνιστες.

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΩΝ «ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ» ΚΑΙ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΩΝ» ΤΟΠΙΚΙΣΤΩΝ

Για όλα τα παραπάνω, δεν είναι λοιπόν δυνατό να ξεπεραστεί η καταστροφικότερη κρίση όλων, με την στροφή στη καλλιέργεια βιολογικών προϊόντων, ή γενικότερα στην παραδοσιακή και ήπια γεωργία, όπως προτείνουν ως πανάκεια οι μεταλλαγμένοι Πράσινοι ή ακόμα και «ελευθεριακοί» τοπικιστές που είναι της μόδας τελευταία, μαζί με ολίγη από «Αμεσοδημοκρατία». Μια τέτοια επιστροφή απαιτεί ριζική αποκέντρωση στην παραγωγή και την κατανάλωση που ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΗ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, θα μπορούσε να επέλθει, σε αντίθεση με τα μισόλογα των «επαναστατών» αυτών της δήθεν «τοπικής αναγέννησης» που πολλοί προπαγανδίζουν εκ του ασφαλούς, έχοντας βολευτεί στην ωραία φάρμα τους, και στη συνέχεια περιοδεύουν με τις «εναλλακτικές θεωρίες» τους προς διαπαιδαγώγηση των νέων αγροτών...

ΤΙ ΑΚΟΜΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΝΤΑΞΗ ΣΤΗΝ ΕΕ?

• ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ, ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ
• ΣΑΛΑΜΟΠΟΙΗΣΗ, «ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ» ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΛΑΔΟΥΣ ΜΕ ΠΡΟΣΩΡΙΝΕΣ ΨΕΥΤΟ-ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ ΣΕ ΚΛΙΚΕΣ ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ ΑΠΟ ΤΑ «ΤΣΑΚΑΛΙΑ» ΤΩΝ  ΥΠΟΥΡΓΕΙΩΝ
• ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΝΤΟΠΙΑΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ, ΣΤΙΣ ΚΩΜΟΠΟΛΕΙΣ, ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ
• ΟΙ ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΗΣ ΝΤΟΠΙΑΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΩΝ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΤΙΜΩΡΗΤΟΙ ΟΣΟ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΕΛΙΤ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ!
• ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΠΥΡΕΤΩΔΩΣ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  (ΕΝΩΣΗ ΕΕ-ΗΠΑ[NAFTA]) ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΕΛΙΤ
• ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ, ΣΥΡΙΑ, ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΛΟΠΛΗΡΩΜΕΝΕΣ «ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ» ΤΗΣ ΣΕ ΟΥΚΡΑΝΙΑ Κ.Α.
• Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ «ΝΟΜΑΡΧΙΑ» ΤΗΣ ΕΕ – ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ, ΜΑΡΑΖΩΜΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ  ΥΠΑΙΘΡΟΥ

ΕΙΝΑΙ ΧΡΕΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΓΡΟΤΗ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΙΣΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΟΥΝ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΗΝ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΕΛΙΤ ΠΟΥ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΗΣ (ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ»). ΑΥΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙ:

• Άμεση Μονομερή Έξοδο από την ΕΕ (και όχι μόνο το ΕΥΡΩ)
• Μονομερή Διαγραφή όλου του Χρέους για το οποίο ποτέ δεν ρωτηθήκαμε
• Κοινωνικοποίηση μεγαλοαγροτικών επιχειρήσεων και θυγατρικών Πολυεθνικών
• Κοινωνικοποίηση της διανομής των αγροτικών προϊόντων
• Παραγωγικοί συνεταιρισμοί άμεσα ελεγχόμενοι από τις συνελεύσεις των αγροτών για τον συντονισμό της παραγωγής με βάση τις ανάγκες του ελληνικού λαού, όπως θα προκύπτουν από ενδεικτικό Σχεδιασμό
• Αναδιάταξη της Αγροτικής, Βιοτεχνικής και Βιομηχανικής Παραγωγής στη Βάση της Οικονομικής Αυτοδυναμίας, σε αλληλεγγύη και διμερείς ανταλλαγές με άλλους λαούς στο ίδιο επίπεδο Ανάπτυξης, έξω από την Παγκοσμιοποίηση

Το Μέτωπο Κοινωνικής & Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ) αποτελεί πρόταση για Μέτωπο που δεν θεμελιώνεται στην ένωση πολιτικών παρατάξεων, μετά από διάφορα «παζάρια» μεταξύ τους, για να βγει ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής που θα στηρίζει έναν βασικό στόχο. Αυτά είναι «ψευτομέτωπα» που ξεκινούν «από τα πάνω», από τις ηγεσίες κομμάτων ή οργανώσεων με σκοπό να κρατάν τον κόσμο στο «μαντρί». Το ΜΕΚΕΑ είναι ένα Μέτωπο «από τα κάτω» δηλαδή είναι μέτωπο ΠΟΛΙΤΩΝ, στο οποίο μετέχει κάθε πολίτης που δεσμεύεται από τους στόχους του ΜΕΚΕΑ, ανεξάρτητα από πολιτικές ή ιδεολογικές καταβολές.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, που META ΑΠΟ ΕΚΛΟΓΕΣ θα ρίξει την Κοινοβουλευτική Χούντα που «κυβερνάει» και θα οδηγήσει σε Κ Υ Β Ε Ρ Ν Η Σ Η ― εντολοδόχο του ΜΕΤΩΠΟΥ [άμεσα εκλεγμένη από τις συνελεύσεις του Λαού, δημοτικές και εργασιακές] που θα υλοποιήσει τους στόχους  αυτούς.

Για την αναγκαία τεκμηρίωση, όπως και για τους στόχους του ΜΕΤΩΠΟΥ [αμέσους-μεσοπρόθεσμους μακροπρόθεσμους] και τις μορφές πάλης του Μετώπου βλέπε: 

http://www.mekea.org/   και  http://www.periektikidimokratia.org/mekea

Επιχειρεί να «ανοίξει την πόρτα» στα μεταλλαγμένα η Κομισιόν

Με Δούρειο Ίππο

Οι Πράσινοι καταγγέλλουν επιχειρηματικά συμφέροντα και προειδοποιούν με πρόταση μομφής

Την πρόθεση της Κομισιόν να προχωρήσει στην έγκριση καλλιέργειας γενετικά τροποποιημένης ποικιλίας καλαμποκιού, ανακοίνωσε ο επίτροπος για την υγεία και την πολιτική καταναλωτών, Τόνιο Μποργκ, με την ομάδα των Πρασίνων στο ευρωκοινοβούλιο να καταγγέλλουν τη στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και να διαμηνύουν πως σε περίπτωση που υλοποιηθεί η ανακοίνωση του Μποργκ θα καταθέσουν πρόταση μομφής.

«Παρά την  απόφαση του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων της ΕΕ, στην οποία ένας αριθμός ρεκόρ κρατών-μελών της ΕΕ αντιτάχθηκε στην προτεινόμενη έγκριση της ποικιλίας γενετικά τροποποιημένου αραβόσιτου 1507, - αν και δεν συγκεντρώθηκε η αυξημένη πλειοψηφία που απαιτούνταν για την απόρριψη- ο ευρωπαίος Επίτροπος  για την υγεία και την πολιτική καταναλωτών, Τόνιο Μποργκ, δήλωσε ότι η Επιτροπή θα προχωρήσει ούτως ή άλλως», αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους οι Πράσινοι.

«Αυτό δεν θα περάσει, δεν θα αφήσουμε την Κομισιόν μερικούς μήνες πριν τη λήξη της θητείας της να ανοίξει την πόρτα στα μεταλλαγμένα», διαμηνύουν. Ο Νίκος Χρυσόγελος, ευρωβουλευτής των Πρασίνων, δήλωσε πως «αποτελεί πρωτοφανή αντιδημοκρατική κίνηση η επιμονή της να δώσει έγκριση σε μια γενετικά τροποποιημένη ποικιλία, στην οποία αντιτίθεται η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Ευρώπης, των ευρωβουλευτών και των κυβερνήσεων».

«Η εξόφθαλμη παρέμβαση εξωθεσμικών επιχειρηματικών συμφερόντων που επιδιώκουν να εξαναγκάσουν τα μέλη της Κομισιόν σε μια βαθιά αντιδημοκρατική κίνηση πρέπει να καταδικαστεί όχι μόνο για λόγους περιβαλλοντικούς ή υγείας αλλά και δημοκρατίας», πρόσθεσε ο ευρωβουλευτής των Πρασίνων.

Ο Ντάνιελ Κον Μπεντίτ, συμπρόεδρος των Πρασίνων, τόνισε πως «τυχόν έγκριση της εν λόγω γενετικά τροποποιημένης ποικιλίας, παρά τη σαφή αντίθεση στο Συμβούλιο και στο Ευρωκοινοβούλιο, θα επιδείξει μια περιφρόνηση για τη δημοκρατική διαδικασία από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πολύ περισσότερο, όταν είναι γνωστή η αποφασιστική αντίθεση της κοινής γνώμης στους Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς στην Ευρώπη».

«Το θέμα αυτό αποτελεί δοκιμασία για την ευρωπαϊκή δημοκρατία και, αν η Επιτροπή επιδιώξει πεισματικά την έγκριση του γενετικά τροποποιημένου αραβόσιτου 1507, οι Πράσινοι θα καταθέσουν πρόταση μομφής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο [1]», σημείωσε το ηγετικό στέλεχος των Οικολόγων Πρασίνων.

Η συμπρόεδρος των Πράσινων Ρεβέκκα Χαρμς συνέχισε: «Υπάρχει ισχυρή και δημόσια αντίθεση στην έγκριση της εν λόγω γενετικά τροποποιημένης ποικιλίας καλαμποκιού. Αντίθεση εξέφρασαν στο Συμβούλιο οι 19 κυβερνήσεις των κρατών μελών που αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του πληθυσμού της ΕΕ ενώ 4 απείχαν».

«Η απόφαση αυτή έρχεται λίγες μόλις εβδομάδες μετά την υπερψήφιση από το Ευρωκοινοβούλιο, με πλειοψηφία δύο τρίτων, ψηφίσματος κατά της έγκρισης της καλλιέργειας. Θα ήταν, λοιπόν, κυνικό εκ μέρους της Επιτροπής να προχωρήσει και να εγκρίνει για καλλιέργεια τη ΓΤ ποικιλία αραβόσιτου 1507. Καλούμε την Κομισιόν να αναγνωρίσει αυτή την πραγματικότητα και να αποσύρει την πρότασή της,  αλλιώς θα αντιμετωπίσει  πρόταση μομφής. Η διαδικασία της ΕΕ για την έγκριση των ΓΤΟ είναι σαφές ότι είναι ακατάλληλη για τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Δεν πρέπει να προχωρήσει η σημερινή Κομισιόν σε περαιτέρω εγκρίσεις μέχρι η διαδικασία να αναθεωρηθεί και να ληφθεί υπόψη η συνεχής και νόμιμη αντίθεση σε αυτή την αμφιλεγόμενη τεχνολογία», ανέφερε.

1. Μια πρόταση μομφής μπορεί να ξεκινήσει από το ένα δέκατο των μελών που απαρτίζουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (δηλαδή 77 ευρωβουλευτές) 

Σχετικά Άρθρα: 

Χρυσόγελος: Ομάδες με λογική «μουτζαχεντίν» στους Οικ. Πράσινους

Προϋπολογισμός της ΕΕ 2014-2020: H χαμένη ευκαιρία. Του Νίκου Χρυσόγελου

Η τρόικα λογοδοτεί στο Ευρωκοινοβούλιο. Στην Ελλάδα σιωπή. Του Ν. Χρυσόγελου

Copyright TVXS.gr

TTIP: η εμπορική συμφωνία ΗΠΑ-Ε.Ε., μια ολομέτωπη επίθεση στη δημοκρατία

του Τζωρτζ Μπονμπιό

μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου

Θυμάστε εκείνο το δημοψήφισμα στη Βρετανία, για το εάν θα έπρεπε να δημιουργήσουμε μια ενιαία αγορά με τις Ηνωμένες Πολιτείες; Ξέρετε, εκείνο που ρωτούσε για το εάν οι επιχειρήσεις πρέπει να έχουν το δικαίωμα να καταργούν τους νόμους μας… Όχι; Ούτε κι εγώ. Βέβαια, τις προάλλες έψαχνα κάνα δεκάλεπτο το ρολόι μου, πριν καταλάβω ότι το φορούσα. Το ότι ξέχασα το δημοψήφισμα είναι μάλλον άλλο ένα σημάδι ότι γερνάω. Γιατί σίγουρα πρέπει να έγινε δημοψήφισμα, έτσι δεν είναι; Μετά από όλη εκείνη την αγωνία για το εάν πρέπει να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι, η κυβέρνηση δεν θα παρέδιδε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα σε κάποιον σκιώδη, αντιδημοκρατικό οργανισμό χωρίς να μας ρωτήσει. Έτσι δεν είναι;

Ο σκοπός της Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (TΤIP) είναι να παρακάμψει τις διαφορές μεταξύ του κανονιστικού πλαισίου των ΗΠΑ και αυτού των ευρωπαϊκών κρατών. Έχω ξαναγράψει γι’ αυτό το θέμα, αλλά δεν είχα θίξει το πλέον σημαντικό ζήτημα: την αξιοσημείωτη δυνατότητα που χαρίζει στις μεγάλες επιχειρήσεις να ταράξουν στις αγωγές όσες κυβερνήσεις θα προσπαθούσαν να υπερασπίσουν τους πολίτες τους. Θα επέτρεπε σε μυστικοπαθείς επιτροπές επιχειρηματικών νομικών συμβούλων να παρακάμπτουν κοινοβουλευτικές αποφάσεις και να καταργούν προστατευτικές νομοθεσίες.

Ο μηχανισμός μέσω οποίου επιτυγχάνονται τα παραπάνω είναι γνωστός ως μηχανισμός επίλυσης διαφορών επενδυτή και κράτους. Χρησιμοποιείται ήδη σε πολλά μέρη του κόσμου για να απενεργοποιήσει κανονισμούς που προστατεύουν τους ανθρώπους και το περιβάλλον.

Μετά από εκτεταμένο δημόσιο διάλογο, τόσο μέσα όσο κι έξω από το Κοινοβούλιο, η αυστραλιανή κυβέρνηση αποφάσισε ότι όλα τα τσιγάρα θα πωλούνται σε ίδια πακέτα, ανεξαρτήτως μάρκας, που θα φέρουν μονάχα προειδοποιητικές για την υγεία ετικέτες με αποτρόπαιες φωτογραφίες. Η απόφαση αυτή κυρώθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Αυστραλίας. Ωστόσο η Philip Morris, χρησιμοποιώντας μια εμπορική συμφωνία μεταξύ της Αυστραλίας και του Χονγκ Κονγκ προσέφυγε σε εξωχώριο δικαστήριο, απαιτώντας ένα τεράστιο ποσό ως αποζημίωση για την απώλεια της «πνευματικής ιδιοκτησίας» της.[1]

Άλλο παράδειγμα, η Αργεντινή: κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που πέρασε και προκειμένου να μετριάσει τη λαϊκή οργή, η κυβέρνηση της χώρας «πάγωσε» τις αυξήσεις στους λογαριασμούς του ηλεκτρικούκαι του νερού. Οι πολυεθνικοί πάροχοι, των οποίων οι υπέρογκες τιμές είχαν προκαλέσει την αντίδραση της κυβέρνησης, άρχισαν τις αγωγές. Γι’ αυτό και για άλλα «εγκλήματα», η Αργεντινή αναγκάστηκε να πληρώσει πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε αποζημιώσεις. Στο Ελ Σαλβαδόρ, κάποιες τοπικές κοινότητες κατάφεραν, με μεγάλο κόστος (τρία μέλη τους δολοφονήθηκαν), να πείσουν την κυβέρνηση να μην επιτρέψει την εγκατάσταση στην περιοχή τους ενός μεγάλου ορυχείου χρυσού που επαπειλούσε με καταστροφική μόλυνση τα υδάτινα αποθέματά τους. Μια νίκη της δημοκρατίας, θα σκεφτείτε. Όχι για πολύ, φοβάμαι. Η καναδική εταιρεία που ήθελε να ανοίξει το ορυχείο ενάγει το Ελ Σαλβαδόρ για 315 εκατομμύρια δολάρια — για απώλεια των αναμενόμενων μελλοντικών κερδών.

Στον Καναδά, τα δικαστήρια ανακάλεσαν τις πατέντες δύο προϊόντων της αμερικανικής φαρμακευτικής Eli Lilly, με το σκεπτικό ότι η εταιρεία δεν είχε στοιχειοθετήσει επαρκώς τα ευεργετικά αποτελέσματα που ισχυριζόταν ότι είχαν τα προϊόντα αυτά. Η Eli Lilly ενάγει τώρα το καναδικό κράτος για 500 εκατομμύρια δολάρια, απαιτώντας ταυτόχρονα την αλλαγή τηςσχετικής νομοθεσίας.

Αυτές οι εταιρίες (και εκατοντάδες άλλες) χρησιμοποιούν τους κανόνες για την επίλυση διαφορών μεταξύ επενδυτή και κράτους, όπως αυτοί έχουν ενσωματωθεί σε εμπορικές συμφωνίες που οι εναγόμενες χώρες έχουν υπογράψει. Οι κανόνες αυτοί επιβάλλονται από επιτροπές που δεν διαθέτουν καμία από τις δικλείδες ασφαλείας που έχουμε συνηθίσει από τα δικαστήρια. Οι ακροαματικές διαδικασίες γίνονται εν κρυπτώ. Οι δικαστές είναι νομικοί σύμβουλοι επιχειρήσεων, πολλοί από τους οποίους εργάζονται για εταιρείες όπως εκείνες των οποίων τις υποθέσεις αναλαμβάνουν στο δικαστήριο. Οι πολίτες και οι συλλογικότητες που επηρεάζονται από τις αποφάσεις αυτές δεν έχουν δικαίωμα παράστασης στις δίκες. Δεν υπάρχει δικαίωμα έφεσης σε ό,τι αφορά τις αποζημιώσεις που τυχόν θα επιδικαστούν. Από την άλλη, οι επιτροπές αυτές μπορούν να υπερισχύσουν της κυριαρχίας εθνικών κοινοβουλίων και των αποφάσεων ανώτατων δικαστηρίων.

Δεν το πιστεύετε; Ιδού τι λέει ένας από αυτούς τους δικαστές για τη δουλειά του: «Όταν ξυπνάω τη νύχτα και σκέφτομαι για τον θεσμό της επενδυτικής διαιτησίας, δεν παύει να με εκπλήσσει τοότι κυρίαρχα κράτη συναινούν να τον υφίστανται… Τρία άτομα, ιδιώτες χωρίς θεσμικό ρόλο, έχουν την εξουσία να ελέγχουν, χωρίς κανένα περιορισμό και δυνατότητα έφεσης, όλες τις πράξεις της κυβέρνησης, όλες τις αποφάσεις των δικαστηρίων, όλους τους νόμους και τους κανονισμούς που ψηφίστηκαν απόκοινοβούλια».

Δεν προβλέπονται αντίστοιχα δικαιώματα για τους πολίτες. Εμείς δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα δικαστήρια για να απαιτήσουμε ισχυρότερη προστασία από την επιχειρηματική αρπακτικότητα. Όπως λέει το Democracy Centre,[2] πρόκειται για «ένα ιδιωτικοποιημένο σύστημα απονομής δικαιοσύνης για πολυεθνικές επιχειρήσεις».

Ακόμα και όταν αγωγές τέτοιου τύπου δεν επιτυγχάνουν τους άμεσους στόχους τους, ασκούν ισχυρή παραλυτική επίδραση στα νομοθετικά σώματα. Ένας καναδός κυβερνητικός αξιωματούχος, σχολιάζοντας τους κανόνες που επέβαλε η Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής (η περίφημη NAFTA), σημείωνε: «Έχω δει τις επιστολές που έστελναν μεγάλα δικηγορικά γραφεία της Νέας Υόρκης και της Ουάσινγκτον στην καναδική κυβέρνηση, κάθε φορά που επίκειτο συζήτηση για κάποια νέα περιβαλλοντική διάταξη, τα τελευταία πέντε χρόνια. Αφορούσαν τα χημικά στεγνού καθαρισμού, τα φαρμακευτικά σκευάσματα, τα εντομοκτόνα, το νόμο κατοχύρωσης ευρεσιτεχνιών. Ουσιαστικά, όλες οι νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες στοχοποιούνταν και οι περισσότερες από αυτές δεν είδαν ποτέ το φως της ημέρας». Η ουσιαστική δημοκρατία είναι αδύνατη κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Αυτό είναι το σύστημα που θα υφιστάμεθα εάν προχωρήσει η διατλαντική συμφωνία. Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αιχμάλωτες και οι δύο των επιχειρήσεων που θα έπρεπε να ελέγχουν, πιέζουν ώστε ο μηχανισμός επίλυσης διαφορών επενδυτή-κράτους να περιληφθεί στη συμφωνία.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιδιώκει να αντικαταστήσει τα υπάρχοντα υπόλογα, κυρίαρχα δικαστήρια (που γενικώς δεν είναι προκατειλημμένα και δεν στερούνται την απαραίτητη ανεξαρτησία)με ένα κλειστό, διεφθαρμένο σύστημα, ευάλωτο σε συγκρούσεις συμφερόντων και σε αυθαίρετα κέντρα εξουσίας.

Οι κανόνες επίλυσης διαφορών επενδυτή-κράτους θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να συντρίψουν κάθε προσπάθεια διάσωσης του Βρετανικού Εθνικού Συστήματος Υγείας από τον επιχειρηματικό έλεγχο, μεταρρύθμισης του τραπεζικού συστήματος, ανάσχεσης της απληστίας των εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας, επανεθνικοποίησης των σιδηροδρόμων, προστασίας του ορυκτού πλούτου. Αυτοί οι κανόνες αποκλείουν τις εναλλακτικές που προσφέρει η δημοκρατία, θέτουν εκτός νόμου την αριστερή πολιτική.

O Georges Monbiot είναι δοκιμιογράφος. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον «Guardian», 4.11.2013.

 [1]    H Philip Morris Asia, μητρική της αυστραλιανής, έχει έδρα το Χονγκ Κονγκ. Η συμφωνία που αναφέρεται αφορούσε, μεταξύ άλλων,  την προστασία της πνευματικής ιδιοκτησίας, που περιλαμβάνει και τον ειδικό σχεδιασμό των πακέτων (λογότυπα, χαρακτηριστικά σχήματα και χρώματα κ.λπ.). Η προτεινόμενη νομοθεσία καταργούσε όλα τα διακριτικά στοιχεία, εκτός από την εμπορική ονομασία των τσιγάρων, που  αναγράφεται πλέον  με απλή γραμματοσειρά μικρού μεγέθους, στο κάτω μέρος του πακέτου. Εκπρόσωπος της εταιρίας εξηγούσε τη λογική της αγωγής ως εξής: «Οι μάρκες μας είναι τα πολυτιμότερα περιουσιακά στοιχεία της εταιρίας. Είναι αυτό που διαφοροποιεί τα προϊόντα μας από τον ανταγωνισμό. Αυτή η απόφαση ισοδυναμεί με κατάσχεση των προϊόντων μας στην Αυστραλία» (goo.gl/akzZsV). (Σ.τ.Μ.)» (goo.gl/akzZsV). (Σ.τ.Μ.)

[2] Αμερικανική ΜΚΟ (1992-) που δραστηριοποιείται παγκοσμίων με στόχο τη δημοκρατική ευαισθητοποίηση και συμμετοχή σε θέματα δημόσιου ενδιαφέροντος.

Πηγή:

http://enthemata.wordpress.com/2014/02/09/monbiot/

Άμεση δημοκρατία: τί είναι και τί δεν είναι

Με αφορμή το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Ελβετία…
Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά του Ελβετικού πολιτεύματος είναι η δυνατότητα που παρέχει στους πολίτες της χώρας να εγκρίνουν μαζικά – υποχρεωτικά ή προαιρετικά – νομοσχέδια και τροποποιήσεις που αφορούν διάφορα θέματα, όπως η στρατιωτική θητεία, η οπλοκατοχή, η διοίκηση και άλλα ποινικά ή πολιτικά ζητήματα. Έτσι, μετά από δημοψήφισμα που προωθήθηκε από το λαϊκιστικό δεξιό Ελβετικό Λαϊκό Κόμμα, οι πολίτες που προσήλθαν στις κάλπες αποφάσισαν με ποσοστό 50,4% να θέσουν τέλος στην μαζική εισροή μεταναστών ακόμα και από χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επαναφέροντας το αυστηρό καθεστώς των ποσοστώσεων που ίσχυε παλιότερα. Με αφορμή το γεγονός αυτό όχι μόνο οι γνωστοί και αναμενόμενοι γραφικοί δεξιοί δημαγωγοί αλλά και διάφοροι οπαδοί της λεγόμενης «άμεσης δημοκρατίας» (ή μάλλον όσοι προσεγγίζουν την άμεση δημοκρατία απλουστευτικά και λαϊκιστικά, αναγνωρίζοντας δηλαδή την πλειοψηφική στάση ως μοναδική εγγυητήρια δύναμη για την κοινωνική και πολιτική σωτηρία) ξεσπούν σε πανηγυρισμούς κάνοντας λόγο για νίκη της λαϊκής βούλησης και της δημοκρατίας έναντι κάποιας τεχνοκρατικής ελίτ η οποία (όπως λένε) με συνωμοτικό τρόπο καταστρατηγεί βασικά πολιτικά δικαιώματα. Ποιά είναι όμως η πραγματική ουσία της (άμεσης) δημοκρατία και τί πραγματικά αυτή προϋποθέτει;
Αναμφισβήτητα δύο από τα σημαντικότερα συστατικά ενός δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και η αρχή της πλειοψηφίας. Εδώ όμως ένα τεράστιο ερώτημα γεννιέται: μέχρι πού μπορεί να φτάσει η πλειοψηφία αυτή; Έχει το δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις οι οποίες αφαιρούν βασικές ελευθερίες (όπως το δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης στην περίπτωση της Ελβετίας), καταπιέζουν μειονότητες ή, πολύ χειρότερα, αναιρούν το ίδιο το καθεστώς που της παράσχει αυτή τη δυνατότητα επιλογής; Πάνω σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να δοθούν οι εξής πολύ σαφείς απαντήσεις: η δημοκρατία είναι ένα καθεστώς ελευθερίας, παρέχει, δηλαδή, σε ένα πολιτικό σώμα ανά πάσα στιγμή τη δυνατότητα να θέσει υπό αμφισβήτηση γραπτούς ή άγραφους νόμους, νόρμες και κανόνες χωρίς ωστόσο να παραγκωνίζει τις ελευθερίες της μειοψηφίας και το δικαίωμά της να εκφράζεται ασκώντας εξίσου επιρροή στο δημόσιο λόγο. Συνεπώς, η δημοκρατία προαπαιτεί αυτο-περιορισμό, δηλαδή ρητή αναγνώριση των εσωτερικών ορίων μιας κοινότητας ανθρώπων (ή ενός πολιτικού σώματος), με στόχο να αποφευχθεί η ύβρις, αυτή η λυσσαλέα επιθυμία της παράβασης και της υπερβολής (Καστοριάδης 2006, σ.177: 2008, σ.111). Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία βρίθει από περιστατικά ύβρεως, δεδομένου ότι πάμπολλες φορές τα ανθρώπινα όντα είτε παρασυρόμενα από διάφορους δημαγωγούς και λαοπλάνους είτε δρώντας αυτόνομα και αυτόβουλα οδηγήθηκαν στην υπερβολή, σε όργια μακαβριότητας, σαν αυτά του Άουσβιτς και των γκούλαγκ.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ, ωστόσο, είναι το εξής: τί σχέση έχουν όλα αυτά με το συγκεκριμένο δημοψήφισμα που δεν αφορά μειονοτικούς πληθυσμούς εντός της χώρας αλλά ανθρώπους οι οποίοι δεν μένουν καν εκεί, οι οποίοι κάλλιστα μπορούν να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού εφόσον η Ελβετία τους κλείνει την πόρτα; Η απάντηση είναι η εξής: δεν είναι η πρώτη φορά που στην Ελβετία η ξενοφοβία εκφράζεται μαζικά, γεγονός που φανερώνει ότι η επικράτηση του ΝΑΙ είναι ξεκάθαρα υποκινούμενη από κάποιο ρατσιστικό στερεότυπο, από κάποια δηλητηριώδη εμμονή που δεν (θα) έχει συνέπειες μονάχα για τους μή Ελβετούς που σχεδίαζαν να μεταναστεύσουν στη συγκεκριμένη χώρα, αλλά όντας μια αντανάκλαση της ευρύτερης κοινωνικής συντηρητικοποίησης που συντελείται πλέον σε ευρωπαϊκό επίπεδο οι επιπτώσεις και για τους ίδιους μετανάστες που ήδη ζουν και εργάζονται στην Ελβετία θα είναι άμεσες: τόνωση του επιθετικού εθνικισμού, όξυνση του κράτους εξαίρεσης και διεύρυνση των αποκλεισμών. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο κάθε τυφλή επίκληση στη λαϊκή ετυμηγορία που δεν συνοδεύεται από τη συνείδηση της τραγικότητας ρέπει προς τις πιο επικίνδυνες εκφάνσεις του λαϊκισμού (και όχι στη δημοκρατία καθ’ αυτήν, ως πολίτευμα ανοιχτό στην ετερότητα), όπου ο φόβος[1] και τα αρχέγονα συναισθήματα, το αχαλίνωτο πάθος για δόξα, τιμή και υπερηφάνεια, και ο ναρκισσισμός καταρρίπτουν όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά όρια των ανθρώπων μιας κοινωνίας ή κοινότητας. Έτσι η ύβρις βρίσκει πρόσφορο έδαφος να αναδυθεί, διαβρώνοντας κάθε επίπεδο του συλλογικού βίου, με τη συνωμοσιολογία να ευδοκιμεί και, ως εκ τούτου, την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, όπως πολύ συχνά βλέπουμε στον διάχυτο αντισημιτικό λόγο και την περιφρόνηση – ή πολύ συχνά το μίσος – για τον μετανάστη ή τον πρόσφυγα, ο οποίος στο βλέμμα του απο-πολιτικοποιημένου μέσου ανθρώπου αποτελεί πηγή όλων των δεινών. Αυτή η μαζική παράνοια ευθύνεται για την όξυνση των εθνοτικών εντάσεων και την διεύρυνση του κλίματος εχθρότητας που στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές οδήγησε σε μαζικά πογκρόμ με δεκάδες θύματα [2]. Κοινώς, η δημοκρατία δεν αποτελεί μια ad hoc διαδικασία βασισμένη γενικά και αόριστα στην αρχή της πλειοψηφίας αλλά ως επί το πλείστον ένα καθεστώς ρητού αυτο-περιορισμού. Ένα από τα βασικότερα επιτεύγματα του αυτο-περιορισμού είναι τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα (βλ Οικουμενική Διακήρυξη) – όπως για παράδειγμα οι ελεύθερες μετακινήσεις – που σε πολλές χώρες μάλιστα είναι και συνταγματικά κατοχυρωμένα (Castoriadis 2007, σ.122). Επομένως, η οποιαδήποτε αναφορά στην λαϊκή ετυμηγορία όταν δεν συνοδεύεται από μια βασική αρχή – αφετηρία κάθε αλλαγής θα είναι το αδιαπραγμάτευτο των δικαιωμάτων αυτών ως αναλλοίωτα από οποιαδήποτε νομοθετική μεταρρύθμιση – αποτελεί μια στρεβλή κατανόηση του πραγματικού περιεχομένου της δημοκρατίας, μια κίβδηλη και επιπόλαιη προσέγγιση του αληθινού της νοήματος.
Αυτή η τόσο εργαλειακή προσέγγιση που βλέπει τα δημοψηφίσματα σαν μια ουδέτερη διαδικασία είναι ολέθρια, όχι μόνο διότι αποκρύβει τον συνολικό κοινωνικό προσανατολισμό και τη ροπή του προς την ύβρη, αλλά επίσης επισκιάζει το γεγονός ότι οι πολίτες – και αυτό ισχύει στην περίπτωση της Ελβετίας και της Ιρλανδίας (μια άλλη χώρα όπου τα δημοψηφίσματα αποτελούν συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα) – απλά καλούνται να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν σε ένα ερώτημα που έχει ήδη τεθεί εκ των άνω και όχι από τους ίδιους. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχουμε να κάνουμε με δημοκρατικό καθεστώς όταν οι ίδιοι οι πολίτες διαμορφώνουν γνώμες με βάση τα δημοσιεύματα του ευρέως διαθέσιμου – και συνεχώς προωθούμενου – κυνικού tabloid τύπου (που στην πλειοψηφία τους είναι ρατσιστικά και ξενοφοβικά) ή κάτω από το κλίμα φόβου που κάθε κοινωνία καλλιεργεί και αναπαράγει εν όψη της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής αναμπουμπούλας. Σε αυτήν την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ολοφάνερη δημαγωγία – άλλωστε και ο ίδιος ο Weber (1948) είχε πει ότι ο πολιτικός και ο δημοσιογράφος αποτελούν κατεξοχήν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά είδη δημαγωγών στον Δυτικό κόσμο. Διότι πάνω απ’ όλα δημοκρατία σημαίνει δημόσια τριβή και αλληλεπίδραση (κάτι που οι στείρες επικλήσεις στην άμεση δημοκρατία δεν μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε), πράγμα που δεν βλέπουμε σε καμία σύγχρονη Δυτική κοινωνία όπου ο κατακερματισμός, η αποσύνθεση και ο εγκλεισμός των ανθρώπων στην ιδιωτική τους σφαίρα στερεί κάθε διάθεση για συμμετοχή όχι μόνο στην επικύρωση αποφάσεων (που συχνά παίρνονται από ανώτατα όργανα) αλλά και στη συλλογική διαβούλευση η οποία θα καθορίσει (μέσα από πρωτοβουλίες και ανοιχτό διάλογο) τί αξίζει πραγματικά να τεθεί στην δημόσια ατζέντα και τί όχι, πάνω σε ποιό πρόβλημα θα πρέπει μια κοινότητα να εστιάσει την προσοχή της (και για ποιόν λόγο επίσης), και τέλος ποιές είναι οι πραγματικές της προτεραιότητες. Τότε μόνο μπορούμε να μιλάμε για πραγματική δημοκρατία ως καθεστώς ρητής αυτοθέσμισης: όταν συνυπάρχει η πλήρης συμμετοχή στον δημόσιο βίο, όταν ο δήμος δίνει στον εαυτό του μέσω του λόγου το δικαίωμα της ελεύθερης δράσης γνωρίζοντας συνειδητά, την ίδια στιγμή, ότι αυτή η ελευθερία δεν είναι συνώνυμο της αφροσύνης, των αχαλίνωτων παθών και ανεξέλεγκτων επιθυμιών, ότι δηλαδή δεν πιστεύει πως όλα είναι επιτρεπτά και δυνατά, πράγμα που συνιστά τον καθ’ αυτό ορισμό της ύβρεως (Καστοριάδης 2011, σ.251).
Κι εδώ καταλαβαίνουμε τη σημαντικότητα της διαβούλευσης: δεν είναι δυνατό να παρθούν συλλογικές αποφάσεις δίχως να υπάρξει κάποια συζήτηση σε έναν δημόσιο χώρο, δηλαδή ένα μέρος όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να έρθουν μαζί σε επαφή (κοινώς να επικοινωνήσουν) – όπως για παράδειγμα η αρχαία Αθηναϊκή αγορά, και η πόλις (Arendt 1990, σ.31), δίχως εν ολίγοις να αναδυθεί μια δημόσια σφαίρα, κάτι που απουσιάζει πλήρως στις σύγχρονες κοινωνίες με την πλειοψηφία των ανθρώπων να ζουν σε καθεστώς πλήρης ιδιωτικοποίησης και απομόνωσης. Πού είναι η διαβούλευση όταν για παράδειγμα στην Βρετανία η συντριπτική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής για εγκλήματα όπως παιδεραστία και τρομοκρατία, έχοντας εθιστεί να διαβάζει την κάκιστη λαϊκιστική φυλλάδα του ηλίθιου Murdoch, την εμετική Daily Mail, που συχνά δημοσιεύει (αποδεδειγμένα) ψευδή στοιχεία για την εγκληματικότητα και τη μετανάστευση[3]; Συνεπώς, η καθιέρωση δημοψηφισμάτων μπορεί σίγουρα να είναι ένα θετικό βήμα προς την δημοκρατική μεταστροφή μόνο όταν αυτά υποκινούνται έπειτα από ανοιχτή διαβούλευση. Αυτό σημαίνει ότι πριν φτάσουμε στο τελικό σημείο να επιλέξουμε ΝΑΙ ή ΟΧΙ σε κάτι, θα έχουν ακουστεί όλες οι γνώμες οι οποίες δεν είναι δυνατό να προβληθούν μέσα από τα συμβατικά ΜΜΕ, γνώμες μειονοτήτων που θα εξηγούν στο κοινό τα πραγματικά τους προβλήματα αποτρέποντας έτσι τον δήμο – λόγω παραπληροφόρησης, παρεξήγησης ή και φόβου – να λάβει μέτρα που θα μπορούσαν να στραφούν εναντίον των δικών τους ελευθεριών. (Μπορεί για παράδειγμα ένας Αφγανός μετανάστης – ένας που ουδέποτε έχει εγκλιματίσει – εύκολα να προβάλει τις θέσεις του στα δημόσια κανάλια [4];) Αυτού του είδους η διαβούλευση είναι ταυτόχρονα και μια βασική απάντηση στα ενδογενή προβλήματα της φιλελεύθερης πολυπολιτισμικότητας η οποία πότε επικαλείται έναν ψευδο-οριενταλισμό, πότε προβάλει την αρμονική συνύπαρξη δίχως ωστόσο να σκάβει περισσότερο στην πολιτική και ανθρωπολογική φύση του προβλήματος: την έλλειψη επικοινωνίας και την ιδιωτικοποίηση της ανθρώπινης ζωής. Η ανάδυση της δημόσιας σφαίρας και η ίση συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο όλων των ανθρώπων είναι απαραίτητο συστατικό για μια σύγχρονη άμεση και διαπολιτισμική δημοκρατία βασισμένη στις κοινές αξίες, τις ιδέες δηλαδή οι οποίες είναι κοινές προς όλους τους ανθρώπους (ανεξαρτήτως κοινωνικής κατάστασης, θρησκευτικού ή πολιτισμικού υπόβαθρου) που αποφασίζουν να ζήσουν και να σκεφτούν συλλογικά μέσα σε μια κοινότητα (Spinoza 1996, σ.54: Williams 2007, σ.364: Deleuze 1990, σ.282). Μόνο η άμεση επαφή με το διαφορετικό μπορεί να μας απομακρύνει από τον φόβο που μας ωθεί στην υπερβολή, μόνο η αναγνώριση του άλλου ως ίσο σκοτώνει τον ναρκισσισμό που μας εμποδίζει ρητά να αναγνωρίσουμε τα εσωτερικά και εξωτερικά μας όρια.
Τελειώνοντας, και προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, θα πρέπει να γνωρίζουμε το εξής: η συγκεκριμένη τοποθέτηση, ότι μια πραγματική (διαβουλευτική) δημοκρατία (με την οποία το Ελβετικό σύστημα δεν έχει καμία σχέση) σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό – σε σύγκριση με την φιλελεύθερη ολιγαρχία – θα μπορούσε να αποτρέψει την ύβρη, με τίποτα δεν συνεπάγεται αυτομάτως ότι ένα τέτοιο καθεστώς είναι απόλυτα προστατευμένο από θανάσιμους κινδύνους. Με άλλα λόγια, η άμεση δημοκρατία – όπως και κανένα καθεστώς – δεν αποτελεί μια ρητή εγγύηση ομαλότητας και σταθερότητας (ότι δηλαδή ένας πραγματικά αμεσοδημοκρατικός κόσμος θα είναι για εμάς ένας επίγειος παράδεισος, όπου τα δικαιώματα των μεταναστών και των μειονοτήτων δεν θα κινδυνέψουν ποτέ, ή ακόμα περισσότερο, ότι ο ίδιος ο δήμος δεν θα αναιρέσει το καθεστώς αυτό με δική του θέληση). Την ύβρη, το χάος και την άβυσσο τα έχουμε μέσα μας. Όσο και αν προσπαθήσουμε να αντλήσουμε δημιουργία από το χάος, νοηματοδοτώντας τις πράξεις μας με τέτοιον τρόπο ώστε να αποκτούν το περιεχόμενο που αποκλίνει από την υπερβολή, κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι δεν θα υποπέσουμε ξανά στην ύβρη. Ακόμα και αυτή η έμπνευση όμως απουσιάζει πλήρως σήμερα από όλες τις Δυτικές κοινωνίες, είτε αυτή είναι η Ελβετική, είτε η Βρετανική, πόσο μάλλον η δυστοπική παραδοσιακή Ελληνική κοινωνία.
[1] Ο φόβος είναι ένας από τους κατεξοχήν παράγοντες που καταρρακώνουν την λογική (Spinoza 1996, σ.142; Deleuze 1990, σ.270) και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην περίπτωση των Ελβετών οι οποίοι με την ψήφο τους είπαν «όχι στην μαζική μετανάστευση». Ας δούμε παρακάτω το γιατί: Πώς είναι σίγουροι ότι νομοτελειακά θα υπάρξει «μαζική εισροή μεταναστών» αν δεν ελέγχουν αυστηρά τα σύνορά τους από εδώ και στο εξής (δεδομένου ότι η Ελβετική μεταναστευτική νομοθεσία είναι ήδη από τις αυστηρότερες στην Ευρώπη); Στην περίπτωση αυτή τα αίτια που έδωσαν θετική απάντηση στους περιορισμούς μπορεί να μην είναι καν πραγματικά, μπορεί να μην έχουν καν υλική βάση και απεναντίας να υποβόσκει ο παραλογισμός του φόβου για το διαφορετικό, κάτι που υπόρρητα στρέφει τους ίδιους τους Ελβετούς αρνητικά προς τους μετανάστες είτε θα έρθουν λίγοι είτε πολλοί (όπως είπα και παραπάνω).
[2] Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι αυτή η ύβρις εξαπλώνεται ραγδαία σε ολόκληρη τη γηραιά Ήπειρο (στη Γαλλία μάλιστα το ακροδεξιό κόμμα της Λεπέν αναμένεται να εξασφαλίσει την πρωτιά στις ευρωεκλογές, όπως εξίσου στην Ολλανδία και την Βρετανία τα αντίστοιχα) αλλά δεν φαίνεται να νοιάζεται κανείς γι’ αυτό! Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι οι ελεύθερες μετακινήσεις υπήρξαν αποτέλεσμα της ιδεολογικής αποδόμησης του εθνικισμού κατόπιν της τραγωδίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το γεγονός και μόνο ότι ο εθνικισμός και ο πόλεμος ταλάνιζαν για αιώνες την Ευρώπη (του οποίου τα επιτεύγματα είδαμε ξανά στις αιματηρές συγκρούσεις μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας), δεν είναι κάτι που μπορούμε έτσι απλά να προσπεράσουμε επικαλούμενοι αυτήν την τόσο διαστρεβλωμένη αντίληψη για το πιο ανθρώπινο καθεστώς που δημιούργησε ποτέ ο άνθρωπος.
[3] Θα μπορούσαμε να ταυτίσουμε κάποια ενέργεια που στοχεύει στην επαναφορά της θανατικής ποινής – μόνο και μόνο επειδή μια τέτοια επιθυμία εκφράζεται από την πλειοψηφία των Βρετανών – με μια πράξη που αποσκοπεί στην αποκατάσταση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των πολιτών; Κάτι τέτοιο εκφράζει όχι τη δυνατότητα εγκαθίδρυσης ενός πραγματικά δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά τις πιθανότητες αυτο-αναίρεσής του, δεδομένου ότι παραχωρεί σε ένα κράτος που αυταρχικοποιείται όλο και περισσότερο το απόλυτο δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή οποιουδήποτε θα μπορούσε στο μέλλον να χαρακτηριστεί τρομοκράτης. Καλό θα ήταν, επίσης, να γνωρίζουμε ότι ιστορικά κάθε προσπάθεια που συνέβαλε στην κατάκτηση δικαιωμάτων που αποτελούν έστω και ένα βήμα παραπέρα προς μια κοινωνία ισοπολιτείας, δικαιοσύνης, ελευθερίας και ειρήνης, μέχρι να γίνει πραγματικότητα, χαρακτηριζόταν αρχικά από την εκάστοτε κυρίαρχη εξουσία ως «τρομοκρατία».
[4] Ας σκεφτούμε το εξής στο σημείο αυτό: αν το μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα είχε ήδη τεθεί στο δημόσιο διάλογο πέντε χρόνια πριν υπό καθεστώς διαβούλευσης και επικοινωνίας (μεταξύ γηγενών και μεταναστών), πιθανότατα να μην είχαμε οδηγηθεί καν σε τόσο ακραίες καταστάσεις. Η συνθήκη του Δουβλίνου θα είχε σίγουρα απορριφθεί δεδομένου ότι οι στόχοι του εξ αρχής ήταν να μετατραπεί ολόκληρη η χώρα σε αποθήκη προσφύγων, ενώ η θλιβερή γκρούπα της Χρυσής Αυγής θα συνέχιζε να ζει και να σκάβει στο φυσικό της μέρος, τους κοινωνικούς υπονόμους.
Βιβλιοαναφορές
- Καστοριάδης, Κ., 2006. Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα. Τόμος Α’. Αθήνα: Κριτική.
- Καστοριάδης, Κ., 2008. Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα. Τόμος Β’. Αθήνα: Κριτική.
- Καστοριάδης, Κ., 2011. Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα. Τόμος Γ’. Αθήνα: Κριτική.
- Arendt, H., 1990. On Revolution. 6Th ed. London: Penguin Books.
- Caroline, W., 2007. ‘Thinking the Political in the Wake of Spinoza: Power, Affect and Imagination in the Ethics ‘ Contemporary Political Theory, 6, pp.349-369.
- Castoriadis, C., 2007. Figures Of The Thinkable. California: Stanford University Press.
- Deleuze, G., 1990. Expressionism in philosophy: Spinoza. Brooklyn, New York: Zone Books.
- Spinoza, Benedict de, 1996. Ethics. London: Penguin Classics.
- Weber, M., Gerth, H. H., and Mills, C. W. 1., 1948. From Max Weber: Essays in sociology. London: Routledge and Kegan Paul.
eaginst.com