Η κυβέρνηση, η τρόικα και το σημείο «βρασμού» της κοινωνίας !!!

«Για πρώτη φορά», λένε τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ, δηλαδή σχεδόν όλα, πως «γίνεται διαπραγμάτευση με την τρόικα». Λοιπόν ναι, θα συμφωνήσουμε. «Κόντρες» γίνονται, αλλά δεν είναι της…

διαπραγμάτευσης. Είναι οι «κόντρες» της νέας τροπής που παίρνουν οι αντιφάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ίσως ακούγεται υπερβολικό αλλά δεν είναι. H κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να διαπραγματευτεί διότι η παραμικρή διαπραγμάτευση ανοίγει την «όρεξη» των  από κάτω και αυτό δεν το θέλει. Ας δούμε περί τίνος πρόκειται, λοιπόν.

Του Πέτρου Σταύρου

Στην πραγματικότητα, η διένεξη ΔΝΤ και Γερμανίας βρίσκεται καθ’ οδόν προς την οριστική διευθέτησή της. Το ελληνικό χρέος θα θεωρηθεί διαχειρίσιμο και μακροπρόθεσμα βιώσιμο. Το ΔΝΤ θα πάρει πίσω τα κεφάλαιά του στο ακέραιο, αρκεί να έχουμε διαδικασίες παραγωγής σημαντικών πρωτογενών πλεονασμάτων από τους ελληνικούς προϋπολογισμούς της επόμενης δεκαετίας. Ουσιαστικά, αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν γίνουν πολλές και σημαντικές απολύσεις στο δημόσιο, δραστικές περικοπές των συντάξεων -και όχι μόνο εφάπαξ περικοπές δημοσίων δαπανών. Σκεφτείτε πως όταν απολύεται ένας διοικητικός υπάλληλος από κάποιο πανεπιστήμιο δεν μειώνονται μόνο οι δαπάνες μισθοδοσίας του έτους της απόλυσης αλλά και όλων των επόμενων ετών που αυτός θα απασχολούνταν ως υπάλληλος στη γραμματεία του πανεπιστημίου. Δεν είναι το ίδιο εάν μειώσω τις λειτουργικές δαπάνες του πανεπιστημίου μη βάφοντας τις αίθουσες για φέτος, γιατί δεν πρόκειται για μια δαπάνη που εκτελείται σταθερά κάθε χρόνο. Οι δημοσιονομικές επιπτώσεις των απολύσεων και των μειωμένων συντάξεων είναι πολύ πιο δραστικές σε σχέση με τις περικοπές σε προμήθειες και δαπάνες του δημοσίου για απλά αγαθά και υπηρεσίες.
Όμως, τέτοιες περικοπές δημόσιων δαπανών, όπως είναι οι περικοπές που οφείλονται στις απολύσεις και στην κατάργηση των ασφαλιστικών συστημάτων και των συντάξεων, εκτός από το να μειώνουν τις κρατικές δαπάνες, διαχρονικά, μειώνουν και την ανθεκτικότητα της πολιτικής τάξης στις κοινωνικές εντάσεις. Δικαιολογημένα η κυβέρνηση «δυσανασχετεί», λοιπόν, διότι αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς ότι δεν έρχεται μόνο το δικό της τέλος αλλά και το τέλος όλου του κρατικού εποικοδομήματος, ως βαθμίδας αναπαραγωγής της γενικής κεφαλαιακής σχέσης. Γιατί το κράτος χωροφύλακας δεν είναι τελικά κράτος, αλλά μόνο χωροφύλακας, δηλαδή κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποδυθεί τον ρόλο του οργανωτή του μακροπρόθεσμου συμφέροντος της κοινωνίας. Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν διαπραγματεύεται αλλά «αγωνιά», ίσως για πρώτη φορά, για τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών στην «ομοιοστασία» του κρατικού μηχανισμού.
Η τρόικα, από την άλλη, επιδιώκει τώρα τη θεσμοθέτηση των μεγάλων δημοσιονομικών πλεονασμάτων γιατί πιστεύει ότι έτσι  δεν θα καταστήσει μόνο το ελληνικό χρέος βιώσιμο αλλά, κυρίως, θα καταστήσει τα χρέη όλου του ευρωπαϊκού νότου βιώσιμα. Αν δεν το καταφέρει αυτό, δηλαδή το να καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο, έστω και στο συμβολικό επίπεδο, τότε η σύγκρουση Ευρωπαϊκού Βορρά και Ευρωπαϊκού Νότου θα είναι αναπόφευκτη.
Μην ξεχνάμε πως το 2014 θα είναι το έτος όπου θα αξιολογηθούν 128 ευρωπαϊκές τράπεζες για την αντοχή τους σε μια πιθανή κρίση, ούτως ώστε να προσδιοριστεί αν θα συμπεριληφθούν ή όχι στη διαδικασία για την ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση. Το περίεργο είναι πως αξιολογούνται οι ίδιοι οι φορείς των παραγόντων που δημιουργούν τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις για την αντοχή τους σε μια ενδεχόμενη νέα κρίση που πιθανά θα προέλθει από τους ίδιους. Πέρα όμως από αυτήν την παραδοξότητα συμβαίνει το εξής: Το πάλαι ποτέ ευρωπαϊκό και ενιαίο τραπεζικό σύστημα «εθνικοποιείται» ξανά, αλλά όχι παντού. Σε ταχύτατη φάση «εθνικοποίησης», μέσω του χρέους, βρίσκονται οι τράπεζες της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Πάνω από το 80% των κεφαλαίων αυτών των τραπεζών είναι τοποθετημένα στο χρέος, και μάλιστα στο χρέος των χωρών τους. Η διαδικασία της επανεθνικοποίησης των τραπεζικών κεφαλαίων ξεκίνησε από το 2009 και συνεχίζεται. Φαίνεται πως υπάρχει ένας φαύλος κύκλος που ξεκινάει από την τραπεζική κρίση, περνάει στις δημόσιες δαπάνες, και επιστρέφει ξανά στον εγχώριο τραπεζικό τομέα. Οι τράπεζες των χωρών του Βορρά (Γερμανία,Ολλανδία, Γαλλία) έχουν περιορίσει δραστικά τους τοποθετημένους τίτλους σε χρέη των χωρών του νότου, αρχής γενομένης από το ελληνικό PSI. Έτσι, με την έναρξη της αξιολόγησης των τραπεζικών συστημάτων από την ΕΚΤ, μέσα στο 2014, κινδυνεύει όλος ο τραπεζικός τομέας του νότου να βρεθεί σε δεύτερη ταχύτητα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το ισοζύγιο κεφαλαίων αυτών των χωρών. Η γερμανική κεντρική τράπεζα το λέει καθαρά: οι τοποθετήσεις σε κρατικά χρέη του νότου δεν πρέπει να θεωρούνται «risk free».
Ο ανορθολογισμός και η άτεγκτη στάση της πολιτικής της τρόικας, στην παρούσα φάση, στηρίζεται σε έναν ορθολογικό στόχο.  Να καταστήσει όλα τα κράτη του νότου αξιόχρεα, για να μη διακινδυνεύσει την πλήρη διάλυση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, και για να μην επιτείνει τις μακροοικονομικές ανισορροπίες μεταξύ των κρατών μελών. Αυτή η προσπάθεια αποφυγής του υψηλού ρίσκου στην Ευρώπη την οδηγεί σε πολιτικές υψηλού ρίσκου στην Ελλάδα. Για να πετύχει τον ευρωπαϊκό  στόχο δε διστάζει να δημιουργήσει οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό χάος στην Ελλάδα. Εκεί έχει φτάσει η εφαρμογή της κοινωνικής μηχανικής της.
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στη κεντρική πολιτική σκηνή, στο μικροοικονομικό πεδίο του ιδιωτικού τομέα αρχίζουν και κάνουν δειλά–δειλά την εμφάνισή τους οι συμβάσεις με τρίμηνη καθυστέρηση της καταβολής του όποιου πενιχρού μισθού. Οι επιχειρήσεις αρχίζουν και δανείζονται βραχυπρόθεσμα κεφάλαια κίνησης από τους ίδιους τους εργαζόμενούς τους με αρνητικό επιτόκιο.
Οι ευρωπαϊκές αστικές δυνάμεις  αγνοούν ποιο είναι το σημείο «βρασμού» των κοινωνιών της ευρωζώνης. Θα το καταλάβουν, αφού πρώτα το έχουν καταλάβει όλες οι άλλες τάξεις, με πρώτη και καλύτερη την τάξη των μισθωτών.
paganeli

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΜΠΟΥΚΟΤΑΖ

Αν ο πολίτης έχει υποβαθμίσει την θέση του σ’ αυτή του καταναλωτή, τότε πέρα από την μόνη του παρέμβαση κάθε 4 χρόνια στις κάλπες, θα πρέπει να “ψηφίζει” και με τα χρήματά του. Με όπλο τους την κρίση, πολλές εταιρείες ελληνικές ή που δραστηριοποιούνται στην ελληνική επικράτεια, έχουν εκμεταλλευτεί τις παρούσες συνθήκες και την ευνοϊκή προς τους εργοδότες νομοθεσία για να αυθαιρετήσουν σε πολλές των περιπτώσεων.

Ας δούμε μερικές από αυτές τις επιχειρήσεις.

<

p>Η εταιρεία αλλαντικών ΝΙΚΑΣ απέλυσε όλους τους εργαζόμενους που απήργησαν την Πέμπτη 7/11/2013, δείχνοντας “αλλεργική” στο δικαίωμα στην απεργία. Να σημειώσουμε πως απολύθηκαν όσοι θεωρήθηκαν πρωτοστάτες στο κάλεσμα για πανεργατική απεργία.

Τα καταστήματα JUMBO μπορεί να είναι από τις πιο πετυχημένες αλυσίδες, με αυξανόμενο τζίρο, αυτό όμως δεν εμποδίζει τους ιδιοκτήτες του να έχουν μεροκάματα που θυμίζουν χαρτζιλίκι, τα ωράρια να είναι εξαντλητικά και οι υπερωρίες να μένουν απλήρωτες. Η ιδιοκτησία των JUMBO είχε μεταφέρει κεφάλαια στην Κύπρο για φορολογικούς λόγους και φαίνεται πως προσπαθεί να καλύψει την…χασούρα από το κούρεμα καταθέσεων με θύματα τους εργαζόμενους. Επίσης έχουν απαγορεύσει τον συνδικαλισμό.

Η αλυσίδα σουηδικών συμφερόντων με είδη σπιτιού IKEA, απέλυσε πριν έναν χρόνο σχεδόν, όσους δεν δέχθηκαν να υπογράψουν νέα σύμβαση εργασίας με μείωση μισθού και την αλλαγή της εργασιακής τους σχέσης. Επίσης συνεργάζεται με επιχειρήσεις ενοικίασης εργαζομένων που απασχολούνται στο να μοιράζουν τον ετήσιο κατάλογο των ΙΚΕΑ, λαμβάνοντας αμοιβή με το κομμάτι κι όχι με την ώρα, ενώ υπάρχει χρονικός περιορισμός, καθιστώντας τραγικό το ημερομίσθιο.

Η WIND ήθελε να κατασχέσει σπίτι συνδρομητή της επειδή χρωστούσε από τους λογαριασμούς 200 ευρώ. Ένα δείγμα κοινωνικής αναλγησίας και απανθρωπιάς.

Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία, η Nestle, η Kraft Hellas, η Unilever, η Barilla, η Henkel, η Philip Morris, η Bic Violex και η  ΝΟΥΝΟΥ επίσης είναι μέσα στις επιχειρήσεις που ζήτησαν μισθούς των 300 ευρώ για να μπορούν -και καλά- να προσλαμβάνουν ανέργους.

Αυτές είναι από τις πιο γνωστές περιπτώσεις που η εργοδοσία δείχνει τα δόντια της, με τους εργαζόμενους να μην έχουν κανένα δίχτυ προστασίας παρά μόνο τον δικό τους αγώνα.Καταπατούνται δικαιώματα και αξιοπρέπειες μόνο για να δουν τους οικονομικούς δείκτες να ανεβαίνουν. Ακόμα φανερώνουν το αδίστακτο πρόσωπο του κέρδους χωρίς σεβασμό προς τον άνθρωπο, ένα σύμπτωμα της “ελεύθερης αγοράς” αλλά των ανελεύθερων ανθρώπων.

http://strangejournal.wordpress.com

Χαμός στο Twitter, με την ατάκα An_vgei_o_Syriza. Μετά τις δηλώσεις Πάγκαλου

Μετά τις δηλώσεις του Πάγκαλου, που περιέγραψε ως καταστροφικό ενδεχόμενο, την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, από τον ΣΥΡΙΖΑ, πανικός στο Twitter με σατυρικές εκφράσεις, στο ενδεχόμενο An_vgei_o_Syriza!


 η Χρυσή αυγή θα μοιράζει μακαρόνια και σε μετανάστες.

θα πεθάνει ο Μητσοτάκης.

λυπάμαι τους γείτονες του Τέρενς Κουίκ.

 θα μας πάρουν τα σπίτια ! Oh wait αυτό θα το έχει προλάβει η παρούσα κυβέρνηση

 θα εκραγεί το ηφαίστειο που ανακάλυψαν κάτω απο την Ανταρκτική

 ο Ψυχάρης θα το γυρίσει σε αντιμνημονιο και θα στηρίξει ! Είναι σουρβάιβορ αυτός , σαν τις κατσαρίδες

 ετοιμαστείτε να βλέπετε COPA AFRICA

 Πάγκαλος:"Αν βγεί ο Τσίπρας με70% θα μπούμε σ'ένα αεροπλάνο&θα φύγουμε διότι θα διαλυθεί η χώρα...Εεεε!!Για σκεφτείτε το..

 δεν θα 'χουμε #free_wifi #θεος φυλαξοι !!!

Ο Βορίδης κι ο Δένδιας θα βγούν στο κλαρί να εξηγούν την θεση τους περί νομιμότητας

 κορκοδειλοι θα βγουν απο τα φρεατια και θα φανε το μνημόνιο

 Οι Σαμαράς/Βορίδης θα κραδαίνουν τσεκούρια κι πέτρες έξω προστατεύοντας τα γραφεία της AlphaBank

  ο Πάγκαλος δεν θα προλάβει το αεροπλάνο! Ο Μπενυ είναι πονηροτερος και ταχύτερος

 ελεύθερο κάμπινγκ στη μύκονο

 οι ΔΙΑΣ θα γινουν ντελιβεραδες....

 θα 'ναι με εντολή Σαμαρά

 οι μπάτσοι θα σπάνε τις καφετέριες στο Κολωνάκι

 οι Δαπίτες θα κάνουν καταλήψεις

 το βασανιστήριο για τον AdonisGeorgiadi θα είναι να τον κλειδώσουμε κάπου και να του αγορεύει για ώρες η Κωνσταντοπούλου

 την ώρα ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων οι φάτσες των τηλεπαρουσιαστών ΜΕΓΚΑ-ΣΚΑΙ θα είναι ανεκτίμητης αξίας

 η Αλεκα θα κυρηξει 40ημερο πενθος στον Περισσο....

 θα πρέπει να απαγορεύσει με ΠΝΠ τις επαναλήψεις του «ΡΕΤΙΡΕ»

 θα εχουμε την ευκαιρία να δουμε τον Πρετεντερη να γλείφει πατόκορφα τον Τσιπρα!

 θα πάει φυλακή ο Βενιζέλος. Βασικά ακόμα και αν δεν βγει, πάλι φυλακή θα πάει ο Βενιζέλος!

 θα σηκώσω τα 3,06 ευρώ καταθέσεων και θα γίνει bank run!

 θα φύγουμε απ'το € θα γίνουμε Ζιμπάμπουε θα πεθάνουμε όλοι Σεισμοι,λιμοι, καταποντισμοι Θ'ανοίξουν οι πύλες της κολασεως

 το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα κάνουν συναντιπολίτευση εθνικής ανάγκης.

 θα σε φάει ο κακός ο λύκος, θα σε πάρει ο γύφτος, θα ρθει ο αστυνομος και δε θα σου ξαναπαρω σοκολάτα

  δεν θα έχουμε υπουργό τον AdonisGeorgiadi ....Σοβαρό κίνητρο!

  μαύροι πυκνοι καπνοί θα γεμίσουν τη χώρα,ενα τεραστιο τσουνάμι θα μας πνίξει κι ένας σεισμός θα μας εξαφανίσει

ο Τατσόπουλος θα αρχίσει περιοδείες στην επαρχία

ο Σαμαράς θα ξανανοιξει πιτσαρια κ αυτο ειναι δέσμευση

 ο Κουβελης θα γινει hipster

 δεν θα έχουμε δωρεάν WiFi,γαμώ το κεφάλι μου ο μακάκας

 η θλίψη και η δυστυχία θα αντικαταστήσει τα χαρούμενα πρόσωπα που βλέπουμε γύρω μας.

 δεν λυγίζουμε. Φτιάχνουμε μικρές ομάδες στο βουνό κι ανταλλάζουμε τοξικά ομόλογα. Κρατάμε ζωντανό το πνεύμα των αγορών.

 η οργάνωση Νεοφιλελεύθερος Αγώνας ανέλαβε την ευθύνη για 2 ανοιχτά καταστήματα την Κυριακή. Έρευνες των αρχών στην Εκάλη.

 η οργάνωση Ελαστικό Ωράριο-Κομμάντο Πασχος ανέλαβε με προκήρυξη στο protagon την ευθύνη για 2 απολύσεις εργαζομένων.

«Το σύστημα που γεννάει την εξάρτηση δεν θεραπεύεται»

Από τα πανάρχαια χρόνια οι άνθρωποι έκαναν χρήση ουσιών για τις ανάγκες των ιερών τελετών τους. Το όπιο αναφέρεται σε Σουμεριακά κείμενα που χρονολογούνται από το 5000 πχ. Στην αρχαία Ελλάδα ο Μορφέας, ο θεός του ύπνου είχε ως σύμβολό του την παπαρούνα ενώ ο Όμηρος αναφέρεται στο ποτό νηπενθές που αποδίδεται σε κάποιο σκεύασμα οπίου. Η τότε χρήση ουσιών φανέρωνε την αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει την αντικειμενική πραγματικότητα ωστόσο αποτελούσε μέρος της κοινωνικής ζωής και στόχευε στην ενίσχυση των κοινωνικών δεσμών. Η κοινωνία ήταν αυτή που αποφάσιζε πότε και ποιος θα έκανε χρήση. Σε κανένα γνωστό αρχαίο κείμενο δεν αναφέρεται ότι οι χρήστες των ουσιών εξαρτιόνταν από αυτές.

Στις αρχές του 19ου αιώνα στη Γερμανία, απομονώθηκε ένα συστατικό του οπίου που ονομάστηκε μορφίνη. Η χρήση της μορφίνης ξεκίνησε αρχικά ως θεραπεία για τον εθισμό από το όπιο και το οινόπνευμα. Αργότερα ανακαλύφθηκε ότι ήταν περισσότερο εθιστική από τις παραπάνω ουσίες. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, ότι κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου, περισσότεροι από 400.000 στρατιώτες οδηγήθηκαν στη λεγόμενη «ασθένεια του στρατιώτη», δηλαδή εθίστηκαν στη μορφίνη καθώς τη χρησιμοποιούσαν ευρέως. Ο πόλεμος που ξέσπασε το 1870 ανάμεσα στην Πρωσία και την Γαλλία ήταν η αφορμή της διάδοσής της Μορφίνης ανάμεσα στους εμπόλεμους στρατιώτες. Χιλιάδες εξαρτήθηκαν και η μορφίνη έγινε πραγματική μάστιγα για την Ευρώπη. 

Στα τέλη του 19ου αιώνα η γερμανική φαρμακευτική εταιρεία Μπάγιερ κυκλοφόρησε στην αγορά ένα παράγωγο της μορφίνης που αρχικά προοριζόταν να αντιμετωπίσει τον βήχα της γρίπης. Αυτή ήταν η Ηρωίνη που γρήγορα άρχισε να διαφημίζεται σαν το φάρμακο για την αντιμετώπιση των στερητικών συνδρόμων της μορφίνης που είχε γίνει κυριολεκτικά μάστιγα. Τότε η ηρωίνη άρχισε να πουλιέται ελεύθερα παγιδεύοντας σε νέες χίμαιρες χιλιάδες ανθρώπους στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε πρώτη φορά ο όρος τοξικομανία. Ο Καπιταλισμός έπνιξε στα εγωιστικά νερά του οικονομικού υπολογισμού τις ανθρώπινες σχέσεις μετατρέποντας τες σε σχέσεις παραγωγής. Η εκμετάλλευση και οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής έριξαν και ρίχνουν την βαριά σκιά τους σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Αποτέλεσμα η συνεχώς εντεινόμενη αποξένωση από τον συνάνθρωπο και από την κοινωνία. Η αποθέωση του ατόμου και του ατομικισμού. Οι μαρτυρίες από τα χρόνια που ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν είναι δραματικές

Στις αρχές του 19ου αιώνα η Αγγλία είναι η πρώτη δύναμη της περιόδου με ξέφρενους ρυθμούς ευημερίας για την αστική τάξη.

 Η βιομηχανική τεχνολογία εξελίσσεται και δημιουργούνται μεγάλες πόλεις που μέσα τους ξεπηδούν σαν μανιτάρια γιγάντια εργοστάσια. Προς το 1850 μέσα σε 5 δεκαετίες η παραγωγή κάρβουνου αυξάνει κατά 500% αυτή του σιδήρου 1000% και οι εισαγωγές βαμβακιού κατά 1400%.

 Η αστική τάξη ενθουσιασμένη πλουτίζει με γεωμετρικούς ρυθμούς. Οι απόκληροι ζουν αυτό που ονομάστηκε “ γενικευμένη και ολοκληρωτική κοινωνικά καταστροφή”.

 Μοναδικό όριο διάρκειας της εργασίας είναι η ολοσχερής φυσική αδυναμία να κρατήσουν οτιδήποτε στα χέρια. Αυτό μπορεί να σημαίνει και μέρες δουλειάς χωρίς σταματημό. Πολύ σύντομα υποκύπτουν από υπερκόπωση, εξάντληση, αδυναμία, ανορεξία. Άντρες γυναίκες και παιδιά βυθίζονται μέσα σε μια ακατονόμαστη κόλαση. Η μεγάλη πλειοψηφία των εργατών ζουν μέσα σε τρώγλες σε νοσηρά παραπήγματα σε αυτοσχέδιες σπηλιές σκοτεινές δυσώδεις και υγρές. Διασχίζουν δρόμους γεμάτους λάσπες και περιττώματα. Οι κοινωνικοί δεσμοί έχουν διαρραγεί και οι άνθρωποι απομονώνονται μέσα στην προσωπική τους δυστυχία.

Παραμορφωμένοι, κακομεταχειρισμένοι βρώμικοι αγράμματοι απελπισμένοι. Αυτοί οι δυστυχείς φέρνουν το βάρος μιας μισητής καθημερινότητας. Τρέφονται με νοθευμένα προϊόντα ζάχαρη αναμεμιγμένη με απόβλητα της σαπωνοποιίας, αλεύρι αναμεμιγμένο με γύψο και ασβέστη, πιπέρι αναμεμιγμένο με τριμμένο κέλυφος καρυδιών κακάο αναμεμιγμένο με μαύρο χώμα, ντυμένοι με κουρέλια που έβγαζαν σπάνια και έπλεναν ακόμα πιο σπάνια, τρέμοντας από το κρύο και σκάζοντας από την ζέστη πεθαίνουν σαν μύγες από τις επιδημίες. Υπό την εξουσία όλων όσων μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τα εξασθενημένα και αδύνατα σώματα τους καταλήγουν να θάβονται σε ρηχούς τάφους από όπου η μυρωδιά της αποσύνθεσης απλωνόταν στις γειτονικές περιοχές .Ο Ένγκελς αναφέρει την χρήση παραγώγων ουσιών του οπίου από τα νεοδημιουργηθέντα προλεταριακά στρώματα για να αντέξουν αυτές τις εξοντωτικές συνθήκες διαβίωσης που επικρατούσαν στα βιομηχανικά κέντρα. Όπως οι δικοί μας Γερμανοί αγρότες αφήνουν να τους εκμεταλλεύονται και να τους απομυζούν, έτσι και οι Άγγλοι εργάτες, παίρνοντας φάρμακα για όλες τις αρρώστιες, ζημιώνουν τον εαυτό τους και αφήνουν τα λεφτά τους στις τσέπες του εργοστασιάρχη. Το χειρότερο από όλα αυτά τα φάρμακα ήταν ένα ποτό που παρασκευαζόταν από όπιο και λάβδανο και πουλιόταν με την ονομασία Γκατφρέις Κορντιαλ.

Ο Ένγκελς περιγράφει και μια αποτρόπαια πλευρά αυτή της χρήσης σκευασμάτων οπίου για να κοιμούνται τα βρέφη των εργατών όσο αυτοί εξαντλούσαν 16ωρα και 18ωρα στις “ στης φάμπρικας την μαύρη σκλαβιά” .Τα μωρά ζάρωναν και γίνονταν σαν μικρά γεροντάκια ή μαράζωναν και γίνονταν σαν μικροί πίθηκοι .Εκεί πρέπει να αναζητηθεί η αιτία της εξάρτησης από ψυχοδραστικές ουσίες. Στον ίδιο, τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα και την απάνθρωπη φύση του καπιταλισμού, στα μόνιμα και συνεχώς εντεινόμενα αδιέξοδά του. Τότε τα ναρκωτικά έγιναν μέσο ανακούφισης από τον σωματικό και ψυχικό πόνο που προξενούσε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και η πρωτοφανής αγριότητα με την οποία αναπτυσσόταν. Σήμερα η χρήση ναρκωτικών έχει γίνει μια πραγματική μάστιγα που εκφράζεται μέσα από εκατομμύρια τραγωδίες ανθρώπων σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Ο αριθμός των τοξικομανών στην Ελλάδα υπολογίζεται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες. Μόνο οι χρήστες ηρωίνης είναι πενήντα φορές περισσότεροι σε σχέση με το 1980. Η πλειοψηφία τους ανάμεσα στα 18 και τα 30.

Η τοξικομανία αναπτύσσεται στο πρόσφορο έδαφος των προβλημάτων και των αδιεξόδων που δημιουργούν η φτώχεια, η κοινωνική ανισότητα, η ανεργία, οι ταξικοί φραγμοί στην μόρφωση που οδηγούν χιλιάδες παιδιά έξω από τα σχολεία. Η πλειοψηφία όσων απευθύνθηκαν σε κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης το 2009 ήταν άνεργοι και είχαν διακόψει το σχολείο περίπου στα 14 χρόνια τους. Η ηλικία έναρξης της χρήσης συσχετίζεται με την ηλικία διακοπής του σχολείου. Η υποκρισία και η διγλωσσία της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, ο πολιτιστικός εκφυλισμός και η χυδαιότητα του life style, η δημιουργία τεχνητών αναγκών και κατασκευασμένων ονείρων στα πρότυπα των αξιών που υπηρετούν τον καπιταλισμό, η φυγή από την οδυνηρή πραγματικότητα που τα συνοδεύουν, η εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής των σύγχρονων αναγκών είναι μερικοί ακόμα παράγοντες που συντελούν στην ανάπτυξη της τοξικομανίας. Η διακίνηση ναρκωτικών είναι μια επικερδής επιχείρηση στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας. Μετά την εμπορία πετρελαίου και όπλων είναι η επιχείρηση με τα μεγαλύτερα κέρδη που καλπάζουν στα 500 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. 

Η εξάπλωση τους είναι συνδεδεμένη με δεσμά ακατάλυτα με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Όλη η ηρωίνη στις παράνομες αγορές της Ευρώπης προέρχεται από το Αφγανιστάν, καθώς η συγκεκριμένη χώρα προμηθεύει το 93% της παγκόσμιας παράνομης αγοράς οπιούχων. Το 2000 – πριν την αμερικανική επέμβαση – το Αφγανιστάν παρήγαγε 180 τόνους οπίου. Μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση η παραγωγή έφτασε τους 8.300 τόνους. Το μεγαλύτερο μέρος εισάγεται στην δύση. Ο ετήσιος αριθμός των θυμάτων του οπίου στις χώρες του ΝΑΤΟ που συμμετέχουν στην επέμβαση φτάνει τα 10000 ετησίως και είναι πέντε φορές μεγαλύτερος από αυτόν που έχει καταγραφεί κατά τα οκτώ έτη του πολέμου στο Αφγανιστάν. Μια δημοσκόπηση του ευρό-βαρόμετρου ανέφερε πριν μερικά χρόνια ότι η περιέργεια και η πιέσεις που δέχονται από συνομηλίκους τους είναι οι κύριοι λόγοι της χρήσης για πρώτη φορά ναρκωτικών ουσιών. Η αλήθεια είναι ότι η περιέργεια και η έλξη του απαγορευμένου είναι παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον να δοκιμάσει κάποια ουσία. Ωστόσο αυτή είναι μισή αλήθεια και αν λέγεται μισή είναι ένα ολόκληρο ψέμα γιατί άλλο είναι η δοκιμή και άλλο η εξάρτηση.

Σε διεθνές επίπεδο εφαρμόζεται η πολιτική διαχείρισης με στόχο τον λεγόμενο περιορισμό της βλάβης. Σύμφωνα με αυτή την πολιτική η τοξικομανία δεν είναι αντιμετωπίσιμη και κατά συνέπεια αυτό που μπορεί να γίνει είναι μια διαχείριση του προβλήματος έχοντας ώς μέγιστο στόχο τον περιορισμό των αποτελεσμάτων της.

Γιατροί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι υποστηρίζουν ότι ο εθισμός στα ναρκωτικά είναι μια ασθένεια του εγκεφάλου που οφείλεται στην έλλειψη ενδορφινών. Η τοξικομανία σύμφωνα με αυτές τις απόψεις είναι μια αυτό -προκαλούμενη χρόνια υποτροπιάζουσα νόσος και επομένως ο τοξικομανής είναι ένας άρρωστος. Σε αυτό το υπόβαθρο αναπτύχθηκε η πολιτική των υποκατάστατων, κυρίως της Μεθαδόνης .Η μεθαδόνη είναι ένα συνθετικό ναρκωτικό αναλγητικό που αναπτύχθηκε στη ναζιστική Γερμανία κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930 για να υποκαταστήσει την μορφίνη. Κατά το διάστημα 1939-40 δοκιμάστηκε στον γερμανικό στρατό και διαπιστώθηκε ότι η επανειλημμένη χορήγησή της προκαλούσε εξάρτηση. Το 1947 η μεθαδόνη εισήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες από την φαρμακοβιομηχανία Έλι Λίλλυ ως αναλγητικό με την εμπορική ονομασία Ντολοφίν. Η μεθαδόνη είναι συνδεδεμένη με το φαινόμενο των ξαφνικών θανάτων των υπό θεραπεία χρηστών. Το 2008 θεωρήθηκε υπεύθυνη για περίπου το 30% των θανάτων από ναρκωτικά στον πληθυσμό ηλικίας 16-24 χρόνων του Ηνωμένου Βασιλείου. Ανάλογα είναι τα ποσοστά στην Δανία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γαλλία η ευρεία διακίνηση στη μαύρη αγορά μεθαδόνης αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για τη χώρα. Στις πολιτικές διαχείρισης της τοξικομανίας εντάσσονται και τα προγράμματα ναλτρεξόνης. 

Αυτά τα προγράμματα είναι βιολογικού τύπου τα οποία μαζί με τα προγράμματα υποκατάστασης στηρίζονται στην ιατρικοποίηση του προβλήματος της τοξικομανίας και στοχεύουν στον οργανικό έλεγχο της εξάρτησης αφήνοντας ωστόσο ανέπαφη την ψυχολογική εξάρτηση. Τα τελευταία χρόνια, καθώς αυξάνεται η νόμιμη παραγωγή και χρήση της βουπρενορφίνης στη θεραπεία υποκατάστασης, έχει αυξηθεί και η εκτροπή και παράνομη χρήση της. Σε μερικές χώρες η βουπρενορφίνη είναι η βασική ουσία που χρησιμοποιείται παράνομα από τους εθισμένους.

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει υποστηρίξει την αποποινικοποίηση της χρήσης δηλώνοντας μάλιστα ότι και ο ίδιος έχει δοκιμάσει Μαριχουάνα, ενώ σε δημόσιες τοποθετήσεις του υποστηρίζει ότι ο διαχωρισμός σε σκληρά και μαλακά ναρκωτικά αποτελεί επιστημονική αλήθεια.

 Η αλήθεια είναι ότι ο διαχωρισμός αυτός είναι αντιεπιστημονικός γιατί βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στο επίπεδο της φαρμακολογίας, της χημικής σύνθεσης και της επίδρασης που ασκούν οι ουσίες σε βιολογικό επίπεδο. Σε σχέση όμως με τις αιτίες που οδηγούν στην χρήση και στο φαινόμενο της εξάρτησης αυτός ο διαχωρισμός είναι αδύνατος, γιατί οι αιτίες που οδηγούν στην επιλογή μιας ναρκωτικής ουσίας είναι κοινές για όλες τις ουσίες. Και οι αιτίες βρίσκονται στα κοινωνικά αδιέξοδα που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Οποιαδήποτε ουσία και αν χρησιμοποιηθεί αποβλέπει στο να επηρεάσει τις αισθήσεις με τέτοιο τρόπο που να μην βιώνονται στις πραγματικές τους διαστάσεις η οδύνη, η απόγνωση, η μοναξιά που δημιουργεί μια κοινωνία που βρίσκεται σε κρίση. Σε μια πρόταση που είχαμε συνυπογράψει παλιότερα με μερικούς βουλευτές υποστηρίζαμε τη δυνατότητα του χρήστη κάνναβης να καλλιεργεί στο σπίτι του μια μικρή ποσότητα για δική του μόνο χρήση, είχε πει σε συνέντευξη του το 1997 ο Γιώργος Παπανδρέου.

Τον Μάρτιο του 2008, η βρετανική εφημερίδα Ιντιπέντεντ κυκλοφόρησε ζητώντας συγνώμη για την συμμετοχή της στην δεκάχρονη καμπάνια για την αποποινικοποίηση της Κάνναβης. Με πολυσέλιδο αφιέρωμα αποκάλυπτε όλα αυτά που οι επιστήμονες εδώ και πολλά χρόνια λένε, καταλήγοντας πως το χασίς είναι ένα εξόχως επικίνδυνο ναρκωτικό. Μάλιστα, υποστήριζε πως οι 25.000 από τους 250.000 συνολικά σχιζοφρενείς της Μεγάλης Βρετανίας θα είχαν αποφύγει τη σχιζοφρένεια αν δεν έκαναν χρήση κάνναβης. Όπως αναφέρεται στην διεθνή βιβλιογραφία είναι δυνατόν η υπερβολική χρήση να προκαλέσει ψυχοπαθολογικές αντιδράσεις ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι προκαλεί ψυχολογική και κοινωνική εξάρτηση. Ο γκουρού των απολογητών του καπιταλισμού Φρίντμαν υποστήριζε ότι η αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών θα οδηγούσε σε μείωση των εγκλημάτων στους δρόμους που διαπράττονται στην πλειοψηφία τους από τοξικομανείς. Το περιοδικό Εκόνομιστ έχει ισχυριστεί ότι η λιγότερο κακή πολιτική είναι η νομιμοποίηση των ναρκωτικών γιατί σύμφωνα με τον συντάκτη της άποψης η απαγόρευση γεννάει την περιέργεια .Οι υποστηρικτές αυτών των απόψεων προβάλλουν ως επιχείρημα το Ολλανδικό μοντέλο της αποποινικοποίησης της χρήσης, και του διαχωρισμού των ναρκωτικών σε σκληρά και μαλακά. 

Ωστόσο η έκθεση του ΟΗΕ το 2008 αναφέρει την αύξηση της χρήσης ηρωίνης και κοκαΐνης ενώ δεν μειώθηκε η εγκληματικότητα αφού το Άμστερνταμ αυτή την στιγμή είναι το κέντρο του διεθνούς εμπορίου ναρκωτικών και η πρώτη πόλη σε εγκληματικότητα. Η πώληση χασίς και μαριχουάνας αποφέρει ετησίως στην Ολλανδία 3 δισεκατομμύρια δολάρια. Η άποψη για αποποινικοποίηση της χρήσης έχει και μία ακόμα πλευρά. Την αύξηση κατά 70% του ηλεκτρονικού εμπορίου μη πιστοποιημένων φαρμάκων μέσα από ιστοσελίδες που τις επισκέπτονται 32000 άτομα ημερησίως. Πρόσφατα ερευνήθηκαν 187 ιστοσελίδες από τις οποίες το 84% πουλούσε συνταγογραφημένα φάρμακα χωρίς να απαιτούν από τους αγοραστές νόμιμη συνταγή. Μόνο τέσσερα στα τρεις χιλιάδες εκατόν εξήντα φάρμακα ήταν πιστοποιημένα. Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθούν και τα συνταγογραφούμενα αναλγητικά, αντικαταθλιπτικά, αγχολυτικά και υπνωτικά. Σε χώρες της Ευρώπης αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες οι χρήστες αυτών των ουσιών ξεπερνούν το σύνολο των χρηστών όλων των παράνομων ουσιών. Σε χώρες όπως η Γαλλία η Ιταλία η Λιθουανία, η Πολωνία το 10%-18% των μαθητών κάνει χρήση κατασταλτικών και ηρεμιστικών. 15,2 εκατομμύρια Αμερικανοί 16 ετών και πάνω κάνουν χρήση τέτοιων σκευασμάτων. 

Ο τοξικομανής ως ένας άνθρωπος που υποφέρει, μπορεί να θεραπευτεί με την προϋπόθεση να αποφασίσει ο ίδιος την θεραπεία του μέσα από την ένταξή του σε ένα θεραπευτικό πρόγραμμα απεξάρτησης.

Η ευρωπαϊκή ένωση προσδιορίζει την τοξικομανία ώς ιατρικό κυρίως πρόβλημα. Η συνθήκη του Μάαστριχτ το αναφέρει στον τομέα της δημόσιας υγείας. Στην συνθήκη του Άμστερνταμ αναφέρεται ότι η κοινότητα συμπληρώνει την δράση των κρατών μελών για την μείωση της βλάβης που προκαλούν στην υγεία τα ναρκωτικά ενώ έχει καθοριστεί νέα στρατηγική για την καθιέρωση χώρων χορήγησης μικρών δόσεων για την μείωση της βλάβης, την υλοποίηση στρατηγικής κατά της απαγόρευσης και την εξασφάλιση πρόσβασης στα υποκατάστατα. Αυτή την απόφαση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που πάρθηκε το 2004 ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός.

Το ΠΑΣΟΚ είναι πλήρως εναρμονισμένο με τη στρατηγική της ευρωπαϊκής ένωσης ενώ είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου παρουσίασε τις θέσεις του κόμματος για τα ναρκωτικά μαζί με τις θέσεις για τα ψυχιατρεία. Οι προθέσεις της κυβέρνησης φάνηκαν στον προϋπολογισμό του 2010 όπου ξανά την μερίδα του λέοντος έχουν τα προγράμματα υποκατάστασης. Μάλιστα ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι τα υποκατάστατα θα πρέπει να στέλνονταν ντελίβερι στα σπίτια των χρηστών. Η ΝΔ αν και καταψήφισε την απόφαση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου στην πράξη την υλοποίησε με την απαξίωση των κέντρων πρόληψης την υποχρηματοδότηση της έρευνας αλλά και την παράδοση υποκατάστατων από ιδιώτες. Επίσης με νόμο καθόρισε την μικροποσότητα κατοχής χασίς, ηρωίνης και κοκαΐνης κάνοντας το πρώτο βήμα της απελευθέρωσης των ναρκωτικών .Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εναρμονιστεί με την στρατηγική της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης με θέσεις για πλήρη απελευθέρωση των ναρκωτικών, αποποινικοποίηση της χρήσης, συνταγογράφηση υποκατάστατων και την χορήγηση ηρωίνης από τα δημόσια νοσοκομεία. Στις επίσημες θέσεις του δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή αναφορά στις αιτίες του προβλήματος.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όσοι νοιώθουν φρίκη από την τραγωδία των εξαρτημένων αλλά θέλουν να διατηρηθούν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής η ακόμα χειρότερα συμπεριφέρονται αδιάφορα απέναντί τους δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν εκείνες τις κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες η εξάρτηση θα είναι περιττή. Αναζητώντας όμως την ρίζα του κακού φτάνουμε εκεί όπου ένα μικρό τμήμα της ανθρωπότητας θεμελίωσε την ανελέητη εξουσία του εγκαταλείποντας όλες τις αρχές της ανθρώπινης συνύπαρξης γενικά, για τις οποίες η ανθρωπότητα με τόσο θάρρος και για τόσα πολλά χρόνια αγωνίστηκε απελπισμένα.

Πηγή: redflecteur

ΠΑΝΙΚΟΣ!

Γράφει ο Μπάμπης Νικόπουλος
Αγαπητό Fimotro,
πρέπει να είμαστε το μοναδικό μέρος στον πλανήτη Γη, όπου το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης κάνουν αντιπολίτευση στην...
αντιπολίτευση. Και προσέξτε δε μιλάω για την κριτική που είναι θεμιτή έτσι κι αλλιώς, μιλάω για κανονική σκληρή αντιπολίτευση μ' όλα τα μέσα, θεμιτά κι αθέμιτα.

Για τα πάντα σ' αυτήν τη χώρα ευθύνεται η αξιωματική αντιπολίτευση λες κι αυτή διέλυσε την υγεία, τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς, τις συντάξεις, την ακίνητη περιουσία,τη μεσαία τάξη, λες κι ο Σύριζα απέτυχε επί ενάμιση χρόνο να παρουσιάσει και να εφαρμόσει ένα απλό φορολογικό νομοσχέδιο, να κάνει τρεις τέσσερις σοβαρές αποκρατικοποιήσεις και να βάλει μία τάξη στο δημόσιο. Δεν έκλεισε ο Σύριζα την ΕΡΤ σε μία νύχτα χωρίς να υπάρχει εναλλακτικό άμεσα εφαρμόσιμο πλάνο, μ' αποτέλεσμα τον οικονομικό και εθνικό διασυρμό σ΄ όλον τον κόσμο.

Δε νομοθετεί ο Σύριζα σχεδόν αποκλειστικά με ΠΝΠ νύχτα στα μουλωχτά, και δεν είναι ο Τσίπρας αυτός που απαξιώνει τη Βουλή με τη διαρκή απουσία του. Φτάσαμε στο γελοίο σημείο να ασκεί η αντιπολίτευση συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά της και να εγκαλείται γι αυτό από την κυβέρνηση και τα φιλικά της μέσα.

Πρέπει πάντως να μάθουν κυβέρνηση και πρόθυμα μέσα ενημέρωσης ότι μ' αυτόν τον τρόπο περισσότερο καλό παρά κακό κάνουν στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Ειδικά ο ΔΟΛ με τις καθημερινές πρωτοφανείς επιθέσεις εναντίον του Σύριζα μέσω των Νέων και των άλλων μέσων έχει γίνει ο καλύτερος χορηγός επικοινωνίας του Σύριζα. Αν συνεχίσουν έτσι ίσως προσφέρουν και την... αυτοδυναμία στον Αλέξη.

Χθες διαβάσαμε ότι πλέον και με τις ευλογίες του αρμόδιου υπουργείου, κατοχυρώθηκε συλλογική σύμβαση εργασίας όπου ο εργοδότης δικαιούται να καθυστερεί επί 90 ημέρες τα δεδουλευμένα! Έτσι ένας εργαζόμενος σε περίπτωση που σταθεί άτυχος και πέσει σε εργοδότη αρπακτικό, θα πληρώνεται μόνο 4 μισθούς το χρόνο και οι υπόλοιποι θα ''μένουν μέσα'' κι όλα αυτά νόμιμα και με τις ευλογίες όχι του Σύριζα φυσικά αλλά της μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά.

Επίσης διαβάσαμε δραματική ανακοίνωση εργαζομένων στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου ανάμεσα στ' άλλα τεράστια προβλήματα τα οποία καλούνται να υπερβούν οι ηρωικοί γιατροί για να κάνουν το καθήκον τους, έχουμε και το ουσιαστικό off  των αντιδραστηρίων που σημαίνει στοπ σε κρίσιμους για τη ζωή των ασθενών εργαστηριακούς ελέγχους. Κι αυτό δεν είναι έργο Τσίπρα, αλλά του αρμόδιου υπουργού που δεν προλαβαίνει φαίνεται να ασκήσει τα καθήκοντά του, γιατί εν τω μεταξύ είναι απασχολημένος με τις... τηλεοπτικές και ραδιοφονικές εμφανίσεις του (αμέτρητες) και την αδιάκοπη προσωπική (!!) παρουσία του στα social media.

Όλα αυτά ο πολίτης τα πληροφορείται από τα ανεξάρτητα μέσα τα οποία αναζητεί πλέον για την ενημέρωσή του και το κυριότερο τα βιώνει καθημερινά και δεν έχει ανάγκη τα κυβερνητικά μέσα για να του παρουσιάσουν το άσπρο ως μαύρο. Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση χειρίζεται την ενημέρωση φανερώνει ένα και μόνο πράγμα: ΠΑΝΙΚΟ..!

Ευχαριστώ

fimotro

Όχι στην αστυνομική αντίληψη της πολιτικής και της ιστορίας

Έπειτα από την ανάληψη ευθύνης για τη δολοφονία των δύο χρυσαυγιτών στο Νέο Ηράκλειο, για μια φορά ακόμη οι συντηρητικοί, οι ευρωπαϊστές καθώς και οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, έσπευσαν ευθέως να μιλήσουν για «αριστερό φασισμό». Από την άλλη, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς και του αναρχικού χώρου επιδίδεται στη γνωστή φλυαρία αναφορικά με το κατά πόσο η προκήρυξη είναι «γνήσια» (δεδομένου του θεωρητικού κομφουζιονισμού αυτών που συνέγραψαν το κείμενο), αν συνδέεται ή όχι με το χτύπημα, κάνοντας λόγο για προβοκάτσια, για παρακράτος, για εσωτερική δουλειά που στοχεύει στη συκοφάντηση του (ανύπαρκτου) λαϊκού κινήματος, λέγοντας ότι με αφορμή το περιστατικό αυτό, το κράτος και η αστυνομία θα εντείνουν την καταστολή με σκοπό την πάταξη της «αριστερής ανομίας». Έτσι, και πάλι αυτό που κυριάρχησε είναι η κατάφωρη συνωμοσιολογία και η κατανόηση του πολιτικού πράττειν με το βλέμμα του αστυνόμου, ή οι λίγο πολύ γνωστές φανφάρες περί «άκρων» που επικαλούνται οι τεχνοκράτες, οι συντηρητικοί, οι δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου», μια άποψη που, στην πραγματικότητα, αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος (πράγμα που θα εξηγήσω παρακάτω).
Αναμφισβήτητα τούτη η προκήρυξη είναι γεμάτη πολιτικές αντιφάσεις. Πρόκειται για ένα ακόμη κάκιστο κείμενο που επιχειρεί να παντρέψει τον Λενινισμό με τον αριστερό σωβινισμό, την ταξική πάλη με το φαντασιακό της εθνικής κυριαρχίας, το σφυροδρέπανα με την αναρχία, ενώ δεν λείπουν και αναφορές σε τμήμα της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας που παραθέτεται συγκριτικά με την τωρινή κατάσταση, κάτι που φανερώνει αν μη τι άλλο θεωρητική ένδεια και ανικανότητα κατανόησης της ιστορίας ως ανθρώπινη δημιουργία βασισμένη σε συγκεκριμένες αξίες οι οποίες δεν μπορούν να δράσουν εκτός του δεδομένου χρονικού πλαισίου που έχουν θεσμιστεί (εφόσον δεν υιοθετούνται φυσικά από πλατιά κοινωνικά στρώματα). Στο κείμενο θα δει κανείς εμφανείς αντιφάσεις, όπως για παράδειγμα η επίκληση σε έναν στρεβλό, κίβδηλο και επικίνδυνο ευρωσκεπτικισμό (σαν αυτόν που επικαλείται ο Βρετανός Nigel Farrage), μια ρομαντικοποίηση του ΕΑΜ και της εθνικής αντίστασης, και ταυτόχρονα μια ρητορική συμπάθειας για τους μετανάστες, μαζί με μια συνοπτική αφήγηση -  αλλά δόκιμη και δεκτή – για το μετεμφυλιακό κράτος. Θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε σε ολόκληρο το κείμενο συντακτικά, ιστορικά και θεωρητικά λάθη, στρεβλώσεις και λογικά άλματα προκειμένου να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα: ότι το κείμενο δεν γράφτηκε ούτε από αναρχικό, ούτε από άτομο του αριστερού χώρου, αλλά από ακροδεξιό προβοκάτορα ή ποινικό παραβάτη… Το “ενδεχόμενο” αυτό ενισχύουν οι δύο επιπλέον παράγοντες: α) η προκήρυξη παραδόθηκε στο Zougla.gr, ένα δίκτυο πληροφόρησης που δεν συμπαθεί ιδιαίτερα ούτε ο αναρχικός αλλά ούτε και ο αριστερός χώρος, και β) η είδηση περί ανάληψης ευθύνης έσκασε σαν βόμβα μόλις λίγες ώρες προτού γίνουν οι γνωστές κινητοποιήσεις στο χώρο του Πολυτεχνείου, αναφορικά με την 40η επέτειο της σφαγής.
Μην έχοντας εμείς όμως βάσιμα στοιχεία που να αναιρούν ή να αποδεικνύουν την «αυθεντικότητα» του κειμένου, δεν είναι δυνατόν να καταλήξουμε σε κάποιο θεμελιώδης συμπέρασμα μόνο και μόνο μέσα από θεωρητικές κριτικές. Ως εκ τούτου, η πιθανότητα η συγκεκριμένη προκήρυξη να έχει πραγματικά συνταχθεί από αντιφασίστες παραμένει ανοιχτή, όπως και το ενδεχόμενο να συνδέεται με την ενέργεια της δολοφονίας (ή και το αντίθετο). Τί σημασία έχει για εμάς όμως αυτή την στιγμή κάτι τέτοιο; Όπως είπα και παραπάνω, πολλοί θα πουν ότι η δολοφονία (και κατ’ επέκταση η ανάληψη ευθύνης) ήταν αποτέλεσμα εσωτερικής δουλειάς με σκοπό η Χρυσή Αυγή να αποκτήσει έναν δικό της «Φύσσα» και η κυβέρνηση Σαμαρά να συνεχίσει ακάθεκτη το έργο της, ενισχύοντας την προπαγάνδα των δύο άκρων, τα κατασταλτικά μέτρα και την αστυνομοκρατία. Υπάρχουν, όμως, τρεις βασικοί παράγοντες που αναιρούν την συγκεκριμένη τοποθέτηση:

1. η περιστολή βασικών μας πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που έχουν κερδηθεί με το αίμα και τους διωγμούς εκατομμυρίων ανθρώπων συντελείται ούτως ή άλλως. Εξηγώντας περαιτέρω: σε καθημερινή πλέον βάση (και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον Δυτικό κόσμο) γίνονται συζητήσεις αναφορικά με την ανάγκη να ενταθεί η καταστολή εναντίον διαδηλώσεων και να γίνονται όλο και πιο αυστηροί έλεγχοι στα μέσα επικοινωνίας. Ήδη η λογική της επικράτησης της δομικής βίας (κράτος και άγραφοι νόμοι ή νόρμες) ως απάντηση στην προσωπική βία (μεμονωμένες δολοφονίες, και άλλου είδους ποινικά κολάσιμες πράξεις, είτε αυτές χρησιμοποιούνται για “πολιτικούς” σκοπούς είτε όχι) έχει για τα καλά εισχωρήσει στις μάζες, πράγμα που βλέπουμε και στην Μεγάλη Βρετανία όπου οι τελευταίες δημοσκοπήσεις φανερώνουν ότι πάνω από τους μισούς πολίτες επιθυμούν επαναφορά της θανατικής ποινής για πράξεις τρομοκρατίας και παιδεραστίας, ποσοστό που σκαρφάλωσε στα ύψη έπειτα από τη δολοφονία Βρετανού φαντάρου στο Woolich. (Το γεγονός αυτό επίσης φανερώνει πόσο αναποτελεσματικές είναι όλες αυτές οι ενέργειες που θεωρούν την αφαίρεση της ζωής ενός πολιτικού “εχθρού” ως μια μέθοδο πίεσης στην βαρβαρότητα της θεσμισμένης ολιγαρχίας). Το πόσο επικίνδυνο είναι κάτι τέτοιο ας το αναλογιστεί ο καθένας μόνος του (τί θα μπορούσε στο άμεσο μέλλον να χαρακτηριστεί ως τρομοκρατία, δεδομένου ότι η έννοια αυτή εισάγεται ως φίμωτρο για κάθε πράξη που εναντιώνεται στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές).
2. Η Χρυσή Αυγή δεν έχει ανάγκη ούτε από ήρωες ούτε από θύτες. Το ποσοστό του πληθυσμού που στράφηκε προς αυτήν γνώριζε εξ αρχής πολύ καλά ότι πρόκειται για μια συμμορία τραμπούκων, που συνεχώς μαχαιρώνει μετανάστες και άτομα που διαφωνούν με τις παραληρητικές απόψεις των μελών της. Οι ψηφοφόροι που θεωρούν την φασιστική αποκτήνωση ως μια εναλλακτική στα πολιτικά αδιέξοδα του τόπου δεν θα απογοητευτούν ξαφνικά στο άκουσμα της δολοφονίας ενός μετανάστη ή του Παύλου Φύσσα. Διότι πολύ απλά θεωρούν την βία ως αυτοσκοπό, ως μέθοδο τιμωρίας και τρομοκράτησης όλων όσων οι ίδιοι θεωρούν «εχθρούς του έθνους» (οποιοιδήποτε και αν είναι αυτοί). Όπως, άλλωστε, είπα και σε παλαιότερη ανάρτηση (βλ The fascist threat beyond Golden Dawn παράγραφος 3), το γεγονός ότι τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής παρουσίαζαν πτώση για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, έπειτα από τα γεγονότα της 18η Σεπτεμβρίου τα οποία ως ένα βαθμό λειτούργησαν αφυπνιστικά για κάποιους ψηφοφόρους της (ας μην αποκλείουμε απερίφραστα αυτόν τον παράγοντα) ένα μεγάλο ποσοστό αυτών ενδέχεται να μην επιθυμεί να εκφράσει ανοιχτά την υποστήριξή του στο κόμμα/συμμορία για διάφορους λόγους (πιθανότατα από ντροπή κατόπιν του διασυρμού που υπέστη η ηγεσία της, ως ποινικοί εγκληματίες).
3. Αν φτάσουμε στο σημείο να πούμε ότι αυτή η δολοφονία στο Νέο Ηράκλειο είναι μια βρώμικη και προβοκατόρικη συνωμοσία (όπως η περίπτωση της Piazza Fontana στην Ιταλία και Caso Scala στην Ισπανία αντίστοιχα) αυτό μπορεί να αποκαλυφθεί μετά από αρκετά χρόνια (ίσως και δεκαετίες). Όμως, ο δικαστικός και ο πολιτικός χρόνος δεν είναι δυο ταυτόσημα πράγματα, και ως εκ τούτου, δεν μπορούν να εξισωθούν. Δεν είναι συνεπώς μεμπτό να προσπαθούμε κάτω από αυτές τις συνθήκες να κρίνουμε ένα εν γένει πολιτικό γεγονός με βάση την λογική του αστυνομικού. Διότι όσο ο πολιτικός χρόνος τρέχει τόσο εμείς καλούμαστε να βρούμε απαντήσεις αναφορικά με την κοινωνική καταστροφή που βιώνουμε (πλέον σε όλα τα επίπεδο, όχι μονάχα στην οικονομία), να δράσουμε συλλογικά και αλληλέγγυα και να διεκδικήσουμε δίχως χρονοτριβές και καθυστερήσεις.

Δικό μας ζητούμενο λοιπόν είναι να δώσουμε το βάρος και την ποιότητα που πιστεύουμε ότι αρμόζει σε κάθε επαναστατική διαδικασία και όχι να μιμούμαστε τον Χίτσκοκ προσπαθώντας να βρούμε μια μαύρη γάτα μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο (δίχως καν να γνωρίζουμε αν πραγματικά υπάρχει γάτα), αναπαράγοντας εικασίες και αοριστολογίες. Διότι, είτε πρόκειται για εσωτερική δουλειά καλά οργανωμένη, είτε για υπαρκτή ένοπλη οργάνωση η ουσία παραμένει ίδια: υπάρχουν άτομα που θα υποστηρίξουν την θανάτωση του πολιτικού τους αντιπάλου, που αντί για τη διαβούλευση και την συνεύρεση θα προτιμήσουν τις τρυπημένες από σφαίρες σάρκες. Δεδομένου ότι τέτοιου είδους τάσεις υφίστανται καί στην αριστερά αλλά καί στον αναρχικό χώρο, αυτό που επείγει τη συγκεκριμένη στιγμή είναι να κατανοήσουμε βαθιά πρώτα απ’ όλα ότι το χτύπημα αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης λογικής που το συνέχει, μια “λογική”-παγίδα που εδώ και χρόνια επιχειρεί να στήσει η ακροδεξιά, από την εποχή του ΛΑ.Ο.Σ. (με τωρινή εμπροσθοφυλακή της την Χ.Α.), ξεθάβοντας το τσεκούρι του εμφυλίου. Έχοντας πέσει σε τούτη την φάκα ολόκληρος ο αντιφασιστικός χώρος αναπαράγει εύκολα τα σχηματάκια της κρεμάλας και της διολίσθηση στο επίπεδο του μύθου του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (πράγμα που δίνει το καλύτερο άλλοθι στους Σαμαρικούς να ξεκινήσουν να μιλάνε για «δύο άκρα»). Επιπλέον, όλη αυτή η επίκληση στον τσαρλατανικό αβανγκαρντισμό του αντάρτικου που αναζητά λύσεις με Καλάσνικοφ και εκτελέσεις συνιστά όχι μόνο μια αγκύλωση στη λογική της γραφειοκρατίας αλλά και καθαρό δείγμα της έλλειψης πολιτικής σκέψης και φαντασίας.
Η κριτική αυτή στις “πολιτικές” δολοφονίες δεν θα πρέπει να γίνεται κάτω από το πρίσμα του γνωστού συντηρητικού (π)ηθικισμού. Αλλά αντιθέτως, θα πρέπει να δούμε την ύπαρξη όλων αυτών των αυτόκλητων επαναστατών ως την παρακμή των προσπαθειών για την δημιουργία ενός πραγματικά δημοκρατικού κινήματος που σκοπός του δεν είναι η φυσική εξόντωση των φασιστών, των μπάτσων και των αστών αλλά η μεταστροφή τους, πάντα μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου κοινωνικού μετασχηματισμού. Διότι η άνοδος της Χρυσής Αυγής και η λουμπενοποίηση της πολιτικής σφαίρας δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την γενικότερη εξέλιξη της Ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια. Και πώς μπορεί να αποκοπεί η άνοδός της δίχως να έρθουμε σε επαφή με την κοινωνία; Αυτός είναι ο ρόλος του δημοκρατικού κινήματος: να προσπαθήσει, μέσω του αντιφασισμού του να δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα αλληλεγγύης και συνεργασίας. Το να επιθυμούμε το θάνατο των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής είναι απλώς δείγμα της ήττας μας, μια εκλογίκευση του γεγονότος ότι δεν έχουμε καταφέρει να βγούμε από το καβούκι μας. Το να περιμένουμε από την άλλη λύσεις μέσω του ΣΥ.ΡΙΖ.Α είτε με το να υπακούμε πιστά τις εντολές των «σοβαρών» της ΝΔ και των τεχνοκρατών της δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια απατηλή ψευδαίσθηση. Διότι και οι δύο (αλλά και όλες οι κοινοβουλευτικές) δυνάμεις επενδύουν σε ένα διττό στοιχείο, ανασταλτικό ωστόσο για την ανάπτυξη δημοκρατικών κινημάτων: τον λαϊκισμό και την αστυνομικού τύπου κατανόηση της πολιτικής και της ιστορίας, κάτι που αποτελεί πεμπτουσία του φασισμού (τουλάχιστον αυτό μας διδάσκει η ιστορία του μεσοπολέμου). Ο μεν ΣΥ.ΡΙΖ.Α τάζει επιστροφή στις προ-μνημονιακές δόξες λέγοντας – ίσως άθελά του – αυτά που πραγματικά θέλουν οι ψηφοφόροι του να ακούσουν, ενώ η ΝΔ από την άλλη, κάτω από τον μανδύα της υπευθυνότητας ψευδο-επιστημονισμού και ενός δήθεν αντι-φασισμού (που μόνο αντι-φασισμός δεν είναι), με ύπουλο τρόπο επενδύει όχι στην ελπίδα αλλά στον φόβο (πως αν δεν ακολουθήσετε τις συνταγές μας η πλήρης καταστροφή θα έρθει). Τέλος η Χ.Α. χειραγωγεί με βάση την οργή και την αγανάκτηση, παράγοντες που επιτρέπουν ταυτόχρονα την καλλιέργεια μιας ιστορικής λήθης και γενικευμένης πολιτικής αμνησίας του τύπου δεν με ενδιαφέρει αν ο Παπαδόπουλος έστειλε στην εξορία αντιπάλους του, με ενδιαφέρει όμως η τιμωρία των προδοτών και δοσίλογων των τοκογλύφων, ή αυτή η γενιά του Πολυτεχνείου μας οδήγησε στην εξαθλίωση και την ταπείνωση και συνεπώς της αξίζει μια άνευ προηγουμένου τιμωρία. Πρόκειται για το γνωστό affectus φαινόμενο («συναισθηματική επήρεια») που θα έλεγε και ο Σπινόζα, με βάση το οποίο γίνεται χρήση των συναισθημάτων (όπως ο φόβος, η χαρά, η λύπη, η ελπίδα) – της κεντρικής ουσίας δηλαδή της ανθρώπινης υπόστασης που ο Φρόιντ ονόμαζε ψυχή – με στόχο τον επηρεασμό (δηλαδή τη δημαγωγία στη συγκεκριμένη περίπτωση).
Κλείνοντας την παραπάνω φιλοσοφική (αλλά βασική) παρένθεση η μόνη λύση για εμάς κάτω από τις δεδομένες συνθήκες δεν είναι ούτε το κοινοβούλιο αλλά ούτε και οι εκτελέσεις. Ο φασισμός, ο αυταρχισμός, οι νεοφιλελεύθερες ολιγαρχίες, όλα αυτά θα συντριβούν μονάχα μέσα από την πλατιά κοινωνική κινητοποίηση, μέσα από τα αμεσοδημοκρατικά συμβούλια εργαζομένων, τις ανοιχτές συνελεύσεις γειτονιών και πλατειών ή τους αυτο-διαχειριζόμενους χώρους. Έτσι μαζί τους θα ηττηθούν και οι ένοπλες πρωτοπορίες, μέσα στο κλίμα της διαφάνειας και αλληλεγγύης που αχρηστεύει κάθε τάση μυστικοπάθειας, μέσω της δημιουργίας αντιδομών και της διεκδίκηση μιας πραγματικά ποιοτικής ζωής, όπου δεν θα κυριαρχεί ο φόβος αλλά η φιλία (μια από τις βασικότερες προϋποθέσεις για την ευδαιμονία του ανθρώπου και του πολιτικού σώματος με βάση τον Αριστοτέλη, βλ στα Πολιτικά), η διαβούλευση και ο λόγος. Αυτή είναι η πραγματική δημοκρατία και όχι η σημερινή φιλελεύθερη ολιγαρχία. Η δημοκρατία όμως είναι μια έννοια ασυμβίβαστη με τον φασισμό, τον (ένοπλο και μή) αβανγκαρντισμό και την ύβρη που αυτά συνεπάγονται.
eagainst.com

Τα όμορφα (κατασχεμένα) σπίτια, όμορφα καίγονται…

ακολουθεί κείμενο από τις Επιτροπές Αγώνα Δεν Πληρώνω(http://denplirono.wordpress.com)

 

Εκαψε το σπίτι του και έριξε στο γκρεμό το ΙΧ του για να μην τα πάρουν οι τράπεζες!

 

Αυτός ο οργισμένος, όχι απελπισμένος συμπολίτης, δεν θάναι ο τελευταίος. Όσοι επεξεργάζονται σήμερα τα σχέδια για τις κατασχέσεις των κατοικιών ίσως δεν θα είχαν προβλέψει το ενδεχόμενο να πάρουν άνθρακες. Όταν χιλιάδες οργισμένοι θα καίνε τα σπίτια και τα αυτοκίνητα, τότε η οργή δεν θα τρομοκρατείται, δεν θάναι βουβή, δεν θα περιορίζεται σε ανάθεμα και μούντζες. Θα ξεχυθεί στους δρόμους με όλη την απελευθερωτική ορμή του σκλάβου που συνειδητοποίησε τη δύναμή του και θα κάψει το κόσμο της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας ανοίγοντας τους δρόμους της κοινωνικής απελευθέρωσης.*

 

Μόνο ένας Αισχύλος θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτή την σκηνή… Οι πολίτες αρχίζουν να αντιστέκονται στην εξαθλίωσή τους. Με παθητικά μέσα, χωρίς να κάνουν κακό σε κανέναν, αλλά αντιστέκονται με τον τρόπο τους, όπως ο 50χρονος άνδρας από τη Μηλιά της Ορεινής Ναυπακτίας ο οποίος έκαψε το ίδιο του το σπίτι και πέταξε στο γκρεμό του αυτοκίνητό του, καθώς ήδη του είχαν κατασχέσει και έπρεπε από το μεν εξοχικό σπίτι του να φύγει άμεσα και να παραδώσει και το αυτοκίνητό του.

 

Σύμφωνα με πληροφορίες ο 50χρονος έβαλε φωτιά στην ξύλινη εξοχική κατοικία του και στη συνέχεια πέταξε το αυτοκίνητό του σε γκρεμό. Ειδοποιήθηκαν οι αρχές και όταν έφθασαν στο χωριό, βρήκαν τον άνδρα να κάθεται και να κοιτάζει το φλεγόμενο σπίτι.

 

Ούτε σπίτι, ούτε αυτοκίνητο θα βρει η τράπεζα και τα “fund απελπισίας” για τα οποία έγραφε προς χθες ο Β.Πολύδωρας… Η τραγωδία σε όλο της το μεγαλείο. Ο Ντοστογιέφκσι μοιάζει πολύ μικρός, για την ελληνική πραγματικότητα. Μόνο ένας Αισχύλος θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτή την σκηνή…

 

Ο δυστυχισμένος συμπατριώτης μας έχει συλληφθεί από την αστυνομία για εμπρησμό (!) και θα οδηγηθεί στον Εισαγγελέα. Ο ίδιος δήλωσε στην αστυνομία ότι “Δεν θα πάρουν τίποτα οι αλήτες’”… Πόσο ψυχή και απελπισία χρειάζεται κάποιος για να κάψει το ίδιο του το σπίτι;

 

* Σχόλιο δικό μας: Αυτός ο οργισμένος, όχι απελπισμένος συμπολίτης, δεν θάναι ο τελευταίος. Όσοι επεξεργάζονται σήμερα τα σχέδια για τις κατασχέσεις των κατοικιών ίσως δεν θα είχαν προβλέψει το ενδεχόμενο να πάρουν άνθρακες. Όταν χιλιάδες οργισμένοι θα καίνε τα σπίτια και τα αυτοκίνητα, τότε η οργή δεν θα τρομοκρατείται, δεν θάναι βουβή, δεν θα περιορίζεται σε ανάθεμα και μούντζες. Θα ξεχυθεί στους δρόμους με όλη την απελευθερωτική ορμή του σκλάβου που συνειδητοποίησε τη δύναμή του και θα κάψει το κόσμο της εκμετάλλευσης και της υποτέλειας ανοίγοντας τους δρόμους της κοινωνικής απελευθέρωσης.

«Αποστασιολογία», μπουρδολογία και κιτρινισμός του ΔΟΛ !!!

Η ιστορία έχει χιούμορ και λεπτή αίσθηση ειρωνείας. Ο αρχί – αποστάτης Μητσοτάκης κατήγγειλε το 1993 Σαμαρά για αποστασία. Ο Σαμαράς καταγγέλλει τώρα τον Τσίπρα ότι καλεί σε…

αποστασία τους βουλευτές της συμπολίτευσης. Από κοντά και ο «σαλταδόρος» – σύμφωνα με τις εκφράσεις γνωστών ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, το 2007- Βενιζέλος που επιστράτευσε τόσο το 2007 όσο και κατεξοχήν το 2011 κάθε λούμπεν, εξωνημένο, ελεγχόμενο από τη διαπλοκή μέλος των τότε κοινοβουλευτικών ομάδων του ΠΑΣΟΚ για να ανατρέψει τον Παπανδρέου, που εν τω μεταξύ – από το 2010 και έπειτα – είχε προσχωρήσει με χέρια και πόδια στην πολιτική του παρασιτισμού προετοιμάζοντας ο ίδιος την πτώση του.

Του Θέμη Τζήμα

 

Και για υπερασπιστή της κοινοβουλευτικής τάξης οι Σαμαράς και Βενιζέλος που τρέμουν τις εκλογές ο καθένας για τους δικούς του λόγους και που βλέπουν πόσο επισφαλής είναι η θέση τους, διαθέτουν τη «ναυαρχίδα της διαφάνειας», το ΔΟΛ και τα ΝΕΑ, που κάθε μέρα που περνάει βουτιούνται βαθύτερα στον κιτρινισμό.

Θέλει να ξεχάσουμε ο ΔΟΛ τη στάση του στην πραγματική αποστασία του 1965. Να ξεχάσουμε τη στάση του στο βρώμικο ’89. Και βεβαίως τη στάση του το 2007 όταν ένα ολόκληρο συγκρότημα επεδίωκε ξεδιάντροπα να ελέγξει και να ποδηγετήσει τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, πράγμα που τελικά πέτυχε τη διετία 2010-2012 χάρη στο δίδυμο Παπανδρέου- Βενιζέλου, ωθώντας το ΠΑΣΟΚ στην απαξίωση και στον ευτελισμό και τη χώρα στην καταστροφή.

Τα πρωτοσέλιδα και οι ανακοινώσεις περί πρόσκλησης σε αποστασία ανεβάζουν τον καθεστωτικό κιτρινισμό σε νέα ύψη. Ανήκω σε εκείνους που διαφωνούν με την περιβόητη δήλωση Τσίπρα, τόσο ως προς την εκτίμηση που κάνει σε ό,τι αφορά τη στάση των τοπικών κοινωνιών, όσο και σε ό,τι αφορά το χρόνο και το υποκείμενο της δήλωσης. Επίσης δε θεωρώ ότι με μια αναγκαία μεν, υπερβολικά καθυστερημένη δε, ψήφο κατά πτυχών της μνημονιακής πολιτικής, βουλευτές της συμπολίτευσης ξεπλένονται για όσα από το 2010 έπραξαν. Από αυτή όμως την κριτική έως τον εντοπισμό πρόσκλησης σε αποστασία υπάρχει τεράστια απόσταση, που μόνο ο αχαλίνωτος κιτρινισμός και ο φόβος απώλειας της εξουσίας και της ασυλίας που αυτή προσφέρει μπορούν να καλύψουν. Πρώτα απ’ όλα ξέρουμε πολύ καλά ότι οι αποστασίες μεθοδεύονται υπογείως. Ειδικά ο ΔΟΛ, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος το γνωρίζουν ακόμα καλύτερα.

Δεύτερον, από πότε είναι απαγορευμένο σε οποιονδήποτε πολίτη και εν προκειμένω σε ένα μέλος της Βουλής να κρίνει και να προτείνει σε βουλευτές ποια πρέπει να είναι η στάση τους σε κρίσιμα ζητήματα; Δεν έκανε το ίδιο ο Βενιζέλος, λογής εφημερίδες και αργότερα ο Σαμαράς όταν αναγόρευαν σχεδόν σε προδοσία τη μη ψήφιση των μνημονίων;

Εν κατακλείδι, η «αποστασιολογία» στην πραγματικότητα αποπειράται με άφθονη μπουρδολογία και κιτρινισμό να καλύψει το πραγματικό ζήτημα της αποσύνθεσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας, υπό το βάρος των αδιεξόδων της μνημονιακής πολιτικής. Οι δύο εταίροι μπλεγμένοι στα δίχτυα της διαπλοκής, του παρασιτισμού, του νεοφιλελευθερισμού και του παρακράτους που τους στήριξαν και τους στηρίζουν, ολοένα πιο αποκομμένοι από το λαό κυνηγούν φαντάσματα προσπαθώντας να αποφύγουν την πραγματική αιτία των προβλημάτων τους, που είναι πολύ απλή: απέτυχαν να βγάλουν το λαό από την κρίση και άρα δεν τους θέλει ο λαός. Γι’ αυτό θα πέσουν.

paganeli

Το πολιτικό σκηνικό καταρρέει

του Γ.Δελαστίκ

Τίποτα τελικά δεν θα μείνει όρθιο από το υφιστάμενο πολιτικό σκηνικό στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Αυτήν την αναπότρεπτη εξέλιξη τη συνειδητοποιούν σταδιακά ολοένα και περισσότεροι βουλευτές όλων των κομμάτων και προσαρμόζουν ανάλογα την πολιτική συμπεριφορά τους, επιλέγοντας και προτάσσοντας τακτικές προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Καμιά κομματική πειθαρχία δεν υφίσταται πλέον σε κανένα κόμμα. Μόνο η αποτροπή των εκλογών πάση θυσία ενώνει τους βουλευτές όλων των κομμάτων πλην του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι αντιμετωπίζουν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο σαν… πολιτικά ζόμπι, από τα οποία θα απαλλαγούν – συμβολικά μιλώντας – τη νύχτα των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Την ίδια νύχτα όμως οι σημερινοί ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα συμπαρασύρουν στο πολιτικό τους τέλος τουλάχιστον καμιά ….διακοσαριά (!) από τους σημερινούς τριακόσιους βουλευτές όλων των κομμάτων. Αυτό εξηγεί και την εμφανέστατη απέχθεια σχεδόν όλων των βουλευτών προς τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, δεδομένου ότι καμιά ιδεολογία και κανένα γενικότερο ταξικό ή κομματικό συμφέρον δεν τίθενται στις σημερινές συνθήκες από κανένα βουλευτή πάνω από την προσωπική επανεκλογή του! Μέχρι τώρα καταλυτικός παράγοντας της αποσύνθεσης του πολιτικού σκηνικού ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μέχρι πέρυσι τον Απρίλιο είχε θεωρητικά 160 βουλευτές (τόσους δηλαδή είχε εκλέξει στις εκλογές του 2009), πέρυσι τον Ιούνιο εξέλεξε 33 και σήμερα, ενάμισι χρόνο μετά, του έχουν απομείνει 27! Έχει χάσει δηλαδή πάνω από 130 βουλευτές!

Αν στις επόμενες εκλογές η ΝΔ έρθει δεύτερο κόμμα, χάνοντας και αυτή τουλάχιστον …60 με 70 έδρες από τις 129 που έβγαλε πέρυσι (και από τις οποίες της έχουν απομείνει 127), είναι προφανές ότι οι πυλώνες του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού θα έχουν ισοπεδωθεί. Αυτό μπορεί να είναι δευτερεύουσας σημασίας για την Αριστερά από τη στιγμή που το σύστημα δεν φαίνεται για την ώρα να απειλείται με ανατροπή, αλλά έχει τεράστια σημασία για την αστική τάξη. Πόσο μάλλον που, όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, η επόμενη κυβέρνηση είναι πιθανό να έχει ηγετικό πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα δηλαδή που δεν είναι αστικό, αλλά το οποίο η αστική τάξη πρέπει να ενσωματώσει πλήρως και μάλιστα ταχύτατα, αν δεν θέλει να μπει σε περιπέτειες απελευθέρωσης μιας λαϊκής δυναμικής με εντελώς απρόβλεπτες συνέπειες. Η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς και τους υπόλοιπους μισητούς ευρωπαίους εταίρους της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κυοφορεί παντελώς άγνωστες και ενδεχομένως κοινωνικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις και εξελίξεις. Αποκλείεται τα πράγματα να μείνουν όπως είναι σήμερα! Μπορεί προσωρινά τα πράγματα να μην εξελίσσονται όπως θα ήθελε η Αριστερά, με ταξικές και κοινωνικές συγκρούσεις στο μαζικό κίνημα υπό την ηγεμονία ανατρεπτικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό είναι ήδη κατακλυσμιαίες και η πρώτη φάση τους θα ολοκληρωθεί στις κάλπες των επόμενων βουλευτικών εκλογών.

Όσο κι αν η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική Αριστερά της ανατροπής δεν συμπεριλαμβάνεται ακόμη στους κερδισμένους των πολιτικών ανακατατάξεων, δεν μπορεί να μην αναγνωρισθεί τις εκ βάθρων ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό που έχει επιφέρει ο μνημονιακός όλεθρος της κατοχής και εξαθλίωσης της χώρας μας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Εξαιτίας της δραματικής φτωχοποίησης του λαού μας μέσω του καθεστώτος που επέβαλλε το Μνημόνιο από τον Μάιο του 2010 αναδείχθηκαν με θεαματικό τρόπο τρία αντιμνημονιακά κόμματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το χώρο της Αριστεράς πήγε από το 4,6% του 2009 στο 26,9% του περσινού Ιουνίου. Δημιουργήθηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και πήραν αμέσως 7,5% στο χώρο της Δεξιάς. Εκτοξεύθηκε από το 0,29% στο 6,92% η Χρυσή Αυγή, στο ακροδεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος. Από το 4,9% δηλαδή που είχαν συνολικά τα κόμματα αυτά στις βουλευτικές εκλογές του 2009 πήγαν στο…41,3%! Από το «τίποτα» του 5% πλησίασαν στο μισό των ψηφοφόρων – και έπεται συνέχεια! Αυτονόητο είναι ότι η αντιμνημονιακή στάση δεν ενοποιεί ούτε κατά διάνοια πολιτικά τα κόμματα αυτά ή κάποιους στόχους τους, δείχνει όμως τις εκλογικές μεταπτώσεις της ελληνικής κοινωνίας. Από 335.289 ψήφους συνολικά το 2009 πήραν …2.543.489 ψήφους τον περσινό Ιούνιο! Πάνω από 2,2 εκατ. επιπλέον ψηφοφόροι τάχθηκαν στο πλευρό των αντιμνημονιακών κομμάτων! Σχεδόν… οκταπλασίασαν (!) την εκλογική τους απήχηση.

Αυτό συνιστά πολιτικό σεισμό, ανεξάρτητα αν η επαναστατική Αριστερά δεν επωφελήθηκε από αυτόν μέχρι τώρα. Βρισκόμαστε όμως ακόμη στην αρχή της πολιτικής σεισμικής δραστηριότητας. Όλα αυτά που έχουν γίνει μέχρι τώρα ενδέχεται να αποδειχθούν απλώς προσεισμοί του κύριου πολιτικού σεισμού που θα ακολουθήσει. Το βέβαιο είναι πως θα ζήσουμε μεγάλα, πολύ μεγάλα γεγονότα. Και είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν θα έχουν πια τους γνωστούς μέχρι σήμερα πρωταγωνιστές, οι οποίοι στη καλύτερη περίπτωση θα πάνε σπίτι τους. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν θα είναι παρατηρητής αλλά συνδιαμορφωτής των εξελίξεων αυτών. Έχει κάθε λόγο να φιλοδοξεί να παίξει όχι απλώς ενεργό, αλλά πρωταγωνιστικό ρόλο – με την κυριολεκτική σημασία των λέξεων αυτών. Από αυτή τη νοοτροπία πρέπει να διακατέχεται και τέτοιο ρόλο να προετοιμάζεται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά.

(ΠΗΓΗ: http://prin.gr/)

Γ. Δελαστίκ: Δεν ευθύνεται μόνο ένας ηγέτης για το χρέος της χώρας

Υπάρχει ένας μύθος πολιτικής σκοπιμότητας - ότι δήθεν υπεύθυνος για την υπερδιόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη φιλολαϊκή πολιτική που ακολούθησε. Πρόκειται για ανακριβή ισχυρισμό. Πολλοί σίγουρα θα εκπλαγούν αν μάθουν πως οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι π.χ. κατά την τετραετή διακυβέρνηση της χώρας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (1990-1993) το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ποσοστιαία περισσότερο από όσο κατά την ανδρεϊκή οκταετία 1981-1989! Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι τα ελλείμματα τα χρόνια που ήταν πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης ήταν τα... χειρότερα (!) της μεταπολίτευσης παρ' όλο που ο ίδιος ισχυριζόταν ότι «νοικοκυρεύει» το κράτος;

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Το 1975, την πρώτη χρονιά μετά την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών που η εξουσία ασκήθηκε σε όλη τη διάρκεια του έτους από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το δημόσιο χρέος διαμορφώθηκε στο 24,7% του ΑΕΠ. Το 1981, η ΝΔ παρέδωσε το χρέος στο 34,5% στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1988, τελευταία ολόκληρη χρονιά που ο Ανδρέας άσκησε την εξουσία, το δημόσιο χρέος ήταν πάνω από 30 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο - είχε φτάσει στο 66,8% του ΑΕΠ. Το 1989, μια ταραγμένη χρονιά που την εξουσία μοιράστηκαν... τρεις (!) κυβερνήσεις -Α. Παπανδρέου, Τζανετάκη και Ζολώτα- το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ελάχιστα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το απογείωσε κυριολεκτικά καθώς το 1993 το παρέδωσε πάνω από... 40 (!) εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο - για την ακρίβεια στο 111,6% του ΑΕΠ.

Μόνο μέσα στο 1993 το χρέος εκτοξεύθηκε πάνω από 20 εκατοστιαίες μονάδες - από το 89% στο προαναφερθέν 111,6%! Ολέθρια αύξηση, αλλά οφειλόμενη και στα τεράστια ελλείμματα των χρόνωντης διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ξεκίνησε κατευθείν το 1990 με... ρεκόρ μεταπολίτευσης: 16,1% του ΑΕΠ! Συνέχισε με ανάλογο ρυθμό: 11,5% του ΑΕΠ το 1991 και 12,8% το 1992, για να κλείσει με έλλειμμα 13,8% του ΑΕΠ το 1993 (Η ελληνική οικονομία 1961-1997, Μελέτη Ι. Σηδηρόπουλου, υπουργείο Εθνικής Οικονομίας). Ακόμη και με διορθωμένα στοιχεία της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, αναθεωρημένα το 2009, το έλλειμμα του 1990 προσδιορίζεται στο 14% του ΑΕΠ και των τριών επόμενων χρόνων στο 9,9% και 10,9% και 11,9% του ΑΕΠ! Το 1994 και το 1995 που κυβέρνησε πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου το δημόσιο χρέος μειώθηκε οριακά στο 109,3% και 110,1% του ΑΕΠ. Την οκταετία του Κώστα Σημίτη (1996-2003) το δημόσιο χρέος της Ελλάδας παρέμεινε σταθερό σε αυτό το ύψος.

Παραδόθηκε ελαφρά μειωμένο το 2003 στο 107,8% του ΑΕΠ, έχοντας φτάσει στο μέγιστο το 2001 με 114,1% του ΑΕΠ και στο ελάχιστο το 1999 με 104,6% του ΑΕΠ. Ο Κώστας Καραμανλής το παρέλαβε λοιπόν στο ύψος του 107,8% το 2004 και το παρέδωσε γύρω στο 115% του ΑΕΠ στα τέλη Σεπτεμβρίου, με το τελικό ύψος του για το 2009, μετά από τρεις μήνες διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και πολλές λαθροχειρίες να ανέρχεται στο 129,7% του ΑΕΠ. Κατά τη μνημονιακή τετραετία 2010-2013, με τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό τα δύο πρώτα χρόνια και τον Αντώνη Σαμαρά στη συνέχεια (συν το εξάμηνο του Λουκά Παπαδήμου), το ελληνικό δημόσιο χρέος έγινε κυριολεκτικά... πύραυλος! Από το 130% εκτινάχθηκε στο φετινό 175%, αυξανόμενο κατά 45 (!) ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια - και μάλιστα με «κούρεμα» του δημόσιου χρέους κατά 53%!

Μιλάμε πραγματικά για εξωφρενικές καταστάσεις, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του ότι για... 16 (!) ολόκληρα χρόνια, από το 1993 ως το 2008, το χρέος παρέμεινε γύρω στο 110% του ΑΕΠ. Συνοψίζοντας, 30 μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος επί Ανδρέα Παπανδρέου, όταν για πρώτη φορά βελτιώθηκε θεαματικά το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εργαζομένων και αγροτών. Στη συνέχεια, 40 εκατοστιαίες μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, χωρίς να υποστεί πτώση το βιοτικό επίπεδο. Καθόλου, κυριολεκτικά καθόλου δεν αυξήθηκε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ τόσο επί Κώστα Σημίτη όσο και επί Κώστα Καραμανλή, επί 14 συνεχή χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός έζησε τη μεγαλύτερη ευημερία του στα σχεδόν 200 χρόνια ύπαρξης του σύγχρονου ελληνικού κράτους! Αντιθέτως, 45 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος αυτή την τελευταία ολέθρια τετραετία του Μνημονίου, όταν καταβαραθρώθηκαν οι ζωές σχεδόν 10 εκατομμυρίων Ελλήνων! Είναι εμφανέστατο ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό, δεν είναι απλά οικονομικό.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Μικαέλ Λεβί: Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη

Συνέντευξη του Γάλλου φιλοσόφου Μίκαλε Λεβί στον Αδάμο Ζαχαριάδη

Υπάρχει μεγάλη συζήτηση το τελευταίο διάστημα σχετικά με τις ανισότητες του ευρωπαϊκού Νότου και του Βορρά. Θεωρείτε ότι υπάρχει ζήτημα με την ισορροπία δυνάμεων μέσα στην Ε.Ε και ποια η θέση της Γαλλίας σε αυτό το δίπολο;

Ο καπιταλισμός, ειδικά στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, παράγει και ισχυροποιεί όλες τις μορφές ανισοτήτων. Οι ανισότητες μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου είναι ένα παράδειγμα. Όμως, η κεντρική σύγκρουση στην Ευρώπη δεν είναι ανάμεσα στον Βορρά και τον Νότο αλλά ανάμεσα στους λαούς της ηπείρου και τις οικονομικές ολιγαρχίες που κατέχουν την εξουσία σε όλες τις χώρες και που ασκούν τη δικτατορία τους μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η γαλλική κυβέρνηση δεν είναι παρά ένας από τους πιστούς υπηρέτες των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι πιθανή άνοδος του στην διακυβέρνηση είναι δυνατόν να πυροδοτήσει εξελίξεις στην Ευρώπη. Συμμερίζεστε την θέση αυτή;

Είναι μια πιθανότητα. Μια κυβέρνηση που θα είχε το σθένος να διαρρήξει τα ατσάλινα δεσμά του νεοφιλελευθερισμού και της δικτατορίας των τραπεζών, θα αποτελούσε μεγάλη ενθάρρυνση για τους εργαζόμενους και τους ευρωπαϊκούς λαούς. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν και άλλες χώρες αυτό το παράδειγμα. Διάφορες κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική έχουν δείξει ότι μπορούμε να διαλέξουμε έναν άλλο δρόμο.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ειδικά τα τελευταία χρόνια υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα στην Ελλάδα. Με δεδομένο ότι πρόσφατα κάνατε και μια παρέμβαση για τη δίκη του Σ. Μιχαήλ, ποια είναι η θέση σας για αυτό το ζήτημα;

Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας σε όλη την Ευρώπη. Οι κυριότερες οικονομικές και κοινωνικές αποφάσεις δεν λαμβάνονται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των λαών αλλά από τις αγορές. Η δημοκρατία μετατρέπεται σε ένα άδειο κέλυφος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ισπανία, την Πορτογαλία, κ.τ.λ. Σε αυτό το γεγονός πρέπει να προσθέσουμε και την απειλητική άνοδο των φασιστικών κομμάτων και κινημάτων σε όλη την ήπειρο, που έχουν ως στόχο την εξάλειψη κάθε μορφής δημοκρατίας εγκαθιδρύοντας μια αυταρχική, ρατσιστική και ξενοφοβική εξουσία. Στην Ελλάδα χρειάστηκε να δολοφονηθεί ένας νέος Έλληνας τραγουδιστής, στρατευμένος στον αντιφασιστικό αγώνα για να αρχίσει να μπαίνει ένα όριο στη σκανδαλώδη ατιμωρησία των νέο-ναζί.

Παρατηρούμε μια άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη. Επιπλέον, πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δείχνουν να εφαρμόζουν την ακροδεξιά ατζέντα με μεγάλη ευκολία. Πιστεύετε ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος αναβίωσης του φασιστικού φαινομένου στη Γηραιά Ήπειρο;

Δεν είναι πλέον απλώς ένας κίνδυνος, είναι μια πραγματικότητα: παρακολουθούμε στην πλειοψηφία των χωρών της Ευρώπης μια εντυπωσιακή άνοδο των ρατσιστικών, ξενοφοβικών, συχνά φασιστικών, και ορισμένες φορές νέο-ναζιστικών κομμάτων. Σε αρκετές χώρες αγγίζουν ένα ποσοστό 15-25% των ψήφων. Και ασκούν μια εμφανή επίδραση στις εφαρμοζόμενες πολιτικές –επίσης ρατσιστικές κι αυτές— είτε προέρχονται από τη δεξιά είτε από την «αριστερά». Σε ορισμένες χώρες, συμμετέχουν ήδη σε κυβερνητικές συμμαχίες. Επιστρέφουμε στη δεκαετία του 1930; Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά μπορούμε να φοβόμαστε για το χειρότερο, αν δεν υπάρξει μια πραγματική αντιφασιστική κινητοποίηση στο επίπεδο της ηπείρου. Το Ευρωπαϊκό Αντιφασιστικό Μανιφέστο, που παρουσιάστηκε στην Ελλάδα, είναι ένα πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Για ποιο λόγο, κατά τη γνώμη σας, παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα μια αποδυνάμωση των κοινωνικών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη;

Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να μιλάμε γενικά για αποδυνάμωση των κοινωνικών κινημάτων στην Ευρώπη. Ορισμένα κινήματα έχουν ατονήσει, όπως για παράδειγμα το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Όμως αναδύθηκαν άλλα, καινούργια, όπως οι «Αγανακτισμένοι» ή το κίνημα για την κλιματική δικαιοσύνη ή τα αντιρατσιστικά κινήματα. Παρακολουθούμε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες εντυπωσιακές κοινωνικές κινητοποιήσεις.

Η Γαλλική Αριστερά είναι και πάλι διασπασμένη, αυτή τη φορά με αφορμή την εκλογική στάση στις δημοτικές εκλογές. Ποιο είναι το δικό σας σχόλιο;

Είναι πολύ λυπηρό ότι το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ενδιαφερόμενο προπάντων να διατηρήσει τις θέσεις του στην τοπική αυτοδιοίκηση (δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους), δέχθηκε να συμμαχήσει στον πρώτο γύρο με το Σοσιαλιστικό Κόμμα σε πολλές σημαντικές πόλεις, μεταξύ άλλων και στο Παρίσι. Πως μπορούν να συνεργάζονται σε τοπικό επίπεδο με δυνάμεις, τις οποίες έχουν καταγγείλει σε επίπεδο εθνικής κυβέρνησης για συνθηκολόγηση με τα συμφέροντα των οικονομικών ολιγαρχιών και για προσχώρηση στις καταστροφικές νεοφιλελεύθερες συνταγές; Ευτυχώς, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στο Αριστερό Μέτωπο αποφάσισαν να παρουσιάσουν αυτόνομες λίστες στον πρώτο γύρο στις κυριότερες πόλεις, σε ορισμένες περιπτώσεις σε συνεργασία με την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (NPA).

left.gr