ΧΟΥΝΤΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΜΕΓΑΡΟ ΤΗΣ ΕΡΤ

Αυτή η φωτογραφία κάνει τον γύρο του κόσμου...

Λουκέτο και χειροπέδες στην ΕΡΤ!...
Χοντρή αλυσίδα, λουκέτο και χειροπέδες, στην είσοδο του κτιρίου της ΕΡΤ.
Οτι πιο αποκρουστικό!
Μια ...
εικόνα, που αυτή την ώρα, κάνει τον γύρο του κόσμου...

Στην κολυμπήθρα του Τράγκα ξεπλένεται η Χρυσή Αυγή !!!

Το βράδυ της Τρίτης στην πάλαι ποτέ αγωνιστική συχνότητα του 902 είχαν βαφτίσια. Από το ίδιο studio – σκηνικό, που βγαίνει η εκπομπή του e-νίκου, βγήκε και η εκπομπή του Τράγκα. Τα πήρε στο κρανίο ο Γιώργος με τους ερασιτεχνισμούς (βλέπε κλάμα Τρέμη) στην κάθαρση και αγιοποίηση της ΧΑ και είπε να..τους δείξει, πως γίνεται σωστά.

Γράφει η Μαρία Μπαλάφα

Στον Τράγκα, όταν μιλάει με χρυσαυγίτες, δεν του αρέσει να τους αντιμετωπίζει κατά μόνας, αλλά όλους μαζί. Έτσι στο πάντα φιλόξενο στρογγυλό τραπέζι κάθισε ό,τι απέμεινε από την Κ.Ο. της Χρυσής Αυγής (ευτυχώς οι άλλοι είναι στη φυλακή, γιατί θα έπρεπε να στριμωχτούν κι αυτό είναι βαθιά αντιτηλεοπτικό). Ήταν εκεί η Μαντάμ Ζαρούλια, μαυροφορεμένη με το μακιγιάζ της αμακιγιάριστης, που έλεγε κάτι για άστρα, ταρώ και προφητείες (μάταια έψαχνα τηλέφωνο, γιατί με καίει αυτή την περίοδο τι θα γίνει στους Παρθένους με Ωροσκόπο Σκορπιό). Ήταν εκεί ο “κύριοw” – δεν ξέρω τί γράφει, αλλά μου αρέσει η γραμματοσειρά – Ηλιόπουλος με κοστουμάκι και γυαλάκι, φτυστός χρηματοπιστωτικός σύμβουλος. Δίπλα του καθόταν ένας νομικός σύμβουλος της ΧΑ πιο ψαρωμένος κι από χρυσόψαρο σε γυάλα. Απέναντι ήταν ο επίσης “κύριος” Ζησιμόπουλος, που η φωνή του δεν ακούστηκε, αλλά κάποιος έπρεπε να στέκεται στην άκρη του τραπεζιού. Αμέσως μετά ο γαμπρός “κύριος” Ματθαιόπουλος, που πήγε στην εκπομπή για να παρουσιάσει τη νέα του ποιητική συλλογή (το gossip λέει, ότι η Ουρανία Μιχαλολιάκου τους κρατάει μούτρα κι οργανώνει με τον Καιάδα φράξια). Παραδίπλα ο “κύριος” Παναγιώταρος, πού όσο και να τον καμουφλάρουν Παναγιώταρος παραμένει. Και ναι στην κορυφή του τραπεζιού, δίπλα στον οικοδεσπότη ήταν το “καλό παιδί”, το “άξιο παλικάρι”, ο “άγιος άνθρωπος”, ο Ηλίας Κασιδιάρης. Όχι για τον Τράγκα αυτός δεν ήταν “κύριος”, μιλούσε μαζί του στον ενικό της αμεσότητας και της οικειότητας για να τη συνηθίζει και ο τηλεθεατής. Όταν φοράει κοστούμι δεν φαίνεται ο μισό τετραγωνικό αγκυλωτός σταυρός, που έχει στην πλάτη (όπως λέει κι ένας φίλος).
Στην εκπομπή δεν έχει σημασία τί είπαν οι χρυσαυγίτες, αλλά όσα είπε ο Τράγκας. Για ντεκόρ τους ήθελε, για προϊόν στο καλάθι, η εκπομπή του είναι χτισμένη στο κοντινό του παρουσιαστή με τους γελοίους μορφασμούς και τις χειρονομίες. Ο Τράγκας είπε, ότι τα μέλη του Εθνικού Μετώπου κάνουν τσαμπουκάδες στα Βόρεια Προάστια του Παρισιού, αλλά δεν έχουν βάλει στη φυλακή την κυρία Λεπέν (τό ‘πιασες το υπονοούμενο μεγάλε). Ο Τράγκας είπε, ότι για τα γεγονότα στο Νέο Ηράκλειο φέρει ευθύνη ο υποκριτικός αντιφασισμός του πολιτικού συστήματος και των μέσων ενημέρωσης, που “ακολούθησαν την γκεμπελίστικη και ναζιστική πρακτική της συλλογικής ευθύνης”. Ο Τράγκας είπε, ότι η κυβέρνηση δημιούργησε τη θεωρία των δύο άκρων “για να αποπροσανατολίσει το λαό από τα μνημόνια και την κατοχή της πατρίδας”. Κι επειδή αυτό με το πρώτο άκουσμα μπορεί ν’ ακουστεί και καλό φρόντισε ο ίδιος να το επεξηγήσει: Χρυσή Αυγή και Αριστερά μάχονται για ν’ απαλλαγεί ο λαός από τα Μνημόνια (και τσουπ το πρώτο ιπτάμενο τηλεκοντρόλ κινήθηκε στο χώρο). Και στο σημείο αυτό ο Τράγκας άνοιξε τη μεγάλη παρένθεση λέγοντας, πως οι Έλληνες δεν θα τους κάνουν τη χάρη να σκοτωθούν μεταξύ τους “κι άμα γίνει κάτι – χτύπα ξύλο – να ξέρει η Αριστερά και ο λαός, ότι δεν θα το έχει κάνει η ΧΑ” (και τσουπ ένα τασάκι πήγε να κάνει παρέα με το τηλεκοντρόλ).
Στόμφος, σουφρωμένα χείλη, χειρονομίες από τον Τράγκα, που κατά τη δική του τοποθέτηση “είναι γνωστό σε όλους πόσο μακριά βρίσκομαι από τη ΧΑ, αλλά κάποιοι στήνουν τη Φωλιά του Κούκου”. Δεν ξέρω ποιος στεκόταν στην πόρτα και δεχόταν τα συχαρίκια μοιράζοντας σταυρουδάκια και μπομπονιέρες, αλλά τα απόνερα αυτής της κολυμπήθρας δεν καθαρίζουν ούτε σε τριτοβάθμιο βιολογικό. (Μόλις με ειδοποιούν από το κοντρόλ, ότι ο Σεραφείμ Φυντανίδης ολοκλήρωσε την καριέρα του ως δημοσιογράφος κι άνοιξε μαγαζί πουλώντας πλυντήρια με δόσεις)

Ο βραστήρας

.

Στο βορρά η μέρα ξημερώνει σαν νύχτα. Η πόλη ξυπνάει επειδή δεν μπορεί να πέσει σε χειμερία νάρκη, σαν τις αρκούδες. Αλλιώς θα το έκανε. Η γυναίκα κάθεται στο παράθυρο και κοιτάζει το δρόμο. Ton sur ton τα γκρίζα και τα ασημιά. Σαν λέπια. Αποφασίζει να κατέβει στο περίπτερο να αγοράσει τσιγάρα. Και μια σοκολάτα αμυγδάλου, μπορεί και ρυζιού. Αφήνει στο περβάζι την κούπα με τον καφέ της και ρίχνει πάνω της ένα πορτοκαλί σάλι με κρόσσια. Ο άντρας που πέρασε πριν από αυτήν στις σκάλες μύριζε μέντα, ή κάτι σχετικό. Ξέρει ποιος είναι. Κατεβαίνει τα σκαλιά εισπνέοντας βαθιά τα ίχνη της μυρωδιάς του που αιωρούνται πίσω από τα κάγκελα της κουπαστής και κρέμονται στους τοίχους. Τις νύχτες, από το διπλανό διαμέρισμα, τον ακούει να μιλάει Γαλλικά. Η φωνή του έχει κάτι πολύ καθησυχαστικό. Η προφορά του τον προδίδει σε μερικά σημεία. Αυτός ο άντρας είναι Νότιος, όμως δεν θέλει να το συζητάει. Δεν της πέφτει λόγος για όλα αυτά – εξάλλου το μόνο που θέλει από αυτόν είναι να συνεχίσει να μιλάει τις νύχτες και να αφήνει άρωμα μέντας στα σκαλιά τα γκρίζα πρωινά. Πληρώνει τη σοκολάτα αμυγδάλου, τα τσιγάρα της και ένα αδιάφορο περιοδικό και διασχίζει το δρόμο. Αποφεύγει τις λακκούβες με τα λασπόνερα της νύχτας, παρόλα αυτά μερικές πιτσιλιές κάνουν τις γάμπες της να παγώνουν. Σπρώχνει την μεταλλική εξώπορτα και μπαίνει στην είσοδο της πολυκατοικίας. Η μυρωδιά είναι ακόμα εκεί. Ανεβαίνει τα σκαλιά και αφουγκράζεται τις φωνές των ενοίκων στα ξένα κατώφλια. Κάποιος ακούει αφρικάνικη μουσική, μια γυναίκα μιλάει στο τηλέφωνο και ένα μωρό τσιρίζει. Όταν φτάνει στον όροφό της, η γυναίκα βγάζει από την τσέπη της τα κλειδιά και ανοίγει μαλακά την πόρτα. Το κρύο μέταλλο κάνει τα δάχτυλά της να σκιρτήσουν. Μπαίνει στο δωμάτιο και βλέπει πως το στρίφωμα της κουρτίνας σέρνεται στο πάτωμα κι έχει λερωθεί από τη σκόνη. Μικρές μπαλίτσες από χνούδια περιφέρονται στις γωνίες του δωματίου καθώς διασχίζει το χώρο για να φτιάξει καινούριο καφέ. Ο παλιός έχει κρυώσει και η μέρα παραμένει σκοτεινή. “Πριν από το θαύμα η θλίψη, η αγωνία και της φθοράς η διαρκής δοκιμασία“, σκέφτεται ένα στίχο που δεν θυμάται από ποιο ποίημα είναι και ποιος τον έγραψε. Βάζει το βραστήρα να κοχλάσει και χτυπάει στο φλιτζάνι μια κουταλιά ζάχαρη και μια κουταλιά καφέ. Έπειτα στέκεται πάνω από το αχνιστό νερό, φτιάχνει τον καφέ και αφήνει τα γυαλιά της να θαμπώσουν από τους υδρατμούς. Μερικές φορές ο κόσμος είναι πολύ πιο όμορφος μέσα από τα μικρά αυτοσχέδια σύννεφα ενός βραστήρα.

 thethreewishes

Τα "παλικάρια" ήταν φασίστες, για να μη ξεχνιόμαστε...

Δεν ήθελα τους Μ. Καπελώνη και Γ. Φουντούλη νεκρούς. Δεν θα ήταν χρήσιμη στη μάχη κατά τού φασισμού η δολοφονία τού Ν. Μιχαλολιάκου ή του Ηλ. Κασιδιάρη, πόσω μάλλον δύο άσημων χρυσαυγιτών. Θα ήταν μόνο αν ο θάνατός τους εξαφάνιζε από τον πολιτικό χάρτη τη Χρυσή Αυγή κι οποιαδήποτε άλλη σκέψη για παρόμοιο κομματικό μόρφωμα που θα την αντικαθιστούσε. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι του να παρουσιάζονται οι δολοφονηθέντες από τα κυρίαρχα μίντια ως τα "καλά προσκοπάκια" που, εντάξει βρε αδελφέ, μπορεί στον ελεύθερο χρόνο τους να έπαιζαν και λίγη μπαλίτσα με το κεφάλι ενός πακιστανού, πάει πολύ.

Δεν ξέρω το βίο και την πολιτεία των δύο νεκρών. Μπορεί να ήταν, απλώς, δυο παραστρατημένοι νέοι που διέκριναν στο Χίτλερ, στον εθνικισμό και στη μισαλλοδοξία τις λύσεις για τη σωτηρία τής χώρας κι από εκεί και πέρα δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να πηγαίνουν στην εκκλησιά, να ανάβουν κεράκια στην Παναγιά και να βοηθούν γριούλες να διασχίζουν τις λεωφόρους. Αυτή είναι η "καλή" εκδοχή. Γιατί στην κακή που έχω στο μυαλό μου δυο στελέχη (κι όχι απλώς φίλοι ή ψηφοφόροι) τής Χρυσής Αυγής συμμετέχουν σε μια εγκληματική οργάνωση, που σύμφωνα με τη δικαιοσύνη σκοτώνει, εκβιάζει, εξαπατά κι άλλα "ωραία" πράγματα... 

Κι εγώ κι εσείς, φαντάζομαι, δεν θέλουμε να αλληλοσκοτώνονται στην παραλιακή νονοί τής νύχτας. Θα προτιμούσαμε να δικάζονταν, να καταδικάζονταν και να εξέτιαν την ποινή τους. Αλίμονο όμως, δεν πηγαίνουμε να ανάβουμε κεράκια στο σημείο που σκοτώθηκαν και να τους γράφουμε αφιερώσεις τού στιλ "Μπάμπη Σουγιά, δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα ξεκοίλιαζες με το στιλέτο σου και πυροβολούσες με το καλάσνικόφ σου". Γι' αυτό και δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την τεχνητή οδύνη για το χαμό δυο χρυσαυγιτών, που ενδεχομένως την προηγούμενη ημέρα να είχαν βγάλει οι ίδιοι πιστόλια σε αφγανούς, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλους ή όποιους άλλους δεν ταυτίζουν με την άρια φυλή τους.

"Πώς μπορείς να είσαι τόσο άσπλαχνος, ήταν νέα παιδιά", σας ακούω ήδη να μουρμουρίζετε. Καμιά αντίρρηση: ας τους κλάψουν οι οικείοι τους μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες και οι υπόλοιποι να αναζητήσουμε τρόπους για να μην παραδοθεί η χώρα στον ταξικό εμφύλιο τον οποίο επιδιώκει η ελίτ. Πού αποσκοπεί, όμως, όλο το υπόλοιπο πανηγυράκι τής αγιοποίησης μελών εγκληματικής οργάνωσης παρά μόνο στο "ξέπλυμά" της και στην αναβίωση της ξεθυμασμένης θεωρίας των δύο άκρων από το ακροδεξιό πρωθυπουργικό επιτελείο;...
 tripioevro

Κ. Παπαϊωάννου: "Το πολιτικό σύστημα άφησε μπράβους να καθίσουν στα βουλευτικά έδρανα"

«Η Χ.Α. επέδραμε οργανωμένα: παροχή “προστασίας”, βίαιη ρύθμιση αστικών διαφορών, προσφορές σε είδος, βίαιη εκκαθάριση. Πρόκειται για στρατηγική κατάληψης του κοινωνικού πεδίου, επέκταση στον χώρο, οικοδόμηση συμμαχιών με φορείς συμφερόντων. Ο συγκρουσιακός χαρακτήρας των παρεμβάσεων και η “μιντιακή φασαρία” ενίσχυσαν το αντισυστημικό προφίλ.

Η Χ.Α. έβαζε φωτιά στη δυσαρέσκεια των εξαθλιωμένων μαζών. Ως “λαϊκός τιμωρός” οικειοποιούνταν τον διάχυτο θυμό. Το προπέτασμα φυσικά έκρυβε νονούς και μπράβους. Σήμερα το κρίσιμο είναι και πάλι ο έλεγχος του δημόσιου χώρου. Στον δημόσιο χώρο που λειτουργεί, αρθρώνονται συλλογικές απαντήσεις στην κοινωνική αποδιάρθρωση. Είναι χώρος “αφιλόξενος” για τους ναζιστές. Ο δημόσιος χώρος, αντίθετα, που αφήνεται να ερημώσει, είναι χώρος έτοιμος για τα τάγματα εφόδου. Η μαφία ηγεμονεύει στην εγκατάλειψη....

Το πολιτικό σύστημα άφησε μπράβους να καθίσουν στα βουλευτικά έδρανα και αντέδρασε μόνο όταν η δημόσια ασφάλεια διακυβεύτηκε σε εθνικό επίπεδο και οι διεθνείς πιέσεις χτύπησαν κόκκινο. Αυτή η καθυστερημένη αντίδραση ύστερα από μακροχρόνια ολιγωρία ενέχει τον κίνδυνο της υπεραντίδρασης. Ζούσαμε τη διαρκή ατιμωρησία και τώρα ακούμε διαρκώς περί παραδειγματικής τιμωρίας. Ανάμεσα στα δύο όμως υπάρχει η αρχή της νομιμότητας, η δίκαιη ποινή σε όσους αποδειχθούν ένοχοι. Χωρίς να είμαι διόλου αντίθετος στην αναστολή της χρηματοδότησης της Χ.Α. έως ότου η Δικαιοσύνη αποφανθεί εάν πρόκειται περί εγκληματικής οργάνωσης, πρέπει να σας πω ότι είμαι πολύ επιφυλακτικός στην ad hoc και εν θερμώ θέσπιση κανόνων. Η δημοκρατία πρέπει να αμύνεται αποφασιστικά, συντεταγμένα, με πάγιους κανόνες».

Αποσπασμα από συνέντευξη του Κωστή Παπαϊωάννου, προέδρου της Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στην Ντίνα Δασκαλοπούλου που δημοσιεύτηκε στην "Εφημερίδα των Συντακτών"
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Γιατί πρέπει να στενοχωρηθώ;

 Γιατί πρέπει να στενοχωρηθώ; Γιατί θα πρέπει να αισθανθώ άσχημα που δεν νιώθω την ίδια οργή τον ίδιο κόμπο που είχα στο λαιμό όπως τότε με τον Παύλο; Είχαν οι εσατζήδες μάνα που έκλαψε; Κι αν είχαν, γιατί εγώ πρέπει να είμαι απάνθρωπος που δεν ένιωσε την ίδια ανάγκη να προσγειωθεί με μένος δαμόκλειος σπάθη στο κεφάλι των δολοφόνων τους αναζητώντας δικαιοσύνη;

Με κουράσατε πια. Μιλώ στον πληθυντικό και βγάζω την ουρά μου γιατί έφυγα. Με κουράσανε τα παρασκήνια. Τα κομματόσκυλα που λυσσασμένα πια μέχρι πρότινος τρέφονταν κανιβαλίζοντας τις σάρκες των ομοίων τους, τώρα που η πίτα δεν είναι πια αρκετή για να το βουλώσουν όλοι.
Με κουράσατε γιατί μόνο κομπορρημοσύνη πωλείται πλέον στην Ελλάδα. Μια χώρα όμορφη, ηλιόλουστη, μεστή, που πάντα ξεπωλείται για δύο κάλπικες δεκάρες. Σαν μια γριά πόρνη στο παζάρι. Το πρόθυμο θύμα πάντα. Και πάντα με χαμόγελο στο βιασμό. Λες και είναι σε κώμα.
Με κουράσατε για το έλλειμμα πολιτισμού μας… Δεν μάθαμε να δίνουμε το χέρι με ειλικρίνεια, να κοιτάμε ίσια αυτόν που μοιάζει διαφορετικός να δουλεύουμε στα ίσια μαζί του.
Ποτέ δεν πατήσαμε στα πόδια μας και οι περήφανες δάφνες που μας πασάρανε, επίτιμο μέλος της Ε.Ε , σημαντικό κομμάτι στη νομισματική ένωση, μια θημωνιά μαλακίες προς κυριακάτικη κατανάλωση μετά το κοκκινιστό, για τη χώνεψη ίδια με τη γκαζόζα.
Αναπνέω σε μια χώρα από ευγενικούληδες κατάξανθους που ούτε υδρογονάνθακες έχει, μια κουκκίδα είναι στον παγκόσμιο χάρτη, ούτε έναν σκασμό από πανεπιστήμονες έχει και όμως…ζουν με χαμόγελο, καβάλα σε ποδήλατα πάντα μέσα σε πάρκα με χιόνια, χωρίς πολύ ήλιο και αναπνέουν, ρουφούν τη ζωή, γαμιούνται σαν τα κουνέλια, καταναλώνουν μπύρες και τραγουδούν χωρίς να υπάρχουν και ιδιαίτεροι λόγοι…
Αλλά το καταφέρνουν γιατί ξέρουν, παρόλο που δεν σε αγκαλιάζουν αμέσως, να σε σέβονται να σε κοιτούν στα μάτια και να δουλεύουν πάντα μαζί σαν ίσοι.
Δεν υποφέρουν από ξερόλες ημιμαθείς, παντογνώστες πολυλογάδες αεριτζήδες, πολιτικά αποβράσματα, λωποδύτες λαϊκιστές και έναν λαό σε κωματώδη κατάσταση που δεν αντιδρά.
Εμείς μάθαμε να προσφερόμαστε. Να αφηνόμαστε στην εκμετάλλευση και να το γλεντάμε σαν την καλή πουτάνα που χαμογελά και προσποιείται.
Πάντα το πρόθυμο θύμα, η Ελλάδα ξεπωλείται για ακόμη μία φορά και τσιμουδιά από κανέναν εφόσον υπάρχουν αόρατοι εχθροί προ των πυλών για να ασχοληθούμε.
Οι βρωμιάρηδες άπλυτοι μετανάστες, παιδιά χωρίς δικαιώματα και ανάγκες που ήρθαν να καταβροχθίσουν τον πολύτιμο πλούτο μας, οι τρομοκράτες (το τρικ έγινε δις μέσα σε λίγους μήνες, μία στα Γρεβενά, μία με τη δολοφονία των μισάνθρωπων πατριωτών) και οι Γερμανοί που μας εκμεταλλεύονται….
Ας συνεχίσουμε λοιπόν έτσι…Χωρίς να αναρωτιέται κανείς τι μας έφταιξε και αν το αξίζαμε αυτό που παθαίνουμε.
Χωρίς να κοιτά κανείς το παρελθόν για αυτοκριτική.
Και γιατί, ας απαντήσει κάποιος, πρέπει να αισθανθώ εγώ για τους ανθρώπους του συστήματος, του παρακράτους, ακόμα και γι’ αυτούς τους ανόητους απαθείς, άσχημα;
Μόνο για τον Παύλο λυπάμαι, για κανέναν άλλο λοιπόν και εύχομαι το ίδιο με την μάνα, την σύντροφο του, σαν αδερφός του.
«Δε μου φτάνουν οι σφαίρες δεν με ικανοποιούν. Απομονωμένοι, σαν αληθινά αποβράσματα της κοινωνίας, θέλω να πεθάνουν ανεπιθύμητοι παντού. Μια ζωή στο περιθώριο, ξέρω ότι τύψεις δεν πρόκειται να νιώσουν.»
Εκτός αν μου βρει κάποιος έναν καλό λόγο να στενοχωρηθώ για τη δολοφονία του υπόκοσμου από τον υπόκοσμο.
Έχουν οι φασίστες, οι άνανδροι δολοφόνοι οικογένεια;
Καληνύχτα πιτσιρίκο. Δε λυπάμαι που έφυγα, μόνο γι’ αυτά που δεν κάνουν οι άνθρωποι που έμειναν.
Κ.Μ.

(Αγαπητέ φίλε μη λυπάστε για τίποτα. Αν η χώρα μας σας έγινε κατάρα, να πάει στο διάολο. Ένας λόγος, ίσως, να στενοχωρηθεί κάποιος -έστω και λίγο- είναι για εκείνα τα παιδιά που ήταν στην κούνια κάποτε και θα όλα έδειχναν πως θα μπορούσαν να γίνουν κάτι καλύτερο από φασίστες. Ζήστε. Να είστε καλά.)
pitsirikos

ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΗΜΕΡΑΣ: Σεντόνι Παρακρατικόν !!!

Σε κάθε κόμμα, σε κάθε ομάδα εργασίας, σε κάθε πολιτικό μόρφωμα, ακόμη και σε μια παροδική συνεστίαση, δεν λείπουν, εκτός από τους συνήθεις θαμώνες με τα χούγια τους, μερικοί χαρακτηριστικοί τύποι.
1. Ο ηλίθιος. Όχι από εγκεφαλική διαταραχή, αλλά επειδή…έρχεται φυτευτός από άλλη δισιπλίνα, και δεν καταλαβαίνει γρυ από τον τρόπο λειτουργίας που έχουν μάθει τα υπόλοιπα μέλη.

2. Ο κουτσομπόλης και γκρινιάρης που παίζει ad hoc τον ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Αυτός θα έστρωνε καλυτέρα τα τραπέζια στο δείπνο, δεν θα ανέχονταν πρόεδρο συνέλευσης τον βραδύνοα Μπερλεμπέ.

3. Ο βαλτός. Ή ροφιάνος. Ή χαφιές. Δεν υπάρχει αντίπαλος που έχει συμφέροντα στον έλεγχο της ομάδας ή του κόμματος που να μη έχει προσλάβει είτε τζάμπα για το ονόρε ή με λεφτά, έναν πληροφοριοδότη.

Του Πάνου Θεοδωρίδη

Θα θυμάστε που μερικά φεγγάρια, δεν υπήρχε τίποτε από τον εσωκομματικό σχεδιασμό του Γιωργάκη, την εποχή που μάθαινε από ήττες (2004-2009) που να μη το ξέρει φαρσί η Νέα Δημοκρατία.

Αλλά χαφιέδες διαθέτει και η αστυνομία στον υπόκοσμο και πολλές οργανώσεις ή παρέες που χώνονται σε ενάντιους χώρους.

Ολόκληρος ο μεσοπόλεμος, για παράδειγμα, ήταν μια τεράστια μηχανή διπλοτυπία εναντίον των κομμουνιστικών κομμάτων. Ειδικά στην Ελλάδα, η διάσπαση με τους αρχείους και τους τρότσκες είχε φέρει τέτοια αναστάτωση που η λέξη «χαφιές» ήταν συχνότερη από τη λέξη «σύντροφος» Κορυφή, ο Μανιαδάκης, που πρόκοψε και επί μεταπολέμου και καυχιόταν (υπερβολικά) πως είχε επινοήσει ένα παράλληλο ΚΚΕ, για να μαζεύει τους περιφερειακούς που δεν κάτεχαν από ορολογίες.

Αυτοί όλοι δίνουν το κλίμα, σπανίως είναι πολύ χρήσιμοι, άλλα έρχεται η ώρα που χρειάζονται.

Στα χρόνια μας, ο πιο δραστήριος «αμάν παιδιά υπογράψτε να φύγει η χούντα»  ήταν, από εσωτερικά κριτήρια, ο πιο δεινός χαφιές μέσα στους φοιτητές. Φυσικά η δράση του και η εμφάνισή του παρ΄ ολίγο να τον κάμει αρχηγό. Αυτός πάντως, μπορούσε να βάλει στις συλλόγους όποιον ήθελε, επειδή ο λόγος του είχε βάρος.

Θεωρώ πως τόσο η Χρυσή Αυγή, όσο και κάθε άλλο οργανωμένο ή χαοτικό κίνημα, ανεξάρτητα από τι πιστεύει, είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει την είσοδο έμπειρου ή καλοπληρωμένου χαφιέ στις ομάδες του. Ειδικά τους σπιούνους που είναι υπεράνω, δραστήριοι και εκδηλωτικοί, έχουν μπει και στην μπουζού , τους λατρεύουν και έχουν φάει και ξύλο, επικεφαλής των ακτιβιστών του.

Αυτοί δεν παίζονται.

Μια λέξη μόνον να πω. Ένα όνομα. Τσιριμώκος.

Και μια σειρά ονομάτων που «μεταμεληθήκαν» και γύρισαν στο «σωστό δρόμο». Και μετά (Κωνσταντόπουλος) ίδρυσαν ακραίες εφημερίδες . ΄Η (Γεωργαλής) ήταν στο βουνό και μετά έγραφαν βίβλους στα χρόνια της Χούντας.

Γι΄αυτό και μη παίρνετε φανταχτερούς όρκους και μιλάτε για προβοκάτσια, με την έννοια κάποιας πληρωμένης ή επαγγελματικής ομάδας που πήρε την διαταγή να σκοτώσει ή να εμφανίσει το έγκλημά της από κινήσεις του «άλλου» μετώπου. Όχι πως δε γίνεται κι αυτό.

Ο έμπειρος χαφιές, που ελέγχει την ομάδα, διαλέγει από την σύναξη που σας έδειξα στην αρχή τον πιο βολικό τύπο. Τον ηλίθιο. Τον που αισθάνεται ριγμένος. Τον υπάκουο που διψά για δράση. Του επιβάλει σιωπή ασυρμάτου. Του εξηγεί πως «η ηγεσία» τον διάλεξε για ήρωα κρυφό. Του τάζει σεισάχθεια.Του δίνει όπλο καθαρό, του πετάει δίπλα μια γκόμενα που του τάζει παραδείσους, ειδικά κάτω από τα νεφρά του, γεωτοπικώς εννοώ. Ο εκτελεστής είναι έτοιμος.

Να ξέρετε ότι αν κάποιος καλέσει δέκα ανθρώπους για να σκεφτούν να κάμουν κάτι, είναι ζήτημα αν οι τρείς ταχτούν στο πλευρό του. Οι πέντε θα λακίσουν και οι δύο θα μείνουν μήπως και βγάλουν κάποιο κέρδος από αυτούς τους μαλάκες ή επειδή κερνάνε καλόν καφέ.

Αν τώρα συγκεντρώσετε από κάθε χώρο, κάθε επάγγελμα κάθε τύπο συνταξιούχου, αυτό το 20% των πληρωμένων ρουφιόνταν, που είναι ικανοί για πολλά όσο τους υπόσχονται ανταμοιβές που αντιλαμβάνονται, έχετε την πρώτη ύλη για το παρακράτος.

Εμείς, τα ξυπνοπούλια, σκεφτήκαμε από την πρώτη φασαρία στα Μαγκρέμπια, ότι περιμένουν την χώρα μας βάσανα: από την εποχή του Μπεναλί τα γράφαμε και μάλιστα εμμέτρως.

Συμπέρασμα: αυτοί που θέλουν να γίνουμε κώλος, μας έχουν μάθει καλά και ουδέποτε θα εμπιστευτούν αρχηγούς, κόμματα, ρήτορες και άφραγκους χρηματοδότες. Το παρακράτος τους χρειάζεται άτυπα, ή συστημικά, χαοτικά. Απλώς τους πιο έμπιστους χαφιέδες τους, που μερικοί δεν ξέρουν καν αν είναι χαφιέδες, τους λένε, βάζοντάς τους στην παλάμη την χαρτούρα και τα ασφαλή μπιστόλια : «απασφάλισον, ντιουντ» (στα ηγγλισινικά).

Και μετά, η χρυσή τυχαιότητα δουλεύει αποτελεσματικά. Δεν έχει πλέον Καπελώνηδες να μαζεύουν στο τμήμα τις καρφίτσες ή τον Λεπούρα ή Ρεπούλη να ρουφιανεύει τους Ιάπωνες ή τα τσοπλάκια του βασιλέως ή του δημοκρατέως που έτρεχαν ως επίστρατοι με τραγιάσκα και διμούτσουνη.

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μία, κι ας σας φαίνεται αδιανόητη: περισσότερη δημοκρατία. Λιγότερη πολιτική. Γίνεται. Και βέβαια γίνεται.

Αν ήταν τα παιδιά μου στην Ελλάδα, θα είχα τρελαθεί από την αγωνία. Δεν σας αδικώ που θα τα αρνηθείτε όλα αυτά. Αν τα διάβαζα από άλλο χέρι, θα το έπτυα.

paganeli

Τρόμου Κράτος

Πριν από σαράντα ημέρες, ένας νεκρός από χέρι φασίστα επιβεβαίωσε αυτό που όλοι περίμεναν, και κανείς από τους συνταγματικούς τοξότες και δημοκρατικούς ταύρους δεν τόλμαγε να αποδεχθεί. Η Χρυσή Αυγή, κανέναν σκοπό να συμμετάσχει στα δημοκρατικά του τόπου δεν είχε, παρά μόνο να τους δώσει τη χαριστική βολή. Σκοπό είχε να αποτελειώσει ότι έχει μείνει από την κουρελιασμένη, καταπατημένη και κατακρεουργημένη δημοκρατία της χώρας.
Ο “κρότος” της δολοφονίας Φύσσα, είχε ως αποτέλεσμα μια υποτυπώδη κινητοποίηση της πολιτείας για την αντιμετώπιση του νεοναζισμού στη χώρα, που από τη στιγμή που εμφανίστηκε η οργάνωση στην επικαιρότητα, συστηματικά και δυναμικά επενδύει στο σκηνικό έντασης.
Ο αρχηγός, οι βουλευτές και τα μέλη της Χρυσής Αυγής που προφυλακίστηκαν, οι έλεγχοι της αντιτρομοκρατικής για όπλα, αλλά και διασυνδέσεις της οργάνωσης σε αστυνομία και υπηρεσίες, καθώς και η ξαφνική αντιφασιστική διάθεση των κυρίαρχων ΜΜΕ, έδωσαν την αίσθηση πως τα σχέδια όσων είχαν σκοπό να αιματοκυλήσουν τη χώρα ματαιώθηκαν. Μάταια.
Το βράδυ της Παρασκευής βρήκε τη χώρα με δύο νέους ανθρώπους νεκρούς, αυτή τη φορά από σφαίρες μιας, με απόλυτο τρόπο, μαφιόζικης δολοφονίας.
Κυβέρνηση και ΜΜΕ εμφανίστηκαν να γνωρίζουν από την πρώτη στιγμή κιόλας πως πρόκειται για μια πράξη βίας του “άλλου άκρου”. Ίσως οι συνεχείς αναφορές τους προηγούμενους μήνες στο “αντίπαλο δέος” της Χρυσής Αυγής να τους εκπαίδευσαν να το αναγνωρίζουν πριν καν ξεκινήσει η αστυνομική έρευνα.
Σε κάθε περίπτωση, η Χρυσή Αυγή βοήθησε τα μάλα τα ΜΜΕ να βγάλουν το πόρισμα της εν ψυχρώ δολοφονίας. Το ρεπορτάζ τους συνέπιψε απόλυτα με την ταμπέλα της τρομοκρατικής ενέργειας του «άκρου της Αριστεράς» που μπήκε από τα πρώτα λεπτά, με την ανακοίνωση της εγκληματικής οργάνωσης και του Κασιδιάρη.
Οι δολοφόνοι των δύο νέων, που συμμετείχαν σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των καναλιών στις δράσεις της Χρυσής Αυγής, ίσως αναζητούνται για καιρό. Όπως και η πολιτική σταθερότητα, που αν με τη δολοφονία του Φύσσα φάνηκε να δέχεται ισχυρό πλήγμα, μετά την δολοφονία των μελών της οργάνωσης εγκαταλείπει εντελώς τη χώρα.
Οι αμερικάνοι λένε “follow the money”, κι αν το χρήμα είναι η κλιμάκωση της έντασης, η πόλωση πλέον φτάνει σε ύψη θεόρατα. Όποιοι κι αν είναι οι δολοφόνοι, δίνουν συνέχεια στον κύκλο αίματος που άνοιξε με την δολοφονία στο Κερατσίνι, και αέρα στην ασφυκτιούσα μέχρι εχθές νεοναζιστική οργάνωση.
Η καταρρέουσα κυβέρνηση Σαμαρά που βλέπει καιρό τώρα να τελειώνει ο χρόνος της συνεχίζει να κερδίζει μέρες και να κόβει χρόνια από τις κοινωνικές αντιδράσεις και τον ίδιο της τον λαό.
Το παρακράτος, μέρα με τη μέρα κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία του, την ώρα που η χώρα οδεύει στην καταστροφή. Και αυτό που φαντάζει ακόμα πιο τρομακτικό, είναι το πόσο αδίστακτα συμβαίνει αυτό, αλλά και ποια θα είναι η εξέλιξή του.
Όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες της χώρας έχουν χρέος να μην ολισθήσουν στα βρωμερά μονοπάτια που κυβέρνηση και ΜΜΕ παρασύρουν τη χώρα. Η ψυχραιμία και η καθαρή και κριτική σκέψη είναι το ζητούμενο πλέον, την στιγμή που η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, αλλά όχι και από τον τελικό της στόχο.
Αυτός δεν είναι άλλος από την αντίσταση του λαού στον στραγγαλισμό από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, που δεν θα διστάσουν να επιτρέψουν το αιματοκύλισμα της χώρας, αρκεί να διαφύγουν με κάθε κόστος των ευθυνών τους.
 rebeliskos

Επιλεκτικές ευαισθησίες και μόνιμες υποκρισίες !!!

Ελλάδα του 2013: Ένα σύντομο ανέκδοτο που σε κάνει να σκας στα γέλια μονομιάς, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να προκαλέσει πολύωρους λυγμούς:

-) Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, μεροκαματιάρηδες και μαριονέτες όλων των κομμάτων τρέμουν στη σκέψη ότι, σε…κάποια στιγμή, ο κοιμισμένος λαός θα ξεσπάσει εναντίον των πραγματικών υπεύθυνων της εξαθλίωσης του. Αποτέλεσμα; Έχουν παρανοήσει με την καταδίκη της βίας. Καταδικάζουν τη βία, από όπου και αν προέρχεται, εκτός από το κράτος και τους υπηρέτες του. Σκέφτονται να κάνουν υποχρεωτική την καταδίκη της βίας τουλάχιστον 3 φορές τη μέρα, όπου η κίνηση στους δρόμους θα σταματάει, οι πεζοί θα κάνουν στην άκρη και όλοι μαζί θα καταδικάζουμε τη βία. Έτσι, με τη λεκτική καταδίκη της βίας θα ξεμπερδέψουμε με τη βία. -) Τι και αν όλα τα οικονομικά μέτρα των τελευταίων ετών τροφοδοτούν τη βία, αυξάνουν την ανεργία, την φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση; Τι και αν όλα τα μέτρα που έχουν ψηφιστεί και γιγαντώνουν τη βία, όχι μόνο δεν καταδικάζονται, αλλά υμνούνται και παρουσιάζονται σαν σωτήρια και αναπτυξιακά; Πόσο πιο εμετική μπορεί να γίνει αυτή η κατάσταση, όπου όλοι καταδικάζουν τη βία, αλλά την ίδια ώρα, αποθεώνουν και ανέχονται τα μέτρα που την αυξάνουν;
-) Κάθε δολοφονία αφήνει πίσω της τουλάχιστον ένα πτώμα. Η πρόσφατη δολοφονία έξω από τα γραφεία της ναζιστικής οργάνωσης στο Νέο Ηράκλειο σκότωσε δύο νεαρά άτομα. Κάποιος τους εκτέλεσε. Το ίδιο έγινε και στο Κερατσίνι, όταν ο Ρουπακιάς ομολόγησε ότι σκότωσε τον Φύσσα. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι πτώματα δεν αφήνουν πίσω τους μόνο οι δολοφονίες. Πτώματα αφήνουν πίσω τους και οι αυτοκτονίες και κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις αυτοκτονίες που συμβαίνουν εξαιτίας της κρίσης. Καλώς ή κακώς, αυτές δεν συγκινούν ούτε τους πολιτικούς, ούτε τους μαλάκες που τους ψηφίζουν, ούτε τους δημοσιογράφους.
-) Ο Σαμαράς υπόσχεται δωρεάν Wi-Fi για όλη την Ελλάδα. ο Πρετεντέρης συνεχίζει το προκλητικό γλύψιμο σε κάθε άτομο που τα έχει καλά με τα αφεντικά του, τα ΜΜΕ θέλουν να επαναφέρουν με το ζόρι τον Καρατζαφέρη στην Βουλή, η επίσημη ανεργία πλησιάζει το 30%, τα μαγαζιά άνοιξαν τις Κυριακές και γέμισαν από ηλίθιο κόσμο, οι έλληνες έχουν ξεπεράσει κάθε ρεκορ καταγεγραμένης βλακείας και τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να περιμένουμε σημαντικές αλλαγές. Βασικά, δεν τις αξίζουμε κιόλας.
paganeli

Διέρρευσε το password για δωρεάν ίντερνετ σε όλη τη χώρα!

Πυρετώδεις οι εργασίες στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού για δωρεάν Wi-Fi σε όλη την Ελλάδα σε ένα χρόνο.

Διέρρευσε ήδη το password το οποίο και σας παρουσιάζουμε για να…είστε έτοιμοι όταν έρθει η ώρα.

newsbeast.gr…koutipandoras.gr

Τι Αντώνης, τι Αντουανέτα: Αν δεν έχει ο λαός να φάει, ας φάει Wi-Fi

(κάντε κλικ πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση)

Αντώνη Σαμαρά (ΓΑΠ2), 

Όταν τον πολίτη της Ελλάδας τον καταντάς, με την πολιτική σου την απάνθρωπη, δυστυχισμένο: να έχει ως μοναδικό μέλημα την τροφή• όταν, με άλλα λόγια, τον καταντάς να μην έχει να φάει, τότε είναι απόλυτη ειρωνεία να του υπόσχεσαι δωρεάν Wi-Fi (ασύρματη σύνδεση στο Διαδίκτυο).

Αυτό θα είναι το σύνθημά σου στο εξής: «Αν δεν έχει ο λαός να φάει, ας φάει Wi-Fi»;

Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε Αντώνη – η Αντουανέτα; Κάτι τέτοια ξέρουμε ότι έλεγε αυτή και στο τέλος το έφαγε το κεφάλι της, σε χρόνια παρακμής…  Καλά, δεν τις φοβάσαι τούτες τις συμπτώσεις εσύ;

massmedia

Φοροκανίβαλοι! Φόροι 500 δισ. στη δεκαετία!

Άσχετο (;): Το Φεβρουάριο του 1849 ο Μαρξ οδηγήθηκε από τους κυβερνώντες στο δικαστήριο διότι η υπό τη διεύθυνσή του Εφημερίδα του Ρήνου τασσόταν υπέρ της μη πληρωμής των ληστρικών φόρων από τους πολίτες. Το δικαστήριο αθώωσε τον Μαρξ. Αυτά βέβαια δεν έχουν καμία σημασία στην Ελλάδα του κ. Στουρνάρα, αφενός διότι…τα έλεγε ο Μαρξ που ήταν κομμουνιστής, αφετέρου διότι το δικαστήριο που αθώωσε τον Μαρξ ήταν κάπου στη Γερμανία…

Ο Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η φοροληστεία που υφίσταται ο ελληνικός λαός (και για το μέγεθος της οποίας θα μιλήσουμε στη συνέχεια) διαπράττεται με τακτικές… οθωμανικού τύπου. Η κατηγορία είναι βαριά. Εμείς, ως στήλη και ως άνθρωποι, παρότι και χαράτσια έχουμε, και κατασχέσεις μισθών, συντάξεων ακόμα και επιδομάτων ανεργίας έχουμε για οφειλές στην εφορία, παρότι και κατασχέσεις ακινήτων και πλειστηριασμούς (θα) έχουμε, εντούτοις αρνούμεθα διαρρήδην την παραπάνω κακόβουλη κριτική εναντίον της κυβερνήσεως.

Δεν πιστεύουμε ότι η (πατριωτική) κυβέρνηση μπορεί να σκέφτηκε ποτέ να συμπεριφερθεί στον ελληνικό λαό με διάθεση «λυκόμορφου φορολόγου», όπως αποκαλούσαν οι Έλληνες τους φορομπήχτες επί τουρκοκρατίας. Και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να συνυπογράψουμε ποτέ την άποψη ότι της πέρασε από το μυαλό να φερθεί με διάθεση «γενίτσαρου» απέναντι στους Έλληνες.

Ο λόγος είπαμε ποιος είναι: Πρόκειται περί… πατριωτικής κυβέρνησης. Τουτέστιν, μια πατριωτική κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη να προσφύγει σε οθωμανικές πρακτικές για να φορολεηλατήσει  τον λαό. Και τούτο διότι, επιπλέον, η Ιστορία έχει καταγράψει μεθόδους φοροαρπαγής που όχι μόνο είναι πιο «φιλικές» προς τον άνθρωπο, όχι μόνο είναι πιο «ευέλικτες», αλλά – και αυτό το σημειώνουμε με έμφαση – είναι και πιο «ελληνικές». Ηγουν πιο… πατριωτικές. Μερικές τέτοιες, πιο «ελληνικές» (αν μας επιτρέπεται η έκφραση για την περίοδο του Βυζαντίου) τεχνικές είναι κι αυτές που μας θυμίζει ένας σπουδαίος δάσκαλος, ο Γιώργος Φαρσακίδης, στο βιβλίο του  «Ιαματικά ψεύδη και “βέβηλες” προσεγγίσεις» (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 174). Πρακτικές που θα μπορούσε να ξεπατικώσει ο κ. Στουρνάρας για να μας ξεπατώσει – αν και αυτό, το ξεπάτωμα δηλαδή, όπως επίσης θα δείξουμε στη συνέχεια, μάλλον έχει ήδη συντελεστεί.

Διαβάζουμε λοιπόν ότι: Επί Μέγα (και Αγίου) Κωνσταντίνου, στο Βυζάντιο, τα έσοδα του κράτους

«καλύπτονταν με την εξοντωτική εισφορά σε χρυσό και ασήμι, το διαβόητο “Χρυσάργυρο” φόρο, που θα φέρει σ’ απόγνωση τα φτωχότερα στρώματα. Η αδυναμία καταβολής αντιμετωπιζόταν με βασανιστήρια και φυσική εξόντωση. Οι γονείς αναγκάζονται να πωλούν τα παιδιά τους, και εκπόρνευαν τις θυγατέρες,γράφει ο Ζώσιμος: “Ήδη δε και μητέρες απέδοντο τους παίδες και πατέρες επί πορνείου θυγατέρας αστήσαντο”. Οι αγρότες πλήρωναν, πάντα σε χρυσό και ασήμι,φόρο για τα βόδια, τα μουλάρια, τους σκύλους... Επιβλήθηκε φόρος οικοδομής, ο “αερικός” και ο καπνικός, “κεφαλικός” φόρος. Φορολογήθηκαν ακόμα και τα αφοδεύματα και τα ούρα, όπως μας ιστορούν οι Βυζαντινοί χρονογράφοι Κεδρηνός και Γλυκάς. Κι ο Μανασσής μας λέει στην έμμετρη ιστόρησή του: “… άπας ανήρ τε και γυνή, παις, κόρη τε και βρέφος προσαίτης, απελεύθερος, οικέτης ουκ οικέτης υπέρ σκυβάλου κοπρηρού και δυσοσμίας ούρου εν εξ αργύρου νόμισμα παρείχε τω ταμείω…”»

Φυσικά, φόρο «υπέρ σκυβάλου κοπρηρού και δυσοσμίας ούρου» (ακόμα) δεν μας έχουν επιβάλει. Προς το παρόν «περιορίζονται» να φορολογούν τα (ανύπαρκτα) εισοδήματα, τις (ανύπαρκτες) συντάξεις, τα χέρσα χωράφια, τα (ανύπαρκτα) σπίτια από γιαπιά ακόμα. Και απομένει να δούμε τι θα κάνουν, τελικά, με τα μαντριά και τις στάνες!

Και αυτό πότε το κάνουν; Το κάνουν ενώ έχουν ήδη καταληστέψει τον ελληνικό λαό! Ενώ του έχουν ήδη πιει το αίμα! Ενώ έχουν φοροκανιβαλίσει επάνω του!

Αλλά – προς Θεού – δεν πρέπει να μας διαφεύγει ούτε για μια στιγμή ο λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά: Συμβαίνουν για τη «σωτηρία της πατρίδας»… Και γιατί «όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη»… Και γιατί, τελικά, έτσι μας λένε, «πατριωτισμός» είναι να πληρώνουμε τους φόρους που αυτοί μας επιβάλλουν… Όμως, από μεριάς του λαού απόδειξη για τον φοροπατριωτισμό του υπάρχει. Από δικής τους πλευράς εκτός από πατριδοκαπηλία, τί υπάρχει;

Επ’ αυτού γινόμαστε ευθύς συγκεκριμένοι, αξιοποιώντας τα δικά τους τα στοιχεία, τα οποία είναι άκρως αποκαλυπτικά ως προς το τι κρύβεται πίσω από το – διαχρονικό και πάντα «πατριωτικό» – σύστημα της φοροαρπαγής. Παρακολουθώντας, λοιπόν,  τη διαμόρφωση των φορολογικών επιβαρύνσεων του λαού για μια ολόκληρη δεκαετία, από το 2004 μέχρι και το 2013, τα στοιχεία που προκύπτουν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς είναι συγκλονιστικά. Ιδού:

Πρώτο συμπέρασμα – προφανές:

• Το σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους κατά την περίοδο 2004 – 2013, φορολογικά έσοδα που προήλθαν κατά κύριο λόγο από τη φορολογία των ασθενέστερων, ανέρχεται στα 467,4 δισ. ευρώ! Πλησιάζει, δηλαδή, το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ!

Και η ερώτηση εύλογη:

Όλα αυτά τα λεφτά από τη φορολογία, τα οποία ξεπερνούν 2,5 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας, πού πήγαν; Τα είδε κανείς; Επιστρέψανε κατ’ ελάχιστο στα κοινωνικά στρώματα που φτωχοποιούνται, που απολύονται, που καταστρέφονται; Τι αποκόμισε ο φορολογούμενος είλωτας από τη διαρκή φοροαφαίμαξή του; Μήπως είδε «δημόσια» και «δωρεάν» Υγεία; Μήπως είδε «δημόσια» και «δωρεάν» Παιδεία; Μήπως είδε «Κοινωνική πολιτική» και «Πρόνοια»; Μήπως του χτύπησε την πλάτη κάποιο «φιλικότερο» και «εξυπηρετικότερο» κράτος;

Δεύτερο συμπέρασμα – προφανές:

• Οι επιπλέον (άμεσοι και έμμεσοι) φόροι που με έτος βάσης το 2004 έχουν επιβληθεί μέχρι και το 2013 ξεπερνούν τα 72,5 δισ. ευρώ! Το τονίζουμε: Από το 2004 της «ισχυρής Ελλάδας», των Ολυμπιακών Αγώνων και της «επανίδρυσης» μέχρι και το «σωτήριο» 2013, σε μια περίοδο που οι φορολογικοί συντελεστές για τα κέρδη των πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στη χώρα μειώθηκαν πάνω από 50% (!!!), σε ένα διάστημα που το ένα «τσουνάμι» φοροαπαλλαγών και χαριστικών ρυθμίσεων για τους «αναξιοπαθούντες» πατρικίους διαδεχόταν το άλλο, το σύνολο των επιπλέον φόρων, όπως προκύπτει από τους προϋπολογισμούς,ανέρχεται στα 72,5 δισ. ευρώ!

Και η ερώτηση εύλογη:

Υπάρχει κανείς που να μπορεί να αμφισβητήσει ότι το ειδεχθές αυτό βάρος έχει πέσει στις πλάτες του λαού; Μήπως δεν είναι τα λαϊκά στρώματα που πληρώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία τόσο των άμεσων όσο και των έμμεσων φόρων;  Ενδεικτικά: Μόνο στον προϋπολογισμό του 2013, σε σύνολο 44,3 δισ. ευρώ άμεσων και έμμεσων φόρων που προβλέπονται, το ποσό που με τη μορφή των άμεσων φόρων καλούνται να πληρώσουν τα νομικά πρόσωπα (δηλαδή, τα μονοπώλια και η τάξη των κατεχόντων) μόλις και μετά βίας φτάνει στο 1,5 δισ. ευρώ!

Για κάποιους οι φόροι μειώνονται κατά 40%! Για άλλους αυξάνονται κατά 20%…

Αυτές είναι οι συνθήκες της «φοροδίκαιης» (!) φορολεηλασίας που βιώνει ακατάπαυστα, προ και μετά μνημονίων, ο ελληνικός λαός. Και είναι μέσα σε αυτές τις συνθήκες που ναι μεν «φόρο για τα βόδια, τα μουλάρια, τους σκύλους» δεν έχουν θεσπίσει. Αλλά για το γεγονός ότι – για μια ακόμα φορά – μας φορολογούν λες είμαστε «μουλάρια», δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

paganeli

Ενιαίος Φόρος Ακινήτων

Ακρίτας  Καϊδατζης (Λέκτορας Συνταγματικού Δικαίου ΑΠΘ)

Γιώργος Κατρούγκαλος ( Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ)

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 3/11/2013

Κλικ για μεγέθυνση

Πρώην μικρομεσαίοι και ακτήμονες

Η φορολόγηση επί της κατοχής ακίνητης περιουσίας, αδιακρίτως και χωρίς κλιμάκωση, και όχι επί της προσόδου από αυτή την περιουσία, και μάλιστα επί αντικειμενικών αξιών που δεν έχουν πια καμία σχέση με τις αγοραίες αξίες, και μάλιστα σε μια αγορά ακινήτων όχι παγωμένη αλλά ανύπαρκτη, μπορεί να αποδειχθεί κομβική πράξη, με απρόβλεπτες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες. Ουσιαστικά πρόκειται για δυνάμει δήμευση της ατομικής ιδιοκτησίας, στο μέτρο που πολλοί, παρά πολλοί Ελληνες πολίτες, ήδη με απομειωμένο είσόδημα, έως και 50%, δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν τους καταλογιζόμενους φόρους. Δηλαδή, αψηφώντας κάθε έννοια αναλογικότητας και κάθε εκτίμηση της πραγματικής φοροδοτικής ικανότητας, το κράτος αμφισβητεί έργω το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας. Μα είναι δυνατόν; Είναι, αν φθάσουμε στα άκρα τη λογική αυτής της φορολόγησης. Κι αν αναλογισθούμε επίσης ότι ήδη έχει καταστρατηγηθεί το δικαίωμα στην εργασία: ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι είναι το ζωντανό παράδειγμα.
Είναι φανερό ότι για τον διττό στόχο της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της εξυπηρέτησης του δυσβάστακτου χρέους προκαλείται μια βίαιη κοινωνική αναδιάταξη, ένας βαθύς και ταχύτατος μετασχηματισμός: ο παραγωγικός κορμός της ελληνικής κοινωνίας είναι μικροϊδιοκτήτες, αυτοαπασχολούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι. Αυτοί είναι η μεσαία τάξη, αυτοί κινούσαν και κινούν την χώρα. Αυτοί οι άνθρωποι τώρα κινδυνεύουν να τα χάσουν όλα· όχι μόνο την εργασία τους, το επάγγελμά τους, το μαγαζί ή την επιχείρησή τους, το σπίτι τους και την ακίνητη περιουσία τους. Κινδυνεύουν να χάσουν την ταυτότητά τους, τις συντεταγμένες της ύπαρξής τους, τις προσδοκίες του βίου τους.
Υποψιάζομαι ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές δεν αντιλαμβάνονται την έκταση και το βάθος της συντελούμενης κοινωνικής εξάρθρωσης. Ισως δεν έχουν τον απαιτούμενο χρόνο ή αρκετά δεδομένα για να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει στην πτωχευμένη Ελλάδα. Ισως δεν τους βοηθούν και οι πανικόβλητοι Ελληνες αξιωματούχοι, έτσι στριμωγμένοι που είναι ανάμεσα στους άτεγκτους ξένους και τον απεγνωσμένο ντόπιο πληθυσμό. Δεν υπάρχει σχέδιο εξόδου, υπάρχει μόνο σχέδιο συμπίεσης, τριάμισι χρόνια τώρα.
Ισως στα μυαλά κάποιων ολίγων, ξένων και εγχώριων, να υπάρχει ένα σχέδιο, με ιδεοληψία ή υστεροβουλία: να μετατραπεί το πλήθος των μκρομεσαίων μικροϊδιοκτητών σε πλήθος ακτημόνων φτηνοεργατών· μέσα σε τρία-τέσσερα χρόνια να ανατραπεί εκ θεμελίων μια κοινωνική διάταξη που σχηματίσθηκε σταδιακά σε περισσότερο από μισό αιώνα. Ισως. Αλλά αυτό πια είναι σχέδιο ανδραποδισμού.
Σε κάθε περίπτωση, η βιαίως επιχειρούμενη υπαλληλοποίηση και ακτημοσύνη θα διαμορφώσει, διαμορφώνει ήδη, πολιτικά υποκείμενα εντελώς απρόβλεπτα, που θα εκφραστούν αναλόγως απρόβλεπτα, οδηγούμενα μόνο από το ένστικτο επιβίωσης, εκτός συμβάσεων και κανόνων. Αυτά τα νεοπαγή υποκείμενα κανείς πολιτικός λόγος εκ των υπαρχόντων δεν θα καταφέρει να τα εκφράσει λυσιτελώς και ομαλά, όταν η διαρκής συμπίεση τα φτάσει στο σημείο θραύσεως.
vlemma

Οι φόροι του Στουρνάρα και ο οβολός του Αχέροντα

Του Πάνου Σώκου
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 3/11/2013

κλικ στην εικόνα για μεγένθυση

Καταδικάζουμε την χρυσή αυγή από όπου και αν προέρχεται !!!

Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος έσπευσε να καταδικάσει τη δολοφονική επίθεση που σημειώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής έξω από τα γραφεία της χρυσής αυγής στο Νέο Ηράκλειο . Αλλιώς κινδύνευαν να κατηγορηθούν ότι δεν…καταδικάζουν την βία από όπου και αν αυτή προέρχεται . Μάλιστα ο πρώτος που θα προλάβαινε να καταδικάσει το γεγονός θα έπαιρνε και το μπόνους του μεγάλου Δημοκράτη . Το βραβείο κέρδισε ο Πάνος Καμμένος .

Ο Πρετεντέρης υποπτεύεται ως δράστη τον Νίκο Μαζιώτη στον οποίο η αστυνομία έχει φορτώσει κάθε παρανομία που έχει πραγματοποιηθεί στην επικράτεια τους τελευταίους μήνες .

Αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι ο ένας από τους δράστες , φεύγοντας από τον τόπο του εγκλήματος , σταμάτησε σε ένα περίπτερο για να αγοράσει την Αυγή γεγονός που τον συνδέει με τον ΣΥΡΙΖΑ . Ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι προφανώς πρόκειται για προβοκάτσια με στόχο την Αυγή .

Προτοσάλτε και Μπάμπης του ΣΚΑΙ συμφωνούν σε δύο πράγματα : 1^ον ότι οι συγκεκριμένες δολοφονίες συμφέρουν αυτή την στιγμή την χρυσή αυγή και 2^ον ότι την πραγματοποίησε το άλλο άκρο . Να υποθέσω ότι τα δύο άκρα συνεργάζονται ; Άβυσσος η ψυχή του δημοσιογράφου .

Ο εκπρόσωπος  τύπου της χρυσής αυγής αναγνώρισε αμέσως τους δύο δολοφονημένους μόνο από τις ηλικίες που ανακοίνωσε το Mega αφού , ως γνωστό , ο Κασιδιάρης  έχει το κληρονομικό χάρισμα . Μόνο με τον Ρουπακιά δυσκολεύτηκε λίγο αλλά στο τέλος τον θυμήθηκε .

Υπάρχει πάντως και η υποψία για ξεκαθάρισμα λογαριασμών .

Όπως και να έχει , καταδικάζουμε την χρυσή αυγή από όπου και αν προέρχεται 

paganeli

Ρεα…Ληστής στα βουνά

 

Με μία συνέντευξη στην Καθημερινή της Κυριακής (η πρώτη που έκανε καθημερινή την Κυριακή, ακολούθησε η κυβέρνηση Σαμαρά) υποδέχεται την τρόικα ο άρχων των Οικονομικών, βασιλιάς των δημοσιονομικών και μετρ της διαπραγμάτευσης, Γιάννης Στουρνάρας. Η συνέντευξη απευθύνεται στους δανειστές, αφού ο υπουργός έχει αποδείξει πως σε καμία περίπτωση η πολιτική του δεν απευθύνεται στους πολίτες, και του ζητάει να επιδείξουν ρεαλισμό κατά την διαπραγμάτευση.

Ο Στουρνάρας, τις τελευταίες ημέρες βρίσκεται στο Κιλιμάντζαρο όπου παραθερίζει. Ο προϊστάμενος του Αντώνη Σαμαρά βρίσκεται, σύμφωνα με δηλώσεις του, μόλις λίγα μέτρα από την κορυφή του βουνού, όπου οι κακές γλώσσες λένε, προετοιμάζει το καταφύγιο όπου θα διαφύγει όταν ο λαός σηκωθεί από τους καναπέδες. Μάλιστα, αντιμετωπίζει και αρκετές δυσκολίες κατά την ανάβαση, αφού όπως τόνισε, κινδυνεύει να πέσει 100 μέτρα πριν την κορυφή.
Η τρόικα ζητάει πρόσθετα μέτρα 2,5 δισ. ευρώ για το 2014, την ώρα που όλη λένε (κι ο Μπάμπης ο Σουγιάς, κι Γιάννης ο Πεταλούδας, και άλλοι) έχουμε πλεόνασμα και θα καταφέρουμε να εισπράξουμε τους στόχους. Γι’ αυτό, ο φάρος της επιστροφής στην Ανάπτυξη ζητάει να δεχθεί η ελληνική κυβέρνηση τα νέα μέτρα και να τα ψηφίσει, και άμα τον Απρίλιο τα νούμερα βγαίνουν, να μην τα εφαρμόσει.
Το γεγονός πως ποτέ τα νούμερα δεν βγαίνουν αποτελεί το γερό διαπραγματευτικό χαρτί του Στουρνάρα, αφού όπως συζητούσε με σύμβουλό του “που θα πάει, κάποια στιγμή θα μου κάτσει”.
Ο Γιάννης Στουρνάρας δεν έχει κρύψει την αδυναμία του στον τζόγο, αφού πριν από λίγες ημέρες προχώρησε σε μία ακόμη πρόβλεψη. Ο πρώην πρόεδρος του ΙΟΒΕ προέβλεψε πως μέχρι τον Ιούνιο θα είναι μία κόλαση, εξηγώντας έτσι και το σκεπτικό του σχεδιασμού του επιδόματος θέρμανσης. Σύμφωνα με το σκεπτικό του, αφού θα επικρατεί κόλαση, οι θερμοκρασίες που αναπτυχθούν θα είναι πολύ υψηλές. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο σχεδίασε ένα επίδομα πετρελαίου που δεν μπορεί να εισπράξει σχεδόν κανένας.
rebeliskos

ΕΡΤ: Η Φαλκονέρα του ελληνικού νεοσυντηρητισμού

Συμπληρώθηκαν πάνω από τέσσερις μήνες που η κυβέρνηση επιχείρησε να κλείσει την ΕΡΤ και επίσης πάνω από τρεις που «λειτουργεί» η κυβερνητικο-ιδιωτική ΔΤ. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να δούμε τις ...
προεκτάσεις αυτών των γεγονότων πλέον όχι μόνο στο ραδιοτηλεοπτικό αλλά και στο πολιτικό σύστημα.

Στο διάγγελμά του της 11ης.6.2013 ο κ. Κεδίκογλου φανέρωσε πολλές από τις προκαταλήψεις των (Ελλήνων) νεοσυντηρητικών για τα δημόσια αγαθά, οι οποίες μετατράπηκαν σε παγίδα για τους ίδιους. Μια από αυτές είναι πως οι δημόσιοι οργανισμοί δεν είναι παραγωγικοί. Από άγνοια ή σκοπιμότητα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προσπέρασε τα στοιχεία σχετικά με την οικονομική κατάσταση της ΕΡΤ. Ότι π.χ. το πρώτο εξάμηνο του 2013 η ΕΡΤ είχε 55 εκατομμύρια ευρώ κέρδη και μάλιστα σε μια περίοδο μείωσης των εσόδων (λόγω χαρατσιού της ΔΕΗ και μείωσης των διαφημιστικών δαπανών) που προκάλεσε η κρίση. Γεγονός που συνηγορούσε υπέρ της διατήρησης της ΕΡΤ, ακόμα και με τα νεοφιλελεύθερα επιχειρήματα περί (οικονομικής) αποδοτικότητας ενός οργανισμού.

Δεύτερον, ο κ. Κεδίκογλου, η Ν.Δ., η Χρυσή Αυγή αλλά και το ΠΑΣΟΚ, κατηγόρησαν την ΕΡΤ για αδιαφάνεια. Εδώ ισχύει αυτό που λένε «είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα». Διότι, όπως έγινε γρήγορα και ευρέως αντιληπτό, αν κάποιος πότισε την ΕΡΤ με αδιαφάνεια, ήταν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του δικομματισμού, οι οποίες άλλαζαν τους εγκάθετούς τους χωρίς να πειράζουν τις παχυλές αμοιβές τους ή τις λογοκριτικές πρακτικές τους. Έτσι φάνηκε ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ τιμωρούν έναν οργανισμό και την τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων για ένα έγκλημα που τα ίδια διέπραξαν. Όπως κατ' αναλογία συνέβη πρόσφατα στο Μπαγκλαντές με το 14χρονο κορίτσι που μαστιγώθηκε μέχρι θανάτου επειδή το βίασε ο εξάδελφός του. Οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ έπαιξαν στην περίπτωση της ΕΡΤ και τον ρόλο του «εξάδελφου» και τον ρόλο του δήμιου.

Τρίτον, οι νεοσυντηρητικοί διακατέχονται από τη, μανιώδη σχεδόν, ιδέα πως οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα και όσοι είναι υπέρ αυτού ενδιαφέρονται κυρίως για τα δικαιώματά τους και λιγότερο για τις υποχρεώσεις τους και την αποδοτικότητα των δημόσιων οργανισμών. Γι' αυτό και βλέπουν σχεδόν όλη την κοινωνία ως μολυσμένη από «αριστερές» ιδέες, στην οποία θα πρέπει να επιβάλουν, όπως οι πεζοναύτες σε εχθρικό έδαφος, την «αλήθεια» τους. Δεν είναι τυχαίο πως επιτομή των επιχειρημάτων της κυβέρνησης, της Χρυσής Αυτής, αλλά και του κ. Πάγκαλου κ.ά., αποτέλεσε ο (ψευδής) ισχυρισμός ότι για το «χάλι» της ΕΡΤ έφταιγε το γεγονός ότι είχε «πολλούς αριστερούς». Κι όμως, όπως έδειξε λίγο παλαιότερα σχετική μελέτη, η παραγωγικότητα της ΕΡΤ ήταν περίπου στον μέσο όρο της παραγωγικότητας των δημόσιων ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών της Ευρώπης. Από την άλλη, το «μόρφωμα ΔΤ» που έφτιαξε η κυβέρνηση με τους πολιτικούς της όρους μετά βίας καταφέρνει σήμερα να εκπέμψει ένα δελτίο ειδήσεων, ενώ η ΕΡΤ χωρίς πόρους και αμοιβές «βγάζει» τέσσερα δελτία ημερησίως.

Έτσι κατέρρευσε ένα κομβικό σημείο στην ιδεολογία των νεοσυντηρητικών ότι μόνο η ιεραρχία, η πειθαρχία και βεβαίως ο φόβος (της απόλυσης) μπορούν να καταστήσουν παραγωγικό έναν οργανισμό. Αντιθέτως, φάνηκε η υπεροχή μιας άλλης ιδεολογικής στρατηγικής, σύμφωνα με την οποία δεν είναι η οικονομική βία της απόλυσης και η θεσμική βία της ιεραρχίας που μπορούν να αυξήσουν την παραγωγικότητα ενός οργανισμού, αλλά η ταύτιση των εργαζόμενων με τον οργανισμό, το όραμα και η αγωνία για την τύχη του, που εξασφαλίζονται με τη συμμετοχή τους στην οργάνωση και τις διοικητικές ευθύνες. Η οριζόντια ιεραρχία (ή αυτοδιαχείριση) αποδείχθηκε πιο παραγωγική και πιο ασφαλής βάση για την πορεία και το έργο του Ρ/Τ οργανισμού σε σύγκριση με την ελεγχόμενη από την κυβερνητική πλειοψηφία ιεραρχία της προ 11ης.6.2013 ΕΡΤ ή τώρα του «μορφώματος ΔΤ».

Τέταρτον, και ίσως το πιο εντυπωσιακό, που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Όταν ο Κεδίκογλου «αξιολογούσε» την ΕΡΤ στο προαναφερθέν διάγγελμα, τη συνέκρινε διαρκώς με την ιδιωτική τηλεόραση. Εξ αυτού δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τι είδους «δημόσια» τηλεόραση επιχειρεί να οικοδομήσει η κυβέρνηση. Όμως το σπουδαίο εδώ είναι άλλο. Αυτή η σύγκριση, στην οποία προέβη ο κ. Κεδίκογλου και την οποία αναμασά με άγνοια και ακρισία η ελληνική «νέα Δεξιά» αλλά και οι νεοφιλελεύθεροι, φανερώνει πως δεν έχουν ιδέα τι είναι, πώς λειτουργεί και τι αποστολή έχει, γενικά και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, η δημόσια τηλεόραση. Δείχνει πως αγνοούν η περιφρονούν το γεγονός ότι η δημόσια τηλεόραση δεν ανταγωνίζεται με όρους ποσότητας (τηλεθέασης) αλλά με όρους ποιότητας - στο πρόγραμμα και στα αποτελέσματα που φέρνει στο κοινό της και στην κοινωνία. Είναι λ.χ. σαν να συγκρίνεις τον απολογισμό μιας δημόσιας υπηρεσίας υγείας με τον απολογισμό ενός ιδιωτικού νοσοκομείου. Συνεπώς, δεν είναι αβάσιμο να ισχυριστούμε πως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί εντελώς υποκριτικά και για τα «μάτια του κόσμου», της EBU, αλλά και της Ε.Ε., τον όρο «δημόσια τηλεόραση».

Όμως τα σπουδαία δεν τελειώνουν εδώ. Με τους χειρισμούς του στη δημόσια τηλεόραση, ο νεοσυντηρητικός κύκλος του πρωθυπουργού πέτυχε να την κομματικοποιήσει και έτσι να δημιουργήσει αφενός μια κυβερνητική τηλεόραση, τη ΔΤ (που τη στηρίζουν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ) και αφετέρου μια αυτοδιαχειριζόμενη, την ΕΡΤ (που τη στηρίζει η αντιπολίτευση, εκτός φυσικά από τη Χρυσή Αυγή). Πέτυχε να δημιουργήσει μια ιδιότυπη «γραμμή Μαζινό» στη δημόσια τηλεόραση και στην πολιτική περί αλλά και πέραν αυτής, ανάμεσα σε δυο «εχθρικά» και αδύναμα τμήματα (όπως άλλωστε μετέδωσε και σε πρόσφατη είδησή του το BBC). Είναι λοιπόν ορατός ο κίνδυνος η κυβέρνηση να προεκτείνει και να πολλαπλασιάσει αυτή τη διαίρεση σε όλη την έκταση της δημόσιας ζωής με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα.

Με άλλα λόγια, στην περίπτωση της ΕΡΤ προσέκρουσαν και διαλύθηκαν όλες οι προκαταλήψεις και τα αδιέξοδα του (ελληνικού) νεοσυντηρητισμού, που στριμωγμένος τώρα ψάχνει μια οποιαδήποτε έξοδο, ίσως και την απονενοημένη. Αλλά θα πρέπει να θυμάται ότι, εκτός από τον υπόλοιπο κόσμο που μας παρακολουθεί, κάτω από τα νερά της Φαλκονέρας βρίσκεται μόνο ο πάτος της, από τον οποίο δεν ξεκόλλησε ποτέ κανένα ναυάγιο.

του  Γιώργου Πλειού (καθηγητή στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών)


Πηγη  "Αυγή"

Η ΝΔ μας απειλεί με… «εμφύλιο»

του Γιώργου Δελαστίκ

Αναπότρεπτη είναι η εκλογική ήττα της ΝΔ και των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές – άρα και η απομάκρυνση από την εξουσία της επαισχυντης κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, της πιο αντιλαϊκής κυβέρνησης που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα. Η εκτίμηση για τη βέβαιη ήττα της Δεξιάς όμως ισχύει υπό μια θεμελιώδη προϋπόθεση: ότι οι βουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν υπό ομαλές συνθήκες. Δεν θα είναι δηλαδή –τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, δεδομένου ότι βρισκόμαστε πια σε διαφορετική εποχή– εκλογές βίας και νοθείας, όπως εκείνες του 1961 που έδωσαν με πραξικοπηματικό τρόπο για τελευταία φορά προδικτατορικά την εξουσία στη Δεξιά.

Υπάρχει ένα πολύ επικίνδυνο σημείο. Η ιστορική πείρα της 
Δεξιάς λέει ότι μια χαρά εξελίχθηκε τελικά το εκλογικό πραξικόπημα του 1961 για τα συμφέροντά της. Την κράτησε στην εξουσία ως τα τέλη του 1963 και παρά τη σαρωτική ήττα της τον Φεβρουάριο του 1964 από την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου ξαναπήρε την εξουσία ουσιαστικά το καλοκαίρι του 1965 με την εξαγορά και την «αποστασία» δεκάδων βουλευτών της Ένωσης Κέντρου που μεταβλήθηκαν σε πολιτικά όργανα του παλατιού και της CIA. Η δικτατορία των συνταγματαρχών που ακολούθησε την αποστασία ήταν δικτατορία της Δεξιάς, δηλαδή ομοϊδεατών της. Η θριαμβευτική επάνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως «εθνοσωτήρα» έδωσε ακόμη επτά χρόνια εξουσίας στη Δεξιά, άρα μια χαρά πήγε η εκτροπή! Μπορεί κανένας πολιτικός παράγοντας της σημερινής Δεξιάς να μην το ομολογεί δημόσια για ευνόητους λόγους, αλλά κοινή πεποίθηση των στελεχών της Δεξιάς είναι πως… δικαιώθηκαν πλήρως οι οργανωτές του εκλογικού πραξικοπήματος του 1961 και της αποστασίας του 1965, κάνοντας μεγάλο καλό στην παράταξη της Δεξιάς πριν και μετά τη δεξιά δικτατορία των συνταγματαρχών!

Βάσει αυτής της ιστορικής πείρας, το ερώτημα που αναφύεται σήμερα είναι αν μπορούν να υπάρξουν πολιτικές συνθήκες που θα εξανάγκαζαν την πλειοψηφία του λαού ή εν πάση περιπτώσει μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων ικανή να αλλάξει το εκλογικό αποτέλεσμα να μην ψηφίσουν Αριστερά και να ψηφίσουν ψυχαναγκαστικά και παρά τη θέλησή τους υπέρ της ΝΔ, που τους εξαθλιώνει και τους καταστρέφει τη ζωή, νομίζοντας ότι ψηφίζοντά την αποτρέπουν κάτι ακόμη χειρότερο από την οικονομική τους καταβαράθρωση. Οι μηχανισμοί της ΝΔ πρωτίστως και του ΠΑΣΟΚ δευτερευόντως, μαζί με τα φερέφωνά τους στα κάθε είδους μέσα ενημέρωσης, προωθούν για το σκοπό αυτό τη θεωρία των «δύο άκρων» όχι γενικά και αφηρημένα αλλά για να ισχυριστούν ότι αυτά τα δύο άκρα…«μας οδηγούν σε εμφύλιο»! Στην πραγματικότητα πρόκειται περί γελοιότητας. Εμφύλιοι πόλεμοι γίνονται πρωτίστως για αλλαγή κοινωνικού συστήματος ή για κορυφαίες συγκρούσεις περί της μορφής του πολιτεύματος μέσα στο ίδιο σύστημα, αν π.χ. θα έχουμε μοναρχία ή δημοκρατία σε μια αστική χώρα. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να υποστηρίξει ότι σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει Αριστερά έτοιμη να εγκαθιδρύσει… σοσιαλιστικό σύστημα, έχοντας ήδη κατακτήσει τους αναγκαίους κοινωνικούς συσχετισμούς και αποφασισμένη να πάρει και τα όπλα, αν οι αντίπαλοί της επιχειρήσουν να την εμποδίσουν με πραξικοπηματικό τρόπο να πάρει την εξουσία. Ούτε ως ανέκδοτο δεν λέγεται αυτό. Εμφύλιοι δεν γίνονται επειδή ένα ανθρωπόμορφο κτήνος της Χρυσής Αυγής έσφαξε τον Παύλο Φύσσα στην Αμφιάλη κι ένας επαγγελματίας δολοφόνος σκότωσε εν ψυχρώ δύο μέλη της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο.

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τον κοσμάκη. «Καλύτερα εξαθλιωμένος οικονομικά αλλά ζωντανός παρά σφαγμένος από το χέρι του αδελφού μου» σκέπτεται ενστικτωδώς ο άνθρωπος του λαού. Σε αυτό ποντάρει η κυβέρνηση. Αν καταφέρει λοιπόν η ΝΔ, με την καταλυτική βοήθεια των μέσων ενημέρωσης, να ταυτίσει στη λαϊκή συνείδηση των πιο καθυστερημένων πολιτικά κοινωνικών στρωμάτων την ψήφο στην Αριστερά με τον… «εμφύλιο» (!), τότε συνειρμικά η ψήφος προς τη ΝΔ προβάλλει ως «το μικρότερο κακό». Αυτή είναι η λογική του πρωθυπουργού και των συνεργατών του στο Μέγαρο Μαξίμου. Νομίζουν ότι με τον εκβιασμό αυτό θα κατορθώσουν να κρατηθούν στην εξουσία φοβίζοντας τον κόσμο ότι, αν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, θα… «γίνει εμφύλιος» (!!!). Φανταστείτε τι… ανθρωποσφαγές θα γίνουν, αν τολμήσει να ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ! Μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι υπέρ της παραμονής ακόμη και στο ευρώ, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ και απλώς φιλοδοξεί να διαχειριστεί δικαιότερα το αστικό σύστημα – και μάλιστα συνεργαζόμενος κυβερνητικά με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τη ΔΗΜΑΡ ή κάποιο «αντιμνημονιακό» απολειφάδι του ΠΑΣΟΚ! Ο πολιτικός παραλογισμός της Δεξιάς στο απόγειό του από μια ομάδα που έχει… ταμπουρωθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και εμφορείται από εμφυλιοπολεμική νοοτροπία της Δεξιάς του 1950!

Χρειάζεται όμως προσοχή από τη «ναρκωμένη» Αριστερά της «συνταγματικής νομιμότητας» που βαυκαλίζεται από αυταπάτες ότι θα πάρει ο Τσίπρας την εξουσία με την ίδια άνεση που την πήραν ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου – περιμένοντας δηλαδή και μην κάνοντας τίποτα. Η κυβέρνηση Σαμαρά θα αποτύχει παταγωδώς να κρατήσει την εξουσία. Αυτό όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν είναι τρομερά επικίνδυνη και αδίστακτη για την Αριστερά, πρωτίστως τη ριζοσπαστική.                                                                              
 prin.gr

28 Οκτώβρη 1940, 2011 και 2013

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Πριν δύο χρόνια ακριβώς, η εφημερίδα αυτή περιέγραφε ως εξής την λαϊκή μίνι-εξέγερση με αφορμή τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου: «Σε διαδηλώσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής των Μνημονίων και του στραγγαλισμού της κοινωνίας, μετατράπηκαν οι παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου, στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Αποκορύφωμα, η ματαίωση της μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, μετά την εισβολή χιλιάδων διαδηλωτών στο χώρο της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου, και η αποχώρηση του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, υπό τις αποδοκιμασίες πολλών συγκεντρωμένων!» H φετινή όμως επέτειος  γιορτάστηκε ανενόχλητα στη Θεσσαλονίκη και ο ίδιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έκανε και την αξιομνημόνευτη δήλωση : «ο ελληνικός λαός… αυτό που έπρεπε να δώσει, το έδωσε»!
Όμως, στην αντίστοιχη θέση, ένας άλλος Πρόεδρος, ο Olafur Ragnar Grimmson της Ισλανδίας, αρνήθηκε να υπογράψει το αντίστοιχο μνημόνιο που ψήφισε η Βουλή (που δεν συγκρινόταν σε αγριότητα με τα Ελληνικά μνημόνια) για να ξεπεραστεί η χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος που ξέσπασε το 2008. Δηλαδή, ένα νόμο που θα μετέφερε τα βάρη της χρεοκοπίας όχι βέβαια στους Τραπεζίτες που ήταν οι άμεσα ωφελημένοι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην οποία είχαν ενσωματώσει την οικονομία, αλλά στα λαϊκά στρώματα που απλώς είχαν εισπράξει κάποια ψίχουλα από το τραπέζι. Κάτι που πολύ θυμίζει την Ελληνική περίπτωση όπου η ενσωμάτωσή μας στην παγκοσμιοποίηση, μέσω της ένταξης στην ΕΕ, μετέφερε τα βάρη της διαρθρωτικής κρίσης, την οποία ενέτεινε η ένταξη αυτή και  κατέστρεψε την παραγωγική δομή της χώρας, όχι βέβαια στους ωφελημένους από αυτή, αλλά στα θύματά της.
Χαρακτηριστικά, όταν δημοσιογράφοι ρώτησαν πριν μερικούς μήνες τον Ισλανδό Πρόεδρο πώς τόλμησε να οδηγήσει την Ισλανδία σε μια μίνι-επανάσταση κατά της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ), η απάντησή του (που θάφτηκε βέβαια από τα ΜΜΕ της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) ήταν διαφωτιστική: «Ήμασταν αρκετά σώφρονες να μην ακολουθήσουμε τις επικρατούσες ορθοδοξίες τα τελευταία 30 χρόνια στον δυτικό χρηματοπιστωτικό κόσμο. Υιοθετήσαμε ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίου, αφήσαμε τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν, παρείχαμε στήριξη στα φτωχά στρώματα και απορρίψαμε τα μέτρα λιτότητας που βλέπετε παντού στην Ευρώπη.»
Το ερώτημα επομένως είναι, αν απορρίψουμε τις ανόητες «εξηγήσεις» περί καλής και κακής Ηγεσίας, πώς εξηγείται η στάση αυτή του Ισλανδού Προέδρου που λειτούργησε σαν καταλύτης για την άμεση ανάμιξη των λαϊκών στρωμάτων σε μια διαδικασία που τα έσωσε κυριολεκτικά από τα νύχια της Υ/Ε ―η οποία δεν είναι κάποια συνωμοσία, (όπως υποστηρίζουν αφελείς ή καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι της), αλλά θεωρητικά και εμπειρικά στοιχειοθετημένη έννοια για τις ελίτ που διαχειρίζονται τη ΝΔΤ. Η απάντηση είναι ότι η Ισλανδία, παρόλο το λιλιπούτειο μέγεθός της, αντίθετα με την Ελλάδα, απολάμβανε οικονομική και εθνική κυριαρχία, γιατί δεν ήταν πλήρως ενσωματωμένη στη ΝΔΤ μέσω της ΕΕ, με το δικό της νόμισμα κλπ. Φυσικά, η Ισλανδία δεν είναι κανένας σοσιαλιστικός παράδεισος, αλλά, χάρη στην οικονομική κυριαρχία, τα λαϊκά στρώματα μπόρεσαν και επέβαλλαν τέτοιες πολιτικές στις ελίτ και τους επαγγελματίες πολιτικούς-όργανά τους, οι οποίες δεν είναι νοητές στην Ελλάδα. Γι’ αυτό, στην Ισλανδία, δεν ψάχνουν οι πολίτες της τροφή στα σκουπίδια, ούτε αυτοκτονούν μαζικά, ούτε αντιμετωπίζουν κατεστραμμένα νοσοκομεία και σχολεία, ούτε καλπάζουσα ανεργία, φτώχεια και ανισότητα.

Με άλλα λόγια, ο Ισλανδός Πρόεδρος είπε ένα «όχι» στον αληθινό σημερινό φασισμό που εκπροσωπεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και όχι στον...ιστορικό φασισμό που σήμερα, για τους λόγους που εξήγησα σε προηγούμενα άρθρα, είναι αδύνατος σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία και χρησιμοποιείται απλώς σαν περισπασμός από την καταστροφική κρίση. Όχι, βέβαια, γιατί δεν υπάρχουν ανεγκέφαλοι που αδυνατώντας να καταλάβουν ότι π.χ. η μετανάστευση έγινε πρόβλημα από την ίδια την παγκοσμιοποίηση, ξεσπούν στα θύματά της, αντί στους πραγματικούς θύτες: τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που κυρίως ωφελούνται από αυτή. Όμως, θα αρκούσε το κράτος να εφαρμόζει αυστηρά την ισχύουσα νομοθεσία για να είναι αδύνατο σε οποιονδήποτε ανεγκέφαλο να επιδίδεται σε παρόμοιες  πράξεις. Φυσικά, οι ελίτ έχουν κάθε λόγο να περισπούν την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων από τους πραγματικούς εχθρούς τους. Κάτι που κάνει ιδιαίτερα εύκολο το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα της «Αριστεράς» παίζει (επιεικώς) τον ρόλο των «χρήσιμων ηλίθιων» των ελίτ, με τον «αντιφασιστικό» αγώνα της, στον οποίο ενώνονται θύτες και θύματα, λες και είμαστε στον Οκτώβρη του 1940!

Το ερώτημα όμως είναι  γιατί άραγε το 2011, όταν ακόμη η κρίση μόλις άρχιζε, τα λαϊκά στρώματα πλημμύριζαν τους δρόμους ενώ, τώρα που έχει πάρει τις διαστάσεις οικονομικής καταστροφής, οι ελίτ αφήνονται ήσυχες να κάνουν την δουλειά τους; Κατά την γνώμη μου, γι'αυτό ευθύνεται πρωταρχικά η Αριστερά. Και αυτό, γιατί η μεν εκφυλισμένη «αριστερά» εξαπατά τα λαϊκά στρώματα ότι ακόμη και χωρίς οικονομική  κυριαρχία, θα μπορούσαν να βγουν από την σημερινή καταστροφή, ή τα αποπροσανατολίζει με «αντιφασιστικούς» αγώνες αντί για πραγματικούς αγώνες κατά της Υ/Ε και των ντόπιων παρακλαδιών της. Από την άλλη μεριά, η αντισυστημική Αριστερά, αντί να ηγηθεί ενός νέου ΕΑΜ, περιμένει την σοσιαλιστική επανάσταση. Τέλος, υπάρχει και ένα, ακόμη χειρότερο, είδος «Αριστεράς» που ανθεί κυρίως μεταξύ δήθεν «ελευθεριακών» (που δεν έχουν σχέση με τους κλασικούς αναρχικούς) οι οποίοι θεωρούν εθνικιστικό «φαντασιακό» το αίτημα για οικονομική και εθνική κυριαρχία ―απαραίτητη προϋπόθεση της λαϊκής κυριαρχίας. Έτσι, εξαπατούν τους νέους που εμπνέονται από ελευθεριακά ιδανικά ότι δήθεν και χωρίς πρόταγμα και αποδέσμευση από την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την ΕΕ, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε, μέσα από θεσμούς άμεσης δημοκρατίας (που προφανώς δεν έχουν σχέση με την καπιταλιστική ανισότητα!) στην Ευρώπη της άμεσης δημοκρατίας. Αρκεί να υιοθετήσουμε το παραμύθιασμα για τη Συνέλευση του Δήμου των «νέων ανθρωπολογικών τύπων» ...

Αλλά θα επανέλθω για την επιτακτική ανάγκη ενός παλλαϊκού Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης.

 Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (3 Νοεμβρίου 2013)