Ζωή και κότα με τα χρυσά αυγά

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Το Ζωή και Κότα είναι ένα κοτοπουλάδικο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και εδώ και καιρό στο κέντρο του αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Δεν είναι το Kentucky Fried Chicken, δεν προμηθεύει mcnuggets στα McDonalds.

Είναι μια τρύπα πίσω από τη Ροτόντα.

Πως βρέθηκε λοιπόν ένα μικρό μαγαζί στο επίκεντρο του αντικαπιταλιστικού αγώνα; Για ποιο λόγο το όνομα του φιγουράρει μαζί με τη Βιομέ και άλλα όντως σημαντικά και βρίσκεται στη λίστα των «επιχειρήσεων» με απεχθείς εργοδοτικές πρακτικές πολύ πιο πάνω από τη Nike, από τη Shell, από τα  Mcdonalds και πάνω από τόσες άλλες πολυεθνικές που ασκούν επαχθείς πρακτικές και συνδέονται άμεσα ή έμμεσα ακόμη και με παιδική εκμετάλλευση;

Γιατί τόσος θόρυβος για μια τρύπα;

Γιατί αυτό το μαγαζάκι που στήθηκε με κόπο από δύο αδέρφια που αποτελούν και το κύριο εργατικό δυναμικό του, έκανε το λάθος προσλάβει αρχικά έναν και έπειτα και δεύτερο και μετά τρίτο διανομέα, ουσιαστικά μια παρέα φοιτητών και έπειτα να παύσει τη συνεργασία μαζί τους.

Γιατί τα «αφεντικά» αποφάσισαν ότι η δουλειά πήγαινε αρκετά καλά για να μην δουλεύουν σαν σκλάβοι δεκαπέντε και δεκαέξι ώρες την ημέρα αλλά που και που να βλέπουν και τα παιδιά τους, δικαίωμα του κάθε εργαζομένου στο δυτικό κόσμο.

Έτσι, προσέλαβαν πρώτα έναν και καθώς οι παραγγελίες πήγαιναν καλά και μετά και δεύτερο και μετά και τρίτο πακετά. Και οι τρεις τους φίλοι μεταξύ τους.

Μετά από σειρά τριβών και διενέξεων οι τρεις πακετάδες «απολύθηκαν».

Τα «αφεντικά» επέστρεψαν στο να είναι σκλάβοι του εαυτού τους και να ψήνουν, να σερβίρουν και να μεταφέρουν  πακέτα.

Δυστυχώς όμως για αυτούς, οι τρεις πακετάδες φαίνεται να ανήκουν σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο της άκρας αριστεράς και αυτό το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο: με μπαντιέρα τα εργασιακά δικαιώματα και την «αλληλεγγύη μονής κατεύθυνσης», αρκετές συγκεντρώσεις εκατοντάδων ατόμων έχουν γίνει ήδη έξω από το μαγαζί, κάποιες σε άλλους χώρους, ενώ γίνονται πάρτυ για την οικονομική ενίσχυση του «αγώνα» κατά του Ζωή και Κότα και δημόσιες συζητήσεις όπου το μαγαζάκι διαπομπεύεται και παρουσιάζεται ως ο μεγάλος κακός λύκος του καπιταλισμού και ως ένας από εκείνους τους μεγαλοεργοδότες που τρίβει τα χέρια του με την κρίση που ρίχνει τα μεροκάματα, αυξάνοντας έτσι το περιθώριο κέρδος του.   

Και άλλα τέτοια αντικαπιταλιστικά παραμυθάκια που μεγαλώνουν γερούς αντικαπιταλιστές. Γιατί το μαγαζάκι ανήκει ακριβώς σε εκείνη την κατηγορία μαγαζιών που η κρίση τα έχει κυριολεκτικά σαρώσει: εκατοντάδες χιλιάδες τέτοια έχουν κλείσει, αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες στο δρόμο, αρκετές από αυτές με θηλιά χρέους προς ιδιώτες ή ακόμη χειρότερο προς τη δημόσιο να τις στραγγαλίζει.

Εκατοντάδες χιλιάδες άλλες θα κλείσουν. Κάποιες επιβιώνουν με τα δόντια σφιγμένα ενώ λίγες τα πάνε κάπως καλά. Για μικρομεσαίους μιλάμε, όχι για μεγιστάνες.

Το εν λόγω μαγαζάκι ήταν από τα λίγα που πήγαινε κάπως καλά. Και για αυτό έδινε στους πακετάδες του από τα υψηλότερα μεροκάματα για τη συγκεκριμένη δουλειά στην Ελλάδα, μεροκάματο αρκετά υψηλό ακόμη και για τα προ της κρίσης δεδομένα για πακετάδες: 4 ευρώ την ώρα. Μηνιάτικο κανονικό για τους φοιτητές όταν άλλοι εργοδότες δίνουν 2 και 3 ευρώ την ώρα για πακετάδες και φυλλαδιάδες, όταν στα χωράφια δίνουν κάτω από 4 ευρώ την ώρα για πολύ σκληρότερη και απαιτητικότερη δουλειά.

Αυτά δε γράφονται σε καμία περίπτωση για να δικαιολογήσουν την εργασιακή εκμετάλλευση ούτε επικροτούμε τα εξευτελιστικά μεροκάματα. Το αντίθετο.

Απλά θέλουμε να καταδείξουμε το γεγονός ότι οι 3 φοιτητές ήταν από τους πιο καλοπληρωμένους στο χώρο τους.

Αφού τα «αφεντικά» λοιπόν επιβίωσαν της κρίσης, τώρα πρέπει να επιβιώσουν και της επίθεσης πολιτικού χώρου εναντίον τους.

Ενός πολιτικού χώρου που έχει κάνει την «αλληλεγγύη» πιπίλα και δόλωμα. Ενός πολιτικού χώρου που απαιτεί την αλληλεγγύη όλων προς των εαυτό του όταν δε δίνει δεκάρα για κανέναν άλλο πέρα από τους δικούς του «αγωνιστές» καθώς όλοι οι υπόλοιποι είναι «διεφθαρμένοι αστοί» που η κρίση τους δίνει αυτό που αξίζουν.

Ενός χώρο στον οποίο μπορεί να συναγελάζονται δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι και μαγαζάτορες-εργοδότες αλλά αυτοί είναι οι Εκλεκτοί που η ιδεολογική τους πανοπλία δεν επιτρέπει να λερώνονται οι ίδιοι από τη ματωμένη μπογιά του καπιταλισμού.

 Ενός χώρου που φθάνει σε υποκρισία τους μισαλλόδοξους του Χριστιανισμού που μιλάνε ολημερίς για αγάπη αλλά αποκλείουν οποιονδήποτε αλλόδοξο.  Παρόμοια είναι και η αλληλεγγύη αυτού του χώρου: αλληλεγγύη μόνο για την πάρτη του και τα δικά του παιδιά.

1.600.000 άνεργοι. Που ναι η αλληλεγγύη;  Γέροι και άρρωστοι που πεθαίνουν από έλλειψη μέριμνας. Που είναι η αλληλεγγύη;

Ένα ακόμη μικρομάγαζο απειλείται με κλείσιμο. Θα το κλείσει η «αλληλεγγύη». Και ο διεθνής καπιταλισμός θα γελάει που οι μαλάκες οι μικρομεσαίοι τρώγονται μεταξύ τους και αυτουπονομεύονται. Έτσι μένει περισσότερος χώρος για τα μονοπώλια των μεγάλων.

Οι πακετάδες του Ζωή και Κότα ήταν ανασφάλιστοι. Αλλά αυτός είναι ο κανόνας στον κλάδο τους καθώς πρόκειται για μια δουλειά που από τη φύση της απαιτεί ελαστικότητα λόγω των διακυμάνσεων των παραγγελιών. Αλλά αυτό οι φοιτητές το ξέραν όταν ζήτησαν δουλειά για να έχουν χαρτζιλίκι. Δεν προαπαίτησαν ασφάλιση. Μπορούσαν να πουν, ξέρεις αφεντικό κατέβασε το μεροκάματο και ασφάλισέ με. Δεν το κάναν. Συνέβαλλαν με τα χίλια σε αυτό που καταγγέλλουν:  Τη μαύρη εργασία. Τους συνέφερε.

Ήταν αυτοί που φαίνονται να κόπτονται για τα εργασιακά δικαιώματα που τα απαξίωσαν.   

Εδώ και κάτι χρονάκια υπερασπίζομαι τα εργασιακά δικαιώματα των άλλων παρότι ο «κλάδος μου» είναι ο πιο ανυπεράσπιστος όλων. Ανήκω στους ανεξάρτητους αρθρογράφους, δηλαδή σε αυτούς που δεν είναι τα πιστά σκυλιά των εργοδοτών τους και δεν εκμαυλίζουν και παραπληροφορούν την κοινή γνώμη «για να έχουν τα παιδιά τους να φάνε». Βρώμικο ψωμί. Και πιο βρώμικο το παντεσπάνι με το οποίο μέχρι και προ κρίσης οι συστημικοί δημοσιογράφοι τάιζαν τα παιδιά τους.

Τώρα τους βλέπεις, απολυμένους πια, να ζητάν αλληλεγγύη. Αυτοί που μας τάιζαν λάσπη για να έχουν ψωμί και παντεσπάνι και κάποιοι χαβιάρι, τώρα απαιτούν αλληλεγγύη για τον κώλο τους και μόνο και σηκώνουν την παντιέρα των εργασιακών δικαιωμάτων όταν αυτοί επί χρόνια συγκάλυπταν το αργό ροκάνισμα των εργασιακών δικαιωμάτων στο οποίο επιδίδονταν με ζήλο κάποιοι από τους μεγαλοεργολάβους εργοδότες τους .

Να σας πω για τα εργασιακά δικαιώματα στον χώρο μου: Δεν υπάρχει κανένα. Δεν υπήρξε κανένα. Και κανένας δεν πάλεψε ποτέ για αυτούς που παλεύουν για όλους.

Τα εισοδήματα μου ετησίως δεν έχουν ξεπεράσει τα 2000 ευρώπουλα ενώ οι οφειλές των διαφόρων «εργοδοτών» μου ήταν σχεδόν πάντα μεγαλύτερες από τις «αμοιβές μου».

Φυσικά, δεν ήταν εργοδότες μου. Το έργο το παρήγαγα εγώ. Αυτοί είχαν το μέσο. Τα μικρά και θνησιγενή εναλλακτικά μήντια της εποχής.

Δεν είναι ότι «φοβόμουν τα αφεντικά» και δεν διεκδίκησα τα δεδουλευμένα. Άλλωστε ποτέ δε δίστασα να συγκρουστώ μαζί τους για θέματα άποψης και ηθικής. Ήταν ότι τα περιοδικά  κλείσαν γιατί το κοινό της εποχής ήταν μπουκωμένο με τη μασημένη τροφή και τα ληγμένα «ναρκωτικά» που τα μεγάλα μήντια απλόχειρα τους τάιζε. Ήταν ότι κάποιοι από τους «εργοδότες» μου χρεωκόπησαν. Όχι εικονικά. Χρεωκόπησαν και η θηλιά του χρέους είναι στο λαιμό το δικό τους και τον οικογενειών τους. Ούτε μια φορά δε σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω τη γραφίδα μου για ίδιον όφελος, να τους βγάλω φόρα παρτίδα για να «διεκδικήσω».

Είναι μια ξεχασμένη λέξη αυτό που δεν με έκανε ούτε μια μέρα να σκεφτώ να διεκδικήσω τα δεδουλευμένα. Η λέξη φιλότιμο.

Και δυστυχώς όλο και περισσότερος κόσμος πάσχει από αυτήν την ανίατη χρόνια νόσο της έλλειψης φιλοτίμου.

Όπως περιγράφουν τα παιδιά, οι απολυμένοι της Ζωής και Κότας, τα αφεντικά τους τους έκαναν πολύ ψυχοφθόρα πράγματα και αγγαρείες, όπως να τους ζητάν καμιά φορά να τους βοηθήσουν στο σερβίρισμα, κάτι το οποίο σαφώς δεν περιλαμβάνεται στον ορισμό της εργασίας τους. Οκ, αλλά ρωτώ: όταν βλέπεις το «αφεντικό» σου να τρέχει σαν το Βέγγο και εσύ να πίνεις αραχτός τον καϊφέ με το σπαστό καλαμάκι ή να πίνεις το μπυρόνι ή τη ρετσίνα που έχεις το ελεύθερο να παίρνεις από το ψυγείο το αφεντικού και να βλέπεις την ματσάρα,  το να του δώσεις ένα χεράκι βοήθειας δεν είναι παράλογη απαίτηση του «αφεντικού». Θα έπρεπε να το κάνεις μόνος σου. Λέγεται φιλότιμο. Λέγεται «αλληλεγγύη».

Γιατί υπάρχει το δίκιο το εργαζομένου και όφειλε να είναι ακατάλυτο,  αλλά όταν οι εργοδότες τυχαίνει να είναι εργαζόμενοι, και μάλιστα σκληρά εργαζόμενοι, οφείλουν να έχουν ίσα δίκια με τους υπαλλήλους τους.

Τα καψόνια που έκαναν οι «αρχικαπιταληστές εργοδότες» (πήγα και βρήκα τα Τέρατα που συνθλίβουν τους εργαζομένους τους: ο ένας τους είναι τριάντα χρονών, δουλεύει από τα 15 του από ανάγκη και σπούδασε και αυτός από επιθυμία. Ελάχιστα διαφέρει «ταξικά» από τους υπαλλήλους του) περιγράφονται τραγελαφικά μέσω της λανθάνουσας γλώσσας της στομφώδους διακήρυξης τους:       

«Αφόρητη πίεση κάθολη την ώρα της εργασίας, με συνεχείς αγγαρείες και ψυχοφθόρα παραμονή στον εργασιακό μας χώρο».

Oh my fucking dog! Ψυχοφθόρο παραμονή στον εργασιακό τους χώρο; Μα αυτό δεν είναι ένα από τα δυσάρεστα που περνάει η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων σε ολόκληρο τον πλανήτη; Αυτό δεν είναι ένα από τα προαπαιτούμενα της δουλειάς; Αυτό δεν είναι ψυχοφθόρο για όλους σχεδόν τους εργαζομένους στον πλανήτη;

Οι πακετάδες του ζωή και κότα θέλαν όλα τα εργασιακά προνόμια αλλά ήθελαν και όλη την ελαστικότητα. Να παίρνουν δηλαδή τις παραγγελίες από το σπίτι και να έχουν τα πλήρη προνόμια και μιας εργασιακής σχέσης πλήρους απασχόλησης αλλά και τα πλήρη προνόμια της ημιαπασχόλησης. Φαίνεται πως είναι αυτοί που φαντάστηκαν μια ζωή «ζωή και κότα».

 Η «μαύρη εργασία» στον κλάδο του έτοιμου φαγητού και της διασκέδασης είναι κανόνας. Και έγινε κανόνας για πολλούς λόγους. Δύο από αυτούς είναι πως οι κλάδοι αυτοί έχουν τεράστιες διακυμάνσεις στον κύκλο «εργασιών» τους και πως σε αυτούς σπεύδουν να δουλέψουν κυρίως νέοι για να βγάλουν το χαρτζηλίκι τους ή τα βασικά τους έξοδα προσωρινά, μέχρι να βρουν κάτι πιο μόνιμο. Ελάχιστοι εργαζόμενοι τουλάχιστον, πριν από την κρίση ήθελαν να γίνουν επαγγελματίες πακετάδες ή ακόμη και σερβιτόροι εφ όρου ζωής.

Είναι δεδομένο ότι ακριβώς επειδή αυτός ο κλάδος δεν προστατεύεται, κάποιοι εκμεταλλευτές είχαν πιο εύκολο έργο. Υπάρχουν καλοί κακοί και κάκιστοι εργοδότες. Αλλά υπάρχουν και καλοί κακοί και κάκιστοι εργαζόμενοι.

Οι απολυμένοι του Ζωή και Κότα και ο πολιτικός χώρος που τους περιέχει δεν βγήκαν με πρόταγμα συλλογικές συμβάσεις εργασίας για τον κλάδο τους. Δεν αγωνίζονται για το εργατικό δίκαιο. Αγωνίζονται για το δικό τους κώλο.

Από τα εκατοντάδες μαγαζιά του κλάδου που έχουν εργοδοτικά κακές πρακτικές, ο πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκουν οι τρεις εργαζόμενοι σπεύδει να δηλώσει αλληλεγγύη και να κουνήσει εκβιαστικά τους πολικούς του μυς πρωτίστως σε μαγαζιά που απολύθηκαν «δικά του» παιδιά. Και αυτό υποτίθεται ότι είναι αλληλεγγύη;

Εκτός από τα γαλάζια, τα πράσινα, τα κόκκινα, τα ροζουλί, τώρα ξέρουμε ότι υπάρχουν και τα μαυροκόκκινα παιδιά. Παιδιά μιας πολιτικής δύναμης πολλή ανώτερης από τον μέσο απομονωμένο άνθρωπο. Και όποιος έχει δύναμη, έχει και δικαιώματα.

Και εγώ ανήκω στο χώρο της ανασφάλιστης εργασίας. Αλλά είναι επιλογή μου. Και την πληρώνω με βαρύτατο τίμημα.

Και εγώ ήμουν παιδί κάποιου.

Χθες και ενώ έγραφα αυτό το κείμενο, η μητέρα μου η Βαρβάρα Αργυρίου, άμισθη νοικοκυρά με αμέτρητες οικιακές υπερωρίες δεκαετιών, αυτοκτόνησε. Πολύ αμφιβάλω αν κάποιος πολιτικός χώρος θα δείξει οποιαδήποτε αλληλεγγύη στη μητέρα μου και στην οικογένεια της που έχει γίνει συντρίμμια.

(Να διευκρινίσω κατηγορηματικότατα ότι ουδεμία σχέση ή ιδιοτελές συμφέρον έχω από το Ζωή και Κότα ή οποιοδήποτε άλλο νυχτερινό κατάστημα ή κατάστημα έτοιμου φαγητού. Τους ιδιοκτήτες του Ζωή και Κότα τους γνώρισα  2 μέρες πριν γράψω το άρθρο ώστε να συγκρίνω τις καταγγελίες των εργαζομένων με τις μαρτυρίες των εργοδοτών. Η μόνη προσωπική σχέση που έχω μέχρι τώρα με επιχειρηματία είναι με ιδιοκτήτη συνοικιακού νετ καφέ ο οποίος  έχει μηνιαίο εισόδημα κάτω από το μισό των μισθών που δίνει στους ασφαλισμένους κατ’ απαίτηση του υπαλλήλους του. Ναι αγαπητοί μου αριστεριστές. Υπάρχουν και τέτοιοι εργοδότες. Είναι η εξαίρεση αλλά με το να τους τσουβαλιάζετε όλους, μικρούς, μεσαίους, μεγάλους και τεράστιους, καλούς κακούς και κάκιστους μαζί στο καπιταλιστικό πάνθεον κάνετε μεγάλη χάρη στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια. Κλείστε όλους λοιπόν και τρέχετε μετά να δουλεύετε στα Lidl. Και μέσα σε αυτή την παρένθεση βρίσκεται η ουσία όλου του άρθρου) 

Μπουμπουκοκρατία

Από τον Στέλιο  Κούλογλου

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ο άνθρωπος που χύνει την καρδάρα με το γάλα. Το 1990 έγινε υπουργός Εξωτερικών του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δημιούργησε ένα καλό προφίλ και, αν ήξερε να περιμένει και να κάνει κάποιες σωστές κινήσεις για την Ελλάδα, θα είχε βάλει σοβαρή υποψηφιότητα για την αρχηγία της ΝΔ. Αντί γι' αυτό βιάστηκε, έμπλεξε τη χώρα σε περιπέτειες, οδηγώντας τη σε πρωτοφανή διπλωματική απομόνωση και ήττα, ενώ ο ίδιος βρέθηκε για χρόνια σε αυτό που αποκαλούσε «πολιτική έρημο». Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα το 2013, γιατί
η ευφορία και το success story ήταν τεχνητά και το γάλα στην καρδάρα εικονικό. Παρ' όλα αυτά, μια μερίδα κόσμου έχει πιστέψει ότι τα πράγματα μπορεί και να μην πάνε τόσο άσχημα, πράγμα που έδινε στον πρωθυπουργό πίστωση χρόνου, μήπως δώσει καμιά βοήθεια η νονά Μέρκελ και ξελασπώσει. Πολύ μικρή πιθανότητα, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αποτέλεσμα κακών υπολογισμών, ακροδεξιάς νοοτροπίας και αχαλίνωτης αλαζονείας, το λουκέτο στην ΕΡΤ κατέστρεψε, όπως και τη δεκαετία του '90, με μια κίνηση τα πάντα. Έτσι κάπως ο Σαμαράς χρειάστηκε για στήριγμα τον Ευάγγελο Βενιζέλο: προχθές τον έβαλε αντιπρόεδρο στην κυβέρνηση και του έδωσε και 11 υπουργεία. Σε αντάλλαγμα, ο Βενιζέλος τον έβγαλε από το αδιέξοδο που είχε περιέλθει με την ΕΡΤ, μετά τη διεθνή και ντόπια κατακραυγή. Ο Βενιζέλος είναι ο άνθρωπος που του αρέσει να τρώει από τις καρδάρες με το γάλα που έχουν μαζέψει οι άλλοι. Η δική του παραγωγή είναι μικρή, όπως ελάχιστο είναι το έργο που άφησε στα διάφορα υπουργεία από τα οποία πέρασε. Οι σκελετοί στις ντουλάπες τους είναι πολύ περισσότεροι. Το ΠΑΣΟΚ είναι πλήρως χρεοκοπημένο και έχει μάθει να τρώει από το γάλα του κράτους. Από πέρσι το καλοκαίρι, όταν μετά από καιρό βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, φυλλορροεί από οπαδούς και δεν έχει να πληρώσει ούτε τους υπαλλήλους του. Αναλαμβάνοντας τα βασικά υπουργεία που έχουν να κάνουν με χρήμα και εργολαβίες, το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος ελπίζουν να ρεφάρουν. Το πρόβλημα με όλους τους παραπάνω υπολογισμούς είναι ότι δεν έχουν καμία σχέση με το κοινό καλό. Την ώρα που η χώρα κατρακυλάει, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη και η ανεργία θεριεύει, στο τιμόνι του Τιτανικού βρίσκονται βασικά οι ίδιοι άνθρωποι και ακριβώς η ίδια νοοτροπία που οδήγησαν το σκάφος στα βράχια. Αντίθετα με όλες τις υποσχέσεις για μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα, στον ανασχηματισμό της Δευτέρας ο αριθμός των υπουργών και των υφυπουργών αυξήθηκε, πράγμα αναμενόμενο αφού οι αρχηγοί έχουν τόσα στόματα να θρέψουν. Αλλά δεν μπήκαν στον κόπο να τοποθετήσουν ούτε έναν εξωκομματικό υπουργό, ώστε να δοθεί τουλάχιστον η εντύπωση ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα δεν αποτελεί μια στυγνή επιστροφή στο αμαρτωλό δικομματικό παρελθόν. Έτσι, βρε αδελφέ, για ξεκάρφωμα. Δεν υπάρχει πλέον ούτε success story, ούτε παραμύθα για να πουληθεί στον κόσμο. Ο λόγος του πρωθυπουργού στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου έβαλε ως στόχο μια «μεγάλη συνταγματική μεταρρύθμιση» στο τέλος της τετραετίας. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Οι τοποθετήσεις των υπουργών δείχνουν πού θα πάει το πράγμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχει ταχθεί υπέρ των απολύσεων στο Δημόσιο, καταλαμβάνει τη θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και ο Άδωνις Γεωργιάδης, που στην ανάγκη είναι ικανός να φάει δημόσιο υπάλληλο ζωντανό, αναλαμβάνει την πλήρη απορρύθμιση του συστήματος Υγείας, της ψυχικής συμπεριλαμβανομένης, σε ενός είδους αυτογκόλ. Από εδώ και πέρα, δεν έχει ούτε τους αστερίσκους με τις κοινωνικές ευαισθησίες της ΔΗΜ.ΑΡ., που έφριξε με την ακροδεξιά και αποχώρησε από την κυβέρνηση. Θα μετράμε νοσοκομεία και κέντρα υγείας που κλείνουν. Τελείωσαν τα καρότα και θα μείνουν μόνο μαστίγια. Ο δικομματισμός, τον οποίο οι εκλογείς έδιωξαν από την πόρτα στις προηγούμενες εκλογές, ξαναμπήκε από το παράθυρο, ακόμα πιο κυνικός και αδίστακτος. Περάσαμε στο καθεστώς της Μπουμπουκοκρατίας. 
lifo.gr
manier

Ο πέλεκυς της μεταρρύθμισης ή κατά κόσμον "ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΤΟΥ ΒΟΡΙΔΗ"

·

Του Θωμά Σίδερη

Ο Μάκης Βορίδης δεν πήρε υπουργική καρέκλα. Αλλά δεν πειράζει, ξέρει να περιμένει. Εξάλλου, το τσεκούρι του, καμουφλαρισμένο κατάλληλα, μπορεί να γίνει δυνητικά ο πέλεκυς της μεταρρύθμισης στα χέρια της δικομματικής πλέον κυβέρνησης.
Το “τσεκούρι για τους προσκυνημένους” το εντόπισα προ κεντροδεξιόστροφου ανασχηματισμού σε ένα παλιατζίδικο. Και μάλιστα, σε περίοπτη θέση.

Ο παλιατζής μού είπε πως πήγε αυτοπροσώπως ο Αντώνης Σαμαράς πριν κάνα δυο εβδομάδες και παρακαλούσε να το αγοράσει. Έδινε γη και ύδωρ. Ο παλιατζής όμως αρνήθηκε. “Όσο παλιώνει, τόσο μεγαλώνει η αξία του”.

Τι το ιδιαίτερο έχει σαν τσεκούρι, τον ρώτησα.

“Ετούτο το τσεκούρι εδώ, που θέλεις ν’ αγοράσεις
με ιστορίες δεξιών ο θρύλος το ‘χει ζώσει
κι όλοι το ξέρουν πως αυτός που κάποια φορά το ‘χε
προσκυνημένο αριστερό ζητούσε να πλακώσει”, μου απάντησε ο παλιατζής.

Πες μου ειλικρινά, του λέω, είναι όντως το τσεκούρι του Βορίδη;

“Ως πρώην (;) ακροδεξιός κατέβαινε στους δρόμους
κι ως δεξιός ακτιβιστής συχνά παραληρούσε
με ένα δίκοχο παλιό ψηλά πάνω στους ώμους
και με τους παρακρατικούς συχνά συνομιλούσε”, επέμεινε ο γέρος παλαιοπώλης.

Εγώ όμως, ως άπιστος Θωμάς, δεν έλεγα να τον πιστέψω. Τότε ο παλαιοπώλης αποφάσισε να μου δείξει τα σημάδια:

“Σκύψε και δες τη φράση εδώ που έχει χαραγμένη
τα χρόνια που ήταν πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου
έχω και την κουκούλα του που πάει μαζί πακέτο
να τη φορά ο Σαμαράς για το καλό του τόπου”.

Εγώ δεν κατάφερα να πείσω τον παλιατζή ή δεν είχα τα απαιτούμενα χρήματα για να αγοράσω το μοναδικό κειμήλιο του δεξιού ακτιβισμού. Για όποιον άλλον ενδιαφέρεται όμως και νομίζει ότι μπορεί να το αποκτήσει, ας επικοινωνήσει μαζί μου για να του δώσω τα στοιχεία του γέρου παλαιοπώλη.


Πηγή:trenomag.wordpress.com

Νέα πολιτική γεωγραφία

Το μαύρο στις οθόνες της ΕΡΤ ήταν ενδογενές ατύχημα, το οποίο ανεξαρτήτως της αρχικής στόχευσης, εντέλει εκτροχίασε την τρικομματική συνεργασία και γέννησε μια ασθενή κυβέρνηση. Πέραν του εσπευσμένου κυβερνητικού ανασχηματισμού, το ατύχημα ΕΡΤ φαίνεται ότι θα είναι αφετηρία βαθύτερων πολιτικών εξελίξεων. Η αποσκίρτηση της ΔΗΜΑΡ σημαίνει την απαρχή ριζικών διαφορισμών στην κομματική γεωγραφία και, περαιτέρω, στην πολιτική ψυχογεωγραφία.
Οι δυνάμεις που συγκροτούν την παρούσα κυβέρνηση είναι οι δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, για καλό και για κακό. Οι πολιτικές επιλογές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έφτασαν τη χώρα στο σημείο ρήξης του 2009-10 και οι ίδιοι λίγο-πολύ άνθρωποι διαχειρίζονται το ναυάγιο έκτοτε. Ο παλαιός δικομματισμός συναιρεμένος θα αποτελέσει πιθανότατα τον ένα μεγάλο πόλο στο πολιτικό σκηνικό προσεχώς. Οι ιδεολογικές διαφορές, δυσδιάκριτες ήδη από καιρό, τώρα πλέον έχουν εξαλειφθεί· στη μέλλουσα ρητορική του νέου δεξιού-κεντροδεξιού πόλου η μόνη συνέχουσα ύλη θα είναι ο φιλοευρωπαϊκός προσανατολισμός, στο μέτρο βεβαίως που θα εξακολουθήσει να υπάρχει η ευρωζώνη όπως την ξέρουμε τώρα. Εν πάση περιπτώσει η συναίρεση των δύο πρώην αντιπάλων στην κυβέρνηση εφαρμογής του μνημονίου προοιωνίζεται την ανάδυση ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, με προσχωρήσεις και τρίτων, νυν αστέγων. Οι αποχωρήσεις φαίνονται λιγότερο πιθανές.
Ιδεολογικά, ο νέος σχηματισμός θα δέχεται διαρκώς πίεση από την ακροδεξιά, ως εκ τούτου, αντανακλαστικά, θα είναι δυσχερής έως αδύνατη η επέκταση προς το κέντρο. Ενδεχομένως να διαμορφωθεί ένας λόγος οιονεί νεοθατσερικός, με λαϊκιστικές και αυταρχικές αποχρώσεις, πάντως ο πολιτικός φιλελευθερισμός συρρικνώνεται διαρκώς.
Ο άλλος πόλος του μεταμνημονιακού-μεταπτωχευτικού δικομματισμού συγκροτείται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το μεγαλύτερο μέρος της ΔΗΜΑΡ και ένα μέρος του κερματισμένου ΠΑΣΟΚ συγκλίνουν ήδη προς τα εκεί. Κεντρώος χώρος δεν υπάρχει, οποιαδήποτε ανασύστασή του είναι προς τα παρόν καταδικασμένη. Ο αριστερός-κεντροαριστερός πόλος της νέας εποχής έχει να επιλύσει δύσκολα προβλήματα φυσιογνωμίας και λόγου, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, με απώτατο ορίζοντα τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές εκλογές στα μέσα του 2014 ― ίσως και νωρίτερα. Κυρίως επείγεται να βρει ιδέες και ζωτικότητα, πρόσωπα και δυνάμεις, ώστε να εμφανιστεί ως επί της ουσίας κυβερνώσα δύναμη.
Κωδικά, τρία είναι τα κρίσιμα ερωτήματα που καλείται να απαντήσει: Πρώτον, ποια είναι η εθνική συλλογική ταυτότητα, αυτή που θα συνέχει και θα συνεγείρει τους πολίτες επί ελαχίστης βάσεως, και θα τοποθετεί γεωπολιτικά τη χώρα στο ασταθές περιβάλλον της. Δεύτερον, ποιο είναι το παραγωγικό μοντέλο με το οποίο θα ανορθωθεί η χώρα και θα μειωθούν οι στρατιές των ανέργων. Τρίτον, πώς θα επανιδρυθεί το μεταπελατειακό κράτος, με όρους λειτουργικότητας και ανοιχτής κοινωνίας. Σε αυτό το τρίπτυχο εντάσσονται και κρίσιμες απαντήσεις για την ασφάλεια, το μεταναστευτικό, τη δραστική αξιοποίηση της νεολαίας, τις στρατηγικές αντιμετώπισης του δημογραφικού κ.λπ.
Ο νέος αριστερός-κεντροαριστερός πόλος φέρει το βάρος της «μικρής» καταγωγής και της μεγάλης προσδοκίας, πιέζεται αμείλικτα από τον χρόνο και από πρωτόγνωρες ιστορικές προκλήσεις. Η προσδοκία είναι διττή: αφενός υλική ανακούφιση, αφετέρου ηθική-πολιτική αναγέννηση. Αμφότερα δύσκολα, κατεπείγοντα· το δεύτερο ίσως ακόμη περισσότερο.
βλέμμα

Όλοι Δεξιοί

Κώστας Γιαννακίδης

Ένα από τα σενάρια που διηγούνται «κύκλοι» του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει το μέλλον του Μάκη Βορίδη ως ηγέτη της μεγάλης Δεξιάς που θα χωνεύει στο μεγάλο στομάχι της από Κεντρώους μέχρι χρυσαυγίτες. Α, ναι, το διηγούνται άνθρωποι που συνομιλούν με υψηλά κλιμάκια της Κουμουνδούρου. Ο Σαμαράς, λέει, κράτησε τον Βορίδη εκτός κυβέρνησης προκειμένου να τον προστατεύσει από τη φθορά της καθημερινής διαχείρισης, επιτρέποντάς του να αρθρώνει σφαιρικό λόγο στη Βουλή. Στην κατάλληλη στιγμή θα του μεταβιβάσει το κόμμα και τότε, ο Βορίδης, θα αναλάβει την αναγέννηση της μεγάλης εθνικής παρατάξεως. Είναι, άλλωστε, ένα πρόσωπο που μπορεί να συνομιλήσει με όλες τις αποχρώσεις της Δεξιάς: από τη φιλελεύθερη μπλε, μέχρι τη χρυσαυγίτικη μαύρη.
Γέλασα, αλλά έμεινα στη συζήτηση. Τους είπα, μεταξύ άλλων, ότι έτσι η Νέα Δημοκρατία θα χάσει τους Κεντρώους. Μου απάντησαν ότι και να υπάρχουν Κεντρώοι, δεν θα βρίσκουν κάπου καλύτερα να πάνε. Βέβαια, έτσι όπως κυλούν τα γεγονότα, δεν αποκλείεται τον Σαμαρά να τον διαδεχθεί ο Βενιζέλος - εύκολα τον φαντάζομαι ως ηγέτη ενός ευρωπαϊκού κόμματος με ρητορική κατά των διαχωριστικών γραμμών. Δύσκολο να γίνει. Η στροφή που πραγματοποιεί η ελληνική κοινωνία δεν είναι ούτε φιλελεύθερη, ούτε ευρωπαϊκή. Δεν είναι καν προοδευτική με τον όρο που αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι την πρόοδο. Η κοινωνική πυξίδα δείχνει προς τα δεξιά. Εν τέλει, όσο και αν ένα σενάριο Βορίδη δεν συνάδει με τη λογική, άλλο τόσο αντιστοιχεί στο βασικό ιδεολογικό ρεύμα που ορίζει τις όχθες μας.
Σήμερα η Δεξιά είναι ο πλέον συμπαγής, ιδεολογικά και πολιτικά, χώρος. Στη Βουλή υπάρχει ένα κεντροδεξιό κόμμα, ένα της λαϊκής Δεξιάς και το ναζιστικό που μονιμοποιείται στην πολιτική καθημερινότητα - θυμηθείτε ότι και το ΛΑΟΣ αρχικά μας είχε σοκάρει, αλλά ενσωματώθηκε στο σύστημα, σε βαθμό που σήμερα νοσταλγείς τον μπάρμπα Γιώργο. Είναι, λοιπόν, πιο πιθανό κάποια στιγμή να συνομιλήσουν όλοι αυτοί μεταξύ τους, παρά οι «ευρωπαϊστές» να επιχειρήσουν κάτι που δεν θα αναφέρεται σε σαφείς και παραδοσιακές ιδεολογικές καταβολές. Ούτως ή άλλως η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά συντηρητική, με όσα αυτό συνεπάγεται. Είναι δε εξόχως συντηρητική και στα διαλεκτικά της ήθη. Υπάρχουν πλέον πολλοί Αριστεροί που εκφέρουν λόγο με ύφος Δεξιού κομματάρχη των '60ς. Η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια ενισχύονται ως ταμπού. Η εθνική στρέβλωση της Ιστορίας καθίσταται χρήσιμη, ο αυταρχισμός γίνεται αποδεκτός ως λύση για συγκεκριμένα προβλήματα. Και όλοι μας, άλλος λίγο και άλλος πολύ, γινόμαστε παλιοί, ασπρόμαυροι Δεξιοί. Δείτε μόνο πώς μεταχειρίζονται, οι περισσότεροι, τη διαφορετική άποψη. Με θρησκευτικό μένος, τεντωμένο δάχτυλο και αφρούς στο στόμα. Παλιά φοβόσουν τον χωροφύλακα. Τώρα σε τρομάζει ο διπλανός σου.

PROTAGON

Γιάνης Βαρουφάκης: Ένα διάγραμμα-10.000 λέξεις

 

 Η εγκληματική ανοησία που χαρακτηρίζει σήμερα την οικονομία της Ευρωζώνης δεν χρειάζεται παρά ένα διάγραμμα για να εμφανιστεί σε όλο της μεγαλείο. Η μπλε γραμμή καταγράφει τον αριθμό των ανέργων κατοίκων της Ευρωζώνης από το 1999 μέχρι σήμερα. Η κόκκινη τις δημόσιες δαπάνες (σε δισ. ευρώ) για την ίδια περίοδο. Μέχρι το 2010 (το γενέθλιο έτος του Μνημονίου μας, το οποίο αποτέλεσε τη βάση όλων των πακέτων «διάσωσης» και «δημοσιονομικής προσαρμογής» της Ευρωζώνης), η μπλε και η κόκκινη γραμμή «χόρευαν» μαζί: Ανέβαινε η ανεργία, ανέβαιναν και οι δημόσιες δαπάνες - καθώς οι κυβερνήσεις δαπανούσαν περισσότερα σε επιδόματα ανεργίας, προγράμματα επενδύσεων κ.λπ. Κατέβαινε η ανεργία, μειώνονταν αντίστοιχα οι δημόσιες δαπάνες. Έως ότου φτάσαμε στην Κρίση του 2008 που έστειλε την ανεργία στα 16 εκατομμύρια, η Ελλάδα κατέρρευσε το 2010 και άρχισαν η λιτότητα, τα δάνεια, τα Μνημόνια. Παρατηρήστε τι συνέβη σε αυτές τις δύο γραμμές μετά το 2010 (την κάθετη μαύρη γραμμή).
Το 2010 η Ευρώπη, εν τη σοφία της, επέβαλε στον εαυτό της την ίδια λίγο-πολύ λιτότητα παντού (αλλού πιο βάναυσα και αυστηρά και αλλού πιο ήπια). Ακόμα και σε χώρες όπως η Ολλανδία. Για πρώτη φορά, σε περίοδο που η ανεργία, η μπλε γραμμή, αυξανόταν, η Ευρωζώνη άρχισε να μειώνει δραστικά τις δημόσιες δαπάνες. Για πρώτη φορά ο «χορός» των δύο γραμμών σταμάτησε και οι δύο γραμμές πήραν διαζύγιο. Η κόκκινη γραμμή πήρε την κατιούσα, καθώς τα κράτη άρχισαν να μειώνουν δραστικά τις δαπάνες. Αποτέλεσμα; Η μπλε γραμμή, ο αριθμός των άνεργων της Ευρωζώνης, εκσφενδονίστηκε στα ουράνια.
Και τι προτείνουν οι σοφοί ηγέτες μας να γίνει τώρα; Να μειώσουν κι άλλο τις δημόσιες δαπάνες στο σύνολο της Ευρωζώνης! Όχι να τις μειώσουν σε ελλειμματικές χώρες και να τις αυξήσουν στις πλεονασματικές. Προς Θεού, όχι. Τις μειώνουν παντού και ταυτόχρονα! Μια ματιά στο διάγραμμα αρκεί για να δούμε, εάν το θέλουμε, ότι πρόκειται για τον θρίαμβο της ανοησίας επί της λογικής. Ότι μόνο μια θρησκόληπτη προσήλωση στις άνευ λόγου ανθρωποθυσίες μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα πως, εφόσον κάνουμε ό,τι μας λένε οι τιμονιέρηδες Βρυξελλών, Βερολίνου και Φραγκφούρτης (κόντρα ακόμα και στις συμβουλές του ΔΝΤ), και το εφαρμόσουμε με τον απαιτούμενο ενθουσιασμό και ταχύτητα, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.
 protagon

Γ. Δελαστίκ: Η νέα κυβέρνηση σηματοδοτεί το λυκόφως του ΠΑΣΟΚ

Του Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

 Διαφέρει ουσιωδώς από πολιτική σκοπιά η νέα κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου από την προηγούμενη που είχαν συγκροτήσει η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Δεν αναφερόμαστε απλώς στο γεγονός ότι η νέα δικομματική κυβέρνηση είναι πολύ ασταθέστερη ακόμη και από πλευράς κοινοβουλευτικής ισχύος αφού έχει οριακή πλειοψηφία - μόλις 153 δικούς της βουλευτές έναντι 179 βουλευτών που είχε η προηγούμενη μόλις ξεκίνησε. Είναι αυτονόητο ότι ο Αντώνης Σαμαράς αποδυναμώθηκε θεαματικά μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ. Αλλο όμως είναι το σοβαρότερο ζήτημα κατά τη γνώμη μας.

Η συγκυβέρνηση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ επισφραγίζει το οριστικό τέλος του κάποτε κραταιού αυτού κόμματος ως αυτόνομου πόλου εξουσίας - και υπογραμμίζουμε τη λέξη «αυτόνομου». Η υπουργοποίηση του Ευάγγελου Βενιζέλου υπό τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά βεβαίως και παρατείνει προσωρινά τον πολιτικό βίο του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, όπως και κάποιων στελεχών του ίδιου κόμματος.

Στα μάτια του κόσμου όμως μετατρέπει όντως το ΠΑΣΟΚ σε απλή «συνιστώσα» της ΝΔ - και μάλιστα όχι και τόσο συμπαθή είτε στους ψηφοφόρους της Δεξιάς είτε στους εναπομείναντες ψηφοφόρους του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τώρα πνέει τα λοίσθια. Ενα ΠΑΣΟΚ όμως που είναι απλώς «τσόντα» της ΝΔ δεν λύνει κανένα ουσιαστικό πρόβλημα για το σύστημα και το κατεστημένο, αφού έτσι μένει χωρίς δεύτερο κόμμα πέραν εκείνου της Δεξιάς. Το ζητούμενο μέχρι εντελώς πρόσφατα ήταν η συνένωση, η συγχώνευση του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ προκειμένου να δημιουργηθεί ένας κεντροαριστερός πόλος που να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του συστήματος.

Στόχος δεν ήταν να παραμείνει αυτοτελής αυτός ο νέος κομματικός φορέας που θα προερχόταν από την ενοποίηση του ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ, αλλά να συνεργαστεί αμέσως με τον ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα. Μέσω της συνεργασίας αυτής να επιδιώξει κατ' αρχάς να εγκλωβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ απολύτως εντός του συστήματος και στη συνέχεια να βοηθήσει στη μετάλλαξη και πλήρη ενσωμάτωσή του ώστε αυτή η νέα Κεντροαριστερά που θα προέκυπτε να ήταν το νέο κεντροαριστερό κόμμα του κατεστημένου.

Αυτή η προσπάθεια εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο μετά την προσχώρηση του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση υπό τον Σαμαρά. Αντικειμενικά μειώθηκαν έτσι οι δυνατότητες του συστήματος να ενσωματώσει ταχύτερα τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω του εκβιασμού εξελίξεων. Αλλο, βέβαια, αν τμήμα της ηγεσίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης θελήσει αυτοτελώς και αυτοβούλως να παίξει τέτοιο ρόλο - κάτι που κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει εκ των προτέρων ως πιθανότητα. Σήμερα όμως που μιλάμε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα του συστήματος. Δεν είναι κόμμα που η άρχουσα τάξη της χώρας μας προωθεί στην εξουσία για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Το τι θα γίνει στο μέλλον, θα το δούμε.

Η εξάλειψη όμως του ΠΑΣΟΚ ως εναλλακτικού κόμματος εξουσίας έχει δύο τουλάχιστον σοβαρές συνέπειες. Πρώτον, το κατεστημένο πρέπει πάση θυσία να βγάλει πρώτο κόμμα τη ΝΔ με την ΠΑΣΟΚική «συνιστώσα» της. Δεύτερον, πρέπει να εντείνει τις προσπάθειες να ενσωματώσει τον ΣΥΡΙΖΑ όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Οι παράγοντες που καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις γνωρίζουν πολύ καλά πόσο ζοφερό είναι το άμεσο μέλλον της Ελλάδας. Ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκδηλωθεί κοινωνική έκρηξη ακόμη και από απρόβλεπτη αφορμή. Η απροσδόκητη κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σε όλη την επικράτεια εξαιτίας της απόφασης του πρωθυπουργού να κλείσει την ΕΡΤ τους το υπενθύμισε με έντονο τρόπο. Δεν θα ήθελαν λοιπόν κατά κανένα τρόπο να λάβουν χώρα λαϊκές κινητοποιήσεις που ενδεχομένως να οδηγήσουν σε κατάρρευση την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, με τον ΣΥΡΙΖΑ να μη έχει ακόμη μεταλλαχθεί σε αξιόπιστο εκφραστή και υπερασπιστή των συμφερόντων τους.

Ο χρόνος πιέζει, επομένως, και πρέπει να δράσουν αποφασιστικά και συντονισμένα. Για την ώρα, η απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ ενίσχυσε τους βουλευτές και τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ που τάσσονται υπέρ της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και υποχρέωσε τον Φώτη Κουβέλη να ηγηθεί ο ίδιος της αποστασιοποίησης από την κυβέρνηση. Πέρα από τους αβάσιμους ισχυρισμούς περί δήθεν αποτελεσματικότερης κυβέρνησης, η αλήθεια είναι ότι ο πρωθυπουργός τα έκανε κυριολεκτικά ρόιδο! Τα θαλάσσωσε και έφερε την κυβέρνησή του στο χείλος του γκρεμού, ένα μόλις βήμα πριν από την κοινοβουλευτική κατάρρευση! Ο σχηματισμός της δικομματικής κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ τον διέσωσε μεν προσωρινά, αλλά τον αποδυνάμωσε δραστικά. Οι επαΐοντες γνωρίζουν πλέον ότι βρισκόμαστε σε παραμονές σοβαρών πολιτικών εξελίξεων παρά τα φληναφήματα περί... «κυβέρνησης με προοπτική τετραετίας».

aristeri diexodos

*Δημοσιεύθηκε στο «ΕΘΝΟΣ» την Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Κυβέρνηση ... ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΦΑΓΗΣ

Του Γ. Δελαστίκ - "Επίκαιρα"

Ακραία μνημονιακή κυβέρνηση σφαγιασμού εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και ταυτόχρονα κυβέρνηση   παραγκωνισμού των εσωκομματικών πολιτικών τους αντιπάλων είναι αυτή που συγκρότησαν το βράδυ της Δευτέρας ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Οι πρόεδροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ «πούλησαν»επίσης αδίστακτα στενούς κομματικούς τους φίλους στους οποίους χρωστούν πάρα πολλά σε προσωπικό πολιτικό επίπεδο, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά ότι ποτέ κανένας ηγέτης δεν είναι πιστός φίλος.

Δύο είναι οι υπουργοί-σύμβολα της νέας κυβέρνησης και του εξτρεμιστικά αντιλαϊκού της χαρακτήρα: ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης!

Ο πρωθυπουργός τοποθέτησε τον πιο ακραίο νεοφιλελεύθερο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης με μία και μόνη αποστολή: να κάνει εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων! 

Για να συγκρουστεί με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό και τελικά να προκαλέσει καταστροφικό χάος στο δημόσιο σύστημα υγείας τοποθέτησε ο Αντώνης Σαμαράς και τον Άδωνι Γεωργιάδη στη θέση του υπουργού Υγείας.

Από κοινού με το σφαγέα των εργασιακών δικαιωμάτων, τον υπουργό Εργασίας, Γιάννη Βρούτση, που αφέθηκε στο πόστο του για να συνεχίσει το ολέθριο έργο του, αυτοί οι τρεις υπουργοί θα πρωταγωνιστήσουν στο κυβερνητικό έργο το επόμενο διάστημα. Καθώς, μάλιστα, πρόκειται για πολιτικά ασήμαντες προσωπικότητες που μπορούν άνετα να «θυσιαστούν» στο βωμό τηςκοινωνικής αγριότητας και κανείς να μην τους κλάψει όταν θα πεταχτούν στην πολιτική χωματερή των απορριμμάτων, πρέπει να περιμένει κανείς τα χειρότερα. Είναι βέβαιο ότι την πολιτική τους μηδαμινότητα θα προσπαθήσουν να την καλύψουν με την επίδειξη υπέρμετρου ζήλου στην εφαρμογή των εντολών της τρόικας των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας.

Αποδυνάμωση Σαμαρά

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η νέα κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιο ασταθής και αδύναμη από την προηγούμενη τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη. Οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί των κυβερνητικών φερέφωνων είναι εντελώς αυθαίρετοι και απευθύνονται σεπολιτικά ηλίθιο ακροατήριο.

Ένα μόλις χρόνο μετά τη συγκρότηση της άθλιας συγκυβερνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που ξεκίνησε με 179 βουλευτές συνολικά, η νέα κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν έχει παρά μόνο 153 δικούς της βουλευτές - και μεταξύ αυτών πολλούς δυσαρεστημένους, που ενδεχομένως να καιροφυλακτούν για να προκαλέσουν ζημιά στους ηγέτες τους, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να επανεκλεγούν.

Το μόνο για το οποίο μπορεί να είναι απολύτως βέβαιος ο πρωθυπουργός είναι ότι όλοι οι βουλευτές που αρχικά εξελέγησαν με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ δεν θέλουν με τίποτα εκλογές. Από εκεί και πέρα όμως είναι άκρως αμφίβολο αν θα βρίσκονται κάθε φορά 151 από αυτούς για να ψηφίζουν κάθε νομοσχέδιο που θα προωθούν για επικύρωση στη Βουλή οι κατοχικές δυνάμεις και οι πολιτικά δωσίλογοι συνεργάτες τους - ιδίως αν υπάρχει κόσμος στους δρόμους και πλησιάζει η πολιτική γκιλοτίνα των εκλογών!

Ακόμη και ο πλέον αφελής αντιλαμβάνεται ότι ο Σαμαράς των 153 βουλευτών είναι πολύ πιο αποδυναμωμένος από τον Σαμαρά των 179 αρχικών βουλευτών που τον στήριζαν προ έτους, όταν σχηματίστηκε η άθλια συγκυβέρνηση.

Παρά τους κομπασμούς, η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου μοιάζει όλο και περισσότερο με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου λίγους μήνες πριν ανατραπεί.

«Λιώνει η κυβέρνηση»

Αυτή, άλλωστε, την εικόνα μεταδίδουν στο εξωτερικό για την κυβέρνηση της Αθήνας τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά και αμερικάνικα έντυπα. «Λιώνει ο υπό τον Σαμαρά ελληνικός κυβερνητικός συνασπισμός» έγραφε π.χ., το Σάββατο στους τίτλους της η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine «Ο (κυβερνητικός) συνασπισμός γίνεται κομμάτια στην Ελλάδα» έγραφαν στον τίτλο της δικής τους ανταπόκρισης οι αμερικανικοί Τhe New York Times.
Δεν είχε άλλη άποψη η γαλλική Le Monde.  «Στο χείλος της διάλυσης ο ελληνικός (κυβερνητικός) συνασπισμός» έγραφε και αυτή στους τίτλους της την ίδια ημέρα.

Παρόμοιο πνεύμα και στην απέναντι ακτή της Μάγχης. «Ο Σαμαράς υφίσταται πλήγμα στον κυβερνητικό συνασπισμό» τιτλοφορούσαν τη δική τους ανάλυση οι Financioal Times του Λονδίνου. «Η απροσδόκητη απόφαση του Σαμαρά να κλείσει την κρατική τηλεόραση της ΕΡΤ ανανέωσε την εσωτερική πολιτική αστάθεια που πολλοί στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα είχαν ελπίσει ότι διαζόταν», πρόσθετε η βρετανική εφημερίδα.

«Συνεχίζει παραπαίοντας η ελληνική κυβέρνηση» ήταν ο τίτλος του βρετανικού συντηρητικού The Economist. Το λονδρέζικο περιοδικό, το οποίο αποκαλεί «πολιτικά ανδρείκελα» τους παρουσιαστές των ειδήσεων της ΕΡΤ, τονίζει ότι «αν γίνονταν πρόωρες εκλογές, το ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην έπιανε το αναγκαίο για την είσοδο στο Κοινοβούλιο 3%, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, και ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ μπορεί να έχανε τη θέση του».

Πολιτική ανθρωποφαγία

Ό,τι και να λένε οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος είναι πανευτυχείς. Ο πρώτος γιατί χάρη στο ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να είναι πρωθυπουργός• ο δεύτερος γιατί ελπίζει ότι με τη συμμετοχή του κόμματος του στην κυβέρνηση θα μπορέσει, μέσω ενός οργίου «εξυπηρετήσεων» και διορισμών ή μοιράσματος κονδυλίων, να ανακάμψει εκλογικά και να μηνδιαλυθεί το ΠΑΣΟΚ τη νύχτα των εκλογών εξαιτίας του κακού εκλογικού αποτελέσματος που αναμένεται να σημειώσει.

Παράλληλα, αξιοποίησαν και οι δύο την κυβερνητική συνεργασία τους για να εξουδετερώσουν τουςεσωκομματικούς τους αντιπάλους. Όλοι γνωρίζουν, π.χ., ότι ο Αντώνης Σαμαράς οφείλει την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ στον Δημήτρη Αβραμόπουλο. Επειδή όμως στη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας ακούστηκε ότι μπορεί να προωθείτο ο Αβραμόπουλος στη θέση του πρωθυπουργού, ο Σαμαράς κανόνισε με τον Βενιζέλο την τοποθέτηση του τελευταίου στο υπουργείο Εξωτερικών για ναυποβαθμίσει τον Αβραμόπουλο, πράγμα που τελικά έκανε!

Οι πάντες έχουν επίσης επίγνωση του γεγονότος ότι ο Πάρις Κουκουλόπουλος ήταν ο πιο πιστός -ίσως και ο μοναδικός!- πολιτικός φίλος του Βαγγέλη Βενιζέλου μέσα στο ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο στελεχών κάποιου υποτυπώδους βάρους. Κι όμως ο Βενιζέλος δεν απαίτησε να γίνει ο Κουκουλόπουλος υπουργός Εσωτερικών, όπως ο τελευταίος διακαώς επιθυμούσε. Εκχώρησε το υπουργείο αυτό στη ΝΔ, με αποτέλεσμα ο Κουκουλόπουλος να μείνει εκτός κυβέρνησης!

Προσωπικά δεν τρέφουμε καμιά εκτίμηση στις πολιτικές ικανότητες ή την πολιτική προσωπικότητα του Αβραμόπουλου ή του Κουκουλόπουλου, αλλά αυτό είναι άσχετο και δεν έχει σημασία. Αναφέραμε τις περιπτώσεις τους για να δείξουμε την «πολιτική ανθρωποφαγία» και τον αδίστακτο, χωρίς ηθικούς φραγμούς, χαρακτήρα των Σαμαρά και Βενιζέλου, τον απίστευτο κυνισμό τους για οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί το στενό προσωπικό τους συμφέρον κάθε δεδομένη στιγμή.

Νέα φάση

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αυτός ο ανασχηματισμός και η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχουν σημασία πολύ μεγαλύτερη από το ποια είναι τα έτσι κι αλλιώςασήμαντα πολιτικά πρόσωπα που την απαρτίζουν.

Η πρώτη κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια κυβέρνηση της ΝΔ, την οποία στήριζαν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά ουσιαστικά δεν συμμετείχαν στην καθημερινή χάραξη της πολιτικής που ασκούσε. Μόνο είχανδιορίσει κάποιους δικούς τους ανθρώπους και από καιρό σε καιρό αποφάσιζαν για κάποιο θέμα σε επίπεδο αρχηγών, εγκρίνοντας πάντα αυτό που έλεγαν ο Σαμαράς και η τρόικα.

Τώρα τα πράγματα άλλαξαν. Θα έχουμε μια «πλήρους πολιτικής ευθύνης» συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα εξουσίας της μεταπολιτευτικής περιόδου θα λειτουργήσουν ως πολιτικοί συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής και θα υποστούν τις συνέπειες αυτής της θεμελιώδους επιλογής τους.

Το τέλος του ΠΑΣΟΚ

Η απόφαση του Βαγγέλη Βενιζέλου να μετατρέψει τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ σε «κυβερνητική τσόντα» της ΝΔ σηματοδοτεί το επερχόμενο τέλος του ως κόμματος.

Καθώς οι μνημονιακές επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου αρχικά και του Βαγγέλη Βενιζέλου στη συνέχεια καταβαράθρωσαν την εκλογική απήχηση του ΠΑΣΟΚ, έπαψε πλέον το κόμμα αυτό να είναιχρήσιμο για την οικονομική ελίτ της χώρας ως αυτοτελές κόμμα εξουσίας.

Η περαιτέρω αποτυχία του Βαγγέλη Βενιζέλου να συνενώσει το ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ, ώστε να δοκιμαστεί αν μπορεί να γεννηθεί ένας νέος «κεντροαριστερός» πόλος που να υπηρετεί το σύστημα,σφράγισε τη μοίρα του κόμματος. Δεν απέμενε άλλη επιλογή στους ηγεμονικούς επιχειρηματικούς κύκλους πέρα από τη μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε συνιστώσα της ΝΔ μέσω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου.

Διαδικαστικές είναι πλέον οι λεπτομέρειες εξαφάνισης και του ονόματος του ΠΑΣΟΚ. Αυτό θα κριθεί από το πολιτικό κλίμα που θα επικρατεί όταν θα γίνουν οι επόμενες εκλογές. 

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Dear Mr Poul Thomsen

Κώστας Σπυρόπουλοςς
Aπευθύνομαι σε σας διότι μας ενώνουν τέσσερα πάθη: Τα νούμερα, οι μεταρρυθμίσεις, μια τηλεόραση και μια γυναίκα. Μην τρομάζετε. Θα εξηγηθώ.

Είμαι βέβαιος ότι οι υπηρεσίες press clipping, τις οποίες χρησιμοποιείτε στην Αθήνα, θα σας έχουν στείλει και το ακόλουθο απόκομμα - αντιγράφω από το ΒΗΜΑ: «Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με πληροφορίες, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Χ. Σταϊκούρας απελευθέρωσε από τα αποθεματικά του προϋπολογισμού στην Τράπεζα της Ελλάδας 250 εκατ. ευρώ για τις αποζημιώσεις στην ΕΡΤ.».

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος εάν ο κ. Στουρνάρας, ένας τεχνοκράτης για τον οποίο τρέφω μεγάλη εκτίμηση, πρόλαβε να σας έχει ενημερώσει για το τελικό συνολικό δημοσιονομικό κόστος της επιχείρησης «κλείνει η ΕΡΤ». Διότι αλλιώς τα είχε σχεδιάσει, και αλλού πάνε τα πράγματα. Επιτρέψτε μου να σας καθαρογράψω ένα απόκομμα από… χαρτοπετσέτα, την οποία ξέχασε στο Βυζαντινό, του Hilton, ένας γνωστός σας. Όχι ο Στουρνάρας. Όπως θα θυμάστε από τις αφηγήσεις της Christine Lagarde, οι Έλληνες πολιτικοί τα πιο σημαντικά προγράμματα τα γράφουν σε χαρτοπετσέτες. Συνήθως έχουν τυλίξει σπανακόπιτα ή μπουρεκάκια. Καθαρογράφω, λοιπόν, όσα διέσωσα από τη λαίμαργη απειλή της λίγδας στο πορώδες χαρτί.

250 εκ. οι αποζημιωσεις +50 εκ. διαφυγόντα από τέλος ΕΡΤ προς ΛΑΓΗΕ+70 εκ. άμεση επιβάρυνση ασφαλιστικού ταμείου για συντάξεις-εφάπαξ+20 εκ. μισθοδοσία 3μηνου για 2.000 υπαλλήλους στην ΕΡΤ+25 εκ. από ΦΠΑ εάν έκανε πρόγραμμα η ΕΡΤ για το 2013-14=415-420 εκ.

Επιτρέψτε μου να βοηθήσω τους μεταφραστές του press clipping μην τυχόν γίνει κάποια παρανόηση. ΛΑΓΗΕ είναι η νέα αγορά, που κάναμε στη Δανία του Νότου για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Αντίθετα με την πατρίδα σας, στο Βορρά, εδώ έγινε πλειοδοτικός διαγωνισμός μεταξύ των πολιτικών. Όποιος έφτιαχνε μεγαλύτερο έλλειμμα στις ανανεώσιμες κέρδιζε μια θέση στο ντοκιμαντέρ του Al Gore-Αn Inconvenient Truth. Κάθε χρόνο ο ΛΑΓΗΕ έχει άνοιγμα σκάρτα 900 εκ. (σε δολάρια, για να τα έχεις στρογγυλά: $ 1Β). Το 10% του ελλείμματος το έπαιρναν από την ΕΡΤ.

Μετά τις διευκρινίσεις επανέρχομαι στο πρώτο κοινό μας πάθος, στους αριθμούς. Αυτά τα 420 εκ τα είχατε προβλέψει; Αν ναι, να κοιμάμαι ήσυχος. Αν όχι, λέω να μην ξυπνήσω καλύτερα.

Το δεύτερο κοινό μας πάθος είναι οι μεταρρυθμίσεις. Αντιλαμβάνομαι ότι το λουκέτο στη ΕΡΤ ενώ δεν ωφελεί, αλλά αντιθέτως βλάφτει σοβαρά το έλλειμμα, περιμένετε ότι θα έχει, ως διαρθρωτική αλλαγή, ευεργετικές επιδράσεις στον ιδιωτικό τομέα - δηλαδή στην ιδιωτική τηλεόραση. Aν, δηλαδή, ο κρατικός τομέας αρπάζοντας προγράμματα και παρουσιαστές σπαταλά αδρά χρήματα -που δεν είναι δικά του- στριμώχνει τον ιδιωτικό τομέα, τότε στρεβλώνει τον ανταγωνισμό και κλείνει τα ιδιωτικά κανάλια – it destroys the industry. Όμως, αγαπητέ Poul, αυτό δε συμβαίνει στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. 6 χρόνια τώρα η ΕΡΤ καθόταν. Πλήρωνε τους μισθούς των υπαλλήλων, αφού μείωσε το προσωπικό κατά 40% και τους μισθούς άλλο τόσο, έπαιρνε, για να τα λέμε όλα, το Champions league και πέραν τούτου ουδέν - ή σχεδόν ουδέν. Οπότε, αν σου είπαν ότι κόβοντας τη δημόσια Λερναία Ύδρα θα τονωθεί η αγορά, ξανά ρώτα τους, σε παρακαλώ. Ρώτα, επίσης, αν η απειλή για τα ιδιωτικά κανάλια ήταν τα 6 εκ. που έπαιρνε η ΕΡΤ από τη διαφημιστική πίτα. Αν το ψάξουν θα σου πουν ότι η μείωση μέσα σε έξι χρόνια της πίτας ήταν 80%: από τα 700 εκ. στα 140. Αυτού του αίματος η ΕΡΤ ήταν αθώα.

Έρχομαι στο τρίτο κοινό μας πάθος την DR - τη δημόσια τηλεόραση της πατρίδας σου. Αν η ΕΡΤ δούλευε με τους ανεξάρτητους ιδιώτες παραγωγούς και τεχνικούς, που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως κάνουν στην DR, ξέρεις πόσο θα συνέβαλε -contributed για τους μεταφραστές σας (αγγλικά ξέρουν - για τα ελληνικά δεν είμαι σίγουρος)- ο προϋπολογισμός της ΕΡΤ στο GDP; One billion, my friend.

Απευθύνομαι σε σένα για να μην προσφύγω στο τέταρτο κοινό μας πάθος. Την Birgite Nyborg. Μήπως στο BORGEN θα τα έκαναν καλύτερα;

Sincerely yours
protagon

Άλλο Οθέλλος κι άλλο Βενιζέλος

Γράφει ο Θανάσης Καρτερός
 
Να φαντάζεται άραγε ο Βενιζέλος ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ θα ανακάμψει με την είσοδό του στην κρεβατοκάμαρα του Σαμαρά; Ότι, όπως γράφουν οι εφημερίδες της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης, που δεν τους κακοφαίνεται ο Άδωνης, ούτε τους κακοπέφτει ο Βορίδης, ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά τους θα ‘ναι; Ή λέτε να υπολογίζει το συμφέρον του έθνους και του λαού, όπως τόσο συχνά επαναλαμβάνει, και να θυσιάζει προσωρινώς γι’ αυτά τα ηθικά και τα μεγάλα το συμφέρον του κόμματός του, με την προσμονή της ανταμοιβής;
Ας το δούμε από πιο κοντά το ζήτημα: Τι είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ και ποιους εκφράζει; Έχει έστω και την ελάχιστη σχέση με το σοσιαλισμό, με τη δημοκρατία, με την Ελλάδα που ανήκει στους Έλληνες και με τους μη προνομιούχους που το στήριζαν κάποτε και το ανέδειξαν σε πανίσχυρο κόμμα; Ποιες ακριβώς είναι οι διαφορές του με την ακροδεξιάς πατέντας δεξιά του Σαμαρά –ή και με τον Μάνο και τον Τζήμερο ακόμα; Γιατί ένας άνεργος, ένας υπάλληλος, ένας εργάτης, ένας αγρότης να εμπιστευτεί έστω και κατ’ ελάχιστο τον Βενιζέλο και το κόμμα του; Που δεν μπορεί σήμερα να του προσφέρει όχι δημοκρατική διέξοδο, αλλά ούτε καν αυταπάτες;
Δεν είναι ηλίθιος, τα ξέρει όλα αυτά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να παίζει θέατρο πολύ συχνά, αλλά άλλο Οθέλος κι άλλο Βενιζέλος –ο δεύτερος δεν αυτοκτονεί για καμιά Δυσδαιμόνα. Πουλάει αυταπάτες που κανείς πια δεν αγοράζει, αλλά δεν έχει αυταπάτες ο ίδιος: Το ΠΑΣΟΚ τελείωσε, πέθανε, χρεοκόπησε –πάει καλλιά του. Και ο ίδιος ξέρει ότι δεν είναι παρά ο εκκαθαριστής του, που δεν δίνει λόγο στην Ιστορία, αλλά στον Σαμαρά, όπως δείχνει το «άδειασμα» της ΔΗΜΑΡ και των σχεδίων για κοινή στάση και κοινό κεντροαριστερό κόμμα με τον Κουβέλη. Και όπως πολύ περισσότερο δείχνει όχι απλώς η πλήρης και χωρίς ενδοιασμούς ταύτισή του με την πολιτική του Σαμαρά, αλλά και η προσωπική του στράτευση σ’ αυτή.
Με αυτά τα δεδομένα τα κίνητρά του δεν είναι ούτε εθνικά, ούτε δημοκρατικά, ούτε καν κομματικά –είναι ταπεινά όσο δεν παίρνει. Άλλη εξήγηση της στάσης του από την προσωπική ιδιοτέλεια, από τη σωτηρία του ίδιου και των κολλητών του, από την προσκόλληση στην εξουσία με κάθε μέσο, δεν χωράει. Ο εκκαθαριστής ξεπουλάει ότι απέμεινε από τα ασημικά του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα για ίδιον όφελος. Και από την άποψη αυτή η συμμετοχή του στη νέα κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι παρά οι τίτλοι τέλους ενός κόμματος που έπαιξε τεράστιο ρόλο επί δεκαετίες στη χώρα και στη ζωή των ανθρώπων.
Υπάρχει φυσικά πάντα η επιθυμία ισχυρών κύκλων για ανασυγκρότηση της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης με κάποιο άλλο όνομα –ρωτήστε και τον Ψυχάρη. Μιας παράταξης ανοιχτής στη διαπλοκή, πειθήνιας στους βαρόνους, που θα είναι σε θέση και τις παλιοδουλειές των προνομιούχων να διεκπεραιώνει και τους μη προνομιούχους να κρατάει στα σύννεφα της αυταπάτης. Και -κυρίως αυτό- να στριμώξει στο περιθώριο το ΣΥΡΙΖΑ. στερώντας του τη δεξαμενή των δημοκρατικών ψηφοφόρων. Αυτά όμως είναι όνειρα θερινής νυχτός και τώρα δυστυχώς για τους ιδιοτελείς ονειροπόλους ζούμε το χειμώνα των μνημονίων… 

 http://www.koutipandoras.gr

Η κυβέρνηση του νεο - κυνισμού. Του Στέλιου Κούλογλου

Η επιμιξία Σαμαρά-Βενιζέλου πέτυχε. Η νέα κυβέρνηση Σαμαζέλου περιέχει σε ισόποσες δόσεις τον κυνισμό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ με την νεοφιλελεύθερη σκληρότητα του ομολόγου του, της ΝΔ. Αντίθετα με όλες τις υποσχέσεις για μικρό και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα ο αριθμός των υπουργών και των υφυπουργών αυξάνεται, παρά τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και το πνεύμα οικονομίας για το οποίο οι κυβερνώντες θα έπρεπε να έδιναν το καλό παράδειγμα. Το κυριότερο ίσως, σε αυτές τις νέες θέσεις που άνοιξαν δεν τοποθετείται ούτε ένας εξωκομματικός υπουργός, ώστε να δοθεί τουλάχιστον η εντύπωση ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα δεν αποτελεί μια στυγνή επιστροφή στο δικομματικό παρελθόν που κατέστρεψε η χώρα. Δεν κρατούνται πλέον ούτε τα προσχήματα, και αυτή είναι η συμβολή Βενιζέλου στην νέα κυβέρνηση.

Η νεοφιλελεύθερη συμμετοχή Σαμαρά  έρχεται με τις τοποθετήσεις στελεχών της ΝΔ στα νευραλγικά υπουργεία, που σχετίζονται με τον δημόσιο τομέα και το κοινωνικό κράτος. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έχει ταχθεί υπέρ των απολύσεων από το δημόσιο, καταλαμβάνει τη θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Όσο για την πλήρη απορύθμιση του συστήματος υγείας και την πλήρη διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους είχε απομείνει, αυτή την αναλαμβάνει ο Αδωνις Γεωργιάδης που προβιβάζεται σε υπουργό Υγείας, συνεπικουρούμενος από την Σ. Βούλτεψη. Οπως ευφυώς γράφτηκε στο διαδίκτυο: "Αν δεν πιάσει στο Υγείας το τρίο Άδωνις-Βούλτεψη-Μπέζας, ας προσπαθήσει και στο Δελφινάριο", πριν η κυρία Βούλτεψη δηλώσει ότι δεν αποδέχεται να είναι υφιστάμενη του Αδωνι: για πρώτη φορά στην ιστορία των ανασχηματισμών, υφυπουργός παραιτείται πριν ορκιστεί. Πρόκειται για τέλος εποχής. 

Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς την τοποθέτηση του Χαράλαμπου Αθανασίου,   σκληρού πολέμιου του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και κάθε έννοιας συμμόρφωσης της Ελλάδας με την ευρωπαϊκή κουλτούρα, στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διαμορφώνεται η πλήρης εικόνα μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να εφαρμόσει, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, την νεοφιλελεύθερη θεραπεία σοκ και τις επιταγές των δανειστών. Η δημοκρατική παράταξη, της οποίας την ανασυγκρότηση κήρυξε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το Σαββατοκύριακο, γίνεται με όρους στροφής προς την ακροδεξιά. Οσο για το νέο πόστο του κ. Βενιζέλου στο υπουργείο Εξωτερικών, αυτό με το κυπριακό θέμα που θα προκύψει το φθινόπωρο, ίσως αποδειχθεί λιγότερο ανώδυνο απ' ότι φαίνεται.
Οι υπόλοιπες υπουργοποιήσεις δεν αξίζουν καν σχολιασμού. Πρόκειται για ασκήσεις εσωκομματικών ισορροπιών ή για καραμπόλες, συχνά της τελευταίας στιγμής, με την εξαίρεση, βεβαίως, εμπνευσμένων διδύμων που δημιουργούνται και .. υπόσχονται πολλά, όπως πχ στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης όπου θα συνυπάρχουν ο υπουργός Δημήτρης Αβραμόπουλος με την αναπληρώτρια υπουργό Φώφη Γεννηματά.
Είναι τόσο συχνοί και άνοστοι οι ανασχηματισμοί στην Ελλάδα, ώστε ξεχνιούνται εύκολα. Ο περί ου ο λόγος είναι όμως αυτός που θα μείνει στην ιστορία όχι μόνο γιατί δεν δίνει καμία νέα πνοή στην κυβέρνηση, αλλά δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα. Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος του "Βήματος" του Σ. Ψυχάρη, που χθες Κυριακή έγραφε ύμνους για τους Σαμαρά-Βενιζέλο και την επερχόμενη κυβέρνηση(ελπίζοντας βέβαια ότι ένα υπουργείο θα πήγαινε στην οικογένεια: "Χωρίς μεταρρυθμιστικό στίγμα αποτέλεσμα παζαριών και εσωκομματικών ισορροπιών η νέα κυβέρνηση"!!
Το εκρηκτικό κοκτέιλ Σαμαρά-Βενιζέλου προμηνύει κοινωνική πόλωση και συγκρούσεις χωρίς προηγούμενο για την δημοκρατία, την κοινωνία και την αξιοπρέπεια. Υπόσχεται κι άλλα λουκέτα αλά ΕΡΤ και ακόμη περισσότερη λιτότητα στους πολίτες και ρίχνει το σύνθημα "ότι φάμε και ότι πιούμε" στους νέους υπουργούς και τα κόμματά τους.   Είναι ο νεοκυνισμός στην εξουσία.
tvxs

Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, η ακροδεξιά στην εξουσία

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ήταν πολύ ευγενική η χειρονομία του Ευάγγελου Βενιζέλου να επιτρέψει στον Αντώνη Σαμαρά, να είναι πρωθυπουργός στην κυβέρνησή του. Ο ίδιος ανέλαβε την Αντιπροεδρία και το Υπουργείο Εξωτερικών. Συνολικά λοιπόν, σε μια κυβέρνηση με 41 μέλη (την ώρα που απολύονται από το Δημόσιο χιλιάδες) το ένα τέταρτο καταλαμβάνεται από επιλογές του Βενιζέλου. Για να μην μιλήσουμε γι αυτούς από τη ΝΔ, που δεν έχουν τη θέση που θα ήθελαν εξαιτίας των απαιτήσεων του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.....

Προφανώς και το μεγάλο θύμα είναι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε ως μπαμπούλας στην αρχή και στη συνέχεια ως σφαχτάρι σε αυτό τον επικείμενο ανασχηματισμό. Όταν Κουβέλης και Βενιζέλος είχαν συμφωνήσει από κοινού να πιέσουν τον Σαμαρά μετά τις εξελίξεις στην ΕΡΤ, διέρρευσαν το όνομα του Αβραμόπουλου, ως αυτού που θα πρότειναν για την πρωθυπουργία για να μην πάμε σε εκλογές. Έντρομος ο Σαμαράς είχε επικοινωνήσει με τον Αβραμόπουλο ο οποίος τον διαβεβαίωσε πως τιμά το συμβόλαιο τιμής μαζί του και δεν θα αποδεχθεί τέτοιο ρόλο αποστάτη.
Αλλά η τιμή του Βενιζέλου είναι κάτι διαφορετικό και έτσι όχι μόνο απαίτησε το ΥΠΕΞ, όχι μόνο ζήτησε να είναι μόνος Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και να μην είναι και ο Αβραμόπουλος,αλλά ανάγκασε και τον Σαμαρά να εννοεί πια άλλο πράγμα λέγοντας «συμβόλαιο τιμής».
Σκούπισαν λοιπόν βιαστικά στη Συγγρού τις κόκκινες γραμμές ενθύμιο Κουβέλη και κρέμασαν απ έξω το πράσινο φωτάκι για να σηματοδοτήσουν αυτή την εκπόρνευση που θέλει να λέει ο ένας ότι οδήγησε τον άλλο. Έτσι ο Σαμαράς λέει πως διασώθηκε κάνοντας το ΠΑΣΟΚ μια δεξιά συνιστώσα της ακροδεξιάς πολιτικής του και ο Βενιζέλος πως ανάγκασε τη ΝΔ να σκύψει και να προσκυνήσει το βουλιμικό πολιτικό, και μάλιστα κενό ψηφοφόρων, εγώ του.
Η αλήθεια είναι πως ο Βενιζέλος κατάφερε το μέγιστο των αξιώσεών του. Χωρίς να εκπροσωπεί τίποτα πολιτικά, έσυρε το Σαμαρά ενάντια στο κόμμα του,αφού τον πέρασε από μια πρωτοφανή διαδικασία παζαριών και εκβιασμών. Το αποτέλεσμα είναι, η κυβέρνηση που σχηματίστηκε και η οποία εκπροσωπεί την μνημονιακή πολιτική όπως θα την διατυπώσει το κυβερνητικό σχήμα στο οποίο στριμώχνονται Σαμαρικοί, Καραμανλικοί, Μητσοτακικοί και βέβαια Βενιζελικοί. Με αυτή την τρομερή εργονομία πολιτικής θα επιχειρηθεί να δημιουργηθούν ως τις επόμενες εκλογές οι νέοι δράκοι από τους οποίους θα κινδυνεύουμε.
Είναι βέβαιο πως αν ο Βενιζέλος χρησιμοιούσε τους πολιτικούς εκβιασμούς για να περάσει ας πούμε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που λέει ότι απαιτούσε θα το είχε καταφέρει.Αλλά προφανώς ο σκοπός του ήταν η εξουσία. Σε αυτό το μόρφωμα λοιπόν που δημιουργήθηκε με κεφάλι Σαμαρά και σώμα Βενιζέλου, σε αυτό τον κέρβερο του πολιτικού αμοραλισμού,θα ριχτούν για εξολόθρευση όλες οι κοινωνικές ευαισθησίες.
Ο Βενιζέλος, αφού έκανε τη ΝΔ άνω κάτω, επέλεξε για τον εαυτό του το ρόλο του ΥΠΕΞ. Έτσι αφ ενός βγαίνει από το πλάνο ελέγχου της τρόικας και επιχειρεί μια διεθνή διάσωση. Το επόμενο διάστημα μέσω των εθνικών θεμάτων που θα προκύψουν θα χρειαστεί να κάνει χειρισμούς. Ας θυμηθούμε δύο χειρισμούς που έκανε ο Βενιζέλος σε θέματα που αφορούσαν τον «ξένο» παράγοντα. Το σκάνδαλο των υποβρυχίων και το σκάνδαλο της SIEMENS. Και στις δύο περιπτώσεις η Ελλάδα έπρεπε να αποζημιωθεί, αλλά τα θέματα έληξε υπέρ των Γερμανών ο Βενιζέλος. Αν κατά τον ίδιο τρόπο διευθετήσει τα εθνικά θέματα, τότε θα γίνει αρκετά αγαπητός σε ξένους κύκλους που φαντάζομαι πιστεύει πως θα τον διασώσουν.
Η λειτουργία των προσώπων σε αυτό το σχήμα προφανώς και δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία. Απλώς η επιλογή τους σηματοδοτεί συμβολισμούς για την αξιοκρατία του «Κυβερνητικού Δημοσίου». Έτσι για παράδειγμα μπορεί να έφυγε ο γίγαντας του Πολιτισμού Κώστας Τζαβάρας από το Υπουργείο, αλλά την Υγεία (και τις φαρμακευτικές) ανέλαβε η Μοιραράκη της πολιτικής Άδωνις Γεωργιάδης. Μπορεί να εξαφανίστηκε ο καραμανλικός Στυλιανίδης αλλά στο λάκο των απολύσεων ρίχτηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Οι συμβολισμοί στη νέα κυβέρνηση θα ήταν πιο εξώφθαλμοι αν ο Σαμαράς επέλεγε να υπουργοποιήσει τον Κώστα Πρέκα και τον Κίμωνα Κουλούρη.
Ζούμε την εποχή που θα ακούς να παίζει «Καρμινα Μπουράνα» και δεν θα ξέρεις αν από τους καπνούς θα αναδυθεί ο Βενιζέλος ή ο Άδωνις!
Αυτό που πρόκειται να γίνει στη ΝΔ εξαιτίας του Βενιζέλου και αυτό που ο Σαμαράς αποδέχεται ως αναγκαίο κακό, το ξέρει. Ο Σαμαράς ζει με το σύνδρομο καταδίωξης ότι η σύγκρουση με τον Βενιζέλο όχι μόνο θα τον ρίξει απ την κυβέρνηση αλλά θα στρέψει και το επιχειρηματικό καταστημένο με το οποίο συνδέεται στενά,εναντίον του.Και δεν θέλει να περάσει ξανά τον καταθλιπτικό χειμώνα που ακολούθησε την βραχύβεια Πολιτική του Άνοιξη.
Αυτό που ξέρει ο Σαμαράς είναι αυτό που έχει πει στις 4 Μαίου του 2012 για το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ: «Δεν συμφέρει τον ελληνικό λαό να γίνει τέτοια συγκυβέρνηση, συμφέρει μόνο το ΠΑΣΟΚ, για να πέσει στα μαλακά, συμφέρει τη διαπλοκή και τα εξωθεσμικά κέντρα. Αν κάναμε κυβέρνηση μαζί με το ΠΑΣΟΚ, θα ήμασταν αιχμάλωτοι της δικής του πολιτικής». Έτσι ακριβώς.                         
  Το κουτί της Πανδώρας     
ostria

Η ΕΡΤ θα γίνει παραμάγαζο του Μπόμπολα !!!

«Είναι αυτονόητη προϋπόθεση να μη γίνει η δημόσια ραδιοτηλεόραση παραμάγαζο της εκάστοτε κυβέρνησης» δήλωσε ο νέος υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, Παντελής Καψής, μιλώντας τη Δευτέρα στην, πάντα, φιλόξενη τηλεοπτική συχνότητα του MEGA.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ο Παντελής είναι γιός του πατέρα του, του κανονικού Καψή, κολλητού του Ανδρέα Παπανδρέου, του κανονικού, ο οποίος επί μακρό διετέλεσε υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, του κανονικού…

Γράφει ο Πίκος Απίκος

Αρχικά, όπως και ο αδερφός του Μανώλης, κληρονόμησε από τον πατέρα του το «χάρισμα» της δημοσιογραφίας και έγινε «δημοσιογράφος – γράφω την αποψάρα μου». Όπως και ο πατέρας του σταδιοδρόμησε, βασικά, στο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη. Με το που τίναξε τα πέταλα ο Λαμπράκης και ανέλαβε το μαγαζί ο Ψυχάρης, πρώην διοικητής του Αγίου Όρους, ο Παντελής έγινε διευθυντής, παρόλο που στο ΔΟΛ όλοι ήξεραν πως το μοναδικό προσόν που είχε ήταν το επίθετο του πατέρα του. Ο Παντελής έκανε ότι μπορούσε ώστε να το επιβεβαιώσει, οπότε και εκτός ΔΟΛ όλη η δημοσιογραφική πιάτσα έμαθε πως το μοναδικό του προσόν είναι το επίθετο του πατέρα του. Αλλά θα με πεις, εδώ άλλοι και άλλοι έγιναν υπουργοί, πρωθυπουργοί, ακόμα και πρόεδροι των ΗΠΑ, εξαιτίας του επιθέτου του πατέρα τους, στον Παντελή θα κολλήσουμε; Εγώ λέω να κολλήσουμε, γιατί ο τύπος είναι μία απερίγραπτη γλίτσα. Πάμε παρακάτω; Πάμε…

Ο Παντελής που λες από τη θέση του διευθυντή στο ΔΟΛ τα έκανε σκατά από κάθε άποψη και σε κάθε θέμα. Αυτό δεν φαινόταν ιδιαίτερα προς τα έξω γιατί το μαγαζί έχει γερά θεμέλια και ο Παντελής ήταν πολύ λίγος για να τα σπάσει. Ο Παντελής, όπως και ο αδερφός του Μανώλης, ερωτεύτηκε το μνημόνιο με το που το είδε! Ερωτευόταν επίσης και όποιον άλλον ερωτευόταν το μνημόνιο, ακόμα κι αν δεν το έκανε με την πρώτη ματιά. Ο Παντελής τα έδωσε όλα για να στηρίξει τον ΓΑΠ, όταν ο γιός του Ανδρέα έκανε ότι μπορούσε για να στηθεί η ιστορία με το πρόγραμμα φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Όταν ο ΓΑΠ αποδείχτηκε μεγάλος λάκης, κάτι έσπασε μέσα στον Παντελή και άρχισε μέσα από τις στήλες του να στέλνει ερωτικά γράμματα στο «μεγαλύτερο Έλληνα» Λουκά Παπαδήμο. Όταν το παλτό ο Παπαδήμος ανέλαβε, από την Ελληνική Ένωση Τραπεζών, την πρωθυπουργία της χώρας το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγάλει… γκόμενα τον Παντελή και να τον διορίσει τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Ο Παντελής για να φύγει από το ΔΟΛ και να πάει στο Μέγαρο Μαξίμου πήρε από τον Ψυχάρη αποζημίωση (έλα, δεν το πιστεύω…) που, σύμφωνα με πηγές από το λογιστήριο του ΔΟΛ, ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο ευρώ. Έτσι, με το μισό εκ στην τσέπη, ο Παντελής έγινε κυβερνητικός εκπρόσωπος…

Έλα που όμως ο Σαμαράς είχε άλλη άποψη για τα πράγματα και τον Απρίλιο του 2012 αποφάσισε ότι έπρεπε αυτός να γίνει πρωθυπουργός. Με αυτά και με τα άλλα, ο Παντελής έμεινε άνεργος! Το δράμα του συγκίνησε βαθύτατα τον Μπόμπολα ο οποίος του έδωσε μεροκάματο, κάπου στα 10 χιλιάρικα το μήνα, στο «Έθνος». Ένα χρόνο τώρα ο Παντελής τα έδινε όλα σε δύο κατευθύνσεις: Από τη μία στήριζε τον Σαμαρά και από την άλλη τον Βενιζέλο. Σε κάποια διαλείμματα αυτής της τιτάνιας προσπάθειας μάλωνε τον κυρ Φώτη τον Κουβέλη, γιατί αφενός δεν ήταν ερωτευμένος με τον Σαμαρά και αφετέρου δεν αναγνώρισε το μεγαλείο της προσωπικότητας του Βενιζέλου. Έρχεται λοιπόν τώρα ο Παντελής, μετά απ’ όλα αυτά, να μας πει ότι προϋπόθεση για τη νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι να μην είναι παραμάγαζο καμίας κυβέρνησης…. Ποιος; Ο Παντελής, που αν ανοίξεις το λεξικό δίπλα το λήμμα «παραμάγαζο» έχει τη φωτογραφία του! Φιλάκια και πάω στου Άδωνη για λεξοτανίλ.

Δαιμόνια δικός σας, και βγάζοντας καπνούς…

paganeli