Ευρώ, ή δραχμή, ή μήπως μια κουβέντα για να περνάμε την ώρα μας;

Του Όθωνα Κουμαρέλλα

Πρόσφατα, είτε μέσω των τελευταίων εξελίξεων σε σχέση με την περίφημη «αξιολόγηση», είτε μέσω διαφόρων πρωτοβουλιών που αναλήφθηκαν από ορισμένες πλευρές που τάσσονται υπέρ του εθνικού νομίσματος, η κουβέντα άναψε για τα καλά. Τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι βρήκαν για μια ακόμα φορά θέμα συζητήσεων και τρόπο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο.

Είναι λυπηρό όμως να διαπιστώνει κανείς, ότι αυτή η συζήτηση, τόσο στις εξάρσεις της, όσο και στα μεσοδιαστήματα, εξακολουθεί να γίνεται με έναν εντελώς επιφανειακό, παραπειστικό και κατ’ εξοχήν παραπλανητικό τρόπο.

Επτά χρόνια, η κοινωνία πλήττεται από μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή και κανείς δεν θέλει, ή δεν τολμά να βάλει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Διότι το πρόβλημα δεν είναι το νόμισμα, εάν έχουμε, ευρώ, δραχμή, ή δολάριο, ή οβολό. Αλλά είναι ακριβώς στο ποιος ασκεί τον πλήρη έλεγχο πάνω σ’ αυτήν τη δύσμοιρη χώρα. Ποιος κάνει κουμάντο τελικά!

Φυσικά και δεν περιμένει κανείς από τους ευρωλάγνους, είτε μας παρουσιάζονται ως καθηγητές της οικονομολογίας, είτε ως παντογνώστες δημοσιογράφοι, είτε ως εκπρόσωποι των κομμάτων της....

δεξιάς και της ακροδεξιάς από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ, το Λεβέντη, μέχρι τη Νέα Δημοκρατία και τη Χρυσή Αυγή, διαφορετική αντιμετώπιση, παρά αυτή ακριβώς την προσπάθεια κατατρομοκράτησης του κόσμου. Είναι τα συμφέροντα που υπηρετούν με σθένος, που δεν τους επιτρέπουν να δουν τα πράγματα από διαφορετική οπτική και να κατανοήσουν τη ζημιά που κάνουν στην πατρίδα. Ή ακόμα χειρότερα, οι περισσότεροι από δαύτους, την κατανοούν πολύ καλά, αλλά δεν τους ενδιαφέρει! Οι ίδιοι ξεπουλήθηκαν, σιγά μην τους ενδιαφέρει τι θα απογίνει η πατρίδα!

Ούτε θα περιμένει κανείς από τους διάφορους τυχάρπαστους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες, που πλασάρονται ως διάττοντες νέοι σωτήρες, παπαγαλίζοντας, ότι αρπάξουν από δεξιά κι αριστερά, ανάλογα με το τι τους βολεύει κάθε φορά, για να ψαρέψουν στα θολά νερά της αγανάκτησης από τη μία, ή της ανασφάλειας, της άγνοιας και της φοβίας των πολιτών, απόρροια της απόγνωσης που έχουν βυθιστεί, από την άλλη.

Πολύ φοβάμαι όμως, ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε πλέον κι απ’ όλους αυτούς, που ενώ προσπαθούν, η ιδεοληψία δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν το απλό και αυτονόητο. Ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα;

Εάν αυτό το ερώτημα δεν απαντηθεί πρώτα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε ούτε βήμα παραπέρα!

Φυσικά για κάποιους φταίει ο καπιταλισμός και οι κυκλικές του κρίσεις. Συνεπώς τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε, παρά να περιμένουμε καρτερικά το πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την ανατροπή του καπιταλισμού και τη «λαϊκή» εξουσία. Μερικές ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής αρκούν για να συντηρείται το «στράτευμα», ενώ ο κρατικός κορβανάς αρκεί για το βιοπορισμό των «στελεχών».

Για κάποιους άλλους «προοδευτικούς», «οραματιστές» κι «αριστερούς» ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι ο στόχος και η αλλαγή νομίσματος ένα ενδιάμεσο μέσο, ένα απλό χρήσιμο εργαλείο. Αλλά προς Θεού, μη θίξουμε στην ουσία τους τα ευρωπαϊκά και άλλα «κεκτημένα». Η Εθνική Ανεξαρτησία είναι δευτερεύον θέμα που θα λυθεί στην πορεία προς τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Αλλά κι αν δεν λυθεί, τι τους ενοχλεί; Αυτοί να παραμένουν πιστοί στα νάματα της ιδεολογίας τους κι ας πάει και το παλιάμπελο.

Κανείς λοιπόν δεν μιλάει για το κυρίαρχο. Τη ξένη κατοχή και τον αγώνα του λαού για ανεξαρτησία.

Κανείς δεν σκέφτηκε, ότι το παράνομο χρέος πνίγει και θα πνίγει μέχρι τελευταίας τη χώρα, εάν δεν καταγγελθεί ως ληστρικό και δεν διαγραφεί οριστικά μέχρι και το τελευταίο ευρώ. Κανείς, από όλους αυτούς, δεν λέει την αλήθεια για το χρέος, είτε γιατί ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να ψάξει να μάθει, είτε διότι το θεωρεί φυσιολογικό.

Όλοι αρνούνται να δουν, ότι το χρέος είναι αυτό που μας οδήγησε μέσω της χρεοκοπίας στην ξένη κατοχή. Όλοι τους μένουν στο πως θα ανακτήσουμε την πιστοληπτική μας ικανότητα και μια «ανταγωνιστική» οικονομία.

Έτσι, ανταλλάσσουν μεταξύ τους επιχειρήματα διανθισμένα με τεχνικές αναλύσεις, πίνακες και διαγράμματα. Χρησιμοποιώντας βεβαίως κάθε φορά επιλεκτικά τα στοιχεία που εξυπηρετούν κάθε πλευρά. Συνήθως τα επιχειρήματα και οι μελέτες στηρίζονται σε θεωρητικά μοντέλα και σε σενάρια ευθείας προβολής στο μέλλον σημερινών καταστάσεων και δεδομένων. Έτσι καταλήγουν να δικαιολογούν κάθε αντιφατική προσέγγιση. Οι μεν θα καταστραφούμε, οι δε θα σωθούμε. Και οι δύο πλευρές μοιάζουν σαν εκείνους τους γαϊδάρους που μάλωναν σε ξένο αχυρώνα!

Κάποιος ανυποψίαστος δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάζεται από την επιστημονική εμβρίθεια και των μεν, αλλά και των δε. Για να καταλήξει πλήρως μπερδεμένος και να αντιλαμβάνεται λιγότερα από πριν τους δει, ή τους ακούσει.

Και οι δύο πλευρές, τόσο οι «ευρωλάτρες», όσο και οι «δραχμολάγνοι» τον ίδιο σκοπό δείχνουν να επιδιώκουν. Πως θα γίνει η ελληνική οικονομία «ανταγωνιστική» για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να εξοφλεί τα χρέη της. Βεβαίως κάποιο από την πλευρά του εθνικού νομίσματος αναγνωρίζουν τη βαρύτητα του χρέους και μιλούν για μερική διαγραφή του, ή σε κάθε περίπτωση ρύθμισή του. Αλλά μέχρις εκεί.

Θα γίνει υποτίμηση και ο πληθωρισμός θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει οι μεν. Συνεπώς δεν μας μένει παρά παραμένοντας στο ευρώ να κάνουμε μεταρρυθμίσεις για να γίνουμε καλοί Ευρωπαίοι και ανταγωνιστικοί. Το γιατί θα γίνει υποτίμηση του νέου νομίσματος, παραλείπουν να μας το εξηγήσουν με επιχειρήματα. Είναι εντολή Θεού και αρκεί που -με στόμφο- μας το λένε αυτοί.

Κι έρχονται οι «απέναντι» να τους επιβεβαιώσουν. Ναι, θα γίνει υποτίμηση! Και μάλιστα την υπολόγισαν περίπου ακριβώς. 50%!!! Αλλά να μην ανησυχούμε, διότι έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί! Θα έχουμε και πληθωρισμό. 10% τον πρώτο χρόνο. Αλλά να μην ανησυχούμε!

Κι ο «ανθρωπάκος» μεσ’ τη μέση να μαδάει τη μαργαρίτα «να ανησυχώ, ή να μην ανησυχώ;»!

Να ανησυχείς φίλε μου, μ’ αυτούς που έχουμε μπλέξει!

Και το «γαϊτανάκι» συνεχίζεται. Δεν θα έχουμε να φάμε. Δεν θα έχουμε καύσιμα, φάρμακα, τρόφιμα. Μέχρι και το χαρτί υγείας μας είπαν οι μεν, ότι θα μας λείψει αν πάμε στη δραχμή!

Και τι απαντούν οι δε επιστημονικοφανώς αλλά καθόλου πειστικά; Μα οι εισαγωγές θα πληρώνονται με τα έσοδα από τις εξαγωγές, αφού το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών είναι πλεονασματικό. Πάρτε κι ένα διάγραμμα με ωραία χρώματα για να έχετε! Τρελαίνονται οι «οπαδοί» με την επιστημονικότατη αυτή απάντηση.

Μολονότι το θέμα του ισοζυγίου είναι αληθές, η ζωή και η οικονομία δεν λειτουργούν σε συνθήκες εργαστηρίου και μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες! Ούτε με μοντέλα και με ευθείς προβολές στο μέλλον.

Έτσι, αν κάποιος λίγο περισσότερο ανησυχών ρωτήσει: «Μα και καλά τώρα το ισοζύγιο είναι περίπου θετικό, τι μας βεβαιώνει και μας εγγυάται, ότι θα παραμείνει θετικό, ή έστω ισοσκελισμένο την περίοδο της μετάβασης, που έτσι κι αλλιώς θα είναι μια περίοδος δύσκολη, με τους δανειστές να αντιδρούν έντονα στις δικές μας πρωτοβουλίες;»

Εκεί «απορία ψάλτου βήξ»! Και αρχίζουν τα «δεν πιστεύω», «δεν νομίζω», «δεν υπάρχει λόγος», «δεν το προβλέπουν τα μοντέλα» και άλλα τόσο πειστικά που κάνει τους ευρωλάγνους να φαντάζουν… σοβαροί!

Ή τα εξ ίσου καθησυχαστικά. «Μα με τους δανειστές θα διαπραγματευτούμε. Δεν έχουν λόγο…..»

Κι εδώ έρχεται η πρώτη «κωλοτούμπα». Ήδη από τα σχέδια και τα χαρτιά! Τι άραγε θα διαπραγματευόμαστε με τους δανειστές που θα τους καθιστά ήσυχους και να μην αντιδρούν; Όταν με το πρώτο «σκέρτσο» Τσίπρα - Βαρουφάκη, μας φόρεσαν τα «capital controls»; Μα δεν θα έχουν τότε τα μέσα να μας εκβιάζουν, αφού θα πηγαίνουμε στο νέο δικό μας νόμισμα. Τόσο απλά; Καθόλου!

Και το «κουβεντολόι» συνεχίζεται κατά παρόμοιο τρόπο, με τον κόσμο να μην μπορεί να καταλάβει τι πρέπει να πιστέψει και τι όχι.

Κι αυτό συμβαίνει διότι αυτοί που αυτοπροβάλλονται -και τα μέσα έχουν κάθε λόγο να τους αναδεικνύουν- ως υπερασπιστές της «δραχμής» ξεκινούν από λάθος αφετηριακή βάση. Μια οικονομίστικη σχεδόν μονεταριστική βάση και αντίληψη, έστω και αν οι θιασώτες της ισχυρίζονται ότι είναι «μαρξιστές».

Αγνοώντας και προσπερνώντας χωρίς τη δέουσα απάντηση στο βασικό ερώτημα του «ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα», αφυδατώνουν και αποδυναμώνουν στο έπακρο τοεθνικοαπελευθερωτικό πρόταγμα. Το οποίο φυσικά δεν το πιστεύουν. Αυτοί είναι… διεθνιστές! Όμως, σκέτο το νόμισμα και μια διαδικασία που περιγράφεται για τη μετάβαση σε αυτό, δεν απαντά στο κυριαρχικό αυτό ερώτημα. Έτσι είναι αλήθεια ότι και με «δραχμή» και με «οβολό» και με ότι θέλει ο καθένας θα έχουμε τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα, ωσάν να παραμένουμε στο ευρώ. Εάν δεν αντιμετωπίσουμε το κυρίαρχο.

Σε αυτό έχουν δίκιο οι σοφιστές του «ευρώ» και οι απ’ εδώ αρνούνται να κατανοήσουν, όσο κι αν υπονοούν -σε δεύτερο και χαμηλότερο επίπεδο- την απάντηση στο ερώτημα. Όσο δεν την ονοματίζουν καθαρά, και δεν τη θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα, τόσο θα χάνουν σε επίπεδο ουσίας, όσο και σ’ αυτό της επικοινωνίας!

Διότι κάτω από αυτό το πρόταγμα -της Εθνικής Απελευθέρωσης- όλες οι τεχνικές αναλύσεις και τα οικονομοτεχνικά «μοντέλα» λαμβάνουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Παίρνουν υπ’ όψη τους εντελώς διαφορετικά δεδομένα και παραμέτρους και οδηγούν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα και στις αντίστοιχες πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν από μια δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση που θα κληθεί να φέρει σε πέρας με επιτυχία αυτό καθ’ αυτό το πρόταγμα, με μοναδικό στόχο την ευημερία του ελληνικού λαού. Τη δικαιοσύνη και τη Δημοκρατία!

Το θέμα λοιπόν δεν είναι οικονομοτεχνικό, αλλά πρωτίστως Πολιτικό! Κοινωνικό και Εθνικό! Όμως η απάντηση των θιασωτών της «δραχμής» -όχι όλων, διότι υπάρχει και το Ε.ΠΑ.Μ.- πολιτικά είναι ασθενής και ευάλωτη, καθιστάμενη έτσι λαθεμένη και ευάλωτη και σε τεχνικό επίπεδο, αφού με τα οικονομετρικά «μοντέλα» και τις προβλέψεις τους, κανείς δεν βρίσκει άκρη και συνήθως πέφτουν έξω! Δυστυχώς η οικονομολογία έπαψε να είναι επιστήμη από τη στιγμή που απεκδύθηκε τα ανθρωπιστικά και κοινωνικά της χαρακτηριστικά. Από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται την ιστορία μονοσήμαντα και επίπεδα, αν δεν την κατήργησε εντελώς από τα ενδιαφέροντα και τις ενασχολήσεις της.

Αυτό όμως ακριβώς σημαίνει υποταγή της επιστήμης στα προσωπικά, ή άλλα συμφέροντα και τις ιδεοληψίες όλων αυτών που ευθύνονται με τον ένα ή τον άλλον τρόπο για την κατάστασή μας, μέσω της άμεσης, ή έμμεσης υποστήριξης του βάρβαρου καθεστώτος της κατοχής της πατρίδας μας.

Η απολύτως επιλεκτική χρήση ορισμένων μόνο στατιστικών, ή άλλων στοιχείων για την εξαγωγή συμπερασμάτων, αποσιωπώντας όλα τα άλλα πολύ κρισιμότερα στοιχεία.

Επικεντρώνονται όλοι στην «ανταγωνιστικότητα» και ερίζουν περί της υποτίμησης του νομίσματος, παραβλέποντας, ότι για να υπάρξει ανταγωνιστικότητα πρέπει πρώτα να υπάρχει παραγωγικότητα στην οικονομία (κατά κεφαλή αύξηση του παραγόμενου προϊόντος ανά μονάδα χρόνου, με την εκμετάλλευση όλων των διαθέσιμων πόρων). Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με νομισματικά μέσα -πχ υποτίμηση. Για να υπάρχει όμως παραγωγικότητα προϋποτίθεται, ότι υπάρχει παραγωγή και αντίστοιχη προστασία από αθέμιτους ανταγωνισμούς!

Να ο λόγος του BREXIT και της στροφής της αμερικάνικης πολιτικής με τον Τράμπ, που όλοι οι παραφιλολογούντες αναλυτές αρνούνται να κατανοήσουν.

Για να υπάρξει όμως παραγωγή, θα πρέπει να υπάρξει ζήτηση, τουτέστιν τζίρος στην εσωτερική αγορά, δηλαδή εισόδημα στα νοικοκυριά και ταυτόχρονα πολιτικές προστασίας της παραγωγής. Δίχως ισχυροποίηση της εσωτερικής αγοράς καμιά σοβαρή επένδυση δεν μπορεί να γίνει. Μόνον αγοραπωλησίες περιουσιακών στοιχείων, που αυτοί που προσδοκούν αμοιβές διαμεσολάβησης (μεσιτικά και μίζες) τις βάφτισαν “επενδύσεις”. Και οι αποκαλούμενες μεταρρυθμίσεις εκεί αποσκοπούν. Στην πλήρη ασυδοσία και την ανεξέλεγκτη λεηλασία κάθε πολύτιμου πόρου με μεθόδους και λογική μαφίας.

Με την είσοδό μας στην ΕΟΚ, η χώρα έμεινε εντελώς εκτεθειμένη σε πολύ ισχυρότερες από τη δική μας οικονομίες, ενώ σταδιακά όλες οι πολιτικές προσαρμόστηκαν στο να ευνοούνται οι εισαγωγές σε βάρος των εγχωρίων προϊόντων και βέβαια οι “αρπαχτές” από τα όποια κοινοτικά κονδύλια. Ποτέ και πουθενά δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Και αυτό συνέβη και συμβαίνει στις περισσότερες χώρες του ευρωπαϊκού νότου και όχι μόνο, γι’ αυτό και η εκτίναξη του λεγόμενου “ευρωσκεπτικισμού”. Απλά εμείς ήμασταν ο πιο αδύναμος κρίκος, άρα πιο εύκολοι στην λεηλασία που θα ακολουθούσε. Έτσι σταδιακά αποπαραγωγικοποιήθηκε η ελληνική οικονομία και προσαρμόστηκε σε ένα μοντέλο παρασιτισμού, που προφανώς δεν θα μπορούσε να φτάσει πολύ μακριά.

Οι Έλληνες επιχειρηματίες -όντας αρκετά έξυπνοι και της πιάτσας- αντιλαμβανόμενοι το αναπόδραστο της πλήρους αποτυχίας της εισόδου μας στο “κλαμπ” των ισχυρών της Ευρώπης, και το “ξεβράκωμα” που θα ακολουθούσε, έβγαλαν έγκαιρα -τότε- τα λεφτά τους στο εξωτερικό (κυρίως στην Ελβετία) υπερχρεώνοντας της επιχειρήσεις τους με τα γνωστά θαλασσοδάνεια. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι γνωστές προβληματικές επιχειρήσεις για να γίνουν βορά στους κομματικούς στρατούς και να κλείσουν.

Ενώ το δεύτερο μεγάλο κύμα αποβιομηχάνισης και πλήρους αποπαραγωγικοποίησης, ήλθε εν όψει της ένταξης μας στην ΟΝΕ με το χρηματιστήριο. Περίπου 200 δις έκαναν φτερά από την ελληνική οικονομία εκείνη την περίοδο και εξήχθησαν στο εξωτερικό κυρίως, ή κατά πολύ μικρότερο ποσοστό καταναλώθηκαν στις αγορές ακινήτων. Η δε πορεία των παραγωγικών επιχειρήσεων είναι η γνωστή.

Απ’ εκεί και μετά, η συντήρηση μιας ψεύτικης ευμάρειας με δάνειο χρήμα, αφού πλέον είχαμε στερηθεί και το προνόμιο της έκδοσης του νομίσματος, ήταν μαθηματικά βέβαιο, ότι θα μας οδηγούσε στη χρεοκοπία. Μια χρεοκοπία που οργανώθηκε επί τούτου για να επιβληθεί η κατοχή και μας οδηγεί σταδιακά στην πλήρη εξαθλίωση, εάν δεν αντιδράσουμε, όσο είναι καιρός ακόμα.

Και όλα αυτά δεν συνέβησαν επειδή έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, αλλά το δόγμα του «Ανήκομεν εις τη Δύση», που διάβρωσε γενιές Ελλήνων και ιδεοληπτικά κυριάρχησε επίσης στην αυτοαποκαλούμενη «αριστερά». Μια «αριστερά», η οποία τυφλωμένη από την αυταρέσκεια του δήθεν «ηθικού» της πλεονεκτήματος και τον υποτιθέμενο διεθνισμό της, μέσω της ακόμα πιο ουτοπικής θεώρησης της Ευρώπης των λαών, ούτε καν αντιλήφθηκε, ότι μια -τυπικά από λογιστική οπτική- ανακύκλωση χρεολυσίων, θα οδηγούσε στη χρεοκρατική σκλαβοποίηση, όπως αποδείξαμε εδώ.

Εάν επιζητούμε την ανάκτηση του εκδοτικού δικαιώματος του νομίσματος και την έξοδο από τον ζουρλομανδύα της Ε.Ε. δεν είναι για να αποκτήσουμε ανταγωνιστικότητα μέσω της υποτίμησης του νομίσματος. Εξ άλλου γι’ αυτό φρόντιζε τόσα χρόνια η εσωτερική υποτίμηση, χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα σε αυτόν τον τομέα. Αντίθετα η καταστροφή της εσωτερικής αγοράς πλησιάζει στο να καταστεί ολοκληρωτική.

Χρειαζόμαστε την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, ως αφετηρία. Για να μπορέσουμε, αφού ήδη και ταυτόχρονα θα έχουμε απαλλαγεί από το χρέος, να χρηματοδοτήσουμε με υγιείς μη δανειακούς πόρους την ανοικοδόμηση της χώρας, που την κατέστρεψαν οι πολιτικές που εφαρμόζουν κτήνη της συνομοταξίας του στουρναριού.

Φυσικά, απαραίτητη προϋπόθεση είναι επίσης και πριν απ’ όλα, η μη αναγνώριση του χρέους. Η καταγγελία του ως παράνομο, απόρροια καταναγκασμού, εκβιασμών και σωρευτικής απάτης βάσει των άρθρων 48-52 της Σύμβασης της Βιέννης του ΟΗΕ, αναφορικά με το Δίκαιο των Συνθηκών, αλλά και το αγγλικό δίκαιο που ορίζει ως ληστρικό το χρέος, όταν απαιτείται από τον οφειλέτη να καταβάλει "κατάφωρα υπερβολικές" πληρωμές, ή η εξυπηρέτησή του καταπατά κατάφωρα τα χρηστά ήθη και τις συνήθεις πρακτικές των έντιμων εμπορικών συναλλαγών (Consumer Credit Act 1974, 2006).

Αλήθεια η επιβολή των μνημονίων και η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας συνάδουν με τα χρηστά ήθη και τις συνήθεις πρακτικές των έντιμων εμπορικών συναλλαγών;

Επιπρόσθετα, η οριστική παύση αποπληρωμής του χρέους, είναι σύμφωνη με τα διεθνώς ισχύοντα για τη δυνατότητα ενός κυρίαρχου κράτους να ρυθμίζει το ίδιο το χρέος του, όπως αναδεικνύει ο Δημήτρης Καζάκης σε πρόσφατο άρθρο του«….όταν ένα κράτος αποκηρύσσει, ή φιλοδοξεί να ακυρώσει το δημόσιο χρέος του, δεν μπορεί να υπάρξει ζήτημα διεθνούς ευθύνης, εκτός εάν το μέτρο αυτό δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από λόγους δημοσίου συμφέροντος, ή αν κάνει διακρίσεις μεταξύ ημεδαπών και αλλοδαπών εις βάρος των τελευταίων» (International responsibility. Second report by F. V. Garcia Amador, Special Rapporteur DOCUMENT A/CN.4/106, p. 119.).

Ποιο αλήθεια είναι το δημόσιο συμφέρον, που δεν μπορεί να αιτιολογηθεί στην περίπτωσή μας;

Δεν ισχύουν μόνο αυτά για το χρέος, αλλά και όλα εκείνα που έχουμε πολλάκις αναδείξει ως ΕΠΑΜ, όπως εδώ. Φυσικά οι οικονομολογούντες, ένθεν κακείθεν, περί άλλων τυρβάζουν μεταξύ πινάκων και διαγραμμάτων……

Όσον αφορά το νέο εθνικό νόμισμα και γιατί αυτό δεν πρέπει και δεν πρόκειται να υποτιμηθεί,έχουμε αναφερθεί επίσης εδώ.

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Η τεχνολογία ως Σεχραζάτ της επιστήμης

Από τον Νώντα Κούκα

Πράγματι, η σύγχρονη φυσική έχει περιέλθει σε τρομερό αδιέξοδο. Μοιάζει στην κυριολεξία να απολαμβάνει αρειμανίως το ολοκληρωτικό ιδεολογικό – ιδεοληπτικό παραμύθι που της αφηγείται η (δική της) Σεχραζάτ∙ η κατώτατη θεραπαινίδα της, η τεχνολογία, η οποία όμως έχει αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα της Αυλής. Το παραμύθι που διηγείται η Σεχραζάτ (τεχνολογία) στην Κυρία της (την Επιστήμη) ολοένα γίνεται και πιο ψεύτικο και συγχρόνως όλο και πιο γοητευτικό, όλο και πιο σαγηνευτικό. Σύμμαχός της είναι  ο Μάγιστρος της Αυλής – ο θετικισμός των μαθηματικών.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Πρώτα την άποψη που θέλει την τεχνολογία να προσφέρει αναμφίβολα στην επιστημονική γνώση. Αν υποθέσουμε πως η επιστήμη υπάρχει για να τακτοποιεί τους τρόπους με τους οποίους εκδηλώνονται οι φαινομενικότητες της βαθιάς δομής του σύμπαντος, τότε πράγματι η τεχνολογία λειτουργεί. Συνεχείς ανακαλύψεις βελτιώνουν τόσο τις θεωρητικές όσο και τις πρακτικά χρήσιμες για την επιβίωση τεχνικές γνώσεις. Ή, για να το πούμε καλύτερα, αυξάνεται η οριζόντια, ως επί το πλείστον, πληροφόρηση της κοινωνίας. Αλλά, για παράδειγμα, η προσπάθεια για την καταπολέμηση μιας ασθένειας μέσω ενός φαρμάκου πόσες βλαπτικές παρενέργειες συνεπάγεται;

Επιπροσθέτως, η μονομερής ενασχόληση της ιατρικής με το φαινόμενο της ζωής μονάχα ως προς τη χημική της εκδήλωση πόσο αποστερεί την ανθρώπινη υγεία από την ολιστική της προοπτική; Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως ολόκληρη σχεδόν η σύγχρονη ιατρική έχει μεταλλαχθεί σε καθαυτό τεχνολογία. Περιοριζόμαστε, για ευνόητους λόγους, μόνο στις εσωτερικές αντιφάσεις της τεχνολογικής εξέλιξης και όχι στις εξωτερικές αντιφάσεις της, που αφορούν σε ερωτήματα όπως για παράδειγμα ποιος κατέχει, ποιος διευθύνει και προς τα πού κατευθύνεται αυτή η εξέλιξη. Κοντολογίς, ποιοι επωφελούνται από αυτήν την εξέλιξη και εις βάρος ποιων; Για παράδειγμα, πώς ενώ η ιατρική εξελίσσεται διαρκώς, από την άλλη πλευρά να έχουμε τόσους θανάτους από ιούς και επιδημίες στις αναπτυσσόμενες χώρες. Αλλά εδώ σταματούμε και ο νοών νοείτω…

Πέραν όλων αυτών, εκτός από τις βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου, που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί η άκριτη ανάπτυξη της τεχνολογικής προόδου, υποτίθεται ότι εξυπηρετείται και η θεωρητική επιστημονική γνώση. Παραδείγματος χάριν, στην αστροφυσική και στην κοσμολογία καινούρια ευρήματα ανακαλύπτονται, χάρη στη ραγδαία βελτίωση της τεχνογνωσίας. Όμως οι εν λόγω ανακαλύψεις δεν είναι και αυτές μια αυστηρή συνέχεια των προηγουμένων; Ακόμη και στην περίπτωση όπου κάποια ανακάλυψη ανατρέπει την πρότερη πεποίθηση, κατά πόσον η ανατροπή αυτή σχετίζεται με τη γνήσια – και όχι ιδεολογική – αποκατάσταση της πληροφορίας. Δηλαδή κατά πόσον μια προκατάληψη/πρόληψη αντικαθιστά μια άλλη ή όχι. Η τεχνολογία ως προέκταση της ιστορικής συνείδησης αντικατοπτρίζει τον τύπο πολιτισμού στον οποίο αντιστοιχείται.

Επομένως, μια γνήσια ανατροπή, μια κρίσιμη επανάσταση, εγκυμονεί τέτοιους κινδύνους, που καμία κοινωνία δεν μπορεί να ανεχτεί δίχως να θρυμματιστεί ανεπανόρθωτα ο κοινωνικός της ιστός. Έτσι, σε αυτές τις περιπτώσεις, οι επαναστατικές θεωρίες δεν συμβαδίζουν με τις προηγούμενες, ώστε να γίνονται σιγά-σιγά ανεκτές. Όμως, συν τω χρόνω, αυτές αποστεώνονται είτε από μόνες τους είτε με την επέμβαση της εκάστοτε εξουσίας, η οποία αφαιρεί τεχνηέντως τη βασική τους φιλοσοφική διάσταση, παραμένοντας έτσι μόνο όποια τεχνική πλευρά συμφέρει την εξουσία. Δηλαδή είτε απαξιώνονται εξαρχής τούτες οι επαναστατικές θεωρίες είτε καθοδόν ως αλλόκοτες και αιρετικές. Μια μεικτή κατάσταση των δύο αυτών εκδοχών αποτελεί τόσο η θεωρία της σχετικότητας όσο και η κβαντομηχανική. Η πρώτη, αποδυναμώνεται οικτρά, όταν λέμε πως ισχύει για μια άλλη πραγματικότητα πέρα από τη δική μας, στην οποία ισχύουν οι απλοϊκοί νόμοι του Νεύτωνα. Η δεύτερη, χρησιμοποιείται παντού, όμως μόνον κατά συρροήν περιπτωσιολογικά και όχι θεωρητικά. Χρησιμοποιείται δηλαδή μόνο πρακτικίστικα και όχι μετά γνώσεως λόγου.

Πιο συγκεκριμένα, από τον Γαλιλαίο και μετά όλη η γνώση του ουρανού, και συνακόλουθα όλη η επιστημονική γνώση, κατέβηκε στο τηλεσκόπιο: η πρώιμη φυσική συνδέθηκε αναπόδραστα με τα μαθηματικά. Αυτό πράγματι ήταν μια στροφή στη ματιά με την οποία βλέπει ο άνθρωπος τα πράγματα∙ σήκωσε από  τη γη το κεφάλι και άρχισε να κοιτάζει τον ουρανό. Όμως, από την άλλη μεριά, έτσι επιβεβαιώνεται πια πως όντως όλη η ανθρώπινη γνώση φιλτράρεται αδήριτα από το εννοιολογικό πλέγμα του ανθρώπινου εγκεφάλου. Επομένως, όλα είναι συμβολικά.

Τούτο, σημαίνει πολλά για τη φαινομενολογική έρευνα: όσο αυξάνεται η αποβλεπτικότητα της συνείδησης, τόσο αυξάνονται και τα συμβολικά της «αντικείμενα». Στη φαινομενολογική μέθοδο αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, να χρησιμοποιούμε την έννοια της αιτιότητας. Για να υπάρχει συνείδηση πρέπει να υπάρξει αυτό στο οποίο αγκιστρώνεται η συνείδηση και αντιστρόφως. Έτσι, καθετί από τη στιγμή που παρατηρήθηκε σημαίνει πως κάτι το παρατήρησε, και ανάποδα. Αυτή είναι η έννοια της συνείδησης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε τώρα: η ύπαρξή της ως έννοιας αναγνώρισής της.

Πριν από αυτή την αναγνώριση μπορεί όλα να ήταν-εκεί, όμως δεν-υπήρχαν. Επομένως, είναι ανόητη η ερώτηση τι προϋπήρχε. Όπως ανόητη είναι και η ερώτηση αν η συνείδηση δημιουργεί την πραγματικότητα ή η πρώτη είναι εξέλιξη της δεύτερης. Πρόκειται για ψευδοερώτημα. Η μέθεξη είναι η ουσία της ύπαρξης∙ άρα, η ύπαρξη προϋπάρχει της ουσίας. Αν τώρα η ουσία κουβαλάει ένα «ίχνος» του προϋπαρκτικού «σκοτεινού» όντος, αυτό είναι δουλειά της φαινομενολογικής αναγωγής, και κανενός άλλου, να απαντήσει. Κάτι τέτοιο βέβαια, ισοδυναμεί με την εκθετικά αναβαθμισμένη ατομική συνείδηση.

Προς το παρόν, επιστρέφουμε στην αύξηση της παρατήρησης που συνεπάγεται και αύξηση των επιστημονικών συμβόλων. Η αστροφυσική και η κοσμολογία είναι τα πιο πλήρη «επιστημονικά πεδία», τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την αύξηση των συμβόλων. Συνεχείς ανακαλύψεις ουράνιων σωμάτων και εναλλαγή θεωρητικών σχημάτων, σχετικά με την εξήγηση διαφόρων φαινομένων, επιβεβαιώνουν το αληθές του λόγου μας. Βέβαια, φαινομενολογικά, ως πρώτο επίπεδο φαίνεται να είναι η πρόοδος της τεχνολογίας. Αυτή υποτίθεται πως ευθύνεται για την πρόοδο των επιστημονικών ανακαλύψεων. Βέβαια, κοιτώντας με μια δεύτερη «ματιά» βρίσκει κανείς πως και η ίδια η τεχνολογική πρόοδος έρχεται όταν η συνείδηση είναι συνεχώς προσκολλημένη στην τεχνολογία. Λειτουργεί δηλαδή σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία: το εύρος και η ποιότητα των γεγονότων είναι ευθέως ανάλογο με το εύρος και την ποιότητα των προσδοκιών∙ διότι αναγκάζει το απέναντι αγκυρωμένο «αντικείμενο» να συμπεριφερθεί ανάλογα.

 

https://iamarevi.wordpress.com

Τι είναι και τι φέρνει η CETA

Οι Ευρωβουλευτές υιοθέτησαν την περασμένη Τετάρτη την συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών μεταξύ της ΕΕ και του Καναδά. Θα είναι εφαρμοστέα κατά 90 % από τις αρχές Μαρτίου. Απομένει ωστόσο να κυρωθεί το κείμενο από τα εθνικά κοινοβούλια, ενώ κάποιες επιφυλάξεις παραμένουν, κυρίως αναφορικά με τα διαιτητικά δικαστήρια.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επικύρωσε την Τετάρτη την συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ΕΕ-Καναδά ή CETA, με ευρεία πλειοψηφία, 408 ψήφων υπέρ, 254 κατά και 33 αποχών. Η δεξιά, οι φιλελεύθεροι και οι περισσότεροι σοσιαλιστές ψήφισαν υπέρ του κειμένου, ενώ οι Πράσινοι, η αριστερά, η άκρα δεξιά και ορισμένοι σοσιαλιστές εξέφρασαν την αντίθεσή τους.

Θεωρούμενη από τους αντιτασσόμενους ως «ο Δούρειος Ίππος των Η.Π.Α.», αυτός ο τόμος των 2.344 σελίδων προβλέπει αύξηση των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ της ΕΕ και του Καναδά μέσω μείωσης των δασμών και απλοποίησης των διαδικασιών.

Η συμφωνία, η οποία υπήρξε αντικείμενο έντονης διαπραγμάτευσης για επτά χρόνια μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Οττάβας, αναμένεται να τεθεί σε "προσωρινή" εφαρμογή από την 1η Μαρτίου. Μόνο οι πιο αμφιλεγόμενες διατάξεις, όπως το σύστημα επίλυσης συγκρούσεων επί θεμάτων επενδύσεων δεν πρόκειται να εφαρμοστούν προς στιγμήν.

Εφεξής, το κείμενο πρέπει να έρθει ενώπιον των 38 περιφερειακών ή εθνικών κοινοβουλίων. Μια διαδικασία που θα μπορούσε να διαρκέσει χρόνια.

Πολυάριθμες οι αντιρρήσεις που εγείρονται για την CETA, όπως στην Αυστρία, την Ολλανδία ή τη Γαλλία. Και ουδείς γνωρίζει τι θα συμβεί εάν ένα ή περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη συνέβαινε να μην επικυρώσουν την συμφωνία. Δεν υπάρχει καμία διάταξη στη Συνθήκη για αυτό.

Σύμφωνα με την Marianne Dony, Πρόεδρο του Ινστιτούτου Ευρωπαϊκών Σπουδών του Ελευθέρου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, η οποία ερωτήθηκε από την εφημερίδα Libération, «έστω και ένα μόνο κράτος να λείψει από το προσκλητήριο, η Συνθήκη δεν θα μπορέσει να τεθεί σε ισχύ και τούτο, για το σύνολό της, συμπεριλαμβανομένων των μερών που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα της Ένωσης.» 

 Ανάπτυξη και απασχόληση: Αμφιβολίες ως προς την αποτελεσματικότητα

Ενώ η κοινή γνώμη απορρίπτει ολοένα και περισσότερο την «ευτυχή παγκοσμιοποίηση» που τόσο έχει επαινεθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια (πράγμα που αποδεικνύεται περίτρανα από το Brexit και την εκλογή του Donald Trump), η ΕΕ επιμένει παρόλα ταύτα να ακολουθεί αυτήν την πορεία. Η CETA, για την Ευρωπαία Επίτροπο Εμπορίου Cecilia Malmström έγινε το σύμβολο του αγώνα για την καταπολέμηση του προστατευτισμού που επαγγέλλεται ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Αυτή η εμπορική συμφωνία «νέας γενιάς» θα έλθει να «τονώσει την ανάπτυξη και την απασχόληση σε ολόκληρη την Ευρώπη», διαβεβαιώνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε ένα έγγραφο 16 σελίδων που επικεντρώνεται, όπως μαρτυρεί και ο τίτλος του, αποκλειστικά στα «οφέλη της CETA. »

Oι Βρυξέλλες εκτιμούν ότι η CETA θα αυξήσει σχεδόν κατά 25% το εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ της ΕΕ και του Καναδά επιφέροντας μία αύξηση του ΑΕΠ της ΕΕ της τάξεως των 12 δισ. ευρώ ετησίως, όχι και τόσο σημαντικό ποσό, σε σύγκριση με την αύξηση των 14.600 δισ. ευρώ του ΑΕΠ της Ένωσης το 2015.

Από την πλευρά της απασχόλησης, τώρα, κάθε δισεκατομμύριο ευρώ ευρωπαϊκών εξαγωγών «θα υποστήριζε» (δεν θα δημιουργούσε) 14.000 θέσεις εργασίας, υπολογίζεται χονδρικά η Επιτροπή. Ενώ πέραν του Ατλαντικού, η καναδική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι θα δημιουργηθούν «80.000 νέες θέσεις εργασίας». Με τι χρονικό ορίζοντα; Ούτε αυτό θα το μάθουμε με ακρίβεια.

Προοπτικές δελεαστικές τις οποίες η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου απέρριψε στο σύνολό τους. Εξάλλου αυτή είναι και η μόνη κοινοβουλευτική επιτροπή που είχε καλέσει τους ευρωβουλευτές να απορρίψουν το κείμενο.

Στην καλύτερη περίπτωση, η CETA θα επέφερε «σε γενικές γραμμές οριακές αυξήσεις που δεν υπερέβαιναν το 0,018% για την απασχόληση στην ΕΕ σε μια περίοδο εφαρμογής έξι έως δέκα ετών», αποφάνθηκε σε μια γνωμοδότηση με ημερομηνία 8 Δεκεμβρίου.

Στην χειρότερη περίπτωση, η CETA θα προκαλέσει «πραγματικές απώλειες θέσεων εργασίας που θα ανέρχονται σε 204.000 σε ολόκληρη την ΕΕ, εκ των οποίων 45.000 θα αφορούν την Γαλλία, 42.000 την Ιταλία και 19.000 την Γερμανία», προσθέτουν οι ευρωβουλευτές, αναφερόμενοι σε μια μελέτη που δημοσίευσαν τον Σεπτέμβριο δύο ερευνητές του Πανεπιστημίου Tufts (της Μασαχουσέττης), ο Pierre Kohler και ο Servaas Storm.

http://tvxs.gr/news

Η διεθνοποίηση του κεφαλαίου και τα όρια του έθνους-κράτους (σύντομο απόσπασμα από το έργο του Simon Clarke)

Simon Clarke,H ταξική πάλη και η παγκόσμια υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου, σελ. 5-6.

Ουσιαστικό στοιχείο των συμβατικών ερμηνειών της μεταπολεμικής ανάπτυξης (post-war boom) είναι η πεποίθηση πως η αυξανόμενη διείσδυση του κράτους από την δεκαετία του 1930 στην κοινωνία των πολιτών (civil society) μετασχημάτισε τους νόμους κίνησης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής μέσα από την εγκαθίδρυση τρόπων ρύθμισης (modes of regulation) οι οποίοi θα μπορούσαν να περιορίσουν την τάση υπερσυσσώρευσης και κρίσης. Σύμφωνα με αυτή την άποψη,τα όρια αυτών των τρόπων ρύθμισης προσδιορίζονταν από το γεγονός πως αυτοί θεμελιώνονταν σε μια εθνική βάση,και έτσι έχουν υπονομευτεί προοδευτικά από την διεθνοποίηση του κεφαλαίου.

Είναι σίγουρα αληθές πως η ελευθερία του έθνους-κράτους να επιδιώξει μια ανεξάρτητη οικονομική πολιτική έχει μειωθεί δραματικά από την δεκαετία του 1970 λόγω της αυξανόμενης πίεσης του διεθνούς ανταγωνισμού και των κερδοσκοπικών κινήσεων του διεθνούς χρήματος. Ωστόσο,η διεθνοποίηση του κεφαλαίου δεν ήταν η πηγή των επανερχόμενων κρίσεων του τελευταίου τετάρτου τού [εικοστού] αιώνα. Η αυξανόμενη πίεση του διεθνούς ανταγωνισμού δεν έκφραζε τόσο την διεθνοποίηση του κεφαλαίου,όσο μάλλον την αναπτυσσόμενη υπερσυσσώρευση κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα. Πράγματι η διεθνοποίηση του κεφαλαίου συνεχίζει να είναι το μέσο δια του οποίου το κεφάλαιο επιδιώκει να υπερβεί τα εμπόδια που μπαίνουν στην συσσώρευση ενόσω τα περισσότερο δυναμικά κεφάλαια,με την εξελισσόμενη υποστήριξη του κράτους,προσπαθούν να κατακτήσουν τις παγκόσμιες αγορές. Η «διεθνοποίηση» συνιστά μια απειλή για τα ανεπαρκώς ανεπτυγμένα κεφάλαια (backward capitals),αλλά συνιστά επίσης και μια ευκαιρία για τα περισσότερο ανεπτυγμένα. Παρομοίως οι κερδοσκοπικές κινήσεις του διεθνούς χρήματος εκφράζουν όχι την κατάρρευση των προηγούμενων «εθνικών» τρόπων ρύθμισης,αλλά την άνιση ανάπτυξη του κεφαλαίου η οποία συνιστά το υπόστρωμα για τις αυξανόμενες ανισσοροπίες στις διεθνείς πληρωμές για τις οποίες χρηματοδότης θεωρούνταν το διεθνές κεφάλαιο. Η διεθνοποίηση του χρηματικού κεφαλαίου έκανε δυνατή την διατήρηση της συσσώρευσης,σε πείσμα αυτών των ανισορροπιών,μέσα από την μαζική επέκταση της διεθνούς πίστης (international credit). Έτσι η κρίση ήταν όχι το αποτέλεσμα της διεθνοποίησης του κεφαλαίου,αλλά μάλλον εκφράζει το γεγονός πως αυτή η διεθνοποίηση προσεγγίζει τα όρια της.

Η πεποίθηση πως η μεταπολεμική άνοδος βασιζόταν στην θεσμοποίηση (institutionalization) των μηχανισμών ρύθμισης της συσσώρευσης μέσα από την οποία η συσσώρευση του κεφαλαίου υποτάσσεται στην κατεύθυνση του έθνους κράτους είναι εξίσου εσφαλμένη. Μολονότι το κράτος σίγουρα παρενέβη περισσότερο ενεργά στην ρύθμιση της συσσώρευσης,αυτό το γεγονός δεν συνεπαγόταν μια αναστροφή της σχέσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και στο κράτος. Η κρατική παρέμβαση στη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου οριοθετούνταν από την αντιφατική μορφή της συσσώρευσης σε παγκόσμια κλίμακα. Οι τάσεις προς τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου και την απελευθέρωση της κρατικής ρύθμισης δεν είναι καθ' οποιονδήποτε τρόπο καινούργιες,αλλά υπήρξαν οι ηγεμονικές τάσεις από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ύστερα,κεντρικά χαρακτηριστικά του boom όπως επίσης και της κρίσης.

 https://bestimmung.blogspot.gr