Οι Ναζί της διπλανής πόρτας: Πως η Αμερική έγινε το ασφαλές καταφύγιο για πολλούς άνδρες του Χίτλερ [Μέρος Πρώτο]

Η Απελευθέρωση

Άνοιξη 1945

Στρατόπεδο συγκέντρωσης εκτοπισμένων Fohrenwald, έξω απο το Μόναχο.

Καθώς οι Ναζί τράπηκαν σε φυγή, τα θύματα τους ακόμα υπέφεραν.

Αυτοί ήταν οι “τυχεροί”: Εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι, Καθολικοί, ομοφυλόφιλοι, μάρτυρες του Ιεχωβά, Κομμουνιστές, Ρομά, και άλλα “παράσιτα” υποδουλομένα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, που με κάποιο τρόπο κατάφεραν να επιβιώσουν της γενοκτονικής μηχανής του Χίτλερ. Παρόλα αυτά, ακόμα και μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, οι επιζώντες παρέμειναν εγκλωβισμένοι για μήνες στα ίδια ακριβώς στρατόπεδα που οι Ναζί τους είχαν αφήσει να σαπίσουν.

Τα ονόματα αυτών που τους κρατούσαν αιχμάλωτους είχαν αλλάξει, με τις σκούρες σβάστικες των Ναζί να εχουν τώρα αντικατασταθεί με τις ανοιχτόχρωμες, πολύχρωμες σημαίες των συμμάχων να κυματίζουν πάνω απο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά οι φράχτες απο συρματομπλέγματα και οι οπλισμένοι φύλακες ακομα τους είχαν περιφραγμένους.

Βρίσκονταν σε ένα μεταπολεμικό κολαστήριο, σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, τις οποίες ενας υψηλόβαθμος απεσταλμένος του πρόεδρου Τρούμαν αργότερα θα σύγκρινε με αυτές που επιβλήθηκαν απο τους ίδιους τους Ναζί.

Ο Jacob Biber, ένας Εβραίος που επιβίωσε της Ναζιστικής κάθαρσης στην Ουκρανία, υπήρξε ανάμεσα σε αυτους που παρέμειναν εγκλωβισμένοι στο Αμερικάνικο στρατόπεδο συγκέντρωσης εκτοπισμένων στο Fohrenwald. “Νιώθαμε σαν πλεόνασμα για πέταμα”, γράφει ο Biber καθώς υπο κράτηση, “ανθρώπινα σκουπίδια τα οποία οι κυβερνήσεις του κόσμου με καποιο τρόπο ευχονταν να εξαφανιστούν”.

Οι συνθήκες που αντιμετώπισαν οι επιζώντες μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Συμμάχων μετά την ήττα της Γερμανίας εκείνη την μοιραία άνοιξη το 1945 ήταν αποκρουστικές. Και αυτό που έκανε τον εγκλεισμό τους ακόμα πιο αδιανόητο είναι οτι, την ιδια ώρα, οι Ναζί βασανιστές ήταν ελευθεροι. Με λίγα εμπόδια στο δρόμο τους, χιλίαδες βοηθοί του Χίτλερ, κατευθύνονταν στην Αμερική, με την βίζα στο χέρι ετοιμοι να ξεκινήσουν την ζωή τους απο την αρχή.

Αυτή η ανατριχιαστική ειρωνεία θα μπορούσε να εξηγηθεί καλύτερα σε μερικές απλές μαθηματικές πράξεις: για κάθε ναζιστή ο οποίος κατάφερνε να πάρει ένα χρυσό εισιτήριο από o Ευρώπη για το πέρασμα στην Αμερική σήμαινε ένα λιγότερο εκτοπίσμένο πρόσωπο στα συμμαχικά καλύμματα που θα ήταν σε θέση να βγεί έξω. Οι θεωρήσεις εισόδου προς την Αμερική, τους πρώτους μήνες και χρόνια μετά τον πόλεμο, ήταν πολύτιμες και λίγες, με περισσότερα από επτά εκατομμύρια άνθρωπους απέναντι που η Ευρώπη άφησε ανιθαγενείς [από τον πόλεμο], μόνο σαράντα χιλιάδες άνθρωποι έγιναν δεκτοί στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τα τρία πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο, παρά τις εκκλήσεις προς την Αμερική για να ανοίξει τις ακτές της. Ο παρατεταμένος αντι-σημιτισμός σήμαινε μαζικές άρνησεις των θεωρήσεων εισόδου σε επιζώντες του Ολοκαυτώματος που στοιβάζονταν σε στρατόπεδα εκτοπισμένων. Την ίδια στιγμή, συνεργάτες των Ναζί, ακόμα και τα μέλη των SS ειδικά στο στην εποχή των διωγμών του Χίτλερ, οι άνδρες που είχαν φορέσει με υπερηφάνεια την Ναζιστική στολή, ήταν συχνά σε θέση να εισέλθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες ως “πρόσφυγες πολέμου”.

Xιλιάδες ναζί κατάφεραν να μπουν μέσα από μόνοι τους, ξεγέλασαν εύκολα με το Αμερικανικό σύστημα μετανάστευσης. Αλλά εκατοντάδες περισσότεροι είχαν βοήθεια – από ανώτερους στρατιωτικούς και αξιωματούχους πληροφοριών στο Πεντάγωνο, τη CIA, καθώς και άλλους φορείς οι οποίοι πίστευαν ότι οι νέοι μετανάστες – παρά τους προφανείς ναζιστικούς τους δεσμούς, ή μερικές φορές εξαιτίας αυτών – θα μπορούσαν να βοηθήσουν να νικήσουν την Σοβιετική απειλή. Κανείς δεν “μισάει τους Σοβιετικούς περισσότερο από τους Ναζί”, όπως άρεσε σε αξιωματούχους στην Ουάσινγκτον να λένε , και ήθελαν να εκμεταλλευτούν αυτή την εχθρότητα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν το σπίτι σε άνδρες, όπως ο Jakob Reimer, ένας Ουκρανός υπήκοος που εγκαταστάθηκε στο Queens και έκανε μια καλή ζωή έχοντας ένα εστιατόριο και πουλώντας πατάτες τηγανιτές. Ερχόμενος στην Αμερική το 1952, ο Reimer περιέγραψε τον εαυτό του ως ένα από τους Γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου που εργάστηκαν σε μια δουλειά γραφείου στα χρόνια του πολέμου. Άφησε όμως έξω από την επίσημη βιογραφία του, γεγονότα τα οποία ήταν οι πιο τρομακτικές πτυχές της υπηρεσίας του τον καιρό του πολέμου : επιδρομές σε εβραϊκά χωριά σαν ένας πολυ-διακοσμημένος αξιωματικός των SS και εκπαιδευτής σε ναζιστές φύλακες στο Trawniki. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι μετανάστευσης δεν τον πίεσαν να εξηγήσει τι είχε κάνει κατά τη διάρκεια του πολέμου, και αυτός φυσικά δεν θα προσφερόταν να το κάνει σε εθελοντική βάση. Πήρε βίζα με λίγη δυσκολία, ενώ οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος στην Ευρώπη είχαν παλέψει για να βρούν κάπου που θα τους δεχόντουσαν. Όπως δήλωσε ένας Αμερικανός δικαστής δεκαετίες αργότερα: «ποτέ δεν είχε το δικαίωμα να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες … υπήρχε μόνο ένας περιορισμένος αριθμός των θεωρήσεων τότε, και ο κ. Reiner πήρε τη θεώρηση εισόδου ενός πραγματικού θύματος”.

Και έτσι, με την φρίκη που μαστίζονταν μέρη όπως η Βαρσοβία, το Trawniki και το Άουσβιτς, τέτοιοι τύποι κατάφεραν να καθαρίσουν αποτελεσματικά τις ιστορίες τους, ο Reimer και χιλιάδες σαν αυτόν, ήταν σε θέση να αυτοπροβληθούν σε ακριβώς το είδος προσφύγων του πολέμου που οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν πρόθυμες να καλωσορίσουν στις ακτές της, και να ξαναξεκινήσουν την ζωή τους. Είχαν γίνει Αμερικανοί.

Οι σύμμαχοι είχαν έρθει στον Χίτλερ από όλες τις πλευρές σε αυτές τις πρώτες μήνες του 1945. Οι Ρώσοι από τα ανατολικά, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί από τα δυτικά. Ένας-ένας, οι συμμαχικές δυνάμεις ανακάλυψαν σκηνές τρόμου και παραφροσύνης σε στρατόπεδα που είχαν εγκαταλειφθεί από τους υποχώρούντες Ναζί. Μέσα στα στρατόπεδα παρέμειναν δεκάδες χιλιάδες επιζώντες ανάμεσα σε σωρούς από άταφα πτώματα. Γενιές αργότερα, το μάτι του νου φαντάζεται πως ο κόσμος αγκάλιασε τους επιζώντες: τις σιδερένιες πύλες στα στρατόπεδα να αιωρούνται ανοικτές κατά την άφιξη των συμμαχικών δυνάμεων, και μια μάζα των λεπτών όσο τα κοκκαλα τους θυμάτων να ρίχνονται στα όλο αναμονή χέρια σε έναν κόσμο γεμάτο ταυτόχρονα με σοκ, ενοχή, και χαρά για τη διάσωσή τους. Όπως κάποιοι παγιδευμένοι ανθρακωρύχοι που είχαν απελευθερωθεί από ένα ορυχείο, ή κάποιους λανθασμένα κρατούμενους που εμφανίζονταν πίσω από τους τοίχους της φυλακής, και που ήταν ελεύθεροι επιτέλους. Ζεστά γεύματα και κρεβάτια, ντους και γιατροί να τους περιμένουν.

Η πραγματικότητα όμως, ήταν πολύ πιο σκοτεινή.

Πολλές χιλιάδες από τους επιζώντες δεν έφυγαν από τα συμμαχικά στρατόπεδα, μερικοί όχι για μήνες, μερικέοί όχι για χρόνια, μερικοί ποτέ. Χιλιάδες πέθαναν από ασθένειες και υποσιτισμό, ακόμη και μετά την ήττα του Χίτλερ. Στο Νταχάου, στο Μπέργκεν-Μπέλσεν, και σε δεκάδες στρατόπεδα εκτοπισμένων σαν κι αυτούς, που παρέμεινε στη φυλακή μέσα από τα τείχη που είχαν ανεγερθεί επί Χίτλερ. Με τους επιζώντες να περιβάλλονται από τη δυσωδία του θανάτου και την αθλιότητα, οι απελευθερωτικές συμμαχικές δυνάμεις, με επικεφαλής τον στρατηγό Dwight Eisenhower, δεν θα τους επιτρέψει να φύγουν. Ο κόσμος δεν ήξερε τι να κάνει με αυτούς.

Συνωστισμός και κακή διατροφή, οι επιζώντες αφέθηκαν να φορούν τις ριγέ στολές στο στρατόπεδο, τις ίδιες στολές που είχαν γίνει ένα τέτοιο τοξικό σύμβολο της ναζιστικής καταπίεσης. Σε ορισμένα στρατόπεδα, ήταν έγκλειστοι πλάι-πλάι ναζιστές αιχμάλωτους πολέμου που κρατούνταν εκεί, άτομα δηλαδή, που μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, ήταν οι βασανιστές τους τον καιρό του πολέμου. Μερικοί ναζιστές κρατούμενοι είχαν ακόμη τεθεί επικεφαλής των εβραίων κρατουμένων στα συμμαχικά στρατόπεδα, να τους διοικούν ακόμη και μετά την ήττα τους. Οι εξόριστοι Εβραίοι στα στρατόπεδα που ήταν αρχικά από τη Γερμανία, την Αυστρία και άλλες χώρες του Άξονα είχαν ταξινομηθεί και αντιμετωπίζονταν από τους συμμάχους όχι ως θύματα αλλά ως “υπήκοοι του εχθρού» λόγω των χωρών καταγωγής τους, δεν διέφεραν από τους ναζί κρατούμενους που φυλάκισαν μαζί τους.

Είναι εντυπωσιακό, πως χιλιάδες Γερμανοί γιατροί και νοσοκόμες που είχαν επιβάλει την γκροτέσκα εκδοχή ιατρικής περίθαλψης των Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξακολουθούσαν να εργοδοτούνται στα στρατόπεδα DP – μόνο που τώρα εργάζονταν για τους συμμάχους. Στο Νταχάου και μόνο, περισσότερο από εξακόσια άτομα ιατρικό προσωπικό από τη Βέρμαχτ στρατιωτική διαίρεση των Γερμανών – γιατροί, οδοντίατροι, νοσοκόμες και οι νοσηλευτές – υπολογίζονταν πλέον ως μέλη του συμμαχικού ιατρικού προσωπικού, και μπορούσαν να χειρίζονταν τους επιζώντες.

Πολλοί από τους Γερμανούς [κρατούμενους] μάλιστα την είχαν καλύτερα [από τους Εβραίους]. Στους συμμαχικούς καταυλισμούς των Γερμανών αιχμαλώτους πολέμου, πρώην Ναζί αξιωματικοί παρακολουθούσαν ταινίες, έπαιζαν ποδόσφαιρο, έπαιρναν ακόμη και μαθήματα κολεγίου. Στο Εβραϊκό στρατόπεδο εκτοπισμένων, εν τω μεταξύ, οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος πολέμησαν απλώς για να πάρουν επιπλέον μερίδες των μουσκεμένου μαύρου ψωμιού και καφέ για να αναπληρώσουν την πείνα των ετών του πολέμου.
* Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του βραβευμένου Αμερικανού δημοσιογράφου Eric Lichtblau “The Nazis next door: how America became a safe haven for Hitler’s men”
Μετάφραση: Αγκάρρα
http://agkarra.com

Σαν σήμερα το 1943 οι γερμανοτσολιάδες εκτελούν 283 αγωνιστές με αναπηρία.

Σαν σήμερα, στις 30 Νοέμβρη 1943 τη νύχτα, υπό τις εντολές και παρουσία του Φον Στρόουπ, οι γερμανοτσολιάδες έκαναν επίθεσή ενάντια στα 19 νοσοκομεία, που οι 15.000 ανάπηροι του ελληνοϊταλικού πολέμου, τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης.

Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Έσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο πόδια στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν. Άρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι.

Μετά απ' αυτές τις κτηνωδίες, οι ταγματασφαλίτες στοιβάζουν τους αναπήρους σε καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου.
Τα ξημερώματα μικτά εκτελεστικά αποσπάσματα από Γερμανούς και ταγματασφαλίτες εκτελούν 283 αγωνιστές με αναπηρία.

Ο «εγκέφαλος» που σχεδίασε την έφοδο στα νοσοκομεία και το άγριο χτύπημα των αναπήρων ήταν ο γνωστός και σαν «μαύρος» άνθρωπος Στ. Γονατάς, φυσικά μαζί με τον Ράλλη το δοσίλογο πρωθυπουργό, κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Γκεσταπίτη Φον Στρόουπ.

Διαβάστε περισσότερα

Στις 30 Νοεμβρίου του 2016 συμπληρώνονται 73 χρόνια από τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, όταν τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των γερμανοφασιστών κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν ν σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.

Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, οι ανάπηροι των μετώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μαζεύτηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας. Περίπου 15.000 ανάπηροι βρήκαν το πρώτο καταφύγιό τους, σε άθλιες συνθήκες, σε δεκάδες νοσοκομεία της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή, οι ανάπηροι άρχισαν τους αγώνες για την επιβίωσή τους και την υγειονομική περίθαλψή τους. Ιδιαίτερο μέτωπο άνοιξαν ενάντια στους αξιωματικούς – εγκάθετους της δοσίλογης κυβέρνησης που λυμαίνονταν τα νοσοκομεία.

Η κατάσταση στη χώρα άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Πλησίαζε ο χειμώνας 1941 – 42 και το φάσμα της πείνας ήταν ορατό. Το Σεπτέμβρη του 1941, ιδρύθηκε το ΕΑΜ που αμέσως επιδόθηκε σε ένα δύσκολο και επικό αγώνα για την ανύψωση του ηθικού του λαού και την πάλη του για την επιβίωση και τη λευτεριά του. Τα μηνύματα του ΕΑΜ πρώτοι τα πήραν οι ανάπηροι του πολέμου στα νοσοκομεία. Αρχισε η οργάνωση των νοσοκομείων στο ΕΑΜ. Στις 28 Οκτώβρη 1941 πραγματοποιείται η πρώτη οργανωμένη αγωνιστική εκδήλωση. Οι ανάπηροι μαζί με τους φοιτητές καταθέτουν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη κάτω από τα έκπληκτα μάτια των αρχών κατοχής.

Στα νοσοκομεία αρχίζει οργασμός οργανωτικής δουλειάς. Συγκροτούνται σε όλα τα νοσοκομεία Επιτροπές, καθώς και παννοσοκομειακή Επιτροπή. Στα νοσοκομεία δεν κατάφεραν ποτέ να εγκατασταθούν οι διοικήσεις που διόρισαν οι κυβερνήσεις των Ράλληδων. Το κίνημα των αναπήρων συντονίζεται με το φοιτητικό κίνημα, με τους δημόσιους υπάλληλους, τους μαγαζάτορες, τους εργαζόμενους.

Σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις της Αθήνας για ψωμί και συσσίτια, στις εθνικές επετείους της 25ης του Μάρτη και 28ης Οκτώβρη προπορεύονταν οι ανάπηροι και τραυματίες του αλβανικού πολέμου με τα αναπηρικά τους αμαξίδια – «μηχανοκίνητες φάλαγγες» τα είχε ονομάσει τότε ο λαός – με τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους ακόμα στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα αμαξίδια, να υποβαστάζουν τους ακρωτηριασμένους ή να οδηγούν τους τυφλούς.

Οι ανάπηροι συντονίζουν και συντάσσουν τις δυνάμεις τους. Καθορίζουν τρία κέντρα δράσης και συμπαράστασης στον αναπτυσσόμενο λαϊκό αγώνα. Λυκαβηττό – Τουρκοβούνια – Κέντρο Αθήνας, προς τα οποία συγκλίνει η δράση τριών γειτονικών ομάδων νοσοκομείων.

Η ανάπτυξη του αγώνα των αναπήρων εξοργίζει τις ελληνικές και γερμανοϊταλικές αρχές κατοχής. Στόχος τους τώρα είναι η διάλυση των νοσοκομείων. Εγινε η σκέψη να μαζέψουν όλους τους ανάπηρους στα Μέθανα, δήθεν για λουτροθεραπεία. Αλλά οι ανάπηροι ματαίωσαν την πονηρή αυτή «λύση». Στις 3 Μάρτη 1943 πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και βιοτέχνες. Πλήρωσαν με ακριβό τίμημα: 46 νεκρούς. Ομως, ούτε ένας Ελληνας δεν πήγε στο Ανατολικό Μέτωπο.

Στις 30 Νοέμβρη 1943 γύρω στις 3 τα ξημερώματα, έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης. Ο «εγκέφαλος» που σχεδίασε την έφοδο στα νοσοκομεία και το άγριο χτύπημα των αναπήρων ήταν ο γνωστός και σαν «μαύρος» άνθρωπος Στ. Γονατάς, φυσικά μαζί με τον Ράλλη το δοσίλογο πρωθυπουργό. Ελληνόφωνα στρατεύματα κατοχής, οι γερμανοτσολιάδες του Ράλλη, πάνω από χίλιοι, οπλισμένοι με γερμανικά όπλα, μεταφέρθηκαν με  καμιόνια κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του Γκεσταπίτη Φον Στρόουπ περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, για να τα καταλάβουν. Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες.
Ο Γονατάς, μάλιστα, είχε κυνικά δηλώσει σε μια επιτροπή αναπήρων. «Θα σας εξοντώσουμε όλους, γιατί είσαστε ΕΑΜίτες». Κι ο Ράλλης τους αποκαλούσε κηφήνες και αναρχικούς.

Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Έσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο άκρα στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν. Αρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι. Μεγαλύτερη αγριότητα και μίσος έδειχναν στα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, τα οποία υποδείκνυαν οι πράκτορές τους μέσα σε κάθε νοσοκομείο.

 Οι ανάπηροι φορτώνονται σε καμιόνια με προορισμό τις φυλακές Χατζηκώστα και το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Τα ξημερώματα εκτελούνται 283 αγωνιστές με αναπηρία.
Πηγή

Η φυλλάδα "Δημοκρατία" "αγιοποιεί" φασίστες, συκοφαντεί το ΕΑΜικό κίνημα, παραχαράζει την ιστορία

Του Γ. Γ.

Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώνεται απόλυτα ο τίτλος περασμένης ανάρτησή μας: «Η φυλλάδα "Δημοκρατία" αναβιώνει τα εμέσματα της χουντικής πατσαβούρας "Ελεύθερος Κόσμος"».

Από πληρωμένο διαφημιστικό της μαθαίνουμε ότι αυτή την Κυριακή η φυλλάδα κυκλοφορεί με ένα ένθετο το οποίο ανάμεσα στα άλλα μας γνωστοποιεί «Ποιος ήταν ο ρόλος του Γρίβα και της "Χ"».

Επειδή έχουμε την βεβαιότητα ότι η φυλλάδα θα προχωρήσει γι’ ακόμα μια φορά σε καραμπινάτη παραχάραξη της νεότερης ιστορίας μας και θα πάει να βγάλει λάδι τα κοινωνικά αποβράσματα, τα τομάρια που στελέχωσαν την φασιστική οργάνωση του Γρίβα, θα παρασιωπήσει την συνεργασία τους με τις δυνάμεις κατοχής και τα εγκλήματα που διέπραξαν σε βάρος του ελληνικού λαού, θα παραθέσουμε δυο αναρτήσεις  από τον ιστότοπο  «ιστορικά ντοκουμέντα». (Βρίσκονται εδώ και εδώ)

Η ίδρυση της οργάνωσης Χ 

Η οργάνωση Χ ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1943 από μόνιμους και έφεδρους αξιωματικούς. Βασικοί ιδεολογικοί άξονες της οργάνωσης ήταν ο αντιδημοκρατισμός, ο αντικομμουνισμός, η βασιλοφροσύνη και ο εθνικισμός.

Την πρώτη περίοδο της δράσης της, από την ίδρυσή της μέχρι το Συνέδριο του Λιβάνου, η μύηση των νέων μελών γινόταν με αυστηρά συνωμοτικό τρόπο. Μέχρι το τέλος του 1943, η οργάνωση Χ αριθμούσε περίπου 4.000 μέλη, τα περισσότερα από τα οποία ήταν συγκεντρωμένα στις περιοχές της Αττικής και της Βοιωτίας.

Οργανωτικά, η οργάνωση Χ είχε τη μορφή στρατιωτικής μονάδας με αρχηγό τον αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Γρίβα ο οποίος, κατά τη διάρκεια της κατοχής, υπηρέτησε ως δωσίλογος στο Γενικό Επιτελείο Στρατού.

Βασικοί χρηματοδότες της οργάνωσης Χ ήταν αστοί που είτε χρειάζονταν προστασία είτε επιθυμούσαν τη δυναμική αντιμετώπιση της αριστεράς, όπως ο βιομήχανος Χ. Ζαλοκώστας και ο βιομήχανος που δραστηριοποιούνταν στην Αίγυπτο, Θ.Κόζικας. [Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών, Διπλωματική εργασία του Δ.Δεμερτζή]

Η "Χ" στα χρόνια που ακολουθούν θα παίξει πολλαπλό ρόλο:

α) θα λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για πολλούς ταγματασφαλίτες, καθώς δεν είχε εκτεθεί σε εμφανή συνεργασία με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής

β) θα συμμετάσχει στα Δεκεμβριανά δίπλα στις αγγλικές και μοναρχικές-αστικές δυνάμεις

γ) θα αποτελέσει την κύρια παραστρατιωτική δολοφονική και εκβιαστική οργάνωση στην περίοδο της τρομοκρατίας μετά τη Βάρκιζα, που αποκλήθηκε Λευκή Τρομοκρατία.

δ) θα ενισχύσει τις κυβερνητικές δυνάμεις που θα πολεμήσουν το Δημοκρατικό Στρατό στον εμφύλιο

Η σχέση της οργάνωσης Χ με τους Γερμανούς

Παρά το γεγονός ότι διακηρυγμένος στόχος της οργάνωσης Χ ήταν η απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς, η Χ δεν έδρασε ποτέ ενάντια στους κατακτητές, αλλά μόνο ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Κατηγορήθηκε, μάλιστα, από πολλούς ιστορικούς ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς. 

Σε απόρρητη έκθεσή του για τη "Χ", ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα Lincoln Mac Veagh (26/10/1945) αναφέρεται σαφώς στη συνεργασία της με τους κατακτητές. "Καθώς μεγάλωνε ο έλεγχος των κομμουνιστών πάνω στον ΕΛΑΣ, η "Χ" γινόταν όλο και περισσότερο μια καθαρά αντι-κομμουνιστική οργάνωση. Λέγεται ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς, δίνοντάς τους πληροφορίες για τα πιθανά μέρη που βρίσκονται οι κομμουνιστές ηγέτες, και την ίδια στιγμή δεχόταν κάποια όπλα από τις γερμανικές αρχές, με τα οποία διεξήγε κατά καιρούς οδομαχίες κατά των Ελασιτών. Όσο μειωνόταν ο έλεγχος των Γερμανών πάνω στην Αθήνα, αυξάνονταν οι σποραδικές συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και "Χ", κι αυτό ήταν σε βάρος της "Χ"."

Από πολλές μαρτυρίες στη δίκη των δωσίλογων μαθαίνουμε ότι η οργάνωση Χ δεν προμηθευόταν απ'ευθείας από τους Γερμανούς τα όπλα, αλλά μέσω της δωσιλογικής κυβέρνησης Ράλλη και των Ταγμάτων Ασφαλείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι μία εβδομάδα πριν από την αποχώρηση των Γερμανών, ο στρατιωτικός διοικητής Αττικής, Π. Σπηλιωτόπουλος, παρέδωσε στην οργάνωση Χ πέντε χιλιάδες οπλοπολυβόλα. Με αυτό τον τρόπο, η οργάνωση Χ κατάφερε να συγκροτήσει ισχυρούς πυρήνες σε αρκετές περιοχές της Αθήνας και ιδιαίτερα στο Θησείο, περιοχή που αποτέλεσε το προπύργιο της Χ στη μάχη της Αθήνας κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών.

Ο Θανάσης Χατζής κατατάσσει την οργάνωση Χ στην κατηγορία των ομάδων που πέρασαν από το δωσιλογισμό στην "αγγλοφιλία". Στο βιβλίο του "Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε" γράφει: "Αυτόν τον καιρό (άνοιξη 1943) κάνουν την εμφάνισή τους και οι "μπουραντάδες" αστυνομικοί με τις χαρακτηριστικές κάσκες των SS, οι "μαντουβαλαίοι" στον Πειραιά, τα κοινωνικά αποβράσματα της Ειδικής Ασφάλειας, οι "Χίτες" του Γρίβα, οι εδεσίτες του Παπαγεωργίου και μια σειρά άλλοι εθνοπροδότες με επικεφαλής "εθνοσωτήρες της Στρατιωτικής ιεραρχίας" σαν τους Βεντήρη, Σπηλιωτόπουλο, Ζερβέα, Αντωνόπουλο, Σταθόπουλο, όλοι στην υπηρεσία του Ράλλη και μέσον αυτού των Γερμανών και ταυτόχρονα των Άγγλων." 

Ανάλογη είναι η εκτίμηση και του  Mark Mazower στο βιβλίο του "Στην Ελλάδα του Χίτλερ": "Στους δρόμους κάτω από το ναό του Θησείου, οι ένοπλοι της "Χ" αντάλλασσαν πυρά με τα περίπολα του ΕΛΑΣ κι έπαιρναν μέρος σε σημαίνουσες επιχειρήσεις πλάι στα Τάγματα Ασφαλείας. 'Σήμερα είναι με τους Γερμανούς, αύριο, όταν ξανάρθει ο ευλογημένος ο βασιλιάς, μ' αυτούς που θα τον φέρουν πίσω'. Έτσι εκτιμούσε το πιστεύω τους ένας παρατηρητής."  

Αλλά και ο Κρις Γουντχάουζ δεν χαρίζεται στην οργάνωση Χ: Στο βιβλίο του "Το μήλο της έριδος" γράφει: "Μια οργάνωση, για την οποία πολλά έχουν λεχθεί από την εποχή της Κατοχής, με την επωνυμία "Χ". Αυτή η οργάνωση, που έγινε αργότερα γνωστή σαν όργανο "αμέσου δράσεως" της μοναρχικής Δεξιάς, κάτω από την ηγεσία του συνταγματάρχη Γρίβα, έχει ισχυρισθεί ότι ήταν αντιστασιακό κίνημα κατά την Κατοχή. Αν ο ισχυρισμός αυτός αλήθευε, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν η μοναδική οργάνωση της Δεξιάς που δρούσε στην Αθήνα. Στην πραγματικότητα, όμως, το όνομά της ήταν άγνωστο, ακόμα και λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί. Αλλά και τότε, πάλι, το όνομα αυτό δεν σήμαινε τίποτα, που να είχε σχέση με Αντίσταση. Μόνο στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια απόκτησε μια ορισμένη σημασία: την απαίσια σημασία μιας Κου Κλουξ Κλαν. Κι αυτή επομένως η οργάνωση δεν έχει θέση σ' αυτή την παρουσίαση (των αντιστασιακών οργανώσεων).

Η συμβολή της οργάνωσης Χ στη Λευκή Τρομοκρατία

Λευκή Τρομοκρατία ονομάστηκε από τους ιστορικούς η περίοδος που ακολούθησε τη συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ μέχρι τον εμφύλιο. Ήταν μια περίοδος που χαρακτηρίστηκε από την εξαπόλυση βίας και τρομοκρατίας εναντίον της εαμικής αριστεράς που ενορχηστρώθηκε από την ηγεσία του επίσημου στρατιωτικού και αστυνομικού μηχανισμού και στην οποία συνέβαλαν τα μέγιστα ένα πλήθος ακροδεξιών παρακρατικών οργανώσεων που περισσότερο σε συμμορίες προσιδίαζαν, με πρώτη και καλύτερη την οργάνωση Χ.

Το ότι η οργάνωση Χ ήταν ξεκάθαρα μια τρομοκρατική οργάνωση είναι κάτι στο οποίο συμφωνούν ιστορικοί όλων των αποχρώσεων και μάλιστα η οργάνωση αυτή δεν περίμενε τη συμφωνία της Βάρκιζας για να αρχίσει το τρομοκρατικό της έργο.

Τρεις μόλις μέρες μετά την απελευθέρωση, μια ομάδα "Χιτών" πυροβόλησε στα τυφλά, πάνω σε μια διαδήλωση και δολοφόνησε 7 πολίτες. Όπως γράφει ο Περικλής Ροδάκης στο βιβλίο του "Δεκέμβρης 1944": "Οι συγκρούσεις των εξοπλισμένων από τους Άγγλους πια δεξιών ομάδων (χθεσινών συνεργατών των Γερμανών) και ειδικά της "Χ", γίνονται καθημερινό φαινόμενο στην Αθήνα. Στις 15/11/1944, μια διαδήλωση με αίτημα την τιμωρία των προδοτών και την εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τους συνεργάτες του κατακτητή, χτυπήθηκε στην πλατεία Ομονοίας από "Χίτες". Αποτέλεσμα 7 νεκροί και πολλοί τραυματίες."  

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, όμως, κυριολεκτικά αποθρασύνθηκε. Με τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και την επέκταση της δικαιοδοσίας της ελληνικής κυβέρνησης σε όλη την επικράτεια, άρχισε να εμφανίζεται στις επαρχιακές πόλεις και τα χωριά ένα πλήθος εθνικιστικών/ακροδεξιών οργανώσεων.
Οι οργανώσεις αυτές συγκέντρωναν βασιλόφρονες, οπαδούς του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, δωσίλογους, ταγματασφαλίτες και άλλους ακροδεξιούς. Μέχρι το καλοκαίρι του 1945, οι οργανώσεις αυτές είχαν καταφέρει να ενωθούν σε εθνικό επίπεδο και η οργάνωση Χ ήταν αυτή κάτω από την οποία συσπειρώθηκαν.

Σιγά-σιγά, η οργάνωση Χ αποκτούσε το χαρακτηριστικό προφίλ ενός φασιστικού κινήματος και εξαπλωνόταν. Σχεδόν σε κάθε πόλη δημιουργήθηκαν παραρτήματα της οργάνωσης Χ. Ανάμεσα στην οργάνωση Χ και την εθνοφυλακή, το στρατό και τη Χωροφυλακή, υπήρχαν στενές σχέσεις και έτσι άρχισε να δημιουργείται ένα κράτος εν κράτει που πολλές φορές φαινόταν ότι αυτό - σε σχέση με το επίσημο κράτος - είχε το πάνω χέρι.

Στην Αθήνα και τον Πειραιά, η αστυνομία  σε συνεργασία με την οργάνωση Χ και άλλες ακροδεξιές ομάδες χτυπούσε τις "κόκκινες" συνοικίες: Καισαριανή, Περιστέρι, Κοκκινιά, Νέα Ιωνία. Οι αποκλεισμοί  και τα μπλόκα που εφάρμοζαν έμοιαζαν εκπληκτικά με τις μεθόδους των Γερμανών κατακτητών με συλλήψεις, φυλακίσεις και δολοφονίες αριστερών.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Βούλγαρη, Κ.Τσάτσου, στα τέλη του 1945: " Ότε κατ' Απρίλιον ανελάβομεν το υπουργείον των Εσωτερικών, ένοπλαι οργανώσεις, ως η Χ, ήσαν εν πλήρει δράσει. Όχι μόνον συνελάμβανον άτομα, εν συνεργασία μετά των αρχών, όχι μόνον τα ανέκριναν μεταχειριζόμεναι μέσα βίας, αλλά και την νύκταν περιεπόλουν και ήσαν ούτως ειπείν μία σιωπηρώς καθιερωμένη κατάστασις"  [Τ. Κωστόπουλου, Η Λευκή Τρομοκρατία από το συλλογικό έργο "Ιστορία των Ελλήνων"]

Κι αν αυτά συνέβαιναν στην Αθήνα και τον Πειραιά, στην επαρχία τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Στο παρακάτω έγγραφο που εξέδωσε η οργάνωση Χ Πελλάνας (Λακωνίας) τον Οκτώβρη του'45, διαβάζουμε ότι"απαγορεύεται η κυκλοφορία των ατόμων των ανηκόντων εις το κομμουνιστικόν κόμμα πέραν της 7ης εσπερινής και μέχρι της 6ης πρωϊνής. Επίσης, απαγορεύεται η μετακίνησις παντός κομμουνιστού ανδρός ή γυναικός άνευ αδείας της Χ. Πας συλλαμβανόμενος άνευ αδείας, θα οδηγείται εις την αρμοδίαν αρχήν"

Χαρακτηριστικά είναι τα γεγονότα της Καλαμάτας τον Ιανουάριο του 1946. Τρεις διωκόμενοι αριστεροί στη Σπάρτη, για λόγους αντεκδίκησης, έστησαν ενέδρα και σκότωσαν έναν από τους ηγέτες της οργάνωσης Χ, τους σωματοφύλακες και το γιο του. Δύο μέρες μετά, μέλη της Χ πήραν εκδίκηση για το φόνο ρίχνοντας χειροβομβίδα σε ένα καφενείο όπου σύχναζαν αριστεροί με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο και να τραυματιστούν τέσσερα άτομα. Την επόμενη μέρα το ΕΑΜ οργάνωσε διαδήλωση και ως απάντηση οι δυνάμεις της Χ , που έφταναν τους 1.000 άντρες, απέκλεισαν όλες τις προσβάσεις προς την πόλη και με αρχηγό τον Β. Μαγγανά την κατέλαβαν για δύο μέρες. Κατά τη διάρκεια της κατάληψης, η οργάνωση Χ κατέλυσε τις αρχές της πόλης, διέλυσε τα γραφεία και τα τυπογραφεία της αριστεράς, ενώ συνέλαβε εκατοντάδες αριστερούς πολίτες. 

Οι πράξεις αυτές ανάγκασαν την κυβέρνηση Σοφούλη να κηρύξει στρατιωτικό νόμο στη Μεσσηνία και τη Λακωνία και ο Μαγγανάς υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από την πόλη. Η κυβέρνηση έστειλε στην Καλαμάτα τεθωρακισμένα, αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις αλλά ο Μαγγανάς διέφυγε ανενόχλητος παίρνοντας μαζί του ομήρους, από τους οποίους αρκετούς εκτέλεσε. Οι υπόλοιποι απελευθερώθηκαν ύστερα από προσπάθειες της βρετανικής αποστολής, της εκκλησίας και κυβερνητικών παραγόντων.

Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ο Μαγγανάς επικηρύχθηκε από την κυβέρνηση, δεν καταδιώχθηκε σοβαρά και παρέμενε ασύλληπτος για μήνες, ενώ κανένα από τα μέλη της οργάνωσης Χ που συμμετείχαν στη κατάληψη της Καλαμάτας δε συνελήφθη. Όπως έγραψε η εφημερίδα Το Βήμα, "πέντε αποσπάσματα χωροφυλακής που είχον σταλή δια την καταδίωξιν της συμμορίας Μαγγανά έστησαν διασκέδασιν μαζί της. Συμμορίται και χωροφύλακες έψησαν αμνόν και αφού ευωχήθησαν και εχόρευσαν, απεχωρίσθησαν φιλικώς".  [Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών, Διπλωματική εργασία του Δ.Δεμερτζή]

Τα γεγονότα της Καλαμάτας έδειξαν τη δύναμη της άκρας δεξιάς στην ύπαιθρο. Δύναμη που της επέτρεπε να αμφισβητεί την εξουσία του κράτους, ενώ το ίδιο το κράτος δεν έκανε ιδιαίτερες προσπάθειες να υπερασπιστεί το κύρος και την εξουσία του.

Η δύναμη της Χ έφτανε πλέον τους 50.000, από τους οποίους οι μισοί ήταν ένοπλοι. Από τα 4.000 μέλη του 1943, στα μέσα του 1945 έφτασε τα 50.000 και απέκτησε υπό τον έλεγχό της εκτεταμένες περιοχές της χώρας με αποτέλεσμα να μπορεί να επηρεάζει το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών. Σε αντίθεση με την αριστερά που είχε αφοπλιστεί και ακολουθούσε πολιτική αυτοσυγκράτησης, η ακροδεξιά ακολουθούσε επιθετική πολιτική με την ανοχή και τη στήριξη του επίσημου κράτους.

Μετά την επίσημη διάλυση της Χ, ως πολιτικοστρατιωτικής οργάνωσης, το μεν πολιτικό σκέλος της θα μετατραπεί σε "Εθνικόν Κόμμα Χιτών", ο δε ένοπλες ομάδες της θα αξιοποιηθούν από τη Χωροφυλακή. Τέλος, το Σεπτέμβριο του 1946 ο μηχανισμός της Χ θα χρησιμοποιηθεί για την επάνδρωση των επίσημων παραστρατιωτικών Μονάδων Ασφαλείας Υπαίθρου (ΜΑΥ)

Μετά την απόσυρσή τους από τα αστυνομικά τους καθήκοντα, οι Χίτες θα επικεντρωθούν στην εκκαθάριση της τέχνης και του πολιτισμού από τους αριστερούς, με καθημερινές συμπλοκές στις ανώτερες σχολές και οργανωμένη εκστρατεία αποκλεισμού εαμιτών ηθοποιών από τα θέατρα της πρωτεύουσας. Το πιο γνωστό επεισόδιο ήταν η επιδρομή εκατοντάδων ακροδεξιών στα θέατρα Ερμής και Λυρικόν, με αποτέλεσμα τη δολοφονία ενός ηθοποιού και τον τραυματισμό αρκετών άλλων.

______________

Πιστά στις διαταγές του Αρχηγού τους, τα όργανα της Χ σ’ όλες τις συνοικίες αναπτύσσουν έντονο χαφιεδική δράση.
Κάνουν εξακριβώσεις και ετοιμάζουν τους καταλόγους για τα έκτακτα τοπικά στρατοδικεία του Λάμπου και του Μπός που εκτελούν επί τόπου δεκάδες Ελληνες. Αμα τους έρχεται βολικό κάνουν και οι ίδιοι επιδρομές.

Ο λοχαγός Σταυρόπουλος επικεφαλής τάγματος της X έκανε επιδρομή στου Γκύζη στις αρχές του Φλεβάρη. Σκότωσε, τραυμάτισε, έδειρε και μάζεψε 50 πολίτες που τούς άφησε αφού τους ξυλοκόπησε άγρια. Είναι χαρακτηριστικό πως ο ίδιος και οι οπαδοί του φορούσαν στην επιδρομή προσωπίδες για να μην αναγνωρίζονται προσπαθώντας να σκεπάσουν τις άτιμες πράξεις   τους εναντίον του λαού.

Στην επιδρομή των Γερμανοτσολιάδων και του Μπουραντά στις βορειοανατολικές συνοικίες της Αθήνας στις 21-23 Απρίλη οι αλήτες αρχηγοί του Παγκρατίου Αλέκος και Νίκος Παπαγεωργίου μαζί με τους οπαδούς τους πήραν ενεργό μέρος. Είχαν έτοιμους τους καταλόγους για συλλήψεις και θέριζαν τον κόσμο με τα πολυβόλα τους. Οι ίδιοι Παπαγεωργίου έχουν κάνει σειρά συλλήψεις στο Παγκράτι Λαϊκών αγωνιστών που τους οδηγούν στα Τάγματα των Τσολιάδων όπου τους υποβάλουν σε φρικώδη βασανιστήρια. 

Αναφέρουμε για δείγμα την περίπτωση του ήρωα αγωνιστή  Αργυράκη. Τον έπιασαν, τον οδήγησαν στα Τάγματα και του ξερίζωσαν τα δόντια και τα νύχια για να μαρτυρήσει. Ο ηρωικός μας συναγωνιστής πέθανε μετά από φρικτά βασανιστήρια.

Οι σχέσεις της X με τα τάγματα των Γερμανοτσολιάδων είναι στενότατες. Ο Κουρκουλάκος από τους Ιδρυτές της X είναι τώρα επικεφαλής Συν/τος Τσολιάδων στην Πάτρα. Όλοι οι αξιωματικοί της X είναι ουσιαστικά και Αξιωματικοί Τσολιάδων. Ο Ταγματάρχης Μανωλάκος των Τσολιάδων ήταν και επικεφαλής Τάγματος X. Ο υπολοχαγός Παντελόπουλος κατατάχτηκε και  μυστικά στα Τάγματα Ασφαλείας και είναι ταυτόχρονα και Διοικητής του Τάγματος X στα Σεπόλια. Ο αδελφός του Σταυρόπουλου Ταγ/χης είναι και υπασπιστής του Ντερτιλή και ανακριτής - βασανιστής στα Τάγματα Ασφαλείας.

Ομάδες X στα Πετράλωνα με ταυτότητες υπογεγραμμένες από το Σίμαναν σε συνεργασία με τον Αστυνόμο των Μηχανοκινήτων Μπιτούνι έχουν κάνει εκατοντάδες συλλήψεις, παρέδωσαν πολλούς στους Γερμανούς και εκτέλεσαν άναντρα τους αγωνιστές Γρηγόρη Κότστρα και Αντωνιάδη. Είναι χαρακτηριστικό πώς η X συνεργάζεται στενότατα με τον ΕΔΕΣ και στις συσκέψεις των επιτελών της παίρνει μέρος και ο γνωστός Παναγιωτόπουλος αρχηγός εκτελεστικής ομάδας του ΕΔΕΣ στην Ειδική Ασφάλεια.

Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η Εθνική δράση της X.   

 http://tsak-giorgis.blogspot.gr

Φιντελ

 

Λεν ότι η Κούβα είναι φτωχή χώρα λόγω της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του Κάστρο. Με τι συγκρίνετε την Κούβα; Με την Ολλανδία; Το Βέλγιο; Τις ΗΠΑ; Την Βρετανία;

Χώρες που έκτισαν την οικονομία τους, την βιομηχανία τους και τον εθνικό πλούτο που συσσώρευσαν πάνω στις δεκάδες αποικίες που για αιώνες θέριζαν και λεηλατούσαν, τα εκατομμύρια σκλάβους που έγιναν λίπασμα στα γρανάζια της αυτοκρατορίας τους και τα εκατομμύρια των ντόπιων εργατικών τάξεων που δούλευαν μέχρι και 18 ώρες την ημέρα και πέθαναν στα 30 για να κτιστεί ο καπιταλισμός τους; Ο πλούτος τους είναι βουτηγμένος στο αίμα. Ξεχνάτε ότι αυτός ο πλούτος σας μυρίζει καμένη σάρκα.

Πόσες αποικίες λεηλάτησε η Κούβα για να κτίσει την οικονομία της; Πόσα εκατομμύρια σκλάβους από την αφρική χρησιμοποίησε μέχρι θανάτου; Πόσες ώρες δούλευαν οι Κουβανοί εργαζόμενοι από την αρχή της επανάστασης μέχρι σήμερα; Πόσα δις δολάρια έχασε από τον οικονομικό αποκλεισμό των ΗΠΑ που ακόμα συνεχίζεται;

Συγκρίνετε όμως την υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια της Κούβας με τα αντίστοιχα της Τζαμάικα και της Αιτής που είναι εκεί δίπλα. Συγκρίνετε τα και με τις ΗΠΑ αν σας περνάει. Για κάντε το…

 Υ.Γ. Ένα πολύ καλό ντοκιμαντέρ για τον Φιντέλ.

 http://agkarra.com

Η αλήθεια πίσω από μια φωτογραφία και η προπαγάνδα από τα Lidl

Άρης Χατζηστεφάνου

Αφού προσπάθησαν να παραπληροφορήσουν με φωτογραφίες νοσοκομείων από άλλες χώρες και χοντροκομμένα ψέματα για την υποτιθέμενη αμύθητη περιουσία του Φιντέλ Κάστρο, ορισμένοι δημοσιογράφοι επιστρέφουν με μια από τις παλαιότερες ιστορίες που αναπαράγουν τα ακροδεξιά site σε όλο τον κόσμο.

Ο Γιάννης Λοβέρδος παρουσίασε φωτογραφία του Κάστρο δίπλα στον δικτάτορα Πινοσέτ και χαρακτήρισε «αφελείς ελληνάρες» όσους μίλησαν θετικά για τον Κουβανό ηγέτη.

Βέβαια, η φωτογραφία τραβήχτηκε δυο χρόνια πριν από το πραξικόπημα που οργάνωσε η CIA για την ανατροπή και τη δολοφονία του προέδρου Αλιέντε στη Χιλή.

Ο Πινοσέτ ήταν τότε Γενικός Διοικητής της Φρουράς του Σαντιάγκο. Ο Κάστρο λοιπόν, ο οποίος βρισκόταν στην πόλη ως επίσημος προσκεκλημένος της κυβέρνησης της Χιλής, ήταν αναγκασμένος να τηρήσει το πρωτόκολλο και να φωτογραφηθεί με τους επισήμους.

Ο Γιάννης Λοβέρδος παραλείπει να σημειώσει ότι δυο χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Αλιέντε προήγαγε τον Πινοσέτ σε αρχηγό γενικού επιτελείου των ενόπλων δυνάμεων της Χιλής, μη γνωρίζοντας φυσικά ότι ο στρατηγός είχε ήδη έτοιμο το σχέδιο της ανατροπής και της δολοφονίας του.

Αν κατηγορήσουμε λοιπόν τον Κάστρο θα πρέπει να κατηγορήσουμε και τον Αλιέντε ότι φωτογραφιζόταν με τον υποψήφιο δολοφόνο του και άρα ήταν και αυτός δικτάτορας. Επιχείρημα για δημοσιογράφους και προπαγανδιστές από τα Lidl, οι οποίοι θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα για το πώς λειτουργεί το πρωτόκολλο των υπουργείων Εξωτερικών.

Αυτό επίσης που κανένας από τους επικριτές του Κάστρο δεν θέλει να θυμάται είναι ότι ο Πινοσέτ, όταν πλέον έγινε δικτάτορας και εφάρμοσε πειραματικά τον νεοφιλελευθερισμό, έγινε και προσωπικός φίλος της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Όταν η σιδηρά κυρία τον καλούσε στο Λονδίνο, ο Πινοσέτ είχε ήδη διατάξει να δολοφονήσουν χιλιάδες αντιφρονούντες και να τους θάψουν στην έρημο Ατακάμα. Είχε βασανίσει χιλιάδες άλλους πολίτες ενώ είχε διατάξει ακόμη και να σπάσουν τα δάχτυλα του Βίκτορ Χάρα πριν τον εκτελέσουν στο στάδιο του Σαντιάγκο.

Αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος υμνούν σήμερα οι εχθροί του Φιντέλ Κάστρο γιατί τους έφερε το οικονομικό δόγμα που υπηρετούν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Πηγή: info-war.g

Αρνητής της χούντας ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας;

Φαίνεται ότι η θάνατος του Φιντέλ Κάστρο θα μας αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο αρκετών ακόμη πολιτικών, δημοσιογράφων αλλά και κομμάτων στο επόμενο διάστημα.

Με ένα Tweet που αφήνει πολλά ερωτηματικά για τις θέσεις του κόμματός του απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών απάντησε π.χ ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας στις εκδηλώσεις τιμής για το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο.

«Αναρωτιέμαι πώς στ’αλήθεια οι Αριστεροί μπορούν να θεωρούν Χούντα ένα στρατιωτικό καθεστώς 7 ετών, αλλά Δημοκρατία μία χώρα χωρίς Εκλογές;» αναρωτήθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης.




Η λογική πίσω από το tweet είναι απλή και ξάστερη: αφού η Κούβα δεν έχει δημοκρατία, όσοι υποστηρίζετε το έργο του Φιντέλ Κάστρο δεν μπορείτε να θεωρείτε χούντα την επταετή δικτατορία της Ελλάδας. Προσοχή αυτό που τίθεται υπό αμφισβήτηση δεν είναι αν δικαιούμαστε, υπό αυτή τη συνθήκη, να ασκούμε κριτική στη χούντα (το οποίο θα ήταν ένα «λογικό» δεξιό επιχείρημα) αλλά αν ήταν πραγματικά χούντα.

Δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που ο εκλεκτός του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη δεύτερη σημαντικότερη θέση της ΝΔ επιχειρεί να υπερασπιστεί τη δικτατορία.

Χαρακτηριστική ήταν στο παρελθόν η άρνησή του να αποδεχθεί ότι υπήρχαν θύματα στο πολυτεχνείο– μια από τις πολλές απόψεις με τις οποίες ταυτίζεται με τη Χρυσή Αυγή.

Σε ότι αφορά την Κούβα έχουμε εξηγήσει πολλές φορές ότι μια χώρα που βρίσκεται σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγο του εμπορικού αποκλεισμού των ΗΠΑ (που συνδυάζονταν με στρατιωτικές επεμβάσεις ή απειλές επεμβάσεων, απόπειρες δολοφονίας πολιτικών ηγετών και ενίσχυση αντικαθεστωτικών δυνάμεων) δεν μπορεί να κριθεί με τα δεδομένα της αστικής δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο εάν το όνειρό της επαναστατικής Κούβας (ασχέτως του αν το εκπλήρωσε) ήταν να ξεπεράσει αυτή την αστική δημοκρατία και να προσφέρει την εξουσία απευθείας στο λαό της.

Ακόμη και υπό αυτούς τους όρους όμως η Κούβα διαθέτει δημοκρατικούς θεσμούς.

Κύριο χαρακτηριστικό είναι οι συνελεύσεις της γειτονιάς οι οποίες αντιστοιχούν σε περίπου 500 – 1.000 κατοίκους. Κάθε τέτοια συνέλευση συζητά κυρίαρχα για όλα τα λαϊκά προβλήματα.

Η συνέλευση εκλέγει υποψηφίους που λειτουργούν ως αντιπρόσωποι της γειτονιάς στη Δημοτική Συνέλευση της Λαϊκής Εξουσίας.

Επίσης σε κάθε 20 χιλιάδες κατοίκους αντιστοιχεί μια έδρα όπου εκλέγεται ένας βουλευτής της Εθνικής Συνέλευσης Λαϊκής Εξουσίας.

Εξαιρετική σημασία έχει επίσης το γεγονός ότι νόμοι (και οι ποινικοί, βέβαια) ερμηνεύονται και εφαρμόζονται στην Κούβα από αιρετούς και ανακλητούς από το λαό δικαστές (νομικούς και λαϊκούς, ενόρκους όπως το λέμε στη χώρα μας) με βάση τη διαδικασία που ορίζουν οι νόμοι.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανάλυση για τα προτερήματα αλλά και τις αδυναμίες του συστήματος στην Κούβα του πανεπιστημιακού Δημήτρη Καλτσώνη από το τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Σημαίνουν μήπως όλα αυτά ότι το σύστημα της Κούβας αποτελεί πρότυπο προς μίμηση ακόμη και για τα δεδομένα μιας σοσιαλιστικής δημοκρατίας; Σε καμία περίπτωση.

Σε μια χώρα όμως που δεν σεβόμαστε δημοψηφίσματα και δεχόμαστε να μας τοποθετούν δοτούς πρωθυπουργούς σαν τον Λουκά Παπαδήμο με εντολή της Κομισιόν και της ΕΚΤ καλό θα είναι… να βγάζουμε καμιά φορά το σκασμό.
Άρης Χατζηστεφάνου

Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Κούβα, μια Χώρα Ελεύθερη – Εξαιρετικά Ελεύθερη

Η χώρα μου, το μικρό αυτό αλλά ηρωικό νησί που δεν παραδίνεται στα πόδια της αυτοκρατορίας, είναι ένα παράδειγμα στην υπεράσπιση των πιο βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών της.

Παρά τα αδιαμφισβήτητα λάθη, τις γκάφες, τις αμέλειες που διαπράχθηκαν σε όλα αυτά τα χρόνια, η Κουβανική Κυβέρνηση έχει τον άνθρωπο στο επίκεντρο των πολιτικών της.
Η Κούβα επιδεικνύει περήφανα κοινωνικά πρότυπα που πολλές χώρες στον κόσμο, ακόμη και του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου, θα ζήλευαν για τους ανθρώπους τους. Μια χώρα φτωχή, του Τρίτου Κόσμου, και πάνω απ’ όλα εγκληματικά αποκλεισμένη από τη μεγαλύτερη δύναμη στον πλανήτη για περισσότερα από 50 χρόνια, δεν εγκατέλειψε ποτέ τους άνδρες, τις γυναίκες, τα παιδιά και τους ηλικιωμένους της.
Στη χώρα μου δεν υπάρχουν ζητιάνοι παιδιά ή πεινασμένα, απαιτείται από το νόμο να σπουδάσουν δωρεάν.

Στη χώρα μου, μπορεί κανείς να αποφοιτήσει δωρεάν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, χωρίς να του ζητηθεί η καταγωγή ή η φυλή του ή οι πολιτικές του πεποιθήσεις. (Ρωτήστε την φιλόλογο Yoani Sánchez, που παρά του ότι επιτίθεται με ψέματα τις τοπικές πολιτικές, ο γιος της ωφελείται από το δικαίωμα όλων.)
Στη χώρα μου, κανείς δεν χρειάζεται να πληρώσει ούτε μια δεκάρα για να εξεταστεί από γιατρό, ούτε για να λάβει πιο εξειδικευμένες θεραπείες, όπως γίνεται στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Η χώρα μου έχει περισσότερους από 50.000 γιατρούς στον κόσμο όλο, που φέρνουν την ελπίδα για ζωή ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές, όπου πολλές κυβερνήσεις δεν μεριμνούν ποτέ για να παρέχουν υγειονομική περίθαλψη στους ίδιους τους πολίτες τους.
Στη χώρα μου, μπορεί κανείς να περπατήσει οποιαδήποτε στιγμή, χωρίς τον κίνδυνο της απαγωγής ή επίθεσης από συμμορίες εμπόρων ναρκωτικών.
Στη χώρα μου, μπορεί κανείς να ονειρευτεί για ένα τελειοποιήσιμο μέλλον.

Εκείνοι που κατηγορούν και δαιμονοποιούν την Κουβανική Κυβέρνηση, είναι οι ίδιοι που εμποδίζουν την Κούβα από το να αποκτήσει το πράσινο λέιζερ ή το πράσινο φως ΚΤΡ, για τη θεραπεία των ασθενών με υπερπλασία του προστάτη.

Είναι οι ίδιοι που απειλούν με βαριά πρόστιμα τους παραγωγούς της επιστημονικής προόδου που προσπαθούν να πωλήσουν στην Κούβα.

Είναι οι ίδιοι που απειλούν τα εργαστήρια της Αμερικής, της Ευρώπης ή και της Ιαπωνίας που κατασκευάζουν ρετροϊκά, όπως το Τenofovir, (θεραπεία της ηπατίτιδας Β) και Telaprevir (θεραπεία της ηπατίτιδας C), με αποτέλεσμα αυτά να φοβούνται τις κυρώσεις των ΗΠΑ, εάν κάνουν εμπόριο με την Κούβα.

Εκείνοι που μας κατηγορούν για καταπατητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι εκείνοι που δεν επιτρέπουν το Ινστιτούτο Καρδιολογίας και Καρδιοχειρουργικής στην Κούβα να μην έχει διαθέσιμο έναν εξοπλισμό για την ανατομική μη-φθοροσκοπική τρισδιάστατη χαρτογράφηση, ο οποίος παράγεται από τις εταιρείες των ΗΠΑ Carto-Biosense και Saint-Jude.
Είναι οι ίδιοι που μας απαγορεύουν την αγορά και την χρήση του τροποποιημένου με πολυαιθυλενογλυκόλη ενζύμου (πεγκυλιωμένη μορφή) ή τη λήψη του βακτηρίου Erwinia carotovora, για την καταπολέμηση της λευχαιμίας στα παιδιά, και για πάνω από 10 χρόνια, απαγορεύονται στην Κούβα γιατί είναι αμερικανικής προέλευσης.

Εκείνοι που μας ζητούν, με τη σειρά μας θα τους αρνηθούμε να αποκτήσουν μεγαλύτερη ποιότητα θρεπτικών συστατικών, όπως το aminosteryl, ιδιαίτερα σημαντικό σε προ- και μετεγχειρητικά υποσιτιζόμενους ασθενείς με πολύπλοκες και κριτικές ανωμαλίες της καρδιάς, επειδή δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτό, μόνο και μόνο επειδή παράγεται από τα εργαστήρια Abbot, αμερικανικής προέλευσης.

Οι κατήγοροι μας, εμποδίζουν το Ινστιτούτο Ογκολογίας και Ραδιοβιολογίας να αγοράσει πλάκες ραδιενεργού ιωδίου για χρήση στη θεραπεία των παιδιών και ενηλίκων που πάσχουν από όγκο ρετινοβλαστώματος (συγγενής όγκος που αναπτύσσεται στον αμφιβληστροειδή), οι οποίες μπορούν να αγοραστούν μόνο από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι επικριτές μας απαγορεύουν στην Κούβα την αγορά των φαρμάκων Temozolamide (Temodar), κυτταροστατικό ειδικό για χρήση σε όγκους του κεντρικού νευρικού συστήματος (γλοιώματα και αστροκυτώματα), τα οποία θα αυξήσουν σημαντικά την επιβίωση και την ποιότητα ζωής των ασθενών, δεδομένου ότι έχει λίγες ανεπιθύμητες ενέργειες και είναι σχετικά εύκολο σε σύγκριση με χορήγηση άλλων φαρμάκων.

Εκείνοι που λένε ότι η Κούβα παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρνούνται στα παιδιά της Κούβας να χρησιμοποιήσουν την αμερικανικής κατασκευής συσκευή AMPLATZER, κατασκευασμένη από ειδικά υλικά για την αποφυγή οργανικής απόρριψης. Αυτή η συσκευή χρησιμοποιείται για το διαδερμικό κλείσιμο του διαφραγματικού ελαττώματος, (κλείνει το ελαττωματικό άνοιγμα μεταξύ της αορτής και των πνευμονικών αρτηριών, μια διαδικασία γνωστή ως επεμβατικός καθετηριασμός) που αποτρέπει τη χειρουργική επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, παρέμβαση επίσης επικίνδυνη, που απαιτεί εντατική φροντίδα και τρεις εβδομάδες αποκατάστασης.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επεδίωξαν για περισσότερο από μισό αιώνα, να σκοτώσουν τους ανθρώπους μας από πείνα, και παρά τις επιθέσεις, αυτοί ακόμη στέκονται όρθιοι και αγωνίζονται για το μέλλον τους.

Αν κάτι, λοιπόν, έχει απομείνει στην Κούβα, είναι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…

Του Miguel Fernández Martínez, cubalaislainfinita
(Μετάφραση στα Ελληνικά: Μυρσίνη Τσακίρη για το Sierra Maestra)

Aleida Guevara: «Η Κούβα δικτατορία; Ποια δικτατορία εκπαιδεύει τον λαό της να είναι αλληλέγγυος προς άλλους λαούς;»

H Aleida, κόρη του θρυλικού επαναστάτη Ernesto Guevara, η οποία είναι γιατρός και ειδικεύεται στην παιδιατρική, σε πρόσφατη συνέντευξη της στο RT, δήλωσε ότι οι δυτικές χώρες, οι οποίες συνδέουν την Κούβα με μια δικτατορία, δεν έχουν ιδέα τι είναι μια δικτατορία.

«Ποιος δικτάτορας ενδεχομένως θα ενδιαφερόταν για μια χώρα υγιή, η οποία θα παρείχε εντελώς δωρεάν σε όλους τους κατοίκους της ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλα τα επίπεδα;», είπε η Aleida.

Ποια δικτάτορα ανησύχησε ποτέ για την εκπαίδευση των ανθρώπων της;

Ποιος δικτάτορας θα ήθελε τον λαό του μορφωμένο και θα επέτρεπε την δωρεάν παροχή εκπαίδευσης στην χώρα του; Γιατί όσο πιο μορφωμένος είναι ο λαός, τόσο πιο ελεύθερος. Όλη την ώρα – όλα αυτά τα χρόνια, η κυβέρνησή μας, το κράτος μας προσπαθεί να αυξήσει το μορφωτικό επίπεδο του λαού. Μην συνδυάζετε λοιπόν αυτή την επιθυμία του να ανεβεί το πολιτιστικό επίπεδο του λαού μας με την απλή σκέψη του ότι είναι μια δικτατορία.

«Αλλά υπάρχουν και αλλά», πρόσθεσε. «Ποιος δικτάτορας θα εκπαίδευε τους άνδρες και τις γυναίκες της χώρας του να είναι αλληλέγγυοι προς άλλους λαούς του κόσμου; Πώς οι δυτικές χώρες μπορούν να συσχετίζουν αυτό με μια δικτατορία; Για μένα είναι αδύνατο, δεν μπορώ να το καταλάβω.»

Είναι αλήθεια πως η κουβανική πραγματικότητα είναι αυτή. Ο λαός της Κούβας, κάθε πολίτης του νησιού – μηδενός εξαιρουμένου -, έχει δωρεάν πρόσβαση στην υγεία, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην εκπαίδευση. Δεν υπάρχει ο όρος ‘ανεργία’ στο νησί και η λέξη ‘άστεγος’ είναι άγνωστη σε όλους τους κατοίκους του. 

Ο λαός της Κούβας είναι εκπαιδευμένος να έχει αλληλεγγύη, σεβασμό και αγάπη για τους άλλους ανθρώπους.

Η προθυμία και η ικανότητα του να βοηθήσει στη βελτίωση της ζωής άλλων ανθρώπων, παρά τις δυσκολίες που ο ίδιος μπορεί να αντιμετωπίζει, έχει περίτρανα αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν, ακόμα και στο πιο πρόσφατο. 

Τα επιτεύγματα της Κυβέρνησης του πολλά και σε διάφορους τομείς, δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν. Η πρόοδος του νησιού, ακόμα και σε δύσκολες περιόδους, είναι αξιοσημείωτη. 

Γι’ αυτό καλύτερα κάποιοι να ανατρέξουν σε λεξικά για να βρουν την έννοια της λέξης ‘δικτατορία’, πριν προλάβουν να χαρακτηρίσουν λανθασμένα μια Κυβέρνηση, η οποία από τη μόνη λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί είναι αυτή της «Επανάστασης».

Μυρσίνη Τσακίρη, Sierra Maestra

barbudosdesierramaestra

Οι Έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι που διαδίδουν «πειραγμένες» ειδήσεις για την Κούβα

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Κύπρου, Γιώργος Σμυρλής και το ίνδαλμα των Ελλήνων νεοφιλελεύθερων Θάνος Τζήμερος, ήταν δυο από τους πρώτους δράστες της επιχείρησης διασποράς ψευδών ειδήσεων σχετικά με τον Κάστρο.

Χρησιμοποιώντας τους λογαριασμούς του στο Twitter και το Facebook παρουσίαζαν εικόνες από την επιδημία χολέρας στην Αϊτή, αναφέροντας ότι ανήκουν σε νοσοκομεία της Κούβας.

Πέρα από την προφανή απάτη το εγχείρημά τους παρουσίαζε και μερικά ακόμη σημαντικά προβλήματα: Καταρχήν για την εξάπλωση της χολέρας στην Αϊτή έχουν κατηγορηθεί άμεσα και έμμεσα δυτικές ΜΚΟ και ο ίδιος ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.

Κατά δεύτερον οι πλαστογράφοι της πραγματικότητας δεν γνώριζαν προφανώς ότι η Κούβα έστειλε στην Αϊτή χιλιάδες γιατρούς οι οποίοι περιέθαλψαν δωρεάν το 40% των ασθενών μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2010.

Η διάδοση της προπαγάνδας, που συνήθως προέρχεται από ακροδεξιές ιστοσελίδες στο Μαϊάμι έφτασε όμως και σε μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ και συγκεκριμένα στο Πρώτο Θέμα και την iefimerida.

Αντιγράφουμε για το λόγο αυτό σχετικό κείμενο από το site Αγώνας της Κρήτης, που αποκαλύπτει την ύποπτη είδηση για την υποτιθέμενη περιουσία των 900 εκατομμυρίων του Φιντέλ Κάστρο.

«Με τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο γίνεται μία μάχη για τις εντυπώσεις και στο διαδίκτυο, και, δυστυχώς, οι πλαστές ειδήσεις που κυκλοφορούν δεν είναι λίγες.

Μία από τις πιο διαδεδομένες των τελευταίων ημερών στην Ελλάδα σχετίζεται με τον γιο του Φιντέλ Κάστρο, Αντόνιο, ο οποίος σύμφωνα με την είδηση έχει 900 εκατομμύρια δολλάρια ενώ οι κάτοικοι της Κούβας ζουν με 20 δολλάρια το μήνα. Την είδηση διέδωσε στην Ελλάδα το protothema.gr συμφερόντων Θέμου Αναστασιάδη και το iefimerida.gr για να διαδοθεί μετά από εκεί σε μία σειρά άλλες ιστοσελίδες.

Η αλήθεια, βεβαίως, είναι πολύ διαφορετική.

Η “είδηση” ξαναήλθε στη δημοσιότητα μέσω ιστοσελίδων “αντικαθεστωτικών” ΜΜΕ από τις ΗΠΑ, όπως το therealcuba που ειδικεύονται στην προπαγάνδα ενάντια στο καστρικό καθεστώς. Εκεί, ξαναειπώθηκε ότι ο Κάστρο έχει περιουσία 900 εκατομμυρίων δολλαρίων ενώ επαναδημοσιεύτηκαν φωτογραφίες από τις διακοπές του γιου του στη Μεσόγειο. Από εκεί πήραν την “είδηση” τα ελληνικά ΜΜΕ, και είπαν ότι η περιουσία των 900 εκατομμυρίων ανήκει στον γιο του Φιντέλ, Αντόνιο.

Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη είδηση είχε πρωτοέλθει στη δημοσιότητα το μακρινό 2006 από το περιοδικό Forbes. Η είδηση ήταν ένα τεράστιο ψέμα. Ουσιαστικά, το περιοδικό υπολόγισε όλες τις κρατικές υποδομές σα να ανήκουν στο Κάστρο. Κι έτσι, ο Φιντέλ Κάστρο έγινε ξαφνικά πολυεκατομμυριούχος.

Ήταν τόσο χονδροειδέστατο το ψέμμα ώστε ούτε η κυβέρνηση Μπους, ούτε η CIA προάσπισαν το δημοσίευμα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι και η Miami Herald, μία δεξιόστροφη εφημερίδα που έχει διασυνδέσεις με την κουβανο-αμερικάνικη μαφία η οποία είναι παραδοσιακά εχθρική προς το καθεστώς της Κουβανικής Επανάστασης έχει παραδεχτεί σε ανύποπτο χρόνο ότι ο Φιντέλ Κάστρο ζούσε μεν πάνω από τον μέσο όρο του λαού της Κούβας, όχι όμως πλουσιοπάροχα.

Γράφει η εφημερίδα από τις 8 Οκτωβρίου του 2000:

“Τα σπίτια τον Φιντέλ και Ραούλ είναι μεγάλα αλλά απλά διακοσμημένα… το καθιστικό του Φιντέλ είναι επιπλωμένο με απλά έπιπλε και δερμάτινους καναπέδες… η πιο μεγάλη πολυτέλεια στο σπίτι είναι μία μεγάλη τηλεόραση”

Ακόμα και το CBS παραδέχτηκε ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε το Forbes για να υπολογίσει την περιουσία του Κάστρο ήταν πλαστοί.

Όσον αφορά για το γιο του Φιντέλ, Αντόνιο Κάστρο, ένα από τα 10 παιδιά του Κάστρο από δύο διαφορετικούς γάμους και δύο εξωσυζυγικές σχέσεις, δεν ασχολήθηκε ποτέ με την πολιτική ενώ είναι ένας καταξιωμένος χειρούργος γιατρός που διατελεί υπεύθυνος της Κουβανικής και Ελβετικής Ομάδας μπέιζμπολ.

Πηγή:

http://info-war.gr/i-ellines-politiki-ke-dimosiografi-pou-diadidoun-piragmenes-idisis-gia-tin-kouva/

«Η Ιστορία θα με δικαιώσει»...

Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν το τελευταίο σύμβολο μιας επικής εποχής που δεν τελείωσε μαζί του την Παρασκευή. Είχε τελειώσει με τις...
αλλαγές που σφράγισαν τον κόσμο τα χρόνια 1989-1991. Οσο, όμως, εκείνος ζούσε την κρατούσε ζωντανή.

Ο υλικός κόσμος των παλιών ιδανικών, δηλαδή οι φορείς τους, είχε συρρικνωθεί απελπιστικά, αλλά μια χώρα και ένας ηγέτης συνέχιζαν να μένουν πιστοί στο ιδανικό της κοινωνικής επανάστασης, υπερασπίζοντας μόνοι εναντίον σχεδόν όλων αυτά που είχαν πετύχει. Δεν ήταν λίγο. Ηταν ένα παράδειγμα που απέπνεε την αίσθηση της αξιοπρέπειας και ενέπνεε τον σεβασμό και τον θαυμασμό ακόμη και των αντιπάλων τους.

Ο Φιντέλ έζησε ώς το τέλος της ζωής του με την αγάπη εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη και με το μίσος που έτρεφαν εναντίον του οι κάθε είδους ιμπεριαλιστές και εκμεταλλευτές χωρών και ανθρώπων.

Η επανάστασή του μπορεί να μη μετέτρεψε την Κούβα σε παράδεισο -πώς θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί αυτό σε μία μόνο χώρα περικυκλωμένη και αποκλεισμένη από ένα πολύχρονο και βάρβαρο εμπάργκο-, αλλά σίγουρα άλλαξε ριζικά τη ζωή των πολιτών της προς το καλύτερο.

Αρκεί να αναλογιστεί κανείς τι ήταν η Κούβα πριν από τη νικηφόρα επανάσταση που έφερε στην εξουσία τούς γενειοφόρους επαναστάτες.

Ο θάνατος του Φιντέλ σηματοδοτεί και τυπικά το τέλος της εποχής των οραμάτων και των ιδανικών για μια καλύτερη κοινωνία, όπως μορφοποιήθηκαν, γιγαντώθηκαν και επιχειρήθηκε να εφαρμοστούν στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Της εποχής των λαϊκών επαναστάσεων που προμήνυαν ότι το τέλος του καπιταλισμού δεν θα αργήσει. Της εποχής των μεγάλων επαναστατών ηγετών παγκόσμιας ακτινοβολίας.

Το τέλος αυτής της εποχής δεν σημαίνει και το τέλος της Ιστορίας, όπως λίγο-πολύ πιστεύουν όσοι ανακουφίστηκαν με τον θάνατο του Φιντέλ. Οι άνθρωποι δεν θα πάψουν να πιστεύουν σε ιδανικά και δεν θα σταματήσουν να αγωνίζονται για μια δικαιότερη κοινωνία.

Θα βρουν τους δρόμους για να το επιδιώξουν και να πετύχουν. Και είναι σίγουρο ότι στις αναζητήσεις τους ο Φιντέλ θα είναι ένα ισχυρό σημείο αναφοράς για να ξαναφωνάξει ακόμα μία φορά στους δικαστές του: «Καταδικάστε με! Η Ιστορία θα με δικαιώσει»...

efsyn.gr  nonews

Σε ευχαριστούμε Φιντέλ

Αισθάνομαι πολύ λίγος για να γράψω για τον Φιντέλ Κάστρο. Υπάρχουν οι άνθρωποι, υπάρχουν και οι θρύλοι. Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν -και θα είναι πάντα- θρύλος.

Το να ξεκινάς με 82 ανθρώπους για να ανατρέψεις το καθεστώς που έχει διαλύσει την πατρίδα σου, να σκοτώνονται μετά την πρώτη μάχη σχεδόν όλοι, να μην μένουν ούτε είκοσι, κι εσύ να καταφέρνεις να μπαίνεις νικητής στην Αβάνα, ως ηγέτης πια μιας λαϊκής επανάστασης, δεν πρέπει να έχει προηγούμενο ή επόμενο στην παγκόσμια ιστορία.

Αυτό έκανε ο Φιντέλ Κάστρο, έχοντας στο πλευρό του τον Τσε Γκεβάρα.

Και μετά, ο Φιντέλ Κάστρο και οι σύντροφοί του βρέθηκαν μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα «Τι κάνουμε μετά από μια νικηφόρα επανάσταση;».

Την πετάμε, επιστρέφουμε στο παλιό καθεστώς και περιμένουμε «να ωριμάσουν οι συνθήκες»;

Περιμένουμε να επαναστατήσουν και οι άλλοι λαοί;

Κι αν δεν επαναστατήσουν ποτέ;

Το ίδιο ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν ο Λένιν -όσο πρόλαβε γιατί πέθανε- και οι δικοί του σύντροφοι.

Διαρκής επανάσταση έλεγε ο Τρότσκι.

Ναι, αλλά πρέπει να νικάει η επανάσταση.

Όλα θα ήταν διαφορετικά στον πλανήτη αν και οι Γερμανοί κομμουνιστές είχαν νικήσει.

Αλλά δεν νίκησαν. Ήττήθηκαν.

Όλα θα ήταν διαφορετικά, αν ο Τσε Γκεβάρα -που προσπάθησε να συνεχίσει την επανάσταση στη Λατινική Αμερική- δεν είχε δολοφονηθεί στη Βολιβία.

Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ο ηγέτης μιας νικηφόρας επανάστασης σε εποχή Ψυχρού Πολέμου.

Το βλακώδες εμπάργκο των ΗΠΑ, που συνεχίζεται 56 χρόνια μετά, στέλνει τον Φιντέλ Κάστρο στην παρέα της Σοβιετικής Ένωσης -ο Κάστρο δεν ήταν κομμουνιστής όταν έμπαινε νικητής στην Αβάνα το 1959, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας ιδρύεται το 1965- και την Κούβα να προσπαθεί να κρατήσει τις σωστές αποστάσεις και να βρει τον δικό της δρόμο για τον σοσιαλισμό.

Δύσκολα πράγματα αυτά. Ειδικά, για μια μικρή χώρα που βρίσκεται δίπλα στην πιο ισχυρή χώρα του κόσμου και την πιο καπιταλιστική.

Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή, όπως έγραψε ο Μαρξ.

Σοσιαλισμός, ή παντού, ή πουθενά.

Για την ώρα, πουθενά. Η σοσιαλδημοκρατία έγινε κι αυτή νεοφιλελέ.

Δεν πέθανε ο Φιντέλ Κάστρο. Ο Φιντέλ Κάστρο έζησε. Στα όρια.

Εμείς είμαστε πεθαμένοι και δεν το ξέρουμε.

Σε κάθε περίπτωση, είναι εντελώς γελοίο να ζει κάποιος σε ένα προτεκτοράτο, όπως είναι η Ελλάδα, και να κάνει κριτική στον Φιντέλ Κάστρο.

Ο Κάστρο δεν έκανε εκλογές λένε κάποιοι.

Γιατί, εσύ που έκανες εκλογές, τι κατάλαβες;

Άλλα ψηφίζεις, άλλα γίνονται. Τα αντίθετα ακριβώς.

Ένα δημοψήφισμα το θυμάσαι; Ή το ξέχασες κι αυτό;

Καλό είναι σε αυτή τη ζωή να έχεις λίγη αυτογνωσία.

Καλό είναι να μπορείς να αντιληφθείς ποιος είσαι εσύ και ποιος είναι ο άλλος.

Όσο δύσκολο και επώδυνο κι αν σου είναι αυτό.

Αντίο Φιντέλ.

Ας είναι ελαφρύς ο βούρκος που μας πλακώνει.

 http://pitsirikos.net

Οι γιατροί της Κούβας που ταπείνωσαν τον καπιταλισμό

Από τα δεκάδες σχόλια που έκανε το ελληνικό και διεθνές φιλελευθεριάτο με αφορμή το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο έλειπε πάντα μια λέξη – η λέξη εμπάργκο.

Φαντάζει αδιανόητο πως μπορούν να μιλούν για μια χώρα, που επιβίωσε κάτω από το σκληρότερο και πιο μακροχρόνιο οικονομικό αποκλεισμό που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα τους τελευταίους αιώνες, και να ξεχνούν το στοιχείο που καθορίζει την ύπαρξή της.

Ο λόγος για τον οποίο νοιώθουν τα πόδια τους να τρέμουν όταν σκέφτονται το εμπάργκο είναι ότι σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει ένας κλάδος ο οποίος καταρρίπτει την κοσμοθεωρία τους για την ελεύθερη αγορά. Είναι ο κλάδος της υγείας.

Μόνο το γεγονός ότι η Κούβα έχει εδώ και δεκαετίες χαμηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας από την αμερικανική υπερδύναμη είναι αρκετό για να τινάξει στον αέρα κάθε επιχείρημα για το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα.

Η Κούβα βρίσκεται σήμερα στην παγκόσμια πρωτοπορεία σε αρκετούς τομείς της ιατρικής έρευνας.
Τη στιγμή που στις ΗΠΑ χιλιάδες άποροι πολίτες σχηματίζουν ουρές χιλιομέτρωνστις 5 το πρωί για να δουν έναν οφθαλμίατρο, Κουβανοί γιατροί έχουν πραγματοποιήσει τρία εκατομμύρια δωρεάν οφθαλμολογικές εγχειρήσεις σε 33 χώρες – κυρίως του Τρίτου Κόσμου.

Η Κούβα είχε εξάγει 50.000 γιατρούς που προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους – χρηματοδοτούμενοι παλαιότερα από την κυβέρνηση του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα.

Όταν ο (εμμέσως ιδιωτικοποιημένος ΠΟΕ) προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του για να αντιμετωπίσει τον ιό έμπολα, η Αβάνα είχε στήσει ήδη δωρεάν κλινικές σε χώρες της Αφρικής για να προλάβει την εξάπλωση του ιού και να βοηθήσει τους κατοίκους χωρών που λόγω της αποικιοκρατίας δεν είχαν τα μέσα να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Πως αντέδρασαν οι ΗΠΑ σε αυτή την κινητοποίηση; Προσπαθούσαν να πείσουν τους Κουβανούς γιατρούς να εγκαταλείψουν τους ασθενείς τους και να ζητήσουν άσυλο στην πλησιέστερη αμερικανική πρεσβεία.

Την ίδια ακριβώς πρακτική εφάρμοζαν και όταν η Κούβα έστειλε γιατρούς στην Αϊτή, οι οποίοι ανέλαβαν το 40% των θυμάτων ή όταν έστειλαν 2.400 γιατρούς για το σεισμό στο Κασμίρ το 2005 (οι οποίοι παρεμπιπτόντως άφησαν πίσω τους τουλάχιστον 30 νέες κλινικές). Οι αμερικανικές πρεσβείες προσπαθούσαν να τους απομακρύνουν από τους ασθενείς για να πετύχουν τα προπαγανδιστικά τους παιχνίδια.

Προσπαθώντας να ταπεινώσουν βέβαια την Αβάνα οι Αμερικανοί διπλωμάτες εξευτέλιζαν απλώς τη χώρα τους και το οικονομικό της σύστημα.

Ήταν φυσικά αναμενόμενο ότι μια χώρα που ζεί για δεκαετίες με ένα από τα χειρότερα εμπάργκο της ιστορίας θα είχε σημαντικές στρεβλώσεις στην οικονομία, την πολιτική αλλά και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το γεγονός όμως ότι υπό αυτές τις συνθήκες θα δημιουργούσε τομείς που θα ξεπερνούσαν σε αποτελεσατικότητα το αμερικανικό σύστημα είναι κάτι που ο μέσος φιλελές δεν θα μπορέσει να συγχωρέσει ποτέ στον Φιντέλ Κάστρο.

Άρης Χατζηστεφάνου

Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και ‘η εποχή των τεράτων’

Γράφει ο Κώστας Λάμπος
claslesdemocracy@gmail.com,
http://www.classlessdemocracy.blogspot.com/,


«Ένας Αρχηγός πρέπει πάντα να μιλάει σαν ποιητής. Πρέπει να μιλά

στο όνομα των θεών, των πνευμάτων και της ψυχής των νεκρών»

Pier Senterfer


«Όταν το παλιό αρνείται να πεθάνει και το καινούργιο αργεί

να γεννηθεί, τότε ζούμε στην εποχή των τεράτων»

Antonio Gramsci


«Τα όνειρα για μεγάλες αυτοκρατορίες έχουν πάντα κακό τέλος»

Marc Roche


«Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»

Ρήγας Φεραίος

Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου αποτελεί την προσπάθεια του σκληρού πυρήνα του, για τη συσσωμάτωση όλων των ανταγωνιζόμενων εθνικών και τομεακών τμημάτων του υπό ενιαία καθοδήγηση και με ενιαίο στρατηγικό σχέδιο για την αποτροπή των μεταξύ τους ανταγωνισμών και αντιθέσεων με κύριο στόχο την απόλυτη καθυπόταξη των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του πολιτισμού. Πρωταγωνιστής αυτής της πρωτοβουλίας είναι οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, πράγμα που στη τρέχουσα περίοδο ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου με τον αμερικανισμό[1], με την στρατηγική για την παγκόσμια ηγεμονία των ΕΠΑ.

Η προώθηση αυτού του σχεδίου σκόνταφτε στην ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και στον ανταγωνισμό μεταξύ των τριών μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας. Για να αποδυναμώσουν την Σοβιετική Ένωση οι ΕΠΑ ενθάρρυναν τις ευρωπαϊκές χώρες να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να προχωρήσουν στην στενότερη οικονομική συνεργασία που θα τις κάνει ανθεκτικότερες απέναντι στη σοβιετική οικονομική και πολιτική επιρροή. Παράλληλα εκμεταλλεύτηκαν την υποτιθέμενη ιδεολογική αντίθεση μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Κίνας και βοήθησαν την Κίνα να απομακρυνθεί από την σοβιετική επιρροή με μαζικές επενδύσεις αμερικανικών κεφαλαίων στην Κίνα. Με αυτές τις κινήσεις οι ΕΠΑ και οι σύμμαχοί της κατάφεραν να οδηγήσουν την Σοβιετική Ένωση να κάνει το ειρηνικό πέρασμά της από τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό στον ιδιωτικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, αντί να κάνει ένα βήμα μπροστά από την λεγόμενη δικτατορία του προλεταριάτου προς τον σοσιαλισμό της δημοκρατίας του προλεταριάτου.

Αυτή η εξέλιξη καταγράφτηκε ως ‘ο θάνατος του σοσιαλισμού’ και φούσκωσε τα πανιά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά πριν καλά-καλά τελειώσουν οι θριαμβευτικές ιαχές του αμερικανισμού, οι αρχιτέκτονές του κατάλαβαν ότι αντί να ανοίξει ο δρόμος τώρα που έφυγε από μπροστά τους το εμπόδιο, η Σοβιετική Ένωση, βρίσκονται μπροστά τους τρία σοβαρότερα εμπόδια, δηλαδή:

1. η Κίνα που χάρη στα αμερικανικά δολάρια αναδείχτηκε σε μεγάλη οικονομική δύναμη και σε νέο επίδοξο παγκόσμιο ηγεμόνα,

2. η Ρωσία που συνήλθε γρήγορα και ως μεγάλη και πλούσια χώρα ξαναμπήκε δυναμικά στο παιχνίδι των διεθνών εξελίξεων διεκδικώντας ρόλο αντίστοιχο των γεωπολιτικών της συμφερόντων και

3. η Ευρωπαϊκή Ένωση που κάτω από την πίεση των λαών των χωρών-μελών της χτίζει σταδιακά, αν και με πολλά ζικ-ζακ και πισωγυρίσματα, μια νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα προς την κατεύθυνση των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και πασχίζει να σταθεί στα δικά της πόδια και ανεξάρτητη τόσο από την αμερικανοΝΑΤΟϊκή κηδεμονία, όσο και από την γειτονική νεοτσαρική Ρωσία από την οποία όμως προμηθεύεται το 30-40% της αναγκαίας για την οικονομία της ενέργειας.

Μπροστά σ’ αυτή την νέα πραγματικότητα το σχέδιο για την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού παραπατάει και οι Ενωμένες Πολιτείες Αμερικής, με τα δεκάδες τρισεκατομμύρια δολάρια δημόσιο χρέος, κινδυνεύουν, χάρη και στην υπεροπτική πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων έναντι και των ίδιων των συμμάχων της, να χάσουν την εμπιστοσύνη των συμμάχων τους και συνεπώς και την πρωτοκαθεδρία για την παγκοσμιοποίηση. Ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου και οι αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης αποφάσισαν να δράσουν γρήγορα για να ρετουσάρουν το χλωμό πρόσωπο του ηγεμόνα που ξεθωριάζει και να ξαναδώσουν λάμψη στον αμερικανισμό. Γι αυτό επέλεξαν να προωθήσουν στην προεδρεία τον αφροαμερικανό Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα με την υπόσχεση: «Πρέπει να νικήσουμε στις εκλογές για να θεραπεύσουμε το αμερικανικό έθνος και να σώσουμε τον κόσμο»[2].

Είναι σαφές ότι ο 44ος πρόεδρος των ΕΠΑ με αυτές τις δηλώσεις του αναγνωρίζει ότι το αμερικανικό έθνος είναι άρρωστο, προφανώς επειδή βάλθηκε να υποδουλώσει με τη βία των καταστροφικών πολέμων ολόκληρη την ανθρωπότητα και συνεπώς χρειάζεται θεραπεία και το σημαντικότερο είναι ότι ομολογεί ότι πρέπει να σώσει τον κόσμο από το άρρωστο αμερικανικό έθνος. Για όποιον γνωρίζει ότι οι επαγγελματίες πολιτικοί, στο λεγόμενο κοινοβουλευτικό σύστημα της αστικής-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας του κεφαλαίου, δεν ασκούν πραγματική εξουσία, αλλά λειτουργούν ως εκτελεστικά όργανα της πραγματικής εξουσίας η οποία βρίσκεται στα χέρια της οικονομικής ολιγαρχίας και κατοχυρώνεται με θεσμούς, συντάγματα, νόμους και παρασυντάγματα τις θεμελιακές διατάξεις των οποίων δεν μπορεί να τα αγγίξει η δοτή πολιτική εξουσία, δεν είχε και δεν έχει ψευδαισθήσεις ούτε και για τις διακηρύξεις του όποιου αμερικανού προέδρου, που για να φτάσει στον λευκό οίκο έχει αποδεχτεί τους όρους του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και των πέντε-δέκα οικονομικών συμμοριών που ελέγχουν την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία. Γι αυτό γράφαμε τότε: «Εμείς της Πρωτοβουλίας Διαλόγου για ένα Νέο Ουμανισμό δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, αλλά θα ήμασταν οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων να μας διαψεύσει η πραγματικότητα. Γι’ αυτό λέμε με παρρησία τη γνώμη μας, τώρα, όταν άλλοι, αμερικανολάτρες και «αμερικανοαφοριστές» το έχουν ρίξει στις κατάρες, στο γλείψιμο και στο λιβάνισμα, και προωθούμε τώρα το διάλογο και λέμε παρών στον αγώνα για μια άλλη Αμερική και για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς καπιταλισμό και φτώχια, χωρίς ιμπεριαλισμό και πόλεμο. Για ένα κόσμο της Ισότητας, της Ελευθερίας, της Ειρήνης και της Ανθρωπιάς. Για ένα Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό»[3].
Δυστυχώς δεν διαψευστήκαμε. Ο 44ος πρόεδρος των ΕΠΑ, ο Μπάρακ Χουσεΐν Ομπάμα, συνέχισε με συνέπεια την απάνθρωπη και καταστροφική πολεμική πολιτική των προκατόχων του στην Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στην Ασία και προώθησε αποφασιστικότερα τα σχέδια για την παγκοσμιοποίηση κάνοντας δυό σημαντικές για τα σχέδια του αμερικανισμού τακτικές κινήσεις. Η πρώτη είναι η ενίσχυση του νεογερμανισμού[4] που απομακρύνει, την Ευρωπαϊκή Ένωση από τον δρόμο της σύγκλισης των οικονομιών και των λαών των χωρών-μελών της και της προσέγγισης του οράματος για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης η οποία μπορεί να φτάσει μέχρι τη διάλυση της Ε.Ε και η δεύτερη είναι η απόπειρα της ασφυκτικής ΝΑΤΟϊκής περικύκλωσης της Ρωσίας που φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο μιας νέας και πιο καταστροφικής πολεμικής περιπέτειας της Ευρώπης και του πλανήτη ολόκληρου, γιατί στην περίπτωση αυτή μπαίνουν στο πολεμικό θέατρο και η Κίνα και η Ινδία, στενοί σύμμαχοι της Ρωσίας στο Σύμφωνο της Σαγκάης.

Μπροστά σ’ αυτήν την εκδοχή, φαίνεται πως κάποια μερίδα του αμερικανικού κεφαλαίου αποφάσισε να αναθεωρήσει αυτή την επικίνδυνη και αδιέξοδη τακτική του αμερικανισμού και να προσπαθήσει προωθώντας μια πολιτική συνεργασίας με τη Ρωσία να την αποκόψει από τους ασιατικούς συμμάχους της για να την αναγκάσει, με το καλό ή με το ζόρι, να ενταχθεί στα σχέδια της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης υπό την σημαία του αμερικανισμού. Αυτή η δουλειά ανατέθηκε με τις πρόσφατες εκλογές στο όργανο του νεοχριστιανικού πολιτικού νεοπλάσματος, στον ‘έξυπνο φοροφυγά’, κατά δική του ομολογία, και πολυεκατομμυριούχο ρατσιστή και σύμμαχο της Κου-Κλουξ-Κλαν Donald Trump με μια ακόμα σοβαρή αποστολή που αποσκοπεί στην αναζωπύρωση του εθνικισμού σε πλανητική κλίμακα με την οποία ο καπιταλισμός θα απαλλαχθεί από την αναποτελεσματική πια αστική δημοκρατία, θα επαναφέρει ακόμα πιο αυταρχικά μοντέλα διακυβέρνησης, θα δουλοποιήσει τους εργαζόμενους και θα καταφύγει σε μια άλλου τύπου παγκοσμιοποίηση και στην Παγκόσμια Φασιστική Τάξη Πραγμάτων.

Αυτή η εκδοχή θορύβησε πολύ την παγκόσμια πολιτική γραφειοκρατία, η οποία αισθάνεται προδομένη από τα αφεντικά της, γιατί όπως ήδη διαφαίνεται, από τις λεγόμενες διειρηνικές και διατλαντικές συμφωνίες συνεργασίας[5], (Transpacific Partnership TPP, Transatlantic Trade and Investment Partnership TTIP, CiSA, CETA κ.λπ., κ.λπ.) το σχέδιο είναι ένας κορπορατισμός, όπου οι πολιτικές αρμοδιότητες θα ασκούνται από τις πολυεθνικές εταιρίες οι οποίες θα μοιραστούν ως περιουσιακά στοιχεία του ενεργητικού τους τις χώρες του πλανήτη και θα τις διαχειρίζονται ως υποκαταστήματα και θυγατρικές επιχειρήσεις τους με υπαλλήλους και με ιδιωτικούς πολιτικοστρατιωτικούς κομισάριους με τη βοήθεια τοπικών χαφιέδων και κουκουλοφόρων.

Ως αποτέλεσμα αυτού του πανικού της παγκόσμιας πολιτικής ελίτ και της υπόλοιπης διαμεσολαβητικής γραφειοκρατίας θα πρέπει να κατανοηθεί το τελευταίο ταξίδι του 44ου προέδρου των ΕΠΑ, του Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα, το οποίο σκηνοθετήθηκε με τρόπο που να εντυπωσιάσει τον παγκόσμιο πληθυσμό για τα πλεονεκτήματα της αστικής-αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την οποία κατά έναν ανιστόρητο τρόπο την εμφάνισε ως συνέχεια της αρχαίας Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας της Εκκλησίας του Δήμου, αποσιωπώντας ότι η αστική δημοκρατία εμφανίστηκε κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, με τη Γαλλική επανάσταση το 1789, ως πολιτική έκφραση του ανερχόμενου κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και φυσικά ως καρικατούρα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.

Το πέρασμα του Ομπάμα από την Ελλάδα, η επίσκεψή του στον Παρθενώνα και στο Μουσείο της Ακρόπολης και η ομιλία του στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος που αποκλήθηκε και ‘ύμνος στη Δημοκρατία’, με αντάλλαγμα υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για βοήθεια για τη μείωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και την υποκριτική έκφραση ευγνωμοσύνης προς την λεηλατημένη από Οθωμανούς, Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Αμερικάνους, Ελλάδα για τα όσα πρόσφερε στην ανθρωπότητα. Το ‘μανιφέστο του πλανητάρχη’ ήταν το εκθαμβωτικό περιτύλιγμα του πραγματικού σκοπού του ταξιδιού του στη Γερμανία όπου συναντήθηκε με την Άγγελα Μέρκελ και στη συνέχειά με τον πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολλάντ, και τους πρωθυπουργούς του Ενωμένου Βασιλείου Τερέζα Μέι, της Ιταλίας Ματέο Ρέντσι και της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι, για να τους διαβεβαιώσει ότι οι ΕΠΑ θα συνεχίσουν να προσφέρουν τη ΝΑΤΟϊκή προστασία, την οποία προεκλογικά αμφισβήτησε ο Trump, αλλά και για να απευθύνει την δραματική έκκληση προς τους Αμερικανούς και τους πολίτες όλου του κόσμου: «σώστε την Αμερική από τον εαυτό της», προφανώς εννοεί τη σωτηρία της Αμερικής από τη χίμαιρα του αμερικανισμού, τον οποίο ο ίδιος πιστά υπηρέτησε προς μεγάλη λύπη της Μαύρης Αφρικής και της εργαζόμενης ανθρωπότητας.

Είναι βέβαιο ότι το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ομπάμα προσπαθεί να χτίσει ένα τείχος ενάντια σ’ αυτό που έρχεται σημαίνει ότι γνωρίζει περισσότερο την κρίσιμη κατάσταση στην οποία έφερε τις ΕΠΑ και την ανθρωπότητα η πολιτική του για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης. Και προφανώς γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας τι σχεδιάζει ο σκληρός πυρήνας του κεφαλαίου με τη νέα κυβέρνηση, αλλά τελικά φαίνεται ότι εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να σωθεί η Αμερική όπως αυτός και τα πραγματικά αφεντικά του την αντιλαμβάνονται και να μην ματαιωθεί η εκδοχή της παγκοσμιοποίησης την οποία ο ίδιος πιστά υπηρέτησε.

Αυτό μαρτυρούν, το κοινό άρθρο Ομπάμα και Μέρκελ στο γερμανικό περιοδικό WIRTSCHAFTSWOCE (17.11.2016), που δημοσιεύτηκε την πρώτη μέρα της επίσκεψης Ομπάμα στο Βερολίνο καθώς και οι κοινές δηλώσεις τους. Ας δούμε μερικές χαρακτηριστικές από αυτές τις δηλώσεις τους με ένα σύντομο, αποκαλυπτικό της υποκρισίας τους, σχολιασμό τους:

· «Είναι αναγκαία η συνέχιση της συνεργασίας μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ό,τι αφορά […] την διατλαντική εμπορική συμφωνία TTIP».[..] «Η διατλαντική συμφωνία εμπορίου TTIP χωρίς αμφιβολία θα ωφελήσει τους Αμερικανούς και τους Γερμανούς εργοδότες, εργαζόμενους, καταναλωτές καθώς και τους γεωργούς». Ο υποτιθέμενος αντιλαϊκιστής Ομπάμα λαϊκίζει ξεδιάντροπα υποστηρίζοντας ότι οι διατλαντικές εμπορικές συμφωνίες δεν θα ωφελήσουν μόνο το κεφάλαιο, αλλά και τους εργαζόμενους, τους καταναλωτές και τους αγρότες, πράγμα που σε συνθήκες καπιταλισμού δεν επιβεβαιώνεται ποτέ, πουθενά και με καμιά αλχημεία. Εδώ ο λόγος είναι για τους γνωστούς δούρειους ίππους του αμερικανισμού, ενάντια στους οποίους έχουν ξεσηκωθεί όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, ακόμα και το περιβόητο γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο (Verfassungsschutz) διατύπωσε δημόσια τις αντιρρήσεις του γι’ αυτές τις συνεργασίες, με τις οποίες οι ΕΠΑ επιδιώκουν να προσαρτήσουν ως οικονομική ενδοχώρα την Ευρώπη και να την χρησιμοποιήσουν στρατιωτικά ενάντια στην Ρωσία που για τους δικούς της λόγους ασφαλείας εμποδίζει την παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία.

· «Το μέλλον ήδη συμβαίνει, η παγκοσμιοποίηση δεν γυρίζει πίσω και δεν θα υπάρξει επιστροφή στον κόσμο πριν από την παγκοσμιοποίηση». Αυτή η έκφραση ακούγεται ως απειλή ενάντια στην ανθρωπότητα η οποία τάχα έχει να επιλέξει μόνο μεταξύ της εποχής των ενδοϊμπεριαλιστικών καπιταλιστικών συγκρούσεων του 19ου και του 20ου αιώνα και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας της μονολιθικής φασιστικής παγκοσμιοποίησης. Αυτή η άποψη παραγνωρίζει ότι η εργαζόμενη ανθρωπότητα, οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού αρνούνται την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και κινούνται διαχρονικά στη Μεγάλη Πορεία τους προς μια μη-καπιταλιστική εποχή με στρατηγικό στόχο την κοινωνική ισότητα που θα στηρίζεται στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και θα πάρει τη μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας με περιεχόμενο την Αταξική Κοινωνία σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο.

· «Οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί πρέπει να αδράξουν την ευκαιρία να φτιάξουν την παγκοσμιοποίηση βάσει των αξιών και των ιδεών τους». Εδώ αποκαλύπτονται οι πραγματικές προθέσεις τους σύμφωνα με τις οποίες ‘οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί’ και όχι λ. χ. ο ΟΗΕ, ή έστω οι G20 θα φτιάξουν την παγκοσμιοποίηση βάσει των δικών του συμφερόντων. Η ιεράρχηση μάλιστα που θέλει πρώτα τους Γερμανούς και μετά τους Αμερικανούς θα μπορούσε να υποδηλώνει την αδυναμία των ΕΠΑ να προχωρήσουν μόνες τους την παγκοσμιοποίηση πράγμα που τους αναγκάζει να ζητήσουν τη βοήθεια του νεογερμανισμού. Ο υποτιθέμενος σοσιαλδημοκράτης, έστω και αμερικάνικης κοπής, Ομπάμα, προβοκάροντας άγρια τον διάδοχό του τον Τραμπ, παρουσίασε την Μέρκελ ως την διαδοχό του και ιδεώδη ηγέτιδα του ελεύθερου κόσμου, όπως έγραφε την ίδια μέρα και η εφημερίδα New York Times.

· «Το οφείλουμε στις επιχειρήσεις και τους πολίτες μας, ακόμη και σε ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα, να διευρύνουμε και να εμβαθύνουμε την συνεργασία μας». Ο Ομπάμα που στην Αθήνα διακηρύσσει ότι το σημαντικότερο πράγμα είναι το να είναι κανείς Πολίτης, στο Βερολίνο δίνει προτεραιότητα ‘στις επιχειρήσεις’ χωρίς το μας και σε δεύτερη μοίρα για να μην φανεί κυνικός και για διακοσμητικούς λόγους αναφέρει ‘τους πολίτες μας’ και την ‘παγκόσμια κοινότητα’, έκφραση που υποδηλώνει ότι στην αστική-αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπου διαπλέκονται το κεφάλαιο και τα πολιτικά κόμματα, στο κεφάλαιο ανήκουν οι επιχειρήσεις και στους επαγγελματίες πολιτικούς οι πολίτες ως ψηφοφόροι οι οποίοι με τις επιλογές τους νομιμοποιούν τα εγκλήματα του κεφαλαίου ενάντια στους ίδιους, στην ανθρωπότητα και στον πολιτισμό της.

· «Η συνεργασία μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας έχει επίσης διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην επίτευξη της συμφωνίας του Παρισιού. Υπάρχει χώρος στον κόσμο μας για την κοινή προστασία του πλανήτη μας». Ο Ομπάμα και η Μέρκελ υποκρίνονται όταν μιλούν για την προστασία του πλανήτη, γιατί γνωρίζουν ότι ο καταστροφικός καπιταλισμός που στηρίζεται στα ρυπογόνα ορυκτά καύσιμα κερδοσκοπεί καταστρέφοντας το περιβάλλον και γι αυτό άλλωστε αρνείται πεισματικά το πέρασμα στην καθαρή, ανανεώσιμη, φτηνή, δημοκρατική και αποκεντρωτική υδρογονοενέργεια που ακυρώνει τα ορυκτά καύσιμα, τις μηχανές εσωτερικής καύσης, το συγκεντρωτικό ενεργειακό σύστημα και τον καπιταλισμό τον ίδιο[6].

· «Είναι βαθιά η πεποίθησή μας ότι η συνεργασία μεταξύ Αμερικής και Γερμανίας είναι σημαντική για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας». Δεν μας είπαν όμως ποιος δημιούργησε και συντηρεί την κρατική και την διεθνή τρομοκρατία όλων των ειδών και μορφών για να τη χρησιμοποιεί ως άλλοθι για τους ‘προληπτικούς πολέμους’ και για τη λεηλασία του κόσμου. Και φυσικά δεν θα μας πουν ποτέ για την καθημερινή τρομοκρατία που ασκεί το κεφάλαιο πάνω στις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού για τη μεγιστοποίηση του κέρδους και για την διατήρηση της ‘κοινωνίας νεκροταφείο’.

· «Ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια μας δεσμεύει να προσφέρουμε ανθρωπιστική βοήθεια σε πολλά εκατομμύρια πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο, διότι γνωρίζουμε ότι η πραγματική ισχύς των αξιών μας μετράται από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους πιο αδύναμους και τους πιο ευάλωτους», δηλώνουν τέλος ο Ομπάμα και η Μερκελ αποκαλύπτοντας την απύθμενη υποκρισία τους απέναντι στα εκατομμύρια των προσφύγων και των μεταναστών που τους ξεριζώνουν βίαια από τις εστίες τους για να λεηλατήσουν τις πατρίδες τους με τους απάνθρωπους και καταστροφικούς πολέμους που οι ίδιοι σχεδιάζουν και διενεργούν για λογαριασμό του κεφαλαίου που υπηρετούν με σκοπό τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και του παγκόσμιου πλούτου.

Όλα αυτά δείχνουν τελικά ότι ο Ηγεμόνας, ως αμερικανισμός, παραπατάει και ζητάει βοήθεια από τον νεογερμανισμό που είναι έτοιμος να σωριαστεί μόλις οι ευρωπαϊκοί λαοί εγκαταλείψουν τους καναπέδες και ξαναβγούν στις πλατείες και τούτη τη φορά όχι για να φωνάξουν, αλλά για να πραγματοποιήσουν την μοναδική real democracy, την άμεση, την αταξική δημοκρατία[7].

Μετά από αυτή τη σύντομη ανάλυση ο καθένας μας οφείλει να σκεφτεί και να ξανασκεφτεί τη θέση του και το χρέος του και να πράξει ανάλογα. Πάντως η Λογική των αιώνων, των Λαών και των αγόνων δείχνει ότι το φωτεινό μονοπάτι της ανθρώπινης ιστορίας που οδηγεί στην κοινωνική ισότητα, στην αταξική δημοκρατία και σε έναν οικουμενικό ουμανιστικό πολιτισμό[8], δημιουργείται με τους αγώνες των διαχρονικών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και όχι με τα ξόρκια των σκοταδιστικών και τις ιδεολογίες των εξουσιαστικών ιερατείων και σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργείται από τα καμώματα των επαγγελματιών πολιτικών, των αχυρανθρώπων του κεφαλαίου. Γι αυτό ας πάψουμε να είμαστε ποίμνια αγυρτών[9] και οπαδοί πατριδεμπόρων και πολιτικών απατεώνων, κι ας συμπεριφερθούμε ως συνειδητοί Πολίτες αυτοδιαχειριστές της ζωής μας και της μικρής πατρίδας μας, ως εγγυητές του μέλλοντος των παιδιών των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών των παιδιών τους, αλλά και της μιας και μοναδικής μεγάλη και κοινής μας πατρίδας, του διαστημόπλοιου Γη.

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να βάλουμε τέλος στην εποχή των τεράτων και όλοι μαζί να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο της κοινωνικής ισότητας και αυτός δεν είναι άλλος από την δημιουργική οργή μας για βαθιά και ριζική ουμανιστική αποκαπιταλιστικοποίηση του μυαλού μας, του θεσμικού μας συστήματος, της οικονομίας μας, της κοινωνίας μας, του πολιτισμού μας, του πλανήτη μας. Καιρός για άλλες ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει.


[1] Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[2] Λάμπος Κώστας, Barack Obama. Ο 44ος πρόεδρος των ΕΠΑ: Η εκδίκηση της Αφρικής; https://tolimeri.wordpress.com/2008/11/04/barack-obama-%ce%bf-44%ce%bf%cf%,

[3] Λάμπος Κώστας, Η εκδίκηση της μαύρης Αφρικής ή το τέλος του ‘American Dream’; http://deltio11.blogspot.gr/2009/01/american-dream.html,

[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας Νεογερμανισμός. Ο νέος εφιάλτης της Ευρώπης; http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1225116,

[5] Βλέπε Λάμπος Κώστας Διατλαντικές Συμφωνίες. Δούρειοι ίπποι του Αμερικανισμού, http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/diatlantikes-symfonies-doyreioi-ippoi-toy-amerikanismoy,

[6] Για μια διεξοδική ανάλυση του ενεργειακού προβλήματος, βλέπε, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

[7] Λάμπος Κώστας, Αταξική Δημοκρατία και Ουμανισμός στον 21ο αιώνα, στο συλλογικό τόμο: Η Άμεση Δημοκρατία στον 21ο αιώνα. Αναζητώντας την ουσία πέρα από ιδεολογίες και μύθους, Νησίδες, Θεσσαλονίκη 2013.

[8] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.

[9] Βλέπε Λάμπος Κώστας, Θεός και Κεφάλαιο, Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015 και 2016.