Μέρκελ- Σόιμπλε οδηγούν το λαό τους σε νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών...

Αν η σοβαρότερη απειλή για τη δημοκρατία περιοριζόταν στους 300 γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες που κάνουν άνω κάτω την Αθήνα κι άλλες πόλεις τής χώρας κάθε τόσο θα ήμουν ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Δεν το γράφω γιατί θέλω να αθωώσω κάποια κακομαθημένα, στην πλειονότητά τους, κωλόπαιδα των βορείων και νοτίων προαστίων που πολεμούν δήθεν το σύστημα καταστρέφοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία μακριά από τα σπίτια τους. Ούτε έχει τόση σημασία να υπενθυμίσω τη ρητορική τού πάλαι ποτέ δικομματισμού και των διαπλεκόμενων μίντια πως τους έβαζε ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και να επικρατήσει ο μαρξισμός- λενινισμός...

Όλα αυτά τα "καλόπαιδα" πρέπει να συλληφθούν και να περάσουν κάποιο χρονικό διάστημα στη μπουζού μέχρι να αντιληφθούν ότι το κατεστημένο ενδυναμώνεται από το λούμπεν κύμα βίας και δεν αποδυναμώνεται. Αν στόχος είναι να τρομάξουν οι αστοί και μόνο, αυτός επιτυγχάνεται. Μόνο που ο κόσμος δεν αλλάζει από τους φοβισμένους και τους βιαιομανείς, αλλά από εκείνους που εκμεταλλεύονται κάθε παραθυράκι του για να φέρουν λίγο καθαρό αέρα κι όχι ποτισμένο από μολότοφ στις ζωές μας...

Ωστόσο, η δημοκρατία, έστω σε αυτή την κουτσουρουμένη κοινοβουλευτική της μορφή κι όχι αυτή που τόσο ύμνησε ο Μπαράκ Ομπάμα της κλασικής Αθήνας, κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τη ραγδαία άνοδο του εθνικισμού, του απομονωτισμού και του λαϊκισμού, που αποτελούν παράγωγα ενός σχεδόν παντελώς αρρύθμιστου και ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που διεύρυνε τις ταξικές ανισότητες, όπερ και τα μεταναστευτικά ρεύματα, και προκάλεσε πολέμους, όπερ και προσφυγικά κύματα. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω στα περισσότερα τουλάχιστον από όσα κομμουνιστικά είπε ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ στην ομιλία του στο "Σταύρος Νιάρχος", έστω κι αν ο ίδιος θα μπορούσε να αγωνιστεί πολύ σκληρότερα την τελευταία οκταετία για να υλοποιήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τις αναγκαίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης μεταρρυθμίσεις...

Όπως κι αν έχει, όμως, ο διάδοχός του στο Λευκό Οίκο και μια σειρά πολιτικών στην Ευρώπη που ευελπιστούν να αναλάβουν κεντρικότερο ρόλο το 2017 κομίζουν επικίνδυνες ιδεοληψίες επενδυμένες με τη στολή μιας μουχλιασμένης αντισυμβατικότητας. Υπερβολές; Το ίδιο θα μου λέγατε τέτοιες ημέρες το 2015 αν σας έγραφα πως σε ένα χρόνο από τότε η Μεγάλη Βρετανία θα έβγαινε από την ΕΕ κι ο Ντ. Τραμπ θα ήταν ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος...

Έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε για τη βιωσιμότητα της δημοκρατίας, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ να επιλέγει αυτό το θέμα για να συνδιαλλαγεί με τον ιστορικό τού μέλλοντος, η πλειονότητα των Ευρωπαίων ηγετών να κάνει έκκληση για παύση τής λιτότητας τουλάχιστον για ένα χρόνο κι όμως το δίδυμο της συμφοράς Μέρκελ- Σόιμπλε να επιμένει σε ένα μοντέλο το οποίο διαλύει την Ευρώπη, αποδομεί κοινωνίες κι αποκτηνώνει λαούς. Κι αυτό μόνο και μόνο για να κερδίσει τις ομοσπονδιακές εκλογές τού προσεχούς φθινοπώρου, σε ένα χρόνο δηλαδή από τώρα...

Κατά τα άλλα, η καγκελάριος κι ο υπουργός Οικονομικών της συνεχίζουν να παραδίδουν μαθήματα κατά τού λαϊκισμού σαν οι ίδιοι να είναι απρόσβλητοι από αυτή την ασθένεια κι όχι οι πιο αρρωστημένοι φορείς της. Αν επιμείνουν σε αυτό το δρόμο ενδεχομένως να διασωθούν πολιτικώς και να κρατήσουν τις θέσεις τους. Μόνο που θα πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρώς υπόψη πως θα ηγεμονεύουν πάνω σε ερείπια, θα εξουσιάζουν σκλάβους κι όχι πολίτες και θα είναι εκείνοι στους οποίους θα χρεώσει η Ιστορία έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Κι αν τον χάσουν να περιμένουν από τους νικητές, δυστυχώς για τον γερμανικό λαό, την εκδικητικότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, όπως το 1919, κι όχι τη γενναιοδωρία τής διαγραφής χρέους, όπως το 1953. Όπως στρώνεις, κοιμάσαι...

trypioevro

Επιστολή - έπος του Σαν Μαρίνο στους Γερμανούς διεθνείς: «Πάντα θα φοράτε λευκή κάλτσα με πέδιλο»

«Το να παίζεις απέναντι σε εθνικές ομάδες όπως αυτή του Σαν Μαρίνο δεν έχει σχέση με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα στο να παίζεις τέτοια ματς» δήλωσε ο Τόμας Μίλερ, για να πάρει λίγο αργότερα σκληρή απάντηση από το Σαν Μαρίνο.

Συγκεκριμένα, ο Διευθυντής Επικοινωνίας της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της χώρας, Άλαν Γκασπερόνι, δημοσίευσε έναν δεκάλογο - απάντηση στον Γερμανό ποδοσφαιριστή, εξηγώντας του τους λόγους για τους οποίους το παιχνίδι των δύο ομάδων ήταν πράγματι σημαντικό.

«Αγαπητέ Τόμας Μίλερ,

Έχεις δίκιο. Τα παιχνίδια σαν αυτό της Παρασκευής δεν είναι τίποτα. Για σένα. Από την άλλη, αγαπητέ Τόμας, δεν χρειάζεται να έρχεται στο Σαν Μαρίνο για το τίποτα σε ένα Σαββατοκύριακο, το οποίο χωρίς την Bundesliga, θα μπορούσες να το έχεις περάσει με τη γυναίκα σου στην πολυθρόνα της πολυτελούς βίλας σου ή θα μπορούσες να πάρεις μέρος σε events που διοργανώνουν οι χορηγοί σου για να βγάλεις χιλιάδες ευρώ.

Σε πιστεύω, αλλά επίτρεψέ μου να σου δώσω 10 καλούς λόγους, για τους οποίους πιστεύω ότι το ματς Σαν Μαρίνο - Γερμανία ήταν πολύ χρήσιμο και αν μπορείς σκέψου το και πες μου τι πιστεύεις.

1. Μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι ακόμη και σε μία αδύναμη ομάδα όπως η δική μας δεν μπορείτε να σκοράρετε - και μη μου πεις ότι δεν νευρίασες όταν ο Σιμοντσίνι σε σταμάτησε.

2. Μας βοήθησε να δείξουμε στους μάνατζέρ σας (και στους Μπεκενμπάουερ και Ρουμενίγκε) ότι το ποδόσφαιρο δεν ανήκει σε αυτούς, αλλά σε όλους όσοι το αγαπάνε, μεταξύ των οποίων - είτε σου αρέσει είτε όχι - βρισκόμαστε κι εμείς.

3. Θύμισε σε εκατοντάδες δημοσιογράφους σε ολόκληρη την Ευρώπη ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν τα όνειρά τους και όχι τους κανόνες σας.

4. Μας θύμισε ότι εσείς οι Γερμανοί δεν πρόκειται να αλλάξετε και ότι πάντα θα κάνετε bullying, έστω και αν δεν εγγυάται πάντα την επιτυχία.

5. Έδειξε ότι 200 τύποι στο Σαν Μαρίνο, που παίζουν για οποιονδήποτε λόγο, δίνουν πάντα το 100%. Ποιος ξέρει, ίσως μία μέρα όλες οι θυσίες τους δεν θα ανταμειφθούν με ένα παιχνίδι απέναντι στους παγκόσμιους πρωταθλητές.

6. Βοήθησε την Ομοσπονδία σας (όπως και τη δική μας) να συγκεντρώσει χρήματα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, με τα οποία μπορεί να χτίσει γήπεδα για τα παιδιά της χώρας σας, σχολεία και να κάνει τα γήπεδα πιο ασφαλή. Θα σας πω ένα μυστικό: Η Ομοσπονδία μας χτίζει ένα νέο γήπεδο σε ένα απομακρυσμένο χωριό, το οποίο λέγεται Acwuaviva. Θα μπορούσες να το χτίσεις σε έξι μήνες με τον μισθό σου, εμείς θα το κάνουμε με τα έσοδα από έναν αγώνα μαζί σας.

7. Βοήθησε μια χώρα, τόσο μεγάλη όσο το γήπεδό σας στο Μόναχο να γίνει πρώτο θέμα στον Τύπο για καλό λόγο, γιατί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι πάντα ένας καλός λόγος.

8. Βοήθησε τον φίλο σας τον Γκνάμπρι, να ξεκινήσει με την εθνική ομάδα και να βάλει τρία γκολ.

9. Έκανε μερικούς ανθρώπους στο Σαν Μαρίνο χαρούμενους, επειδή θυμήθηκαν ότι έχουν μια κανονική εθνική ομάδα.

10. Με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι παρότι φοράτε την καλύτερη φανέλα της Adidas, από κάτω είστε πάντα εκείνοι που φοράτε λευκές κάλτσες με σανδάλι.

Με αγάπη, ο Άλαν σας».

Πηγή: topontiki.gr

http://anemosantistasis.blogspot.com

17 ΝΟΕΜΒΡΗ--1973-- 17 ΝΟΕΜΒΡΗ-2016

 alitispress.blogspot.gr

17 ΝΟΕΜΒΡΗ--1973-- 17 ΝΟΕΜΒΡΗ-2016

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ «Κ»ΚΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟ ’73 ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ

Κάθε χρόνο μπροστά στο Πολυτεχνείο συντελείται ένα έγκλημα. Συνειδητά παραποιείται ένα μέρος της ιστορίας του λαού μας και αλλοιώνεται η μνήμη του. Όλοι αυτοί που μίσησαν βαθιά το Πολυτεχνείο, σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω στην πεσμένη του πόρτα. Όλοι αυτοί που φοβήθηκαν το λαϊκό ξεσηκωμό, σήμερα υποκρίνονται τους εμπνευστές και καθοδηγητές του.
Μα πάνω απ’ όλους χειρότεροι είναι οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ. Γιατί είναι αυτοί που ποτέ δε θέλησαν το Πολυτεχνείο. Ενώ τότε υπήρξαν οι μεγαλύτεροι εχθροί του, σήμερα είναι η μεγαλύτερη απειλή του.
 
Για να αποκαλύψουμε ακόμα και στο επίπεδο των αποφάσεων του «Κ»ΚΕ την αλήθεια, γιατί την πραγματικότητα την έζησαν χιλιάδες άνθρωποι που είναι αδιάψευστοι μάρτυρες, θα χρησιμοποιήσουμε ένα επίσημο ντοκουμέντο της ηγεσίας του. Είναι η απόφαση της 4ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του «Κ»ΚΕ, που έγινε τον Ιούλη του 1976 με τίτλο Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973(Εκδόσεις Οδηγητής, Αθήνα, 1983).
 
Πρόκειται για μιαν απόφαση που, παρά τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις, ήταν υποχρεωμένη να πει μερικές μισές αλήθειες. Ο λόγος είναι ότι τα γεγονότα ήταν ακόμα νωπά στις μνήμες και η πίεση στη βάση των μελών τους για την προδοτική τους στάση μεγάλη.

Πρώτο. Οι άνθρωποι του «Κ»ΚΕ δε θέλησαν ποτέ την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Όλες οι καταλήψεις, με κυριότερες εκείνες της Νομικής Σχολής το Φλεβάρη του ’73 και αυτή του Πολυτεχνείου της Αθήνας το Νοέμβρη του 1973, έγιναν παρά τη θέλησή τους. Γράφουν: «…Φαίνετε, δηλαδή, καθαρά η σωστή, γενικά, μελέτη των συγκεκριμένων αιτημάτων που προβαλλόταν και ότι αυτά, κατά σωστό τρόπο, εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας. Ωστόσο, η αδυναμία της πρόβλεψης των μορφών, που μπορεί να πάρει αυτή η πάλη, υπήρχε και στην επεξεργασία και της γραμμής της ΚΝΕ. Αντίθετα, τονιζόταν και μάλιστα έντονα (πράγμα που γενικά ήταν σωστό) ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του φοιτητικού κινήματος -και ειδικά με τη μορφή της κατάληψης κτιρίων- κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων στοιχείων. Αυτό όμως είχε και την αρνητική του πλευρά, γιατί περιόρισε σε λειψό, καθολικά απορριπτικό προσανατολισμό την αντιμετώπισή τους. Τονιζόταν (σωστά): όχι απρογραμμάτιστες ενέργειες, όχι καταλήψεις. Φαίνετε, δηλαδή, καθαρά η σωστή, γενικά, μελέτη των συγκεκριμένων αιτημάτων που προβαλλόταν και ότι αυτά, κατά σωστό τρόπο, εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας. Ωστόσο, η αδυναμία της πρόβλεψης των μορφών, που μπορεί να πάρει αυτή η πάλη, υπήρχε και στην επεξεργασία και της γραμμής της ΚΝΕ. Δεν γίνονταν όμως επεξεργασία συγκεκριμένων μεθόδων για τη θετική παρέμβασή μας σε οποιαδήποτε τέτοια ξεκομμένη ενέργεια, για την εξέλιξη της μέσα στα σωστά πλαίσια της ανάπτυξης της γενικότερης αντιχουντικής πάλης…» (κεφάλαιο 2, παραγρ. 2.1, σελίδα 22).
 
Δεύτερο. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε πέρα από τη θέλησή τους, πέρα από την καθοδήγησή τους. Στο ίδιο με προηγούμενα κείμενο γράφουν: «Η κατάληψη δεν έγινε άμεσα γνωστή στην καθοδήγηση του κόμματος και της ΚΝΕ. Θα αναφερθούμε πάντως εδώ στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε, και όταν έγινε γνωστή. Γενικά, είναι γνωστό ότι ο ρόλος του κόμματος και της ΚΝΕ ήταν καθοριστικός στην εξέλιξη των γεγονότων. Οι οπαδοί και τα μέλη του κόμματος και της ΚΝΕ όχι μόνο βρέθηκαν στο κέντρο των γεγονότων, αλλά έπαιξαν και βασικό, πολλές φορές, καθοριστικά καθοδηγητικό ρόλο σε αυτά, όπως φάνηκε και από όσα ειπώθηκαν ως εδώ και να αναφερθούν και παρακάτω. Αλλά, πέρα από αυτό, πρέπει να λεχθεί ότι η κατάληψη αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του κόμματος και της ΚΝΕ. Δεν ήσαν προετοιμασμένες να δουν τις μέθοδες παρέμβασής τους στα γεγονότα, καθώς και τις μέθοδες συντονισμού της δράσης τους. Η κομματική οργάνωση Αθήνας και το γραφείο του κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ είδαν κατ’ αρχήν την κατάληψη σα μια επικίνδυνη περιπλοκή προς την ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο και για εξέλιξη της εκδήλωσης σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις προς μία η περισσότερες κατευθύνσεις. Πιο συγκεκριμένα: Το Γραφείο Κλιμακίου της Κεντρικής Επιτροπής είχε δει την ανάπτυξη των αγώνων των φοιτητών, των εργαζομένων. Για εκδηλώσεις όμως σαν κι αυτές δεν είχε προβληματιστεί- "για αγώνα σε τέτοια έκταση δεν υπήρχε ούτε καν σκέψη". Είχε μόνο προγραμματιστεί, μαζί με την ΚΝΕ, μία δημόσια εκδήλωση για το Γληνό στις αρχές Δεκεμβρίου. "Τα γεγονότα μας έπιασαν απαράσκευους και μην προβλέποντας την έκταση τους". Το Γραφείο Κλιμακίου όχι μόνο δεν πρόβλεψε τα συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά ούτε μπόρεσε να τα παρακολουθήσει (και φυσικά, πολύ περισσότερο, να τα καθοδηγήσει) δεν ήξερε ούτε στην πορεία τους την έκταση που είχαν πάρει, αφού "ακόμα και την Παρασκευή το μεσημέρι είναι γεγονός ότι δεν πήγε το μυαλό μας πως τα γεγονότα θα έπαιρναν αυτή την εξέλιξη" (τα αποσπάσματα είναι από έκθεση, εκείνης της περιόδου, που Κλιμακίου). Το γραφείο της κομματικής οργάνωσης Αθήνας, επίσης δεν ήταν προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει τέτοια γεγονότα. Τα παρακολούθησε όμως από κοντά και προσπάθησε να κινητοποιήσει τις λαϊκές δυνάμεις. Το γραφείο του κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ έμαθε τα γεγονότα σχεδόν τυχαία την Πέμπτη το πρωί. Δεν εξασφαλίστηκε όμως άμεση επαφή ούτε με την ΚΟΑ, ούτε με το Γραφείο Κλιμακίου, ούτε με το γραφείο σπουδάζουσας της ΚΝΕ. Πρώτη του εκτίμηση ήταν ότι τα γεγονότα αποτελούν ανεύθυνη, ως ένα βαθμό, ενέργεια, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης » (κεφάλαιο 2, παραγρ. 2.3, σελίδα 31).
 
Τρίτο. Από τη στιγμή που οι φοιτητές κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, κύριο μέλημα του ψευτο»Κ»ΚΕ ήταν όχι να τη στεριώσουν, όχι να την αναπτύξουν, αλλά το πώς θα την ελέγξουν και τελικά θα τη σπάσουν. Γράφουν: «…Δύο μέλη του γραφείου κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, την Πέμπτη το πρωί, εξέτασαν τα γεγονότα επιτόπου, έκαναν τις πρώτες εκτιμήσεις και κατέληξαν σε μερικά μέτρα που έπρεπε να παρθούν. Οι εκτιμήσεις τους ήταν οι παρακάτω: η "παθητική" στάση της Αστυνομίας προβλημάτιζε. Η "κατάληψη" απ’ έξω έδινε εντύπωση, τότε ακόμα, εξτρεμισμού. Τα αριστερίστικα συνθήματα επικρατούσαν. Γίνονταν προκλήσεις σε αστυνομικούς. Οι χειρόγραφες προκηρύξεις (τρυκ κλπ) καθώς και η πολυγραφημένες, είχαν προωθημένα και αριστερίστικα συνθήματα . Ήσαν, οπωσδήποτε, πρόχειρα και πολλά αυτοσχέδια. Έτσι, εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν, ως ένα βαθμό, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό, γενικά ήταν κατά των καταλήψεων και των βιαστικών και απρογραμμάτιστων ανοιχτών εκδηλώσεων. Η θέση αυτή, φυσικά, δεν ήταν πολύ καθαρή και επεξεργασμένη…Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της οργάνωσης, οι δύο καθοδηγητές της ΚΝΕ περιορίστηκαν κυρίως στο πώς θα ελεγχθεί η κατάσταση, με σκοπό την απαγκίστρωση» (σελίδα 51). Και αλλού επίσης έγραφαν: «το μεσημέρι της Παρασκευής, λίγα λεπτά πριν από τη συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής, ο τότε γραμματέας ΚΝΕ του Πολυτεχνείου συναντά μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και του ανακοινώνει ότι λίγο πριν η καθοδήγηση του έβαλε ζήτημα για το πώς θα κατορθώσουν να φύγουν από το Πολυτεχνείο» (κεφάλαιο 3, παραγρ. 3.2,σελίδα 39).
 
Τέταρτο. Παρά τα αντίθετα σημερινά τους λόγια, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να περιορίσουν το περιεχόμενο της λαϊκής εξέγερσης. Θέλησαν να κόψουν τον ευρύ πολιτικό του χαρακτήρα, επιδίωξαν να εμποδίσουν τους φοιτητές να ενωθούν με τον λαό και να αποδυναμώσουν έτσι τη βάση του αγώνα με την προβολή αποκλειστικά φοιτητικών αιτημάτων. Κι ενώ στην πραγματικότητα προωθούσαν αποκλειστικά φοιτητικά αιτήματα, στο κείμενό τους δειλά - δειλά προσπαθούν να μετριάσουν αυτό το γεγονός. «Το απόγευμα της Πέμπτης φτάνει στους συνδικαλιστές μια γραμμή που ζητούσε να ρίχνονται βασικά φοιτητικά αιτήματα, η οποία δεν “πιάνει” ούτε στα μέλη μας. Και όπου την υπερασπίστηκαν έτσι απόλυτα ζημίωσε. Και είχε σαν αποτέλεσμα ορισμένα στελέχη της Α/Ε να αποτύχουν στις εκλογές των γενικών συνελεύσεων. Το βράδυ της Πέμπτης ρίχνεται το σύνθημα "Απεργία Γενική", που υποστηρίχθηκε και υποβοηθήθηκε από τον Ρήγα Φεραίο και τους αριστεριστές. Πολλοί Κνίτες, και από αυτούς που συμμετείχαν σε καθοδηγητικά όργανα, το υιοθέτησαν αργότερα, για να το εγκαταλείψουν όλοι την Παρασκευή το πρωί, αν και, παρόλα αυτά, το σύνθημα επανήλθε και αργότερα. Από την Παρασκευή το πρωί μπαίνει ακόμα μεγαλύτερη πειθαρχία, τα συνθήματα γίνονται πιο σωστά. Γενικότερα, στο θέμα των συνθημάτων παρουσιάστηκαν σοβαρές αδυναμίες, στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω πιο συγκεκριμένα. Από την νύχτα της Πέμπτης γίνονται γενικές συνελεύσεις, που εκλέγουν άμεσα νέα Συντονιστική Επιτροπή γιατί αμφισβητούνταν η εγκυρότητα της πρώτης, επειδή δεν είχε εκλεγεί στη διάρκεια των γεγονότων. Η κάποια ταλάντευσή μας, η κάπως μονοκόμματη προβολή, επί ένα διάστημα της γραμμής για τα φοιτητικά μόνον αιτήματα και μια ορισμένη αδράνεια, επειδή έλειπε η ενιαία καθοδήγηση, δεν μας επέτρεψαν να επιλέξουμε την πλειοψηφία στη νέα Συντονιστική Επιτροπή από οπαδούς ΚΝΕ-Α/Ε. Οι εκλογές ευνοούν το Ρήγα Φεραίο και τους αριστεριστές. Από τα 32 μέλη της τα 7 είναι της Α/Ε, 8 του Ρήγα Φεραίου, 3 με 4 αριστεριστές οργανωμένοι και άλλοι διαφόρων τάσεων, βασικά αριστεριστές, ανοργάνωτοι. Υπήρχαν επίσης 2 εκπρόσωποι της "εργατικής συνέλευσης"…» (κεφάλαιο 3, παραγρ. 3.1, σελίδα 37).
 
Πέμπτο. Προσπάθησαν με τον αισχρότερο τρόπο να κατασυκοφαντήσουν αυτούς που πραγματικά έκαναν το Πολυτεχνείο. Έτσι στο όργανο τους Πανσπουδαστική Νο 8, που κυκλοφόρησε το Γενάρη-Φλεβάρη του ’74, δημοσιεύουν κείμενο υπογράφοντας ψεύτικα σα Συντονιστική Επιτροπή, όπου θρασύτατα έγραφαν: «καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννοπούλου». Οι «προβοκάτορες» ήταν 1000 περίπου φοιτητές που κατέβηκαν μετά την συνέλευση της Νομικής και μπήκαν στο Πολυτεχνείο γιατί είχαν μάθει ότι κάτι συνέβαινε. Είναι αυτοί μαζί με άλλους που άρχισαν τον νεραντζοπόλεμο με τους μπάτσους. Η Πανσπουδαστική Νο 8 παρουσιάζεται στο site της Κίνησης μας.

Όμως το ψέμα έχει σύντομο τέλος. Η αλήθεια πάντα επικρατεί.

Μετά την πτώση της φασιστικής δικτατορίας η πραγματική Συντονιστική Επιτροπή σε ανακοίνωσή της στις 28-9-74 ξεκαθαρίζει ότι «οι διαδηλωτές στο Πολυτεχνείο αποτέλεσαν πόλο συσπείρωσης και αγωνιστικότητας ολοένα και περισσότερων φοιτητών και εργαζομένων. Η αγωνιστικότητα και ο όγκος τους οδήγησαν στην κατάληψη».
Μπροστά στην κατακραυγή των φοιτητών, η ΚΝΕ στη συνέχεια μουρμούραγε ότι δεν εννοούσε τους φοιτητές που ξεκίνησαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου, αλλά κάποιους άλλους, πραγματικά αγνώστους. Και αυτό το ψέμα όμως γρήγορα έγινε φύλλο και φτερό. Έτσι, στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής τους που αναφέραμε προηγουμένως, αναγκάζονται να ανασκευάσουν την «Πανσπουδαστική» Νο 8 και να αναφέρουν ότι δεν υπήρχε κανένα προβοκατόρικο σχέδιο. «Δεν μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή και να πετύχει ορισμένους σκοπούς» (σελίδα 31).
 
Επειδή τα χρόνια όμως περνούν, οι ηγέτες του νομίζουν ότι η μνήμη των αγωνιστών και του λαού έχει αδυνατίσει. Έτσι, για να αποκρύψουν και αυτές τις μισές αλήθειες, σε μεταγενέστερη έκδοση του κειμένου της 4ης ολομέλειας του 1976 έχουν περικόψει τα περισσότερα από τα αποσπάσματα στα οποία αναφερθήκαμε. Επίσης τελευταία αρνούνται ότι υπάρχει Πανσπουδαστική Νο 8 που έγραψε αυτά τα πράγματα. Έτσι αναδεικνύονται λοιπόν και ψεύτες και απατεώνες και ωμοί πλαστογράφοι και σκευωροί. Άλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερη πλαστογραφία από το να διαστρεβλώνει και να πολεμάει κανείς τους στόχους της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μιλώντας στο όνομα αυτής της εξέγερσης; Μπορεί ποτέ να είναι εκφραστής της δημοκρατίας ο υπερασπιστής της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν, ο υπερασπιστής της δικτατορίας Γιαρουζέλσκι, ο υπερασπιστής της γενοκτονίας των Βόσνιων, ο αντισημίτης υπερασπιστής του ισλαμοφασισμού; Το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένα τέτοιο τέρας είναι να κρύβει και να πλαστογραφεί κείμενα. 

 http://www.kpad.gr

Αρ. Σαρρηκώστας: Ο άνθρωπος που φωτογράφισε το τανκ στο Πολυτεχνείο

Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας μίλησε στη WebTv του ΑΠΕ-ΜΠΕ γι αυτά που έζησε τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη του 1973, έξω από το Πολυτεχνείο και για τις φωτογραφίες που τράβηξε και αποτέλεσαν το αδιάψευστο ντοκουμέντο της εισβολής του άρματος μάχης στον χώρο.


Είναι ο μόνος φωτορεπόρτερ που κατάφερε να απαθανατίσει τη στιγμή και μαζί με τον Ολλανδό οπερατέρ Άλμπερτ Κουράντ που τράβηξε το γνωστό φιλμάκι των μόλις 35 δευτερολέπτων, διέψευσαν την αρχικές δηλώσεις της αστυνομίας ότι «στο Πολυτεχνείο δεν συνέβη το παραμικρό».
«Το άρμα ανέβηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, φουλάρισε τις μηχανές και με όση ιπποδύναμη είχε, πήγε και χτύπησε την κύρια είσοδο του Πολυτεχνείου»

Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας περιγράφει σαν να έζησε χθες, τη συγκλονιστική αυτή καταγραφή: «Tρεις παρά πέντε, παρά τέσσερα λεπτά, βλέπω ξαφνικά να γυρίζει ο πυργίσκος στην αντίθετη κατεύθυνση, ενώ κοίταζε την είσοδο του Πολυτεχνείου και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε και όπισθεν.

Aμέσως μετά ανέβηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, φουλάρισε τις μηχανές και με όση ιπποδύναμη είχε, πήγε και χτύπησε την κύρια είσοδο του Πολυτεχνείου. Δεν έπεσε αμέσως η πόρτα. Πέσανε όμως όσοι από τους φοιτητές ήταν πάνω στα κολονάκια δεξιά και αριστερά. Το επικίνδυνο ήταν ότι πίσω από την πόρτα υπήρχαν πολλοί φοιτητές» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο φυγάδευε τα φιλμ για να μπορέσεουν να εμφανιστούν και να μην πέσουν στα χέρια της αστυνομίας.

Οι φωτογραφίες του έκαναν, αμέσως, τον γύρο του κόσμου, μέσω του πρακτορείου Associated Press.

Πολλά χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 2008, ο βετεράνος της φωτογραφίας τιμήθηκε για την ψυχραιμία, το θάρρος και την ικανότητά του να απαθανατίσει αυτό το καθοριστικής σημασίας ιστορικό γεγονός, λαμβάνοντας το μετάλλιο του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια.

 lefterianews

Γιά όσους αμφισβητούν πώς υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο

Η χούντα μπροστά στην εξέγερση τών φοιτητών αρχίζει να λαμβάνει τά πρώτα μέτρα καταστολής της εξέγερσης

ζητώντας την συνδρομή του εισαγγελέα προκειμένου να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο καί να εισβάλλουν στο ίδρυμα.
Ο εισαγγελέας αρνείται…..

Αποφασίζουν νά δράσουν παρά τίς αντιρρήσεις του δικαστικού λειτουργού μέ τις γνωστές σέ όλους μας συνέπειες
Τό τάνκ με οδηγό τον Α. Σκευοφύλακα εισβάλλει στο πολυτεχνείο ,τήν εισβολή του τάνκ αποθανατίζει κρυφά με την κάμερα του ο Αριστοτέλης Σαρηκκώστας,διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς τής χούντας.
Μάλιστα ο κ.Σκευοφύλαξ απήντησε στίς ανυπόστατες δηλώσεις Μιχαλολιάκου αναφορικά με τίς δηλώσεις Μιχαλολιάκου πώς δέν ήταν ο οδηγός του τάνκ αυτός αλλά ο Μιχάλης Γουνελάς

«Δημοκρατία έχουμε!

Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Και εγώ μπορώ να πω ότι γ….. την Ορνέλα Μούτι, ποιος θα με απαγορεύσει. Το θέμα είναι ποιος θα με πιστέψει»!, δήλωσε χαρακτηριστικά στοPheme.gr «Δεν τα γνωρίζει καλά τα γεγονότα ο κ. Μιχαλολιάκος. Ο Μιχάλης Γουνελάς δεν ήταν ο χειριστής του τανκ, εγώ ήμουν. Ο Γουνελάς ως αξιωματικός, ήταν ο επικεφαλής του άρματος. Μην μπερδεύουμε τα πρόσωπα και τα γεγονότα», συμπληρώνει.

Κληθείς να σχολιάσει όσα ισχυρίστηκε ο κ. Μιχαλολιάκος για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, για τον «κυρίαρχο μύθο της μεταπολιτευτικής προπαγάνδας», όπως είπε, «για ένα τανκ που έριξε την πύλη και πλάκωσε κάποιους ανθρώπους», είπε: «Δεν ξέρω τι εννοεί.. Κανείς δεν είπε ότι το τανκ σκότωσε φοιτητές του Πολυτεχνείου. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ ότι δίχως να το θέλω -ενώ πρόσεχα πάρα πολύ-, τραυμάτισα σοβαρά την τότε φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου, η οποία αν δεν κάνω λάθος είναι σήμερα καθηγήτρια Πανεπιστημίου. Δεν ξέρω τι σκέπτεται ο κ. Μιχαλολιάκος. Εγώ πάντως δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αυτές οι πράξεις, αυτά τα γεγονότα δεν σβήνουν όσα χρόνια κι αν περάσουν».

Παράλληλα, αναφερθείς στην τοποθέτηση του προέδρου της Χρυσής Αυγής ότι δεν υπήρξαν θύματα μέσα στο Πολυτεχνείο, είπε πως» μέσα στο Πολυτεχνείο δεν είδα θύματα. Τι αλλάζει όμως. Τι σημασία έχει αν τα θύματα ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο ή στους γύρω δρόμους! » Όπως προσθέτει ο οδηγός του τανκ του Πολυτεχνείου, «αυτό που ξέρω εγώ και έζησα είναι ότι αν δεν ανοίγαμε σειρά για να φυγαδεύσουμε τους φοιτητές από τους αστυνομικούς, θα είχαμε πολλά θύματα. Κι αυτό δεν είναι μύθος»! Τέλος, κληθείς να πει τη γνώμη του για τη Χρυσή Αυγή σημειώνει πως «Δεν ξέρω εγώ από αυτά τα πράγματα. Αυτοί είναι Χιτλερικοί. Δικαίωμα τους είναι. Εγώ ούτε τότε ούτε ποτέ δεν υπήρξα Χιτλερικός. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του για αυτό που είναι. Εγώ τις δικές μου τις κουβαλάω στην καμπούρα μου για όλη μου τη ζωή, κι αυτό δεν αλλάζει ό,τι και να γίνει».

Από τό 1971 οι χουντικοί  είχαν αποφασίσει την καταστολή των διαδηλώσεων με όπλα

Τό πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά στίς 14/10/1974 έρχεται να καταρρίψει τούς ισχυρισμούς της χούντας πώς δέν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο











Μήν λησμονούμε δέ πώς οι ελέυθεροι σκοπευτές πού είχαν ακροβολιστεί στο Ξενοδοχείο Acropol χτυπούσαν στό ψαχνό.
Γιά όσους λησμόνησαν και όσους αμφισβητούν τούς νεκρούς εκείνης της νύχτας του Νοέμβρη

Lefteria

Ο φωτογράφος του Πολυτεχνείου περιγράφει την εισβολή του τάνκ!

Στον άνθρωπο αυτόν οφείλουμε την τεκμηρίωση μιας ιστορικής αλήθειας.
Αλλά ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας δεν είναι ιστορικός. Είναι ο μοναδικός φωτορεπόρτερ που απαθανάτισε με τον φακό του την στιγμή όπου το τανκ εφορμά για να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου. Χάρις στο δικό του μάτι, το μάτι του ρεπόρτερ, αλλά και το δικό του θάρρος, υπάρχει μια φωτογραφία που είναι αδιάψευστος μάρτυρας των γεγονότων.

Τη λεζάντα αυτής της ιστορικής φωτογραφίας τη γράφει ο ίδιος μιλώντας στο ΑΠΕ:

«Ήταν περίπου τρεις παρά πέντε τα ξημερώματα όταν είδα το κανόνι του τανκ που βρισκόταν έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου να στρέφεται προς την άλλη μεριά. Προφανώς το έκαναν για να μην χτυπήσει στα κάγκελα. Έπειτα το τανκ έκανε όπισθεν. Ανέβηκε πάνω στο πεζοδρόμιο του ξενοδοχείου Ακροπόλ, το οποίο είναι ακριβώς απέναντι, και με όση δύναμη είχε πήγε και έπεσε πάνω στην κεντρική πύλη. Οι κολώνες της πύλης δεξιά και αριστερά ήταν γεμάτες φοιτητές. Τα παιδιά έπεφταν σαν τα πορτοκάλια μιας πορτοκαλιάς που τινάζεις με όλη σου τη δύναμη».

Τη βραδιά της 16ης προς την 17η Νοεμβρίου ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας δούλευε στα γραφεία του Associated Press στην οδό Ακαδημίας 27. «Κατά τις δέκα το βράδυ, κι ενώ βρισκόμουν στο πλυσταριό του κτηρίου που είχα μετατρέψει σε φωτογραφικό θάλαμο, άκουσα έναν θόρυβο που μου φάνηκε ότι ήταν από τανκς». Η επόμενη ενέργειά του ήταν να ενημερώσει τον διευθυντή του, Φιλ Δόπουλο. Με την παρότρυνση του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα αποφασίζουν να βγουν στον δρόμο. Όπως θα αποδεικνυόταν στη συνέχεια, η κάλυψή τους θα γινόταν η πράσινη Τζάγκουαρ με αγγλικές πινακίδες που είχε στην κατοχή του ο Ελληνοαμερικανός διευθυντής του γραφείου του Associated Press ως ξένος ανταποκριτής.

Από την οδό Αμερικής η Τζάγκουαρ στρίβει στην οδό Πανεπιστημίου.

Ηταν ακριβώς τη στιγμή που από εκείνον τον δρόμο κατέβαινε μια φάλαγγα τεσσάρων πέντε τανκς με κατεύθυνση προς την Ομόνοια. Ανάμεσα στα άρματα μάχης κινούνταν και μικρότερα οχήματα μεταφοράς προσωπικού. Οι δυο τους αποφασίζουν να γίνουν μέρος της πομπής: «Το φαντάζεστε; Τεράστια τανκς και στη μέση μια πράσινη Τζάγκουαρ». Στο ύψος των Προπυλαίων τους σταματά ο αστυνομικός ενός περιπολικού κραδαίνοντας το όπλο του. Τους ζητά να φύγουν αμέσως. Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας αντιδρά με έναν τρόπο που αιφνιδιάζει τον αστυνομικό: φέρνει το δάχτυλο στα χείλη υποδεικνύοντάς του με αυτόν τον τρόπο να  σιωπήσει. «Προφανώς μας πέρασαν για πράκτορες ή των Αμερικανών ή των Αγγλων» θυμάται ο φωτορεπόρτερ.

Το κόλπο «έπιασε» και η Τζάγκουαρ συνεχίζει τη διαδρομή της ως το Μινιόν.

Εκεί ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και «ακροβολίζεται» στη συμβολή των οδών Στουρνάρη και Πατησίων. Παρατηρεί το τανκ που έχει στηθεί ακριβώς έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου με τους αναμμένους  προβολείς του στραμμένους προς την πύλη. Γύρω του υπάρχουν μόνο αστυνομικοί, είτε ένστολοι είτε με πολιτικά, αλλά και πρόσωπα που ο ίδιος πλέον μπορεί να αναγνωρίσει ως προβοκάτορες. «Η δουλειά τους – αναφέρει – ήταν να σπάνε τα τζάμια από τις κλούβες ή να τρυπάνε τα λάστιχα για να αποδίδεται μετά η ευθύνη στους φοιτητές».

Τον πλησιάζει ένας αστυνομικός διευθυντής με τον οποίο γνωρίζονται εξ όψεως. «Κάτσε εδώ να σε βλέπω» του λέει αυστηρά.

 «Tρεις παρά πέντε, παρά τέσσερα λεπτά, βλέπω ξαφνικά να γυρίζει ο πυργίσκος στην αντίθετη κατεύθυνση, ενώ κοίταζε την είσοδο του Πολυτεχνείου και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε και όπισθεν.

Aμέσως μετά ανέβηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, φουλάρισε τις μηχανές και με όση υποδύναμη είχε, πήγε χτύπησε την κύρια είσοδο του Πολυτεχνείου. Δεν έπεσε αμέσως η πόρτα. Πέσανε όμως όσοι από τους φοιτητές ήταν πάνω στα κολονάκια δεξιά και αριστερά.

Το επικίνδυνο ήταν ότι πίσω από την πόρτα υπήρχαν πολλοί φοιτητές» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αρ. Σαρρηκώστας.

Τον Μάιο του 2008 ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας παρασημοφορήθηκε με το μετάλλιο του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, για τις φωτογραφίες του, στο Πολυτεχνείο.

Είναι το εισιτήριο του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα για την τραγωδία που θα ακολουθήσει.

Ο φωτορεπόρτερ τραβά πέντε έξι καρέ σε κάθε φιλμ και το δίνει στον διευθυντή του γιατί θεωρεί βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα τον πιάσουν. Κατά τις 12 τα μεσάνυχτα του προτείνει να φύγει για να σωθούν οι φωτογραφίες που έχει τραβήξει. «Κάθε στιγμή που περνούσε την μετρούσα σαν να ήταν χρόνος. «Δεν μπορεί» σκεφτόμουν. «Κάποια στιγμή θα με βουτήξουν, δεν μπορεί να με αφήσουν να φωτογραφίζω»».

Ο ίδιος συνεχίζει να φωτογραφίζει, κρύβοντας τα φιλμ στις κάλτσες του και τα εσώρουχά του. Βλέπει και ακούει τους φοιτητές να ανοίγουν τα πουκάμισά τους για να απευθυνθούν στους στρατιώτες: «Είμαστε αδέλφια, ελάτε μαζί μας». Ακούει και τον εισαγγελέα να προτείνει με μια ντουντούκα στους φοιτητές να αποχωρήσουν δίνοντας την υπόσχεση ότι δεν θα υποστούν συνέπειες.

«Οι περίπου τριάντα φοιτητές που τον πίστεψαν και βγήκαν απ’ τα παράθυρα της οδού Στουρνάρη, ξυλοκοπήθηκαν άγρια λίγα μέτρα πιο κάτω από τους αστυνομικούς. Δεν είχαν κλομπ τότε αλλά μακριά κοντάρια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν φοιτητή που είχε πέσει αιμόφυρτος κάτω και μια κοπέλα που είχε πέσει επάνω του για να τον καλύψει. Την χτύπησαν και εκείνη. Ήθελα πολύ να φωτογραφίσω εκείνη τη σκηνή αλλά δεν το έκανα γιατί ήξερα ότι εάν τραβούσα έστω και μια φωτογραφία θα ήταν το τέλος για μένα. Έπρεπε να μείνω».

Έμεινε για να δει το τανκ να εφορμά όχι μία αλλά δυο φορές στην πύλη και την πύλη να καταρρέει.

«Δεν περίμενα ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Για να έχω καλύτερη οπτική γωνία πήγα στο κέντρο της Πατησίων. Πρόλαβα και τράβηξα τρία καρέ. Κι αυτά λίγο κουνημένα γιατί έρχονταν κατά πάνω μου τρεις αστυνομικοί. Προσπάθησαν να με χτυπήσουν με τα δοκάρια που κρατούσαν αλλά τους απέφυγα. Είδα ότι ένας πήγε να βγάλει όπλο. Δεν είχα άλλη επιλογή, άρχισα να τρέχω ζικ ζακ. Βγήκα στην Ακαδημίας και πήγα αμέσως στο γραφείο».

Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας είχε διατρέξει όλα τα ταραγμένα προδικτατορικά χρόνια – από τον Ανένδοτο του Γεωργίου Παπανδρέου και τη φυγή Καραμανλή στο Παρίσι έως τη σύγκρουση του Παπανδρέου με το Παλάτι και τα Ιουλιανά.
Είχε καλύψει πολέμους και συγκρούσεις – από το Ιράν και το Ιράκ έως το Πακιστάν και τον Λίβανο. Έχει δει νεκρούς, έχει δει τη ζωή του να απειλείται από έναν Ιρανό μουτζαχεντίν που κρατούσε αυτόματο όπλο στο τρεμάμενο χέρι του σημαδεύοντάς τον στον κρόταφο.

«Τίποτε όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη τη νύχτα» λέει.«Ήμουν στην πατρίδα μου. Και είχα μια συναισθηματική φόρτιση που δεν είχα νιώσει πουθενά αλλού». Ξαναπήγε στο Πολυτεχνείο το επόμενο πρωί. Για να φωτογραφίσει αυτή τη φορά σκισμένα ρούχα, πεταμένα παπούτσια που αστυνομικούς που ξέπλεναν το προαύλιο του Πολυτεχνείου με αντλίες νερού. Κι από τι το ξέπλεναν; «Προφανώς από το αίμα» απαντά.

Περικλής Δημητρολόπουλος

Φωτογραφίες : ΕΡΤ ΑΕ/ΣΑΡΡΗΚΩΣΤΑΣ Α. 

Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας είναι ο μοναδικός φωτορεπόρτερ που απαθανάτισε με τον φακό του την στιγμή όπου το τανκ εφορμά για να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου.

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ηλίθιος κλόουν;

 Βασίλης Βιλιάρδος

 

Οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης είναι αυτοί που δεν κέρδισαν τίποτα από τα ανοιχτά σύνορα και από το ελεύθερο εμπόριο – αλλά, αντίθετα, έχασαν τις θέσεις εργασίας τους, το κοινωνικό τους κράτος, τις συντάξεις τους και τους αξιοπρεπείς μισθούς τους δανειζόμενοι υπερβολικά, με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύουν τα σπίτια τους και η ίδια η ζωή τους.

.

«Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι πλέον απαραίτητοι στο οικονομικό μας σύστημα, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από την κοινωνία – να «απελαύνονται», οριστικά κατά κάποιον τρόπο, από το ίδιο το σύστημα. 

Αυτό συμβαίνει σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας ή της Ισπανίας, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως στις Η.Π.Α. – με τους πάνω από 2 εκ. κρατουμένους στις φυλακές να έχουν εντελώς ξεχαστεί, με τους μακροχρόνια ανέργους να παύουν πλέον να καταγράφονται στις επίσημες στατιστικές, να έχουν γίνει «αόρατοι» δηλαδή, με 47 εκ. αμερικανούς να επιβιώνουν από τα κουπόνια διατροφής, καθώς επίσης με 30 εκ. Πολίτες να έχουν εκδιωχθεί δικαστικά από τα σπίτια τους» (πηγή).

.

Ανάλυση

Οι Η.Π.Α. έχουν έναν καινούργιο, δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο. Εν τούτοις, χιλιάδες πολίτες καίνε αμερικανικές σημαίες – αυτή τη φορά στο εσωτερικό της υπερδύναμης και όχι σε κάποια χώρα, από τις αυτές που έχουν υποστεί αμέτρητα δεινά εκ μέρους της.

 

Ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών διαδηλώνει σε όλες τις πόλεις εναντίον του κ. Trump, τα ΜΜΕ τον προσβάλλουν ανοιχτά και χυδαία, αποκαλώντας τον «κακόβουλο, ηλίθιο κλόουν», ενώ ολόκληρη η δημοκρατική Δύση έχει σοκαριστεί – με τη γερμανίδα καγκελάριο να δηλώνει ότι, εύχεται ο νέος πρόεδρος να σεβαστεί τους κανόνες του Κράτους Δικαίου και της Δημοκρατίας, γεγονός που υποδηλώνει πως τον θεωρεί  άκρως επικίνδυνο.

 

Την ίδια στιγμή, οι θλιβεροί εκπρόσωποι μίας ΕΕ που βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης, τον προσκαλούν για να συζητήσουν μαζίτου – γεγονός που υποδηλώνει το φόβο τους για τις μελλοντικές εξελίξεις, ειδικά όσον αφορά την άμυνα της ηπείρου μας που βιάστηκε να επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία, καθώς επίσης να συμμετέχει στην περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ.

 

Από την άλλη πλευρά οι μισθοφόροι της CIA στη Συρία έχουν τρομοκρατηθεί από την εκλογή του κ. Trump, γνωρίζοντας ότι είναι εναντίον του πολέμου, καθώς επίσης της σύγκρουσης με τη Ρωσία– ο Καναδάς και το Μεξικό ετοιμάζονται για συζητήσεις σχετικά με τη NAFTA, η επικεφαλής της Fed είναι βέβαιη πως δεν θα εκλεγεί ξανά, ενώ η Κίνα αύξησε την πώληση αμερικανικών ομολόγων, οδηγώντας την απόδοση τους μέσα σε λίγες ώρες από το 1,7% στο 2,08% και υποτιμώντας παράλληλα το νόμισμα της (γράφημα).

Επεξήγηση γραφήματος: Αύξηση των δεκαετών επιτοκίων δανεισμού των Η.Π.Α. και ανατίμηση του δολαρίου απέναντι στο γουάν.

.

Η αιτία δεν είναι βέβαια μόνο η εκλογή του νέου προέδρου, ο οποίος θεωρεί την Κίνα ως βασικό εχθρό της χώρας του και όχι τη Ρωσία, αλλά το γεγονός ότι, ο απερχόμενος 44ος πρόεδρος των Η.Π.Α. αύξησε το δημόσιο χρέος στη διάρκεια της οκταετούς θητείας του κατά 10 τρις $ – όσο δηλαδή όλοι μαζί οι 43 προηγούμενοι, σε 220 περίπου χρόνια, ενώ πενταπλασίασε σχεδόν τον ισολογισμό της Fed! Εάν δε πράγματι ο κ. Trump αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, όπως έχει ανακοινώσει, μειώνοντας ταυτόχρονα τη φορολογία και στηρίζοντας την πραγματική οικονομία, τότε οι Η.Π.Α. δεν πρόκειται να αποφύγουν τον υψηλό πληθωρισμό – οπότε λογικά το δολάριο θα καταρρεύσει.

 

Περαιτέρω, ο κ. Trump δεν εξελέγη με ένα κλασσικό πολιτικό πρόγραμμα, αφού δεν έχει δημοσιοποιήσει λεπτομερή σχέδια για τον τρόπο, με τον οποίο θα επιτύχει τους στόχους που έχει θέσει – για το πώς δηλαδή θα κάνει τη χώρα του ξανά μεγάλη, για το τι θα διαπραγματευθεί όσον αφορά τη NAFTA, την TTIP κοκ. Επομένως, οι όποιες προβλέψεις είναι παρακινδυνευμένες – εκτός από το ότι, η ανοδική πορεία της Wall Street δεν θα διακοπεί, λόγω του πληθωρισμού και της υποτίμησης του δολαρίου που προβλέπεται, εκτός εάν η Fed αυξήσει απότομα τα βασικά επιτόκια.

Το φαινόμενο Trump

Όσον αφορά τώρα την εκλογή του κ. Trump, πρόκειται για ένα φαινόμενο που διαδραμάτισε επίσης έναν σημαντικό ρόλο στο δημοψήφισμα της Βρετανίας – όπου επικράτησε το BREXIT, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις των δημοσκοπήσεων. Το φαινόμενο αυτό αφορά όλες τις δυτικές, ανοιχτές Δημοκρατίες – ενώ επεξηγείται πολύ καλά από το ακόλουθο γράφημα (πηγή).

Επεξήγηση γραφήματος: Παγκόσμια αύξηση των εισοδημάτων από το 1988 έως το 2008. Αριστερός κάθετος άξονας: Ποσοστιαία αλλαγή του πραγματικού εισοδήματος του πληθυσμού του πλανήτη, στην εποχή του ζενίθ της (2ης) παγκοσμιοποίησης. Οριζόντιος άξονας: Ο παγκόσμιος πληθυσμός ανά εκατοστημόρια – εντελώς αριστερά τα φτωχότερα εισοδηματικά στρώματα και εντελώς δεξιά τα πλουσιότερα.

.

Ειδικότερα, αυτό που έχει ιδιαίτερα σημασία στο γράφημα είναι το σχήμα και η εξέλιξη της γαλάζιας καμπύλης – σύμφωνα με την οποία τα εξής:

 

(α)  Οι πιο φτωχοί άνθρωποι στον πλανήτη (εντελώς αριστερά, έως το 15ο εκατοστημόριο), δεν βίωσαν καμία αύξηση των εισοδημάτων τους, την εποχή της παγκοσμιοποίησης.

 

(β)  Η επόμενη ομάδα (περιοχή μεταξύ του 15ου και 70ου εκατοστημόριου στον οριζόντιο άξονα), η οποία αφορά τα ευρεία στρώματα του παγκόσμιου πληθυσμού, βίωσε κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής μεγάλες αυξήσεις στα πραγματικά εισοδήματα της, από 60% έως 80% – όπως φαίνεται από την πορεία της καμπύλης. Δεν πρόκειται όμως για τη Δύση αλλά, κυρίως, για τη μεσαία τάξη των αναπτυσσομένων οικονομιών, όπως είναι η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδονησία, το Μεξικό κοκ.

 

(γ) Η ομάδα μεταξύ του 70ου και 95ου εκατοστημορίου αφορά τα κατώτερα και μεσαία στρώματα των δυτικών βιομηχανικών χωρών – όπου φαίνεται καθαρά η ραγδαία πτώση των πραγματικών εισοδημάτων τους την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Με απλά λόγια, υπήρξε σύγκλιση των εισοδημάτων στις δύο αυτές τάξεις, μεταξύ των αναπτυσσομένων και ανεπτυγμένων οικονομιών – όπου στις μεν πρώτες αυξήθηκαν έως και 80%, ενώ στις δεύτερες μειώθηκαν ανάλογα, λόγω του ανταγωνισμού μεταξύ τους στα πλαίσια των ανοιχτών αγορών και της παγκοσμιοποίησης.

 

Εν προκειμένω, η απώλεια των εισοδημάτων των Πολιτών στις βιομηχανικές χώρες καλύφθηκε είτε με τον ιδιωτικό δανεισμό, ο οποίος επίσης αυξήθηκε κατακόρυφα στη Δύση την ίδια εποχή, είτε με το δημόσιο δανεισμό – μέσω του οποίου μεταφερόταν πλούτος από τα κρατικά ταμεία στους εργαζομένους με τη μορφή υψηλών συντάξεων, αυξημένων κοινωνικών παροχών, επιδομάτων κοκ.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη του δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ των Η.Π.Α. και της Ελλάδας – η οποία είναι παρόμοια, παρά το ότι η οικονομία της υπερδύναμης είναι φυσικά κατά πολύ ισχυρότερη, διαθέτει το δολάριο κοκ.

Επεξήγηση γραφήματος: Δημόσιο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της Ελλάδας (αριστερή στήλη, γαλάζια καμπύλη) και των Η.Π.Α. (δεξιά στήλη, διακεκομμένη καμπύλη).

 

Περαιτέρω, μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, λόγω ακριβώς του υπερδανεισμού, έπαψαν να καλύπτονται με τη δημιουργία χρεών οι εισοδηματικές απώλειες – οπότε σταδιακά η Δύση οδηγείται σε εκρηκτικές καταστάσεις, εξ αιτίας της κατακόρυφης πτώσης των εισοδημάτων και του βιοτικού επιπέδου του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της. Ως συνήθως δε προηγούνται των εξελίξεων οι Η.Π.Α. – στις οποίες πολύ μεγάλα μέρη του πληθυσμού βιώνουν τρομακτικές συνθήκες εξαθλίωσης, αναζητώντας εναγωνίως λύσεις (ανάλυση).

 

Λογικά λοιπόν τοποθετήθηκαν μαζικά εναντίον του συστήματος, το οποίο εκπροσωπούσε στις εκλογές η κυρία Clinton – επιλέγοντας τον αντίπαλο της, ο οποίος τάχθηκε από την αρχή μαζί τους. Ως εκ τούτου, ο κ.Trump δεν είναι ούτε δημαγωγός, ούτε κλόουν όπως τον κατηγορούν – αλλά ο σωστός για τις εξαθλιωμένες μάζες άνθρωπος, με βάση τις δηλώσεις του, στην κατάλληλη χρονική στιγμή.

Προφανώς δε θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι ανάλογοι στη Δύση, εάν δεν διορθώσει τα λάθη της αφενός μεν με τις μαζικές διαγραφές χρεών (πάγωμα ουσιαστικά από τις τράπεζες ενός μεγάλου μέρους τους, όπως θα συμβεί σύντομα στην Ιαπωνία) και τον πληθωρισμό, αφετέρου με τη δημιουργία θέσεων εργασίας – μέσω της στήριξης της πραγματικής οικονομίας και της αύξησης των εισοδημάτων της μεσαίας και κατώτερης τάξης.

 

(δ)  Στο τελευταίο εκατοστημόριο της καμπύλης, μετά το 80στο δηλαδή, τα εισοδήματα αυξήθηκαν επίσης έως και 60%. Εδώ πρόκειται για τα πολύ πλούσια εισοδηματικά στρώματα του πλανήτη και ειδικά της Δύσης, για το 1%, το οποίο είναι κερδισμένο από την παγκοσμιοποίηση – ενώ συνεχίζει να αυξάνει τον πλούτο του μετά το 2008, αφού εκμεταλλεύεται τη μη συμβατική πολιτική των κεντρικών τραπεζών (ποσοτική χαλάρωση, μηδενικά επιτόκια), εις βάρος όλων των υπολοίπων.

Οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης  

Συμπερασματικά λοιπόν οι μεγάλοι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης δεν είναι οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης, του Σαν Φραντσίσκο, της Σαγκάης, της Σιγκαπούρης, του Σαο Πάολο, του Λονδίνου ή του Βερολίνου – αλλά αυτοί που κατοικούν στις πιο παραμελημένες περιοχές των Η.Π.Α., της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας και φυσικά της Ελλάδας.

 

Όλοι αυτοί δηλαδή που δεν κέρδισαν απολύτως τίποτα από τα ανοιχτά σύνορα, από το ελεύθερο εμπόριο, από την ελεύθερη μετακίνηση, από τα χρηματιστήρια κοκ. – αλλά, αντίθετα, έχασαν τις θέσεις εργασίας τους, το κοινωνικό τους κράτος, τις συντάξεις τους, τους αξιοπρεπείς μισθούς τους κοκ. δανειζόμενοι υπερβολικά, με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύουν τα σπίτια τους και η ίδια η ζωή τους.

 

Οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι είναι η συντριπτική πλειοψηφία, ψήφισαν ΟΧΙ στο ελληνικό δημοψήφισμα, ψήφισαν BREXIT στη Βρετανία και υπέρ του Trump στις Η.Π.Α. – ενώ θα ενεργήσουν πιθανότατα ανάλογα στην Ιταλία στις 4 Δεκεμβρίου, στη Γαλλία και στην Ολλανδία την άνοιξη, ενδεχομένως ακόμη και στη Γερμανία το Φθινόπωρο του 2017. Επομένως ο κ. Trump δεν είναι ένα αμερικανικό φαινόμενο, αλλά αφορά ολόκληρη τη δημοκρατική Δύση – η οποία, εάν δεν αλλάξει, θα καταρρεύσει πολύ γρήγορα, με την παράλληλη άνοδο των αυταρχικών καθεστώτων.

Δυστυχώς οι υποστηρικτές της κυρίας Clinton – όπως επίσης οι οπαδοί του ΝΑΙ στην Ελλάδα, η κυβέρνηση που πρόδωσε το ΟΧΙ και η μελλοντική που επιμένει πως δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση στο μνημόνιο – δεν συνειδητοποίησαν πως το ήμισυ περίπου των  Πολιτών ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, αγωνιζόμενοι να επιβιώσουν.

 

Αδιαφόρησαν εντελώς για τη συνεχώς αυξανόμενη ανεργία στις Η.Π.Α. που καλύπτεται από τις χειραγωγημένες στατιστικές, για τον τεράστιο αριθμό των αστέγων, για τα 50 σχεδόν εκατομμύρια που ζουν με κουπόνια διατροφής, καθώς επίσης για όλους εκείνους που δεν καταγράφονται από τις επίσημες στατιστικές, έχοντας καταντήσει ζωντανοί πεθαμένοι.

 

Δεν έδωσαν καμία σημασία στο γεγονός ότι, η προεκλογική εκστρατεία χρηματοδοτείται νόμιμα και παράνομα από τις ελίτ της χώρας, με αποτέλεσμα να διαβρώνεται και να υπονομεύεται η Δημοκρατία – ενώ η αλαζονεία και η έλλειψη αντικειμενικότητας των ΜΜΕ που επίσης χρηματοδοτούνται από τις ελίτ, τους είχε δημιουργήσει την εντύπωση ότι, μπορούν κατά το δοκούν να χειραγωγούν τις μάζες.

 

Έτσι έχασαν τις εκλογές πανηγυρικά, ενώ κάτι ανάλογο θα συμβεί και στην Ευρώπη – η οποία δεν αδιαφορεί μόνο για την καταστροφή που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν τα μνημόνια στην Ελλάδα αλλά, επίσης, για τη συνεχή αύξηση της ανεργίας στην ΕΕ, για την τρομακτική άνοδο της μερικής απασχόλησης, για τη ραγδαία πτώση των μισθών και των συντάξεων, για την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, για τα εγγενή προβλήματα του ευρώ, για την εξαθλίωση του πληθυσμού (πάνω από 2 εκ. άνθρωποι στην Αυστρία ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας), για την επέλαση χιλιάδων μεταναστών από τις χώρες που βομβαρδίζει η Δύση, για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά κοκ.

 

Το κυριότερο όλων οι Η.Π.Α. διχάσθηκαν, με τη δημιουργία δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, γεγονός που ήδη έχει προκαλέσει έναν εμφύλιο πόλεμο, κρίνοντας από της διαδηλώσεις εναντίον του κ. Trump – ο οποίος ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην οξυνθεί, επισημαίνοντας πως αντίστοιχοι κίνδυνοι υπάρχουν σε όλες τις χώρες της Δύσης.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, εκ των υστέρων πειθήνιο όργανο των κατ’ επίφαση δανειστών, θα ανατραπεί σύντομα εάν δεν αλλάξουν τακτική η ίδια και η Τρόικα – αφού ο αριθμός των εξαθλιωμένων Ελλήνων έχει υπερβεί το κρίσιμο μέγεθος, οπότε η έκρηξη τους δεν θα αργήσει για πολύ ακόμη, όσο και αν βασιλεύει μία εκκωφαντική σιωπή των αμνών.

 

Η επόμενη, εάν βέβαια προλάβει, θα έχει την ίδια μοίρα όσο θεωρεί πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στα μνημόνια, πιστεύοντας στο δόγμα της Thatcher: στο γνωστό μας ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).

Ως εκ τούτου η Ελλάδα θα ακολουθήσει σύντομα το παράδειγμα των Αμερικανών, πόσο μάλλον εάν το μιμηθούν οι Γάλλοι στις εκλογές, αφού κάποια στιγμή θα εμφανισθεί ένας ανάλογος ηγέτης – ο οποίος, επειδή η χώρα μας δεν έχει τις δυνατότητες των Η.Π.Α., θα έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον κ. Trump που εύκολα μπορεί να μαντέψει κανείς. Σε κάθε περίπτωση, η Δημοκρατία και η εξαθλίωση των μαζών δεν ταιριάζουν μαζί – γεγονός που έχει αποδειχθεί άπειρες φορές στον πλανήτη.

Υστερόγραφο: Φαίνεται πως ο εμφύλιος πόλεμος στις Η.Π.Α. έχει ήδη ξεκινήσει, αφού μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα περί τα 2,2 εκ. υποστηρικτές της κυρίας Clinton υπέγραψαν μία διαμαρτυρία (Petition, πηγή), απαιτώντας από τους εκλέκτορες να ψηφίσουν διαφορετικά από τους εκλογείς.

 

Οφείλει να σημειωθεί εδώ πως οι εκλέκτορες είναι μεν δια νόμου σε 24 Πολιτείες υποχρεωμένοι να ψηφίσουν υπέρ του νικητή της περιοχής τους αλλά, εάν δεν το κάνουν, τότε απειλούνται με πρόστιμο μόλις 1.000 $ – ενώ σε πολλές Πολιτείες δεν επιβάλλεται καν πρόστιμο όταν, κατά τους υποστηρικτές της υποψηφίας, το σύνταγμα δεν υποχρεώνει τους εκλέκτορες να σεβαστούν το εκλογικό αποτέλεσμα.

Σε κάθε περίπτωση, πρόεδρος των Η.Π.Α. εκλέγεται αυτός που επιλέγει το εκλογικό σώμα των εκλεκτόρων, σε μία ψηφοφορία που θα διεξαχθεί στις 19 Δεκεμβρίου – όπου μπορεί να ψηφιστεί ο οποιοσδήποτε, χωρίς να υπάρχουν νόμιμα μέσα στις περισσότερες Πολιτείες για να εμποδιστεί η διαδικασία.

 

 

http://www.analyst.gr

Η παγκοσμιοποιημένη φεουδαρχία που έφερε τον Τραμπ

του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Τη μια ο δυτικός κόσμος «ξυπνά» απότομα με το Brexit και την άλλη με την εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, με εκλογικά αποτελέσματα που έρχονται κόντρα σε όλες τις προβλέψεις αλλά και στην επιθυμία του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου. Κοινή συνισταμένη και των δύο ανατροπών είναι ότι καταγράφουν τη διαμαρτυρία ενός μεγάλου τμήματος της μεσαίας τάξης που σπρώχνεται όλο και περισσότερο στο περιθώριο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Άνεργοι και εργαζόμενοι χαμηλής ειδίκευσης με μικρούς μισθούς, επιχειρήσεις, κυρίως μικρομεσαίες που δεν βρίσκουν διέξοδο στη διεθνή αγορά, άνθρωποι που καταχρεώνονται για να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο και βλέπουν ότι το οικονομικό τους μέλλον θα είναι ακόμα πιο δύσκολο.

Είναι εκείνοι που έμειναν πίσω από την παγκοσμιοποίηση, η οποία όμως την ίδια στιγμή αποδίδει τεράστια κέρδη σε μια μικρή μειονότητα, το περίφημο 1% του πληθυσμού που αποτελεί μια διεθνοποιημένη ανώτερη τάξη η οποία κρατά στα χέρια της την οικονομία και τον πλούτο.

Οι ανισότητες μεταξύ πατρικίων και πληβείων διευρύνονται τόσο επειδή οι πατρίκιοι είναι όλο και λιγότεροι, αλλά και επειδή η απόστασή τους από τους πληβείους μεγαλώνει.
Το σύστημα αρχίζει να θυμίζει μια παγκοσμιοποιημένη φεουδαρχία, που δεν βασίζεται στην ιδιοκτησία της γης, αλλά στην πρόσβαση στην εξειδικευμένη γνώση και στη χρηματοδότηση η οποία είναι αποκλειστικό προνόμιο της κυρίαρχης τάξης και σε μια εργαζόμενη «μάζα» με όλο και λιγότερα δικαιώματα.

Από τη μια υπάρχει ο κόσμος των πολυεθνικών και των διεθνών τραπεζών, με βαθύπλουτους μετόχους και χρυσοπληρωμένα στελέχη υψηλής εξειδίκευσης, που αποτελούν την ελίτ η οποία κινεί την οικονομία της καινοτομίας και της γνώσης. Μια διεθνοποιημένη τάξη «ευγενών» η οποία ανακυκλώνεται μέσα από τα πανάκριβα σχολεία και πανεπιστήμια της ελίτ στα οποία μόνο οι πλούσιοι έχουν πρόσβαση και με «στρατό» το χρηματοπιστωτικό σύστημα που έχει πλέον υπερεθνική ισχύ.

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της μεσαίας τάξης που συνεχώς χάνει δικαιώματα και πέφτει χαμηλότερα, καθώς τα εισοδήματά του παραμένουν στάσιμα ή υποχωρούν και από τη δεκαετία του 1980 διατηρεί το βιοτικό της επίπεδο με δανεισμό -ο οποίος γιγάντωσε τον τραπεζικό κλάδο.

Μια τάξη η οποία ζει «μέρα με τη μέρα», με περιουσιακά στοιχεία που δεν της ανήκουν καθότι υποθηκευμένα, η οποία βλέπει τα κοινωνικά της δικαιώματα να υποχωρούν και τις αποταμιεύσεις και τις συντάξεις της να εξανεμίζονται σε χρηματιστηριακά ξεφουσκώματα.

Είναι αυτή η παραμελημένη τάξη που διαμαρτύρεται όποτε της δίνεται η ευκαιρία μέσω της ψήφου.
Το είδαμε στη Βρετανία, το είδαμε στις ΗΠΑ, το βλέπουμε στην άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και μάλλον θα το ξαναδούμε στις επερχόμενες εκλογές σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.

Η διαμαρτυρία της μεσαίας τάξης, θα μπορούσε θεωρητικά να είναι μια αφορμή για αφύπνιση των πολιτικών ηγεσιών και των κοινωνικών δυνάμεων, ώστε να επιδιωχθεί μια επαναρρύθμιση του συστήματος με οικονομικά αποτελεσματικότερες και κοινωνικά δικαιότερες ισορροπίες.

Αυτή η διαμαρτυρία, όμως, είναι πιθανόν να αποδειχθεί αδιέξοδη, διότι διοχετεύεται στις αντιδραστικές δυνάμεις της ακροδεξιάς και της ξενοφοβίας, οι οποίες παρασύρουν με τον λαϊκιστικό, κινδυνολογικό και δημαγωγικό λόγο τους.

Είναι ενδεικτική η αντίδραση στις νέες κυοφορούμενες διεθνείς εμπορικές συμφωνίες (Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Βιομηχανίας – TTIP- μεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης, η CETA μεταξύ Ευρώπης και Καναδά και η αντίστοιχη Συμφωνία του Ειρηνικού-TPPA, μεταξύ ΗΠΑ και Ασίας).

Οι προοδευτικές δυνάμεις επικρίνουν τις συμφωνίες αυτές διότι παραδίδουν τον έλεγχο της οικονομικής και σε μεγάλο βαθμό πολιτικής ζωής στα μεγάλα διεθνή επιχειρηματικά συμφέροντα και απειλούν να συνθλίψουν -κι άλλο- τα συμφέροντα εργαζομένων και μικρο-επιχειρηματιών. Ο Ντόναλντ Τραμπ, όμως, επικρίνει τις συμφωνίες αυτές επειδή θεωρεί ότι δεν εξυπηρετούνται αρκετά τα συμφέροντα των επιχειρήσεων της χώρας του.

Οι ακροδεξιοί δεν έχουν ως πολιτική προτεραιότητα την αλλαγή των συσχετισμών, την αναδιανομή των εισοδημάτων, ούτε συγκεκριμένη πρόταση, πέρα από απλοϊκότητες, γενικεύσεις και επιθετική ρητορική με εθνικιστικό και αυταρχικό χαρακτήρα, όπως αυτές του Ντόναλντ Τραμπ.
Αν κρίνουμε από το στίγμα των δυνάμεων που αναδεικνύει η αντίδραση στην νεοφιλελεύθερη φαίνεται ότι ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε διεθνείς αντιπαλότητες και βίαιες συγκρούσεις είναι υπαρκτός.

Naomi Klein: Ο εναγκαλισμός των Δημοκρατών με το Νεοφιλελευθερισμό χάρισε τη νίκη στον Τραμπ

http://denpaeiallo-xylok.blogspot.gr

Θα τα ρίξουν στον James Comey και το FBI. Θα τα ρίξουν στην καταπίεση των ψηφοφόρων και στον ρατσισμό. Θα τα ρίξουν στον Bernie Sanders ή στις φασαρίες και τον μισογυνισμό. Θα τα ρίξουν στα μικρά κόμματα και στους ανεξάρτητους υποψηφίους. Θα τα ρίξουν στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ότι του προσέφεραν προβολή, στα κοινωνικά μέσα ότι τον ενίσχυσαν και στα Wikileaksότι έβγαλαν στη φόρα τα άπλυτα. Όλα αυτά αφήνουν απέξω τον παράγοντα τον υπεύθυνο για τη δημιουργία του εφιάλτη που ξυπνήσαμε: τον νεοφιλελευθερισμό. Αυτή η κοσμοαντίληψη, πλήρως ενσωματωμένη στην Hillary Clinton και τον μηχανισμό της, δεν είναι αντίδοτο στον εξτρεμισμό του Trump. Η απόφαση να ανταγωνιστούν αυτοί οι δύο είναι που σφράγισε την τύχη μας. Αν δεν μπορούμε να βγάλουμε διδάγματα από όλα τα άλλα, μπορούμε τουλάχιστον από αυτό το λάθος;

Εδώ είναι αυτό που πρέπει να το καταλάβουμε: ένα κάρο κόσμος είναι μέσα στον πόνο. Με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της απορρύθμισης, ιδιωτικοποίησης, λιτότητας και των μεγάλων εταιριών, τα επίπεδα ζωής τους έχουν μειωθεί κατακόρυφα. Έχουν χάσει τη δουλειά. Έχουν χάσει τις συντάξεις. Έχουν χάσει τα περισσότερα δίκτυα ασφαλείας που θα τους έκαναν αυτές τις απώλειες να τις κάνουν λιγότερο φοβερές. Βλέπουν ένα μέλλον για τα παιδιά τους ακόμη πιο άσκημο από το επισφαλές παρόν τους

Τον ίδιο καιρό οι πολίτες έχουν παρακολουθήσει την άνοδο της τάξης του Davos, ένα υπερσυνδεδεμένο δίκτυο από δισεκατομμυριούχους των τραπεζών και της τεχνολογίας, από εκλεγμένους ηγέτες που είναι εντελώς άνετοι με αυτά τα συμφέροντα και από βεντέτες του Χόλιγουντ που κάνουν το όλο πράγμα αφόρητα λαμπερό. Η επιτυχία είναι ένα πάρτι που ο πολύς κόσμος ποτέ δεν προσκλήθηκε και γνωρίζουν μέσα στην καρδιά τους ότι ο ανερχόμενος πλούτος και εξουσία είναι κάπως συνδεδεμένος με τα δικά τους αυξανόμενα χρέη και αποδυνάμωση.

Για τον λαό που είδε την ασφάλεια και την κοινωνική υπόσταση ως δικαίωμα εκ γενετής – και αυτό σημαίνει οι λευκοί περισσότερο από όλους – αυτές οι αλλαγές είναι αφόρητες.

Ο Donald Trump μιλάει απευθείας σε αυτόν τον πόνο. Η καμπάνια για το Brexitμίλησε σε αυτό τον πόνο. Έτσι κάνουν όλα τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη. Απαντούν σε αυτόν με νοσταλγικό εθνικισμό και θυμό προς τις απομακρυσμένες οικονομικές γραφειοκρατίες – είτε την Ουάσιγκτον, είτε τη Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου, είτε τον ΟΟΣΑ είτε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και βέβαια, απαντούν στηλιτεύοντας τους μετανάστες και τους εγχρώμους, διασύροντας τους Μουσουλμάνους και υποβαθμίζοντας τις γυναίκες. Ο νεοφιλελευθερισμός των ελίτ δεν έχει τίποτε να προσφέρει για αυτόν τον πόνο, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός εκτίναξε την τάξη του Νταβός. Άνθρωποι σαν τηνHillary και Bill Clinton είναι του χεριού του κόμματος του Νταβός. Στην πραγματικότητα έστησαν το κόμμα.

Το μήνυμα του Trampήταν: «Όλα είναι κόλαση». Η Clinton απάντησε: «όλα πάνε καλά». Αλλά δεν πάνε καλά – κάθε άλλο.

Οι νεοφασιστικές απαντήσεις σε αυτή την ενισχυόμενη ανασφάλεια και ανισότητα δεν πρόκειται να απομακρυνθούν. Αλλά αυτό που γνωρίζουμε από τη δεκαετία του 1930 είναι ότι μόνο με μια πραγματική αριστερά μπορούμε να αντιταχθούμε στον φασισμό. Ένα μεγάλο κομμάτι από την υποστήριξη στον Trump θα μπορούσε να ξεφλουδιστεί εάν υπήρχε μια γενναία αναδιανεμητική ημερήσια διάταξη στο τραπέζι. Μια ατζέντα που θα επιβαρύνει, όχι με λόγια αλλά με μέτρα, τους δισεκατομμυριούχουςκαι θα χρησιμοποιήσει χρήματα για ένα πράσινο NewDeal. Ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα παλιρροϊκό κύμα από καλά αμειβόμενες εργασίες συνδικαλισμένων ανθρώπων, να φέρει επειγόντως αναγκαίους πόρους στις κοινότητες των εγχρώμων και να επιμένει ότι αυτοί που μολύνουν θα πρέπει να πληρώσουν για την επανειδίκευση των εργατών και το δικαίωμά τους να συμμετέχουν στο μέλλον.

Θα μπορούσε να εμφανίσει πολιτικές που πλήττουν τον θεσμοποιημένο ρατσισμό, την οικονομική ανισότητα και την κλιματική αλλαγή ταυτοχρόνως. Θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις κακές εμπορικές συμφωνίες και την αστυνομική βία και να τιμήσει τους αυτόχθονες ως τους αυθεντικούς προστάτες της γης, του νερού, του αέρα.

Ο λαός έχει δικαίωμα να είναι θυμωμένος και μια ισχυρή, διατομεακή αριστερή ατζέντα μπορεί να κατευθύνει αυτόν τον θυμό ενάντια σε αυτούς που φταίνε, παράλληλα αγωνιζόμενος για καθολικές λύσεις που θα συνενώσουν μια θρυμματισμένη κοινωνία.

Ένας τέτοιος συνασπισμός είναι δυνατός. Στον Καναδά έχουμε αρχίσει να συνδεόμαστε κάτω από τη σημαία ενός λαϊκού προγράμματος με το όνομα TheLeap Manifesto, υιοθετημένου από περισσότερες από 220 οργανώσεις από τηνGreenpeace του Καναδά μέχρι την Black Lives Matter Toronto και μερικά από τα μεγαλύτερα συνδικάτα.

Η εντυπωσιακή καμπάνια του Bernie Sanders κατευθύνθηκε προς αυτό το είδος συνασπισμού και έδειξε ότι η όρεξη για ένα δημοκρατικό σοσιαλισμό είναι υπαρκτή. Αλλά από νωρίς εκδηλώθηκε μια αποτυχία της εκστρατείας να συνδεθεί με τους μεγαλύτερους σε ηλικία μαύρους και ισπανόφωνους ψηφοφόρους που από δημογραφική άποψη είναι οι πιο κακομεταχειρισμένοι από το παρόν οικονομικό μοντέλο. Αυτή η αποτυχία την απέτρεψε να εξαντλήσει τη δυναμική της. Αυτά τα λάθη μπορούν να επιδιορθωθούν κι ένα σαφής μετασχηματισμένος συνασπισμός περιμένει να οικοδομηθεί.

Αυτό είναι το καθήκον μας. Το Δημοκρατικόι Κόμμα χρειάζεται είτε να αποσπασθεί από τους φιλομονοπωλιακούς νεοφιλελευθέρους είτε να εγκαταλειφθεί. Από την Elizabeth Warren στη Nina Turner και τους αποφοίτους του Occupy που έκαναν την καμπάνια του Sanders να γιγαντώνεται υπάρχει ένα μεγάλο πεδίο από ηγέτες που μπορούν να εμπνεύσουν την ενότητα παρά σε οποιαδήποτε άλλη εποχή της ζωής μου. Είμαστε «πλήρεις ηγετών», όπως λένε πολλοί από το Movement for Black Lives.

Έτσι ας ξεπεράσουμε το σοκ όσο πιο γρήγορα μπορούμε και ας οικοδομήσουμε το είδος του ριζοσπαστικού κινήματος που έχει μια γνήσια απάντηση στο μίσος και τον φόβο που εκπροσωπούνται από τους Trump αυτού του κόσμου. Ας βάλουμε στο περιθώριο ότι μας κρατάει χώρια κι ας ξεκινήσουμε αμέσως. -

(Guardian, 10.11.2016, μετ. Μαρίας Φανουράκη)

Ηθικόν δίδαγμα..

     Η προχθεσινή ψήφος των αμερικανών υπέρ του Τραμπ ήταν ξεκάθαρα μία ψήφος θυμού.
     Μία ψήφος διαμαρτυρίας των καταπιεζόμενων λαϊκών μαζών από τον άκρατο και πρωτοφανή νεοφολελευθερισμό της Παγκοσμιοποίησης.
     Εκεί θεώρησαν ότι θα βρούν αποκούμπι, εκεί ακούμπησαν.
     Άλλοι θεώρησαν πως
έτσι θα τιμωρήσουν τους άλλους, και έτσι έκαναν.
     Όπως και να το κάνουμε όμως ήταν μιά ψήφος θυμού και απόγνωσης.

     Αυτά προς γνώση και συμμόρφωση των νεοναζιστών τοκογλύφων της Ευρωπαϊκής "Ένωσης".
     Η ίδια ψήφος θυμού και απόγνωσης έφερε στην εξουσία κάποτε τον Χίτλερ.
     Η ίδια  και την  "πρώτη φορά αριστερά"  μας κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015.
     Και ίσως, μάλλον πιθανότατα θα επαναληφθεί στο εγγύς μέλλον σε ευρωπαϊκό ή και ελληνικό επίπεδο.
     Ο λαός, ή οι λαοί μέσα στην απελπισία τους θα στραφούν προς λύσεις που θα τους υπαγορεύει το θυμικό τους,
     ..παραβλέποντας ηθελημένα αν οι λύσεις αυτές θα είναι ακραίες ή όχι, δημοκρατικές ή προβληματικές.

     Κι εδώ, για την χώρα μας, υπεισέρχεται η παράμετρος του μεγάλου εγκλήματος που επιτέλεσε η απατεωνίστικη διακυβέρνηση των ντεμέκ αριστερών του ΤΣΥΡΙΖΑ:
     Αφαίρεσε από τις πιθανές  επιλογές του λαού σαν ψήφο οργής και διαμαρτυρίας, την προτίμηση οποιουδήποτε κομματικού μηχανισμού που θα θελήσει να έχει σχέση με την έννοια "αριστερά" και όλα τα άλλα συναφή.
     Με αυτήν την έννοια ο μεγαλύτερος σπόνσορας και διαφημιστής της ακραίας δεξιάς λύσης που θα θεωρήσει ο λαός ότι του απομένει,
     ..είναι η ίδια η τάχα αριστερή τούτη κυβέρνηση.

     Κακό δεν είναι να οργίζονται οι λαοί και να εκφράζουν την οργή τους μέσω της ψήφου τους.
     Κακό είναι να μην έχουν τις σωστές εναλλακτικές επιλογές, όπως στην περίπτωση Τράμπ-Κλίντον,
     ..και ακόμη χειρότερο είναι να νομίζουν πως δεν υπάρχουν σωστές εναλλακτικές λύσεις,
     ..επειδή κάποιοι απατεώνες φρόντισαν πριν να δυσφημίσουν και να βρωμίσουν τα πάντα.

     Και είναι μεγάλος κόπος και μέγιστη αδικία για τους σωστούς που υπάρχουν δεξιά κι αριστερά,
     ..να προσπαθούν να πείσουν πως δεν είναι και αυτοί βρωμιαραίοι και καθάρματα όπως οι υπόλοιποι προηγούμενοι.

     Αυτό είναι και το μεγάλο ηθικό δίδαγμα των προχθεσινών προεδρικών εκλογών στην Αμερική:
     Πως το ανήθικο δίδαγμα και η πολιτεία των ανήθικων,
     ..όχι μόνον καταστρέφουν τον δημόσιο βίο στο παρόν,
     ..αλλά δηλητηριάζουν και το μέλλον.

     Κατά τα άλλα η εκλογή Τραμπ μπορεί και να θεωρηθεί θετική: 
     Όσο πιό γρήγορα πλησιάζουμε τον πάτο,
     ..τόσο πιό γρήγορα (θεωρητικά) θα ανακάμψουμε!..


     Υ.Γ.   Το σύστημα δεν είναι ανίκητο. Το απέδειξε ο αμερικάνικος λαός ψηφίζοντας στην ουσία όχι υπέρ του Τράμπ, αλλά εναντίον μιάς από τις πιό διεφθαρμένες οικογένειες του κόσμου. Εναντίον της κυριαρχίας των ΜΜΕ, της χειραγώγησης, του οικονομικού αποκλεισμού, και κάθε είδους καθεστωτικού κατεστημένου.
     Δεν φτάνει όμως.
     Πρέπει ο αμερικανικός λαός, και κάθε λαός που επιχειρεί την αντίδρασή του, να είναι αποφασισμένος να προασπίσει τις επιλογές του,
     ..και προπαντός αποφασισμένος να απαιτήσει να γίνουν πράξη όσα του έταξαν και όσα θεωρεί πως δικαιούται, και για τα οποία αυτός έδωσε την εντολή του.
     Ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από όσα κάναμε εμείς μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015,
     ..και κυρίως μετά το δημοψήφισμα.

 http://mandatoforos.blogspot.gr

Με το σώβρακο και τα κορίτσια

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Είδα δύο κοπέλες να κλαίνε. Υπέθεσα ότι θα ήταν κάτι προσωπικό. Δεν ήταν. Γιατί είδα μετά και άλλες δύο. Και μετά εμφανίστηκαν τρεις τύποι που μετέφεραν ένα ηχείο. Από το ηχείο έβγαινε η φωνή γυναίκας σε ερωτικό παροξυσμό και μουσική υπόκρουση ραπ. «Fuck me Donald, Fuck me hard.» Οι τρεις άνδρες γελούσαν σαν δαιμονισμένοι.

«Αν υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος που πίστευε ότι σε αυτή τη χώρα δεν μπορούν να συμβούν τα πάντα, απόψε πρέπει να άλλαξε γνώμη. Γιατί σε αυτή τη χώρα μπορούν να συμβούν τα πάντα». Είναι τα λόγια του Μπαράκ Ομπάμα το βράδυ της πρώτης εκλογικής του νίκης. Mπορούσε να τα επαναλάβει και ο Ντόναλντ Τραμπ. Φορώντας βερμούδα, σαγιονάρες, λουλουδάτο πουκάμισο και ψάθινο καπέλο. Αν ήθελε μπορούσε να εμφανιστεί και με το σώβρακο. Γυμνός, με τέσσερις πέντε πιτσιρίκες, έτσι για να πει στη Χίλαρι ότι ξέρει τι να κάνει με τα κορίτσια της Αμερικής. Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ακόμα και κακά του, μπροστά μας. Για αυτό ψηφίστηκε. Ναι,.. ήταν η επιλογή της λευκής Αμερικής. Αλλά ψηφίστηκε και από ανθρώπους που δεν τους αρέσει αυτός ο κόσμος, δεν έχουν να προτείνουν κάτι καλύτερο και προτιμούν να τον καταστρέψουν. Η ύβρις προς το σύστημα.

Στα γραφεία του FOX, του καναλιού που εκφράζει τους Ρεπουμπλικάνους καλύτερα και από τους ίδιους τους Ρεπουμπλικάνους, άρχισε να μαζεύεται κόσμος. Το στούντιο είναι στο ισόγειο, μπορείς να παρακολουθείς την εκπομπή από το δρόμο. Φυσικά είχαν τοποθετηθεί οθόνες, ενώ το κανάλι μετέδιδε το πρόγραμμα του και σε μία τεράστια οθόνη στην Times Square, εκεί που βρέχει φωτόνια. Οι περισσότεροι ήταν άνδρες. Αρκετοί με το κούρεμα του πεζοναύτη. Χέρια στην τσέπη και μάτια στην οθόνη. Και φώναζαν σαν να πανηγυρίζουν γκολ. «Να τη βάλεις φυλακή, να τη βάλεις φυλακή»! Ολο αυτό έγινε μαγνήτης που τραβούσε διάφορους γραφικούς. Ο ένας ήταν Σούπερμαν, ο άλλος Μπάρμπα Σαμ. Κανένας τους δεν μπορεί να φτάσει τον Ντόναλντ.

Εξι τετράγωνα πιο πάνω είναι το Hilton, η έδρα του Τραμπ για το βράδυ των εκλογών. Μέσα δεν έμπαινες αν δεν σε περίμεναν. Βαν καναλιών, περιπολικά. Λίγος κόσμος στο δρόμο. Γενικά αυτό το βράδυ η Νέα Υόρκη είναι ήσυχη, από νωρίς. Ελάχιστη κίνηση στους δρόμους, CNN σε μπαρ και εστιατόρια. Δεν είναι περίεργο; Μια νύχτα που λες ότι θα αλλάξει ο κόσμος και είμαστε λίγοι εκείνοι που πήγαμε να δούμε το νέο Ground Zero.

Γιατί συνέβη αυτό; Από πού ξεκίνησε το κακό; Η Αμερική είναι τεράστια για να τη βάλεις κάτω από γενικεύσεις. Εκτός από μία, που ισχύει πλανητικά: η δικτύωση, με κάθε τρόπο, έδωσε στο ηλίθιο και στο απεχθές το βήμα που δεν είχαν. Οι κραυγές θα ακούγονται πάντα πιο δυνατά από τα επιχειρήματα. Η λογική θα υποχωρεί έναντι της υστερίας. Η βλακεία υποκαθιστά την πειθώ. Ο ισχυρότερος άνθρωπος του κόσμου είναι ένα καρτούν. Και εμείς θα ζήσουμε ζωές που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί.

- από το protagon

Εφυγε» ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς του 20ου αιώνα...ο Λέοναρντ Κοέν

Λέoναρντ Κοέν, ο λογοτέχνης της ροκ μουσικής του οποίου τα τραγούδια συνδύασαν θρησκευτικές απεικονίσεις με θέματα τη...
λύτρωση και την σεξουαλική επιθυμία και του έφεραν την αναγνώριση των κριτικών και των ακροατών του και μέγας λάτρης της Ελλάδας, πέθανε στα 82 του χρόνια, σύμφωνα με μια ανακοίνωση στην ιστοσελίδα του στο Facebook.
Η λιτή ανακοίνωση αναφέρει, "Είναι με βαθύτατη λύπη που ανακοινώνουμε ότι ο θρυλικός ποιητής,
τραγουδοποιός και καλλιτέχνης Λέναρντ Κοέν απεβίωσε. Έχουμε χάσει έναν από τους πιο αξιοθαύμαστους και παραγωγικούς οραματιστές. Ένα μνημόσυνο θα λάβει χώρα στο Λος Άντζελες στο μέλλον. Η οικογένειά του ζητά να σεβαστείτε την ιδιωτική της ζωή κατά τη διάρκεια του πένθους της".
Ο Κοέν γεννήθηκε στον Μόντρεαλ του Καναδά στις 21 Σεπτεμβρίου 1934. ήταν ήδη αναγνωρισμένος ποιητής και λογοτέχνης όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1966 στα 31 του χρόνια για να κάνει καριέρα στη βιομηχανία της μουσικής.

Οι συγκρίσεις με τον Μπομπ Ντίλαν δεν άργησαν να έρθουν, για τη λυρική δύναμη των στίχων των τραγουδιών του.

Παρότι επηρέασε πολλούς μουσικούς και του αποδόθηκαν πολλές τιμές, όπως η εισαγωγή του στο Rock & Roll Hall of Fame και η απονομή του μεταλίου Order of Canada, της δεύτερης υψηλότερης διάκρισης σε πολίτη του Καναδά, τα τραγούδια του Κόεν με την folk-rock μουσική του και τα ενίοτε σκοτεινά συναισθήματα έμπαιναν στα τσαρτς της μουσικής πολύ σπάνια.

Το πιο γνωστό τραγούδι του, "Hallelujah", στο οποίο ανακαλεί τον βασιλιά Δαβίδ της Βίβλου και όπου παραλληλίζει την σωματική έλξη με την επιθυμία για πνευματική σύνδεση, έχει εκτελεστεί εκατοντάδες φορές από πολλούς καλλιτέχνες, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε το 1984.

Ο Κόεν είχε εκδώσει τον τελευταίο μεγάλο δίσκο του, τον 14ο, πριν από λίγο καιρό ενώ είχε εμφανιστεί στη σκηνή στις αρχές του χρόνου.

Λάτρης της Ελλάδας, αγόρασε σπίτι στην Ύδρα

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λέοναρντ Κοέν υπήρξε μέγας λάτρης της Ελλάδας και τη δεκαετία του '60 αγόρασε ένα παραδοσιακό σπίτι στην Ύδρα στο οποίο έζησε επτά χρόνια με τη σύντροφό του, Μάριαν, και έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του.

Το ξακουστό σπίτι του στην Υδρα το πλήρωσε μόλις 1.500 δολάρια, χρησιμοποιώντας κάποια χρήματα που του είχε αφήσει στην κληρονομιά της η γιαγιά του. Οπως αργότερα δήλωσε αυτή ήταν η πιο έξυπνη απόφαση που πήρε ποτέ στη ζωή του...

από nonews-NEWS






Η Ευγενία Συριώτη ήταν η πρώτη ελληνίδα που τραγούδησε Leonard Cohen σε live στην Αθήνα, στο δεύτερο μισό του ’60. Βασικά τη “Suzanne”. Το τραγούδι το είπε κατ’ αρχάς η Judy Collins στο άλμπουμ της “In my Life” [Elektra, 1966], ενώ ο Cohen το συμπεριέλαβε στο πρώτο LP του “The Songs of Leonard Cohen” [Columbia, 1967].
 

Ο ίδιος ο Cohen, εν τω μεταξύ, είχε φροντίσει να δείξει την ελληνική πλευρά του ήδη από το δεύτερο δίσκο του, που είχε τίτλο “Songs from A Room” [Columbia, 1969]. Στο back cover βλέπουμε την τότε φίλη του Marianne Ihlen (1935-2016) στο δωμάτιό τους στην Ύδρα. Το “So long, Marianne” μπορεί να υπάρχει στο πρώτο LP τού ’67, όμως στο “Songs from A Room” ακούγονται τα “Bird on the wire”, “The Partisan” κ.ά. Θρυλικά τραγούδια

Η Υδρα που αγάπησε ο Λέοναρντ Κοέν

Το σπίτι που αγόρασε με την κληρονομιά της γιαγιάς του και η μούσα του...
Ο θρύλος πλησιάζει την πραγματικότητα στην περίπτωσή του. Ο Λέοναρντ Κοέν είχει διηγηθεί αρκετές φορές πώς αποφάσισε να φύγει για την Ελλάδα και να επιλέξει την Υδρα.
Απρίλιος του 1960. Ο Κοέν περπατάει στην Bank Street του Λονδίνου. Είναι Καναδός, ποιητής και όχι ακόμη διάσημος τραγουδιστής. Βρέχει στο Λονδίνο και πονάει από ένα δόντι που μόλις έβγαλε. Είχε φθάσει στο Λονδίνο λίγους μήνες νωρίτερα από τον Καναδά, αναζητώντας νέες εμπειρίες και διεθνή αναγνώριση. Αλλά η βροχή του Λονδίνου είναι χειρότερη και από την ομίχλη του Κεμπέκ.
«Είδα λοιπόν την πόρτα της Τράπεζας της Ελλάδας μπροστά μου», δήλωσε ο Κοέν το 1991, σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Les Inrockuptibles. «Μπήκα και είδα κάποιον ταμία αρκετά μαυρισμένο πίσω από το ταμείο. Τον ρωτάω «Τι καιρό κάνει στην Ελλάδα;» και μου λέει «Είναι άνοιξη». Δύο ημέρες αργότερα έφευγα για την Ελλάδα».


Μετά από μια σύντομη στάση στην Αθήνα, ο Λέοναρντ Κοέν φεύγει για την Υδρα. Χωρίς να ξέρει ότι αυτό το μικρό νησί θα γίνει για πολλά χρόνια ένας σημαντικός σταθμός στη ζωή του.




Στο παραδοσιακό σπίτι που αγόρασε εκεί, έζησε επτά χρόνια με τη σύντροφό του, Μάριαν, και έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του. Το ξακουστό σπίτι του στην Υδρα το πλήρωσε μόλις 1.500 δολάρια, χρησιμοποιώντας κάποια χρήματα που του είχε αφήσει στην κληρονομιά της η γιαγιά του. Οπως δήλωσε αργότερα, αυτή ήταν η πιο έξυπνη απόφαση που πήρε ποτέ στη ζωή του. Η κορμοστασιά του δέντρου στην αυλή ενός σχεδόν αρχαίου ασβεστωμένου σπιτιού, τα πέντε δωμάτια του σε ισάριθμα διαφορετικά επίπεδα και η αύρα του Αιγαίου ήταν αυτά που τον έκαναν να το αγοράσει αμέσως, χωρίς να σκεφθεί τα βασικά προβλήματα που είχε το οικοδόμημα, που ήταν η έλλειψη ηλεκτρισμού, υδραυλικού συστήματος και τρεχούμενου νερού. Στον τρίτο όροφο έφτιαξε ένα μουσικό δωμάτιο.



Σε ένα γράμμα που έστειλε στη μητέρα του, η περιγραφή που της κάνει του σπιτιού «ζωγραφίζει» με μοναδικό τρόπο τη μεγάλη αγάπη που νιώθει ο καλλιτέχνης για αυτό το ιδιαίτερο νησί. «Το σπίτι έχει μια τεράστια βεράντα που κοιτάζει ένα δραματικό βουνό και πολλά λευκά σπίτια να λάμπουν πάνω του. Τα δωμάτια είναι μεγάλα και δροσερά, με βαθιά παράθυρα σε χοντρούς τοίχους. Υποθέτω ότι πρέπει να είναι πολύ παλιό, πάνω από 200 ετών, και συχνά σκέφτομαι πόσες γενιές ναυτικών έχουν ζήσει εδώ. Χρειάζεται αρκετή δουλειά, αλλά αν ξεκινήσω από τώρα, σε μερικά χρόνια θα είναι ένα μέγαρο. Ζω σε έναν λόφο και σκέφτομαι πως η ζωή παραμένει η ίδια εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ολη τη μέρα ακούω τις φωνές των μικροπωλητών που περνούν από κάτω και οι φωνές τους είναι τόσο μουσικές. Σηκώνομαι κάθε μέρα στις επτά και εργάζομαι μέχρι το μεσημέρι. Νωρίς το πρωί είναι πιο δροσερά και άρα καλύτερα, αλλά εξάλλου αγαπάω τη ζέστη, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι η θάλασσα του Αιγαίου είναι μόλις δέκα λεπτά από την πόρτα μου» έγραφε.


Οπως γράφει στην ιστοσελίδα του, ο Λέοναρντ Κοέν κατάλαβε ότι έγινε αποδεκτός από την κοινότητα όταν άρχισε να δέχεται τακτικές επισκέψεις από τον άνθρωπο που μάζευε τα σκουπίδια και τον γάιδαρό του. «Είναι σαν να λαμβάνεις τη Λεγεώνα της Τιμής» είχε γράψει σε ένα φίλο του. «Το να έχω αυτό εδώ το σπίτι κάνει τις μεγάλες πόλεις λιγότερο τρομακτικές. Μπορώ πάντα να επιστρέφω εδώ και να περνάω όμορφα, να τα βγάζω πέρα σε έναν μικρό παράδεισο. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θέλω να χάσω την επαφή με την μητροπολιτική εμπειρία».

Η αγορά του σπιτιού χάρισε στον καλλιτέχνη και μια πρωτόγνωρη αυτοπεποίθηση. «Τα χρόνια πετάνε», είχε γράψει «και όλοι σπαταλάμε τόσο χρόνο να αναρωτιόμαστε αν θα έπρεπε να τολμήσουμε το ένα ή το άλλο. Το θέμα είναι να κάνεις το μεγάλο βήμα, να τολμάς, να προσπαθείς, να αρπάζεις την ευκαιρία».


Στην Ύδρα, όλοι οι παλιοί ξέρουν το σπίτι του Λεονάρδου, όπως τον φωνάζουν εκεί. Ετσι τον έμαθαν.

Σ’ αυτό το όμορφο οίκημα του 19ου αιώνα ο Κοέν δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα. Αντίθετα, διατήρησε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του σπιτιού, του κήπου, της βεράντας και της διακόσμησης του χώρου. Το κτίσμα αυτό, όμοιο εξωτερικά με τα υπόλοιπα σπίτια του νησιού, βρίσκεται σε ένα από τα πιο ψηλά σημεία της Χώρας, και από τη βεράντα του, η θέα προς το λιμάνι κόβει την ανάσα, ακριβώς όπως και η ανηφόρα για να φτάσεις σ’ αυτό. Εδώ ο Κόεν ανακάλυψε τον ελληνικό τρόπο ζωής. Εδώ άρχισε να αποκρυσταλλώνει τη σοφία των καλύτερων του ποιημάτων και να γράφει σπουδαία τραγούδια. Εδώ ξαναγεννήθηκε, όπως λένε, όσοι τον ξέρουν.

Εδώ συνάντησε την πανέμορφη Νορβηγίδα Μάριαν Ιλεν, μια νεαρή καλλονή που όλοι θαύμαζαν για την εξυπνάδα και το χιούμορ της. Μια θεϊκή ύπαρξη, που όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Κόεν, «οι θεοί έφεραν στον δρόμο μου» και με την οποία μοιράστηκε δέκα ολόκληρα χρόνια μουσικής και ποίησης, την πιο ειδυλλιακή περίοδο της ζωής του. Για την Μάριαν, τη μούσα του, ο Κόεν έγραψε το τραγούδι «So Long, Marianne» και Bird on the Wire”.




Την γνώρισε σε ένα παντοπωλείο στην Υδρα και έγιναν ζευγάρι. Επί χρόνια η Μάριαν Ιλεν και ο γιός της Αξελ μοιράστηκαν τη ζωή του Κοέν στην Ελλάδα και στον Καναδά. Η Μάριαν Ιλεν πέθανε στις 28 Ιουλίου 2016, σε ηλικία 81 ετών στη Νορβηγία.









Εδώ η Μάριαν Ιλεν ποζάρει για την αιωνιότητα στο οπισθόφυλλο του δεύτερου δίσκου του τραγουδιστή, Songs from a Room, ο οποίος κυκλοφόρησε το 1969, και ξεκινάει με το κομμάτι Bird on the Wire.Η Μάριαν ήταν συγγραφέας και ποιήτρια και εδώ κάθεται μπροστά στη γραφομηχανή της, στο μικρό σπίτι της Υδρας, όμορφη και ντυμένη μόνο με μια πετσέτα.

iefimerida.gr

Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου ξεφτιλίζει την αλαζονεία της Clinton και των ελιτ τύπου Goldman Sachs που την στηρίζουν

aienaristeyein.com