ΑΚΟΝΙΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΝΑ ΣΦΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρειαστείτε για να κλάψετε


Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

Ο ματωμένος Αύγουστος του 1944: Το Μπλόκο της Κοκκινιάς 17.8.1944


Λίγους μήνες πριν την απελευθέρωση η Αθήνα και ο Πειραιάς ματοκυλίστηκαν από τους Γερμανούς κατακτητές και τους έλληνες συνεργάτες τους. Το καλοκαίρι του 1944 υπήρξε εφιαλτικό για τους κατοίκους των συνοικιών αυτών των δύο πόλεων.

Ο αυγουστιάτικος ουρανός μαύρισε από τους καπνούς των πυρπολημένων σπιτιών και το χώμα ποτίστηκε από το αίμα των εκτελεσμένων .

Ένα μικρό αφιέρωμα σε τρεις συνέχειες με αφηγητή τον ιστορικό Ιάσονα Χανδρινό από το εξαιρετικό βιβλίο Το τιμωρό χέρι του λαού. Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942 -1944.

***
Το Μπλόκο της Κοκκινιάς ( 17.8.1944)

Σειρά είχε η Κοκκινιά, η οποία δεν είχε δεχθεί σοβαρή επίθεση από το Μάρτιο, η ατμόσφαιρα ήταν όμως ηλεκτρισμένη, δεδομένου ότι από τις αρχές Αυγούστου άρχιζαν επιθετικές κινήσεις Ευζώνων και Χωροφυλακής – παράλληλα μαθαίνονταν τα γεγονότα στις άλλες συνοικίες – και τα στελέχη διανυκτέρευαν αλλού ( συνήθως στο Αιγάλεω), μακριά από κατοικημένες περιοχές. Στις 15 και 16 Αυγούστου ένοπλες συμπλοκές ανάμεσα σε Ελασίτες, αστυνομικούς και την Ειδική Ασφάλεια Πειραιά στο συνοικισμό των « Κιλικιανών» και στα μανιάτικα, αύξησαν την υπερένταση ενόπλων και αόπλων στην Κοκκινιά.


Μιχάλης Νικολινάκος , Δεν ξεχνάμε!.. Κυκλοφόρησε αμέσως μετά το μπλόκο της Κοκκινιάς 17/8/1944

Στις 02.30 μετά τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 17 Αυγούστου ξεκίνησε να γράφεται μία από τις μελανότερες σελίδες της Κατοχής: Δεκάδες αυτοκίνητα περικύkλωσαν την Κοκκινιά από τα βόρεια του Κορυδαλλού πίσω από το Γ΄Νεκροταφείο και κατά μήκος της οδού Θηβών μέχρι τους ΣΕΚ , κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής. Τα οχήματα μετέφεραν ισχυρές δυνάμεις του Ι Τάγματος του 1ου Συντάγματος Ευζώνων με επικεφαλής τον Ταγματάρχη Γεώργιο Σγούρο, ένα πρόσωπο ήδη μισητό στους Κοκκινιώτες, γερμανούς οπλίτες της 11ης Αεροπορικής Μεραρχίας Εδάφους ( 11. Luftwaffe Felddivision) – δύναμης λόχου ή διλοχίας – και μια γερμανική μηχανοκίνητη διμοιρία, ενώ, όπως επισήμανε με κάποιου είδους επαναστατική «αυταρέσκεια» και το πρώτο «ρεπορτάζ» της επιχείρησης, ο βαρύς οπλισμός των επιδρομέων ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα επιχείρησης εντός των ορίων της πρωτεύουσας. Τα ξημερώματα οι τηλεβόες καλούσαν τους άνδρες 14 έως 60 ετών στην πλατεία Οσίας Ξένης. Στις 09.00 η πλατεία είχε γεμίσει από κόσμο. Κινητοποίηση του ΕΛΑΣ θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία, αφού όλα ήταν μπλοκαρισμένα. Μέσα στην αποπνικτική ζέστη του Αυγούστου και κάτω από ουρλιαχτά και παραγγέλματα στα ελληνικά και τα γερμανικά, διαδραματίστηκαν μερικές από τις τραγικότερες σκηνές της Αντίστασης: Οι καταδότες – ένας εκ των οποίων ήταν πρώην μέλος της ΟΠΛΑ – υπέδειξαν αρχικά όλα τα στελέχη των ενόπλων οργανώσεων: το λοχαγό του ΕΛΑΣ και γραμματέα της ΚΟΒ Κιλικιανών, Απόστολο Χατζηβασιλείου, το γραμματέα της ΚΟΒ Κοκκινιάς ( και αρχηγό της ΟΠΛΑ), Παναγιώτη Ασμάνη, τον Θεόδωρο Περιβνόλα, τις μαχήτριες Διαμάντω Κουμπάκη και Αθηνά Μαύρου κ.α., οι οποίοι βασανίστηκαν «κανιβαλικά» πριν οδηγηθούν προπηλακιζόμενοι στο υφαντήριο πίσω από την πλατεία Οσίας Ξένης – την περίφημη « Μάντρα» – για να εκτελεστούν με πολυβόλα από γερμανικό τμήμα – συνολικά 78 άτομα.

Την ίδια ώρα, σε ένα απομονωμένο σπίτι στα « Αρμένικα» της Κοκκινιάς ( περιοχή Νεάπολης), μια μικτή ομάδα του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ παρακολουθεί ανήμπορη τη σφαγή από τις γρίλιες. Όταν μια ριπή γαζώνει την πόρτα, η ομάδα πετά μια χειροβομβίδα και φεύγει από το πλάι υπό το συνεχές πυρ ενός γερμανικού πολυβόλου. Βάλλουσα και βαλλόμενη συνεχώς, και με πλάγια κάλυψη από μια ομάδα του 7ου Λόχου ( λοχαγός Μιχάλης Μάλλης), η ομάδα έφτασε τελικά στην Ευγένεια με έναν τραυματία και ένα νεκρό, το σαραντάχρονο μαχητή της ΟΠΛΑ, Θεόδωρο Μακρή ή « Καφαντάρη που « βάσταγε δυο πιστόλια κι έριχνε σαν τους καουμπόυδες που λέμε». Στη συμπλοκή στα Αρμένικα τραυματίστηκε ένας γερμανός λοχαγός και μερικοί Τσολιάδες, πράγμα που έδωσε την αφορμή για νέα σφαγή « εκτός καταλόγου»: 46 άνδρες και γυναίκες από τους συγκεντρωμένους στην Οσία Ξένη μεταφέρθηκαν εκεί και εκτελέστηκαν ομαδικά σε αντίποινα στη συμβολή των οδών Ακροπόλεως και Αρτέμιδος, ενώ κάηκαν και μερικά σπίτια, από τα οποία ο συνοικισμός ξαναβαφτίστηκε σε « Καμένα του Καραβά». Το μακελειό σταμάτησε κατά τις 18.00 και μια τεράστια φάλαγγα ομήρων πήρε το δρόμο για το Χαϊδάρι μέσω της Κυδωνιών, αφήνοντας πίσω έναν ατελείωτο θρήνο γυναικών , παιδιών, μητέρων και αδελφών. Το Ε’ Αστυνομικό Τμήμα μετέφερε 72 άτομα για ταφή στο Γ΄Νεκροταφείο και τους υπόλοιπους στο Νεκροταφείο της Αναλήψεως, στη Νεάπολη.

Πηγές της Αντίστασης υπολόγισαν περισσότερους από 200 εκτελεσμένους, σε αντίθεση με τη γερμανική αναφορά της Ομάδας Στρατιών Ε που αναφέρει 104 « νεκρούς εχθρούς» και 3.000 συλληφθέντες έναντι ενός γερμανού λοχαγού και μερικών Ευζώνων τραυματιών στις αψιμαχίες της Νεάπολης. Το πλήγμα στη συνοικία ήταν τρομακτικό, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως το ανθρωποκυνηγητό των Κοκκινιωτών σε όλο τον Πειραιά δε σταμάτησε. Μια μόλις μέρα μετά το Μπλόκο, άνδρες των Ταγμάτων συνέλαβαν μετά από συμπλοκή στη Δραπετσώνα το δεκαοκτάχρονο Στέλιο Σπανό ή « Καρδάρα», έναν από τους εμβληματικούς μαχητές – και ομαδάρχη της ΟΠΛΑ – και τον εκτέλεσαν κοντά στον Άγιο Διονύσιο. Τα κατακλυσμιαία γεγονότα έκαναν, μέσω συνεχών αναφορών στον κομματικό και εαμικό Τύπο, το γύρο της χώρας φτάνοντας μέχρι το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, το οποίο εκείνες τις μέρες κοινοποιούσε ειδική εγκύκλιο και ενημερωτικό δελτίο σε όλες τις Μεραρχίες σχετικά με τον αγώνα της «αδούλωτης Αθήνας και του ηρωικού λαού της».

Μετά τη σφαγή στην Κοκκινιά, το μίσος για τα Τάγματα και η διάθεση για εκδίκηση είχαν φτάσει στο απόγειο τους. Στις 18 Αυγούστου, στο « Ελληνικό Στάλινγκραντ» της Καισαριανής δύο αστυφύλακες του Μηχανοκίνητου με πολιτικά πυροβολήθηκαν από Ελασίτες που τους αναγνώρισαν. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά κατέφθασαν ενισχύσεις του Μηχανοκίνητου, των Ταγμάτων και της Ειδικής που συνέλαβαν 35 άτομα και εκτέλεσαν τους πέντε στη γωνία Βασ. Κωνσταντίνου και Λυδίας. Λίγη ώρα αργότερα μια ομάδα ενόπλων, συνοδευόμενη από εξαγριωμένους κατοίκους, σκότωσε και πέταξε πάνω στο σωρό των πέντε πτωμάτων δύο αιχμαλώτους Ευζώνους, ο ένας εκ των οποίων βρέθηκε με ένα μαχαίρι καρφωμένο στο λαιμό του και ένα καρφιτσωμένο σημείωμα « Για τους πέντε ήρωες θα εκτελεστούν 100 όμοιοί του». Λίγη ώρα πριν, η αδελφή του ενός είχε συλληφθεί και εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες από την ΟΠΛΑ, που εφάρμοζε πλέον την απόλυτη και χωρίς εξαιρέσεις « οικογενειακή ευθύνη».


Κάνθος Τηλέμαχος , «Θρήνος γυναικών», ξυλογραφία

Τις τακτικές στρατιωτικές επιχειρήσεις του ελληνόφωνου κατοχικού στρατού των Ευζώνων στις συνοικίες ακολούθησε μια επίταση της δράσης της Ειδικής Ασφάλειας, η οποία διακρινόταν πλέον στον πόλεμο εξόντωσης. Πτώματα μελών του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ αλλά και Ελασιτών που συλλαμβάνονταν μεμονωμένα ή σε επιδρομές άρχισαν να βρίσκονται με σημάδια βασανισμού – ακόμα και κρεουργημένα – σε διάφορα σημεία της πόλης. Μετά από μια επιδρομή των Ταγμάτων στον Ταύρο ( 20.8.1944), τα πτώματα δύο Ελασιτών της συνοικίας που πιθανότατα είχαν αιχμαλωτιστεί κατά την επιδρομή – Αναστάσιος και Ιωάννης Γράφας, βρέθηκαν στη γωνία Ιπποκράτους και Διδότου, ενώ ένας ακόμα Επονίτης από τον Ταύρο κατακρεουργήθηκε στο Θησείο από τους ενόπλους της Χ. Αντίστοιχα παρατηρήθηκε μια « πύκνωση» της δράσης της ΟΠΛΑ η οποία εκείνο τον ματωμένο Αύγουστο εξόντωσε συνολικά 67 άτομα – συμπεριλαμβανομένων των αντιποίνων για την Ηλέκτρα Αποστόλου -, ανάμεσα στους οποίους 18 άνδρες και γυναίκες που είχαν επισημανθεί ως « πράκτορες της Ειδικής και των Ες – Ες» , κατηγορία που στην προκειμένη περίπτωση μοιάζει να επιβεβαιώνεται κι από τις σωζόμενες αναφορές των αστυνομικών τμημάτων.

 Επιμέλεια: ofisofi

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Σχεδόν φτωχοί βρίσκονται 3,8 εκατ. πολίτες στην Ελλάδα στα χρόνια των Μνημονίων

Ραγδαία επιδείνωση παρουσιάζουν οι συνθήκες διαβίωσης και η ποιότητα ζωής για σχεδόν έναν στους δύο Έλληνες, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης.
1-26
Σε απόλυτους αριθμούς, 3.828.500 άνθρωποι στη χώρα μας βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας και 1.111.300 ζουν σε νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας!

 
Από την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα, μειώθηκε κατακόρυφα η κατανάλωση των νοικοκυριών ακόμη και σε βασικά αγαθά.
 
Της Ελένης Πετροπούλου
 
Οι Έλληνες φαίνεται ότι στερούνται και το ψωμί, αφού η μέση μηναία κατανάλωση έχει μειωθεί κατά 90,4% σε σχέση με το 2008. Κατακόρυφη πτώση καταγράφεται και στο γάλα, με τη μέση μηναία κατανάλωση να παρουσιάζει μείωση κατά 89,15%, σε σχέση με το 2008.
Η κρίση «χτύπησε» και τα τσιγάρα, με την κατανάλωσή τους να έχει πέσει στο μισό (μείωση 50,12% σε σχέση με το 2008).
Την ίδια στιγμή, ολοένα και περισσότερα άτομα διαμένουν σε νοικοκυριά χωρίς κανένα εργαζόμενο και χωρίς ουσιαστικά εισόδημα. Το πρώτο τρίμηνο του έτους, σχεδόν ένας στους πέντε κατοίκους της χώρας, ηλικίας από 18 έως και 60 ετών, διέμενε σε νοικοκυριό χωρίς κανένα εργαζόμενο, όταν το 2009 το ποσοστό αυτό ήταν 8,4% του πληθυσμού.
assets_LARGE_t_942_44611923_type12128
Τα παραπάνω στοιχεία περιλαμβάνονται στα νέα και αναθεωρημένη έκθεση -με ημερομηνία 1η Ιουλίου 2016- της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) για τις Συνθήκες Διαβίωσης στην Ελλάδα. Στην έκθεση περιέχονται στοιχεία που αφορούν σε ένα ευρύ φάσμα παραγόντων (εργασία, υγεία, εκπαίδευση, τεχνολογία κλπ.) που επηρεάζουν τις συνθήκες διαβίωσης, καθώς, επίσης, και στοιχεία για την ποιότητα ζωής, όπως η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Πιο αναλυτικά:
 
Φτώχεια – Ανισότητα
 
Δραματικά είναι τα στοιχεία για την εξέλιξη της φτώχειας στην Ελλάδα, από την έναρξη της οικονομικής κρίσης και μετά. Ποσοστό 42,2% του πληθυσμού βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας με το εισόδημά του να είναι χαμηλότερο από το κατώφλι της φτώχειας. Στην έναρξη της οικονομικής κρίσης, το 2009 το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 16,4% οπότε και άρχισε να αυξάνεται σταδιακά.

Όπως προκύπτει από την έκθεση, το ποσοστό των ατόμων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά ή ακόμη και στερούνται λόγω οικονομικής αδυναμίας βασικά αγαθά (φαγητό, θέρμανση, πληρωμή λογαριασμών κ.α.) ανέρχεται στο 39,9% του πληθυσμού έναντι 23% το 2009. Μάλιστα όσο μειώνεται η ηλικία τόσο αυξάνεται το ποσοστό των ατόμων με υλικές στερήσεις. Στις ηλικίες έως 17 ετών το ποσοστό των ατόμων που δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά ή ακόμη και στερούνται λόγω οικονομικής αδυναμίας φθάνει στο 44,5%, έναντι 41,5% στις ηλικίες 18-64 ετών και 34,9% στις ηλικίες άνω των 65 ετών.
Μία από τις πρώτες χειρότερες θέσεις κατέχει η χώρα μας στην Ευρώπη των 28 αναφορικά με το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, σύμφωνα με τη Eurostat. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα βρίσκεται στη 2η θέση ? μετά τη Βουλγαρία – με ποσοστό 35,7% του πληθυσμού να βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 24,4%.
 
Κατανάλωση νοικοκυριών και ανέσεις κατοικίας
 
Φαγητό και στέγαση απορροφούν τις περισσότερες δαπάνες των νοικοκυριών. Συγκεκριμένα, από το σύνολο της μηνιαίας δαπάνης των νοικοκυριών για αγαθά και υπηρεσίες, το 20,5% αφορά τα είδη διατροφής και το 13,4% τη στέγαση. Ακολουθούν με ποσοστό 12,7% οι μεταφορές, ποσοστό 9,8% ξενοδοχεία, καφενεία και εστιατόρια και ποσοστό 7,2% η Υγεία.
Αυξάνεται χρόνο με το χρόνο το ποσοστό των νοικοκυριών που δηλώνουν ότι δεν χρησιμοποιούν κανένα μέσο θέρμανσης κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Συγκεκριμένα, από 0,4% που ήταν προς κρίσης, το 2014 το ποσοστό των νοικοκυριών που δηλώνει ότι «δεν θερμαίνεται» έφτασε στο 1,8%. Την ίδια στιγμή κατακόρυφη πτώση παρουσιάζει ο αριθμός των οικογενειών που χρησιμοποιούν καλοριφέρ με πετρέλαιο! Επτά στα δέκα (ποσοστό 68,2%) νοικοκυριά το 2008 ζεσταινόταν με καλοριφέρ πετρελαίου έναντι 34,5% το 2014.
Τα χρόνια της κρίσης καταγράφεται «στροφή» των νοικοκυριών σε ποιο οικονομικές λύσεις όπως τα καυσόξυλα και οι ηλεκτρικές συσκευές (σόμπα, αερόθερμο, καλοριφέρ). Αναφορικά με τον τύπο κατοικίας (μονοκατοικία, διαμέρισμα) και το ιδιοκτησιακό καθεστώς, από τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία (2014) προκύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία κατοικεί σε διαμερίσματα πολυκατοικίας (ποσοστό 59,4%) και σε ποσοστό 18,5% με ενοίκιο.
 
Αγορά εργασίας
 
Η ανεργία «τσακίζει» τα νοικοκυριά
Το πρώτο τρίμηνο του έτους, το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας ανήλθε στο 24,9% του πληθυσμού ηλικίας 15 ετών και άνω, δηλαδή σε 1.195.100 άνεργους σε όλη τη χώρα. Το ίδιο διάστημα, καταγράφηκαν 4.424.900 μη οικονομικά ενεργοί έναντι 3.606.300 απασχολούμενων. Μακροχρόνιοι άνεργοι, το ίδιο διάστημα, είναι το 14,9% του ανδρικού πληθυσμού και το 20,7% του γυναικείου πληθυσμού. Το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας καταγράφεται στις ηλικίες 15-29 ετών με ποσοστό 40,9%. Ακολουθούν οι ηλικίες 30-44 ετών με ποσοστό ανεργίας στο 23,4%, 45-65 ετών με ποσοστό στο 20,4% και 65 ετών και άνω με ποσοστό ανεργίας 12,3%.
Περισσότεροι από 1 εκατ. άτομα ηλικίας από 18 ετών έως 60 ετών, διαμένουν σε νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο και στις νεότερες ηλικίας τα άτομα αυτά ξεπερνούν τις 230.000. Συνολικά, το 12% του πληθυσμού ηλικίας έως 18 ετών και το 18,1% του πληθυσμού ηλικίας από 18 ετών έως 60 ετών διαμένουν σε νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμενο.
Σημειώνεται ότι ο μέσος όρος της ανεργίας στην Ευρώπη του 28 (στοιχεία Eurostat 2015) είναι στο 9,4% με την Ελλάδα να κατέχει τη χειρότερη θέση και με διαφορά από τη 2η ? 22,1% στην Ισπανία – με ποσοστό 24,9%!

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Ο θάνατος του εμποράκου*

Πάνω από 100 επιχειρήσεις κλείνουν καθημερινά! – Στοιχεία σοκ για τη δραματική κατάσταση στο χώρο του εμπορίου

Σοκ προκαλούν στην αγορά τα στοιχεία για τα «λουκέτα» που μπήκαν στις επιχειρήσεις τα τελευταία χρόνια. Φαίνεται όμως ότι αυτή η καταστροφική πορεία θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, οδηγώντας σε μια δραματική μείωση του αριθμού των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τα τελευταία επτά χρόνια, πάνω από 100 επιχειρήσεις κλείνουν κάθε εργάσιμη ημέρα!

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της καταστροφής σημειώνεται ότι στο διάστημα 2008- 2015 έκλεισαν 244.712 επιχειρήσεις.(1)

Συγκεκριμένα ο συνολικός αριθμός των επιχειρήσεων το 2008 ήταν 858.685, ενώ στα τέλη του 2015 είχαν απομείνει 613.973.

Όμως, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα αφού στον αριθμό των επιχειρήσεων που έκλεισαν θα πρέπει να προστεθούν μερικές δεκάδες χιλιάδες που έκλεισαν στη διάρκεια του πρώτου εξαμήνου του 2016.

Συνέπεια των δραματικών εξελίξεων στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ήταν η εκρηκτική αύξηση της ανεργίας αφού υπολογίζεται ότι με τα «λουκέτα» χάθηκαν 842.670 θέσεις εργασίας.

Όπως προκύπτει, μέχρι τώρα, με κάθε «λουκέτο» χανόντουσαν 3,4 θέσεις εργασίας. Δηλαδή στην πλειοψηφία τους ήταν επιχειρήσεις μικρές, ατομικές, ή με 2- 3 εργαζόμενους.

Τώρα όμως που αρχίζουν να κλείνουν επιχειρήσεις μεγαλύτερες και με πολλαπλάσιο αριθμό εργαζομένων («Μαρινόπουλος» με 12.500 εργαζόμενους, «Ηλεκτρονική» με 585 εργαζόμενους), ο αριθμός των ανέργων αναμένεται να αυξηθεί κατακόρυφα.

Μέσα σε επτά χρόνια «χάθηκε» το 28,5% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα! Ένα πραγματικό πογκρόμ. Και έπεται συνέχεια.

Για το μέγεθος της ζημιάς από την εξέλιξη αυτή, μπορούμε να πούμε ότι με το μαζικό κλείσιμο των επιχειρήσεων (μικρομεσαίων και μεγαλύτερων), χάθηκαν 30,31 δις. ευρώ προϊόντος από την εθνική οικονομία, δηλαδή το 17% του ΑΕΠ!



Η καταβαράθρωση της ζήτησης, που οφείλεται στη δραματική μείωση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων, είναι ασφαλώς η κύρια αιτία της καταστροφής των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όμως, σημαντικό ρόλο παίζει και η τεράστια αύξηση των φόρων, άμεσων και έμμεσων, που οδήγησε και οδηγεί δεκάδες χιλιάδες επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους στην απόγνωση. Στους δύο αυτούς λόγους έρχεται να προστεθεί και το κλείσιμο της κάνουλας του τραπεζικού δανεισμού, αφού οι τράπεζες (παρά τις ανακεφαλαιοποιήσεις) αρνούνται να χορηγήσουν δάνεια στις επιχειρήσεις.

Τα παραπάνω περιγράφουν τις συνέπειες της μνημονιακής πολιτικής στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Όμως, το πογκρόμ που υφίστανται δεν οφείλεται μόνο στα μνημόνια. Η συρρίκνωση των μεσαίων στρωμάτων είναι ένας στρατηγικός στόχος του μονοπωλιακού κεφαλαίου, που περιλαμβάνεται σε σωρεία αποφάσεων και εκθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ειδικότερα, για την Ελλάδα υπάρχει πλήθος αναφορών τόσο στον «υπερεπαγγελματισμό», δηλαδή το ιδιαίτερα μεγάλο στρώμα των αυτοαπασχολούμενων και ελεύθερων επαγγελματιών, όσο και στο υψηλό ποσοστό του αγροτικού τομέα στο σύνολο της οικονομίας.

Έτσι, η Ε.Ε σε αγαστή συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις βρήκαν στην τελευταία κρίση την ευκαιρία για να επενδύσουν σ΄ αυτήν και το πάγιο σχέδιο τους για τη συρρίκνωση των μικρομεσαίων στρωμάτων στην πόλη και το χωριό προς όφελος των πολυεθνικών που καρπώνονται το μερίδιο της αγοράς, ή της αγροτικής εκμετάλλευσης, που αφήνουν πίσω τους οι κατεστραμμένοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και αγρότες.

Η εξέλιξη αυτή δημιουργεί και τις προϋποθέσεις για την προσέγγιση των μικρομεσαίων, που υφίστανται αυτή τη βίαιη προλεταριοποίηση, με την εργατική τάξη, κατ΄ αρχήν για την απόκρουση των συνεπειών της μνημονιακής πολιτικής αλλά και στην προοπτική μιας αντιμονοπωλιακής, δημοκρατικής κοινωνικής συμμαχίας. Απαραίτητης όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση, αλλά και για μια πορεία ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού.

*Ο τίτλος «Ο θάνατος του εμποράκου» είναι δανεισμένος από το ομότιτλο θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλερ. Έργο-κόλαφος ενάντια στην υλιστική κοινωνία και στη βάναυση, χωρίς ηθικές αναστολές λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, ο «Θάνατος του Εμποράκου» αποτελεί όχι μόνο ένα κορυφαίο δείγμα του πολιτικού ρεαλισμού του Άρθουρ Μίλλερ αλλά και ένα διαχρονικό σχόλιο για τη διάψευση του αμερικανικού ονείρου και τη συνυπευθυνότητα όσων το συντηρούν χωρίς να αντιλαμβάνονται τις στρεβλώσεις του.

(1) Τα στοιχεία δημοσιεύθηκαν στην «Καθημερινή» στις 4 Ιουλίου 2016.

Δάνης Παπαβασιλείου

Ημεροδρόμος

Εδώ στου δρόμου τα μισά…



Έχοντας διανύσει το μισό έτος, αντιλαμβανόμαστε με σχετική ευκολία πως η φετινή χρονιά είναι η πληρέστερη των τελευταίων δεκαετιών.
Τους τελευταίους μήνες έχουμε ζήσει έναν καταιγισμό διεθνών εξελίξεων, τη στιγμή που η Ελλάδα, ως βαριά ασθενής, βρίσκεται σε κατάσταση «φυτού» και κρατιέται ζωντανή από έναν μηχανισμό (εγχώρια κυβέρνηση) τον οποίον χειρίζεται ένας εξωτερικός παράγοντας (Γερμανία μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης). Το ότι η Ελλάδα λόγω της ημιθανής της κατάστασης, βρίσκεται στο περιθώριο των εξελίξεων, μόνο καλό κι ανακουφιστικό δε μπορώ να το χαρακτηρίσω.
Από την άλλη όμως συμβαίνουν πιο κρίσιμα γεγονότα, τα οποία επηρεάζουν έντονα την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Η χρόνια νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει προκαλέσει μία ξέφρενη αρρυθμία στις κοινωνικές υποδομές των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κι αυτό πλέον είναι εμφανές. Το Βέλγιο και η Γαλλία ξεσηκώθηκαν για μήνες ενάντια στα νέα εργασιακά μέτρα, τα οποία εφαρμόζονται στη χώρα μας τα τελευταία έξι χρόνια. Η Βρετανία αποφάσισε με δημοψήφισμα (και με τις ευλογίες της δικιάς της ακροδεξιάς) να φύγει από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Η Ισπανία κοντεύει να κλείσει ένα χρόνο ακυβερνησίας. Η Ιταλία τρέμει για την αναμενόμενη χρεοκοπία των τραπεζών της ενώ η Τουρκία μετατρέπεται με γοργούς ρυθμούς σε ισλαμικό κράτος.
Όλα τα παραπάνω είναι συνέπειες της επικρατούσας διεθνής αγοράς πάνω στο κράτος και στον πολίτη. Μέσα σε λίγα χρόνια, η Ευρώπη της ειρήνης, της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, έπαψε να υπάρχει. Δεν μιλάμε πλέον για δημοκρατικό έλλειμμα αλλά για την πλήρης επικράτηση της ακροδεξιάς.
Η ακροδεξιά δυστυχώς καλπάζει. Αλλού τη συναντάμε καμουφλαρισμένη, όπως στην Γερμανία κι αλλού με μία θρασύτητα ειδικά στις χώρες-δορυφόρους της Γερμανίας, όπως η Τσεχία, η Σλοβακία, η Κροατία, η Αυστρία κ.α. Η ακροδεξιά εκτινάσσεται και στην Γαλλία, η οποία δε προλαβαίνει να μετράει τα πολύνεκρα τρομοκρατικά χτυπήματα που συμβαίνουν πλέον σε εβδομαδιαία βάση.
Είναι πλέον γεγονός πως η Ευρώπη διανύει μία άτυπη πολεμική περίοδο. Ο φόβος πλανάται πάνω από τα κεφάλια όλων μας. Γι’ αυτό δεν την νιώθουμε πια σπίτι μας. Γι’ αυτό και η ίδια φοβάται να ακούσει την δημοκρατική έκφραση των λαών της. Γι’ αυτό και η υπόλοιπη χρονιά θα είναι το ίδιο ταραχώδης κι επικίνδυνη…

  aplotaria.gr

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016

Το ελληνικό χρέος, μια ευρωπαϊκή τραγωδία (Ταινία)

Το ελληνικό χρέος εξακολουθεί να αποτελεί μια άγνωστη εξίσωση για τους πολλούς Ευρωπαίους πολίτες.
"Το ελληνικό χρέος, μια ευρωπαϊκή τραγωδία" είναι μια ταινία που αναλύει και δείχνει

πως η κρίση αυτή αφορά άμεσα κάθε πολίτη στην Ευρώπη. Με σύντομο και κατανοητό τρόπο περιγράφει την διαδικασία δημιουργίας του χρέους που οδήγησε στην κρίση, αλλά και τους ανεπιτυχείς τρόπους της μέχρι σήμερα αντιμετώπίσης του με νεοφιλελέυθερες πειραματικές πολιτικές. Επίσης καταγγείλει, με επιχειρήματα, τη μαζική παραπληροφόρηση που έγινε για τ Το ελληνικό χρέος
Όλες οι πληροφορίες είναι από την έκθεση της Επιτροπής για την αλήθεια σχετικά με το ελληνικό χρέος .

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΕΪ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΓΛΙΚΕΣ ΕΛΙΤ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΝΕΒΗ, του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ (*)

Φιλοτίμως προσπάθησε η Τερέζα Μέι, η νέα πρωθυπουργός της Βρετανίας, να δείξει ότι έλαβε το μήνυμα του δημοψηφίσματος που «έβγαλε» Brexit. Η προγραμματική της ομιλία, την περασμένη Τρίτη, όχι μόνο απείχε παρασάγγας από τα χαρακτηριστικά μιας «νέας Θάτσερ», αλλά ηχούσε σαν… αναμετάδοση κάποιου στελέχους της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών, από τα σίξτις ή σέβεντις…      


Και τι δεν είπε, ή μάλλον τι δεν στηλίτευσε η Μέι!... Το – κατά εννέα έτη- χαμηλότερο προσδόκιμο της ζωής των φτωχών (εν συγκρίσει με τους άλλους Άγγλους). Την ανεπάρκεια ευκαιριών για τα παιδιά της εργατικής τάξης. Τις προκαταλήψεις του ποινικού συστήματος σε βάρος των μαύρων. Τη δογματική προσήλωση στις «λύσεις της αγοράς». Τις εκχωρήσεις σημαντικών βρετανικών επιχειρήσεων σε ξένες, κλπ.      

Περίεργα πράγματα, ε; Διότι εάν πιστέψουμε πλείστους όσους εν Ελλάδι «αναλυτές», που ουδέν κοινωνικό στίγμα διέκριναν στο αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, άλλα θα έλεγε μία πολιτικός για να πείσει πως αφουγκράστηκε καλά. Θα κολάκευε απλώς την ξενοφοβία ή και θα έταζε κάποιας μορφής αναβίωση της βρετανικής αυτοκρατορικής αποικιοκρατίας. Ναι, ντε, πάλι θα τα λέμε; Ήταν η νοσταλγία… για τις αποικίες που ανέδειξε νικητή το Brexit, το 2016, μολονότι (η εν λόγω νοσταλγία) απέτυχε παταγωδώς να καθορίσει την έκβαση του δημοψηφίσματος το 1975…  
   
Οι βρετανικές πολιτικές ελίτ, βεβαίως, είναι απείρως σοβαρότερες και το αποδεικνύουν. Ασφαλώς οι αναφορές της Μέι στο «κοινωνικό ζήτημα», στον βρετανικό κοινωνικό δυισμό, μπορεί στο «δια ταύτα» να έχουν τόση αξία, όση και το «θέλω ένα ανθρώπινο ΔΝΤ» της Κριστίν Λαγκάρντ, που προσχωρεί έτσι στον… συμπονετικό μονεταρισμό. Αυτό όμως δεν αναιρεί τη διαπίστωση ότι το βρετανικό κατεστημένο γνωρίζει καλά το ειδικό βάρος που έχει κάθε «ψηφίδα» στο «μωσαϊκό» των παραμέτρων, οι οποίες οδήγησαν στο – τόσο ανεπιθύμητο, για το ίδιο- Brexit.    

Πάντοτε προσφέρεται, φυσικά, η ευκολία του (περαιτέρω) στρουθοκαμηλισμού. Μπορεί κάποιος να εικάσει ότι η ομιλία της Μέι δεν είχε σχέση με το δημοψήφισμα, δεν αποτελούσε επίδειξη «ευήκοου ωτός». Ποιος ξέρει, ίσως την τσίμπησε κάποια παράξενη μύγα και την έκανε, αίφνης, να αποφανθεί πως μερικές σταγόνες από πνεύμα Άντζελα Ντέιβις πάνω στο θατσερικό υπόβαθρο, φτιάχνουν μοντελάκι μούρλια.  
   
Τα πάντα μπορούμε να ακούσουμε από τους Brexit – ολόγους που επιμένουν να μην ανιχνεύουν σε βάθος του Brexit τους λόγους… Πολλά ακούμε και ως προς το «δια ταύτα», δηλαδή τις συνέπειες της ετυμηγορίας των Άγγλων. «Έπαιξαν (σ.σ ασυνείδητα ή και συνειδητά) το παιχνίδι των ΗΠΑ και αποδυνάμωσαν την ΕΕ» κλαψουρίζουν κάμποσοι… αντιαμερικάνοι «ευρω – ταλιμπάν», η πλειονότητα των οποίων, ω του θαύματος, το 2003 εκστασιαζόταν με την κτηνωδία Μπους, Μπλερ και «σία» στο Ιράκ. Κατ’ αυτούς, ο Μπαράκ Ομπάμα και οι ποικίλοι εκπρόσωποι της αμερικανικής άρχουσας τάξης μάλλον έθεταν υποψηφιότητα για τα επόμενα Όσκαρ, υποκρινόμενοι, όταν άφηναν να φανεί πως έτρεμε το φυλλοκάρδι τους μην τυχόν και υπερίσχυε το Brexit…      

Άλλοι, πάλι, χρεώνουν στους Βρετανούς ψηφοφόρους την - ακούσια, έστω- εξυπηρέτηση στρατηγικών σχεδίων του Βερολίνου, καθώς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος διαμόρφωσε μία περισσότερο «γερμανική» ΕΕ. Να υποθέσουμε λοιπόν ότι το Βερολίνο αγνοούσε τα ίδια του τα συμφέροντα, ξορκίζοντας επί μήνες το Brexit; Ή μήπως να … καταφύγουμε (κι εδώ) στο χαριτωμένο σενάριο της «μπλόφας», της υποκριτικής τέχνης; Σε αυτήν την περίπτωση, εξαιρετικά άτυχος μπορεί να θεωρηθεί ο μεγάλος σκηνοθέτης Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ: Μακαρίτης από τον Ιούνιο του 1982, δεν έμαθε ποτέ πόσο εξαιρετικοί ηθοποιοί θα αποδεικνύονταν, τον Ιούνιο του 2016, ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Προλαβαίνει τουλάχιστον ο Βιμ Βέντερς να αξιοποιήσει το σπάνιο ταλέντο τους;    

Το Βερολίνο φυσικά γνωρίζει ότι μια περισσότερο «γερμανική», αλλά και «κολοβή» ΕΕ, περιβάλλεται από λιγότερη «νομιμοποίηση», ακόμη ισχνότερο κύρος. Αυτή η διαπίστωση είναι βεβαίως ακαδημαϊκή, εάν τοποθετηθεί βάση μιας θλιβερής «υπόθεσης εργασίας»: Ότι στο ευρωπαϊκό κοινωνικό – πολιτικό έδαφος θα ευδοκιμούν, εσαεί, μόνον «ευρω- ταλιμπάν». Άντε και λίγοι «ευρω- αριστεροί», σαν τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ικανοί να αναλύουν ενδελεχώς τι μπορεί να κάνει ο ευρωπαϊκός Νότος και κατόπιν, στο Ecofin, να υπερψηφίζουν τις κυρώσεις Βρυξελλών – Βερολίνου εναντίον της Πορτογαλίας και της Ισπανίας!.... Μόνο που αυτή είναι υπόθεση εργασίας κι όχι- ευτυχώς- νομοτέλεια.

Ασφαλώς νομοτέλεια δεν είναι και η συγκρότηση του αριστερού Lexit (δυνάμεων και «γραμμής»). Είναι όμως αναγκαία. Καθόλου εύκολη, αλλά σίγουρα εφικτή. Και εξ αντικειμένου την ευνοεί κάθε σημαντικό πλήγμα στο υπάρχον ευρωπαϊκό «οικοδόμημα» - και στο όποιο γόητρο του απομένει.      

Διατείνονται ορισμένοι ότι η ευρωπαϊκή «κανονικότητα» αποτρέπει, αν μη τι άλλο, την άνοδο της ακροδεξιάς. Σοβαρολογούν; Υπό συνθήκες «κανονικότητας» δεν αύξησε κατακόρυφα η ακροδεξιά τις δυνάμεις της, από την Αυστρία έως τη Σκανδιναβία; Αφήστε που αυτή η διαδικασία εκκίνησε προτού καν αρχίσουν να καταφθάνουν στην Ευρώπη πρόσφυγες από τη Συρία. Ενδεικτικά υπενθυμίζουμε ότι στη Σουηδία η ακροδεξιά απέκτησε για πρώτη φορά κοινοβουλευτική εκπροσώπηση το 2010.      

Άκου «η ΕΕ αντίβαρο στην ακροδεξιά»… Ένα σύντομο ανέκδοτο σε μια εποχή κατ’ εξακολούθηση βαριά…  
   
(*)  Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Πριν" http://prin.gr/, την Κυριακή 17 Ιουλίου  
http://kommon.gr

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Μέγα λαμογιά....Με επιδότηση από το πακέτο Γιούνκερ η "επένδυση" στα 14 αεροδρόμια!

«Στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί».  Η φράση προέρχεται από την ποδοσφαιρική ορολογία αλλά φαίνεται να ταιριάζει γάντι και στην περίπτωση της Fraport σε ό,τι αφορά την περιπετειώδη παραχώρηση των 14 αεροδρομίων της χώρας (μεταξύ αυτών και των Χανίων) για 40 χρόνια.

Ο διαγωνισμός για την παραχώρηση των αεροδρομίων προβλήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ως «αναπτυξιακό βήμα για τις υποδομές της χώρας», ως «επένδυση στην παρεχόμενη ποιότητα υπηρεσιών στους έλληνες και ξένους ταξιδιώτες» και φυσικά «ως προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων» στη χώρα που διψάει για δουλειές και ζεστό χρήμα.  Ο ΣΥΡΙΖΑ αν και ως αντιπολίτευση βρισκόταν σε όλες τις διαμαρτυρίες κατά των παραχωρήσεων, εντούτοις «αναγκάστηκε» να ολοκληρώσει τον διαγωνισμό και βρέθηκαν να είναι οι δικοί του υπουργοί (μεταξύ αυτών και ο Χανιώτης Γιώργος Σταθάκης) που έβαλαν τις υπογραφές τους στην τελική σύμβαση με τη Fraport. 
Και αφού λοιπόν όλοι περιμέναμε να τρέξει το ζεστό γερμανικό χρήμα για να αναβαθμιστούν τα αεροδρόμιά μας, έρχεται η είδηση για την ένταξη της Fraport στο Πακέτο Γιούνκερ, με χρηματοδότηση 300 εκατομμυρίων ευρώ ακριβώς για το αντικείμενο της παραχώρησης, δηλαδή για την αναβάθμιση των  14 αεροδρομίων. Σύμφωνα με την υπογραφείσα συμφωνία, εντός της πρώτης τριετίας η εταιρία είχε δεσμευτεί να κάνει επενδύσεις 330 εκατομμυρίων, δηλαδή θα χρειαστεί να βάλει από την τσέπη της μόνο 30 εκατομμύρια (αν δε βρεθεί κάποια άλλη επιδότηση και για αυτά).
Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι γιατί η συγκεκριμένη επιχορήγηση δεν μπορούσε να κατευθυνθεί απευθείας για την αναβάθμιση των αεροδρομίων αλλά έπρεπε να περάσει μέσα από τις τσέπες της Γερμανικής εταιρίας; Γνώριζαν άραγε η γερμανική και η ελληνική πλευρά ότι πρόκειται να υπάρξει η γενναία αυτή επιχορήγηση όταν έπεφταν οι τελικές υπογραφές και εν τέλει, πόσο «αναπτυξιακό» χαρακτήρα έχει μια επένδυση όταν μια γερμανική ημι-κρατική εταιρία, επιχορηγείται από ευρωπαϊκά χρήματα για να διαχειριστεί την ελληνική δημόσια περιουσία;
Ο όρος ημι-κρατική (αν και αδόκιμος) έχει τη σημασία του γιατί ενώ πανευρωπαϊκά ακούγεται πλέον ως «ιδεοληψία» το αίτημα για δημόσιο έλεγχο των υποδομών, εντούτοις η ίδια η εταιρία που αγοράζει τις ελληνικές υποδομές δεν είναι αποκλειστικά ιδιωτικών συμφερόντων. Η Fraport διοικείται από 20μελές  εποπτικό συμβούλιο στο οποίο συμμετέχουν 4 ιδιώτες μέτοχοι, 3 εκπρόσωποι του ομοσπονδιακού κράτους της Έσσης, 2 εκπρόσωποι του δήμου της Φρανκφούρτης, ένας εκπρόσωπος της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και 10 εκπρόσωποι των εργαζομένων.
Μόλις λίγες μέρες πριν, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Υπαλλήλων Πολιτικής Αεροπορίας Βασίλης Αλεβιζόπουλος είχε μιλήσει από τα Χανιά για  «απάτη της Fraport» η οποία δεν έχει καταβάλει ούτε ένα ευρώ στο ελληνικό δημόσιο από όσα προβλέπει η σύμβαση παραχώρησης, ενώ έχει ήδη τονίσει πως υπάρχει έτοιμος πλήρης φάκελος που θα κατατεθεί στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για την ακύρωση της συγκεκριμένης συμφωνίας.
Και τρεις ακόμα σημειώσεις:
- Κάποια από τα περιφερειακά αεροδρόμια, μεταξύ αυτών και των Χανίων ανακαινίστηκαν πρόσφατα από ευρωπαϊκά κονδύλια (σ.σ. η νέα πτέρυγα του Ιωάννης Δασκαλογιάννης παραδόθηκε μόλις πριν λίγες μέρες ), κάτι που σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία απαγορεύει την παραχώρησή τους, με βάση τους κανόνες του ανταγωνισμού. Αρκεί ο ανταγωνιστής να μην είναι Γερμανός. Γιατί αν είναι η Fraport, τότε της παραχωρείται προς εκμετάλλευση δημόσια περιουσία, που φτιάχτηκε από δημόσιους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους ενώ η ίδια η εταιρία επιχορηγείται και πάλι από δημόσιους πόρους σχεδόν για το 100%  της επένδυσης. (Το μόνο που της μένει είναι να εισπράξει το καθαρό κέρδος από την εκμετάλλευση, με μηδενικό ρίσκο - ενώ η σύμβαση δίνει και το δικαίωμα γενναίας αύξησης στα τέλη των αεροδρομίων).
- Προ των πυλών βρίσκεται ήδη το δεύτερο κύμα ιδιωτικοποιήσεων για άλλα 23 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας (μεταξύ αυτών και της Σητείας) από το ΤΑΙΠΕΔ. Από το πακέτο Γιούνκερ δεν περισσεύει τίποτα για να τα αναβαθμίσουμε μόνοι μας και μετά να έχουμε αυξημένα έσοδα, αντί να βρεθεί μεσάζοντας που θα καρπώνεται τη δημόσια περιουσία;
- Για όσους θυμούνται της φιλολογία Τσίπρα πέρυσι τέτοιο καιρό, όταν πλέον είχε επέλθει η συμφωνία με τους δανειστές και ετοιμαζόμασταν για το τρίτο μνημόνιο, ένα από τα ισχυρά επιχειρήματα ήταν το «εμπροσθοβαρές» Πακέτο Γιούνκερ, που θα ερχόταν επικουρικά με το νέο δάνειο και θα κατευθυνόταν εξολοκλήρου στην ανάπτυξη. Θα είμαστε πολύ καχύποπτοι αν σκεφτούμε ότι από τότε αυτοί που συμφωνούσαν να μας δώσουν το "πακέτο"  ήξεραν ότι θα γυρίσει στις τσέπες τους; Το ερώτημα βέβαια είναι αν το ήξερε και ο έλληνας πρωθυπουργός.
Μάριος Διονέλλης 


Ποιος συγκρούεται με ποιον στην Τουρκία και για ποιο λόγο

Σήμερα στην Τουρκία συγκρούονται τρεις βασικές δομές της οικονομίας που αντανακλώνται σε ολόκληρο τον κοινωνικό κορμό.



Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές στα γκισέ των αεροδρομίων της Τουρκίας γίνεται χαμός.

Χιλιάδες Τούρκοι πολίτες, τουρίστες, ξένοι υπάλληλοι εταιρειών και πρεσβειών προσπαθούν να φύγουν από μια χώρα που είναι μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφιο μέλος της ΕΕ και μια από τις 20 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.

Την ίδια ώρα οι οπαδοί των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών ομάδων έχουν συγκέντρωση υποστήριξης του Erdoğan ενώ την ίδια ώρα διαδηλώνει και το Δημοκρατικό Κόμμα των Κούρδων.

Έχουν γραφτεί πολλά για τα αίτια της πολιτικής κρίσης στην Τουρκία και τις βαθιές εθνικές κοινωνικές και θρησκευτικές διαιρέσεις που τη διαπερνούν.

Συνήθως καταλήγουν να θέσουν ερωτήματα όπως:

«Είσαι με τον δημοκρατικά εκλεγμένο και λαοφιλή Erdoğan ή με τους σκοτεινούς πραξικοπηματίες που επιδιώκουν την ανατροπή του;»

«Είσαι με μια αυτόνομη οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας κόντρα στον νεοφιλελευθερισμό και στις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών ή όχι;»

«Να εκδώσει η Ελλάδα τους οχτώ πραξικοπηματίες ή όχι;»

Υπάρχει μια τάση να προσπαθεί κανείς να απαντήσει σε λάθος ερωτήματα καθισμένος σε λάθος θρανίο.

Σήμερα στην Τουρκία συγκρούονται τρεις βασικές δομές της οικονομίας που αντανακλώνται σε ολόκληρο τον κοινωνικό κορμό.

Οι Κεμαλιστές στρατιωτικοί που είναι οι ιδρυτές, ιστορικά, του τουρκικού κράτους και «κατασκευαστές» του καπιταλισμού στην Τουρκία.

Αυτοί ουσιαστικά ηγούνται και ελέγχουν εκτός από το μεγαλύτερο μέρος του στρατού και τη μεγαλύτερη Συνομοσπονδία Βιομηχάνων και επιχειρηματιών της Τουρκίας (TÜSİAD) που έχει διαδραματίσει σημαντικότατο ρόλο στην πρόσφατη ιστορία της γείτονος και θεωρείται ως το κέντρο της εκκοσµικευµένης αστικής τάξης και του μεγάλου βιομηχανικού κεφαλαίου.

Τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύσσεται παράλληλα και η λεγόμενη «οικονομία της Ανατολίας» η οποία αρχικά βασίζεται στο μικρομεσαίο κεφάλαιο της συντηρητικής και ισλαμικής Ανατολίας, που τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται ραγδαία σε βασικό οικονομικό παράγοντα της χώρας.

Από τα σπλάχνα της γεννιούνται δύο νέες ενώσεις βιομηχάνων, η «παραδοσιακή - συντηρητική» MÜSİAD, η πρώτη, υψηλών προδιαγραφών και στόχων, εµπορική ένωση του ισλαµικού κεφαλαίου, και η πιο «φιλελεύθερη - φιλοδυτική» İŞHAD/ΤUSKON, ο επιχειρηματικός πυλώνας της κοινότητας Fethullah Gülen.

Η MÜSİAD κινήθηκε στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσης των οικονομικών δεσμών με τον μουσουλμανικό κόσμο και έδειξε έντονη επιφυλακτικότητα και «σκεπτικισμό» απέναντι στη Δύση. Με την υποστήριξή της η Τουρκία απέκτησε τον πρώτο ισλαμιστή πρωθυπουργό Necmettin Erbakan.

Απέναντι στον «οικονομικό άνθρωπο» της Δύσης αντιπαραθέτει τον «Ισλαμιστή επιχειρηματία» που έχει σαν πρότυπο τον Προφήτη του Ισλάμ, που υπήρξε ένας πλούσιος έμπορος με επιχειρηματικό πνεύμα αλλά και με ηθικές αξίες οικογενειακές και σύμφωνες με τις θρησκευτικές παραδόσεις απέναντι στον «άπληστο» και «άπιστο» δυτικό καπιταλιστή.

Η ραγδαία εμφάνιση του ισλαμικού κεφαλαίου στο οικονομικό και πολιτικό προσκήνιο της Τουρκίας είναι και η αιτία των αλλεπάλληλων πραξικοπημάτων τις τελευταίες δεκαετίες στην Τουρκία από την πλευρά του κοσμικού κράτους, καθώς και μιας συστηματικής προσπάθειας να αποκλειστούν οι «πράσινες» εταιρείες της MÜSİAD από δημόσιους διαγωνισμούς και να πληγεί η αξιοπιστία τους.

Σήμερα, μετά από 20 χρόνια, η MÜSİAD στηρίζει την κυβέρνηση του ΑΚΡ έχοντας 3.000 μεγάλες επιχειρήσεις μέλη, 30 παραρτήματα σε όλη τη χώρα και οικονομικές σχέσεις με 40 χώρες σε όλο τον κόσμο.

Παράλληλα, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 αναπτύχθηκε και η İŞHAD/TUSKON (Türkiye İşadamları ve Sanayiciler Konfederasyonu / Συνομοσπονδία Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών Τουρκίας) ο επιχειρηματικός πυλώνας του κινήματος Gülen.

Η παράλληλη αυτή συνομοσπονδία βιομηχάνων απέκτησε πολλούς υποστηρικτές στους επιχειρηματικούς κύκλους των μεσαίων μεταποιητικών επιχειρήσεων της Ανατολίας και αρχικά λειτουργούσε παράλληλα με τη MÜSİAD στα πλαίσια μιας «εμπορικής αδελφικής μουσουλμανικής συνύπαρξης» αντιμετωπίζοντας από κοινού την ανοιχτή εχθρότητα της TÜSİAD και της στρατιωτικής γραφειοκρατίας.

Παρόλο που ο Gülen είχε διαφορετικούς προσανατολισμούς από τη MÜSİAD και ανοιχτά φιλοδυτική κατεύθυνση, βρέθηκαν σύμμαχοι με τον Erdoğan στην ίδια κυβέρνηση. Τα προβλήματα άρχισαν όταν ο Erdoğan και τα οικονομικά συμφέροντα που τον στηρίζουν βρέθηκε σε ανοιχτή ρήξη όχι μόνον με την Δύση αλλά και με τις περισσότερες χώρες της Ανατολής.

Εμφανίστηκαν τα θεμελιώδη προβλήματα στη στρατηγική στόχευση των δύο τμημάτων του «πράσινου», ισλαμικού κεφαλαίου στην Τουρκία σε μια ιστορική στιγμή που το «κοσμικό» Κεμαλικό οικοδόμημα, αν και ισχυρό ακόμα, βρισκόταν σε παρακμή και με σοβαρό έλλειμμα στρατηγικής.

Ο Gülen έγινε αυτομάτως «Τρομοκράτης» και ο Erdoğan προσπαθεί να καθίσει στην έδρα του «υπερασπιστή της δημοκρατίας». Ο πόλεμος εντός και εκτός της Τουρκίας βρίσκεται σε εξέλιξη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ασφαλώς την έκβασή του.

Βεβαίως, η Δύση δεν θα εγκαταλείψει μια από τις μεγαλύτερες χώρες της επιρροής της τόσο εύκολα.

Ο κίνδυνος του εμφυλίου πολέμου και του εδαφικού διαμελισμού της Τουρκίας είναι περισσότερο από υπαρκτός.

Καθώς φαίνεται τα προβλήματα με την Τουρκία μόλις έχουν αρχίσει. Σε τέτοιες συνθήκες οι εχθροί και οι φίλοι αλλάζουν από μέρα σε μέρα.

Πόση ευγένεια από την πλευρά των μυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας να ειδοποιήσουν τον Erdoğan για το επικείμενο πραξικόπημα 7 μέρες πριν.

Πόση αμέλεια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών να ξεχάσουν να ειδοποιήσουν την πολιτική τους ηγεσία!

Πόσο γρήγορα ξέχασε ο Πούτιν τον πιλότο που σκότωσαν οι Τούρκοι όταν κατέρριψαν το ρώσικο αεροπλάνο στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας!

Πόσο εύκολα έριξε τα μούτρα του ολόκληρος Σουλτάνος και ζήτησε συγνώμη!

Πόσο γρήγορα ξεχάστηκαν τα 80 εκατομμύρια των Ουιγούρων Τούρκων της Κίνας!

Είναι προφανές ότι μετά την απόπειρα πραξικοπήματος των μεν και ύστερα από το πραξικόπημα των δε, θα γίνουν προσπάθειες για μια «ανατολική προσέγγιση» που μπορεί να δημιουργήσει νέα δεδομένα στον κόσμο.

 ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
 http://kommon.gr

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Γιατί καταρρέει η ΕΕ;

Ένας προφήτης της σημερινής ευρωπαϊκής κρίσης υπήρξε ο Πωλ Βαλερύ. Το 1942 δίνει διαλέξεις στις Βρυξέλλες, στη Λυών και το Μονπελιέ. Ο πόλεμος και η ανάπτυξη του ναζισμού, ως ειδικής γερμανικής συνθήκης, δεν του είναι εντελώς απρόσμενα γεγονότα.
Ήδη από το 1919, στις Επιστολές του, είχε γράψει, με το απαράμιλλο, λαμπερό του στυλ: «Οι μεγάλες αρετές των γερμανικών φυλών γέννησαν περισσότερα δεινά απ’ όσα ελαττώματα δημιούργησε ποτέ η οκνηρία. Είδαμε, με τα ίδια μας τα μάτια, τη συνειδητή εργασία, την πιο στέρεη εκπαίδευση, την πιο σοβαρή πειθαρχία και προκοπή να βρίσκουν εφαρμογή σε τρομερά σχέδια. Τόσες φρικαλεότητες δεν θα ήταν δυνατές χωρίς τόση αρετή. Χρειάστηκε αναμφίβολα πολλή επιστήμη για να σκοτωθούν τόσοι άνθρωποι, να σκορπιστούν τόσα αγαθά, ν’ αφανιστούν τόσες πόλεις μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, αλλά χρειάστηκαν εξίσου και ηθικά προσόντα. Γνώση και Καθήκον, είστε λοιπόν ύποπτα;».
Η έντονη προφητικότητα του λόγου του Πωλ Βαλερύ εντυπωσιάζει. Η ιστορική του αίσθηση, λεπτή και οξυδερκής είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό του έργου του, το οποίο πολλές φορές μοιάζει να ανησυχεί σοβαρά για την τύχη του δυτικού πολιτισμού συνολικά, πράγμα που το βλέπουμε και στην τελευταία του διάλεξη για τον Βολταίρο το 1944, λίγο πριν πεθάνει.
Έτσι ο Βαλερύ γίνεται απόλυτα προφητικός αλλά και απόλυτα επίκαιρος, για όλες τις συνέπειες που έχει πάνω στον δυτικό πολιτισμό η παγκόσμια τάση της πολιτισμικής σύμφυσης εντελώς ασύμβατων πολιτισμών, όπως ο ισλαμικός και ο δυτικός. Η Ευρώπη απέναντι στην ιστορική κρίση δεν έχει τίποτε άλλο να αντιτάξει από την επιστροφή της στην κοινή μήτρα των λαών που την απαρτίζουν, δηλαδή τον ελληνορωμαϊκό και χριστιανικό κόσμο. Ανάμεσα στους δύο μεγάλους παγκοσμίους πολέμους ο Βαλερύ θα δει το μέλλον της Ευρώπης ζοφερό, καθώς μοιάζει να χάνει την στέρεη πηγή του το ευρωπαϊκό πνεύμα:
“Ένα παράξενο ρίγος διέτρεξε τη ραχοκοκαλιά της Ευρώπης.Με όλους τους σκεπτόμενους πυρήνες της ένιωσε να μην αναγνωρίζει πια τον εαυτό της, να μην του μοιάζει πλέον, να χάνει τη συνείδησή της κερδισμένη μέσα από αντοχή αιώνων δυστυχίας, μέσα από εκατομμύρια ξεχωριστών ανθρώπων, μέσα από αναρίθμητες γεωγραφικές, εθνικές, ιστορικές περιπέτειες. Τότε, σαν σε μια απεγνωσμένη πρσπάθεια υπεράσπισης του φυσιολογικού είναι και του έχειν της, επανήλθε συγκεχυμένα όλη της η μνήμη. Οι μεγάλοι της άντρες και τα μεγάλα της βιβλία ανακλήθηκαν φύρδην μίγδην…Επικαλεσθήκαμε όλους τους σωτήρες, τους θεμελιωτές, τους προστάτες, τους μάρτυρες, τους ήρωες, τους πατριάρχες, τις πάνσεπτες ηρωίδες, τους εθνικούς ποιητές”.
Ο Πωλ Βαλερύ άστραψε στην Ευρώπη του μεσοπολέμου, με την λεπτότητά της ποιητικής του τέχνης, αλλά και με την ιδιαίτερη ιστορική του ενόραση. Είδε καθαρά, με τη γνώση αλλά και την ποιητική του ενόραση, τη μοίρα ενός πολιτισμού που ίσως έφτασε στα ιστορικά του όρια. Απέναντι σ' αυτά τα όρια οι ευρωπαϊκοί λαοί επαναφέρουν και πάλι τις αξίες των εθνικών και λαϊκών τους παραδόσεων και προτάσσουν το αίτημα ενός δημοκρατικού εθνικού κράτους.

Σαν σήμερα (1η Αυγούστου του 1973) πεθαίνει ο Νίκος Ζαχαριάδης

 «Στη ζωή μου, έκανα πολλά λάθη και στραβά. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Όμως με κατηγόρησαν ότι πρόδωσα το ΚΚΕ και τον αγώνα και με διέγραψαν απ' το κόμμα... Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου... Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ να 'χω».

Φωτεινή προσωπικότητα του ΚΚΕ, του ελληνικού λαϊκού κινήματος, συνεπής κομμουνιστής-διεθνιστής, όχι αλάθητος, πιστός όμως στις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, σαν σήμερα ο Νίκος Ζαχαριάδης αυτοκτονεί εξόριστος στο Σουργκούτ της Σιβηρίας.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.
Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Έδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.
Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ήταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος…».
Ήταν παντρεμένος δυο φορές και είχε τρία παιδιά. Είχε παντρευτεί στη Μόσχα τη Μάνια Νοβάκοβα, Τσέχα κομμουνίστρια που δούλευε σαν γραμματέας στην Κομιντέρν, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, τον Κύρο και την Όλγα. Στην διάρκεια του Εμφυλίου, παντρεύτηκε, σε τελετή με ιερέα του ΔΣΕ, τη Ρούλα Κουκούλου, μέλος του ΚΚΕ, με την οποία απέκτησε ένα γιο, τον Ιωσήφ (Σήφη).
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Ιούλιο του 2011, εκτιμώντας συνολικά την πορεία και την προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη, ακύρωσε όλες τις προηγούμενες αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967, ενώ αποφάσισε την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.
Μεταξύ άλλων εκτιμήθηκε πως «η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή…
Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος…
Έμμεσο θύμα του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ
Στο Σουργκούτ, ο Ζαχαριάδης, ζώντας με το ψευδώνυμο Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ και υπό 24ωρη επιτήρηση, προέβη σε 3 απεργίες πείνας ζητώντας την αποκατάσταση της φήμης του και την απελευθέρωσή του. 
Ως διαμαρτυρία στις συνθήκες εξορίας του, ο Ζαχαριάδης, έχοντας ταλαιπωρηθεί από αλλεπάλληλες απεργίες πείνας, απείλησε ότι, αν δεν αλλάξουν τα περιοριστικά μέτρα εναντίον του (εξορία, μη ελεύθερη διακίνηση, αναχώρηση από την ΕΣΣΔ), θα αυτοκτονούσε, όπως και τελικά έπραξε.
Την 1η Αυγούστου του 1973 ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε με απαγχονισμό στο σπίτι που διέμενε, ενώ από την ΚΕ του ΚΚΕ ανακοινώθηκε ότι πέθανε από καρδιολογικά αίτια. Το 1989 ανακοινώθηκε νέα εκδοχή θανάτου του: η αυτοκτονία, η οποία αμφισβητήθηκε και αμφισβητείται από ορισμένους οπαδούς του Ζαχαριάδη. Η σορός του Νίκου Ζαχαριάδη μεταφέρθηκε στην Ελλάδα το 1991 και τάφηκε στο 1ο Νεκροταφείο, με πρωτοβουλία της οικογένειάς του και της ΚΕ του ΚΚΕ.

Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΟΥΣ, ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ 15 ΛΕΠΤΑ. (video με ελληνικούς υπότιτλους)


http://failedevolution.blogspot.gr

ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ;


Απόσπασμα από την απολογία του Γκουστάβ Ερβέ στο δικαστήριο κατά τη διάρκεια της δίκης του στα 1905 για «αντιμιλιταριστικές» δραστηριότητες

Οι σημαίες είναι μονάχα εμβλήματα· δεν έχουν καμία αξία πέραν αυτού που αντιπροσωπεύουν. Τί, λοιπόν, εννοούμε με τον όρο πατρίδα ή έθνος; Τί είναι όλες οι πατρίδες σήμερα;
Επιτρέψτε μου, κύριοι του δικαστηρίου, να δώσω ένα παράδειγμα, ένα είδος παραβολής, που θα σας επιτρέψει να κατανοήσετε καλύτερα τα συναισθήματα μας.
Οι πατρίδες – όλες οι πατρίδες ή έθνη, όποια κι αν είναι η κυβερνητική ετικέτα με την οποία επισημαίνονται – αποτελούνται από δύο ομάδες ανθρώπων, η μία μακράν η λιγότερο πολυάριθμη, η άλλη αγκαλιάζει την τεράστια πλειοψηφία του λαού.
Η πρώτη ομάδα βρίσκεται σε ένα μεγάλο τραπέζι, όπου τίποτα δεν λείπει. Στην κεφαλή του τραπεζιού, στην τιμητική θέση, κάθονται οι μεγάλοι χρηματοδότες.Μερικοί είναι Εβραίοι, ναι· άλλοι είναι Καθολικοί· άλλοι, πάλι, είναι Προτεστάντες ή Ελευθερόφρονες. Μπορεί να διαφωνούν σε ορισμένα θρησκευτικά ή φιλοσοφικά ζητήματα, ακόμα και σε ζητήματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αλλά, όσον αφορά εναντίον της μεγάλης μάζας του λαού, δουλεύουν από κοινού σαν κλέφτες στη μοιρασιά.
Στα δεξιά και στα αριστερά τους βρίσκονται οι υπουργοί, οι υψηλοί αξιωματούχοι όλων των κρατικών υπηρεσιών, πολιτικών, θρησκευτικών και στρατιωτικών, χωρίς να ξεχνάμε τους γενικούς-ταμίες, με μισθούς τριάντα, σαράντα ή εξήντα χιλιάδων φράγκων το χρόνο· λίγο πιο μακριά, το Συμβούλιο του Τάγματος των Δικηγόρων (αυτός ο ένδοξος ερμηνευτής της «Παγκόσμιας Συνείδησης») και οι κύριοι των δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένων των πολύτιμων βοηθών τους, δικηγόρων, συμβολαιογράφων και δικαστικών επιμελητών.
Και μετά υπάρχουν οι μεγάλοι μέτοχοι των μεταλλείων, των εργοστασίων, των σιδηροδρόμων και των ναυτιλιακών εταιρειών, καθώς και των μεγάλων καταστημάτων, μεγάλοι τσιφλικάδες και μεγάλοι γαιοκτήμονες, είναι όλοι σε αυτό το τραπέζι· όλοι εκείνοι που έχουν μονάχα μερικά φραγκοδίφραγκα υπάρχουν επίσης, στο τέλος του τραπεζιού· είναι τα μικρά ψαράκια, που έχουν,ωστόσο, όλες τις προκαταλήψεις και όλα τα συντηρητικά ένστικτα των μεγάλων καπιταλιστών.
Γκουστάβ Ερβέ
Γκουστάβ Ερβέ
Αχ! κύριοι του δικαστηρίου, είμαι σίγουρος ότι βρίσκεστε ανάμεσα σε εκείνους τους προνομιούχους που κάθονται στο τραπέζι.Δεν είναι σε δεινή κατάσταση κανείς εκεί, για να είμαι ειλικρινής. Ως αντάλλαγμα της εργασίας του – όταν κάποιος κάνει τη δουλειά – εργασία που είναι συχνά πνευματικού χαρακτήρα, συχνά ευχάριστη, και που αφήνει πάντα άφθονο ελεύθερο χρόνο· διευθυντικό έργο που κολακεύει την περηφάνεια και ματαιοδοξία ενός ανθρώπου, απολαμβάνει κανείς μια πλήρη, πλούσια ζωή, στολισμένη με όλες τις ανέσεις και την πολυτέλεια που η πρόοδος της επιστήμης τοποθετεί στην υπηρεσία των προνομιούχων αυτού του κόσμου.
Μακριά από αυτό το τραπέζι διακρίνω ένα κοπάδι υποζύγια, καταδικασμένα σε απειλητικό, βρώμικο, επικίνδυνο και ανόητο μόχθο, χωρίς ανάπαυλα ή ανάπαυση, και, πάνω από όλα, χωρίς ασφάλεια για το αύριο·μικροεπαγγελματίες, καρφωμένοι στους πάγκους τους Κυριακές και αργίες, και όλο και περισσότερο συνθλίβονται κάθε μέρα από τον ανταγωνισμό των μεγάλων καταστημάτων· μικροί βιομηχανικοί εργοδότες, γονατισμένοι από τον ανταγωνισμό των ιδιοκτητών των μεγάλων εργοστασίων· μικροί χωριάτες ιδιοκτήτες, κακοποιημένοι από τις πολλές ώρες δουλειάς, 16 έως 18 ώρες τη μέρα, και δουλεύοντας μονάχα για να πλουτίζουν τους μεγάλους μεσάζοντες, εμπόρους αλευριού, πρακτορεία κρασιού και ζαχαρουργεία. Ακόμα πιο μακριά από το τραπέζι των ευκατάστατων βλέπω τη μεγάλη μάζα των προλετάριων, εκείνων που όλη η περιουσία τους είναι τα χέρια και το μυαλό τους·εργαζόμενοι άνδρες και γυναίκες του εργοστασίου, εκτεθειμένοι σε μεγάλες περιόδους ανεργίας· ασήμαντοι λειτουργοί, υπάλληλοι, και άλλοι εργαζόμενοι, υποχρεωμένοι να σκύβουν το κεφάλι τους και να κρύβουν τις απόψεις τους·οικιακοί βοηθοί και των δύο φύλων, κρέας για το μόχθο, κρέας για τα κανόνια, κρέας για τη λαγνεία.
Ιδού οι πατρίδες σας!
Τερατώδης κοινωνική ανισότητα, τερατώδης εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτή είναι η πατρίδα σήμερα, και αυτός είναι ο λόγος που οι εργαζόμενοι βγάζουν τα καπέλα τους όταν περνάει η σημαία. Φαίνονται να λένε: «Ω, τι όμορφη που είναι η πατρίδα μας! Ω, πόσο ελεύθερη, γλυκιά και ενάρετη είναι» Πόσο θα γελάτε, κ. Γενικέ Εισαγγελέα, όταν τους ακούτε να τραγουδούν:
«Το να πεθάνεις για την πατρίδα κάποιουΕίναι από τους θανάτους ο πιο ωραίος,Ο πιο άξια ζηλευτός».
Πιστεύετε, ίσως, κύριοι του δικαστηρίου – μια φυσική ψευδαίσθηση μεταξύ των προνομιούχων τάξεων – ότι είναι λόγω εργασίας και λιτότητας που φτάνει κάποιος στο τραπέζι των ευτυχισμένων αυτού του κόσμου. Γνωρίζουμε ότι φτάνει κανείς εκεί μερικές φορές λόγω εργασίας και του πνεύματος της οργάνωσης και της οικονομίας· και είμαστε πολύ πρόθυμοι να πιστέψουμε ότι είναι έτσι ότι εσείς, κύριοι, έχετε καταφέρει να βρείτε το δρόμο σας εκεί. Αλλά εμείς οι άλλοι, που είμαστε όλοι χειρώνακτες ή πνευματικά εργαζόμενοι, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αν μερικές φορές ένας άνθρωπος κερδίζει τύχη και ευκολία με τη δικιά του εργασία και στερήσεις, είναι τόσο πολύ πιο συχνά από τη δουλειά και τις στερήσεις των άλλων.
https://aixmi.wordpress.com

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Νίκος Καρούζος: η εξουσία είναι της Ιστορίας η ευκοιλιότητα

Παναγιώτα Ψυχογιού / Ελλάδα / 17.07.16 ]

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε

παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων

ή έστω μνημόσυνα.

Όταν δεν έχετε

μαντέψει τη δύναμη

που κάνει την αγάπη

εφάμιλλη του θανάτου.

Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα

χωρίς να τον βασανίζετε

τραβώντας ολοένα το σπάγγο.

Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια

ο Νοστράδαμος.

Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά

στην Αποκαθήλωση.

Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.

Αν δεν αγαπάτε τα ζώα

και μάλιστα τις νυφίτσες.

Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα

οπουδήποτε.

Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani

τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος

χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του

γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν

κι άρχισε να τα διαβάζει ώρες δυνατά

ενοχλώντας το σύμπαν.

Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.

Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.

Μη με διαβάζετε

όταν

έχετε

δίκιο.

Μη με διαβάζετε όταν

δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…

Ώρα να πηγαίνω

δεν έχω άλλο στήθος. (ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ)

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Νίκος Καρούζος. Μέγιστος ποιητής! Φιλοσοφικός, μεταφυσικός, μυστικός…

«Υπάρχω»,  έγραφε, « χαρούμενος από άσπιλη θλίψη, σμιλεύοντας τη μοναξιά» ή

 «Το σύμπαν έμοιαζε καμωμένο

για να διασκεδάσω μαζί

με την αιωνιότητα μόνος…»

Γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1926 στο Ναύπλιο. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος και ο παππούς από την πλευρά της μητέρας του ιερέας και δάσκαλος και συνέβαλαν σημαντικά στα πρώτα παιδικά του χρόνια στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Ιδιαίτερα η πλούσια βιβλιοθήκη του ιερέα παππού του. Το 1944 ολοκληρώνει τις γυμνασιακές σπουδές στην γενέτειρά του και την ίδια περίοδο εντάσσεται στην Ε.Π.Ο.Ν. Ναυπλίου. To 1945 εισάγεται στη Νομική Σχολή Αθηνών. Τον Ιούνιο του 1946 γλιτώνει από σύλληψη και εκτέλεσή του από την Οργάνωση Χ. Την επόμενη χρονιά εξορίζεται στην Ικαρία για πέντε μήνες. Το 1951 υπηρετεί τη θητεία του στη Μακρόνησο και το 1953 εξορίζεται πάλι, στη Μακρόνησο. Νοσηλεύτηκε στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο όπου απαλλάχθηκε από την στρατιωτική θητεία χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας, για λόγους υγείας. Εγκαταλείπει τις σπουδές στη Νομική και την προοπτική να γίνει δικηγόρος. Αρχίζει να συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, δημοσιεύοντας πoιήματα και άλλα πεζά κείμενα (Αθηναϊκά Γράμματα, Επιθεώρηση Τέχνης, Νέα Εστία, Ευθύνη, Σύνορο, Διαγώνιος).

Το 1961 βραβεύεται με το Β’ Κρατικό Βραβείο ποίησης και το 1962 με Α΄Βραβείο ποίησης της Ομάδας των Δώδεκα. Τον Μάιο του 1967 συλλαμβάνεται για δηλώσεις που έκανε σε βάρος του Παττακού. Το διάστημα 1983-1984 και το 1986 εργάζεται στο Γ’ Πρόγραμμα της Ε.Ρ.Α κάνοντας εκπομπές για την λογοτεχνία. Το 1988 βραβεύεται με το Κρατικό Λογοτεχνικό βραβείο ποίησης. Πεθαίνει στις 28 Σεπτεμβρίου του 1990.

Το 1949 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με τη δημοσίευση του ποιήματός του “Σίμων ο Κυρηναίος” στο περιοδικό Ο Αιώνας μας. Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο “Η επιστροφή του Χριστού” εκδόθηκε το 1954. Στους λογοτεχνικούς κύκλους έγινε πιο γνωστός στη δεκαετία του ’60 με τις συλλογές “Η έλαφος των άστρων”, “Ο υπνόσακκος” και “Πενθήματα”. Ακολούθησαν πολλές ακόμη συλλογές και συγκεντρωτικές εκδόσεις των ποιημάτων του ως τη συγγραφή του τελευταίου του ποιητικού έργου “Αιώρηση”.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος έγραψε γι αυτόν:

«Μὲ τὸν ἀξέχαστο Νῖκο Καροῦζο εἴμασταν φιλαράκια. Ὁ Καροῦζος μίλαγε (ἤ, μᾶλλον ἀγόρευε) ὑπέροχα. Ὅταν ἤθελα νὰ τὸν ἀκούσω, κατηφόριζα ὡς τοῦ Λουμίδη, ὅπου ἦταν βέβαιο πώς θὰ τὸν εὕρισκα πάντα ἐκεῖ. Κάποτε-κάποτε, καταλήγαμε σὲ καμιὰ ταβέρνα. Ὁ Καροῦζος, πρὶν ἀρχίσει νὰ πίνει, ἔτρωγε στὰ γεμάτα. Ἔτρωγε σιωπηλός. Μετὰ ζήταγε ἂπ’ τὸ γκαρσόνι νὰ μάσει τὰ μπάζα, δηλαδὴ τὰ ἄδεια πιάτα καὶ τὰ πιρούνια. Καί, τότε, μόνον τότε, ξεκίναγε νὰ πίνει καὶ νὰ μιλάει. Ὁ Καροῦζος ἦταν ὡραῖος ἄντρας, ἀλλὰ δὲν τόξερε. Εἶχε μεγάλη μόρφωση καὶ ἀκόμη μεγαλύτερη πνευματικότητα. Μίλαγε ἐπὶ παντὸς θέματος: ἀπὸ τὰ ποιήματα τοῦ Καβάφη μέχρι τὴν ζωγραφική τοῦ Δέρπαπα. Καὶ ὅταν μίλαγε, ἦταν σχεδὸν γοητευτικός.

Καμιὰ φορά ἐρχότανε σπίτι μου καὶ μὲ ψιλορώταγε γιὰ τὰ βιβλία πού ἑτοίμαζα. Συνήθως, σκάλιζε τὰ χρωματιστὰ στυλὸ τοῦ γραφείου μου. Καὶ ἔπειτα καθότανε κι ἔγραφε μικρὰ ποιηματάκια, χρησιμοποιώντας πάντοτε ἕνα στυλὸ μὲ διαφορετικὸ χρῶμα. Μιὰ μέρα κάθισε καὶ μοῦ ἔγραψε κάτι λακωνικὲς συμβουλές. Θυμᾶμαι πώς ἔγραφε κατ’ εὐθείαν, δίχως κομπιάσματα, δίχως νὰ διορθώνει τίποτε. Τώρα, ἔπειτα ἀπὸ σχεδὸν τριάντα χρόνια, ψάχνοντας τὸ ἀρχεῖο μου, ὅλο καὶ βρίσκω τέτοια χαρτάκια τοῦ Καρούζου. Καὶ ὁμολογῶ ὅτι, συγκινοῦμαι πολύ.

Ὁ Νῖκος Καροῦζος πέθανε, μὰ πάντα τὸν ἀκούω νὰ μοῦ μιλάει μ’ ἐκείνη τὴν πεντακάθαρη προφορὰ τοῦ Ναυπλίου.

«Ο Καρούζος περιγράφει τα δευτερόλεπτα με την ίδια παραξενιά που άλλοι ποιητές περιγράφουν τα λουλούδια», γράφει ο Ευγένιος Αρανίτσης (Ιστορία των Ηδονών).  Ενώ ο ποιητής γράφει : «…Ο χρόνος είναι κοροϊδευτικός. Είναι αμέτοχος σαν τα περίπτερα στην κίνηση.»

Ο  Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης σημειώνει:

«Ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Καρούζος κατόρθωσε τόσο στην ποίησή του όσο και στην προσωπική του ζωή να είναι με τη μεριά της υπερβάσεως. Αναμετριόταν πάντα –ο ίδιος συχνά χρησιμοποιούσε τη λέξη «κονταροχτύπημα»– με μεγάλες ιδέες, μεγάλες μορφές, μεγάλες αφηγήσεις, δίχως ποτέ να τις αφήνει ως έχουν, μα μπολιάζοντάς τες με δικά του διανοήματα, με δικές του σκέψεις, με δικούς του στοχασμούς, με δικές του strong opinions.

Σε αυτό το, κατ᾽ εμέ, κολοσσιαίο επίτευγμα, το μπόλιασμα των όσων πρεσβεύει και λέγει ο μαρξισμός, ας πούμε, ο ζεν βουδισμός ή η χριστιανική ορθοδοξία, συνέβαλλαν τόσο οι τερατώδεις γνώσεις που είχε συσσωρεύσει, και εξακολουθούσε νυχθημερόν να συσσωρεύει ο Καρούζος (γνώσεις φιλοσοφικές, θεολογικές, επιστημονικές, μουσικολογικές, ακόμα και σκακιστικές) όσο και το απίθανο χιούμορ του, που του επέτρεπε να αποδομεί και να ανασυνθέτει τα όποια θέσφατα και τις όποιες καταστάσεις κατά βούλησιν. Το χιούμορ στον Καρούζο διαδραματίζει ρόλο στοχαστικού σχολιασμού, αλλά και λυτρωτικής επαναφοράς στη χθόνια πραγματικότητα ύστερα από υψιπετείς περιπλανήσεις στους ουρανούς των ιδεών».

Ήξερε, όπως έγραφε στο ποίημα «η έναστρη φωτεινότητα»,

 ότι

είμαστε

καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού… Όλα κοστίζουν ένα παίξιμο.

Πάρε μαζί σου τον έρωτα κι εκείνα τα όνειρα

έλα στην κάτω γειτονιὰ και πες: Κορόνα γράμματα…

Κορόνα γράμματα να παίξεις

Τις ώρες καὶ τὰ χρόνια

μόνος με τον έρημο ἀντίπαλο.

Και στη «Νεολιθικὴ νυχτωδία στὴν Κρονστάνδη»:

-Η εξουσία είναι της Ιστορίας η ευκοιλιότητα.

– Στο χωριό μου τη λένε γλεντοκώλα.

Έγραψε επίσης στη «Δεύτερη εποχή»:

Ξόδεψα μακρινούς περίπατους για να καταλάβω:

Η ζωή δεν έχει τόση ζωή μέσα της.

όλο το ζήτημα είναι, να δούμε μονάχα

πού βγάζει τις φλόγες.

Τότε προσεχτικά πλησιάζουμε

κρατώντας μια χαρτοσακκούλα

Σε ένα ιδιόχειρό του σημείωμα, που βρέθηκε στο Αρχείο του Σίμου, γραμμένο σε ταβέρνα, και «περί ώραν δωδεκάτην», χαρακτηρίζει ο ίδιος τον εαυτό του Υπαρξιστή…

Στον Υπέροχο φίλο της χαράς Σίμο.

Πίνουμε, σκεφτόμαστε, μεθούμε!

Πλάι στον Αρχηγό μας.

Αλήθεια, τι ποθούμε; Τι ποθούμε;

Πλαταίνουμε ωραία το εγώ μας.

 Η ποίησή του, μιλά από μόνη της. Και όπως είπε η ποιήτρια, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ:

«Όλη η ποίηση του Καρούζου είναι Ύπαρξη και μόνο Ύπαρξη…»

Όπως λέει ο περίφημος στίχος του

“- Δεν σε βλέπω απόψε καλά τι έχεις;…

– Έχω ύπαρξη…”

Ή Πιστεύω εις έναν Ποιητήν εκτός ουρανού και επί γης εξόριστο που λέει η τρέλα μ’ αρέσει

Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει:

η τρέλα μ’ αρέσει, γελοιοποιεί την ύπαρξη.

(Νίκος Καρούζος, C R E D O)

http://www.artinews.gr