Το Εξπρές του Μεσονυκτίου έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα…

Ιφιγένεια Κοντού


Φαινόταν το πράγμα από την αρχή. Από τη στιγμή που ο Σουλτάνος προέτρεψε τον κόσμο να βγει στον δρόμο, ήταν σαν να έδινε το έναυσμα για να βυθιστεί η χώρα στον Εμφύλιο , τη βία και το χάος.

Ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους. Νεκροί στην άσφαλτο, διαδηλωτές, αστυνομικοί, στρατιώτες. 265 νεκροί, οι 104 πραξικοπηματίες [;] κι οι υπόλοιποι πολίτες και αστυνομικοί.

Εντάξει, δίνεις εντολή στον «λαό» [ποιον;]- μάλλον στους φανατικούς οπαδούς σου, να βγουν στο δρόμο να σταματήσουν τους πραξικοπηματίες και να σώσουν τη δημοκρατία[ποιον;]-μάλλον την υπάρχουσα κατάσταση. Κι αυτοί υπακούν τυφλά. Με θρησκευτικό φανατισμό. Πώς θα βάλεις όρια σε αυτούς τους ανθρώπους; Πώς θα τους σταματήσεις όταν γίνουν όχλος και λιντσάρουν όποιον πέσει στα χέρια τους ; Πώς θα τους μαζέψεις τώρα από τους δρόμους που νιώθουν και ήρωες από πάνω; Πώς θα τους κάνεις «ζάφτι» τώρα που γυρνούν σαν λυσσασμένοι λύκοι με τη μυρωδιά του αίματος στα ρουθούνια;

Προβοκάτσια ή όχι, το πραξικόπημα «νομιμοποίησε» μια σύγχρονη τάξη γενίτσαρων αφοσιωμένων στον Σουλτάνο, φανατικών κι έτοιμων για κάθε είδους θηριωδία.

Το χειρότερο ακόμη είναι ότι έβαλε μπρος το Εξπρές του Μεσονυκτίου. Μαζικές εκκαθαρίσεις στο στράτευμα, συλλήψεις, βασανισμοί κι εξευτελισμοί στρατιωτικών με την κατηγορία του πραξικοπηματία. Λιντσαρίσματα στρατιωτών από το εξοργισμένο πλήθος που διψάει για εκδίκηση. Ξεγυμνώματα, μαστιγώματα κι ένας αποκεφαλισμός στρατιώτη. Πολίτες-τιμωροί-γενίτσαροι στον δρόμο σε έξαλλη κατάσταση. Φόβοι για αντίποινα. Τρόμος στους απλούς πολίτες μήπως πληρώσουν ακριβά μια ανάρτηση στo facebook. Στο μάτι του κυκλώνα όσοι δεν είναι με το καθεστώς: αριστεροί, φιλελεύθεροι, κούρδοι, αλλόθρησκοι… Λεηλασίες σπιτιών και μαγαζιών Σύρων. Εκκαθαρίσεις και στη Δικαιοσύνη με συλλήψεις στο δικαστικό σώμα [γιατί; θα έκαναν πραξικόπημα κι οι δικαστές;] Απειλές από τον Σουλτάνο ότι θα καθαρίσει τον «ιό του γκιουλενισμού» και σε άλλους κρατικούς θεσμούς. [Αλίμονο στους καθηγητές και στους ανθρώπους του πνεύματος…Αλίμονο σε όσους δεν κάνουν μία πράξη λατρείας για τον Σουλτάνο…Θα χαρακτηρίζονται κατευθείαν εχθροί του κράτους και θα σαρώνονται με συνοπτικές διαδικασίες ]. Ανατριχιαστικές αναγγελίες για επαναφορά της θανατικής ποινής.

Φαίνεται ότι στη γείτονα, οι ράγες ήταν πάντα έτοιμες… Το Εξπρές του Μεσονυκτίου ξεκίνησε κι έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα σέρνοντας όλα τα βαγόνια μιας χούντας. Μόλις είδαμε τα πρώτα…Ούτε που τολμώ να φανταστώ τι κουβαλάνε τα επόμενα…  

http://tvxs.gr

#‎TurkeyCoupAttempt‬, όταν όλο το παιχνίδι το κάνει ο ισλαμισμός ξεπλένοντας τον νεοφιλελευθερισμό

Aπό τον unexpert 

Σαφώς το πόσο σάπιος και αυταρχικός κρυφοφασίστας είναι ο Ερντογόν δεν κάνει «καλούς» τους αποτυχημένους επίδοξους χουνταίους της Τουρκίας. Μια χούντα ως ξεκάθαρος εδραιωμένος φασισμός αφήνει και λιγότερα περιθώρια αντίστασης. Πάντως ούτως ή άλλως όσοι αντέδρασαν και βγήκαν στους δρόμους, πιστεύω, δεν το έκαναν για τη δημοκρατία αλλά από προσωπολατρία στον νεοσουλτάνο και επειδή έχουν μασήσει το σανό της ισλαμικής βέρσιον του Ερντογαν για αξίες και παράδοση ως χρυσωμένο χάπι για το νεοφιλελερισμό. Πάντως το να θες συναισθηματικά να πέσει με αυτούς τους όρους ο Ερντογάν επειδή τον απεχθάνεσαι-που το συμμερίζομαι πλήρως– είναι πολιτικά μεγάλο λάθος και κυριαρχία των συναισθημάτων πάνω στο πολιτικό κριτήριο. Πολύ πιθανώς το πραξικόπημα να είχε την κρυφή στήριξη της δύσης με πολλούς συμμετέχοντες αλλά ως δοκιμή. Αυτό που έσωσε το νεοσουλτάνο είναι ότι όντως βγήκε ο κόσμος-οι οπαδοί του κυρίως- στους δρόμους απέναντι στα τανκς. Και άρα και για τη δύση πέρασε το τεστ, εφόσον είναι λαοφιλής και ελέγχει αρκετό κόσμο είναι ακόμα χρήσιμος ως πολιτικός παράγοντας. Ενώ φυσικά και το ΝΑΤΟ δεν θα ήθελε ένα ακόμα ανοιχτό εμφύλιο σε όλη την έκταση της Τουρκίας.

Επίσης ο μόνος μεγάλος πολιτικός θεσμός/ κόμμα της Τουρκίας το People’s Democtratic Party, που μπορεί κανείς να αποδεχτεί στα σοβαρά ως δημοκρατικό ήταν εναντίον του πραξικοπήματος. Κάτι λογικό γιατί η χούντα θα έκανε άμεσα, λειτουργώντας υπέρ της αστικής τάξης και με μόνο σκοπό την αναβάθμιση της δύναμης του στρατού ως θεσμό, αυτό που ΄κάνει ο Ερντογάν, αργά και με σαλαμοποίηση. Κάτι που δίνει χρόνο και δυνατότητες αντίστασης, ενώ η χούντα δεν θα τα έδινε αυτά. Και αν και τώρα πια θα γυρίσει πιο «δυνατός» από ποτέ ο Ερντογάν, δεν μπορεί να εξαφανίσει τα αληθινά βαθιά προβλήματα.

Επίσης ο μόνος μεγάλος πολιτικός θεσμός/ κόμμα της Τουρκίας το People’s Democtratic Party, που μπορεί κανείς να αποδεχτεί στα σοβαρά ως δημοκρατικό ήταν εναντίον του πραξικοπήματος. Κάτι λογικό γιατί η χούντα θα έκανε άμεσα, λειτουργώντας υπέρ της αστικής τάξης και με μόνο σκοπό την αναβάθμιση της δύναμης του στρατού ως θεσμό, αυτό που ΄κάνει ο Ερντογάν, αργά και με σαλαμοποίηση. Κάτι που δίνει χρόνο και δυνατότητες αντίστασης, ενώ η χούντα δεν θα τα έδινε αυτά. Και αν και τώρα πια θα γυρίσει πιο «δυνατός» από ποτέ ο Ερντογάν, δεν μπορεί να εξαφανίσει τα αληθινά βαθιά προβλήματα.

Πάντως από ότι καταλαβαίνω την όλη αντίσταση στο πραξικόπημα μένουμεΕρντογανάκηδες την έκαναν, αν και ομολογουμένως με αυτοθυσία . Να πούμε όμως ότι Αλλάχ Ακμπάρ φώναζαν οι υποστηρικτές του Ερντογάν σε κάτι βίντεο και live feeds και όχι ζήτω η δημοκρατία, αν και από την άλλη δεν ήταν κατανοητά για μένα λόγω γλώσσας τα υπόλοιπα που φώναζαν.  Πάντως το συμπέρασμα είναι αυτό που κινεί πια τις μάζες -πλην Κούρδων και αριστερών Τούρκων- στην γείτονα χώρα είναι ο ισλαμισμ’ος. Και αυτός ως ιδεολογική νομιμοποίηση και «απάλυνση» μέσω μιας ηθικής ρητορείας αξιών και παράδοσης, του σκληρού νεοφιλελερισμού στη χώρα , δηλ με το πιο πανάρχαιο και δυνατό σανό, την θρησκεία (την χρήση της προς χειραγώγηση για να είμαστε ακριβείς).

Ο ισλαμισμός με μια θεσμοθετημένη από τα ιερά κείμενα φιλανθρωπία δίνει ψίχουλα στην φτωχολογία, ενώ οι άπειρες γκρούπες, οργανώσεις και τοπικές σχολές του ισλαμισμού δίνουν ένα ρόλο και πολλές φορές εισόδημα σε άτομα υπό περιθωριοποίηση. Είναι κάτι αντίστοιχο με τις δικές μας άπειρες ΜΚΟ στη δύση. Θεωρώ τον ισλαμισμό την ψευδεπίγραφη πολιτισμική δήθεν πολιτική “απάντηση”, στον πλέον σκληρό καπιταλισμό στα ιστορικά πλαίσια των χωρών του Ισλάμ. Και τον θεωρώ κάτι αντίστοιχο με την ψευδεπίγραφη απάντηση κενής ρητορείας στο σκληρό καπιταλισμό, του (δήθεν) “διαφωτισμού” και “ανθρωπισμού” που πουλάνε στην δύση μέσα στα δικά της ιστορικά πλαίσια. Είναι εντυπωσιακή η ομοιότητα σε δομές, σε χρηματοδότηση από τους πλούσιους και σε σκοπούς ιδεολογικής ηγεμόνευσης πλήρως συμβατούς με την εξουσία και τον καπιταλισμό. Εντάξει επειδή στην περίπτωση του Ισλάμ μιλάμε για θρησκεία και επειδή υπάρχει και η “μικρή λεπτομέρεια” ότι εκεί πέφτουν συνέχεια βόμβες και έχουμε χώρες κατεστραμμένες θα έχουμε και ανεξέλεγκτα off-shots όπως το Ισλαμικό κράτος. Πάντως η βία δεν είναι εγγενής ούτε στο Ισλάμ, αλλά απλώς “προσαρμογή” σε ένα ήδη εξαιρετικά βίαιο περιβάλλον. Κάτι που οδηγεί στην παρανοϊκή τρομοκρατία ως εξαγωγή και κυριαρχία της βίας παγκόσμια, με ένα βρώμικο ρόλο που παίζουν οι μυστικές υπηρεσίες της δύσης και του Ισραήλ, στη λογική “το ξέρουμε, το βοηθάμε ή δεν το βοηθάμε, το αφήνουμε ή δεν το αφήνουμε να συμβεί ή απλώς δεν μπορούμε να το σταματήσουμε, αλλά αν συμβεί το διαχειριζόμαστε υπέρ μας και ξανά από την αρχή”

Πάντως μάχη μεταξύ Ερντογάν και μουλά Γκιουλέν, που έχει ισχυρό έρεισμα στο στρατό, στο δικαστικό σύστημα κ.α., ως ηγέτες ισλαμιστές, ήταν η όλη ιστορία, όπως δείχνουν τα πράγματα έως τώρα. Ο Ερντογάν στις δηλώσεις του τον πιο πολύ χρόνο τον ξόδεψε κατηγορώντας τον “κάτοικο της Πενσιλβανίας” (Γκιουλέν). Μια και εδώ και καιρό, κάπου τα χάλασαν στην μάσα και στην νομή της εξουσίας οι δύο τους , ενώ είχαν ξεκινήσει μαζί παλιά. Από την άλλη νομίζω ότι ο Κεμαλισμός έχει ήδη σχεδόν ψοφήσει στην Τουρκία, ως η παλιά πανίσχυρη ιδεολογία που μέσω του εθνικισμού και του έλεγχου του κράτους-και του παρακράτους- καθόριζε πάντα τις εξελίξεις και είναι σήμερα πολύ αδύναμος. Κάτι λογικό γιατί ο Ερντογάν τα καταφέρνει το ίδιο καλά με τον Κεμαλισμό στον εθνικισμό και στην σκληρή κρατική καταστολή, ελέγχει πια τους θεσμούς και το παρακράτος, ενώ έχει πάρει μαζί του και τον πιο συντηρητικό σουνίτικο πληθυσμό, που είναι πολυάριθμος ειδικά στην ενδοχώρα, πουλώντας σχεδιασμένα και για χρόνια σανό για “αξίες και παράδοση” ως διέξοδο (δηλ. τη μη υπαρκτή για μένα πολιτισμική απάντηση σε κάθε κρίση) μαζί με τη γνωστή νεοφιλελέρικη “ανάπτυξη για όλους”.

everythingispolitics.wordpress.com

anemosantistasis.blogspot.com

Η νεοταξική οικονομική απάτη. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!!!!!!

Για κάποιον ακατανόητο για εμένα λόγο, σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν όλοι μία ψυχαναγκαστική μανία με την ανάπτυξη. Πρέπει συνεχώς όλοι να παράγουν όλο και περισσότερα και να κερδίζουν όλο και περισσότερα.

Αυτή είναι μία πραγματικά παράλογη πρακτική. Αν βάλεις ένα πεντάχρονο παιδάκι να αναλύσει το θέμα θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.

Πάρτε ένα απλό παράδειγμα: έχουμε έναν αγρότη με ένα χωράφι. Ας υποθέσουμε ότι βγάζει δέκα κιλά ντομάτες. Τις πουλάει ένα ευρώ το κιλό και βγάζει δέκα ευρώ.

Με αυτά τα δέκα ευρώ θα πρέπει να πληρώσει τα έξοδα για το χωράφι, τα έξοδα της οικογένειας, τους φόρους και να του μείνει και περίσσευμα το οποίο (σύμφωνα με την βλακώδη παγκόσμια οικονομική πρακτική) θα πρέπει να επενδύσει στο χωράφι του για να βγάλει έντεκα κιλά ντομάτες.

Ταυτόχρονα όμως, εκατοντάδες άλλοι θα πρέπει να εμφανίσουν «αύξηση παραγωγής», δηλαδή κέρδος και θα απαιτήσουν από τον παραγωγό περισσότερο χρήμα.

Ο εργάτης στο χωράφι θα απαιτήσει μεγαλύτερο μισθό.

Ο φορτηγατζής που κουβαλάει τις ντομάτες θα απαιτήσει αυξημένα κόμιστρα.

Ο έμπορος θα απαιτήσει χαμηλότερη τιμή.

Το κράτος θα απαιτήσει μεγαλύτερους φόρους.

Το βενζινάδικο θα απαιτήσει υψηλότερη τιμή στο καύσιμο του τρακτέρ.

Ο μηχανικός για το τρακτέρ θα απαιτήσει περισσότερα για την συντήρηση.

Το εργοστάσιο θα απαιτήσει περισσότερα για τα ανταλλακτικά του τρακτέρ.

Όλοι αυτοί με την σειρά τους υφίστανται μία πίεση ζήτησης όπου πρέπει να πληρώνουν περισσότερα.

Πείτε μου στον θεό που πιστεύετε. Είναι δυνατόν κάθε χρόνο:
-ένα χωράφι να παράγει 3% περισσότερο
-ο εργάτης να δουλεύει 3% περισσότερο
-ο φορτηγατζής να κουβαλάει 3% περισσότερο
-ο έμπορος να μειώνει τις τιμές 3% και να κερδίζει 3% περισσότερο
-το κράτος να παίρνει 3% περισσότερους φόρους,
-το βενζινάδικο να αυξάνει 3% την τιμή του καυσίμου
-ο μηχανικός να συντηρεί 3% περισσότερα μηχανήματα
-το εργοστάσιο να παράγει 3% περισσότερα ανταλλακτικά
-ο ταξιτζής να οδηγεί 3% περισσότερες ώρες
-ο παγωτατζής να πουλάει 3% περισσότερα παγωτά
-ο φούρναρης να παράγει 3% περισσότερο ψωμί
-ο μπογιατζής να βάφει 3% περισσότερους τοίχους
-ο νεκροθάφτης να θάβει 3% περισσότερους πεθαμένους
-ο πιλότος να πετάει 3% περισσότερες ώρες
-ο ναυτικός να ταξιδεύει 3% περισσότερες ώρες
-ο ασφαλιστής να κλείνει 3% περισσότερα συμβόλαια
-ο οποιοσδήποτε πωλητής να πουλάει 3% περισσότερο προϊόν
-ο συγγραφέας να γράφει 3% περισσότερο κείμενο
-ο χειρούργος να κάνει 3% περισσότερες εγχειρήσεις
-ο οδοντίατρος να σφραγίζει 3% περισσότερα δόντια
κλπ, κλπ, κλπ;

Είναι δυνατόν ολόκληρη η γη να παράγει ΜΟΝΙΜΑ 3% περισσότερο πλούτο «για να υπάρχει ανάπτυξη»;

Το σύστημα αυτό είναι τόσο παράλογο, θνησιγενές και προβληματικό, ώστε μόνο αν πρόκειται για μία γιγαντιαία κομπίνα, στημένη από κάποιους «άγνωστους», με σκοπό μία ληστρική οικονομική πυραμίδα μπορεί να αποκτήσει κάποια λογική.

Βέβαια:
-σοφός οικονομολόγος δεν είμαι,
-καθηγητής του Χάρβαρντ δεν είμαι
-μαϊντανός στις πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικο-στρατηγικο-εκπομπές του Αυτιά και άλλων διασήμων δεν είμαι
-επώνυμος δεν είμαι
-κομματικό στέλεχος δεν είμαι
-ηθοποιός δεν είμαι
-γκολτζής μεγάλης ομαδάρας δεν είμαι

Είναι δυνατόν να σας πείσω;

Η νεοταξική οικονομική απάτη. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!!!!!!

Για κάποιον ακατανόητο για εμένα λόγο, σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν όλοι μία ψυχαναγκαστική μανία με την ανάπτυξη. Πρέπει συνεχώς όλοι να παράγουν όλο και περισσότερα και να κερδίζουν όλο και περισσότερα.

Αυτή είναι μία πραγματικά παράλογη πρακτική. Αν βάλεις ένα πεντάχρονο παιδάκι να αναλύσει το θέμα θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.

Πάρτε ένα απλό παράδειγμα: έχουμε έναν αγρότη με ένα χωράφι. Ας υποθέσουμε ότι βγάζει δέκα κιλά ντομάτες. Τις πουλάει ένα ευρώ το κιλό και βγάζει δέκα ευρώ.

Με αυτά τα δέκα ευρώ θα πρέπει να πληρώσει τα έξοδα για το χωράφι, τα έξοδα της οικογένειας, τους φόρους και να του μείνει και περίσσευμα το οποίο (σύμφωνα με την βλακώδη παγκόσμια οικονομική πρακτική) θα πρέπει να επενδύσει στο χωράφι του για να βγάλει έντεκα κιλά ντομάτες.

Ταυτόχρονα όμως, εκατοντάδες άλλοι θα πρέπει να εμφανίσουν «αύξηση παραγωγής», δηλαδή κέρδος και θα απαιτήσουν από τον παραγωγό περισσότερο χρήμα.

Ο εργάτης στο χωράφι θα απαιτήσει μεγαλύτερο μισθό.

Ο φορτηγατζής που κουβαλάει τις ντομάτες θα απαιτήσει αυξημένα κόμιστρα.

Ο έμπορος θα απαιτήσει χαμηλότερη τιμή.

Το κράτος θα απαιτήσει μεγαλύτερους φόρους.

Το βενζινάδικο θα απαιτήσει υψηλότερη τιμή στο καύσιμο του τρακτέρ.

Ο μηχανικός για το τρακτέρ θα απαιτήσει περισσότερα για την συντήρηση.

Το εργοστάσιο θα απαιτήσει περισσότερα για τα ανταλλακτικά του τρακτέρ.

Όλοι αυτοί με την σειρά τους υφίστανται μία πίεση ζήτησης όπου πρέπει να πληρώνουν περισσότερα.

Πείτε μου στον θεό που πιστεύετε. Είναι δυνατόν κάθε χρόνο:
-ένα χωράφι να παράγει 3% περισσότερο
-ο εργάτης να δουλεύει 3% περισσότερο
-ο φορτηγατζής να κουβαλάει 3% περισσότερο
-ο έμπορος να μειώνει τις τιμές 3% και να κερδίζει 3% περισσότερο
-το κράτος να παίρνει 3% περισσότερους φόρους,
-το βενζινάδικο να αυξάνει 3% την τιμή του καυσίμου
-ο μηχανικός να συντηρεί 3% περισσότερα μηχανήματα
-το εργοστάσιο να παράγει 3% περισσότερα ανταλλακτικά
-ο ταξιτζής να οδηγεί 3% περισσότερες ώρες
-ο παγωτατζής να πουλάει 3% περισσότερα παγωτά
-ο φούρναρης να παράγει 3% περισσότερο ψωμί
-ο μπογιατζής να βάφει 3% περισσότερους τοίχους
-ο νεκροθάφτης να θάβει 3% περισσότερους πεθαμένους
-ο πιλότος να πετάει 3% περισσότερες ώρες
-ο ναυτικός να ταξιδεύει 3% περισσότερες ώρες
-ο ασφαλιστής να κλείνει 3% περισσότερα συμβόλαια
-ο οποιοσδήποτε πωλητής να πουλάει 3% περισσότερο προϊόν
-ο συγγραφέας να γράφει 3% περισσότερο κείμενο
-ο χειρούργος να κάνει 3% περισσότερες εγχειρήσεις
-ο οδοντίατρος να σφραγίζει 3% περισσότερα δόντια
κλπ, κλπ, κλπ;

Είναι δυνατόν ολόκληρη η γη να παράγει ΜΟΝΙΜΑ 3% περισσότερο πλούτο «για να υπάρχει ανάπτυξη»;

Το σύστημα αυτό είναι τόσο παράλογο, θνησιγενές και προβληματικό, ώστε μόνο αν πρόκειται για μία γιγαντιαία κομπίνα, στημένη από κάποιους «άγνωστους», με σκοπό μία ληστρική οικονομική πυραμίδα μπορεί να αποκτήσει κάποια λογική.

Βέβαια:
-σοφός οικονομολόγος δεν είμαι,
-καθηγητής του Χάρβαρντ δεν είμαι
-μαϊντανός στις πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικο-στρατηγικο-εκπομπές του Αυτιά και άλλων διασήμων δεν είμαι
-επώνυμος δεν είμαι
-κομματικό στέλεχος δεν είμαι
-ηθοποιός δεν είμαι
-γκολτζής μεγάλης ομαδάρας δεν είμαι

Είναι δυνατόν να σας πείσω;

Η Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο

Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο με την κωδική ονομασία «Αττίλας» ξεκίνησε την αυγή της 20ης Ιουλίου 1974, με αποβατικές και αεροπορικές επιχειρήσεις.

Συμμετείχαν συνολικά γύρω στους 40.000 άνδρες υπό τη διοίκηση του αντιστρατήγου Νουρετίν Ερσίν. Η ελληνική πλευρά πιάστηκε στον ύπνο και η αντίδρασή της εκδηλώθηκε με μεγάλη καθυστέρηση. Η Τουρκία υποστήριξε ότι δεν επρόκειτο για εισβολή, αλλά για «ειρηνική επέμβαση», με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, που είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου (15 Ιουλίου 1974).

Τα τουρκικά αποβατικά σκάφη άρχισαν να αποβιβάζουν δυνάμεις ανενόχλητα στην περιοχή Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας, λίγο μετά τις 5 το πρωί της 20ης Ιουλίου. Σχεδόν ταυτόχρονα, σμήνη τουρκικών αεροπλάνων άρχισαν τις επιθέσεις, συνεχώς και κατά κύματα κατά της ευρύτερης περιοχής της Κερύνειας και της Λευκωσίας, ενώ άλλα αεροσκάφη και ελικόπτερα επιχειρούσαν ρίψεις αλεξιπτωτιστών σε επίκαιρα σημεία. Οι κάτοικοι βρέθηκαν στο έλεος των εισβολέων. Άοπλοι πολίτες δολοφονήθηκαν, γυναίκες βιάστηκαν και αιχμάλωτοι στρατιώτες εκτελέστηκαν.

Η αντίδραση της ελληνικής πλευράς ήταν ανεξήγητα αργοπορημένη. Παρ’ ότι το ελληνικό Πεντάγωνο γνώριζε τις κινήσεις των Τούρκων, θεωρούσε ότι μπλοφάρουν. Μόλις στις 8:40 το πρωί δόθηκε επισήμως από την Αθήνα η εντολή εφαρμογής των πολεμικών σχεδίων, ενώ το ελληνικό ραδιόφωνο (το ΕΙΡΤ εν προκειμένω), μετέδωσε την είδηση γύρω στις 11 το πρωί. Η καθυστερημένη κινητοποίηση έδωσε τη δυνατότητα στους Τούρκους εισβολείς να παγιώσουν τις θέσεις τους και να δημιουργήσουν προγεφύρωμα από το Πέντε Μίλι της Κερύνειας προς τον Άγιο Ιλαρίωνα, έχοντας ως αντικειμενικό στόχο τη σύνδεσή του με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.

Τούρκοι αλεξιπτωτιστές

Οι μονάδες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, όταν κινητοποιήθηκαν άρχισαν να πολεμούν με ηρωική αυτοθυσία, χωρίς μάλιστα να διαθέτουν αεροπορική κάλυψη και σύγχρονο οπλισμό. Αριθμούσαν γύρω στους 12.000 άνδρες (ελληνοκύπριους και ελλαδίτες), υπό τη διοίκηση του ταξιάρχου Μιχαήλ Γεωργίτση, που είχε το γενικό πρόσταγμα στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Στο μεταξύ, άρχισε να κινητοποιείται και ο ελληνοκυπριακός ανδρικός πληθυσμός και να μετέχει στον άνισο αγώνα με ό,τι διέθετε ο καθένας, πυροβολώντας από τις στέγες των σπιτιών του κατά των εισβολέων αλεξιπτωτιστών.

Στην Αθήνα, η κυβέρνηση αιφνιδιασμένη από την εξέλιξη των γεγονότων αρχίζει να παρουσιάζει εικόνα διάλυσης. Κηρύσσει γενική επιστράτευση, η οποία εξελίσσεται σε φιάσκο, δείχνοντας την τραγική κατάσταση που βρισκόταν ο Ελληνικός Στρατός. Και να σκεφθεί κανείς ότι την Ελλάδα κυβερνούσαν οι στρατιωτικοί και ο Στρατός αν μη τι άλλο θα έπρεπε να βρισκόταν σε υψηλό επιχειρησιακό επίπεδο.

Ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών Τζόζεφ Σίσκο, που βρίσκεται και πάλι στην Αθήνα ως εντολοδόχος του Κίσινγκερ, συναντάται στο Πεντάγωνο με το αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων στρατηγό Μπονάνο. Ο παριστάμενος Δημήτριος Ιωαννίδης σε οργίλος ύφος απευθύνεται προς τον Σίσκο «Μας εξαπατήσατε... Ημείς θα κηρύξωμεν πόλεμον!» και αποχωρεί από τη σύσκεψη. Έκτοτε, τα ίχνη του αόρατου δικτάτορα χάνονται. Ο Σίσκο στη διάρκεια της ημέρας μάταια αναζητεί αρμόδιο για συνομιλίες.

Αργά το βράδυ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εκδίδει το υπ’ αριθμόν 353 ψήφισμα, με το οποίο καλεί σε κατάπαυση του πυρός και σε αποχώρηση από την Κύπρο του «ξένου στρατιωτικού δυναμικού». Παρά την ομόφωνη έγκρισή του, αγνοείται από την Τουρκία, η οποία έχοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων επείγεται να εφαρμόσει πλήρως τα σχέδια της. Γενικά, η διεθνής αντίδραση κατά του «Αττίλα» είναι  χλιαρή.

Τουρκική απόβαση

Την επομένη, 21 Ιουλίου, οι μάχες στην Κύπρο συνεχίζονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα. Στόχος των ελληνικών δυνάμεων στην Κύπρο είναι να αποκόψουν τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας από το προγεφύρωμα της Κερύνειας. Οι Έλληνες στρατηγοί απορρίπτουν εισήγηση για επέμβαση στην Κύπρο, προβλέποντας αποτυχία του σχετικού εγχειρήματος. Δύο ελληνικά υποβρύχια που πλέουν προς την Κερύνεια διατάσσονται να επιστρέψουν στην Ελλάδα.

Οι Τούρκοι εισβολείς, παρά την αριθμητική τους υπεροχή και την ποιοτική υπεροχή του οπλισμούς τους, αντιμετωπίζουν σημαντικά προβλήματα. Μάλιστα, από ασυνεννοησία η τουρκική αεροπορία βυθίζει το αντιτορπιλικό Κοτσατεπέ (D-354), το οποίο εξέλαβε για ελληνικό πλοίο και προκαλεί ζημιές σε άλλα δύο τουρκικά αντιτορπιλικά.

Την ίδια μέρα, σημειώνεται δραστηριοποίηση του αμερικανικού παράγοντα για την επίτευξη ανακωχής. Ο Σίσκο, που πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθηνών και Άγκυρας, δεν βρίσκει κάποιον αρμόδιο στην Αθήνα να διαπραγματευτεί, καθώς  όλοι οι αρμόδιοι έχουν εξαφανιστεί. Την ευθύνη αναλαμβάνει τελικά ο αρχηγός του Ναυτικού, ναύαρχος Πέτρος Αραπάκης, ο οποίος σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Κίσινγκερ συμφωνεί η ανακωχή να ισχύσει από τις 4 το απόγευμα της 22ης Ιουλίου.

Στις 2 το πρωί της 22ας Ιουλίου, 12 ελληνικά μεταγωγικά τύπου Νοράτλας, που μετέφεραν καταδρομείς στο νησί, βάλλονται, κατά λάθος, από φίλια πυρά πλησίον του αεροδρομίου της Λευκωσίας, με αποτέλεσμα το ένα από αυτά να καταρριφθεί (4 μέλη του πληρώματος και 27 καταδρομείς έχασαν τη ζωή τους), ενώ άλλα δύο να πάθουν σοβαρές ζημιές. Την ίδια ημέρα, οι Τούρκοι εισβολείς εντείνουν τις επιχειρήσεις τους. Αποβιβάζουν άρματα μάχης και το μεσημέρι καταλαμβάνουν την πόλη της Κερύνειας.

Στις 4 το απόγευμα αρχίζει να τηρείται η ανακωχή κατά τα συμφωνηθέντα, η οποία όμως θα παραβιασθεί αρκετές φορές από τους εισβολείς. Σ’ αυτό το χρονικό σημείο, οι Τούρκοι ελέγχουν το 3% του Κυπριακού εδάφους, έχοντας δημιουργήσει ένα προγεφύρωμα, που συνδέει την Κερύνεια με τον τουρκοκυπριακό θύλακο της Λευκωσίας.

http://www.sansimera.gr

20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974: Η εισβολή των Τούρκων μέσα από έγγραφα ντοκουμέντα

20 Ιουλίου 1974.

Ένα άλλο Πραξικόπημα, αυτό της Ελληνικής Χούντας στις 15 Ιουλίου άνοιξε το δρόμο για την Τουρκική Εισβολή, τον Πόλεμο, την Προσφυγιά.

Ο υπέροχος άνθρωπος και αγνός αγωνιστής, με περισσή επιστημονική επάρκεια φωτίζει την Τραγωδία των λαών της Κύπρου.

Απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και συγγραφέας είναι από τους ελάχιστους που έχει μελετήσει επισταμένα την τραγωδία.

Τα αίτια,τις συνέπειες και την συγκάλυψη των ευθυνών. Έχει γράψει πάρα πολλά αποκαλυπτικά κείμενα.Ένα απ΄ αυτά ακολουθεί.

Πηγή του το έγγραφο που συντάχθηκε λίγες μόλις μέρες μετά από την τουρκική εισβολή.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΚΑΡΑΣ

Λίγες ημέρες μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, το ΓΕΕΦ προβαίνει σε σύνταξη εγγράφου, όπου το παράρτημα Α΄ είναι ΄΄ΕΚΘΕΣΙΣ Αφορώσα εις την εφαρμοσθείσαν τακτικήν και την επιδεισθείσαν μαχητικήν αξίαν των εν Κύπρω εισβαλλουσών Τουρκικών Δυνάμεων, από της 20ης Ιουλίου και επέκεινα΄΄.

Η έκθεση δείχνει να μελετά την τακτική και μαχητική αξία των Τούρκων. Έστω και εάν αυτή η μελέτη συντάσσεται μέρες μόνον μετά την εισβολή. Την υπογράφει ο υποστράτηγος Ευθύμιος Καραγιάννης αρχηγός ΓΕΕΦ και ως τμηματάρχης του 2ου ΕΓ/ΙΙ/ΓΕΕΦ ο Γ. Παπασταθόπουλος, που πρέπει να είναι και ο εισηγητής/ συντάκτης.

Αποκαλεί αιφνιδιαστική και απρόκλητη την επίθεση των Τούρκων. Ορίζει ως σκοπό της επίθεσης, την κατάληψη εδαφών για εξαναγκασμό των Κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου σε διαπραγματεύσεις, προς επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Ως επιχειρήσεις ο συντάκτης της μελέτης βλέπει τις πέντε φάσεις των κινήσεων των Τούρκων. Δηλαδή τη δημιουργία προγεφυρώματος, τη συνένωση με το θύλακα ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ- ΑΓΥΡΤΑΣ, τη διεύρυνση του τομέα ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ –ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ, την επέκταση προς τις περιοχές Αμμοχώστου και Μόρφου (πρόκειται για τον ΑΤΤΙΛΑ ΙΙ).

Την εκκαθάριση των περιοχών, λέει το έγγραφο, την ανέλαβαν οι στρατοχωροφύλακες και κομάντος Τούρκοι.

Ο Καραγιάννης στις διαπιστώσεις που διατυπώνει στην έκθεση, δεν λέει από την πρώτη στιγμή πως οι Τούρκοι πέτυχαν τον αντικειμενικό τους σκοπό, και αποφεύγει να εκθέσει τους λόγους.

Δεν αναφέρεται στο πραξικόπημα και την αποδυνάμωση ως εκ τούτου των ελληνικών και ελληνοκυπριακών δυνάμεων.

Αντ’ αυτών επεκτείνεται σε σχόλιο για την μεγάλη δύναμη που διέθεσαν στην επιχείρηση, και σημειώνει ότι, οι Τούρκοι αδιαφόρησαν για τη διεθνή κατακραυγή και τις μεγάλες τους απώλειες. Κάνει και δυσμενή γι’ αυτούς κριτική, διότι τα επιτευχθέντα αποτελέσματα δεν ήσαν ανάλογα προς τις διατεθείσες δυνάμεις και τον όγκο πυρός. Οι παρατηρήσεις του Καραγιάννη μπορεί να ήταν σωστές και χρήσιμες στην περίπτωση που διεξαγόταν με τους Τούρκους ανά εβδομάδα και μια τέτοια επιχείρηση, έτσι ώστε να αξιοποιηθούν οι διαπιστώσεις του ΓΕΕΦ.

Παραβλέπει πως, δεν πλήττονται οι νικητές της εισβολής και κάτοχοι έκτοτε του μισού νησιού από τέτοιες αναλύσεις. Πέτυχαν τον σκοπό που από δεκαετίες είχαν βάλει. Πού θα αξιοποιήσουν οι Έλληνες την έκθεση του Καραγιάννη; Είναι χαρακτηριστικό τυπολατρίας και ελλιπές αυτό το έγγραφο. Αφού, ανεξάρτητα εάν δεν είναι αυτός ο σκοπός του, δεν περιέλαβε πρώτα απ’ όλα στις διαπιστώσεις του, το γιατί δεν συνάντησαν σοβαρή αντίσταση οι Τούρκοι στο νησί.

Συνεχίζοντας τις παρατηρήσεις του, προχωρά σε ανάλυση κατά όπλο των εισβολέων με σαφή προσπάθεια να μειώσει τους επιτιθέμενους, αφού αναφέρει πως, οι μονάδες πεζικού ενεργούσαν πάντοτε με την προϋπόθεση της υποστήριξης τους με πυρά.Το πεζικό κινείται μετά τον βομβαρδισμό των στόχων και την απαραίτητη παρουσία αρμάτων.

Ο ευφυής αναλυτής μόνον βλάκες δεν θεωρεί τους Τούρκους, που χρησιμοποίησαν το πυροβολικό και τα άρματα. Είναι καθαρή η προσπάθεια που κάνει να υποβαθμίσει τον αντίπαλο, προβάλλοντας το επιχείρημα της χρησιμοποιήσεως υπέρτερων δυνάμεων. Η εντύπωση που αποκομίζει από το έγγραφο, όποιος δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, είναι πως ένα πεζικό ασχέτων, δειλών, ανεκπαίδευτων, ασυντόνιστων στρατιωτών έκανε αχαρακτήριστες επιχειρήσεις και διαλύθηκε. Ανάλογες είναι οι παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα για το πυροβολικό. Τα αποτελέσματα ήταν ελάχιστα ή μηδαμινά, απώλειες προσωπικού αμελητέες, έλλειψη συγκεντρωτικών πυρών, απουσία βολών που χρειάζονται τεχνικές γνώσεις, εκπαίδευση του προσωπικού σε χαμηλό επίπεδο. Και όλα αυτά για τους Τούρκους εισβολείς.

Και καταλήγει ο στρατηγός δίνοντας και συμβουλή για το πυροβολικό ΄΄Προτιμότερος μικρός αριθμός πυροβόλων μεγάλου βεληνεκούς, παρά μεγάλος αριθμός πυροβόλων μικρού βεληνεκούς.». Έχει ξεχάσει ο Καραγιάννης γράφοντας το έγγραφο, πως με τον τρόπο αυτόν οι Τούρκοι κατέλαβαν το μισό νησί. Για τα τεθωρακισμένα είναι ανάλογες οι παρατηρήσεις του αναλυτή (στον ίδιο πάντα τύπο του ουδέτερου παρατηρητή, που κάνει και χάρη στους Τούρκους, εντοπίζοντας τα τρωτά τους και δίνοντας και γνώμη για το τι έπρεπε να γίνει). Διαπιστώνει διστακτικότητα χρησιμοποιήσεως των αρμάτων, χρησιμοποιήθηκαν άρματα επί ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΥ, απέφευγαν τη χρήση τους εναντίον ΑΝΣΚ (Αντικειμενικού Σκοπού) όπου, η αντιαρματική άμυνα ήταν σταθερή και συνεχής.

Πήγαιναν λέει ο Καραγιάννης τα άρματα από άλλες κατευθύνσεις, όπου προφανώς δεν συναντούσαν αντίσταση.

Και το θεωρεί αυτό τρωτό. Υπάρχει όμως και μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση στο έγγραφο « …ενήργησαν ναυτικόν αποκλεισμόν Νήσου από της ενάρξεως των επιχειρήσεων τη συγκαταθέσει ή τη ανοχή τουλάχιστον των εγγύς περιπολούντων Βρετανικών και Αμερικανικών Στόλων…» .
Επίσης πως, ειδικό τμήμα δυνάμεως 300 ανδρών που μιλούσαν άπταιστα Ελληνικά και φορούσαν στολές παρόμοιες με του ΟΗΕ, βρισκόταν στην Κύπρο για προετοιμασία της εισβολής. Ο οπλισμός αυτού του τμήματος ήταν με καινούργια τυφέκια και αυτόματα αλλά και ο ομαδικός (οπλοπολυβόλα …) ήταν αμερικανικής κατασκευής. Στην πράσινη γραμμή τα τυφέκια είχαν τηλεσκοπικές διόπτρες και σιγαστήρες, το ηθικό των στρατευμάτων ήταν μεν υψηλό, αλλά η πειθαρχία καταναγκαστική παρά συνειδητή.

Όσο για τις κύριες διαπιστώσεις, εκτός από την επανάληψη των παρατηρήσεων με τα μειονεκτήματα, καταλήγει πως «…ουδεμία αμφιβολία υφίσταται ότι η προετοιμασία της εισβολής αποτελεί έργον μακροχρονίου μελέτης και σχεδιάσεως υποβοηθηθείσης υπό προσώπων Βρετανικής υπηκοότητος διαμενόντων εις Κύπρον υπό κάλυμμα … »

Το έγγραφο έχει συνταχθεί λίγες μόνον ημέρες μετά την ολοκλήρωση της εισβολής. Όλοι οι επιτελείς του ΓΕΕΦ ΄΄λαμβάνουν γνώσιν ΄΄ και υπογράφουν στο τέλος.

Κανείς δεν καταχωρεί παρατήρηση. Μία μόνον σημείωση υπάρχει δίπλα από την παράγραφο, όπου ο Καραγιάννης αναφέρει πως, τμήματα πεζικού των Τούρκων σε κάποιες περιπτώσεις «…ωδηγήθησαν επί των ΑΝΣΚ συντεταγμένα εις φάλαγγα κατά τριάδας…λόγω αγνοίας των κανόνων ασφαλείας…». 

Πολύ σωστά καταχωρεί δίπλα την απορία του ο άγνωστος επιτελής ΄΄Δηλαδή τους κατέλαβον άνευ αντιστάσεως;΄΄ Ο Καραγιάννης δε σκέφτηκε πως οι σε φάλαγγα κατά τριάδες προελαύνοντες Τούρκοι πήγαιναν έτσι, όχι γιατί ήταν άσχετοι, που νόμιζαν πως μεταβαίνουν σε εκδρομή, όπως εννοεί ο ΄΄αναλυτής΄΄, αλλά γιατί δεν εύρισκαν παντού ισχυρή αντίσταση.

Ανεξάρτητα από τις σωστές παρατηρήσεις ή όχι του συντάκτη, είναι προφανής ο στόχος του να μειώσει τις ικανότητες των Τούρκων στο πεδίο της μάχης.

Γνωρίζουν όλοι όσοι ήταν εκεί τότε, ποιοι αντιστάθηκαν από την πλευρά των Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων και μάλιστα με μεγάλη γενναιότητα. Όπως και ποιος δείλιασε και φυγομάχησε. Η χρησιμότητα από τέτοιες αναλύσεις, προκύπτει μόνον όταν λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους. Παρότι όμως οφείλουν τα στελέχη των ΕΔ, να εκθέτουν και αναλύουν ζητήματα, που είναι της αρμοδιότητάς τους και έχουν εκπαιδευτεί να το κάνουν αυτό στις σχολές πολέμου και εθνικής άμυνας, δεν το συναντάμε στο συγκεκριμένο έγγραφο.

Η αναφορά του Καραγιάννη με τις παρατηρήσεις για την τουρκική πλευρά στις επιχειρήσεις δεν πρέπει να κάλυψε τους παραλήπτες ούτε να τους έπεισε.

Την τελευταία ημέρα του χρόνου το ΓΕΕΦ υποβάλλει αναλυτική έκθεση υπογραμμένη από τον ίδιο, ΄΄ΕΠΙ ΤΩΝ ΔΙΕΞΑΧΘΕΙΣΩΝ ΕΝ ΚΥΠΡΩ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΑΠΟ 20 ΙΟΥΛ. ΕΩΣ 18 ΑΥΓ. 1974 (ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ- ΣΧΟΛΙΑ- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ)΄΄.

Σε εξήντα δύο σελίδες καταγράφονται οι απόψεις του επιτελείου εθνικής φρουράς Κύπρου στα συμβάντα. Σύμφωνα με διαταγή του ΑΕΔ έπρεπε στην έκθεση «..να προσδιορισθούν τυχόν διαπιστωθείσαι αδυναμίαι ή ελλείψεις εις το σύστημα αμύνης της ΚΥΠΡΟΥ, από αυστηρώς στρατιωτικής πλευράς, να εντοπισθούν τα αίτια τα οποία προεκάλεσαν ταύτας και να εξαχθούν χερήσιμα συμπεράσματα..» Γίνεται κατανοητό το σημείο όπου, περιορίζει τον αποδέκτη της διαταγής στην ΄΄ αυστηρώς στρατιωτική πλευρά΄΄, αποκλείοντας την ευκαιρία να προσεγγισθούν οι ουσιαστικώτεροι παράγοντες της ανάμειξης του αμερικανικού και βρετανικού παράγοντα, του πραξικοπήματος, των εμπλοκών χουντικών με μακαριακούς, ΕΟΚΑ Β κ.λ.π.

Με λίγα λόγια απαγορεύει στους στρατιωτικούς, να αναφερθούν επί της ουσίας των αιτιών της όλης υπόθεσης του κυπριακού ζητήματος.

Θα παρουσιαστούν εδώ εκείνα τα στοιχεία από το έγγραφο, που δεν άπτονται πραγματικών απορρήτων θεμάτων. Δηλαδή θεμάτων που θα ζημείωναν την Κύπρο ή την Ελλάδα. Τα πάντα εξάλλου είναι γνωστά.

Το χαρακτηριστικό στο πρώτο κεφάλαιο, όπου περιγράφεται η προ της εισβολής κατάσταση στην Κύπρο, είναι η ισοπέδωση των γεγονότων και η μη προβολή του πραξικοπήματος ως του πλέον σημαντικού και καθοριστικού παράγοντα, που έδωσε την αφορμή στους Τούρκους για την επέμβαση. 

« Από μακρού η εσωτερική πολιτική κατάστασις εις την νήσον ήτο ανησυχητική. …προσπάθειαι αλληλοεξοντώσεως αντιμαχομένων μερίδων…εδημιουργήθη πνεύμα αποσυντονισμού..». Αναφέρει για διαμάχη μεταξύ ελληνικής και κυπριακής κυβέρνησης και όχι για υπονόμευση του Μακαρίου. Αποδίδει στη δημιουργία του επικουρικού σώματος ευθύνη για επιδείνωση της κατάστασης , για προνομιακή μεταχείρηση των μελών του, για απροκάλυπτη εμπάθεια μεταξύ των ανδρών του έναντι της ΕΦ (Εθνικής Φρουράς).

Εκδηλώνεται παράλληλα δυσφημιστική εκστρατεία εναντίον του συνόλου των Ε/Ε αξιωματικών «..διά του Τύπου και δημοσίως..»

Όσο για την εξαγγελία της μείωσης της στρατιωτικής θητείας από τον Μακάριο ενώ την ίδια στιγμή διαφωνεί το ΓΕΕΦ, αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την δημιουργία ΄΄ αντιμιλιταριστικού πνεύματος΄΄. Το πραξικόπημα αναφέρεται ως «τα γεγονότα της 15-7-74» τα οποία και υπήρξαν το «…αποκορύφωμα της διαμάχης και η συμμετοχή της ΕΦ εις ταύτα υπήρξεν απροκαλύπτως ενεργός.» Έτσι η προσπάθεια για ανατροπή του Μακαρίου, οι νεκροί του πραξικοπήματος, οι λεηλασίες κ.λ.π. δεν είναι παρά αποκορύφωμα μιας διαμάχης επομένως η ευθύνη βαρύνει και τους Κύπριους, συμπεραίνει ο αναγνώστης της έκθεσης με τον τρόπο που παρουσιάζεται. Με λίγα λόγια ο ανίδεος παραλήπτης της αναφοράς τάσσεται με την άποψη πως, ήταν αναπόφευκτο το πραξικόπημα, αφού η διαμάχη πήρε τέτοια έκταση.

Όσο για τους Τούρκους στην αρχή παρακολουθούσαν τα συμβαίνοντα με ΄΄χλιαρή αντίδραση΄΄ «..δηλούντων ότι η εν Κύπρω αναταραχή αποτελεί εσωτερικόν θέμα των Ε/Κ..». Παράλληλα κυκλοφορούσαν από αγνώστους διάφορες φήμες βασιζόμενες σε δηλώσεις του Κίσιντζερ «…ότι ο αμερικανικός παράγων ηυνόει τας εν Κύπρω πολιτικάς εξελίξεις δημιουργουμένου ούτω ενός αισθήματος ασφαλείας εξ εξωτερικής απειλής…».

Οι Τούρκοι από τις 18 Ιουλίου εκδηλώνουν κατά τον συντάκτη της έκθεσης ανησυχία για την ασφάλεια των Τουρκοκυπρίων, ενώ άρχισαν να έρχονται και πληροφορίες για συγκέντρωση στρατευμάτων στις απέναντι τουρκικές ακτές και τέλος για τον απόπλου των τουρκικών πλοίων. Η περιγραφή τελειώνει με την προσεκτική διατύπωση πως η Τουρκία «…ήρχισε να διαφαίνεται ότι επεδίωκε να εκμεταλλευτεί την σημειωθείσαν ενδοελληνικήν πολιτικήν κρίσιν εν Κύπρω…» αλλά εκτιμάτο πως «…η επέμβασις του αμερικανικού παράγοντος θα απέτρεπε την εισβολήν.»

Κανένα συσχετισμό δεν κάνει ο συντάκτης της έκθεσης, του απόπλου των Τούρκων στις 19 Ιουλίου με το προ τεσσάρων ημερών πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.

Έχουμε απλά ΄΄ενδοελληνική πολιτική κρίση΄΄ που εκμεταλλεύονται οι Τούρκοι και τίποτε άλλο.
Εκεί όμως που δεν κρύβονται οι πικρόχολες παρατηρήσεις και περιγραφές είναι στα αφορούντα τον οπλισμό (ελλείψεις), το τηλεπικοινωνιακό υλικό (παλαιό, ανομοιογενές), τα πυρομαχικά (ελλείψεις), την εκπαίδευση. Δεν αναφέρεται στη πλημελή συντήρηση των αρμάτων, η οποία οδήγησε στην ελάχιστη χρησιμοποίησή τους.

Όσο για το ηθικό των Μονάδων «…προ του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου δεν ευρίσκετο εις καλήν κατάστασιν λόγω της δεδηλωμένης εχθρότητος..» όλων στην Κύπρο έναντι των Ε/Ε (Ελλήνων εξ Ελλάδος) αξιωματικών και της ΕΦ γενικότερα. Είναι έτσι διατυπωμένο ως να βελτιώνεται το ηθικό μετά το πραξικόπημα, αλλά αμέσως μετά συμπληρώνει πως «…η εμπλοκή της ΕΦ εις το πραξικόπημα επέδρασεν δυσμενώς επί του ηθικού των Μονάδων..»

Η μαχητική αξία που άμεσα συναρτάται με το ηθικό των Μονάδων, με την εκπαίδευση, τον οπλισμό κ.ο.κ. μέχρι την 15-7-1974 ήταν καλή, αλλά μετά «..την ατυχή έκβασιν των επιχειρήσεων κατά την 1ην φάσιν, η μαχητική αξία της ΕΦ κατήλθεν εις κατάστασιν κάτω του μετρίου» Μετά δε το πέρας όλων των επιχειρήσεων η μαχητική αξία της ΕΦ ήταν ανύπαρκτη (του πεζικού), μέτρια των ΤΘ (τεθωρακισμένα), λίαν καλή του ΠΒ (πυροβολικού) και καλή μέχρι λίαν καλή των καταδρομών. Στις παρατηρήσεις και τα αποτελέσματα της επιστράτευσης σημειώνεται πως αυτή απέτυχε γιατί κηρύχθηκε μετά την εκδήλωση της εχθρικής επίθεσης, η διασπορά δεν έγινε έγκαιρα, οι έφεδροι πήγαιναν στις μονάδες διασποράς, αλλά ο οπλισμός ήταν αλλού και με μεγάλες ελλείψεις.

Η έκθεση συντάσσεται από το Γ΄ ΕΓ του ΓΕΕΦ που υπογράφει ως διευθυντής του ο αντισυνταγματάρχης Ν. Μαγκαφώσης και ο αρχηγός του ΓΕΕΦ υποστράτηγος Ευθύμιος Καραγιάννης. Στην περιγραφή της κατάστασης των εχθρικών δυνάμεων δεν είναι μεμψίμοιρη η έκθεση. Οι Τούρκοι και Τουρκοκύπριοι είχαν μεγάλο αριθμό ανδρών στις Μονάδες τους, οπλισμό σύγχρονο, ευάριθμους Τούρκους αξιωματικούς στις Τ/Κ Μονάδες, άριστες επικοινωνίες, καλή προπαρασκευή κ.λ.π.

Αντίθετα οι Μονάδες της ΕΦ και κυρίως οι ΜΚ (Μονάδες Καταδρομών) είχαν φύγει από τις θέσεις τους και οι περισσότερες βρίσκονταν μέσα στη Λευκωσία για τις ανάγκες του πραξικοπήματος, «..αι πλείσται των διαταγών εδίδοντο προφορικώς, υπό του Α/ΓΕΕΦ απ’ ευθείας εις τους διοικητάς των Μονάδων..», μερικές Μονάδες είχαν κινηθεί προς Λεμεσό και Πάφο «.. την νύχτα 16/17-7-74 διά την εξουδετέρωσιν αντιστάσεων..» όσο για τα όπλα ΄΄ενίων΄΄ επιστρατευομένων Μονάδων «…ιδία εις την περιοχήν Λεμεσού εχορηγήθη, υπό συνθήκας πλήρους συγχύσεως, οπλισμός διά τον εξοπλισμόν προσελθόντων εφέδρων και μελών της ΕΟΚΑ Β΄, άνευ χρεώσεως..»

Παράλληλα οι δυνάμεις ασφαλείας αποδυναμώθηκαν και «..άοπλοι και διηρημέναι, απετέλουν απλούν θεατήν πάσης φύσεως παρανομίας. Ανάλογον ηθικήν και ψυχολογικήν αποδυνάμωσιν υπέστη και η ΕΦ» Στο σημείο αυτό ο συντάκτης παραδέχεται, ίσως χωρίς να το αντιληφθεί, πως η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν υπέρ του Μακαρίου αφού καταγράφει ότι η θέση των Ε/Ε αξιωματικών «…κατέστη δυσχερεστάτη, λόγω της έναντι τούτων εχθρικής στάσεως του μείζονος μέρους του…» Η κατάσταση της άμυνας της Κύπρου, όπως την περιγράφει η έκθεση του ΓΕΕΦ, δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες, όσον αφορά την στρατιωτική πλευρά. Είναι σαφής και πλήρης.

Εκεί που πάσχει είναι στην προβολή των αιτίων της εισβολής, στην αποδυνάμωση του πραξικοπήματος ως τέλειας αφορμής και στον επιμερισμό των ευθυνών Μακαρίου/οπαδών του και των αντιπάλων του/χούντας/ΕΦ για την προ του πραξικοπήματος «ενδοελληνική πολιτική κρίση». Ο Καραγιάννης και το επιτελείο του θέλει να μοιράσει στη μέση τις ευθύνες, ως να πρόκειται για νομάρχη ελληνικού νομού και τριβών στο εσωτερικό του και όχι για ανεξάρτητο κράτος με κυβέρνηση, Πρόεδρο κ.ο.κ.

Στο επόμενο κεφάλαιο με την περιγραφή των επιχειρήσεων καταγράφονται οι κινήσεις των Τούρκων, οι αδυναμίες και καθυστερήσεις των Ελλήνων και Ε/Κ, η γενική σύγχυση από την ΄΄αιφνιδιαστικήν επίθεσιν΄΄ ενώ παρακολουθούσαν λεπτό προς λεπτό την έλευση της δύναμης απόβασης και εισβολής, αναφέρεται «…χαρακτηριστικώς το ΑΕΔ συνίστα ΄΄αυτοσυγκράτησιν΄΄ προκειμένου να διαπιστωθεί μήπως επρόκειτο διά ρίψιν εφοδίων και ουχί δι’ αλεξιπτωτιστάς..» !!

Μέχρι τότε το ΑΕΔ διαβεβαίωνε το ΓΕΕΦ πως δεν πρόκειται για εισβολή αλλά για άσκηση! Στη φάση αυτή οι δυνάμεις των Ελλήνων «..ήρξαντο την εκκαθάρισιν των Τ/Κ θυλάκων και εστιών και την περίσχυσιν των ισχυροτέρων τοιούτων..»

Οι άνθρωποι διατάχθηκαν να κάνουν εθνοκάθαρση υλοποιώντας το ισχύον σχέδιο αντιμετώπισης εισβολής και την ίδια στιγμή οι Τούρκοι ισχυροποιούσαν τον θύλακα στην περιοχή αποβάσεως.
Η περιγραφή των δραστηριοτήτων των ελληνικών δυνάμεων καλύπτεται στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον από επισημάνσεις για διάφορες Μονάδες όπως «…αι διαταχθείσαι ενέργειαι, πλην ασημάντων τοπικών επιτυχιών…εν τω συνόλω τους απέτυχον… το…ουσιαστικώς απεδιοργανώθη του διοικητού του σοβαρώς τραυματισθέντος…υπολείμματα τούτου αφίχθησαν εις … .δεν ηδυνήθη εξαλείψει το προγεφύρωμα λόγω…βομβαρδισμού και της διστακτικότητος (;) του διοικητού του….η επιθετική αναγνώρισις …ανεκόπη λόγω εκτεταμένης πυρκαϊάς εις θαμνώδη έκτασιν …νυκτερινή ενέργεια ανεκόπη λόγω καταιγιστικών πυρών …η …τη διαταγή ΓΕΕΦ ανεδιπλώθη εις τας αρχικάς θέσεις…{λόγω} ελλείψεως πυρομαχικών…ηναγκάσθησαν να συμπτυχθούν… απέτυχεν εις τας προσπαθείας να εξαλείψει τούτο {το προγεφύρωμα}…τα τάγματα…διελύθησαν εξ ολοκλήρου… η Μονάδα…ενεκλωβίσθη και διετάχθη να αυτοδιαλυθή… »

Μνημονεύει και τις Τ/Λ 1 και 3 που επιτέθηκαν αλλά καταστράφηκαν με θυσία του Τσομάκη και του πληρώματός του, καθώς και τη Νο 2 που ΄΄εξώκειλεν εις την ακτήν..εγκαταληφθείσα…΄΄. Όσο για τη δράση των Τούρκων είναι μια συνεχής παράθεση των ενεργειών τους με συχνή χρήση των εκφράσεων «..επολυβόλησαν …εβομβάρδισαν …προσήγγισαν… απεβίβασαν …αντιτορπιλικά ενεφανίσθησαν..» κ.λ.π. Σημειώνει μία επιτυχία «…της καταλήψεως του χωρίου ΠΥΛΕΡΙ, το οποίον {όμως} ανακατελήφθη υπό του εχθρού…» Δεν γίνεται παράλληλα κατανοητό το σημείο στην αναφορά όπου η ΕΛΔΥΚ «…ετήρει εν ετοιμότητι ΤΠ+ΤΘ (Τάγμα Πεζικού και Τεθωρακισμένα}δι’ επέμβασιν…»

Το πυροβολικό είναι το μόνο, όπως και οι καταδρομείς και τα αντιαεροπορικά, που εμφανίζονται να δρουν αποτελεσματικά. Στις 22 Ιουλίου καταρρίπτονται δέκα εχθρικά αεροσκάφη.
Στις 22 Ιουλίου και ώρα 1600 γίνεται η κατάπαυση του πυρός και οι ελληνικές δυνάμεις διατάσσονται να αναδιοργανωθούν στις 1830. Δεν επιτρέπει όμως το ΓΕΕΦ να μετακινηθούν Μονάδες που αντιμετωπίζουν «..κίνδυνον αποκοπής των συνεπεία διαρροής τμημάτων του …τάγματος εκ του αυχένος…» Είναι γνωστό πως οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την κατάπαυση του πυρός και συνέχισαν τις επιχειρήσεις για διεύρυνση του προγεφυρώματος και ένωσή του με τον θύλακα της Λευκωσίας, ενώ οι Έλληνες προσπαθούσαν να αναδιοργανωθούν.

Αυτή είναι και η μεγάλη προσφορά της κυβέρνησης των Αθηνών διά του Αραπάκη στους Τούρκους και τους Αμερικανούς. Δώρο τόσες ώρες συνέχισης των επιχειρήσεων, όσες ακριβώς χρειάζονταν για να ολοκληρώσουν τον πρώτο τους στόχο και να αποβιβάσουν την υπόλοιπη δύναμη που δεν είχαν προλάβει.

Την πρώτη ημέρα το πρωί 0800 εμφανίζονται ένδεκα πλοία τουρκικά και ένα βρετανικό ελικοπτεροφόρο «..εγγύς των ακτών της Κυρήνειας…πλην του βρετανικού, προσήγγισαν το προγεφύρωμα, απεβίβασαν στρατεύματα, άρματα, οχήματα και υλικά…»

Στα επιμέρους συμπεράσματα και τις παρατηρήσεις για το διήμερο αυτό ο Καραγιάννηςκαι οι επιτελείς του απαριθμούν σειρά αιτιών όπως: Η αποτυχία της επιστράτευσης, οι ελλείψεις στο υλικό επιστράτευσης αλλά και τα διπλά καθήκοντα αξιωματικών του επιτελείου και συγχρόνως διοικητών Μονάδων επιστράτευσης, (που σημαίνει πως δεν επαρκούσαν οι αξιωματικοί), η αδυναμία στις ασύρματες επικοινωνίες, η διστακτικότητα στη λήψη αποφάσεων «..περισσότερον του δέοντος..» , η κίνηση των Μονάδων την ημέρα και μάλιστα συντεταγμνένων με αποτέλεσμα να τις προσβάλλουν οι Τούρκοι με σοβαρές απώλειες και διάλυση δύο ταγμάτων, ενώ ομολογείται πως «…ουδεμία συγκεκροτημένη Μονάς ενήργησεν κατά του Π/Γ{Προγεφυρώματος}.

Να θυμηθούμε εδώ πως ο ίδιος ο Καραγιάννης σε προηγούμενη έκθεση στηλιτεύει την κίνηση τουρκικών Μονάδων την ημέρα συντεταγμένων και τη θεωρεί απαράδεκτη, αλλά πουθενά δεν μνημονεύει εάν προσβλήθηκαν εκείνες και διαλύθηκαν, όπως οι ελληνικές. Σημειώνει ότι «…αι αναμενόμεναι και μη πραγματοποιούμεναι ενισχύσεις εξ Ελλάδος και ιδία αι αεροποιρικαί τοιαύται επέφερον πτώσιν του ηθικού…». Να υπενθυμίσουμε και εμείς εδώ πως ο τότε αρχηγός της αεροπορίας Παπανικολάου τιμήθηκε, όπως και ο αντίστοιχος του ναυτικού Αραπάκης, με τον τίτλο του επιτίμου αρχηγού του όπλου του, που σημαίνει πως εκτέλεσε τα καθήκοντά του με άριστο τρόπο. Και οι μαχητές στην Κύπρο περίμεναν τα αεροπλάνα και τα υποβρύχια από την Ελλάδα να αναπτερωθεί το ηθικό τους!

Όσο για τη σχολίαση και κριτική των συντακτών της έκθεσης, για το τί έπρεπε να έχει γίνει και δεν έγινε, δεν αφορά τη διατριβή. Είναι όμως χρήσιμο το συμπέρασμα, που καταλήγει ο αναγνώστης της έκθεσης, πως η Κύπρος αφέθηκε αβοήθητη, οι εκεί δυνάμεις ήταν μέτρια εξοπλισμένες, βρίσκονταν εκτός των θέσεων για υπεράσπιση του νησιού λόγω του πραξικοπήματος, πολλές διαλύθηκαν, το στρατηγείο δεν είχε την ικανότητα/ δυνατότητα/ σθένος να διευθύνει τον αγώνα, το ΑΕΔ βοηθούσε στην αποδιοργάνωση και διάλυση αντί στην ισχυροποίηση της άμυνας κ.λ.π.

Η ΕΛΔΥΚ, οι καταδρομείς, το πυροβολικό και τα στελέχη (δηλαδή οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί που πουθενά όμως δεν αναφέρονται σε αντίθεση με τους αξιωματικούς) κρατούσαν και έκαναν ό,τι μπορούσαν. Αυτή η διαπίστωση διατρέχει την έκθεση του Καραγιάννη, ο οποίος παραλαμβάνει καθήκοντα στις 7 Αυγούστου έχοντας έλθει από την Ελλάδα στη Λεμεσό το απόγευμα της προηγουμένης. Εν τω μεταξύ στη Γενεύη διεξάγονται οι συνομιλίες Ελλήνων, Τούρκων και Κυπρίων αντιπροσώπων, και στην Ελλάδα ο Καραμανλής έχει σχηματίσει κυβέρνηση απ’ όλα τα Κόμματα πλην της αριστεράς.

Στην περίοδο από 221600 Ιουλίου μέχρι 13 Αυγούστου οι μεν Τούρκοι κάνουν στην Κύπρο ότι θέλουν, συνεχίζοντας τις επιχειρήσεις όπου χρειάζεται για επέκταση του θύλακα που είχαν καταλάβει, και το ΓΕΕΦ προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τις διαλυμένες σχεδόν δυνάμεις της ΕΦ.

Στην πρόσκληση για υπογραφή του πρωτοκόλλου κατάπαυσης του πυρός, σύμφωνα με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, ο Τούρκος αρχηγός των τουρκικών δυνάμεων δεν προσέρχεται (στις 221600/7/74). Ενώ η επιτροπή που συγκροτείται από δύο Βρετανούς συνταγματάρχες, δύο Τούρκους και έναν Έλληνα (τον ταγματάρχη Ε. Τσολάκη του ΓΕΕΦ) «…προέβη εις επισήμανσιν επί του εδάφους της συμφωνηθείσης γραμμής καταπαύσεως του πυρός …η ακολουθηθείσα υπό των Τούρκων τακτική κατά τας εργασίας της επιτροπής ήτο απαράδεκτος…»

Τελικά η γραμμή που συμφωνήθηκε ήταν εκείνη, όπου βρίσκονταν οι αντιμαχόμενες δυνάμεις την ημέρα της υπογραφής ήτοι στις 8 Αυγούστου και όχι στις 22 Ιουλίου.

Οι νικητές έκαναν ό,τι ήθελαν. Στο διάστημα μέχρι την επόμενη επίθεση των Τούρκων οι προσπάθειες να ανασυγκροτηθούν οι ελληνικές δυνάμεις φαίνεται πως αποδίδουν, αλλά όχι σε επιθυμητό επίθπεδο. Ειδικά από άποψη ηθικού το μεν πεζικό είναι «…καταπεπτωκός και μαχητική αξία μηδαμινή…» Στα τεθωρακισμένα καταβάλλεται προσπάθεια να αξιοποιήσουν τα διατιθέμενα άρματα, οι καταδρομές βρίσκονται σε αξιόμαχη κατάσταση αλλά δεν εκμεταλλεύθηκαν τις δυνατότητές τους σε νυχτερινές επιχειρήσεις (κατά την έκθεση πάντα) εφόσον τις χρησιμοποίησαν ως πεζικό, τα αποθέματα είναι σε κρίσιμο σημείο και ως ΄΄γενική εντύπωση΄΄ κυριαρχεί η «…άμεσος ανάγκη καταπαύσεως του πυρός προς αποφυγήν ολοσχερούς διαλύσεως των Μονάδων ΕΦ…»

Η πιο δραματική επισήμανση του προηγούμενου αρχηγού ΓΕΕΦ εμφανίζεται σε αναφορά/σήμα του προς ΑΕΔ στις 29 Ιουλίου σύμφωνα με το οποίο οι Μονάδες έχουν φτάσει στα πρόθυρα αποσύνθεσης, παρουσιάζονται σοβαρά κρούσματα αυτοδιάλυσης, που παίρνουν τη μορφή ανταρσίας και εκτιμά πως, εάν καθυστερήσει η υπογραφή συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός η διάλυση θα είναι πλήρης, το δε στράτευμα και ο πληθυσμός θα στραφούν κατά των Ελλήνων αξιωματικών και γενικότερα κατά της Ελλάδας.

Με άλλη αναφορά στις 1 Αυγούστου τονίζει και πάλι πως, το πεζικό βρίσκεται σε αποσύνθεση, οι έφεδροι αρνούνται να μείνουν στις θέσεις τους, η διατήρηση της γραμμής επαφής με τους Τούρκους «…οφείλεται εις τον ηρωϊσμόν και την ανδρείαν των αξιωματικών μαχομένων εις την πρώτην γραμμήν και καταβαλλόντων μεγάλας προσπαθείας διά να συγκρατήσουν τους οπλίτας…» Σχολιάζει όμως παρακάτω πως, στις σύγχρονες πολεμικές συγκρούσεις δεν αρκεί ο ηρωϊσμός των στελεχών.

Η αναφορά παρουσιάζει τον τρόμο που προκαλούν τα τεθωρακισμένα των Τούρκων στη θέα των οποίων, τρέπονται σε φυγή και διαλύονται οι Μονάδες. Δεν είναι παράλογο το φαινόμενο αφού, και η έκθεση σημειώνει πως τα τεθωρακισμένα μόνον με Τ/Θ θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν. 

Προχωρεί στα ίδια με της προηγούμενης φάσης συμπεράσματα και σχόλια, ενώ εμφανίζει να είναι καθημερινή και συνεχής η ανάμειξη του ΑΕΔ με διαταγές επιχειρήσεων, που κανονικά ένα επιτόπου στρατηγείο (δηλαδή το ΓΕΕΦ) είναι αρμόδιο να πράξει. Και πάλι εκθειάζει την μαχητικότητα και αποτελεσματικότητα της ΕΛΔΥΚ και των καταδρομών, ενώ τονίζει πως η δέσμευση του πυροβολικού για τήρηση της εκεχειρίας τη στιγμή που οι Τούρκοι προέβαιναν σε επιχειρήσεις , «…ήτο βασικός συντελεστής επιτυχίας των εχθρικών ενεργειών…»

Ειδικά αυτή η παρατήρηση παραπέμπει στην άποψη της μοιρολατρικής αποδοχής αν όχι της άτυπης συμφωνίας στο παρασκήνιο για κατάληψη συγκεκριμένης περιοχής από τους Τούρκους κάτω από τις συνθήκες, που είχαν δημιουργηθεί και της μη ουσιαστικής αντίστασης των ελληνικών δυνάμεων. Το φαινόμενο παίρνει την τελική του μορφή στην τελευταία φάση μετά την διακοπή των συνομιλιών στη Γενεύη και την επανάληψη της προέλασης των Τούρκων και της κατάληψης μέχρι και των σημερινών θέσεων. Η έκθεση για την τελευταία φάση των επιχειρήσεων παρουσιάζει και τα μόνα υπογραμμισμένα σημεία. Το πρώτο είναι εκείνο της διαταγής του ΑΕΔ μετά τις πρωϊνές ώρες της 14ης Αυγούστου που έχει αρχίσει ο ΑΤΤΙΛΑΣ- ΙΙ και καθορίζει « ν’ αποφευχθεί εγκλωβισμός των τμημάτων Βορ. της γραμμής ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ-ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ»

Αμέσως μετά έπεται η εντολή του ΥΕΘΑ (Αβέρωφ) να εκδώσει το ΓΕΕΦ τις απαραίτητες διαταγές για «την απαγγίστρωσιν των τμημάτων και την αποφυγήν της αιχμαλωσίας των». Είναι καθαρό πως ο μεν Αβέρωφ διατάσσει στην ουσία να υποχωρήσουν όλοι και να μην προβληθεί πουθενά αντίσταση (η μόνη περίπτωση που θα υπήρχαν αιχμάλωτοι), ο δε αρχηγός ενόπλων δυνάμεων καθορίζει τη γραμμή υποχώρησης, που δεν είναι άλλη από τη σημερινή.

Η συμπλήρωση της γραμμής υποχώρησης βορειοδυτικά της Λευκωσίας γίνεται με πρόταση του Καραγιάννη ο οποίος «..επρότεινεν έγκαιρον ωσαύτως απαγκίστρωσιν των δυνάμεων ΕΦ του Δυτικού Τομέως (ΜΥΡΤΟΥ- ΛΙΟΡΙΟΣ- ΣΚΥΛΛΟΥΡΑ). Αυτά τα σημεία αποτελούν ισχυρή ένδειξη, είναι δε τα πιο σοβαρά της έκθεσης και καταδείχνουν πως υπήρχε αναγκαστική αποδοχή και συνεννόηση στο παρασκήνιο της Γενεύης για διαίρεση της Κύπρου εκεί που είναι σήμερα. Ο δε αποτυπωμένος χάρτης της Κύπρου σε κάρτες, που βρέθηκαν σε Τούρκους στρατιώτες στη διάρκεια των επιχειρήσεων και περιλάμβανε ολόκληρη τη Λευκωσία υπό τουρκική κατοχή (τυπωμένες οι κάρτες προ της εισβολής) δείχνουν τον στόχο των Τούρκων για κατάληψη όλης και όχι της μισής πρωτεύουσας του νησιού.

Έτσι εξηγούνται και οι αλλεπάλληλες επιθέσεις στον τομέα που κρατήθηκε από το τάγμα επιστράτων 336 με διοικητή τον Αλευρομάγειρο.

Είναι αξιοπρόσεκτο πως δεν καταγράφει η έκθεση του Καραγιάννη τη δράση αυτού του τάγματος. Και μόνον η ύπαρξη τέτοιων διαταγών αιτιολογεί τη βιασύνη του Αβέρωφ να συγκεντρωθούν όλα τα αρχεία, οι εκδοθείσες διαταγές και να σφραγισθούν και παραδοθούν, απαγορεύοντας συγχρόνως το άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου. Δεν παραλείπει να αναφέρει συνεχώς ο Καραγιάννης για αριθμό λιποτακτών «..εις επικίνδυνον βαθμόν..» για διάλυση τμημάτων, για άτακτες υποχωρήσεις, για αποτελεσματική όμως άμυνα της ΕΛΔΥΚ παρά «..τας επιμόνους επιθέσεις ΠΖ-ΤΘ κατά του στρατοπέδου της…» Το μόνο όνομα στελέχους που αναφέρει η έκθεση είναι του λοχαγού Κάτσιου ο οποίος με τμήμα 50 ανδρών εγκαταστάθηκε στην περιοχή «..από Ν.16/17…μέχρι ΠΦ/17-8-74 Ακώς ΑΓΓΛ.ΒΑΣΕΩΝ» (νύχτα 16 προς 17 μέχρι πρώτο φώς 17 Αυγούστου ανατολικά της αγγλικής βάσης).
Στα συμπεράσματα αυτής της φάσης διαβλέπεται η προσπάθεια να αιτιολογήσει την εγκατάλειψη της Αμμοχώστου που την αποδίδει στην μη έγκαιρη πρόβλεψη, στην αδυναμία να προετοιμαστεί κατάλληλη άμυνα, αλλά τονίζει πως και στις περιπτώσεις αυτές πάλι δε θα γινόταν τίποτα αφού «…ήτο αμφίβολος η υλοποίησις της λόγω της αποδιοργανώσεως των Μονάδων ΠΖ της ΕΦ και της πτώσεως του ηθικού τούτων..» Ο Καραγιάννης πρέπει να είχε συγκεκριμένες διαταγές κατεβαίνοντας στην Κύπρο και αυτές υλοποίησε.

Η κυριότερη απ’ όλες που οδηγεί σε αγώνα αμυντικό και υποχωρήσεις είναι να μην υπάρξουν άλλα θύματα από συγκρούσεις. Στο επόμενο κεφάλαιο από τις 17 Αυγούστου μέχρι της υποβολής της έκθεσης στις 31 Δεκεμβρίου λίγα είναι τα αξιόλογα σημεία. Οι Τούρκοι ισχυροποιούν την παρουσία τους και όπου κρίνουν απαραίτητο επιτίθενται, οι ελληνικές δυνάμεις προσπαθούν να αναδιοργανωθούν, ο Καραγιάννης ασχολείται ακόμα και με την «…συμφιλίωσιν των αντιμαχομένων πολιτικών παρατάξεων, και την επίτευξιν εσωτερικής ηρεμίας…». Ένα παρήγορο σημείο εδώ (εκτός του αγώνα του ΤΠ 336 του Αλευρομάγειρου) είναι η μάχη με υψηλό ηθικό και σθένος και η αντίσταση σε αλλεπάλληλες προσπάθειες υπέρτερων τουρκικών δυνάμεων να καταλάβουν το χωριό Πυρόϊ, που τελικά πέτυχαν.

Παράλληλα ομάδες της ΕΟΚΑ Β΄περιφέρονται στην περιοχήγ κυρίως της Λεμεσού και «…προβαίνουν εις αυθαιρεσίας…» ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις αδυνατούν να επέμβουν. Ο Αβέρωφ στέλνει πάλι εντολή ότι σε περίπτωση εχθρικής επίθεσης «…επιθυμούμεν σοβαράν μεν γνωστήν {;} παρενόχλησιν, αποφυγήν όμως μάχης εκ παρατάξεως ήτις μοιραίως θα διεξαχθή υπό δυσμενεστάτας συνθήκας…» Πώς να εμηνεύσει κανείς αυτές τις διαβρωτικές στην ουσία παρεμβάσεις του Αβέρωφ που είναι και υπουργός εθνικής άμυνας στην Ελλάδα;

Η έκθεση κλείνει με τα γενικά συμπεράσματα και τις παρατηρήσεις, που είναι τα όσα μέχρι τέλους επαναλάμβανε για κακή προετοιμασία, κακό εφοδιασμό, λίγο και παλαιό υλικό κάθε είδους, πολύπλοκα και σχεδόν ανεφάρμοστα σχέδια, στρατηγικό και τακτικό αιφνιδιασμό, αποδυνάμωση της άμυνας με τις εντολές του ΑΕΔ να μην χρησιμοποιηθούν τα Α/Α και το πυροβολικό τις πρώτες ώρες, την αποτυχία της επιστράτευσης, το διαλυμένο ηθικό κ.λ.π.

Αξιοσημείωτες είναι οι παρατηρήσεις του για τα εξ Ελλάδας στελέχη. Ασχολούνται από μακρού λέει ο Καραγιάννης με «..ευδαιμονιστικάς δραστηριότητας…» και τα πολιτικά θέματα αντί της στρατιωτικής ασχολίας τους. Ήταν ένα σημαντικό ποσοστό αξιωματικών της ΕΦ «…μετρίας ποιότητος ή απροετοίμαστον…» , αντιμετώπιζαν τον πληθυσμό του νησιού με εχθρική διάθεση, που οδηγούσε σε έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Εν τούτοις παρά τον κλονισμό του ηθικού και την κάμψη της αγωνιστικής διάθεσης στην πρώτη φάση σημαντικού αριθμού αξιωματικών, «…η πλειονότης των εξ Ελλάδος στελεχών επεδείξατο προσωπικήν ανδρείαν και αυταπάρνησιν, πολλών αξιωματικών αγωνισθέντων μόνων επί κεφαλής δρακός ανδρών εις πλείστας περιπτώσεις καθ’ ας τα τμήματα ετρέποντο εις φυγήν…»

Και έτσι ο Καραγιάννης και το επιτελείου του έχουν όλους ευχαριστημένους και κύρια τους αξιωματικούς.

Δεν αναφέρει τίποτε για πολιτικούς Κύπρου ή Ελλάδας. Επίσης όλες του οι αναφορές στους στρατευσίμους και επιστράτους Κυπρίους εκτός ελάχιστων περιπτώσεων (καταδρομές) είναι αρνητικές. Απόλυτος είναι στην εκτίμηση πως, εάν είχαν βοηθήσει αεροπλάνα και υποβρύχια από την Ελλάδα, όπως όλοι περίμεναν, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Για την Αμμόχωστο ξεπερνά πολύ άνετα την εγκατάλειψή της, που έγινε επί δικής του διοικήσεως όπως και όλη η φάση του ΑΤΤΙΛΑ-ΙΙ και των λοιπών δράσεων από της παραλαβής του στις 7 Αυγούστου και μετά. Η συνολική εικόνα της έκθεσης ισχυροποιεί την εκτίμηση πως για τη διαίρεση της Κύπρου στα δύο, υπήρξε στο παρασκήνιο αναγκαστική συναίνεση. Αυτό βαραίνει όχι μόνον τους πρωτεργάτες της δικτατορίας (κύρια τον Ιωαννίδη) αλλά στρέφει την προσοχή στους πολιτικούς της εποχής. Όσο για το ρόλο των Αμερικανών, Βρετανών και Τούρκων εκεί δεν πρέπει να μιλάει κανείς για ευθύνες, αφού η πολιτική πρακτική στη διεθνή σκακιέρα επιτρέπει τα πάντα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα όσων κινούν τα νήματα. Αυτοί υπηρετούσαν δικά τους συμφέροντα. 

Που εξυπηρετούνταν με θυσία των ελληνικών και κυπριακών καθώς και κάθε αντιστεκόμενου.

Τη λογική που διατρέχει τα στελέχη των ΕΔ στη σύνταξη εκθέσεων και αναφορών επί παρόμοιων θεμάτων, τη συναντάμε και αργότερα στην κρίση μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας το 1987. Είναι εμφανής η προσπάθεια για μείωση των δυνατοτήτων, της ευελιξίας και ταχύτητας αντιδράσεων των τουρκικών ΕΔ στην κρίση εκείνη, που έφτασε τις δύο χώρες λίγο πριν τη σύγκρουση. Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες αφού δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον. Είναι γενικόλογο, δεν βοηθά με πολιτικοστρατιωτικά συμπεράσματα, δεν εμβαθύνει σε ανάλυση.

Δεν αναφέρει το ρόλο των Αμερικανών που είχαν επέμβει να προλάβουν τη σύγκρουση. Βοηθώντας έτσι στη συντήρηση και καθιέρωση των τουρκικών ΄΄εισβολών, παραβάσεων και παραβιάσεων ΄΄ στο Αιγαίο με πλοία και αεροπλάνα, εγγράφοντας υποθήκες με τον τρόπο αυτό.

Την έκθεση υπογράφει ο Ταξίαρχος Φώτης Μεταλληνός.

Πιο περιεκτικό είναι ένα λιγόλογο κείμενο από έγγραφο του Αμερικανού Υπουργού Άμυνας Weinberger στον σύνδεσμο του ΝΑΤΟ με τις ΗΠΑ. Που εδρεύσει στο αρχηγείο των δυνάμεων της Ευρώπης με εντολή να συνδράμει τον Ρίτσαρντ Πέρλ στην αντιμετώπιση μαζί με το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας του ΄΄ελληνικού προβλήματος΄΄ όπως το αποκαλεί. Και να συνεργαστούν και με τις αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις που φτάνουν στην περιοχή. Δεν του λέει περισσότερα διότι ΄΄δεν υπάρχει χρόνος για εξηγήσεις΄΄.

Λίγα λόγια με σαφείς κατευθύνσεις. Και οι επιλογές είναι σαφείς. Δεν περιλαμβάνει στη συνεργασία του Πέρλ και το ελληνικό υπουργείο άμυνας, αλλά μόνον τους Τούρκους και τις αμερικανικές δυνάμεις, που φτάνουν στην περιοχή.

Από πολύ καιρό πριν, ο σημερινός χάρτης της Κύπρου είχε σχεδιαστεί σε συνεργασία των Αμερικανών με τον Κίσινγκερ γενικό ρυθμιστή.

Η σύμπραξη του Ιωαννίδη και των συνεργατών του στη σχεδίαση και προετοιμασία, έγκειται όχι
μόνο στην ασυνείδητη λειτουργία του ως 5η φάλαγγα των Τούρκων, αλλά στη ουσιαστική συνεργασία μαζί τους με συντονιστές τους Αμερικανούς για καθορισμό των ορίων διχοτόμησης. Μόνο που οι Τούρκοι με έγκριση των Αμερικανών, μετέφεραν τα συμφωνημένα σύνορα των δύο κοινοτήτων. Εκεί ακριβώς που είναι σήμερα. Γι’ αυτό φώναζε δήθεν ο ταξίαρχος Ιωαννίδης πως τον εξαπάτησαν. Θέατρο έπαιζε.

Και αυτός και όσοι συνέργησαν τότε, είναι στελέχη των ΕΔ της μετεμφυλιακής περιόδου, τέτοια που ποτέ αυτός ο τόπος δεν γνώρισε.

Είναι η πρώτη φορά που χάνεται έδαφος από σύγχρονο κράτος ελληνικών συμφερόντων με Έλληνες κατοίκους. Και χάθηκε με συνεργασία και συνειδητή σύμπραξη αξιωματικών των ελληνικών ΕΔ. Και παρά την προσπάθεια στην επίσημη έκθεση του Καραγιάννη να συγκερασθεί η αντικειμενική ανάλυση των αιτίων της ήττας με «…επιδειχθείσαν προσωπικήν ανδρείαν και αυταπάρνησιν, πολλών αξιωματικών {εξ Ελλάδος}…» στις συγκρούσεις με τους εισβολείς, και με τις υπόλοιπες σαρωτικές παραλείψεις και αδυναμίες, δεν καταφέρνει να πείσει.

Κάποιοι απ’ αυτούς έδειξαν και δειλία τις ώρες που έπρεπε να πάρουν αποφάσεις. Στο πεδίο των επιχειρήσεων υπήρξαν κάποια στελέχη που επέδειξαν επίσης δειλία. Το λέει στη συνέντευξή του στον γράφοντα ο Νικολόπουλος ο κύριος υποστηρικτής της χούντας στο Ναυτικό. Το αναφέρει και ο στρατηγός ε.α. Γ.Μπονάνος, πλήρως υπεύθυνος ως ΑΕΔ για όλα τα γεγονότα και τις παραλείψεις.

Επανερχόμενοι στα λίγα σημεία των αναφορών για το Κυπριακό, σημειώνουμε την χωρίς επιφύλαξη παρατήρηση του αρχηγού ΓΕΕΦ, πως Βρετανοί βοήθησαν αν όχι σχεδίασαν την εισβολή και μάλιστα ΄΄μακροχρονίως΄΄. Άρα από καιρό ετοίμαζαν την επέμβαση όλοι μαζί. Εξ άλλου στις 13 Ιουλίου, οι Βρετανοί συγκεντρώνουν όλους τους υπηκόους τους που δούλευαν στο κυπριακό έδαφος ακόμα και στα υπουργεία και στις βάσεις. Δεν ξενίζει ο ρόλος τους.

Όπως και η παρατήρηση για το ρόλο των ΄΄συμμαχικών΄΄ στόλων Αμερικανών και Βρετανών κοντά στην Κύπρο. Που όχι μόνον δεν εμπόδισαν τις επιχειρήσεις και το ναυτικό αποκλεισμό από τους Τούρκους, αλλά μάλλον ΄΄συγκατατέθηκαν΄΄ και συνέργησαν/ βοήθησαν. Εκτιμάται πως ένας από τους λόγους που δεν ΄΄ανοίγει΄΄ ο φάκελος της Κύπρου, είναι ακριβώς και αυτός ο ρόλος των συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ.

Και στην προετοιμασία, προεργασία, σχεδίαση της επιχείρησης, και στο πολιτικό επίπεδο της κυβέρνησης των ΗΠΑ με Κίσινγκερ και το επιτελείο του.

Ο Καραγιάννης με την αρχική του έκθεση δεν ακουμπάει καθόλου την πλευρά των αμυνομένων, δηλαδή Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων. Ακόμα και εάν δεν είναι σκοπός του κάτι τέτοιο, θα ‘πρεπε να πει διο λόγια καθαρά και ωμά για το προηγηθέν πραξικόπημα και την ουσιαστική διάλυση/ αποδυνάμωση της αμυντικής ικανότητας του νησιού. Για να είναι αξιόπιστο το κείμενό του. Διότι τώρα αναγκάζει τον αναγνώστη, να θεωρεί τους συντάκτες του εθελοτυφλούντες και για την ουσία και το αποτέλεσμα της εισβολής και για τη διάβρωση της άμυνας του νησιού. Η παράγραφος 28 του κειμένου αναφέρει πως, πιθανόν η ημερομηνία της εισβολής να μην ήταν τυχαία, αλλά να οφείλεται στο γεγονός ότι την 20η Ιουλίου 1974 θα πραγματοποιείτο απόλυση του μισού περίπου της δυνάμεως της ΕΦ (Εθνικής Φρουράς), λόγω μειώσεως της στρατιωτικής θητείας.

Η σημασία αυτής της επισήμανσης βρίσκεται στην εξής ρήση του Μακαρίου στο γράμμα του προς Γκιζίκη της 2ας Ιουλίου 1974 «…Εμείωσα την στρατιωτικήν θητείαν διά να ελαττωθεί η οροφή της Εθνικής Φρουράς και το μέγεθος του κακού…» Και ζητάει να αποσύρει η χούντα τους Έλληνες αξιωματικούς από την Κύπρο. Λέει δηλαδή έξυπνα ο Καραγιάννης, πως οι Τούρκοι διάλεξαν αυτήν την ημέρα εισβολής, επειδή ο Μακάριος εκείνη την ημέρα θα μείωνε την ΕΦ. Οι Τούρκοι όμως επιτίθενται σε μια φρουρά με διαλυμένο ηθικό και μειωμένη μαχητική ικανότητα και όχι μειωμένο αριθμό υπηρετούντων. Εξάλλου εισέβαλλαν μόλις ήταν έτοιμοι αμέσως μετά το πραξικόπημα της 15ης.

Επομένως είναι εκ του πονηρού η επισήμανση του Καραγιάννη.Όχι πως ο Μακάριος δεν έχει ευθύνες για την πορεία του Κυπριακού.

Οι στρατιωτικοί γαλουχήθηκαν στο Κυπριακό και απέναντι στον Μακάριο με τρόπο, που εξηγεί και τις συμπεριφορές τους στα γεγονότα. Είναι χρήσιμη η παράθεση των σημερινών απόψεων περί Κυπριακού και Μακαρίου από τους στρατιωτικούς στις συνεντεύξεις τους στα πλαίσια τη ςεργασίας αυτής.

Ο Αντιστράτηγος ε.α. Αλεξάκης αφού πει πως οι αξιωματικοί δεν έχουν ΄΄πολιτικό μυαλό΄΄ αποδίδει στην διαφώτιση της χούντας την πεποίθησή τους πως ο Μακάριος ΄΄..είναι ανθενωτικός….΄΄



Η προδοσία της Κύπρου σ΄ ένα έγγραφο-φωτιά! Οι χουντικοί ήξεραν για την τουρκική απόβαση!

Προδότες χωρίς δισταγμούς Οι χουντικοί που παρίσταναν τους υπερπατριώτες -όπως και πολλοί νοσταλγοί τους- είχαν έγκαιρα ειδοποιηθεί για τις τουρκικές στρατιωτικές ετοιμασίες για την απόβαση στη Κύπρο. Αδιαφόρησαν απολύτως και γι΄ αυτό όλοι πια έχουν πειστεί ότι επρόκειτο για προδοσία.

Το Onalert δημοσιεύει ένα έγγραφο-φωτιά που αποδεικνύει ότι στην Αθήνα οι “πατριώτες” χουντικοί γνώριζαν τα πάντα.

Μετά την εκδήλωση του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου την 15 Ιουλίου 1974 όλοι θεωρούσαν πιθανή την επέμβαση των Τούρκων στην Κύπρο.

Η πιθανότητα κάθε μέρα, κάθε ώρα, μεγάλωνε και ενώ ή επέμβαση γινόταν πραγματικότητα οι εντολές από το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων (Α.Ε.Δ.) μέχρι τα μεσάνυχτα της 19ης Ιουλίου ήταν στερεότυπες:«Μην προβαίνετε σε επιστράτευση, μην κάνετε κινήσεις πού μπορούν να αποτελέσουν αφορμή επέμβασης από μέρους των Τούρκων, αυτοσυγκράτηση».

Πληροφορίες που έφταναν συνεχώς τις προηγούμενες μέρες, στο Α.Ε.Δ, έμειναν ανεκμετάλλευτες.
Η «ηγεσία» του συνόλου των Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων κατά το πενθήμερο 15/7 έως 19/7 πού όλα έδειχναν ότι θα γίνονταν Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, εφησύχαζε στα θέρετρά της και δεν ελάμβανεκανένα μέτρο για την αντιμετώπιση του επικείμενου κινδύνου.

Δείτε το έγγραφο-σήμα του ΓΕΕΦ προς το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων που δυστυχώς αν και μιλούσε για την επικείμενη εισβολή , έμεινε ανεκμετάλλευτο και δυστυχώς κανείς από τους συμμετέχοντες στην προδοσία και διχοτόμηση της Κύπρου δεν τιμωρήθηκε , πολλοί δε αναδείχθηκαν μέχρι και στην ανώτατη στρατιωτική ηγεσία.

onalert.gr

Ένα σύντομο σημείωμα για τον Herbert Marcuze

Ήταν μια μέρα σαν σήμερα (19 Ιουλίου) στα τέλη του 19ου αιώνα (1898), όταν γεννήθηκε ένας από τους πλέον πολυσυζητημένους μαρξιστές φιλοσόφους και μέλος της περίφημης σχολής της Κριτικής Θεωρίας της Φρανκφούρτης. Ο λόγος για τον Χέρμπερτ Μαρκούζε που γεννήθηκε στο Βερολίνο και σπούδασε στα πανεπιστήμια του Hubold και του Freiburg, από το οποίο έλαβε και το διδακτορικό του. Αδιαμφισβήτητα ο Μαρκούζε αποτελούσε μία από τις κύριες προσωπικότητες του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας της Φρανκφούρτης και μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της σχολής αυτής άνοιξε έναν πολύτιμο διάλογο για την μαρξική θεωρία, την φιλοσοφία αλλά και μια ιδιαίτερα κριτική προσέγγιση στον σοβιετικό μαρξισμό. Οι φιλοσοφικές του απόψεις επηρεάστηκαν κύρια από τους Χέγκελ, Φρόυντ, Χάιντεγκερ και από την μαρξιστική θεωρία. Προσπάθησε να συνδυάσει  τον μαρξισμό και την φροϋδική ψυχαναλυτική θεωρία. Η άνοδος του εθνικοσοσιαλισμού βρήκε τον Μαρκούζε στις ΗΠΑ, όπως έγινε και με άλλα μέλη της σχολής της Φρανκφούρτης πχ τον Αντόρνο, τον Χορκχάιμερ και άλλους. Εκεί δίδαξε στα Πανεπιστήμια Κολούμπια, Χάρβαρντ, Μπράντεϊς και της Καλιφόρνια.  Ο Χ. Μαρκούζε παρέμεινε στις ΗΠΑ μετά την επιστροφή των υπόλοιπων εξόριστων μελών της Σχολής της Φρανκφούρτης στη Γερμανία και συμμετείχε με μελέτες, διαλέξεις και ομιλίες σε συγκεντρώσεις του φοιτητικού κινήματος της Βόρειας Αμερικής στη δεκαετία του ’60 όπου έγινε και ιδιαίτερα γνωστός.

Με το πρώτο βιβλίο του Έρως και Πολιτισμός που κυκλοφόρησε το 1955, ο Μαρκούζε εισήγαγε στις ΗΠΑ τη συζήτηση για τον Hegel προσπαθώντας να αναθεωρήσει τις παραδοσιακές οπτικές για τη μεθοδολογία του. Επανεισάγει την έννοια της διαλεκτικής σε μια πανεπιστημιακή κοινωνία που κυριαρχείται από το μεθοδολογικό εμπειρισμό.

Μελετά και το είναι και το δέον των πραγμάτων προσπαθώντας να εξηγήσει τις εντάσεις ανάμεσα στο δεδομένο και στο δυνατό, ανάμεσα στο άμεσο φαινόμενο

Διάσημη φωτογραφία του Μαρκούζε από ομιλία του την δεκαετία του 60

και στην τελική πραγματικότητα. Αρνείται να προσδώσει κύρος και αυθεντία στο υπάρχον δείχνοντας ότι έχει τη δυνατότητα να αλλαχθεί. Κάθε υπάρχον εμπεριέχει και την άρνησή του. Η «άρνηση της άρνησης» είναι το στοιχείο εκείνο που συγκροτεί την «κριτική θεωρία». Ωστόσο ο Μαρκούζε κατά την γνώμη μας περνάει διάφορες φάσεις θεωρητικής αναζήτησης. Αν το Έρως και Πολιτισμός μπορεί να θεωρηθεί μια νότα αισιοδοξίας στον πολιτικό στοχασμό του, λίγα χρόνια αργότερα, το 1963 κυκλοφορεί το βιβλίο του ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος. Εκεί ο Μαρκούζε συνοψίζει μια σημαντική κριτική της ηθικής της σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας θεωρώντας ότι θα συμβάλει στην συνειδητοποίηση  των ανθρώπινων προβλημάτων, που θέτει η σύγχρονη, ορθολογικά οργανωμένη, παραγωγική κοινωνία. Το πρόβλημα της καταναλωτικής κοινωνίας και η δυνατότητα της  καπιταλιστικής κυριαρχίας στο να αφομοιώσει της εργατική τάξη σύμφωνα με τον Μαρκούζε δημιουργεί ένα βασικό πρόβλημα. Αυτό της έλλειψης ενός υποκειμένου που αντικειμενικά θα στραφεί ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία.

Σύμφωνα με αυτήν την θέση, η «αναπτυγμένη βιομηχανική κοινωνία» δημιουργεί ψευδείς ανάγκες που δένουν το άτομο με την υπάρχουσα οργάνωση της παραγωγής και κατανάλωσης την οποία αναπαράγουν με τη διαρκή παρέμβασή τους η Πολιτιστική βιομηχανία, η διαφήμιση, η βιομηχανική διαχείριση και ο φιλελεύθερος λόγος με την συνεχή προσπάθεια εξάλειψης της κριτικής και της ριζικής αντιπολίτευσης.  Το αποτέλεσμα είναι η επικράτηση ενός «μονοδιάστατου» τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς. Έτσι, ο Μαρκούζε έθεσε υπό ριζική αμφισβήτηση δύο βασικές θέσεις του παραδοσιακού Μαρξισμού. Κατά πρώτον, την ιδέα του προλεταριάτου ως αξιόπιστου φορέα επαναστατικής αντιπολίτευσης και, κατά δεύτερον, την ιδέα της αναπόφευκτης κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο Μαρκούζε εκτός των δύο αυτών κύριων έργων του που προαναφέραμε έχει γράψει άλλα 5 βασικά έργα: Το Τέλος της Ουτοπίας 1967, Ψυχανάλυση και Πολιτική (1968), Αντεπανάσταση και εξέγερση (1972), Δοκίμιο για την απελεύθερωση (1973), Η αισθητική διάσταση (1978) αλλά και ένα πλήθος άρθρων και συμμετοχές σε συλλογικά έργα. Ο λόγος του Μαρκούζε χαρακτηρίζεται από μια σχετικά απλή γραφή που τον κάνει προσβάσιμο σε περισσότερο κόσμο.

Αυθεντία και Οικογένεια

Ένα από τα πιο αξιόλογα κείμενα του Μαρκούζε στα ελληνικά βρίσκεται στον συλλογικό τόμο “Αυθεντία και Οικογένεια“ από τις εκδόσεις Νήσος. Ο τόμος αυτός εμπεριέχει τρία εξαιρετικά κείμενα του Μαξ Χορκχάιμερ, Έριχ Φρομ και με τρίτο αυτό του Μαρκούζε. Στο κείμενο που βρίσκεται στον εξαιρετικό αυτόν τόμο ο Μαρκούζε προσπαθεί να καταδείξει την εσωτερική συνέχεια στην σύλληψη της Αυθεντίας στην αστική σκέψη από τις απαρχές της, μέχρι την εποχή του, δηλαδή την τότε σύγχρονη πολιτική και κοινωνική θεωρία. Προσπαθεί να αναδείξει τις αντιφάσεις της έννοιας της Αυθεντίας, αντιφάσεις που συνδέονται με την ίδια την οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων. Παρακολουθεί την σχέση αυτονομία – ετερονομίας, ελευθερίας και εξάρτησης, επιβολής και αναγνώρισης στην μεταρρύθμιση στον Καντ, τον Χέγκελ, στην αντεπανάσταση , στον Σορέλ και τον Παρέτο και βεβαίως στον Μαρξ. Αρκετό ενδιαφέρον επίσης έχουν οι στοχασμοί του Μαρκούζε στο κείμενο αυτό σχετικά με την έννοια της Ελευθερίας στον Λούθηρο και τον Καλβίνο και η θρησκευτική του κριτική.

Ασχέτως τις διαφωνίες ή τα προβλήματα που μπορεί να εντοπίσει κάποιος στην θεωρία του Μαρκούζε αποτελεί και σήμερα μια επίκαιρη  πηγή που μπορεί να συμβάλει στην ανανέωση της ανταγωνιστικής κομμουνιστικής πολιτικής. Γιαυτό και εμείς θα ασχοληθούμε και θα παρουσιάσουμε κείμενα του στο άμεσο μέλλον και μέσα από εδώ. Η κριτική του Μαρκούζε σε νέες μεθόδους ελέγχου, τον σοβιετικό μαρξισμό, στον πολιτισμό των ψεύτικων αναγκών και πολιτισμό της ψυχαγωγίας είναι μερικά από αυτά τα ζητήματα που θα επιχειρήσουμε να δούμε κάπως πιο αναλυτικά.

Παραπομπές:

 Ο Herbert Marcuse και ο μονοδιάστατος άνθρωπος της εποχής μας

Συλλογικός τόμος Αυθεντία και Οικογένεια σε επιμέλεια του Γεράσιμου Κουζέλη και μετάφραση του Λευτέρη Αναγνώστου εκδόσεις Νήσος 1996

Ένα αρχείο κειμένων του Μαρκούζε στα ελληνικά βρίσκεται εδώ: https://kritikitheoria.wordpress.com/category/herbert-marcuze/

Το πραξικόπημα νίκησε το… πραξικόπημα! H Δημοκρατία ήταν και είναι ο μεγάλος χαμένος

O «Καιρός της Ελευθεροτυπίας» Γιώργος Παπαδόπουλος- Τετράδης με άρθρο-παρέμβασή του στα social media γράφει με αφορμή το πραξικόπημα στην Τουρκία, πως στην πραγματικότητα η υφιστάμενη αντιδημοκρατική μονοκρατορία νίκησε την επαπειλούμενη χούντα.
Το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία κινείται εδώ και δυό μέρες μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Και δεν είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τι είναι τι. Κυρίως ο μύθος ότι νίκησε η Δημοκρατία υπό οποιαδήποτε μορφή κι αν εκφράζεται στη γείτονα χώρα.
__________
Γράφει ο Γιώργος Παπαδόπουλος- Τετράδης

Στην πραγματικότητα η υφιστάμενη αντιδημοκρατική μονοκρατορία νίκησε την επαπειλούμενη χούντα. Και στις δυο περιπτώσεις η Δημοκρατία ήταν και είναι ο μεγάλος χαμένος.
Χειροπιαστή απόδειξη είναι ότι οι λίγοι Τούρκοι πολίτες που υπερασπίζονται συνειδητά στους δρόμους και τις πλατείες τη Δημοκρατία εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια απέναντι στον αντιδημοκρατικό αυταρχισμό του Έρντοαν ήταν απόντες από την Παρασκευή τη νύχτα μέχρι και σήμερα. Δεν ήταν στους δρόμους να υπερασπιστούν ούτε, φυσικά, τους στρατιωτικούς, που με το διάγγελμά τους υπερασπίζονταν φραστικά το κοσμικό κεμαλικό κράτος απέναντι στην εκτροπή του προέδρου, ούτε τον Έρντοαν.

Τους εκπροσώπησαν, όμως, επάξια οι δημοσιογράφοι από τα ιδιωτικά, κυρίως, ΜΜΕ που απέδειξαν για πολλοστή φορά ότι η ελεύθερη δημοσιογραφία είναι προπύργιο υπεράσπισης της Δημοκρατίας απέναντι στους ολοκληρωτισμούς.

Και ο λαός που κατέβηκε στους δρόμους απέναντι στα τάνκς τι ήταν; Δεν υπερασπιζόταν τη Δημοκρατία; Ποια Δημοκρατία! Της κατάργησης των άλλων εξουσιών; Της οικογενειακής διακυβέρνησης με γιούς, γαμπρούς και κουμπάρους; Της φίμωσης των αντιφρονούντων και του Τύπου; Της απαγόρευσης λειτουργίας κομμάτων; Της εκκαθάρισης δικαστών και στρατιωτικών; Της καθαίρεσης εκλεγμένων πολιτικών αξιωματούχων; Της τρομοκράτησης των πολιτικών αντιπάλων; Της φυλάκισης διαφωνούντων; Της αδιαφάνειας στη λειτουργία του κράτους; Της συνεργασίας με διεθνή κυκλώματα ναρκωτικών; Της συνεργασίας με τον ISIS στο διεθνές λαθρεμπόριο καυσίμων, στον εξοπλισμό του και στη διευκόλυνση των επιχειρήσεών του χτυπώντας του Κούρδους, που τον μάχονται;

Καμιά Δημοκρατία δεν υπερασπίστηκαν τα πλήθη την Παρασκευή και το Σάββατο στην Άγκυρα και στην Πόλη. Ακριβώς γιατί χειροκροτούν εδώ και χρόνια όλη αυτή την αντιδημοκρατική αυθαιρεσία, στα όρια της δικτατορίας, που εγκαθιστά ο ηγέτης τους στη χώρα. Δεν έχουν ιδέαν από Δημοκρατία. Ξέρουν μόνο από Παντουρκισμό και ισλαμισμό.
Τυφλοί οπαδοί ενός λαϊκιστή ηγέτη, ο οποίος αντλεί την παντοδυναμία του πουλώντας τους στον υπερθετικό βαθμό ακριβώς αυτά τα δύο πανίσχυρα ανθρώπινα κοινωνικά φαινόμενα: Έθνος και θρησκεία.

Σε αντίθεση με τους κεμαλιστές που υπερασπίζονται τον εθνικισμό υπόκωφα, και καλλιεργώντας τον ισλαμισμό στα όρια του φονταμενταλισμού, σε αντίθεση με τους κεμαλιστές που τον εξορκίζουν, ο Έρντοαν έχει επιβληθεί του κεμαλισμού σχεδόν πλήρως. Παριστάνοντας τον κεμαλιστή ονειρεύεται να ξεπεράσει τον Ατατούρκ.

Ο πρώτος μεγάλος μύθος, λοιπόν είναι ότι η Δημοκρατία νίκησε τη δικτατορία. Η αλήθεια είναι ότι ο μεγάλος χαμένος από το πραξικόπημα είναι ακριβώς η Δημοκρατία. Είτε με τον Έρντοαν είτε με τους στρατηγούς.

Ο δεύτερος είναι οτι όποιος έχει τα τάνκς κερδίζει και τη μάχη. Ο λαός, εφ όσον είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί την πολιτική του ηγεσία είναι ο ισχυρότερος. Κι αυτό το απέδειξαν με τον πιό πειστικό τρόπο οι φανατισμένοι οπαδοί του Έρντοαν. Μπορεί να μην είχαν απέναντί τους αποφασισμένους για μαζική σφαγή στρατιώτες, αλλά και που στάθηκαν επιθετικοί και αποφασισμένοι απέναντι στα τάνκς αρκεί, ιδίως για όσους ξέρουν τι θα πεί να κροταλίζει το ημιαυτόματο μπροστά σου.

Ο τρίτος μύθος, που κατέρρευσε είναι της παντοδυναμίας και της λαϊκής απήχησης, που έχει ο στρατός στην Τουρκία. Ο στρατιωτικός κεμαλισμός, που ήταν ταμπού και έμβλημα εγγύησης του κοσμικού συνταγματικού κράτους αποδείχτηκε σε 3 μόλις ώρες οτι δεν έχει δύναμη. Αντιθέτως, ο στρατός έχασε σε μια νύχτα όλο το κύρος και το προφίλ που είχε μέχρι σήμερα.

Αύριο, ακόμα λιγότερη Δημοκρατία

Η ιστορία έχει δείξει χωρίς εξαίρεση, ότι αρχομανείς με το προφίλ του Έρντοαν δεν είναι παρά ταυτόχρονα φοβικοί και ανασφαλείς και βλέπουν παντού εχθρούς και απειλές. Συνήθως είναι ψυχοπαθείς, που η κοινή και η διεθνής γνώμη πέφτει από τα σύννεφα εκ των υστέρων αφού έχει αρνηθεί από τα σημάδια να δει το προφανές.

Ο Έρντοαν ως τέτοιος αυταρχικός και φοβικός όχι μόνο δεν θα αναπτύξει τη Δημοκρατία από σήμερα, αλλά θα φροντίσει να τη στραγγαλίσει κυνηγώντας οποιονδήποτε υποπτεύεται. Και τους υποπτεύεται πλέον όλους. Η Δημοκρατία, λοιπόν ηττήθηκε.

Ο δεύτερος μύθος είναι ότι τα άλλα κόμματα, συμπεριλαμβανομένων και των Κούρδων υπερασπίστηκαν τη νομιμότητα της συνταγματικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα υπερασπίστηκαν την ύπαρξή τους ακόμα και σε μια κουτσουρεμένη από ελευθερίες Βουλή σε σύγκριση με μία κλειστή Βουλή. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής του αναγνώστη, ότι παρ όλο που κάποια από αυτά απειλούνται από το σύστημα Έρντοαν εν τούτοις συμμετέχουν, όπως και στην Ελλάδα και παντού αλλού, στη μοιρασιά κομματιών της εξουσίας. Είναι εξουσίες που ελπίζουν στη νομή της διακυβέρνησης.

Οι Κούρδοι δεν θα μπορούσαν να μην καταδικάσουν το πραξικόπημα. Θα λογίζονταν σαν συμμετέχοντες με όλες τις συνέπειες.

Αλλά, ποιοι ήταν οι πραξικοπηματίες; Κι εδώ μύθοι καταρρίπτονται:

• Οι συλλήψεις αρχηγών στρατιών και σωμάτων στρατού φανερώνουν ότι το κίνημα δεν ήταν συνταγματαρχών, όπως οι αρχικές πληροφορίες ήθελαν.

• Οι κατηγορίες Έρντοαν ότι υποκινητής ήταν ο Γκιούλ δεν αντέχει σε καμιά κριτική. Οι υποκινούμενες από οπαδούς του κινήσεις εδώ και χρόνια είναι σε επίπεδο διαμαρτυρίας χωρίς βία και τα ισχυρά ερείσματά του στο στρατό έχουν εκκαθαριστεί μετά τις δίκες – παρωδίες για τις υποθέσεις Εργκένεγκον και Βαριοπούλα, όπου διώχτηκαν εκατοντάδες άνθρωποι με σαθρά στοιχεία.

• Η σπερμολογία ότι το πραξικόπημα στήθηκε από τον ίδιο τον Έρντοαν για να προχωρήσει σε καθεστώς παντοδυναμίας του είναι παρατραβηγμένο από την κοινή λογική. Όπως μπορεί να διαβάσει κανείς και στην ψύχραιμη κριτική του BBC, το πραξικόπημα πήγε πολύ μακριά για να είναι στημένο. Μοναδικό μεγάλο ερωτηματικό είναι πώς επέτρεψαν τα υπεριπτάμενα του αεροδρομίου F16 των πραξικοπηματιών να προσγειωθεί το αεροσκάφος του στο Κεμάλ Ατατούρκ!

• Το σενάριο, που υιοθετούσαν Κούρδοι, ότι κεμαλιστές στο στράτευμα παγίδεψαν γκιουλενιστές να προχώρήσουν και τους εγκατέλειψαν για να γίνει και νέα εκκαθάριση οπαδών του Γκιουλέν καταρρίπτεται από τα βιογραφικά εκείνων που έχουν συλληφθεί ως πρωταίτιοι και εκείνους τους στρατηγούς που κατηγορούνται .

• Το σενάριο ότι ο Έρντοαν σχεδίαζε εκκαθάριση των γκιουλενιστών στο στράτευμα στις 15 Ιουλίου και αυτό επέσπευσε το πραξικόπημα δεν αντέχει στη λογική. Τα πραξικοπήματα σχεδιάζονται από πολύ καιρό, ιδίως στην Τουρκία με τη μεγάλη έκταση, τον πολύ στρατό και την ποικιλομορφία των αντιθέσεων.

Το πιο πιθανό σενάριο είναι το πραξικόπημα να οργανώθηκε από κεμαλιστές αξιωματικούς και μάλιστα εσπευσμένα για άγνωστους λόγους κι αυτή πιθανολογείται ως η αιτία της προχειρότητάς του.

Το σενάριο ισχυροποιούν οι τοποθετήσεις των κινηματιών και στο διάγγελμά τους από την κρατική τηλεόραση, αλλά και την όλη στάση τους απέναντι στο λαό που αντιμετώπιζε τα τάνκς. Ήταν φανερό ότι υπήρχε εντολή αποφυγής λαϊκής αιματοχυσίας, πράγμα που βλέπαμε με τα μάτια μας στην τηλεόραση, με την ευκολία που πολίτες εξουδετέρωναν στρατιώτες.

Προφανώς, πίστευαν ότι ο λαός ήταν δυσαρεστημένος με την ερντοανική αντιδημοκρατία και θα ακολουθούσε ένα κεμαλικό κίνημα. Όπως, προφανώς, πίστευαν ότι τα ιδιωτικά ΜΜΕ που τόσο κυνηγήθηκαν από τον Έρντοαν δεν θα τον στήριζαν. Γι αυτό, ίσως και δεν τα κατέλαβαν, όπως έκαναν με την κρατική τηλεόραση. Έκαναν λάθος και στα δύο.

Η ονομασία του κινήματος «Piece at Home Counsil”, που ελεύθερα μεταφράστηκε σαν Συμβούλιο Ειρήνης παραπέμπει ευθέως στο σύνθημα του Ατατούρκ “Peace at Home, Peace in the World”.

Το διάγγελμα από την τηλεόραση για την υπεράσπιση του κοσμικού κράτους και το σεβασμό της διάκρισης των εξουσιών και των δικαιωμάτων παραπέμπουν επίσης στον ιστορικό λόγο του Ατατούρκ προς τη νεολαία.

Φυσικά, όλα αυτά μπορεί να ήταν κάλλιστα στάχτη στα μάτια ώστε το πραξικόπημα να δείχνει κεμαλικό, αλλά ένα είναι βέβαιο: Ότι κανέναν από τους Τούρκους που ζούσαν την καταπάτηση των δικαιωμάτων και του κοσμικού κράτους και την εγκαθίδρυση μιας άτυπης προεδρικής δικτατορίας με επικίνδυνα ισλαμιστικά χαρακτηριστικά δεν έβγαλε στο δρόμο το χουντικό διάγγελμα.

Επειδή οι πραγματικοί Δημοκράτες ζούσαν τη δική τους τραγωδία. Βρέθηκαν ανάμεσα σε μία ενδεχόμενη στρατιωτική δικτατορία σαν αυτή που έχουν ζήσει άλλες 4 φορές (κι ας απέκτησαν με του ’60 το πιο δημοκρατικό σύνταγμα της χώρας) και σε μια δικτατορία με το μανδύα της δημοκρατίας σαν αυτή που θα ζήσουν από αύριο.

Είτε έτσι είτε αλλιώς ο στρατός δεν μπορεί να είναι η απάντηση στην πολιτική. Αλλά ούτε και η πολιτικά κεκαλυμμένη δικτατορία σαν της σημερινής Τουρκίας είναι. Ούτε για τους κατοίκους της, αλλά ούτε κι αν έχεις την ατυχία να είσαι γείτονάς της.

Πηγή: the caller

Ποιος «λαός» κατέβηκε στους δρόμους της Τουρκίας;

Μιλάμε για τη χώρα που ο Ερντογάν κέρδισε ψηφοφόρους (όταν δεν ψήφιζαν τα δέντρα) χαρίζοντας ηλεκτρικές κουζίνες σε χωριά που δεν έχει φτάσει ακόμα ο ηλεκτρισμός. Σε ανθρώπους που καίνε καβαλίνες το χειμώνα για να...
ζεσταίνονται. Φυσικά και είναι πολύ εύκολο να χειραγωγήσεις αυτούς τους πολύ θυμωμένους και φοβισμένους ανθρώπους. Μόλις τους γεμίσεις τα μυαλά με πλάνα εκδίκησης, τους καλείς να αναλάβουν δράση, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση ότι τους υπολογίζεις. Κάπως έτσι δεν έγινε και το 1955 με τα Σεπτεμβριανά της Πόλης;

Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, ξηλώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες χιλιάδες στρατιωτικοί και δικαστικοί (που κατηγορούνται ότι συμμετείχαν στο πραξικόπημα), ενώ με ακόμα πιο συνοπτικές διαδικασίες η κυβέρνηση Ερντογάν επεξεργάζεται την επαναφορά της θανατικής ποινής. Το θέμα είναι να τελειώνει άμεσα η «δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση» με όλους όσοι την αμφισβητούν, για να περάσει σε ξεκαθαρίσματα με τους Σύρους πρόσφυγες και φυσικά με τους Κούρδους, οι οποίοι για την τουρκική κυβέρνηση και τα ΜΜΕ έχουν μόνο μία ιδιότητα, «τρομοκράτες».

Με τους ακαδημαϊκούς ξεμπέρδεψε πριν από καιρό, το ίδιο και με τους διαδηλωτές του Γκεζί. Τότε, για παραδειγματισμό, κατηγόρησε διάφορους διάσημους ηθοποιούς, που διαδήλωσαν στο Γκεζί, για χρήση ναρκωτικών που ξαφνικά βρέθηκαν στα σπίτια τους. Φυσικά οι συλλήψεις έγιναν viral για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Με την Ergenekon μάζεψε αρκετούς κεμαλιστές, αλλά κάποιοι ξέφυγαν στο εξωτερικό. Με τους αλεβίτες, απ’ όσο φαίνεται, ο Ερντογάν σχεδιάζει να καθαρίσει στέλνοντας το «λαό» που προχτές, σύμφωνα με τα περισσότερα μίντια, στάθηκε απέναντι στα τανκς. Ποιοι άλλοι μένουν για να καθαρίσει τη χώρα του ο Ερντογάν; Και όταν την καθαρίσει τελικά ποιοι θα είναι οι τυχεροί που θα μείνουν;

Από προχτές Τούρκοι επικοινωνούν με τον έξω κόσμο σε μια προσπάθεια να εγκαταλείψουν τη χώρα προτού η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο. Οι δρόμοι της Τουρκίας γέμισαν πτώματα. Ποιοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Ερντογάν να σταματήσουν το πραξικόπημα; Ποιοι κατέβηκαν στους δρόμους; Ο λαός; Και ποιο κομμάτι του λαού; Γιατί όταν μιλάμε για Τουρκία ο λαός είναι μια κατακερματισμένη έννοια. Παράξενο, πολύ παράξενο που ο Εντογάν λίγες ώρες μετά το πραξικόπημα που ίσως να του στοίχιζε τη ζωή, εμφανίστηκε άνετος, μπροστά σε χιλιάδες κόσμο, μέσα στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, χωρίς καμία προφύλαξη και έκανε δηλώσεις νικητή με αναφορές στον Αλλάχ. Πολύ περίεργο επίσης που λίγες ώρες μετά ήξερε και ποιοι ήταν υπεύθυνοι και προχώρησε σε χιλιάδες συλλήψεις.

Μετά το ομαδικό SMS που έστειλε ο Ερντογάν στα κινητά των Τούρκων, καλώντας τους να κατέβουν στους δρόμους, μαζεύτηκαν φανατικοί γύρω από τα τζαμιά ψάλλοντας και εκφοβίζοντας οποιονδήποτε δεν είναι μαζί τους. Οι ιμάμηδες εδώ και χρόνια κάνουν καλά τη δουλειά τους. Έχουν συσπειρώσει τα οικονομικά πιο εξαθλιωμένο κομμάτι του λαού γύρω από τη θρηκεία. Αφού δεν υπάρχει ζωή εδώ, θα υπάρχει κάπου κοντά στον Αλλάχ. Μιλάμε για τη χώρα που ο Ερντογάν κέρδισε ψηφοφόρους (όταν δεν ψήφιζαν τα δέντρα) χαρίζοντας ηλεκτρικές κουζίνες σε χωριά που δεν έχει φτάσει ακόμα ο ηλεκτρισμός. Σε ανθρώπους που καίνε καβαλίνες το χειμώνα για να ζεσταίνονται. Φυσικά και είναι πολύ εύκολο να χειραγωγήσεις αυτούς τους πολύ θυμωμένους και φοβισμένους ανθρώπους. Μόλις τους γεμίσεις τα μυαλά με πλάνα εκδίκησης, τους καλείς να αναλάβουν δράση, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση ότι τους υπολογίζεις. Κάπως έτσι δεν έγινε και το 1955 με τα Σεπτεμβριανά της Πόλης;

Από χτες κυκλοφορούν βίντεο από τον «λαό» που εντελώς τυχαία κατέβηκε οπλισμένος πιο βαριά από τους πραξικοπηματίες, που τελικά αποδείχτηκαν στρατιώτες που τους είχαν πει ότι πάνε για άσκηση. Το ίντερνετ έχει γεμίσει με βίντεο 17χρονων φαντάρων που φωνάζουν ότι δεν ήξεραν πού τους πήγαιναν και ότι κατάλαβαν ότι κάτι πάει λάθος όταν άρχισαν να τους επιτίθενται στο δρόμο. Άσκηση στη γέφυρα του Βοσπόρου. Ακούγεται παράλογο; Όχι τόσο, όταν έχεις εκπαιδευτει να ακούς καθημερινά τα παρανοϊκά διαγγέλματα του Ερντογάν. Οι δρόμοι προχτές γέμισαν με δολοφόνους φανατικούς που βγήκαν παγανιά να σκοτώσουν και δήλωναν απογοητευμένοι που έβρισκαν στρατιώτες ήδη σκοτωμένους από όμοιούς τους. Κάποιοι από αυτούς από τη λύσσα τους, κατέληξαν να ξεσκίζουν τα πτώματα με τα χέρια.

Ο «λαός» που αντιστάθηκε στα τανκς χοροπηδούσε πάνω σε κουφάρια παιδιών που πιθανόν ήρθαν από τα βάθη της ανατολικής Τουρκίας, με μοναδικό στόχο να ξεμπερδεύουν με το στρατό χωρίς να σκοτώσουν Κούρδους και χωρίς να σκοτωθούν οι ίδιοι. Όσες λογικές φωνές έχουν παραμείνει σε αυτή τη χώρα μιλούν για άγρια πυροδότηση ακραίου ρεύματος και οι πιο αισιόδοξοι μιλούν για ιρανοποίηση της χώρας, ενώ οι άλλοι φοβούνται νέα Συρία. Μην ακούσω άλλο «είναι νωρίς για προβλέψεις, οι εξελίξεις θα δείξουν», γιατί η σημερινή κατάσταση μαγειρεύεται πάνω από δέκα χρόνια, όταν οι μεγάλες εφημερίδες της Δύσης πρόβαλλαν τους δείκτες ανάπτυξης μιας χώρας στην οποία κάθε μέρα παίζεις με τις πιθανότητες να βρεθείς είτε στη φυλακή είτε νεκρός...

Έμυ Ντούρου

Μία εκτίμηση γιά το περιβόητο πραξικόπημα στη Τουρκία

Επειδή η ανοησία των μέσων είναι κολλητική και έχει οδηγήσει σε θεωρίες περί στημένου επεισοδίου από τον ίδιο τον Ερντογάν είναι καλό να δούμε κάποιες αλήθειες.

Το πραξικόπημα ήταν η κορύφωση των αντιθέσεων ανάμεσα σε τμήματα της Τουρκικής αστικής τάξης και των σχέσεών της με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ιδιαίτερα τους Αμερικάνους. Είναι περισσότερο από προφανές ότι οι Αμερικάνοι ήταν φιλικά διακείμενοι προς τους πραξικοπηματίες, όπως φαίνεται και από τις πρώτες δηλώσεις του Κέρι όπου μάλιστα χαρακτήριζε το πραξικόπημα «εξέγερση».

Ο ίδιος ο Ερντογάν το είχε σχεδόν πάρει απόφαση ότι είχε χάσει το παιχνίδι και έκοβε βόλτες στον «αέρα» (με το αεροπλάνο) αναζητώντας άσυλο στη Γερμανία.

Μάλλον εκεί βρήκε ή ανέσυρε έναν απρόσμενο σύμμαχο το Κεμαλικό κατεστημένο. Τα κόμματα και οι στρατιωτικές δυνάμεις των Κεμαλικών έναντι ανταλλαγμάτων (προσωπικών και πολιτικών) που θα φανούν τις επόμενες μέρες πήραν θέση υπέρ του Ερντογάν (της νομιμότητας) και μετέβαλαν το κλίμα υπέρ της κυβέρνησης. Το κρίσιμο στοιχείο ήταν η δήλωση του διοικητή της πρώτης στρατιάς ότι δεν στηρίζει τους πραξικοπηματίες. Είναι ο κύριος που έκανε δηλώσεις σήμερα, ως αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων πλέον, με background ένα πορτραίτο του Κεμάλ τρία στρέμματα.

Αυτές οι εξελίξεις κινητοποίησαν τις δυνάμεις του Ερντογάν στην Πόλη με τέτοια μαζικότητα.

Οι Αμερικάνοι είδαν στη διαφαινόμενη συμμαχία Ερντογάν Κεμαλικών την προοπτική ενός ποιο αδύναμου και ελεγχόμενου Ερντογάν σε μια πολιτικά σταθερή Τουρκία και άδειασαν τους πραξικοπηματίες. Αυτό ήταν και το νόημα των δεύτερων δηλώσεων Κέρι αργά χθες το βράδυ. Οι δηλώσεις υπέρ της νομιμότητας έγειραν αποφασιστικά την πλάστιγγα υπέρ της κυβέρνησης. Βέβαια Αμερικάνοι και Κεμαλικοί δεν έσπευσαν να αποτελειώσουν με το στρατό τα υπολείμματα των πραξικοπηματιών αφού θέλουν πρώτα να εξασφαλίσουν τη νομή της εξουσίας. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ερντογάν ζήτησε από τους οπαδούς του να παραμείνουν στο δρόμο.

Ανεξάρτητα από την τελική ισορροπία που θα επιτευχθεί οι αντιθέσεις δεν πρόκειται να απαλυνθούν.

Το μοντέλο Ερντογάν βασισμένο σε πετροδόλλαρα που συντηρούν μια εσωτερική φούσκα ακινήτων έχει ημερομηνία λήξης. Με αυτή τη λογική η ισορροπία που θα επιτευχθεί αν επιτευχθεί θα είναι ιδιαίτερα ασταθής.
Χωρίς να υπάρχει ευθεία σύνδεση ανάμεσα στα γεγονότα, το BREXIT μοιάζει να εγκαινίασε μια περίοδο εκρηκτικής όξυνσης των ενδο-αστικών αντιθέσεων.
Το στοιχείο αυτό πρέπει να ενσωματωθεί στην πολιτική ατζέντα των αριστερών δυνάμεων.

Τού Νίκου Στραβελάκη

Ο Λαός σταμάτησε τα τανκς

Θεέ μου, εἴμαστε τόσο ἀφελεῖς ἤ βλάκες;
Ο Λαός σταμάτησε τα τανκς καί προστάτεψε την δημοκρατία στήν Τουρκία.
Ποῖος Λαός; Ποιός εἶναι ο λαός;
Ἄν λαός εἶναι η πολιτοφυλακή του Erdogan νά ζητήσω συγγνώμη.
Ἄν λαός εἶναι οἵ φανατικοί του AKP καί πάλι νά ζητήσω συγγνώμη.
Δέν μπορεῖ νά εἴμαστε τόσο ἀφελεῖς.
Τι διάολο! Κάνουμε εἰσαγωγή ἰδεῶν, αξιών καί εννοιών από την …..Τουρκία.
Προστάτεψε ο Λαός την Δημοκρατία στην Τουρκία;

Δέν θά διαλέξω ἀνάμεσα στούς στασιαστές καί στόν Σουλτᾶνο.
Ὅμως γιά μία ἀκόμα φορά ο «λαός» χειραφετήθηκε.
Γιά μία ἀκόμα φορά ο «λαός» χειροκρότησε τον ἑπόμενο τύραννό του.
Γιά μία ἀκόμα φορά θά ἀποθεώσει τον ἑπόμενο δικτάτορα.

Καί δέν θά ψάξω νά βρῶ διαφορές ἀνάμεσα σε ἕνα πλαστό πραξικόπημα καί ἕνα πλαστό δημοψήφισμα καί πόσες πόρτες ἀνοίγει το καθένα.
Οὔτε θέλω νά μιλήσω γιά την νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριῶν ἤ γιά την νύχτα των Κρυστάλλων.
Ενας τύραννος παραμένει τύραννος ἀκόμα καί ὅταν ἑκατομμύρια τον ἐπευφημοῦν.
Ἄς μήν εἴμαστε ἀφελεῖς.
http://wp.me/p1h3Tw-Qd
© HeadWaiter.

Ο Σουλτάνος του facetime.

Του Στέλιου Κούλογλου

Στα κλασικά στρατιωτικά πραξικοπήματα έπρεπε πρώτα από όλα να καταληφθεί η τηλεόραση, αλλά στη εποχή μας δεν αρκεί αυτό: αν δεν ελεγχθούν και τα social media, μπορεί ο κάθε υπό ανατροπή πρόεδρος να στείλει μέσω αυτών το διάγγελμα του, καλώντας τους υποστηρικτές να βγουν στο δρόμο. Έστω και αν ο ίδιος δεν τα συμπαθεί καθόλου και τα έχει απαγορεύσει παλιότερα.

Αν τίποτα από τα δύο δεν συμβεί, όπως έγινε με το διάγγελμα του Ρ. Ερντογάν που και εκπέμφθηκε  μέσω facetime αλλά και αναμεταδόθηκε live από το τηλέφωνο της παρουσιάστριας στο τουρκικό CNN, τότε το πραξικόπημα είναι δύσκολο να πετύχει. Πολύ περισσότερο που στη περίπτωση της Τουρκίας χθες, ούτε ο δεύτερος βασικός κανόνας του εγχειριδίου των καλών πραξικοπημάτων έγινε σεβαστός:  η σύλληψη του υπό ανατροπή ηγέτη, ώστε να αποθαρρυνθούν οι οπαδοί του και να αντιδράσουν. Ειδικά όταν πρόκειται για τον Ερντογάν,ο οποίος απολαμβάνει ακόμη της υποστήριξης σημαντικής μερίδας των πληθυσμού και έχει κερδίσει πρόσφατα τις εκλογές, έστω και με έναν τρόπο ελάχιστα δημοκρατικό.

Γιατί, κατά τα άλλα,είναι αυτή η σταδιακή μετεξέλιξη του καθεστώτος Ερντογάν σε καλυμμένη δικτατορία, που προμήνυε από καιρό ότι οι τουρκικές εξελίξεις θα βάφονταν με αίμα. Με ακόμη περισσότερο αίμα για την ακρίβεια, καθώς μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2015, όταν απέτυχε να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στο Κοινοβούλιο, ήταν ο ίδιος ο Ερντογάν που αναθέρμανε τον εμφύλιο πόλεμο με τους Κούρδους του PKK, προκειμένου να επαναλάβει και να κερδίσει τις εκλογές.

Ψηφίζοντας ύστερα την άρση της ασυλίας δεκάδων βουλευτών της φιλοκουρδικής αριστεράς, καταλαμβάνοντας το ένα μετά το άλλο τα μέσα ενημέρωσης με πρακτικές που θα ζήλευαν οι καλύτεροι δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής, στέλνοντας στη φυλακή δημοσιογράφους και ακαδημαϊκούς για ένα άρθρο ή μια δήλωση, ο Τούρκος πρόεδρος δεν είχε αφήσει κανένα περιθώριο δημοκρατικών πολιτικών εξελίξεων. Αυτή είναι η βασική αιτία του πραξικοπήματος, έστω και αν έτρεξε αμέσως να το αποδώσει στον πρώην συνεργάτη του και σήμερα ορκισμένο εχθρό του εξόριστο ιεροκήρυκα Γκιουλέν,παρότι ο τελευταίος είχε προηγουμένως  καταδικάσει την απόπειρα. Απλώς ο εμφύλιος μεταφέρθηκε χθες, από τα νοτιανατολικά της Τουρκίας σε όλη την επικράτεια.

Στις πρώτες αντιδράσεις του, ο Ερντογάν έδειξε δεν μπορεί ή δεν θέλει να μάθει από την χθεσινή περιπέτεια του, την σοβαρότερη της καριέρας του. Δεν αρκεί παρά να διαβάσει κανείς την συνέντευξη και την ομιλία του στο πλήθος, μόλις έφτασε στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης: ούτε μια φορά αναφορά στη λέξη δημοκρατία, επίθεση στο Γκιουλέν λες και όλο αυτό το χάος και οι  εκατοντάδες νεκροί αποτελούν ένα εσωκομματικό ζήτημα, με την υπόσχεση μάλιστα ότι "έτοιμοι να πεθάνουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους”, του εχθρού του, όχι της δημοκρατίας ή του Συντάγματος, στο οποίο επίσης δεν αναφέρθηκε. Οι βομβαρδισμοί στην Άγκυρα, οι μάχες και οι πυροβολισμοί στη Κωνσταντινούπολη εναντίον του πλήθους,οι νεκροί και οι τραυματίες, οι εικόνες από τη κακομεταχείριση από το πλήθος απλών στρατιωτών που παραδίδονταν μετατρέπουν το εμφυλιοπολεμικό κλίμα σε μόνιμη κατάσταση πραγμάτων.

Με την οικονομία της να αντιμετωπίζει τελευταία σοβαρό πρόβλημα, τον τουρισμό, τραυματισμένο ήδη από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, να δέχεται με την απόπειρα ακόμη σοβαρότερο πλήγμα, το πολιτικό της σύστημα να κατρακυλάει σε Σουλτανάτο, η Τουρκία μετατράπηκε χθες, και επισήμως,  σε μεγάλο ασθενή της περιοχής. Οι εκκαθαρίσεις χιλιάδων αξιωματικών αδυνατίζουν πολύ το τουρκικό στράτευμα, που την ίδια στιγμή πρέπει να αντιμετωπίσει το PKK στις κουρδικές περιοχές και ενώ συνεχίζονται οι συγκρούσεις στη Συρία.

 Φυσικά, όπως τα στρατιωτικά πραξικοπήματα δημιουργούν περισσότερα προβλήματα και δεν δίνουν λύσεις, ο  Ερντογάν θα ξεχάσει ότι σώθηκε χάρις και στο facetime και πιθανότατα θα αισθανθεί τώρα ισχυρότερος. Αυτό ίσως αποδειχθεί και το μεγαλύτερο σφάλμα του.

http://tvxs.gr/