Κοινωνική ανισότητα, Φτώχεια και Ελευθερία

Toυ  Κώστα Λάμπου*

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερο σκάνδαλο από τα κουρέλια,

δεν υπάρχει πιο ντροπιαστικό έγκλημα από τη φτώχεια»

Τζώρτζ Φαρκιούαρ1

«Η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη μορφή βίας»

Μαχάτμα Γκάντι

Όπως είναι γνωστό, οι πολύ μακρινοί μας πρόγονοι, στα πρώτα στάδια της ανθρώπινης ιστορίας, ζούσαν στις σπηλιές και περιπλανώμενοι από τόπο σε τόπο τρέφονταν, δηλαδή ‘χόρταιναν την πείνα τους’, με ότι έβρισκαν στη Φύση. Και επειδή δεν έβρισκαν πάντα τροφή όταν πεινούσαν ζούσαν με το Φόβο της πείνας και με το άγχος της επιβίωσης.

Αυτή η περίοδος της τροφοσυλλεκτικής ζωής πρέπει να κράτησε πολλά εκατομμύρια χρόνια και οπωσδήποτε μέχρι ο άνθρωπος να μάθει να περπατάει όρθιος, να χρησιμοποιεί τα χέρια του, να οργανώνει τη σκέψη του και να συνειδητοποιήσει σταδιακά την ανάγκη, να βγει από τις σπηλιές και με τη συσσώρευση των εμπειριών του να αποκτήσει εργαλεία και δεξιότητες, για να οργανώσει καταυλισμούς μονιμότερης εγκατάστασης, που θα του επέτρεπαν να παράγει μόνος του τον κύριο όγκο των αναγκαίων για την επιβίωση αγαθών, με την εξημέρωση των ζώων και την καλλιέργεια της γης. Έτσι ο περιπλανώμενος τρωγλοδύτης-τροφοσυλλέκτης, αρχίζει σιγά-σιγά να μην φοβάται τη Φύση, αλλά να συνεργάζεται μ’ αυτήν και συνεπώς να εξελίσσεται σε ‘κάτοικο’, δηλαδή σε κατ-οίκον οικονομούντα, δηλαδή σε επιτόπιο παραγωγό τροφών, καταλυμάτων, έργων υποδομής, εργαλείων και γενικά όλων των χρειωδών για να ζει, για να ζει καλά και με ασφάλεια και για να ζει όσο γίνεται περισσότερο. Από αυτή την περίοδο ο άνθρωπος γίνεται ‘παραγωγός’ στα πλαίσια μιας, πρωτόγονης βέβαια, αλλά οργανωμένης οικονομίας και μ’ αυτό ο άνθρωπος γίνεται ουσιαστικά δημιουργός του εαυτού του και του πολιτισμού του, χωρίς το μόνιμο Φόβο της πείνας.

Είναι φανερό πως σ’ αυτή την παραγωγική διαδικασία της κοινωνίας διαμορφώνονται ρόλοι και σχέσεις τόσο μεταξύ ανθρώπων, όσο και μεταξύ ανθρώπων και πραγμάτων. Στα πρώτα στάδια της ανθρώπινης ιστορίας οι ρόλοι των ανθρώπων που συμμετείχαν στην παραγωγική διαδικασία, προσδιορίζονταν από τις εμπειρίες, τις δεξιότητες και τη φυσική κατάστασή τους και οι σχέσεις τους με τα εργαλεία αλλά και με τα αγαθά ήταν σχέσεις κοινοκτημοσύνης και συνεπώς ισοκατανομής, γιατί αυτή η παραγωγική δραστηριότητα αποφασίζονταν ισότιμα από όλα τα μέλη της κοινότητας, πραγματοποιούνταν με την ανάλογη συμμετοχή όλων και γίνονταν για λογαριασμό όλων ανεξαίρετα2. Σε αυτές της συνθήκες δεν υπήρχε ιδιοποίηση και συσσώρευση αγαθών και φυσικά δεν υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Η φυσική έλλειψη αγαθών, κύρια τροφών, δεν συνιστά φτώχεια, όπως και η ενδεχόμενη αφθονία δεν συνιστά πλούτο.

Στην πορεία, και ιδιαίτερα μετά την εμφάνιση της δουλοκτησίας, της πατριαρχίας, της ατομικής ιδιοκτησίας, του κράτους και της οργανωμένης θρησκείας, τα πράγματα άλλαξαν. Η ανάπτυξη των ανταλλαγών και του εμπορίου μεταξύ των διαφόρων κοινωνιών, διαφοροποίησε τους στόχους της οικονομικής δραστηριότητας. Το εμπορικό κέρδος, έγινε η βασική επιδίωξή της, με συνέπεια η οικονομία να απομακρύνεται σταδιακά από την κοινωνία και τις ανάγκες της, μέχρι την πλήρη επικράτηση του ‘οικονομισμού’, που σημαίνει τον πλήρη έλεγχο των ιδιωτικών φορέων της οικονομίας πάνω στην κοινωνία. Αυτή η απομάκρυνση της οικονομίας από την κοινωνία και τις ανάγκες της χώρισε την κοινωνία στους λίγους εξουσιαστές που όριζαν την οικονομία, τους στόχους και τους καρπούς της από τους πολλούς η ζωή των οποίων εφεξής θα εξαρτιόταν από τις επιλογές των εξουσιαστών. Κάπως έτσι οι κοινωνίες χωρίστηκαν σε πλούσιους και φτωχούς, όπου φτώχεια σημαίνει τεχνητή συστημική-εξουσιαστική έλλειψη των αναγκαίων για την φυσιολογική ανάπτυξη των ανθρώπων υλικών και πνευματικών αγαθών και όχι αδυναμία της φύσης ή της κοινωνίας να εξασφαλίσει αυτά τα αγαθά. Στα πλαίσια αυτών των διεργασιών ο φυσικός Φόβος της έλλειψης τροφών και της πείνας μεταλλάχθηκε σταδιακά, σε εξουσιαστικό Φόβο3, στο Φόβο της εξουσίας που ρυθμίζει τις ροές των αγαθών με τρόπο που συσσωρεύει πλούτο, πλεόνασμα στη μεριά των εξουσιαστών και έλλειψη, φτώχεια, πείνα στην μεριά των εξουσιαζόμενων.

Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων που συμμετέχουν στην παραγωγική δραστηριότητα, έγιναν σχέσεις εξουσίας, δηλαδή βίας των λίγων που έχουν το κουμάντο πάνω στους πολλούς που έχουν αποξενωθεί από τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων. Αυτή η βίαιη αποξένωση των άμεσων παραγωγών των αγαθών από τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων για την παραγωγική δραστηριότητα, οδήγησε στην αποξένωσή τους από τα μέσα παραγωγής και όπως ήταν επόμενο και από τα προϊόντα της εργασίας τους, πράγμα που προσέδωσε, στη συγκυριακή φυσική ένδεια και στην ανεπάρκεια τροφών, συστημικά, κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά φτώχιας και πείνας, εξαιτίας της εμπορευματοποίησης και συνεπώς της ανισοκατανομής των αγαθών.

Αυτές οι σχέσεις εξουσίας πάνω σε ανθρώπους και σε πράγματα, πήραν στην πορεία της ανθρωπότητας διάφορες μορφές, χώρισαν τις κοινωνίες σε δουλοκτήτες και δούλους, σε φεουδάρχες και κολίγους, σε ατομικούς ή συλλογικούς-κρατικούς κεφαλαιοκράτες και σε εργάτες και έγραψαν την ιστορία των κοινωνικών συγκρούσεων και των επαναστατικών ανατροπών, την ιστορία των ταξικών συγκρούσεων και των ταξικών πολέμων της Ανθρωπότητας, έγραψαν δηλαδή την ιστορία των μορφών της φτώχειας και της πείνας.

Έτσι φτάσαμε στις μέρες μας, όπου η Οικονομία από τοπική και άμεσα αυτοδιευθυνόμενη κοινωνική δραστηριότητα παραγωγής αγαθών για την ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών όλων των μελών της συγκεκριμένης κοινωνίας, δηλαδή από οικονομία τροφός, ή οικονομία της κοινωνίας, εκφυλλίστηκε σε παγκόσμια και κεντρικά κατευθυνόμενη διαδικασία σπατάλης και εξουσιασμών και γι’ αυτό σε διαδικασία αποξένωσης και εκμετάλλευσης των πολλών από τους λίγους, δηλαδή σε οικονομία πλουτισμού των λίγων και δυστυχίας των πολλών, σε οικονομία των επιχειρηματιών ενάντια στην κοινωνία. Όμως η φτώχεια και η δυστυχία απειλούν τη ζωή και ξυπνούν το Φόβο της πείνας, που συμπληρώνεται από το Φόβο της βίας της εξουσίας του πλούτου. Αυτό το μείγμα δημιούργησε και συντηρεί την ‘ταξική οικονομία’ και κατά συνέπεια την οικονομία της φτώχειας και του Φόβου της πείνας.

Κι’ αυτό γιατί το κυνηγητό του κέρδους απομάκρυνε την οικονομία από τον κοινωνικό έλεγχο και τον οικονομικό ορθολογισμό, με συνέπεια η οικονομία να δομηθεί πάνω στο βασικό οικονομικό έγκλημα, που ξεκινάει από την πράξη απόσπασης και ιδιοποίησης του προϊόντος της υπερεργασίας των εργαζόμενων, σε φυσική (είδος), ή σε ιστορική μορφή (χρήμα), προχωράει στην κατασπατάληση της Φύσης και καταλήγει σε αλληλοεξοντωτικούς ανταγωνισμούς και καταστροφικούς πολέμους. Έτσι η οικονομία του ‘πλούτου των εθνών’, εκφυλλίζεται σε οικονομία της ‘φτώχειας των Λαών’, σε οικονομία του Φόβου, της καταστροφής του πλανήτη και των προοπτικών της ίδιας της ζωής.

Αυτά ως διαδικασία που κάθε φορά διαμορφώνει τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, ως πραγματικότητα της φτώχειας και της πείνας, η οποία αποτελεί άμεση συνέπεια της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας. Η κυβέρνηση των Ενωμένων Πολιτειών Αμερικής, στην πρόσφατη έκθεση του Υπουργείου Γεωργίας, χαρακτηρίζει ‘αδόκιμο’ τον όρο πείνα και στην προσπάθειά της να συμβάλλει ‘θετικά’ στην εξάλειψη της πείνας, το αντικαθιστά με τον όρο «πολύ χαμηλή τροφική ασφάλεια». Η επιστήμη μπορεί αναμφίβολα, αν υπάρχει κοινωνική βούληση, να εξαλείψει την πείνα, σίγουρα όμως όχι με αυτό τον αμερικάνικο τρόπο της λεκτικής αλχημείας. Επειδή όμως κάθε πραγματικότητα πρέπει να είναι συγκεκριμένη, ποιοτικά συγκρίσιμη και ποσοτικά μετρήσιμη, ΟΗΕ το 1995, διέκρινε τη φτώχεια σε σχετική και σε απόλυτη.

Ως σχετική φτώχεια, ή απλώς ως φτώχεια, ορίζεται η ‘ποιότητα ζωής’, που μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του, κάθε πολίτης που το ετήσιο εισόδημά του είναι μικρότερο του 50% του μέσου κατά κεφαλήν ετήσιου εισοδήματος της χώρας του. Και επειδή εκτιμήθηκε πως σε κάθε περίπτωση κι’ ανεξάρτητα από χώρα, για να εξασφαλίζει ένας άνθρωπος τα στοιχειώδη, χρειάζονται τουλάχιστον 5.000 δολάρια Αμερικής το χρόνο, γι’ αυτό ο ΟΗΕ θεώρησε το ποσό αυτό ως το όριο της φτώχειας.

Ως απόλυτη φτώχεια ορίζεται, η ‘ποιότητα ζωής’ που μπορεί να προσφέρει στον εαυτό του κάθε πολίτης του πλανήτη, ανεξάρτητα από χώρα, που έχει ημερήσιο εισόδημα μικρότερο από 2 δολάρια. Απόλυτη φτώχεια σύμφωνα με αυτό τον ορισμό του ΟΗΕ, σημαίνει, έλλειψη στέγης, τροφής, πόσιμου νερού, υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης και πληροφόρησης.

Με αυτά τα κριτήρια του ΟΗΕ και με επίσημα στοιχεία του ίδιου, που δημοσιεύονται και μέσω Διαδικτύου στις ‘Ετήσιες Εκθέσεις του για την ανθρώπινη εξέλιξη’, στις ‘Ετήσιες Εκθέσεις για την κατάσταση των παιδιών στον κόσμο’ της UNICEF, αλλά και άλλων επίσημων φορέων, μπορούμε να δούμε το σημερινό πρόσωπο, αλλά και να γνωρίσουμε το όνομα της φτώχειας. Τα παρακάτω ενδεικτικά στοιχεία, γιατί η επιδείνωσή τους είναι χρόνο με το χρόνο ραγδαία μας δίνουν εικόνες φρίκης:

•  6,5 περίπου, από τα 7,301, δισεκατομμύρια του πλανήτη, Άνθρωποι, δηλαδή περίπου το 90%, δηλαδή τα 9/10 του πληθυσμού του πλανήτη, ζουν πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας, με μέσο ετήσιο κατά κεφαλή εισόδημα της τάξης των 1.255 Δολαρίων Αμερικής, ενώ απ’ αυτούς,

• 2,5 δισεκατομμύριο Άνθρωποι ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, με ημερήσιο εισόδημα μικρότερο από 1 Δολάριο, από τους οποίους,

• 50 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα.

• 640 εκατομμύρια παιδιά δεν ζουν σε κανονικά σπίτια,

• 300 εκατομμύρια παιδιά υποσιτίζονται σε βαθμό που εμποδίζεται η κανονική σωματική και πνευματική τους ανάπτυξη,

• 120 εκατομμύρια παιδιά δεν πάνε σχολείο,

• 50 εκατομμύρια παιδιά στις πλούσιες χώρες του ΟΟΣΑ ζουν σε συνθήκες φτώχειας, (τριτοκοσμικοί θύλακες μέσα στον Πρώτο κόσμο),

• 50 και πλέον εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο είναι ‘ανύπαρκτα’, αφού δεν καταγράφονται κατά τη γέννησή τους, πρόκειται για το 40% περίπου των ετήσιων γεννήσεων στον κόσμο,

• 15 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο, πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πλήρη ασιτία, δηλαδή από την απόλυτη πείνα,

• 300-400 εκατομμύρια παιδιά, αναγκάζονται σε βαριές και ανθυγιεινές εργασίες, δουλεία, πορνεία και άλλες παράνομες δραστηριότητες, με αποτέλεσμα τα περισσότερα να πεθαίνουν πριν φτάσουν στην εφηβεία τους,

• 1,5 εκατομμύριο παιδιά, τα ‘αόρατα παιδιά’, χάνονται κάθε χρόνο, στα πλοκάμια της μαφίας, των κυκλωμάτων εμπορίας παιδιών (Traffiking).

• Κάθε 3 δευτερόλεπτα σε κάποιο σημείο του πλανήτη πεθαίνει ένα παιδί εξαιτίας της φτώχειας, που σημαίνει 1200 την ώρα και 28800 την ημέρα.

Αυτά τα στοιχεία μας δείχνουν το πρόσωπο της φτώχειας και της πείνας. Κι’ είναι πράγματι ένα πρόσωπο φρίκης, φόβου και τρόμου. Η φτώχεια όμως των πολλών δεν είναι μόνο η αναγκαία και ικανή συνθήκη του πλουτισμού των λίγων, είναι και το όπλο4 για την υποταγή τους και έχει όνομα: Νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και παγκόσμιος ηγεμονισμός.

Αν και, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Διευθυντής του Παγκόσμιου Προγράμματος Τροφίμων του ΟΗΕ, Τζέιμς Μόρις (www.oneearth.gr),«σήμερα ο πλανήτης μπορεί να θρέψει τους πάντες… όμως η διανομή του πλούτου είναι άνιση…». Και συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από επίσημα στοιχεία:

• το 20%, δηλαδή το 1/5 περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού απολαμβάνει το 80%, δηλαδή τα 4/5 του παγκόσμιου πλούτου,

• 225 σύγχρονοι Κροίσοι κατέχουν περιουσία μεγαλύτερη της περιουσίας του 50% του παγκόσμιου πληθυσμού,

• πέντε (5) πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν το 90% του παγκόσμιου εμπορίου δημητριακών

• Μία πολυεθνική, η Μονσάντο, ελέγχει το 91% του παγκόσμιου εμπορίου των σπόρων.

• Δέκα με δώδεκα κολοσσοί ελέγχουν την ενέργεια, δηλαδή την παραγωγή και τη διανομή των ορυκτών καυσίμων στον κόσμο5, και

• Λιγότερες από 500 διεθνείς επιχειρήσεις ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας στον πλανήτη. Ταυτόχρονα όμως:

• Οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες ενός χρόνου θα ήσαν αρκετές για την οριστική εξάλειψη της φτώχειας και της πείνας, αν φυσικά η παραγωγή δεν προσανατολίζονταν στο κέρδος και στον πόλεμο, αλλά στις ανάγκες της ευημερίας του παγκόσμιου πληθυσμού και η διανομή ήταν δίκαιη.

Μετά από όλα αυτά τα, έστω ενδεικτικά και προσεγγιστικά, πλην όμως επίσημα, στοιχεία δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί η φύση, η έκταση και η αρνητική επίδραση της φτώχειας και της πείνας στην εξέλιξη της Ανθρωπότητας και του πολιτισμού της. Δεν είναι επίσης δύσκολο να κατανοηθεί πως η πείνα μπορεί να καταπολεμηθεί άμεσα, αλλά αυτό προϋποθέτει «θεμελιακές αλλαγές στις δομές, στους θεσμούς και στις αξίες»6, γιατί προφανώς αυτές που χαρακτηρίζουν τη σημερινή, την καπιταλιστική, πραγματικότητα εμποδίζουν την καταπολέμησή της.

Η υποκριτική ‘φιλανθρωπία’ και η ‘παρηγορία’ που προσφέρουν οι θρησκείες για μια υποτιθέμενη ‘καλύτερη ζωή μετά από το θάνατο’ αντικειμενικά λειτουργεί ως ιδεολογία των εξουσιαστών σε βάρος των θρησκευόμενων και εξουσιαζόμενων. Αλλά και το σόφισμα των πολιτικών πως «αυτό που θέλει ο κόσμος δεν είναι χρήματα ή δουλειές, είναι αξιοπρέπεια»7, καταλήγει σε προσβολή και κοροϊδία σε βάρος των εργαζόμενων, αφού σε συνθήκες καπιταλισμού χωρίς δουλειά και μεροκάματο δεν μπορεί να υπάρξει αξιοπρέπεια για τους μισθωτούς δούλους που αναγκάζονται να τρέχουν από συσσίτιο σε συσσίτιο και από σκουπιδοτενεκέ σε σκουπιδοτενεκέ για να κρατηθούν στη ζωή.

Η φτώχεια και η πείνα δεν είναι αναπόφευκτη, αντίθετα είναι το σχεδιασμένο έγκλημα των βίαιων καπιταλιστικών θεσμών, δομών και λειτουργιών που παράγουν πλούτο για τους λίγους και δυστυχία για τους πολλούς. Είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού.

Οπότε το μόνο που απομένει είναι οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να καταστρέψουν με ένα νέο παλλαϊκό διαφωτιστικό κίνημα την ιδεολογική, την πολιτική και την υλική βάση του καπιταλισμού, τους εξουσιαστικούς θρησκευτικούς μύθους8 που καλλιεργούν την πνευματική, την πολιτική, την οικονομική και κοινωνική ανισότητα και κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής και οργανώνοντας την οικονομία με αναφορά στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και στη βάση της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης και της άμεσης δημοκρατίας σε τοπικό, εθνικό και οικουμενικό επίπεδο9 να καταργήσουν τις αιτίες της φτώχειας και την πείνα, ανοίγοντας το δρόμο για τον πολιτισμό της οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ευημερία, ούτε αξιοπρέπεια, ούτε ελευθερία, ούτε δημοκρατία, ούτε ειρήνη και ούτε μέλλον για την ανθρωπότητα και τη ζωή στον πλανήτη Γη.

Σημιώσεις:

1  Ιρλανδός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας.

2 «Η πρόσφατη ιστορική και ανθρωπολογική έρευνα κατάληξε στο πολύ σημαντικό συμπέρασμα, ότι η οικονομική δραστηριότητα του ανθρώπου, κατά κανόνα προσδιορίζεται από τις κοινωνικές σχέσεις του[…]. Η εξήγηση γι’ αυτό οδηγεί στην ουσία της επιβίωσης, […] αφού η κοινότητα φροντίζει να μην πεινάει κανένα από τα μέλη της. […]. Η διατήρηση των κοινωνικών δεσμών είναι για τον άνθρωπο αποφασιστικής σημασίας, πρώτο γιατί όποιος παραβιάζει τον ισχύοντα κώδικα τιμής, […] θέτει εαυτόν εκτός κοινότητας και δεύτερο γιατί, σε τελική ανάλυση, κάθε κοινωνικό καθήκον ακουμπάει στην αρχή της αμοιβαιότητας και η ικανοποίηση των ενδιαφερόντων του ατόμου εξυπηρετείται με τον καλύτερο τρόπο, στηριζόμενη στην αρχή ‘δίνω και παίρνω’», Polanyi Karl, TheGreat Transformation. Politische und ökonomische Ursprünge von Gesellschaften und Wirtschaftssystemen, EUROPAVERLAG; Wien 1977, σελ. 68-69.

3 Για μια διεξοδική ανάλυση, βλέπε: Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

4 «Υπάρχει μια βιομηχανία πείνας σ’ έναν κόσμο του οποίου η αλληλεξάρτηση αυξάνεται. Είναι μια αλλιώτικη βιομηχανία που περιλαμβάνει πολεμιστές κάθε ιδεολογίας, οι οποίοι χρησιμοποιούν την πείνα σαν όπλο. […]. Περιλαμβάνει επίσης ένα απέραντο δίκτυο επαγγελματικών οργανώσεων που ασχολούνται με την εξαφάνιση της πείνας, παράγοντες των Ηνωμένων Εθνών, οργανισμούς βοήθειας, διοργανωτές συναυλιών ροκ, ακόμη και τους ανθρώπους των πανεπιστημίων. Από το συνονθύλευμα αυτό των καλών και αγαθών προθέσεων δεν είναι να απορεί κανείς που οι συνταγές για την εξαφάνιση της πείνας είναι τόσες πολλές, ενώ η επιθυμία να δοθεί ένα τέλος στην πείνα γίνεται παγκόσμια», Νιούμαν Λουσίλ, Φ., Η πείνα στην ιστορία, ό. π. σελ. 525-526, (Η υπογράμμιση στο πρωτότυπο).

5 Βλέπε σχετικά με το ενεργειακό πρόβλημα, Λάμπος Κώστας, Ποιος φοβάται το Υδρογόνο; Η επανάσταση του υδρογόνου, η ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2013.

6 Νιούμαν Λουσίλ Φ., Η πείνα στην ιστορία, ό. π. , σελ΄, 526.

7 Σοφιστεία του υπουργού οικονομικών της Ελλάδας, Γιάννη Βαρουφάκη,: http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26516&subid=2&pubid=113466588

8 Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Θεός και κεφάλαιο. Δοκίμιο για τη σχέση μεταξύ θρησκείας και εξουσίας, ΚΟΥΚΚΙΔΑ, Αθήνα 2015.

9 Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον ουμανισμό

*) Ο Κώστας Λάμπος είναι συγγραφέας, διδάκτορας της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του FREIE UNIVERSITÄT BERLIN. Δίδαξε Ιστορία Οικονομικών Θεωριών και Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης, στην ΑΒΣΘ, (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), Κράτος και αναπτυξιακή εμπειρία της Ελλάδας και Τεχνολογία και Εργασιακές σχέσεις, στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, Οικονομικό Προγραμματισμό και Συνεταιριστική Οικονομία στο ΤΕΙ Αθήνας. Έχει δημοσιεύσει βιβλία, μελέτες και άρθρα, στα ελληνικά και σε αρκετές ξένες γλώσσες. Σήμερα μιλάει στην «Ελευθερία της Δευτέρας».

Πηγή: infonewhumanism.blogspot.

 anhsyxia.wordpress.com

Τα κοινωνικά αίτια ανόδου της Χρυσής Αυγής

Tvxs Άρθρο

Στο πλαίσιο της δυναμικής σχέσης φιλελευθερισμού και φασισμού (Marcuse, 1934), είναι εύκολα αντιληπτό ότι ακραίες ιδεολογίες αναπτύσσονται στα κενά που αφήνουν το κοινωνικό κράτος και οι δημοκρατικοί θεσμοί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αυτονόητα τα κοινωνικά φαινόμενα ανόδου ακραίων πολιτικών τάσεων σε εποχές οικονομικής κρίσης και εξαθλίωσης. Γράφουν(*) οι Στ. Στυλιανίδης και Χρ. Μαμαλούδη.

Στην ουσία, ως κοινωνία, ενώ αγανακτήσαμε, κινητοποιηθήκαμε  και συζητήσαμε πολύ και με πάθος, δεν καταφέραμε να αναστοχαστούμε, ατομικά και συλλογικά, πάνω στις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτήν την αξιακή, κοινωνική και οικονομική καταστροφή, πόσω μάλλον στην ανάληψη και εύστοχη απονομή ευθυνών. Η συστηματική σχέση της διαφθοράς, της ανομίας και της ατιμωρησίας συνεχίζεται αδιάλειπτα, μέσα από εδραιωμένους μηχανισμούς ανατροφοδότησης του κοινωνικού γίγνεσθαι, της συλλογικής ενοχοποίησης, του φόβου, της ντροπής και της παθητικοποίησης της σκέψης και δράσης των πολιτών.

Βασικά χαρακτηριστικά του κοινωνικού πλαισίου όπου πρωτοσυστάθηκε ο ναζισμός όπως τα συνοψίζει ο Bohleber (1995) ήταν η κοινωνικοοικονομική κρίση, το μεταναστευτικό ζήτημα, οι υποχωρήσεις σε ξενοφοβικά αισθήματα και η αδυναμία ορισμού σαφούς νομοθετικού πλαισίου σχετικά με τη μετανάστευση. Η τρέχουσα κοινωνική και οικονομική κρίση στη χώρα ανέδειξε πιο έντονα το περίγραμμα των σύγχρονων ελλειμμάτων.

Πρώτο κενό στο οποίο αναφέρεται η επιχειρηματολογία της ακροδεξιάς αποτελεί η καχεκτική δημοκρατία, η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και η απαξίωση των μέσων ενημέρωσης. Πρόσφατες έρευνες υποδεικνύουν τη μείωση της εμπιστοσύνης προς τα κυβερνώντα κόμματα  που προκάλεσαν την τελευταία 7 ετία, την μεγαλύτερη ύφεση (>25%) που παρατηρήθηκε σε χώρα του Δυτικού κόσμου σε καιρό ειρήνης και την αύξηση της εμπιστοσύνης προς συντηρητικούς θεσμούς όπως ο στρατός, η εκκλησία και η αστυνομία (Gregoriadou & Rori, 2013). Η καθεστωτική δυσπιστία και η συλλήβδην απόρριψη του πολιτικού συστήματος συνδέεται με το δεύτερο κενό, που αποτελεί η απουσία πραγματικού εναλλακτικού μοντέλου και διαφορετικού αξιόπιστου οράματος πέραν αυτού του έκδηλου ή συγκεκαλυμμένου νέο-φιλελευθερισμού, με βασικό πρόταγμα αυτό του ατομικού πλουτισμού και της ναρκισσευόμενης καταναλωτικής ψευδο-ευδαιμονίας.

Τόσο τα δεξιά, όσο και τα κεντροαριστερά κυβερνητικά κόμματα αποδυνάμωσαν κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης, υποτιμώντας ευθέως το κεφάλαιο των κοινωνικών δεσμών και της κοινωνικής συνοχής.  Αντί της έννοιας του κράτους δικαίου και των κοινωνικών πολιτικών, κυριάρχησε ο ατομικισμός και η ασυδοσία του πελατειακού κράτους. Έτσι, εδραιώθηκε στην κοινωνία ένα βαθύ αίσθημα ανασφάλειας για το μέλλον και αδυναμίας συμμετοχής στο σχεδιασμό του. Σε αυτό το αίσθημα ευαλωτότητας και αδυναμίας βασίστηκε η παρέμβαση των ρωμαλέων σωματικά στελεχών της Χρυσής Αυγής, οιονεί αυτόκλητων σωτήρων, υποσχόμενων «εθνο-κάθαρση», καταπολέμηση της διαφθοράς, ασφάλεια και απλουστευτικές απαντήσεις σε πραγματικά πολύπλοκα προβλήματα.

Τρίτο κενό και καθοριστικό, η ανοχή και σε αρκετές περιπτώσεις υποστήριξη από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της εθνικιστικής και ρατσιστικής ιδεολογίας και των αντίστοιχων φορέων τους, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί μία από τις κυριότερες ευρωπαϊκές χώρες υποδοχής μεταναστών, και η παρείσφρηση θεωριών συνομωσίας στο δημόσιο λόγο. Το μέγεθος δημοσιότητας της ακροδεξιάς τα τελευταία χρόνια δεν είναι ανάλογο με το μέγεθος της δράσης της. Στην Ελλάδα από τη δεκαετία του 1920 εμφανίζονται φασιστικές οργανώσεις με ορόσημο τη δικτατορία του Μεταξά το 1936, τα Τάγματα ασφαλείας και την ακροδεξιά οργάνωση Χ την περίοδο της Κατοχής,  την ακροδεξιά οργάνωση 4η Αυγούστου του Πλεύρη από την οποία ξεκίνησε ο Ν. Μιχαλολιάκος, τη Χούντα των Συνταγματαρχών (1967-1974), τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό ζήτημα τη δεκαετία του 1990 κα (Ψαρράς, 2012). Όπως επισημαίνει ο Κ. Παπαιωάννου «η χρονική στιγμή της ανόδου της Χρυσής Αυγής θα πρέπει να ιδωθεί ως κρίκος μιας εξέλιξης που συντείνει στον εκφασισμό κοινωνίας και κρατικών μηχανισμών.» (Παπαϊωάννου, 2013: 25). Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η δημοσιοποίηση των προσωπικών στοιχείων οροθετικών ιερόδουλων, η εφαρμογή του έκτακτου μέτρου «Ξένιου Διός» και η «Επιχείρηση Θέτις», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες. Και όλα αυτά από κυβερνήσεις της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς.

Στο ίδιο πλαίσιο, εντάσσεται και η προπαγανδιστική εκμετάλλευση της έννοιας που ανέπτυξε ο Lefebvre, το δικαίωμα στην πόλη, (right to the city) (Lefebvre, 1996:36). Ενώ ο αρχικός όρος αναφέρεται στην δυνατότητα των πολιτών να έχουν ισότιμη πρόσβαση στις αστικές υπηρεσίες, τα μέλη της Χρυσής Αυγής, καταχρώμενα τον όρο αυτό, τον οικειοποιούνται και τον παρερμηνεύουν, ως δικαιώματα που έχουν οι ντόπιοι ενάντια στους ξένους (Dalakoglou, 2011). Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Α.Σαμαράς μιλούσε για «ανακατάληψη των πόλεων» υποδαυλίζοντας το ρατσιστικό μίσος (Unfollow, 2015).

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, μελετητές έχουν προσεγγίσει την εκλογική άνοδο της ΧΑ ως ψήφο απελπισίας και διαμαρτυρίας των πολιτών ή ως εκδήλωση των εθνικιστικών και ρατσιστικών στοιχείων που ενυπήρχαν στην ελληνική κοινωνία και βρήκαν προσφιλές έδαφος στο πλαίσιο της πολυεπίπεδης κρίσης (Ψαρράς, 2012; Koronaiou & Sakellariou, 2013; Παπαϊωάννου, 2013; Φραγκουδάκη, 2013; Χασαπόπουλος, 2013).

Όσον αφορά τη σύνδεση του φασισμού με τα νεοναζιστικά μορφώματα που παρουσιάζονται στην Ελλάδα, αυτή βασίζεται σε ιστορικά και ιδεολογικά στοιχεία. Πιο αναλυτικά, σχετικά με τα ιστορικά στοιχεία, η Χρυσή Αυγή αποτελεί συνέχεια της ακροδεξιάς παράδοσης που υπάρχει στην Ελλάδα τόσο από την προπολεμική όσο και από μεταπολεμική περίοδο. Η διαπίστωση αυτή βασίζεται στη σύνδεση του Νίκου Μιχαλολιάκου (αρχηγού της Χ.Α) με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο (αρχηγό της δικτατορίας 1967-1974). Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί ότι ο Παπαδόπουλος υπηρέτησε στα Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία αποτελούσαν συνεργάτες των Γερμανών-Ναζί την περίοδο της κατοχής. Η σύνδεση του Ν. Μιχαλολιάκου με τον Παπαδόπουλο βασίζεται στο γεγονός ότι ο τελευταίος τον όρισε ως αρχηγό του νεανικού τμήματος της ΕΠΕΝ. Το 1983-84 ο Ν. Μιχαλολιάκος αποχώρησε από την ΕΠΕΝ και στη θέση της ίδρυσε τη Χρυσή Αυγή.

Η Χ.Α. πέρα από την ιστορική της σύνδεση με το φασισμό και το νεοναζισμό, πληροί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ναζισμού τα οποία είναι ο ακραίος ρατσισμός και η αναγόρευση σε υπέρτατη αξία της φυλής-έθνους, οργανώντας αντίστοιχα τη δράση τους με τα Τάγματα Εφόδου ως μέθοδος «κατάκτησης του πεζοδρομίου» (Ψαρράς, 2012). Επιπλέον, σχετικά με την ιδεολογική τοποθέτηση της Χρυσής Αυγής, το συγκεκριμένο κόμμα μπορεί να υιοθετεί χαρακτηριστικά και πολιτικές του φασισμού και της ακροδεξιάς, όπως η προσήλωση στον εθνικισμό και η λαϊκίστική προπαγάνδα αλλά ο λόγος , τα ιδεολογικά κείμενα, τα σύμβολα και οι πράξεις έχουν ως κύριους άξονες τη φυλετική καθαρότητα, την εξιδανίκευση του Έθνους, τον αντισημιτισμό, τη σιωνιστική θεωρία, την εξύμνηση του Χίτλερ και την υιοθέτηση πρακτικών του Τρίτου Ράιχ (Παπαϊωάννου, 2013). Δηλαδή, άξονες που αποτέλεσαν τον πυρήνα της ναζιστικής ιδεολογίας του Χίτλερ και συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται στις μέρες μας από κόμματα που ταυτίζονται με την ιδεολογία αυτή, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.

Διαβάστε επίσης: Μια ψυχιατρική προσέγγιση του νεοναζισμού στην Ελλάδα

Διαβάστε αύριο το τρίτο μέρος: Θεωρίες συνομωσίας και μύθος

* Προδημοσίευση από το βιβλίο  «Ενδυνάμωση και Συνηγορία: Για μια δημοκρατία της ψυχικής υγείας», που θα εκδοθεί προσεχώς από τις εκδόσεις Τόπος. 

dithen2010

ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ «ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ»

 Στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Αμερικανοί ανακριτές ανακάλυψαν ότι οι ναζί γιατροί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου της Γερμανίας είχαν κάνει πειράματα ελέγχου του εγκεφάλου σε αιχμαλώτους. Τα πειράματα γίνονταν με ύπνωση και με τη ναρκωτική ουσία μεσκαλίνη (mescaline).
Η μεσκαλίνη είναι ένα ημισυνθετικό προϊόν του κάκτου πεγιότ και προκαλεί παραισθήσεις παρόμοιες με αυτές του LSD. Μολονότι οι Ναζί γιατροί δεν κατάφεραν να φτάσουν στο βαθμό επιτυχίας που επιθυμούσαν, οι ανακριτές των SS σε συνεργασία με τους γιατρούς του Νταχάου ήταν ικανοί να αποσπούν τις πλέον μυστικές πληροφορίες από τους φυλακισμένους, μετά από χορήγηση πολύ μεγάλης δόσης μεσκαλίνης.
Επίσης πειράματα για τον έλεγχο του ανθρώπινου εγκεφάλου, που κατέληξαν στο θάνατο αυτών που τα υφίσταντο, έγιναν στο Άουσβιτς. Τα πειράματα αυτά χαρακτηρίζονται από έναν πληροφοριοδότη ως «πλύσιμο εγκεφάλου με χημικά» (brainwashing with chemicals). Ο πληροφοριοδότης λέει ότι η Gestapo απέτυχε να αποσπάσει πληροφορίες με βασανιστήρια. «Έτσι η επόμενη ερώτηση ήταν: Γιατί δεν το κάνουμε όπως οι Ρώσοι που έχουν καταφέρει να αποσπάσουν ομολογίες στις δίκες-παρωδίες του 1930;» Δοκιμάστηκαν ποικίλα βαρβιτουρικά και παράγωγα της μορφίνης. Όταν οι φυλακισμένοι αναγκάστηκαν να καταναλώσουν μια ουσία που μοιάζει με καφέ, δύο από αυτούς πέθαναν την νύχτα και άλλοι αργότερα.
Τα πειράματα με μεσκαλίνη στο Νταχάου εξυμνήθηκαν γραπτώς, σε μια μακροσκελή αναφορά που δημοσιεύτηκε από την U.S Naval Technical Mission (μονάδα του αμερικάνικου πολεμικού ναυτικού). Αποστολή της συγκεκριμένης ομάδας ήταν, με το τέλος του πολέμου, να ψάξει στην Ευρώπη και να βρει εγκαίρως και λεπτομερώς κάθε βιομηχανικό και επιστημονικό υλικό που παράχθηκε από το τρίτο Ράιχ. Ήταν λοιπόν απόρροια της συγκεκριμένης αναφοράς το γεγονός ότι το αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό έδειξε ενδιαφέρον για τα πειράματα με μεσκαλίνη ως ανακριτικό εργαλείο. Έτσι το ναυτικό εγκαινίασε το 1947 την λειτουργία του Project Chatter, ενώ τον ίδιο χρόνο δημιουργήθηκε η Central Intelligence Agency (CIA). Η ανάπτυξη του Chatter συμπεριέλαβε βελτιωμένες μεθόδους απόσπασης πληροφοριών από ανθρώπους παρά την θέληση τους, αλλά χωρίς να προκαλεί βλάβες ή πόνο σ’ αυτούς.
Στο τέλος του πολέμου, η OSS ορίστηκε ως μονάδα έρευνας για το διεθνές στρατιωτικό δικαστήριο, που έγινε γνωστό ως «Δίκη της Νυρεμβέργης» (Νuremberg Trials). Ο σκοπός της Νυρεμβέργης ήταν να θέσει σε δοκιμασία τους κύριους αρχηγούς των ναζί. Πολλοί ναζί οδηγήθηκαν σε δίκη για τα πειράματα που έκαναν και οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν το δικό τους «ορό της αλήθειας»(«truth drugs») στους φυλακισμένους ναζί αρχηγούς, όπως τους Γκαίρινγκ, Ρίμπεντροπ, Σπέερ και άλλους οχτώ. Η δικαιοσύνη, με δικαστική απόφαση έδωσε στην OSS την άδεια χρησιμοποίησης των ναρκωτικών.
Οι γιατροί του Νταχάου που πραγματοποίησαν τα πειράματα με μεσκαλίνη συμπεριλήφθηκαν στην ιατρική ομάδα της αεροπορίας. Τα πειράματα της αεροπορίας στο Νταχάου έθελξαν τον Heinrich Himmler . Ο Himmler παρακολούθησε την πρόοδο των τεστ, μελέτησε τα αποτελέσματά τους και συχνά πρότεινε βελτιώσεις. Οι Γερμανοί έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για μερικά προβλήματα στον τομέα της πτήσης. Έδειξαν ενδιαφέρον για το πώς θα εμποδίσουν τον πιλότο να χάσει τις αισθήσεις του εξ αιτίας της εισπνοής του λεπτού αέρα των υψομέτρων και το πώς θα βελτιώσουν την ορατότητα κατά την διάρκεια της νύχτας.
Η κύρια έρευνα σε αυτήν την περιοχή διεξήχθη στη Σχολή Αεροπορίας στο Μόναχο, η οποία είχε εξαιρετικά εργαστήρια. Τα πειράματα που είχαν σχέση με την Σχολή γίνονταν στο Νταχάου. Αιχμάλωτοι βυθίζονταν σε βαρέλια με πάγο τοποθετώντας όργανα στο σώμα τους για να καταγράφεται ο επίπονος θάνατος τους. O Dr. Hubertus Strughold, ο οποίος ηγούνταν της ιατρικής ομάδας της αεροπορίας επιβεβαίωσε ότι είχε παρακολουθήσει ανθρώπους να χρησιμοποιούνται για τα πειράματα στο Νταχάου. Σε μια σπηλιά στο Ηallein βρίσκονταν κρυμμένα καταγεγραμμένα αρχεία των πειραμάτων του Νταχάου.
Στις 15 Μαΐου του 1941 ο Dr. Sigmund Rascher έγραψε ένα γράμμα στον Himmler με το οποίο ζητούσε την άδεια του για να χρησιμοποιήσει τους αιχμαλώτους σε πειράματα για την φυσιολογία σε μεγάλο υψόμετρο. Ο Rascher εξέφρασε το παράπονο του για το γεγονός ότι δεν είχαν γίνει έως τότε τέτοιου είδους πειράματα που να έχουν ως υποκείμενα ανθρώπους. «Αυτά τα πειράματα είναι πολύ επικίνδυνα και δεν μπορούμε να προσελκύσουμε εθελοντές», είπε στον Himmler. Το αίτημα του εγκρίθηκε.
Το Νταχάου ήταν γεμάτο από κομμουνιστές και σοσιαλδημοκράτες, Εβραίους, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Τσιγγάνους, κληρικούς, ομοφυλόφιλους και επικίνδυνους για την ναζιστική κυβέρνηση. Από την στιγμή που εισέρχονταν στο Νταχάου οι φυλακισμένοι έχαναν κάθε νομικό δικαίωμα, τους ξύριζαν τα κεφάλια, όλα τα υπάρχοντα τους κατάσχονταν, υποσιτίζονταν και χρησιμοποιούνταν ως σκλάβοι τόσο από τις δημοτικές αρχές όσο και από την κυβέρνηση. Οι δεσμοφύλακες των SS ήταν κτηνώδεις και σαδιστές. Η αρχική ιδέα της χρησιμοποίησης ανθρώπων στο Νταχάου ήταν του Erich Hippke, μεγάλου χειρούργου της Luftwaffe.
Από τον Μάρτιο μέχρι τον Αύγουστο του 1942 έγιναν εκτεταμένα πειράματα στο Νταχάου, προκειμένου να γίνει εκτίμηση του ορίου της ανθρώπινης αντοχής, σε μεγάλο υψόμετρο. Τα πειράματα αυτά έγιναν προς όφελος της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας. Έλαβαν χώρα σε ένα θάλαμο με χαμηλή πίεση μέσα στο οποίο μπορεί να εξομοιωθεί υψόμετρο άνω των 68.000 ποδιών. Αυτοί στους οποίους θα γινόταν το πείραμα τοποθετήθηκαν μέσα στον θάλαμο όπου το υψόμετρο αυξήθηκε, με αποτέλεσμα να πεθάνουν πολλοί αιχμάλωτοι, ενώ οι επιζώντες υπέφεραν από σοβαρούς τραυματισμούς. Ο Anton Pacholegg, ο οποίος μεταφέρθηκε στο Νταχάου το 1942 έκανε ως αυτόπτης μάρτυρας την δική του εκτίμηση για το τυπικό τεστ πίεσης: «Η Luftwaffe παρέδωσε έναν θάλαμο αρχικά σταθερής θερμοκρασίας ο οποίος ήταν κατασκευασμένος από ξύλο και μέταλλο. Η πίεση του αέρα μέσα στον θάλαμο είτε αυξανόταν, είτε μειωνόταν. Μπορούσες να παρατηρείς μέσω ενός μικρού παραθύρου την αντίδραση αυτού στον οποίο γινόταν το πείραμα στο εσωτερικό του θαλάμου. Ο σκοπός της έρευνας ήταν να δοκιμαστεί η ανθρώπινη ενέργεια και η ικανότητα του ατόμου να λαμβάνει μεγάλες ποσότητες καθαρού οξυγόνου και έπειτα η αντίδραση του ατόμου στην σταδιακή μείωση του οξυγόνου. Εγώ προσωπικά μέσω του παραθύρου παρατήρησης του θαλάμου, έχω δει έναν φυλακισμένο στο εσωτερικό θαλάμου με αέρα χαμηλής πίεσης, ο οποίος θα έμενε εκεί μέχρι να σπάσουν τα πνευμόνια του. Μερικά πειράματα προκάλεσαν στους άνδρες τόσο μεγάλη πίεση στο κεφάλι που έβγαλαν τα μαλλιά τους στην προσπάθεια να απαλλαχθούν από την πίεση. Έσκιζαν τα κεφάλια τους και το πρόσωπο τους με τα δάχτυλα και τα νύχια τους, σε μια προσπάθεια να σακατέψουν τον εαυτό τους, βρισκόμενοι σε κατάσταση πραγματικής τρέλας. Χτυπούσαν γροθιές στο τοίχο. Χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο και ούρλιαζαν στην προσπάθεια τους να απαλλαχθούν από την αφόρητη πίεση που ασκούνταν στο τύμπανο του αυτιού τους. Αυτά τα περιστατικά των θαλάμων με αέριο υπερβολικά χαμηλής πίεσης συνήθως είχαν ως κατάληξη τον θάνατο». Ένας πρώην φυλακισμένος καταθέτει: «Το πείραμα τις περισσότερες φορές ήταν σίγουρο ότι θα καταλήξει σε θάνατο αφού χρησιμοποιούνταν ως μέσο για εκτελέσεις ρουτίνας παρά για πειραματικούς σκοπούς». Το λιγότερο 200 αιχμάλωτοι γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα πεθάνουν σε αυτά τα πειράματα.
Οι γιατροί που συμπεριλαμβάνονταν άμεσα στην έρευνα κατείχαν πολύ υψηλές θέσεις: Ο Karl Brandt ήταν ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ. Ο Oskar Schroeder ήταν ο προϊστάμενος των Ιατρικών Υπηρεσιών στη Luftwaffe. Ο Karl Gebhard ήταν χειρούργος-προϊστάμενος των ιατρών των SS και της αστυνομίας και πρόεδρος του γερμανικού Ερυθρού Σταυρού. Ο Joachim Mrugowsky ήταν προϊστάμενος στο Ίδρυμα Υγιεινής των SS της Waffen. Ο Helmut Poppendick ήταν ανώτερος συνταγματάρχης των SS και προϊστάμενος του προσωπικών υπαλλήλων των γιατρών των SS και της αστυνομίας. Τέλος, ο Siegfried Ruff ήταν διευθυντής του ιατρικού τμήματος της αεροπορίας.
Ο πρώτος άνθρωπος πειραματόζωο ήταν ένας τριαντάρης, υγιής Εβραίος. Ο Himmler προσκάλεσε 40 ανώτατους υπαλλήλους της Luftwaffe για να παρακολουθήσουν ταινία με έναν φυλακισμένο να ξεψυχάει μέσα σε θάλαμο πίεσης. Μετά τα πειράματα σε θαλάμους πίεσης ακολούθησαν τα πειράματα με χαμηλές θερμοκρασίες. Τα πειράματα συνίσταντο στη βύθιση αιχμαλώτων σε παγωμένο νερό ενώ καταγράφονταν η λειτουργία των ζωτικών τους οργάνων. Ο σκοπός ήταν να διαπιστώσουν την αιτία του θανάτου. Η απάντηση ήταν καρδιακή προσβολή.
Ένας αιχμάλωτος περιγράφει την διαδικασία:
«Οι δεξαμενές γέμιζαν με νερό και προσθέτανε πάγο μέχρι η μέτρηση να δείξει 37.4 F (Φαρενάϊτ) και τα πειραματόζωα ήταν είτε ντυμένα με αεροπορική στολή, είτε τοποθετούνταν στην δεξαμενή γυμνοί. Η θερμοκρασία μετριόταν μέσω του πρωκτού και του στομάχου. Η πτώση της θερμοκρασίας του σώματος στους 32 βαθμούς ήταν μια φρικτή εμπειρία γι’ αυτούς στους οποίους γινόταν το πείραμα, που έμεναν αναίσθητοι. Στους 25 βαθμούς ήταν παγωμένοι. Το χειρότερο πείραμα έγινε με δύο αιχμάλωτους πολέμου Ρώσους αξιωματικούς. Αρχικά τοποθετήθηκαν στην δεξαμενή γυμνοί. Καθώς η ώρα περνούσε κι ενώ μέσα σε χρόνο 60 λεπτών κατάφερναν να παγώσουν τα σώματα, αυτοί οι δύο Ρώσοι είχαν ακόμα τις αισθήσεις τους μετά από δύο ώρες. Μετά την τρίτη ώρα είπε ο ένας Ρώσος στον άλλον: «Σύντροφε πες στον αξιωματικό να μας πυροβολήσει» και ο άλλος απάντησε: «Μην περιμένεις οίκτο απ’ αυτό το φασιστικό σκυλί». Έπειτα έσφιξε ο ένας το χέρι του άλλου και είπανε αντίο. Το πείραμα έληξε μετά από 5 ώρες, το λιγότερο, οπότε και επήλθε ο θάνατός τους.
Παρόμοια πειράματα έγιναν και στο Νταχάου. Σε μία περίπτωση ο άνθρωπος στον οποίο γινόταν το πείραμα αφέθηκε όλη την νύχτα έξω πάνω σε ένα φορείο, σε συνθήκες ψύχους. Αφού τυλίχθηκε με ένα λινό σεντόνι έριξαν επάνω στο σώμα του κουβάδες με παγωμένο νερό για πάνω από μία ώρα. Στα επόμενα πειράματα οι άνθρωποι έμεναν έξω σε συνθήκες παγετού για ώρες. Ο Himmler έδωσε την άδεια να μεταφερθούν τα πειράματα και στο Άουσβιτς, διότι πίστευε ότι εκεί μπορούσαν να γίνουν με μεγαλύτερη μυστικότητα αφού οι άνθρωποι στους οποίους γίνονταν το πείραμα έβγαζαν φοβερές κραυγές όλη τη νύχτα καθώς πάγωναν. Ο σωματικός πόνος από το πάγωμα ήταν φρικτός. Οι άνθρωποι πέθαιναν από πόνους, καρδιακή προσβολή, πνευμονικό οίδημα, ενώ τα χέρια και τα πόδια γίνονταν άσπρα από τον παγετό».
Όσο η κατάσταση έδειχνε πως η Γερμανία θα έχανε τον πόλεμο, οι γιατροί της αεροπορίας προσπαθούσαν όλο και περισσότερο να μην φαίνονται τα ονόματα τους στα αρχεία του Himmler, λόγω του φόβου μελλοντικών επιπτώσεων.

Η κυριαρχία παραμένει ίδια σ’ όλες τις εποχές, το μόνο που αλλάζει είναι οι εκφάνσεις της
Οι ναζί γιατροί οι οποίοι έκαναν πειράματα στους αιχμαλώτους των στρατοπέδων συγκέντρωσης κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οδηγήθηκαν σε δίκη για ανθρωποκτονία στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Οι κατηγορούμενοι ήταν μορφωμένοι, εκπαιδευμένοι γιατροί που δεν σκότωναν από οργή και έχθρα, αλλά δημιούργησαν την επιστήμη της θανάτωσης.
Η ειρωνεία είναι ότι το 1933, οι ναζί ψήφισαν νόμο για την προστασία των ζώων. Ο νόμος σκόπευε στην παρεμπόδιση της βαρβαρότητας και της αδιαφορίας προς τα ζώα, ως μια από τις σημαντικότερες ηθικές αξίες του ανθρώπου. Τα πειράματα με ζώα ήταν αδιανόητα, αλλά τα πειράματα σε ανθρώπους ήταν αποδεκτά. Τα θύματα των εγκλημάτων των γιατρών ανέρχονται σε χιλιάδες.
To 1953 ενώ η CIA στις ΗΠΑ διεξήγαγε ακόμα πειράματα ελέγχου του μυαλού και αλλαγής συμπεριφοράς σε ανθρώπους, παρά την θέληση τους, υπεγράφη ο Κώδικας της Νυρεμβέργης . Η αναγκαιότητα του κώδικα αυτού γεννήθηκε από την τέφρα του πολέμου και τις κακουχίες των ανθρώπων. Το έγγραφο περιλάμβανε μια επίσημη υπόσχεση να μην ανεχτούν ποτέ ξανά τέτοια ανθρώπινη θηριωδία. Ο Κώδικας περιλαμβάνει τρεις θεμελιώδης αρχές:

1. Αυτοί που θα υφίστανται κάθε πείραμα πρέπει να είναι εθελοντές, οι οποίοι γνωρίζουν λεπτομερώς το σκοπό και τους κινδύνους του πειράματος. Πρέπει να είναι ελεύθεροι να αποφασίσουν αν θα δώσουν συγκατάθεση και η συγκατάθεση θα πρέπει να δίνεται χωρίς πίεση. Επίσης, πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παρατήσουν το πείραμα οποιαδήποτε στιγμή θελήσουν.
2. Τα πειράματα πρέπει να έχουν πιθανότητες να αποφέρουν γνώση που θα είναι χρήσιμη για όλους και να μην μπορεί να αποκτηθεί με άλλο τρόπο εκτός του πειράματος.
3. Τα πειράματα πρέπει να γίνονται από τους πιο άξιους γιατρούς, με μεγάλη σύνεση.

Τα πειράματα που έγιναν από τους ναζί γιατρούς της αεροπορίας δεν χαρακτηρίζονται από καμιά από τις παραπάνω αρχές. Η πλειοψηφία των αιχμαλώτων στο Νταχάου γνώριζαν ότι τα πειράματα στον θάλαμο πίεσης ήταν θανατηφόρα. Εξ αρχής, ο έλεγχος των πειραμάτων ήταν κυρίως στα χέρια των SS που αργότερα καταδικάστηκαν από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης ως εγκληματικός οργανισμός.
Παρά τις συνταρακτικές εμπειρίες που υπήρξαν από τη δίκη της Νυρεμβέργης και τα στρατόπεδα θανάτου, η CIA, το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ και η Χημική Εταιρεία του Αμερικανικού Στρατού (U.S Army Chemical Corps) είχαν ομάδες – στόχους για τα πειράματα της, οι οποίες ήταν ανίκανες να αντισταθούν όπως: φυλακισμένους, ψυχικά ασθενείς, ξένους, άτομα εθνικών μειονοτήτων, άτομα με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, ασθενείς που επρόκειτο να πεθάνουν, παιδιά, προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και αιχμαλώτους πολέμου. Αυτοί καταπάτησαν τον Κώδικα της Νυρεμβέργης επιχορηγώντας και διενεργώντας πειράματα σε πολίτες χωρίς την συγκατάθεσή τους. Η CIA ξεκίνησε το ερευνητικό της έργο πάνω στον έλεγχο του εγκεφάλου το 1953, τον ίδιο χρόνο που οι Η.Π.Α υπέγραψαν τον Κώδικα της Νυρεμβέργης και δεσμεύτηκαν στην παγκόσμια κοινότητα των εθνών να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και να απαγορεύουν τα πειράματα πάνω σε πληθυσμούς αιχμαλώτων, αν δεν υπάρχει πλήρης και χωρίς άσκηση πίεσης για συγκατάθεση από τη μεριά τους. Ο Dr. Cameron που εργαζόταν για την CIA ήταν ένας από τους χειρότερους πολέμιους του Κώδικα. Επίσης ήταν μέλος του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, πράγμα το οποίο είναι τεκμηριωμένο. Το έτος 1973 ένα τριμελές δικαστήριο του Michigan αποφάνθηκε ότι η πειραματική ψυχοχειρουργική, η οποία είναι αμετάτρεπτη και παρεισφρητική, συχνά οδηγεί σε στόμωση των συναισθημάτων, άμβλυνση της μνήμης, μείωση του θυμικού και περιορισμό της ικανότητας δημιουργίας νέων ιδεών. Η δυναμική της στο να προκαλεί πλήγμα στην δημιουργικότητα του ατόμου, είναι σπουδαία και μπορεί να καταπατήσει το δικαίωμα του ατόμου, να είναι ελεύθερο από κάθε παρεμβολή στην νοητική του επεξεργασία.
«Το ενδιαφέρον του κράτους στην πρακτική άσκηση της ψυχοχειρουργικής και την νόμιμη ικανότητα των ακουσίως εγκλείστων ψυχικά ασθενών να δίνουν την συγκατάθεση τους, πρέπει να αναχθεί στην Πρώτη Τροπολογία (του αμερικανικού συντάγματος), προστατεύοντας έτσι την δημιουργία και την ελεύθερη ροή ιδεών από την αθέμιτη παρεμβολή στην νοητική διαδικασία».
Παραθέτοντας τον Κώδικα της Νυρεμβέργης, το δικαστήριο ανέφερε ότι «αυτή καθαυτή η φύση της φυλάκισης μειώνει την ικανότητα των υποκειμένων να δώσουν την συγκατάθεση τους για άσκηση της ψυχοχειρουργικής».Το 1973, η Κοινοπολιτεία της Μασαχουσέτης θεσμοθέτησε κανονισμούς σύμφωνα με τους οποίους απαιτούνταν γραπτή συγκατάβαση από τους εθελοντές – ασθενείς πριν από την εφαρμογή θεραπείας με ηλεκτροσόκ.
Ο γερουσιαστής της επιτροπής του Sam Ervin διέταξε να σταματήσουν τα πειράματα της CIA, αλλά δεν τον υπάκουσαν. Από την άλλη, σύμφωνα με το περιοδικό ιατρικής, «New England Journal of Medicine», οι διατάξεις σχετικά με την συγκατάθεση «δεν είναι τίποτα παραπάνω από την εκπόνηση μιας τυπικής διαδικασίας».
Το δικαστήριο της Νυρεμβέργης έφερε στο φως το γεγονός ότι μεγάλος αριθμός από τις σεβάσμιες προσωπικότητες στον ιατρικό χώρο συμπεριλαμβάνονταν στο τεράστιας έκτασης εγκληματικό δίκτυο των SS. Μόνο 23 χρεώθηκαν με εγκληματική δραστηριότητα σε αυτή την περιοχή, παρά την εμπλοκή εκατοντάδων ατόμων του ιατρικού προσωπικού. Οι κατηγορούμενοι χρεώθηκαν με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Κατηγορήθηκαν για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση πειραμάτων σε ανθρώπους χωρίς την συγκατάθεση τους, με αιμοβόρο και βάρβαρο τρόπο, όπως σοβαρούς βασανισμούς και εκ προθέσεως δολοφονίες, με πλήρη επίγνωση της βαρύτητας των πράξεων τους. Μόνο 7 από τους κατηγορούμενους καταδικάστηκαν σε κρεμάλα και θανατική ποινή, ενώ οι υπόλοιποι καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Πέντε γιατροί που έλαβαν μέρος στα πειράματα δεν δικάστηκαν. Ο Ernest Grawitz αυτοκτόνησε, ο Carl Clauberg δικάστηκε στην Σοβιετική Ένωση, ο Josef Mengele δραπέτευσε στην Νότια Αμερική και συνελήφθη αργότερα από ισραηλινούς πράκτορες, ο Horst Schumann εξαφανίστηκε και ο Siegmund Rascher εκτελέστηκε από τον Himmler.
Στα πειράματα έλαβαν μέρος 200 γερμανοί γιατροί. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν φίλοι με τις ΗΠΑ πριν τον πόλεμο και παρά τα απάνθρωπα πειράματα που έκαναν, οι ΗΠΑ έκαναν προσπάθειες να ξαναφτιάξουν την σχέση τους μετά τον πόλεμο. Η γνώση που είχαν αποκτήσει οι Γερμανοί για τα όρια της ανθρώπινης ζωής και την αποδοτικότητα των βασανισμών θεωρήθηκαν ως μεγάλο κέρδος από τους Αμερικανούς και τους Ρώσους, ως «λάφυρο πολέμου». Οι Αμερικάνοι εντόπισαν τον Dr. Stughold, γιατρό της πολεμικής αεροπορίας, που είχε υπό την εποπτεία του τα πειράματα του Νταχάου. Με πλήρη γνώση ότι τα πειράματα διεξήχθηκαν πάνω σε αιχμαλώτους, οι ΗΠΑ ξαναπήραν τους γιατρούς για να δουλέψουν γι’ αυτούς. Ο Dwight D. Eisenhower (Ντουάϊτ Άϊζενχάουερ) έδωσε την προσωπική του άδεια για εκμετάλλευση της δουλειάς και των ερευνών των ναζί που έγιναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μέσα σε μερικές εβδομάδες με διαταγή του Eisenhower πολλοί από τους διαβόητους γιατρούς εργάζονταν πια για τον στρατό των ΗΠΑ στη Heidelberg. Ομάδες των ενόπλων δυνάμεων κινήθηκαν γρήγορα ψάχνοντας στην Ευρώπη για πειραματικές επιστημονικές συσκευές όπως θαλάμους πίεσης, συμπιεστές, G-force μηχανές, τεράστιες φυγόκεντρες και ηλεκτρονικά μικροσκόπια. Οι γιατροί αυτοί γευμάτιζαν και πίνανε κρασί με τους Αμερικανούς τη στιγμή που οι περισσότεροι Γερμανοί μετά τον πόλεμο πέθαιναν από την πείνα. Τους Γερμανούς γιατρούς τους πήραν οι ΗΠΑ για να εργαστούν σε ερευνητικό πρόγραμμα. Όλοι αυτοί οι γιατροί είχαν εξαιρεθεί από τις ποινές που τους επιβλήθηκαν για εγκλήματα πολέμου. Οι εισαγγελείς της Νυρεμβέργης σοκαρίστηκαν από το γεγονός ότι οι αρχές των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τους γιατρούς αυτούς παραβλέποντας το εγκληματικό παρελθόν τους.
Υπό την καθοδήγηση του Stughold άλλοι 34 γιατροί σύναψαν συμβόλαιο για το ερευνητικό πρόγραμμα και μεταφέρθηκαν στην αεροπορική βάση Randolph στο San Antonio, του Τέξας.
Η έγκριση για να κρύβονται αυτοί οι ναζιστές γιατροί δόθηκε από την Ένωση των Αρχηγών των Επιτελείων. Με όλη την ξεδιαντροπιά που χαρακτήριζε την κορυφή της στρατιωτικής μηχανής, δήλωσαν ότι εύχονται να εκμεταλλευτούν αυτά τα σπάνια μυαλά. Ειρωνεία ή κάτι πιο σημαντικό; Θα χρησιμοποιούσαν τους ναζί γιατρούς για να αναπτύσσουν μεθόδους ανακρίσεως των Γερμανών αιχμαλώτων πολέμου.
Όταν άρχισε να αναπτύσσεται ο «ψυχρός πόλεμος» μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών, μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο, οι ΗΠΑ εισήγαγαν 1.000 ναζί γιατρούς.
Το 1969 οι Αμερικάνοι προσεδαφίστηκαν στο φεγγάρι. Την πίτα μοιράστηκαν δύο ομάδες γιατρών στο κέντρο ελέγχου. Η πρώτη είναι η ομάδα πυραύλου από το Peenemunde της Γερμανίας, υπό την καθοδήγηση του Werner von Braun. Η συγκεκριμένη ομάδα τελειοποίησε το V-2s το οποίο δημιουργήθηκε από 20.000 σκλάβους – εργάτες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Dora, οι οποίοι δούλεψαν μέχρι θανάτου. Η δεύτερη ομάδα ήταν οι γιατροί του διαστήματος με καθοδηγητή τον 71 ετών Dr. Hubertus Strughold, ο οποίος ήταν πρωτοπόρος στο Πειραματικό Μπλοκ Νο5 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου και υπεύθυνος για τον βασανισμό και θάνατο εκατοντάδων αιχμαλώτων. Οι θάλαμοι των βασανιστηρίων που χρησιμοποιηθήκαν από τους ναζί, για να προκαλέσουν αργό θάνατο στους φυλακισμένους, αποτέλεσαν το δοκιμαστικό υπόβαθρο για την συσκευή που προστάτευσε τον Neil Armstrong, από πιθανό τραυματισμό, έλλειψη οξυγόνου και την ατμοσφαιρική πίεση, όταν περπάτησε στο φεγγάρι.

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 47 Φεβρουάριος 2006

TO TEΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

αναδημοσίευση από εδώ:

http://hypnovatis.blogspot.de/2015/08/to-te.html#more

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Πολίτες”, αρ. 19 (Οκτώβριος 2010) και αρ. 20 (Νοέμβριος 2010) Γιώργος Ν. Οικονόμου
Δρ Φιλοσοφίας
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
«Kαι τα οράματα σαν παροράματα»
Tάκης Παυλοστάθης

I

Ενώ η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ξέσπασε το 2008, η κρίση της Αριστεράς είναι πολύ παλαιότερη, ήδη από την δεκαετία του ’50. Στην Ελλάδα η κρίση αυτή αρχίζει επισήμως από το 1944 με τα Δεκεμβριανά και συνεχίζεται αμείωτη μέχρι σήμερα, αλλάζοντας μορφές και σχήματα. Αν και ορισμένα τμήματά της συνειδητοποιούν την κρίση αυτή εν τούτοις δεν θέτουν το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Παραμένουν εγκλωβισμένα σε πεπαλαιωμένες ιδεολογίες που αποδείχθηκαν ψευδαισθήσεις και την οδήγησαν σε αδιέξοδα και καταστρεπτικά αποτελέσματα. Μετά, και με αφορμή, την παγκόσμια οικονομική κρίση που διέρχεται ο δυτικός κόσμος, οι ιδεολογίες αυτές επανέρχονται και σήμερα σε ορισμένους χώρους της Αριστεράς, και έχουν ως βάση κυρίως τις ιδέες του μαρξισμού, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και μιας νεφελώδους ιδέας περί κατακτήσεως της εξουσίας.
      Μάλιστα μιντιακοί διανοούμενοι, τους οποίους προβάλλει η Αριστερά, όπως ο Α. Βadiou, πρώην μαοϊκός και υποστηρικτής του αιμοσταγούς καθεστώτος Πολ Ποτ στην Καμπότζη, και ο S. Zizek, λακανικός θαυμαστής της «επαναστατικής τρομοκρατίας» του Ροβεσπιέρου και του Λένιν, κηρύσσουν ότι «ο κομμουνισμός είναι μια αιώνια ιδέα». Αλλά ο κομμουνισμός δεν είναι αιώνια ιδέα, γεννήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα και πέθανε στη Ρωσσία το 1917, με τον σφετερισμό της εξουσίας των σοβιέτ από τον Λένιν και τους μπολσεβίκους – τους μετέπειτα κομμουνιστές. Οι τόποι στους οποίους μπορεί να διαπιστωθεί ο θάνατός του είναι αρκετοί: Κίνα, B. Κορέα, Κούβα, κυρίως Βιετνάμ, Καμπότζη, , Αλβανία, οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, στις οποίες εξέπνευσε και τυπικώς το 1989. Στην Ελλάδα η ιδέα του κομμουνισμού εξέπνευσε πιο νωρίς, το 1949.
Η αποτυχία της Αριστεράς και η συνακόλουθη κρίση της οφείλονται σε ένα σύνολο αντιλήψεων και νοοτροπιών, η εκκόλαψη των οποίων έγινε στον 19ο αιώνα, και έχουν τις ρίζες τους στην ίδια τη θεωρία του Μαρξ. Μεταξύ τών λανθασμένων αντιλήψεων είναι η πίστη ότι μόνη της η Αριστερά θα πραγματοποιήσει την αλλαγή του κοινωνικού καθεστώτος, χωρίς τη συμμετοχή της κοινωνίας τόσο στην προετοιμασία της αλλαγής όσο και στην μετέπειτα πορεία του καθεστώτος – δηλαδή η επιμονή της και η εμμονή της στη βίαιη κατάληψη της εξουσίας από μια «πρωτοπόρα» μειοψηφία πάση θυσία με κάθε μέσον, με όπλα, με εμφύλιο ή με πραξικόπημα. Επίσης, σημαντικός αρνητικός παράγοντας υπήρξε ο δογματισμός που στηρίζεται στην ψευδαίσθηση της σωστής θεωρίας, του μαρξισμού-λενινισμού. Επί πλέον, η κατάργηση κάθε αντιπολίτευσης και γενικώς κάθε διαφορετικής γνώμης – στις χώρες όπου επεκράτησε -, η απουσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών ελευθεριών με κορύφωμα την τερατώδη περίοδο του σταλινισμού με τις εκκαθαριστικές «δίκες της Μόσχας», με τα στρατόπεδα εξορίας (Γκουλάγκ), τις φυλακίσεις, με τα βασανιστήρια, τα ψυχιατρεία, τις δολοφονίες.
Η πολύμορφη και πολυδιασπασμένη ελληνική Αριστερά δεν εννοεί να δεχθεί τον θάνατο του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού. Χρησιμοποιεί επί πλέον τον ακατάλληλο και παραπλανητικό όρο «υπαρκτός σοσιαλισμός», ενώ ο σωστός θα ήταν «υπαρκτός σταλινισμός» ή «υπαρκτός ολοκληρωτισμός». Δεν εννοεί να καταλάβει και δεν θέλει να θρηνήσει τον θάνατο του πατέρα και να ενηλικιωθεί. Έχει αγκιστρωθεί με θρησκευτικό ζήλο σε μία ιδέα και πορεύεται στον ήδη σηματοδοτημένο αδιέξοδο δρόμο. Φυσικά το τέλος του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού καθώς και το τέλος της παραδοσιακής Αριστεράς δεν σημαίνουν το τέλος της ιστορίας. Απλώς σημαίνουν την παραδοχή ότι μία εποχή πέρασε ανεπιστρεπτί και μία άλλη έχει αρχίσει.
Όμως η Αριστερά φαίνεται ανίκανη να παραδεχθεί ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Να παραδεχθεί την αποτυχία της, την αποτυχία των ιδεολογημάτων και τακτικών που πίστεψε ότι ήταν η σωτήρια οδός της απελευθέρωσης. Να παραδεχθεί ότι δεν υπάρχουν μοναδικές αλήθειες και αλάνθαστες θεωρίες περιβεβλημένες τον χιτώνα της επιστήμης, δεν υπάρχει «επιστημονικός σοσιαλισμός ή κομμουνισμός», δεν υπάρχουν αλάνθαστοι οδηγοί φιλόσοφοι, οικονομολόγοι ή ινστρούκτορες, δεν υπάρχουν θέσφατα και ιερά κείμενα, δεν υπάρχουν αδήριτοι νόμοι της ιστορίας και της κοινωνίας που οδηγούν στην αταξική κοινωνία, δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει το αλάνθαστο πρωτοποριακό λενινιστικό κόμμα που θα ηγηθεί κάποιας «προλεταριακής» ή «λαϊκής» επανάστασης. Να παραδεχθεί κυρίως ότι δημιουργοί και φορείς των δημοκρατικών αλλαγών στην Ιστορία είναι οι άνθρωποι και η κοινωνία ως σύνολο, και όχι μειοψηφίες, κόμματα ή ιστορικές νομοτέλειες και οικονομικές αναγκαιότητες.
Να παραδεχθεί, τέλος, ότι ο εμφύλιος και η ήττα της στην Ελλάδα, αποτέλεσμα του ζαχαριαδισμού και του σταλινισμού του ΚΚΕ, σηματοδότησαν την αρχή μεγάλων δεινών για τους αριστερούς αλλά και την ελληνική κοινωνία. Το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου δείχνει με εκπληκτικό τρόπο την ολέθρια και άνευ νοήματος πορεία της ελληνικής Αριστεράς. Η διαπίστωση αυτή δεν απαλλάσσει ούτε αποενοχοποιεί την άλλη πλευρά και τις δικές της τεράστιες ευθύνες. Ούτε επίσης αγνοεί τους αγώνες των αριστερών και τις απάνθρωπες ταλαιπωρίες και μακροχρόνιες διώξεις τους. Θέλει απλώς να υπενθυμίσει και να τονίσει ότι οι πληγές του φοβερότερου γεγονότος της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, του εμφυλίου πολέμου 1944-45 και 1946-49, δεν έχουν κλείσει ακόμη και συνεπώς τα συνθήματα υπέρ του κομμουνισμού, από ορισμένες πλευρές, είναι, στην κυριολεξία, εκτός τόπου και χρόνου.

 

      II

Είναι λοιπόν απογοητευτικό το γεγονός ότι σήμερα στις πρωτοβουλίες που οργανώνονται από χώρους της Αριστεράς, σε δύσκολες εποχές κρίσεως και βαρβαρότητας του «Μνημονίου», δεν ξεκαθαρίζονται ορισμένα βασικά στοιχεία, όπως λ.χ. ποιο είναι το εύρος της Αριστεράς: ποιους περιλαμβάνει, ποιες οργανώσεις και ποια κόμματα, ποιες αρχές και αντιλήψεις. Δεν είναι σαφές αν αποκλείονται ιδέες και πρακτικές που αμαύρωσαν και ακύρωσαν τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες οδηγώντας τους σε αδιέξοδο. Συγκεκριμένα δεν είναι σαφές αν διαχωρίζονται οι πρωτοβουλίες αυτές από το ΚΚΕ και τις αριστερίστικες οργανώσεις που επικαλούνται αφ’ενός τον Στάλιν, τον Μάο και τον Κάστρο ως σημαντικούς ηγέτες με θετικό πρόσημο και αφ’ ετέρου θέτουν ως απώτερο στόχο τον κομμουνισμό. Από τη στιγμή που δεν γίνονται αυτοί οι διαχωρισμοί, ακυρώνεται οποιαδήποτε καλή πρόθεση των πρωτοβουλιών αυτών, αποδυναμώνεται το εγχείρημα, και επί πλέον εξωραΐζονται το ΚΚΕ και τα σταλινικά γκρουπούσκουλα.
Δεν είναι δυνατόν να ανοίξουν προοπτικές για το μέλλον με ιδέες και σύμβολα του αρνητικού παρελθόντος που θυμίζουν τις μελανότερες σελίδες της ανελευθερίας, της μονολιθικότητας, του δογματισμού και του αντιανθρωπισμού. Στο πλαίσιο αυτό είναι λανθασμένο και απροσανατολιστικό το σύνθημα, που προβάλλει ο χώρος του ΣΥΝ, «Ενότητα της Αριστεράς», στην οποία περιλαμβάνει και το ΚΚΕ. Όμως αυτό σνομπάρει επιδεικτικώς τον ΣΥΝ και την «ενότητα». δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η μόνη συνεργασία την οποία έχει κάνει το ΚΚΕ είναι με πρόσωπα οπαδούς του λαϊκισμού, του εθνικισμού, του χριστιανισμού και του …Παναθηναϊκού.
Ίσως η επιμονή στην «ενότητα» εκ μέρους ΣΥΝ να οφείλεται στο γεγονός ότι αρκετά ηγετικά στελέχη και μέλη του προέρχονται από τον χώρο του ΚΚΕ και δεν εννοούν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο. Θα πρέπει να σημειωθεί το ανησυχητικό φαινόμενο ότι ουδείς από τους πρώην Κνίτες και προσχωρήσαντες στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει τη δημόσια αυτοκριτική του. Απλώς έφυγαν από ένα κόμμα και προσχώρησαν σε ένα άλλο, σαν να έφυγαν από ένα κατάστημα και πήγαν σε ένα άλλο. Αυτό που ενδιαφέρει την ευρύτερη κοινότητα στις περιπτώσεις αυτές είναι οι πολιτικοί λόγοι της αποχώρησης, που αφορούν στον τρόπο λειτουργίας του κόμματος, στις θέσεις του, στον αυταρχισμό του εκφρασμένο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις κ.λπ. Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι καθόλου τυχαίο που δύο από τους πρώην προέδρους του ΣΥΝ προσεχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ, ο τρίτος έγινε πρόεδρος του Παναθηναϊκού, ο τέταρτος βρίσκεται σε αντίθεση με τον νυν και οραματίζεται ένα νέο ΕΑΜ, και ο νυν εκθειάζει τον Μάο και τον κομμουνισμό. Όλα αυτά και άλλα πολλά είναι ενδείξεις μεγάλης συγχύσεως, ασαφούς στίγματος και ελλείψεως εναλλακτικών προτάσεων για το μέλλον.
Είναι επίσης απογοητευτικό το γεγονός ότι σε κείμενο πρωτοβουλίας κατά του «Μνημονίου» τίθεται ως στρατηγικός στόχος η «υπέρβαση του καπιταλισμού» και ο σοσιαλισμός: «η δομική κρίση του καπιταλισμού θέτει επί τάπητος τον στρατηγικό στόχο της σοσιαλιστικής εναλλακτικής». Εδώ η αριστερή φαντασίωση επανεμφανίζεται και προκαθορίζει εξ ορισμού και ασυζητητί τον στόχο. Ουδείς εξηγεί τι σημαίνει σοσιαλισμός σήμερα στον 21ο αιώνα. θεωρείται δεδομένος και γνωστός, αξίωμα αναμφισβήτητο. Βεβαίως δεν αναμένονται καλλιγραφίες από το σταλινικό ΚΚΕ, που επαγγέλλεται και αυτό τον σοσιαλισμό, αλλά ορισμένες πτυχές της Αριστεράς θα μπορούσαν να επιδείξουν περισσότερη σαφήνεια, ευθύνη και διερώτηση.
Ποιος θέτει λοιπόν τον στόχο αυτόν του σοσιαλισμού; Ασφαλώς οι άνθρωποι που πήραν αυτή την πρωτοβουλία και έγραψαν αυτό το κείμενο και ορισμένοι άλλοι που θα συμφωνήσουν. Γιατί όμως η «δομική κρίση του καπιταλισμού» δεν θέτει και κάποιον άλλο στόχο; Αυτό δεν το εξηγούν, αλλά είναι προφανές ότι αυτοί οι ίδιοι αποφάσισαν αυτόν τον στόχο και θέλουν να τον επιβάλλουν ως αντικειμενικό και μοναδικό, ως ιστορική αναγκαιότητα. Ιδού μία από τις καταγωγικές αδυναμίες της Αριστεράς: τα αξιώματα, τα δόγματα, τα δεδομένα χωρίς αναζήτηση και προβληματισμό, χωρίς επιχειρήματα, πειστικές αναλύσεις και στοχαστικές προσαρμογές. Έτσι όμως Αριστερά οδηγείται σε θεωρητική οκνηρία και πνευματικό εφησυχασμό, τα οποία νομίζει ότι αναπληρώνει με τη σοσιαλιστική ή την αντικαπιταλιστική συνθηματολογία, με το λαϊκισμό, την άκριτη υιοθέτηση οποιουδήποτε αιτήματος οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας και τον αντικυβερνητικό ακτιβισμό. Το «Μνημόνιο» ή το σεσηπός πολιτικό καθεστώς δεν θα καταρρεύσουν με πορείες, συνθήματα, πλακάτ και εκτονωτικούς περιπάτους στους δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Κατά συνέπεια οι πρωτοβουλίες που διέπονται από αυτή τη λογική οδηγούνται σε αδιέξοδο, δεν έχουν δυναμική και προοπτικές, δεν βλέπουν στο μέλλον, αλλά στο παρελθόν. (Συζήτηση για τα ζητήματα αυτά υπάρχει επίσης στο Γ. Ν. Οικονόμου, Από την κρίση του κοινοβουλευτισμού στη δημοκρατία, εκδ. Παπαζήση, 2009).

     III

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά δεν σημαίνουν τίποτε άλλο παρά την άγνοια και την απεμπόληση εκ μέρους της Αριστεράς κάθε τι δημοκρατικού, την ολοσχερή απουσία της δημοκρατίας από τους χώρους της. Η Αριστερά στο σύνολό της έχει διαταραγμένη σχέση με τη δημοκρατία. Εδώ βρίσκεται η εστία της αποτυχίας της και της κρίσης, που εκδηλώνονται με την εκκωφαντική απουσία μίας νέας φυσιογνωμίας, ενός νέου στόχου και προγράμματος, και κυρίως μιας άλλης νοοτροπίας και αντιλήψεως. Φαίνεται ότι είναι αδύνατο για την Αριστερά να συνάψει σχέσεις με τη δημοκρατία, διότι δεν την διδάχθηκε ποτέ, δεν την γνωρίζει και ούτε εκδηλώνει διάθεση να την γνωρίσει.
Με τον όρο δημοκρατία δεν εννοώ το σημερινό αντιπροσωπευτικό πολίτευμα των δυτικών χωρών που ονομάζεται «αντιπροσωπευτική ή κοινοβουλευτική δημοκρατία», το οποίο και η ίδια η Αριστερά αποκαλεί με τους ίδιους όρους ή με τον όρο «αστική δημοκρατία». Όμως το κοινοβουλευτικό πολίτευμα δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία, είναι καθαρή ολιγαρχία. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης το αποκάλεσε φιλελεύθερη ολιγαρχία. Πράγματι, οι ολίγοι των κομμάτων λαμβάνουν τις αποφάσεις, θεσπίζουν τους νόμους και ασκούν κάθε είδος ρητής εξουσίας χωρίς κανένα έλεγχο. Επί πλέον η πολιτική ολιγαρχία αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των ολίγων οικονομικώς ισχυρών, όπως έδειξε η πρόσφατη οικονομική κρίση – και όχι των πολλών, όπως συνήθως διακηρύσσεται.

Οι πολλοί δεν συμμετείχαν ποτέ και ούτε συμμετέχουν σε καμία απόφαση και σε καμία εξουσία. απλώς ψηφίζουν κάθε τέσσερα έτη το κόμμα το οποίο αποφασίζει και νομοθετεί ερήμην τους, ενώ αυτοί υπακούουν και εκτελούν.
Με τον όρο δημοκρατία, εννοώ την άμεση δημοκρατία, το πολίτευμα που αναδύθηκε στην Αθήνα στο τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα και εξελίχθηκε κατά τον 5ο και 4ο αιώνα. Τα βασικά χαρακτηριστικά του ήταν η άμεση συμμετοχή όλων των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στη δικαστική εξουσία και στον ουσιαστικό και ενδελεχή έλεγχο κάθε εξουσίας. Όλοι οι πολίτες ασκούσαν την εξουσία υπό όλες τις μορφές της (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική) άμεσα, αυτοπροσώπως, χωρίς δηλαδή αντιπροσώπους και κόμματα. Είναι το μόνο πολίτευμα στο οποίο υπήρξε πραγματική κυριαρχία των πολιτών, και δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ονομάζεται καταχρηστικώς «λαϊκή κυριαρχία» στα σημερινά πολιτεύματα. Το δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι μόνο θεσμοί, διαδικασίες και νόμοι. προϋποθέτει δημοκρατική κοινωνία και δημοκρατικά άτομα. Χρειάζεται ο τύπος του πολιτικού ανθρώπου που ασχολείται με πάθος και εγρήγορση με τα κοινά, με τις κοινές υποθέσεις και δεν τις αναθέτει σε «αντιπροσώπους», κόμματα και ιδεολογίες. (Για περισσότερα βλ. σχετικά έργα του Κ. Καστοριάδη και Γ. Ν. Οικονόμου, Η άμεση δημοκρατία και η κριτική του Αριστοτέλη, εκδ. Παπαζήση, 2007).
Φυσικά δεν πιστεύω ότι το πολίτευμα αυτό πρέπει να χρησιμεύσει ως μοντέλο για εφαρμογή στις σημερινές συνθήκες, αλλά νομίζω ότι οι ιδέες, οι αντιλήψεις και οι πρακτικές του μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν αφετηρία για στοχασμό και πράξη. Μετά την αποτυχία όλων των άλλων πρακτικών είναι η μόνη λύση. Εάν ένα μελλοντικό κίνημα αλλαγής δεν έχει ως μέσον και ως στόχο την άμεση συμμετοχή όλων των ανθρώπων, την αυτοκυβέρνηση, την αυτονομία, είναι εξ ορισμού αποτυχημένο. Γι’ αυτόν τον λόγο απέτυχαν οικτρώς τα σοσιαλιστικά και τα κομμουνιστικά καθεστώτα, γι’ αυτόν τον λόγο απέτυχε κάθε είδους Αριστερά: το κόμμα και η γραφειοκρατία είναι εχθροί της δημοκρατίας.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι όλες σχεδόν οι γνήσιες εξεγέρσεις και επαναστάσεις που έγιναν στην Ιστορία κατά της καθεστηκυίας τάξεως στηρίχθηκαν στην άμεση συμμετοχή των ανθρώπων, στον αυτοκαθορισμό και την αυτοοργάνωσή τους: συνελεύσεις πολιτών στην αμερικανική επανάσταση του 1776, sections de Paris στην γαλλική επανάσταση του 1789, η κομμούνα του 1871 στο Παρίσι, τα σοβιέτ του 1905 και 1917 στη Ρωσία – πριν τα εξουδετερώσουν οι μπολσεβίκοι και ο Λένιν -, η ουγγρική εξέγερση το 1956, τα κινήματα αμφισβήτησης σε όλο τον κόσμο της δεκαετίας του ’60 και κυρίως ο Μάης του ’68 στη Γαλλία, το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα της περιόδου 1972-73 με κορύφωση την εξέγερση και την κατάληψη του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο 1973 στην Αθήνα. Το γεγονός ότι εκεί όπου ορισμένες από αυτές τις εξεγέρσεις επεκράτησαν και δεν ευοδώθηκαν, οφείλεται και στο ότι επενέβησαν κόμματα και ομάδες που κατάφεραν να σφετερισθούν την εξουσία των πολλών, να ποδηγετήσουν τη βούλησή τους και να επιβάλουν, με βία και τρομοκρατία, την κομματική γραφειοκρατία και δικτατορία, την οποία ονόμασαν σοσιαλισμό, κομμουνισμό ή λαϊκή δημοκρατία.
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, όπως και αρκετοί άλλοι, άσκησε δριμεία κριτική στα καθεστώτα αυτά, στην ιδεολογία τους, τον λενινισμό, αλλά και τον μαρξισμό. Έδειξε ήδη από τη δεκαετία του ’50 το άτοπο του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Αποτελεί συνεπώς ένδειξη συγχύσεως και αποπροσανατολισμού το γεγονός ότι τα περισσότερα κόμματα και οργανώσεις (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ποικίλες αριστερές εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις) δηλώνουν υπέρμαχοι του σοσιαλισμού και, οι περισσότεροι, του κοινοβουλευτισμού, δηλαδή καθεστώτων εχθρικών προς την (άμεση) δημοκρατία, ενώ ουδείς κάνει λόγο γι’ αυτήν. Παρουσιάζεται δηλαδή το παράδοξο γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων, εκτός της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, να είναι υπέρ του «σοσιαλισμού», αλλά ο «σοσιαλισμός» να μην προσεγγίζεται ούτε σπιθαμή. Αυτή η κατάσταση ενώ θα έπρεπε να είναι αιτία προβληματισμού, εν τούτοις ουδόλως απασχολεί τα στελέχη και τους διανοουμένους της Αριστεράς.
Το διακύβευμα λοιπόν του μέλλοντος δεν είναι ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός, αλλά η άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στον ουσιαστικό και ενδελεχή έλεγχο κάθε ρητής εξουσίας. Χωρίς αλλαγή πλεύσεως και ενσωμάτωση της (άμεσης) δημοκρατίας στα αιτήματα, στους στόχους, στην όλη οργάνωση και αντίληψη, οποιοδήποτε κίνημα είναι καταδικασμένο στην αποτυχία. Για να επιτευχθεί όμως η αλλαγή αυτή πρέπει να γίνει απεγκλωβισμός, απεξάρτηση και ανεξαρτησία από κάθε είδους Αριστερά, η οποία, δέσμια ξεθυμασμένων ιδεολογημάτων και πρακτικών, είναι μοιραίο να επαναλαμβάνει φαύλους κύκλους και σισύφειες προσπάθειες, να εγκλωβίζεται σε ομφαλοσκοπήσεις και εσωστρέφειες, να εξαντλείται σε προσωπικά συμφέροντα, κομματικά και βουλευτικά οφίτσια, σε ανελέητες «σφαγές» για την εξουσία – όπως γίνεται δηλαδή εδώ και ένα αιώνα. Οι αδυναμίες αυτές, και άλλες πολλές, αποτελούν άλλωστε και μία από τις αιτίες που ο κόσμος, παρά την πρωτοφανή σημερινή γενική κρίση, δεν την ακολουθεί. Ακόμη μία φορά η Αριστερά αποδεικνύεται εντελώς γυμνή και ανίκανη να εμπνεύσει, όχι μόνο όραμα, αλλά και κάποια σημαντική απάντηση στην μεγάλη οπισθοδρόμηση που διέρχεται η κοινωνία. Σε τελική ανάλυση η γενικευμένη κρίση που μαστίζει τον κόσμο, και όλως ιδιαιτέρως την Ελλάδα, αναδεικνύει και την οργανωτική, θεωρητική, πολιτική – δηλαδή την υπαρξιακή – κρίση και ένδεια της Αριστεράς.
Αυτό όμως σημαίνει το τέλος της Αριστεράς, όλων των τάσεων και ρευμάτων – το τέλος μιας αντίληψης για την πολιτική και την κοινωνική αλλαγή που εκ των πραγμάτων είναι αναποτελεσματική και αντιδημοκρατική. Ακόμη και ο ίδιος όρος «Αριστερά» είναι παρωχημένος, προβληματικός, και επί πλέον ανασχετικός παράγοντας στο δρόμο προς αναζήτηση μιας άλλης δημιουργικής αντίληψης. Οι σημερινές συνθήκες χρειάζονται άλλη νοοτροπία, απαιτούν άλλο τρόπο ύπαρξης, σκέψης και δράσης, άλλες ιδέες και πρακτικές, που θα εμπνέονται και θα εκκινούν από την αυτοδιεύθυνση και τον αυτοπροσδιορισμό, θα προσανατολίζονται και θα καταλήγουν στην αυτοσυγκρότηση και την αυτοοργάνωση, θα έχουν ως μέσο και ως σκοπό την αυτοκυβέρνηση, την (άμεση) δημοκρατία. Αυτόν τον προσανατολισμό δεν μπορεί να τον προσφέρει η παραδοσιακή Αριστερά λόγω της φύσεώς της και της ιστορίας της, λόγω της αντιθέσεώς της προς τον αντιγραφειοκρατικό και άμεσο χαρακτήρα της δημοκρατίας, λόγω του ότι βρίσκεται σε αγεφύρωτη αντίθεση με την αυτοκυβέρνηση των ανθρώπων. Ο δημοκρατικός δρόμος διέρχεται λοιπόν έξω από τους χώρους της Αριστεράς και εναντίον της, την αμφισβητεί στα βασικά ιδεολογικά, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά της, την καθιστά άχρηστη και περιττή. Ως εκ τούτου το δημοκρατικό κίνημα θα την βρει απέναντί του, και ιδίως την σταλινική, η οποία, όπως κάθε εξουσία, δεν θα εγκαταλείψει αμαχητί.

  Από εδώ: http://oikonomouyorgos.blogspot.gr

anhsyxia.wordpress.com

Το "σχέδιο Σόιμπλε"

Όταν κάποιος αρέσκεται να εκφέρει άποψη για το σχέδιο της Γερμανίας, θα πρέπει να έχει κατά νου το γερμανικό μοντέλο οικονομίας.
Προφανώς και η γερμανική οικονομία είναι βαρύτατα εξαγωγική οπότε και επιδιώκει να διαμορφώνει συνθήκες που ευνοούν αυτό ακριβώς: Τις εξαγωγές της.
Ας παραμετροποιήσουμε τις συνθήκες εκείνες που επηρεάζουν τις γερμανικές εξαγωγές:
Α) Η αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω: Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιτρέπουν στο μεγάλο κεφάλαιο να οργιάζει με την παράλληλη αποδόμηση του κράτους πρόνοιας σε πολλές χώρες έχουν περιορίσει την καταναλωτική ισχύ των μαζών στο δυτικό κόσμο. Οι πολύ πλούσιοι γίνονται ακόμη πλουσιότεροι, κάποιοι πλούσιοι πολύ πλούσιοι και κάποιοι άλλοι μεσαίοι, όλο και περισσότερο μεσαίοι γίνονται φτωχοί και όλοι και περισσότερο φτωχοί άποροι. Η φοβερή άνθηση του εμπορίου των ειδών υπερπολυτελείας δεν μπορεί να αναπληρώσει την γενική απώλεια της καταναλωτικής ισχύος των πληθυσμών.
Ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις στέργουν για να ανατρέψουν τις συνθήκες αναδιανομής πλούτου προς τα πάνω
Β) Αποεπένδυση: Η μεγάλη απώλεια ελέγχου στον ιδιωτικό πλούτο που έφερε ο νεοφιλελευθερισμός έστρεψε τα μεγάλα κεφάλαια στις νέες μορφές καζινοκαπιταλισμού που έχουν σχεδόν μηδενικά οφέλη για την πραγματική οικονομία: Όταν κάποιος μπορούσε και δυστυχώς ακόμη μπορεί να διπλασιάσει σχεδόν στιγμιαία κεφάλαια επενδύοντας σε τοξικά προϊόντα ή σε στοιχηματικού τύπου διακυμάνσεις οικονομικών μεγεθών τα οποία μπορεί ο ίδιος και οι «συνεπενδυτές» του να επηρεάσουν, η επένδυση οι παραγωγικές επενδύσεις δεν μοιάζουν και τόσο ελκυστικές.
Ελάχιστες πολιτικές δυνάμεις στρέφονται κατά του καζινοκαπιταλισμού που θρέφει την αποεπένδυση.
Η αποεπένδυση ωφελεί την αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω ενώ παράγει καταστροφικά φαινόμενα για τις εθνικές και τοπικές οικονομίες: Λιγότερες επενδύσεις, λιγότερες δουλειές, περισσότερη ανεργία και λιγότεροι πόροι για να επενδυθούν από τα κράτη.
Όταν δε τα κράτη έχουν να εξυπηρετήσουν παράλληλα και δυσανάλογα χρέη, είναι πλέον αναγκασμένα να ξεπουλήσουν όλες τις υποδομές τους. Σε περιβάλλον αποεπένδυσης όμως η πώληση της δημόσιας περιουσίας και υποδομών γίνεται με όρους περισσότερο παραχώρησης, ούτε καν «πώλησης», πόσο μάλλον αξιοποίησης ή συνεκμετάλλευσης.
Γ) Οι νομισματικές ισοτιμίες: Η νομισματική σταθερότητα είναι σημαντική καθώς ελκύει μεγαλύτερο όγκο συναλλαγών στο σταθερό νόμισμα.
Για εξαγωγικές δυνάμεις όμως που δεν έχουν άμεσα ζητήματα χρέους, η σταθερότητα ενός νομίσματος καλό είναι να βρίσκεται στο κάτω άκρο των διακυμάνσεων. Ένα φθηνότερο ευρώ π.χ κάνει τα γερμανικά προϊόντα περισσότερο ανταγωνιστικά.
Η μεσογειακή κρίση κρατάει το ευρώ στα χαμηλά όρια των διακυμάνσεων του. Έξοδος από το ευρώ των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα σε ένα σκληρό ευρώ, ένα ευρωμάρκο μετά από μια μεταβατική περίοδο αβέβαιου και φθηνού ευρώ.
Ας αρχίσουμε να συνδυάζουμε όλα τα παραπάνω.
Τυχούσες πρώην χώρες της ευρωζώνης δε θα μπορούν εύκολα να αγοράσουν γερμανικά προϊόντα με τα υποτιμημένα νέα εθνικά τους νομίσματα. Θα είναι υποχρεωμένες, αν θέλουν να επιβιώσουν, να ξαναδημιουργήσουν παραγωγική βάση.
Αυτό σε συνδυασμό με την ανατίμηση του ευρωμάρκου, θα μειώσει δραματικά τις γερμανικές εξαγωγές προς αυτές.
Αυτό λοιπόν που περιγράφεται από τα παπαγαλάκια της δεξιάς και αριστεράς πλέον ως «σχέδιο Σόιμπλε» είναι ουσιαστικά μια έσχατη καταφυγή της Γερμανίας σε περίπτωση μερικής αποδόμησης της Ευρωζώνης. Είναι το plan C της γερμανικής οικονομίας, ούτε καν το plan B. Η Γερμανία όφειλε να το έχει, το είχε και της φάνηκε και εξαιρετικά χρήσιμο.
Δεδομένης της ευρωεξάρτησης πολλών χωρών της Ευρώπης, ο Σόιμπλε εκβίαζε με το plan C του άλλες κυβερνήσεις, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι ίδιες με τίποτε δε θα ρίσκαραν νέα εθνικά νομίσματα. Ο Σόιμπλε χρησιμοποίησε το Plan C απέναντι σε άβουλους πολιτικούς για να περνάει το plan A του, την γερμανική Ευρώπη.
Αυτός είναι άλλωστε που ο Σόιμπλε και το μεγαλύτερο κομμάτι της γερμανικής πολιτικής σκηνής φανήκαν ικανοποιημένοι από την υπογραφή τρίτου μνημονίου, ενός μνημονίου πλέον γερμανικού.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν στο plan A του γερμανικού ιμπεριαλισμού:
Οι εξαγωγικές προοπτικές της Γερμανίας δεν είναι ευοίωνες για τρεις λόγους: Ένας είναι ότι έχει φτωχοποιήσει τους παλιούς καλούς πελάτες της του Ευρωπαϊκού Νότου. Ο άλλος είναι ότι ο Ουκρανικός εμφύλιος για τον οποίο ευθύνεται ο γερμανικός μεγαλοιεδεατισμός μαζί με τα αμερικανικά γεωστρατηγικά δόγματα, έχουν περιορίσει τις μέχρι και πρόσφατα πολύ καλές Γερμανορωσικές εμπορικές σχέσεις.
Έτσι η Γερμανία έστρεψε εύλογα το βλέμμα της στις τεράστιες ασιατικές αγορές στις οποίες θα επιθυμούσε σφόδρα να αποκτήσει μεγαλύτερη διείσδυση καθώς οι ευρωπαϊκές της εξαγωγικές προοπτικές δε δείχνουν τόσο καλές όσο κατά το παρελθόν.
Η Κινέζικη κυβέρνηση, με την πρόσφατη υποτίμηση του κινεζικού νομίσματος έβαλε κάποιο φρένο στις εξαγωγικές φιλοδοξίες της Δύσης, για αυτό άλλωστε και η κίνηση αυτή καταδικάστηκε ως «νομισματικός πόλεμος» από το δυτικό κόσμο.
Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή κρίση έχει κάνει την Γερμανία κατά εκατοντάδες δις πλουσιότερη καθώς οι πανικόβλητοι καταθέτες έσπευσαν να εξασφαλίσουν τις καταθέσεις τους σε γερμανικές τράπεζες με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, παρέχοντας άφθονα κεφάλαια στη Γερμανία σχεδόν τσάμπα.
Πως μπορεί λοιπόν η Γερμανία να διατηρήσει την «εξωστρέφεια» της;
Ας δούμε το παράδειγμα της Ελλάδας: δύο μνημόνια με τα γνωστά επακόλουθα τους όχι μόνο δεν έφεραν σοβαρές επενδύσεις όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον αποεπένδυσης σε συνδυασμό πάντα με τις ελληνικές δομικές στρεβλώσεις αλλά και έδιωξαν μαζικά υφιστάμενες ενώ ακόμη περισσότερες χαθήκαν.
Με τη Γερμανία να έχει φτιάξει το δικό της ΔΝΤ, τον ESM στον οποίο πλέον υπαγόμαστε και με το ρόλο του ΔΝΤ στην ευρωπαϊκή κρίση να έχει υποβαθμιστεί, οι Γερμανοί πλέον είναι έτοιμοι να τοποθετηθούν σε πραγματικές θέσεις της ελληνικής οικονομίας την οποία θα συνεχίζουν να συρρικνώνουν μέχρι να έχουν αγοράσει ότι αυτοί κρίνουν ως μελλοντικά κερδοφόρο.
Υπολογίζουμε πρόχειρα ότι αυτή η διαδικασία θα διαρκέσει περίπου μια τριετία. Όταν συμβεί αυτό, οι Γερμανοί θα χαλαρώσουν τη θηλιά χρέους και θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν τα μακροοικονομικά της χώρας για να αυξήσουν τη δική τους κερδοφορία αλλά και την καταναλωτική ισχύ της χώρας και άρα και τις εξαγωγές τους.
Αν αυτό το επιτύχουν, θα έχουν ισχυρότατο επιχείρημα για να το επαναλάβουν και σε άλλες προβληματικές ευρωπαϊκές χώρες, καθώς οι κρίσεις της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλλίας και της Ιρλανδίας δεν έχουν ξεπεραστεί απλά έχουν «κατασταλεί» προσωρινά.
Η Γαλλία είναι ο τελικός στόχος του Γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι Γάλλοι σκίστηκαν για να υπογράψουμε συμφωνία. Δεν πάλεψαν για μια καλή συμφωνία: πάλεψαν για όποια συμφωνία γιατί το grexit θα σήμαινε για τις τράπεζες τους απώλειες πολλών δις από τα δάνεια προς την Ελλάδα και θα τους έφερνε πιο κοντά στα σαγόνια της Γερμανίας. Με το μνημόνιο 3, η Γαλλία δεν έσωσε την Ελλάδα για να σωθεί η ΕΕ. Θυσίασε την Ελλάδα για να σωθεί η ίδια προσωρινά από το γερμανικό ιμπεριαλισμό.
Να σημειωθεί πως η Γερμανία είναι σε μεγάλο βαθμό κρατίστικη. Το νεοφιλελευθερισμό τον χρησιμοποιεί όπως τον χρησιμοποιούσε παλιότερη η Αμερική, σαν όπλο ιμπεριαλιστής επιβολής.
Από τις ιδρυτικές άλλωστε πράξεις του μνημονίου 3 ήταν η εξαγορά 14 αεροδρομίων της Ελλάδας από την ημικρατική Fraport.
Όταν ολοκληρωθεί το ευρύτερο γερμανικό σχέδιο, υπολογίζουμε σε μια δεκαετία από τώρα, με τους Γερμανούς να έχουν τοποθετηθεί σε σημαντικές θέσεις σε πολλές προβληματικές χώρες, τότε θα έρθει «η ευρωπαϊκή ανάπτυξη», μαζί μάλλον και με τις TTIP, τις διατλαντικές συμφωνίες εμπορίου που διακαώς επιθυμεί η Αμερική, κάτι που μαζί με τον ESM θα κεφαλοκλειδώσει όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις των προβληματικών χωρών.
Αυτό είναι το «σχέδιο Σόιμπλε». Ότι δεν κατάφεραν οι Γερμανοί με τα όπλα, να το κάνουν με την οικονομία.
Οι γερμανικές επενδύσεις στη Μεσόγειο, θα οδηγήσουν πλέον τους Γερμανούς στην ανάγκη να εκφράσουν και γεωπολιτικές επιδιώξεις.
Τι θα κάνουν όμως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι Αμερικανοί;
Η πρώην αμερικάνικη αυτοκρατορία είχε επιρροή σε πέντε ηπείρους. Και έχει πλέον, λόγο κακής στόχευσης, χάσει μεγάλο κομμάτι της και στις πέντε ηπείρους.
Όταν έχει χάσει εδώ και καιρό και κάτω από τη μύτη της πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής χωρίς μάλιστα αυτές οι χώρες να έχουν κάποια άλλη μεγάλη δύναμη να στραφούν, η απώλεια επιρροής τους στην Ευρώπη του ισχυρού Γερμανικού πόλου δεν είναι διόλου απίθανη.
Για όσους τους έχει διαφύγει, η Γερμανία επανενώθηκε το 1990. Λίγα χρόνια μετά ξεκινά το εγχείρημα της Γερμανικής Ευρώπης σημαντικό προστάδιο της οποίας υπήρξε η Γερμανική κυβέρνηση Σημίτη το 1996.
Η κυβέρνηση Σημίτη υπάρχει υπογείως μέχρι τις μέρες μας καθώς άνθρωποι του στελεχώνουν σημαντικά πόστα της διοίκησης σε όλες τις επόμενες κυβερνήσεις.
Οι Γερμανοί δεν ήθελαν μια νέα Κυβέρνηση Σημίτη στα χρόνια του μνημονίου καθώς αυτή έχει ταυτιστεί και δικαίως με το Ζόφο ενώ δε θα ήθελαν να φθαρεί μια «δική τους κυβέρνηση». Με την εξαίρεση τον Γιωργάκη Παπανδρέου που ήταν άνθρωπος των αμερικανών, μια εξαίρεση αναπάντεχα ευχάριστη για τους Γερμανούς καθώς έφερε την τόσο χρήσιμη για τις γερμανικές φιλοδοξίες ευρωπαϊκή κρίση, οι επόμενες κυβερνήσεις παρότι είχαν τα απαραίτητα ποσοστά σημιτισμού, δεν ήταν αμιγώς γερμανικές, δεν είχαν φτιαχτεί από το γερμανικό παράγοντα. Απλά σερνόμενοι και στα τέσσερα ενέδωσαν σε αυτόν.
Ικανοποιημένη λοιπόν βλέπει η Γερμανία, το ελληνικό πολιτικό σύστημα, παραδομένο σε αυτούς, να φθείρεται με ταχύτητες που ζει μεγαλώνει και πεθαίνει μια πυγολαμπίδα.
Η αμιγώς γερμανική κυβέρνηση εκτιμώ ότι θα έρθει στη χώρα στα τέλη της δεκαετίας.
Και θα είναι δεξιά, αφού η ελληνική αριστερά για μια ακόμη φορά έπαιξε το γνωστό της μεταπολιτευτικό ρόλο: να αυτοακυρώνεται, να αυτοαναιρείται, να φθείρεται και να διαφθείρεται και να αναχαιτίζει οτιδήποτε το ριζοσπαστικό θα επιχειρούσε να σπάσει τα δεσμά υποτέλειας της χώρας.
Αυτό είναι λοιπόν το σχέδιο Σόιμπλε.
Δεν έχει καμία σχέση με Λαφαζάνηδες και Στρατούληδες. Και πολύ αμφίβολο είναι οποιοδήποτε κόμμα που προέρχεται από την ελληνική κομματοκρατία, μείζονα ή ελάσσονα, να μπορέσει να το ακυρώσει.
Γιατί οι Γερμανοί πολιτικοί έχουν πάντα κάτι που ελάχιστοι Έλληνες πολιτικοί είχαν ποτέ: Σχέδιο, που δεν σκαρφίστηκαν στο τσακίρ κέφι πανήγυρης ή απλού γλεντιού.


Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com

ΣΤΙΓΜΟΓΡΑΦΙΑ ΠΛΑΝΗΤΗ---ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΤΙΣ ΡΑΓΕΣ--ΣΤΗΝ ΕΙΔΟΜΕΝΗ

Η Rashida--ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ-ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ-ΑΠΟ ΤΟ Αΐν αλ-Αράμπ--ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ---ΕΧΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΤΙΣ ΡΑΓΕΣ- 

 

 REUTERS / Ognen Teofilovski

«Πού να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φτάνουν οι κακοί…»

από τον Ηρακλή Κακαβάνη

«Να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει»(Τ. Λειβαδίτης)

Μα πάνω απ’ όλα η ελπίδα να γίνουν οι λαοί αφέντες στον τόπο τους, να ζουν ειρηνικά και αδελφωμένα. Να μην αναγκάζονται να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, διωγμένοι από τη φτώχεια και τους πολέμους.  Χιλιάδες οι νεκροί στα καραβάνια της μεγάλης φυγής, σπαρμένοι στις πεδιάδες και στα βουνά, στις θάλασσες και στα ποτάμια, στα ερημοτόπια και στις ακτές. Ανατριχιαστικά τα νούμερα των νεκρών, μα ποτές μας δε θα μάθουμε πόσοι πραγματικά χάθηκαν (και χάνονται) σε αυτό το ταξίδι της προσφυγιάς. Εκατοντάδες χιλιάδες οι διωγμένοι από τον τόπο τους που προσπαθούν να περάσουν τις πύλες μιας άλλης εκμεταλλευτικής χώρας. Εκατομμύρια οι εξαθλιωμένοι μετανάστες στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποθήκες, πάρκα, πλατείες… Και οι πιο τυχεροί, εύκολα θύματα εκμετάλλευσης  στη νέα πατρίδα. Φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό.

Παρότι προσπαθούν να μας ψεκάσουν με αναισθητικό έτσι που αποξενωθούμε ακόμη και από αυτές τις αρχές του ανθρωπισμού, εμείς επιμένουμε. Τους συμπαραστεκόμαστε, και θα μοιραστούμε και το λίγο φαγητό που έχουμε, θα κάνουμε χώρο να χωρέσουνε, θα κάνουμε αλυσίδα να τους προστατεύσουμε, θα απαιτήσουμε τη λήψη κάθε μέτρου που θα τους προστατεύει και την κατάργηση κάθε αντιμεταναστευτικής πρόβλεψης. Μα δε θα μείνουμε σε αυτά. Ετσι τιμούμε την ανθρωπιά μας και τον πολιτισμό μας, μα δε δικαιώνουμε την ύπαρξή μας. Δεν ανταποκρινόμαστε  στην ευθύνη να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου.

Πρέπει να απαλείψουμε την αίτια. Εκεί είναι η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα έχει τις πηγές για να ζήσει. Εμάς που είμαστε στο πλευρό εκείνων που χρειάζονται πατρίδα. Και τότε μόνο θα γίνει πραγματικότητα, όταν θα γίνει υπόθεση δική μας. Όχι γιατί φοβούμαστε (δικαίως) μη βρεθούμε και εμείς στη θέση τους. Μα γιατί , πρέπει να το πιστέψουμε, παρότι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ένας κόσμος όπου οι λαοί θα ζουν λεύτεροι, και αδελφωμένοι, ειρηνικά. Δίχως πόλεμο και χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ελπίδα

Υπάρχουν οι πηγές που γεννούν τόσ’ αεράκια
υπάρχουν δάση όπου τ’ αθώα πρωινά ανασαίνουν φίλοι∙
οι πνοές τους φθάνουν ως εμάς και μας γλιτώνουν
φέρνουν μηνύματα της χλόης και του νερού
φέρνουν την ακοή των δένδρων που τα κρατούν απ’ τη μασχάλη
παραμύθια, τα βαριά παπούτσια τους τα λιώνουν
αέρας μπαινοβγαίνει στα ριζά τους
τα κλαδιά τους γέμισαν πανιά,
οι βυθοί της θάλασσας ξυπνούνε μες στα δάση
αλλάζει τάξη ο κόσμος, αγκαλιάζεται σφικτά
χαίρεται η φωνή μας, φίλοι
δικό της το φάρδος τής ημέρας
θάβρει πίστη και θα ζήσει∙
υπάρχουν παντού ο ουρανός και τα παιδιά.
(Πάνος Θασίτης, Από τη συλλογή Πράγματα – 1957)

Πηγή:

http://www.nostimonimar.gr

Η εκτέλεση των δύο θρυλικών αναρχικών Σάκο και Βαντσέτι

Στις 14 Ιουλίου 1921, οι δύο διακεκριμένοι αναρχικοί Ιταλοί μετανάστες στις ΗΠΑ, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, καταδικάζονται σε θάνατο. Έξι χρόνια αργότερα, στις 23 Αυγούστου 1927, ακολουθεί η εκτέλεσή τους. Προηγήθηκε η δολοφονία ενός ταμία και ενός φύλακα εργοστάσιου στη Μασαχουσέτη, για λεία 15,776 δολαρίων, η οποία αποτέλεσε το σημείο έναρξης μιας θρυλικής ιστορίας.

Οι αστυνομικές αρχές, βασισμένες μάλλον σε ενδείξεις παρά σε αποδείξεις, προχώρησαν στη σύλληψη δυο υπόπτων. Ο Nicola Sacco ήταν τσαγκάρης, γεννημένος στην επαρχία Foggia της Ιταλίας, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Ο Bartolomeo Vanzetti, ιχθυοπώλης γεννημένος στη Β. Ιταλία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στην ηλικία των 20. Και οι δυο άντρες έφτασαν στις ΗΠΑ την ίδια χρονιά αλλά πέρασαν 9 χρόνια μέχρι να συναντηθούν.

Αμφότεροι οι άντρες ήταν οπαδοί του Luigi Galleani, ενός Ιταλού αναρχικού που υποστήριζε την επαναστατική βία. Την εποχή εκείνη οι Ιταλοί αναρχικοί βρισκόταν στην κορυφή της λίστας των «επικίνδυνων εχθρών της κυβέρνησης» και είχαν πολλάκις κατηγορηθεί για βομβιστικές επιθέσεις και απόπειρες δολοφονίας. Ο ίδιος ο Galleani απελάθηκε από τις ΗΠΑ στις 24 Ιουνίου του 1919.

Μια αλυσίδα γεγονότων, για τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά ερωτηματικά, οδηγεί την αστυνομία στο να στήσει καρτέρι σε ένα γκαράζ όπου τρεις άντρες θα παραλάμβαναν ένα όχημα, για το οποίο οι αρχές πίστευαν ότι βρισκόταν στον τόπο της δολοφονίας του φύλακα στο έγκλημα στο εργοστάσιο των Slatter and Morrill. Οι δυο από τους τρεις άντρες συλλαμβάνονται ως ύποπτοι: πρόκειται για τους Bartolomeo Vanzetti και Nicola Sacco.

Οι Sacco και Vanzetti κρίνονται ένοχοι, με περιστασιακές ενδείξεις για φόνο και καταδικάζονται σε θάνατο, μετά από μια δίκη επτά εβδομάδων όπου ήταν απροκάλυπτη η εχθρότητα και η μεροληψία των αρχών κατά των αναρχικών μεταναστών, και όπου για κάθε μάρτυρα υπεράσπισης η κατήγορος αρχή παρουσίαζε κάποιον δικό της που κατέρριπτε τα όσα υποστήριζε ο πρώτος. «Αυτός ο άνδρας, (ο Vanzetti) αν και μπορεί να μην διέπραξε το έγκλημα που του αποδίδεται, είναι παρόλα αυτά ένοχος, επειδή είναι εχθρός των θεσμών μας» φέρεται να δήλωσε ο πρόεδρος του δικαστηρίου προς τους ενόρκους κατά τη διάρκεια της δίκης. Όταν οι ένορκοι προφέρουν την ετυμηγορία «Ένοχοι» ο Nicola Sacco κραυγάζει μέσα στην αίθουσα: «Είμαι αθώος!».

Με την έκδοση της απόφασης αρχίζουν διαμαρτυρίες σε εργατικές περιοχές των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής. Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις σημειώνονται στη Γαλλία και την Ιταλία όπου χιλιάδες άνθρωποι γεμίζουν τους δρόμους. Οι διαδηλώσεις ωστόσο παύουν μόλις γίνει αντιληπτό ότι η εκτέλεση των δύο κατηγορουμένων δεν θα γινόταν άμεσα.

Όλο και περισσότερες διαμαρτυρίες αρχίζουν να γίνονται και στις δυο μεριές του Ατλαντικού. Άρθρο της εφημερίδας Frankfurter αναφέρει: «Εκτός της αίθουσας του δικαστηρίου η Κόκκινη υστερία κάνει θραύση: εντός, της επετράπη να κυριαρχήσει». Σωρεία τηλεγραφημάτων και επιστολών φθάνουν στο γραφείο του κυβερνήτη της Μασαχουσέτης από διανοούμενους ακόμα και δεξιών πεποιθήσεων. Ο κυβερνήτης Alvan T. Fuller διορίζει τριμελή επιτροπή για να εξετάσει την υπόθεση αλλά το πόρισμά της, στις 9 Απριλίου 1927, καταδικάζει και πάλι τους δυο άντρες. O ίδιος ο Fuller αρνείται να δείξει επιείκεια και η εκτέλεση των δυο αντρών στην ηλεκτρική καρέκλα μοιάζει αναπόφευκτη.

Οι συνήγοροι κάνουν έκκληση στον κόσμο: «Ελάτε με τρένα και πλοία! Ελάτε με τα πόδια ή με οχήματα! Ελάτε στη Βοστόνη!» ενώ δεκάδες εκκλήσεις στοιβάζονται στο γραφείο του κυβερνήτη. Μια από αυτές φέρει τις υπογραφές 474.842 πολιτών και μια δεύτερη άλλες 153.000. Η υπεράσπιση κάνει ακόμα μια προσπάθεια αναψηλάφησης της δικής με το αιτιολογικό της μεροληψίας του δικαστή, αίτημα που απορρίπτεται. Οι συνήγοροι στρέφονται στο Ανώτατο δικαστήριο μα και πάλι το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό. Μέχρι την παραμονή της εκτέλεσης γίνονται συνεχείς προσπάθειες – αλλά όλα τα αιτήματα απορρίπτονται. Ο νομικός αγώνας έχει λήξει και οι δυο άντρες οδεύουν αμετάκλητα προς την ηλεκτρική καρέκλα.

Μετά από έξι χρόνια σε ξεχωριστές φυλακές οι Sacco και Vanzetti ξανασυναντώνται στη φυλακή της Charlestown, όπου είχε αποφασιστεί να εκτελεστούν. Η πόλη μετατρέπεται σε φρούριο, ενώ οπλοπολυβόλα τοποθετούνται στα τείχη της φυλακής. Στους δρόμους περιπολούν εκατοντάδες άντρες των δυνάμεων ασφαλείας ενώ η Western Union εγκαθιστά 18 νέα τηλεγραφικά καλώδια για να αντεπεξέλθει στην παγκόσμια ζήτηση ειδήσεων για το θέμα. Εβδομήντα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Charlestown και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανακοίνωσαν ότι θα λειτουργήσουν πέραν του ωραρίου τους για να αναμεταδώσουν τις εξελίξεις.

Οι δυο άντρες εκτελέστηκαν τα μεσάνυχτα στην ηλεκτρική καρέκλα. Πρώτος ο Sacco, ο οποίος πριν το ρεύμα διαπεράσει το κορμί του φώναξε «Ζήτω η αναρχία!» και πρόσθεσε πιο ήρεμος «αντίο γυναίκα μου, παιδιά μου και φίλοι μου». Ο Vanzetti δήλωσε πριν τον δέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα «Επιθυμώ να δηλώσω ότι είμαι αθώος. Ποτέ δεν διέπραξα έγκλημα, κάποιες αμαρτίες ναι, αλλά ποτέ έγκλημα. Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα. Είμαι αθώος για όλα τα εγκλήματα, όχι μόνο γι’ αυτό αλλά για όλα. Είμαι ένας αθώος άνθρωπος». Όταν τον έδεναν στην καρέκλα πρόσθεσε «Τώρα επιθυμώ να συγχωρέσω ορισμένους ανθρώπους γι’ αυτό που μου κάνουν». Ο φρουρός έδωσε τα σήμα και το χιλιάδες βολτ διαπέρασαν τον βουρκωμένο Vanzetti τα μεσάνυχτα της 23 Αυγούστου 1927.

Η είδηση της εκτέλεσης έβγαλε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους των έξι ηπείρων. Στη Γενεύη πάνω από 5.000 διαδηλωτές καταστρέφουν οτιδήποτε αμερικανικό βρίσκεται στο δρόμο τους, αυτοκίνητα, καταστήματα, κινηματογράφους που πρόβαλλαν αμερικανικές ταινίες. Στο Παρίσι η αμερικανική πρεσβεία περικυκλώνεται από τανκς προκειμένου να προστατευθεί. Στη Γερμανία ξεσπάνε βίαια επεισόδια με αποτέλεσμα έξι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.

«Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει.

Bartolomeo Vanzetti»

University of Missouri-Kansas School of Law , wikipedia,saccoandvanzetti.org 

πηγή:

tvxs

Τι θα συνέβαινε αν αποκτούσε Τρόικα και η Γερμανία;

ΦΠΑ, κλειστά, επαγγέλματα, ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις. Αυτά που ζητάει η Τρόικα στην Ελλάδα, δεν τα έχει κάνει ούτε η Γερμανία, αναφέρει το Spiegel.

Με ένα απολαυστικό ρεπορτάζ του, το περιοδικό Spiegel τρολάρει ανοιχτά την πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, παρουσιάζοντας αναλυτικά τι θα ζητούσε η τρόικα αν ερχόταν στο Βερολίνο. 

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, οι περισσότερες απαιτήσεις που θα είχε, περιλαμβάνονται... ήδη στο τρίτο ελληνικό πακέτο που συζητείται την Τετάρτη στη Μπουντεσταγκ, αλλά η Γερμανία δεν εφαρμόζει. 

Μεταξύ άλλων, γίνεται αναφορά στα εξής θέματα: 

- Εξίσωση συντελεστών ΦΠΑ: Οι Έλληνες το αποφάσισαν, στη Γερμανία υπάρχει ακόμα μειωμένος ΦΠΑ στα ξενοδοχεία. 

- Άνιση επιβάρυνση φτωχών και πλουσίων: Φτωχοί και μεσαία στρώματα στη Γερμανία πληρώνουν περισσότερα σε σχέση με άλλες βιομηχανικές χώρες, ενώ οι πλούσιοι λιγότερα. 

- Ενίσχυση ανταγωνισμού: Στην Ελλάδα π.χ. απελευθερώνεται η πώληση Μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων, ωστόσο "αν η τρόικα ερχόταν στη Γερμανία, θα διαπίστωνε ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις εμποδίστηκαν από τους Γερμανούς φαρμακοποιούς". 

- Κλειστά επαγγέλματα: Οι Γερμανοί βιοτέχνες αντιδρούν στο άνοιγμα προτάσσοντας την υψηλή ποιότητα προϊόντων και υπηρεσιών, όμως αν υπήρχε τρόικα, "ο Τύπος του εξωτερικού θα έβγαινε με τίτλους: "Οι Γερμανοί υπερασπίζονται ένα μεσαιωνικό σύστημα επαγγελμάτων". 

- Ιδιωτικοποιήσεις: Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η Γερμανία ήδη από τη δεκαετία του '90 προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις βασικών τομέων της οικονομίας (τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία), όμως το Δημόσιο ακόμη κατέχει σημαντικό ποσοστό στις εταιρείες αυτές. Η Τρόικα θα απαιτούσε την πώληση αυτών των ποσοστών. 

- Αεροδρόμια: Την ώρα που η Ελλάδα αποφασίζει την παραχώρηση 14 περιφερειακών αεροδρομίων, στη Γερμανία δεκάδες περιφερειακά αεροδρόμια που φτιάχτηκαν με λεφτά των γερμανών φορολογουμένων παραμένουν αναξιοποίητα, ενώ το περιοδικό φέρνει ως παράδειγμα το αεροδρόμιο του Kassel - Calden, στο οποίο απογειώνονται κατά μέσο όρο 0,86 αεροπλάνα την ημέρα. "Η Τρόικα θα απαιτούσε το κλείσιμό τους".

- Ασφαλιστικό: "Μαζικές διαδηλώσεις θα προκαλούσε η κατάργηση των συντάξεων για τις μητέρες και συνταξιοδότηση στα 63".

- "Την τελική επανάσταση θα προκαλούσε μία συγκεκριμένη απαίτηση της Τρόικας: το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές. Μαγαζάτορες θα έφταναν διαμαρτυρόμενοι μέχρι το ξενοδοχεία της Τρόικας φωνάζοντας "έξω οι κατακτητές". Το περιοδικό σημειώνει ωστόσο ότι "για ιστορικούς λόγους θα αποφεύγονταν πλακάτ όπως στην Ελλάδα με τους αγκυλωτούς σταυρούς".