Το υπερόπλο της Ελλάδας

Λέγεται συχνά ότι ελάχιστοι γνωρίζουν καλύτερα τις γεωστρατηγικές εξελίξεις στις χώρες της βαλκανικής όσο οι Αμερικανοί διπλωμάτες. Όταν λοιπόν ο πρώην πρέσβης στην Αθήνα, Ντάνιελ Σπέκχαρντ, αποφάσισε πριν από μερικές ημέρες να ανοίξει τα χαρτιά του σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην πολιτική επιθεώρηση Harvard Political Review (HPR), όλοι περίμεναν μια αποκαλυπτική ανάλυση για τις ισορροπίες με την Τουρκία, τις νέες σχέσεις με τη Μόσχα ή ακόμη και με το Ισραήλ. Ο Σπέκχαρντ όμως προτίμησε να εστιάσει τα σχόλιά του στο Ευρώ και το περιβόητο πλέον ενδεχόμενο ενός Grexit. «Μου προκαλεί εκνευρισμό και αγωνία το γεγονός ότι μέχρι πολύ πρόσφατα η Ευρώπη δε έδινε σημασία στα γεωστρατηγικά ζητήματα που διακυβεύοται από μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη» δήλωσε ο πρώην εκπρόσωπος της αμερικανικής διπλωματίας στην Ελλάδα. Ο ίδιος έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι λέγοντας «Ευρώπη» εννοούσε τη Γερμανία της Μέρκελ: «Πρόσφατες δηλώσεις από το Βερολίνο αποδεικνύουν ότι ακόμη δεν κατανοούν πλήρως και δεν δίνουν την αρμόζουσα σημασία στις επιπτώσεις που θα υπάρξουν σε επίπεδο γεωστρατηγικών εξελίξεων». Για να μην υπάρξουν παρερμηνείες σε τι ακριβώς αναφερόταν ο πρώην πρέσβης, το HPR έσπευσε να διευκρινίσει ότι σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ η Ελλάδα θα στραφεί αναγκαστικά και προς τη Ρωσία και τότε η Αθήνα μπορεί να μετατραπεί σε σημαντικό βαθμό ρυθμιστής της ενεργειακής αυτονομίας ολόκληρης της Ευρώπης. Το άρθρο έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στις επαφές του Έλληνα υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Παναγιώτη Λαφαζάνη με την ρωσική Gazprom και το ενδεχόμενο να μετατραπεί η Ελλάδα σε ενεργειακό κόμβο για το πέρασμα της ρωσικής ενέργειας προς την Ευρώπη.

«Καθώς όμως η Ευρώπη δεν έβλεπε μέχρι σήμερα το Grexit σαν ένα πραγματικά πιθανό ενδεχόμενο» κατέληγαν οι αναλυτές του HPR «η Ελλάδα δεν κατάφερνε να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά αυτό το όπλο στις διαπραγματεύσεις της με την Ε.Ε».

Παρά το γεγονός ότι ο Σπέκχαρντ και το Harvard Political Review εστίαζαν το ενδιαφέρον τους στην αγορά ενέργειας, φαίνεται ότι είχαν πιάσει το βαθύτερο νόημα των συζητήσεων που διεξάγονται τις τελευταίες εβδομάδες σχετικά με το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Οι σοβαρότεροι αναλυτές συμφωνούν πλέον ότι οι εξελίξεις σε μια χώρας σαν την Ελλάδα, που αντιπροσωπεύει μόλις το 1.8% του ΑΕΠ των χωρών της Ευρωζώνης, δεν είναι πρωτίστως οικονομικές αλλά πολιτικές. «Η Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε» σημείωνε πρόσφατα ο γνωστός επενδυτής Μάρκ Φάμπερ «δεν θέλουν να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα τις χτυπήσουν την πόρτα άλλοι παίχτες, όπως η Ρωσία και Κίνα». Ο ίδιος συμπλήρωνε ότι μπροστά στα μάτια μας «διεξάγεται μια γεωπολιτική σκακιστική παρτίδα… με πολιτικές και όχι τόσο οικονομικές προεκτάσεις». Γνωστός στην αγορά με το ψευδώνυμο Dr Doom (Δρ όλεθρος), ο Φάμπερ είχε την άνεση και το θάρρος να πει ξεκάθαρα αυτό που δεν μπορούσε να διατυπώσει δημοσίως ο Σπέκχαρντ: «Η Ελλάδα έχει μια πολύ ισχυρή διαπραγματευτική θέση» εξηγούσε ο γνωστός επενδυτής για να θέσει αμέσως μετά το ρητορικό ερώτημα: «Και αν δηλαδή αποφασίσουν να μην πληρώσουν τι θα κάνουμε, θα εισβάλλουμε στη χώρα τους και θα τους απαγχονίσουμε έναν προς ένα;»

Την άποψη ότι το Grexit, ως αποτέλεσμα μιας παύσης πληρωμών, αποτελεί ένα πανίσχυρο διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης είχε αναπτύξει με διαφορετικό τρόπο και ο οικονομολόγος Μαρκ Βάισμπροτ από το Κέντρο Οικονομικών και Πολιτικών Ερευνών της Ουάσινγκτον (CERP). Λίγες μόλις ημέρες πριν από τις ελληνικές εκλογές ο Βάισμπροτ είχε υποστηρίξει ότι αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο η Γερμανία φοβάται το ενδεχόμενο ενός Grexit είναι ότι η ελληνική οικονομία «θα ανακάμψει τόσο γρήγορα, ώστε και οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης θα θέλουν να εγκαταλείψουν τη νομισματική ένωση».

Το γεγονός βέβαια ότι ένα πιθανό Grexit σε συνδυασμό με στάση πληρωμών μπορεί να έχει εξαιρετικά θετικές επιπτώσεις για την ελληνική οικονομία δεν μειώνει την ανησυχία των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης της Ευρώπης για τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που μπορεί να προκαλέσει σε άλλες οικονομίες της Ευρωζώνης. Κινούμενο κοντά στα όρια της υστερίας το Bloomberg προειδοποιούσε ότι θα πρόκειται για τη «μεγαλύτερη αθέτηση πληρωμών στην ιστορία του καπιταλισμού». Αναλυτές της Barclays έκαναν τις προηγούμενες ημέρες λόγο για το ενδεχόμενο μετάδοσης σε άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας ενώ ουσιαστικά δήλωναν αδυναμία να προβλέψουν την αλλαγή που θα επέλθει στη λειτουργία των αγορών. Από την πλευρά της η Goldman Sachs σε έκθεσή της εντόπιζε το επόμενο κρούσμα στην οικονομία της Πορτογαλίας.

Ενώ λοιπόν κάθε ψυχρή οικονομική ανάλυση θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι μια οικονομία που δεν ξεπερνά το 2% της ευρωζώνης δεν μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την ευρωπαϊκή οικονομία, στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται πως… η λογική σταματά εκεί που ξεκινούν τα όρια των αγορών. Η δημιουργία κλίματος πανικού σε περίπτωση μιας ελληνικής στάσης πληρωμών και εξόδου από το ενιαίο νόμισμα μπορεί πράγματι να μετατραπεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία καθώς οι αντιδράσεις των αγορών δεν στηρίζονται σε πραγματικά δεδομένα αλλά στο γενικότερο ψυχολογικό κλίμα που θα επικρατήσει. Όπως έχει δείξει άλλωστε η οικονομική ιστορία των τελευταίων αιώνων όταν ένα οικονομικό σύστημα βρίσκεται αντιμέτωπο με δομική κρίση, ακόμη και το πιο ασήμαντο γεγονός μπορεί να επιφέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις.

Αν όμως η Ουάσινγκτον φοβάται ότι το Grexit θα ενισχύσει την επιρροή της Ρωσίας στην Ευρώπη, εάν το Βερολίνο φοβάται ότι ίσως οδηγήσει σε ταχεία ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και έτσι θα αποτελέσει πρότυπο και για άλλες χώρες και εάν οι αγορές φοβούνται ότι θα αποτελέσει τη σπίθα που μπορεί να φέρει την καταστροφή, μήπως η ελληνική κυβέρνηση έχει στα χέρια της ένα υπερόπλο το οποίο μέχρι στιγμής δεν έχει σκεφτεί να χρησιμοποιήσει;

Άρης Χατζηστεφάνου για τα Επίκαιρα

«Καθαρίστριες με μπαλτάδες, χάνιμπαλ με δαμασκηνά ξιφίδια»

Του Απόστολου Λυκεσά στο www.alterthess.gr


Σύμφωνα με τον τηλεοπτικό Σκάι, η γιορτή των καθαριστριών που επιστρέφουν στην εργασία τους ήταν ένα «κυβερνητικό show». Η λέξη «show» καταδεικνύει ότι ήταν κάτι ψεύτικο, στημένο, οργανωμένο έτσι, που καμιά αλήθεια δεν περικλείει. Δεν φτάσανε στο σημείο βέβαια να πούνε στο ρεπορτάζ ότι η κυβέρνηση συγκέντρωσε εκεί με το ζόρι τις καθαρίστριες να πανηγυρίσουν. Αποφύγαμε μάλιστα τα χειρότερα καθώς θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι το σοβιέτ των καθαριστριών υποχρέωσε τους καημένους υπουργούς να προσέλθουν εκόντες άκοντες να γιορτάσουν με το ζόρι. 

Δεν χρειάζεται, θαρρώ, να εξηγήσει κάποιος ότι είχαν κάποιο λόγο να γιορτάσουν οι καθαρίστριες μετά από τέτοιας έντασης αγώνα που κατέληξε στη δικαίωσή τους. Άρα, επιστρέφουμε στο γεγονός ότι η γιορτή τους «αμαυρώθηκε» από την παρουσία υπουργών που έσπευσαν να εκμεταλλευθούν το γεγονός για να κλέψουν λίγη από την δόξα και την χαρά αυτών των γυναικών. Και στο σημείο αυτό όμως δεν μπορεί κανείς να μην σημειώσει ότι αν αυτό συνέβαινε, τότε, θα μπορούσαν με άνεση να τους καταγγείλουν στις κάμερες οι οποίες παραφύλαγαν μπας και σκοντάψει κανένας, για να καταγράψουν οιοδήποτε γεγονός θα κατέστρεφε την συνολική εικόνα. 

Αλλά και οι κάμερες των ιδιωτικών καναλιών δεν βρέθηκαν εκεί γιατί κάποιος τους υποχρέωσε ή τους έδωσε εντολή, σε σχέση μάλιστα με την γιορτή μάλλον ακάλεστα πήγαν και παρά ταύτα δεν εξεδιώχθησαν για όσα βρωμερά και δυσώδη είχαν εκτοξεύσει όλο το προηγούμενο διάστημα για να πλήξουν τις γυναίκες αυτές και να καταστήσουν την απόλυσή τους κάτι σαν λύτρωση για όλο τον ελληνικό λαό. Αν κάποιος δεν είχε λόγο να είναι εκεί ήταν ακριβώς οι κάμερες των καναλιών, η παρουσία των οποίων μετέτρεπε σε σόου την σύναξη. Κι έμοιαζαν με ερωτικό αντίζηλο που παρευρίσκεται στο γάμο αυτού που ποθεί με άλλον, και αφού έχει φάει τα νύχια του από τσατίλα, στο τέλος κουτσομπολεύει ότι δεν του άρεσε η γραβάτα του γαμπρού ή ότι δεν ήταν καλή η ορχήστρα που έπαιζε το βαλς της νύφης.

Αμέσως μετά, στο ίδιο δελτίο ειδήσεων, έγινε αναφορά στην συγκέντρωση εκδήλωση κατά της «Αντιμεταρρύθμισης Μπαλτά». Όπως πληροφορηθήκαμε, για πρώτη φορά συγκεντρώθηκαν «χιλιάδες», σε μια εκδήλωση για παιδεία. Οφείλω να σημειώσω ότι με τόσους δασκάλους τριγύρω, θα ήταν ο κατάλληλος χώρος για να αρχίσουν μαθήματα αριθμητικής αφού, όσο και να προσπαθούσε η κάμερα να πλατειάσει και το μοντάζ να πολλαπλασιάσει τους άρτους, χιλιάδες δεν μετρούσες, κι αν το έκανες θα κοβόσουν. Ένα περίεργο πράγμα ήταν αυτό, και ελπίζω κάποιος από τους λάτρεις της αριστείας για την οποία κόβουν φλέβες, να σπεύσει σήμερα στο κανάλι για τα δέοντα μαθήματα. Ακόμη κι αν νομίζετε ότι εγώ είμαι έμπλεος αρνητικών συναισθημάτων για την μάζωξη και δεν θέλω να δω όσα γίνονται μπροστά μου, σήμερα, στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Καθημερινή αναγράφεται ότι οι παρόντες ήταν 1500. Άριστος στην αριθμητική δεν ήμουν ποτέ, πέρασαν και πολλά χρόνια από τότε αλλά, νομίζω, ότι τους 1500 χιλιάδες δεν τους λες.

Και ήτανε τόσες, λαμπερές και εξέχουσες παρουσίες, χθες στην εκδήλωση, που με την πολυετή τους δράση έχουν σώσει και την χώρα και την παιδεία. Μεταξύ αυτών ο επικεφαλής του «Ποταμιού», κ. Σταύρος Θεοδωράκης τον οποίο ελπίζω ότι κανένας μικρόψυχος δεν θα βάλει στο ίδιο επίπεδο με τους παρακαθήμενους πρώην υπουργούς και υφυπουργούς Παιδείας, Αννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέα Λοβέρδο, Σπύρο Ταλιαδούρο, Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, Βασίλη Κοντογιαννόπουλο οι οποίοι ανήκουν σε θλιβερούς σήμερα πολιτικούς παραποτάμους από τους οποίους Το Ποτάμι ούτε μια στάλα νερό δεν καταδέχεται ακόμη κι όταν περνά από την έρημο. Ήταν επίσης και άλλοι επιφανείς πρώην, ο Συμεών Κεδίκογλου και η Εύη Χριστοφιλοπούλου, αλλά και η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Νίκος Δένδιας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο Θεόδωρος Φορτσάκης, ο Σπύρος Λυκούδης, ο Φίλιππος Σαχινίδης, η Φωτεινή Πιπιλή και η Μαρία Σπυράκη. Κι αν ξεχνώ κανέναν να με συμπαθά ο κ. Βερέμης. 

Και τι δεν είπαν για τον σημερινό υπουργό και τα σχέδια του. Μιλάμε για κριτική σε βάθος: «Grexit στην παιδεία» «Μπαλτάς στην εκπαίδευση», «χασαπομάχαιρα στα πανεπιστήμια», «τσιγκέλια στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση», εκδοροσφαγείο με δυό λόγια το κάνανε αυτοί οι Συριζαίοι, νόμιζα ότι είχαν περάσει μεσάνυχτα και έβλεπα Χάνιμπαλ στο ίδιο κανάλι. 

Αλλά ήταν ρεπορτάζ που μας πληροφορούσε ότι κάθε κουβέντα που έλεγαν οι πανελίστες γινόταν από το κοινό με γνήσιο ενθουσιασμό και θερμά χειροκροτήματα, όχι σαν το άλλο το show με τις καθαρίστριες που τις υποχρέωναν να δείχνουν χαρούμενες και να αγκαλιάζουν υπουργούς με τις ξιφολόγχες στην πλάτη. Ήταν μάλιστα τόσο θερμή η τηλεοπτική μετάδοση και η καταγγελία των ταραχοποιών που έγιναν υπουργοί, που συνεπήρε ακόμη κι εμένα αλλά, στη βιάση μου να στείλω στο πυρ το εξώτερον τους πριονοϋπουργούς, έχασα το θέαμα με τις αγαθές λεύκες που φύτευαν στην εκδήλωση. Δεν παρατήρησα επίσης αν είχε σπόνσορα η μάζωξη και κανένα ιδιωτικό ΙΕΚ σαν εκείνα τα άριστα που εγκαινίαζε ο Αρβανιτόπουλος να το διαφημίσω, μη φανώ μικρόψυχος. Δεν ξέρω επίσης αν σε αντίθεση με τα χοντροκομμένα κοψίματα των Μπαλτάδων επεδεικνυόταν τα αποτελέσματα της δράσης των κομψότατων δαμασκηνών ξιφιδίων που είχαν χρησιμοποιήσει οι προαναφερόμενοι συγκεντρωμένοι για τις σινιέ μπουτίκ κρεάτων με απολυμένους καθηγητές και δέρματα πανεπιστημιακών προϋπολογισμών.

Το συμπέρασμα όμως το έβγαλα χωρίς δυσκολία: τους μπαλτάδες τους πιάνεις με γάντια καθαριστριών ενώ τα δαμασκηνά σπαθιά με μεταξωτά γάντια. Και τα δελτία δεν είναι σπλάτερ, όχι, κωμωδία είναι, με τον Τζίν Γουάιλντερ, όχι στο Φρανκεστάιν Τζούνιορ αλλά στο «Καθαρίστριες με μπαλτάδες, χάνιμπαλ με δαμασκηνά ξιφίδια».

* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00-12:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο apostoloslyk1@gmail.com.

Λίγες σκέψεις για τις Βρετανικές εκλογές

Michail Theodosiadis

Με τη συντριπτική ήττα των Εργατικών και την απόλυτη επικράτηση (με αυτοδυναμία) της σκληρής Βρετανικής δεξιάς του Συντηρητικού Κόμματος, καθώς και τον καταποντισμό των κεντροδεξιών Φιλελεύθερων Δημοκρατών (απώλεια 49 εδρών), κλείνει ο κύκλος των Βρετανικών εκλογών. Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις ήταν η άνοδος του Σκωτσέζικου αποσχιστικού Scottish National Party, που κατέστη απόλυτος νικητής σε ολόκληρη τη Σκωτία, κερδίζοντας 56 από τις 59 τοπικές έδρες συνολικά, καθώς και ο τριπλασιασμός των εκλογικών ποσοστών του λαϊκιστικού δεξιού United Kingdom Independence, το οποίο, βέβαια, λόγο της ιδιαιτερότητας του Βρετανικού εκλογικού συστήματος κατάφερε να κερδίσει μόνο μία έδρα (από τις 650) στο κοινοβούλιο του Westminster. Μικρή άνοδο σημείωσε επίσης και το Κόμμα των Πρασίνων, ενώ το σφόδρα ρατσιστικό British National Party σχεδόν εξαφανίστηκε από τον εκλογικό χάρτη. Τρεις είναι οι βασικοί παράγοντες που τα τελευταία δύο χρόνια επηρέασαν το πολιτικό σκηνικό στη χώρα, οδηγώντας τους ψηφοφόρους σε τούτη την κατεύθυνση: 1) το δημοψήφισμα (που θα λάβει χώρα το 2017) για την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως ανήγγελλαν οι Συντηρητικοί δύο χρόνια πριν, 2) το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Σκωτίας, που παρά την αποτυχία της καμπάνιας του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Σεπτέμβρη, πλέον έχει καταστεί κυρίαρχο θέμα στη δημόσια σφαίρα, με όλο και περισσότερους να στρέφονται υπέρ της ανεξαρτησίας και 3) η αμφιλεγόμενη στάση του ηγέτη των Εργατικών, Ed Milliband, ο οποίος ουδέποτε υπήρξε ξεκάθαρος αν οι πολιτικές που θα ακολουθήσει (όταν έρθει την εξουσία) θα είναι πραγματικά αντίθετες από αυτές των Συντηρητικών, αντιστρέφοντας περικοπές σε κοινωνικά επιδόματα και υπηρεσίες. Όλα αυτά θα συζητηθούν στο άρθρο αυτό, μαζί με το βαθύτερο μήνυμα των ημερών, που δεν είναι άλλο παρά η αποτυχία της αριστεράς να έρθει σ’ επαφή με την εν γένει πραγματικότητα μετασχηματίζοντάς την, όντας εγκλωβισμένη σε ένα ιδεολογικοποιημένο φανταστικό μικρόκοσμο.

Ο Βρετανικός νεοευρωσκεπτικισμός και τα αδιέξοδά του

Το ζήτημα της θέσης του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα ήταν αντικείμενο έντονων συζητήσεων και διαφωνιών. Φυσικά, η Βρετανική αριστερά – είτε πρόκειται για συνδικάτα, ΜΚΟ και πολιτικούς φορείς, είτε για την αριστερή πλατφόρμα των Εργατικών – τις τελευταίες δεκαετίες τάχθηκε ανεπιφύλακτα υπέρ της Ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, σε πλήρη αντίθεση με την άλλοτε ευρωσκεπτικιστική γραμμή του Εργατικού Κόμματος κατά την περίοδο 1960 και 1980, που έβλεπε τις Ευρωπαϊκές νομοθεσίες ως κατεξοχήν εμπόδιο στην υλοποίηση του Κεϋνσιανικού του προγράμματος, ενώ οι Συντηρητικοί, πιστοί στο δόγμα του lessaiz faire,κατείχαν το μονοπώλιο του «φιλοευρωπαϊσμού». Η αλλαγή της στάσης των δύο αυτών αντιμαχόμενων χώρων σηματοδοτεί από τη μια και τη διάβρωση της αριστεράς από το φαντασιακό του φιλελευθερισμού, την αποριζοσπαστικοποίησή της, καθώς και τις εμμονές της με την πολιτική ορθότητα, πάντα στα πλαίσια του «σεβασμού της διαφορετικότητας» που ορίζει η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, ο ευρωσκεπτικισμός, όντας κενό σημαίνον, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης της δεξιάς, και εμποτίζεται με μια ρητορική που ναι μεν εκλαμβάνει ως αφετηρία της υπαρκτά προβλήματα (τα οποία η Βρετανική αριστερά έχει απορρίψει συλλήβδην), παρόλα αυτά παραμένει αμφίσημη, κίβδηλη και βαθύτατα αποπροσανατολιστική.

Αυτή η ρητορική λοιπόν, που έχει ενισχυθεί μέσα στους κύκλους του Συντηρητικού κόμματος (καθώς καλείται να ανταγωνιστεί το UKIP, το μόνο mainstream κόμμα που αυτή τη στιγμή προτάσσει μονομερή έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση), θέτει ως πρωταρχικό της ζήτημα τον περιορισμό των μεταναστών από άλλες χώρες μέλη της Ε.Ε., με στόχο την προστασία της εγχώριας αγοράς εργασίας, πράγμα που η αριστερά αρνείται να συζητήσει, θεωρώντας την θέση αυτή ως κατεξοχήν ρατσιστική (!!!), κάνοντας φυσικά σα να μή θέλει να αναγνωρίσει ότι στο παρελθόν ήταν το ίδιο το Εργατικό κόμμα που μιλούσε για προστατευτική οικονομία, ενάντια στο διακρατικό οικονομικό φιλελευθερισμό. Ενώ, όμως, η δεξιά μιλά για επιστροφή στην εθνική κυριαρχία (η οποία, αναμφισβήτητα, έχει πληγεί από διακρατικές συνθήκες) παράλληλα αρνείται – και δε θέλει, εξάλλου – να δει ότι μια πιθανή αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε. δε θα σηματοδοτούσε αυτόματα και τον «εκδημοκρατισμό» της χώρας, δεδομένου ότι το Βρετανικό αστικό πολιτικό σύστημα δεν έχει ακόμα απαλλαγεί από τις αριστοκρατικές του δομές (υπάρχει ακόμα η Βουλή των Λόρδων, ένα σώμα ισόβιων νομοθετών, που μήτε εκλέγονται από τους πολίτες, μήτε λογοδοτούν – όπως ακριβώς και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών -, πόσο μάλλον η ίδια η βασιλική οικογένεια – που κάθε άλλο παρά «διακοσμητική είναι» όπως λανθασμένα πιστεύει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού – ή το άδικο εκλογικό σύστημα που λειτουργεί ως τροχοπέδη για την είσοδο νέων κομμάτων και σχηματισμών στο κοινοβούλιο. Συνεπώς, ο νεοευρωσκεπτικισμός αυτός δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο παρά μια προσπάθεια να καταστούν αντικείμενο ψηφοθηρικής εκμετάλλευσης υπαρκτά προβλήματα, ενώ πατά πάνω στη διάχυτη ξενοφοβία των ημερών, ενισχύοντας μια υπερδομή τη στιγμή που αμφισβητείται εν μέρει μια άλλη (εν μέρει διότι ούτε το ζήτημα της ευρωλιτότητας τίθεται στο τραπέζι των Συντηρητικών, για τους οποίους το δόγμα των περικοπών είναι raison d’être).

Ο θρίαμβος του SNP και η στάση της Σκωτίας

Αντίθετα με τους Άγγλους, οι Σκωτσέζοι πάντα έβλεπαν τη Βρετανική δεξιά με αποστροφή, κάτι που είναι εμφανές κυρίως εντός της τάξης των υποστηρικτών της καμπάνιας του ΝΑΙ. Οι αποσχιστές όχι μόνο οραματίζονται μια ανεξάρτητη Σκωτία βασισμένοι σε κάποιο βαθιά ριζωμένο φαντασιακό αντιαγγλισμού, αλλά την ίδια στιγμή θεωρούν ότι η αποδέσμευση της χώρας από το Λονδίνο θα μπορούσε να τους γλυτώσει από τη λιτότητα του Cameron (άλλωστε το SNP έχει στραφεί αρκετά προς την κατεύθυνση αυτή), και ταυτόχρονα από τη δυναστεία της βασιλικής αριστοκρατίας. Ωστόσο, όπως ακριβώς και στην περίπτωση των Συντηρητικών/UKIP, η ανεξαρτησία που επιδιώκουν οι Σκωτσέζοι είναι εξίσου a la carte και παραπλανητική, εφόσον δεν ξεκαθαρίζεται επ’ ακριβώς ποιά θα είναι η θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ την ίδια στιγμή η καμπάνια του ΝΑΙ καθίσταται αντικείμενο εκμετάλλευσης ιδεολογικοποιημένων πολιτικών χώρων, όπως φιλελεύθερων κεντροαριστερών (που εγκατέλειψαν τους Εργατικούς λόγω του ότι οι δεύτεροι αρνήθηκαν να στηρίξουν την ανεξαρτησία) ή αριστερών φιλοευρωπαϊκών κομμάτων (της γραμμής ΣΥ.ΡΙΖ.Α/Podemos/Sinn Fein), πολλά από τα οποία έχουν ενταχθεί και ενσωματωθεί στο SNP. Έτσι, σε πολλές από τις συζητήσεις στις σελίδες Κοινωνικής «Δικτύωσης» κυκλοφορεί ευρέως η άποψη ότι ένα νέο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία θα γλυτώσει τη χώρα από τα δεινά που θα μπορούσαν να προκληθούν έπειτα από ένα πιθανό Brexit, καθώς η απαγκίστρωση από το Λονδίνο δίνει αυτόματα τη δυνατότητα της ένταξης της Σκωτίας στην Ε.Ε. και το ευρώ.

Για να τελειώνουμε με τις αριστερές και αναρχικές αυταπάτες

Μπορεί η άνοδος του SNP να είχε ως αποτέλεσμα τον «παραγκωνισμό» των Εργατικών στο βορρά για λόγους που συνδέονται σθεναρά με το Σκωτσέζικο ζήτημα, ωστόσο το γεγονός αυτό δεν αρκεί για να δικαιολογήσει από μόνο του τον θρίαμβο των Συντηρητικών. Σίγουρα μέσα σ’ όλα συνέβαλαν και οι ασάφειες των Εργατικών newspeaks αναφορικά με τις κωλοτούμπες για τις πολιτικές λιτότητας, πράγμα που απογοήτευσε αρκετούς ψηφοφόρους της παλιάς σοσιαλδημοκρατικής γραμμής, καθώς και οι ευφημισμοί σχετικά με την ξεδιάντροπη στήριξη μελών του κόμματος στο WorkFare Programme – βάσει του οποίου όσοι εισπράττουν επίδομα ανεργίας (280£ το μήνα) θα είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται με συνθήκες πλήρους απασχόλησης αμισθί (!!!). Αλλά ούτε και τα παραπάνω μπορούν να δικαιολογήσουν πλήρως την ήττα των Εργατικών, και γιατί έπειτα από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας που έσπρωξε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στην εξαθλίωση, με την περιθωριοποίηση να αυξάνεται και τα περιστατικά αυτοκτονιών να πληθαίνουν, 11,334,520 άνθρωποι (αναμφισβήτητα ένας τεράστιος αριθμός) επέλεξαν και πάλι τον κύριο Cameron. Κάποιοι, φυσικά, θα σπεύσουν να πουν ευθέως ότι τα 11,334,520 δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο των Βρετανών πολιτών, όντας μόλις το 1/6 του συνολικού πληθυσμού, και πως στην ουσία πρόκειται για τους πιό εύπορους πολίτες. Αναμφισβήτητα οι πλούσιες περιοχές του Δυτικού Λονδίνου παρέμειναν «μπλε», ωστόσο αρκετές από τις πιο φτωχές περιφέρειες της κεντρικής Αγγλίας, όπως το Hastings & Rye, τοBlackpool North & Cleveleys, ή το Great Yarmouth, καθώς και περιοχές της φτωχής Ουαλίας επέλεξαν το Συντηρητικό κόμμα αντί για τους Εργατικούς (οι οποίοι διατήρησαν υψηλά ποσοστά μόνο στις μεγαλουπόλεις και σε περιοχές πολυπολιτισμικές, όπως το Hackney του Λονδίνου), ενώ αριστερά σχήματα που συμμετείχαν στις μεγάλες διαδηλώσεις αντιλιτότητας, όπως το Left Unity, ή το TUSC δεν κατάφεραν να συλλέξουν παρά μόνο μερικές χιλιάδες ψήφων.

Με βάση το αριστερό και αναρχικό αφήγημα, είναι προδιαγεγραμμένο ο καταπιεσμένος άνθρωπος, ο εξαθλιωμένος προλετάριος να εξεγερθεί εναντίον των καταπιεστών του, σπάζοντας τις αλυσίδες του και διεκδικώντας την ελευθερία του. Οι Βρετανικές εκλογές έρχονται, όμως, να επιβεβαιώσουν την κατάρρευση αυτού του μύθου που συνεχώς νανουρίζει τους παραδοσιακούς «επαναστατικούς» χώρους. Μαζί με το δημοσκοπικό ξεφούσκωμα των Podemos στην Ισπανία, η εκτόξευση των ποσοστών του κόμματος του Ραχόι αμέσως μετά την επιβολή του νόμου κατά των διαδηλώσεων και του περιορισμού της ελευθερίας του λόγου, αλλά και τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα που απεικονίζουν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών να επιθυμεί πάση θυσία παραμονή στο ευρώ με όσες «θυσίες» και αν απαιτηθούν από τους δανειστές, όλα αυτά αναιρούν την ένδεια αυτών των χώρων οι οποίοι συνεχώς προσπαθούν να διαυγάσουν την πραγματικότητα πλάθοντας εύπεπτα και βολικά σενάρια «κοινωνικής ανατροπής» (η οποία όταν δεν λαμβάνει χώρα δίνει χώρο στη γνωστή ελιτίστικη λαοφοβική τοποθέτηση πως «ο λαός αυτός είναι αμόρφωτος», ή ότι «του λείπει μια ταξική συνείδηση που εμείς ως πρωτοπορία πρέπει να του την επαναφέρουμε»)[1]. Απεναντίας, αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια όλων μας όχι μόνο δεν επιβεβαιώνει τούτη την φτηνή αφέλεια, αλλά απεναντίας έρχεται να δικαιώσει μια άλλη θεώρηση αναφορικά με τον άνθρωπο ως ον δουλικό (βάσει της θεωρίας του Σπινόζα ή του Καστοριάδη), που αγαπά τις αλυσίδες του αντί να προσπαθεί ν’ απαλλαγεί από αυτές, ο οποίος ωστόσο μπορεί να απελευθερωθεί μόνο όταν αποφασίσει να συμμετάσχει στον πολιτικό βίο, στη δημόσια σφαίρα, εν ολίγοις, το μόνο χώρο όπου μπορεί να υπάρξει ισονομία, ισηγορία και ισαξία απόψεων.

Συμπέρασμα αντί επιλόγου

Το βασικό διακύβευμα των Βρετανικών εκλογών μας επιβάλει να αναθεωρήσουμε αρκετά από αυτά που μέχρι χθες θεωρούσαμε δεδομένα. Μας επιβάλει να ξαναδούμε το ζήτημα της κοινωνικής χειραφέτησης ως ένα γεγονός συνολικό, που δεν θα αφορά μονάχα μια πτυχή του προβλήματος (όπως η παραμονή μιας χώρας στο Ευρωπαϊκό μαντρί, που συχνά προσεγγίζεται σχηματικά και κάτω από το πρίσμα της ιδεολογικοποίησης, οδηγώντας μας στο να αλληθωρίζουμε μπροστά σε μια πολύπλοκη πραγματικότητα), που δεν ακολουθεί αδήριτους νόμους και κανόνες, που δεν υπάγεται σε κάποια εξωκοινωνική θεώρηση. Απεναντίας, το πρόταγμα του κοινωνικού μετασχηματισμού μόνο μέσα από τη συλλογική δράση μπορεί να λάβει σάρκα και οστά, κάτι που, ωστόσο, στη δεδομένη στιγμή, που και πάλι επικρατεί στο σύνολο η ιδέα της αρχής του ενός (και όχι της συμμετοχικής πλειοψηφίας ή του συνόλου) και η απεχθής κομματοκρατία, μοιάζει αρκετά μακρινό. Αξίζει, ωστόσο, σε τούτη την προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε αρκετά σοβαρά την εν γένει πραγματικότητα, μακριά από αδιέξοδες θεωρήσεις. Όσο παραμένουμε δέσμιοι ιδεολογιών, όσο επιλέγουμε δοτές απαντήσεις σε ζητήματα που απαιτούν συμμετοχή και δημόσια συζήτηση, τόσο ο δρόμος προς μια τέτοια κατεύθυνση θα φαντάζει δύσβατος.

[1] Το ίδιο φυσικά θα μπορούσαμε να πούμε και για την περίπτωση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, που πριν τις εκλογές σύσσωμα τα μέλη του είχαν για τα καλά επενδύσει στην ψευδαίσθηση ότι η Ευρώπη θα αλλάξει μέσα σε λίγες εβδομάδες από την ανάληψη της εξουσίας, όντας πεπεισμένοι ότι ολόκληρος ο κόσμος σκέφτεται όπως οι ίδιοι, ότι η κοινωνία είναι έτοιμη να ακολουθήσει το δρόμο που προτείνουν τα κομματικά τους γραφεία. Φυσικά εδώ δεν επιστρατεύονται μόνο οι γνωστοί «επαναστατικοί» ντετερμινισμοί, αλλά συνάμα και η αποτυχημένη ουσιοκρατική θεώρηση της καλής φύσης του ανθρώπου έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα του παζλ, θεωρώντας ότι έπειτα από μερικές «βόμβες» στον Ντάισελμπλουμ αναφορικά με την τραγική κατάσταση στην Ελλάδα και υπόνοιες στον «σκληρό» Σόιμπλε και τη Μέρκελ, ο μέσος Ευρωπαίος θα ευαισθητοποιηθεί αναγνωρίζοντας το Ελληνικό πρόβλημα (που για τόσο καιρό τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δήθεν έθαβαν), δείχνοντας ξαφνικά συμπάθεια στον Ελληνικό λαό.

* Στόχος του συγκεκριμένου άρθρου δεν είναι να υποστηρίξει κάποια συγκεκριμένη παράταξη ή κόμμα, αλλά να θέσει προς συζήτηση κάποια βασικά πολιτικά συμπεράσματα σχετικά με το μήνυμα των Βρετανικών εκλογών.
πηγή:
http://www.respublica.gr/2015/05/column/ukelections/

Μας κάνουν τραπέζι με μεταλλαγμένα

Ο πρώην ΥΠΕΚΑ άνοιξε διάπλατα τον δρόμο τους για την Ε.Ε.

Έναν χρόνο μετά, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις που χαρακτήριζαν τον πάλαι ποτέ υπουργό ΠΕΚΑ Γιάννη Μανιάτη, «υπουργό Μεταλλαγμένων», δικαιώνονται πανηγυρικά αφού ελέω της πολιτικής που υπερασπίστηκε με νύχια και με δόντια η Ε.Ε. άνοιξε διάπλατα την πόρτα των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στην Ευρώπη, παρά μάλιστα την ισχυρότατη αντίδραση των Ευρωπαίων πολιτών.

Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση, όπως και όλες οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, πρέπει, εάν δεν θέλουν τα μεταλλαγμένα στη χώρα τους, να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες κόντρα στην περί του αντιθέτου άποψη της Κομισιόν και των πολυεθνικών της βιοτεχνολογίας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Κομισιόν στις 24 Απριλίου και μόλις δυο ημέρες μετά το πράσινο φως που έδωσε η ίδια για την αναθεώρηση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, αποφάσισε την κυκλοφορία στην ευρωπαϊκή αγορά 19 γενετικά τροποποιημένων οργανισμών!

Για να καταλάβουμε το μέγεθος, αρκεί να αναφέρουμε ότι μέχρι σήμερα η Ε.Ε. είχε εγκρίνει μόλις τέσσερις ποικιλίες μεταλλαγμένων σπόρων, εκ των οποίων μάλιστα οι δυο είχαν εγκαταλειφθεί.

Με τη νέα, όμως, ευρωπαϊκή νομοθεσία που καθιστά επί της ουσίας τα κράτη - μέλη πρακτικά αδύναμα να απαγορεύσουν στο έδαφός τους τα μεταλλαγμένα, ενέκρινε μέσα σε μια μέρα 19 γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, εκ των οποίων οι 11 είναι της πολυεθνικής Monsanto – όπως ποικιλίες σόγιας, αραβοσίτου και βαμβακιού – και οι υπόλοιπες 8 της αμερικανικής εταιρείας Dupont και των γερμανικών ομίλων Bayer και BASF.

Όπως επισημαίνει η περιβαλλοντική οργάνωση Φίλοι της Φύσης (Naturefriends Greece), από τα γενετικά προϊόντα που εγκρίθηκαν για 10 χρόνια, τα δυο είναι άνθη (γαρίφαλα) και τα δεκαεπτά πρώτες ύλες με προορισμό τη διατροφική αλυσίδα (ανθρώπινη ή ζωική διατροφή), και συγκεκριμένα δέκα ποικιλίες καλαμποκιού, σόγιας, βαμβακιού και ελαιοκράμβης.

Παράλληλα, η Επιτροπή ενέκρινε για δέκα ακόμα χρόνια την άδεια επτά γενετικά τροποποιημένων φυτών, των οποίων η κυκλοφορία είχε επιτραπεί τα προηγούμενα χρόνια, ανεβάζοντας έτσι το σύνολο των μεταλλαγμένων προϊόντων που έχει επιτραπεί να εισάγονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε πενήντα οκτώ.

Νομοθεσία - «παγίδα»

Η νέα ευρωπαϊκή νομοθεσία παρουσιάζεται από την Κομισιόν ως προοδευτική και δίκαιη αφού δίνει σε κάθε κράτος-μέλος το δικαίωμα να αποφασίσει για το εάν θα έχει ή όχι μεταλλαγμένες καλλιέργειες στο έδαφός του.

Υποστηρίζει, μάλιστα, ότι οι νέες προβλέψεις είναι ένα ισχυρό μήνυμα στους πολίτες ότι η Ευρώπη λαμβάνει υπόψη της τις ανησυχίες τους, οι οποίες μπορεί να διαφέρουν από τη μία χώρα στην άλλη.

Μόνο που η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική αφού είναι μύθος ότι οι νέες προβλέψεις παρέχουν στα κράτη - μέλη μεγαλύτερη ελευθερία να περιορίζουν ή να απαγορεύουν στην επικράτειά τους τη χρήση εγκεκριμένων από την Ε.Ε. γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στα τρόφιμα και στις ζωοτροφές.

Και αυτό γιατί, εάν ένα μεταλλαγμένο προϊόν εγκριθεί από την Κομισιόν, ένα κράτος - μέλος, για να το απαγορεύσει στο έδαφός του:

◆ Θα πρέπει να αιτιολογήσει ότι τα μέτρα βάσει των οποίων δεν επιτρέπει τη χρήση του συγκεκριμένου ΓΤΟ στην τροφική αλυσίδα του είναι σύμφωνα με το δίκαιο της Ε.Ε.

◆ Το εν λόγω δίκαιο (σ.σ.: της Ε.Ε.) περιλαμβάνει τις αρχές της εσωτερικής αγοράς και τις διεθνείς υποχρεώσεις της Ε.Ε., των οποίων οι υποχρεώσεις της Ε.Ε. στο πλαίσιο του ΠΟΕ (Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) είναι αναπόσπαστο μέρος.

◆ Η απαγόρευση της χρήσης ενός εγκεκριμένου από την Ε.Ε. ΓΤΟ πρέπει να βασίζεται σε νόμιμους λόγους διαφορετικούς από αυτούς που αξιολογήθηκαν σε επίπεδο Ε.Ε., δηλαδή την επικινδυνότητα για την υγεία του ανθρώπου ή των ζώων ή για το περιβάλλον.

Για να το κάνουμε λιανά, ένα κράτος - μέλος, για να απαγορεύσει ένα μεταλλαγμένο προϊόν στο έδαφός του, δεν μπορεί να επικαλεστεί την προστασία της δημόσιας υγείας, του περιβάλλοντος και του ζωικού κεφαλαίου. Και επίσης δεν θα πρέπει να αφήνει έστω και υποψία ότι με την απαγόρευση καταστρατηγούνται οι αρχές της ελεύθερης αγοράς και οι προβλέψεις που απορρέουν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

Οι προϋποθέσεις αυτές, όμως, καθιστούν στην πραγματικότητα μια εθνική απαγόρευση μεταλλαγμένων, πρακτικά, από δύσκολη έως αδύνατη.

Όπως επισημαίνει η οργάνωση Φίλοι της Φύσης, με τον τρόπο αυτόν η εθνική κυριαρχία των κρατών - μελών της Ε.Ε. καθίσταται περισσότερο ευάλωτη από ποτέ «στις νομικές διεκδικήσεις των αδηφάγων πολυεθνικών εταιρειών που παράγουν και διακινούν γενετικά τροποποιημένα προϊόντα, ενώ ουσιαστικά καθίσταται αδύνατη η αποτροπή της διακίνησης και κατανάλωσης τέτοιων προϊόντων, εξαιτίας της κοινοτικής αρχής της ελεύθερης διακίνησης προϊόντων εντός της Ε.Ε.».

Το παζλ της μεταλλαγμένης Ευρώπης αναμένεται να συμπληρωθεί – μετά τη μαζική έγκριση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών από την Κομισιόν καθώς και τη δραστική αλλαγή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας – με τις προβλέψεις τής υπό διαπραγμάτευση Συμφωνίας Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (ΤTIP) ΗΠΑ και Ε.Ε., κεντρικό θέμα της οποίας αποτελεί η κατάργηση των ευρωπαϊκών κανονισμών για την ασφάλεια των τροφίμων και ειδικότερα οι περιορισμοί που αφορούν τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (ΓΤΟ), τα φυτοφάρμακα, το βοδινό κρέας με ορμόνες και τις αυξητικές ουσίες.

Το Ποντίκι

Πράσινο φως της Ε.Ε. για την κυκλοφορία γενετικά τροποποιημένων τροφών

Πρόκειται για προϊόντα της Monsanto και άλλων εταιρειών...Την έγκρισή της για την εισαγωγή και κυκλοφορία 19 γενετικά τροποποιημένων οργανισμών έδωσε σήμερα η Ε.Ε., δύο ημέρες μετά την...πρότασή της προς τα κράτη μέλη για μια μεταρρύθμιση που θα τους επιτρέπει να απαγορεύουν την χρήση τους στο έδαφός τους.
Πρόκειται για 11 προϊόντα της αμερικανικής πολυεθνικής Monsanto -πολλές ποικιλίες σόγιας, αραβοσίτου, ελαιοκράμβης και βαμβακιού- βρίσκονται μεταξύ των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών που εγκρίθηκαν, διευκρινίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε ανακοίνωσή της.Οι υπόλοιπα 8 είναι προϊόντα της αμερικανικής εταιρείας Dupont και των γερμανικών ομίλων Bayer και BASF.

Δεκαεπτά από αυτούς τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς προορίζονται για την ανθρώπινη και τη ζωική διατροφή, ενώ δύο είναι δρεπτά άνθη.

Η έγκριση αυτών των οργανισμών «τελούσε υπό αναστολή», καθώς τα κράτη μέλη δεν είχαν επιτύχει να συμπήξουν μια πλειοψηφία υπέρ ή κατά της κυκλοφορίας τους στην αγορά. Η έγκρισή τους ισχύει άμεσα και για 10 χρόνια.

Αν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εγκρίνουν την μεταρρύθμιση που παρουσιάστηκε την Τετάρτη, θα μπορούν να απαγορεύουν τη χρήση των γενετικά τροποποιημένων αυτών οργανισμών στο έδαφός τους.

Στην αντίθετη περίπτωση, οι κανόνες που θα εφαρμόζονται θα είναι αυτοί που οδήγησαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να εγκρίνει την κυκλοφορία στο σύνολο της ΕΕ των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών που έχει διαπιστώσει ότι δεν παρουσιάζουν κανέναν κίνδυνο για την υγεία των ζώων και των ανθρώπων. Πρόκειται δηλαδή για τη λύση που ζητούσαν οι μεγάλοι όμιλοι.

Η Greenpeace κατηγόρησε τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ότι «δεν έχει την πρόθεση να προσεγγίσει την Ευρώπη των πολιτών, όπως έχει δεσμευτεί, και δρα υπέρ των συμφερόντων των ΗΠΑ και της Monsanto»...
newsbeast.gr

Νέο ρατσιστικό ξέσπασμα από το Ποτάμι

Άρης Χατζηστεφάνου

Νέο άνοιγμα προς τους ψηφοφόρους της άκρας δεξιάς επιχειρούν, όπως φαίνεται, τα στελέχη του Ποταμιού. Ο Νίκος Ορφανός, βουλευτής Β΄ Πειραιά, μιλώντας στην εκπομπή Πρώτη Γραμμή του ΣΚΑΙ σημείωσε ότι «δεν μπορεί να...
εξαρτάται η εισροή (προσφύγων) από το πώς πηγαίνουν οι εμπόλεμες ζώνες».
Η δήλωση Ορφανού αμφισβητεί τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ορίζει ότι “τα κράτη-μέλη οφείλουν να διασφαλίζουν το δικαίωμα ασύλου, όπως προβλέπει η Σύμβαση της Γενεύης, με εγγύηση για την ασφαλή δίοδο των προσφύγων”. Να σημειωθεί ότι πρόσφατη Οδηγία (2001/55/ΕΚ) του Συμβουλίου της Ευρώπης ορίζει τις ελάχιστες προδιαγραφές παροχής προσωρινής προστασίας για τους Σύρους πρόσφυγες».
Η ουσία του ρατσιστικού ξεσπάσματος του Ποταμιού όμως δεν είναι νομική αλλά πολιτική. Σε ποιους πολέμους αναφέρεται άραγε ο βουλευτής του Ποταμιού; Μήπως μιλά για τη Λιβύη, που ισοπεδώθηκε ύστερα από τη παρέμβαση της δικής μας βορειοατλαντικής Συμμαχίας και έκτοτε πυροδοτεί αλυσιδωτές κρίσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή; Μήπως αναφέρεται στον εμφύλιο της Συρίας, που κλιμακώθηκε όταν οι δυτικοί μας σύμμαχοι σε συνεργασία με κράτη του Περσικού Κόλπου, άρχισαν να εξοπλίζουν τζιχαντιστές; Εκτός αν αναφέρεται στο Αφγανιστάν όπου ο ελληνικός στρατός έχει συνεχή παρουσία εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία.
Αν θέλει να κάνει “προληπτική πολιτική” για το μεταναστευτικό, το Ποτάμι ας καταδικάσει πρώτα τη συμμετοχή της Ελλάδας και των συμμάχων της στις πιο αιματηρές συγκρούσεις του πλανήτη. Και αν θέλει να εμφανίζεται σαν ευρωπαϊκό κόμμα ας σέβεται τουλάχιστον τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν του ζήτησε κανείς να εμφανίσει ανθρώπινο πρόσωπο – που δεν έχει. Απλώς να προσβάλλει τόσο βάναυσα τις βασικές αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Να σημειωθεί ότι στο παρελθόν ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε εκφράσει θέσεις που μέχρι σήμερα έχουν ακουστεί μόνο από ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη, όπως το UKIP του Φάρατζ και το μετα-φασιστικό κόμμα της Μαρίν Λε Πέν στη Γαλλία. Συγκεκριμένα μιλώντας στο πάλαι ποτέ προπύργιο της Χρυσής Αυγής, στον Αγιο Παντελήμονα είχε προτείνει να «δεχόμαστε νόμιμους μετανάστες ανάλογα με τις ανάγκες που έχουμε σε δουλειές… Και να φεύγουν όταν τελειώσει η δουλειά τους.»

info-war.gr

Η γιορτή της Μητέρας σήμερα

 Αν έχετε την τύχη να ζει η μητέρα σας, να πάτε να την δείτε, να την πάρετε αγκαλιά και να της πείτε πόσο την αγαπάτε. Αυτά είναι τα σημαντικά στη ζωή. Η Ελλάδα χρεοκόπησε, όχι οι άνθρωποι που ζουν στην Ελλάδα

Παιδεία: Να την πάρει το Ποτάμι;

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω προ ολίγων ημερών τη συνέντευξη δημοσιογράφου με τον πρώην δημοσιογράφο και άρτι de jure απότομα αναβαθμισμέντα σε...
πολιτικό ηγέτη κο Θεοδωράκη. Ο χαρακτησισμός de jure απότομη αναβάθμιση προκύπτει από το γεγονός ότι από όσα χρόνια υπήρξα άκων δέκτης της δημοσιογραφικής του ενασχόλησης, δεν δέχθηκε ποτέ ο περιορισμένος εγκέφαλός μου κάποιο σήμα για το ενδιαφέρον του πομπού για την πολιτική, παρά μόνο την εναντίωσή του σε αυτή, όχι μόνο ως συγκεκριμένη πρακτική στην εποχή μας, αλλά και γενικά ως δικαίωμα του όχλου – κοπαδιού, σε κάθε περίπτωση.

Την εικόνα αυτή, μάλιστα, ο κος Θεοδωράκης αποφάσισε να μου την επιβεβαιώσει στην εκπομπή, όταν απευθύνθηκε στον κο Τσίπρα, λέγοντας ότι όταν γίνεσαι πρωθυπουργός δεν μπορείς να ασχολείσαι με κόμματα, συνιστώσες (δηλαδή διαφορετικές απόψεις, συλλογικότητες κ.λ.π.), είσαι ηγέτης (π.χ. όπως ο Χίτλερ, ο Στάλιν κ.λπ;) και εσύ χαράσσεις πολιτική (π.χ. Πινοσέτ, η πρώτη δοκιμή του νεοφιλελευθερισμού) και λειτούργησε για την κοινωνία (το 1% που πραγματικά αντιπροσωπεύουν οι θέσεις που εκφέρω). Δεν μπορούσα να διακρίνω αν το ίνδαλμα στην οθόνη ήταν προπονητής ηγετών, ηγέτης των ηγετών, ή ο μοναδικός ηγέτης που είχε εμφανιστεί στην ιστορία. Αισθάνθηκα, όμως, ότι απευθυνόταν ακόμα μια φορά σε μένα και ακολουθώντας το παράδειγμά του σκέφτομαι να σταματήσω το επάγγελμα του οδηγού ταξί και να αναλάβω την καρδιοχειρουργική στο Ωνάσειο. Ξέρετε πόσους έχω μεταφέρει στο Ωνάσειο; Το επάγγελμα του καρδιοχειρουργού το έχω μάθει στο δρόμο, αλλά το ξέρω καλά. Όπως και ο συμπαθέστατος κατά τα υπόλοιπα την πολιτική και την ηγεσία.

Με μια μόνο συνέντευξη θα μπορούσε να γραφτεί ένας τόμος. Αυτό όμως που κίνησε το ενδιαφέρον μου ήταν η αναφορά στην παιδεία και στον υπουργό Παιδείας Αριστείδη Μπαλτά. Ήταν οι 3 άξονες που χαράσσουν τη στρατηγική της παραπληροφόρησης και την πλέον ταξική άποψη, η οποία μπορεί να εκφραστεί σε περίοδο κρίσης, άρα και αναδιανομής, προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι συγκεκριμένες πολυ-επανα-διατυπωμένες θέσεις παρατίθενται παρακάτω, με τις σχετικές επιφυλάξεις και την αυθόρμητη κριτική.

Ο Υπουργός είναι απολυταρχικά κατά της αριστείας και καταργεί το πρότυπα. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η λειτουργία και ο στόχος των προτύπων σχολείων διέφεραν από συστάσεώς τους από αυτή των πειραματικών, ενώ στην πορεία απώλεσαν αμφότερα το στόχο τους συγχωνευόμενα. Τα πρότυπα δημιουργήθηκαν επί Μεταξά, κάτι αντίστοιχο έγινε στην Γερμανία εκείνη την εποχή. Η ουσία όμως βρίσκεται στο δίλημμα αν επιλέγεις: (i) διακεκριμένους άριστους πρωταγωνιστές (στους οποίους αυθαίρετα συγκαταλέγεις τον εαυτό σου, καθώς και τους συνεργάτες σου) και επιφυλάσσεις για την υπόλοιπη κοινωνία αναγκαστικά και δια βίου το επάγγελμα του σερβιτόρου, ή (ii) μια καλύτερη παιδεία για την πολιτιστική και επιστημονική άνοδο του συνόλου της κοινωνίας. Ενηλικιωμένος πλέον, έχω ερμηνεύσει εδώ και πολλά χρόνια τα πολλαπλά προσωπικά βιώματα της αριστείας και τα υπερέβην ως ώριμος όφειλα, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ο πρωταγωνιστής τα βίωσε ποτέ, όπως και αν ωρίμασε, αν και πρεσβύτερος.

Ο Υπουργός μας γυρίζει 30 χρόνια πίσω. Πράγματι. Αυτό που έχω να αντιτείνω είναι ότι και ο Σουάρεθ γύρισε την Ισπανία 40 χρόνια πίσω, με αντίστοιχη κατεύθυνση, δηλαδή στην επαναφορά στη δημοκρατία, μετά την δικτατορία του Φράνκο. Τα τελευταία χρόνια σε όλη την Ευρώπη βιώνουμε την άνθιση και εξάπλωση των MBAs και τον αργό θάνατο της παιδείας. Ο Υπουργός διαφέρει στο γεγονός ότι θέλει μια παιδεία για την κοινωνία. Κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι η επιστροφή 30 χρόνια πίσω είναι μια τεράστια πρόοδος 400 χρόνων σε σχέση με τη μεσαιωνική παιδεία που βιώνουμε σήμερα παγκοσμίως, το επόμενο βήμα της οποίας είναι να αποκαταστήσει ως επιστήμη την αλχημεία, καθώς οι βάσεις υπάρχουν και έχουν όνομα, marketing, financial engineering, business administration κ.λ.π.

Έχουμε προτείνει τη δημιουργία δυο ιδιωτικών πανεπιστημίων, θεσμού που υπάρχει σε όλη την Ευρώπη, τα οποία θα φέρουν την ανάπτυξη, καθώς θα εγγράφονται σε αυτά φοιτητές από Βαλκάνια και Μέση Ανατολή, αντί να πηγαίνουν σε άλλες χώρες της Βαλκανικής, όπως η Αλβανία και Βουλγαρία. Αυτή η πρόταση, τελευταίο και πιο ουσιώδες απόφθεγμα, αναλύεται παρακάτω.

Η δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, με βάση της συνθήκες που επικρατούν στην Ε.Ε. δεν συνεπάγεται ότι θα προκαλέσει εισροή πόρων και κατά συνέπεια ανάπτυξη, ακόμα και αν το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι θα εγγράφονται φοιτητές από άλλες χώρες γίνει πραγματικότητα. Ο ιδιώτης επιχειρηματίας θα πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Τότε, η έδρα των πανεπιστημίων, ως εταιρίες, θα πρέπει να είναι στο κρατίδιο Τσουγκ στην Ελβετία, για φορολογικούς λόγους. Οι πληρωμές των διδάκτρων θα πρέπει να μεταφέρονται αυθημερόν σε λογαριασμούς μεγάλων τραπεζών στο Λουξεμβούργο, πάντα για τη διασφάλιση των φοιτητών. Οι ξένοι φοιτητές θα πρέπει να διαμένουν σε ειδικά compounds (πολεοδομικά συγκροτήματα πλήρους διαβίωσης, βλ. Μέση Ανατολή), τα οποία θα πρέπει να έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές και ως εκ τούτου να κατασκευαστούν από τις πλέον εξειδικευμένες τεχνικές εταιρίες στην Ευρώπη, οι οποίες θα εισπράττουν και τα ενοίκια, τα οποία θα μεταφέρον αυθημερόν στο Λουξεμβούργο. Πολυεθνικές εταιρίες που θα λειτουργούν εσωτερικά στα compounds και θα καλύπτουν ανάγκες σίτισης, ένδυσης και ψυχαγωγίας, θα εισπράττουν τα λοιπά έξοδα διαβίωσης των φοιτητών, τα οποία θα πρέπει επίσης μεταφέρουν αυθημερόν στο Λουξεμβοιύργο. Κοινώς, μηδενικά έσοδα για την Ελλάδα.

Είναι προφανές, ότι δεν μπορεί να περιμένει κανείς ανάπτυξη απο τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, αν δεν την συνδυάζει με μια χώρα φορολογικό παράδεισο και κρυψώνα καταθέσεων. Αυτό που πιθανώς να ενόχλησε τον κο Θεοδωράκη είναι ότι ο Υπουργός ήθελε να αναβαθμίσει τα δημόσια πανεπιστήμια, κάτι που προφανώς δεν δίνει σωρευμένο πλούτο σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Όταν ακούτε για ιδιωτικά πανεπιστήμια, σκέφτεστε για έρευνα και ανάπτυξη, ακριβά εργαστήρια και κύκλους σπουδών για μηχανικούς, ιατρούς και βιολόγους ή υψηλών διδάκτρων αλλά χαμηλού κόστους σπουδές marketing, management και οικονομικών, οι οποίες μάλιστα δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν τα αποτελέσματά τους, παρά μόνο με βάση τα δίδακτρα που απαιτούν και επακολούθως την κατάταξη που έχουν σε διαβάθμιση κύκλου σπουδών, βάσει εισοδημάτων των αποφοίτων τους; Αυτά τα δύο συνδέονται μέσω της αγοράς εργασίας. Όσα περισσότερα έχεις πληρώσει για σπουδές, τόσο αυξάνεις την προσδοκώμενη αμοιβή από την εργασία. Κοινώς, κληρονομική ταξική παιδεία.

Η λύση στην παιδεία είναι η επένδυση σε δημόσια πανεπιστήμια. Η βελτίωσή τους, η μετάκληση ξένων φοιτητών που θα πληρώνουν για να μένουν και να φοιτούν εδώ, έξοδα διαβίωσης σε ελληνικές τράπεζες, επί των οποίων το ελληνικό δημόσιο θα ασκεί την διοίκηση που του ανήκει, όσμωση και πολιτιστικές ανταλλαγές με την κοινωνία, αντί της αποξένωσης των compounds.

Νομίζω ότι η επιστροφή του κου Θεοδωράκη στην ενασχόληση με το αξιόλογο πόνημά του, το διαδικτυακό Protagon θα ήταν πολύ μεγαλύτερη προσφορά στην ελληνική κοινωνία, από την προσφορά χάρτινου καταφυγίου σε πολιτικά αστέγους...
Ο Συστημικός
efsyn.gr

Άνεμος Αντίστασης: Η Ευρώπη ετοιμάζεται για πόλεμο. Του Πιτσιρίκου

Άνεμος Αντίστασης: Η Ευρώπη ετοιμάζεται για πόλεμο. Του Πιτσιρίκου: Υπέρ ενός κοινού στρατού των 28 κρατών μελών τάχθηκε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, αφού είναι ολοφάνερο πως ...

για την κοινωνική αριστερά: Trans Pasific Partnership (ΤΡΡ) Οι μυστικές συμφω...

για την κοινωνική αριστερά: Trans Pasific Partnership (ΤΡΡ) Οι μυστικές συμφω...: Αυτές τις μέρες κάτι συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και περνάει απαρατήρητο. Κάποια μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία θα αφιερ...

Γιατί το ΚΚΕ είναι μέρος του βαθέος συστήματος

Είναι αθέμιτος ανταγωνισμός η κοινωνική αλληλεγγύη;

του Χάρη Ναξάκη*

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή του ο Ιατρικός Σύλλογος Αρτας θεωρεί ότι η λειτουργία του Κοινωνικού Ιατρείου-Φαρμακείου Αρτας είναι παράνομη, τονίζοντας ανάμεσα σε άλλα ότι «θα πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθούν τα έννομα συμφέροντα των γιατρών μελών του Ιατρικού Συλλόγου από τον αθέμιτο ανταγωνισμό τέτοιων πολυϊατρείων». 

Αθέμιτος λοιπόν ανταγωνισμός είναι η κοινωνική αλληλεγγύη γιατί αποσπά τους ανασφάλιστους και άπορους πελάτες από τα ιδιωτικά ιατρεία. Αθέμιτο ανταγωνισμό στα γαλήνια θεμέλια της αγοράς και στην αρπακτικότητα των ιδιωτικών συμφερόντων συνιστούν οι χιλιάδες συνεργατικές, αλληλέγγυες και αμεσοδημοκρατικές κοινωνικές δομές που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στη μνημονιακή Ελλάδα. 

Για τους φιλελεύθερους, τους τζιχαντιστές της αγοράς, οι αλληλέγγυες-συνεργατικές δομές δημιουργούν στρεβλώσεις στην αγορά, στον υγιή ανταγωνισμό (βλέπε στην τσέπη τους) και γι’ αυτό είναι παράνομες. Και το συνεργατικό εγχείρημα της «Εφημερίδας των Συντακτών» παράνομο είναι. Είναι όμως νόμιμη η φιλανθρωπία των μεγαλόσχημων, φανερή ή κρυπτόμενη πίσω από μη κυβερνητικές οργανώσεις, γιατί δεν διαταράσσει τη λειτουργία της αγοράς, και συν τοις άλλοις, βαπτιζόμενη ως εταιρική κοινωνική ευθύνη, αποτελεί το τέλειο άλλοθι κοινωνικής ευαισθησίας για τους αμετανόητα εγωιστές και ιδιοτελείς παίκτες της αγοράς.

Ποιος προετοίμασε όμως το έδαφος και πρωτοστάτησε για να βγει η ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου Αρτας; 

Το ΚΚΕ, που πολλοί ακόμα μέσα στην Αριστερά θεωρούν ότι είναι σύντροφοι που κάνουν λάθος, ότι είναι ένα αντισυστημικό κόμμα. Οι μόνοι βέβαια που δεν τρόμαξαν από την αντισυστημική πάλη του είναι το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και οι ευρωπαϊκές ελίτ, που στα πέντε χρόνια της κρίσης δεν ασχολήθηκαν ούτε για ένα λεπτό με τον ανυποχώρητο ταξικό του αγώνα. 

Η βασική θέση του ΚΚΕ είναι ότι όλες οι αλληλέγγυες και συνεργατικές δομές είναι νησίδες μέσα στον καπιταλισμό, μπαλώματα του συστήματος, και το μόνο που προσφέρουν είναι ο εξωραϊσμός του. Για να αλλάξει ο κόσμος, σύμφωνα με το ΚΚΕ, πρέπει να καταληφθεί η εξουσία από τους εργαζόμενους, κατά προτίμηση με έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα, με την καθοδήγηση του κόμματος-μεσσία. Μέχρι όμως να ωριμάσουν οι συνθήκες για να συμβεί αυτό, η ξαφνική δηλαδή ρήξη με την Ιστορία από έναν στρατό μυημένων μυστών (επαναστατών), που θα εγκαθιδρύσει έναν επίγειο παράδεισο, το κακό (κέρδος, εκμετάλλευση, αλλοτρίωση) δεν μπορεί να ηττηθεί στον παρόντα κόσμο. Ούτε καν να περιοριστεί, όπως επιδιώκουν οι αλληλέγγυες-συνεργατικές δομές. 

Αν όμως το κακό δεν μπορεί να νικηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά σε ένα επέκεινα, στον σοσιαλισμό, αρκεί να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας όταν μας καλέσει το κόμμα-μεσσίας, εξασφαλίζοντας το απαραίτητο συγχωροχάρτι, τότε κανείς δεν είναι ένοχος για τον τρόπο ζωής του στον καπιταλιστικό κόσμο. Μέχρι να έρθει η μεγάλη μέρα, η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, που θα ανατραπεί ο καπιταλισμός, δεν συνιστά αμαρτία, δεν τίθεται κανένα ηθικό ζήτημα να διαβιούμε με τους όρους που θέτει ο καπιταλισμός. Το τέλειο άλλοθι για έναν αξιοθρήνητο βίο βουτηγμένο στην ιδιοτέλεια, τον ανταγωνισμό, τον πλουτισμό, την εξουσία και τον ηδονιστικό καταναλωτισμό.

Ποια είναι λοιπόν τα καθήκοντα ενός κομμουνιστή ιδιώτη γιατρού ή φαρμακοποιού;

Πρώτον: απαγορεύεται να συμμετέχει σε έργα του διαβόλου, δηλαδή σε κοινωνικά ιατρεία-φαρμακεία, διότι παρεκκλίνει από την αυθεντική ερμηνεία των γραφών. 

"...δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ"

Δεύτερον: σε περίπτωση που σας επισκεφτεί ένας άνεργος ή ανασφάλιστος πρέπει να του κάνετε κατήχηση, εξηγώντας του ότι για την οικτρή του κατάσταση φταίει το σύστημα και επιβάλλεται γι’ αυτό να συμμετάσχει σε δυο-τρεις πορείες. 

Τρίτον: επειδή όμως το σύστημα δεν αναμένεται να ανατραπεί στο ορατό μέλλον, θα του ζητήσετε να σας πληρώσει την επίσκεψη. 

Τέταρτον: στους 30 άνεργους ή ανασφάλιστους ο ένας είναι δώρο, η επίσκεψη είναι δωρεάν. Η αλληλεγγύη, συγγνώμη, η ελεημοσύνη στο μεγαλείο της. Αλλωστε για τους φιλελεύθερους (Ανταμ Σμιθ), αλλά και για τους φιλελεύθερους-κομμουνιστές, η καλοσύνη είναι αποτέλεσμα του προσωπικού συμφέροντος (βλέπε αμειβόμενη υπηρεσία του γιατρού). 

Οι άνθρωποι δηλαδή είναι τίμιοι μόνο όταν η τιμιότητά τους φέρνει κέρδος και ενδιαφέρονται για το κοινό καλό όταν στηρίζονται στην ιδιοτέλειά τους και όχι όταν προσπαθούν να απαλλαγούν απ’ αυτήν. Αυτή είναι η ιδεολογία του βαθέος συστήματος.

Αλήθεια, πώς θα γίνουμε φορείς ενός καλύτερου μέλλοντος αν δεν γίνουμε υποκείμενα αλλαγής του παρόντος; Ο τρόπος άλλωστε που διάγεις τον βίο σου δείχνει τι κοινωνία θέλεις.


*καθηγητής οικονομικών στο ΤΕΙ Ηπείρου, συγγραφέας
 
πηγή efsyn

Μνημόνια και φέουδα στα ΜΜΕ

Πολλοί σήμερα εξακολουθούν να εντυπωσιάζονται από το συνεχιζόμενο φιλομνημονιακό μπαράζ των ΜΜΕ. Αναρωτιούνται γιατί τα περισσότερα ελληνικά (ιδίως τα λεγόμενα μεγάλα) Μέσα δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα τους για να πλήξουν με οποιονδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο την κυβέρνηση Τσίπρα.
Θεωρώντας ίσως ότι τα εργοδοτικά συμφέροντα είναι λίγο-πολύ ενιαία (και) στη χώρα μας, αντιλαμβανόμαστε ως απολύτως αναμενόμενη την ταξική ταύτισή τους με την κεντρική ιδέα της «εσωτερικής υποτίμησης» που εφάρμοσε από το 2010 η τρόικα μαζί με τις προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις.
Πράγματι για τους εργοδότες ήταν καλοδεχούμενες όλες οι μνημονιακές πολιτικές που μέσα σε..  πέντε χρόνια διέλυσαν τις συλλογικές συμβάσεις, που απελευθέρωσαν τις «ελαστικές μορφές εργασίας», που κατάργησαν επιδόματα, υπερωρίες και ωράρια, που μείωσαν τους μισθούς, αλλά και τις εργοδοτικές εισφορές, δίχως βεβαίως να θιγούν φορολογικά τα κέρδη των επιχειρήσεων και τα εισοδήματα των ιδιοκτητών τους.
Μόνο ορισμένες μικρομεσαίες μερίδες των εμπόρων, των μικρών παραγωγών και των αυτοαπασχολουμένων, μόλις πριν από ένα-δυο χρόνια, κατάλαβαν ότι η πρωτοφανής ανεργία, η ραγδαία επέκταση της φτώχειας, η φυγή επενδυτικών κεφαλαίων, η καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας και η γενικευμένη οικονομική αβεβαιότητα επηρεάζουν θανάσιμα την εσωτερική ζήτηση, καταστρέφουν ολόκληρους οικονομικούς τομείς και συνεπώς κι αυτά τα άλλοτε προνομιούχα στρώματα καταρρέουν.

Oι Ομιλοι της Διαπλοκής
Αυτή η γενική ανάλυση εξηγεί ώς έναν βαθμό και τη σταθερή στράτευση των Ομίλων της Διαπλοκής, που κατέχουν και τα περισσότερα ΜΜΕ, υπέρ των μνημονίων, στο πλευρό του παλιού, ήδη ηττημένου και φθαρμένου πολιτικού προσωπικού.
Ομως επειδή τα ΜΜΕ είναι -θεωρητικά μιλώντας- επιχειρήσεις εντάσεως πνευματικής εργασίας και ηθικής αξιοπιστίας, θα περίμενε κανείς να αποστασιοποιηθούν από τις ανάλγητες πολιτικές της μονομερούς (ταξικής) λιτότητας, ώστε να εξασφαλίζουν καλή σχέση με τους πολίτες, οι οποίοι και αποτελούν τη βασική τους περιουσία.
Διότι ασφαλώς, με βάση τη λογική, όσο μεγαλύτερες επιδόσεις έχει ένα ΜΜΕ στις πωλήσεις προϊόντων, στις τηλεθεάσεις, στις ακροαματικότητες και στις επισκεψιμότητες τόσο θα ενισχύεται οικονομικά και θα μπορεί να επανεπενδύει σε νέες δραστηριότητες ώστε να διατηρεί το μέγεθος, την ισχύ και το κύρος του. Ομως στην περίπτωση των ΜΜΕ της ελληνικής Διαπλοκής τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Και ο λόγος δεν είναι ο γενικός και πολυσυζητημένος, ότι δηλαδή πολλά ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης βγάζουν από αλλού, και για άλλες δουλειές, την πολιτική τους υπεραξία, την κοινωνικοοικονομική επιρροή τους και τα λεφτά τους.
Ο λόγος της κοινής μοίρας τρόικας-διαπλοκής στην Ελλάδα είναι απολύτως συγκεκριμένος: ταυτίζονται με τις μνημονιακές πολιτικές που ασκούνται στην Ελλάδα, διότι τα ΜΜΕ είναι κι αυτά μικρά χρεοκοπημένα φέουδα και ακολουθούν τις ίδιες μεθόδους για την επιβίωσή τους σε βάρος των πολλών. Ας το δούμε:
Η τρόικα και οι φίλοι της στη χρεοκοπημένη Ελλάδα προσπαθούν μέσω των μνημονίων να επιβάλουν σκληρούς όρους, λ.χ. περιορισμό του δημόσιου τομέα, απολύσεις, μείωση έως καταργήσεως του κοινωνικού κράτους και κάθε δημόσιας επένδυσης και προφανώς ιδιωτικοποιήσεις και εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας.
Ολα αυτά, για να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα με νέα δάνεια για την εξόφληση των παλιών. Αυτή τη δουλειά άλλωστε με τους δανεισμούς χρησιμοποιούν οι νεοφιλελεύθεροι για να δημιουργήσουν τις κερδοσκοπικές φούσκες (ενάρετο οικονομικό κύκλο τον λένε) και ύστερα τις κερδοσκοπικές χρεοκοπίες (πρόγραμμα διάσωσης το λένε).

Τα δάνεια και το πάρτι
Ακριβώς ανάλογα, οι ολιγάρχες των Μέσων εξασφάλιζαν άφθονα δάνεια από τις φιλικές τους τράπεζες και κεφάλαια από το Χρηματιστήριο, τα «αναπτυξιακά προγράμματα» και τις κρατικές προμήθειες με τη στήριξη πάντοτε του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, συμμετέχοντας στο πάρτι της καταναλωτικής φούσκας και της διανομής του δημόσιου χρήματος.
Με το ξέσπασμα της κρίσης, την κατάρρευση των πωλήσεων και την πτώση της διαφήμισης, τα ΜΜΕ προχώρησαν αυθορμήτως... στο δικό τους μνημόνιο: ετοίμασαν business plan με τις τράπεζές τους, ώστε να απολύουν εργαζομένους, να συρρικνώνουν δραστηριότητες ή να τις αναθέτουν σε εξωτερικούς εργολάβους, για να αναχρηματοδοτήσουν τα χρέη τους με νέα δάνεια - χωρίς να έχουν... πρωτογενή πλεονάσματα και ασφαλώς χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη των ιδιοκτητών τους.
Από αυτή την επιλογή τους τα ΜΜΕ απαξίωσαν περαιτέρω τα ήδη προβληματικά προϊόντα τους, καθώς όχι μόνο κόπηκαν οι... πλούσιες προσφορές τους, αλλά και η προπαγανδιστική τους δραστηριότητα, η ιδεολογική τους στράτευση υπέρ των μνημονίων, τα καθιστούσε όλο και περισσότερο απάνθρωπα και ανυπόληπτα.

Ο κύκλος της αυτοκαταστροφής
Και ο κύκλος της αυτοκαταστροφής τους συνεχίζεται, όσο κι αν εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται από το (χρεοκοπημένο μαζί τους) τραπεζικό σύστημα, να σχεδιάζουν συγχωνεύσεις, να καταχρώνται δημόσιες συχνότητες και ψηφιακές μεταβάσεις ή να «λαδώνονται» με φανερή ή γκρίζα διαφήμιση από τους φίλους τους.
Τι τους έχει απομείνει να κάνουν; Ο,τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει η δεξιά αντιπολίτευση μαζί με τους θεσμούς εναντίον της κυβέρνησης Τσίπρα. Διότι διαφορετικά θα πρέπει κι οι βαρόνοι των Μέσων να πληρώσουν μαζί με ολόκληρη την τάξη τους για να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους.
Πρέπει κι αυτοί να ελεγχθούν για τα θαλασσοδάνεια, τις φορολογικές τους διευκολύνσεις, το «μαύρο χρήμα» που διακίνησαν κ.λπ.
Κι αν δεν μπορούν τα ΜΜΕ να ζήσουν ας περάσουν, όπως και κάθε άλλη παραγωγική μονάδα εγκαταλείπεται, απ’ ευθείας στους πραγματικούς δημιουργούς.
Ηδη τα σωματεία των εργαζομένων στον Τύπο και στα ΜΜΕ έχουν προειδοποιήσει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι επίκειται το καλοκαίρι και τρίτο συντονισμένο κύμα ομαδικών απολύσεων και νέες μειώσεις μισθών στον κλάδο. Είναι ο τελευταίος τους εκβιασμός...

Δημήτρης Τρίμης (ΕφΣυν)

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ – Ο πραγματικός εχθρός είναι η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (Τάκης Φωτόπουλος)

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Το άρθρο αυτό έχει, πρώτα, ως στόχο να γίνει σαφής η διάκριση μεταξύ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού), ως δομικής ή συστημικής αλλαγής, και της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Η διάκριση αυτή είναι απαραίτητη σήμερα, καθώς πολλοί στην παγκοσμιοποιητική Αριστερά (δηλαδή την «Αριστερά που δεν αμφισβητεί την παγκοσμιοποίηση, η οποία μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι σε μια καπιταλιστική οικονομία της αγοράς) συγχέουν τα δυο ή θεωρούν τον νεοφιλελευθερισμό ως απλά μια ιδεολογία, η οποία μπορεί εύκολα να εγκαταλειφθεί. Στη συνέχεια, δείχνεται ότι, σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζονται ο Πολ Κρούγκμαν και πολλοί στην παγκοσμιοποιητική “Αριστερά”, η αιτία της σημερινής κρίσης δεν είναι οι πολιτικές λιτότητας που υιοθέτησαν ορισμένοι «κακοί» πολιτικοί και οικονομολόγοι, αλλά η ίδια η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Αυτό σημαίνει ότι μόνο η ρήξη με τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μπορεί να αποκαταστήσει την οικονομική και εθνική κυριαρχία, η οποία είναι η αναγκαία συνθήκη (όχι όμως και η επαρκής) για μια πολιτική Αυτοδυναμίας που είναι η μόνη διέξοδος από τη σημερινή καταστροφή σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία

Η μεταπολεμική διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς, η οποία οδήγησε στη σημερινή παγκοσμιοποίηση, ενθαρρυνόταν ενεργά από τις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες, ενόψει ιδίως της επέκτασης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στον Τρίτο Κόσμο. Ωστόσο, όπως έδειξα αλλού, [1] η διεθνοποίηση της αγοράς ήταν βασικά το αποτέλεσμα «αντικειμενικών» παραγόντων που αναφέρονται στη δυναμική της οικονομίας της αγοράς και, ειδικότερα, στην εξάπλωση των πολυεθνικών και την παράλληλη ανάπτυξη της αγοράς Ευρω-δολαρίου. [2] Η αγορά ευρω-δολαρίου παρείχε ένα περιβάλλον, «ελεύθερο ρυθμίσεων», όπου μπορούσε κάποιος να δανειστεί και να δανείσει αμερικάνικα δολάρια (και αργότερα και άλλα ισχυρά νομίσματα, όπως το γεν, το μάρκο κ.λπ.) χωρίς οποιεσδήποτε αμερικανικές ρυθμιστικές και φορολογικές απαιτήσεις. Η ανάπτυξη της νέας αυτής αγοράς, η οποία απλώς αντανακλούσε τις αυξανόμενες ανάγκες των πολυεθνικών, ήταν καθοριστική για τη μετέπειτα άρση των ελέγχων συναλλάγματος και κεφαλαίων. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι συναλλαγματικοί έλεγχοι των εθνών-κρατών, ιδιαίτερα εκείνων στη Βρετανία, όπου δημιουργήθηκε η αγορά Ευρώ-δολαρίου, τέθηκαν υπό σοβαρή πίεση, καθ ‘όλη τη δεκαετία του 1970. Αυτό το άτυπο, στην αρχή, άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών για την κάλυψη των αναγκών των πολυεθνικών, στη συνέχεια θεσμοθετήθηκε, αρχικά από συντηρητικούς πολιτικούς (Θάτσερ και Ρέηγκαν) και στη συνέχεια από κυβερνήσεις κάθε ιδεολογίας: από Χριστιανοδημοκράτες και Συντηρητικούς μέχρι σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθερους και οποιοδήποτε μίγμα από αυτούς.

Στην πραγματικότητα, η τεράστια επέκταση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων, ένα νέο φαινόμενο στην ιστορία της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς ––που χαρακτηρίζει (μαζί με την κατάρρευση του σοβιετικού μπλοκ), τη Νέα Διεθνή Τάξη–– θα ήταν αδύνατη χωρίς ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές εμπορευμάτων, εργασίας και κεφαλαίου. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας από «κακούς» οικονομολόγους και πολιτικούς που εκμεταλλεύτηκαν κάποιο είδος κρίσης, όπως ισχυρίζονται κάποιοι «best-seller» συνωμοσιολόγοι θεωρητικοί της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς»,[3] που στην Ελλάδα περιλαμβάνει ακόμη και «αντι-εξουσιαστές» αναλυτές! Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν απλώς η αναπόφευκτη συνέπεια της κατάρρευσης του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου, το οποίο θεμελιωνόταν στις εθνικές αγορές και, ως εκ τούτου, δεν ήταν πλέον συμβατό με την αυξανόμενη διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς. Με άλλα λόγια, οι κυβερνήσεις, στο νέο πλαίσιο, δεν είχαν επιλογή παρά να ακολουθήσουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές για να κάνουν τις οικονομίες τους ανταγωνιστικές και ικανές να συνεχίσουν την ανάπτυξη που περιλαμβάνει την περαιτέρω επέκταση της καταναλωτικής κοινωνίας.

Την ίδια στιγμή, φιλελεύθεροι οικονομολόγοι (σε ​​αντίθεση με τους «κρατικιστές» Κεϋνσιανούς, οι οποίοι ήταν κυρίαρχοι την περίοδο αμέσως μετά τον πόλεμο, κατά τη διάρκεια της κρατικιστικής φάσης που ανέφερα παραπάνω) αναβίωσαν ένα μείγμα των νεοκλασικών οικονομικών με τον μονεταρισμό και τα «οικονομικά της προσφοράς» σε αυτό που ονομάστηκε «νεοφιλελεύθερα οικονομικά». Αυτό ήταν ένα σύνολο οικονομικών πολιτικών που στόχευαν στην κατάργηση κάθε αποτελεσματικού κοινωνικού ελέγχου της οικονομίας: από τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα (μέσω των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων και της ουσιαστικής διάλυσης του κράτους πρόνοιας, καθώς και της δραστικής μείωσης των κρατικών δαπανών) μέχρι την απορρύθμιση των αγορών για τα εμπορεύματα, την εργασία και τα κεφάλαια, προκειμένου να ενισχυθεί ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα (δηλαδή των πολυεθνικών εταιριών που τον ελέγχουν). Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία υιοθετήθηκε φυσικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από τις πολυεθνικές και άλλους μεγιστάνες του Τύπου, οι οποίοι την προωθούσαν ως το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα της νέας εποχής ––δηλαδή ως το σύστημα των πεποιθήσεων, ιδεών και των αντίστοιχων αξιών που κυριαρχούν σε μια δεδομένη κοινωνία και σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας της. [4]

Πρέπει, επομένως, να γίνει σαφής διάκριση ανάμεσα στην ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και τον ίδιο τον νεοφιλελευθερισμό. Η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού δημιουργήθηκε με σκοπό να δικαιολογήσει, («αντικειμενικά», όπως υποτίθεται κάνει κάθε συστημική ιδεολογία) την ανάγκη για συστημική αλλαγή, δηλαδή για το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών, πάνω στα οποία θεμελιώθηκε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Με άλλα λόγια, ήταν η συστημική αλλαγή που σηματοδότησε η ανάδυση και η μαζική επέκταση των Υπερεθνικών Εταιρειών —ως αποτέλεσμα της δυναμικής «ανάπτυξη-ή-θάνατος» του συστήματος της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς— αυτή που αρχικά οδήγησε σε ένα άτυπο άνοιγμα των αγορών, το οποίο αργότερα θεσμοθετήθηκε. Είναι επομένως φανερό ότι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, όπως και κάθε είδος συστημικής ιδεολογίας, καθιερώθηκε ως τέτοια μετά τη συστημική αλλαγή και όχι το αντίστροφο (όπως άλλωστε και η φιλελεύθερη ιδεολογία έγινε συστημική μετά την ανάδυση του συστήματος της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και όχι το αντίστροφο).

Ωστόσο, η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά», (συμπεριλαμβανομένων πολλών στην αντισυστημική Αριστερά, ακόμη και μαρξιστών), δεν κάνει αυτή τη κρίσιμη διάκριση και συνήθως συγχέει —μερικές φορές σκόπιμα— το συστημικό φαινόμενο (δηλ. την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), το οποίο ανήκει στην οικονομική βάση, με την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, που ανήκει –με μαρξιστικούς όρους– στο εποικοδόμημα. Με τον τρόπο αυτό, έχουν παράγει μια αν-ιστορική «θεωρία» περί «κακών» καπιταλιστών και πολιτικών που συνωμοτούν για να επιβάλουν τον «νεοφιλελευθερισμό», ως μέσο για την επέκταση των κερδών, τη συσσώρευση κεφαλαίου κ.λπ., σε βάρος των εργατών. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ακόμη και ο Έρικ Χόμπσμπαουμ, ο «πρύτανης» των Μαρξιστών ιστορικών, προέβλεπε οξυδερκώς(!) το επικείμενο τέλος του νεοφιλελευθερισμού ήδη από το τέλος της δεκαετίας του 1990,[5] ενώ σύγχρονοι Μαρξιστές δηλώνουν (πιο σεμνά!), ότι αν και ο νεοφιλελευθερισμός δεν πέθανε ακόμα, σίγουρα «πεθαίνει» και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αντικαταστήσουμε τους νεοφιλελεύθερους θεσμούς:

«Έχει έρθει συνεπώς η ώρα να γυρίσουμε σελίδα και να επαναπροσδιορίσουμε τις στρατηγικές ανάπτυξης στην κατεύθυνση της παραγωγής, της εκπαιδευμένης–και καλύτερα αμειβόμενης– εργασίας, της επαναβιομηχάνισης, των κοινωνικών προγραμμάτων και ενός νέου κράτους πρόνοιας. Αλλά για να το κάνουμε αυτό πρέπει να γκρεμίσουμε τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς του νεοφιλελευθερισμού, όπως ακριβώς και ο νεοφιλελευθερισμός είχε καταστρέψει τους σοσιαλδημοκρατικούς και κομμουνιστικούς θεσμούς του πάλαι ποτέ Κοινωνικού Κράτους. Μπορεί αυτό να επιτευχθεί χωρίς επαναστάσεις; Ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά μόνο στο πλαίσιο επαναστάσεων που λαμβάνουν χώρα αλλού, με περίπου τον ίδιο τρόπο που η σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία επωφελήθηκε από τη Ρωσική Επανάσταση του 1917»[6]

Άλλοι (όπως ο «αναρχικός» Τσόμσκι) μιλούν για τον σημερινό «κακό» καπιταλισμό σε σχέση με τον παλιό «καλό» καπιταλισμό, υποστηρίζοντας ότι το πρόβλημα είναι η «κορπορατοποίηση» της οικονομίας της αγοράς, η οποία, υποτίθεται, αντιπροσωπεύει «μια επίθεση στις αγορές και τη δημοκρατία». [7] Ωστόσο, όπως έδειξα αλλού, [8] το πρόβλημα δεν είναι η κορπορατοποίηση της οικονομίας της αγοράς, καθώς η εξέλιξη αυτή ήταν αναπόφευκτη ούτως ή άλλως, μέσα στη δυναμική ανάπτυξη-ή-θάνατος που χαρακτηρίζει το σύστημα της οικονομίας της αγοράς. Από τη στιγμή δηλαδή που αυτή η δυναμική δεν ανατράπηκε από την κοινωνική πάλη, ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε στην κορπορατοποίηση της οικονομίας της αγοράς. Με άλλα λόγια, ο λόγος που δεν είναι το πρόβλημα η «κορπορατοποίηση» της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, αλλά η ίδια η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, είναι γιατί αλλιώς θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι ήταν ιστορικά εφικτό (με τον δεδομένο συσχετισμό δυνάμεων) κάποιο άλλο είδος καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς—υπόθεση τελείως ανιστόρητη βέβαια​​. Πέρα, επιπλέον, από το γεγονός ότι, με βάση την υπόθεση αυτή, θα καταλήξουμε να κατηγορούμε τις ελίτ γιατί παραβιάζουν τους κανόνες τους παιχνιδιού, αντί να κατηγορούμε το ίδιο το άθλιο παιχνίδι!

Συμπερασματικά, ο νεοφιλελευθερισμός δεν ήταν απλά μια εφεύρεση μερικών κακών οικονομολόγων και πολιτικών, των οποίων τις απόψεις υιοθέτησαν άπληστοι καπιταλιστές, όπως υποστηρίζει μια θεωρητικά χρεοκοπημένη, παγκοσμιοποιητική «Αριστερά». Στην πραγματικότητα, ο νεοφιλελευθερισμός ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η οποία θεμελιώνεται στις πολυεθνικές, και η οποία δεν μπορούσε επομένως παρά να είναι μόνο νεοφιλελεύθερη. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών – απαραίτητη προϋπόθεση για την αποτελεσματική λειτουργία των πολυεθνικών – έχει ως στόχο να δημιουργήσει ισότιμους όρους ανταγωνισμού για τις πολυεθνικές, όχι μόνο σε σχέση με το οικονομικό πλαίσιο εντός του οποίου θα έπρεπε να λειτουργούν, αλλά και σε σχέση με το κοινωνικό πλαίσιο. Για παράδειγμα, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση συνεπάγεται όχι μόνο την ομογενοποίηση της νομοθεσίας σε σχέση με την πρόσληψη και την απόλυση εργαζομένων («ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις), αλλά και την ομογενοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών με βάση έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή που αποτελεί το φθηνότερο «σύστημα κοινωνικής πρόνοιας», έτσι ώστε οι πολυεθνικές να μπορούν να απολαύουν των καλύτερων δυνατών συνθηκών για τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους (από άποψη πολύ χαμηλής φορολογίας, κ.λπ.) σε οποιαδήποτε χώρα δραστηριοποιούνται η οποία έχει πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ.

Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός, οι πολιτικές λιτότητας ή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση;

Ωστόσο, στη δεκαετία του 1990, αλλά ακόμη και την περασμένη δεκαετία, η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» μιλούσε τουλάχιστον για νεοφιλελευθερισμό, έστω και εάν εσκεμμένα μπέρδευε τον νεοφιλελευθερισμό σαν συστημικό φαινόμενο με την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού. Όμως στην παρούσα δεκαετία η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» έπαψε ακόμη και να χρησιμοποιεί την ίδια τη λέξη «νεοφιλελευθερισμός», σε μια σαφή προσπάθεια να στρέψει την προσοχή των λαϊκών στρωμάτων μακριά από οτιδήποτε έχει να κάνει με τον πραγματικό τους εχθρό. Δηλαδή, μακριά από το συστημικό φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και το συνεπαγόμενο άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών, που αποτελεί την απώτερη αιτία της διάλυσης του κράτους πρόνοιας και της εγκατάλειψης των ίδιων των Κεϋνσιανών οικονομικών.

Με άλλα λόγια, είναι το ίδιο το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών, που οδηγούν στην καθολίκευση του υποτυπώδους Αμερικάνικου συστήματος κοινωνικών υπηρεσιών και της χαμηλής φορολογίας των επιχειρήσεων, καθώς και της συνακόλουθης συρρίκνωσης των κρατικών δαπανών, καθιερώνοντας έτσι τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, στον οποίο πρέπει να συμμορφώνεται κάθε χώρα που επιθυμεί να έχει ανάπτυξη και απασχόληση. Και αυτό, διότι η ανάπτυξη και η απασχόληση σε μια οικονομία ενσωματωμένη στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία χαρακτηρίζεται από ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων, εξαρτάται σε κρίσιμο βαθμό από την ανταγωνιστικότητα.

Είναι, δηλαδή, η σχετικά υψηλή ανταγωνιστικότητα, η οποία υποτίθεται θα προσελκύσει περισσότερες πολυεθνικές εταιρείες και ως εκ τούτου, περισσότερες επενδύσεις, που, με τη σειρά τους, θα οδηγήσουν σε περισσότερη ανάπτυξη και απασχόληση. Αυτό, βέβαια, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εποχή των εθνών-κρατών, όταν η ανάπτυξη και η απασχόληση εξαρτιόταν αποφασιστικά από την εθνική αγορά, δεδομένου ότι οι αγορές δεν ήταν ανοικτές εκείνη την εποχή. 

Στην περίπτωση αυτή, φυσικά, έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο το εάν οι κυβερνήσεις ασκούσαν πολιτικές ισοσκελισμένων προϋπολογισμών (αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε «πολιτικές λιτότητας» σήμερα) ή αντί αυτών, επεκτατικές πολιτικές για την δραστική ενίσχυση της συνολικής (εγχώριας) ζήτησης, ακόμη και αν αυτό συνεπαγόταν ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, ιδιαίτερα σε περιόδους ύφεσης – όπως προέβλεπαν τα Κεϋνσιανά οικονομικά, που ήταν τότε κυρίαρχα. Όμως, παρόμοιες Κεϋνσιανές πολιτικές δεν είναι πια δυνατές σήμερα, αφού αυτές θεμελιωνόντουσαν στην εθνική αγορά, η οποία σήμερα, με το πλήρες άνοιγμα και «απελευθέρωση» των αγορών, δεν υπάρχει πια, παρά τα αποπροσανατολιστικά παραμύθια της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς».

Ο εσκεμμένος αποπροσανατολισμός του Κρούγκμαν και της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς»

Ωστόσο, σήμερα δεν είναι μόνο αφελείς οικονομολόγοι που ανήκουν στην παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» που υποστηρίζουν Κεϋνσιανές πολιτικές, εξακολουθώντας προφανώς να ζουν στο χρονοντούλαπο των κυρίαρχων εθνών-κρατών με τις κεϋνσιανές πολιτικές τους και όλα τα ιδεολογικά τους παραφερνάλια, αλλά ακόμη και Νομπελίστες στα οικονομικά! Βέβαια στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε πια για αφέλεια, αλλά για σκόπιμο αποπροσανατολισμό. Αυτή είναι η περίπτωση του Πολ Κρούγκμαν (Paul Krugman), ο οποίος, σε ένα μόλις δημοσιευθέν άρθρο του στην εφημερίδα Guardian, [9] τη ναυαρχίδα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», επιχειρεί συστηματικά να παρακάμψει τα κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας και ιδιαίτερα την παγκοσμιοποίηση και τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της, και επικεντρώνεται, αντίθετα σε αυτό που ονομάζει την «αυταπάτη» ή την «ψύχωση» της λιτότητας, από την οποία πάσχουν οι φορείς χάραξης πολιτικής, κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο ––βολικά «ξεχνώντας» ότι αυτές είναι επίσης οι πολιτικές της ΕΕ, καθώς και οι πολιτικές των ΗΠΑ από την εποχή του Ρέηγκαν. Με άλλα λόγια, αυτές είναι οι πολιτικές της Υπερεθνικής Ελίτ οι οποίες επιβλήθηκαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε κάθε χώρα που έχει ενσωματωθεί στη ΝΔΤ.

Έτσι, σε ένα εκτενές άρθρο σχεδόν 6.000 λέξεων, οι λέξεις «νεοφιλελευθερισμός» και «παγκοσμιοποίηση», πόσο μάλλον «ανταγωνιστικότητα», δεν αναφέρονται ούτε μία φορά! Αντίθετα, ο Κρούγκμαν «ξεχνώντας» ότι ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο, στον οποίο η ανταγωνιστικότητα είναι ζωτικής σημασίας, ακόμη και για την ανάπτυξη και την απασχόληση, αυτός «εξηγεί» γιατί οι Κεϋνσιανές πολιτικές είναι οι καλύτερες για το έθνος-κράτος! Φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη ότι η Επιτροπή απονομής των βραβείων Νόμπελ, που κάνει πολύ καλή δουλειά για την προώθηση, άμεσα ή έμμεσα, της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης, έχει επιβραβεύσει με την υψηλότερη διάκριση για οποιονδήποτε συστημικό οικονομολόγο όλους τους απολογητές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης: από τον Στίγκλιτς και τον Κρούγκμαν, μέχρι τον Πισαρίδη και αύριο πιθανότατα και τον Πίκετυ, αν όχι και τον…Βαρουφάκη! Άλλωστε η Επιτροπή Νόμπελ δεν δίστασε να βραβεύσει με το βραβείο Ειρήνης έναν από τους εγκληματικότερους Προέδρους των ΗΠΑ, που έχει βάψει τα χέρια του με το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στη Λιβύη, τη Συρία, την Ουκρανία και το Πακιστάν, όπου ο ίδιος προσωπικά αποφασίζει ποιος θα εκτελεστεί με τα drones του…

Εντούτοις ακόμη και ο τρανός απολογητής της παγκοσμιοποίησης Κρούγκμαν είχε την ειλικρίνεια να παραδεχτεί ότι οι μεγαλο-επιχειρηματίες, σε αντίθεση με οικονομολόγους όπως ο ίδιος αλλά και πολιτικούς, αγαπούν τις πολιτικές λιτότητας, αλλά στη συνέχεια βέβαια συνέχισε τον αποπροσανατολισμό του για τους λόγους που το κάνουν:

«Έχω ήδη προτείνει μία απάντηση γι’ αυτό: o εκφοβιστικός λόγος για το χρέος και τα ελλείμματα χρησιμοποιείται συχνά για να συγκαλύψει μια πολύ διαφορετική ατζέντα, δηλαδή την «ανάγκη» για τη συρρίκνωση του συνολικού μεγέθους του δημόσιου τομέα και ιδιαίτερα των δαπανών για την κοινωνική ασφάλιση. Αυτό έχει φανεί ξεκάθαρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου πολλά σχέδια που υποτίθεται στοχεύουν στη μείωση του ελλείμματος, «κατά σύμπτωση», συμπεριλαμβάνουν σημαντικές μειώσεις των φορολογικών συντελεστών στους φόρους επιχειρήσεων και στους φόρους πάνω στους πλουσίους, ενώ συγχρόνως αφαιρούν δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη και τη διατροφική βοήθεια για τους φτωχούς.» [10]

Όμως, οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και η γενική συρρίκνωση του δημόσιου τομέα μέσω ιδιωτικοποιήσεων κ.λπ., καθώς και του κράτους πρόνοιας, συνδέονται άμεσα με τις περικοπές στους φόρους των επιχειρήσεων και των φόρων, γενικώς, και με τις αντίστοιχες πολιτικές για την εξάλειψη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά μαζί αποτελούν τον πυρήνα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά ο Κρούγκμαν δεν θέλει να μιλήσει για παγκοσμιοποίηση και ανταγωνιστικότητα –αυτά είναι τα «βρώμικα» λόγια που έχουν την υποχρέωση να λένε μόνο οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί– ενώ η αποστολή του Krugman, ως ενός βραβευμένου με Νόμπελ στα οικονομικά, είναι να αποπροσανατολίζει τα λαϊκά στρώματα από τον πραγματικό εχθρό τους, τη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και να τα στρέφει αντίθετα σε «ανώδυνους» για το σύστημα παράγοντες, που δεν αμφισβητούν το ίδιο το σύστημα, αλλά απλά τους «κακούς» πολιτικούς και οικονομολόγους που εφαρμόζουν τις πολιτικές λιτότητας! Δηλαδή, τις πολιτικές που κάνει αναπόφευκτες η ενσωμάτωση στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και η συνακόλουθη σταδιακή εξαφάνιση της οικονομικής και επομένως και της εθνικής κυριαρχίας.

Η πολιτική συνέπεια παρόμοιων αποπροσανατολιστικών απόψεων (που υιοθετεί σύμπασα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και οι οικονομολόγοι του, απολογητές της παγκοσμιοποίησης) είναι ότι όταν έρχεται στην εξουσία μια Αριστερά αυτού του είδους, αυτή υιοθετεί τις εντελώς αποπροσανατολιστικές αυτές απόψεις και στρέφεται απλά ενάντια στις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζει το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται τη ΝΔΤ, αντί να έλθει σε ρήξη με την ίδια τη ΝΔΤ που στην Ελλάδα εκφράζεται κυρίως με την ΕΕ. Έτσι, στη χώρα μας, αντί η νίκη της «Αριστεράς» να οδηγήσει σε άμεση έξοδο από την ΕΕ, την επ’αόριστο στάση πληρωμών του Χρέους (ουσιαστικά τη διαγραφή του) και την εφαρμογή πολιτικών οικονομικής αυτοδυναμίας, οδήγησε στο σημερινό αναπόφευκτο (και τραγικό συνάμα) φιάσκο, όπου η «Αριστερή» κυβέρνηση εκλιπαρεί την Ευρω-ελίτ για περισσότερη ρευστότητα (δεδομένου ότι η χώρα δεν ελέγχει πια ούτε καν το δικό της νόμισμα), την οποία βέβαια δεν πρόκειται να την δει εκτός αν υποταχθεί πλήρως στους όρους που επιβάλλουν οι ελίτ αυτές για την περαιτέρω ενσωμάτωση της χώρας στη ΝΔΤ!

Υ.Γ.4/5/2015

Ένας από τους μεγάλους υπεύθυνους για τη σημερινή καταστροφή «Μαρξιστές» οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ, που μαζί με τον ανεκδιήγητο Υπ. Οικονομικών και την υπόλοιπη παρέα (Τσακαλώτος , Σταθάκης κ.α.) από την αρχή της κρίσης συμμετείχαν στην εκστρατεία τρομοκράτησης του Ελληνικού λαού για την Βιβλική καταστροφή που δήθεν θα ακολουθούσε η τυχόν έξοδος από το Ευρώ (από την ΕΕ ούτε καν το συζητούν ακόμη και οι πιο «ζωηροί» οικονομολόγοι στον ΣΥΡΙΖΑ), σήμερα «ξαναχτύπησε», εσκεμμένα αποπροσανατολίζοντας για άλλη μια φορά. Έτσι, με προφανή άγνοια (στην καλύτερη περίπτωση) ισχυρίζεται ότι η έξοδος από το Ευρώ και η νομισματική υποτίμηση της δραχμής θα έχει ανάλογα αποτελέσματα με την σημερινή «εσωτερική υποτίμηση.» Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι την εσωτερική υποτίμηση την επιβάλλουν σήμερα οι γκαουλάιτερ που ελέγχουν ακόμη και το νόμισμα μας, ενώ βέβαια τη νομισματική υποτίμηση θα την ελέγχει η κυβέρνηση της χώρας που, εάν ήταν πραγματικά λαοπρόβλητη, υπάρχουν τα μέτρα που θα μπορούσε να πάρει για να προστατευθούν τα λαϊκά εισοδήματα από τις συνέπειες της νομισματικής υποτίμησης.

Για τον ίδιο «Μαρξιστή» οικονομολόγο (όπως και για τον «Κευνσιανό» Κρούγκμαν), η αιτία της καταστροφής δεν είναι βέβαια οι ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές (δηλ. η ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης) αλλά η επάρατη λιτότητα που επιβάλλουν οι καπιταλιστές για να αυξήσουν τα κέρδη τους (λες και οι καπιταλιστές δεν είχαν κέρδη όταν εφάρμοζαν Κεϋνσιανές πολιτικές στην εποχή του κράτους-έθνους, αντί των πολιτικών λιτότητας!) Και τι ευφυή λύση προτείνει ο κύριος αυτός αφού αποκλείει την έξοδο από την ΕΕ; Την προσωρινή στάση πληρωμών (ούτε καν τη μόνιμη στάση πληρωμών, δηλαδή την ουσιαστική ακύρωση του Χρέους), αλλά ΜΕΣΑ πάντα στο «ιερό» Ευρώ, που προφανώς το θεωρεί και αυτός (όπως και ο Γιωργάκης, ο Ποταμίσιος Θεοδωράκης, οι Σαμαρο-Βενιζέλοι κ.λπ.) σαν «πατριωτικό καθήκον» και «κατάκτηση» μας που πρέπει να προστατεύσουμε.

To επιχείρημα βέβαια ότι μπορούμε να κάνουμε στάση πληρωμών, ενώ οι “εταίροι” μας δεν μπορούν να μας διώξουν από το Ευρώ, είναι άλλη μια παραποίηση της αλήθειας που καταρρέει ακόμη και από τα σημερινά γεγονότα. Φυσικά, ακόμη και εάν μπορούσαν, δεν έχουν κανένα λόγο να «μας διώξουν» από το Ευρώ (αντίθετα!), όπως δεν είχαν ανάγκη να διώξουν, πριν από εμάς, την Ιρλανδία και μετά την Κύπρο για να επιβάλλουν απόλυτα τη θέληση τους. Απλά, χρειάζεται η ΕΚΤ να στραγγαλίσει τη χώρα από ρευστότητα, (αφού ελέγχουν το νόμισμα μας), και η μόνη «επιλογή» που έχουμε μέσα στο Ευρώ είναι είτε την πλήρη υποταγή ή την αδυναμία τελικά να πληρώνουμε ακόμη και μισθούς και συντάξεις. Και αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται βέβαια με τη στάση πληρωμών αφού η οικονομία θα παραμένει μη ανταγωνιστική μέσα στο Ευρώ (όπως θα συνεχίσει βέβαια να παραμένει μη ανταγωνιστική ακόμη και εκτός Ευρώ αν δεν υιοθετηθεί ριζικό πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας με μαζικές δημόσιες επενδύσεις στην παραγωγική αναδιάρθρωση κλπ). Εκτός βέβαια αν υποθέτει ότι ο αρχηγός του και όλη η ίδια παρέα των οικονομολόγων του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα ικετεύουν τους “εταίρους” για λίγη ρευστότητα, δεν είχαν σκεφτεί την ευφυή αυτή λύση που είχε προφανώς ξεφύγει και από τους Ιρλανδούς και τους Κύπριους πριν από εμάς…

Όμως οι ίδιοι «Μαρξιστές» Οικονομολόγοι είναι αυτοί που εξαπάτησαν τα λαϊκά στρώματα στις τελευταίες εκλογές ότι υπήρχε ‘μαγική’ λύση για να ξεφύγουν από την μαζική φτωχοποίηση στην οποία έχουν καταδικαστεί από τις ξένες και ντόπιες ελίτ: ότι θα μπορούσαμε να καταργήσουμε τη λιτότητα και συγχρόνως να έχουμε και το Ευρώ «μας». Δηλαδή, και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Και αυτό, αντί να ηγηθούν λαϊκού μετώπου, μαζί με το ΚΚΕ και κάθε άλλη πατριωτική δύναμη, για την οικονομική και εθνική κυριαρχία μας, μέσα από την έξοδο από την ΕΕ, η οποία αποτελεί τον μηχανισμό μέσα από τον οποίο μας επιβάλλεται και η λιτότητα, δηλαδή οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές ––όπως προτείναμε από την αρχή της κρίσης!

Τ.Φ.

* Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο διεθνές θεωρητικό περιοδικό Τhe International Journal of Inclusive Democracy, στις 2/5/2015 και αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο THE NEW WORLD ORDER IN ACTION, War and economic violence, from the Middle East through Greece to Ukraine (υπό έκδοση από το Progressive Press). Η μετάφραση είναι του Πάνου Λιβιτσάνου.

---

[1] Τάκης Φωτόπουλος, ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-10 Χρόνια Μετά, (Ελεύθερος Τύπος, 2008) Κεφ. 1

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbookstid_2/grbookstid_2.htm

[2] Για μια εξαιρετική περιγραφή της σταδιακής άρσης των ελέγχων κεφαλαίου στη Βρετανία, κάτω από τις πιέσεις της αγοράς, βλ. Will Hutton, The State We’re In, Κεφ. 3.

[3] Ναόμι Κλάιν, «Το δόγμα του σοκ», (Λιβάνης, 2009)

[4] Βλ. Takis Fotopoulos, “Mass media, culture and democracy”, Democracy & Nature, vol.5, no.1 (March 1999) σελ. 33-64 http://www.democracynature.org/vol5/fotopoulos_media.htm

[5] Perry Anderson, New Left Review, No. 1, (new period) (Jan/Feb 2000), σελ. 10.

[6] Boris Kagarlitsky, “Economic policies after the death of neoliberalism”, (Russian) Institute for Global Research, 8/4/2015 http://english.igso.ru/articles.php?article_id=45

[7] Noam Chomsky, ‘Domestic Constituencies’, Z Magazine, Μάιος 1998

[8] Takis Fotopoulos, “Mass media, culture and democracy” και στα ελληνικά

Τάκης Φωτόπουλος, Ο Καπιταλισμός του Τσόμσκι και ο Μετακαπιταλισμός του Άλμπερτ (Γόρδιος, 2004)

http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbookschomsky/grbookschomsky.htm

[9] Paul Krugman, “The austerity delusion”, Guardian, 29/4/2015

[10] Στο ίδιο.