Πέμπτη 29 Μαΐου 2014
Τετάρτη 28 Μαΐου 2014
Υπάρχει ένας ελέφαντας στη μέση της Ευρώπης
Οι
ευρωεκλογές ανέδειξαν την άνοδο των ακροδεξιών, νεοναζιστικών και
ευρωσκεπτικιστών κομμάτων σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αυτά τα κόμματα θα
εκπροσωπηθούν στην Ευρωβουλή, και είναι ολοφάνερο πια πως η ιδέα της
Ενωμένης Ευρώπης μουτζουρώθηκε για τα καλά.Επειδή δεν μπορεί κάποιος να υποστηρίξει πως το 25% των Γάλλων ψηφοφόρων -που πήγαν στις κάλπες και ψήφισαν το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν- έγιναν ξαφνικά φασίστες, θα πρέπει να αναζητήσουμε αλλού τα αίτια της ανόδου των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη.
Είναι βέβαιο πως η ανεργία, η λιτότητα, η ξενοφοβία και η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της μεσαίας τάξης έστρεψαν πολλούς Ευρωπαίους ψηφοφόρους στα ακροδεξιά κόμματα.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όμως, ο σημαντικότερος λόγος για την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων είναι η ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη.
Η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη –με τις πολιτικές της Άνγκελα Μέρκελ- είναι γερμανικός εθνικισμός.
Και ο γερμανικός εθνικισμός δεν θα μπορούσε να μείνει χωρίς «απάντηση» από τους πολίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Ο εθνικισμός επέστρεψε δυναμικά στην Ευρώπη μετά από 70 χρόνια.
Η Γερμανία μοιάζει να μην έχει διδαχτεί τίποτα από την πρόσφατη ιστορία της.
Και τρομάζει ξανά τους λαούς των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Χέλμουτ Σμιτ -ένας άνθρωπος 93 χρονών σήμερα που έζησε όλη την νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία- δήλωσε πριν από δυο χρόνια πως «η Γερμανία δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη εξαιτίας του Χίτλερ και του Άουσβιτς».
Αυτές οι ευρωεκλογές δικαιώνουν τον σοφό Χέλμουτ Σμιτ.
pitsirikos
Το 'χει πει κι ο Στάλιν...
"Καλύτερα ο Μπέος, παρά ο Συριζαίος"...
Κοίτα να δεις που ο Πάχτας με τον Μπέο έκαναν κι ένα καλό στη ζωή τους. Απέδειξαν ότι δεν υπάρχει πάτος, ότι δεν υπάρχει όριο για μια ηγεσία που δρα ως θρησκευτική σέχτα και ταυτοχρόνως ως...
διοικητικό συμβούλιο ανώνυμης εταιρείας.
Μόλις βγήκε ο απολογισμός της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τις εκλογές, άρχισα να ψάχνω μανιωδώς. Στην πρώτη παράγραφο τίποτα, στη δεύτερη τίποτα, στην τρίτη, στην τέταρτη, στην πέμπτη, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Περνούσαν σαν βαγόνια οι παράγραφοι του απολογισμού κι ούτε λέξη αυτοκριτικής για όσα διέπραξε η ηγεσία του ΚΚΕ στην υπόθεση του Πάχτα και του Μπέου. Διότι όλα καταπίνονται, σύντροφοι, και τα ψέματα, και το μίσος, και οι συκοφαντίες. Το όνειδος τουΠάχτα και του Μπέου, όμως, δεν καταπίνεται ούτε με όλο το νερό του Βόλγα.
Στη Χαλκιδική δίνεται εδώ και χρόνια η μάχη των μαχών. Από τη μία ένα πρωτοφανές κίνημα που προσπαθεί να εμποδίσει την εξόρυξη του χρυσού, για να σώσει μία από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας, να σώσει τα δέντρα του αρχέγονου δάσους, να σώσει εντέλει τα παιδιά από το δηλητήριο που μολύνει το νερό. Κι από την άλλη οι ορδές της εξόρυξης, το διεθνές κεφάλαιο, το εγχώριο κεφάλαιο -λέγε με Μπόμπολα και όχι μόνο -η κυβέρνηση, ο Γεωργιάδης, ο Δένδιας, τα ΜΑΤ, οι εισαγγελείς, τα κανάλια. Και βέβαια ο Χρήστος Πάχτας, ο δήμαρχος του Αριστοτέλη, που έδρασε ως εκπρόσωπος των χρυσοθήρων επί της Γης. Ο άνθρωπος που, όταν βρέθηκε αρσενικό στο νερό, τα έβαλε με τους διεθνείς οργανισμούς επειδή κατεβάζουν συνεχώς τα όρια του συναγερμού και δεν μας αφήνουν να κάνουμε τη δουλειά μας.
Λίγο πριν από τις εκλογές, οι κάτοικοι που συμμετέχουν στο κίνημα αποφάσισαν να εκλέξουν με δημοψήφισμα τον υποψήφιο που θα τα έβαζε με τον Πάχτα. Εξέλεξαν, λοιπόν, τον κ. Γιάννη Μίχο και τον στήριξαν όλοι ενθέρμως, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων. Όλοι, πλην του ΚΚΕ, το οποίο κατέβασε δικό του υποψήφιο, διότι το Κόμμα κατέχει τη μοναδική αλήθεια και την κουβαλάει παντού, ακόμη και στον Δήμο του Αριστοτέλη. Τελικά, ο Μίχος νίκησε τον Πάχτα από την πρώτη Κυριακή και ο υποψήφιος του ΚΚΕ πήρε 1,96%, σχεδόν το μισό απ' όσο πήρε το Κόμμα στις ευρωεκλογές.
Στον Δήμο του Βόλου βρέθηκαν αντιμέτωποι στον δεύτερο γύρο ο Αχιλλέας Μπέος και ο Μ. Πατσιαντάς. Ο Μπέος του ποδοσφαιρικού παρακράτους, του στοιχήματος, των νυχτερινών κέντρων, ο Μπέος που στηρίχτηκε ανοιχτά από τη Χρυσή Αυγή, που υιοθέτησε τον λόγο και την αισθητική της Χρυσής Αυγής. Κι όμως, ακόμη και στον Βόλο η ηγεσία του ΚΚΕ δεν στήριξε τον Πατσιαντά, διότι ο Πατσιαντάς είναι του ΣΥΡΙΖΑ και, όπως έχει πει ξεκάθαρα ο Στάλιν στα απομνημονεύματά του, «καλύτερα ο Μπέος, παρά ο Συριζαίος». Τελικά νίκησε ο Μπέος και η ψυχούλα του "Πατερούλη" συνέχισε να αναπαύεται εν ειρήνη.
Κοίτα να δεις που ο Πάχτας με τον Μπέο έκαναν κι ένα καλό στη ζωή τους. Απέδειξαν ότι δεν υπάρχει πάτος, ότι δεν υπάρχει όριο για μια ηγεσία που δρα ως θρησκευτική σέχτα και ταυτοχρόνως ως διοικητικό συμβούλιο ανώνυμης εταιρείας...
avgi.gr
Κοίτα να δεις που ο Πάχτας με τον Μπέο έκαναν κι ένα καλό στη ζωή τους. Απέδειξαν ότι δεν υπάρχει πάτος, ότι δεν υπάρχει όριο για μια ηγεσία που δρα ως θρησκευτική σέχτα και ταυτοχρόνως ως...
διοικητικό συμβούλιο ανώνυμης εταιρείας.
Μόλις βγήκε ο απολογισμός της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τις εκλογές, άρχισα να ψάχνω μανιωδώς. Στην πρώτη παράγραφο τίποτα, στη δεύτερη τίποτα, στην τρίτη, στην τέταρτη, στην πέμπτη, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Περνούσαν σαν βαγόνια οι παράγραφοι του απολογισμού κι ούτε λέξη αυτοκριτικής για όσα διέπραξε η ηγεσία του ΚΚΕ στην υπόθεση του Πάχτα και του Μπέου. Διότι όλα καταπίνονται, σύντροφοι, και τα ψέματα, και το μίσος, και οι συκοφαντίες. Το όνειδος τουΠάχτα και του Μπέου, όμως, δεν καταπίνεται ούτε με όλο το νερό του Βόλγα.
Στη Χαλκιδική δίνεται εδώ και χρόνια η μάχη των μαχών. Από τη μία ένα πρωτοφανές κίνημα που προσπαθεί να εμποδίσει την εξόρυξη του χρυσού, για να σώσει μία από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας, να σώσει τα δέντρα του αρχέγονου δάσους, να σώσει εντέλει τα παιδιά από το δηλητήριο που μολύνει το νερό. Κι από την άλλη οι ορδές της εξόρυξης, το διεθνές κεφάλαιο, το εγχώριο κεφάλαιο -λέγε με Μπόμπολα και όχι μόνο -η κυβέρνηση, ο Γεωργιάδης, ο Δένδιας, τα ΜΑΤ, οι εισαγγελείς, τα κανάλια. Και βέβαια ο Χρήστος Πάχτας, ο δήμαρχος του Αριστοτέλη, που έδρασε ως εκπρόσωπος των χρυσοθήρων επί της Γης. Ο άνθρωπος που, όταν βρέθηκε αρσενικό στο νερό, τα έβαλε με τους διεθνείς οργανισμούς επειδή κατεβάζουν συνεχώς τα όρια του συναγερμού και δεν μας αφήνουν να κάνουμε τη δουλειά μας.
Λίγο πριν από τις εκλογές, οι κάτοικοι που συμμετέχουν στο κίνημα αποφάσισαν να εκλέξουν με δημοψήφισμα τον υποψήφιο που θα τα έβαζε με τον Πάχτα. Εξέλεξαν, λοιπόν, τον κ. Γιάννη Μίχο και τον στήριξαν όλοι ενθέρμως, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων. Όλοι, πλην του ΚΚΕ, το οποίο κατέβασε δικό του υποψήφιο, διότι το Κόμμα κατέχει τη μοναδική αλήθεια και την κουβαλάει παντού, ακόμη και στον Δήμο του Αριστοτέλη. Τελικά, ο Μίχος νίκησε τον Πάχτα από την πρώτη Κυριακή και ο υποψήφιος του ΚΚΕ πήρε 1,96%, σχεδόν το μισό απ' όσο πήρε το Κόμμα στις ευρωεκλογές.
Στον Δήμο του Βόλου βρέθηκαν αντιμέτωποι στον δεύτερο γύρο ο Αχιλλέας Μπέος και ο Μ. Πατσιαντάς. Ο Μπέος του ποδοσφαιρικού παρακράτους, του στοιχήματος, των νυχτερινών κέντρων, ο Μπέος που στηρίχτηκε ανοιχτά από τη Χρυσή Αυγή, που υιοθέτησε τον λόγο και την αισθητική της Χρυσής Αυγής. Κι όμως, ακόμη και στον Βόλο η ηγεσία του ΚΚΕ δεν στήριξε τον Πατσιαντά, διότι ο Πατσιαντάς είναι του ΣΥΡΙΖΑ και, όπως έχει πει ξεκάθαρα ο Στάλιν στα απομνημονεύματά του, «καλύτερα ο Μπέος, παρά ο Συριζαίος». Τελικά νίκησε ο Μπέος και η ψυχούλα του "Πατερούλη" συνέχισε να αναπαύεται εν ειρήνη.
Κοίτα να δεις που ο Πάχτας με τον Μπέο έκαναν κι ένα καλό στη ζωή τους. Απέδειξαν ότι δεν υπάρχει πάτος, ότι δεν υπάρχει όριο για μια ηγεσία που δρα ως θρησκευτική σέχτα και ταυτοχρόνως ως διοικητικό συμβούλιο ανώνυμης εταιρείας...
avgi.gr
Τι ντροπή, Μαρία!..
Οι προεκλογικές «ψυχολογικές επιχειρήσεις» του δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1 και η ευκολία του να μιλάς για «κακές στιγμές»...
Στέλιος Κούλογλου
Oνομάζονται «ψυχολογικές επιχειρήσεις» και συνήθως χρησιμοποιούνται στον πόλεμο. Στόχος είναι η δαιμονοποίηση του αντιπάλου μέσα από τον...
εκφοβισμό του πληθυσμού. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ένα από τα περίφημα αμερικανικά προπαγανδιστικά φιλμ έδειχνε τους Σοβιετικούς να επιτίθενται στις ΗΠΑ με πυρηνικά όπλα και τις αντιδράσεις μαθητών σε ένα δημοτικό σχολείο. Στην Ελλάδα είχαμε ανάλογες επιχειρήσεις την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτήν τη φορά δεν τις διενεργούσε η κυβέρνηση αλλά ένας τηλεοπτικός σταθμός.
Όλα τα κανάλια παρουσίασαν, και μάλιστα υπέρμετρα, πολιτικούς όπως ο κ. Βενιζέλος που προειδοποιούσε ότι αν δεν ψηφιζόταν η Ελιά, θα επικρατούσε το χάος, αλλά στον ΑΝΤ1 τη βρόμικη δουλειά ανέλαβαν οι ίδιοι οι «ρεπόρτερ». Σαν να επρόκειτο για κινηματογραφικό θρίλερ ή φαρσοκωμωδία, παρουσίαζαν τις επιπτώσεις που θα είχε η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ και η ήττα των κυβερνητικών δυνάμεων στις εκλογές: ούτε λίγο, ούτε πολύ, θα ήταν το τέλος του κόσμου.
«Η ανατροπή που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε παρατεταμένη αστάθεια» προειδοποίησε στη δική του ψυχολογική επιχείρηση ο κ. Γιώργος Κούρος. Με τη σειρά της η πολιτική αστάθεια «θα πυροδοτήσει φυγόκεντρες τάσεις βουλευτών», με αποτέλεσμα το «πισωγύρισμα στην οικονομία και ακύρωση των θυσιών του λαού από τη φυγή των επενδυτών». Αυτό με τη σειρά του «θα ανοίξει την όρεξη στους κερδοσκόπους των αγορών να επιτεθούν και πάλι στη χώρα μας». Για όσους δεν φοβήθηκαν αρκετά, υπήρχε και η τελική προειδοποίηση: «Αν η ψήφος έχει τιμωρητικό χαρακτήρα, οι πρώτοι που θα το μετανιώσουν θα είναι οι τιμωροί».
«Χρειάζεται πολιτική σταθερότητα, Ρίτσα» πήρε τη σκυτάλη ο ρεπόρτερ της (επερχόμενης) συμφοράς κ. Ν. Ρογκάκος, απευθυνόμενος στην παρουσιάστρια του δελτίου. «Επιτρέπεται τώρα να χύσουμε την καρδάρα με το γάλα;. Η οικονομία ανακάμπτει - ο τόπος και η οικονομία χρειάζονται σταθερότητα - Φτάνοντας στην κάλπη να μην παίξουμε στα ζάρια την οικονομία». Ούτε η χαλαρή ψήφος δεν ξέφυγε από την προσοχή των λαγωνικών του σταθμού: «Η χαλαρή ψήφος μπορεί να οδηγήσει σε ασφυξία την οικονομία, η ρευστότητα και η συζήτηση για την απομείωση του χρέους θα παγώσουν και η χώρα θα φτάσει ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία».
Τέτοιο δελτίο ειδήσεων δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής τηλεόρασης. Έχω παρακολουθήσει τη δουλειά τουρκικών ιδιωτικών σταθμών και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ούτε ο πιο φανατικός –ή πληρωμένος από τον Ερντογάν– Τούρκος δημοσιογράφος δεν θα δεχόταν να υπερασπιστεί με τέτοια επιχειρήματα τον πρωθυπουργό του. Ακόμα και στις δικτατορίες η προπαγάνδα είναι πιο έμμεση, θα πρέπει να ψάξει κανείς σε κανένα κανάλι του Πινοσέτ ή κάποιου σατράπη της Αφρικής για να βρει ανάλογη δουλική εξυπηρέτηση της εξουσίας.
Για όσους προτιμούν από τις ειδήσεις τα ντοκιμαντέρ, και μάλιστα με διεθνείς αναφορές, ο σταθμός είχε τη λύση. Το –ο θεός της προπαγάνδας να το κάνει– ντοκιμαντέρ Ψήφος με ειδικό βάρος εξηγούσε πώς, αν υπάρξει ανατροπή, θα καταστραφεί ολόκληρος ο πλανήτης. Πρώτα-πρώτα θα καταστραφεί η Ελλάδα. Αυτή θα συμπαρασύρει ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία θα συμπαρασύρει την Αμερική. Η καταστροφή της Αμερικής θα προκαλέσει καταστροφή της Ρωσίας, με αποτέλεσμα την αναπόφευκτη κατάρρευση του πλανήτη. Ο τίτλος κανονικά θα έπρεπε να είναι: «Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δευτέρα Παρουσία». Μέχρι και το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, που όταν πρόκειται για παραβιάσεις της δεοντολογίας συνήθως σιωπά, έβγαλε ανακοίνωση αφού «οι μεμονωμένες αυτές συμπεριφορές, εκτός του ότι στρέφονται ευθέως κατά των ίδιων των δημοκρατικών θεσμών, αποτελούν αναμφίβολα καταπάτηση και αγνόηση των κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας» και ζήτησε την παρέμβαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.
Είναι προφανείς οι παραβιάσεις όλης της σχετικής νομοθεσίας για τις εκλογές και τη ραδιοτηλεόραση. Όπως κατανοητοί είναι και οι λόγοι για τον τίμιο και ανιδιοτελή εκλογικό αγώνα που έδωσε ο σταθμός και για τα όσα κωμικοτραγικά έλεγαν ο Γιώργος ή ο Νίκος στη Ρίτσα. Αλλά η κεντρική παρουσιάστρια του σταθμού Μαρία Χούκλη που είχε δημιουργήσει ένα προφίλ σοβαρότητας; Στις ειδήσεις του σταθμού τη Δευτέρα, σε παρατήρηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλη, είπε ότι «επρόκειτο για κακή στιγμή» και ο σταθμός δεν κρίνεται μόνο από αυτήν.
Μόνο που η ίδια η κυρία Χούκλη ανέχθηκε στα δικά της δελτία την προηγούμενη εβδομάδα αντίστοιχα «ρεπορτάζ» του κ. Κούρου, όπως ότι «όλοι αυτοί που ζητάνε σταθερότητα και δεν θέλουν εκλογές πρέπει να το δείξουν και στην κάλπη» ή ότι «ο στόχος του Τσίπρα να ρίξει την κυβέρνηση επιτυγχάνεται, εάν τα πράγματα μείνουν ως έχουν και οι αναποφάσιστοι δεν συσπειρωθούν στη ΝΔ και την Ελιά». Κατόπιν εορτής, όταν όσοι ήταν να φοβηθούν, φοβήθηκαν, είναι εύκολο να μιλάς απλώς για κακές στιγμές.
Τι ντροπή, Μαρία!
Στέλιος Κούλογλου
Oνομάζονται «ψυχολογικές επιχειρήσεις» και συνήθως χρησιμοποιούνται στον πόλεμο. Στόχος είναι η δαιμονοποίηση του αντιπάλου μέσα από τον...
εκφοβισμό του πληθυσμού. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ένα από τα περίφημα αμερικανικά προπαγανδιστικά φιλμ έδειχνε τους Σοβιετικούς να επιτίθενται στις ΗΠΑ με πυρηνικά όπλα και τις αντιδράσεις μαθητών σε ένα δημοτικό σχολείο. Στην Ελλάδα είχαμε ανάλογες επιχειρήσεις την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτήν τη φορά δεν τις διενεργούσε η κυβέρνηση αλλά ένας τηλεοπτικός σταθμός.
Όλα τα κανάλια παρουσίασαν, και μάλιστα υπέρμετρα, πολιτικούς όπως ο κ. Βενιζέλος που προειδοποιούσε ότι αν δεν ψηφιζόταν η Ελιά, θα επικρατούσε το χάος, αλλά στον ΑΝΤ1 τη βρόμικη δουλειά ανέλαβαν οι ίδιοι οι «ρεπόρτερ». Σαν να επρόκειτο για κινηματογραφικό θρίλερ ή φαρσοκωμωδία, παρουσίαζαν τις επιπτώσεις που θα είχε η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ και η ήττα των κυβερνητικών δυνάμεων στις εκλογές: ούτε λίγο, ούτε πολύ, θα ήταν το τέλος του κόσμου.
«Η ανατροπή που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να οδηγήσει σε παρατεταμένη αστάθεια» προειδοποίησε στη δική του ψυχολογική επιχείρηση ο κ. Γιώργος Κούρος. Με τη σειρά της η πολιτική αστάθεια «θα πυροδοτήσει φυγόκεντρες τάσεις βουλευτών», με αποτέλεσμα το «πισωγύρισμα στην οικονομία και ακύρωση των θυσιών του λαού από τη φυγή των επενδυτών». Αυτό με τη σειρά του «θα ανοίξει την όρεξη στους κερδοσκόπους των αγορών να επιτεθούν και πάλι στη χώρα μας». Για όσους δεν φοβήθηκαν αρκετά, υπήρχε και η τελική προειδοποίηση: «Αν η ψήφος έχει τιμωρητικό χαρακτήρα, οι πρώτοι που θα το μετανιώσουν θα είναι οι τιμωροί».
«Χρειάζεται πολιτική σταθερότητα, Ρίτσα» πήρε τη σκυτάλη ο ρεπόρτερ της (επερχόμενης) συμφοράς κ. Ν. Ρογκάκος, απευθυνόμενος στην παρουσιάστρια του δελτίου. «Επιτρέπεται τώρα να χύσουμε την καρδάρα με το γάλα;. Η οικονομία ανακάμπτει - ο τόπος και η οικονομία χρειάζονται σταθερότητα - Φτάνοντας στην κάλπη να μην παίξουμε στα ζάρια την οικονομία». Ούτε η χαλαρή ψήφος δεν ξέφυγε από την προσοχή των λαγωνικών του σταθμού: «Η χαλαρή ψήφος μπορεί να οδηγήσει σε ασφυξία την οικονομία, η ρευστότητα και η συζήτηση για την απομείωση του χρέους θα παγώσουν και η χώρα θα φτάσει ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπία».
Τέτοιο δελτίο ειδήσεων δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής τηλεόρασης. Έχω παρακολουθήσει τη δουλειά τουρκικών ιδιωτικών σταθμών και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι ούτε ο πιο φανατικός –ή πληρωμένος από τον Ερντογάν– Τούρκος δημοσιογράφος δεν θα δεχόταν να υπερασπιστεί με τέτοια επιχειρήματα τον πρωθυπουργό του. Ακόμα και στις δικτατορίες η προπαγάνδα είναι πιο έμμεση, θα πρέπει να ψάξει κανείς σε κανένα κανάλι του Πινοσέτ ή κάποιου σατράπη της Αφρικής για να βρει ανάλογη δουλική εξυπηρέτηση της εξουσίας.
Για όσους προτιμούν από τις ειδήσεις τα ντοκιμαντέρ, και μάλιστα με διεθνείς αναφορές, ο σταθμός είχε τη λύση. Το –ο θεός της προπαγάνδας να το κάνει– ντοκιμαντέρ Ψήφος με ειδικό βάρος εξηγούσε πώς, αν υπάρξει ανατροπή, θα καταστραφεί ολόκληρος ο πλανήτης. Πρώτα-πρώτα θα καταστραφεί η Ελλάδα. Αυτή θα συμπαρασύρει ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία θα συμπαρασύρει την Αμερική. Η καταστροφή της Αμερικής θα προκαλέσει καταστροφή της Ρωσίας, με αποτέλεσμα την αναπόφευκτη κατάρρευση του πλανήτη. Ο τίτλος κανονικά θα έπρεπε να είναι: «Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Δευτέρα Παρουσία». Μέχρι και το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, που όταν πρόκειται για παραβιάσεις της δεοντολογίας συνήθως σιωπά, έβγαλε ανακοίνωση αφού «οι μεμονωμένες αυτές συμπεριφορές, εκτός του ότι στρέφονται ευθέως κατά των ίδιων των δημοκρατικών θεσμών, αποτελούν αναμφίβολα καταπάτηση και αγνόηση των κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας» και ζήτησε την παρέμβαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης.
Είναι προφανείς οι παραβιάσεις όλης της σχετικής νομοθεσίας για τις εκλογές και τη ραδιοτηλεόραση. Όπως κατανοητοί είναι και οι λόγοι για τον τίμιο και ανιδιοτελή εκλογικό αγώνα που έδωσε ο σταθμός και για τα όσα κωμικοτραγικά έλεγαν ο Γιώργος ή ο Νίκος στη Ρίτσα. Αλλά η κεντρική παρουσιάστρια του σταθμού Μαρία Χούκλη που είχε δημιουργήσει ένα προφίλ σοβαρότητας; Στις ειδήσεις του σταθμού τη Δευτέρα, σε παρατήρηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλη, είπε ότι «επρόκειτο για κακή στιγμή» και ο σταθμός δεν κρίνεται μόνο από αυτήν.
Μόνο που η ίδια η κυρία Χούκλη ανέχθηκε στα δικά της δελτία την προηγούμενη εβδομάδα αντίστοιχα «ρεπορτάζ» του κ. Κούρου, όπως ότι «όλοι αυτοί που ζητάνε σταθερότητα και δεν θέλουν εκλογές πρέπει να το δείξουν και στην κάλπη» ή ότι «ο στόχος του Τσίπρα να ρίξει την κυβέρνηση επιτυγχάνεται, εάν τα πράγματα μείνουν ως έχουν και οι αναποφάσιστοι δεν συσπειρωθούν στη ΝΔ και την Ελιά». Κατόπιν εορτής, όταν όσοι ήταν να φοβηθούν, φοβήθηκαν, είναι εύκολο να μιλάς απλώς για κακές στιγμές.
Τι ντροπή, Μαρία!
“Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με τη Χρυσή Αυγή.”
“Και λέω ρητά και κατηγορηματικά. Δεν αποκλείω το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με τη Χρυσή Αυγή.”, δήλωσε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σχολιάζοντας τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.
by…the three mooges
“Συγκυβέρνηση θέλουν τριών ειδών συμφέροντα”, συνέχισε.
“Πρώτον, τη θέλει η ίδια η Χρυσή
Αυγή για να πέσει στα μαλακά και να μην ψάξουμε τις ευθύνες τους για τις
επιθέσεις σε μετανάστες και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Νομίζουν ότι
θα γλιτώσουν και θα γλιτώσουν.
Δεύτερον, τη συγκυβέρνηση τη
στηρίζουν όλα εκείνα τα συμφέροντα και όλοι εκείνοι οι εφοπλιστές που δε
θέλουν να αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα. Κι όσο είμαστε εμείς στα πράγματα
μαζί με τη Χρυσή Αυγή, ακόμα και με δεύτερο ρόλο στην κυβέρνηση, έχουν
το κεφάλι τους ήσυχο.
Τρίτον, τη συγκυβέρνηση θέλουν όλες
αυτές οι δυνάμεις, μέσα ή έξω από την Ελλάδα, που θέλουν μια κυβέρνηση
ακροδεξιά κι αυταρχική. Αυτές τις δυνάμεις υπηρετούμε.
Μπορούμε να βγούμε από την ύφεση αλλά δε θέλουμε, αφού εμείς φέραμε την ύφεση.
Δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια στον λαό, γιατί αν την πούμε θα φύγουμε νύχτα με ελικόπτερο.
Όσοι θέλουμε συγκυβέρνηση με τη
Χρυσή Αυγή είναι για να μην αλλάξει τίποτα. Να συνεχιστεί το καθεστώς
αυταρχισμού και καταστολής με ακόμα εντονότερο ρυθμό.
Για να μη διασωθεί η Ελλάδα που χρεοκόπησε και να σωθούμε όλοι εμείς που τη χρεοκοπήσαμε.”, κατέληξε ο Πρωθυπουργός.
Εξάλλου αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί!
Περί μπουρδέλων και συμμαχιών…με την ευγενική χορηγία του Mega !!!
Πριν από λίγους μόλις μήνες ο βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας μας, που φέρει το όνομα Γιώργος Καρατζαφέρης, απαντούσε με τη σκωπτική διάθεση που τον διακρίνει σε…
ερώτηση δημοσιογράφου αν θα επέστρεφε στη Ν.Δ.
by…Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
Ο πρόεδρος δεν μάσησε τα λόγια του·
απάντησε άμεσα και κοφτά διανθίζοντας τον λόγο του με βιτριολική
διάθεση: «Ποτέ» απάντησε ο πρόεδρος με σιγουριά, για να συνεχίσει
«…ξέρετε, όταν ήμουν μικρός, είχα τύχη με τις γυναίκες και έτσι δεν πήγα
ποτέ σε μπουρδέλο…».
Χθες,
μετά το 2,7% και την υποχώρηση της Ν.Δ. στη δεύτερη θέση στις
ευρωεκλογές, ο έτερος λαμπρός αστέρας του πολιτικού μας στερεώματος, ο
Άδωνις Γεωργιάδης, ο συνεπής αυτός αγωνιστής, καλούσε τον ομογάλακτο
πρώην πρόεδρο, που ο ίδιος εγκατέλειψε στα δύσκολα για να ενταχθεί στη
Ν.Δ., την οποία καθύβριζε εργολαβικά μέρα – νύχτα, να ενταχτεί εκεί όπου
ανήκει, δηλαδή στο… μπουρδέλο.
Αυτά με την ευγενική χορηγία της «Ανατροπής» του Mega.
Χρυσή Αστυνομία…
Άμεση σύγκλιση έκτακτου συνεδρίου προκαλεί το δυσμενές αποτέλεσμα των ευρωεκλογών για τη Χρυσή Αυγή, σύμφωνα με πληροφορίες μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού.
Αφορμή για τον πανικό που δημιουργήθηκε στα γραφεία της εγκληματικής οργάνωσης αποτέλεσε το γεγονός ότι…
η Χρυσή Αυγή αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα σε όλα τα εκλογικά τμήματα όπου ψήφισαν ετεροδημότες αστυνομικοί.
Συγκεκριμένα, στα εκλογικά τμήματα όπου ψήφισαν αστυνομικοί, η Χρυσή Αυγή μετά βίας άγγιξε ή ξεπέρασε το 20%. Με άλλα λόγια, μονάχα το 50% των αστυνομικών εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους στη Χρυσή Αυγή.
“Μέσα από το σύνολο των προβλεπόμενων φασιστικών διαδικασιών, θα συζητήσουμε το μήνυμα των εκλογών και τις αιτίες του αποτελέσματος. Καταλαβαίνουμε ότι η επιλογή του 50% των αστυνομικών να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ ή κάποιο άλλο αριστερό κόμμα είναι ψήφος διαμαρτυρίας απέναντι στη χαλαρότητα που έχει δείξει τελευταία η Χρυσή Αυγή. Λάβαμε το μήνυμα.”, δήλωσε αργά χθες το βράδυ ο Ηλίας Κασιδιάρης.
“Καλούμε το 1/2 των αστυνομικών που δε μας τίμησαν με την ψήφο τους να εκθέσουν στο συνέδριό μας τους προβληματισμούς τους. Είμαστε ανοιχτοί σε όλους.”, συμπλήρωσε.
Η δήλωση του Ηλία Κασιδιάρη προκάλεσε αναβρασμό στα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που παρόλα αυτά είναι ευχαριστημένα με την ανταπόκριση των Ελλήνων αστυνομικών στην ακροδεξιά ατζέντα που εφαρμόζει ο Αντώνης Σαμαράς εδώ και 2 χρόνια αλλά κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου μπροστά στο ενδεχόμενο διαρροής ψήφων αστυνομικών προς τη Χρυσή Αυγή στις επικείμενες εθνικές εκλογές.
Μάλιστα, δεν είναι κρυφό ότι στη Συγγρού ονειρεύονται την ανασυγκρότηση της ακροδεξιάς, ώστε η Νέα Δημοκρατία μαζί με το ΛΑΟΣ, το Εθνικό Μέτωπο και τη Χρυσή Αυγή να δημιουργήσουν τη μεγάλη ακροδεξιά παράταξη που ονειρευόταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Τέλος, κύκλοι του Ηλία Κασιδιάρη κάνουν λόγο για ακόμα πιο έντονη εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής μέσα στις επόμενες ημέρες, ενώ δεν αποκλείεται τα τάγματα εφόδου της οργάνωσης να προχωρήσουν στη δολοφονία κάποιου μετανάστη ή Έλληνα αντιφασίστα, ώστε η Χρυσή Αυγή να κερδίσει ξανά την εκτίμηση της Ελληνικής Αστυνομίας που δήθεν την καταδιώκει.
by To Skouliki Tom
(Ανήθικο δίδαγμα: Πάλι καλά που διερευνήθηκαν οι σχέσεις ΕΛ.ΑΣ-Χρυσής Αυγής μετά τη δολοφονία Φύσσα. Τον Σεπτέμβριο έγραφα: Μπάτσοι, TV, Χρυσή Αυγή!)
paganeli
Κυβέρνηση Δέκα Μικρών Αδώνιδων !!!
Ξημέρωσε και η τρίτη ημέρα μετά το πέρας των εκλογών, και όπως είναι αναμενόμενο έχει ανοίξει η κουβέντα του μηνύματος των εκλογών. Και από τη στιγμή που η ερμηνεία…
Τσίπρα, διεθνούς τύπου και Βενιζέλου του 2009 περί δυσαρμονίας με την κοινωνία αφήνει τα εκδοτικά συγκροτήματα και τους λοιπούς εργολάβους παγερά αδιάφορους, τα μάτια όλων στρέφονται στον ανασχηματισμό που θα επιχειρήσει ο Αντώνης Σαμαράς, λίγο πριν πέσει με κρότο.
Από…rebeliskos
Η μάχη της επόμενης ημέρας έχει ήδη ξεκινήσει με φωνές να αρχίζουν να ακούγονται από όλες τις πλευρές.
Ο Φαήλος Κρανιδιώτης, εκπροσωπώντας την ακροδεξιά κλίκα του πρωθυπουργού έπιασε στασίδι στα κανάλια και διαλαλεί το μήνυμα των εκλογών, που δεν είναι άλλο από την απαίτηση για περισσότερη Δεξιά. Αν ήταν σε φόρμα στην εμφάνισή του στο κανάλι του Αλαφούζου θα μιλούσε τους κινδύνους κομμουνιστοποίησης της Ελλάδος, αλλά ίσως είναι λίγο νωρίς γι’ αυτή τη θεωρία. Πιθανότατα λίγο πριν τις επόμενες εκλογές
Από την άλλη υπάρχουν οι δηλώσεις της Ντόρας, που έκανε λόγο για το μικρό μέγεθος της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά και η “σιωπηλή” στήριξη Καραμανλή,παράλληλα όμως με τις προηγούμενες διαρροής περί προβληματισμού των καραμανλικών για την ακροδεξιά ατζέντα. Τα δύο θηρία (τι γράφω ο γίγαντας) της παράταξης έχουν ήδη αρχίσει να μουρμουράνε. Μπορεί ο ανασχηματισμός να τα σιωπήσει;
Παράλληλα, όσο εθελόδουλη και να είναι πλέον η ΔΗΜΑΡ (καλά, αυτοί δίνουν και το συκώτι τους για να ξαναμπούν σε κυβέρνηση, όσοι έχουν ακόμα τουλάχιστον) θα χρειαστεί κάποια ξεροκόμματα για να χρυσώσει το χάπι που θα στηρίξει την πιο ακροδεξιά κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Ενώ κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως ο Παπανδρέου έχει δείξει πως σκοπεύει να επιστρέψει, και μάλιστα ως αγωνιστής της Δημοκρατίας.
Για τον Βενιζέλο ούτε λόγος. Απασχολείται με το γνωστό κόλπο κάθε κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης. Πως θα προετοιμάσει την επόμενη ημέρα της ήττας και πως θα εμποδίσει τη δημοκρατική επιλογή του λαού να κυβερνήσει. Το έκανε ο γέρος Καραμανλής, το έκανε ο Ανδρέας, το έκανε ο Σημίτης και ο Κωστάκης, το κάνει και ο Σαμαράς με το Βενιζέλο. Κάθε κυβέρνηση και άλλος εκλογικός νόμος.
Ο Αντώνης Σαμαράς και το ακροδεξιό του επιτελείο θα πρέπει να σχηματίσει μία κυβέρνηση με ακροδεξιούς, ευρωπαϊστές, μετριοπαθείς, κεντρώους, λαϊκούς δεξιούς, κεντροαριστερούς και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να επιτύχει κάτι τέτοιο. Να αντιγράψει το παράδειγμα του υπουργείου Υγείας.
Η επιλογή του Άδωνι αδιαμφισβήτητα του βγήκε. Ισοπέδωσε νοσοκομεία, φαρμακεία και φάρμακα, ασθενείς και ασφαλισμένους, περιοχές της χώρας ολόκληρες. Και δεν τολμάει να τον κουνήσει κανένας. Ο κόσμος βέβαια τον βρίζει, αλλά κανείς δεν δείχνει να ενοχλείται ιδιαίτερα με την παρουσία ενός τέτοιου τύπου σε υπουργικό θώκο.
Μακράν ο πιο επιτυχημένος υπουργός. Είναι παντού και πάντα. Θεός.
Μόνο έτσι θα σταθεί η επόμενη κυβέρνηση της χώρας. Με μία κυβέρνηση γεμάτη Γεωργιάδηδες. Δεν έχουν ταλέντο μόνον οι πωλητές βιβλίων. Οι τηλεοπτικές εκπομπές μπορούν να γεμίσουν με πλασιέ, ηθοποιούς και τσιτσιωλίνες που θα φωνάζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τόσες έχουν τα κόμματά τους άλλωστε. Έτσι, οι υπάλληλοι στα υπουργεία θα κάνουν την δουλειά τους ήσυχοι.
Και σε μια τέτοια περίπτωση, γιατί όχι διάολε; Άδωνις για πρωθυπουργός!
paganeli
Για τη στάση του ΚΚΕ στο Β΄ γύρο των εκλογών
Πηγή: Χρήστος Κεφαλής - "Η Εποχή"
Από το Φεβρουάριο, με αφορμή δηλώσεις της Λιάνας Κανέλλη για ουδετερότητα του ΚΚΕ σε μια αναμέτρηση Σακελλαρίδη - Κασιδιάρη στο Β΄ γύρο στην Αθήνα, είχαμε κριτικάρει την προδιαγραφόμενη τότε στάση του ΚΚΕ στο θέμα, με ένα σημείωμα στην Αυγή [1].
Εκεί σημειώναμε ότι σε ανάλογες περιπτώσεις στην τσαρική Ρωσία, όταν εκπρόσωποι άλλων αριστερών κομμάτων ή και φιλελεύθεροι αστοί αντιμετώπιζαν στο Β΄ γύρο ακροδεξιούς και τσαρικούς, ο Λένιν σύστηνε την υποστήριξή τους. Ο Λένιν υποδείκνυε ότι ανάμεσα στους ακραίους αντιδραστικούς και τους φιλελεύθερους υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές, παρότι και οι μεν και οι δε ήταν οπαδοί του καπιταλισμού.
Στο «Κάλεσμα της ΚΚΕ του ΚΚΕ» της 19/5 το ΚΚΕ υιοθετεί και επίσημα τη θέση της ουδετερότητας και της αποχής στο Β΄ γύρο που κατά καιρούς έχουν εκφράσει η Κανέλλη, ο ΓΓ του Δ. Κουτσούμπας και άλλα ηγετικά στελέχη. Τα επιχειρήματα που προσφέρονται σε υποστήριξή της είναι λίγο-πολύ γνωστά και επαναλαμβάνονται καθημερινά μονότονα στο Ριζοσπάστη: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύναμη του συστήματος και η υποστήριξή του θα σήμαινε έναν απαράδεκτο οπορτουνισμό για τους κομμουνιστές, μια συνθηκολόγηση με το «μικρότερο κακό». Στο «Κάλεσμα» τα συνοψίζουν ως εξής:
«Η καταδίκη της αντιλαϊκής συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ δεν κρίνεται μόνο με τη μη ψήφιση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και με την απόρριψη της λογικής του “μικρότερου κακού” στον β΄ γύρο και στις ευρωεκλογές… Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς… Αποτελούν δημαγωγία τα περί ανατροπής που λέει» [2].
Ως «απόδειξη» παραθέτουν την πρόσφατη τοποθέτηση του Α. Τσίπρα για παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
Σε αυτό θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι ο ρόλος ενός κόμματος κρίνεται από τη συνολική πρακτική του και όχι από μια, πιθανά άστοχη, δήλωση. Ωστόσο, για λόγους επιχειρηματολογίας, θα δεχτούμε ότι η θέση του ΚΚΕ για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι 100% σωστή. Θα δείξουμε ότι ακόμη και έτσι να ήταν τα πράγματα –όπως δεν είναι– το «Κάλεσμα» της ΚΕ του ΚΚΕ είναι μια θλιβερή, καιροσκοπική απόφαση, που ατιμάζει και διασύρει τους απλούς αγωνιστές του ΚΚΕ.
Είναι πάντα λάθος η επιλογή του μικρότερου κακού;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, θα παραθέσουμε άλλη μια τοποθέτηση του Λένιν, σε γράμμα στον Λουνατσάρσκι. Στο γράμμα αυτό, τον Οκτώβρη του 1905, πάνω στο κορύφωμα της πρώτης ρωσικής επανάστασης, ο Λένιν υπογράμμιζε ότι οι καντέτοι, οι Ρώσοι φιλελεύθεροι αστοί, είχαν στραφεί ενάντια στην επανάσταση. Έσπευδε όμως να προσθέσει:
«Αν είχαμε ήδη κοινοβούλιο, θα υποστηρίζαμε οπωσδήποτε τους καντέτους, τον Μιλιουκόφ και Σία, contra στη “Μοσκόβσκιγε Βέντομοστι” [όργανο των Μαύρων Εκατονταρχιών, των ακροδεξιών της Ρωσίας, Χ.Κ.]. Λογουχάρη στις επαναληπτικές εκλογές, etc. Εκεί αυτό δεν θα παραβιάζει καθόλου την αυτοτέλεια του ταξικού κόμματος της σοσιαλδημοκρατίας» [3].
Όπως βλέπουμε, ο Λένιν ήταν πρόθυμος να υποστηρίξει οπωσδήποτε όχι μόνο τον Σακελλαρίδη, αλλά και τον Σπηλιωτόπουλο ακόμη απέναντι στον Κασιδιάρη, αν προέκυπτε μια τέτοια αναμέτρηση. Ήταν άραγε ο Λένιν ένας οπορτουνιστής οπαδός του «μικρότερου κακού» ή ένας αδαής που δεν καταλάβαινε τα ζητήματα της πολιτικής πάλης, επειδή ίσως δεν είχε την τύχη να φωτιστεί από το τελευταίο «Κάλεσμα» της ΚΕ του ΚΚΕ;
Προφανώς όχι. Αυτό που κατανοούσε ο Λένιν παίρνοντας τη συγκεκριμένη θέση –και που δεν κατανοεί η ΚΕ του ΚΚΕ– είναι ότι ενώ γενικά η λογική του «μικρότερου κακού» είναι λάθος, υπάρχουν στιγμές, ιδιαίτερα όταν ο αντίπαλος έχει μεγάλη υπεροχή, όταν η επαναστατική προοπτική είναι μακρινή, κ.λπ., που πρέπει κανείς να λειτουργεί και με αυτή τη λογική όταν χρειάζεται, ελισσόμενος για να κερδίσει χρόνο, ώστε να ωριμάσουν οι όροι για την επαναστατική διέξοδο.
Σύμφωνα με την ίδια την ηγεσία του ΚΚΕ, σήμερα όλοι οι άλλοι, όχι μόνο η ΝΔ, η Ελιά, η Χρυσή Αυγή, το Ποτάμι κοκ., αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες πλην ΚΚΕ αριστερές δυνάμεις είναι δεκανίκια του συστήματος. Αν δεχτούμε προς στιγμή ότι ισχύει αυτό, τότε αυτό δεν σημαίνει πως στη δοσμένη στιγμή ο πολιτικός συσχετισμός είναι εξαιρετικά αρνητικός; Δεν σημαίνει ότι ακριβώς σε μια τέτοια εντελώς δυσμενή κατάσταση θα έπρεπε να ελιχθεί κανείς, υποστηρίζοντας όπου πρέπει και τους λιγότερο αντιδραστικούς;
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι σήμερα οι ελιγμοί είναι πράγματι αναγκαίοι όχι γιατί η θέση του ΚΚΕ για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σωστή. Είναι αναγκαίοι γιατί, παρότι αυτή η θέση είναι λαθεμένη, ο συσχετισμός δυνάμεων, όχι τόσο σε εθνικό όσο κυρίως σε διεθνές επίπεδο, παραμένει ακόμη αρνητικός.
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον Μπέο, τον Καμίνη και τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ;
Ένα από τα αρνητικά φαινόμενα των δημοτικών εκλογών είναι η εισβολή στην πολιτική ανθρώπων των media και επιχειρηματιών, που κέρδισαν δήμους (Ψινάκης, Γκλέτσος) ή μπήκαν στο Β΄ γύρο (Μπέος, Μώραλης). Ο Μπέος, για να αρκεστούμε στην πιο ξεκάθαρη περίπτωση, χρησιμοποίησε προεκλογικά την πιο ακροδεξιά λαϊκιστική ρητορική. Δήλωσε, π.χ., ότι αντιπροσωπεύει το «νέο» και «άφθαρτο», χαρακτηρίζοντας «αναγούλα» κάθε κουβέντα για πολιτική κουλτούρα. Υποσχέθηκε να κτυπήσει το «μαχαίρι του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος» με τη γροθιά του [4].
Πέρα από το κωμικό του πράγματος, να εμφανίζεται ένας υπόδικος για στημένα ματς ως ενσαρκωτής του «νέου» και του «άφθαρτου», η φρασεολογία του Μπέου –άσχετα πού μπορεί να τοποθετεί ο ίδιος τον εαυτό του– συμπίπτει με τη δήθεν αντισυστημική ρητορική των ναζί. Οι ναζί ήταν άλλωστε οι εμπνευστές του ρητού: «Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, τραβάω το πιστόλι μου».
Το ερώτημα είναι: Υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον Μπέο και τον Πατσιαντά, τον υποστηριζόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ αντίπαλό του στο Β΄ γύρο; Είναι βέβαια ντροπή ακόμη και να το θέτουμε, αλλά το «Κάλεσμα» του ΚΚΕ δυστυχώς μας υποχρεώνει.
Το λάθος της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι ότι εξετάζει το ζήτημα από την άποψη της πολιτικής λογικής του ΣΥΡΙΖΑ και των υποψηφίων του, την οποία μάλιστα διαστρεβλώνει, ενώ θα έπρεπε πρώτα και κύρια να το εξετάσει από την άποψη της διαφοράς στην κοινωνική και πολιτική κατάσταση που θα προκύψει αν εκλεγούν οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ από εκείνη που θα προκύψει αν εκλεγούν ο Μπέος και ο Καμίνης, ή αν εκλέγονταν ο Κασιδιάρης.
Για να το κάνουμε λιανό, ας υποθέσουμε ότι, χάρη και στη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, ο Μπέος εκλέγεται πανηγυρικά στο Βόλο. Ας υποθέσουμε ακόμη –που δεν ήθελε και πολύ– ότι ο Κασιδιάρης είχε περάσει στο Β΄ γύρο και ότι, χάρη πάλι στην αποχή του ΚΚΕ, συγκέντρωνε ένα 40%. Ποιες θα ήταν οι συνέπειες;
Σήμερα η Χρυσή Αυγή, παρά την επιτυχία της στις εκλογές, παραμένει στριμωγμένη. Τα περισσότερα στελέχη της βρίσκονται στη φυλακή, υπόδικα για τις εγκληματικές ενέργειές τους, ενώ ένα μέρος του κεφαλαίου διστάζει να τους υποστηρίξει. Αν, ωστόσο, χάρη και στη γραμμή του ΚΚΕ, οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί σημείωναν τέτοιες επιτυχίες, η κατάσταση θα άλλαζε. Η διαδικασία εναντίον τους θα ήταν απίθανο να συνεχιστεί και η διστακτική μερίδα του κεφαλαίου θα άρχιζε να τους βοηθά. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Πολύ πιο σημαντική θα ήταν η νομιμοποίησή τους σε ένα κομμάτι του λαού, η πλειοψηφία του οποίου παραμένει σήμερα αντιφασιστική. Ειδικά μια μερίδα των κατεστραμμένων από την κρίση μικροαστών, που πηγαίνει με τον ισχυρό της ημέρας, θα στρεφόταν προς το μέρος τους. Ταυτόχρονα, δεν θα ήταν διόλου ασήμαντα τα στηρίγματα που θα αποκτούσαν στους δήμους, για να προωθούν τις θέσεις τους στις γειτονιές, τα «συσσίτια για Έλληνες», το κυνήγι των μεταναστών κοκ.
Στην πράξη, με τη στάση της στο Β΄ γύρο, η ηγεσία του ΚΚΕ αναγνωρίζει σαν «μικρότερο κακό» τον Κασιδιάρη, γιατί η μη εκλογή των υποψήφιων του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα και την Αττική θα ενισχύσει άμεσα αυτές ακριβώς τις δυνάμεις.
Το χρέος των κομμουνιστών και των αριστερών στο Β΄ γύρο
Αν πιστέψουμε τις φωνασκίες της Κανέλλη στα τηλεοπτικά παράθυρα, το ΚΚΕ θριάμβευσε στις δημοτικές εκλογές λόγω της έξοχης πολιτικής του. Οι αριθμοί όμως λένε ότι ο Κασιδιάρης έφτασε το 16,12%, ενώ ο Σοφιανός του ΚΚΕ πήρε μόλις 7,41%, όταν είχε πάρει 13,74% το 2010. Η διασπαστική γραμμή του ΚΚΕ είναι, λοιπόν, λαθεμένη, γιατί η ζωή αποδεικνύει ότι από την εφαρμογή της ενισχύεται όχι το ΚΚΕ αλλά η αντίδραση, και όχι μόνο σε εκλογικά ποσοστά, αλλά επίσης στο κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο.
Αλλά για τον ίδιο ακριβώς λόγο –και για πολλούς άλλους ακόμη– δεν μπορεί να μπαίνει κανένα δίλημμα για τους κομμουνιστές και τους αριστερούς εκεί που στο Β΄ γύρο βρίσκονται αντιμέτωποι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ με ακροδεξιούς ή και μετριοπαθείς εκπροσώπους του κατεστημένου. Το χρέος των κομμουνιστών και των αριστερών είναι να υπερψηφίσουν αποφασιστικά τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ (όπως και εκείνους του ΚΚΕ φυσικά, όπου συμμετέχουν). Ιδιαίτερα η εκλογή του Σακελλαρίδη στην Αθήνα και της Δούρου στην Αττική θα αποτελέσει ένα σοβαρό βήμα εμπρός. Θα βοηθήσει όχι μόνο να βελτιωθούν τα δημοτικά πράγματα, αλλά και να αναθαρρήσει ο κόσμος, να πειστεί ότι η πολιτική των μνημονίων δεν είναι ανίκητη και μπορεί να διαμορφωθούν οι όροι ανατροπής της.
Με την επανεκλογή αντίθετα των Σγουρού και Καμίνη, θα διαιωνιστεί μόνο απαράλλακτα η τωρινή κατάσταση. Και η κατάσταση αυτή είναι που έφερε τον Κασιδιάρη στο 16% και τους υποψηφίους του ΚΚΕ στο 7,4%. Βέβαια, για το τελευταίο ειδικά φταίει και η ανεδαφική, σεκταριστική γραμμή της ηγεσίας του, μια γραμμή που στα λόγια αρνείται να στηρίξει τον Σακελλαρίδη για να μην πέσει στο «μικρότερο κακό», αλλά στην πράξη αναγνωρίζει σαν μικρότερο κακό τον Καμίνη και ακόμη και τον Κασιδιάρη.
Η πολιτική γραμμή που υιοθετεί το ΚΚΕ στο Β΄ γύρο των δημοτικών εκλογών, όντας μέρος της γενικότερης άρνησής του της ενότητας της Αριστεράς, δεν έχει τίποτα κοινό με τη μαρξιστική κομμουνιστική παράδοση. Ούτε, βέβαια, συνδέεται με μια σοβαρή κριτική πιθανών λαθών του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απλά μια αναπαραγωγή της διαβόητης, καταστροφικής σταλινικής πολιτικής του σοσιαλφασισμού, που εξίσωνε αδιάκριτα όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις ως δίδυμα αδέλφια του φασισμού, για χάρη της γραφειοκρατικής αυτομεγάλυνσης. Αυτή η γραμμή μετατρέπει αντικειμενικά τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ σε ουραγούς του κατεστημένου, ακόμη και της ακροδεξιάς εκεί όπου υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζουν αντιπάλους όπως ο Μπέος. Γι’ αυτό οι έντιμοι αγωνιστές του ΚΚΕ θα την αγνοήσουν.
Χρήστος Κεφαλής
(μέλος της ΣΕ της Μαρξιστικής Σκέψης)
[1] Βλ. Χρήστου Κεφαλή, «Οι κομμουνιστές και τα εκλογικά διλήμματα», Αυγή, 27/02/2014.
[2] Ριζοσπάστης, 20.5.2014.
[3] Λένιν, Άπαντα, εκδ. ΣΕ, τόμ. 47, σελ. 86.
Από το Φεβρουάριο, με αφορμή δηλώσεις της Λιάνας Κανέλλη για ουδετερότητα του ΚΚΕ σε μια αναμέτρηση Σακελλαρίδη - Κασιδιάρη στο Β΄ γύρο στην Αθήνα, είχαμε κριτικάρει την προδιαγραφόμενη τότε στάση του ΚΚΕ στο θέμα, με ένα σημείωμα στην Αυγή [1].
Εκεί σημειώναμε ότι σε ανάλογες περιπτώσεις στην τσαρική Ρωσία, όταν εκπρόσωποι άλλων αριστερών κομμάτων ή και φιλελεύθεροι αστοί αντιμετώπιζαν στο Β΄ γύρο ακροδεξιούς και τσαρικούς, ο Λένιν σύστηνε την υποστήριξή τους. Ο Λένιν υποδείκνυε ότι ανάμεσα στους ακραίους αντιδραστικούς και τους φιλελεύθερους υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές, παρότι και οι μεν και οι δε ήταν οπαδοί του καπιταλισμού.
Στο «Κάλεσμα της ΚΚΕ του ΚΚΕ» της 19/5 το ΚΚΕ υιοθετεί και επίσημα τη θέση της ουδετερότητας και της αποχής στο Β΄ γύρο που κατά καιρούς έχουν εκφράσει η Κανέλλη, ο ΓΓ του Δ. Κουτσούμπας και άλλα ηγετικά στελέχη. Τα επιχειρήματα που προσφέρονται σε υποστήριξή της είναι λίγο-πολύ γνωστά και επαναλαμβάνονται καθημερινά μονότονα στο Ριζοσπάστη: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύναμη του συστήματος και η υποστήριξή του θα σήμαινε έναν απαράδεκτο οπορτουνισμό για τους κομμουνιστές, μια συνθηκολόγηση με το «μικρότερο κακό». Στο «Κάλεσμα» τα συνοψίζουν ως εξής:
«Η καταδίκη της αντιλαϊκής συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ δεν κρίνεται μόνο με τη μη ψήφιση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αλλά και με την απόρριψη της λογικής του “μικρότερου κακού” στον β΄ γύρο και στις ευρωεκλογές… Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς… Αποτελούν δημαγωγία τα περί ανατροπής που λέει» [2].
Ως «απόδειξη» παραθέτουν την πρόσφατη τοποθέτηση του Α. Τσίπρα για παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
Σε αυτό θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι ο ρόλος ενός κόμματος κρίνεται από τη συνολική πρακτική του και όχι από μια, πιθανά άστοχη, δήλωση. Ωστόσο, για λόγους επιχειρηματολογίας, θα δεχτούμε ότι η θέση του ΚΚΕ για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι 100% σωστή. Θα δείξουμε ότι ακόμη και έτσι να ήταν τα πράγματα –όπως δεν είναι– το «Κάλεσμα» της ΚΕ του ΚΚΕ είναι μια θλιβερή, καιροσκοπική απόφαση, που ατιμάζει και διασύρει τους απλούς αγωνιστές του ΚΚΕ.
Είναι πάντα λάθος η επιλογή του μικρότερου κακού;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, θα παραθέσουμε άλλη μια τοποθέτηση του Λένιν, σε γράμμα στον Λουνατσάρσκι. Στο γράμμα αυτό, τον Οκτώβρη του 1905, πάνω στο κορύφωμα της πρώτης ρωσικής επανάστασης, ο Λένιν υπογράμμιζε ότι οι καντέτοι, οι Ρώσοι φιλελεύθεροι αστοί, είχαν στραφεί ενάντια στην επανάσταση. Έσπευδε όμως να προσθέσει:
«Αν είχαμε ήδη κοινοβούλιο, θα υποστηρίζαμε οπωσδήποτε τους καντέτους, τον Μιλιουκόφ και Σία, contra στη “Μοσκόβσκιγε Βέντομοστι” [όργανο των Μαύρων Εκατονταρχιών, των ακροδεξιών της Ρωσίας, Χ.Κ.]. Λογουχάρη στις επαναληπτικές εκλογές, etc. Εκεί αυτό δεν θα παραβιάζει καθόλου την αυτοτέλεια του ταξικού κόμματος της σοσιαλδημοκρατίας» [3].
Όπως βλέπουμε, ο Λένιν ήταν πρόθυμος να υποστηρίξει οπωσδήποτε όχι μόνο τον Σακελλαρίδη, αλλά και τον Σπηλιωτόπουλο ακόμη απέναντι στον Κασιδιάρη, αν προέκυπτε μια τέτοια αναμέτρηση. Ήταν άραγε ο Λένιν ένας οπορτουνιστής οπαδός του «μικρότερου κακού» ή ένας αδαής που δεν καταλάβαινε τα ζητήματα της πολιτικής πάλης, επειδή ίσως δεν είχε την τύχη να φωτιστεί από το τελευταίο «Κάλεσμα» της ΚΕ του ΚΚΕ;
Προφανώς όχι. Αυτό που κατανοούσε ο Λένιν παίρνοντας τη συγκεκριμένη θέση –και που δεν κατανοεί η ΚΕ του ΚΚΕ– είναι ότι ενώ γενικά η λογική του «μικρότερου κακού» είναι λάθος, υπάρχουν στιγμές, ιδιαίτερα όταν ο αντίπαλος έχει μεγάλη υπεροχή, όταν η επαναστατική προοπτική είναι μακρινή, κ.λπ., που πρέπει κανείς να λειτουργεί και με αυτή τη λογική όταν χρειάζεται, ελισσόμενος για να κερδίσει χρόνο, ώστε να ωριμάσουν οι όροι για την επαναστατική διέξοδο.
Σύμφωνα με την ίδια την ηγεσία του ΚΚΕ, σήμερα όλοι οι άλλοι, όχι μόνο η ΝΔ, η Ελιά, η Χρυσή Αυγή, το Ποτάμι κοκ., αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλες πλην ΚΚΕ αριστερές δυνάμεις είναι δεκανίκια του συστήματος. Αν δεχτούμε προς στιγμή ότι ισχύει αυτό, τότε αυτό δεν σημαίνει πως στη δοσμένη στιγμή ο πολιτικός συσχετισμός είναι εξαιρετικά αρνητικός; Δεν σημαίνει ότι ακριβώς σε μια τέτοια εντελώς δυσμενή κατάσταση θα έπρεπε να ελιχθεί κανείς, υποστηρίζοντας όπου πρέπει και τους λιγότερο αντιδραστικούς;
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι σήμερα οι ελιγμοί είναι πράγματι αναγκαίοι όχι γιατί η θέση του ΚΚΕ για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σωστή. Είναι αναγκαίοι γιατί, παρότι αυτή η θέση είναι λαθεμένη, ο συσχετισμός δυνάμεων, όχι τόσο σε εθνικό όσο κυρίως σε διεθνές επίπεδο, παραμένει ακόμη αρνητικός.
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον Μπέο, τον Καμίνη και τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ;
Ένα από τα αρνητικά φαινόμενα των δημοτικών εκλογών είναι η εισβολή στην πολιτική ανθρώπων των media και επιχειρηματιών, που κέρδισαν δήμους (Ψινάκης, Γκλέτσος) ή μπήκαν στο Β΄ γύρο (Μπέος, Μώραλης). Ο Μπέος, για να αρκεστούμε στην πιο ξεκάθαρη περίπτωση, χρησιμοποίησε προεκλογικά την πιο ακροδεξιά λαϊκιστική ρητορική. Δήλωσε, π.χ., ότι αντιπροσωπεύει το «νέο» και «άφθαρτο», χαρακτηρίζοντας «αναγούλα» κάθε κουβέντα για πολιτική κουλτούρα. Υποσχέθηκε να κτυπήσει το «μαχαίρι του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος» με τη γροθιά του [4].
Πέρα από το κωμικό του πράγματος, να εμφανίζεται ένας υπόδικος για στημένα ματς ως ενσαρκωτής του «νέου» και του «άφθαρτου», η φρασεολογία του Μπέου –άσχετα πού μπορεί να τοποθετεί ο ίδιος τον εαυτό του– συμπίπτει με τη δήθεν αντισυστημική ρητορική των ναζί. Οι ναζί ήταν άλλωστε οι εμπνευστές του ρητού: «Όταν ακούω τη λέξη κουλτούρα, τραβάω το πιστόλι μου».
Το ερώτημα είναι: Υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στον Μπέο και τον Πατσιαντά, τον υποστηριζόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ αντίπαλό του στο Β΄ γύρο; Είναι βέβαια ντροπή ακόμη και να το θέτουμε, αλλά το «Κάλεσμα» του ΚΚΕ δυστυχώς μας υποχρεώνει.
Το λάθος της ηγεσίας του ΚΚΕ είναι ότι εξετάζει το ζήτημα από την άποψη της πολιτικής λογικής του ΣΥΡΙΖΑ και των υποψηφίων του, την οποία μάλιστα διαστρεβλώνει, ενώ θα έπρεπε πρώτα και κύρια να το εξετάσει από την άποψη της διαφοράς στην κοινωνική και πολιτική κατάσταση που θα προκύψει αν εκλεγούν οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ από εκείνη που θα προκύψει αν εκλεγούν ο Μπέος και ο Καμίνης, ή αν εκλέγονταν ο Κασιδιάρης.
Για να το κάνουμε λιανό, ας υποθέσουμε ότι, χάρη και στη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, ο Μπέος εκλέγεται πανηγυρικά στο Βόλο. Ας υποθέσουμε ακόμη –που δεν ήθελε και πολύ– ότι ο Κασιδιάρης είχε περάσει στο Β΄ γύρο και ότι, χάρη πάλι στην αποχή του ΚΚΕ, συγκέντρωνε ένα 40%. Ποιες θα ήταν οι συνέπειες;
Σήμερα η Χρυσή Αυγή, παρά την επιτυχία της στις εκλογές, παραμένει στριμωγμένη. Τα περισσότερα στελέχη της βρίσκονται στη φυλακή, υπόδικα για τις εγκληματικές ενέργειές τους, ενώ ένα μέρος του κεφαλαίου διστάζει να τους υποστηρίξει. Αν, ωστόσο, χάρη και στη γραμμή του ΚΚΕ, οι ακροδεξιοί και οι νεοναζί σημείωναν τέτοιες επιτυχίες, η κατάσταση θα άλλαζε. Η διαδικασία εναντίον τους θα ήταν απίθανο να συνεχιστεί και η διστακτική μερίδα του κεφαλαίου θα άρχιζε να τους βοηθά. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Πολύ πιο σημαντική θα ήταν η νομιμοποίησή τους σε ένα κομμάτι του λαού, η πλειοψηφία του οποίου παραμένει σήμερα αντιφασιστική. Ειδικά μια μερίδα των κατεστραμμένων από την κρίση μικροαστών, που πηγαίνει με τον ισχυρό της ημέρας, θα στρεφόταν προς το μέρος τους. Ταυτόχρονα, δεν θα ήταν διόλου ασήμαντα τα στηρίγματα που θα αποκτούσαν στους δήμους, για να προωθούν τις θέσεις τους στις γειτονιές, τα «συσσίτια για Έλληνες», το κυνήγι των μεταναστών κοκ.
Στην πράξη, με τη στάση της στο Β΄ γύρο, η ηγεσία του ΚΚΕ αναγνωρίζει σαν «μικρότερο κακό» τον Κασιδιάρη, γιατί η μη εκλογή των υποψήφιων του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα και την Αττική θα ενισχύσει άμεσα αυτές ακριβώς τις δυνάμεις.
Το χρέος των κομμουνιστών και των αριστερών στο Β΄ γύρο
Αν πιστέψουμε τις φωνασκίες της Κανέλλη στα τηλεοπτικά παράθυρα, το ΚΚΕ θριάμβευσε στις δημοτικές εκλογές λόγω της έξοχης πολιτικής του. Οι αριθμοί όμως λένε ότι ο Κασιδιάρης έφτασε το 16,12%, ενώ ο Σοφιανός του ΚΚΕ πήρε μόλις 7,41%, όταν είχε πάρει 13,74% το 2010. Η διασπαστική γραμμή του ΚΚΕ είναι, λοιπόν, λαθεμένη, γιατί η ζωή αποδεικνύει ότι από την εφαρμογή της ενισχύεται όχι το ΚΚΕ αλλά η αντίδραση, και όχι μόνο σε εκλογικά ποσοστά, αλλά επίσης στο κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο.
Αλλά για τον ίδιο ακριβώς λόγο –και για πολλούς άλλους ακόμη– δεν μπορεί να μπαίνει κανένα δίλημμα για τους κομμουνιστές και τους αριστερούς εκεί που στο Β΄ γύρο βρίσκονται αντιμέτωποι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ με ακροδεξιούς ή και μετριοπαθείς εκπροσώπους του κατεστημένου. Το χρέος των κομμουνιστών και των αριστερών είναι να υπερψηφίσουν αποφασιστικά τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ (όπως και εκείνους του ΚΚΕ φυσικά, όπου συμμετέχουν). Ιδιαίτερα η εκλογή του Σακελλαρίδη στην Αθήνα και της Δούρου στην Αττική θα αποτελέσει ένα σοβαρό βήμα εμπρός. Θα βοηθήσει όχι μόνο να βελτιωθούν τα δημοτικά πράγματα, αλλά και να αναθαρρήσει ο κόσμος, να πειστεί ότι η πολιτική των μνημονίων δεν είναι ανίκητη και μπορεί να διαμορφωθούν οι όροι ανατροπής της.
Με την επανεκλογή αντίθετα των Σγουρού και Καμίνη, θα διαιωνιστεί μόνο απαράλλακτα η τωρινή κατάσταση. Και η κατάσταση αυτή είναι που έφερε τον Κασιδιάρη στο 16% και τους υποψηφίους του ΚΚΕ στο 7,4%. Βέβαια, για το τελευταίο ειδικά φταίει και η ανεδαφική, σεκταριστική γραμμή της ηγεσίας του, μια γραμμή που στα λόγια αρνείται να στηρίξει τον Σακελλαρίδη για να μην πέσει στο «μικρότερο κακό», αλλά στην πράξη αναγνωρίζει σαν μικρότερο κακό τον Καμίνη και ακόμη και τον Κασιδιάρη.
Η πολιτική γραμμή που υιοθετεί το ΚΚΕ στο Β΄ γύρο των δημοτικών εκλογών, όντας μέρος της γενικότερης άρνησής του της ενότητας της Αριστεράς, δεν έχει τίποτα κοινό με τη μαρξιστική κομμουνιστική παράδοση. Ούτε, βέβαια, συνδέεται με μια σοβαρή κριτική πιθανών λαθών του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απλά μια αναπαραγωγή της διαβόητης, καταστροφικής σταλινικής πολιτικής του σοσιαλφασισμού, που εξίσωνε αδιάκριτα όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις ως δίδυμα αδέλφια του φασισμού, για χάρη της γραφειοκρατικής αυτομεγάλυνσης. Αυτή η γραμμή μετατρέπει αντικειμενικά τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ σε ουραγούς του κατεστημένου, ακόμη και της ακροδεξιάς εκεί όπου υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζουν αντιπάλους όπως ο Μπέος. Γι’ αυτό οι έντιμοι αγωνιστές του ΚΚΕ θα την αγνοήσουν.
Χρήστος Κεφαλής
(μέλος της ΣΕ της Μαρξιστικής Σκέψης)
[1] Βλ. Χρήστου Κεφαλή, «Οι κομμουνιστές και τα εκλογικά διλήμματα», Αυγή, 27/02/2014.
[2] Ριζοσπάστης, 20.5.2014.
[3] Λένιν, Άπαντα, εκδ. ΣΕ, τόμ. 47, σελ. 86.
Ο ουκρανικός στρατός σκοτώνει γυναικόπαιδα στο Ντόνετσκ
Εν μέσω συνεχιζόμενων φονικών
πολεμικών επιχειρήσεων στην Α. Ουκρανία, έγιναν στη χώρα οι προεδρικές
εκλογές, όπου επικράτησε κατά κράτος από τον α’ γύρο μάλιστα, ο
δισεκατομμυριούχος Πέτρο Ποροσένκο.
Οι μάχες συνεχίστηκαν και
κατά τη διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας –την ώρα που γράφονταν αυτές
οι γραμμές επίκεντρο των συγκρούσεων ήταν το αεροδρόμιο του Ντονέτσκ–
γι’ αυτό και στις εξεγερμένες περιοχές ψήφισαν ελάχιστοι (σύμφωνα με τις
ουκρανικές αρχές στην περιοχή του Ντονέτσκ, όπου κατοικούν πάνω από 5
εκατ. άνθρωποι, συμμετείχε μόνον το 12% του εκλογικού σώματος). Η
βιαιότητα των συγκρούσεων επιβεβαιώνεται από τους εκατοντάδες νεκρούς,
ανάμεσά στους οποίους υπάρχουν και Δυτικοί δημοσιογράφοι.
Η επαγγελματική βαρβαρότητα
με την οποία λειτουργούν και οι δύο πλευρές πιστοποιείται από το γεγονός
των δεκάδων νεκρών Ουκρανών φαντάρων από τα πυρά των βαριά οπλισμένων
Ρώσων παραστρατιωτικών από τη μια μεριά, αλλά και του βομβαρδισμού
αμάχων εκ μέρους του ουκρανικού στρατού, από την άλλη μεριά (υπήρξαν
επίσης καταγγελίες για μαζικές εκτελέσεις Ουκρανών φαντάρων από άλλες
ουκρανικές μονάδες, επειδή αρνούνταν να ανοίξουν πυρ εναντίον αμάχων).
Οι
προσπάθειες της ηγεσίας της ρωσικής μειονότητας για απόσχιση
κλιμακώθηκαν, καθώς μία ημέρα πριν από τις εκλογές (24/5), ένα σώμα
εκπροσώπων από τη «Δημοκρατία του Ντονέτσκ» και τη «Δημοκρατία του
Λουγκάνσκ», όπου πρόσφατα διεξήχθησαν δημοψηφίσματα για την
ανεξαρτητοποίηση από την Ουκρανία, εξήγγειλαν τη δημιουργία μιας νέας
ένωσης υπό τη μορφή κρατικής οντότητας, της Νοβορόσιγια.
Αποτελέσματα
Στην ίδια την Ουκρανία, οι
εκλογές παρέδωσαν και πάλι την εξουσία σε έναν ολιγάρχη, όπως ακριβώς
συμβαίνει στη χώρα από την αρχή σχεδόν της ύπαρξής της. Ο Ποροσένκο
είναι μεγαλοκαπιταλιστής, γνωστός ως «βασιλιάς της σοκολάτας», επειδή
μία από τις επιχειρήσεις που διαθέτει, είναι αλυσίδα ζαχαροπλαστείων.
Δεν αποτελεί καν «φρέσκο» και αμόλυντο από τη διαφθορά πρόσωπο. Ίσα ίσα,
υπήρξε υπουργός Εξωτερικών (2009-2010), υπουργός Εμπορίου (2012), καθώς
και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ουκρανίας (2007-2012),
υπηρετώντας τρεις διαφορετικές κυβερνήσεις.
Σήμερα
ο Ποροσένκο έχει περιουσία 1,6 δισ. δολ. και ελέγχει τουλάχιστον έναν
τηλεοπτικό σταθμό (το Κανάλι 5). Μετά τις εκλογές ο Ποροσένκο υποσχέθηκε
να πουλήσει την περιουσία του, προκειμένου να ικανοποιήσει το λαϊκό
αίσθημα για απομάκρυνση των ολιγαρχών από τη διακυβέρνηση. Φυσικά ο
Ποροσένκο θα… πουλήσει στον εαυτό του.
Η κύρια αντίπαλος του
Ποροσένκο, η ακόμη πιο πλούσια Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία ζητούσε και
δημοψήφισμα για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, πήρε γύρω στο 13% μόνον.
Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές η Τιμοσένκο τα έβαζε με… τους
ολιγάρχες και απειλούσε να ξεσηκώσει ένα τρίτο Μαϊντάν, σε περίπτωση που
έχανε τις εκλογές. Μερικές ώρες μετά το αποτέλεσμα τα ξέχασε όλα αυτά
και δήλωσε ότι θα συνεργαστεί με τον νικητή για να «χτίσουν μια ισχυρή
Ουκρανία». Όλα τα άλλα κόμματα πήραν κάτω από 10%.
Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο
των εκλογών ήταν η απόλυτη συντριβή των ναζιστικών κομμάτων: ο Ό.
Τγιάγινμποκ του κόμματος Σβόμποντα (πρώην Εθνικοσοσιαλιστικού) πήρε
μόλις 1,17%, ενώ ο ηγέτης του Δεξιού Τομέα, Ντ. Γιάρος, πήρε κάτω από το
1%. Τα ποσοστά αυτά καταδεικνύουν το πόσο λίγη πραγματική επιρροή έχουν
στον ουκρανικό λαό οι φασίστες και πόσο ανιστόρητη είναι η θεωρία περί
φασιστικού DNA στους Ουκρανούς. Ασφαλώς στο συντριπτικό χτύπημα συνέβαλε
και η βίαιη διαπίστωση εκ μέρους του λαού ότι οι ρωσόφοβες εθνικιστικές
κορόνες όχι μόνον δεν βελτίωσαν τη ζωή του, αλλά οδήγησαν σε σημαντικές
εδαφικές απώλειες της χώρας τους.
Προοπτικές
Ο
Ποροσένκο έχει κάνει δηλώσεις επαναπροσέγγισης με τη Ρωσία, λέγοντας
ότι θα πρέπει να γίνουν «αποδοτικές διαπραγματεύσεις» με το Κρεμλίνο
αναφορικά με τις εξεγερμένες ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας. «Δεν
μπορούμε να συζητήσουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης όσον αφορά την
ασφάλεια στην περιοχή μας χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας. Θα βρούμε τους
τρόπους και οπωσδήποτε θα συναντήσω τον Πούτιν», είπε χαρακτηριστικά.
Από την πλευρά του ο Ρώσος
ΥΠΕΞ Λαβρόφ, πήρε την πάσα, δηλώνοντας ότι προσδοκά βελτίωση των σχέσεων
με ευθείες (χωρίς ενδιάμεσους) διαπραγματεύσεις με το Κίεβο. Ανακούφιση
εξέφρασε και η Γερμανία –σχετικές δηλώσεις έκανε η Μέρκελ–, η οποία
«καίγεται» να μη συμβεί «ατύχημα» και σταματήσει η ροή των ρωσικών
υδρογονανθράκων προς τις γερμανικές βιομηχανίες.
Ωστόσο η λήξη του πολέμου
στην Α. Ουκρανία δεν φαίνεται κοντινή υπόθεση για δύο λόγους: Πρώτον, ο
Ποροσένκο, όπως και η «μεταβατική κυβέρνηση» δεν μπορεί να αποδεχθεί
απόσχιση, ούτε καν ομοσπονδοποίηση στο βαθμό που οι φόροι δεν θα
πληρώνονται στο Κίεβο. Και αυτό γιατί οι περιοχές με ρωσικό ή ρωσόφωνο
πληθυσμό σημαίνουν πολλά για την οικονομία της χώρας (Χάρκοβο -βαριά
βιομηχανία, Νικολάγεφ -ναυπηγεία, Οδησσός -λιμάνι, Ντονέτσκ και
Λουγκάνσκ -ορυχεία και βιομηχανία, Ντνιεπροπετρόφσκ -πύραυλοι και υψηλή
τεχνολογία, Ζαπορόζε -χάλυβας, Χερσόν -ναυπηγεία και νερό για την
Κριμαία).
Το δεύτερο πρόβλημα για τον
Ποροσένκο είναι ότι δεν έχει δικό του κόμμα στη Βουλή. Παρότι φέρεται να
ανέλαβε το κόμμα «Γροθιά», έπειτα από συνδιαλλαγή με τον μέχρι σήμερα
«ιδιοκτήτη» του, τον πρώην πυγμάχο Β. Κλίτσκο, ο έλεγχος των βουλευτών
μπορεί να αποδειχτεί πολύ δύσκολος. Σε κάθε περίπτωση, στη Βουλή το
κόμμα της Τιμοσένκο είναι πολύ μεγαλύτερο και σίγουρα θα κάνει τη ζωή
δύσκολη στον Ποροσένκο –ειδικά σε περίπτωση εμφάνισης τάσεων
«ενδοτισμού» προς τους εξεγερμένους και τη Μόσχα. Σε αυτή την περίπτωση
θα έχει να αντιμετωπίσει και τη δολιοφθορά των ΗΠΑ, όπως ακριβώς έπαθε
και ο Γιανουκόβιτς. Εξάλλου η πρόσφατη τοποθέτηση του ίδιου του γιου του
Αμερικανού αντιπροέδρου, του Χάντερ Μπάιντεν, στο ΔΣ της μεγαλύτερης
ουκρανικής εταιρίας εξόρυξης αερίου από σχιστόλιθο, της Burisma Holdings
η οποία έχει δικαιώματα σε «οικόπεδα» της Α. Ουκρανίας, σημαίνει ότι οι
ΗΠΑ δεν παίζουν.
Γι’ αυτό ο γενικευμένος
πόλεμος με εμπλοκή των πυρηνικών δυνάμεων δεν είναι ένας πολύ μακρινός
κίνδυνος. Ο κίνδυνος είναι εδώ και χωρίς την παρέμβαση της εργατικής
τάξης ολόκληρης της Ουκρανίας, δεν θα απομακρυνθεί ποτέ.
του Πέτρου Τσάγκαρη
Τρίτη 27 Μαΐου 2014
Αυτό το κάτι που δεν λέει κανείς
Μετά τις ευρωεκλογές, οι πάντες έχουν πέσει με τα μούτρα στις
αναλύσεις για την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, για το ποσοστό της Χρυσής Αυγής, για
τον ανασχηματισμό, για το αν πρέπει να διεξαχθούν εθνικές εκλογές, για
το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, αλλά όλοι αυτοί έχουν ξεχάσει
κάτι:
Τέσσερα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, κανένας πολιτικός δεν έχει οδηγηθεί στην Δικαιοσύνη, και η χώρα κυβερνάται ακόμα από τα δυο κόμματα που την κυβέρνησαν επί 40 χρόνια, την ξέσκισαν και συνεχίζουν να την ξεσκίζουν.
Οι Έλληνες πολίτες δεν είχαν την αξιοπρέπεια να στείλουν τους κλέφτες, τους ψεύτες και τους διεφθαρμένους πολιτικούς όχι στο δικαστήριο αλλά ούτε καν στα σπίτια τους.
Συνεχίστε τώρα τις αναλύσεις.
pitsirikos
Τέσσερα χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, κανένας πολιτικός δεν έχει οδηγηθεί στην Δικαιοσύνη, και η χώρα κυβερνάται ακόμα από τα δυο κόμματα που την κυβέρνησαν επί 40 χρόνια, την ξέσκισαν και συνεχίζουν να την ξεσκίζουν.
Οι Έλληνες πολίτες δεν είχαν την αξιοπρέπεια να στείλουν τους κλέφτες, τους ψεύτες και τους διεφθαρμένους πολιτικούς όχι στο δικαστήριο αλλά ούτε καν στα σπίτια τους.
Συνεχίστε τώρα τις αναλύσεις.
pitsirikos
Για το ψυχιατρείο ο Βενιζέλος. "Δεν αναφέρετε το όνομα μου" λέει στην Π.Γ. του ΠΑΣΟΚ
«Δεν αναπαράγετε αυτά που λέω.
Πάτε και λέτε ότι θέλετε στις δηλώσεις σας. Λέτε τα δικά σας. Κανένας
δεν λέει το όνομά μου, δεν παραπέμπει στις δικές μου παρεμβάσεις. Μόνος
μου προσπαθώ, κανένας σας δεν με βοηθάει», τόνισε απευθυνόμενος
στα μέλη του πολιτικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, στη συνεδρίαση της
Δευτέρας, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, σε ένα ξέσπασμα μεγαλείου, υπογράμμισε ότι «Δεν με διαβάζετε, δεν κοιτάτε τις συνεντεύξεις και τις δηλώσεις μου, με τις οποίες άλλαξα το πολιτικό κλίμα», για να προσθέσει ότι . Μόνο ο Δημήτρης (Καρύδης) και η Αφροδίτη (Αλ Σάλεχ) επικαλούνται όσα δηλώνω».
Αυτά είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος στα
μέλη του πολιτικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ και εκείνα με τη σειρά τους
έμειναν με το στόμα ανοιχτό, έπειτα από το «μάλωμα» και τα παράπονα που
άκουγαν από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. «Μπορώ να πω ότι μας θύμισε
εκείνο το ‘‘εγώ ο μελλοντικός ηγέτης παράταξης’’ που είπε μετά τον καφέ,
αλλά δεν γινόταν να πούμε το παραμικρό, παρά να κάνουμε υπομονή να
τελειώσει η συνεδρίαση», έλεγε χαρακτηριστικά ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ.
«Κοιταζόμασταν μεταξύ μας και προσπαθούσαμε να μην γελάσουμε», έλεγε
ένα άλλο στέλεχος , το οποίο προφανώς δεν βίωνε για πρώτη φορά ένα
αντίστοιχο ξέσπασμα μεγαλείου από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός
βέβαια ότι το ΠΑΣΟΚ έπεσε και επίσημα σε μονοψήφια ποσοστά, είναι αρκετό
από μόνο του για να δείξει ότι στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει θέμα.
Αντιπροσωπεύουν πλήρως της Νέα Δημοκρατία οι νέοι ευρωβουλευτές της
Μια πραγματικά ιδανική ομάδα ευρωβουλευτών στέλνει στις Βρυξέλλες η Νέα
Δημοκρατία, πλήρως αντιπροσωπευτική του τρόπου με τον οποίο πολιτεύεται
το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά.
Η Ελίζα Βόζεμπεργκ είχε διαγραφεί επειδή δεν ψήφισε το 2ο Μνημόνιο αλλά τώρα θα δώσει τη μάχη για τη...σταθερότητα στους κόλπους του Λαϊκού Κόμματος το οποίο είχε στηρίξει όλα τα Μνημόνια και ανάγκασε τελικά τον Αντώνη Σαμαρά να κάνει την κωλοτούμπα.
Η Μαρία Σπυράκη συμβολίζει εμφατικά το «είναι αυτό που νομίζεις» στις σχέσεις ΜΜΕ και Πολιτικής. Ήταν η φωνή της Νέας Δημοκρατίας και πριν γίνει ευρωβουλευτής, της αξίζει κάθε σχετική επιβράβευση από το κόμμα.
Ο Μανώλης Κεφαλογιάννης είναι ίσως ο μόνος κανονικός πολιτικός από αυτούς που εκλέγονται, αν και ο λόγος που συμπεριλήφθηκε στο ευρωψηφοδέλτιο είναι ότι ο Σαμαράς είχε μείνει ικανοποιημένος από αυτόν κατά τη διοργάνωση του συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας.
Για τον Γιώργο Κύρτσο τι να πει κανείς; Παρόμοια αλλά όχι ίδια περίπτωση με τη Μαρία Σπυράκη καθώς είχε ασκήσει δριμύτατη κριτική τόσο στη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή όσο και στον Αντώνη Σαμαρά. Τελικά, όλα αυτά ξεχάστηκαν, για τη...σταθερότητα πάντα.
Τέλος, ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Τι να πει κανείς και τι να σχολιάσει γι' αυτή τη συνεισφορά της «μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης» στην Ευρωβουλή.
Είναι πραγματικά απίστευτο το ότι το κόμμα που προσπαθεί να μας πείσει στο εσωτερικό ότι μπορεί να εγγυηθεί την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, φροντίζει να στείλει στην Ευρωβουλή ένα τόσο αλλοπρόσαλλο γκρουπ ανθρώπων.
parapolitiki
Η Ελίζα Βόζεμπεργκ είχε διαγραφεί επειδή δεν ψήφισε το 2ο Μνημόνιο αλλά τώρα θα δώσει τη μάχη για τη...σταθερότητα στους κόλπους του Λαϊκού Κόμματος το οποίο είχε στηρίξει όλα τα Μνημόνια και ανάγκασε τελικά τον Αντώνη Σαμαρά να κάνει την κωλοτούμπα.
Η Μαρία Σπυράκη συμβολίζει εμφατικά το «είναι αυτό που νομίζεις» στις σχέσεις ΜΜΕ και Πολιτικής. Ήταν η φωνή της Νέας Δημοκρατίας και πριν γίνει ευρωβουλευτής, της αξίζει κάθε σχετική επιβράβευση από το κόμμα.
Ο Μανώλης Κεφαλογιάννης είναι ίσως ο μόνος κανονικός πολιτικός από αυτούς που εκλέγονται, αν και ο λόγος που συμπεριλήφθηκε στο ευρωψηφοδέλτιο είναι ότι ο Σαμαράς είχε μείνει ικανοποιημένος από αυτόν κατά τη διοργάνωση του συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας.
Για τον Γιώργο Κύρτσο τι να πει κανείς; Παρόμοια αλλά όχι ίδια περίπτωση με τη Μαρία Σπυράκη καθώς είχε ασκήσει δριμύτατη κριτική τόσο στη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή όσο και στον Αντώνη Σαμαρά. Τελικά, όλα αυτά ξεχάστηκαν, για τη...σταθερότητα πάντα.
Τέλος, ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Τι να πει κανείς και τι να σχολιάσει γι' αυτή τη συνεισφορά της «μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης» στην Ευρωβουλή.
Είναι πραγματικά απίστευτο το ότι το κόμμα που προσπαθεί να μας πείσει στο εσωτερικό ότι μπορεί να εγγυηθεί την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, φροντίζει να στείλει στην Ευρωβουλή ένα τόσο αλλοπρόσαλλο γκρουπ ανθρώπων.
parapolitiki
Γελάσαμε με τους νέους ευρωβουλευτές, μην γελάσουμε και με τον νέο Έλληνα επίτροπο
Δεν ξέρω αν και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς το θυμάται αλλά η Νέα
Δημοκρατία ανήκει στην οικογένεια του Λαϊκού Κόμματος, εκείνης δηλαδή
της πολιτικής δύναμης που από την πρώτη στιγμή πρότεινε ως μόνη λύση για
την Ελλάδα το Μνημόνιο.
Την ώρα που το Λαϊκό Κόμμα πρότεινε τον Γιούνκερ για νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Αντώνης Σαμαράς καμάρωνε ότι έσκιζε τα μνημόνια και έστελνε στην Ευρωβουλή τον Θοδωρή Ζαγοράκη, επιβεβαιώνοντας την ελληνική ιδιαιτερότητα περί μη ύπαρξης μιας σύγχρονης και κάπως «κανονικής» Κεντροδεξιάς.
Όπως και να έχει, μέσα στις επόμενες εβδομάδες αναμένεται να ληφθούν κάποιες σημαντικές αποφάσεις με βάση τη νέα ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων θα είναι και ο ορισμός των διαφόρων εθνικών επιτρόπων.
Ακούγονται διάφορες φήμες σχετικά με την επιλογή του Έλληνα επιτρόπου, τις οποίες μάλλον δεν έχει κάποιο νόημα να προσπαθήσει κάποιος να αναλύσει. Η προσωπική μου ελπίδα είναι πάντως να αναλάβει κάποιο πρόσωπο που να μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην δούμε πάλι επιλογές τύπου Παπουτσή και Παπαθανασίου.
Μιας και λογικά θα προέρχεται από τον χώρο της Κεντροδεξιάς, αγχώνομαι λίγο για το πόσα πρόσωπα είναι αυτά που διαθέτουν το αναγκαίο πολιτικό και πολιτιστικό υπόβαθρο για μια τέτοια θέση αλλά και κατά πόσο θα επιλέξει ένα τέτοιο πρόσωπο ο Αντώνης Σαμαράς του γνωστού ακροδεξιού περιβάλλοντος.
parapolitiki
Την ώρα που το Λαϊκό Κόμμα πρότεινε τον Γιούνκερ για νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Αντώνης Σαμαράς καμάρωνε ότι έσκιζε τα μνημόνια και έστελνε στην Ευρωβουλή τον Θοδωρή Ζαγοράκη, επιβεβαιώνοντας την ελληνική ιδιαιτερότητα περί μη ύπαρξης μιας σύγχρονης και κάπως «κανονικής» Κεντροδεξιάς.
Όπως και να έχει, μέσα στις επόμενες εβδομάδες αναμένεται να ληφθούν κάποιες σημαντικές αποφάσεις με βάση τη νέα ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων θα είναι και ο ορισμός των διαφόρων εθνικών επιτρόπων.
Ακούγονται διάφορες φήμες σχετικά με την επιλογή του Έλληνα επιτρόπου, τις οποίες μάλλον δεν έχει κάποιο νόημα να προσπαθήσει κάποιος να αναλύσει. Η προσωπική μου ελπίδα είναι πάντως να αναλάβει κάποιο πρόσωπο που να μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην δούμε πάλι επιλογές τύπου Παπουτσή και Παπαθανασίου.
Μιας και λογικά θα προέρχεται από τον χώρο της Κεντροδεξιάς, αγχώνομαι λίγο για το πόσα πρόσωπα είναι αυτά που διαθέτουν το αναγκαίο πολιτικό και πολιτιστικό υπόβαθρο για μια τέτοια θέση αλλά και κατά πόσο θα επιλέξει ένα τέτοιο πρόσωπο ο Αντώνης Σαμαράς του γνωστού ακροδεξιού περιβάλλοντος.
parapolitiki
μεταξύ του φωτός και της σκιάς
Το κείμενο που ακολουθεί διαβάστηκε από τον Subcomandante Marcos το Σάββατο 24 Μαϊου, ημέρα μνήμης για τον Γκαλεάνο, μέρα που είχαν ανακοινώσει οι Ζαπατίστας και είχαν προσκαλέσει εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης και ανθρώπους να παραβρεθούν ώστε να ενημερωθούν για τις εξελίξεις σχετικά με την επίθεση και τα σχέδια του Ζαπατιστικού Στρατού.
«Mεταξύ του φωτός και της σκιάς»
Τα τελευταία λόγια του Subcomandante Marcos
Σήμερα το πρωί, στο τέλος του αφιερώματος για τον σύντροφο Γκαλεάνο, πάνω από τρεις χιλιάδες Ζαπατίστας των βάσεων στήριξης και των αγωνιστών, μαζί με περίπου χίλια μέλη της Έκτης, άκουσαν τα «τελευταία δημόσια λόγια» του Εξεγερμένου Marcos του EZLN. Έξι ηγέτες της Μυστικής Επαναστατικής Επιτροπής Ιθαγενών, μαζί με τον Moisés και τον Μάρκος, ανέβηκαν στη σκηνή. Παρακάτω περιλαμβάνονται μερικά κομμάτια από τα πέντε μέρη της επιστολής του Μάρκος».
Μια δύσκολη απόφαση
«Η μάχη για την ανθρωπότητα και ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό ήταν και είναι δική μας, αλλά και πολλών άλλων από τα χαμηλά στρώματα. Ενάντια στον θάνατο, απαιτούμε τη ζωή, ενάντια στη σιωπή, τα λόγια και τον σεβασμό, ενάντια στην αμνησία, τη μνήμη, ενάντια στην ταπείνωση και την περιφρόνηση, την αξιοπρέπεια, ενάντια στην καταπίεση, την εξέγερση, ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία, ενάντια στην επιβολή, την δημοκρατία, ενάντια στο έγκλημα, την δικαιοσύνη.
Ο πόλεμος που διεξάγουμε μας έδωσε το προνόμιο να ακουστούμε, από γενναιόδωρα αυτιά και καρδιές που βρίσκονται κοντά ή και μακριά. Υπήρχε άγνοια και αδιαφορία και εξακολουθεί να υπάρχει, όμως καταφέραμε να προσελκύσουμε την προσοχή αρκετών. Στη συνέχεια, έπρεπε να ανταποκριθούμε σε ένα αποφασιστικής σημασίας ερώτημα: «ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;»
Το να σκοτώσουμε ή να πεθάνουμε έμοιαζε η μόνη μοίρα μας.
Έπρεπε να ξαναχτίσουμε το μονοπάτι της ζωής, να χτίσουμε ό,τι αυτοί που βρίσκονται από πάνω είχαν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν – την πορεία όχι μόνο των αυτόχθονων κοινοτήτων, αλλά και των εργαζομένων, των σπουδαστών, των εκπαιδευτικών, των νέων, και των αγροτών. Πάνω στο γεγονός ότι υπάρχουν διαφορές τόσο σε όσους είναι πάνω όσο και σε αυτούς που βρίσκονται από κάτω και αυτές οι διαφορές διώκονται και τιμωρούνται. Εμείς έπρεπε είτε να θυσιάσουμε το αίμα μας, για την πορεία προς την εξουσία, δίνοντας απλώς την ηγεσία σε άλλους ή να στρέψουμε τις καρδιές και τα μάτια μας στους ανθρώπους που είμαστε – τους ιθαγενείς που προστατεύουν τη Γη και τη μνήμη.
Το δίλημμα μας δεν ήταν ανάμεσα στο να διαπραγματευτούμε ή να πολεμήσουμε, αλλά ανάμεσα στον θάνατο και την ζωή.
Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή, αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.
Οι νεκροί είναι όλοι εδώ, αλλά τώρα για να ζήσουν.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι κάποιοι πιστεύουν πως κάναμε λάθος με την επιλογή μας αυτή – ότι δηλαδή ένας στρατός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσπαθεί να επιβάλλει την ειρήνη. Με πολλούς τρόπους η σκέψη αυτή είναι σωστή αλλά ο κύριος λόγος για την επιλογή μας ήταν και είναι, το γεγονός ότι με μάχες, θα καταλήγαμε να εξαφανιστούμε. Ίσως κάναμε λάθος με την επιλογή να καλλιεργήσουμε τη ζωή αντί να υμνούμε τον θάνατο.
Αλλά κάναμε αυτή την επιλογή κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και ακούγοντας ο ένας τον άλλο – βάση της συλλογικότητας που είμαστε. Εμείς επιλέξαμε εξέγερση. Με άλλα λόγια, εμείς επιλέξαμε τη ζωή.
Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος ώστε να υπάρξει η ζωή και ότι για να ζήσουμε πρέπει να πεθάνουμε».
Παράλειψη
«Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς, είκοσι χρόνια μετά, ότι το «τίποτα για μας», η φράση αυτή αποδείχθηκε όχι απλώς μια καλή φράση για πανό και τραγούδια, αλλά μια πραγματικότητα – La Realidad.
Αν η συνέπεια είναι αποτυχία, τότε η ασυνέπεια είναι ο δρόμος προς την επιτυχία – η διαδρομή προς την εξουσία. Αλλά δεν θέλουμε να πάμε εκεί. Δεν μας ενδιαφέρει. Μέσα σε αυτές τις παραμέτρους, προτιμούμε να αποτύχουμε παρά να νικήσουμε».
Το μεταβαλλόμενο πρόσωπο του EZLN
«Σε αυτά τα είκοσι χρόνια έχουν υπάρξει πολλές, πολύπλοκες αλλαγές εντός του EZLN. Ορισμένοι σχολιαστές έχουν απλώς αναφερθεί στην εμφανή αλλαγή – εκείνη των γενεών – και το γεγονός ότι εκείνοι που ήταν μικροί ή αγέννητοι, όταν ξεκίνησε η εξέγερση, παλεύουν σήμερα και οδηγούν την αντίσταση. Ορισμένοι «φιλομαθείς» σχολιαστές, πάντως, δεν έχουν αναφερθεί στις άλλες αλλαγές: την αλλαγή από την πολυμαθή μεσαία τάξη στους αυτόχθονες αγρότες, από την φυλή μιγάδων σε καθαρούς ιθαγενείς και – το πιο σημαντικό – από την επαναστατική πρωτοπορία στη δημιουργία συλλογικών κανόνων.
Η λατρεία του ατόμου βρίσκεται σε τέτοια πρωτοπορία από τους πιο ακραίους φανατικούς οπαδούς της – σε μια μορφή αριστερής πολιτικής με ρατσισμό, που ισχυρίζεται ότι είναι επαναστατική. Ο EZLN δεν είναι τίποτα από αυτά, για το λόγο αυτό, δεν μπορεί ο καθένας να είναι ένας Ζαπατίστα.
Από την μεταφορά της εξουσίας από τα ψηλά στα χαμηλά στρώματα, από την επαγγελματική πολιτική στην καθημερινή πολιτική, από τους ηγέτες στους ανθρώπους, από την περιθωριοποίηση των φύλων, στην άμεση συμμετοχή των γυναικών, από την υποτίμηση των διαφορετικών ατόμων στον εορτασμό των διαφορών».
Ένα διαφορετικό Ολόγραμμα: Τι δεν θα αποτελεί.
Το πρωί της 1ης Ιανουαρίου του 1994, ένας στρατός γιγάντων – ή αυτόχθονων ανταρτών – συγκλόνισαν τον κόσμο με τα βήματα τους, όταν κατέβηκαν στις πόλεις [της Τσιάπας]. Λίγες μέρες αργότερα, με το αίμα των νεκρών μας ακόμα στους δρόμους, συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνοι στο εξωτερικό δεν μας βλέπουν. Έχοντας συνηθίσει να κοιτούν αφ’υψηλού τις κοινότητες των ιθαγενών, δεν κοίταξαν πάνω για να μας δουν, έχοντας συνηθίσει να μας βλέπουν να ταπεινωνόμαστε, οι καρδιές τους δεν καταλάβαιναν την αξιοπρεπή εξέγερση μας.
Αντ’ αυτού, επικεντρώνονταν μόνο στα πρόσωπα μας ως μιγάδες, το πρόσωπο του μιγά που θα μπορούσαν να δουν όταν φοράει κουκούλα. Οι αρχηγοί μας τότε είπαν: «βλέπουν μόνο τα πράγματα που είναι σύμφωνα με το δικό τους επίπεδο, όσο ασήμαντα κι αν είναι. Ας βάλουμε κάποιον στο επίπεδο τους, έτσι ώστε να μπορούν να τον δουν και, μέσω αυτού, να μπορούν να δουν και μας».
Και έτσι ξεκίνησε ένας σύνθετος ελιγμός της απόσπασης της προσοχής: ένα μαγικό τέχνασμα που ήταν φοβερό και θαυμάσιο, μια κατεργάρικη κίνηση που ταιριάζει στην ιθαγένικη καρδιά μας. Η εγχώρια σοφία των ιθαγενών προκάλεσε τον μοντέρνο κόσμο, σε ένα από τα προπύργια της – τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η κατασκευή της προσωπικότητας που ονομάζεται Μάρκος είχε αρχίσει.
Χρειαζόμασταν χρόνο για τους εαυτούς μας και να βρούμε ανθρώπους ικανούς να μας δουν για αυτό που είμαστε. Χρειαζόμασταν χρόνο για να βρούμε τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να μας δουν όχι από πάνω, αλλά από κάτω, άνθρωπους που θα μπορούσαν να μας κοιτάξουν στα μάτια με ενσυναίσθηση. Σας είπα ότι τότε ξεκίνησε η κατασκευή της προσωπικότητας. Αν μου επιτρέπετε να καθορίσω την προσωπικότητα Marcos, θα ήθελα να πω χωρίς δισταγμό ότι ήταν μια μεγάλη μεταμφίεση.
Είχαμε ξεκινήσει αρκετές πρωτοβουλίες για να βρούμε αυτιά συμπαθή να μας ακούσουν – να βρούμε άλλους σαν κι εμάς και διαφορετικούς από εμάς – να βρούμε τα βλέμματα και την προσοχή που χρειάζεται και μας αξίζει και αποτυγχάναμε κάθε φορά. Και ήταν έτσι μέχρι την Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα – η πιο τολμηρή από τις πρωτοβουλίες που είχαμε ξεκινήσει ποτέ – τελικά μας έφερε σε επαφή με ανθρώπους που μας κοίταξαν στα μάτια, μας χαιρέτισαν και μας αγκάλιασαν.
Μέσα στο κίνημα, η πρόοδος των ανθρώπων ήταν εντυπωσιακή. Και αυτός είναι ο λόγος που ξεκινήσαμε το μάθημα «Ελευθερία Σύμφωνα με τους Ζαπατίστας». Συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε τώρα μια γενιά που θα μας κοιτάξει στα μάτια και ήταν ικανή να μας ακούει και να μιλάει για εμάς, χωρίς να περιμένει την ηγεσία ή κάποια καθοδήγηση – χωρίς να σκοπεύει να διατάξει ή να υπακούσει. Η προσωπικότητα του Μάρκος δεν ήταν πλέον αναγκαία. Το επόμενο στάδιο του αγώνα των Ζαπατίστας ήταν έτοιμο.
Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας και την πρακτική μας, η εξέγερση δεν χρειάζεται ηγέτες και προσωπικότητες, μεσσίες ή σωτήρες. Για να αγωνιστείς χρειάζεται μόνο να έχεις μια αίσθηση ντροπής, έναν βαθμό αξιοπρέπειας, και πολλή οργάνωση. Τα υπόλοιπα είτε εξυπηρετούν την συλλογικότητα είτε δεν εξυπηρετούν καθόλου.
Πόνος και οργή. Ψίθυροι και κραυγές.
Η σιωπή του πλήθους είπε: «Περίμενε, συντρόφε. Μην φεύγεις». Αλλά ο Μάρκος δεν είχε ακόμη τελειώσει. Συνέχισε παραθέτοντας μια σειρά από νεκρούς ή εξαφανισμένους συντρόφους, και πολιτικούς και κοινωνικούς κρατούμενους από την Ατένκο, την Ostula, την Oaxaca, την Πόλη του Μεξικού, την Ιταλία, την Τσιάπας, την Ελλάδα, την Παλαιστίνη, την Chéran, την Guerrero, την Morelos, την Puebla, την Chihuahua, την Sonora, την Jalisco, την Sinaloa και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης διάβασε τα ονόματα των μεταναστών και των Mapuches, λέγοντας:
«Αυτή τη στιγμή, σε άλλα μέρη του Μεξικού και του κόσμου, ένας άνδρας, μια γυναίκα, ένας γκέυ, ένα αγόρι, ένα κορίτσι, ένας γέρος, μια ηλικιωμένη γυναίκα, μια μνήμη, έχει πληγεί από κοντινή απόσταση, από ένα σύστημα που προχωρά σε αδηφάγα εγκλήματα, μαχαίρια, νεκρούς, χλευασμούς, εγκατάλειψη.
Μόνο μερικά ονόματα:
Alexis Benhumea, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Francisco Javier Cortés, δολοφονήθηκε στο Estado του México.
Juan Vázquez Guzmán, δολοφονήθηκε στην Chiapas.
Juan Carlos Gómez Silvano, δολοφονήθηκε στην Chiapas.
El compa Kuy, δολοφονία DF.
Carlo Giuliani, δολοφονήθηκε στην Iταλία.
Aλέξης Γρηγορόπουλος, δολοφονήθηκε στην Ελλάδα.
Wajih Wajdi al-Ramahi δολοφονήθηκε σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην πόλη
Ραμάλα της Δυτικής Όχθης. 14 ετών, πυροβολήθηκε στην πλάτη από έναν
στρατιώτη του ισραηλινού στρατού, χωρίς πορείες, χωρίς διαμαρτυρίες
στους δρόμους ή οτιδήποτε.
Matías Valentín Catrileo Quezada, δολοφονήθηκε στην Χιλή.
Teodulfo Torres Soriano, México.
Guadalupe Jerónimo y Urbano Macías, Michoacán.
Francisco de Asís Manuel, εξαφανίστηκε από την Santa María Ostula.
Javier Martínes Robles, εξαφανιστηκε από την Santa María Ostula.
Gerardo Vera Orcino, εξαφανίστηκε απο την Santa María Ostula.
Enrique Domínguez Macías, εξαφανίστηκε στην Santa María Ostula.
Martín Santos Luna, εξαφανίστηκε στην Santa María Ostula.
Pedro Leyva Domínguez, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Diego Ramírez Domínguez, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Trinidad de la Cruz Crisóstomo, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Crisóforo Sánchez Reyes, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Teódulo Santos Girón, δολοφονήθηκε στην Santa María Ostula.
Longino Vicente Morales, εξαφανίστηκε στην Guerrero.
Víctor Ayala Tapia, εξαφανίστηκε στην Guerrero.
Jacinto López Díaz “El Jazi”, δολοφονήθηκε στην Puebla.
Bernardo Vázquez Sánchez, δολοφονήθηκε στην Oaxaca
Jorge Alexis Herrera, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Gabriel Echeverría, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Edmundo Reyes Amaya, εξαφανίστηκε στην Oaxaca.
Gabriel Alberto Cruz Sánchez, εξαφανίστηκε στην Oaxaca.
Juan Francisco Sicilia Ortega, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Ernesto Méndez Salinas, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Alejandro Chao Barona, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Sara Robledo, δολοφονήθηκε στην Morelos.
Juventina Villa Mojica, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Reynaldo Santana Villa, δολοφονήθηκε στην Guerrero.
Catarino Torres Pereda, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Bety Cariño, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Jyri Jaakkola, δολοφονήθηκε στην Oaxaca.
Sandra Luz Hernández, δολοφονήθηκε στην Sinaloa.
Marisela Escobedo Ortíz, δολοφονήθηκε στην Chihuahua.
Celedonio Monroy Prudencio, εξαφανίστηκε στην Jalisco.
Nepomuceno Moreno Nuñez, δολοφονήθηκε στην Sonora.
Ακόμα κι αν πιάσουν και καταδικάσουν αυτούς που σας σκότωσαν, θα βρίσκουν πάντα άλλους που θα σας στήνουν ενέδρα και θα επαναλαμβάνουν τον μακάβριο χορό που τελείωσε τη ζωή σας.
Η αδικία έχει τόσα πολλά ονόματα και προκαλεί τόσες πολλές κραυγές. Και μην ξεχνάμε ότι, ενώ ένα άτομο ψιθυρίζει, κάποιο άλλο κραυγάζει. Ακούγοντάς τους θα πρέπει να ενεργοποιηθούμε, ώστε να βρούμε μια διαδρομή που μετατρέπει την αδικία σε κάτι γόνιμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να χαμηλώσετε το κεφάλι σας και να ανυψώσετε την καρδιά σας.
Η δικαιοσύνη που θέλουμε είναι η συνεχής και η επίμονη αναζήτηση της αλήθειας.
Πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο κάποιος από μας να πεθάνει, έτσι ώστε ο Γκαλεάνο να μπορεί να ζήσει. Έτσι, έχουμε αποφασίσει ότι σήμερα, ο Marcos πρέπει να πεθάνει.
Και σε αυτές τις πέτρες που έχετε αφήσει στον τάφο του, θα μάθετε να μην πουλήσετε τον εαυτό σας, να μην παραδοθείτε και να μην ενδώσετε.
Στις 2:08 π.μ. δηλώνω ότι «ο Εξεγερμένος Μάρκος – ο αυτοαποκαλούμενος υποδιοικητής από ανοξείδωτο χάλυβα – παύει να υφίσταται».
Δύο λεπτά αργότερα, μετά από κάποια χιουμοριστικά υστερόγραφα που χρησιμοποιήθηκαν για να ανυψώσουν λίγο την διάθεση, ο «Μάρκος», αποχώρησε από τη σκηνή για πάντα. Τα φώτα έσβησαν και ένα κύμα χειροκροτημάτων ακολούθησε από το πλήθος των οπαδών του έκτου και από τις βάσεις στήριξης των Ζαπατίστας και των αγωνιστών.
Στιγμές αργότερα η φωνή του πρώην υποδιοικητή ακούστηκε και πάλι, αλλά εκτός σκηνής, λέγοντας: «Καλημέρα σύντροφοι. Το όνομά μου είναι Γκαλεάνο. Εξεγερμένος Γκαλεάνο. Μου είπαν ότι, όταν θα ήταν να γεννηθώ και πάλι, θα ήταν συλλογικά».
Εξεγερμένος Γκαλεάνο.
Μεξικό, Μάϊος του 2014.
Πηγή: The flower of the world will not die. Μετάφραση: Sylvia
* Το όνομα που επέλεξε να φέρει από τούδε και στο εξής ο Υποδιοικητής Μάρκος, ανήκε σε έναν δάσκαλο, τον Jose Luis Solis Lopez, που υπηρετούσε στην αυτόνομη κοινότητα των Ζαπατίστας και δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από την παραστρατιωτική οργάνωση CIOAC, στις 2 Μαΐου. Ο δάσκαλος είχε επιλέξει το όνομα του Ουρουγουανού συγγραφέα του βιβλίου «Οι Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής», Εδουάρδο Γκαλεάνο.
Όπως επισημαίνει ο Λεωνίδας Οικονομάκης (ο οποίος κάνει τη διδακτορική του διατριβή πάνω στις οργανωτικές στρατηγικές του κινήματος των Ζαπατίστας σε σύγκριση με το κίνημα των Cocaleros της Βολιβίας) αποτελεί συνήθεια η υιοθέτηση ονομάτων αγωνιστών που θυσιάστηκαν στη μάχη, από τους συντρόφους τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Doroteo Arango, ο οποίος πήρε το όνομα ενός συναγωνιστή του που σκοτώθηκε κατά τη Μεξικανική Επανάσταση το 1910, αναβαπτιζόμενος σε Pancho Villa.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο Υποδιοικητής Μάρκος είχε πάρει το όνομα του συναγωνιστή και στενού του φίλου, Mario Marcos, ο οποίος σκοτώθηκε το 1983 στο χωριό Puebla. Μια παράδοση που αποτίει τιμή στους χαμένους συναγωνιστές και καταπολεμά τη λήθη, που αναπόφευκτα φέρνει ο θάνατος.
Εδώ, η συλλογή υπογραφών συμπαράστασης προς τους Ζαπατίστας, με την ταυτόχρονη απαίτηση απονομής δικαιοσύνης για τη δολοφονία του Jose Luis Solis Lopez.
Εδώ και εδώ μπορείτε να παρακολουθήσετε δυο ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ σχετικά με την ιστορία του κινήματος των Ζαπατίστας και τις διεκδικήσεις τους.
πηγή: http://invisiblelighthouse.wordpress.com/2014/05/26/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CF%8D-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%89%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CF%82/
ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟ…
Η ΝΔ ταύτισε προεκλογικά μία πιθανή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ με αυτόματη καταστροφή της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ κρυμμένο στην κουφάλα μιας Ελιάς εκβίαζε ανοιχτά ότι μία πιθανή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ θα…
διέλυε τη σταθερότητα της χώρας και θα την οδηγούσε στο γκρεμό.
by…kartesios
Το ΚΚΕ τα έδωσε όλα προεκλογικά έχοντας ως πρώτο στόχο τη μείωση της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ και όχι την αύξηση της δικής του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κουράστηκε στιγμή να βάζει αυτογκόλ στην προεκλογική του προσπάθεια.
Η πλειοψηφία των μεγάλων ευρωπαϊκών ΜΜΕ έχωνε στο τσουβάλι των ευρωσκεπτικιστών τη Λεπέν με τον Τσίπρα. Τα ελληνικά ΜΜΕ συσπειρώθηκαν γύρω από τη γραμμή Μαξίμου δημιουργώντας τη μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα παράγοντας τρόμο και πανικό μπροστά σε μία πιθανή πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του διευθυντηρίου της Ε.Ε. έτρεχαν πίσω από τον Σόιμπλε και επαναλάμβαναν σαν ηχώ τις προβοκάτσιες, τις απειλές και τους εκβιασμούς του που είχαν στόχο την ενίσχυση του φοβικού συνδρόμου των Ελλήνων. Τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης με αρχηγό τον Άδωνη Γεωργιάδη ευχαριστούσαν καθημερινά ως γιουσουφάκια τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ για την εμπιστοσύνη και τη βοήθεια που τους προσέφεραν απέναντι στον διαβολικό ΣΥΡΙΖΑ.
Η Εκκλησία δια των μητροπολιτών της σταμάτησε τον ιερό της πόλεμο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν διαβεβαιώσει ότι όσοι τον ψηφίσουν θα πάνε στην κόλαση. Γενικώς, υπήρχε μία περίεργη συμμαχία – ακόμη και φαινομενικά εντελώς διαφορετικών πολιτικών χώρων- που επιτέθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ με διάρκεια και πάθος. Με βολές που περνούσαν πάνω από το Μαξίμου και τη Χ. Τρικούπη κι έβρισκαν την Κουμουνδούρου.
Ύστερα από όλα αυτά, οι κυβερνητικοί εταίροι απαξιώνουν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, σφυρίζουν αδιάφορα για τη μεγαλοπρεπή τους ήττα και αποδίδουν το αποτέλεσμα στη «χαλαρή ψήφο». Αν αυτή η ψήφος μετά από αυτό το προεκλογικό περιβάλλον θεωρείται «χαλαρή», τότε δεν ξέρω ποιες είναι οι προϋποθέσεις μίας «σκληρής ψήφου». Ίσως να εννοούν αυτές που υπάρχουν σήμερα στην Ουκρανία.
Αυτή, όμως, δεν ήταν μία νίκη που ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ένα μήνυμα των ψηφοφόρων στον ΣΥΡΙΖΑ να κόψει τις ευγένειες, τις γκάφες και τα μισόλογα. Ήταν ένα μήνυμα ότι το μεγάλο ποσοστό όσων ψήφισαν δε φοβούνται την ανατροπή. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει να πιστεύει ότι το κατάλληλο όπλο απέναντι στη βαρβαρότητα, που και ο ίδιος διαπιστώνει και καταγγέλλει, είναι ο πολιτικός πολιτισμός και ο πληθυντικός ευγενείας θα χάσει την ευκαιρία που του δόθηκε την Κυριακή και θα μειώσει την αξία μίας νίκης της Αριστεράς στην Ελλάδα.
Όσο για το θέμα της Χρυσής Αυγής και του ποσοστού που έλαβε στις εκλογές, είναι εμφανές ότι αυτοί που τη δημιούργησαν και τη στήριξαν, τώρα πάλι τη χρησιμοποιούν ως χαλί για να κρύψουν από κάτω του την ήττα τους. Η θέση πολλών κυβερνητικών ότι «δε μας αφορά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, μας ανησυχεί κυρίως η δύναμη της Χρυσής Αυγής» είναι χυδαία υποκρισία.
Οι γεννήτορες της Χρυσής Αυγής βρίσκονται εντός του στενού πρωθυπουργικού περιβάλλοντος και των εργολαβικών ΜΜΕ. Όσο βαθιά κι αν έθαψαν το θέμα του Μπαλτάκου, υπάρχει μία πολιτική ανεκτικότητας, προβολής και ενίσχυσης του εκτρώματος αυτού. Επίσης, όσο οι κυβερνητικοί εταίροι θα συναινούν με τη σιωπή τους σε δηλώσεις τύπου Σόιμπλε ότι «Δεν ευθύνεται η λιτότητα για την αύξηση της λαϊκιστικής ψήφου στην Ευρώπη», τόσο θα σπέρνουν νεοναζί και θα θερίζουν μαχαιρωμένους. Διότι όταν τη λιτότητα σού την επιβάλλουν ξένες κυβερνήσεις και συμφέροντα κι εσύ την αποδέχεσαι ως επιτυχία τότε ένα από τα εγκλήματα που κάνεις είναι να ταΐζεις τον εθνικισμό.
Ρε, ποιους ψηφίζουμε!...
Την - πολιτικά- δυσλεκτική Καϊλή (μεταξύ άλλων)...
Καλά , είναι τόσο δύσκολο να διακρίνει κανείς, το απολύτως -πολιτικά- τίποτα?
Τα -πολιτικά- δυσλεκτικά άτομα, τα φερέφωνα, τις άψυχες κούκλες, τις...
μαριονέτες στα χέρια ενός φαύλου αρχηγού?
Και, μετά - αφού έχουμε ψηφίσει μια Καϊλή - μας φταίνε οι άλλοι .Οι σάπιοι, οι ανίκανοι , οι διεφθαρμένοι, οι εκδικητικοί και ανάλγητοι τύποι, που μας κυβερνάνε.
Εμείς?...
nonews-news
Καλά , είναι τόσο δύσκολο να διακρίνει κανείς, το απολύτως -πολιτικά- τίποτα?
Τα -πολιτικά- δυσλεκτικά άτομα, τα φερέφωνα, τις άψυχες κούκλες, τις...
μαριονέτες στα χέρια ενός φαύλου αρχηγού?
Και, μετά - αφού έχουμε ψηφίσει μια Καϊλή - μας φταίνε οι άλλοι .Οι σάπιοι, οι ανίκανοι , οι διεφθαρμένοι, οι εκδικητικοί και ανάλγητοι τύποι, που μας κυβερνάνε.
Εμείς?...
nonews-news
Δευτέρα 26 Μαΐου 2014
Θαύμα έγινε στις ευρωεκλογές!
Θαύμα έγινε στις ευρωεκλογές στη χώρα μας, αφού ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ που
βγήκε πρώτο κόμμα και θριάμβευσαν η Νέα Δημοκρατία που ήταν δεύτερη και
το ΠΑΣΟΚ που ήταν τέταρτο, αν και μειώθηκαν πολύ τα ποσοστά τους. Ήδη,
το νέο ελληνικό θαύμα έχει μεταδοθεί ως τα πέρατα της οικουμένης και
αναμένεται να προσελκύσει και άλλους τουρίστες στη χώρα μας.
Είναι αξιοσημείωτο πως το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν ήρθε πρώτο με
25% στην Γαλλία και θριάμβευσε –σύμφωνα με τους τηλεδημοσιογράφους-,
αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πρώτος με 26,5% στην Ελλάδα και συνετρίβη.
Οι ειδικοί αποδίδουν το αξιοπερίεργο αυτό γεγονός στο ότι Ελλάδα και
Γαλλία έχουν διαφορετικό κλίμα, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Γάλλοι
μιλάνε γαλλικά.
Τα ακροδεξιά κόμματα πήγαν πολύ καλά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και αυτό
είναι πολύ αισιόδοξο για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης.
Τρίτο κόμμα στην χώρα μας αναδείχτηκε η Χρυσή Αυγή, ενώ, αν είχαν
φυλακιστεί όλοι οι βουλευτές της, μπορεί να έβγαινε και πρώτο κόμμα.
Πάντως, θα ήταν θετικό οι Έλληνες να ψηφίζουν μόνο κόμματα που τα
στελέχη τους είναι ήδη στην φυλακή, γιατί, αν υπήρχε Δικαιοσύνη στην
Ελλάδα, εκεί θα κατέληγαν ούτως ή άλλως, οπότε θα γλιτώναμε και χρόνο.
Το Ποτάμι ήταν πέμπτο κόμμα-τηλεοπτική εκπομπή αλλά έκανε την δουλειά
για την οποία το δημιούργησαν οι ολιγάρχες, ενώ οφείλουμε όλοι μας
ευγνωμοσύνη στον Σταύρο Θεοδωράκη γιατί, μαθαίνοντας το ποσοστό το οποίο
πήρε το Ποτάμι, μάθαμε επιτέλους και επίσημα πόσοι είναι οι χίπστερ και
οι χαζογκόμενες στην Ελλάδα.
Η μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ήταν
υποδειγματική δημοσιογραφικά –αφού όλα τα παπαγαλάκια έδωσαν τα ρέστα
τους για να κάνουν το άσπρο μαύρο και να παρουσιάσουν τους ηττημένους ως
νικητές και τους νικητές ως ηττημένους-, ενώ κορυφαία στιγμή της
βραδιάς ήταν η προσβλητική και αναίτια επίθεση του Νίκου Χατζηνικολάου
στον βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Νότη Μαριά, ο οποίος είχε την
απαίτηση να πει αυτό που ήθελε ο ίδιος και όχι αυτό που ήθελε ο
Χατζηνικολάου, ο οποίος σέβεται μόνο εφοπλιστές, όπως ο Μαρινάκης, και
ναζιστές, όπως ο Κασιδιάρης.
Μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, οι Έλληνες είναι ελεύθεροι πια να
παρακολουθήσουν τους αγώνες της εθνικής ομάδας στο Μουντιάλ, οπότε οι
ευρωεκλογές μπορούν να θεωρηθούν επιτυχημένες, αφού το σύνθημα «Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 ετοιμαζόμαστε για Μουντιάλ» έγινε πραγματικότητα.
pitsirikos.net
Να κάνει ο Βενιζέλος νόμο να νικάει ο δεύτερος
Μαθηματικά, υπάρχει μάλλον ένας
τρόπος να ερμηνεύσεις το εκλογικό αποτέλεσμα. Τα Μέσα Ενημέρωσης, αυτά
που την προεκλογική περίοδο εμφάνιζαν πως μια πιθανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα
οδηγήσει σε αστάθεια και σίγουρα εκλογές, αρνούνται τις μαθηματικές
ερμηνείες. Στα πιο άτονα πρωτοσέλιδα που υπήρξαν ποτέ μετά από εκλογική
μάχη, το αποτέλεσμα περιγράφεται ως ένα αόριστο μήνυμα που είναι
διατεθειμένος να πάρει ο πρωθυπουργός, και το οποίο βέβαια σε καμιά
περίπτωση δεν είναι αυτό της ανάγκης εκλογών. Στο ενδιάμεσο βέβαια,
είναι διατεθειμένος να σκοτώσει τον αγγελιοφόρο του μηνύματος με νέα
μέτρα λιτότητας.
Η ανάλυση του μηνύματος των εκλογών
έφτασε στα όρια της γελοιότητας στα τηλεοπτικά στούντιο, με προφανή
διάθεση να μην μείνει εκεί, αλλά να περάσει στην κοινωνία ως ήττα του
ΣΥΡΙΖΑ και νίκη όλων των άλλων.
Ας επιχειρήσουμε μια ανάλυση του αποτελέσματος, όπως προκύπτει από τα απλά εργαλεία των μαθηματικών και της πολιτικής:
1. Η Αριστερά για πρώτη φορά
στην Ελλάδα, γίνεται πρώτο κόμμα σε εκλογική αναμέτρηση. Ακόμη και με
αυτή και μόνο την έννοια είναι μια ιστορική νίκη.
2. Για πρώτη φορά μετά την
μεταπολίτευση και την καθιέρωση του δικομματισμού, κανένα από τα
παραδοσιακά κόμματά του δεν είναι πρώτο. Άρα μιλάμε πια για την επίσημη
ταφή του.
3. Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ έχει
και κάποια άλλα, ποιοτικά, εκτός από ποσοστικά, χαρακτηριστικά. Προέκυψε
(η πρωτιά), παρότι για πρώτη φορά υπήρξε τόσο οργανωμένος
προπαγανδιστικός μηχανισμός απέναντι σε ένα κόμμα. Την πολιτική
αντιπαράθεση δεν όρισαν πολιτικά επιχειρήματα αλλά φόβοι. Αν έβγαινε
πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινδύνευε η χώρα, θα κοβόταν το σήμα στα κινητά
τηλέφωνα, δεν θα είχαν οργασμό οι αγελάδες και οι ελληνικές ομάδες θα
αποκλείονταν από παντού. Τόση και τέτοια γελοιότητα.
4. Αν η μάχη των ευρωεκλογών
συγκριθεί με αυτή των προηγούμενων τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε 22%, η ΝΔ έχασε
9 μονάδες και το ΠΑΣΟΚ έχασε 29 μονάδες.
5. Αν τα αποτελέσματα
συγκριθούν με αυτά των εθνικών εκλογών του 2012, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε
τα ποσοστά του, η ΝΔ έχασε 7 μονάδες και το ΠΑΣΟΚ 4. Άρα σε κάθε
περίπτωση έχασαν και ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
6. Στις εκλογές του 2012 ο
Σαμαράς νίκησε έχοντας διαφορά από το ΣΥΡΙΖΑ 2,7 %. Πώς αυτή η διαφορά
ήταν διαφορά νίκης και ισχυρής κυβέρνησης αλλά δεν είναι η διαφορά του
ΣΥΡΙΖΑ με 3,8% στις ευρωεκλογές;
7. Μια κυβέρνηση η οποία
χάνει 11 μονάδες ή 38 (αν γίνουν συγκρίσεις με τις προηγούμενες
ευρωεκλογές) δεν έχει την ηθική νομιμοποίηση να πάρει μέτρα που θα
υποθηκεύσουν τη χώρα για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Επίσης δεν έχει ούτε
την ηθική, αφού επέμενε πως μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει σε εθνικές
εκλογές, αλλά δεν προχωρά σε αυτές.
8. Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει
ούτε την πολιτική νομιμοποίηση να συνεχίσει αφού το μόνο σίγουρο είναι
οι μεγάλες της απώλειες. Έτσι, το να επικαλείται πως αθροιστικά
παραμένει πάνω από το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επιχείρημα αφού η υπεροχή της δεν
μπορεί να προκύπτει από αυθαίρετα αθροίσματα στα αποτελέσματα της
Singular αλλά από νομιμοποίησή της στη Βουλή νέων συσχετισμών. Ο
Βενιζέλος και ο Σαμαράς δεν μπορούν να αθροίζουν ποσοστά αφού δεν
κατέβηκαν μαζί αλλά χώρια. Εάν τα ποσοστά των ευρωεκλογών ήταν ποσοστά
στις εθνικές εκλογές τότε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα είχαν αθροιστικά 94 έδρες.
Δηλαδή η χώρα κυβερνιέται από μία κυβέρνηση που η δύναμή της στη Βουλή
είναι 94 έδρες, δηλαδή λιγότερο από το 1/3 του κοινοβουλίου.
9. Εκτός από την πρόσθεση
υπάρχει και η αφαίρεση. Δηλαδή μετά από τα αποτελέσματα είναι πιο πιθανή
η αφαίρεση παρά η πρόσθεση. Δύο κόμματα που έχουν υποστεί καθίζηση και
εκλογική ήττα, μάλλον πρέπει να αρχίσουν να αφαιρούν από τη δύναμή τους,
αυτή των εσωκομματικών αντιπάλων που αναπτύσσουν φυγόκεντρες δυνάμεις,
παρά να προσθέτουνε πονηριά.
10. Μια κυβέρνηση που έχει
απωλέσει 11 μονάδες, στα μάτια των δανειστών είναι μια πιεσμένη,
επισφαλής κυβέρνηση η οποία όχι μόνο δεν είναι ικανή να διαπραγματευτεί,
αλλά θα κάνει ό, τι χειρότερο για τη χώρα με αντάλλαγμα να κρατηθεί
στον αναπνευστήρα της εντατικής από το ξένο διευθυντήριο.
11. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και του
Τσίπρα, θα δρομολογήσουν εξελίξεις στην Ευρώπη. Η Ελλάδα γίνεται το
παράδειγμα για άλλες ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως του Νότου, που
αντιλαμβάνονται πως υπάρχει εναντίωση και νίκη σε ένα
ευρωπαϊκό-τραπεζικό κατεστημένο.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως όλα
τα πολιτικά συμπεράσματα και τα μηνύματα των εκλογών, ο Σαμαράς
ευχαρίστως θα τα αντάλλασε με έναν νόμο του νομοπλάστη Βενιζέλου, ο
οποίος θα προέβλεπε πως στις εκλογές του 2014, δεν νικά το πρώτο σε
ψήφους κόμμα, αλλά το δεύτερο, ίσως και το τέταρτο. Όχι πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)