Η εξέγερση των Σπαρτακιστών

Από τη γενική απεργία, στην εμφύλια σύρραξη και το τέλος της Γερμανικής Επανάστασης

Η εξέγερση των Σπαρτακιστών ή αλλιώς εξέγερση του Ιανουαρίου, ξεκίνησε στις 5 Ιανουαρίου του 1919 και έληξε, βουτηγμένη στο αίμα, μια εβδομάδα αργότερα. Επρόκειτο για μια γενική απεργία που εξελίχθηκε σε εμφύλια ένοπλη σύρραξη, η οποία θεωρείται ως το σημείο λήξης της Γερμανικής Επανάστασης (1918-1919).

Το 1919 η κυβέρνηση της Βαϊμάρης αναδύθηκε μέσα από την επανάσταση της Γερμανίας και αντικατέστησε την κυβέρνηση της μοναρχίας. Η χώρα ήταν διχασμένη όμως μεταξύ της εικονικής εξουσίας της κυβέρνησης και της πραγματικής εξουσίας των συμβουλίων των εργαζόμενων, στρατιωτών και ναυτών που ήταν παρόμοια με τα ρωσικά σοβιέτ.
Αφορμή για την εξέγερση αποτέλεσε η αποπομπή του επικεφαλής της Αστυνομίας του Βερολίνου και μέλους του Ανεξάρτητου Σοσιολδημοκρατικού Κόμματος (USPD), Emil Eichhorn, από το «Συμβούλιο των Αντιπροσώπων του Λαού», του οποίου οι πολιτικές ελεγχόταν κυρίως από τον Friedrich Ebert του Σοσιολδημοκρατικού Κόμματος (SPD), από την αποχώρηση του USPD από την επιτροπή τον προηγούμενο Δεκέμβριο.
Ο Eichhorn είχε αρνηθεί να σηκώσει τα όπλα εναντίον απεργών κατά τις αναταραχές της παραμονής των Χριστουγέννων, κάτι που για τον Friedrich Ebert τον κατέστησε αναξιόπιστο για τη θέση που κατείχε. Με το άκουσμα της είδησης, ομάδες εργατών έστησαν οδοφράγματα στους δρόμους του Βερολίνου, ενώ κατέλαβαν μια εφημερίδα στην οδό Kochstraße.
Σύντομα ενώθηκαν μαζί τους και απέκλεισαν αρκετές οδούς στην περιοχή όπου στεγάζονταν πολλές εφημερίδες, μεταξύ των οποίων και το επίσημο όργανο του SPD, Vorwärts, το οποίο δημοσίευε άρθρα εχθρικά προς το κίνημα των Σπαρτακιστών από το προηγούμενο φθινόπωρο. Η ηγεσία του USPD αλλά και του Κομουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (KPD ή πρώην Λεγεώνα του Σπάρτακου) αποφάσισαν να στηρίξουν τις ενέργειες των εργατών και κάλεσαν για γενική απεργία στο Βερολίνο στις 7 Ιανουαρίου.
Ανταποκρίθηκαν 500.000 άνθρωποι οι οποίοι κατέκλυσαν το κέντρο του Βερολίνου εκείνο το Σαββατοκύριακο. Τις επόμενες δυο μέρες ωστόσο, η ηγεσία της απεργίας, η αποκαλούμενη Επαναστατική Επιτροπή, απέτυχε να συμφωνήσει στον τρόπο συνέχισης των κινητοποιήσεων, με άλλους να ζητούν ένοπλη στάση και άλλους να ζητάνε διαβουλεύσεις με τον Ebert.
Οι εργάτες εξοπλίστηκαν παρόλα αυτά. Διχογνωμίες υπήρχαν ακόμα και στο εσωτερικό του Κομουνιστικού Κόμματος. Ο Karl Liebknecht, αντίθετα με την Rosa Luxemburg, ζητούσε την βίαια ανατροπή της κυβέρνησης του Ebert, για να μην απομακρυνθεί από τους εργάτες που ούτως ή άλλως αυτό σκόπευαν να πράξουν.
Την ίδια ώρα, μέλη του KPD επιχείρησαν να πάρουν με το μέρος τους τα τάγματα που στάθμευαν στο Βερολίνο, χωρίς ωστόσο να σημειώσουν επιτυχία. Στις 8 Ιανουαρίου, το Κομουνιστικό Κόμμα αποχώρησε από την Επαναστατική Επιτροπή, κατόπιν πρόσκλησης του Friedrich Ebert από το USPD, για συνομιλίες. Την ίδια ώρα, υπέπεσε στην αντίληψη των εργατών φυλλάδιο της Vorwärts με τον τίτλο «Η ώρα της εκδίκησης φτάνει!» που ανέφεραν επίσης τις παραστρατιωτικές οργανώσεις Freikorps, οι οποίες είχαν ταχθεί κατά της δημοκρατίας και αντιτάχθηκαν στην κυβέρνηση της Βαϊμάρης.
Η κυβέρνηση του SPD είχε προσλάβει τα Freikorps για να καταστείλει τους απεργούς, ύστερα από διαταγή του Ebert προς τον υπουργό Άμυνας Gustav Noske, στις 6 Ιανουαρίου. Η Επαναστατική Επιτροπή διέκοψε τις συνομιλίες με το SPD και η Λεγεώνα των Σπαρτακιστών κάλεσε τα μέλη της να λάβουν μέρος στις ένοπλες μάχες. Την ίδια μέρα, ο Ebert διέταξε τα ακόμα εξοπλισμένα με όπλα από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Freikorps να επιτεθούν στους εργάτες. ΟΙ παραστρατιωτικοί, λόγω της υπεροχής του εξοπλισμού τους, σύντομα επανακατέλαβαν τους δρόμους και τα κτίρια του Βερολίνου.
Πολλοί εργάτες παραδόθηκαν – κάτι που δεν απέτρεψε τους πρώην στρατιώτες από το πυροβολήσουν εκατοντάδες εξ αυτών. Κατά τις μάχες έχασαν τη ζωή τους πλήθος πολιτών, ο αριθμός των οποίων παραμένει αδιευκρίνιστος. Τα Freikorps συνέλαβαν επίσης τον Karl Liebknecht και τη Rosa Luxemburg, τους οποίους και εκτέλεσαν στη συνέχεια. Όσο για τη φιλελεύθερη δημοκρατία της Βαϊμάρης, κατέρρευσε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος της Γερμανίας (NSDAP) του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία.
tvxs

Η σόγια καταβροχθίζει τους ανθρώπους

Παραγουάη

Τα πραγματικά αφεντικά της χώρας • Ρεπορτάζ της Monde Diplomatique

Η Ασουνσιόν ελπίζει να επανενταχθεί στην Κοινή Αγορά του Νότου (το Mercosur, που έχει επίσης μέλη την Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Ουρουγουάη και τη Βενεζουέλα) στο πλαίσιο της διάσκεψης κορυφής που θα γίνει στις 17 Ιανουαρίου. Η Παραγουάη εκδιώχθηκε τον Ιούνιο του 2012, μετά την ανατροπή του προέδρου Φερνάντο Λούγο -ένα πραξικόπημα που ωφέλησε κυρίως τα πραγματικά αφεντικά της χώρας : τους παραγωγούς της σόγιας.

Είναι 24 Αυγούστου κι ένας παγωμένος αέρας ξυρίζει τα πρόσωπα. Εκατόν οχτώ οικογένειες χωρισμένες σε « ταξιαρχίες » έχουν κάνει πάλι κατάληψη στη γη της κοινότητας Ναράνχι Το, από όπου οι δυνάμεις της τάξης τούς έχουν διώξει άλλες τέσσερεις φορές έως τώρα. Κάτω από μια συστάδα δέντρων στήνουν πρόχειρες σκηνές ανάμεσα σε κοπάδια και μπόγους από ρούχα. « Από αύριο κιόλας, θα αρχίσουμε να φυτεύουμε είδη πρώτης ανάγκης », ανακοινώνει ο ομαδάρχης Χόρχε Μερκάδο με μια σιγουριά που δε μοιάζει να την πιστεύει απόλυτα. Η δύναμη των αναμνήσεων τον παρασύρει. Ο τελευταίος διωγμός ήταν ιδιαίτερα βίαιος : « Οι αστυνομικοί έκαψαν 124 καλύβες ! Έκλεψαν τα ζώα, τις κότες, σκότωσαν τα γουρούνια…  ». Το 1967, ο δικτάτορας Αλφρέδο Στρέσνερ είχε δωρίσει αυτή τη γη σε ένα Γερμανό, τον Έριχ Βέντρι. Την « κληρονόμησαν » τα παιδιά του, ο Ράινερ και η Μαργκαρίτα. Ανήκει όμως εξίσου και στο κράτος. « Εξακριβώνουμε τι έχει αποκτηθεί με νόμιμο τρόπο και τι όχι », εξηγεί ο Μερκάδο. « Έχουμε εμπειρία ετών που μας επιτρέπει να επανακτήσουμε κομμάτι – κομμάτι το έδαφος της Παραγουάης ». Την ώρα που εξακολουθεί να αναλύει λεπτομερώς το πόσο άγρια αρπακτικά είναι οι terratenientes (μεγαλογαιοκτήμονες) και οι sojeros(παραγωγοί σόγιας), ένα σκοτεινό σύννεφο καταπίνει την άκρη του καταυλισμού. Οι χωρικοί, συγκεντρωμένοι γύρω από τις τσαγέρες που βράζουν με θόρυβο, ρουφούν απολαυστικά το μάτε τους, αφήνοντας το ζεστό υγρό να κυλήσει αργά μέσα τους.

Χίλιοι κι ένας τρόποι για ν’ απαλλαγείς από τους ενοχλητικούς

Δύο μέρες αργότερα, η αστυνομία, με τη γνωστή της βαρβαρότητα, θα τους διώξει και πάλι. Η γη… Σε αυτή τη χώρα των 6,7 εκατομμυρίων κατοίκων, περίπου 300.000 οικογένειες φτωχών αγροτών είναι αποκλεισμένες από τη γη. Χωρίς να ανατρέχουμε στο μακρινό παρελθόν της Παραγουάης, το σύστημα του λατιφούντιου (μεγάλη ιδιωτική αγροτική έκταση) καθιερώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Επί Στρέσνερ, (1954-1989), σημαντικές εκτάσεις « ελευθέρων γαιών » που ανήκαν στο κράτος και προορίζονταν βάσει του νόμου για την αγροτική μεταρρύθμιση, αναδιανεμήθηκαν μεταξύ των φίλων, των συνεργατών, των στρατιωτικών και όσων τους χρωστούσαν χάρες. Επιπλέον, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, παρατηρείται μια εξέλιξη μείζονος σημασίας. Η μηχανοποιημένη γεωργία, προερχόμενη από τα νότια κρατίδια της γειτονικής Βραζιλίας, περνά τα σύνορα φέρνοντας μαζί και το πολύκροτο προϊόν της, τη σόγια.
Στους αγρούς επικρατεί αναστάτωση. Οι μικροί και μεσαίοι παραγωγοί στους οποίους, ιστορικά, οφείλει τη διατροφή της η χώρα, αποτελούν εμπόδιο στην επέκταση αυτού του τομέα που είναι στραμμένος στις εξαγωγές. Υπάρχουν πάντως πολλοί τρόποι για να κυνηγήσει κανείς όσους εμποδίζουν τη μαζική φύτευση. « Ο πιο απλός είναι να αγοράσεις τη γη τους », σχολιάζει ο οικονομολόγος Λουίς Ρόχας. « Προσφέρουν στον αγρότη ένα ποσό που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή του. Φαντάζεται πως αυτό είναι ολόκληρη περιουσία, φεύγει για την πόλη, το ξοδεύει όλο μέσα σε τρεις – τέσσερεις μήνες και προστίθεται κι αυτός στα πλήθη των εξαθλιωμένων, αφού δουλειές δεν υπάρχουν ».
Και η σόγια απλώνει ουρές από συρματοπλέγματα.
Κοινότητες ολόκληρες μεταναστεύουν εξαιτίας της καταστροφής που προκαλεί η αποψίλωση των δασών. Αλλού, οι αεροψεκασμοί με εντομοκτόνα μολύνουν τις καλλιέργειες στην παραμεθόριο, δηλητηριάζουν το νερό, αναγκάζουν τα ζώα να διανύσουν χιλιόμετρα σε αναζήτηση βοσκότοπου, να ξύνουν τους τελευταίους θάμνους, να μουγκρίζουν γοερά. Εμετοί, διάρροιες, πονοκέφαλοι… Όσοι αγρότες μένουν κοντά, ανήμποροι, πουλούν τα χωράφια τους για ένα κομμάτι ψωμί.
Και η σόγια καταβροχθίζει χωριά και οικισμούς.
Το 1996, η μεταλλαγμένη της μορφή, ο σπόρος « roundup ready » της Monsanto, κάνει την εμφάνισή της στην Αργεντινή από όπου εξαπολύει επεκτατικό πόλεμο χωρίς την έγκριση της κυβέρνησης σε Βραζιλία, Βολιβία και Παραγουάη, με τη μεγάλη βοήθεια των εντομοκτόνων που είναι θανατηφόρα για το περιβάλλον [1 ].
Και η σόγια πλημυρίζει πεδιάδες και σαβάνες –αδυσώπητη παλίρροια.
Κάποιες νησίδες ανυπότακτων επιμένουν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. « Η κυβέρνηση τους εκτοπίζει με το πρόσχημα ότι ικανοποιεί τα αιτήματά τους », λέει με ένα μορφασμό η Πέρλα Άλβαρες από το Συντονιστικό Γυναικών, Αγροτών και Ιθαγενών (Conamuri). « Τους παρκάρουν στην καρδιά ενός δάσους που θα πρέπει να ξεχερσώσουν, καμιά ογδονταριά χιλιόμετρα από τον πλησιέστερο δρόμο, χωρίς κέντρο υγείας, χωρίς τίποτα…  ». Όταν ορισμένοι, παρόλα αυτά, στυλώνουν τα πόδια ή επανακαταλαμβάνουν τα γόνιμα εδάφη που τους έχουν κατασχέσει, η αγρομπίζνες αμολάει τα σκυλιά της. « Από την αρχή της δημοκρατικής περιόδου, το 1989, μέχρι σήμερα », καταγγέλλει ο δικηγόρος Ούγο Βαλιέντε, από το Συντονιστικό Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Παραγουάης (Codehupy), « έχουν καταγραφεί 116 περιπτώσεις δολοφονιών ή εξαφανίσεων ηγετών ή αγωνιστών αγροτικών οργανώσεων ». Εκτός από τους πράκτορες του κράτους, οι ιδιωτικοί φύλακες των μεγαλογαιοκτημόνων, οι matones (φονιάδες) δρουν σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας.
Και η σόγια προχωρεί, η σόγια επευλαύνει χωρίς σταματημό.
Οι terratenientes, οι οποίοι έχουν μεγάλη επιρροή, είναι πολύ καλά οργανωμένοι και έχουν διεισδύσει για τα καλά στα δύο μεγάλα παραδοσιακά κόμματα –την Εθνική Δημοκρατική Ένωση [ANR ή κόμμα Colorado (πολύχρωμο), το οποίο βρισκόταν αδιάκοπα στην εξουσία από το 1946 ώς το 2008 κι επανήλθε στα πράγματα το 2013] και το Αυθεντικό Φιλελεύθερο Ριζοσπαστικό Κόμμα (PLRA). Διάγουν πολυτελέστατο βίο κι έχουν στην κατοχή τους ιδιωτικές πίστες προσγείωσης και δικά τους αεροπλάνα. Ο όμιλος του Βραζιλιάνου Τρανκίλο Φαβέρο, του « βασιλιά της σόγιας » (βλέπε ένθετο), κατέχει 140.000 εκτάρια σε οχτώ διαμερίσματα (Άλτο Παρανά, Κανιντεγιού, Ιταπούα, Κααγουασού, Καασαπά, Σαν Πέδρο, Σεντράλ και Τσάκο), εννέα επιχειρήσεις (επεξεργασίας και διανομής σπόρων, επεξεργασίας και εισαγωγής αγροχημικών προϊόντων και λιπασμάτων, χρηματοδότησης των παραγωγών, παροχής μηχανών και καυσίμων κ.ά.), καθώς κι ένα ιδιωτικό λιμάνι στον ποταμό Παρανά –σημείο-κλειδί για τα μεγάλα σχέδια υποδομών στην ήπειρο. Τα οχτώ μέλη της Κεντρικής Εθνικής Επιτροπής των Συντονιστικών (Unicoop) ελέγχουν πάνω από 305.000 εκτάρια. Ο όμιλος Espiritu Santo αρκείται σε μόλις 115.000… Εν ολίγοις, σύμφωνα με την απογραφή του 2008, το 2% ων ιδιοκτητών μονοπωλούν το 85% των εδαφών στην Παραγουάη.
Οι πολυεθνικές, από την πλευρά τους, επωφελούνται από την κατάσταση. Μαζί με τις αμερικανικές Cargill (20 αποθήκες/σιλό, ένα εργοστάσιο, τρία ιδιωτικά λιμάνια) [2 ], ADM Paraguay Saeca (30 αποθήκες, έξι ιδιωτικά λιμάνια) και Bunge (πέντε αποθήκες συνολικής χωρητικότητας 230.000 τόνων), η γαλλική Louis Dreyfus και η κινεζική Noble (Χονγκ Κονγκ) αποκομίζουν τα μεγαλύτερα κέρδη τους χάρη στη σόγια κι ελέγχουν σχεδόν το 40% όλων των εξαγωγών της χώρας. Οι BASF και Bayer (Γερμανία), η Dow (επίσης αμερικανική), η Nestlé (Ελβετία), η Parmalat (Ιταλία) και η Unilever (Ολλανδία, Βρετανία), για να αναφέρουμε μόνο μερικές, συμπληρώνουν αυτή την προκαθορισμένη μοιρασιά της πίτας [3 ]. Αξίζει πάντως να αναφέρουμε μια λεπτομέρεια : μεγαλογαιοκτήμονες και πολυεθνικές, μολονότι η οικονομική τους δραστηριότητα αντιστοιχεί στο 28%, συνεισφέρουν μόλις το 2% στο σύνολο της φορολογίας [4 ].
Μέσα σε έντονα κορναρίσματα, ουρές ατελείωτες από αγροτικά μηχανήματα και φορτηγά διασχίζουν τους δρόμους, καθώς η σόγια συνεχίζει την πορεία της μέχρι τα κόκκινα εδάφη λατερίτη (βωξίτη) της ανατολικής περιοχής, φτάνοντας ακόμα και στη γη των ganaderos (των κτηνοτρόφων με τις 14 εκατομμύρια κεφαλές ζώων που απωθούνται προς την άγρια περιοχή του Τσάκο). Οι εκτάσεις που κυρίευσε ο « πράσινος χρυσός » αυξήθηκαν από 1,5 εκατομμύρια εκτάρια το 1993 σε 3,1 εκατομμύρια σήμερα κι έκαναν την Παραγουάη την τέταρτη χώρα στον κόσμο στην εξαγωγή σόγιας. Περίπου το 60% αυτής της σόγιας παίρνει το δρόμο για την Ευρώπη, όπου θα χρησιμοποιηθεί για την εκτροφή ζώων και την παραγωγή βιοκαυσίμων.

Η μόνη χώρα στον κόσμο που εκτείνεται σε δύο ορόφους

Οι χωρικοί, ωστόσο, οι οποίοι δεν είναι ούτε δουλοπρεπείς ούτε χαζοί, δεν πηγαίνουν ως πρόβατα επί σφαγή. « Έχουμε ανακαταλάβει πολλές εκτάσεις », εξηγεί η Εστέρ Λέιβα, εθνική συντονίστρια της Οργάνωσης Αγώνα για τη Γη (OLT). « Περισσότεροι από 30 σύντροφοί μας αυτή την εποχή πραγματοποιούν κατάληψη στις περιοχές του Ιταπούα και του Καασαπά ». Μεταξύ 1990 και 2006, μέσα σε ένα πλαίσιο με 980 εστίες σύγκρουσης, είχαν απογραφεί 414 από αυτές τις καταλήψεις, το πιο συχνό μέσο πίεσης για την « ευαισθητοποίηση των αρχών ». Έχοντας μετονομαστεί σε « καταλήψεις » από τους ιδιοκτήτες, προκάλεσαν 366 βίαιες απομακρύνσεις και 7.346 συλλήψεις [5 ]. Αλλά, όπως εκτιμά η Δομίνγκα Νογκέρα, συντονίστρια των κοινωνικών οργανώσεων του Κανιντεγιού, « μόνο σε αυτό το διαμέρισμα έχουμε επανακτήσει 130.000 εκτάρια ».
Σε αυτές τις αγροτικές περιοχές με τους δύσβατους δρόμους, μόνο τα σμήνη από μηχανές μικρού κυβισμού σου επιτρέπουν να φτάσεις στις αγροτικές αποικίες, τα asentamientos. Εδώ, στην καρδιά του διαμερίσματος του Ιταπούα, στο asentamiento 12 de Julio (12 Ιουλίου), μας θυμίζουν πώς το 1996, πριν από 17 χρόνια, 70 άνθρωποι έμειναν φυλακή για έξι μήνες επειδή επιχείρησαν να καταλάβουν με τη βία το κτήμα 1.600 εκταρίων που φέρεται να ανήκει στον Νικολάι Νόιφελτ, ένα Γερμανό Μενονίτη [6 ]. Στη χώρα αυτή, όπου δεν υπάρχει κτηματολόγιο, εκχωρήθηκαν πλαστά πακέτα τίτλων ιδιοκτησίας από ένα δικαστικό σύστημα που παραμένει δέσμιο των λειτουργών που σχετίζονται με τη δικτατορία του Στρέσνερ και το κόμμα Colorado. Το διοικητικό χάος είναι τέτοιο ώστε η ίδια έκταση μπορεί να εμφανίζεται με τρεις ή τέσσερεις διαφορετικούς τίτλους ιδιοκτησίας. Έτσι, η Παραγουάη, αν προσθέσουμε αυτά τα πιστοποιητικά, είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που εκτείνεται σε τουλάχιστον… δύο ορόφους.
Το 2005, οι άνθρωποι του asentamiento 12 de Julio ξανάρχισαν τον αγώνα με την υποστήριξη της OLT και της Τράπεζας Εθνικού Συντονισμού των Αγροτικών Οργανώσεων (MCNOC). Τέσσερεις φορές το « κατέλαβαν », άλλες τέσσερεις απομακρύνθηκαν δια της βίας από την αστυνομία, τους στρατιωτικούς και τους matones, υπό το βλέμμα των ειδικών απεσταλμένων των μέσων ενημέρωσης της ολιγαρχίας –ABC Color [7 ], La Nación, Última Hora- οι οποίοι ήρθαν με χαρά να παραστούν στην πυρπόληση των ράντσος των ξυπόλητων « εγκληματιών ».
Ο αγώνας πάντως, δεν πήγε χαμένος. Διακόσιες τριάντα οικογένειες ζουν τώρα πια νόμιμα σε αυτά τα μέρη όπου έχουν φυτέψει μανιόκα, καλαμπόκι, φασόλια, γλυκοπατάτες, φιστίκια και σουσάμι. Το 2009, το Εθνικό Ινστιτούτο Αγροτικής Ανάπτυξης και Γης (Indert), οργανισμός επιφορτισμένος με την αγροτική μεταρρύθμιση, κατάφερε πράγματι να πάρει πίσω τη γη από τον Νόιφελτ, ο οποίος καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Μεταξύ 2007 και 2011, πούλησε εδάφη που δεν του ανήκαν σε Γερμανούς μετανάστες, για 14 εκατομμύρια ευρώ. Κυρίως όμως, επισημαίνει ο Μάγνο Άλβαρες, ένας γεροδεμένος αρχηγός της κοινότητας, για να εξηγήσει αυτή την ευτυχή κατάληξη, « το 2009, οι εντάσεις είχαν κοπάσει. Ήταν η περίοδος του προέδρου Φερνάντο Λούγο ».

Ενέδρα παιδιών κατά των δυνάμεων της τάξης ;

Πράγματι, στις 20 Απριλίου του 2008, το 40,8% των ψηφοφόρων, απηυδισμένο από 61 χρόνια αυταρχικής διακυβέρνησης από το κόμμα Colorado, εναπόθεσε τις ελπίδες του στη μορφή αυτού του πρώην « επισκόπου των φτωχών » με την έντονη κοινωνική στράτευση. Απουσία μιας οργανωμένης πολιτικής βάσης, ήλθε στην εξουσία μέσω της Πατριωτικής Συμμαχίας για την Αλλαγή (APC), μιας συμμαχίας κοινωνικών κινημάτων και οχτώ κομμάτων, ανάμεσα στα οποία ξεχώριζε το PLRA, ένας συντηρητικός σχηματισμός που ώς τότε δεν είχε κατορθώσει να σπάσει το φράγμα της παντοδυναμίας του l’ANR [8 ]. Το συνοικέσιο δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ.
Ο Λούγο, φίλα προσκείμενος στις προοδευτικές κυβερνήσεις της Mπολιβαριανής Συμμαχίας των Λαών της Αμερικής μας (ALBA) [9 ], ακολουθεί ωστόσο μια ιδιαίτερα μετριοπαθή πολιτική. Αλλά, κι αυτό είναι πάρα πολύ. Μήπως δεν απέρριψε την εγκατάσταση αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στο Μαρισκάλ Εστιγαρίμπια (Τσάκο) ; Δεν αρνήθηκε ενεργειακή επιδότηση ύψους 200 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο στην καναδική πολυεθνική Rio Tinto Alcán που ήθελε να στήσει εργοστάσιο επεξεργασίας αλουμινίου στις όχθες του ποταμού Παρανά ; Δεν αύξησε τις δημόσιες δαπάνες ; Δεν επέτρεψε τη δωρεάν πρόσβαση στα νοσοκομεία για τους φτωχούς ; Δεν διακήρυξε αγροτική μεταρρύθμιση, εκφράζοντας τη συμπαράστασή του στα αγροτικά κινήματα τα οποία, ενισχυμένα από αυτή την απερίφραστη στήριξη, πολλαπλασίασαν τις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις ; Αφού στήριξε τον Λούγο από καθαρό οπορτουνισμό ενόψει των εκλογών, το ΑLRA, με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Φεδερίκο Φράνκο, ο οποίος προέρχεται από τις τάξεις του, στράφηκε κατά του αρχηγού του κράτους. Χέρι – χέρι με το Colorado, τον μέχρι χθες αντίπαλο (τα δύο κόμματα έχουν απόλυτη πλειοψηφία στο Κογκρέσο), παίζει ανοιχτά το παιχνίδι της αποσταθεροποίησης.
Η Ένωση Εταιρειών Παραγωγής (UGP), με τη στήριξη ενός Τύπου φανερά στρατευμένου στο πλευρό της (αφού προηγουμένως στήριξε σε σημαντικό βαθμό τον Λούγο), κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Η σύγκρουση οξύνεται μόλις το πανίσχυρο αυτό λόμπι ζητά την εισαγωγή νέων ποικιλιών γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού, βαμβακιού και σόγιας. « Ο υπουργός Γεωργίας, ο φιλελεύθερος Ένσο Καρντόσο », θυμάται ο Μιγκέλ Λοβέρα, ο οποίος ήταν τότε πρόεδρος της Εθνικής Υπηρεσίας για την ποιότητα και την υγεία λαχανικών και σπόρων (Senaves), « έδρασε πλήρως ευθυγραμμισμένος με τα συμφέροντα της Monsanto, της Cargill και της Syngenta. Ήταν στην κυριολεξία υπάλληλός τους και ταυτόχρονα εκπρόσωπος τύπου της l’UGP ». Η άδεια, παρόλα αυτά, δεν δόθηκε. Οι υπουργοί Υγείας, Εσπεράνσα Μαρτίνες και Περιβάλλοντος, Όσκαρ Ρίβας, καθώς και ο Λοβέρα για λογαριασμό της Senaves, εκφράζουν την αντίθεσή τους. Η ABC Color ξεσπά εναντίον τους με μια καμπάνια πρωτόγνωρου μίσους. Και, για πολλοστή φορά, ο αντιπρόεδρος Φράνκο κάνει λόγο για αντικατάσταση του Λούγο μέσω μιας « εξεταστικής επιτροπής » (αντίστοιχο του impeachment στις ΗΠΑ). Το μόνο που μένει είναι να βρεθεί μια αφορμή.
Τετρακόσια χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πρωτεύουσας Ασουνσιόν, κοντά στο Κουρουγουάτι (τρεις στενές λεωφόροι, καμιά δεκαριά κάθετα δρομάκια και σε κάθε γωνιά του δρόμου μια τράπεζα όπου συσσωρεύεται το χρήμα των sojeros), στην κοινότητα Μαρίνα Κούε, κάποιοι « ακτήμονες » κάνουν ειρηνική κατάληψη σε μια ιδιοκτησία την οποία οικειοποιήθηκε ο Μπλας Ν. Ρικέλμε, πρώην πρόεδρος του κόμματος Colorado (το οποίο εκπροσώπησε στη Γερουσία από το 1989 ώς το 2008) και ιδιοκτήτης 70.000 εκταρίων της εταιρείας Campos Morombí. Ουδείς αγνοεί το γεγονός ότι η αμφισβητούμενη έκταση των περίπου χιλίων εκταρίων στη Μαρίνα Κούε ανήκε στο στρατό της Παραγουάης έως τα τέλη του 1999 και ότι στις 4 Οκτωβρίου του 2004 το υπ’ αριθμόν 3532 διάταγμα τη χαρακτήρισε εθνικού συμφέροντος και τη μεταβίβασε στο Indert. Ωστόσο, στις 15 Ιουνίου του 2012, 325 βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί εισβάλλουν για να απομακρύνουν –για έβδομη φορά μέσα σε 10 χρόνια– καμιά εξηνταριά αγρότες που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στον καταυλισμό που είχαν στήσει.
Τι έγινε στη συνέχεια ; « Θέλαμε γη και μας έδωσαν πόλεμο », λέει αναστενάζοντας η Μαρτίνα Παρέδες, μέλος της Επιτροπής Θυμάτων των Οικογενειών του Μαρίνα Κούε, η οποία έχασε έναν αδερφό. Στις 15 του περασμένου Ιουνίου, μετά τον πρώτο πυροβολισμό, ξεκινά γερό πιστολίδι, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους έντεκα χωρικοί και έξι μέλη των σωμάτων ασφαλείας. Μέχρι σήμερα, δεν είναι γνωστό ποιος έριξε την πρώτη σφαίρα. « Μίλησα με κάποιους αστυνομικούς », παραδέχεται η Παρέδες, « και δεν ξέρουν τίποτα παραπάνω από εμάς ». Ένας από τους ηγέτες των αγροτών της Μαρίνα Κούε, ο Βιδάλ Βέγα, ανακοίνωσε ότι θα κατέθετε όσα ήξερε σχετικά με την παρείσφρηση πρακτόρων και matones της Campos Morombí στον τόπο των δολοφονιών. Δολοφονήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 2012. Επιπλέον, ένα βίντεο που είχε τραβηχτεί από ελικόπτερο της αστυνομίας που πετούσε μόνιμα πάνω από τον τόπο του συμβάντος, έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς.
Η παρουσία γυναικόπαιδων στον καταυλισμό καταρρίπτει την όποια αξιοπιστία της θεωρίας περί ενέδρας προς τα όργανα της τάξης την οποία ξεκίνησαν οι αγρότες. Παρόλα αυτά… Στις 22 Ιουνίου του 2012, ο πρόεδρος Λούγο κατηγορείται για υποδαύλιση της βίας κατά των μεγαλογαιοκτημόνων και καθαιρείται κατόπιν μιας « εξεταστικής επιτροπής » 24 ωρών, όταν, σύμφωνα με το άρθρο 225 του Συντάγματος, θα έπρεπε να έχει στη διάθεσή του πέντε μέρες για να προετοιμάσει την υπεράσπισή του. Είναι αυτό που, πέρα από τους όποιους ευφημισμούς, ονομάζεται « πραξικόπημα ».
Ο Φράνκο, αφού κατάφερε να οικειοποιηθεί την εξουσία, ως επικεφαλής της κυβέρνησης πια διαλύει αυτόματα την ανεξάρτητη επιτροπή που είχε διοριστεί προκειμένου να ερευνήσει τα γεγονότα στο Μαρίνα Κούε με τη βοήθεια του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών. Και δεν πέρασε ούτε μια εβδομάδα ώσπου να επιτραπεί με διάταγμα, χωρίς προηγούμενη τεχνική διαδικασία, η εισαγωγή του γενετικά τροποποιημένου βαμβακιού. Μέσα στους επόμενους μήνες θα προστεθούν και άλλες εφτά ποικιλίες γενετικά τροποποιημένου καλαμποκιού και σόγιας.
Με βάση την επικρατούσα διατύπωση, οι εκλογές της 22ας Απριλίου του 2013 σηματοδοτούν την « επιστροφή στην ομαλότητα » για την Παραγουάη η οποία μετά το golpe (πραξικόπημα) είχε αποκλειστεί από την Κοινή Αγορά του Νότου (Mercosur), από την Ένωση Εθνών της Νότιας Αμερικής (Unasur) και από την Κοινότητα Κρατών Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής (Celac). Με το που αναλαμβάνει επίσημα τα καθήκοντά του ως αρχηγός κράτους, στις 15 Αυγούστου, εξ ονόματος του κόμματος Colorado, ο Οράσιο Κάρτες, ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας –βασικός σύμβουλος του οποίου είναι ο Xιλιανός Φρανσίσκο Κουάδρα, πρώην υπουργός και υπουργός και κυβερνητικός εκπρόσωπος του Αουγούστο Πινοτσέτ- μετακινείται από το προεδρικό μέγαρο στον καθεδρικό ναό με μια λευκή κάμπριο Chevrolet Caprice, την οποία χρησιμοποιούσε στην εποχή του ο Στρέσνερ.
Δίνοντας τον τόνο της μελλοντικής του διακυβέρνησης στο πλαίσιο ενός γεύματος εργασίας στο οποίο συμμετέχουν « 120 » (La Nación), ή « 300 » (ABC Color, σελίδα 2) ή « 400 » (ABC Color, σελίδα 3) « ενθουσιώδεις διευθυντές ντόπιων και ξένων επιχειρήσεων », υπόσχεται ότι δεν θα ανεχτεί « την κακομεταχείριση των επενδυτών από τους δημοσίους υπαλλήλους ».
Δύο μέρες αργότερα, σε ένα γεγονός που προκάλεσε κύματα αγανάκτησης στα μέσα ενημέρωσης, εκτελούνται πέντε ιδιωτικοί φύλακες του κτήματος (estancia) Λαγουνίτα [10 ] από τον μυστηριώδη Λαϊκό Στρατό της Παραγουάης (ΕΡΡ), γκρουπούσκουλο μάλλον παρά αντάρτικη οργάνωση, στον οποίο αποδίδονται 31 απαγωγές και δολοφονίες από το 2006 στα απομακρυσμένα διαμερίσματα Κονσεψιόν και Σαν Πέδρο, τα πιο φτωχά της χώρας. Η έρευνα αποκαλύπτει ότι ένα από τα θύματα, ο Φελισιάνο Κορονέλ Αγκιλάρ, υπαξιωματικός της αστυνομίας, διηύθυνε μυστικά στον « ελεύθερο χρόνο » του την εταιρεία σεκιούριτι San Jorge (Σαν Χόρχε) που έχει αναλάβει την επίβλεψη της estancia. Το ΕΡΡ, από την πλευρά του, δηλώνει μέσω Facebook ότι οι στόχοι του « ήταν μέλη μιας παραστρατιωτικής ομάδας που είχε σκοτώσει 20 χωρικούς ». Το ίδιο αφήνει να εννοηθεί και ο πρώην βουλευτής του Colorado Μαγδαλένο Σίλβα : « Πρέπει να διερευνηθεί η αληθινή δραστηριότητα της εταιρείας σεκιούριτι San Jorge [11 ] ». Ο δε πατέρας Πάμπλο Κάσερες από την επισκοπή της Κονσεψιόν, λέει με τη σειρά του : « Εκείνοι οι τύποι που πέθαναν, οι φύλακες, ήταν στην πραγματικότητα matones [12 ] ».

Νυχτερινές επιδρομές από κουκουλοφόρους στρατιωτικούς

Τον Απρίλιο του 2010, ο πρόεδρος Λούγο, τον οποίο συχνά κατηγορούσαν για διασυνδέσεις με το ΕΡΡ, είχε κηρύξει την περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για ένα μήνα, στην προσπάθειά του να εξαρθρώσει την οργάνωση –χωρίς εμφανή αποτελέσματα– σε τέσσερα διαμερίσματα. Στις 22 του περασμένου Αυγούστου, το Κογκρέσο υιοθετεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα ένα νόμο που επιτρέπει στον Κάρτες να δώσει την εντολή για στρατιωτικές επιχειρήσεις χωρίς να χρειαστεί αυτή τη φορά να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η αστυνομία περνά υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο των στρατιωτικών, οι οποίοι εξαπολύονται στα διαμερίσματα Σαν Πέδρο, Κονσεψιόν και Αμαμπάι, με τη βοήθεια ελικοπτέρων και τεθωρακισμένων. Όλα αυτά για να ξεμπερδέψουν με ένα ένοπλο αντιπολιτευόμενο κίνημα, που τα μέλη του, ωστόσο, δεν έφταναν για να στελεχώσουν δύο ποδοσφαιρικές ομάδες.
Η ατμόσφαιρα που επικρατεί στην κοινότητα του Τακουατί Πότι, για να αναφερθούμε μόνο σε αυτό το παράδειγμα, είναι σαν να περιμένουν το τέλος του κόσμου. Σε αυτό το asentamiento των εφτά οικογενειών που ζουν περικυκλωμένες από τη σόγια, δόθηκαν πολλοί αγώνες, πρώτα για τη γη, κατόπιν για το κέντρο υγείας, το δημοτικό σχολείο, το Γυμνάσιο, το πόσιμο νερό, τον δρόμο. Οχτώ χιλιόμετρα από δω, ένας πλούσιος terrateniente, ο Λουίς Λίντστρομ, απήχθη κάπου ανάμεσα στον Ιούλιο και τον Σεπτέμβριο του 2008 από το ΕΡΡ, αφέθηκε ελεύθερος για λύτρα 130.000 δολαρίων και κατόπιν δολοφονήθηκε στις 31 Μαΐου του 2013 από δύο ελεύθερους σκοπευτές που φέρονται να ανήκουν στο « αντάρτικο ». Το Τακουατί Πότι, το οποίο στοχοποιείται ως οπισθοφυλακή των ανατρεπτικών δυνάμεων, ζει μια κόλαση με νυχτερινές επιδρομές χωρίς ένταλμα από κουκουλοφόρους στρατιωτικούς, εκφοβισμούς, πλαστές αποδείξεις που σπέρνει η αστυνομία στις κατοικίες όσων έχει αποφασίσει να ενοχοποιήσει, συλλήψεις και κατηγορητήρια χωρίς άλλα στοιχεία –όπως στην περίπτωση του Ιρενέο Βαγιέχος, του Δαμάσιο Μιράντα και του Γουστάβο Καρδόσο– πέρα από τις φαντασιόπληκτες και αντιφατικές μαρτυρίες ενός ζευγαριού με μάλλον διαταραγμένη συμπεριφορά κι ενός εξάχρονου κοριτσιού…
« Ο κόσμος φοβάται », λέει ανήσυχη η Βικτόρια Σανάμπρια. « Δεν εμπιστευόμαστε ούτε τη Δικαιοσύνη ούτε τους θεσμούς που κανονικά θα έπρεπε να υπερασπίζονται τα δικαιώματά μας. Οι κατηγορούμενοι είναι οικογενειάρχες, αγωνιστές που σηκώνονται στις 5 το πρωί για να πάνε να δουλέψουν. Τυχαίνει να είναι επίσης και ηγέτες του κινήματος. Πιστεύουμε ότι το πρόβλημα στη βάση του είναι η γη μας. Αυτό καταλαβαίνουμε μέσα στην άγνοιά μας. Νομίζουν πως άμα αποκεφαλίσουν την ηγεσία θα ξεμπερδέψουν μαζί μας ».
Εδώ έχουμε να κάνουμε με λίγα λόγια με ένα κλασικό λατινοαμερικάνικο σκηνικό. Μια πληγή που δεν τη φροντίζεις, στο τέλος μολύνεται. Διάφορες ομάδες, είτε μικρές είτε μεγάλες, καταδικαστέες ή μη, ριζοσπαστικοποιούνται. Η λεγόμενη « δημοκρατική » εξουσία ουρλιάζει κι εξαπολύει τις δυνάμεις της τάξης για να συλλάβουν τους υποτιθέμενους ενόχους, ενώ ποινικοποιεί κατά προτεραιότητα… τα κοινωνικά κινήματα. Προς μεγάλο όφελος, στην περίπτωση της Παραγουάης, των sojeros.

P.-S.

Βραζιλιάνοι της Παραγουάης : Του μισείς ή τους λατρεύεις
^{To 19% περίπου του εδάφους της Παραγουάης, δηλαδή 7,7 εκατομμύρια εκτάρια (το 32% του συνόλου της καλλιεργήσιμης γης), βρίσκεται σε χέρια ξένων ιδιοκτητών. Και από αυτά, γύρω στα 4,9 εκατομμύρια εκτάρια ανήκουν σε Βραζιλιάνους, ως επί το πλείστον στις παραμεθόριες περιοχές του Άλτο Παρανά, του Αμαμπάι, του Κανιντεγιού και του Ιταπούα [13 ]. Αυτό δείχνει μια μελέτη που διεξήγαγαν στα πλαίσια της αγροτικής απογραφής 2007-2008 ο Μάρκος Γκλάουσερ, από την οργάνωση « BASE Investigaciones sociales » και ο Αλμπέρτο Αλδερέτε από την καθολική νομική υπηρεσία για την αγροτική ανάπτυξη (Seija).
Δυο ιστορικές περίοδοι ευνόησαν την άφιξη αυτών που οι ντόπιοι ονόμασαν Brasiguayos[« Βραζιγουανοί » : (μισοί Βραζιλιάνοι, μισοί Παραγουανοί, ή το ένα ή το άλλο ή και τα δυο μαζί]. Οι νόμοι που επιτρέπουν την πώληση δημοσίων γαιών εγκρίθηκαν μετά τον πόλεμο κατά της Τριπλής Συμμαχίας, η οποία έφερε την Παραγουάη αντιμέτωπη από το Νοέμβρη του 1864 ως το Μάρτιο του 1870 με μια συμμαχία που αποτελούνταν από τη Βραζιλία, την Αργεντινή και την Ουρουγουάη –με ολέθριες συνέπειες για την πρώτη. Εν συνεχεία, τη δεκαετία του 1970, η οποία σημαδεύτηκε από το χαμηλό κόστος της γης, η άγρια αποψίλωση των δασών έγινε τόσο εύκολη υπόθεση ώστε ο δικτάτορας Αλφρέδο Στρέσνερ δεν χρειάστηκε να αρνηθεί τίποτα στους ομολόγους του από τη γειτονική χώρα.
Η ίδια διαδικασία θα συνεχιστεί και μετά το 1989, αφότου η δικτατορία αντικαταστάθηκε από τη « δικταμοκρατία » : οι βραζιλιάνοι έποικοι, οι οποίοι κουβαλούν στα μπαγκάζια τους τη μηχανοποιημένη γεωργία, θα αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος για την εισαγωγή της σόγιας. Θα στήσουν τις σημαντικότερες επιχειρήσεις της αγρομπίζνες και… θα έλθουν σε ευθεία σύγκρουση με τους ντόπιους αγρότες.
Σε ό,τι αφορά στην « εξημέρωση » των ντόπιων, οι νεοφερμένοι εφαρμόζουν τα μαθήματα που έμαθαν στην πατρίδα τους [14 ] : « Η μεγάλη πλειοψηφία έρχεται κουβαλώντας τη “νοοτροπία των συνόρων”, δηλαδή να πλουτίσουν εύκολα και να επιβληθούν με τη βία, ανατρέποντας έθιμα, κανόνες, περιβαλλοντικούς κανονισμούς… για να μη μιλήσουμε για τους εργασιακούς νόμους », καταγγέλλει ο Μιγκέλ Λοβέρα, πρόεδρος της Εθνικής Υπηρεσίας ποιότητας και υγείας οπωροκηπευτικών και σπόρων (Senaves). Παρόλο που χρησιμοποιούν λίγα εργατικά χέρια λόγω της μηχανοποίησης της καλλιέργειας, οι έποικοι αυτοί, που οι ιδιοκτησίες τους κυμαίνονται από καμιά εκατοστή εκτάρια μέχρι τα 140.000 εκτάρια του « βασιλιά της σόγιας » Τρανκίλο Φαβέρο, επιβάλλουν συχνά στους εργαζόμενούς τους ένα εργασιακό καθεστώς ημι-δουλείας. « Έχουν τη δική τους ασφάλεια », μας εξηγεί ο Χόρχε Λάρα Κάστρο, υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση του πρώην προέδρου Φερνάντο Λούγο. « Πολλές φορές όμως, χρησιμοποιούν ντόπιους αγρότες ως matones [15 ] για ελάχιστα χρήματα ». Η Εστέρ Λέιβα, εθνική συντονίστρια της Οργάνωσης Αγώνα για τη Γη (OLT), σε πλήρη εναρμονισμό με τους ντόπιους ακτιβιστές, αποδεικνύεται πολύ περισσότερο ακριβής : « Αν πατήσετε τα χωράφια τους, μπορεί να σας πυροβολήσουν ».}

Notes

[1 ] Ευρισκόμενη προ τετελεσμένου γεγονότος, η κυβέρνηση της Παραγουάης θα νομιμοποιήσει με συνοπτικές διαδικασίες τη γενετικά τροποποιημένη σόγια, το 2004.
[2 ] H Cargill βρίσκεται αυτή την εποχή στην καρδιά ενός σκανδάλου στην Κολομβία, όπου κατηγορείται για παράνομη οικειοποίηση 52.000 εκταρίων, τα οποία το κράτος απέδωσε σε φτωχούς αγρότες
[3 ] Luis Rojas Villagra, Actores del agronegocio en Paraguay, BASE Investigaciones sociales, Asunción, 2012.
[4 ] E’a, Asunción, 19 Σεπτεμβρίου 2013.
[5 ] « Informe de derechos humanos sobre el caso Marina Kue », Coordinadora Derechos humanos Paraguay, Asunción, 2012
[6 ] Ευαγγελική αίρεση ευρωπαϊκής προέλευσης, κυρίως γερμανικής, τα μέλη της οποίας μετοίκησαν στην Ουρουγουάη το 1920. Είναι περίπου 30.000 και παράγουν το 80% των γαλακτοκομικών προϊόντων στη χώρα.
[7 ] Ο διευθυντής της, ο Άλδο Σοθκολίγιο, είναι ο βασικός μέτοχος της Cargill στην Παραγουάη
[8 ] Διαβάστε Renaud Lambert, « Au Paraguay, l’“élite” aussi a voté à gauche », Le Monde diplomatique, Ιούνιος 2008.
[9 ] Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Βολιβία, Κούβα, Εκουαδόρ, Ονδούρα (μέχρι το πραξικόπημα του 2009), Νικαράγουα, Δομινικανή Δημοκρατία, Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνη, Βενεζουέλα.
[10 ] Φάρμα που αφιερώνεται στην εκτροφή βοοειδών.
[11 ] E’a, 21 Αυγούστου 2013.
[12 ] Radio Ñanduti, Asunción, 6 Σεπτεμβρίου 2013.
[13 ] ABC Color, Aσουνσιόν, 22 Αυγούστου 2013.
[14 ] Διαβάστε « Le Bresil des homes marques pour mourir » και « Les nouveaux forcats de travail-esclave au Bresil », Le Monde Diplomatique, Δεκέμβριος 1990 και Αύγουστος 1993 αντίστοιχα.
[15 ] Ιδιωτικούς φύλακες (ΣτΜ) : η κυριολεκτική έννοια της λέξης σα ισπανικά είναι « φονιάς ».

Πηγή: Le Monde
tvxs

Ο χαρτοπόλεμος

Ο χαρτοπόλεμος |

1.1.2014
Το ξύλινο πάτωμα έχει εκείνες τις παλιές, πολύ φαρδιές σανίδες. Είναι τόσο παλιές, που ο αρμός που υπήρχε μεταξύ τους έχει φαγωθεί, δημιουργώντας αυλάκια που χαρακώνουν όλο το σπίτι. Σήμερα ανακάλυψα ότι ένα αυλάκι, αυτό μπροστά από το ψυγείο, είναι πιο φαρδύ απ’ όλα τ’ άλλα. Μέσα βρήκα ξαπλωμένο ένα μικρό μολύβι ικέα κι ένα φιλτράκι. Το φιλτράκι το ρούφηξε η ηλεκτρική σκούπα. Το μολύβι το άφησα- δεν ξέρω γιατί, αλλά κάπως ταίριαζε.

Το πάτωμα τρίζει. Τρίζει σχεδόν παντού. Έχω αρχίσει και μαθαίνω τις ασφαλείς περιοχές, κι έτσι το πρωί που ξυπνάω και πάω να φτιάξω καφέ, κάνω ζιγκ ζαγκ προσπαθώντας να είμαι αθόρυβη. Ένα πρωινό παιχνίδι, ένας αλλόκοτος πρωινός χορός- δεξί πόδι εδώ, αριστερό πόδι εκεί πιο πέρα. Ένα ηχητικό ναρκοπέδιο και εγώ το έχω χαρτογραφήσει.

Έχω την εντύπωση ότι όταν ο από κάτω μαγειρεύει, ανεβαίνουν οι μυρωδιές, περνούν μέσα από τις αυλακιές του πατώματος και ξαφνικά το σπίτι μυρίζει κρεμμύδι, υποθέτω από μία πρόχειρη κρεμμυδόσουπα. Αλλά και όταν παίζει πιάνο, ανεβαίνει το moonlight sonata μέσα από τις χαραμάδες. Τότε κλείνω το ραδιόφωνο που συνήθως ακούω, τραβάω και τις κουρτίνες για να σκοτεινιάσει το δωμάτιο και κάθομαι στα ήσυχα και τον ακούω.

Σκέφτομαι ότι δεν με πειράζει που είναι σαν ζω πάνω σε μια σχάρα. Η σιλικόνη μόνωσης μας τελείωσε. Το 2014 θα είναι ωσμωτικό.

~

1.1.2014
Επιτέλους ήρθε το πιάνο.  Το ανέβασμά του στον δεύτερο όροφο ήταν εφιαλτικό. Νομίζω ότι δεν θέλω να φύγω ποτέ απ’ αυτό το σπίτι- η ιδέα ότι θα ξαναγλιστρήσει από τα χέρια ενός ανόητου μεταφορέα μου προκαλεί ίλιγγο.

Αυτές τις μέρες έχω αφήσει λίγο τα δικά μου στην άκρη και έχω σκαλώσει με την πρώτη κίνηση της σονάτας 14 του Μπετόβεν. Οι άσχετοι τη λένε σονάτα του σεληνόφωτος. Επειδή λέει σ’ έναν κριτικό θύμιζε την αντανάκλαση του φεγγαριού στη λίμνη της Λουκέρνης, πφφφ. Δεν ξέρουν, δεν θα μάθουν ποτέ. Ξανά και ξανά λοιπόν η 14, μέχρι να μου ακουστεί σωστά.

Ήρθε και καινούριος ένοικος από πάνω.  Την έχω δει μέσα από το ματάκι της πόρτας να ανεβαίνει. Ανεβαίνει καμπουριασμένη από ένα μαύρο σάκο που κουβαλάει στην πλάτη, θαρρείς ότι έχει τούβλα μέσα. Την ακούω καμμιά φορά όταν περπατάει, γιατί τρίζει το πάτωμα. Χαίρομαι όμως που δεν βάζει δύναμη στη φτέρνα για να ακουστεί γδούπος- είναι σαν να περπατάει στις μύτες. Αναρωτιέμαι αν με ακούει όταν παίζω, σίγουρα θα με ακούει. Μπορεί να χορεύει κιόλας.

Πρέπει να αρχίσω να τρώω καλύτερα, πιο υγιεινά. Έχω βαρεθεί να φτιάχνω την καταραμένη κρεμμυδόσουπα.

Το 2014 θα είναι δημιουργικό. Θα είναι υπέροχο.

~

17.2.2014
Ο Χόλγκερ κοιμάται στο κρεβάτι μου. Η Μελίνα δεν απάντησε στο μήνυμα. Ο Στράτος, ο Γιούργκεν, αλήθεια δεν ξέρω. Άνθρωποι, οι ιστορίες τους. Ποτέ δεν θα καταλάβω πραγματικά.
Ακόμη να υπογράψω το συμβόλαιο στη δουλειά.
Έκανα σκάιπ με τον πατέρα. Το σαλόνι όπως το θυμάμαι. Αυτός φορούσε το μπουφάν του.

Έχω σιχαθεί την κρεμμυδίλα που έρχεται από τον από κάτω. Κι επιτέλους παίξε κάτι άλλο. Η σονάτα του σεληνόφωτος τα κάνει όλα πολύ δραματικά.

~

17.2.2014
Έχω να βγω από το σπίτι δέκα μέρες. Πρέπει να βγω έξω, πρέπει να πλυθώ, να πάω σουπερ μάρκετ, να συνεχίσω τη δουλειά μου. Κι αυτή η γαμημένη σονάτα, κάτι της λείπει. Κάτι μου διαφεύγει.

Το πάτωμα της από πάνω που τρίζει με αποσυντονίζει. Χθες βράδυ έτριζε και το κρεβάτι. Παραλίγο να ανέβω πάνω και να αρχίσω να κοπανάω στην πόρτα της. Θυμώνω, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

~

22.3.2014
Δεν αντέχω άλλο αυτό το πιάνο. Ακούω τη μελωδία μέσα από τις ωτοασπίδες. Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τα φαγωμένα νύχια του πάνω στα λευκά πλήκτρα. Σχεδόν χοροπηδάω πάνω στο πάτωμα για να με ακούσει. Πατάω τη φτέρνα με δύναμη, πάντα στα σημεία που τρίζει περισσότερο. Δεν είναι πια σπίτι μου αυτό. Είναι σκέτο σπίτι, είναι απλώς μια κατασκευή, με τοίχους, πάτωμα και ταβάνι. Θα πάω να του χτυπήσω του καριόλη, δεν αντέχω άλλο.

~

22.3.2014
Αυτή φταίει. Αυτή φταίει για όλα. Μ’ έχει καταλάβει σίγουρα, έχει καταλάβει πόσο εκνευρίζομαι, γι’ αυτό χοροπηδάει. Θα της δείξω της παλιομαλακισμένης.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Συναντηθήκανε στη μέση της σκάλας. Δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο που άφηνε την άνοιξη μέσα. Χωρίς να μιλήσουνε πιαστήκανε στα χέρια, κάτι σαν λαβή πάλης, κάτι σαν αγκαλιά. Αυτή έκλαιγε, αυτός ήταν κατακόκκινος. Χάσανε την ισορροπία τους. Πάνω από το πρεβάζι, πάνω από τις μικρές γλάστρες στη σειρά που το στόλιζαν, πάνω από το πιάνο, από δουλειές, από το σκάιπ, από τη μοναξιά, από τους ανθρώπους, πάνω απ’ όλα πέσανε στο κενό, σφιχταγκαλιασμένοι σε λαβή. Στα μαλλιά τους ακόμη ο χαρτοπόλεμος από την Πρωτοχρονιά.

Birth & Life & Sex & Death. 1985.

http://tintooth.wordpress.com/2014/01/05/%CE%BF-%CF%87%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82/#like-631

Πλεονάσματα κι ελλείμματα …. Το σύστημα καταρρέει !!!

Δεν ξέρω πόσοι από σας είδατε χτες τον Βαγγέλα να καμαρώνει δηλώνοντας ότι “τώρα πλέον όλοι παραδέχονται ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο” αλλά εγώ ήμουν τυχερός που δεν είχα κοντά μου τασάκι και γλίτωσα από…

την δαπάνη αγοράς καινούργιας τηλεόρασης. Ρε σεις, ο χοντρός, αν δεν μας δουλεύει χοντρά, βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου! Κάποτε σηκώσαμε τα χέρια ψηλά και μπήκαμε υπό την επιτήρηση της τρόικας με χρέος 120% του ΑΕΠ και σήμερα που το χρέος έχει εκτιναχθεί στο 180% του ΑΕΠ είμαστε διαχειρίσιμοι; Θα τρελλαθούμε τελείως;

by…Cogito ergo sum

Εν πάση περιπτώσει, στο χτεσινό σημείωμα είπα ότι σήμερα θα μιλήσουμε επιστημονικά. Όχι τίποτ’ άλλο αλλά για να μη μας κατηγορούν ότι μιλάμε με αφορισμούς ή ότι αυτά που λέμε είναι ανεδαφικά. Μάλιστα δε, θα μιλήσουμε με καπιταλιστικούς όρους ώστε να αποφύγουμε και την κατηγορία πως τάχα μιλάμε με μαρξιστικές παρωπίδες. Πάμε, λοιπόν: Πρώτο δεδομένο: Όπως λέγαμε στα προηγούμενα, το ετήσιο ισοζύγιο του δημόσιου τομέα δίνεται σχηματικά από την διαφορά Δαπάνες μείον Έσοδα (Δ – Ε). Προφανώς, αν το υπόλοιπο της αφαίρεσης είναι αρνητικό, το ισοζύγιο παρουσιάζει πλεόνασμα. Σε περίπτωση που το ισοζύγιο είναι θετικό (άρα ελλειμματικό), το δημόσιο πρέπει να καλύψει την διαφορά με τραπεζικό δανεισμό.
Παρατήρηση: Εφ’ όσον τα δημόσια έσοδα προέρχονται αποκλειστικά από την φορολογία, η εμφάνιση πλεονάσματος σημαίνει ότι το δημόσιο εισέπραξε από φόρους περισσότερα χρήματα από όσα χρειαζόταν πραγματικά. Δηλαδή, πλεονασματικό ισοζύγιο σημαίνει υπερφορολόγηση. Απλούστατον!
Δεύτερο δεδομένο: Τα χρήματα που διαθέτει μια τράπεζα προέρχονται από Ιδιωτικές Καταθέσεις (ΙΚ). Κι επειδή η τράπεζα είναι κερδοσκοπική επιχείρηση, δεν φυλάει αυτές τις καταθέσεις στα συρτάρια της αλλά τις αξιοποιεί χρηματοδοτώντας είτε Ιδιωτικές Επενδύσεις (ΙΕ) είτε το δημόσιο. Σχηματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τράπεζα διαθέτει για χρηματοδότηση του δημοσίου το υπόλοιπο της διαφοράς Ιδιωτικές Καταθέσεις μείον Ιδιωτικές Επενδύσεις (ΙΚ – ΙΕ).
Συμπέρασμα: Από όσα προαναφέραμε, καταλήγουμε σε μια βασική για τον καπιταλισμό σχέση, η οποία είναι γνωστή σε κάθε πρωτοετή φοιτητή οικονομικής σχολής: ΙΚ – ΙΕ = Δ – Ε. Φυσικά, αυτή η απλοποιημένη σχέση είναι καθαρά θεωρητική και έχει υποδειγματική εφαρμογή σε μια κλειστή οικονομία. Όμως, όσο κι αν σε μια ανοιχτή οικονομία υπεισέρχονται κι άλλες παράμετροι, η βάση της εξακολουθεί να ισχύει.
Πάμε τώρα να δούμε μερικά από τα παράδοξα που συμβαίνουν σήμερα.
(α) Σκοπός τής κυβέρνησης -λέει- είναι να πάρουν μπρος οι επενδύσεις, δηλαδή να αυξηθεί το ΙΕ. Πώς να γίνει αυτό, όμως; Αφού η ακολουθούμενη πολιτική υποχρεώνει τους πολίτες να σηκώνουν λεφτά από τις τράπεζες αντί να καταθέτουν, το ΙΚ είναι αρνητικό σε ετήσια βάση. Κάπου εδώ έρχεται η περίφημη “ανακεφαλαιοποίηση” (τί όρος, θεέ μου!) να μπαλώσει το κενό. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι αυτή η ανακεφαλαιοποίηση αυξάνει το Δ (την δημόσια δαπάνη), οπότε απαιτείται περαιτέρω μείωση του ΙΕ για να διατηρηθεί η ισότητα στην σχέση. Με άλλα λόγια: όσο το ΙΚπαίρνει αρνητικές τιμές, η βασική σχέση που αναφέραμε πιο πάνω καταρρέει.
(β) Οι αρνητικές καταθέσεις (το αρνητικό ΙΚ) υποχρεώνουν τις τράπεζες να μειώσουν το ΙΕ ώστε να διατηρήσουν την ισορροπία τους. Δηλαδή, όσο οι πολίτες αδυνατούν να αυξήσουν τις καταθέσεις τους, τόσο οι τράπεζες θα επιδιώκουν να εισπράξουν τα δάνεια που έχουν ήδη χορηγήσει αντί να χορηγούν καινούργια. Άρα, όποιος ονειρεύεται αύξηση των επενδύσεων σε συνθήκες λαϊκής φτώχειας, μοιάζει λιγώτερο λογικός από τον Δον Κιχώτη τού Θερβάντες.
(γ) Όπως είπαμε πιο πάνω, η ύπαρξη πλεονασματικού ισοζυγίου σημαίνει ότι η διαφορά Δ – Ε είναι αρνητική. Συνεπώς, ισόποσα αρνητικό πρέπει να είναι και το πρώτο μέρος τής βασικής σχέσης, δηλαδή το ΙΚ – ΙΕ. Ναι, αλλά αρνητικό ΙΚ – ΙΕ σημαίνει ότι οι τράπεζες διαθέτουν για δανεισμό προς τις επιχειρήσεις περισσότερα χρήματα από όσα μαζεύουν από καταθέσεις. Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι μακροπρόθεσμα απλώς αδύνατον, εκτός αν βρεθεί κάποιος (π.χ. κυβέρνηση, EFSF, ΕΚΤ κλπ) και μπαλώσει το κενό. Άρα: πλεονασματικό ισοζύγιο σε περίοδο ύφεσης (δηλαδή μείωσης των καταθέσεων) σημαίνει επιδείνωση της κατάστασης για τις τράπεζες.
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει σε όσα είπαμε ότι όλα αυτά τα θεωρητικά αφορούν το κεϋνσιανό μοντέλο ενώ σήμερα ακολουθούνται νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Σωστό μεν, αλλά:
(α) Κεϋνσιανισμός, νεοφιλελευθερισμός κλπ δεν αποτελούν παρά διαφορετικά κοστούμια τού καπιταλισμού. Το ποιο κοστούμι χρησιμοποιείται κάθε φορά εξαρτάται από τις περιστάσεις και δεν αλλάζει σε τίποτε την ουσία τού συστήματος.
(β) Ενώ στον κεϋνσιανισμό υπάρχουν κάποια θεωρητικά μοντέλα, στον νεοφιλελευθερισμό δεν υπάρχει κανένα. Η θεωρία που στήριξαν οι Σουμπέτερ, φον Χάγιεκ, Φρήντμαν κλπ δεν βασίζεται σε μοντέλα αλλά στην εικασία ότι όλα τα στραβά διορθώνονται αν δοθεί στο κεφάλαιο απεριόριστη ελευθερία δράσης δίχως οποιαδήποτε παρέμβαση.
(γ) Τα κεϋνσιανά μοντέλα έχουν δοκιμαστεί στην πράξη και έχουν βγει πολλά συμπεράσματα, γι’ αυτό και αναφερόμαστε σ’ αυτά ακόμη και σήμερα. Αντίθετα, όπου εφαρμόστηκαν στην πράξη οι εικασίες τού νεοφιλελευθερισμού , τα αποτελέσματα δεν δικαίωσαν τους εμπνευστές τους. Φυσικά, οι τελευταίοι δεν παραδέχτηκαν ποτέ ότι οι θεωρίες τους είναι λανθασμένες αλλά ισχυρίζονται ότι οι οποιεσδήποτε αστοχίες οφείλονται στο ότι αυτές οι θεωρίες δεν εφαρμόστηκαν σωστά. Υπ’ αυτή την έννοια, ο νεοφιλελευθερισμός μοιάζει με θρησκεία: ο θεός έπλασε τέλεια τον κόσμο και όσα στραβά συμβαίνουν οφείλονται στην πλημμελή τήρηση των εντολών του.
Δεν θέλω να κουράσω περισσότερο τον αναγνώστη, αν και ελπίζω πως όσα είπαμε ως εδώ έγιναν κατανοητά. Φαίνεται ότι αυτοί που διαχειρίζονται την καπιταλιστική κρίση έχουν χάσει την μπάλλα και μοιάζουν παγιδευμένοι σε κινούμενη λάσπη: όσο παλεύουν για να βγουν από το τέλμα τόσο βαθύτερα βουλιάζουν. Το γενικό συμπέρασμα είναι πως ο καπιταλισμός έχει χάσει τον μπούσουλα και η κρίση του τον οδηγεί σε αυτοαναίρεση και, τελικά, σε μεγαλύτερα αδιέξοδα. Το σύστημα μπάζει από παντού και η οποιαδήποτε αλλαγή διαχειριστή δεν πρόκειται να το σώσει. Χρειάζεται γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.
paganeli

Σε κινητικότητα ο Χριστόδουλος Ξηρός !!!

 Τον εαυτό του σε κινητικότητα έθεσε ο Χριστόδουλος Ξηρός ο οποίος έπειτα από εννιαήμερη άδεια λόγω εορτών αποφάσισε να μην επιστρέψει στην φυλακή .  Ο Χριστόδουλος Ξηρός έχει λάβει και κατά το παρελθόν ολιγοήμερες άδειες εξόδου από τη φυλακή αλλά δεν είχε αποφασίσει να…

μπει σε καθεστώς κινητικότητας .

Στο καθεστώς κινητικότητας μπήκε ο Χριστόδουλος Ξηρός εθελοντικά αφού , ως επαναστάτης , θέλει να αγωνιστεί για την πατρίδα του , στα πλαίσια του success story του Αντώνη Σαμαρά .

by…Τα κουρέλια τραγουδάμε … ακόμα

Ο δικηγόρος του μάλιστα κάνει λόγο για πολιτική στάση . Σε ερώτηση για το ποιοι λόγοι οδήγησαν τον πελάτη του να μπει σε καθεστώς κινητικότητας , ο δικηγόρος του απάντησε ότι τον έπεισαν οι δημοσιογράφοι των καναλιών οι οποίοι του πήραν τα μυαλά με τις επιτυχίες του Αντώνη Σαμαρά .

Πρόσωπο του συγγενικού του περιβάλλοντος δήλωσε ότι τον είχε προειδοποιήσει αλλά ο Σαμαράς και η παρέα του , τον είχαν ξεμυαλίσει  .

Το καθεστώς κινητικότητας αποτελεί συνέχεια του πετυχημένου μοντέλου κινητικότητας που ήδη έχει εφαρμόσει η κυβέρνηση στους εκπαιδευτικούς και στους γιατρούς του ΕΟΠΠΥ .

Η εφαρμογή της κινητικότητας στους φυλακισμένους και κυρίως σε αυτούς που κατηγορούνται για τρομοκρατικές ενέργειας  ξεκίνησε από τον Νίκο Μαζιώτη , ο οποίος αποφυλακίστηκε επειδή είχε παρέλθει το δεκαοκτάμηνο και από τότε κινείται συνεχώς με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει αντιληπτός από τις διωκτικές αρχές .

(Μαζιώτης έξω , Ξηρός έξω . Λες να σχεδιάζουν την dream team όλων των εποχών ;

Εδώ που τα λέμε , αν δεν αντιδράσουν οι τρομοκράτες στην τρομοκρατία του Σαμαρά και του Βενιζέλου τότε ποιος θα αντιδράσει ; )

paganeli

Η Τρέμη και το μπαγλαμαδάκι του Χριστόδουλου !!!

 

 

 

 

 

 

Rate This

Ότι είχε δοθεί άδεια στον Χριστόδουλο Ξηρό για να πάει «στη γενέτειρά του και να μετάσχει στο τοπικό πανηγύρι» ανέφερε η Όλγα Τρέμη στο δελτίο ειδήσεων του Mega, ενώ στο διπλανό «παράθυρο» προβαλλόταν το…

βίντεο-κλιπ τραγουδιού στο οποίο συμμετείχε ο ίδιος περίπου 10 χρόνια πριν συλληφθεί.

«Ορίστε, κοίτα χαρά και ενθουσιασμό», σχολίασε η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Mega, θεωρώντας ότι παρακολουθεί βίντεο από «τοπικό πανηγύρι» στο οποίο υποτίθεται ότι συμμετείχε ο Χριστόδουλος Ξηρός κατά τη διάρκεια άδειάς του από τη φυλακή.

http://www.youtube.com/watch?v=sED7kFOMsfM

 

Ωστόσο, το εν λόγω βίντεο χρονολογείται περίπου μία δεκαετία πριν τη σύλληψή του. Ο δίσκος με το νησιώτικο τραγούδι «Τα πάντα ρει», στο βίντεο-κλιπ του οποίου εμφανίζεται ο Χρ. Ξηρός να παίζει μπαγλαμαδάκι, κυκλοφόρησε το 1993, ενώ ο ίδιος συνελήφθη το 2002.

πηγη

Το κάπνισμα σώζει ζωές

Αποσύρθηκε τελικά το μέτρο της επιβολής εισιτηρίου 25 ευρώ για τα νοσοκομεία, αφού θα αυξηθεί η τιμή των τσιγάρων και του καπνού κατά 5 λεπτά. Αρχικά, υπήρχε η σκέψη να πάει το πακέτο τα τσιγάρα στα 25 ευρώ, ώστε οι ασθενείς να παίρνουν και μισθό μέσα στο νοσοκομείο, και να λυθεί και το πρόβλημα της ανεργίας.



Εν τω μεταξύ, όταν βλέπετε τώρα κάποιον να καπνίζει να του λέτε ένα ευχαριστώ γιατί, αν δεν ήταν αυτός να ντουμανιάζει όλη μέρα, θα σας πετούσαν έξω από το νοσοκομείο.
Κι αν θέλετε να στηρίξετε τα δημόσια νοσοκομεία, ξεκινήστε το κάπνισμα. Με τέσσερα πακέτα τσιγάρα την ημέρα, θα ξεπεράσουμε το σύστημα Υγείας των σκανδιναβικών χωρών.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης –που προσποιείται πως είναι υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σαμαρά που προσποιείται ότι είναι πρωθυπουργός- δήλωσε πως από την πρώτη στιγμή είχε πει ότι το μέτρο θα αποσυρθεί αν βρεθούν ισοδύναμα, αλλά το τραβούσε τόσο καιρό επειδή του αρέσει να βγαίνει στις τηλεοράσεις και να υποδύεται τον υπουργό και να του κάνουν ερωτήσεις κάτι λεβεντομαλάκες που υποδύονται τους δημοσιογράφους.

Το εισιτήριο των 25 ευρώ στα νοσοκομεία καταργείται μετά από αντίδραση του ΠΑΣΟΚ που το είχε ψηφίσει, οπότε καταλαβαίνουμε πως από την αρχή είχαν αποφασίσει πως το μέτρο δεν θα ισχύσει αλλά το ψήφισαν για να πουν μετά όχι και να φαίνεται πως διαφωνεί ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά –γιατί ο Βενιζέλος είναι σοσιαλιστής και τον πονάει το λαό-, αν και δεν διαφωνούν πουθενά και ο Βενιζέλος έχει κουρνιάσει στη ζεστή αγκαλιά του Σαμαρά με την ελπίδα ο Σαμαράς να τον σώσει από τη φυλακή, αλλά μάλλον στο τέλος θα πάνε και οι δυο μαζί στη στενή, αν και ο Βενιζέλος μπορεί να σκάσει από τη μάσα, οπότε θα πάει αυτός στο χώμα και ο Σαμαράς στη φυλακή.

Τώρα υπάρχει στην κυβέρνηση η σκέψη να γίνει το κάπνισμα υποχρεωτικό, να μεταφερθεί το χαράτσι από το λογαριασμό της ΔΕΗ στα τσιγάρα, και όποιος δεν το πληρώνει να του κόβουν το λαιμό.

Με την αύξηση στην τιμή των τσιγάρων και του καπνού αναμένεται να αυξηθεί το λαθρεμπόριο τσιγάρων, οπότε θα πετάει η οικονομία της χώρας που έχει ήδη πάρει τα πάνω της με το λαθρεμπόριο πετρελαίου.

Παράλληλα, η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου σκέφτεται να αυξήσει τις τιμές στα σπίρτα και τους αναπτήρες, για να πληρώνεται το φακελάκι του γιατρού και ο νεκροθάφτης.

pitsirikos

Θύμα απαγωγής ο Χριστόδουλος Ξηρός

Προβληματισμό προκαλεί στην Ελληνική Αστυνομία η εξαφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού.
 Η αντιτρομοκρατική έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό αλλά, επειδή δεν βλέπουν πουθενά τον Χριστόδουλο Ξηρό, οι αστυνομικοί κυνηγιούνται μεταξύ τους και παίζουν κρυφτό και τα μήλα.

Κάποιοι ρομαντικοί αστυνομικοί δήλωσαν πως μπορεί ο Χριστόδουλος Ξηρός να χτύπησε κάνα τρελό γκομενάκι, να καψουρεύτηκε και να ζει τώρα τον ερωτά του πίσω από τις καλαμιές.

Εν τω μεταξύ, υψηλόβαθμα στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας εκφράζουν την ανησυχία τους επειδή δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν κάποιον που να είδε τον Χριστόδουλο Ξηρό λίγο πριν εξαφανιστεί.

Δεν αποκλείεται μάλιστα το ενδεχόμενο ο Χριστόδουλος Ξηρός να έχει πέσει θύμα απαγωγής ή ακόμα και να έχει εκτελεστεί.

Πιθανοί απαγωγείς του Χριστόδουλου Ξηρού φέρονται να είναι Έλληνες ολιγάρχες που επιθυμούν να μάθουν αν κρυβόταν κάποιος πίσω από την επιλογή των στόχων της 17Ν.

pitsirikos

Οριστικό επιχείρημα υπέρ του Χριστόδουλου Ξηρού

Ο Χριστόδουλος Ξηρός, μέλος της επαναστατικής οργάνωσης 17Ν, δεν παρουσιάστηκε στο αστυνομικό τμήμα Καλλικράτειας -στη διάρκεια της εννιαήμερης άδειάς του-, και ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, δήλωσε πως η απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού είναι πολιτική απόφαση, συνεπής με την μέχρι τώρα δράση του.
Δεν θα πρέπει να βιαστεί κάποιος να κατηγορήσει τον Χριστόδουλο Ξηρό για την απόδρασή του. Άλλωστε, είναι χρέος του κάθε φυλακισμένου να αναζητήσει την ελευθερία του.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως -μέσα στη φυλακή- ο Χριστόδουλος Ξηρός έβλεπε όλη μέρα στην τηλεόραση τα κατορθώματα της κυβέρνησης Σαμαρά, βομβαρδιζόταν από τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους για τις επιτυχίες της κυβέρνησης, οπότε ήταν απόλυτα λογικό να θέλει κι αυτός να ζήσει στην Ελλάδα του success story.
(Όταν η χώρα έχει χρεοκοπήσει και δεν έχει οδηγηθεί κανείς στην Δικαιοσύνη, δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση που απέδρασε ο Χριστόδουλος Ξηρός· θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση που δεν έχουν αποδράσει όλοι. Μετά την πλήρη ατιμωρησία αυτών που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία, είναι κοινή πεποίθηση πια στους Έλληνες πως είναι αθώοι. Όλοι. Για όλα.)

pitsirikos

Τα καλύτερά μας χρόνια

Μετά την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού, τα καθεστωτικά ΜΜΕ κάνουν μεγάλα αφιερώματα στον ίδιο και στην δράση της επαναστατικής οργάνωσης 17Ν, όπου, φυσικά, η δράση της 17Ν περιγράφεται με πολύ άσχημα λόγια από τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους.



Δεν είναι και πολύ έξυπνο να κάνουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ αφιερώματα στην δράση της 17Ν το 2014.
Δεν είναι και πολλοί αυτοί που θα τρομάξουν με την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού.
Η πρώτη σκέψη που κάνουν οι πολίτες που παρακολουθούν τα αφιερώματα στην δράση της 17Ν είναι πως η χώρα χρεοκόπησε μετά τη σύλληψη των μελών της 17Ν.
Όσο τα μέλη της 17Ν ήταν ελεύθερα, η ελληνική οικονομία ήταν μια χαρά, η ανεργία ήταν σε χαμηλά επίπεδα, οι Έλληνες δεν αυτοκτονούσαν μαζικά, δεν έφευγαν μετανάστες και είχαν ηλεκτρικό ρεύμα.
Δηλαδή, τα αφιερώματα και τα βίντεο με την δράση της 17Ν θυμίζουν στην πλειοψηφία των Ελλήνων καλύτερες και ανέμελες εποχές.
Επίσης, τους θυμίζουν τα νιάτα τους. Και λένε «τι καλά που περνούσαμε τότε!».
Οπότε, αν τα καθεστωτικά ΜΜΕ συνεχίσουν τα αφιερώματα στην δράση της 17Ν, το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να γίνει λαϊκό αίτημα η αποφυλάκιση όλων των μελών της 17Ν.
(Το καλύτερο που λένε οι καθεστωτικοί δημοσιογράφοι είναι πως τα μέλη της 17Ν δεν είχαν ιδεολογία. Γιατί οι ίδιοι έχουν ιδεολογία. Είναι όλοι τους βουτηγμένοι στην ιδεολογία. Της κονόμας.)
pitsirikos

Αυτό μοιάζει να είναι το τέλος της αξιοπρέπειας !!!

Σκηνή πρώτη:
Γωνία Σόλωνος και Ασκληπιού. Στο πεζοδρόμιο ξαπλωμένος πάνω σε ένα sleeping bag ένας άνδρας γύρω στα τριάντα. Έχει παγωνιά αλλά σήμερα το πρωί ο μεσογειακός ήλιος -σωτήριος- έκανε για λίγο την εμφάνισή του και ζέστανε ελάχιστα το κορμί του. Το ένα χέρι του απλωμένο δίπλα, το άλλο…

διπλωμένο στο μέτωπό του. Το χαρτόνι μπροστά του επιχειρεί τις αυτονόητες επεξηγήσεις «είμαι άνεργος και εδώ και δύο εβδομάδες άστεγος. Βοηθήστε με!».

by…Χειμωνιάτικη Λιακάδα

Οι περαστικοί είτε τον προσπερνούν είτε προσπαθούν να ελέγξουν τον βαθμό «κανονικότητάς» του. Είναι «κανονικός» όμως. Φαίνεται! Άνθρωπος σαν «όλους» τους περαστικούς που επεξεργάζονται έστω και φευγαλέα την όψη του. Με ταχείες εγκεφαλικές ταξινομητικές λειτουργίες κατατάσσεται άμεσα στη νέα κατηγορία ανθρώπων που «νομιμοποιούνται» να ζουν σε καθεστώς ορατότητας, αφού δεν είναι ούτε πρεζόνια, ούτε εκδιωγμένοι, ούτε σε καθεστώς παρανομίας. Είναι Έλληνας. Ποιος νοιάζεται; Κι όμως κι αυτός ακόμη ο -κενός νοήματος- εθνικός προσδιορισμός φαίνεται να έχει τη σημασία του. Τόσο ως προς τη «νομιμοποίηση» της ορατότητας μέσα στην πόλη όσο και ως προς την επιλογή των περαστικών να ξοδέψουν έστω και επτά δευτερόλεπτα εγκεφαλικής διεργασίας ώστε να τον «ταξινομήσουν», έπειτα να νιώσουν ένα ρίγος απελπισίας και τελευταία να προσπεράσουν χωρίς να δώσουν ένα μικρό «έστω».

Σκηνή δεύτερη:
Πλατεία Συντάγματος. Αρχή Καραγεώργη Σερβίας. Μια νεαρή κοπέλα κοιμάται οκλαδόν πάνω σ’ ένα χαρτόκουτο από γάλα εβαπορέ. Ηλικία απροσδιόριστη, μορφή κατασπαραγμένη από την ταλαιπωρία, το κρύο και την αγωνία αν θα βγάλει και σήμερα τη μέρα. Ήταν όμορφη χτες. Η νεότητα και η ομορφιά της όμως διαγράφηκαν χωρίς καμία διαπραγμάτευση μερικές νύχτες και μέρες πριν εδώ έξω. Δίπλα της ένας μικρός σάκος με όλα της τα υπάρχοντα. Μπροστά της ένα χαρτί με προχειρογραμμένη τη λέξη «Πεινάω!» κι ένα πλαστικό ποτηράκι.
Γύρω της πόδια, πόδια, πόδια και βλέμματα.
Δίπλα στο ποτήρι της κάποιος αφήνει ένα σάντουιτς. Η κοπέλα ανοίγει τα μάτια. Όλο της το κορμί, οι ώμοι, τα μάτια της, συμμετέχουν στην έκπληξη. Με τα δυο της χέρια το παίρνει, λαίμαργα το ξετυλίγει και το δαγκώνει ικανοποιημένη. Ίσως και μ’ έναν αναστεναγμό ανακούφισης που δεν άκουσα. Σαν τα παιδιά που ξυπνούν ανήμερα Πρωτοχρονιάς, πετάγονται απ’ το κρεβάτι και με τις πυτζάμες τρέχουν ως το σαλόνι να δουν κάτω απ’ το χριστουγεννιάτικο δέντρο αν ήρθε ο Άγιος Βασίλης. Αρπάζουν τότε το εντυπωσιακά αμπαλαρισμένο δώρο τους, άπληστα το ξετυλίγουν και μ’ έναν αναστεναγμό ικανοποίησης κοιτάζουν πίσω τη μαμά και τον μπαμπά και χαμογελούν.
Εκείνη δεν βρήκε μάτια να διασταυρώσουν τα μάτια της για να χαμογελάσει.Ίσως όμως να το ήθελε.

Σκηνή τρίτη:
-Κοπελιά, τι μέρα είναι σήμερα;
– Είναι Τρίτη, αλλά μοιάζει με απόγευμα Κυριακής. Νομίζει κανείς ότι σήμερα στο κέντρο κυκλοφορούν μόνο ταξί. Άδεια μάλιστα.Ασύντακτες γραμμές κίτρινων αυτοκινήτων στριμώχνονται σιωπηλά στη Φιλελλήνων. Ούτε κορναρίσματα, ούτε βρισιές. Μόνο διπλωμένοι στα δύο, ώρες καθισμένοι μπροστά απ’ το τιμόνι, οδηγοί με την ένδειξη «Ελεύθερο» να τραυματίζει από τη δεξιά διαγώνιο τον αμφιβληστροειδή τους.
-Πώς γίναμε έτσι; Πού θα πάει αυτό; Το κέντρο της Αθήνας είναι σαν να είναι «κλειστό λόγω έργων». Το πρωί πέρασα απ’ την Αγίου Μάρκου και την Ευαγγελιστρίας. Δρόμους που μέχρι λίγο καιρό πριν έσφυζαν από ζωή. Και τώρα μόνο καταστήματα κλειστά ή με την ένδειξη ««Κλείνουμε. Διάλυση τιμών!».
Η αλήθεια είναι ότι οι οδοί αυτές θύμιζαν σύναξη φαντασμάτων. Ούτε μικροπωλητές να πουλάνε φθηνά -πλην εξοργιστικά εξειδικευμένα- αντικείμενα κουζίνας, ούτε μαγαζάτορες να παρακινούν ως ντελάληδες τους πελάτες να περάσουν και να δουν ότι «τ’ αφεντικό τρελάθηκε» και ότι «δεν πουλάμε… χαρίζουμε». Και όσα καταστήματα δεν ήταν κλειστά λόγω διάλυσης, συνταξιοδότησης ή άλλων επιχειρημάτων που χρησιμοποιούνται αντί του «βαρέσαμε φαλιμέντο», που με πικρή ειλικρίνεια έγραφε ένας πρώην ιδιοκτήτης καταστήματος στην Καλλιθέα, ήταν άδεια, κάποια και σκοτεινά και οι ιδιοκτήτες ή πωλητές κάθονταν σταυροπόδι σ’ ένα σκαμπό, με όλη την ανασφάλειά τους να κρατιέται απαλά μέσα στην παλάμη του δεξιού χεριού τους όπου στήριζαν το κεφάλι τους.
Λίγο πριν κατηφορίσουμε τη Συγγρού, ο οδηγός γύρισε πίσω, έβγαλε τα γυαλιά ηλίου για να μου δείξει τα μάτια του -υγρά και σκοτεινά- και να μου πει την ιστορία του. Μια ιστορία κοινή σήμερα για πολλούς πρώην μικροϊδιοκτήτες εμπορικών καταστημάτων του κέντρου.
-Τα ‘χασα όλα. Όλα! Πρώτα το μαγαζί, μετά το σπίτι και έπειτα την οικογένειά μου. Όλα! Επέστρεψα στου Ψυρρή. Εκεί μεγάλωσα. Εκεί έγινα άντρας. Και τώρα πληρώνω με τη μέρα ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Ευτυχώς που βρήκα αυτή τη δουλειά στο ταξί. Και προσπαθώ να μαζέψω 300 ευρώ, δυο νοίκια μπροστάντζα, για να νοικιάσω μια γκαρσονιέρα.
Ο κόμπος στη φωνή του δεν λέει να φύγει. Και στα φανάρια γυρίζει και με κοιτάζει με τα ίδια μάτια.
-Ντρέπομαι που κλαίω. Αλλά πάλι, δεν μου ‘μεινε και τίποτα. Λέω, τι να κάνω; Να δέσω μια πέτρα στο λαιμό μου να τελειώνω. Αυτό μόνο σκέφτομαι.
Τι να πεις σ’ έναν άνθρωπο που η ανάγκη του τον οδηγεί να ξεγυμνώσει το μέσα του σε μια άγνωστη. Από Σταδίου ως Κουκάκι, στη διάρκεια τεσσάρων κόκκινων φαναριών, έγινα μάρτυρας αυτήκοος της ιστορίας μιας ζωής που σήμερα θέλει να λήξει.
-Υπομονή και κουράγιο να κάνετε. Κανείς δεν μπορεί να υποσχεθεί ότι αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα. Αλλά μπορεί και να είναι.
Το είπα σαν να το πίστευα αλλά δεν ακούστηκε έτσι.
-Πόση υπομονή και πόσο κουράγιο ακόμα; Αυτό μοιάζει να είναι το τέλος της αξιοπρέπειας. Δεν μπορώ άλλο.
Και το «μπορώ» ίσα που ακούστηκε.
Στην Κολοκοτρώνη πλήρωσα και κατέβηκα.

Σκηνή τέταρτη, πέμπτη, ένατη, εκατοστή πρώτη…

Βρέχει. Μέσα και έξω μας βρέχει. Μια ολόκληρη πόλη, μια ολόκληρη χώρα έχει διαρκή συννεφιά. Γυρνάμε μήνες τώρα με το ίδιο σαρκίο. Αδύναμο. Λερό. Στηριγμένο πάνω σε απογοητευμένα μέλη, σερνάμενα ίσα-ίσα, μόλις για να μας κουβαλήσουν ως την έξοδο της μέρας.
Πριν καιρό σκεπτόμουν ότι η συγκυρία αυτή μπορεί ν’ αποτελέσει το εφαλτήριο για νέας μορφής συλλογικότητες ικανές να ποδοπατήσουν τον ατομικισμό που έχει κατασπαράξει σχεδόν κάθε έννοια ανθρωπιάς μέσα μας. Αλλά σήμερα βρέχει μέσα και έξω μας. Και μου φαίνεται πως οι ψυχές μας, εκεί που πριν δεν μπορούσαν άλλο ν’ ανασάνουν μέσα στις ψηλοτάκουνες γυαλιστερές τους γόβες, σήμερα ξυπόλητες απλώς κρατούν ομπρέλα και γυρίζουν γύρω και γύρω και γύρω απ’ το σακατεμένο «εγώ» μας. Είναι κι αυτό μια εξέλιξη. Ίσως όχι σπουδαία αλλά τουλάχιστον ένα βήμα προς τα κάπου.

Στη πόλη των Αθηνών, εδώ που η χαρά εκβιάζεται με χιλιάδες λαμπιόνια, που ξορκίζουν το  φόβο  -νομίζουμε-  αναμετράται στη λήθη του «χτες» και φτιάχνεται με την ελπίδα του «αύριο», μοιάζει να μην χωράει αυτές τις μέρες η απελπισία.
Υπάρχει όμως και είναι γραμμένη με μαύρο στυλό πάνω σε κομμένα χαρτόνια, σε λέξεις που ίσα που ψελλίζονται, πίσω από μαύρα γυαλιά και κόκκινα μάτια, στα χέρια που ψαχουλεύουν στα σκουπίδια, στα πόδια των άλλων που την προσπερνούν σαν να μη τη βλέπουν, στα βλέμματα που δεν διασταυρώνονται. Η χαμένη ελπίδα  κι η απελπισία θα είναι κι αύριο εκεί!

Σε εμένα όλο αυτό μοιάζει να είναι χωρίς υπερβολή το τέλος της αξιοπρέπειας. Σε άλλους το τέλος μιας εποχής και το ξημέρωμα μιας νέας χωρίς συγκεκριμένο περίγραμμα και χωρίς πλάνο δράσης… Οτι από τα δυο και  να είναι,  είναι η ζωή που ονειρευτήκαμε αυτό;;

Φροϋδικά μεζεδάκια

Φροϋδικά μεζεδάκια

Ο Φρόιντ προσπάθησε να ξεβρακώσει τον άνθρωπο απ’ το πένθος. Όχι βαρύγδουπα, αλλά ερμηνευτικά. Έβαλε τις Σειρήνες να παραμιλούν και τα ζεύγη να παρατηρούν πως φυτρώνει ανάμεσά τους το χορτάρι. Έβαλε τόσο σεξ στα μυαλά που ακόμα και μια παρτίδα σκάκι αντιλαλεί εκσπερμάτωση. Κυρίως έχτισε μια ποίηση της αμηχανίας του ενστίχτου. Έβγαλε το γαμήσι απ’ το εικονοστάσι στην αγορά. Άνοιξε τα σκέλια των γυναικών, όχι ως γυναικολόγος ή λάγνος ιερωμένος, αλλά ως ποιητής που νοστάλγησε τα χθόνια βάθη. Τις ρίζες. Τα πλοκάμια κάθε διαστροφής που σκηνογραφεί τον ανθρώπινο βίο. Το πώς οι ανίσκιωτες ψυχούλες φασκιώνουν το τραύμα τους και το πώς οι βάρβαρες θρησκείες καταβροχθίζουν ωμό το φαλλό. Το πώς μαγαρίζουν οι εξουσίες το σύμπαν. Το πώς η αγαμησιά σε πάει στα πεδία των μαχών και ο ρομαντισμός σού προκαλεί αναγούλα. Ο Φρόιντ έβγαλε τους αρχαίους σκελετούς απ’ τα μπαούλα και τους έξυσε για να βγάλει ζουμί. Απ’ τα κόκκαλα του Οιδίποδα και τις στριγκλιές της Μήδειας έφτασε στις γυαλισμένες μπότες και στα σιρίτια του στρατηγού. Έφτασε στο δάσκαλο και το μαθητή. Έφτασε στη μάνα και στο γιό. Στον πατέρα και την κόρη. Έφτασε στον ευνουχισμό και την αφόδευση. Στην ευχαρίστηση που προκαλεί η μυρουδιά των εκκρίσεων. Τον αυνανισμό, την οφθαλμολαγνία. Σπίτωσε την αμαρτία στο καλυβάκι των ηδονών και το έκανε βασίλειο. Πέταξε την ενοχή στα σκουπίδια τής συναγωγής και κατούρησε απ’ τον άμβωνα τής παρόρμησης τη θεία μεταλαβιά τής στέρησης στο δισκοπότηρο της υποκρισίας. Πέταξε έξω τον τίμιο έμπορο, το οχτάωρο, τις χαρτορίχτρες. Έβαλε τους λογιστές πορτιέρηδες στα μπουρδέλα και τους νομοθέτες νυχτοφύλακες των παθών. Μα κυρίως άνοιξε τον ασκό του Αιόλου της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας μιας ανθρωπότητας με σφαγές, αίμα, ελεημοσύνες, περιτομές, βιασμούς, σπαραγμούς, καταναγκασμούς, πείνες και δίψες, ζητιανιές και χρυσές χέστρες, υπερκατανάλωση, πλαστικά και ελονοσία, καυσαέρια, χωματερές, χριστιανούς, δήμιους, μαχαιροβγάλτες, μουλάδες, αρχιεπισκόπους, βασανιστές. Είπε, ας μην ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας. Και πως η Δημιουργία δεν τέλειωσε. Η Δημιουργία τώρα ξεκινά. Στα κρεβάτια και στις καρδιές των ανθρώπων.

πηγή:

http://dromos.wordpress.com/

Στρεβλάκης ο κατανυκτικός !!!

Σκανδαλίστηκε ο Στρεβλάκης στο Mouga Tsanele του εθνικού εργολάβου της χώρας του Μπομπολισταν που ζουν τα νομιστερακια. Βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης ντύθηκε παπάς σε αποκριάτικο πρωτοχρωνιάτικο πάρτυ και…

έθαβε το Μνημόνιο.

by…kopria

Βέβαια είχε ξαναματασκανδαλίσει το Mouga με τις μονταρισμένες  ψευτοδηλώσεις του ιδίου (του Μουρούτη-Τσουρούτη). Σκανδαλίστηκε μετά και η δακρυσμένη Όλγα όταν άκουσε “Ραντβού στα γουναράδικα” και φοβήθηκε μη κλείσουν…

Όμως με την τωρινή αμφίεσή του…

Σκανδαλίστηκε ο Άνιθος και ο Μαϊντανός, ο κάθε Άνιθος και Μαϊντανος τούτης της χώρας που έχει συμφέροντα είτε με τον εργολάβο είτε με τους διεθνείς τοκογλύφους, όλοι πυλώνες της ιθαγενούς και διεθνούς κοινωνίας του κώλου.

Επειδή κανείς δεν σκανδαλίζεται τις απόκριες όταν κυκλοφορούν αβέρτα οι στολές παπάδων, sexy καλογριών – θηλέων τε και αρρένων- υποθέτω ότι τους σκανδαλίζει η υπόνοια ότι θα θαφτεί το μνημόνιο – θου κύριε φύλακην τω στόματί μου, σταυροκοπήσου Στρεβλάκη με το ύφος όλο κατάνυξη να σε δουν οι γέροι να ψηφίσουν Σαμαρά μη βγουν οι Αντίχριστοι.

Κανείς τους δεν σκανδαλίζεται για τα παιδιά που υποσιτίζονται, τις χιλιάδες πια αυτοκτονίες συμπολιτών μας, την φτώχεια και την εξαθλίωση…  Το αίμα τους στηρίζει του πυλώνες και τους τρέφει όλους αυτούς.

Η γενικευμένη απελπισία τού να διαχειρίζονται τις τύχες μας οι αμετανόητοι αυτουργοί της καταστροφής μας

Aντί για κρυφά σχολειά, φανερά συσσίτια! 

(του Χρήστου Γιανναρά)

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας (ακριβέστερα: οι κάθε είδους και ρόλου κομματάνθρωποι) πρέπει να καταλάβουν ότι μια κρίσιμη μάζα των δυνάμει ψηφοφόρων τους ζουν κυριολεκτική απελπισία, εκρηκτική απόγνωση. Tο «πρέπει» της δεοντολογικής απαίτησης «να καταλάβουν» το υπαγορεύει η λογική του ενστίκτου αυτοσυντήρησης, των ορμεμφύτων αυτοάμυνας μπροστά σε φάσμα ανυπόφορης συμφοράς – αν σώζονται ακόμα τέτοια ορμέμφυτα στους πάσχοντες απώλεια επαφής με την πραγματικότητα κομματανθρώπους.

Δεν έχει προηγούμενο αυτό που συμβαίνει σήμερα. Σε τέτοια ανελπιστία δεν είχε περιπέσει ποτέ άλλοτε ο Eλληνας, ποτέ δεν τον είχε κυριέψει, σε τέτοιο βαθμό, ο πανικός της απόγνωσης. Tετρακόσια χρόνια σκλαβιάς στους Tούρκους ήταν χρονικό διάστημα που από μόνο του, μόνο με την εφιαλτική του διάρκεια, θα ήταν φυσικό να είχε νεκρώσει κάθε ίχνος ελπίδας – οι άνθρωποι γεννιώνταν και πέθαιναν, η μια γενιά διαδεχόταν την άλλη, χωρίς ορατό σημάδι λογικής προσδοκίας λυτρωμού. Oμως η ελπίδα επιζούσε, το ανεδαφικό εκείνο «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι» πήγαζε από ζωντανή συνείδηση καταγωγής, αυτεπίγνωση αρχοντιάς, εμπιστοσύνη στη γλώσσα, αυτονόητη βιωματική αναφορά στον μεταφυσικό (μη θρησκειοποιημένο) άξονα «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Δεν έπαψαν ούτε στιγμή οι τότε Eλληνες να ξέρουν ποιοι είναι και τι τους πρέπει.

Tο ίδιο και όταν, εκατό χρόνια μετά την απελευθέρωση, ήρθε ο δεύτερος, με οριστικότερες ιστορικές συνέπειες όλεθρος: η μικρασιατική καταστροφή, το ξερίζωμα του Eλληνισμού από κοιτίδες πανάρχαιες και γενέθλια εδάφη – τις ασιατικές ακτές του Aιγαίου, τον Eύξεινο, την Προποντίδα, την Kαππαδοκία, την Tραπεζούντα, το Iκόνιο, τη Φρυγία – η συρρίκνωση της κοσμοπολίτικης ελληνικότητας στην επαρχιώτικη βαλκανική μιζέρια του μεταπρατικού κρατιδίου. Oύτε και τότε έφτασαν σε ανελπιστία οι Eλληνες, η ελπίδα δεν τους απόλειψε, δεν θεώρησαν ποτέ ενδεχόμενο τον αφανισμό της ελληνικής παρουσίας, την εξάλειψη του ελληνικού ονόματος, από την ιστορική σκηνή.

O σημερινός απελπισμός δεν έχει την αιτία του στην πτώχευση του κράτους – πτωχεύσεις γνώρισε πολλές το δάνειο (τεχνητό, όχι φτιαγμένο για τις δικές μας ανάγκες) ελλαδικό κρατικό μόρφωμα. Tον απελπισμό τον γεννάει σήμερα η εσκεμμένη και έμπρακτη άρνηση της κοινωνικής συνοχής από μέρους ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων, ταγμένων να υπηρετούν αυτή τη συνοχή και αμειβόμενων για τις υπηρεσίες τους. Zούμε μιαν εφιαλτική κοινωνική αποσύνθεση, έναν πρωτογονισμό εγωκεντρισμού, που κυοφορήθηκε από τα κόμματα σαν αυτονόητη πολιτική συμπεριφορά.

Υπουργός Aμυνας κλέβει τα χρήματα που του εμπιστεύονται οι φορολογούμενοι πολίτες για τον αμυντικό εξοπλισμό της χώρας. Aντιπρόεδρος της κυβέρνησης, μαζί με τον υπουργό Oικονομικών παίζουν το κρυφτούλι μιας διαβόητης «λίστας» πιθανών φοροφυγάδων, που δεν φτάνει ποτέ στα αρμόδια όργανα ελέγχου.Aλλος υπουργός Oικονομικών αποκαλύπτεται να διαθέτει καταθέσεις στο εξωτερικό με ποσά αδήλωτα και αφορολόγητα, ιλιγγιώδη. Yπουργός Mεταφορών δωροδοκείται από ξένη εταιρεία για να της παραχωρήσει την ψηφιοποίηση του OTE.

Πρώην αναπληρωτής διευθυντής εξοπλιστικών προγραμμάτων ομολογεί ότι εξαγοράστηκε με εκατομμύρια για να παρανομήσει, και «καρφώνει» για ίδια αδικήματα υπουργούς, τραπεζίτες, επιχειρηματίες. Tαμίας κυβερνώντος κόμματος βεβαιώνει «προεκλογική χορηγία» εκατομμυρίων προς το κόμμα του από ξένη εταιρεία που κερδοσκοπεί στην Eλλάδα. Aλλος πρώην υπουργός συλλαμβάνεται να κυκλοφορεί το πανάκριβο αυτοκίνητό του με πλαστές πινακίδες, για να κλέψει και αυτός την οφειλόμενη στο Δημόσιο εισφορά. Διευθυντής δημόσιου νοσοκομείου συλλαμβάνεται να δωροδοκείται για να μεροληπτήσει σε μειοδοτικό διαγωνισμό.

Aτέλειωτες, αναρίθμητες οι περιπτώσεις, καταιγιστικός ο καθημερινός βομβαρδισμός του πολίτη από τη σχετική ειδησεογραφία. Σαν ακρίδες έχουν επιπέσει οι υπάνθρωποι των ληστρικών συμμοριών, που αυτο-ονομάζονται «κόμματα», στο κοινωνικό χρήμα, στην περιουσία που προσπαθεί να συντηρήσει, κυριολεκτικά με το αίμα του, ο εξωφρενικά φορολογούμενος πολίτης. Aπελπισία δεν γεννάει ούτε καν η διαφθορά, αλλά το ότι εξακολουθούν να κυβερνάνε τη χώρα οι υπεύθυνοι γι’ αυτή τη διαφθορά.

Aπελπισία γεννάει το γεγονός ότι διαχειρίζονται τη ζωή μας αμετανόητοι οι αυτουργοί της καταστροφής μας. Kυνικά, αδιάντροπα, διορίζουν ακόμα σήμερα, σε δημόσιες θέσεις για να αμείψουν αυλόδουλους ή να εξαγοράσουν συνειδήσεις. Aυτή η πραγματικότητα του εμπαιγμού είναι η κατακέφαλη καθημερινότητα που ζει ο πολίτης: Γνωρίζουν όλοι στη γειτονιά την κομματικά ευνοημένη που διορίστηκε, μόλις πριν τρεις μήνες, «ειδική σύμβουλος» σε υπουργείο, με 5.000 ευρώ μηνιαίες απολαβές. Oλοι γνωρίζουν, στο διπλανό από τη «σύμβουλο» διαμέρισμα, την οικογένεια του ταξίαρχου, του επιφορτισμένου με το κυνηγητό της λαθρομετανάστευσης σε τεράστια έκταση συνοριακής γραμμής, και μηνιάτικο 1.400 ευρώ.

Aυτή η σύγκριση, η αναιδέστατη αδικία στην αμοιβή του κρατικού λειτουργού και στην εξωφρενικά σπάταλη καταξίωση του κομματικού λακέ, απελπίζει επικίνδυνα τους πολίτες. Δεν μπορεί να φανεί ελπίδα σε κανένα βάθος προοπτικής όσο η φαυλότητα ή ανικανότητα των κυβερνώντων περιθωριοποιεί και εξευτελίζει μεθοδικά όσους λειτουργούς του κράτους απομένουν ευσυνείδητοι, ασυμβίβαστοι με τους συνδικαλιστικούς νόμους της ζούγκλας. H ανελπιστία φαρμακώνει τη ζωή μας, γιατί η καταναλωτική αποχαύνωση και ο κτηνώδης εγωκεντρισμός καλλιεργήθηκαν μεθοδικά για να ψηφοθηρούν οι κομματικές μαφίες κολακεύοντας την αλογία των ενστικτωδών ενορμήσεων της μάζας.

Aπό τη στιγμή που αποσβέστηκε από τον δικαστή και τον δάσκαλο η συνείδηση του κοινωνικού λειτουργήματος, η χαρά της προσφοράς, ελπίδα κοινωνικής ανάκαμψης δεν υπάρχει. Oλοι παίζουμε στο γήπεδο των τυράννων μας, δεν αντιλαμβάνεται ούτε ο δικαστής ούτε ο δάσκαλος, πολύ λιγότερο ο τραπεζίτης ή ο έμπορος, ότι αν πάψει να παίζει στο γήπεδο της χρησιμοθηρίας, του ατομοκεντρισμού, της καταναλωτικής μονοτροπίας, σπέρνει σπόρο ελπίδας ικανόν να τινάξει την ταφόπετρα της τυραννίας. Aκόμα και η Eκκλησία έχει υποταχθεί στον ατομοκεντρισμό, μιλάει τη γλώσσα της ιδεολογίας, κηρύττει τον ωφελιμισμό των αξιόμισθων πράξεων. Aντί να ζωντανέψει παντού κρυφά σχολειά (να σώσει τη γλώσσα, τη συνέχεια του «τρόπου»), οργανώνει φανερά (όσο γίνεται πιο φανερά) συσσίτια – θέλει να αποδείξει και να διαφημίσει τη χρησιμότητά της, να μετριάσει τον εφιάλτη της απόγνωσης, όχι να τον αντιπαλαίψει έξω από το γήπεδό του.

Eίμαστε χαμένοι από χέρι. Tουλάχιστον κάποιοι δικαστές, κάποιοι δάσκαλοι, κάποιες ενορίες, ας αρνηθούν το στημένο παιχνίδι των υπάνθρωπων τυράννων μας.

(ΠΗΓΗ: http://www.kathimerini.gr/)

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com

Επί στίλβοντος δίσκου μπακιρένιου

Στην Αθήνα, παραμονές του 2014, επάλληλα και ταυτοχρόνως: εσπρέσο Κεντρικής Αμερικής, νταούλια και ζουρνάδες ισλαμοβαλκάνια, συμφόρηση αυτοκινήτων, συζητήσεις για μέλλον Ευρώπης, θεολογία εικόνας, συναίρεση παράδοσης και συγχρονίας, αυθαίρετα άλματα από τον εβραϊκό μυστικισμό στη μεταμοντέρνα συνθήκη, περιδιαβάσεις στις μητροπόλεις του κόσμου, μικροανατομίες της οικογένειας και των προσωπικών προσδοκιών, διαρκείς επιστροφές στο ρευστό παρόν, στις τροπές του πολιτικού, στο έτος που ανατέλλει, πώς θα είμαστε, πώς ιστορούμε τις ζωές μας. Ολα συμβαίνουν ταυτοχρόνως, σε μια δίνη που νομίζουμε ότι την ορίζουμε εμείς, οι συνομιλητές, αλλά που ουσιαστικά την ορίζουν το περιβάλλον και ο καιρός, ο χώρος και ο χρόνος, σαν να μας αρπάζουν και μας βάζουν στην επιφάνεια ενός στίλβοντος δίσκου μπακιρένιου, κινούμενου γύρω από όλους τους άξονες. Κι εμείς παρ’ όλ’ αυτά ισορροπούμε, σαν ακροβάτες ασκημένοι μέσα από πόνους και αγωνία, εξωτερικά ήρεμοι αλλά με την καρδιά πάντα ν' αγρυπνά.

Ιδιαίτερη χώρα, ιδιαίτεροι άνθρωποι. Με τον απόηχο του ζουρνά στ’ αυτιά διαβάζω τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά να περιγράφει πώς συνέθεσε την πρώτη μεγάλη μελέτη του για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, «Εξάρτηση και αναπαραγωγή, 1830-1922», τη διατριβή υπό την καθοδήγηση του Νίκου Σβορώνου: «Είχα προσπαθήσει να απαντήσω στο ερώτημα ‘πώς γίνεται η Ελλάδα να εμφανίζεται τόσο ιδιαίτερη’ ήδη τον 19ο αιώνα. [...] Επιχειρούσα να εξηγήσω τις θεαματικές στατιστικές και αποκλίσεις της Ελλάδας σε σχέση τόσο με τις χώρες της Ευρώπης όσο και με τα Βαλκάνια και την εγγύς Ανατολή με απτά υλικούς όρους. Το απίστευτα υψηλό ποσοστό των εκπαιδευμένων, ένας καταμερισμός της εργασίας που χαρακτηριζόταν από θεματική αύξηση των υπηρεσιών και ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα, μια χαρακτηριστική πολιτική σταθερότητα που συνάπτεται με τα πελατειακά συστήματα και κυρίως η εντελώς ιδιαίτερη εξέλιξη του νεοελληνικού Κράτους για έναν ολόκληρο αιώνα μου δημιουργούσαν απορίες». (Μορφές συνέχεια και ασυνέχειας. Από την ιστορική εθνεγερσία στην οικουμενική δυσφορία. Εκδ. Θεμέλιο.)

Η οιδιπόδεια περιέργεια του Τσουκαλά, που γέννησε αυτή τη μελέτη, παραμένει ακόρεστη και σήμερα, για τον ίδιο, για μας τους αναγνώστες του, σαράντα-τόσα χρόνια από τότε που πρωτοδιατυπώθηκε, πάνω στη ράχη της ασυνέχειας που βιώνουμε, και τώρα όχι πια μόνο με όρους εθνικούς αλλά και με όρους μιας παγκοσμιοποιημένης δυσφορίας. Από το αυτοβιογραφικό κείμενο του κοινωνιολόγου ωστόσο αυτό που κράτησα ήταν τρεις παρατηρήσεις ανθρωπολογικού-κοινωνιολογικού προσανατολισμού, με διαχρονική αξία, στα μάτια μου τουλάχιστον: πρώτον, το «απίστευτα υψηλό ποσοστό των εκπαιδευμένων», δεύτερον, ο «καταμερισμός της εργασίας που χαρακτηριζόταν από θεματική αύξηση των υπηρεσιών και ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα», τρίτον, το «πολυσθενές» κοινωνικό υποκείμενο, δηλαδή οι Ελληνες του ύστερου 20ού αιώνα που επιβιώνουν «ταυτόχρονα ως δημόσιοι υπάλληλοι, ως κληρούχοι αγρότες, ως ευκαιριακοί μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, ως ανεξάρτητοι επιτηδευματίες και ως εποχιακοί επιχειρηματίες».

Ξαναθυμήθηκα όσα είχα διαβάσει στον Τσουκαλά και τους συνομηλίκους του, τον Κωστή Μοσκώφ, τον Κώστα Βεργόπουλο και άλλους, για τη συγκρότηση της νεοελληνικής κοινωνίας, του κράτους, της οικονομίας· όταν τα διάβαζα στη δεκαετία ’80, τα προσέγγιζα σαν αφηρημένα σχήματα, σαν θεωρία, σαν απορροφητέα ύλη· τώρα, μέσα απ’ τα χείλη του ιστορικού ρήγματος, τα βλέπω να αναδύονται πάλι σαν εμπειρικά επαληθευόμενη ανθρωπολογία, επικουρούμενα από τον εκπληρωμένο κασσανδρισμό του Παναγιώτη Κονδύλη, τις ποιητικές διεισδύσεις του Χρήστου Βακαλόπουλου, τις λοξές αναγνώσεις του Κωστή Παπαγιώργη, τέτοια σκόρπια και έκκεντρα, τέτοια που δεν προσφέρουν έναν ενιαίο μαγικό μίτο για να προσπελάσουμε την Ιστορία, αλλά πολλές επιμέρους αφηγήσεις, πολύτιμες η καθεμιά γι’ αυτό που ιστορούν, γι’ αυτό που ζωγραφίζουν, κι όλες μαζί να συνθέτουν έναν θραυσμένο πολυσχιδή ιστό με χάσματα και μισοκρυμμένα πατήματα.

Ό,τι βιώνουμε οδυνηρά ως ασυνέχεια, ό,τι καλούμε κρίση, μάς οδηγεί να σκεφτούμε την πορεία μας, τους εαυτούς μους, μέσα από μικρότερες αφηγήσεις, με πολλά μικρά ποτάμια αδύναμης σκέψης, χωρίς μια μεγάλη κεντρική πίστη, χωρίς ένα τέλος, έναν μεγάλο σκοπό. Ομως μια υπόγεια θέρμη μας παρακινεί διαρκώς σε εντοπισμό μερικών αληθειών, που μας επιτρέπουν να συντάσσουμε ευέλικτες στρατηγικές επιβίωσης, πολύτροπες, πολυμήχανες, ακόμη και αντινομικές, πάντα δραστικές, λυσιτελείς.

Αυτός ο πολύμιτος ιστός ο σχισμένος, με τα χάσματα και τις λαβές, τους παραπόταμους και τα φυκόγεντρα ρυάκια, είναι το παρ’ ημίν μεταίχμιο απ’ το οποίο θα κρατηθούμε για να του φύγουμε.

vlemma

Οι κυνηγοί…αυτά τα γκρίζα μίσθαρνα όργανα της εξουσίας !!!

Ρε πού φτάσαμε! Να μάς απειλεί ο υπαλληλίσκος γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών, Θεοχάρης! Θα κρίνει αυτό το γκρίζο μίσθαρνο όργανο της εξουσίας για το αν έχεις να πληρώσεις τα χαράτσια που επιβάλλουν τα αφεντικά του ή όχι. Κι όλες αυτές τις απειλές να τις πετάει μέσω ΜΜΕ μία μέρα μετά την…

παραδοχή του αφεντικού του, Σόιμπλε, ότι τα κράτη δεν έφταιξαν ποτέ για την κρίση και ότι τα κράτη πληρώνουν τα λάθη των τραπεζών.

Από τον lazarou yiannis

Μετά από τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, ο Θεοχάρης μάς απειλεί ότι αν δεν πληρώσουμε, εμείς τα ζώα, τα λάθη των τραπεζών, θα είναι αμείλικτος. Θα στείλει τους εφοριακούς να κάνουν σαφάρι. Να σκοτώσουν τα ζώα της ελληνικής σαβάνας και να πάνε πεσκέσι τα κεφάλια τους στα πόδια του Θεοχάρη να τα κρεμάσει στον τοίχο του Υπουργείου ως λάφυρα. 

Έτσι μάς αντιμετωπίζουν, ως ζώα. Χωρίς καμία φιλοζωική οργάνωση να μάς προστατεύει από τους κυνηγούς κεφαλών που θα ξαμολήσει το υπουργείο Οικονομικών. Να τρομοκρατηθούμε; Να αρχίζουμε να λερώνουμε τα βρακιά μας μετά την εντολή των εντόπιων υπαλληλίσκων της Τρόικα; Να βρούμε θάμνο και σπηλιά να κρυφτούμε όταν θα μπαίνουν οι ράμπο της εφορίας σε μαγαζιά και στις οικονομίες των τραπεζικών μας λογαριασμών, όποιες κι αν έχουμε, για να μάς τσεκάρουν μη και κάναμε κάτι κρυφό από τον Μπαμπούλα; Τι είμαστε τέλος πάντων για όλους αυτούς; Το ηλεκτρονικό παιχνίδι που με ένα πάτημα του κουμπιού μάς τινάζουν τις ζωές στον αέρα και οι εκτελεστές παίρνουν μπόνους; 

Τι ωραία τα φτιάξατε, ρε μάγκες, τα πράγματα! Έχετε κλείσει μέσα σε 3 χρόνια πάνω από 8,000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έχετε στείλει στην ανεργία 1,500,000 ιδιωτικούς υπαλλήλους, έχετε στείλει σε αυτοχειρία άγνωστο αριθμό κατεστραμμένων ελεύθερων επαγγελματιών και απολυμένων ιδιωτικών υπαλλήλων και τώρα απειλείται από πάνω ότι θα “φάτε” κι άλλους. 

Χρεώνεται ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας αυτή την στιγμή, ξεπουλάτε όλη την δημόσια περιουσία που αποκτήθηκε από τους φόρους Ελλήνων για να πληρώνετε τους μισθούς των κρατικών υπαλλήλων που βγαίνουν για σαφάρι. Τους δίνετε εντολές και τα στρατιωτάκια, που έχουν κάνει την ντροπή δουλειά τους, δεν έχουν κανένα ίχνος τσίπας πάνω τους. “Εκτελώ εντολές”. Δεν εκτελείς εντολές, ρε! Εκτελείς ανθρώπους και το κάνεις με μεγάλη άνεση και τελικά, όπως αποδεικνύουν οι πράξεις σου και η προκλητικότητά σου τα τελευταία 5 χρόνια, το κάνεις και με μεγάλη ευχαρίστηση. Ηδονίζεσαι όταν “παίρνεις κεφάλια”. Ακριβώς όπως ηδονιζόταν και ο γερμανοτσολιάς πριν 73 χρόνια όταν άναβε τσιγάρο απολαμβάνοντας το τίναγμα που έκανε το κορμί του πατριώτη στην κρεμάλα. Εκείνος εκτελούσε εντολές, πολλές φορές και άνευ αμοιβής, χορταίνοντας απλά το κτήνος μέσα του. Εσύ πληρώνεσαι και με τα λεφτά των κατεστραμμένων Ελλήνων από πάνω. Το κύτταρο του προγόνου σου έχει εξελιχθεί και έφθασε στο αποκορύφωμα της αποκτήνωσης μέσα από τις δικές σου πράξεις και “τις εντολές που εκτελείς”… με σίγουρο μισθό. 

Επειδή κρατάει τις υπομονές του μία μερίδα Ελλήνων που με νύχια και με δόντια το παλεύουν ακόμα, νομίζετε ότι δεν αρχίζει η τίγρη που κρύβουν μέσα τους να σάς κοιτά λοξά; Την ίδια τίγρη ρημάζατε με ελέγχους και απειλές υπέρ του Κράτους επί δεκαετίες. Αλλά τώρα άλλαξε το αφεντικό. Το αφεντικό δεν είναι το ελληνικό κράτος και εσείς δεν είσαι λειτουργοί του ελληνικού κράτους. Είστε κυνηγοί που σας ξαμολάν τα διεθνή κοράκια για σαφάρι. Τέτοια προαγωγή πού να την φανταζόσασταν! 

Αν είχατε έστω και ίχνος ελληνικού κυττάρου μέσα σας θα είχατε ρίξει το θηρίο. Όπως ανακατεύατε τα νούμερα τόσα χρόνια φτιάχνοντας αμύθητες περιουσίες με τον “ιδρώτα σας”, θα μπορούσατε να τα ανακατέψετε και τώρα. Να γδάρετε όσους έγδαραν την χώρα και την έφθασαν εδώ και να βρίσκετε στο σαφάρι σας πάντα καθαρούς τους συμπολίτες σας που το παλεύουν αξιοπρεπώς. Αλλά είπαμε! Ο γερμανοτσολιάς ποτέ δεν πεθαίνει απλά αλλάζει αφεντικό.

Άντε τώρα τράβα να γεμίσεις πετρέλαιο τον λέβητα μη και κρυώσει το βολεμένο κωλαράκι σου, την ώρα που στο διπλανό διαμέρισμα ξεπαγιάζει η οικογένεια που θα αποκεφαλίσεις αύριο.-

paganeli