Η μαφία του μάρκου

(Ελεύθερος Σκοπευτής, Επενδυτής, 23/3/2013) 
Επειδή αρκετά κράτησε η πλάκα με την άφαντη συμμορία της δραχμής -για συμμορία της κυπριακής λίρας δεν έπεσε κάτι στην αντίληψή μου τις μέρες που η κυπριακή τραγωδία πήρε τη σκυτάλη από την ελληνική -, καιρός να σοβαρευτούμε και να μιλήσουμε για τη μόνη ληστρική και αποτελεσματική δρώσα συμμορία της Ευρωζώνης: τη συμμορία του μάρκου. ...

Δηλαδή, τι συμμορία, εδώ μιλάμε για κανονική μαφία του μάρκου. Που μέχρι στιγμής δρα ως μαφία του ευρώ.

Απ’ την αρχή της ελληνικής κρίσης, το απόλυτο μέσο ψυχολογικού εκβιασμού όχι μόνο των 11 εκατομμυρίων Ελλήνων, αλλά και των 500 εκατομμυρίων κατοίκων της Ε.Ε., ήταν η προστασία των καταθετών. Πάνω σ’ αυτό το επιχείρημα που εκθείαζε ως απαραβίαστο δικαίωμα την αποταμίευση οικοδομήθηκε ολόκληρη η μηχανή διάσωσης με χρήματα των φορολογουμένων των ευρωπαϊκών τραπεζών που είχαν πλημμυρίσει με τοξικά σαπάκια. Στο ίδιο επιχείρημα στηρίχθηκε ο σφαγιασμός των μισθών, των συλλογικών συμβάσεων, του ασφαλιστικού συστήματος, κάθε ίχνους κοινωνικής προστασίας, των δημόσιων συστημάτων υγείας και η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους εν γένει στην Ευρώπη. Αυτό πραγματοποιήθηκε με ακραίο τρόπο στην Ελλάδα, με κάπως ηπιότερο τρόπο στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία και σε λιγότερο θανατηφόρες δόσεις σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Όλα στο όνομα της προστασίας των καταθετών, που στο μεταξύ, ανάλογα με το ύψος των καταθέσεων που είχαν να ρισκάρουν (ή να κρύψουν), το ’ριξαν στο κυνήγι του θησαυρού. Δηλαδή του ασφαλούς αποθετηρίου. Και, μαντέψτε πού κυρίως μετέφεραν τα χρήματά τους, όσοι τουλάχιστον είχαν την ευχέρεια να αξιοποιούν τη μόνη ζωντανή ελευθερία στην Ε.Ε., την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων: στη Γερμανία, στη Βρετανία, στο Λουξεμβούργο, στην Ελβετία, και σε μικρότερο βαθμό στην Κύπρο και μερικούς ακόμη από τους λεγόμενους φορολογικούς παραδείσους.

Όλο το αυταρχικό οικοδόμημα της Ευρωζώνης την τελευταία τριετία θεμελιώθηκε πάνω στην αποτροπή του κινδύνου κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος από ένα bank run, μια μαζική έφοδο στα γκισέ των ευρωπαϊκών τραπεζών. Ακόμη και το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων -«μοναδική περίπτωση», κατά τη ρητορική των ευρωκρατών, όπως τώρα το κούρεμα των κυπριακών καταθέσεων- επιβλήθηκε εν ονόματι μιας «δικαιοσύνης» η οποία προβλέπει τη δίκαιη τιμωρία όσων ανέλαβαν υπερβολικούς κινδύνους στο χρέος πιστωτικά ανυπόληπτων χωρών, σε αντίθεση με τους προνοητικούς αποταμιευτές που δεν τους άξιζε να εκτεθούν σε ανάλογους κινδύνους. Στο πλαίσιο της «δικαιοσύνης» αυτής, άλλωστε, προβλέπεται και η ολοκλήρωση της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης ως τραπεζικής ένωσης, με την ενιαία εποπτεία των τραπεζικών ιδρυμάτων από την ΕΚΤ και τον ενιαίο μηχανισμό εγγύησης καταθέσεων, που υποτίθεται ότι πρέπει να αποφασιστεί μέχρι τον ερχόμενο Ιούνιο.

Κατά τα φαινόμενα, η γερμανική ελίτ, που μοιράζεται με ελάχιστους τις βαθύτερες σκέψεις της, αποφάσισε να κάνει την υπέρβαση. Η προτεσταντική ηθική επέπρωτο να επεκταθεί και στις καταθέσεις και σε όσους άφρονες τις εμπιστεύονται σε χώρες μειωμένης αξιοπιστίας ή φορολογικής χαλαρότητας. Το καινούργιο επιχείρημα του Σόιμπλε, ότι δηλαδή και οι καταθέτες, μετά τους ομολογιούχους, οφείλουν να αναλαμβάνουν τους κινδύνους που τους αναλογούν έναντι ενός αναξιόπιστου τραπεζικού συστήματος, παραβιάζει τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού των τελευταίων τριών αιώνων. Ο ισχυρισμός πως η Κύπρος είναι μια «ειδική και μοναδική» περίπτωση αποτελεί καραμπινάτη απάτη και θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς γιατί η Λαγκάρντ του ΔΝΤ βάζει πλάτη σ’ αυτό. «Η Κύπρος», λένε, «έχει έναν δυσανάλογο με το ΑΕΠ της τραπεζικό τομέα», περίπου δεκαπλάσιο. Τότε, τι να πει κανείς για τους φορολογικούς παραδείσους που φιλοξενούνται στην Ευρώπη, με τραπεζικούς τομείς εκατονταπλάσιους του σχεδόν μη μετρήσιμου ΑΕΠ τους; Το Λουξεμβούργο, πληθυσμιακά ανάλογο της Κύπρου και με ετήσιο ΑΕΠ 43 δισ., έχει τραπεζικό τομέα με ενεργητικό 1,1 τρισ. Ήτοι, 25 φορές το ΑΕΠ του. Κι αν η ιδιαιτερότητα του Μεγάλου Δουκάτου ως παγκόσμιου πλυντηρίου είναι αποδεκτή λόγω του μικρού του μεγέθους, τι θα πουν οι ευρωκράτες για τη Βρετανία, που με ΑΕΠ 1,7 τρισ. έχει ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα με ενεργητικό σχεδόν 10 τρισ. ευρώ (πενταπλάσιο) ή για την ίδια τη Γερμανία, που διαθέτει το ένα τέταρτο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων των 27 της Ε.Ε., με ενεργητικό τετραπλάσιο του ΑΕΠ της (9 τρισ. ευρώ); Κι αυτό, χωρίς να υπολογίζονται τα περιουσιακά στοιχεία που ελέγχουν οι ημικρατικές περιφερειακές τράπεζες της χώρας (Landesbank), που μεταξύ άλλων είναι και μια θαυμάσια κρυψώνα για σημαντικό μέρος του χρέους της.

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η θεαματική μεταστροφή των Γερμανών κατά του ταμπού της αποταμίευσης είναι μια αιφνίδια προσχώρηση στον κλασικό κεϊνσιανισμό που μετά βδελυγμίας απέρριπταν και στην εξ ίσου κλασική συνταγή της «ευθανασίας του ραντιέρη», την οποία ο Κέινς εισηγήθηκε την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης για να χρηματοδοτηθούν η ανάπτυξη και η απασχόληση. Καμία σχέση (προσωπικώς δεν θα είχα καμία αντίρρηση να θυσιαστεί μέρος της «νεκρής εργασίας» που είναι θαμμένη στις αποταμιεύσεις, προκειμένου να διασωθεί η ζωντανή εργασία που σήμερα σφαγιάζεται κατά προτεραιότητα. Αλλά θα άντεχαν οι ευρωκράτες τέτοια προδοσία στην Πίστη; Την τραπεζική, εννοείται…).

Θα μπορούσε, επίσης, να δει κανείς στον όλο χειρισμό μια προσπάθεια γεωπολιτικής προβολής της Γερμανίας στην ευρύτερη περιοχή  της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπου η μυρωδιά των υδρογονανθράκων καθιστά την Κύπρο και την Ελλάδα θηράματα των νέων αποικιοκρατών και των ανταγωνισμών τους. Αυτό παίζει, αλλά είναι ακόμη ασαφές αν οι υδρογονάνθρακες είναι πράγματι πεδίο ανταγωνισμού της Γερμανίας με τη Ρωσία ή, αντιθέτως, πεδίο σύγκλισης και υπόγειων συνεννοήσεων εν όψει μιας νέας ενεργειακής Γιάλτας.  Κανείς από τους δυο παράγοντες δεν δείχνει να βιάζεται. Και μπορεί βάσιμα να υποθέσει κανείς ότι και οι δύο έχουν λόγους να προσβλέπουν σε μια πιο φθηνή διευθέτηση, με μια κατεδαφισμένη οικονομικά και πολιτικά Κύπρο.

Αλλά, υπάρχει πιθανότατα κάτι βαθύτερο που βασανίζει τον πυρήνα της γερμανικής ελίτ κι όσων την ακολουθούν πειθήνια. Ή έχουν αποφασίσει ότι το έκτρωμα που έχουν κτίσει ως Ευρωζώνη δεν σώζεται με τίποτα, οπότε καλόν είναι να πάρουν τα μέτρα τους από τώρα, ή ωριμάζει εντός τους η ιδέα να είναι αυτοί που θα δώσουν την αποφασιστική κλοτσιά για την κατεδάφισή του, με την επιστροφή στο μάρκο ή σε ένα ευρώ των ολίγων και εκλεκτών. Υπολογίζουν, και πολύ σωστά, ότι μια παρατεταμένη κατάσταση καρκινοβασίας της Ευρωζώνης θα δημιουργήσει συνθήκες ανασφάλειας και φυγής στους κατόχους του χρήματος. Αν αυτή η ανασφάλεια επιμεριστεί σωστά στην καθημαγμένη και ανυπόληπτη περιφέρεια της Ευρωζώνης, το χρήμα θα αναζητήσει ασφάλεια στα κατά τεκμήριο ασφαλέστερα γκισέ. Όπως ακριβώς συνέβη με τα κεφάλαια που επενδύουν σε κρατικό χρέος και κατευθύνθηκαν στα γερμανικά ομόλογα, διευκολύνοντας τη Γερμανία να δανείζεται ακόμη και με αρνητικά επιτόκια, έτσι ελπίζουν ότι θα συμβεί και με τις καταθέσεις. Η γερμανική ελίτ, πρωτίστως ο χρηματοπιστωτικός πυρήνας της, θέλει να οχυρωθεί πίσω από βουνά χρήματος. Να μαζέψει όσο το δυνατό περισσότερα κεφάλαια από τη διαλυμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια, όσα τουλάχιστον δεν ακολουθούν τον Δρόμο του Μεταξιού, τις ασιατικές οικονομίες.

Η μαφία του μάρκου (ή του σκληρού ευρώ) ρισκάρει.  Μπορεί η επιλογή για την Κύπρο να ήταν απλώς ένας ακραίος πειραματισμός, αλλά φωτίζει αρκετά τι είδους μηχανισμό εγγύησης καταθέσεων θέλει η γερμανική ελίτ να προωθήσει στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη, ή τι εκπλήξεις μπορεί να συνοδεύσουν το επόμενο κούρεμα του ελληνικού χρέους. Μια ακόμη διχοτόμος χαράσσεται στην Ευρώπη, αυτή τη φορά ανάμεσα στα υγιή, «καθαρά» τραπεζικά συστήματα, από τη μια, και στα ύποπτα «πλυντήρια» από την άλλη (εξαιρούνται, φυσικά, τα «δικά μας» καθωσπρέπει «πλυντήρια»). Εκείνο που δεν μετρά η μαφία του μάρκου (ή του σκληρού ευρώ) είναι ότι το νέο τείχος από χρήμα πίσω από το οποίο πασχίζει να οχυρωθεί στο τέλος θα πλακώσει και την ίδια.  
 

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Αποταμίευση. Μια σεβαστή ομολογώ μορφή χορτάτη ευθανασίας.

Εν μέρει καλά τα λέει ο μύθος. Έπρεπε να λογικευτούν λίγο τα τζιτζίκια να βάλουν στη μπάντα μισό τραγούδι για το κρύο να εξοικονομούν ολίγην της ύπαρξής τους ασωτεία.

Έξω απ’ το χορό, καλά τα λέει ο μύθος. Πώς αλλιώς να κάνουν τα τζιτζίκια. Δεν αποταμιεύεται η ένταση. Δεν θα ’θελε κι αυτή να ζει περισσότερο. Όμως δεν αποταμιεύεται. Μια μέρα να τη φυλάξεις χαλάει.

Κι είπα, έτσι που τη βλέπω Σωρηδόν να κείται άταφη άψαλτη να της ρίξω ένα ολάνθιστο Αμήν πριν τη διαμελίσει η κατακραυγή πριν τη σύρουν τροφή στη φωλιά τους κάτι τομάρια εαυτούλικα μερμήγκια.

Κική Δημουλά, «Υπέρ ασωτείας» (Συλλογή «Χαίρε ποτέ»)

ΠΑΥΛΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ: Soviet Union of Neoliberal Europe vs Private Banki...

ΠΑΥΛΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ: Soviet Union of Neoliberal Europe vs Private Banki...: Όχι, σύντροφε Μεντβέγιεφ... ...

Τι κρύβεται πίσω απο την κυπριακή κρίση; Ο «κακός» δεν είναι μόνο η Γερμανία

Πρωτοφανή πράματα

Του Πέτρου Σταύρου Η απόφαση του Εurogroup για τις καταθέσεις στη Κύπρο είναι πρωτοφανής σε πολλά επίπεδα. Η πιθανότητα κουρέματος και των καταθέσεων κάτω από τις 100.000 € είναι αναμφίβολα ένα σκληρό «χτύπημα» στα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων, παρόλο, που σε μια χειμαζόμενη από τα μνημόνια οικονομία, οι καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων μειώνονται με γοργό ρυθμό κυρίως λόγω του ότι ο μισθός δεν μπορεί, πλέον, να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες κοινωνικής αναπαραγωγής, πόσο μάλλον όταν η ανεργία στερεί την οικογένεια από κάθε μισθιακό εισόδημα.  Όμως, το μέτρο αυτό σε συνδυασμό και με άλλα μέτρα κατά των λαϊκών εισοδημάτων αλλά και με το γεγονός ότι συνοδεύεται και με δανεισμό που θα εκτοξεύσει το δημόσιο χρέος της Κύπρου από το 90% στο 140% του ΑΕΠ θα δημιουργήσει, πολύ γρήγορα, τις ανάγκες για αναχρηματοδότηση της κυπριακής οικονομίας και συνεπώς την ανάγκη να επαναληφθεί το κούρεμα των καταθέσεων, επιταχύνοντας την πτώχευση σημαντικού τμήματος του κυπριακού πληθυσμού. Το ερώτημα λοιπόν είναι τι σημαίνει η εξέλιξη αυτή για τις πολιτικές λιτότητας που εξαπλώνονται σε όλη την Ευρώπη και τι για το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Με σχετική άνεση θα μπορούσε να πει κανείς πως στην πρωτοφανή αυτή απόφαση συμμετείχαν ισοδύναμα όλοι οι διεθνείς και ευρωπαϊκοί θεσμοί (ΔΝΤ, ΕΚΤ) και δεν υπερίσχυσε απλά η γερμανική άποψη. Δεν πρόκειται περί γκάφας αλλά για μια ορθολογική απόφαση υψηλού ρίσκου, όλων των ευρωπαϊκών ηγεμονικών κέντρων και όλων των διεθνών θεσμών. Στη περίπτωση αυτή, τον ρόλο του «κακού» δεν τον έχει μόνο η Γερμανία αλλά και οι άλλοι «παίχτες» του νεοφιλελεύθερου παιγνίου. Και ενώ το ΔΝΤ είναι αναμενόμενο να περιορίζεται στο ρόλο του «τεχνοκράτη» και μόνον, και όχι και του συγχρηματοδότη, που είχε μέχρι τώρα, τα πιο σημαντικά ερωτηματικά τα δημιουργεί ο ρόλος της ΕΚΤ. Τι πραγματικά επιδιώκει η ΕΚΤ με αυτά τα μέτρα; Είναι δεδομένο πως με αυτήν την απόφαση θίγονται όχι μόνο οι λαϊκές αποταμιεύσεις αλλά και με μόνιμο τρόπο κάποια καπιταλιστικότατα ιδιοκτησιακά δικαιώματα  αλλά και η χρηματοπιστωτική σταθερότητα της ευρωζώνης [1]. Ακόμα κι αν κατευναστεί πολιτικά η οργή των μικροκαταθετών, ακόμα κι αν βρεθεί τώρα λύση θα πρέπει αυτή να είναι βιώσιμη μακροπρόθεσμα. Θα πρέπει δηλαδή να λύσει από την αρχή το πρόβλημα χωρίς αμφισβητήσεις. Αν δεν λυθεί το πρόβλημα -και το πρόβλημα δεν θα λυθεί εφόσον το δημόσιο χρέος φτάσει το 140%, τότε οι κάθε λογής καταθέτες των κυπριακών τραπεζών θα θεωρήσουν ότι επίκειται δεύτερο κούρεμα στις καταθέσεις τους. Ότι έγινε μια φορά θα μπορεί να γίνει και δεύτερη, ίσως και τρίτη. Η «μαύρη» αυτή προσδοκία θα καταστρέψει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου με την φυγή καταθέσεων από τον φόβο ενός δεύτερου ή και ενός τρίτου «κουρέματος». Το ενεργητικό των κυπριακών τραπεζών είναι 9 φορές το ΑΕΠ της Κύπρου και οι ανάγκες ανακεφαλαίωσης του δεν πρόκειται να στηριχθούν από τα κρατικά ελλείμματα ούτε, όπως φαίνεται, από ευρωπαϊκούς πόρους. Φαίνεται πως η ΕΚΤ έχει αποκτήσει και άλλους ρόλους εκτός της διατήρησης του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα και της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της ευρωζώνης. Ρόλους αντιφατικούς με τους κλασικούς μιας κεντρικής τράπεζας αλλά εξαιρετικά λειτουργικούς για την καπιταλιστική συνθήκη. Φαίνεται πως η ΕΚΤ, αθόρυβα, στοχεύει στην εγκαθίδρυση των «διαρθρωτικών» πολιτικών και αν αυτό την φέρνει σε αντίθεση με το ρόλο της διατήρησης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας αποφασίζει, συγκεκριμένα κάθε φορά και ανάλογα με το περιστατικό, υπέρ ποιου ρόλου θα γείρει η πλάστιγγα. Όπως για την Ελλάδα «διαρθρωτικό» θεωρείται η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα και η εξαφάνιση των εργασιακών σχέσεων, έτσι και για την Κύπρο «διαρθρωτικό» θεωρείται το «κλείσιμο» του τραπεζικού της τομέα. Αν εξαιρέσουμε προς στιγμήν τους εξωγενείς παράγοντες, (μια ουσιαστική ανάμειξη της Ρωσίας), για να πετύχει αυτόν τον «διαρθρωτικό» στόχο η ΕΚΤ, ύστερα και από το «όχι» στην αυτοκτονία που είπε η κυπριακή βουλή, έχει δύο τρόπους: Ο πρώτος είναι να χρηματοδοτήσει το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου αναλαμβάνοντας πλήρως τις τύχες του. Με ήπιο τρόπο θα του αλλάξει χαρακτήρα και προσανατολισμό στον μεσομακροπρόθεσμο ορίζοντα, αποσοβώντας δραματικές εξελίξεις για την χρηματοπιστωτική σταθερότητα της ευρωζώνης. Ο δεύτερος τρόπος είναι να το αφήσει να «κλείσει» σήμερα, αποδεικνύοντας με την κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο ο δρόμος του σοκ και τους δέους. Η χρηματοπιστωτική σταθερότητα της ευρωζώνης θα εξασφαλιστεί από την ισχύ του παραδείγματος. Θα είναι κάτι που έγινε αλλά έγινε μόνο στη Κύπρο, σε συνθήκες  πολιτικού και οικονομικού «κλιβάνου», και προς παραδειγματισμό. Οι αποφάσεις της ΕΚΤ του 2012 την καθιέρωσαν ως  «δανειστή της έσχατης προσφυγής»  και απομάκρυναν από το χρηματοπιστωτικό πεδίο τους κινδύνους αστάθειας της ευρωζώνης. Τους μετέφεραν, όμως, στο πολιτικοκοινωνικό πεδίο, [2] στο πεδίο που η ΕΚΤ αποτελεί τον κατεξοχήν πολιτικό θεσμό αφού έχει αναλάβει, χωρίς να το έχει ανακοινώσει, καθότι κάτι τέτοιο δεν ανακοινώνεται, τον ρόλο του συλλογικού καπιταλιστή της ευρωζώνης παραμερίζοντας σημαντικά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η κρίση είναι πρωτίστως καπιταλιστική και κατά δεύτερο λόγο νομισματική.  Το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης με όρους του κεφαλαίου απαιτεί μια νέα φυσική και πολιτική γεωγραφία της ευρωζώνης. Την αντέχει αυτήν την νέα γεωγραφία του κεφαλαίου το ευρώ; Πως θα δοθεί η μάχη απέναντι στη νέα γεωγραφία της ευρωζώνης; Με την ιδιότητα του καταθέτη ή την ιδιότητα του εκμεταλλευομένου; Σημειώσεις 1. Cyprus: The next blunder, Charles Wyplosz, http://www.voxeu.org/article/cyprus-next-blunder. 2. Panic-driven austerity in the Eurozone and its implications, Paul De Grauwe, Yuemei Ji, http://www.voxeu.org/article/panic-driven-austerity-eurozone-and-its-implications

Η ΕΕ αιτία της καταστροφής Ελλάδας και Κύπρου

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

Η ολοκληρούμενη καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα και η επαπειλούμενη αντίστοιχη καταστροφή στη Κύπρο που, παρά την αρχική ελπιδοφόρα  αντίσταση στις αποφάσεις των ελίτ κάθε άλλο παρά αποφεύχθηκε, δεν οφείλεται στις συνήθως αναφερόμενες αιτίες. Αρχικά, η αιτία είναι κοινή για την Ελλάδα και την Κύπρο παρά τις αποπροσανατολιστικές  «εξηγήσεις»:  η πλήρης ενσωμάτωση τόσο της Ελληνικής όσο και της Κυπριακής οικονομίας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση μέσω της ένταξής τους στην ΕΕ. Αυτό σήμαινε την πλήρη μετατροπή της Ελλάδας (και την απειλούμενη της Κύπρου) σε προτεκτοράτο οικονομικό και πολιτικό της υπερεθνικής ελίτ.[1] Η αφορμή ήταν η άτυπη Χρεοκοπία που ήταν όμως απλά η συνέπεια της καταστροφής της παραγωγικής δομής της, σαν αποτέλεσμα του ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών της που επέβαλε η ένταξή μας στην ΕΕ.

Αντίθετα, δηλαδή, με τις απατηλές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα για ένα κράτος-μέλος να μην εφαρμόσει τις πολιτικές που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπως έδειξε και η ιστορική εμπειρία (Μιτεράν, Λαφοντέν, Ολάντ κ.λπ.). Και είναι εξίσου παραπλανητική η θέση ότι άμα πάρει την εξουσία στην ΕΕ η Ευρω-αριστερά τότε θα μπορούσαν να καταργηθούν τα μνημόνια, οι πολιτικές λιτότητας κ.λπ. Η θέση αυτή στηρίζεται στον μύθο ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι κάποια κακή ιδεολογία ή δόγμα των «κακών» Θάτσερ, Μέρκελ, Μπλερ, κ.λπ.. Όμως, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι συστημικό φαινόμενο που συνεπάγεται  ότι η οικονομική ανάπτυξη της ΕΕ στηρίζεται στην διεθνή αγορά και τις πολυεθνικές που την διαχειρίζονται. Μόνο, λοιπόν, αν οι κυβερνήσεις της ΕΕ καταλαμβάνονταν από την Ευρω-αριστερά και υποχρέωναν τις πολυεθνικές να δρουν μόνο στον χώρο της ΕΕ, και επέβαλλαν αυστηρούς ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων από τα άλλα μπλοκ (Απω-ανατολικό, Αμερικανικό) θα μπορούσε η Ευρωπαϊκή οικονομία να αδιαφορεί για την ανταγωνιστικότητά της και να ζει στο νιρβάνα της Ευρω-αριστεράς. Να γιατί είναι απάτη η θέση της Ευρω-αριστεράς.

Μπορεί όμως μια χώρα μικρή σαν την Ελλάδα ή την Κύπρο να μην εφαρμόσει τις πολιτικές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης σήμερα; Ναι, αλλά μόνο αν αποκοπεί από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και επιδιώξει την οικονομική αυτοδυναμία της. Αυτό σημαίνει την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και όχι απλά από την Ευρωζώνη, όπως υποστηρίζει άλλη αποπροσανατολιστική «εξήγηση» από «αριστερά» παρακλάδια του ΣΥΡΙΖΑ (υποστηρικτές Debtocracy/Catastroika, Λογιστικού Ελέγχου κ.λπ.). Το Χρέος όμως είναι απλά η συνέπεια της ένταξης χωρών με τεράστιες διαφορές στην ανταγωνιστικότητα σε μια οικονομική ένωση όπως η ΕΕ. Έξοδος, επομένως, μόνο από την ΟΝΕ και όχι από την ΕΕ θα ήταν εξίσου καταστροφική, εφόσον πολλές από τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που ήδη εισάχθηκαν από τα Μνημόνια (ελαστικές αγορές εργασίας, απελευθέρωση «κλειστών» επαγγελμάτων, ιδιωτικοποιήσεις, ουσιαστικό ξήλωμα του κοινωνικού κράτους κ.λπ.)  θα εξακολουθούν να επιβάλλονται από τις συνθήκες της ΕΕ.

Ο λαός της  Ισλανδίας είχε επίσης παρασυρθεί από τις ελίτ του να κάνει «ανάπτυξη» με βάση τις αρχές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, και ένα τεράστιο Τραπεζικό τομέα. Με την Χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 έσκασε η φούσκα και οι ελίτ της, εφαρμόζοντας τις εντολές του ΔΝΤ κ.λπ. προσπάθησαν να επιβάλλουν τις ληστρικές πολιτικές που καταστρέφουν σήμερα την Ελλάδα. Σε ένα είδος όμως «λαϊκού μετώπου από τα κάτω», τα λαϊκά στρώματα ανέτρεψαν τις ελίτ αυτές (κάποιοι «Γιωργάκηδες» κάθισαν και στο σκαμνί!), εισήγαγαν αυστηρούς ελέγχους στη κίνηση κεφαλαίου, εθνικοποίησαν τις παραγωγικές τους πηγές και το Τραπεζικό σύστημα, και έτσι σήμερα έχουν διατηρήσει το κοινωνικό τους κράτος, χωρίς την δική μας οικονομική καταστροφή, που τα δώσαμε όλα για να «χαιρόμαστε» την ένταξή μας στην ΕΕ ...

 

          Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να επιτύχει ένα λαϊκό μέτωπο για τη κοινωνική και εθνική απελευθέρωση στην Ελλάδα[2], αλλά και στην Κύπρο, χωρίς να περιμένουμε σε τρία τέρμινα να πάρουμε τη λαϊκή εξουσία. Έτσι θα σταματούσαμε τη καταστροφή ΤΩΡΑ!

 

 

 

                                                                 

[1] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010).

[2] Έκκληση για  ένα Μέτωπο Κοινωνικής & Εθνικής Απελευθέρωσης (περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία (Χειμώνας-Άνοιξη 2012).

Η απειλή του πολέμου και πως θα την χρησιμοποιήσει ο Κύριος εν όψει του κινδύνου διάλυσης της Νομισματικής Ένωσης

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η δεκαετία 2013-2023 θα είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δεκαετία· ως ενδιαφέρουσα, θα γεννήσει και θα καθορίσει όλες τις εξελίξεις του 21ου αιώνα. Εκόντες άκοντες, θέλοντας και μη, πρώτα η Ζωή, θα τη ζήσουμε, θα λάβουμε μέρος στις κοσμοϊστορικές και κοσμογονικές εξελίξεις αφού κατά τη διάρκειά της θα εμφανιστεί ένα πρώτο μεγάλο ρήγμα της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, του δυτικού πολιτισμού. Ο Κύριος, ο ένοπλος ζητιάνος, ο καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος ανησυχεί και προετοιμάζεται. Από τη μεριά μας, εμείς χαιρόμαστε και προετοιμαζόμαστε – και ανησυχούμε ασφαλώς, δεν είμαστε ούτε αφελείς ούτε πολλές αυταπάτες έχουμε. Κι αυτές που έχουμε σύντομα θα αναγκαστούμε να τις αποβάλουμε όπως αποβάλλουμε τα σκατά μας -  αποβολή που μας χαρίζει μια κάποια ηδονή και υγεία.

Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα ο Κύριος, φίλες και φίλοι, θα φέρει στο προσκήνιο την απειλή του πολέμου για να μας εκφοβίσει. Πότε μας εκφοβίζει ο Κύριος; Όταν φοβάται και ανησυχεί. Πότε φοβάται και ανησυχεί; Όταν αντιμετωπίζει το σοβαρό ενδεχόμενο της ήττας. Ποιάς ήττας, από ποιόν; Γιατί θέλει να μας  εκφοβίσει; Πριν απαντήσουμε, ας ακούσουμε τα λόγια του. Θα μας πει:  εάν καταρρεύσει η νομισματική ενότητα και το εβρό, θα γίνει πόλεμος· άρα, για να μην γίνει πόλεμος, δεν πρέπει να καταρρεύσει το εβρό. Εβρό=ειρήνη! Όχι εβρό=όχι ειρήνη=πόλεμος αυτή είναι η συλλογιστική του Κυρίου.

Ο Κύριος ανησυχεί προδηλότατα μήπως καταρρεύσει το εβρό. Για να μην καταρρεύσει το εβρό, πρέπει οι Υποτελείς Παραγωγοί να είναι υπάκουοι. Εάν δεν είναι, θα καταρρεύσει. Για να είναι υπάκουοι θα πρέπει να εκφοβιστούν με τον οποιοδήποτε τρόπο. Εάν δεν μασήσουν και δεν υπακούσουν στις εντολές του ένοπλου ζητιάνου, τότε θα πρέπει να τιμωρηθούν αδίστακτα και ανηλεώς. Τι είναι όμως αυτή η κατάρρευση του εβρού, που τόσο τρομάζει τον Κύριο;

Το εβρό, φίλες και φίλοι, είναι ένας τρόπος συντονισμού της προσπάθειας του Κυρίου να αντιμετωπίσει, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τη φθίνουσα πορεία του καπιταλισμού, το μακρό κύμα κάμψης που εκκίνησε το 1973, εδώ και 40 ολόκληρα χρόνια. Η πρώτη προσπάθεια που έκανε ήταν ο δανεισμός για να τονώσει τη ζήτηση· η προσπάθεια αυτή απότυχε παταγωδώς. Όχι και τόσο! Οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα παραβλέψουν να συνδέσουν αυτή την πρώτη προσπάθεια με τη δεύτερη, η οποία χρειάζεται κι ένα κοινό νόμισμα: για να ανορθωθεί, να αποκατασταθεί η κερδοφορία, η  αρπακτική αποτελεσματικότητα, πρέπει ο Κύριος να πετάξει στα σκουπίδια το πλεονάζον παραγωγικό δυναμικό, να κλείσει τις πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να εξαφανίσει τους αυταπασχολούμενους (κλειστά επαγγέλματα, κλπ) και να αρπάξει ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλούτου που απολαύουν οι Υποτελείς Παραγωγοί. Με το εβρό, εξέθεσε μεγάλα τμήματα των εθνικών αδύναμων κεφαλαίων στον οξύτατο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ανταγωνισμό και τα εξαφάνισε, τα εξαφανίζει. Με τον δανεισμό, αλυσσόδεσε, έζεψε στο ζυγό της δουλείας Κράτη, επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα όλων των κοινωνικών τάξεων. Με τη λιτότητα δίνει τη χαριστική βολή και αποτελειώνει όσους και όσες πρέπει να  να πάψουν να υπάρχουν. Ο δε συνδυασμός και των τριών αποτελεί μια τρομερή ομοβροντία της επίθεσης του Κυρίου ημών που μας έχει σαστίσει και σαλτάρει.

Η ολοκλήρωση ή μη της ανηλεούς και αδίστακτης επίθεσης είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για τον Κύριο. Εάν στεφθεί με επιτυχία η επίθεση, τότε ο Κύριος θα έχει καταγάγει μια περιφανή νίκη. Το αντίτιμο της νίκης θα είναι μια πρωτοφανής για τον καπιταλισμό ανεργία που θα ξεπερνάει το 40% το λιγότερο! Κατά τη γνώμη μου, το ποσοστό ανεργίας των νέων στην Ισπανία και την Ελλάδα (60-62%) σήμερα, θα είναι αύριο το γενικό ποσοστό ανεργίας, τουλάχιστον σε αυτές τις δύο κοινωνίες!

Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο η επίθεση του Κυρίου να μην στεφθεί με επιτυχία. Ενδεχόμενο; Όχι, οι πρώτες ενδείξεις ότι πρόκειται για βεβαιότητα  είναι προφανείς. Το μέσον το δανεισμού εν μέρει απέτυχε να δώσει μια ανάσα ζωής στον καπιταλισμό. Ο σκοπός του Κυρίου όμως δεν ήταν μόνο αυτός. Ήταν κι  ένας  άλλος, τον οποίο διατυπώνουν οι εκπρόσωποι των δανειστών της τρόϊκας προς το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό του εγχώριου Κυρίου: εάν δεν έχουν να πληρώσουν, να τους πάρετε τα σπίτια και τα μαγαζιά και τα γραφεία και τα ακίνητα και τις επιχειρήσεις, είναι τόσο απλό, απλούστατο! Αυτός δεν ήταν ο απώτερος σκοπός μας; Που ακούστηκε ιδιοκατοίκηση σε ποσοστο 70 και 80%; Μια μεσαία επιχείρηση κατοχής κατοικιών με 1 εκ. ακίνητα στη Γερμανία καθαρίζει το μήνα 400 εκ. εβρά! Επί δώδεκα = 4, 8 δις! Γκέγκε;

Γκέγκε, καταλάβαμε, verstehen! Μου έλεγε προχτές μια  ανηψιά μου, ο άντρας της στρατιωτικός, όσο δε γίνεται χαμηλόβαθμος: θα του βάλουμε δυναμίτη, θα το ανατινάξουμε και θα τους το δώσουμε μπάζα! Μα την Παναγία, δεν τα βγάζω από το ευφάνταστο κρανίο μου. Αυτό είναι κοινωνικός πόλεμος, μόρτες και μόρτισσες. Τα κόκκινα δάνεια ανέρχονται στο ποσό των 50 δις! Ολοένα και περισσότεροι δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειό τους – πριν δυό χρόνια ήταν 3,5%, σήμερα 35%, ένα στα τρία. Σε λίγους μήνες, μέσα στο 2013, θα ξεπεράσει το 50% και θα φτάσει, σε ένα δυο χρόνια, το 70%! Δεν πληρώνουν Εφορία; Πάρτε τους τα σπίτια, είναι τόσο απλό. Δεν πληρώνουν ΔΕΗ, κόψτε τους το ρεύμα. 1,2 δις οι απλήρωτοι λογαριασμοί στη ΔΕΗ, εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, που θα γίνονται ολοένα και περισσότερα.

Η λιτότητα ως μέσον αρπαγής επιταχύνει τη συρρίκνωση της παραγωγής, μειώνει δραστικά την κατανάλωση και αυξάνει καθημερινά τον αριθμό των ανέργων: χίλιοι εργαζόμενοι τη μέρα χάνουν οριστικά και αμετάκλητα την δουλείά τους. Σε δυο χρόνια, η ανεργία στην Ελλάδα θα αγγίζει το 40%.   Δεν έχεις δουλείά και ρεύμα και σπίτι; Στο δρόμο, να πεθάνεις, μαλάκα από το κρύο και από τη πείνα κι από το μονοξείδιο του άνθρακα.  Αυτός είναι ο Κύριος, φίλες και φίλοι: αδίστακτος και ανηλεής. Ζούμε την Αποκάλυψη του Κυρίου: οι αυταπάτες ότι είναι αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων και προστάτης των φτωχών και των αδυνάτων και σωτήρας εξανεμίζονται. Είναι ένας αδίστακτος και ανηλεής νταβατζής, όπως είναι και ο Θεός, την ισχύη και τον τσαμπουκά του οποίου πολύ θα ήθελε να είχε – αλλά δεν μπορεί! Αυτό είναι το δράμα του, το αδιέξοδό Του.

Από τον δανεισμό και τη λιτότητα φτάνουμε απαρέγκλιτα στο εβρό. Οι υποτελείς, καπιταλιστές και Παραγωγοί, ας μην το ξεχνάμε,  αρχίζουν να αντιλαμβάνονται, ενστικτωδώς καταρχάς, ότι το εβρό είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο στα χέρια του Κυρίου κι αυτό το εργαλείο πρέπει  να καταστραφεί.  Η μεσαία τάξη, με τους κοινωνικούς συμμάχους της (μικροαστοί και αυταπασχολούμενοι) πρωταγωνιστεί σε αυτή την επιχείρηση και προσπαθεί να τραβήξει προς το μέρος της και τους Υποτελείς Παραγωγούς. Σε πολιτικό εθνικό επίπεδο, η προσπάθεια αυτή εμφανίζεται ποικιλοτρόπως και αμφισήμως: στη Γαλλία την πρωτοβουλία έχει η ακροδεξιά· στην Ιταλία, ο Γκρίλο· στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ και, εναργέστερα, το κόμμα του Αλαβάνου αύριο, μεθαύριο.

Το δράμα της μεσαίας τάξης, του αδύναμου κεφαλαίου είναι το εξής: εάν καταφέρει και διαλύσει το εβρό, τότε για να επιβιώσει στον οξύτατο καπιταλιστικό ανταγωνισμό θα πρέπει να επιβάλει στην πιο στυγνή εκμετάλλευση και καταπίεση στους υποτελείς Παραγωγούς. Η καταβαράθρωση του μεροκάματου και του μισθού της πάει γάντι – μόνο που πάει να φορέσει το δεξί στο αριστερό χέρι. Ας δούμε, μια που τα να φέραμε, την επιχειρηματολογία του Αλαβάνου και των συν αυτώ:  μετά τις υφέσεις παρατηρείται πάντα εκρηκτική ανάπτυξη· θα βγούμε από το εβρό, θα τυπώσουμε δικό μας νόμισμα, θα ανασυγκροτήσουμε την εθνική οικονομία, θα παράγουμε τα δικά μας προϊόντα και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας – το πρόβλημα της ανεργίας θα επιλυθεί! Τον πούτσο κλαίγανε που το μουνί παντρεύανε! Αμετανόητη η ιστορική Αριστερά, δεν μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά!

Ο Κύριος, φίλες και φίλοι, γνωρίζει πολύ καλά το δράμα και το αδιέξοδο της μεσαίας τάξης και των συν αυτή: είναι καταδικασμένη να εξαφανιστεί, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της. Σε πολιτικό επίπεδο, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μια ανεργία στο 40-60%, όση ανάπτυξη κι αν υπάρξει. Το πολύ πολύ να μειωθεί στο 35-55%! Είναι όμως ικανή να διαλύσει το εβρό η μεσαία τάξη; Μόνη της, όχι! Μόνο εάν σύρει στο άρμα της τους υποτελείς Παραγωγούς  και τους υποσχεθεί τη Γη της Επαγγελίας. Ο Κύριος λοιπόν έχει να αντιμετωπίσει σε πολιτικό επίπεδο την κοινωνική συμμαχία μεσίας τάξης και Υποτελών Παραγωγών. Τι θα κάνει;

Συζητούνται δύο λύσεις. Η λύση της τακτικής υποχώρησης για να επιστρέψει δριμύτερος και να πετσοκόψει τους αντιπάλους του που θεωρεί ότι θα αποτύχουν – και είναι βέβαιο ότι θα αποτύχουν· η λύση όμως αυτή έχει ένα πολύ σοβαρό και επικίνδυνο μειονέκτημα, θα δούμε ποιο είναι· και η λύση της σθεναρής αντίστασης, η οποία θα κλιμακωθεί στο χρόνο με κατάληξη που την σκέφτομαι κι ανατριχιάζω.

Το μειονέκτημα της πρώτης λύσης είναι μήπως ανοίξει ο ασκός του Αιόλου (ένας είναι ο ασκός του Αιόλου. . .) και φυσήξουν οι δυνατοί άνεμοι του κοινωνικού πολέμου, της κοινωνικής επανάστασης. Φοβάται και ανησυχεί μήπως οι Υποτελείς Παραγωγοί υπερκεράσουν τη μεσαία τάξη και εμφανιστούν αυτόνομα στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Αυτό το ενδεχόμενο εγώ όχι μόνο δεν το αποκλείω αλλά θεωρώ πως είναι βέβαιο ότι οι Υποτελείς θα υπερκεράσουν την πληττόμενη από την επίθεση του Κυρίου μεσαία τάξη, κλπ. Εάν θέλουν να ζήσουν, βέβαια. Εάν δεν θέλουν να ζήσουν, ποιός, ποιά θα μπορέσει να τους μεταπείσει; Εγώ ούτε μπορώ ούτε θέλω.

Με δεδομένο αυτό το μειονέκτημα, θεωρώ ότι ο Κύριος θα προκρίνει τη λύση της σθεναρής και αδίστακτης αντίστασης.  (Να υπενθυμίσω ότι ο Κύριος αντιστέκεται, κάνει αντίσταση – ο Κύριος δεν μπορεί να στασιάσει, εμείς στασιάζουμε!). Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο περιόδους αυτής της τακτικής: τη φάση της απειλής και τη φάση της καταστολής. 

Η απειλή και ο εκφοβισμός είναι ένα μέσο κάμψης της βούλησης του Υποτελούς πολύ αποτελεσματικό. Πολύ πρόσφατα, ζήσαμε μια εκδήλωσή της στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου και στην υπερψήφιση των Μνημονίων: εάν δεν δεχτείτε να χάσετε λίγα ή πολλά, θα τα χάσετε όλα. Και οι Υποτελείς τον πίστεψαν τον Κύριο και τώρα αντιλαμβάνονται ότι ο Κύριος δεν το εννοούσε: αυτό που εννοούσε ήταν: θα τα χάσετε όλα – μέχρι και τη ζωή σας προκειμένου να διαωνιστεί ο καπιταλισμός και  η Κυριαρχία μου.

Το εκφοβιστικό και απειλητικό αυτό δίλημμα θα επανεμφανιστεί με άλλη μορφή και αναβαθμισμένο. Ο Κύριος θα καταφύγει σε αυτό που οι Υποτελείς απεύχονται μετα βδελυγμίας: τον πόλεμο. Εάν δεν δεχτείτε το σχέδιό μου, θα γίνει πόλεμος. Όπως έγινε στον Α” και Β” Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τον οποίο καταστράφηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινωνικού πλούτου και δεκάδες εκατομμύρια Υποτελών εξοντώθηκαν. Εάν δεν καθήσετε στα αβγά σας, το ίδιο θα γίνει, δηλαδή, το ίδιο θα κάνουμε και πάλι.

Ή εβρό ή πόλεμος: διαλέξτε!

Υπάρχουν κάποια, πολλά, αδιευκρίνιστα ζητήματα: Μήπως ο Κύριος μπλοφάρει; Ποιος θα πολεμήσει εναντίον τίνος; Είναι πρόθυμοι οι Υποτελείς της Ευρώπης να αλληλοσφαχτούν; Θεωρώ ότι ο Κύριος μπλοφάρει και ότι οι Υποτελείς της Ευρώπης δεν θα τσιμπήσουν. Σε αυτή την περίπτωση, ο Κύριος θα αναβαθμίσει την αντίστασή του και θα περάσει στη φάση της καταστολής.

Ό,τι και να γίνει, η όξυνση και η κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου είναι αναπόφευκτη. Το εάν θα νικήσουμε ή όχι είναι μεν ένα άλλο ζήτημα, δεν παύει όμως να είναι το κρισιμότερο.

ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

67% των Κυπρίων υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη

67% των Κυπρίων υπέρ της εξόδου από την Ευρωζώνη

atithasos.blogspot.com: Αξίζει στήριξης μια αντι-ευρωπαϊκή Ευρώπη;

atithasos.blogspot.com: Αξίζει στήριξης μια αντι-ευρωπαϊκή Ευρώπη;: του Ανδρέα Ανδριανόπουλου H Ευρωπαική Ενωση και η Ευρωζώνη έχουν πλέον πλησιάσει πολύ κοντά στην οριστική τους κατάρρευση. Η τελευταία απ...

FIMOTRO: ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ

FIMOTRO: ΒΟΛΦΓΚΑΝΓΚ: Editorial του Μάκη Γεωργίου (από το : crimenet.gr ) Το κοντινό πλάνο στο παγωμένο του βλέμμα με τρόμαξε. Μα και κάτι άλλο. Πιο πολύ......

Kώστας Λαπαβίτσας: “Η επιλογή που δόθηκε στην κυπριακή κυβέρνηση είναι απαράδεκτη και καταστροφική”

Η κρίση της Κύπρου είναι, όπως ήταν και η κρίση της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας, κυρίως τραπεζική κρίση. Η ‘λύση’ που προωθείται από την τρόικα στην Κύπρο όμως, είναι σαφώς χειρότερη από τις άλλες δύο. Απειλεί να καταστρέψει την κυπριακή οικονομία και να αναζωπυρώσει την κρίση του ευρώ.   

Το πρόβλημα και στις τρεις αυτές χώρες προήλθε από το χρεοκοπημένο τραπεζικό σύστημα, καθώς ο δημόσιος τομέας έχει σχετικά χαμηλό χρέος και δεν ευθύνεται για την κρίση. Η οικονομική καταστροφή προήλθε από τις τράπεζες, αλλά το βάρος καλείται να το σηκώσει το δημόσιο και η κοινωνία συνολικά. 

Ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου έχει περιουσιακά στοιχεία περίπου οκταπλάσια του ΑΕΠ, όπως και ο ιρλανδικός, ενώ ο ισλανδικός ήταν ακόμη μεγαλύτερος όταν χτύπησε η κρίση. Στην Ισλανδία οι τράπεζες δανείζονταν διεθνώς για να παίξουν στις αγορές παραγώγων, ενώ στην Ιρλανδία για να κερδοσκοπήσουν στα ακίνητα. Στην Κύπρο προσέλκυαν καταθέσεις διεθνώς και έκαναν μεγάλες τοποθετήσεις σε ελληνικά κρατικά ομόλογα, ενώ δάνεισαν και σε ελληνικές επιχειρήσεις. Οι ισλανδικές τράπεζες χρεοκόπησαν μετά την κατάρρευση την Λίμαν Μπράδερς το 2008, οι ιρλανδικές όταν έσκασε η τεράστια φούσκα ακινήτων το 2008-9 και οι κυπριακές με την ελληνική κρίση, κυρίως μετά το τραγικό PSI και τα κουρέματα του 2012. 

Η τραπεζική κρίση

Τι σημαίνει όμως τραπεζική κρίση; Που μοιάζουν, αλλά και που διαφέρουν οι τρεις αυτές χώρες? 

Οι τράπεζες είναι εταιρείες με μικρό ποσοστό δικών τους κεφαλαίων. Κινούνται κυρίως με τα χρήματα άλλων, τα οποία συλλέγουν είτε εκδίδοντας ομόλογα, είτε δεχόμενες καταθέσεις. Όταν συμβεί τραπεζική κρίση, τα δάνεια των τραπεζών συνήθως δεν μπορούν να αποπληρωθούν. Άρα οι ζημίες πρέπει να καλυφθούν από τα δικά τους κεφάλαια. Αυτά όμως δεν επαρκούν. 

Η ευνοϊκότερη λύση για τις τράπεζες είναι να λάβουν νέα κεφάλαια από το κράτος, μεταβιβάζοντας τις ζημίες στους φορολογούμενους και αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. Αλλά μπορεί επίσης, να μεταβιβαστούν οι ζημίες στους μετόχους και τους ομολογιούχους των τραπεζών, όπως υποτίθεται ότι επιβάλει η οικονομία της αγοράς. Αυτοί που κατέχουν ή δάνεισαν στις τράπεζες, είναι αυτοί που πρέπει να σηκώσουν το βάρος. 

Βασική αρχή είναι να αποφεύγεται η μεταβίβαση των ζημιών στους καταθέτες, γιατί έτσι πλήττεται η λαϊκή αποταμίευση και η κυκλοφορία του χρήματος. Ακόμη χειρότερο είναι ότι υποσκάπτεται η εμπιστοσύνη στις τράπεζες. Αν υπάρξει γενικευμένη ανησυχία, θα εμφανιστεί κίνδυνος μαζικών αναλήψεων και άρα ολικής κατάρρευσης. Για το λόγο αυτό οι κυβερνήσεις συνήθως εγγυούνται τις μικρές καταθέσεις.   

Ο δρόμος της Ισλανδίας και ο δρόμος της Ιρλανδίας

Η εμπειρία της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας είναι καθοριστική, καθώς δείχνει με σαφή τρόπο δύο διαφορετικούς δρόμους για τη λύση και την έξοδο από την κρίση. Η Ισλανδία αρνήθηκε να δώσει νέα κεφάλαια στις τράπεζες και να διογκώσει το δημόσιο χρέος της. Άφησε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν, αλλά προστάτευσε τους εγχώριους καταθέτες μεταβιβάζοντας τη ζημία στους μετόχους, τους ομολογιούχους και τους ξένους καταθέτες. Αντίθετα, η Ιρλανδία χρηματοδότησε αφειδώς τις τράπεζες διογκώνοντας το δημόσιο χρέος της. Προστάτευσε βέβαια τους καταθέτες, αλλά και τους μεγάλους ομολογιούχους, που ήταν στην ουσία ξένες τράπεζες.  

Η Ισλανδία μπόρεσε να κάνει αυτήν την επιλογή γιατί δεν είναι μέλος της ΟΝΕ. Μακριά από την τρόικα, η χώρα έδωσε προτεραιότητα στην εγχώρια οικονομία, έκανε υποτίμηση, επέβαλε έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων και πέρασε σε σημαντική ανάκαμψη το 2012. Αντίθετα, η Ιρλανδία ακολούθησε τον δρόμο της τρόικα, το δημόσιο χρέος της γιγαντώθηκε, είναι στον έκτο χρόνο ύφεσης και οι προοπτικές ανάπτυξης είναι κακές. 

Η απαράδεκτη επιλογή για την Κύπρο

Η Κύπρος πήρε το δρόμο της Ιρλανδίας το 2012. Ανέβασε το δημόσιο δανεισμό της και δέχτηκε τη λιτότητα της τρόικα. Αλλά οι τράπεζες χρειάζονται ακόμη περίπου 17 δις ευρω. Η τρόικα προτείνει τα 10 δις να προέλθουν από νέο κρατικό δανεισμό και ο κύριος όγκος των υπολοίπων από τα χρήματα των καταθετών. Οι καταθέτες θα λάβουν μετοχές ίσης ονομαστικής αξίας, αλλά στην πράξη θα υποστούν ζημία. 

Στο δρόμο αυτόν η Κύπρος θα δεχτεί ακόμη αυστηρότερη λιτότητα και το δημόσιο χρέος της θα ανέβει πάνω από 100% του ΑΕΠ. Η νέα λιτότητα, η απώλεια καταθέσεων και ο περιορισμός της τραπεζικής ρευστότητας θα βαθύνουν την ύφεση, που μπορεί να φτάσει και το 5% το 2013. Το διογκωμένο δημόσιο χρέος σύντομα θα γίνει μη βιώσιμο και μάλλον θα χρειαστεί νέα ΄διάσωση’  και κούρεμα. Έπονται μιεώσεις μισθών και συντάξεων, ενώ θα ανέβει κι αλλο η ανεργία. 

Η σοβαρότερη παρενέργεια όμως, είναι η μεταβίβαση του κόστους στις καταθέσεις. Η τρόικα πήρε αυτήν την απόφαση γιατί δεν ήθελε να διασώσει τους ρώσους μεγαλοκαταθέτες των κυπριακών τραπεζών. Πρόκειται για απίστευτο μέτρο που αντιβαίνει τις βασικές αρχές λειτουργίας των τραπεζών. Η επιλογή που δόθηκε στην κυπριακή κυβέρνηση είναι απαράδεκτη και καταστροφική. 

Αν το κόστος μεταβιβαστεί εξ ολοκλήρου στους μεγαλοκαταθέτες, η αναπτυξιακή στρατηγική της Κύπρου να γίνει διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο εκμηδενίζεται, καθώς οι κυπριακές τράπεζες θα γίνουν διεθνώς αναξιόπιστες. Θα υπάρξει απόσυρση καταθέσεων και του εξωτερικού, απώλεια ρευστότητας, τραπεζική συρρίκνωση και βάθεμα της ύφεσης.

Αν μέρος του κόστους επιβληθεί στους μικροκαταθέτες, όπως αρχικά σχεδιάστηκε, τα αποτελέσματα θα είναι ακόμη χειρότερα. Η παραβίαση της κρατικής εγγύησης θα καταστρέψει την εμπιστοσύνη των καταθετών προς τις τράπεζες, που είναι τελικά και η μόνη πραγματική εγγύηση. Ο κίνδυνος να επαναληφθεί και σε άλλες χώρες της ΟΝΕ είναι εμφανής.

Η αντίδραση των μικροκαταθετών της Κύπρου ίσως οδηγήσει σε αλλαγή αυτής απίστευτης απόφασης. Ακόμη κι έτσι όμως, θα υπάρξουν ουρές καταθετών όταν ξανανοίξουν οι κυπριακές τράπεζες. Παρόμοιος κίνδυνος υπάρχει και στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες της περιφέρειας που έχουν χρέη και αδύναμες τράπεζες. Ποιός μπορεί πλέον να είναι βέβαιος για τις αποταμιεύσεις του; Η εμπιστοσύνη χτίζεται σιγά-σιγά, αλλά καταστρέφεται με μιας. Το πλήγμα για το τραπεζικό σύστημα είναι μεγάλο και θα αναζωπυρώσει την κρίση του ευρώ.

Η σκληρή απόφαση της ΕΕ πάρθηκε γιατί κυπριακή οικονομία είναι μόλις 0.2% της Ευρωζώνης, ενώ η Κύπρος έχει μηδαμινή πολιτική στήριξη. Ο κυνισμός της τρόικα δείχνει ξεκάθαρα πια και για τους πλέον δύσπιστους ότι όχι μόνο δεν υπάρχει πραγματική αλληλεγγύη στην ΟΝΕ, αλλά ούτε καν οι ίδιοι κανόνες για όλους. Το αποτέλεσμα σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι να επιταχυνθεί η αποσύνθεση του ευρώ. Για την Κύπρο όμως τίθεται ευθέως και θέμα εθνικής υπόστασης, ιδίως λόγω της ιστορικής αδυναμίας της Ελλάδας την περίοδο αυτή. 

Η Κύπρος θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά την επιλογή της Ισλανδίας. Αν δεν θέλει να βουλιάξει οικονομικά, κοινωνικά και ίσως εθνικά, θα πρέπει να προστατεύσει τους μικρούς καταθέτες και την οικονομία της, αφήνοντας τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Θα πρέπει κατόπιν να περάσει σε άλλη διαδικασία ανάπτυξης, συρρικνώνοντας τον αποτυχημένο και γιγαντιαίο τραπεζικό τομέα και τονώντας το παραγωγικό της δυναμικό. 

Για να το κάνει αυτό θα πρέπει έρθει σε σύγκρουση με την τρόικα, χωρίς να φοβάται την έξοδο από την ΟΝΕ. Θα πρέπει επίσης να αναζητήσει επειγόντως νέες γεωπολιτικές συμμαχίες που θα της σταθούν πραγματικά. Και κυρίως θα χρειαστεί συσπείρωση των λαϊκών στρωμάτων που απειλούνται άμεσα. Είναι ώρα μεγάλων αποφάσεων για τους Κυπρίους. 

ΠΗΓΗ: costaslapavitsas.blogspot.gr

Γιατί έγινε η δήμευση των καταθέσεων στην Κύπρο;

Αυτό που έγινε στην Κύπρο με κατευθείαν «κούρεμα» των καταθέσεων δεν είναι ολίσθημα, ούτε λάθος, ούτε κάποιο αναγκαίο κακό. Πρόκειται για έγκλημα εκ προμελέτης που αποφασίστηκε από το Eurogroup στις 15/3 και εκτελέστηκε από τον νέο Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη, γνωστό οικονομικό δολοφόνο και διαπλεκόμενο με πολύ σκοτεινά συμφέροντα. 

Το βασικό πρόβλημα δεν βρίσκεται απλά στο «κούρεμα» των καταθέσεων, αλλά στο ανεπανόρθωτο πλήγμα που δέχτηκε το τραπεζικό σύστημα του νησιού. Είτε περάσει το «κούρεμα», είτε όχι. Είτε γίνει στα 9,90 % για πάνω από 100 χιλιάδες ή όχι, είναι παντελώς αδιάφορο. Κανείς δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ’ ένα τραπεζικό σύστημα όπου κάποιος αποφασίζει αυθαίρετα το «κούρεμα» των καταθέσεων. Ένα 
τέτοιο τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να σταθεί. Ακόμη κι αν ανακληθεί το «κούρεμα», ποιος μπορεί να έχει εμπιστοσύνη ότι κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφθεί; Επομένως το σίγουρο είναι ότι οι τράπεζες της Κύπρου, είτε «κουρευτούν» οι καταθέσεις, είτε όχι, θα έχουν να αντιμετωπίσουν – μόλις, όποτε, ή αν ανοίξουν ποτέ – ένα γενικευμένο πανικό καταθετών που θα επιδιώκουν την ανάληψη των χρημάτων τους από τις τράπεζες. Και έχουν απόλυτο δίκιο.

Τι τράβηξε την προσοχή στην Κύπρο των αρπακτικών της Ευρωζώνης; Μα το ύψος των καταθέσεων που βρίσκονται στις τράπεζές της. Οι καταθέσεις στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα ανέρχονται στο 382% του ΑΕΠ της Κύπρου. Ίσως ο υψηλότερος δείκτης καταθέσεων στην ευρωζώνη. Το αντίστοιχο ποσοστό για την Ιρλανδία είναι 152%, ο μέσος όρος της ευρωζώνης κυμαίνεται περίπου στο ΑΕΠ της, ενώ στην Ελλάδα οι καταθέσεις και ρέπος στις εγχώριες τράπεζες ανέρχονταν στα 221 δις ευρώ (Ιανουάριος ’13) δηλαδή στο 115% περίπου του ΑΕΠ της χώρας. Με άλλα λόγια οι κυπριακές τράπεζες έχουν πολλές καταθέσεις.

Περίπου το 62,5% των καταθέσεων στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα είναι από κατοίκους της Κύπρου. Πιο συγκεκριμένα ο ιδιωτικός τομέας της Κύπρου διαθέτει (13/2/’13) καταθέσεις στις εγχώριες τράπεζες ύψους 42,3 δις ευρώ, ή 237% του ΑΕΠ της Κύπρου. Από αυτά τα 26,3 δις ευρώ, ή 147% του ΑΕΠ της Κύπρου ανήκουν στα εγχώρια νοικοκυριά, ενώ τα 9,3 δις ευρώ, ή 52% του ΑΕΠ ανήκουν σε επιχειρήσεις. Για να πάρουμε μια ιδέα τι σημαίνουν όλα αυτά, ας αναλογιστούμε ότι στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2013, οι κάτοικοι εσωτερικού διέθεταν καταθέσεις 176,6 δις ευρώ, ή 91% του ΑΕΠ της χώρας. Από αυτά τα 161 δις ευρώ, ή 83% του ΑΕΠ αφορούν σε καταθέσεις των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων. Ενώ τα νοικοκυριά διαθέτουν σε καταθέσεις 135,8 δις ευρώ ή 70% του ΑΕΠ της χώρας.

Ένα δεύτερο πολύ σημαντικό στοιχείο της καταθετικής βάσης των τραπεζών της Κύπρου είναι το ιδιαίτερο μεγάλο μέγεθος καταθέσεων και ρέπος από το εξωτερικό και κυρίως από χώρες εκτός ευρωζώνης. Το σύνολο των ιδιωτικών καταθέσεων στην Κύπρο που προέρχονται εκτός ευρωζώνης ανέρχονται σε 20,8 δις ευρώ, ή 116% του ΑΕΠ του νησιού. Από αυτά τα νοικοκυριά από χώρες εκτός ευρωζώνης διαθέτουν 4,9 δις ευρώ ή 27%, οι επιχειρήσεις από χώρες εκτός ευρωζώνης διαθέτουν 11,4 δις ευρώ καταθέσεις ή 64% του ΑΕΠ, ενώ πιστωτικά ιδρύματα εκτός ευρωζώνης διαθέτουν 4,5 δις ευρώ ή 25% του ΑΕΠ της Κύπρου. Στην Ελλάδα, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, οι καταθέσεις και ρέπος μη κατοίκων της ζώνης του ευρώ ανέρχονται στα 43 δις ευρώ, ή στο 22% του ΑΕΠ της χώρας.

Ο πληθυσμός της Κύπρου είναι περίπου 875.000, ώστε οι καταθέσεις από τον τομέα των νοικοκυριών συνεπάγονται κατά κεφαλήν ποσό 30.000 ευρώ περίπου. Σε αντίθεση με τα 4,6 εκατομμύρια του πληθυσμού της Ιρλανδίας που συνεπάγεται κατά κεφαλήν καταθέσεις των νοικοκυριών της τάξης των 20.000 ευρώ. Και της Ελλάδας της οποία οι κατά κεφαλή καταθέσεις των νοικοκυριών ανέρχονται στα 12.500 ευρώ. Η Ελλάδα έχει κατά κεφαλή ΑΕΠ 17.900 ευρώ περίπου, η Ιρλανδία έχει 35.000 ευρώ, ενώ η Κύπρος 20.000 ευρώ.

Οι κατά κεφαλήν καταθέσεις των νοικοκυριών στην Κύπρο είναι 150% υψηλότερες του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της. Οι επίσημες στατιστικές δείχνουν ότι οι Κύπριοι έχουν πολλά χρήματα στην τράπεζα. Ενώ το εγχώριο τραπεζικό σύστημα της Κύπρου αποτελεί πόλο προσέλκυσης πολύ σημαντικών καταθέσεων από το εξωτερικό και κυρίως από χώρες εκτός ευρωζώνης. Ολόκληρη τη οικονομία της Κύπρου στηρίζεται κατά πρώτο και κύριο λόγο στην μετατροπή των τραπεζών της σε διαμετακομιστικό κέντρο κεφαλαίων, ειδικά με την μορφή δανείων και καταθέσεων. Για παράδειγμα το 2011, με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, οι εγχώριες τράπεζες της Κύπρου εξήγαγαν 43,5 δις ευρώ σε Δάνεια/Νόμισμα και καταθέσεις και εισήγαγαν 62,6 δις ευρώ. Την ίδια χρονιά το ΑΕΠ της Κύπρου ανήλθε σχεδόν σε 18 δις ευρώ τρέχουσες τιμές. Το χρήμα που διακίνησαν οι εγχώριες τράπεζες της Κύπρου προς το εξωτερικό ήταν σχεδόν 2,5 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ και από το εξωτερικό σχεδόν 3,5 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ του νησιού.

Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να είχαν περάσει απαρατήρητα από τα αρπαχτικά της ευρωζώνης και κυρίως την Γερμανία. Το θέμα ήταν πώς θα έβαζαν στο χέρι την Κύπρο με δεδομένο ότι χάρις στη συμμετοχή στην ευρωζώνη το συνολικό εξωτερικό χρέος του νησιού ανήλθε από 200% του ΑΕΠ το 2004 στα 447,4% του ΑΕΠ το 2008, στα 465,6% του ΑΕΠ το 2011. Η ιδιαίτερα μεγάλη καταθετική βάση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, αλλά και το εμπόριο χρήματος με το εξωτερικό και κυρίως με χώρες εκτός ευρωζώνης, έδινε στο νησί την δυνατότητα να αντιμετωπίσει με σχετική ευκολία τις όποιες ζημιές λόγω της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη.

Η επίθεση που δέχθηκε η Κύπρος από τα αρπαχτικά της ευρωζώνης άρχισε να προετοιμάζεται από το 2011, έστω κι αν έλλειπαν στα στοιχεία εκείνα που έκαναν περισσότερο ανησυχητική την οικονομική πορεία της Κύπρου από εκείνη των άλλων χωρών της ευρωζώνης ακόμη και της Γερμανίας. Παρ’ όλα αυτά η ευρωζώνη ξεκίνησε ολόκληρη εκστρατεία για την θυματοποίηση της Κύπρου. Σ’ αυτήν την εκστρατεία συμμετείχε και ο προηγούμενος πρόεδρος της Κύπρου Χριστόφιας, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για την επίθεση αυτή εναντίον του νησιού. Το παραμύθι είναι γνωστό: οι τράπεζες εμφάνισαν λογιστικές ζημιές και επομένως το κράτος έπρεπε να τις διασώσει. Βέβαια οι λογιστικές ζημιές των τραπεζών ήταν εν πολλοίς εικονικές λόγω της αλλαγής των τοποθετήσεών τους σε ελληνικά και άλλα ομόλογα, αλλά λόγω της συγκριτικά τεράστιας καταθετικής βάσης που υποτίθεται ότι διαθέτουν, οι ζημιές δεν συνιστούσαν κίνδυνο γι’ αυτές. Οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης ήξεραν πολύ καλά τι είχαν κάνει την καταθετική τους βάση οι τράπεζες και πώς την έχουν εξανεμίσει, γι’ αυτό και τις έπεισαν να δεχθούν το «δώρο» της διάσωσης. Κι έτσι όλοι μαζί άρχισαν να ψάλουν το Αλληλούια του γνωστού μονόδρομου της τρόικας. Με πριμαντόνα τον Χριστόφια προσπάθησαν να εξαπατήσουν τους Κύπριους ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Και κλάμα η κυρία του προεδρικού μεγάρου!

Κι όλα αυτά βέβαια με την γνωστή δικαιολογία. Οι τράπεζες έπρεπε να διασωθούν και μάλιστα ατόφιες, χωρίς να ψάξει κανένας τα ενεργητικά τους για το που πήγε και πάει τόσο χρήμα, μόνο και μόνο για να εγγυηθούν άπαντες τις καταθέσεις του κοσμάκη. Με την άνοδο του Νίκου Αναστασιάδη και με δεδομένη την γενική αποχαύνωση που ακολουθεί κάθε εκλογική αναμέτρηση όπου ο λαός έχει να επιλέξει ανάμεσα στην Σκύλα και την Χάρυβδη, ξεκίνησε η επίθεση.

Το συγκεκριμένο μέτρο δείχνει τα εξής:

Πρώτο: Σε τι άθλια κατάσταση βρίσκεται η ίδια η ευρωζώνη και κυρίως οι μεγάλες οικονομίες της με πρώτη την Γερμανία. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούν να περιμένουν, ούτε να παίξουν το παιχνίδι της κλιμάκωσης των μνημονίων, όπως έκαναν με την Ελλάδα, όπως επίσης με την Ιρλανδία και Πορτογαλία. Η διάλυση της οικονομίας της Κύπρου με αυτόν τον άμεσο τρόπο υποδηλώνει ότι η ύφεση που αγκαλιάζει ακόμη και την Γερμανία δεν αφήνει πολλά περιθώρια κινήσεων στα αρπαχτικά της ευρωζώνης.

Δεύτερο: Πώς σκέφτονται να λειτουργήσουν τον αποκαλούμενο «ενιαίο τραπεζικό χώρο» της ευρωζώνης, όπως τον έχουν αποφασίσει. Οι τράπεζες και κυρίως οι καταθέσεις των πολιτών της ευρωζώνης θα μετατραπούν σε εύκολη λεία των αρπαχτικών της. Άλλωστε εγγύηση καταθέσεων στην ευρωζώνη δεν υπάρχει. Μέχρι σήμερα μόνο τα κράτη μπορούσαν να παράσχουν τέτοια εγγύηση, αλλά μόνο εικονικά μιας και σε περίπτωση γενικής κατάρρευσης των τραπεζών δεν μπορούν να αντλήσουν τα χρήματα που χρειάζονται για να αποκαταστήσουν τις χαμένες καταθέσεις.

Τρίτο: Η Κύπρος δεν πρόκειται να συνέλθει ξανά μετά από αυτό το χτύπημα. Ότι κι αν αποφασιστεί για το «κούρεμα» οι εγχώριες τράπεζες θα αδειάσουν από καταθέσεις και κεφάλαια, ενώ κανείς δεν πρόκειται ποτέ να τις ξαναεμπιστευτεί. Κι αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα για να εξαρτηθεί πλήρως η Κύπρος και η οικονομία της από τον μηχανισμό στήριξης που θα της επιβάλει το Eurogroup, ενώ θα αναγκαστεί να ξεπουλήσει τα πάντα μετατρέποντας του Κυπρίους σε ραγιάδες, σε δουλοπάροικους των αγορών με την προσδοκία ενός ξεροκόμματου.

Η Κύπρος κι ο λαός της έχει δυο μόνο επιλογές: Ή να επιζήσει σαν αποικία υπό καθεστώς πλήρους εξάρτησης από τις χρηματοδοτήσεις από το ευρωσύστημα που θα δώσει σε Γερμανούς και άλλους την δυνατότητα να την λεηλατήσουν όσο κανένας άλλος κατακτητής στην πολύχρονη ιστορία του νησιού. Ή να φύγει αμέσως εδώ και τώρα από το ευρώ, να εισάγει ξανά την κυπριακή λίρα, να θέσει υπό καθεστώς δημόσιας εκκαθάρισης τις τράπεζες – για να ξεκαθαριστεί το που πήγε όλο αυτό το χρήμα – έτσι ώστε να ανοικοδομήσει το τραπεζικό σύστημά της υπό κρατική ιδιοκτησία και να ανοικοδομήσει την οικονομία της επενδύοντας στην ζωντανή εργασία και στην κυριαρχία του νησιού. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Τα επόμενα εικοσιτετράωρα θα δούμε αν οι μηχανισμοί της ευρωζώνης θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την επιδρομή στις τράπεζες από καταθέτες σ’ ολόκληρο το ευρωσύστημα. Αν τα καταφέρουν θα έχουν την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν την ραγδαία πτώση του ευρώ, αλλά και των αγορών κεφαλαίου. Διαφορετικά θα δούμε έναν γενικευμένο πανικό με εξαργυρώσεις σε όλες τις αγορές κεφαλαίου που θα συμπαρασύρει τα πάντα και θα προκαλέσει ένα μεγάλο κραχ στην ίδια την καρδιά της ευρωζώνης.

Όπως και να έχουν οι εξελίξεις, εμείς δεν μπορούμε να περιμένουμε. Αν έκαναν κάτι τέτοιο σε μια εύρωστη γενικά οικονομία σαν της Κύπρου, σκεφτείτε τι σχεδιάζουν για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Πρέπει εδώ και τώρα να αποσύρουν όσοι διαθέτουν ακόμη καταθέσεις, ακόμη και το τελευταίο τους ευρώ από τις τράπεζες πριν να είναι πολύ αργά γι’ αυτούς. Ταυτόχρονα θα πρέπει να γενικευτεί η παύση πληρωμών όλων μας προς το κράτος, έτσι ώστε να καταρρεύσει η κυβέρνηση. Αν το κάνουμε με συνέπεια και συνέχεια για το επόμενο δίμηνο, τότε αποκτούμε την πρωτοβουλία ως λαός και επιβάλουμε τετελεσμένα. Αντί να μας τα επιβάλουν αυτοί, ας τους τα επιβάλουμε εμείς.                    

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ