Όλα όσα σου λέω είναι ψεύτικα

 Είναι δύσκολες οι εποχές μωρό μου. Δεν είναι για εμάς. Υπεραξία παντού. Υπεραξία στα χρήματα, στα ακίνητα, υπεραξία και στο συναίσθημα. Τέτοιοι άνθρωποι γίναμε. Τέτοια κοινωνία θέλαμε. Μια κοινωνία με πλαστικά χαμόγελα, πλαστικές γυναίκες, πλαστικά λουλούδια. Πλαστικά συναισθήματα. Στην πραγματικότητα δεν είμαστε πλέον άνθρωποι. Ήμασταν κάποτε, αλλά χάσαμε τον δρόμο μας. Και τι απογίναμε; Ένα μάτσο σάρκας που κατασπαράζει άλλες σάρκες για να επιβιώσει. Για να μεγαλώσει το εγώ του. Για να κρύψει τις ενοχές του και να συνεχίσει να σέρνεται. Χαρακτηριστικό όμως του ανθρώπου είναι πρώτα από όλα να αισθάνεται, όχι να γαμάει.

Χάσαμε τον δρόμο μας. Εγκλωβιστήκαμε στην ταπεινή μας φύση. Προσκυνήσαμε σε αγελαία ένστικτα. Και χωρίς να το καταλάβουμε, μια αναλαμπή κτηνώδους απόλαυσης έγινε ο αυτοσκοπός της ύπαρξής μας. Μόνο αυτό μας άξιζε. Γιατί πιστέψαμε ότι σεξουαλική απελευθέρωση είναι να ιδρώνεις συνεχώς δίπλα σε διαφορετικούς ανακυκλώσιμους συντρόφους. Δεν καταλάβαμε ότι το μέσο ζευγάρι έκανε πλέον σεξ με ανοιχτά τα φώτα κι αυτό ήταν η αληθινή σεξουαλική απελευθέρωση. Ονομάσαμε τις γυναίκες πουτάνες και τους άντρες σεξιστές. Δεν μας περνάει καν από το μυαλό ότι ίσως είναι ανάποδα: αρσενικές πουτάνες και γυναίκες που υποτιμούν το φύλο τους.

Χάσαμε τον δρόμο μας. Παρεκτραπήκαμε και πιστέψαμε πως το να καταναλώνεις ανθρώπους είναι περίπου το ίδιο σαν να καταναλώνεις αντικείμενα. Γι’ αυτό εσύ που με ακούς μωρό μου, συνέχισε να αναζητάς την σάρκα. Δες τον άνθρωπο σαν κρέας μήπως και ξεχάσεις ότι έτσι έχεις γίνει ήδη κι εσύ κρέας.

Χάσαμε τον δρόμο μας. Ξοδευτήκαμε σε ανώφελες επιφανειακές σχέσεις. Δεν ήμασταν εμείς. Ήταν ο καλός μας εαυτός. Ήταν το κρέας. Ήταν αυτό που ήθελε ο άλλος να δει. Κι αυτό που θέλαμε εμείς να πιστέψουμε ότι είμαστε. Η επανάστασή μας είναι ότι ξεπεράσαμε την ηθική των γονιών μας. Ότι τώρα κοιμόμασταν με όποιον γουστάραμε. Αρκετά βολική επανάσταση…

Χάσαμε τον εαυτό μας. Προσπαθήσαμε όμως. Τον αναζητήσαμε μάταια σε δεκάδες ερωτικούς συντρόφους. Κι όσο ψάχναμε, τόσο περισσότερο χανόμασταν. Δεν θυμόμαστε ποιοι ήμασταν. Λέμε ότι μας αλλοτρίωσε η εργασία, αλλά μόνοι μας προσπεράσαμε τον εαυτό μας. Σχεδόν τον απαρνηθήκαμε. Κάθε φορά φορούσαμε κι ένα νέο κοστούμι. Τώρα πια ξεχάσαμε ότι γεννηθήκαμε γυμνοί. Μην με ακούς μωρό μου. Εσύ ψάξε για την επόμενη σάρκα. Έτσι κι αλλιώς, δεν σου έμεινε τίποτα άλλο να χάσεις. Και όχι, δεν χάσαμε κανέναν δρόμο. Γιατί δρόμος δεν υπάρχει. Τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας. Μην σε νοιάζει. Εξάλλου ούτε εγώ με γνωρίζω πλέον. Όλα όσα σου λέω μωρό μου είναι ψεύτικα. Όπως κι οι οργασμοί μας.

Θοδωρής Τζίμας

ΑΜΗΧΑΝΙΑ

Στην αρχή το υπερεκτιμήσαμε. Θάψαμε κάθε άλλη στιγμή του αντιδικτατορικού αγώνα, κάθε «ανώνυμη» θυσία, κάθε λυγμό και βογκητό από φάλαγγα στα υπόγεια της ΕΣΑ. Τα πάντα έγιναν «μία μέρα». Την 17^η Νοεμβρίου 1973. Σας να είχε πέσει μια επταετής χούντα σε 24 ώρες.
Έτσι φορτισμένη η μέρα αυτή, απέκτησε διαπραγματευτική αξία. Το «ήμουν στο Πολυτεχνείο» έγινε διαβατήριο για το χώρο του στελεχιακού δυναμικού της επαγγελματικής πολιτικής. Έδωσε μισθούς κι έφτιαξε καριέρες. Τυπώθηκε σε
προεκλογικά φυλλάδια. Έγινε τίτλος βιβλίων. Έγινε εκπομπές. Έγινε τραγούδια.
Στη συνέχεια, μας έπιασε μια μανία αποδόμησης. «Σιγά το Πολυτεχνείο». «Η χούντα θα έπεφτε ούτως ή άλλως». «Οι συνταγματάρχες τελείωσαν τη δουλειά των αμερικανών και τους ήταν άχρηστοι». «Ωραία ήταν στο Πολυτεχνείο». «Όχι και εθνική γιορτή το Πολυτεχνείο». Πάρε μια μαθητική εκδήλωση να ξεμπερδεύουμε με το ηθικό μέρος του ζητήματος.
Αργότερα, το ανέλαβαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί. Το Πολυτεχνείο ακόμη μοίραζε χρήμα. Κυρίως για τους ιδιοκτήτες μπαλκονιών που έβλεπαν στους δρόμους όπου γίνονταν τα επεισόδια. Επεισόδια εθιμικού δικαίου, χουλιγκανικού  τύπου πολλές φορές. Επεισόδια που γέννησαν τους «γνωστούς – αγνώστους». Κερκίδα το Πολυτεχνείο και έσοδα από διαφημίσεις ανάμεσα στις ζωντανές μεταδόσεις.
Τράβηξε πολλά αυτό το έρμο το Πολυτεχνείο. Το ξευτέλισαν, το ξεμάλλιασαν, το ιδιωποιήθηκαν, το μοίρασαν οι κομματικές νεολαίες κάπως σαν το Βερολίνο, το εκμεταλλεύτηκαν, το ξέσκισαν, το μείωσαν….
Και τώρα, να που ξαφνικά βρεθήκαμε να πρέπει να το υπερασπιστούμε μπροστά στους νεοναζί. Να, που πρέπει να το υπερασπιστούμε μπροστά στους χρυσαυγίτες. Στους νοσταλγούς της Χούντας. Και τώρα, πώς θα το κάνουμε εμείς οι ίδιοι που είχαμε από καιρό ξεμπερδέψει μαζί του, χαρίζοντάς το σε Δαμανάκηδες και «γνωστούς – άγνωστους»;
Τώρα, πώς θα το υπερασπιστούμε εμείς που βάλαμε το ερωτηματικό μετά το «Πολυτεχνείο Ζει», μετατρέποντας την όποια βεβαιότητα σε ζητούμενο; Ευτυχώς υπάρχουν οι άνθρωποι που πέρασαν από τα υπόγεια της χουντικής ασφάλειας κι ύστερα μονάχοι τους έγλειψαν τις πληγές τους. Ευτυχώς που υπήρχαν οι χιλιάδες άνθρωποι που αδιαφόρησαν για τη ζωή τους και πέρασαν στο Πολυτεχνείο κυνηγημένοι από πραγματικούς κυνηγούς κεφαλών. Στρατό και Αστυνομία που πληρώνονταν με το κομμάτι. Κι, όμως, πέρασαν και στάθηκαν απέναντί τους.
Κι όταν έπεσε εκείνη η Χούντα, αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι συνέχιζαν τη ζωή τους χωρίς να πουλήσουν τίποτα, χωρίς να εξαργυρώσουν ένα «ήμουν κι εγώ εκεί». Συνέχισαν, έχοντας κάνει το χρέος στον εαυτό τους και στην πίστη τους στην ελευθερία. Ευτυχώς που υπάρχουν αυτοί και σήμερα μπορώ ακόμη να λέω «ευχαριστώ».
 Φοβᾶμαι…
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἑφτὰ χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι
καὶ μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου
βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ
πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα
μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα
τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες
καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν
ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
Μανώλης Αναγνωστάκης,  Νοέμβρης 1983           

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

1 - 2 - 3 ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

1 -2-3  ΠΟΛΛΑ  ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ

Πολιτικό Κοράκι: Σαν βγω απ΄αυτή τη φυλακή.

Πολιτικό Κοράκι: Σαν βγω απ΄αυτή τη φυλακή.

ΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΦΟΥΧΤΕΛ

Είναι γνωστό ότι η Γερμανία έχει βάλει στο στόχαστρό της, μεταξύ άλλων, τους ΟΤΑ και συγκεκριμένα τη διαχείριση των απορριμμάτων. Ο διετής βομβαρδισμός ενημέρωσης σχετικά με τις «σύγχρονες τεχνολογίες καύσης απορριμμάτων» που αναπτύσσουν γερμανικές εταιρείες, δεν έπεισαν. Έτσι, η κ. Μέρκελ αποφάσισε να εγκαταστήσει ως μόνιμο παρατηρητή των ελληνικών ΟΤΑ, τον Χανς Γιοακίμ Φούχτελ.

Ο εν λόγω κύριος δε δυσκολεύτηκε καθόλου να βρει συμμάχους στα δημαρχιακά μέγαρα ανά την Ελλάδα και να δημιουργήσει μία άτυπη αλλά πολύ δραστήρια «ελληνογερμανική συμμαχία» μεταξύ τοπικών αρχόντων και 

επιχειρηματιών που εκπροσωπούν γερμανικές επιχειρήσεις.

Οι συνεχείς συγκεντρώσεις που διοργανώνει ο κ. Φούχτελ με καλεσμένους δημάρχους απ’ όλη την Ελλάδα, αλλά ειδικότερα από τη Βόρεια Ελλάδα, πάντα στέφονται με επιτυχία για τους γερμανούς επιχειρηματίες οι οποίοι ανακαλύπτουν το Ελ Ντοράντο τους. Όπως έχω ξαναγράψει, οι συγκεντρώσεις αυτές γίνονται απουσία οποιουδήποτε εκπροσώπου του ελληνικού Υπουργείου Εσωτερικών, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τα δημοτικά συμβούλια ενημερώνονται από τους δημάρχους με καθυστέρηση και αφού έχουν προηγηθεί συναντήσεις και συμφωνίες.

Το θράσος του κ. Φούχτελ, το οποίο αυξάνεται κατακόρυφα από την ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης, έχει ξεφύγει από κάθε όριο με αποτέλεσμα ο Γερμανός Gruppenführer να παρεμβαίνει σε πολιτικά ζητήματα και αποφάσεις.

Έτσι, λοιπόν, με τα γνωστά επιστημονικά κριτήρια που χρησιμοποιούσε παλιότερα το «Ιατρικό Σώμα» των SS, ο κ. Φούχτελ ανακάλυψε «μελέτες και έρευνες που έδειξαν ότι για εργασίες όσον αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση απαιτούνται 3000 εργαζόμενοι στην Ελλάδα, ενώ στη Γερμανία η δουλειά διεκπεραιώνεται με 1000 άτομα. Θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις, ιδιαίτερα στους εταίρους που χρηματοδοτούν διαδικασίες στην Ελλάδα, γιατί δεν γίνεται πιο αποτελεσματική εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και να φανούν τρόποι πώς θα μειωθεί ο αριθμός τους».

Ο εντεταλμένος της γερμανίδας καγκελαρίου τάχθηκε ξεκάθαρα υπέρ των απολύσεων χωρίς να έχει καμία αρμοδιότητα. Εκτός και αν έχει, αλλά δεν το γνωρίζουμε. Έχει; Και ποια αρμοδιότητα επί θεμάτων κυβερνητικής πολιτικής;

Ο κ. Φούχτελ στην κυριολεξία δεν κρατιέται. Μυρίστηκε χρήμα! Το λέει ξεκάθαρα ο άνθρωπος:«Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ένας θησαυρός που πρέπει να εκμεταλλευτούμε γιατί μέχρι τώρα το καθεστώς των ΟΤΑ και της Ευρώπης ήταν μόνο για θέματα χρηματοδοτήσεων. Τώρα η Τοπική Αυτοδιοίκηση καλείται να παίξει άλλο ρόλο». Είναι θησαυρός οι ΟΤΑ! Είναι μαγαζιά οι ΟΤΑ! Επιχειρήσεις! Κανένας κοινωνικός ρόλος για τους Δήμους. Αυτά είναι αριστερές ιδεοληψίες για τον κ. Φούχτελ και προφανώς για τον κ. Χατζηδάκη.

Όμως για να δούμε τα στοιχεία όπως τα θέλει η πραγματικότητα και όχι τα σάλια του κάθε Φούχτελ για ακόμη μεγαλύτερες λεηλασίες. Η πραγματικότητα, λοιπόν, λέει ότι οι ελληνικοί ΟΤΑ ήταν, το 2011, οι λιγότερο χρεωμένοι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που απέστειλε ο Επίτροπος Οικονομικών Ολι Ρεν στον Έλληνα ευρωβουλευτή Ν. Χουντή, απαντώντας σε σχετική ερώτηση και τα οποία κοινοποιήθηκαν σήμερα κατά το Δ.Σ. της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Αττικής.

Σύμφωνα με τον πίνακα που προώθησε ο κ. Ρεν, τα υψηλότερα ποσοστά χρέους ΟΤΑ επί ΑΕΠ το 2011 παρουσιάζουν η Ιταλία και οι Κάτω Χώρες με ποσοστό 8,6%. Ακολουθούν η Γαλλία με χρέος 8,4% του ΑΕΠ, η Δανία με 7,3%, η Σουηδία με 7%. Στα άλλα κράτη το ποσοστό χρέους των ΟΤΑ είναι μικρότερο. Το μικρότερο χρέος μεταξύ των 27 παρουσιάζουν η Ελλάδα με χρέος της Τ.Α. 0,9% του ΑΕΠ και η Μάλτα με χρέος 0,1% του ΑΕΠ.

Πραγματικά έχει έρθει η ώρα να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας, τους δήμους μας και τη χώρα μας. Όχι από τους μετανάστες, αλλά από τους Φούχτελ, τους Σαμαράδες και τις λοιπές ορντινάντσες της Μέρκελ. Άει στο διάολο πια με τον κάθε καραμαλάκα που μας φορτώθηκε και κάνει μπίζνες στην πλάτη μας. Γεμίσαμε βδέλλες που μας ρουφάνε κι εμείς τις χαϊδεύουμε. Τζάμπα κι άδικα θα ψοφήσουμε, ρε γαμώτο.  

http://manier-manier.blogspot.gr

Ιδιωτικοποίηση του νερού στη Βρετανία

Η κοινή γνώμη, έρμαιο της πλύσης εγκεφάλου που υφίσταται από τα συγκεκριμένα δημοσιογραφικά κέντρα, από τα επιχειρηματικά συμφέροντα που τα κατέχουν και από τη διαπλοκή ανάμεσα σ’ αυτά και τους εκάστοτε κυβερνητικούς αξιωματούχους, έχει φτάσει να  συγκατατίθεται σε μεγάλο βαθμό στο ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, εναρμονίζοντας, εν τη αφελεία της, το συμφέρον τους με το δικό της συμφέρον, στη ρότα του γνωστού ρητού: «Αφεντικά και δούλοι, ένα γινήκαμε ούλοι».

Το μαγικό τρίπτυχο που, εδώ και κάμποσες δεκαετίες εκμαιεύει τη συγκατάθεση είναι η πολυθρύλητη αποτελεσματικότητα του ιδιωτικού τομέα, η αγιοσύνη του σε σχέση με το σάπιο κράτος, οι χαμηλότερες τιμές που προσφέρει, και η αύξηση των θέσεων εργασίας.

Στη συγκεκριμένη φάση που βρισκόμαστε, υπερίπταται και ένα επιπλέον επιχείρημα, αυτό της εξόφλησης του δημοσίου χρέους, ότι δηλαδή,  μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, οι εισπράξεις, οι οποίες σύμφωνα με το μεσοπρόθεσμο, υπολογίζονται στην καλύτερη των περιπτώσεων σε 9.5 δις για την περίοδο 2012-2016, θα ελαφρύνουν σημαντικά ένα χρέος το οποίο, πάλι στην καλύτερη των περιπτώσεων και μέσα από ένα σωρό μεταφυσικές παραδοχές, θα ανέρχεται σε δυο ολοστρόγγυλα ΑΕΠ, και κοντά στα 400 δις. 

Στα πλαίσια του σωτηριολογικού αυτού σεναρίου, μεταφέρθηκαν στο κελί μελλοθανάτων του ΤΑΙΠΕΔ και οι δυο εταιρίες ύδρευσης, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, με τη μόνη επιπλέον δικαιολογία ότι αμφότερες οι επιχειρήσεις είναι κερδοφόρες, η μεν ΕΥΔΑΠ παρουσιάζοντας για το 2011 μετά από φόρους κέρδη ίσα με 12.18 εκ, αυξημένα κατά 53.53% σε σχέση με αυτά του πρώτου εξαμήνου, η δε ΕΥΑΘ παρουσιάζοντας κέρδη 15 εκ ευρώ, αυξημένα ομοίως κατά 69%. 

Αν το κράτος δεν ξεφορτωθεί τα πιο κερδοφόρα κομμάτια του, από τα οποία αντλεί φόρους και μερίσματα, τι θα ξεφορτωθεί; Τα ζημιογόνα του; Μα αυτά δεν θα τα θέλει ούτε ο συνομιλών μετά του πρωθυπουργού μας, θεός, είναι η δικαιολογία. Κάποιος, όμως ορθολογικά σκεπτόμενος, θα αντιτάξει ότι αν ο ιδιωτικός τομέας είναι περισσότερο αποδοτικός από τον δημόσιο, τότε διευρύνοντας τον κύκλο εργασιών του, και παρουσιάζοντας μεγαλύτερα κέρδη, θα δώσει την ευκαιρία στο κράτος να εισπράξει περισσότερους φόρους, οι οποίοι και θα αντισταθμίσουν τα χαμένα μερίσματα. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, τα νέα αφεντικά του νερού να προσελκύσουν περισσότερους πελάτες, όπως τα επιπλέον εκατομμύρια των Ελλήνων πολιτών που δεν έχουν ακόμα πρόσβαση στο αγαθό αυτό, καθώς επίσης και να εμπλουτίσουν τη γκάμα του προσφερόμενου ύδατος με νέες γεύσεις, όπως νερό με γεύση φράουλα, νερό με γεύση πικραμύγδαλο, νερό από το Αζερμπαϊτζάν, νερό από τον Νιαγάρα κλπ, ικανοποιώντας και τα πλέον απαιτητικά λαρύγγια. 

Φυσικά, στη χώρα όπου ευδοκιμεί με επιτυχία η ποικιλία της Χαλιμάς, όλα τα προηγούμενα γίνονται αποδεκτά αναντίρρητα, με λαχτάρα και ενθουσιασμό, σαν απολύτως φυσιολογικά και νομοτελειακά, παρά το πλήθος παραδειγμάτων που αποδεικνύουν ότι στο πάνθεον των εταιριών τα φωτοστέφανα δεν έχουν θέση.

Πριν λίγες μέρες είχαμε κάνει μια περιήγηση στο περιβόλι μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, όπως Amazon, e-Bay, Starbucks, Facebook και Google, όπου παρουσιάσαμε τη δημοσιογραφική έρευνα του Reuters κυρίως, για το μέγεθος του φορολογικού «οφέλους» που έχει το Ηνωμένο Βασίλειο από την εκεί λειτουργία τους. Αναμένουμε μια παρόμοια έκθεση και για το ελληνικό περιβόλι, αν ποτέ… 

Εν τω μεταξύ μια και μιλάμε για το ελληνικό νερό, μέσα στο σαββατοκύριακο έσκασαν μύτη και δυο άρθρα στον Guardian για το αντίστοιχο βρετανικό, με συμπεράσματα από τα είκοσι χρόνια λειτουργίας του υπό ιδιωτική κηδεμονία.

 Αυτή τη στιγμή στο Ηνωμένο Βασίλειο λειτουργούν 4 μεγάλες εταιρίες νερού, με τη μεγαλύτερη εξ αυτών, την Thames Water να υδροδοτεί 14 εκ. Λονδρέζων. Η εν λόγω εταιρία ιδιωτικοποιήθηκε το 1989 με τίμημα μόλις 922 εκ. λιρών, εν μέσω διθυράμβων για τα οφέλη που θα επέφερε στους καταναλωτές η δεδομένη επιχειρηματική κίνηση, όσον αφορά την τιμή του κυβικού, την ασφάλεια και την επέκταση του δικτύου, την ποιότητα του νερού, αλλά και την απεξάρτηση του κράτους από το να δανείζεται και να τη χρηματοδοτεί. Αμ δε! 

Σύμφωνα με τη σύμβαση πώλησης, υποχρέωση της εταιρίας ήταν και να κατασκευάσει κάτω από τον Τάμεση, μεγάλο αγωγό μεταφοράς λυμάτων στη θάλασσα, καθώς το απαρχαιωμένο δίκτυο παρουσίαζε εκτεταμένες διαρροές. Η επένδυση, κόστους 4 δις λιρών ουδέποτε πραγματοποιήθηκε, παρά μόνον άρχισε να αναθερμαίνεται όταν η κυβέρνηση ανέλαβε να εγγυηθεί ολόκληρο το ποσό δανεισμού, πράγμα που σημαίνει ότι αν κάτι δεν πάει καλά και η εταιρία τα τινάξει, τότε το δάνειο θα εξοφληθεί από τους Βρετανούς φορολογούμενους. Ευτυχώς, δηλαδή, που η ιδιωτικοποίηση θα απάλλασσε τους φορολογούμενους από νέα χρέη!

Επιπλέον, η Thames Water ουδέποτε ασχολήθηκε με το να κατασκευάσει ταμιευτήρες για την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών, ούτε ενδιαφέρθηκε να αναμορφώσει το δίκτυο, για να το καταστήσει περισσότερο αποτελεσματικό.

Αυτά που φρόντισε όμως να κάνει κατά προτεραιότητα και με επιτυχία ήταν να εμπλακεί σε υπέρμετρο δανεισμό (από 1.8 δις, σε 8 δις μέσα σε μια δεκαετία), να αυξήσει τα μερίδια των μετόχων, τους μισθούς και τα bonus των διευθυντικών στελεχών, και να εγγράψει τα κέρδη στο Λουξεμβούργο, τον σπουδαιότερο φορολογικό παράδεισο στην Ευρώπη, μετά την Ελβετία. Έτσι το 2012, παρά τα 650 εκ.  κέρδη απέδωσε στο ΗΒ μηδενικό σχεδόν φόρο, ενώ για τα μερίσματα μόνο απέδωσε στους δικαιούχους 279.5 εκ. λίρες. Την τελευταία τετραετία τα μερίσματα ανέρχονταν στα 1.08 δις. Ο δε διευθύνων σύμβουλος για το 2012 εισέπραξε μισθό 425,000 λιρών, bonus 420,000 λιρών, ενώ σαν καπάκι, η εταιρία είχε και μια μικρή επιστροφή φόρου, ύψους μόλις 76 εκ. λιρών!

Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρίσκεται και η Αnglian Water, η οποία επίσης δεν πλήρωσε φόρο για το 2012. Η εταιρία αυτή, η οποία δάνεισε τη θυγατρική της στα Cayman (πού αλλού;) 1.609 δις, μοίρασε το 2012 478 εκ. λίρες σε μερίσματα. 

Η Yorkshire Water με κέρδη 303 εκ. λίρες για το 2012, πλήρωσε φόρο 2.9 εκ. μόνο για πέρσι, και τούτο γιατί εμφανίζει τα βιβλία της να ξεχειλίζουν από χρέος, το οποίο, σύμφωνα με το νόμο, εκπίπτει φορολογικά. Με το να εμφανίζεται λοιπόν, η εταιρία, να  έχει συνάψει δάνειο με κάποια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα των Cayman, κατορθώνει χρόνο με το χρόνο να μειώνει το φόρο από 70 εκ. το 2009, στα 19 εκ. τον αμέσως επόμενο. Το δάνειο, βέβαια αποδεικνύεται μαϊμού, καθότι στην πραγματικότητα δανείζεται από δικές της θυγατρικές. 

Εν πάση περιπτώσει, κοινή είναι η διαπίστωση ότι οι εταιρίες αυτές δεν πρόκειται να μακροημερεύσουν και στο οσονούπω θα χρειαστούν, τι άλλο;(!),  bail-out!

Μήπως, επειδή κρατούσαν όλο αυτό το διάστημα τα τέλη χαμηλά; Ουδόλως! Μονοπώλια γαρ! Οι τιμές αυξάνονταν ετησίως και σταθερά, καθώς είναι συνδεδεμένες στο δείκτη τιμών λιανικής, ο οποίος ομοίως και αυξανόταν.  

Αν κάποιοι καλοπροαίρετοι, αλλά δυστυχώς αφελείς, διατηρούν ακόμα στο μυαλό τους την εικόνα του προτεστάντη επιχειρηματία, του προ-περασμένου αιώνα που με τη δουλειά, το μεράκι, και τις σωστές αποφάσεις έτρεφε και γιγάντωνε την επιχείρησή του, ας αλλάξουν πλευρό… 

1. Thames Water – a private equity plaything that takes us for fools, Will Hutton, The Observer, Sunday 11 November 2012

2. Water companies pay little or no tax on huge profits, Daniel Boffey, Ian Griffiths and Toby Helm, The Observer, Saturday 10 November 2012

3. Taxing time for multinationals
Amazon, Google and Starbucks face wrath of public accounts select committee amid corporate tax evasion fears, Nils Pratley, guardian.co.uk, Monday 12 November 2012

ΠΗΓΗ: http://e-cynical.blogspot.gr/

Ο καθρέφτης και ο κλόουν

Το παραδέχομαι. Δεν μπορώ να συνηθίσω την καθημερινή βία που ασκείται συνεχώς πάνω μου. Βία από την σπιτονυκοκοιρά που ζητά επιμόνως το ενοίκιο κάθε πρώτη του μηνός, βία από τον βενζινοπώλη που ζητά μια μικρή περιουσία για να ζεστάνω τα λιγοστά δωμάτια του σπιτιού μου, βία από τον περιπτερά που μου αδειάζει την τσέπη για μια χούφτα καπνό, βία από τον εισπράκτορα που ελέγχει εξονυχιστικά το τσαλακωμένο εισιτήριο αστικού λεωφορείου. Φυσικά, δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν τους. Όλοι τους μπλεγμένοι, κι εγώ ακόμα, σ΄ αυτό το παιχνίδι με την αλυσίδα της βίας. Μια αλυσίδα που αν τραβήξω εγώ, θα πρέπει να τραβήξει κι ο διπλανός μου για να μην πέσει, κι ο παραδίπλα το ίδιο κι ούτω καθεξής. Και φυσικά, αρχηγός κι εμπνευστής του παιχνιδιού της βίας, με το οποίο λίγοι μόνο διασκεδάζουν, το Κράτος, οι καπιταλιστικοί θεσμοί και τα παιδιά τους, ο πελώριος αυτός κλόουν που δεσπόζει τρομακτικά πάνω απ’ τα κεφάλια ολονών μας και περπατά ανέμελος, άλλες φορές φορώντας την αποκριάτικη στολή της Πρόνοιας, άλλες δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό της Τρομοκρατίας και της καταστολής. Φουσκωμένος με μπόλικες εφημερίδες, από την Καθημερινή έως το Πρώτο Θέμα, αρκετούς πομπούς τηλεοπτικού σήματος, από το Mega έως και το Σκάι, αλλά και server διαδικτυακών ιστοτόπων επαναλαμβάνει ψέμματα, ώστε να ‘πουλήσει’ αλήθειες (ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται πιστευτό, έλεγε κάποτε ο Γκέμπελς, ο υπουργός προπαγάνδας του μεγαλύτερου τρομοκράτη της ανθρωπότητας, του Αδόλφου Χίτλερ). Αυτός ο κλόουν, καταπίνοντας ψυχοφάρμακα, φορτωμένος με ηλεκτρικά ναρκωτικά, συνωμοσιολογεί, διχάζει, κατηγορεί, σκαρφίζεται νέες τιμωρίες για όποιον πάει να ξεγλιστρήσει απ΄το παιχνίδι της βίας. Καταστέλλει συνειδήσεις, πουλά ελπίδες και εξαγοράζει φόβους, τιμωρεί χωρίς να τιμωρείται, σκοτώνει δίχως αφορμή κι αιτία, μόνο και μόνο για να δαμάσει την σκέψη και την φαντασία, για να με κλείσει στο κουτί δίχως παράθυρα και πόρτα, στην φυλακή μιας καταθλιπτογόνας καταστροφικής μανίας, της κοινωνικής ασημαντότητας.

Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να δέχονται αλλεπάλληλα χτυπήματα, να ματώνουν και παρ’ όλ΄ αυτά να φωνάζουν δυνατά «Συνεχίστε το παιχνίδι, ίσως στο τέλος να νικήσω». Βλέπω άλλους να λυγίζουν και να χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους βουτώντας στο κενό απ’ τον τέταρτο όροφο της γκρίζας πολυκατοικίας. Βλέπω κάποιους σαλτιμπάγκους, που δυσκολεύονται να αρθρώσουν έστω και μία πολιτική σκέψη (πόσο μάλλον να εμπνεύσουν), εκ των οποίων οι περισσότεροι είτε κατάγονται από οικογένειες άλλων πρώην πολιτικών σαλτιμπάγκων είτε έπαιρναν επί χρόνια ανταποδοτικές πίπες σε πολιτικά γραφεία και κομματικές νεολαίες, να υπόσχονται, να ψεύδονται, να συκοφαντούν, να παίζουν ολοφάνερα επικοινωνιακά παιχνιδάκια στις πλάτες εκατομμυρίων ανθρώπων που βυθίζονται στη δυστυχία. Βλέπω αυτο-αποκαλούμενους δημοσιογράφους, να μιλάνε για βία, να καταγγέλουν την «αντι-κοινωνική συμπεριφορά» των φοβισμένων, επιχειρώντας να βαφτίσουν την συμφιλίωση με τον τρόμο και την κατάθλιψη, ως ρεαλισμό. Να ταυτίσουν την συμφιλίωση με την εξαθλίωση ως κοινό νου… Αυτό που αποφεύγω, όμως, να δω, είναι ο καθρέφτης. Διότι είναι εύκολο να δεις τον κλόουν του Κράτους. Είναι απλά ζήτημα λογικής και καθαρής ματιάς να δεις την βαρβαρότητα του Καπιταλισμού. Είναι λυτρωτική η κριτική…στους άλλους. Στον καθρέφτη; Ναι στον καθρέφτη βρίσκονται όλες οι απαντήσεις. Αλλά ο καθρέφτης τρομάζει πιο πολύ από το ίδιο το Κράτος και τον στοιχειωμένο του κλόουν. Γιατί ο καθρέφτης (αντέχεις;) αποκαλύπτει ποιός πραγματικά δημιούργησε αυτό το Κράτος. Είμαι εγώ, εσύ, αυτοί, εμείς, εσείς, όλοι…

Κοιτάζοντας τον, μου ρχεται η πικρή γεύση του τέλους μιας πορείας. Και, ακόμη χειρότερα, η ίδια πικρία που βλέπω στα μάτια των περισσότερων γύρω μου σαν ολοκληρώνεται η εκάστοτε πορεία. Πόσες φορές σκέφτηκα να φωνάξω σε όλους «ας στήσουμε μια συνέλευση εδώ και τώρα», και δεν το έκανα; Είναι δυνατόν να αλλάξουμε κάτι επαναλαμβάνοντας χιλιοειπωμένα συνθήματα, χωρίς καν να κάτσουμε να συζητήσουμε, έξω από κινηματικούς τοίχους και με την ανοιχτή συμμετοχή όλων; Φοβόμαστε να εκτεθούμε ή να εκθέσουμε προς κρίση τις ιδέες μας; Μήπως οι ξερές πορείες αποτελούν μια αυτοϊκανοποίηση πως «έκανα αυτό που περνάει απ΄το χέρι μου»; Μήπως ο ιδεολογικός μας μικρόκοσμος, ως ένα βαθμό, μας έχει παρασύρει στην απραγία, στην ιδιοτέλεια, την ησυχία, την την ριζοσπαστική γκρίνια που τον διακατέχει;

Ρίχνοντας στον καθρέφτη μια δεύτερη ματιά, λιγότερο λοξή, μου ρχεται ξανά στο στόμα αυτή η λέξη, η τόσο συνηθισμένη, τόσο διαφημισμένη, μα τόσο απαγορευμένη στην ουσία της. Η επανάσταση. Μιλάμε γι’ αυτή, συζητάμε γι’ αυτή, γράφουμε γι΄ αυτή, ζωγραφίζουμε γι’ αυτή, στην ουσία όμως…ποτέ δεν αναφερόμαστε σ’ αυτή. Ποτέ δεν την εννοούμε πραγματικά. Συνεπώς, η λέξη αυτή στερείται κάθε νοήματος! Μοιάζει με το ακριβό περιτύλιγμα ενός καλαίσθητου προϊόντος που βρίσκουμε στα supermarket. Ένα απολιθωμένο μνημείο, στο μουσείο της ανθρώπινης σκέψης, δίπλα με την λέξη δημοκρατία, να ποζάρει σαν άγαλμα ξεχασμένων εποχών, τότε που οι άνθρωποι δεν ήξεραν τί πάει να πει τηλεόραση. Την δημοκρατία την συναντάς επίσης και στα λεξικά. Σε κάποιο σκονισμένο εγχειρίδιο μιας αραχνιασμένης βιβλιοθήκης, που κανείς δεν δίνει σημασία πια. Άσε που στην εποχή της ασημαντότητας πολύ αγνοούν και την ύπαρξή της! Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι την επανάσταση την θεωρούμε ως κάτι απροσδιόριστο, αφού ποτέ δεν κάτσαμε να την προσδιορίσουμε… Είχαμε, βλέπεις, πιο σημαντικά πράγματα! Να ξεσπάσουμε μπροστά στο χαζοκούτι βλέποντας τον Λαζόπουλο και τον Λιακόπουλο, τον Μιχαλολιάκο να λέει πως «τα χέρια αυτά μπορεί να χαιρετάνε ναζιστικά αλλά είναι καθαρά χέρια»!!! Κι εδώ είναι που αναρρωτιέται κανείς; Τί είναι προτιμότερο; Ναζιστής ή κλέφτης;

Ο Μαλατέστα είχε πει πως «αν είναι να νικήσουμε στήνοντας κρεμάλες στις πλατείες, τότε θα ήταν καλύτερα να χάσουμε», κάτι που με βρίσκει σύμφωνο. Πολύ αμφιβάλλω για την πλειοψηφία των συμπολιτών μου, που εκφράζουν την ψυχολογία του όχλου, πριν καν αναμιχθούν στον όχλο. Είναι ο εμφύλιος, για τον οποίο πολλοί εν έτη 2012 συνθηματολογούν φωνάζοντας «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς», κάτι επιθυμητό; Είναι ο εμφύλιος και η αλληλοσφαγή η επανάσταση για την οποία αγωνιζόμαστε; Είναι επανάσταση οι εκτελέσεις στα υπόγεια, οι απαγχονισμοί, οι γραφειοκράτες που ροκανίζουν τα μαχαίρια τους την ώρα που ονειρεύονται νέα γκουλάγκ; Τελικά, τί είναι αυτή η περιβόητη επανάσταση; Θα υιοθετήσουμε τη φασιστική λογική του «αίμα να χυθεί, κι ότι είναι να γίνει ας γίνει;». Αν δεν μιλήσουμε για την επανάσταση ΤΩΡΑ, τότε ίσως παρασυρθούμε στο εμφυλιακό παιχνίδι που στήνει το σύστημα εξουσίας με τη συνεργασία της νεοναζιστικής γκρούπας της Χρυσής Αυγής και των περισσότερων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων και δήθεν ανεξάρτητων ειδησεογραφικών ιστολογίων; Τί πραγματικά σημαίνει εξέγερση; Υπομονή μέχρι την ημέρα που οι «ηγέτες» του κινήματος θα καλέσουν για γενική απεργία, όπου θα συγκρουστούμε για μια ακόμη φορά με τους θύλακες ασφαλείας και προστάτες του αυστηρά ιεραρχημένου τούτου άθλιου πολιτισμού, τον στρατό και την αστυνομία; Και μόλις πέσουν τα πρώτα δακρυγόνα… επιστροφή στους καναπέδες! Στην «ασφάλεια» των τεσσάρων τειχών, στην αδράνεια και την ησυχία μας! Και όλα αυτά την στιγμή που μπορούμε ν΄αποκεντρώσουμε τις δράσεις μας, ν’ αρχίσουμε να δημιουργούμε μικρές αντι-κοινωνίες, συλλογικής αυτοδιαχείρησης, σε γειτονιές και πλατείες, με συνελεύσεις, ανταλλαγές προϊόντων, μέσω της δημιουργίας δικτύων αλληλεγγύης…

Συγγραφή: Μιχάλης Θ, Efor
http://eagainst.com

Ιδιωτικές πόλεις, ιδιωτικές πλατείες, ιδιωτικοί πεζόδροµοι

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, 
τεύχος 36 στις 4 Οκτωβρίου 2012

Βάλια Μπαζού

Ιδιωτικές πόλεις, ιδιωτικές πλατείες, ιδιωτικοί πεζόδροµοι

Ας προσπαθήσουµε να κάνουµε µια προβολή στο µέλλον και ας υποθέσουµε ότι τα κυβερνητικά σχέδια για την αξιοποί­ηση του Ελληνικού λάµβαναν σάρκα και οστά και στην παρα­λιακή ζώνη χτιζόταν µια καινούργια πόλη µέσα στην πόλη, µε ένα καινούργιο πάρκο, το µεγαλύτερο της Ευρώπης. Ας υποθέσουµε ότι είναι καλοκαίρι, βραδάκι, και επιχειρείτε να γνωρίσετε από κοντά τη «Ριβιέρα της Αθήνας» και να κάνετε τη βόλτα σας στη νέα όαση πρασίνου. Εκεί, λοιπόν, που απολαµβάνετε τα απτά αποτελέσµατα της «σωτηρίας» της χώρας και θέλετε να µπείτε στο πάρκο, µια ταµπέλα σάς προειδοποιεί: «Παρακαλείσθε να απολαύσετε την ιδιωτική περιουσία µε διακριτικότητα» και ένας κύριος µε στολή σεκιουριτά σας πληροφορεί ότι έχετε µόνο µία ώρα στη διάθεσή σας γιατί µετά ο χρόνος σας τελειώνει και ο ιδιώτης θέλει την ησυχία του…

Η εικόνα που σας περιγράφουμε, αν και µπορεί να σας φαίνεται τραβηγµένη από τα µαλλιά, δεν είναι, αφού αυτά συµβαίνουν στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, όπου ο δηµόσιος χώρος, πλατείες, πεζόδροµοι και δρόµοι, παραδίδονται σε ιδιώτες που, ως κράτος εν κράτει, αναλαµβάνουν τη διαχείρισή τους.

Το δηµόσιο των ιδιωτών

Η κατάλυση του δηµόσιου χώρου, η απαξίωσή του και η αντικατάστασή του επί της ουσίας από την ιδιότυπη έννοια του «κενού χώρου» αποτελεί µια πραγµατικότητα που βιώνουµε όλοι µας, ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Η έννοια του κενού µεταφράζεται, κυρίως, µε την αντίληψη ότι ένας δηµόσιος χώρος δεν µας ανήκει, αντίληψη που κατοχυρώνεται µε την αντιµετώπισή του ως ενός απλού ελεύθερου, µη δοµηµένου χώρου, τον οποίο διασχίζουµε ως περαστικοί και τον αντιµετωπίζουµε ως «νεκρή γραµµή» της πόλης, αφού θεωρούµε ότι δεν έχουµε ούτε δικαιώµατα ούτε υποχρεώσεις.

Η έννοια του δηµόσιου χώρου έχει χάσει πια την έννοια του κοινού χώρου, που σχεδιάζεται για να εξυπηρετεί τους χρήστες του, για να µετουσιώνει την έννοια της συµµετοχής και της επικοινωνίας. Έχει µετατραπεί σε έναν χώρο, στην καλύτερη περίπτωση, µόνο κατανάλωσης, όπου θεωρείται αποδεκτό ότι ο µοναδικός κυρίαρχος είναι ο άρχων του εσπρεσοφραπέ! Η αντίληψη αυτή περί του δηµόσιου χώρου όχι µόνο δεν αµφισβητείται, παρά µόνο από ελάχιστες οµάδες πολιτών που αντιµετωπίζονται, στην καλύτερη περίπτωση, ως γραφικοί και, στη χειρότερη, ως «εχθροί» του νόμου και της τάξης, αλλά τείνει να λάβει εφιαλτικές, οργουελικές διαστάσεις.

Ιδιωτική διακυβέρνηση

Τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ αλλά και σε ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Βρετανία, παρατηρείται µια δραµατική στροφή αφού, στο όνομα της ανάπτυξης, της προσέλκυσης επενδυτών και της αναμόρφωσης των πόλεων, η διαχείριση των δημόσιων χώρων παραδίδεται στους ιδιώτες. Με απλά λόγια, αυτό μεταφράζεται στη δημιουργία ιδιωτικών πλατειών, πεζοδρόμων και δρόμων, η λειτουργία των οποίων γίνεται από ιδιώτες διαχειριστές οι οποίοι αποφασίζουν και διατάσσουν ποιοι μπορούν να χρησιμοποιούν τις πλατείες και τους πεζοδρόμους, ποιες ώρες της ημέρας και για ποιες δραστηριότητες. Οι πλατείες, οι πεζόδρομοι και δρόμοι που έχουν περάσει σε ιδιωτική διαχείριση, αστυνομεύονται από εταιρείες σεκιούριτι που αναλαμβάνουν την τήρηση της τάξης!

Ο νέος τρόπος διαχείρισης των δημόσιων χώρων από επενδυτικά funds άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά με αφορμή μεγάλες παρεμβάσεις σε περιοχές των ΗΠΑ και της Βρετανίας που ήταν υποβαθμισμένες. Η ανάπλασή τους με βάση ιδιωτικά κεφάλαια που εκτός από κατοικίες και εμπορικά κέντρα αναλάμβαναν και την όλη ανάπλαση των ελεύθερων χώρων, οδήγησε στην παράδοση των δημόσιων χώρων σε ιδιώτες διαχειριστές που βάζουν τους κανόνες λειτουργίας τους.

Η στροφή αυτή παρατηρείται στις ανεπτυγμένες χώρες γιατί στις υπανάπτυκτες, που ταλανίζονται από τη φτώχεια και την εγκληματικότητα, το σχέδιο έχει άλλες διαστάσεις. Οι επενδυτές δεν περιορίζονται στην ανάπτυξη και στην ιδιωτική διαχείριση υποβαθμισμένων περιοχών των πόλεων, αλλά συγκεντρώνουν κεφάλαια για την κατασκευή νέων, ιδιωτικών πόλεων.

Η Ονδούρα είναι η πρώτη χώρα όπου το μοντέλο θα δοκιμαστεί μετά τη συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση με αμερικανικό fund. Το μνημόνιο συνεργασίας προβλέπει την κατασκευή ιδιωτικών πόλεων που θα έχουν δική τους κυβέρνηση, διαφορετικό νομοθετικό και φορολογικό πλαίσιο από την υπόλοιπη χώρα, ιδιωτική αστυνομία, ξεχωριστά δικαστήρια, διαφορετικό σύστημα υγείας, παιδείας και διακριτά σύνορα μέσα από την υιοθέτηση ειδικής νομοθεσίας για τη μετοίκηση και την απόκτηση άδειας παραμονής.

Όταν στα µέσα Ιουλίου, λίγο πριν από την έναρξη των Ολυµπιακών Αγώνων, οι Λονδρέζοι κλήθηκαν στα εγκαίνια του µεγαλύτερου δηµόσιου χώρου της Ευρώπης, της Granary Square, που αποτελούσε κοµβικό σηµείο για την ανάπλαση ολόκληρης της υποβαθµισµένης περιοχής του King’s Cross, έκπληκτοι βρέθηκαν µπροστά σε µια ταµπέλα που τους προειδοποιούσε: «Καλώς ήρθατε στο King’s Cross. Παρακαλείσθε να απολαύσετε την ιδιωτική περιουσία µε διακριτικότητα»! Λίγο µετά την αρχική έκπληξη, συνειδητοποίησαν ότι τα εγκαίνια αφορούσαν τον µεγαλύτερο ιδιωτικό ελεύθερο χώρο της Ευρώπης, αφού οι 10 πλατείες και τα πάρκα στο αναβαθµισµένο King’s Cross ανήκουν πλέον σε ιδιώτες και τελούν υπό ιδιωτική διαχείριση!

Στη Βρετανία, η µέθοδος της παράδοσης ανοικτών δηµόσιων χώρων σε ιδιώτες έχει αρχίσει να εµφανίζεται την τελευταία δεκαετία που τµήµατα πόλεων τα οποία ήταν υποβαθµισµένα, αναπλάστηκαν µε αντίτιµο την ιδιωτική διαχείρισή τους. Και πρόκειται αποκλειστικά για ανοικτούς ελεύθερους χώρους, όπως πλατείες, πεζόδροµους ακόµα και δρόµους, και όχι για τα γνωστά γιγαντιαία κλειστά εµπορικά κέντρα και κλειστά πάρκα δραστηριοτήτων. Όπως επισηµαίνουν όσοι ανοικτά αντιτίθενται στο νέο µοντέλο επενδύσεων που κυριαρχεί, πλέον, στη Βρετανία, η ιδιωτικοποίηση του δηµόσιου χώρου είναι η βασική προϋπόθεση που τίθεται από τα επενδυτικά funds για την ανάπτυξη, την ανάπλαση µιας περιοχής. Και αυτό γιατί οι επιχειρηµατίες και κυρίως οι µεγάλες τράπεζες, για να επενδύσουν σε µια περιοχή, δεν περιορίζονται στην εκµετάλλευση από την κατασκευή εµπορικών κέντρων, luxury κατοικιών και ξενοδοχείων, αλλά απαιτούν και τη διαχείριση των πλατειών και των δρόµων προκειµένου, όπως λένε, να διατηρούν σε υψηλά στάνταρντ την επένδυσή τους.

Πλατείες - εταιρείες

Πολυεθνικές εταιρείες και µεγάλες τράπεζες πιέζουν και έχουν καταφέρει να κερδίσουν και τη λειτουργία των δηµόσιων χώρων, υποστηρίζοντας ότι µε αυτόν τον τρόπο θέλουν να διαφυλάξουν την επένδυσή τους. Και η διαφύλαξη επιτυγχάνεται µε τον έλεγχο των δραστηριοτήτων που µπορούν να αναπτυχθούν στις πλατείες και τους πεζόδροµους, µε τον έλεγχο των χρηστών, ακόµα και των περαστικών! Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως πρόσφατα αποκαλύφθηκε µε την εκδήλωση του κινήµατος των Occupy, οι ιδιώτες διαχειριστές µπορούν να απαγορεύσουν την είσοδο των πολιτών στις πλατείες, να αποκλείσουν ολόκληρα τµήµατα της περιοχής, απαγορεύοντας την κυκλοφορία σε δρόµους και πεζόδροµους και βάζοντας ακόµα και συγκεκριµένο ωράριο πρόσβασης σε ολόκληρη την περιοχή! Οι υπερασπιστές της µετάβασης των δηµόσιων χώρων σε ιδιωτική διαχείριση υποστηρίζουν ότι όλα γίνονται στο όνοµα της ανάπτυξης και της δηµιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Και ακόµα ότι το τίµηµα της παράδοσης πλατειών και δρόµων σε ιδιώτες είναι πολύ µικρό σε σχέση µε το κέδρος από την ανάπλαση υποβαθµισµένων, µολυσµένων, πρώην βιοµηχανικών περιοχών που κάτοικοί τους, όσοι έχουν αποµείνει, είναι καταδικασµένοι στην ανέχεια και κάθε µορφή εγκληµατικότητας.

Ονδούρα: ιδιωτικές πόλεις

Στα μέσα του Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση της Ονδούρας υπέγραψε συμφωνία με επενδυτικό fund, και συγκεκριμένα με το αμερικάνικο γκρουπ MKG, για τη δημιουργία τριών ιδιωτικών πόλεων, οι οποίες θα έχουν ιδιωτική κυβέρνηση, ξεχωριστή νομοθεσία και ξεχωριστό φορολογικό σύστημα από την υπόλοιπη χώρα καθώς και ιδιωτική αστυνομία! Σύμφωνα με το μνημόνιο συνεργασίας που υπεγράφη, σε πρώτη φάση το γκρουπ MKG θα επενδύσει 15 εκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή της πρώτης ιδιωτικής πόλης στην περιοχή Πουέρτο Καστίγια, στην ακτή της Καραϊβικής, έργο που, σύμφωνα με τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, μόνο κατά τη φάση της κατασκευής των απαραίτητων υποδομών θα δημιουργήσει 5.000 νέες θέσεις εργασίας, καθώς και 15.000 έμμεσες νέες θέσεις εργασίας.

Η υπογραφή του μνημονίου συνοδεύτηκε από διθυραμβικές δηλώσεις του προέδρου του Κογκρέσου της Ονδούρας Χουάν Χερνάντεζ, ο οποίος παρουσίασε την επένδυση σαν πανάκεια για όλα τα δεινά της χώρας, υποστηρίζοντας ότι με την ολοκλήρωση των τριών ιδιωτικών πόλεων θα δημιουργηθούν 200.000 θέσεις εργασίας! Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο εμπνευστής του σχεδίου και εκτελεστικός διευθυντής του γκρουπ MKG Michael Strong, ο οποίος δήλωσε ότι στο μέλλον οι κάτοικοι της Ονδούρας θα θυμούνται αυτήν την ημέρα σαν την ημέρα που άρχισε η ανάπτυξη, επισημαίνοντας παράλληλα ότι στόχος είναι η δημιουργία «μιας ασφαλούς και ευημερούσας κοινότητας».

Ο εκτελεστικός διευθυντής του επενδυτικού fund δεν επέλεξε τυχαία να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «ασφάλεια» και «ευημερία» στις δηλώσεις του, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι τα δυο από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ονδούρα έχει κατά 68 φορές υψηλότερη εγκληματικότητα από τον μέσο όρο των ευρωπαϊκών χωρών ενώ το 65% του πληθυσμού της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Έτσι οι κυβερνητικές θριαμβολογίες, οι ανακοινώσεις για τον πακτωλό χρημάτων που θα εισρεύσει στη χώρα και θα δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας, προβλήθηκαν σε υπερθετικό βαθμό, σε μια προσπάθεια να πειστούν οι κάτοικοι της Ονδούρας για την αναγκαιότητα της δημιουργίας ιδιωτικών πόλεων μέσα στη χώρα τους και για την επιτακτική ανάγκη να καταστρατηγηθεί το ίδιο το σύνταγμα της χώρας. Έτσι, πριν υπογραφεί το μνημόνιο συνεργασίας, η κυβέρνηση της Ονδούρας είχε στρώσει το κόκκινο χαλί στους επενδυτές εξαφανίζοντας με ένα διάταγμα όλα τα συνταγματικά προβλήματα που προέκυπταν από τη φιλοσοφία της επένδυσης και τη δημιουργία μιας ιδιωτικής πόλης. Ένα διάταγμα που προσφέρει στους επενδυτές γη, ύδωρ και απόλυτη ασυλία. Ένα διάταγμα που νομιμοποιεί τις ιδιωτικές πόλεις και την ιδιωτική διακυβέρνηση σε όλους τους κρίσιμους τομείς.

Κουρελόχαρτο το σύνταγμα

Το Διάταγμα με την κωδική ονομασία «#123-2011» αποτελεί μνημείο υποτέλειας στους επενδυτές, σε σημείο που πολλοί αναρωτιούνται εάν πρόκειται για αληθινό νομοθέτημα ή πρόκειται για κακόγουστο αστείο για το σενάριο μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας.

Μέσα σε 15 σελίδες και 83 άρθρα, ορίζεται η λειτουργία των ιδιωτικών πόλεων που ονομάζονται Ειδικές Αναπτυξιακές Ζώνες (RED) και που αποτελούν με συνταγματική βούλα αυτόνομες πόλεις ή, καλύτερα, αυτόνομα κρατίδια.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με το Διάταγμα, οι μοναδικοί εθνικοί νόμοι που είναι σε ισχύ και εντός των ιδιωτικών πόλεων είναι:

♦ τα νομοθετικά διατάγματα που ορίζουν τον εθνικό ύμνο, το εθνικό έμβλημα, τη σημαία και όλα τα άλλα εθνικά σύμβολα,

♦ η νομοθεσία σχετικά με τα χωρικά ύδατα,

♦ η νομοθεσία για ποινικά αδικήματα όπως η διακίνηση ναρκωτικών, το ξέπλυμα χρήματος, η δουλεία, η εμπορία ανθρώπων, η γενοκτονία, η τρομοκρατία, η παιδική πορνογραφία και η εκμετάλλευση των παιδιών, μόνο εάν όμως δεν υπάρχει αντίστοιχη νομοθεσία εκ μέρους των αρχών των ιδιωτικών πόλεων!

Οι επικριτές των ιδιωτικών πόλεων εστιάζουν την κριτική τους ιδιαίτερα σε δυο άρθρα, και συγκεκριμένα στο 15 και το 69.

Στο άρθρο 15 ορίζεται ότι «άλλες εγχώριες και ξένες αρχές δεν μπορούν να παρεμβαίνουν σε θέματα αποκλειστικής αρμοδιότητας της Ειδικής Αναπτυξιακής Ζώνης (RED)» ενώ το άρθρο 69 ότι «η κυβέρνηση του RED µπορεί να εφαρµόσει ελέγχους µετανάστευσης για την είσοδο, την παραµονή και την αναχώρηση των ατόµων που προέρχονται από άλλα κράτη εκτός της Ειδικής Αναπτυξιακής Ζώνης».

Ο επιχειρηµατίας-σωτήρας

Ο εµπνευστής του σχεδίου και εκτελεστικός διευθυντής του γκρουπ MKG Michael Strong είναι µια αµφιλεγόµενη προσωπικότητα που αυτοπροσδιορίζεται µε το µότο «ευτυχία και ευηµερία για όλους».

Ο ίδιος αρέσκεται να εµφανίζεται ως ο γκουρού που έχει απαντήσεις για όλα τα δεινά του κόσµου αλλά οι απαντήσεις αρχίζουν και τελειώνουν µε την υιοθέτηση επιχειρηµατικών πρακτικών σε όλους τους τοµείς, από την παιδεία και την υγεία µέχρι ακόµα και τη δηµιουργία ιδιωτικών πόλεων, όπως είναι το σχέδιο στην Ονδούρα.

Γνωστός από το βιβλίο του «Γίνε η λύση», ο Michael Strong εµφανίζεται ως ένας extra large νεοφιλελεύθερος καπιταλιστής, ο οποίος πρεσβεύει ότι η επιχειρηµατική πρακτική και οι αρχές του ενσυνείδητου καπιταλισµού, όπως ο ίδιος χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία του, είναι η µοναδική λύση για τα προβλήµατα που αντιµετωπίζει ο κόσµος! Ο Michael Strong, στην προσπάθειά του να δηµιουργήσει τις πρώτες ιδιωτικές πόλεις, έχει ισχυρούς υποστηρικτές, τουλάχιστον σε ιδεολογικό επίπεδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Επιτροπή ∆ιαφάνειας, η οποία ορίστηκε από τον πρόεδρο της Ονδούρας Πορφίριο Λόµπο Σόσα, αποτελείται από τους:

♦ George Akerlof, νομπελίστα, καθηγητή Οικονοµικών στο Μπέρκλεϊ και πρώην στέλεχος του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου,

♦ Harry Strachan, οµότιµο διευθυντή της Bain & Co, από τις κορυφαίες στον κόσµο εταιρείες συµβούλων επιχειρήσεων και στέλεχος του επενδυτικού fund Mesoamerica Partners and Foundation, που δραστηριοποιείται στην Κόστα Ρίκα και αποτελεί «αδερφή» εταιρεία της Bain & Co,

♦ Ong Boon Hwee, πρώην γενικό διευθυντή Λειτουργικής Στήριξης της ηλεκτρικής εταιρείας της Σινγκαπούρης,

♦ Nancy Birdsall, πρόεδρο και συνιδρύτρια του Κέντρου για την Παγκόσµια Ανάπτυξη, πρώην εκτελεστική αντιπρόεδρο της Inter-American Development Bank, και

♦ Paul Romer, καθηγητή Οικονοµικών στο New York University School of Business Stern.

 http://youpayyourcrisis.blogspot.gr

You Pay Your Crisis: Nτοκιμαντέρ της Irena Salina Flow-For Love of Water

You Pay Your Crisis: Nτοκιμαντέρ της Irena Salina Flow-For Love of Water

Η βίαιη καταδίκη της βίας

του Αντώνη Αγγελή

Οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις, οι συγκρούσεις με την αστυνομία, οι συμπλοκές με τα ΜΑΤ, το σπάσιμο και το κάψιμο τραπεζών, διοικητικών κτηρίων και καταστημάτων άρχισαν να εντείνονται και θα κλιμακωθούν ακόμη περισσότερο τώρα, μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου και εν όψει του Δεκέμβρη. Μαζί μ’ αυτά βέβαια θα αναπτυχθούν και πάλι οι ρητορικές που θα καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Οι πολιτικοί θα παρελάσουν στα τηλεοπτικά παράθυρα, οι στήλες των εφημερίδων και τα διάφορα μπλογκς θα ξεχειλίσουν από άρθρα και όλοι και όλα θα πρεσβεύουν ευθαρσώς «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Το εύλογο ερώτημα όμως, το οποίο δημιουργείται και το οποίο θα παραμείνει αναπάντητο, είναι κι από πού προέρχεται η βία;

Δε νομίζω βέβαια να θεωρεί κανείς απάντηση την ίδια την τοποθέτηση-δήλωση-καταδίκη, που παρότι μπορεί να εκφράζει περισσότερους ή λιγότερους από τους πολίτες, δεν παύει να είναι εξαιρετικά αφοριστική. Κάτω από τέτοιους αφορισμούς κρύβονται και καλλιεργούνται τραγικές γενικεύσεις, που αποσπούν βίαια τη λειτουργικότητα των εννοιών, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν βασικά εργαλεία προσέγγισης, ανάλυσης, αναθεώρησης και ερμηνείας της κοινωνικό-πολιτικής πραγματικότητας. Η ρητορική λοιπόν, που καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι η ίδια βίαιη και γίνεται ακόμα βιαιότερη, όταν λαμβάνει τη μορφή συνθήματος και επαναλαμβάνεται συστηματικά από τους θιασώτες του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού κράτους.

Ωστόσο, θα μπορούσε εδώ κανείς να υποστηρίξει, πως η βία των ρητορικών, των αφορισμών και των γενικεύσεων εντάσσεται περισσότερο μέσα σ’ ένα πλαίσιο θεωρητικής και εννοιολογικής ερμηνείας, σε ένα πλαίσιο φιλοσοφικού, κοινωνιολογικού και γλωσσολογικού στοχασμού, παρά άπτονται της κοινωνικής πραγματικότητας, της βιούμενης-υλικής πραγματικότητας, και πως η βία των αναρχικών, των αριστερών, των διαδηλωτών, των φασιστών, είναι πραγματικότητα χειροπιαστή, ενώ η βία των ρητορικών αφηρημένη και ακαθόριστη. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα, σ’ αυτή τη σύγχυση. Πράγματι, δε μπορώ να συγκρίνω τη μία βία με την άλλη. Αν όμως καταλήγω στο ότι δε μπορώ να τις συγκρίνω, αυτό δείχνει ότι έχω καταλήξει στο εν λόγω πόρισμα έπειτα από μία προσπάθεια σύγκρισης, έχω εντοπίσει τις διαφορές και έχω προβεί σε μια διάκριση, σε μια τέτοια διάκριση που μου απαγορεύει να συνοψίσω, ή αν θέλετε καλύτερα να μπουζουριάσω κάτω από τον όρο βία κάθε έκφρασή της. Επίσης, για να οδηγηθώ σε μια τέτοια διάκριση, χρειάστηκε να στηριχτώ σε μια νοητική διεργασία, η οποία για να λειτουργήσει χρησιμοποιεί αφηρημένες έννοιες που καθιστούν αντιληπτή και νοηματοδοτούν την πραγματικότητά μου. Αυτή η αναγκαία διάκριση, που προϋποθέτει την κρίση, είναι που απουσιάζει από τη βίαιη, αφοριστική, γενίκευση της ρητορικής-συνθηματολογίας «καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται».

Το ζήτημα όμως δεν είναι η περισσότερο ή λιγότερο αφηρημένη ή συγκεκριμένη θεώρηση της βίας, αλλά το κατά πόσο το αφηρημένο επηρεάζει το συγκεκριμένο και επηρεάζεται απ’ αυτό. Οι κυρίαρχοι ηγεμονικοί λόγοι και οι ρητορικές βρίσκονται σε μια μόνιμη αλληλόδραση με την πραγματικότητα. Κατοπτρίζουν ιδεολογίες, διαρθρώνουν πεποιθήσεις, αναπαράγουν αντιλήψεις, αναπαριστούν την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά εξίσου κατοπτρίζονται από ιδεολογίες, διαρθρώνονται από πεποιθήσεις, αναπαράγονται από αντιλήψεις και αναπαρίστανται από την πραγματικότητα. Οι λόγοι και οι ρητορικές έχουν λοιπόν τη δύναμη να σχηματίσουν και να σχηματιστούν από την κοινωνική πραγματικότητα. Για παράδειγμα, πριν λίγους μήνες, με αφορμή τις ρατσιστικές επιθέσεις της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής σε μετανάστες, ζητήθηκε από τους βουλευτές όλων των κομμάτων να ψηφίσουν κατά της βίας, της βίας αδιάκριτα, της όποιας βίας. Τα αριστερά κόμματα (εξαιρώ τη ΔΗΜ.ΑΡ., ακόμη κι αν δεν ψήφισε, γιατί μιλώ για συνεπή Αριστερά) δεν ψήφισαν και η αντίδραση ήταν άμεση, «δηλαδή η αριστερά στηρίζει τη βία;». Όχι, αντίθετα, όσοι ήταν πρόθυμοι να ψηφίσουν στήριζαν και στηρίζουν τη βία. Αυτήν την ψήφο καταδίκης της βίας, σύσσωμη η αριστερά θα την έδινε, αν ήταν ξεκάθαρο για ποια βία επρόκειτο και συγκεκριμένα τη ρατσιστική-φασιστική βία. Ωστόσο, αν δεν κάνω λάθος, δεν υπήρξε διευκρίνιση, ούτε επιχειρήθηκε ξανά το εν λόγω ψήφισμα τροποποιημένο. Αν πραγματικά ήθελαν την καταδίκη αυτής της βίας, γιατί δεν προέβησαν ποτέ σε κάτι τέτοιο; Αυτό το γιατί αλλά και όλη η διαδικασία από την αρχή μέχρι το τέλος, αν δεν ήταν απλά ένα πολιτικό παιχνίδι, ήταν η αισχρή πραγμάτωση μιας ρητορικής και ενός λόγου που εξισώνει κάθε μορφή αντίδρασης, ανεξαρτήτως κινήτρων και σκοπών, κάτω από το γενικευτικό όρο βία.

Το τραγικότερο βέβαια είναι ότι αυτή η εξουσιαστική παραδοχή του δόγματος «καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» δεν πάει ποτέ μόνη της. Αντίθετα, συνοδεύεται πάντα από μια εξαίρεση: «μόνο το κράτος έχει δικαίωμα να ασκεί βία». Μέσα στα πλαίσια της νομιμοποιημένης αυτής κρατικής βίας δίνεται το περιθώριο στο κράτος, αξιοποιώντας την αφηρημένη βιαιότητα της αυθαιρεσίας και της αδιακρισίας, να χαρακτηρίσει εξίσου βίαιη μια διαδήλωση, μια απεργία, μια κατάληψη και να προβεί στην άμεση καταστολή της. Κάπως έτσι οι διεκδικήσεις για βασικά δικαιώματα και για αξιοπρέπεια εμφανίζονται να είναι παράνομες. Όχι; Αν είναι έτσι, τότε γιατί σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε απεργιακό χώρο και κάθε κατάληψη υπάρχει αστυνομική δύναμη; Για να μη γίνουν έκτροπα; Σωστά, οι τακτικές της αστυνομίας το έχουν πιστοποιήσει αυτό πολλές φορές. Η παρουσία και μόνο της αστυνομίας αποδίδει a priori μια ταυτότητα στους διαδηλωτές, τους απεργούς, τους καταληψίες. Είναι όλοι δυνάμει ύποπτοι για διατάραξη της τάξης. Αυτή η τάξη, όμως, που προστατεύουν, παράγει κοινωνική ανισότητα, ταξικές διαφορές, ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, αναξιοπρέπεια. Από τη στιγμή λοιπόν που το κράτος ως πολυδιάστατος συστημικός μηχανισμός διαμορφώνει τις προϋποθέσεις βίαιων εξάρσεων και κοινωνικών εντάσεων, καθίσταται πράγματι η εξαίρεση που υποθάλπει, καλλιεργεί, δυναμιτίζει και πυροδοτεί «τον κανόνα» της βίας.

Η επαίσχυντη ασυνειδησία, όσων υποστηρίζουν την καταδίκη κάθε βίαιης έκφρασης, οδηγεί σε μια εξίσωση της βίας, που εκ πρώτης μπορεί να μη φαίνεται τραγική, αλλά ουσιαστικά είναι και τραγική και πολύ επικίνδυνη. Στη σαθρή και υποτυπώδη σκέψη τους δεν υπάρχει δυνατότητα διάκρισης των εκκινήσεων και των σκοπών μιας βίαιης δράσης. Έτσι, το σπάσιμο μιας τράπεζας, μιας δημόσιας υπηρεσίας, ενός μεγάλου εμπορικού καταστήματος, η συμπλοκή με τις δυνάμεις καταστολής, κτλ, είναι γι’ αυτούς μια ενστικτώδης έκφραση οργής για το τίποτα. Αυτή η τυφλότητά τους, που εκκινεί από τη θεσμολάγνα συστημική χώνεψή τους, δεν τους επιτρέπει να δουν πως αυτά τα σύμβολα παράγουν και αναπαριστούν στο χώρο μια καλά εγγεγραμμένη συστημική βία, η οποία γεννά τις προϋποθέσεις για την αντιβία των εξεγερμένων. Κατά συνέπεια, με αυτή την άθλια συλλογιστική καταλήγουν να εξισώνουν, να ταυτίζουν τη δυναμική-βίαιη διεκδίκηση της αξιοπρέπειας με την αναξιοπρέπεια της ρατσιστικής-φασιστικής βίας. Με αυτόν τον τρόπο όμως, αποδίδουν την αίγλη της επαναστατικότητας σε φασιστικές πρακτικές και ενισχύουν πεποιθήσεις περί εθνικής απελευθέρωσης και άλλες εθνικιστικές αθλιότητες. Δεν είναι απίθανο λοιπόν στην αντίληψή τους ο Μπακούνιν να χαιρετά φασιστικά, ο Τσε να φορά τη σβάστικα για περιβραχιόνιο και ο Ντουρούτι να έχει τατουάζ των ss.

Ωστόσο, θεωρούν επίσης πως η βία γεννά τη βία. Για την ακρίβεια, η ανάγκη τους να καταδικάσουν αδιάκριτα κάθε βία, προκύπτει από αυτή την παραδοχή. Εδώ είναι που η ανοησία τους φτάνει στο ζενίθ. Αν καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, επειδή η βία γεννά τη βία, διαταράσσει την κοινωνική αρμονία και καταλύει τη δημοκρατία, πώς γίνεται να υποστηρίζουν ότι πρέπει να υπάρχει μια κάποια μορφή βίας και συγκεκριμένα η κρατική; Πράγματι, είναι παράφρονες, αν υποστηρίζουν πως η κρατική βία είναι αναγκαία για τη διασφάλιση της κοινωνικής αρμονίας και της ασφάλειας των πολιτών και του πολιτεύματος. Αντίθετα, μου φαίνεται πιο λογικό, πως όσο υπάρχει κρατική-συστημική βία, η αντιβία, που θα προασπίζει τα δικαιώματά μας και την αξιοπρέπειά μας, θα είναι απαραίτητη. Από την άλλη, θεωρώ πιο λογικό «να τσακίσουμε τη βία, από κει που πραγματικά προέρχεται», ώστε να διαλύσουμε τις προϋποθέσεις, που αφήνουν να αναπτυχθούν αφοριστικές, γενικευτικές, βίαιες ρητορικές και λόγοι, να διαλύσουμε εν τέλει τις προϋποθέσεις ανάπτυξης της βίας.

http://efimeridadrasi.blogspot.gr

Έχουν για δανειστές, δεν έχουν για μισθούς

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Tα μέτρα είναι «αναπόφευκτα», οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις «αναγκαίες», η νέα λιτότητα «απαραίτηση» κ.ο.κ. Γιατί; Επειδή «δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις». Πρόκειται για το γνωστό παραμύθι που ακούμε τρία χρόνια τώρα.

Λες, δηλαδή, και δεν το έχουν καταλάβει ακόμα και οι πέτρες ότι δεν είναι τα δάνεια και οι δόσεις που μέσω αυτών πληρώνονται οι (κομμένοι) μισθοί και οι (κομμένες) συντάξεις, αλλά είναι οι (κομμένοι) μισθοί και οι (κομμένες) συντάξεις που πληρώνουν τους τόκους για τα δάνεια και τις δόσεις.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπάρχει έστω και ένας κόκκος αλήθειας σε αυτό που λένε. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Ποια είναι η αιτία;

Η αιτία είναι πως η βασική έννοια των κυβερνώντων δεν είναι το πώς και το αν θα ζήσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Η βασική τους έννοια είναι να πληρώνονται στην ώρα τους οι δανειστές. Δηλαδή, οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι. Αλλά αν «πρέπει» να πληρώνεις τοκογλύφους, τότε λογικό είναι να μην φτάνουν τα λεφτά για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.

Στη ζούλα

Αυτό, άλλωστε, το ομολογούν οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Δεν το ομολογούν, βέβαια, τόσο φωναχτά και τόσο «λεβέντικα», όπως όταν παριστάνουν τους «σωτήρες». Το ομολογούν στα μουγγά, το ομολογούν στα κιτάπια τους και μάλιστα στα πιο επίσημα. Όπως για παράδειγμα στους προϋπολογισμούς τους.

Όποιος ρίξει μια ματιά και στον περσινό και στον φετινό προϋπολογισμό θα καταλάβει γιατί «δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις». Γιατί τα λεφτά που υπάρχουν πάνε για τόκους και χρεολύσια.

Συγκεκριμένα, και αν πάρουμε ως βάση τον φετινό προϋπολογισμό του 2012, θα δούμε (πίνακας 3.2, σελίδα 44 του Κρατικού Προϋπολογισμού 2012) ότι οι αμοιβές προσωπικού 17,9 δισ. ευρώ, οι συντάξεις 31,2 δισ. ευρώ και οι λοιπές μεταβιβάσεις 14,1 δισ. ευρώ «δεν μπορούν να πληρωθούν» γιατί – κατά τους κυβερνώντες – πρώτα «πρέπει να πληρωθούν» (πίνακας 3.9, σελίδα 57) τα «κερατιάτικα» σε δανειστές και τοκογλύφους που ξεπερνούν τα 88 δισ. ευρώ!

Να, δηλαδή, γιατί «δεν έχουν» για μισθούς και συντάξεις. Γιατί «έχουν» για χρεολύσια, για τοκογλύφους, για μεσομακροπρόθεσμα δάνεια, για βραχυπρόθεσμα δάνεια, για ομόλογα, για δαπάνες δημόσιου χρέους, για καταπτώσεις εγγυήσεων και για κάθε λογής κερδοσκόπους

Συμβολική συμμετοχή

Στην Ελλάδα «οι εφοπλιστές δεν πληρώνουν φόρους» έγραφε προ καιρού η γερμανική εφημερίδα «Tageszeitung». Η αλήθεια είναι ότι οι εφοπλιστές στην Ελλάδα πληρώνουν φόρους, αλλά... συμβολικά. Σύμφωνα μάλιστα με παλιότερη μελέτη, οι φόροι που πληρώνουν οι εφοπλιστές στη χώρα μας είναι τρεις με τέσσερις φορές λιγότεροι ακόμα κι από τα έσοδα που έρχονται στο δημόσιο ταμείο από τα παράβολα των μεταναστών για την έκδοση προσωρινών αδειών παραμονής στη χώρα...

Την «παράδοση» του αφορολόγητου των εφοπλιστών φροντίζει να τη διατηρήσει και η κυβέρνηση «εθνικής ευθύνης» υπό τον Σαμαρά. Στο «Μεσοπρόθεσμο» που κατέθεσε η κυβέρνηση για την περίοδο 2013 - 2016 αναφέρεται ότι το 2013 οι εφοπλιστές θα καταβάλουν σε φόρους το... αστρονομικό ποσό των 80 εκατομμυρίων ευρώ. Να σημειώσουμε πως όταν μιλάμε για Έλληνες εφοπλιστές αναφερόμαστε στον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο σε όλο τον κόσμο, με περισσότερα από 3.000 πλοία, χωρητικότητας πάνω από 200 εκατομμύρια τόνους. Μέσα στο 2010, όταν εδώ ψηφίζονταν μνημόνια, ο στόλος των Ελλήνων εφοπλιστών αυξήθηκε κατά 13%. Το 2012 οι παραγγελίες των Ελλήνων εφοπλιστών σε νέα πλοία και οι αγορές μεταχειρισμένων ξεπέρασαν τα 8 δισ. δολάρια!

Αυτή η κατηγορία... πενήτων θα πληρώσει, όπως προέκυψε μετά την πρόσφατη συνάντηση του Σαμαρά με το προεδρείο των Ελλήνων εφοπλιστών, μόλις 80 εκατομμύρια φόρους το 2013 και 140 εκατ. ευρώ έως το 2016.

Την ίδια ώρα, άλλες κατηγορίες Ελλήνων, που κατά την κυβέρνηση είναι λιγότερο προνομιούχοι από τους εφοπλιστές, θα αντιμετωπιστούν όπως αξίζει σε... «έχοντες και κατέχοντες».

Για παράδειγμα, όπως αναφέρει το «Μεσοπρόθεσμο», από τους ανάπηρους θα αφαιρεθεί το 2013 το ποσό των 82 εκατομμυρίων (80 οι εφοπλιστές, 82 οι ανάπηροι!) που μέχρι τώρα δαπανούνταν για να καλύπτονται διάφορες μετακινήσεις τους.

Άλλη κατηγορία πλουσίων – που τα πλούτη τους δεν συγκρίνονται με τα πλούτη των εφοπλιστών – είναι οι συνταξιούχοι. Από αυτούς την περίοδο 2013 - 2016 θα αφαιρεθούν κοντά 5,5 δισ. ευρώ όταν για όλη την περίοδο 2013 - 2016 από τους εφοπλιστές τα έσοδα δεν θα ξεπεράσουν τα 140 εκατομμύρια (140 εκατομμύρια οι εφοπλιστές, 5,5 δισεκατομμύρια οι συνταξιούχοι)!

Αποκάλυψη: Το Ελληνικό Πείραμα Μίλγκραμ

ΠΗΓΗ: tvxs.gr

του Πάνου Παναγιώτου

Το 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Yale, Στάνλεϊ Μίλγκραμ, διεξήγε ένα ιστορικό πείραμα που έδειξε ότι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση εξουσίας είναι ικανοί να προβούν σε πράξεις που αντιβαίνουν στην κοινή λογική και το αίσθημα δικαίου παραβιάζοντας την ίδια τη συνείδηση τους, αρκεί αυτές να γίνονται κατόπιν εντολής από μία εποπτεύουσα αρχή που υποτίθεται πως κατέχει υψηλού επιπέδου γνώση και δρα με καλό σκοπό.

Στο πείραμα, ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής 'αρχής' διαχώριζε μία ομάδα ατόμων σε 'δασκάλους' και 'μαθητές', παρέχοντας στους πρώτους την εξουσία να ελέγχουν τους δεύτερους ως προς τη γνώση τους σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και να τους τιμωρούν μέσω της πρόκλησης σταδιακά αυξανόμενης έντασης ηλεκτροσόκ όταν δε γνώριζαν τις σωστές απαντήσεις.

Αν κατά τη διάρκεια του πειράματος ο 'δάσκαλος' αμφισβητούσε τη χρησιμότητα του ή πάθαινε κρίση συνείδησης, παρενέβαινε ο επόπτης με 'παραινέσεις' και 'απειλές', ζητώντας του να ολοκληρώσει τη διαδικασία, και λέγοντας του άλλοτε ότι 'το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε', άλλοτε πως 'είναι απολύτως κρίσιμο να συνεχίσετε' και άλλοτε πως “δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να συνεχίσετε.”

Αν ο 'δάσκαλος' αναρωτιόταν μήπως ο 'μαθητής' κινδύνευε να υποστεί μόνιμες βλάβες ή ακόμη και να πεθάνει, ο επόπτης τον διαβεβαίωνε πως τίποτε από τα δύο δεν επρόκειτο να συμβεί, παρά το γεγονός ότι η ένταση του ηλεκτροσόκ ήταν, θεωρητικά, ικανή να σκοτώσει και ασχέτως του ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είχε προηγηθεί η προειδοποίηση ότι ο 'μαθητής' έπασχε από καρδιά. Αν ο 'δάσκαλος' σκεφτόταν να σταματήσει καθώς ο 'μαθητής' κάτω από φρικτούς πόνους φώναζε πως δεν ήθελε να συμμετάσχει άλλο στο πείραμα, ο εκπρόσωπος της 'αρχής' απαντούσε: “είτε αρέσει στο μαθητή είτε δεν αρέσει πρέπει να συνεχίσεις μέχρι να μάθει καλά όλες τις απαντήσεις, οπότε σε παρακαλώ συνέχισε.”

Αν παρόλα αυτά ο 'δάσκαλος' αποφάσιζε να πάει ενάντια στις εντολές της 'αρχής' και αρνούνταν να προκαλέσει επιπλέον, αναιτιολόγητο, πόνο στο 'μαθητή, το πείραμα σταματούσε. Ειδάλλως, συνεχιζόταν μέχρι ο 'μαθητής' να λάβει το μέγιστης έντασης ηλεκτροσόκ (450 βολτ) ή μέχρι να σταματήσει να ανταποκρίνεται, ένδειξη ότι είχε λιποθυμήσει ή ότι είχε πεθάνει.

Τόσο στο αρχικό πείραμα όσο και σε επαναλήψεις του, περίπου το 65% των 'δασκάλων' προκάλεσαν το μέγιστης έντασης ηλεκτροσόκ στο 'μαθητή'. Κατά τη διάρκεια του πειράματος οι 'δάσκαλοι' παρουσίαζαν διαφορετικά επίπεδα στρες, ίδρωναν, δάγκωναν τα χείλη τους, έτρεμαν και γενικότερα εμφάνιζαν σημάδια διστακτικότητας και κατανόησης της άδικης και απάνθρωπης συμπεριφοράς τους. Η σκέψη, ωστόσο, ότι δεν ήταν οι ίδιοι οι υπεύθυνοι αλλά αυτοί που διεξήγαν το πείραμα, σε συνδυασμό με τις παραινέσεις και τις απειλές από τον επόπτη αλλά και τις διαβεβαιώσεις ότι ο 'μαθητής' δεν θα πάθαινε κακό, τους έκαναν να φτάσουν μέχρι τέλους.

Στην πραγματικότητα βέβαια, αν και ο 'δάσκαλος' δεν το γνώριζε, ο 'μαθητής' δεν ήταν παρά ένας μισθωμένος ηθοποιός που υποκρινόταν ότι δέχονταν ηλεκτροσόκ, ενώ οι επιστήμονες απλώς μελετούσαν τη συμπεριφορά του ́δασκάλου' και φυσικά δε βασάνιζαν, πράγματι, ανθρώπους στο όνομα της επιστήμης.

Περίπου μισό αιώνα, ωστόσο, μετά την πρώτη διεξαγωγή του, το πείραμα Μίλγκραμ επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα σε πραγματικές συνθήκες, με τις ελληνικές κυβερνήσεις από τα τέλη του 2009 να προκαλούν, κάτω από τις εντολές και την εποπτεία της Τρόικας, βασανιστικό και αυξανόμενης έντασης πόνο στον ελληνικό λαό, με την υλοποίηση μίας πολιτικής εξουθενωτικής

λιτότητας που σύσσωμη η διεθνής οικονομική κοινότητα και ενίοτε ακόμη και οι ίδιοι οι κυβερνώντες αναγνωρίζουν ως άδικη και καταστροφική. Και είναι εντυπωσιακό πως ενώ όσο οι πολιτικοί ιθύνοντες δεν βρίσκονται σε θέση εξουσίας αναγνωρίζουν, ομολογούν και μάχονται ενάντια στον παράλογο και απάνθρωπο χαρακτήρα του 'πειράματος', μόλις αναλάβουν το ρόλο του 'δασκάλου' αποκτούν μία εντελώς διαφορετική συμπεριφορά, παραμερίζοντας τη λογική και τη συνείδηση τους και υπακούοντας χωρίς αντίδραση στις εντολές της εποπτεύουσας αρχής.

Το Ελληνικό Πείραμα Μίλγκραμ

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Παπανδρέου υποστήριξε ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε αποκρύψει το έλλειμμα (κάτι το οποίο δεν έχει επιβεβαιωθεί και είναι πλέον αντικείμενο ελέγχου και από τη δικαιοσύνη) και ότι η χώρα πτωχεύει (κανένα στοιχείο δεν δικαιολογούσε ούτε κατά διάνοια τέτοιο ισχυρισμό), προκάλεσε ένα διεθνές ξεπούλημα ελληνικών περιουσιακών στοιχείων που απέκλεισε την Ελλάδα από τις αγορές κεφαλαίων και οδήγησε στην αδυναμία εξυπηρέτησης του εθνικού χρέους.

Στο δεύτερο τρίμηνο του 2010 το ελληνικό χρέος ανέρχονταν περίπου στα 319 δις ευρώ, βρισκόταν στα χέρια ιδιωτών επενδυτών και διεπόταν στη συντριπτική του πλειοψηφία από το ελληνικό Δίκαιο. Μία συμφωνία Ελλάδας – Δανειστών, για μία πολυετή περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή τόκων και ληξιπρόθεσμων ομολόγων με την απειλή, ειδάλλως, μίας μεγάλης κλίμακας αναδιάρθρωσης, θα ανακούφιζε άμεσα τη χώρα και θα της έδινε χρόνο για τη λήψη ήπιων και όχι καταστροφικών μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, ενώ δε θα προκαλούσε πολιτικό πρόβλημα στις χώρες τις ΕΕ, αφού το χρέος βρισκόταν σε χέρια ιδιωτών, ούτε θα επέφερε βαριές ζημίες στις τράπεζες, αφού η αποπληρωμή τόκων και χρέους θα μεταφερόταν στο μέλλον. Εναλλακτικά, η πραγματοποίηση το 2010 ενός PSI στα πρότυπα αυτού που έλαβε χώρα το 2012 θα αποτελούσε μία πολύ πιο δραστική αντιμετώπιση του προβλήματος βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και αν γινόταν με αποφασιστικότητα και σε σωστή συνεννόηση με τους Δανειστές θα μπορούσε να αποτελέσει την καλύτερη μεταξύ μίας σειράς ούτως ή άλλων δυσάρεστων λύσεων.

Ωστόσο, με το ύψος της έκθεσης στην Ελλάδα γαλλικών, ελβετικών, γερμανικών, αμερικανικών και βρετανικών τραπεζών να ξεπερνά στα τέλη του 2009 τα 200 δις δολάρια και με τα ασφάλιστρα των ελληνικών ομολόγων να αποτιμώνται στα 80 δις δολάρια (ονομαστική αξία) και να βαρύνουν, κυρίως, αμερικανικές τράπεζες, φάνηκε ως καλύτερη επιλογή η αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος ως ρευστότητας και όχι ως βιωσιμότητας, έτσι ώστε να μεταφερθούν δανεικά κεφάλαια στην Ελλάδα προκειμένου να αποπληρώσει τους ιδιώτες δανειστές και να χρεωθεί αυτή ολόκληρο το βάρος της διάσωσης τους αντί να μοιραστεί μαζί τους αυτό της δικής της διάσωσης. Έτσι οδηγηθήκαμε στην υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, το Μάιο του 2010, θέτοντας σε λειτουργία την ελληνική έκδοση του πειράματος Μίλγκραμ όπου θα δοκιμάζονταν η λογική, η συνείδηση και οι αντοχές αυτών που θα υποδύονταν τους ρόλους της 'εποπτεύουσας αρχής', του 'δασκάλου' και του 'μαθητή'. Σε αντίθεση με το πρωτότυπο πείραμα, το ελληνικό Μίλγρκαμ δε έγινε στο όνομα της επιστήμης αλλά της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων.

Οι Ρόλοι στο Πείραμα: Η 'Εποπτεύουσα Αρχή'

Το ρόλο της 'εποπτεύουσας αρχής' στην ελληνική έκδοση του πειράματος Μίλγκραμ, διαδραματίζει η Τρόικα, δηλαδή οι 'ειδικοί' τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η 'Εξουσία', ο 'Δάσκαλος'

Την εκτελεστική εξουσία του πειράματος αναλαμβάνουν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις από το 2009 και μετά.

Το Υποκείμενο, ο 'Μαθητής'

Το υποκείμενο του πειράματος είναι ο ελληνικός λαός.

Οι Ερωτήσεις

Το ρόλο των ερωτήσεων στο ελληνικό πείραμα Μίλγραμ παίζουν οι 'στόχοι', τους οποίους θέτει η Τρόικα και αξιολογεί η ίδια με τις τριμηνιαίες εκθέσεις της.

Οι Απαντήσεις

Η σωστή 'απάντηση' είναι η επίτευξη των στόχων και η λανθασμένη ή 'απόκλιση'.

Τα Ηλεκτροσόκ

Τα ηλεκτροσόκ είναι ποικίλα, με τα σημαντικότερα να θεωρούνται τα μέτρα λιτότητας, είτε αυτά μεταφράζονται σε περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων είτε σε νέους φόρους, έκτακτες εισφορές, χαράτσια, κλπ. Στα ηλεκτροσόκ συμπεριλαμβάνεται οτιδήποτε προκαλεί άμεσο ή έμμεσο οικονομικό πόνο στους Έλληνες πολίτες, συμπεριλαμβανομένων των εγγυήσεων ύψους, περίπου 170 δις ευρώ και τα δάνεια ύψους περίπου 50 δις ευρώ προς τις ελληνικές τράπεζες, τη δραματική συρρίκνωση της οικονομικής δύναμης των Ταμείων, την θεαματική μείωση της αξίας των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων (κατοικίες, γη, αυτοκίνητα, ομόλογα, μετοχές κλπ).

Λάθος απάντηση = Ηλεκτροσόκ ή Θάνατος

Οι τακτικές εκθέσεις της Τρόικας για την επίτευξη ή όχι των στόχων έχουν συνδεθεί με τη λήψη ή όχι κάθε επόμενης δόσης από το μηχανισμό 'στήριξης'. Η λογική είναι πως εφόσον η Ελλάδα έχει αποκλειστεί από τις αγορές κεφαλαίων, η αδυναμία λήψης μίας δόσης θα οδηγήσει στην πτώχευση, την κατάρρευση και τελικά στον ξαφνικό 'θάνατο' της οικονομίας. Εναλλακτικά ο 'δάσκαλος' μπορεί να επιλέξει το ηλεκτροσόκ, δηλαδή τη λήψη νέων μέτρων, ώστε να εξασφαλιστεί ότι θα συνετιστεί ο 'μαθητής' για να μπορέσει να λάβει την επόμενη δόση από το μηχανισμό στήριξης, που θα τον κρατήσει στη ζωή.

Οι Παραινέσεις - Απειλές

Μία από τις πιο συνηθισμένες απειλές έχει να κάνει με την ανάγκη εκπλήρωσης των στόχων γα τη λήψη των δόσεων: «Η Αθήνα πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της για τη διεθνή βοήθεια», Άγκελα Μέρκελ, 12/10/12 - «Η Ελλάδα για να εκταμιεύσει την επόμενη δόση θα πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της». Το πιο συχνά χρησιμοποιημένο δίλημμα είναι: “Νέα μέτρα ή Χάος”. Άλλες απειλές έχουν να κάνουν με την ανάγκη λήψης μέτρων ως αναγκαία για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και με τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει η αδυναμία υλοποίησης των μέτρων, δηλαδή την πτώχευση, έξοδο απ' το ευρώ, καταστροφή της οικονομίας κλπ. Η απειλή για επιστροφή σε διδακτορικό καθεστώς έχει χρησιμοποιηθεί εντέχνως σε διάφορες περιπτώσεις.

Τα, περιληπτικά, αποτελέσματα του Πειράματος στα πρώτα τρία χρόνια διεξαγωγής του

●  Ανάπτυξη ΑΕΠ

Το 2009 το ΑΕΠ της Ελλάδας διαμορφώθηκε στα 231 δις ευρώ, δεύτερο υψηλότερο επίπεδο στην ιστορία της χώρας. Ένα χρόνο αργότερα, το 2010, είχε υποστεί μείωση της τάξης του 4,9%, στα 222 δις ευρώ, για να βουλιάξει το 2011 κατά 7,1%, στα 208,5 δις ευρώ, και να συνεχίσει την καταστροφική του συρρίκνωση το 2012 στα 194 δις ευρώ, με τις προβλέψεις για το 2013 να το τοποθετούν κάτω απ' τα επίπεδα του 2004, στα 183 δις ευρώ. Αναλύοντας τα στοιχεία από τις αναθεωρημένες προβλέψεις της ΕΛΣΤΑΤ το ΑΕΠ της χώρας θα έχει υποστεί σωρευτική μείωση, περίπου, κατά 200 δις ευρώ μεταξύ των ετών 2010-2016.

●  Χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ

Η ύφεση που προκλήθηκε οδήγησε σε εκρηκτική αύξηση του ελληνικού κρατικού χρέους, τόσο σε πραγματικά νούμερα όσο και ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το αποτέλεσμα ήταν η απόφαση και η διεξαγωγή του κουρέματος του χρέους (PSI) που συνοδεύτηκε απ' το δεύτερο Μνημόνιο. Παρά τη διαγραφή χρέους ύψους 106 δις ευρώ, το δημόσιο χρέος μειώθηκε μόνο κατά 15 δις ευρώ εξαιτίας των νέων δανείων που έλαβε (και αναμένεται να λάβει η χώρα) ενώ λόγω της παρατεινόμενης ύφεσης το 2013 το χρέος θα εκτοξευτεί στο 189,1% του ΑΕΠ και με βάση τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις θα σκαρφαλώσει στο 190,5% το 2015, πριν υποχωρήσει στο 184,9% το 2016, παραμένοντας μη βιώσιμο και θεαματικά υψηλότερο από τα επίπεδα του 2009.

● Επιστροφή στις αγορές

Η πρώτη πρόβλεψη της Τρόικας για την επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές κεφαλαίων ήταν για το 2012, ενώ η δεύτερη ήταν για το 2015. Πλέον, είναι παραδεκτό πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί ούτε το 2017 και το πιθανότερο όχι κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας.

● Ελλείμματα

Η Ελλάδα παρουσίασε ένα τελικό δημοσιονομικό έλλειμμα κοντά στο 16% το 2010, από 3,4% που υποστηρίχτηκε, αρχικά, πως ήταν το 2009. Το έλλειμμα παρουσιάστηκε αυξημένο με τρόπο που πολλοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι ήταν παράτυπος, παράλογος και το κυριότερο παράνομος και εγκληματικός. Για τη διευκόλυνση της συζήτησης, ωστόσο, ας δεχτούμε πως το έλλειμμα ήταν πράγματι όσο παρουσιάστηκε τελικά και ας αποδεχτούμε πως χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού μειώθηκε εντυπωσιακά μέχρι το 2012. Το πρόβλημα ακόμη και με αυτήν την υπόθεση είναι πως ο τρόπος με τον οποίο επήλθε η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος έγινε η αιτία για τη δημιουργία μίας σειράς άλλων πολύ μεγαλύτερων 'ελλειμμάτων', στην ανάπτυξη της οικονομίας (σωρευτική ύφεση ρεκόρ) στην αγορά εργασίας (αύξηση ανεργίας σε επίπεδα παγκόσμιου ρεκόρ) κλπ.

● Οικονομία

Η ελληνική οικονομική κρίση ήταν, ήδη, το 2012 η τρίτη μεγαλύτερη στη διεθνή οικονομική ιστορία από τα τέλη του 1700. Η χώρα διαλύθηκε χρηματοοικονομικά, χρηματοπιστωτικά, χρηματιστηριακά, οικονομικά, τραπεζικά, εμπορικά κλπ. Η Ελλάδα κατέχει τα περισσότερα αρνητικά οικονομικά ρεκόρ από οποιαδήποτε άλλη αναπτυγμένη χώρα του κόσμου, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις κατέχει αρνητικά ρεκόρ και μεταξύ των αναδυόμενων ή υπανάπτυκτων κρατών. Το πείραμα προκάλεσε μία φοβερή έκδοση του χάους, το οποίο υποτίθεται ότι θα απέτρεπε.

●

Κοινωνία / Πολιτική / Δημοκρατία

Η οικονομική κρίση προκάλεσε κοινωνική κρίση και συνάμα κρίση του πολιτικού συστήματος και κρίση του ίδιου του θεσμού της δημοκρατίας, τουλάχιστον όπως τον γνωρίζαμε μέχρι το 2009. Το πείραμα έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε μία χώρα πολλαπλών κρίσεων.

Άλλη κυβέρνηση, άλλος Πρωθυπουργός, ίδιο πείραμα

Επιβεβαιώνοντας τα συμπεράσματα του πειράματος Μίλγκραμ, ο νέος Πρωθυπουργός της χώρας προχώρησε σε μία ριζική αλλαγή της στάσης του απέναντι στην πολιτική της Τρόικας όταν αισθάνθηκε ότι η ανάληψη της εξουσίας ήταν κοντά, υποστηρίζοντας το δεύτερο Μνημόνιο και την πολιτική εξουθενωτικής λιτότητας όταν μόλις λίγους μήνες νωρίτερα ήταν απ' τους σκληρότερους επικριτές της. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης προεκλογικής του εκστρατείας ο κ. Σαμαράς παρουσίασε ένα εναλλακτικό της Τρόικας πακέτο μέτρων ύψους 18 δις ευρώ, υποστηρίζοντας ότι είχε βρει τη συνταγή που θα απέτρεπε νέες μαζικές περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων που έσπρωχναν τη χώρα βαθύτερα στον κύκλο της αέναης ύφεσης. Λίγο καιρό νωρίτερα είχε παρουσιάσει ένα σχέδιο ακόμη πιο φιλόδοξο σχέδιο με πρωταρχικό στόχο την ανάπτυξης της χώρας, χρησιμοποιώντας ειδικό οπτικοακουστικό εξοπλισμό και παραδίδοντας ζωντανά, ένα είδος μαθήματος σε ολόκληρη τη χώρα.

Ένα από τα βασικότερα προεκλογικά συνθήματα του κ Σαμαρά ήταν αυτό της αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, που συνοδεύτηκε από την υπόσχεση για ουσιαστικές αλλαγές στις πολιτικές που ακολουθούνταν. Χρειάστηκαν μόλις δυο – τρεις ημέρες από την ώρα που ο κ. Σαμαράς έγινε Πρωθυπουργός για να μετατραπεί σε πιστό οπαδό του πειράματος ξεχνώντας κάθε υπόσχεση αναδιαπραγμάτευσης και βάζοντας στην άκρη τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο από τα εναλλακτικά της Τρόικας σχέδια του για την ελληνική οικονομία. Πριν ακόμη καλά, καλά αναλάβει την εξουσία, την παρέδωσε στην 'αρχή' και υποβαθμίστηκε στο ρόλο του 'δασκάλου' με κύρια αρμοδιότητα του να φροντίζει ώστε ο 'μαθητής' να απαντά σωστά στις

ερωτήσεις και να του προκαλεί ηλεκτροσόκ όταν κάνει λάθος.

Νέα Μέτρα: Τελευταίο ή Τελειωτικό ηλεκτροσόκ;

Μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ψηφίσει τέσσερα πακέτα μέτρων λιτότητας, κάθε ένα από τα οποία υποτίθεται πως θα ήταν το τελευταίο: Το Μάιο του 2010, τον Ιούνιο του 2011, το Φεβρουάριο του 2012 και το πιο πρόσφατο και ταυτόχρονα σκληρότερο, το Νοέμβριο του 2012.

Το πολυδιαφημιζόμενο προεκλογικά εναλλακτικό οικονομικό του σχέδιο των 18 δις ευρώ του κυρίου Σαμαρά, έδωσε τη θέση του στο σκληρότερο μέχρι σήμερα πακέτο λιτότητας, ύψους 18 δις ευρώ, που προετοιμάστηκε από την Τρόικα και το οποίο περιλαμβάνει περικοπές από μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και την υγεία ύψους 9,4 δις ευρώ για το 2013 (4,5% του ΑΕΠ), 4,2 δις ευρώ για το 2014 και 4,7 δις ευρώ το 2015-2016.

Όπως νωρίτερα και οι προηγούμενοι Πρωθυπουργοί της κρίσης έτσι και ο κ. Σαμαράς υποσχέθηκε πως τα νέα μέτρα θα είναι και τα τελευταία που θα χρειαστεί να λάβει ο ελληνικός λαός προκειμένου να σωθεί η χώρα. Προκειμένου να συμβεί αυτό, ωστόσο, θα πρέπει να επιτευχθούν οι στόχοι και για πρώτη φορά ο 'μαθητής' να δώσει τις 'σωστές' απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα τεθούν. Είναι, ωστόσο, αυτό μία ρεαλιστική πρόβλεψη; Είναι, πράγματι, πιθανό τα συγκεκριμένα μέτρα να είναι τα τελευταία ή μήπως αντ' αυτού υπάρχει ο κίνδυνος να είναι τα τελειωτικά; Αν η ιστορία του πειράματος αποτελεί καλό σύμβουλο τότε όπως και τις προηγούμενες φορές έτσι και τώρα, της όποιας εξαντλητικής προσπάθειας του μαθητή θα υπερισχύσει η ακαταμάχητη και κρυφή δύναμη του παράδοξου των ερωτήσεων: είναι εκ της κατασκευής τους τους αδύνατο να απαντηθούν σωστά.

Το Παράδοξο των Ερωτήσεων (στόχων): α) Λογική Πλάνη – Το Παράδοξο της Φειδούς

Τα λογικά παράδοξα είχαν αναδειχθεί από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα πολλών σημερινών επιστημών. Ο Επιμενίδης ο Κρητικός, όταν επισκέφτηκε την Αθήνα διατύπωσε την πρόταση, “Όλοι οι Κρήτες λένε ψέμματα”. Αν ο Επιμενίδης είπε την αλήθεια τότε όλοι οι Κρητικοί λένε ψέμματα και εφόσον και ο ίδιος είναι Κρητικός, δεν είπε την αλήθεια. Αν πάλι είπε ψέμματα τότε οι Κρητικοί δε λένε ψέμματα και εφόσον και ο ίδιος είναι Κρητικός, είπε την αλήθεια. Το πρόβλημα με τα λογικά παράδοξα είναι ότι αποτελούν μισές αλήθειες και μισά ψέμματα. Είναι σα να υποστηρίζει κανείς πως ένα ποτήρι είναι μισογεμάτο διαφωνώντας με κάποιον άλλο που το βλέπει μισοάδειο.

Στα οικονομικά, μία από τις γνωστές θεωρίες είναι το παράδοξο της φειδούς. Αυτό που μας λέει το παράδοξο είναι ότι ένα άτομο που θα αποφασίσει να σφίξει το ζωνάρι του και να απέχει από την κατανάλωση αποταμιεύοντας τμήμα του εισοδήματος του στο παρόν, ώστε να βρεθεί σε μία καλύτερη οικονομική κατάσταση στο μέλλον, δεν είναι δεδομένο ότι θα πετύχει το στόχο του. Και αυτό γιατί αν ακολουθήσουν την ίδια συμπεριφορά και άλλα άτομα (η πλειοψηφία) τότε η κατανάλωση και έτσι η ζήτηση για προϊόντα και υπηρεσίες θα μειωθεί απότομα και κατακόρυφα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει και η μείωση της προσφοράς προϊόντων και υπηρεσιών αφού δε θα υπάρχει ικανή ζήτηση για να τις απορροφήσει, και στη συνέχεια να επέλθει μείωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και της διάθεσης για ανάληψη επιχειρηματικού ρίσκου, μείωση των επενδύσεων, μείωση της ανάγκης για πρόσληψη νέων εργαζομένων αλλά ακόμη και για απασχόληση του ίδιου αριθμού εργαζομένων με πριν, μείωση των εισοδημάτων και των εσόδων του κράτους και τελικά συρρίκνωση της οικονομίας και ύφεση. Έτσι, ο αποταμιευτής μας μπορεί να βρεθεί με μερικές καταθέσεις παραπάνω αλλά χωρίς εργασία και χωρίς προοπτική.

Το παράδοξο της φειδούς βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία στην Ελλάδα, αφού εξαιτίας των πολιτικών επιλογών Παπανδρέου στα τέλη του 2009 η ζήτηση για ελληνικά περιουσιακά στοιχεία και η διάθεση για επενδύσεις στην Ελλάδα εκμηδενίστηκαν, ενώ στη συνέχεια η προσπάθεια εφαρμογής των Μνημονίων προκάλεσε ταυτόχρονα αποχή από κατανάλωση τόσο του κράτους όσο

και των πολιτών. Και όλα αυτά έλαβαν και λαμβάνουν χώρα στη χειρότερη οικονομική περίοδο για την παγκόσμια οικονομία των τελευταίων 70 ετών, σε μία φάση, δηλαδή, που η φειδώ έχει μετατραπεί, λίγο – πολύ, σε παγκόσμιο φαινόμενο.

β) Οι ερωτήσεις (στόχοι) είναι λάθος

Στην περίπτωση του πειράματος Μίλγκραμ ο 'μαθητής' απαντούσε εσκεμμένα λάθος στις ερωτήσεις προκειμένου να μελετηθεί η αντίδραση του 'δασκάλου'. Στην ελληνική εκδοχή του πειράματος ένα από τα παράδοξα είναι πως οι ίδιες οι ερωτήσεις είναι λάθος.. Αυτό γιατί οι στόχοι προκύπτουν από τις εκτιμήσεις και τιις προβλέψεις της Τρόικας και του ΔΝΤ και όπως το ίδιο παραδέχτηκε πρόσφατα, οι μέχρι τώρα αναλύσεις του ήταν λάθος καθώς στηρίχτηκαν σε παλαιότερες εκθέσεις με λανθασμένα συμπεράσματα που υπέθεταν δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές πολύ κοντά στο 0,5, ενώ νεώτερες μελέτες δείχνουν μια σημαντική αύξηση των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών στη μετά την κρίση περίοδο, σε ένα επίπεδο από 0,9 μέχρι και 1,7.

Με απλά λόγια, ενώ η Τρόικα έθετε στους Έλληνες στόχους βασιζόμενη στην εκτίμηση ότι για κάθε 1 ευρώ λιτότητας το κόστος στην οικονομία είναι μισό ευρώ, το αληθινό κόστος ήταν μεταξύ 0,9 και 1,7 ευρώ μετατρέποντας τις θυσίες σε 'δώρο, άδωρο'. Πράγματι, σύμφωνα με την αναθεωρημένη μακροοικονομική πρόβλεψη για το 2013, τα μέτρα λιτότητας ύψους 9,5 δις ευρώ, δηλαδή ίσα με το 4,5% του ΑΕΠ, αναμένεται να προκαλέσουν ύφεση 4,5%, δηλαδή ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής προβλέπεται πως θα είναι 1 και όχι 0,5. Έτσι, από τη πρώτη στιγμή η Τρόικα διέπραξε ένα δραματικό 'λάθος' το οποίο είχε καταστροφικές συνέπειες στην ελληνική οικονομία και απέτρεπε σε κάθε περίπτωση την επίτευξη των στόχων, ασχέτως του ύψους των περικοπών και του βάθους της λιτότητας.

γ) Οι στόχοι είναι αδύνατο να επιτευχθούν λόγω των επιτοκίων των δανείων

Από το πρώτο Μνημόνιο η Τρόικα επέβαλλε τη μετατροπή σε στόχου εθνικής σημασίας την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, έτσι ώστε το χρέος να γίνει βιώσιμο και να είναι δυνατή η πλήρης αποπληρωμή του. Αυτό που απέκρυψε η Τρόικα είναι ότι υπάρχουν δύο πράγματα παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δυναμική του χρέους: το πρωτογενές ισοζύγιο του προϋπολογισμού ως ποσοστό του ΑΕΠ (το πρωτογενές πλεόνασμα ή έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ) και η διαφορά μεταξύ των πραγματικών επιτοκίων με τα οποία δανείζεται το κράτος και του ποσοστού ανάπτυξης του ΑΕΠ.

Αν το επιτόκιο με το οποίο δανείζεται ένα κράτος είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό της ανάπτυξης του ΑΕΠ του (επιτόκιο – ανάπτυξη >0), τότε το χρέος αυξάνεται αντί να μειώνεται. Αν το επιτόκιο, όμως, είναι μικρότερο (επιτόκιο – ανάπτυξη <0 p="p">

Όταν η Ελλάδα υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο και παρά το γεγονός ότι αυτό επέβαλλε σκληρά μέτρα λιτότητας που ήταν δεδομένο ότι θα προκαλούσαν συρρίκνωση του ΑΕΠ και ύφεση (αρνητική ανάπτυξη του ΑΕΠ), η Γερμανία επέμενε τα ελληνικά δάνεια ́στήριξης' να έχουν επιτόκιο της τάξης του 5,3%. Αφαιρώντας την αρνητική ανάπτυξη από το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας η πράξη της αφαίρεσης μετατρεπόταν σε πρόσθεση και έτσι 'επιτόκιο – ανάπτυξη' ήταν εξ αρχής αδύνατο να είναι μικρότερο του μηδενός.

Με άλλα λόγια ήταν γνωστό τόσο στην Τρόικα όσο και στην κυβέρνηση ότι το χρέος θα αυξάνονταν αντί να μειωθεί. Σε πρόσφατη ομιλία του κ. Παπανδρέου στο Χάρβαρντ, υποστήριξε ότι είχε ζητήσει εξ αρχής μείωση των επιτοκίων του μηχανισμού στήριξης και η κ. Μέρκελ του υποσχέθηκε ότι αυτό θα συνέβαινε αφού πετύχαινε η Ελλάδα τους στόχους, γεγονός το οποίο και αποδέχτηκε. 'Πράγματι, αργότερα τα επιτόκια μειώθηκαν', είπε χαρακτηριστικά ο κ. Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, τα επιτόκια μειώθηκαν μόνο μετά την υπογραφή του Μεσοπρόθεσμου το οποίο επιβλήθηκε στη χώρα ως νέο μέτρο επειδή δεν είχαν επιτευχθεί οι στόχοι, όπως ακριβώς ήταν αναμενόμενο.

Κατανοώντας τον παραλογισμό – α) Τόκοι - Επιτόκια & προ PSI

Χρησιμοποιώντας ένα απλό μοντέλο προσομοίωσης της δυναμικής ανάπτυξης του χρέους (παρέχεται από το economist.com) αλλά και τις επίσημες προβλέψεις του ΔΝΤ στην προ PSI περίοδο, παρατηρούμε ότι με την ανάπτυξη θετική, στο 0,5%, με πρωτογενές πλεόνασμα 3% και με δεδομένη την πιστή εφαρμογή του προγράμματος (κάτι, όπως είδαμε, αδύνατο), το ελληνικό χρέος θα διαμορφώνονταν στο 163% του ΑΕΠ το 2016 και στο 180,5% το 2020, δηλαδή δε θα ήταν βιώσιμο.

Αν με κάποιο μαγικό τρόπο η Ελλάδα πετύχαινε μέση ανάπτυξη της τάξης του 3%, το χρέος θα μειωνόταν στο 140% το 2016 και μόλις στο 137,7% το 2020, δηλαδή μετά από δέκα χρόνια θυσιών και πάλι δε θα ήταν βιώσιμο.

Διατηρώντας,ωστόσο, τις άλλες παραμέτρους σταθερές - δηλαδή ακόμη και με μέση μηδενική ανάπτυξη - και απλώς μειώνοντας τα επιτόκια στο 2% (η Γερμανία δανείζεται με 1,36% στο δεκαετή ορίζοντα), το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειωνόταν στο 133% το 2016 και στο 126% , δηλαδή θα πλησίαζε στον στόχο που τέθηκε αργότερα από το ΔΝΤ ώστε αυτό να θεωρηθεί βιώσιμο.

Η μείωση αυτή θα επιτυγχάνονταν χωρίς κούρεμα του χρέους, με μία (πολύ πιο απλή απ' το PSI) συμφωνία Ελλάδας – Δανειστών για μείωση του επιτοκίου στο 2% για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Αν η Ελλάδα προχωρούσε σε μία συμφωνία για μία πολυετή περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή των τόκων ή έστω κεφαλαιοποίησης των τόκων (δηλαδή να πληρώνονταν αλλά μετά από πολλά χρόνια), το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειωνόταν το 2020 στο 100,5% του ΑΕΠ.

Το νέο παράλογο που αναδεικνύεται μελετώντας το ελληνικό πείραμα Μίλγκραμ είναι ότι ακόμη και αν η Ελλάδα όχι απλά πετύχαινε τους στόχους αλλά και τους ξεπερνούσε, πάλι θα αποτύγχανε α μετατρέψει το χρέος σε βιώσιμο και έτσι να αντιμετωπίσει την κρίση. Για παράδειγμα, έστω πως όλοι οι Έλληνες αυτόβουλα ζητούσαν από το 2011 τόσο μεγάλες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις ώστε το μέσο πρωτογενές πλεόνασμα μέχρι το 2020 να εκτιναζόταν στο 7%, μακράν μεγαλύτερο από τους στόχους του προγράμματος, τότε, χωρίς το κούρεμα, το χρέος το 2020 θα διαμορφωνόταν στο 131,9% του ΑΕΠ, δηλαδή δε θα ήταν βιώσιμο.

β) Τόκοι & Επιτόκια μετά PSI

Μετά την ολοκλήρωση του PSI στις αρχές του 2012 η Ελλάδα πέτυχε τη μείωση των επιτοκίων στο χρέος που κατέχουν οι ιδιώτες επενδυτές μέχρι το 2015 στο 2% και την αρχή αποπληρωμής του κεφαλαίου μετά το 2023. Αυτό αποτελεί μία θετική εξέλιξη αλλά δυστυχώς δεν είναι πλέον αρκετή.υτό, γιατί ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού χρέους έχει μεταφερθεί, πλέον, σε 'επίσημα' χέρια, δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και τους Ευρωπαίους Εταίρους μας και συνοδεύεται από κανονική πληρωμή τόκων.

Έτσι, μελετώντας τις υποχρεώσεις της Ελλάδας μέχρι το 2014, περί τα 32,3 δις ευρώ απαιτούνται μόνο για την αποπληρωμή τόκων, ενώ 41,6 δις ευρώ χρειάζονται για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων ομολόγων και δανείων, εκ των οποίων 30 δις ευρώ για ομόλογα της ΕΚΤ, και 9.1 δις ευρώ για δάνεια του ΔΝΤ. Η χρηματοδότηση στην οποία προσδοκά η Ελλάδα από το μηχανισμό στήριξης, αν πετύχει τους στόχους της, είναι για το συγκεκριμένο διάστημα ύψους 83 δις ευρώ. Έτσι, από αυτά τα 74 θα επιστρέψουν στην Τρόικα για την αποπληρωμή τόκων, ομολόγων της ΕΚΤ και δανείων του ΔΝΤ ενώ από όσα περισσεύουν θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να πληρωθούν οι τόκοι των ιδιωτών κατόχων ελληνικού χρέους.

Οι τόκοι, μόνο για το 2012, ανέρχονται σε 10,3 δις ευρώ, δηλαδή περισσότερο από το 5% του ΑΕΠ, σε μία χρονιά με ανάπτυξη -6,5%. Από αυτά τα 8 δις ευρώ θα καταβληθούν στους Ευρωπαίους Εταίρους ως εξής: Τόκοι 1,6 δις ευρώ για τα διμερή δάνεια του πρώτου προγράμματος στήριξης με επιτόκιο 3%. Τόκοι 2,5 δις ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Τράπεζα της Ελλάδας για τα ομόλογα που κατέχουν, με μέσο επιτόκιο 5%. Τέλος, τόκοι ύψους 4 δις ευρώ για τα δάνεια του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με επιτόκιο περίπου 4%.

Βάζοντας τα νούμερα στον προσομοιωτή της δυναμικής του χρέους στη μετά PSI εποχή,διαπιστώνουμε ότι ακόμη και με μέσο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 2%, μέσο επιτόκιο στο

3,5% και μέση ανάπτυξη στο 1%, το χρέος θα βρίσκεται στο 169,6% το 2020. Νωρίτερα, το 2017 ακόμη και αν έχει εφαρμοστεί με απόλυτη επιτυχία το τελευταίο πρόγραμμα της Τρόικας το οποίο

έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση, η Ελλάδα θα χρειάζεται νέο Μνημόνιο αφού με βάση το παράδοξο του ελληνικού πειράματος ακόμη και αν 'πετύχει' θα 'αποτύχει'. Έτσι, με βάση το πιο αισιόδοξο

σενάριο της Τρόικας στο τέλος του 2016 το χρέος θα είναι στο 185% του ΑΕΠ, η ανάπτυξη θαείναι μηδενική με το ΑΕΠ σε δραματικά χαμηλότερα επίπεδα από αυτά του 2012, η ανεργία στα

ύψη και το έλλειμμα στο 3%.

Μεσοπρόθεσμο 2013-2016 – Φέρνει Ύφεση 4,5% ή 7,5% στο 2013;

Σύμφωνα με τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου προγράμματος για το 2013-2016, συνολικού ύψους 14,2 δις ευρώ, τα 5,5 δις ευρώ θα αντληθούν από περικοπές σε συντάξεις, 3,9 δις ευρώ από φόρους και 1,1 δις ευρώ από περικοπές στην υγεία. Η επιρροή νέων και παλαιότερων μέτρων σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες παραμέτρους της ελληνικής οικονομίας, αναμένεται με βάση την επίσημη πρόβλεψη της Τρόικας να προκαλέσει μείωση του ΑΕΠ κατά 4,5% το 2013.

Ωστόσο, ανεξάρτητες εκθέσεις υποστηρίζουν πως, ως συνήθως, οι επίσημες προβλέψεις κατά πάσα πιθανότητα θα αποδειχθούν αισιόδοξες. Έτσι, συνυπολογίζοντας την αρνητικές συνέπειες από τις μέχρι στιγμής αλλαγές στα εργασιακά και των προηγούμενων μέτρων λιτότητας, τη μεγαλύτερη από την αναμενόμενη ύφεση του 2012 και τα νέα μέτρα λιτότητας και εφαρμόζοντας ένα

δημοσιονομικό πολλαπλασιαστή 1.4, η μείωση στο ΑΕΠ του 2013 είναι πιθανότερο να κυμανθεί μεταξύ 14 και 16 δις ευρώ, καταγράφοντας πτώση περίπου κοντά στο 7% ή και μεγαλύτερη.

Οι Τελευταίες Επιλογές της Ελλάδας: α) OSI – Αναδιάρθρωση Επίσημου Χρέους

Μετά την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού χρέους η οποία κινήθηκε στα πλαίσια του λογικού παραδόξου του ελληνικού πειράματος, δηλαδή ενώ κρίθηκε ως απολύτως επιτυχημένη απέτυχε απόλυτα να λύσει το πρόβλημα της βιωσιμότητας του χρέους, μία από τις λύσεις που αξίζει να εξεταστεί είναι αυτή της αναδιάρθρωσης του επίσημου χρέους.

Με βάση τα πιο πρόσφατα στοιχεία η ΕΚΤ και οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδας, θα κατέχουν το 2013 ελληνικά ομόλογα ύψους, περίπου, 45 δις ευρώ, από 57 δις ευρώ το 2012. Το χρέος της Ελλάδας στα κράτη της ευρωζώνης από διμερή δάνεια του πρώτου προγράμματος στήριξης ανέρχεται στα 53 δις ευρώ, τα δάνεια από το EFSF ανέρχονται στα 74 δις ευρώ ενώ τα δάνεια από το ΔΝΤ είναι 22 δις ευρώ.

Εξαιρώντας τα δάνεια του ΔΝΤ και θεωρώντας ότι τα κράτη της ΕΕ και η ΕΚΤ θα αποδέχονταν ένα κούρεμα ύψους 50%, το χρέος θα μειωνόταν κάτω από το 125%, δηλαδή σε επίπεδα υψηλότερα από εκείνα όταν η Ελλάδα οδηγήθηκε στο πρώτο Μνημόνιο. Δεδομένης της τρέχουσας οικονομικής πραγματικότητας το πιθανότερο σενάριο θα ήταν σε βάθος μερικών ετών να διαπιστωθεί πως ούτε αυτή η προσέγγιση δε θα έλυνε οριστικά το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και σε καμία περίπτωση δε θα σήμανε το τέλος της κρίσης.

Πέρα από τους θεωρητικούς υπολογισμούς, το κυριότερο είναι πως η πιθανότητα η ΕΚΤ και τα κράτη της ΕΕ να συμφωνήσουν σε ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους που κατέχουν είναι, σχεδόν, μηδενική. Αν υπάρχει μία σοβαρή περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο, αυτή θα ήταν αν το OSI θεωρούνταν ως το αντάλλαγμα για την έξοδο της Ελλάδας απ' το ευρώ. Έτσι, πριν αρχίσουμε να ελπίζουμε σε ένα νέο κούρεμα, καλό είναι να δούμε αν υπάρχουν άλλες, ρεαλιστικότερες πολιτικά και πρακτικά λύσεις.

β) Επιμήκυνση Ομολόγων της ΕΚΤ /ΕθΚΤ

Είδαμε νωρίτερα πως μέχρι τα τέλη του 2014 η Ελλάδα καλείται να πληρώσει στην ΕΚΤ και τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες των κρατών της ΕΕ ληξιπρόθεσμα ομόλογα ύψους 30 δις ευρώ. Ακόμη και αν η ΕΚΤ αρνηθεί να αποτιμήσει τα ομόλογα στην τιμή που τα αγόρασε μία απλή επιμήκυνση στην αποπληρωμή τους θα εξασφάλιζε το συγκεκριμένο κεφάλαιο για την επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, τα οποία αποτιμώνται κοντά στα 25 σεντ στο ευρώ. Αν ένα τέτοιο σενάριο εγκριθεί με μυστικότητα ώστε να μην απογειωθούν οι τιμές των ελληνικών ομολόγων, τότε το χρέος που μπορεί να αγορασθεί και να αποσυρθεί θα ανέρθει, περίπου, μεταξύ 50 και 80 δις ευρώ, ανάλογα με την τελική τιμή κτήσης. Στη χειρότερη περίπτωση το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι μεγαλύτερο του 25% του ΑΕΠ του 2012. Προφανώς, αυτή η επιλογή δε λύνειτο πρόβλημα βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους αλλά αν συνδυαστεί με άλλες που θα δούμε στη συνέχεια μπορεί να αποδειχθεί πολύ βοηθητικό.

γ) Ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τον EFSF

Τα 48,8 δις ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών είναι απαραίτητο να αφαιρεθούν από το ελληνικό χρέος και να μεταφερθούν στον EFSF με ένα όσο το δυνατό πιο πολυετές πρόγραμμα λήξης, ακόμη και αρκετών δεκαετιών. Ο συνδυασμός των β και γ θα αφαιρέσει από το ελληνικό χρέος μεταξύ 100 και 130 δις ευρώ, χωρίς κανένα πολιτικό ή οικονομικό κόστος για τα ευρωπαϊκά κράτη αλλά ούτε και για την ΕΚΤ και τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες.

δ) Αποτίμηση των ομολόγων της ΕΚΤ /ΕθΚΤ στην τιμή κτήσης τους

Η αποδοχή της αποτίμησης των ομολόγων της ΕΚΤ/ΕΘΚΤ στην τιμή κτίσης δεν είναι τόσο απλό ζήτημα όσο ακούγεται αλλά ούτε είναι και πρακτικά αδύνατο. Σε κάθε περίπτωση, μία τέτοια εξέλιξη θα μείωνε το ελληνικό χρέος κατά 13 με 16 δις ευρώ.

Ο συνδυασμός των β,γ και δ θα μείωνε το ελληνικό χρέος τουλάχιστον κατά 120 δις ευρώ, δηλαδή κατά 62% του ΑΕΠ του 2012.

ε) Μείωση των επιτοκίων των ελληνικών δανείων

Μόνο στο 2013-2014 η Ελλάδα υποχρεούται να καταβάλλει για τόκους περίπου 22 δις ευρώ. Αν και μία μείωση των επιτοκίων θα συναντούσε τις γνωστές αντιδράσεις για μικροπολιτικούς σκοπούς στα κράτη της ΕΕ και φυσικά και την αντίδραση της ΕΚΤ, ήδη έχουν αρχίσει να γίνονται συζητήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Μία μείωση στα επιτόκια των ελληνικών δανείων που θα απελευθέρωνε μόλις 5 από τα 22 δις ευρώ, θα μπορούσε να μεταφραστεί σε ελάφρυνση του χρέους κατά 10 με 15 περίπου δις ευρώ, μέσω της αγοράς χρέους από τη δευτερογενή αγορά. Σε συνδυασμό με τις τρεις προηγούμενες επιλογές η συνολική μείωση του χρέους θα ανερχόταν το λιγότερο στα 130 δις ευρώ, δηλαδή περίπου το 67% του ΑΕΠ του 2012.

ζ) Κεφαλαιοποίηση (επιμήκυνση στην αποπληρωμή) των τόκων των ελληνικών δανείων

Αν και η μείωση στα επιτόκια των ελληνικών δανείων μπορεί να βρει πολλές αντιδράσεις, η κεφαλαιοποίηση των τόκων των ελληνικών δανείων μπορεί να γίνει χωρίς αντιρρήσεις. Αν οι τόκοι κεφαλαιοποιηθούν για ένα εύλογο διάστημα, τότε μόνο για τα πρώτα δύο χρόνια, δηλαδή για το 2013-2014 θα απελευθερωθούν κεφάλαια ύψους 22 δις ευρώ για την επαναγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, οδηγώντας σε μείωση του χρέους τουλάχιστον κατά 40 δις ευρώ (αν τα ομόλογα αγοραστούν με 55 σεντ στο ευρώ αντί για 25 της τρέχουσας τιμής τους) και πιθανόν ακόμη κατά 62 δις ευρώ (τιμή κτήσης στα 35 σεντ στο ευρώ).

Συμπέρασμα – Τελικός Υπολογισμός

Ο συνδυασμός των πολιτικά ουδέτερων λύσεων για τη μείωση του ελληνικού χρέους, δηλαδή των β,γ και ζ, θα οδηγούσε σε μείωση του ελληνικού χρέους κατά 140 με 192 δις ευρώ μέχρι το τέλος του 2014, δηλαδή κατά 72% με 98% του ΑΕΠ του 2012.

Δεν υπάρχει κανένα προφανές νομικό, χρηματοοικονομικό, ηθικό ή πολιτικό κώλυμα για την άρνηση υλοποίησης οποιασδήποτε από τις συγκεκριμένες τρεις επιλογές. Αν υπάρξει μία απόφαση προς αυτήν την κατεύθυνση η ελληνική κρίση θα αποκλιμακωθεί άμεσα και θα τελειώσει το συντομότερο δυνατό και το πείραμα Μίλγκραμ θα σταματήσει, βάζοντας τέλος στο βασανισμό των Ελλήνων.

Στην αντίθετη περίπτωση το πιθανότερη είναι τα παρατεταμένα ηλεκτροσόκ να εξαντλήσουν τις ανοχές ή τις αντοχές του 'μαθητή' και να ενεργοποιήσουν άλλα, πολύ δυσάρεστα σενάρια.