Η εξάπλωση, η απειλή και η επίθεση των νεοφιλελεύθερων παρασίτων !!!

“  Τώρα, θέλουν την Υγεία, την Παιδεία, την Εργασία, την Κοινωνική Ασφάλιση, το νερό, τον ηλεκτρισμό. Οτιδήποτε είναι απαραίτητο στον άνθρωπο για να…

σει με αξιοπρέπεια. ”

Του Κώστα Καπνίση

Η πρωτοφανής επίθεση των μεταλλαγμένων του καπιταλισμού, των ακραίων νεοφιλελεύθερων σταγονιδίων δηλαδή, τα οποία έχουν τοποθετηθεί στις κυβερνήσεις, αλλά και στο στελεχιακό πολιτικό δυναμικό ολόκληρου του πλανήτη, έχει «τρελάνει» ακόμα και μερικά νυν ή πρώην μέσα ή οργανισμούς του λεγόμενου καπιταλιστικού συστήματος. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι πρόσωπα και θεσμοί, τα οποία ποτέ δεν έκρυψαν την καπιταλιστική τους προσέγγιση και θεώρηση των πραγμάτων, ανησυχούν βαθύτατα, και το δείχνουν, για την κατρακύλα που έχουν τα πάρει τα πράγματα όχι μόνο σε ευρωπαϊκό, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ξέσπασε η κρίση στις ΗΠΑ, με τους Ρεπουμπλικανούς (ως φυσική παρουσία, καθώς από πίσω κρύβονται άλλες σκοτεινές δυνάμεις), να απειλούν να βυθίσουν την χώρα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού στη χρεοκοπία, μη αποδεχόμενοι να ανεβάσουν το όριο χρέους των ΗΠΑ. Το επιχείρημά τους; Πέρα από γελοίο ήταν και εξακολουθεί να είναι επικίνδυνο. Δεν αποδέχονται την μεγαλύτερη μεταρρύθμιση των τελευταίων πολλών ετών στην  Αμερική. Το περίφημο Obamacare. Πρόκειται για το δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης των Αμερικανών πολιτών στις παροχές υπηρεσιών Υγείας, ακόμα και σε όσους αδυνατούν να καταβάλλουν τις εισφορές τους γιατί έχουν χάσει την δουλειά τους και είναι ανασφάλιστοι. Αξίζει να σημειωθεί ότι ούτως ή άλλως οι Αμερικανοί πολίτες όταν εργάζονται, καταβάλλουν τους φόρους τους κανονικά. Δεν ευθύνονται οι ίδιοι αν οι μεγάλες εταιρείες κλείνουν γιατί «έπεσαν έξω» ή ακόμα καλύτερα γιατί έχασαν τον έλεγχο από την ακόρεστη δίψα για συνεχόμενα και αδιάκοπα υπερκέρδη.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, έχει ξεσπάσει στην Ελλάδα αυτή τη φορά, μια παρόμοια κατάσταση στον ευαίσθητο και ιδιαίτερα νευραλγικό τομέα της Υγείας. Η τρόικα μαζί με τον Άδωνι Γεωργιάδη προσπαθούν να διαλύσουν την δημόσια Υγεία σε συνδυασμό με τις αποφάσεις του υπουργείου «Εργασίας» του Γιάννη Βρούτση, για την διάλυση της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Εξάλλου, Υγεία και Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση πορεύονται μαζί, σαν αδελφάκια. Δεν μπορεί δηλαδή να σταθεί το ένα χωρίς το άλλο ή ακριβέστερα δεν μπορεί το ένα να ανήκει στους ιδιώτες και το άλλο όχι. Αν κάποιος ήθελε να εξετάσει πιο προσεκτικά το ζήτημα, ιδιαίτερη αξία θα είχε αν στεκόταν στα πρόσωπα που εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές. Άνθρωποι με μηδενική ή ασήμαντη πολιτική καριέρα. Άνθρωποι – «αλεξίπτωτα» δηλαδή.

Την ίδια περίοδο, δεν είναι καθόλου τυχαία η προσπάθεια για πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Όσοι δεν πείθονται για τις «αναγκαίες» αυτές «μεταρρυθμίσεις», στέλνονται ως «δώρο» στην αγκαλιά της ακροδεξιάς. Η κατάσταση έχει πια αρχίσει να θυμίζει έντονα το 1929. Η Ιστορία για όσους γνωρίζουν σε βάθος και όχι επιφανειακά το γνωστικό αντικείμενο όμως επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία. Αρχίζει και ξεδιπλώνεται το «σχέδιο». Μείωση πληθυσμού, σε παγκόσμιο επίπεδο με κάθε τίμημα, με κάθε κόστος, απροκάλυπτα πλέον. Κι επειδή οι πόλεμοι με όπλα, βόμβες και τανκς, έχουν θεωρηθεί ως ένα εξαιρετικά δαπανηρό «σπορ» για τα «σκουπίδια» – παράσιτα του μεγάλου Παγκοσμίου Κεφαλαίου, έχει προκριθεί και υλοποιείται η «λύση» του παγκόσμιου οικονομικού – ψυχολογικού πολέμου μέχρις εσχάτων. Όπως άλλωστε λένε και στις ΗΠΑ, πρόκειται για το «περίφημο» 1% , το οποίο επιτίθεται λυσσασμένα με όλες του τις εξαγορασμένες δυνάμεις στο 99%. Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο, ότι όλο αυτό το σκοτεινό σύστημα, χρησιμοποιεί ότι πιο ακραίο μπορεί να βρει στον παγκόσμιο πολιτικό στίβο. Το κάθε περιθωριακό στοιχείο, τον πλέον πρόθυμο να πατήσει επί πτωμάτων κυριολεκτικά και μεταφορικά, με την απαραίτητη αμοιβή βέβαια.

Ολόκληρο αυτό το παρασιτικό σύστημα, έχει επικεντρώσει όλη του την προσοχή σε οτιδήποτε έχει να κάνει με δημόσια αγαθά. Απέτυχαν παντού άλλωστε, έριξαν την παγκόσμια οικονομία στα βράχια, πούλησαν ακόμα και πάγο στους Εσκιμώους και τώρα επιθυμούν πιο σίγουρες «επενδύσεις». Πηγαίνουν εκεί δηλαδή όπου οι «πελάτες», έτσι τους αποκαλούν, είναι σίγουροι στο πέρασμα των αιώνων. Για να το πετύχουν αυτό πρώτα διαλύουν τον κοινωνικό ιστό κάθε χώρας, εξαθλιώνουν τους λαούς, τους βάζουν ενίοτε να σκοτωθούν μεταξύ τους, διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις, παραβιάζουν ή και καταργούν χωρίς προσχήματα και με συνοπτικές διαδικασίες τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έτοιμο πλέον το «έδαφος». Μετά εμφανίζονται ως σωτήρες. Σε αυτή τη φάση βρίσκεται πλέον το σχέδιο. Τώρα, θέλουν την Υγεία, την Παιδεία, την Εργασία, την Κοινωνική Ασφάλιση, το νερό, τον ηλεκτρισμό. Οτιδήποτε είναι απαραίτητο στον άνθρωπο για να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Το τελικό συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα και με ασφάλεια. Αν αυτή η πορεία δεν ανακοπεί, τότε η κοινωνική καταστροφή θα είναι οριστικό και αμετάκλητο γεγονός. Σε ότι αφορά, την ερώτηση, η οποία ξεστομίζεται από όλο και περισσότερους διεθνείς αναλυτές για το «Αν είμαστε σε πόλεμο;», η απάντηση είναι καταφατική, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ώρα για τον καθένα να διαλέξει στρατόπεδο. Ή με το 99% ή με το 1%. Όπως έγραφε και ο Κωνσταντίνος Καβάφης «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς. Μη την εξευτελίζεις». Απλές και καθαρές κουβέντες…

Ωστικό κύμα: Ερχεται και ας μην φαίνεται | ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Ωστικό κύμα: Ερχεται και ας μην φαίνεται | ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Άνεμος Αντίστασης: Τζήμερος: Γιατί να απαγορεύεται εργασία έναντι πρ...

Άνεμος Αντίστασης: Τζήμερος: Γιατί να απαγορεύεται εργασία έναντι πρ...: Αυτός ο άθλιος συνδυασμός ακροδεξιού και νεοφιλελεύθερου, που συναντάς στο πρόσωπο του Θάνου Τζήμερου, είναι πραγματικά ξεχωριστός....Σ...

ΜΙΑ ΛΙΒΡΑ ΚΡΕΑΣ..

Οι νεώτεροι διαβάστε αυτό το εκπληκτικό σαιξπηρικό δράμα. Αξίζει το κόπο.

Δεν μπορείς να δώσεις ότι θέλεις εσύ. Η συμφωνία είναι συμφωνία. Μια λίβρα κρέας από όπου θέλει ο δανειστής. Ετσι υπογράφτηκε, έτσι ήταν η συμφωνία. Τι δεν καταλαβαίνεις? Το διασημότερο μνημόνιο της ιστορίας, ο έμπορος της Βενετίας, διαχρονικό, ανεπανάληπτο, ξεκάθαρο. Ολο το αρρωστημένο πάθος, η τραγικότητα της λατρείας της δύναμης, του χρήματος, της εξουσίας της αθλιότητας της μικρότητας πάνω στην χαρά τους μεγαλείου της ζωής, στο ζύγι για μια λίβρα κρέας.

ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΓΩ, φωνάζει ο Σάυλοκ, και το απαιτεί, με χαρτιά και σφραγίδες. Γιατί το αφελές θύμα νόμιζε πως τελικά ότι και να γίνει το έλεος θα βγει στην επιφάνεια. Ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση θα υπάρξει μια μετάνοια. Δεν υπάρχει συμβατότητα με τις λεξεις έλεος, μετάνοια, συμπάνοια σε εκείνους που ψήνονται μέσα στο πυρετό των παλιόχαρτων, των αριθμών, των μνημονίων κάθε είδους που θέλουν να στριμώξουν με κάθε τίμημα την ανθρώπινη ζωή σε σχέδια και χάρτες.

Η παγκόσμια λογοτεχνία έχει περιγράψει με κάθε δυνατό τρόπο την ανθρώπινη απληστεία. Τον κυνισμό απέναντι στη δυστυχία. Το μίσος για τη χαρά της ζωής των ανθρώπων που δεν μπορούν να νοιώσουν. Την αδιαλλαξία, την αλαζονεία, τη μωροδοξία εκείνων που όπως είπε κάποιος είναι τόσο φτωχοί γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο από τα πλούτη τους.

Ο Σάυλωκ δικαιώνεται. Γίνεται σύμβολο παράλογο σε μια ανθρωπότητα που φιλοδοξεί να κατακτήσει το σύμπαν, να κλωνοποιήσει και να κερδίσει την αιωνιότητα, να κυριαρχήσει έξω από τα σύνορα του σιωπηλού πλανήτη. Γιατί όλα τα όνειρα τελικά, όλα τα μεγάλα σχέδια, η φιλοδοξία της αθανασίας πάνω στο θάνατο, δεν είναι τσάμπα. Ολοι έχουν δανειστεί από τον Σάυλωκ. Πίσω από κάθε μεγάλο όνειρο της ανθρωπότητας υπάρχει χρηματοδότης που δεν έχει καμμιά άλλη φιλοδοξία από το να πάρει τα δανεικά του πίσω.

Την ώρα που οι άνθρωποι ονειρεύονται και ψάχνουν λεφτά για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, υπάρχει ένας τοκογλύφος που επιδεικνύει δελεαστικά το πουγγί του και υπογράφει συμφωνίες. Εκείνος δεν ονειρεύεται, δεν τον ενδιαφέρει τι ονειρεύονται τα θύματα, δεν έχει πατρίδα, δεν έχει θρησκεία, δεν έχει ηθικούς κανόνες, δεν έχει έλεος.

Θέλει απλά τα λεφτά του πίσω Η ΜΙΑ ΛΙΒΡΑ ΚΡΕΑΣ.

Συνήθης Ύποπτος

ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΜΑΖΩΝ: “Με δέκα τεχνικές ελέγχουν το μυαλό”

1. Η τεχνική της διασκέδασης
Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών.
Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.
Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2 . Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.
Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του.
Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης
Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποιήση)
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

5 . Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύντονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

6 . Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές…

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα
Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή
Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους
Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.
Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’ όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’ όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.
-Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το “κόκκινο χάπι” που έλεγε ο Μορφέας στόν Νέο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά. Για όποιον θέλει περισσότερη αφύπνιση ας διαβάσει το “σπήλαιο του Πλάτωνα” και θα ξημερώσει ένας καινούριος κόσμος.

Nόαμ Τσόμσκι
Πηγή: http://www.defencenet.gr

Φτιάχνοντας μια Χώρα με τις Λέξεις: «Νέα Ελλάδα»

«Εμπρός για μιαν Ελλάδα νέα, εμπρός, μ' ελληνική καρδιά….», Ύμνος της ΕΟΝ.


Δύο λέξεις είναι αρκετές για να φτιάξεις μια χώρα· κάτι παρόμοιο με το «Σουσάμι άνοιξε» ή το «Άμπρα-κατάμπρα».
Η «Νέα Ελλάδα» είναι το όραμα των νεοφιλελεύθερων μετα-εκσυγχρονιστών, σε αντίστιξη με τη «Νέα Ευρώπη» των ευρωγραφειοκρατών.
Τι είναι η «Νέα Ελλάδα»; Ο πρόεδρος της ΝΔ είναι σαφής: «Και τώρα πια, το καταλαβαίνει και ο Ελληνικός λαός: Ότι το όραμα της Νέας Ελλάδας, αφορά όλους, αγγίζει τους πάντες…..αυτή τη Νέα Ελλάδα την είχαν στο μυαλό τους και στην καρδιά τους, εκατομμύρια Έλληνες, πριν την πούμε εμείς».

Η νομιμοποίηση της «Νέας Ελλάδας» γίνεται με το επιχείρημα της «προσφυγής στο λαό» («ad populum»): η εξουσία «λέει», εκφέρει αυτό που ο «λαός» εμπεριέχει προλεκτικά· κατασκευάζει τον «λαό», και κατόπιν την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα, εν ονόματι του ίδιου «λαού». Με το αντίστοιχο επιχείρημα της προσφυγής στην «έκτακτη ανάγκη», το κυβερνητικό μπλοκ παρανομοθετεί, με βάση το παρασύνταγμα των δανειστών, μετατρέποντας τη χώρα σε νεοαποικία υπό δίκαιο κατεχόμενης χώρας. Εδώ, η θεσμική επίθεση στο πραγματικό λαό γίνεται με την προσφυγή στη σωτηρία της χώρας.

Η αξίωση οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας μεταγράφεται σε λέξεις, με σκοπό την υποταγή των συνειδήσεων. Στην ιστορία των πολιτικών συνθημάτων, η χρήση του επίθετου «νέος/α» υποδηλώνει τη συντεταγμένη εξουσιαστική βία που επιζητά τον απόλυτο έλεγχο της κοινωνικής νόησης, την ολοκληρωτικού τύπου κατασκευή της κοινωνικής πραγματικότητας.


«Ισχυρή» και «Νέα Ελλάδα».


Η «Ισχυρή Ελλάδα» υπήρξε η Ελλάδα της κατασπατάλησης του πλούτου, του φετιχισμού των μεγάλων έργων, με την ταυτόχρονη διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας· του Ελντοράντο των τραπεζών και του χρηματιστηρίου· της ευρωπαϊκής πορείας και της φιέστας των ολυμπιακών αγώνων· της ανάπτυξης και της ευημερίας που χαλκεύουν οι στατιστικές, και της επισφαλούς εργασίας. Ήταν η συμπληρωματική όψη της «ισχυρής Ευρώπης»· η επένδυση στην ισχύ, με την έννοια της ψευδοευημερίας, μέσω της κατανάλωσης που χρηματοδοτεί έναν παραπαίοντα καπιταλισμό, και ταυτόχρονα παγιώνει τη δομική άνιση ανάπτυξη μεταξύ ευρωπαϊκού βορά και νότου. Γι αυτό και το σύνθημα «Ισχυρή Ελλάδα» δεν επιδιώκει μόνο την υποταγή· προτρέπει σε πράξεις ισχύος, μεθερμηνευόμενες σε ικανότητα κατανάλωσης.

Η «Νέα Ελλάδα» επενδύει στο «νέο», στον υπαινιγμό της νεότητας, στο καινούργιο που αντιπαρατίθεται στο παλιό, στην αλλαγή και τη ρήξη με το παρελθόν. Ο φετιχισμός του «νέου» υπονοεί την αέναη πρόοδο. Η εξουσία είναι η μόνη αρμόδια για τον ορισμό του «νέου», το οποίο καλείται να εμπιστευτεί η κοινωνία παθητικά, χωρίς σκέψη. Η εξουσία επιδιώκει τη νομιμοποίηση, λόγω της ικανότητάς της να επιφέρει το νέο, τη μεταβολή· ένα είδος εξουσίας «δόκτωρ Τζέκιλ και Χάιντ» που γνωρίζει να μεταμορφώνει το παλιό σε νέο, να καταργεί το χρόνο, τη μνήμη και την ιστορία. Η «Νέα Ελλάδα» είναι συνέχεια της «επανίδρυσης του κράτους» και του «σεμνά και ταπεινά». Η διαφορά έγκειται στο ότι οι φορείς της αντικαθιστούν την επίκληση του έθνους, με την επίκληση των αγορών. Η νομιμοποίηση αντλείται από τις νεο-αποικιοκρατικές δυνάμεις της «Νέας Ευρώπης» των αγορών, οι οποίες ασκούν άμεσα κυριαρχικά δικαιώματα στη νεο-αποικία.

Η «Νέα Ελλάδα» της ανασφάλειας, του φόβου, του τρόμου, της επισφάλειας και της οδύνης είναι η Ελλάδα της αντιμεταρρύθμισης και της αντεπανάστασης· της πραγμοποίησης, του εξευτελισμού και της απαξίωσης, χωρίς κοινωνικό κράτος και εργασιακά δικαιώματα: το εργαλείο στα χέρια της ευρωπαϊκής ελίτ, μέσω του οποίου επιχειρείται το πείραμα της εκποίησης λαών και χωρών.

Από τη Φιλελεύθερη στην άκρα Δεξιά.

Το σύνθημα «Νέα Ελλάδα», ως λεκτική συμπύκνωση των ιδεολογικών στοχεύσεων της εξουσίας, αποβλέπει στην χειραγώγηση, με τον ευφημισμό της εφιαλτικής πραγματικότητας που δημιουργεί η ολοκληρωτική επίθεση του κεφαλαίου και που ευθέως παραπέμπει σε καιρούς κυριαρχίας της άκρας Δεξιάς. Υπάρχει μια συνέχεια με τα συνθήματα που παρήγαγε το «Υπουργείο Τύπου και Τουρισμού»-βασικό όργανο της καθεστωτικής προπαγάνδας-του μεταξικού καθεστώτος: «Νέα Ζωή», «Νέον Κράτος» «Νέα Ελλάδα» και «Νέος ή Γ΄ Ελληνικός Πολιτισμός», που δεν είναι μόνο συμβολική.

Η αναστολή θεμελιωδών άρθρων του συντάγματος, με την παράλληλη λειτουργία του παρασυντάγματος του μνημονίου, καταργεί συμβολικά τη μεταπολίτευση, δημιουργώντας συνθήκες επιστροφής σε περιόδους κατάλυσης της Δημοκρατίας..
Η αδυναμία να υπάρξει μια συντονισμένη αντίδραση στην επιβολή του παρασυντάγματος, που διαρκεί τρία χρόνια, σε συνδυασμό με την πρόθεση της ΕΕ να επιβάλλει την αντικατάσταση του συντάγματος από το παρασύνταγμα, δείχνει ότι η επίκληση της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» θα παραταθεί έως ότου επιτευχθούν οι στόχοι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, παγιώνοντας τη «συνταγματική δικτατορία».

Οι σκοποί του νέου αυταρχικού κράτους είναι πολιτικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί: πρώτα, η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας- συνηγορεί η παραίτηση από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας-με στόχο την ευρωπαϊκή ενοποίηση· δεύτερο, το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα-σημαντικό για την αύξηση της κερδοφορίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου· τρίτο, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και η κατάργηση του εργατικού δικαίου· και τέταρτο, η ιδεολογική αναμόρφωση της κοινωνίας, με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνει εφικτή η αναγκαία κοινωνική συναίνεση και νομιμοποίηση της νέας διακυβέρνησης και εξουσίας.

Συνέπεια είναι το τέλος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του κράτους, όπως έγινε η διαμόρφωσή τους από το δεύτερο πόλεμο και μετά, με τον κυρίαρχο τόνο να δίνεται από την συνθήκη «Ευρώπη 20020»-όπως και το «Σύμφωνο για το Ευρώ»-, δημιουργώντας τεχνητή «κατάσταση» και «Δίκαιο έκτακτης ανάγκης» για όλη την Ευρώπη. Δεν πρόκειται για κυριαρχία της ελληνικής Δεξιάς, αλλά συνολικά της ενοποιημένης ευρωπαϊκής Δεξιάς, που υπερβαίνει τα όρια διαφοροποίησής της από την ακροδεξιά.

Η μετακίνηση της φιλελεύθερης Δεξιάς προς την ακροδεξιά-μια διαδικασία που ξεκινάει τουλάχιστον από δύο δεκαετίες-είναι ακριβώς το γεγονός που ωθεί στην πολιτική ένταξη στο χώρο της ακραίας ή ριζοσπαστικής Δεξιάς, όχι μόνο στη Ελλάδα αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Η (νέο)φιλελεύθερη ρητορεία υπερκαλύπτει το γεγονός ότι η Νέα Δεξιά τείνει να συμπυκνώσει τρείς παραδόσεις: τη φιλελεύθερη, τη συντηρητική και τη σοσιαλδημοκρατική.

Αυτό σημαίνει μία πρωτοφανή συρρίκνωση του πολιτικού φάσματος, την έλλειψη εναλλακτικών επιλογών, δημιουργεί την αίσθηση μιας συμπαγούς ολοκληρωτικής εξουσίας υπό την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου και την απαξίωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Επιπλέον, η οικειοποίηση αυταρχικών πολιτικών και η επίκληση μιας συνεχούς «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» που καταπατεί τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα, και μετατρέπει το κράτος σε ένα είδος νομιμοποιημένου παρακράτους, οδηγούν στην απαξίωση συνολικά το πολιτειακό σύστημα. Συνέπεια είναι ότι η κριτική στάση-αν όχι αμφισβήτηση- του συστήματος, εξ ανάγκης οδηγεί κυρίως στη ριζοσπαστική δεξιά και εν μέρει στην αριστερά.

Από αυτή τη σκοπιά, η άνοδος της Χρυσής Αυγής αποτελεί συνέπεια της πολιτικής των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων. Η περαιτέρω ενδυνάμωση, κοινωνική κυριαρχία, και πιθανόν, η πολιτική επικράτησή της, θα συντελεστεί με έναν «φυσιολογικό» τρόπο: θα εφαρμόσει τις παρασυνταγματικές μεθόδους του δικομματισμού. Δηλαδή, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τη διαδικασία του κατεπείγοντος και την επίκληση της «έκτακτης ανάγκης», για την εγκαθίδρυση μιας «συνταγματικής δικτατορίας».


Ιδεολογικός Πόλεμος και Δεξιά Καθαρότητα

Η χώρα ζει σε κατάσταση πολέμου· ένα πόλεμο που κήρυξε το ευρωπαϊκό και διεθνές κεφάλαιο και που απειλεί την κοινωνία, τους δημοκρατικούς θεσμούς και την εθνική υπόσταση του κράτους-έθνους. Το παράδοξο σε αυτό το νέο πόλεμο, που ενδύεται το μανδύα της οικονομίας, είναι ότι η ελληνική ελίτ αποτελεί στρατηγικό εταίρο των επιτιθέμενων.

Το πρόβλημα που ενσκήπτει, αναφορικά με την επιτυχία της επίθεσης, αφορά την κοινωνική συναίνεση, που είναι αδύνατη χωρίς την ιδεολογική κυριαρχία. Αν ο νεοφιλελεύθερος συνασπισμός αποτύχει, αναφορικά με την ιδεολογική χειραγώγηση, η επίθεση του κεφαλαίου θα μετατραπεί σε παταγώδη ήττα. Ο πρόεδρος της ΝΔ είναι πάλι σαφής: «Αναφέρθηκα ήδη, από καιρό, σε ένα πάρα πολύ σημαντικό θέμα που λέγεται αγώνας των ιδεών. Πίστευα πάντα και πιστεύω, σήμερα περισσότερο από ποτέ, ότι δεν είναι δυνατόν να κυβερνήσεις μια χώρα, χωρίς να δίνεις και χωρίς να κερδίζεις τη μάχη των ιδεών. Και – πολύ περισσότερο – δεν μπορείς να αλλάξεις τη χώρα, αν δεν δίνεις συνεχώς τη μάχη των ιδεών». ομιλία στην πολιτική επιτροπή της ΝΔ, 7/7/2013. (Παρεμπιπτόντως, στην εν λόγω σύντομη ομιλία, η λέξη «ιδέες» αναφέρεται 17 φορές και τα ονόματα «Ελλάδα» και «Νέα Ελλάδα» 22).

Η στρατηγική του νεοφιλελεύθερου συνασπισμού αναφορικά με την επιτυχία της ιδεολογικής κυριαρχίας της «Νέας Ελλάδας», επικεντρώνεται κυρίως στην καταγγελία της μεταπολίτευσης. Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης-ανεξάρτητα από την όποια κριτική- είναι συνυφασμένη με την οικοδόμηση μιας δημοκρατικής πολιτείας, του κοινωνικού κράτους, και της αναγνώρισης πολιτικών, κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων.

Τα επιτεύγματα αυτά, συντελέστηκαν σε συνθήκες ευρείας διείσδυσης των σοσιαλδημοκρατικών ιδεών, γεγονός που υπήρξε καθοριστικό για την πολιτική και κοινωνική κινητικότητα αυτής της περιόδου.
Η συμβολική απαξίωση της μεταπολίτευσης και η διακήρυξη του τέλους της, με την αρχή της νέας-μεταπολίτευσης -όπως διατυμπανίζει η Νέα Δεξιά-, αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για τη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς στροφής των δύο εταίρων του δικομματισμού και των αντιδημοκρατικών και αντιλαϊκών μέτρων.

«…δεν θα βγούμε από το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε, αν η «κεντροδεξιά» δεν απαρνηθεί πλήρως τις σοσιαλιστικές καταβολές του όποιου-φιλελευθερισμού (x-φιλελευθερισμού) επικαλείται, για να δικαιολογήσει τον κοινωνικό χαρακτήρα των δημόσιων επιλογών της», διατείνονται οι θεωρητικοί της Νέας Δεξιάς.

Στο ίδιο μήκος κύματος, έχει εισαχθεί η ιδέα της «ηγεμονίας της αριστεράς», ηγεμονία που υποτίθεται είναι υπεύθυνη για τη χρεοκοπία της χώρας-μια ιδέα που επαναλαμβάνεται αδιάλειπτα από τα ακροδεξιογενή στοιχεία της ΝΔ. Αν βέβαια υπήρξε κάποιου είδους ηγεμονία, αυτή αφορά τις σοσιαλδημοκρατικές ιδέες-οι οποίες ανιχνεύονται ακόμη και στην ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ-, που πολύ σύντομα πάντως έδωσε τη θέση της στην νεοφιλελεύθερη ηγεμονία. Ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» του Κ. Καραμανλή εντάσσεται στα πλαίσια της φιλελεύθερης διακυβέρνησης του New Deal και αναφέρεται στον παρεμβατικό ρόλο του κράτους, ως προς ένα ρυθμισμένο καπιταλισμό, και που αποτελεί άλλωστε τον πυρήνα της «λαϊκής Δεξιάς». Στην πραγματικότητα, η αμφισβήτηση της υποτιθέμενης «αριστερής ηγεμονίας»-της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας-υποσκάπτει το ίδιο το κόμμα της ΝΔ.

Εντούτοις, η συμβολική χρήση αυτού του πολεμικού λόγου επιδιώκει την απαξίωση της μεταπολίτευσης και τη νομιμοποίηση της δεξιάς στροφής, με την έννοια της ιδεολογικής δεξιάς καθαρότητας. Στο πλαίσιο αυτό, οι ιδεολόγοι της Δεξιάς επανεισαγάγουν τον όρο «κοινωνικός φιλελευθερισμός», ενώ ταυτόχρονα ομνύουν στην νεοφιλελεύθερη «Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς», δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση, που εξωθεί την λαϊκή Δεξιά προς το χώρο της ριζοσπαστικής Δεξιάς. (Ο πρόεδρος του Χριστανοδημοκρατικού κόμματος διατείνεται ότι το κόμμα του είναι η «κανονική» ΝΔ-και δεν έχει άδικο!).

Είναι αβέβαιο αν με την ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί στο δεξιό-όπως και το σοσιαλδημοκρατικό- στρατόπεδο είναι δυνατή κάποιου είδους μάχη των ιδεών, εκτός από επικοινωνιακές πομφόλυγες. Σε κάθε περίπτωση, ευνοημένος είναι ο χώρος της ριζοσπαστικής Δεξιάς, που ενδυναμώνεται από την ιδεολογική σύγχυση και αυτοδιάλυση της πρώην «κεντροδεξιάς», όσο και από τις νέες μνημονιακές ακροδεξιές μεθόδους διακυβέρνησης.
Το όραμα της «Νέας Ελλάδας», όπως και η ιδεολογική απαξίωση της μεταπολίτευσης, δουλεύει αποκλειστικά για το ριζοσπαστικό-ακροδεξιό στρατόπεδο, ανεξάρτητα από το εάν οι νεοφιλελεύθεροι εμπνευστές του προσβλέπουν σε εφήμερα οφέλη, αγνοώντας τις συνέπειες των επιλογών τους.

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, ο νεοφιλελεύθερος μετασχηματισμός της Ευρώπης-όπως και στη περίπτωση της Βαϊμάρης-, εκτός από το ανυπολόγιστο κοινωνικό, ανθρώπινο και πολιτισμικό κόστος, έχει επίσης ένα σοβαρό πολιτικό κόστος: αποτελεί απειλή για τη Δημοκρατία και τους θεσμούς.

Σουλτάνης Γρ.

Έτσι κάνουν αόρατη την αντίδραση

Ανεργία, φτώχεια, πόνος, μα και αγανάκτηση παντού. Αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι: Γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται; Στο ερώτημα ενυπάρχει ήδη η παραδοχή ότι παρά την φορομπηχτική πολιτική, παρά την άγρια λιτότητα, όλοι μένουν απαθείς, αποδεχόμενοι τα πάντα σαν τα θύματα του ντε Σαντ, που συναινούν στο βασανισμό τους. Έτσι, ο Στουρνάρας μπορεί να λέει, νομίζοντας χωρίς συνέπειες, ότι στην Ελλάδα δεν είναι μεγάλη η φορολογία και ο Σαμαράς ότι οι πολίτες, η σιωπηρή πλειοψηφία επιδοκιμάζει την πολιτική του. Κι όμως, η αντίδραση είναι τρομερή. Μόνο που είναι υπόγεια, αόρατη, γιατί η σύγχρονη καταπίεση κάνει αόρατους τους καταπιεσμένους. Εξάλλου, η μη ορατότητα της αντίστασης αποτελεί μια απαράγραπτη πτυχή της κυριαρχίας. Γι' αυτό οι όποιοι αδέκαστοι δημοσιογράφοι φιμώνονται δια της ανεργίας. Οι "φωνές", όπως η ΕΡΤ, παθαίνουν "αιφνίδιο θάνατο", οι πανεπιστημιακοί, όπως ο Γιώργος Κατρούγκαλος, επιχειρείται να απαξιωθούν. Και μένουν μόνο οι εξωνημένοι, οι μισθοφόροι με τις τρεις δουλειές -οι δύο απ' αυτές "μαύρες"! Παρόλ' αυτά, η εξέγερση υπάρχει σαν μη ενεργό ηφαίστειο, που αν δεν εκραγεί, αν δεν «ξυπνήσει» θα βιωθεί σαν ματαίωση και θα καταστεί νεύρωση κι ύστερα ψύχωση, μία μαζική κατάθλιψη. Μια, δηλαδή, ψυχική κατάσταση που οδηγεί κατευθείαν στο φασισμό τύπου Χρυσής Αυγής. Η εξέγερση, συνεπώς, που υπνώττει μέσα μας γίνεται καθαρτική, μόνο όταν εκραγεί, καθώς τότε μόνο επανοικειοποιείται τη χαμένη μας αξιοπρέπεια και ανθρωπιά, ανασυστήνοντας το κατακερματισμένο και αφανές πρόσωπό μας. Αλλά και στο βαθμό που έχουμε ορατότητα, δηλαδή μία «ανοιχτή αγωνιστικότητα», αυτό δεν σημαίνει και ουσιαστική αντίθεση στον καπιταλισμό. Είναι απλά μόνο ο καπνός που βγαίνει από το ηφαίστειο. Γι’ αυτό χρειάζεται "φωτιά", χρειάζεται αφύπνιση,δηλαδή συνείδηση. Απαιτείται η πολιτική οργάνωση της απελπισίας και της εξέγερσης...
gpapaso

Οι εντιμότατοι αξιόπιστοι !!!

Φάρμακα, υποβρύχια, φόροι, πλειστηριασμοί – το πολιτικό σκηνικόπήρε φωτιά.

Εν πρώτοις, τα ΜΜΕ που υποστηρίζουν την κυβέρνηση Μέρκελ – Σαμαρά με ολίγην από ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και 58 ( χωρίς να είναι σίγουρο πόσοι είναι σήμερα) έριξαν πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι είχαν: γαϊδουράγκαθα, καυτό λάδι, πίσσα, πέτρες και μια δήλωση της…

Προέδρου της  ευρωομάδας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και μέλους του Die Linke, κυρίας Τσίμερ. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα ΜΜΕ, η κυρία Γκαμπριέλε Τσίμερ είπε ότι: «αν δεν κάνετε το μάθημά σας (σ.σ.: εσείς οι Έλληνες) και δεν εκπληρώσετε να προαπαιτούμενα, ο φτωχός Γερμανός δεν μπορεί να πληρώσει τα χρέη σας». Μόνον που η κυρία Τσίμερ ουδέποτε είπε κάτι τέτοιο.

Ο Στάθης στον eniko

Λεπτομέρειες θα μου πείτε! Βεβαίως, κατά την έγκριτη δημοσιογραφία μάλιστα, ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να απαντήσει σε αυτά που δεν είπε η κ. Τσίμερ και την έβαλε στη θέση της!! Γίγαντας!!!

Ας δώσουμε όμως τον λόγο στην ίδια την κυρία ( και συντρόφισσα, θα μου επιτρέψετε) Γκαμπριέλε Τσίμερ (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

«Εκπληκτη και αγανακτισμένη είδα σήμερα το πρωί δημοσιεύματα σε δύο φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, συγκεκριμένα στα “Νέα” και στο “Eθνος” γεμάτα διαστρεβλώσεις σχετικά με όσα είπα σε συνάντηση με μέλη του ελληνικού υπουργικού συμβουλίου στο πλαίσιο της Διάσκεψης των Προέδρων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την ελληνική κυβέρνηση.

Υπογραμμίζω ότι δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι στην αίθουσα.

Στην πραγματικότητα έκανα ειδική αναφορά στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας, ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που περιγράφουν οι δύο εφημερίδες. Είπα ότι είναι αναγκαίος ο λογιστικός έλεγχος του χρέους ώστε να αποσαφηνιστεί το ανήθικο και παράνομο σκέλος του, το οποίο δεν πρέπει να αποπληρωθεί. Είναι μία από τις οδούς για να προαχθεί η αλληλεγγύηανάμεσα στους εργαζομένους στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Ποτέ δεν θα μπορούσα -και δεν το έκανα- να φέρω σε αντιπαράθεση τον Ελληνα με τον Γερμανό πολίτη. Είναι προσβολή για μένα ακόμη και να το διανοηθεί κάποιος.

Επίσης, άσκησα κριτική στην ελληνική κυβέρνηση διότι εμφανίζει μιαρόδινη και παραπλανητική εικόνα της οικονομικής κατάστασης στη χώρα.

Επειδή, όπως προανέφερα, δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι στην αίθουσα, και τα δύο δημοσιεύματα τείνουν να παρουσιάζουν την ίδια «ηρωική αντίδραση» του Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας, δεν θέλω να υποθέσω ότι είναι ο αρχιτέκτονας των δύο διαρροών».

Αυτά τα ωραία! Τα οποία δεν έχουν τέλος! Είπε ο κ. Στουρνάρας στην εκπομπή του κ. Πρετεντέρη: «Είναι εντελώς εσφαλμένη η εντύπωση ότι ο Ελληνας υπερφορολογείται». Ενώ την επόμενη μέρα στη Βουλή ο κ. Σταϊκούραςδιεκήρυσσε: «Η φορολόγηση νοικοκυριών  και των επιχειρήσεων είναι ιδιαίτερα υψηλή». Πάρ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το. Προφανώς ο κακός χωροφύλαξΣτουρνάρας και  ο καλός αστυφύλαξ Σταϊκούρας παίρνουν διαφορετικά φάρμακα κακού αστυφύλαξ και καλού χωροφύλαξ, αλλοιώς δεν εξηγείται

η προσπάθειά τους να μας δουλέψουν τόσο αναποτελεσματικά.

Αυτό τούτο και το ίδιον από καιρό έχοντας αντιληφθεί ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης είπε να βάλει μια τάξη στα φάρμακα για να ξέρουμε όλοι τί πίνουμεκαι τί λέμε. Για παράδειγμα

άλλο φάρμακο έπαιρνε ο Αδώνιδας όταν αποκαλούσε ως ΛΑ.ΟΣ τον Σαμαρά άχρηστον κι ανίκανο, άλλο όταν ήταν (πιο πριν) στην ΠΟΛ.ΑΝ. κι άλλο όταν έβαζε στοίχημα ότι δεν θα απολυθούν οι γιατροί που απολύει.

Εκτιμώντας λοιπόν τις αγνές προθέσεις του αξιόπιστου αυτού ανδρός, υπερψήφισαν την τροπολογία που κατέθεσε στη Βουλή για τις τιμές των φαρμάκων, εκτός από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, επίσης η ΔΗΜΑΡ (αλήθεια, αυτοί γιατί έφυγαν απ’ την κυβέρνηση;) και ο κ. Λοβέρδος, ενώ οι ΑΝΕΛ αποχώρησαν και το ΚΚΕ την έκανε τσίου με ένα «παρών». Με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ «να βρεθείαπομονωμένος» – αυτό είναι το συμπέρασμα της έγκριτης δημοσιογραφίας, μη σας πω και: «στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής». Διότι αυτή είναι

η ουσία (και) αυτής της υπόθεσης! Οταν η αξιωματική αντιπολίτευση ασκεί την αντιπολίτευση που δεν ασκεί και η υπόλοιπη αντιπολίτευση, τότε είναι «απομονωμένη». Σοφιστεία; σόφισμα; δοκησισοφία; παραλογισμός; διαστροφή; δολιότης; – μα αυτά είναι η πρώτη ύλη της

επικοινωνιακής διαχείρισης στην πολιτική, της προπαγάνδας και τηςπαραπληροφόρησης. Η πρώτη εντύπωση ότι φέρ’ ειπείν η κυρία Τσίμερ είπε αθλιότητες είναι το ζητούμενο, η

πρώτη εντύπωση είναι που μένει κι όχι η αποκατάσταση τηςαλήθειας. Οσες πιο πολλές φορές χρειάζεται η αλήθεια αποκατάσταση, τόσες πιο πολλές φορές η αθλιότης της προπαγάνδας έχει πετύχει τον στόχο της.

Οπως στην υπόθεση με τα υποβρύχια. Ο κ. Βενιζέλος εκόπτετο στη Βουλή για την αθωότητα του Ακη, ο Ακης τώρα είναι μέσα, και ο κ. Βενιζέλος «γέρνει» αλλοιώς – με τον κ. Μεϊμαράκη και τον κ. Αβραμόπουλο στα ύφαλά του, αν το σκάφος βυθιστεί, να τους πάρει μαζί του.

Ετσι είναι οι εντιμότατοι αξιόπιστοι. Σαν τον κ. Σαμαρά όταν έλεγε ότι θα συστήσει μιαν και μόνη Εξεταστική Επιτροπή για το πώς φθάσαμε στο Μνημόνιο. Τώρα ο κ. Σαμαράς σφυράει αδιάφορα, ο Γιωργάκης διαβάζειΘαπατέρο και το λιμάνι φεύγει.

Και για όλα αυτά φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για τις ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα που εξακολουθεί να απαιτεί η Τρόικα,

ώσπου να της γίνει το χατήρι τώρα ή αργότερα.

Διότι ό,τι κάθε φορά «αρνείται» η κυβέρνηση να παραδώσει σκούζοντας ηρωικά και πένθιμα το πρωί, το παραδίδει το βράδυ γουργουρίζοντας στην αγκαλιά του κ. Τόμσεν ή του

«ξεχασμένου» εκείνου χερ Ράιχενμπαχ, ο οποίος στο μουλωχτό λύνει και δένει. Τώρα ζητάει ο αρχικατέργαρος ϋμπεργκρουπενφυρ τη μείωση των συντάξεων αναλόγως του εισοδήματος του συνταξιούχου ή της ακίνητηςπεριουσίας του!! Φυσικά και ανθίσταται ηρωικώς ο κ. Βρούτσης, φυσικά και τσιρίζει στα διάσελα, όταν όμως θα ενδώσει, θα φταίει και για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει μελετήσει καλά ούτε αυτό το πρόβλημα.

Δεν  είναι το σύστημα σάπιο που σαπίζουν τα υποβρύχια και μαζί τους5-6 δισ. απ’ τον ιδρώτα των Ελλήνων, είναι ότι μαζί τα φάγαμε και ταυποβρύχια - μοιάζουνε με ρέγκες και τα βάλαμε μεζέ στο κρασάκι μας. Τι φταίει  για τα υποβρύχια

ο κ. Βενιζέλος; Τι φταίει για τη Λίστα Λαγκάρντ; Τι φταίει ο κ. Σαμαράς για τον κ. Βενιζέλο; Τι φταίει ο κ. Στουρνάρας για τον κ. Σημίτη; Τιφταίει ο Γιωργάκης που δεν πνίγηκε στο Καστελόριζο,

να τον κλαίμε σήμερα με μαύρο δάκρυ, αντί να κλαίμε την Ελλάδα με τις αυτοκτονίες της και τα φάρμακα που δεν μας πιάνουν…

Κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον Θεοχάρη

“Αριστερό” χαρακτήρισε τον φόρο ακίνητης περιουσίας ο Χάρης Θεοχάρης, αποκαλύπτοντας σε όλους τους Έλληνες πως ο σοσιαλισμός είναι καθοδόν. Μάλιστα, όπως εξήγησε, οι φιλελεύθεροι είναι έτοιμοι να φάνε τα λυσσακά τους, αφού βλέπουν στα μάτια του φόρου την κομμουνιστική λαίλαπα.
Ο γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων είναι ένας κρυφός κατάσκοπος της Αριστεράς που δεν έχει άλλο στόχο από την κατάρρευση του συστήματος, και ο φόρος ακινήτων είναι μόνο η αρχή.
Ο ήρωας Θεοχάρης, όχι του Φωσκόλου αλλά του Φως-φόρου, είναι ο άνθρωπος που θα παρακολουθεί αν οι φορολογούμενοι είναι καλά παιδιά και πληρώνουν τους φόρους τους, ενώ σύντομα θα μπορεί να ελέγχει κάθε οικονομική συνδιαλλαγή, μέσω των ηλεκτρονικών συστημάτων, που ο ίδιος φρόντισε να εγκαταστήσει. Άλλωστε, γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων ανέλαβε λίγο πριν παραιτηθεί από την προηγούμενη θέση του. Αυτή του γενικού γραμματέα Πληροφοριακών Συστημάτων.
Σε αντίθεση με πολλούς Έλληνες star, ο διορισμένος για τα επόμενα πέντε χρόνια επόπτης των Δημοσίων Εσόδων, έκανε πρώτα διεθνή καριέρα, και πλέον επέστρεψε στα πάτρια εδάφη για να δώσει τα φώτα του. Δούλεψε σκληρά για την κατάρρευση του καπιταλισμού, και μπορεί κάποιος να πει πως δεν τα πήγε και άσχημα.
Πριν επιστρέψει στην Ελλάδα ο Χάρης Θεοχάρης διετέλεσε αντιπρόεδρος της χρεοκοπημένης “μαμάς της κρίσης χρέους” Lehman Brothers. Επίσης, στην Ελλάδα διετέλεσε Διευθυντής Μηχανογράφησης της χρεοκοπημένης Ασπίς Πρόνοιας. Το άγγιγμα του Μίδα.
Το Success Story του Haris Godfavor δεν αφήνει περιθώρια για απορίες σχετικά με τις ικανότητές του. Μπορεί να συμφωνεί με τον Στουρνάρα πως οι Έλληνες είναι υποφορολογούμενοι, αλλά όπως είπε δεν θα προχωρήσει σε κατασχέσεις για οφειλές των 3.000 ευρώ. Για οφειλές των 4.000 ευρώ ίσως να το συζητάει.
Ωστόσο, όπως δήλωσε, οι κατασχέσεις των σπιτιών όσων χρωστούν μερικές χιλιάδες ευρώ δεν είναι στους στόχους του. Όπως είπαμε η θητεία του προβλέπεται για τα επόμενα πέντε χρόνια, και δεν μπορεί να τον κουνήσει κανένας.
Συνεπώς, θα βρίσκεται εκεί μόλις έρθει η Αριστερά στην εξουσία για να κατασχέσουν τα σπίτια μαζί.
rebeliskos

Ο Μπάτσος (ορισμός)

Τρέφεται με τρεις κι εξήντα. Κι επειδή δε του φτάνουν,  χορταίνει με Έθνος και Θρησκεία.
Το σύμπλεγμα κατωτερότητας που τον διακατέχει, το ξορκίζει με όσο αυταρχισμό και βία του επιτρέπει ο εντολοδόχος του.
Αποτελεί τον ορισμό του δουλοπρεπή ανθρώπου καθώς το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να υπακούει σε διαταγές.
Μέσα από τη δουλειά του έχει απολέσει οποιαδήποτε κριτική ικανότητα, καθώς το μόνο που έχει σημασία είναι τι θα πει ο ανώτερός του.
Πληρώνεται για να εξασφαλίζει την κυριαρχία της εκάστοτε Κυβέρνησης και των εκάστοτε συμφερόντων που οι Κυβερνήσεις εξυπηρετούν.
Παρόλα αυτά δεν έχει σκεφτεί ποτέ του να τα παρατήσει ώστε να ζήσει κάνοντας οποιαδήποτε αξιοπρεπή δουλειά.
Στο όνομα του μισθού του, βαφτίζει την οποιαδήποτε αναίσχυντη δράση του ως πράξη ηρωισμού ή ως καθήκον.
Δε γνωρίζει και ούτε μπορεί να κατανοήσει πως το έγκλημα που πολεμά είναι απλώς το αποτέλεσμα της κεντρικής πολιτικής που ο ίδιος υπερασπίζεται.
Είναι τόσο ηλίθιος που μπορεί ακόμη και να θυσιάσει τη ζωή του ώστε να αποτρέψει τη ληστεία μίας Τράπεζας χωρίς να συνειδητοποιεί πως η ληστεία αυτή δεν βλάπτει κανέναν άλλον εκτός από την ίδια την Τράπεζα, ένα νομικό κατασκεύασμα που μόνο σκοπό έχει την εκμετάλλευση του ίδιου και των υπολοίπων.
Συγχέει τον σεβασμό που ποτέ δεν ενέπνευσε με τον φόβο που προκαλεί στους δρόμους.
Είναι το κύριο όργανο καταστολής οποιασδήποτε μορφής κοινωνικού αγώνα ή αντίστασης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε καλύτερες συνθήκες ζωής για το είδος του και κατ’ επέκταση για τον ίδιο.
Έχει υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου που αδυνατεί να κατανοήσει με οποιονδήποτε τρόπο τον επιζήμιο ρόλο του για την κοινωνία, αλλά και την σύνδεσή του με την προστασία των οικονομικών συμφερόντων και της ιδιοκτησίας που ανήκει στους λίγους.
Συχνά παραπονιέται για το γεγονός πως δε δικαιούται να απεργήσει, τη στιγμή που μέρος της δουλειάς του είναι να καταστέλλει τις μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις των άλλων.
Κάποτε μπορεί να τον ακούσεις να μιλά για τα χημικά που και ο ίδιος εισπνέει, αλλά είναι τόσο βλάκας που αδυνατεί να χωρέσει στο κεφάλι του πως γι’ αυτό φέρει ευθύνη και ο ίδιος.
Οραματίζεται μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα σέβονται την εξουσία που νομίζει ότι κατέχει.
Αποτελεί προϊόν κακής Παιδείας και αμορφωσιάς, δηλαδή ό,τι ποιο αρρωστημένο έχει να επιδείξει το ανθρώπινο είδος εναντίον του οποίου στρέφεται.
Με άλλα λόγια, ζει εις βάρος των συνανθρώπων του, δρα σαν ιός, σαν καρκίνος για το είδος του.
Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ο ίδιος πιστεύει πως διαπράττει κάποιου είδους λειτούργημα. Πιστεύει πως οι υπόλοιποι πρέπει να του οφείλουμε ευγνωμοσύνη για την ασφάλεια που νομίζει ότι μας παρέχει.
ARKAN

“Μήνυμα προς τους νέους: Απλά πείτε όχι, σε όλα” ~ του Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Αφού έχει δρομολογηθεί επιτυχημένα η διαχείριση της κρίσης, που ισοδυναμεί με την καλλιέργεια κλίματος έκτακτης ανάγκης και τον εκφοβισμό της περαιτέρω εξαθλίωσης στις μεγαλύτερες ηλικίες, αφού έχουν κοπεί μισθοί, αφού χάθηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, αφού διαλύθηκαν οικογένειες, αφού εξανεμίστηκαν οι προσπάθειες δεκαετιών εκείνων που είχαν την αφέλεια να προγραμματίσουν την ζωή τους σύμφωνα με τις παραισθήσεις της οικονομικής φούσκας που προηγήθηκε της παταγώδους έκρηξης, έχει έρθει η ώρα της επόμενης γενιάς να πειθαρχήσει και να εξασκηθεί στον εξευτελισμό, τη αδικία, την εκμετάλλευση, την φτώχεια.

Οι νεότεροι Έλληνες, χοντρικά εκείνοι που είναι κάτω της ηλικίας των 30, είναι και οι πλέον βαρύτατα πληγωμένοι από τις καταστροφικές επιλογές της πολιτικής ηγεσίας που επέλεξαν οι προγενέστεροι τους. Απλά δεν το γνωρίζουν.

Είναι εκείνοι που όχι μόνο κληρονόμησαν το αδιεξοδικό παρόν που έχτισε η αλαζονεία της γενιάς της Μεταπολίτευσης, αλλά και εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν και τον λογαριασμό στο μέλλον, αφού οι παλιότερες γενιές δεν έχουν άλλη επιλογή από το να οδεύουν προς τον παροπλισμό και την περιθωριοποίηση, κυρίως επειδή επιμένουν να πιστεύουν σε ένα μοντέλο κοινωνίας που τους πρόδωσε αφού πρώτα τους πήρε τα σώβρακα.

Η αδράνεια των μεγαλύτερων, εκείνων που βρίσκονται στην λάθος άκρη των 30 και κάτι, που έχουν ξεπεράσει δηλαδή τον νεανικό ενθουσιασμό και βλέπουν την μέση ηλικία να καθυστερεί τα αντανακλαστικά τους λίγο σύμφωνα με τον νόμο της φύσης που θέλει την ωριμότητα εγκλωβισμένη σε γερασμένα κορμιά, λίγο επειδή οι ίδιοι δράττονται των φαντασμάτων που απέμειναν από τα προνόμια, άλλων καλύτερων εποχών.

Αν λοιπόν οι 40ρηδες και άνω είναι οι έκπτωτοι αριστοκράτες της ήδη απαξιωμένης Ελληνικής ελίτ ή των ψευδαισθήσεων της, αν οι ψηφοφόροι που έχτισαν το παλάτι των οργίων της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα είναι πλέον η γελοιοποιημένη αυλή ενός βασιλιά που φάνηκε ανάξιος να συνεχίσει να διαφθείρει τους κακομαθημένους του υπηκόους, τότε οι νέοι είναι εκείνοι που καλούνται να υποταχτούν συνειδησιακά σε ένα καθεστώς που είναι a priori στρεβλό.

Ένας νέος που εισέρχεται σήμερα στην αγορά εργασίας, νεοπτυχιούχος, ονειροπόλος, ενθουσιώδης, μοιάζει με έναν τραγικό ήρωα του Μπαλζάκ, κάποιον ευγενή πλην αφελή ποιητή, που καταφθάνει στην πραγματικότητα φορτωμένος προσδοκίες και φιλοδοξίες. Σύντομα ανακαλύπτει, προς συντριβή του, πως τα σαλόνια της αναγνώρισης, ή έστω τα πεζοδρόμια της επιβίωσης, ακολουθούν τελετουργίες και ιεραρχίες αυστηρά παγιωμένες ώστε να υπηρετούν συμφέροντα, προτεραιότητες, ακόμα και αυθαίρετα καπρίτσια ενός κατεστημένου που ήδη περιμένει την κάθε νέα γενιά στην γωνία, με δόντια κοφτερά, δοκιμασμένες παγίδες και μεθυστικές υποσχέσεις.

Όμως, για κακή τύχη των κυβερνώντων, δεν είναι καθόλου εύκολο να διαφθείρεις, να υποτάξεις και να διαχειριστείς τις συνειδήσεις και την δράση μιας γενιάς που έχει μεγαλώσει με το διαδίκτυο ως δεδομένο. Η προπαγάνδα πλέον έχει να αντιμετωπίσει ένα κοινό που πληροφορείται πολλαπλώς και εκφράζει ελεύθερα άποψη σε πλείστα όσα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ιστοσελίδες πάσης φύσης. Δεν μπορεί πλέον να μονοπωληθεί η ηγεμονική αφήγηση της πραγματικότητας. Αρκεί ένα πληκτρολόγιο και η εξουσία είναι πλήρως ενήμερη πως οι ιδιοτελείς ελιγμοί γύρω από την αλήθεια, ή τις αλήθειες, είναι αδύνατη.

Έτσι, επιστρατεύεται μια όλο και πιο ανεπτυγμένη μηχανή παραπληροφόρησης και αντιπερισπασμού της κοινής γνώμης, προσαρμοσμένης στις ανάγκες της νέας εποχής για ταχύτατη εναλλαγή εντυπώσεων και θεμάτων προκειμένου να διατηρηθεί η αναστολή δυσπιστίας που είναι απαραίτητη ώστε κάποιος να καθηλωθεί, να πιστέψει, να παρακολουθήσει όχι μόνο μια συγκεκριμένη αφήγηση, αλλά πολλαπλές, στοχευμένες στις ταχύτατα εναλλασσόμενες ορέξεις ενός νεανικού κοινού που κατ’αρχήν έχει μάθει να δυσανασχετεί με μονοσήμαντες ερμηνείες, αναγνωρίζοντας τες ως εξουσιαστικές, και απαιτεί πολυδιάστατες προσεγγίσεις και αναγνώσεις.

Δηλαδή, η μηχανή κρατικής προπαγάνδας κατασκευάζει έναν εικονικό αντικατοπτρισμό κομμένο και ραμμένο ειδικά και ξεχωριστά για κάθε νέο άνθρωπο που προσπαθεί να οραματιστεί το μέλλον του, καθώς περπατάει, άναυδος, σε μια έρημο ελπίδας.

Για κάποιες ομάδες, μορφωτικά στερημένες ή πνευματικά νωθρές, η παραίσθηση κανονικότητας είναι υπερβολικά απλή στην σύλληψη και στην κατασκευή – αρκεί λίγο λάμψη, λίγο γλέντι και η διασκέδαση, που ούτως ή άλλως είναι προτεραιότητα των νέων ανθρώπων, γίνεται ναρκωτικό που τους μετατρέπει σε κυνηγούς Σαββατοκύριακων λήθης. Πολύ γρήγορα, οι καλοπερασάκηδες, θα αντιληφθούν ότι μετά τα 30, τα πανέρια με τα γαρίφαλα, οι μυτιές, οι άγαρμπες παρτούζες, το σπίτι των γονιών, δεν αθροίζονται σε ένα αποτέλεσμα που τους επιτρέπει την ενηλικίωση.

Όταν πλέον τους χτυπήσουν την πόρτα οι ενήλικες οικογενειακές ή άλλες υποχρεώσεις, π.χ. ένα πρόβλημα υγείας, τότε ανακαλύπτουν ότι τίποτε το άτρωτο δεν έχει η ζωή τους, αλλά αντίθετα, άφησαν εαυτόν εκτεθειμένο σε κινδύνους, απάτες και επιτήδειους, με αποτέλεσμα η ασφάλεια, οικονομική και ψυχική, να τους διαφεύγει, και μαζί της, η σταθερότητα που απαιτεί η ωριμότητα.

Πέρα από την διασκέδαση, υπάρχουν άλλοι, πολυμορφικοί μετασχηματισμοί μηχανισμών διαχείρισης της νεαρής συνείδησης καθώς οδεύει προς το σφαγείο του εξαρτησιογόνου καπιταλισμού – εκείνου του πολιτεύματος που όχι μόνο έχει ήδη εφαρμοστεί, αλλά πλέον θέλει και να μας πείσει ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική εκτός από την σκλαβιά και την υποταγή σε αφηρημένα, παγκοσμιοποιημένα συμφέροντα που έχουν την δύναμη, ως άλλες θεότητες, να αποφασίζουν για ζητήματα ζωής και θανάτου εκατομμυρίων ανθρώπων.

 Ο εξαρτησιογόνος καπιταλισμός είναι εκείνο τα παγιωμένο σύστημα που μεταφέρει το χρήμα και ό,τι αυτό μπορεί να αγοράσει, δηλαδή τα πάντα, στην άρχουσα τάξη. Η ελάχιστη αυτή μερίδα της κοινωνίας, που υπολογίζεται στο 1% παγκοσμίως, είναι μια πρωτοφανής κοινωνική συνθήκη, ένα είδος διεστραμμένης ταξικής ανατροπής που θέτει υπό αμφισβήτηση δεδομένα που η ανθρωπότητα έχει θέσει από εποχής Γαλλικού διαφωτισμού.

Εξαρτησιογόνο είναι αυτό το σύστημα επειδή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα πρέπει να συνεργαστείς, να πάρεις την δόση βρομερής συνενοχής με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα διαφθοράς και βίας. Είτε είσαι μισθωτός σκλάβος, είτε πλουτοκράτης, είτε μεσάζων, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο. Οι στυγνές απειλές και τα παραδείγματα προς αποφυγήν είναι δίπλα σου ανά πάσα στιγμή – πρόσφυγες, άστεγοι, δολοφονημένοι, αυτόχειρες. Αν τολμάς, σήκωσε κι εσύ κεφάλι.

Ειδικότερα στην Ελλάδα, οι νέοι άνθρωποι, είναι ξένοιαστοι και αφελείς, μιας και η εφηβεία μπορεί να τους σύστησε την ζωή και τον κόσμο υπό το συγκρουσιακό και επώδυνο φαινόμενο της τεχνητής κρίσης, αλλά τα παιδικά τους χρόνια διατηρούν μνήμες ευμάρειας και ανεμελιάς. Είναι και αυτοί μολυσμένοι με τον ιό της ελπίδας για ένα καλύτερο παρελθόν, όπως και η γενιά των γονιών τους. Δεν μπορούν να δουν την νέα πραγματικότητα ως ένα πραξικόπημα που αν δεν ανατραπεί το συντομότερο θα εδραιωθεί και θα έχει αντηχήσεις και επιρροή σε βάθος αιώνων.

Ακόμα χειρότερα, αυτή η νεανική αθωότητα είναι νοσηρή απομίμηση και όχι αυθεντική παιδικότητα, μιας και η αναφορά στις συγκεκριμένες «καλύτερες εποχές», της περασμένης και προπερασμένης δεκαετίας, επί της ουσίας είναι μια νοσταλγία για μια περίοδο όπου απλά οδηγούμασταν, μεθυσμένοι από ψευδαισθήσεις, στον σημερινό όλεθρο. Τον όλεθρο της τρομακτικής ανεργίας, της κυβερνητικής αυθαιρεσίας, της αστυνομικής βίας, της δικαστικής πλάνης, της τηλεοπτικής παράκρουσης, της εξουσίας των ψυχοπαθών, των πονηρών, των αδίστακτων.

Η πλέον επικίνδυνη δεξαμενή εγγειοβελτιωτικής διαχείρισης της νεανικής αμφισβήτησης γεμίζει διοχετευμένη από αγωγούς που μιμούνται την επανάσταση ως γλώσσα και αισθητική, ψευδεπίγραφα σκευωρώντας και φαλκιδεύοντας την επικίνδυνη για το κατεστημένο αντίδραση, μέχρι αυτή να ενδυθεί την στολή του εναλλακτικού και του καλλιτεχνίζοντος, δηλαδή να περιθωριοποιηθεί, κατά προτίμηση επί σκηνής ώστε αφενός να προσφέρει θέαμα, αλλά και να μπορεί να παράγει άρτο. Οι αγωγοί αυτοί μπορεί να είναι εκθέσεις τέχνης, αθλητικές συναντήσεις, φεστιβάλ πάσης φύσης και, στο έσχατο επίπεδο της εκμετάλλευσης των καλόψυχων, ο εταιρικός εθελοντισμός.

Οι νεαροί άνθρωποι που θέλουν, επειδή πρέπει, να ανακρίνουν, να ταρακουνήσουν, να εναντιωθούν στο παρόν, στρεβλό καθεστώς δεν έχουν το περιθώριο να εκπροσωπηθούν ή να συμμετέχουν σε κρατικά οργανωμένες εκθέσεις, να εμφανίζονται ή να συμμετέχουν σε φεστιβάλ ή επιχειρήσεις χρηματοδοτημένες από ιδιωτικούς χορηγούς αμφισβητούμενου ήθους και πολιτικής θέσης, περιοδικά και εφημερίδες με πολυσχιδείς διαπλοκές με το κράτος.

Αυτό που οφείλουν να κάνουν είναι να διατηρήσουν πάση θυσία την ανεξαρτησία τους προκειμένου να είναι ελεύθεροι και να αποφύγουν την εκμετάλλευση. Καλύτερα να ζεις με την αγωνία του επόμενου πελάτη, παρά να εξαρτάσαι από τις διεστραμμένες ορέξεις ενός υπερεξελιγμένου, υπερξελιγωμένου και εν τέλει άδικου φεουδαρχικού συστήματος.

Κάποιοι νέοι άνθρωποι που είναι αρκετά θρασείς ώστε να νομίζουν ότι  μπορούν να αλλάξουν το σύστημα δουλεύοντας από τα μέσα, μάλλον δεν έχουν ακούσει ότι η εξουσία, την παρούσα στιγμή, και ίσως εσαεί, μιλάει μόνο με όπλα. Όποιος έχει την ικανότητα να διαπραγματεύεται υπό την απειλή όπλου, ίσως δεν ανήκει πια σε εκείνους που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, ίσως είναι πολύ δειλός για να κάνει αλλιώς, ίσως είναι παράτολμος – το σίγουρο όμως είναι ότι δεν μπορεί να ξεφύγει από τα όρια.

Νεολαία που δεν ξεφεύγει από τα όρια που της έχει θέσει η προηγούμενη γενιά είναι νεολαία ανίκανη να αλλάξει τα πράγματα. Και τα πράγματα πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξουν, αν δεν θέλουμε να ζούμε υπό ένα καθεστώς που θεωρεί φυσιολογικό και διαπραγματεύσιμο να είναι Υπουργός Υγείας ένας τηλεπωλητής που κυκλοφορεί με το τηλέφωνο του Μπάρμπα-Στρουμφ στην Βουλή και να περηφανεύεται ότι είναι προς δόξαν του να απειλεί με απόλυση κορυφαίους νευροχειρούργους δημόσιων νοσοκομείων ενώ εκείνοι δηλώνουν απλήρωτοι.

Οπότε είναι καιρός να αλλάξει η νεολαία. Και να συνειδητοποιήσει ότι πλέον ο στόχος δεν είναι μια θέση στο σύστημα, αλλά η ανατροπή της συνθήκης που απαιτεί ένοπλη διαπραγμάτευση εφ’ όσον οι ένοχοι πρέπει να απολογηθούν και να επανορθώσουν τις ακραίες ζημιές που έχουν προκαλέσει.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι να πάψει η εξουσία να τρομοκρατεί, να κάνει καψόνια, να καταστρέφει, να λεηλατεί, να αποβλακώνει, να απελπίζει.

Υπάρχει μια και μοναδική λύση για τον αφοπλισμό αυτής της   τάξης πραγμάτων. Αυτή είναι η άρνηση συνεργασίας, με κάθετρόπο. Από σιωπηλή μέχρι κραυγαλέα, όλοι οι νέοι άνθρωποι  αυτής της χώρας πρέπει να αρνούνται την συμμετοχή και την στήριξη μιας κυβέρνησης που οδηγεί την γενιά τους στον αφανισμό.

Όλοι όμως. Εκείνοι που αδιαφορούν, θα τιμωρηθούν, όχι από τους αντιρρησίες συνείδησης, αλλά από το ίδιο το καθεστώς, αφού, για να επιβιώσει η παρούσα τάξη πραγμάτων, δεν έχει διστάσει να ομολογήσει ότι εξυπηρετεί ιδιωτικά συμφέροντα και βολεύεται με Ναζιστικούς φόνους αθώων ανθρώπων. Δηλαδή δεν διστάζει να ομολογήσει ότι πατάει, ατάραχη, επί πτωμάτων.

Τι άλλο πρέπει να ακούσει κανείς για να διακόψει κάθε επαφή με κάποιον?

 

plateiamolaon

Τραπεζοκρατία ~ του Ερίκ Τουσέν

Από τη Δημοκρατία της Βενετίας στον Mario Draghi και στη Goldman Sachs

Από τον 12ο αιώνα έως τις αρχές του 14ου, το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, παρόν σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, μετατράπηκε σε τραπεζίτη των ισχυρών και συμμετείχε στη χρηματοδότηση ορισμένων σταυροφοριών.

Στις αρχές του 14 ου αιώνα, έγινε ο μεγαλύτερος πιστωτής του βασιλιά της Γαλλίας, Φιλίππου Δ’ του Ωραίου (Philippe le Bel).

Αντιμέτωπος με το βάρος ενός χρέους που επιβάρυνε τα οικονομικά του, ο Φίλλιπος ο Ωραίος ξεφορτώθηκε τους πιστωτές και το χρέος του δαιμονοποιώντας το Τάγμα των Ναΐτών Ιπποτών, κατηγορώντας το για πολλαπλά εγκλήματα[2]. Το Τάγμα απαγορεύτηκε, δημεύτηκε η περιουσία του και οι ηγέτες του εκτελεστήκαν.

Έλειπε ένα κράτος και μια γη στο Τάγμα των Ναΐτών Ιπποτών για να αντιμετωπίσει τον βασιλιά της Γαλλίας. Ο στρατός (δεκαπέντε χιλιάδες άνδρες εκ των οποίων 1.500 Ιππότες), η περιουσία και οι πιστώσεις που είχε χορηγήσει το Τάγμα δεν το προστάτεψαν από την ισχύ ενός Κράτους που είχε αποφασίσει να αφανίσει τον κυριότερο πιστωτή του.

Την ίδια εποχή (11 ος – 14 ος αιώνας), οι Ενετοί τραπεζίτες χρηματοδοτούν επίσης τις Σταυροφορίες και δανείζουν χρήματα στους ισχυρούς της Ευρώπης, αλλά ελίσσονται πολύ πιο επιδέξια από το Τάγμα των Ναΐτών Ιπποτών. Στη Βενετία, παίρνουν το κεφάλι του κράτους, δίνοντάς του τη μορφή μιας δημοκρατίας. Χρηματοδοτούν το μετασχηματισμό της Βενετίας, μια πόλη-κράτος, σε μια αληθινή αυτοκρατορία που περιλαμβάνει τη Κύπρο, την Εύβοια (Νεγκροπόντε) και την Κρήτη.

Υιοθετούν μια ακαταμάχητη στρατηγική για να πλουτίσουν σταθερά και να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή των πιστώσεων τους: αποφασίζουν οι ίδιοι να χρεώσουν το Ενετικό Κράτος στις τράπεζες που κατέχουν. Οι όροι των δανειακών συμβάσεων ορίζονται από τους ίδιους, καθώς είναι ταυτόχρονα ιδιοκτήτες των τραπεζών και αρχηγοί του Κράτους.

Ενώ ο Φίλλιπος ο Ωραίος είχε συμφέρον να απαλλαγεί από τους πιστωτές του για να απελευθερωθεί από το βάρος του χρέους, το Ενετικό Κράτος επέστρεφε στο ακέραιο το χρέος στους τραπεζίτες, οι οποίοι είχαν εξάλλου και την ιδέα να δημιουργήσουν τίτλους του δημόσιου χρέους που μπορούσαν να κινηθούν από τη μία τράπεζα στην άλλη. Οι χρηματοπιστωτικές αγορές είχαν αρχίσει να εδραιώνονται[3]. Αυτός ο τύπος δανείου είναι ο προάγγελος της κυριότερης μορφής του δημόσιου χρέους, όπως το γνωρίζουμε το 21ο αιώνα.

Επτά αιώνες μετά τη συντριβή του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών από τον Φίλιππο τον Ωραίο, οι σημερινοί τραπεζίτες της Ευρώπης, όπως και οι προκάτοχοί τους Ενετοί ή Γενουάτες, δεν χρειάζεται να ανησυχούν σε σχέση με τις νυν κυβερνήσεις.

Τα εθνικά κράτη και το κράτος πρωτοκαθεδρίας, που είναι η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ίσως πιο σύνθετα και περίπλοκα από ό, τι οι δημοκρατίες της Βενετίας (ή της Γένοβας) του 13 – 16 ου αιώνα, αλλά συνιστούν εξίσου τα ωμά όργανα της εξουσίας της άρχουσας τάξης, δηλαδή του 1% εναντίον του 99%.

Ο Mario Draghi, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs στην Ευρώπη, διευθύνει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι τραπεζίτες των ιδιωτικών τραπεζών έχουν τοποθετήσει τους εκπροσώπους τους ή τους συμμάχους τους σε καίριες θέσεις στις κυβερνήσεις και στις διοικήσεις των δημόσιων υπηρεσιών. Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι πολύ πρόθυμοι να προστατεύσουν τα συμφέροντα της ιδιωτικής χρηματοπιστωτικής αγοράς, και η συντεχνιακή πίεση που ασκούν οι τράπεζες στους βουλευτές, στις ρυθμιστικές αρχές και στους Ευρωπαίους δικαστές είναι εξαιρετικά αποτελεσματική.

Αν και μια χούφτα μεγάλων καπιταλιστικών τραπεζών βρίσκεται στο προσκήνιο αυτά τα τελευταία χρόνια, αυτό δεν πρέπει να επισκιάζει το ρόλο των μεγαλύτερων ιδιωτικών εταιρειών της βιομηχανίας και του εμπορίου, οι οποίοι χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται την εγγύτητα τους με τις κρατικές δομές με τρόπο τόσο επιδέξιο όσο και οι τραπεζίτες.

Η άρρηκτη διασύνδεση και επικάλυψη μεταξύ των τραπεζών, των βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων, και των μεγάλων ιδιωτικών συγκροτημάτων της επικοινωνίας είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλισμού στην τρέχουσα φάση του όπως και στις προηγούμενες.

Πράγματι, από τη στιγμή που νίκησε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και εγκαθιδρύθηκε ως κυρίαρχος κοινωνικός σχηματισμός, η εξουσία ασκείται από εκπροσώπους των μεγάλων ιδιωτικών ομίλων και των συμμάχων τους.

Από ιστορικής άποψης, τα τριάντα χρόνια που ακολούθησαν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο με το New Deal που ξεκίνησε ο πρόεδρος Ρούσβελτ το 1933, εμφανίζονται σαν παρένθεση, στη διάρκεια της οποίας η άρχουσα τάξη αναγκάστηκε να κάνει παραχωρήσεις προς τα λαϊκά στρώματα, περιορισμένες μεν, αλλά πραγματικές. Τα μεγάλα αφεντικά αναγκάστηκαν να κρύψουν την επιρροή τους στο Κράτος.

Με τη νεοφιλελεύθερη στροφή που αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του 1970, εγκατέλειψαν την διακριτικότητα. Η δεκαετία του 1980 ανεβάζει στο προσκήνιο μια κυρίαρχη τάξη που χωρίς εμπόδια οδηγεί με κυνισμό την κούρσα προς το κέρδος και την γενικευμένη εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης.

Η περιβόητη ρήση της Μάργκαρετ Θάτσερ «There is no alternative, δεν υπάρχει εναλλακτική λύση»σηματοδοτεί μέχρι σήμερα το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό τοπίο, με βίαιες επιθέσεις στα κοινωνικά δικαιώματα και στις κοινωνικές κατακτήσεις.

Ο Mario Draghi, η Angela Merkel, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι (μέγας Ιταλός εργοδότης), ο José Manuel Barroso εμφανίζονται ως εμβληματικές φυσιογνωμίες της συνέχισης του θατσερικού σχεδίου.

Η ενεργή συνενοχή των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων (από τον Schröder μέχρι τον Ολάντ, περνώντας από τους Μπλερ, Μπράουν, Παπανδρέου, Θαπατέρο, Socrates, Λέττα, Di Rupo και πολλούς άλλους) δείχνει μέχρι ποιο σημείο έχουν ενταχθεί στη λογική του καπιταλιστικού συστήματος και έχουν γίνει μέρος του συστήματος όπως επίσης ο Μπαράκ Ομπάμα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Όπως δήλωσε ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος Warren Buffett: «Πρόκειται για ταξικό πόλεμο, και είναι η τάξη μου που νικά».

Το σύστημα του δημόσιου χρέους, όπως λειτουργεί στον καπιταλισμό αποτελεί έναν μόνιμο μηχανισμό για τη μεταφορά του πλούτου που παράγεται από το λαό προς την καπιταλιστική τάξη. Ο μηχανισμός αυτός ισχυροποιήθηκε με την κρίση που ξεκίνησε το 2007-2008, καθώς οι ζημίες και τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών μετατράπηκαν σε δημόσια χρέη. Σε μια πολύ μεγάλη κλίμακα, οι κυβερνήσεις έχουν κοινωνικοποιήσει τις ζημιές των τραπεζών, έτσι ώστε οι ίδιες να συνεχίσουν να κάνουν κέρδη που διανέμουν στους καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους.

Οι κυβερνήσεις είναι οι άμεσοι σύμμαχοι των μεγάλων τραπεζών και θέτουν τους δημόσιους πόρους στην υπηρεσία τους. Υπάρχει ένα μόνιμο εκκρεμές μεταξύ των μεγάλων τραπεζών και των κυβερνήσεων. Ο αριθμός των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών, ή των πρωθυπουργών, που προέρχονται απευθείας από τις μεγάλες τράπεζες ή που πηγαίνουν στις τράπεζες όταν φύγουν από τη κυβέρνηση δεν παύει να αυξάνεται από το 2008.

Το επάγγελμα της τράπεζας παραείναι βασικό για την οικονομία ώστε να αφήνεται στα χέρια του ιδιωτικού τομέα. Πρέπει να κοινωνικοποιηθεί ο τραπεζικός τομέας (που συνεπάγεται την απαλλοτρίωση του) και να τεθεί υπό τον έλεγχο των πολιτών (τραπεζικών υπάλληλων, πελατών, ενώσεων και εκπροσώπων των τοπικών πολιτικών φορέων), διότι πρέπει να υπόκειται στους κανόνες μιας δημόσιας υπηρεσίας[4] και τα έσοδα που δημιουργεί η δραστηριότης του, να χρησιμοποιούνται για το κοινό καλό.

Το δημόσιο χρέος που πολλαπλασιάστηκε για να σώσει τις τράπεζες είναι τελεσίδικα παράνομο και πρέπει να καταγγελθεί. Ένας λογιστικός έλεγχος από τους πολίτες πρέπει να προσδιορίσει και τα υπόλοιπα μη νομιμοποιημένα ή /και παράνομα χρέη και να επιτρέπει μια κινητοποίηση έτσι ώστε να μπορέσει να πάρει μορφή μια αντι-καπιταλιστική εναλλακτική λύση. Η κοινωνικοποίηση των τραπεζών και η ακύρωση/καταγγελία των μη νομιμοποιημένων χρεών πρέπει να είναι μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος[5].

Όπως στη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βενετίας, έτσι και σήμερα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην πλειονότητα των πιο βιομηχανοποιημένων χωρών του πλανήτη, το κράτος βρίσκεται σε ώσμωση με τη μεγάλη ιδιωτική τράπεζα και αποπληρώνει υπάκουα το χρέος.

Η μη αποπληρωμή του μη νομιμοποιημένου χρέους, η κοινωνικοποίηση των τραπεζών όπως και άλλα μέτρα ζωτικής σημασίας θα κάνει τον λαό παράγοντα της ίδιας της ιστορίας του. Πρέπει οι Κυβερνήσεις να γίνουν τόσο πιστές στους καταπιεσμένους όσο πιστές είναι οι κυβερνήσεις Μέρκελ και Ολάντ στις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες.

Μια τέτοια λαϊκή κυβέρνηση θα πρέπει να διεισδύσει στην ιερή μεγάλη ιδιωτική περιουσία για να αναπτύξει αγαθά κοινής ιδιοκτησίας, σεβόμενη ταυτόχρονα τα όρια αντοχής της φύσης. Τέτοια κυβέρνηση θα πρέπει επίσης να πραγματοποιήσει μια ριζική ρήξη με το καπιταλιστικό Κράτος και να εξαλείψει όλες τις μορφές καταπίεσης. Θα χρειαστεί μια αυθεντική επανάσταση.

[1] Ο Eric Toussaint, διδάκτωρ πολιτικών επιστημών, είναι πρόεδρος της CADTM Βελγίου (Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου, www.cadtm.org ) και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου της ATTAC. Είναι συγγραφέας του Τραπεζοκρατία (Bancocratie), Aden Edition, Βρυξέλλες, 2013 και του Δίκη ενός υποδειγματικού ανθρώπου (de Procès d’un homme exemplaire), Εκδόσεις Al Dante, Μασσαλία, 2013. Έγραψε με τον Damien Millet, AAA. Audit Annulation Autre politique (ΛΑΑ. Λογιστικός έλεγχος, Ακύρωση, Άλλη πολιτική, Seuil, Παρίσι, 2012. Ο συγγραφέας ευχαριστεί τους Pauline Imbach, Stephanie Jacquemont, Damien Millet καιClaude Quemar για τις συμβουλές τους

[2] Δείτε David Graeber, Το Χρέος, 5.0000 Χρόνια Ιστορίας (Dette 5000 ans d’Histoire), Παρίσι, Οι Σχέσεις που απελευθερώνουν (Les liens qui libèrent), 2013 ; Thomas Morel et François Ruffin, Ζήτω η Πτώχευση (Vive la Banqueroute!),Παρίσι, Εκδόσεις Fakir, 2013.

[3] Fernand Braudel, Υλιστικός πολιτισμός, οικονομία και καπιταλισμός. 15ος – 18ος αιώνας (Civilisation matérielle, économie et capitalisme. XVe-XVIIIe siècle), Παρίσι, Armand Collin, 1979 , David Graeber, Το Χρέος, 5.000 Χρόνια Ιστορίας (Dette 5000 ans d’Histoire), Παρίσι, Οι Σχέσεις που απελευθερώνουν (Les liens qui libèrent), 2013.

[4] Ο τραπεζικός τομέας θα πρέπει να είναι εξ ολοκλήρου δημόσιος, με εξαίρεση ενός μικρού συνεταιριστικού τομέα με τον οποίο θα μπορούσε να συνυπάρξει και να συνεργαστεί.

[5] Βλ. Damien Millet και Eric Toussaint, «Ευρώπη: Τι πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης για την κρίση;» http://cadtm.org/Europe-Quel-programme-d-urgence , που δημοσιεύθηκε στις 10 Ιουνίου 2012. Δείτε επίσης: Thomas Coutrot Patrick Saurin και Eric Toussaint , «Ακύρωση του χρέους ή φορολόγηση του κεφαλαίου: Τι να διαλέξουμε;» http://cadtm.org/Annuler-la-dette-ou-taxer-le που δημοσιεύθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2013. Τέλος, δείτε: Τι να κάνουμε με το χρέος και το ευρώ;http://cadtm.org/Que -how-to-the-χρέους-και-ο-ευρώ, που δημοσιεύθηκε στις 30 Απριλίου 2013.

infowar

Αχρείος και Επικίνδυνος…σαν το ληγμένο φάρμακο !!!

 

 

 

 

 

 

Rate This

Καλών προθέσεων και καλόπιστος, μία…δύο…ε στην τρίτη ξεπερνάς την ημερομηνία λήξεως διάθεσης του προϊόντος, καλή πρόθεση.

Η περίπτωση του Υπουργού Υγείας και της διαλεκτικής τακτικής που επιλέγει, δεν μπορεί πλέον να…

αντιμετωπίζεται ούτε με τα τελευταία υπολείμματα ανοχής και αντοχής στο προφανές πλέον παιχνίδι αχρειότητας και επικινδυνότητας.

Του Χρήστου Γιαννούλη

Δεν θα ήθελα να προσβάλω καμία ευπαθή ομάδα συνανθρώπων μας, αναδεικνύοντας τις ομοιότητες που έχει, αλλά αρχίζει να αποτελεί  από μόνος του, μία νέα ομάδα, μία νέα τάση, ένα νέο βαρέλι δίχως πάτο.

Τι κάνει λοιπόν συστηματικά αυτός ο άνθρωπος; Εκτός του να εξοργίζει με το στυλ του και τους πλέον ψύχραιμους και καλόπιστους παρατηρητές της δημόσιας ζωής;

Αλλάζει την ατζέντα, χωρίς μέτρο στην γελοιοποίηση και την ευτέλεια της αφορμής, για να προστατεύσει τον πολιτικό αρχηγό που τον εμπιστεύτηκε και του ανέθεσε την πολιτική ευθύνη του τομέα της υγείας, ως αντίτιμο της πολύμηνης τηλεοπτικής στήριξης που παρείχε, αδιαφορώντας για την στοιχειώδη διαφύλαξη ακόμη και της ατομικής του αξιοπρέπειας.

Λειτούργησε ως καμικάζι, με την διαφορά όμως ότι ενώ πήγαινε αποφασισμένος να πεθάνει στο στασίδι του Παπαδάκη και του Καμπουράκη, την τελευταία στιγμή τράβηξε το σκοινάκι της αυτόματης εκτόξευσης και βρέθηκε σε υπουργικό θώκο. Πήγαινε για να “πεθάνει” και τώρα κινδυνεύουμε να μας “πεθάνει” με  τις αστειότητες αφ ενός αλλά και τις επικίνδυνες αποφάσεις του αφετέρου.

Το τι ακριβώς κάνει στην υγεία ο Γεωργιάδης αποτελεί αντικείμενο μελέτης, αξιολόγησης και κριτικής από όσους γνωρίζουν με ακρίβεια τις εύθραυστες ισορροπίες και τις απαιτήσεις ενός σύγχρονου και αποτελεσματικού συστήματος υγείας.

Το τι ζημία προκαλεί όμως ο Γεωργιάδης στην “πολιτική” υγεία αυτού του τόπου είναι ευθύνη όλων μας να το αντιμετωπίσουμε άμεσα και δραστικά. Δεν αρκεί το συγκαταβατικό χαμόγελο, το τράβηγμα των μαλλιών μας, η αποδοχή με αρκετή δόση ανοχής “ ε καλά ρε παιδί μου ό άνθρωπος έχει πρόβλημα…” και άλλες μεγάθυμες προσεγγίσεις.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης εξελίσσεται στο “φίδι” που εκκολάπτεται στον κόρφο της ευτέλειας της πολιτικής μας ζωής, προσφέροντας ασπίδα προστασίας σε όσους θέλουν να δημιουργείται προπέτασμα καπνού για να σκεπάζει, τους πλειστηριασμούς, τις απολύσεις, την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, των κωμικοτραγικών χειρισμών της κυβέρνησης και μίας σειράς ζητημάτων που συνθέτουν το ψηφιδωτό της κρίσης.

Ο Γεωργιάδης…είναι Γεωργιάδης. Το έχει αποδείξει αποθεώνοντας τον Καρατζαφέρη, χλευάζοντας τον Σαμαρά, προ δίδοντας τον Καρατζαφέρη και άγιοποιώντας τώρα τον Σαμαρά

Και επειδή δεν έχει τσίπα ή πολιτική ευθιξία, πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποτελεσματικότητα για τον πραγματικό πολιτικό ρόλο που έχει αναλάβει. Την εγκαθίδρυση της παραφροσύνης ως λογική διάσταση της δημόσιας συζήτησης.

Αν το καταφέρει χωρίς αντίδραση, φοβάμαι ότι δεν θα βρεθεί φάρμακο, γενόσημο ή θεραπεία για την περίπτωση μας.

paganeli

Προ πάντων, ξεπαγώνουμε

Το μέλλον της χώρας προεικονίζεται τούτη τη στιγμή στον τρόπο λειτουργίας του δημόσιου συστήματος υγείας και παιδείας, δηλαδή στον τρόπο που αποδιαρθρώνονται: από μια προηγούμενη σχετικά ημισταθερή κατάσταση, με δομικές αδυναμίες, αλλά ευρισκόμενα σε αδιάφορη ισορροπία, σε μια κατάσταση επιταχυμένης εντροπίας, σε μια ισορροπία ασταθή, όπου όλα τα επιμέρους δομικά στοιχεία ωθούνται σε όλο και χαμηλότερη διαφοροποίηση, όλο και χαλαρότερη οργάνωση και συναρμογή, με όσο το δυνατόν μικρότερη δαπάνη ενέργειας, εντέλει σε διάλυση.
Τα πανεπιστήμια λειτουργούν ήδη με τον μισό προϋπολογισμό, με εξανεμισμένα τα αποθέματά τους από το PSI, και τώρα πιέζονται να λειτουργήσουν ουσιαστικά χωρίς διοικητικό προσωπικό. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν σήμερα σε πολλές απαιτητικές σχολές υπολειτουργούν εργαστήρια, βιβλιοθήκες, σπουδαστήρια, γραμματείες, του χρόνου οι σχολές αυτές θα πάψουν να λειτουργούν. Ή όλα τα μαθήματα θα είναι προφορικές παραδόσεις με χρήση μαυροπίνακα, αυτό που συμβαίνει ήδη από φέτος.
Στο σύστημα υγείας οι παθογένειες του παρελθόντος συνεχίζονται μισοκρυμμένες και εξίσου καταστροφικές: οι κοστολογήσεις υλικών και υπηρεσιών εξακολουθούν να είναι σουρεαλιστικές και γεννήτριες διαφθοράς. Ας πούμε, από τη δεκαετία ’90 ένα υπερηχογράφημα αγγείου κοστολογείται από το κράτος 75 ευρώ, και μια αγγειοχειρουργική επέμβαση κοστολογείται 45 ευρώ! Το διαγνωστικό κέντρο, λειτουργώντας με τεχνολόγους, θησαυρίζει ακόπως· ο χειρουργός, με 15-20 χρόνια εκπαίδευσης, εξαναγκάζεται στο by pass, στο φακελάκι.
Η διαχειριστική διαφθορά επιδεινώνεται από τη δημογραφική φθίση και τη θεσμική αγκύλωση: στο ΕΣΥ δεν υπάρχουν αξιόμαχοι γιατροί κάτω των 50 ετών! Το ΕΣΥ θα καταρρεύσει, εκτός των άλλων, από έλλειψη γιατρών. Οσοι μπορούν φεύγουν: όχι μόνο οι τριαντάρηδες νεοειδικευμένοι που μεταφέρουν την εθνική και οικογενειακή υπεραξία στη Γερμανία, αλλά φεύγουν και φτασμένοι πενηντάρηδες, οι κορυφαίοι, αυτοί που θα ετοίμαζαν τους διαδόχους τους, διευθυντές και σολίστ. Εμβρόντητος άκουσα από χείλη συνομηλίκων μου γιατρών, με λαμπρές καριέρες στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να λένε το ίδιο: Τρέμω στη σκέψη ποιος θα περιθάλψει εμένα σε λίγα χρόνια…
Η δημοκρατία κρίνεται σε δύο κρίσιμα πεδία: στην υγεία και στην παιδεία. Εκεί κρίνεται η ισότητα του παρόντος και μέλλοντος βίου, υλικότατα, απτά. Και στα δύο αυτά πεδία η Ελληνική Δημοκρατία υφίσταται πανωλεθρία. Η κρίση γκρέμισε ένα ήδη αδύναμο οικοδόμημα, υπονομευμένο από ιδιοτελή συμφέροντα, παρασιτισμό, αδράνεια, ανικανότητα, κυνισμό· η πτώχευση τα μεγέθυνε και πρόσθεσε τον πανικό και την εθελοδουλία.
Οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις φιλοδοξούν να αυξήσουν την προσφορά, την ώρα που η ζήτηση έχει νεκρώσει, πάνω σε ένα τοξικό υπόστρωμα ύφεσης, ανεργίας και λιτότητας. Είναι παράλογο. Αλλά ας δεχτούμε ότι αρκετές δομικές μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, αρκετές έπρεπε να είχαν γίνει την περασμένη δεκαετία. Γίνεται όμως ακόμη πιο παράλογο όταν τέτοιες ριζικές, επώδυνες αλλαγές, ζητείται να εφαρμοστούν από έμφοβους και ανεπαρκείς ανθρώπους, χωρίς πείρα, χωρίς βούληση, χωρίς σχέδιο.
Είναι φανερό πια, το οσμίζεσαι παντού στη δημόσια σφαίρα, ότι πατάμε το κατώφλι μιας μείζονος αλλαγής ή μιας μείζονος κατάρρευσης. Η πτώχευση ανέδειξε με σφοδρότητα, με τεράστιο κοινωνικό πόνο, το βαθύ πολιτικό πρόβλημα. Η χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει με κυβερνητικές νοοτροπίες κοτζαμπάσηδων, με λεηλάτες ολιγάρχες και συμβατικά γιατροσόφια τεχνοκρατών· και με ανάθεση της ζωής μας σε τρίτους· αυτά οδηγούν σε ιστορική υποβάθμιση, σε κοινωνικό και δημογραφικό μαρασμό, σε απρόβλεπτες ρηγματώσεις.
Απαιτούνται ρηξικέλευθες δράσεις, καινοτόμες ιδέες, τολμηρή ανασυγκρότηση του συλλογικού φαντασιακού πάνω στα νέα αμείλικτα δεδομένα της τοπικής δυσχέρειας και της διεθνούς ανακατάταξης. Απαιτούνται σκληρές αλήθειες και ανάληψη της ευθύνης ενός εκάστου και όλων μαζί.
Αντίπαλος μας πρώτος κατά σειράν είναι η διάχυτη κατάθλιψη, η εδραιωμένη δυσφορία, που εκδηλώνεται ήδη σαν παραίτηση, σαν αυτοκαταστροφική ολίσθηση, και σαν αυτό που ο Φρόιντ ονόμαζε «ψυχολογική αθλιότητα της μάζας». Είναι σαν να μας βαραίνει τα βλέφαρα ακαταμάχητα ο γλυκός ύπνος του ξεπαγιασμένου μες στο χιόνι· αυτόν τον ύπνο-θάνατο αποτινάσσουμε πρώτα.
Ξεπαγώνει ο νους, θερμαίνεται το φρόνημα, πυροδοτείται η βούληση για ζωή. Η ήττα, το πλήγμα, η θανάσιμη απειλή μετουσιώνονται σε δημιουργικές ενορμήσεις, σε ανάπλαση βίου. Αντικρίζουμε κατάματα τη σκληρή πραγματικότητα, κατανοούμε τους τρέχοντες παραλογισμούς, τα σφάλματα, δικά μας ή εκ καταναγκασμού, αναλογιζόμαστε εξαρχής, ριζικά, τους όρους κυριαρχίας, την ελευθερία, την ηθική και ιστορική ευθύνη απέναντι στις νεότερες γενιές. Προ πάντων, ξεπαγώνουμε.
vlemma

Δείκτες παρόντος και μέλλοντος

Κατά την περιγραφή της ελληνικής κρίσης οι δείκτες που προκαλούν αλγεινή εντύπωση και ασφαλώς κατανοούνται ευκολότερα από το ευρύ κοινό είναι οι δείκτες ανεργίας και ύφεσης, αντιληπτοί και στην καθημερινή ζωή, και ακολούθως το κατά κεφαλήν εισόδημα, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ, το ιδιωτικό χρέος ως ποσσοτό του ΑΕΠ κ.λπ. Ενας δείκτης που δεν πολυαναφέρεται αλλά που έχει μεγάλη σημασία για την αντοχή της οικονομίας είναι ο δείκτης Σχηματισμού Ακαθάριστου Πάγιου Κεφαλαίου (GFCF – Gross Fixed Capital Formation). Ο δείκτης αυτός, πολύ χονδρικά, περιγράφει τις επενδύσεις μιας εθνικής οικονομίας, εν προκειμένω της ελληνικής, σε πάγια κεφάλαια. Πάγια περιουσιακά στοιχεία, εγκαταστάσεις, τεχνολογικός εξοπλισμός, γραμμές παραγωγής, κεφαλαιουχικά αγαθά. Οχι το διαθέσιμο χρήμα σε τραπεζικούς λογαριασμούς, τα κέρδη από μεταβιβάσεις real estate.
O δείκτης ΣΑΠΚ στην Ελλάδα βαίνει μειούμενος με ραγδαίο ρυθμό από το 2008 και εφεξής, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ (15 Νοεμβρίου 2013), αλλά και σύμφωνα με την Ετήσια Εκθεση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, με στοιχεία της Κομισιόν. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, λοιπόν, τα ακαθάριστα πάγια κεφάλαια άρχισαν να μειώνονται το 2008, κατά -14,8%, και η πτώση συνεχίστηκε όλα τα χρόνια της κρίσης, με αποκορύφωμα το 2012: μείωση -19,2%. Δηλαδή μέσα στα έξι χρόνια της ύφεσης, τα εθνικά πάγια επενδυμένα κεφάλαια μειώθηκαν κατά το ένα πέμπτο. Την τελευταία τριετία μάλιστα, 2010-13, το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ μιλάει για αποεπένδυση, διότι πολλές επιχειρήσεις έπαψαν να λειτουργούν, άρα τα πάγια κεφάλαιά τους έχουν χαθεί οριστικά.
Η απώλεια αυτή είναι ακρωτηριασμός του εθνικού παραγωγικού κορμού με μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες δυσμενείς επιπτώσεις. Μεσοπρόθεσμα επιδεινώνεται περαιτέρω η παραγωγικότητα της εργασίας, στο μέτρο που οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου είναι αυτές που φέρνουν στην παραγωγική διαδικασία τις νέες τεχνολογίες και τις νέες μορφές οργάνωσης της παραγωγής. Οι αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών δεν βελτιώνουν την παραγωγικότητα ούτε την ανταγωνιστικότητα ― αυτό είναι πια κατεγεγραμμένο και μετρημένο.
Μακροπρόθεσμα, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ζοφερά: καθώς το παραγωγικό δυναμικό της χώρας συρρικνώνεται, όταν και όπως γυρίσει ο καιρός και σταματήσει η ύφεση, και αρχίσει να θερμαίνεται η ζήτηση, τα εργοστάσια και οι εν γένει παραγωγικές μονάδες, αφυδατωμένες από την αποεπένδυση, δεν θα είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τη ζήτηση, ούτε της εσωτερικής αγοράς ούτε των εξωτερικών αγορών. Τότε η ζήτηση θα στραφεί αλλού, η μεν εσωτερική στις εισαγωγές, η δε εξωτερική σε άλλες χώρες.
Η χώρα υφίσταται ένα τέτοιο αιμορραγικό σοκ, και στο τέλος του σοκ κινδυνεύει να βρεθεί χωρίς ακέραιο οργανισμό, χωρίς τις απαραίτητες δυνάμεις να αντιδράσει και να ανακάμψει γρήγορα. Πολύ περισσότερο, που η ανάκαμψη στηρίζεται κατά μέγα μέρος στην ικανοποίηση της εσωτερικής ζήτησης, όπως έχει δείξει και η εμπειρία της Αργεντινής και έχει επισημανθεί και στις εκθέσεις του ΔΝΤ. Και όχι στην αύξηση των εξαγωγών, τουλάχιστον όχι κυρίαρχα, όπως μονότονα υποστηρίζεται από την τρόικα.
Ενας από τους λόγους της ελληνικής κατάρρευσης ήταν η σταδιακή κάλυψη όλων των εσωτερικών αναγκών με εισαγωγές, και ο σταδιακός μαρασμός της εγχώριας παραγωγής. Δεν παραγόταν πλούτος, καταναλωνόταν πλούτος και εξάγονταν κέρδη σε υπεράκτιους παράδεισους, προς όφελος ενός αμαρτωλού κλειστού κυκλώματος τραπεζών και υπερχρεωμένων βιομηχάνων, και με τη συνδρομή παλαιότερα της δραχμικής κεντρικής τράπεζας και εν συνεχεία, επί ευρώ, με την αλόγιστη χρηματοπιστωτική επέκταση.
Αν με τον νέο οικονομικό κύκλο που θα αρχίσει κάποτε, επανέλθουμε σε αυτό μοντέλο, η ανάκαμψη απλούστατα δεν θα έλθει· η χώρα θα υποβαθμιστεί ιστορικά ακόμη περισσότερο. Ο κίνδυνος δεν είναι ορατός πια, είναι υπαρκτός. Το μοντέλο που προωθείται από το πρόγραμμα διάσωσης της τρόικας μέσω των διαρθρωτικών αλλαγών είναι προς την κατεύθυνση ενός laissez faire μοντέλου ασταθούς χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού με ελαστικότητες, με μικρό κράτος, χωρίς κεντρική τράπεζα φυσικά, και, όπως διαπιστώνεται από τον ΟΟΣΑ και την Κομισιόν, με συρρικνωμένη παραγωγική βάση. Αυτά είναι τα μακροοικονομικά στο ορατό μέλλον, σύντομα.
Στο παρόν βλέπουμε ήδη τα μικροκοινωνικά αποτελέσματα του μοντέλου: ανεργία σε διεθνώς ιστορικά υψηλά, μια χαμένη γενιά, μισθοί στα 400 ευρώ, συντάξεις στα 350, ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου, προνοιακές δομές και δημόσια παιδεία υπό κατάρρευση· ας προσθέσουμε τo brain drain και τη δημογραφική φθίση.
Ξανά στην πολιτική. Το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Παρόμοια απομείωση του GFCF, αύξηση ανεργίας, μετανάστευσης και φτώχειας, παρατηρείται και στην Ιρλανδία του success story. Παρόμοια στην Πορτογαλία. Στην Ισπανία πορεύονται με άνεργο ανάπτυξη, κι επιπλέον εκεί τα 100 δισ. ευρώ της τραπεζικής ανακεφαλαίωσης δεν φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος όπως στην Ελλάδα, αλλά χορηγήθηκαν μέσω του ΕFSF. Το ελληνικό πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό. Κατά τούτο δεν μπορεί να επιλυθεί εκ ολοκλήρου αυτοτελώς.
Η εγχώρια πτυχή του συνίσταται κυρίως στο νοσογόνο κλειστό κύκλωμα των μεγάλων επιχειρήσεων με το τραπεζικό σύστημα, και στην αμαρτωλή διαπλοκή αυτών των δύο με το πολιτικό σύστημα. Το νοσογόνο αυτό τρίγωνο προσπαθεί να επιβιώσει από τα πλήγματα του ξένου παράγοντος, που το βλέπει περιφρονητικά, μεταθέτοντας όλα το κόστος της αναδιάρθρωσης στην κοινωνία. Και υπονομεύοντας όλη την εθνική παραγωγική βάση.
vlemma

Τι είναι το ESM

Λέγεται από πολλούς, και όχι άδικα, ότι όσο πιο ουσιαστικές είναι οι αλλαγές που μεθοδεύονται από τις εξουσίες, τόσο πιο αθόρυβα επιχειρείται η εφαρμογή τους. Οι λόγοι είναι αυτονόητοι και δεν κρίνουμε σκόπιμο να επεκταθούμε.
Χωρίς τυμπανοκρουσίες, λοιπόν, ο Ευρωπαϊκός Μόνιμος Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) με έδρα το Λουξεμβούργο εξέδωσε την 1η Ιουλίου μια λακωνική ανακοίνωση μόλις 139 λέξεων:
«Από την 1η Ιουλίου 2013, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) είναι ο μοναδικός και μόνιμος μηχανισμός για την αντιμετώπιση των νέων αιτήσεων για οικονομική ενίσχυση από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Από αυτή την ημέρα το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) δεν μπορεί πλέον να συμμετάσχει σε νέα προγράμματα χρηματοδότησης, ή να συνάψει νέες συμφωνίες δανείου. Ο Klaus Regling, Διευθύνων Σύμβουλος του ΕΜΣ και διευθύνων σύμβουλος του EFSF, δήλωσε: «Σήμερα ένα σημαντικό κεφάλαιο του EFSF τελειώνει και όλα τα πιθανά νέα καθήκοντα θα αναληφθούν από το ΕΜΣ, το μόνο ταμείο διάσωσης της νομισματικής ένωσης». Αυτό συμβαίνει σύμφωνα με την Συμφωνία Πλαίσιο για το ΕΤΧΣ που υπογράφηκε από τα 17 κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ και το Καταστατικό του EFSF. Το EFSF θα παραμείνει ενεργό στη χρηματοδότηση των εν εξελίξει προγραμμάτων για την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ελλάδα.»
Και τί έγινε, θα αναρωτηθεί κάποιος, τί μας ενδιαφέρουν κάτι τέτοια;
Η ανακοίνωση αλλά και το περιεχόμενό της δεν σχολιάστηκαν από κανένα κόμμα της πολύχρωμης βεντάλιας που ξεκινά από τον αριστερισμό και τον σταλινισμό και φτάνει ως τον χρυσαυγιτισμό, του Κοινοβουλίου ή του εξωκοινοβουλίου, ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αντιπολίτευση. Γιατί θα έπρεπε να σχολιάσουν ότι, τυπικά έστω, ανεξάρτητα κράτη μπαίνουν οριστικά υπό την μόνιμη κηδεμονία ενός οργανισμού που δεν είναι απλώς άλλη μία off-shore, όπως ο EFSF (προσωρινός μηχανισμός στήριξης), αλλά οργανισμός με νομική προσωπικότητα και δικαιοπρακτικές ικανότητες κράτους και μάλιστα απολαμβάνει πολύ περισσότερα προνόμια και ασυλίες από ένα κοινό κράτος.
Επί της ουσίας έχουμε, και τυπικά, το πρώτο πρόπλασμα του Ευρωπαϊκού Υπερκράτους το οποίο συνέστησαν, σύμφωνα με την ιδρυτική του συνθήκη, τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, αμετάκλητα και άνευ όρων, οφείλουν να συμμορφώνονται με τις αποφάσεις του Διοικητή και του ΔΣ του ESM. Η συμμετοχή των κρατών-μελών της ΕΕ που χρησιμοποιούν το κοινό νόμισμα είναι υποχρεωτική. Άρρητη αλλά σαφής στόχευση των εμπνευστών του ESM είναι η απορρόφηση, κατ’ αρχάς των υπερχρεωμένων κρατών και σταδιακά όλων των κρατών της Ευρωζώνης προς ένα νέο ενιαίο κράτος.
Στο άρθρο 32 της ιδρυτικής συνθήκης διαβάζουμε:
«Ο ΕΜΣ διαθέτει πλήρη νομική προσωπικότητα· έχει πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα:
α) να αποκτά και να διαθέτει κινητή και ακίνητη περιουσία,
β) να συμβάλλεται,
γ) να είναι διάδικος και
δ) να συνάπτει συμφωνία και/ή πρωτόκολλα για την έδρα, όποτε είναι αναγκαίο, για την εξασφάλιση της αναγνώρισης και της επιβολής του νομικού καθεστώτος και των προνομίων και ασυλιών του.
Ο ΕΜΣ, η ακίνητη περιουσία, οι πόροι του και τα περιουσιακά του στοιχεία, ανεξαρτήτως τοποθεσίας και κατόχου, χαίρουν ασυλίας από οιασδήποτε μορφής δικαστική διαδικασία, εκτός εάν ο ΕΜΣ παραιτηθεί ρητώς από την ασυλία του για τους σκοπούς οιασδήποτε διαδικασίας ή βάσει των όρων οιασδήποτε συμβάσεως, συμπεριλαμβανομένης της τεκμηρίωσης των χρηματοδοτικών του μέσων.
Η περιουσία, οι χρηματοδοτικοί πόροι και τα στοιχεία του ενεργητικού του ΕΜΣ, ανεξαρτήτως τοποθεσίας και κατόχου, χαίρουν ασυλίας έναντι έρευνας, επίταξης, δήμευσης, απαλλοτρίωσης ή οποιασδήποτε άλλης μορφής κατάσχεσης, αφαίρεσης ή δέσμευσης βάσει εκτελεστικών, δικαστικών, διοικητικών ή νομοθετικών μέτρων.
Τα αρχεία του ΕΜΣ και όλα τα έγγραφα που ανήκουν στον ΕΜΣ ή βρίσκονται στην κατοχή του είναι απαραβίαστα. Οι χώροι των εγκαταστάσεων του ΕΜΣ είναι απαραβίαστοι.
[...]
Στον βαθμό που είναι αναγκαίο για την άσκηση των δραστηριοτήτων που προβλέπονται στην παρούσα συνθήκη, όλη η περιουσία, οι χρηματοδοτικοί πόροι και τα στοιχεία του ενεργητικού του ΕΜΣ δεν υπόκεινται σε κανέναν περιορισμό, ρύθμιση, έλεγχο και μορατόρια οποιασδήποτε φύσεως. Ο ΕΜΣ απαλλάσσεται από οιαδήποτε υποχρέωση έγκρισης ή αδειοδότησης ως πιστωτικό ίδρυμα, πάροχος επενδυτικών υπηρεσιών ή άλλου είδους επίσημη αδειοδοτημένη, ή ρυθμιζόμενη οντότητα δυνάμει των νομοθεσιών εκάστου μέλους του ΕΜΣ.»
Από πού θα προέρχεται η κινητή και ακίνητη περιουσία που «μπορεί να αποκτά» ο ESM; Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη, θα είναι η περιουσία των κρατών-μελών της ΕΕ που έχουν πια την υποχρέωση να συνάψουν δανειακή συμφωνία μόνο με τον ESM σύμφωνα με την συνθήκη («τα δάνεια ΕΜΣ θα απολαύουν καθεστώτος προτιμησιακού πιστωτή»). Ο ESM, όπως προβλέπεται στην ιδρυτική του πράξη, μπορεί να την διαχειριστεί όπως θέλει χωρίς κανέναν περιορισμό και υπό καθεστώς πλήρους ασυλίας. Επί της ουσίας, ο ESM θα αναλάβει να «εκκαθαρίσει εν λειτουργία» τα κράτη της ΕΕ, όπως μια τράπεζα-δανειστής εκκαθαρίζει μία χρεωκοπημένη εταιρία.
Δεν θα προέρχεται, όμως, μόνο από την υφιστάμενη κρατική περιουσία. O ESM έχει την δυνατότητα να προχωρήσει και σε κατασχέσεις των καταθέσεων μέσα από μια περίπλοκη διαδικασία που περιλαμβάνει την αξιολόγηση από μηχανισμό της ΕΚΤ, των τραπεζών σε «συστημικές» και «προβληματικές» και την συμμετοχή του λεγόμενου «ιδιωτικού τομέα» (bail in) στην διάσωση όσων κριθούν ότι πρέπει να σωθούν. Η διαδικασία του «bail in» θα είναι σε κάθε περίπτωση υποχρεωτική ώστε ο ESM να δανείσει χρήμα στις τράπεζες.
Είναι αυτό ακριβώς που έγινε στην Κύπρο και είναι ο οδηγός για τις επόμενες «διασώσεις» των οικονομιών.
Λαμβάνει, όμως, ειδική πρόνοια o ESM για την προστασία «ειδικών ομάδων καταθετών». Πρόκειται εδώ τόσο για τους μετόχους των τραπεζών που πίσω τους κρύβονται και τραπεζικοί κολοσσοί, όπως τα funds του Σόρος, της Morgan Stanley κ.τ.λ., αλλά και ειδικοί κάτοχοι επενδυτικών λογαριασμών ή τραπεζικών επενδυτικών προϊόντων.
Οι δύο ανωτέρω κατηγορίες διατήρησαν τα κεφάλαια τους από τις χρεωκοπημένες κυπριακές τράπεζες, ενώ αντίθετα έχασαν τις καταθέσεις τους όλοι οι μικροκαταθέτες, τα ασφαλιστικά ταμεία και τα ιδρύματα.
Επίσης, μπορούμε να καταλάβουμε λίγο καλύτερα γιατί βιάζονται οι εγχώριοι υπάλληλοι να προβούν στην (κατά στάδια) κατάσχεση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας μέσω της φορολόγησης και των τραπεζών, αφού μέσω του κράτους θα προικοδοτήσουν τον ESM, όπως ορίζει με ακρίβεια η ιδρυτική του πράξη.
Υπερβολές, θα πουν κάποιοι, «μα, γίνονται τέτοια πράγματα»; Όπως φαίνεται, η συζήτηση έχει ήδη ξεκινήσει με το γνωστό πινγκ-πονγκ για το «νέο χρηματοδοτικό κενό» της Ελλάδας που, μαντέψτε, θα καλύψει ο ESM με τα ανάλογα ανταλλάγματα φυσικά. Σύμφωνα, λοιπόν με δημοσιεύματα, ο διοικητής του ESM Klaus Regling απαιτεί την παράδοση του ΤΑΙΠΕΔ στο ESM και την μεταφορά της έδρας του στο Λουξεμβούργο. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο πρόεδρος των γερμανών βιομηχάνων απαιτεί την άμεση εκποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας. Μολονότι πίσω από τέτοιες δηλώσεις κρύβονται και επιχειρηματικά συμφέροντα, όπως ότι ο πρόεδρος των γερμανών βιομηχάνων και ιδιοκτήτης βιομηχανιών μετάλλου ίσως να ήθελε τη ΛΑΡΚΟ για παράδειγμα, η ουσία του ζητήματος παραμένει.
Για να μην αδικήσουμε κανέναν, η Χρυσή Αυγή εξέδωσε βαρυσήμαντη ανακοίνωση επί του θέματος:
Κάθε καλός τοκογλύφος πρώτα σε καταστρέφει οικονομικά και έπειτα σου αρπάζει την περιουσία. Η τρόικα ολοκληρώνει το σχέδιό της για την Ελλάδα με την υφαρπαγή του εθνικού μας πλούτου και των ακινήτων του Δημοσίου, μέσω κερδοσκοπικής εταιρίας του Λουξεμβούργου. Η Χρυσή Αυγή απαιτεί άμεση καταγγελία του μνημονίου και άρνηση πληρωμής του παράνομου, τοκογλυφικού χρέους. Η κρατική μας περιουσία ανήκει στον ελληνικό λαό.
Όπως βλέπουμε, το πρόβλημα για τη Χρυσή Αυγή είναι ότι η υφαρπαγή θα γίνεται στο Λουξεμβούργο και όχι στην Αθήνα. Υπενθυμίζουμε, ότι η χιλιοτραγουδισμένη ΧΑ ψήφισε την τροπολογία για πώληση νησιών με τον εθνικιστικό φερετζέ, να μην έχει αντίρρηση ο υπουργός άμυνας.
Εδώ καταντάει απαραίτητη μια επισήμανση. Η ίδρυση του ΤΑΙΠΕΔ, στην οποία δεν είχε αντίρρηση, επί της ουσίας, κανένα κόμμα, εκτός από ορισμένες φωνασκίες για «ξεπουλήματα» προς οπαδική κατανάλωση, εξυπηρετούσε μια απαίτηση των Δανειστών με τρόπο ιδιαίτερα επωφελή για τα κόμματα (κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά), αλλά και τις συνδικαλιστικές νομενκλατούρες των υπό ξεπούλημα κρατικών εταιριών. Τα κόμματα και οι μηχανισμοί τους, που είχαν επίσημα ή άτυπα λόγο για τον διοικητή και το ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ, λειτουργούσαν ως ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στα διάφορα παζάρια μεταξύ εγχώριων συμφερόντων και «φίλιων επιχειρηματιών» και εξωχώριων ανταγωνιστών, με το αζημίωτο φυσικά. Η εμπειρία από τις πρώην ανατολικές και αφρικάνικες χώρες (με βάση τα μετέπειτα «σκάνδαλα»…), δείχνει ότι μέρισμα από την λεηλασία είθισται να απολαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως οι φύλαρχοι και τα κομματικά ταμεία, μεγάλων και μικρών κομμάτων, παλαιών ή νεόκοπων.
Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η συνολική αδράνεια για αποκρατικοποιήσεις «μπιρ παρά», κατά το δή λεγόμενον μεγάλων οργανισμών, όπως ο ΟΛΠ, η ΔΕΗ, η Λάρκο, ο ΟΠΑΠ κτλ.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, τα κομματικά ταμεία στο παρελθόν γέμιζαν από τις διάφορες αναθέσεις έργων στο δημόσιο για εξοπλισμούς, τηλεπικοινωνίες, που με τη σειρά τους γέμιζαν με αποδεικτικό υλικό τα γερμανικά ανακριτικά γραφεία. Υλικό πολύτιμο για τους Ισχυρούς, που όποια ώρα ήθελαν μπορούσαν να αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό με «σκάνδαλα χρηματισμού» και πολυποίκιλους εκβιασμούς.
Οι Μεγάλοι Παίκτες, δεν ενδιαφέρονται να βάλουν τάξη στα «κακώς κείμενα» του ελληνικού κράτους, να σώσουν την ελληνική οικονομία, να διορθώσουν τα «ελαττώματα» των Ελλήνων και άλλα τόσα ωραία που απαριθμεί η καθιερωμένη μυθοπλασία και οι επαγγελματίες προπαγανδιστές της.
Έχουν διακηρύξει δεκάδες φορές, ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα, λόγω των γεωστρατηγικών και οικονομικών πλεονεκτημάτων και τίποτα περισσότερο.
Ούτε τα κτίσματα των ντόπιων έχουν κάποια σπουδαία αξία γι’ αυτούς (παρά τα θρυλούμενα για εξωπραγματικά real estate προγράμματα), ούτε οι υπάρχουσες υποδομές, κρατικές και ιδιωτικές, ούτε η ελληνική οικονομία στο σύνολό της και τα «συγκριτικά» της πλεονεκτήματα, που την προορίζουν για «σκραπ». Δεν ενδιαφέρονται ούτε για το «πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό» που εγκαταλείπει την χώρα μαζικά, αφού μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους με άλλους ρημαγμένους μετακινούμενους πληθυσμούς. Γνωρίζουν αυτό που γνωρίζει κάθε καλός τεχνοκράτης του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού, ότι αυτό που έχει αξία είναι η γη.
Ίσως μπορεί να απαντηθεί με μια κάποια αξιοπιστία το ερώτημα: «Ως που θα πάει αυτή η κατάσταση;» Ώσπου να κατοχυρώσουν οι σύγχρονοι δικαιούχοι τα δικαιώματά τους σ’ αυτή τη γη, στη νέα περίοδο κυριαρχίας που οικοδομούν.
Πάλι θα βρεθούν κάποιοι που θα θεωρήσουν ως υπερβολικά και αβάσιμα τα παραπάνω και πως οι Ισχυροί θα επιλέξουν πιο μεσοβέζικους τρόπους για να κινηθούν προκειμένου να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα.
Δυστυχώς, τα ίδια τα γεγονότα τούς διαψεύδουν οικτρά. Η ιστορία του ελλαδικού χώρου (και όχι μόνο) είναι μια ατέρμονη σειρά αιματηρών αγώνων ενάντια σε κατακτητές και στις συμμορίες τους, που δεν επεδίωκαν μόνο την συνολική υλική καταστροφή, αλλά το ολοκληρωτικό ξερίζωμα των ανθρώπων από τις εστίες τους. Η υπεράσπιση της γης και της πατρίδας υπήρξε η πρώτη και η ύστατη επαναστατική ιαχή στο δρόμο για την ελευθερία, μόνο που αυτή η ιαχή διακόπηκε· δεν ξεπεράστηκε, δεν ξεκαθαρίστηκε στις συνειδήσεις των εξεγερμένων ανθρώπων, δεν συνήψε ουσιαστικούς δεσμούς με το ολικά απελευθερωμένο μέλλον, την αναρχία. Πάντως, ποτέ δεν είναι αργά…

Απόγονοι του Κατιλίνα

Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 130, Σεπτέμβριος 2013