Αναρχοκαπιταλισμός: Η νέα φεουδαρχία των αγορών (και το δόγμα των μνημονιόδουλων σαμαροστουρναριών)

(του Πέτρου Αργυρίου)

Και αν σας έλεγα ότι ο Αντώνης Σαμαράς, ο ακροδεξιός διώκτης των άκρων, είναι και αναρχικός;

 Ότι ο αυτοανακηρυσσόμενος «Κεϋνσιανός» (ΣΧΟΛΙΟ Α.Α.: Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, αλλά λέμε!) Γιάννης Στουρνάρας υπηρετεί ένα ασύμβατο μίγμα οικονομικού αναρχισμού και δημοσιονομικής πειθαρχίας;

Και όμως.

Οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται στις χώρες της Λατινικής Αμερικής μέσω πραξικοπημάτων έναντι δημοκρατικά εκλεγμένων αριστερών κυβερνήσεων μετά τη δεκαετία τη 1950 έχουν στο θεωρητικό τους πυρήνα την αναρχία.

Όχι την αναρχία που μπορείτε να φανταστείτε βασισμένη στον κοινωνικό αναρχισμό. Την αναρχία των αγορών, την ασυδοσία δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο μεγάλος θεωρητικός του αναρχοκαπιταλισμού, γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται, ο Milton Friedman, ο ιδρυτής της σχολής του Chicago, ξεκίνησε αυτή τη μεγάλη θεωρητική του σταυροφορία με οικονομική στήριξη από τον πιο ισχυρό λομπίστα της αγοράς ακινήτων της εποχής, τον Herbert Nelson (εδώ), ο οποίος έπρεπε σε ένα πολιτικό περιβάλλον που κάποιοι παρουσίαζαν ως Κεϋνσιανικό Λεβιάθαν με κεντρικό παρεμβατισμό και ελέγχους να απελευθερώσει την τιμή των ενοικίων για τους πελάτες του.

H αφετηρία των Friedman και Stigler ήταν ιδανική καθώς το Πανεπιστήμιο του Σικάγο είχε ιδρυθεί από τον απόλυτο μεγιστάνα της εποχής, τον John D. Rockefeller (ΣΧΟΛΙΟ Α.Α.: Οποία...έκπληξις - Ό,τι ταλανίζει σήμερα την ανθρωπότητα, πίσω του ή Rockefeller ή Rotschild θα βρεις), με τη δυναστεία του οποίου ο Friedman, όπως ήταν φυσικό ανέπτυξε σχέσεις.

 Ήδη από το 1946 ο Friedman λειτούργησε ως προπαγανδιστής των λόμπυ, κάτι που αποκάλυψε η ξεχασμένη πλέον ακροαματική διαδικασία που έγινε το 1950 από την επιτροπή Buchanan που πήρε το όνομα της από το Δημοκρατικό μέλος της Βουλής των αντιπροσώπων, Frank Buchanan για τη διερεύνηση παράνομων δραστηριοτήτων των λόμπι. Το 1947, οι Friedman και Stigler θα συμμετέχουν στη δημιουργία της φιλελεύθερης δεξαμενής σκέψης που ονομάστηκε «Λέσχη του Mont Pelerin» (εδώ), με σημαντικότερες προσωπικότητες της να είναι οι Friedrich Von Hayek, Ludwig von Misses, και Karl Popper («μέντορα» του διεθνή κερδοσκόπου George Soros), μιας λέσχης που υποτιθέμενα δεν είχε καμία προπαγανδιστική φιλοδοξία.

Ο Friedman συνέχισε ακάθεκτος την προπαγανδιστική του δράση και αποτέλεσε πρόσωπο τεράστιας επιρροής για την αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις ατζέντες της. Από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα, ένα μείγμα επισήμων και ανεπισήμων παραγόντων της Αμερικής θα κάνουν μπουρδέλο τη Λατινική Αμερική προκειμένω να διατηρηθούν και να ενισχυθούν τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή που ένιωθαν να απειλούνται από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις που προέβαιναν σε κρατικοποιήσεις και απαλλοτριώσεις. Ο ίδιος ο Friedman θα σπεύσει ως οικονομικός σύμβουλος του αιμοσταγούς δικτάτορα Pinochet για να εφαρμόσει τις θεωρίες του πάνω στα πτώματα Χιλιανών, μια θεωρία που δεν ήταν τίποτα άλλο από το ακαδημαϊκό άλλοθι των μεγάλων αμερικανικών οικονομικών συμφερόντων (το απόλυτο βιβλίο αναφοράς για αυτήν την περίοδο είναι το Δόγμα του Σοκ της Καναδής Naomi Klein).

Για να καταλάβουμε αυτό το πλέγμα επίσημης και ανεπίσημης Αμερικής θα πρέπει να καταλάβουμε το μηχανισμό της περιστρεφόμενης πόρτας ανάμεσα στην πολιτική, την εταιρική, την ακαδημαϊκή Αμερική και την Αμερική των μυστικών υπηρεσιών. Ήδη αναφέραμε τη σχέση Friedman, Rockfeller και άλλων μεγάλων εταιρικών λόμπυ.

To 1954 ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Γουατεμάλα Jacobo Arbenz Guzmán θα ανατραπεί μέσω πραξικοπήματος με τη συνδρομή της CIA και με τις ευλογίες του τότε προέδρου των ΗΠΑ Eisenhower για την «αποτροπή του κουμουνιστικού κινδύνου». Στην πραγματικότητα, ο πραγματικός κίνδυνος ήταν να χάσει η εταιρεία United Fruit Company (αργότερα Chiquita) μέρος του πολύ μεγάλου ποσοστού καλλιεργήσιμης Γαίας στη Γουετεμάλα που είχε αγοράσει έναντι πινακίου φακής από προηγούμενα δουλικά καθεστώτα της Γουατεμάλας για να καλλιεργεί μπανάνες. Γενικός γραμματέας των ΗΠΑ τότε ήταν ο John Foster Dulles ενώ διευθυντής της CIA ήταν ο αδερφός του Allan Dulles, συνεταίροι και οι δυό τους στην νομική εταιρία Sullivan & Cromwell, σημαντικότατος πελάτης της οποίας ήταν η United Fruits Company, ενώ ο λομπίστας της United Fruits ήταν και σύζυγος της προσωπικής γραμματέα του προέδρου Eisenhower.

Στην περίπτωση της Χιλής και την πραξικοπηματική δολοφονία του δημοκρατικού εκλεγμένου προέδρου Allende, με άλλοθι πάλι την αποτροπή του κουμουνιστικού κινδύνου ήταν τα συμφέροντα του τηλεπικοινωνιακού κολοσσού ΙΤΤ. Πάλι με τη συνδρομή της CIA. Πρόεδρος της ITT εκείνη την περίοδο είναι ο John McCone, πρώην διευθυντής της CIA ο οποίος συνέχιζε και μετά την ανάληψη της προεδρίας της ITT σύμβουλος και της CIA ενώ σύμβουλος εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ είναι ο Henry Kissinger, «άνθρωπος των Rockefeller» και κομβικό πρόσωπο για τις εξελίξεις που ζήσαμε στην Ελλάδα με τη χούντα των συνταγματαρχών και τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Αφού λοιπόν εγκαθίσταται ο αιμοσταγής Pinochet και η βασιλεία του τρόμου του, είναι ιδανική ευκαιρία για το Friedman, επίσης άνθρωπο του ευρύτερου περιβάλλον Rockefeller και προπαγανδιστή και άλλων μεγάλων συμφερόντων, να κάνει την Χιλή δοκιμαστικό σωλήνα.

Η οικονομική θεωρία του Friedman την οποία και ονομάζουμε ειρωνικά ως αναρχοκαπιταλισμό είναι απλή: Καμία κρατική παρέμβαση. Οι αγορές κινούνται από «ουράνιους νόμους» και αργά ή γρήγορα θα καταλήξουν όχι μόνο σε ισορροπία αλλά και σε αρμονία! Μοιάζει δηλαδή με κάποιον που προσποιείται ότι είναι πασιφιστής όταν για να επιβάλει τον πασιφισμό του κουβαλά ένα ολόκληρο οπλοστάσιο το οποίο και χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία και με κάθε πρόφαση.

Φυσικά οι αγορές είναι κυρίως ένα πλέγμα μεγάλων συμφερόντων μερικών χιλιάδων ανθρώπων ανά τον κόσμο. Δεν είναι κάτι το απρόσωπο όπως παρουσιάζεται ή κάποιος θεϊκός μηχανισμός που η ανθρωπότητα είχε την τύχη να ανακαλύψει.

Αυτό που φαίνεται να είναι αναρχοκαπιταλισμός δεν είναι παρά μια νέα «άυλη» νεοφεουδαρχία που καταλύει κεκτημένα δικαιώματα για να επιτρέψει κάθε είδους ασυδοσία των «αγορών» των λίγων έναντι των κοινωνιών των πολλών.

Και σαν να μη φτάνει μόνο αυτό: χρησιμοποιεί τις σκληρότερες παρεμβάσεις για να υποστηρίξει το ιδανικό των μη παρεμβάσεων: Πότε τους μηχανισμούς του κράτους (ενίοτε και τους στρατούς του), πότε την πίεση των αγορών, πότε τους οίκους αξιολόγησης, πότε την μέγγενη των ιερεξεταστών του ΔΝΤ και τώρα τους μηχανισμούς και της ΕΕ για να καταλύσουν τα κράτη και τα ενθυλακωμένα σε αυτά ατομικά και εργασιακά δικαιώματα που αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ασυδοσία των διεθνών ολιγαρχών.

Καθώς «οι αγορές», «οι τράπεζες», «οι επενδυτές», «οι οίκοι αξιολόγησης» αποτελούν συνήθως διαφορετικές εκφάνσεις της ίδιας οντότητας, η επιβολή τους στις κοινωνίες μέσω νεοφιλελεύθερων δογμάτων και οικονομικών αδιεξόδων και εκβιασμών καταλύει την πολιτική. Την καταπίνει ή την αφομοιώνει.

Να σημειωθεί ότι ο αναρχοκαπιταλισμός μοιάζει με τον αναρχοκουμουνισμό μόνο στην όποια εξωτερική ομοιότητα των περιγραφών τους. Γιατί το περιεχόμενο τους είναι όχι μόνο διαφορετικό αλλά συγκρουσιακά αντίθετο: Όπως περιέγραφε ο ίδιος ο Friedman «η (μοναδική) κοινωνική ευθύνη των εταιριών είναι αυξάνουν τα κέρδη τους».

 Τελεία και παύλα. Παρότι χώροι του αντικουμουνισμού είχαν πολύ αργά αντανακλαστικά απέναντι στην επέλαση του αναρχοκαπιταλισμού καθώς αυτός απειλούσε τον προνομιακό αντίπαλό τους, την κρατική εξουσία, ο αναρχοκαπιταλισμός αποτελεί απειλή για όλους. Γιατί ενώ ο αναρχοκουμουνισμός έχει κοινωνικό περιεχόμενο, ο αναρχοκαπιταλισμός έχει ξεκάθαρα αντικοινωνικό περιεχόμενο και η ευθύνη του είναι μόνο προς το μεγάλο κεφάλαιο.

Όπως δήλωνε ο Friedman: «Δεν έχει καμιά θέση η κυβέρνηση να απαγορεύει καταναλωτές από το να αγοράζουν προϊόντα τα αποτελέσματα των οποίων θα είναι επιζήμια στους ίδιους». Κατά συνέπεια φανταζόμαστε ότι αυτή η δήλωση είναι το επόμενο βήμα της δήλωσης «Δεν έχει καμιά θέση η κυβέρνηση να απαγορεύει στις εταιρίες να παράγουν προϊόντα τα αποτελέσματα των οποίων θα είναι επιζήμια στους καταναλωτές».

Ο αναρχοκαπιταλισμός αυτός λοιπόν πρεσβεύει μια τέλεια κοινωνική ζούγκλα χωρίς νόμους, κανόνες, ελέγχους, δικαιώματα όπου νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού. Πλήρης απορρύθμιση της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Αφού ο αναρχοκαπιταλισμός ρίζωσε στην Αγγλία ελέω Thatcher και στις ΗΠΑ ελέω Reagan, κέρδισε έδαφος παντού τόσο γρήγορα όπου σύντομα το σύνολο των δυτικών πολιτικών ελίτ άρχισε να τον προβάλει σαν τη μόνη λύση, την τελική λύση, το τέλος της ιστορίας όπως το περιέγραφε και o Francis Fukuyama όταν στην ουσία είναι το μοναδικό αδιέξοδο και ένας αταβισμός που δεν μας γυρνάει δεκάδες αλλά εκατοντάδες χρόνια πίσω.

Ειδικά στην Ελλάδα, ο νεοφιλελευθερισμός συνδυάστηκε με μια άλλη αρχή, αυτή της δρακόντειας δημοσιονομικής πειθαρχίας (λιτότητα τη λέγαν όταν ακόμη λέγαν κάποια πράγματα με το όνομα τους). Αυτός ο συνδυασμός της ασυδοσίας για τους λίγους και της μέχρι θανάτου λιτότητας για τους πολλούς, της αλητείας με την μπότα, όπως ήδη το βιώσαμε, επιφέρει πολύ ταχύτερη μαζική εξαθλίωση και παραγωγική εξασθένιση από ότι θα μπορούσε να επιβάλει η εφαρμογή του ενός από τα δύο μόνο δόγματα. Είναι ένας διπλός θάνατος.

Φυσικά, οι ελληνικές ελίτ όχι μόνο συνθηκολόγησαν αλλά παρέδωσαν και όλα τα όπλα που είχε η Ελλάδα απέναντι σε αυτή τη διπλή εισβολή. Αφού ήδη είχαν επί δεκαετίες καταστρέψει κάθε υγιές κύτταρό της, πνευματικά και επιχειρηματικά.

Και τώρα που είναι προφανές ακόμη στους αμετανόητα ηλιθίους ότι αυτή η πολιτική δεν βγαίνει, αποφάσισε η Ελληνική πολιτική ελίτ μονομερώς ότι "το μνημόνιο τελειώνει και ότι πρέπει να σχεδιάσουμε τι θα κάνουμε στην μετά μνημόνιο εποχή". Αν δεν υπάρξει συναίνεση από τις διεθνείς ελίτ για γεωπολιτικούς κυρίως λόγους για διάσωση της Ελλάδας και υπό την παρούσα άρχουσα «ελληνική» τάξη, τα μνημόνια θα είναι εδώ τουλάχιστον μέχρι το 2020. Μέχρι τελικής εξουθένωσής μας. (ΠΡΟΣΘΗΚΗ Α.Α.: Κάτι που ο κάθε νοήμων πολίτης θεωρεί δεδομένο, βλέποντας την πραγματικότητα.)

Τα πικρά αστεία συνεχίζονται εις βάρος των Ελλήνων και άλλων λαών του δυτικού κόσμου.

Το τελευταίο όπλο που είχε η Ελλάδα, αυτό της λαϊκής αντίδρασης, η ελληνική ελίτ έσπευσε να αχρηστεύσει έγκαιρα. Τις λαϊκές κινητοποιήσεις τις εξουδετέρωσε με την Marfin (διαβάστε το σχετικό άρθρο από τη μοναδική πένα του Ν.Μπογιόπουλου εδώ) και τις πολιτικές επιλογές τις αποδυνάμωσε με τον αντιπερισπασμό της Χρυσής Αυγής. Και τώρα στρέφει και τα όπλα της Marfin αλλά και της Χρυσή Αυγής εναντίων του Σύριζα, του ΚΚΕ, των ΑΝΕΛ, του αναρχισμού, της Ιερισσού, έναντι σε όλους και στον καθένα από εμάς που διαφωνεί με τις πολιτικές της καταστροφής.

Κύριοι: Είχαμε έναν πρωθυπουργό που δήλωνε «σοσιαλιστής» όταν άνοιγε διάπλατα την κερκόπορτα στη νεοφιλελεύθερη συμμορία.  

Τώρα έχουμε για πρωθυπουργό, τον συμμαθητή και συγκάτοικο του πρώτου, έναν αποστάτη της κεντροδεξιάς με πρώην αριστερούς και νυν ακροδεξιούς συμβούλους που εφαρμόζει τον αναρχοκαπιταλισμό μαζί με την πιο σκληρή λιτότητα και χρησιμοποιεί το κράτος για να τσακίσει το κράτος και τους πολίτες του.

Έναν υπουργό οικονομίας που δηλώνει «Κεϋνσιανός» όταν ο ίδιος εφαρμόζει τις σκληρές πρακτικές του Friedman.

Φριντμανάκια δημοσιογράφους.

 Στην Ελλάδα είσαι ό,τι σκατά δηλώσεις.

Για αυτό κολυμπάμε μέσα στα σκατά. 

Μονάχα που αυτά επιπλέουν.

Ακόμη και όταν εμείς βουλιάζουμε.

(ΠΗΓΗ: http://agriazwa.blogspot.gr/)

Μια φοβερή ανάλυση για το μέλλον της Αμερικής

Αναδημοσιεύουμε, μεταφρασμένη στα ελληνικά, μια φοβερή ανάλυση που αξίζει να διαβάσετε, από το Culture of Life News για το μέλλον της Αμερικής. Μην τη χάσετε, πραγματικά είναι καταπληκτική:
—
Ο «χορός του θανάτου» για το χρέος των ΗΠΑ συνεχίζεται με το σύνολο του πληθυσμού να κάθεται, βλέποντας με τρόμο και με ένα όπλο στο μέτωπο, κάτι που είναι ενδιαφέρον, δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Οξύναμε τον πόλεμο μας κατά της Λιβύης, με το Λονδίνο να πετάει έξω την Λιβυκή κυβέρνηση και εγκαθιστώντας τους αντάρτες σε ένα πραξικόπημα. Η γκρίνια για τον προϋπολογισμό είναι εντελώς εκπληκτική, δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο. Ο Μπους ξεκίνησε τους πολέμους του χαμηλώνοντας τη φορολογία, και τώρα αυτό το τρελό καθεστώς μείωσης των φόρων συνεχίζεται, καθώς οι πλούσιοι αποφεύγουν να πληρώνουν για τους πολέμους τους, τους οποίους θέλουν σαν τρελοί. Έχουν βασικά κηρύξει τον πόλεμο σε όλους σχεδόν τους Μουσουλμάνους, και σχεδιάζουν έναν τεράστιο παγκόσμιο πόλεμο κατά της Κίνας, την ίδια ώρα που κάνουν μπίζνες στην Κίνα.
Αυτά τα εντελώς παρανοϊκά πράγματα γίνονται παράλληλα με τις ΗΠΑ να διασώζουν ολόκληρο το τραπεζικό συστήματος των χωρών του ΝΑΤΟ, με το να αφήνουν την FED, χωρίς καμία εποπτεία από κανέναν, να δανείζει πάνω από 16 τρισεκατομμύρια δολάρια σε ιδιωτικές επενδυτικές τράπεζες και διεθνείς κεντρικές τράπεζες! Με μηδενικά επιτόκια, δηλαδή δωρεάν. Αυτό εξαπέλυσε έναν παγκόσμιο κύμα πληθωρισμού στα εμπορεύματα (σ.σ. για παράδειγμα πετρέλαιο, χρυσός, κτλ που «ανεβαίνουν», διότι βασικά τα νομίσματα πληθωρίζονται) και στα χρηματιστήρια (σ.σ. διότι το φρέσκο χρήμα που τυπώνεται καταλήγει στις τσέπες τους, και άρα ότι και να γίνονται, δε «διασωθούν»), και αυτό με τη σειρά του προκαλεί τώρα επαναστάσεις, εξεγέρσεις και χρεωκοπίες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Επιστρέφοντας στο «αυτουργό» όλων αυτών, τις ΗΠΑ, βλέπουμε ότι έχουν εμπορικά ελλείμματα ασταμάτητα κατά τη διάρκεια σχεδόν ολόκληρου του Ψυχρού Πολέμου και τώρα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, και οι πολύ πλούσιοι έχουν «εξαιρεθεί» από το να πληρώνουν, ειδικά από το 1980 με την άνοδο του Ρέιγκαν στην προεδρία.
Η Ρωσία ζητά τον«άμεσο τερματισμό» της σύγκρουσης στη Λιβύη, και έτσι η Ρωσία δεν θα αναγνωρίσει τους Λιβύους αντάρτες – Λαβρόφ . Ο πρώην αξιωματικοί της KGB γνωρίζουν την ήττα, όταν τη βλέπουν, μιας και έχουν την δει να συμβαίνει και στο παρελθόν, στη Ρωσία, έτσι όταν λένε, «Δεν υπάρχει στρατιωτική λύση στην κατάσταση της Λιβύης», πρέπει να τους λάβουμε σοβαρά υπόψη. (σ.σ. παρεμπιπτόντως, αν ανοίξετε το λινκ, θα δείτε ότι τις δηλώσεις αυτές τις έκανε ο Μεντβέντεφ μαζί με τη Μέρκελ…)
Στο Κογκρέσο, […] δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να δουν τη διαφαινόμενη ήττα διότι οι πόλεμοι έχουν πληρωθεί μέσω φθηνής πίστωσης. Έτσι, ποτέ μα ποτέ δεν έχει ακουστεί η παραμικρή πρόταση για την παραμικρή θυσία από τους πλούσιους. Οι πλούσιοι, παρεμπιπτόντως, ελέγχουν το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα μας, βγάζουν τεράστια κέρδη από αυτό και δε φαίνονται ιδιαίτερα πρόθυμοι να δώσουν πίσω όλον αυτό τον πλούτο προς το κράτος, ώστε να πληρώσει για τους πολέμους που τροφοδοτούν την αύξηση των εισοδημάτων τους. Κυριολεκτικά θέλουν και την πίτα ολόκληρη και να τη βομβαρδίσουν επίσης. Αυτή η μονόδρομη ροή, όπου συσσωρεύονται χρέη ενώ την ίδια ώρα μαίνονται συνεχώς οι πόλεμοι, είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να πτωχεύσει μια χώρα. Πολλές αυτοκρατορίες στο παρελθόν το έχουν δοκιμάσει αυτό και όλες είχαν το ίδιο τραγικό τέλος: χρεωκοπία.
Οι πλούσιοι έχουν προπαγανδίσει όσο περισσότερο γίνεται την ιδέα ότι το φτωχότερο μισό της χώρας που κατέχει περίπου το 2% του πλούτου, σε σύγκριση με το ανώτερο 10% του πληθυσμού που κατέχει πάνω από το 50% του πλούτου, θα πρέπει να φορολογείται βαριά για αυτούς τους παράφρονες πολέμους. Το να προσπαθούν απεγνωσμένα να προκαλέσουν αισθήματα ενοχής στις κατώτερες τάξεις των εργατών που έχουν δει τις θέσεις εργασίας να εξαφανίζονται και τους μισθούς να εξατμίζονται, για να πληρώσουν για τους πολέμους που πλουτίζουν τους πλούσιους ακόμα περισσότερο, και πέρα από κάθε φαντασία, είναι καθαρή τρέλα. Ωστόσο, αυτή η προπαγάνδα προωθείται αδίστακτα από πλούσιους εκδότες, και άλλους αλήτες που δεν ενδιαφέρονται αν η χώρα χρεοκοπήσει, απλά δεν θέλουν να χάσουν καθόλου από τον δικό τους πλούτο, άσχετα με το πόσο επικίνδυνο είναι αυτό στο μέλλον.
Και η ιστορία είναι πολύ σαφής σχετικά με αυτό: Οι αυτοκρατορίες που πηγαίνουν στον πόλεμο και στη συνέχεια δε φέρνουν πίσω κανένα λάφυρο και ξοδεύουν μέσω δανείων για περιπέτειες που φέρνουν πίσω λίγα ή τίποτα, και το κάνουν αυτό αφήνοντας τις ελίτ χωρίς καμία συνέπεια, οι χώρες που φορολογούν τους φτωχούς για να πληρώσουν για άσκοπους πολέμους, καταλήγουν να πεθαίνουν. Δηλαδή, οι δική τους λαοί εξεγείρονται και οι εκστρατείες στο εξωτερικό καταρρέουν, ενώ η κυβέρνηση στο εσωτερικό επίσης καταρρέει.
Έχουμε έναν όλο κι όλο σοσιαλδημοκράτη στη Γερουσία. Εδώ είναι η τελευταία δημόσια δήλωσή του για το χάος στην Ουάσινγκτον:

Στις 2 Αυγούστου λήγει η προθεσμία για την αύξηση του ορίου χρέους των 14.3 δις δολαρίων 14.300.000, και μια ακόμα μεγάλη εθνική δημοσκόπηση έδειξε ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει καμία επαφή με τη μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών που θέλουν να δουν ένα συνδυασμό περικοπών των δημοσίων δαπανών και αυξήσεων στους φόρους, ως μέρος μιας συμφωνίας για τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος των ΗΠΑ. […] Η ιδέα είναι δημοφιλής παντού στην Αμερική, φαίνεται, εκτός από το Καπιτώλιο, όπου οι Ρεπουμπλικανοί έχουν αποκλείσει το να καταργηθούν οι φορολογικές ελαφρύνσεις και το κλείσιμο στα παραθυράκια για τους πλουσιότερους Αμερικανούς και τις πιο επικερδείς εταιρείες.

Από την αυγή των θρησκειών που δημιουργήθηκε από το φόβο των ανθρώπων, όταν κάτι πάει δεν πάει καλά ή οι θεοί έπρεπε να τραφούν με ανθρώπινο αίμα, η ελίτ συνήθως δε θυσιαζόταν για να σώσει τους οπαδούς της, θυσίασαν κάποιον που ήταν πολύ πιο ανίσχυρος. Φυλακισμένους, παιδιά, παρθένες, οποιονδήποτε άλλον: Είχαν την τάση να πετούν αυτούς στα σαγόνια των νευριασμένων θεών. Έτσι είναι και στη σύγχρονη εποχή: Όταν υπάρχει ανάγκη για θυσίες, οι πλούσιοι και οι ελίτ όλοι δείχνουν προς εμάς και να λένε να πάμε να πηδηχτούμε εμείς σε μια πύρινη λίμνη, όχι οι ίδιοι.
Στην τελευταία δεκαετία, οι πολύ πλούσιοι, οι οποίοι παρεμπιπτόντως ελέγχουν το στρατιωτικό σύμπλεγμα μας, έχουν ξοδέψει πολλά εκατομμύρια δολάρια για τα δέκατα όγδοα γενέθλια των παιδιών τους, ενώ την ίδια στιγμή στέλνουν τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών στους πολέμους που φέρνουν αυτά τα τεράστια κέρδη. Το να γιορτάζουν την ενηλικίωση των κακομαθημένων τους παιδιών τους την ίδια ώρα που τα παιδιά [των φτωχών] έρχονται σπίτι ακρωτηριασμένα, ψυχωτικά ή νεκρά, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του χάσματος μεταξύ των πλούσιων και των φτωχών που είναι τελικά η αιτία για τη μελλοντική εξέγερση που θα συμβεί τελικά εδώ.
Εδώ είναι μια καλή ομιλία του σοσιαλδημοκράτη γερουσιαστή μας Bernie Sanders:

Αν οι επιχειρήσεις και οι οικογένειες που έχουν ετήσιο εισόδημα 1 εκατομμύριο δολάρια ή παραπάνω πλήρωναν φόρους στο ίδιο επίπεδο με το 1961, οι ερευνητές της εφορίας βρήκαν ότι το Υπουργείο Οικονομικών θα εισέπραττε επιπλέον 716 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο.
Με άλλα λόγια, αν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση άρχιζε να φορολογεί τους πλούσιους και τις επιχειρήσεις τους με τους ίδιους συντελεστές που ίσχυαν μισό αιώνα πριν, το δημόσιο χρέος θα είχε σχεδόν εξαφανιστεί μέσα στην επόμενη δεκαετία. (σ.σ. στην πραγματικότητα βέβαια, αυτό δεν ισχύει, διότι αν η φορολογία ανέβαινε, οι καπιταλιστές θα έβγαζαν τα λεφτά τους εκτός των ΗΠΑ. Γι’ αυτό και δεν πολυλειτουργεί πλέον η «επιστροφή στο παρελθόν» που προτείνει, και πλέον με τη συμπεριφορά τους δεν αφήνουν άλλη επιλογή από το να τους ανατρέψουμε πλήρως)
[…]
Γιατί λοιπόν δεν φορολογούμε τους πλούσιους; Γιατί οι πολιτικάντηδες μας είναι τόσο αποφασισμένοι να προωθήσουν την «δημοσιονομική πειθαρχία» απολύσεων και περικοπών και λιτότητας στο «μέσο Αμερικανό»;
Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο. Το πολιτικό μας σύστημα αδυνατεί να φορολογήσει τους πλούσιους, επειδή οι πλούσιοι έχουν αρκετά μεγάλη περιουσία για να εξαγοράσουν το πολιτικό σύστημα.

Οι πόλεμοι χωρίς να πληρώνουν τελειώνουν σύντομα για τους πλούσιους. Παλιότερα, οι Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι, ξεκινώντας με το Ρέιγκαν, αντιλήφθηκαν ότι το κοινό θα συναινούσε σε τρελούς πολέμους αν δεν χρειαζόταν να πληρώσει γι αυτούς. Έτσι, η ιδέα της χρησιμοποίησης δανεικών για να πληρώσουν για τους πολέμους έγινε το Άγιο Δισκοπότηρο του στρατιωτικού/βιομηχανού συμπλέγματος που υπολόγισε ότι οι στρατιωτικές δαπάνες για το Πεντάγωνο θα μπορούσε να διπλασιάζονται κάθε 4-6 χρόνια και κανένας δεν θα παρατηρούσε το σχετικό γράφημα όπου η γραμμή ανεβαίνει μέχρι το άπειρο.
Τώρα που οι πλούσιοι προωθούν την περικοπή της κοινωνικής ασφάλισης και του Medicare, και ενδεχομένως όλων των άλλων υπηρεσιών που χρησιμοποιούνται από τους Αμερικανούς πολίτες, αυξάνοντας παράλληλα τις στρατιωτικές δαπάνες, η λαική υποστήριξη επιτέλους αρχίζει να γίνεται ολοένα και μικρότερη για τις αμυντικές δαπάνες. Η πλειοψηφία των Αμερικανών θέλουν το τρένο του πολέμου να σταματήσει. Αν είναι να λιμοκτονήσουμε στο σπίτι μας ή να πεθάνουμε από ασθένειες χάρη στους πολέμους μας, τότε είναι πολύ πιο εύκολο απλά να σταματήσουμε τους πολέμους, έτσι δεν είναι;
[…]
Οι τράπεζες πήραν ένα σωρό κεφάλαια («πακέτα σωτηρίας») από την Fed, μόλις 2 χρόνια πριν και τώρα ετοιμάζονται να σωθούν από το ναυάγιο που οι ίδιοι και οι φίλοι τους δημιούργησαν. Όταν η ιδεολογία των Ρεπουμπλικάνων για μηδενική ρύθμιση των πιστωτικών αγορών, κανέναν νόμο για τις τοκογλυφικές πρακτικές τους, μηδέν φόρους επί των πλουσίων είχαν πρωτοπροταθεί από την συμμορία του Ρίγκαν, οι τραπεζίτες επευφημούσαν. Τώρα που το χάος που ενέκριναν και προώθησαν ρίχνει την αυτοκρατορία μας «στα βράχια», φοβούνται. Λοιπόν, όλα τα αποθέματα ρευστότητας που έχουν επισκιάζονται από τα μετρητά που κατέχουν οι ξένες δυνάμεις, που είχαν τεράστια κέρδη εμπορικού πλεονάσματος έναντι των ΗΠΑ από την εποχή του Ρέιγκαν. (σ.σ. πχ η Κίνα, που εξάγει στις ΗΠΑ πολύ περισσότερα από αυτά που εισάγει, και έτσι έχει συσσωρεύσει τεράστια ποσά σε δολάρια)

Αρχίζουν να φοβούνται και οι κινεζικές προειδοποιήσεις έχουν αγνοηθεί. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να γλιτώσουν από αυτό το χάος με την εκτύπωση χρήματος, χωρίς να καταλήξουν στο να καταστρέψουν την αξία του δολαρίου έως ότου δεν μπορεί να αγοράσει κανείς ακόμη και ένα καρβέλι ψωμί χωρίς ένα κάρο μετρητά, σαν την Γερμανία του Μεσοπολέμου (υπερπληθωρισμός). Ξένες δυνάμεις κατέχουν ένα τεράστιο μέρος του χρέους των ΗΠΑ, και αν ξαφνικά φτάσει στην τιμή άνω του 3% ετησίως, αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνησή μας θα αναγκαστεί να δαπανήσει το 100% των εσόδων για τους τόκους, και αυτά θα είναι χρήματα που φεύγουν από τις ΗΠΑ για να πληρώσουν για το χρέος μας , όχι χρήματα που καταλήγουν στη χώρα.
[…]
Οι πειρατές και οι αλιτήριοι που κυβερνούν τη Goldman Sachs, την οντότητα που θα έπρεπε να είχε αναγκαστεί να κηρύξει πτώχευση, ένα τέρας που διασώθηκε με μεγάλο κόστος από τη δική μας κεντρική τράπεζα, τρελαίνεται με όλα αυτά [τα περί περικοπών στις στρατιωτικές δαπάνες]:

Οι Δημοκρατικοί στη Γερουσία έχουν ετοιμάσει ένα νέο σχέδιο «περικοπών» που θα υποθέτει ότι το προβλεπόμενο έλλειμμα θα μειώνεται πάνω από 1 τρισεκατομμύρια δολάρια απλώς και μόνο με την παραδοχή ότι το κόστος των πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν θα εξαφανιστεί διότι αυτοί οι πόλεμοι θα λήξουν. Αυτό έχει ξεσηκώσει πολλές επικρίσεις, συμπεριλαμβανομένου ένα προειδοποιητικό σημείωμα της Goldman Sachs που διέρρευσε και προειδοποιεί ότι η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πιστοληπτική υποβάθμιση, εάν προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει αυτού του είδους το «τέχνασμα» στα λογιστικά βιβλία αντί για πραγματική μείωση των δαπανών.

Αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει αν πραγματικά σταματούσαμε, αντί να επεκτείνουμε, τους πολέμους μας κατά των Μουσουλμάνων. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτές οι «μειώσεις», είναι τόσο μικρές, που είναι χωρίς νόημα. Σκοπεύουμε να είμαστε στο ακριβό Αφγανιστάν για πάντα. Το ίδιο για το Ιράκ. Το Αφγανιστάν έχει γίνει πολύ πιο ακριβό από τη στιγμή που διαλύσαμε τη συμμαχία μας με το Πακιστάν με την παράνομη δολοφονία μας του Μπιν Λάντεν. Ως συνήθως, ακόμα και στο θάνατο, αυτός γελάει τελευταίος.
Η Goldman Sachs θέλει ουσιαστικές περικοπές; ΧΑΧΑΧΑ. Κόψτε ΑΥΤΟΥΣ! Φυσικά, αυτοί ελέγχουν την κυβέρνησή μας μέσω μίζες σε πολιτικούς, κλπ. Και αυτά τα καθάρματα πληρώνουν λίγους ή καθόλου φόρους. Οργανώνονται για να πλουτίσουν αυτοί να να φτωχύνουμε εμείς.
[…]
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου οι ενήλικες εργάζονταν ακούραστα για τη δημιουργία πυρηνικών πυραύλων. Μου έλεγαν, «Αυτό θα μας προστατεύσει» ακόμα και όταν συζητούσαμε για το πώς θα μα οδηγούσαν στο θάνατο. «Δεν υπάρχει πρόβλημα, ο Ιησούς θα μας σώσει», ήταν η απάντηση τους, για την οποία πάντοτε είχα αμφιβολίες. Φοβόμουν. Η τρέλα αυτού του είδους μολύνει τους «πιστούς», και αυτό είναι η αιτία των πολλών θρησκευτικών πολέμων που μαίνονται στον πλανήτη.
Πριν από χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος επινόησε τη θρησκεία λόγω του φόβου του θανάτου. Για να σώσουν τον εαυτό τους, δημιούργησαν τότε την έννοια της ανθρώπινης θυσία για να σωθούν από τους θυμωμένος θεούς. Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να δολοφονήσουν κάποιον, φυσικά. Έτσι, για να σώσουν τον εαυτό τους, οι πρόγονοί μας σκότωσαν άλλους! Που δεν τους άξιζε να σωθούν, φυσικά. Αυτό είναι ένα θεμελιώδες πρόβλημα με όλες τις θρησκείες, ακόμα και αν σταματήσουν να θυσιάζουν ανθρώπους και ζώα σε αιματηρούς θεούς. Η ιδέα αυτή είναι ακόμα εκεί. Είναι μέρος της σκέψης μας.

Ένας ηλίθιος γερουσιαστής από τη Γιούτα θεωρεί ότι είναι αστείο, αν καταστρέφει το έθνος προκειμένου να σταματήσουν οι υπερβολικές δαπάνες. Είπε ναι στην ψηφοφορία για το στρατιωτικό προϋπολογισμό; Ναι, και με ενθουσιασμό! Είπε ναι στην ψηφοφορία να αυξήσουν τους φόρους κάθε φορά που διπλασιάζεται η δαπάνη του Πενταγώνου; Όχι, ποτέ. Ίσως το να γίνει αδύνατον να μαζευτούν οι φόροι να λύσει τα στρατιωτικά προβλήματά μας με την παύση όλων των πολέμων. Βέβαια αυτό δε θα συμβεί. Θα το χρησιμοποιήσουν αυτό ως τρόπο μείωσης των κοινωνικών υπηρεσιών στο μηδέν. Γιατί οι πλούσιοι τα θέλουν όλα και δε θέλουν να μοιραστούν τίποτα.
[...]
Λόγω κάποιων παραφρόνων θρησκευτικών ηγετών, όπως ο γερουσιαστής Λι, οι ελίτ έχουν αποφασίσει να κάνουν ένα νόμιμο αλλά αντισυνταγματικό πραξικόπημα «Σούπερ Κογκρέσου»: Οι διαπραγματεύσεις για το ανώτατο όριο χρέους έχουν ως στόχο τη δημιουργία νέου νομοθετικού σώματος. Χα, τι άλλο θα δούμε; Τη γκιλοτίνα; French Directory – Wikipedia:

Σύμφωνα με το γαλλικό Σύνταγμα του 1795, οι ειδικοί κάτοχοι ακινήτων εκλέγουν 750 νομοθέτες, οι οποίοι χωρίζονται στο Συμβούλιο των Πεντακοσίων και το Συμβούλιο των γερόντων. Αυτό το νομοθετικό σώμα δύο νομοθετικών σωμάτων είχε μια θητεία τριών ετών, με το ένα τρίτο των μελών του να ανανεώνεται κάθε χρόνο. Οι γέροντες κατείχαν ανασταλτικό βέτο, αλλά δε διέθεταν καμία πρωτοβουλία στη νομοθεσία.
[…]
Το σύστημα προέβλεπε τον αυστηρό έλεγχο όλων των τοπικών αρχών από την κεντρική κυβέρνηση. Δεδομένου ότι το νέο σύνταγμα προσπάθησε να δημιουργήσει ένα διαχωρισμό των εξουσιών, οι διευθυντές δεν είχαν αρμοδιότητα στη νομοθεσία ή τη φορολογία, ούτε θα μπορούσαν διευθυντές ή οι υπουργοί να είναι και στα δύο σώματα. Ο νόμος εγγυάται την ελευθερία της θρησκείας, την ελευθερία του Τύπου, και την ελευθερία της εργασίας, αλλά απαγόρευσε τις ένοπλες συνελεύσεις, ακόμα και τις δημόσιες συνεδριάσεις των πολιτικών κοινωνιών. Μόνο τα άτομα ή οι δημόσιες αρχές θα μπορούσαν να δεχτούν τέτοιες αιτήσεις … Η οικονομία ήταν τόσο διαλυμένη που η κυβέρνηση δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις δαπάνες της, χωρίς τη λεηλασία των ξένων χωρών. Αν γινόταν ειρήνη, οι στρατοί θα επέστρεφαν στην πατρίδα τους και οι διευθυντές θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν την οργή των στρατιωτών που είχαν χάσει τα προς το ζην, καθώς και τη φιλοδοξία των στρατηγών, οι οποίοι θα μπορούσαν, σε μια στιγμή, να τους παραγκωνίσουν.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ο Ναπολέων. Όταν η κυβέρνηση τηε Βαϊμάρης κατέρρευσε (Μεσοπόλεμος), το τελικό αποτέλεσμα ήταν ο Χίτλερ, όταν η Γερμανία τελικά χρεοκόπησε. Δεδομένου ότι ο στρατός απορροφά ένα τεράστια μεγάλο κομμάτι του προϋπολογισμού μας, αν αυτό είναι σε κίνδυνο και οι μισθοί των στρατιωτικών δεν πληρώνονται στην ώρα τους, θα αναλάβουν την κυβέρνηση όπως ακριβώς είδαμε στην Αίγυπτο. Αυτό δε θα επιλύσει τίποτα, καθώς η στρατιωτική ηγεσία θέλει περισσότερους πολέμους – και αυτό είναι που συνέβη όταν ο Χίτλερ και ο Ναπολέων ανέλαβαν την εξουσία σε χρεωκοπημένες αυτοκρατορίες που είχαν ακόμα τα στρατιωτικά συστήματα τους σχεδόν άθικτα.
Τόσο ο Χίτλερ, όσο και ο Ναπολέων υποσχέθηκαν «όπλα και βούτυρο» και τα έφεραν με πολλά λάφυρα για ένα διάστημα, οι μέχρι στρατιωτικές ήττες να το αντιστρέψουν αυτό […]. Στις ΗΠΑ, έχουμε μια πολύ επικίνδυνη στρατιωτική μηχανή που βρίσκεται κατά κύριο λόγο στο εξωτερικό. Αν το Κογκρέσο δεν τους πληρώσει, ή εάν το χρέος των ΗΠΑ υποβαθμιστεί και ως εκ τούτου, γίνει λιγότερο επιθυμητό, θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες για ένα πραξικόπημα παρά για εκλογές. Ο στρατός επίσης δεν θα ανεχθεί να ανεβαίνουν οι κοινωνικές δαπάνες αν μειωθούν οι στρατιωτικές. Ο τερματισμός των πολλών πολέμων πηγαίνει ενάντια στα συμφέροντα τους, γιατί οι στρατιωτικοί θέλουν περισσότερους από αυτούς τους πολέμους για να αυξάνουν τη δύναμή τους.
Ακόμα κι αν οι στρατιώτες δεν θέλουν περισσότερο πολέμους, τους θέλουν οι στρατηγοί στην κορυφή. Και μέχρι να εξεγερθούν οι στρατιώτες (και σίγουρα εξεγέρθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ!), οι στρατηγοί θα επεκτείνουν με χαρά τους πολέμους στο άπειρο. Αυτό είναι ένα μεγάλο μπέρδεμα που οι ΗΠΑ πρέπει να συζητήσουν. Θέλουμε αιώνιους, και όλο και πιο ακριβούς πολέμους φθοράς που διευθύνονται από δολοφόνους; Ή μήπως θέλουμε «ειρήνη και αφθονία»; Οι πλούσιοι θέλουν το πρώτο, το μεγαλύτερο μέρος των Αμερικανών το δεύτερο.
Αλλά αρκετοί Αμερικανοί θέλουν να γείρουν τη ζυγαριά υπέρ της ελίτ που θέλουν τους πολέμους για να πλουτίσουν (σ.σ. εννοεί πχ το «Tea Party», κτλ, με μεγάλο μέρος του αμερικανικού λαού να υποστηρίζει λόγω ψευδαισθήσεων την άρχουσα τάξη, έχοντας καταπιεί αμάσητη την προπαγάνδα της). Αυτή είναι μια τραγωδία που συναντούμε συχνά στην ιστορία, και γίνεται κουραστικό να αναφέρουμε τα πολλά παραδείγματα αυτής της κατάστασης και πόσο ανόητη είναι, δεδομένου ότι όλοι γνωρίζουμε την τελικά αποτελέσματα. Η ιστορία είναι εντελώς σαφής σχετικά με το θέμα. Θανάσιμα σαφής.

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Η φορολογική περιθωριοποίηση της κοινωνίας

 

Η απόφαση για τον φόρο ακινήτων λήφθηκε πρόχειρα και στο πόδι και ο σχεδιασμός και η εκτέλεση αυτής της απόφασης δεν μελετήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Όταν οι Έλληνες γραφειοκράτες βλέπουν φορολογικά έσοδα, δεν λογαριάζουν τίποτα. Μου θυμίζει τα κινούμενα σχέδια, που ξαφνικά ο Σκρουτζ έχει κάποια ιδέα για να βγάλει λεφτά και βλέπεις δολάρια στα μάτια του.

Όχι μόνο ο φόρος ακινήτων είναι συνυπεύθυνος για την εξαφάνιση 100.000 θέσεων εργασίας στον κλάδο της οικοδομής (και λέω συνυπεύθυνος διότι η κατασκευαστική δραστηριότητα θα είχε μειωθεί μεν, απλά όχι τόσο πολύ), όχι μόνο έχουν χαθεί ολόκληρες περιουσίες από την πτώση των ακινήτων, όχι μόνο η πτώση αυτή έχει δημιουργήσει πολλά από τα σημερινά προβληματικά δάνεια και τρύπες στους τραπεζικούς ισολογισμούς, αλλά θα κάνει και κάτι ακόμα.

Η αδυναμία πληρωμής όλων αυτών των φόρων θα περιθωριοποιήσει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, όπως έγραψα πριν μερικές μέρες.

Πάρα πολλοί συμπολίτες μας δεν θα μπορούν να πάρουν φορολογική ενημερότητα, να ανοίξουν έναν τραπεζικό λογαριασμό και γενικά να συνεχίσουν την ζωή τους. Θα είναι σχεδόν αδύνατον (το σχεδόν τι το ήθελα) κάποιος κάτω από τέτοιο ψυχολογικό φόρτο να μπορεί να σκεφτεί και να κάνει το οτιδήποτε. Μάλιστα, ήδη πάρα πολλοί έχουν ορκιστεί (στο βαθμό που είναι δυνατόν) να μην πληρώσουν ξανά ευρώ τσακιστό στο ελληνικό κράτος.

Επίσης, μην σας φανεί παράξενο ότι όλο και περισσότεροι θα καταφεύγουν στην επαρχεία, όχι τόσο για να βρουν εργασία, αλλά για να μην μπορούν να τους βρουν οι πιστωτές τους και το ίδιο το κράτος.

Ο κίνδυνος να βρεθεί offline ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας στο μέλλον είναι πολύ μεγάλο για να το ρισκάρουμε. Αν δεν θα μπορεί το κράτος στο μέλλον να βρει τρόπους να απαλλαχτούν οι πολίτες από όλα αυτά τα φορολογικά βάρη, που σήμερα αδυνατούν να πληρώσουν, θα έχουμε μια εθνική τραγωδία στα χέρια μας, ισάξια μόνο της καταστροφής της Πελοποννήσου επί τουρκοκρατίας.

Και για όσους νομίζουν ότι θα μπορεί αυτή η οικονομία να αναπτυχθεί με το 30% του πληθυσμού στο περιθώριο, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Βέβαια όπως όλα τα άλλα, η ελληνική πολιτεία σχεδιάζει με γνώμονα μόνο το σήμερα, μη λογαριάζοντας τις πιο μακροχρόνιες επιπτώσεις των πράξεών της. Διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαμε βρεθεί εδώ που είμαστε σήμερα.

Αλλά όταν οι πολιτικοί και όλοι μας, θα δουν και θα διαπιστώσουν αυτή την κοινωνική περιθωριοποίηση στην πράξη, θα είναι πολύ αργά για κλάματα, όπως είναι σήμερα πολύ αργά με το συνταξιοδοτικό και το χρέος. Διότι όπως ελάχιστα μπορούν να γίνουν σήμερα στο θέμα των συντάξεων (ακόμα και αν απολυθούν 400.000 εκ του δημοσίου λέω εγώ), άλλο τόσο θα είναι αδύνατον να ξεδιπλώσουν οι σημερινοί πολιτικοί και φορολογικοί σχεδιασμοί.

Διότι ενώ ένα μέρος του πληθυσμού πληρώνει αυτά που τους λένε (στον αγώνα χωρίς αιτία), θα είναι αδύνατον (κυρίως λόγω της υποκρισίας της πολιτικής ηγεσίας αλλά και της μη ικανότητας επεξεργασίας της λογικής από ένα πολύ μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας), ξαφνικά να χαριστούν όλα αυτά τα χρέη, στο όνομα του ότι κάποτε η πολιτεία έκανε λάθος.

Εν ολίγοις, θα βρεθούμε μπροστά σε ένα κοινωνικό αδιέξοδο παρόμοιο με τον γόρδιο δεσμό.

Μην πάει ο νους σας σε επαναστάσεις και κρεμάλες κτλ. Δεν θα γίνουν τίποτα από αυτά (και δεν πρέπει να γίνει), διότι οι περισσότεροι πολίτες δεν έχουν τάσεις αυτοκτονίας. Το θέμα είναι όμως ότι δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την περιθωριοποίηση των συμπολιτών να συνεχιστεί λόγω της αδυναμίας τους να πληρώσουν, διότι στο μέλλον θα είναι αργά και για αυτούς και για εμάς τους υπόλοιπους.

www.inprecor.gr

Έφυγε από τη ζωή ο Lou Reed

Έφυγε από τη ζωή ο Lou Reed

Από την μπανάνα του Warhol στους Metallica και από τη Νέα Υόρκη στο «Βερολίνο». Ο Lou Reed υπήρξε ένας από τους λίγους ανθρώπους, ενώπιον του οποίου η παγκόσμια μουσική κοινότητα οφείλει να υποκλιθεί. 27 Οκτώβρη και σε «τέλεια μέρα» ο Lou Reed αποχαιρέτησε φίλους και γνωστούς σε αυτό τον κόσμο στα 71 του.

του Νίκου Σβέρκου  Γέννημα θρέμμα της ευρύτερης περιοχής της Νέας Υόρκης, ο Reed έμαθε κιθάρα από το ραδιόφωνο λατρεύοντας τα blues και rock n roll ακούσματα της εποχής. Μεγαλωμένος σε ένα αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον το 1956 υποβλήθηκε σε «θεραπεία» με ηλεκτροσόκ για να αποβάλλει την αμφισεξουαλικότητά του. Έπειτα σπούδασε δημοσιογραφία, σκηνοθεσία και δημιουργική συγγραφή, για να καταλήξει πίσω στη Νέα Υόρκη, όπου εργάστηκε ως μουσικός σε στούντιο. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε τον Ουαλό John Cale και μαζί σχημάτισαν τους Velvet Underground, οι οποίοι χάρισαν, μαζί με τη Nico, έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της pop κουλτούρας, με έναν ήχο που συνέθλιψε τις συμβατικές βάσεις τραγουδοποιίας. Αν και ο μάνατζέρ τους πίεζε την μπάντα να ασχοληθεί με «ελαφρότερη» θεματολογία, η μεγάλη εμπορική επιτυχία δεν ήρθε ποτέ. Ο Reed εγκατέλειψε τους Velvet Underground και εργάστηκε στο οικογενειακό λογιστικό γραφείο. Δεν έπαψε όμως να αναζητά την καλλιτεχνική δίοδο έκφρασης και, αφού κυκλοφόρησε ένα δίσκο με επανεκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών του, ηχογράφησε το Transformer σε παραγωγή, μεταξύ άλλων, του David Bowie. Η απογείωσε δεν άργησε Το Walk on the Wild Side ήταν ένας ειρωνικός φόρος τιμής στις τραβεστί και τους «ανώμαλους», ενώ η αντιθετική εκφορά της δημιουργίας του έφτανε μέχρι τις μελωδίες του Perfect Day. Το Berlin, αυτή η "rock opera" για τα ναρκωτικά το αλκοόλ, την πορνεία, τη βία και την αυτοκτονία, έλαβε αρνητικές κριτικές από το Rolling Stone για να λάβει τη θέση που του άξιζε τριάντα χρόνια μετά ως ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους όλων των εποχών. Και αν όλα αυτά μοιάζουν με περίπατο στην επιτυχία, ο Lou Reed ήταν το αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπου που μισούσε την επανάπαυση. Εξ ου και οι καλλιτεχνικές ακροβασίες του Heavy Metal Machine, που λοιδορήθηκε, αλλά και το Coney Island Baby ή το Street Hassle που αρκετοί έστρεψαν ξανά το βλέμμα τους πάνω του με ευαρέσκεια. Ο δισκογραφικός κατάλογος του Lou Reed είναι τόσο εκτενής, που ακόμα και μια αναφορά σε κάθε κυκλοφορία ή συνεργασία που έφερε το όνομά του, θα απαιτούσε αναλύσεις επί αναλύσεων. Ο Reed πάντως προσέφερε τη στήριξή του σε κάθε καλλιτέχνη που έσπαγε την εκάστοτε μονολιθικότητα, όχι πάντα με επιτυχία, αλλά τουλάχιστον με τόλμη. Η τελευταία του συνεργασία άλλωστε αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Με τους Metallica έφτιαξε το Lulu, για να εισπράξει από διθυράμβους μέχρι τη χλεύη. Ο θάνατός του δεν αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό. Αν είναι δυνατόν. Γιατί ένας άνθρωπος σαν τον Lou Reed κατάφερε σε μερικές δεκαετίες να μεταλαμπαδεύσει την οπτική του σε χιλιάδες καλλιτέχνες, σε εκατομμύρια ανθρώπους. Και η βραχνή φωνή, η μουσική του ευφυΐα και η τόλμη του, θα ακούγονται πάντα αναλλοίωτες μέσα από τα αυλάκια των βινυλίων. Πηγή: Στο Κόκκινο

ΚΚΕ χωρίς κομμουνιστές

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποφάσισε σήμερα την απόλυση του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου από τον Ριζοσπάστη, με την αιτιολογία πως ο Μπογιόπουλος αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας. Είχε προηγηθεί η κατάργηση της στήλης του Νίκου Μπογιόπουλου, «Ημεροδρόμος».

Δηλαδή, το ΚΚΕ απολύει έναν δημοσιογράφο επειδή αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας.
Αν δεν κάνω λάθος, το ΚΚΕ στηρίζει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Το σύνθημα του ΚΚΕ στις απεργίες ήταν «Κανένας εργαζόμενος χωρίς συλλογική σύμβαση». Εκεί ήμουν, το έβλεπα.
Πώς γίνεται να στηρίζει το ΚΚΕ τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να απολύει έναν δημοσιογράφο επειδή αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση εργασίας;
Υποθέτω πως η απάντηση θα δοθεί την Εργατική Πρωτομαγιά που το ΚΚΕ θα γιορτάσει την εξέγερση των εργατών στο Σικάγο που ξεσηκώθηκαν και έχυσαν το αίμα τους για καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Βέβαια, μπορεί από φέτος το ΚΚΕ να μιμηθεί τους αστούς και να αντιμετωπίζει την Πρωτομαγιά σαν γιορτή των λουλουδιών και της Άνοιξης.
Είναι γνωστό πως ο Νίκος Μπογιόπουλος αρνήθηκε να συμφωνήσει με τις απολύσεις των συναδέλφων του στον «Ριζοσπάστη», ενώ είναι ακόμα πιο γνωστό πως τα άρθρα του στον Ριζοσπάστη στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου του ΚΚΕ –που αναφέρονταν στον κίνδυνο περιθωριοποίησης του ΚΚΕ- ενόχλησαν την ηγεσία του κόμματος.
Αυτό που, ίσως, δεν είναι γνωστό είναι πως τους τελευταίους μήνες ο Νίκος Μπογιόπουλος είχε παραιτηθεί του μισθού του –ο οποίος επέστρεφε στο ΚΚΕ- και προσέφερε εθελοντικά.
Αφού εκφράσω την απορία μου για την στάση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ –όχι μόνο απέναντι στον Νίκο Μπογιόπουλο-, θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον Νίκο Μπογιόπουλο για αυτά που έγραψα. Ο ίδιος δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη και δεν έχει την παραμικρή γνώση.
Αλλά με εξοργίζει η συμπεριφορά του ΚΚΕ και είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος, οπότε θα γράψω αυτά που θέλω να γράψω.
Με τον τρόπο που συμπεριφέρεται το ΚΚΕ, κομμουνιστής στην Ελλάδα θα θεωρείται μόνο κάποιος που το ΚΚΕ του έχει αλλάξει τα φώτα, τον έχει διαγράψει, τον έχει απολύσει, τον έχει συκοφαντήσει, κι αυτός κάθεται ήσυχα στην γωνιά του και περιμένει να του χώσουν κι άλλες μπουνιές.
Η αποκομμουνιστικοποίηση του ΚΚΕ συνεχίζεται.
Με την απόλυση του Νίκου Μπογιόπουλου από τον Ριζοσπάστη, είμαστε βέβαιοι πια πως ο Νίκος Μπογιόπουλος είναι κομμουνιστής.
Αν δεν ήταν κομμουνιστής, δεν θα τον απέλυαν.
Το ΚΚΕ θα γίνει το πρώτο κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο που δεν θα έχει κομμουνιστές.
(Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, θέλω να διευκρινίσω πως το κείμενο αναφέρεται στην ηγεσία του ΚΚΕ, όχι στον κόσμο του. Ο κόσμος του ΚΚΕ ήταν πάντα ο καλύτερος και ο πιο άξιος.)
 Pitsirikos

Διαφωνείς με την ΕΕ; Φυλακή!

του Γιώργου Δελαστίκ

Την ψήφισαν τελικά προχτές οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ την επαίσχυντη τροπολογία, το άκρον άωτον της ευρωδουλείας: θα χώνουν στη φυλακή όποιον διαφωνεί µε την εξωτερική πολιτική της ΕΕ! Όχι, δεν πρόκειται για κακόγουστο αστείο. Από την Πέµπτη 24 Οκτωβρίου ο Ποινικός Κώδικας τη Ελλάδας περιλαµβάνει και το άρθρο 458Α µε τίτλο «Παραβάσεις κανονισµών της ΕΕ» βάσει του οποίου τιµωρείται µε φυλάκιση µέχρι δύο ετών όποιος παραβιάζει κυρώσεις εναντίον κρατών, οργανώσεων ή προσώπων που έχει επιβάλει η… ΕΕ! Απίστευτο, εξωφρενικό, αλλά δυστυχώς πέρα για πέρα αληθινό.
Η σφοδρότατη κοινοβουλευτική αντίδραση του ΚΚΕ, το οποίο ανέδειξε την αισχρή κυβερνητική στάση και µέσω του Ριζοσπάστη που προχτές έκανε κεντρικό πρωτοσέλιδο θέµα του την αποκρουστική τροπολογία της κυβέρνησης καθιστώντας την ευρύτερα γνωστή, ξεγύµνωσε ακόµη περισσότερο τους αδίστακτους ευρώδουλους Σαµαρά και Βενιζέλο. Δεν απέτρεψε την υπερψήφισή της από τους κυβερνητικούς σύγχρονους «γερµανοτσολιάδες» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή. Υποχρέωσε όµως την κυβέρνηση να εγκαταλείψει το «µπαλαµούτι», την απάτη δηλαδή χρησιµοποίησης και του ΟΗΕ προκειµένου να συγκαλύψει την προσπάθεια εξόντωσης µέσω φυλάκισης οποιουδήποτε Έλληνα αντιστέκεται στις αποφάσεις της ΕΕ εναντίον χωρών ή οργανώσεων που δεν υποκύπτουν στη γραµµή του Τέταρτου Γερµανικού Ράιχ και των υποτελών του στην ΕΕ! Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες από την αρχή τάχθηκαν εναντίον της κυβερνητικής τροπολογίας και την καταψήφισαν. Η ΔΗΜΑΡ στην αρχή είχε ταχθεί υπέρ, αλλά βλέποντας στη συνέχεια το θόρυβο που ξεσηκώθηκε και τον αυτοεξευτελισµό που υπέστη, προτίµησε στο τέλος να την κάνει µε ελαφρά πηδηµατάκια και να µην πάρει µέρος στην ψηφοφορία προκειµένου να διασώσει ό,τι ήταν δυνατό να σωθεί.
Είναι πραγµατικά κατάπτυστη η στάση του Σαµαρά και του Βενιζέλου και πρέπει σίγουρα να δώσουν λόγο και για την τροπολογία αυτή, όταν θα αποµακρυνθούν από την εξουσία. Αυτονόητο είναι πως αυτό το άρθρο του Ποινικού Κώδικα πρέπει να καταργηθεί αµέσως από την επόµενη κυβέρνηση της Ελλάδας, αν φυσικά αυτή δεν είναι γερµανόδουλη όσο η σηµερινή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η αρχική τροπολογία που έφεραν τα δύο κόµµατα, πέρα από την προσπάθειά τους να θολώσουν τα νερά συµπεριλαµβάνοντας και το Συµβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να καλύψουν το γεγονός πως µόνο η εξόντωση των αντιπάλων της ΕΕ τους ενδιέφερε, ήταν ως εξής: «Όποιος µε πρόθεση παραβιάζει κυρώσεις ή περιοριστικά µέτρα που έχουν επιβληθεί σε βάρος κρατών ή οντοτήτων ή οργανισµών ή φυσικών ή νοµικών προσώπων µε αποφάσεις του Συµβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ή µε κανονισµούς της ΕΕ τιµωρείται µε φυλάκιση τουλάχιστον έξι µηνών, εκτός αν από άλλη διάταξη προβλέπεται βαρύτερη ποινή. Οι διατάξεις του προηγούµενου εδαφίου εφαρµόζονται και όταν οι προβλεπόµενες σε αυτό πράξεις δεν είναι αξιόποινες κατά τους νόµους της χώρας στην οποία τελέστηκαν»! Τελικά είναι τόσο ξετσίπωτοι που αφαίρεσαν εντελώς το µπαλαµούτι του ΟΗΕ, άλλαξαν την τουλάχιστον εξάµηνη φυλάκιση µε κατ’ ανώτατο όριο δύο χρόνια φυλάκισης και την ψήφισαν αδίστακτα µόνοι τους.
Εξόφθαλµος στόχος της κυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου και των ποταπών βουλευτών τους είναι να ποινικοποιήσουν κάθε είδους πολιτική δράση που µε λόγια ή πράξεις αρνείται να υποταχθεί στη γραµµή της ΕΕ στην εξωτερική πολιτική. Αν για παράδειγµα η ΕΕ χαρακτηρίσει οριστικά και αµετάκλητα «τροµοκρατικές» οργανώσεις τη Χεζµπολάχ στο Λίβανο ή το ΡΚΚ στο τουρκικό Κουρδιστάν, όποιος Έλληνας συµπαραστέκεται στις οργανώσεις αυτές πρέπει από εδώ και πέρα να… φυλακίζεται! Ακόµη και η χούντα των συνταγµαταρχών είναι συζητήσιµο αν σε έστελνε εξορία ή σε βασάνιζε για θέµατα εξωτερικής πολιτικής –ιδίως αν αυτά δεν αφορούσαν ευθέως την Αµερική, της οποίας οι συνταγµατάρχες δικτάτορες ήταν πράκτορες– αλλά ο Σαµαράς και ο Βενιζέλος δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασµό να φυλακίζουν όποιον Έλληνα διαφωνεί µε την πολιτική της ΕΕ εναντίον κρατών, οργανώσεων ή προσώπων! Είναι προφανές ότι λειτουργούν ως τυφλά όργανα του Τέταρτου Ράιχ. Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε µετατραπεί ολόκληρη σε µια απέραντη φυλακή, πολύ χειρότερη από εκείνη της χούντας, αν ο εµετικός αυτός νόµος του Σαµαρά και του Βενιζέλου ίσχυε π.χ. την εποχή του πολέµου του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, αφού σύµφωνα µε τις δηµοσκοπήσεις εκείνης της εποχής έως και το… 97% (!) των Ελλήνων τασσόταν υπέρ της Γιουγκοσλαβίας και ντε φάκτο εναντίον της γραµµής της ΕΕ στο θέµα αυτό.
Δεν πρέπει σε καµιά περίπτωση να αφήσουµε να ισχύσει στην πράξη ο κατάπτυστος νόµος του Σαµαρά και του Βενιζέλου. Είχε απόλυτο δίκιο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης, όταν έλεγε στη Βουλή: «Η απειθαρχία και η ανυπακοή εδώ είναι επιβεβληµένες. Είναι καθήκον κάθε ανθρώπου που θέλει την πρόοδο της κοινωνίας και δεν µπορεί να υποταχθεί στη λογική τού “να µπει στο γύψο όλη η ανθρωπότητα”» ή έστω ολόκληρη η Ευρώπη, να αντιταχθεί στην εκδοχή που τελικά ψήφισαν οι βουλευτές ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Πριν

Ποιος είπε το «Όχι»; Ο Μεταξάς;…

  Νίκος Μπογιόπουλος
Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο για τους  Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος...

Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).

Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι».

Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:

Σε εκείνες τις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:

Πρώτον, διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο. Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.

[2]

Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;…

Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:

Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά (2).

Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα» (3).

 Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην  «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:«Είμεθα ουδέτεροι εφ' όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» ⁽⁴⁾

Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)

Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)

Το «Όχι» λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».

[3]

Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936…

Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό».

Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για ένα καθεστώς που δολοφονούσε  εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το '36. Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα. Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό...». Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο - το καθεστώς Μεταξά  - εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%. Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:

«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδο και ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση "ομολογιών" και "δηλώσεως μετανοίας". Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή - βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής - ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη "ανάκρισις" και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ' αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (...). Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (...). Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν "ομολογίες" ή "δηλώσεις" και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση. Άλλο μέσο ήταν η περίφημη "πιπεριά" που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η "γάτα" που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η "φάλαγγα". Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ' ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (...). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν, 12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν "σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε". Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το "ζήλο" τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να "ξεπαστρέψει" και μερικούς για να φοβηθούν και να "σπάζουν" ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (...)» (7).

Από τις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…

[4]

«Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη, ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού…»

Αντίθετα, οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:

   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

 (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».

(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ,  Αθήνα 27 Απριλίου 1943)

Αυτοί ήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» στην Κατοχή. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:

 «Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».  

****

(1) Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 - 1940», εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 344

⁽²⁾  «Ιστορία Ελληνικού Εθνους», «Εκδοτική Αθηνών» τόμος ΙΕ, σελ. 335-338

⁽³⁾  Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ 25

⁽⁴⁾  «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76

(5) Ιωάννου Μεταξά:  «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ', σελ. 467

(6) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», τόμος Δ', σελ. 77.

(7) Σπύρου Λιναρδάτου, «Η 4η Αυγούστου», εκδόσεις «Θεμέλιο»

πηγή: enikos.gr [5]

Μοναδικό κινηματογραφικό ντοκουμέντο: Οι ναζί στην Ελλάδα

Κατά την διάρκεια τής Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα (1941-44), ένας πρώην αξιωματικός τού Πολεμικού Ναυτικού και μετέπειτα επιχειρηματίας, ο Άγγελος Παπαναστασίου, αποτύπωσε σπάνιες εικόνες τής περιόδου με την κινηματογραφική του μηχανή.

Εγχείρημα ιδιαιτέρως δύσκολο και επικίνδυνο, δεδομένου ότι η φωτογράφιση ή κινηματογράφηση άνευ άδειας από τον εχθρό, τιμωρούνταν με θανατική ποινή. Ο Παπαναστασίου, με κίνδυνο τής ζωής του, έκρυβε την μηχανή του σε μια καραβάνα συσσιτίου για να μην κινήσει υποψίες και κατέγραφε κρυφά εικόνες, τόσο από την καθημερινότητα, αλλά και -κυρίως- σκληρές εικόνες από τα δεινά που επέφερε η Κατοχή.

Γερμανοί στρατιώτες υψώνουν στην Ακρόπολη των Αθηνών τη σημαία της ναζιστικής Γερμανίας

Ο Άγγελος Παπαναστασίου κατά τη διάρκεια της Κατοχής περπατούσε στους δρόμους της Αθήνας με ένα τσίγκινο τενεκεδάκι. Εκεί έκρυβε το μεγάλο του μυστικό:

Μια κινηματογραφική μηχανή με την οποία κατέγραφε συνεχώς τους στρατιώτες, τη ζωή και την πείνα στην κατακτημένη πρωτεύουσα. Κρυφά από την οικογένεια, τους φίλους και τους οικείους του φύλαγε την “αποστολή” του – παρακαταθήκη για την ιστορία και τους Έλληνες.

Πρόκειται για το μοναδικό υπάρχον βιντεοσκοπημένο υλικό στην Ευρώπη που περιέχει σκηνές καθημερινής ζωής κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Σε φιλμ 16 χιλιοστών και σε 31 ενότητες προβάλλονται η θηριωδία των ναζί και οι Έλληνες συνεργάτες τους.

Το κινηματογραφικό υλικό τού Παπαναστασίου, χρησιμοποιήθηκε στην Δίκη τής Νυρεμβέργης, ως αποδεικτικό στοιχείο των εγκλημάτων που διέπραξαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα.

Το 1978, οι υπεύθυνοι τού Πολεμικού Μουσείου, δανείστηκαν την ταινία από την κόρη τού Παπαναστασίου, Λουκία, για μία και μόνη προβολή. Πριν την επιστρέψουν όμως, αφαίρεσαν σημαντικό τμήμα τού υλικού (18′ από τα περίπου 45′), χωρίς να δώσουν πειστική εξήγηση. Όπως λέγεται, ο κύριος λόγος που “εξαφανίστηκαν” σκηνές από το υλικό, οφείλεται στο ότι σε κάποιες απ’ αυτές εμφανίζονται δοσίλογοι εν ώρα δράσης.

Στην ταινία προβάλλονται σκηνές της καθημερινής ζωής κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι συγκοινωνίες με τα τραμ και τα γκαζοκίνητα λεωφορεία, το συσσίτιο και ο λιμός που εξολόθρευσε τον άμαχο πληθυσμό της πόλης με πλάνα από την περισυλλογή νεκρών από τους δρόμους, την περίθαλψη παιδιών και ενηλίκων εξασθενημένων από την ασιτία.

Περιλαμβάνονται πλάνα από το ανατιναγμένο κτίριο της Οργάνωσης (ΕΣΠΟ) από την ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων) και από τις απεργίες και διαδηλώσεις που οργανώθηκαν στην Αθήνα.

Τέλος προβάλλονται πλάνα από τις εκτελέσεις Ελλήνων αγωνιστών δι’ απαγχονισμού, αλλά και από παρελάσεις των Ταγμάτων Ασφαλείας μπροστά από το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο και το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

“Επήρα μια απόφαση να κινηματογραφήσω την άφιξη του γερμανικού στρατού στην Αθήνα και εν συνεχεία ότι μπορούσα περισσότερα κατά την περίοδο της κατοχής των. Υπελόγιζα ότι η εις την Ελλάδα παραμονή τους θα ήτο μόνον μια Εθνική Περιπέτεια, αλλά όχι και Εθνική Συμφορά όπως απεδείχθη κατά την περίοδο της κατοχής.

Η θηριωδία τους, αι καταστροφαί που έκαμαν στα χρόνια της Κατοχής, τα μαρτύρια που υπεβλήθη ο ελληνικός λαός είναι άνευ προηγουμένου”, σημείωσε ο Α. Παπαναστασίου στην επιστολή που άφησε στην κόρη του.

 

Πώς να διαλύσεις τα πανεπιστήμια *

Μεταφορά ενός άρθρου του Steven Ward, από το Chronicle of Higher Education 2.10.2013.
Παραλείπεται εδώ ένα απόσπασμα από τον Πρίγκηπα του Νικολό Μακιαβέλι.

Ένας μακιαβελικός οδηγός για τη καταστροφή των δημοσίων πανεπιστημίων σε 12 απλά βήματα
Προκειμένου να καταστρέψετε τα δημόσια πανεπιστήμια, πρέπει να:….

( 1 ) Διασύρετε τη δημόσια εκπαίδευση -και γενικότερα τα δημόσια ιδρύματα- ότι επιβαρύνουν τους φορολογούμενους με άχρηστες θέσεις εργασίας σε βαθμό που κανείς δεν θα τολμούσε να τα υπερασπιστεί. Αυτό θα εξασφαλίσει ότι τα δημόσια πανεπιστήμια θα υποβιβαστούν στη δεύτερη κατηγορία με κατώτερες εγκαταστάσεις και στρατιές διδασκόντων μερικής απασχόλησης, αποκτώντας ένα μόνιμο αρνητικό στίγμα σε σχέση με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

( 2 ) Μεταχειριστείτε την οικονομική ύφεση για να υποκινήσετε την “οργή του φορολογούμενου” προκειμένου να παύσει η ενίσχυση των δημοσίων πανεπιστημίων, έτσι ώστε να πρέπει να επιβάλουν δίδακτρα ή να κάνουν περικοπές στα προγράμματά τους. Στη συνέχεια επικρίνετε τα ίδια ιδρύματα για την επιβολή διδάκτρων που χρησιμοποιούνται για να τρέφουν τεμπέληδες αριστερούς καθηγητές που διδάσκουν άσχετα θέματα όπως η ανθρωπολογία και η φιλοσοφία.

( 3 ) Δεδομένου ότι η κρατική στήριξη μειώνεται, προωθείτε ένα σύστημα φοιτητικών δανείων που θα δημιουργήσει μια “αγορά για τη τριτοβάθμια εκπαίδευση”. Επιβαρύνοντας τους φοιτητές με πολλά χρέη τους μετατρέπετε σε ορθολογικούς καταναλωτές των εκπαιδευτικών προϊόντων και θα τους αναγκάσετε να φροντίζουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Προωθείτε αυτές τις αλλαγές ως “ενίσχυση της δύναμης των φοιτητών”.

( 4 ) Εφαρμόστε νέα συστήματα δημόσιας διαχείρισης για να αποδυναμώσετε τα συλλογικά όργανα διοίκησης των τμημάτων. Ωστόσο, για να αποφύγετε τη γενική δυσαρέσκεια, κρατήστε τις συγκλήτους των πανεπιστημίων στη θέση τους σαν τεράστια, άχρηστα “κουτιά υποδείξεων”. Φροντίστε να μιλάτε πολύ για τη σημασία της κοινής διακυβέρνησης καθώς προωθείτε αυτές τις τακτικές. Βαφτίστε τον προβληματισμό του προσωπικού που αναμφίβολα θα προκύψει ως “συναίνεση”.

( 5 ) Εφαρμόστε διάφορα “εποπτικά όργανα”, όπως ποιοτικούς ελέγχους, “πίνακες παραγωγικότητας”, ή ελεγκτικούς μηχανισμούς, για να εξασφαλίσετε “διαφάνεια” και “λογοδοσία” στα “ενδιαφερόμενα μέρη”. Μπορείτε να δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε την αξιολόγηση της έρευνας όπως γίνεται στη Βρετανία ή την Αυστραλία , ή πιο φθηνά και χοντρά μέτρα όπως στο Texas A&M, δημοσιεύοντας απλά μια ανάλυση κόστους/οφέλους των διδασκόντων. Αν ξεμείνετε από ιδέες, απλά επικοινωνήστε με το Ίδρυμα Δημόσιας Πολιτικής του Τέξας.

( 6 ) Αυξήστε την εξάρτηση από διδάσκοντες με μερική απασχόληση και μονοετείς συμβάσεις στη διδασκαλία των περισσοτέρων μαθημάτων. Έτσι θα είναι πιο ευάλωτοι και δεκτικοί στον διοικητικό έλεγχο (θα πρέπει επίσης να αυξήσετε σημαντικά και τον αριθμό των διοικητικών υπαλλήλων, προκειμένου να διαχειριστούν τους αποδυναμωμένους επαγγελματίες). Στη συνέχεια, επικρίνετε το επίπεδο κατάρτισης των αποφοίτων. Αυτό θα δώσει αφορμές για ακόμη περισσότερο διοικητικό έλεγχο και αξιολόγηση.

( 7 ) Διαμαρτυρηθείτε για το υψηλό κόστος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των αυξήσεων στα δίδακτρα. Ρίξετε τις ευθύνες για τις αυξήσεις στους άπληστους, ακριβοπληρωμένους καθηγητές και όχι στη κατάργηση της κρατικής στήριξης, ή στη διοικητική διόγκωση που προκαλεί η αύξηση των πρακτικών ελέγχου και αξιολόγησης.

( 8 ) Προωθείστε τη στενή επαγγελματική εκπαίδευση και τους τομείς εφαρμοσμένων επιστημών για να δείξετε ότι είστε εναρμονισμένοι με τις απαιτήσεις της νέας “οικονομίας της γνώσης” και δεν θα ανεχθείτε πλέον υπερτιμημένα και άχρηστα αντικείμενα όπως η ιστορία ή η λογοτεχνία. Αν οι μαθητές ενδιαφέρονται για τα θέματα αυτά, μπορούν να κάνουν ιστορικές αναπαραστάσεις ή να ενταχθούν σε μια λέσχη βιβλίου. Τέτοιες περιοχές είναι περιττές στη νέα, ρεαλιστική εποχή του οικονομικού ντετερμινισμού και του παγκόσμιου ανταγωνισμού.

( 9 ) Περιορίστε τα συμβατικά δικαιώματα των διδασκόντων. Εξακολουθούν να είναι “προσκολλημένοι στη συλλογικότητα” και θα πρέπει να αναγκαστούν να αποδεχτούν την αυγή της νέας εποχής. Στο τέλος θα σας ευχαριστούν για την ελευθερία, τις αποδεσμεύσεις, και τις ευκαιρίες που τους δώσατε.

( 10 ) Φέρτε εξωτερικούς συμβούλους για να πείσετε τους διοικούντες για την επείγουσα ανάγκη “ριζοσπαστικών καινοτομιών” ή για άλλες ιδέες που ευλογούν οι γκουρού από το Harvard Business School. Αυτές μπορεί μεν να είναι συνθήματα χωρίς ουσία, αλλά κανείς δεν θα δώσει πολλή προσοχή, ιδιαίτερα εάν οι σύμβουλοι έχουν μια πολύχρωμη παρουσίαση PowerPoint.

( 11 ) Καθιερώστε ένα μοντέλο εκπαίδευσης “με βάση τις δεξιότητες” που επιτρέπει στους σπουδαστές να παρακάμψουν πολλές από τις παραδοσιακές απαιτήσεις του πανεπιστημίου. Οι κλασσικές απαιτήσεις του παλιού σχολείου παρεμποδίζουν τον “πολυάσχολο” και φορτωμένο με κινητά καταναλωτή σπουδαστή του σήμερα. Αν διαμαρτυρηθούν οι καθηγητές, απλά δηλώστε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να εναντιωθεί στην ικανότητα, εκτός από τους ανίκανους.

( 12 ) Τέλος, χρησιμοποιείστε δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές εκστρατείες για να αποσπάσετε την προσοχή από τις δυσάρεστες συνέπειες όλων αυτών των μεταρρυθμίσεων. Μια ιστοσελίδα που δείχνει χαρούμενους ανθρώπους να κάνουν σπουδαία πράγματα έχει ιδιαίτερη σημασία εδώ. Στο κάτω-κάτω ζούμε σε μια μεταμοντέρνα εποχή. Το θέαμα και τα ομοιώματα υποκαθιστούν την ουσία.

[Μετάφραση ΘΝΣ μετά από υπόδειξη Δημήτρη Δαμίγου]

antilogies