Π. Παπακωνσταντίνου: Η Ακροδεξιά πάνω από την Ευρώπη

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*

Η καταθλιπτική συναίνεση Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράςσε πολιτικές λιτότητας γιγαντώνει ρεύματα όπως το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν, που τείνει να αναδειχθεί στη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της Γαλλίας.

Στην Καλιφόρνια υπάρχει από το 1956 η λεγόμενη «Εταιρεία Επίπεδης Γης» («Flat Earth Society»). Τα μέλη της έχουν βαλθεί να αποδείξουν με «επιστημονικά» επιχειρήματα ότι η διαδεδομένη πεποίθηση που θέλει σφαιροειδή το γαλάζιο πλανήτη μας είναι μύθος, ένα προϊόν της πολιτιστικής βιομηχανίας του Χόλιγουντ, το οποίο εδραιώθηκε με τη συνενοχή αργυρώνητων επιστημόνων και αδίστακτων κυβερνήσεων. Η εν λόγω εταιρεία -η οποία περιέργως διέλαθε της προσοχής τηλεοπτικών πλασιέ «επιστημονικών» βιβλίων του κύρους ενός Δημοσθένη Λιακόπουλου ή ενός Αδωνι Γεωργιάδη- υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα ζούμε πάνω σ'έναν κυκλικό δίσκο, το κέντρο του οποίου αποτελεί το Βόρειο Πόλο και το παγωμένο τείχος, που ορθώνεται στην περίμετρο του, τον Νότιο.

Εξίσου τολμηρό έργο με εκείνο των οπαδών της Επίπεδης Γης επωμίζονται αυτές τις μέρες οι εκπρόσωποι της δικομματικής κυβέρνησης στην Ελλάδα, οι οποίοι λανσάρουν μια άκρως εικονοκλαστική ερμηνεία του φαινομένου «Χρυσή Αυγή». Η κοινή λογική λέει ότι δεν έγιναν ξαφνικά νεοναζί 426.000 Έλληνες, εκτοξεύοντας κοντά στο 7% μια μέχρι πρότινος λούμπεν περιθωριακή οργάνωση. Και ότι τα άνθη του κακού δεν θα είχαν ανθίσει οργιαστικά αν δεν υπήρχε το γόνιμο έδαφος της οικονομικής κρίσης, η οποία πήρε διαστάσεις κοινωνικής καταστροφής και εθνικής ταπείνωσης χάρη στην πολιτική της τρόικας και των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Αλλά τι ανάγκη θα είχαμε από την επιστήμη, αν η κοινή λογική αρκούσε για να ερμηνεύσει τα επιφαινόμενα; Όχι, μας λένε οι φωστήρες της κυβέρνησης, η οικονομική κρίση και τα Μνημόνια δεν έχουν καμία σχέση με την άνοδο της Χρυσής Αυγής - αντιθέτως, εκείνη που φταίει είναι η Αριστερά, που υπονομεύει τον κοινοβουλευτισμό και ηρωοποιεί τη βία. Απόδειξη ότι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που επίσης επλήγησαν από την κρίση, δεν είδαμε παρόμοια, δηλητηριώδη «φρούτα». Αλήθεια;

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πολύ νωρίτερα από την Ελλάδα, σειρά ευρωπαϊκών χωρών, ακόμη και της «πρώτης ταχύτητας», συγκλονίστηκαν από την ορμητική εισβολή της Ακροδεξιάς στην πολιτική τους σκηνή. Ανεξάρτητα από τις εθνικές ιδιομορφίες του φαινομένου, το υπόστρωμα είναι λίγο πολύ το ίδιο: η απότομη μεγέθυνση παραδοσιακά περιθωριακών ρευμάτων, όπως το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας ή τα ξενοφοβικά κόμματα της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης, συμπίπτει χρονικά με την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, τη χρόνια μαζική ανεργία και τη διόγκωση των μεταναστευτικών ρευμάτων, που σέρνει μαζί της η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Η διεθνής κρίση που ξεκίνησε το 2008 δεν αποτέλεσε παρά τον καταλύτη, ο οποίος επιτάχυνε αυτή την προϋπάρχουσα παθογένεια των ευρωπαϊκών Δημοκρατιών.

Τον περασμένο μήνα, το ακροδεξιό ξενοφοβικό Κόμμα της Προόδου της Σιβ Γένσεν στη Νορβηγίααπέσπασε το 16,3% των ψήφων και ετοιμάζεται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση μειοψηφίας, σε συνεργασία με το «επίσημο» συντηρητικό κόμμα της Έρνα Σόλμπεργκ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν οι πρώτες μετά την αποφράδα 22α Ιουλίου του 2011, όταν ένα πρώην μέλος του Κόμματος της Προόδου, ο παρανοϊκός Άντερς Μπρέιβικ, σκότωσε εν ψυχρώ εβδομήντα επτά νέους σε κατασκήνωση του Εργατικού Κόμματος. Το γεγονός αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει σοβαρά στην Ελλάδα όσους θεωρούν ότι η λαϊκή κατακραυγή για ένα φρικτό έγκλημα και τα αστυνομικά μέτρα που οφείλει να λάβει το κράτος αρκούν για να συρρικνώσουν την Ακροδεξιά.

Εξίσου ανησυχητική διαγράφεται η εικόνα στην Αυστρία.Το ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας, υπό τον Γεργκ Χάιντερ, είχε προκαλέσει σοκ στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη το 1999, όταν απέσπασε το 26,9% των ψήφων και σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα.

Η μετατροπή της «αντισυστημικής» Ακροδεξιάς σε κυβερνώσα δύναμη της στοίχισε πανάκριβα εκλογικά, με αποτέλεσμα στην επόμενη αναμέτρηση το Κόμμα της Ελευθερίας να κατρακυλήσει στο 10%.Ωστόσο, η ύφεση των τελευταίων χρόνων και ιδιαίτερα η κρίση της Ευρωζώνης αναζωογόνησαν την αντιευρωπαϊκή Ακροδεξιά της Αυστρίας, η οποία αναδείχθηκε στο τρίτο κόμμα με 20,5% και διεκδικεί εκ νέου κυβερνητικό ρόλο.

«ΤΡΟΜΟΣ» ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Αλλά οι πιο θεαματικές εξελίξεις κυοφορούνται στη Γαλλία, τον παραδοσιακό πολιτικό αρχιτέκτονα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με σημαία την έξοδο της χώρας από το ευρώ και τη σκληρή πολιτική του σε θέματα μετανάστευσης και ασφάλειας, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν σάρωσε στον α' γύρο των τοπικών εκλογών της 6ης Οκτωβρίου στην περιοχή Μπρινιόλ, εξασφαλίζοντας το 40,4% των ψήφων, έναντι 20,7% της Κεντροδεξιάς και 14,6% του κοινού υποψηφίου Σοσιαλιστών - Κομουνιστών.

Λίγες μέρες αργότερα, δημοσκόπηση του ινστιτούτου IFOP ενόψει των ευρωεκλογών του Μαΐου του 2014 πάγωσε το αίμα των γαλλικών ελίτ: το Εθνικό Μέτωπο έρχεται πρώτο με 24% προτιμήσεων ψήφου, έναντι 22% του γκωλικού κόμματος UMP και μόλις 19% των κυβερνώντων Σοσιαλιστών.

Με άλλα λόγια, το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο διεκδικεί με σοβαρές αξιώσεις την ηγεμονία στον ευρύτερο συντηρητικό χώρο από τους Γκωλικούς, οι οποίοι, πανικόβλητοι, εξετάζουν το ενδεχόμενο να ανασύρουν από την εφεδρεία τον Νικολά Σαρκοζί, σε μια προσπάθεια να αντιστρέψουν τη φορά των πραγμάτων. Θα πει κανείς ότι δεν μπορεί να εξισώνονται ξενοφοβικά μεν πλην νομιμόφρονα ρεύματα όπως εκείνο της κυρίας Λεπέν, με μια εγκληματική νεοναζιστική οργάνωση όπως η Χρυσή Αυγή.

Ασφαλώς υπάρχουν διαφορές, όχι όμως απόλυτες. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί την ακρότατη εκδοχή της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς, ακριβώς επειδή οι συνθήκες που βιώνει η Ελλάδα είναι σε υπερθετικό βαθμό ακραίες: μια χώρα που από το καταναλωτικό αμόκ της προηγούμενης δεκαετίας βρέθηκε ξαφνικά στα Τάρταρα, με την ανεργία στο 27% και τους κεντρικούς της δρόμους να μετατρέπονται σε νεκροταφεία εμπορικών καταστημάτων. Ρόλο έπαιξαν επίσης η παραδοσιακή διάβρωση του κρατικού μηχανισμού από φασίζοντα στοιχεία -από τους δωσίλογους που ανακυκλώθηκαν μετά τον Εμφύλιο μέχρι τους συνεργάτες της Χρυσής Αυγής στην ΕΥΠ και την Αστυνομία-, όπως και η αυτοκτονία του ΛΑΟΣ με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Σε πείσμα αυτών των ιδιομορφιών, ισχύει για την Ελλάδα ό,τι και για την υπόλοιπη Ευρώπη: η σύγχρονη Ακροδεξιά, με τη μια ή την άλλη μορφή, επωφελείται από τη σύγκλιση των δύο μεγάλων παραδοσιακών παρατάξεων, Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς, σε ένα ελιτίστικο, ολιγαρχικό «Κέντρο», που αποξενώνει ευρύτατα λαϊκά στρώματα και περιφρονεί αφ' υψηλού τις αγωνίες τους.

Στη Γερμανία, οι Σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ ακολούθησαν πολύ δεξιότερη κοινωνική πολιτική από τους Χριστιανοδημοκράτες του Κολ, ενώ στη Γαλλία οι κυβερνήσεις συνεργασίας Σοσιαλιστών - Κομουνιστών έκαναν περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από τον γκωλικό Σιράκ. Η Ακροδεξιά ενισχύεται, γιατί τολμά να θίξει πραγματικά προβλήματα που οι «κεντρώες» ελίτ αποσιωπούν, ανεξάρτητα αν οι απαντήσεις της είναι αντιδραστικές ή και παρανοϊκές.

Αν υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά σε σχέση με τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη είναι ότι στην Ελλάδα η Αριστερά όχι μόνο είναι πολύ ισχυρότερη, αλλά και δεν έχει υποστεί σε μεγάλο βαθμό τη φθορά της εξουσίας και της συνδιαχείρισης της κρίσης με τις αστικές δυνάμεις. Το γεγονός αυτό της επιτρέπει να εμφανίζεται ως εναλλακτική λύση και στη μνημονιακή βαρβαρότητα και στη νεοφασιστική απειλή, στην αντιμετώπιση της οποίας, άλλωστε, η Αριστερά πάντα πρωτοστατούσε. Αλλά τα δύσκολα είναι μπροστά της και η άμμος στην πολιτική της κλεψύδρα δεν είναι απεριόριστη.

*Πηγή: Επίκαιρα

Ο Καβάφης που δεν θα δούμε σε λεωφορείο...

Οι Μπίντερμαν της κυβέρνησης

Πηγή: "Ιος" - "Εφημερίδα των Συντακτών"

Τα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, και πρώτος ο ίδιος ο πρωθυπουργός, επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία την αποφασιστικότητα τους να πατάξουν τη βία και την ανομία «από όπου κι αν προέρχεται».
Πρόκειται για μια μεταφορά στα σύγχρονα «καθ' ημάς» της θεωρίας της «μηδενικής ανοχής», η οποία γνώρισε μεγάλη δημοτικότητα στις ΗΠΑ εδώ και δυο δεκαετίες. Ο κ. Δένδιας, μάλιστα, μετά από επαφές που είχε με το FBI, δήλωσε έτοιμος να αξιοποιήσει την εμπειρία της Νέας Υόρκης: «Το δόγμα της μηδενικής ανοχής, το οποίο εφάρμοσε η Αστυνομία της Νέας Υόρκης από την εποχή Τζουλιάνι και άλλαξε σε απίστευτα μεγάλο βαθμό την εικόνα της συγκεκριμένης μεγαλούπολης, είναι ένα παράδειγμα προς εξέταση» (4.5.2013).

Αλλά το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», ως γνωστόν, δεν αναφέρεται στη σοβαρή εγκληματικότητα. Στόχο έχει τους μικροπαραβάτες του νόμου και το αποτέλεσμα της εφαρμογής του δεν είναι παρά η «εκκαθάριση» κάποιων συνοικιών της πόλης, με τη μετατόπιση των εξαθλιωμένων κοινωνικών ομάδων σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. Εξάλλου οι επιχειρήσείς-σκούπα της ΕΛ.ΑΣ., όποια ονομασία και αν έχουν, ακριβώς σ' αυτό τον στόχο κατατείνουν.
Ο συνδυασμός της πολιτικής «μηδενικής ανοχής» με την αναγέννηση της θεωρίας των «δύο άκρων» βρίσκεται στον αντίποδα της αντιμετώπισης του ανερχόμενου ναζισμού. Γιατί η βία που ασκεί η Χρυσή Αυγή, όπως είδαμε στην Αμφιάλη και το Πέραμα, δεν έχει καμιά σχέση με «μικροπαραβάσεις».
Το χειρότερο είναι ότι αυτή η κυβερνητική επιχειρηματολογία αποπροσανατολίζει και τον διάλογο γύρω από την πολιτική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής.

Οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός επιμένουν ότι θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της λαϊκής υποστήριξης της Χρυσής Αυγής σκληραίνοντας την αντιμεταναστευτική τους πολιτική, ανοίγοντας νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εντείνοντας τις επιχειρήσεις-σκούπα.
Αλλά, όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αντίθετα από την ψευδαίσθηση που καλλιεργεί η κυβερνητική προπαγάνδα, δεν είναι το «μεταναστευτικό» το πρώτο ζήτημα, από το οποίο αντλεί η Χρυσή Αυγή τους υποστηρικτές της.
Σύμφωνα με τις έρευνες αυτές (λ.χ., GPO, Πανελλαδική Ερευνα Πολιτικών Εξελίξεων, Mega, Οκτώβριος 2013), για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα ευθύνεται κυρίως «η άποψη των πολιτών ότι το πολιτικό σύστημα πρόδωσε τη χώρα» (38,5%) και «το οικονομικό πρόβλημα» (36,3%), και πολύ λιγότερο «το ρεύμα των λαθρομεταναστών και η εγκληματικότητα» (8,4%).

Παρά τα δεδομένα αυτά, η Νέα Δημοκρατία εξακολουθεί να θεωρεί ως υπεύθυνο για την άνοδο της Χρυσής Αυγής μόνο το μεταναστευτικό ζήτημα, ενώ δεν διστάζει ακόμα και να υπονομεύσει τη δική της σοβαρότητα, συγκρίνοντας την εγκληματική δράση των ναζιστών με τις λαϊκές κινητοποιήσεις κατά της πολιτικής λιτότητας, στοχοποιώντας το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά τα γνωρίζει η κυβέρνηση, αλλά χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό, θεωρώντας ότι μέσω αυτού μπορεί να στριμώξει την αντιπολίτευση. Ο κ. Δένδιας, όταν μιλούσε σε ανύποπτο χρόνο για την απήχηση των ναζιστών στην αστυνομία, είχε παραδεχτεί ότι πρόκειται για «μία ψήφο απόρριψης προς αυτό που όλοι μας καταλαβαίνουμε ως πολιτικό σύστημα» και ότι δεν είναι τίποτα άλλο «παρά διαμαρτυρία, άλογη διαμαρτυρία, αν θέλετε» (12.9.2012).

Επειδή, όμως, οι λόγοι που οδηγούν σ' αυτήν τη διαμαρτυρία αναφέρονται στον «ιερό» πυρήνα της μνημονιακής πολιτικής, δεν θίγονται καν από κυβερνητικά χείλη.
Και έτσι γίνονται οι μετανάστες αποδιοπομπαίοι τράγοι όχι μόνο της χρυσαυγίτικης επιθετικότητας, αλλά και του κυβερνητικού προπαγανδιστικού μηχανισμού. Και μάλιστα μέσω ενός κυνικού υπολογισμού.

 

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

"Θεωρία των άκρων" με χρηματοδότη την Ε.Ε!

Πηγή: "Ριζοσπάστης"

Δίνουν 100.000 ευρώ από κονδύλια της ΕΕ για κάθε προπαγανδιστική δράση ταύτισης κομμουνισμού - ναζισμού

Σύμφωνα με έγγραφο που διακινείται από το υπουργείο Εσωτερικών και απευθύνεται σε αποκεντρωμένες διοικήσεις, δήμους και περιφέρειες της χώρας, πανεπιστήμια και ΤΕΙ, επιμελητήρια, ΜΚΟ, άλλους φορείς, βρίσκεται ήδη σε φάση επιλογής φορέων το ευρωενωσιακό πρόγραμμα «Ευρώπη για τους Πολίτες, 2014 - 2020».

Με το σκέλος του προγράμματος που ονοματίζουν «Ευρωπαϊκή Μνήμη», δίνεται χρήμα με ουρά προκειμένου να προπαγανδιστεί το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό μνημόνιο, με το οποίο επιχειρείται να ταυτιστεί η ναζιστική θηριωδία με τον κομμουνισμό και τις σοσιαλιστικές χώρες.

Πρόκειται για χυδαία, κατάπτυστη προσπάθεια για αλλοίωση της ιστορικής μνήμης, προκειμένου να ακρωτηριάσουν τη λαϊκή δράση και ιδιαίτερα την αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη.

ΕΙΜΑΙ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟΣ

Είμαι κεντροαριστερός: Δεν συνδικαλίζομαι, δεν απεργώ, δεν διαδηλώνω, δεν διαμαρτύρομαι.Περιμένω τα πράγματα να αλλάξουν από μόνα τους.

Είμαι κεντροαριστερός: Αποστρέφομαι τον Μαρξ, την κομμουνιστική φρασεολογία και τα σύμβολά της. Οι όροι πάλη των τάξεων, πλουτοκρατία και ιμπεριαλισμός μου προκαλούν αηδία. Απο τον όρο κεντροαριστερά αποστρέφομαι το δεύτερο συνθετικό, την αριστερά. Είμαι κεντρώος αλλά βάζω και την αριστερά από δίπλα γιατί είναι trendy και προσπαθώ να αποσπάσω καμία ψήφο από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Είμαι κεντροαριστερός: Καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται, εξισώνω τη ρίψη πλαστικής κορίνας σε πάνοπλο μπάτσο που ψεκάζει χημικά με τα ρατσιστικά πογκρόμ και τα μαχαιρώματα των ναζήδων. Θέλω την ησυχία μου. Η ασφάλεια είναι το ύψιστο αγαθό της ζωούλας μου.

Είμαι κεντροαριστερός: Δεν πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη και δεν μάχομαι γι΄αυτή. Δέχομαι τις ταξικές ανισότητες ως status quo. Δε θα αλλάξω εγώ τον κόσμο. Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.

Είμαι κεντροαριστερός: Είμαι φουλ πατριώτης αλλά εκχωρώ την εθνική κυριαρχία της χώρας για πλάκα.

Είμαι κεντροαριστερός: Δεν έχω κρίση. Δέχομαι τη λογική του μονοδρόμου των μνημονίων, είμαι ευκολόπιστος, καταπίνω αμάσητη την κρατική προπαγάνδα, δεν αμφισβητώ τα ΜΜΕ, δεν πιστεύω στο δόγμα του σοκ, σιχαίνομαι τη συνομωσιολογία.

Είμαι κεντροαριστερός: Είμαι ο φιλήσυχος πολίτης που περιγράφει ο Μάρτιν Νίμελερ στο «πρώτα ήρθαν», είμαι το ανθρωπάκι που περιγράφει ο Βόλφ Μπίρμαν στο «αυτούς τους έχω βαρεθεί», πάνω στις υποτακτικές πλατούλες μου στήνεται το παιχνίδι, είμαι η μετακινούμενη μάζα που συντηρούσε τον δικομματισμό, είμαι ο νοικοκύρης με τα φασιστικά αντακλαστικά, είμαι ο αντιδραστικός ψηφοφόρος που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα.

Πηγή: niemandsrose.blogspot.grvia  iskra.gr

Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΡΙΖΙΩΤΗ

1.  Η σύγχρονη αστική δημοκρατία είναι μια τυπική αστική επίκληση των ατομικών δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Οι πολιτικές κάστες εκφραστές  αυτής της δημοκρατίας στην πραγματικότητα από την μια προωθούν την λεγόμενη συμμετοχή στα κοινά που εξαντλείται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και από την άλλη προωθούν την παραίτηση από τα κοινά με την επαγγελματοποίηση, κομματικοποίηση της πολιτικής ζωής, ενώ το λεγόμενο πλειοψηφικό σύστημα που διατυμπανίζουν καταρρέει από την μη αθρόα προσέλευση των ψηφοφόρων στις εκλογές. Φυσικά δεν τους απασχολεί να κυβερνούν μειοψηφικά αρκεί να μην υπάρξει κυβερνητικό κενό,  παράλληλα διαλύουν τον κοινωνικό ιστό και εξατομικεύουν τα πρόσωπα προωθώντας από τη μία την ιδιώτευση – ο σώζων εαυτό σωθήτω  και  από την άλλη   τη μαζικοποίηση.   Μαζικοποίηση μέσα από τους μηχανισμούς ελέγχου της γνώμης,   της συνείδησης και συμπεριφοράς, από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Μέσα που έχουν μετατραπεί σε τεράστιες μηχανές συμφερόντων οικονομικής – πολιτικής δύναμης (θυμίζοντας την  δύναμη της προπαγάνδας που είχαν και έχουν  οι εκκλησίες), προπαγάνδας και πλύσης εγκεφάλου.

Μαζικά μέσα που προωθούν την διαιώνιση και επέκταση της κυριαρχίας κεφαλαίου και κράτους, με σχέση συγκοινωνούντων δοχείων,  μεταξύ αυτών  και των πολιτικών ελίτ, διαστρεβλώνοντας και διαπλάθοντας την ελεύθερη βούληση  και την κριτική σκέψη των οικονομικά εκμεταλλευόμενων και πολιτικά καταπιεζομένων ανθρώπων. Ενώ έχουν  παράλληλα  φτάσει στο σημείο να κατασκευάζουν και αυτή την ίδια την πραγματικότητα.

Η  κοινωνικότητα του καπιταλισμού και η έννοια του πολίτη δεν  συνιστούν κοινωνία των πολιτών, αλλά, πληθυσμιακή συσσώρευση ιδιωτών–υπηκόων, οπαδών, ψηφοφόρων, καταναλωτών με υπέρτατο δικαίωμα, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και την κατανάλωση, είναι η «κοινωνία» των ιδιωτών (αρρώστων) με χίλια δυο αντικρουόμενα ιδιωτικά-ατομικά συμφέροντα που ιεραρχούνται, διαμορφώνονται και διαχειρίζονται από τις εκάστοτε πολιτικές  ελίτ. Έτσι, η ελευθερία ταυτίζεται με την  οικονομία της αγοράς και τη συσ-σώρευση  του κέρδους.

 

Η ελευθερία είναι η αγορά, όχι των ιδεών και του πράττειν, αλλά αφενός  της κατανάλωσης και της διακίνησης εμπορευμάτων, και αφετέρου του επιχειρείν των μεγαλοϊδιοκτητών της γης, των μέσων παραγωγής , των υπηρεσιών, του θεάματος – ακροάματος και των άυλων κεφαλαίων.

 

2.Το καθεστώς της διαρκούς απειλής που επιβάλουν οι κυρίαρχες τεχνογραφειοκρατικές,  στρατοκρατικές και πολιτικές ελίτ, με κύριες την Αμερικανική και την Ευρωπαϊκή, για  την αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου,  έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των διατροφικών αναγκών σε παγκόσμια κλίμακα προς όφελος δικό τους και των εργοδοτών τους, στο σύνολο της καταπιεσμένης-εκμεταλλευόμενης  ανθρωπότητας είτε στις λεγόμενες οικονομικά ανεπτυγμένες κοινωνίες, είτε στις υπό ανάπτυξη, έχει σαν συνέπεια να  διογκώνει ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες και να αυξάνει  τόσο τη σχετική, όσο και την πραγματική φτώχια.

 

Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ των χωρών, μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, φτάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας σε τέτοια ύψη.  Το  φυσικό περιβάλλον βρίσκεται σε πλήρη διαταραχή και οι  οικολογικές ισορροπίες καταρρέουν στο βωμό της απληστίας των ολιγαρχιών για κέρδος και  κυριαρχία, κάνοντας επισφαλή την διαβίωση σε πολλά μέρη στον πλανήτη, όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των υπόλοιπων έμβιων όντων.

 

Οι κυρίαρχες ελίτ προσπαθούν  να  διατηρήσουν, να ελέγξουν  και να διαιωνίσουν αυτή την κατάσταση μέσω της στρατηγικής της λειτουργικής και ιδεολογικής τρομοκράτησης των εκμεταλλευομένων τάξεων και μέσα από το δίπτυχο «ασφάλεια θεσμική – ανάπτυξη οικονομική»  (η  ελεύθερη  οικονομία της αγοράς είναι μονόδρομος και το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το καλύτερο δυνατό), ενώ μέσω της στρατηγικής του φόβου και της ανασφάλειας, αποσκοπούν στη συναίνεση για τον συλλογικό κοινωνικό έλεγχο και μέσω της καλλιέργειας της συλλογικής ευθύνης και ενοχής, π.χ. όλοι φταίμε για την οικονομικοί κρίση,  η  όλοι φταίμε για το περιβαλλοντική κρίση, προωθούν τον πράσινο καπιταλισμό, τον οικοκαπιταλισμό.   

 

3. «…  Ο νεοφιλελευθερισμός υποστηρίζεται, ότι έκτος από ιδεολογία ή οικονομική πολιτική είναι  πρώτα απ’ όλα και κυρίως, ένας τύπος κυβερνητικής ορθολογικότητας. Ο Φουκό, ορίζει την κυβερνητική ορθολογικότητα ως μια κανονιστική λογική που διέπει τη δραστηριότητα της διακυβέρνησης, με τη έννοια όχι μόνο της άμεσης αλλά και της έμμεσης καθοδήγησης των ανθρώπων, έτσι ώστε αυτοί να οδηγούνται και να συμπεριφέρονται με έναν ορισμένο τρόπο.

 

   Η «ορθολογικότητα» αυτή δεν εφαρμόζεται με την άσκηση   ενός άμεσου αλλά περισσότερο ενός έμμεσου (συγκαλυμμένου)  καταναγκασμού, μιας καταπίεσης. Από αυτή την άποψη, η κριτική ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό δεν θα ‘πρεπε να περιορίζεται μόνο στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής (ιδιωτικοποιήσεις, η απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων)  ούτε σε ένα ορισμένα σύνολο θεωρητικών ιδεών (Φρίντμαν, Χάγεκ)  ούτε στους  πολιτικούς που στράφηκαν σε αυτόν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 (Ρέιγκαν, Θάτσερ κλπ).

    Η νεοφιλελεύθερη «ορθολογικότητα» έχει μιαν ευρύτερη εμβέλεια και μπορεί να προωθείται ακόμα και από κυβερνήσεις που αναφέρονται στην αριστερά. Αυτό που ορίζει τη νεοφιλελεύθερη ορθολογικότητα είναι το ότι οδηγεί τα υποκείμενα να δρουν με βάση το υπόδειγμα του ανταγωνισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί τα άτομα να προσπαθούν να μεγιστοποιηθούν την ικανοποίηση των συμφερόντων τους, παραμερίζοντας κάθε ηθική αναστολή.

 Στο ίδιο μότο διαπλάθεται και το «νεοφιλελεύθερο υποκείμενο»  με την παρόξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των ατόμων (πόλεμος όλων εναντίων όλων), με τις τεχνικές αξιολόγησης, με την ενθάρρυνση του ιδιωτικού δανεισμού, με την παρακίνηση να μετατραπούν τα υποκείμενα σε «ανθρώπινο κεφάλαιο», μέσω της καταναλωτικής ζήτησης. Το άτομο πλέον πρέπει να φροντίζει να συσσωρεύει, να επιδιώκει την επιτυχία, ενώ ταυτόχρονα είναι υπεύθυνο (και επομένως ένοχο), για την ενδεχόμενη αποτυχία του. Το νεοφιλελεύθερο υποκείμενο συγχέει την ελευθερία και την αυτονομία με τον ανταγωνισμό.

   

 Επιχειρώντας να μεγιστοποιήσει με κάθε τίμημα την απόδοση του ατόμου σε όλα τα πεδία, ο νεοφιλελευθερισμός καταλήγει να αναγορεύει σε κανόνα την έλλειψη κάθε περιορισμού. Αυτή η έλλειψη περιορισμού συγκαλύπτει όμως το γεγονός ότι  στην πραγματικότητα, υπάρχει ένα όριο στην επιθυμία και αυτό το όριο το καθορίζουν το κεφάλαιο και η επιχείρηση. Οι συντηρητικοί και οι θιασώτες του «εκσυγχρονισμού» βλέπουν στο νεοφιλελεύθερο υποκείμενο ένα ον απε-λευθερωμένο από όλες τις αλυσίδες του. Αλλά η έλλειψη κάθε περιορισμού, που υπόσχεται ο νεοφιλελευθερισμός, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματική ελευθερία. Ο μηχανισμός της «απόδοσης – απόλαυσης», που καθιερώνει ο νεοφιλελευθερισμός, είναι ένα σύστημα που λειτουργεί σαν ψευδαίσθηση της ελευθερίας του ατόμου, γιατί παραμένει στην ουσία ένας τρόπος κοινωνικής χειραγώγησης και πειθάρχησης ….» 

 

 4. «… Ο φιλελευθερισμός, είναι εξαιρετικά αναγκαίος στον καπιταλισμό των τραστ, των καρτέλ, των πολυεθνικών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου αλλά  και στο κράτος πρόνοιας. Τα αμερικάνικα λεγόμενα και φιλελεύθερα, προοδευτικά, ανθρωπι­στικά ιδρύματα (π.χ. Φορντ, Ροκφέλερ, Κάρνεγκυ κλπ) ιδρύθηκαν, ελέγ­χονται και χρηματοδοτούνται από τις ομάδες συμφερόντων των μεγαλύτερων πολυεθνικών εταιρειών.

   

 Σε μια εποχή κοινωνικού αναβρα­σμού, η κυρίαρχη τάξη χρειάζεται ένα  σοσιαλ – φιλελεύθερο κίνημα το οποίο να μπορεί να λειτουργεί ως ασφαλιστική δικλείδα στην μαζική δυσαρέσκεια και μ’ αυτόν τον τρόπο, να αποτρέπει τους ανθρώπους να στραφούν προς μια αποτελεσματική κοινωνική αντίδραση (εδώ αυτό το ρόλο τον παίζουν καλύτερα οι σοσιαλφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες γιατί μπορούν να δημιουργούν ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις). Όσο περισσότερο εδραιώνονται τα καρτέλ, οι πολυεθνικές και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, τόσο περισσότερη νεοφιλελεύθερη-μεταρρυθμιστική ρητορική υιοθετούν τα κόμ­ματα εξουσίας. Έτσι, το σύγχρονο κράτος διατηρεί υπό τον έλεγχό του την εσωτερική αμφισβήτηση, αναπτύσσοντας και θεσμοποιώντας το εμπόρευμα των  πολιτικών μανδαρίνων, τον νέο αυταρχι­σμό,  δηλαδή την μεθοδευμένη γενίκευση της κοινωνίας του ελέγχου.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΟΡΙΣΜΩΝ

 

 5. Θα χρειαζόταν τόμος για να συγκεντρωθούν τα άρθρα και τα σχόλια από τους δημοσιογράφους- παπαγαλάκια του νέου κυβερνητισμού, “αντιεξουσιαστικού”, όπως ονομάστηκε από την σοσιαλφιλελεύθερη ελίτ του ΠΑΣΟΚ. Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το φερέφωνο του συγκροτήματος (πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων) Λαμπράκη, τα «Νέα»:

 

“… Ο Πρωθυπουργός είναι ο πομπός των οδηγητικών ιδεών και του προγραμματικού λόγου. Έχει επίσης απόλυτη εξουσία επί των στελεχών του. Ευνοϊκός παράγοντας για τη λειτουργία του συστήματος είναι ότι σε αντίθεση με τον κ. Καραμανλή, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δικές του «έμμονες ιδέες» που διαμορφώνουν κατεύθυνση: διεθνιστική ματιά, αυθεντική οικολογική και ελευθεριακή κουλτούρα, πηγαία ανθρωπιστική προσέγγιση, επιμονή στις διαβουλευτικές διαδικασίες χωρίς όμως να απεμπολεί στο ελάχιστο το δικό του «ηγετικό δικαίωμα»…”

    

 Η διαστρέβλωση των εννοιών και του λόγου είναι  μια πολύ παλιά τακτική των διανοούμενων απολογητών των κυρίαρχων τάξεων για να θολώνουν τα νερά και να προκαλούν σύγχυση στους κυριαρχούμενους. Ο Ράουτερ παρατηρούσε από την δεκαετία του 60 κιόλας στο “Η Κατασκευή Υπηκόων” ότι: “όσο ασαφέστερα εκφράζεται κανείς, τόσο περισσότερο μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στον λόγο του…”.  

 Αλλά δεν είναι μόνο το ψέμα που προκύπτει από την αποσύνθεση των εννοιών που προάγουν αναπαράγουν οι απολογητές (θεραπαινίδες) του συστήματος, είναι ο πόλεμος για τη διατήρηση του στάτους της κυριαρχίας, εδώ πολύ σωστά παρατηρεί ο Τόμας Σαζ στο «Ο Πόλεμος των Ορισμών» ότι: 

 

«… Ο πόλεμος για τον έλεγχο του κόσμου είναι πόλεμος ορισμών… Ο αγώνας καθορισμού και ελέγχου των νοημάτων είναι αγώνας για επιβίωση… αυτός που πρώτος θα ορίσει το νόημα μιας κατάστασης, επιβάλλει στον άλλον την δική του πραγματικότητα και τον ορίζει, είναι ο νικητής… έτσι κυριαρχεί κι επιβιώνει. Εκείνος που ετεροκαθορίζεται, υποτάσσεται και ίσως ακόμα καιεξοντώνεται…» 

 

Το φιλελεύθερο “δικαιακό κράτος” του ΠΑΣΟΚ

 

 6.  “… Το κράτος, μαζί με την ενίοτε συμβολική ενοχοποίηση κάποιων ατόμων από τους κόλπους των μελών της κυρίαρχης τάξης, επιδιώκει να προλάβει την εναντίωση προς την κυρίαρχη τάξη μέσω γραφειο­κρατικών ρυθμίσεων, δηλαδή μέσω νέων νόμων χωρίς ποινικές κυρώσεις. Η αντιμονοπωλιακή νομοθεσία, η νομοθεσία κατά της μόλυνσης, η βιομηχανική νομοθεσία, η νομοθεσία που αφορά την ασφάλεια των προϊόντων, όπως και οι νόμοι που προστατεύουν τους καταναλωτές, είναι παραδείγματα στα οποία το χάσμα μεταξύ του νόμου και της επιβολής του, είναι αβυσσαλέο. Η επιλεκτική επι­βολή προασπίζει τις αξιώσεις για μια επιλεκτική νομοθεσία η οποία, με την σειρά της, προκαλεί μεγαλύτερη συνειδητοποίηση της αδικίας εκ μέρους του κοινού. Αν η επιβολή είναι ανεπαρκής, το κράτος μπορεί να επιχειρηματολογήσει υπέρ περισσότερων κρατικών φορέων επιβολής, που διευρύνουν το κράτος και αυξάνουν την ικα­νότητα προάσπισής του.

    Αυτό το μοντέλο αυτοδημιουργίας αντιστοιχεί στην πίστη ότι οι ανισότητες και οι αδικίες μπορούν να λυθούν ή να διορθωθούν από την νομοθεσία, από εξεταστικές επιτροπές που οδηγούν σε νέα νομοθεσία, ή από νεοδημιούργητες κρατικές γραφειοκρατίες. Κατά ειρωνικό τρόπο, η μη εγκυρότητα αυτού του μοντέλου οδηγεί το δόγμα/θεσμό, δηλ. το εθνικό κράτος ή τον εθνικισμό, σε σύγκρουση με το δόγμα/θεσμό, δηλ. τον καπιταλισμό ή την ατομική ιδιοκτησία. Η πρόσφατη ανάπτυξη των διεθνών εταιρειών διακυβεύει τα εθνικά συμφέροντα κάθε κράτους. Ως εκ τούτου, νέα θεσμικά πρότυπα και δόγματα πρέπει να προκύψουν από αυτήν την σύγκρουση. Αυτό γίνεται φανερό από τις ανισότητες στην κατανομή των τροφίμων και της ενέργειας μεταξύ των λαών της γης.

 

    Η σύγκρουση μεταξύ εθνι­κού κράτους και κεφαλαίου θέτει το ερώτημα αν ενδείκνυται η εθνική, η ιδιωτική ή η ανθρώπινη «ιδιοκτησία» των φυσικών πόρων (πετρέλαιο, κλίμα). Θέτει το ερώτημα αν είναι απαραίτητος για την συνέχιση της ύπαρξης της ζωής ο εθνικός, ο ιδιωτικός ή ο ανθρώπι­νος κατανεμητικός έλεγχος. Θέτει υπό αμφισβήτηση και ρίχνει το γάντι στον «εθνικισμό» και την «ατομική ιδιοκτησία» ως δόγ­ματα/θεσμούς. Θα συνεχίσει η ασυλία από κρατικές ποινικές κυρώ­σεις να προστατεύει τους καπιταλιστές των διεθνών ή ακόμη και των εθνικών εταιρειών; Θα συνεχίσει το κράτος, μέσω του μιλιταρισμού του, να προστατεύει την ιδιωτική απομύζηση, την εκμετάλλευση και τις αγορές στις διεθνείς ή στις εθνικές αποικίες; Μπορούν αυτοί, οι οποίοι μέσω της μονοπώλησης ελέγχουν την οικονομική εξουσία και την εξουσία καταναγκασμού, να συνεχίσουν να έχουν ασυλία από ποινικές κυρώσεις;

   

 Προς το παρόν, το κράτος απαλλάσσει τον εαυτό του από την ευθύνη για τα κοινωνικά κακά που το ίδιο προκαλεί. Επειδή το κρά­τος είναι αυτό που ορίζει το έγκλημα, αυτό που επιβάλλει τις ποινικές κυρώσεις και αυτό που διαχειρίζεται τα κοινά, τα κακά που προκαλεί είναι πέρα από κάθε ενοχοποίηση. Δεν ευθύνεται για τα εγκλήματα που διαπράττονται από τα άτομα. Η αντεκδίκησή του, οι ποινικές κυρώσεις, επιβάλλονται σ’ αυτούς που υπόκεινται σε ενοχοποίηση χωρίς να απολαμβάνουν ατιμωρησίας. Η συμπεριφορά των υπηκόων του, των εχθρών του, ντόπιων και ξένων, μπορεί να χαρακτηριστεί ως έγκλημα. Εν συνεχεία, το κράτος που εφευρίσκει το έγκλημα, εξαιρεί τον εαυτό του. Οι δικές του πράξεις είναι δικαιολογημένες, μη υποκείμενες σε ποινική κύρωση. Τα κακά που αυτό προκαλεί χαρακτηρίζονται ως αποδεκτά, ως «μη κακά».

 

  Όπως ποικίλλει η μορφή του κράτους, ποικίλλει και η έννοια του ποινικού νόμου, του εγκλήματος και της ποινικής κύρωσης. Οι καπι­ταλιστικές, φασιστικές και κομματικές δικτατορίες και τα κράτη-πρόνοιας επεκτείνουν, περιορίζουν, δημιουργούν και προωθούν το δικό τους ιδιαίτερο είδος εγκλήματος και ποινικής κύρωσης, ό,τι ται­ριάζει δηλαδή, στις περί παραγωγής μυθολογίες τους.   Ανεξαρτήτως μορφής, το κράτος επιδιώκει να μονοπωλεί την συνείδηση και την κοινωνική ζωή προς το συμφέρον την ολιγαρχίας, καθώς επίσης και να διατηρεί την ηγεμονία, την ιεραρχία και την εξουσία. Γι’ αυτό ποινικοποιεί ιδέες, θεσμούς, κοινωνικές δραστηριότητες και αυτούς που τις αναπτύσσουν, όταν αυτοί αποτελούν οργανωμένη απειλή αποκαλύψεων ή αντεκδίκησης ενάντια στο κράτος.

 

 Οι ιδέες περί ατόμου και περί συλλογικής ευθύνης χειραγωγούνται ώστε να αντιστοιχούν στην ιδιαίτερη ιδεολογική κρατική μορφή τους και να βοηθούν στην διατήρησή της (π.χ. καπιταλιστικής, φασιστικής, κομ­μουνιστικής ή κομματικής δικτατορίας). Οι ιδέες της εξουσίας και της ιεραρχίας προστατεύονται επιμελώς ως βασικές για την ιδέα του κράτους. Η διαφοροποίηση εγκλήματος και «τιμωρίας» κατασκευά­ζεται και μυθοποιείται, έτσι ώστε να συγκαλύπτει τα συμφέροντα, την εξουσία και την κυριαρχία των λίγων …”

 

7.  «…. Ένας διάχυτος αντιεξουσιασμός, όχι με την επαναστατική έννοια, αλλά με την έννοια της έμπρακτης  αμφισβήτησης από τον κόσμο της κοινωνικής βάσης του πολιτικού συστήματος, έκανε και τον ηγέτη του ΠΑΣΟΚ και ηγέτη της σοσιαλιστικής διεθνούς να υιοθετήσει μια “αντιεξουσιαστική” ρητορική. Εμείς δεν τσιμπάμε από αυτή τη ρητορική γιατί γνωρίζουμε καλά και την προηγούμενη περίοδο των σοσιαλιστών στην Ελλάδα (και τον ιστορικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας παγκοσμίως – αναφορικά με το κοινωνικό ταξικό ζήτημα). Στην Ελλάδα, όπου με τον λεγόμενο « τρίτο δρόμο του σοσιαλισμού»,  άλωσαν τις ιδέες της αριστεράς και κυρίως της αυτονομίας. 

    Ο ¨αντιεξουσιαστικός” κυβερνητισμός του ΠΑΣΟΚ κινείται μέσα στα όρια της δημοσιονομικής κατάρρευσης, και δεν έχει άλλο δρόμο να ακολουθήσει παρά το κλασικό δίπτυχο: ασφάλεια θεσμική – ανάπτυξη οικονομική…»

 

 

Η ΕΝΟΤΗΤΑ  ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

 

8. Εκείνο που είναι ενδιαφέρον, στην προκειμένη σημερινή  περίπτωση, είναι οι νέες καταστάσεις  που προβάλλουν στο προσκήνιο – παράλληλα με τα παλιά προβλήματα – στο μέτρο που γίνονται πια ολοφάνερες στα μάτια χιλιάδων προλετάριων της σημερινής εποχής ορισμένες καταστάσεις:  λογουχάρη, ο αποκλεισμός των εφικτών λύσεων μέσα στη αστική καπιταλιστική κοινωνία, η  πλήρης αποτυχία του σοβιετικού « σοσιαλιστικού » μοντέλου από την άποψη των δεδηλωμένων του στόχων-, η συμπαιγνία ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία, τον “προωθημένο φιλελευθερισμό” και μια ορισμένη λανθάνουσα φασιστικοποίηση ρατσιστικοποίηση της κοινωνίας, αναγκάζουν ένα ποσοστό του προλεταριάτου των πόλεων (ιδιαίτερα των νέων) και ορισμένα στρώματα των μισθωτών να αντιμετωπίσουν συνολικά το σύστημα (τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών), όπως έκανε και το βιομηχανικό προλεταριάτο των πόλεων στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα.

 

Αν σήμερα  σπρώχνονται  εκατοντάδες χιλιάδες καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι άνθρωποι στο να διεκδικούν αυτό που ήδη υπάρχει και στον κρετινισμό του κοινοβουλευτισμού, αύριο θα καταλάβουν ότι αυτό το σύστημα δεν επιδέχεται βελτίωση προς το ανθρωπινότερο ούτε καν μεταρρύθμιση, γιατί η αξιακή του αναγωγή βασίζεται στο « παν μέτρο  χρήμα » το κέρδος και η κυριαρχία .

 

Με αυτήν ακριβώς την έννοια, ανακαλύπτουμε πάλι ορισμένες κριτικές και δράσεις ενάντια στο συνδικαλιστικό οικονομισμό (τραίηντ-γιούνιονς) και κορπορατιβισμό,  κριτικές ενάντια στις δομές κυριαρχίας, στην οικογένεια και την καθημερινή ζωή. Επιπλέον, ορισμένες μορφές αγώνα που κατατείνουν να αυτονομηθούν και να αυτοοργανωθούν έξω από το κατεστημένο συστημικό συνδικαλιστικό πλαίσιο,  όπως και αρκετοί κοινωνικοί αγώνες έξω από την πολιτική διαμεσολάβηση, αλλά και  το σαμποτάζ και ορισμένες μορφές άμυνας, περισσότερο ή λιγότερο παράνομες, ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια.

 

 Ενώ έχουμε απομακρυνθεί πολύ από την εποχή της βιομηχανικής αστικής πρωτοσυσσώρευσης κεφαλαίου και την προβληματική της, στην πραγματικότητα όμως δεν την εγκαταλείψαμε ποτέ, γιατί αυτό που έχει σημασία είναι ότι το προλεταριάτο, στον εμπειρικό προσδιορισμό του, από τη μια δεν είχε εκληφθεί μόνο σαν οι χειρώνακτες εργαζόμενοι, οι παραγωγοί, αλλά προπάντων σαν η δυνατή ελευθερία. Από την άλλη οριζόταν αρνητικά για να τονιστεί ότι αποτελεί το αντίθετο της αστικής τάξης. Μέσα σε μια κατάσταση όπου η μεγάλη τάση του σύγχρονου κόσμου είναι – για πρώτη φορά σε τέτοιο μέγεθος στην ιστορία – η πολιτική πόλωση της κοινωνίας σε δύο τάξεις, η αστική τάξη έχει στην κατοχή της τα μέσα παραγωγής και απολαμβάνει από αυτά, ενώ το προλεταριάτο ούτε τα έχει στην κατοχή του, ούτε απολαμβάνει τίποτα. Προτιμούμε να λέμε «έχει στην κατοχή της» και όχι «είναι ιδιοκτήτρια», για να κάνουμε πιο φανερό ότι η νομική ιδιοκτησία είναι ένα ιδεολογικό εποικοδόμημα που μπορεί να αντικατασταθεί από ένα άλλο. Για παράδειγμα με τη συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τη κομματική -κρατική γραφειοκρατία.

 

Ο καπιταλισμός στην πραγματικότητα δεν έλυσε –  λύνει κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, τα διαπλέκει, τα εντείνει και το κυριότερο τα μεταθέτει στο χρόνο. Ούτε τα ζητήματα της φτώχιας διευθετεί. Αυξάνει τόσο την σχετική όσο και την πραγματική φτώχια, εν μέσω αφθονίας -εδώ να σημειώσουμε ότι είναι πράξη ελευθερίας το να επιλέξεις να ζεις λιτά, αντίθετα όταν σου το επιβάλλουν είναι πράξη καταναγκασμού- ούτε τα νέα ζητήματα ελευθερίας,  ούτε τα οικολογικά προβλήματα που διογκώνονται και προσπαθούν να μας πείσουν οι ελίτ ότι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Για να επανέλθουμε στο θέμα μας, τα ζητήματα ποιότητας ζωής, και το οικολογικό -  κλιματικό πρόβλημα  είναι άμεσα συνδεμένα με τα κοινωνικά και ταξικά  ζητήματα.

 

Από αυτή την πλευρά, οι υπάλληλοι,  οι τεχνικοί, οι μαθητές και οι λούμπεν (τα κατώτερα στρώματα του συστήματος), έχουν πάνω κάτω  την ίδια αντιληπτική στάση, είναι διαθέσιμοι όπως και οι εργάτες, βιώνουν της ίδιες συνθήκες.   Η ενότητα των «λούμπεν» και των «μηχανικών», η σύγχρονη περιθωριακότητα «των φοιτητών χωρίς διπλώματα και των πτυχιούχων χωρίς δουλειά», οι περιθωριοποιημένοι μικρό συνταξιούχοι, οι προλεταριοποιημένοι μικροί αγρότες, ακόμα και οι μετανάστες μπορεί να βρεθούν,  να συναντηθούν και να είναι κάποια στιγμή διαθέσιμοι για ρήξη με το σύστημα.  

  

ΣΑΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

   Σ΄αυτή την παρέμβαση σκόπιμα δεν αναφέρομαι στην παρούσα συγκυρία που απορρέει από την οικονομική κρίση, τις επιπτώσεις από τις παρεμβάσεις της eurogroup  και του ΔΝΤ, όπως επίσης και στις καταστατικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, την τρομο-υστερία και την τρομολαγνεία των ΜΜΕ. Είναι και τα δύο ζητήματα πάρα πολύ σοβαρά με τα οποία έχουν καταπιαστεί και παρέμβει  διάφοροι σύντροφοι και αριστεροί συναγωνιστές.

   Από τη μεριά μου θέλω να πω το εξής: οι αναρχικοί, μια μικρή αλλά ζωηρή, μειοψηφία μέσα στην ελληνική κοινωνία, σίγουρα δεν αποτελούν άμεσο κίνδυνο για το σύστημα. Χωρίς να είμαι αιθεροβάμονας (έφοδο στους ουρανούς, κτλ), είμαι της άποψης ότι αυτό που μπορεί να αποτελέσει εκρηκτικό μίγμα και σοβαρό πρόβλημα για το σύστημα είναι η συνάντηση των αναρχικών ριζοσπαστικών ιδεών με τη δυσαρέσκεια της κοινωνικής βάσης και ιδιαίτερα των νέων, που αποτελούν και από τη φύση τους το πιο ανήσυχο και ευαίσθητο κομμάτι ενάντια στις κοινωνικές αδικίες. Αν επιλέξουν οι αναρχικοί να δώσουν μάχες χαρακωμάτων –κάτι που επιδιώκει το κράτος- θα αυτοπαγιδευτούν σε μια διαδικασία εσωστρέφειας και περιχαράκωσης. Αυτό δε σημαίνει ότι οι αγώνες ενάντια στην κρατική καταστολή και την αλληλεγγύη δεν είναι σημαντικοί, αλλά πρέπει να ξεφύγουν από τον χαρακτήρα διαμαρτυρίας που έχουν κάποιες φορές και να συνδεθούν με προταγματικές αντισυστημικές  προσεγγίσεις και ρήξεις.   Γ. Μ.    23/ 6/2010     

• ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΘΕΩΡΙΑ 

• ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ 

• Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΑΠΕΙΛΗΣ

http://eleftheriakos.gr/node/179

Α. Χατζηστεφάνου: Έχει και η προβοκάτσια τα όριά της. Ή όχι;

Πηγή: http://info-war.gr/

Παγκόσμια πρωτοτυπία η ανυπόγραφη ανάληψη ευθύνης

Με ανυπόγραφο κείμενο (ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία των τρομοκρατικών επιθέσεων) ορισμένοι εμφανίζονται να αναλαμβάνουν την ευθύνη για την εμπρηστική επίθεση στο πολιτικό γραφείο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.

Η κατά λέξη αντιγραφή επιχειρημάτων της Αριστεράς, προκειμένου να της αποδοθεί η ευθύνη της επίθεσης, αφήνει ελάχιστα περιθώρια αν όχι για το ποιος μηχανισμός κρύβεται πίσω από την επίθεση τουλάχιστον για το ποιος μηχανισμός έγραψε την «ανάληψη ευθύνης».

Ολόκληρο το κείμενο της ανάληψης ευθύνης:

«Εδώ και 3 εβδομάδες η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα έχει ανοίξει και πάλι τις δουλειές των οργανικών δημοσιογράφων και διανοούμενων, καθ’υπόδειξη των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών τους. Νέο πεδίο δόξης λαμπρό για περαιτέρω διαστρέβλωση νοημάτων και καταστάσεων.

»Από τη δημοσιονομική προσαρμογή και το πρωτογενές πλεόνασμα, που απαιτεί θυσίες για να επιτευχθεί (τις δικές μας φυσικά…), περάσαμε στο συνεχή βομβαρδισμό (από τους ίδιους που ζητούσαν και ήθελαν μια πιο “σοβαρή” Χ.Α. για πρωταγωνιστή στο πολιτικό σκηνικό) της ανάγκης για συστράτευση των δυνάμεων του “συνταγματικού τόξου” – της all time classic καταδίκης της βίας απ’όπου και αν προέρχεται – και φυσικά της περίφημης θεωρίας των δύο άκρων. Όλα αυτά συνοδευόνται από την “άγνοια” και την “έκπληξη”, “αποκαλύψεις και καταγγελίες” για τη δράση της χρυσής εφεδρείας του συστήματος, που τόσα πολλά έχουν επενδυθεί επάνω της από ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού κεφαλαίου (εφοπλιστικό, συγκροτήματα τύπου, τομείς της μαύρης οικονομίας).

»Σκοπός της θεωρίας των δύο άκρων δεν είναι άλλος από το να βάλει στο ίδιο τσουβάλι τους αγωνιστές και τους εν δυνάμει διασαλευτές της έννομης τάξης με τους ναζί. Με αυτό τον τρόπο και μπαίνει στο στόχαστρο όποιος αγωνίζεται και ξεκαρφώνεται το παρακράτος, μιας και υποτίθεται ότι πράττει λόγω της “γενικευμένης ανομίας” που υποτίθεται πάλι ότι υπάρχει. Από την άλλη, η ανάγκη για συστράτευση με τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου και οι υποδείξεις για πίστη στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, το τελευταίο και ιδανικό πολίτευμα όπως παρουσιάζεται, σκοπό έχει τη συνέχεια και μετεξέλιξη της προηγούμενης θεωρίας για το μπετονάρισμα και την αδρανοποίηση οποιασδήποτε αντίδρασης, μιας και αυτή αυτομάτως εξομοιώνεται με την υποτιθέμενη προσπάθεια των νεοναζί για ανατροπή του πολιτεύματος.

»Με ένα σμπάρο 2 τρυγώνια λοιπόν για το καθεστώς. Αφού παρουσιάζεται ως ο διαμεσολαβητής και ο εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης, και αφού υπενθυμίσει ότι αυτό διατηρεί το μονοπώλιο στη χρήση βίας, εμφανίζει ως ίσα και όμοια τους παρακρατικούς με τους αγωνιστές, προσπαθώντας να τους κάνει “αρνάκια” στο μαντρί του συναταγματικού τόξου, για να μην τους πάρει και αυτούς η μπάλα της καταστολής. Φυσικά και σε αυτό το πεδίο οι συγκρίσεις μιλούν από μόνες τους. Και μόνο η θύμιση της μεταχείρησης και της μεταγωγής των 4 αναρχικών απαλλοτριωτών του Βελβεντού με αυτής του χοντροφύρερ και των λακέδων του στη Χ.Α., φθάνει και περισσεύει…

»Ως εκ τούτου δε μπορούμε παρά να περάσουμε για άλλη μια φορά στην επίθεση, χτυπώντας τους χειριστές των μαριονετών της Χ.Α. Ετσι, το απόγευμα της Τετάρτης 9/10, εισήλθαμε στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Ναυτιλίας Μ.Βαρβιτσιώτη στο κέντρο της Αθήνας, γόνου ενός από τα μεγαλύτερα και παραδοσιακά πολιτικά τζάκια της δεξιάς στη χώρα, και αφού διασφαλίσαμε την ασφάλεια του προσωπικού του γραφείου, το πυρπολήσαμε. Όλα συνεχίζονται…

»ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ-ΚΡΑΤΟΥΣ-ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ, ΜΕ ΟΤΙ ΜΕΣΟ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ.

»ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ».

The Bloopers Team (web radio)

Απολαύστε τους.

"Στην εποχή μας και παρά την εθνική προσπάθεια που διεξάγει η κυβέρνηση μας του Αντώνη του Σαμαρά δυστυχώς υπάρχουν οργανωμένες ομάδες αλητών, απεργών, αναρχοκομμουνιστών που προσπαθούν να συκοφαντήσουν και να υπονομεύσουν το έργο της.

Για το γεγονός αυτό είναι απαραίτητο να έχουμε όλοι τα απαραίτητα διαλεκτικά εργαλεία αντιμετώπισης τους. Ανάλογα με το ποια είναι η κατηγορία που τολμούν να εξαπολύσουν αυτά τα κτήνη ανάλογη πρέπει να είναι και η απάντηση μας.

Αναλυτικές οδηγίες:

Αγρότες
Εδώ τονίζουμε ότι όλοι οι αγρότες φάγανε τα λεφτά των επιδοτήσεων της Ε.Ε. Τους παρουσιάζουμε σαν αλήτες, κοπρόσκυλα, κηφήνες που οδηγούν όλοι τετρακίνητα, πανάκριβα τζιπ. Επιπλέον δεν χάνουμε ευκαιρία να αναφέρουμε ότι με το κλείσιμο των δρόμων ταλαιπωρείτε ο κόσμος. Φέρνουμε παραδείγματα είτε αρρώστων που δεν μπορούν να πάνε στα νοσοκομεία είτε μικρών παιδιών που κλαίνε γοερά καθώς θέλουν να φτάσουν σπίτι τους κι αυτά τα κτήνη οι αγρότες δεν τους αφήνουν.
Υπάλληλοι Μετρό
Δεν χάνουμε την ευκαιρία να αναφέρουμε συνεχώς και επαναλαμβανόμενα ότι οι υπάλληλοι του μετρό παίρνουν όλοι μα όλοι 4000 ευρώ μισθό. Αν ο συνομιλητής πάει να πει ότι δεν είναι έτσι εμείς επαναλαμβάνουμε ότι παίρνουν 4000 ευρώ αυτή τη φορά πιο δυνατά και με ζωγραφισμένη αγανάκτηση στο πρόσωπο μας. Επιπλέον αναφέρουμε με ύφος και σοβαρότητα πόσο πλήττεται το δικαίωμα φτωχών εργαζομένων να πάνε στη δουλειά τους με τις απεργίες του μετρό. Αν ο συνομιλητής πει τίποτα σχετικά με το ποιος φταίει που είναι φτωχοί οι εργαζόμενοι ή και άνεργοι τον αποκαλούμε αναρχοκομμουνιστή κι αλλάζουμε συζήτηση στο προηγούμενο θέμα με τα 4000 ευρώ το μήνα. Επίσης δεν χάνουμε ευκαιρία να πούμε ότι για το μισθό των κηφήνων του μετρό πληρώνει ο κοσμάκης φόρους. Αν το αναρχοκομμούνι πάει να πει τίποτα για μισθούς βουλευτών του ζητάμε να καταδικάσει την τρομοκρατία.

Ναυτεργάτες
Εδώ εφόσον δεν έχουμε να κάνουμε με δημόσιους υπαλλήλους αναγκαστικά αφήνουμε στην άκρη το θέμα του μισθού τους. Αν και μπορούμε να πετάμε κανένα υπονοούμενο κι όποιος τσίμπησε τσίμπησε. Με τους ναυτεργάτες και τις απεργίες τους η καλύτερη τακτική είναι να παρουσιάζουμε δραματοποιημένες περιπτώσεις αρρώστων που θέλουν να μετακινηθούν απ’ τα νησιά και δεν μπορούν λόγω αυτών των καθαρμάτων. Σημαντικά είναι να μιλήσουμε με ωραίες και πομπώδεις εκφράσεις του στυλ ”δεν μπορούν να κρατούν όμηρο την κοινωνία”. Αν κάποιος αληταράς αριστερός πάει να πει ότι διεκδικούν δεδουλευμένα κάνουμε πως δεν ακούσαμε είτε/και τον κατηγορούμε για λαϊκισμό κι ότι επενδύει στο χάος.

Φοιτητές
Οποιοδήποτε αίτημα κι αν έχει αυτή η κατηγορία, είτε κάνει κατάληψη είτε δεν κάνει δεν έχει καμία σημασία. Εδώ το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι απλά να τονίζουμε μεγαλόφωνα και παρατεταμένα ότι τα πανεπιστήμια είναι κέντρα ανομίας, οι φοιτητές χτίζουν γραφεία καθηγητών, δεν διαβάζουν και κάνουν καταλήψεις εμποδίζοντας του ”άλλους” φοιτητές να πάρουν το πτυχίο τους.

Θύματα αστυνομικής βίας σε πορείες
Καταρχάς ποτέ μα ποτέ δεν αποδεχόμαστε ότι υπάρχει ευθύνη της αστυνομίας. Η στάση που κρατάμε είναι ότι οι διαδηλωτές επιτέθηκαν, η αστυνομία αμύνθηκε. Στην δυσάρεστη περίπτωση που υπάρχει κάποιο βίντεο, κάποια φωτογραφία κάποιες μαρτυρίες και δεν μπορούμε να κρατήσουμε αυτή τη στάση αλλάζουμε αμέσως το ”γήπεδο” της αντιπαράθεσης προς όφελος μας. Αναφέρουμε συνεχώς την Μαρφίν, τα καψίματα, τους κουκουλοφόρους. Ζητάμε απ το συνομιλητή μας να καταδικάσει την βία. Αν αυτός πει οτιδήποτε ωρυόμαστε που δεν καταδικάζει απερίφραστα (το τονίζουμε!) την βία και τον ανακαλούμε στην τάξη.

Για αυτούς που θέλουν αν βγούμε από το Ευρώ
Γι αυτή την κατηγορία πρέπει να εξαπολύσουμε εξ αρχής την κατηγορία ότι αποτελούν την συμμορία της δραχμής κι εξυπηρετούν συμφέροντα όσων θέλουν την δραχμή. Δεν παραλείπουμε να πούμε ότι θέλουν να μας κάνουν Βόρεια Κορέα. Αν προσπαθήσουν να αναφέρουν παραδείγματα όπως η Νορβηγία ή η Ελβετία που δεν έχουν ευρώ τους απαντάμε ότι αυτές οι χώρες είναι άλλη περίπτωση και δεν μπορούμε να κάνουμε σύγκριση.

Επιμένουμε να μιλάμε για Βόρεια Κορέα.
Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν και γενικά σχόλια που μπορούμε να εφαρμόζουμε σε πάνω από μία κατηγορίες. Όπως ότι:
-Αν απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι τότε θα ανοίξουν νέες θέσεις για ανέργους
-Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι 1 εκατομμύριο. Εδώ επιμένουμε όσο κι αν ο συνομιλητής-αριστερός λέει ότι η απογραφή έδειξε 650.000.
-Η αριστερά παρότι δεν κυβέρνησε κυριάρχησε ιδεολογικά εδώ και 40 χρόνια και φταίει για την κατάσταση.
-Για να αποδείξουμε ότι όλοι ευθυνόμαστε για τη φοροδιαφυγή λέμε το χαρακτηριστικό παράδειγμα των μικρών καθημερινών αγορών, που κανείς δε ζητούσε απόδειξη.
-Οταν μας φέρνουν το παράδειγμα των μεγάλων εταιρειών και των πλουσίων που δεν πληρώνουν φόρους, τους απαντάμε ότι αυτοί κάνουν επενδύσεις και θα σώσουν την Ελλάδα, επομένως δεν πρέπει να πληρώνουν τους ίδιους φόρους.

Προσοχή:
σε κάθε μας συνομιλία με αριστερούς, αναρχοάπλυτους και πάσης φύσεως καθάρματα, προσπαθούμε πάντα να καταγράφουμε το όνομά τους και να το αναφέρουμε στα τοπικά γραφεία για τις διάφορες λίστες.

Υπόψιν, ότι για τους επώνυμους συνδικαλιστές και επικίνδυνους που "ηγούνται" αντιπολιτευτικών κινημάτων έχει πέσει γραμμή στους δικούς μας εισαγγελείς και αστυνομικούς διευθυντές να διώκονται με κάθε αφορμή, έστω κι αν δεν υπάρχει περίπτωση καταδίκης. Με αυτούς καλό θα είναι να αποφεύγουν τα απλά στελέχη το διάλογο."

ΒΟΥΛΗ: Το «πλυντήριο»… της αυθαιρεσίας

Ροδαλοί και χαρούμενοι οι κυβερνητικοί  βουλευτές της Επαρχίας επέστρεφαν βράδυ Πέμπτης με το τελευταίο αεροπλάνο στην Θεσσαλονίκη. Παρότι με τους περισσότερους γνωριζόμαστε, δεν με πήραν χαμπάρι που τους…παρακολουθούσα στο πίσω από αυτούς κάθισμα.

Βλέπετε η κρίση τους γονάτισε, τους τσάκισε και ταξιδεύουν πλέον στην οικονομική θέση.

- Πώς πήγε αυτή την εβδομάδα;Ρώτησε ο της Πέλλας τον της Καστοριάς.
- Καλά μωρέ, ήρεμα… Πήγα δύο φορές στον Σκαϊ αλλά δεν με φωνάζουν στο Μέγκα. Δεν ξέρω γιατί. 
- Πήρες τον….. ;  λέει το όνομα ο της Πέλλας που είναι πιο «κωλοπετσωμένος».
- Όχι δεν τον πήρα, γιατί μου είχε ζητήσει κάτι και δεν μπόρεσα να το δω. 
- Τίποτε άλλο έχουμε; Ξαναρωτάει ο ροδαλότερος των ροδαλών.
- Όχι μωρέ όλα καλά…

Του Χρήστου Γιαννούλη

Και αφού ολοκληρώθηκε η μεστή αυτή στιχομυθία, βυθίστηκαν  και οι δύο στο κάθισμα τους, ζητώντας από μία εφημερίδα, κατά προτίμηση ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Μου έδιναν την εντύπωση ότι δεν διάβαζαν την εφημερίδα, αλλά μάλλον έπαιρναν «γραμμή» για να μάθουν τι γίνεται στην χώρα τους. Το έχουν ανάγκη γιατί εντός Βουλής  λειτουργούν μόνο ως εξαρτήματα του «πλυντηρίου» της αυθαιρεσίας και του «παραλόγου» που γίνεται «λογικό» μέσω τροπολογιών σε άσχετα νομοσχέδια, πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και διατάξεων που ψηφίζουν μεν αλλά μετά από μήνες μαθαίνουν τι ακριβώς περιείχαν και ποιους αφορούσαν.

Μόλις προσγειωθήκαμε έμαθα για μία ακόμη άσκηση αυθαιρεσίας που ξεπλύθηκε μέσω της Ελληνικής Βουλής για τους διμηνίτες της Δημόσιας Τηλεόρασης.

Περίπου 120 χιλιάδες ανάλογοι διμηνίτες, άλλων ειδικοτήτων είδαν την πόρτα της εξόδου, γιατί το Υπουργείο Οικονομικών δεν μπορούσε να ανατρέψει το Νόμο του ΑΣΕΠ και να επιτρέψει την ανανέωση των συμβάσεων τους.  Καλώς θα πείτε, καλώς θα πω και εγώ. Στην περίπτωση της Δ.Τ done.

Το ΑΣΕΠ αποτελούσε, γιατί πλέον δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από έναν θεσμικό πολυτραυματία, ανάχωμα του κράτους λάφυρο στα χέρια της Κεντρικής Εξουσίας και των κομματικών παραφυάδων της.

Αρκεί μία τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, για να γίνει το παράλογο, λογικό; Αρκεί.

Βασική προϋπόθεση  να υπάρχουν διαθέσιμοι βουλευτές «μαριονέτες» και υπουργοί που δεν διστάζουν να υλοποιήσουν ψηφίζοντας τυφλά και την πλέον πολιτικά ανήθικη λύση που εξυπηρετεί όμως την σκοπιμότητα της στιγμής.

Τι ακόμη χρειάζεται; Ησυχία…. Ένοχη σιωπή από τον δεύτερο κρίκο στην αλυσίδα της «ολιγαρχίας» που υποκαθιστά την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και μάλιστα θορυβώδης Ησυχία. Λέγε με Συμβατικά Μέσα Ενημέρωσης. Είχαν και έχουν ανάγκη την κρατική «χρηματοδότηση» και «αλληλεγγύη»  ακόμη και με την μορφή ανοχής στις άδειες που δεν εκδίδονται, στις ψηφιακές συχνότητες που δεν πληρώνονται, στις δανειοδοτήσεις που συνεχίζονται με προκλητικό τρόπο. Το ξεπληρώνουν όχι με αυτά που λένε αλλά κυρίως με αυτά που δεν λένε. Το αντίτιμο της αλληλεγγύης παρέχεται δια της σιωπής σε μικρά ή μεγαλύτερα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα που αφορούν είτε πράξεις είτε παραλείψεις. Για αυτά δεν θα αφιερωθεί ούτε ένα λεπτό τηλεοπτικού ή ραδιοφωνικού χρόνου. Ταυτόχρονα όπως επισημαίνει ο βαθύς γνώστης της Επικοινωνίας καθηγητής Γιώργος Πλοιός, πλειοδοτούν στην προσπάθεια εκφοβισμού και δαιμονοποίησης σε κάθε τι που πάει να ανατρέψει την εικόνα που εξυπηρετεί την συγκυρία.

Πάντως αν θέλουμε πραγματικά η κοινοβουλευτική δημοκρατία να παραμείνει ασπίδα του πολιτεύματος, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι κυρίως κινδυνεύει από όσους την εξευτελίζουν δια της νομιμότητας. Από τα άδεια έδρανα που ψηφίζουν, από την βιομηχανία τροπολογιών και την επιβολή της κομματικής πειθαρχίας ακόμη και με την απειλή των εκλογών ή της εξτρεμιστικής ρετσινιάς. Λείπουν τραγικά οι πολιτικοί άνδρες σε αυτή την Βουλή επιβεβαιώνοντας παλιό συνάδελφο τους που είπε: έχω συναντήσει σε αυτή την αίθουσα δεκάδες βουλευτές, αλλά ελάχιστους «Πολιτικούς». Που παράγουν πολιτική και δεν μηρυκάζουν τις κομματικές πομφόλυγες. Που δυσαρεστούνται από αυτό που ζούμε σήμερα:

Οι εθνικοί σχολιαστές και τα εκδοτικά συγκροτήματα να παράγουν πολιτική και οι κυβερνητικοί  βουλευτές να ψηφίζουν τυφλά και μετά να σχολιάζουν απλά την επικαιρότητα. 

PAGANELI

Οι βουλιαγμένοι είναι αόρατοι

 βλέμμα

Πολλά ανέδειξε η κρίση, κρυμμένα, λανθάνοντα, αποσιωπημένα μες στο σώμα της κοινωνίας. Στοιχεία θαμμένα ή οιονεί λησμονημένα, ξεπερασμένα τάχα από τη διαρκή πρόοδο, αναδύθηκαν δείχνοντας το τρομακτικό τους πρόσωπο. Η φτώχεια, η ανημπόρια, η καταφρόνια, η ταπείνωση, οι ταξικές διακρίσεις, που χωρίζουν σαν χαράδρα τους έχοντες από τους μη έχοντες, τους δυνάμενους από τους αδύναμους, τους επιπλέοντες από τους βουλιαγμένους. Αυτά τα στοιχεία, αυτές οι συνθήκες ζωής, αιφνιδίασαν νοητικά τους ανθρώπους της κρίσης, καθώς άλλαζαν βιαίως πίστα ή ετίθεντο εκτός πεδίου, εκτός δήμου, εκτός κοινωνίας. Και σταδιακά άλλαξε ο λόγος, το discours περί συνεπειών της κρίσης πάνω στις ζωές των ανθρώπων, παραμερίστηκαν οποιαδήποτε επιχειρήματα περί κοινωνικής συνοχής, κράτους πρόνοιας, κοινωνικού συμβολαίου, θεμελιωδών δικαιωμάτων που εγγυάται η δημοκρατία. Ολα υποσκελίστηκαν από ένα είδος εμμονικού, μνησίκακου κοινωνικού δαρβινισμού, που ενοχοποιεί τους αδύναμους και τη δίκαιη οργή τους.

Τον Μάιο 2010 γράφαμε: «Ο άνεργος σε καιρό κρίσης είναι ο άνθρωπος που βουλιάζει· όποιος διατηρεί το μεροκάματο, ακόμη και με ηθικές και υπαρξιακές εκπτώσεις, έχει περισότερες πιθανότητες να γλιτώσει. Αλλά τι σημαίνει ”να γλιτώσει”; Τι άνθρωπος θα είναι ο ”γλιτωμένος”, όταν γύρω του θα σωριάζονται πτώματα; Η ατομική επιβίωση, θεμιτή και ενστικτώδης, θα είναι αρκετή να τον γλιτώσει και σαν ολόκληρο άνθρωπο, κοινωνικό, έλλογο και ηθικό άνθρωπο; Και πώς γνωρίζει ο ”γλιτωμένος” ότι δεν θα έρθει η σειρά του να βουλιάξει; Το πιθανότερο: Θα βουλιάξουν πολλοί, θα επιπλεύσουν λίγοι.» ( Αλλά κανείς δεν γλίτωσε μόνος του.)

Tον Ιούνιο 2011 επανήλθαμε: «Η Ελλάδα χωρίζεται σε όσους θα σωθούν, με απώλειες έστω, και σε όσους θα βουλιάζουν. Τη διαίρεση, υλική και ψυχική, τη νιώθεις πια, την αισθάνεσαι, δεν χρειάζεται να τη συλλογιστείς. Είναι απότοκο της δυσχέρειας κι είναι απότοκο της ανισότητας και της αδικίας… Η αυξανόμενη δυσχέρεια του βίου φέρνει μεμψιμοιρία, ματαίωση, φθόνο, μοχθηρία. Η ευημερία, πραγματική ή επίπλαστη, όσο μοιραζόταν παντού κι άφηνε τα ψίχουλά της εδώ κι εκεί, σκέπαζε τις αντινομίες, κοίμιζε τη σκέψη και τα αισθήματα. Τώρα που αποσύρεται ατάκτως, αφήνει ακάλυπτο το ερεθισμένο νεύρο της μνησικακίας, πικρό το στόμα.»

Το φθινόπωρο του 2013, ο πτωχευμένος, ο άνεργος, ο ανήμπορος, ο βουλιαγμένος εξορίζονται από τις συζητήσεις των γλιτωμένων. Δεν θέλουν να ακούνε για τον πόνο ή, έστω, τη δυσκολία των άλλων. Οταν τίθεται το ζήτημα, αμφισβητούν στοιχεία, γεγονότα, όποιον θέτει το ζήτημα· αλλάζουν θέμα, σιωπούν. Ή γίνονται κατάφωρα εχθρικοί: ο φτωχός παράγει τη φτώχεια του, ο δυστυχής τη δυστυχία του, ο καθείς είναι υπεύθυνος για τη μοίρα του. Κάποιοι το θεωρητικοποιούν: η πτώχευση και το μνημόνιο δεν φταίνε για την κρίση, η κρίση προϋπήρχε, όπως και ο νεοναζισμός άλλωστε· η εξαθλίωση και η ακροδεξιά έχουν γονιδιακό υπόστρωμα, είναι λανθάνουσες έξεις που φανερώνονται τώρα λόγω χαμηλής αισθητικής παιδείας.

Οι γλιτωμένοι θα προτιμούσαν οι βουλιαγμένοι, οι φτωχοί, να είναι αόρατοι. «Η Χάννα Αρεντ υπενθυμίζει το λόγο του Τζων Ανταμς: η ανθρωπότητα δεν δίνει καμία προσοχή στον φτωχό που πλανιέται στα σκοτάδια. ‘Δεν τον αποδοκιμάζουν, δεν τον λογοκρίνουν, δεν τον μέμφονται· απλώς δεν τον βλέπουν’» (στο: Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν, Ο συμπονετικός άνθρωπος, εκδ. Εστία).

Ο Αλέξης ντε Τοκβίλ στο «Η δημοκρατία στην Αμερική» εντοπίζει τη διαφορά της δημοκρατικής από την αριστοκρατική κοινωνία, μεταξύ άλλων, στο αίσθημα της συμπόνιας και της κοινής μετοχής στο ανθρώπινο γένος. Εντοπίζει σε μια επιστολή της περίφημης μαντάμ ντε Σεβινιέ την παράδοξη συνύπαρξη ωμότητας και συμπάθειας. Η μαντάμ ντε Σεβινιέ περιγράφει με παιγνιώδες ύφος τις βιαιοπραγίες κατά την καταστολή μιας λαϊκής εξέγερσης στη Βρετάνη· ο Τοκβίλ σχολιάζει: «Θα ήταν λάθος να νομίσουμε ότι η μαντάμ ντε Σεβινιέ, που χάραζε τις γραμμές αυτές, υπήρξε πλάσμα εγωιστικό και βάρβαρο: αγαπούσε με πάθος τα παιδιά της και δειχνόταν ιδιαίτερα ευαίσθητη στις λύπες των φίλων της: και διαβάζοντάς την διαβλέπει κανείς ότι μεταχειριζόταν με επιείκεια και αγαθότητα τους υποτελείς και υπηρέτες της. Ομως η μαντάμ ντε Σεβινιέ δεν αντιλαμβανόταν με διαύγεια τι σήμαινε να υποφέρει κάποιος όταν αυτός ο κάποιος δεν ήταν ευγενής.» (ό.π.)

Τα τριάμισι χρόνια πτώχευσης, ανέργων και φτωχών μοχλεύουν τη δημοκρατική κοινωνία προς την ανατροπή ή τη μετάλλαξή της: είτε με νεοναζιστική απόδραση από το πολιτικό, για τους βουλιαγμένους, είτε με διολίσθηση προς την αριστοκρατική κοινωνία της μαντάμ ντε Σεβινιέ, για τους γλιτωμένους.

Το άλλο Άκρο

Μην περιμένεις, κυβερνήτα, να βρεις το Άκρο που ψάχνεις ανάμεσα σε κόμματα, παρατάξεις και ιδεολογίες. Όταν τελειώσεις και αυτό το επικοινωνιακό σου παιχνίδι με την “αριστερά” που κάθεται και συνομιλεί ακόμα μαζί σου, θα νιώσεις ποιο είναι το άλλο Άκρο που θέλεις να βρεις αλλά με τίποτε δεν μπορείς να το ταυτοποιήσεις.


 Έπαιξες ωραία το ρόλο σου με τους κομπάρσους του ναζισμού δημιουργώντας πρώτα εσύ το δήθεν Άκρο που κατέστειλες για να μην φανεί ότι το πραγματικό Ναζιστικό Άκρο δεν ήταν κανένας άλλος παρά εσύ, οι εντολείς σου και οι συγκυβερνήτες σου(οι τραβεστί σοσιαλιστές και βέβαια δεν ξεχνάμε και τον τραβεστί αριστερό που μέχρι πριν λίγους μήνες έβαζε υπογραφές υποταγής και παράδοσης με χέρια και με πόδια). Με τις κινήσεις σου φανέρωσες το ένα Άκρο του εμφυλίου που σκάρωσαν οι χρηματοδότες σου και θέλησες να υποστηρίξεις με τόσο πάθος. Το ένα Άκρο, λοιπόν, είστε εσείς. Τώρα ψάχνεις για το άλλο Άκρο και στήνεις ιστορίες ότι θα το βρεις ανάμεσα σε αυτούς που μόνο κουβέντες έμαθαν να κάνουν στην ζωή τους και να συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες με πλακάτ στα χέρια. Ψάχνεις μέσα στα πρόβατα να βρεις τον ταύρο που ξέρεις ότι υπάρχει και αυτό σε κάνει να ιδρώνεις.

Τους αναλώσιμους κομματικούς “αγωνιστές” τους κρατάς σίγουρα με στοιχεία, όπως και το δήθεν Άκρο που δημιούργησες και καταδίκασες μέχρι να το ξαναχρησιμοποιήσεις. Θέλεις να δημιουργήσεις και το άλλο Άκρο, αλλά καταβάθος ξέρεις ότι δεν είναι αυτό που επικοινωνιακά έχεις βάλει ως στόχο. Δε μπορεί να πιστεύεις ότι το άλλο Άκρο είναι τόσο φιλήσυχο και τόσο φιλοδημοκρατικό! Δε μπορεί να θεωρείς ότι το Άκρο που ψάχνεις πηγαίνει σαν νοικοκύρης στις κάλπες και ρίχνει την συνείδησή του σε μία κάλπη σε εποχές Κατοχής! Αλήθεια θεωρείς ότι τόσο φιλειρηνικό εχθρό έχεις;  Εσύ που μέχρι τώρα έχεις στραγγίξει από ζωντανούς τόσο αίμα και ιδρώτα; Τόσο μικρή είναι τελικά η αυτοεκτίμησή σου;

Σου έχω νέα. Το άλλο Άκρο είμαι εγώ. Δεν έχω κόμμα, δεν έχω σπίτι, δεν έχω όνειρα, δεν έχω πλέον τίποτε που να με δένει συναισθηματικά και υλικά με τίποτε από αυτά που εσύ θεωρείς Κράτος. Επέλεξες την πλευρά του Κράτους, άρα αναγκαστικά επέλεξα τον εχθρό του Κράτους: Την Ελευθερία. Το Κράτος σου το έχεις πια δοσμένο, το έχεις υποθηκευμένο για τα επόμενα 200 χρόνια, το έχεις αποδεκατίσει από το εργατικό του δυναμικό, το έχεις ρημάξει κυριολεκτικά. Εμένα όμως, δεν θα με δεις ούτε με κιάλι. Είμαι ένα κάστρο απροσπέλαστο από στρατούς και όπλα, από νόμους και διαταγές. Είμαι τόσο ακονισμένο Άκρο που ματώνω κάθε βράδυ τα ροζ όνειρά σου. Δεν έχω ένα πρόσωπο, αλλά ούτε μία καρδιά. Είμαι το Άκρο που ακόμα δεν έχει μιλήσει. Και δεν πρόκειται να ακούσεις την φωνή του. Κουβέντες αυτό το Άκρο με δυνάστες και τρομοκράτες της Ελευθερίας δεν κάνει. Πράττει! Μην ψάχνεις για καμία ομάδα που δουλειά δεν έχει να κάνει και στήνει ιστορίες για να σε τρομοκρατήσει σε γιάφκες και υπόγεια αντί μεροκάματου και να γράφει προκηρύξεις σταλμένες σε δημοσιογραφικά γραφεία τα οποία λειτουργούν ως δικά σου Γραφεία Τύπου. Έχει νοημοσύνη αυτό το Άκρο.

Άκου να σου πω, Δημοκράτορα, την πατρίδα εγώ δεν την έχω για χόμπι. Δεν την φέρνω για κουβέντα μέσα σε καφενεία και κομμωτήρια, δεν είμαι όψιμος υπερασπιστή της. Δεν με πλήρωσε ποτέ, αλλά της απέδωσα όσα μου αναλογούσαν για να την βλέπω Ελεύθερη. Το Κράτος σου όχι μόνο δεν το πληρώνω, αλλά κάθε μέρα γράφω και τους ημερήσιους τόκους που μου χρωστά εδώ και 5 χρόνια αλλά και για όσο θα κρατήσουν οι μπίζνες που στήσατε σε τούτο το κομμάτι γης. Το γινόμενο θα σε τρομάξει: Όσα κάθε μέρα χάνει η Ελευθερία μου βάλτα εις την νιοστή. Και θα μου τα πληρώσεις μέχρι δραχμής.

Τράβα όσο μπορείς το σχοινί από το δικό σου Άκρο. Όσο το τραβάς τόσο πιο κοντά σου με φέρνεις. Θα νιώσεις την ανάσα της καταπιεσμένης οργής, το χνώτο του άδειου στομάχου, την μυρωδιά του σαπισμένου ονείρου. Και το τραγικό για σένα είναι ότι δεν θα με βλέπεις. Ούτε εγώ με βλέπω πια στον καθρέπτη κάθε πρωί. Βλέπω χιλιάδες μάτια, βλέπω χιλιάδες μορφές, νεκρές, παρούσες και αγέννητες.

Αφού θέλετε να γράψετε την Ιστορία του μέλλοντος ως νικητές θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι τα κεφάλαια της κάθε Ιστορίας που γράψατε, τα δημιουργούσαν πάντα τα νικημένα Άκρα. Εκείνα που για δεκαετίες και αιώνες θέλετε να εξαφανίσετε, μα ως ανεπίδεκτοι μαθήσεως ηλίθιοι, πάντα οι ίδιοι τα δημιουργείτε.
freepen

Νέα Προβοκάτσια του Κατοχικού Καθεστώτος. Άρχισαν τα Όργανα

Ανάληψη(;) ευθύνης για τον εμπρησμό στο γραφείο Βαρβιτσιώτη

 

Με ένα ανυπόγραφο κείμενο έγινε η ανάληψη της ευθύνης για τον εμπρησμό του πολιτικού γραφείου του υπουργού Ναυτιλίας, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.

Το κείμενο που αναρτήθηκε στο Indymedia έχει προκαλέσει συζητήσεις καθώς μοιάζει περισσότερο με συμπίλημα αναρχικών και αριστερών ιδεών, πολλές φορές ακόμα και ασύνδετες μεταξύ τους. Το κείμενο τελειώνει με τη φράση «Για την αναρχία και τον κομμουνισμό», κάτι που έχει οδηγήσει πολλούς να κάνουν λόγο για ψευδή ανάληψη ευθύνης (αν όχι για προβοκάτσια).

Το πλήρες κέιμενο:

«Εδώ και 3 εβδομάδες η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα έχει ανοίξει και πάλι τις δουλειές των οργανικών δημοσιογράφων και διανοούμενων, καθ'υπόδειξη των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών τους. Νέο πεδίο δόξης λαμπρό για περαιτέρω διαστρέβλωση νοημάτων και καταστάσεων.

» Από τη δημοσιονομική προσαρμογή και το πρωτογενές πλεόνασμα, που απαιτεί θυσίες για να επιτευχθεί (τις δικές μας φυσικά...), περάσαμε στο συνεχή βομβαρδισμό (από τους ίδιους που ζητούσαν και ήθελαν μια πιο 'σοβαρή' ΧΑ για πρωταγωνιστή στο πολιτικό σκηνικό) της ανάγκης για συστράτευση των δυνάμεων του 'συνταγματικού τόξου' -της all time classic καταδίκης της βίας απ'όπου και αν προέρχεται - και φυσικά της περίφημης θεωρίας των δύο άκρων. Όλα αυτά συνοδευόνται από την 'άγνοια' και την 'έκπληξη', 'αποκαλύψεις και καταγγελίες' για τη δράση της χρυσής εφεδρείας του συστήματος, που τόσα πολλά έχουν επενδυθεί επάνω της από ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού κεφαλαίου (εφοπλιστικό, συγκροτήματα τύπου, τομείς της μαύρης οικονομίας).

» Σκοπός της θεωρίας των δύο άκρων δεν είναι άλλος από το να βάλει στο ίδιο τσουβάλι τους αγωνιστές και τους εν δυνάμει διασαλευτές της έννομης τάξης με τους ναζί. Με αυτό τον τρόπο και μπαίνει στο στόχαστρο όποιος αγωνίζεται και ξεκαρφώνεται το παρακράτος, μιας και υποτίθεται ότι πράττει λόγω της 'γενικευμένης ανομίας' που υποτίθεται πάλι ότι υπάρχει.(Μουρουτιακή σύνταξη)

» Από την άλλη, η ανάγκη για συστράτευση με τις δυνάμεις του συνταγματικού τόξου και οι υποδείξεις για πίστη στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, το τελευταίο και ιδανικό πολίτευμα όπως παρουσιάζεται, σκοπό έχει τη συνέχεια και μετεξέλιξη της προηγούμενης θεωρίας για το μπετονάρισμα και την αδρανοποίηση οποιασδήποτε αντίδρασης, μιας και αυτή αυτομάτως εξομοιώνεται με την υποτιθέμενη προσπάθεια των νεοναζί για ανατροπή του πολιτεύματος.

» Με ένα σμπάρο 2 τρυγώνια λοιπόν για το καθεστώς. Αφού παρουσιάζεται ως ο διαμεσολαβητής και ο εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης, και αφού υπενθυμίσει ότι αυτό διατηρεί το μονοπώλιο στη χρήση βίας, εμφανίζει ως ίσα και όμοια τους παρακρατικούς με τους αγωνιστές, προσπαθώντας να τους κάνει 'αρνάκια' στο μαντρί του συναταγματικού τόξου, για να μην τους πάρει και αυτούς η μπάλα της καταστολής.

» Φυσικά και σε αυτό το πεδίο οι συγκρίσεις μιλούν από μόνες τους. Και μόνο η θύμιση της μεταχείρησης και της μεταγωγής των 4 αναρχικών απαλλοτριωτών του Βελβεντού με αυτής του χοντροφύρερ και των λακέδων του στη ΧΑ, φθάνει και περισσεύει...

» Ως εκ τούτου δε μπορούμε παρά να περάσουμε για άλλη μια φορά στην επίθεση, χτυπώντας τους χειριστές των μαριονετών της ΧΑ. Ετσι, το απόγευμα της Τετάρτης 9/10, εισήλθαμε στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Ναυτιλίας Μ.Βαρβιτσιώτη στο κέντρο της Αθήνας, γόνου ενός από τα μεγαλύτερα και παραδοσιακά πολιτικά τζάκια της δεξιάς στη χώρα, και αφού διασφαλίσαμε την ασφάλεια του προσωπικού του γραφείου, το πυρπολήσαμε. Όλα συνεχίζονται...

» ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ-ΚΡΑΤΟΥΣ-ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ, ΜΕ ΟΤΙ ΜΕΣΟ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ.

» ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ.»

 Πηγή: The Press Project

Σχόλιο Α.Α: Άνοστη, ανάλατη κι επιφανειακή προκήρυξη, χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα, καταφανέστατα προϊόν εγκεφάλων που μόνο εξωτερική γνώση έχουν για τον τρόπο σκέψης της αριστεράς ή του αναρχικού χώρου, τους οποίους μάλιστα δεν είναι σε θέση να διαχωρίσουν μεταξύ τους και θεωρούν σταθερά ότι ταυτίζονται, παρά την παλιά και πασίγνωστη ρήση του Τζίμη Πανούση "στη στεριά δεν ζει το ψάρι, ούτε ο κνίτης με φρικιά".

Χαρακτηριστική για άλλη μια φορά η χρήση καθαρεύουσας, αν και σ' αυτήν την περίπτωση έχει γίνει συνειδητή προσπάθεια τούτη να περιοριστεί, ωστόσο ξεφεύγει κατά τόπους και αναδύεται προκλητικά. Το παρακράτος της παράνομης "κυβέρνησης" των ξενόδουλων σφετεριστών του πολιτεύματος, κάνει ό,τι μπορεί για να στήσει τη θεωρία των δύο άκρων και να την κάνει να μοιάζει αληθοφανής, όμως η παροιμιώδης ανικανότητα και ασχετοσύνη των ανθρώπων που έχουν μάθει μονάχα να υπακούν σε ξένες κυβερνήσεις και να λεηλατούν  αρπακτικά το βιος των Ελλήνων και της Ελλάδας, κάνει τις χοντροκομμένες ασφαλίτικες προβοκάτσιες τους να ομοιάζουν με πουτάνες που θέλουν να κρυφτούν, μα η χαρά δεν τις αφήνει. Είναι πασιφανές ότι οι συντάκτες της συγκεκριμένης καταγέλαστης και κουρελιασμένης ιδεολογικά "ανάληψης ευθύνης" δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τον τρόπο που σκέφτεται ή μιλάει ένας αριστερός, "τρομοκράτης" ή μη (γι' αυτούς κάθε αριστερός είναι κι ένας εν ενεργεία τρομοκράτης), πρόκειται δηλαδή για ξένα σώματα που προσπαθούν ανεπιτυχώς να αντιγράψουν και να χαλκεύσουν την αριστερή ιδεολογία και τον αναρχισμό κατά το δοκούν, εμπλέκοντας ετερόκλητα στοιχεία σ' έναν ανεπανάληπτο ιδεολογικό συμφυρμό που βρωμάει ΕΥΠ από χιλιόμετρα.

Καλούμε όλους τους αγωνιζόμενους δημοκρατικούς πολίτες σε εγρήγορση κι επαγρύπνηση. Η χυδαιότητα και η χοντροκοπιά των παρακρατικών μηχανισμών μιας ξεπουλημένης και τελειωμένης τυραννίας ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ.
anemos antistasis

Καταδικάζω το αυγολέμονο απ’ όπου κι αν προέρχεται!

Στο πλαίσιο μια ευρύτατης προσπάθειας της κυβέρνησης να περιοριστούν τα φαινόμενα βίας και να απομονωθούν οι ακραίοι επικριτές βίαιων συμπεριφορών, το επικοινωνιακό επιτελείο «Μουρούτης-Μονταζιέρα και Σία» επεξεργάζεται ολοκληρωμένο σχέδιο, το οποίο θα…τεθεί σύντομα σε εφαρμογή.

Γράφει η Παπαλάμπραινα

Κύκλοι της Συγγρού αναφέρουν ότι απομένουν μερικές μόνο… πινελιές και η τελική έγκριση των στενών συνεργατών της ομάδας Πρετεντέρη, Πορτοσάλτε και λοιπών προπαγανδιστών της κοινωνικής ειρήνης.

Με βάση τις διαρροές, το σχέδιο περιλαμβάνει πλήθος κομβικής σημασίας απαγορεύσεων:

Λαϊκά άσματα

Στην κατηγορία “λαϊκά άσματα” στην κορυφή των απαγορευμένων καλλιτεχνικών δημιουργιών φιγουράρει το “Χτύπα κι άλλο θα τ’ αντέξω”. Ο Θάνος Πετρέλης φέρεται να έχει ερωτηθεί για το θέμα και να έχει απαντήσει ότι “αν είναι για το καλό του τόπου και της πατρίδας, ας θυσιάσω ένα μέρος της επιτυχίας μου”. Στη ίδια κατηγορία συναντάμε και το “Τι το θες το κουταλάκι, να μου δώσεις το φαρμάκι;”.

Το άσμα ”Κάποιος χτύπησε την πόρτα” που υπήρχε σκέψη να απαγορευθεί, την τελευταία στιγμή… αθωώθηκε, διότι “κάποιος χτύπησε την πόρτα μα ήταν ο βοριάς”.

Για καθαρά πολιτικούς λόγους από την κατηγορία των απαγορευμένων τραγουδιών αφαιρέθηκαν και τα “Λεμονάδικα”, αφού ο στίχος “κυρ αστυνόμε μη βαράς” δεν θεωρήθηκε κολάσιμος, αλλά υπόδειγμα νομοταγούς συμπεριφοράς.

Εγκύκλιος που θα φτάσει σε νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία όλης της χώρας θα απαγορεύει και το παιδικό τραγουδάκι “Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ” που μολύνει τις αθώες ψυχές μικρών παιδιών.

Στο σχέδιο της ομάδας των εμπειρογνωμόνων περιλαμβάνονται και ενέργειες προώθησης συγκεκριμένων τραγουδιών που θα λειτουργήσουν προπαγανδιστικά στην θεάρεστη προσπάθεια. Λέγεται ότι το γνωστό άσμα “Άσε με να σ’ αγαπάω” θα γίνει προσπάθεια να γίνει ο “εθνικός ύμνος” κάθε λογικού πολίτη. Το “εσύ να φταις κι εγώ συγνώμη να ζητάω” θα επιδιωχθεί με κάθε μέσο να βρεθεί και πάλι στα χείλη κάθε εχέφρονος πολίτη.

Τρόφιμα – εδέσματα

Τα γιαούρτια θα απαγορευτούν για να αποτραπούν οι συνειρμοί που παραπέμπουν σε ακραίες βίαιες πράξεις, κατόπιν εισήγησης του Θεόδωρου Πάγκαλου στην ομάδα. Στην ίδια κατηγορία εμπίπτουν και οι ώριμες ντομάτες. “Όποιος θέλει να φτιάξει σάλτσα, να βάζει pumarro” δήλωσε μέλος της ομάδας εκπόνησης του σχεδίου.

Απαγορεύονται επίσης τα φαγητά με αυγολέμονο αφού απαιτούν χτύπημα αυγών. Προφανώς, για τον ίδιο λόγο, και οι ομελέτες. Όχι όμως τα αμελέτητα, αν βέβαι δεν έχουν σπάσει.

Δεδομένου ότι το χτύπημα θεωρείται πράξη απαράδεκτη, απαγορεύονται μαγιονέζες, μπεσαμέλ, σκορδαλιές, κρέμες κ.λπ.

Συσκευές

Απαγορεύονται πλέον όλες οι συσκευές που χτυπάνε… Φραπιέρες, μίξερ, γουδιά και γουδοχέρια, ακόμα και κουκουτσοβγάλτες πρέπει να αποτελέσουν παρελθόν. Δεν περιλαμβάνεται στον κατάλογο ο παγοκόφτης, για λόγους που δεν διευκρινίζονται.

Φάρμακα και άλλα σκευάσματα

Απαγορεύεται το ΒΙΑγκρα, εκτός αν γίνει δεκτό το αίτημα που θα κατατεθεί στη φαρμακοβιομηχανία, ώστε στην Ελλάδα να κυκλοφορεί ως ΔΙΑΛΟΓάγκρα. “Θέλουμε η βία να αντικατασταθεί από το ειρηνικό διάλογο” είναι η εξήγηση μέλους της ομάδας.

Παρόμοια θα είναι και η αντιμετώπιση του Viakal.

Φράσεις και λέξεις

Πλήθος είναι η φράσεις και οι λέξεις που θα συμπληρώνουν τον κατάλογο με τις απαγορεύσεις, πέρα από τη λέξη βία που δεν θα πρέπει να ακούγεται, απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Ένα μικρό δείγμα είναι το ακόλουθο:

Νεραϊδοχτυπημένος-η-ο”, “Χτυποκάρδια στα θρανία”, “χτύπημα σουτ”, “να χτυπήσουμε κάνα σουβλάκι/καμιά πίτσα”, Via Venetto”, “βαράει μ@λ@κί@” κ.λπ.

Αυτό που δεν έχει καθοριστεί είναι το ποινικό μέρος, οι ποινές δηλαδή που θα επιβάλλονται στους παραβάτες.

Πιθανόν, αρχικώς, να είναι ελαφρές, όπως η υποχρέωση να βλέπουν ανελλιπώς δελτία ειδήσεων κάθε βράδυ στις 9 στο MEGA και φυσικά την “Ανατροπή”, για την οποία θα γράφουν και γραπτό διαγώνισμα.

paganeli

Τα βάφει με Καβάφη !!!

Αίσθηση έχει προκαλέσει η απόφαση των συγκοινωνιακών αρχών να ντύσουν τα αστικά λεωφορεία με στίχους του Καβάφη.
Με μια πρώτη ματιά θα ‘λεγε κανείς πως υπακούουν τον Πλάτωνα που έλεγε ”πρέπει ή οι βασιλείς να φιλοσοφήσουν ή οι φιλόσοφοι να βασιλεύσουν” και, παρότι ο αρχαίος φιλόσοφος προέκρινε τη δεύτερη λύση, οι σημερινοί “wannabe”βασιλίσκοι επιλέγουν την…πρώτη.
Είναι όμως έτσι; Αποφάσισαν να φιλοσοφήσουν;

By…toixo-toixo.blogspot

Έχει ενδιαφέρον η επιλογή των διάσπαρτων στίχων που επελέγησαν.
Θα ‘λεγε κανείς πως όλο αυτό το πανηγύρι στήθηκε για να αναρτήσουν στα λεωφορεία έναν στίχο και μόνο.
Το στίχο της φωτογραφίας.
“Είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία”…
Στίχος που παραπέμπει σαφέστατα στην πολιτική προπαγάνδα των ημερών.

Θα ‘λεγε κάποιος επισκέπτης στην Ελλάδα, βλέποντάς το, πως ο κορυφαίος ποιητής συστρατεύεται με τη Σώτη, το Χειμωνά, τον Χωμενίδη και τα άλλα ρετάλια τηςανθυποδιανόησης στο κίνημα της “μη βίας” με τα άσπρα μπλουζάκια του Καμίνη.
Αυτοί μας απευθύνονται λες κι είμαστε βρέφη δυο ετών και μας υποδεικνύουν “καλόοο” όταν καθόμαστε ήσυχοι στην κούνια μας και “κακόοοο” όταν ανακατευόμαστε “στις δουλειές των μεγάλων”.
Και μπορεί να φάμε και καμιά ξυλιά για να το συνειδητοποιήσουμε και να μην το επαναλάβουμε στο μέλλον.

Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο στίχο όμως είναι πως η αποσπασματικότητα της αναγραφής του διαστρέφει το νόημα τόσο, όσο χρειάζεται για να χρησιμοποιηθεί ως διανοουμενίστικη προπαγανδιστική ψιχάλα στην καταιγίδα της παραπληροφόρησης.
Ο Καβάφης μιλώντας για “βία” αναφέρεται στη βιασύνη.
Γιατί, ναι ω εθνογνώστες, η λέξη βία σχεδόν σε όλη την αρχαία, νεώτερη και σύγχρονη ελληνική γραμματεία (πριν εμφανιστεί η Σώτη κι ο Χειμωνάς) σήμαινε “βιασύνη”.

Επειδή λοιπόν παίζουμε με την αποσπασματικότητα, κι επειδή ξέρουμε κι εμείς το παιχνίδι αυτό, να μεγαλώσω κι εγώ με τη σειρά μου λίγο το απόσπασμα, για να δείτε πώς άλλαζει το νόημα:

{….}Ἴσως δέν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρός.
Να μή βιαζόμεθα∙ εἶν’ ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία.
Τά πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.{…}

(Κ.Π.Καβάφης,“Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.”)

Θυμηθείτε το στίχο του “Ύμνου εις την Ελευθερίαν” του Σολωμού επίσης, που λέει:

“σε γνωρίζω από την όψη

που με βια μετράει τη γη”

Μάλιστα ειχε δημιουργηθεί πολιτικό θέμα πριν χρόνια, όταν ο Αλαβάνος απ’ το βήμα της Βουλής χρησιμοποίησε το εν λόγω χωρίο για να δικαιολογήσει την πολιτική βία, για να εισπράξει την άμεση ορθή απάντηση από την άλλη πλευρά ότι “βία=βιασύνη”.
Σήμερα οι ίδιοι “ξεχνούν” αυτήν την αλήθεια και προπαγανδίζουν χρησιμοποιώντας ανερυθρίαστα έναν σπουδαίο καλλιτέχνη που, αν ζούσε σήμερα, θα τους έφτυνε πατόκορφα.

Δεν είναι παράξενο που αυτοί αποσπασματικοποιούν τα γεγονότα για να τα διαστρέφουν και να τα φτιασιδώνουν, ώστε να μεταβληθούν σε αυτό που τους βολεύει.
Από την ειδική στα μοντάζ ”ομάδα αλήθειας” του παραδρόμου της Συγγρού μέχρι τα βιντεάκια του Θέμου, η ίδια λογική χρησιμοποιείται.

Χιουμοριστικό εικαστικό σχόλιο από τον “Πιτσιρίκο”

Τέλος θα ήθελα να σημειώσω κάτι. Δεν σας φαίνεται παράξενο πως η λέξη “βία” σε όλη την ελληνική γραμματειακή ιστορία έχει ως επί το πλείστον το νόημα της βιασύνης και όχι την έννοια της βιαιοπραγίας;
Οι Έλληνες ιστορικοί, ποιητές, φιλόσοφοι κλπ δεν χρησιμοποιούσαν τον όρο “βία” για να περιγράψουν αυτό που περιγράφουμε εμείς.
Γιατί αυτό;

Ίσως επειδή τους φαινόταν πάντοτε αδιανόητο να δώσουμε ένα ενιαίο νόημα και να τσουβαλιάσουμε πράξεις όπως η άμυνα ενάντια σε κάποιον που μας επιβουλέυεται, η άμυνα για να σώσουμε τον εαυτό μας ή αγαπημένα μας πρόσωπα, η έργοις υπεράσπιση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των συμφερόντων μας… με πράξεις όπως η δολοφονία, η ληστεία κλπ.!
Οι αρχαίοι στην πραγματικότητα δεν όριζαν όπως εμείς αυτήν την έννοια (“βία”), γι’ αυτό και δεν δημιούργησαν και την αντίστοιχη ορολογία, όπως έκαναν με όλες τις άλλες έννοιες.
Όταν ήθελαν να πουν “με τη βία”, έλεγαν συνήθως “κατά κράτος”. 
Λέγοντας “βία” εννοούσαν επίσης την ανάγκη. Και μάλιστα κατά τόπους την είχανθεοποιήσει κιόλας και υπήρχε μέχρι και ιερό της “θεάς Βίας”. Δηλαδή της “θεάς Ανάγκης”.
Αφού λοιπόν η Βία=Ανάγκη, αυτό σημαίνει πως κάθε πράξη που σχετίζεται με αυτήν, κρίνεται από την ουσία αυτής της ανάγκης και όχι τόσο απ’ τα μέσα.
Διότι “ἀνάγκᾳ καί θεοί πείθονται”…

Η έννοια της βιαιοπραγίας, δηλαδή όπως την ενοούμε σήμερα, προσδόθηκε στη λέξη στην αρχή μάλλον μεταφορικά, αφού η βιασύνη συνοδεύεται από βίαιες ενέργειες, και στη συνέχεια σιγά-σιγά, πήρε τη θέση της κυριολεκτικής σημασίας.
Κάθε βίαιη ενέργεια έπρεπε κατ’ αυτούς να κρίνεται κατά περίπτωση και όχι τσουβαλιασμένη μέσα σ’ένα νεφελώδες πλαίσιο “μη βίας”.
Εξάλλου, η “θεά της Σοφίας”, η Αθηνά, φορούσε πάντα περικεφαλαία και κρατούσε ασπίδακαι ακόντιο. Όχι για να καρφώνει μπιφτέκια, φαντάζομαι…
Αλλά γιατί η βία (με τη σημερινή της έννοια) είναι απαραίτητη για την υπεράσπιση των πνευματικών και υλικών επιτευγμάτων του ανθρώπινου πολιτισμού.

Αντί επιλόγου, και λόγω της αναφοράς στον σπουδαιότατο των ποιητών, αφιερώνω ένα ποίημά του στην ψυχή που σκέφτηκε αυτή τη γελοιότητα με την αποσπασματική ποίηση στα λεωφορεία.

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί αόρατος θίασος να περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές – την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει. Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου· μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

paganeli

Ο καταζητούμενος συνιδιοκτήτης της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα»

Πηγή: Του Νίκου Ανδριόπουλου - "Hot Doc"

Θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αστυνομική νουβέλα, ως ο άνθρωπος με τις χίλιες ιδιότητες που πάντα ξεγλιστρά στο παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι». Εξάλλου ένας τέτοιος του αρμόζει όπως προκύπτει και από την «αξιοθαύμαστη» πορεία του και τα επιτεύγματα του. Δεν πρέπει να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κατάφεραν μέσα σε κάτι περισσότερο από 10 χρόνια να γίνουν από σμηνίες πενταετούς θητείας, εφοπλιστές - χωρίς καράβια -, εν συνεχεία συνιδιοκτήτες μίας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας και να σφίγγουν το χέρι του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα, Κάρολου Παπούλια, μπροστά στα φλας των δημοσιογράφων. Ο Αναστάσιος Πάλλης είναι καταζητούμενος από την ΕΛ.ΑΣ. για ξέπλυμα χρήματος και για υπόθεση όπλων.

Το όνομα του Αναστάσιου Πάλλη είχε παραμείνει άγνωστο, όχι μόνο στο ευρύ κοινό αλλά και στον εφοπλιστικό- εκδοικό κόσμο. Ακόμα και όταν ξεκίνησε να ακούγεται, η πιάτσα βοούσε ότι πρόκειται για «αχυράνθρωπο» του κουμπάρου του, Βίκτωρα Ρέστη, με τον οποίο εν συνεχεία βρέθηκαν τελικά σε αντίπαλα στρατόπεδα. Ο Πάλλης εμφανίστηκε το 2004 ως νόμιμος εκπρόσωπος της υπεράκτιας ναυτιλιακής, RONDA SHIPMANAGEMENT INC, η οποία λίγο καιρό μετά αποδείχθηκε ότι δεν είχε ούτε... ψαρότρατα, καθώς το πλοίο «LOTUS» που φέρεται να είχε, ανήκε σε κάποιον Ιάπωνα. Πριν ανακληθεί η άδεια λειτουργίας της off shore εταιρίας του Πάλλη, ο τελευταίος είχε ήδη προλάβει τον Ιανουάριο του 2011 να αγοράσει το 4θ% των μετοχών της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα".

Για να φτάσει μέχρι εκεί όμως είχαν μεσολαβήσει αρκετά χρόνια εποικοδομητικών δημοσίων σχέσεων και υψηλών διασυνδέσεων. Στα μέσα της δεκαετίας του '9θ ο Πάλλης, όντας ακόμα ένας ταπεινός σμηνίας πενταετούς θητείας, ξεκινά την ενασχόληση του με τα όπλα. Από τακτικός επισκέπτης του Σκοπευτικού Συλλόγου Βορείων Προαστίων το 1997 γίνεται πρόεδρος του. Εκεί γνωρίζεται με αστυνομικούς, σωματοφύλακες και επιχειρηματίες που στην πορεία θα συνδράμουν τα μέγιστα στο «θαύμα» της ανέλιξης του.

Την ίδια περίοδο ξεκινά να χαίρει της απεριόριστης εκτίμησης του ηγούμενου της Μονής Βατοπεδίου, Εφραίμ, ο οποίος φτάνει στο σημείο να του δώσει συστατική επιστολή. Από τη Μονή Βατοπεδίου μεταπηδά στη συνέχεια για «ιερές» μπίζνες στη Μονή Τοπλού της Κρήτης.

Ο Πάλλης εμφανίζεται όχι μόνο ως εκπρόσωπος της βρετανικής εταιρίας LOYALWARD στο σκάνδαλο real state της Τοπλού, που φέρει πολλές ομοιότητες με αυτό του Βατοπεδίου, αλλά και ως δικηγόρος της.
Το 2004 ο Πάλλης καταφέρνει να συνεργαστεί με τον ΟΤΈ και μέσω μίας offshore εταιρίας, της RONDA Comunicacoes Internationais με έδρα τις Παρθένες Νήσους, στήνει τηλεπικοινωνιακή απάτη με κλήσεις υψηλής χρέωσης εν αγνοία των χρηστών. Η αποκάλυψη της απάτης και οι έρευνες του ΣΔΟΕ ωθούν τον τότε πρόεδρο του ΟΤΕ να υποβάλλει μηνυτήρια αναφορά για την υπόθεση. Έκτοτε και ενώ έχουν περάσει 7 χρόνια η υπόθεση βρίσκεται ακόμα στο στάδιο της οτνάκρισης, αφού στη θέση του 9ου τακτικού ανακριτή ο ένας διαδεχόταν τον άλλον.

 Στην πολυδαίδαλη καριέρα του Πάλλη ιδιαίτερης μνείας χρήζει η ίδρυση ενός ιδιωτικού πολεμικού μουσείου με το όνομα ΠΑΛΙΣ. Από αυτό παρέλαυναν από υπουργοί μέχρι και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η ιδιαιτερότητα του εν λόγω μουσείου είναι ότι τα βαρέα όπλα, μεταξύ των οποίων άρματα και πολεμικά αεροσκάφη που φιλοξενεί ως «εκθέματα» δεν είχαν ελεγχθεί αν είναι απενεργοποιημένα. Μετά τις αποκαλύψεις του Hot Doc, η ΕΛ.ΑΣ έκανε έλεγχο στα όπλα που βρήκε, τα οποία αν και δεν ήταν δηλωμένα, αντιμετωπίστηκαν ως παρατυπία. Παρά το γεγονός ότι ζητήθηκε συνδρομή του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, η ηγεσία του δεν έστειλε ειδικό κλιμάκιο ως όφειλε για τον έλεγχο του βαρέως οπλισμού. Εναντίον του Πάλλη ασκήθηκε δίωξη για τα όπλα που βρέθηκαν στο ΠΑΛΙΣ.

Όταν η υπόθεση έφτασε στο ακροατήριο, εμφανίστηκε ο Βρετανός συνεργάτης του, 'Εντουαρντ Πρινγκλ Στέισι, στο δικαστήριο, ο οποίος ζήτησε να καταθέσει ως μάρτυρας, με την αιτιολογία ότι έχει στοιχεία για εμπόριο όπλων από τον κατηγορούμενο με προκάλυμμα το μουσείο, αίτημα το οποίο όμως απέρριψε η έδρα. Ο άνθρωπος που ζήτησε να καταθέσει ήταν ο ίδιος άνθρωπος που στις 27 Νοεμβρίου του 2012 είχε πέσει θύμα ολιγόωρης απαγωγής από 3 ανθρώπους του Πάλλη στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Οι τελευταίοι πιέζοντας τον με διάφορες απειλές του ζητούσαν να υπογράψει ορισμένα συμφωνητικά.

Σε υπόμνημα που κατέθεσε στις 18 Απριλίου στην Αστυνομία ο Βρετανός περιέγραφε τον συνεργάτη του ως έμπορο όπλων, ενώ λίγες ημέρες αργότερα σε επίσημη κατάθεση του στην ΕΛ.ΑΣ αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη περίπτωση, κατά την οποία ο Πάλλης του παρουσίασε δύο μπλε κοντέινερ γεμάτα σύγχρονα όπλα. Ο 'Εντουαρντ Στέισι, μετά τις αποκαλύψεις του Hot Doc, με αναφορά του στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου ζήτησε να συσχετισθεί η υπόθεση με τα όπλα του Πάλλη με τη μεγάλη δικογραφία για τη Χρυσή Αυγή.

Το Hot Doc στο προηγούμενο τεύχος του, αποκάλυψε μεταξύ άλλων και τις «αναμνηστικές» φωτογραφίες που τράβηξαν με τα ενεργά όπλα. Στην κατάθεση του ο Πρινγκλ επεσήμανε ότι για τα περισσότερα από τα όπλα αυτά ο Πάλλης έχει εξασφαλίσει πιστοποιητικά απενεργοποίησης, τα οποία είναι πλαστά, εμφανίζοντας τα έτσι ως μουσειακά. «Πρόκειται για πάνω από 4.000 λειτουργικά όπλα», όπως διαβεβαίωσε και ο συνήγορος του βρετανού συνεργάτη του Πάλλη στο Hot Doc «μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται καλάσνικοφ, G3, FN, FNL, Μ16 και άλλα, τα οποία βρίσκονταν στις εγκαταστάσεις του Πάλλη στο Κορωπί.».

Μέχρι και τη συγγραφή του παρόντος ο πολυπράγμων επιχειρηματίας Αναστάσιος Πάλλης είναι καταζητούμενος και διαφεύγει της σύλληψης για την υπόθεση Ρέστη. Η Εισαγγελία Πρωτοδικών έχει ασκήσει ποινική δίωξη κακουργηματικού χαρακτήρα για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, ενώ ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη η έρευνα για τα όπλα του Αναστάσιου Πάλλη. Το «καμάρι» του κ. Πάλλη, η εφημερίδα Πρώτο Θέμα, ουδέποτε έχει προχωρήσει σε κάποια ανακοίνωση για τα έργα και τις ημέρες του συνεταίρου, του Θέμου Αναστασιάδη. Ούτε φυσικά έχει κάνει κάποια αναφορά στα χρήματα με τα οποία ο καταζητούμενος επιχειρηματίας «μπήκε» στην εφημερίδα, καθώς αν αποδειχθεί ότι είναι προϊόν έκνομης πράξης, στην καλύτερη των περιπτώσεων οι λοιποί μέτοχοι θα πρέπει να τα επιστρέψουν. Αντίθετα, όταν μπήκε ο επιχειρηματίας στο μετοχικό σχήμα της εφημερίδας, ο κ. Αναστασιάδης, λαλίστατος τότε, έσπευδε να διατυμπανίσει ότι με την ενίσχυση του Αναστάσιου Πάλλη διατηρείται η απόλυτη δημοσιογραφική ανεξαρτησία της.