Από το Άουσβιτς στη Ζίμενς... ένα φουγάρο δρόμος

Του Πάνου Σκουρολιάκου

Πώς γίνεται μια κτηνώδης ιδεολογία να βρει ανταπόκριση σε υπολογίσιμα μεγέθη του λαού; Να πείθει στοχεύοντας στην πιο χαμηλή λειτουργία ψυχής και μυαλού; Γίνεται. Λεφτά χρειάζονται. Με αυτά χειραγωγούνται μυαλά και συνειδήσεις. Δημιουργούνται θύτες και θύματα. Στήνεται μια σκηνή τρόμου, όπου οι σκηνοθέτες οργανώνουν τα πάντα, κρυμμένοι στο απόλυτο σκοτάδι.

Για να μην κάνουμε τους ευφάνταστους σεναριογράφους περί του τι οικονομικές σχέσεις υπήρχαν ανάμεσα στη συμμορία της Χ.Α. και οικονομικούς παράγοντες της χώρας μας, ας προστρέξουμε στην Ιστορία. Και ας τη δούμε μέσα από την τέχνη. Μέσα από το θεατρικό είδος που εισήγαγε ο Έρβιν Πισκάτορ ως «Θέατρο Ντοκουμέντο». Ο όρος παραπέμπει στη δραματοποίηση ιστορικών γεγονότων, όπου το «δημιουργικό» μέρος του συγγραφέα σέβεται απολύτως τα γεγονότα τα οποία διαχειρίζεται.

Ο Γερμανός συγγραφέας Πέτερ Βάις, που υπέστη ουκ ολίγα από το χιτλερικό καθεστώς, γράφει το 1960 το συγκλονιστικό θεατρικό έργο «Ανάκριση». Βασισμένος στα πρακτικά της δίκης της Φραγκφούρτης, δημιουργεί μια θεατρική καταγγελία για την οικονομική και πολιτική ελίτ που άνοιξε την πόρτα στον Χίτλερ και το καθεστώς του. Για εκείνη την τάξη, που ωφελήθηκε από τον ναζισμό και τον πόλεμο. Αντιπαραθέτει σε αυτό μαρτυρίες κρατουμένων απέναντι σε εκείνες των δημίων τους στο Άουσβιτς. Αποκαλύπτει την ψυχολογία αλλά και τη λειτουργία της εξολοθρευτικής μηχανής που λειτούργησε σε αυτά τα κολαστήρια. Απευθύνεται στους συμπατριώτες του. Σε όσους συμμετείχαν στο έγκλημα, σε αυτούς που το ανέχθηκαν, και σε εκείνους που υπήρξαν θύματα. Αλλά το στέλνει και στους ξένους. Σαν να τους προκαλεί να σκεφθούν τι θα έκαναν αυτοί αν στην πατρίδα τους λάμβανε χώρα το ίδιο κακό.

Στην «Ανάκριση» η ποίηση συνυπάρχει με την ωμή φρίκη.

Μάρτυς 6: «...Μας έλεγαν: Βλέπετε τον καπνό εκεί πέρα πίσω απ τα παραπήγματα; Αυτός ο καπνός είναι οι γυναίκες και τα παιδιά σας. Μα και για σας που μπήκατε στο στρατόπεδο, δεν υπάρχει τώρα παρά μια έξοδος. Μέσα από τον καπνό των φουγάρων... Ανάμεσα στους πεθαμένους ήταν ένα κοριτσόπουλο. Το τράβηξα έξω και το ρώτησα: ποια είσαι εσύ; Πόσον καιρό είσαι εδώ; Δεν ξέρω μου είπε. Γιατί είσαι με τους πεθαμένους; το ρώτησα. Τότε μου αποκρίθηκε: Με τους ζωντανούς δεν μπορώ να είμαι. Το βράδυ είχε πεθάνει».**

Οι απολογίες των δημίων αφοπλιστικές:

Μάρτυς 1: «Εγώ έπρεπε να φροντίζω να είναι οι σιδηροδρομικές αρτηρίες εντάξει. Να ρυθμίζεται η άφιξη και η αναχώρηση (των κρατουμένων) σύμφωνα με το δρομολόγιο... Εγώ εκτελούσα μόνο οδηγίες».

Κατήγορος: «Κατηγορούμενε Μούλκα, υπασπιστή του διοικητή, είδατε την αγχόνη;»

Κατηγορούμενος 1: «Όχι. Η δουλειά μου ήταν διοικητική. Εγώ κυκλοφορούσα μονάχα στα γραφεία».

Κανείς από αυτούς δεν είδε ούτε άκουσε τίποτα. Ήταν απλώς και μόνον νομοταγείς πολίτες που έκαναν τη δουλειά τους. Κάποιοι πάλι κέρδισαν πολλά!

Κατήγορος: «Τι σκόπευαν να κάνουν αυτούς τους ανθρώπους;»

Μάρτυς 1: «Τους προόριζαν για τα τάγματα εργασίας. Εκεί ήταν οι εγκαταστάσεις των εργοστασίων 'Κρουπς' και 'Ζίμενς'».

Έτσι λοιπόν κλείνει ο κύκλος του τρόμου. Οι βιομηχανίες πρέπει να παράγουν. Και χρειάζονται φθηνό εργατικό δυναμικό. Είτε από τα «Τάγματα Εργασίας» του Χίτλερ είτε από τους λαούς των χωρών σε κρίση, ή «κρίση».

Η Ιστορία κατέληξε με πλήρη αντικειμενικότητα για το ποιος επώασε το αυγό του φιδιού στη Γερμανία του '30, καθώς και για τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος. Γνωστές έγιναν και οι πηγές χρηματοδότησής τους.

Εδώ περιμένουμε η Δικαιοσύνη να αποκαλύψει τα πάντα. Θα μάθουμε για τα εγκλήματα που διέπραξαν θλιβερές μαριονέτες μόνον ή θα αναζητηθούν και οι σκηνοθέτες του δικού μας εφιάλτη;

** Η μετάφραση των αποσπασμάτων της «Ανάκρισης» είναι του Πέτρου Μάρκαρη.

* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

left.gr

Του Πάνου Σκουρολιάκου

Πώς γίνεται μια κτηνώδης ιδεολογία να βρει ανταπόκριση σε υπολογίσιμα μεγέθη του λαού; Να πείθει στοχεύοντας στην πιο χαμηλή λειτουργία ψυχής και μυαλού; Γίνεται. Λεφτά χρειάζονται. Με αυτά χειραγωγούνται μυαλά και συνειδήσεις. Δημιουργούνται θύτες και θύματα. Στήνεται μια σκηνή τρόμου, όπου οι σκηνοθέτες οργανώνουν τα πάντα, κρυμμένοι στο απόλυτο σκοτάδι.

Για να μην κάνουμε τους ευφάνταστους σεναριογράφους περί του τι οικονομικές σχέσεις υπήρχαν ανάμεσα στη συμμορία της Χ.Α. και οικονομικούς παράγοντες της χώρας μας, ας προστρέξουμε στην Ιστορία. Και ας τη δούμε μέσα από την τέχνη. Μέσα από το θεατρικό είδος που εισήγαγε ο Έρβιν Πισκάτορ ως «Θέατρο Ντοκουμέντο». Ο όρος παραπέμπει στη δραματοποίηση ιστορικών γεγονότων, όπου το «δημιουργικό» μέρος του συγγραφέα σέβεται απολύτως τα γεγονότα τα οποία διαχειρίζεται.

Ο Γερμανός συγγραφέας Πέτερ Βάις, που υπέστη ουκ ολίγα από το χιτλερικό καθεστώς, γράφει το 1960 το συγκλονιστικό θεατρικό έργο «Ανάκριση». Βασισμένος στα πρακτικά της δίκης της Φραγκφούρτης, δημιουργεί μια θεατρική καταγγελία για την οικονομική και πολιτική ελίτ που άνοιξε την πόρτα στον Χίτλερ και το καθεστώς του. Για εκείνη την τάξη, που ωφελήθηκε από τον ναζισμό και τον πόλεμο. Αντιπαραθέτει σε αυτό μαρτυρίες κρατουμένων απέναντι σε εκείνες των δημίων τους στο Άουσβιτς. Αποκαλύπτει την ψυχολογία αλλά και τη λειτουργία της εξολοθρευτικής μηχανής που λειτούργησε σε αυτά τα κολαστήρια. Απευθύνεται στους συμπατριώτες του. Σε όσους συμμετείχαν στο έγκλημα, σε αυτούς που το ανέχθηκαν, και σε εκείνους που υπήρξαν θύματα. Αλλά το στέλνει και στους ξένους. Σαν να τους προκαλεί να σκεφθούν τι θα έκαναν αυτοί αν στην πατρίδα τους λάμβανε χώρα το ίδιο κακό.

Στην «Ανάκριση» η ποίηση συνυπάρχει με την ωμή φρίκη.
Μάρτυς 6: «...Μας έλεγαν: Βλέπετε τον καπνό εκεί πέρα πίσω απ τα παραπήγματα; Αυτός ο καπνός είναι οι γυναίκες και τα παιδιά σας. Μα και για σας που μπήκατε στο στρατόπεδο, δεν υπάρχει τώρα παρά μια έξοδος. Μέσα από τον καπνό των φουγάρων... Ανάμεσα στους πεθαμένους ήταν ένα κοριτσόπουλο. Το τράβηξα έξω και το ρώτησα: ποια είσαι εσύ; Πόσον καιρό είσαι εδώ; Δεν ξέρω μου είπε. Γιατί είσαι με τους πεθαμένους; το ρώτησα. Τότε μου αποκρίθηκε: Με τους ζωντανούς δεν μπορώ να είμαι. Το βράδυ είχε πεθάνει».**

Οι απολογίες των δημίων αφοπλιστικές:
Μάρτυς 1: «Εγώ έπρεπε να φροντίζω να είναι οι σιδηροδρομικές αρτηρίες εντάξει. Να ρυθμίζεται η άφιξη και η αναχώρηση (των κρατουμένων) σύμφωνα με το δρομολόγιο... Εγώ εκτελούσα μόνο οδηγίες».
Κατήγορος: «Κατηγορούμενε Μούλκα, υπασπιστή του διοικητή, είδατε την αγχόνη;»
Κατηγορούμενος 1: «Όχι. Η δουλειά μου ήταν διοικητική. Εγώ κυκλοφορούσα μονάχα στα γραφεία».
Κανείς από αυτούς δεν είδε ούτε άκουσε τίποτα. Ήταν απλώς και μόνον νομοταγείς πολίτες που έκαναν τη δουλειά τους. Κάποιοι πάλι κέρδισαν πολλά!
Κατήγορος: «Τι σκόπευαν να κάνουν αυτούς τους ανθρώπους;»
Μάρτυς 1: «Τους προόριζαν για τα τάγματα εργασίας. Εκεί ήταν οι εγκαταστάσεις των εργοστασίων 'Κρουπς' και 'Ζίμενς'».

Έτσι λοιπόν κλείνει ο κύκλος του τρόμου. Οι βιομηχανίες πρέπει να παράγουν. Και χρειάζονται φθηνό εργατικό δυναμικό. Είτε από τα «Τάγματα Εργασίας» του Χίτλερ είτε από τους λαούς των χωρών σε κρίση, ή «κρίση».
Η Ιστορία κατέληξε με πλήρη αντικειμενικότητα για το ποιος επώασε το αυγό του φιδιού στη Γερμανία του '30, καθώς και για τα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος. Γνωστές έγιναν και οι πηγές χρηματοδότησής τους.
Εδώ περιμένουμε η Δικαιοσύνη να αποκαλύψει τα πάντα. Θα μάθουμε για τα εγκλήματα που διέπραξαν θλιβερές μαριονέτες μόνον ή θα αναζητηθούν και οι σκηνοθέτες του δικού μας εφιάλτη;

** Η μετάφραση των αποσπασμάτων της «Ανάκρισης» είναι του Πέτρου Μάρκαρη.

* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

- See more at: http://left.gr/news/apo-aoysvits-sti-zimens-ena-foygaro-dromos#sthash.005h7Qth.dpuf

Το υποπροϊόν απειλεί το προϊόν

Του Γιώργου Κυρίτση

Η Χρυσή Αυγή ήταν η απάντηση της άρχουσας τάξης στην απρόσμενη και ογκούμενη λαϊκή κινητοποίηση μετά το «μπραφ» με τις παρελάσεις. Από τότε έπεσαν 2 κυβερνήσεις και εξαφανίστηκε ο μισός πολιτικός κόσμος και είχαμε και τις πλατείες. Η Χρυσή Αυγή δεν προήλθε από τις πλατείες όπως λένε οι αναλυτές που δεν πέρασαν ποτέ από το Σύνταγμα. Δύο τρεις φορές που εμφανίστηκαν χρυσαυγίτες σε πλατείες διασώθηκαν από τα ΜΑΤ. Ναι, αλλά πόθεν μας προέκυψε;
Προσηνείς και δημοκράτες άνθρωποι του αστικού στρατοπέδου σου έλεγαν πριν ενάμιση δυο χρόνια:
«Μα, βρε παιδί μου, δεν καταλαβαίνετε ότι όλα αυτά με τους αναρχικούς και τις πλατείες θα προκαλέσουν αντίστοιχη αντίδραση κάποια στιγμή και από την άλλη πλευρά; Αυτό υπόρρητα έλεγε ότι αν εσείς έχετε τους αναρχικούς ή καταλαμβάνετε ή κάνετε πορείες και κλείνετε το κέντρο μεσημεριάτικα, το σύστημα έχει μαχαιροβγάλτες που σφάζουν τη νύχτα υπό την προστασία της Αστυνομίας. Βία η μία βία και η άλλη. Ακροδεξιό παρακράτος δηλαδή... παλιά, δοκιμασμένη συνταγή στην Ελλάδα. Δεξιοί εναντίον Αριστερών όμως, ή Κράτος και παρακράτος εναντίον του λαού;
Την απάντηση ανέλαβε να δώσει η χρυσή τιβί: «Οι ακραίοι όλων των αποχρώσεων». Αυτό ήταν το μετείκασμα. Άνθρωποι που χωρίς να το καλοσκέφτονται συμψηφίζουν τη Μαρφίν με τον Φύσσα, αντί να τους προσθέτουν. Κανείς δεν πούλαγε τη ΧΑ ως καλή και άγια. Απλώς νομιμοποιούσε αυτό που είναι. Γι' αυτό και σήμερα τα ίδια πλάνα με άλλη μουσική μετατρέπονται σε δικογραφία. Πάντως, το πρόβλημα ήταν ότι η ΧΑ πούλαγε την ατζέντα Σαμαρά καλύτερα από τον ίδιον...
Η Χρυσή Αυγή έτυχε να αναλάβει αυτόν τον ρόλο για λόγους άσχετους με την ίδια. Η ΧΑ ήταν μια ολιγομελής ιδεολογικοποιημένη ναζιστική γκρούπα που ήταν της σφαλιάρας επί δεκαετίες αλλά επιβίωνε ως υπόκοσμος. Ξαφνικά ποτίστηκε με τηλεοπτικά στεροειδή και με φράγκα από προέδρους και επιχειρηματίες και έγινε μεγάλη. Αναπάντεχα ο φυρερίσκος Μιχαλολιάκος έγινε πολιτικός αρχηγός.
Ξέροντας ποια είναι η Δεξιά στην Ελλάδα, δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση ποια είναι η ακροδεξιά. Να μην ξεχνάμε ότι εγχώρια Δεξιά και ακροδεξιά διεκδικούν ως ιερό τόπο της παράταξης τον Μελιγαλά, δηλαδή τα δοσιλογικά τάγματα ασφαλείας. Συμβολισμοί δεκαετιών. Αντί να είναι η ψυχή της παράταξης η νομιμοποιημένη Δεξιά της μεταπολίτευσης, παλινδρόμησε στη δοσιλογική καταγωγή της. Το υποπροϊόν στο προσκήνιο. Σηκώθηκαν τα φασολάκια να γαμήσουν τον μανάβη...
Και επειδή το σύστημα είναι αποσταθεροποιημένο, οι μπράβοι άρχισαν σταδιακά να διεκδικούν το μαγαζί από τους νονούς. Έτσι το κράτος στράφηκε κατά του παρακράτους. Αυτό δεν έγινε για να σταματήσουν οι φασίστες να σφάζουν τις νύχτες, αλλά για να μη χάσει η κρατική Δεξιά την πρωτοκαθεδρία στην παράταξη. Ήξεραν, βέβαια, ότι ο Μιχαλολιάκος είχε ήδη μια φορά δώσει τους πάντες και τα πάντα για να σωθεί πριν από 30 χρόνια, και ότι το ίδιο θα έκανε και πάλι. Ο αυτοεξευτελισμός του Μιχαλαλιάκου και του Κασιδιάρη, η δήλωση κοινωνικών φρονημάτων που υπέγραψαν, χωρίς να φάνε ένα χαστούκι και η απουσία οπαδών και βουλευτών τους από οποιαδήποτε εκδήλωση συμπαράστασης είναι η πολιτική ήττα της ΧΑ. Η ατζέντα της, όμως, παραμένει. Το παρακράτος θα επιστρέψει σε πιο προφέσιοναλ συσκευασία και δεν θα αποτελείται από ποινικούς με σβάστικες στο κούτελο.

protagon

Και που πάει ο φασισμός όταν σβήνει η Χρυσή Αυγή;

Republication | 01/10/2013

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών είναι με τηλεοπτικούς όρους «ραγδαίες και καταλυτικές». Αν προσπαθήσει κάποιος να σταθεί –για να βγάλει κεντρικό συμπέρασμα- σε μια αποσημειολόγηση καίριων σημείων της ρέουσας αφήγησης των γεγονότων μάλλον θα οδηγηθεί σε μια διαθλασμένη -από τη φαινομενικότητα των πραγμάτων- και όχι συνεκτική αποτύπωση της συγκυρίας. Κι αυτό συμβαίνει γιατί βρισκόμαστε σε μια μεταιχμιακή εποχή για τις κυριαρχικές επιλογές και στρατηγικές, σε μια εποχή κρίσης που μπορεί να τσιμεντώνει την κρατική-καπιταλιστική αποφασιστικότητα και επιθετικότητα στους από κάτω, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για ενδοκυριαρχικές συγκρούσεις, για επαναδιευθέτηση συμμαχιών (και συμμάχων), για καταστροφή τμημάτων του πολιτικού προσωπικού ή της ίδιας της κυρίαρχης τάξης που δεν είναι λειτουργικά ή πλεονάζουν. Και όπως ακριβώς η επιτάχυνση της λεηλασίας των από κάτω γίνεται με όρους καταλυτικού πολέμου (blietzkrieg) με τον ίδιο τρόπο επιταχύνονται και οι «εξελίξεις» στο κυρίαρχο μπλοκ: η χρυσή αυγή από πολύτιμη εφεδρεία γίνεται ξαφνικά ένα βαρίδι που πρέπει προσωρινά να μπει στην άκρη (με αυτή της τη μορφή). Αυτό βέβαια δεν αποτυπώνει μια πραγματική μετατόπιση του συστήματος σε μια «άνοιξη της δημοκρατίας» αλλά σε μια άλλου είδους διεργασία: την ανάγκη της κρατικής μηχανής να τελειώνει με τους «ασταθείς μηχανισμούς» του που έχουν την τάση ενίοτε να αυτονομούνται, αλλά κυρίως την αφομοίωση-υποκατάσταση από την πλευρά της αστικής δημοκρατίας των μεθόδων του πρώην μηχανισμού της, χωρίς απαραίτητα την παρουσία του. Με απλά ελληνικά, ένα κράτος με ατζέντα και μεθόδους χρυσής αυγής χωρίς την ίδια την χρυσή αυγή… Είναι μια απαίτηση της εποχής…
Βέβαια κάποια σημεία των όσων ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι ενδεικτικά: ο πρώτος φόβος των κυρίαρχων, όπως αποτυπώθηκε εξάλλου σε όλα τα καθεστωτικά media δεν ήταν άλλος από την πιθανότητα μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης. Τα γεγονότα της Τετάρτης 18/9 στο Κερατσίνι με τις πολύωρες οδομαχίες με τις δυνάμεις καταστολής και τις επιθέσεις σε τράπεζες και μαυραγορίτικα αλλά και οι επιθέσεις σε γραφεία των φασιστών και οι συγκρούσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας επιβεβαίωσαν αυτούς τους φόβους και ανάγκασαν τον Δένδια να ακυρώσει το ταξίδι του στη Ρώμη για συνάντηση με ομολόγους του. Η σκληρή καταστολή της Τετάρτης 18/9 (ειδικά όταν έπειτα από κάποια ώρα οι διαδηλωτές δεν ησύχαζαν) και η ασφυκτική παρουσία μπάτσων σε οποιαδήποτε άλλη κίνηση τις επόμενες μέρες έδειχνε την αποφασιστικότητα του κρατικού μηχανισμού να αποτρέψει οποιαδήποτε απόπειρα «σπίθας που θα άναβε πυρκαγιά». Η τακτική των μηχανισμών καταστολής ήταν πανομοιότυπη με το μοντέλο που ακολουθήθηκε μετά τη δολοφονία του Θανάση Καναούτη από ελεγκτές στο Περιστέρι στις 13/8.
Από ‘κει και πέρα ξεκινά μια επικοινωνιακή καταιγίδα: έρευνες στα γραφεία των φασιστών, αλλαγή τακτικής από τα μμε που πέρασαν από μια επιτηδευμένη καταδίκη και αποκλεισμό των φασιστών από τα πάνελ (δίνοντάς τους έτσι το παράσημο των αντισυστημικών) σε μια άνευ προηγούμενου και στα όρια του αντιδεοντολογικού σύμφωνα με τα δικά τους στάνταρ, επιθετικότητα στην χρυσή αυγή, μετανοημένα καραγκιοζάκια με γυρισμένα πρόσωπα στις κάμερες –που τρίβονταν τόσο καιρό με τους δολοφόνους και το έπαιζαν πατριωτικές περιστέρες- (αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά το υπερήφανο φρόνημα των ελληνόψυχων) να κάνουν «συνταρακτικές αποκαλύψεις» -που όλοι ήξεραν εδώ και δεκαετίες, τα αντιναζί διαγγέλματα ενός πατενταρισμένου ακροδεξιού πρωθυπουργού, η «εξαφάνιση» ελληνόψυχων ανώνυμων σχολιογράφων σε κάθε είδους καθεστωτικό ιντερνετικό media –όταν μέχρι λίγες μέρες πριν όλος ο γαλανόλευκος βόθρος αφηνόταν να εκφράζεται και κόβονταν τα σχόλια του «άλλου άκρου», η «αυτοκριτική» της δημοκρατίας για την έλλειψη βούλησης πάταξης του «φαινομένου» τόσα χρόνια… για να φτάσουμε στη σαββατιάτικη φιέστα με χειροπέδες στον Μιχαλολιάκο και την κουστωδία του.
Και κομμάτι αυτής της «επικοινωνιακής καταιγίδας» ήταν η απομόνωση και η απόκρυψη της κοινωνική κινητικότητας, των ροών της κοινωνικής αντίστασης και των απαντήσεων, της αντιφασιστικής οργής στους δρόμους. Όχι μόνο γιατί αυτός ο αντιφασισμός ανήκε στο «άλλο άκρο» αλλά γιατί το μονοπώλιο του «αντιφασισμού» έπρεπε να παράγεται και να αναπαράγεται από τις καθεστωτικές μηχανές δικαιώνοντας το «ισχυρό Κράτος» σε κάθε φαινομενική ή ουσιαστική απόφασή του.
Μπαίνοντας στην ουσία του ζητήματος θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ξαφνικά ένα (κρατικό) μαγαζί-γωνία σαν την χρυσή αυγή, απαξιώνεται από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες του; Μήπως το χαρτί της ακροδεξιάς πάλιωσε; Μήπως το κομμάτι του κοινωνικού εκφασισμού έπαψε να αποτελεί ένα βασικό όπλο στη φαρέτρα της ταξικής-κοινωνικής λεηλασίας; Μήπως γιατί η «αντιεξεγερτική στρατηγική» του κράτους εγκαταλείπεται (άρα πρέπει να εγκαταλειφθεί και ο συνασπισμός των προθύμων ταγμάτων εφόδου –ως εφεδρικός στρατός των σωμάτων καταστολής-); Ή γιατί ισχύει η «θεωρία των 2 άκρων» και αυτή τη στιγμή ξετυλίγεται μια επίθεση στο άλλο άκρο, όπως μερικούς μήνες πριν στο «δικό μας»; Τα ερωτήματα φυσικά, είναι όχι μόνο αφελή αλλά και ιστορικώς άτοπα.
Αυτό που συμβαίνει στο προκείμενο είναι μια συνολική επαναδιευθέτηση των ενδοσυστημικών συμμαχιών που «δυστυχώς» γι αυτούς δεν έγινε με μια ξεκάθαρη αυτεπιλογή αλλά υπό το καθεστώς ενός εκβιασμού: μια δολοφονία που ξεσκέπαζε σε όλα τα σημεία όχι μόνο την αγαστή σχέση κρατικών μηχανισμών και χρυσής αυγής αλλά την δομική-εσωτερική σχέση κράτους και φασισμού. «Δυστυχώς» γι αυτούς (και τους Ρουπακιάδες) ο Παύλος Φύσσας δεν ήταν ένας ακόμη «πακιστανός υπήκοος» με δύσκολο όνομα, αλλά μια μορφή που μπορούσαν όλοι να ταυτιστούν μαζί του, σε μια περιοχή που λίγες μέρες πριν τα ίδια πρόσωπα που τώρα τον δολοφόνησαν είχαν επιτεθεί σε κλιμάκιο του ΚΚΕ, ένα παιδί της εργατικής τάξης και δηλωμένος αντιφασίστας, ένας άνθρωπος που απλά εκείνο το βράδυ βγήκε για να δει τον Ολυμπιακό σε καφετέρια της γειτονιάς του. Τόσα σημαίνοντα για να ταυτιστούν εύκολα διάφορες κοινωνικές ομάδες, να οργιστούν, να στενοχωρηθούν, να δουν τον εαυτό τους στο σώμα του Παύλου Φύσσα.
Υπό την απειλή αποσταθεροποίησης λόγω συσσωρευμένης κοινωνικής οργής, έπρεπε να παρθούν ορισμένες γρήγορες αποφάσεις –σε ρυθμό και ταχύτητα χρηματιστηρίου- που θα αναδιάτασσαν ριζικά (αλλά στην πραγματικότητα σε φαινομενικό μόνο επίπεδο) τόσο τα κυριαρχικά προσχήματα όσο και τις πραγματικές συμμαχίες. Η πολύτιμη εφεδρεία της χρυσής αυγής εδώ και 2 χρόνια έπαιζε διαρκώς στα όρια των «αντιφάσεων» της αστικής δημοκρατίας, γινόταν όμως ανεκτή ως το πρωτοπόρο κομμάτι που «ακόνιζε στα πεζοδρόμια» τον κοινωνικό συντηρητισμό, αναβίωνε με τους καλύτερους όρους τον μετεμφυλιακό αντικομμουνισμό, παίζοντας κεντρικό ρόλο στην παραγωγή ενός ιδεολογικού και κοινωνικού πόλου που θα «τελείωνε με την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς στην πολιτική και την κοινωνική συνείδηση» όπως λένε όπου σταθούν και όπου βρεθούν διάφοροι θεσμικοί ακροδεξιοί Κρανιδιώτηδες, Βορίδηδες κ.α., δημιουργούσε φοβικά αντανακλαστικά σε αντιστεκόμενα κοινωνικά κομμάτια, έσερνε διαρκώς την πολιτική ατζέντα στις πιο σκοτεινές πλευρές του συστήματος, ήταν ένας «εμφυλιακός δούρειος ίππος» στην καρδιά των γειτονιών, των δρόμων και των κοινωνικών αντιστάσεων.
Αλλά άρχιζε (λόγω και τυχοδιωκτισμού της ηγεσίας της) να παρουσιάζει τάσεις αυτονόμησης ως ξεχωριστός πόλος μέσα στην κρατική μηχανή, χωρίς να προϋποθέτει τις ισορροπίες και τις ανάγκες που την ανέβασαν και την έφεραν να «κοσμεί» τον πολιτικό βίο της χώρας. Γι αυτό και ο περίφημος Μπάμπης Παπαδημητρίου –αηδόνι του καθεστωτικού λόγου- λίγες μέρες πριν είχε ζητήσει μια «σοβαρή χρυσή αυγή». Όταν ένας μηχανισμός μέσα σε μια μηχανή παρουσιάζει άλλες ροπές κάνει δυσλειτουργικό όλο το σύστημα: σε αυτήν την περίπτωση δεν πετάς τη μηχανή, αντικαθιστάς απλά τον μηχανισμό. Και «δυστυχώς» η απόφαση έπρεπε να παρθεί άμεσα, χωρίς να περιμένουν το πώς θα επανεκκινούσε η μηχανή με απλές επιδιορθώσεις και μπαλώματα. Ήταν ζήτημα ευρύτερης συστημικής ομαλότητας…
Στην πραγματικότητα, πέρα από την συριζαίικη φιλολογία, όλα αυτά δεν συμβαίνουν για τον εισοδισμό από την πλευρά της δεξιάς διαχείρισης του σιχαμερού εκλογικού πελατολογίου της χρυσής αυγής, για μια απόπειρα επαναπροσέγγισης των προβάτων που ξέφυγαν από το παραδοσιακό δεξιό μαντρί. Αυτό είναι ένα παρελκόμενο της κατάστασης που θα δείξει αν θα πετύχει. Όπως παρελκόμενο της κατάστασης θα είναι η άμεση από το σύστημα αναζήτηση ενός διάδοχου –«πιο θεσμικού»- ακροδεξιού πόλου που να εκπροσωπεί επίσημα το πελατολόγιο των φασιστών.
Πρόκειται για μια ποσοτική και ποιοτική επένδυση από την πλευρά του κράτους στο κοινωνικό κομμάτι που πειθόταν από τον κρετινισμό της χρυσής αυγής, για μια ενσωμάτωση της «εκφασισμένης ποιότητας» αυτού του κομματιού μέσα στην ίδια την δομή και την φιλοσοφία του, ο απόλυτος έλεγχος των εκφασισμένων κοινωνικών ροπών προς όφελος της μακροχρόνιας συστημικής σταθερότητας και ομαλότητας. Όχι μόνο για το τώρα αλλά και για το προσεχές μέλλον. Ας μην ξεχνάμε και την ορατή περίπτωση όπου ο κύκλος της δεξιάς νεοφιλελεύθερης διαχείρισης πιθανώς θα αρχίζει να κλείνει για να τον ακολουθήσει ένα αριστερό νεοφιλελεύθερο μοντέλο της έκτακτης ανάγκης (που εκφράζεται από τον σύριζα). Σε αυτήν την περίπτωση θα υπήρχε σοβαρός κίνδυνος για την «ομαλότητα» με αμολημένα και ακαταδίωκτα τα τάγματα εφόδου και τον ωκεανό «σταγονιδίων» μέσα στα σώματα ασφαλείας. Η στρόφιγγα του κοινωνικού εκφασισμού πρέπει να ανοιγοκλείνει ανάλογα με την ένταση του κοινωνικο-ταξικού ανταγωνισμού, δηλαδή του αντίπαλου δέους, και όχι να αφεθεί στα γούστα εξουσιοφρενών φυρερίσκων (ακόμα και όταν αυτοί είναι εδώ και δεκαετίες δηλωμένοι και πιστοί υπάλληλοι των παρακρατικών μηχανισμών).
Το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» που επιταχύνθηκε στην ελληνική πραγματικότητα τα 5 τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης (γιατί η θεμελίωσή του ως συστημική δυνατότητα είχε υπάρξει αρκετά χρόνια πριν και μάλιστα ως μια παγκόσμια επιλογή που χρονικά μπορεί να εντοπιστεί στον «πόλεμο ενάντια στην παγκόσμια τρομοκρατία» στις αρχές του 2000) απαιτούσε και απαιτεί «κλειστές κοινωνίες», φτωχοποιημένες υλικά, πνευματικά και συναισθηματικά, που δεν μπορούν να παραγάγουν αυτόνομες, τις λύσεις ξεπεράσματος, αμφισβήτησης και άρνησης του υπάρχοντος, που φτύνουν ανήμπορες ακόμα και όλα αυτά που είχαν κατακτήσει. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο ολοκληρωτισμός και οι διάφορες –θεσμικές και μη μορφές του- δεν είναι απλά μια συστημική επιλογή ανάμεσα στις πολλές, αλλά η μοναδική κατεύθυνση. Τα «συμβάντα» σε Αίγυπτο, Τουρκία, Βραζιλία των τελευταίων μηνών και η «χλιαρή» -σε επίπεδο απλά διπλωματικών διακηρύξεων δημοκρατίας και δικαιωμάτων- αντιμετώπιση της αιματοβαμμένης κρατικής καταστολής από τις δημοκρατίες της Δύσης, δείχνει όχι ένα σύνηθες «μούδιασμα» των δυτικών δημοκρατιών αλλά μια κίνηση από την πλευρά τους να ενσωματώσουν και να νομιμοποιήσουν την αντιεξεγερτική πρακτική των καθεστώτων της παγκόσμιας περιφέρειας.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι δεν υπάρχει συντομότερο ανέκδοτο από τον καθεστωτικό αντιφασισμό (πόσο περισσότερο όταν αυτός εκφράζεται από την επάρατο Δεξιά). Δεν χρειάζεται επίσης να πούμε πως οι αποφάσεις που πάρθηκαν δεν πάρθηκαν ερήμην κανενός καθεστωτικού πυλώνα (από την αριστερά ως την ακροδεξιά) και όχι χωρίς εκατέρωθεν συμφωνίες, συναινέσεις και ασκήσεις νομιμοφροσύνης. Όπως και δείχνει πολιτική και ιστορική φτώχεια αναλυτικών εργαλείων το να θεωρούμε πως η αστική δημοκρατία τελειώνει με τον φασισμό στην Ελλάδα ή βρίσκεται σε στάδιο εξόντωσης του «ενός άκρου». Βρισκόμαστε στο στάδιο ενός επικίνδυνου κρατικού μονολόγου, μιας κίνησης ισχυροποίησης δομών και προσχημάτων, ενός κράτους που αναδύεται όχι ως απλός μεσολαβητής αλλά ως μοναδικός εγγυητής της σταθερότητας, ως ο μοναδικός έλλογος διαχειριστής-εξολοθρευτής του «παραλογισμού των δυο άκρων». Και επειδή στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν 2 άκρα, ή για την ακρίβεια δεν υπάρχουν τα 2 άκρα σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, αλλά το ένα άκρο είναι το κράτος και οι συμμορίες του και το άλλο άκρο τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά και να προετοιμαζόμαστε, για τη στιγμή που θα τελειώσει αυτή η δημοκρατική αντιφασιστική φιέστα με τις χειροπέδες στους κάθε είδους Μιχαλολιάκους και Κασιδιάρηδες, θα ξεδιπλωθεί επιταχυνόμενο ένα ευρύτερο σχέδιο εξόντωσης του «δικού μας» άκρου. Τόσο σε θεσμικό, όσο σε νομικό και ιδεολογικό πεδίο, η «αποφασισμένη για σταθερότητα δημοκρατία» θα στραφεί με μένος εκεί όπου παράγονται οι ρηγματώσεις. Και δεν πρέπει απλά να είμαστε υποψιασμένοι-ες, αλλά ψύχραιμοι-ες, έτοιμοι-ες και αποφασισμένοι-ες. Και είμαστε σίγουροι-ες πως ο φασισμός θα «λάμψει» και πάλι.
Μπορεί αυτή τη στιγμή η ελληνόψυχη παλικαροσύνη να είναι στις τρύπες της είτε αποσβολωμένη από το βόθρο των κατορθωμάτων της ηγεσίας της, είτε να «δίνει και τη μάνα της» στις αρχές και τα media, αλλά πολύ σύντομα και χωρίς απόγνωση θα ξανασυρθεί στο προσκήνιο για να διαμορφώσει κοινωνικές πραγματικότητες. Πολύ σύντομα θα ξεφυτρώσει εκείνος ο συνεκτικός κομματικός πόλος που θα εκφράσει «γραβατωμένος» αυτή τη φορά, τα τάγματα εφόδου και τις λογικές τους. Πολύ σύντομα θα επαναχαραχτεί η στρατηγική των παρακρατικών μηχανισμών, τώρα που το κυπατζίδικο μαγαζί «Χρυσή Αυγή» πνέει τα λοίσθια. Αλλά πέρα από τον κοινωνικό κρετινισμό, ο ολοκληρωτισμός θα συνεχίσει να λάμπει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη διαπόμπευση και απαξία ολόκληρων κοινωνικών ομάδων, στην καταστολή των επικίνδυνων τάξεων και των επικίνδυνων απαντήσεων, στα παρακρατικά χτυπήματα «σταγονιδίων» στο σκοτάδι, στα ελληνόψυχα πογκρόμ, στις «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», στην «αναβαθμισμένη ποινική νομολογία»…
Αναδημοσίευση από: Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής

Γιατί, ό,τι κι αν γίνει, η Χρυσή Αυγή τη δουλειά της την έκανε

Φύρερ Μιχαλολιάκος, ταξίαρχος Παππάς και δεξί χέρι Λαγός, βρίσκονται ήδη στα γυναικεία κελιά του Κορυδαλλού. Αρκετοί άλλοι χρυσαυγίτες είναι καθοδόν, ενώ είναι και μερικοί που δεν φαίνεται να αγχώνονται ιδιαίτερα. Παράλληλα, τα εσχάτως αντιφασιστικά μέσα ενημέρωσης μετράνε και ξαναμετράνε κάθε μέρα τους ψηφοφόρους των χρυσάβγουλων για να δουν πόσοι θα μείνουν. Και τα δημοκρατικά όπλα (τέτοιο δεν είναι το τόξο;) ετοιμάζουν την τελευταία μεγάλη επίθεσή τους. Στο σύνολο της κοινωνίας και όλους όσους διαφωνούν μαζί τους.
Μπορεί αστυνομία και δικαιοσύνη να κινητοποιήθηκαν μόνο αφού αποδεδειγμένα οι ναζιστές σκότωσαν έναν Έλληνα, ωστόσο στους… φορείς της ανάπτυξης του τόπου, η δολοφονία τους ήρθε κουτί. Κι αυτό, γιατί μπορεί σήμερα να φαίνεται πως ο αέρας της Χρυσής Αυγής κόβεται (με την περίφημη… θεσμική ασφυξία που διατείνονται πως θα της προκαλέσουν),  όμως η μόλυνση που έχουν καταφέρει στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου είναι ήδη μη αντιστρέψιμη.
Σε μόλις δύο χρόνια, η Χρυσή Αυγή κατάφερε να εισάγει στο δημόσιο διάλογο κάθε βρώμικη και νοσηρή σκέψη που είχαν στο μυαλό τους χρόνια κράτος και παρακράτος. Όταν ο Παππάς σήκωνε τη σημαία της χούντας, δεν ήταν μόνο χρυσαυγίτες αυτοί που χαμογελούσαν με ευχαρίστηση. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας, σε γόνους και απογόνους χουντικών, που καρτερικά περίμεναν τη στιγμή της λύτρωσης.
Όταν οι χρυσαυγίτες έβγαιναν στις λαϊκές και στα φανάρια και σάρωναν μετανάστες, δεν ήταν μόνο χρυσαυγίτες αυτοί που χαιρόντουσαν για τα μηνύματα που θα μεταφέρουν οι ίδιοι οι μετανάστες στους συμπατριώτες τους που ετοιμάζονταν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα. Δημοκράτες σκέφτηκαν το σχέδιο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Δημοκράτες ύψωσαν φράκτες. Δημοκράτες έβαλαν την αστυνομία να κάνει πογκρόμ στους ελληνικούς δρόμους, εμπλέκοντας μάλιστα και τον Ξένιο Δία σε αυτό τους το σχέδιο. Η απόλυτη παραχάραξη των εννοιών, από δημοκράτες έγινε.
Όταν χρυσαυγίτες κατάφερναν να ελέγχουν ολόκληρο δίκτυο δουλεμπορίας μεταναστών, σίγουρα θα ξέρουν τι να τους κάνουν εφοπλιστές και εργοστασιάρχες. Οι τελευταίοι, μαζί με κάθε λογής στήριγμα της ελληνικής οικονομίας, είναι μάλλον τυχαίο το πόσο ευνοούνται από το «Ελλάδα στους Έλληνες», την ώρα που η χώρα τεμαχίζεται και βγαίνει στο σφυρί της διεθνούς αγοράς.
Όταν οι χρυσαυγίτες επιτίθονταν σε μετανάστες και Έλληνες, δημοκράτες ήταν αυτοί που εξίσωσαν τα μαχαίρια με τα γιαούρτια, και αυτή η παρακαταθήκη θα μείνει, ακόμα κι αν ο Κασιδιάρης πάει σπίτι του.
Όταν ο Κασιδιάρης επιτιθόταν στην Κανέλλη και τη Δούρου σε live μετάδοση, το μόνο που έκανε ήταν να εκφράσει τις απόψεις βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, με έναν πιο ακραίο τρόπο. Γι’ αυτό και βρήκε άφεση ακόμα και από δημοκράτες, μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο.
Η Χρυσή Αυγή μπορεί να φύγει, αλλά στον τόπο έχουν αποφασίσει να μείνουν ο Κρανιδιώτης, ο Λαζαρίδης, ο Μπασιάκος. Στο πόδι των ακραίων με τα μαχαίρια θα μείνουν ο Βορίδης, ο Άδωνης και ο Καρατζαφέρης, χωρίς τσεκούρια, με τα θεσμικά τους πλέον όπλα ανα χείρας.
Με το ξεδόντιασμα της Χρυσής Αυγής, θα βρει επιτέλους το χώρο που διακαώς ο επιθυμεί ο Τζήμερος και ο κάθε Τζήμερος, για να βοηθήσει τη δημοκρατία των αγορών. Για όλους  αυτούς άλλωστε, αν δε βγει μαχαίρι, φασισμός δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο «η μία και μόνον λύσις», την οποία ελεύθερα μπορείς να επιλέξεις.
Η Χρυσή Αυγή, με τη βοήθεια του καθεστώτος, ήρθες και κάλυψε μια τερατώδη ανάγκη. Όχι της κοινωνίας, αλλά του εγχώριου κεφαλαίου. Πλέον, το σύνολο της πολιτικής και ένα κομμάτι της κοινωνίας, όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα, αλλά αγωνιά για τη σοβαρή ακροδεξιά. Ρωτήστε το Μπάμπη. Ρωτήστε τους Γερμανούς. Ρωτήστε την υπόλοιπη Ευρώπη. Ρωτήστε τον Ομπάμα.
Γι’ αυτό και ο αμέσως επόμενος στόχος τους είναι οι Σκουριές. Είναι η Κερατέα. Εϊναι η ΕΡΤ. Είναι οι τοπικές διαμαρτυρίες σε περιβαλλοντοκτόνες επενδύσεις και ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. Είναι η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση. Μαζί με τον ίδιο τον κόσμο που αντιπροσωπεύει. Η «μόνη λύσις» συναντάει τη «μόνη αλήθεια», και η όποια ομοιότητα της κατάστασης με γνωστά «μυθιστορήματα» και προειδοποιήσεις πνευματικών των περασμένων δεκαετιών, καθόλου τυχαία δεν είναι. Κάτι μεγάλο συμβαίνει, και δεν είναι καλό.
Η ακροδεξιά είναι παντού, σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο. Το μόνο που χρειαζόταν στην Ελλάδα ήταν κάποιον να της ανοίξει τη θεσμική πόρτα.
Και η Χρυσή Αυγή αυτό το έκανε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Τις υπόλοιπες πόρτες θα τις ρίξουν οι δημοκράτες.
rebeliskos

Η κυβέρνηση ξεκίνησε τις παροχές

Με άρθρο σε πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας, η κυβέρνηση χάρισε στους καναλάρχες και τις άδειες ψηφιακής μετάδοσης τηλεοπτικού προγράμματος. Το κλίμα στη χώρα αλλάζει. Ήρθε η ανάπτυξη. Ξεκίνησαν οι παροχές και τα δώρα.

Δηλαδή, οι καναλάρχες λειτουργούσαν τα τηλεοπτικά κανάλια παράνομα επί 23 χρόνια, νέμονταν δημόσιες συχνότητες, ουσιαστικά δεν πλήρωναν φόρους, ο ειδικός φόρος για τις τηλεοπτικές διαφημίσεις έχει πάρει τέσσερις αναβολές από το πρώτο Μνημόνιο –στις 31 Δεκεμβρίου 2013 θα πάρει την πέμπτη αναβολή-, αλλά τώρα, στην χρεοκοπημένη πια Ελλάδα, θα πάρουν και τις ψηφιακές συχνότητες χωρίς να πληρώσουν τίποτα.
Μετά σου λένε πως η Ελλάδα δεν είναι χώρα για κερδοφόρες επενδύσεις.
Χτες, η Επιτροπή Δεοντολογίας της Βουλής εισηγήθηκε στην Ολομέλεια της άρσης της ασυλίας έξι βουλευτών της Χρυσής Αυγής.
Η εισήγηση της άρσης της ασυλίας του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Χρυσοβαλάντη Αλεξόπουλου γίνεται μετά από αίτημα των δικαστικών αρχών για παράνομη λειτουργία ραδιοερασιτεχνικού σταθμού.
Η άρση της ασυλίας του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα, του Ψυχάρη, του Αλαφούζου και των άλλων καναλαρχών για την παράνομη λειτουργία των σταθμών τους πότε θα γίνει; Όταν γίνουν μέλη της Χρυσής Αυγής;
Πού ήταν τα τελευταία 23 χρόνια οι Έλληνες δικαστές; Πού ήταν 23 χρόνια που τα τηλεοπτικά κανάλια εξέπεμπαν χωρίς κανονικές άδειες;
Στην Δημοκρατία υπάρχει ισονομία. Αν δεν υπάρχει ισονομία, δεν υπάρχει Δημοκρατία.
Τριάμισι χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας, οι τηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας παραμένουν στα χέρια των ίδιων ανθρώπων. Που χρησιμοποιούν δωρεάν τις δημόσιες συχνότητες, για να προωθούν τα δικά τους συμφέροντα.
Στις οθόνες, οι ίδιοι θλιβεροί Πρετεντέρηδες και Μπάμπηδες. Α, εμφανίστηκε ξανά και η Μάρα Ζαχαρέα. Η Μάρα Ζαχαρέα!!! Αν ζούσε ο Κακαουνάκης, θα τον βλέπαμε κι αυτόν.
Εγώ χαίρομαι που είναι έτσι τα πράγματα.
Χαίρομαι που οι Έλληνες πιστεύουν πως η ζωή του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα και των οικογενειών τους αξίζει περισσότερο από την δική τους ζωή.
Χαίρομαι που οι Έλληνες πιστεύουν πως οι καναλάρχες έχουν μόνο δικαιώματα και δεν οφείλουν να πληρώνουν φόρους, ακόμα και τώρα που η Ελλάδα χρεοκόπησε.
Χαίρομαι που οι Έλληνες πιστεύουν πως τα ΜΜΕ μιας χώρας έχουν δικαίωμα να τα κατέχουν μόνο εφοπλιστές και νταβατζήδες.
Φάτε τώρα στα κανάλια Χρυσή Αυγή. Σερβιρισμένη από τα αφεντικά της.
Που τρίβουν τα χέρια τους. Και έχουν πεθάνει στα γέλια.
Pitsirikos

Καταδικάζουμε τη Ν.Δ., απ’ όπου κι αν προέρχεται !!!

Ανελέητο χτύπημα δέχθηκε η βία από τα στελέχη της Ν.Δ. Θεσσαλονίκης που σχημάτισαν προχθές ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από τον Λευκό Πύργο. Ανελέητο χτύπημα δέχθηκε και ο Λευκός Πύργος, ο οποίος συνδέθηκε άπαξ και διαπαντός με τη βία. Έβλεπες δηλαδή τους νεοδημοκράτες να τον έχουνε περικυκλώσει τον Πύργο και σκεφτόσουν, δεν μπορεί, αυτοί κάτι θα…ξέρουνε, μας φυλάνε για να μην ξεπηδήσει από μέσα το κακό. Μην βγούνε τα ζόμπι, τα βαμπίρ, ο Φρέντι Κρούγκερ, το κοριτσάκι του Ριγκού.

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Ατυχής ήταν και η επιλογή της ανθρώπινης αλυσίδας. Καταρχάς, κι απ΄ όσα είδαμε στις φωτογραφίες, ήταν τόσο λίγοι οι νεοδημοκράτες που δεν έφταναν να περικυκλώσουν, όχι τον Πύργο τον Λευκό αλλά ούτε τον Πύργο του σκακιού. Αναγκάστηκαν λοιπόν να επιστρατεύσουν διά της βίας δύο κουλουρτζήδες, έναν παπατζή και έναν καστανά, που από εκεί που πάλευαν οι άνθρωποι να βγάλουν το ψωμί των παιδιών τους, βρέθηκαν ξαφνικά να κρατιούνται χέρι- χέρι με την Άννα Ευθυμίου και τον Μηνά Σαμαντζίδη, που καλύτερα να τους είχε πατήσει το τραμ, να είχαν έναν θάνατο αξιοπρεπή. Άσε που οι αλυσίδες παραπέμπουν πάντοτε στους προλετάριους και τον Μαρξ, αν και εν προκειμένω η έμπνευση προήλθε από το «Πρέπει να σπάσουμε τις αλυσίδες», που τραγουδούσε η Μαρινέλα επί Χούντας.

Ατυχές ήταν και το σύνθημα «Φτάνει πια!», διότι δεν προσδιόριζε τι ακριβώς φτάνει πια. Νομίζω δε ότι είναι κλεμμένο από τη «Δράση» και τον Καμίνη, που την επομένη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα φόρεσαν κατάλευκα και έκαναν καθιστική διαμαρτυρία στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Και σωστά έπραξαν, διότι εκεί στον κήπο βρίσκεται η ρίζα του κακού. Εκεί πήγαιναν οι χρυσαυγίτες μετά τις σφαγές, για να ακούσουν έναν Σοπέν, έναν Μότσαρτ, έναν Στράους, να ξαλεγράρουν. Ο αγαπημένος τους πάντως είναι ο Ντβόρζακ, το όνομα του οποίου παραπέμπει ευθέως σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Είχε όμως και τα καλά του το χάπενινγκ. Μάθαμε, ας πούμε, ότι βρίσκεται ακόμη εν ζωή ο υπουργός Μακ-Θρακ (Σκωτζέζος είναι;) Θ. Καράογλου, που είχαμε να τον δούμε και να τον ακούσουμε πάνω από έξι μήνες. Δεν παρέστη απλώς ο υπουργός, έκανε και δήλωση, μας ζήτησε να καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Προφανώς θα εννοεί και τη βία που άσκησε ο ισοβίτης δήμαρχος της Ν.Δ. Παπαγεωργόπουλος, αφού το να κλέβεις επί δέκα χρόνια τους συμπολίτες σου είναι κι αυτό μορφή βίας.

Στην εκδήλωση παρέστη και ο επίσης καταδικασθείς νομάρχης της Ν.Δ. -δύο στα δύο πέτυχαν στην Θεσσαλονίκη οι δεξιοί, τέτοια ρέντα ούτε ο Μήτρογλου- Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο οποίος είχε αποκαλέσει τη Χ.Α. αδελφό κόμμα. Εκτός κι αν την είχε αποκαλέσει αδολφό και εμείς οι κακεντρεχείς παρακούσαμε.

left.gr

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑ

Έγινε ο Ναζισμός μαζί και ο “πολιτικός ακτιβισμός” του μαζικό ενημερωτικό θέαμα.

Πριν λίγο καιρό ήταν ως επί το πλείστον … lifestyle θέαμα και ακρόαμα, κάποιοι τον έβρισκαν και χαριτωμένο και φώλιαζε φιλόξενα σε κυριακάτικα ένθετα εφημερίδων και μεσημεριανές εκπομπές.

Με αυτό τον τρόπο ξέπλεναν τους εγκεφάλους αναγνωστών-τηλεθεατών από αυτά τα έστω λειψά κοινοβουλευτικο-δημοκρατικά ανακλαστικά και βουτούσαν τους εγκεφάλους τους στην ανοχή της φασιστικής αισθητικής και του λόγου, στις σβάστικες και σε φτηνά αστειάκια με τον Γερμενή, τον Κασιδιάρη, τον Παναγιώταρο και τον Μιχαλολιάκο, ρεπορτάζ για τη ζωή τους και τις γκόμενές τους.

Αυτή η ομάδα των Ναζιστών αποτελούσε παράλληλα το περιοδεύον τσίρκο τηλεοπτικών φασιστοειδών δημοσιογράφων τύπου Αναστασιάδη, Ευαγγελάτου (τον θυμάμαι σαν τώρα να υποστηρίζει τους σφαγείς, αλλά πάνω από όλα Ομόδοξους Σέρβους) Κουρή, Τράγκα, Χίου κ.α., που από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά πάντα στο όνομα της Δημοκρατίας καλούσαν στις εκπομπές τους Ναζί και χαριεντίζονταν μαζί τους, με βλέμμα άλλοτε φόβου, άλλοτε συγκατάβασης και άλλοτε επιτηδευμένης σκληρότητας, ο καθένας  πάντα με το δικό του, προσωπικό στυλ.

Αναγνώστες δε εφημερίδων, που δεν είναι καν αναγνώστες, αλλά καταναλωτές άποψης και κουτσομπολιού, ασχολούνταν με το “πολιτιστικό” ένθετο εφημερίδων στυλ “Πρώτο Θέμα”, εφημερίδων που εκ πρώτης όψεως δεν παρουσιάζονταν ως έχουσες κάποια σαφή και στοχευμένη πολιτική άποψη, αφού πλασάρονταν ως αντικειμενικές (αλήθεια τί σημαίνει αντικειμενικότητα και πώς εξάγεται, όποιος την κατέχει να με ενημερώσει), αλλά ουσιαστικά έσπρωχναν τους αναγνώστες-καταναλωτές στην ανεκτικότητα προς τον φασισμό, τις μεθόδους και τα σύμβολά του.

Στο όνομα της Δημοκρατίας οι επικίνδυνοι, στο όνομα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, στο όνομα της ελευθερίας των απόψεων.

 

Ποιών απόψεων όμως;

Των ανελεύθερων, αυτών που δεν αποδέχονται όχι αυτήν την κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αλλά ούτε καν την Δημοκρατία ως πολιτειακό σύστημα, ως πολιτική ποιότητα.

Τούς έδιναν έδαφος να αναπτύσσουν τις “αντικαπιταλιστικές” τους εξάρσεις και να υποστηρίζουν χωρίς ουσιαστικό αντίλογο τις ολοκληρωτικές τους απόψεις, προβάλλοντας σχεδόν ανενόχλητοι το αντικομμουνιστικό τους μένος μπροστά σε ανιστόρητους δημοσιογράφους ή ακόμα και αντιμέτωποι με εκπροσώπους του Κ.Κ.Ε., που δεν μπορούσαν καν να παραδεχτούν λόγω υπέμετρου Σοβιετισμού ότι π.χ. αυτό το περιβόητο “Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης” ή αλλιώς “Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ” είχε όντως υπογραφεί και ότι αλήθεια είναι πως η άποψη του τότε Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος άργησε κανά χρόνο να εμφανιστεί με ισχυρό τρόπο εναντίον των Γερμανών κατακτητών.

Μερικές φορές στο Κ.Κ.Ε. μάλλον ταιριάζει η ατάκα του Νίκου Καλογερόπουλου στο “Μάθε παιδί μου γράμματα”: ”Την αλήθεια ρε, την αλήθεια”.

 

Όλοι αυτοί οι δημοσιογραφίσκοι, γιατί περί τέτοιων πρόκειται, δεν γνώριζαν ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός ισούται με βία, σημαίνει βία, η βία αποτελεί σαρξ εκ της σαρκός του, είναι τo βασικό μόριο του πυρήνα του;

Εδώ, δεν πρόκειται για κάποια παρέκκλιση από τις βασικές αρχές κάποιας ιδεολογίας, επειδή μοιραία τη διαχειριζόμαστε εμείς, οι ατελείς άνθρωποι, εδώ πρόκειται για την ουσία της ιδεολογίας, για τα συστατικά του βασικού της πυρήνα, για τις μεθόδους πολιτικής πάλης και προπαγάνδας, που χρησιμοποίησε το NSDAP και όλα τα μεταπολεμικά κόμματα και οργανώσεις ίδιας ή παρόμοιας απόχρωσης.

Μιλάμε για την κατεξοχήν ιδεολογία του Θανάτου Και του Μίσους προς το Διαφορετικό.

Και το Διαφορετικό για τους Ναζί είναι οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τα πιστεύω τους, ενώ έχουν και μια εκπληκτική ικανότητα να αλλάζουν την έννοια του Διαφορετικού κατά πώς τους γουστάρει.

Και μια και αναφέρομαι στην ουσία της Μισάνθρωπης Ιδεολογίας τους, δε θα ήταν για παράδειγμα εντελώς οξύμωρο και γελοίο να παρακολουθείς έναν φιλελεύθερο να επιχειρηματολογεί εναντίον των οικονομικών αγορών ή έναν αναρχικό να υποστηρίζει τον καπιταλισμό και να είναι σφόδρα πολέμιος εννοιών όπως αλληλεγγύη και συλλογικότητα;

Δε θα σου προξενούσε εντύπωση; Θα το πίστευες;

Το ίδιο λοιπόν δεν είναι να ακούς έναν εθνικοσοσιαλιστή ή φασίστα να ισχυρίζεται ότι καταδικάζει τη βία ως συστατικό του πολιτικού του αγώνα;

 

Το επιχείρημα λοιπόν των τελευταίων ημερών αυτών των άσχετων “δημοσιογράφων” και των πολιτικάντηδων που τους πλαισιώνουν, πως
“άλλο η ιδεολογία, μπορείς να έχεις όποια θες, άλλο όμως η βία” είναι τόσο ηλίθιο, ανιστόρητο, ανεγκέφαλο και μη πολιτικό, που προφανώς θα έχανε κάποιος τα λόγια του αν συζητούσε μαζί τους και προσπαθούσε να τους εξηγήσει το εξής απλό: Εθνικοσοσιαλισμός=Βία.

Δεν υπάρχει “ναι μεν, αλλά…”, είναι ξεκάθαρο.

Μια μικρή ματιά, ένα ξεφύλλισμα του Χιτλερικού ” Ο Αγών μου” πείθει κι έναν πολιτικά τυφλό για το λόγου το αληθές.

Μια ιδεολογία που εντέχνως προσπαθούσαν και προσπαθούν ακόμα και τώρα να κρύψουν ο Μιχαλολιάκος και τα πρωτοπαλίκαρά του.

 

Το ίδιο βέβαια ισχύει για την κοσμοθεωρία του Εθνικισμού, όπως την ονομάζουν οι θιασώτες της, προσπαθώντας να την ενδύσουν με ένα σχεδόν θρησκευτικό φωτοστέφανο.

Εθνικισμός= Βία, και ας αφήσουν στην άκρη τα φληναφήματα, ότι δηλαδή αυτοί δε θέλουν το κακό των άλλων εθνών κτλ γιατί και οι άλλοι εθνικιστές τα ίδια λένε υπερασπιζόμενοι τον δικό τους… Εθνικισμό.

Ο Εθνικισμός είναι η θεωρία της προσπάθειας επιβολής του ενός έθνους πάνω στο άλλο και ανακαλύπτει την ουσία του στα χρόνια της νεωτερικότητας μέσα στα σπλάχνα του φιλελευθερισμού, που αποζητά “ζωτικό χώρο” για τους υποψήφιους και υπάρχοντες καπιταλιστές, ώστε να μπορούν να δρουν ανενόχλητοι.

Ναζιστικές απόψεις που τα θρασίμια της Χρυσής Αυγής υποκρίνονταν πως δεν είχαν και έλεγαν σε όλους τους τόνους το γλυκανάλατο “Ο Ναζισμός είναι η εκδήλωση του Γερμανικού Εθνικισμού, ο Φασισμός του Ιταλικού, εμείς είμαστε έλληνες Εθνικιστές”, ακριβώς το ίδιο επιχείρημα δηλαδή που επαναλαμβάνεται με την ταχύτητα του φωτός εδώ και χρόνια σε κάθε ευκαιρία κι από τον επονομαζόμενο πατριάρχη του εγχώριου Εθνικισμού και ιδεολογικό τους μέντορα Κωνσταντίνο Πλεύρη.

 

Κι όλοι βέβαια αυτοί οι δημοσιογράφοι, με τον τρόπο τους σιγόνταραν την ύπαρξη και την άνοδο της Ναζιστικής δράκας και στήνονταν τηλεοπτικά τραπέζια σε μικρά κανάλια (ειδικά στο extra 3 τη συχνή συνεπικουρία του Μυλωνάκη και του Φαήλου, αλλά και στο Kontra τη συνεπικουρία του Μέγιστου Πασόκου Πατριώτη Μάκη Κουρή και της περίφημης εφημερίδας του “Το Παρόν”), που οι οκτώ στους δέκα ήταν ακροδεξιοί, αλλά παρίσταναν τους αντικειμενικούς που κρατούσαν ίσες αποστάσεις (πώς γίνεται αυτό με τις ίσες αποστάσεις αλήθεια;), ένας δε από τους θαμώνες ήταν και ο νυν συνήγορος του Κασιδιάρη, που απεπέμφθη από τη Νέα Δημοκρατία, όχι βέβαια λόγω των εκπεφρασμένων φασιστικών του απόψεων, αλλά επειδή θα κοουτσάρει νομικά τον Κασιδιάρη.

Πλήρης πολιτικάντικη υποκρισία.

Μα ο άνθρωπος φασιστοειδές ήταν και πριν, τώρα το καταλάβετε, τώρα που υπερασπίζεται τον Κασιδιάρη σύντροφοι της Νέας Δημοκρατίας;

 

Θέαμα λοιπόν και μάλιστα υποκριτικό και άσχημο, πολιτικοί που είτε είναι θεωρητικά άσχετοι είτε παίζουν εκλογικά και ψηφοθηρικά παιχνίδια βαφτίζοντας το ψωμί παντεσπάνι.

Η ελληνική κοινωνία εθίστηκε στην πορεία της προς τον φασισμό, προϊούσης και της επέλασης του ΛΑ.Ο.Σ τα προηγούμενα χρόνια, της πλήρους πλέον εκφασιστοποίησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της… υπευθυνότητας της… Δημοκρατικής Αριστεράς και της ανάληψης της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας από τον πολύ… Σαμαρά, που μάς έπεισε ότι για όλα φταίμε εμείς και κυρίως… οι μετανάστες.

 

Κι όσο κι αν ο Βορίδης έχει προσπαθήσει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις λέγοντας αστειευόμενος πως τη δεκαετία του ’80 ήταν ένας “ακτιβιστής της Δεξιάς”, δε μάς πείθει πως έχει αλλάξει απόψεις, παρά μόνο ότι αυτός, όπως και οι ομοϊδεάτες του Χρυσαυγίτες χρησιμοποίησε το όχημα του κοινοβουλευτισμού, ώστε να κάνει πράξη τον εθνικισμό του και τον όψιμο οικονομικό φιλελεύθερισμό του.

Άλλωστε, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την αφίσα του Λεπενικού “Ελληνικού Μετώπου” που ανέγραφε “Φωτιά Και Τσεκούρι Στους Προσκυνημένους”, οικονομικούς και εθνικούς, ούτε την κοινή του κάθοδο με τον αντισημίτη Πλεύρη και την “Πρώτη Γραμμή” του σε Εθνικές εκλογές, τις ομιλίες του σε ημερίδα του… Λιακόπουλου για τον Μεγάλο Αλέξανδρο κι άλλα πολλά.

Δεν ήταν τόσο μικρός ώστε να δικαιολογείται, όπως επιχειρεί να κάνει σήμερα, με την ανάληψη της προεδρίας της νεολαίας Ε.Π.ΕΝ.

Όλα στο μίξερ του θεάματος δεν μπορούν να μπουν, ούτε οι συλλήψεις, ούτε τα φτυσίματα, οι σφαλιάρες και οι κλωτσιές.

Ο Εθνικισμός δεν μπορεί να γεννήσει επαναστάτες, αλλά μόνο κολοπαιδαράδες, που νομίζουν ότι γαμάνε και δέρνουν.

 

Επειδή όμως δεν είναι όλα ούτε αστεία ούτε θεαματικά, επειδή ο θάνατος, τα μαχαίρια κι ο τσαμπουκάς δεν μπορούν να γίνουν καθημερινό θέαμα σήμερα, που θα αναλώνεται και θα ξεχνιέται στο αύριο, ας προσέχουμε μήπως αυτή η ηλίθια, επικίνδυνη κυβέρνηση και οι μεθοδεύσεις της γυρίσουν για μια ακόμη φορά προς τα εμάς με εντατικότερη και χυδαιότερη μορφή, αφού μάς έχουν επιφυλάξει το ρόλο του αντίθετου άκρου από αυτό των φασιστών.

Τόσο θέαμα, τόση κενότητα, τόσο επικίνδυνοι, τόσο Φασίστες;      

Πηγή:

http://eleftheriahtipota.blogspot.ca/2013/10/blog-post.html

Όλα τα καθάρματα

Οι σχέσεις της Χρυσής Αυγής με την Ελληνική Αστυνομία είναι γνωστές. Άψογη συνεργασία. Υπάρχουν βίντεο, φωτογραφίες, μαρτυρίες και πολλά άλλα στοιχεία. Επίσης, είναι γνωστό πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των αστυνομικών πήγε στις κάλπες και ψήφισε Χρυσή Αυγή.
Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που οι νεοναζί έχουν εξαιρετικές σχέσεις με την Αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες.
Στη δίκη των πέντε Γερμανών νεοναζί που κατηγορούνται για δέκα φόνους -ανάμεσα στα θύματά τους και ένας Έλληνας- έρχονται συνέχεια στο φως στοιχεία που αποδεικνύουν πως η δράση των κατηγορούμενων ήταν γνωστή στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες.
Όχι μόνο ήταν γνωστή η δράση τους αλλά υπάρχουν στοιχεία πως άνδρες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών συνεργάζονταν με κάποιο τρόπο με τους δράστες ή έκαναν πως δεν βλέπουν.
Είναι γνωστό επίσης πως η γερμανική αστυνομία, επί σειρά ετών, απέκλειε το ενδεχόμενο να είναι υπεύθυνοι για τις δολοφονίες οι νεοναζί, και έδινε πληροφορίες στον Τύπο, υποδεικνύοντας ως υπεύθυνη για τις δολοφονίες την τουρκική μαφία· τα περισσότερα θύματα ήταν Γερμανοί τουρκικής καταγωγής.
Στη δίκη των πέντε νεοναζί -που συνεχίζεται στο Μόναχο και θα ολοκληρωθεί το 2014- δεν πρόκειται να αναζητηθούν οι ευθύνες της γερμανικής αστυνομίας και των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών για τις δολοφονίες.
Η δίκη αφορά μόνο τους πέντε κατηγορούμενους νεοναζί και τις δικές τους ευθύνες.
Προσωπικά, δυσκολεύομαι να πιστέψω πως οι σχέσεις των νεοναζί με τις κρατικές υπηρεσίες είναι τυχαίες.
Κι αν αυτό θα μπορούσε να το υποστηρίξει κάποιος για μια χώρα χωρίς οργάνωση, όπως η Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο με την βιομηχανική, οργανωμένη και πειθαρχημένη Γερμανία.
Σε κάθε περίπτωση, η «συμπάθεια» των αστυνομικών για τους νεοναζί και τους φασίστες -σε πολλές χώρες- θα πρέπει να απασχολήσει τόσο τις αρχές όσο και τους πολίτες. Και βέβαια, θα πρέπει να απασχολήσει τους αστυνομικούς.
Δημόσιοι υπάλληλοι, υπεύθυνοι για την ασφάλεια των πολιτών, συνεργάζονται με νεοναζί δολοφόνους ή κάνουν τα στραβά μάτια για τα εγκλήματά τους, και παραμένουν στις θέσεις τους.
Βέβαια, εγώ είμαι σίγουρος πως είναι το βαθύ κράτος που συνεργάζεται με τους νεοναζί -και πως η άνοδος των εθνικιστικών και ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη βολεύει αφάνταστα το πολιτικό κατεστημένο και τις οικονομικές ελίτ- αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
(Να μην ξεχνάμε και τις σχέσεις αγάπης των νεοναζί με καθεστωτικά ΜΜΕ και μεγαλοδημοσιογράφους. Γιατί, όπως λέει και το γνωστό σύνθημα, «Μπάτσοι, TV, νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί».)
pitsirikos

Το Double Bind του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης

Εδώ και δύο χρόνια περίπου, το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης υφαίνει στρατηγικά ένα διπλό δεσμό με τους δύο κρισιμότερους στη συγκυρία -γιατί και οι δύο είναι υποδοχείς των αρνητικών πολιτικών συναισθημάτων των υποτελών: της αγανάκτησης, της οργής, της απογοήτευσης, της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος- πολιτικούς παίχτες, τη Χ.Α. και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αιχμή αυτής της στρατηγικής είναι το εξής: και «θεωρία των δύο άκρων» από τους «ακροδεξιούς» της κυβέρνησης και υιοθέτηση της πρότασης των «φιλελεύθερων» ως προς την αντιμετώπιση της Χ.Α. Οι δύο σύμβουλοί του είναι διόλου τυχαία πρώην αριστεροί: o Χ. Λαζαρίδης και ο Ν. Αλιβιζάτος, συνταγματολόγος*. Ο πρώτος κλείνει το μάτι στον ακροδεξιό εξτρεμισμό, ο δεύτερος στην πολιτικά φιλελεύθερη και κρατικιστική αριστερά. Το Κράτος ενσωματώνει τους ιδεολογικά αντιδιαμετρικούς πολιτικούς παίχτες και τους διαχειρίζεται με γνώμονα τη δική του ισχυροποίηση.
Για την αξιοποίηση – διαχείριση της Χ.Α. (είτε αυτή αφορούσε τη δράση της είτε αφορά το άδειασμά της) έχουν ήδη γραφτεί πολλά σε προηγούμενα κείμενά μας, οπότε εδώ θα περιοριστούμε στη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ως παίχτης του πολιτικού συστήματος και όχι ως κίνημα, είναι βέβαια κόμμα του Κράτους και του Κεφαλαίου. Αν τυχόν κυβερνήσει, θα προσπαθήσει να λειάνει τις γωνίες του Δικαίου Έκτακτης Ανάγκης και να εφαρμόσει μια πιο ήπια διαχείριση της κρίσης, θα χρησιμοποιήσει το κράτος ως μοχλό μερικής και προσωρινής αναδιανομής και θα ενσωματώσει τα παραγωγικά κοινά (commons). Επ΄ουδενί δεν θα αμφισβητήσει το Κρατικό Συμφέρον και την Εμπορευματική Οικονομία. Η διακυβέρνησή του θα είναι κατά πάσα πιθανότητα σύντομη όμως, γιατί δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί τις αντιφάσεις, δεν θα καταφέρει να δώσει μακροπρόθεσμες λύσεις στα προβλήματα της ανάπτυξης και της ανεργίας.
Το Κράτος (οι μηχανισμοί και τα think tanks του) τα γνωρίζει αυτά. Προφανώς προκρίνει μια άλλου τύπου διακυβέρνηση, αλλά αν οι ψηφοφόροι στη «γιορτή της Δημοκρατίας» ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα κατεβάσει τα τανκς στους δρόμους· κάτι τέτοιο θα ήταν εξόχως αντιπαραγωγικό και ταυτόχρονα θα έπληττε ανεπανόρθωτα το κύρος του στις συνειδήσεις των υποτελών. Πρέπει λοιπόν να είναι ήδη έτοιμο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Γι΄αυτό και η στρατηγική του, που ίσως έχει ξενίσει πολλούς, είναι άλλοτε να εγκαλεί και να λοιδορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοτε να τον προσεταιρίζεται, μια να τον εξαιρεί από το «συνταγματικό τόξο» και μια να τον εντάσσει σ’ αυτό. Η στάση του απέναντι στη Χ.Α. είναι ανάμεσα στα άλλα μια τέτοια κίνηση προσεταιρισμού του ΣΥΡΙΖΑ -ουσιαστικά τού «έκανε το χατήρι»-, αφού αυτός είχε λυσσάξει με τη δίωξη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης**. Για να το θέσουμε αλλιώς: ενώ αδειάζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό περιεχόμενο (γιατί ο αντιναζισμός βρισκόταν σε περίοπτη θέση στην αντζέντα του), ταυτόχρονα τον εναγκαλίζεται ως κόμμα του Κράτους, ως κοινοβουλευτική μορφή, ως ισότιμο συνομιλητή στην κεντρική πολιτική σκηνή (μακριά δηλαδή από τα κινήματα) και, γιατί όχι, ως μελλοντικό εναλλακτικό διαχειριστή της κρίσης· ενώ του κλείνει το στόμα (γιατί δεν μπορεί πια να ισχυρίζεται ότι η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους στο ζήτημα της Χ.Α.), ταυτόχρονα τον ανατιμά στα μάτια της κοινωνίας (γιατί τα Μ.Μ.Ε. μας υποδεικνύουν ότι ήταν αυτός -και προσοχή: μόνο αυτός· το διάχυτο, πολύμορφο, από τα κάτω αντιφασιστικό κίνημα δεν έχει καμία θέση εδώ- που «τόσο καιρό τα έλεγε»).
* Δυο λόγια μόνο για τον Ν. Αλιβιζάτο. Θιασώτης ενός αυταρχικού (νεο)φιλελευθερισμού, βρίσκεται πίσω από την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την εξυγίανση της ΕΡΤ και έχει προτείνει την περιστολή των διαδηλώσεων στο δήμο της Αθήνας, καθώς και την καθιέρωση ασυμβίβαστου μεταξύ υπουργού και βουλευτή και την μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200 που θα έχουν ως συνέπεια την περαιτέρω ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας. Ταυτόχρονα, είναι το think tank πίσω από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και τη δίωξη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης, που αθωώνουν το Κράτος – Έγκλημα και δημιουργούν το Θέαμα του Κράτος – Προστάτη. Η άποψή του για την αντιμετώπιση της Χ.Α. υιοθετήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ -την ώρα που κάποιοι αριστεροί (π.χ. Δ. Ψαρράς) ζητούσαν να τεθεί εκτός νόμου-, και κατόπιν και από την κυβέρνηση. Επιπλέον, γνωμοδότησε υπέρ της συνταγματικότητας – νομιμότητας του Δικαίου Έκτακτης Ανάγκης. Είναι με άλλα λόγια υπέρ ενός πανίσχυρου Κράτους που προσπερνά τις νομικίστικες κρατικοδικαϊκές ενστάσεις, με την έννοια ότι στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία προκρίνει τη σκοπιμότητα και τον ντεσιζιονισμό, ήτοι το ποιος αποφασίζει, ποιος έχει την ισχύ να επιβάλει την πολιτική απόφαση στο όνομα της «σωτηρίας της πατρίδας». Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας (salus patriae suprema lex), έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Στα σημερινά συμφραζόμενα, υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της κρατικής – καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, η προληπτική αντεπανάσταση, και όλα καθαγιάζονται στο βωμό της.
Θα τολμούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο Ν. Αλιβιζάτος είναι ο αντι-ναζί Καρλ Σμιτ της ελληνικής μορφής του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, ο ιδεολόγος του αντι-ολοκληρωτισμού που στην πράξη φλερτάρει με τον νέο ολοκληρωτισμό.
** Η Χ.Α. είναι de facto και εγκληματική οργάνωση, δηλαδή μια οργάνωση που διαπράττει εγκλήματα. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Οι Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν λοιπόν κάλλιστα να προκρίνουν την εφαρμογή των κλασικών άρθρων του Π.Κ. περί ηθικής αυτουργίας ως προς την ηγεσία της Χ.Α. και περί φυσικής αυτουργίας και συνέργειας ως προς τα μέλη της. Αντ’ αυτού, πρότειναν και επιδοκίμασαν τη δίωξη και την τιμωρία της με βάση το άρθρο 187 του ποινικού κώδικα περί «σύστασης και δράσης εγκληματικής οργάνωσης», μια ολοκληρωτική -με την έννοια της κατάργησης των εγγυήσεων του φιλελεύθερου κράτους δικαίου- νομική ρύθμιση και ένα υπερόπλο του υποτιθέμενου πολιτικού αντιπάλου τους, αφού προστέθηκε στον Π.Κ. με νόμο το 2001, στο πλαίσιο του παγκόσμιου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος». Από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ σ΄αυτό το ζήτημα και μόνο, ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θα καταλάβαινε ότι αυτοί οι τύποι είναι, για να το πούμε λαϊκά, απατεώνες.
λάμπε ρατ
egainstcom

Φτιάχνουν τη «σοβαρή» Χρυσή Αυγή

Η αστική δημοκρατία χτυπάει το φασισμό! Καλόοοο. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Η εικόνα των Κασιδιάρη, Παναγιώταρου, Μίχου να βγαίνουν θριαμβευτές από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, βρίζοντας, φτύνοντας, κλωτσώντας και καρπαζώνοντας δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ, συμβόλισε με τον καλύτερο τρόπο τη γελοιότητα της προπαγάνδας περί τσακίσματος του νεοναζισμού από την αστική δημοκρατία και την κυβέρνηση που τη διαχειρίζεται σήμερα.

Η προφυλάκιση του Μιχαλολιάκου, που ακολούθησε μερικές ώρες μετά, και στη συνέχεια του Παππά, ήταν η ύστατη προσπάθεια να επισκευαστεί το στραπατσαρισμένο κάδρο αυτής της προπαγάνδας. Αφρούς έβγαζαν από τα στόματά τους οι προπαγανδιστές των μίντια, που έβλεπαν να πηγαίνει στράφι όλη η «αντιναζιστική» δουλειά που έκαναν τις προηγούμενες μέρες. Οι πολιτικοί, που όσο να ‘ναι δεσμεύονται από το θεσμικό τους ρόλο, άφηναν μόνο μπηχτές και υπονοούμενα. Το παρασκήνιο πήρε φωτιά. Αν δεν προφυλακιζόταν ούτε ο Μιχαλολιάκος, ολόκληρη η επιχείρηση θα πήγαινε στράφι και η κυβέρνηση Σαμαρά θα βρισκόταν αντιμέτωπη ακόμη και με την κατάρρευση.

Ομως, ανεξάρτητα από το φτιασίδωμα που ακόμη προσπαθούν να κάνουν, με μια εκκωφαντική προπαγάνδα που δεν αφήνει ούτε χρόνο ούτε περιθώριο για σκέψη, η μη προφυλάκιση τριών από τους «κάπο» της νεοναζιστικής συμμορίας δημιουργεί ένα έδαφος για βαθύτερη σκέψη, μέσα από τα ερωτηματικά που παράγει. Μας επιτρέπει να προβάλουμε με αξιώσεις μια ανάλυση που δεν μένει στα επιφαινόμενα και τη χειραγώγηση που τα συνοδεύει, αλλά πάει στην ουσία των πραγμάτων. Μια ανάλυση που συνοψίζεται στο ότι αυτό που επιχειρείται τις τελευταίες μέρες, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δεν είναι μια αποφασιστική προσπάθεια ξεπαστρέματος του νεοναζιστικού μορφώματος, αλλά μια προσπάθεια ελέγχου του, έτσι που να υπηρετεί το σύστημα χωρίς να του δημιουργεί προβλήματα σταθερότητας.

Μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή

Ένα παπαγαλάκι που υπηρετεί συγκεκριμένο συντηρητικό συγκρότημα εφοπλιστικής ιδιοκτησίας (το ίδιο συγκρότημα που είχε αναλάβει εργολαβικά την προβολή και την «κοινοβουλευτικοποίηση» των νεοναζί), το εκστόμισε πριν λίγο καιρό: γιατί μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να μη συμμετάσχει σ’ έναν μελλοντικό συντηρητικό κυβερνητικό συνασπισμό;

Η «σοβαρότερη» ΧΑ, βέβαια, δεν μπορεί να προκύψει χωρίς κόπο. Πιθανόν να χρειαστεί ακόμη και πόνος, όπως συνέβη με τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμς, που εξοντώθηκαν ανελέητα στη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», με εντολή του ίδιου του Χίτλερ, που δεν ήθελε το παλιό λουμπεναριό, αυτό που τον στήριξε και τον οδήγησε στην εξουσία, να του βάζει εμπόδια με τη δράση του. Το ναζιστικό κόμμα ήταν πλέον κόμμα εξουσίας, με τη στήριξη σύμπασας της γερμανικής αστικής τάξης.

Η ιστορία, βέβαια, δεν επαναλαμβάνεται, αναλογίες όμως πάντοτε μπορεί να βρει κάποιος. Αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες και έχουν πάρει την ονομασία «εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής» αποκαλύπτουν μια προσπάθεια χειραγώγησης της νεοναζιστικής συμμορίας, έτσι που να επιστρέψει στις παλιότερες μορφές δράσης της (νύχτα και κρυφά και όχι φόνους Ελλήνων), προσαρμοζόμενη παράλληλα σε ένα μίνιμουμ κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα λειτούργησε σαν καταλύτης, επιταχύνοντας την εκδήλωση αυτού του σχεδίου. Γι’ αυτό και κάποιες λεπτομέρειές του δεν κατορθώθηκε να κρυφτούν. Ολοι οι εμπλεκόμενοι φορείς ενήργησαν σαν έτοιμοι από καιρό. Ο Δένδιας έβγαλε από το συρτάρι παλιότερη έκθεση της ΚΥΠ, που την κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό, όπως και ο προκάτοχός του Χρυσοχοΐδης, και αφορούσε τον Λαγό και τα «κατορθώματά» του. Η Αντιτρομοκρατική, κατά την προσφιλή τακτική της, έβαλε έναν από τους ρουφιάνους της να στείλει επιστολή στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στην οποία έδινε ονόματα και κινητά χρυσαυγιτών. Ταυτόχρονα, έστειλε έγγραφο στην ανακρίτρια του Πειραιά που χειρίζεται την υπόθεση της δολοφονίας Φύσσα, για να την ενημερώσει ότι τηλεφώνησε στην Ασφάλεια άτομο και ανέφερε πέντε πρόσωπα που ήταν μαζί με τον Ρουπακιά στο φονικό της Αμφιάλης. (Τα δήθεν ανώνυμα τηλεφωνήματα είναι ένα κλασικό κόλπο της Αντιτρομοκρατικής, που εφαρμόστηκε κατά κόρον στις υποθέσεις της ΣΠΦ. Πίσω από τα δήθεν ανώνυμα τηλεφωνήματα κρύβουν το δικό τους δίκτυο παρακολουθήσεων). Το Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛΑΣ άρχισε να πιάνει μπάτσους που είχαν στενές σχέσεις με τη ΧΑ, στέλνοντας μήνυμα στους υπόλοιπους να «μαζευτούν».

Ολα ήταν έτοιμα για να υλοποιηθεί το «σχέδιο Δένδια», που με εντολή Σαμαρά έστειλε το γνωστό πακέτο των 32 (παμπάλαιων) δικογραφιών στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, με αίτημα να συσχετιστούν και να διερευνηθεί η ύπαρξη «εγκληματικής οργάνωσης».

Παράλληλα, εκτυλίχτηκε η προπαγάνδα πάνω σ’ έναν ενιαίο καμβά, στον οποίο «κεντούσαν» όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, όλα τα παπαγαλάκια.  Ο καμβάς αυτός υποστήριζε ότι δεν ερευνάται ποιοι εμφορούνται από τη ναζιστική ιδεολογία, αλλά ποιοι έχουν διαπράξει εγκλήματα. Οτι δεν διώκεται η ΧΑ ως κοινοβουλευτικό κόμμα με νεοναζιστική ιδεολογία, αλλά εκείνα τα μέλη της ΧΑ που έχουν συστήσει «εγκληματική οργάνωση».

Η ελληνική αστική δημοκρατία όχι μόνο ομολογούσε ότι δε διαθέτει αντιναζιστική νομοθεσία, αλλά και δικαιολογούσε απόλυτα την απουσία μιας τέτοιας νομοθεσίας, στο όνομα της δημοκρατίας. Λες και δεν αιματοκυλίστηκε η Ευρώπη από τους ναζί, ώστε να δικαιολογείται νομοθεσία που θα απαγορεύει τη δράση τους. Οταν, όμως, το ελληνικό κράτος έχει χρησιμοποιήσει τους δωσίλογους της Κατοχής και τους επιγόνους τους ως δύναμη κρούσης ενάντια στον ελληνικό λαό και τις επαναστατικές του οργανώσεις, όταν ακόμη και η ολιγομελής στην αρχή συμμορία της νεοναζιστικής ΧΑ χρησιμοποιούνταν σε αστυνομικές επιχειρήσεις και έχαιρε πλήρους ασυλίας, πώς μπορεί να έχουμε την απαίτηση να υπάρχει αντιναζιστική νομοθεσία στην ελληνική αστική δημοκρατία;

«Καλή» και «κακή» ΧΑ

Ολα ήταν έτοιμα, λοιπόν, για να πληροφορηθούμε το πόρισμα του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Χ. Βουρλιώτη, το οποίο (οποία έκπληξη!) χώρισε τη νεοναζιστική συμμορία σε «καλή» και «κακή», προδιαγράφοντας σε σημαντικό βαθμό αυτά που θ’ ακολουθούσαν σε πρακτικό επίπεδο.

Κι όμως, αυτός ο διαχωρισμός, που αποτελεί τον πυρήνα του πορίσματος Βουρλιώτη, με το οποίο ξεκίνησε η ποινική διαδικασία κατά ηγετικών στελεχών της ΧΑ και μελών των ταγμάτων εφόδου, όχι μόνο δε συζητήθηκε, αλλά ούτε καν σχολιάστηκε. Μεγεθύνθηκαν και συζητήθηκαν κατά κόρον οι γενικές αναφορές περί ναζισμού και «Fuhrerprinzip», λες και υπήρχε περίπτωση να βγει οποιοσδήποτε από δαύτους και να δηλώσει ναζιστής. Εδώ ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης, ο Παππάς και ο υπόλοιπος συρφετός, με τις σβάστικες στα μπράτσα και τα πορτρέτα του Χίτλερ ευλαβικά κορνιζωμένα εν είδει εικονισμάτων στα σπίτια τους, δηλώνουν πως δεν έχουν σχέση με το ναζισμό.

Ιδού η πεμπτουσία του πορίσματος Βουρλιώτη: «Η Χρυσή Αυγή πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας 1980-1990, με τη μορφή κλειστής ολιγάριθμης ομάδας ιδεολογικής επιμόρφωσης ναζιστών, με επικεφαλής τον Νικόλαο Μιχαλολιάκο, εξέδιδαν δε το περιοδικό “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ”. Στη συνέχεια, η ομάδα αυτή μετεξελίχθηκε σε πολιτικό σχηματισμό με την ονομασία “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ”. Από τον χρόνο αυτό διαχωρίστηκε το επιχειρησιακό από το πολιτικό τμήμα της οργάνωσης, με το πρώτο να αναλαμβάνει την εκτός Γραφείων δράση, δηλαδή τις βίαιες επιθέσεις εναντίον όσων η οργάνωση αυτή θεωρούσε εχθρούς (…) ηγετική ομάδα και των δύο τμημάτων ήταν η ίδια, με την εξουσία, όμως, του αρχηγού να είναι απόλυτη».

Ιδού, λοιπόν, οι «δύο ΧΑ», η «καλή» και η «κακή», η «νόμιμη» και η «παράνομη», το πολιτικό τμήμα και το επιχειρησιακό τμήμα, που αποτελείται από τα τάγματα εφόδου και την ιεραρχία τους, που φτάνει μέχρι τον αρχηγό, τον fuhrer. Οποιος χρυσαυγίτης δεν συμμετέχει στο «κακό» σκέλος δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Κι όσοι συμμετέχουν στα τάγματα εφόδου, καλά θα κάνουν να τα εγκαταλείψουν, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Στο κάτω-κάτω, υπήρξαν περίοδοι που τα τάγματα εφόδου δρούσαν αφανώς, στο σκοτάδι, χωρίς ομοιόμορφες στολές και δημόσιες παρελάσεις εν είδει παραστρατιωτικού σώματος. Οποιος δεν πιανόταν σε κάποια εξόφθαλμα εγκληματική πράξη (όπως ένας φόνος) δεν άφηνε πίσω του ίχνη, ενώ με τις παρελάσεις που κάνουν τώρα, όλοι μπορούν να καταγραφούν και ν’ αντιμετωπίσουν την κατηγορία της συμμετοχής σε «εγκληματική οργάνωση».

Τα παπαγαλάκια, που όλες τις προηγούμενες μέρες τιτίβιζαν ότι εκτός νόμου δεν είναι η ΧΑ, αλλά τα τάγματα εφόδου που δρουν ως «εγκληματική οργάνωση», απεκάλυψαν εκ των προτέρων τη σκοπιμότητα του πορίσματος Βουρλιώτη (σαν να διάβαζαν βουλωμένο γράμμα).

Αυτό δείχνει πως όλα ήταν οργανωμένα πάνω σ’ αυτή τη βάση και πως είχε γίνει –όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις–το σχετικό «μπρίφινγκ» στα διευθυντικά στελέχη των ΜΜΕ, που στη συνέχεια πέρασαν τη γραμμή στα παπαγαλάκια. Η αστική δημοκρατία δε θέλει να συντρίψει και να εξαφανίσει το νεοναζιστικό μόρφωμα, αλλά να το «σουλουπώσει», να το ελέγξει και να το θέσει στην υπηρεσία της, ψαλιδίζοντας τις φιλοδοξίες των ηγετών του, που πήραν αέρα και θεωρούν ότι μπορούν να κυβερνήσουν, με αποτέλεσμα να γίνονται ασυγκράτητοι και να απειλούν όχι μόνο τους μετανάστες και τους αριστερούς και αναρχικούς, αλλά την ίδια τη σταθερότητα του συστήματος.

Η υλοποίηση του σχεδίου

Μπορεί να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο; Κατηγορηματική απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να δοθεί, γιατί υπάρχουν πολλοί παράγοντες που τ’ αποτελέσματα της δράσης τους δεν μπορούν να προεξοφληθούν. Εκείνο που έχει σημασία, όμως, είναι η πρόθεση αυτό το σχέδιο να υλοποιηθεί. Πρόθεση που αποκαλύπτει τις –κάθε άλλο παρά αντιναζιστικές– προθέσεις της αστικής δημοκρατίας και της κυβέρνησής της. Σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι απαραίτητο να «αλλάξει» η ΧΑ, αλλά μπορεί απ’ αυτή και από άλλα ακροδεξιά μορφώματα και άτομα να ξεπηδήσει ένα καινούργιο φασιστικό μόρφωμα, που θα κάνει τη «δουλειά» υπό τον απόλυτο έλεγχο του κράτους.

Υλοποιώντας αυτή την κατεύθυνση, ο αντεισαγγελέας Βουρλιώτης έκανε και την επιλογή των «διευθυντών» της «εγκληματικής οργάνωσης». Ο αρχηγός Μιχαλολιάκος, ο Παππάς ως υπαρχηγός και τέσσερις ακόμη βουλευτές: Κασιδιάρης, Παναγιώταρος, Λαγός και Μίχος. Οι υπόλοιποι ανήκουν προφανώς στο πολιτικό σκέλος, το οποίο δεν έχει χαρακτηριστικά «εγκληματικής οργάνωσης»! Το εξοργιστικό είναι ότι ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν κατηγορήθηκαν είναι βουλευτές που έχουν άμεση, προσωπική εμπλοκή σε ενέργειες που περιγράφονται στις 32 δικογραφίες που απετέλεσαν το υλικό για να συγκροτηθεί η κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης» (Ηλιόπουλος, Καιάδας, Γρέγος, Μπούκουρας, Μπαρμπαρούσης κ.ά.).

Αναφερόμαστε μόνο στα γκεσέμια της ναζιστικής συμμορίας και όχι στο λουμπεναριό των παρακάτω κλιμακίων, που θεωρείται αναλώσιμο από την ίδια την ηγετική ομάδα, που συντηρούνταν με «χαρτζιλίκι», με δουλειές σε νταβατζιλίκια και λοιπές υποκοσμιακές ασχολίες, ενώ ένα μέρος του (τα μεσαία στελέχη, τύπου Πατέλη) ζούσε μόνο με το όνειρο να πάρει μια βουλευτική θεσούλα, προεξοφλώντας την αύξηση του εκλογικού ποσοστού. Αυτοί που είναι σήμερα βουλευτές δεν είναι τυχαίοι, είναι διαλεγμένοι ένας κι ένας και έχουν διακριθεί από την εποχή ακόμη που η νεοναζιστική συμμορία ούτε που ονειρευόταν ότι μπορεί να βρεθεί στα βουλευτικά έδρανα. Αυτόν τον ηγετικό πυρήνα, λοιπόν, ο αντεισαγγελέας Βουρλιώτης τον διαχώρισε σε «νόμιμο» και «παράνομο», σε «εγκληματικό» και «κοινοβουλευτικό». Ενδεχομένως ο διαχωρισμός ως προς τα πρόσωπα να μην ήταν κατευθυνόμενος «από πάνω», ενδεχομένως να προέκυψε από αναφορές στη δικογραφία σε σχέση με το ρόλο των διάφορων πρωτοπαλίκαρων. Τα πρόσωπα, όμως, δεν έχουν σημασία, σημασία έχει αυτός καθαυτός ο διαχωρισμός σε δυο κομμάτια, ένα «νόμιμο» και ένα «παράνομο».

Ο δεύτερος διαχωρισμός

Κι ενώ φαινόταν ότι η γραμμή του αρχικού διαχωρισμού (έξι βουλευτές στην «παρανομία» και οι υπόλοιποι «νόμιμοι») θα ακολουθούνταν μέχρι το τέλος, ήρθε η απόφαση των ανακριτών και των εισαγγελέων της Ευελπίδων να δημιουργήσει ένα δεύτερο διαχωρισμό, προφυλακίζοντας τον Λαγό (και στη συνέχεια τους Μιχαλολιάκο και Παππά), αλλά όχι τους Κασιδιάρη, Παναγιώταρο και Μίχο. Η απόφαση προκάλεσε σάλο, ο οποίος συνεχίστηκε, και μετά από την απόφαση για προφυλάκιση του Μιχαλολιάκου και του Παππά. Κάποιοι τους ήθελαν όλους «μέσα», σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, κάποιοι άλλοι έκριναν ότι οι μισοί (και κάθε άλλο παρά τυχαίοι), έπρεπε να μη μπουν «μέσα».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η απόφαση ήταν ένα ισχυρό χαστούκι για τον Σαμαρά. Εδειξε ότι δεν ελέγχει τα πάντα, ότι υπάρχουν και άλλα κέντρα που μπορούν να ασκούν εξουσία και σ’ αυτό ακόμη το επίπεδο, όταν ο ίδιος έχει πάρει προσωπικά πάνω του την υπόθεση και βρίσκεται στην Αμερική καμαρώνοντας για το ότι έκλεισε την ηγεσία της ΧΑ στη φυλακή.

Ακόμη και μετά την προφυλάκιση των Μιχαλολιάκου και Παππά, η προπαγάνδα των ΜΜΕ συνέχισε να σφυροκοπά την απόφαση για μη προφυλάκιση των τριών νεοναζί βουλευτών. Με σωστά επιχειρήματα, μάλιστα. Περισσότερο πολιτικά και λιγότερο νομικά. Με επίκληση της κοινής λογικής, η οποία κάθε άλλο παρά αδιάφορο αφήνει το ποινικό δίκαιο. Σχολιαστές σαν τον Πρετεντέρη δε δίστασαν να πουν (και να γράψουν) ανοιχτά, ότι λειτουργούν «πλυντήρια» που θέλουν να «ξεπλύνουν» τους νεοναζί (χωρίς όμως και να υπαινιχτεί τη «μάρκα» αυτών των «πλυντηρίων»).

Τι πρυτάνευσε στη σκέψη του κέντρου που δεν προφυλάκισε τους τρεις; Οτι χρειαζόταν μια ισχυρή επιχειρησιακή ομάδα «έξω», για να συμμαζέψει το συρφετό και να τον οδηγήσει ομαλά στη «μετάλλαξή» του; Κατηγορηματική απάντηση δεν μπορούμε να δώσουμε, σίγουρα όμως δεν είναι τυχαίο ότι τη μια μέρα ο Κασιδιάρης μοίραζε κλοτσιές και σφαλιάρες και την επομένη εμφανίστηκε ήρεμος και κυριλέ μπροστά στις κάμερες και τα μικρόφωνα, χωρίς κανείς να του αρνηθεί το κοινοβουλευτικό σόου ή να του θέσει έστω μια ερώτηση.

Το θέμα είναι ανοιχτό. Ο Σαμαράς, μετά το χουνέρι που έπαθε, έχει κάθε λόγο να θέλει να εξαφανίσει τη ΧΑ. Κάποιοι άλλοι μπορεί να θέλουν να μείνει η ταμπέλα. Ολοι τους, όμως, θέλουν ένα φασιστικό μόρφωμα ελεγχόμενο απόλυτα από το αστικό κράτος.

Πρόκληση η μη προφυλάκιση των νεοναζί

Ακόμη κι αν κανείς αμφιβάλλει για τον πολιτικό χαρακτήρα που έχουν οι αποφάσεις προφυλάκισης ή μη προφυλάκισης των νεοναζί βουλευτών, μια επιγραμματική αναφορά στα ποινικά δεδομένα της υπόθεσης διαλύουν κάθε αμφιβολία.
Ολοι τους είναι βουλευτές και έχουν συλληφθεί χωρίς άρση της ασυλίας τους, μόνο για το αδίκημα της συμμετοχής (και διεύθυνσης) «εγκληματικής οργάνωσης», που είναι κακούργημα αυτόφωρο, διότι η οργάνωση θεωρείται ότι έχει διαρκή δράση. Απ’ αυτή την άποψη, λοιπόν, δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ τους. Ολοι κατηγορούνται για το ίδιο αδίκημα. Οσα λέγονται για τον Λαγό και τον Μιχαλολιάκο, ότι αυτοί είναι «δεμένοι» στην υπόθεση της δολοφονίας Φύσσα, είναι ανυπόστατα, διότι απλούστατα η ανάκριση δεν μπορεί να διερευνήσει την εμπλοκή τους σ’ αυτό το αδίκημα, αφού το αυτόφωρο πέρασε και δεν έχει αρθεί η βουλευτική τους ασυλία γι’ αυτό το αδίκημα.

Το άλλο επιχείρημα που διοχετεύεται από την Ευελπίδων είναι πως οι τρεις που δεν προφυλακίστηκαν δεν κρίθηκαν ύποπτοι φυγής, ούτε ύποπτοι διάπραξης νέων αδικημάτων, καθώς είναι πλέον γνωστά πρόσωπα, όπως και οι μεταξύ τους διασυνδέσεις. Και γιατί αυτό δεν ισχύει για τον Λαγό και τον Μιχαλολιάκο;

Ομως και αυτό καθαυτό το επιχείρημα συνιστά πρόκληση, αν το δει κανείς από τη σκοπιά του ισχύοντος ποινικού δικαίου. Εχεις μια «εγκληματική οργάνωση», έχεις συλλάβεις κάποιους ως διευθυντικά στελέχη της, θεωρείς ότι η οργάνωση ακόμη υφίσταται, εξακολουθείς να συλλαμβάνεις μέλη της σε διάφορες πόλεις της χώρας, εξακολουθείς να ψάχνεις για να βρεις στοιχεία για άλλους, και αφήνεις ελεύθερους τους μισούς από τη διευθυντική ομάδα, προσφέροντάς τους (μιλώντας πάντα με βάση την ποινική λογική) τη δυνατότητα να οργανώσουν την απόκρυψη στοιχείων (π.χ. του οπλοστάσιου που υπάρχει, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, και δεν έχει βρεθεί), να οργανώσουν την ποινική άμυνα των μελών των ταγμάτων εφόδου, δυσχεραίνοντας έτσι το έργο της ανάκρισης. Πόσο μάλλον που η βουλευτική ασυλία, την οποία εξακολουθούν να έχουν, τους προσφέρει τεράστια ευχέρεια κινήσεων.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι ελληνικές δικαστικές αρχές είναι πρώτες στην Ευρώπη σε αριθμό προφυλακίσεων. Στέλνουν ανθρώπους στη φυλακή για ψύλλου πήδημα. Ακόμα και απλούς διαδηλωτές, με βάση τον κουκουλονόμο. Δε θα μιλήσουμε για όσους έχουν κατηγορηθεί ως μέλη ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων (είτε αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη είτε αρνούνται τη συμμετοχή τους), που δεν διανοείται κανείς ότι μπορεί να μην προφυλακιστούν, ακόμη κι αν πρόκειται για οργανώσεις που έχουν σταματήσει τη δράση τους πριν από χρόνια (όπως έγινε π.χ. με τους κατηγορηθέντες για συμμετοχή στον ΕΛΑ). Εδώ στους κατηγορούμενους για συμμετοχή της ΣΠΦ έχουν φτάσει στο σημείο να κουρελιάζουν ποινικό νόμο και Σύνταγμα, παρατείνοντας τις προφυλακίσεις μέχρι και τους 36 μήνες! Αρκεί ν’ αναφέρουμε το παράδειγμα τεσσάρων κατοίκων της Ιερισσού, τεσσάρων μεροκαματιάρηδων, με οικογένειες που εξαρτώνται από τη δική τους δουλειά, που προφυλακίστηκαν για τα επεισόδια στις Σκουριές και οι αιτήσεις τους για αποφυλάκιση υπό όρους απορρίπτονται.

Είναι προφανές, ότι η μη προφυλάκιση των τριών νεοναζί βουλευτών είναι πέρα από το πνεύμα και το γράμμα του ισχύοντος ποινικού δικαίου και πέρα από την παράδοση που έχουν δημιουργήσει οι ελληνικές δικαστικές αρχές. Το γεγονός ότι τη σχετική απόφαση διαχωρισμού των κατηγορούμενων σε προφυλακιστέους και μη, σε «επικίνδυνους» και «ακίνδυνους», σε «καλούς» και «κακούς» πήραν δυο ανακριτές και δυο εισαγγελείς ομόφωνα, δείχνει ότι δούλεψε άλλο κέντρο. Κέντρο ισχυρό, που μπορούσε να καλύψει τα νώτα τους. Γιατί αποκλείεται να μην ήξεραν τι αποτελέσματα θα προκαλούσε αυτή τους η απόφαση. Και δεν είναι καθόλου εύκολο να ομοφωνήσουν τέσσερις δικαστικοί σ’ ένα τόσο σοβαρό πολιτικό ζήτημα, εν γνώσει τους ότι ποινικά η απόφασή τους ήταν εντελώς μετέωρη. Μόνο η ύπαρξη κάποιου ισχυρού κέντρου μπορεί να εξηγήσει αυτή τη μπετονένια ομοφωνία (ένας να διαφωνούσε, οι τρεις θα προφυλακίζονταν μέχρι να αποφανθεί το συμβούλιο).

Ποιο ήταν αυτό το κέντρο; Δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε, ούτε θα κάνουμε σενάρια. Θα παραθέσουμε μόνο ένα δεδομένο και μια σκέψη. Το δεδομένο είναι η διαρροή του Δένδια, ότι η δική του πρόταση ήταν να ασκηθούν διώξεις μόνο κατά Λαγού και Μιχαλολιάκου, για την υπόθεση της δολοφονίας Φύσσα και δίωξη κατά παντός υπευθύνου (in rem) για όλα τα υπόλοιπα (δηλαδή, καρφώνει τον Αθανασίου για ερασιτεχνισμό). Η σκέψη είναι πως αποκλείεται ισχυροί κύκλοι της αστικής τάξης, που ποντάρουν στους νεοναζί και το ρόλο που μπορούν να παίξουν μελλοντικά, να μην έχουν παρέμβει σ’ αυτή την υπόθεση.

Ναζιστικά θρασίμια

Θυμίζοντας έντονα κάποιους μεγαλόσχημους ναζί στη δίκη της Νυρεμβέργης, που παρίσταναν τους απλούς εκτελεστές εντολών της στρατιωτικής ιεραρχίας, τα μεγαλοστελέχη της νεοναζιστικής συμμορίας απέδειξαν ότι είναι θρασίμια, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αίσθηση τιμής, έτοιμοι να πουλήσουν κάθε υποτακτικό τους που έχει πιαστεί να διαπράττει κάποιο αδίκημα.

Πέρα απ’ αυτά που γνωρίζουμε από το παρελθόν για την αρθρογραφία τους στη φυλλάδα τους, στα ίδια τους τα σπίτια βρέθηκαν ναζιστικά σύμβολα, σημαίες, αναμνηστικά. Κάποιοι έχουν τη σβάστικα χτυπημένη τατουάζ στο μπράτσο τους. Κι όμως, όλοι δήλωσαν ότι δεν είναι ναζιστές!

Αυτοί που απειλούσαν θεούς και δαίμονες, αυτοί που κλωτσούσαν πάγκους μεροκαματιάρηδων μεταναστών, αυτοί που απειλούσαν ότι θα υπάρξουν νεκροί, αυτοί που απειλούσαν ότι θ’ αρπάξουν τις ξιφολόγχες και θα βγουν στο δρόμο (αναφερόμαστε μόνο σε δημόσιες δηλώσεις και ενέργειές τους, που έχουν καταγραφεί σε κάμερες), εμφανίστηκαν στις δικαστικές αρχές σαν φιλήσυχοι πολίτες και νομοταγείς πολιτικοί, που ασκούν νόμιμη κοινοβουλευτική δράση.
Αυτοί που οργάνωναν και εκπαίδευαν τα τάγματα εφόδου, στρατολογώντας λούμπεν στοιχεία και ανεγκέφαλους κομπλεξικούς, πλημμυρισμένους με μίσος κατά του λαού, είναι έτοιμοι να ρίξουν στο λάκο των λεόντων καθένα απ’ αυτά τα ασπόνδυλα που στρατολόγησαν και ξαμόλυσαν κατά μεταναστών και Ελλήνων. Δεν γνωρίζω αν μέλη της ΧΑ ενέχονται σε παράνομες συμπεριφορές, εγώ είμαι νόμιμος, δήλωσε ο Μιχαλολιάκος!

Αυτοί που «χτυπιόνταν» από τα μικρόφωνα, παριστάνοντας τους μεγάλους στρατηλάτες, για να εντυπωσιάσουν τα ασπόνδυλα που τους χειροκροτούσαν, αντί να κάνουν πολιτικές απολογίες (αφού υποτίθεται ότι διώκονται για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας), εμφανίστηκαν στην ανάκριση σαν κλεφτοκοτάδες που προσπαθούν να δημιουργήσουν άλλοθι. Εγώ ήμουν μόνο υπεύθυνος Τύπου, είπε ο Κασιδιάρης. Ο ίδιος που απειλούσε τον αστυνομικό διευθυντή στην Κρήτη ότι θα έχει νεκρό αν δεν χτυπήσει με τα ΜΑΤ τους αντιφασίστες. Εγώ δεν ξέρω τίποτα, ζούσα στα Γιάννινα, είπε ο Παππάς. Εγώ κοιμόμουν από νωρίς μέχρι το άλλο μεσημέρι, δήλωσε ο Μιχαλολιάκος.

Τέτοιοι ήταν πάντοτε οι φασίστες. Ελάχιστοι είχαν το σθένος να υπερασπιστούν την ιδεολογία τους (ελάχιστοι από τους χουντικούς, για παράδειγμα). Όλοι οι υπόλοιποι έγλειφαν τις αστικές εξουσίες και δήλωναν έτοιμοι να τις υπηρετήσουν, φτάνει να γλιτώσουν την ποινική τιμωρία.



Πηγή:Κόντρα