Είναι νίκη η Χρυσή Αυγή στη μπουζού με την πρεζού;

του Κώστα Βαξεβάνη
Η Χρυσή Αυγή είναι μια εγκληματική οργάνωση, συμφωνώ. Δεν έγινε τώρα, ήταν όσα χρόνια δρα ρατσιστικά, αντιδημοκρατικά και φονικά. Αλλά η Χρυσή Αυγή δεν είναι μια εγκληματική οργάνωση με την έννοια που έχει κάποιος στο μυαλό του μια συμμορία η οποία αποκεφαλίζεται, περνά από τα δελτία ειδήσεων για να το χωνέψουν όλοι και στη συνέχεια εξαφανίζεται ώσπου να εμφανιστεί η επόμενη
Είναι κατ’ αρχήν καλό που φυλακίζονται όλοι αυτοί οι τύποι που πέρα από ναζί είναι το κλασσικό παράδειγμα της μαγκιάς που αναπτύσσεται στο σκοτάδι και τον όχλο και εξαφανίζεται σαν ποντίκι στο φως της αλήθειας; Ναι είναι. Αν κάτι πετυχαίνει η φυλάκισή τους είναι η απομυθοποίηση της οργάνωσης που τα δύο τελευταία χρόνια φαντάζει παντοδύναμη, να δείχνει επιδεικτικά τις σχέσεις με την εξουσία και να καλλιεργεί το προφίλ του λαικού τιμωρού, εμφανίζοντας το έγκλημα ως αναγκαιότητα.
Ο ηρωισμός του Μιχαλολιάκου είναι καθαρά μια τηλεοπτική παραγωγή. Όταν στο παρελθόν βρέθηκε σε αντίστοιχη θέση, με μεγάλη ευκολία είχε καταδώσει όλους τους “συναγωνιστές” του. Όλοι αυτοί οι ύπουλοι μαχαιροβγάλτες των βασανισμένων κορμιών αλλοδαπών, δεν αντέχουν ούτε σε βάσανο ούτε στη βία που θεωρητικά τους τρέφει.
Οι φυλακές δεν είναι κάμπινγκ της Χρυσής Αυγής και στη φυλακή δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να υποστηρίζεις πως είσαι άρειος. Πολύ γρήγορα η σκοτεινή αίγλη της Χρυσής Αυγής, θα γίνει ένα μάτσο από χαρτιά και καταθέσεις όπου ο ένας θα καρφώνει τον άλλο. Υπάρχει νομίζω αυτή η πιθανότητα τώρα που ο αξιότιμος σύζυγος της κυρίας Ζαρούλια πήγε “στη μπουζού με την πρεζού”.
Δεν μπορώ όμως να συμμεριστώ αυτούς που ετοιμάζονται να κάνουν το γύρο του θριάμβου. Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική οργάνωση με ό,τι σημαίνει αυτό για την ιδεολογία και τη δομή της. Έχει πείσει ανθρώπους, έχει παρασύρει άλλους και σίγουρα έχει δώσει περιεχόμενο ζωής σε εκείνους που θέλουν να ταυτίζουν τη βία με την αποφασιστικότητα.
Το κυριότερο όμως είναι πως συνεχίζουν να υπάρχουν όλοι οι αντικειμενικοί λόγοι που την κάνουν προσιτή σε λαικές μάζες, δηλαδή η εξαθλίωση και η φτώχεια. Πόσοι αλήθεια γνωρίζουν πως η αντισυστημικότητα της Χρυσής Αυγής ήταν μια συστηματική συστημικότητα; Πως ψήφιζε όλα τα νομοσχέδια υπέρ εφοπλιστών, τραπεζιτών, επιχειρηματιών την ώρα που ο Παναγιώταρος απειλούσε πως θα αυξήσει την παραγωγή σαπουνιού;
Μπορώ να χαρώ και να ανακουφιστώ ίσως που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει αυτό που έκανε αφού σκοτώθηκε ένας άνθρωπος και έφριξε η υφήλιος, αλλά δεν μπορώ να θριαμβολογήσω για καμιά νίκης της Δημοκρατίας
Βρέθηκαν ποτέ οι αστυνομικοί που συνεργάζονταν μαζί της για να καλύψουν τόσες υποθέσεις εγκλημάτων; Έπαψε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής αστυνομίας να θεωρεί τον φασισμό ως τον σκληρό και αναγκαίο πατριωτισμό; Σταμάτησαν οι αλλοδαποί να θεωρούνται ως άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας και αυτό αντί για ρατσισμός να βαφτίζεται αγανάκτηση;
Ο κρατικός μηχανισμός είναι διαβρωμένος από τους ναζί. Οι ακροδεξιοί παραμένουν στην κυβέρνηση και τα κυβερνητικά πόστα. Ο Άδωνις θα συνεχίσει αύριο να πουλάει τα αντισημιτικά βιβλία του Πλεύρη στην εκπομπή του αποκαλώντας τα “βιβλία βόμβα πέρα από κάθε αμφισβήτηση” και την ίδια ώρα να χαρακτηρίζει συνταγματικά δικαιώματα ως “κοινωνική ανωμαλία”.
Η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση, αλλά η ήττα της δεν μπορεί να σηματοδοτηθεί από τη θριαμβολογία στα κανάλια που ως χθες φρόντιζαν να την απενοχοποιήσουν και να την βάλουν στο πλυντήριο.
Θέλω να προσθέσω μία ακόμη πλευρά από την εμπειρία μου σε έρευνες στο εξωτερικό και την Ελλάδα. Ιστορικά, οι φασίστες μετά τον πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν ως πολιτικοί προβοκάτορες. Έβγαλαν τη βρώμικη δουλειά, όποτε το πολιτικό σύστημα ένοιωθε απειλή. Δημιούργησαν πολιτική ανωμαλία και έθρεψαν την ανασφάλεια. Σε αυτό το αρνητικό κλίμα που δημιουργούσαν, κάθε άλλος, συντηρητικός και εγγυητής της πρότερης, ακόμη και αντιλαϊκής κατάστασης, φάνταζε ως λύση. Όταν οι άνθρωποι φοβούνται γίνονται συντηρητικοί και απορρίπτουν το πολιτικό ρίσκο.
Επίσης η ιστορία της σχέσης των φασιστών με την εξουσία, ήταν σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες και επαγγελματίες προβοκάτορες. Στην Ιταλία τα χρόνια της “στρατηγικής της έντασης” οι φασίστες έσπρωξαν το εκλογικό σώμα στις παραδοσιακές πολιτικές λύσεις που φάνταζαν να εγγυώνται την ασφάλεια.
Στη δεκαετία του 70 στην Ελλάδα, οι φασίστες βομβιστές (ανάμεσά τους και ο Μιχαλολιάκος), έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η σχέση τους με μυστικές υπηρεσίες και τις “Αρχές” είναι πια αποδεδειγμένη
Ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου, ο Αριστοτέλης Καλέντζης ο οποίος φυλακίστηκε, δήλωσε μετά από χρόνια αυτό που υποψιαζόταν κάποιος “ο Καραμανλής μας χρησιμοποίησε για να φαντάζει ο ίδιος δημοκράτης, την εποχή που τον κατηγορούσαν ότι δεν προχώρησε σε καμιά αποχουντοποίηση”
Δεν είναι καθόλου απίθανο η Χρυσή Αυγή να τελειώσει εδώ την “καριέρα” της. Να αποδειχθεί δηλαδή πως αποτέλεσε για το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, το υπηρετικό προσωπικό που όχι μόνο δεν είναι αναγκαίο αλλά στοιχίζει πλέον περισσότερα από όσα προσφέρει.
Ή όπως συνηθίζω να το λέω, αφού τάισαν τον δράκο, τον έθρεψαν, μπορεί τώρα να τον σκοτώσουν για να φανούν οι Αϊ Γιώργηδες του παραμυθιού

Όψιμοι αντιφασίστες, εργολάβοι, συνταγματικά τόξα και δημοκρατική ομαλότητα.

Του Γιάννη Χριστόπουλου     Η ιστορία γνωστή. Το έργο παιγμένο σε επανάληψη και η κόπια ξεθωριασμένη σαν παλιά κινηματογραφική ταινία του βωβού κινηματογράφου.

Όψιμοι αντιφασίστες, εργολάβοι της δημοκρατίας και της δήθεν δημοκρατικής ομαλότητας.

-Της δημοκρατίας και ομαλότητας των μνημονίων, της δημοκρατίας των τοκογλύφων, των "δανειστών", των τροϊκανών, του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης. 

-Της αλυσοδεμένης δημοκρατίας και ομαλότητας της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης του κεφαλαίου...

-Της δημοκρατίας και ομαλότητας των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, της δημοκρατίας των στρατιών ανέργων, της δημοκρατίας των σκλάβων με μισθούς επιβίωσης για να αντέχουν να παράγουν, όσο αντέξουν, το κέρδος του κεφαλαίου.

-Της δημοκρατίας και ομαλότητας των απολύσεων και των λουκέτων, της δημοκρατικής ομαλότητας της καταστολής και του "νόμου και τάξης".

-Της δημοκρατίας που έθρεψε και θρέφει τις ναζιστικές και φασιστικές συμμορίες, που τους φόρεσε "φράκο" και τους έβαλε στο δικό της ναό, στο κοινοβούλιο, για να προσκυνήσουν μαζί το μεγάλο Θεό, το κεφάλαιο, τους εφοπλιστές τους και τα κέρδη τους. 

-Της δημοκρατίας που σε όλους τους πυλώνες του κράτους της (κατασταλτικοί μηχανισμοί, δικαιοσύνη, ΜΜΕ) χάιδευε τη ναζιστική συμμορία και την έστελνε να καθαρίσει για το συστήμα, τραμπουκίζοντας, τρομοκρατώντας και δολοφονώντας ανήμπορους μετανάστες, αντιφασίστες, εργαζόμενους και λαό, που αντιστέκονταν στον ολοκληρωτισμό που η "δημοκρατία" επέβαλε. 

Και ξαφνικά γίναμε όλοι αντιφασίστες.

Αλλά για να αποδείξουμε τον αντιφασισμό μας πρέπει να ομολογήσουμε, να δηλώσουμε πίστη και υπακοή στη δημοκρατική τους ομαλότητα, να δώσουμε εξετάσεις και πειστήρια για να μας εντάξουν στο "συνταγματικό τόξο", να υπογράψουμε δήλωση, ότι είμαστε υπέρ της δημοκρατικής ομαλότητας και να μπούμε κι εμείς (αν μας το επιτρέψουν) στις "δημοκρατικές δυνάμεις" μαζί με τον Σαμαρά, το Βενιζέλο, τον Άδωνη, το Βορίδη κλπ "αντιφασίστες" της συγκυβέρνησης και όλου του μνημονιακού συρφετού.

Εδώ τα πράγματα δεν είναι παίξε γέλασε.

Ή είσαι "αντιφασίστας" και είσαι με το Σαμαρά, το Βενιζέλο, τον Άδωνη, το Βορίδη και λοιπούς συγκυβερνώντες "αντιφασίστες", εργολάβους και νταβατζήδες ή είσαι αντίπαλος της δημοκρατικής ομαλότητας και ίδιος με τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, τη συμμορία των εφοπλιστών, του κεφαλαίου, που μισεί θανάσιμα και γι' αυτό δολοφονεί όποιον είναι από την άλλη μεριά.

Όχι δεν είμαστε ίδιοι. 

Δεν θεωρούμε, ότι είμαστε από την ίδια μεριά. Είναι αλήθεια, ότι υπάρχουν δυο μεριές, είναι αλήθεια ότι υπάρχουν δυο άκρα.

Εσείς κι Εμείς.

Το δικό σας άκρο δολοφονεί καθημερινά, με τις χιλιάδες δολοφονίες απελπισμένων και εξαθλιωμένων, που εσείς χαρακτηρίζετε αυτοκτονίες.

Το δικός άκρο δολοφονεί με την ανέχεια, την φτώχεια και την εξαθλίωση έναν ολόκληρο λαό. 

Το δικό σας άκρο έστειλε στην ανεργία και την εξαθλίωση δυο εκατομμύρια εργαζόμενους, στέλνει στο θάνατο καθημερινά χιλιάδες απόμαχους της δουλειάς με τις περικοπές στις συντάξεις, στην πρόνοια και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το δικό σας άκρο τούς στέλνει στον καιάδα σαν άχρηστους γιατί πλέον δεν μπορούν να παράγουν για εσάς υπεραξία και κέρδος, τους στέλνει στο θάνατο γιατί κοστίζουν. 

Το δικό σας άκρο δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Όπως δολοφονεί τα όνειρα μιας γενιάς, των νέων, που στον δικό σας κόσμο δεν έχει προοπτική και μέλλον.

Όλοι μαζί εσείς, ναζιστές και "δημοκράτες", υπηρέτες του δικού σας κόσμου και συστήματος, είστε όχι οι ηθικοί αυτουργοί αλλά οι πραγματικοί δολοφόνοι. 

Στο όνομα της δικής σας "δημοκρατικής ομαλότητας" έχετε κηρύξει τον πόλεμο και καθημερινά δολοφονείτε τον κόσμο της εργασίας, που είναι για εσάς το άλλο άκρο.

 Και τώρα και πάντα υπήρχαν δυο κόσμοι, δυο άκρα. 

Οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι, οι καταπιεστές και οι καταπιεζόμενοι, οι δούλοι και οι δουλοκτήτες, οι φεουδάρχες και οι δουλοπάροικοι, οι αστοί και οι εργάτες, το κεφάλαιο και η εργασία, οι δολοφόνοι και οι δολοφονημένοι, εσείς κι εμείς.

Ζητάτε να σας κάνουμε δήλωση υποταγής για να αποδείξουμε τάχατες, ότι είμαστε κι εμείς στο "συνταγματικό τόξο", ότι είμαστε με τη δημοκρατική σας ομαλότητα.

Γελιέστε οικτρά.

Όχι γιατί δεν θα βρείτε "πρόθυμους" δηλωσίες, αλλά γιατί απλά δεν μπορείτε να σταματήσετε την εξέλιξη της κοινωνίας, που πάντα γίνεται μέσα από την πάλη των αντιθέτων.

Όσους πρόθυμους δηλωσίες, υποταγμένους στην κυριαρχία σας κι αν βρείτε η ταξική πάλη δεν ανακόπτεται, δεν σταματάει. Είναι μια διαρκής κίνηση, αντιπαράθεση και σύγκρουση δύο διαφορετικών αντίθετων κόσμων, πράγματι δύο άκρων. 

Δε συνομολογούμε λοιπόν. 

Δε δηλώνουμε τίποτα άλλο από το ότι είμαστε αντίθετοι, ότι είμαστε το άλλο από το δικό σας άκρο, ότι δεν θα σταματήσουμε να σας πολεμάμε μέχρι να σας συντρίψουμε και να κτίσουμε το δικό μας κόσμο πάνω στα ερείπια του σάπιου απάνθρωπου βάρβαρου δικού σας κόσμου.

Δηλώνουμε λοιπόν ότι παραμένουμε σταθεροί: Ή ΕΜΕΙΣ ή ΕΣΕΙΣ.

Από τη μια μεριά όλοι οι φονιάδες και από την άλλη οι εργαζόμενοι και ο λαός.

Από τη μια οι ναζιστές, εντός και εκτός του συνταγματικού σας τόξου και από την άλλη εμείς, οι πραγματικοί αντιφασίστες, που ονειρευόμαστε και θα κτίσουμε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο που θα πιστεύει στον άνθρωπο.

Από τη μια το άθλιο βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημά σας, της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης και από την άλλη εμείς, οι δημιουργοί του πλούτου, που δεν γευόμαστε τα αγαθά που παράγουμε και που μας κλέβετε εσείς.

Το απύθμενο θράσος όμως δεν έχει όρια.

Οι οπαδοί της δημοκρατικής ομαλότητας και όψιμοι αντιφασίστες εργολάβοι φτάσανε στο σημείο να εγκαλούν το Γ. Δελαστίκ, ότι τάχατες δίνει συγχωροχάρτι στη δική τους ναζιστική συμμορία, τη Χρυσή Αυγή, για τη δολοφονία του δικού μας (και εννοώ από τη δική μας μεριά) Παύλου Φύσσα. 

Καταλαβαίνουμε, ότι ενοχλήθηκαν γιατί τους ξεσκέπασε στα άθλια πολιτικάντικα παιχνίδια που παίζουν, ως όψιμοι αντιφασίστες, για τη διατήρηση της δικής τους δημοκρατικής ομαλότητας, της ομαλότητας των μνημονίων, της ΕΕ και του ΔΝΤ, της δημοκρατικής ομαλότητας των νταβατζήδων εργολάβων.

Δεν είναι στην πρόθεσή μας και δεν έχει ανάγκη από υπερασπιστές ο Γ. Δελαστίκ. Δεν μπορούμε όμως, να μην σχολιάσουμε το θράσος τους.

Είναι γελοίοι!

Καταλαβαίνουμε που θέλουν να το πάνε. Από τη μια Εσείς, η δημοκρατική σας ομαλότητα και το συνταγματικό σας τόξο και από την άλλη Εμείς, το άκρο που εν τέλει συναντιέται τάχατες με το άλλο ναζιστικό άκρο.

Όσα τεχνικά δίπολα και να επιδιώκουν να φτιάξουν η αλήθεια είναι μία.

Όλοι αυτοί, συγκυβέρνηση και ναζιστές, ντόπιο και ξένο κεφάλαιο με όλες τις ολοκληρώσεις τους, ΕΕ, ΔΝΤ κλπ, είναι πράγματι το ένα άκρο. Το άκρο των εκμεταλλευτών που δολοφονεί .

Εμείς ομολογούμε: είμαστε το άλλο άκρο.

Το άκρο που αποτελούν οι δυνάμεις της εργασίας και της προόδου, το άκρο που αντιμάχεται το φασισμό, την εκμετάλλευση και καταπίεση, που αντιμάχεται το δικό τους άκρο. 

Ομολογούμε 

Ομολογούμε, ότι βρισκόμαστε σε έναν συνεχή ασταμάτητο πόλεμο μαζί τους. Ομολογούμε και αναγνωρίζουμε, ότι αυτή η σύγκρουση δεν θα σταματήσει παρά μόνο με την πλήρη συντριβή του δικού τους κόσμου και άκρου, με την κοινωνική απελευθέρωση των εργαζομένων και την οικοδόμηση του δικού τους κόσμου. 

Ενημερώνουμε ακόμα, ότι δεν προτιθέμεθα να υποστείλουμε τη σημαία της ταξικής πάλης και βεβαιώνουμε κάθε οπαδό της δημοκρατικής ομαλότητας και των συνταγματικών τόξων, ότι η ταξική πάλη, όσους πρόθυμους και να βρουν για να εντάξουν στα συνταγματικά τους τόξα, δεν αναστέλλεται, γιατί απλά είναι ο φυσικός νόμος της εξέλιξης της κοινωνίας.    

   αριστερη αντεπιθεση

Ο Δένδιας με ασθενοφόρο…

Πουθενά! Πουθενά σε ολόκληρο τον κόσμο! Πουθενά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη! Από τον Ισημερινό και τη Διακεκαυμένη Ζώνη έως αμφότερους τους Πόλους και γύρω-γύρω την υδρόγειο κατά πλήρεις 360^ο μοίρες. Xωρίς εξαίρεση για τις αφρικανικές δικτατορίες ή τις μπανανίες της Λατινικής Αμερικής. Xωρίς επιφυλάξεις για κάθε είδους κρατίδιο-αποικιοκρατικό κατάλοιπο ή αυτοεξόριστο…προτεκτοράτο.

by Sotos

Πουθενά όπου υπάρχει ίχνος ανθρώπινου είδους. Πουθενά δεν θα απεκαλύπτετο μιας τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους επιθετικό καρκίνωμα σε δημόσια υπηρεσία όπως αυτό με τις πυορροούσες αιμομικτικές σχέσεις Χρυσής Αυγής και Ελληνικής Αστυνομίας, μολαταύτα θα περέμενε στη θέση του ως μνημειώδες εξωγήινο εύρημα ο άμεσος πολιτικός προϊστάμενος, που είχε την ευθύνη της υπόθεσης χωρίς όμως να έχει κουνηθεί φύλλο επί περισσότερο από έναν ολόκληρο χρόνο. Πουθενά!

Ανεξάρτητα της νοσηρής ανοσίας που μας έχει πλήξει και μας κατατρύχει ως κοινωνία. Ανεξάρτητα της παμφαγικής βουλιμίας μας ως τηλεθεατών. Ανεξάρτητα του Γαργαντούα που διαπρέπει μέσα μας, λες και τον φιλοτέχνησε ο Ραμπελέ με το νου του στην Ελλάδα του 2013, για να χωνεύουμε εμείς αμάσητα όλα τ’ «αναπάντεχα και απρόσμενα» που βλέπουν κάθε ημέρα το φως της δημοσιότητας. Ανεξάρτητα από το ποιόν και την αξιοπιστία των Μέσων που τα δημοσιεύουν. Ανεξάρτητα του αν όλοι όσοι διατηρούν μια κάποιαν επαφή με την πραγματικότητα αντιλαμβάνονται με αποστροφή ότι ο πάνδημος συναγερμός που εχει σημάνει υπερβαίνει τις διαστάσεις ενός γκροτέσκου σόου στο τρενάκι του τρόμου, με χίλιους παραμορφωτικούς καθρέφτες και άπειρες μπάμπουσκες που απεικονίζουν τη μορφή της μέδουσας. Ανεξάρτητα, ανεξάρτητα, ανεξάρτητα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης όπου γης μέσα σε όλα αυτά και άλλα τόσα ανεξάρτητα θα είχε καρατομηθεί ή παραιτηθεί. Και θα είχε πάει σπίτι του.

Αν ήταν ο καλύτερος, ο πιο αδιάφθορος· ο πιο αδιάβλητος· ο πανθομολογούμενα απαράμιλλος· αιώνιο και άμωμο υπόδειγμα που έχει αναδείξει  η παγκόσμια Ιστορία στην πιο σοφή της ωριμότητά· ένας πολιτικός άνδρας δίχως όμοιόν του στη φυλλογενετική μας μνήμη· αν ήταν αυτός ο ίδιος ο Αριστείδης ο Δίκαιος αυτοπροσώπως, ακόμα και τότε, ματαιωμένοι παρατρεχάμενοι, περίλυποι συγγενείς, φίλοι και λυκόφιλοι, συνεργάτες και ομοϊδεάτες, θα έσφιγγαν μεν με δυσκατάποτη πικρία τα χείλη, θα έσμιγαν τα φρύδια, θα κούναγαν αργά το κεφάλι μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, θα τον χαρακτήριζαν «άτυχο», «εξιλαστήριο θύμα», «αποδιοπομπαίο τράγο», «μέγα κρίμα του έθνους» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά πάντως, όλοι αυτοί, γεμάτοι κατανόηση για την απόφαση του ιδίου ή του Πρωθυπουργού, γεμάτοι στωικότητα για τις αδικίες της ζωής, γεμάτοι συμφιλίωση με την απανθρωπιά της πολιτικής, γεμάτοι από το ρεαλισμό των χαμηλων τόνων που κερδίζει τη συμπάθεια των ισχυρών και υπόσχεται κάποτε οφίκια, οπωσδήποτε δε όχι δίχως κάποιο φόβο μήπως τυχόν στραβώσει μιαν ημέρα το πράγμα και βρεθούν με πίσσα και πούπουλα, όλοι μα όλοι τους πάντως θα έπνιγαν το παράπονο, θα έπιναν το πικρόν ποτήριον τούτο, θα κατάπιναν το μουρουνέλαιο, και πάντως πολύ γρήγορα θα προσπερνούσαν το ζήτημα, πριν τελειώσει ο λίγος χρόνος δημοσιότητας που τους αναλογεί, μην και δεν προλάβουν να ευχηθούν εγκαίρως καλή επιτυχία στον αντικαταστάτη του απελθόντος κι εφεξής νέο υπουργό Δημόσιας Τάξης· ώστε να υπερβάλλουν κι ελόγου τους εαυτόν σε αντιφασιστική προσήλωση, επιδεικνύοντας παράλληλα φλογερή επιθυμία για ακεραιότητα, πίστη στο αύριο και τη χρηστή διακυβέρνηση, φυσικά με την καταληκτική πλην πληκτική επωδό της στερεότυπης ευχής στον καινούργιο «να φτάσει επιτέλους το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο».

Όμως, σε πείσμα όλων των νενομισμένων της Οικουμένης, αυτονόητων όσο η Ανατολή και η Δύση του Ηλίου ή οι φάσεις της Σελήνης και οι αλλαγές των Εποχών, σε πείσμα των αμετάβλητων κανόνων της στοιχειωδέστερης πολιτικής ηθικής, ο Νίκος Δένδιας, αντί να μαζέψει τα προσωπικά του αντικείμενα από το γραφείο που του συντηρεί ο φορολογούμενος, αντί να καλέσει τη σύζυγό του για ένα ευχάριστο δεκαπενθήμερο με ρομαντικές αναμνήσεις μετά από μακρά παραμέληση των οικογενειακών του καθηκόντων λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων ή να επιζητήσει συνάντηση με τον Πνευματικό του σε μακρινό ξωκκλήσι, αντιθέτως, φώναξε τον αμπιγιέρ του, ενδύθηκε την τήβεννο του πρωθιερέα της κάθαρσης, κατέβηκε στο τελευταίο υπόγειο όπου στεγάζεται το νεκροτομείο, ή μάλλον το μαυσωλείο του, συνέλεξε επιμελώς υπηρεσιακούς φακέλους μέσα από ένα μακάβριο χάος που όζει, τους στοίβαξε τον έναν πάνω στον άλλον μες τον αποπνικτικό κουρνιαχτό που απλώθηκε καθώς τους ανέσυρε έναν-έναν, τους φύσηξε πνίγοντας το βήχα του, τους τίναξε δυνατά-δυνατά, τους χτύπησε δυό-τρεις φορές κάτω και στα πλάγια για να τους ευθειάσει, τους έδεσε καντηλίτσα μ’ ένα σπάγγο από το ψιλικατζήδικο της γειτονιάς, τους πήγε στον Άρειο Πάγο, κι επέστρεψε ψυχρός και ατάραχος, υψαυχής κι ευθυτενής, στο υπουργείο.

Μετά έκανε και δηλώσεις! Δεν θυμάμαι πού, αλλά κάπου είχα διαβάσει ότι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να περάσεις απαρατήρητος είναι να οδηγείς ασθενοφόρο. Εννοείται, το ασθενοφόρο με τη σειρήνα στη διαπασών και τους φάρους ν’ αναβοσβήνουν πολύχρωμα κι εκτυφλωτικά. Ε, ας προσθέσουμε, με την ευκαιρία, και το περιπολικό.

Τώρα, φοβάμαι ότι θα σπεύσετε να με ελέγξετε κατά το από πού και ως πού να ανέμενε κανείς κάτι άλλο, όταν ως μέγιστο οξύμωρο οι ίδιοι εκείνοι που ευθύνονται για την κρίση έχουν χωρίς ντροπή, χωρίς αιδώ αναλάβει και να μας απαλλάξουν από αυτήν. Προς τι λοιπόν να εστιάσει ανάμεσά τους κανείς στον Δένδια; Γιατί να γίνει με αυτόν η διαφορά; Σας καλώ να σταθμίσετε ότι το καθεστώς μερίμνησε στο μεταξύ ν’ ανανεώσει τις ηγεσίες των κομμάτων, έστω για τα προσχήματα· θεωρώντας ότι, τρόπον τινά,  βαπτίσθηκε έτσι σε μιαν ιδιότυπη κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Για έναν Δένδια, όμως, που χρόνισε στην καρέκλα, τι εξήγηση μπορεί να κατασκευασθεί; Και ποια μπορεί στ’ αλήθεια να κρύβεται από πίσω, άλλη από την παχύδερμη φαυλότητα μιας ανατριχιαστικής ομάδας από σκληρούς συνωμότες;

Δύο ενδιαφέροντα άρθρα που έχουν περάσει στα “ψιλά”

Μέσα στον σημερινό όψιμο “αντι-φασιστικό” οίστρο των συστημικών ΜΜΕ ορισμένες σημαντικές ειδήσεις (που αφορούν βαθύτερα προβλήματα του ελληνικού καπιταλισμού και του πολιτικού του συστήματος) περνάνε στα “ψιλά”.
Δύο χθεσινές ειδήσεις ξεχωρίζουν.
Η πρώτη είδηση προκύπτει από ρεπορτάζ της Real News και μεταφέρει τις αντιρρήσεις της ΕΕ σε σκέψεις και σχεδιασμούς για έκτακτες εκλογές. Το ζήτημα αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς τα εκλογικά σενάρια (τριπλές εκλογές, αυτοδιοικητικές και ευρωκοινοβουλευτικές εκλογές, εκλογές λόγω αδυναμίας εκλογής προέδρου της δημοκρατίας) θα έρχονται συνεχώς στην επιφάνεια το επόμενο διάστημα. Ο βασικός λόγος είναι ότι οι εκλογές μπορεί να βάλουν σε μεγάλες περιπέτειες το μνημονιακό μπλοκ και να εκτροχιάσουν την μνημονιακή στρατηγική αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι ευρωαπϊκοί ηγεμονικοί καπιταλισμοί δεν θέλουν επ’ ουδενί εκλογικές περιπέτειες. Ταυτοχρονα όμως οι έλληνες μνημονιακοί εταίροι τους φοβούνται ότι όσο περνά οχρόνος τα κοινωνικά προβλήματα θα οξύνονται τόσο πολύ που αυτοί θα απεταχτούν σαν πολιτικές λεμονόκουπες.
Η δεύτερη είδηση είναι από γνωστό ιστότοπο τραπεζικών ειδήσεων. Εκεθειάζει με σχεδόν αφοπλιστική κυνικότητα τι έχει κάνει η Τράπεζα της Ελλάδας και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για την σωτηρία των τραπεζών (και των “πτωχών τραπεζιτών”) και τις καλεί να μην είναι πολύ φαταούλες γιατί αυτό θα έχει παρενέργειες. Να υποθέσουμε ότι οι εγχώριοι τραπεζίτες (και πίσω τους όλες οι βασικές μερίδες του ελληνικού κεφαλαίου) θέλουν να βγάλουν ακόμη πιο φθηνά (και πάντα με δημόσιο χρέος που φορτώνεται ο ελληνικός λαός) τις νέες επανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών τους; Και ότι αυτό δεν καλοβλέπεται από τους ευρωπαίους “εταίρους” τους και δανειστές γιατί μπορεί να κινδυνέψουν να γράψουν αυτοί ζημιές και γιατί σκοπεύουν να αποκτήσουν αυτοί τμήμα (αν όχι την μεγάλη πλειοψηφία) του ελληνικού τραπεζικού τομέα; Και ότι οι επικεφαλείς της ΤτΕ και του ΤΧΣ ζητούν να μην πιέζονται τόσο πολύ γιατί είναι στη μέση και θα μαζέψουν “σφαλιάρες” από πολλές πλευρές;
Και όλα αυτά όταν νέο μνημόνιο (είτε τυπικά είτε άτυπα) ετοιμάζεται να φορτωθεί στις πλάτες των εργαζομένων.
————————————————————————————-
Tα σενάρια των εκλογών ανησυχούν τις Βρυξέλλες
Βρυξέλλες: Του Θάνου Αθανασίου
http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=264297&catID=2&newslet=1
Η έντονη φημολογία των τελευταίων ημερών για πιθανή πρόωρη προσφυγή στις κάλπες ανησυχεί τους επιτελείς των Βρυξελλών, οι οποίοι δε θα ήθελαν να δουν να προστίθεται στα χιλιάδες προβλήματα του ελληνικού προγράμματος και στο δαίδαλο των σχέσεων με το ΔΝΤ και μία περίοδος πολιτικής αστάθειας ή προεκλογικών παροχών. Το σημείο σύγκλισης της κυβέρνησης με τις Βρυξέλλες όλο αυτό τον καιρό δεν ήταν άλλο από την ανοιχτή γραμμή, που μετά κόπων και βασάνων έχει ανοιχτεί ανάμεσα στις δύο πρωτεύουσες και μέχρι στιγμής έχει αποτρέψει πάμπολλες κρίσεις. Οι Βρυξέλλες επιθυμούν, όπως έλεγαν στο Real.gr κοινοτικές πηγές, μία ισχυρή πολιτική δέσμευση ότι το πρόγραμμα θα τηρηθεί και η Ευρώπη θα έχει πάτημα έναντι της κοινής γνώμης των κρατών – μελών να συνεχίσει τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας.
Επιπλέον, οι κοινοτικές υπηρεσίες θεωρούν οικτρό το να συρθεί η χώρα σε κάλπες, αντί να εφαρμοστεί ο νόμος σε καταφανείς περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με την υπόσταση της χώρας ως αστική δημοκρατία. Πηγή που ενημέρωσε επίσημα το Real.gr επεσήμανε ότι η τήρηση του νόμου είναι αποκλειστική αρμοδιότητα των ελληνικών αρχών, την τήρηση όμως του ελληνικού κεκτημένου θα την κρίνει και η Κομισιόν. Ο κοινοτικός αξιωματούχος που ενημέρωσε το Real.gr δε θέλησε να κάνει κανένα σχόλιο σε σχέση με τη χθεσινή έκθεση της βρετανικής δεξαμενής σκέψης DEMOS, που μιλάει για υπαναχώρηση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και την Ουγγαρία. Τόνισε, όμως, ότι η Ελλάδα καθώς θα μπει σε μία δύσκολη περίοδο διαπραγμάτευσης δεν θα ήθελε να κριθεί επί τη βάσει της πολιτικής αστάθειας: “Κάποιος θα πρέπει να δεσμευτεί για τη χώρα”. Η εκλογολογία είναι τόσο έντονη τις τελευταίες ώρες που ακόμα και ο επισκεπτόμενος στις Βρυξέλλες για το Συμβούλιο των υπουργών Ανάπτυξης Κωστής Χατζηδάκης δεν παρέλειψε, ενημερώνοντας τον τύπο σε μία αποστροφή του λόγου του, να αναφερθεί και στην πιθανότητα κάποιου ατυχήματος που θα μπορούσε να ανατρέψει τη μέχρι τώρα προσπάθεια.
Ενδεικτική του αναβρασμού γύρω από το ελληνικό πρόγραμμα είναι και η συνέντευξη που παραχώρησε ο Κλάους Ρέγκλινγκ στην WSJ.
Κλάους Ρέγκλινγκ επικεφαλής EFSF/ ESM στην Wall Street Journal: “Η τρέχουσα ανάλυση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους είναι χωρίς νόημα”.

Δεν έχει νόημα η ανάλυση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και στην ουσία δεν αφορά κανέναν, υποστηρίζει ο επικεφαλής του μηχανισμού στήριξης του ευρώ, Κλάους Ρέγκλινγκ, διότι όπως επισημαίνει προέχει και υπερτερεί της ανάλυσης η πολιτική απόφαση των εταίρων να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν την Ελλάδα όσο αυτή τηρεί τις υποχρεώσεις της. Ο Κλάους Ρέγκλινγκ είναι εξαιρετικά σαφής, λέγοντας ότι μιλάει μόνο εκ μέρους του τεχνοκρατικού οργανισμού που προΐσταται και είναι βέβαιος πως το ΔΝΤ έχει άλλη άποψη και προφανώς οι δύο αυτές απόψεις θα συγκρουστούν κάποια στιγμή. Επιπλέον, υπενθυμίζει πως το δικό του ταμείο δεν είναι ο προτιμησιακός δανειστής (δηλαδή δεν είναι ο πρώτος που πληρώνεται σε περίπτωση ξεκαθαρίσματος), ρόλο που αναγνωρίζει στο ΔΝΤ. Αξίζει να σημειωθεί πως όποιες και αν είναι οι απόψεις των Ευρωπαίων, αν δεν επιτευχθεί συμφωνία με το ΔΝΤ, τότε του ΔΝΤ εκ του διεθνούς δικαίου καθιστά όλα τα ποσά που έχει δανείσει άμεσα απαιτητά. Με άλλα λόγια, οι Ευρωπαίοι, καθώς η Ελλάδα δε δύναται, θα πρέπει να βρουν και να δώσουν, εν μία νυκτί, περί τα 10 δις στο ΔΝΤ, για να εξαγοράσουν την ησυχία τους στη χάραξη οικονομικής πολιτικής. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
Καθώς ο Ρέγκλινγκ είναι εις εκ των σημαντικότερων τεχνοκρατών της ευρωζώνης αξίζει να προσέξουμε τα βασικά σημεία της τοποθέτησής του στη Wall Street Journal:
- Αν η Ελλάδα συνεχίσει να πληροί τους όρους δε θα την αφήσουμε μόνη της.
- Ο EFSF δανείζει μόνο συνοδεύοντας τα δάνειά του με όρους. Δεν μπορεί να υπάρξει πρόσθετη χρηματοδότηση από τον EFSF χωρίς όρους.
- Η περίοδος αποπληρωμής των ελληνικών δανείων θα συνοδεύεται από τους κοινοτικούς κανόνες, δηλαδή τους όρους της οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης, του ευρωπαϊκού εξαμήνου, των συγκεκριμένων συστάσεων κλπ.
- Η επιπλέον ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών πρέπει να συνάδει με τους κανόνες ανακεφαλαιοποίησης, τους ενδιάμεσους κανόνες εκκαθάρισης τραπεζών και τους κανόνες ανταγωνισμού.
- Δεν είναι αυτονόητο ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν για ανακεφαλαιοποίηση τα χρήματα που βρίσκονται στο ελληνικό ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
- Έχουμε διαφορετική οπτική σε σχέση με το ΔΝΤ όσον αφορά τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Το ΔΝΤ δίνει δάνεια για δέκα χρόνια και ως εκ τούτου θεωρεί εξαιρετικά σημαντικό το τι θα συμβεί μέσα στη δεκαετία. Εμείς δίνουμε δάνεια για τριάντα χρόνια, οπότε δεν επικεντρώνουμε απλώς σε μία δεκαετία αλλά σε τριάντα χρόνια.
- Η συζήτηση περί δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών είναι εκτός θέματος. Όταν το έλλειμμα συρρικνώνεται τότε βρίσκεσαι πιο κοντά σε ένα ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, σε διαρθρωτικούς όρους και αυτός είναι ο σκοπός. Δεν έχουμε μπει σε συζητήσεις με το ΔΝΤ για το τι θα συμβεί μετά το τέλος του ελληνικού προγράμματος.
- Οι συνθήκες δανεισμού της Ελλάδας εντός προγράμματος είναι απείρως καλύτερες από το αν δανειζόταν σήμερα από τις αγορές.
Ο Κλάους Ρέγκλινγκ μιλώντας στη Γκάμπριελ Στάινχαουζερ και τη Ματίνα Στέβις επιχειρεί μία ψύχραιμη προσέγγιση στο θέμα του ελληνικού προγράμματος, καθώς αυτό ολοκληρώνεται με τις αγορές να παραμένουν κλειστές για την Ελλάδα και μια μακρά διαμάχη με το ΔΝΤ, τους εταίρους και το ελληνικό πολιτικό σύστημα για ένα πρόσθετο δάνειο είναι προ των πυλών. Ο επικεφαλής του EFSF ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι πολιτικός, δεν ερωτάται και δεν συμμετέχει στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, όταν όμως του ζητηθεί να παράσχει μία τεκμηριωμένη οικονομική ανάλυση αυτό κάνει. Η άποψη του EFSF, που είναι βασικός χρηματοδότης του ελληνικού προγράμματος, δεν μπορεί να είναι άλλη από την αυστηρή περιγραφή των κανόνων που ισχύουν και έχουν εγκριθεί σε ανώτατο επίπεδο από τα κράτη- μέλη και υπογραφεί από τις εμπλεκόμενες κυβερνήσεις.

Πηγή: Από το blog του φίλου μου του Σταύρου Μαυρουδέα  http://stavrosmavroudeas.wordpress.com

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Όταν ο Αντώνης Σαμαράς πρωταγωνιστούσε σε επεισόδια των «ταγμάτων εφόδου» της ΟΝΝΕΔ

Ο Αντώνης Σαμαράς με τον Ευάγγελο Αβέρωφ

“ Ιούλιος 1983: Πρωταγωνιστής στις ασχήμιες των ΟΝΝΕΔιτών είναι το "πνευματικό παιδί" και πρωτοπαλίκαρο του Ευάγγελου Αβέρωφ, ο σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, οι δηλώσεις του οποίου είχαν κινηθεί στο ίδιο μήκος κύματος με εκείνες του Αβέρωφ. ”

Ιούλιος του 1983. Τραμπούκοι της ΟΝΝΕΔ καταφθάνουν στη Μεσσηνία από ολόκληρη την Ελλάδα και πρωταγωνιστούν σε αιματηρά επεισόδια με την κάλυψη της τότε ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας, του ίδιου του προέδρου της Ευάγγελου Αβέρωφ, ο οποίος δικαιολογούσε τη συγκρότηση "ομάδων κρούσης".

Πρωταγωνιστής στις ασχήμιες των ΟΝΝΕΔιτών είναι το "πνευματικό παιδί" και πρωτοπαλίκαρο του Ευάγγελου Αβέρωφ, ο σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, νεαρός βουλευτής τότε, οι δηλώσεις του οποίου είχαν κινηθεί στο ίδιο μήκος κύματος με εκείνες του τότε προέδρου της ΝΔ.

Διαβάζουμε στον Ριζοσπάστη εκείνης της εποχής, στο φύλλο της 12ης Ιουλίου 1983:  "Ο "ήρωας" πρωτοφανών, βίαιων επεισοδίων... βουλευτής Μεσσηνίας κ. Σαμαράς ισχυρίζεται ότι απλά διαμαρτυρήθηκε (σπάζοντας, όμως, τζάμια όπως αναφέρουν οι ανταποκρίσεις από την Καλαμάτα)". 

Δείτε το σχετικό απόσπασμα από εκείνο το ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη που ακολουθεί:



Επίσης δείτε ολόκληρο το φύλλο του Ριζοσπάστη της 12ης Ιουλίου 1983 με όλα τα γεγονότα ΕΔΩ.
periodista

Τί στον π@@@@ο είμαι;

Η ΒIA ήταν αδελφή του Κράτους (Θεογονία)

«Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», είπε ο συνταξιούχος στον κ. Σαμαρά που του περιέκοψε βιαίως τη σύνταξη. «Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», λέει ο άνεργος στον κ. Σόιμπλε ο οποίος του έκανε…βιαίως τη ζωή αβίωτη.

«Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», είπε σε όλους τους…εκείνος που έθεσε βιαίως τέλος στη ζωή του κι έφυγε. Στουρνάρας,

Ο Στάθης στον eniko

Βενιζέλος και Κουβέλης «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» εκτός απ’ τη βία που άσκησαν και ασκούν οι ίδιοι εναντίον παιδιών πουυποσιτίζονται, ασθενών που δεν τους «αντέχει η οικονομία» τα νέα αενάως μέτρα κι άλλων 7.000.000 Ελλήνων που δεν έχουν τα δέοντα για να αγοράζουν ούτε τα στοιχειώδη τρόφιμα.

Η βία υπάρχει - μάλιστα στον σύγχρονο κόσμο η βία είναι αποκλειστικό προνόμιο του κράτους (αστικού ή σοσιαλιστικού), με μόνη υποχρέωσή του να ασκεί αυτή τη βία νομίμως - με βάση τους θεσμούς και τους νόμους. Τα κράτη έχουν το αποκλειστικό προνόμιο της άσκησης βίας, μόνον αυτά, μέσα απ’ τους θεσμούς, μπορούν να προσάγουν, να διώκουν, να καταδικάζουν, να υποχρεώνουν σε φορολόγηση, σε στράτευση και πλήθος άλλων που οι περισσότεροι, αν δεν τα εκλάμβαναν ως υποχρεώσεις ή καθήκοντα, θα τα απέφευγαν.

Τι γίνεται όμως όταν ένα κράτος διά της κυβέρνησής του παραβιάζει το ίδιο του το Σύνταγμα και ασκεί βία εναντίον των πολιτών παρά το γράμμα του και το πνεύμα του; Τι γίνεται όταν ένα κράτος, αντί να προστατεύει τους πολίτες του, τους καταδιώκει κατ’ εντολή άλλων; (Τρόικας, τραπεζών κ.τ.λ.)

Τι γίνεται όταν ένα κράτος διά της κυβέρνησής του καθιστά φόρου υποτελή (σαν να έχει χάσει πόλεμο) την πατρίδα του λαού και του έθνους που θα έπρεπε να προασπίζεται; Τι γίνεται όταν η εθνική ανεξαρτησία και η λαϊκή κυριαρχία απόλλυνται λόγω ανωτέρας βίας εκείνων προς τους οποίους το κράτος προώρισται να ανθίσταται κι όχι να υποτάσσεται;

Τι γίνεται όταν το αποκλειστικό προνόμιο της άσκησης θεσμισμένης βίας απ’ το κράτος υποκαθίσταται απ’ όποιον μπόρεσε να το βουτήξει, είτε πρόκειται για τη Χρυσή Αυγή, είτε για οποιονδήποτε άλλον συμμορίτη;

Οταν λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά, ανεβαίνουν στον μιναρέ οι χοτζάδες της «αγίας βλακείας» (δηλαδή πονηρής ιδιοτέλειας), τύπου Μανδραβέλη, Πρετεντέρη, Βορίδη, και «καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»!

Ιδιαιτέρως τύποι σαν τον θαυμαστό κ. Ρίπλεϋ Βορίδη οδηγούν τακροκοδείλια δάκρυα (για τη βία που ασκούν οι κροκόδειλοι) στα άκρα. Επί παραδείγματι: α) παραβιάζει έως βιασμού η κυβέρνηση το Σύνταγμα. β)Διαμαρτύρεται η αντιπολίτευση. γ) Αρα φταίει η αντιπολίτευση για τη φασαρία που γίνεται!

Φταίει δηλαδή εκείνος που διαμαρτύρεται για την παραβίαση του Συντάγματος κι όχι αυτός που το παραβιάζει.

Παράλογο; Οχι με την αποκολοκύνθωση που έχουμε πάθει λόγω του πρωτογενούς πλεονάσματος της προπαγάνδας που υφιστάμεθα – μιας ακόμαβίας… «που την καταδικάζουμε απ’ όπου κι αν προέρχεται».

«Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Αυτή είναι ηχυλώδης ουσία του Συνταγματικού Τόξου: η ενσωμάτωση της αντίδρασης στη βία που ξετσίπωτα ασκεί η κυβέρνηση,

έχοντας υπερβεί το αποκλειστικό προνόμιο του κράτους σε αυτήν, όχι μόνον σε βαθμό κατάχρησης, αλλά σε βαθμό κακουργήματος.

Το Συνταγματικό Τόξο (ένας α-πολιτικός, α-νομικός και οπωσδήποτεανήθικος νεολογισμός) σκοπό έχει να ενσωματώσει την Αριστερά στο ίδιοσύνολο με τις μνημονιακές δυνάμεις τόσον, όσον και με εκείνες, τις ίδιες ή άλλες, που ασκούν την ίδια ή και χειρότερη αντιλαϊκή πολιτική ιδία βουλήσει. Στη

σούπα του βενιζέλειας εμπνεύσεως Συνταγματικού Τόξου επιχειρείται η απορρόφηση των αντιδράσεων που οφείλει να έχει η Αριστερά εναντίον της πολιτικής που σκλαβώνει τους εργαζόμενους και υποδουλώνει την πατρίδα τους.

Με την ακροδεξιάς εμπνεύσεως (απ’ όταν ο κ. Σαμαράς εζήλωσε δόξαΤσώρτσιλ) θεωρία «των δύο άκρων» από τη μια μεριά και το «Συνταγματικό Τόξο» από την άλλη, επιχειρείται να τεθεί η Αριστερά μεταξύ σφύρας και άκμονος.

Ομως, ούτε η Αριστερά, ούτε οποιαδήποτε άλλη λαϊκή δύναμη μπορεί να βρεθεί στο ίδιο πλευρό για να αντιμετωπίσει τον φασισμό με εκείνους των οποίων η πολιτική τον παράγει ή τον χρησιμοποιεί.

Μπορεί και η Αριστερά να έχει τις ευθύνες της για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει τώρα ο λαός με τη Χρυσή Αυγή, είτε επειδή ένα μέρος της αποκόπηκε απ’ τη λαϊκή παράδοση, είτε επειδή ένα μέρος της μπέρδεψε το έθνος με τον εθνικισμό ή τον διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό, αλλά οι ευθύνες τηςπεριορίζονται σε αυτά. Σε αυτά και την αλαζονεία όσων εν τέλει έχουνπροσχωρήσει στο καθεστώς κι απ’ το ύψος του πελάτη του δικομματισμού λοιδορούν τους πληβείους για λαϊκισμό. Αυτά όμως και ώς εδώ! Η περαιτέρω προσπάθεια ενοχοποίησης της Αριστεράς για όσα κάνει το αντίθετό της (κι όχι το «άλλο άκρο») είναι εκ του πονηρού (του στυλ «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»). Η Αριστερά είναι ως εκ της φύσεώς της αντιφασιστική. Είναι αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική, ενώ ο φασισμός είναι η μαύρη χειρ του διεθνούς κεφαλαίου, είναι αντισημιτικός και ρατσιστικός. Η Αριστερά είναιπατριωτική, υπερασπίστηκε την πατρίδα εν κινδύνω, ενώ οι εθνικιστές τηνπρόδωσαν, όταν συνεργάστηκαν με τους ναζί, όταν κατέλυσαν τη δημοκρατία, και τώρα, όταν υποκαθιστούν την πολιτική με το έγκλημα, τις ανθρώπινες σχέσειςμε τον βόθρο, και τον λόγο με τον φόνο.

Αλλά, αν δεχθούμε, όχι μόνον οι αριστεροί αλλά όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες, ότι η άσκηση της βίας σε μια συντεταγμένη πολιτεία είναι αποκλειστικό προνόμιο του κράτους, τι εννοούμε όταν λέμε «βία στη βία της εξουσίας»;

Εννοούμε το «σκοτώστε τους φασίστες» ή ότι θα τους «τρελάνουμε στη νομιμότητα»; Είναι ίδιο το νόημα στο σύνθημα «θάνατος στον φασισμό» με το νόημα στο σύνθημα «φασίστες, ήρθε η ώρα σας»; - ή άλλα τέτοια συναφή;

Οποιος σπάει το κεφάλι του φασίστα για τις ιδέες του είναι φασίστας ο ίδιος. Οποιος, απ’ την άλλη, δεν συλλαμβάνει τον φασίστα για τα εγκλήματά του, παραβιάζει τους νόμους – εν προκειμένω ποινικούς. Διότι, ευτυχώς, νόμοι που να καταδιώκουν τη σκέψη δεν υπάρχουν, τουλάχιστον όχι ακόμα, στην Ελλάδα.

«Βία στη βία της εξουσίας» σημαίνει υπεράσπιση των νόμων, όταν το κράτος ή οποιοσδήποτε άλλος τούς παραβιάζει. Κι αυτό δεν είναι λεγκαλισμός, διότι αν ορισμένοι νόμοι δεν μας αρέσουν, ας πείσουμε τον λαό να τους αλλάξει - αυτό είναι το νόημα της πολιτικής. Για αυτό η «επανάσταση παράγει δίκαιο», όταν ο λαός ξεσηκώνεται. Για αυτό η βία είναι η μαμή της Ιστορίας, διότι και οιμεταρρυθμίσεις επίσης (είτε προς αντιδραστική είτε προς προοδευτική κατεύθυνση) βία του καινούργιου πάνω στο παλιό είναι. Και το ποια ανάγκηεξυπηρετεί η βία του καινούργιου πάνω στο παλιό δείχνει το ταξικό πρόσημο της κάθε μεταρρύθμισης.

«Καταδικάζουμε» λοιπόν «τη βία από όπου και αν προέρχεται»μπορούν να λένε μόνον οι ηλίθιοι ή οι πονηροί (και συνεπώς δεν είναι παράξενο που η πληθύς των εκπροσώπων του καθεστώτος μηρυκάζει αυτό το στερεότυπο).Στην πραγματικότητα,

σε μια ταξική κοινωνία όπως η δική μας η βία δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται από γενικεύσεις (που μάλιστα οδηγούν σε ηθικιστικές κατηγοριοποιήσεις του τύπου καλή, κακή και τα τοιαύτα), αλλά ναπροσδιορίζεται ως προς τις αιτίες της και τα αποτελέσματά της. Αυτή είναι η δουλειά της πολιτικής (στη βάση των συσχετισμών που την καθορίζουν) και τοαποτέλεσμα της πολιτικής είναι οι νόμοι. Και «οι νόμοι μόνον εν μέσω πολέμων σιωπούν». Εν καιρώ ειρήνης διέπουν. Οσον υπάρχουν και ώσπου να αλλάξουν, διέπουν.

«Θάνατος στον φασισμό» λοιπόν σημαίνει εναντίωση στο σύστημα εκείνο που καταργεί την όποια κεκτημένη νομιμότητα, ιδίως τη δυνατότητα της καταφυγής σ’ αυτήν των πιο ανίσχυρων απέναντι των πιο δυνατών. Σηματοδοτεί την εναντίωση (την υποχρέωση της εναντίωσης) στη ζούγκλα των υπερανθρώπων. Αντιθέτως, το «καλός φασίστας είναι ο νεκρός φασίστας» σηματοδοτεί τον εκφασισμό εκείνου που το λέει.

Και αν «η καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται» αποενοχοποιεί τη βία των Δυνατών εναντίον των αδυνάτων, η «βία ενάντια στη βία της εξουσίας» νομιμοποιεί τα δικαιώματα αλλά και την αντίσταση εκείνων εναντίον των οποίων το κράτος διά της κυβέρνησής του χρησιμοποιεί το αποκλειστικό του προνόμιο στη χρήση βίας καταχρηστικώς και με δόλο.

Ο,τι είναι νόμιμο, αν δεν είναι ηθικό, δεν θα είναι για πάντα νόμιμο.Μπορεί να περάσουν δεκαετίες ή και αιώνες, αλλά η μαμή της Ιστορίας τείνει να κάνει νόμιμο το ηθικό κι όχι να διαιωνίζει το ανήθικο.

Είτε με μεταρρυθμίσεις είτε με επαναστάσεις, και παρά τις πρόσκαιρες υφέσεις, οι άνθρωποι εξανθρωπίζονται, δεν αποθηριώνονται…

Να μην συνηθίσουμε στην ύβρη

Σε αντίθεση με την έννοια που η νεότερη και μετα-αρχαϊκή ανθρωπότητα αποδίδει στην λέξη ύβρη, ως ασέβεια προς οτιδήποτε πρεσβεύει κάποια κοινή αξία ή ταύτιση με κάθε είδους ενέργεια που θίγει την τιμή, το αξίωμα και την αξιοπρέπεια κάποιου, για τον αρχαιοελληνικό κόσμο η ὕβρις έχει αυστηρά πολιτικό χαρακτήρα. Η ὕβρις αποτελεί συστατικό στοιχείο του πολιτικού συστήματος των Αθηνών και η σημασία της μεταφέρεται μέσα από έναν εξίσου πολιτικό θεσμό, την Τραγωδία. (Δεν  είναι τυχαίο άλλωστε ότι με την πτώση του δημοκρατικού πολιτεύματος το 401 π.Χ. αμέσως μετά δηλαδή το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, επήλθε και ο θάνατος της τραγωδίας, αλλά και της φιλοσοφίας. Έκτοτε οι πολιτικές ‘ύβρεις’ που διεπράχθησαν από τα Μακεδονικά βασίλεια και τις διάφορες πολιτικές ελίτ συνεχίζουν μέχρι σήμερα μέσω των φιλελεύθερων ολιγαρχιών να συμβάλλουν στην κοινωνική υποδούλωση και στον σφετερισμό κάθε προσπάθειας της ανθρώπινης χειραφέτησης). Η ὕβρις αναφέρεται στην λυσσαλέα επιθυμία της παράβασης (Καστοριάδης 2006, σ.177) αλλά πάνω απ’ όλα στην υπερβολή του δήμου και την παραφροσύνη (Καστοριάδης 2008, σ.111), στην παραβίαση των ορίων (Καστοριάδης 2008, σ.210) και στην αδυναμία του να αυτοπεριορίζεται, βασική προϋπόθεση για να επιτευχθεί η δημοκρατία, ως πολίτευμα και καθεστώς αυτονομίας. Συνεπώς, για τον Καστοριάδη (2008, σ.193) η δημοκρατία είναι συνεχώς εκτεθειμένη σε θεωρητικούς κινδύνους, ένα καθεστώς που μπορεί να οδηγήσει σε θανάσιμα λάθη. Η πτώση της Αθήνας είναι ταυτόχρονα το αποτέλεσμα και η αιτία της ύβρεως που κυρίευσε τον δῇμον – λόγω της αδυναμίας του αθηναϊκού λαού να αυτοπεριοριστεί – οδηγώντας την δημοκρατία στην καταστροφή της. Ο ίδιος (1999, σ.22-23) γράφει χαρακτηριστικά: «το χάος το έχουμε και μέσα μας με τη μορφή της ύβρεως, δηλαδή της άγνοιας ή της αδυναμίας αναγνωρίσεως των ορίων των πράξεων μας. Διότι αν τα όρια ήταν σαφή και αναγνωρίσιμα εκ των προτέρων, δεν θα υπήρχε ύβρις, θα υπήρχε απλώς παράβαση ή αμάρτημα, έννοιες χωρίς κανένα βάθος».
Η ὕβρις δεν είναι η παράβαση ενός νόμου, αλλά ούτε συνιστά κάποιου είδους αμαρτία (Καστοριάδης 2006, σ.433). Στις θρησκείες για παράδειγμα, η παραβίαση των ηθικών κανόνων συνιστά παραβίαση του Θεϊκού δικαίου και επομένως ο πιστός διαπράττει αμάρτημα που θα επιφέρει την ανάλογη τιμωρία, συνήθως ηθικής τάξεως, σε κάποιον μεταφυσικό κόσμο. Τα όρια εδώ είναι καθορισμένα. Αντίθετα η αρχαιοελληνική ὕβρις συνίσταται ακριβώς στην απουσία του πολιτικού αυτοπεριορισμό (όπως είπαμε και παραπάνω), μια έννοια που έχει βαθειά φιλοσοφική βάση γιατί συνδέεται απευθείας με την ευθύνη, η βαρύτητα της οποίας μέσα στα πλαίσια της πόλεως πέφτει στις πλάτες του κάθε πολίτη ξεχωριστά που καλείται μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες (στις δημόσιες συνελεύσεις της εκκλησίας του δήμου) να αποφασίσει για τον μέλλον της κοινωνίας που ζει. Οι αποφάσεις αυτές αφορούσαν σχεδόν τα πάντα, από την διεξαγωγή πολέμου μέχρι τα έσχατα φιλοσοφικά ερωτήματα για το τί είναι δίκαιο και τί νόμιμο. Με βάση ποιά κριτήρια όμως καθορίζεται το όριο; Σε ότι αφορά το πολιτικό και κοινωνικό πεδίο μόνο η ίδια η παράβαση θα καταστήσει εφικτό τον προσδιορισμό του μέτρου. Έτσι «ο Ευριπίδης στις Τρωάδες δείχνει την ὕβριν των  Ελλήνων, οι οποίοι μετά τη πτώση της Τροίας επιδίδονται σε ένα όργιο ωμότητας και κτηνωδίας, σκοτώνοντας, βιάζοντας πάνω στους βωμούς των θεών, κατακρημνίζοντας τα παιδιά από τα τείχη. Λέει στους Έλληνες και ιδιαίτερα στους Αθηναίους: «ιδού τα τέρατα που είστε, που είμαστε» (Καστοριάδης 2008, σ.211). Όπως καταλαβαίνουμε λοιπόν, ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία βρίθει από περιστατικά ύβρεως, δεδομένου ότι πάμπολλες φορές τα ανθρώπινα όντα είτε παρασυρόμενα από διάφορους δημαγωγούς και λαοπλάνους οδηγήθηκαν σε όργια μακαβριότητας, σαν αυτά του Άουσβιτς, των γκούλαγκ, των φασιστικών καθεστώτων του Φράνκο, του Βιντέλα ή των Ερυθρών Χμερ. Τόσο μεγάλη σπουδαιότητα είχε λοιπόν στην διαμόρφωση του δημοκρατικού πολίτη ο θεσμός της Τραγωδίας και της κεντρικής φαντασιακής σημασίας της, της ύβρεως.
Η ὕβρις όμως αναπαράγεται εντός κοινωνιών που απουσιάζει κάθε μέτρο, και συνεπώς κάθε αυτοπεριορισμός, κάτι που δεν αφορά μόνο τα ολοκληρωτικά καθεστώτα: οι δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες θέτουν ως βασικό τους στόχο την αλόγιστη συσσώρευση ανανεώσιμου πλούτου και την αέναη εξάπλωση των παραγωγικών δυνατοτήτων μέσα από ορθολογικές κινήσεις (Finley 1973; Weber 1992, σ.17). Συνεπώς απουσιάζει από αυτές η έννοια του αυτο-περιορισμού και η ύπαρξη εσωτερικών ορίων, εφόσον η παραγωγική διαδικασία και η οικονομική ανάπτυξη όχι μόνο δεν γνωρίζουν σταθερές, αλλά απεναντίας κάθε ενέργεια που παρακωλύει τις διαδικασίες αυτές εκλαμβάνεται ως παρασιτισμός. Τόσο στην περίπτωση των ολοκληρωτικών καθεστώτων/κινημάτων όσο και στις καπιταλιστικές κοινωνίες έρχεται κανείς άμεσα σ’ επαφή με την ετερονομία που διέπει τις Δυτικές παραδόσεις, μια κατάσταση που ενδυναμώνεται καθώς εξαφανίζονται και υποχωρούν τα σπέρματα αυτονομίας. Στην δεύτερη περίπτωση ειδικά, η αλόγιστη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια μιας ολιγαρχίας οδηγεί στην φτώχεια και την εξαθλίωση, η οποία με τη σειρά της καλλιεργεί την εσωστρέφεια, διαλύοντας κάθε είδος κοινωνικής συνοχής, κάθε δεσμό φιλίας και αλληλεγγύης. Έτσι, ο εθνικισμός, η υπερβολική προσκόλληση στις παραδόσεις και τα έθιμα για τα οποία δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση, ενισχύεται ακριβώς όταν η κοινωνική απελπισία αναζητά μια αιτιολόγηση και οι πολίτες μια ταχεία διέξοδο. Στο σημείο αυτό ο ρόλος των δημαγωγών είναι καταλυτικός: οι ίδιοι (που άλλοτε χρησιμοποιώντας σοσιαλιστικές ρητορείες και άλλοτε εθνικιστικές) λειτουργούν ως «διαμορφωτές συνειδήσεων» μέσω του τον αόριστου, τρομολαγνικού και διφορούμενου λόγου τους, εκστομίζοντας ατεκμηρίωτες ασυναρτησίες, με στόχο είτε να κατευθύνουν τις μάζες προς τα δικά τους ιδιωτικά συμφέροντα παρουσιάζοντάς τα ως κοινωφελή όπως λέει ο Finley (1985, σ.41) παίρνοντας ως παράδειγμα την παρακμή της Αθηναϊκής δημοκρατίας και την παράδοσή της στα χέρια διαφόρων λαοπλάνων, είτε καθοδηγούμενοι από μια ιδεολογική φαντασίωση που ταιριάζει σε έναν ιδεατό κόσμο (όπως το φυλετικό κράτος στην περίπτωση του Χίτλερ ή της ελληνικής καθαρότητας που επικαλούνται οι δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής) παρουσιάζοντάς την ως τη μοναδική απάντηση στα αδιέξοδα του φιλελευθερισμού. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, εξηγεί και την ραγδαία άνοδο της Χρυσής Αυγής καθώς και των διαφόρων ακροδεξιών ή λαϊκιστικών μορφωμάτων σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, όπως για παράδειγμα του United Kingdom Independence στη Βρετανία, των Σουηδών Δημοκρατών ή του Γιόμπικ στην Ουγγαρία, ενώ σε άλλες κοινωνίες (είτε σε άλλες εποχές) παρόμοιου τύπου δημαγωγοί εγκαθίδρυσαν τυραννικά πολιτεύματα (όπως αυτό του Άσσαντ ή του Χίτλερ και του Στάλιν κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου). Έτσι γράφονται οι μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου η σύνεση και η διαλεκτική αποσύρονται, με την ύβρη να αποτελεί τον μοναδικό νόμο.
Άλλωστε ο εθνικισμός από μόνος του αποτελεί μια από τις πιο έντονες μορφές ύβρεως καθώς με τον τρόπο που επιβάλλεται στα κοινωνικά άτομα ευνουχίζει κάθε τάση αυτο-περιορισμού: η φυλετική ή εθνική υπερηφάνεια (που λόγω της έντασής της εκλαμβάνεται ως ανωτερότητα) ενός ανθρώπου υιοθετείται ως ύψιστο ιδανικό προσδιορίζοντας κύρος και αναγνωρισιμότητα στο ίδιο το άτομο την ίδια στιγμή που ο κόσμος γύρω του καταρρέει και οι παλιές αξίες, που για χρόνια εξαγόραζαν την θνητότητά του προτάσσοντας κατανάλωση και καριερισμό σβήνουν ολοσχερώς, αναπληρώνουν έτσι το κενό. Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε εργαλείο ικανό να να σκοτώσει και να σκοτωθεί για ένα καλύτερο χθες, όπως λέει και ο Δεσποινιάδης (2008). Πρόκειται για έναν ταυτιστικό παραλογισμό που απαντά σε υπαρξιακής μορφής ερωτήματα: αν αμφισβητηθεί το έθνος και η φυλή ως έννοιες και αξίες κοινωνικές, τότε το ίδιο το άτομο νοιώθει ότι αμφισβητείται και η ύπαρξή του αλλά και οι ικανότητές τους. Κάτι τέτοιο δεν φανερώνει μονάχα κλειστότητα του εθνικιστικού φαντασιακού η οποία λειτουργεί ως κινητοποιός δύναμη κατά τη συνάντηση της κοινωνίας αυτής με άλλες, οδηγώντας στο εξής συμπέρασμα: οι θεσμοί [της άλλης] είναι υποδεέστεροι και όχι ίσοι. Ιδιαίτερα όταν όλες οι ανθρώπινες σχέσεις διέπονται από ανταγωνισμό (οικονομικό και κατ’ επέκταση γεωπολιτικό), ο εθνικισμός και η δημαγωγία παίζουν καταλυτικό ρόλο στον όχλο που έχει χάσει την πολιτική του σύσταση, παρασύρεται από τη μονομέρεια της ιδεολογικής τύφλωσης σε μια κατάσταση γενικευμένου μίσους και τέλος στην ύβρη. Οι αναφορές του Ευριπίδη στις φρικαλεότητες του Τρωικού πολέμου τονίζουν υπόρρητα την ετερονομία αυτής της ταυτιστικής λογικής και την προτροπή στην αυθάδεια η οποία προβάλλεται ως υπερηφάνεια, υποδεικνύοντας τις καταστροφικές συνέπειες της αδυναμίας των ανθρώπων να θέτουν εσωτερικά όρια. Με άλλα λόγια, η μη κατανόηση του διαφορετικού ως ίσο (ή έστω ως εν δυνάμει ίσο) αποτελεί ύψιστο δείγμα έκφρασης της αυθάδειας που γεννά η κλειστότητα του εθνικισμού η οποία ωθεί κάθε κοινωνία να παραγνωρίσει τον εαυτό της, έχοντας αποτύχει να αυτοπεριοριστεί αλλά και να οικουμενικοποιηθεί, πράγμα που ούτε λίγο ούτε πολύ συναντά κανείς στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες οι οποίες έχοντας παραλύσει πολιτικά αδυνατούν να εκφράσουν κάποιο νέο πρόταγμα ως απάντηση στην φιλελεύθερη πολυπολιτισμικότητα, και όντας ανίκανες να αυτοπεριοριστούν αγκαλιάζουν τον κοινωνικό συντηρητισμό και σταδιακά οδηγούνται στο ρατσισμό. Αυτού του είδους την ετερονομία προσέγγιζαν οι τραγωδίες, υπενθυμίζοντας τον δήμο κάθε λεπτό για τις συνέπειες της ύβρεως, όπως και στην περίπτωση του Ευριπίδη ο οποίος χρησιμοποιεί την περίπτωση του Τρωικού πολέμου για να υπενθυμίσει στους Αθηναίους πολίτες την περίπτωση της σφαγής των Μιλησίων (Καστοριάδης 2008, σ.197)[1]
Και επειδή σήμερα τραγωδίες πλέον δεν παίζονται στα θέατρα ως μέσον διαπαιδαγώγησης των πολιτών, αλλά στα αθηναϊκά πεζοδρόμια από ανεγκέφαλους και αποκτηνωμένους σαλτιμπάγκους’, που ως άβουλες μαριονέτες και χωρίς να έχουν καν το δικαίωμα να επικαλεστούν το “εν βρασμώ ψυχής” χύνουν με μια απλή κίνηση του στιλέτου, το αίμα κάθε καλλιτέχνη που ανοιχτά τολμά και καταδικάζει την αισχρότητα και την χυδαιότητα του λουμπενισμού τους, εμφανίζονται οι λεγόμενες δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου», που με αφορμή τον θάνατο του Παύλου Φύσσα επικαλούνται τις αρχές της «νομιμότητας» και της «αποφυγής των άκρων» κάνοντας ακριβώς την ίδια δουλειά με τους δημαγωγούς και τους λαϊκιστές. Αντί να χαϊδεύουν τα αυτιά του δήμου, αντί να εκφράζονται με βάση που αυτά ο ίδιος θέλει ν’ ακούσει λένε δήθεν ότι επικαλούνται αυτό που πρέπει να ακουστεί, ακόμη και αν δεν αρέσει σε πολλούς. Όπως οι εμφανείς λαϊκιστές δημαγωγοί έτσι και οι εκπρόσωποι της «υπευθυνότητας» παίζουν ποντάροντας πάνω στον ίδιο παράγοντα, τα συναισθήματα, τον φόβο, την ελπίδα για ταχεία διέξοδο (από την ολική ταπείνωση και εξαθλίωση), την βαθύτερη ουσία της ανθρώπινης υπόστασης, αυτό που ο Freud ονόμαζε ψυχή (μια ψυχή που όντας εκ φύσεως βάρβαρη ποτέ κανείς δεν σκέφτηκε να την εκπολιτίσει), πράγμα που τους κατατάσσει στην ίδια κατηγορία με τους πρώτους.
Οι δημαγωγοί προβάλλοντας αληθοφανείς και μονομερείς διατυπώσεις και αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους που συνήθως είναι οι μετανάστες, που με βάση τη δική τους λογική συμπιέζουν τις θέσεις εργασίας αφήνοντας απ’ έξω τους Έλληνες να πεινάνε, είτε οι Εβραίοι και οι μασόνοι που βάλλονται κατά του έθνους, ή στη λιγότερο ακραία εκδοχή, οι Γερμανοί που επειδή μισούν τους Έλληνες τιμωρούν έναν ολόκληρο λαό. Οι λαϊκιστές με προσωπείο υπευθυνότητας επικαλούμενοι τη γνώση και την αυθεντία επιβάλλονται μέσω του φόβου: αν δεν μας ψηφίσετε πείνα, κατάρες και καταστροφές θα σας βρουν, είτε, εσείς δεν ξέρετε τι θα πει διαχείριση της εξουσίας και γι’ αυτό ψηφίστε εμάς τους γνώστες και άριστους στην τέχνη της πολιτικής να ρυθμίσουν την κατάσταση με όποιο κόστος. Και ποιά είναι η απάντησή τους στη ρατσιστική βία; Οι ίδιοι μας λένε ότι για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο Χρυσή Αυγή, θα πρέπει να τεθεί το μόρφωμα αυτό εκτός νόμου. Ξεχνάνε όμως ότι η ὕβρις του φόνου, που υπήρξε απλά η κορυφή του παγόβουνου ενός γενικευμένου κυνισμού που καλλιεργούνταν τόσα χρόνια, δεν αντιμετωπίζεται με διατάγματα και νομοθετικές ρυθμίσεις. Ξεχνάνε επίσης ότι το ίδιο το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης που ακόμα υπηρετούν, εκπαίδευε στους κόλπους του τον μανιχαϊσμό, τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε ‘άριους’ κι υπανάπτυκτους, σε ιδιωτικούς και δημόσιους, σε trendy και ‘κλασσικούς’. Και όλα αυτά με την παράλληλη απουσία κάθε δημοκρατικής παιδείας, καθώς αντί για τα διδάγματα του αρχαίου θεάτρου, οι σύγχρονοι αστοί δημοκράτες προσέφεραν την “παιδεία” της ευτυχίας, της επιτυχίας, των χόμπυς, την ολοκλήρωση μέσο του άκρατου καταναλωτισμού, την ‘αλήθεια’ μέσο της παθητικής και άκριτης ενημέρωσης από τα ΜΜΕ, την επαγγελματική αποκατάσταση μέσο του προσανατολισμού της παιδείας σε ‘πρακτικού’ τύπου γνώσεις με αποτέλεσμα να αποδυναμώνονται τα κοινωνικά και πολιτικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων. Ξεχνάνε ότι ο σπόρος της ολοκληρωτικής απανθρωπιάς έχει ήδη ριζώσει στην Ελληνική κοινωνία και αυτό δεν μπορεί να λυθεί μέσα από γραφειοκρατικές διαδικασίες. Κάτι τέτοιο επιβεβαιώνεται άλλωστε και ιστορικά: πού ήταν η «νομιμότητα» να σταματήσει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία την περίοδο του μεσοπολέμου; Ποιοί νόμοι ήταν ικανοί να σταματήσουν την γενοκτονία των Εβραίων και συνάμα την εξόντωση άλλων 50 εκατομμυρίων ανθρώπων; Αν πραγματικά η ανθρωπότητα θελήσει να αυτοκτονήσει τότε κανείς δεν θα μπορέσει να την σταματήσει, παρά μόνο η ίδια και αυτό μπορεί να το πετύχει μονάχα μέσω της δημοκρατίας[2], την μόνη απάντηση στην ύβρη (Καστοριάδης 2006, σ.457)
Τέλος, όπως λέει κι ο χορός των πολιτών στις Ευμενίδες του Αισχύλου: «Των Συμφορών η διχόνοια, εγώ εύχομαι να μην ξεσπάσει στη πόλη. Μήτε εμφύλιο αίμα οργής η γη να πιει, και να ζητά για το χυμένο αίμα άλλο αίμα. Τη χαρά να ανταποδίδουν αδελφωμένοι οι πολίτες και από κοινού να αποφασίζουν. Η συμφωνία σώζει το κακό από τους ανθρώπους» (στ. 1009-1016).
[1] Επίσης με βάση τον V.Naquet (2010), ο Αισχύλος στην τραγωδία του “Πέρσαι”, που έγραψε αμέσως μετά την ναυμαχία  της Σαλαμίνας, για να τονίσει την σημασία της ύβρεως έγραψε την τραγωδία από την σκοπιά του ηττημένου, δλδ των Περσών, παρόλο που ο ίδιος είχε  πολεμήσει στην Σαλαμίνα σαν νικητής με το πλευρό των Αθηναίων, που θα είχε κάθε λόγο να πανηγυρίζει, θέλοντας  έτσι να δείξει ότι δεν μετράει η στρατιωτική νίκη των Αθηναίων, ή αντίστοιχα η νίκη ενός έθνους θα λέγαμε σήμερα, αλλά η ύβρις ή αλλιώς εκείνη η παράλογη δύναμη της ψυχής που οδηγεί κάποιον στην καταστροφή, ακόμα και ένα ολόκληρο λαό. Θα μπορούσε  κάλλιστα να γράψει ενα κείμενο που να τονίζει την Νίκη της Πόλης του. Αυτό ήταν το αντι-εθνικιστικό μύνημα του Αισχύλου, όσο και της ετερότητας του Ελληνικού πολιτισμού με βάση τον Γάλλο συγγραφέα.
Επιπλέον, η Hannah Arendt (1998, σ.176) επίσης λέει ότι η Ετερότητα ως αμεροληψία και αποδοχή του άλλου ξεκίνησε στη Αρχαία Ελλάδα. Συνεπώς, όχι μόνο κάθε έννοια εθνικισμού και κλειστότητας κοινωνιών κατά την περίοδο αυτήν ήταν απούσα αλλά, ταυτόχρονα, η χρήση των αρχαίων Ελληνικών κειμένων με σκοπό την ανάδειξη ενός εθνικιστικού φαντασιακού αποτελεί μέγιστη ημιμάθεια και ασέβεια ως προς το πραγματικό αρχαιοελληνικό πνεύμα, την γέννηση της δημοκρατίας, της ισότητας, της ισηγορίας και της ελευθερίας.
[2] Η πραγματική (ή αλλιώς η άμεση) δημοκρατία με τίποτα δεν θα πρέπει να συνδέεται με την νεοτερική έκβαση της φιλελεύθερης ολιγαρχίας/αριστοκρατίας, που θέτει ως βασίζεται πάνω στην αρχή της αντιπροσώπευσης και του κοινοβουλευτικού θεσμού: «Η ιδέα των αντιπροσώπων είναι νεότερη. Προέρχεται από τη φεουδαρχία, το άδικο και παράλογο σύστημα διακυβέρνησης που υποβιβάζει το ανθρώπινο όν και εξευτελίζει το όνομά του. Στις αρχαίες πολιτείες, ακόμα και στις μοναρχίες, ουδέποτε ο λαός είχε αντιπροσώπους. Η λέξη αυτή ήταν άγνωστη» (Rousseau 2003, σ.114)
Στη μνήμη του Παύλου Φύσσα…
Βιβλιογραφία
Αισχύλος, 1992. Ευμενίδες – Ορέστεια. Αθήνα: Εκδόσεις Κάκτος.
Δεσποινιάδης, Κ., 2008. Πόλεμος και Ασφάλεια, Θεσσαλονίκη: Πανόπτικον.
Καστοριάδης, Κ., 1999. Η Αρχαία Ελληνική δημοκρατία και η Σημασία της για μας Σήμερα. Αθήνα: Υψιλον βιβλία.
Καστοριάδης, Κ., 2006. Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα. Αθήνα: Κριτική.
Καστοριάδης, Κ., 2008. Η Ελληνική Ιδιαιτερότητα. Αθήνα: Κριτική.
Arendt, H., and Canovan, M., 1998. The Human Condition. 2Nd ed. Chicago: The University of Chicago Press.
Naquet, V., 2010. Aeschylean Tragedy. London: Bloomsbury Academic.
Finley, M. I. 1973. The ancient economy. London: Chatto & Windus.
Finley, M. I. 1985. Democracy ancient and modern. 2Nd ed. London: Hogarth.
Rousseau, J., J., and Gourevith, V., 2003. Rousseau: ‘The Social Contract’ and Other Later Political Writings. 2Nd ed. Cambridge: Cambridge University Press.
Weber, M., 1992. The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism. 2Nd ed. London: Routledge.
Συγγραφή: Μιχάλης Θεοδοσιάδης και Μίλτος.

ΟΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ

Ο φασισμός ως νοοτροπία στην ελληνική κοινωνία δεν απέκτησε μορφή απλά επειδή βρέθηκε μια συμμορία που ως στάση, ιδέες, πρακτικές και αισθητική αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Καλλιεργούνταν μεθοδικά, κυρίως λόγω ότι η πλειοψηφία αναγνώριζε δύναμη και εξουσία σε κρετίνους, αντικοινωνικές συμπεριφορές και σε οτιδήποτε βρισκόταν “στην μόδα”.
Όταν τα νούμερα τηλεθέασης χαρακτήριζαν ως ποιοτική μια εκπομπή, όταν οι πωλήσεις δίσκων και τα airplays προωθούσαν μπουζουξούδες ενώ πραγματικοί καλλιτέχνες βρίσκονταν στην αφάνεια, όταν το Χ best seller κατινιάς άφηνε στο περιθώριο εξαιρετικά βιβλία, όταν ο κάθε αγράμματος αποκτούσε εκπομπή και γινόταν είδωλο, όταν ο κάθε ψυχωσικός βουλευτής αφομοιωνόταν ως μέρος του θεάματος, άρα αναγνωρίσιμος, άρα καλός, πως περιμένεις κάτι διαφορετικό;
Η πλειοψηφία ασπαζόταν, υιοθετούσε και αποθέωνε οτιδήποτε μετριόνταν με ποσοτικούς όρους. Οτιδήποτε επέπλεε αποκτούσε ισχύ μέσω της αναγνώρισης από τις μάζες. Καθετί που διαφημιζόταν αναγνωριζόταν ως “επίσημα καλό”. Σκεφτείτε πολιτικούς που συγκέντρωσαν χιλιάδες ψήφους επειδή έκαναν βίζιτες σε τηλεοπτικά παράθυρα. Οι επιλογές της μάζας αν κρίνονται από ποσοτικούς όρους και μαρκετινίστικα κόλπα, δεν μπορούν παρά να είναι κατευθυνόμενες. Γι’ αυτό και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν συμβάλλει τα μάλα για την εκτροφή του φασισμού σε κάθε επίπεδο.
Πως ένας πολίτης του καναπέ και του φραπέ, μπορεί να έχει άλλη εικόνα για την κοινωνία και τις νόρμες της, αν ενημερώνεται από κανάλια εργολάβων και ισχυρών οικονομικά οικογενειών, που ταυτόχρονα ζουν εις βάρος του συνόλου, αλλά ξεπλένουν το όνομά τους με φιλανθρωπίες; Πως θα διαμορφώσει συνείδηση όταν καταναλώνει τα προϊόντα και τα κατασκευάσματα της ιδεολογίας της ελίτ; Ποια κριτική σκέψη θα καλλιεργήσει με το να πιστεύει πως η επιφάνεια είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχεις, να ζεις και να σκέφτεσαι;
Όταν μια μάζα δέχεται παθητικά την ίδια της την κατήχηση από τους εκβιαστές και βιαστές της, πιο εύκολα γίνεται σαν κι αυτούς. Και μάλιστα θα αναπαράγει τον λόγο τους. Θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα τους απέναντι σ’ αυτούς που αντιδρούν, που διαφωνούν και “δεν κάθονται καλά”, στιγματίζοντάς τους μάλιστα, ή αποδίδοντας χαρακτηρισμούς που τους πέρασαν τα αφεντικά τους: Κομμουνιστές, αναρχικοί, συριζαίοι κτλ. Αντιθέτως αν είσαι απολιτίκ, έχεις ευνοϊκότερη μεταχείριση. Στην πραγματικότητα το απολιτικό ον δεν είναι παρά ένας σιωπηρός ακόλουθος της καθεστηκυίας πολιτικής, μόνο που ντρέπεται να το παραδεχτεί.
Οι άχρηστοι ηλίθιοι, αυτός ο στρατός που τον απεργάσθηκαν οι κυβερνήσεις και μέσω των ντόπιων ολιγαρχών έφτασε στον ψηφοφόρο\καταναλωτή ο οποίος χαριεντιζόταν με τον ψευτοτσαμπουκά και την έλλειψη πολιτισμού. Είναι αυτή η συνομοταξία εντελώς διαφορετικών ομάδων και ατόμων φαινομενικά, που μόνη της έγνοια είναι να εξασφαλίσει την πάρτη της ακολουθώντας απλά διαφορετικό δρόμο. Στην πορεία κοιτάζει ν’ αυξήσει τα μέλη της όχι επειδή έχουν τα ίδια συμφέροντα ή επιδιώξεις, αλλά για να διατηρήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη κλίμακα τις μαζικές ψυχώσεις και ψευδαισθήσεις που τους επιτρέπουν να μην εναντιωθούν στον ίδιο τους τον εαυτό.
Οι άχρηστοι ηλίθιοι είναι το mainstream που ανακυκλώνεται, αυτοί που αδυνατούν να καταλάβουν τον διαφορετικό, τον “άλλο” και τον βαφτίζουν “ξένο”. Ξένο όμως όχι προς αυτούς αποκλειστικά, αλλά προς ολόκληρο το σύστημα που εκπροσωπούν και μάλιστα ταυτίζονται εγκληματικά μαζί του.
strangejournal

O Μαύρος βαρώνος !!!

Αρκεί η επίσημη απάντηση περί Δημοκρατίας, η οποία «είναι θωρακισμένη» και «μπορεί να αμυνθεί απέναντι στις απειλές» για να εξηγήσει την «αντιφασιστική» (εδώ γελάνε) δράση της κυβέρνησης; Προφανώς όχι• αν ήταν έτσι η ΧΑ θα ήταν…τελειωμένη προ πολλού (σίγουρα εξάλλου υπάρχει αρκετό υλικό με το οποίο οι κρατικές υπηρεσίες μπορούν να «δέσουν» την ηγετική της ομάδα) και όχι τώρα, με το δημοσκοπικό ρεύμα να την σηκώνει, την υποστήριξη από μικροαστικά και λούμπεν στρώματα να είναι παγιωμένη, τα δίκτυά της στον κόσμο της νύχτας να έχουν απλωθεί και ριζώσει σε αυτόν τον

κοινωνικό βόρβορο που βαθαίνει και γίνεται πιο δύσοσμος καθημερινά από την κρίση.

Του Δημήτρη Λένη

Η ναζιστική οργάνωση έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όποια «δημοκρατικά» εσκαμμένα με την ασχήμια, την (καθόλου τυφλή) βία, τους νεκρούς μετανάστες, τους εκβιασμούς, τα ψεύδη. Κι όμως δεν την σταμάτησαν όσο αυτή ήταν ακόμα μικρή αφού (όπως λέει η κοινώς παραδεκτή από τους αριστερούς αλήθεια) ήταν εμφανής η χρησιμότητά της για το σύστημα. Επομένως ποιοι είναι οι λόγοι της αντιπαράθεσης αυτής, τώρα;

Από την πλευρά του κυρίαρχου αστικοδημοκρατικού λόγου τα επιχειρήματα για μια επιχείρηση κατά της ΧΑ είναι καθαρά. Πρώτον (και σίγουρα δεν είναι αυτό το σημαντικότερο), τα αβγά «υπερέβησαν τα εσκαμμένα»: όχι μόνο με τον φόνο ενός Έλληνα (Έλληνα! και όχι μετανάστη: Φρίκη!), όχι μόνο με την επίθεση στην αφισοκόλληση του ΚΚΕ στο Πέραμα, αλλά και με την άμεση επίθεση σε παράγοντες της ΝΔ στο μνημόσυνο του Μελιγαλά (σπρώχνοντας και απειλώντας όχι μόνο τους παράγοντες της ΝΔ αλλά ακόμα και συγγενείς των «θυμάτων», «σεβάσμιους» δηλαδή γέροντες στους οποίους, λέει, μόνο τιμή προσήκει). Από μέρους της συμμορίας τα γεγονότα αυτά δείχνουν (εκτός από τον σχεδιασμό) το εμφανές άγχος να ανέβουν επίπεδο, να πλησιάσουν ένα βήμα ακόμα προς τον εμφύλιο, να αποτελέσουν μια πραγματική απειλή για τη ΝΔ σε επίπεδο μετεκλογικών διεργασιών. Από την μεριά της τωρινής κυβέρνησης αυτό σηματοδοτεί έναν κίνδυνο ουσιαστικής αυτονόμησης των ναζί από την «μεγάλη δημοκρατική παράταξη», μια άμεση πολιτική απειλή, που φυσικά μεγεθύνεται από το φάσμα της απειλής μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αν η δεξιά παράταξη δεν βγεί πρώτη στις εκλογές. Τα κυβερνητικά οφίτσια είναι μεγάλη υπόθεση για αυτούς τους τύπους!

Δεύτερον, τα χρυσάβγουλα αποδεικνύονται χάρτινος τίγρης. Αν και διαθέτουν το πιο σημαντικό, τάγματα εφόδου με γεωγραφική εξάπλωση (όπως ακριβώς και οι ναζί), δεν έχουν σε καμιά περίπτωση τον δεύτερο βραχίωνα της φασιστικής ισχύος, το κίνημα. Δεν υπάρχει ούτε μία διαδήλωση που να έχουν ως τώρα πετύχει. Ακόμα και οι συγκεντρώσεις τους για τις «εθνικές εορτές» τους, οι Θερμοπύλες και τα Ίμια, σε καμιά περίπτωση δεν είναι αντίστοιχες ενός κόμματος με τα ποσοστά της ΧΑ. Δυό και τρεις χιλιάδες μαζεύει εύκολα η Ανταρσύα κι ας μην έχει βουλευτές! Ακόμα χειρότερα: δεν υπάρχει ούτε μια αντιδιαδήλωση που να έφεραν σε πέρας επιτυχώς. Η παραμικρή υποψία διαδήλωσης με αντιφασιστικό περιεχόμενο τους έχει εξαφανίσει πίσω στις τρύπες τους. Πρόκειται περί στρατηγικής αδυναμίας: ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ κατέβαζαν εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς (κατά βάση μικροαστούς) όταν έπρεπε να αντιπαρατεθούν κινηματικά με την αριστερά. Τάγματα εφόδου έχει και το κράτος (την αστυνομία). Αν ο κρίσιμος κινηματικός παράγοντας δεν υπάρχει, οι λόγοι ύπαρξης της ΧΑ ως χωριστής δύναμης ξαφνικά αδυνατίζουν.

Τρίτον, το πολιτικό τους προσωπικό (αντίθετα με των ορίτζιναλ ναζί) είναι τραγικά ανεπαρκές για να παίξει το ρόλο τους εθνοσωτήρα. Είναι πολύ δύσκολο (αν και δυστυχώς όχι αδύνατο) να φανταστεί κανείς ότι ο Μιχαλολιάκος και οι γύρω του λούμπεν θα μπορούσαν να εκμαιεύσουν από το κεφάλαιο τη συναίνεση και ενεργή υποστήριξή του για να αναλάβουν την διακυβέρνηση. Το να είναι μπράβοι, ίσως• το να «καθαρίζουν» την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη από «κομμούνια», μπορεί να τους αφήσουν να το προσπαθήσουν (σιγά μη το καταφέρουν). Το να κυβερνήσουν όμως;

Τέταρτο (και απλώς επικουρικό αυτό), ένα διακηρυκτικά ναζιστικό κόμμα δύσκολα θα «έδενε» με την «Ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», δηλαδή με τις ειδικές Γερμανικές ευαισθησίες για το ζήτημα (τι ειρωνεία κι αυτή!). Ακροδεξιοί μπορούν να είναι, τους μετανάστες μπορούν να τους σκοτώνουν, τους αριστερούς ας τους δολοφονούν, στην κυβέρνηση να μπαίνουν, όπως στη Νορβηγία, κανένα πρόβλημα, ναζί όμως δεν μπορούν να λέγονται. Η «καλή» ΧΑ του Μπάμπη του Σκάει, εκεί στόχευε, στην απεμπόληση της θρησκευτικής λατρείας στον Χίτλερ, σε ένα κάποιο «στρογγύλεμα» του λόγου της, ο οποίος είναι δύσκολο να συμβαδίσει με την Ευρώπη των μεγάλων ιδανικών που έχει καταγγείλει όλους τους «μεγάλους σφαγείς της ανθρωπότητας», δηλαδή τόσο τον Χίτλερ όσο και τον Στάλιν (ο οποίος ήταν λέει μάλλον χειρότερος…).

Όλα αυτά όμως δεν εξηγούν το γιατί τώρα και όχι παλιότερα. Η αφορμή του Φύσσα είναι εμφανώς αυτό: αφορμή και όχι αιτία.
Υπάρχει ένας πιθανός τέταρτος λόγος που εξηγεί το τάιμινγκ: η εξέλιξη της κρίσης.

«Εγώ δεν σας είμαι αρκετός;»

Ο καπιταλισμός βασίζεται στην προεξόφληση. Η κρίση θα τελειώσει όταν προεξοφληθεί το τέλος της, όταν δηλαδή μια κρίσιμη μάζα κεφαλαίων θα επενδυθεί σε αυτή τη χώρα. Κρίσιμος παράγοντας για να πάρουν τα κεφάλαια αυτά μια τέτοια απόφαση (εκτός από τους αμιγώς οικονομικούς παράγοντες, κόστος εργασίας, ενέργειας, υποδομών και τα τέτοια), είναι η πολιτική σταθερότητα, η εγγύηση ότι το κράτος δεν θα λυγίσει μπροστά σε λαϊκά αιτήματα, εφόσον αυτά προκύψουν. Το τσάκισμα δηλαδή – και γρήγορα, πριν καν αρθρώσει αιτήματα – της εργασίας. Η στιγμή εξόδου από την κρίση (στιγμή μάλιστα που συνέπιπτε με πτώση των ποσοστών τους) ήταν η στιγμή αρπαγής της εξουσίας από τους ναζί (τους ορίτζιναλ). Το 1933, η υπόσχεση των επερχόμενων κερδών δεν μπορούσε να συμβαδίσει με μια δυνατή κοινοβουλευτική κυβέρνηση που να μπορεί να αρνηθεί στην εργασία αναδιανομή της πίτας, χωρίς να πέσει. Ο Χίτλερ μπορούσε…

Είναι πλέον σαφές ότι – πολιτικά τουλάχιστον – το κυβερνητικό κέντρο είναι έτοιμο να παίξει αυτό το χαρτί, εφόσον οι εξωτερικοί παράγοντες το επιτρέψουν. Το «success story», που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι η χώρα μας, είναι στην πραγματικότητα η ιστορία αυτών των λίγων (αλλά μεγάλων) κεφαλαίων που όντως έχουν κερδίσει (και μάλιστα πολύ) από την Ελληνική κρίση. Επιπλέον, μια σκληρή πολιτική λιτότητας εις το διηνεκές, χωρίς κινήματα, διαδηλώσεις, απεργίες, «μεγάλο» δημόσιο, κόστη για υγεία, παιδεία, συντάξεις και άλλα , με ανεργία κολλημένη πάνω από το 20% για χρόνια, μπορεί να αποφέρει πολλά, πάρα πολλά στα πιο επιθετικά τμήματα του κεφαλαίου.

Η συντριβή των εκτός του «συνταγματικού τόξου» που μπορεί να προκαλέσουν φασαρίες διεκδικώντας τα δικαιώματά τους είναι επομένως το τελευταίο στάδιο πριν την «ανάκαμψη» — η τελική συντριβή της εργασίας θα είναι (επιτέλους!) το φως στο τούνελ. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται μια ορισμένη πολιτική νομιμοποίηση μέσω της εμφυλιοπολεμικής πόλωσης. Εάν το κυβερνητικό κέντρο μπορεί να επιτελέσει αυτόν το ρόλο, μια σχετικά αυτονομημένη στο πολιτικό και εντελώς ανεξέλεγκτη στο εγκληματικό φασιστική οργάνωση είναι μάλλον βάρος παρά προσόν, ειδικά αν ούτε μπορεί να παίξει το ρόλο του κινηματικού αντίβαρου στο εργατικό κίνημα, ούτε επαρκείς πολιτικές στηρίξεις από το κεφάλαιο μπορεί να εξασφαλίσει (ακόμα).

Όποια κι αν είναι η εξέλιξη αυτής της σύγκρουσης (ή ίσως «σύγκρουσης») για την καρδιά του κράτους (κυβέρνηση vs ΧΑ) είναι καθαρό ότι ο στόχος (όχι ο επόμενος στόχος, ο στόχος σκέτο) είναι το εργατικό κίνημα. Όποια κι αν είναι η εξέλιξη, στο αμέσως επόμενο διάστημα θα πρέπει να περιμένουμε μια απότομη περαιτέρω σκλήρυνση της καταστολής. Ο φασισμός, ακόμα και αν δεχτεί ένα κάποιο χτύπημα από το «επίσημο» κράτος, πάντως θα παραμείνει χρυσή εφεδρεία για την περίπτωση που όλα τα άλλα αποτύχουν (όπως οι ναζί που το καλοκαίρι του 33 είδαν τα τάγματα εφόδου τους να απαγορεύονται: οι φόνοι κομμουνιστών και Εβραίων δεν σταμάτησαν και 6 μήνες μετά ήταν στην εξουσία).

Το κίνημα δεν έχει την πολυτέλεια να πιστέψει ότι η υπεράσπιση της αστικής νομιμότητας είναι το υπερόπλο που και τον φασισμό θα συντρίψει και την αριστερή κυβέρνηση θα φέρει στην εξουσία και το σοσιαλιστικό μας μέλλον θα εξασφαλίσει. Ο φασισμός έχει πραγματική κοινωνική βάση, δεν είναι μια συνωμοσία των επιτελείων που θα στείλουν τον Λαγό στη φυλακή και οι ψηφοφόροι της ΧΑ θα ψηφίσουν μια «σωστή», δηλαδή ανοιχτά φασίζουσα δεξιά (αυτός είναι εξάλλου παραδοσιακά δεξιός τρόπος ανάλυσης…). Η κοινωνική δυναμική που κάνει τον ραγδαία απαξιούμενο μικροαστό να αυτονομείται πολιτικά από τα πολιτικά όργανα του μεγάλου κεφαλαίου και να εφορμά με αυτοκαταστροφική λύσσα για να καταλάβει το κράτος (υπηρετώντας έτσι μέχρι θανάτου το «μισητό», όπως λέει, χρηματιστικό κεφάλαιο) δεν σταμάτησε, η καπιταλιστική κρίση, οξυμένη από τις μνημονιακές πολιτικές, συνεχίζει να την πυροδοτεί, καταστρέφοντας καθημερινά όλες τις ιερές μικροαστικές αξίες, την με κόπο ή όχι αποκτηθείσα ιδιωτική του περιουσία: τα μικρομάγαζα που κλείνουν, τα δάνεια που συνεχίζουν να σκάνε, τα ακίνητα που συνεχίζουν να απαξιώνονται (και που μάλλον θα καταρρεύσουν στο άμεσο μέλλον, δημιουργώντας κι άλλες ορδές λυσσασμένων νοικοκυρέων).

Όσο αυτό το κακό συνεχίζει η λύσσα του μικροαστού θα μεγαλώνει, τα σπίτια του θα τα παίρνουν οι κομμουνιστές – όχι οι τράπεζες. Οι δολοφόνοι θα είναι οι …«συριζαίοι της Μαρφίν» – όχι οι Βγενόπουλοι. Κλέφτες θα συνεχίσουν να είναι οι «λάθρο» – και όχι οι κλέφτες ζωών που απαιτούν μεροκάματο πείνας. Την οικογένεια και τη θρησκεία θα την καταστρέφουν οι «άθεοι αναρχοκομμουνισταί» – όχι οι ίδιες οι λατρεμένες τους παραγωγικές σχέσεις του καπιταλισμού, κι ας μην ξέρουν ότι έτσι τις λένε. Και τα δίκτυα των ταγμάτων αλητείας (οι πυρήνες δηλαδή των SS ενός φασιστικού μέλλοντος) θα συνεχίσουν να τροφοδοτούνται από το μίσος αυτό. Από ένα μίσος που θα αντικειμενοποιείται σε ματωμένο χαρτζιλίκι, στον μισθό των ταγμάτων. Σε καπιταλισμό ζούμε εξάλλου, το μίσος μπορεί και αυτό να γίνει εμπόρευμα με υπεραξία και όλα μέσα. Και οι φασίστες, γνώστες από μέσα της καλής αφορολόγητης κερδοφορίας της μικρής επιχείρησης, θα συνεχίσουν για όσο υπάρχει ζήτηση στην αγορά να μοιράζουν τέτοια καταστροφικά μεροκάματα στα πιο λούμπεν στοιχεία των εργατικών γειτονιών, ψαρεύοντας απαξιωμένες ψυχές που ασφυκτιούν στην τοξική λίμνη της ανεργίας.

Τον φασισμό δεν μπορεί να τον συντρίψει το καπιταλιστικό κράτος εξαίρεσης, σάρκα από τη σάρκα του οποίου είναι και αυτός. Ο φασισμός δεν μπορεί να συντριβεί από αυτόν που θα του δώσει την εξουσία την κατάλληλη στιγμή. Αυτό που στοχεύει το κυβερνητικό κέντρο είναι, χτυπώντας την ναζιστική οργάνωση, να την απορροφήσει και να δυναμώσει το ίδιο. Ίσως και να μην του προκύψει: το πραγματικό κόμμα του κεφαλαίου είναι το ίδιο το κράτος. Και το καπιταλιστικό (άρα και κρατικό) συμφέρον μπορεί να αποδειχτεί διαφορετικό από τους σχεδιασμούς των Φαήλων και των Χρύσανθων (που ασμένως θα ενταχθούν στο πολιτικό δυναμικό μιας φασιστικής κυβέρνησης, αν – κούφια η ώρα! – αυτός είναι «ο μόνος τρόπος να σωθεί η χώρα»).
Εκτός και αν η απαγόρευσή τους προκύψει ως αποτέλεσμα απαίτησης του λαϊκού κινήματος. Γιατί για μια ακόμα φορά το κίνημα, μπροστά στην ιστορία, έχει να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα κάνοντας αγώνα και απέναντι στο ναζιστικό θηρίο και στην καπιταλιστική του μήτρα. Και το κίνημα, όχι η μήτρα, είναι ο μόνος που μπορεί να τα συντρίψει και τα δύο.

paganeli

Η Χρυσή Αυγή ποντάρει πολλά σ’ αυτόν το φόνο !!!

“  Φοβούνται ένα πράγμα: την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου, οργανωμένου, ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου που θα τους τσακίσει κυριολεκτικά σε κάθε γειτονιά και σε κάθε μαζικό χώρο. ”

Σε λίγες ημέρες, οι μιντιακοί παπαγάλοι θα φροντίσουν να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας μακρυά από τη Χρυσή Αυγή, αφού πρώτα θα έχουν προχωρήσει σε πληθώρα… χυδαίων συμψηφισμών στη λογική της θεωρείας των άκρων και αφού η ακροδεξιά κλίκα Σαμαρά θα χύνει κροκοδείλια δάκρυα, εξαγγέλοντας νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα μείνουν στα χαρτιά.

Του Θέμη Τζήμα

Άλλωστε, το αστικό κράτος και ο παρασιτισμός που ταϊζουν τη Χρυσή Αυγή για να τους κάνει τη βρώμικη δουλειά ξέρουν καλά και ποιά είναι τα μέλη της και πόσα από αυτά θα έπρεπε ήδη να βρίσκονται στη φύλακη για πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου. Γι’ αυτό, φροντίζουν να χτίζουν γύρω τους μια ολοένα μεγαλύτερη ασυλία που ξεκινά από την αστυνομία, συνεχίζεται στα ΜΜΕ που διόλου τυχαία “ξεχνούν” όσες περισσότερες πτυχές της δράσης των ναζί μπορούν και φτάνει μέχρι συγκεκριμένες μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου.

Όταν λοιπόν τα φώτα της δημοσιότητας τραβηχτούν από τους χρυσαυγίτες, οι τελευταίοι θα αρχίσουν να μετρούν τα κέρδη τους από το γεγονός ότι έσπασαν άλλο ένα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας. Τη δουλειά αυτή, της τοποθέτησης μορφών ακροδεξιού λόγου και πράξεων στο κέντρο της πολιτικής ζωής την ξεκίνησε δειλά ο Γ. Καρατζαφέρης με το κόμμα του και τους ακροδεξιούς Βορίδη- Γεωργιάδη και την προχωρά, εντείνοντάς την, η Χρυσή Αυγή, ενώ και τα κόμματα της μνημονιακής συγκυβέρνησης κάνουν ό,τι τους έχει αναθέσει το κατεστημένο προς την ίδια κατεύθυνση.

Από τη λεκτική αντί- μεταναστευτική και αντί- αριστερή υστερία, από τους ύμνους στην 21η Απριλίου και στους ταγματασφαλίτες περάσαμε στα οργανωμένα πογκρόμ με μαχαιροβγάλτες και μπράβους στο κέντρο της Αθήνας εναντίον όποιου ήταν μελαμψός ή δεν άρεσε η όψη του στους ναζί, στους φόνους μεταναστών, στους οργανωμένους ξυλοδαρμούς και βανδαλισμούς γραφείων μεταναστευτικών και αριστερών οργανώσεων, σε επιθέσεις εναντίον φοιτητών στα πανεπιστήμια και προϊόντος του χρόνου σε ολοένα μεγαλύτερη στροφή της δράσης της Χρυσής Αυγής εναντίον Ελλήνων πολιτών είτε είναι κομματικά ενταγμένοι στην αριστερά, είτε όχι και βεβαίως στο γνωστό πια, τηλεοπτικό θρασύδειλο ξυλοδαρμό.

Ο φόνος του Παύλου Φύσσα δε συνιστά την κορύφωση αυτής της δράσης αλλά ένα ακόμα ταμπού που σπάνε οι χρυσαυγίτες προκειμένου να αναβαθμίσουν περαιτέρω τη δράση τους. Κάθε φορά που η ελληνική κοινωνία “χώνευε” ένα από τα προαναφερθέντα περιστατικά, κάθε φορά που κάποιος συμψήφιζε Χρυσή Αυγή και αριστερά, λέγοντας βλακωδώς και ψευδώς στην παρέα του ή από μέσα του ότι “τέτοια γίνονται και από τους άλλους, γιατί τα βάζουμε μόνο με τη Χρυσή Αυγή;”, κάθε φορά που ένας “έντιμος άνθρωπος κυρ- Παντελής” προκειμένου να αποσείσει την ενοχή της ανοχής ενοχοποιούσε έμμεσα ή άμεσα τα θύματα στη λογική ότι προκάλεσαν και αυτά, κάθε φορά που κοινωνικές ομάδες πήγαιναν στη δουλειά τους και στη διασκέδασή τους κανονικά σα να μην είχε αλλάξει τίποτα, στην πραγματικότητα αποδέχονταν ως δομική συνθήκη της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, ως γεγονός μη αντιστρέψιμο, την ολοένα πιο καταλυτική παρουσία του ναζισμού στην Ελλάδα.

Δίπλα σε αυτήν την παθητική αποδοχή που είναι η πρώτη αναγκαία συνθήκη γιγάντωσης του ναζισμού και δολοφονίας της δημοκρατίας και της ελευθερίας, καθίστατο ολοένα πιο συμπαγής και γεμάτος αυτοπεποίθηση ο βασικός πυρήνας των οπαδών της Χρυσής Αυγής που συγκροτούν τα τάγματα εφόδου της. Δεν έχει καμιά σημασία για το ναζισμό αν η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία τον αποστρέφεται. Έτσι κι αλλιώς μισεί την πλειοψηφία του λαού και δεν πιστεύει στη σχέση πλειοψηφίας- μειοψηφίας. Αυτό που θέλει ο ναζισμός είναι η πλειοψηφία να στέκεται απέναντί του παθητικά για οποιονδήποτε λόγο και ταυτόχρονα να δυναμώνει το σκληρό, μειοψηφικό, θρασύτατο και δολοφονικό πυρήνα των οπαδών του, έως ότου κατακτήσει την εξουσία διά της κρατικής μηχανής, μέσα από τη συνεργασία του με χρεωκοπημένες δεξιές ηγεσίες και υπό τις ευλογίες του μεγάλου κεφαλαίου.

Η δολοφονία, κάθε ναζιστική πολιτική δολοφονία επιδιώκει έτσι ένα διπλό ρόλο:

Πρώτον να φοβίσει τόσο τους αντιπάλους του για να παραλύσει τη δράση τους και να τους εξοντώσει σταδιακά και ευκολότερα, όσο και να παθητικοποιήσει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Συνιστά ένα απαραίτητο τρομοκρατικό εργαλείο. Σε αντίθεση με το αντάρτικο πόλεων που δολοφονεί εν είδει ποινής αυτόν που οριοθετεί ως ταξικό του αντίπαλο, η ναζιστική πολιτική δολοφονία λειτουργεί αμιγώς τρομοκρατικά και εκδικητικά.

Δεύτερον, να σπάσει το ταμπού του φόνου ως τρομοκρατικής, πολιτικής πράξης, προκειμένου τα ναζιστικά τάγματα εφόδου να αποκτήσουν ισχυρότερη αυτοπεποίθηση και να προετοιμαστούν για την αναβαθμισμένη δράση τους.

Αυτή η αναβαθμισμένη δράση είναι σε πρώτη φάση η κατάκτηση γειτονιών σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα και σε δεύτερη φάση η συνολική εξόντωση κάθε σχεδόν αντιπάλου τους μέσα από το συνδυασμό της αλλαγής της νομοθεσίας και του γρήγορου θανατηφόρου χτυπήματος σε ολόκληρες πολιτικές ομάδες της αριστεράς και της μαχητικής δημοκρατίας. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τη Χρυσή Αυγή ότι ένας αναλώσιμος “Γκοτζαμάνης” ομολόγησε ότι είναι χρυσαυγίτης.

Μπορούν ακόμα και να αντέξουν μια τυχόν αποκάλυψη των διασυνδέσεών τους με το οργανωμένο παρακράτος. Το ζήτημα γι’ αυτούς είναι ποιά θα είναι η λαϊκή αντίδραση τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Φοβούνται ένα πράγμα: την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου, οργανωμένου, ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου που θα τους τσακίσει κυριολεκτικά σε κάθε γειτονιά και σε κάθε μαζικό χώρο. Αν αυτό δε συμβεί, αν αυτό το κίνημα δεν το συγκροτήσουμε να περιμένουμε ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει ξημερώματα η πόρτα του σπιτιού μας και δε θα είναι- όπως ποτέ δεν ήταν στην ελληνική ιστορία- ο γαλατάς.

PAGANELI

ΕΔΩ ΖΟΥΜΕ…

Τον Αύγουστο του 2012 έγινε μια φρικιαστική εγκληματική πράξη δίχως όμως κανένα πολιτικό κίνητρο. Ένας 21χρονος αλλοδαπός βίασε και προσπάθησε να δολοφονήσει μία 15χρονη στην Πάρο. Πάνω σε αυτή την τραγωδία στήθηκε ένα ολόκληρο επικοινωνιακό παιχνίδι για να δικαιολογηθεί το μίσος της «Χρυσής Αυγής» εναντίον των μεταναστών.
Εκείνη την εποχή οι χρυσαυγίτες είχαν μετατρέψει την εν λόγω εγκληματική πράξη σε σημαία του ρατσισμού τους και ξεκίνησε  ένα πογκρόμ που σταματημό δεν έχει μέχρι σήμερα. Δεν ήταν όμως μόνο η «Χρυσή Αυγή» που εκμεταλλεύτηκε πολιτικά μια απόπειρα δολοφονίας κι ένα βιασμό που έγιναν δίχως κανένα πολιτικό κίνητρο.
Μεγάλο μέρος των ανεξάρτητων εθνικιστών, «ουδέτεροι και φιλήσυχοι πολίτες», μέρος της βάσης της ΝΔ, αλλά και στελέχη της, καλλιεργούσαν το τοπίο που ήθελε να είναι βιαστές και δολοφόνοι όλοι οι μετανάστες, βάζοντας ουσιαστικά πλάτη στα μαχαιρώματα της «Χρυσής Αυγής». Φαντάζομαι ότι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα ήθελε να βγει και να χρησιμοποιήσει εκείνη την απόπειρα δολοφονίας ως επιχείρημα για να ενισχύσει το προεκλογικό του σλόγκαν περί «ανακατάληψης των πόλεών μας από τους λαθρομετανάστες». Δεν το έκανε, επειδή το έκαναν για εκείνον τα ΜΜΕ που ελέγχει.
Όμως μία εγκληματική πράξη δίχως κανένα πολιτικό κίνητρο είχε γίνει η βάση για να στεριώσει η νεοναζιστική λογική και οι πρακτικές της.  Τότε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δε βγήκε με διάγγελμα να ηρεμήσει την κατάσταση λέγοντας: «Δεν είναι ώρα για εσωτερικές διαμάχες. Ούτε για ένταση. Οι όποιες πολιτικές διαφωνίες λύνονται με διάλογο δημοκρατικό, όχι με διαφωνίες εμπρηστικές, ούτε με τη βία, απ΄ όπου και αν προέρχεται, και – πολύ περισσότερο – όχι με το αίμα. Που μας διαιρεί μέσα και μας εκθέτει έξω από την Ελλάδα».
Βγήκε όμως να πει τα παραπάνω ΤΩΡΑ που υπήρξε στην Ελλάδα μια καθαρά πολιτική δολοφονία. Ένα έγκλημα με πολιτικά κίνητρα. Βγήκε ΤΩΡΑ να ζητήσει ηρεμία και διάλογο. Βγήκε ΤΩΡΑ να μιλήσει για «βία, απ΄ όπου και αν προέρχεται» στηρίζοντας τους ακροδεξιούς συμβούλους του και δίνοντας πρωθυπουργική κάλυψη στις δηλώσεις Λαζαρίδη.
Θέλει ηρεμία και διάλογο ΤΩΡΑ ο πρωθυπουργός. Θέλει να μην εκτεθούμε στο εξωτερικό. Μην τυχόν και χαλάσει η «καλή εικόνα» της χώρας. ΤΩΡΑ που πλέον κράζουν την Ελλάδα ακόμη και τα πλέον συστημικά ΜΜΕ του εξωτερικού. ΤΩΡΑ όμως του ξέφυγε η κατάσταση, γιατί σήμερα δε μπορεί να δώσει εντολή στο ΕΣΡ να απαγορέψει τη μετάδοση εικόνων από την πραγματικότητα της εξαθλίωσης. Μ’ εκείνες τις εικόνες πεινασμένων και αστέγων που εξέθεταν την κυβέρνησή του είχε ξεμπερδέψει. Τώρα δε μπορεί να το κάνει.
Τώρα ξέρει ότι συζητιέται ανοιχτά διεθνώς η κάλυψη που παρέχει η κυβέρνησή του στους χρυσαυγίτες. Τώρα το video με τους χρυσαυγοασφαλίτες να πετούν πέτρες στους αντιφασίστες υπό την προστασία των ΜΑΤ κάνει τον γύρο του κόσμου. Τώρα, αναφέρεται στον Παύλο Φύσσα, ενώ αν σεβόταν έστω και ελάχιστα τον νεκρό δε θα έπρεπε να πιάνει στο στόμα του το όνομα Παύλος Φύσσας.
Τώρα που τον ρωτάει ο δημοσιογράφος του BBC Paul Mason «η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να εξηγήσει στην υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί αστυνομικοί και πολίτες που πετούν πέτρες φαίνεται να συνεργάζονται σε αυτό το video;», τι θα απαντήσει άραγε; Μήπως θα πει για το success story που γέννησε η παράνοια και η αλαζονεία; Μήπως για το tweet του υπουργού του με το οποίο ζητούσε να καθαριστεί η «αριστερή φασιστοπαρέα»; Μήπως θα μιλήσει για την άρνηση του άλλου υπουργού του να διακόψει τη στενή συνεργασία της αστυνομίας του με τους χρυσαυγίτες; Μήπως θα μιλήσει για τον υπουργό του που δεν ενοχλήθηκε από το γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν σχηματιστεί μόνο 6 δικογραφίες για κάθε είδους περιστατικά φυλετικής βίας αυτεπαγγέλτως από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών;
Τι θα πει τώρα που όλοι ξέρουν ότι βάφτισε «άκρο» το αντιφασιστικό κίνημα για να δικαιολογήσει τη δική του ταύτιση με το ακροδεξιό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής», την κάλυψη που της παρείχε και τη στήριξη που δέχτηκε απ’ αυτήν; Τι θα πει, όχι μόνο ο Σαμαράς, αλλά όλοι εκείνοι οι ανεξάρτητοι εθνικιστές, οι «ουδέτεροι και φιλήσυχοι πολίτες», το μέρος της βάσης της ΝΔ, αλλά και τα στελέχη της που τον Αύγουστο του 2012 έκλειναν το μάτι στη «Χρυσή Αυγή»;
Δυστυχώς λένε ήδη ότι «δεν πρέπει να γίνει πολιτική εκμετάλλευση του θανάτου τού Παύλου Φύσσα». Ποιοι; Αυτοί που εκμεταλλεύθηκαν πολιτικά ένα έγκλημα χωρίς κανένα πολιτικό κίνητρο, ζητούν να μη γίνει «πολιτική εκμετάλλευση» ενός πολιτικού εγκλήματος! Και τι θεωρούν «πολιτική εκμετάλλευση»; Την αντίσταση στους νεοναζί! Προκαλεί αηδία το θράσος τους. Ζητούν «θεσμική αντιμετώπιση του θέματος». Από ποιους θεσμούς άραγε; Από τους ίδιους θεσμούς που «αδειοδότησαν» και στήριξαν τις πρακτικές της «Χρυσής Αυγής»;
Δε μπορώ να περιμένω κάτι καλύτερο από ανθρώπους που βολεύονται να ακούν τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να δηλώνει μέχρι την τελευταία στιγμή: «Δεν γνωρίζω αν υπήρχαν πολιτικά κίνητρα, είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε συμπεράσματα». Εδώ ζούμε… Τραγικό, αλλά αυτό είναι. Η συνενοχή τους να ζητάει τη συνενοχή όλων μας. Λοιπόν, χάσατε…

KARTESIOS