Ήταν θέμα χρόνου: τώρα σκοτώνουν παιδιά μπροστά στα μάτια μας

Όλοι σήμερα 18 Σεπτέμβρη στις 6 μ.μ. στον τόπο της δολοφονίας – διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις 

Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Οι δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής κτύπησαν ξανά, αυτή τη φορά σκοτώνοντας εν ψυχρώ με μαχαίρι τον Παύλο Φύσσα, 34 χρονών, αγωνιστή του αντιφασιστικού κινήματος και καλλιτέχνη με έντονη αντιφασιστική δράση. Για μια ακόμα φορά υπήρχε αστυνομική παρουσία στον τόπο του εγκλήματος (ΔΙΑΣ), η οποία όχι μόνο δεν προσπάθησε να αποτρέψει το έγκλημα, αλλά έδωσε προφανώς κάλυψη.

Επιδρομή τραμπούκων κατά αφισοκολλητών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πέραμα με αποτέλεσμα εννιά τραυματίες, χουντικού τύπου φιέστα στον Μελιγαλά, προκλήσεις στα Γιαννιτσά, το φίδι δαγκώνει για τα καλά. Δεν είναι πια μόνο οι φόνοι και οι κακοποιήσεις δύσμοιρων μεταναστών στα μουλωχτά, τώρα οι νεοναζί αποκαλύπτουν όλο το εύρος της δολοφονικής τους μανίας. Ο στόχος είναι σαφής: η Αριστερά, η αντιφασιστική πάλη, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, όλοι όσοι παλεύουν για να ανατρέψουν την βάρβαρη επίθεση κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, να απελευθερώσουν τον λαό από τα δεσμά των εργοδοτών, των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, του κεφαλαίου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι φασίστες αρουραίοι βγαίνουν από τις τρύπες τους τώρα που το λαϊκό κι εργατικό κίνημα αφυπνίζεται, τώρα που με αιχμή την απεργία διαρκείας των καθηγητών κι άλλων κλάδων η άθλια κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου στριμώχνεται για τα καλά. Αυτό το μαζικό κίνημα τρέμουν οι κυβερνώντες, το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα, η Μέρκελ και οι άλλοι γκαουλάιτερ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Γι’ αυτό τους προετοιμάζουν, τους εξοπλίζουν, τους αναδεικνύουν. Ακόμα και τώρα που το αίμα του δολοφονημένου με άγριο τρόπο Π. Φύσσα είναι ζεστό ακόμα, μέσα ενημέρωσης του συστήματος προσπαθούν να αποσυνδέσουν το έγκλημα από τη Χρυσή Αυγή, να αποπροσανατολίσουν μιλώντας για ποδόσφαιρο κλπ. Η δήθεν αντισυστημική Χρυσή Αυγή προωθείται κανονικά από το σύστημα, για να γίνει η σιδηρογροθιά που μαζί με την κρατική και αστυνομική καταστολή θα κτυπήσει το εργατικό κίνημα, όπως οι ταγματασφαλίτες πρόγονοί τους έκαιγαν πόλεις και χωριά μαζί με τους ναζί κατακτητές. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής είναι χρήσιμοι: όπως όταν ψήφισαν τις φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές και τον Σταυρίδη για πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ (αυτόν που ήθελε να πουλήσει την μισή Ελλάδα, αλλά πιάστηκε στα πράσα με τον Μελισσανίδη). Όπως όταν έλεγαν στη βουλή ότι το μνημόνιο έχει και καλές πλευρές ή ότι θα έδιναν κι αυτοί τις βάσεις στους Αμερικανούς για να βομβαρδίσουν, αλλά όχι τσάμπα! Και βεβαίως όταν στρέφονται φανατικά κατά όλων των κινητοποιήσεων που απειλούν την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, από την ΕΡΤ μέχρι την απεργία διαρκείας των καθηγητών.

Τώρα, η Χρυσή Αυγή σοβάρεψε (που θα έλεγε και ο άνθρωπος των τραπεζών Μπ. Παπαδημητρίου στον Σκάι) και σκοτώνει! Δίπλα στον 19χρονο Θανάση Καναούτη που σκοτώθηκε για ένα εισιτήριο, δίπλα στον οικοδόμο Δημήτρη Κοτσαρίδη που πέθανε από τον χημικό πόλεμο της αστυνομίας τον Οκτώβρη του 2011, δίπλα στις εκατοντάδες αυτοκτονίες και στις δολοφονημένες ελπίδες λόγω της μνημονιακής καταστροφής, πέφτει σκοτωμένος από νοσταλγούς του Χίτλερ ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας.

Το έγκλημα αυτό δεν θα μείνει ατιμώρητο. Να τελειώνουμε με τον φασισμό, την πολιτική και το σύστημα που σκοτώνει τους νέους και τις ζωές μας.

- Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα. Να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν αμείλικτα οι ηθικοί αυτουργοί, όλοι όσοι οργανώνουν και εξοπλίζουν τους φονιάδες. Η επιχείρηση συγκάλυψη δεν θα περάσει! Συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις!

- Να τσακίσουμε τη Χρυσή Αυγή! Το μαζικό λαϊκό, εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα να πετάξει έξω από συνδικάτα, χώρους δουλειάς, γειτονιές τους φασίστες, με τον μαζικό αγώνα και την αποφασιστική κινητοποίηση. Όλα τα συνδικάτα, οι μαζικοί φορείς, κάθε σύλλογος πρέπει να καταδικάσουν άμεσα την δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής, να δημιουργήσουν συνθήκες πολιτικής ασφυξίας στα τέρατα του ναζισμού!

- Καμία ανοχή στη θεωρία των «δύο άκρων» που προσπαθεί να βάλει στο ίδιο τσουβάλι τη νεοναζιστική τρομοκρατία με τον μαζικό αγώνα του λαού και της νεολαίας.

- Η αντιφασιστική πάλη πρέπει να ενταθεί και να συνδεθεί με το συνολικό αγώνα για την ανατροπή της κανιβαλικής επιδρομής κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, για την ήττα του κοινωνικού και πολιτικού εκφασισμού που προωθεί το κεφάλαιο. Την απάντηση θα δώσει ο μαζικός αγώνας του λαού μας για να τσακιστεί ο φασισμός, η πολιτική, το κράτος και το σύστημα που τον θρέφει και τον θεριεύει και όχι τα διάφορα «συνταγματικά τόξα» μαζί με αυτούς που εφαρμόζουν τη φρίκη των μνημονίων. Αυτό που απαιτείται είναι η κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα.

- Κλιμακώνουμε τους αποφασιστικούς αγώνες για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, για να νικήσει η απεργία διαρκείας των καθηγητών και των μαχόμενων κλάδων, καταλαμβάνουμε τους δρόμους με απεργίες – διαδηλώσεις – καταλήψεις.

Στο δρόμο – στο δρόμο, θα νικήσουμε τον τρόμο - Η ζωή θα νικήσει το θάνατο

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΪΚΟΙ

ΣΑΡΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ -ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΕΕ – ΔΝΤ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Νέο Αριστερό Ρεύμα

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Η ναζιστική συμμορία δολοφόνησε αγωνιστή

Συγκέντρωση στο Κερατσίνι, Παναγή Τσαλδάρη 60 και Ξάνθου στις 18.00.

Σήμερα ξημερώνει μια μαύρη μέρα για τον λαό που αγωνίζεται. Ο Παύλος Φύσσας,  34 χρονών, αγωνιστής του αντιφασιστικού κινήματος, άνθρωπος που έβαζε τη ζωή και την τέχνη του στην υπηρεσία του αγώνα ενάντια στον φασισμό, δολοφονήθηκε τα ξημερώματα από χέρι φασίστα στο Κερατσίνι! Μια στυγνή δολοφονία των χρυσαυγιτών φονιάδων! Οι παπαγάλοι που σε συγχορδία αποφαίνονται ότι  «τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο» ή μιλάνε για «οπαδική βία»,  δε μπορούν να το κρύψουν: Οι ναζιστές  της Χρυσής Αυγής έχουν στόχο να σκοτώσουν!

Ήταν θέμα χρόνου. Μπορεί να μη θρηνήσαμε νεκρό στην μαφιόζικη επίθεση ενάντια στο συνεργείο του ΚΚΕ στο Πέραμα, θρηνούμε όμως δυο μέρες μετά! 

Το στήσιμο ίδιο με το Πέραμα. Ομάδες που έρχονται ειδοποιημένες, που εμφανίζονται στο χώρο της δολοφονίας με την συνοδεία αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ, που είναι έτσι κι αλλιώς διαρκώς παρόντες  στην συγκεκριμένη περιοχή, και χτυπάνε! Προαναγγέλλοντας μάλιστα τα χτυπήματα. Μόνο που αυτή την φορά δεν λάθεψαν. Δυο μαχαιριές, η μία ίσια στην καρδιά!

18 Σεπτεμβρίου 2013. Μια μέρα που το μίσος μας φουντώνει όσο δεν φαντάζεστε. Και η απόφασή μας φουντώνει όσο δεν το χωράει ο νους σας! Όσο και να σας προστατεύουν οι κρανοφόροι των ΜΑΤ και των ΔΙΑΣ, όσο και να σας προωθούν οι καναλάρχες με τα σκουλήκια τύπου Μπάμπη Παπαδημητρίου και οι εφοπλιστές με τους υποτακτικούς τους όπως στο Πέραμα. Όσο και να σας ανοίγουν δρόμους τα στελέχη της ΝΔ τύπου Πολύδωρα, ο λαός θα σας τσακίσει, εσάς και τα αφεντικά σας!

 Ο λαός ξέρει πώς να πολεμά τους φασιστές, το έδειξε στην Κατοχή και στην Αντίσταση, το έδειξε στον Εμφύλιο, το έδειξε στη Χούντα και το Πολυτεχνείο.

 Μην αφήνετε τους φασίστες σε χλωρό κλαρί! Πετάξτε τους έξω από τα συνδικάτα,  από τα σχολεία, από τις γειτονιές!  Να μην τολμάνε να πατήσουν το πόδι τους πουθενά! Τσακίστε την συμμορία της ΧΑ παντού.

 Το χρωστάμε στον Παύλο. Το χρωστάμε σε κάθε νέο, σε κάθε παιδί, σε κάθε αγωνιστή.

Όλοι στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα

Όλοι στις συγκεντρώσεις που γίνονται σήμερα σε όλη την Ελλάδα και στο σημείο της δολοφονίας, Παναγή Τσαλδάρη 60 και Ξάνθου στις 18.00.

ΕΕΚ: “τώρα σκοτώνουν παιδιά μπροστά στα μάτια μας”

Τραγουδά ο Killah P, ή Παύλος Φύσσας. Ο 34χρονος αντιφασίστας χιπ-χόπερ τραγουδά για τον Κάρλος Τζουλιάνι και τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Δε γνώριζε πως ο ίδιος θα πέσει νεκρός από το μαχαίρι ενός φασίστα τη νύχτα της 17ης προς 18ης Σεπτέμβρη στην περιοχή της Αμφιάλης. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν «διακριτική», όπως και στο Πέραμα, όταν οι ναζί επιτέθηκαν σε ομάδα του KKE· διακριτικά επέβλεπαν καθώς κάποιος από την ομάδα φασιστών που επιτέθηκε στον Παύλο Φύσσα και τη σύντροφό του μαχαίρωνε τον Παύλο στην καρδιά. Το ασθενοφόρο ήρθε μετά από 35 λεπτά και ο νεαρός αντιφασίστας άφησε την τελευταία του πνοή στο Γενικό Κρατικό Νικαίας.

Δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα όσο το αίμα του συντρόφου παραμένει νωπό.
Πρέπει να τιμήσουμε τη μνήμη του στους δρόμους.

Δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα όσο η φασιστική απειλή παραμένει στους δρόμους
Πρέπει να τσακίσουμε τους φασίστες.

Δεν υπάρχει χρόνος για δάκρυα όσο η κυβέρνηση των δολοφόνων βρίσκεται στη θέση της.
Οι μπάτσοι του Δένδια που επέβλεπαν τη δολοφονία είναι συνένοχοι στο έγκλημα.
Η κυβέρνηση του Σαμαρά έχει αίμα στα χέρια της.

Η απεργία της OΛME κι η 48ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ αποκτά νέο περιεχόμενο. Κάθε ώρα που αυτή η κυβέρνηση βρίσκεται στη θέση της αποτελεί κίνδυνο για το λαό. Να την μετατρέψουμε ΤΩΡΑ σε Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας.

Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, ομάδες αυτοάμυνας και πολιτοφυλακές, για να ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ: ΤΩΡΑ!

Το ΕΕΚ-Τροτσκιστές καλεί την εργατική τάξη, εργαζόμενη και άνεργη, τους εργαζομένους που απολύονται στο δημόσιο, τη νεολαία, κάθε καταπιεσμένο και εκμεταλλευόμενο σε διαρκή κινητοποίηση. Μόνο η συντριβή του καπιταλιστικού κράτους και του φασιστικού παρακράτους τους, κι η κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη μπορεί να καθαρίσει την Κόπρο του Αυγεία του καπιταλιστικού συστήματος, τη δυσωδία των απογόνων χιτών και των ταγματασφαλιτών. Να εκδικηθούμε όχι μόνο για τον Παύλο Φύσσα, αλλά για όλες τις γενιές των καταπιεσμένων!

Ή καθολική εξαφάνιση του ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο ή καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση!

·         ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΥΠΟΘΑΛΠΕΙ!

·         ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ!

·         ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ!

[ Καλούμε όλη την εργατική τάξη, τους κομμουνιστές, τους αντιφασίστες, όλα τα μαχόμενα τμήματα της κοινωνίας σε μαζική διαδήλωση, στον τόπο της δολοφονίας, Tσαλδάρη 68, Κερατσίνι (Aμφιάλη), σήμερα (Tετάρτη) στις 6 μμ. ]

ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

Ανακοίνωση της ΤΕΚ για τη δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα

Χτές το βράδυ ο 34 χρονος αντιφασίστας και μουσικός Παύλος Φύσσας (Kilah P) δολοφονήθηκε στο Κερατσίνι, από συμμορία ακροδεξιών μελών της Χρυσής Αυγής. Η ναζιστική συμμορία μετά και το δολοφονικό χτύπημα σε ομάδα συνδικαλιστών-εργατών του ΚΚΕ στο Πέραμα πριν λίγες μέρες, αποδεικνύει μέρα με τη μέρα πως ο μοναδικός λόγος ύπαρξής της, να υπερασπίζονται τα αφεντικά τους. 

Αυτούς που έχουν να φοβηθούν από τις αντιφασιστικές ενέργειες, από τις συνδικαλιστικές ενώσεις των εργατών που παλεύουν για τη ζωή τους, ή από ένα αντιφασιστικό τραγούδι. Αυτοί είναι τα αφεντικά και τα τσιράκια τους. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι μια "δύναμη αλλαγής". Είναι μια αποκρουστική παρακρατική εγκληματική συμμορία που επιτίθεται σε φτωχούς, εργάτες, συνδικαλιστές, μετανάστες, ακόμα και αντιφασίστες καλλιτέχνες. Επιτίθεται για να σκοτώσει.

Μπορούμε και πρέπει να τους τσακίσουμε πολιτικά, ιδεολογικά και στο δρόμο. Η Τέχνη εν Κινήσει εκφράζει την οργή της για τη δολοφονία του συναδέλφου μας, Killa P. Σήμερα 6 μμ έχει οριστεί συγκέντρωση και πορεία στο Κερατσίνι. Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στη συμβολή των οδών Παναγή Τσαλδάρη 60 και Ξάνθου. 

Αναρτούμε την μουσική σελίδα του Παύλου Φύσσα (Kilah P) στο fb:

 https://www.facebook.com/pages/Killah-P-Official/193077320738413

GUARDIAN: «ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΙΔΙΕΣ» ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ

«Πολλοί σχολιαστές έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται εάν η συντηρητική κυβέρνηση θα έπρεπε να συνεργαστεί με την Χρυσή Αυγή, καθώς οι απόψεις τους σε θέματα δημόσιας τάξης είναι ενοχλητικά ίδιες», σημειώνει ο Guardian σε άρθρο του για την επίθεση που δέχθηκαν μέλη του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης την Πέμπτη το βράδυ στο Πέραμα αλλά και για τη μεγάλη χθεσινοβραδυνή διαδήλωση διαμαρτυρίας.


Η βρετανική εφημερίδα χαρακτηρίζει την επίθεση «δολοφονική» και σημειώνει πως πρόκειται για την πιο επικίνδυνη επίθεση του ακροδεξιού κόμματος από την είσοδο του στη Βουλή:
«Περιγράφεται ως μια δολοφονική επίθεση και η πιο σοβαρή βιαιοπραγία από τότε που η εξτρεμιστική ομάδα μπήκε στο Κοινοβούλιο- 50 άτομα με λοστούς και ρόπαλα χτυπούσαν αριστερούς καθώς κολλούσαν αφίσες στην εργατική περιοχή του Περάματος», αναφέρει.

«Η επίθεση έρχεται εν μέσω φόβων πως η ακροδεξιά προσπαθεί να δημιουργήσει μια εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα. Προβεβλημένα μέλη άλλωστε της Χρυσής Αυγής, έχουν προβλέψει πως η χτυπημένη από την κρίση χώρα οδηγείται σε Εμφύλιο», προσθέτει.
Ο Guardian παραθέτει και δηλώσεις αναλυτών οι οποίοι τονίζουν πως «η επίθεση των χρυσαυγιτών αποδεικνύει την αυτοπεποίθηση τους και την ικανότητα τους να εξαπλώνουν την επιρροή τους και στοχεύουν στις γειτονιές της μεσαίας τάξης των Αθηνών».


Πηγή: topontiki.gr

Το επικοινωνιακό παιχνίδι των ΜΜΕ προς όφελος της Χρυσής Αυγής

Σύσσωμα τα «αντικειμενικά» ΜΜΕ της χώρας, παίζουν εξαιρετικά το επικοινωνιακό παιχνίδι όσον αφορά την περίπτωση της Χρυσής Αυγής, η οποία είναι γεγονός ότι καταγράφει εδώ και πάρα πολύ καιρό εκπληκτικά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από την οργή της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.

Καθόλου τυχαίο βέβαια όλο αυτό. Οι επικοινωνιολόγοι του συστήματος έχουν επιλέξει εσκεμμένα την εφαρμογή μιας τεχνικής αρνητικής διαφήμισης, που είναι πραγματικά πολύ ωφέλιμη για τα ποσοστά του κόμματος του Μιχαλολιάκου. Όχι ότι είναι η πρώτη φορά που εφαρμόζεται η εν λόγω τεχνική, απλά στην προκειμένη περίπτωση υλοποιείται με μεγάλη ένταση και μαεστρία.

Έχει στηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός παραγωγής «ειδήσεων», τις οποίες παρακολουθούμε σε ημερήσια διάταξη και έχουν ως θέμα τις δραστηριότητες του ακροδεξιού κόμματος. Προβάλλονται μεν αρνητικά, ωστόσο στα μάτια των τηλεθεατών τις περισσότερες φορές εκλαμβάνονται θετικά και πόσο μάλλον από τη μεγάλη μάζα των αγανακτισμένων, που όντας αηδιασμένοι εξαιτίας της λειτουργίας των θεσμών, του ελλείμματος Δημοκρατίας και του οικονομικού αδιεξόδου που έχουμε περιέλθει, ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Ένα αδιέξοδο που δημιούργησαν και συντηρούν οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν αυτή τη στιγμή τις τύχες της χώρας στα χέρια τους.
Αυτή, λοιπόν, η εσκεμμένη και καλά μελετημένη στρατηγική έχει ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση της άποψης στην κοινή γνώμη ότι η Χρυσή Αυγή είναι εκείνο το αντισυστημικό κόμμα που αποτελεί δήθεν εμπόδιο για την εφαρμοζόμενη βάρβαρη πολιτική, που έρχεται σε σύγκρουση με την εξουσία και που εντέλει θα… σώσει τη χώρα από τα μεγάλα οικονομικά και άλλα συμφέροντα.

Είναι αλήθεια ότι πολύς κόσμος νομίζει ότι μπορεί να έχει το κεφάλι του ήσυχο γιατί οι «άγριοι» της Χρυσής Αυγής βρίσκονται στο κοινοβούλιο και θα κάνουν «ντα» αυτούς που ξεπουλάνε την πατρίδα μας. Κι όμως, αγαπητοί μου, είναι γεγονός. Νιώθουν ασφάλεια οι αφελείς γιατί νομίζουν πως το ακροδεξιό κόμμα δρα για τα συμφέροντά τους και το καλό της χώρας. Αυτή την εντύπωση τους έχουν τεχνηέντως δημιουργήσει με παραφουσκωμένα ρεπορτάζ, μπόλική πλύση εγκεφάλου και φθηνό λαϊκισμό.

Έτσι κι αλλιώς, ο λαϊκισμός πάντα βοηθάει στη διαμόρφωση τέτοιων απόψεων (και τα εν λόγω κόμματα έχουν ιστορικά ως βάση τους μπόλικο από δαύτον), αλλά η πραγματικότητα αποδεικνύεται συνήθως εντελώς διαφορετική. Όποιος έχει αμφιβολίες, ας θυμηθεί τι έγινε στην Ιταλία του Μουσολίνι και τη Γερμανία του Χίτλερ, οι οποίοι πήραν την εξουσία με εκλογές, λαϊκίζοντας και εξαπατώντας τον κόσμο, για να αλλάξουν τελικά πολιτική στη συνέχεια προς όφελος του κεφαλαίου.

Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν υπήρχε η πρόθεση εκλογικού αφανισμού της Χρυσής Αυγής -όπως υποτίθεται ότι υπάρχει σαν κοινή επιθυμία των «μεγάλων»- ο τρόπος δράσης θα ήταν απλούστατος και πάρα πολύ συνηθισμένος όσον αφορά τις πρακτικές που εφαρμόζουν ανέκαθεν σε τέτοιες περιπτώσεις οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος. Προφανώς, θα την εξαφάνιζαν εντελώς από κάθε κανάλι, από κάθε εφημερίδα και από οποιοδήποτε μέσο ενημέρωσης. Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που πράττουν τώρα.

Δεν θα υπήρχε η παραμικρή αναφορά, είτε αρνητική είτε θετική πουθενά. Άντε το πολύ-πολύ να έριχναν κάποιο αδιάφορο ρεπορτάζ σε μορφή ανακοίνωσης για να δικαιολογήσουν το νόμιμο τηλεοπτικό χρόνο προβολής των κομμάτων (που έτσι κι αλλιώς δεν τηρείται ποτέ όπως πρέπει) και τίποτα παραπάνω. Με αυτό τον τρόπο, λίγοι θα ασχολούνταν, πολύ πιο λίγοι θα προβληματίζονταν και ακόμη λιγότεροι θα σκέφτονταν σοβαρά να ψηφίσουν τον Κασιδιάρη και την παρέα του. Πολύ πιθανόν μάλιστα η εν λόγω παρέα να μη βρισκόταν καν στη Βουλή αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.

Εφαρμόζοντας μια τέτοια επικοινωνιακή στρατηγική, το ακροδεξιό κόμμα ίσως να μην συγκέντρωνε αυτή τη στιγμή ούτε 3% και φυσικά σε καμία περίπτωση τα τεράστια διψήφια ποσοστά που καταγράφονται στις δημοσκοπήσεις. Κι όμως, το γεγονός αυτό δεν φαίνεται να προβληματίζει την εξουσία. Τουναντίον! Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι συνεχίζει το ίδιο και απαράλλαχτο επικοινωνιακό παιχνίδι της!

Αντί ενός αποκλεισμού ή μιας φυσιολογικής προβολής στο πλαίσιο της πολυφωνίας που όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι θέλω να πιστεύω πως επιζητούμε, γινόμαστε θεατές μιας απίστευτης αρνητικής διαφήμισης καθημερινά. Την ίδια στιγμή, κάποιοι περίεργοι συστημικοί τύποι, που λαμβάνουν κάθε βράδυ με e-mail έτοιμη την άποψη που θα εκφράσουν το πρωί, διερωτώνται συνεχώς και με περίσσια υποκρισία στα πάνελ των μεγάλων καναλιών για την ανησυχητική δημοφιλία τόσο της «διαβολικής» Χρυσής Αυγής, όσο και των στελεχών της.

Ποιοι διερωτώνται; Οι ίδιοι που αποτελούν εκτελεστικά όργανα του σκοτεινού προπαγανδιστικού μηχανισμού ενός κράτους-προτεκτοράτου, που βρίσκεται σε αποσύνθεση εδώ και δεκαετίες. Λες και δεν ξέρουν…

Πηγή: www.tempo.gr

Γιατί η κυβέρνηση ανέχεται τους δολοφόνους; Του Σ. Κούλογλου

Ηταν αναπόφευκτο, κύριε Δένδια, ότι θα θρηνούσαμε θύματα. Ο Παύλος Φύσσας τα μεσάνυχτα στο Κερατσίνι, είναι το πρώτο αλλά όχι το τελευταίο θύμα. Γιατί η ένοχη σιωπή της κυβέρνησης μετά την επίθεση των νεοναζί κατά στελεχών του ΚΚΕ στο Πέραμα την προηγούμενη εβδομάδα, η ατιμωρησία των υπευθύνων της επίθεσης αυτής όσο και των τραμπουκισμών της Χρυσής Αυγής στο Μελιγαρά και τα Γιαννιτσά το Σαββατοκύριακο, έχουν αποθρασύνει τους νεοναζί.

Αλλά η κυβερνητική αδράνεια δεν είναι τυχαία. Για διαφορετικούς λόγους,η κυβέρνηση έχει ακριβώς τον ίδιο επικοινωνιακό στόχο με την Χρυσή Αυγή. Η τελευταία θέλει να δημιουργήσει μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου, που θα διευκολύνει τον περιορισμό ή και την κατάλυση της δημοκρατίας καθώς και την επιβολή έκτακτων μέτρων. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι η αριστερά θα αντιδράσει βίαια στις δολοφονικές επιθέσεις, ώστε πάλι να δημιουργηθεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που θα την βοηθήσει να εμφανιστεί ως παράγοντας σταθερότητας απέναντι στις εχθροπραξίες “των δύο άκρων”.
Μέχρι την κατάρρευση του success story, η κυβέρνηση καλλιεργούσε προς το εξωτερικό μια εικόνα ομαλότητας, που θα μπορούσε να προσελκύσει ξένες επενδύσεις και να πείσει την Γερμανία να ελαφρύνει το χρέος. Η σκληρή γερμανική στάση και η κατάρρευση της οικονομίας και των υποδομών της χώρας δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες: η αποχώρηση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ ήταν η χαριστική βολή. Για να παραμείνει στην εξουσία, η ομάδα στο Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να παίξει καθαρά πολιτικό παιχνίδι, έστω και βρόμικο.
Δεν υπάρχει καλύτερο εργαλείο για την περίπτωση από την Χρυσή Αυγή. Οι δολοφονικές της επιθέσεις ίσως επαναφέρουν τους πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους της στην ΝΔ απ' όπου προέρχονται. Συγχρόνως βοηθούν το Μέγαρο Μαξίμου για να παίξει το ρόλο του ενδιάμεσου, σε ένα πολιτικό τοπίο που, με την κατάρρευση των ενδιάμεσων κομμάτων και της κεντροαριστεράς, θα αποτελείται, εκτός απροόπτου, από 3 πόλους: ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή και "στο κέντρο" η ΝΔ με τις όποιες συνιστώσες της.
Για την αριστερά και όλους τους δημοκρατικούς πολίτες, είναι επιτακτική ανάγκη να μην πέσουν στην παγίδα της πόλωσης και του εμφυλιοπολεμικού κλίματος και να καταστούν παράγοντας νομιμότητας και δημοκρατίας. Πρέπει να προωθήσουν την δημιουργία, σε κάθε γειτονιά, αντιφασιστικών συσπειρώσεων με μαζική, δυναμική αλλά ειρηνική δράση που θα επιτελούν συγχρόνως καθήκοντα κοινωνικής αλληλεγγύης, ακυρώνοντας τις αντίστοιχες υποκριτικές δράσεις “μόνο για Ελληνες¨της Χρυσής Αυγής.
Η οργή για την εν ψυχρώ δολοφονία είναι δικαιολογημένη, αλλά το παρελθόν δίνει πολύτιμα μαθήματα. Σε κάποιες άλλες εποχές που έχαναν το παιχνίδι, αμόλησαν τους ταγματασφαλίτες. Η αριστερά απάντησε με το ίδιο νόμισμα, για να φτάσουμε στον εμφύλιο που πληρώνουμε ακόμα. Τώρα που αμολάνε τους πολιτικούς απόγονους των ταγματασφαλιτών, η αριστερά δεν πρέπει να την πατήσει ξανά.
tvxs

Τα συγκοινωνούντα δοχεία ΚΚΕ και ΝΔ

Όταν στη ΔΕΘ ζήτησαν από τον Δ. Κουτσούμπα να σχολιάσει τη θεωρία των δύο άκρων της κυβέρνησης και πως αυτή αναφέρεται στη Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι και στο ΚΚΕ, απάντησε ότι θεωρεί ανιστόρητη την ταύτιση οποιουδήποτε κόμματος με το ναζιστικό μόρφωμα. Συνέχισε όμως τη σκέψη του, χωρίς να ερωτηθεί, λέγοντας: "Τώρα από εκεί και πέρα μπορεί να συζητήσουμε άλλα ζητήματα. Για παράδειγμα, εγώ θα σχολίαζα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει λαβές λόγω της τυχοδιωκτικής, της καιροσκοπικής πολιτικής του"...

Ακούγοντας την πρώτη ομιλία του Κουτσούμπα, όταν ανέλαβε τη θέση του Γενικού Γραμματέα, είχα γράψει ότι μας προέκυψε "μια Αλέκα με παντελόνια". Και μετά από πέντε μήνες ο Κουτσούμπας με επιβεβαιώνει. Τα διάφορα "κολλήματα" της ηγεσίας του ΚΚΕ, συνεχίζουν να αποτελούν τον καθοριστικό παράγοντα στη χάραξη της πολιτικής του κόμματος. Και σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική και οι θέσειςτου ΚΚΕ ταυτίζονται με αυτές της ΝΔ. Στην πραγματικότητα, ο Κουτσούμπας μας είπε ότι φταίει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ για τον χαρακτηρισμό του από την κυβέρνηση ως άκρου.

Για τον Γραμματέα του ΚΚΕ, η γεννησιουργός αιτία των προβλημάτων του κόσμου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι η πολιτική της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει για τις αυτοκτονίες, τα λουκέτα στις επιχειρήσεις και το 28% της ανεργίας.

Προβλέπω ότι δεν θα περάσει πολύς καιρός, μέχρι να υιοθετήσει ο Κουτσούμπας και την άποψη του ΠΑΣΟΚ για το φίδι και τον ΣΥΡΙΖΑ...

 swell-swell

Η Χρυσή Αυγή σκοτώνει, γιατί Σαμαράς και Βενιζέλος σιχαίνονται τα αίματα !!!

Ο Παύλος Φύσσας, μέλος του αντιφασιστικού κινήματος δολοφονήθηκε από αγέλη φασιστών. Είναι μια πολιτική δολοφονία στην Ελλάδα του success story. Θα συνέβαινε κάποια στιγμή, όχι μόνο γιατί στο φασισμό μετά τους μετανάστες, τους ρομά, τους ομοφυλόφιλους, έρχεται η σειρά σου. Χτυπάει η πόρτα και…είναι αυτοί στους οποίους δεν αρέσεις. Η πολιτική δολοφονία θα συνέβαινε γιατί ο φασισμός, δεν είναι ανατροπή, είναι καλογυαλισμένο γρανάζι στο μηχανισμό υποταγής. Δεν είναι αντίσταση, είναι τυφλή βία για να μην υπάρξει καμιά αντίσταση και κυρίως σε συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η θεωρία των «δύο άκρων», ήθελε νεκρό για να αποκτήσει υπόσταση και πειστικότητα. Συστηματικά καλλιεργούν αυτή την αντίληψη που εξισώνει το φασισμό με δημοκρατικά πολιτικά κόμματα, που δίνουν μάχη για μια Δημοκρατία που χάνει όλο και περισσότερα εξαιτίας των πολιτικών τους. Θέλουν έτσι να φοβίσουν τον κόσμο, να συκοφαντήσουν και βέβαια να δικαιολογηθούν. Με τον τρόπο αυτό οδηγούν σιωπηλά στο συμπέρασμα «μπορεί να είμαστε απατεώνες, κλέφτες, ψεύτες, αλλά μαζί μας είσαστε ασφαλείς».

Η τακτική τους όμως έχει μια αντίφαση. Από την μία η θεωρία των δύο άκρων φαίνεται να αναγνωρίζει πολιτικές αιτίες σε αυτό που γίνεται (σύγκρουση άκρων) και ταυτόχρονα ζητάνε μια απολίτικη, «οικουμενική» συνστράτευση. Η άνοδος του φασισμού στην Ελλάδα έχει πολιτικές αιτίες. Ο Σαμαράς έθεσε τους μετανάστες στην πολιτική ατζέντα ως το βασικό πρόβλημα φτιάχνοντας μάλιστα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο Σαμαράς μετέτρεψε τις ακροδεξιές απόψεις στο κόμμα του που κυκλοφορούσαν λάθρα, σε επίσημη γραμμή. Ο Σαμαράς ταυτίζει τον πατριώτη με τον ακροδεξιό και τον θρήσκο. Ο Σαμαράς έβαλε σε επιτελικές και κυβερνητικές θέσεις χουντικούς, αρνητές του ολοκαυτώματος και αναθεωρητές του ναζισμού. Ο Βενιζέλος συμφώνησε και χρησιμοποίησε τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής για να κρύψει πόσο τέρας είναι ο ίδιος και η πολιτική του.

Ο φασισμός δεν φυτρώνει ως μανιτάρι στο δάσος. Κάποιοι τον ποτίζουν συστηματικά. Την δεκαετία του ‘60, από τα απομεινάρια των εθνικοφρόνων φασιστών δημιούργησαν το παρακράτος για να αναχαιτίσουν την Αριστερά. Σήμερα δουλεύουν με τη Χρυσή Αυγή. Τόσο απλά.

Όσοι πραγματικά ανησυχούν για το φαινόμενο, είναι υποχρεωμένοι να το κατεβάσουν από το κάδρο του φόβου και να το δουν κατάματα. Είναι δυνατόν να σε φοβίζει η Χρυσή Αυγή, αλλά όχι η καταστροφή μιας χώρας η οποία της δίνει τη δυνατότητα να σπεκουλάρει; Είναι δυνατόν να φοβάσαι πως θα καταλυθεί η Δημοκρατία από τη Χρυσή Αυγή, αλλά να μην βλέπεις πως δεν θα μείνουν και πολλά να καταλύσει η Χρυσή Αυγή; Είναι δυνατόν να φοβάσαι τα ζώα του φασισμού, αλλά να μην φοβάσαι τη ζούγκλα που έχει μετατραπεί η χώρα που της έκοψαν σχολεία, νοσοκομεία, τους μισθούς, την ίδια την ανάσα και το όνειρο; Είναι δυνατόν να σε φοβίζει ο φασισμός και να μην καταλαβαίνεις πως στην Ελλάδα του Σαμαρά και του Βενιζέλου, ο φασισμός δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ο νεοφιλελευθερισμός τους; Αν δεν έπαιρναν από αυτούς που δεν έχουν για να κάνουν πιο πλούσιους αυτούς που έχουν; Αν δεν εξόργιζαν τον κόσμο για να στρατολογήσουν οι φασίστες οργή και απόγνωση;

Τα 3 τελευταία χρόνια συστηματικά δημιουργείται η εντύπωση, πως χρειάζεται μια στάση ευθύνης, που δεν είναι τίποτα άλλο από πραότητα και αποδοχή. Επιδοτημένοι ψευτοδιανοούμενοι, καθηγητές Πανεπιστημίου που είναι δημιουργήματα των δημοσίων σχέσεων και του κομματισμού, ξεπεσμένοι λαϊφστυλάδες που αντικατέστησαν τις συνταγές ωχαδερφισμού και καλοπέρασης με το προσκύνημα του νεοφιλελευθερισμού της συλλογικής ευθύνης, προτάσσουν την απομάκρυνση από την ένταση «απ όπου κι αν προέρχεται». Αρκεί να μην δούμε την πολιτική από εκεί που προέρχεται.

Σε αυτό ακριβώς το κλίμα, εχθρός είναι η Χρυσή Αυγή που σκοτώνει, αλλά όχι οι πολιτικές που σκοτώνουν. Οι φασίστες που θα φτιάξουν γκέτο, αλλά όχι οι κυβερνήσεις που ήδη έφτιαξαν. Μπορεί να μην είναι ανοιχτά οπαδοί του ευγονισμού του Χίτλερ, αλλά αποδέχονται στην κοινωνία να επικρατεί η φυσική επιλογή και ο οικονομικός ευγονισμός. Όποιος δεν αντέξει, είναι γιατί δεν άξιζε να ζει και όχι γιατί τον σκότωσε ο Άδωνις. Μπορεί να μην διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε λευκούς και μαύρους ακόμη, αλλά τους διαχωρίζουν σε αυτούς που έχουν δικαίωμα στη μόρφωση, την υγεία, τη ζωή και σε αυτούς που δεν έχουν.

Σε μια δημοκρατία που λειτουργεί, σε μια χώρα με κοινωνική Δικαιοσύνη, σε μια Ελλάδα που όλοι μπορούν να ζήσουν, δεν μπορεί ούτε να υπάρξει Χρυσή Αυγή, ούτε να σκοτώσει. Σε μια χώρα που καταρρέει η Χρυσή Αυγή είναι εργαλείο. Το εργαλείο του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Και καμιά φορά αυτό το εργαλείο είναι μαχαίρι που σκοτώνει με θράσος έναν άνθρωπο (όχι μετανάστη πια) μπροστά στα μάτια δεκάδων άλλων. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως οι ίδιοι σιχαίνονται τα αίματα. Όπως και όλοι οι ηθικοί αυτουργοί.

paganeli

Η μαύρη εθνική μας πηγάδα

Ένα παλιότερο κείμενο από τον "ιό" ελευθεροτυπίας. Είναι του 2005, αλλά διατηρεί το ενδιαφέρον του.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Η μαύρη εθνική Πηγάδα
Εδώ που τα λέμε, έχουν και οι ανά την Ευρώπην νοσταλγοί του ναζισμού το δίκιο τους. Αν δεν τιμήσουν αυτοί τους ομοϊδεάτες τους, οι οποίοι κείτονται στην Πηγάδα του Μελιγαλά, ποιος θα τους τιμήσει;

Για δεκαετίες υπήρξε το σύμβολο του επίσημου αντικομμουνισμού και της διατεταγμένα επιλεκτικής μνήμης του «κράτους των εθνικοφρόνων». Τη δεκαετία του '80 λειτούργησε ως χώρος συσπείρωσης των νοσταλγών της παλιάς καλής εποχής. Ηρθαν κατόπιν οι καιροί της «εθνικής συμφιλίωσης», και η Πηγάδα του Μελιγαλά πέρασε στα αζήτητα.

Μόνο περιθωριακές ακροδεξιές γκρούπες ταξιδεύουν πια κάθε Σεπτέμβρη, για να δώσουν τον τόνο σε μια επιμνημόσυνη τελετή χωρίς πολιτικό αντίκρισμα για τους διεκδικητές του «μεσαίου χώρου».

Ωσπου, φέτος, ο ξεχασμένος Μελιγαλάς ξανάγινε είδηση χάρη στο πανευρωπαϊκό ναζιστικό φεστιβάλ «Κύμα Μίσους 2005». Μια συγκέντρωση εγχώριων χρυσαυγιτών, γερμανών νεοναζί, ιταλών φασιστών, ισπανών φαλαγγιτών κι άλλων ομοϊδεατών τους, που προβλέπεται να κορυφωθεί την ερχόμενη Κυριακή με τη δυναμική παρουσία των «κατασκηνωτών» στο ετήσιο μνημόσυνο της Πηγάδας.

*Οι επίσημες αντιδράσεις των εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας απέναντι σ' αυτά τα σχέδια είναι καθαρά εχθρικές. «Ως δήμος, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει καμία ταύτιση, ούτε έμμεση ούτε άμεση του χώρου της Πηγάδας με φιλοναζιστικές και φιλοφασιστικές οργανώσεις» εξηγεί στον «Ιό» η δήμαρχος Μελιγαλά, Ελένη Αλειφέρη-Καραθανάση. «Στην Πηγάδα υπάρχουν τα θύματα του Εμφυλίου, πολλοί απ' αυτούς είχαν πολεμήσει το ναζισμό και το φασισμό. Γενικότερα, θεωρούμε απαράδεκτη την προσπάθεια εκμετάλλευσης των νεκρών της Πηγάδας για πολιτικές σκοπιμότητες».

Οσον αφορά τη συμμετοχή των ναζιστών στη φετινή τελετή, η δήμαρχος είναι σαφής: «Στην Πηγάδα υπάρχει ένα θρησκευτικό μνημόσυνο που γίνεται με επιμέλεια και φροντίδα του "Συλλόγου των Θυμάτων Πηγάδας". Εκεί, ο καθένας είναι ελεύθερος να παραστεί. Αρκεί βέβαια να σέβεται το χώρο και την τελετή. Δεν είναι χώρος ένα μνημόσυνο για συνθήματα πολιτικά, ακραία ή μη... Είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας χώρος προσευχής και περισυλλογής και τίποτε άλλο...».

*Την ίδια στάση κρατάει και ο οργανωτής του μνημοσύνου, πρόεδρος του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας Μελιγαλά» και δημοτικός σύμβουλος Επαμεινώνδας Μανιάτης. «Είμαστε αντίθετοι, διότι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με το μνημόσυνο. Αν έρχονται σαν επισκέπτες, να δουν, είναι δεκτός ο καθένας. Εμείς στο χώρο της Πηγάδας δεχόμεθα όλους τους Ελληνες. Δεν θέλουμε όμως πολιτική εκμετάλλευση, απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται».

Παρατηρούμε ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι τακτικός θαμώνας των εκδηλώσεων κάθε Σεπτέμβρη. Ο κ. Μανιάτης το επιβεβαιώνει: «Μία ομάδα έρχεται, και μάλιστα καταθέτουν και στεφάνι. Γιατί εκεί, όποιος μας ζητήσει, βεβαίως επιτρέπουμε να καταθέσει στεφάνι». Παραδέχεται, επίσης, ότι η πολιτικοποίηση ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με την τέλεση του μνημοσύνου:

«Ετσι ήτανε από παλιά: ότι εδώ έγινε μια σφαγή από τους αναρχοκομμουνιστές. Αυτή είναι άλλωστε η αλήθεια». Ο ίδιος έχει χάσει τον πατέρα του, εκτελεσμένο από τον ΕΛΑΣ. «Εχω μια πικρία... Σας πληροφορώ, όμως, ότι έχω κάνει παρέα με ανθρώπους αριστερούς, και μάλιστα με ανθρώπους που τους είχαν πάει και στη Μακρόνησο. Ενας κόσμος, απ' τους παλιούς, με είχαν δει και λέγανε "Τι κάνει αυτός;"».

Μακρονησιώτης πολιτικός κρατούμενος ίσον «σφαγέας». Παρά την προσπάθεια του συνομιλητή μας να φανεί μετριοπαθής, αυτή η εξίσωση αποκαλύπτει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα όρια της «εθνικής συμφιλίωσης» σε τούτο τον τόπο.

*Σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος κινείται ανακοίνωση των χρυσαυγιτών Μεσσηνίας στον τοπικό τύπο (17.8.05): «Εμείς», διακηρύσσουν οι οργανωτές του φεστιβάλ για το μνημόσυνο, «θα βρισκόμαστε πάντοτε εκεί για να τιμάμε με την παρουσία μας τους αγνούς έλληνες πατριώτες και τους ηρωικούς μαχητές των Ταγμάτων Ασφαλείας που έδωσαν τη ζωή τους για να μην υποδουλωθεί η πατρίδα μας στους εαμοβούλγαρους κομμουνιστοσυμμορίτες».

*Την εικόνα συμπληρώνουν οι δηλώσεις πολιτών στα τοπικά κανάλια: σ' ένα τυπικό ρεπορτάζ του είδους, σχεδόν όλοι οι ερωτηθέντες τάχθηκαν κατά της παρουσίας των νεοναζί στο μνημόσυνο, φροντίζοντας όμως ταυτόχρονα να ξεκαθαρίσουν ότι «ο χώρος της Πηγάδας είναι ιερός» (BEST 25.8.05).

Αυτό που απουσιάζει ολοκληρωτικά από την όλη συζήτηση, είναι η ουσιαστική αποτίμηση του ετήσιου «μνημοσύνου» αυτού καθ' εαυτού. Το διαπιστώνουμε, πάνω απ' όλα, ξεφυλλίζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα του αθηναϊκού και διεθνούς τύπου. Τι ακριβώς αφορά η επίμαχη τελετή, που ο πανευρωπαϊκός νεοναζισμός φιλοδοξεί να «τιμήσει» (ή να «αμαυρώσει») με την παρουσία του;

-Σύμφωνα με τους «New York Times», το ζήτημα αφορά «μια από τις ζοφερότερες ελληνικές επετείους: τη σφαγή 1.400 γυναικών και παιδιών από κομμουνιστές αντάρτες το 1944 στο Μελιγαλά» («Ν.Υ. Times» 10.8.05). Πηγή του δημοσιεύματος, όπως άλλωστε και των περισσότερων σχετικών αναφορών στο Διαδίκτυο, αποτελεί η διαβόητη «Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» των Κουρτουά και Σία (βλ. «Ιός» 11.11.2001 & 2.3.2002) -με κάποιες προσαρμογές επί το αντικομμουνιστικότερον, αφού το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για «1.400 άντρες, γυναίκες και παιδιά και περίπου 50 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς των Ταγμάτων ασφαλείας» που «δολοφονήθηκαν» από τον ΕΛΑΣ (σ. 347).

-Κατά την αγγλόφωνη έκδοση της «Καθημερινής», πάλι, στο Μελιγαλά έγινε «σφαγή εθνικιστών αντιστασιακών αγωνιστών και πολιτών» (4.6.05).

-Την ίδια ακριβώς διατύπωση υιοθετεί κι η ισραηλινή «Jerusalem Post» (4.6.05), που κατά τα άλλα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για τη χιτλερική μάζωξη.

Το απωθημένο παρελθόν
Αυτό που κανείς -εκτός από τους ίδιους τους ναζί- δεν φαίνεται (ή δεν θέλει) να θυμάται, είναι ποιοι ακριβώς είναι θαμμένοι στην περίφημη Πηγάδα. Η επιλεκτική αυτή αμνησία δεν είναι καθόλου περίεργη.

Η διακριτική αποσιώπηση της ταυτότητας των νεκρών αποτελεί συστατικό στοιχείο των «μνημοσύνων» του Μελιγαλά ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και συνδέεται με τη γενικότερη στρατηγική βάσει της οποίας επιχειρήθηκε στη χώρα μας η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.

Με δυο λόγια: αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι

 (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και

(β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

*Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).

*Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).

Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

Η μάχη και η σφαγή
Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Αξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενός τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα που, στην τελική έκθεσή του προς τον Χίμλερ (2.11.44), διαπιστώνει ότι τα Τάγματα Ασφαλείας «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Βρετανική έκθεση του 1944 τονίζει πως «η τοπική γνώση των προσώπων και του χώρου από τα Τάγματα Ασφαλείας, τους προσδίδει μοναδική αξία για τους Γερμανούς, που μπορούν έτσι να κρατήσουν την Ελλάδα με έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων», (ΔΙΣ 1998, σ. 43). Αποκαλυπτική είναι τέλος η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.
*Για τη στάση του πληθυσμού, αρκετά εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του υποδιοικητή του Τάγματος Μελιγαλά, ταγματάρχη Καζάκου, για τις εκκαθαριστικές του καλοκαιριού του 1944 στον Ταΰγετο: «Η επιχείρησις αύτη απέβη άκαρπος», σημειώνει, «καθ' όσον ο ΕΛΑΣ είχεν οργανώσει σχεδόν ολόκληρον την ύπαιθρον (Μεσσηνίας και Λακωνίας) από του εργάτου μέχρι του ανωτάτου τιτλούχου, ώστε επληροφορήθη εγκαίρως φαίνεται την όλην προπαρασκευήν» των Γερμανών και των συνεργατών τους.

Αντισυνταγματάρχης πλέον του ελληνικού στρατού, ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών φροντίζει πάντως να διευκρινίσει, εν έτει 1955, ότι «η στάσις των Αρχών κατοχής υπήρξε ειλικρινής και φιλική» απέναντι στη μονάδα του (ΔΙΣ 1998, σ. 193). Αναφερόμενος πάλι στην αποχώρηση της Βέρμαχτ, δεν διστάζει να καταγγείλει τους Γερμανούς για «προδοτικήν στάσιν» (σ. 197).

*Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.

Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών.

*Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες αφηγήσεις δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά τη μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ' την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν.

*Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η εθνικόφρων φιλολογία προβάλλει φυσικά πολύ μεγαλύτερα νούμερα: «περί τους 1.500 εις την Πηγάδα» μετρά ο Κώστας Καραλής (1958), «περί τα 1.800 άτομα πάσης ηλικίας και φύλου» βρίσκουν το Αρχηγείο Χωροφυλακής (1962) και ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης (1973), 1.900 τους θέλει ο Κων/νος Αντωνίου (1965), «άνω των 3.500 κατά τους μετριωτάτους υπολογισμούς» τους προτιμά η χουντική ιστορία του ΓΕΣ (1973). Ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, πάλι, αναφέρει 2.100 «δολοφονηθέντες», παραθέτει όμως τα στοιχεία μόλις 699. Το βιβλίο που διανέμει ο «Σύλλογος Θυμάτων» περιέχει 1.144 ονόματα, ο συγγραφέας του όμως δείχνει μάλλον αναποφάσιστος: αλλού μιλάει για 1.500 νεκρούς (σ. 118), αλλού για «1.500 και πλέον» (σ. 115), αλλού για πάνω από 2.000 (σ. 26 & 166) κι αλλού για «5.000 εκατέρωθεν» (σ. 23). Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τους «σφαγιασθέντες» αλλά και τους νεκρούς της τριήμερης μάχης.

*Την αντίθετη τάση επιδεικνύουν οι συγγραφείς της εαμικής πλευράς. Η αναλυτικότερη σχετική πηγή υπολογίζει 120 σκοτωμένους στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένους στην Πηγάδα (Ξιάρχος 1982, σ. 38), ενώ δεν λείπουν αναφορές μέχρι και σε 1.200 νεκρούς.

*Πιο ενδιαφέρουσα απ' αυτή την... κολοκυθιά αποδεικνύεται η εξέταση του καταλόγου της έκδοσης του «Συλλόγου Θυμάτων». Σε σύνολο 1.144 ονομάτων (οι 108 κάτοικοι Μελιγαλά) υπάρχουν μόνο 18 γυναίκες, 18 ηλικιωμένοι, ένας έφηβος και κανένα παιδί. Ολοι οι υπόλοιποι, το 96,8% του συνόλου, είναι άντρες λίγο πολύ μάχιμης ηλικίας. Κάθε άλλο παρά σφαγή «γυναικόπαιδων», δηλαδή...

Μνημόσυνο ακατονόμαστων
Ευθύς εξαρχής, οι εκδηλώσεις στη μνήμη των «σφαγιασθέντων» πήραν ρεβανσιστικό χαρακτήρα.

*Το πρώτο μνημόσυνο (24.6.45) καταλήγει σε απόπειρα λιντσαρίσματος των αντιστασιακών που κρατούνταν στη φυλακή της κωμόπολης (Β. Κλεφτόγιαννης, «Οπως τα 'ζησα», σ. 143-4).

*Από το Σεπτέμβριο του 1945 η τελετή τυποποιείται, με φαινομενικό οργανωτή την κοινότητα και ουσιαστικό τη νομαρχία. Συμμετέχουν οι πολιτικές, εκκλησιαστικές, αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές, τοπικοί πολιτικοί, τα σχολεία. Επί χούντας θα καθιερωθεί και αθλητικό τουρνουά ποδοσφαίρου και ανώμαλου δρόμου, με κύπελλα που αθλοθέτησαν τοπικοί παράγοντες και οι κυλινδρόμυλοι «Ευαγγελίστρια» («Θάρρος» 17.9.67).

*Παράλληλα, «διευθετείται» ο χώρος των εκδηλώσεων. Βασιλικό διάταγμα του 1953 συστήνει ερανική επιτροπή με πρόεδρο το μητροπολίτη και μέλη το νομάρχη, το διοικητή Χωροφυλακής κ.ά. Από τον δημοσιευμένο απολογισμό του εράνου, πληροφορούμαστε ότι τη μερίδα του λέοντος «συνεισέφεραν» τα σχολεία και οι φαντάροι: 244.413 και 65.529 δρχ. αντίστοιχα, σε σύνολο 332.614 («Σημαία» 19.9.54). Μ' αυτά τα λεφτά χτίζεται παρεκκλήσι, «καλλωπίζεται» η Πηγάδα και υψώνεται ένας τεράστιος σταυρός.

Η τελική διαμόρφωση (μάντρες, πάρκινγκ κ.λπ.) θα γίνει επί χούντας, με πιστώσεις και επίβλεψη Ασλανίδη.

*Η χουντική επταετία γνωρίζει άλλωστε το απόγειο του ιδιότυπου αυτού γιορτασμού. Το 1967 το μνημόσυνο τιμά με την παρουσία του ο Παττακός, εξηγώντας ότι «η 21η Απριλίου απέτρεψε νέον Μελιγαλάν» και ανακοινώνοντας την αναβάθμιση της κοινότητας των 1.800 κατοίκων σε «ιστορικό» δήμο («Εθνος» 18.9.67).

*Το 1968 παρευρίσκεται πρώτη φορά ο «ανώτατος άρχων» της χώρας, στο πρόσωπο του αντιβασιλιά Ζωιτάκη («Θάρρος» 24.9.68). Το 1969, η επιμνημόσυνη λειτουργία μεταφέρεται από την κεντρική εκκλησία της κωμόπολης στο χώρο της Πηγάδας και η τροχαία εκδίδει προληπτικές οδηγίες για την κυκλοφορία («Θάρρος» 21.9.69).

*Το 1973, ενόψει φιλελευθεροποίησης, οι αρχές δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για το μνημόσυνο. Ειδικά δρομολόγια λεωφορείων και τρένων μεταφέρουν «προσκυνητάς» απ' τους γύρω νομούς («Θάρρος» 14-16.9.73).

Αποκαλυπτικότερη είναι η «φρονηματιστική» λειτουργία της Πηγάδας τον υπόλοιπο χρόνο. Από τις τακτικές καταχωρίσεις του δελτίου πληροφοριών της νομαρχίας, πληροφορούμαστε ότι μεταφέρονται ομαδικά εκεί για «προσκύνημα» φαντάροι, ευέλπιδες, σπουδαστές επαγγελματικών σχολών, «κλιμάκια φοιτητών», δημόσιοι υπάλληλοι, φιλοξενούμενοι της «Εθνικής Εστίας», ταξιδιώτες των προγραμμάτων του «Εθνικού ιδρύματος» και -φυσικά- ολόκληρα σχολεία.

*Μετά τη Μεταπολίτευση ο επίσημος γιορτασμός συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερους ενθουσιασμούς. Τον τόνο δίνουν τώρα οι δυναμικές εμφανίσεις της ακροδεξιάς: βασιλόφρονες που διαβεβαιώνουν ότι «σύντομα θα επιστρέψει ο Κωνσταντίνος», χουντικοί που προπηλακίζουν τον κοινοτάρχη «διότι ανεφέρθη στην αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού» (1976) και γιουχάρουν το νομάρχη (1977), χιτλερικοί που ψαρεύουν στα θολά νερά μιας εθνικοφροσύνης σοκαρισμένης απ' την περιθωριοποίησή της... Ο τοπικός τύπος καταγράφει τα συνθήματα: «Τη λύση θα δώσει ο στρατός», «Ο Φλωράκης στο Γουδί», «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

*Ο κύκλος κλείνει το 1982, όταν το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών, «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.

*Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82). Σταδιακά, ωστόσο, η λογική του «μεσαίου χώρου» επικρατεί και τα φερέλπιδα στελέχη αποφεύγουν πια να δίνουν το παρών.

Η σταδιακή αυτή περιθωριοποίηση έχει, ωστόσο, ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: πρώτη φορά τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και οι πεσόντες ταγματασφαλίτες «τιμώνται» ως τέτοιοι. Ενα χαρακτηριστικό των επίσημων γιορτασμών ήταν η διακριτική αποφυγή κάθε αναφοράς στα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας, με την προσφυγή σε εξωραϊστικά σχήματα λόγου: «αγρίως σφαγιασθέντες υπό αναρχικών στοιχείων», «μαρτυρικώς σφαγιασθέντες εθνικόφρονες πατριώτες», «θυσιασθέντες διά το μεγαλείον και την ελευθερίαν της Πατρίδος», «Ηρωες και Μάρτυρες οίτινες προσεφέρθησαν ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της υπερτάτης θυσίας», ακόμη και «αδίκως σφαγιασθέντες διά την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!

*Μετά το 1982, αντίθετα, οι ομιλητές του «απολίτικου», «οικογενειακού» μνημοσύνου δεν αισθάνονται τέτοιου είδους αναστολές: «Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ υπήρξε χειρότερος κατακτητής από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς» διαβάζουμε π.χ. στον πανηγυρικό που εκφώνησε το 1999 η Ειρήνη Δορκοφίκη, διαβεβαιώνοντας τους συγκεντρωμένους ότι ο χαρακτηρισμός των ταγματασφαλιτών ως «προδοτών» και «συνεργατών των κατακτητών» δεν είναι παρά «αισχρή συκοφαντία» των κομμουνιστών και λοιπών «ευρωλιγούρηδων».

Στην ομιλία πάλι του 1997, ο δικηγόρος Βασίλειος Δημαρέσης ξεκαθαρίζει: «Οι ηρωικοί νεκροί μας δεν πολέμησαν με Ελληνες, διότι οι Κομμουνιστές έπαυσαν να είναι Ελληνες, τα εγκλήματά τους είναι εγκλήματα ξένων, εγκλήματα γενοκτονίας»!

Αραγε, τι απ' όλα αυτά θα μπορούσαν να «αμαυρώσουν» οι επίσημοι νοσταλγοί του Χίτλερ;

Τα ξεχασμένα θύματα
Μια ελάχιστα γνωστή πτυχή της τραγωδίας του Μελιγαλά αφορά τα θύματα των «αγρίως σφαγιασθέντων» ταγματασφαλιτών της Πηγάδας. Εδρα ιταλών καραμπινιέρων, γερμανικής διλοχίας και του Τάγματος Ασφαλείας, η κωμόπολη χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, χώρος βασανιστηρίων και τόπος εκτελέσεων αντιστασιακών και ομήρων. Η απουσία μιας ολοκληρωμένης καταγραφής όσων σκοτώθηκαν απ' τους ταγματασφαλίτες είναι αποκαλυπτική για το κλίμα που επικράτησε στην περιοχή, τόσο κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και αργότερα. Καταφανώς ελλιπή, τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ωστόσο διαφωτιστικά.

Ο απολογητής των ταγματασφαλιτών Κοσμάς Αντωνόπουλος παραθέτει τα ονόματα 27 ατόμων που εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά από τις κατοχικές δυνάμεις. Οι 6 είναι κάτοικοι της κωμόπολης. Από τον πίνακα απουσιάζουν ωστόσο τα περισσότερα ονόματα που γνωρίζουμε από άλλες πηγές («Η Ελληνική Αντίστασις 1941-1945», Αθήναι 1964).

Στο «Μεσσηνιακό βιογραφικό λεξικό» του Νίκου Καράμπελα (1962) αναφέρονται τα ονόματα 16 εκτελεσμένων στο Μελιγαλά το 1943-44. Στο δικό του βιβλίο ο Σπύρος Ξιάρχος καταγράφει τρεις ομαδικές εκτελέσεις 22 ατόμων κι άλλους 23 μεμονωμένους φόνους («Η αλήθεια για το Μελιγαλά», Καλαμάτα 1982, σ. 46-47). Απροσδιόριστο παραμένει, τέλος, πόσοι απ' τους 924 εκτελεσμένους Μεσσήνιους που μνημονεύονται σε πρόσφατη έκδοση, θανατώθηκαν στην έδρα του Τάγματος (Τάσος Αποστολόπουλος, «Μεσσηνιακή εκατόμβη 1940-1944», Καλαμάτα 2000).

Αποκαλυπτικότερες είναι κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες: Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σε ενέδρα τον γερμανό στρατηγό Κρεντς και 3 συνοδούς του. Ο «Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος» διέταξε σε αντίποινα τον τουφεκισμό 200 «κομμουνιστών» στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι όσων χωρικών θα συναντούσαν τα στρατεύματά του στην ύπαιθρο μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Οπως διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση, οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα έσπευσαν να τιμήσουν με τον τρόπο τους τη μνήμη του γερμανού στρατηγού: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς» («Καθημερινή» 30.4.44). Σαράντα απ' αυτές τις «αυτόβουλες» εκτελέσεις έγιναν από το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά την Πρωτομαγιά του 1944 - τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. Μεταξύ των τελευταίων ήταν και μια 18χρονη επονίτισσα, η Ασπασία Ξιάρχου, από τη γειτονική Ανθούσα. Είχε πιαστεί (και βασανιστεί) από τους ταγματασφαλίτες ενώ επέστρεφε από την Καλαμάτα για το μνημόσυνο της μάνας της. Ενας κρατούμενος διέφυγε και, την επομένη, εκτελέστηκαν στη θέση του άλλοι δύο (Γιάννης Σχινάς, «Η εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία», Αθήνα 1984, σ. 98-99).

Ακολούθησε στις 15.6.44 ο τουφεκισμός 10 κρατουμένων στο Μελιγαλά (ανάμεσά τους 2 γυναίκες κι ένας ηλικιωμένος ανάπηρος) -σε αντίποινα, προφανώς, για το θανάσιμο τραυματισμό του ταγματασφαλίτη ταγματάρχη Γεωργανά στην Καλαμάτα. Την επομένη, 27 κρατούμενοι, 22 άντρες και 5 γυναίκες, τουφεκίστηκαν από το λόχο Καλαμάτας στις όχθες του Νέδοντα.

Δυόμισι δεκαετίες μετά την επίσημη αναγνώριση της ΕΑΜικής Αντίστασης, μάταια θ' αναζητήσει κανείς στο Μελιγαλά ή τα περίχωρά του κάποιο μνημείο γι' αυτούς τους πεσόντες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο», ήταν η απάντηση του προέδρου του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας» κ. Μανιάτη, όταν τον ρωτήσαμε για τους εκτελεσμένους από το Τάγμα Ασφαλείας. Στην Καλαμάτα, μια λιτή στήλη (χωρίς ονόματα ή αριθμούς) στήθηκε από το Δήμο στο χώρο των εκτελέσεων, μακριά από τα μάτια του κοινού, μόλις το 2002. Η επιγραφή κάνει λόγο για «εκτελεσθέντες πατριώτες από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους», αποφεύγει όμως να αναφέρει την ακριβή ταυτότητα των εκτελεστών.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σταματήσαμε στο επιβλητικό μνημείο για τους 204 εκτελεσμένους της Παλιόχουνης, λίγο πριν από τη Μεγαλόπολη. Απ' αυτούς, οι 154 είχαν συλληφθεί από ταγματασφαλίτες στην Καλαμάτα και τουφεκίστηκαν απ' τη Βέρμαχτ σε αντίποινα για την καταστροφή γερμανικής φάλαγγας απ' τον ΕΛΑΣ. Το τμήμα της επιγραφής που πληροφορεί ότι σκοτώθηκαν «από τους Γερμανούς» έχει σβηστεί με φαιοπράσινη μπογιά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Τάσος Κωστόπουλος«Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη» (Αθήνα 2005, εκδ. «Φιλίστωρ»).Η κατοχική δράση των ταγματασφαλιτών, οι διασυνδέσεις και η αντιμετώπισή τους από το μεταπολεμικό «κράτος των εθνικοφρόνων». Εμφαση στην επιχειρηματολογία και τα ιδεολογήματα με τα οποία επιχειρήθηκε (και επιχειρείται ξανά στις μέρες μας) η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.
Ηλίας Θεοδωρόπουλος«Η πηγάδα του Μελιγαλά» (2α έκδοσις, Αθήνα 2001).Προπαγανδιστική έκδοση που διανέμεται από το «Σύλλογο Θυμάτων Πηγάδας Μελιγαλά». Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ο αναλυτικός πίνακας με τα στοιχεία των σκοτωμένων και οι φιλοχουντικές κορόνες του συγγραφέα.
Σπύρος Ξιάρχος«Η αλήθεια για το Μελιγαλά» (Καλαμάτα, Μάιος 1982).Περιγραφή της μάχης του Μελιγαλά από ένα τοπικό εαμικό στέλεχος. Χρήσιμη, κυρίως γιατί διασώζει πολλές κρίσιμες «λεπτομέρειες» που η κυρίαρχη αφήγηση κατά κανόνα αποσιωπά.
Διονύσιος Παπαδόπουλος«Η ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας» (εφημ. «Μεσσηνία» 19.5-8.9.1952).Η εκδοχή του (επιζήσαντος) διοικητή των ταγματασφαλιτών του Μελιγαλά, δημοσιευμένη λίγο μετά την αποστρατεία και απαλλαγή του για το αποτυχημένο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ. Ακολούθησε η περιγραφή της αιχμαλωσίας και της διάσωσής του, την οποία ο ίδιος αποδίδει στις σχέσεις του με την Ιντέλιτζενς Σέρβις («Μεσσηνία» 15.9-17.11.1952).
Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης» (Αθήνα 1998, 8 τόμοι).Στον 8ο τόμο περιλαμβάνεται η μεταπολεμική (1955) εξιστόρηση της δράσης του Τάγματος Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά από τον (επιζήσαντα) υποδιοικητή του, Παναγιώτη Καζάκο.
Βασίλης Κλεφτόγιαννης«Οπως τα 'ζησα. Μαρτυρία μιας βασανιστικής πορείας» (Αθήνα 1994).
Αυτοβιογραφία ενός ελασίτη από το Μελιγαλά που πήρε μέρος στις μάχες με τους ταγματασφαλίτες της κωμόπολης.

Νέα Δημοκρατία FM

Το πρωί έβγαλαν στην εκπομπή τη Μ. Γιαννάκου και ο Β. Αδαμόπουλος ζήτησε την άποψή της "για τα φαινόμενα εξαχρείωσης με τις επιθέσεις που κάνουν τα δύο άκρα". Υιοθετώντας απολύτως την άποψη της κυβέρνησης για την ταύτιση ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και ΣΥΡΙΖΑ. Αργότερα, ο Χιώτης με τον Παπαδόπουλο είχαν καλεσμένο τον Πάγκαλο, και αστειεύονταν όταν ο τελευταίος χαρακτήρισε τρομοκρατική οργάνωση τον ΣΥΡΙΖΑ. Στον ΣΥΡΙΖΑ έριξαν και την ευθύνη και για την απόφαση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ να μεταφέρει την έδρα της στο Βέλγιο. Είπαν ότι η απόφαση οφείλεται στην πολύ ακριβή τιμή του ρεύματος που πληρώνει η ενεργοβόρος εταιρία στη ΔΕΗ. Έσπευσαν δε να προσθέσουν, ότι αν η ΔΕΗ αποφάσιζε να μειώσει την τιμή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν "στα κάγκελα".

Ο Παπαπαναγιώτου έβγαλε στον αέρα τον Κεδίκογλου και του ζήτησε να τοποθετηθεί για τη δήλωση του Καμμένου περί λιντσαρίσματος του Πάχτα. Τη χαρακτήρισε απαράδεκτη και είπε ότι οι ΑΝΕΛ δεν ανήκουν στα κόμματα του "συνταγματικού τόξου". Χρησιμοποίησε την ίδια λέξη για τη δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ περί "ποδηγέτησης της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση". Ο Κεδίκογλου μας λέει ότι δεν έχει δει ή ακούσει ποτέ τέτοια φαινόμενα. Ούτε πρόσφατα, όταν το ΑΠΕ προανήγγειλε τη δίωξη κατά του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Καραγιάννη, ούτε παλιότερα όταν η δικαιοσύνη έπαιρνε εντολές από την κυβέρνηση και τους οικονομικά πολύ ισχυρούς. Αυτή είναι η δικαιοσύνη που διακρίνει πρόβλημα στη δήλωση του Καμμένου, αλλά όχι στην καταστροφή του περιβάλλοντος στις Σκουριές, ούτε στο αρσενικό που εντοπίστηκε στο πόσιμο νερό. Ο Παπαπαναγιώτου δεν έχει άποψη ή ενδιαφέρον γι' αυτό κι έτσι δεν ρώτησε τον Κεδίκογλου σχετικά. Αυτόν που ανήγγειλε το κλείσιμο της ΕΡΤ λόγω των αθρόων παρανόμων προσλήψεων, λίγες μέρες αφού είχε προσλάβει τη φίλη του Ανθή Σαλαγκούδη. Αλλά πώς να τον ρωτήσουν όταν χορηγός της εκπομπής τους είναι η ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ;

Είχα την εντύπωση ότι οι διαρροές που προέρχονταν από τη ΝΔ, "μαγειρεύονταν" στα υπόγεια της Συγγρού. Σήμερα κατάλαβα ότι το "μαγειρείο" μετακόμισε και πλέον είναι στη Μιχαλακοπούλου.  Αυτό στην Ελλάδα αποκαλείται δημοσιογραφία. Με αυτή τη λογική, οι τηλεθεατές επιβράβευσαν χθες τον "εγκυρότερο" δημοσιογράφο.

swell

Έχει ταμπού ο κώλος;

Προσπαθώντας να δικαιολογήσει την επικείμενη απελευθέρωση των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία, ο Άδωνης Γεωργιάδης είπε ότι "δεν υπάρχουν ταμπού για την κυβέρνηση". Αυτό το έχουμε καταλάβει. Η κυβέρνηση δεν έχει κανένα ταμπού και γι' αυτό μας έχει τρελάνει στο "οθωμανικό" με το success story του Σα(χλα)μαρά.

Οι φόροι και τα χαράτσια που "πέφτουν σαν το χαλάζι", την ίδια ώρα που το αληταριό της κυβέρνησης διορίζει τους δικούς του σαν να μην υπάρχει αύριο. Αλλά βέβαια τί να κάνει ο κάθε Κεδίκογλου, όταν μπαίνεις στο μουσείο της Ακρόπολης και μετά από μισή ώρα η προφορά σου θες δε θες γίνεται καλαματιανή;

Επειδή δε αυτό το συνοθύλευμα που παίζει την κυβέρνηση φοβάται ότι οι πλειστηριασμοί  της πρώτης κατοικίας θα δημιουργήσει μεγάλες αντιδράσεις και εκρήξεις, έβαλαν μπροστά τα μεγάλα μέσα. Στο υπόγειο της Συγγρού δουλεύουν υπερωρίες. Οι θέσεις του Σα(χλα)μαρά για "την επανάκτηση των πόλεων και να μη μείνει ούτε ένα ελληνόπουλο έξω από τους παιδικούς σταθμούς", χρειάζονται και υποστήριξη. Αυτήν την αναλαμβάνουν τα πλέον προβεβλημένα ακροδεξιά στελέχη του εσμού, ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης, ο Μπαλτάκος, ο Κρανιδιώτης και ο Λαζαρίδης, όλοι επιλογές του ακροδεξιού πρωθυπουργού.

Μου είναι απολύτως σαφές ότι αυτό το αληταριό προκειμένου να παραμείνει στην κυβέρνηση και την εξουσία, είναι ικανό να κάνει τη μεγαλύτερη προβοκάτσια. Τέτοια, που η βόμβα στο σταθμό του Μιλάνου θα μοιάζει με ψιχάλα. Η κυβέρνηση άλλωστε διατυμπανίζει το γεγονός ότι δεν έχει ταμπού.

swell

Όλα μέλι γάλα στο Μελιγαλά

Του Κώστα Βαξεβάνη Σε ποιόν ανήκει ο Μελιγαλάς; Στην Χρυσή Αυγή, ή στη ΝΔ; Ποιός είναι ο πάτρωνας του νεοεμφυλιοπολεμικού μίσους; Στον Άδωνη Γεωργιάδη που θυμάται τον Μελιγαλά στις αναρτήσεις του στο twitter, ή στον Παναγιώταρο που αρπάζει τα μικρόφωνα για να βροντοφωνάξει πως δική τους είναι η γιορτή; Τι έγινε και εκεί που όλα ήταν μέλι γάλα, τους τάραξε ο Μελιγαλάς; Μα το πολύ απλό. Η ΝΔ, επιλέγοντας μια ακροδεξιά ατζέντα, προσπαθεί να περιθωριοποιήσει τη Χρυσή Αυγή, σηκώνοντας τα λάβαρα της μάχης απέναντι στους ανθέλληνες. Όπου ανθέλληνες, οι άλλοι έλληνες. Ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου Πέτρος Τατούλης δήλωσε «η ιστορία και οι Νεκροί μας, ανήκουν στην Πελοπόννησο και όχι σε κάποιους Χρυσαυγίτες;» Ποιοί είναι οι νεκροί τους; Ποιούς θεωρεί δικούς του ο πρώην ΕΚΚΕτζής Τατούλης, και σε ποιούς θέλει προνομιακά να αποδώσει τιμή, μαζί με σύσσωμη τη ΝΔ σχεδόν; Ας δούμε τα ιστορικά γεγονότα λίγο, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι ανιστόριτοι και όχι απαραίτητα οι μικροί. Στις 26 Αυγούστου του 1944, πάρθηκε η απόφαση να αποχωρήσουν τα γερμανικά στρατεύματα από την Ελλάδα. Για την ασφαλή αποχώρησή τους, έδωσαν βαρύ οπλισμό στα Τάγματα Ασφαλείας, τους συνεργάτες τους δηλαδή επί κατοχής. Οι Ταγματασφαλίτες ήταν αυτοί που την εποχή εκείνη, αφού συγκρούονταν στο πλάι των Ναζί με τους αντάρτες, έβγαζαν ανακοίνωση «εκ των ημετέρων δυνάμεων, εις γερμανός νεκρός». Τόσο απλά και ξεκάθαρα. Οι δυνάμεις των ανταρτών, υπό τον Άρη Βελουχιώτη, δρώντας ως Συμμαχικό Στράτευμα (το επιβεβαίωσε λίγο αργότερα η συμφωνία της Γκαζέρτας),υπό της εντολές της Ελληνικής Κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής, πήρε εντολή να χτυπήσει τις εχθρικές δυνάμεις στην Πελοπόννησο. Δόθηκαν μάχες με τα Τάγματα Ασφαλείας, τα οποία τελικώς κατέφυγαν στο Μελιγαλά, που ήταν η έδρα των παλιών ιταλικών στρατευμάτων κατοχής και της Βέρμαχτ. Στις μάχες που δόθηκαν μεταξύ 13 και 15 Σεπτεμβρίου, τα Τάγματα Ασφαλείας, αναγκάστηκαν αφού πολέμησαν όσο μπορούσαν στο πλευρό των Ναζί να παραδοθούν. Μια βδομάδα πριν είχαν κάνει εκτεταμένες σφαγές στην Πελοπόννησο. Η παράδοσή τους ακολουθήθηκε από σφαγές. Κάτοικοι της περιοχής αλλά και αντάρτες, έσφαξαν με μανία (πέρα από κάθε κανόνα δικαίου πολέμου) τους αιχμάλωτους συνεργάτες των Ναζί. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ιατροδικαστικής υπηρεσίας,708 σκοτώθηκαν στο Μελιγαλά. Νεκροί από τις συγκρούσεις, παράπλευρες απώλειες και αιχμάλωτοι που εκτελέστηκαν. Περίπου 600 από τους νεκρούς δεν προέρχονταν από τον Μελιγαλά, άρα ήταν στρατιωτικές δυνάμεις των Ταγμάτων Ασφαλείας. Όταν λίγους μήνες αργότερα, τα Τάγματα Ασφαλείας στα πλαίσια του αντικομμουνισμού βαφτίστηκαν εθνικές πατριωτικές δυνάμεις, ο Μελιγαλάς εμφανίστηκε ως μνημείο φρίκης και σφαγών από τους αντάρτες. Για δεκαετίες, σύσσωμη η Δεξιά, προσκυνούσε στο μνημείο του Εμφυλίου, το οποίο εμφάνιζε την απόδειξη των σφαγών με το κονσερβοκούτι. Μετά το 1982,η ΝΔ, αποφάσισε να απέχει από αυτές τις γιορτές. Μοναδικός προσκυνητής έμεινε την εποχή εκείνη ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος μέσω του γραφείου του έστελνε δελτίο τύπου για να ενημερώσει πως θα παραβρεθεί «στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές». Τα χρόνια πέρασαν, η ψυχραιμία επικράτησε, ο εμφύλιος έδειξε να μένει πίσω, αλλά απ ό,τι φαίνεται για λόγους πολιτικής τακτικής ο Μελιγαλάς επανέρχεται για να αποδείξει πως οι σχέσεις ΝΔ και Χρυσής Αυγής μπορούν να είναι μέλι γάλα ακολουθώντας την κοινή ατζέντα της ακροδεξιάς. Προς το παρόν μαλώνουν ποιανού χαρά είναι τα μνημόσυνα στο Μελιγαλά. Σε ποιόν ανήκουν οι νεκροί ταγματασφαλίτες. Βρείτε τα…

Απεργία μόνο κατόπιν συνταγής από τον δόκτορα Ιωάννη Πρετεντέρη !!!

Όταν οι καθηγητές  προκήρυξαν απεργία στις Πανελλαδικές, οι μεγαλοδημοσιογράφοι της τηλεόρασης, των ραδιοφώνων και των εφημερίδων  έπεσαν πάνω τους σαν τις ακρίδες. «Καταλαβαίνουμε την αγανάκτησή σας, σας έκοψαν μισθούς, σας  έκοψαν επιδόματα, σας απειλούν με διαθεσιμότητα, αλλά προς θεού, μην…απεργήσετε στις εξετάσεις, απεργήστε όποτε άλλοτε θέλετε». Το καλοκαίρι πέρασε, οι καθηγητές πετάχτηκαν στα τάρταρα της απόλυσης, προκήρυξαν πενθήμερες απεργίες και τότε  ακριβώς οι  ίδιοι δημοσιογράφοι, αυτοί που ξεστόμισαν το «όποτε άλλοτε θέλετε»,  έπεσαν πάνω τους και πάλι:  «Για όνομα θεού, καταλαβαίνουμε τα προβλήματά σας, αλλά μην απεργήσετε τώρα, μην κλείσετε τα σχολεία». Προς θεού.

Του Γιάννη Ανανδρανιστάκη

Συγγνώμη αγαπητοί συνάδελφοι και αγαπητές συναδέλφισες, αλλά πρέπει να μας πείτε πότε ακριβώς είναι η κατάλληλη περίοδος,  για να απεργήσουν οι καθηγητές. Οι εξετάσεις δεν είναι, το άνοιγμα των σχολείων δεν είναι, τα Χριστούγεννα δεν είναι, γιατί γεννήθηκε ο Χριστούλης, το Πάσχα δεν είναι, γιατί σταυρώθηκε ο Χριστούλης. Κάντε κάτι επιτέλους, βάλτε τάξη στο χάος, βρείτε επιτέλους ένα σύστημα. Βάλτε τον δόκτορα Ιωάννη Πρετεντέρη να κόβει συνταγές στους επίδοξους απεργούς: «Οι καθηγηταί της  Μέσης Εκπαιδεύσεως δύνανται να απεργήσουν από την 9ην πρωινήν της Δευτέρας, μέχρι την 12ην μεσημβρινήν της ιδίας ημέρας, φορώντας υποχρεωτικώς μαύρα περιβραχιόνια». Δηλαδή οι Γιαπωνέζοι που απεργούν με μαύρα περιβραχιόνια τι έπαθαν; Έχουν ένα τρισ. γεν και πεντακόσιες χιλιάδες τόνους πολώνιο.

Όταν πήγαν να απεργήσουν οι καθηγητές στις Πανελλαδικές , οι μεγαλοδημοσιογράφοι τα έβαλαν με τους άπονους συνδικαλιστές, δεν είπαν όμως λέξη για τις παρατάξεις της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ,  που είχαν τότε τη διοίκηση της ΟΛΜΕ  και φυσικά ούτε διανοήθηκαν να πουν ότι την απεργία την υποκινούν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα που η διοίκηση  της ΟΛΜΕ έχει περάσει, με την ψήφο των καθηγητών,  στις δυνάμεις της  Αριστεράς, η απεργία υποκινείται προφανώς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανέστατα. Ποιος δεν είδε τα εκατοντάδες πολυτελή πούλμαν που έγραφαν πάνω ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΝΤΟΥ και μετέφεραν 20.000 καθηγητές και καθηγήτριες  στις τοπικές ΕΛΜΕ, για να ψηφίσουν απεργία σε ποσοστό 84%;

Και να ήταν μόνο οι καθηγητές;  Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκινεί και όλους τους άλλους που απεργούν σήμερα ή πρόκειται να απεργήσουν εντός των ημερών. Και τους δασκάλους και τους πανεπιστημιακούς και τους διοικητικούς των πανεπιστημίων και τους σχολικούς φύλακες και τη ΓΓ Εμπορίου και Καταναλωτή και την ΓΓ  Βιομηχανίας και Ενέργειας και τους εργαζόμενους στα Ασφαλιστικά Ταμεία και τους εργαζόμενους στον ΟΑΕΔ και τους εργαζόμενους στα υπουργεία  Αγροτικής Ανάπτυξης, Τουρισμού, Υγείας και τους Γιατρούς και τους εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι απεργούν μόνο και μόνο για να φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ μια ώρα αρχύτερα στην εξουσία. Για χάρη του Τσίπρα,  χάνουν μεροκάματα σε  μια περίοδο που και το ένα ευρώ είναι ζωτικής σημασίας. Σιγά μην χάνουν μεροκάματα. Ούτε ένα δεν χάνουν , τους τα πληρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ από των πακτωλό των μυστικών κονδυλίων του. Διαβάστε τα sites  της Δεξιάς, για να μάθετε ότι στα υπόγεια της Κουμουνδούρου υπάρχουν αστείρευτες πετρελαιοπηγές, μέρα νύχτα δουλεύουν οι αντλίες. Ντούπου- ντούπου, ντούπου- ντούπου, που έλεγε και ο αείμνηστος Λάμπρος Κωσταντάρας. Για να μην αναφερθώ  στα εμβάσματα του Σόρος που πέφτουν σαν το  χαλάζι.

Υπό άλλες συνθήκες αυτή η προπαγάνδα θα ήταν κωμική. Υπό τις σημερινές συνθήκες, τις συνθήκες του κράτους έκτακτης ανάγκης της τρόικας, του Σαμαρά και του Βενιζέλου, πρόκειται για τραγωδία. Για ευθεία επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας, της λαϊκής αντίστασης , της  λαϊκής παρέμβασης. Αν δεν μας πιστεύετε, διαβάστε τις επιφυλλίδες του Ιωάννη Πρετεντέρη στα «Νέα»  και στο  «Βήμα» και θα μας πιστέψετε οπωσδήποτε.

Η αποθήκη της Ιστορίας

(Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς στις 7 Σεπτεμβρίου 2013)

Όσο περνάει ο καιρός και μεγαλώνω, βλέπω ότι μοιάζω όλο και περισσότερο με κάτι μεσήλικες που, ενώ έχουν αλλάξει σαράντα και πενήντα φορές τομάρι, κατά βάθος παραμένουν τα ίδια αμετανόητα παιδιά. Νοσταλγώ όλο και λιγότερα, όλο και πιο απλά πράγματα, που στην πλειοψηφία τους είναι λεπτομέρειες κάποιων εικόνων που παλιά μπορεί να μου περνούσαν μέχρι και απαρατήρητες. Έτσι νόμιζα, τουλάχιστον. Όσα ήταν αυτονόητα τη στιγμή που συνέβαιναν, τώρα αποτελούν συλλεκτικές σκέψεις για μια εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί και μαζί της πήρε τη γλυκύτητα ενός καιρού που πλέον επανέρχεται μόνο στα όνειρα. Ή στις ευχές μου.

Μια γέρικη γάτα στο λιακωτό το μεσημέρι, η δροσιά της φτέρνας πάνω στο τσιμέντο του λινού πριν πατήσουμε σταφύλια, η μυρωδιά από το πρώτο λάδι στο λιοτρίβι, η καμένη ντομάτα στο χείλος του τηγανιού όπου μαγειρευόταν ο καγιανάς, το ξύλινο τραπέζι κάτω από τη μεγάλη κληματαριά, τα βαρέλια στην ταβέρνα της οδού Θεοτόκη, τα χέρια κάποιων αγαπημένων, οι φωνές τους, ένα γαλάζιο πουκάμισο πάνω τους. Μια ρυτίδα. Το μοιρολόι της γιαγιάς για τους ξενιτεμένους της, το ρολόι του παππού κρεμασμένο στο ξύλο του κρεβατιού του, τα ματωμένα γόνατα των φίλων όταν παίζαμε κρυφτό, το νυχτολούλουδο στην άκρη της μάντρας του πατρικού. Η ραπτομηχανή της μάνας μου, η μυρωδιά του πατέρα μου, οι χορτόσουπες που έβραζαν στο γκαζάκι του πλυσταριού, το μαγκάνι πάνω στο πηγάδι της αυλής, που όλο μας φώναζαν «φύγε από ‘κει, μην πέσεις!».

Και ο κόσμος, οι φίλοι, οι παλιοί συντοπίτες που διάβαιναν το κατώφλι ενός σπιτιού που επίσης ανήκει πλέον στη σφαίρα της νοσταλγίας και της αμετάκλητης απώλειας. Άνθρωποι-εικόνες πια, με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά και περιφραστικές ιστορίες, σκορπισμένες στο βελούδινο παρελθόν. Ωραίοι ήρωες ενός παλαιού σκηνικού που έμοιαζε με περιπέτεια σε συνέχειες, στο view master. Συχνά πυκνά ο απόηχος της φωνής τους κουδουνίζει στα αυτιά μου σαν ζωντανός. Διακρίνω – παρότι θολά– το χρώμα των ματιών τους, θυμάμαι ένα ρούχο που φορούσαν μια φορά που τους συνάντησα, ξαναγεύομαι νοερά ένα φίλεμα που μου πρόσφεραν με αγάπη. Λυπάμαι εκ των υστέρων για τις πίκρες τους και χαμογελάω στα κρυφά με τις αρχαίες χαρές τους.

Θυμάμαι τον εαυτό μου, παιδί, να κοιτάζει τη ζωή από κάπου πιο χαμηλά από το επίπεδο των μεγάλων – αλλά και αρκετών μικρών. Συνήθως στεκόμουν στην άκρη του κάδρου όπου πρωταγωνιστούσαν πιο βροντόφωνες παρουσίες. Ήθελα να φαίνομαι όσο γίνεται λιγότερο για να μπορώ να παρατηρώ τους άλλους με την ησυχία μου. Ο μύλος που άλεθε από τότε κιόλας μέσα μου την πραγματικότητα, λειτουργούσε πυρετωδώς πριν καν συνειδητοποιήσω πως η πραγματικότητα είναι κάτι που υπάρχει, με σάρκα και οστά. Και δικό της γραφικό χαρακτήρα. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, νομίζω πως μερικές εικόνες τρύπωναν από μόνες τους στο νου μου, επειδή διαισθητικά κάτι μέσα μου ήξερε πως όλα αυτά μια μέρα θα τα ήθελα πίσω.

Πρόκειται για έναν κόσμο εξατμισμένο, και για μια ηλικία που νοσταλγώ επειδή ξέρω πως δεν θα γυρίσει. Κάθε τόσο επινοώ αιτίες για να την περιγράψω και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πως δεν χάθηκαν όλα, κάτι έμεινε πίσω, κάτι ζει. Επιστρέφοντας πια ως ενήλικη στα πάτρια, ξαναζώ το ρημέηκ αυτής της ηλικίας με ευγνωμοσύνη. Έστω και στο περίπου, με όσο το δυνατόν λιγότερες παραλλαγές και μετρημένες αλλοιώσεις.

“Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις”, λέει ο Τσαρλς Μπουκώφσκι. Όταν με πιάνει νοσταλγία και αναπολώ το παρελθόν που με περιγράφει, νιώθω αυτό ακριβώς. Πως μαζί με όσα πέρασαν, έχω χάσει και ένα κομμάτι της ψυχής μου. Όταν λοιπόν μνημονεύω όσα και όσους έφυγαν, το αντίδωρό τους προς εμένα είναι ένα και μοναδικό: η σπουδαία εκείνη αίσθηση πως έχω λίγη ακόμα ψυχή, που κάποτε μπορεί να λειτουργήσει ως καύσιμο σε μια νοσταλγική διάθεση του μέλλοντος. Κι έτσι, εκείνα τα χαμένα κομμάτια του παζλ, νιώθω πως τα ξαναβρίσκω. Τα τοποθετώ στην τσέπη μου, μαζί με τα καινούρια, κι εύχομαι κάποτε να τα ξαναχάσω, να τα ξαναβρώ, κι όσο ζω να μην σταματήσουν να υπάρχουν. Εξάλλου τι άλλο μπορεί να είναι το παρόν, αν όχι η αποθήκη της Ιστορίας του μέλλοντος;

ΤΑ ‘ΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ

Διαβάζω ότι ο Κυριάκος του Μητσοτάκη πρόκειται να καταργήσει την εξαήμερη άδεια για χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή στο Δημόσιο. Μαγκιά του· ο αρμόδιος υπουργός είναι ό,τι θέλει κάνει. Αρκεί το θέμα να έμενε εκεί και να μην προσπαθούσε ο Κυριάκος του Μητσοτάκη να «εξηγήσει» στην κοινωνία ότι αυτό το κάνει για να ανοίξουν….5.000 θέσεις εργασίας στο Δημόσιο.

Πρώτη αθλιότητα: Όταν καταργείς ημέρες αδείας, τότε το προσωπικό σου δουλεύει περισσότερες ημέρες. Δεν υπάρχει κάτι απλούστερο. Στο ΣΚΑΪ-εκεί που δεν κάνουν ερωτήσεις- ο Κυριάκος του Μητσοτάκη ανέφερε πως οι εργατοώρες που θα προκύψουν από την κατάργηση της άδειας αυτής αντιστοιχούν στην πρόσληψη επιπλέον 5.000 δημοσίων υπαλλήλων. Και επαναλαμβάνω: Όταν καταργείς ημέρες αδειών δεν προκύπτει έλλειμμα, αλλά πλεόνασμα. Με απλά λόγια, θα περισσεύουν 5.000 υπάλληλοι ύστερα από την κατάργηση της 6ήμερης άδειας!

Βέβαια, ο Κυριάκος του Μητσοτάκη σιγά μην κάθισε να υπολογίσει εργατοώρες και αντιστοιχία σε υπαλλήλους. Το μόνο που ήθελε ήταν να υποσχεθεί γενικώς και αορίστως 5.000 προσλήψεις, οπότε τις δικαιολόγησε μπλέκοντας την άδεια υπολογιστή. Κι εδώ έρχεται η δεύτερη αθλιότητα: Ποιες μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο πας να κάνεις βρε καραγκιόζη τη στιγμή που μέχρι σήμερα έχεις υποσχεθεί 55.000 νέες προσλήψεις στο Δημόσιο;

Ο Κυριάκος του Μητσοτάκη υποσχέθηκε ότι θα απολύσει 50.000 υπαλλήλους προσλαμβάνοντας έναν νέο εργαζόμενο για κάθε έναν που απολύεται και άλλες 5.000 με την παπαριά που εξήγησα πιο πάνω. Πώς γίνεται από τη μια να μιλάς για μεταρρυθμίσεις, κατάργηση του πελατειακού Κράτους, μείωση του Δημόσιου Τομέα, αλλαγή της κουλτούρας που ήθελε τον κάθε νέο να ονειρεύεται μια θέση στο Δημόσιο κι από την άλλη εσύ ο ίδιος, που εκλέγεσαι βουλευτής, να ψηφοθηρείς στις πλάτες απεγνωσμένων ανέργων;

Πώς γίνεται όλοι αυτοί να διεκδικούν έστω και την ελάχιστη σοβαρότητα όταν λειτουργούν με την πολιτική υποσχεσιολογία του ’80; Όχι 55.000, αλλά ούτε 5,5 θέσεις δε θα ανοίξουν στο Δημόσιο. Όταν μιλάνε για «νέες θέσεις» αναφέρονται σε 6μηνες συμβάσεις στους Δήμους μέσω ΜΚΟ για πολύτεκνους με οικονομική κατάσταση στα όρια της αυτοκτονίας και με τους μισθούς τους να καταβάλλονται ύστερα από μήνες αναμονής. Με τέτοιο αληταριό έχουμε μπλέξει.

Και στο καπάκι βγαίνει ο Άδωνις Γεωργιάδης να δηλώσει «Ξεχάστε την Τρόικα. Το Μνημόνιο τέλειωσε», την ίδια ώρα που τρέμουν τα μπούτια όλων των υπουργών μην τυχόν και τους βάλει κακό βαθμό η Τρόικα στις εξετάσεις Σεπτεμβρίου, ενώ ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης κλείνει νοσοκομεία, κλείνει ΜΕΘ και γεμίζει με ράντζα τους διαδρόμους για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της Τρόικας και τους όρους του Μνημονίου.

Δεν αρκούν αυτοί, αλλά βγαίνει και η Φωνή της Λαίλαπας να μας πει ότι αν δεν αλλάξουν πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και δεν ορκιστούν γονατιστοί στα μάρμαρα του ΣΚΑΪ ότι δε θα επιμένουν σε έξοδο από το ευρώ, τότε θα πρέπει να «σπάσουν τα ταμπού» και να αρχίσει η συζήτηση μιας πιθανής συνεργασίας ΝΔ με μια «σοβαρότερη Χρυσή Αυγή», ώστε να παραμείνουμε στο ευρώ.

Είναι σε όλους εμφανές ότι κυβερνητικοί και τσιράκια τα έχουν χάσει εντελώς. Δεν περίμεναν το αδιέξοδο τόσο σύντομα. Ένας ακόμη κακός υπολογισμός τους. Οι γερμανικές εκλογές πλησιάζουν. Το ψέμα ότι η Γερμανία θ’ αλλάξει στάση μετά τις εκλογές, τελειώνει. Ξεγυμνωμένοι και με το θράσος του τελειωμένου βρίζουν, υπόσχονται δουλειές, προκαλούν και απειλούν ότι θα φωνάξουν τους ναζί για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Αυτοί ήταν εξ αρχής. Αυτοί ήταν πάντα. Φτηνοί, δειλοί και απάνθρωποι που έτρωγαν τις σάρκες μας. Ξαναψηφίστε τους για να γλείψουν και το τελευταίο κοκαλάκι μας.

 kartesios

Πρωτογενές «Πλεόνασμα» 479 ανέργων κάθε μέρα !!!

Μιλούν για πρωτογενές πλεόνασμα! Πανηγυρίζουν! Φτιάχνουν… κλίμα! Αλλά τα πλεονάσματά τους, όπως και τα ελλείμματά τους, είναι συνώνυμα των κοινωνικών ερειπίων. Της απελπισίας. Είναι συνώνυμα της φτώχειας και της δυστυχίας.

Τα πλεονάσματά τους έχουν τόση σχέση με τη βελτίωση της ζωής του λαού, όση σχέση έχουν τα…θρασύτατα ψεύδη τους συγκρινόμενα με την αλήθεια της κόλασης που βιώνει στην πραγματική, στην καθημερινή του ζωή, ο ελληνικός λαός.

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

«Καταγράφεται μια πρώτη ένδειξη ότι η αύξηση της ανεργίας έχει αρχίσει να φρενάρει. Είναι μια ένδειξη ισχυρή που μένει να επιβεβαιωθεί τους επόμενους μήνες, ώστε να αρχίσει να αντιστρέφεται σε σταδιακή μείωση της ανεργίας».

Αυτά είναι λόγια του κ. Σαμαρά. Του ίδιου που συνηθίζει στις εμφανίσεις του, με ύφος συγκλονισμένο, να οικτίρει το γεγονός ότι πάνω από το 60% των νέων στην Ελλάδα είναι άνεργοι. Αλήθεια, ποιος είναι ο πρωθυπουργός, ποιος ηγείται της πολιτικής που οδηγεί το 60% των νέων Ελλήνων στην ανεργία;…

*

«Ο πρωθυπουργός σήμανε συναγερμό! Γενική επιστράτευση! Ξεκινάει ο πόλεμος κατά της ανεργίας, με έδρα το γραφείο του ίδιου του πρωθυπουργού»!

Αυτά είναι τα λόγια του υπό τον πρωθυπουργό υπουργού Εργασίας, του κ. Βρούτση. Ετσι τα έλεγε ο κ. Βρούτσης βγαίνοντας προ μηνών από το Μαξίμου. Και τα έλεγε με το ίδιο εκείνο ύφος που έχει κατ’ εξακολούθηση επιστρατεύσει για να ισχυριστεί ότι ο «πρωθυπουργικός συναγερμός» έχει φέρει… αποτελέσματα! Για να δημιουργήσει την αίσθηση, δηλαδή, ότι, τάχα, η ανεργία… αντιμετωπίζεται!

Αλλά τα πράγματα είναι τόσο τραγικά που φτάνουν στα όρια της… κωμωδίας. Προσέξτε:

Προχτές δόθηκαν στη δημοσιότητα τα επίσημα στοιχεία (που σημαίνει ότι τα πραγματικά στοιχεία είναι ακόμα χειρότερα) για την ανεργία. Τι λένε; Οτι στο πλαίσιο της πολιτικής της «σωτηρίας», η ανεργία στην Ελλάδα έφτασε… αισίως στο 27,9%!!!

Τουτέστιν, η κυβέρνηση που… μειώνει την ανεργία, που ο πρωθυπουργός έχει σημάνει… συναγερμό κατά της ανεργίας, έσπασε όλα τα ρεκόρ!

Πλέον οι άνεργοι έχουν φθάσει το 1.403.698!

*

Προσέξτε, λοιπόν, τι συμβαίνει στη χώρα που ο Βρούτσης «μειώνει» την ανεργία και που ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει «σταυροφορία» για την καταπολέμηση της ανεργίας:

Ο κύριος Σαμαράς ανέλαβε πρωθυπουργός (και ο κ. Βρούτσης διορίστηκε υπουργός Εργασίας) στα τέλη Ιούνη του 2012. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι καταγεγραμμένοι άνεργοι ανέρχονταν στους 1.228.989 ανθρώπους.

Τι κατάφεραν, επομένως, οι «πολέμαρχοι» κατά της ανεργίας, οι κ. κ. Σαμαράς (Βενιζέλος) και Βρούτσης φτάνοντας τον αριθμό των (επίσημα καταγεγραμμένων) ανέργων στο 1.403.698;

Κατάφεραν το εξής:

Μέσα στον ένα χρόνο της διακυβέρνησής τους, από τη στιγμή που ο Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός και ο Βρούτσης ανέλαβε υπουργός Εργασίας, για κάθε μέρα που κάθονται στο συγκεκριμένο πόστο, αυτή την κάθε μέρα της διακυβέρνησής τους, στην ουρά της ανεργίας προστίθενται κι άλλοι 479 άνθρωποι! Κάθε μέρα, επί πρωθυπουργίας Σαμαρά και υπουργίας του Βρούτση, έχουμε 479 νέους ανέργους!

Ταυτόχρονα και καθ’ όλη τη διάρκεια της ίδιας περιόδου η μαύρη εργασία έχει σκαρφαλώσει, σύμφωνα με τα μετριοπαθέστερα στοιχεία, στο 40%. Με άλλα λόγια, πάνω από ένας στους τρεις (εναπομείναντες) εργαζόμενους δουλεύει, πλέον, χωρίς ίχνος δικαιωμάτων!

Προσέξτε ένα ακόμα στοιχείο:

Τον Ιούνη του 2010, όταν άρχισε η πολιτική της «σωτηρίας», όταν δηλαδή η πολιτική του Μνημονίου – που είχε ψηφιστεί ένα μήνα νωρίτερα – ήρθε για να επιβάλει ό,τι αντεργατικό και αντιλαϊκό σχεδιασμό είχε προαποφασιστεί χρόνια πριν, οι άνεργοι είχαν καταμετρηθεί στους 616.569.

Τρία χρόνια μετά, η «σωτηρία» έχει υπερδιπλασιάσει τους ανέργους και τους έχει αυξήσει κατά σχεδόν 800.000!

Αυτά είναι τα επιτεύγματά τους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα του συναγερμού τους. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «σταυροφορίας» τους. Ενα πρωτοφανές «πλεόνασμα» ανεργίας!

Ριζοσπάστης, 14/9/2013

Θέμα χρόνου η ανατροπή του Συριακού καθεστώτος

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Τις μέρες αυτές, και με αφορμή το Ρωσικό σχέδιο να αφοπλιστεί το Μπααθικό καθεστώς από κάθε όπλο μαζικής καταστροφής, ξετυλίγεται μια κακόγουστη θεατρική παράσταση, όπου οι πρωταγωνιστές της δεν είναι απλώς ηθοποιοί αλλά και απατεώνες. Μόνο ένας απατεώνας θα απαιτούσε να καταστραφούν τα όπλα μαζικής καταστροφής του γείτονα επειδή υποτίθεται τα χρησιμοποίησε, όταν ο ίδιος (η Σιωνιστική ελίτ), σύμφωνα με την ίδια τη CIA, κατέχει παρόμοια όπλα εδώ και δεκαετίες (Foreign Policy, 9/9/2013), καθώς και πυρηνικά που, επίσης, δεν παραδέχεται καν ότι κατέχει.  Και , φυσικά, μόλις πριν δύο χρόνια χρησιμοποίησε παρόμοια όπλα στην Γάζα (βόμβες φωσφόρου)! Ακόμη, μόνο ένας ακόμη μεγαλύτερος εγκληματίας απατεώνας, (η Αμερικάνικη ελίτ), θα απαιτούσε το ίδιο, όταν αυτός στο παρελθόν έχει χρησιμοποιήσει επανειλημμένα παρόμοια όπλα μαζικής καταστροφής: από την Χιροσίμα μέχρι το Βιετνάμ, όπου το 1970, οι ΗΠΑ, σύμφωνα με την Γερουσία, έριξαν χημικά που αναλογούν σε τρία κιλά ανά Βιετναμέζο (John Pilger, Γκάρντιαν, 11/9/2013). Οπως βέβαια και πρόσφατα στη Φαλλούτζα του Ιράκ, όπου εξακολουθούν να  γεννιούνται παραμορφωμένα παιδιά.
Αλλά, οι ελίτ που συνιστούν την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) αποτελούνται και από θρασύτατους υποκριτές. Ο Νομπελίστας της ειρήνης Ομπάμα, που σήμερα αγανακτεί για το «ειδεχθές» έγκλημα της χρήσης χημικών, «ξέχασε» όχι μόνο τα παραπάνω αλλά και ότι, το 1997, οι ΗΠΑ συμφώνησαν να καταστρέψουν 31.000 τόνους χημικών μέσα σε 10 χρόνια. Το 2007, πήραν 5 χρόνια αναβολή (την μέγιστη δυνατή σύμφωνα με τη Συνθήκη για τα χημικά όπλα), και το 2012 δήλωσαν θα τα καταστρέψουν μέχρι το...2021. Σήμερα, η ίδια ελίτ απειλεί με μαζικούς βομβαρδισμούς τον Συριακό λαό εάν δεν επιτρέψει σε δεκάδες επιθεωρητές να μπαινοβγαίνουν στη Συρία και να ψάχνουν για χημικά ―όπως έκαναν και στο Ιράκ, βομβαρδίζοντας τον Ιρακινό λαό όποτε η Υ/Ε θεωρούσε ότι το καθεστώς εμπόδιζε το έργο τους. Συγχρόνως, η Αμερικάνικη ελίτ, ήδη από το 1998, πέρασε νόμο στο Κογκρέσο που απαγόρευε στους διεθνείς επιθεωρητές να κάνουν δειγματοληψίες για χημικά στις ΗΠΑ, ενώ ο αρχι-εγκληματίας πολέμου Μπους, το 2001, φρόντισε να απολυθεί ο γενικός διευθυντής της Οργάνωσης για την απαγόρευση των Χημικών όπλων, επειδή ζήτησε να επιθεωρήσει τις σχετικές Αμερικανικές εγκαταστάσεις (George Monbiot, Γκάρντιαν, 10/9/2013)!
Είναι, λοιπόν, φανερό ότι όταν η Ρωσική ελίτ συμφωνεί με την Υ/Ε στην καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας, χωρίς να απαιτεί το ίδιο και για την Σιωνιστική ελίτ, ή να εγγυάται τουλάχιστον ότι θα την υπερασπιστεί αν δεχτεί επίθεση, ουσιαστικά συμπράττει, έστω άθελά της, στο προσχεδιασμένο έγκλημα κατά του λαού της Συρίας που απλώς θα αναβληθεί εάν τελικά επιτευχθεί συμφωνία για την καταστροφή των Συριακών όπλων. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η ίδια ακριβώς διαδικασία ακολουθήθηκε στην Λιβύη, όταν το Κανταφικό καθεστώς, τρομοκρατημένο από την εισβολή στο Ιράκ, συμφώνησε με την Υ/Ε να καταστρέψει τα χημικά όπλα που διέθετε και να καταγγείλει την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής. Η σφαγή του Λιβυκού λαού στα χέρια των εγκληματιών της Υ/Ε και των οργάνων της το 2011 ήταν η ανταμοιβή του. Ακόμη περισσότερο όταν, όπως αποκάλυψε η Washington Post, «τα χημικά αποθέματα της Συρίας είναι αποτέλεσμα μιας σιωπηρής συμφωνίας κυρίων στη Μέση Ανατολή, σύμφωνα με την οποία, δεδομένης της κατοχής πυρηνικών όπλων απο το Ισραήλ, η κατοχή χημικών όπλων απο τη Συρία δεν θα είναι σημαντικό αντικείμενο δημοσίας κριτικής» (Glenn Kessler,4/9/2013).
Με άλλα λόγια, η τυχόν ακύρωση της σιωπηρής αυτής συμφωνίας μόνο για την Συρία κάθε άλλο παρά ματαιώνει την συνέχιση της σφαγής του Συριακού λαού και είναι θέμα χρόνου η επίθεση για την αλλαγή καθεστώτος, ανεξάρτητα από τις διπλωματικές μανούβρες και παρόμοια τερτίπια. Και αυτό, γατί η Υ/Ε είχε προγράψει το Μπααθικό καθεστώς τουλάχιστον μια δεκαετία πριν, όταν το είχε κατατάξει, μαζί με άλλα καθεστώτα στην περιοχή (Ιράκ, Λιβύη, Ιράν) στον «άξονα του κακού». Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των καθεστώτων ήταν ότι δεν ήταν ενσωματωμένα στην Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά, εφόσον εξέφραζαν ιστορικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.
Όσον αφορά, ειδικότερα, την μη οικονομική ενσωμάτωση των καθεστώτων αυτών στη ΝΔΤ, είναι χαρακτηριστικό ότι τον καιρό της εισβολής στο Ιράκ η Charlene Barshefsky (επί κεφαλής της Αμερικανικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις για το διεθνές εμπόριο) τόνιζε ότι η Μέση Ανατολή είχε περισσότερα  εμπόδια στο εμπόριο από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Έτσι, με την εξαίρεση  του Ισραήλ και της Τουρκίας, οι 8 από τις 11 μεγαλύτερες οικονομίες στην περιοχή δεν ήταν μέλη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (μεταξύ των οποίων βέβαια και η Συρία που δεν έγινε ποτέ μέλος του) ―δηλαδή του βασικού διεθνούς οργανισμού που θεσμοποίησε τους κανόνες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης― ενώ ολόκληρος ο Αραβικός κόσμος δεχόταν σχεδόν ίδια ποσότητα ξένων επενδύσεων με τη Σουηδία. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο το συμπέρασμα της Barshefsky: «η κυβέρνηση Μπους θα πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία και  να συμπληρώσει την εκστρατεία της κατά της τρομοκρατίας με την δημιουργία συνθηκών για την ανάπτυξη του εμπορίου και της οικονομικής φιλελευθεροποίησης στην περιοχή(...) οι ΗΠΑ θα πρέπει να αναπτύξουν μια συντονισμένη μακροπρόθεσμη στρατηγική για την επιστροφή της Μέσης Ανατολής στη παγκόσμια οικονομία» (New York Times, 22/2/03).
Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της εκστρατείας αυτής είναι γνωστά: η ενσωμάτωση στην ΝΔΤ της Μέσης Ανατολής έχει ήδη προωθηθεί αποφασιστικά μετά την ανατροπή των καθεστώτων στο Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη, με επόμενους σταθμούς την Συρία και το Ιράν…

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
http://inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2013/2013_09_15.html
www.periektikidimokratia.org