Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013
Δεξιό Plan B: Να ζει κανείς ή να μη ζει μαζί με σοβαρούς ναζί;
• Ένας Μιχαλολιάκος που καταδικάζει τα άκρα -χέρια πόδια, όλα- και ορκίζεται Βενιζέλος στη θέση του Ευάγγελου
Γιατί όχι; Ο Καραγκιόζης τα κατάφερε να γίνει φούρναρης, γιατί να μη γίνει κι ο Καιάδας υπουργός πολιτισμού;
“έχουμε να ξάσουμε πολύ μαλλί ακόμα” : και θα σοβαρέψει και θα διασπαστεί η Χρυσή Αυγή
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ανοίγει η καρδία μου κάθε φορά που ο Κύριος ή κάποιος από τους πιστούς και αφοσιωμένους υπηρέτες Του μεταχειρίζονται ποιμενικής προέλευσης παροιμίες για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με τους Υποτελείς τους. Προ αμνημονεύτων ετών, ακροδεξιός υπουργός της Νέας Δημοκρατίας είχε δηλώσει, για να σχολιάσει αποσκίρτηση βουλευτή, ότι όποιο πρόβατο φεύγει από το μαντρί το τρώει ο λύκος· ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε υποδείξει στους οχληρούς δημοσιογράφους να μην ξύνονται στη γκλίτσα του τσομπάνη· ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, το φαιδρό και ύπουλο υποκείμενο με το όνομα Κάρολος Παπούλιας, είχε δηλώσει μετά την πρώτη του εκλογή ότι, εάν δεν εκλεγόταν, θα επέστρεφε στα Γιάννινα με παπούτσια πάνινα και θα γινόταν τσέλιγκας, μα την Παναγία τη Μπιρμπιλομάτα! Εάν τις παραπάνω παροιμίες τις κατανοείτε, δεν είμαι βέβαιος ότι είναι κατανοητή και η παροιμία του τίτλου που εξεστόμισε προ ημερών ο δημοσιογράφος του SKY και της Καθημερινής Μπάμπης Παπαδημητρίου.
Η παροιμία σημαίνει ότι έχουμε πολλή και κουραστική δουλειά μπροστά μας, ότι έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας. Το ξάσιμο του μαλλιού ήταν μια δουλειά που την έκαναν μόνο οι γυναίκες, αφού η επεξεργασία του μαλλιού ήταν αποκλειστική απασχόληση των γυναικών. Το μαλλί πλένεται, στεγνώνεται και μετά οι γυναἰκες το ξαίνουν. Αποσπούν μικρές ποσότητες από τον πυκνό όγκο του καθαρού μαλλιού για να αραιώσει η πυκνότητά του, αυτὀ είναι το ξάσιμο του μαλλιού, το τοποθετηθούν στη ρόκα, στην αλακάτη, και το γνέθουν, το κάνουν νήμα. Μιας και οι ποσότητες του μαλλιού ήταν πολύ μεγάλες, λόγω του μεγάλου αριθμού των προβάτων, το ξάσιμο διαρκούσε πολλές μέρες· κι επειδή ήταν πολύ βασική εργασία, η φράση έχουμε να ξάσουμε πολύ μαλλί ακόμααναφέρεται σε όλες τις εργασίες και τις δραστηριότητες και σημαίνει ότι έχουμε πολλή δουλειά μας μπροστά μας. Και, μεταφορικά, θα δουν πολλά τα μάτια μας ακόμα.
Ο Κύριος Υπηρέτης Τσανακογλείφτης Μπάμπης Παπαδημητρίου ξεστόμισε την παροιμία ως κατακλείδα του λόγου του και του συλλογισμού του: γιατί να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο του σχηματισμού μιας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και μιας σοβαρής Χρυσής Αυγής; Αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι πια κοινό μυστικό, είναι κοινός τόπος της πολιτικής τοπογραφίας. Είχα γράψει κάτι, πέρυσι τέτοια εποχή
http://www.badarts.gr/2012/10/%ce%ba%cf%85%ce%b2%ce%ad%cf%81%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b6%ce%b1%cf%82-%ce%ae-%ce%bd%ce%ad%ce%b1%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%b1%cf%82/
Τώρα, μετά τη σκέψη και την παροιμία του Τσανακογλείφτη, θα πρέπει να το ξανακοιτάξουμε το ζήτημα. Διότι αυτά που είπε ο Τσανακό δηλώνουν τις συζητήσεις και τους σχεδιασμούς που γἰνονται στα άδυτα πολυτελή εστατόρια της Κυριαρχίας, τα οποία δεν έχουν έξω επιγραφές, δε σου πάει το μυαλό ότι εκεί μέσα είναι ένα πολυτελές εστιατόριο, εκεί συναντιούνται επιχειρηματίες και το υπηρετικό τους προσωπικό (δημοσιογράφοι, πολιτικοί, διανοούμενοι, κρατικά υψηλόβαθμα στελέχη και άλλοι) και τα λένε. Τί να εννοεί άραγε ο Τσανακὀ με την διαπίστωση ότι έχει να γίνει πολλή δουλειά ακόμα; Μήπως αυτή η δουλειά έχει σχέση με τον χαρακτηρισμό “ σοβαρή Χρυσή Αυγή “ ; Η σημερινή Χρυσή Αυγή δεν είναι σοβαρή; Τι σημαίνει σοβαρή; Εάν δεν είναι σοβαρή, τί είναι, ασόβαρη; Μπορεί να γίνει σοβαρή η Χρυσή Αυγή; Πώς;
Ας αρχίσουμε, φίλες και φίλοι, με κάποιες βεβαιότητες. Η ΝΔ θα κάνει ό,τι μπορεί, μέσα στα πλαίσια του κοινοβουλευτικής νομιμότητας, προς το παρόν, για να αποτρέψει το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑς ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑς. Ένα από αυτά είναι και η συγκυβέρνηση με τη Χρυσή Αυγή, με την προϋπόθεση ότι αυτή θα σοβαρέψει. Θα δούμε παρακάτω τί εννοούνε. Με αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑς δεν είναι δύσκολο κάτι τέτοιο. Να γιατί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να κυβερνήσει – καμιά κατοσταριά βολευτές καλά είναι, συν τα ευροβουλευτιλίκια, συν την κρατική επιχορήγηση, καλά είναι, ζάχαρη! Θέλει δε θέλει, είναι κάτι που πιθανόν να μην το αποφύγει. Πολλοιές είναι βεβαίοιες ότι σίγουρα θα κυβερνήσει. Εγώ δεν είμαι καθόλου βέβαιος αλλά δεν μπορώ και να το αποκλείσω αυτό το ενδεχόμενο. Τέσπά, δεν θα εκπλαγώ εάν δεν κυβερνήσει ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ! Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να κατανοήσω κάτω από ποιες συνθήκες θα ήθελε να κυβερνήσει. Και λέω ότι δεν θα ήθελε να κυβερνούσε ως αποτέλεσμα μιας μακράς διάρκειας κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, να μην είχε πίσω του τους Υποτελείς εξεγερμένους και επαναστατημένους! Όχι, κάτι τέτοιο δεν το ήθελε, δεν το θέλει και δεν θα το θέλει; Γιατί; Γιατί ο σκοπός του είναι μια ήπια διαχείριση της πολιτικής της λιτότητας. Θα προτιμήσει την στρατηγική του ώριμου φρούτου! Η σημερινή κυβέρνηση θα φτάσει σε αδιέξοδα, θα γίνουν εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του θα αυνανιστεί πολιτικά ή με παρέα θα κάνουν πολιτική παρτούζα της κακιάς ώρας. Ωιμέ, μανούλα μου συχωρεμένη, ωιμέ! Ρε σεις, ωριμάζει ποτέ αυτό το φρούτο που λέγεται Κύριος; Θα σκύψετε να δέσετε το καρδόνια σας και θα σας τον χώσει πολύ βαθειά, χωρίς σάλιο. Αυτό επεξεργάζονται αυτές τις μέρες, αυτές τις βδομάδες και θα το επεξεργάζονται τους επόμενους μήνες. Δε πα να απεργήσουν οι καθηγητές πεντέξι μέρες, δε πα να βουλιάξει και να πλημυρίσει το Σύνταγμα, Λαφαζάνη!
Ας δούμε τώρα πως θα χειριστεί ο Κύριος τη Χρυσή Αυγή. Για να σχηματιστεί κυβέρνηση ΝΔ – ΧΑ θα πρέπει η Χρυσή Αυγή να σοβαρέψει. Ο Κύριος γνωρίζει, κι εμείς το γνωρίζουμε, ότι τα στελέχη της ΧΑ είναι μικροαστοί, άλλοι μεγαλομανιακοί/παρανοϊκοί κι άλλοι τυχοδιώκτες. Ποια είναι η στρατηγική της Χρυσής Αυγής; Υπάρχουν δύο στρατηγικές. Οι μεγαλομανιακοί/παρανοϊκοί, οι οραματιστές, οι ιδεολόγοι, θέλουν να γίνουν κυβέρνηση και να προστατεύσουν/σώσουν την πατρίδα που κινδυνεύει. Οι τυχοδιώκτες, ό, τι φάνε, ό,τι πιούνε κι ό,τι αρπάξουν. Γνωρίζοντας ακόμα ότι ένα μεγάλο μέρος της μικροαστικής και μεσοαστικής τάξης πετιέται στα σκουπίδια ενώ το υπόλοιπο φυτοζωεί, το να θέλεις να γίνεις κυβέρνηση δείχνει έλλειψη σοβαρότητας· η σοβαρότητα όμως του τρόπου επιβίωσης των τυχοδιωκτών φασιστοναζιστών είναι και αξιοπρόσεκτη και αξιοσέβαστη.
Οι μεγαλομανιακοί/παρανοϊκοί οραματιστές ιδεολόγοι δεν θεωρούν ότι η ΧΑ είναι ένας πολιτικός σχηματισμός μιας χρήσης – οι τυχοδιώκτες, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Για τους πρώτους, η ΧΑ ήρθε για να μείνει και να κυβερνήσει. Ο Κύριος δεν θα δυσκολευτεί πολύ να τους πείσει ότι δεν έχουν την πολυτέλεια να γίνουν κυβέρνηση χωρίς να συνεργαστούν, όταν παρουσιαστεί ανάγκη – και να που παρουσιάζεται. Εγκαταλείψτε τα περί μελλοντικής κυβέρνησης και βάλτε ένα χέρι, μη σας πάρει και σας σηκώσει. Ένα μέρος, δεν ξέρουμε πόσο μεγάλο ή μικρό θα είναι, θα απορρίψει την υπόδειξη/διαταγή, θα αποποιηθεί τις επιθυμίες του και τα μελλοντικά οράματά του έναντι αμοιβών του παρόντος, ενώ οι άλλοι, μαζί με τους οι τυχοδιώκτες, θα συμφωνήσουν. Η προσπάθεια να σοβαρευτεί η ΧΑ θα επιφέρει τη διάσπασή της.
Είναι βέβαιο ότι έχουμε να ξάσουμε πολύ μαλλί ακόμα: θα πρέπει να καμφθούν οι αντιστάσεις των μεγαλονιακών/παρανοϊκών φασιστοναζιστών κι αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Ο Κύριος όμως θα καταφύγει σε κάθε μέσον και στο τέλος θα τα καταφέρει. Δεν μας επιτρέπεται σε καμιά περίπτωση να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να δούμε μια κυβέρνηση σοβαρής Νέας Δημοκρατίας – σοβαρής Χρυσής Αυγής – σοβαρού ΠαΣοΚ . Όπως δεν μπορούμε να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ . Οι πρώτοι θα καταφύγουν σε κάθε μορφή καταστροφολογίας και τρομοκρατίας για να αποτρέψουν τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι δεύτεροι θα καταφύγουν στον κοινωνικό πειραματισμό, στο πέρασμα στη πράξη, στην πολιτική ανυπακοή, στην πολιτική απεργία για να αποτρέψουν τον σχηματισμό μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης;
Όχι, δυστυχώς, απλά θα διαμαρτύρονται. Κι όποιος διαμαρτύρεται, φοβάται. Κι όποιος φοβάται, ηττάται.
Κι όποιος ηττάται, γαμιέται.
http://www.badarts.gr/2013/09/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF-%CE%B7-%CF%87%CF%81/#more-10894
αναρτήθηκε από selana
Οι προοδευτικοί της ισοπέδωσης
(Κείμενο
που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα δρόμος της Αριστεράς στις 14
Σεπτεμβρίου 2013)
Περί Αρχαίων Ελληνικών ο
λόγος και, παρότι η άποψη αυτή έρχεται σε ρήξη με την τάση της εποχής έτσι όπως
εκφράζεται από όλες σχεδόν τις πολιτικές και μη γωνιές του διαδικτύου και του
Τύπου, τολμώ να πω ότι είμαι από εκείνους τους παρωχημένους παλιοχαρακτήρες που
δεν επικροτούν την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών από τα σχολεία.
Νιώθω τεράστια ικανοποίηση
όταν, ως πάλαι ποτέ τριτοδεσμίτισσα, είμαι σήμερα σε θέση να διαβάσω - έστω και
με μια σχετική δυσκολία πλέον - κάποιο απόσπασμα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
στο πρωτότυπο. Παρότι ο καιρός που έχει περάσει από τότε που διδασκόμουν το
μάθημα των Αρχαίων στο σχολείο είναι αρκετός και έχει επιφέρει φθορές στις
γνώσεις μου, κάποιες γερές βάσεις δεν έχουν κλονιστεί, κι έτσι καταφέρνω να
κατανοώ το νόημά του. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ αληθινό προτέρημα και χαίρομαι
βαθιά όταν το βρίσκω μπροστά μου.
Θα ήθελα το ίδιο και για τα
παιδιά μου. Και για όλα τα ελληνόπουλα. Ας τους δίνεται η ευκαιρία να
ενσταλάσσεται μέσα τους αυτή η γνώση, και αν κρίνουν κάποτε πως δεν την θέλουν
τελικά, ας μην την αξιοποιήσουν ποτέ τους. Ας υπάρχει όμως, έστω και σιωπηλά.
Όπως και κάθε γνώση, άχρηστη δεν θα την θεωρούσα για κανένα λόγο.
Τα Αρχαία Ελληνικά δεν
θεωρώ πως είναι νεκρή γλώσσα, εφόσον από αυτά γεννήθηκε και πάνω τους στηρίζεται
η Νέα Ελληνική γλώσσα. Αν καταργηθεί η θεμελιωμένη γνώση μιας γλώσσας, άρα και
οι ρίζες της, είναι αναπόφευκτο αυτή η γλώσσα να διαλυθεί ει τα εξ ων συνετέθη
σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, πέφτοντας στην παγίδα ενός γλωσσικού χυλού που θα
ξεχειλώνει προς πάσα κατεύθυνση και χωρίς τον παραμικρό σεβασμό σε δομή,
σύνταξη, λεξιλόγιο και ετυμολογικούς κανόνες. Τότε μιλάμε για μια γλώσσα
πειραματόζωο, που βέβαια είναι μετρημένη η διάρκεια ζωής του.
Στο πλαίσιο των
παλαιομοδίτικων προτιμήσεών μου, δεν μπορώ επίσης να αντισταθώ στον αυθόρμητο
θαυμασμό που αισθάνομαι όταν συναντώ κάποιον που, είτε από τις σχολικές του
εμπειρίες είτε από προσωπικό γούστο, μελέτησε και αγαπά τα Αρχαία. Εξίσου
θαυμάζω και εκείνον που κατανοεί τις νότες του πενταγράμμου, τις μαθηματικές
εξισώσεις ή τους νόμους της Φυσικής.
Δεν νιώθω υποχρεωμένη να
αισθάνομαι ντροπή για την Ιστορία της χώρας μου, ούτε γλωσσικά ούτε πολιτιστικά
ούτε κοινωνικά. Είναι αυτή που είναι, με τα συν και τα πλην της. Νιώθω
υποχρεωμένη μόνο να την γνωρίζω. Ντροπή αισθάνομαι αποκλειστικά και μόνο με το
κατάντημα των αξιών, των ιδεών και της ίδιας της κοινωνίας έτσι όπως
διαμορφώθηκε και συνεχίζει να διαμορφώνεται από κάτι δήθεν προοδευτικούς
ιδεοληπτικούς φανφαρόνους σαν την κυρία Ρεπούση, που θεωρούν συνώνυμο της
προόδου και του όποιου δήθεν εκσυγχρονισμού την αποδόμηση και την παραποίηση
κάθε παράδοσης και κάθε ιστορικού παρελθόντος που δεν συνάδει προς τα
"ευρωπαϊκά πρότυπα" που τίθενται από τους – εγχώριους και
εισαγόμενους - κατακτητές της χώρας μου.
Ένας λαός είναι πρωτίστως η
γλώσσα του. Οι Έλληνες που δεν θα ξέρουν να μιλάνε Ελληνικά, θα κατέχουν όμως
απταίστως και με πτυχίο Ιδιωτικής Σχολής την Αγγλική, Γερμανική ή Κινέζικη
γλώσσα – γιατί εκεί οδηγούμαστε με τόση καινοτομία – θα είναι έρμαιο και βέβαια
ευκολότερη λεία για εκείνους που ονειρεύονται την επικράτηση της
παγκοσμιοποίησης, την εξάλειψη των εθνικών ταυτοτήτων και τελικά την κατάργηση
της Ιστορίας των λαών, έτσι ώστε να τους χειρίζονται και να τους διαχειρίζονται
καλύτερα.
Πολλές κακές λέξεις είπα
μαζεμένες, και κινδυνεύω να κακοχαρακτηριστώ. Παρόλα αυτά, κάτι λέξεις σαν
αυτές – χώρα, Αρχαία, παράδοση – στους προσωπικούς μου κώδικες αξιών κατέχουν
περίοπτη θέση. Σκοπεύω να τις αφήσω εκεί. Ως έχουν. Και ας κακοχαρακτηριστώ.
ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΙΔΕΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ…
Οι αναρχικοί είναι λίγοι. Συνήθως αντιμετωπίζονται με δυσπιστία. Καλλιεργούν μια ουτοπία η οποία στα μάτια των πολλών φαίνεται απραγματοποίητη. Η ιστορία τους έχει σημαδευτεί από πολλές ήττες. Σήμερα όμως πολλά κοινωνικά κινήματα βασίζονται σε ελευθεριακές ιδέες και…πράξεις.
Του Andrea Tognina
«Τώρα πια ο αναρχισμός (…) καταλαμβάνει τη θέση που ανήκε
στον μαρξισμό την εποχή των κινημάτων της δεκαετίας του ‘60: ακόμη και
κάποιος που δεν θεωρείται αναρχικός προσφεύγει σε αναρχικές ιδέες και
αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με αυτές», έγραψε πρόσφατα ο νεοϋορκέζος
ανθρωπολόγος David Graeber, ένας από τους διανοούμενους στους οποίους
αναφέρεται το κίνημα Occupy Wall Street.
Η φράση μπορεί να φανεί καρπός της αισιόδοξης βούλησης ενός στρατευμένου
αναρχικού, είναι όμως επίσης αλήθεια ότι στοιχεία της ελευθεριακής
σκέψης όλο και πιο συχνά εμφανίζονται στο πρόσφατο χρονικό των
κοινωνικών κινημάτων : η αρχή της αυτοδιαχείρισης, οι συναινετικές
αποφάσεις, η απόρριψη των ιεραρχιών.
Ο αναρχισμός, με καθυστέρηση αρκετών χρόνων, φαίνεται να επηρεάζεται από
τα αποτελέσματα του 1989. «Τα τελευταία 15 χρόνια ο αναρχισμός
βρίσκεται σε ανάκαμψη», παρατηρεί ο Gabriel Kuhn, αναρχικός φιλόσοφος
αυστριακής καταγωγής. Η πτώση των κομουνιστικών καθεστώτων έδωσε κατά
κάποιο τρόπο δίκιο στους αναρχικούς.
Η παραδοσιακή μαρξιστική σκέψη έχασε τη λάμψη της. «Τη
δεκαετία του ‘90 πολλοί συμμερίζονταν τις κριτικές στον αυταρχικό
σοσιαλισμό, αλλά κρατούσαν τις αποστάσεις τους από τον αναρχισμό. Τον
θεωρούσαν ουτοπικό, ρομαντικό και χαοτικό. Χρησιμοποίησαν όμως πολλά
στοιχεία από τον αναρχισμό: τη δημοκρατία της βάσης, την οριζόντια
οργάνωση, τη δυσπιστία απέναντι στις ιεραρχίες και τους πολιτικούς, και
επίσης την αρχή της άμεσης δράσης », λέει ο Kuhn.
Συνάντησα τον Gabriel Kuhn στο Saint-Imier, που βρίσκεται στο τμήμα της
ελβετικής οροσειράς του Γιούρα (Jura) [1] που ανήκει στο καντόνι της
Βέρνης, στην πρόσφατη διεθνή αναρχική συνάντηση που οργανώθηκε με την
ευκαιρία των 140 χρόνων από το συνέδριο που γέννησε την αντιαυταρχική
Διεθνή.
Εδώ ξεκίνησε η πρώτη περίοδος της ιστορίας του αναρχικού κινήματος, η
οποία σηματοδοτήθηκε από μια σημαντική παρουσία αναρχικών στο εργατικό
κίνημα μερικών χωρών και από τις επαναστατικές εμπειρίες της κομούνας
του Παρισιού, των σοβιέτ (συμβουλίων) στην Ουκρανία και της ισπανικής
επανάστασης. Μια περίοδος η οποία μπορούμε να θεωρήσουμε ότι
ολοκληρώθηκε με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Από τον ταξικό αγώνα στην κοινωνική εξέγερση
Η αναρχική σκέψη θα επανεμφανιστεί στα κινήματα της δεκαετίας του ‘60 στα οποία ήταν ισχυρή η ελευθεριακή τάση. « Στο πλαίσιο της νέας αριστεράς του ‘68 ο αναρχισμός αλλάζει χαρακτήρα. Τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά αποκτούν σημαντικότερο ρόλο. Η εξέγερση ενάντια στην αστική οργάνωση της κοινωνίας (ordine borghese) υποσκελίζει την παράδοση του ταξικού αγώνα», σημειώνει ο Gabriel Kuhn. Ο αναρχισμός επηρεάζει τη νέα αριστερά κι επηρεάζεται κι εκείνος με τη σειρά του. Το κίνημα ανοίγεται σε νέες προοπτικές. « Η παραδοσιακή κεντρικότητα των οικονομικών ζητημάτων αντιμετωπίζεται με περισσότερο κριτική ματιά, η προσοχή μετατοπίζεται και προς άλλες μορφές κυριαρχίας: την πατριαρχία, το ρατσισμό, τις έμφυλες διακρίσεις, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος».
Μετά το ‘68 ο αναρχισμός γίνεται πιο ποικιλόχρωμος και ανακαλύπτει εκ νέου όψεις της κλασικής ελευθεριακής σκέψης που είχαν ως τότε μάλλον υποβαθμιστεί: παραδείγματος χάρη τις σκέψεις γύρω από τη σεξουαλικότητα του Erich Mühsam [2], τον πρόδρομο οικολογισμό του Elisée Reclus [3] ή στην Ελβετία, τις πρωτοβουλίες της Margarethe Hardegger [4] υπέρ του ελέγχου των γεννήσεων . «Υπάρχουν κάποιοι κύκλοι γενεών : το ‘68 είναι μια σημαντική στιγμή, μετά ίσως η δεκαετία του ‘80 με το κίνημα punk, και η δεκαετία του ‘90 με τη ζαπατιστική εξέγερση στο Μεξικό, την εμφάνιση των κινημάτων για μια ‘’άλλη παγκοσμιοποίηση’’ και τον ερχομό του internet», παρατηρεί η Marianne Enckell, αρχειοθέτρια στο Διεθνές Κέντρο Μελετών για τον Αναρχισμό (CIRA) στη Λοζάνη.
Το όραμα του 19ου αιώνα για μια μεγάλη επαναστατική αναγέννηση δεν εξαφανίζεται, συνήθως όμως τίθεται σε δεύτερο επίπεδο σε σχέση με τις προσπάθειες να δημιουργηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο αυτόνομοι χώροι στην καθημερινότητα. « Όλο και λιγότερο το όραμα της στιγμής της αλλαγής και όλο και περισσότερο η προσπάθεια να φανταστούμε την εφαρμογή των αναρχικών ιδεών στην καθημερινή ζωή», συνοψίζει ο Edy Zarro, ένας από τους εμπνευστές του αναρχικού εκδοτικού οίκου La Baronata, κι εκείνος στο Saint-Imier μαζί με άλλους συντρόφους από το Ticino. Σε αυτό το πλαίσιο, μάλλον η λέξη κλειδί είναι η αυτοδιεύθυνση.
Η καθημερινή αναρχία
Τις τελευταίες δεκαετίες το ελευθεριακό κίνημα βρήκε γόνιμο έδαφος για σκέψη και πειραματισμό στις διάφορες αυτοδιαχειριζόμενες πραγματικότητες που αναδύθηκαν στην Ιταλία την Ισπανία κι αλλού. Και χάρη στην οριζόντια και ευέλικτη δομή του, μπόρεσε γρήγορα να αφουγκραστεί και να απορροφήσει τους παλμούς που προέρχονταν από άλλα κοινωνικά κινήματα. « Παραδείγματος χάρη το Molino ( ένα αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό κέντρο στο Ticino από το 1996) είναι πολύ επηρεασμένο από το ζαπατιστικό κίνημα στο Μεξικό. Σύντροφοι και συντρόφισσες πήγαν στην Chiapas μετεφέροντάς μας ερεθίσματα τα οποία μπορέσαμε να επεκτείνουμε σε θεωρίες και πρακτικές που είναι μέχρι σήμερα χρήσιμες», διηγείται ο Paolo Casellini, ένας από τους ακτιβιστές του κοινωνικού κέντρου.
«Αυτό που έχει νόημα για εμάς τους αναρχικούς και ελευθεριακούς είναι η υιοθέτηση μεθόδων οριζόντιας, αυτοδιαχειριζόμενης, χωρίς ανάθεση, συναίνεσης. Δεν είναι ανάγκη να πάμε μακριά, μέχρι το Μεξικό, αρκεί να δούμε αυτό που συμβαίνει στην κοιλάδα Σούζα (Val di Susa), με το κίνημα No Tav (κίνημα που αντιστέκεται ενάντια στη σιδηροδρομική γραμμή υψηλής ταχύτητας στη Γαλλία και την Ιταλία)», παρατηρεί από την πλευρά του ο Michele Bricòla, ένας από τους συντάκτες του αναρχικού περιοδικού Voce libertaria στο Ticino.
Αναμφίβολα μέσα στο αναρχικό κίνημα το άνοιγμα προς συγγενή κινήματα και η τάση να αποδεσμεύεσαι από την εξουσία αντί να την πολεμάς μετωπικά δεν έχουν την ομόφωνη αποδοχή. Όμως μεγάλο μέρος του αναρχισμού φαίνεται ότι έχει αφήσει πίσω του – αν ποτέ ήταν δικές του – τις έννοιες της ηγεμονίας που είχαν επεξεργαστεί οι πολιτικές θεωρίες του 19ου αιώνα, προτιμώντας δικτυακές σχέσεις με άλλα κοινωνικά κινήματα. « Κάποτε διακηρύσσαμε τις ιδέες μας τώρα είμαστε εδώ για να μάθουμε», δηλώνει ο Peter Schrembs, εδώ και σαράντα χρόνια ενεργός στο αναρχικό κίνημα στο Ticino.
Ριζοσπαστικός πραγματισμός
«Σε κάθε περίπτωση, οι αναρχικοί αποτελούν μια τέτοια
μειοψηφία που αν αρνηθούν να συνεργαστούν με άλλους δεν θα μπορέσουν να
κάνουν και πολλά πράγματα. Κι επίσης δεν είναι οι αναρχικοί που θα
κάνουν την επανάσταση, αλλά ο κόσμος. Δεν θέλουμε να υποκαταστήσουμε τον
κόσμο, δεν είμαστε μια επαναστατική πρωτοπορία», λέει ο Michel
Némitz από το αυτοδιαχειριζόμενο πολιτισμικό κέντρο Espace Noir
στο St-Imier, ένας από τους οργανωτές της διεθνούς συνάντησης.
Ο αναρχισμός σήμερα μάλλον ευνοεί την πράξη, τη συγκεκριμένη δράση που εμπνέεται από ελευθεριακές μεθοδολογίες. Μια προσέγγιση η οποία έχει ιστορικές ρίζες στο κίνημα. Όπως γράφει ο David Graeber, «ο αναρχισμός επιδίωξε να είναι ένας ηθικός λόγος πάνω στην επαναστατική πρακτική». Ένας ηθικός λόγος θεμελιωμένος στην προϋπόθεση ότι η ελευθερία δεν μπορεί να κατακτηθεί με αυταρχικά μέσα και ότι η κοινωνική αλλαγή ξεκινάει από την αλλαγή των καθημερινών σχέσεων. Βέβαια, στο αναρχικό κίνημα δεν λείπει η αφέλεια, οι δογματισμοί και μερικές φορές η ασάφεια. Όμως παραμένει ο πιο ριζοσπαστικός ερμηνευτής των θεμελιωδών αρχών της γαλλικής επανάστασης: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη.
«Είμαι πραγματικά ελεύθερος όταν όλα τα ανθρώπινα όντα που με περιβάλλουν, άντρες και γυναίκες, είναι εξίσου ελεύθερα. Η ελευθερία των άλλων ανθρώπων, αντί να αρνείται ή να περιορίζει την ελευθερία μου, είναι απεναντίας η αναγκαία προϋπόθεση και επιβεβαίωσή της» έγραψε ο Μ. Μπακούνιν. Μάλλο σήμερα οι αναρχικοί οικολόγοι θα επέκτειναν αυτή την έννοια της ελευθερίας και στα ζώα, τα δέντρα και τα βουνά.
29 Αυγούστου 2012
(Μετάφραση Ν. Χριστόπουλος)
[1]. Ή ‘’Ζυρά’’ σύμφωνα με τη γαλλόφωνη προφορά.
[2]. Erich Mühsam (1878-1934): Γερμανός επαναστάτης καλλιτέχνης (ποιητής) και αναρχικός. Πρωτοστάτησε στην ‘’επανάσταση των συμβουλίων’’ και τη βραχύβια Συμβουλιακή Δημοκρατία στο Μόναχο το 1918. Το 1933 συλλαμβάνεται από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου (SA) για τις διεθνιστικές / ελευθεριακές του απόψεις και βέβαια για την εβραϊκή του καταγωγή και οδηγείται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Oranienburg όπου δολοφονείται το 1934 μετά από σκληρά βασανιστήρια.
[3]. Elisée Reclus (1830-1905): Φημισμένος γεωγράφος στην εποχή του, θεμελιωτής της σύγχρονης κοινωνικής γεωγραφίας, κομουνάρος στην κομούνα του Παρισιού και αναρχικός. Οι μελέτες του διεύρυναν τους ορίζοντες της επιστήμης της γεωγραφίας θέτοντας στο επίκεντρο της γεωγραφικής σκέψης τη συνάρθρωση των φυσικών με τα κοινωνικά, ιστορικά και ανθρωπολογικά στοιχεία. Το βιβλίο του L’Homme et la Terre ( Ο Άνθρωπος και η Γη ) ανοίγει με τη φράση: ‘’Ο άνθρωπος είναι η φύση που αυτοσυνειδητοποιείται’’. Ένας πρόδρομος της ‘’κοινωνικής οικολογίας’’.
[4]. Margarethe Faas-Hardegger(1882-1963): Ελβετή ελευθεριακή συνδικαλίστρια (επηρεασμένη από τον γαλλικό επαναστατικό συνδικαλισμό και τις ελευθεριακές ιδέες του Gustav Landauer), φεμινίστρια, ειρηνίστρια και συγγραφέας. Στον συνδικαλιστικό της αγώνα μάχεται και για τα πολιτικά/κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών αλλά και για την αντισύλληψη, την άμβλωση, τον έλεγχο των γεννήσεων, τον ελεύθερο έρωτα, την κατάργηση του στρατού. Καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλακή γιατί βοήθησε δύο γυναίκες να διακόψουν την κύησή τους. Αφιερώθηκε επίσης στην προσπάθεια ίδρυσης αναρχο – κομουνιστικών αγροτικών κοινοτήτων.
Το κείμενο είναι μετάφραση από το αναρχικό περιοδικό VOCE libertaria (No 22,Σεπτέμβριος – Νοέμβριος 2012) που εκδίδεται στο ιταλόφωνο Ticino της Ελβετίας και το οποίο συμμετείχε μαζί με τις εκδόσεις La Baronata από την ίδια πόλη στη Διεθνή αναρχική συνάντηση στο Saint-Imier τον Αύγουστο του 2012. Οι σημειώσεις είναι του μεταφραστή.
ΠΗΓΗ:http://oulaloum.espiv.net/
Να γιατί η ΝΔ δεν καταδίκασε την επίθεση στο ΚΚΕ
“ Είναι πλέον εμφανές ότι το ακροδεξιό κόμμα του ετοιμόρροπου πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά βαδίζει χέρι-χέρι με τους νεοναζί. ”
Πηγή: Periodista
Εκτός του ότι η ΝΔ και η κυβέρνηση δεν καταδικάζουν τη βία "από όπου και αν προέρχεται", είναι πλέον εμφανές ότι το ακροδεξιό κόμμα του ετοιμόρροπου πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά βαδίζει χέρι-χέρι με τους νεοναζί. Πλέον η ταύτιση θέσεων και απόψεων ανάμεσα σε Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή δεν περνά απαρατήρητη ούτε στο εξωτερικό, αφού και η εφημερίδα Guardian έκανε λόγο "για ενοχλητική ταύτιση απόψεων μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Χρυσής Αυγής". Μάλιστα η βρετανική εφημερίδα διαπίστωσε με θλίψη το γεγονός ότι το σενάριο συνεργασίας ανάμεσα στην ακροδεξιά ΝΔ και στην ναζιστική Χρυσή Αυγή προωθείται και από εγχώριους δημοσιογραφικούς κύκλους, όπως συνέβη με την περίπτωση του Μπάμπη Παπαδημητρίου.
Όπως αναφέρουν πληροφορίες κορυφαία στελέχη της ΝΔ και κυβερνητικοί σύμβουλοι βρίσκονται εδώ και καιρό σε απευθείας συνεννόηση με τη Χρυσή Αυγή και σε συνεργασία με ακροδεξιούς, αλλά και επιχειρηματικούς κύκλους απεργάζονται σενάρια ανακοπής της πορείας της Αριστεράς προς την εξουσία,τα οποία περιλαμβάνουν και την ενεργοποίηση της ναζιστικής οργάνωσης. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα ο γγ του υπουργικού συμβουλίου και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, Παναγιώτης Μπαλτάκος, σε συζητήσεις του με δημοσιογράφους είχε αναφερθεί στο "απευκταίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο" η ΝΔ να υποχρεωθεί να κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές με τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής.
Εκτός αυτού η δημοσκοπική κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας έχει δημιουργήσει πρόσθετους προβληματισμούς στο κόμμα Σαμαρά, το οποίο πλέον φλερτάρει με την τρίτη θέση, με αποτέλεσμα να κερδίζει έδαφος το σενάριο της μελλοντικής εκλογικής συνεργασίας της ακροδεξιάς ΝΔ με την ναζιστική Χρυσή Αυγή. Πέραν από τη σύγκλιση απόψεων σε μια σειρά από θέματα, τη Νέα Δημοκρατία και τη Χρυσή Αυγή συνδέει η πρωτοφανής για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα και επικίνδυνη για την πολιτική σταθερότητα και τη Δημοκρατία εμφυλιοπολεμική και διχαστική ρητορική.
Η "αφωνία" της ΝΔ εξηγείται και ως εξής: Στελέχη της ΝΔ και πρόσωπα κοντά στον πρωθυπουργό έχουν επιχειρήσει το τελευταίο χρονικό διάστημα να καλλιεργήσουν εμφυλιοπολεμικό κλίμα, επαναφέροντας στο προσκήνιο κάποιον δήθεν "κομμουνιστικό κίνδυνο". Είναι φανερό ότι επειδή η Νέα Δημοκρατία έχει χάσει τους σκληροπυρηνικούς και ακροδεξιούς της ψηφοφόρους, τα στελέχη της καταβάλλουν προσπάθειες να σταματήσουν αυτή τη ροή προς τη Χρυσή Αυγή υιοθετώντας την ρητορική της Δεξιάς του μετεμφυλιακού κράτους. Άλλωστε το μεγαλύτερο τμήμα των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής προέρχεται από τη Νέα Δημοκρατία. Αν η ηγεσία της δεν καταφέρει να τους "επαναπατρίσει", πράγμα που είναι εξαιρετικά δύσκολο όσο συγκυβερνά με το ΠΑΣΟΚ, τότε είναι βέβαιο ότι θα επιλέξει τη συνεργασία με τη ναζιστική οργάνωση, καθώς είναι πλέον ολοφάνερο ότι το κόμμα του Σαμαρά θα έχει την εκλογική τύχη του ΠΑΣΟΚ.
Όπως έλεγε μάλιστα στέλεχος της ΝΔ σε ιδιωτική συζήτηση "Πολλοί μέσα στη Νέα Δημοκρατία ταυτίζονται με τις ιδέες της Χρυσής Αυγής. Δεν θα τους πείραζε να γίνει το κόμμα ουρά της Χρυσής Αυγής. Ευτυχώς δεν ζει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να δει πως κατάντησε τη Νέα Δημοκρατία ο Σαμαράς".
Διαβάστε επίσης:
Ο Αντώνης Σαμαράς και η Χρυσή Αυγή
Θέλουν συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή στο Μέγαρο Μαξίμου;
Η "Κρυπτεία" του συνδέει τον Π. Μπαλτάκο με τη Χρυσή Αυγή
Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013
Είναι η χρεωκρατία ηλίθιε….
Του Σταμάτη Στεφανάκου
Είναι πλέον κοινή αλήθεια,
ότι μια καταστροφική πολιτική εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες, οδηγώντας σκόπιμα τους λαούς να χρωστούνε ο
ένας στον άλλον.
Αντί να έχουμε επεκτατικούς και αποικιοκρατικούς πόλεμους τα κράτη
έχουν παραδοθεί σε πολυεθνικές, και στην πράξη δεν επιτρέπεται στους λαούς
να αποφασίσουν για το παρόν και το μέλλον τους.
Οικονομικοί δολοφόνοι παίρνουν έμμεσα ή άμεσα τον έλεγχο
«εκλεγμένων» κυβερνήσεων είτε με μεθόδους που θα ζήλευε και η μαφία, είτε με
την προοπτική της «οικονομικής ανάπτυξη», και επιβάλλουν πρακτικές που
διογκώνουν το χρέος.
Χρήμα παραγόμενο όχι από την εργασία και την παραγωγή, αλλά
δημιουργημένο και βασισμένο σε εικονικές πιστωτικές αξίες και παράγωγα, διακινείται σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο.
Πλήρης ασάφεια για το ποιος /ποιοι το συγκεντρώνουν
και το διαχειρίζονται.
Μέσω της προπαγάνδας και της καταστολής καμία αντίθετη φωνή δεν
επιβιώνει ή δεν ακούγεται, αφού μέσα στον ορυμαγδό της υπερκατανάλωσης αφομοιώνονται
συνειδήσεις και διαφορετικότητα.
Ο ατομικισμός κυριαρχεί σε σημείο που έχει αλλοιώσει ακόμα και τον
πολιτισμό σε όλες του της εκφράσεις. Το συλλογικό κατηγορείται ως γραφικότητα
και χαρακτηρίζεται ανεπαρκές και αδύναμο, μειώνοντας την αντίσταση και
εκμηδενίζοντας τις αντιδράσεις, αφήνοντας χώρο στους πραγματικούς δυνάστες μας να
κυβερνούν.
Σήμερα η ποιότητα της ζωής καθορίζεται από την ποσότητα των αγαθών
που καλύπτουν επίπλαστες και δημιουργημένες τεχνητά, περιττές αναγκαιότητες .
Η δημοκρατία έχει υποχωρήσει, η ελευθερία και η ισονομία κοντεύουν να μετατρέπουν
σε άδειες λέξεις χωρίς νόημα, η δικαιοσύνη έχει καταστεί πολυτέλεια για
λίγους, και η έννοια της πατρίδος χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να καλυφθεί
κάθε σκληρότητα απέναντι στον άνθρωπο και την κοινωνία.
Υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, πρόσβαση στο νερό και την
αποχέτευση, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες, βασικές προϋποθέσεις, για ένα ελάχιστο όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης,
έχουν παραδοθεί ή θα παραδοθούν σε ιδιωτικά συμφέροντα, για να καλυφθούν
δανειακές υποχρεώσεις, και η αδηφάγος μαύρη τρύπα του χρέους.
Εργατικά δικαιώματα μειώνονται, ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται,
ζωές χάνονται , αλλά ολοένα και λιγότεροι ασχολούνται πέρα από το να ακούν αδιάφορα , μέχρι βέβαια
που η καταστροφή αγγίξει την δική τους απομονωμένη και ψευδός ασφαλή πραγματικότητα.
Το περιβάλλον βιάζεται, την φύση λίγο την σέβονται τα οργανωμένα
συμφέροντα, η οικολογία τοποθετείται στο περιθώριο και με διάτρητες
περιβαλλοντολογικές μελέτες επιτρέπουν σε δάση να εξαφανίζονται, νερά και αέρας
να ρυπαίνονται και η θάλασσα να δηλητηριάζεται.
Και όλα αυτά για να εξυπηρετηθεί το χρέος.
Αυτό όμως δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Συμβαίνει παντού στον
πλανήτη. Ο Homo Sapiens
έχει γίνει Homo Chreosticous
, όλοι στον πλανήτη είναι χρεωμένοι είτε έχουν πάρει δάνειο είτε όχι, ο ένας στο
άλλον και όλοι μαζί σε κάποιους άλλους, ένας φαύλος ατέρμονος κύκλος.
Η παγκοσμιοποίηση έχει δράσει
ως ένας τεράστιος και ανελέητος οδοστρωτήρας βγάζοντας στο παζάρι της διεθνούς
απληστίας τα πάντα στο σφυρί.
Βασιζόμενοι σε πραγματικές αξίες χτίζουν πυραμίδες εικονικών αξιών
που έχουν στα στόχο να δημιουργήσουν κέρδη. Το ότι το υπάρχον κεφαλαιοκρατικό σύστημα βασίζεται σε σαθρά
θεμέλια, αυτό είναι μια λεπτομέρεια που δεν
απασχολεί ιδιαίτερα κανένα από τους ιθύνοντες.
Η παρούσα κρίση θα καταλήξει να καταστρέψει πολλές ανθρώπινες ζωές αν δεν αντιμετωπισθεί
στην ρίζα της, δηλαδή αν δεν διαλύσουμε το θεμέλιο τους συστήματος που την
γέννησε, το όποιο δεν είναι άλλο από την ανοχή μας και την συμμετοχή μας σε
αυτό.
Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε είναι να αποδεσμεύσουμε την κοινωνία
από την οικονομία των χρηματαγορών και των λίγων και να την γυρίσουμε στην
οικονομία της παραγωγής που να
χαρακτηρίζεται από τον σεβασμό στον άνθρωπο,σ
τον εργαζόμενο και στην φύση.
Μπορεί η Ελλάδα να το πετύχει;
Μπορεί αν σταματήσει ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας να συμμετέχει
ενεργά, στο να μην αφήσει να διαιωνίζεται το χρεωκρατικό καθεστώς.
Χρειάζεται όμως αλλαγή νοοτροπίας. Από τα περιττά στα ουσιώδη. Από
την γιγάντωση της κατανάλωσης, στην οικονομία του αναγκαίου.
Από τα εύκολα δάνεια και τον εύκολο πλουτισμού, στην ουσιαστική
εργασία, με στόχο όχι το κέρδος αλλά την αξιοπρεπή διαβίωση.
Και φυσικά με τον εξοστρακισμό πολιτικών πρακτικών που έχουν οδήγησή
την χώρα μας σε αυτό το χάλι.
Οι κυβερνώντες δεν μπορούν να είναι αφεντικά του λαού αλλά υπηρέτες
του, όπως και ο λαός χρειάζεται να μην παθητικός δέκτης, άλλα
ενεργός πολίτης ελέγχων τους πολιτικούς ,και
να απαιτεί η οικονομία να είναι
λειτουργία της κοινωνίας και όχι η κοινωνία λειτουργία της οικονομίας.
Ίσως τότε να δούμε πραγματικά μια άλλη καθημερινότητα, ίσως η
πολιτική εξουσία να γυρίσει στους πολίτες και η δημοκρατία να βρει τον δρόμο
της.
Μέχρι τότε όμως, επαγρύπνηση και αγώνα όπου το μετερίζι του καθενός μας.
s.stefanakos@gmail.com
ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ ΤΗΝ ΒΙΑ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ ΤΟΝ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΝΤΑ....
Καταγγέλλω την βία του φαμελιάρη που δέρνει τα παιδία του..
Καταγγέλλω την βία του παιδεραστή, του δολοφόνου, του πτωματολάγνου, του ανήθικου βρυκόλακας...
Καταγγέλλω την βία, του οξειδωμένου ορείχαλκου που κατακαίει το φωσφορικό άλας της κουτσουκέλας...
Καταγγέλλω την ανθρωπότητα που διεσώθη εις την Μαυριτανία....
Καταγγέλλω την βία, του Μωυσή, του Αλλάχ, του κρετίνου οπαδού της εξέδρας...
Καταγγέλλω την βία της αστυνομίας, αγορανομίας, ιππασίας, εφορίας, εκκλησίας, υπουργίας, μεντοκρατίας, κλασσομανίας...
Καταγγέλλω την βία γενικώς και αορίστως...
Καταγγέλλω την βία του στρατιώτη, του Μελχίτη, του Ασσύριου, του εκδορέα, του φαύλου παρελθόντος και ανυποψίαστου μέλλοντος...
Καταγγέλλω την βία, των ουρανών, της μέσης ηλικίας, των σκληρών άτεγκτων νέων....
Καταγγέλλω την βία, των ορμονών, της τεστοστερόνης, της οργόνης, της νεολέρας, του 1-1-4, του αριθμού 7363 που δυναστεύει το 1735....
Καταγγέλλω την βία, της βίας, ζητώ μόνο την αντιβία δια βίας...
Επίσης, καταγγέλλω την βία, του σύμπαντος κόσμου και ζητώ την σωτηρία δια της συνδιαλλαγής, της αντιδιαστολής, της υποστολής, της φαυλοκρατίας, της διακυβερνήσεως δια μέσω της απεχθούς "θολοκουλτούρας" της οποίας, είμαι συν αρχηγός.... Επιθυμώ τάχιστα την εφαρμογή καταλλαγής, παραλλαγής, παπαρδολογικής φανφάρας...
Καταγγέλλω την βία, και την αντιβία επιζητώ, γιατί είμαι εξαρτημένος από το πνεύμα το άσπιλο, το ζωοποιό...
Καταγγέλλω την βία, πράττοντας το καθήκον της μωρολογίας, ανωμαλίας, πουτσολογίας και κενού περιεχομένου ΚΕΝΟΥ....
Είστε ο μέσος όρος, στο όρος των ληγμένων ορών εκ νοσοκομείου.... Καικαταγγέλλω την βία, ελπίζοντας να σωθώ σαν τα τσεκούρια πάρουν εμπρός... Είμαι ο μέσος όρος του μέσου όρου, της μέσης οδού του ΒΑΛΤΟΥ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ....
Πηγή: Λαμποργκίνι
Ανατομία ενός ρεπορτάζ
Κάπως έτσι την έπαθα και χτες βράδυ. Όπως χαζολόγαγα, περιμένοντας να δω το ματσάκι τής Εθνικής, το έρριξα στην καναλότσαρκα και τσουπ, νά 'τος ο Σκάι, π' ανάθεμά τον. Στην οθόνη νεάνις της ποζάρει μπροστά από την βιβλιοθήκη της και εμφανώς παπαγαλίζει το μάθημά της. "Είναι λογικό οι καθηγητές να θέλουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να κάνουν το επάγγελμά τους καλύτερο, όμως αυτό να μη γίνεται εις βάρος των μαθητών γιατί πολλά παιδιά δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο, σε κάποιο φροντιστήριο". Και καλά, το κοριτσάκι δεν νογάει γιατί γίνεται η απεργία, απλώς λέει αυτά που "πρέπει" να πει. Όμως, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ κάτι απλό: πού στο διάολο το ξετρύπωσε η ρεπόρτερ τού Σκάι αυτό το κοριτσάκι; Έτσι, στην τύχη; Βγήκε, να πούμε, στον δρόμο, βάρεσε ένα κουδούνι στο κούτουπο και μπήκε στο ξένο σπίτι με το μαρκούτσι της;
Η ρεπόρτερ μπήκε και σε άλλο σπίτι. Εδώ έπεσε πάνω σε αγόρι, καθισμένο στο γραφείο του, με την οθόνη τού υπολογιστή στην αρχική σελίδα των γουίντοους. Μέχρι ν' αρχίσει ο νεαρός το λογύδριό του, η οθόνη είχε σβήσει. "Δυο ώρες σχολείο είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Οι καθηγητές, οι οποίοι γνωρίζουνε πώς είναι οι πανελλήνιες, έχουνε περάσει πολλοί μαθητές, άρα πιστεύω ότι οι απεργίες θα επηρεάσουν κατά πολύ ίσως κι εμάς της Γ' Λυκείου γιατί ίσως μείνουμε πίσω στην ύλη, ίσως τελικά να μην είμαστε ιδιαίτερα καλά προετοιμασμένοι". Ράβδος εν γωνία, έξω βρέχει. Και που δουλεύανε οι καθηγητές, αγόρι μου, τί έγινε; Εσύ δυο λέξεις στην σειρά να βάλεις και μια σύνταξη της προκοπής να κάνεις δεν το κατάφερες, οπότε τί κακό να πάθεις με την απεργία; Χέσ' την!
Το ρεπορτάζ συνεχίστηκε και σε τρίτο σπίτι. Αυτή την φορά, η ομιλούσα νεάνις δεν έχει βιβλιοθήκη για φόντο αλλά ένα πόστερ τού Αϊνστάιν. "Δεν μπορούνε να κάνουνε όπως και τώρα με τις πανελλήνιες που ήταν τα παιδιά σε αγωνία -θα μπορέσουμε να δώσουμε πανελλήνιες;- κόπους εννέα μηνών να καταστραφούν όλα από μια απεργία των καθηγητών. Θα πρέπει να σκέφτονται και τους άλλους, όχι μόνο τον εαυτό τους". Παραβλέπω το ανύπαρκτο συντακτικό. Παραβλέπω και την ευθεία σύνδεση αυτής της απεργίας μ' εκείνη του Μαΐου, η οποία ούτε καν προκηρύχθηκε. Θα ήθελα όμως να ρωτήσω το κοριτσάκι αν αυτό το "πρέπει να σκέφτονται και τους άλλους, όχι μόνο τον εαυτό τους" ισχύει μόνο για τους καθηγητές και αν αυτή σκέφτεται κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό της.
Ο καημός τής ευτραφούς ρεπόρτερ ξεχείλιζε, καθώς συνέδεε τα κομμάτια του ρεπορτάζ παρλάροντας. "Ανάστατοι είναι οι γονείς...", "αγωνία στους μαθητές...", "η αδυναμία πολλών γονέων να πληρώσουν φροντιστήρια για να καλύψουν τα κενά...". Τελικά, άφησε τα σπίτια και πήρε τους δρόμους. Πρώτο θύμα της, μια περαστική. "Τα παιδιά πρέπει να σπουδάσουν και πρέπει να μάθουν κάτι. Είναι άδικο να γίνονται τέτοιες απεργίες όλη την ώρα". Ωραία τα είπε η μαντάμ αλλά μου άφησε αναπάντητες απορίες. Όταν λέμε "όλη την ώρα", τί ακριβώς εννοούμε; Κάθε πότε είναι δίκαιο να γίνονται τέτοιες απεργίες; Αν τέτοιες απεργίες είναι άδικο να γίνονται, ποιές απεργίες είναι δίκαιο να γίνονται; Κι αυτό το "κάτι" που πρέπει να μάθουν τα παιδιά, σε τί ακριβώς συνίσταται; Περιλαμβάνει και τον διαφορικό λογισμό, ας πούμε; Ή αρκεί το πυθαγόρειο θεώρημα;
Σειρά πήρε παππούς τις, σοβαρός και κοτσονάτος. "Τα παιδιά πρέπει να μάθουν γράμματα και πρέπει οι κύριοι καθηγητές να ρίξουν στο κρασί τους νερό". Προφανώς, ο παππούς δεν έχει μάθει ότι πάει καιρός που οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν λεφτά ούτε για κρασί. Μάλιστα, σε λιγάκι, μετά την ιδιωτικοποίηση των Δημοτικών Επιχειρήσεων Ύδρευσης, δεν θα έχουν ούτε για νερό αλλά τότε δεν θα είναι μόνο οι εκπαιδευτικοί που θα κορακιάσουν.
Κάπου εδώ το ρεπορτάζ ολοκλήρωσε τον σκοπό του, ο οποίος ήταν να καταγραφεί μια λαϊκή απαρέσκεια για την απεργία που προγραμματίζουν οι εκπαιδευτικοί. Έτσι, στην οθόνη έσκασε μούρη εκείνη η βλακίστατη η Βούλτεψη, προκειμένου να εντυπωθεί στον τηλεθεατή η ιδέα ότι η Βούλτεψη συμφωνεί με τον λαό. Δυστυχώς, δεν μπορώ να σας πω περισσότερα. Μη έχοντας πολλές επιλογές, αποφάσισα να αλλάξω κανάλι (η άλλη επιλογή ήταν να πετάξω το τασάκι στην οθόνη).
Έτσι γίνονται τα ρεπορτάζ.
Έχουμε θέμα την απεργία των εκπαιδευτικών; απευθυνόμαστε σε μαθητές, σε νοικοκυρές, σε παππούδες, σε ταξιτζήδες, σε ψιλικατζήδες, σε πουτάνες κλπ αλλά όχι σε εκπαιδευτικούς. Απεργούν οι εφοριακοί; βγάζουμε γιαγιάδες, χασάπηδες, ποδοσφαιριστές, ζητιάνους, καμπαρετζούδες κλπ αλλά όχι εφοριακούς. Ξεσηκώνονται οι σκουπιδιαραίοι; ζητάμε την γνώμη των περιπτεράδων, των λιμενεργατών, των παπάδων κλπ αλλά -προς θεού!- δεν δίνουμε μικρόφωνο σε σκουπιδιάρη ούτε με σφαίρες.
Κλείνω με δυο λέξεις προς τους μαθητές οι οποίοι -βαλτοί ή όχι- μίλησαν στο ρεπορτάζ που προανέφερα. Παιδιά, οι καθηγητές σας γνωρίζουν καλύτερα από σας τα προβλήματα της παιδείας, πιστέψτε με. Και, δεύτερον, εάν επί ζητημάτων παιδείας διαφωνούν η κυβέρνηση και το κράτος με την εκπαιδευτική κοινότητα, να είσαστε σίγουροι ότι δεν μπορεί να έχουν το άδικο οι εκπαιδευτικοί. Δεν είναι λογικό, βρε αδερφέ.
Πηγή: cogito ergo sum
Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013
Γιατί ανεβαίνουν δημοσκοπικά οι νεοναζήδες;
Οι
τηλεοπτικές συζητήσεις για τα νέα «δημοσκοπικά ευρήματα» έδιναν και
έπαιρναν χθες στα κανάλια. Η δημοσκοπική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ένα
σκέλος. Το άλλο σκέλος ήταν η δημοσκοπική άνοδος των νεοναζήδων. Τα
«ανερχόμενα» κανάλια της σκουπιδοειδησεογραφίας έκαναν μακροσκελείς και
«βαθυστόχαστες» αναλύσεις γι΄ αυτό το φαινόμενο. Γιατί άραγε ανεβαίνει
δημοσκοπική η χρυσή αυγή; Οι απαντήσεις των ρουφιάνων των ΜΜΕ ήταν για
άλλη μια φορά οι πλέον αβανταδόρικες για τους νεοναζήδες: γιατί -λέει-
υπάρχει το μεγάλο ποσοστό της ανεργίας, γιατί υπάρχει απαξίωση του
πολιτικού συστήματος και άλλες τέτοιες μπούρδες. Αυτές τις μπούρδες
έχουν αναφέρει ως αίτια και διάφορα κορυφαία πρόσωπα της λεγόμενης
αριστεράς και της κεντροαριστεράς, όπως π.χ. ο Κουβέλης.
Καμία σχέση όμως.
Για
τη δημοσκοπική άνοδο των νεοναζήδων ευθύνεται η αποσύνθεση του
διογκωμένου μικροαστισμού που κυριάρχησε τόσα χρόνια. Τώρα βγαίνει στην
επιφάνεια όλος ο βαθύς κοινωνικός συντηρητισμός που τόσα χρόνια
εκφραζόταν με το απολίτικο, τα ελληνάδικα και την επιδειξιομανία.
Ευθύνεται
η αμορφωσιά όλων εκείνων που μιλάνε για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό
και είναι ανήμποροι να σχηματίσουν στο λόγο τους έστω και μία πρόταση
ολοκληρωμένη.
Ευθύνεται η βαθιά βασιλοχουντική παράδοση που διατρέχει όλη την ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα και που τώρα βρίσκει ξανά τους εκφραστές της και αναζητά να κυριαρχήσει και πάλι στις κρατικές δομές.
Ευθύνεται
το ίδιο το πολιτικό σύστημα των μεγάλων κομμάτων. Σήμερα, ένα κομμάτι
των «στελεχών» αυτού του συστήματος ψάχνει να βρει τη νέα θεσούλα του
στους νέους πόλους εξουσίας (ΣΥΡΙΖΑ και χρυσή αυγή), συνοδοιπορούμενο
από ένα επίσης μετακινούμενο μεγάλο πελατολόγιο.
Αυτές
είναι οι βασικές παράμετροι ανόδου των νεοναζήδων και όχι η ανεργία, η
φτώχεια, η εγκληματικότητα και το χάλι του πολιτικού συστήματος. Αυτές
είναι οι αφορμές για να βγαίνει ο βούρκος στην επιφάνεια και όχι οι
αιτίες που τον προκαλούν. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε δεν θα άξιζε
απολύτως καμία υπόληψη στο ανθρώπινο είδος.
http://eleftheriakoi.blogspot.gr
Bernard Connolly Ο Άγγλος που το 1994 προέβλεψε την άνοδο της Χρυσής Αυγής. [ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ]
Η σημερινή
Ευρώπη αρέσκεται να πιστεύει πως η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ορίζεται ως
το αντίπαλο δέος του βαρβαρισμού, της απολυταρχίας και, βεβαίως, του ναζισμού.
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή δημοκρατική Ευρώπη έχει λόγο να νιώθει ανακούφιση
και περηφάνια που για εξήντα χρόνια τώρα οικοδόμησε θεσμούς που λειτούργησαν ως
αναχώματα στον οργανωμένο μισανθρωπισμό και στην ενορχηστρωμένη βία – με την
περίπτωση της τέως Γιουγκοσλαβίας ως μια κακή εξαίρεση του «κανόνα». Όμως, αυτό
που δεν ισχύει, κόντρα στην κυρίαρχη άποψη, είναι ότι η ιδέα μιας Ευρωπαϊκής
Οικονομικής Κοινότητας, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν αποκλειστικό όραμα των
Ευρωπαίων δημοκρατών. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο κάτω λόγια: «Προτείνεται η
δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της οποίας η οικονομία θα
αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος. Μιας οικονομικής κοινότητας σε
πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες,
κατάργηση δασμών και συνόρων, συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους
και κράτη, μια κεντρική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα». Μπορείτε να
φανταστείτε ποιος έγραψε αυτά τα λόγια; Να σας πω: πρόκειται για μνημόνιο της
γερμανικής καγκελαρίας, εκδοθέν την 9η Ιουλίου 1940, υπογεγραμμένο από τον κ.
Χέρμαν Γκέρινγκ. Πρόκειται για μία από τις πολλές αναφορές ναζί αξιωματούχων
στην ανάγκη δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης –
μιας ένωσης που σχεδίαζαν να υλοποιήσουν μετά τη ναζιστική «νίκη». Ας
περάσουμε, όμως, τώρα πενήντα χρόνια μετά. Στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου, στις
αρχές της δεκαετίας του 1990 έμπαιναν τα θεμέλια της ΟΝΕ, της Οικονομικής και
Νομισματικής Ένωσης, την οποία ευτυχώς έχτισαν όχι οι ναζί, αλλά οι δημοκρατικά
εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Πριν από την οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας, τον σχεδιασμό και τη δημιουργία της επερχόμενης ευρωζώνης είχε
αναλάβει, εντός της Κομισιόν, η λεγόμενη Μονάδα Εθνικών και Κοινοτικών
Νομισματικών Πολιτικών (National and Community Monetary Policies Unit).
Διευθυντής της εν λόγω μονάδας και υπεύθυνος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος
(European Monetary System), το οποίο προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ, ήταν
ένας Άγγλος οικονομολόγος, ο κ. Bernard Connolly. Να σας θυμίσω ότι η περίοδος
1990-1993 ήταν δραματική. Όχι μόνο διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και επέστρεψαν
στρατόπεδα συγκέντρωσης στο ευρωπαϊκό της έδαφος, τα οποία λυμαίνονταν φρουροί
που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από την απανθρωπιά των ναζί, αλλά κατέρρευσε
και ο ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερών ισοτιμιών που υποτίθεται ότι θα ήταν ο
προθάλαμος για το ευρώ. Εν μέσω εκείνων των δραματικών εξελίξεων, ο κ. Connolly
άρχισε να αμφισβητεί το δημιούργημά του – τη λογική που διέπνεε τη συγκεκριμένη
νομισματική ενοποίηση, της οποίας είχε την... επίβλεψη. Έτσι, άρχισε να
συμβουλεύει προϊσταμένους του και πολιτικούς πως ίσως έπρεπε να ξανασκεφτούν
πολύ σοβαρά το εγχείρημα της ΟΝΕ που ο ίδιος, έως εκείνη τη στιγμή, πίστευε και
υπηρετούσε. Δεν θα σας κουράσω με αναφορές στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις
του που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ, όπως σχεδιαζόταν, θα οδηγούσε την
Ευρώπη στην αποδόμηση. Απλώς θα πω ότι, κάποια στιγμή, ζήτησε άδεια από την
Κομισιόν για να γράψει ένα πόνημα – ένα βιβλίο επί του θέματος. Άδεια την οποία
και εξασφάλισε. Όταν όμως έστειλε στην Κομισιόν το κείμενό του (ως ώφειλε),
συνέβη το εξής ενδιαφέρον: στάλθηκε η φωτογραφία του σε όλες τις εισόδους όλων
των κτιρίων της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, με εντολή στους φρουρούς να μην του
επιτραπεί ποτέ η είσοδος! Παράλληλα, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και γρήγορα
απολύθηκε. Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Εξέδωσε το βιβλίο του (το 1995 πλέον) με τίτλο
που δεν θα χρησιμοποιούσε, αν δεν είχε προηγηθεί η σοβιετικού τύπου συμπεριφορά
της Ε.Ε. απέναντί του. Ο τίτλος ήταν Η σάπια καρδιά της Ευρώπης (The rotten
heart of Europe) ενώ ο υπότιτλος Ο βρόμικος πόλεμος για το ευρωπαϊκό νόμισμα
(The dirty war for Europe's money). (Εκδότης ο λονδρέζικος οίκος Faber &
Faber.) Από όλα τα ενδιαφέροντα που γράφει ο Bernard Connolly στο βιβλίο του,
σήμερα κρατώ μόνο το εξής, το οποίο αρχίζει με μια αναφορά στα ανεκπλήρωτα
σχέδια των ναζί για μια οικονομική και νομισματική ένωση: «Ξεκάθαρα, η
αντιπαραβολή των σημερινών συνθηκών στην Ευρώπη με εκείνες των αρχών της
δεκαετίας του 1940 δεν πρέπει να υπερτονίζεται. Οι κ.κ. Κολ, Μιτεράν, Ντελόρ,
καθώς και οι υποστηρικτές τους, σε καμία περίπτωση δεν σκοπεύουν να αναβιώσουν
τον αποτρόπαιο παγανισμό του ναζισμού. Σε καμία περίπτωση δεν απειλούν ότι θα
κατατροπώσουν στρατιωτικά τις ευρωπαϊκές χώρες που δυσανασχετούν με τα σχέδιά
τους (σ.σ. εδώ εννοεί τα σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για νομισματική
ενοποίηση στην Ευρώπη). Ούτε σκοπεύουν να εκκινήσουν φυλετικά πογκρόμ ή να
δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης». Magnify Image Εικονογράφηση: David
Shrigley Και έτσι είναι. Το ότι οι ναζί σχεδίαζαν μια ΟΝΕ δεν σημαίνει ότι η
δημοκρατική Ευρώπη δεν έπρεπε να σχεδιάσει μια δική της. Απλώς σημαίνει ότι μια
ΟΝΕ δεν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ιδεώδη των Ευρωπαίων δημοκρατών.
Ωστόσο, το σημαντικό που μας προσφέρει ο Connolly είναι μια ιδιαίτερα προφητική
(για το 1994) μνεία στο εξής: «Όμως, οι φιλοδοξίες τους (σ.σ. των Ευρωπαίων
ηγετών για μια ΟΝΕ σαν αυτή που τελικά αποκτήσαμε), εφόσον πραγματοποιηθούν, θα
δημιουργήσουν τις συνθήκες οικονομικού μαρασμού, πολιτικής απαξίωσης και
μνησικακίας σε ακριβώς εκείνες τις χώρες και περιοχές της Ευρώπης όπου ο φιλελευθερισμός
έχει ρηχές ρίζες και όπου καλλιεργούνται με μεγαλύτερη ευκολία η ξενοφοβία και
ο εθνικισμός – εξελίξεις που μπορεί να καλλιεργήσουν την έφεση προς βίαιες
περιπέτειες ως αντίβαρο σε εγχώρια προβλήματα που είναι αδύνατον να επιλυθούν
(σ.σ. εννοεί στο πλαίσιο μιας σαθρά σχεδιασμένης ευρωζώνης)». Χρειάστηκε ένας
Άγγλος συντηρητικός οικονομολόγος στο κέντρο της αρχιτεκτονικής σχεδίασης της
σημερινής ευρωζώνης για να προβλέψει εν έτει 1993/4 αυτό που εμείς οι
αριστερίζοντες δεν είχαμε πραγματικά ποτέ προβλέψει: πως η συγκεκριμένη
νομισματική ένωση (την οποία εκείνος βοηθούσε να γεννηθεί) κάποια στιγμή θα
επέφερε (με μαθηματική ακρίβεια) τόσο μεγάλα δεινά στις ελλειμματικές χώρες της
ευρωπαϊκής περιφέρειας, που οι κοινωνίες μας, συνθλιμμένες από τη Σκύλλα του
Χρέους και τη Χάρυβδη της Ύφεσης, θα γεννούσαν ακραία ξενοφοβία και εθνικισμό.
Πηγή: www.lifo.gr
Πηγή: www.lifo.gr
Η σημερινή Ευρώπη
αρέσκεται να πιστεύει πως η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ορίζεται ως
το αντίπαλο δέος του βαρβαρισμού, της απολυταρχίας και, βεβαίως, του
ναζισμού.
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή δημοκρατική Ευρώπη έχει λόγο να νιώθει
ανακούφιση και περηφάνια που για εξήντα χρόνια τώρα οικοδόμησε θεσμούς
που λειτούργησαν ως αναχώματα στον οργανωμένο μισανθρωπισμό και στην
ενορχηστρωμένη βία – με την περίπτωση της τέως Γιουγκοσλαβίας ως μια
κακή εξαίρεση του «κανόνα».
Όμως, αυτό που δεν ισχύει, κόντρα στην κυρίαρχη άποψη, είναι ότι η ιδέα
μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν
αποκλειστικό όραμα των Ευρωπαίων δημοκρατών. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο
κάτω λόγια:
«Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της
οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος.
Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή
τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων,
συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική
Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα».
Μπορείτε να φανταστείτε ποιος έγραψε αυτά τα λόγια; Να σας πω: πρόκειται
για μνημόνιο της γερμανικής καγκελαρίας, εκδοθέν την 9η Ιουλίου 1940,
υπογεγραμμένο από τον κ. Χέρμαν Γκέρινγκ. Πρόκειται για μία από τις
πολλές αναφορές ναζί αξιωματούχων στην ανάγκη δημιουργίας μιας
ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης – μιας ένωσης που
σχεδίαζαν να υλοποιήσουν μετά τη ναζιστική «νίκη».
Ας περάσουμε, όμως, τώρα πενήντα χρόνια μετά. Στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου,
στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έμπαιναν τα θεμέλια της ΟΝΕ, της
Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, την οποία ευτυχώς έχτισαν όχι οι
ναζί, αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Πριν από την
οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον σχεδιασμό και τη
δημιουργία της επερχόμενης ευρωζώνης είχε αναλάβει, εντός της Κομισιόν, η
λεγόμενη Μονάδα Εθνικών και Κοινοτικών Νομισματικών Πολιτικών (National
and Community Monetary Policies Unit). Διευθυντής της εν λόγω μονάδας
και υπεύθυνος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (European Monetary
System), το οποίο προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ, ήταν ένας Άγγλος
οικονομολόγος, ο κ. Bernard Connolly.
Να σας θυμίσω ότι η περίοδος 1990-1993 ήταν δραματική. Όχι μόνο
διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και επέστρεψαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο
ευρωπαϊκό της έδαφος, τα οποία λυμαίνονταν φρουροί που δεν είχαν τίποτα
να ζηλέψουν από την απανθρωπιά των ναζί, αλλά κατέρρευσε και ο
ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερών ισοτιμιών που υποτίθεται ότι θα ήταν ο
προθάλαμος για το ευρώ. Εν μέσω εκείνων των δραματικών εξελίξεων, ο κ.
Connolly άρχισε να αμφισβητεί το δημιούργημά του – τη λογική που διέπνεε
τη συγκεκριμένη νομισματική ενοποίηση, της οποίας είχε την... επίβλεψη.
Έτσι, άρχισε να συμβουλεύει προϊσταμένους του και πολιτικούς πως ίσως
έπρεπε να ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά το εγχείρημα της ΟΝΕ που ο ίδιος, έως
εκείνη τη στιγμή, πίστευε και υπηρετούσε.
Δεν θα σας κουράσω με αναφορές στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του
που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ, όπως σχεδιαζόταν, θα οδηγούσε
την Ευρώπη στην αποδόμηση. Απλώς θα πω ότι, κάποια στιγμή, ζήτησε άδεια
από την Κομισιόν για να γράψει ένα πόνημα – ένα βιβλίο επί του θέματος.
Άδεια την οποία και εξασφάλισε. Όταν όμως έστειλε στην Κομισιόν το
κείμενό του (ως ώφειλε), συνέβη το εξής ενδιαφέρον: στάλθηκε η
φωτογραφία του σε όλες τις εισόδους όλων των κτιρίων της Ε.Ε. στις
Βρυξέλλες, με εντολή στους φρουρούς να μην του επιτραπεί ποτέ η είσοδος!
Παράλληλα, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και γρήγορα απολύθηκε.
Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Εξέδωσε το βιβλίο του (το 1995 πλέον) με τίτλο που
δεν θα χρησιμοποιούσε, αν δεν είχε προηγηθεί η σοβιετικού τύπου
συμπεριφορά της Ε.Ε. απέναντί του. Ο τίτλος ήταν Η σάπια καρδιά της
Ευρώπης (The rotten heart of Europe) ενώ ο υπότιτλος Ο βρόμικος πόλεμος
για το ευρωπαϊκό νόμισμα (The dirty war for Europe's money). (Εκδότης ο
λονδρέζικος οίκος Faber & Faber.)
Από όλα τα ενδιαφέροντα που γράφει ο Bernard Connolly στο βιβλίο του,
σήμερα κρατώ μόνο το εξής, το οποίο αρχίζει με μια αναφορά στα
ανεκπλήρωτα σχέδια των ναζί για μια οικονομική και νομισματική ένωση:
«Ξεκάθαρα, η αντιπαραβολή των σημερινών συνθηκών στην Ευρώπη με εκείνες
των αρχών της δεκαετίας του 1940 δεν πρέπει να υπερτονίζεται. Οι κ.κ.
Κολ, Μιτεράν, Ντελόρ, καθώς και οι υποστηρικτές τους, σε καμία περίπτωση
δεν σκοπεύουν να αναβιώσουν τον αποτρόπαιο παγανισμό του ναζισμού. Σε
καμία περίπτωση δεν απειλούν ότι θα κατατροπώσουν στρατιωτικά τις
ευρωπαϊκές χώρες που δυσανασχετούν με τα σχέδιά τους (σ.σ. εδώ εννοεί τα
σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για νομισματική ενοποίηση στην
Ευρώπη). Ούτε σκοπεύουν να εκκινήσουν φυλετικά πογκρόμ ή να
δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης».
Magnify Image
Εικονογράφηση: David Shrigley
Και έτσι είναι. Το ότι οι ναζί σχεδίαζαν μια ΟΝΕ δεν σημαίνει ότι η
δημοκρατική Ευρώπη δεν έπρεπε να σχεδιάσει μια δική της. Απλώς σημαίνει
ότι μια ΟΝΕ δεν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ιδεώδη των
Ευρωπαίων δημοκρατών. Ωστόσο, το σημαντικό που μας προσφέρει ο Connolly
είναι μια ιδιαίτερα προφητική (για το 1994) μνεία στο εξής:
«Όμως, οι φιλοδοξίες τους (σ.σ. των Ευρωπαίων ηγετών για μια ΟΝΕ σαν
αυτή που τελικά αποκτήσαμε), εφόσον πραγματοποιηθούν, θα δημιουργήσουν
τις συνθήκες οικονομικού μαρασμού, πολιτικής απαξίωσης και μνησικακίας
σε ακριβώς εκείνες τις χώρες και περιοχές της Ευρώπης όπου ο
φιλελευθερισμός έχει ρηχές ρίζες και όπου καλλιεργούνται με μεγαλύτερη
ευκολία η ξενοφοβία και ο εθνικισμός – εξελίξεις που μπορεί να
καλλιεργήσουν την έφεση προς βίαιες περιπέτειες ως αντίβαρο σε εγχώρια
προβλήματα που είναι αδύνατον να επιλυθούν (σ.σ. εννοεί στο πλαίσιο μιας
σαθρά σχεδιασμένης ευρωζώνης)».
Χρειάστηκε ένας Άγγλος συντηρητικός οικονομολόγος στο κέντρο της
αρχιτεκτονικής σχεδίασης της σημερινής ευρωζώνης για να προβλέψει εν
έτει 1993/4 αυτό που εμείς οι αριστερίζοντες δεν είχαμε πραγματικά ποτέ
προβλέψει: πως η συγκεκριμένη νομισματική ένωση (την οποία εκείνος
βοηθούσε να γεννηθεί) κάποια στιγμή θα επέφερε (με μαθηματική ακρίβεια)
τόσο μεγάλα δεινά στις ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας,
που οι κοινωνίες μας, συνθλιμμένες από τη Σκύλλα του Χρέους και τη
Χάρυβδη της Ύφεσης, θα γεννούσαν ακραία ξενοφοβία και εθνικισμό. Πηγή: www.lifo.gr
Η σημερινή Ευρώπη
αρέσκεται να πιστεύει πως η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ορίζεται ως
το αντίπαλο δέος του βαρβαρισμού, της απολυταρχίας και, βεβαίως, του
ναζισμού.
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή δημοκρατική Ευρώπη έχει λόγο να νιώθει
ανακούφιση και περηφάνια που για εξήντα χρόνια τώρα οικοδόμησε θεσμούς
που λειτούργησαν ως αναχώματα στον οργανωμένο μισανθρωπισμό και στην
ενορχηστρωμένη βία – με την περίπτωση της τέως Γιουγκοσλαβίας ως μια
κακή εξαίρεση του «κανόνα».
Όμως, αυτό που δεν ισχύει, κόντρα στην κυρίαρχη άποψη, είναι ότι η ιδέα
μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν
αποκλειστικό όραμα των Ευρωπαίων δημοκρατών. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο
κάτω λόγια:
«Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της
οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος.
Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή
τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων,
συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική
Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα».
Μπορείτε να φανταστείτε ποιος έγραψε αυτά τα λόγια; Να σας πω: πρόκειται
για μνημόνιο της γερμανικής καγκελαρίας, εκδοθέν την 9η Ιουλίου 1940,
υπογεγραμμένο από τον κ. Χέρμαν Γκέρινγκ. Πρόκειται για μία από τις
πολλές αναφορές ναζί αξιωματούχων στην ανάγκη δημιουργίας μιας
ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης – μιας ένωσης που
σχεδίαζαν να υλοποιήσουν μετά τη ναζιστική «νίκη».
Ας περάσουμε, όμως, τώρα πενήντα χρόνια μετά. Στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου,
στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έμπαιναν τα θεμέλια της ΟΝΕ, της
Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, την οποία ευτυχώς έχτισαν όχι οι
ναζί, αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Πριν από την
οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον σχεδιασμό και τη
δημιουργία της επερχόμενης ευρωζώνης είχε αναλάβει, εντός της Κομισιόν, η
λεγόμενη Μονάδα Εθνικών και Κοινοτικών Νομισματικών Πολιτικών (National
and Community Monetary Policies Unit). Διευθυντής της εν λόγω μονάδας
και υπεύθυνος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (European Monetary
System), το οποίο προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ, ήταν ένας Άγγλος
οικονομολόγος, ο κ. Bernard Connolly.
Να σας θυμίσω ότι η περίοδος 1990-1993 ήταν δραματική. Όχι μόνο
διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και επέστρεψαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο
ευρωπαϊκό της έδαφος, τα οποία λυμαίνονταν φρουροί που δεν είχαν τίποτα
να ζηλέψουν από την απανθρωπιά των ναζί, αλλά κατέρρευσε και ο
ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερών ισοτιμιών που υποτίθεται ότι θα ήταν ο
προθάλαμος για το ευρώ. Εν μέσω εκείνων των δραματικών εξελίξεων, ο κ.
Connolly άρχισε να αμφισβητεί το δημιούργημά του – τη λογική που διέπνεε
τη συγκεκριμένη νομισματική ενοποίηση, της οποίας είχε την... επίβλεψη.
Έτσι, άρχισε να συμβουλεύει προϊσταμένους του και πολιτικούς πως ίσως
έπρεπε να ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά το εγχείρημα της ΟΝΕ που ο ίδιος, έως
εκείνη τη στιγμή, πίστευε και υπηρετούσε.
Δεν θα σας κουράσω με αναφορές στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του
που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ, όπως σχεδιαζόταν, θα οδηγούσε
την Ευρώπη στην αποδόμηση. Απλώς θα πω ότι, κάποια στιγμή, ζήτησε άδεια
από την Κομισιόν για να γράψει ένα πόνημα – ένα βιβλίο επί του θέματος.
Άδεια την οποία και εξασφάλισε. Όταν όμως έστειλε στην Κομισιόν το
κείμενό του (ως ώφειλε), συνέβη το εξής ενδιαφέρον: στάλθηκε η
φωτογραφία του σε όλες τις εισόδους όλων των κτιρίων της Ε.Ε. στις
Βρυξέλλες, με εντολή στους φρουρούς να μην του επιτραπεί ποτέ η είσοδος!
Παράλληλα, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και γρήγορα απολύθηκε.
Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Εξέδωσε το βιβλίο του (το 1995 πλέον) με τίτλο που
δεν θα χρησιμοποιούσε, αν δεν είχε προηγηθεί η σοβιετικού τύπου
συμπεριφορά της Ε.Ε. απέναντί του. Ο τίτλος ήταν Η σάπια καρδιά της
Ευρώπης (The rotten heart of Europe) ενώ ο υπότιτλος Ο βρόμικος πόλεμος
για το ευρωπαϊκό νόμισμα (The dirty war for Europe's money). (Εκδότης ο
λονδρέζικος οίκος Faber & Faber.)
Από όλα τα ενδιαφέροντα που γράφει ο Bernard Connolly στο βιβλίο του,
σήμερα κρατώ μόνο το εξής, το οποίο αρχίζει με μια αναφορά στα
ανεκπλήρωτα σχέδια των ναζί για μια οικονομική και νομισματική ένωση:
«Ξεκάθαρα, η αντιπαραβολή των σημερινών συνθηκών στην Ευρώπη με εκείνες
των αρχών της δεκαετίας του 1940 δεν πρέπει να υπερτονίζεται. Οι κ.κ.
Κολ, Μιτεράν, Ντελόρ, καθώς και οι υποστηρικτές τους, σε καμία περίπτωση
δεν σκοπεύουν να αναβιώσουν τον αποτρόπαιο παγανισμό του ναζισμού. Σε
καμία περίπτωση δεν απειλούν ότι θα κατατροπώσουν στρατιωτικά τις
ευρωπαϊκές χώρες που δυσανασχετούν με τα σχέδιά τους (σ.σ. εδώ εννοεί τα
σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για νομισματική ενοποίηση στην
Ευρώπη). Ούτε σκοπεύουν να εκκινήσουν φυλετικά πογκρόμ ή να
δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης».
Magnify Image
Εικονογράφηση: David Shrigley
Και έτσι είναι. Το ότι οι ναζί σχεδίαζαν μια ΟΝΕ δεν σημαίνει ότι η
δημοκρατική Ευρώπη δεν έπρεπε να σχεδιάσει μια δική της. Απλώς σημαίνει
ότι μια ΟΝΕ δεν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ιδεώδη των
Ευρωπαίων δημοκρατών. Ωστόσο, το σημαντικό που μας προσφέρει ο Connolly
είναι μια ιδιαίτερα προφητική (για το 1994) μνεία στο εξής:
«Όμως, οι φιλοδοξίες τους (σ.σ. των Ευρωπαίων ηγετών για μια ΟΝΕ σαν
αυτή που τελικά αποκτήσαμε), εφόσον πραγματοποιηθούν, θα δημιουργήσουν
τις συνθήκες οικονομικού μαρασμού, πολιτικής απαξίωσης και μνησικακίας
σε ακριβώς εκείνες τις χώρες και περιοχές της Ευρώπης όπου ο
φιλελευθερισμός έχει ρηχές ρίζες και όπου καλλιεργούνται με μεγαλύτερη
ευκολία η ξενοφοβία και ο εθνικισμός – εξελίξεις που μπορεί να
καλλιεργήσουν την έφεση προς βίαιες περιπέτειες ως αντίβαρο σε εγχώρια
προβλήματα που είναι αδύνατον να επιλυθούν (σ.σ. εννοεί στο πλαίσιο μιας
σαθρά σχεδιασμένης ευρωζώνης)».
Χρειάστηκε ένας Άγγλος συντηρητικός οικονομολόγος στο κέντρο της
αρχιτεκτονικής σχεδίασης της σημερινής ευρωζώνης για να προβλέψει εν
έτει 1993/4 αυτό που εμείς οι αριστερίζοντες δεν είχαμε πραγματικά ποτέ
προβλέψει: πως η συγκεκριμένη νομισματική ένωση (την οποία εκείνος
βοηθούσε να γεννηθεί) κάποια στιγμή θα επέφερε (με μαθηματική ακρίβεια)
τόσο μεγάλα δεινά στις ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας,
που οι κοινωνίες μας, συνθλιμμένες από τη Σκύλλα του Χρέους και τη
Χάρυβδη της Ύφεσης, θα γεννούσαν ακραία ξενοφοβία και εθνικισμό. Πηγή: www.lifo.gr
Η σημερινή Ευρώπη
αρέσκεται να πιστεύει πως η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης ορίζεται ως
το αντίπαλο δέος του βαρβαρισμού, της απολυταρχίας και, βεβαίως, του
ναζισμού.
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή δημοκρατική Ευρώπη έχει λόγο να νιώθει
ανακούφιση και περηφάνια που για εξήντα χρόνια τώρα οικοδόμησε θεσμούς
που λειτούργησαν ως αναχώματα στον οργανωμένο μισανθρωπισμό και στην
ενορχηστρωμένη βία – με την περίπτωση της τέως Γιουγκοσλαβίας ως μια
κακή εξαίρεση του «κανόνα».
Όμως, αυτό που δεν ισχύει, κόντρα στην κυρίαρχη άποψη, είναι ότι η ιδέα
μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν
αποκλειστικό όραμα των Ευρωπαίων δημοκρατών. Πάρτε ως παράδειγμα τα πιο
κάτω λόγια:
«Προτείνεται η δημιουργία μιας μεγάλης οικονομικής ζώνης εντός της
οποίας η οικονομία θα αναπτύσσεται με ελάχιστη επιρροή από το κράτος.
Μιας οικονομικής κοινότητας σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Με κοινό νόμισμα, ή
τουλάχιστον σταθερές ισοτιμίες, κατάργηση δασμών και συνόρων,
συλλογικές εμπορικές συνθήκες με άλλες ηπείρους και κράτη, μια κεντρική
Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα».
Μπορείτε να φανταστείτε ποιος έγραψε αυτά τα λόγια; Να σας πω: πρόκειται
για μνημόνιο της γερμανικής καγκελαρίας, εκδοθέν την 9η Ιουλίου 1940,
υπογεγραμμένο από τον κ. Χέρμαν Γκέρινγκ. Πρόκειται για μία από τις
πολλές αναφορές ναζί αξιωματούχων στην ανάγκη δημιουργίας μιας
ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής ένωσης – μιας ένωσης που
σχεδίαζαν να υλοποιήσουν μετά τη ναζιστική «νίκη».
Ας περάσουμε, όμως, τώρα πενήντα χρόνια μετά. Στις Βρυξέλλες. Εκεί όπου,
στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έμπαιναν τα θεμέλια της ΟΝΕ, της
Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, την οποία ευτυχώς έχτισαν όχι οι
ναζί, αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας. Πριν από την
οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον σχεδιασμό και τη
δημιουργία της επερχόμενης ευρωζώνης είχε αναλάβει, εντός της Κομισιόν, η
λεγόμενη Μονάδα Εθνικών και Κοινοτικών Νομισματικών Πολιτικών (National
and Community Monetary Policies Unit). Διευθυντής της εν λόγω μονάδας
και υπεύθυνος του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος (European Monetary
System), το οποίο προετοίμαζε το έδαφος για το ευρώ, ήταν ένας Άγγλος
οικονομολόγος, ο κ. Bernard Connolly.
Να σας θυμίσω ότι η περίοδος 1990-1993 ήταν δραματική. Όχι μόνο
διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία και επέστρεψαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στο
ευρωπαϊκό της έδαφος, τα οποία λυμαίνονταν φρουροί που δεν είχαν τίποτα
να ζηλέψουν από την απανθρωπιά των ναζί, αλλά κατέρρευσε και ο
ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερών ισοτιμιών που υποτίθεται ότι θα ήταν ο
προθάλαμος για το ευρώ. Εν μέσω εκείνων των δραματικών εξελίξεων, ο κ.
Connolly άρχισε να αμφισβητεί το δημιούργημά του – τη λογική που διέπνεε
τη συγκεκριμένη νομισματική ενοποίηση, της οποίας είχε την... επίβλεψη.
Έτσι, άρχισε να συμβουλεύει προϊσταμένους του και πολιτικούς πως ίσως
έπρεπε να ξανασκεφτούν πολύ σοβαρά το εγχείρημα της ΟΝΕ που ο ίδιος, έως
εκείνη τη στιγμή, πίστευε και υπηρετούσε.
Δεν θα σας κουράσω με αναφορές στις ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες απόψεις του
που τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι η ΟΝΕ, όπως σχεδιαζόταν, θα οδηγούσε
την Ευρώπη στην αποδόμηση. Απλώς θα πω ότι, κάποια στιγμή, ζήτησε άδεια
από την Κομισιόν για να γράψει ένα πόνημα – ένα βιβλίο επί του θέματος.
Άδεια την οποία και εξασφάλισε. Όταν όμως έστειλε στην Κομισιόν το
κείμενό του (ως ώφειλε), συνέβη το εξής ενδιαφέρον: στάλθηκε η
φωτογραφία του σε όλες τις εισόδους όλων των κτιρίων της Ε.Ε. στις
Βρυξέλλες, με εντολή στους φρουρούς να μην του επιτραπεί ποτέ η είσοδος!
Παράλληλα, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και γρήγορα απολύθηκε.
Ο ίδιος δεν πτοήθηκε. Εξέδωσε το βιβλίο του (το 1995 πλέον) με τίτλο που
δεν θα χρησιμοποιούσε, αν δεν είχε προηγηθεί η σοβιετικού τύπου
συμπεριφορά της Ε.Ε. απέναντί του. Ο τίτλος ήταν Η σάπια καρδιά της
Ευρώπης (The rotten heart of Europe) ενώ ο υπότιτλος Ο βρόμικος πόλεμος
για το ευρωπαϊκό νόμισμα (The dirty war for Europe's money). (Εκδότης ο
λονδρέζικος οίκος Faber & Faber.)
Από όλα τα ενδιαφέροντα που γράφει ο Bernard Connolly στο βιβλίο του,
σήμερα κρατώ μόνο το εξής, το οποίο αρχίζει με μια αναφορά στα
ανεκπλήρωτα σχέδια των ναζί για μια οικονομική και νομισματική ένωση:
«Ξεκάθαρα, η αντιπαραβολή των σημερινών συνθηκών στην Ευρώπη με εκείνες
των αρχών της δεκαετίας του 1940 δεν πρέπει να υπερτονίζεται. Οι κ.κ.
Κολ, Μιτεράν, Ντελόρ, καθώς και οι υποστηρικτές τους, σε καμία περίπτωση
δεν σκοπεύουν να αναβιώσουν τον αποτρόπαιο παγανισμό του ναζισμού. Σε
καμία περίπτωση δεν απειλούν ότι θα κατατροπώσουν στρατιωτικά τις
ευρωπαϊκές χώρες που δυσανασχετούν με τα σχέδιά τους (σ.σ. εδώ εννοεί τα
σχέδια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 για νομισματική ενοποίηση στην
Ευρώπη). Ούτε σκοπεύουν να εκκινήσουν φυλετικά πογκρόμ ή να
δημιουργήσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης».
Magnify Image
Εικονογράφηση: David Shrigley
Και έτσι είναι. Το ότι οι ναζί σχεδίαζαν μια ΟΝΕ δεν σημαίνει ότι η
δημοκρατική Ευρώπη δεν έπρεπε να σχεδιάσει μια δική της. Απλώς σημαίνει
ότι μια ΟΝΕ δεν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τα ιδεώδη των
Ευρωπαίων δημοκρατών. Ωστόσο, το σημαντικό που μας προσφέρει ο Connolly
είναι μια ιδιαίτερα προφητική (για το 1994) μνεία στο εξής:
«Όμως, οι φιλοδοξίες τους (σ.σ. των Ευρωπαίων ηγετών για μια ΟΝΕ σαν
αυτή που τελικά αποκτήσαμε), εφόσον πραγματοποιηθούν, θα δημιουργήσουν
τις συνθήκες οικονομικού μαρασμού, πολιτικής απαξίωσης και μνησικακίας
σε ακριβώς εκείνες τις χώρες και περιοχές της Ευρώπης όπου ο
φιλελευθερισμός έχει ρηχές ρίζες και όπου καλλιεργούνται με μεγαλύτερη
ευκολία η ξενοφοβία και ο εθνικισμός – εξελίξεις που μπορεί να
καλλιεργήσουν την έφεση προς βίαιες περιπέτειες ως αντίβαρο σε εγχώρια
προβλήματα που είναι αδύνατον να επιλυθούν (σ.σ. εννοεί στο πλαίσιο μιας
σαθρά σχεδιασμένης ευρωζώνης)».
Χρειάστηκε ένας Άγγλος συντηρητικός οικονομολόγος στο κέντρο της
αρχιτεκτονικής σχεδίασης της σημερινής ευρωζώνης για να προβλέψει εν
έτει 1993/4 αυτό που εμείς οι αριστερίζοντες δεν είχαμε πραγματικά ποτέ
προβλέψει: πως η συγκεκριμένη νομισματική ένωση (την οποία εκείνος
βοηθούσε να γεννηθεί) κάποια στιγμή θα επέφερε (με μαθηματική ακρίβεια)
τόσο μεγάλα δεινά στις ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας,
που οι κοινωνίες μας, συνθλιμμένες από τη Σκύλλα του Χρέους και τη
Χάρυβδη της Ύφεσης, θα γεννούσαν ακραία ξενοφοβία και εθνικισμό. Πηγή: www.lifo.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)