Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013
ΕΛΒΟ, η τελευταία πράξη στο σχέδιο παράδοσης της εθνικής μας κυριαρχίας !!!
Προηγήθηκαν οι τηλεπικοινωνίες, το στρατηγικής σημασίας εμπορικό λιμάνι του Πειραιά, το στρατηγικής σημασίας αεροδρόμιο των Αθηνών, έπονται οσονούπω τα υπόλοιπα αεροδρόμια και λιμάνια, η εκμετάλλευση και διανομή του νερού, η παραγωγή και διανομή της ενέργειας, του φυσικού αερίου, της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης κ.ο.κ.
Το νερό; Η συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου, θέλει να το ιδιωτικοποιήσει και αυτό και θα το κάνει τάχιστα, παρά την ευρωπαϊκή νομολογία και οδηγία περί δημοσίου αγαθού.
Και τώρα, η ΕΛΒΟ… Ο πυρήνας της ελληνικής άμυνας αφού, εκτός της παραγωγής (όσο την έχουν αφήσει) μικρών αλλά κομβικής σημασίας οχημάτων και υλικού για το στρατό μας, τροφοδοτεί με ανταλλακτικά ένα μεγάλο εύρος του στρατιωτικού υλικού.
Όλα αυτά αποτελούν έσχατη προδοσία. Όσο και αν οι συγκυβερνώντες επιχειρούν να μας τα πασάρουν ως «αναγκαίο κακό» λόγω της οικονομικής κρίσης, ως άχρηστο κρατισμό που οδηγεί σε κράτος – επιχειρηματία, ως απολιθώματα μίας άλλης εποχής που μας οδήγησε στην κρίση που ζούμε σήμερα, ως άντρα διαφθοράς των κακών δημόσιων υπαλλήλων…
Η τελευταία παρτίδα της χρεοκοπημένης και διεφθαρμένης μιντιοκρατίας !!!
“ Που το πάνε τα μνημονιακά παπαγαλάκια; ”
Έχει αρχίσει να καταντά επικίνδυνο το επικοινωνιακό παιγνίδι της πτωχευμένης και διεφθαρμένης μιντιοκρατίας. Κάποτε ο κόσμος ήξερε ότι είχε να κάνει με μια «κάστα» συγκεκριμένων καλοπληρωμένων κονδυλοφόρων, οι οποίοι…περνούσαν μια συγκεκριμένη «γραμμή», την οποία υπαγόρευαν τα αφεντικά τους. Αυτό γινόταν για έναν συγκεκριμένο λόγο βέβαια, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το να πιέζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τους υπουργούς, προκειμένου να παίρνουν έργα του δημοσίου. Όταν κάποιος υπουργός δεν τους έκανε τα «χατίρια», τότε αυτοί τον «κρεμούσαν στα μανταλάκια» προς γνώση και συμμόρφωση των επομένων.
Του Κώστα ΚαπνίσηΤα τελευταία χρόνια όμως και ειδικότερα κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους το πράγμα δείχνει να ξεφεύγει πέρα από κάθε έλεγχο. Πλέον, ο ελληνικός λαός δεν έχει να κάνει με μια χούφτα «στρατηγών» της «ενημέρωσης», αλλά με ολόκληρους στρατούς μισθοφόρων. Υπάρχουν παντού και κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο. Τον «βομβαρδίζουν» αδιάκοπα με τις εντολές των αφεντικών τους, δεν έχουν και δεν τηρούν καμιά και κανενός είδους δημοσιογραφική δεοντολογία. Γενικότερα, δεν έχουν ηθικές αναστολές.
Όταν εκείνο το βράδυ της 11ης Ιουνίου έπεσε το «μαύρο» της κυβέρνησης της ντροπής στην ΕΡΤ και μάλιστα από έναν πρώην «δημοσιογράφο» – τηλεστάρ, τον Σίμο Κεδίκογλου, οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) του μιντιακού κατεστημένου σιώπησαν ή έριξαν κάποια υποκριτικά «δάκρυα». Στην πραγματικότητα τα αφεντικά τους, του ιδιωτικού τομέα, είχαν και έχουν τεράστιο κέρδος από αυτή την θλιβερή εξέλιξη. Το διαφημιστικό κομμάτι της «πίτας» αυξήθηκε για αυτούς, αλλά και πήραν προγράμματα, μεταδόσεις και τηλεοπτικά δικαιώματα για πράγματα που ούτε στο όνειρό τους δε θα έβλεπαν.
Παρά το γεγονός ότι κατακλύζουν τα δελτία τους και τις εκπομπές τους για τα «θαύματα» της ελεύθερης αγοράς, το χέρι στην τσέπη δεν το βάζουν. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων, γνωστός τηλεοπτικός σταθμός, ο οποίος έχασε τα τηλεοπτικά δικαιώματα για τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση. Το συγκεκριμένο αθλητικό γεγονός αποφέρει τεράστια κέρδη, καθώς η τηλεθέαση χτυπά «κόκκινο». Για έναν επιχειρηματία της ελεύθερης αγοράς όμως που θέλει να έχει κέρδη, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να κάνει και επενδύσεις. Κοινώς να βάλει το χέρι στην τσέπη. Τα χρήματα και τα κέρδη δεν έρχονται από τον ουρανό. Κι όμως ούτε για αυτή τη σίγουρη επένδυση δεν άνοιξαν το πορτοφόλι οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού, της τρόικα και βέβαια της συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.
Όταν λοιπόν η ΕΡΤ έκλεισε, «άνοιγαν σαμπάνιες» και η χαρά τους δεν κρυβόταν για το λουκέτο στη «σοβιετική» τηλεόραση. Έτσι την αποκαλούσαν και συνεχίζουν να την αποκαλούν. Τα μνημονιακά παπαγαλάκια δε δίστασαν σε άλλο γνωστό τηλεοπτικό σταθμό να ρίξουν το «κλάμα» τους επί μέρες για μια συγκεκριμένη ομάδα που δεν έτυχε καλής διαιτησίας. Η συγκεκριμένη ομάδα (όλως τυχαίως) ανήκει στον ιδιοκτήτη του συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού. «Σφαγιάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο» είπαν. «Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση», έλεγαν ουρλιάζοντας. «Εδώ και τώρα κάθαρση», έκρωζαν. Όλα αυτά για μια εταιρεία, γιατί ως γνωστό οι ομάδες είναι επαγγελματικά σωματεία – ανώνυμες εταιρείες, άρα επιχειρήσεις.
Από την άλλη μεριά όμως, δεν έχουν την ίδια ευαισθησία όταν βλέπουν την ελληνική κοινωνία να ισοπεδώνεται και να καταστρέφεται από μια λαομίσητη και επικίνδυνη για τα ελληνικά συμφέροντα κυβέρνηση. Το αντίθετο μάλιστα. Την υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια. Με οποιοδήποτε κόστος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα συνεχίσουν να το κάνουν γιατί εκεί έχουν τοποθετήσει τα συμφέροντά τους αδιαφορώντας για το τι γίνεται γύρω τους. Τους ξεφεύγει μια «λεπτομέρεια» όμως. Κάποια στιγμή, ο τροχός γυρνάει (πάντοτε συμβαίνει), και όπως είπε και ο πρόσφατα απολυμένος δημοσιογράφος του ΔΟΛ, Γιάννης Ανδρουλιδάκης αναφερόμενος στα λόγια του Μπρέχτ: «Όταν για την αδυναμία μας περιγελούν, δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό. Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε, που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί. Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει».
Το χρέος των δειλών
Δεν
θα είμαστε από τους τυχερούς που θα δούμε το χρέος να μηδενίζει. Όσο θα
ζούμε και όσο θα έχουμε να δίνουμε το χρέος θα μένει σταθερά πάνω. Πιο
πάνω από την αξία της γης, πιο πάνω από την αξία των χρημάτων, πιο πάνω
από την αξία της ζωής μας. Για να μην μάς έχουν ακόμα βομβαρδίσει
σημαίνει ότι ακόμα κονομάνε επενδύοντας στην ζωή μας. Όταν πια δεν θα
τους συμφέρει άλλο να μάς έχουν ζωντανούς τότε θα κατανοήσουμε ότι το
χώμα της κάθε πατρίδας δεν το πότισε μόνο το αίμα των ηρώων αλλά και
των δειλών.
OXIA
OXIA
Ο Μουρούτης στην παραγωγή, ο Παντελής Καψής στο control και ο Προκόπης στις οθόνες !!!
Προσλήψεις, στήριξη της Γερμανίας και μάχη με τους δανείστες, στο πρώτο δελτίο της ΔΤ!
Άλλωστε η εμφάνιση του τελευταίου υπήρξε
ύστερα από λαική απαίτηση όπως ο ίδος είχε δηλώσει “Όλο το καλοκαίρι, η
πρώτη κουβέντα υποδοχής, από το πρακτορείο ταξιδίων ως τη δημόσια
υπηρεσία και από το καφενείο ως τη λαϊκή, ήταν: «Πότε θα σας…ξαναδούμε
στην τηλεόραση;» …” είχε πει ο παρουσιαστής. Λίγο μετά τις 18:00
ξεκίνησε το πρώτο δελτίο ειδήσεων της Δ.Τ και έβγαλε ειδήσεις.
Ανακοινώθηκαν προσλήψεις στο χώρο της υγείας, η Γερμανία δήλωσε τη
στήριξή της στην Ελλάδα, ενώ το Bloomberg πήρε θέση υπέρ των ληγμένων
προιόντων που τονώνουν την αγορά και δίνουν λύσεις στη φτώχεια.
Ο Προκόπης Δούκας ξεκίνησε το δελτίο με πρώτο θέμα τη σθεναρή μάχη που
δίνει η κυβέρνηση, προκειμένου να μην μπει λουκέτο στις αμυντικές
βιομηχανίες, κάνοντας αναφορά σε κόκκινες γραμμές και εναλλακτικό σχέδιο
πρότασης στην τρόικα, προκειμένου να σωθούν ΕΛΒΟ,ΕΑΣ και ΛΑΡΚΟ.
Εκτενές ήταν και το ρεπορτάζ από τη Θεσσαλονίκη για τη Διεθνή Έκθεση, με
τον Ξάνθο Χύτα να κρατά και πάλι μικρόφωνο μετά από αρκετά χρόνια σε
διευθυντικές θέσεις στην ΕΡΤ-3, την ύπαρξη της οποίας όμως ξέχασε. Πιο
συγκεκριμένα στην αναφορά του στις πορείες του Σαββάτου έληξε την πορεία
στην πλατεία της ΧΑΝΘ, ενώ ήδη έχει γνωστό πως όλες οι πορείες θα
ολοκληρωθούν έξω από το κτίριο της ΕΡΤ-3 που μετατρέπεται σε κέντρο
αγώνα για το επόμενο διήμερο. Μάλιστα στην αναφορά του στις κοινωνικές
ομάδες που θα βρεθούν στο δρόμο, παρέλειψε να αναφέρει τους πρώην
συναδέλφους του που αρνήθηκαν να γίνουν δηλωσίες.
Η συνέχεια όμως ήταν ακόμη καλύτερη. Από το δελτίο της ΔΤ, ανακοινώθηκαν
σχεδόν 2.000 προσλήψεις στο χώρο της υγεία, περίπου 100 δηλαδή
περισσότεροι θα προσληφθούν, απ’ όσους θα βγουν σε διαθεσιμότητα, όπως
χαρακτηριστικά αναφέρθηκε. Μάλιστα οι δημοσιογράφοι της Δ.Τ δεν
παρέλειψαν να αναφέρουν ότι η εξέλιξη αυτή δικαιώνει τον υπουργό Υγείας
Άδωνι Γεωργιάδη και εκθέτει τους εργαζόμενους που δεν πείθονται από τις
υποσχέσεις της κυβέρνησης.
Στα παραλειπόμενα η ελάφρυνση των ασθενέστερων στρωμάτων που έρχεται
έπειτα από την επιτυχία παραγωγής πρωτογεννούς πλεονάσματος, η ανακάλυψη
ενός μυστικού συμβούλου της Μέρκελ που στηρίζει την Ελλάδα! και κάλυψη
του ρεπορτάζ της αξιωματικής αντιπολίτευσης που κατέληγε στη διαπίστωση
πως το κεντρικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διχαστικό.
alterthess
Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013
Ληγμένα τρόφιμα, ληγμένα μυαλά
Το τέρας: Από 1η Σεπτεμβρίου στα σούπερ μάρκετ θα υπάρχουν ληγμένα τρόφιμα, με την έγκριση του κράτους.
Το ρεπορτάζ: Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει από τη Δευτέρα, όταν και άνοιξαν και πάλι τα καταστήματα που πουλούν τρόφιμα, είναι πως υπάρχει -και νομικά- η δυνατότητα να έχει κάποιος στις βιτρίνες του, σε ειδικά διαμορφωμένο και σηματοδοτημένο σημείο και με χαμηλότερη τιμή, τρόφιμα των οποίων η ημερομηνία περιορισμένης διατηρησιμότητας έχει παρέλθει.
Η φυσιολογική απορία που γεννιέται έχει να κάνει με την καταλληλότητα ως προς την κατανάλωση. Υπάρχει μια βασική διάκριση που πρέπει να γίνει και αυτή αφορά τη διαφορά μεταξύ των τροφίμων στα οποία αναγράφεται η ημερομηνία λήξης και αυτών που φέρουν ετικέτα «ανάλωση κατά προτίμηση». Στην πρώτη περίπτωση, απαγορεύεται η πώληση προϊόντων μετά το πέρας της συγκεκριμένης ημερομηνίας, αφού η κατανάλωσή της μπορεί να προκαλέσει αποδεδειγμένα προβλήματα στην υγεία. Στη δεύτερη περίπτωση, μετά το πέρας της ημερομηνίας που αναγράφεται στη συσκευασία, η κατανάλωση των προϊόντων δεν είναι αποδεδειγμέναεπιβλαβής και εφόσον αυτά έχουν διατηρηθεί και συντηρηθεί κάτω από κατάλληλες συνθήκες (θερμοκρασίας, υγρασίας, μη αλλοιωμένης συσκευασίας κ.λπ.) δεν προκαλούν προβλήματα στην υγεία για ορισμένο διάστημα. Για παράδειγμα, τα ευαλλοίωτα από μικροβιολογική άποψη τρόφιμα έχουν ημερομηνία λήξης (π.χ. 5/9/2013) και η κατανάλωσή τους μπορεί να προκαλέσει γαστρεντερικές διαταραχές, εμετούς κ.λπ. Αντίστοιχα, στα προϊόντα που διατηρούνται περισσότερο διάστημα στη συσκευασία τους (π.χ. ρύζι, ζυμαρικά, όσπρια) μπορούν να καταναλωθούν ακόμη και μετά το πέρας της προτεινόμενης ημερομηνίας. Αυτό που -ενδέχεται- να αλλάξει είναι τα θρεπτικά τους συστατικά και η αίσθηση φρεσκάδας που έχουν.
Με βάση αυτά που ισχύουν, ο χρόνος διάθεσης των προϊόντων περασμένης διατηρησιμότητας δεν μπορεί να υπερβαίνει κατά περίπτωση:
α. Τη μία εβδομάδα, στην περίπτωση προϊόντων των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα δηλώνεται με την αναγραφή ημέρας και μήνα.
β. Τον ένα μήνα, στην περίπτωση προϊόντων των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα δηλώνεται με την αναγραφή μήνα και έτους.
γ. Τους τρεις μήνες στην περίπτωση προϊόντων των οποίων η ελάχιστη διατηρησιμότητα δηλώνεται με την αναγραφή μόνο του έτους.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι νέα, ισχύουν με βάση τη νομολογία από το 1988 και υπάρχει η δυνατότητα εφαρμογής τους, όπως εξάλλου γίνεται και στο εξωτερικό και η μόνη αλλαγή αφορά στο πώς αυτά διατίθενται (σε ξεχωριστό σηματοδοτημένο ράφι και με χαμηλότερη τιμή).
Όλα τα παραπάνω δεν δείχνουν κάποιο άμεσο κίνδυνο για την υγεία των καταναλωτών, κάτι που εξάλλου φαίνεται από το άρθρο του Νίκου Κατσαρού, πρώην προέδρου του ΕΦΕΤ, ο οποίος μιλά για τις επιπτώσεις κυρίως στην οικονομία και στον κοινωνικό στιγματισμό που θα φέρει μια τέτοια ενέργεια. Αντίστοιχη θέση έχει και ο Γιώργος Λεχουρίτης, πρόεδρος του ΙΝΚΑ, ο οποίος εξέφρασε την αντίθεσή του στο μέτρο: «Όταν υπάρχει ημερομηνία λήξης, για εμάς είναι ληγμένο το προϊόν. Ο ΕΦΕΤ έχει παραδεχθεί πως δεν μπορεί να πραγματοποιήσει ελέγχους και εμείς πάμε και πουλάμε αέρα κοπανιστό».
Το πραγματικό «πρόβλημα» με τη νέα διάταξη δεν είναι υγειονομικό. Εάν υπάρχει κάποιο πρόβλημα αυτό έχει να κάνει με τη σχέση κέρδους ανάμεσα στα σούπερ μάρκετ και τις εταιρείες παραγωγής τροφίμων, αφού πλέον τα πρώτα βλέπουν τις ιδιωτικές τους ετικέτες να χάνουν τη δυναμική τους και οι δεύτερες να πουλούν κάτι που θα κατέστρεφαν. Εξάλλου, σε παγκόσμιο επίπεδο, το 40% των παραγόμενων τροφίμων καταλήγει στα σκουπίδια των ανεπτυγμένων χωρών.
protagon
Περιμένοντας το σχόλιο της Μέρκελ για τα θαλασσοδάνεια στα ΜΜΕ
Αρκεί ένας απλός σαρκασμός, ένα μειδίαμα στο άκουσμα της είδησης. Ένας βουτηγμένος στον ίλιγγο των ζημιών και των δανειακών υποχρεώσεων εκδοτικός όμιλος κατάφερε να εξασφαλίσει άλλα 10 εκατ. ευρώ ομολογιακό δάνειο από μία τράπεζα η οποία "έχει ανοιχτές τις πόρτες της-όπως σημειώνει ο διευθυντής του Capital κ. Θανάσης Μαυρίδης-επειδή τα χρήματα του ΤΧΣ τα έχει εγγυηθεί ο ελληνικός λαός.
Το "Κουρδιστό Πορτοκάλι" υποδέχεται με ενθουσιασμό ένα ακόμη θαλασσοδάνειο που συνήψαν ένας πνιγμένος στα χρέη εκδότης, ο κ. Μπόμπολας, κι ένας τραπεζίτης ο οποίος επιβιώνει χάρη στο TXΣ-δηλαδή τις εγγυήσεις του ελληνικού λαού, (τα κερατιάτικα που πληρώνει ο ελληνικός λαός με τις θυσίες τους) του οποίου ο κ. Θεοχάρης ετοιμάζεται να λεηλατήσει και τις καταθέσεις δι΄ασήμαντον οφειλή στην εφορία.
Το δάνειο του κ. Κωστόπουλου στον κ. Μπόμπολα, ανοίγει την όρεξη και των υπολοίπωνπαρωχημένων μηντιαρχών, οι οποίοι δεν θα αργήσουν-εάν δεν το έχουν κάνει ήδη-να μπουν στο χορό των εκβιασμών προς τις τράπεζες και το Μαξίμου για νέο κύκλο δανεισμού στα ΜΜΕ-σαπάκια τους.
(Την ίδια ώρα ένας ακόμη "μεγαλοκαναλάρχης"-του οποίου οι υπάλληλοι δημοσιογράφοι δεν κρύβουν την αδυναμία τους προς την Χρυσή Αυγή και τον Κασιδιάρη- γεννιέται στοημίφως των εξωχώριων εταιρειών.)
Η μπόχα των MME απλώνεται και σκεπάζει τη χώρα σαν μια γιγάντια κουβέρτα από σκατά. Ο παλαιός κόσμος πεθαίνει μέσα στις αναθυμιάσεις του.
Με ενδιαφέρον θα περιμένουμε τα σχόλια του κ. Σόιμπλε για τα νέα κατορθώματα των Ελλήνων ολιγαρχών. Τόσο το συγκεκριμένο δάνειο, όσο και τα υπόλοιπα προς τα ΜΜΕ προκαλούν την κοινή γνώμη, η ετυμηγορία της οποίας θα είναι η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗγια την κυβέρνηση Σαμαρά. Ένας ακόμη πρωθυπουργός που σμίκρυνε την πολιτική του αξιοπρέπεια για χάρη των εγχώριων ολιγαρχών των ΜΜΕ.
Koυρδιστό Πορτοκάλι
Ακολουθεί το άρθρο του διευθυντή του Capital>
Την ημέρα που ο Θεός έβρεχε εκατομμύρια...
Η εκδοτική εταιρεία Πήγασος κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Σε εποχή κρίσης, την ώρα που δυσκολεύονται ακόμη και κερδοφόρες εταιρείες να βρουν χρηματοδότηση από το τραπεζικό σύστημα, η εκδοτική εταιρεία του κ. Μπόμπολα έπεισε την Alpha Bank να της εκδώσει ομολογιακό δάνειο ύψους 10 εκατ. ευρώ! Κι έπειτα αναρωτιούνται για ποιον λόγο είναι ο κόσμος στα κάγκελα και ποιος είναι εκείνος που έχει ανοίξει τις πόρτες του θηριοτροφείου...
Δεν ξέρουμε βασικά πράγματα για αυτό το ομολογιακό δάνειο. Δεν ξέρουμε τους όρους, το επιτόκιο. Δεν ξέρουμε αν η Alpha Bank έχει κάποιου είδους υποχρέωση να αγοράσει τις αδιάθετες ομολογίες. Επίσης, αν σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν εγγυήσεις και τι είδους είναι αυτές.
Θα σας πούμε τώρα τι ξέρουμε: Η εταιρεία Πήγασος έχει αρνητικό EBITDA. Στο εξάμηνο εμφάνισε ζημιές 14,779 εκατ. ευρώ, έναντι ζημιών ύψους 10,8 εκατ. ευρώ του πρώτου εξαμήνου του 2012. Οι υποχρεώσεις στο εξάμηνο ανέρχονται σε 213 εκατ. ευρώ, όταν πέρυσι τον ίδιο καιρό ήταν 209 εκατ. ευρώ. Εξ αυτών οι βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις είναι στα 148 εκατ., έναντι 138 εκατ. ευρώ στο πρώτο εξάμηνο του 2012. Να σημειώσουμε, τέλος, και τον τζίρο, ο οποίος ήταν στο πρώτο εξάμηνο του 2013 έφτασε στα 40 εκατ. ευρώ από 49 εκατ. ευρώ πέρυσι την ίδια εποχή. Ποιό νούμερο είναι αυτό που δείχνει βελτίωση για να δικαιολογεί δάνειο 10 εκατ. ευρώ;
Εκτός κι αν η οικογένεια Μπόμπολα αγοράσει η ίδια όλες τις ομολογίες. Εκεί αλλάζει το πράγμα. Θα πούμε μπράβο στους επιχειρηματίες που βγάζουν από το σεντούκι τους χρήματα για να στηρίξουν τις εταιρείες τους και μάλιστα σε μία τόσο δύσκολη περίοδο. Και θα περιμένουμε να βγάλουν ακόμη περισσότερα για να ξεχρεώσουν τα χρήματα που οφείλουν σε τράπεζες και άλλες υποχρεώσεις. Τι στο καλό; Για ένα καθαρό κούτελο ζούμε σε αυτό τον κόσμο...
Θα υποστηρίξει κάποιος ότι τα λεφτά είναι των τραπεζών και ότι οι τράπεζες κρίνουν σε ποιον θα δώσουν δάνειο και σε ποιον δεν θα δώσουν. Αυτό είναι ένα επιχείρημα που έστεκε πριν από μερικά χρόνια, όταν η Alpha Bank και οι άλλες τράπεζες λειτουργούσαν αποκλειστικά και μόνο με τα κεφάλαια των μετόχων τους. Σήμερα οι τράπεζες έχουν ακόμη ανοικτές τις πόρτες τους επειδή τα χρήματα του ΤΧΣ τα έχει εγγυηθεί ο ελληνικός λαός.
Μπορούμε να υποδείξουμε στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα εκατοντάδες άλλες επιχειρήσεις που έχουν σίγουρα καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα από τις εταιρείες του κ. Μπόμπολα και διψούν για χρηματοδότηση. Εταιρείες που μπορούν να βρουν κι αυτές καλές εγγυήσεις, τις οποίες, όμως, οι τράπεζες δεν αποδέχονται!
Είναι γνωστό ότι η αγορά έχει σοβαρά προβλήματα, με το μεγαλύτερο εξ αυτών να είναι η έλλειψη ρευστότητας. Τα χρήματα των τραπεζών δεν αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες της αγοράς για φρέσκο χρήμα. Θα ήταν λοιπόν ηθικό και δίκαιο τα όποια χρήματα να μοιράζονται με κάποια κριτήρια και να πείθεται κάθε φορά η κοινωνία ότι τα δικά της χρήματα πιάνουν τόπο.
Δεν είναι τυχαία η αίσθηση που έχει αποκομίσει ο κόσμος για τον ρόλο του Τύπου και τις ευθύνες του για την σημερινή κατάσταση του τόπου. Ούτε και η απαξίωση των εφημερίδων και των καναλιών. Ο κόσμος βλέπει τι συμβαίνει και έχει κριτήριο. Σε εποχή κρίσης δεν μπορεί μία τράπεζα να αρνείται να ανοίξει την κάνουλα της χρηματοδότησης σε εταιρείες που ματώνουν για να κρατήσουν τις θέσεις εργασίας και να χρηματοδοτεί με τόση άνεση εταιρείες που έχουν αρνητικό EBIΤDA. Δεν μπορεί τα media να αντιμετωπίζονται με προνομιακό τρόπο. Υπάρχουν κι άλλες εισηγμένες εταιρείες που οι μετοχές τους βρίσκονται σε καθεστώς επιτήρησης...
Καταλαβαίνουν αυτή την στιγμή τι σκέφτεται ο κόσμος; Ποιο είναι το μήνυμα που του δίνουν; Ότι τίποτα δεν άλλαξε και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Όταν κάποιος τα έχει χάσει όλα και δεν έχει να χάσει κάτι άλλο ή να ελπίζει σε κάτι καλύτερο, τότε δεν τον ενδιαφέρει και το μέλλον. Μπορεί να ψηφίσει οτιδήποτε, αν έτσι πιστέψει ότι θα τιμωρήσει εκείνους που τον κορόιδεψαν.
Και να σκεφτεί κανείς ότι στις τράπεζες υπάρχουν επίτροποι του κράτους, επίτροποι της τρόικας, επίτροποι του Έλληνα μετόχου (ΤΧΣ) και ελεγκτικές εταιρείες που έχει διορίσει η τρόικα. Ένα σωρό, δηλαδή, κόσμος που υπάρχει για να προστατεύσει τα συμφέροντα των Ελλήνων και των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Αν ήξεραν κάθε φορά οι φορολογούμενοι που πάνε οι φόροι τους...
Λεπτομέρεια: Επίτροπος στην Alpha Bank είναι ο κ. Κουτσός, ο οποίος και αναφέρεται στοΤΧΣ. Αναπληρωτής διευθυντής στο ΤΧΣ είναι ο υιός του. Ο πατέρας, δηλαδή, αναφέρεται στον γιό του! Γιάννη Στουρνάρα, το ακούς; Ποιος είπε ότι έχουμε τελειώσει με την οικογενειοκρατία;
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013
3ης του Σεπτέμβρη να ξερνάς !!!
Έχουν γραφτεί πολλές αναλύσεις για το πότε ακριβώς πέθανε το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή για το πόσο καιρό παραμένει άταφο το πτώμα του και αυτό γυρνάει σαν ζόμπι με αρχηγό έναν άθλιο τύπο που εκπροσωπεί ανοιχτά και χωρίς ίχνος ντροπής τα συμφέροντα των ελλήνων εκατομμυριούχων. Νομίζω πως το ΠΑΣΟΚ πέθανε όχι όταν υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο, όπως υποστηρίζουν οι… περισσότεροι, αλλά κάπου τις τελευταίες μέρες τις κυβέρνησης Παπανδρέου του νεότερου.
Πέθανε όταν υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του κόμματος αμφισβητούσαν και γελοιοποιούσαν τις καταγγελίες εκπαιδευτικών ότι πάρα πολλά παιδιά πάνε στο σχολείο εντελώς νηστικά. Είχες δηλαδή από τη μία τους πολλούς καλούς ανθρώπους να τρέμουν από οργή μπροστά στην αδικία, και δεν υπάρχουν μεγαλύτερες αδικίες από αυτές που γίνονται σε βάρος των παιδιών, και από την άλλη τους Πασόκους να λένε πως στην Ελλάδα, στην Ελλάδα που σε μεγάλο βαθμό αυτοί έφτιαξαν, κανένα παιδί δεν πεινάει, κανένας μαθητής δεν πηγαίνει νηστικός στο σχολείο και πως όλα αυτά ήταν προπαγάνδα της Αριστεράς για να κερδίσει μερικά ψηφαλάκια.
Ο θάνατος του ΠΑΣΟΚ είχε να κάνει με μία… ασθένεια πολύ συγκεκριμένη, με την οργανωμένη μετακίνηση του στο χώρο της νεοφιλελεύθερης κεντροδεξιάς, μία ιστορία που βέβαια δεν ξεκίνησε, αλλά ολοκληρώθηκε, με τους Πασόκους να γελούν όταν άκουγαν ότι υπάρχουν παιδιά στην Ελλάδα που πεινάνε.
Θα με πεις «τι μας νοιάζει;», θα σε πω πως πρέπει να μας νοιάζουν τα πάντα, γιατί οι από τα πάνω έχουν σχέδιο για όλα και εξετάζουν παραπάνω από δύο σενάρια, ενώ εμείς ακόμα δεν έχουμε συγκεκριμένη απάντηση στο πως θα αντιμετωπίσουμε την απειλή της ισοπέδωσης μας, της ισοπέδωσης των από τα κάτω. Προφανώς οι ελίτ, που ποντάρουν στη νεκρανάσταση της… κεντροαριστεράς, έχουν βάλει τα λεφτά τους στο κουτσό το άλογο. Προφανώς ο πολύς ο κόσμος ακούει για την Διαμαντοπούλου και τον Φλωρίδη και του έρχεται να ξεράσει. Όμως μην ξεχνάς πως η δική μας η πλευρά, που εντάξει δεν πρόκειται να μπει στο βρακί των ελίτ, έχει μεγάλες ευαισθησίες για τα σακατεμένα ζώα, ακόμα και αν πρόκειται για κήτη.
alterthess
Και να που τελειώσαμε με το πνεύμα της Μεταπολίτευσης …
Του Γιώργου Αλεξάτου
Το 1975, με το που θα μαθαίναμε ότι οι ιμπεριαλιστές ετοιμάζουν στρατιωτική επίθεση σε κάποια χώρα, θα οργανώναμε αντιιμπεριαλιστικά – αντιπολεμικά συλλαλητήρια σε ολόκληρη τη χώρα.
Το 2013 το πολύ πολύ να σχολιάσουμε το πόσο κακός είναι ο πόλεμος.
Το 1975 αγωνιζόμασταν για αυξήσεις στους μισθούς και στα μεροκάματα, για μείωση του ωραρίου εργασίας και του χρόνου συνταξιοδότησης, για το δικαίωμά μας να έχουμε λόγο στις συνθήκες υπό τις οποίες εργαζόμαστε.
Το 2013 παρακολουθούμε τη ραγδαία συρρίκνωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος, την κατάργηση συντάξεων και κοινωνικών παροχών, την επέκταση παντού της πλήρους εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Το 1975 απαιτούσαμε τη διαμόρφωση όρων για την παλιννόστηση των μεταναστών μας.
Το 2013 αποχαιρετάμε τα παιδιά μας και τους φίλους μας που μεταναστεύουν.
Το 1975 σε κάθε εκδήλωση κοινωνικής αναλγησίας σε βάρος των αποκάτω ύψωνε φωνή διαμαρτυρίας ένας Ρίτσος, μια Ζωγράφου, ένας Χατζιδάκις.
Το 2013 οι εκδηλώσεις κοινωνικής αναλγησίας προέρχονται από Δημουλάδες, Ξανθούληδες, Διβάνηδες και Τατσόπουλους.
Το 1975 θα ήταν αδιανόητο να συζητούν αριστεροί για το αν οι φτωχοί μπορούν να τρέφονται με σκουπίδια.
Το 2013 όχι μόνο συζητιέται, αλλά και στιγματίζονται για έλλειψη κουλτούρας διαλόγου όσοι εκφράζουν την αηδία τους για τους μετέχοντες στην κουβέντα.
Το 1975 κυριαρχούσε το πνεύμα της Μεταπολίτευσης που το εξέθρεψε ο Νοέμβρης και η δίψα ενός λαού για ζωή και αξιοπρέπεια.
Το 2013 κυριαρχεί ο λόγος αυτών που θέλησαν να τελειώνουμε πια με όλα αυτά. Για να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι αποπάνω στ’ αποπάνω κι οι αποκάτω στον απόπατο…
Ρε μαλάκα “αγανακτισμένε”, ό,τι ζητάς το Σύστημα σου το δίνει στο πιάτο. Γιατί κλαίγεσαι;
Μην αναρωτιόμαστε που πήγαν οι αγανακτισμένοι που γέμιζαν τις
πλατείες και γιατί δεν κατεβαίνουν τώρα. Πολύ απλά ικανοποιήθηκαν ΟΛΑ τα
αιτήματα που είχαν ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ!
Εξηγούμαι.
►Ο “αγανακτισμένος” όχλος των πλατειών ήθελε να πέσει ο ΓΑΠ γιατί μας έβαλε στο μνημόνιο και γιατί είχε χαζόφατσα. Σωστά και τα δύο, αλλά ο “αγανακτισμένος” όχλος έχοντας φορμάρει την σκέψη στο πλαίσιο του ότι “η πολιτική και οι πολιτικοί φταίνε για την κατάντια μας” έτσι γενικά και αόριστα, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να σκεφτεί ΠΟΛΙΤΙΚΑ για το τι έφταιγε και ο ΓΑΠ φερόταν σαν ΓΑΠ και για το τι ήθελε ΜΕΤΑ τον ΓΑΠ. Ήθελε απλά ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΓΑΠ. Τελεία.
Ο ΓΑΠ έφυγε, ή πιό σωστά “τον έφυγαν” και στη θέση του φύτεψαν κυριολεκτικά το τραπεζορομπότ Παπαδήμο. Επειδή ο “αγανακτισμένος” όχλος επέμενε να σκέφτεται ΜΗ πολιτικά λούφαξε προς στιγμήν, γιατί τα κανάλια που βρίζει από τον καναπέ του σαν να είναι ο τρελός του χωριού, του είπαν ότι ο Παπαδήμος είναι “τεχνοκράτης”, σοβαρός (τουλάχιστον έτσι έδειχνε), ήξερε τα προβλήματα και ήταν κολλητός με τους ευρωπαίους κομισάριους. Και φυσικά τα πίστεψε ΟΛΑ και ησύχασε.
►Όταν η κυβέρνηση Παπαδήμου ΑΠΛΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕ τα μνημόνια, ο “αγανακτισμένος” όχλος δεν μπήκε στη διαδικασία να πεί “ρε μαλάκα, μπας και φταίει η εφαρμοζόμενη πολιτική που μας γαμάει έτσι και όποιον και να σηκώσουν στην εξουσία θα κάνει τα ίδια; Ρε συ, από τα μνημόνια κάποιοι ωφελούνται, όχι πάντως εγώ.”, ο “αγανακτισμένος” όχλος ζήτησε εκλογές γιατί είχε “αλλοιωθεί η λαϊκή εντολή” του 2009 (λες και ο ΓΑΠ δεν έλεγε από το 2009 για “μικρό και ευέλικτο” Δημόσιο, αλλά αυτά είναι ψηλά νοήματα τώρα…) και επειδή ο Παπαδήμος ήταν… μασσώνος.
Το σύστημα προσέφερε στον “αγανακτισμένο” όχλο όχι μια, αλλά ΔΥΟ εκλογικές αναμετρήσεις (ενώ κυβέρνηση με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ σχηματιζόταν και με την πρώτη αναμέτρηση), αφού πρώτα είχε καναλιζάρει την σκέψη του ώστε η “αγανάκτισή” του να μετουσιωθεί σε ανώδυνες για τον καπιταλισμό πολιτικές επιλογές.
Έτσι είδαμε προεκλογικά και στο μεσοδιάστημα των δυο εκλογών, εν χορώ την πασοκική μιντιοκρατία να κολλάει ένσημα “αντισυστημικότητας” στην χρυσή αυγή, να την τραβάει σχεδόν ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ από το περιθώριο και να την βάζει σε πρωτοσέλιδα διαφημίζοντας τους “καλόκαρδους μπράβους” που συνοδεύουν ηλικιωμένες αθηναίες για να πάρουν την σύνταξή τους.
Κάλπικα (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) ρεπορτάζ και αστικοί μύθοι για “σπίτια που τα άδειαζαν από λαθρομετανάστες, τα επισκεύαζαν, τα έβαφαν και τα παρέδιδαν με το κλειδί στο χέρι” στους ευτυχισμένους ιδιοκτήτες τους, κυκλοφορούσαν σαν να τα κατηύθυνε κάποιο έμπειρο επικοινωνιακό επιτελείο. Ή μήπως πράγματι τα κατηύθυνε;
►Ικανοποιήθηκε και η δίψα του “αγανακτισμένου” όχλου να δεί να ρίχνουν “ξύλο στους πολιτικούς”. Για την ακρίβεια είδε έναν μελαμψό οργίλο να χτυπάει μια εξηντάχρονη σε τηλεοπτικό στούντιο και να μπουγελώνει την Δούρου. Αυτό.
►Επίσης ο “αγανακτισμένος” όχλος ζητούσε να γίνει εκμετάλευση του ορυκτού πλούτου της πατρίδας μας. Βέβαια δεν χωρούσε κάπου στην πρόταση το “ο ορυκτός πλούτος να γίνει κοινωνική περιουσία” γιατί αυτά τα λένε “τα κομματόσκυλα οι κουμουνιστές”. Έτσι όταν οι διάφορες “ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ” θα εκμεταλεύονται κάθε σπιθαμή της Ελληνικής γης, η κυβέρνηση θα απαντάει εντελώς προβλέψιμα για τις “1000 νέες θέσεις απασχόλησης” που θα αμοίβονται με 900 ευρώ και όχι για τα δισεκατομμύρια του πλούτου που θα καρπώνονται και θα συσσωρεύουν οι πολυεθνικές κοινοπραξίες που θα εκμεταλεύονται τον ορυκτό ΜΑΣ πλούτο.
►Τέλος ο “αγανακτισμένος” όχλος ζητούσε επίμονα να “μπούν οι κλέφτες φυλακή”. Αυτό όπως φάνηκε ήταν και το πιό εύκολο. Ο Τσοχαζόπουλος, η Βίκυ, ο Παπαγεωργόπουλος (χθές κιόλας) και διάφοροι-αδιάφοροι επιχειρηματίες τύπου Γαβαλά, Γιαννίκου, Λαυρευντιάδη και οι κομπανίες τους μπήκαν για λίγο ή για πολύ στη φυλακή.
Τα “κλεμένα” εκτός του ότι δεν βρέθηκαν σε καμία περίπτωση, γιατί ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ επιτρέπει την μετακίνηση κεφαλαίων ΝΟΜΙΜΑ και το κρύψιμό τους μέσα σε υπεράκτιες εταιρίες-σφραγίδες, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν επαρκούσαν ούτε για να πληρωθούν 20 πτήσεις F-16 πάνω από το Αιγαίο.
Αφού λοιπόν, ό,τι ζήτησες το πήρες “αγανακτισμένε”:
►”Εκφράστηκες” μέσω των εκλογών,
►ο “ορυκτός μας πλούτος” -σου το υπογράφω εγώ- θα “αξιοποιηθεί” (από ποιούς δεν έχει σημασία),
►οι “κλέφτες” μπαίνουν φυλακή,
►η αντζέντα για τάξη και ασφάλεια που είχε το αντισυστημικό κώμα που έμπασες στην βουλή υιοθετείται από την κυβέρνηση,
►τα “αναρχοκουμούνια” πατάσσονται,
►οι απεργίες που “εμποδίζουν τους καταναλωτές να κάνουν τα ψώνια τους” σπάνε,
►ο ΓΑΠ φορτώθηκε ΜΟΝΟΣ του σε αεροπλάνο (όχι σε ελικόπτερο) και ΕΦΥΓΕ από την Ελλάδα,
► το ΠΑΣΟΚ εξαφανίζεται,
►ο Καρατζαφέρης δεν ξέρω αν υπάρχει.
Εξηγούμαι.
►Ο “αγανακτισμένος” όχλος των πλατειών ήθελε να πέσει ο ΓΑΠ γιατί μας έβαλε στο μνημόνιο και γιατί είχε χαζόφατσα. Σωστά και τα δύο, αλλά ο “αγανακτισμένος” όχλος έχοντας φορμάρει την σκέψη στο πλαίσιο του ότι “η πολιτική και οι πολιτικοί φταίνε για την κατάντια μας” έτσι γενικά και αόριστα, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ να σκεφτεί ΠΟΛΙΤΙΚΑ για το τι έφταιγε και ο ΓΑΠ φερόταν σαν ΓΑΠ και για το τι ήθελε ΜΕΤΑ τον ΓΑΠ. Ήθελε απλά ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΓΑΠ. Τελεία.
Ο ΓΑΠ έφυγε, ή πιό σωστά “τον έφυγαν” και στη θέση του φύτεψαν κυριολεκτικά το τραπεζορομπότ Παπαδήμο. Επειδή ο “αγανακτισμένος” όχλος επέμενε να σκέφτεται ΜΗ πολιτικά λούφαξε προς στιγμήν, γιατί τα κανάλια που βρίζει από τον καναπέ του σαν να είναι ο τρελός του χωριού, του είπαν ότι ο Παπαδήμος είναι “τεχνοκράτης”, σοβαρός (τουλάχιστον έτσι έδειχνε), ήξερε τα προβλήματα και ήταν κολλητός με τους ευρωπαίους κομισάριους. Και φυσικά τα πίστεψε ΟΛΑ και ησύχασε.
►Όταν η κυβέρνηση Παπαδήμου ΑΠΛΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕ τα μνημόνια, ο “αγανακτισμένος” όχλος δεν μπήκε στη διαδικασία να πεί “ρε μαλάκα, μπας και φταίει η εφαρμοζόμενη πολιτική που μας γαμάει έτσι και όποιον και να σηκώσουν στην εξουσία θα κάνει τα ίδια; Ρε συ, από τα μνημόνια κάποιοι ωφελούνται, όχι πάντως εγώ.”, ο “αγανακτισμένος” όχλος ζήτησε εκλογές γιατί είχε “αλλοιωθεί η λαϊκή εντολή” του 2009 (λες και ο ΓΑΠ δεν έλεγε από το 2009 για “μικρό και ευέλικτο” Δημόσιο, αλλά αυτά είναι ψηλά νοήματα τώρα…) και επειδή ο Παπαδήμος ήταν… μασσώνος.
Το σύστημα προσέφερε στον “αγανακτισμένο” όχλο όχι μια, αλλά ΔΥΟ εκλογικές αναμετρήσεις (ενώ κυβέρνηση με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ σχηματιζόταν και με την πρώτη αναμέτρηση), αφού πρώτα είχε καναλιζάρει την σκέψη του ώστε η “αγανάκτισή” του να μετουσιωθεί σε ανώδυνες για τον καπιταλισμό πολιτικές επιλογές.
Έτσι είδαμε προεκλογικά και στο μεσοδιάστημα των δυο εκλογών, εν χορώ την πασοκική μιντιοκρατία να κολλάει ένσημα “αντισυστημικότητας” στην χρυσή αυγή, να την τραβάει σχεδόν ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ από το περιθώριο και να την βάζει σε πρωτοσέλιδα διαφημίζοντας τους “καλόκαρδους μπράβους” που συνοδεύουν ηλικιωμένες αθηναίες για να πάρουν την σύνταξή τους.
Κάλπικα (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) ρεπορτάζ και αστικοί μύθοι για “σπίτια που τα άδειαζαν από λαθρομετανάστες, τα επισκεύαζαν, τα έβαφαν και τα παρέδιδαν με το κλειδί στο χέρι” στους ευτυχισμένους ιδιοκτήτες τους, κυκλοφορούσαν σαν να τα κατηύθυνε κάποιο έμπειρο επικοινωνιακό επιτελείο. Ή μήπως πράγματι τα κατηύθυνε;
►Ικανοποιήθηκε και η δίψα του “αγανακτισμένου” όχλου να δεί να ρίχνουν “ξύλο στους πολιτικούς”. Για την ακρίβεια είδε έναν μελαμψό οργίλο να χτυπάει μια εξηντάχρονη σε τηλεοπτικό στούντιο και να μπουγελώνει την Δούρου. Αυτό.
►Επίσης ο “αγανακτισμένος” όχλος ζητούσε να γίνει εκμετάλευση του ορυκτού πλούτου της πατρίδας μας. Βέβαια δεν χωρούσε κάπου στην πρόταση το “ο ορυκτός πλούτος να γίνει κοινωνική περιουσία” γιατί αυτά τα λένε “τα κομματόσκυλα οι κουμουνιστές”. Έτσι όταν οι διάφορες “ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ” θα εκμεταλεύονται κάθε σπιθαμή της Ελληνικής γης, η κυβέρνηση θα απαντάει εντελώς προβλέψιμα για τις “1000 νέες θέσεις απασχόλησης” που θα αμοίβονται με 900 ευρώ και όχι για τα δισεκατομμύρια του πλούτου που θα καρπώνονται και θα συσσωρεύουν οι πολυεθνικές κοινοπραξίες που θα εκμεταλεύονται τον ορυκτό ΜΑΣ πλούτο.
►Τέλος ο “αγανακτισμένος” όχλος ζητούσε επίμονα να “μπούν οι κλέφτες φυλακή”. Αυτό όπως φάνηκε ήταν και το πιό εύκολο. Ο Τσοχαζόπουλος, η Βίκυ, ο Παπαγεωργόπουλος (χθές κιόλας) και διάφοροι-αδιάφοροι επιχειρηματίες τύπου Γαβαλά, Γιαννίκου, Λαυρευντιάδη και οι κομπανίες τους μπήκαν για λίγο ή για πολύ στη φυλακή.
Τα “κλεμένα” εκτός του ότι δεν βρέθηκαν σε καμία περίπτωση, γιατί ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ επιτρέπει την μετακίνηση κεφαλαίων ΝΟΜΙΜΑ και το κρύψιμό τους μέσα σε υπεράκτιες εταιρίες-σφραγίδες, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν επαρκούσαν ούτε για να πληρωθούν 20 πτήσεις F-16 πάνω από το Αιγαίο.
Αφού λοιπόν, ό,τι ζήτησες το πήρες “αγανακτισμένε”:
►”Εκφράστηκες” μέσω των εκλογών,
►ο “ορυκτός μας πλούτος” -σου το υπογράφω εγώ- θα “αξιοποιηθεί” (από ποιούς δεν έχει σημασία),
►οι “κλέφτες” μπαίνουν φυλακή,
►η αντζέντα για τάξη και ασφάλεια που είχε το αντισυστημικό κώμα που έμπασες στην βουλή υιοθετείται από την κυβέρνηση,
►τα “αναρχοκουμούνια” πατάσσονται,
►οι απεργίες που “εμποδίζουν τους καταναλωτές να κάνουν τα ψώνια τους” σπάνε,
►ο ΓΑΠ φορτώθηκε ΜΟΝΟΣ του σε αεροπλάνο (όχι σε ελικόπτερο) και ΕΦΥΓΕ από την Ελλάδα,
► το ΠΑΣΟΚ εξαφανίζεται,
►ο Καρατζαφέρης δεν ξέρω αν υπάρχει.
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ ΛΟΙΠΟΝ; ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΡΜΑ ΚΑΙ ΨΟΦΑΝΕ;
ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΕΣΑΙ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΣ;
ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Ή Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΟΥ ΣΚΕΨΗ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ “ΟΥΣΤ” ΚΑΙ ΣΤΑ ΦΑΣΚΕΛΑ;
ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Ή Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΟΥ ΣΚΕΨΗ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ “ΟΥΣΤ” ΚΑΙ ΣΤΑ ΦΑΣΚΕΛΑ;
Πηγή: ΤΡΟΜΠΑΧΤΙΚΟ
Συρία: Ένας ακόμα πόλεμος της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας
[«Το μεγαλύτερο αμάρτημα κατά του ανθρώπινου πνεύματος είναι το να πιστεύει κάποιος σε πράγματα που δεν αποδεικνύονται».
Άλντους Χάξλεϋ Η νέα προβοκάτσια που «φωνάζει» από μίλια μακρυά αναπαράχθηκε από όλα τα ΜΜΕ με πανομοιότυπο τρόπο. Αναφερόμαστε στη Συρία και στη χρήση θανατηφόρων αερίων με αποτέλεσμα εκατόμβες νεκρών, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν και μικρά παιδιά.
Είναι ολοφάνερο πως αυτή η αδίστακτη και εγκληματική κίνηση εκ μέρους των αντιπάλων του καθεστώτος Άσσαντ, δίνει ένα άλλοθι για τα εγκλήματα που προσχεδιάζονται και προφανώς αφήνει ανοικτό το έδαφος για επέμβαση ανάλογη με αυτή στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή στην Γιουγκοσλαβία από τις επιτιθέμενες δυνάμεις της συμμαχίας, που προαναφέραμε. Άλλωστε δεν είναι η μοναδική, που έχει συμβεί στη Συρία ( υπάρχουν πολλές ανάλογου περιεχομένου στις επεμβάσεις που προηγήθηκαν, σε άλλες περιοχές, εκ μέρους των δυνάμεων της ενοποιημένης και ενοποιούμενης κυριαρχίας), όπως θα διαπιστώσουμε και από το άρθρο που ακολουθεί και που είναι παρμένο από την μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 122, Δεκέμβριος 2012 και στο οποίο γίνεται μια προσέγγιση του Συριακού Πολέμου.]
Όταν τον Μάρτιο του 2011 ξεσπούσε η «εξέγερση» στη Συρία, δεν υπήρχε περίπτωση να αμφισβητηθεί από κάποιον ότι αυτή αποτελούσε συνέχεια και μέρος ενός προδιαγεγραμμένου σχεδίου της κυριαρχίας. Ενός σχεδίου που κινείται, στην κατεύθυνση του ανασχηματισμού των όρων επιβολής σε παγκόσμια κλίμακα και της αναθεώρησης και ανασύστασης των σχέσεων ανάμεσα στα τμήματα που την απαρτίζουν. Το πρώτο, μάλιστα, βήμα για το άνοιγμα της νέας περιόδου επεμβάσεων είχε ήδη γίνει ένα μήνα πριν με την «εξέγερση» στη Λιβύη, που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Σχετικά με τα γεγονότα στην Τυνησία και την Αίγυπτο, που προηγήθηκαν, απλά θυμίζουμε πως παρ’ ότι εμφανίζουν διαφορετική χροιά, στην πραγματικότητα αποτελούν συστατικά μέρη μιας ενιαίας διαδικασίας.
Ας σημειωθεί, πάντως, ότι αυτή η νέα περίοδος αποτελεί την συνέχεια της προηγούμενης, που περιλάμβανε τις επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ καθώς και το «κλείσιμο» του Παλαιστινιακού, όπου εγκαθιδρύθηκαν δύο ξεχωριστά παλαιστινιακά κράτη-μαριονέτες.
Έχουμε αναφερθεί ήδη σε προηγούμενο φύλλο της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φ. 109, Οκτώβριος 2011), στους λόγους για τους οποίους η δυτική κυριαρχία σε συνεργασία με αραβικά κράτη και μουσουλμανικές συμμορίες διέλυσε τη Λιβύη. Πρόκειται για μια διάλυση που δεν αφορά τους γεωγραφικούς και κρατικούς όρους, αλλά τη σάρωση των ανθρώπινων ομάδων και των κοινωνικών σχέσεων που είχαν αναδειχθεί μέσα από πολύχρονες διεργασίες, αλλά και διαδικασίες, επιδεινώνοντας τη θέση αυτών των ομάδων μέσα στο νέο πλαίσιο εξανδραποδισμού που δρομολογήθηκε.
Αυτή η κατάτμηση των κρατών και ομοσπονδιών αποτελεί το πρωταρχικό μέλημα της ενοποιούμενης και ενοποιημένης κυριαρχίας, αφού με αυτή τη μέθοδο κατορθώνει να επιβάλει το νέο Status Quo. Βέβαια, το όλο σχέδιο έπρεπε να συνδεθεί, στην περίπτωση αυτή, με την λεγόμενη «αραβική άνοιξη» η οποία αποτέλεσε την προπαγανδιστική και συνάμα απατηλή προμετωπίδα για την επίτευξη των πολιτικών αναδιαρθρώσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Είναι αδιαμφισβήτητο, πλέον, γεγονός πως η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία προχωρά αδίστακτα μέσα από ποτάμια αίματος, σωρούς ερειπίων και τεράστιες καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον, απογυμνώνοντας τους ανθρώπους από τα αναγκαία για την διαβίωσή τους και ανακατασκευάζοντας τους όρους καταπίεσης κι εκμετάλλευσης.
Τα βασικά εργαλεία για τις επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή, από το Ιράκ μέχρι και τη Λιβύη, απαρτίζονται από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Ιορδανία. Είναι αυτές που απροσχημάτιστα επεμβαίνουν έχοντας το προβάδισμα και διευκολύνοντας και ανοίγοντας το δρόμο για την επέλαση των λοιπών εταίρων του ενοποιημένου μπλοκ της κυριαρχίας. Έχουν μάλιστα αναδειχθεί από τους κύριους χρηματοδότες, στρατολόγους και υποκινητές των διάφορων συμμοριών μισθοφόρων και μη, που επιδίδονται σε σφαγές, λεηλασίες, βιασμούς, λυντσαρίσματα και κάθε είδους καταστροφές. Άλλωστε, είναι συστατικό της κυριαρχίας να χρησιμοποιεί διάφορες διαβαθμίσεις υπανθρώπων, που φέρνουν σε πέρας τις «βρώμικες δουλειές».
Εννοείται πως δεν έχουν κανενός είδους ουσιαστική σημασία οι επικλήσεις των κάθε λογής «πρόθυμων» να πολεμήσουν και να ανατρέψουν τα υπάρχοντα καθεστώτα, επειδή είναι τυραννικά. Οι υποστηρικτές και διεκπεραιωτές αυτών των επεμβάσεων δεν ήταν ούτε θα γίνουν ποτέ αυτοί που θα μετουσιώσουν την τυραννία σε ελευθερία. Επειδή, είναι αδιαμφισβήτητο πως η ουσιαστική απελευθέρωση δεν επιβάλλεται, αλλά προέρχεται από την πηγαία διάθεση και την συνειδητή απόφαση ανθρώπινων ομάδων, που έχουν το όραμα της ουσιαστικής απελευθέρωσης από κάθε είδους εξουσιαστικά κι εκμεταλλευτικά δεσμά και παλεύουν γι’ αυτό το σκοπό. Αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια. Οι κάθε είδους «απελευθερωτές», που δρουν είτε στο όνομα του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού είτε στο όνομα της δημοκρατίας και του αραβικού εθνικισμού, στις συγκεκριμένες συνθήκες εξυπηρετούν αναφανδόν τα σχέδια των μετασχηματισμών που επιδιώκει η κυριαρχία, ενώ το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αντικατάσταση του ενός εξουσιαστικού συστήματος με ένα άλλο, είτε από τους ίδιους τους «απελευθερωτές» είτε από τους εντολείς τους.
Πάντως, κάθε επέμβαση δεν είναι και τόσο ακατανόητη, όπως φαίνεται με μια επιφανειακή ματιά. Μένει να δούμε κάπως προσεκτικά τα διάφορα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν ένα δεδομένο που χαρακτηρίζεται ως ένας παρατεταμένος παγκόσμιος πόλεμος, που παραμένει αφανής στις ουσιαστικές του πλευρές και που έχει ομοιότητες με εκείνον που περιγράφει ο Τζώρτζ Όργουελ στο «1984». Εκεί, όπως και στις τωρινές συνθήκες, οι πληθυσμοί ενημερώνονται για τις νίκες σ’ έναν πόλεμο στον οποίο οι ίδιοι δεν συμμετέχουν άμεσα, ο «εχθρός» μοιάζει φανταστικός, αλλά δεν παύει να παρουσιάζεται σαν τρομακτικός.
Στον παρόντα πόλεμο υπάρχουν κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις: Ο «εχθρός» είναι ορατά-αόρατος, αφού οι περισσότεροι πληροφορούνται μόνο όσα θέλουν ή αφήνουν, οι διαχειριστές της πληροφορίας, να μαθευτούν και μάλιστα με την μέθοδο της μερικότητας και της διαστρέβλωσης των όσων λέγονται ή γίνονται. Η στρέβλωση γίνεται σε τέτοιο μάλιστα βαθμό και με τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγούν σε παραίτηση κάθε ατομική προσπάθεια που θα επιδιώξει να αξιοποιήσει τα αληθινά γεγονότα και να εξάγει τα συμπεράσματα που προκύπτουν. Το πρότυπο του «εχθρού» εμφανίζεται να έχει παρόμοια χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για τον Σαντάμ, τον Καντάφι, τον Αχμαντινετζάντ ή τον Άσσαντ.
Ας μην πάμε πολύ πίσω. Έχει περάσει ένας και πλέον χρόνος μετά από την άγρια δολοφονία του Καντάφι από τους ελεεινούς λακέδες της δυτικής, αλλά και της ευρύτερης κυριαρχίας κι όμως μέσα στην επιβεβλημένη σιγή τάφου ο υπόλοιπος κόσμος μαθαίνει στα ξαφνικά πως υπάρχουν ακόμα περιοχές στη Λιβύη –όπως η Μπάνι Ουαλίντ που τη μια μέρα ανακοινώνεται πως «καταλήφθηκε» από τις συμμορίες του νέου καθεστώτος και μετά από δύο μέρες διαψεύδεται– που εξακολουθούν να αντιστέκονται. Κι όλα αυτά παρά τις εκατόμβες νεκρών, παρά τα απάνθρωπα βασανιστήρια σ’ όσους συλλήβδην χαρακτηρίζουν ως υποστηρικτές του προηγούμενου καθεστώτος και παρ’ όλη την τρομοκρατία. Εν τούτοις, θα ήταν υπερβολικά αισιόδοξο –και με δεδομένη την περιορισμένη έως ανύπαρκτη ενημέρωση– να υποστηριχτεί πως αυτή τη στιγμή υπάρχει ισχυρή αντίσταση στους εγκάθετους της συνασπισμένης κυριαρχίας. Και μετά έρχεται η σιωπή για να ακολουθήσει ο επόμενος ενημερωτικός κεραυνός μέσα σε μια τεχνητή ξαστεριά. Η διαχείριση της πληροφορίας είναι ένα πανίσχυρο μέσο για την αποξένωση του πλήθους από την πραγματικότητα που μετασχηματίζουν οι εξουσίες. Είναι, ακόμη, το μέσο με το οποίο ο παγκόσμιος πόλεμος που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες αποκτά τις επιβαλλόμενες διαστάσεις που εξυπηρετούν τις ανάγκες των εξουσιών: η νίκη και η συντριβή του «εχθρού», οι θριαμβευτικές ιαχές εναλλάσσονται με τον κίνδυνο που επαπειλεί (πραγματικά ή πλαστά) η ανασύνταξή του.
Το τέλος μιας περιόδου και η αρχή μιας άλλης
Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε, όχι τόσο τις λεπτομέρειες όσο τα κύρια γεγονότα που σημάδεψαν την δεκαετία 1979-1989. [Να σημειώσουμε πως μια εκτεταμένη και λεπτομερειακή ανάλυση θα ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη και θα ξεπερνούσε τα όρια του χώρου μιας εφημερίδας. Ευελπιστούμε στο μέλλον και με διάφορες επί μέρους προσπάθειες ανάλυσης να συμβάλλουμε στην πληρέστερη κατανόηση των διαδικασιών της ενοποιημένης κυριαρχίας κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες της συγκρότησής της.] Πρόκειται για τις τελευταίες έντονες αντιπαραθέσεις που υπήρξαν πριν από την έναρξη της νέας περιόδου ενοποίησης, πλέον, της κυριαρχίας και η οποία συμβολίζεται με το γκρέμισμα του τείχους που από το 1961 χώριζε το Βερολίνο σε δυτικό και ανατολικό.
Εδώ χρειάζεται να αναφερθούμε σε δύο σημαντικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη δεκαετία 1979-1989 και τα οποία θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν, δεδομένου πως σηματοδοτούν τις μετέπειτα ενέργειες της κυριαρχίας. Είναι οι τελευταίες κινήσεις που γίνονται πριν από την έναρξη της νέας περιόδου για τον έλεγχο της περιοχής του Καυκάσου και ιδιαίτερα του Περσικού Κόλπου. Η ΕΣΣΔ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό και τακτικό πλεονέκτημα εν όψει των επερχόμενων ανακατατάξεων σπεύδει να στηρίξει το κομμουνιστικό καθεστώς της Καμπούλ. Θα βρεθεί, όμως, αντιμέτωπη με την πολύπλευρη συμμαχία των ΗΠΑ, της Αγγλίας, του Πακιστάν, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και της Κίνας που στηρίζουν με όλους τους τρόπους τους αντάρτες που δρουν εναντίον της σοβιετική παρουσίας. Ο πόλεμος θα διαρκέσει 10 ολόκληρα χρόνια για να λήξει με την ήττα και την απόσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων της ΕΣΣΔ.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός, είναι ο πόλεμος ανάμεσα στο Ιράκ και το Ιράν, ο οποίος ξεκίνησε το 1980 και κράτησε μέχρι το 1988. Επρόκειτο για έναν πόλεμο που, παρ’ όλες τις προσπάθειες των δύο αντιμαχόμενων πλευρών για την κυριαρχία στην περιοχή, κατέληξε σε «ισοπαλία», ενώ απέφερε περισσότερο από ένα εκατομμύριο νεκρούς.
Η κατάσταση, που διατηρήθηκε αναλλοίωτη παρά την τεράστια αιματοχυσία της δεκαετίας, σηματοδοτεί το τέλος των διαφορετικών στρατοπέδων και προχωρά στην ενοποίησή τους, μεταφέροντας τις αντιθέσεις στο εσωτερικό ενός ενιαίου «οργανισμού», που αρχίζει να διαπλατύνεται συμπεριλαμβάνοντας στους κόλπους του όλο και περισσότερες δυνάμεις, ώστε να ολοκληρωθεί το πλέγμα της παγκοσμιοποίησης, που θα συστήσει τη νέα περίοδο.
Εδώ, πλέον, υπάρχουν συνεχώς ισχυροποιούμενοι συνέταιροι στο μπλοκ της ενοποιημένης και ταυτόχρονα ενοποιούμενης κυριαρχίας, η οποία έχει σαν στόχο την αλληλοδιείσδυση των ισχυρών κομματιών της σε ανατολή και δύση σε Ασία και Αφρική. Μια αλληλοδιείσδυση που θα αποτρέψει της κεντρόφυγες τάσεις των υπολοίπων και αποσκοπεί στο μετασχηματισμό του χαρακτήρα των εσωτερικών αντιθέσεων που υπάρχουν στους κόλπους της κυριαρχίας, χωρίς, όμως, να τις εξαλείφει.
Αυτός ο χαρακτήρας διατηρεί σε πολλές περιπτώσεις αναλλοίωτη την έκφραση των κάθε είδους αντιθέσεων αλλά όμως το περιεχόμενο διαφέρει κατά πολύ από αυτό που υπήρχε, κατά τη δεκαετία που αναφερθήκαμε προηγουμένως. Οι «λεπτές» αποχρώσεις των εσωτερικών εντάσεων έχουν, πάντως, τη σημασία τους και παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στις συνθήκες που θα διαμορφωθούν μετά από την κάθε είδους ανοικτή ή συγκεκαλυμμένη «ρήξη».
Η σφραγίδα στο πρακτικό πεδίο, μετά την συμφωνία των Μπους (πρεσβύτερου)-Γκορμπατσώφ στη Μάλτα για τη ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων, ήρθε με τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1991), όπου οι συνασπισμένες δυνάμεις 35 κρατών –συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Αγγλίας και χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας (που «αδιαφόρησε»)– νίκησαν το Ιράκ κατά την επονομαζόμενη «καταιγίδα της ερήμου», απελευθερώνοντας το Κουβέιτ που είχε καταληφθεί τον Αύγουστο του 1990 από τις δυνάμεις του Ιράκ. Ακολουθεί ο αποκλεισμός εναέριων ζωνών και ο έλεγχος των από αέρος πτήσεων του Ιράκ.
Με τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, γίνεται φανερό πως οι όροι έχουν αλλάξει, αλλά και διάφοροι άξονες επιρροών μετατοπίζονται. Οι στρατηγικοί άξονες, όμως, αλλάζουν κατευθύνσεις μόνο κάτω από αδήριτες ανάγκες. Έτσι, γίνεται αντιληπτό, πως το άνοιγμα της νέας περιόδου, που είχε προετοιμαστεί μία εικοσαετία πριν, έβαζε επιτακτικά τη διαμόρφωση των νέων όρων που θα επιβάλλονταν κατά πρώτον στους πληθυσμούς της Ευρώπης και παράλληλα σε αυτούς που περιλαμβάνονται στον Καύκασο και τις εκείθεν περιοχές, που ανήκαν στην μέχρι τότε κομμουνιστική αυτοκρατορία. Αλλά, το κέντρο βάρους των μετασχηματισμών μέσα στα πλαίσια της ενοποιητικής διαδικασίας εξακολουθεί να παραμένει ο άξονας Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν, Συρία παρά τις ανοικτές στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στα δύο πρώτα κράτη την δεκαετία που μας πέρασε.
Ο Συριακός πόλεμος
Προκειμένου
να φτάσει στην παρούσα, δι’ αντιπροσώπων, επέμβαση στη Συρία, η
ενοποιημένη κυριαρχία έπρεπε να εδραιώσει την εξάλειψη του προηγούμενου
Status Quo στην Ευρώπη. Έχοντας ευθύς εξ αρχής να αντιμετωπίσει πολλά
ζητήματα, εφάρμοσε τον «καταμερισμό εργασιών». Η Ρωσία θα ασχολούταν
κατ’ αρχήν με τον Καύκασο, ενώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ με τη σοβαρή υπόθεση
της Γιουγκοσλαβίας. Όλη η δεκαετία του 1990 (αν αφαιρέσουμε τον Πρώτο
Πόλεμο του Κόλπου) αναλώθηκε στην «τακτοποίηση» αυτής της
«εκκρεμότητας». Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν «εκ των ων ουκ άνευ».
Χρειάστηκε μια οκταετία για να ολοκληρωθεί η διαδικασία του τεμαχισμού
της το 1999, με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Σ’ αυτό το διάστημα η Ρωσία
διεξήγε δύο πολέμους στον Καύκασο καταλαμβάνοντας, εν τέλει, την
Τσετσενία, αφού προηγούμενα σταθεροποιήθηκε εσωτερικά. Αυτές ήταν οι
άμεσες προτεραιότητες στην πρώτη δεκαετία του βίου της ενοποιημένης και
ενοποιούμενης κυριαρχίας. [Ενοποιημένη επειδή αποτελεί τη βάση αυτών που
πρωταρχικά την αποτέλεσαν και ενοποιούμενη επειδή η διαδικασία
ενσωμάτωσης και των υπόλοιπων κομματιών της συνεχίζεται.]Σ’ αυτή τη δεκαετία γίνονται κινήσεις ουσιαστικά για την αναμέτρηση και τη διανομή των πόρων μιας από τις στρατηγικότερες περιοχές του πλανήτη, που κατέχουν το Ιράν και η Συρία. Το μεν Ιράν είναι πλούσιο σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ορυκτά, ενώ η Συρία διασχίζεται από τέσσερις ποταμούς (Τίγρης, Ευφράτης, Ορόντης και Χρυσορόας) και συνεπώς κατέχει τον πλέον σημαντικό φυσικό πλούτο της περιοχής, το νερό. Παράλληλα θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι είχε προγραμματιστεί η κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου που θα ξεκινούσε από το Ιράν και θα κατέληγε μέσω Ιράκ στην Συρία κι από κει θα γινόταν η διοχέτευσή του στην Ευρώπη. Βέβαια, αυτός ο αγωγός έκτασης 1500 χιλιομέτρων δεν κατασκευάστηκε λόγω της έντασης της «εξέγερσης». Θα πρέπει, επίσης, να ληφθεί υπ’ όψιν ότι ένας ακόμη αγωγός (πετρελαίου αυτή τη φορά) επρόκειτο να κατασκευαστεί μετά από συμφωνία ανάμεσα στο Ιράκ και τη Συρία και ο οποίος θα κατέληγε στο συριακό λιμάνι Baniyas, όπου τερματίζει ο ανενεργός πετρελαιοαγωγός Kirkuk-Baniyas.
Συνεπώς, μια ανατροπή του Συριακού καθεστώτος θα άλλαζε τους συσχετισμούς κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης των πόρων και θα απομόνωνε το Ιράν, που αποτελεί από καιρό στόχο της Δυτικής κυριαρχίας και αραβικών κρατών, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, τα οποία αποβλέπουν στην αναβάθμιση του ρόλου τους στην περιοχή. Είναι επόμενο, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, η Συρία και το Ιράν να έχουν συγκροτήσει μια ουσιαστική συμμαχία, ενώ το καθεστώς του Ιράκ προσεγγίζει σταθερά προς μια άτυπη συμμαχία ή ενός άξονα αλληλοϋποστήριξης με αυτά τα καθεστώτα, παρά την συνεχή πίεση που δέχεται από τις ΗΠΑ.
Ας μην περάσει, επίσης, απαρατήρητο το γεγονός, πως η σχετική επιτυχία της επέμβασης στο Ιράκ αφορά την κατασκευή του προτεκτοράτου του Ιρακινού Κουρδιστάν από το οποίο, πέρα από τα πετρελαϊκά οφέλη, το σημαντικό στοιχείο είναι η πολιτική επιρροή στην περιοχή μέσω των ανθρώπων του Μπαρζανί, οι οποίοι διατηρούν δεκαετίες δεσμών με τις ΗΠΑ μέσω της CΙΑ.
Δεν είναι τυχαίο που μια ένοπλη ομάδα Πεσμεργκά (Κούρδοι του «Ανεξάρτητου» Ιρακινού Κουρδιστάν) εγκαταστάθηκαν στις παραμεθόριες με τη Συρία περιοχές της Αφρίν και της Κομπάν. Ο Μπαρζανί δήλωσε συγκεκριμένα πως «για τη δημόσια ασφάλεια της κουρδικής περιφέρειας του Ιράκ δεν θα παρέχεται σε κανέναν η είσοδος στην περιφέρεια του Ιράκ, από το Δυτικό (Συριακό) Κουρδιστάν». Λίγες μέρες αργότερα συναντήθηκε με τον Νταβούτογλου, ο οποίος του τόνισε: «Η Νέα Συρία (υπονοώντας αυτή που θα προκύψει μετά την ανατροπή του καθεστώτος υπό τον Άσσαντ) θα πρέπει να απελευθερωθεί από τις τρομοκρατικές και εξτρεμιστικές ομάδες και οργανώσεις», υπονοώντας τις κουρδικές αυτονομιστικές δυνάμεις της Συρίας (εννοώντας το PYD που είναι αντίστοιχο του ΡΚΚ).
Όπως δεν είναι τυχαίο, πως ο Μασούντ Μπαρζανί γίνεται ο μοχλός πίεσης προς τους συγκυβερνήτες του στο Ιράκ προκειμένου να εκπληρωθούν οι άμεσες επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ που αποσκοπούν στην αποσύνδεση των σχέσεων Ιράκ-Ιράν-Συρίας.
Είναι φανερό, πως στο παιχνίδι για την ανατροπή του καθεστώτος Άσσαντ, υπάρχουν εναλλαγές. Ενώ σε κάποια χρονική περίοδο δείχνεται πως είναι χαμένο για το καθεστώς, σε σχέση με τους όρους που ήθελαν αρχικά οι συνασπισμένες δυνάμεις της κυριαρχίας, (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΠΑ, Τουρκία –που σε πλείστες περιπτώσεις ενεργεί ως αιχμή του δόρατος για την εφαρμογή των ΝΑΤΟικών στρατιωτικών σχεδιασμών–) στην συνέχεια παρουσιάζεται η αντίθετη εικόνα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως σε κάθε σχέδιο υπάρχουν τα εναλλακτικά σενάρια. Επειδή στα παιχνίδια όπου συμμετέχουν πολλοί χρειάζεται να λαμβάνονται υπ’ όψιν όλες οι πιθανές εκδοχές. Ξεκινώντας από τον μέγιστο στόχο, περνά στον ενδιάμεσο για να καταλήξει, στο ελάχιστο. Η μετάλλαξη του πρωταρχικού σχεδίου βρίσκεται τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο στη δεύτερη εκδοχή του που είναι το κομμάτιασμα της χώρας (με ή χωρίς την παρουσία της ομάδας εξουσίας που εκπροσωπεί ο Άσσαντ). Η τρίτη εκδοχή είναι η νίκη των καθεστωτικών δυνάμεων. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τόσο σ’ αυτήν την περίπτωση όσο και σ’ εκείνη που θα υπάρξει μια «λύση» κοινά αποδεκτή, η κατάσταση που θα προκύψει θα είναι σημαντικά διαφορετική από αυτήν που υπήρχε πριν την έναρξη των εχθροπραξιών και την εισβολή των κάθε είδους μισθοφόρων και των κατσαπλιάδων που συνεπικουρούν τον «Ελεύθερο» Συριακό Στρατό.
Τα συμφέροντα είναι πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα, στο εσωτερικό του κοινωνικού χώρου της Συρίας, σ’ αυτά εξακολουθεί να αποσκοπεί η συνασπισμένη μερίδα της κυριαρχίας. Εδώ βρίσκονται σε αντιπαράθεση αλλά και σε συνεργασία διάφορες ανταγωνιστικές μερίδες, τόσο στον τομέα των πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων όσο και σε αυτόν των οικονομικών συμφερόντων.
Αυτό το μεγάλο πλέγμα αντιθέσεων είναι που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν οι δυνάμεις της εισβολής. Το ίδιο πλέγμα εσωτερικών αντιθέσεων υπήρχε και στην Λιβύη (τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών), όμως εδώ δεν υπάρχει η «αδιαφορία» της Ρωσίας και της Κίνας, με δεδομένο μάλιστα πως η πρώτη διαθέτει βάσεις και στην περίπτωση βίαιης ανατροπής του καθεστώτος θα χάσει σοβαρά στρατηγικά ερείσματα που διαθέτει στην περιοχή.
Επομένως, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας μεγάλος πόλεμος που μέχρι στιγμής διεξάγεται μέσωαντιπροσώπων. Ας μην ξεχνάμε, πως αυτός προετοιμαζόταν από την προηγούμενη δεκαετία με τις επιδρομές σε Αφγανιστάν και Ιράκ, αλλά και με την επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006, που αποσκοπούσε τόσο στον στραγγαλισμό του κρατιδίου της Γάζας, όσο και στην αποδυνάμωση της Χεζμπολλάχ, που αποτελεί την πολιτική, ιδεολογική και θρησκευτική προέκταση του Ιράν και ένα «γεωπολιτικό» του αντέρεισμα. Ως προς το πρώτο σκέλος, η επιχείρηση των Σιωνιστών πέτυχε, αλλά απέτυχε στο δεύτερο. Η Χεζμπολλάχ βγήκε ενισχυμένη από αυτή τη μάχη και τώρα μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο στα όσα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή, δεδομένου πως από την τροπή που θα πάρουν κρίνεται ακόμα και αυτή η ύπαρξή της.
Από τους πρώτους μήνες διαφάνηκε πως αυτό το μέρος του παγκόσμιου πολέμου που έχει αγκαλιάσει τμηματικά μεν, αλλά με διάρκεια το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δεν θα ήταν ένα σύντομο επεισόδιο. Οι αντιμαχόμενες πλευρές έριχναν τμηματικά τα χαρτιά τους στο πεδίο της μάχης. Η Ρωσία έφερε επιδεικτικά τμήμα ειδικών δυνάμεων, πρόβαλε βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ απέναντι στις προτάσεις για επέμβαση και εναέριο αποκλεισμό της Συρίας και συνεχίζει να εξοπλίζει το καθεστώς υπό τον Άσσαντ.
Η Κίνα, από την πλευρά της, διαπιστώνει πως μια κατάρρευση της Συρίας και ο συνεπαγόμενος ασφυκτικός κλοιός γύρω από το Ιράν θα δώσει ισχυρό προβάδισμα και ισχύ στις ΗΠΑ και τις ανταγωνίστριες προς το Ιράν δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.
Ο πόλεμος στη Συρία, λοιπόν, είναι κομμάτι του τρίτου παγκόσμιου πολέμου που συνεχίζεται αδιάλειπτα εδώ και δεκαετίες και του οποίου τα χαρακτηριστικά έχουν προσαρμοστεί σύμφωνα με τις ανάγκες της ενοποιημένης κυριαρχίας, όπου οι βασικοί πρωταγωνιστές συνεχίζουν να αποφεύγουν την άμεση αντιπαράθεση στα σημεία «τριβής», αλλά αυτό δεν εμποδίζει στο να επιστρατεύουν τους κατά περίσταση συμμάχους τους που θα παίξουν το ρόλο που τους ανατίθεται και ο οποίος δεν είναι άμοιρος των συμφερόντων που έχουν.
Τα ορισμένου χαρακτήρα «στεγανά» –που υπήρχαν πριν την καταιγιστική διαδικασία ενοποίησης της κυριαρχίας που ξεκίνησε το 1989– έχουν πάψει πλέον να υπάρχουν. Η Ρωσία, για παράδειγμα, συμμετέχει στην εκστρατεία κατά της πειρατείας αλλά όχι στις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη εκεί δηλαδή που η συμμετοχή της στα ποσοστά έχει οριστεί ως «χαμηλή» στις παρούσες συνθήκες.
Εν κατακλείδι
Ο πόλεμος των δυνάμεων της κυριαρχίας στη Συρία έχει προκαλέσει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν σαν ασπίδα τους άμαχους τους οποίους το καθεστώς σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει κανένα πρόβλημα να βομβαρδίσει. Σφαγές, λεηλασίες, βιασμοί, καταστροφές βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη κυρίως από τις συμμορίες που πλαισιώνουν τους αντικαθεστωτικούς.
Προβοκάτσιες, όπου ρουκέτες αγνώστου προελεύσεως πλήττουν είτε χωριά της Τουρκίας, είτε περιοχές των υψωμάτων του Γκολάν που τελούν υπό κατάληψη από το Ισραήλ. Αντιπερισπασμοί, όπως οι πρόσφατες μάχες των 8 ημερών ανάμεσα στη Χαμάς και το Ισραήλ, που απέδειξαν πως το Ιράν υποστηρίζει και εξοπλίζει την παλαιστινιακή οργάνωση, αλλά πάντοτε με τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Υπάρχει κανείς που θα αμφέβαλλε πως αυτές οι μάχες ήταν κινήσεις αντιπερισπασμού με στόχο την απασχόληση των ισραηλινών σε ένα μέτωπο που εθεωρείτο, μέχρι πρότινος, «χαμηλής έντασης»;
Επιδείξεις ισχύος αλλά και αναγκαστικές κινήσεις φθοράς του ενός ή του άλλου αντιπάλου ή ενδυνάμωση θέσεων των αντιμαχόμενων πλευρών, εντός και εντός του κυρίως πεδίου της μάχης, εν όψει μιας «τελικής» αναμέτρησης. Σ’ αυτό το πλαίσιο το ναυτικό του Ιράν καταλαμβάνει τα τρία νησάκια Abu Musa, Tunb και Lesser Tunb (που διεκδικούν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) στον Περσικό κόλπο και εγκαθιστά την 5η ναυτική βάση των Ιρανικών δυνάμεων, ενισχύοντας τον έλεγχο των στενών του Ορμούζ και στην ουσία την είσοδο και έξοδο των πλοίων που μεταφέρουν πετρέλαιο και άλλα προϊόντα.
Το Ισραήλ βομβαρδίζει εργοστάσιο όπλων στο Σουδάν, στις 23 Οκτωβρίου. Ένα μήνα αργότερα ανακοινώνεται ότι δύο πολεμικά πλοία του Ιράν πρόκειται να επισκεφθούν το λιμάνι του Σουδάν στις 30 Νοεμβρίου και ότι θα παραμείνουν στο λιμάνι για τρεις ημέρες, στο πλαίσιο της στρατιωτικής συνεργασίας των θαλάσσιων επιχειρήσεων, ενώ «θα εφοδιαστούν με καύσιμα και άλλα υλικά υλικοτεχνικής φύσεως».
Την ίδια στιγμή το τουρκικό κράτος ετοιμάζεται να εξοπλιστεί από το ΝΑΤΟ με αντιπυραυλικά συστήματα PATRIOT.
Καθώς οι μάχες μαίνονται στη Δαμασκό και το Χαλέπι, οι δυνάμεις του καθεστώς δείχνονται ενισχυμένες στον στρατιωτικό τομέα απέναντι στους αντικαθεστωτικούς, κάτι που είναι ενδεχόμενο είτε να αναβάλλει είτε να επισπεύσει μια εκτεταμένη επιχείρηση κατά του καθεστώτος της Συρίας το οποίο, ας σημειωθεί, έχει ενισχύσει τους Κούρδους οι οποίοι έχουν καταλάβει περιοχές που βρίσκονται στα βορειοανατολικά της χώρας ανακόπτοντας την εισροή από την Τουρκία των «πρόθυμων απελευθερωτών». Παράλληλα το καθεστώς βρίσκεται ενισχυμένο με χιλιάδες μαχητές της Χεζμπολλάχ, αλλά και ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης».
Η αντίπερα όχθη από την αρχή του πολέμου έχει να παραθέσει «επιστρατευμένους» από τούρκικους πληθυσμούς (Ουιγούρους,Τσετσένους, Τουρκμένιους), άραβες μισθοφόρους αλλά και τις οργανώσεις: Jounoud Al Cham (Στρατιώτες του Λεβάντε), Ousbat Al Ansar (Ο Σύνδεσμος των Παρτιζάνων), Fatah al Islam, Ιορδανούς και ένα συνονθύλευμα μισθοφόρων προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος αυτή της μάχης του μεγάλου πολέμου που θα συνεχιστεί. Αρκεί να καταμετρηθούν τα κράτη που συμμετέχουν σ’ αυτήν την μεγάλης γεωπολιτικής, στρατηγικής και οικονομικής σημασίας αναμέτρηση για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των συμφερόντων που υπάρχουν: Ρωσία, ΗΠΑ, Γαλλία (με διφορούμενη στάση), Κίνα, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Ιορδανία, Τουρκία (που, όμως, παρά τον αποκλεισμό του Ιράν εξακολουθεί να αγοράζει πετρέλαιο πληρώνοντας με χρυσάφι), Ισραήλ, παλαιστινιακές οργανώσεις (στη Συρία, το Λίβανο και την Παλαιστίνη), Χεζμπολλάχ, Κούρδοι της Συρίας, ενώ δεν είναι προβλέψιμο το πόσοι ακόμα θα αναμιχθούν φανερά ή συγκαλυμμένα όσο παρατείνεται αυτός ο πόλεμος.
Η διανομή της «επόμενης μέρας», είτε αυτή προέλθει από μια «τελική» αναμέτρηση είτε από μια συμφωνία, θα βρει την περιοχή τελείως διαφορετική απ’ ότι ήταν προηγουμένως και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ξεριζωμένους, σακατεμένους, δολοφονημένους.
Πάντως, «η καλύτερη μέρα μετά την ανατροπή ενός κακού αυτοκράτορα είναι η πρώτη» (Τάκιτος). Οι όποιες αυταπάτες τελειώνουν εκεί. Ο καινούργιος αυτοκράτορας βασισμένος στην αίγλη της νίκης προετοιμάζει τα χειρότερα για τους γηγενείς. Και οι κυρίαρχοι για τον πλανήτη…
Συσπείρωση Αναρχικών
By anarchypress,
αναρτήθηκε από selana
Κανάγιες!
Κανάγιες!
Το φετινό καλοκαίρι κλείνει με μια μεγάλη ήττα κι ένα μεγάλο θρίαμβο. Η ήττα είναι ότι ο φίλος μας χώρισε από μια μακροχρόνια σχέση. Η αγάπη του θα κρατούσε για πάντα κι όμως χώρισε. Ο θρίαμβος είναι ότι ο πόνος του φίλου μας που υποφέρει έστειλε στο διάολο το τελευταίο ψήγμα πραγματικότητας, μετατοπίζοντας για λίγο το μέσα μας στα σημαντικά της ζωής, έτσι που για μια στιγμή θυμηθήκαμε ότι οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να παθιάζονται κι η ζωή να θριαμβεύει, κάνοντας κουρέλια αριθμούς, μνημόνια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, απειλές πολέμου.
.
Καθισμένος στο σκαμπό του μπαρ ο φίλος μας καταριέται το αντικείμενο του έρωτα του και είναι σαν να λέει Σαμαρά κλάσε μου τα αρχίδια, τώρα ό,τι και να κάνεις τον πόνο μου δεν μπορείς να μου τον κλέψεις, στο δικό μου δράμα μοναδικός πρωταγωνιστής είμαι εγώ. Πίνει τζόνι χωρίς πάγο και στα αναφιλητά του διαβάζουμε άντε γαμήσου κι εσύ Στουρνάρα, τώρα πια δεν ξενυχτάω για τα λεφτά που μου κόβεις αλλά από πόθο γι’ αυτήν που αγαπούσα κι έχασα. Ρίχνει άτσαλες γροθιές στην μπάρα και είναι σαν να φωνάζει δυνατά να πάνε να γαμηθούνε όλοι, και οι βουλευτές και τραπεζίτες και όλοι οι ανέραστοι γραφειοκράτες της Ευρώπης, εγώ δεν φοβάμαι πια τίποτα γιατί τώρα δεν είμαι κομπάρσος στην κρίση σας, δεν είμαι αριθμός στους δείκτες ανεργίας σας, δεν είμαι στατιστικό στις αυτοκτονίες σας, είμαι ο ίδιος το υποκείμενο του πόνου μου και τον πόνο μου δεν τον ορίζετε εσείς, όσες τροπολογίες κι αν φέρετε, όσα μνημόνια κι αν υπογράψετε, όσα κουρέματα χρέους κι αν κάνετε, όση κτηνωδία κι αν μας πετάξετε ακόμα στη μούρη.
Τον ακούμε να βρίζει δυνατά με τις πιο χυδαίες λέξεις -γαμημένη καργιόλα που την νοιάζει μόνο ο πούτσος, ας πάει λοιπόν να κολλήσει όλα τα αφροδίσια του κόσμου- και είμαστε σοκαρισμένοι, όχι από σεμνοτυφία αλλά από το γεγονός ότι ένας από εμάς ζει επιτέλους μια ανθρώπινη εμπειρία μετά από μια απάνθρωπη τριετία. Ένας από εμάς ξεπέρασε τον φόβο του και σταμάτησε να είναι σιωπηλός και καθωσπρέπει, η προσωπική του τραγωδία έστειλε στο διάολο τον πολιτικό πολιτισμό της γενιάς μας και διέλυσε επιτέλους κάθε διακριτικότητα. Γιατί είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια όλοι μας υπήρξαμε υπερβολικά διακριτικοί, λες και υπογράψαμε κάποιο άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο που απαγορεύει κάθε ένδειξη συναισθηματικής αντίδρασης ως επιζήμια για την ανάπτυξη της χώρας. Δεχτήκαμε σχεδόν αδιαμαρτύρητα καθετί που μας καταστρέφει τη ζωή, υστερικούς τηλεβιβλιοπώλεις και υπανθρώπους με τον μισό ποινικό κώδικα στην πλάτη, μνημόνια, απειλές, ναζιστοποίηση της ζωής, υπήρξαμε τόσο σιωπηλοί και πολιτισμένοι στις αντιδράσεις μας, όπως αρμόζει σε μια γενιά καλοσπουδασμένη και φιλήσυχη. Αυτή ήταν η Συμφωνία της Βάρκιζας της δικής μας γενιάς, να μην ενοχλήσουμε τις αγορές με τους συναισθηματισμούς μας. Κι εμείς τηρήσαμε τη συμφωνία και δεν ενοχλήσαμε, και στο τέλος γίναμε σαν εκείνο το Μήτσο που φοβόταν ακόμα και το μυρμηγκάκι. Επίσης συνηθίσαμε να αγαπάμε διακριτικά, να διαδηλώνουμε διακριτικά, να υποφέρουμε διακριτικά, να επιβιώνουμε με ενοχές, και να περνάμε τα καλύτερα μας χρόνια με το κεφάλι σκυφτό, τόσο που στο τέλος η μύτη μας ενώθηκε με τις φτέρνες μας κι έτσι βολικά κουλουριασμένοι κυλάμε. Τόσο πολύ συνηθίσαμε να μην ενοχλούμε, που όταν μια μέρα σταθούμε στη γραμμή για τα κρεματόρια πάλι διακριτικοί και αθόρυβοι θα είμαστε, μην τυχόν και κατηγορηθούμε για έλλειψη σαβουάρ βιβρ.
Τώρα όμως ήρθε ο πόνος του έρωτα να διαλύσει με πάταγο την πολιτική οικονομία, τώρα ο φίλος μας έχει μεθύσει για τα καλά και βρίζει δυνατά, στην αρχή προσπαθούμε να τον συνεφέρουμε, όμως σύντομα παραιτούμαστε, στο κάτω κάτω η σκηνή που εκτυλίσσεται μπροστά μας είναι το πιο ηρωικό πράγμα που έχουμε ζήσει όλοι μας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Κατά βάθος τον ζηλεύουμε γιατί εκείνος κατάφερε να διασωθεί από την αστυνομία του φόβου, δραπέτευσε για λίγο από το κελί 101, ο έρωτας του κατάφερε να ξεφύγει από τη φυλακή της διακριτικότητας, έτσι που ο φίλος μας σηκώνεται λίγα μέτρα πάνω από τη γη, πάνω από τοξικά τραπεζικά συστήματα, αναδιαρθρώσεις χρέους και δημοσιονομικές εξυγιάνσεις. Τώρα οι υπόλοιποι θαμώνες του μπαρ μας κοιτούν σαστισμένοι και για μερικές στιγμές επικρατεί απόλυτη σιωπή, σε λίγο ο ντιτζέι σταματάει τα διακριτικά λάουντζ και βάζει βαριά καψουροτράγουδα κι όλοι θέλουν να κοινωνήσουν λίγο από το δράμα του φίλου μας, που είναι ό,τι πιο ανθρώπινο, αγνό και γενναίο τους έχει συμβεί από τη μέρα που υπογράφηκε το πρώτο μνημόνιο. Ο χρόνος επιστρέφει για λίγο στην εποχή που δεν χρειαζόταν να παγώσουμε τα συναισθήματα μας για να επιβιώσουμε κι έτσι ο χωρισμός του φίλου μας γίνεται μια πράξη τόσο βαθιά πολιτική που θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμα και μια κοινωνική εξέγερση. Κανάγιες!
.
αναδημοσίευση από:
http://silentcrossing.wordpress.com/2013/09/02/%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%82/
αναρτήθηκε από selana
Πείνα Β΄ κατηγορίας !!!
Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι που σκέφτονται τους πεινασμένους, τους άπορους και τους άστεγους που ψάχνουν στα σκουπίδια. Η νέα αγορανομική διάταξη προβλέπει τρόφιμα που έχει λήξει η ημερομηνία κατανάλωσής τους, να βρίσκονται στα ράφια των super markets σε ξεχωριστή γωνιά.
Τα τρόφιμα αυτά θα είναι…ζυμαρικά, ρύζι, όσπρια και κονσέρβες και θα πωλούνται σε χαμηλότερη τιμή. Η υποτιθέμενη λογική αυτής της κίνησης, είναι η διευκόλυνση των οικονομικά αδύναμων, με την παροχή φθηνότερων προϊόντων. Στην πραγματικότητα βρέθηκε μια πατέντα για να βγάζουν από την μύγα ξύγκι τα καταστήματα.
Γιατί ποια ευαισθησία μπορεί να κρύβει η μεταφορά των σκουπιδιών (αφού υπό άλλες συνθήκες θα τα είχαν για πέταμα) εντός του super market; Ποιο ανθρωπιστικό ενδιαφέρον σου υπαγορεύει το να βάλεις σε κίνδυνο την υγεία ανθρώπων για να αυξήσεις έστω και λίγο τον τζίρο σου; Γιατί να μην μοιράζονταν τα τρόφιμα που πλησίαζε η ημερομηνία λήξης τους, δωρεάν σε άπορους, άστεγους και ανέργους;
Ο πρόεδρος του ΕΦΕΤ, Ν. Κατσαρός λέει ότι τα ληγμένα τρόφιμα είναι επικίνδυνα, καθώς…
Τα ληγμένα τρόφιμα εάν η συσκευασία τους έχει διατρηθεί έστω και ελάχιστα μπορεί να προκληθούν αλλοιώσεις από μικρόβια και να προκαλέσουν στον καταναλωτή γαστρεντερικές διαταραχές, εμετούς κλπ αλλά και σοβαρότερες επιπτώσεις που θα φανούν αργότερα. Ακόμη εάν δεν έχουν διατηρηθεί σωστά π. χ. σε χώρους ζεστούς και υγρούς, μπορούν πέραν από την αλλοίωση των γευστικών χαρακτηριστικών να έχουν υποστεί και άλλες σοβαρότερες αλλοιώσεις με απροσδιόριστες επιπτώσεις στην υγεία των καταναλωτών.
Πέρα της επικινδυνότητας, προκύπτει και ζήτημα ηθικής φύσεως. Όχι μόνο για το επιπλέον κέρδος που θυμίζει μαυραγορίτη, αλλά η επιλογή να υποβιβαστεί η ανάγκη του ανθρώπου για τροφή. Ο διαχωρισμός ανθρώπων με χαμηλή αγοραστική δυνατότητα, σε πεινασμένους, σε φτωχούς που δεν δικαιούνται καλύτερης ποιότητας τροφή, επειδή δεν έχουν χρήματα!
Είναι παντελώς ανήθικο να αντιμετωπίζεις ανθρώπους ως β’ διαλογής όντα που τους κάνεις και χάρη να πουλάς σκουπίδια που “αλλιώς θα πέταγες”. Συν ο στιγματισμός του κάθε αδύναμου που θα πηγαίνει στο ράφι με τα ληγμένα και θα ψάχνει, σαν σε σκουπιδοτενεκέ πολυτελείας, ενώ οι διπλανοί του θα μπορούν να αγοράζουν τα κανονικά τρόφιμα.
Σε μια εποχή που κάποιοι πετάνε τρόφές στα σκουπίδια και άλλοι ψάχνουν για ένα ξεροκόμματο, είναι προκλητική η “λογική” της θεσμοθέτησης των σκουπιδιών ως ισότιμα προϊόντα. Ακόμα πιο εξοργιστικό είναι την απόφαση αυτή να την παίρνουν αυτοί που ο εκλεπτυσμένος τους ουρανίσκος δεν καταδέχεται τίποτα λιγότερο από φιλέτο στρουθοκάμηλου και σολομού Σκωτίας. Η πείνα δεν καθορίζεται με τόσο κυνικούς όρους. Και βέβαια θα περιμένουμε την οποιαδήποτε “ψύχραιμη” τοποθέτηση της επόμενης “διανοούμενης”, όταν κάποιος δηλητηριαστεί από ληγμένη τροφή. Μπορώ να την ακούσω ήδη: “Μα χρυσό μου, οι γιατροί δεν συνιστούν να τρως από σκουπίδια“.
strangejournal
Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013
Η «ευαλλοίωτη» κυβέρνηση των «ληγμένων»
Εμείς, που «κρύψαμε τα δισεκατομμύρια του κ. Στουρνάρα κάτω από τα στρώματά μας», θα τα ξοδέψουμε σε «Τρόφιμα Περασμένης Διατηρησιμότητας»
Του Γιώργου Μπεκιάρη
Periodista.gr
«Τρόφιμα Περασμένης Διατηρησιμότητας» αναμένονται τις επομενες ημέρες στα ράφια των super market. Πρόκειται για ληγμένα προϊόντα τα οποία θα διατείθενται σε χαμηλότερες τιμές.
Πολλοί είπαν και θα πούν: «είναι καλύτερα, τουλάχιστον δεν θα τρώει κόσμος από τα σκουπίδια». Όμως το
πρόβλημα όσων μαζεύουν από τα σκουπίδια δεν είναι, τις περισσότερες
φορές, οι υψηλές τιμές των τροφίμων στα super market. To πρόβλημα είναι η
ολοκληρωτική φτώχεια, και όταν αυτή επικρατεί, δεν μπορείς να διαθέσεις
όχι 10 ευρώ, αλλά ούτε 1.
Είχαμε ακούσει, πολλές φορές, δια στόματος κάποιας «ληγμένης» πολιτικής φυσιογνωμίας (με πλούσιο βιογραφικό στις τηλεπωλήσεις) ότι η «Αριστερά» θα μας ταϊζει με κουπόνια. Ευτυχώς, γλιτώσαμε! Δεν θα τρώμε με κουπόνια! Θα τρώμε ληγμένα, θα τρώμε από τα σκουπίδια, δεν θα τρώμε καθόλου, αλλά τουλάχιστον αυτό θα γίνεται με τα μετρητά που δεν έχουμε, τα οποία κερδίζουμε από τις δουλειές που δεν έχουμε και ούτε πρόκειται (παρά την «ανάπτυξη»)!
Θα ήταν δίκαιο κάποιες φυσιογνωμίες σαν και αυτόν να ζήσουν έστω και για λίγο τρώγοντας από τα σκουπίδια. Θα ήταν δίκαιο, να κατέβουν για μερικές μέρες από το Lear Jet και να αγοράσουν ως άνεργοι ληγμένα προϊόντα. Θα ήταν αποτελεσματικό, ακόμα και ως χαμηλόμισθοι να προσπαθήσουν να ταϊσουν την οικογένειά τους και μην κοιμούνται το βράδυ από την αγωνία της ενδεχόμενης διαθεσιμότητάς τους. Τότε θα καταλάβαιναν «τι εστί βερίκοκο»!
Η «ευαλλοίωτη» κυβέρνηση, με τα ληγμένα πολιτικά στελέχη είναι έτοιμη να καρφωθεί στον πάτο του γκρεμού!
Δεν πρέπει να ντραπούμε που θα αγοράσουμε ληγμένα, πρέπει να ντραπεί όποιος γεμίζει το καλάθι του με απάθεια. Πρέπει να ντραπεί όποιος ακόμα στηρίζει τον Σαμαρά, τους φίλους του και τις συνιστώσες της παράταξής του.
Πηγή:Για ποιούς όμως προορίζονται τα ληγμένα τρόφιμα;
Η απάντηση είναι: για όσους σήμερα μπορούν, έστω και με το ζόρι, να έχουν όλα τα απαραίτητα.Διότι είναι βέβαιο πως με τη συνέχιση του success story, στο κοντινό μέλλον δεν θα μπορούν να τα έχουν. Εμείς, που «κρύψαμε τα δισεκατομμύρια του κ. Στουρνάρα κάτω από τα στρώματά μας», θα τα ξοδέψουμε σε «Τρόφιμα Περασμένης Διατηρησιμότητας».Είχαμε ακούσει, πολλές φορές, δια στόματος κάποιας «ληγμένης» πολιτικής φυσιογνωμίας (με πλούσιο βιογραφικό στις τηλεπωλήσεις) ότι η «Αριστερά» θα μας ταϊζει με κουπόνια. Ευτυχώς, γλιτώσαμε! Δεν θα τρώμε με κουπόνια! Θα τρώμε ληγμένα, θα τρώμε από τα σκουπίδια, δεν θα τρώμε καθόλου, αλλά τουλάχιστον αυτό θα γίνεται με τα μετρητά που δεν έχουμε, τα οποία κερδίζουμε από τις δουλειές που δεν έχουμε και ούτε πρόκειται (παρά την «ανάπτυξη»)!
Θα ήταν δίκαιο κάποιες φυσιογνωμίες σαν και αυτόν να ζήσουν έστω και για λίγο τρώγοντας από τα σκουπίδια. Θα ήταν δίκαιο, να κατέβουν για μερικές μέρες από το Lear Jet και να αγοράσουν ως άνεργοι ληγμένα προϊόντα. Θα ήταν αποτελεσματικό, ακόμα και ως χαμηλόμισθοι να προσπαθήσουν να ταϊσουν την οικογένειά τους και μην κοιμούνται το βράδυ από την αγωνία της ενδεχόμενης διαθεσιμότητάς τους. Τότε θα καταλάβαιναν «τι εστί βερίκοκο»!
Η «ευαλλοίωτη» κυβέρνηση, με τα ληγμένα πολιτικά στελέχη είναι έτοιμη να καρφωθεί στον πάτο του γκρεμού!
Δεν πρέπει να ντραπούμε που θα αγοράσουμε ληγμένα, πρέπει να ντραπεί όποιος γεμίζει το καλάθι του με απάθεια. Πρέπει να ντραπεί όποιος ακόμα στηρίζει τον Σαμαρά, τους φίλους του και τις συνιστώσες της παράταξής του.
Periodista.gr
Ramnousia
Ο εκφασισμός του ελληνικού κράτους
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είναι κάποιος φασίστας. Ας φανταστούμε έναν δάσκαλο σε μια τάξη όπου ένα δεκάχρονο αποκαλεί έναν μαύρο συμμαθητή του «αράπη». Αν ο δάσκαλος δεν επιπλήξει τον ρατσιστή μαθητή, και του επιτρέψει να συνεχίσει ακάθεκτος – όχι για παιδαγωγικούς λόγους, αλλά επειδή συμφωνεί, ή απλά βαριέται να επέμβει – τότε είναι φασίστας λόγω ολιγωρίας.Tου Νικόλα ΒρούσαληΈστω ότι ο μαθητής εμμένει στο μισαλλόδοξο λόγο, και αρχίζει μια τακτική εκφοβισμού και προπηλακισμού του άλλου μαθητή. Η ολιγωρία του δασκάλου γίνεται χειρότερη, μάλιστα αρχίζει να μοιάζει σαν θετικά ρατσιστική ενέργεια. Σε αυτό το σημείο ένας τρίτος μαθητής επεμβαίνει, και προσπαθεί με διάφορα μέσα να αναχαιτίσει τις ρατσιστικές και μισαλλόδοξες επιθέσεις του πρώτου μαθητή. Τώρα ο δάσκαλος τιμωρεί τον τρίτο μαθητή και τον απειλεί με αποβολή από το σχολείο. Ο δάσκαλος αυτός δεν είναι πια φασίστας λόγω ολιγωρίας. Είναι φασίστας τελεία.
Τους τελευταίους έξι μήνες το ελληνικό κράτος έχει επιδείξει συμπεριφορά πολύ χειρότερη από αυτή του δασκάλου. Το πρώτο στάδιο άρχισε να ξετυλίγεται από τα μέσα του 2012, όταν το κράτος ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπο με τον διογκωμένο κομματικό μηχανισμό της Χρυσής Αυγής. Με βάση τον Ποινικό Κώδικα η ελληνική δικαιοσύνη όφειλε να είχε κηρύξει παράνομη την οργάνωση αυτή ως σεσημασμένη συμμορία, και να είχε διώξει ποινικά τα ηγετικά μέλη της.
Μια μόνο έκφανση της συστηματικής ολιγωρίας αυτής ήταν η απίστευτη περίπτωση του θεατρικού Corpus Christi στο Χυτήριο τον Οκτώβρη του 2012, όπου ο κρατικός μηχανισμός δεν κατόρθωσε να προστατεύσει ένα έργο από μια ομήγυρη φασιστών και φονταμενταλιστών χριστιανών. Το δεύτερο στάδιο του φασισμού λόγω ολιγωρίας ήρθε με την απόρριψη του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου τον Ιούνη του 2013 (δείτε σχετικά εδώ).Ο φασισμός τελεία έρχεται με τη συστηματική προσπάθεια ποινικοποίησης του αντιφασισμού από τον δικαστικό μηχανισμό.
Σε αυτήν την προσπάθεια εντάσσονται δύο πρόσφατες ποινικές διώξεις που έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τα ΜΜΕ: η δίωξη σε βάρος του συγγραφέα Σάββα Μιχαήλγια «διέγερση σε βιαιοπραγίες» και για «διατάραξη της κοινής ειρήνης», και σε βάρος των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Σάμου για την αποτροπή «εθελοντικής αιμοδοσίας» οργανωμένης από τη Χρυσή Αυγή. Εδώ ο δάσκαλος προπηλακίζει ξεκάθαρα τον καλό μαθητή, και ενθαρρύνει τον ρατσιστή. Αυτό κάνει τον δάσκαλο ρατσιστή. (Για την ακρίβεια η δεύτερη δίωξη είναι διπλά τρομακτική, αφού κυριολεκτικά νομιμοποιεί τη χρήση δημόσιας περιουσίας για ρατσιστικούς σκοπούς.)
Στο Φασισμός και Δικτατορία ο κοινωνιολόγος Νίκος Πουλαντζάς δίνει μια χρήσιμη περιοδολόγηση της ανόδου του φασισμού. Εκεί διακρίνει ανάμεσα σε τέσσερις περιόδους: (1) το χρονικό διάστημα από την άνοδο του φασισμού σε αυτό που αποκαλεί το ‘σημείο χωρίς επιστροφή’, (2) την περίοδο από το σημείο χωρίς επιστροφή στο σημείο όπου ο φασισμός κατακτά την πολιτική εξουσία, (3) την πρώτη περίοδο του φασισμού στην εξουσία, (4) την περίοδο της ‘σταθεροποίησης’ του φασισμού.
Κατά την πρώτη περίοδο, ο φασισμός μετατρέπεται από ‘εμβρυακή μορφή’ με ένοπλες ομάδες σε ένα μαζικό κόμμα, και εξασφαλίζει την υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, επεκτείνοντας παράλληλα την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και τις οργανώσεις της εργατικής τάξης. Στη δεύτερη περίοδο καταφέρνει να ενώσει προσωρινά τα συμφέροντα της μικροαστικής τάξης με εκείνα του μεγάλου κεφαλαίου, και παίρνει την πολιτική εξουσία. Στην τρίτη περίοδο ο φασισμός εδραιώνεται στην εξουσία με την ανασύνθεση του κράτους σε όρους υπαγορευμένους από την μικροαστική τάξη, και στην τέταρτη απορροφάται πλήρως από το μεγάλο κεφάλαιο.
Θέλω να σταθώ λίγο στην πρώτη περίοδο που αναφέρει ο Πουλαντζάς, γιατί εκεί βρισκόμαστε στην Ελλάδα (και ίσως στην Ουγγαρία) σήμερα. Αναγκαία συνθήκη για την πορεία προς το «σημείο χωρίς επιστροφή», δηλαδή το σημείο πέρα από το οποίο μια φασιστική άνοδο στην εξουσία είναι αναπόφευκτη, είναι να καταφέρουν οι φασίστες να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου. Ένα σημαντικό πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι η ικανότητά του φασιστικού φορέα να καταστείλει αυτούς που αντιστέκονται στην επέλαση μνημονίων, λιτότητας, κλπ., και πιο συγκεκριμένα να αποδείξει τον εαυτό του ενάντια στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ο τραμπούκος πρέπει να δοκιμαστεί προτού προσληφθεί. Γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους φασίστες να διεισδύσουν στους μηχανισμούς καταστολής του κράτους πριναποκτήσουν καν ψήγματα της ικανότητας τους να αναλάβουν την εξουσία.
Στη μεσοπολεμική Γερμανία οι Ναζί διείσδυσαν σταδιακά στον στρατό και στην αστυνομία. Αυτό τους επέτρεψε να «εξουδετερώσουν διασπάσεις» μέσα σε αυτούς τους μηχανισμούς, και τους έδωσε ένα επιπλέον μέσο για την καταστολή κάθε μορφής οργανωμένης αντίστασης. Η χορογραφία της καταπίεσης προς το σημείο της μη – επιστροφής είναι σχετικά περίτεχνη.
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί ότι ένα σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων αστυνομικών φαίνεται να υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή, και υπάρχουν στοιχεία οργανωτικών δεσμών ανάμεσα στους φασίστες και την αστυνομία. Μολονότι δεν είναι γνωστό αν η Χρυσή Αυγή έχει δεσμούς με τον ελληνικό στρατό, τον πιο φανερά κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό, είναι γνωστοί οι δεσμοί της με την Εκκλησία, η οποία παραμένει κομμάτι του κρατικού μηχανισμού, και ασκεί ακόμα σημαντική ιδεολογική επιρροή στην Ελλάδα.
Αν όλα τα παραπάνω είναι σωστά, η πορεία προς τον φασισμό στην Ελλάδα βρίσκεται σε πιο προχωρημένο στάδιο απ’ότι πιστεύουν οι περισσότεροι.
Πηγή: Το Βήμα
tvxs
Ληγμένα προϊόντα μιας ληγμένης πολιτικής
Άρχισε η τοποθέτηση σε ειδικά ράφια των σούπερ μάρκετ τροφίμων των οποίων έληξε η ημερομηνία ανάλωσης (ανάλωση κατά προτίμηση). Πολλοί υπερασπιστές -και η κυβέρνηση- του μέτρου σημειώνουν ότι δεν απειλείται η ασφάλεια των πολιτών, αφού δεν πρόκειται για προϊόντα ιδιαιτέρως ευαίσθητα που να απειλούν την υγεία του καταναλωτή. Ακόμα και ο Γενικός Γραμματέας Καταναλωτή, ο οποίος υποτίθεται ότι προστατεύει τον καταναλωτή, υπερασπίστηκε το μέτρο. Του Δήμου ΧλωπτσιούδηΕξετάζοντας το θέμα βλέπουμε ότι με την εφαρμογή του μέτρου η ίδια η κυβέρνηση τελικά αποδέχεται την πλήρη αποτυχία της πολιτικής της, το περιβόητο success story. Το ίδιο το μέτρο, επιπλέον, καταδεικνύει την ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας και την αδυναμία των νοικοκυριών να αγοράσουν τα αναγκαία (πάνε τα όνειρα περί πρωτογενούς πλεονάσματος, πάνε τα επιχειρήματα περί ψεύτικων λιποθυμιών μαθητών, περί άπορων Ελλήνων, περί ανάπτυξης και μείωσης της ανεργίας).
Και τα προϊόντα αυτά καθίστανται ασφαλή για λίγο καιρό, μόνο εφόσον συντηρούνται με τον πρέποντα τρόπο, δεν έχει διατρηθεί η συσκευασία τους κλπ. Επίσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι που φοβούνται ότι επαγγελματίες της εστίασης θα σπεύσουν να προμηθευτούν -αν κι απαγορεύεται- τέτοια αγαθά για τις μονάδες τους. Και αυτά δεδομένης της υπολειτουργίας των ελεγκτικών μηχανισμών.
Από την άλλη, και ξεπερνώντας τη σκόπελο περί ασφάλειας κατανάλωσης, οφείλουμε να επισημάνουμε το νέο ταξικό διαχωρισμό στη διατροφή. Και πριν την κρίση, η οικονομική δυνατότητα όριζε την ποιότητα τροφίμων που καταναλώναμε. Τότε όμως οι διακρίσεις γίνονταν ανάμεσα στον τρόπο καλλιέργειας και την χώρα προέλευσης και ο καταναλωτής γνώριζε σε κάποιο βαθμό τι κατανάλωνε.
Με το νέο μέτρο πλέον ο διαχωρισμός θα γίνεται βάσει ημερομηνίας λήξης βάζοντας σε δεύτερη μοίρα βασικά ποιοτικά στοιχεία. Η Ποιότητα Διατροφής θεσμοθετείται πλέον ως εξάρτηση από την κοινωνική προέλευση και την οικονομική επιφάνεια του ατόμου (μέχρι χτες μας έλεγαν ότι είναι θέμα επιλογής). Και τούτο ξεπερνά την απλή σημειολογία. Τα βιολογικά προϊόντα θα υποστούν μεγάλη υποβάθμιση και η ζήτησή τους θα περιορισθεί σημαντικά. Και μαζί τους τα τρόφιμα ιδιωτικής ετικέτας θα υποστούν μεγάλη καθίζηση στις πωλήσεις παρά την πολύ σημαντική αύξηση των πωλήσεων που έχουν γνωρίσει τα τελευταία χρόνια.Παράλληλα, η ελληνική κυβέρνηση δίνει μία ακόμη ευκαιρία στις υπεραγορές και τις βιομηχανίες, να μην τα πετάνε ή ανακυκλώνουν (σε άλλη μορφή) τα προϊόντα, αλλά να κερδίζουν και από πάνω ώστε να καλύψουν τη χασούρα από τη μειωμένη κατανάλωση. Και μάλιστα με αγαθά που έχουμε ήδη προπληρώσει.. Κοινώς η ελληνική κυβέρνηση ακόμα μία φορά στηρίζει συγκεκριμένες οικονομικές ομάδες και φροντίζει να μη ζημιωθούν.
Τα ληγμένα προϊόντα τα έχει ήδη πληρώσει ο καταναλωτής. Στην τιμή των αγαθών -προ λήξης- έχει ήδη ενσωματωθεί το κόστος/χασούρα των προϊόντων που δυνητικά θα πεταχτούν. Παράλληλα, τα ληγμένα όχι μόνο είναι πληρωμένα ήδη, αλλά ουσιαστικά οφείλουν την ύπαρξή τους στην κακή τιμολογιακή πολιτική των βιομηχανιών και των υπεραγορών. Αν ήταν φτηνότερα τα αγαθά (ανάλογα της αγοραστικής δύναμης και μειωμένου κέρδους ανά αντικείμενο) ουσιαστικά δε θα υπήρχαν, αφού θα τα αγόραζε το κοινό. Όταν αυτά επιστρέφουν στο ράφι, ουσιαστικά ο μεταποιητής και κυρίως ο έμπορος ζητούν να ξαναπληρώσουμε τα τρόφιμα.
Επιπρόσθετα, ο νέος θεσμός θα επιτρέψει τη διατήρηση του πληθωρισμού και των υψηλών τιμών. Είναι μία χάρη της κυβέρνησης, που αντί να πιέσει για μειώσεις τιμών στις υπεραγορές (για το καλάθι της νοικοκυράς), ουσιαστικά τους δίνει το έναυσμα να σταματήσουν τις προσφορές σε πλήθος αγαθών καθώς πολλές υπεραγορές έβγαζαν σε προσφορά αγαθά που πλησίαζαν στην ημερομηνία λήξης μαζί με τα β΄ διαλογής προϊόντα και πλέον θα το βγάζουν στο ειδικό ράφι.
Παράλληλα, οι τιμές θα συντηρηθούν σε υψηλά επίπεδα επειδή πλέον τα ληγμένα προϊόντα δε θα συμμετάσχουν στον ανταγωνισμό τιμών (επιχείρημα των νεοφιλελεύθερων υποστηρικτών) διότι τα αγαθά αυτά δεν εντάσσονται σε κάποιο πλαίσιο ανταγωνισμού, εξαρχής λόγω της ειδικής κατηγορίας στην οποία ανήκουν. Κοινώς -και απορρίπτοντας το επιχείρημα ότι τα ληγμένα θα ρίξουν τις τιμές- δεν πρόκειται να γίνει επειδή άλλο τα ληγμένα (που θα έχουν ίσως χαμηλότερες τιμές) κι άλλα τα κανονικά αγαθά, που θα υπάρχει πλέον επίφαση να παραμείνουν σε υψηλές τιμές.
Και επιλογικά για να αποδομήσουμε το “ανθρωπιστικό” επιχείρημα της κυβέρνησης και των απλήρωτων/εθελοντών υποστηρικτών της… θυμίζουμε ότι οι άποροι δεν πρόκειται να αγοράσουν αυτά τα αγαθά. Οι άποροι δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν αγαθά. Συνωστίζονται σε συσσίτια και κοινωνικά παντοπωλεία. Οι αγοραστές θα είναι τα χαμηλής οικονομικής δύναμης κοινωνικά στρώματα (χαμηλόμισθοι, μέρος των ανέργων, τμήμα της μεσαίας τάξης και των μικροαστικών).
Η διάταξη δεν εφευρέθηκε για το καλό των απόρων. Είναι ένα μέσο εκτόνωσης της οικονομικής αφαίμαξης μέρους του πληθυσμού και κατά βάση μία ευκαιρία να θησαυρίσουν στην κρίση οι εμπορικοί και μεταποιητικοί κολοσσοί…
Ο δείμος του πολίτη
tvxs
Θα νικήσουν, όπως νικούν πάντα...
Ζούμε μέρες τραγικής κορύφωσης.
- Στη γειτονιά μας ψήνεται άλλος ένας πόλεμος στηριγμένος σε αισχρά ψεύδη και βρώμικες προβοκάτσιες.
- Η ελληνική κυβέρνηση (που ψηφίσαμε εμείς ρε μαλάκες) για πρώτη φορά στην ιστορία υποστηρίζει ένθερμα την στρατιωτική επίθεση εναντίον άλλης χώρας.
- Νοσοκομεία κλείνουν και οι ασθενείς πηγαινοέρχονται στους δρόμους της Αήνας να βρουν ένα άδειο ντιβάνι.
- Οι καθηγητές απολύονται σωρηδόν, διότι η χώρα μας αποφάσισε πως δε χρειάζεται πια παιδεία και σχολεία σ' αυτόν τον τόπο, παρά μόνο στρατόπεδα συγκέντρωσης.
- Νέα παιδιά σκοτώνονται για ένα εισιτήριο από τραμπούκους ειδικών αποστολών.
- Στη Γερμανία χύνονται καθημερινά τόνοι δηλητήριο για την Ελλάδα και το λαό της και οι υποψήφιοι Γερμανοί πολιτικοί και αναλυτές συναγωνίζονται στο μίσος για μας.
- Τα κρατικοδίαιτα στελέχη ιδιωτικών τραπεζών και βιομηχανιών υψώνουν τη σημαία της περαιτέρω καταστροφής και προτρέπουν τη ληστρική κυβερνητική συμμορία να κάνει πιο γρήγορα.
- Τα χρεωκοπημένα και διαπλεκόμενα ΜΜΕ προμοτάρουν με ασίγαστο θράσος με το μισό στόμα αυτήν την καταστροφή και με το άλλο μισό την παράδοση του δήμου της Αθήνας σε ναζιστικά χέρια, σαν πρόβα για την παράδοση της χώρας ολόκληρης σε ναζιστικά χέρια.
- Τα μεγαλοστελέχη αυτής της (ψηφισμένης από μας) συμμορίας εκτραχύνονται καθημερινά και έχουν βγάλει πλέον για τα καλά τις μάσκες τους.
- Ο Βενιζέλος πολεμοκάπηλος που το παχύσαρκο μυαλό του ζητά αίμα. Πολύ αίμα.
- Ο Άδωνις απειλεί τους γιατρούς λέγοντάς τους πως "άμα τους απολύσει, τότε... θα δουν"!
- Ο Σταυρίδης μας λέει "άντε γαμηθείτε" επειδή δε γουστάρουμε να ξεπουλήσουμε το νερό μας.
- Κι ο Σαμαράς ενορχηστρώνει όλην αυτήν την κακόγουστη και επικίνδυνη φάρσα, την οποία -επαναλαμβάνω- ψηφίσαμε, επειδή φοβόμασταν μήπως μας πάρουν τα σπίτια οι αριστεροί.
ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ;;;
ΝΑΙ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!
ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
Όπως νικούν πάντα οι ξύπνιοι τους κοιμισμένους.
Όπως νικούν πάντα αυτοί που ξέρουν τί θέλουν εκείνους που δεν ξέρουν.
Όπως νικούν πάντα οι ενωμένοι τους σκόρπιους.
Όπως νικούν πάντα οι γρηγορούντες τους αδρανείς.
Όπως νικούν πάντα οι ουσιαστικοί τους παρλαπίπες.
Όπως νικούν πάντα οι αποφασισμένοι τους αναποφάσιστους.
Όπως νικούν πάντα οι βολεμένοι τους άκληρους.
Όπως νικούν πάντα οι ρουφιάνοι τους τίμιους.
Όπως νικούν πάντα οι αιμοβόροι τους ανθρωπιστές.
Όπως νικούν πάντα οι σάπιοι τους φρέσκους.
Όπως νικούν πάντα οι βρώμικοι τους καθαρούς.
Όπως νικά πάντα το σκοτάδι το φως.
Όπως νικά πάντα ο φασισμός τη δημοκρατία.
Όπως νικά πάντα η δύση την ανατολή.
Όπως νικά πάντα η δεξιά την αριστερά.
Όπως νικά πάντα το άδικο το δίκιο.
http://toixo-toixo.blogspot.gr/
ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
Όπως νικούν πάντα οι ξύπνιοι τους κοιμισμένους.
Όπως νικούν πάντα αυτοί που ξέρουν τί θέλουν εκείνους που δεν ξέρουν.
Όπως νικούν πάντα οι ενωμένοι τους σκόρπιους.
Όπως νικούν πάντα οι γρηγορούντες τους αδρανείς.
Όπως νικούν πάντα οι ουσιαστικοί τους παρλαπίπες.
Όπως νικούν πάντα οι αποφασισμένοι τους αναποφάσιστους.
Όπως νικούν πάντα οι βολεμένοι τους άκληρους.
Όπως νικούν πάντα οι ρουφιάνοι τους τίμιους.
Όπως νικούν πάντα οι αιμοβόροι τους ανθρωπιστές.
Όπως νικούν πάντα οι σάπιοι τους φρέσκους.
Όπως νικούν πάντα οι βρώμικοι τους καθαρούς.
Όπως νικά πάντα το σκοτάδι το φως.
Όπως νικά πάντα ο φασισμός τη δημοκρατία.
Όπως νικά πάντα η δύση την ανατολή.
Όπως νικά πάντα η δεξιά την αριστερά.
Όπως νικά πάντα το άδικο το δίκιο.
http://toixo-toixo.blogspot.gr/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)