ΤΑ ΚΟΠΑΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ….

Η παρέα  στο γραφείο συζητούσε για τα χαράτσια και τις ουρές στις εφορίες. Μίλαγαν όλοι μαζί οργισμένα, η συζήτηση είχε μετατραπεί σ΄ενα βουητό που δεν έβγαζε πουθενά. Ολοι αυτοί οι οργισμένοι είχαν περάσει με τη σειρά τους ένας ένας από κάποια ουρά. “Εγώ δεν ξέρω από αυτές τις ουρές τους είπα. Γιατί δεν έχω…πληρώσει την εφορία και δεν έχω ακίνητο για να ανακατεύομαι με χαράτσια.” Σιωπή… Πως βλέπουμε σε κάτι ταινίες να γίνεται το χάος και ξαφνικά κάποιος πυροβολεί στον αέρα κι απλώνεται μια μουγγαμάρα ξαφνικά, κάτι τέτοιο έγινε.

Γύρισαν όλοι και με κοίταξαν σαν να είχα ανακοινώσει δημοσίως πως το βράδυ κάνω πιάτσα κι εκδίδομαι! Τι εννοείς δεν έχεις πληρώσει? Και τι θα κάνεις. Κι αρχίζει μια δεύτερη επίθεση βαβούρας αυτή τη φορά όλη αφιερωμένη σε μένα. Θα στα πάρουν από το μισθό, θα σου στείλουν το κλητήρα στο σπίτι. Πόσα χρωστάς? Αν είναι πάνω από τόσα θα σε κλείσουν μέσα. Παιδιά ψυχραιμία. Υπάρχει ένα πολύ απλό ζητηματάκι. Δεν έχω πληρώσει γιατί δεν έχω να πληρώσω, δεδομένου πως πριν την εφορία προηγούνται μερικές βασικές ανάγκες τις οποίες θα έπρεπε να αφήσω ακάλυπτες για να πληρώσω την εφορία. Νοίκι, ηλεκτρικό,  τροφή της οικογένειας, εισιτήρια για να πηγαίνω στη δουλειά. Κι αυτά μισοκαλυμμένα είναι. Οπότε γιατί το συζητάμε.
Κι αν σου συμβεί αυτό? Το αγωνιώδες ερώτημα. Η τρομοκρατία… Κι αν. Κι αν τι? Θα με κρεμάσουν στη μέση της πλατείας για παραδειγματισμό? Δεν τους πέρναγε καν από το μυαλό πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στη ζωή τους άλλες ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ από αυτές που επιβάλλει η μνημονιακή πολιτική της κάθε εσωτερικής ή εξωτερικής τρόικα. Η ουσία όλου του προβλήματος στους ανθρώπους που λαμβάνουν καθημερινά εντολές και διαταγές (δεν μιλάω για τους άλλους που γύρισαν ηλιοκαμμένοι από τα νησιά κι ετοιμάζονται για τις χειμωνιάτικες επιδρομές στα σκυλάδικα) είναι πως έχουν πάθει ένα απόλυτο πανικό στο πως θα ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ τις διαταγές….
Γιατί η μη τήρηση των διαταγών ισοδυναμεί με εκτέλεση! Το σπιτάκι θα το πάρουν οι τράπεζες, το μισθό θα τον πάρει η εφορία, το ρεύμα θα το κόψει η ΔΕΗ, τ΄ασημικά μας και τα μπακίρια μας και το κομπόδεμά μας. Τι θα απογίνουν? Τα υποκοριστικά μας θα τα χάσουμε (σπιτάκι, δουλίτσα, λεφτουδάκια, αυτοκινητάκι, τηλεορασούλα)  και θα μείνουμε γυμνοί. Γιατί τελικά τίποτα από αυτά τα παιχνιδάκια δεν ήταν δικό μας, αφού με το ψηφαλάκι μας και την αντιληψούλα μας και την βλακούλα μας, επιλέξαμε μια κυβερνησούλα που φτιάχνει εντολούλες τις οποίες αν δεν εκτελέσει κάποιος θα μπει στο κλουβάκι και θα καταστραφεί η ζωούλα του.
Γιατί για να μπορεί να αντιδράσει κάποιος στην αρπαγή πρέπει να έχει μάθει να λέει το τόπο που κατοικεί σπίτι και όχι σπιτάκι. Και για να πολεμήσει για τα δικαιώματά του πρέπει να έχει μάθει να λέει ζωή κι όχι ζωούλα. Για να αναθρέψεις σωστά και δυνατά τα παδιά πρέπει να μάθεις να τα λες παδιά κι όχι παιδάκια. Και για να καταλάβεις τον αντίπαλό σου πρέπει να μάθεις να τον αποκαλείς τηλεόραση κι όχι τηλεορασούλα.
Το υποκοριστικό δεν είναι τρόπος έκφρασης χαδιάρικος. Είναι συνήθεια στη μικρότητα και της μιζέρια της καθημερινότητας που στέκεται υποταγμένη απέναντι σε εκείνους που δεν ταιριάζει κανένα υποκοριστικό στη δύναμή τους και την εξουσία τους. Δεν μπορείς να πεις τροικούλα, δεν πάει. Ούτε τραπεζούλα, δεν υπάρχει τραπεζούλα. Ούτε εφοριούλα , είναι γελοίο. Ούτε τυρανιούλα, θα σε πάρουν με τις πετρες.  Είναι το χαράτσι (κυρίαρχο και δυνατό) που θα σου αρπάξει τα “λεφτουδάκια”. Είναι ο προϊστάμενος κι ο υπαλληλίσκος. Ο μεγιστάνας και ο φτωχούλης. Η κυβέρνηση και ο κοσμάκης. Ο χασάπης και τα προβατάκια.
Είδες τι ωραία που ταιριάζουν έτσι τα πράγματα? Δεν υπάρχει νταβατζούλης ενώ υπάρχει πουτανίτσα. Δεν υπάρχει εμπορούλης ναρκωτικών ενώ υπάρχει πρεζάκι.  Γιατί στην ουσία, οι τάξεις που διαμορφώνουν το “πολιτισμο” του ανθρώπου, μη μπερδεύεσαι, δύο είναι. Οι άνθρωποι που δεν χρησιμοποιούν υποκοριστικα κι εκείνοι που έχουν μετατρέψει τη ζωή τους σε συνάρτηση με αυτά.
Γιατί ακόμα και στις μεγαλύτερες επαναστάσεις και ανατροπές, αφού το αίμα σκουπίστηκε από τους δρόμους, τα πράγματα εξελίχθηκαν πάλι σκ@τά, γιατί τις καρέκλες κατέλαβαν τρόικες κι από κάτω ήταν πάλι ο λαουτζίκος που περίμενε νέες διαταγές.
Δυστυχώς η αναβάθμιση σε άνθρωπο από ανθρωπάκο, δεν γίνεται με έξωθεν βοήθεια. Είναι σε απόλυτη συνάρτηση με το φόβο. Το φόβο κάθε είδους απώλειας. Των λεφτών, της ησυχίας, της κοινωνικής αποδοχής, της βολεμένης ζωής, της ζωούλας. Οι μσθοί εξαφανίστηκαν? Τα σπίτια κατάσχονται? Τα παιδιά θα πεινάσουν? Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει αν τα θύματα δεν είχαν μέσα στο μυαλό την αντίληψη “μισθούλης-σπιτάκι-παιδάκια” Το καλύτερο φαί των εκβιαστών. Η δαγκάνα.
Αν δεν … θα μείνεις άνεργος, θα χάσεις το σπίτι, θα πεινάσουν τα παιδιά σου” Υπάρχουν μεγαλύτερες αλυσίδες από αυτά?  Χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να μπορεί κάποιος να εκδίδει διαταγές ανενόχλητος? Το αστείο είναι πως φτάσαμε στο σημείο χιλιάδες κόσμος παρόλη την υποταγή και την εμμονή να διαφυλάξει τη ζωούλα του, και το σπιτάκι το χάνει, και δουλίτσα δεν έχει και τα παιδάκια θα πεινάσουν.
Γιατί όταν τελειώσουν τα κομποδέματα, από που θα βρεις να πληρώσεις? Εκείνοι θα συνεχίζουν να βγάζουν ένα χαρτί που θα λέει “πλήρωσε τόσα” . Αβλεπί. Χωρίς να ενδιαφέρονται τι υπάρχει πίσω από τον αποδέκτη. Οπότε θα αναγκαστείς να μπεις στη κατηγορία δεν πληρώνω αφού θα έχεις περάσει στη κόλαση, αφού θα έχει γίνει η ζωή εφιάλτης, κι αφού θα έχεις στερηθεί τα πιο βασικά αγαθά για να πληρώσεις.
Οπότε τώρα είσαι σε μια ουρά για να πληρώσεις κι αύρο θα είσαι σε μια ουρά για να ικετεύεις για έλεος…
Μεγαλείο αυτού του είδους η ζωή. Ετσι δεν είναι?
Αυτό που με εντυπωσιάζει στο όλο σκηνικό είναι οι επιστήμονες αναλυτές που θεωρούν πως αυτό το “πράγμα” μπορεί να πάει σε βάθος χρόνου και να φέρει πλέονασμα, ανάπτυξη, έξοδο από το τούνελ.. Κάτι ξέρουν αυτοί για τα κομποδέματα. Δεν μιλάνε έτσι. Βλέπουν λίπος ακόμα μπόλικο. Η Πολιτεία αυτή τη στιγμή είναι ακριβώς όπως οι εισπρακτικές εταιρείες. Τραβάει το σχοινί στα άκρα. Ρίχνει απειλές, τρομοκρατία, “θα σου πάρω και το σώβρακο που φοράς” “θα τα πάρω ακόμα κι από τα παιδιά σου” “θα μείνεις στο δρόμο άστεγος” “θα πεινάσεις” αν δεν…
πληρώσεις.
Οπότε τσεκάρει άμεσα ποιος έχει ακόμα και το κρύβει (γιατί υπάρχουν θρασύτατοι συμπολίτες που δούλευαν τριάντα χρόνια για να έχουν κάτι για τα γεράματα και για τα παιδιά τους, τόσο θράσος) οπότε θα το εμφανίσεις θες δε θες. Σε περίπτωσει που δεν έχεις τι θα γίνει δηλαδή θα σε στείλουν φυλακή? Θα σε εκτελέσουν? Απλά θα ασχοληθούν με εκείνους που έχουν ακόμα λίπος.
Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο όπου το αμερικανικό όνειρο του καπιταλιστικού συστήματος , όπου ότι και να ήσουν μπορούσες να αποκτήσεις τα πάντα αν γούσταρες, να περιορίζεται στο κωμικοτραγικό, πως όσα λιγότερα έχεις τόσο θα βρεις την ησυχία σου…
Γιατί αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος που είναι λιγότερο κυνηγημένος είναι εκείνος που δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ. Αν αυτός ο ΤΙΠΟΤΑΣ βρει το τρόπο να επιβιώσει, βρει το τρόπο να ξεφύγει από όλο το υπόλοιπο μαντρί και να δημιουργήσει δικούς του  κανόνες επιβίωσης, χωρίς να πηδήξει από κανένα μπαλκόνι, χωρίς να κλάψει ή να ικετεύσει, χωρίς να αφήσει κανέναν να τον τρομοκρατήσει και να τον εκβιάσει,  τότε μήπως υπάρχει στ΄αλήθεια έξοδος από το τούνελ της μαζικής αποβλάκωσης ?

Paganeli

Συρία: Ένας ακόμα πόλεμος της παγκοσμιοποιημένης κυριαχιας

«Το μεγαλύτερο αμάρτημα κατά του ανθρώπινου πνεύματος είναι το να πιστεύει κάποιος σε πράγματα που δεν αποδεικνύονται».

Άλντους Χάξλεϋ

Η νέα προβοκάτσια που «φωνάζει» από μίλια μακρυά αναπαράχθηκε από όλα τα ΜΜΕ με πανομοιότυπο τρόπο. Αναφερόμαστε στη Συρία και στη χρήση θανατηφόρων αερίων με αποτέλεσμα εκατόμβες νεκρών, ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν και μικρά παιδιά.

Δεν θα αναφερθούμε στα στοιχεία που αποδεικνύουν την προβοκάτσια, ούτε στον υπερμεγενθυμένο αριθμό νεκρών που παρουσιάζουν οι προσκείμενες στους «εξεγερμένους» πηγές (μιλούσαν στην αρχή για 1200, αλλά νεώτερες και σοβαρότερες πληροφορίες τούς «κατεβάζουν» στους 400 περίπου). Απλά, ο οποιοδήποτε μπορεί να θεωρήσει σαν μία πράξη απόλυτου αυτοχειριασμού το να εκτοξεύθηκαν αέρια από τις δυνάμεις του καθεστώτος της Συρίας σε άμαχους τη στιγμή που η πλάστιγγα, αυτή τη χρονική περίοδο, έχει σαφέστατα γείρει υπέρ του Άσσαντ και οι συνεχείς στρατιωτικές επιτυχίες κατά των ισλαμικών συμμοριών και των λοιπών «εξεγερμένων» έχει εξαναγκάσει τις συνασπισμένες δυνάμεις της αραβοδυτικής κυριαρχίας να επισπεύδουν μία επέμβαση. Έτσι, 300 μισθοφόροι από τις χιλιάδες που εκπαιδεύονται από την CIA στην Ιορδανία, προχώρησαν ήδη σε καταλήψεις παραμεθόριων περιοχών της Συρίας.
Είναι ολοφάνερο πως αυτή η αδίστακτη και εγκληματική κίνηση εκ μέρους των αντιπάλων του καθεστώτος Άσσαντ, δίνει ένα άλλοθι για τα εγκλήματα που προσχεδιάζονται και προφανώς αφήνει ανοικτό το έδαφος για επέμβαση ανάλογη με αυτή στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ ή στην Γιουγκοσλαβία από τις επιτιθέμενες δυνάμεις της συμμαχίας, που προαναφέραμε. Άλλωστε δεν είναι η μοναδική, που έχει συμβεί στη Συρία ( υπάρχουν πολλές ανάλογου περιεχομένου στις επεμβάσεις που προηγήθηκαν, σε άλλες περιοχές, εκ μέρους των δυνάμεων της ενοποιημένης και ενοποιούμενης κυριαρχίας), όπως θα διαπιστώσουμε και από το άρθρο που ακολουθεί και που είναι παρμένο από την μηνιαία αναρχική εφημερίδα ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φύλλο 122, Δεκέμβριος 2012 και στο οποίο γίνεται μια προσέγγιση του Συριακού Πολέμου.]
Όταν τον Μάρτιο του 2011 ξεσπούσε η «εξέγερση» στη Συρία, δεν υπήρχε περίπτωση να αμφισβητηθεί από κάποιον ότι αυτή αποτελούσε συνέχεια και μέρος ενός προδιαγεγραμμένου σχεδίου της κυριαρχίας. Ενός σχεδίου που κινείται, στην κατεύθυνση του ανασχηματισμού των όρων επιβολής σε παγκόσμια κλίμακα και της αναθεώρησης και ανασύστασης των σχέσεων ανάμεσα στα τμήματα που την απαρτίζουν. Το πρώτο, μάλιστα, βήμα για το άνοιγμα της νέας περιόδου επεμβάσεων είχε ήδη γίνει ένα μήνα πριν με την «εξέγερση» στη Λιβύη, που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Σχετικά με τα γεγονότα στην Τυνησία και την Αίγυπτο, που προηγήθηκαν, απλά θυμίζουμε πως παρ’ ότι εμφανίζουν διαφορετική χροιά, στην πραγματικότητα αποτελούν συστατικά μέρη μιας ενιαίας διαδικασίας.
Ας σημειωθεί, πάντως, ότι αυτή η νέα περίοδος αποτελεί την συνέχεια της προηγούμενης, που περιλάμβανε τις επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ καθώς και το «κλείσιμο» του Παλαιστινιακού, όπου εγκαθιδρύθηκαν δύο ξεχωριστά παλαιστινιακά κράτη-μαριονέτες.
Έχουμε αναφερθεί ήδη σε προηγούμενο φύλλο της ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (φ. 109, Οκτώβριος 2011), στους λόγους για τους οποίους η δυτική κυριαρχία σε συνεργασία με αραβικά κράτη και μουσουλμανικές συμμορίες διέλυσε τη Λιβύη. Πρόκειται για μια διάλυση που δεν αφορά τους γεωγραφικούς και κρατικούς όρους, αλλά τη σάρωση των ανθρώπινων ομάδων και των κοινωνικών σχέσεων που είχαν αναδειχθεί μέσα από πολύχρονες διεργασίες, αλλά και διαδικασίες, επιδεινώνοντας τη θέση αυτών των ομάδων μέσα στο νέο πλαίσιο εξανδραποδισμού που δρομολογήθηκε.
Αυτή η κατάτμηση των κρατών και ομοσπονδιών αποτελεί το πρωταρχικό μέλημα της ενοποιούμενης και ενοποιημένης κυριαρχίας, αφού με αυτή τη μέθοδο κατορθώνει να επιβάλει το νέο Status Quo. Βέβαια, το όλο σχέδιο έπρεπε να συνδεθεί, στην περίπτωση αυτή, με την λεγόμενη «αραβική άνοιξη» η οποία αποτέλεσε την προπαγανδιστική και συνάμα απατηλή προμετωπίδα για την επίτευξη των πολιτικών αναδιαρθρώσεων στην ευρύτερη περιοχή.
Είναι αδιαμφισβήτητο, πλέον, γεγονός πως η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία προχωρά αδίστακτα μέσα από ποτάμια αίματος, σωρούς ερειπίων και τεράστιες καταστροφές στο φυσικό περιβάλλον, απογυμνώνοντας τους ανθρώπους από τα αναγκαία για την διαβίωσή τους και ανακατασκευάζοντας τους όρους καταπίεσης κι εκμετάλλευσης.
Τα βασικά εργαλεία για τις επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή, από το Ιράκ μέχρι και τη Λιβύη, απαρτίζονται από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και την Ιορδανία. Είναι αυτές που απροσχημάτιστα επεμβαίνουν έχοντας το προβάδισμα και διευκολύνοντας και ανοίγοντας το δρόμο για την επέλαση των λοιπών εταίρων του ενοποιημένου μπλοκ της κυριαρχίας. Έχουν μάλιστα αναδειχθεί από τους κύριους χρηματοδότες, στρατολόγους και υποκινητές των διάφορων συμμοριών μισθοφόρων και μη, που επιδίδονται σε σφαγές, λεηλασίες, βιασμούς, λυντσαρίσματα και κάθε είδους καταστροφές. Άλλωστε, είναι συστατικό της κυριαρχίας να χρησιμοποιεί διάφορες διαβαθμίσεις υπανθρώπων, που φέρνουν σε πέρας τις «βρώμικες δουλειές».
Εννοείται πως δεν έχουν κανενός είδους ουσιαστική σημασία οι επικλήσεις των κάθε λογής «πρόθυμων» να πολεμήσουν και να ανατρέψουν τα υπάρχοντα καθεστώτα, επειδή είναι τυραννικά. Οι υποστηρικτές και διεκπεραιωτές αυτών των επεμβάσεων δεν ήταν ούτε θα γίνουν ποτέ αυτοί που θα μετουσιώσουν την τυραννία σε ελευθερία. Επειδή, είναι αδιαμφισβήτητο πως η ουσιαστική απελευθέρωση δεν επιβάλλεται, αλλά προέρχεται από την πηγαία διάθεση και την συνειδητή απόφαση ανθρώπινων ομάδων, που έχουν το όραμα της ουσιαστικής απελευθέρωσης από κάθε είδους εξουσιαστικά κι εκμεταλλευτικά δεσμά και παλεύουν γι’ αυτό το σκοπό. Αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια. Οι κάθε είδους «απελευθερωτές», που δρουν είτε στο όνομα του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού είτε στο όνομα της δημοκρατίας και του αραβικού εθνικισμού, στις συγκεκριμένες συνθήκες εξυπηρετούν αναφανδόν τα σχέδια των μετασχηματισμών που επιδιώκει η κυριαρχία, ενώ το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αντικατάσταση του ενός εξουσιαστικού συστήματος με ένα άλλο, είτε από τους ίδιους τους «απελευθερωτές» είτε από τους εντολείς τους.
Πάντως, κάθε επέμβαση δεν είναι και τόσο ακατανόητη, όπως φαίνεται με μια επιφανειακή ματιά. Μένει να δούμε κάπως προσεκτικά τα διάφορα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν ένα δεδομένο που χαρακτηρίζεται ως ένας παρατεταμένος παγκόσμιος πόλεμος, που παραμένει αφανής στις ουσιαστικές του πλευρές και που έχει ομοιότητες με εκείνον που περιγράφει ο Τζώρτζ Όργουελ στο «1984». Εκεί, όπως και στις τωρινές συνθήκες, οι πληθυσμοί ενημερώνονται για τις νίκες σ’ έναν πόλεμο στον οποίο οι ίδιοι δεν συμμετέχουν άμεσα, ο «εχθρός» μοιάζει φανταστικός, αλλά δεν παύει να παρουσιάζεται σαν τρομακτικός.
Στον παρόντα πόλεμο υπάρχουν κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις: Ο «εχθρός» είναι ορατά-αόρατος, αφού οι περισσότεροι πληροφορούνται μόνο όσα θέλουν ή αφήνουν, οι διαχειριστές της πληροφορίας, να μαθευτούν και μάλιστα με την μέθοδο της μερικότητας και της διαστρέβλωσης των όσων λέγονται ή γίνονται. Η στρέβλωση γίνεται σε τέτοιο μάλιστα βαθμό και με τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγούν σε παραίτηση κάθε ατομική προσπάθεια που θα επιδιώξει να αξιοποιήσει τα αληθινά γεγονότα και να εξάγει τα συμπεράσματα που προκύπτουν. Το πρότυπο του «εχθρού» εμφανίζεται να έχει παρόμοια χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για τον Σαντάμ, τον Καντάφι, τον Αχμαντινετζάντ ή τον Άσσαντ.
Ας μην πάμε πολύ πίσω. Έχει περάσει ένας και πλέον χρόνος μετά από την άγρια δολοφονία του Καντάφι από τους ελεεινούς λακέδες της δυτικής, αλλά και της ευρύτερης κυριαρχίας κι όμως μέσα στην επιβεβλημένη σιγή τάφου ο υπόλοιπος κόσμος μαθαίνει στα ξαφνικά πως υπάρχουν ακόμα περιοχές στη Λιβύη –όπως η Μπάνι Ουαλίντ που τη μια μέρα ανακοινώνεται πως «καταλήφθηκε» από τις συμμορίες του νέου καθεστώτος και μετά από δύο μέρες διαψεύδεται– που εξακολουθούν να αντιστέκονται. Κι όλα αυτά παρά τις εκατόμβες νεκρών, παρά τα απάνθρωπα βασανιστήρια σ’ όσους συλλήβδην χαρακτηρίζουν ως υποστηρικτές του προηγούμενου καθεστώτος και παρ’ όλη την τρομοκρατία. Εν τούτοις, θα ήταν υπερβολικά αισιόδοξο –και με δεδομένη την περιορισμένη έως ανύπαρκτη ενημέρωση– να υποστηριχτεί πως αυτή τη στιγμή υπάρχει ισχυρή αντίσταση στους εγκάθετους της συνασπισμένης κυριαρχίας. Και μετά έρχεται η σιωπή για να ακολουθήσει ο επόμενος ενημερωτικός κεραυνός μέσα σε μια τεχνητή ξαστεριά. Η διαχείριση της πληροφορίας είναι ένα πανίσχυρο μέσο για την αποξένωση του πλήθους από την πραγματικότητα που μετασχηματίζουν οι εξουσίες. Είναι, ακόμη, το μέσο με το οποίο ο παγκόσμιος πόλεμος που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες αποκτά τις επιβαλλόμενες διαστάσεις που εξυπηρετούν τις ανάγκες των εξουσιών: η νίκη και η συντριβή του «εχθρού», οι θριαμβευτικές ιαχές εναλλάσσονται με τον κίνδυνο που επαπειλεί (πραγματικά ή πλαστά) η ανασύνταξή του.
Το τέλος μιας περιόδου και η αρχή μιας άλλης
Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε, όχι τόσο τις λεπτομέρειες όσο τα κύρια γεγονότα που σημάδεψαν την δεκαετία 1979-1989. [Να σημειώσουμε πως μια εκτεταμένη και λεπτομερειακή ανάλυση θα ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη και θα ξεπερνούσε τα όρια του χώρου μιας εφημερίδας. Ευελπιστούμε στο μέλλον και με διάφορες επί μέρους προσπάθειες ανάλυσης να συμβάλλουμε στην πληρέστερη κατανόηση των διαδικασιών της ενοποιημένης κυριαρχίας κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες της συγκρότησής της.] Πρόκειται για τις τελευταίες έντονες αντιπαραθέσεις που υπήρξαν πριν από την έναρξη της νέας περιόδου ενοποίησης, πλέον, της κυριαρχίας και η οποία συμβολίζεται με το γκρέμισμα του τείχους που από το 1961 χώριζε το Βερολίνο σε δυτικό και ανατολικό.
Εδώ χρειάζεται να αναφερθούμε σε δύο σημαντικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη δεκαετία 1979-1989 και τα οποία θα πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν, δεδομένου πως σηματοδοτούν τις μετέπειτα ενέργειες της κυριαρχίας. Είναι οι τελευταίες κινήσεις που γίνονται πριν από την έναρξη της νέας περιόδου για τον έλεγχο της περιοχής του Καυκάσου και ιδιαίτερα του Περσικού Κόλπου. Η ΕΣΣΔ προκειμένου να αποκτήσει στρατηγικό και τακτικό πλεονέκτημα εν όψει των επερχόμενων ανακατατάξεων σπεύδει να στηρίξει το κομμουνιστικό καθεστώς της Καμπούλ. Θα βρεθεί, όμως, αντιμέτωπη με την πολύπλευρη συμμαχία των ΗΠΑ, της Αγγλίας, του Πακιστάν, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και της Κίνας που στηρίζουν με όλους τους τρόπους τους αντάρτες που δρουν εναντίον της σοβιετική παρουσίας. Ο πόλεμος θα διαρκέσει 10 ολόκληρα χρόνια για να λήξει με την ήττα και την απόσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων της ΕΣΣΔ.
Το δεύτερο σημαντικό γεγονός, είναι ο πόλεμος ανάμεσα στο Ιράκ και το Ιράν, ο οποίος ξεκίνησε το 1980 και κράτησε μέχρι το 1988. Επρόκειτο για έναν πόλεμο που, παρ’ όλες τις προσπάθειες των δύο αντιμαχόμενων πλευρών για την κυριαρχία στην περιοχή, κατέληξε σε «ισοπαλία», ενώ απέφερε περισσότερο από ένα εκατομμύριο νεκρούς.
Η κατάσταση, που διατηρήθηκε αναλλοίωτη παρά την τεράστια αιματοχυσία της δεκαετίας, σηματοδοτεί το τέλος των διαφορετικών στρατοπέδων και προχωρά στην ενοποίησή τους, μεταφέροντας τις αντιθέσεις στο εσωτερικό ενός ενιαίου «οργανισμού», που αρχίζει να διαπλατύνεται συμπεριλαμβάνοντας στους κόλπους του όλο και περισσότερες δυνάμεις, ώστε να ολοκληρωθεί το πλέγμα της παγκοσμιοποίησης, που θα συστήσει τη νέα περίοδο.
Εδώ, πλέον, υπάρχουν συνεχώς ισχυροποιούμενοι συνέταιροι στο μπλοκ της ενοποιημένης και ταυτόχρονα ενοποιούμενης κυριαρχίας, η οποία έχει σαν στόχο την αλληλοδιείσδυση των ισχυρών κομματιών της σε ανατολή και δύση σε Ασία και Αφρική. Μια αλληλοδιείσδυση που θα αποτρέψει της κεντρόφυγες τάσεις των υπολοίπων και αποσκοπεί στο μετασχηματισμό του χαρακτήρα των εσωτερικών αντιθέσεων που υπάρχουν στους κόλπους της κυριαρχίας, χωρίς, όμως, να τις εξαλείφει.
Αυτός ο χαρακτήρας διατηρεί σε πολλές περιπτώσεις αναλλοίωτη την έκφραση των κάθε είδους αντιθέσεων αλλά όμως το περιεχόμενο διαφέρει κατά πολύ από αυτό που υπήρχε, κατά τη δεκαετία που αναφερθήκαμε προηγουμένως. Οι «λεπτές» αποχρώσεις των εσωτερικών εντάσεων έχουν, πάντως, τη σημασία τους και παίζουν ιδιαίτερο ρόλο στις συνθήκες που θα διαμορφωθούν μετά από την κάθε είδους ανοικτή ή συγκεκαλυμμένη «ρήξη».
Η σφραγίδα στο πρακτικό πεδίο, μετά την συμφωνία των Μπους (πρεσβύτερου)-Γκορμπατσώφ στη Μάλτα για τη ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων, ήρθε με τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1991), όπου οι συνασπισμένες δυνάμεις 35 κρατών –συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Αγγλίας και χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας (που «αδιαφόρησε»)– νίκησαν το Ιράκ κατά την επονομαζόμενη «καταιγίδα της ερήμου», απελευθερώνοντας το Κουβέιτ που είχε καταληφθεί τον Αύγουστο του 1990 από τις δυνάμεις του Ιράκ. Ακολουθεί ο αποκλεισμός εναέριων ζωνών και ο έλεγχος των από αέρος πτήσεων του Ιράκ.
Με τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, γίνεται φανερό πως οι όροι έχουν αλλάξει, αλλά και διάφοροι άξονες επιρροών μετατοπίζονται. Οι στρατηγικοί άξονες, όμως, αλλάζουν κατευθύνσεις μόνο κάτω από αδήριτες ανάγκες. Έτσι, γίνεται αντιληπτό, πως το άνοιγμα της νέας περιόδου, που είχε προετοιμαστεί μία εικοσαετία πριν, έβαζε επιτακτικά τη διαμόρφωση των νέων όρων που θα επιβάλλονταν κατά πρώτον στους πληθυσμούς της Ευρώπης και παράλληλα σε αυτούς που περιλαμβάνονται στον Καύκασο και τις εκείθεν περιοχές, που ανήκαν στην μέχρι τότε κομμουνιστική αυτοκρατορία. Αλλά, το κέντρο βάρους των μετασχηματισμών μέσα στα πλαίσια της ενοποιητικής διαδικασίας εξακολουθεί να παραμένει ο άξονας Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν, Συρία παρά τις ανοικτές στρατιωτικές επεμβάσεις των ΗΠΑ στα δύο πρώτα κράτη την δεκαετία που μας πέρασε.
Ο Συριακός πόλεμος

Προκειμένου να φτάσει στην παρούσα, δι’ αντιπροσώπων, επέμβαση στη Συρία, η ενοποιημένη κυριαρχία έπρεπε να εδραιώσει την εξάλειψη του προηγούμενου Status Quo στην Ευρώπη. Έχοντας ευθύς εξ αρχής να αντιμετωπίσει πολλά ζητήματα, εφάρμοσε τον «καταμερισμό εργασιών». Η Ρωσία θα ασχολούταν κατ’ αρχήν με τον Καύκασο, ενώ οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ με τη σοβαρή υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Όλη η δεκαετία του 1990 (αν αφαιρέσουμε τον Πρώτο Πόλεμο του Κόλπου) αναλώθηκε στην «τακτοποίηση» αυτής της «εκκρεμότητας». Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν «εκ των ων ουκ άνευ». Χρειάστηκε μια οκταετία για να ολοκληρωθεί η διαδικασία του τεμαχισμού της το 1999, με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Σ’ αυτό το διάστημα η Ρωσία διεξήγε δύο πολέμους στον Καύκασο καταλαμβάνοντας, εν τέλει, την Τσετσενία, αφού προηγούμενα σταθεροποιήθηκε εσωτερικά. Αυτές ήταν οι άμεσες προτεραιότητες στην πρώτη δεκαετία του βίου της ενοποιημένης και ενοποιούμενης κυριαρχίας. [Ενοποιημένη επειδή αποτελεί τη βάση αυτών που πρωταρχικά την αποτέλεσαν και ενοποιούμενη επειδή η διαδικασία ενσωμάτωσης και των υπόλοιπων κομματιών της συνεχίζεται.]

Είναι φανερό, πως η σημασία του κάθε στόχου που τίθεται από την κυριαρχία λαμβάνει υπ’ όψιν της την ιδιαιτερότητα του ζητήματος και τα συμφέροντα των τμημάτων που την συναποτελούν. Έτσι θα διαπιστώσει κάποιος πολύ εύκολα τους λόγους που κατά την δεύτερη δεκαετία 2000-2010, η Ρωσία «αδιαφορεί» και για τον Δεύτερο Πόλεμο στον Κόλπο, αλλά και για την επέμβαση στο Αφγανιστάν, συνεχίζοντας να ασχολείται με την εδραίωση και ενίσχυση της θέσης της στον Καύκασο που συνδέεται με τις συμφωνίες οικονομικού και γεωστρατηγικού περιεχομένου τις οποίες συνάπτει.
Σ’ αυτή τη δεκαετία γίνονται κινήσεις ουσιαστικά για την αναμέτρηση και τη διανομή των πόρων μιας από τις στρατηγικότερες περιοχές του πλανήτη, που κατέχουν το Ιράν και η Συρία. Το μεν Ιράν είναι πλούσιο σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ορυκτά, ενώ η Συρία διασχίζεται από τέσσερις ποταμούς (Τίγρης, Ευφράτης, Ορόντης και Χρυσορόας) και συνεπώς κατέχει τον πλέον σημαντικό φυσικό πλούτο της περιοχής, το νερό. Παράλληλα θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι είχε προγραμματιστεί η κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου που θα ξεκινούσε από το Ιράν και θα κατέληγε μέσω Ιράκ στην Συρία κι από κει θα γινόταν η διοχέτευσή του στην Ευρώπη. Βέβαια, αυτός ο αγωγός έκτασης 1500 χιλιομέτρων δεν κατασκευάστηκε λόγω της έντασης της «εξέγερσης». Θα πρέπει, επίσης, να ληφθεί υπ’ όψιν ότι ένας ακόμη αγωγός (πετρελαίου αυτή τη φορά) επρόκειτο να κατασκευαστεί μετά από συμφωνία ανάμεσα στο Ιράκ και τη Συρία και ο οποίος θα κατέληγε στο συριακό λιμάνι Baniyas, όπου τερματίζει ο ανενεργός πετρελαιοαγωγός Kirkuk-Baniyas.
Συνεπώς, μια ανατροπή του Συριακού καθεστώτος θα άλλαζε τους συσχετισμούς κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης των πόρων και θα απομόνωνε το Ιράν, που αποτελεί από καιρό στόχο της Δυτικής κυριαρχίας και αραβικών κρατών, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, τα οποία αποβλέπουν στην αναβάθμιση του ρόλου τους στην περιοχή. Είναι επόμενο, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, η Συρία και το Ιράν να έχουν συγκροτήσει μια ουσιαστική συμμαχία, ενώ το καθεστώς του Ιράκ προσεγγίζει σταθερά προς μια άτυπη συμμαχία ή ενός άξονα αλληλοϋποστήριξης με αυτά τα καθεστώτα, παρά την συνεχή πίεση που δέχεται από τις ΗΠΑ.
Ας μην περάσει, επίσης, απαρατήρητο το γεγονός, πως η σχετική επιτυχία της επέμβασης στο Ιράκ αφορά την κατασκευή του προτεκτοράτου του Ιρακινού Κουρδιστάν από το οποίο, πέρα από τα πετρελαϊκά οφέλη, το σημαντικό στοιχείο είναι η πολιτική επιρροή στην περιοχή μέσω των ανθρώπων του Μπαρζανί, οι οποίοι διατηρούν δεκαετίες δεσμών με τις ΗΠΑ μέσω της CΙΑ.
Δεν είναι τυχαίο που μια ένοπλη ομάδα Πεσμεργκά (Κούρδοι του «Ανεξάρτητου» Ιρακινού Κουρδιστάν) εγκαταστάθηκαν στις παραμεθόριες με τη Συρία περιοχές της Αφρίν και της Κομπάν. Ο Μπαρζανί δήλωσε συγκεκριμένα πως «για τη δημόσια ασφάλεια της κουρδικής περιφέρειας του Ιράκ δεν θα παρέχεται σε κανέναν η είσοδος στην περιφέρεια του Ιράκ, από το Δυτικό (Συριακό) Κουρδιστάν». Λίγες μέρες αργότερα συναντήθηκε με τον Νταβούτογλου, ο οποίος του τόνισε: «Η Νέα Συρία (υπονοώντας αυτή που θα προκύψει μετά την ανατροπή του καθεστώτος υπό τον Άσσαντ) θα πρέπει να απελευθερωθεί από τις τρομοκρατικές και εξτρεμιστικές ομάδες και οργανώσεις», υπονοώντας τις κουρδικές αυτονομιστικές δυνάμεις της Συρίας (εννοώντας το PYD που είναι αντίστοιχο του ΡΚΚ).
Όπως δεν είναι τυχαίο, πως ο Μασούντ Μπαρζανί γίνεται ο μοχλός πίεσης προς τους συγκυβερνήτες του στο Ιράκ προκειμένου να εκπληρωθούν οι άμεσες επιδιώξεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ που αποσκοπούν στην αποσύνδεση των σχέσεων Ιράκ-Ιράν-Συρίας.
Είναι φανερό, πως στο παιχνίδι για την ανατροπή του καθεστώτος Άσσαντ, υπάρχουν εναλλαγές. Ενώ σε κάποια χρονική περίοδο δείχνεται πως είναι χαμένο για το καθεστώς, σε σχέση με τους όρους που ήθελαν αρχικά οι συνασπισμένες δυνάμεις της κυριαρχίας, (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΠΑ, Τουρκία –που σε πλείστες περιπτώσεις ενεργεί ως αιχμή του δόρατος για την εφαρμογή των ΝΑΤΟικών στρατιωτικών σχεδιασμών–) στην συνέχεια παρουσιάζεται η αντίθετη εικόνα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως σε κάθε σχέδιο υπάρχουν τα εναλλακτικά σενάρια. Επειδή στα παιχνίδια όπου συμμετέχουν πολλοί χρειάζεται να λαμβάνονται υπ’ όψιν όλες οι πιθανές εκδοχές. Ξεκινώντας από τον μέγιστο στόχο, περνά στον ενδιάμεσο για να καταλήξει, στο ελάχιστο. Η μετάλλαξη του πρωταρχικού σχεδίου βρίσκεται τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο στη δεύτερη εκδοχή του που είναι το κομμάτιασμα της χώρας (με ή χωρίς την παρουσία της ομάδας εξουσίας που εκπροσωπεί ο Άσσαντ). Η τρίτη εκδοχή είναι η νίκη των καθεστωτικών δυνάμεων. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, τόσο σ’ αυτήν την περίπτωση όσο και σ’ εκείνη που θα υπάρξει μια «λύση» κοινά αποδεκτή, η κατάσταση που θα προκύψει θα είναι σημαντικά διαφορετική από αυτήν που υπήρχε πριν την έναρξη των εχθροπραξιών και την εισβολή των κάθε είδους μισθοφόρων και των κατσαπλιάδων που συνεπικουρούν τον «Ελεύθερο» Συριακό Στρατό.
Τα συμφέροντα είναι πολλά και αλληλοσυγκρουόμενα, στο εσωτερικό του κοινωνικού χώρου της Συρίας, σ’ αυτά εξακολουθεί να αποσκοπεί η συνασπισμένη μερίδα της κυριαρχίας. Εδώ βρίσκονται σε αντιπαράθεση αλλά και σε συνεργασία διάφορες ανταγωνιστικές μερίδες, τόσο στον τομέα των πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων όσο και σε αυτόν των οικονομικών συμφερόντων.
Αυτό το μεγάλο πλέγμα αντιθέσεων είναι που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν οι δυνάμεις της εισβολής. Το ίδιο πλέγμα εσωτερικών αντιθέσεων υπήρχε και στην Λιβύη (τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών), όμως εδώ δεν υπάρχει η «αδιαφορία» της Ρωσίας και της Κίνας, με δεδομένο μάλιστα πως η πρώτη διαθέτει βάσεις και στην περίπτωση βίαιης ανατροπής του καθεστώτος θα χάσει σοβαρά στρατηγικά ερείσματα που διαθέτει στην περιοχή.
Επομένως, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας μεγάλος πόλεμος που μέχρι στιγμής διεξάγεται μέσωαντιπροσώπων. Ας μην ξεχνάμε, πως αυτός προετοιμαζόταν από την προηγούμενη δεκαετία με τις επιδρομές σε Αφγανιστάν και Ιράκ, αλλά και με την επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006, που αποσκοπούσε τόσο στον στραγγαλισμό του κρατιδίου της Γάζας, όσο και στην αποδυνάμωση της Χεζμπολλάχ, που αποτελεί την πολιτική, ιδεολογική και θρησκευτική προέκταση του Ιράν και ένα «γεωπολιτικό» του αντέρεισμα. Ως προς το πρώτο σκέλος, η επιχείρηση των Σιωνιστών πέτυχε, αλλά απέτυχε στο δεύτερο. Η Χεζμπολλάχ βγήκε ενισχυμένη από αυτή τη μάχη και τώρα μπορεί να έχει σημαντικό ρόλο στα όσα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή, δεδομένου πως από την τροπή που θα πάρουν κρίνεται ακόμα και αυτή η ύπαρξή της.
Από τους πρώτους μήνες διαφάνηκε πως αυτό το μέρος του παγκόσμιου πολέμου που έχει αγκαλιάσει τμηματικά μεν, αλλά με διάρκεια το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δεν θα ήταν ένα σύντομο επεισόδιο. Οι αντιμαχόμενες πλευρές έριχναν τμηματικά τα χαρτιά τους στο πεδίο της μάχης. Η Ρωσία έφερε επιδεικτικά τμήμα ειδικών δυνάμεων, πρόβαλε βέτο στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ απέναντι στις προτάσεις για επέμβαση και εναέριο αποκλεισμό της Συρίας και συνεχίζει να εξοπλίζει το καθεστώς υπό τον Άσσαντ.
Η Κίνα, από την πλευρά της, διαπιστώνει πως μια κατάρρευση της Συρίας και ο συνεπαγόμενος ασφυκτικός κλοιός γύρω από το Ιράν θα δώσει ισχυρό προβάδισμα και ισχύ στις ΗΠΑ και τις ανταγωνίστριες προς το Ιράν δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.
Ο πόλεμος στη Συρία, λοιπόν, είναι κομμάτι του τρίτου παγκόσμιου πολέμου που συνεχίζεται αδιάλειπτα εδώ και δεκαετίες και του οποίου τα χαρακτηριστικά έχουν προσαρμοστεί σύμφωνα με τις ανάγκες της ενοποιημένης κυριαρχίας, όπου οι βασικοί πρωταγωνιστές συνεχίζουν να αποφεύγουν την άμεση αντιπαράθεση στα σημεία «τριβής», αλλά αυτό δεν εμποδίζει στο να επιστρατεύουν τους κατά περίσταση συμμάχους τους που θα παίξουν το ρόλο που τους ανατίθεται και ο οποίος δεν είναι άμοιρος των συμφερόντων που έχουν.
Τα ορισμένου χαρακτήρα «στεγανά» –που υπήρχαν πριν την καταιγιστική διαδικασία ενοποίησης της κυριαρχίας που ξεκίνησε το 1989– έχουν πάψει πλέον να υπάρχουν. Η Ρωσία, για παράδειγμα, συμμετέχει στην εκστρατεία κατά της πειρατείας αλλά όχι στις επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη εκεί δηλαδή που η συμμετοχή της στα ποσοστά έχει οριστεί ως «χαμηλή» στις παρούσες συνθήκες.
Εν κατακλείδι
Ο πόλεμος των δυνάμεων της κυριαρχίας στη Συρία έχει προκαλέσει δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες, αγνοούμενους, αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Οι δυνάμεις των αντικαθεστωτικών δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν σαν ασπίδα τους άμαχους τους οποίους το καθεστώς σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει κανένα πρόβλημα να βομβαρδίσει. Σφαγές, λεηλασίες, βιασμοί, καταστροφές βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη κυρίως από τις συμμορίες που πλαισιώνουν τους αντικαθεστωτικούς.
Προβοκάτσιες, όπου ρουκέτες αγνώστου προελεύσεως πλήττουν είτε χωριά της Τουρκίας, είτε περιοχές των υψωμάτων του Γκολάν που τελούν υπό κατάληψη από το Ισραήλ. Αντιπερισπασμοί, όπως οι πρόσφατες μάχες των 8 ημερών ανάμεσα στη Χαμάς και το Ισραήλ, που απέδειξαν πως το Ιράν υποστηρίζει και εξοπλίζει την παλαιστινιακή οργάνωση, αλλά πάντοτε με τα απαραίτητα ανταλλάγματα. Υπάρχει κανείς που θα αμφέβαλλε πως αυτές οι μάχες ήταν κινήσεις αντιπερισπασμού με στόχο την απασχόληση των ισραηλινών σε ένα μέτωπο που εθεωρείτο, μέχρι πρότινος, «χαμηλής έντασης»;
Επιδείξεις ισχύος αλλά και αναγκαστικές κινήσεις φθοράς του ενός ή του άλλου αντιπάλου ή ενδυνάμωση θέσεων των αντιμαχόμενων πλευρών, εντός και εντός του κυρίως πεδίου της μάχης, εν όψει μιας «τελικής» αναμέτρησης. Σ’ αυτό το πλαίσιο το ναυτικό του Ιράν καταλαμβάνει τα τρία νησάκια Abu Musa, Tunb και Lesser Tunb (που διεκδικούν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) στον Περσικό κόλπο και εγκαθιστά την 5η ναυτική βάση των Ιρανικών δυνάμεων, ενισχύοντας τον έλεγχο των στενών του Ορμούζ και στην ουσία την είσοδο και έξοδο των πλοίων που μεταφέρουν πετρέλαιο και άλλα προϊόντα.
Το Ισραήλ βομβαρδίζει εργοστάσιο όπλων στο Σουδάν, στις 23 Οκτωβρίου. Ένα μήνα αργότερα ανακοινώνεται ότι δύο πολεμικά πλοία του Ιράν πρόκειται να επισκεφθούν το λιμάνι του Σουδάν στις 30 Νοεμβρίου και ότι θα παραμείνουν στο λιμάνι για τρεις ημέρες, στο πλαίσιο της στρατιωτικής συνεργασίας των θαλάσσιων επιχειρήσεων, ενώ «θα εφοδιαστούν με καύσιμα και άλλα υλικά υλικοτεχνικής φύσεως».
Την ίδια στιγμή το τουρκικό κράτος ετοιμάζεται να εξοπλιστεί από το ΝΑΤΟ με αντιπυραυλικά συστήματα PATRIOT.
Καθώς οι μάχες μαίνονται στη Δαμασκό και το Χαλέπι, οι δυνάμεις του καθεστώς δείχνονται ενισχυμένες στον στρατιωτικό τομέα απέναντι στους αντικαθεστωτικούς, κάτι που είναι ενδεχόμενο είτε να αναβάλλει είτε να επισπεύσει μια εκτεταμένη επιχείρηση κατά του καθεστώτος της Συρίας το οποίο, ας σημειωθεί, έχει ενισχύσει τους Κούρδους οι οποίοι έχουν καταλάβει περιοχές που βρίσκονται στα βορειοανατολικά της χώρας ανακόπτοντας την εισροή από την Τουρκία των «πρόθυμων απελευθερωτών». Παράλληλα το καθεστώς βρίσκεται ενισχυμένο με χιλιάδες μαχητές της Χεζμπολλάχ, αλλά και ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης».
Η αντίπερα όχθη από την αρχή του πολέμου έχει να παραθέσει «επιστρατευμένους» από τούρκικους πληθυσμούς (Ουιγούρους,Τσετσένους, Τουρκμένιους), άραβες μισθοφόρους αλλά και τις οργανώσεις: Jounoud Al Cham (Στρατιώτες του Λεβάντε), Ousbat Al Ansar (Ο Σύνδεσμος των Παρτιζάνων), Fatah al Islam, Ιορδανούς και ένα συνονθύλευμα μισθοφόρων προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος αυτή της μάχης του μεγάλου πολέμου που θα συνεχιστεί. Αρκεί να καταμετρηθούν τα κράτη που συμμετέχουν σ’ αυτήν την μεγάλης γεωπολιτικής, στρατηγικής και οικονομικής σημασίας αναμέτρηση για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των συμφερόντων που υπάρχουν: Ρωσία, ΗΠΑ, Γαλλία (με διφορούμενη στάση), Κίνα, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Ιράν, Ιράκ, Συρία, Ιορδανία, Τουρκία (που, όμως, παρά τον αποκλεισμό του Ιράν εξακολουθεί να αγοράζει πετρέλαιο πληρώνοντας με χρυσάφι), Ισραήλ, παλαιστινιακές οργανώσεις (στη Συρία, το Λίβανο και την Παλαιστίνη), Χεζμπολλάχ, Κούρδοι της Συρίας, ενώ δεν είναι προβλέψιμο το πόσοι ακόμα θα αναμιχθούν φανερά ή συγκαλυμμένα όσο παρατείνεται αυτός ο πόλεμος.
Η διανομή της «επόμενης μέρας», είτε αυτή προέλθει από μια «τελική» αναμέτρηση είτε από μια συμφωνία, θα βρει την περιοχή τελείως διαφορετική απ’ ότι ήταν προηγουμένως και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ξεριζωμένους, σακατεμένους, δολοφονημένους.
Πάντως, «η καλύτερη μέρα μετά την ανατροπή ενός κακού αυτοκράτορα είναι η πρώτη» (Τάκιτος). Οι όποιες αυταπάτες τελειώνουν εκεί. Ο καινούργιος αυτοκράτορας βασισμένος στην αίγλη της νίκης προετοιμάζει τα χειρότερα για τους γηγενείς. Και οι κυρίαρχοι για τον πλανήτη…

Συσπείρωση Αναρχικών

 

By anarchypress, 

αναρτήθηκε από selana

 Ώρα Κοινής Ανησυχίας

Nonews-NEWS: Νερό με το ATM...

Nonews-NEWS: Νερό με το ATM...:  Άρης Χατζηστεφάνου Siemens, General Electric και Goldman Sachs εισέρχονται στο νέο πόλεμο του νερού. Τα συμφέροντα και οι καταστροφι...

Ο μισελληνισμός των «Ελληναράδων»

http://www.efsyn.gr/?p=81289

Nonews-NEWS: Ο Αντώνης Σαμαράς θα υποδυθεί τον Νίκο Καζαντζάκη....

Nonews-NEWS: Ο Αντώνης Σαμαράς θα υποδυθεί τον Νίκο Καζαντζάκη....: O pitsirikos κάνει σκόνη τον Σμαραγδή, με την μαντινάδα την δική του, για τον Αντώνη: Επήγες στην Αμερική να βγεις φωτογραφία, και ήτανε...

Red NoteBook - Στο περιθώριο μιας «παράπλευρης απώλειας»

Red NoteBook - Στο περιθώριο μιας «παράπλευρης απώλειας»

Πρωτογενές πλεόνασμα: Μια αιματηρή στόχευση με αταίριαστους υποστηρικτές

Παναγιώτης Μαυροειδής   Οι φιλοδοξίες του καταγέλαστου success story της κυβέρνησης,περιορίζονται όλο και πιο καθαρά πλέον στην επίτευξη ''πρωτογενούς πλεονάσματος''. Αυτός είναι ο νέος ''εθνικός στόχος'' κατά τον Στουρνάρα. Αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, δήλωνε πρόσφατα: ''για εμάς ο κορυφαίος στόχος είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος (...) Όχι γιατί μας το επέβαλλαν κάποιοι τρίτοι αλλά γιατί αυτός ο στόχος μας επιτρέπει να έχουμε περιθώρια ευελιξίας. Μας απαλλάσσει από την ανάγκη να ζητάμε κάθε τόσο δανεικά, όταν θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα και μας επιτρέπει επιτέλους όλες οι προσπάθειες μας να συγκεντρωθούν στο μεγάλο ζητούμενο που είναι η Ανάπτυξη...

 Το κεφαλαίο Α στην υποσχόμενη Ανάπτυξη του Σαμαρά,  μάλλον υποδηλώνει άραγε το υποτιθέμενο θηριώδες μέγεθός της;

Άλλοι, με κάποια μετριοφροσύνη, αλλά χωρίς να φείδονται ψευδολογιών, κατεβάζουν κάπως τους τόνους και απλά ισχυρίζονται ότι με το πρωτογενές πλεόνασμα, αν μη τι άλλο ''το δημόσιο εξωτερικό χρέος, θα αρχίσει προοδευτικά να μειώνεται''.

Από κοντά και οι αυτοκρατορικοί απεσταλμένοι της ΕΕ και της τρόικας που αφήνουν να εννοηθεί πως αν κάποια στιγμή αντί για  ελλείμματα υπάρξουν πλεονάσματα, τότε μπορεί να γίνει και κάποιο κούρεμα στο χρέος ή να δοθεί πρόσθετη στήριξη για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού που θα υπάρξει μέσα στο 2014 μετά το τέλος της τρέχουσας ''βοήθειας''.

Ελλείμματα και χρέος

Ας τα πάρουμε λίγο με τη σειρά.

Το πρωτογενές αποτέλεσμα (θετικό ή αρνητικό) προκύπτει από τη διαφορά μεταξύ κρατικών δαπανών και εσόδων, όταν οι τόκοι και τα τοκοχρεολύσια για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους δεν περιλαμβάνονται στις δαπάνες. Αν τα δημόσια έσοδα υπερβαίνουν τις πρωτογενείς δαπάνες, το κράτος έχει πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ διαφορετικά έχει πρωτογενές έλλειμμα.

Η δυνατότητα εξυπηρέτησης του δημοσιονομικού χρέους μιας χώρας, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.

Πρώτα πρώτα, είναι σημαντική η  αφετηρία που ξεκινάει κανείς να αντιμετωπίζει το πρόβλημα, δηλαδή από το δοσμένο ποσοστό χρέους προς ΑΕΠ. Άλλο πράγμα  ένα χρέος της τάξης του 60% (που θεωρείται βιώσιμο), άλλο 160% όπως έχει φτάσει τώρα το ελληνικό χρέος (βλέπε τελευταία έκθεση eurostat: Euro area government debt up to 92.2% of GDP).

Δεύτερος παράγοντας, είναι το ποσοστό του πρωτογενούς πλεονάσματος ή ελλείμματος σε σχέση με το ΑΕΠ. Το ελληνικό έλλειμμα (μαγειρεμένο ή όχι) έφτασε πράγματι σε δυσθεώρητα ύψη (πάνω από 20% το 2009)

Τρίτο, είναι σημαντικό το επιτόκιο στο οποίο δανείζεται το κράτος. Ας έχουμε στο
νου μας ένα μέσο επιτόκιο της τάξης 4,2-4,5% σε ότι αφορά τον
δανεισμό από την τρόικα. Θα μας χρειαστεί στη συνέχεια...

Τέταρτο, έχει σημασία ποιος είναι ο ρυθμός μεταβολής του ΑΕΠ. Ο επόμενος πίνακας μας δίνει το μέγεθος των μεταβολών (μείωσης) σε απόλυτα νούμερα.

Όπως βλέπουμε λοιπόν, το ποσοστό του πρωτογενούς πλεονάσματος ή ελλείμματος, είναι ένας μόνο από τους τέσσερις παράγοντες που σχετίζονται με τον έλεγχο του δημόσιου χρέους και ο μοναδικός που μπορεί να ελέγχεται από την ελληνική κυβέρνηση, μέσω της άγριας αντεργατικής και αντικοινωνικής πολιτικής που εφαρμόζει.

Ας κάνουμε προσωρινά την παραδοχή ότι είναι ο αποφασιστικός παράγοντας. Με εύκολους υπολογισμούς προκύπτει ότι αν μηδενιστεί το έλλειμμα, τότε για να έχουμε μείωση του δημοσίου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, θα πρέπει το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ να είναι μεγαλύτερο από το επιτόκιο δανεισμού.

Τι λέμε ακριβώς; Ότι χρειάζεται μια ετήσια ανάπτυξη πάνω από 4,5%! Βεβαίως τώρα έχουμε ύφεση και όπως είναι γνωστό από το βυθό της θάλασσας δεν βρίσκεσαι ποτέ ξαφνικά στα ουράνια. Αντίθετα, είσαι ευχαριστημένος αν βρεθείς στην επιφάνεια της θάλασσας για να πάρεις ανάσα.

Έστω όμως ότι αυτό το καταφέρνει ο Σαμαράς. Για πόσα χρόνια πρέπει να υπάρχει ανάπτυξη με αυτούς τους ρυθμούς, έτσι ώστε να πέσει το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ από το 160% στο 60% που θεωρείται βιώσιμο; Πάνω από 40-50 χρόνια.

Άρα δεν αρκεί απλά να μηδενιστεί το έλλειμμα, πρέπει να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα, να υπάρξει το πολυπόθητο ''πρωτογενές
πλεόνασμα''.

Και αν υπάρξει πλεόνασμα;

Πόσο όμως πλεόνασμα πρέπει να υπάρξει;

Στις 31.12.2012 το χρέος της γενικής κυβέρνησης ήταν 307 δις ευρώ. Για το 2013, οι δαπάνες τόκων και χρεολυσίων για την εξυπηρέτηση του χρέους, προβλέπονται σε 6,4 και 52,9 δις ευρώ, αντίστοιχα. Επομένως για να έχουμε μείωση του δημοσίου χρέους θα πρέπει να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω των 6,4 δις ευρώ. Τώρα, μετά από όλη τη φοροληστεία και το τσεκούρι στις κοινωνικές δαπάνες, είμαστε περίπου στο -1,5 δις ευρώ. Δηλαδή πρέπει να διανυθεί μια
διαδρομή 8 δις ευρώ περίπου, πάνω στις ράχες μας.

Είναι εφικτός αυτός ο στόχος; Η κυβέρνηση είχε στοχεύσει για το 2013 στην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος 1,1 δις ευρώ, που σημαίνει ότι το χρέος θα σημειώσει άνοδο και όχι μείωση. Πράγματι αυτό έχει προϋπολογίσει και το ΔΝΤ.

Συνεπώς, αυτά που λέει ο Σαμαράς είναι παραμύθια.

Μένει μόνο ο ισχυρισμός ότι ''εντάξει, αλλά δεν παύει να είναι ένα θετικό αποτέλεσμα''. Που θα μετρήσει άλλωστε και στην ελεήμονα στάση της ΕΕ…

Αν κοιτάξουμε ωστόσο προς τα πίσω, δε θα δούμε να επιβεβαιώνεται  ο ισχυρισμός ''πρωτογενές πλεόνασμα ίσον μείωση του χρέους και ανάπτυξη''.

Την περίοδο 1994-2008 η γενική κυβέρνηση για εννέα ημερολογιακά έτη είχε πρωτογενή πλεονάσματα σωρευτικής αξίας 32,4 δις ευρώ. Ωστόσο, το χρέος την ίδια περίοδο εκτινάχτηκε από 77 σε 263,2 δις ευρώ. Σημειώνεται επίσης πως αν και ο μέσος αναπτυξιακός ρυθμός της χώρας ήταν 3,6% σε αυτό το διάστημα, τίποτα δεν εμπόδισε το χρέος- και παρά το πρωτογενές πλεόνασμα- να αυξηθεί 3,42 φορές! (Ελευθεροτυπία 12/5/13: Μύθοι και αλήθειες για το πρωτογενές πλεόνασμα)

Πως μπορεί να συμβαίνουν αυτά τα παράδοξα; Δεν πρόκειται για παράδοξα. Όποιος έχει το μαχαίρι, έχει και το πεπόνι. Η κυβερνητική κρατική μηχανή έχει δοσμένο ταξικό ρόλο και σαφή στόχευση. Έχει όλη την ευχέρεια να συνδυάζει την ''δημιουργική λογιστική'' (δηλαδή την απάτη), με την ωμότητα των αντιλαϊκών μέτρων, σε ένα μίγμα που αλλάζει κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον των εντολοδόχων της.

Ας απομυθοποιήσουμε κάποια πράγματα.

Τι σημαίνει ''περιστολή των δαπανών'' στη λογική μιας κυβέρνησης υπηρέτριας του κεφαλαίου και των ευρωπαϊκών αφεντικών; Δεν το έχουν σε τίποτα οποιαδήποτε στιγμή να προχωρούν σε δραματική μείωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, εμποδίζοντας έτσι οποιαδήποτε πραγματική αναπτυξιακή δυναμική, αλλά και απαξιώνοντας την ήδη υπάρχουσα παραγωγική δημόσια υποδομή.

Πως αντιλαμβάνονται οι δυνάστες των εργαζομένων την ''αύξηση εσόδων''; Λεηλασία εισοδήματος μισθωτών άμεση (καρατόμηση μισθών) και έμμεση (φορολογία εισοδήματος), φορολογία περιουσίας, αλλά και απροσχημάτιστο χαράτσωμα κάθε μορφής, οδηγούν σε απώλειες πάνω από 30% αθροιστικά σε αυτούς που εργάζονται. Θα έπρεπε κανονικά να γίνει και αναγωγή μείωσης του συνολικού εργατικού μεριδίου λόγω απόρριψης από την αγορά εργασίας εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που φυτοζωούν πλέον μεταξύ ανεργίας και αχρηστίας.

Η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και μέθοδο για να παρουσιάσει θετική έκβαση στην αιματηρή επιχείρηση ''επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος''. Την ίδια ώρα που τα παπαγαλάκια του Σαμαρά θεωρούν ανευθυνότητα και τυχοδιωκτισμό κάθε σκέψη για εξωτερική στάση πληρωμών, το κράτος έχει κηρύξει εσωτερική στάση πληρωμών απέναντι σε προμηθευτές, ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία και άλλες υποχρεώσεις τους, πνίγοντας οικονομία και κοινωνία.

Αιματηρός στόχος ενάντια στην κοινωνική πλειονότητα

Το κυβερνητικό ορόσημο για ‘’πρωτογενές πλεόνασμα’’, έχει δύο σαφείς αφετηρίες που είναι ταυτόχρονα και στοχεύσεις.

Η πρώτη σημαίνει την πραγματοποίηση ακόμη πιο  οδυνηρών περικοπών των μισθών, συντάξεων, κοινωνικής πρόνοιας και ταυτόχρονης αύξησης φόρων, με στόχο να χρηματοδοτηθεί η αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. Είναι η δουλική ανταπόκριση στο δόγμα Σόιμπλε: ‘’φτάστε στο ορόσημο του πρωτογενούς πλεονάσματος και μην ανησυχείτε για τηνσυμπαράσταση των εταίρων’’.

Η δεύτερη είναι πιο μακροπρόθεσμη στόχευση που ενοποιεί τα συμφέροντα της δραματικά υποβαθμισμένης πλέον ελληνικής αστικής τάξης με αυτά του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, στο πεδίο της οικονομικής ‘’κανονικότητας’’ στη μετα-μνημονιακή εποχή:  Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, θα αποδεχτούν ως νέο σημείο αναφοράς, ως νέα συνολική σχέση μισθών-κερδών,   ένα νεκροκρέβατο χειρότερο και από την ‘’προκρούστεια κλίνη’’ της μυθολογίας. Ένα μόνιμο καθεστώς διαρκούς  λιτότητας, θάλασσας ανεργίας,  ανυπαρξίας ασφαλιστικών καλύψεων και εργασιακών δικαιωμάτων, κατάργησης δημόσιων πολιτικών, κατάργησης δημοκρατικών δικαιωμάτων και κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας. Οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτά, θα καταστέλλεται με την μπαμπούλα της …επιστροφής στα ελλείμματα.

Ανατροπή του εφιάλτη ή διατήρηση της νέας αφετηρίας;

Το τραγικό είναι πως αν ο Σαμαράς επείγεται να εμφανίσει μια επιτυχή έκβαση σε αυτή την επιχείρηση ‘’πρωτογενούς πλεονάσματος’’, η κυρίαρχη αντίληψη στο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον εύχεται εξίσου να τελειώσει τη βρώμικη αυτή δουλειά η κυβέρνηση  ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, για να την αξιοποιήσει ως την ‘’αναγκαστική και δεδομένη’’ αφετηρία της ‘’αριστερής διακυβέρνησης’’.

Σε προηγούμενο σημείωμα  (Σκέψεις για το συνέδριο και την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ) είχαμε αναπτύξει κάποιους συλλογισμούς σχετικά με την πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινώντας από ‘’το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στην πιο αριστερή και καλή εκδοχή του, όπως πάντα προκύπτει από μια μαζική συνεδριακή διαδικασία’’.

Πολλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν θεωρήσει την κριτική μας υπερβολική.

Όπως εύστοχα επισημαίνει σε παρέμβασή του  (Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Η «επόμενη μέρα»,   ο Πάνος Κοσμάς, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ,  ‘’ Από άποψη πο­λι­τι­κοϊ­δε­ο­λο­γι­κού πλαι­σί­ου, επι­κυ­ρώ­θη­κε ένα πλαί­σιο που είναι σαφώς αρι­στε­ρό­τε­ρα της «πραγ­μα­τι­κής γραμ­μής» η οποία εκ­φω­νεί­ται από τον Αλέξη Τσί­πρα και κε­ντρι­κά περί αυτόν στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά ταυ­τό­χρο­να είναι κυ­ρί­ως για εσω­κομ­μα­τι­κή χρήση και επι­τρέ­πει στην «πραγ­μα­τι­κή γραμ­μή» να εμ­φα­νί­ζε­ται σαν θε­μι­τή ερ­μη­νεία αυτού του πλαι­σί­ου’’.

‘Όπως πάντα βέβαια, πραγματική πολιτική γραμμή είναι αυτή που φτάνει στον κόσμο και τις βασικές συντεταγμένες της τις έδωσαν με σαφήνεια οι Γ. Δραγασάκης και Γ. Σταθάκης με συνεντεύξεις τους στο Βήμα (Ι. Δραγασάκης: Από την ουτοπία στον... ρεαλισμό) και την Ελευθεροτυπία (Γ. Σταθάκης - «Τα Μνημόνια θ' αλλάξουν με οποιοδήποτε κόστος») αντίστοιχα.

‘’Υπάρχουν τέσσερις συστοιχίες μέτρων που θα τονώσουν τη ζήτηση και τις επενδύσεις, διατηρώντας τη δημοσιονομική ισορροπία’’, δηλώνει συμπυκνωμένα  ο Γ. Σταθάκης και αναπτύσσει σχετικά την φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία συνοψίζεται στο δίπτυχο: Διατήρηση της ‘’δημοσιονομικής ισορροπίας’’ που θα είναι το αποτέλεσμα των σημερινών μνημονίων, με ταυτόχρονη αλλαγή των ιεραρχήσεων εντός της, προς ένα σχετικό όφελος των πιο φτωχών στρωμάτων.  Υπό την ηγεμονία του πρώτου άξονα, ο  δεύτερος  μοιάζει με την προσπάθεια να περάσει η γκαμήλα από την τρύπα της βελόνας. Είναι ωστόσο η αδιαπραγμάτευτη και ρητή  σύζευξη αυτών των δύο στόχων, που οδηγεί τον υπεύθυνο του τομέα Ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ να σημειώσει:

‘’ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται για την επιστροφή μόνο του κατώτατου μισθού και της κατώτατης σύνταξης στα επίπεδα του 2009’’.

Σιγουρευτήκαμε λοιπόν ότι κανείς δε θα παίρνει κάτω από 751 ευρώ μισθό…

Ο Γ. Δραγασάκης, είναι απόλυτα σαφής με τη σειρά του  στην κατεύθυνση ‘’όχι άλλα δάνεια, όχι άλλα ελλείμματα, διατήρηση της δημοσιονομικής ισορροπίας, μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης’’

 ‘’Όχι, δεν επιδιώκουμε αναβίωση της πολιτικής των ελλειμμάτων, πράγμα άλλωστε ανέφικτο από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα κρατικού δανεισμού’’, σημειώνει χαρακτηριστικά, κατακεραυνώνοντας τις εθνικοποιήσεις ως ‘’κρατικό καπιταλισμό’’ και τονίζοντας παράλληλα τη  ‘’δυνατότητα χρηματοδότησης των δημοσίων επενδύσεων από ευρωομόλογα ή άλλον ευρωπαϊκό θεσμό’’.

Δεν ξέρουμε ποιος άλλος εκτός από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πλέον ότι το ‘’ευρωπαϊκό κεκτημένο’’ μπορεί να είναι όπλο σωτηρίας και ότι η ΕΕ θα προωθήσει …δημόσιες επενδύσεις στην Ελλάδα, όταν ενορχηστρώνει ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή το ξεπούλημα και την ιδιωτικοποίηση των πάντων.

Αν όμως η πολιτική σαφήνεια του Γ. Δραγασάκη  σε μια αδιέξοδη γραμμή ευρω-καπιταλιστικής παραγωγικής ανασυγκρότησης παλαιάς κοπής, δεν αποτελεί έκπληξη, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για την επίδειξη μαύρου χιούμορ από τον τέως Αναπληρωτή Υπουργό Εθνικής Οικονομίας, στην Οικουμενική Κυβέρνηση  Ζολώτα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ του 1990.

Να τι γράφει σχετικά:  

‘’Από ιστορική άποψη ιδιαίτερο στοιχείο της παρούσας κρίσης δεν βρίσκεται στην οικονομική αλλά στην ηθική, στην  αξιακή και στην οικολογική της διάσταση, δηλαδή στους σκοπούς και στα κίνητρα, τότε δεν είναι οι ποσοτικοί δείκτες αλλά η συλλογική και η προσωπική αξιοπρέπεια, το συλλογικό και ατομικό "ευ ζην" που με το σύγχρονο κοινωνικό περιεχόμενό του θα μπορούσε να γίνει ο στόχος και το μέσο του νέου τρόπου ανάπτυξης και των νέων προτύπων κατανάλωσης’’.

Δεν έπαθε και τίποτα κανείς με λίγα λόγια σε αυτή την καπιταλιστική κρίση και το άλεσμα στο γουδί της ευρωζώνης… ‘’Αξιακό’’ είναι καθώς φαίνεται το ζήτημα και ας μην λαϊκίζουμε άλλο για οικονομικές καταστροφές και πολύ περισσότερο για εργατική αντικαπιταλιστική απάντηση.          
   αριστερό blog
ostria 

Θα καλλιεργούν οτι πει τράπεζα και πολυεθνικές

Συνεχίζεται η υλοποίηση της στρατηγικής ανάπτυξης της Συμβολαιακής Γεωργίας από την Τράπεζα Πειραιώς, με την εταιρεία MIΣΣΙΡΙΑΝ Α.Ε και περισσότερους από 1000 καπνοκαλλιεργητές των Νομών Σερρών, Δράμας και Πιερίας.

Σε κεντρική εκδήλωση που έγινε στην πόλη των Σερρών, ο κ. Σταύρος Λεκκάκος, Διευθύνων Σύμβουλος & CEO της Τράπεζας Πειραιώς, και ο κ. Χριστόδουλος Αντωνιάδης Αναπληρωτής Διευθύνων Σύμβουλος, συνοδευόμενοι από τους Γενικούς  Διευθυντές της Τράπεζας, κ.κ. Ιωάννη Παπαδόπουλο και Ιωάννη Σγουροβασιλάκη και ομάδα ανώτερων στελεχών του Ομίλου, παρουσίασαν σε περισσότερους από 800 παραγωγούς των Νομών Σερρών, Δράμας και Πιερίας τα πλεονεκτήματα της Συμβολαιακής γεωργίας στον τομέα της καλλιέργειας καπνού και ανακοίνωσαν τη σχετική συνεργασία με την εταιρεία ΜΙΣΣΙΡΙΑΝ Α.Ε, μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες του χώρου στην Ελλάδα και στην περιοχή των Βαλκανίων με μεγάλη εξαγωγική δραστηριότητα.

Η εταιρεία που αναπτύσσει δραστηριότητα και στις ΗΠΑ έχει συνάψει πρόσφατα συμφωνία στρατηγικού χαρακτήρα με την Αμερικανική εταιρεία Philip Morris τριετούς διάρκειας.

Όπως επεξηγήθηκε από τους ομιλητές, η χρηματοδοτική πρόταση της Συμβολαιακής Γεωργίας στον τομέα της καπνοκαλλιέργειας αναφέρεται ουσιαστικά στην ορθολογική οργάνωση και στην οικονομική στήριξη της παραγωγικής διαδικασίας και καλύπτει ολόκληρη την αλυσίδα από τον παραγωγό μέχρι την επεξεργασία και την πώληση των προϊόντων από τις εγκαταστάσεις της εταιρείας.

Μέσω της Συμβολαιακής Γεωργίας ο παραγωγός θα έχει διαθέσιμη όλη την απαιτούμενη ρευστότητα τη στιγμή που τη χρειάζεται, αλλά και εγγυημένη πληρωμή της παραγωγής που έχει συμφωνήσει να παραδώσει στην εταιρεία, μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου κάθε χρόνου.

Παράλληλα, η Τράπεζα Πειραιώς καλύπτει τον παραγωγό με πρόσθετες (πέραν του ΕΛΓΑ) εγγυήσεις για την πιθανή απώλεια παραγωγής λόγω καιρικών φαινομένων και φυσικών καταστροφών.

Την εκδήλωση προλόγισε ο Διευθύνων Σύμβουλος  της εταιρείας ΜΙΣΣΙΡΙΑΝ Α.Ε κ. Νικόλαος Τζούμας, παρουσία του προέδρου της εταιρείας κ. Άγκο Μισσιριάν, ενώ χαιρετισμό απηύθυνε ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Σερρών κ. Χρήστος Μέγκλας.

Όπως υπογράμμισε ο κ. Λεκκάκος η συσσωρευμένη τεχνογνωσία του Ομίλου της Τράπεζας Πειραιώς, στον οποίο εντάχθηκε πρόσφατα η ATEbank, μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στην ανάδειξη του πρωτογενούς τομέα σε πυλώνα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Ο κ. Αντωνιάδης  έκανε λόγο στη συνέχεια για «συναλλακτικό εξορθολογισμό», που εξασφαλίζει πόρους και ρευστότητα για τον παραγωγό και ανακοίνωσε ότι στο σύστημα της Συμβολαιακής Γεωργίας θα ενταχθούν μέχρι το τέλος του έτους περισσότερες από 30 μεγάλες μεταποιητικές επιχειρήσεις και συνεταιρισμοί, που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα στο χώρο της γεωργίας και της κτηνοτροφίας.

Τέλος ο κ. Αντωνιάδης κλείνοντας την ομιλία του τόνισε ότι το προϊόν της συμβολαιακής γεωργίας είναι δυναμικό και προσαρμόζεται στα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε αγροτικής δραστηριότητας και επισήμανε ότι η Τράπεζα Πειραιώς θα λάβει υπόψη της όλες τις προτάσεις των παρευρισκομένων. 

 http://stampahellas.blogspot.gr

Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΩΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ

Προσπαθώ να κόψω το κάπνισμα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο μεγάλο λούκι. Ίσως επειδή μου αρέσει το κάπνισμα και το κόβω μόνο και μόνο για να μην πληρώνω φόρους στο κράτος. Για τον ίδιο λόγο αφήνω το αυτοκίνητο να σαπίζει ακίνητο. Δε βάζω βενζίνη για να μην πληρώνω φόρους στο κράτος. Για τον ίδιο λόγο πέρσι τον χειμώνα ήμουν με αυτούς που ψηφίσαμε να μην πάρουμε πετρέλαιο στην πολυκατοικία.
Προσπαθώ να καταναλώνω όσα λιγότερα μπορώ. Να γίνομαι όσο το δυνατόν αυτάρκης. Να έχω όσο το δυνατόν λιγότερα πάρε δώσε με το Κράτος. Ναι, έχω pc και πληρώνω σύνδεση για σταθερό τηλέφωνο και ίντερνετ. Τα εντελώς απαραίτητα. Δεν είπα ότι αποφάσισα να μονάσω. Αν αποφασίσω συνειδητά να γίνω ερημίτης, θα τα κόψω κι αυτά.
Ως τότε θα παραμείνω παρατηρητής αυτού του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων, που είναι κομμάτια της ίδιας πίτσας. Μία σπέσιαλ με απ’ όλα. Κομμουνιστές φιλελεύθερων πρακτικών, αριστεροί ριζοσπάστες του «νόμιμου μονόδρομου και της τάξης», τριτοκοσμικοί «σοσιαλιστές» που ξέπεσαν πριν προλάβουν να χορτάσουν τον νεοπλουτισμό τους και δεξιοί που κεντροφασίζονται διαρκώς αναζητώντας αναγνώριση ύπαρξης άλλοτε από τη Γαλλία, άλλοτε από τις ΗΠΑ κι άλλοτε από τη Γερμανία.
Όλοι αυτοί θεωρούν πως έχουν δίκιο. Μόνο αυτοί. Κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Αν τους ασκήσεις κριτική «διακατέχεσαι από αντι – κομμουνιστικό μένος», «παραχαράσσεις το πραγματικό νόημα της σύγχρονης Αριστεράς», «είσαι αντι-εκσυγχρονιστής και λαϊκιστής» ή «μια Κασσάνδρα που θέλει την Ελλάδα εκτός Ευρώπης». Αυτές είναι οι άμυνές τους και τα επιχειρήματά τους. Ως εκεί φτάνουν. Τους ενοχλεί λιγότερο να δηλώνεις σύμφωνος με όλους, παρά να εκφράζεις καχυποψία έστω και για έναν τους. Αμέσως συσπειρώνονται, διότι στηρίζουν και σιτίζονται από το ίδιο σύστημα.
Προσπαθώ, λοιπόν, να απέχω όσο μπορώ. Όχι μόνο από την «πίτσα σπέσιαλ με απ’ όλα», αλλά κι από την κοινωνία που προμηθεύει με άλλοθι όλη αυτή την πολιτική παρακμή. Αν αυτοί που ήταν στον Ρέμο στη Μύκονο ήταν μια «εξαίρεση» κι αν αυτοί που ήταν στον Κιάμο στη Χαλκιδική ήταν μια ακόμη «εξαίρεση», αν αυτοί που τρέχουν στις συναυλίες του Βέρτη είναι μια άλλη «εξαίρεση», αυτοί που φέρνουν το «Πρώτο Θέμα» πρώτο σε κυκλοφορία είναι μια διαφορετική «εξαίρεση», αυτοί που συντηρούν αγοράζοντας όλα τα περιοδικά με τα κουτσομπολιά για τις άγνωστες βυζαρούδες των τηλεοπτικών πρωινάδικων είναι μια επιπλέον «εξαίρεση», ε συγγνώμη αλλά αν προσθέσεις αυτές κι άλλες τόσες εξαιρέσεις φτιάχνεις τον κανόνα. Μην τρελαθούμε κι εντελώς τώρα δηλαδή.
Δεν πάει να γράφει ο Guardian ότι πλέον δεν υπάρχει «λίπος»; Υπάρχει και παραϋπάρχει σε μία νέα μεσαία τάξη που δημιούργησε η κρίση. Μια τάξη νεολαμόγιων που ήρθε να καλύψει το κενό που άφησαν οι νεόφτωχοι στα μεσαία στρώματα. Είναι το στήριγμα και το άλλοθι της κυβερνητικής πολιτικής. Αν κάποια στιγμή ξεκινήσουν οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας θα ζήσουμε το εξής επικοινωνιακό φαινόμενο: Θα εμφανιστούν περιπτώσεις κάποιων από αυτά τα λαμόγια που έχουν 4 διαμερίσματα και 3 εξοχικά, να χάνουν από την τράπεζα τη δηλωμένη «κύρια κατοικία τους». Θα βγουν λοιπόν οι Κεδίκογλου και θα μας πείσουν ότι αυτή είναι η πλειοψηφία των «θυμάτων των τραπεζών» κι ότι η κυβέρνηση «δεν είναι  ανάλγητη».
Την ίδια ώρα, στα παρασκήνια και στα σιωπηλά, κόσμος και κοσμάκης θα πετάγεται στο δρόμο χάνοντας το μοναδικό ρημαδόσπιτό του που αγόρασε με δανεικά. Όμως η μαγική εικόνα θα έχει πλασαριστεί με την πολύτιμη συνεισφορά των νεολαμόγιων. Τότε πραγματικά ελπίζω να γίνει η αποκάλυψη του χάους και το «ο  σώζων εαυτόν σωθήτω» να βρει την απόλυτη δικαίωσή του. Διότι όλοι ξέρουμε για τα νεολαμόγια. Όλοι υποπτευόμαστε ότι κάποιοι κρύβουν στο υπόγειο «αλεύρι και λάδι». Όμως τώρα απλώς δεν τους συμπαθούμε. Όταν μας πάρουν το σπίτι και δούμε τον ροδομάγουλο να ρεύεται από το πολύ φαΐ, θα γεννηθεί το μίσος.
Τότε ίσως αλλάξει κάτι. Γιατί τη λύση θα την δώσει η απόγνωση κι όχι η ψεύτικη και γενικόλογη ελπίδα. Όταν βρεθεί πεινασμένος κόσμος στο δρόμο δε θα υπάρχει ούτε η πολυτέλεια για διαφωνίες μεταξύ συνιστωσών και  γραμμών, ούτε ο χρόνος για διευκρινίσεις εκ μέρους των τοπικών κυβερνητικών και συνεργαζόμενων βουλευτών. Εκεί στον πάτο που θα συναντηθούμε δε θα υπάρχει καιρός για αναδιαρθρώσεις και διορθωτικές κινήσεις. Η τελευταία μάχη θα είναι και νικητής θα βγει ο πιο απεγνωσμένος.
 http://kartesios.com

Παιδική εργασία ανά τον κόσμο - Φωτογραφίες που κόβουν την ανάσα, που ο καθένας πρέπει να δει

Επί του παρόντος, περίπου 215 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται στον κόσμο, πολλά από αυτά με πλήρη απασχόληση. Αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο και δεν έχουν χρόνο για να παίζουν. Πολλά δεν λαμβάνουν τρόφιμα ή κατάλληλη φροντίδα. Έχουν στερηθεί την ευκαιρία να είναι παιδιά.

Περισσότερα από τα μισά από αυτά τα παιδιά είναι εκτεθειμένα στις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας, όπως η εργασία σε επικίνδυνα περιβάλλοντα, η δουλεία, και άλλες μορφές καταναγκαστικής εργασίας, παράνομες δραστηριότητες, όπως διακίνηση ναρκωτικών και πορνεία και ακούσια συμμετοχή σε ένοπλες συγκρούσεις .

Παρά τις διάφορες διεθνής διασκέψεις και συνέδρια που λαμβάνουν μέρος κατά καιρούς για την καταπολέμηση των χειρότερων μορφών παιδικής εργασίας, υπάρχει ακόμα η επείγουσα ανάγκη για συντονισμένη δράση σε παγκόσμιο επίπεδο για τον τερματισμό της παιδικής εργασίας.

Οι φωτογραφίες είναι του διάσημου φωτογράφου Steve McCurry, από το άλμπουμ του "Stolen Childhood. (http://stevemccurry.com/)

Τραγωδία στα σουβλατζίδικα της Επιδαύρου

Η Αργολίδα ψήνεται στον ήλιο. Εκεί –κάτω από το χαντάκι του Ισθμού- ο ήλιος ο ηλιάτορας είναι πιο βάναυσος και οι σκιές τόσο σπάνιες. Κυριαρχούν οι βράχοι και οι μεγαλιθικές κατασκευές του μυκηναϊκού πολιτισμού. Καθώς και οι ευκάλυπτοι, ανάμεσα σε ελαιώνες και πορτοκαλεώνες, όπου τα δέντρα δύσκολα ξεπερνάνε το μπόι ενός μπασκετμπολίστα.
Μάλλον ο Μυκηναϊκός πολιτισμός παράκμασε εξαιτίας του ήλιου. Λίγες ηλιακές κηλίδες παραπάνω, μια ηλιακή καταιγίδα και η Κλυταιμνήστρα δεν άντεξε άλλο, πήρε το μαχαίρι φωνάζοντας: «Πήγαινε με διακοπές!». Αυτό ήταν το τέλος του Αγαμέμνονα και της ηρωικής εποχής.
Μετά ήρθε η τραγωδία και η κωμωδία, το διττό πρόσωπο του Ιανού, αναλόγως πάντα από την απόσταση που κρατάς από τη ζωή. Από κοντά όλα είναι τραγικά, από μακριά τίποτα παραπάνω από κωμωδία.

Καθώς οδηγούσαμε προς το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου αναρωτιόμουν πως τους ήρθε να χτίσουν ένα τόσο μεγάλο θέατρο στη μέση του πουθενά. Χίλιους πεντακόσιους θεατές δεν χωράει ούτε το Δελφινάριο. Και την ίδια στιγμή αντιλαμβανόμουν πόσο μεγάλη σημασία έδιναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι σε αυτή την τέχνη.
Οι Ρωμαίοι έφτιαχναν αρένες, όπου οι θεατές χόρταιναν άρτο και θεάματα, και τα λιοντάρια αποδεκάτιζαν τους χριστιανούς. Οι Έλληνες ταξίδευαν μέρες ολόκληρες για να παρακολουθήσουν μια παράσταση του Ευριπίδη ή του Αριστοφάνη, για να γίνουν μέτοχοι της κάθαρσης όπου οι φόνοι γίνονταν πάντα στο παρασκήνιο και όπου τα αστεία θα σοκάριζαν έναν πουριτανό του εικοστού αιώνα: «Ποιανού είναι το παιδίον; Ξέρει μόνο το αιδοίον.»
Και σίγουρα, όσα και να έχεις ακούσει για την Επίδαυρο, δεν υπάρχει περίπτωση να βιώσεις κάτι παρόμοιο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Είναι σαν ένα ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο, μια χωροχρονική παλινδρόμηση.
Το τοπίο φαντάζει ιερό πριν δύσει ο ήλιος. Μόλις όμως νυχτώνει και φαίνεται η μεγάλη Άρκτος, ακριβώς πάνω από τη σκηνή (μάλλον κάπως αλλιώς το λένε οι γνώστες), τότε το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι ότι είσαι τυχερός που είσαι ζωντανός, που έζησες για να βρεθείς, έστω για μια φορά, σε αυτόν τον ομφαλό της Γης.
Παρακολουθήσαμε μια κωμωδία του Μενάνδρου, τη «Σαμία». Ένα έργο που γράφτηκε τον 4^ο αιώνα π.Χ.
Όμως γελούσαμε, γελούσαμε με ένα έργο που είχε γραφτεί πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Και χειροκροτούσαμε! Χειροκροτούσανε.
Αυτό που δεν μπόρεσα να καταλάβω στην Επίδαυρο ήταν γιατί οι θεατές χειροκροτούσαν στο τέλος κάθε σκηνής και κάθε ατάκας, λες και παρακολουθούσαν επεισόδιο από τα «Φιλαράκια». Κάποιες στιγμές αισθανόμουν λες και θα έβγαινε η Όπρα να μας δώσει συμβουλές για γρήγορο αδυνάτισμα.

Ο Τηλέμαχος δεν μπορούσε να παρακολουθήσει την παράσταση, αφού δεν καταλάβαινε καν τη γλώσσα –η απόδοση, και όχι μετάφραση, αγαπητέ μου, ήταν ολίγον τι καθαρευουσιάνικη.
Ξάπλωσε στα πόδια μας και κοιτούσε τα αστέρια. Μόνο όταν έμπαινε ο χορός γυρνούσε να δει.
Δίπλα μας ήταν ένα ζευγάρι Γερμανών, που παρακολουθούσαν, παρότι δεν καταλάβαιναν απολύτως τίποτα –ούτε αρχαία ούτε την καθαρεύουσα ούτε την νέα ελληνική. Ήθελα να τους πω, σε μια ανόητη κρίση εθνικής υπερηφάνειας, ότι αυτή είναι η Ελλάδα, η χώρα που προσπαθείτε να κατακτήσετε –για άλλη μια φορά. Ακόμα και οι Ρωμαίοι, με τη χιλιόχρονη αυτοκρατορία τους, το πρώτο Ράιχ, ηττηθήκαν τελικά. Την κατέκτησαν στρατιωτικά, αλλά κατακτηθήκαν πολιτισμικά.
Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτό που ζούσαμε δεν ήταν η Ελλάδα. Ήταν ένα μέρος της. Το πιο όμορφο ίσως ή ένα κομμάτι από την ομορφιά που απαρνηθήκαμε για να γίνουμε σαν Αμερικάνοι και να χειροκροτούμε όταν εμφανίζεται ο Ιωαννίδης. («Πες και ένα τραγούδι, Αλκίνοε!»).
Το άλλο κομμάτι της το συναντήσαμε όταν φεύγαμε.

Στο πρώτο χωριό μετά την Επίδαυρο, μέσα στο ημίφως των επαρχιακών οδών, είδαμε μια ψιλόλιγνη και ασπροφορεμένη φιγούρα να μας κλείνει το δρόμο. Το πρόσωπο του θλιβερό, σαν μια μάσκα του Μαρσέλ Μαρσώ ή σαν μια αρχαία τραγική μάσκα. Μας έκανε νόημα να στρίψουμε προς τα δεξιά, σε μια παντομίμα τρομαχτική, μέχρι που να συνειδητοποιήσουμε τι συνέβαινε.
Ήταν ένα «καμάκι των δρόμων», ένας υπάλληλος ταβέρνας που τον είχαν στείλει εκεί, να στέκεται στη μέση του σκοτεινού δρόμου, ίσως διακινδυνεύοντας και τη ζωή του, προκειμένου να πείσει τα διερχόμενα αυτοκίνητα να στρίψουν προς την ταβέρνα, για να απολαύσουν το ροδοψημένο και βοϊδομάτικο γουρουνόπουλο.
Παλιότερα αυτές οι ταβέρνες στα πέριξ της Επιδαύρου γέμιζαν από τους καθαρμένους που μετά τον Αισχύλο πήγαιναν να χλαπακιάσουν και λίγα παϊδάκια. Με την κρίση κόπηκε και η κατανάλωση χοληστερίνης.
Οι θεατές βλέπουν την παράσταση, πληρώνοντας το φθηνό εισιτήριο των άνω διαζωμάτων, και μετά επιστρέφουν στο σπίτι τους, αποφεύγοντας τις ροδομάγουλες γουρνοπούλες.
Οι ταβερνιάρηδες έψαχναν να βρουν έναν τρόπο για να αυξήσουν τα έσοδα τους, για να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους ανοιχτές. Και δεν υπήρχε τίποτα πιο θλιβερό από την εικόνα εκείνων των ανθρώπων στη μέση του δρόμου, κάποιες φορές επίμονα στη μέση του δρόμου, που πάσχιζαν και κινδύνευαν για να κερδίσουν τον άρτον ημών τον επιούσιον, χωρίς θεάματα και χωρίς κωμωδία.

Μετά την αρχαία ιστορία ήταν η σειρά της νεότερης Ελλάδας, του νεότερου ελληνικού κράτους εν τη γενέσει του: Το Ναύπλιο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το Ναύπλιο είναι η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας, αλλά είναι κι αυτή στοιχειωμένη από τα νεωτερικά φαντάσματα.
Το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην πλατεία και από πάνω η Ακροναυπλία όπου φυλακίστηκε, όχι από τους αλλόεθνους, αλλά από τους συναγωνιστές του. Το άγαλμα του Καποδίστρια παραδίπλα και το μέρος όπου δολοφονήθηκε, όχι από τους αλλόεθνους, αλλά από τους συμπολίτες του.
Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, τρώει τους άξιους και μένει με τους ασήμαντους και τους δολοπλόκους να την κυβερνούν. Και αυτό δεν είναι σύμπτωμα της νεότερης Ελλάδας. Είναι μια χαρακτηριστική παθογένεια του ελληνικού είδους. Ή μήπως είναι ίδιον του ανθρώπινου γένους;

Φάγαμε ένα σουβλάκι ακούγοντας το “El condor passa”, από κάποιους νοτιοαμερικάνους μουσικούς του δρόμου, στην πλατεία Συντάγματος –την πρωταρχική πλατεία Συντάγματος- και μετά περπατήσαμε ως εκεί που έδεναν τα γιοτ για να διαλέξουμε ποιο θα πάρουμε όταν θα γίνουμε πλούσιοι κι εμείς.
Βουτήξαμε στον Καραθώνα και αγοράσαμε αργίτικα πεπόνια. Στις Μυκήνες δεν πήγαμε, δεν μας έφταναν τα λεφτά για τη βενζίνη και το εισιτήριο.
Αυτό θα το κάνουμε στο επόμενο οδοιπορικό, μπορεί και στην επόμενη ζωή.

Καθώς φεύγαμε από την Αργολίδα και μπαίναμε στην Αρκαδία θυμόμουν τον πρωταγωνιστή της κωμωδίας, Δημέα, να λέει στη γυναίκα του, τη Σαμία, μετά από δύο απανωτά χαστούκια που εισέπραξε από τον Νικήρατο: «Γυναίκα, ο Δημέας ηττάται».
Και γελούσα μόνος μου, et in Arcadia ego.
 sanejoker

Ο οργασμός του χωροφύλακα

by antonis
Ο οργασμός του χωροφύλακα | ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ

Για να επιβάλεις οτιδήποτε σε οποιονδήποτε χρειάζεσαι χωροφύλακα. Ο χωροφύλακας είναι η βέργα στα χέρια του κράτους. Μια βέργα όμως που μπορεί να έρθει σε οργασμό, να τεκνοποιήσει, να ερεθιστεί, να κάνει βουτιές, ψαροτούφεκο, να καθαρίζει φασολάκια, να γράψει ποιήματα, να ψάλει στον ιερό άγιο Παντελεήμονα. Ο χωροφύλακας είναι παράγωγο της κοινωνικής οργάνωσης. Δεν μεταβιβάζει το μήνυμα της εξουσίας αλλά υποβιβάζει ηθικά το υποκείμενο ώστε να συμφιλιωθεί με το μήνυμα. Είναι ο άνθρωπος που θα δεχτεί από καθήκον να τσακίσει στο ξύλο κάποιον άγνωστο και κάποιον που θα παραμείνει διαπαντός άγνωστος γι’ αυτόν. Είναι ο άνθρωπος που θα πρέπει να διαθέτει τον κατάλληλο ψυχισμό. Είναι ο τύπος που θα πρέπει να του σηκώνεται όταν κλοτσάει ένα ανυπεράσπιστο ον και θα πρέπει να φτιάχνεται απ’ τη μυρουδιά του φόβου, του ιδρώτα και του αίματος. Είναι αυτός που θα πρέπει να εκπαιδευτεί με τον ίδιο τρόπο και να λειτουργήσει ως μεσολαβητής ενός ακραίου σαδισμού. Που θα πρέπει να φυτέψει μέσα στο καλό και υπάκουο παιδί τη συνθήκη που λέει, πως, έχω δύναμη και εξουσία γιατί είμαι η προέκταση της δύναμης και της εξουσίας του δυνατού. Άρα δεν έχω τίποτε να φοβηθώ, αφού είμαι προέκταση της δύναμης. Ο χωροφύλακας όμως είναι ένας ρομαντικός χάνος ανάμεσα σε παγωμένα συντρίμμια. Κάνει αυτό που κάνει γιατί πιστεύει πως κάνει το καλό. Ο χωροφύλακας είναι δέσμιος της αντίφασης που θέλει να καλυτερέψει τον κόσμο με τη βία. Όχι όμως μια βία δικιά του αλλά μια βία αλλότρια. Μια βία συμφερόντων που τον διαχειρίζονται δουλικά και σκυλίσια. Μια βία ορθολογικά συγκερασμένη με τη νεύρωσή του. Ο χωροφύλακας αντιμετωπίζει τη ζωή με τον ηθικό δυισμό που του έχει επιβάλει το κράτος-εργοδότης. Με τη μητρική στοργή του επιτελάρχη. Με το χάιδεμα του ανωτέρου και το κόκκαλο της μισθωτής του σκλαβιάς. Ο χωροφύλακας δεν είναι ένας εργαζόμενος, αλλά ένας που επιβάλει την εργασία στους άλλους, με τους όρους που καθορίζει χωροχρονικά ο εργοδότης. Ο χωροφύλακας βρίσκεται συνεχώς υπό καθεστώς τελετουργικής χειραγώγησης, σημαδεμένης με στερεότυπα και τελετουργικά στοιχεία. Είναι το αυτιστικό παιδί που παρατηρεί τα χέρια και τα πόδια του να κινούνται από άλλους. Είναι ο ήρωας που συμμετέχει στις μεγάλες αφηγήσεις του κεφαλαίου. Είναι ο παράφρων που έχει προσβληθεί από μηρυκασμό και επιβάλει την τάξη με όλη την ευφράδεια βίας που διαθέτει. Ο χωροφύλακας είναι σπαρμένος σε όλους τους μηχανισμούς του κράτους. Είναι δάσκαλος, εφοριακός, γιατρός, υπάλληλος του δημαρχείου, είναι ο ταχυδρόμος, ο θυροκολλητής, ο παπάς και ο διάκος. Όπου δεν πίπτει ράβδος πίπτει πνεύμα. Με τη σέσουλα.

αναρτήθηκε από selana

Η εποχή του σκότους !!!

“ Θα πάρουν στον λαιμό τους την κοινωνία και τη χώρα αν δεν ανοίξουν τώρα τα κιτάπια για να λάβει ο καθένας αυτό που του αξίζει ”

Δεν είναι ακριβώς θέμα απολύσεων, ή μόνο απολύσεων, όταν χιλιάδες δάσκαλοι μπαίνουν στην πρέσα της κινητικότητας για να καταλήξουν άνεργοι, ωρομίσθιοι, σε λογιστήρια νοσοκομείων και βοηθητικές διοικητικές εργασίες άσχετες με τις…σπουδές, την εμπειρία και το λειτούργημά τους. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, πολύ πιο βάναυσο και καταστροφικό, ενδεικτικό του εθνικού κυνισμού εκείνων που μας κυβερνούν – και ο χαρακτηρισμός είναι επιεικής.

Του Θανάση Καρτερού 

Φυσικά το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι, με οικογένειες και υποχρεώσεις, πετιούνται στον Καιάδα δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Πολύ περισσότερο όταν η κατάσταση στην αγορά εργασίας καθιστά απαγορευμένη ακόμα και την ιδέα να βρουν ένα μισθό, ένα μεροκάματο, και πολύ περισσότερο μια δουλειά κοντά στο αντικείμενό τους.

Αλλά αυτό το κύμα διωγμού των δασκάλων σηματοδοτεί από μια άποψη μια νέα εποχή μέσα στην εποχή της βαρβαρότητας: Την εποχή του απόλυτου σκότους. Διότι: Όταν μια κυβέρνηση καταργεί χιλιάδες δασκάλους ως δασκάλους, όταν τους πετάει έξω από τα σχολεία, όταν βάζει λουκέτο σε σχολικές αίθουσες και εργαστήρια, όταν αφήνει δεκάδες χιλιάδες παιδιά χωρίς προοπτική εκπαίδευσης, όταν δεν διστάζει να ακρωτηριάζει την Παιδεία, τότε δυο πράγματα μπορούν να συμβαίνουν. Ή έχουμε δικτατορία, που απεχθάνεται και φοβάται τους δασκάλους και το ελεύθερο πνεύμα που καλλιεργεί η μόρφωση, ή έχουμε κυβέρνηση με λίγη δημοκρατία και πολύ κυνισμό, ικανή για το χειρότερο.

Καλό είναι πάντως να θυμόμαστε, πριν καταλήξουμε σε ποια κατηγορία ανήκει η κυβέρνηση Σαμαρά, ότι μαζικές διώξεις δασκάλων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης έγιναν τελευταία φορά επί χούντας. Μόνο που τότε διώχτηκαν για λόγους κοινωνικών φρονημάτων, ενώ τώρα διώκονται για λόγους δουλικών φρονημάτων – των κυβερνώντων.

Διότι μόνο η δουλικότητα απέναντι στους ηγεμόνες δανειστές μπορεί να εξηγήσει -και όχι βέβαια να δικαιολογήσει- την επίθεση στην Παιδεία με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο για τους διώκτες, τους διωκόμενους, και τα παιδιά, αλλά για το σύνολο της κοινωνίας. Παλιά μαθαίναμε ότι όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή.

Τώρα μας μαθαίνουν με το ζόρι πως όταν κλείνουν σχολεία και κυνηγούν δασκάλους, δεν υπάρχει άλλο σκαλοπάτι να κατέβουν στου κακού τη σκάλα. Και θα πάρουν στον λαιμό τους την κοινωνία και τη χώρα αν δεν ανοίξουν τώρα τα κιτάπια για να λάβει ο καθένας αυτό που του αξίζει…

paganeli

Σε πορεία θανάτου

Τώρα ούτε να τρέξεις, ούτε να κρυφτείς δε μπορείς. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ήσυχης αποδοχής σου για όλα τα μέτρα που σου επέβαλλαν. Σού πήραν όλα τα όπλα ενώ τα είχες στα χέρια σου. Τα παρέδωσες εσύ εις το όνομα της ειρήνης και της νοικοκυροσύνης. Να μην τρέξει σταγόνα αίμα αλλά ας χυθούν εκατομμύρια δάκρυα. Τα δάκρυα δεν πονάνε...έτσι νόμιζες. Τώρα ξεκινάει το πανηγύρι, ήσυχε συμπολίτη μου. Οι κακές Κασσάνδρες δεν ήταν για τα γούστα σου γιατί σου χαλούσαν την καθημερινότητά σου, τις κανονισμένες διακοπές σου, τις απλωτές και τις ξαπλωτές σου, το σίγουρο μέλλον σου.

Άκου λοιπόν, τι θα έχει ήδη γίνει την ώρα που εσύ θα ξυπνήσεις από τον λήθαργό σου. Το σπίτι σου είτε το χρωστάς είτε όχι, ανήκει πλέον αλλού. Αν το χρωστάς δε σε κάποια τράπεζα τότε θα πληρώνεις δύο δόσεις ανά μήνα: Μία στην τράπεζα, μία στο κράτος. Και βέβαια θα σε αφήνουν να ζεις σε αυτό μέχρι την στιγμή που θα το χρειαστούν και θα σου κάνουν έξωση με το έτσι γουστάρω ή με μία απόφαση δικαστηρίου που θα ορίζει την έξωση συνταγματική.

Αν αρρωστήσεις μία ασπιρίνη θα σου είναι αρκετή, κι αυτή αγνώστου κατασκευής και συστατικών. Εκτός αν ανήκεις στην πάνω τάξη όπου με τον παρά σου θα έχεις όλα τα κομφόρ. Ασθενείς δύο ταχυτήτων αφού πάλευες χρόνια για την Ευρώπη της μία ταχύτητας. Η λίστα του εκάστοτε ευρωτσολιά υπουργού θα ορίζει για το τι εξετάσεις θα χρειάζεσαι και όχι το είδος ή η πορεία της ασθένειάς σου. Το κορμί σου έτσι κι αλλιώς ανήκει κι αυτό στην περιουσία του παρακράτους αφού εκ γενετής είσαι πλέον αναγκαστικός δότης οργάνων και δε μπα να στείλεις εσύ χιλιάδες αιτήσεις άρνησης προς τον αρμόδιο Οργανισμό (είναι τελικά αρμόδιος αυτός ο Οργανισμός;). Ανάλογα με τις ανάγκες των ιατρικών εταιρειών θα είσαι κλινικά νεκρός ή όχι. Βέβαια με τον ιατρικό τουρισμό που σου ετοιμάζουν μπορείς άνετα να δίνεις ένα νεφρό ή ένα ωάριο σε μία πλούσια γριά τουρίστρια για μία χούφτα ευρώ.

Ο μισθός, που τώρα τον θεωρείς μικρό - αν τον έχεις ακόμα- , θα καθορίζεται σύμφωνα με την οικονομική πορεία και τις ανάγκες της χώρας. Να θυμάσαι ότι από εδώ και στο εξής οι ανάγκες της χώρας θα είναι πάντα μεγάλες (ακόμα και αν δεν είναι) γιατί όσο πέφτει το μεροκάματό σου τόσο εγχώριοι και εισαγόμενοι “επενδυτές” θα βρίσκουν φθηνά χέρια, οι δείκτες ανεργίας θα πέφτουν και όλοι θα είναι χαρούμενοι ακόμα κι εσύ που θα εργάζεσαι για 200 (το πολύ) ευρώ το μήνα φθάνει να μην είσαι άνεργος. Αν εξαντληθείς δε από το 12ωρο σε βάζουν σε μία κλινική και γίνεσαι ξαφνικά “κλινικά νεκρός”. Και η οικογένεια σου δεν θα δει ένα ευρώ από την ασφάλεια και οι ιατρικές εταιρείες θα κονομήσουν από τα συκωτοπνεύνονά σου.

Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα υπάρχουν πια. Θα ορίζουν οι εταιρείες στις οποίες θα εργάζεσαι για τον ποιο ιδιωτικό ασφαλιστικό φορέα θα έχουν για όλους τους εργαζόμενους. Αυτό σημαίνει ότι πρώτα θα ασφαλίζεται ο εργοδότης για την αρρώστια σου ή το εργατικό "ατύχημά" σου και μετά εσύ. Αν πεθάνεις κιόλας καλύτερα, θα κονομήσουν τόσα όσα δεν θα τους έδινε η εργασία σου ακόμα και αν ζούσες 500 χρόνια.

Είχες στο πίσω μέρος του μυαλό σου ότι αν δεν θα τα καταφέρεις στην πόλη, θα μετακομίσεις στο χωριό, στο πατρικό και θα είσαι άνετος. Πριν κάνεις αυτό πάρε τις λίστες για το πού θα γίνουν στο μέλλον αναπτυξιακά έργα ιδιωτικών συμφερόντων όπως η El Dorando. Για το δημόσιο συμφέρον το παρακράτος έχει βάση νόμου το δικαίωμα να βάζει σε ισχύ αναγκαστική απαλλοτρίωση υπέρ της οποιαδήποτε ιδιωτικής επένδυσης. Αυτός είναι βάση νόμου ο επιφανειούχος που δεν θα τον κουνάει κανένας εις τον καιρό τον άπαντα. Μαζί με το χωράφι, θα σου πάρουν το πατρικό σπίτι και σε μία βραδιά εκεί που ήταν το χωριό σου ξαφνικά θα δεις μία απέραντη έρημο. Και πονηρούλη, μην σκεφθείς ότι θα τα κονομήσεις από την απαλλοτρίωση διότι από 1 έως 3 ευρώ το πολύ το τετραγωνικό θα είναι η ανταμοιβή σου, κι αυτή αν τα οικονομικά του κράτους τυχαία δεν είναι σε ύφεση. Οι υπόλοιποι που τα χωριά τους δεν θα βγουν σε πλειστηριασμό μην νομίζουν ότι θα φυτέψουν την πατάτα για να ζήσουν γιατί τα μαντάτα έρχονται γρήγορα και λένε ότι με την αμερικανο-ευρωπαϊκή συμφωνία γεωργικών προϊόντων, θα μπαίνεις μέχρι και φυλακή για το ελεύθερο φύτεμα πατάτας όπως μπαίνει σήμερα κάποιος για το φύτεμα ινδικής κάνναβις. Διότι ο σπόρος, το χώμα και η ανάπτυξη του φυτού είναι προϊόν. Και μην ξεχνάς ότι ο σπόρος θέλει νερό για να ανθίσει.

Όσο μπορείς ακόμα, κάνε άφθονα λουτρά, πιες πολύ νερό, πλύνε ό,τι δεν έπλυνες διότι είναι θέμα μηνών να πεις το νερό νεράκι. Το καταλληλότερο νερό της Ευρώπης έχει η Ελλάδα, λες να μην το ξέρουν οι εταίροι σου; Αυτό το δεδομένο αγαθό σε πολύ λίγο θα είναι προϊόν. Νόμιζες ότι τζάμπα έδιναν εδώ και 15 χρόνια πιστοποιήσεις πηγών και πήγαινε ο καθένας να κάνει εμφιαλωτήριο; Νομίζεις ότι για οικολογικούς λόγους άρχισαν οι χαρτογραφήσεις πηγών, ποταμών ακόμα και αγροτικών αποταμιευτήρων νερού ανά την επικράτεια με διαταγή της Ε.Ε; Νομίζεις ότι οι εναπομείνασες εταιρείες εμφιάλωσης θα μείνουν σε ελληνικά χέρια; Θα αλλάξουν χέρια και μαζί με αυτές όλες οι δημοτικές επιχειρήσεις (που καθόλου τυχαία δεν είναι επιχειρήσεις ανεξάρτητου προϋπολογισμού από τους Δήμους από τότε που δημιουργήθηκαν) θα πουληθούν γιατί τα οικονομικά των Καλλικρατικών Δήμων και πάλι εντελώς τυχαία θα είναι σε ύφεση.

Όσο για την “Πράσινη Ανάπτυξη”, όσοι τσιμπήσατε στο παραμύθι, αρχίσατε να νιώθετε ήδη στο πετσί σας τι σημαίνει “δουλεύει ο ήλιος για μένα”. Μαζί με το φωτοβολταϊκό που φύτεψες χαιρέτα το χωράφι και το σπίτι που έβαλες υποθήκη για το πράσινο δάνειο. Σε έναν άντε σε δύο θα καταλήξουν και τα χωράφια και ο ήλιος. Μα ήταν δυνατόν να νομίζεις ότι θα άφηναν γη και ήλιο σε έναν κακομοίρη χρεωμένο όπως εσύ; Για να μην θεωρείς ότι θα πας στο νησί και θα ψαρεύεις την τροφή σου τώρα με την “Γαλάζια Ανάπτυξη” μπορεί να φαντάζει επιστημονική φαντασία αλλά ακόμα και τον γαύρο που δεν τον είχες σε εκτίμηση θα τον βλέπεις πλέον στα όνειρά σου.

Για το τι είναι αυτή την στιγμή η Ελλάδα φαίνεται από το νόμο που ξένες επιχειρήσεις που θα δραστηριοποιούνται στην χώρα θα έχουν φοροαπαλλαγές αλλά και φορολογικά κίνητρα. Μόνο οι νόμιμοι πολίτες της οποιαδήποτε χώρας έχουν αυτά τα προνόμια, άρα εσύ που θα σταθείς για έλεγχο μπροστά στον εφοριακό ο οποίος θα σε απειλεί με δήμευση περιουσίας και φυλάκιση θα έχει απέναντι του έναν παράνομο και παρείσακτο κάτοικο αυτής της χώρας που θες να το καταλάβεις είτε όχι αυτός είσαι εσύ, Έλληνά μου. 

Είναι κι άλλα, πολλά, αμέτρητα που είτε είναι σε ενέργεια την ώρα που εσύ αγανακτείς με το "μαύρο της ΕΡΤ" ή για την απόλυση 100,000 δημοσίων υπαλλήλων που λείαν συντόμως θα γίνουν 450,000, είτε έχουν μπει σε λειτουργία και εσύ δεν παίρνεις μυρωδιά. Η φίμωση της δήθεν ελευθερίας και η αγανάκτηση για το χαμένο σίγουρο μεροκάματο πουλάνε. Εγκλωβίζουν το οπτικό σου πεδίο εκεί ακριβώς που θέλουν. Δεν θα πάρεις μυρωδιά για το τι σου έχουν έτοιμο το επόμενο πρωί του τελευταίου σου ήσυχου ύπνου.

Δεν ήταν η Ελλάδα η πρώτη χώρα που έγινε υποτελής σε δάνεια. Είναι όμως η πρώτη χώρα παγκοσμίως που δεν έχει χάσει απλά την εθνική της κυριαρχία αλλά την ελευθερία σωματική και συναισθηματική των πολιτών της υπό δημοκρατικού καθεστώτος. Έπαιξαν πάρα πολύ έξυπνα οι αντίπαλοι γνωρίζοντας καλά ότι αυτόν τον λαό δεν του κάνεις κατά μέτωπο επίθεση αλλά τον διασπάς χρόνια πριν σε συναισθηματικούς μαλάκες και υλιστές λαμόγια και του γκρεμίζεις σιγά-σιγά και σταθερά όλα τα γεφύρια. Δημιούργησαν μία τεράστια φάκα στην οποία πέσαμε όλοι ανεξαιρέτως κοιτώντας ο καθένας μας ό,τι θεωρούσε ιερό. Άλλος τις αξίες και άλλος τον κώλο του.  Συμπολίτευση και "συμπολιτευομένη αντιπολίτευση" ήταν τα όπλα των αιωνίων εχθρών σου, των γνωστών και ανελέητων “Φιλελλήνων”. Σιγά μην άλλαζαν την συνταγή για το τελευταίο τους χτύπημα μετά από 200 χρόνια επιτυχημένης παρουσίας στον χώρο. Μηδενίζουμε και πάμε από την αρχή. Το επόμενο στάδιο των διεθνών κοτζαμπάσηδων είναι εν δράσει. Και μην περιμένεις κανέναν Μαρίνο Αντύπα να σε ξυπνήσει. Το κόμμα του Αντύπα ήταν η Ελλάδα, όχι ως έννοια άυλη αλλά ως άνθρωποι που αποτελούσαν την έννοια , ενώ το δικό σου κόμμα....άσε να μην το πω. 

 Simple Man