V for Economics

Της Λαμπρινής Χ. Θωμά*

Δεν ήταν ο ακαδημαϊκός τίτλος του Γ. Παγουλάτου (καθηγητής «Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας» στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), που με τράβηξε να διαβάσω το κείμενό του, «Πέντε ερωτήσεις και απαντήσεις για το Μνημόνιο».

Να την πω την αμαρτία μου: εδώ και λίγα χρόνια, όποτε ακούω «καθηγητής πανεπιστημίου», μιαν ανησυχία την έχω. Ειδικά μάλιστα γι’ αυτούς που αναλαμβάνουν να μας νουθετήσουν περί των οικονομικών ή ακόμα χειρότερα να μας «σώσουν». Με τόσους καθηγητές που έχουν περάσει από τα σχετικά πόστα (Παπαντωνίου, Αλογοσκούφης, Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος, Παπαδήμος, Στουρνάρας), και μετά από τόσο τουλάχιστον εντυπωσιακά αποτελέσματα, φαντάζομαι μια κάποια ανησυχία είναι αναμενόμενη απ’ όλους μας.

Δεν ήταν λοιπόν η προοπτική του να διαφωτιστώ από έναν «ειδικό» αυτή που με ώθησε να διαβάσω το άρθρο του κ. Παγουλάτου. Ήταν που ξαφνικά το κείμενο αυτό άρχισε να φτάνει στο mailbox μου, στον τοίχο του facebook μου και στο twitter μου από όλους μου τους φιλελέ φίλους και γνωστούς (μου το έλεγε η μαμά, να μη κάνω κακές παρέες, αλλά…). Κάποιοι μάλιστα το έστειλαν δις, μη πάει και χαθεί τέτοιο κελεπούρι.

Ήταν και ο τίτλος πιασάρικος, είπα και εγώ, άσε τις προκαταλήψεις, υπάρχουν και καλοί καθηγητές και, ε, από χέρι κάτι περισσότερο θα γνωρίζει για το Μνημόνιο από εμένα, που από πτυχίο είμαι (Dog)house M.D., καθότι Kτηνιατρική ΑΠΘ… Ας το δω είπα. Που ξέρεις, μπορεί χάρη σ’ αυτόν να δω το φως το μνημονιακό και να λάβω πνεύμα μανδραβέλειο.

Και μετά διάβασα το άρθρο. Και μετά το ξαναδιάβασα γιατί, λέω, δε μπορεί, εγώ θα φταίω που τόσοι σοβαροί άνθρωποι το βρίσκουν τόσο σπουδαίο κι εμένα μου φαίνεται μάπα το καρπούζι (συγχωρείστε μου την ορολογία, αλλά αυτό σκέφτηκα, ψέμματα να πω;). Ε, και μετά το αποφάσισα: δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με μια προσεγμένη επιστημονική θέση, αλλά για μια πολιτική παρέμβαση από πολύ συγκεκριμένη οπτική σκοπιά. Μια παρέμβαση που περιλαμβάνει και διαστρεβλώσεις, αλλά και μεθοδολογικά λάθη ορατά ακόμα και δια μη εξασκημένου οφθαλμού, σαν το δικό μου.

Πάμε, λοιπόν, ένα ένα. Αλλά επειδή το φύλον μου επιβάλλει την ανακατωσούρα, λέω να αρχίσω από το σημείο τρία (3), στο οποίο άρχισε να χτυπά συναγερμό το ντάτσουν μετά καρότσας (δηλαδή εγώ, αζ οπόουζντ στην πανεπιστημιακή μερστεντέ) μόλις το πρωταντίκρυσε. Διότι, σε αυτό φαίνεται ότι ο κύριος καθηγητής προσάρμοσε τα δεδομένα στο συμπέρασμα που επιθυμούσε να βγάλει και δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αντικειμενική ανάλυση αυτών των έρμων των δεδομένων (δεν τον παρεξηγώ, τζάμπα είναι αυτά τα κείμενα, πολλοί τα γράφουν στο πόδι ― εδώ μεγαλοδημοσιογραφοι που πληρώνονται αδρά και γράφουν πια στο πόδι…).

Σημείον τρία λοιπόν:

3. Δεν είναι λάθος όμως σε περίοδο ύφεσης να ασκείς πολιτική λιτότητας, που επιτείνει την ύφεση;

Κανονικά ναι. Εκτός εάν δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος να σε δανείσει. Ολοι οι σοβαροί επικριτές της λιτότητας (από τον Πολ Κρούγκμαν ώς τον Μάρτιν Γουλφ), που ασκούν δριμεία κριτική στη γερμανική συνταγή γενικευμένης ταυτόχρονης λιτότητας στην Ευρωζώνη, αναγνωρίζουν ωστόσο την Ελλάδα ως ακραία εξαίρεση, στην οποία η λιτότητα ήταν αναπόφευκτη. Διότι η Ελλάδα δεν είχε μόνο δημόσιο έλλειμμα και δημόσιο χρέος. Είχε κι ένα θηριώδες έλλειμμα εξωτερικού ισοζυγίου και καθαρό εξωτερικό χρέος. Αυτά απαιτούσαν δραστική μείωση της κατανάλωσης από τα πολύ ψηλά επίπεδα και συρρίκνωση των εισαγωγών, ώστε να μειωθεί το εξωτερικό έλλειμμα. Δηλαδή ύφεση.

Η απάντηση αφήνει να εννοηθεί (στον επιπόλαιο αναγνώστη) πως ο Κρούγκμαν αναγνωρίζει την Ελλάδα ως μια «ακραία εξαίρεση» στην οποία η λιγότητα ήταν αναγκαία «ώστε να μειωθεί το εξωτερικό έλλειμμα». Παρουσιάζει δηλαδή τον Κρούγκμαν να δέχεται πως ενώ η λιτότητα είναι γενικά κακή σε περίοδο ύφεσης, στην περιπτωσή της Ελλάδας «επιβάλλονταν» για να σωθούμε.

Όμως ο Κρούγκμαν δεν λέει τίποτα τέτοιο. Πρόκειται για παρερμηνεία της θέσης του βασισμένη σε επιπόλαια χρήση των λέξεων. «Το Χ επιβάλλεται» μπορεί να σημαίνει «είναι αναγκαίο να γίνει για να σωθείς», αλλά μπορεί να σημαίνει και «σε αναγκάζουν να το κάνεις με το ζόρι, παρόλο που σε βλάπτει».

Ο Κρούγκμαν μιλάει σαφώς για τη δεύτερη εκδοχή. Δεν λέει δηλαδή ότι η λιτότητα στην Ελλάδα «επιβάλλονταν» λόγω των συνθηκών (δηλαδή ότι ήταν η μόνη εφικτή λύση), λέει ότι «επιβλήθηκε», με το στανιό, από τους Γερμανούς, και ότι αυτή η επιβολή αποτελεί τρέλα, η οποία χειροτερεύει τα πράγματα.

Ο λόγος στον Κρούγκμαν:

>>Αυτό που μας δείχνει η Ελληνική εμπειρία είναι ότι αν και το να δημιουργείς ελλείματα σε καλές οικονομικά περιόδους μπορεί να σε οδηγήσει σε προβλήματα, το να προσπαθείς να εξαφανίσεις τα ελλείματα όταν είσαι ήδη σε προβληματική θέση αποτελεί συνταγή για σίγουρη ύφεση.

και:

>>Η Ελλάδα έχει πολύ λίγες δυνατότητες, κυρίως επειδή πρέπει να κάνει ότι ικανοποιεί τους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν τα λεφτά σε αυτή τη φάση. Οι Γερμανοί όμως είναι κυριολεκτικά τρελοί, γιατί εξαναγκάζουν σε ακραία λιτότητα η οποία δεν βελτιώνει καν την δανειακή κατάσταση της Ελλάδας.

Όταν ο κύριος καθηγητής γράφει: «Είναι λάθος όμως σε περίοδο ύφεσης να ασκείς πολιτική λιτότητας; Κανονικά ναι. Εκτός εάν δεν υπάρχει κανένας πρόθυμος να σε δανείσει», αυτόν ακριβώς τον εκβιασμό φανερώνει. Θολώνοντας όμως τα νερά με το «κανονικά ναι». Διότι, όχι μόνο δεν εξηγεί ότι η πολιτική λιτότητας σε περίοδο ύφεσης παραμένει λάθος ανεξάρτητα του αν υπάρχει ή όχι κάποιος «πρόθυμος να σε δανείσει», αλλά αφήνει να εννοηθεί το αντίθετο.

Συνεχίζουμε, με κανονική πλέον σειρά:



1. Μπορούσε η Ελλάδα να αποφύγει το Μνημόνιο;

Σαφέστατα όχι, στην κατάσταση που βρισκόταν η οικονομία στα τέλη του 2009 - αρχές 2010. Κάθε χώρα που μπήκε σε Μνημόνιο μετά την Ελλάδα (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος), και με δεδομένη την οδυνηρή εμπειρία του ελληνικού Μνημονίου, είχε συνολικά καλύτερα οικονομικά μεγέθη και παρ' όλα αυτά δεν κατάφερε να αποφύγει την προσφυγή. Η αδυναμία δανεισμού της Ελλάδας ήταν πλήρης και οι δανειακές ανάγκες τεράστιες.

Το Μνημόνιο (το συγκεκριμένο, με κεφαλαίο «Μ») το οποίο υπογράψαμε παρουσιάζεται εδώ ως αναπόφευκτο. Το μεθοδολογικό φάουλ είναι πασιφανές ― μια συμφωνία με εκατοντάδες πτυχές και όρους, που όλοι θα μπορούσαν να τεθούν υπό συζήτηση, να προστεθούν ή να αφαιρεθούν, και να διαπραγματευτούν, παρουσιάζεται ως μια και μόνη κρυσταλλομένη «ουσία», η οποία, επιπλέον, ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτη.

Το ότι είμασταν αναγκασμένοι να υπογράψουμε μια κάποια συμφωνία διάσωσης λόγω «αδυναμίας δανεισμού» είναι κάτι με το οποίο μπορούμε και να συμφωνήσουμε. Δεν σημαίνει όμως, καθόλου, όπως αφήνει να εννοηθεί ο κύριος καθηγητής, ότι θα έπρεπε να υπογράψουμε την συγκεκριμένη συμφωνία, με τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις και με βάση την συγκεκριμένη ανεμική «διαπραγμάτευση» που έκανε (;) η τότε κυβέρνηση.

Και όμως, η διατύπωση «η χώρα δεν μπορούσε να αποφύγει το Μνημόνιο», περνάει, κακώς, το συγκεκριμένο μήνυμα. Ό,τι δηλαδή υπήρχε ένα μόνο εφικτό μνημόνιο, το Μνημόνιο με κεφαλαίο «Μ», αυτό που τελικά υπογράψαμε, και ότι ήταν όλα όσα αναφέρει (αυτή η συμφωνία που καλύπτει, διευθετεί και περιγράφει εκατοντάδες σημεία, όρους και υποχρεώσεις) καλώς τα αποδεχθήκαμε στο συνολό τους.

Η χώρα μπορεί πράγματι να μην μπορούσε να αποφύγει ένα κάποιο μνημόνιο. Μπορούσε όμως σιγουρότατα να διαπραγματευτεί διαφορετικά και να πετύχει ένα άλλο μνημόνιο. Κάτι με το οποίο, φαντάζομαι, θα συμφωνεί και ο κ. Παγουλάτος.

Στο ίδιο λάθος πέφτει ο αρθρογράφος όταν παραθέτει όλα τα μνημόνια που υπογράφησαν (από Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρο) ως περαιτέρω πειστήρια του αναπόφευκτου να υπογράφει η χώρα «το Μνημόνιο», λες και αποτελούν ένα και το αυτό πράγμα ― ίδια μεταξύ τους αλλά και με το δικό μας. Κάτι το οποίο, φυσικά, απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

2. Δεν θα ήταν καλύτερα να είχε αναδιαρθρωθεί το χρέος από το 2010;

Ακόμα καλύτερο θα ήταν να μας το είχαν χαρίσει πλήρως οι δανειστές. Ας σοβαρευτούμε. Αναδιάρθρωση χρέους το 2010 δεν μπορούσε να γίνει, διότι δεν θα ήταν συναινετική και οργανωμένη. Θα ήταν μονομερής, με συνέπειες ανεξέλεγκτα καταστροφικές, οδηγώντας μεταξύ άλλων σε έξοδο από το ευρώ. Με εξαίρεση ορισμένους κύκλους του ΔΝΤ, κανένας από τους κρίσιμους εταίρους (Γερμανία, Γαλλία, Κομισιόν, ΕΚΤ) δεν συζητούσε για αναδιάρθρωση πριν φανούν τουλάχιστον τα πρώτα αποτελέσματα ενός προγράμματος προσαρμογής. Η αντίθεσή τους ήταν δεδομένη, για προφανείς λόγους. Διότι η Ελλάδα ξεκινούσε με 24 δισ. πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα και άλλα τόσα εμπορικό έλλειμμα. (Γι' αυτό, η εθνική διαπραγματευτική δυνατότητα ήταν πολύ χαμηλή.) Οι εταίροι θα έπρεπε να μας διαγράψουν χρέος και μετά να χρηματοδοτούν επιπλέον και τα ελλείμματα. Και να καλύψουν επίσης και το τεράστιο κόστος ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών αλλά και ελληνικών τραπεζών, χωρίς ακόμη να έχει στηθεί ευρωπαϊκός μηχανισμός. Δεν υπήρχαν οι μηχανισμοί, και δεν υπήρχαν και δείγματα γραφής ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα προχωρούσε στην ταχεία μείωση των ελλειμμάτων, χωρίς ένα εξωτερικό πλαίσιο παρακολούθησης της προσαρμογής. Και μην ξεχνάμε, στα μάτια των εταίρων η Ελλάδα ήταν μια χώρα-υπότροπος, που δήλωνε 6% δημόσιο έλλειμμα και ξαφνικά προέκυψε με 15%, έχοντας «μαγειρέψει» και τα στοιχεία. Τοξικό το κλίμα αντιμετώπισης από τα εθνικά κοινοβούλια.

Σε συνέχεια της προηγούμενης λογικής, σύμφωνα με την οποία το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος, η παραπάνω αφήγηση δεν δέχεται ότι υπήρχε οποιοδήποτε διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της Ελληνικής πλευράς ― κάτι, βρε αδελφέ, το οποίο θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί για να πετύχει μια έστω μερική αναδιάρθρωση του χρέους.

Άραγε η αγωνία των «κρίσιμων εταίρων» για τις Ευρωπαϊκές τράπεζες και την μοίρα του Ευρώ, δεν αποτελούσε ένα τέτοιο διαπραγματευτικό όπλο;

Δεν θα χρειάζονταν καν να φτάσουμε τα πράγματα στα άκρα. Το αντίθετο, το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι Yes Men πολιτικοί μας δεν δοκίμασαν να σπρώξουν την κατάσταση ούτε δέκα εκατοστά μπροστά προς όφελος της χώρας ―και ας ήτανε και ως μπλόφα.

Και ας μας διδάσκει η Ιστορία, αλλά και η «θεωρία των παιγνίων», ότι σε πολλές περιπτώσεις ο «ανεξέλεγκτος/ανυπάκουος» παίκτης αποκτάει το τακτικό πλεονέκτημα.Και ας μας διδάσκει η Ιστορία ότι οι Yes Men ποτέ δεν ωφέλησαν τη χώρα τους, ακόμα και αν ήταν αυτή ήταν «με την πλάτη στον τοίχο».

Γιατί, και είναι προφανές,τις χειρότερες παραχωρήσεις, αυτές για τις οποίες μετανιώνεις αργότερα, τις κάνεις ακριβώς όταν είσαι στριμωγμένος.Πουλάς, ας πούμε, κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις στο 1/10 της αξίας τους, σαν το πρεζάκι που «σκοτώνει» κοψοχρονιά τα χρυσαφικά της μάνας του για άμεση ανακούφιση.

Και ας μου επιτρέψει εδώ ο κύριος καθηγητής να θυμίσω ότι πολλές από τις «ανεξέλεγκτα καταστροφικές» συνέπειες, με τις οποίες μας απειλούσαν τότε σε περίπτωση που δεν μπαίναμε στο Μνημόνιο, τις βιώνουμε σήμερα, και σε χειρότερο βαθμό, με το Μνημόνιο. Το ποσοστό ανεργίας, οι συνεχόμενες χρονιές ύφεσης, το χρέος που παραμένει αστρονομικό, οι απολύσεις που έγιναν και γίνονται, οι περικοπές στους μισθούς, η μετανάστευση παραγωγικών συμπολιτών μας και πάμπολλοι ακόμα μετρήσιμοι δείκτες έχουν προ πολλού ξεπεράσει τις «απαισιόδοξες» προβλέψεις του 2010 για το τι θα γίνονταν έτσι και δεν υπογράφαμε το Μνημόνιο.



4. Δηλαδή είχαμε δύο κρίσεις;

Ακριβώς. Η Ελλάδα το 2010 είχε να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα δύο επείγουσες κρίσεις: δημοσιονομική και εξωτερικού ισοζυγίου. Η πρώτη ήταν αναμενόμενη, αλλά η δεύτερη ήταν έξω από τις προσδοκίες της Ευρωζώνης. Κανένα θεσμικό όργανο της Ε.Ε. δεν είχε προειδοποιήσει γι' αυτήν, καμία κυβέρνηση δεν είχε λάβει τα αναγκαία μέτρα να την αποτρέψει. Αυτό επισημαίνει και η πρόσφατη μελέτη του Bruegel («Financial Assistance in the Euro Area: An Early Evaluation»). Κανονικά, οι κρίσεις ισοζυγίου πληρωμών αντιμετωπίζονται με συναλλαγματική υποτίμηση. Στην περίπτωση των χωρών του ευρώ, αυτό δεν ήταν δυνατόν. Τη δουλειά μπορούσε να κάνει μόνο η «εσωτερική υποτίμηση». Με τις γνωστές οδυνηρές επιπτώσεις. «Κρίση του ισοζυγίου πληρωμών είναι η κατάσταση στην οποία οι αγορές σταματούν να χρηματοδοτούν βιώσιμους δανειολήπτες εξαιτίας της χώρας στην οποία ανήκουν». Να η πιστωτική ασφυξία, ακόμα και υγιών ελληνικών επιχειρήσεων, που είχαν την ατυχία να βρίσκονται στη χώρα των διψήφιων ελλειμμάτων. Θεμελιώδης δυσχέρεια της «διπλής κρίσης»: η ύφεση διευκολύνει την αποκατάσταση του εξωτερικού ισοζυγίου, αλλά δυσκολεύει τον δημοσιονομικό στόχο. Καταβάλλουμε μεγάλες δημοσιονομικές θυσίες, για δυσανάλογα μικρότερο αποτέλεσμα.

Μια απορία έχω εδώ, και θα την πω: Δεδομένης της έκτασης της κρίσης, και της εξάπλωσης της σε όλες τις χώρες του Ευρώ, από την Ελλάδα και την Κύπρο έως την Γαλλία, την Ολλανδία και την Ιρλανδία, γιατί μας λέει ο κ. καθηγητής ότι δεν ήταν εφικτή η «συναλλαγματική υποτίμηση» και ότι «τη δουλειά μπορούσε να κάνει μόνο η "εσωτερική υποτίμηση”»;

Ξέχασε ότι η μείωση των επιτοκίων και η υποτίμηση του Ευρώ υπήρξε πάγιο αίτημα και συμβουλή πολλών οικονομολόγων; Αίτημα το οποίο η Γερμανία (και η ΕΚΤ) δεν δέχθηκε καν να συζητήσει, αποφασισμένη να προχωρήσει μέχρι τέλους μια τιμωρητική και αναποτελεσματική πολιτική λιτότητας; Μια πολιτική την οποία ακόμα και κορυφαίοι Ευρωπαίοι παράγοντες αναγνωρίζουν εκ των υστέρων ως λάθος;

Και πάλι, όπως και στην προηγούμενη απάντηση, ο κύριος καθηγητής λέει τη μισή αλήθεια.

Η «εσωτερική υποτίμηση» ― δηλαδή το μάτωμα των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών ― δεν ήταν η μόνη διαθέσιμη λύση.

Ήταν απλά η μόνη πολιτική που ήταν διατεθειμένη να εφαρμόσει η Γερμανία, μια πολιτική η οποία μακράν του να αποτελεί «λύση», χειροτέρεψε το πρόβλημα.
Και η «εσωτερική υποτίμηση» λοιπόν, και η επιλογή της απόλυτης υπακοής στη λιτότητα, παραμένει πολιτική επιλογή και καθόλου μονόδρομος.

5. Παρά τις μειώσεις δαπανών και τις αυξήσεις φόρων, παρά την οδυνηρή λιτότητα, το δημόσιο χρέος εξακολουθεί να αυξάνεται. Δεν είναι αυτό απόδειξη αποτυχίας;

Πρώτον, το χρέος αυξάνεται όσο έχουμε πρωτογενές έλλειμμα, που προσθέτει νέο δημόσιο χρέος. Από φέτος μπαίνουμε σε πλεόνασμα, για πρώτη φορά μετά μια συνεχή δεκαετία πρωτογενών ελλειμμάτων. Δεύτερον, το χρέος αυξάνεται λόγω της ύφεσης (για την οποία μιλήσαμε). Τρίτον, το δημόσιο χρέος, μετά τις αποφάσεις αναδιάρθρωσης, δεν είναι πια το σημαντικότερο πρόβλημα της οικονομίας μας. Η Ελλάδα (αντίθετα από την Ιταλία ή την Ισπανία) δεν βρίσκεται υπό την εκβιαστική πίεση των αγορών. Εχει κερδίσει τον χρόνο για να κάνει τις αναγκαίες προσαρμογές. Η διαχείριση του χρέους είναι πια πολιτική, το μέγεθός του θα «κουρευτεί» με απόφαση των εταίρων εφόσον παραμείνουμε στον δρόμο της προσαρμογής. Και το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους είναι σήμερα (μετά τις πρόσφατες ρυθμίσεις) από τα χαμηλότερα στην Ευρωζώνη, με πολυετές μορατόριουμ αποπληρωμών και επιτόκια κάτω από αυτά με τα οποία δανείζονται οι εταίροι μας για να μας δανείσουν. Αυτό απαντά και στην επαναλαμβανόμενη ανοησία της Χρυσής Αυγής περί «διεθνών τοκογλύφων».

Η κατηγορία περί «διεθνών τοκογλύφων» δεν αποτελεί ούτε εφεύρεση, ούτε μονοπώλιο της Χρυσής Αυγής. Κακώς λοιπόν ο κ. καθηγητής προσπαθεί να την ταυτίσει με το ακροδεξιό κόμμα, ώστε να την ακυρώσει ή να την αμαυρώσει.

Για το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και το ρόλο του έχουν γράψει πάμπολλοι, από τον Αριστοτέλη έως το Μαρξ. Ο δε ρόλος των χρηματοπιστωτικών οργανισμών τύπου Γκόλντμαν Σακς, Λήμαν Μπράδερς, κλπ, στην παγκόσμια οικονομική κρίση και γνωστός είναι, και έχει αναλυθεί, όχι μόνο από κάτι περιθωριακά αριστερά έντυπα, αλλά και από τον «έγκριτο» αστικό τύπο του εξωτερικού (και βουνό οικονομικές μελέτες και εργασίες).

Ξέρουμε πλέον όλοι ότι μέσα στο παιχνίδι είναι και «λογιστικά κόλπα», και οικονομικά «προϊοντα» φτιαγμένα με ευφάνταστους μαθηματικούς τύπους με μόνο σκοπό τα υπερκέρδη και την παραπλάνηση των μικροεπενδυτών, και καρτέλ, και διεθνείς κερδοσκόποι που ανεβοκατεβάζουν εθνικά νομίσματα και απ' όλα έχει ο μπαχσές.Μέχρι και golden boys με «χρυσά αλεξίπτωτα», που καταστρέφουν τεράστιο μέρος της οικονομίας αλλά συνεχίζουν να αμείβονται με παχυλά μπόνους.

Τα περί «κόστους εξυπηρέτησης του χρέους» με «επιτόκια κάτω από αυτά με τα οποία δανείζονται οι εταίροι μας για να μας δανείσουν», στην αρχή με έκαναν να βάλω τα κλάμματα για τους αλτρουιστές εταίρους που μας δανείζουν για την ψυχή της μάνας τους.

Αλλά μετά θυμήθηκα ότι το μέγα μέρος των χρημάτων που μας «δανείζουν» προορίζονται για την κάλυψη των δικών τους δανείων και τη διάσωση των τραπεζών τους. Κάνουν δηλαδή bail-out στις τραπεζές και τους επενδυτές τους μέσω ημών, ενώ ταυτόχρονα βάζουν χέρι στο ελληνικό κράτος, ανταλλάσοντας παλιόχαρτα με εμπράγματες δεσμεύσεις. Και ακόμα χειρότερα, κάνουν αυτό το παιχνίδι με τα χρήματα του ευρωπαίων φορολογούμενων.

Χρησιμοποιούν, προφανώς, την Ελλάδα και τα άλλα PIIGS ως πρόφαση για να μετακινηθεί το ρίσκο από τους τραπεζίτες της κεντρικής Ευρώπης ―οι οποίοι συσσώρευσαν ότι τοξικό χαρτί μπορούσαν― στους ευρωπαίους φορολογούμενους.
Όσο για το αν η «Ελλάδα (αντίθετα από την Ιταλία ή την Ισπανία) δεν βρίσκεται υπό την εκβιαστική πίεση των αγορών», αυτό θα το δούμε μόλις μπούμε στο κυνήγι της επόμενης δόσης. Όπου και θα ξαναρχίσουν, ασφαλώς, τα ίδια όργανα και θα αποφασιστούν τα χαράτσια του μελλοντός μας.

Θα ήθελα να συμμεριστώ την αισιοδοξία του κυρίου καθηγητή, αλλά κρατάω μικρό καλάθι, γιατί από ανάλογες διαβεβαιώσεις ότι «κερδίσαμε χρόνο», «σώσαμε τη χώρα» και «είμαστε πια εκτός κινδύνου» έχουμε χορτάσει. Να θυμήσω τις εκτιμήσεις του Παπακωνσταντίνου ότι το 2012 θα επιστρέφαμε στις αγορές, και του Στουρνάρα ότι από το ίδιο έτος θα είχαμε ανάπτυξη. Πόσο σοβαρά αξίζει να πάρουμε παρόμοιες δηλώσεις, το μάθαμε όλοι πάνω στο πετσί μας.

Α, μη ξεχάσω τη «μείωση των ελλειμμάτων», ε; Αυτή δεν οφείλεται σε κάποια ξαφνική ανάπτυξη, στην πάταξη της φοροδιαφυγής ή στον εξορθολογισμό του κρατικού μηχανισμού. Φτιαγμένη με αυθαίρετα χαράτσια, περικοπές μισθών και συντάξεων των ασθενέστερων είναι και στηρίζεται επιπλέον στην τακτική του κράτους να μην πληρώνει τα χρεωστούμενα του, οδηγώντας σε απελπισία τους ιδιώτες — αυτό το τελευταίο, μάλιστα, το μετράνε ως «επιτυχία», ενώ το να εφαρμοστεί το ίδιο στο εξωτερικό χρέος θα ήταν, μας λένε, «καταστροφή».

Αυτά, σε επίπεδο Ντάτσουν. Τα φώτα μας αναμμένα, μαζί με τα αλάρμ, εν αναμονή αντιλόγου.
 the press project

Ο ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ του «πνεύματος» και της «ενημέρωσης»

«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις 
Να μην τις παίρνει ο άνεμος». 
Μανόλης Αναγνωστάκης

Όπως επισημάναμε ήδη, η κανιβαλική αγριότητα εναντίον των εκπαιδευτικών (φασιστική αυθάδεια χωρίς όρια και αναστολές) έβγαλε στον αφρό όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ΦΑΣΙΣΜΟΥ.

Η κανιβαλική αυτή αγριότητα ανέδειξε τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ κινδύνους που μας απειλούν σήμερα:

Είναι η δολοφονία του…μυαλού και της «ψυχής» δίχως να το έχουμε επίγνωση.

Από το resalto

Ο ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ του σημερινού φασιστικού οδοστρωτήρα στοχεύει ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ στην καταστροφή της λογικής, στην απορύθμιση των αισθηματικών «αρθρώσεων», στην ισοπέδωση της μνήμης και στην εξόντωση της βούλησης.

Από τα πιο κομβικά και αποτελεσματικά ”εργαλεία” αυτής της ΦΡΙΚΗΣ είναι τα ΜΜΕ και τα πολύχρωμα ιερατεία του «πνεύματος».

Θα αναδημοσιεύσουμε, λοιπόν, ένα σχετικό μας κείμενο, γιατί:
«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος».

Τα ιερατεία του πνεύματος: Οι «προφήτες» του δωσιλογισμού και της υποταγής 

 Το τι δεν πρόδωσες εσύ να μου πεις 
Εσύ κι οι όμοιοί σου, χρόνια και χρόνια, 
Ένα προς ένα τα υπάρχοντάς σας ξεπουλώντας 
Στις διεθνείς αγορές και τα λαϊκά παζάρια 
Και μείνατε χωρίς μάτια για να βλέπετε, χωρίς αυτιά 
Ν’ ακούτε, με σφραγισμένα στόματα και δεν μιλάτε. 
Για ποια ανθρώπινα ιερά μας εγκαλείτε; 
Μανόλης Αναγνωστάκης 

Έχουμε αναλύσει, πολλές φορές, ότι οι κάτοχοι των μορφωτικών προνομίων (τα ιερατεία του πνεύματος) αποτελούν τον «οργανικό διανοούμενο» της καθεστηκυίας τάξεως, διεθνούς και εγχώριας: Είναι αυτοί, δηλαδή, που παράγουν και αναπαράγουν το τσιμέντο της κρατούσας ιδεολογίας και ηθικής.

Επισημαίναμε σε πρόσφατο αναδημοσιευμένο άρθρο μας:

«ΟΤΑΝ σήμερα το πνεύμα δεν εξεγείρεται μπροστά σε πράξεις που αναβιώνουν το σκοταδισμό και ανανεώνουν το συντηρητικό και αντιδραστικό συσσίτιο του πνεύματος τότε πράγματι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση νοσηρή και άκρως ανησυχητική: Στην αναβίωση των πιο μοχθηρών και βάρβαρων μορφών αντίδρασης. Γιατί όμως ο πνευματικός κόσμος όχι μόνο σιωπά μπροστά στα εγκλήματα της εξουσίας, αλλά και τα εξωραΐζει;».

Σε αυτό το κείμενο θα κάνουμε κάποια ζητήματα πιο συγκεκριμένα.

Το ιδεολογικό τσιμέντο όλων αυτών των πνευματικών «προφητών», διατυπωμένο από όλα τα χρώματα της Ίριδας, είναι: «Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω»!

Αυτό κηρύσσουν σε ποικίλες παραλλαγές: «να γίνουμε πιο ολιγαρκείς», «πρέπει να φτωχύνουμε για να μην πτωχεύσουμε» και πολλά άλλα παρόμοια…

Όλα αυτά, βεβαίως, τα συνοδεύουν με κοινωνιολογούσες μελοδραματικές κραυγές για το «τέρας του καταναλωτισμού», τη «χυδαία βουλιμία» μας, την «κραιπάλη της σπατάλης», την αλλοτρίωσή μας, τον παρασιτισμό κ.λπ: Το δόγμα Πάγκαλου, «μαζί τα φάγαμε», σε πιο καλοδουλεμένες φόρμες και «πνευματικές» συσκευασίες…

Με αυτά τα δόλια τεχνάσματα, αυτοί οι μακιγιαρισμένοι Ιάγοι του πνευματικού κόσμου, ΤΑΥΤΙΖΟΥΝ τους θύτες με τα θύματα, τους ληστές, τους δήμιους και το δικό τους κανιβαλικό παρασιτισμό, με τους εργαζόμενους και το λαό γενικά.

Σύνθετη ΑΠΑΤΗ:

α). Επικαλύπτουν και εξαφανίζουν τις πηγές (τις πρωτογενείς ΑΙΤΙΕΣ), της κρίσης, της χρεοκοπίας των κοινωνιών, της σήψης και της διαφθοράς: Το αδηφάγο τέρας του καπιταλισμού.

β). Επικαλύπτουν και αφανίζουν και τα στρατηγικά επακόλουθα αυτών των πρωτογενών αιτιών: Το πολυεθνικό πλέγμα της ληστείας και κακουργίας, τις πλανητικές ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις και συγκροτήσεις (ΗΠΑ, ΕΕ, ευρώ, ΔΝΤ και λοιπά όργανα της πλανητικής χούντας) που ΣΤΡΑΓΓΙΖΟΥΝ, με κτηνώδη βουλιμία, τις κοινωνίες και τους λαούς, ΠΟΥ βυθίζουν την ανθρωπότητα στη χρεοκοπία, στην εξαθλίωση, στη βαρβαρότητα, στο θάνατο…

Έτσι, με το εξισωτικό τέχνασμα του επιμερισμού των ευθυνών («μαζί τα φάγαμε») εξωραΐζουν και αθωώνουν τα οικονομικά και πολιτικά υποκείμενα αυτού του αδηφάγου τέρατος: Τις διεθνείς οικονομικές ελίτ εξουσίας, τις χρηματιστηριακές και τραπεζικές μαφίες του χρήματος, τους εγχώριους «νταβάδες», το πολυεδρικό πλέγμα των μηχανισμών του, καθώς και το καθεστώς των ανδρεικέλων και των παρασίτων τους…

γ). Η απάτη ολοκληρώνεται με τις «κατηγορικές προσταγές» του δωσιλογισμού, της υποταγής και της σκλαβιάς: «καθίστε στα αυγά σας για να σωθείτε», «αποδεχτείτε τη λεηλασία σας για να αποφύγετε την πτώχευση(!), «αποδεχτείτε το θάνατό σας για να ζήσετε!!!…

Αυτά τα αξιώματα παράγουν, αναπαράγουν και κυκλοφορούν οι «προφήτες» της καθεστωτικής πολυχρωμίας, τα ποικίλα μαντεία των πνευματικών και δημοσιογραφικών ιερατείων: Τα ακριβοπληρωμένα παράσιτα των «οργανικών διανοούμενων» (των «μπράβων») του καθεστώτος.

Αξιώματα που ταυτίζουν τη σωτηρία των μαφιών του χρήματος με το ΘΑΝΑΤΟ των λαών. Αυτό σημαίνει, αν θέλουμε να είμαστε ακριβολόγοι: «Να αποδεχτούμε την πτώχευσή μας για να μην πτωχεύσουμε» και το «θάνατό μας για να επιζήσουμε»…

Γι αυτό η όραση, όλων αυτών των πνευματικών παρασίτων, η ακοή τους και η «ευαισθησία» τους «κλειδώνονται» μπροστά στα τόσο θηριώδη και κραυγαλέα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ των αφεντικών τους.

Μερικά μόνο παραδείγματα:

α). Δεν βλέπουν τις πιο κτηνώδεις ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ λεηλασίες και κλοπές που γίνονται από τα δωσίλογα κυβερνητικά ανδρείκελα για τις τσέπες των διεθνών τοκογλύφων…

β). Δεν βλέπουν ότι η ΕΕ και το ευρώ κατασπάραξαν την ελληνική κοινωνία και τη μετέτρεψαν σε αποικία της Γερμανίας και των διεθνών αρπακτικών…

γ). Δεν διακρίνουν ούτε τα εκατομμύρια ανέργους. Στη χώρα μας ήδη το 2011 έχουν επίσημα καταγραφεί πάνω από 3.5 εκατομμύρια. Για το 2012 η κατάσταση είναι πιο εφιαλτική.

δ). Φυσικά αδυνατούν, όλα αυτά τα καλοαναθρεμμένα παράσιτα των πνευματικών ιερατείων, να διακρίνουν τα μαζικά λουκέτα σε επιχειρήσεις, το γενικό ξεκλήρισμα των «μεσαίων στρωμάτων», το ξεπούλημα του Δημοσίου, την ολοκληρωτική ΠΤΩΧΕΥΣΗ του ελληνικού λαού…

Το δωσίλογο θράσος τους δεν έχει όρια και αναστολές: Καλούνε τους πτωχευμένους και κατεστραμμένους να …φτωχύνουν για να μην πτωχεύσουμε!!!…

ε). Δεν βλέπουν ακόμα τα δισεκατομμύρια ευρώ που πηγαίνουν στο ΝΑΤΟ. Τόσα που θα είχαν αποφευχθεί όλα τα βάρβαρα μέτρα λεηλασίας και τα χαράτσια…

Εδώ η διατεταγμένη μυωπία τους είναι πολυεδρική, ακριβώς διότι δεν βλέπουν την πολυεδρικότητα της λεηλασίας του ελληνικού λαού, την πολυσύνθετη κτηνωδία της διεθνούς μαφίας του χρήματος:Λεηλασία για τη χρηματοδότηση του πλανητικού τρομοκράτη και σφαγέα (ΝΑΤΟ) και πολλαπλές ληστείες για τις τσέπες του κεφαλαίου και των τοκογλύφων…

Τόσο πουλημένα τομάρια είναι…

στ). Φυσικά η «όρασή» τους και η «δημοκρατική ευαισθησία» τους έχει απολεστεί τελείως και μπροστά στην πραξικοπηματική κακουργία των κυβερνητικών ανδρεικέλων: Ούτε τα κοινοβουλευτικά πραξικόπημα βλέπουν, ούτε τις πράξεις των «νομοθετικών διαταγμάτων», ούτε τα μακάβρια παιχνίδια της σκηνοθετημένης «τρομοκρατίας», ούτε ακόμα τους στρατιωτικούς νόμους εναντίον των απεργιών και των λαϊκών κινητοποιήσεων. ΤΙΠΟΤΑ δεν βλέπει αυτή η παρασιτική πνευματική «αλητεία»…

Φυσικά όταν το καθεστώς τους προστάζει τότε «ξεκλειδώνουν» την όρασή τους, την ακοή τους και την «ευαισθησία» τους.

Το 1989, π.χ. υπέγραφαν όλοι αυτοί οι «ευαίσθητη» προεκλογικά μανιφέστα για τον αυταρχισμό του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ…

Όταν ο Σημίτης, σαν κοινός ρουφιάνος, παρέδιδε τον Οτσαλάν στους δημίους του, τότε αυτή η «διανόηση» έσπευσε με μελοδραματικές κραυγές να στηρίξει το καθεστώς!!!

Το ίδιο μελοδραματικά εξωράισε και τις θηριωδίες του ΝΑΤΟ στη Σερβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ κ.λπ…

Για να μη μιλήσουμε για το Σχέδιο Ανάν που χόρευε, σαν μαϊμού, στους ρυθμούς των δημίων της Κύπρου…

Σήμερα κατασκευάζει, αυτός ο πνευματικός κόσμος, τα ιδεολογικά υλικά του «γύψου» της ελληνικής κοινωνίας, τις πνευματικές αλυσίδες της νέας αποικιοκρατίας: Τρισάθλιοι «οργανικοί διανοούμενοι» της νεοταξικής βαρβαρότητας και της ΚΑΤΟΧΗΣ μας…

ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ…

Σύγχρονος Ιαβέρης και κοινωνικά επικίνδυνος ο κ. Στουρνάρας

Του Ανδρέα Χριστόπουλου

Ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας είναι κοινωνικά ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Μακράν της πραγματικής ζωής και του ρεαλισμού, είναι υπεύθυνος για μια σειρά μέτρων που καταστρέφουν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Δεν μιλάμε για την οικονομικά αποτυχημένη πολιτική του υπουργού.

Μιλάμε για τον οργανωμένο και συνεχώς διογκούμενο βάρβαρο διωγμό επιχειρηματιών που ενώ τους κατέστρεψε η κρίση χωρίς να παρανομήσουν πουθενά αυτός, σαν ένας σύγχρονος Ιαβέρης τους κυνηγά να τους φυλακίσει! 

Πριν λίγες ημέρες υπερήφανα δήλωνε ότι έχουν μπει φυλακή 650 επιχειρηματίες! Ο επικίνδυνος κοινωνικά Στουρνάρας ΑΓΝΟΕΙ ότι οι 600 από αυτούς είναι στην φυλακή άδικα. Δεν ευθύνονται για τα χρέη προς το Δημόσιο γιατί τους τα πήρε όλα η κρίση: Χρήματα, ακίνητα, κόπους δεκαετιών, ζωές. Και αυτός κομπάζει γιατί τους αποκαταστρέφει. Τώρα καταστρέφει και τις ψυχές τους.

Ο κοινωνικά επικίνδυνος Ιαβέρης - Στουρνάρας, ετοιμάζει και νόμο όπου για χρέη άνω των 200.000 ευρώ ακόμα και αν πληρωθούν, η φυλάκιση θα είναι υποχρεωτική! Πότε παίρνει αυτά τα μέτρα; Την ώρα που η κρίση γίνεται χειρότερη και συνεχίζει να καταστρέφει επιχειρήσεις και ανθρώπους. Σκορπά τον τρόμο σε χιλιάδες κατεστραμμένους, καταχρεωμμένους, απειλώντας τους και με φυλακή...

Κι όμως: Αντίθετα απ΄ότι θα πίστευε κανείς, ο κ. Στουρνάρας τα βράδια κοιμάται καλά κι ας έχει την ευθύνη για άδικες προφυλακίσεις και μεσαιωνικούς διωγμούς. Στον δικό του πλασματικό μικρόκοσμο, για την κρίση ευθύνονται όσοι απέτυχαν και όχι το πολιτικό-κοινωνικό μοντέλο που καταστρέφει χωρίς να ρωτά. Στον καθωσπρεπισμό που εκπροσωπεί, ο φτωχός έχει την ευθύνη της καταστροφής του και όχι οι οικονομικές συγκυρίες και τα πολιτικά συστήματα.

Αλήθεια... Πώς μπορεί να ελπίζει η ελληνική κοινωνία σε μια διέξοδο προς την ανακούφιση και την λύτρωση, όταν τις τύχες της διαχειρίζονται αδαείς περί την ζωή, όπως ο κ. Στουρνάρας; Και πόσο μοναξιά σκορπά στην ελληνική κοινωνία το γεγονός ότι ο Ιαβέρης - Στουρνάρας δεν είναι μόνος του: Που είναι το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα Επιμελητήρια, οι επιχειρήσεις; Γιατί απλά παρακολουθούν το μεσαιωνικό κυνήγι μαγισσών;

(Υ.Γ. Για την συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ δεν χρειάζεται να πω λέξη. Βρίσκονται σταθερά στο πλευρό του κάθε Στουρνάρα και όχι στο πλευρό της κοινωνίας).

Τα μυστήρια των Αθηνών

Του Παντελή Μπουκάλα  
Δάσκαλοι και καθηγητές δεν ήταν ποτέ δύσκολος στόχος. Ξύνοντας τις λέξεις σου με την ξύστρα του λαϊκισμού, αφού πρώτα δηλώσεις αντιλαϊκιστής, και αθροίζοντας αλήθειες, μισές αλήθειες, ψέματα και μυθεύματα, άνετα τους αδειάζεις. Αν μάλιστα δεν έχεις κουβεντιάσει μια, δυο, πέντε φορές με όσους δουλεύουν στο κατώι της εκπαίδευσης, τότε μόνο ακουστά έχεις για τις συνθήκες της δουλειάς και του βίου τους, o οποίος καθορίζεται απολύτως από τη δουλειά τους, χρονικά και ψυχικά· κι αυτό δεν συμβαίνει ούτε καν με όλους τους κληρικούς.

Εύκολα λοιπόν υιοθετείς τις κοινοτοπίες πως αμέτρητοι εκπαιδευτικοί δεν νοιάζονται για τα παιδιά, είναι ημιμορφωμένοι, τη βολεύουν με ιδιαίτερα, λουφάρουν αποσπασμένοι (από τα κόμματα-αφέντες, ποιον άλλον), έχουν τετράμηνες διακοπές κ.τ.λ. Αυτά δεν τα λέμε μόνο αν υπάρξει απειλή απεργίας στις εξετάσεις. Τα πιστεύουμε χειμώνα καλοκαίρι. Απλώς η εξεταστική συγκυρία επιτρέπει να εξαντλήσουμε πάνω τους τα αποθέματά μας σε ειρωνεία. Σαν να μη χρωστάμε πολλοί στην υπομονή κάποιου «λουφαδόρου» δάσκαλου, στην ευαισθησία κάποιου «αγράμματου» καθηγητή ένα παραθυράκι προς τη ζωή. Μυστήρια πράγματα.

Ενα επιπλέον μυστήριο. Τούτες τις μέρες, διαβάζω, απεργούν οι εκπαιδευτικοί της Γερμανίας, που δεν είναι βέβαια η κοιτίδα της δημοκρατίας ούτε ο τόπος όπου βλάστησε το πρώτον η παιδεία. Και είναι κι εκεί περίοδος εξετάσεων. Πλην ουδεμία επιστράτευση αποφασίστηκε. Εδώ, όπου ομνύουμε στο όνομα του Κλεισθένη και του Αριστοτέλη, κρίναμε ότι ο λυσιτελέστερος τρόπος για να τιμηθούν συγχρόνως δημοκρατία και παιδεία είναι η επιστράτευση. Η τέταρτη σε λίγους μήνες, μετά τους ναυτεργάτες και τους εργαζόμενους σε μετρό και ΟΤΑ.

Μυστήριο τρίτο: Στη Γερμανία έχουν αμιγώς συντηρητική κυβέρνηση. Αντίθετα, η δική μας διαθέτει και σοσιαλιστική συνιστώσα και ανανεωτικώς αριστερή. Το ΠΑΣΟΚ δεν διαφωνεί βεβαίως με την επιστράτευση, αλίμονο. Η ΔΗΜΑΡ έχει επιφυλάξεις. Αποτελεσματικές όσο σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις που «επιφυλάχθηκε» συγκυβερνώσα.

Μυστήριο τέταρτο: Η προληπτική επιστράτευση (κατά πόδας των προληπτικών συλλήψεων) γίνεται «χάριν της υγείας των μαθητών». Οι οποίοι βέβαια δεν είναι σπαρτοί ή ουρανόπεμπτοι. Δεν ζουν σε προστατευτικά θερμοκήπια αλλά σε οικογένειες που πληγώθηκαν βαριά τα τελευταία χρόνια. Οταν λοιπόν ακούνε πως η πολιτεία πονάει για τη γαλήνη τους, μάλλον σαν άσκηση σαρκασμού το μετράνε.

Μυστήριο πέμπτο: Μαθητές και γονείς αγωνιούν για τις πανελλαδικές, το πτυχίο πάντως το απομυθοποίησαν προ πολλού. Ξέρουν ότι δεν αποτελεί διαβατήριο προς τον κόσμο της εργασίας στην πατρίδα τους, αλλά προς τη Γερμανία, την Αγγλία κ.ο.κ. Ξέρουν επίσης πως η ανεργία στους νέους 18-24 ετών ξεπερνάει το 60%. Κι όταν ακούνε υπουργούς και λοιπούς φαρισαίους να λένε ότι «δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να παίξει με τα όνειρα των νέων», χαμογελούν. Πικρά.

Πηγή: Καθημερινή

ΜΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

Η κυβέρνηση κάθε φορά που κάποιος κλάδος γίνεται στόχος της πολιτικής της και απεργεί, γίνεται το μαύρο πρόβατο. Οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς αποκαλέστηκαν συντεχνία. Το ίδιο λίγο αργότερα οι ναυτεργάτες, οι περισσότεροι εκ των οποίων μένουν απλήρωτοι για μήνες.
Συντεχνία ήταν και οι αγρότες για την κυβέρνηση, αφού θα “παρέλυαν την χώρα”. Συντεχνία αποκάλεσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τους φαρμακοποιούς, επειδή δεν ήθελαν να βάζουν λεφτά από τις τσέπες τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, που έγιναν ο πρώτος και εύκολος στόχος λόγω δεδομένων παθογενειών του συστήματος δημόσιας διοίκησης, μαντέψτε…πήραν την ταμπέλα της συντεχνίας.
Όμως δεν σταμάτησε εκεί η ακροδεξιά κυβέρνηση. Συντεχνία αποκαλέστηκαν οι οδηγοί των φορτηγών και φυσικά σήμερα οι δάσκαλοι και οι καθηγητές. Σαν πολλές…συντεχνίες δεν μαζεύτηκαν;  Αν κάθε εργασιακή ομάδα ή κάθε κοινωνική τάξη, ή οι κάτοικοι μιας περιοχής όπως π.χ της Ιερισσού αντιστέκεται επειδή κινδυνεύει το βιοποριστικό της επίπεδο ή διακυβεύεται η ποιότητα ζωής ή ή ίδια η ζωή της, αντιμετωπίζεται ως “συντεχνία”, τότε θα πρέπει να μας πει ο πρωθυπουργός ποιος τις φτάνει σ’ αυτό το σημείο. Γιατί το 2011,έλεγε ο Σαμαράς ότι η επιστράτευση είναι χουντική μέθοδος.
Επίσης, συχνά, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, έχοντας εξελίξει το τέχνασμά του. λέγοντας ότι η Χ συντεχνία “είναι εναντίον της κοινωνίας” (sic). Αν η κάθε “συντεχνία” κατά την κυβέρνηση είναι εναντίον της κοινωνίας, άρα όχι μέρος της, ποιοι τέλος πάντων απαρτίζουν την κοινωνία;
Οι απόφοιτοι του Harvard και των ιδιωτικών κολεγίων; Οι μεγαλοδημοσιογράφοι που σκούζουν στα κανάλια για τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων, που φυτεύουν διόδια όπου θέλουν; Οι τραπεζίτες πρώην και νυν που παίρνουν θέσεις εξουσίας; Τα golden boys των “αγορών”; Οι ξένοι επενδυτές που θα έρθουν να σώσουν την χώρα; Ας κάνει αυτή την διευκρίνιση, ας θέσει τους διαχωρισμούς, για να μάθουμε τελικά αν χρειάζεται να γίνουμε…αντικοινωνικοί.

Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ) - Αυτοί που νοιάζονται τάχα για τους μαθητές μας

Αυτοί που αφορίζουν τους καθηγητές και τάχα νοιάζονται για τους μαθητές μας,
ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν η κυβέρνηση άφηνε τα σχολεία χωρίς καθηγητές, τους μαθητές χωρίς βιβλία,…

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν παιδιά μεταφέρονταν σε καρότσες αγροτικών από γονείς για να πάνε στο σχολείο γιατί δεν γινόταν η δωρεάν μεταφορά των μαθητών,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν χρόνια ολόκληρα μαθητές περνούσαν τα σχολική τους ζωή σε διαλυμένες λυόμενες αίθουσες, στη διπλοβάρδια, σε ακατάλληλα κτίρια,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν

οι αποσπάσεις ημετέρων σε γραφεία άσχετα με την εκπαίδευση δημιουργούσαν κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν το υπουργείο παραδεχόταν ότι ακόμα και τώρα στη λήξη του διδακτικού έτους οι μαθητές μας κάνουν λιγότερες από τις προβλεπόμενες ώρες σε κάποια μαθήματα γιατί «αδυνατεί» να προσλάβει αναπληρωτές,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν οι γονείς αναγκάζονταν να δίνουν χρήματα για πετρέλαιο στα σχολεία των παιδιών τους, αφού η κυβέρνηση έχει πετσοκόψει κατά 60% τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν η πρόσθετη διδακτική στήριξη, η ενισχυτική διδασκαλία, οι σχολικές βιβλιοθήκες σταμάτησαν να λειτουργούν επειδή αυτό προτάσσει η δημοσιονομική προσαρμογή,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν τα αθλητικά σχολεία καταργήθηκαν «εν μία νυκτί» αλλά τιμούν στα κανάλια τους ολυμπιακούς αγώνες του εμπορίου και του ντόπινγκ,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν όλα τα μουσικά σχολεία της χώρας υπολειτουργούν, χωρίς εκπαιδευτικούς μουσικούς αλλά χαιρετίζουν τους «διάσημους» μουσικούς όταν φέρνουν νούμερα στα κανάλια τους,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν χίλια σχολεία συγχωνεύονταν-έκλειναν, αναγκάζοντας μαθητές και μαθήτριες να ξυπνούν από τα χαράματα και να μετακινούνται σε μεγάλες αποστάσεις,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ όταν το υπουργείο ζητούσε να μετρηθούν με τον πήχη οι αίθουσες διδασκαλίας υπολογίζοντας 1,5 τ.μ ανά μαθητή δηλαδή λιγότερο από ότι τα αμνοερίφια σε στάβλισμα που είναι 2 τ.μ/ζώο, για να στοιβάξει περισσότερους μαθητές στις τάξεις.

ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΑΝ για τα συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα υποσιτιζόμενων παιδιών στα σχολεία σαν αποτέλεσμα της μνημονιακής πολιτικής που διαλύει τις λαϊκές οικογένειες αλλά προβάλλουν τα συσσίτια με τα σάπια φρούτα του υπουργείου και τις φιέστες της Χρυσής Αυγής μόνο για έλληνες,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τη μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που αφιερώνουν δεκάδες ώρες για μαθήματα αλληλεγγύης σε μαθητές ανεξαρτήτως θρησκείας, χρώματος και καταγωγής, για προγράμματα πολιτιστικά, περιβαλλοντικά, αγωγής υγείας, πέρα από το σχολικό ωράριο, για πρόβες τα απογεύματα, Σάββατο, Κυριακές με μοναδική αμοιβή το χαμόγελο των μαθητών τους,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τους 12.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που σε ένα μήνα από τώρα θα γίνουν άνεργοι αορίστου χρόνου παρότι για σειρά ετών όργωναν απ’ άκρο σ’ άκρο την Ελλάδα, καλύπτοντας πάγιες ανάγκες του δημόσιου σχολείου,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τους 10.000 μόνιμους εκπαιδευτικούς που τεχνητά θα χαρακτηριστούν πλεονάζοντες από την αύξηση του ωραρίου, θα μετατεθούν βίαια σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας εγκαταλείποντας την οικογένεια τους και θα αποτελέσουν τη μαγιά για τις επόμενες απολύσεις του κυρίου Μανιτάκη,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τις απολύσεις, την ανθρωποφαγία, τον ατομικισμό και τη χειραγώγηση που κρύβονται πίσω από την αξιολόγηση αλλά με συντονισμένη ιδεολογική ρύπανση προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για το νέο σχολείο της αγοράς,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τη στημένη βιομηχανία επιόρκων που εξυπηρετούν το μοντέλο άμεσων απολύσεων της τρόικας θέτοντας σε «αυτοδίκαιη» αργία εκπ/κούς, δημιουργώντας κλίμα τρομοκρατίας και στερώντας κάθε δικαίωμα υπεράσπισης της αξιοπρέπειάς μας,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για την έκθεση της UNESCO που αντιστοιχίζει 1 ώρα διδακτικού έργου ενός καθηγητή με 4 ώρες εργασίας γραφείου, ούτε ότι στην Ελλάδα το διδακτικό ωράριο είναι στον ευρωπαϊκό μέσο όρο,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για την διδακτική προετοιμασία που απαιτείται, τη διόρθωση γραπτών, τις εφημερίες, τη διοικητική και γραμματειακή υποστήριξη, τους πολλαπλούς ρόλους που αναλαμβάνουμε στο σχολείο ελλείψει εξειδικευμένου προσωπικού,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τους μισθούς της ντροπής όταν ο κατώτατος μισθός του έλληνα καθηγητή είναι το 19% του αντίστοιχου Λουξεμβούργιου, το 31% του Γερμανού ή το 45% του Ισπανού,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τις δαπάνες για τη δημόσια παιδεία που θα φτάσουν να είναι μόλις το 2,23% του ΑΕΠ ποσοστό χαμηλότερο και από χώρες της υποσαχάριας Αφρικής,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ για τις πανελλαδικές εξετάσεις της ανεργίας που καταδικάζουν άμεσα όλους τους αποφοίτους των καθηγητικών σχολών σε ισόβια ανεργία αλλά και συνολικά τους νέους επιστήμονες σε μαζική μετανάστευση,

ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ τέλος για όλα αυτά που ψηφίστηκαν στα μνημόνια της ντροπής που καταδικάζουν τη νέα γενιά που τάχα υπερασπίζονται, σε μισθούς κάτω από 450 ευρώ, με ατομικές συμβάσεις εργασίας, σε ένα εφιαλτικό μέλλον.

Για όλα αυτά ΔΕ ΜΙΛΗΣΑΝ και ούτε θα μιλήσουν ποτέ ξεκάθαρα, οι ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι των καναλαρχών–εργολάβων-τραπεζιτών-εφοπλιστών. Όταν αναγκάζονται να μας δώσουν βήμα στα κανάλια τους, θα πνίξουν έντεχνα τις φωνές μας μέσα στη στημένη αρένα του σύγχρονου τηλεοπτικού «διαλόγου», για να απομείνει μόνο η δική τους φωνή, αυτή του ιεροεξεταστή για την αναγγελία της προαποφασισμένης καταδικαστικής απόφασης…

Όποιοι αντιστέκονται, αρνούνται το νέο μεσαίωνα των μνημονίων και διεκδικούν, θα σπιλώνονται, θα λοιδορούνται, θα τσακίζονται. Οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, στο μετρό, οι χαλυβουργοί, οι ναυτεργάτες, οι καθηγητές.

Έχει αρχίσει λοιπόν συντονισμένα ο κοινωνικός κανιβαλισμός, θα κράζουν τα παπαγαλάκια στα δελτία των οκτώ των παράνομων καναλιών τους, θα πετούν λάσπη από τα ραδιόφωνά τους, θα στάζουν χολή οι πένες στις παλιοφυλλάδες τους.

Όπλο τους η επικοινωνία, όπλο δικό μας να είναι η κοινωνία.

Όταν το δημόσιο σχολείο κατεδαφίζεται δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής. Δεν επιλέξαμε εμείς το χρόνο των αναγκαίων απεργιακών κινητοποιήσεων αλλά η κυβέρνηση ποντάροντας στον εκβιασμό.

Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή θα πάρουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και με θάρρος θα απαντήσουμε μαζικά στους δρόμους του αγώνα, μαζί με όλους αυτούς που δεν στρέφονται ενάντια στους άλλους εργαζόμενους αλλά σε όσους σπέρνουν τη φτώχεια με τις πολιτικές τους, με αυτούς που ακόμα πιστεύουν στη δημόσια παιδεία και στο ρόλο του εκπαιδευτικού. Για ένα σχολείο πραγματικά δημόσιο και δωρεάν, με υψηλής ποιότητας μόρφωση για όλα τα παιδιά, με παιδαγωγική αξιοπρέπεια και σταθερή εργασία.

Γιαννόπουλος Γιάννης
Πρόεδρος της ΕΛΜΕ Ηλείας.
ενημέρωση: "Ρεσάλτο" 

ΠΕΣ ΤΑ ΡΕ ΓΙΑΓΙΑ

Μια παροιμία λέει «Αν δεν έχεις γέρο, αγόρασε». Εγώ δεν αγοράζω, αλλά μιλάω μαζί τους. Έτσι και δω παππού ή γιαγιά την πέφτω στο παγκάκι δίπλα τους κι αρχίζω το μπίρι – μπίρι. Σήμερα μια γιαγιά με μπλόκαρε. Πήγα να της «το αναλύσω» και με αποστόμωσε. Μου είπε «Άκου παιδί μου, σε αυτό το Κράτος χρωστάνε όσοι δεν έκλεψαν. Όσοι κλέψαν δε χρωστάνε».

Τα είπε όλα η γιαγιά, τέλος. Δίχως να διαβάζει εφημερίδες, δίχως να αναλύει μαρξισμό, δίχως να γνωρίζει το παρελθόν του Στουρνάρα και, κυρίως, δίχως να γνωρίζει ότι ο Βενιζέλος με τον νόμο 3904/10 θεσμοθέτησε το ακαταδίωκτο

για όσους επιστρέψουν χρήματα από κατάχρηση.

«Σε αυτό το Κράτος χρωστάνε όσοι δεν έκλεψαν. Όσοι κλέψαν δε χρωστάνε». Η γιαγιά σιγά μη γνώριζε ότι δίνονται συνεχείς παρατάσεις που εξασφαλίζουν το ακαταδίωκτο και συγκεκριμένη φορολόγηση για όσους φέρουν από το εξωτερικό τις καταθέσεις τους και δηλώσουν τα χρήματά τους.

«Σε αυτό το Κράτος χρωστάνε όσοι δεν έκλεψαν. Όσοι κλέψαν δε χρωστάνε». Η γιαγιά αποκλείεται να γνώριζε πόσες δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ χαρίστηκαν σε ΠΑΕ, δηλαδή στους ιδιοκτήτες τους, που ήταν και ιδιοκτήτες ΜΜΕ ώστε να στηρίζουν τον Βενιζέλο και να μην ασκούν κριτική στον δικομματισμό.

«Σε αυτό το Κράτος χρωστάνε όσοι δεν έκλεψαν. Όσοι κλέψαν δε χρωστάνε». Η γιαγιά σιγά μην ξέρει ότι η κυβέρνηση ψήφισε ρύθμιση με την οποία ισχύει ακαταδίωκτο για τα μέλη του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ σε σχέση με τις συμβάσεις που υπογράφουν, οπότε ανεξέλεγκτα μπορούν να πουλήσουν, να «πουλήσουν» ή να χαρίσουν δημόσια περιουσία δίχως έλεγχο και σα να ήταν δική τους.

Αυτά κι άλλα πολλά, δεν τα ξέρει η γιαγιά. Ξέρει, όμως, ότι έδωσε φακελάκι σε γιατρό δημόσιου νοσοκομείο και σκέφτεται «δε μπορεί να το ξέρω εγώ ότι αυτός τα παίρνει, αλλά να μην το ξέρει ο διοικητής του νοσοκομείου». Ξέρει ότι πλήρωσε γιατρό ιδιωτικού νοσοκομείου κι αντί για απόδειξη πήρε ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη και σκέφτεται «δε μπορεί να το ξέρω εγώ η αγράμματη, αλλά όχι οι σπουδαγμένοι και τρανοί του υπουργείου Οικονομικών». Ξέρει ότι υπάρχουν ελεύθεροι επαγγελματίες που δήλωναν ετήσιο εισόδημα 9.000 ευρώ, είχαν 6 σπίτια και 3 αυτοκίνητα και σκέφτεται «δε μπορεί να το ξέρω εγώ, αλλά όχι ο εφοριακός που μένει απέναντι και κάθε βράδυ τα πίνουν μαζί».

Ξέρει η γιαγιά ότι ο μεγάλος εγγονός της πήρε δάνεια για ν’ ανοίξει ένα κρεοπωλείο και τώρα κινδυνεύει να το χάσει μαζί με τον εαυτό του, επειδή δε μπορεί να ξεχρεώσει. Ξέρει ότι ο εγγονός της, της λέει «έρχεται ο άλλος και ζητάει κιμά για 2 ευρώ. Πόσο κιμά να βάλω; Έτσι κι αλλιώς εγώ καμένος είμαι, βάζω όσο μπορώ κι ας κρατήσει τα 2 ευρώ για να πάρει κάτι άλλο».

Ούτε με μιζέρια τα έλεγε η γιαγιά, ούτε με γκρίνια. Απλώς ξέρει ότι ο εγγονός της δεν έκλεψε, αλλά χρωστάει ενώ όσοι κλέψαν δε χρωστάνε πουθενά. Ξέρει η γιαγιά ότι η τράπεζα κατακλέβει εκείνον που δανείζει, αλλά ξέρει επίσης κι ότι η τράπεζα είναι το κράτος οπότε η τράπεζα δε χρωστάει ποτέ και πουθενά.

Μπορεί η γιαγιά να μην ξέρει ότι ενώ στο ΠΑΣΟΚ μιλάνε δημοσίως για κλεψιές στα οικονομικά του κόμματος, για πλαστά και ανύπαρκτα τιμολόγια, ο εισαγγελέας και το ΣΔΟΕ ούτε είδαν ούτε άκουσαν κάτι. Μπορεί να μην ξέρει και πολλά η γιαγιά, όμως όλα τα ξέρει και τα χώνει σε μια κουβέντα. «Σε αυτό το Κράτος χρωστάνε όσοι δεν έκλεψαν. Όσοι κλέψαν δε χρωστάνε».

Εγώ δε θα πεινάσω, μου είπε. «Εκεί στο χωριό, όλο και θα βρω ένα αυγό στο κοτέτσι για να φάω. Εσάς στις πόλεις λυπάμαι». Μας λυπάσαι, της είπα, αλλά ρε γιαγιά στο τέλος πάλι τους ίδιους θα πας να ψηφίσεις. Το μετάνιωσα. Γύρισε και με κοίταξε μ’ ένα βλέμμα που αν ήταν γροθιά θα μου είχε σπάσει τα μούτρα. «Ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι Βούλγαροι γελούσαν στα μούτρα μας όταν μας ρήμαζαν. Αυτοί γελάνε». Έτσι είπε…

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ

Ανάστροφη πορεία: Η σιωπηρή επανάσταση

Σε λίγο καιρό όποιος κατέχει αυτόν τον σπόρο της ολόγλυκιας ντομάτας Βόρειας Χίου, θα συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης ενάντια στη δημόσια υγεία. Αυτoύς τους νόμους θεσπίζουν οι πολυεθνικές μέσω των κυβερνήσεων. Με το πρόσχημα της δημόσιας υγείας ποινικοποιούν κάθε σπόρο που έθρεψε για χιλιάδες χρόνια την ανθρωπότητα και της αφαιρούν το δικαίωμα της κοινοκτημοσύνης των σπόρων. Νομίζουν ότι θα υποτάξουν τη φύση και ότι θα ταϊζουν τους ανθρώπους με ό,τι βγάζει το εργαστήριο της ανήθικης κερδοσκοπικής τους μανίας. Του Γιάννη Μακριδάκη

Όλα αυτά δεν είναι μια θεωρεία συνωμοσίας την οποίαν πλέκουν άλλοι εις βάρος μας. Όλα αυτά τα μεθοδεύουμε εμείς οι ίδιοι, ο καθένας προσωπικά, με τον καθημερινό του τρόπο ζωής. Αφήσαμε την τροφή μας στα χέρια εταιριών. Αφήσαμε τους σπόρους ακαλλιέργητους. Πέσαμε με τα μούτρα στην αστική βολική (;) ζωή ξεχνώντας ότι τίποτα δεν κερδίζεις δίχως να χάσεις κάτι άλλο. Δώσαμε τον εαυτό μας, την υγεία μας, τη ζωή μας ενέχυρο στο ανήθικο σύστημά μας, με αντάλλαγμα μηνιαίο μισθό σε χαρτιά ευτελή, που αγοράζουν ευτελή προϊόντα.

Φτιάξαμε μέσα σε λίγες δεκαετίες έναν πλανήτη αστών που δεν έχουν δει ντομάτα πάνω σε φυτό, που δεν έχουν γευτεί ποτέ πραγματική ντομάτα. Έναν πλανήτη με κατοίκους που τρώνε τις σάρκες του(ς) καθημερινά. Τον απομυζούν για να ζήσουν και παρ’ όλα αυτά δεν ζουν.

Ανάστροφη πορεία η μόνη πρόταση. Αποσυμπίεση της αστυφιλίας των περασμένων δεκαετιών, της οποίας τις τραγικές συνέπειες ζούμε τώρα και τις τρομακτικές στο μέλλον το άμεσο. Διότι, είναι τελείως απλό και εύκολο να το καταλάβει και να το νιώσει ο καθένας:

Ως πότε θα παίρνουμε μόνο από τη γη και το οικοσύστημα δίχως να κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας για να δώσουμε κάτι τις πίσω; Ακόμα και τα περιττώματά μας που κάποτε γινόταν κοπριά και ζωή, τώρα είναι μόλυνση και καταστρέφουν το σύστημα που μας κρατά στη ζωντανούς, το οικοσύστημα. Ούτε αυτό το θυμόμαστε όμως πια. Νομίζουμε πως μας κρατά ζωντανούς το χρηματοοικονομικό σύστημα με το μηνιάτικο, ας είναι και άθλιο.

Όποιος πάρει τη χαρά του να δει τη ντοματιά του να δένει καρπό κι ύστερα, αφού ωριμάσει, να την κόψει και να την γευτεί, δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνει αστός καταναλωτής. Δεν έχει επιστροφή η ανάστροφη αυτή πορεία από το σύστημα προς το οικοσύστημα. Μια κι έξω γίνεται. Και ευτυχώς στην Ελλάδα σήμερα γίνεται. Καθημερινά και σε περισσότερους.

Αυτή είναι η σιωπηρή μας επανάσταση. Επαναστήνουμε τις αξίες στην κορυφή και αφήνουμε το χρήμα στην ευτέλειά του.

ΥΓ: Όποιος αφήνει το χρηματοοικονομικό σύστημα και την πόλη και επιστρέφει στο οικοσύστημα και την παραγωγή δεν ιδιωτεύει. Γίνεται ένας υπερασπιστής της κοινοκτημοσύνης των σπόρων και των φυσικών πόρων, που οι αστοί με τον γιγαντισμό και την αλαζονεία τους απειλούν να αφανίσουν. Και μαζί τους όλη τη ζωή στον πλανήτη. Ανθρώπους, φυτά και ζώα. -

Το δίπολο μέσα μας

Σχολιάζει η Κατερίνα στο προηγούμενο ποστ: “Ας μην ανοίξουμε ένα καινούριο δίπολο, αστός βολεμένος και επαναστάτης αυτόνομος οικολόγος… ας έχει ο καθένας το δικαίωμα να διαχειριστεί τις “επιλογές” του με σεβασμό στην κατάσταση του άλλου.”
Δυστυχώς Κατερίνα η υπερσυγκέντρωση ανθρώπων στις πόλεις και ο γιγαντισμός της αστικής πραγματικότητας, έχει ως κύριο και καθημερινό χαρακτηριστικό του τον μη σεβασμό, την αδιαφορία και την βίαιη καταστροφή της ζωής, των βιοτόπων και των τόπων κάθε άλλου πλάσματος και κάθε άλλου ανθρώπου. Άρα το θέμα του σεβασμού των επιλογών, είναι εξ ορισμού ανύπαρκτο.
Γιγάντιες πόλεις, που για να λειτουργήσουν και να εξυπηρετήσουν τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες τους βυζαίνουν μέχρι τελευταίας σταγόνας όλον τον υπόλοιπο πλανήτη, αποψιλώνουν καθημερινά το οικοσύστημα, εξαφανίζουν βίαια διάφορα είδη ζωής, απειλούν ανθρώπους και τόπους. Σπόροι, φυτά, ψάρια, πουλιά, ζώα, νερά, ενέργεια μετονομάζονται σε χρηματοοικονομικά προϊόντα και πέφτουν στο παιχνίδι της υπερκατανάλωσης δίχως να φροντίζει κανείς για την αναπλήρωσή τους.
Δάση αποψιλώνονται, βουνά ισοπεδώνονται, κάμποι δηλητηριάζονται, για να παραδοθούν στην “ανάπτυξη”, η οποία σημαίνει είτε εργοστάσια ενέργειας (ακόμα και πράσινης!) για να καλύπτει τις ανάγκες των πόλεων, είτε εξορύξεις μεταλλευμάτων για εξυπηρέτηση των βιομηχανικών προϊόντων του αστικού πολιτισμού της κατανάλωσης, είτε χημικές καλλιέργειες για μαζική παραγωγή προϊόντων διατροφής και όχι πια τροφής, είτε για οτιδήποτε άλλο παρόμοιο. Ας μην μιλήσουμε για την βία απέναντι στα ζωντανά που προορίζονται για τροφή των αστών, τα ίδια ή τα προϊόντα τους. Όχι μόνο σεβασμός δεν υπάρχει αλλά ωμή βία και σαδισμός άκρατος.
Ο αστισμός δεν σέβεται τίποτα και επελαύνει με ερπύστριες να τα ισοπεδώσει όλα, να τα αφανίσει όλα. Κι όποιος δεν θέλει να ενταχθεί στα ιδανικά του, όποιος παραμένει απ’ εξω και ζει στο ευρύτερο οικοσύστημα και όχι στο σύστημα, όποιος αντιστέκεται στις πρακτικές του, αυτός πολιορκείται πανταχόθεν και βλέπει τον τόπο του να αναλώνεται από την ανάπτυξη που υπηρετεί τις τσιμεντουπόλεις και την ζωή την ψεύτικη εντός τους, είτε συλλαμβάνεται ως τρομοκράτης, είτε, στην καλύτερη των περιπτώσεων χαρακτηρίζεται τρελός, οικολόγος, τροχοπέδη στην ανάπτυξη και άλλα τέτοια φαιδρά και γελοία.
Την ίδια στιγμή βλέπει καθημερινά τη γη του, τα νερά του, τους σπόρους του να εκποιούνται με τη βία σε ανήθικους επενδυτές, βλέπει τη ζήση του να απειλείται και την φυσική ζωή του να ονομάζεται επικίνδυνη για την δημόσια υγεία των έγκλειστων στο αποστειρωμένο χρηματιστηριακό περιβάλλον τους διότι ο στόχος της ανθρωπότητας είναι να ζήσουν οι αστοί καταναλωτές, γρανάζια της κυκλοφορίας του χρήματος, με κάθε κόστος. Και όλοι οι άλλοι να πεθάνουν ή να συμβιβαστούν με το καθεστώς.
Τίποτα δεν σέβεται ο αστισμός. Ασκεί βία καθημερινά επί ανθρώπων και άλλων πλασμάτων αρμέγοντας ασύστολα κάθε φυσικό πόρο και διοχετεύοντάς τον στις πόλεις, πράττοντας την μέγιστη Ύβρη.
Τίποτα απολύτως δεν σέβεται ο αστός. Κοιτάζει ένα τοπίο και σκέφτεται οικόπεδα, κοιτάζει ένα ποτάμι που τρέχει προς τη θάλασσα και σκέφτεται ότι το νερό πάει χαμένο επειδή δεν το μαζεύουν για να το στείλουν στο καζανάκι του. Τίποτα απολύτως δεν σέβεται και δεν υπολογίζει ο αστός. Ούτε ζώο, ούτε άνθρωπο. Μόνο το αστικό άτομο που το έχει πάνω από κάθε πλάσμα.
Ακόμα και όσοι είναι δήθεν πιο ψαγμένοι στα λόγια και σε κάποιες καθημερινές τους συνήθειες, ακόμα κι αυτοί συμβάλλουν καθημερινά στην βίαιη για κάθε πλάσμα άλωση του πλανήτη από τον αστισμό, όσο δεν ασχολούνται ούτε στο παραμικρό με την αναπλήρωση των φυσικών πόρων που καταναλώνουν, όσο δεν μετέχουν ενεργά και αποφασιστικά της αντίστασης ενάντια στην υποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος από το χρηματιστηριακό.

Γι αυτό Κατερίνα ας ανοίξουμε το καινούριο αυτό δίπολο, είναι μάλλον η κατάλληλη ώρα. Ας το ανοίξει ο καθένας μέσα του. Ας αποφασίσει με ποιους είναι και με ποιους θέλει να πάει. Με τους αστούς καταναλωτές που απομυζούν το οικοσύστημα δίχως να σέβονται τίποτα ή με τα φυσικά πλάσματα που κάθε μέρα βιώνουν τη βία της “ανάπτυξης” του αστισμού στον τόπο τους και στη ζωή τους; Το δίπολο αυτό είναι το πρωταρχικό , το βασικό και αυτό οφείλει να το θέσει ο καθένας στον εαυτό του και να πάρει αποφάσεις όσο είναι καιρός. Διότι ναι, ο καθένας από μας μπορεί να σώσει τον κόσμο. Αρκεί να αλλάξει τον κόσμο του.-

—
Διαβάστε επίσης: Καλοκαιρινές συναντήσεις στη Βολισσό – To καλοκαίρι συζητάμε για τις συνέπειες τις αστικοποίησης του πλανήτη, για την ευθύνη και για την ανάστροφη πορεία του καθενός μας προσωπικά

Πηγή: Efta Boforia & yiannismakridakis.gr

Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΣΤΟ ΘΥΡΩΡΕΙΟ

Του Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ
Υπάρχει κάτι θλιβερό στην έκπτωση των ισχυρών που τα χάνουν ξαφνικά όλα και βρίσκονται ξυλάρμενοι στο έλεος της ιστορίας και της φτώχειας. Και προκαλεί οίκτο στους οικτίρμονες και γέλιο στους ανοικτίρμονες ο τρόπος με τον οποίο πολλές φορές ο έκπτωτοι αντιμετωπίζουν τον ξεπεσμό τους -αρνούνται να αποδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα, εξακολουθούν να συμπεριφέρονται όπως πριν, μπαλώνουν τις στολές του μεγαλείου τους και ονειρεύονται να κερδίσουν πάλι αυτό που τους άρπαξαν οι σφετεριστές.
Η ιστορία και η λογοτεχνία βρίθουν από παραδείγματα. Γάλλοι αριστοκράτες που αναγκάστηκαν να το σκάσουν
ξεβράκωτοι για να γλιτώσουν από τους ξεβράκωτους, Ρώσοι πρίγκιπες που η επανάσταση τους κατάντησε θυρωρούς, πλούσιοι που επτώχευσαν και επείνασαν -κι όμως εξακολουθούσαν να ζουν στην κοσμάρα τους. Διότι ως γνωστό η συνείδηση καθυστερεί σε σχέση με την πραγματικότητα -ενίοτε μάλιστα τα στυλώνει τελείως. Και θύματα αυτής της καθυστέρησης δεν πέφτουν μόνο φτωχοί τω πνεύματι, αλλά και πλούσιοι σε πτυχία και φιλοδοξίες.
Πάρτε για παράδειγμα τον Ευάγγελο Βενιζέλο: Εμείς είμαστε ένα κόμμα που έχει πέσει κοινοβουλευτικά και εκλογικά, είπε στην τελευταία συνεδρίαση του πολιτικού του συμβουλίου. Εκφράζουμε όμως μια παράταξη και έχουμε συνείδηση μεγάλου κόμματος και δεν θέλουμε να εγκλωβιστούμε σε ένα ρόλο ο οποίος είναι δεύτερος ή τρίτος. Είχαμε δηλαδή θυρωρούς με συνείδηση φεουδάρχη. Πόρνες με συνείδηση κόμισσας. Τώρα αποκτήσαμε κι ένα μικρό κόμμα με συνείδηση μεγάλου κόμματος. Το οποίο μάλιστα δεν εγκλωβίζεται σε δεύτερους και τρίτους ρόλους -ας ήταν τρίτο στις προηγούμενες εκλογές και το στέλνουν οι δημοσκοπήσεις τέταρτο και αν, στις επόμενες.
Και πού βασίζεται η μεγαλόπνοη λογική Βενιζέλου; Μα στη συνείδηση της ιδιοκτησίας του. Αν οι ξεπεσμένοι φεουδάρχες αισθάνονταν φυσικοί ιδιοκτήτες πύργων, εκτάσεων και δουλοπάροικων, ο Βενιζέλος αισθάνεται φυσικός ιδιοκτήτης μιας παράταξης: Η κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ που πήγε εκλογικά στο ΣΥΡΙΖΑ... ανήκει στην δημοκρατική παράταξη. Δεν ανήκει στη Ριζοσπαστική Αριστερά, ή στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αποφαίνεται. Ήτοι: Η κοινωνική βάση ανήκει στην παράταξη, η παράταξη ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, άρα στην ημερήσια διάταξη είναι η ανάκτηση των κλοπιμαίων.
Θα μπορούσε να δώσει κανείς εκατό απαντήσεις στον φεουδάρχη χωρίς φέουδο. Αλλά δεν πρόκειται να ακούσει -τρέχει κιόλας στο θυρωρείο του για να ξεπροβοδίσει τον Σαμαρά που αναχωρεί για την Κίνα...
Δημοσιεύθηκε στην "ΑΥΓΗ" την Τετάρτη 15 Μαίου 2013

ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ ΤΟ "ΙΕΡΟΝ ΤΕΡΑΣ"

Τι κι αν τους τελευταίους δύο μήνες δεν υπάρχει τρίτη τάξη στα Λύκεια της χώρας,
Τι κι αν τα φροντιστήρια έχουν κανονικά πρωϊνά τμήματα με μαθητές που δηλώνουν ¨άρρωστοι¨ στο Σχολείο με τη συγκατάθεση των γονέων,
Τι κι αν τα θέματα  των εξετάσεων ράβονται στα μέτρα αυτών που "προτείνονται" από τα μικρά και μεγάλα φροντιστήρια της χώρας, μακριά από τη διδακτέα ύλη του Σχολείου,
Τι κι αν το Λύκειο έχει χάσει προ πολλού τον Εκπαιδευτικό του χαρακτήρα και κινείται στους ρυθμούς του πιο επαίσχυντου ανταγωνισμού, όπου οι μαθητές σαν ντοπαρισμένοι αθλητές παίρνουν θέση για έναν ανελέητο αγώνα δρόμου για το ποιος θα ξεπεράσει στο μόριο τον άλλο,
Τι κι αν οι Εκπαιδευτικοί (που ακόμα και στην εποχή των παχέων αγελάδων, ήταν οι πλέον κακοπληρωμένοι) οδηγούνται στην οικονομική εξαθλίωση.
    Κανείς δεν ασχολήθηκε μ' αυτά. Η φασαρία και ο μεγάλος πόνος για τους μαθητές από τις τηλεπερσόνες των ΜΜΕ ξεκίνησε μόλις απειλήθηκε το "ιερό τέρας" της Ελληνικής Εκπαίδευσης. Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις. 
   Οι καθηγητές απειλούν να απεργήσουν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις!!! Παίζουν με την αγωνία των μαθητών!!!
  Κι όμως η Εκπαιδευτική διαδικασία, η ουσιαστική δουλειά των Σχολείων τελειώνει λίγο πριν αρχίσουν οι εξετάσεις. 
   Οι εξετάσεις δεν προσφέρουν το παραμικρό στην Εκπαιδευτική διαδικασία. Είναι όμως η μεγάλη αρένα όπου καλούνται να κονταροχτυπηθούν οι μονομάχοι. Εκεί αρχίζει το μεγάλο θέαμα που προκαλεί το ενδιαφέρον, όσων έχουν αναλάβει εργολαβικά την εμπορία οποιασδήποτε ανθρώπινης δραστηριότητας, ακόμη και των ονείρων των  μαθητών. Παίζοντας με τις αγωνίες, τις ελπίδες και τα όνειρα γονέων, δασκάλων και μαθητών οι επαγγελματίες έμποροι δημιουργούν το κατάλληλο σκηνικό.
 Οι ίδιες οι Πανελλαδικές εξετάσεις προβάλλονται σαν το κορυφαίο Εκπαιδευτικό γεγονός! Φορτίζονται χωρίς λόγο γονείς, μαθητές, Εκπαιδευτικοί. Δίνεται η αίσθηση ότι πρόκειται για το κορυφαίο γεγονός της ζωής ενός νέου. Ότι σ' αυτές παίζεται το μέλλον του, ότι όσοι πετύχουν να μπουν στα Πανεπιστήμια- οι "επιτυχόντες" - θα λύσουν το πρόβλημα της ζωής τους. Οι υπόλοιποι -οι "αποτυχόντες"- θα πρέπει να ξαναπροσπαθήσουν. 
  Ευτυχώς όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η "επιτυχία" στις Πανελλαδικές εξετάσεις δεν είναι προαπετούμενο για την επιτυχία στη ζωή, ούτε η "αποτυχία" σ΄αυτές οδηγεί οπωσδήποτε στη δυστυχία. Υπάρχουν πολλοί δυστυχείς και άνεργοι με πτυχία και διδακτορικά, καθώς και άλλοι τόσοι ευτυχείς με τη δουλειά που επέλεξαν από μεράκι, χωρίς ποτέ να διαβούν τις πύλες κανενός Πανεπιστημίου.
  Λίγο πριν τις εξετάσεις συνηθίζω να λέω στους τελειόφοιτους:

"Τελειώνοντας το σχολείο πιθανόν να πιστεύετε ότι ξεμπερδέψατε με τις εξετάσεις!

Λάθος!

Θα συνεχίσετε να δίνετε εξετάσεις στη ζωή σας και να κρίνεστε καθημερινά απο τους γύρω σας. Συχνά μάλιστα οι εξετάσεις αυτές θα είναι πιο σημαντικές για την ποιότητα της ζωής σας. Θα δίνονται στους φίλους, τους συνεργάτες, τους πελάτες, τους προϊσταμένους, , τους υφισταμένους, σε κοινωνικές ομάδες, πολλές φορές στον ίδιο σας τον εαυτό. Η εξεταστέα ύλη θα είναι ο καρπός της πραγματικής σας παιδείας. Αυτά που μάθατε από εμπνευσμένους δασκάλους, αυτά που ψάξατε και βρήκατε μόνοι σας μέσα στο σχολείο, αυτά που μάθατε στις εκδρομές σας, στις αναζητήσεις σας, από τις αγωνίες σας, τα εύγε, αλλά και τις τιμωρίες σας."

  Δυστυχώς κανείς-ούτε η πολιτεία- δεν ασχολείται με το Σχολείο,  που θα επιτρέπει στους σημερινούς απόφοιτους να δίνουν με επιτυχία τις καθημερινές τους εξετάσεις ανεβάζοντας συνάμα  την ποιότητα της κοινωνίας μας. 
  Οι προβολείς στήθηκαν, το σκηνικό της αρένας με τους υποψήφιους μονομάχους είναι έτοιμο, οι παρουσιαστές του θεάματος κάνουν τις τελευταίες τους πρόβες, η αγωνία οδηγείται στο κόκκινο. Η παράσταση αρχίζει!
Και έρχονται αυτοί οι καθηγητές να τη χαλάσουν, επειδή λέει τους πρόσθεσαν δυο ώρες δουλειάς την εβδομάδα; 
Ρίξτε τους  στην αρένα με τα θηρία!
Μπορεί το έργο να γίνει πιο ενδιαφέρον!
Είναι σίγουρο ότι θα κοπούν και περισσότερα εισιτήρια!
  Δεν έχω καμία αμφιβολία για τη συμπεριφορά της πλειοψηφίας των θεατών της αρένας. Σ' αυτό το θέαμα έχουν εθιστεί. Τους Εκπαιδευτικούς τους θέλουν καλούς τροφούς και γυμναστές των μονομάχων.
 Φύλακές τους, όταν χαμηλώσουν οι προβολείς με αμοιβές χαμηλότερες και από αυτές που πληρώνουν για την ασφάλεια των αυτοκινήτων τους...

ZIMOTIRIO: Η προσωποποίηση της ασέβειας. Του Γιάννη Βαρουφάκη...

ZIMOTIRIO: Η προσωποποίηση της ασέβειας. Του Γιάννη Βαρουφάκη...: Χθες το βράδυ έμαθα δύο πράγματα που δεν γνώριζα – κι ένιωσα ντροπή που δεν τα γνώριζα. Και γι’ αυτό θέλω, ιδίως αυτές τις μέρες που κοπάζ...

Κύριε τεχνοκράτη, έχω έναν σφάχτη εδώ δεξιά !!!

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

«Συγκράτηση των απολύσεων μέσω της μετατροπής των συμβάσεων μόνιμης απασχόλησης σε εκ περιτροπής ή μερική απασχόληση». Τόσο συγκλονιστικό στη γυμνή του αλήθεια, τόσο σοκαριστικά καίριο, που θα μπορούσε να είναι τίτλος ποιητικής συλλογής ή ακόμη και ποίημα αυτόνομο.

Ποίημα του φουτουριστή Μαρινέτι, που στις αρχές του 20ού αιώνα ύμνησε με τρόπο μοναδικό την καλπάζουσα τεχνολογία: «Ορμητικέ θεέ, μιας ατσάλινης φυλής, μεθυσμένο αυτοκίνητο του διαστήματος που ποδοκροτείς και τρέμεις από αγωνία ροκανίζοντας το χαλινάρι με τα δόντια να τρίζουν».

Μετά ο Μαρινέτι κατάντησε…υμνητής του Μουσολίνι, πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ στους τεχνοκράτες της τράπεζας που συμπεριέλαβαν την επίμαχη φράση, τα περί συγκράτησης των απολύσεων δηλαδή, σε πρόσφατή έκθεσή τους για την οικονομία. Ακόμη κι έτσι πάντως, όταν οι τεχνοκράτες ενθουσιάζονται, εγώ ανησυχώ, κι όταν ο ενθουσιασμός τους διαπερνά μια ολόκληρη έκθεση, δεν ανησυχώ απλώς, τρέμω σύγκορμος. Βασικό προσόν του τεχνοκράτη, το κατηγόρημα της ουσίας του που θα έλεγαν οι φιλόσοφοι, είναι η ψυχρή ουδετερότητα, το καθαρό βλέμμα που λείπει από όλους εμάς, που κατά τον Καβάφη συσχετίζουμε κουτά. Άμα πέσει στον οίστρο, βράστα Χαράλαμπε.

Ο οίστρος των τεχνοκρατών με τρομοκρατεί. Είτε οιστρηλατούνται λίγο πριν τις εκλογές και συντάσσουν εκθέσεις για την καταστροφή που θα φέρει η επιστροφή στη δραχμή, ενώ κανείς δεν ζητάει την επιστροφή στη δραχμή, είτε οιστρηλατούνται τώρα, που η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι φτιάχνουνε τα πράγματα κι αυτοί υπερθεματίζουν, λέγοντας ότι ναι, φτιάχνουνε τα πράγματα, επειδή οι εργαζόμενοι μετατρέπονται ταχέως σε δουλοπάροικους. Άμα επαναφέρουμε και το δικαίωμα της πρώτης νύχτας του φεουδάρχη, η επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν θα είναι πλήρης.

Προχθές κάποιοι ζήτησαν από την Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ «democracy no technocracy», δηλαδή δημοκρατία και όχι τεχνοκρατία. Το περιστατικό μεταφέρθηκε χθες από δημοσιογράφους στον Έλληνα ΥΠΟΙΚ, συνοδευόμενο από την ερώτηση «εσείς κ. Στουρνάρα τι είστε, τεχνοκράτης ή πολιτικός;». «Ο τεχνοκράτης είναι ένας πολιτικός που γνωρίζει καλά τα πράγματα», απάντησε ο κ. Στουρνάρας, για να συμπληρώσει ότι η τεχνοκρατία βρίσκεται στην υπηρεσία της δημοκρατίας.

Τι σημαίνει γνωρίζει καλά τα πράγματα; Ποια πράγματα; Παν το επιστητό; Και το καλά πώς προσδιορίζεται; Καλύτερα από κάποιους άλλους, καλύτερα από όλους τους άλλους ή μήπως τέλεια; Αν ο τεχνοκράτης είναι αυτός που γνωρίζει τα πράγματα καλύτερα από όλους τους άλλους, τότε δεν είναι η τεχνοκρατία στην υπηρεσία της δημοκρατίας αλλά η δημοκρατία στην υπηρεσία της τεχνοκρατίας. Διότι η δημοκρατία είναι διαρκής αμφιβολία, διαρκής αίρεση, ασταμάτητο ψάξιμο και εντέλει η απόφαση των περισσότερων έναντι της αυθεντίας του ενός.

Αν μάλιστα αυτός ο ένας είναι ο Στουρνάρας, που το 2010 προέβλεπε ότι το 2011 θα είχαμε ανάπτυξη, τότε ξαναβράστα Χαράλαμπε.

Όταν απεργεί το ΣΥΝΤΑΓΜΑ !!!

Από το kartesios

Αντιλαμβάνομαι πλήρως την αγωνία των υποψήφιων των πανελλαδικών εξετάσεων, των γονιών τους και οποιουδήποτε άλλου ενδιαφερομένου, σχετικά με την πιθανή απεργία των εκπαιδευτικών. Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των επιβατών του Μετρό και λοιπών ΜΜΜ, όταν απεργούν οι εργαζόμενοι του Μετρό και λοιπών ΜΜΜ.

Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των ασθενών όταν απεργούν οι φαρμακοποιοί. Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των περιπτεράδων που πουλάνε παγωτά όταν απεργεί η ΔΕΗ. Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των ασφαλισμένων όταν απεργούν οι ιδιώτες…γιατροί διακόπτοντας τη σχέση τους με τον ΕΟΠΥΥ.

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρέπει να απεργεί κανείς. Να μη διεκδικεί κανείς. Είναι κατανοητό όλο αυτό. Στα χρόνια που ζούμε, τα πάντα είναι κατανοητά και όλα τα αδύνατα έχουν γίνει δυνατά. Επίσης, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη των κυβερνήσεων να δημιουργούν εντάσεις με τους εργαζόμενους ώστε να τους οδηγούν σε απεργίες και κατόπιν να επιβάλουν το μέτρο της επίταξής τους, με σκοπό να κάνουν επίδειξη δύναμης και να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό σε αυτό το μπουρδέλο.

Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι η κίνηση της «προληπτικής επιστράτευσης» που αποφασίστηκε για την πιθανή απεργία των εκπαιδευτικών. Όπως αναγράφεται στο Σύνταγμα:

«Σύνταγμα του Κράτους        

MEPOΣ ΔEYTEPO – Aτομικά και κοινωνικά δικαιώματα

Αρθρο 23 – (Συνδικαλιστική ελευθερία)       

1. Tο Kράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ’ αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου.

2. H απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.

Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας. Tο δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημόσιων υπαλλήλων και των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται στους συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ρυθμίζει. Oι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.»   

Κατόπιν τούτου και ασχέτως με το αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την πιθανότητα απεργίας των εκπαιδευτικών μέσα στις Πανελλήνιες , το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι το ΣΥΝΤΑΓΜΑ του Κράτους απεργεί. Κι επειδή δε μπορεί ένα ΣΥΝΤΑΓΜΑ Κράτους να απεργεί, εφόσον δεν ισχύει γίνεται ξεκάθαρο ότι έχει καταλυθεί. Σχετικά με την κατάλυση του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ του Κράτους, έχει προβλεφθεί το εξής:

«Σύνταγμα του Κράτους

MEPOΣ TETAPTO – Eιδικές τελικές και μεταβατικές διατάξεις

            TMHMA Δ΄ – Aκροτελεύτια διάταξη

            ‘Αρθρο 120 – (Ακροτελεύτια διάταξη)

  1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή των Eλλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Eφημερίδα της Kυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Yπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Iουνίου 1975.

2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων.

3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Αθήνα, 18 Aπριλίου 2001»

 

Από τη στιγμή, λοιπόν, που όχι μόνο δεν υπάρχουν πολίτες να υπερασπιστούν το Σύνταγμα, αλλά πολλοί πολίτες υπερασπίζονται την κατάλυσή του, το συμπέρασμα είναι ότι έχουν καταργηθεί οι πολίτες. Καθόλου ενθαρρυντικό βέβαια, αλλά ποιος είπε ότι η πραγματικότητα είναι πάντα βολική για το Σύνταγμα, την ελευθερία και τη Δημοκρατία;

Αν αύριο κάποιος από εκείνους που σήμερα υπερασπίζονται ή με τη σιωπή τους συναινούν στην κατάλυση του Συντάγματος, επικαλεστεί το Σύνταγμα για να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα, ας πάει πρώτα να ρίξει μια μεγάλη φτυσιά στον καθρέφτη του. Θα είναι το πιο έντιμο πράγμα που θα κάνει στη ζωή του.

Ο ψυχίατρος της Χρυσής Αυγής

Με χαρακτηριστική ευκολία εκδίδει σε ομοϊδεάτες πιστοποιητικά για άδειες οπλοφορίας, τρελόχαρτα και βεβαιώσεις κατάθλιψης για αναβολές από δικαστήρια. Εχει κληθεί σε απολογία, αλλά αποφεύγει να απαντήσει, επικαλούμενος ασθένεια

→Σύμφωνα με στοιχεία από το αρχηγείο της Αστυνομίας, τα τελευταία 4 χρόνια εν μέσω οικονομικής κρίσης αυξήθηκαν κατά 51% οι άδειες οπλοφορίας (1.908 το 2012 από 1.260 το 2008)

Τους δίνουν πιστοποιητικά ψυχικής υγείας, τους χορηγούν άδειες οπλοφορίας, τους αθωώνουν στα δικαστήρια και μετά «καταδικάζουν» τις πράξεις βίας εκφράζοντας την ανησυχία τους για την έξαρση των ρατσιστικών επιθέσεων.

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012. Ψυχίατρος της 4ης Ψυχιατρικής Κλινικής Δαφνίου, πρώην νεοδημοκράτης και υποψήφιος της Χ.Α. στις δημοτικές εκλογές του 2010, χορηγεί κατά τη διάρκεια της εφημερίας του δύο πιστοποιητικά ψυχικής υγείας σε 2 άτομα που και μόνον η όψη τους παραπέμπει στη συγκεκριμένη ναζιστική πολιτική οργάνωση, όπως ανέφεραν αυτόπτες μάρτυρες-γιατροί. Το διοικητικό συμβούλιο του νοσοκομείου τον καλεί να απολογηθεί ύστερα από αναφορά που γίνεται από τον διευθυντή της 9ης Ψυχιατρικής Κλινικής Θ. Μεγαλοοικονόμου, αλλά ο εν λόγω γιατρός εδώ και έναν χρόνο αποφεύγει να απαντήσει, επικαλούμενος ασθένεια.

Η γενική συνέλευση των γιατρών στο ΨΝΑ είχε έγκαιρα καταγγείλει τον ψυχίατρο στις 8/2/2012 για τις ανοιχτά φιλοχουντικές θέσεις που προέβαλε σε τηλεοπτική εκπομπή του Kontra Channel. «Τέτοιες θέσεις όχι μόνο δεν εκφράζουν τους γιατρούς και τους εργαζομένους του ΨΝΑ, αλλά αποτελούν κατάφωρη προσβολή στην παράδοση των αγώνων που έχουν δοθεί στον χώρο του ΨΝΑ και γενικότερα της κοινωνίας για δημοκρατικές διεκδικήσεις και ελευθερία ασθενών και εργαζομένων, ενάντια σε κάθε απολυταρχικό θεσμό και κάθε παραβίαση των δημοκρατικών κατακτήσεων όλου του λαού». Η διοίκηση του νοσοκομείου δεν αντέδρασε άμεσα.

Δεν ήταν όμως η πρώτη υπόθεση στην οποία εμπλέκεται ο συγκεκριμένος γιατρός.

Τον Δεκέμβριο του 2011 η υποψήφια βουλευτής της Χ.Α. και διαβόητη «αγανακτισμένη» κάτοικος Αγίου Παντελεήμονα, Θέμις Σκορδέλη, κατηγορείται για απόπειρα ανθρωποκτονίας ενός Αφγανού μετανάστη. Η Σκορδέλη παρουσιάζει βεβαίωση ότι πάσχει από «κατάθλιψη και τάσεις αυτοκαταστροφής», η δίκη της αναβάλλεται για τρίτη φορά. Ο ψυχίατρος που υπογράφει τη γνωμάτευση δεν είναι άλλος από τον ίδιο ψυχίατρο στο ΨΝΑ Δαφνί. Παρά τις… τάσεις αυτοκαταστροφής, η ίδια κατεβαίνει στις εκλογές. Η υπόθεση της Σκορδέλη μέχρι σήμερα δεν έχει εκδικαστεί (έχει πάρει 7 αναβολές).

Αύξηση στις άδειες οπλοφορίας

«Ξεκάθαρα ο άνθρωπος αυτός είχε όπλο στο πίσω μέρος του παντελονιού του. Του κρατούσαν τα χέρια μπροστά και προσπαθούσε να το βγάλει». Ενας βουλευτής της Χ.Α., επικαλούμενος τη βουλευτική του ασυλία, προσπερνά την αστυνομία και προσπαθεί να γρονθοκοπήσει τον δήμαρχο Αθήνας. Ο αυτόπτης μάρτυρας διακρίνει με τρόμο το όπλο του βουλευτή της Χ.Α., Γ. Γερμενή.

Δεν είναι μια σκηνή από μια Πολιτεία του αμερικανικού Νότου αλλά από το κέντρο της Αθήνας, λίγο πριν από το Πάσχα του 2013.

Σύμφωνα με στοιχεία από το αρχηγείο της αστυνομίας, τα τελευταία 4 χρόνια εν μέσω οικονομικής κρίσης αυξήθηκαν κατά 51% οι άδειες οπλοφορίας (1.908 το 2012 από 1.260 το 2008).

Το εξωφρενικό είναι πως για να πάρει κάποιος άδεια οπλοφορίας αρκεί ένα πιστοποιητικό ψυχικής υγείας, το οποίο μπορεί να χορηγηθεί από οποιονδήποτε ψυχίατρο, νευρολόγο, ακόμα και παθολόγο! Η αστυνομία ως υπεύθυνη για τη χορήγηση της άδειας οπλοφορίας, παρότι διαθέτει ψυχιάτρους, εξετάζει μόνο τους λόγους για τους οποίους κάποιος κάνει την αίτηση και όχι την ίδια την ψυχική κατάσταση του αιτούντος.

Πιστοποιητικά για πλάκα!

«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο εύκολα οι ψυχίατροι εκδίδουν καθημερινά σχεδόν πιστοποιητικά ψυχικής υγείας, πολλά από τα οποία έχουν στόχο την απόκτηση άδειας οπλοφορίας», εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ο ψυχίατρος στο Δαφνί Θ. Μεγαλοοικονόμου, ο οποίος προτείνει την αυστηροποίηση (αν όχι κατάργηση) της διαδικασίας. «Μπορεί ο ψυχίατρος, έτσι αβασάνιστα, να το “παίζει” απλώς “διεκπεραιωτικός” και “ουδέτερος”, αλλά ταυτόχρονα και εγγυητής (ενώπιον του νόμου και της κοινωνίας) της “σωστής” και “ψύχραιμης” χρήσης του όποιου όπλου από τον οποιονδήποτε που εξετάζει μια φορά στο εξωτερικό ιατρείο – μοιράζοντας, δηλαδή, πιστοποιητικά σε όποιον του ζητήσει, χωρίς να υπόκειται σε κανένα έλεγχο;».

Η Ελληνική Εταιρεία Ψυχιατρικής, ριζικά αντίθετη στην οποιαδήποτε χορήγηση όπλων, εξηγεί σε ανακοίνωσή της ότι «η Ψυχιατρική και οι ψυχίατροι δεν έχουν τις γνώσεις ούτε τα μέσα για να μπορούν να βεβαιώσουν με ασφάλεια εάν ένα πρόσωπο μπορεί να φέρει πυροβόλο όπλο ή άλλο φονικό όργανο και πολύ περισσότερο να βεβαιώσουν ότι το πρόσωπο αυτό σε κάθε περίπτωση και υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις θα αντιδράσει σύμφωνα με τις επιταγές του νόμου και τις περί δικαίου και ηθικής αντιλήψεις που επικρατούν».

Ο ψυχίατρος μπορεί να βεβαιώσει ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο «δεν πρέπει να φέρει όπλο», αλλά δεν μπορεί να βεβαιώσει ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο «μπορεί να φέρει όπλο». Είναι δεδομένο, εξηγούν οι ψυχίατροι, ότι στο πλαίσιο μιας ψυχιατρικής εξέτασης, όσο εμπεριστατωμένη και αν είναι αυτή και όσες δοκιμασίες κι αν χρησιμοποιηθούν, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκτιμηθεί η δυνατότητα και η ικανότητα για ψύχραιμη αντίδραση ενός ατόμου τη στιγμή που θα εμπλακεί στη χρήση του όπλου.

Η έκδοση πιστοποιητικών για άδειες οπλοφορίας την εποχή της έξαρσης της κοινωνικής βίας όχι μόνο του λεγόμενου κοινού εγκλήματος, αλλά κυρίως αυτής που βασίζεται στο κοινωνικό μίσος και στις δολοφονικές, ρατσιστικές βιαιοπραγίες, δεν μπορεί να μην τυγχάνει της προσοχής της πολιτείας αλλά και των αρμόδιων οργάνων των ψυχιατρικών κλινικών. Την επόμενη φορά μπορεί να μην έχουμε απλώς έναν μώλωπα σε ένα 12χρονο κορίτσι.

Του Κώστα Ζαφειρόπουλου «Εφ.Συν»

 Αναδημοσίευση από : rozkarta.blogspot.gr

…under control !