Χούντα…2013 [22-04-2013]

Τα μέλη της κυβέρνησης δεν είναι συνταγματάρχες, ταξίαρχοι και πολύ περισσότερο στρατηγοί. Είναι στην κυβέρνηση μετά από εκλογές και όχι μετά από την κάθοδο των τανκς. Έχουμε κόμματα, εφημερίδες.  Έχουμε τις βασικές ελευθερίες, λόγου, έκφρασης, συνάθροισης (αν και αυτό συζητείται…). Η χώρα δεν είναι απομονωμένη. Δεν έχουμε Μακρόνησο. Για την ακρίβεια την έχουμε, αλλά άδεια… Δεν έχουμε ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η τηλεόραση είναι έγχρωμη και το σήμα του έθνους δεν είναι ένα πουλί.
Ναι τέτοια Χούντα, δεν έχουμε. Η παραπάνω διευκρίνιση κρίνεται ως  αναγκαία, επειδή κάθε φορά που συγκρίνεται η σημερινή κατάσταση με Χούντα, εγείρονται ενστάσεις και αντιδράσεις, του στυλ, «μα τι λέτε, τότε είχαμε τον στρατό στα πράγματα, τότε είχαμε εξορίες, φυλακίσεις, περιορισμούς κλπ». Ναι σωστά, τότε είχαμε όλα αυτά και άλλα τόσα. Να το ξαναπούμε λοιπόν, τέτοια χούντα δεν έχουμε. Δεν υπήρχε περίπτωση να έχουμε τέτοια χούντα, το 2013.
Στρατιωτική χούντα όπως αυτή της περιόδου 1967- 1974, δεν έχουμε. Έχουμε όμως μια άλλη Χούντα. Ιδιότυπη, συγκαλυμμένη και  εκλεγμένη. Πως προκύπτει Χούντα, εν μέσω «Δημοκρατίας»; Από τα εξής γεγονότα.
Η ενημέρωση του λαού, δεν γίνεται από ένα κρατικό κανάλι και 5 εφημερίδες ελεγχόμενες από την λογοκρισία. Η ενημέρωση γίνεται από  πολλά κανάλια και πολλές εφημερίδες. Κινείται όμως μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο, με αυστηρά όρια. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αρκετά επιτρέπονται. Όποιος βγει από αυτό, συνήθως «τρώγεται», με αριστοτεχνικές μεθόδους. Αυτό το πλαίσιο επιτρέπει να βυσσοδομείς κατά των αναλώσιμων πρωθυπουργών, βουλευτών, υπουργών, αλλά απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά, να σχολιάσεις πράξεις εκδοτών, μεγαλοεπιχειρηματιών, καναλαρχών, κρατικοδίαιτων συμφερόντων. Πόσο μάλλον να αποκαλύψεις θέματα σχετικά με την διαπλοκή κράτους- επιχειρήσεων. Εκτός αυτού η life style αντίληψη της πολιτικής, η παραπολιτική ματιά και η προσωποκεντρική οπτική των θεμάτων περιορίζει το εύρος των πληροφοριών και συσκοτίζει την επικαιρότητα. Επιπλέον οι άνθρωποι που παρελαύνουν από τα μικρόφωνα τηλεοράσεων και ραδιοφώνων, δεν είναι περισσότεροι από 100- 150, αναμασώντας απόψεις του ίδιου ιδεολογικού προσανατολισμού, από έναν πληθυσμό 11 εκατομμυρίων. Προπαγάνδα χουντικής αντίληψης, σε αμπαλάζ «πολυφωνίας»!
Η συνάθροιση του λαού, για θέματα διεκδικήσεων, είναι τυπικώς ελεύθερη, αν και παρακολουθούμε την αγωνιώδη προσπάθεια της «δημοκρατίας», νε την περιορίσει, σε μια λωρίδα, σε μια πλατεία, σε μια μέρα,  με επιχειρήματα του τύπου, «διαδηλώνουν μειοψηφίες». Παρά την φιλότιμη προσπάθειά τους, οι συγκεντρώσεις διεξάγονται ακόμη. Αλλά δεν διεξάγονται κανονικά. Πόσες από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις των τελευταίων ετών, ολοκληρώθηκαν ομαλά και έστειλαν το μήνυμα που ήθελαν οι διαδηλωτές να σταλεί. Ελάχιστες. Εκτός αυτού, η αδιαφορία της εξουσίας για  την «λαϊκή οργή», η προκλητική αγνόηση των χιλιάδων διαμαρτυρόμενων, οδηγεί σε νέκρωση έναν βασικό κανόνα δημοκρατίας, που λέει: Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, αφουγκράζονται τις διαθέσεις του λαού και με κάποιο τρόπο ισορροπούν τις αποφάσεις τους, ώστε να εκτονώνεται το βαρύ κλίμα. Αυτό στην «ελληνική δημοκρατία», της κρίσης δεν γίνεται. Ο λαός διαδηλώνει, διαμαρτύρεται και οι κυβερνήσεις συνεχίζουν απτόητες το έργο τους, αγνοώντας τις λαϊκές διαθέσεις.
Οι νυχτερινές επισκέψεις στις Σκουριές και στην Κερατέα, αστυνομικών δυνάμεων, σπάζοντας πόρτες, δεν συνιστούν στοιχείο δημοκρατικής διαδικασίας. Οι αύξηση της κρατικής καταστολής και αυθαιρεσίας οργάνων της τάξης, με μπουνιές κλωτσιές κατά πολιτών, με τόνους χημικών, με ανελέητο κυνηγητό, δεν είναι δημοκρατία. Οι προληπτικές προσαγωγές, με αστείες αφορμές, δεν είναι δημοκρατία. τα βασανιστήρια στην ΓΑΔΑ, οι μηχανισμοί παρακολούθησης κατά δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων, οι στημένες επιθέσεις λάσπης, δεν είναι δημοκρατία. όταν παραβιάζονται άρθρα του Συντάγματος, όχι με ραδιοφωνικά ανακοινωθέντα, αλλά με τροπολογίες και πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ή ακόμα και δια της διολισθήσεως… Η ανεργία δεν είναι Δημοκρατία. Ούτε η έλλειψη υγείας και παιδείας. Η ανασφάλεια, η αγωνία για την καθημερινότητα δεν είναι δημοκρατία. οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, οι προσλήψεις μέσω μη κυβερνητικών εταιρειών δεν είναι δημοκρατία.
Όλα τα παραπάνω είναι Χούντα. Κυρίως και επειδή  συμβαίνουν σε καθεστώς που φέρει τον τίτλο δημοκρατία, κυρίως και επειδή συμβαίνουν το έτος 2013. Επειδή οι κοινωνίες, σύμφωνα με όσα μας λένε, έχουν καταφέρει στον 21^ο αιώνα, να διεκπεραιώνουν αλλιώς τις διαφορές τους και επειδή το κράτος υπάρχει για να εγγυάται ελευθερίες, δικαιώματα, κατακτήσεις.
Η δημοκρατία πρέπει και οφείλει να είναι καθαρή δημοκρατία, σωστή δημοκρατία, τυπική δημοκρατία. Στην δικτατορία είναι δεδομένο ότι θα μπουκάρουν στο σπίτι σου τη νύχτα,στην δημοκρατία είναι ανεπίτρεπτο. Στην δικτατορία απαγορεύονται οι διαφορετικές και μειοψηφούσες φωνές, στην δημοκρατία επιβάλλονται.
Η δημοκρατία, δεν μπορεί να είναι ολίγον έγκυος. Ή είναι δημοκρατία, ή δεν είναι.

ΥΓ1. Εννοείται δεν τρέφω αυταπάτες, για την αστική δημοκρατία. Δεν πιστεύω πως είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ελευθερία για όλους. Το αντίθετο, πιστεύω πως είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει ελευθερίες για τους λίγους και ψευδαίσθηση ελευθερίας για τους πολλούς. Το θέμα και το νόημα του παραπάνω πονήματος, είναι ότι στην Ευρώπη του 2013, ο άρρωστος καπιταλισμός δεν μπορεί πια να προσφέρει τις μέτριες υπηρεσίες που πρόσφερε κάποτε.
ΥΓ2. Επίσης εννοείται, ότι δεν το έχουν σε τίποτα, όταν κριθεί απαραίτητο, να γίνει το πέρασμα, από την «Δημοκρατική Χούντα», στην αυθεντική. Το κουμπί υπάρχει. Είναι θέμα χρόνου και συνθηκών να το γυρίσει κάποιος.
ΥΓ3. Όπως και να έχει, ο στόχος παραμένει. Μια πραγματική, λαϊκή ουσιαστική Δημοκρατία, των ανθρώπων και των ουσιαστικών αξιών, με ελευθερία, ίσες ευκαιρίες και δικαιοσύνη.

Θύμιος Κ.  Ελληνοφρένεια

Λυκοσυμμαχία (αλληλοσπαρασσόμενη) !!!

Ο Στάθης

 

Αυτοί που άλλαξαν τα φώτα στη χώρα δεν αλλάζουν οι ίδιοι. Αφού πρώτα συμφώνησαν με την Τρόικα οι τρεις Γκαουλάιτερ να μας βγάλουν το λάδι,

βγαίνει στο παρά πέντε ο κ. Βενιζέλος και διεκδικεί για πάρτη του τοαγουρόλαδο - τα εύσημα δηλαδή για τη μείωση (αν ποτέ επισυμβεί) του ΦΠΑ στην εστίαση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που, αφού η Τρόικα φάει τη μερίδα του λέοντος, αρχίζει ύστερα ο κυρ Μπενύτο τους λεονταρισμούς και τα επικοινωνιακά σώου για…ηλιθίους.

Και ποια η απάντηση του κ. Σαμαρά στα καραγκιοζιλίκια Βενιζέλου; απλό! ένα…(ακόμα) κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αυτήν τη φορά εναντίον (και)των ιδίων των συνεταίρων του: η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου σε ένα μόνον άρθρο.

Ηδη ο σαλτιμπαγκισμός με το πλυνομοσχέδιο ήταν υπέρ άγαν. Σε ένα νομοσχέδιο σαν του Κουτρούλη τον γάμο είχαν χωθεί μέσα όλες οιυπαγορεύσεις της Τρόικας και όλες οι αθετήσεις των κυβερνητικών κόκκινων γραμμών  (τρομάρα τους). Και μάλιστα αυτό το κατάπτυστο πολυνομοσχέδιο

θα πήγαινε (όπως και θα πάει) προς ψήφισιν στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος - η κατάχρηση της οποίας λαμβάνει πλέον φασίζουσεςπαραμέτρους. Σαν να μην έφθανε

αυτή η παρέκβαση, ου μην και ξεπεσμός, άρχισε ο κ. Βενιζέλος τα τσαλιμάκια, με αποτέλεσμα ο κ. Σαμαράς να ξεσκίσει ακόμα περισσότερο κάθε απομεινάρι κοινοβουλευτικής όχι μόνον ευπρέπειας αλλά και ουσίας, φέρνοντας προς ψήφισιν το εν λόγω πολυνομοσχέδιο σε ένα άρθρο.

Ενα άρθρο, μία πλειοψηφία, μία υποτέλεια.

Ως φαίνεται, η Λυκοσυμμαχία των Ανδρείκελων, εκτός απ’ τις σάρκεςτης Ελλάδας, αρχίζει να τρώει και τις δικές της σάρκες.

Ομως, όσον κι αν βγάζουν τη ψυχή της χώρας απ’ το στόμα της, το χούιτο δικό τους απ’ τη φτιάξη τους δεν βγαίνει.

Τα ρουσφέτια. Ο κ. Κικίλιας. Εχει διορίσει τη μάνα του και τον πατέρα του. Κι όσους αναξιοπαθούντες εξ αγχιστείας διαθέτει το σόι του. Και ο καυγάς που ξέσπασε, σκυλοκαυγάς ανάμεσα στη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ για το πάπλωμα ήταν, για τα 400.000 ρουσφέτια που θέλουν να διαχειρισθούν μέσω ΟΑΕΔ κι όχι για τις απολύσεις, τις «απολύσεις που δεν θα γίνουν» καθώς έλεγε ο κ. Κουβέλης.

«Δεν θα γίνουν απολύσεις» δήλωνε ο κ. Κουβέλης. «Τοεπαναλαμβάνω! Δεν θα γίνουν απολύσεις», έλεγε. Και γίνονται. Περί τις 30.000έως το τέλος του έτους!

Με υπογραφή Μανιτάκη.

Ο οποίος επί μήνες μυξόκλαιγε ότι μόνον «επίορκους» θα διώξουν. Κι ότι απολύσεις δεν θα γίνουν. Ο μόνος που δεν απολύεται είναι ο σαλτιμπάγκος που έχουν μέσα τους. Αλήθεια, στους «επίορκους» που θα απολύσουν, πόσοιδιαδηλωτές θα ’ναι μέσα; πόσους θα πιάσουν να κάνουν τσιγάρο στην τουαλέτα και θα τους σχολάσουν; Κοντά στα δύο εκατομμύρια ανέργους έχει η χώρα και αυτοί θα προσθέσουν κι άλλους! Τριάντα χιλιάδες

είναι η αρχή, έως τις 180.000 που έχουν προγράψει οι εκατόμβες θα ’ναι πολλές, αιμάσσουσες, η απελπισία μεγάλη – κατά τα άλλα

«το κλίμα αλλάζει» λέει ο κ. Σαμαράς. Πιθανώς στην Παταγωνία, όπου τώρα μπαίνει το φθινόπωρο, εδώ όμως η δημιουργική λογιστική παραμένεισταθερή. Το ίδιο σταθερή όπως επί Σημίτη. Ομιλεί και λέγει ο Σημιτάνθρωπος κ.Στουρνάρας για πρωτογενές πλεόνασμα! Με παύση πληρωμών του κράτους (επιστροφή ΦΠΑ), περικοπή (60%) των δημοσίων επενδύσεων, με μείον 50% στις επιχορηγήσεις πράγματι αποκτάς πρωτογενές πλεόνασμα, όπως αυτό που έχει ο Μπάμπης ο Σκάις στο μυαλό του, πλεόνασμα αποπληροφόρησης. Και όντως πρωτογενές.

Τα μόνα πλεονάσματα που έχει καταφέρει να δημιουργήσει αυτή η κυβέρνηση είναι πλεονάσματα δυστυχίας, φτώχειας, θλίψης, απελπισίας, θυμού κι οργής. Και

τα μόνα πλεονάσματα που διαθέτει εν επαρκεία αυτή η αγέλη των λύκων είναι τα πλεονάσματα χολής και μίσους, όπως αυτά του κυρ Παγκάλουόταν λέει για τον Ακη ότι, στην περίπτωση που θα κληθεί να καταθέσει για αυτόν,«θα τον θάψει». Ποιον θα θάψει; δεν ήταν σαράντα χρόνια σύντροφοι στο ίδιο κόμμα; υπουργοί στις ίδιες κυβερνήσεις; δεν έχει

πολιτική ευθύνη ο ένας για όσα έκανε ο άλλος; Βλαξ ήταν ο κ. Πάγκαλος και δεν ήξερε; Βλαξ ήταν ο κ. Σημίτης και δεν ήξερε; Ηξεραν και δεν μίλησαν, ήξεραν και δεν έπραξαν, άρα είναι συνένοχοι - έχουν τις ίδιες πολιτικές ευθύνεςγια τον Ακη (τον κ. Τσουκάτο, τον κ. Μαντέλη κι άλλους) όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα ηγετικά στο κόμμα και τα κορυφαία στις κυβερνήσεις.

Διότι, αν για τα φυσικά πρόσωπα η συλλογική ευθύνη είναι φασιστική, για τα πολιτικά πρόσωπα η  πολιτική συλλογική ευθύνη είναι καθήκον προς τηΔημοκρατία και υποχρέωση προς τον λαό.

Η μόνη διαφορά λοιπόν που έχουν ο κ. Πάγκαλος και ο κ.Τσοχατζόπουλος είναι ότι ο ένας είναι έξω και ο άλλος μέσα…

Γ. Δελαστίκ: Πέφτει η Ισλανδική Κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Πανικός έχει καταλάβει τις ηγεσίες των δύο κεντροαριστερών κομμάτων που κυβέρνησαν την Ισλανδία στο απόγειο της κρίσης επί τέσσερα χρόνια, από τα τέλη Απριλίου του 2009, εν όψει των βουλευτικών εκλογών που θα γίνουν στη χώρα αυτή μεθαύριο, Σάββατο.

Οι σοσιαλδημοκράτες από τη μια μεριά και ο συνασπισμός της Αριστεράς και των οικολόγων που συγκυβέρνησαν για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας αναμένεται να υποστούν συντριπτικές ήττες, αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις. Ηταν οι θριαμβευτές των προηγούμενων εκλογών. Οι σοσιαλδημοκράτες είχαν πάρει το 29% των ψήφων και 20 από τις 63 έδρες του ισλανδικού κοινοβουλίου.

Οι αριστεροί και οι οικολόγοι είχαν πάρει το 22% των ψήφων και 14 έδρες, με αποτέλεσμα ο συνασπισμός σοσιαλδημοκρατών, αριστερών και οικολόγων να έχει απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να σχηματίσει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τη Γιοχάνα Σίγκουρδαντόουτιρ. Τότε, το 2009, είχε καταβαραθρωθεί εκλογικά το δεξιό Κόμμα της Ανεξαρτησίας, που κυβερνούσε την Ισλανδία επί 18 συνεχή χρόνια. Είχε πέσει από τις 25 έδρες στις 16, σημειώνοντας τη χειρότερη εκλογική του επίδοση στην 85χρονη ιστορία του, παίρνοντας κάτω από το 24% των ψήφων.

Η κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς όμως αποδείχθηκε ανάξια των προσδοκιών όσων την ψήφισαν - και δειλή, έτοιμη να υποκύψει ανά πάσα στιγμή στις πιέσεις των ξένων και πρωτίστως των Βρετανών. Ετσι, αποδέχθηκε να πληρώσουν οι Ισλανδοί πολίτες για να αποζημιωθούν οι κερδοσκόποι πελάτες μιας ιδιωτικής ισλανδικής τράπεζας στην Αγγλία και στην Ολλανδία.

Ο δεξιός πρόεδρος της Ισλανδίας όμως αρνήθηκε να υπογράψει τον σχετικό νόμο που είχε ψηφίσει το υπό κεντροαριστερή πλειοψηφία κοινοβούλιο, ανταποκρινόμενος πλήρως στα οργισμένα συναισθήματα των πολιτών. Μετά την άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας το ζήτημα οδηγήθηκε υποχρεωτικά -βάσει του ισλανδικού Συντάγματος- σε δημοψήφισμα στις 6 Μαρτίου 2010. Το αποτέλεσμα εκμηδένισε το πολιτικό κύρος της κεντροαριστερής κυβέρνησης και σφράγισε τη μοίρα της από πολιτική σκοπιά.

Επρόκειτο όντως για απίστευτο ποσοστό απόρριψης: «Οχι» ψήφισε το... 93,3% των Ισλανδών ψηφοφόρων και «Ναι» το... 1,7%!!! Παρά την ασύλληπτων διαστάσεων πολιτική ήττα της, η κυβέρνηση των κεντροαριστερών Ισλανδών «Κουίσλινγκ» ψηφίζει εκ νέου στις 16 Φεβρουαρίου του 2011 να πληρώσουν οι Ισλανδοί 3,9 δισ. ευρώ στους Βρετανούς και τους Ολλανδούς καταθέτες. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 20 Φεβρουαρίου 2011, ο δεξιός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον προβάλλει και πάλι το βέτο του.

Νέο δημοψήφισμα στις 9 Απριλίου 2011. Νέα νίκη του «Οχι» με 58%! Νέο χαστούκι στην απεχθή σοσιαλδημοκράτισσα πρωθυπουργό, η οποία έχει ήδη προλάβει να κάνει αίτηση ένταξης της Ισλανδίας στην ΕΕ, κινούμενη λυσσωδώς σε μετωπική αντιπαράθεση με τον λαό της χώρας της. Μοιραίο λάθος, καθώς αυτή τη στιγμή ούτε το... 25% (!) των Ισλανδών δεν είναι υπέρ της ένταξης στην ΕΕ. Οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τους σοσιαλδημοκράτες να χάνουν τη μισή (!) δύναμή τους. Ακόμη χειρότερη μοίρα φαίνεται ότι περιμένει τους Ισλανδούς αριστερούς, οι οποίοι δημοσκοπικά χάνουν πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους τους.

Αντιθέτως, υποψήφιο για πρώτο κόμμα στις μεθαυριανές εκλογές εμφανίζεται ένας κεντροδεξιός πολιτικός σχηματισμός, το Προοδευτικό Κόμμα, το οποίο συχνότατα κυβερνούσε ως «τσόντα» της Δεξιάς. Συνήθως έβγαινε τελευταίο, τέταρτο, από τα κόμματα που κυριαρχούν στην Ισλανδία. Το 2009 όμως ανέλαβε αρχηγός του κόμματος αυτού ο Σίγκμουντουρ Γκουνλόιγκσον, 35 μόλις χρόνων, ο οποίος είχε το θάρρος να ταχθεί κατηγορηματικά εναντίον του να πληρώσουν οι Ισλανδοί πολίτες τους Βρετανούς και τους Ολλανδούς καταθέτες των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών. Αυτό εκτόξευσε τη δημοτικότητά του.

Τη νύχτα του Σαββάτου θα μάθουμε τις λεπτομέρειες των ανακατατάξεων. Το βέβαιο όμως είναι η κατακρήμνιση μιας ακόμη κεντροαριστερής κυβέρνησης, εξαιτίας της προθυμίας της να υποτάσσει στα συμφέροντα των ξένων την τύχη του δικού της λαού. Οπως έγινε και στην Ιταλία, ξεπηδούν από τους κόλπους της Κεντροδεξιάς πολιτικές δυνάμεις που έχουν το θάρρος της αντίστασης στους ξένους επικυριάρχους και τους οποίους τελικά επιβραβεύουν και οι λαοί με την ψήφο τους, ελλείψει καλύτερης επιλογής.

Το ίδιο έγινε ήδη και με τον δεξιό Ισλανδό πρόεδρο Γκρίμσον. Ο καιροσκόπος αυτός πολιτικός είχε τεράστιες ευθύνες για την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ισλανδίας πριν από την κρίση του 2008. Επέδειξε όμως ταυτόχρονα απαράμιλλο πολιτικό θάρρος προβάλλοντας βέτο το 2010 και το 2011 και επιτρέποντας έτσι στον λαό να πει τα μεγάλα του «Οχι» στα δύο δημοψηφίσματα. Οι Ισλανδοί τον αντάμειψαν στις 30 Ιουνίου 2012, εκλέγοντάς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για... πέμπτη (!!!) συνεχή φορά.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

Σαρώνει η Αντίθεση των Λαών στην Ευρωπαική Ένωση!

Πηγή: iskra.gr

ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟΣ: ΙΣΠΑΝΙΑ 72%, BΡΕΤΑΝΙΑ 69%, ΓΕΡΜΑΝΙΑ 59%, ΓΑΛΛΙΑ 56%, ΙΤΑΛΙΑ 53%

Δημοσκόπηση στις έξι μεγαλύτερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδεικνύει ότι ο ευρωσκεπτικισμός είναι στα ύψηεν μέσω "διασώσεων" και περικοπών δαπανών!

Η δημοσκόπηση διαπίστωσε μια ιλιγγιώδη μείωση της εμπιστοσύνης στην ΕΕ σε χώρες που ήταν παραδοσιακά "φιλοευρωπαϊκές".

Η εμπιστοσύνη του κοινού στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μειωθεί σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα στις έξι μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, αυξάνοντας τα θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τη δημοκρατική νομιμότητα της πάνω από τρία χρόνια μετά τη χειρότερη κρίση της ένωσης.

 Στοιχεία από το Ευρωβαρόμετρο, που αναλύθηκαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (ECFR),  δείχνουν μια ιλιγγιώδη μείωση της εμπιστοσύνης στην ΕΕ σε χώρες όπως η Ισπανία, η Γερμανία και η Ιταλία, που είναι ιστορικά πολύ "φιλοευρωπαϊκές".

Οι έξι χώρες που συμμετείχαν στην έρευνα - Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία και Πολωνία - είναι οι μεγαλύτερες της ΕΕ,  διαθέτουν πάνω από δύο στους τρεις πολίτες της ΕΕ ή περίπου 350 εκατομμύρια από 500 εκατομμύρια του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα ευρήματα, που δημοσιεύονται αποκλειστικά στην Guardian στη Βρετανία και σε συνεργασία με άλλες μεγάλες εφημερίδες στις άλλες πέντε χώρες, αποτελούν έναν εφιάλτη για τους ηγέτες της Ευρώπης, τόσο στις πλούσιες βόρειες ή στις "σωσμένες"-κακοποιημένες χώρες του νότου, γεγονός που υποδηλώνει μια πολύ μεγαλύτερη κρίση της πολιτικής και δημοκρατικής της νομιμοποίησης στην ΕΕ.

Ο José Ignacio Torreblanca, επικεφαλής του γραφείου ECFR  της Μαδρίτης δηλώνει ότι:"Οι πολίτες σήμερα πιστεύουν ότι η εθνική δημοκρατία τους υπονομεύεται από τον τρόπο που η κρίση του ευρώ διαχειρίζεται ."

Οι ηγέτες της ΕΕ δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε οποιαδήποτε προτάση πολιτικής αντιμετώπισης τηςαναντιστοιχίας μεταξύ της συγκέντρωσης των οικονομικών και δημοσιονομικών αρμοδιοτήτωνκαι της δημοκρατικής εντολής που κρίνεται αναγκαία για τη στήριξη τέτοιων ριζικών αλλαγών της πολιτικής.

Ο José Manuel Barroso, Προέδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δήλωσε την Τρίτη ότι το Ευρωπαϊκό "όνειρο" τίθεται υπό την απειλή από μια "αναβίωση του λαϊκισμού και του εθνικισμού" σε όλη τηνΕυρωπαϊκή Ένωση. "Σε μια εποχή που είναι τόσο πολλοί Ευρωπαίοι αντιμέτωποι με την ανεργία, τηναβεβαιότητα και την αυξανόμενη ανισότητα, ένα είδος« ευρωπαϊκής κόπωσης »έχει τεθεί σε εφαρμογή, σε συνδυασμό με την έλλειψη κατανόησης. Ποιος κάνει τι, ποιος αποφασίζει τι, ποιος ελέγχει ποιον και τι; Και πού οδεύουμε; "

Η πιο δραματική πτώση στην πίστη στην ΕΕ έχει συμβεί στην Ισπανία, όπου η κατάρρευση της τραπεζικής αγοράς και της στέγασης, οδηγεί το 72% των πολιτών να μην εμπιστεύεται την ΕΕ, με μόνο 20%  να την εμπιστεύονται .

Τα δεδομένα συγκρίνουν την εμπιστοσύνη και τη δυσπιστία στην ΕΕ στα τέλη του περασμένου έτους, με τα επίπεδα του 2007, πριν από την οικονομική κρίση.

Στην Ισπανία, η εμπιστοσύνη στην ΕΕ μειώθηκε από 65% σε 20% κατά τη διάρκεια της πενταετούς περιόδου, ενώ η δυσπιστία εκτοξευθεί στο 72% από 23%.

Σε πέντε από τις έξι χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας, η δυσπιστία επικράτησε της εμπιστοσύνης με σημαντική διαφορά, ενώ το 2007 - με εξαίρεση το Ηνωμένο Βασίλειο - συνέβη το αντίθετο.

Πριν από πέντε χρόνια, το 56% των Γερμανών "έτειναν να εμπιστεύονται" την ΕΕ, ενώ το 59% τώρα "τείνουν να δυσπιστούν". Στη Γαλλία, η καχυποψία έχει αυξηθεί από 41% σε 56%. Στην Ιταλία, όπου η εμπιστοσύνη του κοινού στην Ευρώπη ήταν ανέκαθεν υψηλότερη από ό, τι στην εθνική πολιτική τάξη, η δυσπιστία της ΕΕ σχεδόν διπλασιάστηκε από 28% σε 53%.

Ακόμη και στην Πολωνία, που εντάχθηκαν με ενθουσιασμό στην ΕΕ λιγότερο από  ό, τι πριν από μια δεκαετία και είναι ο μοναδικός μεγαλύτερος δικαιούχος από τις μεταβιβάσεις των δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από τις Βρυξέλλες, η στήριξη έχει πέσει από 68% σε 48%, αν και παραμένει η μόνη χώρα όπου πραγματοποιήθηκε η έρευνα, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι εμπιστεύονται από ότι δυσπιστούν για την ένωση.
Στη Βρετανία, όπου το Ευρωβαρόμετρο βρίσκει τακτικά τον ευρωσκεπτικισμό σε υψηλά επίπεδα, η δυσπιστία αυξήθηκε από 49% σε 69%, το υψηλότερο επίπεδο, με την εξαίρεση της έκτακτης ανάκαμψης στην Ισπανία.

ΠΗΓΗ: με πληροφορίες από την GUARDIAN

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013.

Οι ιστορικές ρίζες της ακροδεξιάς σχιζοφρένειας

 Γιώργος Μαργαρίτης  
 Η ελληνική Ακροδεξιά, με τον τρόπο που ο χώρος αυτός διαμορφώθηκε στην Ευρώπη και στη χώρα μας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε πρόσωπο όμοιο με εκείνο του θεού Ιανού: πρόσωπο με δύο όψεις. Από τη μία μεριά, μετέφερε στη χώρα μας πρότυπα που ανθούσαν στην «προχωρημένη» δυτική Ευρώπη. Στον Μεσοπόλεμο, οργανώσεις όπως η ΕΕΕ (Εθνική Ενωσις Ελλάς) ή η από τα πάνω δημιουργημένη ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωσις Νεολαίας) του Μεταξά ....
προσπάθησαν να μεταλαμπαδεύσουν στη χώρα μας πρακτικές και πρότυπα αλιευμένα από την ακμάζουσα τότε δεξαμενή του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού ναζισμού: χαιρετισμοί, στολές, όρκοι, σχήματα και προ παντός η φυλετική θεώρηση και η θεοποίηση της δύναμης και της βίας ήταν τα θεατρικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά τους. Από την άλλη μεριά όμως, επένδυαν στην ελληνική φυλετική ανωτερότητα –και την εκπορευόμενη από αυτήν «καθαρότητα»- ως βάση για τη διεκδίκηση μιας «Μεγάλης Ελλάδας». Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν για προφανείς λόγους η οργάνωση «Χ» δεν μπορούσε να υιοθετήσει φασιστικά ή ναζιστικά πρότυπα, περιορίστηκε στη «Μεγάλη Ελλάδα» ως πρόταγμα – εξαιρουμένης φυσικά της βρετανικής τότε Κύπρου.

Η αντίφαση προκύπτει από το γεωγραφικό υπόβαθρο των σχεδίων. Ο ναζισμός γεννήθηκε και άνθησε σε μια ισχυρή ευρωπαϊκή χώρα, τη Γερμανία, η οποία εξαιτίας της θέσης, του δημογραφικού και οικονομικού της δυναμικού, κατέχει κυρίαρχη θέση στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό σύστημα δυνάμεων. Ως εκ τούτου οι πολιτικοί σχεδιασμοί του ναζισμού αφορούσαν όχι μόνο τη Γερμανία αλλά συνακόλουθα την Ευρώπη ολόκληρη και τον κόσμο. Αντίθετα ο ελληνικός εθνικισμός αφορά αποκλειστικά το άκρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης, όπου μέσα από το αίτημα για «Μεγάλη Ελλάδα» έβλεπε και ζητούσε εθνικά σύνορα στα όρια του ύστερου μεσαιωνικού Ελληνισμού, το μέγιστο δηλαδή ώς την Κωνσταντινούπολη.

Και οι δύο όμως πηγές της ακροδεξιάς αντίληψης συναντιούνται στο επίπεδο της ιστορικής νοσταλγίας. Το μεγάλο σχέδιο του ναζισμού, όπως εφαρμόστηκε την εποχή της πολιτικής του κυριαρχίας (1933-1945), απέβλεπε στην ενοποίηση του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού συστήματος (Νέα Ευρώπη), στην επιβολή των ιδανικότερων όρων για τη μεγιστοποίηση των αποδόσεων του κεφαλαίου (δουλική εργασία) και στη διπλή αποικιοποίηση: την «εξωτερική», του γύρω από την ευρωπαϊκή ήπειρο «ζωτικού χώρου» (της Ρωσίας) δηλαδή, και την «εσωτερική», τη διάρθρωση δηλαδή των ευρωπαϊκών κρατών με βάση κατ’ όνομα «φυλετικά» κριτήρια, που όμως ουσιαστικά αποτύπωναν τα δικαιώματα των ισχυρών επί των αδυνάτων μέσα στην ίδια Νέα Ευρώπη. Αυτές οι αναπλάσεις της ευρωπαϊκής ηπείρου θα επέτρεπαν στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο –το γερμανικό κυρίως– να πετύχει την απαραίτητη συγκέντρωση και την αντίστοιχη δυναμική ώστε να αντιμετωπίσει τους ευνοημένους ανταγωνιστές: τις ΗΠΑ. Σε τελευταία ανάλυση όλο το πολιτικό σχέδιο του ναζισμού απέβλεπε στην αποκατάσταση του ευρωπαϊκού (γερμανικού) καπιταλισμού, στην πρωτεύουσα θέση που κατείχε παγκόσμια πριν από τον καταστροφικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ελληνικός εθνικισμός πρότεινε και αυτός τη δική του «επανεκκίνηση» της Ιστορίας. Το σχέδιο για «Μεγάλη Ελλάδα» αντλούσε τη δυναμική του από τον 19ο αιώνα, όταν ακόμα περισσότεροι Ελληνες βρίσκονταν έξω από τα σύνορα του μικρού ελληνικού βασιλείου παρά μέσα σε αυτό, ενώ ο ελληνικός καπιταλισμός άκμαζε στα μεγάλα αστικά κέντρα της Εγγύς (σύμφωνα με τη βρετανική πολιτική γεωγραφία) Ανατολής.

Οπως το σχέδιο για μια Ευρώπη στην κορυφή της παγκόσμιας καπιταλιστικής ιεραρχίας παρέμεινε ενεργό και μετά τον καταστροφικό Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι και το αντίστοιχο για «Μεγάλη Ελλάδα» παρέμεινε εξίσου ενεργό μετά τον καταστροφικό ελληνο-τουρκικό πόλεμο του 1919-1922 και τη συνακόλουθη Μικρασιατική Καταστροφή. Επρόκειτο για σχεδιασμούς έξω από τον ιστορικό χρόνο και ενάντια σε αυτόν. Παρέμειναν ενεργοί ως ουτοπικά, μεταφυσικά αιτήματα και για τον λόγο αυτό υιοθετήθηκαν και έθρεψαν ακροδεξιά, ναζιστικά και εθνικιστικά κινήματα. Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω και η επιθυμία για μια τέτοια εξέλιξη προκαλεί τερατογενέσεις με υπόστρωμα την πολιτική μεταφυσική – τη φαντασίωση.

Παρά την κοινή τους επιθυμία για επιστροφή του ιστορικού χρόνου σε παλιές, πιο επιθυμητές εποχές και την επανέναρξη της Ιστορίας από την όποια φαντασιακή «Μπελ Επόκ», το πολιτικό υπόστρωμα του γερμανικού ναζισμού και του ελληνικού εθνικισμού ήταν και παραμένει αντιφατικό: ο εθνικισμός ονειρεύτηκε μια αυτοκρατορία στη θέση της αυτοκρατορίας, με τους Ελληνες χρυσοκάνθαρους της Κωνσταντινούπολης να διεκδικούν ισχυρότερη θέση στο καπιταλιστικό στερέωμα, ο ναζισμός επιφύλαξε για τη χώρα μας μια θέση «εσωτερικής αποικίας» όπου οι φυσικοί και ανθρώπινοι πόροι θα υποτάσσονταν χωρίς όρους και όρια στις όποιες ανάγκες της Γερμανίας και του κύκλου των ισχυρών (όχι κατ’ ανάγκη κρατών) Ευρωπαίων εταίρων της.

Αυτά τα συνοπτικά εξηγούν ίσως γιατί ο ακροδεξιός εθνικιστικός λόγος στη χώρα μας παραμένει σχιζοφρενικός, όπως και η πολιτική του πρακτική. Η ναζιστική του πλευρά επαγγέλλεται την υποταγή του έθνους σε ξένους σχεδιασμούς –όπου η ημέτερη χώρα θα είναι κατ’ όνομα ανεξάρτητη και αυτοτελής– ενώ η εθνικιστική του επαγγέλλεται μια ανέφικτη –φυλετικά καθαρή- αυτοκρατορία. Κάθε φορά που ο ιδεολογικο-πολιτικός αυτός αχταρμάς επιχείρησε να γίνει πολιτική, καταλήξαμε σε τραγωδίες τύπου Κύπρος 1974.

Προφανώς ετούτη η σχιζοφρενική προσέγγιση δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της ελληνικής Ακροδεξιάς. Ο ναζισμός και ο εθνικισμός δεν λειτούργησαν ποτέ ερήμην των ελίτ του χρήματος και της πολιτικής. Η άρχουσα τάξη της χώρας αναζητά με αγωνία θέση και ρόλο στο καπιταλιστικό στερέωμα από τότε πρακτικά που έχασε την αυτοκρατορική της (οθωμανική) λειτουργία. Μέχρι να το βρει θα έχει πολλές φορές καταστρέψει τη χώρα και τον λαό της.                               αριστερό blog   

Πηγή : εφ. των Συντακτών

το νέο πασχίζει να γεννηθεί αλλά η ιστορία κάνει και εκτρώσεις

Περνάνε οι μήνες και ο βάλτος βαθαίνει, σαπίζει και άλλο, μυρίζει από πιο μακριά. Τα στρατοπεδα συγκέντρωσης είναι πια κατι το δεδομένο, το απαρτχάιντ των ελέγχων σε ανθρώπους βάση του χρώματος του δέρματος συνεχίζεται. Χιλιάδες άνθρωποι βρίζουν καθημερινά στα social media τους τηλεκάφρους μη μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο. Ο νέος καναπές είναι τα social media άραγε; Εν μέρη ναι αλλά σίγουρα όχι μόνο. Η παρουσία της συμμορίας Δένδια στους δρόμους είναι πιο εμφανής από ποτέ. Άνθρωποι σταματιούνται και υποβάλονται σε ελεγχους βάση της εμφάνισης τους. Υπήρξαν και οι πρώτες ανακοινώσεις για μια επερχόμενη νομοθεσία σχετικά με τα σώματα ασφαλείας. Θα πήγαινα στοίχημα ότι πρόκειται για κάποιου είδους “απελευθέρωση” των πρακτικών της αστυνομίας. Δεν θα μου φανεί περίεργο αν είναι μια ρύθμιση ώστε οι μπάτσοι να τραβάνε πιο εύκολα τα όπλα. Άλλωστε οι διάφοροι “συνδικαλιστές” μπάτσοι και τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Ε. εδώ και χρόνια προωθούν στα παράθυρα αυτού του είδους τις “απόψεις”. Όσο για τους ναζί, συνεχίζεται περαιτέρω το ξέπλυμα και η ωραιοποίηση από διάφορα ζόμπι της δημοσιογραφίας που, αν και έχουμε ελεύθερη αγορά, τους βλέπουμε συνέχεια τα τελευταία είκοσι -και βάλε- χρόνια να παράγουν άποψη για το φιλοθεάμον κοινό. Συνεχίζεται επίσης και η πτώση από τα αστικοδημοκρατικά σύννεφα των προοδευτικών που πίστευαν ότι τα τηλεπάνελ είναι η ιστορική -ντετερμινιστική- εξέλιξη της κάλπης και του Συντάγματος. Φυσικά για όλες αυτές τις αυταπάτες δεν κυκλοφόρησαν ποτέ ειδικά αλεξίπτωτα στην αγορά, αν και μια καλή ιδέα θα ήταν να κυκλοφορήσουν το Σύνταγμα, ο Ποινικός Κώδικας και ο Κώδικας Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ τυπωμένα σε χαρτί τουαλέτας, για τους πλέον απαιτητικούς και συνάμα νοσταλγικούς πολίτες τηλεκαταναλωτές. Τα σχολεία υπάρχουν πλέον μόνο για να αναπαράγονται οι διεκπαιρωτές δημόσιοι υπάλληλοι που τα στελεχώνουν (στη χειρότερη) ή για να παλεύουν με τα θηρία της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης οι ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί που ακόμα πιστευουν πως κάνουν λειτούργημα (στην καλύτερη ). Ας με συγχωρέσουν όσοι φίλοι εκαπιδευτικοί τύχει να διαβάσουν αυτές τις γραμμές. Ίσως με πιάνει το μηδενιστικό μου αλλά όταν ένας μαθητής παίρνει αποβολή επειδή τρόλαρε τη Βουλή αποκαλώντας την “μπουρδέλο” , ο μόνος που δικαιώνεται είναι ο Κασιδιάρης. Και δικαιώνεται γιατί είναι παρών σε αυτή τη Βουλή. Εκ της παρουσίας του και μόνο, όταν ένας μαθητής αποβάλεται επειδή χαρακτήρησε “μπουρδέλο” το κοινοβούλιο που συμμετέχουν Ναζί, ο ναζί δικαιώνεται. Άτιμη πραγματική πραγματικότητα, που θα έλεγε και ένας παλιός φίλος. Που να ξεφύγεις. Από την άλλη η Κύπρος είπε ένα μεγάλο όχι που δεν είναι τελικά τόσο μεγάλο και για όλα φταίνε οι “διεθνείς συνωμοσίες” των τραπεζιτών και της Μέρκελ, λες και οι Κυπριακές τράπεζες -όπως όλες οι τράπεζες- δεν είχαν “επιθετική πολιτική” όλα αυτα τα χρόνια. Μα είναι προφανές στο μυαλό του μικροαστού πως ο Γερμανός μικροαστός τον μισεί, ο Τούρκος μικροαστός τον μισεί και …-γιατί όχι, εδώ που φτάσαμε ο Κασιδιάρης είναι της μοδός-.. και ο Εβραίος μικροαστός τον μισεί το ίδιο. Άρα ίσως τελικά ακόμα και ένας πόλεμος να ήταν καλή ιδέα. Το παζλ αρχίζει και συμπληρώνεται λίγο άγαρμπα, αλλά η τελική εικόνα μας δείχνει τον παλιό μας κόσμο που πέθανε προ πολλού και τώρα το πτώμα βρίσκεται σε σήψη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τσίρκο της ΓΣΕΕ στο πρόσφατο συνέδριο-φαρσοκωμοδία με όλες τις πλευρές να αλληλοκατηγορούνται για νοθεία. Προσωπικά θα ήμουν πιο ικανοποιημένος αν η ΓΣΕΕ ομολογούσε ανοιχτά πως φιλοδοξεί να γίνει ένα είδος ΜΚΟ που θα ασχολείται με τη μελέτη της “εργασίας” – ή μήπως δουλείας;- και με την παροχή εργατικής προστασίας σε αναξιοπαθούντες του δημοσίου. Εντάξει είμαι καλά, δεν με χτύπησε ούτε κεραυνός ούτε συγκινήθηκα από το φάντασμα της Θάτσερ και έγινα νεοφιλελευθερος. Λέω κάτι πολύ απλό: η ΓΣΕΕ δεν αφορά καθόλου πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, τον ιδιωτικό τομέα. Εκεί, στο αρχιπέλαγος της εκμετάλευσης, οι εργαζομενοι και οι εργάτες, είναι πολύ απλά.. μόνοι τους.

Το πτώμα λοιπόν βρίσκεται σε σήψη. Βέβαια δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Όχι δεν έγινα ελιτιστής. Υπάρχει αυτή η τάση όταν γενικεύεις. Την καταπολεμώ συνήθως με συζητήσεις με ανθρώπους που θεωρώ εξυπνότερους από μένα, είτε συντρόφους-ες είτε κόσμο “εκτός” του κινηματικού χωριού. Λέω όμως κάτι απλό: Οι αγωνιστές-τριες του ταξικού,αντικαπιταλιστικού κινήματος δεν πρόκειται να το βάλουν κάτω. Ούτε αύριο, ούτε ποτέ. Εξάλου για αυτό και οι χιλιάδες μπάτσοι στο δρόμο. Κάτω επίσης δεν θα το βάλει η άνεργη νεολαία των προαστίων, ούτε η LGBT κοινότητα, ούτε οι μεταναστευτικές κοινότητες ούτε όσοι καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει μόνο ζήτημα επιβίωσης αλλά και ζήτημα αξιοπρέπειας. Εκεί, σε εκείνους τους κοινωνικους ομόκεντρους κύκλους που ήδη δημιουργούνται ή ίσως δημιουργηθούν στο μέλλον, χρήσιμο θα ήταν να προκύψουν συμμαχίες με βάση τη συλλογικοποίηση, την συνείδηση πως με τα αφεντικά χωριό δεν γίνεται και την κατανόηση πως οι αγώνες θα πρέπει να δωθούν οργανωμένα βάση σχεδίου και έξω από τις ήδη υπάρχουσες “ηγεσίες” κάθε τύπου και ύψους που μέχρι τώρα έμαθαν να συνομιλούν με το κράτος. Είτε προνομιακά είτε παρακαλώντας.

Μέσα σε όλα αυτά δεν θα μπορούσα να παραλείψω το ζήτημα της οργάνωσης του αναρχικού κινήματος του ελλαδικού χώρου. Για όσους και όσες δεν κατάλαβαν, από τις εκλογές και μετά αυτό το ταξικό και κοινωνικό κίνημα δημιουργησε με τις πράξεις του στο δρόμο κεντρικά πολιτικά γεγονότα. Θα πρέπει να δούμε σοβαρά τι κάνουμε, ποιοι το κάνουμε, τι καταφέρνουμε και που θέλουμε να φτάσουμε. Με συγκεκριμένη διατύπωση και για το κίνημα αλλά και για όσους έρχονται σε επαφή και ζυμώνονται με αυτό.Ας μη γελιόμαστ, αν δεν παρθούν από όλες και όλους οι δεσμεύσεις και οι πολιτικές ευθύνες που αναλογούν στην δεδομένη ιστορική περίοδο, τότε όχι μόνο το “νέο” δεν θα γεννηθεί αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος η ιστορία να κάνει έκτρωση. Το διάστημα μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων αυτό ακριβώς μας διδάσκει. Ας με συγχωρέσουν οι συντρόφισες και οι σύντροφοι που αναφέρομαι σε “κίνημα” και όχι σε “χώρο” αλλά μετά τη πορεία της 12ης Γενάρη προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να ληφθούν από όλους οι ιστορικές ευθύνες για το που βρισκόμαστε: Καπιταλισμός σε κρίση, νέος ολοκληρωτισμός. Αυτά δεν αντιμετωπίζονται από “χώρους”. Αλλά από ένα ελευθεριακό αντικαπιταλιστικό κίνημα με στόχο την κοινωνική επανάσταση.  Ξεκάθαρα πράγματα.

risinggalaxy

Κόκκινος Τύπος: Χούντα… 2013

Κόκκινος Τύπος: Χούντα… 2013: Τα μέλη της κυβέρνησης δεν είναι συνταγματάρχες, ταξίαρχοι και πολύ περισσότερο στρατηγοί. Είναι στην κυβέρνηση μετά από εκλογές και ό...

Ο καπιταλισμός είναι ένα υπέροχο σύστημα...

...αρκεί να είσαι πλούσιος. 

Πόσο πλούσιος; Κάποιοι θα έλεγαν όταν ανήκεις σ' αυτό το περίφημο 1%, αν και πάρα πολλοί θα ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι αν ανήκαν και στο 50%. Πλούσιος όμως πού; Στις ΗΠΑ ή στην Ανγκόλα; Καμία σημασία δεν έχει. Οι πολύ πλούσιοι της Ανγκόλας είναι εξ ίσου πλούσιοι με τους πολύ πλούσιους των ΗΠΑ, και μάλιστα εξ αιτίας αυτών των δεύτερων. Αν δεν φύτευαν κάποιους πολύ πλούσιους στον τρίτο κόσμο, ο πρώτος δεν θα μπορούσε να τον αρμέγει ανενόχλητος ή να τον χρησιμοποιεί για κερδοφόρες βρωμοδουλειές.

Ο καπιταλισμός είναι επίσης ένα πολύ ευέλικτο εργαλείο, με το οποίο, όσοι ξέρουν πώς να το χρησιμοποιούν μπορούν να γίνουν πολύ πλούσιοι. Μια μόνο προϋπόθεση υπάρχει. Οι τεχνικές χειρισμού να είναι γνωστές σε λίγους, σε ένα πολύ κλειστό κύκλο ανθρώπων, δηλαδή, και λειτουργώντας ενάντια στη θεωρία, που λέει ότι ο καπιταλισμός ανοίγει τα πανιά στο φουλ όταν η γνώση και πληροφορία είναι προσβάσιμες σε όλους τους παίχτες εξίσου. Είναι οι γνωστέ μπούρδες περί του έντιμου ανταγωνισμού, ο οποίος μεγιστοποιεί το κοινωνικό όφελος, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Πρωτεύουσα τεχνική στο εγχειρίδιο του καλού καπιταλιστή είναι η φορο-απαλλαγή, και στην περίπτωση που δεν μπορέσει να την επιτύχει λόγω αδυναμίας επιβολής στο αντίπαλο lobby που την διεκδικεί για το δικό του σινάφι, η φορο-διαφυγή. Τόσο η φοροαπαλλαγή όσο και η φοροδιαφυγή αποτελούν σημαντικές πηγές συσσώρευσης κεφαλαίου και δια αυτού, εξασφάλισης πολιτικής πατρωνίας, δια της μεθόδου των χορηγιών και της μίζας.

Όσο η φοροδιαφυγή περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο καπάτσων και “επιτυχημένων”, η πολιτική εξουσία έχει κάθε συμφέρον να κάνει τα στραβά μάτια και να την νομιμοποιεί, ως φορο-απαλλαγή. Οι φοροαπαλλαγές δεν είναι τίποτε άλλο παρά η θεσμοθέτηση της φοροδιαφυγής μιας κοινωνικής τάξης, η οποία με τερτίπια, τσιριμόνιες και εκβιασμούς κατορθώνει στο χρόνο, να κάτσει στο σβέρκο όλων των υπόλοιπων. Για να το φέρουμε στα μέτρα μας, είναι σαν να υπάρχει στο supermarket ένα ιδιαίτερο ταμείο απ' όπου όσοι προνομιούχοι περνάνε να πληρώνουν τα μισά, χρεώνοντας το υπόλοιπο στους μη-προνομιούχους πελάτες των διπλανών ταμείων, με τη δικαιολογία του supermarket-ατζή ότι αν δεν το επιτρέψει, οι προνομιούχοι θα φύγουν και θα πάνε σε άλλο μαγαζί.

Η φοροδιαφυγή όμως, μετατρέπεται σε κολάσιμη πράξη όταν το manual του καλού καπιταλιστή φτάσει στα χέρια και των μη-προνομιούχων και τους ανοίξει τα μάτια. Ο καπιταλισμός, με το να μετατρέπεται, λοιπόν, σε λαϊκό αρχίζει να μπάινει σε διάφορα κακοτράχαλα και επικίνδυνα για την ευζωΐα του μονοπάτια.

Επίσης, η παγκοσμιοποίηση χάνει το νόημά της αν τής στερήσει την ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων. Αυτή είναι η ουσία και η πεμπτουσία της. Όσο στις διασυνοριακές και διατραπεζικές λεωφόρους κυκλοφορούν τα κεφάλαια των καπάτσων και των “επιτυχημένων”, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν στην κυκλοφορία προστίθενται και τα κεφάλαια της κ. Κικής από το Παγκράτι και του κυρ-Κώστα από το Μπραχάμι. Τότε, τόσο η κ. Κική, όσο και ο κυρ-Κώστας μπορεί και να κατηγορηθούν για παράνομη κυκλοφορία και να πάρουν κλήση. Τα 600 δις στις τράπεζες της Ελβετίας, κατά το Spiegel, δεν έφτασαν εκεί φυσικά εν μια νυκτί. Τουλάχιστον για μια δεκαετία, ταξίδευαν με πρώτη θέση Αθήνα-Ζυρίχη και ουδείς φαινότανε να ενοχλείται. Όταν όμως άρχισαν να φτάνουν με το ΚΤΕΛ και τα χιλιάρικα της κ. Κικής, τότε σήμανε συναγερμός και η κ. Κική στιγματίστηκε. 

Η εταιρία off-shore, όπως την γνωρίζουμε σήμερα, είναι ένα εξελιγμένο εργαλείο φοροδιαφυγής, που χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα λεωφορείο του ΚΤΕΛ και μια καλή βαλίτσα. Αν και οι off-shore τρίτης γενιάς είναι πολύ πιο απλές στη χρήση τους, τόσο απλές που και η κ. Κική μπορεί πλέον να απολαμβάνει τις ευεργετικές τους ιδιότητες, όπως εχεμύθεια και μηδενικός φόρος. Ολόκληρα δικηγορικά γραφεία, λογιστές, σύμβουλοι και παρα-σύμβουλοι, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στη λιανική, για μερικά κατοστάρικα, δηλαδή, εκεί που κάποτε έπαιζαν στη χοντρική με λίγους αλλά πρώτης τάξεως πελάτες.

Μπορεί η off-shore να μπήκε στην καθημερινότητά μας πρόσφατα, και να μάς σκανδάλισε με τα κάλλη και τις υποσχέσεις της, αλλά είναι ένα παμπάλαιο εργαλείο στην υπηρεσία των ελίτ από τον Πρώτο ήδη Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς οι κυβερνήσεις προχωρούσαν σε μεγάλες αυξήσεις φόρων για να καλύψουν τα έξοδα που απαιτούσε η ταφή τόσων πτωμάτων.     

Για κάποιο τρόπο, η off-shore έχει συνδεθεί με κάποιο νησί, μικρό και εξωτικό. Αυτό είναι λάθος, αλλά μόνο ως προς το δεύτερο σκέλος. Όντως οι μεγαλύτεροι υπεράκτιοι τόποι είναι νησιά, αλλά όχι εξωτικά. Ο ένας βρίσκεται στο νησί με το όνομα Ηνωμένο Βασίλειο και συγκεκριμένα στο City του Λονδίνου, και ο άλλος σε ένα αντικρινό του, με το όνομα Μανχάταν. 

Ο πλανήτης φιλοξενεί περί τις 60 τέτοιες περιοχές, που μπορούν να συνταχθούν σε τρεις μεγάλες ομάδες. Πρώτα έχουμε τους ευρωπαϊκούς παραδείσους, με αντιπροσωπευτικά παραδείγματα το ακαταμάχητο Λουξεμβούργο του κ. Γιουνκέρ, την Ολλανδία, ναι την άτεγκτη Ολλανδία, απ' όπου μόνο το 2008 πέρασαν περί τα 18 τρισεκατομμύρια δολάρια μέσα από ολλανδικά υπεράκτια νομικά πρόσωπα, την Αυστρία, και κάποιες κουτσουλιές, όπως Ανδόρα, Μαδέρα, Λιχτενστάιν, Μονακό κλπ. Την ΕΛβετία δεν χρειάζεται να την αναφέρουμε, μιας και είναι εκ του μακρόθεν η πιο παλιά καραβάνα.

Η δεύτερη ομάδα υπεράκτιων κέντρων έχει κέντρο το City και εξαπλώνεται στα εξαρτημένα από το ΗΒ νησιά της Μάγχης, Τζέρσεϊ,Γκέρνσεϊ, Νήσος του Μαν κλπ, μετά πάει πιο πέρα ως το Χονγκ Κονγκ, Σιγκαπούρη, Ντουμπάι και Μπαχάμες, και τέλος, ακόμα πιο πέρα σε βέριταμπλ εξωτικούς προορισμούς, όπως τα γνωστά μας νησιά Κέιμαν, οι Παρθένοι Νήσοι, οι Βερμούδες κλπ. Για το 2008, με στοιχεία του ΔΝΤ, οι καταθέσεις μόνο στα νησιά Κέιμαν έφταναν τα 2,2 τρισεκατομμύρια δολάρια. 

Ο τρίτος πυλώνας υπεράκτιων χωρών πατά στις ΗΠΑ. Εδώ, με κέντρο το Μανχάταν απλώνεται στη Φλόριντα, Μαϊάμι, Ντέλαγουέρ, Νεβάδα στο εσωτερικό, χρησιμοποιώντας ως δέλεαρ τις φοροαπαλλαγές και το απόρρητο, και από κει στα νησιά Μάρσαλ, Παναμά, Λιβερία και πάει λέγοντας. 

Ο παρακάτω πίνακας κατατάσσει 71 φορολογικούς παραδείσους ανάλογα με τις επιδόσεις τους στην εχεμύθεια, στη φορολόγηση και στο πλύσιμο, στύψιμο, ξέπλυμα χαρτονομισμάτων. Κάποιοι, τα σιδερώνουν κιόλας. Πρώτη, όπως είπαμε έρχεται η Ελβετία, ακολουθούν χωρίς καμιά έκπληξη τα Κέιμαν, τα οποία ακολουθούνται από το Λουξεμβούργο, και μετά στην πέμπτη θέση έρχονται οι ΗΠΑ.  Ψάχνουμε για το ΗΒ, αλλά πριν πέσουμε πάνω του, στη 13η θέση, πέφτουμε ως εκ θαύματος στην καλή και συνετή μας Γερμανία. Στην 9η θέση, ως προς  την εχεμύθεια, τη φορολόγηση και το πλύσιμο, στύψιμο, ξέπλυμα χαρτονομισμάτων. Η Κύπρος καμαρώνει στην 20η και μετά έχετε όλο το χρόνο στη διάθεσή σας για να χαζέψετε και τα υπόλοιπα καταφύγια. Όλως παραδόξως, η Ελλάδα δεν περιλαμβάνεται. 

Αυτό όμως δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Με το ρυθμό εξάπλωσης των παραδείσων, πάντα θα υπάρχει κάποιος κοντά σου για να σ' εξυπηρετήσει.

Δείκτης οικονομικής εχεμύθειας χωρών (Financial Secrecy Index) που καταρτίστηκε για το 2011 από το Tax Justice Network

1 Switzerland 1879,2 
2 Cayman Islands 1646,7
3 Luxembourg 1621,2 
4 Hong Kong 1370,7 
5 USA 1160,1 
6 Singapore 1118,0 
7 Jersey 750,1 
8 Japan 693,6 
9 Germany 669,8 
10 Bahrain 660,3 
11 British Virgin Islands 617,9 
12 Bermuda 539,9 
13 United Kingdom 516,5 
14 Panama 471,5 
15 Belgium 467,2 
16 Marshall Islands 457,0 
17 Austria 453,5 
18 United Arab Emirates (Dubai) 439,6 
19 Bahamas 431,1 
20 Cyprus 406,5 
21 Guernsey 402,3 
22 Lebanon 397,3 
23 Macao 389,8 
24 Canada 366,2 
25 India 344,0 
26 Uruguay 331,0 
27 Malaysia (Labuan) 319,3 
28 Korea 317,2 
29 Liberia 316,9 
30 Barbados 266,6 
31 Ireland 264,2 
32 Mauritius 261,6 
33 Philippines 253,9
34 Liechtenstein 239,2 
35 Italy 231,2 
36 Isle of Man 230,4 
37 Israel 230,3 
38 Turks & Caicos Islands 218,9 
39 Netherlands 199,7 
40 Belize 198,4 
41 Costa Rica 177,2 
42 Guatemala 174,8 
43 Gibraltar 174,6 
44 Ghana 146,8 
45 Andorra 133,6 
46 Netherlands Antilles 129,4 
47 Aruba 124,9 
48 Denmark 121,7 
49 Botswana 121,3 
50 Portugal (Madeira) 119,4 
51 US Virgin Islands 104,2 
52 St Vincent & Grenadines 100,9 
53 Spain 98,8 
54 Malta 98,6 
55 Seychelles 95,0 
56 Hungary 94,8 
57 Latvia 88,9 
58 Antigua & Barbuda 88,5 
59 St Lucia 78,7 
60 Maldives 78,5 
61 Grenada 57,6 
62 Montserrat 50,1 
63 Brunei Darussalam 45,8 
64 Monaco 37,7 
65 Anguilla 36,0 
66 St Kitts & Nevis 31,2 
67 San Marino 30,9 
68 Samoa 27,5 
69 Vanuatu 14,3 
70 Cook Islands 13,4 
71 Dominica 12,5 

cynical

Οι άγριοι, οι διανοούμενοι και οι άγριοι διανοούμενοι

Όταν λέμε ότι «χρειάζεται παιδεία» και καλούμε τους νοσταλγούς του Χίτλερ να διαβάσουν ιστορία, ξεχνάμε το θεμελιώδες δίδαγμα μιας αριστουργηματικής σκηνής από το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του Κιούμπρικ: Στο πλαίσιο της αναμόρφωσης του κεντρικού ήρωα, τον υποχρεώνουν να μελετήσει τη Βίβλο, κι εκείνος τη διαβάζει ικανοποιημένος και ταυτίζεται με τον Ρωμαίο στρατιώτη που μαστιγώνει τον Χριστό. Γιατί; Διότι ποτέ η μόρφωση δεν εγγυάται τα ηθικά συμπεράσματα.
Με άλλα λόγια, το ερώτημα δεν είναι «τι ξέρω;», κατά τη γνωστή σειρά των γαλλικών βιβλίων που μεταφράζονταν κάποτε και στα Ελληνικά. Η γνώση, η ανάγνωση, η καταβύθιση στα ιστορικά ερωτήματα της ερμηνείας του παρελθόντος, ποτέ δεν αρκούν για να οδηγήσουν κάποιον κοντά στις δικές μας πολιτικές ή ηθικές προτιμήσεις. Υποψιάζομαι ότι υπάρχουν αρκετοί φασίστες που έχουν να επιδείξουν πολύ συστηματικότερη ενασχόληση με την ιστορία απ’ ό,τι εγώ και φαντάζομαι επίσης ότι ο Ιωάννης Κωτούλας έχει διαβάσει περισσότερα βιβλία από μένα για το Άουσβιτς. Είναι το αγαπημένο του θέμα, θα μπορούσε να πει κανείς.
Η διαδεδομένη πλάνη που συνδέει τη μόρφωση με την ηθική έχει δεχθεί αρκετά και πολύ σοβαρά πλήγματα. Η διάκριση σε κοινωνίες «αγρίων» και κοινωνίες «πολιτισμένων» προϋποθέτει ότι ο πολιτισμός μας είναι το αντίθετο της αγριότητας, σαν να μην ξέρουμε καλά πως τα υψηλότερα επιτεύγματα του πολιτισμού είναι απολύτως συμβατά με τη μεγαλύτερη αγριότητα. Το λάθος του Ρουσώ ήταν ότι θεώρησε συλλήβδην ευγενέστερους τους ανθρώπους των φυλετικών κοινωνιών. Δεν έχουμε κανέναν λόγο σήμερα να υποστηρίξουμε το αντίθετο σφάλμα: οι εγγράμματες κοινωνίες μας είναι ικανές για αγριότητες που θα έκαναν κάποιους πρωτόγονους να φρίξουν.
Ο Μονταίνιος, γράφοντας πολύν καιρό πριν την επιστήμη της ανθρωπολογίας, μιλά για μια μέθοδο θανάτωσης που χρησιμοποιούσαν οι Πορτογάλοι, θάβοντας το θύμα μέχρι τη μέση και ρίχνοντας βέλη στο μέρος του κορμιού που βρισκόταν πάνω από τη γη. Αφού περιγράψει τον θαυμασμό των «αγρίων» γι’ αυτή την πρακτική, που έσπευσαν να τη μιμηθούν, αποφαίνεται πως ξεπερνάμε τους πρωτόγονους σε κάθε είδους βαρβαρότητα και μάλιστα υπό τον μανδύα της ευλάβειας και της θρησκείας. Περιγράφει μετά την επίσκεψη μιας αντιπροσωπείας από τρεις «αγρίους» στον Κάρολο Θ΄ στη Ρουέν. Ο βασιλιάς τούς μίλησε για αρκετή ώρα και τους έδειξε την πόλη και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων της. Όταν μετά τους ρώτησε να του πουν τη γνώμη τους, είπαν ότι τους φαίνεται περίεργο που τόσοι ψηλοί άνδρες, δυνατοί και οπλισμένοι (προφανώς οι Ελβετοί σωματοφύλακές του) δέχονταν να τους κυβερνά ένα παιδί. Επίσης τους έκανε εντύπωση ότι κάποιοι ήταν χορτάτοι και ζούσαν μέσα στις ανέσεις, ενώ κάποιοι άλλοι ζητιάνευαν στις πόρτες των πρώτων. Δεν καταλάβαιναν γιατί δεν έβαζαν φωτιά στα σπίτια των πλουσίων, αντί να ζητιανεύουν. Όταν ρωτήθηκε τέλος ένας απ’ αυτούς ποια ήταν τα προνόμια που απολάμβανε από την εξέχουσα θέση του στην κοινότητα, απάντησε ότι μπορούσε να βαδίζει πρώτος στον πόλεμο. Ο Μονταίνιος καταλήγει στην αφήγησή του λέγοντας: «Όλα αυτά δεν είναι άσχημα. Αλλά τι τα θες, παντελόνια δεν φορούν!»
Κι όταν ξεπεράσουμε το σοκ ότι ο πολιτισμός δεν μας έκανε καλύτερους ανθρώπους από τους πρωτόγονους και ότι ο χριστιανισμός μπόρεσε να γίνει τέτοια πηγή βαρβαρότητας, ίσως μείνουν αυτοί που θεωρούν ότι πάντως ο Διαφωτισμός είναι «η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητα» κοκ. Όμως η Γερμανία του Καντ και του Χέγγελ έγινε η Γερμανία του Χίτλερ, μέσα σε μερικές δεκαετίες. Το ταχύ πέρασμα από τον Διαφωτισμό στο Ολοκαύτωμα ήταν αυτό που έθεσε την πολιτισμική μας αισιοδοξία σε τεκμηριωμένη αμφισβήτηση. Εκτός λοιπόν από τον Χάιντεγγερ, που έκανε τα μαθήματά του φέροντας περιβραχιόνιο με αγκυλωτό σταυρό, παρέστη σε κάψιμο βιβλίων, αντικατέστησε τον Εβραίο προκάτοχό του και υμνούσε τον Φύρερ και το μεγαλείο του κινήματος, ο Σελίν έγραφε σε ναζιστικά έντυπα μιλώντας κατά των Εβραίων τόσο ωμά, ώστε υπήρξαν ναζί που θεώρησαν ότι τους κάνει κακό με τη βαναυσότητα του δημόσιου λόγου του. Ο Καρλ Σμιτ ήταν ταυτοχρόνως σημαντικός διανοητής και μέλος του ναζιστικού κόμματος, ένθερμος απολογητής του ναζισμού, ακόμη και της εκκαθάρισης των πολιτικών αντιπάλων του Χίτλερ. Ας μην επιμένουμε λοιπόν σε αυτή τη συλλογιστική: το διάβασμα δεν θεραπεύει τον φασισμό. Δεν κάνει τον άνθρωπο πιο άνθρωπο, δεν κάνει γενικώς τίποτα άλλο από το να μας μορφώνει. Τα γράμματα και οι τέχνες, ο πολιτισμός, καθόλου δεν οδηγούν σε ανώτερη ηθική συμπεριφορά. Με ένα γερό άλμα από τη σφαγή των Μηλίων από τους Αθηναίους, στην αρχαιότητα, μέχρι την πανεπιστημιακή υπερδύναμη που διατηρεί ακόμη και σήμερα ανοιχτό το Γκουαντάναμο, αντιλαμβανόμαστε ότι τα υψηλά πνευματικά έργα δεν δυσκολεύονται καθόλου να συνυπάρχουν με τις πιο φρικτές πλευρές της ανθρώπινης ψυχής.
Ας προσγειωθούμε όμως σε πιο πεζές και λιγότερο αιματηρές όψεις αυτής της διαμάχης, ας πάρουμε το παράδειγμα της σημερινής ελληνικής διανόησης. Όταν κάποιος εκδότης συγκρούστηκε με έναν εργαζόμενο στον εκδοτικό του οίκο, ζήτησε τη συμπαράσταση των συγγραφέων των οποίων τα έργα εξέδιδε. Υπέγραψαν λοιπόν ένα κείμενο συμπαράστασης στον εργοδότη (!), ενάντια στον εργαζόμενο, σαν να είχαν εικόνα της εργασιακής διαφοράς. Είχε γράψει τότε ο Κώστας Δεσποινιάδης ότι ενώ κάποτε μιλούσαμε για τη σιωπή των διανοουμένων, θα έρθει καιρός που θα παρακαλάμε να σωπάσουν. Ήρθε αυτός ο καιρός, με την τωρινή κρίση. Διανοούμενοι με ή χωρίς εισαγωγικά υπογράφουν κείμενα όπου ζητούν από την κυβέρνηση να πάρει σκληρότερα μέτρα, γιατί η κοινωνία μας είναι πολύ καλομαθημένη και θέλει μαστίγιο για να συνέλθει. Υπογράφουν γνωστοί λογοτέχνες μας. Δεν τους λείπει παιδεία, απλώς διαφωνούμε. Με άλλα λόγια, το διάβασμα σε κάνει απλώς πιο διαβασμένο. Για τα υπόλοιπα, το ζήτημα παραμένει τι άνθρωπος θέλεις να είσαι και τι πιστεύεις.
The Press Project

Αντίρροπον ρεύμα, Μ.Κ.Ο. και λοιπών “ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΩΝ”…άραγε, για την ΨΥΧΗ της ΜΑΝΑΣ τους;;;

Tου αναγνώστη Π.Δ.

 

Πολλοί θα αναρωτιέστε φαντάζομαι, πως ξαφνικά μπήκαν στη ζωή μας κάποιοι άγνωστοι το προηγούμενο διάστημα όροι όπως, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Αστικές Μη Κερδοσκοπικές Εταιρείες, Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας, ΕΣΠΑ κ.λ.π..

Ακόμη περισσότεροι, θα σκέφτεστε που ήταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί και ξαφνικά ξεφύτρωσαν παντού προσφέροντας απλόχερα ελεημοσύνη. Επίσης σε κάποιους ίσως πιο “ψιλιασμένους” να φαίνεται ακόμη πιο περίεργο το ότι μια λέξη τα…προηγούμενα χρόνια απαγορευμένη, η αλληλεγγύη, έγινε όχι μόνο σημαία τους αλλά πλασάρεται και ως εμπόρευμα ευκαιρίας.

Με όλα αυτά τα ερωτήματα ως εισαγωγή, θα ήθελα να σας μεταφέρω την εμπειρία μου από τη συμμετοχή στην Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Αντίρροπον η οποία έμαθα το καλοκαίρι ότι δραστηριοποιείται με παιδιά Ρομά. Πλέον βέβαια πλασάρεται πιο “chic” όπως θα δείτε και στο επίσημο site της http://www.antirropon.eu/ (το οποίο κατά τύχη φτιάχτηκε μόλις πήραμε το πρόγραμμα του ΕΣΠΑ πριν δύο μήνες!).

      Δραστηριοποιούμενος από τα προβλήματα της ανόδου του ρατσισμού και του σχολικού εκφοβισμού στην περιοχή μου, τον Ασπρόπυργο,  όντας εκπαιδευτικός και άνεργος, η διευθύντρια του Γυμνασίου της συνοικίας, μου πρότεινε να συμμετέχω ως ομαδάρχης σε κάποιες μικτές κατασκηνωτικές δράσεις, στις οποίες θα φιλοξενούνταν τσιγγανόπαιδες από την περιοχή, με σκοπό την ένταξη τους. Η διευθύντρια δεν γνώριζε τίποτα παραπάνω και αν και στην αρχή αμφέβαλλα αν είμαστε τόσο καλό ως πρότυπο ώστε να θέλουμε να “εντάξουμε” και κάποιους άλλους, ωστόσο πείστηκα από το κίνητρο να γνωρίσω καλύτερα μια πληθυσμιακή ομάδα που αν και ζούμε επί αιώνες μαζί, δεν ξέρουμε τίποτα στην πραγματικότητα για αυτούς, πόσο μάλλον αν τους μάθω μέσα από το πιο όμορφο κομμάτι, τα παιδιά τους, έτσι και συναίνεσα.

   Όταν βρέθηκα με αυτά τα παιδιά εντυπωσιάστηκα από το σεβασμό και τη αγάπη που έδειχναν σε όποιον τους έδινε φροντίδα αλλά και από το πόσο διάθεση είχαν να μάθουν. Το μόνο πρόβλημα ένταξης  για αυτά ήταν ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό δεν πήγαιναν σχολείο, πράγμα για το οποίο πότε έφταιγαν οι ρατσιστικές συμπεριφορές κατοίκων, πότε η μη ύπαρξη σχολείου, πότε η αδυναμία μεταφοράς των μαθητών, πότε οι οπισθοδρομικοί γονείς, πότε ο υποχρεωτικός γάμος ανηλίκων που είναι νόμιμος κανονικότατα, ποτέ όμως τα ίδια τα παιδιά. Όποτε όμως έθετα κάποιο τέτοιο θέμα στην Αντίρροπον και το τι κάνουμε την υπόλοιπη χρονιά στους καταυλισμούς για αυτά τα ζητήματα (που δύο άτομα ήταν η Αντίρροπον όλοι και όλοι, οι υπόλοιποι όλως περιέργως πρώτη φορά συμμετείχαν, αν και μας έλεγαν να λέμε στη Πανεπιστημιακό του  Κ.Ε.Δ.Α. που επιτηρεί το πρόγραμμα ότι όλοι είμαστε από παλιά) ισχυρίζονταν ότι δεν βγαίνει κάτι με το να πιέζουμε καταστάσεις και ότι έχουμε έρθει στην κατασκήνωση για άλλη δουλειά.

    Κατά τη διάρκεια της δεύτερης κατασκηνωτικής περιόδου  στην Π.Ε. Κερατέας που και δω τα παιδιά μας αποτελούσαν πρότυπα συμπεριφοράς και θέλησης όταν δεχτήκαμε την άθλια συμπεριφορά της κατασκήνωσης εξαιτίας της καταγωγής των παιδιών μας, η οργάνωση μας συνέστησε υπομονή σε συμβάντα όπως το να γίνεται διαφορετικό επισκεπτήριο για Ρομά και μη, ώστε να μη χαλάει η εικόνα της κατασκήνωσης στους κατοίκους της περιοχής, με αποτέλεσμα να μας βάζουν ζητήματα ή εκδρομής τη συγκεκριμένη ημέρα ή του εγκλωβισμού μας στο γήπεδο, οι εργαζόμενοι ομαδάρχες και παιδαγωγοί, με τους τσιγγάνους διαμεσολαβητές και τα ίδια τα παιδιά υψώσαμε το ανάστημά μας και κερδίσαμε το σεβασμό χωρίς καμία υποστήριξη από την Αντίρροπον. Όλα αυτά μαζί με την συμπεριφορά του ιδρυτή που απλά εμφανιζόταν μόνο το βράδυ να μας κάνει την κριτική του για το ότι δεν έχουμε αρκετά «φαντάρους» τα παιδιά και ότι αν δεν είναι πιο πειθαρχημένα από τα άλλα θα μας λένε γύφτους με είχαν κάνει να αμφιβάλλω για τα υγιή κίνητρα της οργάνωσης.

  Παρά όμως το γεγονός ότι δεν μας πλήρωσε η εταιρεία το Νοέμβριο όπως είχε υποσχεθεί για τις κατασκηνωτικέ ς περιόδους συνέχιζα να βοηθάω εθελοντικά στην περιοχή μου στις ελάχιστες δραστηριότητες που οργάνωνε συνήθως το Κέντρο Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου όπου απλά εμφανιζόμαστε να δίνουμε το παρόν. Από κει και πέρα διάφορες δράσεις που είχα προτείνει στην  Αντίρροπον να κάνουμε όλο το χειμώνα, όπως ορειβατικές δραστηριότητες, ποδοσφαιρικές ομάδες και μαθήματα ελληνικής γλώσσας όχι μόνο δε βρήκαν ανταπόκριση στην οργάνωση αλλά σαμποταρίστηκαν κιόλας όταν τις ανέλαβα με ατομική πρωτοβουλία γιατί δεν ήμουν μέσα στο θεσμικό πλαίσιο όπως έλεγαν.

    Εν τω μεταξύ πέρασε καιρός και τους είχα ξεχάσει, είχαμε μείνει στο ότι «θα» φτιάχναμε Κοινωνικό Κέντρο Στήριξης Ρομά, φτάνοντας όμως στο 2013 μας ενημέρωσαν ότι πήραμε ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης του ΕΣΠΑ μαζί με την Περιφέρεια Αττικής και μας κάλεσαν να βοηθήσουμε εθελοντικά στις προσλήψεις, στην αξιολόγηση του ΑΣΕΠ (την οποία κάναμε εμείς!). Φυσικά δεν ανταποκρίθηκε κανείς στο αστείο γεγονός ότι μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση η Αντίρροπος το μόνο που την ένοιαζε είναι τι προγράμματα υπάρχουν για να χωθεί με επιχείρημα ότι οι τσιγγάνοι ήταν οι πρώτοι ανακυκλωτές! και έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει σε κάποιους από εμάς να δουλέψουμε με μισθό.

   Έτσι λοιπόν σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, όχι μόνο δεν έχουμε πληρωθεί τα δεδουλευμένα μας ακόμα, όχι μόνο τα παρατάνε άνθρωποι από την κοινότητα επειδή ένιωσαν την κοροιδία του «μπαλαμού» στο πετσί τους, όχι μόνο το ενταξιακό πλαίσιο δεν υλοποιείται αλλά πηγαίνει ακόμα πιο πίσω. Αλλά και οι προσληφθέντες από το πρόγραμμα ούτε καν Ρομά δεν είναι καθώς είχαν προτεραιότητα τα βύσματα της Περιφέρειας φυσικά (και καθόμουν εγώ ο μωρός και βοηθούσα τσιγγάνους να κάνουν αιτήσεις, στους οποίους λέγαμε ότι χρειάζεται απολυτήριο Γυμνασίου, ενώ φυσικά και πήραμε άλλους με Δημοτικού κατ’ εντολή κυρίου Σγουρού). Τι να το κάνεις που και αυτοί θύματα είναι καθώς ήδη παίρνουν τηλέφωνο οι άνθρωποι για το πότε θα πληρωθούνε, πως θα βάζουν βενζίνη στο αμάξι για να πηγαίνουν στη δουλειά ή να μην τους κόψουν το ρεύμα στο σπίτι.

    Με όλη αυτή την κατάσταση αισθάνθηκα το χρέος να δημοσιοποιήσω την κατάσταση, αυτών που ανοίγουν sites και γραφεία την επόμενη μέρα της επιλογής τους από το ΕΣΠΑ!, να φανεί πιο είναι το φιλανθρωπικό τους πρόσωπο και αν όλα αυτά τα κάνουν για την ψυχή της μάνας τους. Να φανεί ότι όλα αυτά έναν σκοπό έχουν, να συμπληρωθεί το προσωπικό των Δήμων με απελπισμένους που θα πάρουν τα χρήματά τους μετά από ένα χρόνο και αν, καθώς στις συμβάσεις τους υπογράφουν ότι αν δεν παρθούν τα χρήματα από την Ευρώπη η εταιρεία δεν έχει κανένα χρέος να σε αποζημιώσει. Η  άσχημη πραγματικότητα ισχύει επίσης και για τους  υπόλοιπους εργαζόμενους εντός των Μ.Κ.Ο., Α.Μ.Κ.Ε. που δεν έχουν εξασφαλίσει  οι ίδιες τα χρήματα των προγραμμάτων, και παρ’ όλα αυτά επιδίδονται σε ένα διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους για το ποια θα εμφανίσει το μεγαλύτερο έργο στη διαδικασία αξιολόγησης ώστε να πάρουν τα φράγκα του ΕΣΠΑ έχοντας να χάσουν μόνο τον απλήρωτο κόπο ανυποψίαστων υπαλλήλων.

     Με λίγα λόγια αντικατέστησαν λοιπόν τον κομματικό μηχανισμό του παρελθόντος στο δημόσιο και μας φύτεψαν έναν άλλο πιο σάπιο, με ανθρωπιστικότερο βέβαια περίβλημα, που καμία σχέση δεν έχει με του ευρωπαϊκού τύπου NGO, που άσχετα με τα οποιαδήποτε κίνητρά τους διαπνέονται και από έναν αν μη τι άλλο επαγγελματισμό. Αυτό το κακέκτυπο που προσπαθούν να φυτέψουν οι ευρωπαίοι φίλοι μας ώστε να διαχειριστούν οι «νέοι» δικοί τους τα ψίχουλα που μας επιστρέφουν από το διαρκές άρμεγμα που δεχόμαστε εδώ και τόσο καιρό τουλάχιστον δείχνει ποιος είναι ο υπεύθυνος της γενικότερης σαπίλας που ανεχόμαστε πολύ πριν τα μνημόνια. Και το ακόμα πιο λυπηρό, ο Σαμαράς δήλωσε προχτές: ΝΕΟ ΕΣΠΑ, ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΑ, ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ 2014- 2020…

Σώστε τον καπιταλισμό από τους τραπεζίτες!

Σώστε τον καπιταλισμό από τους τραπεζίτες. Θα τον καταστρέψουν από την απληστία τους.

Η μεγάλη επίθεση που γίνεται στους πιο ευάλωτους λαούς της Δύσης, έχει ονοματεπώνυμο. Προέρχεται από τους εκφραστές του σχιζοφρενικού νεοφιλελευθερισμού, τους τραπεζίτες και το υπηρετικό προσωπικό που έχουν διορίσει ως κυβερνήσεις σε μια πλειάδα χωρών.Οι τραπεζίτες έχοντας δημιουργήσει έναν κυκεώνα χρηματοοικονομικών προϊόντων ώστε να μπορούν να ελέγχουν πλήρως το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, έχουν αναγάγει τις αγορές, ως το Άγιο Δισκοπότηρο της επιβίωσης και της εξάρτησης μιας χώρας.
Χρησιμοποιώντας ως αιχμή του δόρατος, για ακόμη μια φορά, τη Γερμανία με επικεφαλής τους Μέρκελ και Σόιμπλε, ένα εκρηκτικό και καταστροφικό δίδυμο, ετοιμάζουν τη μεγάλη, την αέναη επίθεση ενάντια στην ανθρωπότητα, με τελικό στόχο την πλήρη υποταγή όλων των λαών, την πλήρη κατάργηση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας των Λαών, και την επιστροφή στη δουλεία.
Έχοντας καταφέρει μέσα από τη διαφθορά και τη διαπλοκή να έχουν παντού εκβιαζόμενους ή πληρωμένους υπαλλήλους τους σε όλα τα επίπεδα εξουσίας συγκεντρώνουν με απίστευτη ταχύτητα τον πλούτο στα χέρια τους. Ήδη έχουν βάλει τον παγκόσμιο χάρτη στο τραπέζι και χωρίζουν σε ζώνες επιρροής και εξουσίας, κράτη και ηπείρους, έχοντας δημιουργήσει σε όλη τη γη θύλακες πολεμικών επιχειρήσεων και συνθήκες εξαθλίωσης.
Με πρότυπο τις θεωρίες του Φρίντμαν και της σχολής του Σικάγο, καιμε το δόγμα του ΣΟΚ βασική αρχή ξεπέρασαν σε κυνισμό ακόμη και τους μέντορές τους. Ρέιγκαν και Θάτσερ φαντάζουν σοσιαλιστές μπροστά στην σημερινή επιθετικότητα του παγκόσμιου τραπεζικού λόμπι.
Ο σκοτεινός ρόλος που παίζουν οι τραπεζίτες φαίνεται και στη γειτονιά μας από τα όσα καταγγέλλονται στην Κύπρο για το ρόλο του κεντρικού τραπεζίτη αλλά και για όσα έχουν καταγγελθεί για το ρόλο που παίζει ο Έλληνας κεντρικός τραπεζίτης. Για όσα πράττει ο σημερινός υπουργός Οικονομικών και εξέχων μέλος του τραπεζικού λόμπι και βέβαια για όσα έπραξε ο τελευταίος Πρωθυπουργός, ο Παπαδήμος, πρώην κεντρικός τραπεζίτης… Κατά ένα περίεργο τρόπο οι τρεις τελευταίοι συνδέονται με τη διακυβέρνηση Σημίτη…
Στην Ελλάδα, ο κατ’ όνομα υπουργός Οικονομικών, ενώ θριαμβολογούσε πριν λίγους μήνες για την συγχώνευση Εθνικής-Eurobank, μόλις έδωσαν εντολή οι τροϊκανοί για παύση της συγχώνευσης γιατί δε βόλευε στη σημερινή συγκυρία το παγκόσμιο τραπεζικό λόμπι, έτρεξε να ακυρώσει τη συγχώνευση. Βέβαια είναι γνωστό ότι η Ελληνική κυβέρνηση είναι πλήρως υποταγμένη στο δόγμα: «ναι σε όλα»!
Δε θα κουράσω με αναφορές σε παγκόσμιους τραπεζικούς κολοσσούς ή σε γνωστά ονόματα της διεθνούς τοκογλυφίας και το ρόλο που έπαιξαν στην εξαθλίωση χωρών ή κατά τη διάρκεια πολέμων. Είναι εξάλλου γνωστά.
Έτσι όπως οδηγούνται τα πράγματα θα πρέπει άμεσα να σταματήσουμε τους τραπεζίτες και τα οικονομικά λόμπι που έχουν ξεπεράσει τα όρια κάθε ηθικής αξίας πάνω στη γη. Η ικανοποίηση τους από τις επιλογές τους, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αρρωστημένη ικανοποίηση των πρωταγωνιστών του έργου του ντε Σαντ «εκατόν είκοσι ημέρες στα Σόδομα»

Σταματήστε τους τραπεζίτες. Σώστε τον καπιταλισμό από αυτούς τους παγκόσμιους δήμιους κρατών και Λαών. Η απληστία τους έχει ξεπεράσει και την πιο νοσηρή φαντασία.

Στάθης Διομήδης

Ευρωπαϊκός καπιταλισμός της κλοπής, της ληστείας, της ανομίας.

Ένα από τα παράξενα παιχνίδια της ιστορίας είναι να ενσωματώνει σε νέες καταστάσεις παλιές διαδικασίες. 

Στην εποχή της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, προωθείται ως εκσυγχρονιστική πολιτική η μνημονιακή κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για πολιτική επιστροφής των εργασιακών σχέσεων στην εποχή του 19ου αιώνα, ακόμα και πιο πίσω, σε εκείνη της πρωταρχικής συσσώρευσης.Η πρωταρχική συσσώρευση είναι η πρώτη περίοδος γέννησης του καπιταλισμού. Τότε οι χώρες ιδρύονταν, επεκτείνονταν και δημιουργούσαν αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες κλέβοντας και ληστεύοντας λαούς και εδάφη.
Η βία του κεφαλαίου, η απάτη, ο φόνος, η κυριαρχία της ανομίας, ήταν τα θεμέλια γέννησης του πειρατικού καπιταλισμού.
Στη συνέχεια, στη δεύτερη περίοδο, κατασκευάστηκαν ειδικοί θεσμοί και υπήρξαν ρυθμίσεις για τη διασφάλιση και νομιμοποίηση των κερδών.
Η εποχή της «κανονικής» καπιταλιστικής συσσώρευσης είχε αρχίσει.
Στην ιστορία του ανεπτυγμένου πια καπιταλισμού, συναντάμε δεκάδες παραδείγματα, όπου ενσωματώνει στοιχεία και διαδικασίες από εκείνη την μακρινή περίοδο της πρωταρχικής συσσώρευσης.
Το βιομηχανικό έγκλημα του ναζισμού σε βάρος Εβραίων και Ρόμα, η νεοαποικιοκρατία, οι πόλεμοι λόρδων στην μαύρη Αφρική είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις τέτοιας «επιστροφής».
Σήμερα το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, το Βερολίνο και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών επιβάλλουν στις «Αποικίες Χρέους» και ενσωματώνουν στην ίδια την ΕΕ, μεθόδους πρωταρχικής συσσώρευσης.
Δεν υπάρχουν, πλέον, για τον αχαλίνωτο καπιταλισμό «ιερά και όσια», όπως είναι η ιδιοκτησία και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Δεν υπάρχουν κανόνες που να τηρεί, όπως συμβαίνει με το κούρεμα των καταθέσεων που βαπτίστηκαν «επενδύσεις».
Ο αναδυόμενος αυταρχικός καπιταλισμός δεν έχει πλέον κανέναν ενδοιασμό να λειτουργήσει με τη χρήση και μεθόδων από τις πλέον βάρβαρες εποχές του καπιταλισμού της πρωταρχικής συσσώρευσης. Να κλέβει με αυτές η ντόπια Ολιγαρχία τους εργαζόμενους και ο ευρωπαϊκός βορράς το Νότο. Μόλις ολοκληρωθεί η περίοδος των νέων λεηλασιών, θα έρθει η επόμενη περίοδος διασφάλισής των κερδών.
Στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε να γίνουν όλα αυτά.
ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ

Ramnousia