Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016
Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016
Διατροφική κυριαρχία και αγρο-οικολογία
Τι είναι αυτό που τρώμε ; Ποιος το
παράγει και πως διανέμεται για να φτάσει σε εμάς; Η τροφή αποτελεί
θεμελιώδες κομμάτι της ζωής μας αλλά τι γνωρίζουμε πραγματικά γι αυτήν ;
"Χρειαζόμαστε νόμους που θα εγγυώνται τιμές σταθερές και δίκαιες για τους παραγωγούς. Νόμους που θα προωθούν μια σχέση φιλική ανάμεσα στην αγροτική παραγωγή και το περιβάλλον.Εφαρμόζοντας την λύση της αγρο-οικολογίας θα έχουμε την δυνατότητα να προχωρήσουμε προς την διατροφική κυριαρχία"
Stanka Becheva, food campaigner for Friends of the Earth Europe
Μετάφραση : Christabel Rachael Buchanan
Απέναντι Όχθη
"Χρειαζόμαστε νόμους που θα εγγυώνται τιμές σταθερές και δίκαιες για τους παραγωγούς. Νόμους που θα προωθούν μια σχέση φιλική ανάμεσα στην αγροτική παραγωγή και το περιβάλλον.Εφαρμόζοντας την λύση της αγρο-οικολογίας θα έχουμε την δυνατότητα να προχωρήσουμε προς την διατροφική κυριαρχία"
Stanka Becheva, food campaigner for Friends of the Earth Europe
Μετάφραση : Christabel Rachael Buchanan
Απέναντι Όχθη
Bayer - Monsanto: Κάτι παραπάνω από μια συμφωνία εξαγοράς…
Έτσι, για παράδειγμα, το 2015 υπήρξε έτος-ρεκόρ για συγχωνεύσεις και εξαγορές εταιρειών, σε παγκόσμιο επίπεδο, με τη δραστηριότητα των συγχωνεύσεων και εξαγορών να φτάνει τα 4,9 τρισ. δολάρια, ξεπερνώντας το ρεκόρ των 4,6 τρισ. δολαρίων το 2007. Ενδεικτικά, αξίζει να σημειωθούν οι εξαγορές της Pfizer από την Allergan για 160 δισ. δολάρια, της Heinz από την Kraft Foods για 55 δισ. δολάρια, με τη νέα εταιρεία να γίνεται η τρίτη μεγαλύτερη εταιρεία τροφίμων στις ΗΠΑ και η πέμπτη μεγαλύτερη στον κόσμο βάσει ετήσιων πωλήσεων, και τέλος της Dow Chemical από τη DuPont για 68 δισ. δολάρια. Η νέα εταιρεία
Και εάν για το 2015, οι DuPont και Dow Chemical έκαναν υψηλό deal, είναι φέτος το 2016, η σειρά μιας ακόμη εταιρείας της κοινοπραξίας IG Farben για να κάνει συμφωνία μεγατόνων. Η, επικείμενη-ακόμη μη οριστικοποιημένη συμφωνία Bayer-Monsanto συνενώνει δυο εξίσου «βρώμικες» εταιρείες με πλούσιο παρελθόν. Όπως διαβάζουμε, φαρδιά και πλατιά, από το site που η Bayer κατασκεύασε για την προώθηση της απόκτησης της Monsanto[1], ο στόχος τους είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου ηγέτη στη γεωργία, που θα καθοδηγεί την έρευνα, το εμπόριο και την επιβολή των αρχών της στον αγροτικό τομέα. Γίνεται φανερό ότι η Bayer κατασκεύασε το συγκεκριμένο site για να πείσει μετόχους και κοινό ότι η εξαγορά της Μonsanto είναι επικερδής για την εταιρεία και ωφέλιμη για τη γερμανική οικονομία. Πέρα από τα οικονομικά στοιχεία και εμπορικά δεδομένα που παρατίθενται και δηλώνουν την ολοκληρωτική συνθήκη που θα υπάρξει μετά την επικείμενη συνεργασία, η πραγματική τρομοκρατία είναι ο εξολοκλήρου έλεγχος όλης της εφοδιαστικής αλυσίδας που αφορά τη γεωργία και την αγροτική οικονομία. Ο έλεγχος αυτός, σε συνδυασμό με τον επόμενο κρίκο της αλυσίδας, που είναι η τυποποίηση και διάθεση τροφίμων, και την διαρκή συγκεντροποίηση εταιρειών και πολυεθνικών που καθορίζουν και επηρεάζουν τους κανονισμούς και τις οδηγίες που πηγάζουν από τα εκτελεστικά όργανα των κυβερνήσεων, δημιουργεί ένα εφιαλτικό σενάριο.
Διαμορφώνεται μια κατάσταση που περιέχει πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και οι όποιες δυνατότητες για ελιγμούς από παραγωγούς και καταναλωτές περιορίζονται. Για την πλευρά του παραγωγού, όλοι οι υπολογισμοί κόστους και παραγωγής γίνονται από τους διαχειριστές/εξουσιαστές βάσει των δεδομένων και των καινοτομιών που οι leaders της αγοράς τούς παρουσιάζουν και έτσι καθορίζουν τις αποφάσεις τους για: φορολογία/ασφαλιστικές εισφορές/ενισχύσεις. Δηλαδή, με ωμό και ξεκάθαρο τρόπο γίνεται σαφές ότι εάν βάλεις στο χωράφι σου συγκεκριμένα «εφόδια» θα έχεις τόση αύξηση της παραγωγής και συνεπώς κερδοφορία που είναι ικανή να καλύψει τα έξοδα φορολογίας/εισφορών και να σου μείνουν οι «πενταροδεκάρες» επιβίωσης. Στον αντίποδα, ο καταναλωτής με τη διαρκή ελαχιστοποίηση των εισοδημάτων του και εξαρτημένος απόλυτα από ό,τι του προσφέρουν οι πολυεθνικές τροφίμων, είναι αναγκασμένος να τρέφεται με τα «σκουπίδια» τους, οι οποίες καθορίζουν τις τιμές τους με βάση την αγοραστική δύναμη του κοινού αφού ελέγχουν απόλυτα το κόστος παραγωγής και τυποποίησης, είτε αυτά λαμβάνουν χώρα στη Κίνα, στο Μπαγκλαντές και στην Ινδία, είτε στην Ελλάδα του 2016, που σιγά-σιγά θα ξαναγίνει ανταγωνιστική οικονομία, (όπως ήταν τις δεκαετίες ’60 και ’70, που έπαιξε πρώιμα το ρόλο των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών της δεκαετίας του ’90) και θα προσελκύσει τις δέουσες επενδύσεις, όσο οι μισθοί ελαστικής ή μη εργασίας θα συναγωνίζονται τις προαναφερόμενες χώρες. Συνεπώς έχουν τον απόλυτο έλεγχο σε όλη την αλυσίδα, παραγωγής και κατανάλωσης, με τα ποσοστά εξάρτησης να αυξάνονται σταθερά. Ασφαλώς πάντα θα υπάρχουν μη μεταλλαγμένα και «καθαρά» τρόφιμα, αλλά η απόκτηση εκείνων θα είναι για τους λίγους «κατέχοντες». Να υπενθυμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι προ της επονομαζόμενης «πράσινης επανάστασης» με την ευρεία χρήση χημικών στα τρόφιμα, δηλαδή πριν τη δεκαετία του ’50 όλα τα παραγόμενα γεωργικά τρόφιμα δεν χρειάζονταν προσδιορισμό για να καθοριστούν: «βιολογικά», «συμβατικά», «γενετικά τροποποιημένα» κ.ά. Όλα ήταν βιολογικά. Όταν στο marketing και στο καταναλωτικό παιχνίδι μπήκε ο διαχωρισμός «συμβατικά»-«βιολογικά» τότε τα βιολογικά έπαιξαν το ρόλο του ποιοτικού και συνεπώς και του πιο ακριβού. Και έτσι συναντάμε σήμερα στα ράφια των supermarkets μεγάλες πολυεθνικές μαζί με τα «συμβατικά» να εμπορεύονται και τα «βιολογικά», αφού μπορεί οι πρώτες ύλες να είναι bio π.χ. από τη Κίνα και το εργοστάσιο παραδίπλα. Το τρόφιμο είναι τυπικά bio, αλλά ουσιαστικά δεν πληροί κανένα χαρακτηριστικό οικολογικής καλλιέργειας και τυποποίησης, στην ολιστική του διάσταση. Αυτό όμως που είναι ουσιαστικό δεν είναι η τυπικότητα της «βιολογικής» σήμανσης αλλά η ουσία. Αυτό πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψη ξεφεύγοντας από λογικές μονοδιάστατης υγιεινιστικής αντίληψης που προσεγγίζουν τα ζητήματα αποσπασματικά και σε άλλη κατεύθυνση, αδιαφορώντας για τα όσα τεκταίνονται. Άλλωστε και ένα σημαντικό κομμάτι των ναζί της δεκαετίας του ’30 εμφανίζονταν ως χορτοφαγικό εκτός του «ανθρωποφαγικού» τους μίσους.
Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος, εκτός της επιδιωκόμενης συνεργασίας/εξαγοράς των κολοσσών Bayer/Monsanto, στιγματίζεται και από τις εμπορικές συμφωνίες TTIP και CETA που βρίσκονται στο τελικό στάδιο υπογραφής και ενεργοποίησής τους. Δεν θεωρούμε τυχαία και συμπτωματική την πρόθεση εξαγοράς της Monsanto από τη Bayer από τις συμφωνίες TTIP /CETA. Είναι συμφωνίες που οριστικοποιούν, και με τη βούλα, την απόλυτη ισχύ των πολυεθνικών σε όλα τα διεθνή κυβερνητικά επίπεδα. Αυτά που συζητούνταν στις συνόδους G8/G7/G20 από τα τέλη του 20ουαι. τώρα παίρνουν σάρκα και οστά, διότι απλούστατα τα σημαντικότερα θέματα για αυτούς, για να γίνουν, αναλύονται, σχεδιάζονται, τροποποιούνται και μακροπρόθεσμα βαίνουν προς την υλοποίηση, όταν οι, τυχόν, αντιδράσεις έχουν καμφθεί. Το εάν θα εφαρμοστούν αφορά και τη παράμετρο: εμείς.
Πάντως, για να εστιάσουμε και στον ελλαδικό χώρο, οι αντιδράσεις-αντιστάσεις που υπήρχαν επί δεκαετίες απέναντι σε διεθνή φόρα ήταν με την σταθερή και σθεναρή συμπαράσταση του Σύριζα. Ο οποίος μπορούμε να πούμε, ότι βοηθήθηκε σημαντικά ως μετεξέλιξη και μετονομασία από συνασπισμό σε Σύριζα, από τη διεθνή επαναστατική τουριστική γυμναστική του. Διότι κατόρθωσε να ριζοσπαστικοποιήσει την ταυτότητα του, το φαίνεσθαι, όχι το είναι του, μέσω της συμμετοχής και της συνεργασίας του με κινήματα όπως οι Αττακ (Γαλλία), εκχωρώντας αλλά επιβλέποντας αυτό το κομμάτι της ενεργούς συμμετοχής σε αριστερίστικες συλλογικότητες και δίκτυα που διέθεταν και διαύλους επικοινωνίας με το λεγόμενο «χώρο». Ο,τιδήποτε κινηματικό, εντός ή εκτός συνόρων, μπροστά ο Σύριζα. Σήμερα, ως κυβέρνηση της ελληνικής επικράτειας, ψηφίζει υπέρ της συμφωνίας CETA, κάτι που διέπραξε χωρίς να δέχεται τους υποτιθέμενους εκβιασμούς των τροϊκανών, αλλά με ιδία βούληση. Και είναι ένα καλό μάθημα για πολλούς οι οποίοι επιμένουν να συγχέουν, σκόπιμα ή μη, τις έννοιεςαντικυβερνητισμός, αντικρατισμός, αντικρατικός. Έννοιες απόλυτα διακριτές μεταξύ τους, που η μια δεν προϋποθέτει την παρουσία της άλλης, πλην της περίπτωσης του αντικρατικού και μόνον αυτού. Μόνο μια αντικρατική προσπάθεια εμπεριέχει και το αντικρατισμό και το αντικυβερνητισμό. Ο αντικρατισμός ασκεί κριτική στη μορφή, και κυρίως στην έκταση της λειτουργίας του κράτους, αποδεχόμενος την ύπαρξη και παρουσία του. Όπως, επίσης, ο αντικυβερνητισμός απλά ενίσταται στον τρόπο κυβέρνησης/διακυβέρνησης ,χωρίς να υπάρχει ίχνος αντικρατικής σχέσης. Συνεπώς, η Αριστερά (όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση) και όσοι πορεύονται λίγο ή πολύ μαζί της, διεξάγουν από κοινού και μόνο αντικυβερνητική δράση…
Εν αναμονή, λοιπόν, των εξελίξεων στα εταιρικά και εμπορικά διατλαντικά μέτωπα αυτό που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι οι Monsanto/Bayer μπορούν να επαναλάβουν τις θανατηφόρες ανακαλύψεις της ΙG Farben αφού διαθέτουν όλη τη δυνατότητα, ευχέρεια και, πιθανώς, την υπόδειξη για να το κάνουν.
Απέναντι Όχθη
Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016
Ο Τραμπ, o Ερντογάν, o Φάρατζ, οι «αμόρφωτοι» και η αριστερά της ελίτ
Γεγονός 1: Το BREXIT
Πριν από μερικές εβδομάδες είχα παρευρεθεί σ’ ένα διεθνές συνέδριο το οποίο διοργανώνεται κάθε χρόνο από μία ευρωπαϊκή ένωση κριτικής εγκληματολογίας. Για τους μη γνωρίζοντες το χώρο, η κριτική εγκληματολογία αποτελεί μία ριζοσπαστική οπτική που αφενός μεν αμφισβητεί τις κυρίαρχες θετικιστικές οπτικές του εγκλήματος μέσω ταξικής ανάλυσης του επίσημου κοινωνικού ελέγχου και αφετέρου δε αναδεικνύει κοινωνικές βλάβες από συμπεριφορές και πράξεις ατόμων υψηλών κοινωνικών στρωμάτων. Ήταν δηλαδή ένα συνέδριο, οι σύνεδροι του οποίου ήταν συνάδελφοι με κριτική προοδευτική και αριστερή σκέψη. Σε ένα από τα πηγαδάκια που συνήθως δημιουργούνται στα διαλείμματα των συνεδρίων, η κουβέντα πήγε στο θέμα που απασχόλησε διεθνώς το δημόσιο λόγο, αρκετά, τους προηγούμενους μήνες και συνεχίζει να απασχολεί: Το βρετανικό δημοψήφισμα του Ιουνίου για την παραμονή ή έξοδο της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ. Σε μία αποστροφή του λόγου της, μία από της συνομιλήτριές μου, η οποία ήταν εμφανώς απογοητευμένη από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ανέφερε με σθένος ότι για ζητήματα όπως αυτό που τέθηκε στο βρετανικό δημοψήφισμα δεν θα πρέπει να αποφασίζουν οι πολίτες, διότι κατά την άποψή της στην πλειοψηφία τους είναι αμόρφωτοι και αδαείς. Επαναλαμβάνω πως αυτός ο ισχυρισμός προήλθε από χείλη ανθρώπου που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός και φορέας κριτικής επιστημονικής σκέψης.
Γεγονός 2: Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία
Όταν μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία ρώτησα μια φίλη Τουρκάλα, αριστερή, γιατί πιστεύει πως ο κόσμος άκουσε την έκκληση του Ερντογάν να βγει στις πλατείες και να εμποδίσει τους πραξικοπηματίες, η απάντηση που μου έδωσε ήταν πως αυτοί που βγήκαν στο δρόμο αποτελούν τον δικό του στρατό. Μία μάζα από αμόρφωτους, φανατισμένους θρησκευτικά και εθνικά ανθρώπους που εξαιτίας αυτών των χαρακτηριστικών τους ο Ερντογάν μπορεί να τους ελέγξει. «Μία του λέξη αρκεί», μου είπε η φίλη μου και συνέχισε «δεν είναι ικανοί να σκεφτούν αυτοί οι άνθρωποι. Ό,τι τους λέει κάνουν»
Γεγονός 3: Οι αμερικανικές εκλογές
Αμέσως μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος των αμερικανικών εκλογών, πλήθος αναρτήσεων από προοδευτικούς και αριστερούς ανθρώπους που είχαν ψηφίσει Κλίντον κατέκλυσαν τα κοινωνικά δίκτυα. «Είμαι τρομοκρατημένη» ανήρτησε μία διαδικτυακή φίλη, «Η Αμερική προτίμησε, τον σεξισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, από τη μετριοπάθεια», ένας άλλος φίλος, «Η αμορφωσιά θριάμβευσε» έγραψε ένας αριστερός Έλληνας φίλος.
Αντιλαμβάνεται κανείς πως αν αυτές οι ερμηνείες της ψήφου των Βρετανών και Αμερικανών ψηφοφόρων στη μία περίπτωση και της στήριξης του Ερντογάν από την άλλη προέρχονται από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, τότε τα πράγματα είναι σοβαρά. Αν η Αριστερά και η αριστερή διανόηση αδυνατεί να αντιληφθεί πως το να ψηφίζει κανείς έξοδο από την ΕΕ και Ντόναλντ Τραμπ δεν σημαίνει πως είναι a priori φασίστας και ρατσιστής, πως αυτός ο κόσμος που βγήκε στο δρόμο το βράδυ της 15ης Ιουλίου για να εναντιωθεί στην επιβολή στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Τουρκία δεν είναι βλάκας, τότε αυτό αποτελεί πρόβλημα της Αριστεράς της ίδιας. Μιας ελιτίστικης Αριστεράς (όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό), που θεωρεί πως δικαίωμα στη δημοκρατία έχουν μόνο οι «πιστοποιημένοι» με πτυχία πολίτες και πως η απουσία αυτής της πιστοποίησης αποτελεί ένα είδος ιδιώνυμο, το οποίο είτε θα πρέπει να τιμωρείται με αποκλεισμό από τη δημόσια ζωή (όπως υποστήριξε η συνάδελφος για την περίπτωση του βρετανικού δημοψηφίσματος), είτε στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να στηλιτεύεται όπως στην περίπτωση των υποστηρικτών του Ερντογάν και των ψηφοφόρων του Τραμπ.
Και μετά τι; Πού οδηγεί αυτή η κριτική; Αυτή η υπεροψία των «μορφωμένων» απέναντι στους «αμόρφωτους»; Μα ακριβώς σε αποτελέσματα σαν αυτό του βρετανικού δημοψηφίσματος, των αμερικανικών εκλογών και των πιστών στρατιωτών του Ερντογάν. Όσο η Αριστερά απομακρύνεται από το οπλοστάσιο της μαρξιστικής ανάλυσης και τη σημασία που αυτή αποδίδει σε δομικές και όχι σε προσωπικές αποτυχίες και υιοθετεί φιλελεύθερα επιχειρήματα τύπου «αριστείας», τόσο θα οδηγείται όχι μόνο σ’ ένα θεωρητικό αδιέξοδο, το οποίο βλάπτει την ίδια την ιδεολογική της υπόσταση, αλλά και σ’ έναν κοινωνικό απομονωτισμό. Αυτός βλάπτει εν τέλει την ίδια την κοινωνία, η οποία φαίνεται να βρίσκει διέξοδα σ’ εκείνους που είναι πρόθυμοι να μιλήσουν έστω και δημαγωγικά για αυτά που απασχολούν τους «αμόρφωτους», τους περιθωριοποιημένους.
Μπορεί αυτοί να ενσαρκώνονται στα πρόσωπα του Τραμπ, του Ερντογάν και του Φάρατζ, που βέβαια πολύ λίγο –αν όχι καθόλου– νοιάζονται για «της γης τους κολασμένους», έχουν όμως την ικανότητα να συνομιλούν μαζί τους και εν τέλει να τους εκμεταλλεύονται. Όχι γιατί είναι αμόρφωτοι και βλάκες, αλλά γιατί έστω για ένα μικρό χρονικό διάστημα, όσο διαρκεί η προεκλογική περίοδος για παράδειγμα, κάποιος ασχολείται μαζί τους. Ξέρουν πως αυτό δε θα κρατήσει και μετά τις εκλογές, είναι όμως σίγουροι πως απ’ την άλλη πλευρά για να βρουν ώτα ευήκοα θα πρέπει πρώτα να πάρουν πτυχίο.
*Η Αιμιλία Βουλβούλη είναι Κοινωνική Ανθρωπολόγος
Πηγή: e-dromos.gr
Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016
Οι πρόσφυγες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους...
nonews-news
"λέει ο Σόιμπλε"...
Αίσθηση έχει προκαλέσει η νέα δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πως οι πρόσφυγες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.
Η...
δήλωση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε πως οι πρόσφυγες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους έρχεται λίγες ώρες μετά την δήλωσή του πως οι Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.
Σύμφωνα με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι πρόσφυγες επηρεάζονται από τους Έλληνες -που ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους-, οπότε θέλουν κι αυτοί να ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.
«Οι Έλληνες θα πρέπει να ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως οι πρόσφυγες, για να ζουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους και να δίνουν το καλό παράδειγμα» είπε ο κ. Σόιμπλε.
Πάντως, ο κ. Σόιμπλε ξεκαθάρισε πως το πρόβλημα με τους πρόσφυγες δεν είναι ότι ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους αλλά ότι ζουν.
Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με τους Έλληνες που επιμένουν να ζουν και δεν πάνε να ψοφήσουν για να είναι επιτέλους στο ίδιο επίπεδο με τις δυνατότητές τους.
Βέβαια, ο κ. Σόιμπλε δεν διευκρινίζει ποιοι ακριβώς Έλληνες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.
Οι Έλληνες, γενικά, ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους.
Δηλαδή, για τον κ. Σόιμπλε, οι Έλληνες είναι κάτι σαν τους Εβραίους επί Χίτλερ.
Ένα πράγμα είναι οι Έλληνες, όπως ήταν και οι Εβραίοι.
Αλλά δεν είναι φασίστας ο Σόιμπλε.
Όχι, ο Σόιμπλε είναι δημοκράτης. Βέβαια...
pitsirikos.gr
Η Ευρώπη είναι μια απόλυτη μοναρχία (του κεφαλαίου)
Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση… Δηλαδή από τι ακριβώς. Ποια είναι εκείνα τα συστατικά, τα «δεσμευτικά» χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επιβάλλουν στο κίνημα των εργαζομένων τη διεκδίκηση της αποδέσμευσης σαν αναγκαίο συστατικό της δικής τους πάλης;
Ανατρέχοντας στον καταστατικό πυρήνα της ΕΕ, στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, βρίσκουμε τρία τέτοια θεμελιακά συστατικά:
α. Την «ανοιχτή αγορά», με άλλα λόγια την ελευθερία της αγοράς, δηλαδή την τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης.
Αυτή η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης – σύμφωνα με τα λόγια του Μάρξ στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών (Α΄Διεθνής) – συνιστά την πολιτική οικονομία της αστικής τάξης. Στον αντίθετο πόλο η κοινωνική πρόβλεψη, ο κοινωνικός σχεδιασμός, συνιστά την πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης.
Η πολιτική οικονομία του κεφαλαίου, η ελευθερία της αγοράς, η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης, κατά συνέπεια και η άρνηση, η απαγόρευση της κοινωνικής πρόβλεψης – της πολιτικής οικονομίας της εργατικής τάξης – αποτελεί λοιπόν καταστατική αρχή της «Ευρώπης».
Συνέπεια αυτής της καταστατικής αρχής είναι, ότι μέρος του περιεχομένου της αποτελεί και η «ανοιχτή αγορά» της εργατικής δύναμης, η ανοιχτή «αγορά εργασίας»: Στις καταστατικές αρχές της ΕΕ προβλέπεται με αυτόν τον τρόπο ότι η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που υπόκειται στους όρους της «ανοιχτής αγοράς», στην κυριαρχία της «προσφοράς και ζήτησης». Προβλέπεται, με άλλα λόγια, η άρνηση κάθε συσχετισμού της τιμής της εργατικής δύναμης, του εργατικού μισθού, με τις ανάγκες των εργαζομένων, προβλέπεται – κατά τελική συνέπεια – η θεσμοθέτηση της ατομικής σύμβασης, και η άρνηση, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Προβλέπεται η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών εργαζόμενων, η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων.
Προβλέπεται η εξαναγκαστική υπαγωγή των ευρωπαϊκών κοινωνιών στην «τυχαιότητα» (την «τυφλή κυριαρχία») των σχέσεων της προσφοράς και της ζήτησης. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι υποχρεωμένες να κυνηγούν το «τζάκποτ» της «προσφοράς και ζήτησης», το οποίο «τζάκποτ» νομοτελειακά δεν έχει μορφή άλλη από αυτήν της καπιταλιστικής κρίσης.
β. Πλάι στην «ανοιχτή αγορά» βρίσκουμε και την «ελευθερία του ανταγωνισμού που ευνοεί την αποτελεσματική κατανομή των πόρων». Αυτή είναι η διατύπωση!
Φυσικά η «ελευθερία του ανταγωνισμού» στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, στον καπιταλισμό της κυριαρχίας των μονοπωλίων που έχει αφήσει οριστικά πίσω του τον καπιταλισμό του ελεύθερου συναγωνισμού, ηχεί κάπως ανεκδοτολογικά, κάπως οξύμωρα. Αλλά πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό: Πρόκειται για την ελευθερία του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, για την υπερίσχυση του ισχυρότερου μονοπωλίου απέναντι στο πιο αδύναμο, για την υπερίσχυση συνολικά των μονοπωλίων απέναντι στην μικρή παραγωγή, για τη συγκέντρωση των μέσων της παραγωγής υπό όρους κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Δεν μπορεί στο ιστορικό στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού να υπάρξει διαφορετικός ανταγωνισμός και διαφορετική ελευθερία του ανταγωνισμού, δεν μπορεί στο ιστορικό αυτό στάδιο να υπάρξει διαφορετική «κατανομή των πόρων»… Και για το μονοπωλιακό κεφάλαιο αυτή η «κατανομή των πόρων» είναι και η μόνη «αποτελεσματική».
Πρόκειται επίσης για την άρνηση, κυριολεκτικά για την απαγόρευση, έστω και της παραμικρής «υποταγής» της οικονομίας στις κοινωνικές ανάγκες, δηλαδή πρόκειται και πάλι για άρνηση της κοινωνικής πρόβλεψης, για απαγόρευση της πολιτικής οικονομίας της εργατικής τάξης. Πρόκειται για την εκχώρηση κάθε κοινωνικής παραγωγικής οικονομικής δραστηριότητας στο κεφάλαιο, για την εμπορευματοποίηση κάθε πεδίου της κοινωνικής ζωής που θα μπορούσε να αποφέρει καπιταλιστικό κέρδος, για την μετατροπή κάθε κοινωνικού οικονομικού αποθέματος σε ιδιωτικό κεφάλαιο, για την σύνθλιψη των μισθολογικών και εργασιακών δικαιωμάτων κάτω από το πέλμα της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου.
γ. Πλάι στην «ανοικτή αγορά με ελεύθερο ανταγωνισμό, που ευνοεί την αποτελεσματική κατανομή των πόρων» (άρθρα 3Α και 102Α της Συνθήκης του Μάαστριχτ) βρίσκουμε και την ελευθερία της κίνησης των κεφαλαίων: την «απαγόρευση οποιουδήποτε περιορισμού των κινήσεων κεφαλαίων μεταξύ κρατών – μελών και τρίτων χωρών» (άρθρο 73Β παράγραφος 1 της Συνθήκης του Μάαστριχτ), την απαγόρευση – να παράδειγμα νομοθετικής πρόνοιας!!! – οποιωνδήποτε μέτρων ακόμα και «συγκεκαλυμμένου περιορισμού της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων και των πληρωμών» (άρθρο 73Δ παρ. 3 της Συνθήκης του Μάαστριχτ).
Καμία σχέση με απαγόρευση των «capital control» ή των… διοδίων. Απλά, για άλλη μια φορά η κοινωνική παραγωγή απαγορεύεται να υπακούει «ακόμα και συγκεκαλυμμένα» στις κοινωνικές ανάγκες, στην κοινωνική πρόβλεψη, και υποτάσσεται καταστατικά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Που είδαμε: προσδιορίζονται από τον ανταγωνισμό και την ελευθερία του, από την προσφορά και ζήτηση της «ανοιχτής αγοράς». Αυτήν την προσφορά και ζήτηση κι αυτόν τον ανταγωνισμό, που για χάρη τους ξηλώνονται ολόκληροι παραγωγικοί κλάδοι και μεταφέρονται όπου βρίσκουν χαμηλότερη τη διεθνή τιμή της εργατικής δύναμης. Που για χάρη τους οι έδρες των επιχειρήσεων μεταφέρονται σε διεθνείς φορολογικούς παραδείσους. Που για χάρη τους οι επιχειρήσεις «πτωχεύουν» προκειμένου τα συσσωρευμένα κεφάλαια να τοποθετηθούν σε περισσότερο επικερδείς (φυσικά για το κεφάλαιο) οικονομικές σφαίρες.
*
Η ιδιοκτησία είναι εξουσίαση πραγμάτων. Το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της εξουσίασης, το ουσιαστικό περιεχόμενο της ίδιας της ιδιοκτησίας – πέρα από νομικούς τύπους και μορφές – προσδιορίζεται από την ελευθερία της. Η «προσφορά και ζήτηση» ή με τα λόγια της ΕΕ η «ανοιχτή αγορά» και με καθημερινά λόγια η ελευθερία της αγοράς, η ελευθερία του ανταγωνισμού και της κίνησης των κεφαλαίων, αποτελούν τις ελευθερίες που ολοκληρώνουν το ουσιαστικό περιεχόμενο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και που την καθιστούν ανώτατο, απόλυτο άρχοντα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι παρά μια απόλυτη μοναρχία. Και στον θρόνο της κάθεται η ελευθερία του κεφαλαίου, η καπιταλιστική ιδιοκτησία και η ελευθερία της.
Φυσικά ο καπιταλισμός κυριαρχεί παντού ή σχεδόν παντού. Και παντού όπου κυριαρχεί ο καπιταλισμός τα «εθνικά κράτη» αποτελούν πολιτικούς μηχανισμούς της εξουσίας (δικτατορίας έστω και «δημοκρατικής») του κεφαλαίου και της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Όμως η ιστορική καταγωγή των εθνικών κρατών, η ιστορικά προοδευτική καταγωγή τους, η ιστορικά προοδευτική αρχή τους, δεν τους έχει επιτρέψει να θεσμοθετήσουν, να ολοκληρώσουν καταστατικά τον ίδιο τους τον πραγματικό χαρακτήρα. Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν διακρατικός πολιτικός μηχανισμός της εξουσίας του κεφαλαίου, καθώς στην ιστορική της αρχή δεν βρίσκεται η ιστορική πρόοδος αλλά η ιστορική αντίδραση σε όλη τη γραμμή, καθώς η ιστορική καταγωγή της δεν καθορίζεται από την προοδευτική – επαναστατική αντικατάσταση ενός ξεπερασμένου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού από τον νεώτερο αλλά, αντίθετα, καθορίζεται από την αντεπανάσταση, από τον ιστορικά αντιδραστικό χαρακτήρα του τελικού, ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος, για αυτό το λόγο ίσως μόνο αυτή έχει αναγορεύσει σε ιδρυτική καταστατική της αρχή τις ελευθερίες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, έχει τοποθετήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την ελευθερία της σαν απόλυτο μονάρχη στο θρόνο της.
Από αυτή την άποψη η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά μια αντιδραστικά αναβαθμισμένη μορφή πολιτικού μηχανισμού της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Από αυτή την άποψη, επίσης, δεν είναι άτοπος ο χαρακτηρισμός της ΕΕ σαν πολιτικού μηχανισμού της εξουσίας του κεφαλαίου διακρατικού και ταυτόχρονα υπερεθνικού – όχι διεθνικού. Οικονομικά και πολιτικά αυτός ο χαρακτηρισμός εκφράζει την υπαγωγή των κρατών στην επιδίωξη του μονοπωλιακού κεφαλαίου να κυριαρχεί υπερεθνικά, ανεξάρτητα από κάθε εθνικό φραγμό που είναι σε τελική ανάλυση φραγμός κοινωνικός, και που σε μια παραπέρα ανάλυση καθορίζεται από τους συσχετισμούς της ταξικής πάλης στο εσωτερικό κάθε έθνους. Και αυτό δεν συνιστά οποιαδήποτε πραγματική άρνηση του γεγονότος, ότι στο πλαίσιο της ίδιας αυτής «υπερεθνικής» επιδίωξης, δεν μπορεί παρά στο πλαίσιο της νομοτελειακά ανισόμετρης καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης να αναδεικνύεται η κυριαρχία των ισχυρότερων εθνικών κεφαλαίων και καπιταλιστικών κρατών απέναντι στα λιγότερο ισχυρά. Δεν συνιστά δηλαδή πραγματική άρνηση των εθνικών ανταγωνισμών του κεφαλαίου. Δεν συνιστά άρνηση του γεγονότος αυτού, αντίθετα συνιστά πραγματικό του όρο.
Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την άρνηση της αντικατάστασης της εθνικής κοινωνικοοικονομικής ιστορικής βαθμίδας από μια νέα ανώτερη διεθνική ιστορική βαθμίδα – αντικατάσταση που προϋποθέτει την εργατική τάξη σαν ηγέτιδα τάξη των εθνών, την αντικατάσταση του έθνους των αστών από το έθνος των εργατών. Στη θέση μιας ιστορικά προοδευτικής διεθνικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης το μονοπωλιακό κεφάλαιο αντιτάσσει τη δική του διεθνοποίηση, και η μέσω αυτής συγκέντρωσή του έρχεται να εκφραστεί πολιτικά με την υπερεθνική του κυριαρχία και την διακρατική οργανωτική της μορφή. Αλλά γι’ αυτό, απέναντι στον πολιτικό μηχανισμό της ΕΕ τα κράτη εμφανίζονται όλο και λιγότερο σαν μορφές εθνικής κοινωνικής οργάνωσης, όλο και περισσότερο σαν δικές της απλά διοικητικές οργανωτικές υποδιαιρέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν και να υποκατασταθούν από άλλες διοικητικές υποδιαιρέσεις («περιφέρειες», «οικονομικές ζώνες» κ.ά.) ακόμα περισσότερο αποσυνδεμένες από το ιστορικό περιεχόμενο και την ιστορική καταγωγή των εθνικών σχηματισμών και ακόμα πιο άμεσα υπαγόμενες στις καταστατικές της αρχές της «ανοιχτής αγοράς», της ελευθερίας του ανταγωνισμού και της κίνησης του κεφαλαίου.
Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την επιδίωξη της διακρατικά και υπερεθνικά συγκεντρωμένης πολιτικής κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου να καταπνίξει την εξορισμού εθνική και διεθνική διεξαγωγή της πάλης της εργατικής τάξης.
Μιλώντας εντελώς γενικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν πολιτικός μηχανισμός αποτελεί θεσμοθετημένη αντιδραστική ιστορική άρνηση της ιστορικά προοδευτικής καταγωγής των εθνικών σχηματισμών. Και τα σύγχρονα καπιταλιστικά εθνικά κράτη επίσης αποτελούν άρνηση της ιστορικά προοδευτικής καταγωγής τους, εξαιτίας όμως της οποίας δεν έχουν σταθεί ικανά να θεσμοθετήσουν την άρνησή της. Δεν είναι άσχετη από αυτό η εγκυμοσύνη του φασισμού στο εσωτερικό της ΕΕ. Είναι έκφρασή του και εναλλακτική μορφή είτε της ίδιας είτε της διάλυσής της κάτω από το βάρος των ανταγωνισμών στο εσωτερικό της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου: Είτε υπό όρους αντιδραστικής συνένωσής της είτε υπό όρους αντιδραστικής επικράτησης των εσωτερικών της ανταγωνισμών η ίδια αυτή κυριαρχία πρέπει να παραμείνει άθικτη και να εδραιωθεί βαθύτερα…
Γι’ αυτό και απέναντι στην ελευθερία του κεφαλαίου δεν αποτελεί τον αντίποδα η «κρατική ρύθμιση» της οικονομίας. Η τελευταία άλλωστε είναι και σήμερα έντονα ενεργή και δραστήρια στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της ελευθερίας της. Και στην περίπτωση που οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων αναδειχτούν υπέρτεροι της συνένωσής τους, η «κρατική ρύθμιση» θα τεθεί στην υπηρεσία αυτών των ανταγωνισμών, στην υπηρεσία της ελευθερίας του ενός κεφαλαίου ενάντια στην ελευθερία του άλλου (και από κοινού ενάντια στους εργαζόμενους) έως την επικράτηση του ενός ή του άλλου και την εκ νέου αναγόρευση της γενικής ελευθερίας του κεφαλαίου σε υπέρτατη αρχή.
Τον μοναδικό αντίποδα στην ελευθερία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας αποτελεί η υπαγωγή και υποταγή των παραγωγικών δυνάμεων στην ικανοποίηση των κοινωνικών λαϊκών αναγκών.
*
Τα παραπάνω αφορούν γενικά την εξουσία του κεφαλαίου και την κυριαρχία των μονοπωλίων. Και αφορούν ειδικά την εξουσία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, την κυριαρχία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Την συνενωμένη πάλη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη των ευρωπαϊκών χωρών. Την συνενωμένη πάλη τους ενάντια στους ανταγωνιστές τους σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε άλλα κέντρα ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Την προσπάθεια ρύθμισης των μεταξύ τους, διεθνικών -διακρατικών μονοπωλιακών ανταγωνισμών στη βάση του μεταξύ τους συσχετισμού οικονομικής και πολιτικής δύναμης.
Τα παραπάνω επίσης εξειδικεύονται σε μια σειρά στρατηγικών υποταγής όλων των σφαιρών της κοινωνικοικονομικής ζωής κάθε χώρας σε αυτές τις καταστατικές αρχές και σε αυτούς τους οικονομικούς-πολιτικούς συσχετισμούς. Σε μια σειρά πολιτικών μέτρων, ρυθμίσεων και μεταρρυθμίσεων που τα υλοποιούν ως τις τελικές τους λεπτομέρειες.
Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σημαίνει παρά αποδέσμευση από αυτά, από το τέλος τους ως την αρχή τους. Από τις τελικές λεπτομέρειες ως τις καταστατικές αρχές των οποίων αποτελούν υλοποίηση. Από την πάλη για κοινωνική ασφάλιση, μισθούς, συλλογικές συμβάσεις, λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα, κλπ, έως την πάλη ενάντια στην ελευθερία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας δηλαδή ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία την ίδια.
Χωρίς αυτό το περιεχόμενο της πάλης μπορεί να γίνεται λόγος για «αποδέσμευση», για «έξοδο» κλπ, αλλά στην πράξη να πρόκειται για μορφές απορρόφησης, ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας σε σχεδιασμούς ανανέωσης ή αναπαλαίωσης της ίδιας στο περιεχόμενό της κυριαρχίας. Για μετασχηματισμό του ίδιου πολιτικού περιεχομένου σε διαφορετικές μορφές οικονομικής και πολιτικής πρωτοκαθεδρίας στο πλαίσιο των εσωτερικών και διεθνών ανταγωνισμών της μονοπωλιακής άρχουσας τάξης. Για διαφορετικές μορφές προσαρμογής αυτών των ανταγωνισμών στο ίδιο γενικό περιεχόμενο – όσο κι αν τέτοιες προσαρμογές και μετασχηματισμοί κοινωνικά «κομβικοί» δεν αφήνουν ανεπηρέαστους τους γενικούς όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης και οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας, τους γενικούς όρους της πάλης για το σοσιαλισμό… Όσο, επίσης, κι αν από άποψη απλού υπολογισμού τίθεται γενικά και το ζήτημα της ιεράρχησης του ταξικού, λαϊκού συμφέροντος ανάμεσα στη συνενωμένη και τη διαιρεμένη πολιτική κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου – ιεράρχηση που όμως δεν μπορεί να γίνεται αφηρημένα, αποσυνδεμένη από πραγματικές συνθήκες και συσχετισμούς, που δεν μπορεί η ίδια αυτή η ιεράρχηση να ιεραρχείται σε θέση ανώτερη από τις πολιτικές αρχές της ταξικής πάλης και το ουσιαστικό τους περιεχόμενο, που δεν μπορεί να τα επισκιάζει, να επισκιάζει το πεδίο της καθημερινής πάλης, της καθημερινής ανυπακοής, της καθημερινής διεκδίκησης που είναι από το περιεχόμενό της διεκδίκηση αποδέσμευσης από την ευρωπαϊκή απόλυτη μοναρχία του κεφαλαίου, γιατί αυτή και όχι άλλη είναι σήμερα η υπαρκτή μορφή της εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία.
Eίδαμε πώς η Συνθήκη του Μάαστριχτ καθιστά την καπιταλιστική ιδιοκτησία απόλυτο μονάρχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω της αναγόρευσης των ελευθεριών της (ελευθερία ανταγωνισμού, απαραβίαστο της κίνησης των κεφαλαίων) και της «ανοιχτής αγοράς» σε υπέρτατες αρχές…
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά και στις αντίστοιχες εθνικές «υπέρτατες αρχές» και συγκεκριμένα στην αντιμετώπιση της «ιδιοκτησίας» από το ισχύον Σύνταγμα.
Πρώτα, με μια πρόχειρη ιστορική αναδρομή, διαπιστώνουμε ότι στο σύνταγμα του 1952 η σχετική πρόβλεψη του άρθρου 17 περιορίζεται ουσιαστικά στη χάραξη του πλαισίου που αφορά τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για δημόσια ωφέλεια και υπό τον όρο της σχετικής αποζημίωσης. Στη συνέχεια έρχεται το χουντικό «σύνταγμα» του 1968, όπου – εκτός της τροποποίησης του περιεχομενου του και αλλαγής της αρίθμησης του άρθρου από 17 σε 21 – προστέθηκε και η αρχική διάταξη: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του κράτους». Τέλος το 1975, το σχετικό άρθρο ξανααριθμήθηκε από 21 σε 17 και – υποθέτω ως αποτύπωση της επίδρασης των αντιδικτατορικών αγώνων και του περιεχομένου τους στους «συσχετισμούς» – η μεν φράση του 1968 παρέμεινε αλλά δίπλα της προστέθηκε άλλη μια: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος».
Πολύ ωραία… Αν λοιπόν τώρα τους πει κανείς ότι ακριβώς τα δικαιώματα που απορρέουν από την «ιδιοκτησία» και συγκεκριμένα από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, δηλαδή από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, όχι απλώς «μπορούν να ασκούνται», αλλά εξ ορισμού ασκούνται ακριβώς «σε βάρος του γενικού συμφέροντος», τι θα του απαντήσουνε;
Αν τους πει κανείς ότι είναι ακριβώς τα δικαιώματα που απορρέουν από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αυτά που προκαλούν τη συσσώρευση του κοινωνικού πλούτου σε λίγα χέρια, από τη μια, και την απαλλοτρίωση του ίδιου αυτού κοινωνικού πλούτου από την κοινωνική πλειοψηφία των παραγωγών του, τον (αβέβαιο) περιορισμό αυτής της κοινωνικής πλειοψηφίας στο αναγκαίο για την απλή συντήρηση και αναπαραγωγή της μέρος αυτού του πλούτου, από την άλλη; Θα απαντήσουν τι; Ότι το «δημόσιο συμφέρον» συνίσταται σε αυτή τη μορφή απαλλοτρίωσης (χωρίς… αποζημίωση) των παραγωγών από τους «ιδιοκτήτες», στην υπηρέτηση μιας μικρής μειοψηφίας «ιδιοκτητών» και στην οικονομική-πολιτισμική καθήλωση της κοινωνικής πλειοψηφίας;
Αν τους πει κανείς ότι ακριβώς εξαιτίας των δικαιωμάτων που απορρέουν από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής η οικονομική ανάπτυξη με «μαθηματική» αναγκαιότητα οδηγεί – και οδήγησε – στην οικονομική κρίση, χωρίς να υπάρχουν σημάδια «ομαλής» εξόδου από αυτήν; Το ξέρουν, άλλωστε, όλοι κατά βάθος! Στα χρόνια της ανάπτυξης ξέραν όλοι «πού ζούνε» και είχαν έτοιμη την διαιολόγηση του συμβιβασμού τους: «στον καπιταλισμό ζούμε…». Μόνο πού σήμερα οι συνθήκες άλλαξαν και η ίδια φράση δεν αποτελεί υπόβαθρο συμβιβασμού, αλλά αφετηρία αντίστασης. Γι’ αυτό και ο «καπιταλισμός» σαν σχήμα – ας πούμε – ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού έχει δώσει τη θέση του στους «300», στους «κλέφτες πολιτικούς», στην… «τελευταία σοβιετική δημοκρατία» ή στις διάφορες παραλλαγές πίστης του είδους ότι «μας ψεκάζουν».
Αν τους πει κανείς ότι τα δικαιώματα που απορρέουν από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι «αντισυνταγματικώς» υπαίτια για τη μόνιμη και διαρκή παραβίαση του άρθρου 22 του συντάγματος που «ορίζει» ότι: «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού»;
Αν κανείς επιμείνει ότι φταίνε τα «δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιοκτησία» και δη την καπιταλιστική, για το γεγονός των λουκέτων σε μια σειρά επιχειρήσεις που η λειτουργία τους «δεν συμφέρει» πια τους ιδιοκτήτες τους, πράγμα που όμως έρχεται σε άμεση αντίθεση με το «γενικό συμφέρον»;
Κι αν τους πει ότι τα δικαιώματα που απορρέουν από την καπιταλιστική ιδιοκτησία βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους – κι ότι η ίδια η καπιταλιστική ιδιοκτησία βρίσκει την ολοκλήρωσή της- στην «απαραβίαστη» ελευθερία της αγοράς, του ανταγωνισμού και της κίνησης των κεφαλαίων, που μέσω της συνθήκης του Μάαστριχτ την έχουν ανυψώσει σε νόμο του κράτους; Ότι αυτή η ελευθερία σημαίνει το απαραβίαστο της ελευθερίας των μονοπωλητών της κοινωνικής παραγωγής και του κοινωνικού πλούτου, και ότι η μονοπώληση της κοινωνικής παραγωγής και του κοινωνικού πλούτου έχει – κατ’ ανάγκη – οδηγήσει στην σημερινή οικονομική κρίση και στην έλλειψη ουσιαστικής διεξόδου από αυτήν;
Τι θα κάνουν τότε, αν τους τα πεις όλα αυτά; Θα καταργήσουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ και την καπιταλιστική ιδιοκτησία σαν αντισυνταγματική; Θα… «ταραχτούνε στη νομιμότητα»; Θα σηκώσουν τη σημαία της τήρησης του συντάγματος, την επαφιέμενη στον πατριωτισμό των Ελλήνων;
Το πιθανότερο είναι άλλο: Αν τους τα πεις όλα αυτά, και άλλα τόσα, θα σε κοιτάξουν με λαγνεία ανάλογη με αυτή που κοιτούσαν οι ιεροεξεταστές τον Τζορντάνο Μπρούνο πριν τον στείλουν να καεί ζωντανός, γιατί επέμενε (χωρίς δήλωση μετανοίας) ότι δε γυρνά ο ήλιος γύρω από τη γη αλλά η γη γύρω από τον ήλιο… Διότι όπως και τότε, έτσι και τώρα, το θέμα είναι εξίσου επιστημονικό…
die3odos.wordpress.com
Ανατρέχοντας στον καταστατικό πυρήνα της ΕΕ, στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, βρίσκουμε τρία τέτοια θεμελιακά συστατικά:
α. Την «ανοιχτή αγορά», με άλλα λόγια την ελευθερία της αγοράς, δηλαδή την τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης.
Αυτή η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης – σύμφωνα με τα λόγια του Μάρξ στην Ιδρυτική Διακήρυξη της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών (Α΄Διεθνής) – συνιστά την πολιτική οικονομία της αστικής τάξης. Στον αντίθετο πόλο η κοινωνική πρόβλεψη, ο κοινωνικός σχεδιασμός, συνιστά την πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης.
Η πολιτική οικονομία του κεφαλαίου, η ελευθερία της αγοράς, η τυφλή κυριαρχία της προσφοράς και της ζήτησης, κατά συνέπεια και η άρνηση, η απαγόρευση της κοινωνικής πρόβλεψης – της πολιτικής οικονομίας της εργατικής τάξης – αποτελεί λοιπόν καταστατική αρχή της «Ευρώπης».
Συνέπεια αυτής της καταστατικής αρχής είναι, ότι μέρος του περιεχομένου της αποτελεί και η «ανοιχτή αγορά» της εργατικής δύναμης, η ανοιχτή «αγορά εργασίας»: Στις καταστατικές αρχές της ΕΕ προβλέπεται με αυτόν τον τρόπο ότι η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που υπόκειται στους όρους της «ανοιχτής αγοράς», στην κυριαρχία της «προσφοράς και ζήτησης». Προβλέπεται, με άλλα λόγια, η άρνηση κάθε συσχετισμού της τιμής της εργατικής δύναμης, του εργατικού μισθού, με τις ανάγκες των εργαζομένων, προβλέπεται – κατά τελική συνέπεια – η θεσμοθέτηση της ατομικής σύμβασης, και η άρνηση, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Προβλέπεται η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων φτωχών εργαζόμενων, η Ευρώπη των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων.
Προβλέπεται η εξαναγκαστική υπαγωγή των ευρωπαϊκών κοινωνιών στην «τυχαιότητα» (την «τυφλή κυριαρχία») των σχέσεων της προσφοράς και της ζήτησης. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι υποχρεωμένες να κυνηγούν το «τζάκποτ» της «προσφοράς και ζήτησης», το οποίο «τζάκποτ» νομοτελειακά δεν έχει μορφή άλλη από αυτήν της καπιταλιστικής κρίσης.
β. Πλάι στην «ανοιχτή αγορά» βρίσκουμε και την «ελευθερία του ανταγωνισμού που ευνοεί την αποτελεσματική κατανομή των πόρων». Αυτή είναι η διατύπωση!
Φυσικά η «ελευθερία του ανταγωνισμού» στον μονοπωλιακό καπιταλισμό, στον καπιταλισμό της κυριαρχίας των μονοπωλίων που έχει αφήσει οριστικά πίσω του τον καπιταλισμό του ελεύθερου συναγωνισμού, ηχεί κάπως ανεκδοτολογικά, κάπως οξύμωρα. Αλλά πρόκειται ακριβώς γι’ αυτό: Πρόκειται για την ελευθερία του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, για την υπερίσχυση του ισχυρότερου μονοπωλίου απέναντι στο πιο αδύναμο, για την υπερίσχυση συνολικά των μονοπωλίων απέναντι στην μικρή παραγωγή, για τη συγκέντρωση των μέσων της παραγωγής υπό όρους κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Δεν μπορεί στο ιστορικό στάδιο του μονοπωλιακού καπιταλισμού να υπάρξει διαφορετικός ανταγωνισμός και διαφορετική ελευθερία του ανταγωνισμού, δεν μπορεί στο ιστορικό αυτό στάδιο να υπάρξει διαφορετική «κατανομή των πόρων»… Και για το μονοπωλιακό κεφάλαιο αυτή η «κατανομή των πόρων» είναι και η μόνη «αποτελεσματική».
Πρόκειται επίσης για την άρνηση, κυριολεκτικά για την απαγόρευση, έστω και της παραμικρής «υποταγής» της οικονομίας στις κοινωνικές ανάγκες, δηλαδή πρόκειται και πάλι για άρνηση της κοινωνικής πρόβλεψης, για απαγόρευση της πολιτικής οικονομίας της εργατικής τάξης. Πρόκειται για την εκχώρηση κάθε κοινωνικής παραγωγικής οικονομικής δραστηριότητας στο κεφάλαιο, για την εμπορευματοποίηση κάθε πεδίου της κοινωνικής ζωής που θα μπορούσε να αποφέρει καπιταλιστικό κέρδος, για την μετατροπή κάθε κοινωνικού οικονομικού αποθέματος σε ιδιωτικό κεφάλαιο, για την σύνθλιψη των μισθολογικών και εργασιακών δικαιωμάτων κάτω από το πέλμα της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου.
γ. Πλάι στην «ανοικτή αγορά με ελεύθερο ανταγωνισμό, που ευνοεί την αποτελεσματική κατανομή των πόρων» (άρθρα 3Α και 102Α της Συνθήκης του Μάαστριχτ) βρίσκουμε και την ελευθερία της κίνησης των κεφαλαίων: την «απαγόρευση οποιουδήποτε περιορισμού των κινήσεων κεφαλαίων μεταξύ κρατών – μελών και τρίτων χωρών» (άρθρο 73Β παράγραφος 1 της Συνθήκης του Μάαστριχτ), την απαγόρευση – να παράδειγμα νομοθετικής πρόνοιας!!! – οποιωνδήποτε μέτρων ακόμα και «συγκεκαλυμμένου περιορισμού της ελεύθερης κίνησης των κεφαλαίων και των πληρωμών» (άρθρο 73Δ παρ. 3 της Συνθήκης του Μάαστριχτ).
Καμία σχέση με απαγόρευση των «capital control» ή των… διοδίων. Απλά, για άλλη μια φορά η κοινωνική παραγωγή απαγορεύεται να υπακούει «ακόμα και συγκεκαλυμμένα» στις κοινωνικές ανάγκες, στην κοινωνική πρόβλεψη, και υποτάσσεται καταστατικά στις ανάγκες του κεφαλαίου. Που είδαμε: προσδιορίζονται από τον ανταγωνισμό και την ελευθερία του, από την προσφορά και ζήτηση της «ανοιχτής αγοράς». Αυτήν την προσφορά και ζήτηση κι αυτόν τον ανταγωνισμό, που για χάρη τους ξηλώνονται ολόκληροι παραγωγικοί κλάδοι και μεταφέρονται όπου βρίσκουν χαμηλότερη τη διεθνή τιμή της εργατικής δύναμης. Που για χάρη τους οι έδρες των επιχειρήσεων μεταφέρονται σε διεθνείς φορολογικούς παραδείσους. Που για χάρη τους οι επιχειρήσεις «πτωχεύουν» προκειμένου τα συσσωρευμένα κεφάλαια να τοποθετηθούν σε περισσότερο επικερδείς (φυσικά για το κεφάλαιο) οικονομικές σφαίρες.
*
Η ιδιοκτησία είναι εξουσίαση πραγμάτων. Το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της εξουσίασης, το ουσιαστικό περιεχόμενο της ίδιας της ιδιοκτησίας – πέρα από νομικούς τύπους και μορφές – προσδιορίζεται από την ελευθερία της. Η «προσφορά και ζήτηση» ή με τα λόγια της ΕΕ η «ανοιχτή αγορά» και με καθημερινά λόγια η ελευθερία της αγοράς, η ελευθερία του ανταγωνισμού και της κίνησης των κεφαλαίων, αποτελούν τις ελευθερίες που ολοκληρώνουν το ουσιαστικό περιεχόμενο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και που την καθιστούν ανώτατο, απόλυτο άρχοντα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι παρά μια απόλυτη μοναρχία. Και στον θρόνο της κάθεται η ελευθερία του κεφαλαίου, η καπιταλιστική ιδιοκτησία και η ελευθερία της.
Φυσικά ο καπιταλισμός κυριαρχεί παντού ή σχεδόν παντού. Και παντού όπου κυριαρχεί ο καπιταλισμός τα «εθνικά κράτη» αποτελούν πολιτικούς μηχανισμούς της εξουσίας (δικτατορίας έστω και «δημοκρατικής») του κεφαλαίου και της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Όμως η ιστορική καταγωγή των εθνικών κρατών, η ιστορικά προοδευτική καταγωγή τους, η ιστορικά προοδευτική αρχή τους, δεν τους έχει επιτρέψει να θεσμοθετήσουν, να ολοκληρώσουν καταστατικά τον ίδιο τους τον πραγματικό χαρακτήρα. Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, σαν διακρατικός πολιτικός μηχανισμός της εξουσίας του κεφαλαίου, καθώς στην ιστορική της αρχή δεν βρίσκεται η ιστορική πρόοδος αλλά η ιστορική αντίδραση σε όλη τη γραμμή, καθώς η ιστορική καταγωγή της δεν καθορίζεται από την προοδευτική – επαναστατική αντικατάσταση ενός ξεπερασμένου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού από τον νεώτερο αλλά, αντίθετα, καθορίζεται από την αντεπανάσταση, από τον ιστορικά αντιδραστικό χαρακτήρα του τελικού, ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος, για αυτό το λόγο ίσως μόνο αυτή έχει αναγορεύσει σε ιδρυτική καταστατική της αρχή τις ελευθερίες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, έχει τοποθετήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την ελευθερία της σαν απόλυτο μονάρχη στο θρόνο της.
Από αυτή την άποψη η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά μια αντιδραστικά αναβαθμισμένη μορφή πολιτικού μηχανισμού της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Από αυτή την άποψη, επίσης, δεν είναι άτοπος ο χαρακτηρισμός της ΕΕ σαν πολιτικού μηχανισμού της εξουσίας του κεφαλαίου διακρατικού και ταυτόχρονα υπερεθνικού – όχι διεθνικού. Οικονομικά και πολιτικά αυτός ο χαρακτηρισμός εκφράζει την υπαγωγή των κρατών στην επιδίωξη του μονοπωλιακού κεφαλαίου να κυριαρχεί υπερεθνικά, ανεξάρτητα από κάθε εθνικό φραγμό που είναι σε τελική ανάλυση φραγμός κοινωνικός, και που σε μια παραπέρα ανάλυση καθορίζεται από τους συσχετισμούς της ταξικής πάλης στο εσωτερικό κάθε έθνους. Και αυτό δεν συνιστά οποιαδήποτε πραγματική άρνηση του γεγονότος, ότι στο πλαίσιο της ίδιας αυτής «υπερεθνικής» επιδίωξης, δεν μπορεί παρά στο πλαίσιο της νομοτελειακά ανισόμετρης καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης να αναδεικνύεται η κυριαρχία των ισχυρότερων εθνικών κεφαλαίων και καπιταλιστικών κρατών απέναντι στα λιγότερο ισχυρά. Δεν συνιστά δηλαδή πραγματική άρνηση των εθνικών ανταγωνισμών του κεφαλαίου. Δεν συνιστά άρνηση του γεγονότος αυτού, αντίθετα συνιστά πραγματικό του όρο.
Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την άρνηση της αντικατάστασης της εθνικής κοινωνικοοικονομικής ιστορικής βαθμίδας από μια νέα ανώτερη διεθνική ιστορική βαθμίδα – αντικατάσταση που προϋποθέτει την εργατική τάξη σαν ηγέτιδα τάξη των εθνών, την αντικατάσταση του έθνους των αστών από το έθνος των εργατών. Στη θέση μιας ιστορικά προοδευτικής διεθνικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης το μονοπωλιακό κεφάλαιο αντιτάσσει τη δική του διεθνοποίηση, και η μέσω αυτής συγκέντρωσή του έρχεται να εκφραστεί πολιτικά με την υπερεθνική του κυριαρχία και την διακρατική οργανωτική της μορφή. Αλλά γι’ αυτό, απέναντι στον πολιτικό μηχανισμό της ΕΕ τα κράτη εμφανίζονται όλο και λιγότερο σαν μορφές εθνικής κοινωνικής οργάνωσης, όλο και περισσότερο σαν δικές της απλά διοικητικές οργανωτικές υποδιαιρέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν και να υποκατασταθούν από άλλες διοικητικές υποδιαιρέσεις («περιφέρειες», «οικονομικές ζώνες» κ.ά.) ακόμα περισσότερο αποσυνδεμένες από το ιστορικό περιεχόμενο και την ιστορική καταγωγή των εθνικών σχηματισμών και ακόμα πιο άμεσα υπαγόμενες στις καταστατικές της αρχές της «ανοιχτής αγοράς», της ελευθερίας του ανταγωνισμού και της κίνησης του κεφαλαίου.
Εκφράζει επίσης αυτός ο χαρακτηρισμός την επιδίωξη της διακρατικά και υπερεθνικά συγκεντρωμένης πολιτικής κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου να καταπνίξει την εξορισμού εθνική και διεθνική διεξαγωγή της πάλης της εργατικής τάξης.
Μιλώντας εντελώς γενικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση σαν πολιτικός μηχανισμός αποτελεί θεσμοθετημένη αντιδραστική ιστορική άρνηση της ιστορικά προοδευτικής καταγωγής των εθνικών σχηματισμών. Και τα σύγχρονα καπιταλιστικά εθνικά κράτη επίσης αποτελούν άρνηση της ιστορικά προοδευτικής καταγωγής τους, εξαιτίας όμως της οποίας δεν έχουν σταθεί ικανά να θεσμοθετήσουν την άρνησή της. Δεν είναι άσχετη από αυτό η εγκυμοσύνη του φασισμού στο εσωτερικό της ΕΕ. Είναι έκφρασή του και εναλλακτική μορφή είτε της ίδιας είτε της διάλυσής της κάτω από το βάρος των ανταγωνισμών στο εσωτερικό της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου: Είτε υπό όρους αντιδραστικής συνένωσής της είτε υπό όρους αντιδραστικής επικράτησης των εσωτερικών της ανταγωνισμών η ίδια αυτή κυριαρχία πρέπει να παραμείνει άθικτη και να εδραιωθεί βαθύτερα…
Γι’ αυτό και απέναντι στην ελευθερία του κεφαλαίου δεν αποτελεί τον αντίποδα η «κρατική ρύθμιση» της οικονομίας. Η τελευταία άλλωστε είναι και σήμερα έντονα ενεργή και δραστήρια στην υπηρεσία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και της ελευθερίας της. Και στην περίπτωση που οι ανταγωνισμοί των μονοπωλίων αναδειχτούν υπέρτεροι της συνένωσής τους, η «κρατική ρύθμιση» θα τεθεί στην υπηρεσία αυτών των ανταγωνισμών, στην υπηρεσία της ελευθερίας του ενός κεφαλαίου ενάντια στην ελευθερία του άλλου (και από κοινού ενάντια στους εργαζόμενους) έως την επικράτηση του ενός ή του άλλου και την εκ νέου αναγόρευση της γενικής ελευθερίας του κεφαλαίου σε υπέρτατη αρχή.
Τον μοναδικό αντίποδα στην ελευθερία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας αποτελεί η υπαγωγή και υποταγή των παραγωγικών δυνάμεων στην ικανοποίηση των κοινωνικών λαϊκών αναγκών.
*
Τα παραπάνω αφορούν γενικά την εξουσία του κεφαλαίου και την κυριαρχία των μονοπωλίων. Και αφορούν ειδικά την εξουσία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, την κυριαρχία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Την συνενωμένη πάλη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων ενάντια στην εργατική τάξη των ευρωπαϊκών χωρών. Την συνενωμένη πάλη τους ενάντια στους ανταγωνιστές τους σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, σε άλλα κέντρα ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Την προσπάθεια ρύθμισης των μεταξύ τους, διεθνικών -διακρατικών μονοπωλιακών ανταγωνισμών στη βάση του μεταξύ τους συσχετισμού οικονομικής και πολιτικής δύναμης.
Τα παραπάνω επίσης εξειδικεύονται σε μια σειρά στρατηγικών υποταγής όλων των σφαιρών της κοινωνικοικονομικής ζωής κάθε χώρας σε αυτές τις καταστατικές αρχές και σε αυτούς τους οικονομικούς-πολιτικούς συσχετισμούς. Σε μια σειρά πολιτικών μέτρων, ρυθμίσεων και μεταρρυθμίσεων που τα υλοποιούν ως τις τελικές τους λεπτομέρειες.
Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σημαίνει παρά αποδέσμευση από αυτά, από το τέλος τους ως την αρχή τους. Από τις τελικές λεπτομέρειες ως τις καταστατικές αρχές των οποίων αποτελούν υλοποίηση. Από την πάλη για κοινωνική ασφάλιση, μισθούς, συλλογικές συμβάσεις, λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα, κλπ, έως την πάλη ενάντια στην ελευθερία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας δηλαδή ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία την ίδια.
Χωρίς αυτό το περιεχόμενο της πάλης μπορεί να γίνεται λόγος για «αποδέσμευση», για «έξοδο» κλπ, αλλά στην πράξη να πρόκειται για μορφές απορρόφησης, ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας σε σχεδιασμούς ανανέωσης ή αναπαλαίωσης της ίδιας στο περιεχόμενό της κυριαρχίας. Για μετασχηματισμό του ίδιου πολιτικού περιεχομένου σε διαφορετικές μορφές οικονομικής και πολιτικής πρωτοκαθεδρίας στο πλαίσιο των εσωτερικών και διεθνών ανταγωνισμών της μονοπωλιακής άρχουσας τάξης. Για διαφορετικές μορφές προσαρμογής αυτών των ανταγωνισμών στο ίδιο γενικό περιεχόμενο – όσο κι αν τέτοιες προσαρμογές και μετασχηματισμοί κοινωνικά «κομβικοί» δεν αφήνουν ανεπηρέαστους τους γενικούς όρους διεξαγωγής της ταξικής πάλης και οικοδόμησης της λαϊκής συμμαχίας, τους γενικούς όρους της πάλης για το σοσιαλισμό… Όσο, επίσης, κι αν από άποψη απλού υπολογισμού τίθεται γενικά και το ζήτημα της ιεράρχησης του ταξικού, λαϊκού συμφέροντος ανάμεσα στη συνενωμένη και τη διαιρεμένη πολιτική κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου – ιεράρχηση που όμως δεν μπορεί να γίνεται αφηρημένα, αποσυνδεμένη από πραγματικές συνθήκες και συσχετισμούς, που δεν μπορεί η ίδια αυτή η ιεράρχηση να ιεραρχείται σε θέση ανώτερη από τις πολιτικές αρχές της ταξικής πάλης και το ουσιαστικό τους περιεχόμενο, που δεν μπορεί να τα επισκιάζει, να επισκιάζει το πεδίο της καθημερινής πάλης, της καθημερινής ανυπακοής, της καθημερινής διεκδίκησης που είναι από το περιεχόμενό της διεκδίκηση αποδέσμευσης από την ευρωπαϊκή απόλυτη μοναρχία του κεφαλαίου, γιατί αυτή και όχι άλλη είναι σήμερα η υπαρκτή μορφή της εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην εργασία.
Eίδαμε πώς η Συνθήκη του Μάαστριχτ καθιστά την καπιταλιστική ιδιοκτησία απόλυτο μονάρχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω της αναγόρευσης των ελευθεριών της (ελευθερία ανταγωνισμού, απαραβίαστο της κίνησης των κεφαλαίων) και της «ανοιχτής αγοράς» σε υπέρτατες αρχές…
Ας ρίξουμε όμως μια ματιά και στις αντίστοιχες εθνικές «υπέρτατες αρχές» και συγκεκριμένα στην αντιμετώπιση της «ιδιοκτησίας» από το ισχύον Σύνταγμα.
Πρώτα, με μια πρόχειρη ιστορική αναδρομή, διαπιστώνουμε ότι στο σύνταγμα του 1952 η σχετική πρόβλεψη του άρθρου 17 περιορίζεται ουσιαστικά στη χάραξη του πλαισίου που αφορά τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις για δημόσια ωφέλεια και υπό τον όρο της σχετικής αποζημίωσης. Στη συνέχεια έρχεται το χουντικό «σύνταγμα» του 1968, όπου – εκτός της τροποποίησης του περιεχομενου του και αλλαγής της αρίθμησης του άρθρου από 17 σε 21 – προστέθηκε και η αρχική διάταξη: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του κράτους». Τέλος το 1975, το σχετικό άρθρο ξανααριθμήθηκε από 21 σε 17 και – υποθέτω ως αποτύπωση της επίδρασης των αντιδικτατορικών αγώνων και του περιεχομένου τους στους «συσχετισμούς» – η μεν φράση του 1968 παρέμεινε αλλά δίπλα της προστέθηκε άλλη μια: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος».
Πολύ ωραία… Αν λοιπόν τώρα τους πει κανείς ότι ακριβώς τα δικαιώματα που απορρέουν από την «ιδιοκτησία» και συγκεκριμένα από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, δηλαδή από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, όχι απλώς «μπορούν να ασκούνται», αλλά εξ ορισμού ασκούνται ακριβώς «σε βάρος του γενικού συμφέροντος», τι θα του απαντήσουνε;
Αν τους πει κανείς ότι είναι ακριβώς τα δικαιώματα που απορρέουν από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής αυτά που προκαλούν τη συσσώρευση του κοινωνικού πλούτου σε λίγα χέρια, από τη μια, και την απαλλοτρίωση του ίδιου αυτού κοινωνικού πλούτου από την κοινωνική πλειοψηφία των παραγωγών του, τον (αβέβαιο) περιορισμό αυτής της κοινωνικής πλειοψηφίας στο αναγκαίο για την απλή συντήρηση και αναπαραγωγή της μέρος αυτού του πλούτου, από την άλλη; Θα απαντήσουν τι; Ότι το «δημόσιο συμφέρον» συνίσταται σε αυτή τη μορφή απαλλοτρίωσης (χωρίς… αποζημίωση) των παραγωγών από τους «ιδιοκτήτες», στην υπηρέτηση μιας μικρής μειοψηφίας «ιδιοκτητών» και στην οικονομική-πολιτισμική καθήλωση της κοινωνικής πλειοψηφίας;
Αν τους πει κανείς ότι ακριβώς εξαιτίας των δικαιωμάτων που απορρέουν από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής η οικονομική ανάπτυξη με «μαθηματική» αναγκαιότητα οδηγεί – και οδήγησε – στην οικονομική κρίση, χωρίς να υπάρχουν σημάδια «ομαλής» εξόδου από αυτήν; Το ξέρουν, άλλωστε, όλοι κατά βάθος! Στα χρόνια της ανάπτυξης ξέραν όλοι «πού ζούνε» και είχαν έτοιμη την διαιολόγηση του συμβιβασμού τους: «στον καπιταλισμό ζούμε…». Μόνο πού σήμερα οι συνθήκες άλλαξαν και η ίδια φράση δεν αποτελεί υπόβαθρο συμβιβασμού, αλλά αφετηρία αντίστασης. Γι’ αυτό και ο «καπιταλισμός» σαν σχήμα – ας πούμε – ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού έχει δώσει τη θέση του στους «300», στους «κλέφτες πολιτικούς», στην… «τελευταία σοβιετική δημοκρατία» ή στις διάφορες παραλλαγές πίστης του είδους ότι «μας ψεκάζουν».
Αν τους πει κανείς ότι τα δικαιώματα που απορρέουν από την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι «αντισυνταγματικώς» υπαίτια για τη μόνιμη και διαρκή παραβίαση του άρθρου 22 του συντάγματος που «ορίζει» ότι: «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού»;
Αν κανείς επιμείνει ότι φταίνε τα «δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιοκτησία» και δη την καπιταλιστική, για το γεγονός των λουκέτων σε μια σειρά επιχειρήσεις που η λειτουργία τους «δεν συμφέρει» πια τους ιδιοκτήτες τους, πράγμα που όμως έρχεται σε άμεση αντίθεση με το «γενικό συμφέρον»;
Κι αν τους πει ότι τα δικαιώματα που απορρέουν από την καπιταλιστική ιδιοκτησία βρίσκουν την ολοκλήρωσή τους – κι ότι η ίδια η καπιταλιστική ιδιοκτησία βρίσκει την ολοκλήρωσή της- στην «απαραβίαστη» ελευθερία της αγοράς, του ανταγωνισμού και της κίνησης των κεφαλαίων, που μέσω της συνθήκης του Μάαστριχτ την έχουν ανυψώσει σε νόμο του κράτους; Ότι αυτή η ελευθερία σημαίνει το απαραβίαστο της ελευθερίας των μονοπωλητών της κοινωνικής παραγωγής και του κοινωνικού πλούτου, και ότι η μονοπώληση της κοινωνικής παραγωγής και του κοινωνικού πλούτου έχει – κατ’ ανάγκη – οδηγήσει στην σημερινή οικονομική κρίση και στην έλλειψη ουσιαστικής διεξόδου από αυτήν;
Τι θα κάνουν τότε, αν τους τα πεις όλα αυτά; Θα καταργήσουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ και την καπιταλιστική ιδιοκτησία σαν αντισυνταγματική; Θα… «ταραχτούνε στη νομιμότητα»; Θα σηκώσουν τη σημαία της τήρησης του συντάγματος, την επαφιέμενη στον πατριωτισμό των Ελλήνων;
Το πιθανότερο είναι άλλο: Αν τους τα πεις όλα αυτά, και άλλα τόσα, θα σε κοιτάξουν με λαγνεία ανάλογη με αυτή που κοιτούσαν οι ιεροεξεταστές τον Τζορντάνο Μπρούνο πριν τον στείλουν να καεί ζωντανός, γιατί επέμενε (χωρίς δήλωση μετανοίας) ότι δε γυρνά ο ήλιος γύρω από τη γη αλλά η γη γύρω από τον ήλιο… Διότι όπως και τότε, έτσι και τώρα, το θέμα είναι εξίσου επιστημονικό…
die3odos.wordpress.com
Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016
Μέρκελ- Σόιμπλε οδηγούν το λαό τους σε νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών...
Όλα αυτά τα "καλόπαιδα" πρέπει να συλληφθούν και να περάσουν κάποιο χρονικό διάστημα στη μπουζού μέχρι να αντιληφθούν ότι το κατεστημένο ενδυναμώνεται από το λούμπεν κύμα βίας και δεν αποδυναμώνεται. Αν στόχος είναι να τρομάξουν οι αστοί και μόνο, αυτός επιτυγχάνεται. Μόνο που ο κόσμος δεν αλλάζει από τους φοβισμένους και τους βιαιομανείς, αλλά από εκείνους που εκμεταλλεύονται κάθε παραθυράκι του για να φέρουν λίγο καθαρό αέρα κι όχι ποτισμένο από μολότοφ στις ζωές μας...
Ωστόσο, η δημοκρατία, έστω σε αυτή την κουτσουρουμένη κοινοβουλευτική της μορφή κι όχι αυτή που τόσο ύμνησε ο Μπαράκ Ομπάμα της κλασικής Αθήνας, κινδυνεύει πολύ περισσότερο από τη ραγδαία άνοδο του εθνικισμού, του απομονωτισμού και του λαϊκισμού, που αποτελούν παράγωγα ενός σχεδόν παντελώς αρρύθμιστου και ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού που διεύρυνε τις ταξικές ανισότητες, όπερ και τα μεταναστευτικά ρεύματα, και προκάλεσε πολέμους, όπερ και προσφυγικά κύματα. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω στα περισσότερα τουλάχιστον από όσα κομμουνιστικά είπε ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ στην ομιλία του στο "Σταύρος Νιάρχος", έστω κι αν ο ίδιος θα μπορούσε να αγωνιστεί πολύ σκληρότερα την τελευταία οκταετία για να υλοποιήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τις αναγκαίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης μεταρρυθμίσεις...
Όπως κι αν έχει, όμως, ο διάδοχός του στο Λευκό Οίκο και μια σειρά πολιτικών στην Ευρώπη που ευελπιστούν να αναλάβουν κεντρικότερο ρόλο το 2017 κομίζουν επικίνδυνες ιδεοληψίες επενδυμένες με τη στολή μιας μουχλιασμένης αντισυμβατικότητας. Υπερβολές; Το ίδιο θα μου λέγατε τέτοιες ημέρες το 2015 αν σας έγραφα πως σε ένα χρόνο από τότε η Μεγάλη Βρετανία θα έβγαινε από την ΕΕ κι ο Ντ. Τραμπ θα ήταν ο επόμενος Αμερικανός πρόεδρος...
Έχουμε φτάσει στο σημείο να αναρωτιόμαστε για τη βιωσιμότητα της δημοκρατίας, ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ να επιλέγει αυτό το θέμα για να συνδιαλλαγεί με τον ιστορικό τού μέλλοντος, η πλειονότητα των Ευρωπαίων ηγετών να κάνει έκκληση για παύση τής λιτότητας τουλάχιστον για ένα χρόνο κι όμως το δίδυμο της συμφοράς Μέρκελ- Σόιμπλε να επιμένει σε ένα μοντέλο το οποίο διαλύει την Ευρώπη, αποδομεί κοινωνίες κι αποκτηνώνει λαούς. Κι αυτό μόνο και μόνο για να κερδίσει τις ομοσπονδιακές εκλογές τού προσεχούς φθινοπώρου, σε ένα χρόνο δηλαδή από τώρα...
Κατά τα άλλα, η καγκελάριος κι ο υπουργός Οικονομικών της συνεχίζουν να παραδίδουν μαθήματα κατά τού λαϊκισμού σαν οι ίδιοι να είναι απρόσβλητοι από αυτή την ασθένεια κι όχι οι πιο αρρωστημένοι φορείς της. Αν επιμείνουν σε αυτό το δρόμο ενδεχομένως να διασωθούν πολιτικώς και να κρατήσουν τις θέσεις τους. Μόνο που θα πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρώς υπόψη πως θα ηγεμονεύουν πάνω σε ερείπια, θα εξουσιάζουν σκλάβους κι όχι πολίτες και θα είναι εκείνοι στους οποίους θα χρεώσει η Ιστορία έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Κι αν τον χάσουν να περιμένουν από τους νικητές, δυστυχώς για τον γερμανικό λαό, την εκδικητικότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, όπως το 1919, κι όχι τη γενναιοδωρία τής διαγραφής χρέους, όπως το 1953. Όπως στρώνεις, κοιμάσαι...
trypioevro
Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016
Επιστολή - έπος του Σαν Μαρίνο στους Γερμανούς διεθνείς: «Πάντα θα φοράτε λευκή κάλτσα με πέδιλο»
«Το να παίζεις απέναντι σε εθνικές ομάδες όπως αυτή του Σαν Μαρίνο δεν έχει σχέση με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα στο να παίζεις τέτοια ματς» δήλωσε ο Τόμας Μίλερ, για να πάρει λίγο αργότερα σκληρή απάντηση από το Σαν Μαρίνο.
Συγκεκριμένα, ο Διευθυντής Επικοινωνίας της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου της χώρας, Άλαν Γκασπερόνι, δημοσίευσε έναν δεκάλογο - απάντηση στον Γερμανό ποδοσφαιριστή, εξηγώντας του τους λόγους για τους οποίους το παιχνίδι των δύο ομάδων ήταν πράγματι σημαντικό.
«Αγαπητέ Τόμας Μίλερ,
Έχεις δίκιο. Τα παιχνίδια σαν αυτό της Παρασκευής δεν είναι τίποτα. Για σένα. Από την άλλη, αγαπητέ Τόμας, δεν χρειάζεται να έρχεται στο Σαν Μαρίνο για το τίποτα σε ένα Σαββατοκύριακο, το οποίο χωρίς την Bundesliga, θα μπορούσες να το έχεις περάσει με τη γυναίκα σου στην πολυθρόνα της πολυτελούς βίλας σου ή θα μπορούσες να πάρεις μέρος σε events που διοργανώνουν οι χορηγοί σου για να βγάλεις χιλιάδες ευρώ.
Σε πιστεύω, αλλά επίτρεψέ μου να σου δώσω 10 καλούς λόγους, για τους οποίους πιστεύω ότι το ματς Σαν Μαρίνο - Γερμανία ήταν πολύ χρήσιμο και αν μπορείς σκέψου το και πες μου τι πιστεύεις.
1. Μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι ακόμη και σε μία αδύναμη ομάδα όπως η δική μας δεν μπορείτε να σκοράρετε - και μη μου πεις ότι δεν νευρίασες όταν ο Σιμοντσίνι σε σταμάτησε.
2. Μας βοήθησε να δείξουμε στους μάνατζέρ σας (και στους Μπεκενμπάουερ και Ρουμενίγκε) ότι το ποδόσφαιρο δεν ανήκει σε αυτούς, αλλά σε όλους όσοι το αγαπάνε, μεταξύ των οποίων - είτε σου αρέσει είτε όχι - βρισκόμαστε κι εμείς.
3. Θύμισε σε εκατοντάδες δημοσιογράφους σε ολόκληρη την Ευρώπη ότι υπάρχουν άνθρωποι που ακολουθούν τα όνειρά τους και όχι τους κανόνες σας.
4. Μας θύμισε ότι εσείς οι Γερμανοί δεν πρόκειται να αλλάξετε και ότι πάντα θα κάνετε bullying, έστω και αν δεν εγγυάται πάντα την επιτυχία.
5. Έδειξε ότι 200 τύποι στο Σαν Μαρίνο, που παίζουν για οποιονδήποτε λόγο, δίνουν πάντα το 100%. Ποιος ξέρει, ίσως μία μέρα όλες οι θυσίες τους δεν θα ανταμειφθούν με ένα παιχνίδι απέναντι στους παγκόσμιους πρωταθλητές.
6. Βοήθησε την Ομοσπονδία σας (όπως και τη δική μας) να συγκεντρώσει χρήματα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, με τα οποία μπορεί να χτίσει γήπεδα για τα παιδιά της χώρας σας, σχολεία και να κάνει τα γήπεδα πιο ασφαλή. Θα σας πω ένα μυστικό: Η Ομοσπονδία μας χτίζει ένα νέο γήπεδο σε ένα απομακρυσμένο χωριό, το οποίο λέγεται Acwuaviva. Θα μπορούσες να το χτίσεις σε έξι μήνες με τον μισθό σου, εμείς θα το κάνουμε με τα έσοδα από έναν αγώνα μαζί σας.
7. Βοήθησε μια χώρα, τόσο μεγάλη όσο το γήπεδό σας στο Μόναχο να γίνει πρώτο θέμα στον Τύπο για καλό λόγο, γιατί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι πάντα ένας καλός λόγος.
8. Βοήθησε τον φίλο σας τον Γκνάμπρι, να ξεκινήσει με την εθνική ομάδα και να βάλει τρία γκολ.
9. Έκανε μερικούς ανθρώπους στο Σαν Μαρίνο χαρούμενους, επειδή θυμήθηκαν ότι έχουν μια κανονική εθνική ομάδα.
10. Με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι παρότι φοράτε την καλύτερη φανέλα της Adidas, από κάτω είστε πάντα εκείνοι που φοράτε λευκές κάλτσες με σανδάλι.
Με αγάπη, ο Άλαν σας».
Πηγή: topontiki.gr
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ «Κ»ΚΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟ ’73 ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ
Κάθε χρόνο μπροστά
στο Πολυτεχνείο συντελείται ένα έγκλημα. Συνειδητά παραποιείται ένα μέρος της
ιστορίας του λαού μας και αλλοιώνεται η μνήμη του. Όλοι αυτοί που μίσησαν βαθιά
το Πολυτεχνείο, σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω στην πεσμένη του πόρτα.
Όλοι αυτοί που φοβήθηκαν το λαϊκό ξεσηκωμό, σήμερα υποκρίνονται τους εμπνευστές
και καθοδηγητές του.
Μα πάνω απ’ όλους χειρότεροι είναι οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ. Γιατί είναι αυτοί που ποτέ δε θέλησαν το Πολυτεχνείο. Ενώ τότε υπήρξαν οι μεγαλύτεροι εχθροί του, σήμερα είναι η μεγαλύτερη απειλή του.
Για να αποκαλύψουμε ακόμα και στο επίπεδο των αποφάσεων του «Κ»ΚΕ την αλήθεια, γιατί την πραγματικότητα την έζησαν χιλιάδες άνθρωποι που είναι αδιάψευστοι μάρτυρες, θα χρησιμοποιήσουμε ένα επίσημο ντοκουμέντο της ηγεσίας του. Είναι η απόφαση της 4ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του «Κ»ΚΕ, που έγινε τον Ιούλη του 1976 με τίτλο Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973(Εκδόσεις Οδηγητής, Αθήνα, 1983).
Πρόκειται για μιαν απόφαση που, παρά τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις, ήταν υποχρεωμένη να πει μερικές μισές αλήθειες. Ο λόγος είναι ότι τα γεγονότα ήταν ακόμα νωπά στις μνήμες και η πίεση στη βάση των μελών τους για την προδοτική τους στάση μεγάλη.
Πρώτο. Οι άνθρωποι του «Κ»ΚΕ δε θέλησαν ποτέ την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Όλες οι καταλήψεις, με κυριότερες εκείνες της Νομικής Σχολής το Φλεβάρη του ’73 και αυτή του Πολυτεχνείου της Αθήνας το Νοέμβρη του 1973, έγιναν παρά τη θέλησή τους. Γράφουν: «…Φαίνετε, δηλαδή, καθαρά η σωστή, γενικά, μελέτη των συγκεκριμένων αιτημάτων που προβαλλόταν και ότι αυτά, κατά σωστό τρόπο, εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας. Ωστόσο, η αδυναμία της πρόβλεψης των μορφών, που μπορεί να πάρει αυτή η πάλη, υπήρχε και στην επεξεργασία και της γραμμής της ΚΝΕ. Αντίθετα, τονιζόταν και μάλιστα έντονα (πράγμα που γενικά ήταν σωστό) ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του φοιτητικού κινήματος -και ειδικά με τη μορφή της κατάληψης κτιρίων- κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων στοιχείων. Αυτό όμως είχε και την αρνητική του πλευρά, γιατί περιόρισε σε λειψό, καθολικά απορριπτικό προσανατολισμό την αντιμετώπισή τους. Τονιζόταν (σωστά): όχι απρογραμμάτιστες ενέργειες, όχι καταλήψεις. Φαίνετε, δηλαδή, καθαρά η σωστή, γενικά, μελέτη των συγκεκριμένων αιτημάτων που προβαλλόταν και ότι αυτά, κατά σωστό τρόπο, εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας. Ωστόσο, η αδυναμία της πρόβλεψης των μορφών, που μπορεί να πάρει αυτή η πάλη, υπήρχε και στην επεξεργασία και της γραμμής της ΚΝΕ. Δεν γίνονταν όμως επεξεργασία συγκεκριμένων μεθόδων για τη θετική παρέμβασή μας σε οποιαδήποτε τέτοια ξεκομμένη ενέργεια, για την εξέλιξη της μέσα στα σωστά πλαίσια της ανάπτυξης της γενικότερης αντιχουντικής πάλης…» (κεφάλαιο 2, παραγρ. 2.1, σελίδα 22).
Δεύτερο. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε πέρα από τη θέλησή τους, πέρα από την καθοδήγησή τους. Στο ίδιο με προηγούμενα κείμενο γράφουν: «Η κατάληψη δεν έγινε άμεσα γνωστή στην καθοδήγηση του κόμματος και της ΚΝΕ. Θα αναφερθούμε πάντως εδώ στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε, και όταν έγινε γνωστή. Γενικά, είναι γνωστό ότι ο ρόλος του κόμματος και της ΚΝΕ ήταν καθοριστικός στην εξέλιξη των γεγονότων. Οι οπαδοί και τα μέλη του κόμματος και της ΚΝΕ όχι μόνο βρέθηκαν στο κέντρο των γεγονότων, αλλά έπαιξαν και βασικό, πολλές φορές, καθοριστικά καθοδηγητικό ρόλο σε αυτά, όπως φάνηκε και από όσα ειπώθηκαν ως εδώ και να αναφερθούν και παρακάτω. Αλλά, πέρα από αυτό, πρέπει να λεχθεί ότι η κατάληψη αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του κόμματος και της ΚΝΕ. Δεν ήσαν προετοιμασμένες να δουν τις μέθοδες παρέμβασής τους στα γεγονότα, καθώς και τις μέθοδες συντονισμού της δράσης τους. Η κομματική οργάνωση Αθήνας και το γραφείο του κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ είδαν κατ’ αρχήν την κατάληψη σα μια επικίνδυνη περιπλοκή προς την ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο και για εξέλιξη της εκδήλωσης σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις προς μία η περισσότερες κατευθύνσεις. Πιο συγκεκριμένα: Το Γραφείο Κλιμακίου της Κεντρικής Επιτροπής είχε δει την ανάπτυξη των αγώνων των φοιτητών, των εργαζομένων. Για εκδηλώσεις όμως σαν κι αυτές δεν είχε προβληματιστεί- "για αγώνα σε τέτοια έκταση δεν υπήρχε ούτε καν σκέψη". Είχε μόνο προγραμματιστεί, μαζί με την ΚΝΕ, μία δημόσια εκδήλωση για το Γληνό στις αρχές Δεκεμβρίου. "Τα γεγονότα μας έπιασαν απαράσκευους και μην προβλέποντας την έκταση τους". Το Γραφείο Κλιμακίου όχι μόνο δεν πρόβλεψε τα συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά ούτε μπόρεσε να τα παρακολουθήσει (και φυσικά, πολύ περισσότερο, να τα καθοδηγήσει) δεν ήξερε ούτε στην πορεία τους την έκταση που είχαν πάρει, αφού "ακόμα και την Παρασκευή το μεσημέρι είναι γεγονός ότι δεν πήγε το μυαλό μας πως τα γεγονότα θα έπαιρναν αυτή την εξέλιξη" (τα αποσπάσματα είναι από έκθεση, εκείνης της περιόδου, που Κλιμακίου). Το γραφείο της κομματικής οργάνωσης Αθήνας, επίσης δεν ήταν προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει τέτοια γεγονότα. Τα παρακολούθησε όμως από κοντά και προσπάθησε να κινητοποιήσει τις λαϊκές δυνάμεις. Το γραφείο του κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ έμαθε τα γεγονότα σχεδόν τυχαία την Πέμπτη το πρωί. Δεν εξασφαλίστηκε όμως άμεση επαφή ούτε με την ΚΟΑ, ούτε με το Γραφείο Κλιμακίου, ούτε με το γραφείο σπουδάζουσας της ΚΝΕ. Πρώτη του εκτίμηση ήταν ότι τα γεγονότα αποτελούν ανεύθυνη, ως ένα βαθμό, ενέργεια, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης » (κεφάλαιο 2, παραγρ. 2.3, σελίδα 31).
Τρίτο. Από τη στιγμή που οι φοιτητές κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, κύριο μέλημα του ψευτο»Κ»ΚΕ ήταν όχι να τη στεριώσουν, όχι να την αναπτύξουν, αλλά το πώς θα την ελέγξουν και τελικά θα τη σπάσουν. Γράφουν: «…Δύο μέλη του γραφείου κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, την Πέμπτη το πρωί, εξέτασαν τα γεγονότα επιτόπου, έκαναν τις πρώτες εκτιμήσεις και κατέληξαν σε μερικά μέτρα που έπρεπε να παρθούν. Οι εκτιμήσεις τους ήταν οι παρακάτω: η "παθητική" στάση της Αστυνομίας προβλημάτιζε. Η "κατάληψη" απ’ έξω έδινε εντύπωση, τότε ακόμα, εξτρεμισμού. Τα αριστερίστικα συνθήματα επικρατούσαν. Γίνονταν προκλήσεις σε αστυνομικούς. Οι χειρόγραφες προκηρύξεις (τρυκ κλπ) καθώς και η πολυγραφημένες, είχαν προωθημένα και αριστερίστικα συνθήματα . Ήσαν, οπωσδήποτε, πρόχειρα και πολλά αυτοσχέδια. Έτσι, εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν, ως ένα βαθμό, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό, γενικά ήταν κατά των καταλήψεων και των βιαστικών και απρογραμμάτιστων ανοιχτών εκδηλώσεων. Η θέση αυτή, φυσικά, δεν ήταν πολύ καθαρή και επεξεργασμένη…Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της οργάνωσης, οι δύο καθοδηγητές της ΚΝΕ περιορίστηκαν κυρίως στο πώς θα ελεγχθεί η κατάσταση, με σκοπό την απαγκίστρωση» (σελίδα 51). Και αλλού επίσης έγραφαν: «το μεσημέρι της Παρασκευής, λίγα λεπτά πριν από τη συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής, ο τότε γραμματέας ΚΝΕ του Πολυτεχνείου συναντά μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και του ανακοινώνει ότι λίγο πριν η καθοδήγηση του έβαλε ζήτημα για το πώς θα κατορθώσουν να φύγουν από το Πολυτεχνείο» (κεφάλαιο 3, παραγρ. 3.2,σελίδα 39).
Τέταρτο. Παρά τα αντίθετα σημερινά τους λόγια, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να περιορίσουν το περιεχόμενο της λαϊκής εξέγερσης. Θέλησαν να κόψουν τον ευρύ πολιτικό του χαρακτήρα, επιδίωξαν να εμποδίσουν τους φοιτητές να ενωθούν με τον λαό και να αποδυναμώσουν έτσι τη βάση του αγώνα με την προβολή αποκλειστικά φοιτητικών αιτημάτων. Κι ενώ στην πραγματικότητα προωθούσαν αποκλειστικά φοιτητικά αιτήματα, στο κείμενό τους δειλά - δειλά προσπαθούν να μετριάσουν αυτό το γεγονός. «Το απόγευμα της Πέμπτης φτάνει στους συνδικαλιστές μια γραμμή που ζητούσε να ρίχνονται βασικά φοιτητικά αιτήματα, η οποία δεν “πιάνει” ούτε στα μέλη μας. Και όπου την υπερασπίστηκαν έτσι απόλυτα ζημίωσε. Και είχε σαν αποτέλεσμα ορισμένα στελέχη της Α/Ε να αποτύχουν στις εκλογές των γενικών συνελεύσεων. Το βράδυ της Πέμπτης ρίχνεται το σύνθημα "Απεργία Γενική", που υποστηρίχθηκε και υποβοηθήθηκε από τον Ρήγα Φεραίο και τους αριστεριστές. Πολλοί Κνίτες, και από αυτούς που συμμετείχαν σε καθοδηγητικά όργανα, το υιοθέτησαν αργότερα, για να το εγκαταλείψουν όλοι την Παρασκευή το πρωί, αν και, παρόλα αυτά, το σύνθημα επανήλθε και αργότερα. Από την Παρασκευή το πρωί μπαίνει ακόμα μεγαλύτερη πειθαρχία, τα συνθήματα γίνονται πιο σωστά. Γενικότερα, στο θέμα των συνθημάτων παρουσιάστηκαν σοβαρές αδυναμίες, στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω πιο συγκεκριμένα. Από την νύχτα της Πέμπτης γίνονται γενικές συνελεύσεις, που εκλέγουν άμεσα νέα Συντονιστική Επιτροπή γιατί αμφισβητούνταν η εγκυρότητα της πρώτης, επειδή δεν είχε εκλεγεί στη διάρκεια των γεγονότων. Η κάποια ταλάντευσή μας, η κάπως μονοκόμματη προβολή, επί ένα διάστημα της γραμμής για τα φοιτητικά μόνον αιτήματα και μια ορισμένη αδράνεια, επειδή έλειπε η ενιαία καθοδήγηση, δεν μας επέτρεψαν να επιλέξουμε την πλειοψηφία στη νέα Συντονιστική Επιτροπή από οπαδούς ΚΝΕ-Α/Ε. Οι εκλογές ευνοούν το Ρήγα Φεραίο και τους αριστεριστές. Από τα 32 μέλη της τα 7 είναι της Α/Ε, 8 του Ρήγα Φεραίου, 3 με 4 αριστεριστές οργανωμένοι και άλλοι διαφόρων τάσεων, βασικά αριστεριστές, ανοργάνωτοι. Υπήρχαν επίσης 2 εκπρόσωποι της "εργατικής συνέλευσης"…» (κεφάλαιο 3, παραγρ. 3.1, σελίδα 37).
Πέμπτο. Προσπάθησαν με τον αισχρότερο τρόπο να κατασυκοφαντήσουν αυτούς που πραγματικά έκαναν το Πολυτεχνείο. Έτσι στο όργανο τους Πανσπουδαστική Νο 8, που κυκλοφόρησε το Γενάρη-Φλεβάρη του ’74, δημοσιεύουν κείμενο υπογράφοντας ψεύτικα σα Συντονιστική Επιτροπή, όπου θρασύτατα έγραφαν: «καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννοπούλου». Οι «προβοκάτορες» ήταν 1000 περίπου φοιτητές που κατέβηκαν μετά την συνέλευση της Νομικής και μπήκαν στο Πολυτεχνείο γιατί είχαν μάθει ότι κάτι συνέβαινε. Είναι αυτοί μαζί με άλλους που άρχισαν τον νεραντζοπόλεμο με τους μπάτσους. Η Πανσπουδαστική Νο 8 παρουσιάζεται στο site της Κίνησης μας.
Όμως το ψέμα έχει σύντομο τέλος. Η αλήθεια πάντα επικρατεί.
Μετά την πτώση της φασιστικής δικτατορίας η πραγματική Συντονιστική Επιτροπή σε ανακοίνωσή της στις 28-9-74 ξεκαθαρίζει ότι «οι διαδηλωτές στο Πολυτεχνείο αποτέλεσαν πόλο συσπείρωσης και αγωνιστικότητας ολοένα και περισσότερων φοιτητών και εργαζομένων. Η αγωνιστικότητα και ο όγκος τους οδήγησαν στην κατάληψη».
Μπροστά στην κατακραυγή των φοιτητών, η ΚΝΕ στη συνέχεια μουρμούραγε ότι δεν εννοούσε τους φοιτητές που ξεκίνησαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου, αλλά κάποιους άλλους, πραγματικά αγνώστους. Και αυτό το ψέμα όμως γρήγορα έγινε φύλλο και φτερό. Έτσι, στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής τους που αναφέραμε προηγουμένως, αναγκάζονται να ανασκευάσουν την «Πανσπουδαστική» Νο 8 και να αναφέρουν ότι δεν υπήρχε κανένα προβοκατόρικο σχέδιο. «Δεν μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή και να πετύχει ορισμένους σκοπούς» (σελίδα 31).
Επειδή τα χρόνια όμως περνούν, οι ηγέτες του νομίζουν ότι η μνήμη των αγωνιστών και του λαού έχει αδυνατίσει. Έτσι, για να αποκρύψουν και αυτές τις μισές αλήθειες, σε μεταγενέστερη έκδοση του κειμένου της 4ης ολομέλειας του 1976 έχουν περικόψει τα περισσότερα από τα αποσπάσματα στα οποία αναφερθήκαμε. Επίσης τελευταία αρνούνται ότι υπάρχει Πανσπουδαστική Νο 8 που έγραψε αυτά τα πράγματα. Έτσι αναδεικνύονται λοιπόν και ψεύτες και απατεώνες και ωμοί πλαστογράφοι και σκευωροί. Άλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερη πλαστογραφία από το να διαστρεβλώνει και να πολεμάει κανείς τους στόχους της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μιλώντας στο όνομα αυτής της εξέγερσης; Μπορεί ποτέ να είναι εκφραστής της δημοκρατίας ο υπερασπιστής της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν, ο υπερασπιστής της δικτατορίας Γιαρουζέλσκι, ο υπερασπιστής της γενοκτονίας των Βόσνιων, ο αντισημίτης υπερασπιστής του ισλαμοφασισμού; Το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένα τέτοιο τέρας είναι να κρύβει και να πλαστογραφεί κείμενα.
http://www.kpad.gr
Μα πάνω απ’ όλους χειρότεροι είναι οι ηγέτες του «Κ»ΚΕ. Γιατί είναι αυτοί που ποτέ δε θέλησαν το Πολυτεχνείο. Ενώ τότε υπήρξαν οι μεγαλύτεροι εχθροί του, σήμερα είναι η μεγαλύτερη απειλή του.
Για να αποκαλύψουμε ακόμα και στο επίπεδο των αποφάσεων του «Κ»ΚΕ την αλήθεια, γιατί την πραγματικότητα την έζησαν χιλιάδες άνθρωποι που είναι αδιάψευστοι μάρτυρες, θα χρησιμοποιήσουμε ένα επίσημο ντοκουμέντο της ηγεσίας του. Είναι η απόφαση της 4ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του «Κ»ΚΕ, που έγινε τον Ιούλη του 1976 με τίτλο Έκθεση και συμπεράσματα για τα γεγονότα του Νοέμβρη 1973(Εκδόσεις Οδηγητής, Αθήνα, 1983).
Πρόκειται για μιαν απόφαση που, παρά τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις, ήταν υποχρεωμένη να πει μερικές μισές αλήθειες. Ο λόγος είναι ότι τα γεγονότα ήταν ακόμα νωπά στις μνήμες και η πίεση στη βάση των μελών τους για την προδοτική τους στάση μεγάλη.
Πρώτο. Οι άνθρωποι του «Κ»ΚΕ δε θέλησαν ποτέ την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Όλες οι καταλήψεις, με κυριότερες εκείνες της Νομικής Σχολής το Φλεβάρη του ’73 και αυτή του Πολυτεχνείου της Αθήνας το Νοέμβρη του 1973, έγιναν παρά τη θέλησή τους. Γράφουν: «…Φαίνετε, δηλαδή, καθαρά η σωστή, γενικά, μελέτη των συγκεκριμένων αιτημάτων που προβαλλόταν και ότι αυτά, κατά σωστό τρόπο, εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας. Ωστόσο, η αδυναμία της πρόβλεψης των μορφών, που μπορεί να πάρει αυτή η πάλη, υπήρχε και στην επεξεργασία και της γραμμής της ΚΝΕ. Αντίθετα, τονιζόταν και μάλιστα έντονα (πράγμα που γενικά ήταν σωστό) ότι θα έπρεπε να αποφευχθούν οι περιπτώσεις ξεκομμένων ενεργειών του φοιτητικού κινήματος -και ειδικά με τη μορφή της κατάληψης κτιρίων- κάτω από την επίδραση των αυθόρμητων στοιχείων. Αυτό όμως είχε και την αρνητική του πλευρά, γιατί περιόρισε σε λειψό, καθολικά απορριπτικό προσανατολισμό την αντιμετώπισή τους. Τονιζόταν (σωστά): όχι απρογραμμάτιστες ενέργειες, όχι καταλήψεις. Φαίνετε, δηλαδή, καθαρά η σωστή, γενικά, μελέτη των συγκεκριμένων αιτημάτων που προβαλλόταν και ότι αυτά, κατά σωστό τρόπο, εντάσσονταν μέσα στα πλαίσια της πάλης για την ανατροπή της δικτατορίας. Ωστόσο, η αδυναμία της πρόβλεψης των μορφών, που μπορεί να πάρει αυτή η πάλη, υπήρχε και στην επεξεργασία και της γραμμής της ΚΝΕ. Δεν γίνονταν όμως επεξεργασία συγκεκριμένων μεθόδων για τη θετική παρέμβασή μας σε οποιαδήποτε τέτοια ξεκομμένη ενέργεια, για την εξέλιξη της μέσα στα σωστά πλαίσια της ανάπτυξης της γενικότερης αντιχουντικής πάλης…» (κεφάλαιο 2, παραγρ. 2.1, σελίδα 22).
Δεύτερο. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου έγινε πέρα από τη θέλησή τους, πέρα από την καθοδήγησή τους. Στο ίδιο με προηγούμενα κείμενο γράφουν: «Η κατάληψη δεν έγινε άμεσα γνωστή στην καθοδήγηση του κόμματος και της ΚΝΕ. Θα αναφερθούμε πάντως εδώ στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε, και όταν έγινε γνωστή. Γενικά, είναι γνωστό ότι ο ρόλος του κόμματος και της ΚΝΕ ήταν καθοριστικός στην εξέλιξη των γεγονότων. Οι οπαδοί και τα μέλη του κόμματος και της ΚΝΕ όχι μόνο βρέθηκαν στο κέντρο των γεγονότων, αλλά έπαιξαν και βασικό, πολλές φορές, καθοριστικά καθοδηγητικό ρόλο σε αυτά, όπως φάνηκε και από όσα ειπώθηκαν ως εδώ και να αναφερθούν και παρακάτω. Αλλά, πέρα από αυτό, πρέπει να λεχθεί ότι η κατάληψη αποτέλεσε αιφνιδιασμό για τις καθοδηγήσεις του κόμματος και της ΚΝΕ. Δεν ήσαν προετοιμασμένες να δουν τις μέθοδες παρέμβασής τους στα γεγονότα, καθώς και τις μέθοδες συντονισμού της δράσης τους. Η κομματική οργάνωση Αθήνας και το γραφείο του κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ είδαν κατ’ αρχήν την κατάληψη σα μια επικίνδυνη περιπλοκή προς την ανάπτυξη της αντιχουντικής πάλης. Η σκέψη τους ήταν κυρίως να πάρουν μέτρα για την άμεση απαγκίστρωση των φοιτητών από το Πολυτεχνείο και για εξέλιξη της εκδήλωσης σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις προς μία η περισσότερες κατευθύνσεις. Πιο συγκεκριμένα: Το Γραφείο Κλιμακίου της Κεντρικής Επιτροπής είχε δει την ανάπτυξη των αγώνων των φοιτητών, των εργαζομένων. Για εκδηλώσεις όμως σαν κι αυτές δεν είχε προβληματιστεί- "για αγώνα σε τέτοια έκταση δεν υπήρχε ούτε καν σκέψη". Είχε μόνο προγραμματιστεί, μαζί με την ΚΝΕ, μία δημόσια εκδήλωση για το Γληνό στις αρχές Δεκεμβρίου. "Τα γεγονότα μας έπιασαν απαράσκευους και μην προβλέποντας την έκταση τους". Το Γραφείο Κλιμακίου όχι μόνο δεν πρόβλεψε τα συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά ούτε μπόρεσε να τα παρακολουθήσει (και φυσικά, πολύ περισσότερο, να τα καθοδηγήσει) δεν ήξερε ούτε στην πορεία τους την έκταση που είχαν πάρει, αφού "ακόμα και την Παρασκευή το μεσημέρι είναι γεγονός ότι δεν πήγε το μυαλό μας πως τα γεγονότα θα έπαιρναν αυτή την εξέλιξη" (τα αποσπάσματα είναι από έκθεση, εκείνης της περιόδου, που Κλιμακίου). Το γραφείο της κομματικής οργάνωσης Αθήνας, επίσης δεν ήταν προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει τέτοια γεγονότα. Τα παρακολούθησε όμως από κοντά και προσπάθησε να κινητοποιήσει τις λαϊκές δυνάμεις. Το γραφείο του κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ έμαθε τα γεγονότα σχεδόν τυχαία την Πέμπτη το πρωί. Δεν εξασφαλίστηκε όμως άμεση επαφή ούτε με την ΚΟΑ, ούτε με το Γραφείο Κλιμακίου, ούτε με το γραφείο σπουδάζουσας της ΚΝΕ. Πρώτη του εκτίμηση ήταν ότι τα γεγονότα αποτελούν ανεύθυνη, ως ένα βαθμό, ενέργεια, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης » (κεφάλαιο 2, παραγρ. 2.3, σελίδα 31).
Τρίτο. Από τη στιγμή που οι φοιτητές κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, κύριο μέλημα του ψευτο»Κ»ΚΕ ήταν όχι να τη στεριώσουν, όχι να την αναπτύξουν, αλλά το πώς θα την ελέγξουν και τελικά θα τη σπάσουν. Γράφουν: «…Δύο μέλη του γραφείου κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, την Πέμπτη το πρωί, εξέτασαν τα γεγονότα επιτόπου, έκαναν τις πρώτες εκτιμήσεις και κατέληξαν σε μερικά μέτρα που έπρεπε να παρθούν. Οι εκτιμήσεις τους ήταν οι παρακάτω: η "παθητική" στάση της Αστυνομίας προβλημάτιζε. Η "κατάληψη" απ’ έξω έδινε εντύπωση, τότε ακόμα, εξτρεμισμού. Τα αριστερίστικα συνθήματα επικρατούσαν. Γίνονταν προκλήσεις σε αστυνομικούς. Οι χειρόγραφες προκηρύξεις (τρυκ κλπ) καθώς και η πολυγραφημένες, είχαν προωθημένα και αριστερίστικα συνθήματα . Ήσαν, οπωσδήποτε, πρόχειρα και πολλά αυτοσχέδια. Έτσι, εκτιμήθηκε ότι πρόκειται για μια ανεύθυνη και βιαστική κίνηση με έντονο το αριστερίστικο στοιχείο, που ήταν, ως ένα βαθμό, έξω από τη γραμμή της οργάνωσης, η οποία εκείνο τον καιρό, γενικά ήταν κατά των καταλήψεων και των βιαστικών και απρογραμμάτιστων ανοιχτών εκδηλώσεων. Η θέση αυτή, φυσικά, δεν ήταν πολύ καθαρή και επεξεργασμένη…Παίρνοντας υπόψη την κατάσταση της οργάνωσης, οι δύο καθοδηγητές της ΚΝΕ περιορίστηκαν κυρίως στο πώς θα ελεγχθεί η κατάσταση, με σκοπό την απαγκίστρωση» (σελίδα 51). Και αλλού επίσης έγραφαν: «το μεσημέρι της Παρασκευής, λίγα λεπτά πριν από τη συνεδρίαση της Συντονιστικής Επιτροπής, ο τότε γραμματέας ΚΝΕ του Πολυτεχνείου συναντά μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και του ανακοινώνει ότι λίγο πριν η καθοδήγηση του έβαλε ζήτημα για το πώς θα κατορθώσουν να φύγουν από το Πολυτεχνείο» (κεφάλαιο 3, παραγρ. 3.2,σελίδα 39).
Τέταρτο. Παρά τα αντίθετα σημερινά τους λόγια, προσπάθησαν με κάθε τρόπο να περιορίσουν το περιεχόμενο της λαϊκής εξέγερσης. Θέλησαν να κόψουν τον ευρύ πολιτικό του χαρακτήρα, επιδίωξαν να εμποδίσουν τους φοιτητές να ενωθούν με τον λαό και να αποδυναμώσουν έτσι τη βάση του αγώνα με την προβολή αποκλειστικά φοιτητικών αιτημάτων. Κι ενώ στην πραγματικότητα προωθούσαν αποκλειστικά φοιτητικά αιτήματα, στο κείμενό τους δειλά - δειλά προσπαθούν να μετριάσουν αυτό το γεγονός. «Το απόγευμα της Πέμπτης φτάνει στους συνδικαλιστές μια γραμμή που ζητούσε να ρίχνονται βασικά φοιτητικά αιτήματα, η οποία δεν “πιάνει” ούτε στα μέλη μας. Και όπου την υπερασπίστηκαν έτσι απόλυτα ζημίωσε. Και είχε σαν αποτέλεσμα ορισμένα στελέχη της Α/Ε να αποτύχουν στις εκλογές των γενικών συνελεύσεων. Το βράδυ της Πέμπτης ρίχνεται το σύνθημα "Απεργία Γενική", που υποστηρίχθηκε και υποβοηθήθηκε από τον Ρήγα Φεραίο και τους αριστεριστές. Πολλοί Κνίτες, και από αυτούς που συμμετείχαν σε καθοδηγητικά όργανα, το υιοθέτησαν αργότερα, για να το εγκαταλείψουν όλοι την Παρασκευή το πρωί, αν και, παρόλα αυτά, το σύνθημα επανήλθε και αργότερα. Από την Παρασκευή το πρωί μπαίνει ακόμα μεγαλύτερη πειθαρχία, τα συνθήματα γίνονται πιο σωστά. Γενικότερα, στο θέμα των συνθημάτων παρουσιάστηκαν σοβαρές αδυναμίες, στις οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω πιο συγκεκριμένα. Από την νύχτα της Πέμπτης γίνονται γενικές συνελεύσεις, που εκλέγουν άμεσα νέα Συντονιστική Επιτροπή γιατί αμφισβητούνταν η εγκυρότητα της πρώτης, επειδή δεν είχε εκλεγεί στη διάρκεια των γεγονότων. Η κάποια ταλάντευσή μας, η κάπως μονοκόμματη προβολή, επί ένα διάστημα της γραμμής για τα φοιτητικά μόνον αιτήματα και μια ορισμένη αδράνεια, επειδή έλειπε η ενιαία καθοδήγηση, δεν μας επέτρεψαν να επιλέξουμε την πλειοψηφία στη νέα Συντονιστική Επιτροπή από οπαδούς ΚΝΕ-Α/Ε. Οι εκλογές ευνοούν το Ρήγα Φεραίο και τους αριστεριστές. Από τα 32 μέλη της τα 7 είναι της Α/Ε, 8 του Ρήγα Φεραίου, 3 με 4 αριστεριστές οργανωμένοι και άλλοι διαφόρων τάσεων, βασικά αριστεριστές, ανοργάνωτοι. Υπήρχαν επίσης 2 εκπρόσωποι της "εργατικής συνέλευσης"…» (κεφάλαιο 3, παραγρ. 3.1, σελίδα 37).
Πέμπτο. Προσπάθησαν με τον αισχρότερο τρόπο να κατασυκοφαντήσουν αυτούς που πραγματικά έκαναν το Πολυτεχνείο. Έτσι στο όργανο τους Πανσπουδαστική Νο 8, που κυκλοφόρησε το Γενάρη-Φλεβάρη του ’74, δημοσιεύουν κείμενο υπογράφοντας ψεύτικα σα Συντονιστική Επιτροπή, όπου θρασύτατα έγραφαν: «καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλλη-Καραγιαννοπούλου». Οι «προβοκάτορες» ήταν 1000 περίπου φοιτητές που κατέβηκαν μετά την συνέλευση της Νομικής και μπήκαν στο Πολυτεχνείο γιατί είχαν μάθει ότι κάτι συνέβαινε. Είναι αυτοί μαζί με άλλους που άρχισαν τον νεραντζοπόλεμο με τους μπάτσους. Η Πανσπουδαστική Νο 8 παρουσιάζεται στο site της Κίνησης μας.
Όμως το ψέμα έχει σύντομο τέλος. Η αλήθεια πάντα επικρατεί.
Μετά την πτώση της φασιστικής δικτατορίας η πραγματική Συντονιστική Επιτροπή σε ανακοίνωσή της στις 28-9-74 ξεκαθαρίζει ότι «οι διαδηλωτές στο Πολυτεχνείο αποτέλεσαν πόλο συσπείρωσης και αγωνιστικότητας ολοένα και περισσότερων φοιτητών και εργαζομένων. Η αγωνιστικότητα και ο όγκος τους οδήγησαν στην κατάληψη».
Μπροστά στην κατακραυγή των φοιτητών, η ΚΝΕ στη συνέχεια μουρμούραγε ότι δεν εννοούσε τους φοιτητές που ξεκίνησαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου, αλλά κάποιους άλλους, πραγματικά αγνώστους. Και αυτό το ψέμα όμως γρήγορα έγινε φύλλο και φτερό. Έτσι, στην Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής τους που αναφέραμε προηγουμένως, αναγκάζονται να ανασκευάσουν την «Πανσπουδαστική» Νο 8 και να αναφέρουν ότι δεν υπήρχε κανένα προβοκατόρικο σχέδιο. «Δεν μπορεί επίσης να υποστηριχθεί ότι υπήρξε μελετημένο σχέδιο (προβοκάτσια) της αντίδρασης για να εξωθήσει σε μια τέτοια μορφή και να πετύχει ορισμένους σκοπούς» (σελίδα 31).
Επειδή τα χρόνια όμως περνούν, οι ηγέτες του νομίζουν ότι η μνήμη των αγωνιστών και του λαού έχει αδυνατίσει. Έτσι, για να αποκρύψουν και αυτές τις μισές αλήθειες, σε μεταγενέστερη έκδοση του κειμένου της 4ης ολομέλειας του 1976 έχουν περικόψει τα περισσότερα από τα αποσπάσματα στα οποία αναφερθήκαμε. Επίσης τελευταία αρνούνται ότι υπάρχει Πανσπουδαστική Νο 8 που έγραψε αυτά τα πράγματα. Έτσι αναδεικνύονται λοιπόν και ψεύτες και απατεώνες και ωμοί πλαστογράφοι και σκευωροί. Άλλωστε, υπάρχει μεγαλύτερη πλαστογραφία από το να διαστρεβλώνει και να πολεμάει κανείς τους στόχους της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μιλώντας στο όνομα αυτής της εξέγερσης; Μπορεί ποτέ να είναι εκφραστής της δημοκρατίας ο υπερασπιστής της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν, ο υπερασπιστής της δικτατορίας Γιαρουζέλσκι, ο υπερασπιστής της γενοκτονίας των Βόσνιων, ο αντισημίτης υπερασπιστής του ισλαμοφασισμού; Το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένα τέτοιο τέρας είναι να κρύβει και να πλαστογραφεί κείμενα.
http://www.kpad.gr
Αρ. Σαρρηκώστας: Ο άνθρωπος που φωτογράφισε το τανκ στο Πολυτεχνείο
Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας μίλησε στη WebTv του ΑΠΕ-ΜΠΕ γι αυτά που
έζησε τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη του 1973, έξω από το Πολυτεχνείο και για
τις φωτογραφίες που τράβηξε και αποτέλεσαν το αδιάψευστο ντοκουμέντο
της εισβολής του άρματος μάχης στον χώρο.
Είναι ο μόνος φωτορεπόρτερ που κατάφερε να απαθανατίσει τη στιγμή και μαζί με τον Ολλανδό οπερατέρ Άλμπερτ Κουράντ που τράβηξε το γνωστό φιλμάκι των μόλις 35 δευτερολέπτων, διέψευσαν την αρχικές δηλώσεις της αστυνομίας ότι «στο Πολυτεχνείο δεν συνέβη το παραμικρό».
«Το άρμα ανέβηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, φουλάρισε τις μηχανές και με όση ιπποδύναμη είχε, πήγε και χτύπησε την κύρια είσοδο του Πολυτεχνείου»
Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας περιγράφει σαν να έζησε χθες, τη συγκλονιστική αυτή καταγραφή: «Tρεις παρά πέντε, παρά τέσσερα λεπτά, βλέπω ξαφνικά να γυρίζει ο πυργίσκος στην αντίθετη κατεύθυνση, ενώ κοίταζε την είσοδο του Πολυτεχνείου και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε και όπισθεν.
Aμέσως μετά ανέβηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, φουλάρισε τις μηχανές και με όση ιπποδύναμη είχε, πήγε και χτύπησε την κύρια είσοδο του Πολυτεχνείου. Δεν έπεσε αμέσως η πόρτα. Πέσανε όμως όσοι από τους φοιτητές ήταν πάνω στα κολονάκια δεξιά και αριστερά. Το επικίνδυνο ήταν ότι πίσω από την πόρτα υπήρχαν πολλοί φοιτητές» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο φυγάδευε τα φιλμ για να μπορέσεουν να εμφανιστούν και να μην πέσουν στα χέρια της αστυνομίας.
Οι φωτογραφίες του έκαναν, αμέσως, τον γύρο του κόσμου, μέσω του πρακτορείου Associated Press.
Πολλά χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 2008, ο βετεράνος της φωτογραφίας τιμήθηκε για την ψυχραιμία, το θάρρος και την ικανότητά του να απαθανατίσει αυτό το καθοριστικής σημασίας ιστορικό γεγονός, λαμβάνοντας το μετάλλιο του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια.
lefterianews
Είναι ο μόνος φωτορεπόρτερ που κατάφερε να απαθανατίσει τη στιγμή και μαζί με τον Ολλανδό οπερατέρ Άλμπερτ Κουράντ που τράβηξε το γνωστό φιλμάκι των μόλις 35 δευτερολέπτων, διέψευσαν την αρχικές δηλώσεις της αστυνομίας ότι «στο Πολυτεχνείο δεν συνέβη το παραμικρό».
«Το άρμα ανέβηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, φουλάρισε τις μηχανές και με όση ιπποδύναμη είχε, πήγε και χτύπησε την κύρια είσοδο του Πολυτεχνείου»
Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας περιγράφει σαν να έζησε χθες, τη συγκλονιστική αυτή καταγραφή: «Tρεις παρά πέντε, παρά τέσσερα λεπτά, βλέπω ξαφνικά να γυρίζει ο πυργίσκος στην αντίθετη κατεύθυνση, ενώ κοίταζε την είσοδο του Πολυτεχνείου και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε και όπισθεν.
Aμέσως μετά ανέβηκε στο απέναντι πεζοδρόμιο, φουλάρισε τις μηχανές και με όση ιπποδύναμη είχε, πήγε και χτύπησε την κύρια είσοδο του Πολυτεχνείου. Δεν έπεσε αμέσως η πόρτα. Πέσανε όμως όσοι από τους φοιτητές ήταν πάνω στα κολονάκια δεξιά και αριστερά. Το επικίνδυνο ήταν ότι πίσω από την πόρτα υπήρχαν πολλοί φοιτητές» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο φυγάδευε τα φιλμ για να μπορέσεουν να εμφανιστούν και να μην πέσουν στα χέρια της αστυνομίας.
Οι φωτογραφίες του έκαναν, αμέσως, τον γύρο του κόσμου, μέσω του πρακτορείου Associated Press.
Πολλά χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 2008, ο βετεράνος της φωτογραφίας τιμήθηκε για την ψυχραιμία, το θάρρος και την ικανότητά του να απαθανατίσει αυτό το καθοριστικής σημασίας ιστορικό γεγονός, λαμβάνοντας το μετάλλιο του Χρυσού Σταυρού του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια.
lefterianews
Γιά όσους αμφισβητούν πώς υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο
Η χούντα μπροστά στην εξέγερση τών φοιτητών αρχίζει να λαμβάνει τά πρώτα μέτρα καταστολής της εξέγερσης
ζητώντας την συνδρομή του εισαγγελέα προκειμένου να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο καί να εισβάλλουν στο ίδρυμα.
Ο εισαγγελέας αρνείται…..
Αποφασίζουν νά δράσουν παρά τίς αντιρρήσεις του δικαστικού λειτουργού μέ τις γνωστές σέ όλους μας συνέπειεςΤό τάνκ με οδηγό τον Α. Σκευοφύλακα εισβάλλει στο πολυτεχνείο ,τήν εισβολή του τάνκ αποθανατίζει κρυφά με την κάμερα του ο Αριστοτέλης Σαρηκκώστας,διαψεύδοντας τους ισχυρισμούς τής χούντας.
Μάλιστα ο κ.Σκευοφύλαξ απήντησε στίς ανυπόστατες δηλώσεις Μιχαλολιάκου αναφορικά με τίς δηλώσεις Μιχαλολιάκου πώς δέν ήταν ο οδηγός του τάνκ αυτός αλλά ο Μιχάλης Γουνελάς
«Δημοκρατία έχουμε!Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Και εγώ μπορώ να πω ότι γ….. την Ορνέλα Μούτι, ποιος θα με απαγορεύσει. Το θέμα είναι ποιος θα με πιστέψει»!, δήλωσε χαρακτηριστικά στοPheme.gr «Δεν τα γνωρίζει καλά τα γεγονότα ο κ. Μιχαλολιάκος. Ο Μιχάλης Γουνελάς δεν ήταν ο χειριστής του τανκ, εγώ ήμουν. Ο Γουνελάς ως αξιωματικός, ήταν ο επικεφαλής του άρματος. Μην μπερδεύουμε τα πρόσωπα και τα γεγονότα», συμπληρώνει.
Κληθείς να σχολιάσει όσα ισχυρίστηκε ο κ. Μιχαλολιάκος για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, για τον «κυρίαρχο μύθο της μεταπολιτευτικής προπαγάνδας», όπως είπε, «για ένα τανκ που έριξε την πύλη και πλάκωσε κάποιους ανθρώπους», είπε: «Δεν ξέρω τι εννοεί.. Κανείς δεν είπε ότι το τανκ σκότωσε φοιτητές του Πολυτεχνείου. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ ότι δίχως να το θέλω -ενώ πρόσεχα πάρα πολύ-, τραυμάτισα σοβαρά την τότε φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου, η οποία αν δεν κάνω λάθος είναι σήμερα καθηγήτρια Πανεπιστημίου. Δεν ξέρω τι σκέπτεται ο κ. Μιχαλολιάκος. Εγώ πάντως δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αυτές οι πράξεις, αυτά τα γεγονότα δεν σβήνουν όσα χρόνια κι αν περάσουν».
Παράλληλα, αναφερθείς στην τοποθέτηση του προέδρου της Χρυσής Αυγής ότι δεν υπήρξαν θύματα μέσα στο Πολυτεχνείο, είπε πως» μέσα στο Πολυτεχνείο δεν είδα θύματα. Τι αλλάζει όμως. Τι σημασία έχει αν τα θύματα ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο ή στους γύρω δρόμους! » Όπως προσθέτει ο οδηγός του τανκ του Πολυτεχνείου, «αυτό που ξέρω εγώ και έζησα είναι ότι αν δεν ανοίγαμε σειρά για να φυγαδεύσουμε τους φοιτητές από τους αστυνομικούς, θα είχαμε πολλά θύματα. Κι αυτό δεν είναι μύθος»! Τέλος, κληθείς να πει τη γνώμη του για τη Χρυσή Αυγή σημειώνει πως «Δεν ξέρω εγώ από αυτά τα πράγματα. Αυτοί είναι Χιτλερικοί. Δικαίωμα τους είναι. Εγώ ούτε τότε ούτε ποτέ δεν υπήρξα Χιτλερικός. Ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του για αυτό που είναι. Εγώ τις δικές μου τις κουβαλάω στην καμπούρα μου για όλη μου τη ζωή, κι αυτό δεν αλλάζει ό,τι και να γίνει».
Από τό 1971 οι χουντικοί είχαν αποφασίσει την καταστολή των διαδηλώσεων με όπλα
Τό πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά στίς 14/10/1974 έρχεται να καταρρίψει τούς ισχυρισμούς της χούντας πώς δέν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο
Μήν λησμονούμε δέ πώς οι ελέυθεροι σκοπευτές πού είχαν ακροβολιστεί στο Ξενοδοχείο Acropol χτυπούσαν στό ψαχνό.
Γιά όσους λησμόνησαν και όσους αμφισβητούν τούς νεκρούς εκείνης της νύχτας του Νοέμβρη
Lefteria
Ο φωτογράφος του Πολυτεχνείου περιγράφει την εισβολή του τάνκ!
Στον άνθρωπο αυτόν οφείλουμε την τεκμηρίωση μιας ιστορικής αλήθειας.
Αλλά ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας δεν είναι ιστορικός. Είναι ο μοναδικός φωτορεπόρτερ που απαθανάτισε με τον φακό του την στιγμή όπου το τανκ εφορμά για να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου. Χάρις στο δικό του μάτι, το μάτι του ρεπόρτερ, αλλά και το δικό του θάρρος, υπάρχει μια φωτογραφία που είναι αδιάψευστος μάρτυρας των γεγονότων.
Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας είναι ο μοναδικός φωτορεπόρτερ που απαθανάτισε με τον φακό του την στιγμή όπου το τανκ εφορμά για να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου.
Αλλά ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας δεν είναι ιστορικός. Είναι ο μοναδικός φωτορεπόρτερ που απαθανάτισε με τον φακό του την στιγμή όπου το τανκ εφορμά για να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου. Χάρις στο δικό του μάτι, το μάτι του ρεπόρτερ, αλλά και το δικό του θάρρος, υπάρχει μια φωτογραφία που είναι αδιάψευστος μάρτυρας των γεγονότων.
Τη λεζάντα αυτής της ιστορικής φωτογραφίας τη γράφει ο ίδιος μιλώντας στο ΑΠΕ:
«Ήταν περίπου
τρεις παρά πέντε τα ξημερώματα όταν είδα το κανόνι του τανκ που
βρισκόταν έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου να στρέφεται προς την άλλη
μεριά. Προφανώς το έκαναν για να μην χτυπήσει στα κάγκελα. Έπειτα το
τανκ έκανε όπισθεν. Ανέβηκε πάνω στο πεζοδρόμιο του ξενοδοχείου Ακροπόλ,
το οποίο είναι ακριβώς απέναντι, και με όση δύναμη είχε πήγε και έπεσε
πάνω στην κεντρική πύλη. Οι κολώνες της πύλης δεξιά και αριστερά ήταν
γεμάτες φοιτητές. Τα παιδιά έπεφταν σαν τα πορτοκάλια μιας πορτοκαλιάς
που τινάζεις με όλη σου τη δύναμη».
Τη βραδιά της
16ης προς την 17η Νοεμβρίου ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας δούλευε στα
γραφεία του Associated Press στην οδό Ακαδημίας 27. «Κατά τις δέκα το
βράδυ, κι ενώ βρισκόμουν στο πλυσταριό του κτηρίου που είχα μετατρέψει
σε φωτογραφικό θάλαμο, άκουσα έναν θόρυβο που μου φάνηκε ότι ήταν από
τανκς». Η επόμενη ενέργειά του ήταν να ενημερώσει τον διευθυντή του, Φιλ
Δόπουλο. Με την παρότρυνση του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα αποφασίζουν να
βγουν στον δρόμο. Όπως θα αποδεικνυόταν στη συνέχεια, η κάλυψή τους θα
γινόταν η πράσινη Τζάγκουαρ με αγγλικές πινακίδες που είχε στην κατοχή
του ο Ελληνοαμερικανός διευθυντής του γραφείου του Associated Press ως
ξένος ανταποκριτής.
Από την οδό Αμερικής η Τζάγκουαρ στρίβει στην οδό Πανεπιστημίου.
Ηταν ακριβώς
τη στιγμή που από εκείνον τον δρόμο κατέβαινε μια φάλαγγα τεσσάρων
πέντε τανκς με κατεύθυνση προς την Ομόνοια. Ανάμεσα στα άρματα μάχης
κινούνταν και μικρότερα οχήματα μεταφοράς προσωπικού. Οι δυο τους
αποφασίζουν να γίνουν μέρος της πομπής: «Το φαντάζεστε; Τεράστια τανκς
και στη μέση μια πράσινη Τζάγκουαρ». Στο ύψος των Προπυλαίων τους
σταματά ο αστυνομικός ενός περιπολικού κραδαίνοντας το όπλο του. Τους
ζητά να φύγουν αμέσως. Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας αντιδρά με έναν τρόπο
που αιφνιδιάζει τον αστυνομικό: φέρνει το δάχτυλο στα χείλη
υποδεικνύοντάς του με αυτόν τον τρόπο να σιωπήσει. «Προφανώς μας
πέρασαν για πράκτορες ή των Αμερικανών ή των Αγγλων» θυμάται ο
φωτορεπόρτερ.
Το κόλπο «έπιασε» και η Τζάγκουαρ συνεχίζει τη διαδρομή της ως το Μινιόν.
Εκεί ο
Αριστοτέλης Σαρρηκώστας κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και «ακροβολίζεται»
στη συμβολή των οδών Στουρνάρη και Πατησίων. Παρατηρεί το τανκ που έχει
στηθεί ακριβώς έξω από την πύλη του Πολυτεχνείου με τους αναμμένους
προβολείς του στραμμένους προς την πύλη. Γύρω του υπάρχουν μόνο
αστυνομικοί, είτε ένστολοι είτε με πολιτικά, αλλά και πρόσωπα που ο
ίδιος πλέον μπορεί να αναγνωρίσει ως προβοκάτορες. «Η δουλειά τους –
αναφέρει – ήταν να σπάνε τα τζάμια από τις κλούβες ή να τρυπάνε τα
λάστιχα για να αποδίδεται μετά η ευθύνη στους φοιτητές».
«Tρεις παρά πέντε, παρά τέσσερα λεπτά, βλέπω ξαφνικά να γυρίζει ο πυργίσκος στην αντίθετη κατεύθυνση, ενώ κοίταζε την είσοδο του Πολυτεχνείου και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε και όπισθεν.Τον πλησιάζει ένας αστυνομικός διευθυντής με τον οποίο γνωρίζονται εξ όψεως. «Κάτσε εδώ να σε βλέπω» του λέει αυστηρά.
Aμέσως μετά ανέβηκε στο
απέναντι πεζοδρόμιο, φουλάρισε τις μηχανές και με όση υποδύναμη είχε,
πήγε χτύπησε την κύρια είσοδο του Πολυτεχνείου. Δεν έπεσε αμέσως η
πόρτα. Πέσανε όμως όσοι από τους φοιτητές ήταν πάνω στα κολονάκια δεξιά
και αριστερά.
Το επικίνδυνο ήταν ότι πίσω από την πόρτα υπήρχαν πολλοί φοιτητές» αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αρ. Σαρρηκώστας.
Τον Μάιο του 2008 ο
Αριστοτέλης Σαρρηκώστας παρασημοφορήθηκε με το μετάλλιο του Χρυσού
Σταυρού του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο
Παπούλια, για τις φωτογραφίες του, στο Πολυτεχνείο.
Είναι το εισιτήριο του Αριστοτέλη Σαρρηκώστα για την τραγωδία που θα ακολουθήσει.
Ο
φωτορεπόρτερ τραβά πέντε έξι καρέ σε κάθε φιλμ και το δίνει στον
διευθυντή του γιατί θεωρεί βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα τον πιάσουν. Κατά
τις 12 τα μεσάνυχτα του προτείνει να φύγει για να σωθούν οι φωτογραφίες
που έχει τραβήξει. «Κάθε στιγμή που περνούσε την μετρούσα σαν να ήταν
χρόνος. «Δεν μπορεί» σκεφτόμουν. «Κάποια στιγμή θα με βουτήξουν, δεν
μπορεί να με αφήσουν να φωτογραφίζω»».
Ο ίδιος
συνεχίζει να φωτογραφίζει, κρύβοντας τα φιλμ στις κάλτσες του και τα
εσώρουχά του. Βλέπει και ακούει τους φοιτητές να ανοίγουν τα πουκάμισά
τους για να απευθυνθούν στους στρατιώτες: «Είμαστε αδέλφια, ελάτε μαζί
μας». Ακούει και τον εισαγγελέα να προτείνει με μια ντουντούκα στους
φοιτητές να αποχωρήσουν δίνοντας την υπόσχεση ότι δεν θα υποστούν
συνέπειες.
«Οι περίπου
τριάντα φοιτητές που τον πίστεψαν και βγήκαν απ’ τα παράθυρα της οδού
Στουρνάρη, ξυλοκοπήθηκαν άγρια λίγα μέτρα πιο κάτω από τους
αστυνομικούς. Δεν είχαν κλομπ τότε αλλά μακριά κοντάρια. Δεν θα ξεχάσω
ποτέ έναν φοιτητή που είχε πέσει αιμόφυρτος κάτω και μια κοπέλα που είχε
πέσει επάνω του για να τον καλύψει. Την χτύπησαν και εκείνη. Ήθελα πολύ
να φωτογραφίσω εκείνη τη σκηνή αλλά δεν το έκανα γιατί ήξερα ότι εάν
τραβούσα έστω και μια φωτογραφία θα ήταν το τέλος για μένα. Έπρεπε να
μείνω».
Έμεινε για να δει το τανκ να εφορμά όχι μία αλλά δυο φορές στην πύλη και την πύλη να καταρρέει.
«Δεν περίμενα
ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Για να έχω καλύτερη οπτική γωνία πήγα στο
κέντρο της Πατησίων. Πρόλαβα και τράβηξα τρία καρέ. Κι αυτά λίγο
κουνημένα γιατί έρχονταν κατά πάνω μου τρεις αστυνομικοί. Προσπάθησαν να
με χτυπήσουν με τα δοκάρια που κρατούσαν αλλά τους απέφυγα. Είδα ότι
ένας πήγε να βγάλει όπλο. Δεν είχα άλλη επιλογή, άρχισα να τρέχω ζικ
ζακ. Βγήκα στην Ακαδημίας και πήγα αμέσως στο γραφείο».
Ο Αριστοτέλης
Σαρρηκώστας είχε διατρέξει όλα τα ταραγμένα προδικτατορικά χρόνια – από
τον Ανένδοτο του Γεωργίου Παπανδρέου και τη φυγή Καραμανλή στο Παρίσι
έως τη σύγκρουση του Παπανδρέου με το Παλάτι και τα Ιουλιανά.
Είχε καλύψει πολέμους και συγκρούσεις – από το Ιράν και το Ιράκ έως το Πακιστάν και τον Λίβανο. Έχει δει νεκρούς, έχει δει τη ζωή του να απειλείται από έναν Ιρανό μουτζαχεντίν που κρατούσε αυτόματο όπλο στο τρεμάμενο χέρι του σημαδεύοντάς τον στον κρόταφο.
Είχε καλύψει πολέμους και συγκρούσεις – από το Ιράν και το Ιράκ έως το Πακιστάν και τον Λίβανο. Έχει δει νεκρούς, έχει δει τη ζωή του να απειλείται από έναν Ιρανό μουτζαχεντίν που κρατούσε αυτόματο όπλο στο τρεμάμενο χέρι του σημαδεύοντάς τον στον κρόταφο.
«Τίποτε όμως
δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη τη νύχτα» λέει.«Ήμουν στην πατρίδα
μου. Και είχα μια συναισθηματική φόρτιση που δεν είχα νιώσει πουθενά
αλλού». Ξαναπήγε στο Πολυτεχνείο το επόμενο πρωί. Για να φωτογραφίσει
αυτή τη φορά σκισμένα ρούχα, πεταμένα παπούτσια που αστυνομικούς που
ξέπλεναν το προαύλιο του Πολυτεχνείου με αντλίες νερού. Κι από τι το
ξέπλεναν; «Προφανώς από το αίμα» απαντά.
Περικλής Δημητρολόπουλος
Φωτογραφίες : ΕΡΤ ΑΕ/ΣΑΡΡΗΚΩΣΤΑΣ Α.
Ο Αριστοτέλης Σαρρηκώστας είναι ο μοναδικός φωτορεπόρτερ που απαθανάτισε με τον φακό του την στιγμή όπου το τανκ εφορμά για να γκρεμίσει την πύλη του Πολυτεχνείου.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2016
Ηλίθιος κλόουν;
Βασίλης Βιλιάρδος
Οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης είναι αυτοί που δεν κέρδισαν τίποτα από τα ανοιχτά σύνορα και από το ελεύθερο εμπόριο – αλλά, αντίθετα, έχασαν τις θέσεις εργασίας τους, το κοινωνικό τους κράτος, τις συντάξεις τους και τους αξιοπρεπείς μισθούς τους δανειζόμενοι υπερβολικά, με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύουν τα σπίτια τους και η ίδια η ζωή τους.
.
«Όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι πλέον απαραίτητοι στο οικονομικό μας σύστημα, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από την κοινωνία – να «απελαύνονται», οριστικά κατά κάποιον τρόπο, από το ίδιο το σύστημα.Αυτό συμβαίνει σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Ελλάδας ή της Ισπανίας, λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και σε άλλες χώρες, όπως στις Η.Π.Α. – με τους πάνω από 2 εκ. κρατουμένους στις φυλακές να έχουν εντελώς ξεχαστεί, με τους μακροχρόνια ανέργους να παύουν πλέον να καταγράφονται στις επίσημες στατιστικές, να έχουν γίνει «αόρατοι» δηλαδή, με 47 εκ. αμερικανούς να επιβιώνουν από τα κουπόνια διατροφής, καθώς επίσης με 30 εκ. Πολίτες να έχουν εκδιωχθεί δικαστικά από τα σπίτια τους» (πηγή).
.
Ανάλυση
Οι Η.Π.Α. έχουν έναν καινούργιο,
δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο. Εν τούτοις, χιλιάδες πολίτες καίνε
αμερικανικές σημαίες – αυτή τη φορά στο εσωτερικό της υπερδύναμης και
όχι σε κάποια χώρα, από τις αυτές που έχουν υποστεί αμέτρητα δεινά εκ
μέρους της.
Ένας μεγάλος αριθμός Αμερικανών διαδηλώνει σε όλες τις πόλεις
εναντίον του κ. Trump, τα ΜΜΕ τον προσβάλλουν ανοιχτά και χυδαία,
αποκαλώντας τον «κακόβουλο, ηλίθιο κλόουν», ενώ ολόκληρη η δημοκρατική
Δύση έχει σοκαριστεί – με τη γερμανίδα καγκελάριο να δηλώνει ότι,
εύχεται ο νέος πρόεδρος να σεβαστεί τους κανόνες του Κράτους Δικαίου και
της Δημοκρατίας, γεγονός που υποδηλώνει πως τον θεωρεί άκρως
επικίνδυνο.
Την ίδια στιγμή, οι θλιβεροί εκπρόσωποι μίας ΕΕ που βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης,
τον προσκαλούν για να συζητήσουν μαζίτου – γεγονός που υποδηλώνει το
φόβο τους για τις μελλοντικές εξελίξεις, ειδικά όσον αφορά την άμυνα της
ηπείρου μας που βιάστηκε να επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία, καθώς επίσης να συμμετέχει στην περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ.
Από την άλλη πλευρά οι μισθοφόροι της CIA στη Συρία έχουν
τρομοκρατηθεί από την εκλογή του κ. Trump, γνωρίζοντας ότι είναι
εναντίον του πολέμου, καθώς επίσης της σύγκρουσης με τη Ρωσία– ο Καναδάς
και το Μεξικό ετοιμάζονται για συζητήσεις σχετικά με τη NAFTA, η
επικεφαλής της Fed είναι βέβαιη πως δεν θα εκλεγεί ξανά, ενώ η Κίνα
αύξησε την πώληση αμερικανικών ομολόγων, οδηγώντας την απόδοση τους μέσα
σε λίγες ώρες από το 1,7% στο 2,08% και υποτιμώντας παράλληλα το
νόμισμα της (γράφημα).
Επεξήγηση γραφήματος: Αύξηση των δεκαετών επιτοκίων δανεισμού των Η.Π.Α. και ανατίμηση του δολαρίου απέναντι στο γουάν.
.
Η αιτία δεν είναι βέβαια μόνο η εκλογή του νέου προέδρου, ο
οποίος θεωρεί την Κίνα ως βασικό εχθρό της χώρας του και όχι τη Ρωσία,
αλλά το γεγονός ότι, ο απερχόμενος 44ος πρόεδρος των Η.Π.Α. αύξησε το δημόσιο χρέος στη
διάρκεια της οκταετούς θητείας του κατά 10 τρις $ – όσο δηλαδή όλοι
μαζί οι 43 προηγούμενοι, σε 220 περίπου χρόνια, ενώ πενταπλασίασε σχεδόν
τον ισολογισμό της Fed! Εάν δε πράγματι ο κ. Trump αυξήσει τις δημόσιες
δαπάνες, όπως έχει ανακοινώσει, μειώνοντας ταυτόχρονα τη φορολογία και
στηρίζοντας την πραγματική οικονομία, τότε οι Η.Π.Α. δεν πρόκειται να
αποφύγουν τον υψηλό πληθωρισμό – οπότε λογικά το δολάριο θα καταρρεύσει.
Περαιτέρω, ο κ. Trump δεν εξελέγη με ένα κλασσικό πολιτικό
πρόγραμμα, αφού δεν έχει δημοσιοποιήσει λεπτομερή σχέδια για τον τρόπο,
με τον οποίο θα επιτύχει τους στόχους που έχει θέσει – για το πώς δηλαδή
θα κάνει τη χώρα του ξανά μεγάλη, για το τι θα διαπραγματευθεί όσον
αφορά τη NAFTA, την TTIP κοκ.
Επομένως, οι όποιες προβλέψεις είναι παρακινδυνευμένες – εκτός από το
ότι, η ανοδική πορεία της Wall Street δεν θα διακοπεί, λόγω του
πληθωρισμού και της υποτίμησης του δολαρίου που προβλέπεται, εκτός εάν η
Fed αυξήσει απότομα τα βασικά επιτόκια.
Το φαινόμενο Trump
Όσον αφορά τώρα την εκλογή του κ. Trump, πρόκειται για ένα
φαινόμενο που διαδραμάτισε επίσης έναν σημαντικό ρόλο στο δημοψήφισμα
της Βρετανίας – όπου επικράτησε το BREXIT,
κόντρα σε όλες τις προβλέψεις των δημοσκοπήσεων. Το φαινόμενο αυτό
αφορά όλες τις δυτικές, ανοιχτές Δημοκρατίες – ενώ επεξηγείται πολύ καλά
από το ακόλουθο γράφημα (πηγή).
Επεξήγηση γραφήματος: Παγκόσμια αύξηση των εισοδημάτων από το
1988 έως το 2008. Αριστερός κάθετος άξονας: Ποσοστιαία αλλαγή του
πραγματικού εισοδήματος του πληθυσμού του πλανήτη, στην εποχή του ζενίθ
της (2ης) παγκοσμιοποίησης. Οριζόντιος άξονας: Ο παγκόσμιος πληθυσμός
ανά εκατοστημόρια – εντελώς αριστερά τα φτωχότερα εισοδηματικά στρώματα
και εντελώς δεξιά τα πλουσιότερα.
.
Ειδικότερα, αυτό που έχει ιδιαίτερα σημασία στο γράφημα είναι το
σχήμα και η εξέλιξη της γαλάζιας καμπύλης – σύμφωνα με την οποία τα
εξής:
(α) Οι πιο φτωχοί άνθρωποι στον πλανήτη (εντελώς αριστερά, έως
το 15ο εκατοστημόριο), δεν βίωσαν καμία αύξηση των εισοδημάτων τους, την
εποχή της παγκοσμιοποίησης.
(β) Η επόμενη ομάδα (περιοχή μεταξύ του 15ου και 70ου
εκατοστημόριου στον οριζόντιο άξονα), η οποία αφορά τα ευρεία στρώματα
του παγκόσμιου πληθυσμού, βίωσε κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής
μεγάλες αυξήσεις στα πραγματικά εισοδήματα της, από 60% έως 80% – όπως
φαίνεται από την πορεία της καμπύλης. Δεν πρόκειται όμως για τη Δύση
αλλά, κυρίως, για τη μεσαία τάξη των αναπτυσσομένων οικονομιών, όπως
είναι η Κίνα, η Βραζιλία, η Ινδονησία, το Μεξικό κοκ.
(γ) Η ομάδα μεταξύ του 70ου και 95ου εκατοστημορίου αφορά τα
κατώτερα και μεσαία στρώματα των δυτικών βιομηχανικών χωρών – όπου
φαίνεται καθαρά η ραγδαία πτώση των
πραγματικών εισοδημάτων τους την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Με απλά
λόγια, υπήρξε σύγκλιση των εισοδημάτων στις δύο αυτές τάξεις, μεταξύ των
αναπτυσσομένων και ανεπτυγμένων οικονομιών – όπου στις μεν πρώτες
αυξήθηκαν έως και 80%, ενώ στις δεύτερες μειώθηκαν ανάλογα, λόγω του
ανταγωνισμού μεταξύ τους στα πλαίσια των ανοιχτών αγορών και της
παγκοσμιοποίησης.
Εν προκειμένω, η απώλεια των εισοδημάτων των Πολιτών στις βιομηχανικές χώρες καλύφθηκε
είτε με τον ιδιωτικό δανεισμό, ο οποίος επίσης αυξήθηκε κατακόρυφα στη
Δύση την ίδια εποχή, είτε με το δημόσιο δανεισμό – μέσω του οποίου
μεταφερόταν πλούτος από τα κρατικά ταμεία στους εργαζομένους με τη μορφή
υψηλών συντάξεων, αυξημένων κοινωνικών παροχών, επιδομάτων κοκ.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη του δημοσίου χρέους
ως προς το ΑΕΠ των Η.Π.Α. και της Ελλάδας – η οποία είναι παρόμοια,
παρά το ότι η οικονομία της υπερδύναμης είναι φυσικά κατά πολύ
ισχυρότερη, διαθέτει το δολάριο κοκ.
Επεξήγηση γραφήματος: Δημόσιο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ της
Ελλάδας (αριστερή στήλη, γαλάζια καμπύλη) και των Η.Π.Α. (δεξιά στήλη,
διακεκομμένη καμπύλη).
Περαιτέρω, μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, λόγω
ακριβώς του υπερδανεισμού, έπαψαν να καλύπτονται με τη δημιουργία χρεών
οι εισοδηματικές απώλειες – οπότε σταδιακά η Δύση οδηγείται σε
εκρηκτικές καταστάσεις, εξ αιτίας της κατακόρυφης πτώσης των εισοδημάτων
και του βιοτικού επιπέδου του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της. Ως
συνήθως δε προηγούνται των εξελίξεων οι Η.Π.Α. – στις οποίες πολύ μεγάλα
μέρη του πληθυσμού βιώνουν τρομακτικές συνθήκες εξαθλίωσης, αναζητώντας
εναγωνίως λύσεις (ανάλυση).
Λογικά λοιπόν τοποθετήθηκαν μαζικά εναντίον του συστήματος, το
οποίο εκπροσωπούσε στις εκλογές η κυρία Clinton – επιλέγοντας τον
αντίπαλο της, ο οποίος τάχθηκε από την αρχή μαζί τους. Ως εκ τούτου, ο
κ.Trump δεν είναι ούτε δημαγωγός, ούτε κλόουν όπως τον κατηγορούν – αλλά
ο σωστός για τις εξαθλιωμένες μάζες άνθρωπος, με βάση τις δηλώσεις του,
στην κατάλληλη χρονική στιγμή.
Προφανώς δε θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι ανάλογοι στη Δύση, εάν
δεν διορθώσει τα λάθη της αφενός μεν με τις μαζικές διαγραφές χρεών
(πάγωμα ουσιαστικά από τις τράπεζες ενός μεγάλου μέρους τους, όπως θα
συμβεί σύντομα στην Ιαπωνία) και τον πληθωρισμό, αφετέρου με τη
δημιουργία θέσεων εργασίας – μέσω της στήριξης της πραγματικής
οικονομίας και της αύξησης των εισοδημάτων της μεσαίας και κατώτερης
τάξης.
(δ) Στο τελευταίο εκατοστημόριο της καμπύλης, μετά το 80στο
δηλαδή, τα εισοδήματα αυξήθηκαν επίσης έως και 60%. Εδώ πρόκειται για τα
πολύ πλούσια εισοδηματικά στρώματα του πλανήτη και ειδικά της Δύσης,
για το 1%, το οποίο είναι κερδισμένο από την παγκοσμιοποίηση – ενώ
συνεχίζει να αυξάνει τον πλούτο του μετά το 2008, αφού εκμεταλλεύεται τη
μη συμβατική πολιτική των κεντρικών τραπεζών (ποσοτική χαλάρωση,
μηδενικά επιτόκια), εις βάρος όλων των υπολοίπων.
Οι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης
Συμπερασματικά λοιπόν οι μεγάλοι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης
δεν είναι οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης, του Σαν Φραντσίσκο, της Σαγκάης,
της Σιγκαπούρης, του Σαο Πάολο, του Λονδίνου ή του Βερολίνου – αλλά
αυτοί που κατοικούν στις πιο παραμελημένες περιοχές των Η.Π.Α., της
Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας και φυσικά της Ελλάδας.
Όλοι αυτοί δηλαδή που δεν κέρδισαν απολύτως τίποτα από τα
ανοιχτά σύνορα, από το ελεύθερο εμπόριο, από την ελεύθερη μετακίνηση,
από τα χρηματιστήρια κοκ. – αλλά, αντίθετα, έχασαν τις θέσεις εργασίας
τους, το κοινωνικό τους κράτος, τις συντάξεις τους, τους αξιοπρεπείς
μισθούς τους κοκ. δανειζόμενοι υπερβολικά, με αποτέλεσμα σήμερα να
κινδυνεύουν τα σπίτια τους και η ίδια η ζωή τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, οι
οποίοι είναι η συντριπτική πλειοψηφία, ψήφισαν ΟΧΙ στο ελληνικό
δημοψήφισμα, ψήφισαν BREXIT στη Βρετανία και υπέρ του Trump στις Η.Π.Α. –
ενώ θα ενεργήσουν πιθανότατα ανάλογα στην Ιταλία στις 4 Δεκεμβρίου, στη
Γαλλία και στην Ολλανδία την άνοιξη, ενδεχομένως ακόμη και στη Γερμανία
το Φθινόπωρο του 2017. Επομένως ο κ. Trump δεν είναι
ένα αμερικανικό φαινόμενο, αλλά αφορά ολόκληρη τη δημοκρατική Δύση – η
οποία, εάν δεν αλλάξει, θα καταρρεύσει πολύ γρήγορα, με την παράλληλη
άνοδο των αυταρχικών καθεστώτων.
Δυστυχώς οι υποστηρικτές
της κυρίας Clinton – όπως επίσης οι οπαδοί του ΝΑΙ στην Ελλάδα, η
κυβέρνηση που πρόδωσε το ΟΧΙ και η μελλοντική που επιμένει πως δεν
υπάρχει καμία εναλλακτική λύση στο μνημόνιο – δεν συνειδητοποίησαν πως
το ήμισυ περίπου των Πολιτών ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, αγωνιζόμενοι
να επιβιώσουν.
Αδιαφόρησαν εντελώς για τη
συνεχώς αυξανόμενη ανεργία στις Η.Π.Α. που καλύπτεται από τις
χειραγωγημένες στατιστικές, για τον τεράστιο αριθμό των αστέγων, για τα
50 σχεδόν εκατομμύρια που ζουν με κουπόνια διατροφής, καθώς επίσης για
όλους εκείνους που δεν καταγράφονται από τις επίσημες στατιστικές,
έχοντας καταντήσει ζωντανοί πεθαμένοι.
Δεν έδωσαν καμία σημασία
στο γεγονός ότι, η προεκλογική εκστρατεία χρηματοδοτείται νόμιμα και
παράνομα από τις ελίτ της χώρας, με αποτέλεσμα να διαβρώνεται και να
υπονομεύεται η Δημοκρατία – ενώ η αλαζονεία και η έλλειψη
αντικειμενικότητας των ΜΜΕ που επίσης χρηματοδοτούνται από τις ελίτ,
τους είχε δημιουργήσει την εντύπωση ότι, μπορούν κατά το δοκούν να
χειραγωγούν τις μάζες.
Έτσι έχασαν τις εκλογές πανηγυρικά, ενώ κάτι ανάλογο θα συμβεί
και στην Ευρώπη – η οποία δεν αδιαφορεί μόνο για την καταστροφή που
προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν τα μνημόνια στην Ελλάδα αλλά,
επίσης, για τη συνεχή αύξηση της ανεργίας στην ΕΕ, για την τρομακτική
άνοδο της μερικής απασχόλησης, για τη ραγδαία πτώση των μισθών και των
συντάξεων, για την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, για τα εγγενή
προβλήματα του ευρώ, για την εξαθλίωση του πληθυσμού (πάνω από 2 εκ.
άνθρωποι στην Αυστρία ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας), για την
επέλαση χιλιάδων μεταναστών από τις χώρες που βομβαρδίζει η Δύση, για τα
υπερχρεωμένα νοικοκυριά κοκ.
Το κυριότερο όλων οι Η.Π.Α. διχάσθηκαν,
με τη δημιουργία δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, γεγονός που ήδη έχει
προκαλέσει έναν εμφύλιο πόλεμο, κρίνοντας από της διαδηλώσεις εναντίον
του κ. Trump – ο οποίος ελπίζουμε και ευχόμαστε να μην οξυνθεί,
επισημαίνοντας πως αντίστοιχοι κίνδυνοι υπάρχουν σε όλες τις χώρες της
Δύσης.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η σημερινή
ελληνική κυβέρνηση, εκ των υστέρων πειθήνιο όργανο των κατ’ επίφαση
δανειστών, θα ανατραπεί σύντομα εάν δεν αλλάξουν τακτική η ίδια και η
Τρόικα – αφού ο αριθμός των εξαθλιωμένων Ελλήνων έχει υπερβεί το κρίσιμο
μέγεθος, οπότε η έκρηξη τους δεν θα αργήσει για πολύ ακόμη, όσο και αν
βασιλεύει μία εκκωφαντική σιωπή των αμνών.
Η επόμενη, εάν βέβαια προλάβει, θα έχει την ίδια μοίρα όσο
θεωρεί πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στα μνημόνια, πιστεύοντας στο
δόγμα της Thatcher: στο γνωστό μας ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).
Ως εκ τούτου η Ελλάδα θα ακολουθήσει σύντομα το παράδειγμα των
Αμερικανών, πόσο μάλλον εάν το μιμηθούν οι Γάλλοι στις εκλογές, αφού
κάποια στιγμή θα εμφανισθεί ένας ανάλογος ηγέτης – ο οποίος, επειδή η
χώρα μας δεν έχει τις δυνατότητες των Η.Π.Α., θα έχει εντελώς
διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον κ. Trump που εύκολα μπορεί να
μαντέψει κανείς. Σε κάθε περίπτωση, η Δημοκρατία και η εξαθλίωση των
μαζών δεν ταιριάζουν μαζί – γεγονός που έχει αποδειχθεί άπειρες φορές
στον πλανήτη.
Υστερόγραφο: Φαίνεται πως ο εμφύλιος πόλεμος στις
Η.Π.Α. έχει ήδη ξεκινήσει, αφού μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα περί
τα 2,2 εκ. υποστηρικτές της κυρίας Clinton υπέγραψαν μία διαμαρτυρία
(Petition, πηγή), απαιτώντας από τους εκλέκτορες να ψηφίσουν διαφορετικά από τους εκλογείς.
Οφείλει να σημειωθεί εδώ πως οι εκλέκτορες είναι μεν δια νόμου
σε 24 Πολιτείες υποχρεωμένοι να ψηφίσουν υπέρ του νικητή της περιοχής
τους αλλά, εάν δεν το κάνουν, τότε απειλούνται με πρόστιμο μόλις 1.000
$ – ενώ σε πολλές Πολιτείες δεν επιβάλλεται καν πρόστιμο όταν, κατά τους
υποστηρικτές της υποψηφίας, το σύνταγμα δεν υποχρεώνει τους εκλέκτορες
να σεβαστούν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Σε κάθε περίπτωση, πρόεδρος των Η.Π.Α. εκλέγεται αυτός που
επιλέγει το εκλογικό σώμα των εκλεκτόρων, σε μία ψηφοφορία που θα
διεξαχθεί στις 19 Δεκεμβρίου – όπου μπορεί να ψηφιστεί ο οποιοσδήποτε,
χωρίς να υπάρχουν νόμιμα μέσα στις περισσότερες Πολιτείες για να
εμποδιστεί η διαδικασία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)